Historia altówki

Altówka powstała w dobie baroku, tak samo zresztą jak skrzypce. Natomiast początkowo była
używana jako instrument wspomagający grę na skrzypcach. Grały wówczas jako rejestr
środkowy, który wspomagał brzmienie skrzypiec. Altówka dopiero współcześnie stała się
samodzielnym instrumentem. Przez wiele lat służyła jedynie jako pomoc i dopełnienie. Obecnie
komponowane są nawet solowe utwory muzyczne wygrywane na altówce. Wszystko rozpoczęło
się wraz z rozwojem sztuki instrumentacji, która zwróciła uwagę na ten wyjątkowy sprzęt
muzyczny. Dziś instrument ten odgrywa znacząca rolę w orkiestrze symfonicznej. Wielu
znanych kompozytorów doceniło altówkę i tworzyło specjalne utwory, w których mogła ona
wybrzmieć w pełni. Wielokrotnie całe koncerty opierały się głównie na dźwiękach wydawanych
właśnie przez ten wyjątkowy instrument. Jednym z pierwszych kompozytorów, który
potraktował altówkę bardziej poważnie był Wolfgand Amadeusz Mozart, który napisał nawet
utwór koncertowy na skrzypce i altówkę.

Budowa altówki
Altówka jest mniejsza od skrzypiec. W jej budowie wyróżnić możemy podłużne pudło
rezonansowe z dwoma otworami na kształt litery „f”, pozbawioną progów podstrunnicę
umieszczoną na gryfie zakończonym główką w kształcie ślimaka. Do tego również napinane
poprzez naciągi cztery struny podparte standardowo na mostku. Ten element altówki
wykonywany jest ze stali lub tworzyw sztucznych.
Technika gry na altówce
Technika gry na altówce polega na przytrzymywaniu jej podbródkiem, jednocześnie opierając
instrument na lewym ramieniu. Palce lewej dłoni przytrzymują szyjkę oraz naciskają struny,
otrzymując odpowiednie natężenie brzmienia, podczas gdy palce dłoni prawej przesuwają
smyczek między gryfem a mostkiem. Sposób gry na altówce nie różni się więc niemal niczym od
techniki gry na skrzypcach. Różnicą jest zaś długość i ciężar smyczka.