Władcy Dürn, zasłużeni zwolennicy cesarzy Hohenstaufów i prawdopodobnie od 1168 roku

protektorzy opactwa amorbach, byli budowniczymi zamku, którego pochodzenie datowane jest
między 1170 a około 1200 rokiem. Według kroniki klasztornej Amorbach dopiero Konrad I z Dürn
rozpoczął budowę około 1216 roku. Prawdopodobnie jednak odnosi się to jedynie do budowy wieży
bramnej. [Uwaga 1] Jego dziadek Ruprecht von Dürn (de Durne) był jednym z najbliższych doradców
cesarzy Fryderyka Barbarossy i Henryka VI, stale pojawia się jako świadek w ich dokumentach.
Według inskrypcji budowlanej pan Burchert Durn kazał zbudować zamek; będzie to albo ojciec, albo
brat tego Ruprechta. Budowę rozpoczęto prawdopodobnie około 1170–80 roku. Możliwe, że
mieszkańcy Dürn już wcześniej siedzieli w Walldürn. W 1197 roku, kiedy podążył za Henrykiem VI do
Italii i tam zmarł, Ruprecht sprawował już centralne panowanie nad dużymi częściami późniejszego
tzw. ziemi budowlanej.

Wydaje się, że budowa została przerwana na około 20 lat po śmierci Ruprechta, prawdopodobnie
rodzina przejęła finansowo duży zakład. Wydaje się, że został ponownie podjęty dopiero wtedy, gdy
wnuk Ruprechta, Konrad I z Dürn (* 1193; † 17. Wrzesień 1253) około 1216/17 ożenił się Mechthild
von Lauffen, który w latach 1216–19 odziedziczył rozległe posiadłości allodialne w środkowej i dolnej
dolinie Neckar. Teraz donżon podwyższono do 25 m, wieżę bramną z kaplicą zamkową poświęconą
rycerzowi św. Jerzemu oraz pierwsze piętro budynku halowego z jego wczesnogotyckim
trójprzebiegiem zbudowano we wschodniej ścianie, oczywiście przy wysoko wykwalifikowanej chacie
budowlanej. Dostęp zabezpieczała jedynie brama, gdyż mosty zwodzone z bramami zrzutowymi i
kawalkerami pojawiły się w Niemczech dopiero w 1230 roku.

Informatyki W maju 1271 roku, po trudnościach finansowych Dürnerów, zamek został sprzedany
arcybiskupstwu mogunckiemu[1][2], a później stał się oficjalną siedzibą administracji Moguncji, po
całkowitym przejęciu panowania nad Walldürn przez Moguncję w 1292 roku. Administracja była
początkowo prowadzona przez urzędników, później przez Vogta lub Burggrafa. W 1291 roku istniał
Tu Heinrich Offiziat, około 1320 roku był to Konrad Rüdt von Collenberg. W 1337 roku arcybiskup
Heinrich pogodził się ze swoją kapitułą katedralną i na krótki czas przekazał kanonikom także zamek
Wildenberg. W 1350 roku urząd zamku zastawiono Eberhardowi von Rosenbergowi, w 1354 roku
Konrad Rüdt von Collenberg ponownie wydał zastaw. Zwiększając swoje więzi z arcybiskupstwem
mogunckim, Konrad otrzymał również urzędy Walldürn i Buchen. Mówi się, że trzęsienie ziemi w
Bazylei w 1356 roku poważnie uszkodziło zamek. W styczniu tego samego roku arcybiskup Gerlach
zastawił zamek Wildenburg, miasto Amorbach i Gülte w Miltenbergu engelhardowi von
Hirschhornowi bez zgody jego kapituły katedralnej. Rok później pożyczył pieniądze od swojego
burgburskiego burgrabiego Konrada Rüdta von Collenberga. [3]

Od 1368 roku Wiprecht von Dürn, Eberhardt Rüdt von Bödigheim, Fritz von Dürn i Eberhard von
Fechenbach byli Mainz burgmänner. W następnym okresie aż do 15 wieku. W XIX wieku
przedstawiciele tych rodów wymieniani są najczęściej jako komornicy.
W latach 1400-1511 zamek został rozbudowany w późnym średniowieczu. Zbudowano wieżę
zachodnią i mur barierowy przez dziedziniec zamkowy, odnowiono kaplicę. Do 1525 roku zamek był
siedzibą komornika mogunckiego Amt of Amorbach. W wojnie chłopskiej to chłopi z "Hellen Haufen"
rycerza Götz von Berlichingen zbudowali zamek Wildenberg 4 września. Od tego czasu jest ruiną.

W 1803 roku przeszedł na krótko do Księstwa Leiningen poprzez sekularyzację. W 1806 roku Księstwo
Leiningen zostało zapośredniczone przez Wielkie Księstwo Badenii. Już w 1810 roku zamek wraz z
terenem wokół Amorbach stał się częścią Wielkiego Księstwa Hesji-Darmstadt, a w 1816 roku
przeszedł do Królestwa Bawarii w drodze wymiany terytorialnej.

Dziś ruiny zamku są popularnym celem wycieczek pieszych i są okazjonalnie wykorzystywane do

imprez kulturalnych.

Przetłumaczone z https://euroalphabet.eu/tlumacz-online/ (darmowa wersja)