Ang Pang-apat na Salita

DALAMHATI

Mt. 27:45-46. “Eli, Eli Lama Sabachtani”. Diyos ko, Diyos ko, bakit

Mo ako pinabayaan? Isang panaghoy mula sa Panginoong Hesus

dala ng matinding sakit na nararamdaman. Ito ba ay tanda ng
kawalan ng tiwala sa pagmamahal ng Diyos Ama sa kanya? Hindi
po. Ito ay isang panaghoy na may kalakip na panalangin at pag-
asa na sa kabila ng Kanyang sakit ay nariyan ang Kanyang Diyos
Ama na nagmamahal sa Kanya. Na binabata Niya ang lahat ng
hirap para sa katubusan ng ating kasalanan dahil mahal Niya ang
Diyos Ama, at handa Siyang ituloy at tupdin ang misyong iniatang
sa kanya.

Minsan sa ating buhay ay natanong natin ang Panginoon,

“Nasaan ka Panginoon? Bakit Mo ako pinabayaan?” Mga
katanungang dala ng matinding hirap, problema, kawalan ng
hustisya na nararanasan, mga sakit ng kalooban na halos hindi na
natin makayanan. Ang ilan sa atin ay hindi makatulog, hindi
makakain, iyak ng iyak, nagkukulong sa kwarto, ang ilan naman ay
naglalasing, at nagwawala.

Mga kapatid, talaga nga bang tayo ay pinabayaan ng Diyos? Tayo

nga ba ay sadyang tinalikuran ng Diyos dahil tayo ay
makasalanan? Lahat tayo ay kani-kaniyang misyon sa buhay na
iniatang sa ating mga balikat, maging isang magulang, anak,
kapatid, lingkod ng simbahan, o ng pamayanan pa man. Subalit sa
gitna ng pagsunod natin sa ating mga misyon sa buhay ay hindi na
tayo makakawala pa sa mga pagsubok sa buhay. Mga pagsubok
na hindi natin makayanan. Mga pagsubok na minsan ay
nasasambit natin ang mga katagang “Diyos ko, Diyos ko, bakit Mo
ako pinabayaan?”

Kami po ni Bro. Husband ay biniyayaan ng tatlong anak na sa awa

at gabay po ng Panginoon ay nakapagtapos naman po silang
lahat. Ang aking panganay at tapos ng AB Behavioral Science sa
University of Santo Tomas, ang pangalawa kong anak ay nagtapos
ng BS Civil Engineering sa University of the Philippines at isang
ganap na Licensed Civil Engineer, at ang pangatlo at bunso ay
nagtapos ng BS Tourism sa World City Colleges sa Quezon City.
Parehas ng may asawa at pamilya ang aking panganay at bunso,
kaya tanging si Engr. Byron A. Fill ang binata at kasa-kasama
namin sa ngayon.

Si Engr. Byron ay isang mabait na anak, matulungin sa amin at sa

mga kapatid, maging sa ibang tao. Maaalalahanin na anak at
kapatid, kahit na may trabaho at asawa na dalawa niyang kapatid
ay nagbibigay pa rin siya sa kanila at sa mga pamangkin niya.
Naglilingkod din siya sa aming dating parokya, Our Lady of
Guadalupe of Marikina, bilang miyembro ng choir at madalas ko
din siyang pinapakanta kapag meron akong talk sa Catholic Life in
the Spirit Seminar. Bago pa man siya magtapos sa UP ay working
student na siya sa BPO hanggang mapromote siya bilang isang
manager. Nagwork siya doon for 11 years. Siya rin po ay may
girlfriend for 9 years at masasabi kong one-woman man siya.

Noong 2020, pandemic at lockdown ay nagsimula na siyang

makaramdam ng sakit. Pinapayuhan namin siyang magpatingin
na sa doctor subalit takot siyang pumunta ng ospital dahil baka
raw iswabtest at mag-positive siya ay i-isolate siya at kaming
buong pamilya niya. Dahil sa walang doctor na pwedeng mag
face-to-face consultation at icheckup siya ay lumala ng lumala
ang kanyang kondisyon. Ang kanyang dating malusog na
pangangatawan ay biglang bumagsak, naging maputla,
nanginginig ang mga kamay, humina ang paa, naging hindi
maayos ang paglalakad at hirap ng magsalita. Naalarma na kami
kaya dinala na ng kanyang ama at kasintahan nito sa hospital
subalit walang hospital na tumatanggap ng confinement at sila’y
tinanggihan ng 5 ospital. Buti nalang ay mayroong ospital ang isa
naming ka-sister at sinabi nila doong bumagsak ang kanyang
hemoglobin at kailangan na siyang maconfine at masalinan ng
limang bags ng dugo. Subalit sinwabtest siya at hindi muna siya
tinanggap for confinement sa nasabing ospital hanggat di
lumalabas ang result. Habang nagaantay ng result sumubok silang
magpalipat lipat ng ospital ngunit walang tumanggap sa kanila.
Hanggang sa after 5 days ay lumabas na ang resulta ng swab test
which turned out to be negative naman siya for COVID saka siya
inadmit sa ospital. Naconfine siya at nagundergo ng series of
tests and laboratories. First impression ay meningitis but later on
turned out to be a virus sa kanyang utak, toxoplasmosis. Matagal
ang gamutan, one-year physical therapy thrice a week, speech
therapy once a week pero hanggang ngayon ay hindi pa rin halos
maintindihan ang kanyang salita.

He was terminated from his company of 11 years due to sickness.

Iniwan na rin siya ng kanyang 9-years girlfriend. Kapag tinitignan
ko siya ay nagdurugo ang aking puso. Naglaho na lahat ng meron
siya. Ang kanyang lakas, ang kanyang trabaho, ang kanyang
girlfriend, ang kanyang dignidad, at ang kanyang tinig na halos
hindi na marinig hanggang ngayon.

Minsan sa aking pagtanaw sa kanya ay nabanggit ko ang mga

katagang, “Diyos ko, Diyos ko, bakit Mo pinabayaang mangyari sa
kanya ito? Bakit mo kami pinabayaan?” Hindi ba’t sumusunod
naman kami sa misyong inaatang mo sa aming mag-asawa bilang
Team Couple speaker sa Marriage Encounter, kahit saan Mo kami
ipadala from North to South ay pumumupunta kami, bago pa
lamang umandar ang aming sasakyan ay nagcocouple prayer
kami at idinudulog ang kaligtasan niya habang kami ay nasa
misyon, subalit Panginoon bakit Mo siya pinabayaan? Mga salita
ng isang inang tulad ko na durog na durog ang puso habang
nakatitig sa anak na nawalan ng pangarap at dignidad.
Subalit sa aking pagninilay ay nabatid ko na ang mensahe ng
Diyos, kailanman ay di niya kami pinabayaan, that our will is not
His will, our plans is not His plans, for our son Byron. Na ang lahat
ay pinahintulutan niyang mangyari para sa kanyang makalangit
na plano para sa aming anak, na in due time ay gagaling ang aking
anak, magsasalita ng matuwid upang muling makapaglingkod,
umawit ng papuri at pasasalamat sa Diyos, at maipahayag ang
kabutihan ng Diyos sa kanya at maging sa amin.

We came from Marikina where we lived for 47 years at ngayon ay

for good na kami dito sa Macarang after ng angioplasty
procedure naman kay Bro Husband last June. A trial that caused
us pain and financial crisis, isang pagsubok din na sumubok sa
aming faith and dedication as servants of God. Sabi ko nga, Lord
kunin mo na ang lahat ng naipundar namin na alam naman
naming mula sa iyo, huwag mo lang po sana kunin ang anak at
asawa ko. But God is good, hinayaan niyang makasama ko pa ang
anak at asawa ko. Kaya kung may nawala man ay may mas higit
na blessings na binibigay niya sa atin.
Kaya sa mga katulad naming dumaraan sa pagsubok ay huwag
mawalan ng pag-asa, God works in mysterious ways, listen to His
words and messages to us. God has a heavenly plan for us and
that is to come soon. Just keep the faith and continue our mission
in life. Serve God and serve others. Mt. 6:33-34, “Seek first the
kingdom of God and his righteousness and all of these things shall
be added unto you”

God Bless everyone!