Filmanalyse

Lost in Translation

Sofia Coppola

Door

Lana Geurts
Biografie

Sofia Coppola werd op 12 mei 1971 geboren in New York City, VS. Ze
groeide op samen met haar oudere broers Roman Coppola en Gian-Carlo
Coppola. Door haar vader Francis Ford Coppola, regisseur producer en
screenwriter, en haar moeder Eleanor Coppola, ontwerpster, artieste en
documentairemaakster, groeide ze op in een heel artistiek huishouden.
Haar eerste film rol was dan ook toen ze enkele weken oud was als de
baby in “The Godfather”.
Daarna bleef ze actief in de filmwereld onder begeleiding van haar vader.
Maar na enkele jaren besloot ze op zichzelf de wereld in te gaan en werd
ze de eerste Amerikaanse vrouw genomineerd voor een Acadamy Award
als beste regisseur met haar film Lost In Translation.

Maar ook de rest van haar familie is bekend in Hollywood. Haar

grootvader, Carmine Coppola werkte met verschillende symfonieën en
schreef muziek voor films. Haar tante Talia Shire was actrice en ook haar
neef Nicolas Cage is een acteur. Ze trouwde zelfs met een regisseur, Spike
Jonze. Ze ontmoette hem tijden haar studies aan California Institute of
the Arts. Vele beweren ook dat het karakter van de afwezige fotograaf als
man in haar film Lost In Translation gebaseerd is op hem. Ze heeft dit
gerucht altijd ontkent maar gingen ze in 2003 toch uit elkaar.
Ondertussen is opnieuw getrouwd met Thomas Mars en samen hebben ze
2 kinderen Romy Croquet en Cosima Croquet.

Sofia ging veel verschillende kanten op in haar leven. Terwijl ze in haar

middelbare schoolcarrière zat was erg geïnteresseerd in mode. Ze is dan
model geweest voor Marc Jacobs en heeft een stage doorlopen bij Chanel.
Na dat ze afstudeerde van St. Helena High School, in Napa Vally,
studeerde ze verder aan California Institute of the Arts waar ze
schilderkunsten studeerde. Ze maakte echter haar studies hier niet af en
besloot opzoek te gaan naar een job. Ze heeft als fotografe gewerkt voor
Vogue Paris en Allure. Na een tijde besloot ze zich terug naar de
modewereld te richten en startte ze samen met een vriendin het
kledingmerk Milk Fed op, waarvoor ze ook haar eigen boetiek oprichtte,
“Heaven-27”. Deze vestigde zich in Japen en Los Angeles.

Ook acteren is ze niet overgeslagen, zo speelde ze mee in de volledige

The Godfather trilogie, in de eerste als een baby jongentje, een immigrant
kindje in de tweede en de dochter van Michael Corleone in de derde. Ze
verscheen ook verschillende keren als achtergrond personage in films van
haar vader zoals The Outsider, Rumble Fish, The Cotton Club en Peggy
Sue Got Married. Verder speelde ze ook mee in films die niet door haar
vader werden geregisseerd zoals Frankenweenie, Star Wars: Episode I –
The Phantom Menace. Ook in muziekclips deed ze wel eens mee. Ze
verscheen in clips van Sonic Youth, The Black Crows, The Chemical
Brothers.

Ze kreeg veel kritiek als actrice, ze werd gezien als de dochter van de
regisseur en kreeg dan om deze reden veel op een gouden plateau
aangeboden. Sofia ging wel goed om met deze commentaren, ze zei zelf
ook dat ze eigenlijk geen actrice wilde worden en dit alleen deed om haar
vader te helpen. In 2022 verscheen ze samen met haar man wel nog een
keer als zichzelf in een aflevering van de horror comedy serie “What We
Do In The Shadows”.

Na het niet zo succesvolle “Hi-Octane”, een tv-programma voor tieners

over kleding, films en beroemdheden dat ze samen met Zoe Cassavetes
presenteerde, schreef en regisseerde ze in 1998 haar eerste film. Een
korte komedie “Lick The Star”, een film over een groep shoolmeisjes die
een geheim plan verzinnen en het de code naamnaam Lick the Star
noemen. Na deze film besloot ze dat dit is wat ze wilde doen in haar
leven.

Met haar eerste langspeelfilm Virgin Suicides, een film gebaseerd op het
boek uit 1993 met dezelfde titel over de 5 Lisbon zussen die onder streng
gezag van hun ouders leven. Het gaat helemaal bergaf voor het gezin
wanneer hun jongste dochter Cecilia zelfmoord pleegt. Daarna volgen de
rest van de zusjes nadat hun ouders hun uit school haalde omdat Lux een
relatie kreeg, behaalde ze zeer positieve kritieken. Naast de goede kritiek
won ze ook de MTV-movie + tv-award voor beste nieuwe filmmaker, de
Young Hollywood Awards voor beste regisseur en werd ze nog
genomineerd voor enkele andere prijzen.

Hierna schreef ze haar eigen verhaal. Lost In Translation, een verhaal

over een filmster die minder relevant geworden is en een door haar man
verwaarloosde vrouw die een speciale band vormen na elkaar te
ontmoeten in het hotel waarin ze verblijven in Tokyo, was een groot
succes. De film haalde drie Golden Globes, beste film en beste regisseur
voor Coppola en beste acteur voor Bill Murray.
In 2006 maakte ze de film Marie Antoinette, ze verteldt het verhaal over
het leven van Marie Antoinette, vanaf haar uithuwelijking aan Louis XIV en
haar heerschappij aan het hof van Versailles als koningin tot aan het einde
samen met de val van Versailles. Met deze film won ze ook verschillende
prijzen en nominaties, waaronder een Oscar voor beste kostuum ontwerp
en een nominatie op het filmfestival van Cannes voor een Palm d’Or en
won ze de Palm Dog award en de cinema prijs van het Frans nationale
educatieve systeem.

“Somewhere” is een film die ze maakte in 2010 over een hollywood acteur
die zijn leven leidt vol alcohol, feestjes en seks. Ook is hij de vader van
een 11-jarig meisje. Hij verblijft in een luxueus hotel en leidt zijn
promiscue leven verder maar dat verandert waanneer zijn vrouw
onverwacht zijn dochtertje bij hem komt afzetten.

Haar volgende langspeelfilm was The Bling Ring, een film over een groep
tieners die geobsedeerd zijn met bekendheid, ze gebruiken het internet
om de locaties van bekendheden op te zoeken en vervolgens hun huis
leeg te roven. Ook deze film werd getoond op het filmfestival in Cannes.
Ze nam de Palm Dog voor een tweede keer mee naar huis en werd
genomineerd voor Un Certain Regarde Award.

In 2017 maakte ze een filmversie van La Traviata, een opera stuk van
Giuseppe Verdi, een liefdesverhaal tussen de hofdame Violetta en de
edelman Alfredo.
In de film The beguiled, die Coppola maakte in 20217, leidt de
onverwachte aankomst van een gewoonde soldaat die meevocht in de
Amerikaanse burgeroorlog voor jaloersheid en verraad. Ook met deze film
sleepte ze heel wat prijzen nominaties binnen. Zo won ze beste regisseur
op het filmfestival van Cannes en werd ze opnieuw genomineerd voor een
Palm d’Or.

In “On The Rocks” Spelen Bill Murray, een flirterige seniore man die zijn
familie een beetje heeft achter gelaten, en Rashida, Jones een jonge
vrouw met twee kinderen die erachter komt dat haar man een affaire
heeft met een collega. Na dat ze terug contact met elkaar opnemen gaan
ze op avontuur in New York City en bespioneren ze haar vreemdgaande
echtgenoot.
Momenteel is ze aan het werken aan Priscilla, een film over de relatie
tussen Priscilla en Elvis Presley. Daarnaast zit ze ook in de pre-productie
fase van de film “The Customs of the Country” een film over een sluwe
aantrekkelijke vrouw die in het begin van de 20e in New York woonde en
laat zien hoe ze naar de top van de High Society klimt.

Opvallend is dat haar filmstijl compleet verschilt met die van haar vader.
Over het algemeen zijn haar films zeer minimalistisch (op Marie Antoinette
en Beguiled na). Daarnaast kiest ze er voor haar films te draaien met
camera in de losse hand. De kleuren zijn vaak zachte pasteltinten en ook
het licht is zacht en natuurlijk hierdoor creëert ze een dromerige surreële
sfeer wat past bij het vaak voorkomende thema in haar films. De
personages zijn vaak opzoek naar een beter leven en denken na over hun
levensdoelen en bestaan.
Filmografie

Walt Mink: Shine – 1993 (videoclip),

Hi Octane – 1994 (tv serie)
Ciao L.A. – 1994 (producer)
Bed, Bath and Beyond – 1996 (short)
The Flaming Lips: This Here Giraffe – 1996 (videoclip)
Lick The Star – 1998 (short)
The Virgin Suicides – 1999
Air: Playground Love – 2000 (music video)
Un matin pourtout dans la monde – 2000 (tv short)
Beastie Boys: Video Anthologie – 2000 (video Documentaire)
High Octane – 2002 (tv serie)
Platinum – 2003 (tv serie)
Lost In Translation – 2003
The White Stripes: I Just Don’t Know What To Do With Myself – 2003
(video clip)
Kevin Shields: City Girl – 2003 ( video clip)
VOID (Video Overview in Deceleration) – 2005 (video clip)
Marie Antoinette – 2006
Dior: Miss Dior Cherrie – 2009 (video short)
Somewhere – 2010
Dior: Miss Dior – 2011 (video short)
The Bling Ring – 2013
Dior: Miss Dior Blooming Bouquet – 2013 (video short)
Phoenix: Chloroform – 2013 (video clip)
A Very Muarry Christmas – 2015 ( TV special)
La Traviata – 2017
The Beguiled – 2017 (directed by)
Panthère de Cartier – 2017 (short)
In Homage to Mademoiselle – 2019 (video short)
On The Rocks – 2020
The Channel Iconic – 2021 (video short)
New York City Ballet – 2021 (short)
Fairyland – Post Productie
Priscilla – In productie
The Custom of the Country – Pre productie (TV film)
Symbolische laag

Thema’s
In de film worden verschillende thema’s aangehaald. Bob is alleen in
Japan voor een reclamespot voor Japanse whisky op te nemen, daarnaast
wordt Charlotte achtergelaten in het hotel door haar man die naar Japan
kwam voor zijn werk als fotograaf. Omdat ze zich in Japan bevinden, en
hier een enorm groot cultureel en sociaal verschil is, voelen ze zich heel
geïsoleerd van de wereld rondom hun. Ze spreken de taal niet, gewoontes
zijn anders en kennen de weg niet. Daarnaast zijn ze ook nog eens het
grote deel van de dag alleen in het hotel, wanneer ze elkaar leren kennen
voelen ze zich minder alleen en verkennen ze samen de stad waardoor ze
minder geïsoleerd zijn van de buitenwereld in Tokyo. Van uit deze
gebeurtenissen is af te leiden dat de thema’s eenzaamheid en isolatie
sterk aanwezig zijn.

Beide Charlotte en Bob zijn ontevreden in hun leven. Charlotte is pas

afgestuurd van de universiteit en weet niet wat ze verder wil doen in haar
leven, opzoek naar een levensdoel zit ze op haar hotelkamer. Daarnaast
gaat ook de relatie tussen haar en haar man bergaf, ze zijn jong getrouwd
en hij laat vaak alleen waardoor Charlotte dingen in twijfel begint te
trekken. Maar ook Bob zit vast, zijn carrière als acteur is achteruit aan
het gaan en hij wordt minder en minder relevant, naar Japan komen voor
een whisky reclame op te nemen is niet waar hij had gehoopt te gaan met
zijn carrière. Hij heeft dit dan ook alleen gedaan om zijn carrière terug
een boost te geven en terug een zin in zijn leven te creëren. Daarnaast
moet hij ook van zijn vrouw nog maar weinig te weten. Hierdoor is vast te
stellen dat ontevredenheid en onzekerheid sterk aanwezig zijn in de film.

Ook communicatie is een terugkomend thema. In een wereld waar ze

niemand verstaan buiten elkaar worden ze bijna geforceerd met elkaar te
communiceren om zich niet alleen te voelen. Wanneer ze dan ook na een
paar keer te spreken samen de stad verkennen communiceren ze ook met
de inwoners van de stad Tokyo en leren ze de stad en de omgeving waarin
ze zich bevinden beter kennen. Daarnaast ontstaat er niet enkel een
vriendschap tussen hun en deze mensen maar ook een bijzondere
vriendschap tussen Bob en Carlotte

Premisse
Communicatie vermindert leegheid.
Narratieve laag

Synopsis
Bob een bekende acteur gaat naar Japan voor een reclamespot voor
whisky op te nemen. Eens hij is aangekomen krijgt hij bericht van zijn
vrouw dat hij de verjaardag van zijn zoon is vergeten. De volgende dag
ziet hij Charlotte voor de eerste keer, in de lift van het hotel waar ze beide
verblijven.

Charlotte is in Tokyo met haar man die naar daar is gekomen voor een
foto opdracht. Hij is altijd bezig met deze opdracht en laat haar vaak
alleen achter in het hotel.

Na hun blikuitwisseling in de lift gaat Bob naar de set voor opnames van
de reclamespot en Charlotte bezoekt een Japanse tempel. Echter na dit
bezoek voelt ze alsof ze niet weet met wie ze getrouwd is.

Na een aantal keer elkaar te kruisen in de gangen zonder iets te zeggen

hebben ze hun eerste ontmoeting is in de bar van het hotel. De dagen die
volgen ontmoeten ze elkaar enkelen keren voor een korte tijd.

Daarna neemt Charlotte Bob mee om uit te gaan in de stad Tokyo samen
met haar vrienden. Nadat de avond laat is geworden stopt Bob Charlotte
in en gaat terug naar zijn kamer.

De dag die volgt laat Charlotte tijdens lunch haar gekneusde teen zien en
als grap gaan ze hiervoor naar het ziekenhuis. Ook deze avond gaan ze
uit, maar deze keer komen ze in een stripclub terecht. Nadat ze hierachter
komen besluiten ze weg te gaan en op hun eentje de stad te verkennen.
Na een dat ze terug in het hotel zijn en beide niet kunnen slapen besluiten
ze in bob zijn kamer te blijven en kijken ze wat tv en ze praten over hoe
Charlotte vast zit met haar leven en Bob verteld over zijn familie.

Hierna volgt bob zijn verschijning op een voor hem moeilijk te begrijpen
Japanse tv-show, hij vindt dit dan ook maar nutteloos. Hierna bevindt hij
zich zoals gewoonlijk in de hotelbar, maar zonder Charlotte. Na aan de
praat te komen met de zangeres van de bar neemt hij haar mee naar zijn
hotelkamer. Dezelfde dag gaat Charlotte in haar eentje naar Kyoto om
van de grote stad te vluchten. Hier ziet enkele typische Japanse
gewoontes en tradities waaronder een trouw.
De volgende dag komt Charlotte naar Bobs kamer om hem uit te nodigen
voor een lunch, echter hoort ze de zangeres van de avond er voor die zich
nog in de badkamer van zijn hotelkamer bevindt. Dit leidt tot een
ongemakkelijke lunch met een ruzie die leidt tot elkaar negeren. Maar dit
is snel opgelost wanneer die avond echt brandalarm in het hotel afgaat.

De laatste dag dat bob in Tokyo is nemen ze afscheid van elkaar. Bob
vertrekt naar de luchthaven en Charlotte gaat de stad in. Op zijn weg naar
de luchthaven ziet Bob Charlotte in de mensenmassa en stapt uit de auto
om naar haar toe te gaan. Ze zeggen elkaar nog een keer gedag maar
deze keer met een zachte kus, terwijl Bob iets in haar oor fluistert.

Filmstructuur
Incident: Bob en Charlotte spreken elkaar aan de hotelbar

PP1: Charlotte vraagt Bob mee uit te gaan met haar en haar vrienden in
Tokyo en hebben een gezellige avond samen.

Midpoint: Bob en Charlotte zijn in Bobs kamer, ze hebben een conversatie

over hoe Charlotte vastzit in haar leven en wat Bob vindt van zijn
familiesituatie. Ze delen een intiem moment.

Crisis: Ze zijn weg van elkaar, Charlotte gaat naar Kyoto en Bob doet mee
aan een Japans tv-programma. Omdat Charlotte er niet is eindigt hij deze
avond alleen in de bar en raakt hij aan de praat met de zangeres.

PONR: Bob besluit de zangeres mee naar zijn hotelkamer te nemen. Als
Charlotte hier de volgende dag achter komt ontstaat er een stilte ruzie.

PP2: Het brandalarm gaat af, wanneer ze hierdoor geforceerd samen

buiten staan, raken ze terug aan de praat en maken ze het terug goed
met elkaar.

Climax: Bob en Charlotte nemen afscheid van elkaar, maar wanneer bob
onderweg naar de luchthaven Charlotte in de stad ziet wandelen stapt hij
naar haar toe en kust haar.
Protagonist
Bob is een eenzame man van middelbare leeftijd die niet gelukkig is met
zijn huidige situatie, zijn carrière als acteur loopt berg af en weet niet
goed hoe die verder moet, ook de relatie die hij met zijn vrouw en zijn
heeft is niet de beste.

Hij gaat naar Tokyo voor een reclamespot om zijn carrière te redden,
wanneer hij hier Charlotte ontmoet en met haar mee uit gaat. Zijn leven
wordt interessanter en voelt zich minder eenzaam door Charlotte.

Tijdens de film probeert hij te redden wat er nog over is van zijn relatie
met zijn vrouw. Maar door Charlotte wordt hij toch in de twijfel getrokken,
hoewel hij niet vreemd is gegaan op zijn vrouw met Charlotte heeft hij
toch besloten dat de relatie voor hem het niet meer waard is wanneer hij
met de zangeres van het hotel vreemdgaat.

Wanneer hij Tokyo verlaat is hij minder eenzaam na zijn tijd met
Charlotte, ook is de kus die hij haar na twijfelen toch geeft bij hun tweede
afscheid wijst erop dat hij zeker is van hoe hij verder wilt als hij
thuiskomt.

Doel
Zich minder alleen voelen in een vreemde wereld.

Onbewust doel
Zichzelf leren kennen en weten wat ze willen doen in het leven.
Mise-en-scene

Belichting
Op bob zijn gezicht is de belichting low-key, van de stad is fel verlicht. Hij
is zijn hoogtepunt als acteur voorbij en is ontevreden met zijn leven in het
algemeen, hij zit vast in het donker. Zijn gezicht wordt verlicht door de
lichten van de stad. Dit verwijst naar de nieuwe zin die hij krijgt in de stad
Tokyo en Charlotte die hij hier ontmoet die hem uit het donker haalt.

Decor

Props
In beeld staat een Japans bloemstuk, Ikebana is de kunst van het Japanse
bloemschikken. De bedoeling van deze kunstvorm is het dichterbij elkaar
brengen van mensen en natuur. Charlotte (mens) doet mee aan deze
kunst vorm en komt zo dichterbij de cultuur van Tokyo (natuur).

Bob staat in de douche en moet de hoogte van de douchekop aanpassen.

De mensen in japen zijn relatief een stuk kleiner dan Amerikanen. Hij
moet zich aanpassen aan de gewoontes in deze nieuwe omgeving. Maar
zelfs met het aanpassen van de kraan past hij nog niet onder de douche.
Hij past niet in zijn omgeving.
Bob geeft Charlotte een witte uilen
knuffel cadeau na haar bezoek in het ziekenhuis. Uilen staan symbool voor
verandering, transformatie en ze zijn verbonden met een geëvolueerd
perspectief. Ze zijn nu al een tijdje in Japan en kennen elkaar al wat
beter. Ze staan meer open voor elkaar en de Japanse cultuur. Vlak
hiervoor ging Bob in conversatie met een Japanner.

Kostuum en grime
Bob draagt een oranje camouflage T-shirt, na dat Charlotte hier een
“midlife crisis” opmerking over maakt draait hij zijn T-shirt
binnenstebuiten. Hij stopt met het verstoppen van zichzelf en legt zichzelf
bloot voor Charlotte letterlijk (doet zijn T-shirt uit om het om te draaien),
en figuurlijk door haar een minderoppervlakkige kant van hem zien te
laten zien tijdens de avond uit die ze hebben in de volgende scènes.
Charlotte draagt een roze pruik wanneer ze in de karaoke bar zijn. Door
zich ze “verkleden” verstopt ze zichzelf en wilt ze even ontsnappen aan
haar problemen in haar huwelijk en haar eenzaamheid. Maar dit is niet de
echte Charlotte meer een alter ego. Daarnaast verwijst de roze kleur naar
het flirterige gedrag tegenover bob.

Maar ook haar natuurlijke haarkleur vertelt veel, met haar blonde haren is
charlotte anders dan de rest en dit valt op. De meeste mensen in Japen
hebben heel erg donker haar. Dit contrasteert en zorgt voor een gevoel
van verschil.
Expressie en Dramaturgie

Cinematografie

Cameragebruik
In deze pov zien we Charlotte als het inleidend shot, ze kijkt naar de tv
(pov) en Bob als het uitleidend shot. Door de pov op deze manier te
gebruiken kunnen we Charlotte en Bob hun acties en gevoelens parallel
trekken en zien dat ze door hetzelfde gaan.

Compositie
Bob wordt in een centrale compositie geplaatst, hij wordt omringd door
Japanners. Hij wordt omringd door iets wat onbekend is voor hem. Hij is
anders dan de rest en hoort hier niet thuis. Hij in zijn eentje midden in
een voor hem vreemde wereld terecht gekomen.
Charlotte kruipt uit de armen van John, haar man. Ze gaat uit hun
gezamenlijke kader en in een kader waar ze alleen in staat. Dit toont de
afstandelijkheid en het ongelukkig zijn in haar relatie.

John en Kelly staan in profiel in het kader ze zijn afstandelijk tegenover

Charlotte geplaats die frontaal in het kader is geplaatst en juist heel

Bob en Charlotte worden altijd een beetje naar meer naar links of een
beetje meer naar rechts in het kader geplaats wanneer ze zonder elkaar
zijn. Wanneer ze samen in beeld komen staan ze in hetzelfde kader en
worden ze centraal en frontaal gepositioneerd. Dit zorgt voor een balans
in het beeld dat overeenkomt met de balans en rust die voelen wanneer
ze samen zijn.

Sfeer

Beeldgroottes
Montage

Ritme

Chronologie

Geluid en muziek

Wanneer Bob en Charlotte in contact komen met lokale mensen wordt wat
ze zeggen in het Japans niet ondertitelt. Het gebruik van dit direct geluid
geeft een emotionele suggestie van verwarring voor de kijker omdat ook
zij niet weten wat er gezegd wordt en op deze manier zich beter kunnen
inleven in Bob en Charlotte. In deze scène gaat charlotte naar het
ziekenhuis voor haar teen, maar de dokter spreekt geen Engels en zij
geen Japans. Hierdoor begrijpen ze elkaar niet.

Stilte
Bob is aan de telefoon met zijn vrouw hij vertelt over zijn dag, wanneer ze
afscheid nemen van elkaar legt zijn vrouw af en de connectie verbreekt
net voor hij “i love you” kan zeggen. Dit toont aan dat de liefdes connectie
die ze hebben minder is en onderbroken wordt.

Muziek
Bob en Charlotte zijn in de karaoke bar en zingen beide een liedje, dit is
muziek in de scene die wordt gebruikt als emotionele suggestie. Charlotte
zingt “Brass in Pocket, The pretenders” in de tekst in het liedje is als volgt
“Cause I'm gonna make you see
There's nobody else here
No one like me
I'm special (so special)
I gotta have some of your attention
Give it to me”
Charlotte is er van overtruig dat ze speciaal is, niet alleen tegenover de
rest van de wereld maar ook voor bob.

Bob zingt daarna “More Than This, Roxy Music” met de volgende tekst
“More than this
There is nothing
More than this
Tell me one thing
More than this”
Hiermee wilt hij duidelijk maken aan charlotte na haar flirterige gedrag
dat er niks meer is dan een vriendschap tussen hun 2.

Bruitage