Ang unang yugto daw ay ang panahon ng Politics Administration dichotomy.

Ang Public Administration

bilang isang disiplina ay sinasabing nagmula sa Amerika. Pinapayaman nito ang disiplina kahit ngayon.
Noong taong 1887, si Woodrow Wilson, isang Propesor ng Political Science na kalaunan ay naging
Pangulo ng Amerika ay nagsulat ng isang sanaysay na pinamagatang, "The Study of Administration".
Sinusuri ng artikulo ni Wilson ang kasaysayan at paksa ng pag-aaral ng pampublikong administrasyon at
nangangatwiran para sa isang partikular na pag-unawa sa administratibong pamahalaan at mga
partikular na pamamaraan para sa pagpapatupad nito. Ang artikulong ito ay nagbigay daan sa pagbuo ng
disiplina na tinatawag na Public Administration. Samakatuwid, si Woodrow Wilson ay tinawag na ama ng
Public Administration. Sa sanaysay na ito, itinuro niya na ang Pulitika ay nababahala sa paggawa ng mga
patakaran at ang Administrasyon ay nababahala sa pagpapatupad ng mga patakaran. Ang politika ay ang
espesyal na lalawigan ng pahayag at ang Public Administration ay ang espesyal na lalawigan ng mga
opisyal ng Gobyerno. Samakatuwid, sinabi ni Woodrow Wilson na ang Public Administration ay dapat
pag-aralan bilang isang malayang disiplina. Sinabi ni Wilson ang apat na dahilan kung bakit dapat
magkaroon ng agham ng administrasyon: (1) ituwid ang mga landas ng pamahalaan; (2) gawing negosyo
ang negosyo nito; (3) palakasin ang organisasyon nito; at (4) koronahan ang pagiging masunurin nito.
Alam ni Wilson na hindi posible na makamit ang ganap na paghihiwalay ng pulitika at administrasyon
dahil ang talagang gusto niya ay ilayo ang pampublikong administrasyon sa mga sakit ng pulitika at
gawing institusyonal ang pagsasagawa ng epektibong administrasyon. Kaya si Woodrow Wilson ay
responsable para sa pagbuo ng disiplina na tinatawag na Public Administration. Ngunit hindi niya
idinetalye ang mga lugar na dapat bumuo ng pag-aaral ng Public Administration, This gap was filled up by
Goodnow. Sumulat siya ng isang libro na pinamagatang "Politika at Pangangasiwa", sinabi niya na habang
ang pulitika ay may kinalaman sa mga patakaran o pagpapahayag ng kalooban ng Estado, ang
administrasyon ay may kinalaman sa pagpapatupad ng mga naturang patakaran. Nilinaw nina Wilson at
Goodnow na ang pulitika ay limitado sa paggawa ng mga patakaran at paggawa ng batas, isang tungkulin
na karaniwang ipinagkakatiwala sa katawan ng pambatas ng Estado; at ang pangangasiwa ay nakatuon sa
pagpapatupad ng mga batas, isang tungkuling karaniwang hawak ng sangay na tagapagpaganap ng
Estado. Bagama't wasto ang mga kahulugang ito, medyo may problema kung gagamitin natin ito sa ating
kasalukuyang (o anumang hinaharap) na pagsusuri. Upang ilarawan, ang legislative veto at oversight
function ng Kongreso ng Pilipinas ay maaaring tingnan bilang isang manipestasyon kung paano ito
maaaring kumilos at ibahagi ang awtoridad ng administrasyon sa sangay na tagapagpaganap. Gayundin,
ang eksklusibong kapangyarihan ng Pangulo ng Pilipinas na ipakilala ang panukalang badyet sa Kongreso
ay nagpapakita kung paano maaaring gampanan ng Pangulo ang isang pangunahing papel sa agenda ng
patakaran. Maliban sa pagsasanib (kung hindi pagkakasundo) ng mga tungkulin ng pulitika at
administrasyon, ang problemang nananatili ngayon ay ang pagkaluma nitong matagal nang pagkakaiba
ng mga larangang ito.

Kung titingnan natin ang pulitika bilang isang larangan na may kinalaman sa paglalaan ng mga
pampublikong mapagkukunan, isang maikling kahulugan na pinaniniwalaan kong ginagamit ng mga
iskolar sa ating panahon, ito ay magiging matunog kung ano ang ibig sabihin ng pampublikong
administrasyon.

Kung totoo man, ang pagkakaiba sa pagitan ng pulitika at administrasyon ay talagang mahirap sabihin
dahil malaki ang impluwensya ng una sa huli, o vice versa. Gayunpaman, malayo na ang narating ng
talakayan. Habang ang ilang mga iskolar ay naglalagay na si Wilson ay nanawagan para sa isang
kumpletong paghihiwalay ng pulitika at administrasyon, si Wilson mismo ay umamin na ang dichotomy
ng dalawa ay kathang-isip lamang. Kaya kung ito ay hindi kapani-paniwala sa unang lugar, bakit tumawag
para sa dichotomy? Ito na ngayon ang bahagi kung saan sasagutin natin ang ating unang tanong na
itinanong natin sa panimula. Ipinaliwanag niya sa kanyang aklat ang mga lugar na bumubuo sa pag-aaral
ng Public Administration. Noong 1926 L.D. Nagsulat si White ng isang aklat-aralin sa Public
Administration. Ang pamagat ng libro ay "Introduction to the study of Public Administration". L.D. Ang
White ay isa sa mga pangunahing theorists at practitioner sa pampublikong administrasyon at sa
pangkalahatan ay hindi pinapansin. Itinuro, sinaliksik, pinag-aralan at natuklasan ni White ang mga
teoretikal na konsepto at praktikal na pamamaraan na kapaki-pakinabang pa rin hanggang ngayon.
Sinusuri ang mga pangunahing tema na matatagpuan sa mga sinulat ni White sa pamamagitan ng sunud-
sunod na pag-unlad sa pamamagitan ng kanyang mga gawa at ang mga pangunahing gawain ng kanyang
buhay. Dinadala sa harapan ang isang bahagi ng napabayaang intelektwal na pamana ng mga
pampublikong administrasyon at ginagawa itong kapaki-pakinabang para sa kasalukuyan. Kaya kahit
ngayon ang aklat na ito ay itinuturing na isang klasiko sa Public Administration. Ang pangunahing tema
ng tatlong akda sa unang yugto ay ang Politics Administration dichotomy.

Ang ikalawang yugto sa ebolusyon ng pag-aaral ng Public Administration ay sinasabing ginintuang

panahon sa pag-unlad ng pag-aaral ng Public Administration. Ang isang malaking bilang ng mga libro sa
Public Administration ay isinulat sa panahong ito ng isang bilang ng mga iskolar ng Public Administration.
Ang "Principles of Organization" nina Mooney at Reiley, "The Theory of Management" ni Mary Parker
Follet, Henry Fayol's, "Papers on the Science of Administration" nina Gullick at Urwick ay ilan sa
mahahalagang akda na lumitaw sa panahong ito.

James D. Mooney at Alan C. Reiley, sa kanilang pangunguna na gawain, “The principles of organization,”
1939, ay naglalarawan ng malapit na ugnayan sa pagitan ng pamamahala at burukrasya sa pamamagitan
ng pagpuna na ang organisasyon sa pormal na kahulugan ay nangangahulugan ng kaayusan, ang
organisado at maayos na mga pamamaraan. Ang parehong mga diskarte ay nagbibigay-diin sa pagiging
makatwiran, katiyakan, hierarchy at propesyonalismo. Ang teoryang administratibo ay nagbabahagi din
ng parehong mga kahinaan ng teorya ng burukrasya tungkol sa katigasan, impersonality, pag-alis ng mga
layunin na limitasyon ng pagkakategorya ng departamento, pananatili sa sarili at pagbuo ng imperyo sa
gastos ng mga kontrol at pagkabalisa. Hindi tulad ng teorya ng burukrasya, na binuo ng sosyologo, na
nag-aral sa mga institusyon ng gobyerno ang teoryang administratibo, ay binuo ng mga praktikal na
tagapamahala. Ang kanilang layunin ay bumuo ng isang teorya na nagsasama ng mga prinsipyo at iba
pang mga konsepto para sa pagkamit ng pormal na organisasyon. Minsan sinasabi na ang mga
burukratikong teorya ay nagmungkahi kung ano ang dapat na isang pormal na organisasyon at ang mga
administratibong teorista ay nagmungkahi ng mga paraan upang makamit ito. Habang binibigyang-diin
ng mga burukrata ang istruktura ng organisasyon, binibigyang-diin ng mga administrative theorists ang
pamamahala, na isang bahagi ng organisasyon.

Itinuro nina Mary Parker Follett, Fredrick Taylor at Henri Fayol sa kanilang trabaho na pinamagatang "The
Theory of Management", na ang pamamahala ay isang kasanayan kung saan ang mga gawain ay
nagagawa sa pamamagitan ng isang proseso upang makamit ang ilang mga layunin ng organisasyon.
Mayroong maraming mga kahulugan ng pamamahala na ipinaliwanag ng iba't ibang mga tao at
maraming mga pilosopo. Ang ebolusyon -ang pagbabago ng pag-aaral sa pamamahala ay binubuo ng
isang panahon sa ika-20 siglo kung saan ang siyentipikong diskarte, klasikal/administratibong diskarte at
relasyon ng tao sa pamamahala ang mga pangunahing pagbabago at nagkaroon ng malaking epekto sa
kapaligiran ng pamamahala. Sa ebolusyon ng pamamahala ay lumilitaw ang maraming pangalan ngunit
ang papel na ito ay nakatuon lamang sa tatlong pilosopo na nagngangalang Mary Parker Follett, Fredrick
Taylor at Henri Fayol. Tinitingnan nito ang kanilang trabaho at mga kontribusyon sa pamamahala at kung
ano ang kanilang pinakamahusay na diskarte. Ang tatlong indibidwal na ito ay nagpakilala ng maraming
mahusay na iba't ibang mga ideya at pamamaraan upang mapahusay ang kahusayan, pagiging epektibo
at upang baguhin ang konsepto ng pagtatrabaho sa lugar ng trabaho. Sinusuri ng papel na ito ang
gawain, pahayag ni Follett tungkol sa hierarchy ng posisyon sa kaibahan sa awtoridad at humahantong
ito upang ihambing ito sa mga pananaw ni Taylor at Fayols. Ang mga papel sa Agham ng Pangangasiwa
nina Luther Gulick at L. Urwick, ay pinagsama-sama sa koleksyong ito ay mga sanaysay ng mga lalaking
interesadong siyentipiko sa mga penomena ng administrasyon. Karamihan sa mga manunulat na ito ay
gumawa ng kanilang pag-iisip nang nakapag-iisa, sa ilang mga kaso nang walang anumang kakilala sa iba,
o sa kanilang mga sinulat. Ang kapansin-pansing pagkakatulad at pagkakatugma ng mga pagsusuri,
katawagan, at hypotheses, na kadalasang itinakda bilang mga prinsipyo, ay dobleng makabuluhan. Iilan
sa mga papel na ito ang nai-publish o ipinakalat sa publiko sa paraang gawin itong naa-access ng mga
praktikal na administrador, iskolar, o mag-aaral. Ang agarang okasyon para sa publikasyong ito ay ang
katotohanan na walang mga kopya ng mahahalagang papel sa koleksyong ito ang mahahanap sa
alinmang aklatan sa Washington noong panahong hinihiling ng Komite ng Pangulo sa Administrative
Management ang mga dokumentong ito para sa paggamit ng mga miyembro ng kawani ng pananaliksik
nito. Sa pagsasaalang-alang sa wastong nilalaman ng volume na ito at sa pag-secure ng pahintulot ng
mga may-akda, o ng kanilang mga tagapagpatupad at tagapagmana, para sa publikasyon, natural lamang
na gumuhit sa negosyo bilang kasamang editor na si L. Urwick. Ang kanyang mga kontribusyon ay
nagsasalita para sa kanilang sarili. Inaasahan ng mga editor na ang pagkakaroon ng mga papel na ito ay
magsusulong sa pagsusuri ng pangangasiwa, tutulong sa pagbuo ng isang pamantayang katawagan,
hikayatin ang iba na punahin ang mga hypotheses tungkol sa pangangasiwa na nakasaad dito at isulong
ang kanilang sariling mga konsepto nang walang takot, at ituro ang daan patungo sa mga lugar na
lubhang nangangailangan ng paggalugad. Kung magpapatuloy sa mga linyang ito ang mga taong
nababahala sa siyentipikong mga pangyayari sa paggawa ng mga bagay sa pamamagitan ng kooperatiba
ng tao, maaari nating asahan sa oras na makabuo ng wasto at tinatanggap na teorya ng administrasyon.
Ang koleksyong ito ay walang kasamang anuman mula sa mga sinulat ni F. A. Cleveland, Charles A. Beard,
at A. E. Buck, na ang mga gawa ay kilala, maliban kung ito ay nasa sarili kong mga papel na direktang
lumago mula sa mahabang taon ng pakikisama sa kanila; ni mula kay W. F. Willoughby, Leonard D. White,
Marshall Dimock o John Gaus, na lahat ay naglathala kamakailan ng mga libro o sanaysay na tumatalakay
sa administrasyon, sa isang anyo na madaling ma-access ng lahat. Kami ay may utang na loob sa mga
may-akda, at sa kanilang mga tagapagmana at mga ahente, sa pagpapahintulot sa publikasyong ito ng
kanilang mga pioneer na gawa nang walang inaasahan ng royalty o gantimpala, at kay Miss Sarah Greer
para sa mahusay na pagsasalin ng papel ni Henri Fayol, The Administrative Theory in the State, na hindi
pa lumalabas sa Ingles. Ang mga tagapangasiwa, mga iskolar at mga mag-aaral ng lohika ng
administrasyon na nakahanap ng koleksyon ng halaga na ito, ay dapat magbigay ng kanilang punong
pasasalamat kay Miss Greer, na mula sa kanyang posisyon bilang librarian ng Institute of Public
Administration, ay iginiit na ang koleksyon na ito ay kinakailangan, at kung sino ang naglagay likod ng
proyekto na walang sawang presyon at debosyon na kinakailangan para sa katuparan ng anumang
kapaki-pakinabang na layunin.
Kaya, ang mga iskolar na ito ay may opinyon na ang ilang mga prinsipyo ng Pampublikong Administrasyon
ay maaaring mabuo at sa pamamagitan ng paglalapat ng mga prinsipyong ito sa mga organisasyon ng
Pamahalaan, higit na kahusayan at produktibo ang maaaring makamit. Sa panahong ito, ang disiplina ng
Public Administration ay nag-utos ng mataas na antas ng kagalang-galang.

Ang panahong ito ay sinasabing e ang mga krisis ng pagkakakilanlan para sa disiplina ng Public
Administration. Sa unang panahon, ang batayan para sa pagbuo ng pag-aaral ng Public Administration ay
Politics Administration dichotomy. Ang dichotomy na ito ay hinamon ni Paul H. Appleby. Sinabi niya na
ang Politics at Administration ay hindi maaaring paghiwalayin dahil kahit na ang mga awtoridad ay
gumagawa ng mga patakaran, hindi nila magagawa ang mga patakaran nang walang tulong ng mga
awtoridad sa pangangasiwa. Samakatuwid, ang mga administratibong awtoridad na nasa evolved sa
pagpapatupad ng mga patakaran ay kasangkot din sa paggawa ng mga patakaran. Kaya hindi maaaring
ihiwalay ang Pulitika sa Administrasyon.

Ang pangalawang batayan para sa pagbuo ng disiplina na tinatawag na Public Administration ay na, ang
ilang mga prinsipyo ng Public Administration ay maaaring umunlad, at sa pamamagitan ng maingat na
aplikasyon ng mga prinsipyong ito sa mga pinagmulan ng Pamahalaan, higit na kahusayan at
produktibong maidudulot.

Sa ikalawang yugto, maraming mga iskolar ng Public Administration na tinatawag na classical thinkers
ang bumuo ng ilang prinsipyo ng Public Administration. Herbert. A. Hinamon ni Simon ang bisa ng mga
prinsipyong binuo ng mga klasikal na palaisip. Sinabi niya na ang mga Prinsipyo na binuo ng mga klasikal
na palaisip ay mga salawikain lamang. Ang mga prinsipyong ito ay hindi batay sa empirical test.
Samakatuwid, sa pamamagitan ng paglalapat ng mga prinsipyong ito, sinabi ni Simon na ang higit na
kahusayan at produktibo ay hindi maidudulot sa Organisasyon ng Pamahalaan. Si Elton Mayo, sa
pamamagitan ng iba't ibang mga eksperimento na kanyang isinagawa, sa Hawthorne Western Electric
Company ay pinatunayan na ang kahusayan at pagiging produktibo sa isang organisasyon ay nakasalalay
sa hindi paglalapat ng mga prinsipyo ng Pampublikong Administrasyon ngunit sa pamamagitan ng
pagbuo ng mas mabuting relasyon ng tao sa pagitan ng mga indibidwal na nagtatrabaho sa organisasyon.
Kaya, ang dalawang batayan kung saan ang Public Administration ay lumago bilang isang disiplina sa
dalawang panahon, ay hinamon sa ikatlong yugto at doon ay nagkaroon ng krisis ng pagkakakilanlan para
sa disiplina ng Public Administration.

Ang pangunahing publikasyon ni Herbert A.Simon ay Administrative Behavior (1947); Pangunahing

Pananaliksik sa Pangangasiwa (1953); Organisasyon (1958); Ang Bagong Agham ng Desisyon sa
Pamamahala (1960); Hugis ng Automation (1960); Science of the Artificial (1969) at Human Problem
Solving (1972). Bilang pagkilala sa kanyang namumukod-tanging kontribusyon sa pagsusuri sa proseso ng
paggawa ng desisyon, ginawaran siya ng Nobel Prize noong 1978. Siya ay isang visiting Professor sa ilang
unibersidad. Isa siya sa mga natitirang pioneer sa psychological research.

Sinalakay ni Simon ang mga prinsipyo ng pangangasiwa na binuo ng mga klasikal na teorista sa
kadahilanang mayroong malawak na agwat sa pagitan ng mga itinakdang prinsipyong ito at ng kanilang
epektibong kasanayan. Tinanggihan niya sila bilang mga kawikaan lamang. Ayon sa mga klasikal na
theorists, ang kahusayan ay dapat na tumaas sa isang pagtaas sa espesyalisasyon. Ngunit itinuro ni Simon
na ang pagdadalubhasa ay hindi isang kondisyon ng mahusay na pangangasiwa. Ang espesyalisasyon ay
nangangahulugan ng iba't ibang tao na gumagawa ng iba't ibang bagay. Ang tunay na problema ng
pangangasiwa ay hindi espesyalisasyon, ngunit espesyalisasyon sa isang partikular na paraan at direksyon
na maaaring humantong sa administratibong kahusayan. Si Simon ay may pananaw na ang
administratibong kahusayan ay maaari lamang tumaas sa pamamagitan ng isang espesyalisasyon ng
gawain sa pangkat sa direksyon na hahantong sa higit na kahusayan.

Ang ikalawang prinsipyong inatake ni Simon ay ang prinsipyo ng pagkakaisa ng utos. Ayon sa kanya, ang
pangunahing limitasyon ng prinsipyong ito ay labag ito sa prinsipyo ng pagdadalubhasa. Sa ilalim ng
prinsipyo ng espesyalisasyon, ang mga subordinate ay kailangang tumanggap ng mga order hindi lamang
mula sa kanilang mga superyor kundi pati na rin mula sa lahat ng uri ng mga espesyalista. Sa ganitong
sitwasyon ay hindi umiiral ang pagkakaisa ng utos.

Ang ikatlong prinsipyong inatake ni Simon ay ang prinsipyo ng span of control. Ang kanyang obserbasyon
ay ang paglimita sa bilang ng mga subordinates na direktang nag-uulat sa isang superior na lata sa isang
malaking organisasyon, ay nagdudulot ng labis na red tape. Ang mga batayan ng organisasyon, ibig
sabihin, layunin, proseso, lugar at mga tao ay hindi rin katanggap-tanggap kay Simon. Napansin niya na
hindi ito naaayon sa prinsipyo ng pagdadalubhasa. Dagdag pa, ang pagkakaiba sa pagitan ng isang
batayan sa isa pa ay bale-wala o ang mga termino ay nakalilito sa isa't isa. Ang isang layunin ay nakakamit
sa pamamagitan ng isang proseso. Kung gayon, hindi maaaring magkano ang pagkakaiba sa pagitan ng
dalawang termino. Ang kanyang obserbasyon ay hindi maaaring matakot ang isa para sa isa pa.

Napansin ni Simon na ang paggawa ng desisyon ay ang ubod ng administrasyon dahil ginagawa ito sa
lahat ng antas ng organisasyon. Ang gawain ng paggawa ng desisyon ay lumaganap sa buong
administratibong organisasyon. Ang makatuwirang desisyon - ang proseso ng paggawa ay ang mainam.
Ngunit maraming hindi makatwirang salik ang matatagpuan sa organisasyon. Samakatuwid, ang lahat ng
mga pagsusumikap ay dapat idirekta sa pag-maximize ng pagiging makatwiran sa paggawa ng desisyon.
Ang paggawa ng desisyon ay nagsasangkot ng pagpapatupad ng mga desisyon kung saan kahit ang isang
taong nagtatrabaho sa pinakamababang antas ng hierarchy ay may mahalagang papel na dapat
gampanan sa pagtupad ng mga layunin ng organisasyon.

Ang anumang makatwirang desisyon ay isang konklusyon na naabot mula sa ilang mga lugar. Ang mga
lugar na ito ay mga halaga at katotohanan. Kung tinukoy ang mga halaga at katotohanang ito,
makokontrol ang pag-uugali ng mga taong nagpapasya batay sa halaga at katotohanang ito. Kung ang
value premises at facts premises ay malinaw na tinukoy ang kontrol na isinasagawa sa desisyon – ang
tagagawa ay magiging kumpleto. Kung ang mga lugar ay pinabayaan sa pagpapasya ng desisyon - ang
gumagawa nang walang malinaw na mga detalye kung gayon, ang kontrol na isinasagawa sa kanya ay
magiging bahagyang lamang.

Gumagawa si Simon ng pagkakaiba sa pagitan ng pagpapahintulot sa isang pagpapasya batay sa mga

lugar ng halaga at isang paghuhusga batay sa makatotohanang mga lugar. Ang pagpapasya na
pinahihintulutan sa makatotohanang lugar ay maaaring masuri bilang tama o mali. Ngunit ang
pagpapasya na pinahihintulutan batay sa mga lugar ng halaga ay hindi maaaring masuri bilang tama o
mali sa empirical na kahulugan. Ito ay higit sa lahat dahil walang pangkalahatang tinatanggap na
pamantayan upang hatulan ang pagpapasya sa mga lugar ng halaga bilang tama o mali.
Dahil ang mga pagsasaalang-alang sa katotohanan at halaga ay naroroon sa paggawa ng desisyon, hindi
posible na suriin ang desisyon ng isang administrator sa siyentipikong paraan. Ang proseso ng paggawa
ng desisyon ay maaaring nahahati sa dalawang yugto. Bumubuo sila ng isang sistema ng mga
pagpapahalaga at tinatasa ang kanilang mga kamag-anak na merito at mga demerits; at paggawa ng
paghahambing ng mga posibleng linya ng aksyon sa mga tuntunin ng sistema ng mga halaga.

Ang unang yugto ay nagsasangkot ng parehong etikal at makatotohanang mga pagsasaalang-alang ngunit
ang pangalawang yugto ay nagsasangkot lamang ng mga makatotohanang pagsasaalang-alang. Ang
pagkakaiba sa pagitan ng value premises at factual premises ay may kaugnayan sa pagkakaiba sa pagitan
ng patakaran at administrasyon. Si Simon ay para sa paghihiwalay ng una mula sa huli ay nagmamasid na
ang isang agham ng pangangasiwa ay maaari lamang batay sa mga katotohanan.

Interesado si Simon sa pagsusuri kung paano ginagawang mas epektibo ang mga desisyon. Tinukoy niya
ang tatlong yugto sa siyentipikong proseso ng paggawa ng desisyon. Ang tatlong yugtong ito ay ang
aktibidad ng katalinuhan, ang aktibidad sa disenyo at ang aktibidad sa pagpili. Ang aktibidad ng
katalinuhan ay tumutukoy sa pagtukoy ng mga okasyon na humihiling ng desisyon. Para sa pagtukoy sa
mga okasyon na nangangailangan ng mga pagpapasya ay kailangang suriin ng isa ang pang-ekonomiya,
panlipunan, pampulitika at teknikal na kapaligiran. Kakailanganin ang sapat na data para sa layuning ito.
Ang aktibidad sa disenyo ay tumutukoy sa pagpili ng isang partikular na kurso ng aksyon mula sa ilang
magagamit na mga kurso ng aksyon at ang piniling aktibidad ay tumutukoy sa pagpili ng isang partikular
na kurso ng aksyon mula sa ilang magagamit na mga kurso ng aksyon.

Hindi lamang ang tatlong yugtong ito ang kasangkot sa paggawa ng desisyon. Ayon kay Simon, ang
pagpapatupad ng desisyon ay bahagi rin ng proseso ng paggawa ng desisyon. Ito ay dahil ang isa na
nagsasagawa ng desisyon ay nahaharap sa isang bagong hanay ng mga problema sa pagsasagawa ng
isang partikular na desisyon.

Pinanghahawakan ni Simon ang pananaw na ang isang gumagawa ng desisyon ay dapat magdisenyo ng
kapaligiran sa paraang ang indibidwal ay lalapit sa rasyonalidad na mas malapit hangga't magagawa sa
kanyang mga desisyon. Dahil may ilang hindi makatwirang salik na nakakaimpluwensya sa paggawa ng
desisyon sa bawat organisasyon. Ang hindi makatwiran, emosyonal at walang malay na mga elemento sa
pag-iisip at pag-uugali ng tao ay nakakaapekto sa objectivity dimension ng isang desisyon. Bilang resulta,
hindi posible na suriin ang lahat ng mga alternatibo sa isang layunin na paraan. Samakatuwid, ang
paggawa ng desisyon ay dapat maghanap ng paraan ng pagkilos na kasiya-siya o "sapat na mabuti".

Gumagawa si Simon ng pagkakaiba sa pagitan ng mga naka-program na desisyon at hindi naka-program

na mga desisyon. Ang mga naka-program na desisyon ay paulit-ulit, nakagawian at isang tiyak na
pamamaraan ang nabuo upang harapin ang mga ito. Ang mga di-program na desisyon ay ang mga bago
at hindi nakaayos. Walang kilalang paraan ng paghawak sa mga ito sa pinakamabuting paraan. Ito ay
maaaring dahil ang isang katulad na kaso ay hindi pa naganap dati, dahil ito ay maaaring partikular na
mahirap na kaso. Si Simon ay interesado sa paggamit ng mga programa sa computer para sa hindi pro
grammed paglutas ng problema. Sinabi niya na ang parehong proseso ay maaaring ilapat sa saklaw ng
administratibong paggawa ng desisyon.

Sinabi ni Simon na ang desisyon – paggawa ng pamantayan ay dapat na kahusayan. Ang kanyang
criterion ng kahusayan ay tumutukoy sa pagpili ng alternatibo na gumagawa ng pinakamalaking resulta
para sa mga ibinigay na aplikasyon ng mga mapagkukunan. Ang paggamit ng kanyang pamantayan sa
kahusayan ay nililimitahan ng dalawang kundisyon sa pampublikong administrasyon. Ang unang
kondisyon ay ang mga mapagkukunan ng tao at materyal na iminumungkahi ng isang administrator na
gamitin ay dapat na mahirap makuha, ibig sabihin, ang mga mapagkukunang magagamit para sa isang
programa ay hindi magagamit para sa isa pa. Ito ay kilala bilang opportunity cost. Ang pangalawang
kundisyon ay ang administrador ay dapat maging neutral sa paggamit ng mga mapagkukunan hangga't
nakakamit niya ang pinakamalaking resulta, ngunit ang anumang pagkiling sa - ward sa ilang mga paraan
ng paggawa ng mga bagay bilang kaibahan sa iba ay makagambala sa pamantayan ng kahusayan.
Ipinagtanggol niya na ang kanyang pamantayan sa kahusayan ay higit na naaangkop sa mga desisyon sa
mababang antas.

Si Simon sa kanyang pagsusuri sa paggawa ng desisyon ay gumagawa ng pagkakaiba sa pagitan ng

desisyon na lumahok at ang desisyon na gumawa. Sa pagpapasya na lumahok, ang isang kalahok ay
ginagabayan ng mga personal na pagsasaalang-alang at sa sandaling ang kanyang desisyon ay ginawa,
ang mga personal na layunin ay nagiging subordinate sa mga layunin ng organisasyon. Nabubuo ang
mataas na moral sa tuwing lumilikha ang impluwensya ng ganitong kapaligiran kung saan ang mga
empleyado ay handang lumahok sa tunay na aktibong paraan at handang italaga ang kanilang buong
lakas sa mga gawain ng organisasyon.

Gumagawa din si Simon ng pagkakaiba sa pagitan ng panloob at panlabas na mga impluwensya sa isang
gumagawa ng desisyon. Ang panloob na impluwensya ay nagpapakilala sa indibidwal sa organisasyon. Ito
ay tumutukoy sa saloobin ng empleyado, mga gawi, ang kanyang personal na background, na
humahantong sa kanya upang maabot ang nais na mga desisyon. Ang mga panlabas na impluwensya ay
tumutukoy sa awtoridad, komunikasyon, pagsasanay at payo.

Ang sukdulang hangarin ni Simon ay ang pagiging makatwiran ay dapat makamit sa paggawa ng desisyon
upang ang mga desisyon na ginawa sa pampublikong administrasyon ay maging layunin at mahusay.

Ipinagtanggol ng mga kritiko ni Simon na kahit na ang proseso ng paggawa ng desisyon ay isang
mahalagang variable sa sitwasyon ng organisasyon, hindi ito sapat upang ipaliwanag ang kabuuan ng
larawan ng organisasyon. Para sa kanila, ang paggawa ng desisyon ay isang proseso na kinasasangkutan
ng emosyonal o nagpapahayag pati na rin ang rasyonal o instrumental na mga sukat. Tinutumbas ng mga
kritiko ang konsepto ng kahusayan ni Simon sa ekonomiya at itinuturo nito na humahantong ito sa isang
mekanikal na aspeto ng pangangasiwa at sa isang hindi pantay na ugnayan sa pagitan ng paraan at mga
layunin. Sinasabi nila na ang kahusayan ay hindi lamang ang layunin ng administrasyon. Sa kabila ng mga
pagpuna na ibinibigay laban sa teorya ni Simon, ang kanyang kontribusyon ay walang alinlangan na isang
malaking tagumpay sa ebolusyon ng administratibong teorya. Hindi kalabisan na sabihin na ang kanyang
diin sa paggamit ng behavioral approach na may partikular na diin sa desisyon – paggawa ng scheme ay
nagbigay daan para sa isang bagong proseso ng pagkatuto sa pampublikong Administrasyon.

Tinatanggihan ni Simon ang mga prinsipyo ng pangangasiwa na binuo ng mga klasikal na theorist sa
kadahilanang mayroong malawak na agwat sa pagitan ng mga itinakdang prinsipyong ito at ng kanilang
epektibong kasanayan. Para kay Simon ang paggawa ng desisyon ay ang ubod ng administrasyon. Dahil
ang mga di-makatuwirang kadahilanan ay kasangkot din sa organisasyon, ang lahat ng mga pagsisikap, ay
dapat ituro sa pag-maximize ng pagkamakatuwiran sa paggawa ng desisyon. Ang kanyang tunay na
layunin ay ang pagiging makatwiran ay dapat makamit sa paggawa ng desisyon upang ang mga desisyon
na ginawa sa pampublikong administrasyon ay maging layunin at mahusay. Ang balangkas ng paggawa ng
desisyon ni Simon ay pinupuna na kulang ito sa sustansya dahil hindi kasama/itinuturing ang mga
emosyonal o nagpapahayag na dimensyon. Gayunpaman, ang kontribusyon ni Simon ay itinuturing na
isang pangunahing tagumpay sa teoryang administratibo.

Noong 1924, si Mayo kasama ang ilang iba pang propesor ng Harvard Business School, U.S.A. ay
nagsagawa ng isang serye ng mga eksperimento sa planta ng Hawthorne ng Western Electric Company,
Chicago na nakikibahagi sa paggawa ng mga kampana at iba pang kagamitang elektrikal para sa
industriya ng telepono. Ang mga eksperimento na isinagawa ng mga ito ay inuri sa tatlong bahagi. Ang
mga ito ay mga Eksperimento sa pag-iilaw na isinagawa sa pagitan ng 1924 at 1932; Relay Assembly Test
Room Experiments na isinagawa sa pagitan ng 1927 at 1932; at Bank Wiring Observation Room
Experiments na isinagawa sa pagitan ng 1931 at 1932.

Nagsisimula ang mga eksperimento sa pag-iilaw noong Nobyembre 1924, upang pag-aralan ang
kaugnayan sa pagitan ng kalidad at dami ng pag-iilaw at kahusayan sa industriya. Ang eksperimentong ito
ay sinimulan sa orihinal na hypothesis ng siyentipikong pamamahala na mayroong ugnayan sa pagitan ng
intensity ng pag-iilaw at output ng mga manggagawa. Ngunit ang mga natuklasan ay nakakagulat na
hindi inaasahan.

Para sa layunin ng mga eksperimento, ang mga manggagawa ay nahahati sa isang silid na pang-
eksperimentong may iba't ibang pag-iilaw, at isang silid ng kontrol na may pare-parehong mga kondisyon.
Bumaba lamang ang produksiyon matapos ang ilaw ay maging masyadong madilim na ang mga
manggagawa ay hindi makakita ng maayos. Kaya't natuklasan na walang kaugnayan sa pagitan ng
dalawang variable, at ang pag-iilaw (isang pisikal na kondisyon ng trabaho) ay walang epekto sa dami ng
output. Kapag nadagdagan ang intensity ng pag-iilaw, tumaas din ang output sa eksperimentong silid.
Ang mga pananaliksik ay nagpatuloy upang bawasan ang pag-iilaw, ngunit ang output ay muling tumaas
sa eksperimentong silid ngunit medyo salungat sa kanilang mga inaasahan.

Pinatunayan ng mga eksperimentong ito na mayroong higit pa sa pag-iilaw na nakaapekto sa pagiging

produktibo. Ang isang bagay na ito ay higit na nagbigay ng isang makabuluhang pahiwatig upang
siyasatin ang kumplikadong mga variable ng tao na nakakaapekto sa pagiging produktibo na naging
batayan ng mga susunod na eksperimento.

Ang mga eksperimento sa relay assembly test room ay isinagawa upang malaman ang kaugnayan sa
pagitan ng kondisyon ng pagtatrabaho tulad ng sistema ng insentibo, agwat ng pahinga, karagdagang
pisikal na pasilidad, atbp., at ang pagiging produktibo. Para sa layuning ito, nag-set up ang mga
mananaliksik ng relay assembly test room at dalawang batang babae ang napili - ang mga batang babae
ay hiniling na pumili ng apat pang batang babae bilang mga katrabaho. Ang gawaing nauugnay sa
pagpupulong ng mga relay ng telepono. Ang bawat relay ay binubuo ng isang bilang ng mga bahagi kung
saan ang mga batang babae ay binuo sa mga natapos na produkto. Ang output ay nakasalalay sa bilis at
pagpapatuloy ng trabaho ng mga batang babae. Nagsimula ang mga eksperimento sa pagpapakilala ng
maraming pagbabago sa pagkakasunud-sunod, na may tagal ng bawat pagbabago mula apat hanggang
labindalawang linggo. Ang isang aktibong tagamasid ay nauugnay sa mga batang babae upang
mangasiwa sa kanilang trabaho bago ang bawat pagbabago ay ipinakilala, ang mga batang babae ay
kinonsulta. Nagkaroon sila ng pagkakataon na ipahayag ang kanilang mga pananaw at pagmamalasakit sa
superbisor. Ang kanilang mga ideya at mungkahi ay hinanap, at sa ilang mga kaso, sila ay talagang
pinahintulutan na gumawa ng mga desisyon tungkol sa mga eksperimento. Ang mga pagbabago at ang
resultang output ay ang insentibo ay binago upang ang dagdag na suweldo ng bawat babae ay nakabatay
sa iba pang lima. Sa halip na ang output ng mas malaking grupo – 100 tao o higit pa; tumataas ang
produktibidad kumpara sa dati; dalawang limang minutong pahinga - isa sa sesyon sa umaga at ang isa sa
sesyon sa gabi - ay ipinakilala na nadagdagan hanggang sampung minuto mamaya; tumaas ang
produktibidad; ang mga panahon ng pahinga ay nabawasan sa limang minuto bawat isa ngunit ang
bilang ng mga naturang panahon ay pinalawig; nagkaroon ng bahagyang pagbagsak sa output at ang mga
batang babae ay nagreklamo na ang kanilang ritmo sa trabaho ay nasira dahil sa madalas na mga
panahon ng pahinga; ang bilang ng mga panahon ng pahinga ay nabawasan sa dalawa bawat isa sa loob
ng sampung minuto, ngunit sa umaga, ang kape o sopas ay inihahain kasama ng sandwich at sa
panggabing meryenda ay ibinigay; tumaas ang produktibidad; at ang mga pagbabago sa araw ng trabaho
ay ipinakilala sa iba't ibang oras, tulad ng pagputol ng isang oras sa pagtatapos ng araw at pag-aalis ng
trabaho sa Sabado. Ang mga batang babae ay pinayagang maghiwa-hiwalay noong 4:30 p.m. sa halip na
5.00 p.m.; tumaas ang produktibidad. Nang maglaon, sila ay pinayagang maghiwa-hiwalay noong ika-
4.00 ng hapon; ang pagiging produktibo ay nanatiling pareho.

Habang ipinakilala ang bawat pagbabago, nabawasan ang pagliban; mas kaunting pangangasiwa ang
kailangan at tumaas ang moral. Sa batayan ng mga natuklasang ito, napagpasyahan ng mga mananaliksik
na mayroong isang tiyak na kaugnayan sa pagitan ng pagiging produktibo at iba't ibang mga kadahilanan
na inaayos. Sa puntong ito, nagpasya silang ibalik ang lahat sa orihinal nitong katayuan iyon ay, 48 oras
na trabaho, araw ng pagtatrabaho sa Sabado, walang pahinga, at walang libreng meryenda o kape.
Nakapagtataka, tumalon ang pagiging produktibo sa average na produksyon na 3,000 relay bawat linggo
kumpara sa 2400 relay bago magsimula ang mga eksperimento. Ang pag-unlad na ito ay nagdulot ng
isang malaking halaga ng pag-redirect sa pag-iisip at ang resulta ay nagpapahiwatig na ang pagiging
produktibo ay tumaas dahil sa isang pagbabago sa mga saloobin ng mga batang babae sa trabaho at sa
kanilang grupo ng trabaho. Nakabuo sila ng pakiramdam o katatagan at pakiramdam ng pagiging
kabilang. Dahil nagkaroon ng higit na kalayaan ng sa trabaho, nagkaroon sila ng pakiramdam ng
responsibilidad at disiplina sa sarili. Ang relasyon sa pagitan ng superbisor at manggagawa ay naging
pamilyar sa kabuuang sitwasyon kabilang ang kapaligiran sa tahanan at ang mga suliraning panlipunan na
kinakaharap ng bawat manggagawa.

Ang pag-aaral ng Bank Wiring Observation Room ay isinagawa sa pagitan ng Nobyembre 1931 at Mayo
1932, na may layuning i-anglicize ang paggana ng isang maliit na grupo at ang epekto nito sa mga
indibidwal na pag-uugali. Labing-apat na lalaking manggagawa ang nagtatrabaho sa wiring room ng
bangko: siyam na wiremen, tatlong lalaking panghinang at dalawang inspektor. Kasama sa trabaho ang
paglalagay ng mga wire sa mga switch para sa ilang partikular na kagamitang ginagamit sa pagpapalitan
ng telepono. Ang sistema ng oras-oras na sahod batay sa indibidwal na average na output at bonus na
matutukoy ng average na output ng grupo ay sinundan. Ang hypothesis ay na upang kumita ng higit pa,
ang mga manggagawa ay magbubunga ng mas indibidwal at makakatulong sa iba na gumawa ng higit pa
upang samantalahin ang bonus ng grupo. Gayunpaman, iba ang resulta. Ang mga grupong lalaki mismo
ang nagtakda ng pamantayan sa produksyon; sinumang sumusubok na gumawa ng higit pa ay hindi
pinaboran ng iba at ang presyon ng grupo ay inilapat upang paghigpitan ang kanyang produksyon. Ang
bawat indibidwal sa grupo ay naghihigpit sa kanyang output nang mas mababa sa pamantayang itinakda
ng kumpanya. Ang lohika para sa restricted output na ito ay umikot sa mga salik tulad ng takot sa
kawalan ng trabaho; karamihan sa mga manggagawa ay kumbinsido na kapag naabot na nila ang
karaniwang rate ng produksyon, ang pamamahala ay magtataas ng pamantayan, na nangangatuwiran na
ito ay napakadaling makamit; nais ng grupo na protektahan ang mas mabagal na manggagawa; at tila
tinanggap ng management ang mas mababang production rate.

Ang mga manggagawa sa grupo ay nagtakda ng ilang mga pamantayan ng pag-uugali kabilang ang
personal na pag-uugali. Ang mga pamantayang ito ay hindi ka dapat gumawa ng masyadong maraming
trabaho; hindi ka dapat gumawa ng masyadong maliit na trabaho; hindi ka dapat magsabi ng anuman sa
superbisor na magre-react sa kapinsalaan ng isang kasama; at hindi mo dapat tangkaing mapanatili ang
social distancing o kumilos na officious.

Ang mga manggagawa na ang pag-uugali ay naaayon sa parehong output norm at social norm ay
pinakapaboran. Nagbigay ito ng clue na ang impormal na relasyon ay mahalaga at ang mga pagtatangka
ay dapat gawin upang makita na ang mga interes ng pamamahala at ng mga manggagawa ay makikilala,
at dapat ding gumawa ng mga pagtatangka upang baguhin ang impormal na pag-uugali ng grupo upang
maisakatuparan ang mga layunin ng organisasyon.

Ang mga eksperimento ng Hawthorne ay naglatag ng pundasyon para sa pamamaraang pang-asal sa

pamamahala. Ang mga makabuluhang implikasyon ng mga eksperimentong ito ay ang kasiyahang pang-
ekonomiya at ang pagiging produktibo ay hindi kinakailangang magkakasama. Ang mga hindi pang-
ekonomiyang gantimpala at mga tungkulin ay makabuluhang nakakaapekto sa pag-uugali ng mga
manggagawa at nililimitahan ang epekto ng mga pang-ekonomiyang insentibo. Tinutukoy ng grupo ang
pag-uugali ng mga miyembro nito. Kung ang isang tao ay lumalaban sa isang partikular na pamantayan
ng pag-uugali ng grupo, sinusubukan niyang baguhin ang pamantayan ng grupo dahil ang anumang
paglihis sa pamantayan ng grupo ay gagawin siyang hindi katanggap-tanggap sa grupo. Samakatuwid,
ang pamamahala ay hindi maaaring makitungo sa mga manggagawa bilang mga indibidwal ngunit bilang
mga miyembro ng mga grupo ng trabaho, na napapailalim sa impluwensya ng mga grupong ito. Ang
isang superbisor ay higit na katanggap-tanggap bilang isang pinuno kung ang kanyang istilo ng
pamumuno ay naaayon sa human relations approach. Sa kontekstong ito, ang demokratikong istilo ay
ang pinakamahusay na nagbibigay ng higit na kasiyahan sa mga manggagawa. Ang komunikasyon ay
isang mahalagang elemento sa organisasyon. Sa pamamagitan ng mabisang komunikasyon
maipapaliwanag sa mga manggagawa ang mga dahilan at uri ng mga aksyong ginawa at ang kanilang mga
problema ay natukoy at naayos. Lumilitaw ang mga salungatan sa mga organisasyon dahil sa
maladjustment ng mga indibidwal at organisasyon. Samakatuwid, ang pangangailangan para sa paglutas
ng problema ng mga indibidwal sa pag-aayos sa organisasyon at sa mga indibidwal ay dapat pangalagaan
ng pamamahala. Ang katangian ng superbisor ay may kinalaman sa rate ng pagiging produktibo. Ang
pangangasiwa na palakaibigan sa manggagawa, matulungin, tunay na nagmamalasakit sa kapakanan ng
mga manggagawa ay nakakaapekto sa pagiging produktibo.

Ang mga eksperimento ni Mayo ay humantong sa mas ganap na pagsasakatuparan at pag-unawa sa mga
salik ng tao sa mga sitwasyon sa trabaho. Ang kanyang mga eksperimento ay humantong din sa isang diin
sa kahalagahan ng isang sapat na sistema ng komunikasyon, partikular na pataas. Ang mga kontribusyon
ng Mayo ay lubhang kapaki-pakinabang hindi lamang sa sektor ng industriya kundi pati na rin sa
sistemang administratibo ng isang estado, partikular sa kaso ng burukrasya. Ang pagtuklas ng impormal
na organisasyon ay isang kredito na utang kay Mayo. Ang kahalagahan ng pangkat na nakakaapekto sa
pag-uugali ng mga manggagawa sa trabaho ay natanto sa pamamagitan ng kanyang mga eksperimento.
Ang lahat ng ito ay ginagawa siyang isa sa pinakamahalagang teorista sa relasyon ng tao at ang kanyang
mga eksperimento sa Hawthorne ay isang makasaysayang palatandaan sa administratibong pag-iisip.