Professional Documents
Culture Documents
Omniscient Reader - s Viewpoin 1-5 (เริ่มต้นเก็บค่าบริการ)
Omniscient Reader - s Viewpoin 1-5 (เริ่มต้นเก็บค่าบริการ)
ชื่อไทย : มุมมองนักอ่านพระเจ้า
เรื่ องย่อ : เพียงแค่ผมเท่านั้นที่รู้จุดจบของโลกใบนี้
วันหนึ่งพระเอกของพวกเราได้พบว่าตัวเองติดอยูใ่ นโลกของนิยาย
ที่เขาชื่นชอบ
เขาจะทายังไงให้รอดชีวิต?
มันเป็ นโลกที่ถูกถล่มด้วยภัยพิบตั ิและภยันตรายทุกๆ ประเภท
เขารู ้เรื่ องของนิยายไปจนจบ เพราะเขาคือผูอ้ ่านเพียงคนเดียวที่อ่าน
มัน
มาพบกับเรื่ องราวในการเอาชีวติ รอดของเขากันเถอะ
– สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย]
แพลตฟอร์มเว็บนิยายเต็มอยูบ่ นหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่
องเก่าของผม ผมเลื่อนลงมาและจากนั้นก็เลื่อนขึ้นอีก ผม
ทาแบบนี้ไปกี่ครั้งกันแล้วนะ?
“จริ งเหรอ? นี่คือตอนจบงั้นเหรอ?”
[สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย]
3,149 ตอน
+
– ความคิดเห็นเฉลี่ย 1.08
นี่คือดัชนีความนิยมโดยเฉลี่ยของ ‘หนทางเอาชีวิตรอด’
จานวนยอดวิวของตอนแรกคือ 12,000 แต่มนั ก็ตกลงมา
เหลือ 120 ในตอนที่ 10 จากนั้นก็ 12 ในตอนที่ 50 ในเวลา
ที่มนั มาถึงตอนที่ 100 มันก็มีแค่คนเดียว
จานวนผูช้ ม = 1
‘ขอบคุณ’
ผูเ้ ขียนได้เผยแพร่ นิยายที่มีจานวนตอนมากกว่า 3,000
ตอนด้วยคนอ่านแค่ 1 คนต่อตอนมาตลอด 10 ปี มันเป็ น
แค่นิยายสาหรับผมเท่านั้น ผมแตะ ‘บอร์ดเสนอแนะ’
และเริ่ มแตะลงบนคียบ์ อร์ดในทันที
– มันดูเหมือนความคิดเห็นต่อต้านใหม่ ฉันค้นหาไอดี
ของคนๆ นี้ และเขาก็แนะนานิยายเรื่ องเดียวอยูห่ ลายรอบ
– ข้อเสนอแนะของเขาไม่ได้ถูกแบนเหรอ? ผูเ้ ขียนไม่ควร
ทาแบบนี้ที่นี่
“นี่…”
มันแย่มากเมื่อคิดว่าการเขียนเสนอแนะด้วยความจริ งใจ
ทั้งหมดของผมจะออกมาเป็ นแบบนี้
ถ้าพวกเขามาดูสกั หน่อย ทาไมถึงไม่มีใครพยายามที่จะ
อ่านนิยายที่น่าสนใจเรื่ องนี้กนั นะ? ผมแค่ตอ้ งการโดเนท
ให้กบั ผูเ้ ขียน แต่ผมก็ทาไม่ได้เพราะผมเป็ นแค่มนุษย์
เงินเดือนที่แทบจะไม่สามารถหาเลี้ยงชีพได้ จากนั้นผมก็
ได้รับการแจ้งเตือนว่า ‘ข้อความเข้า’
– tls123: ขอบคุณนะ
– คิมทกจา: ของขวัญ?
(จบตอน)
ตอนที่ 1 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (1)
“ผมชื่อทกจา คิมทกจา”
คิมทกจา (คิมคือลูกชายคนเดียวที่ได้รับความเคารพมาก)
– พ่อของผมตั้งชื่อนี้ให้กบั ผมเพื่อที่จะได้เป็ นคนที่
เข้มแข็งด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม ขอบคุณชื่อที่พอ่ ตั้งให้
ผมได้กลายเป็ นชายโสดผูโ้ ดดเดี่ยวไปแล้ว ในช่วงสั้นๆ
มันก็เป็ นแบบนี้แหละ ผมคือคิมทกจา อายุ 28 ปี และยัง
โสด งานอดิเรกของผมคือการอ่านนิยายบนเว็บในสถานี
รถไฟใต้ดิน
“งั้นฉันไปโทรศัพท์ก่อนนะ”
ในสถานีรถไฟได้ดินที่จอแจ ผมเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ
มีดวงตาแห่งความสงสัยคู่หนึ่งกาลังจ้องตรงมาที่ผม พวก
มันเป็ นของพนักงานจากฝ่ ายทรัพยากรมนุษย์ ยูซานอา
“อ่า สวัสดี”
“นายกาลังกลับบ้านจากที่ทางานเหรอ?”
“ใช่แล้ว ย-ยูซานอาล่ะ?”
รถจักรยาน
“คุณเดินทางโดยใช้รถจักรยานงั้นเหรอ?”
“ใช่! ฉันทาโอทีเยอะมากในช่วงเวลาหลายวันมานี้และดู
เหมือนจะไม่ค่อยได้ออกกาลังกาย มันน่าราคาญนิดหน่อย
แต่มนั ก็คุม้ ค่า”
“อ่า ผมเข้าใจ”
“ฮะ?”
“ภาษาสเปนน่ะ”
“…ผมเข้าใจละ มันหมายความว่ายังไงกัน?”
“คุณคงทางานหนักสิ นะ”
“ก็ตามเรื่ องตามราวหนะ ว่าแต่ทกจากาลังมองอะไรอยู่
เนี่ย?”
“อ่า ผม…”
ผมคิดตาม
“ทกจา นายชอบนักเขียนคนไหนงั้นเหรอ?”
“ถึงผมบอกไปคุณก็ไม่รู้จกั หรอก”
[โลกหลังการล่มสลาย]
“เป็ นหนังที่ดี”
ความเงียบดาเนินต่อไปสักพัก ยูซานอากาลังมองมาที่ผม
เหมือนกับเธอกาลังรอให้ผมพูดบางสิ่ ง บทสนทนาของ
พวกเราเริ่ มตึงขึ้น ดังนั้นผมจึงตัดสิ นใจเปลี่ยนเรื่ อง “มัน
เป็ นเวลาหนึ่งปี แล้วตั้งแต่ที่ผมเข้าบริ ษทั มา นี่เป็ นปี
สุ ดท้ายของผมแล้ว เวลาเดินเร็ วจริ งๆ”
“นัน่ … ทกจา”
“ครับ”
“ถ้านายไม่รังเกียจ… นายอยากได้แอพฯ ที่ฉนั ใช้ไหม?”
เสี ยงของยูซานอากลายเป็ นห่างเหิ นไปชัว่ ขณะ มันรู ้สึก
ราวกับว่าโลกอยูไ่ กลออกไป ผมรั้งจิตใจของผมไว้และ
จ้องมองไปข้างหน้า เด็กชายคนหนึ่งกาลังนัง่ อยูต่ รงกัน
ข้ามกับผมบนรถไฟ เขาอายุได้ 10 ขวบ เด็กผูช้ ายกาลังถือ
ตาข่ายจับแมลงไว้ในขณะที่เขานัง่ อยูข่ า้ งๆ มารดาและ
หัวเราะอย่างมีความสุ ข
“…ทกจา?”
เกิดอะไรขึ้นถ้าผมมีชีวติ ที่แตกต่างออกไปจากตอนนี้? ผม
หมายถึง อะไรจะเกิดขึ้นถ้าผมใช้ชีวติ ในแบบที่ต่างกัน
ออกไป
“คิมทก…”
“ฮะ?”
“ฉันเองก็เป็ นคนแบบนั้น”
“ทกจานี่ดีจริ งๆ”
“หื อ?”
ยูซานอาดูเหมือนจะตัดสิ นใจอะไรบางอย่างในขณะที่เธอ
หันไปศึกษาภาษาสเปน ผมจ้องมองไปที่เธอสักพักก่อนที่
จะกลับไปสู่ นิยาย ทุกๆ สิ่ งกลับคืนสู่ ปกติ แต่น่าแปลก
การเลื่อนผ่านนิยายของผมไม่ได้เป็ นไปด้วยดี บางทีมนั
อาจจะเป็ นเพราะผมตระหนักได้ถึงน้ าหนักแห่งความเป็ น
จริ งที่ผมไม่อาจเลื่อนลงไปได้
[1 ไฟล์แนบ]
– ผลงานนี้ไม่มีตวั ตน
“เอ๊ะ อะไรเนี่ย?”
“น-นี่มนั อะไรกัน?”
ในความมืด แสงของสมาร์ทโฟน 1-2 เครื่ องได้เปิ ดขึ้น ยู
ซานอายังคงจับแขนซ้ายของผมไว้แน่นในขณะที่เธอถาม
“ก-เกิดอะไรขึ้น?”
“งั้นเหรอ?”
‘อะไรนะ?’
แสงอันเจิดจ้าเปล่งประกายจากตรงหน้าของรถไฟใต้ดิน
มีเสี ยงกลองดังสนัน่ ตามมาด้วยเสี ยงดังปัง มีบางสิ่ งกาลัง
มุ่งหน้ามาทางนี้ในความมืด มันเป็ นแค่เรื่ องบังเอิญที่ผม
หันไปเห็นนาฬิกาในเวลานี้ – 19:00 น.
[สถานการณ์หลักได้เริ่ มต้นขึ้นแล้ว]
นี่คือช่วงเวลาที่ชีวติ ของผมได้เปลี่ยนไป
(จบตอน)
ตอนที่ 2 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (2)
&#@!&#@!
[&#@!&#@!.]
“อะไรเนี่ย?”
“ไม่ แต่”
[ฮะ?]
“อะไร? แกกาลังพูดอะไร?”
หน้าอกของผมเริ่ มอึดอัด
“อะไร? รี บลงไปจากรถไฟซะ!”
“ใครก็ได้เรี ยกกัปตันที!”
การแสดงอานาจคือวิธีการโน้มน้าวที่ดีกว่าสิ่ งอื่นใด
[ข้าบอกให้พวกเจ้าเงียบ]
ผมหลับตาลงอย่างช้าๆ ในขณะที่ดวงตาของโดเกบิ
เปลี่ยนเป็ นสี แดงมีบางสิ่ งระเบิดออกมาและรถไฟก็เงียบ
กริ บ
[นี่ไม่ใช่การถ่ายทาภาพยนตร์]
[มันไม่ใช่ความฝัน มันไม่ใช่นิยายด้วย]
หนึ่ง สอง โลหิ ตสาดกระเซ็นในอากาศในขณะที่หวั ของ
ผูค้ นเริ่ มระเบิดออก พวกเขาคือกลุ่มคนที่ประท้วงโดเกบิ
ผูค้ นกรี ดร้องออกมาไม่กเ็ ป็ นบ้าไป เหล่าคนที่ทาให้เกิด
ความวุน่ วายเพียงเล็กน้อยบังเกิดรู ข้ ึนบนศีรษะ ในทันใด
นั้นเอง รถไฟก็กลายเป็ นการนองเลือด
ผมสงสัยว่าคนประเภทไหนกันที่สามารถพูดออกมาได้
ท่ามกลางสถานการณ์น้ ี แต่ผมก็ตอ้ งประหลาดใจที่ผม
รู ้จกั เขา
“ใช่แล้ว”
ไม่ตอ้ งสงสัยเลย เขาเป็ นคนเลียแข้งเลียขาในบริ ษทั และ
เป็ นหมายเลขหนึ่งที่ผมู ้ าใหม่ตอ้ งหลีกหนี ทาไมชายคนนี้
ถึงขึ้นรถไฟใต้ดินกัน?
[เงิน ดี เส้นใยพืชที่มนุษย์เห็นพ้องต้องกัน]
“ตอนนี้นี่คือทั้งหมดที่ฉนั มี”
[มันใช้ได้กบั เวลาและมิติของเจ้าเท่านั้น]
“ฮะ?”
มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?
มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้วา่ อะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต
เขาของโดเกบิงอกออกมาราวกับว่าพวกมันคือเสาอากาศ
และร่ างกายของมันก็ลอยขึ้นไปบนเพดานของรถไฟ
[บทหลักมาถึงแล้ว!]
[บทหลัก#1 พิสูจน์คุณค่า]
ประเภท: หลัก
ความยาก: F
เงื่อนไขการเคลียร์: สังหารสิ่ งมีชีวติ ตั้งแต่ 1 ตัวขึ้นไป
จากัดเวลา: 30 นาที
ความล้มเหลว: ตาย
“ข-เข้าใจ ฉันควรทายังไง?”
“อยูเ่ ฉยๆ”
ในที่สุด ผมก็ควบคุมการหายใจอย่างช้าๆ ผมต้องการเวลา
ในการยอมรับเรื่ องทั้งหมดนี้เหมือนกัน
[สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย]
โดเกบิยดื เสาอากาศของมันออกมา
ร่ างกายที่กระจัดกระจายอยูเ่ หมือนกับขยะบนรถเก็บขยะ
“พวกคุณจะสงบลงได้ยงั ? โปรดหยุดการกระทาของพวก
คุณ และให้ความสนใจกับผมสักครู่ ”
“ผมเพิ่งได้รับข้อความจากหน่วยของผม”
ผูค้ นมารวมตัวกันตรงหน้าสมาร์ทโฟนของนายทหาร ผม
สามารถอ่านเนื้อหาได้ไม่ยากเพราะผมอยูใ่ กล้กบั มัน
ตัวละครจากนิยายได้ปรากฏตัวขึ้น ในตอนนี้ผมต้อง
ยอมรับสถานการณ์น้ ีจริ งๆ แล้ว
“คุณทหาร! เกิดอะไรขึ้น?”
“ผมได้พยายามติดต่อหน่วยของผมแล้ว แต่”
“แล้วทาไมคุณเข้ามาควบคุมล่ะ?”
“เพื่อความปลอดภัยของพลเมืองทุกคน” ในขณะที่ลีฮุ
นซึ งตอบคาถามอันไร้เหตุผลอย่างใจเย็น ผมก็ตระหนัก
ได้วา่ คาอธิบายในนิยายนั้นไม่ผดิ เลย อย่างไรก็ตาม เดิมที
ลีฮุนซึ งจะปรากฏตัวแบบนี้เหรอ? ในขณะที่กาลังคิด
เกี่ยวกับคาถามที่ซบั ซ้อนเหล่านี้ ผมก็มีลางสังหรณ์
แปลกๆ ในฐานะผูอ้ ่านเพียงคนเดียวของหนทางเอาชีวติ
รอด ผมสามารถรับรองได้วา่ การปรากฏตัวครั้งแรกของ
ลีฮุนซึ งไม่ใช่แบบนี้ จุดที่เขาปรากฏตัวในนิยายคือช่วง
ท้ายของสถานการณ์แรก
แล้วสถานการณ์น้ ีมนั อะไรกัน? จิตใจของเขาเริ่ มสับสน
ผมคงจะรู ้ได้ชดั เจนมากยิง่ ขึ้นถ้าผมได้อ่านหนทางเอา
ชีวติ รอดอีกครั้ง
ทุกคนหันมาที่สมาร์ทโฟนของตัวเองเมื่อมีคนตะโกน
ออกมา ยูซานอาหันหน้าจอมาทางผม “ทกจา ดูนี่สิ”
ผมไม่คิดอะไรกับมันมากเมื่อผมได้อ่านนิยาย แต่
ในตอนนี้ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยนิ คาพูดเหล่านี้ การก่อ
การร้าย ใช่ นัน่ คงจะสบายใจกว่ามาก
“แต่ประธานาธิบดีล่ะอยูท่ ี่ไหน? ทาไมนายกถึงเป็ นคน
ประกาศ?”
“ประธานาธิบดีถูกโจมตีแล้ว”
“ฉันไม่แน่ใจ ความคิดเห็นที่ไหนก็ไม่รู้”
“เชี่ย งั้นมันก็ของปลอมแล้ว!”
“น-นายก”
ผูค้ นพูดอะไรไม่ออกในขณะที่ปากของพวกเขาอ้าออกดุจ
ปลาทองงง
[เวลาที่เหลือถูกลดลง 10 นาที]
[เหลือเวลาอีก 10 นาที]
[ถ้าการสังหารครั้งแรกยังไม่เกิดขึ้นภายใน 5 นาทีถดั ไป
สิ่ งมีชีวติ ทั้งหมดในขบวนจะถูกกวาดล้าง]
“ทุกคนใจเย็นกันก่อน ฟังผม”
คาพูดของโดเกบิส่งผลให้สถานการณ์ในขบวนเริ่ ม
รุ นแรงมากขึ้นจนลีฮุนซึงไม่สามารถแก้ไขมันได้ ผมรู ้สึก
ได้วา่ ยูซานอากาลังจับคอเสื้ อของผมไว้แน่น ถึงกระนั้น
ผมก็ไม่สามารถสลัดความไม่เข้ากันของสถานการณ์น้ ี
ออกไปได้ ลีฮุนซึง ตัวละครประกอบ ได้ปรากฏตัวแล้ว
ดังนั้นทาไม ‘เขา’ ถึงไม่โผล่ออกมา? จากสิ่ งที่ผมรู ้ ผม
ควรจะเห็นเขาแล้ว
“ม-มีการฆาตกรรมอยูต่ รงนั้น!”
“พวกเราต้องกันพวกมันออกไป! อย่าปล่อยให้ใครเข้ามา
ข้างใน!”
“น-นี่มนั อะไรกัน?”
[เวลาที่ถูกมอบให้หมดลงแล้ว]
[การชาระจะเริ่ มต้นขึ้น]
[1 ไฟล์แนบ]
ผมรู ้สึกตะลึงไปสักพักในขณะที่ผมเห็นการแจ้งเตือนบน
โทรศัพท์ของผม ไม่สิ บางที? ผมสับสนไปสักพัก
จากนั้นก็เปิ ดไฟล์แนบขึ้นมา
ชื่อของไฟล์แนบที่ส่งมาโดยผูเ้ ขียนคือ:
[สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย.TXT]
(จบตอน)
ตอนที่ 4 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (4)
[คุณได้รับแอตทริ บิวต์เฉพาะตัว]
[ช่องสกิลเฉพาะได้ถูกเปิ ดใช้งานแล้ว]
ผมได้ยนิ เสี ยงข้อความในหูของผมหลังจากเปิ ดไฟล์ มัน
ไม่น่าแปลกถ้าโลกจะเปลี่ยนเป็ น ‘หนทางเอาชีวิตรอด’
ผูร้ อดชีวติ ทุกคนในหนทางเอาชีวติ รอดจะมีสกิลและแอ
ตทริ บิวต์เฉพาะตัว ผมพูดอย่างเงียบๆ ในหัวของผม
‘หน้าต่างแอตทริ บิวต์’ ผมจาเป็ นต้องรู ้วา่ แอตทริ บิวต์ที่ผม
ได้รับคืออะไร
[ความเร็ วในการอ่านของคุณเพิ่มขึ้นเนื่องจากผลของแอ
ตทริ บิวต์เฉพาะตัว]
ท่าทางของความหวาดกลัวอยูบ่ นใบหน้าของผูค้ น…
“3707”
“ช-ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที!”
“อะไร?”
“นายยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกเหรอ?”
“ไอ้เด็กนี่กาลังพูดบ้าอะไรอยู?่ ”
บนเพดาน หน้าจอโฮโลแกรมกาลังเล่นอยู่
[ป-ปล่อยฉัน!]
[อ๊ากกก!]
[ตาย! ตาย!]
“น-นายกาลังพูดอะไรกัน?”
“พวกเราต้องเลือกคนที่จะตาย” ฮันมยอนโกไม่สามารถ
ตอบได้ ขนบนข้อมือที่มองเห็นได้ของเขาลุกชันขึ้น
“แน่นอน ฉันรู ้วา่ นายกาลังคิดอะไรอยู่ นายต้องฆ่าเพื่อน
ร่ วมชาติของนายเพื่อให้มีชีวติ รอด มันเป็ นสิ่ งที่ลูกคนสาร
เลวเท่านั้นที่จะทา แต่นายก็รู้ มันอยูน่ อกเหนือจากการ
ควบคุมของพวกเรา นอกเหนือจากการควบคุมของพวก
เรา พวกเราจะตายถ้าพวกเราไม่ฆ่า ใครจะตาหนิพวกเรา?
นายจะตายในท้ายที่สุดเพราะคุณธรรมของนายงั้นเหรอ?”
“น-นัน่ ”
“โลกใบใหม่จาเป็ นต้องมีกฎใหม่”
คิมนัมอุน ชายหนุ่มที่ปรับตัวเข้ากับโลกของหนทางเอา
ชีวิตรอดได้เร็ วที่สุด คิมนัมอุนหันไปและกลับไปต่อยใส่
ยายต่อ คราวนี้ไม่มีใครหยุดเขา ไม่วา่ จะเป็ นฮันมยอน
และผูช้ ายคนอื่นๆ หรื อแม้กระทัง่ ลีฮุนซึง หมัดของ
นายทหารสัน่ เทาในขณะที่เขาจ้องมองไปในอากาศด้วยสี
หน้าอันว่างเปล่า บางทีเขาเองก็อาจจะตัดสิ นใจได้แล้ว
“ถอนหายใจ มันเป็ นเรื่ องยากที่จะฆ่า พวกนายจะดูเฉยๆ
งั้นเหรอ? พวกนายอยากจะตามหลังงั้นเหรอ?”
ดวงตาของผูค้ นกาลังเปลี่ยนไป
พวกเขาเป็ นเหมือนกับการ์ดที่ร่วมมือการประหารชีวติ
เช่นเดียวกับการ์ดที่ดึงคันโยกพร้อมกันเพื่อที่พวกเขาจะ
ไม่สามารถบอกได้วา่ ใครเป็ นคนฆ่านักโทษ ผูค้ นได้เตะ
และต่อยยายอย่างไม่รู้สึกรู ้สา
“ยูซานอาจะตายถ้าเธอไปตอนนี้”
“ฮะ? แต่”
“ทกจา?”
เคร้ง!
ในตอนนี้เอง
“อัก๊ ! อะไรหน่ะ?”
“ขอโทษนะ ยืมแป๊ ป”
ผมเอาตาข่ายมาจากเด็กน้อย เมื่อผมถือตาข่ายไว้ในมือ ไค
ตินของตัก๊ แตนก็มาถึงปลายนิ้วของผม ผมเอาออกมา
อันหนึ่งและวางมันไว้ในมือของเด็ก จากนั้นผมก็หนั ไป
หาผูค้ น
“อ่า”
ผมคิดว่าคิมนัมอุนคงจะพูดอะไรแบบนี้ ผมแทรกเขาด้วย
การโบกมือเล็กน้อย “ไม่จาเป็ นต้องเสี่ ยงแบบนั้น มันมีวธิ ี
ที่นายจะรอดไปได้ แม้วา่ นายจะไม่ได้กลายเป็ นฆาตกร”
“อะไรนะ?
“ม-มันคืออะไร?”
ผูค้ นเริ่ มปั่ นป่ วนเป็ นอย่างมาก สี หน้าของคิมนัมอุนบิด
เบี้ยว
[คุณได้รับรางวัลความสาเร็ จ ‘สังหารแรก’!]
[ได้รับ 100 คอยน์เป็ นสิ่ งตอบแทนเพิ่มเติม]
ในเวลาเดียวกัน ผมก็โยนตาข่ายในมืออีกข้างออกไปให้
แรงที่สุด มันตรงไปยังฝั่งตรงข้ามที่ยายอยูแ่ ละฝูงชน
รวมตัวกันอยู่
“บ้าไปแล้ว!”
แมลงถูกปล่อยและกระโดดอย่างแรงเท่าที่พวกมันจะทา
ได้เพื่ออิสรภาพ
(จบตอน)
ตอนที่ 5 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (5)
ผูค้ นตื่นตระหนกในขณะที่พวกเขาเห็นแมลงกาลังวิง่ ไป
รอบๆ ขบวนรถ
“ฮ-เฮ้ย! นายทาแบบนี้ทาไมวะ”
ในขณะที่บางคนจ้องมองด้วยความว่างเปล่า คนหัวไวก็
ผลักผม
“ไอ้ชิบหาย”
“มันจะดีกว่านะถ้านายจะหาพวกมันไวๆ มันเหลือเวลาแค่
3 นาทีเท่านั้น”
“ฉันเจอแล้ว! ตายซะ!”
เหล่าคนที่โชคดีพอพบเจอแมลง รวมทั้งโจมตีอย่าง
รุ นแรงไปที่พวกมัน ส่ งผลให้ขบวนรถเริ่ มวุน่ วาย
“ฮะ?”
“ใช่”
“อย่าทาให้ฉนั หัวเราะสิ ”
“?”
“คนที่มีเหตุมีผลจะไม่ทาเรื่ องแบบนั้นด้วยเหตุผลนั้น”
รอยยิม้ ของคิมนัมอุนกว้างขึ้น “บอกฉันมาตามความจริ ง
นายแค่อยากเห็นภาพแบบนี้ใช่ไหม?”
[ข้อมูลตัวละคร]
[ชื่อ: คิมนัมอุน
อายุ: 19 ปี
“นายยังไม่ได้จบั แมลงงั้นเหรอ?”
“ยากหน่อยนะ”
“อะไร?”
“ฉันจะไม่ขยับ”
“…….”
“นายพูดอะไร?”
ผมพิจารณาเวลาและก้มศีรษะของผมเพื่อหลบหลีกกาปั้น
ที่พงุ่ เข้ามาก่อนที่จะได้ทนั พูดจบ
ปั๊ ค!
[คุณเข้าใกล้เงื่อนไขในการใช้สกิลเฉพาะตัว ‘มุมมองนัก
อ่านพระเจ้า LV.1’ แล้ว]
[บรรลุเงื่อนไขในการใช้สกิลเฉพาะตัว ‘มุมมองนักอ่าน
พระเจ้า’ LV.1 แล้ว]
หมัดของคิมนัมอุนพลาดเป้าผมไปและกระแทกเข้ากับ
พื้น
แน่นอนว่าเขาย่อมไม่สามารถต่อยผมได้ท้ งั หมดนี้ตอ้ ง
ขอบคุณสกิลที่สองของผม
[สกิลเฉพาะตัว มุมมองนักอ่านพระเจ้า LV.1 ถูกเปิ ดใช้
งาน]
ด้านขวา
ผมรี บหลบจากทิศทางของการโจมตี
ตาขวา
จากนั้นผมก็โน้มตัวลงอย่างรวดเร็ วและหลบหมัดนี้
“นายมันหลบเก่งจริ งๆ!”
มันไม่สมเหตุสมผลที่จะโจมตีกลับไปได้เพราะผมเล่น
กีฬาไม่เก่งเอาซะเลย แต่อย่างน้อยผมก็สามารถหลบการ
โจมตีส่วนใหญ่ได้
ต้นขาซ้าย
ในช่วงเวลาแห่งการเลือก สายตาของคิมนัมอุนก็จดจ้อง
ไปข้างๆ ของคุณยาย ผมถูกบังคับให้คว้าตัวยายและกลิ้ง
ออกไปถ้ายายตาย คิมนัมอุนก็คงจะผ่านสถานการณ์น้ ีไป
ได้ ไม่วา่ ยังไง ผมก็จะไม่ยอมส่ งชายคนนี้ไปยัง
สถานการณ์ต่อไป
หัวใจ
“ฮ่าฮ่า ตายซะ!”
“อะไร?”
“นายคิดว่าไข่แมลงเป็ นสิ่ งมีชีวติ ไหม?”
……..
[คุณได้ฆ่าสิ่ งมีชีวติ ]
……..
ข้อความหลายข้อความกระหน่าอยูใ่ นหูของฉัน
“ฉันเดาว่างั้นนะ”
“ฉันจะรู ้อะไรแบบนั้นได้ยงั ไง? ฉันหลับในคาบชีวะ
ตลอด” คิมนัมอุนมองมาที่ไหล่เปื้ อนเลือดของผมและ
หัวเราะอย่างมีความสุ ข นายรู ้อะไรไหม?”
“อะไร?”
“ฉันจะบอกนายถึงคาตอบที่ถูกต้องของคาถามของฉัน
คาตอบก็คือ: ไข่กถ็ ูกนับว่าเป็ นสิ่ งมีชีวติ ”
“อ-อะไร?”
“นายกาลังพูดอะไร?”
“มันไม่สาคัญหรอกถ้านายไม่เข้าใจ มีเวลาเหลืออีก 1
นาที”
ในตอนนี้ความกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคิมนัมอุน
“อ๊ากก! ตาย! ตาย!””
มีดขยับมาที่คอของผม ผมไม่สนใจที่จะป้องกันการโจมตี
นี้เลย
ฉึ ก!
บางทีผมอาจจะสามารถช่วยคนเหล่านั้นบางคนได้
“เชี่ย! ทาไมนายไม่ตาย! ทาไมนายไม่ตาย!”
มีดทาให้เกิดรอยขีดข่วนได้เท่านั้น เลือดไหลออกมาจาก
มัด แต่กไ็ ม่สามารถถึงใต้ช้ นั ผิวหนังได้ มีเวลา 30 วินาที
เหลืออยูเ่ ท่านั้นเมื่อคิมนัมอุนเปิ ดปากของเขา เขาทิ้งมีดลง
และคุกเข่าตรงหน้าของผม
“ช-ช่วยฉันด้วย”
25 วินาที
“ช่วยฉันด้วย! ได้โปรด! ช่วยฉันที!”
“ทาไมฉันควรจะช่วยล่ะ?”
20 วินาที
10 วินาที
“ฉันไม่ตอ้ งการ ฉันไม่ตอ้ งการ! ฉันไม่อยากตาย! อ๊ากก
กก!”
[เวลาที่กาหนดหมดแล้ว]
[การชาระจะเริ่ มต้นขึ้น]
เริ่ มต้นขึ้นด้วยคิมนัมอุน ศีรษะของผูค้ นเริ่ มระเบิดออกไป
ทัว่
ศีรษะระเบิดออกมาเหมือนกับดอกไม้ไฟที่ประกาศ
ศักราชใหม่ ผมเฝ้าดูฉากนี้ดว้ ยความสุ ขเล็กน้อย
ความรู ้สึกผิดนิดหน่อย และความรู ้สึกแปลกๆ ทาไม?
ทาไมผมถึงยังใจเย็นอยูใ่ นกับภาพตรงหน้า? มัน
เหมือนกับว่าผมกาลังมองไปที่นิยายอยู่
ครื น
[การชาระเพิ่มเติมจะเริ่ มต้นขึ้น]
โลกใบหนึ่งได้ถูกทาลายไป และโลกใบใหม่กไ็ ด้ถือ
กาเนิดขึ้น
(จบตอน)