Në luftën e dytë botërore, Shqipëria u përball me një sërë sfidash të mëdha politike, ekonomike dhe

sociale. Ndikimi i hebrenjve në këtë periudhë në Shqipëri ishte i kufizuar për shkak të numrit të vogël të
komunitetit hebre dhe për shkak të faktit se Shqipëria nuk u pushtua nga Gjermania naziste.

Në përgjithësi, hebrenjtë e Shqipërisë gjatë luftës së dytë botërore nuk u përballën me diskriminim të
një natyre sistematike si në vende të tjera të Evropës. Kjo ishte për shkak të vendosmërisë së
shqiptarëve për të mbrojtur dhe strehuar njerëzit që ishin nën rrezik, pavarësisht prej besimit fetar apo
origjinës etnike. Në fakt, Shqipëria është një nga vendet e rralla në Europë që nuk ka dhënë asnjë
hebrenj në nazizëm gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Në një farë mënyre, këto veprime ishin rezultat i traditave të lashta të gjakftohtësisë dhe mikpritjes në
kulturën shqiptare. Shpëtimi i hebrenjve dhe i shumë të tjerëve të persekutuar gjatë Luftës së Dytë
Botërore është një nga frytet më të shquara të kësaj kulture të lashtë. Megjithatë, është e rëndësishme
të përmendet se ndërkaq shumë shqiptarë u përpoqën të mbrojnë dhe të ndihmonin hebrenjtë, ka
pasur edhe raste të rralla diskriminimi të tyre, por ato ishin shumë të pakta në krahasim me shumicën e
rasteve të ndihmës dhe strehimit që u ofrua hebrenjve gjatë kësaj periudhe.