niedziela, 17 marca 2024 12:38

1. Do czego można wykorzystywać metody numeryczne.

Wykorzystywane s ą wówczas, gdy badany problem nie ma w ogóle rozwiązania analitycznego
(danego wzorami), lub korzystanie z takich rozwiązań jest uciążliwe ze względu na ich złożoność.

2. Co to jest graniczny błąd względny.

Graniczny błąd względny to stosunek błędu bezwzględnego do wartości, do której błąd jest
obliczany, a następnie zbiega. Jest to miara precyzji numerycznych obliczeń.

3. Które metody są metodami dokładnymi rozwiązywania układów

równań liniowych.
eliminacji Gaussa, dekompozycji LU
Otrzymujemy rozwiązanie po określonej liczbie działań arytmetycznych, która zależy od liczby
równań w układzie równań - n

4. Co oznaczają macierze L i U w metodzie dekompozycji LU i czemu

równa się ich iloczyn.
L- macierz trójkątna dolna
U- macierz trójkątna górna
Ich iloczyn równa się pierwotnej macierzy A z układu równań liniowych.

5. Które metody umożliwiają przybliżone rozwiązywanie układów

równań liniowych.
metoda Jacobiego, Gaussa-Seidela

6. Kolejność obliczania elementów macierzy Q w algorytmie Crouta.

7. Wzory rekurencyjne w metodach Jacobiego i Gaussa-Seidla.

8. Wyznaczyć macierz G w metodzie Jacobiego.
9. Które metody umożliwiają rozwiązywanie równań nieliniowych.
Metody umożliwiające rozwiązywanie równań nieliniowych to m.in. metoda bisekcji, metoda
Newtona oraz metoda siecznych.

10.Ilustracje graficzne metod: siecznych, stycznych, bisekcji, regula

falsi.
11.Do jakiej postaci należy przekształcić równanie , by była to
postać dogodna do rozwiązania metodą iteracji prostej.

12.Jakie muszą być spełnione warunki, by można było rozpocząć

obliczenia metodą stycznych.

13.Co to jest interpolacja.

Interpolacja polega na znalezieniu funkcji, która najlepiej pasuje do zestawu danych punktów, tak
aby przechodziła przez nie lub była im najbliższa.

14.Założenia w metodzie bisekcji.

W metodzie bisekcji założeniem jest ciągłość funkcji na danym przedziale oraz to, że wartości funkcji
na krańcach przedziału mają przeciwny znak.
15.Z sumy ilu wielomianów potęgowych wymnożonych przez
odpowiednie współczynniki y będzie składał się wielomian
interpolacyjny Lagrange’a drugiego stopnia.
Wielomian interpolacyjny Lagrange'a drugiego stopnia będzie się składał z sumy trzech wielomianów
potęgowych, ponieważ jest to stopień interpolacji, który wymaga trzech punktów (x,y) do
interpolacji.