CUKRZYCA typu 2, insulinooporność

Cukrzyca jest chorobą układową wywołaną niedoborem insuliny lub spadkiem

efektywności jej działania. Taka sytuacja prowadzi do wzrostu poziomu glukozy we krwi,
czyli hiperglikemii. Wyróżniamy cukrzycę typu 1, typu 2, ciężarnych oraz cukrzycę, która
może rozwijać się wtórnie w wyniku innych chorób.

Insulina jest niezwykle ważnym hormonem anabolicznym, odpowiadającym za produkcję i

magazynowanie węglowodanów (cukrów), lipidów (tłuszczów) i białek oraz hamowanie ich
rozpadu i uwalniania do krwiobiegu. Bierze udział w szeregu procesów biochemicznych.

Cukrzyca typu 2 jest dość podstępną chorobą, ponieważ rozwija się powoli i przez długi
czas może przebiegać bezobjawowo. Jest ściśle powiązana z trybem życia. U ponad 80%
pacjentów stwierdza się otyłość. Cukrzyca tego typu jest wynikiem:
• zmniejszonego wydzielania insuliny niewystarczającego do utrzymania
prawidłowego poziomu glukozy we krwi
• spadku wrażliwości tkanek na działanie insuliny (komórki tracą zdolność do
odpowiedzi adekwatnej do wydzielania insuliny).

Oporność na działanie insuliny skutkuje niekontrolowaną produkcją glukozy w wątrobie i

spadkiem jej wychwytu przez tkanki. Konsekwencją takiej sytuacji jest hiperglikemia, która
z kolei stymuluje produkcję insuliny. Długotrwała nadmierna synteza tego hormonu
obciąża pracą trzustkę, prowadzi do uszkodzenia komórek Beta i zaburzenia funkcji
wewnątrzwydzielniczej.

Nadmierna objętość komórek tłuszczowych w naszym organizmie (nadwaga i otyłość)

wyzwala spadek wrażliwości na insulinę (prowadzi do oporności mięśni i wątroby na jej
działanie) i może doprowadzić do pojawienia się cukrzycy. Należy pamiętać, że tkanka
tłuszczowa jest aktywną tkanką produkującą/wydzielającą hormony i cytokiny. Jej nadmiar
prowadzi do zaburzeń hormonalnych i przyczynia się do powstawania przewlekłych stanów
zapalnych, dlatego tak ważne jest utrzymywanie prawidłowej masy ciała (prawidłowego
poziomu tkanki tłuszczowej).

Można zwiększyć wrażliwość tkanek na działanie insuliny poprzez:

• regulację masy ciała
• bardzo umiarkowaną i regularną aktywność fizyczną
• włączenie do swojego menu m.in. imbiru, cynamonu, goździków, kurkumy, bazylii,
oregano, źródeł kwasu alfa-liponowego ALA (np. brokułów, szpinaku, zielonego
groszku).

Długoterminowa hiperglikemia pociąga za sobą bardzo poważne konsekwencje zdrowotne,

dlatego niezwykle ważny jest prawidłowy sposób odżywiania. Najczęściej występującymi
powikłaniami w cukrzycy typu 2 są choroby układu sercowo-naczyniowego. Poza tym stale
utrzymujący się podwyższony poziom glukozy we krwi znacznie przyspiesza procesy
starzenia. Nasila proces glikacji białek, czyli „oblepiania” glukozą włókien kolagenu i
elastyny, co prowadzi do utraty elastyczności skóry, naczyń krwionośnych i innych tkanek
naszego ciała. Wywołuje przewlekłe procesy zapalne od których zaczyna się właściwie
każda choroba cywilizacyjna– od miażdżycy, przez choroby autoimmunologiczne po
nowotwory.
Podstawą terapii w cukrzycy i insulinooporności jest odpowiednio dobrana i zbilansowana
dieta. Zaleca się regularność spożywania posiłków, uwzględnienie większego
zapotrzebowania na witaminy i składniki mineralne (z uwagi na zwiększoną ich utratę),
ograniczenie spożywania cukrów prostych, tłuszczów „trans” i nasyconych, zwiększenie
podaży błonnika pokarmowego (który zmniejsza wchłanianie glukozy, cholesterolu i
triacylogliceroli), wyeliminowanie przetworzonej żywności. Plan odżywiania powinien być
zawsze dobrany indywidualnie do potrzeb i możliwości danego organizmu z
uwzględnieniem preferencji kulinarnych pacjenta.