Zbiornik retencyjny to sztuczny zbiornik wodny.

Zbiornik retencyjny to sztucznie powstały

akwen, który ma na celu albo gromadzenie wód opadowych, albo rozsączanie wód do gruntu
lub odprowadzanie wody do innego zbiornika. Zbiorniki retencyjne powstają zazwyczaj w
wyniku zatamowania wód rzecznych, często na terenach górskich, choć na nizinach również
ich obecność jest potrzebna zwłaszcza w okresie roztopów wiosennych i wezbrań rzek.
Przede wszystkim jednak głównym zadaniem zbiorników retencyjnych jest magazynowanie
wody, na potrzeby lokalnego przemysłu i ludności, magazynowanie wody, która może być
wykorzystana później. Drugim ważnym aspektem zbiorników retencyjnych jest ich
użyteczność w czasie pożarów.
Podstawowymi funkcjami sztucznych zbiorników wodnych są m.in. hydroenergetyka,
ochrona przeciwpowodziowa, nawadnianie gleby, dzięki któremu zapewnione są
odpowiednie warunki wegetacji roślin lub utrzymanie żeglowności rzeki. Ponadto zbiornik
retencyjny może pełnić funkcję energetyczną (zakłady przemysłowe zamieniają energie
potencjalną wody na elektryczną).
Wykorzystuje się je również w celach irygacyjnych. Niejednokrotnie odpowiednio ulokowany
zbiornik retencyjny ma niebagatelny wpływ na rozwój turystyki czy ośrodków sportu i
rekreacji w regionie.
PODZIAŁ ZBIORNIKÓW RETENCYJNYCH:

Zbiorniki wyrównawcze
przy dużych zbiornikach retencyjnych służą jako zbiorniki pomocnicze, gromadzą przepływy
szczytowe tak, by wyrównać poziom wody w głównym zbiorniku.

Zbiorniki przepływowe
powstają, gdy przegrodzi się rzekę jazem, czyli budowlą hydrotechniczną, która piętrzy wodę
w celu utrzymania stałego poziomu rzeki.

Zbiorniki suche
czyli przeciwpowodziowe budowle piętrzące, które mają urządzenia upustowe bez zamknięć.
Czasze tych zbiorników służą jako pastwiska pomiędzy przejściami fal powodziowych.

Zbiorniki przeciwpożarowe
są to zazwyczaj zbiorniki o niewielkich rozmiarach, ulokowane w aglomeracjach miejskich i
na terenach z małą ilością lub wręcz deficytem wody.
www.zbiornikiretencyjne.pl
www.inzynieria.com
www.polskie-jeziora.pl

Wielofunkcyjne zbiorniki wodne pomagają zarówno w łagodzeniu skutków suszy, jak i

powodzi. Małe i duże – poprawiają bilans wodny w swojej okolicy. Budowa zbiorników
retencyjnych jest jednym z kluczowych rozwiązań pomocnych w niwelowaniu skutków
zarówno deficytu wody, jak i w okresach wezbrań spowodowanych gwałtownymi opadami.
Wobec nasilających się zmian klimatu, jest to jedno z najskuteczniejszych rozwiązań aby
zapewnić właściwą ilość wody niezbędnej dla ludzi, gospodarki i środowiska.
Celem zarówno małej jak i dużej retencji jest zachowanie wody opadowej w miejscu, gdzie
ona spadła. Jeśli rośliny lub gleba nie mogą już przyjąć więcej wody, np. z powodu dużej
intensywności opadu, powinniśmy ją zatrzymać jak najbliżej miejsca, w którym spadła. Może
to być ogród deszczowy, niecka retencyjna, podziemny zbiornik retencyjny, dzielnicowy
staw, sadzawka w parku, oczko wodne czy plac deszczowy.

Obecnie w Polsce retencjonujemy zaledwie 6,5% wody, a potrzebujemy przynajmniej dwa

razy więcej. Obecny plan zakładający dwukrotne zwiększenie retencji jest przewidziany do
2027 roku, bo retencję w Polsce trzeba stopniowo zwiększać. Polska należy do
najuboższych w zasoby wodne w całej Europie! Na jednego mieszkańca przypada u nas trzy
razy mniej wody, niż na przeciętnego Europejczyka. A w czasie suszy – zasobność ta spada
o kolejnych 50%.

W 2018 r. w Polsce było 4195 wszystkich sztucznych zbiorników retencyjnych. Najstarszy to

znajdujący się na Brdzie zbiornik Zapora, który zbudowano w 1848 r. na cele gospodarcze.
Jednocześnie w naszym kraju jest 100 retencyjnych zbiorników wodnych, a pojemność każdego
przekracza 1 mln m3.

Zbiornik Nyski. Umiejscowienie zbiornika retencyjnego: Nysa Kłodzka, rok uruchomienia: 1972,
maksymalna pojemność: 114 mln m³, powierzchnia: 20 km²

Zbiornik tworzony jest poprzez betonowo-ziemną zaporę o długości ponad 5 km i wysokości do 14 m.

Powstał dla potrzeb żeglugi na Odrze i w celu zapobiegania powodziom. Wody wykorzystywane są
także dla gospodarki komunalnej Wrocławia.

Zbiornik Rożnowski. Umiejscowienie zbiornika retencyjnego: Dunajec, rok uruchomienia: 1941,

maksymalna pojemność: 167 mln m³, powierzchnia: 16 km²

Powstał w wyniku spiętrzenia Dunajca (80. km rzeki) w celu wybudowania Elektrowni Rożnów.

Zbiornik pełni także funkcję retencyjno-przeciwpowodziową,

Zbiornik Czorsztyński. Umiejscowienie zbiornika retencyjnego: Dunajec, rok uruchomienia: 1997,
maksymalna pojemność: 232 mln m³, powierzchnia: 12,7 km²

Historia jego budowy sięga początku XX w. Opowiadał się za nią m.in. Gabriel Narutowicz, pierwszy
polski prezydent, z zawodu inżynier hydrotechnik, profesor Politechniki w Zurychu. Znajduje się
między Pieninami a Gorcami, powstał poprzez zbudowanie w Niedzicy zapory wodnej (404 m długości
i 59,4 m wysokości, znajduje się na 173,3 km od ujścia Dunajca). Podstawowa jest funkcja ochrony
przeciwpowodziowej doliny Dunajca. Poza tym zbiornik retencyjny umożliwia produkcję energii przez
elektrownię szczytowo-pompową o mocy 90,5 MW.

Zbiornik Soliński. Umiejscowienie zbiornika retencyjnego: San, rok uruchomienia: 1968, maksymalna
pojemność: 472 mln m³, powierzchnia: 21,2 km²
Budowę planowano już w okresie międzywojennym. Pierwsze rozpoznanie geologiczno-hydrologiczne
w dolinie Sanu przeprowadzono w latach 1936–1937, jednak dalsze prace przerwał wybuch II wojny
światowej. Nowa koncepcja powstała w 1955 r., budowę zapory rozpoczęto w 1960 r. Główne roboty
ziemne zakończono w 1964 r., po czym rozpoczęto wznoszenie korpusu zapory, którą do eksploatacji
oddano 20 lipca 1968 r.
Ten zbiornik retencyjny został zbudowany w celu ochrony przed powodziami doliny Sanu. Podczas
napełniania akwenu zatopiono wsie: Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i dużą część
Wołkowyi. Zapora w Solinie, która ma 81,8 m wysokości i 664 m długości, jest najwyższa w Polsce
(760 mln m³ kubatury, a waży ponad 2 mln ton). Na Jeziorze Solińskim są trzy wyspy: Duża, Skalista,
a także Mała (zwana Zajęczą). Przy wyjątkowo niskim stanie wody wynurza się jeszcze wyspa
nazywana Zjawą.
To zbiornik retencyjny, który ma też charakter energetyczny. Równolegle z budową zapory powstawał
budynek elektrowni, trwał montaż urządzeń hydroenergetycznych. Obecnie to elektrownia wodna o
mocy 200 MW.
Wszystkim dobrze znane powinno być m.in. Jezioro Solińskie. Leży ono w okolicy
Bieszczadów, a dokładnie z ich północno-wschodniej strony. Mimo iż nazywane jest
jeziorem, to po prostu zbiornik retencyjny – największy taki zbiornik leżący na terenie Polski.
Na ten moment ma on funkcję energetyczną. Pierwotne założenie było jednak takie, aby
zabezpieczał on okolice Bieszczad przed powodziami, do których dawniej dochodziło tam
dość często. Dziś zbiornik jest też używany w celach rekreacyjnych. Latem i wiosną turyści
odpoczywają w jego okolicach.
Jezioro Solińskie jest ogromnym zbiornikiem retencyjnym. Na jeziorze znajduje się wyspa
"Skalista", półwysep Brosa oraz Horodek oraz 4 zatoki: Karpiowa, Potoku Czarnego,
Suchego Drzewa i Victoriniego. W jeziorze tym można nurkować bez problemu, z
wyłączeniem pasa wody w odległości do 200m od zapory.

Otoczenie Jeziora Solińskiego jest licznie odwiedzane przez turystów i wczasowiczów. Na

jego brzegach powstało kilka ośrodków rekreacyjnych, a na zachodnim brzegu jeziora
znajduje się znana miejscowość uzdrowiskowa Polańczyk. Na całym zbiorniku obowiązuje
strefa. Uprawiane jest żeglarstwo i windsurfing, jednak akwen nie należy do łatwych: jego
szczególną cechą (w porównaniu z akwenami nizinnymi), spowodowaną rozczłonkowaniem
tafli wody oraz wpływem wysokich brzegów, jest zmienność i nieprzewidywalność wiatrów.

ZBIORNIK:

Głębokość - 60m
Powierzchnia - 2200 ha
Klasa wody - bd
Lustro - 410 m n.p.m !!!!
Rodzaj - Zbiornik retencyjny
Jezioro Solińskie – zbiornik retencyjny położony w województwie podkarpackim zasilanym
przez rzeki San i Solinka w pobliżu miejscowości Solina. Utworzony w 1968 roku, zbiornik
ma powierzchnię około 22 km² i pojemność 472 mln m³ i długość 26,6 kilometrów jego
głębokość maksymalna to 60 metrów. Typ zapory betonowa z poszerzonymi fugami
dylatacyjnymi wysokość zapory 82 metry a jej długość to 664 metry. Jezioro ma bardzo
rozwiniętą linię brzegową o długości około 166 kilometrów przy średnim stanie wody z licznie
występującymi zatoczkami ujściami strumieni, jezioro oprócz rzeki San i Solinka zasilają
również liczne potoki. Poniżej zapory znajduje się elektrownia wodna o mocy 200 MW. Jest
największym sztucznym zbiornikiem w Polsce i posiada najwyższą tamę o wysokości 81,8
metra po której można spacerować podziwiając piękne krajobrazy, widok z tamy robi
naprawdę wrażenie.
Budowę tamy rozpoczęto w 1960 roku choć pierwsze projekty powstania zapory powstały już
w 1921 roku. Główne prace ziemne i roboty fundamentowe zakończono w 1964 roku. W
lipcu tegoż roku rozpoczęto wznoszenie korpusu zapory. Podstawowe prace betoniarskie
przy zaporze zamknięto pod koniec lutego 1968 roku. W międzyczasie trwała budowa
budynku elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych Wstępny rozruch pierwszej
turbiny odbył się 9 marca 1968 roku a 20 lipca oddano zaporę do eksploatacji. Otoczenie
jeziora Solińskiego jest licznie odwiedzane przez turystów i wczasowiczów, na jego brzegach
powstało bardzo wiele ośrodków rekreacyjnych, pól kempingowych i namiotowych oraz
liczne przystanie jachtowe naprawdę jest w czym wybierać na zachodnim brzegu jeziora
znajduje się znana miejscowość uzdrowiskowa Polańczyk.