Czasy, w których przyszło nam żyć, bez wątpienia mają wpływ sposób patrzenia na świat.

Wydarzenia historyczne, zjawiska społeczne czy filozofia dominująca w danej epoce przenikają
wszystkie dziedziny życia i powodują, że otaczającą rzeczywistość postrzegamy w określony sposób.
Nie inaczej jest ze śmiercią, która od najdawniejszych czasów fascynuje, inspiruje, a jednocześnie
przeraża ludzi. Literatura i sztuka różnych epok przedstawia nam jej rozmaite– niekiedy przerażające i
okrutne, innym razem groteskowe. Tylko pozostaje niezmienne – koniec jest nieuchronny dla każdego
człowieka, niezależnie od jego statutu społecznego czy materialnego.

Grecki filozof Epikur uważał, że śmierci nie należy się bać, ona nas nie dotyczy, bo gdy istniejemy jest
nieobecna, a gdy umieramy – nie ma nas. Życie ziemskie było dla starożytnych o wiele bardziej
ciekawe od pośmiertnej egzystencji w Elizjum, gdzie pozbawione świadomości dusze dobrych ludzi
spędzały wieczność. Dlatego tak istotna stała się radość życia, umiejętność cieszenia się każda chwilą.
Tę ideę można odnaleźć w poezji rzymskiego poety – Horacego. W wierszu Do Leukonoe autor
podkreśla, że nie należy przejmować się losem, który zgotowali nam bogowie. Ludzie nie mają
wpływu na to, że przeminą i odejdą z tego świata. Trzeba po prostu korzystać z dnia i dążyć do
odczuwania przyjemności.