Αλλαγή και αποκοπή

Έβλεπα Κωνσταντίνου και Ελένης τις προάλλες. Δεν ξέρω τι με έπιασε και είδα αυτό το
show που έβλεπα σαν παιδί κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο στο σπίτι της συχωρεμένης της
γιαγιάς μου. Ήταν το επεισόδιο με το Βυζαάν, αποκαθηλωμένος από την ατέλειωτη
επανάληψη και βαρεμάρα. Το έχω δει τόσες φορές γιατί δεν μπορώ να κλείσω την
τηλεόραση; Τελείωσε το επεισόδιο και πήγα να κάνω μια μικρή επανάληψη πριν πάω στην
σχολή. Έκανα την επανάληψή μου, φόρεσα την πανεπιστημιακή μου διάθεση και ξεκίνησα.
Αλλά, όταν άνοιξα αυτήν την άσπρη με το ξεθωριασμένο χρυσαφί πόμολο πόρτα της
πολυκατοικίας και βγήκα από το κτίριο, αντίκρισα κάτι περίεργο. Απέναντι δεν ήταν αυτό το
μαύρο σχεδόν διαλυμένο διαμέρισμα, ήταν ένα σπίτι πέτρινο. Τι διάολο; Το έριξαν το
ερείπιο χωρίς να το καταλάβω; Προχώρησα λίγο παρακάτω και παρατήρησα ότι όλα τα
σπίτια ήταν πέτρινα. Ο δρόμος χωμάτινος. Με απορία περπάτησα νευρικά μέχρι το κέντρο
και αντί να δω την κάτασπρη ασπρένια και από τον ήλιο ξεξασπρώτερη πλατεία με το
τετράγωνο υποτιθέμενο σιντριβάνι, είδα την αγορά το Βυζαντίου. Ήξερα αυτήν την περιοχή
απέξω και ανακατωτά χάρις στην εκνευριστικά ηλιθία και βλαμμένη καθηγήτρια την οποία
το μόνο που την νοιάζει είναι τα 1200 ευρώ που θα μπουν στον χρηματικό της λογαριασμό,
όλοι ήταν ντυμένοι όπως ντύνονταν εκείνη την εποχή. Έκανα την βόλτα μου τρώγοντας ένα
ζουμερό πράσινο μήλο. Εκεί που τελείωσα την βόλτα μου και είχα φάει το μήλο μου,
σταμάτησα για να αναπολήσω αυτό που μόλις έζησα. Όταν όμως γύρισα το κεφάλι μου 90
μοίρες, όλα άλλαξαν. Δεν ήμουν πλέον στην αγορά. Ήμουν σε ένα πεδίο μάχης. Το χώμα
είχε γίνει λάσπη από τον ιδρώτα και το αίμα των ζωντανών και νεκρών στρατιωτών. Όλα
γύρω είχαν πάρει φωτιά. Παγιδευμένοι μέσα σε ένα τέλεια συμμετρικό τετράγωνο φωτιάς.
Εγώ στεκόμουν κυρίαρχος πάνω σε ένα μικρό ύψωμα. Κρατώντας ένα μεγάλο, γεμάτο με το
αίμα των αντιπάλων ασημί σπαθί στο χέρι, το μέταλλο έκαιγε το δέρμα και το αίμα έκανε το
σπαθί να γλιστρούσε. Ντυμένος με βασιλικά ρούχα σαν τους μεγάλους κατακτητές, με το
μεγάλο μου στέμμα φορεμένο που έσπερνε τον φόβο και διέδιδε τον σεβασμό. Ο στρατός
μου να με εμψυχώνουν καθώς μου φέρνουν τον τελευταίο ζωντανό αντίπαλο. Ένας
σωματώδης μεγάλος άντρας με μια ασημένια μάσκα με μορφή γυναικείου αγάλματος. Η
ζεστή χτυπάει βίαια το μαύρο από τι στάχτες πρόσωπό μου. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζουν
συγχρονισμένοι σαν την καλύτερη χορωδία στον κόσμο. Φωνάζουν μια μόνο λέξη. Σκότωσε.
Εγώ σηκώνοντας το σπαθί μου, έτοιμος να ξεριζώσω το κεφάλι του τελευταίου μου
αντιπάλου, βλέπω δυο πολύ γνωστά μάτια πίσω από την μάσκα. Εγώ έχοντας αρχίσει να
κατεβάζω το σπαθί μου με στόχο την καρωτίδα, το κράνος του πολεμιστή πέφτει. Αγγελική;

( Ήχος ξυπνητηριού )

- Δημήτρη σήκω πήγε 8 η ώρα. Ξεκινάς εξεταστική αύριο σήκω να κάνεις μια επανάληψη.

8; Φαίνεται ότι ο μεσημεριανός ύπνος κατέληξε να γίνεται απογευματινός. Με την τσίμπλα

και μια τρίχα στα μάτια μου πήγα να πιώ κάτι κρύο για να ξυπνήσω. Με το που ανοίγω το
κινητό, αυτό με εκρηκτική ταχύτητα μου δείχνει πόσα μηνύματα μου έστειλε η Αγγελική.
Που είσαι, γιατί με αγνοείς, μην με σνομπάρεις, σε πήρα τρία τηλέφωνα κτλ. Πραγματικά
αυτήν η κοπέλα ρουφάει την ζωή μου όπως ρουφάει τις τζούρες από το vape για να το
(

παίξει κουλ. Απομακρύνομαι από την παρέα μου, έχει συνέχεια απαιτήσεις, θέλει να ξέρει τι
κάνω κάθε δευτερόλεπτο και την πειράζει όταν μιλάω μπροστά της για οτιδήποτε άλλο
εκτός από αυτήν. Σαν μελοασβός που ρουφάει όσο μέλι μπορεί να ρουφήξει με μια
αναπνοή έτσι και εγώ. Αυτήν η κοπέλα με κάθε της αναπνοής ρουφάει την ζωή μου και μου
φτύνει τα απομεινάρια αυτής. Αυτής της ανούσιας, επαναλαμβανόμενης και θεωρητικά την
καλύτερη εποχή της μικρής και γρήγορης ζωής η όποια εμένα μου φαίνεται μια αργή
αιωνιότητα. Ξέρεις τι; Γάμα το. Γαμησέτα όλα.

- Ξέρεις πόσα τηλέφωνα σε πήρα; Πόσα μηνύματα σου έστειλα; Πρέπει να μιλήσουμε. Η
συμπεριφορά σου τώρα τελευταία είναι απαράδεχτη.

- Αγγελική σκάσε. Βαρέθηκα τις μαλακίες σου.

- Τολμάς και μου μιλάς έτσι;

- Βρες έναν άλλον μαλάκα να ξεζουμίσεις.

Ένιωσα περίεργα μετά από αυτό. Όλα έγιναν πιο φωτεινά, ένιωσα πιο ελαφρύς, ίσως αυτό
χρειαζόμουν. Να κόψω ένα μέρος του εαυτού μου και να το αφήσω να καεί στον ζεστό αέρα
της άνοιξης.

- Δημήτρη σε ποιον μιλούσες έτσι;

- Σε μια πολύ κακή επιρροή που μόλις έκοψα.