1. Noong unang panahon ay may isang
Isang araw sa kanyang pamamasyal ay may nakilala
napakagandang prinsesa, kaya siya ay tinawag na
Mariang Maganda. Ang kanilang kaharian ay
malapit sa isang maliit na gubat na kung saan ay
malayang nakakapamasyal ang mayuming
kagandahan. Ang gubat ay puno ng iba't ibang
magaganda, makukulay, at mababangong mga
halamang namumulaklak. Nakagawian na ng
prinsesang mamitas at mamasyal sa tila bang
perpekting hardin para lamang sa isang prinsesang
katulad niya.
3. Nagpakilala ang binata bilang isang prinsipe ng
isang malayo at kaibang kaharian. Araw-araw
nagkita at nagkasama ang dalawa sa kagubatan
hanggang sa magtapat ang prinsipe sa dalaga ng
kanyang pag-ibig na malugod namang tinanggap
ng prinsesa dahil sa parehas nitong nararamdaman.
Habang sila ay magkasamang namamsyal sa
kagubatan ay nagpasya silang magulayaw sa ilalim
ng mabangong halaman na madalas ipagmalaaki ng
prinsesa.
5. "Ang aming kaharian ay hindi kayang
marating ng taong may katawang lupa." ang
mahiwagang pagsagot ng prinsipeng tila ba
mag agam-agam.
"Bakit hindi?" ang natigilang pagtatanong ni
Mariang Maganda habang pinagmamasdan ang
malungkot na mukha ng prinsipeng kanyang
iniibig.
"Kailangan ko ng bumalik sa aming kaharian
dahil kung hindi ay hindi na tayo muling
magkikita pa. Nais sana kitang isama subalit
hindi talaga maari ang mga kagaya ninyo sa
aming kaharian. Paalam na irog."
8. Muling nagbalik ang prinsesa sa kagubatan
matapos ng ilang araw para makita lamang na
may kakibang halaman na tumubo kung saan
niya ibinaon ang mahiwagang kamay ng
prinsipe. Malalapad ang mga dahon ng
halaman na ito at walng mga sanga. Matapos
ng ilang araw ito ay namulaklak. Araw-araw
na bumalik ang prinsesa sa kagubatan
hanggang ang bulaklak ay napalitang ng
bynga. Ang bunga ng kakaibang halaman at
tila ba kamay na nag-iimbita. Ito na ang
kauna-unahang saging.
2.
siyang isang bagong mukha. Isang makisig na binata na
halos kaedad din ng magandang prinsesa. May
kakaibang naramdaman ang prinsesa sa makisig na
binata na iyon. Lingid sa kaalaman ng prinsesa
gayundin ang nararamdaman ng bagong kakilala sa
kanya.
4. "Hindi maipagkakailang maganda ang bulaklak
ng halamang ito Mariang Maganda, ngunit higit na
mas maganda at mabango ang mga halaman at
bulaklak sa aming kaharian." sambit ng prinsipe
habang hinahaplos ang pisngi ng iniirog.
"Bakit, saan ba ang iyong kaharian?" malambing na
tugon ng prinsesa.
6. "Nais ko sanang magkita tayong muli dito sa
halamanang ito mamayang gabi. Hihintayin kita."
pagtangis ng prinsesang nalulungkot sa paglisan ng
kanyang minamahal.
"Sisikapin ko, irog." pangako ng prinsipe kay Mariang
maganda. Nang gabi ngang iyon ay hinintay ni
Mariang Maganda ang kanyang iniirog. Bago pa man
maghatinggabi ay dumating nga ang prinsipe at lubos
na nalugod ang nag-aalalang prinsesa. Magkahawak
kamay silang namasyal sa gubat ng magagandang
halaman na ang buwan at mga bituin ang
tumatanglaw sa kanilang dinadaanan. Kung anu ano
ang kanilang pinag-usapan hanggang sa bigla na lang
napabalikwas ang prinsipe na tila ba may ttumawag sa
kanya.
7. "Kailangan ko ng lumisan mahal ko. Hindi ako maaring
abutan ng hatinggabi, kapag hindi ako umalis ngayon ay
hindi na ako makakabalik pa sa amin. Iyong pakakatandaan
na ikaw lamang ang aking iniibig." at ginawaran ng isang
matamis na halik ang labi ng naguguluhang si Mariang
Maganda.
Hindi matanggap na malisan sa kanyang iniibig ay mahigpit
nyang hinawakan ang kamay ng prinsipe. Pilt mang hinila ng
prinsipe ang kamay ay di nito magawang makawala sa
pagkakahawak ng prinsesa. Sa kanilang paghihilahan ay
bigla na lamang naglaho na parang bula ang prinsipe ngunit
naiwan sa kamay ng prinsesa ang dalawang putol na kamay
ng prinsipe. Sa takot ay napabalikwas ang prinsesa at
tinungo ang isang malapit na hukay. Doon itinapon at
ibinaon ni Mariang Maganda ang mahiwagang kamay ng
kanyang tinawag na irog.