‫بیِد ْل ‪ ،‬ابوالمعالی میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی شاعر پارسی گوی هند و صوفی و نماینده برجسته سبک هندی

استکه از سالیان گذشته‬

‫دارای جایگاهی خاص در علم و ادب فارسی بوده است‪ .‬او از معدود شاعرانی است که در بیان شاعرانه خود افکار فلسفی و تجربه‬
‫‪.‬های عرفانی را به نمایش گذاشته است‪ .‬در این بخش از نمناک با زندگینامه بیدل و شعرهای زیبای او آشنا شوید‬

‫بیوگرافی ابوالمعالی میرزا عبدالقادر بن عبدالخالق ارالس بیدل دهلوی‬

‫ابوالمعالی میرزا عبدالقادر بن عبدالخالق ارالس‪ ،‬متخلص به بیدل که با نام بیدل دهلوی‪ ،‬شناخته می شود‪ ،‬شاعر پارسی سرای سبک‬
‫هندی است‪ .‬ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل فرزند میرزا عبدالخالق در سال ‪1054‬هـ‪.‬ق در پتنه در ایالت بهار هندوستان به دنیا آمد‪.‬‬
‫پدر او از قبیلۀ برالس ترکان جغتایی بود‪ .‬این قبیله از بخارا به بدخشان‪ ،‬و سپس به هندوستان مهاجرت کرده و مشغول سپاهی گری‬
‫‪.‬بودند‬

‫بیوگرافی بیدل دهلوی‬

‫پدر بیدل نیز در زمرۀ سپاهیان بود اما این شغل را در جوانی رها کرد‪ .‬او ارادت فراوانی به صوفیان «قادریۀ» هندوستان داشت و‬
‫‪.‬به همین دلیل نام پسر خویش را هم نام شیخ عبدالقادر گیالنی صوفی مشهور انتخاب نمود‬

‫اما روزگار با او یار نبود‬ ‫بیدل در ‪ 5‬سالگی پدر خود را از دست داد و از آن پس مادرش به او قرآن و الفبای فارسی را آموخت‬
‫که فردی سپاهی با خوی‬ ‫و مادرش را نیز یک سال ونیم بعد از فوت پدر از دست داد و سرپرستی او را عمویش‪ ،‬میرزاقلندر‬
‫ده سالگی او را از مدرسه‬ ‫درویشی بود‪ ،‬برعهده گرفت‪ .‬میرزاقلندرعموی بیدل او را به آموختن ادبیات عرب دعوت نمود اما بعد از‬
‫خود به حلقۀ درویشان برد‬ ‫‪.‬بازداشت و با‬

‫بیدل زبان های فارسی و عربی را نیز در مکتب آموخت و با زبان بنگالی‪ ،‬زبان اردو‪ ،‬سانسکریت و ترکی آشنایی یافت و در شش‬
‫سالگی قرآن را ختم کرد‪ .‬بیدل همواره همواره ذوق شاعرانۀ خود را از عموی خویش می دانست و نخستین سروده هایش را بر‬
‫‪.‬عمویش‪ ،‬عرضه کرد‬

‫بیدل در ‪1069‬ق در ‪ 17‬سالگی به سپاهیان میرزاعبدالطیف‪ ،‬از امرای شاهزاده شجاع‪ ،‬پیوست اما پس از مدتی آنان را رها ساخت و‬
‫‪.‬به همراه دایی خود به شهر «َکَتک» رفت و ‪ 4‬سال نزد او به سربرد‬

‫پس از درگذشت میرزا ظریف بیدل به دهلی رفت و در آنجا زندگی نمود‪ .‬از بیدل فرزندی برجای نماند‪ .‬در اواخر عمر او صاحب‬
‫‪.‬فرزندی شد که بیش از چهار بهار زندگی نکرد و در سوگ او سروده ای جانگداز دارد‬