Na podstawie fragmentów utworu "Dziady" część III Adama Mickiewicza, zagadnienie

walki dobra ze złem o duszę ludzką jest wyraźnie obecne w dziele. Utwór przedstawia
konflikt moralny i duchowy, który odbywa się na tle represji politycznych i
narodowych wobec Polaków. W dziele walka ta przyjmuje formę metaforycznego
przedstawienia wewnętrznych i zewnętrznych konfliktów bohaterów.

Jednym z głównych motywów jest duchowa i fizyczna opresja, jakiej doświadczają

więźniowie, co symbolizuje walkę pomiędzy represyjnymi siłami zła (reprezentowanymi
przez rosyjskie władze) a dążeniami do zachowania godności, moralności i narodowej
tożsamości, co stanowi o sile dobra. Na przykład, w scenie więziennej widać, jak
więźniowie podtrzymują swoje duchowe wartości pomimo ciężkich warunków, co
ilustruje wewnętrzną walkę dobra przeciw złu. Narrator opisuje, jak więźniowie
zmagają się z moralnymi wyborami, stając przed próbą zachowania własnej tożsamości
w obliczu zewnętrznych sił zła.

Walka o duszę ludzką ukazana jest również poprzez postać Konrada, który wewnętrznie
buntuje się przeciwko niesprawiedliwości i okrucieństwu, co widać w jego
rozważaniach i monologach. Konrad walczy z pokusami i rozterkami duchowymi, co
Mickiewicz przedstawia poprzez jego dialogi z duchami oraz metaforyczne obrazy
walki dobra i zła o duszę człowieka.

Cytat z utworu ilustruje to zagadnienie:

"Ależ przywyknąć, bracie! Na tym cała sztuka." — Jakub wskazuje na trudność

adaptacji do okoliczności więzienia, co metaforycznie odnosi się do walki dobra ze
złem w szerszym kontekście życia i wyborów moralnych.

Podsumowując, Mickiewicz w "Dziadach" część III porusza temat walki dobra ze złem
jako głębokiej, wewnętrznej i zewnętrznej walki człowieka z represją i moralnymi
wyborami, które musi dokonywać, starając się zachować swoją duszę i wartości w
obliczu przeciwności. Używa do tego licznych metafor, dialogów i monologów, które
ukazują tę walkę jako centralny element dramatu jego bohaterów.