Czarne dziury są to obszary kosmiczne o tak ogromnej gęstości, że nawet światło nie

jest w stanie uciec z ich obszaru, co sprawia, że są one zupełnie ciemne i

niewidoczne. Powstają one w wyniku kolapsu masywnych gwiazd na skutek grawitacji,
gdy wyczerpują swoje zasoby paliwa jądrowego i przestają produkować energię
potrzebną do utrzymania równowagi między ciśnieniem promieniowania a grawitacją.

W centrum czarnej dziury znajduje się punkt zwany singularnością, gdzie gęstość i
grawitacja stają się nieskończone. Obszar wokół singularności, gdzie grawitacja
jest na tyle silna, że nawet światło nie może się wydostać, nazywany jest
horyzontem zdarzeń.

Czarne dziury mają masę, na podstawie której można je klasyfikować, oraz moment
pędu i ładunek elektryczny, co pozwala na wyróżnienie różnych typów czarnych dziur.
Są one ważnym obiektem badań w dziedzinie astrofizyki i kosmologii, ponieważ
poszerzają nasze zrozumienie grawitacji, struktury czasoprzestrzeni oraz ewolucji
gwiazd.

Czarne dziury powstają w wyniku kolapsu masywnych gwiazd na skutek grawitacji.

Proces ten zachodzi wtedy, gdy gwiazda wyczerpuje swoje zasoby paliwa jądrowego
niezbędne do podtrzymywania równowagi między ciśnieniem promieniowania a
grawitacją. Gdy to się dzieje, grawitacja przeważa nad siłami odpychającymi i
gwiazda zaczyna zapadać się pod własnym ciężarem.

Kiedy masywna gwiazda zapada się, cała jej masa skupia się w coraz mniejszej
objętości, co powoduje gwałtowne zwiększanie gęstości. Proces ten prowadzi do
powstania czarnej dziury. Obszar wokół czarnej dziury, w którym grawitacja jest na
tyle silna, że nawet światło nie jest w stanie uciec, nazywany jest horyzontem
zdarzeń.

Ponadto, czarne dziury mogą również powstawać w wyniku połączenia się dwóch
mniejszych czarnych dziur lub przez akrecję materii, czyli pochłanianie materii z
otaczającej przestrzeni. Te ostatnie procesy są odpowiedzialne za tworzenie
supermasywnych czarnych dziur, które można znaleźć w centrach galaktyk.