LILY

Raymond Post
Inhoud
Proloog .................................................................................................................................................... 4
Hoofdstuk 1 ............................................................................................................................................. 8
Lunch ................................................................................................................................................... 8
Hoofdstuk 2 ........................................................................................................................................... 14
Het Schilderij ..................................................................................................................................... 14
Hoofdstuk 3 ........................................................................................................................................... 20
Redder in Nood ................................................................................................................................. 20
Hoofdstuk 4 ........................................................................................................................................... 32
Ver van Huis....................................................................................................................................... 32
Hoofdstuk 5 ........................................................................................................................................... 45
De Ondervraging ............................................................................................................................... 45
Hoofdstuk 6 ........................................................................................................................................... 59
Gered? ............................................................................................................................................... 59
Hoofdstuk 7 ........................................................................................................................................... 72
De Dronken Magiër ........................................................................................................................... 72
Hoofdstuk 8 ........................................................................................................................................... 85
De Magiër Vertelt .............................................................................................................................. 85
Hoofdstuk 9 ........................................................................................................................................... 97
Demonen en Politie ........................................................................................................................... 97
Hoofdstuk 10 ....................................................................................................................................... 109
Op Reis............................................................................................................................................. 109
Hoofdstuk 11 ....................................................................................................................................... 122
Achtervolging .................................................................................................................................. 122
Hoofdstuk 12 ....................................................................................................................................... 134
Paddenstoelen en Eenhoorns ......................................................................................................... 134
Hoofdstuk 13 ....................................................................................................................................... 147
De Vampier ...................................................................................................................................... 147
Hoofdstuk 14 ....................................................................................................................................... 158
Gebeten ........................................................................................................................................... 158
Hoofdstuk 15 ....................................................................................................................................... 175
Het Kasteel ...................................................................................................................................... 175
Hoofdstuk 16 ....................................................................................................................................... 189
De Zoektocht naar Griffioenkruid ................................................................................................... 189
Hoofdstuk 17 ....................................................................................................................................... 207

1
 Als een Dief in de Nacht .................................................................................................................. 208
Hoofdstuk 18 ....................................................................................................................................... 219
Onderhandelen................................................................................................................................ 219
Hoofdstuk 19 ....................................................................................................................................... 234
Vijanden in het Kasteel .................................................................................................................... 234
Hoofdstuk 20 ....................................................................................................................................... 248
De Aankondiging ............................................................................................................................. 248
Hoofdstuk 21 ....................................................................................................................................... 264
Goede Gesprekken .......................................................................................................................... 264
Hoofdstuk 22 ....................................................................................................................................... 283
Het Bal ............................................................................................................................................. 283
Hoofdstuk 23 ....................................................................................................................................... 296
Volle Maan ...................................................................................................................................... 296
Hoofdstuk 24 ....................................................................................................................................... 309
Ondervragingen ............................................................................................................................... 309
Hoofdstuk 25 ....................................................................................................................................... 322
Betrapt............................................................................................................................................. 322
Hoofdstuk 26 ....................................................................................................................................... 340
Opgepakt ......................................................................................................................................... 340
Hoofdstuk 27 ....................................................................................................................................... 358
De Dader .......................................................................................................................................... 358
Hoofdstuk 28 ....................................................................................................................................... 373
Gesprekken en Brandewijn ............................................................................................................. 373
Hoofdstuk 29 ....................................................................................................................................... 392
Zoektocht......................................................................................................................................... 392
Hoofdstuk 30 ....................................................................................................................................... 411
Afscheid ........................................................................................................................................... 411
Hoofdstuk 31 ....................................................................................................................................... 430
De Baron .......................................................................................................................................... 430
Hoofdstuk 32 ....................................................................................................................................... 444
Piraten ............................................................................................................................................. 444
Hoofdstuk 33 ....................................................................................................................................... 463
Vantago ........................................................................................................................................... 463
Hoofdstuk 34 ....................................................................................................................................... 490
Haastige Spoed is Zelden Goed ....................................................................................................... 490
Hoofdstuk 35 ....................................................................................................................................... 509

2
 Speurtocht ....................................................................................................................................... 509
Hoofdstuk 36 ....................................................................................................................................... 522
Ontvoerd ......................................................................................................................................... 522
Hoofdstuk 37 ....................................................................................................................................... 539
Een Verrassend Voorstel ................................................................................................................. 539
Hoofdstuk 38 ....................................................................................................................................... 555
Brand ............................................................................................................................................... 555
Hoofdstuk 39 ....................................................................................................................................... 568
De Weg Naar Genezing.................................................................................................................... 568
Hoofdstuk 40 ....................................................................................................................................... 586
De Waarheid.................................................................................................................................... 586
Hoofdstuk 41 ....................................................................................................................................... 601
De Bottenbreker .............................................................................................................................. 601
Hoofdstuk 42 ....................................................................................................................................... 618
Het Portaal....................................................................................................................................... 618
Epiloog ................................................................................................................................................. 631

3
 Proloog

De man kreunde van de pijn toen ze hem op een groot, houten blok legden. Zijn lange blonde
haar zat aan de rechterkant onder het bloed. Zo te zien was hij hard op zijn hoofd geslagen.
Een lange snee boven zijn linker wenkbrauw ontsierde zijn knappe gezicht.
“Hebben jullie geen comfortabelere meubels,” grimaste hij, terwijl hij zich voorzichtig
verplaatste op de houten ondergrond.
Behalve het rechthoekige blok, wat groot genoeg was om een volwassen man op te leggen,
waren er geen enkele meubels in de ruimte. Het was er donker, omdat er geen ramen waren
en de ruimte alleen verlicht werd door een aantal fakkels die in ijzeren houders aan de stenen
muren hingen. Een muis rende over de stenen vloer, snel op zoek naar veiligheid nu hij opeens
niet meer de enige aanwezige was in de kelder. Aan een van de muren hing een stel roestige
ijzeren handboeien, en aan het plafond was een ijzeren haak bevestigd. De blonde man kon
alleen maar raden naar het gebruik daarvan.
“Heb je nou nog steeds praatjes, Flynn?” zei de man die het dichtst bij hem stond. Hij droeg
een wit lang gewaad met een kap over zijn hoofd, net als de rest van het gezelschap, dat uit
negen mannen bestond. Het gewaad was eenvoudig en afgezien van een rand van goudkleurig
borduursel aan de onderkant van de mouwen en de onderkant van de rok, die tot aan de
enkels reikte, had de kledij verder geen versiering. “Aangezien je toch zo spraakzaam bent,
vertel eens, ken je behalve die hoer van je nog meer magiërs?”
“Ella is geen hoer!” zei Flynn. Hij keek woedend naar de man, ondanks het feit dat zelfs
woedend kijken moeite kostte vanwege de pijn.
De man stompte Flynn bij wijze van antwoord hard in zijn buik, zodat die kreunend
dubbelsloeg.
“Dat vroeg ik niet,” zei hij vervolgens, zijn stem bedrieglijk rustig en redelijk. “Ik vroeg of jij
nog meer magiërs kent. En ik wil het liever geen derde keer hoeven vragen.”
“Nee,” kreunde Flynn, die zijn buik vasthield. “Ik ken er verder geen. Flavius, wat heb je
met Ella gedaan?”
“Ze heeft gekregen wat haar toekomt,” antwoordde Flavius glimlachend. Zijn grijze ogen
schitterden boosaardig. “Ze hield het niet lang vol toen ze gemarteld werd. Ze heeft keer op
keer je naam geschreeuwd. Het was… aandoenlijk.”
Flynn hees zich met moeite overeind en deed een greep naar de keel van Flavius. Dit werd
hem echter belemmerd omdat hij door twee mannen tegelijk werd vastgegrepen en ruw terug
op het houten blok gedrukt werd. Flavius leek niet onder de indruk van dit alles. Flynn was
gewond en alleen, en Flavius had acht handlangers om zich heen staan.
Een nogal groot en stevig exemplaar waarbij het gewaad behoorlijk strak om zijn spieren
zat gaf Flynn voor de zekerheid nog een klap in het gezicht na. Of voor zijn eigen plezier, dat
was lastig te zeggen, aangezien hij een uitdrukking van mentale afwezigheid op zijn gezicht
had. Flynn hoestte, boog zich naar de zijkant en spuwde bloed uit.
“Zie je, nou heb je Bog kwaad gemaakt,” zei Flavius, nog steeds glimlachend.
Bog, die eerder dom dan kwaad keek, ging weer achter hem staan.

4
 “Je bent veel te bewegelijk,” zei Flavius. “We zullen eens kijken of we dat kunnen
verminderen. Ontspan toch wat.” Hij wenkte een andere man, die aan de zijkant stond en zich
tot nu toe afzijdig had gehouden.
De man pakte een hamer en een juten zakje van een houten plank die aan de muur hing.
Neuriënd liep hij naar Flynn toe. Flynn keek angstig naar de hamer, maar zei geen woord. Hij
wist dat ze hem toch niet zouden laten gaan, dat smeken geen zin had. Als hij moest sterven,
zou hij sterven als een man. Zijn vader zei dat altijd, wat het ook mocht betekenen.
“Wil je die arm even vasthouden?” vroeg de man met de hamer met zachte, plezierige stem
aan Bog, op een toon alsof hij een operatie ging uitvoeren. Hij gebaarde naar Flynns
rechterarm.
Bog drukte Flynns arm boven zijn hoofd tegen het hout aan. De man opende het juten zakje
en haalde er een lange spijker uit. Hij gaf het zakje aan een man die naast hem stond, die het
gehoorzaam aanpakte zonder iets te zeggen. Het leek erop alsof ze dit ritueel vaker hadden
uitgevoerd.
De man met de hamer drukte de spijker met de punt tegen de handpalm van Flynn. Hij
wachtte even, alsof hij van het moment wilde genieten, en sloeg vervolgens in één geoefende
beweging de spijker door de hand van Flynn in het hout van het blok. Hij had het duidelijk
eerder gedaan.
Flynn schreeuwde het uit van de pijn. Het bloed stroomde uit zijn hand op het houten blok.
Maar dat had wel meer bloed gezien – verschillende donkerrode vlekken ontsierden het hout.
De man met de hamer hield zijn hand op en zijn buurman gaf hem nog een spijker.
Vervolgens liep hij naar de andere kant van het houten blok. Bog, die met een stomme
gezichtsuitdrukking voor zich uit stond te staren, liep haastig naar de man met de hamer toen
die hem wenkte en naar Flynns linkerhand wees. Het was blijkbaar niet verstandig om de man
met de hamer lang te laten wachten.
De man met de hamer herhaalde het proces. Ook dit keer ging de spijker er met éen
vloeiende beweging in. Het was alsof de man in zijn vrije tijd urenlang spijkers in handen sloeg.
En wie weet was dat wel zo.
Tranen van pijn stonden in Flynns donkergroene ogen. “Ik weet… dat ik hier niet… levend
uit kom,” zei hij moeizaam, terwijl hij de man met de hamer aankeek. “Dus doe het… maar
gewoon… Maak er… een eind aan…”
De man keek hem glimlachend aan, maar zei niks. Hij liep om Flynn heen, neuriënd, alsof
hij aan het kijken was waar hij zou beginnen. Zonder waarschuwing liet hij de hamer hard
neerkomen op Flynns knie.
“Aaaaah!” schreeuwde Flynn.
“Dit is je beloning voor het slapen met een magiër,” zei de man zacht, terwijl hij met een
geoefende beweging Flynns andere knie versplinterde. “Ik hoop dat ze het waard was.”
“Juist,” sloot Flavius aan, door het geschreeuw van Flynn door. “Wat doen we met mensen
die zich inlaten met magiërs?”
“Doden!” schreeuwde de rest in koor, alsof ze het gerepeteerd hadden.
Ondertussen had de man zijn hamer ingeruild voor een scherp uitziend mes. Bijna
liefkozend streelde hij het lemmet.
“Bog, zou je zo vriendelijk willen zijn om onze gast te ontdoen van zijn shirt?”

5
 Bog gromde iets onverstaanbaars en scheurde met beide handen het witte shirt van Flynn
doormidden. De flarden klapte hij naar buiten, zodat Flynns haarloze borst en buik zichtbaar
werden.
De man met het mes zette de punt in het midden op Flynns borstkas. Flynn keek angstig
naar de man. Hij had verhalen over hem gehoord. De man hield van doden zoals een kat dat
deed. Hij speelde met zijn slachtoffers, genoot ervan, en maakte er pas een eind aan wanneer
hij uitgespeeld was.
De man drukte de punt van het mes diep in de huid, en sneed langzaam naar beneden,
richting de buik. Bloed welde op uit de snee. De andere mannen keken toe en zeiden niets. Ze
wisten uit ervaring dat dit wel even kon duren. De muis verdween in een holletje dat verstopt
zat in een hoek van de muur.
Flynn verloor het bewustzijn voordat hij aan zijn vele verwondingen overleed.

6
7
 Hoofdstuk 1

Lunch

Het was juli en onnatuurlijk warm in Sheffield. De weerman had opgewekt gesproken over de
eerste hittegolf in een aantal jaar, hoewel Lily Adams niet begreep waarom iemand daar
opgewekt over zou doen. Het zweet liep over haar rug terwijl ze zich haastig door de stad
spoedde, op weg naar de supermarkt.
Natuurlijk zou het al verschil maken als ze zich wat luchtiger had kunnen kleden, maar voor
haar werk moest ze er representatief uitzien. Dit betekende in dit geval een witte blouse met
korte mouwen, een zwarte rok tot iets boven haar knieën en een panty. Haar voeten, gestoken
in pumps met hoge hakken die zeker niet geschikt waren voor een lange tocht door de stad,
zweetten en Lily had het gevoel dat ze twee keer zo dik waren als normaal.
Lily werkte als juridisch assistente voor een van de meest succesvolle scheidingsadvocaten
in Sheffield, Barbara Harris. Tenminste, het was de functie van juridisch assistente waar ze op
gesolliciteerd had en ook voor aangenomen was, maar in de praktijk kwam het erop neer dat
ze de helft van de tijd ook allerlei andere klusjes voor mevrouw Harris moest doen:
boodschappen, kleding naar de stomerij brengen en weer ophalen, en het ergste van alles,
liegen tegen de echtgenoot, Peter Harris, wanneer mevrouw Harris bij haar minnaar was en
meneer Harris belde en vroeg naar zijn echtgenote.
In het begin had Lily een keer opgemerkt dat al deze taken niet bij de functie van juridisch
assistente hoorden en ook zeker niet in de vacature hadden gestaan, maar mevrouw Harris
had haar in niet mis te verstane woorden te kennen gegeven dat Lily op zoek kon gaan naar
een andere baan als het haar niet beviel. Hoewel het zeker niet haar droombaan was
verdiende het goed. Leven kost geld, en Lily had besloten om maar te blijven en er het beste
van te maken, tot ze iets beters tegenkwam.
“Godzijdank!” zuchtte ze toen ze de supermarkt in liep en daarmee in veel koelere lucht
terecht kwam. Ze had niet door dat ze dat hardop zei tot ze zag dat een bejaarde vrouw, die
zo nauwkeurig twee kroppen sla aan het vergelijken was dat het leek alsof ze de tien
verschillen probeerde te ontdekken, haar verbaasd aankeek.
Snel liep ze door de gangpaden tot ze bij de koffieproducten kwam. Mevrouw Harris had
vanochtend haar laatste zoetje in de koffie gedaan, en dus moest Lily direct naar de
supermarkt voor nieuwe. Lily, die het net zoals haar baas zelf ook ontzettend druk had, had
voorzichtig bij mevrouw Harris voorgesteld dat ze suiker in de koffie zou doen totdat ze tijd
had om zoetjes te halen. Mevrouw Harris had haar aangekeken alsof ze geopperd had om zout
in de koffie te doen. En hoewel het de wens van mevrouw Harris was dat Lily tussendoor dit
soort boodschappen voor haar deed in plaats van zich met juridische zaken bezig te houden,
kreeg ze het altijd te horen als ze naar het idee van haar baas te lang weggeweest was. Dus
haar groenblauwe ogen vlogen over het rek tot ze de zoetjes had gevonden en na zeker te
stellen dat ze het juiste merk had – aangezien mevrouw Harris in staat was om haar terug te
sturen als ze met iets anders terugkwam – liep ze snel door naar de kassa.

8
 Terwijl ze in de rij stond staarde Lily naar buiten. Auto’s raasden voorbij door de drukke
winkelstraat. Tegenover de supermarkt stond het gebouw van Weatherby & Lowell, een van
de grootste en meest bekende advocatenkantoren van Groot-Brittannië. Het was haar droom
om daar te werken als advocaat. Ze had er twee keer gesolliciteerd, maar was beide keren
afgewezen omdat ze geen ervaring had. Na de tweede keer viel haar oog op de vacature van
Barbara Harris, hoewel ze eigenlijk overgekwalificeerd was voor de functie – al helemaal als je
bedacht dat boodschappen doen in het takenpakket zat. Lily had zichzelf voorgenomen om
het na een paar jaar ervaring opgedaan te hebben in haar vakgebied nog eens te proberen bij
Weatherby & Lowell.
Nadat ze afgerekend had haastte ze zich door de hitte terug naar haar werk. Het kantoor
zat gevestigd in een verzamelpand met een IT bedrijf, belastingadviseur, boekhouder en,
geheel uit de toon vallend, een nagelstudio. Bij de nagelstudio werkte haar beste vriendin,
Caroline, met wie ze regelmatig ging lunchen.
“Kom op,” mompelde Lily, terwijl ze een paar keer achter elkaar op het knopje van de lift
drukte. Ze was van nature geen ongeduldig persoon, maar altijd als ze iets voor haar baas
moest halen leek er een stemmetje in haar hoofd te roepen “Haast je! Haast je!”
De lift had echter geen begrip voor haar haast en kwam na enkele minuten rustig naar
beneden zoeven. Lily stapte in en drukte op het knopje van de derde en laatste verdieping.
Terwijl de lift naar boven ging keek ze in de spiegel. Een paar donkerbruine plukken haar die
uit haar staart waren ontsnapt plakten aan haar bleke voorhoofd en wangen, die glommen
van de warmte. Ze streek de lokken uit haar gezicht en staarde naar haar spiegelbeeld. Ze zag
eruit alsof ze een marathon had gelopen in 40 graden. Als mevrouw Harris, die nogal waarde
hechtte aan representativiteit, haar zo zou zien…
Snel trok ze haar witte blouse recht over haar tengere bovenlichaam, wat eigenlijk niks
veranderde aan haar verhitte uiterlijk, maar ze wist verder ook niet wat ze eraan moest doen.
Ze trok het elastiekje uit haar lange steile haar en bond het haastig opnieuw in een staart.
De lift maakte het bekende geluid om aan te geven dat ze haar bestemming had bereikt en
de deur ging open. Lily snelde het kantoor van haar baas binnen.
“Alsjeblieft,” zei ze tegen een hoogblonde vrouw van midden veertig met meer make-up
op dan ze zelf in een jaar gebruikte, en overhandigde haar de zoetjes.
“Bedankt, Lily.” Barbara Harris nam de zoetjes aan en haar ogen gleden over Lily’s verhitte
uiterlijk. Ze zei er niets over, maar haar afkeurende blik sprak boekdelen. “Dat duurde lang,
heb je soms gekropen?”
Lily overwoog om te zeggen dat haar dat meer een uitdaging leek, maar kon zich nog net
inhouden. “Het was druk,” zei ze alleen.
“Hmff.”
“Ik ga maar weer aan het werk,” zei Lily op geforceerd vriendelijke toon. Haar echte werk,
dacht ze erachteraan, maar ook deze gedachte sprak ze niet uit.
Ze liep het kantoor van mevrouw Harris uit en haar werkruimte in, die deel uitmaakte van
het lange stuk van een lichte, L-vormige kamer. Een ander deel van het lange stuk was de
wachtruimte voor cliënten. De wachtruimte en haar bureau werden van elkaar gescheiden
door een witte marmeren balie die hoog genoeg was om een misplaatst idee van privacy te
krijgen, maar niet zo hoog dat ze niet kon zien of er iemand in de wachtruimte zat als ze achter
haar bureau aan het werk was.

9
 Het korte gedeelte van de L-vorm bestond uit een kleine keuken die eigenlijk alleen door
Lily gebruikt werd om koffie te zetten. Mevrouw Harris kwam er zelden.
Lily nam plaats achter haar bureau en zette haar computer aan. Ze moest onderzoek doen
voor een lastige scheidingszaak die mevrouw Harris de dag ervoor had aangenomen. Haar
cliënt, de echtgenoot, wilde onder het huwelijk uit zonder een cent aan zijn vrouw te betalen,
hoewel ze in gemeenschap van goederen getrouwd waren. Op het eerste oog leek het een
hopeloze zaak, maar als iemand die kon winnen was het mevrouw Harris. Ze was net zo goed
als ze onaardig was, en dat wilde wat zeggen.
Ze was net diep verdiept in een stuk tekst over een soortgelijke zaak toen er een rode roos
op haar toetsenbord viel. Ze schrok en keek verstoord op.
“Zeg nou ja,” grijnsde een blonde jongeman in een donkerblauw pak. Ondanks de hitte zag
hij er onberispelijk uit, alsof de warmte geen vat op hem had.
“Nee, Tim,” zei Lily, die ondanks zichzelf moest lachen. Tim was een jonge advocaat die ze
ontmoet had op het gerechtshof toen ze haar baas vergezelde bij een zaak. Hij was de
advocaat van de tegenpartij geweest in een slopende en langlopende scheidingszaak. Hij was
goed, maar Barbara Harris was beter en had de zaak gewonnen.
Mevrouw Harris, die een zwak had voor jongere mannen, had schaamteloos staan flirten
met Tim. Hij had haar pogingen beleefd afgeslagen door te doen alsof hij niets in de gaten had
en te vragen hoe het met haar man ging. Beseffend dat ze geen kans maakte droop mevrouw
Harris al snel af, waarna Lily en Tim alleen achtergebleven waren. Tim had Lily getrakteerd op
een kop koffie, en had haar sindsdien twee keer mee uit gevraagd. Lily had beide keren
afgeslagen.
“En ik maar denken dat drie keer scheepsrecht is.” Zijn lach toonde een spierwit gebit waar
een tandarts trots op zou zijn.
“Hoe komt het dat jij er niet uitziet alsof je regelrecht uit een oven komt?” vroeg Lily, niet
al te subtiel proberend om van gespreksonderwerp te veranderen. Ze mocht Tim graag maar
vreesde dat hij haar aandacht nog niet voor een halve date vast zou weten te houden.
Hij leunde over de balie.
“Het is een superkracht,” fluisterde hij. “Ga met me uit en ik vertel je er alles over!” Hij
reikte over de balie om een pen van haar bureau te pakken.
“Nee, en hou alsjeblieft op met het aan me te vragen!” zei Lily, terwijl ze zijn hand wegsloeg.
“Jammer,” zei hij, “ik weet zeker dat je na één date halsoverkop verliefd op me zou
worden.” Hij gaf haar een knipoog en liep het kantoor uit. Hoewel dit de derde keer was dat
Lily hem afwees leek het zijn humeur niet te beïnvloeden.
Lily staarde hem na. Hij had het perfecte blonde kapsel van iemand die zogenaamd net uit
bed komt, was perfect gekleed, had zo te zien zelfs een perfect achterwerk. En ze had al heel
lang geen date gehad…
Hou op, vermaande ze zichzelf. Je bent niet echt geïnteresseerd in hem.
“Zeg nou maar ja, je weet toch ook wel dat jij echt niets beters kan krijgen!” hoorde ze
mevrouw Harris vanuit haar kantoor roepen.

Anderhalf uur aan research doen later liep Lily naar V&A, het IT bedrijf dat een verdieping
lager zat, om Will op te halen voor de lunch. Will was een vriend van haar, die ze een jaar

10
geleden had leren kennen toen de computer van mevrouw Harris gecrasht was en haar baas
geëist had dat het dezelfde dag nog gemaakt werd.
Mevrouw Harris was net zo onaardig geweest tegen Will als ze altijd tegen Lily was en in
een gedeelde rol van pispaaltje hadden de twee al snel vriendschap gesloten. De vriendschap
werd verzegeld toen bleek dat de computer gecrasht was omdat mevrouw Harris zelf per
ongeluk een virus had binnengehaald. Toen Will voorzichtig had geopperd dat mevrouw Harris
niet op linkjes klikte die ze niet kende, was ze bijna ontploft van woede.
Lily liep het ruime kantoor van V&A binnen, dat van binnen net zo licht en modern oogde
als het advocatenkantoor een verdieping hoger.
“Tijd voor lunch,” zei ze tegen Will, die zo verdiept was in zijn werk dat hij schrok en het
plastic bekertje met water omstootte dat op zijn bureau stond.
“Oh, hey,” grijnsde hij. Hij pakte de wc rol die op zijn bureau stond, wellicht voor dit soort
doeleinden, en begon het water op te vegen.
“Het is maar goed dat jij meestal water drinkt,” zei Lily geamuseerd.
“Jij moet me gewoon niet zo besluipen,” zei Will. Hij mikte de natte prop in de prullenbak
en pakte zijn schoudertas. “Komt Caroline ook?” Hij probeerde nonchalant te klinken en
slaagde daar totaal niet in.
“Ja, die halen we zo op.” Lily deed ten behoeve van haar vriend alsof ze niet merkte hoe
gretig hij klonk.
Sinds het moment dat Will Caroline had ontmoet, nu anderhalf jaar geleden, had hij een
oogje op haar gehad. In een dronken bui had hij dit aan Lily verteld, hoewel ze het vanaf het
begin al wel in de gaten had. Caroline zelf wist echter van niets.
Lily gunde Will al het geluk van de wereld, maar ze vreesde dat hij niet Caroline’s type was.
Haar vriendin had de neiging om van de ene relatie in de andere te tuimelen en viel
voornamelijk op wat Lily zelf gladjakkers noemde. En Will was allesbehalve dat.
Net zoals Lily was hij tenger, bleek en had donkerbruin haar, en mensen hadden vaak
verkeerd gedacht dat ze broer en zus waren. Zijn ogen waren echter niet groenblauw zoals die
van Lily, maar donkerbruin.
Weer een verdieping lager liepen ze de Rita’s Nagelstudio binnen. De eigenaresse, die niet
zo verrassend Rita heette, zwaaide toen ze het tweetal zag en boog zich weer over haar
administratie. De mollige vrouw, die Caroline’s baas was, verschilde met mevrouw Harris als
water met vuur verschilde. Lily had graag haar baas ingeruild voor die van Caroline, hoewel ze
de werkzaamheden niet zou willen inruilen.
Rita was eind vijftig en zat al ruim twintig jaar met haar nagelstudio in het pand. Ze was
hartelijk en altijd vrolijk en dat was naast de goede kwaliteit die ze er leverden een van de
redenen waarom ze zoveel vaste klanten had.
Zowel Caroline als Rita hadden meerdere malen aangeboden om Lily’s nagels te doen voor
een hele lage prijs, maar Lily had elke keer vriendelijk afgeslagen. Ze hield haar eigen nagels
liever kort en ongelakt, aangezien ze uit ervaring wist dat ze gelakte nagels toch nooit lang
netjes kon houden en vreesde dat wanneer ze aan nepnagels zou beginnen ze die dingen op
de vreemdste plaatsen terug zou vinden. Daarnaast zou mevrouw Harris het geweldig vinden
als ze met lange, gelakte nagels op het werk kwam. Dat op zich was al een reden om het niet
te doen.
“Hè, eindelijk!” riep Caroline zodra ze hen zag. “Kom, ik heb honger!”

11
 Rita koos haar personeel uit op basis van zowel talent als een warme, gastvrije
persoonlijkheid en dat was bij Caroline ook zeker gelukt. Met haar uitbundige, vrolijke en
spontane karakter verschilde Caroline een hoop van de veel rustigere en absoluut niet
spontane Lily, maar de twee waren bevriend geraakt vanaf het moment dat Caroline post
kwam brengen die per ongeluk bij de nagelstudio bezorgd was in plaats van bij het
advocatenkantoor.
Dat was alweer ruim twee jaar geleden. Lily werkte toen net pas een week voor mevrouw
Harris en ook Caroline was toen net bij de nagelstudio begonnen. Lily was blij dat ze iemand
gevonden had waarmee ze kon gaan lunchen aangezien mevrouw Harris in niet mis te
verstane woorden had aangegeven dat ze niet op haar gezelschap hoefde te rekenen tijden
de middagpauze – niet dat Lily erg op haar gezelschap zat te wachten.
De hitte kwam als een klap in het gezicht toen ze het gebouw verlieten. Gelukkig hoefden
ze niet ver te lopen; iets verderop in de straat zat de broodjeshoek waar ze meestal hun
lunchpauze verbleven.
“Pff, klotehitte,” kreunde Caroline toen ze de broodjeshoek inkwamen. “Hoewel, ik mag
me er tenminste op kleden…” Ze wierp een blik van medelijden op Lily’s blouse en strakke rok.
Zelf was ze gekleed in een luchtig gebloemd hemdje en een zwart rokje, zonder panty.
“Hoort bij het werk,” zei Lily, haar blik van medelijden wegwuivend. “Als het dit weekend
nog zo warm is kunnen we misschien wel even naar het strand gaan.”
“Lijkt me leuk,” zei Caroline. De drie bestelden een broodje en gingen aan een tafeltje in de
hoek zitten. “Ga je ook mee, Will?”
“Ik kan niet,” zei Will. “De nieuwe uitbreiding van Battle Against the Orcs komt vrijdagnacht
uit dus ik heb heel wat te doen.”
“Eh – Battle Against wat?” vroeg Lily. Ze keek naar Caroline, maar haar blonde vriendin
begreep er duidelijk net zo weinig van als zij.
“Een computerspel,” verduidelijkte Will grijnzend. De serveerster bracht hun broodjes en
hij nam een grote hap, slikte die snel door en vervolgde zijn verhaal. “Het is echt heel cool. Je
mag kiezen welk ras je speelt, een mens, elf of dwerg, en dan moet je nog kiezen welke class.
In de nieuwe uitbreiding kun je ook een magiër worden. En dan moet je dus quests doen en
vechten en kom je zo steeds een level hoger.”
“Ah,” zei Lily, niet goed wetend wat ze anders moest zeggen. Ze had niks met gamen en al
helemaal niet met fantasy, in tegenstelling tot Will, die het liefst het hele weekend achter de
computer zat.
“Klinkt leuk,” zei Caroline, die ook niets met gamen had, maar wel ontzettend veel fantasy-
series keek. Lily had wel eens met haar mee gekeken maar ze kon er niet inkomen. Ze gaf
eerder de voorkeur aan een thriller of detective serie, iets wat tenminste echt gebeurd zou
kunnen zijn.
Maar dat was het leuke aan Caroline. Ze vond bijna alles leuk en wilde alles wel proberen,
in tegenstelling tot Lily, die een veel sceptische kijk op het leven had.
“Je kan anders dit weekend wel komen kijken,” bood Will aan. Een blos verspreidde zich
over zijn bleke wangen.
“Een andere keer misschien,” zei Caroline, die ondanks het rode hoofd van Will totaal niets
in de gaten had. “Ik wil dit weekend van het mooie weer genieten.”
“Heb je verder nog plannen dit weekend?” vroeg Lily.

12
 “Zaterdagavond heb ik een date,” antwoordde Caroline. “Met Mike.”
“Wie is Mike?” vroeg Will net iets te nonchalant.
“Oh, een jongen die ik pas heb leren kennen in een bar.”
“Ging je niet uit met eh… Trevor?” vroeg Lily, zich met moeite de naam herinnerend van
Caroline’s vorige verovering. Vanwege haar knappe uiterlijk had Caroline de mannen voor het
uitkiezen en dit deed ze dan ook.
“Ach, dat was maar één keer,” zei Caroline. “Hij was nogal saai. En wat ga jij doen dit
weekend? Een date met je boek?”
“Waarschijnlijk wel,” zei Lily. “Ik heb een hele leuke nieuwe serie ontdekt, het gaat over –”
“Weet je, Mike heeft een hele leuke vriend,” onderbrak Caroline haar. “Ik kan wel een
dubbel-date regelen als je wilt.”
“Nou nee, bedankt,” zei Lily, die er niet aan moest denken om haar zaterdagavond te
verspillen aan een vreemde. Ze werkte veel en bracht haar vrije avonden liever thuis door op
de bank, met een boek of een serie.
“Er zijn toch zat mannen die wel met je uit zouden willen?” vervolgde Caroline. “Je bent
niet onaantrekkelijk als je wat meer je best doet.”
“Bedankt,” zei Lily droog. Will verslikte zich bijna in zijn brood van het lachen en Lily wierp
hem een blik toe. Caroline bedoelde het goed, ze was alleen in haar queeste om Lily aan een
date te helpen zoals ze met alles was: ontzettend enthousiast.
“Ja, ik bedoel, wat meer make-up, misschien een keertje naar de kapper, wat highlights
laten zetten of zo… Hoe lang is het nu al geleden dat je een date had?” vroeg Caroline met een
haast beschuldigende blik in haar groene ogen.
“Eh…” Lily wilde het niet toegeven, maar ze kon zich zelf de laatste keer niet eens meer
herinneren.
“Zelfs Will gaat nog meer uit dan jij!”
“Hé!” Will sloeg Caroline speels tegen haar schouder. “We zijn niet allemaal zo populair als
jij.”
“Eet een beetje door. Als ik niet op tijd terug ben krijg ik weer een uitbrander van Harris,”
zei Lily, meer om het gespreksonderwerp te veranderen dan dat ze daar echt bang voor was.
Ze hadden nog tijd genoeg.
“Waarom werk je eigenlijk voor die heks?” vroeg Caroline. Ze nam een hap van haar
broodje, wat nog niet voor de helft op was, en vervolgde met volle mond, “kujje nie weter een
andewe waan zoeke?”
Lily slikte haar hap door en antwoordde: “Ik wil eerst wat meer ervaring op doen. Hiervoor
werd ik overal afgewezen omdat ik te jong en onervaren ben. Zodra ik een paar jaar
werkervaring heb probeer ik opnieuw om ergens als advocaat aan de bak te komen.”
“Een paar jaar,” zei Will spottend. “Hou je dat nog wel vol?”
“Ik hoop het. En anders kan ik voor mezelf pleiten als ik voor moet komen omdat ik Harris
vermoord heb.”
“Doe je in elk geval wel weer wat ervaring op,” zei Will lachend.

13
 Hoofdstuk 2

Het Schilderij

Die avond haastte Lily zich van het werk naar haar ouders. Ze was aan de late kant omdat
mevrouw Harris had overgewerkt en dan steevast verwachtte dat Lily dat ook deed. Naar haar
protest dat ze plannen had na het werk werd niet geluisterd.
“Wat ben je laat!” begroette haar moeder haar toen ze de deur opendeed. Aleida Adams
was een vrouw van eind veertig, met dezelfde bleke huid en tengere bouw van haar dochter.
De grote groenblauwe ogen had Lily echter van haar vader; het was het enige bijzondere aan
haar uiterlijk.
“Sorry mam.” Lily plantte een kus op haar moeders wang en liep de gang in. “Het was druk
op het werk en ik kon echt niet eerder weg.”
“Ik snap niet dat je nog voor die vrouw werkt,” echode haar moeder de gedachten van
Caroline die middag. “Een jonge vrouw met zoveel talent als jij zou toch ergens anders een
baan moeten kunnen vinden.”
“Het is lastiger dan je zou denken,” zei Lily. “Hoi, pap!”
Haar vader, verdiept in de krant, keek niet op maar stak een hand op ter begroeting. Lily
pakte het tafelkleed uit de kast in de woonkamer en spreidde deze uit over de oude
eikenhouten eettafel van haar ouders. “Er is een hoop concurrentie in Sheffield.”
“Ach, je zal ook niet je hele leven hoeven werken,” zei haar moeder. Ze pakte drie borden
uit de kast en gaf ze aan Lily, die ze op tafel neerzette.
“Ik betwijfel dat ik de loterij win,” zei Lily, die heel goed wist waar haar moeder naartoe
wilde maar hoopte er met een grapje vanaf te komen. Haar moeder was echter niet zo
makkelijk van haar pad af te brengen.
“Ik bedoel wanneer je getrouwd bent en kinderen hebt,” riep ze over haar schouder terwijl
ze naar de keuken liep om bestek te pakken. “Of wil je je kinderen laten opvoeden door een
kinderjuf?” Aan haar toon was duidelijk te horen dat ze dat idee maar niets vond.
Aleida Adams wilde al oma worden vanaf het moment dat Lily geboren was, en vanaf dat
Lily een jaar of twintig was kreeg ze regelmatig van haar moeder de vraag wanneer ze zelf een
gezin zou stichten. Lily had echter niet zo’n haast met het vinden van een geschikte partner.
Ze had twee relaties gehad die ze na een paar jaar had beëindigd en ze had haar aandacht
momenteel veel meer gericht op haar carrière dan op haar niet-bestaande liefdesleven.
Daarnaast wist ze niet eens zeker of ze wel kinderen wilde; maar die gedachte hield ze voor
zichzelf. Als haar moeder dat zou horen zou er geen eind komen aan het gedram.
“Lily? Lijkt dat je wat?” klonk opeens de stem van haar moeder.
Lily, die met haar gedachten bij de scheidingszaak was geweest, had geen idee waar haar
moeder het over had. “Eh- wat lijkt me wat?”
“Om mee te gaan naar die bruiloft waar ik net over zit te vertellen,” zei haar moeder
enigszins verwijtend. “Luister je wel?”
“Eh… sorry mam, was even met mijn gedachten bij het werk.”

14
 “Geeft niets.” Haar moeder klopte haar op de schouder in het voorbijgaan naar de keuken,
waar ze een blik wierp in twee pannen die op het fornuis stonden te sudderen. “Maar ga je
mee? Een bruiloft is een prima manier om mannen te ontmoeten… de zoon van John en
Vanessa Rourke komt ook, ik kan je aan hem voorstellen. Het is echt een hele leuke jongen,”
opperde ze hoopvol.
“Mam, ik ben vijfentwintig, mannen ontmoeten kan ik heus zelf wel,” wierp Lily tegen,
eigenlijk niet wetend waarom ze nog moeite deed om dit aan haar moeders verstand te
brengen.
Haar moeder keek haar aan met een blik die suggereerde dat ze dit betwijfelde.
“Laat die meid toch,” riep haar vader vanuit de woonkamer, daarmee bewijzend dat hij zijn
aandacht niet alleen maar bij de krant had gehad. “Het is goed dat ze zich op haar carrière
richt, ze is nog jong zat.”
“Hmpf. Ik was een jaar jonger toen ik zwanger werd,” wierp haar moeder tegen. Ze haalde
een van de pannen van het vuur en droeg deze naar de eettafel. Lily volgde haar voorbeeld.
“Dat was vroeger,” zei haar vader, en legde de krant weg. “Het zijn nu andere tijden,
lieverd.”
“Tja, blijkbaar… kom, het eten is klaar,” zei zijn echtgenote, daarmee een einde aan de
discussie makend.

Een paar dagen later was de hittegolf nog steeds niet voorbij. Er was in heel Sheffield geen
ventilator meer te krijgen, en ook winkels die airconditioning verkochten verdienden flink aan
de huidige weersomstandigheden.
Het was vrijdag en Lily keek tussen het werk door even op internet wat de voorspellingen
waren. Als het dit weekend zo warm zou blijven wilde ze zeker even naar het strand. Niet dat
ze bruin zou worden; ze werd altijd rood als een kreeft en vervolgens weer zo wit als een
spook.
“Pfff. Tweeëndertig graden…” mompelde ze in zichzelf toen ze de vrolijk rood gekleurde
nummers zag staan die de voorspellingen voor het weekend aanduidden. “Dat hoeft van mij
nou ook weer niet.”
“Het is inderdaad erg warm.”
Lily schrok uit haar gedachten en keek welke cliënt er voor haar aan de balie stond. Het was
alleen geen cliënt, maar Peter Harris, de echtgenoot van haar baas. Normaal gesproken zou
het feit dat de man langskwam geen gevoel van paniek in haar doen opwellen, maar mevrouw
Harris was bij haar vijftien jaar jongere minnaar Julio.
“Eh – dag, meneer Harris,” zei Lily snel, haar manieren terugvindend ergens in een stoffig
hoekje van haar hersenen. “Het is inderdaad erg warm. Wat kan ik voor u doen?”
“Hier is het wel lekker,” zei meneer Harris vriendelijk, met een handgebaar het kantoor
aanduidend, voor het geval Lily niet wist wat hij bedoelde.
Lily vond het niet vreemd dat hij midden op de dag langskwam. Meneer Harris had een
eigen bedrijf dat software voor computers ontwikkelde en verdiende miljoenen per jaar. Hij
kon gaan en staan waar hij wilde, en wanneer hij dat wilde. Meneer Harris had zo’n beetje
elke cent betaald die nodig was om het inmiddels succesvolle advocatenkantoor van Barbara
Harris op te richten. En hoewel haar baas talent had, dat kon zelfs Lily niet ontkennen, was
het niet mogelijk geweest zonder haar echtgenoot.

15
 Ongeveer drie maanden nadat Lily voor Barbara Harris was komen werken had ze haar met
Julio betrapt toen ze de keuken binnenkwam en ze haar baas op het aanrecht aantrof, innig
zoenend met de jonge Spanjaard. Lily had gewild dat ze dat nooit gezien had want afgezien
van het feit dat ze helemaal niet wilde weten wat ze nu wist gaf alleen al de aanblik van het
stel haar koude rillingen, maar ze kon het niet ongedaan maken.
Mevrouw Harris had Lily dreigend op het hart gedrukt nooit een woord tegen iemand
spreken over Julio. Als ze dat wel deed zou ze direct ontslagen worden en zou mevrouw Harris
ervoor zorgen dat Lily nergens meer als juridisch assistente, en al helemaal niet als advocate,
aan de bak kwam. Daarom had Lily niet eens aan Caroline verteld wat haar baas elke week
deed op dinsdag- en vrijdagmiddag.
“Ik kom voor Barbara,” zei meneer Harris. Hij was een man waar weinig vrouwen hun hoofd
voor om zouden draaien op straat; mager en van middelbare leeftijd, met bruin haar dat zich
aan het terugtrekken was van zijn voorhoofd.
“Ze is bij een cliënt,” antwoordde Lily. Ze had er een hekel aan om voor mevrouw Harris te
liegen. Ze was nooit goed in liegen geweest, ook nu voelde ze haar hoofd warm worden en ze
wist dat er blosjes op haar bleke wangen verschenen waren, wat het er niet makkelijker op
maakte. Daarnaast vond ze dat meneer Harris, die altijd vriendelijk was tegen haar, beter
verdiende dan zo’n heks van een vrouw, en het liefst had ze verteld waar haar baas was. Maar
ze wist dat mevrouw Harris geen loze dreigementen uitte.
“Weet je wanneer ze terug is?” vroeg meneer Harris. Zijn grijze ogen keken haar vriendelijk
aan van achter zijn brillenglazen en Lily voelde zich schuldig, ook al wist ze dat ze er niets aan
kon doen.
“Het kan wel even duren,” zei ze. “Ze is net weg.” Ze hoopte maar dat meneer Harris niet
zou blijven wachten.
Gelukkig was hij dat niet van plan. “Kun je vragen of ze me wil bellen als ze terug is?”
“Ja, natuurlijk,” antwoordde Lily. Ze moest moeite doen om niet opgelucht te klinken.
“We geven vanavond een etentje en ik moet weten welke wijn ze wil hebben voor bij het
eten. Ze heeft daar nogal… specifieke wensen in,” legde meneer Harris uit.
Dat verbaasde Lily niets. Mevrouw Harris had overal specifieke wensen in. Ze vermoedde
dat ze haar echtgenoot net zo behandelde als haar werknemers.
“Nou, ik ga de hitte weer in,” zei meneer Harris. Lily benijdde hem niet; hij droeg een zeer
duur uitziend driedelig pak. “Tot ziens.”
“Tot ziens, meneer Harris,” zei ze vriendelijk, en richtte haar aandacht weer op haar werk.

“Zie je, deze vaas bedoel ik.” Het was inmiddels het eind van de middag en mevrouw Harris
was net terug gekomen. Ze had Lily’s boodschap om meneer Harris te bellen weggewuifd en
wees in plaats daarvan naar een website, waarop een afbeelding van een groene vaas met
goudkleurige bloemen te zien was. “Wacht, ik print de afbeelding voor je uit.”
“Dat is echt niet nodig –” begon Lily, maar mevrouw Harris had al op de printknop gedrukt.
“Ik wil het risico niet lopen dat jij met een andere vaas terugkomt,” snauwde ze, en ze
maakte een ongeduldig gebaar naar de printer.
Lily stond op en pakte de geprinte afbeelding. Ze vouwde hem op en deed hem in haar tas.
“Nou, tot straks dan,” zei ze, en liep het kantoor van mevrouw Harris uit.
“Schiet een beetje op,” riep haar baas haar na.

16
 Mevrouw Harris had een vaas gezien op de website van een antiekwinkel die ze per se
moest hebben, en natuurlijk per se meteen. En dus werd Lily voor de tweede keer die week
erop uitgestuurd om boodschappenmeisje te spelen.
De hitte zorgde ervoor dat Lily chagrijniger werd van het klusje dan ze normaal gesproken
geweest zou zijn. Ze was natuurlijk veel liever in het koele kantoor blijven zitten om haar eigen
werk te doen dan met dertig graden de drukke stad in te gaan om een vaas te halen in een of
andere stoffige antiekzaak.
De antiekzaak zag er van buiten inderdaad stoffig uit. De voorkant van de winkel bestond
uit donkere bakstenen, waarvan verscheidene afgebrokkeld of gescheurd waren. Er hing een
donkerbruin houten bord aan de gevel waarop met goudkleurige sierlijke letters stond:
Werney’s Antiekzaak. De donkerbruine verf van het bord was op de hoeken afgebladderd, en
onder de verf was het lichtere bruin van de planken zichtbaar. Het hout van de kozijnen was
in dezelfde donkerbruine kleur geverfd, en waarschijnlijk ook in hetzelfde jaar want het zag er
net zo afgebladderd uit. De ramen waren zo te zien ook al een flinke tijd niet meer gewassen.
Lily verbaasde zich erover dat een antiekzaak als deze zo’n professioneel uitziende website
had. De winkel had niet eens echt een etalage, maar op de vensterbank aan de binnenkant
van het raam stonden enkele artikelen waaraan een prijskaartje hing; een houten
koekoeksklok, een aftands uitziende teddybeer en een horloge dat zo te zien ook zijn beste
tijd gehad had. Lily hoopte maar dat dit niet de beste artikelen uit de winkel waren.
Toen ze de deur opendeed rinkelde er een vrolijk belletje en de man die achter de toonbank
zat schrok op van zijn kruiswoordpuzzel.
“Oh!” riep hij, en keek alsof hij nog nooit een klant gezien had.
“Hallo,” zei Lily beleefd. Ze liep een willekeurige kant van de winkel op, die erg klein was en
vol stond met spullen, heel veel spullen. Lily had niet echt verstand van antiek, maar alles waar
haar oog op viel zag er niet antiek uit maar gewoon oud en tweedehands.
Ze liet haar blik over de vele vazen gaan die her en der verspreid stonden in plaats van
allemaal bij elkaar op één plank. Degene die ze zocht zag ze er niet tussen staan. Ze besloot
niet verder te zoeken in deze rommel maar direct aan de winkelier te vragen of hij de vaas nog
had.
“Pardon,” begon ze, aangezien de man weer onverstoord verder gegaan was met zijn
kruiswoordpuzzel. “Mag ik wat vragen?”
De man keek op. Hij zag er net zo oud en versleten uit als de winkel zelf, met een netwerk
van rimpels rond zijn ogen en wit haar dat alleen nog aan de zijkanten van zijn hoofd groeide.
“Natuurlijk,” zei hij vriendelijk. “Wat kan ik voor je doen?”
“Ik ben op zoek naar een vaas,” zei Lily, en ze haalde de afbeelding uit haar tas. “Hij staat
op uw website, kijk.” Ze legde het papier op de toonbank en wees naar de groene vaas. “Heeft
u deze nog?”
“Nee,” zei de oude man, na een snelle blik op de afbeelding geworpen te hebben. “Nooit
gehad ook. Ik heb ook geen website.”
“Geen website?” zei Lily verward. Ze keek nog eens. Werner’s Antiquariaat, stond er
onderaan de foto. “Wat stom, ik sta in de verkeerde winkel!”
“Die fout wordt vaker gemaakt,” grinnikte de oude man. Zijn bruine ogen keken haar
vriendelijk aan. “Maar nu je er toch bent, kijk rustig rond.”

17
 “Oh, daar heb ik helaas geen tijd voor,” zei Lily, die bang was dat de juiste antiekzaak
helemaal aan de andere kant van de stad gevestigd zat. Dat zou net wat voor haar zijn. Schiet
een beetje op, had mevrouw Harris gezegd… “Fijne dag nog.”
Ze draaide zich om en wilde naar de deur lopen, maar toen viel haar oog op een schilderij.
Het was een afbeelding van een bos. Op de voorgrond stroomde water via een kleine waterval
door een beekje, wat kronkelend naar de achtergrond van het schilderij verdween. Een brug
in de vorm van een gigantische boomstronk liep met een boog over het beekje naar rechts,
waar de boomstronk uitliep in een prachtige grote boom. Verder waren overal bomen,
bloemen en paddenstoelen te zien. Het schilderij was een explosie van groen. Het leek te
leven.
Lily liep naar het schilderij. Ze had thuis geen enkel schilderij hangen en had er over het
algemeen ook geen interesse voor en geen verstand van, maar op de een of andere manier
trok de afbeelding haar ontzettend aan. Ze kon haar ogen er niet van afhouden.
“Wie is de schilder?” vroeg ze aan de winkelier, zich afvragend of het iemand zou zijn die
ze zich nog kon herinneren van kunstgeschiedenis op school.
“Geen idee,” was het nonchalante antwoord.
Lily keek nogmaals naar het schilderij, maar er stond ook nergens een handtekening of
paraaf. Er hing wel een prijskaartje aan: 25 pond. Een koopje voor iets wat zo mooi was en
prachtig zou staan aan de muur waarvan ze zich al tijden geleden voorgenomen had die ergens
mee te versieren.
“Ik wil deze graag meenemen,” zei ze, zonder er verder over na te denken.
“Geen enkel probleem,” zei de oude man en hij liep om zijn toonbank heen naar het
schilderij. Voorzichtig hees hij het tussen de vele andere spullen vandaan en legde het op de
toonbank. “Een moment, alstublieft.” Hij liep naar een afgebladderde houten deur en
verdween naar wat waarschijnlijk een opslagruimte was. Vermoedelijk voor nog meer troep.
Na een paar minuten kwam hij terug met een prachtige houten lijst. In de lijst waren
sierlijke figuren gesneden.
“Deze hoort erbij,” legde hij uit, en begon zowel het schilderij als de lijst apart in te pakken.
“Waarom zat hij er niet omheen?” vroeg Lily nieuwsgierig.
“Geen idee, dat ben ik waarschijnlijk vergeten te doen.” De man zag er inderdaad nogal
vergeetachtig uit. Wat het schilderij kostte was hij echter niet vergeten en hij noemde de prijs.
Gelukkig had Lily contant geld bij zich, aangezien er geen pinautomaat op de toonbank
stond. Nadat ze betaald had overhandigde de winkelier haar de twee pakketten.
“Veel plezier ermee,” glimlachte hij.
“Bedankt,” zei Lily, die zich niet voor kon stellen hoe iemand plezier met een schilderij kon
hebben. Wel ervan, maar niet ermee.
“Als je hier rechtsaf gaat en dan de derde straat links neemt zit Werner’s aan de linkerkant,
naast de drogisterij,” zei de winkelier.
Lily bedankte hem wederom en haastte zich door de hitte naar de juiste antiekwinkel, het
schilderij en de lijst onhandig onder haar arm geklemd.

Lily woonde in een kleine flat, op ongeveer een kwartier rijden met de bus van haar werk af.
Hoewel ze niet veel ruimte had ging een groot deel van haar inkomsten op aan huur, die
ondanks de ruimte redelijk hoog was aangezien ze midden in het centrum woonde.

18
 Toen ze die avond thuis was, was het eerste wat ze deed zich ontdoen van haar
mantelpakje, een grijze joggingbroek en roze hemdje aantrekken en vervolgens een glas rode
wijn inschenken. Het was een zware dag geweest. Natuurlijk was mevrouw Harris boos
geweest omdat Lily naar haar mening te lang weggeweest was. Vervolgens werd Lily
gebombardeerd met een enorme stapel werk, ondanks het feit dat de dag al bijna voorbij was,
en had door moeten werken tot in de avond. Dit was niet nodig geweest als ze het uitstapje
naar de antiekzaak niet had hoeven maken voor mevrouw Harris, maar Lily wist wel beter dan
dit aan te geven.
Na een paar slokken wijn keek ze naar het schilderij, dat nog ingepakt tegen de muur stond.
Ze stond op en pakte eerst het schilderij uit en vervolgens de lijst. Na deze om het schilderij
bevestigd te hebben sloeg ze een spijker in een lange, witte muur en hing het schilderij op. Ze
deed een stap naar achteren en na bevestigd te hebben dat hij recht hing plofte ze weer op
de bank neer. Ze was blij met haar nieuwe aanwinst.
Haar telefoon piepte ten teken dat ze een berichtje had ontvangen en ze pakte het
mobieltje.
Wat ben je aan het doen? stond er. Caroline.
Op de bank met een wijntje, stuurde ze terug. Net thuis, lange dag.
Binnen enkele seconden ontving ze wat terug.
Kom naar Pop’s Pub! Het is hartstikke gezellig hier! Heel veel leuke mannen…
Lily glimlachte. Typisch Caroline. Maar het laatste waar ze zin in had was om zich nu nog in
andere kleding te hijsen en naar de kroeg te gaan. Ze had een paar uur voor zichzelf nodig,
met een goed boek en een glas wijn. Dit stuurde ze dan ook naar haar vriendin, alvorens haar
telefoon weg te leggen.
Een paar uur, een maaltijdsalade en zo’n honderd pagina’s van haar detectiveroman later
viel haar blik opnieuw op het schilderij. Het zag er nog mooier uit dan het in de antiekzaak had
gedaan. Het leek nog meer te leven, het was alsof het water daadwerkelijk door het beekje
stroomde en de bladeren van de bomen ritselden in de wind.
Je begint je dingen te verbeelden, zei ze tegen zichzelf. Wellicht was het de wijn. Zoveel had
ze echter niet gedronken. Het was tijd om naar bed te gaan, besloot ze.
Ze stond op en liep naar het schilderij toe. Het verschil zat waarschijnlijk in het feit dat ze
hier niet afgeleid werd door de drukke rommel in de antiekwinkel. En toch… Het leek zo echt.
Lily stak haar hand uit. Zodra haar vingertoppen het schilderij raakten trok iets haar uit alle
macht naar voren. Het was alsof haar ingewanden door elkaar geschud werden en ze werd
ontzettend duizelig.
Toen werd alles zwart.

19
 Hoofdstuk 3

Redder in Nood

Zingende vogels. Stromend water. Ritselende bladeren in de wind.

En een enorme hoofdpijn.
Langzaam opende Lily haar ogen en wreef over haar voorhoofd. Ze lag op haar rug op iets
wat voelde als een mossige ondergrond. Ze zag een dak van groene bladeren boven zich, met
hier en daar kleine stukjes blauwe lucht. Voorzichtig ging ze overeind zitten en wierp een
snelle blik omlaag. Afgezien van de hoofdpijn en een lichte misselijkheid leek ze niets te
mankeren.
Waar was ze?
Ze keek om zich heen om te zien of ze die vraag kon beantwoorden. Ze was duidelijk in een
bos. Overal om haar heen was het groen, verschillende soorten bomen in allerlei schakeringen
van groen stonden om haar heen. Op ongeveer twee meter afstand rechts van haar stroomde
een kleine waterval. Het water stroomde klaterend onder een gigantische boomstronk door,
waarvan de wortels vlak voor haar neus uit de grond staken. De boomstronk liep met een
boog als een brug over de waterval heen en vervolgens kwam deze uit in een prachtige, grote
boom begroeid met mos en paddenstoelen en –
De vreselijke gedachte dat ze in het schilderij was schoot door haar hoofd.
Lily schudde haar hoofd. Dat kon niet. Je werd toch niet zomaar in een schilderij getrokken?
Dit moest een droom zijn. En zeer echt lijkende droom, maar toch, een droom. Natuurlijk, ze
was zo onder de indruk geweest van het schilderij dat ze er ’s nachts in haar onbewustzijn nog
steeds mee bezig was.
Maar het was tijd om wakker te worden. Ze kneep zichzelf in haar blote onderarm.
Er gebeurde niets.
Natuurlijk gebeurt er niets, zei ze tegen zichzelf. Je kan jezelf niet uit een droom halen door
in je arm te knijpen. Het was gewoon een kwestie van wachten tot de droom eindigde en ze
wakker zou worden.
Lily ging in de kleermakerszit zitten en wachtte. En wachtte.
Nog steeds gebeurde er niets.
Ze keek om zich heen. Er was een stuk meer te zien dan op het schilderij. In de verte zag ze
nog een waterval, groter dan degene vlak bij haar. Op verschillende plekken kwam er zonlicht
door het bladerdak heen, zodat het bos niet ontzettend donker was. Het zonlicht scheen in
vrolijke strepen licht tussen de bladeren door en maakte lichte plekken op de grond. De
meeste bomen waren gigantisch en zorgden ervoor dat ze zich ontzettend klein voelde. Vogels
zaten op de takken en floten door elkaar heen hun eigen liedje. Nergens was een teken van
beschaving te zien. Geen bruggetjes over de rivieren maar natuurlijk gevormde
boomstronken. Er waren geen paden te zien die gemaakt waren door mensen. Er was ook
helemaal niemand te zien. Ze was helemaal alleen.

20
 Lily besefte met een misselijkmakend gevoel dat ze niet wakker zou worden. Er moest een
verklaring zijn voor wat er gebeurd was. Misschien was ze bewusteloos geslagen toen ze naar
het schilderij keek en vervolgens ontvoerd, en hadden haar ontvoerders haar achtergelaten
in een bos. Een bos dat toevallig ontzettend veel leek op het bos van het schilderij.
Lily was in verschillende bossen in Groot-Brittannië geweest, maar niets wat ze gezien had
leek ook maar in de verste verte op dit bos. De kleur alleen al, het was hier veel groener. En
ze was nog nooit in een bos geweest waar duidelijk geen mensen aan hadden gezeten die het
veranderd hadden voor hun eigen gemak. Geen omgehakte bomen. Geen brede paden. Geen
bordjes. Geen afval op de grond.
Plotseling herinnerde ze zich dat haar mobiele telefoon in de zak van haar joggingbroek zat.
Snel graaide ze het mobieltje tevoorschijn. Misschien kon ze via gps ontdekken waar ze was
en een weg naar de dichtstbijzijnde stad of bushalte vinden. Of iemand bellen om te vragen
of ze haar konden komen ophalen, zodra ze had uitgevogeld waar ze was.
Ze keek op het scherm. Geen bereik. Geen internet.
Snel zette ze haar telefoon uit en wachtte ongeduldig tot het apparaat opnieuw was
opgestart. Nog steeds niets.
“Shit!” Uit frustratie smeet ze de telefoon naast zich neer.
Plotseling hoorde ze geritsel in een bosje vlakbij. Het was vast een vogel, dacht ze. Maar
het hele bosje bewoog, dat moest dan toch wel een flinke vogel zijn. Misschien was het een
eekhoorn of een konijn.
Lily hoefde zich niet lang af te vragen wat het geritsel veroorzaakte, want de dader kwam
al snel tevoorschijn. Het was alleen geen vogel. En geen eekhoorn of konijn. Het zag eruit als
een kruising tussen een hagedis en een dinosaurus en was ongeveer zo groot als een koe. Het
wezen was bedekt met mosgroene schubben en liep op zijn gespierde achterpoten. En hij
kwam op haar af.
Snel kwam Lily overeind en deinsde achteruit. Ze kon niet helemaal geloven wat ze zag. Het
zou haar toch niet proberen aan te vallen?
Het beest maakte een snerpend geluid dat deed denken aan nagels over een schoolbord.
Daarbij toonde hij een stel behoorlijk lange en puntige gelige tanden en een gevorkte tong.
Nog steeds liep hij langzaam naar haar toe, zijn kleinere voorpoten met lange nagels hield
hij voor zich uit. Lily, blootvoets en enkel gekleed in een luchtig hemdje en een joggingbroek,
had niet het idee dat ze ook maar een schijn van kans had tegen wat het dan ook was dat er
tegenover haar stond. Ze zag een afgebroken tak naast haar liggen en pakte deze snel op.
“Shhhh!” riep ze naar het beest, alsof ze een kat wegjaagde.
Dit maakte geen enkele indruk op het beest. In tegendeel, het leek hem alleen maar boos
te maken. Met één behendige sprong stond hij vlak voor haar en hapte.
Lily schreeuwde van angst en sloeg met de tak naar het wezen. Hij hapte nogmaals en beet
de tak moeiteloos doormidden met zijn scherpe gelige tanden.
“Aaaah!” Ze struikelde toen ze achteruit stapte en viel achterover.
Het beest hapte naar haar blote voet en haastig trok Lily haar been omhoog. Ze krabbelde
naar achteren, maar het beest was veel sneller en deed opnieuw een poging. En dit keer had
hij haar enkel te pakken.
De lange tanden boorden zich in haar been en Lily schreeuwde van de pijn. Met haar blote
voet trapte ze naar het hoofd van het beest, dat verrast werd en losliet. Hij was echter niet

21
lang verrast en met nog een stuk van de onderkant van haar grijze joggingbroek in zijn bek
kwam hij wederom op haar af. Lily schoof verder naar achteren totdat ze de stam van een
boom in haar rug voelde. Ze kon geen kant op.
Het beest stond vlak voor haar. Zijn gele spleetoogjes keken haar gemeen aan en hij deed
zijn grote bek open. De stinkende adem deed denken aan een vuilnisemmer die al een flinke
tijd geleegd moest worden en voelde als een klap in Lily’s gezicht.
Plotseling krijste het beest en draaide zich om. Lily zag wat hem had afgeleid. Een man met
een zwaard in zijn rechterhand cirkelde voorzichtig om het beest heen, dat zich klaar leek te
maken om op hem af te springen.
Het beest sprong. De man rolde soepel opzij en draaide zich snel om toen het beest
opnieuw op hem afkwam, opnieuw een geluid makend als nagels op een schoolbord.
Misschien was dat zijn krijgsroep. De man dook om de happende tanden van het beest te
ontwijken en boorde daarna snel zijn zwaard in de borst van het wezen. Het beest schreeuwde
en viel vervolgens dood neer. Zijn kleine voorpoten schokten nog even na en toen bleef hij stil
liggen.
De man keek even naar het beest om er zeker van te zijn dat het echt dood was en liep
toen naar Lily toe, die nog steeds tegen de boom gedrukt zat. Ze keek naar hem. Hij deed
vermoedelijk mee aan een of ander toneelstuk of film, want hij zag er nogal vreemd uit. Hij
droeg een lange lichtbruine jas van stof en een donkerbruine leren broek. Onder zijn jas was
de kraag van een witte blouse zichtbaar. De pijpen van zijn leren broek waren in hoge zwarte
leren laarzen met gespen gestopt en hij droeg een leren riem met een houder, waar zijn
zwaard inmiddels weer ingestoken zat.
Hij zag eruit als begin dertig en had een knap gezicht met vriendelijke, groene ogen. Zijn
golvende lichtbruine haar was ineengebogen met een touwtje.
“Ben je gewond??” vroeg hij met zachte stem, en stak zijn hand uit om haar overeind te
helpen.
Aarzelend pakte Lily zijn hand en grimaste toen ze eenmaal stond.
“Mijn enkel… dat enge beest heeft me gebeten.”
“Kleine Daktor.”
“Wat?”
“Dat beest is een kleine Daktor,” legde de man uit. Hij knielde en keek naar haar enkel
terwijl Lily moe tegen de boom leunde. Ze wilde naar huis en naar bed, maar het leek erop
alsof dat niet snel ging gebeuren “Het bloedt een beetje, maar ziet er verder niet ernstig uit.
Het zal vast goed genezen.”
“Bedoel je dat er van dat beest nog grotere exemplaren bestaan?” Lily keek angstig om zich
heen, alsof ze verwachtte dat er elk moment eentje uit de bosjes zou springen.
“Ja, maar niet in dit deel van de wereld.” De man ging weer staan en stak zijn hand uit. “Ik
ben Alastair Nox.”
“Lily Adams,” zei Lily, terwijl ze zijn hand schudde. “Loop je altijd rond met een zwaard?”
“Buiten wel natuurlijk,” zei Alastair, die haar enigszins verbaasd aankeek. “Je weet nooit
wat je tegenkomt.”
Lily keek naar de Daktor, die dood op de grond lag. Het gras naast hem was rood gekleurd
van het bloed dat uit de wond in zijn borst had gestroomd.

22
 “Hoe ver ben ik van Sheffield vandaan?” vroeg ze. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg,
misschien kon de man haar de goede kant op wijzen of zelfs een stukje met haar meelopen.
“Sheffield?” herhaalde Alastair. “Dat weet ik niet, daar heb ik nog nooit van gehoord. We
zijn in de buurt van Bruogh.”
Lily pijnigde haar hersens. Topografie was nooit haar sterkste kant geweest, maar ze kon
zich geen plaats genaamd Bruogh in Engeland herinneren.
“Zijn we wel in Engeland?” vroeg ze, ontzettend bang voor het antwoord. Ze moest het
echter weten.
“Nee,” antwoordde Alastair langzaam, alsof hij tegen iemand praatte die een mentale
achterstand had. “We zijn in Ghaell. Een land gelegen in Noordelijk Myr.”
Ik ben niet in Groot-Brittannië. Ik ben waarschijnlijk niet eens in Europa, of ergens anders
op aarde.
Lily keek hem angstig aan. Hij zou haar nooit geloven als ze hem vertelde wat er gebeurd
was. Maar als ze zou liegen kon hij haar ook niet helpen. Als iemand haar tenminste kon
helpen. Voordat ze echter kon besluiten wat ze tegen hem zou zeggen maakte Alastair de
beslissing voor haar.
“Ik zag je uit het niets vandaan komen,” zei hij. “Was dat magie? Ben je een magiër?”
“Nee,” zei Lily, die niet precies wist wat een magiër was maar wel zeker wist dat zij er geen
was. “Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik ben geen magiër. Magie… dat bestaat natuurlijk
niet.”
“Magie bestaat wel degelijk,” zei Alastair. Zijn groene ogen boorden zich in haar
groenblauwe, maar zijn toon was niet onvriendelijk. “Hoe verklaar je anders wat er gebeurd
is?”
“Ik… ik weet het niet.” Ze kon het ook niet verklaren. Dit soort dingen gebeurden niet in
het echt, maar alleen in de series die Caroline keek en de spelletjes die Will speelde.
“Ik was in het bos om paddenstoelen te verzamelen voor het avondeten,” vertelde Alastair.
Hij wees naar een juten zak die een eindje bij hen vandaan lag. Hij had hem daar laten vallen
toen hij met de Daktor vocht. “Ik was een flink eind van je vandaan, maar ik keek toevallig die
kant op en zag je uit de lucht vallen, op ongeveer een meter hoogte van de grond. Je bleef
liggen en leek bewusteloos te zijn, dus besloot ik om te gaan kijken. Tegen de tijd dat ik bij je
was had de Daktor je bijna te pakken.”
“Bedankt nog,” zei Lily, die zich bedacht dat ze hem nog helemaal niet bedankt had voor
het redden van haar leven. Ze sloeg haar armen om zich heen. Het was hier een stuk kouder
dan thuis. En hoewel het donker was geweest toen ze het schilderij aanraakte, was het hier
nog licht. Het begon net te schemeren. Blijkbaar liep de tijd niet gelijk.
Alastair zag dat ze rilde. Hij trok zijn lange jas uit en gaf deze aan haar. Lily nam hem aan,
dankbaar voor dit hoffelijke gebaar. Onder zijn jas droeg Alastair een witte, ruim zittende
blouse die losjes in zijn leren broek was gestopt. De brede kraag en de mouwen waren
afgewerkt met sierlijk krullend bruin borduursel.
“Is deze klederdracht normaal, waar jij vandaan komt?” vroeg Alastair. Hij liet zijn ogen
over haar blote voeten, grijze joggingbroek en lichtblauwe hemdje met spaghettibandjes
gaan. Lily was blij dat ze er nog een bh onder droeg, maar voelde zich in vergelijking met
Alastair plotseling erg naakt. Snel trok ze zijn jas aan. Aan de voorkant zat een lange rij van

23
knopen en met vingers klungelig van de kou haalde ze langzaam knoop voor knoop door de
knoopsgaten.
“Ik draag dit niet op straat,” verklaarde ze terwijl ze bezig was. Hoewel de jas bij Alastair
tot iets boven de knie reikte, kwam hij bij haar tot een flink stuk eronder. “Dit draag ik alleen
thuis.”
Alastair keek alsof hij dat soort kleding ook voor geen goud thuis zou willen dragen, maar
hij zei niets. In plaats daarvan liep hij naar haar mobiele telefoon, die een paar meter van hen
vandaan lag. Hij pakte het apparaat op en keek er nieuwsgierig naar.
“Dat is mijn telefoon,” zei Lily, die naar hem toe liep. “Maar hij werkt hier niet, ik heb geen
bereik.”
“Teelevoon?” Alastair sprak het woord langzaam en overdreven articulerend uit, alsof het
een woord was wat hij niet kende. Hij draaide het smalle, zwarte mobieltje om en keek naar
de achterkant. “Wat doet het dan?”
“Gewoon, bellen, Whatsappen, foto’s maken, je weet wel…” begon Lily, tot het tot haar
doordrong dat Alastair duidelijk nog nooit een telefoon gezien had. Wellicht bestonden die
hier niet. Deze gedachte zonk de moed haar in de schoenen. Hoe moest ze ooit wegkomen uit
een wereld waar niet eens gebeld kon worden?
Alastair zag blijkbaar de tegenslag op Lily’s gezicht en alsof hij bang was dat ze zou gaan
huilen zei hij snel: “Ik woon hier vlakbij. Ga met me mee, dan kan ik de wond op je enkel
schoonmaken en verbinden, en misschien heb je ook honger. En dan bedenken we heus wel
een manier om je terug te brengen naar waar je vandaan komt.”
Hij zei het alsof het een simpele kwestie was, en Lily kreeg weer een beetje hoop. Haar
moeder had altijd tegen haar gezegd dat ze niet met vreemde mannen mee naar huis moest
gaan. Lily betwijfelde echter of ze ooit rekening had gehouden met een gebeurtenis zoals
deze.
“Kun je lopen?” vroeg Alastair. Hij keek bezorgd naar haar enkel.
Lily zette voorzichtig een stap en knikte. Het deed pijn en de grond was koud onder haar
blote voeten, maar het was te doen. Ze hoopte dat het inderdaad niet ver was en vroeg zich
af wat Alastair had gedaan als ze nee gezegd had. Haar dragen, zijn rol voorzettend als haar
redder in nood?
Alastair gaf haar haar telefoon terug, en ze stopte het nutteloze ding weer in haar broekzak.
Hij pakte de juten zak met paddenstoelen en begon over de boomstronk die als brug diende
naar de overkant van het riviertje te lopen. Het leek hem geen moeite te kosten, ook al was
het duidelijk geen stabiele ondergrond.
Lily, die echter geen schoenen aan had en door mensen gebouwde bruggen gewend was,
zette voorzichtig één voet op de met mos begroeide stronk. Ze wilde er niet aan denken wat
voor beestjes er in de stronk huisden. De stronk veerde niet mee onder haar gewicht, maar
het voelde verre van stabiel aan en voorzichtig schuifelde ze naar de overkant, waar Alastair
met uitgestrekte hand stond te wachten. Dankbaar pakte ze zijn hand en stapte opgelucht
weer op de grond.
“Je bent dit helemaal niet gewend hè?” vroeg Alastair, die haar oplettend in de gaten
gehouden had. Hij gebaarde met een hand naar de omgeving zodat duidelijk werd wat hij met
‘dit’ bedoelde.

24
 “Wat, monsters, zwaarden, bossen zonder normale paden?” vroeg Lily een beetje
geërgerd. “Nee, bij ons is het wat minder gevaarlijk.”
“Dat is vast fijn,” zei haar metgezel vriendelijk. “Maar we hebben wel een pad hoor, kijk.”
Hij wees en Lily zag een heel klein, dun paadje wat waarschijnlijk gevormd was door
mensen die daar vaak liepen. Als hij haar er niet op had gewezen had ze het niet gezien.
Ze volgden zwijgend het kronkelende paadje. Alastair stopte hier en daar om een
paddenstoel te plukken. Sommige liet hij bewust staan, hoewel Lily geen verschil zag tussen
die en degene die hij meenam. Eén keer zag ze een paar meter voor hen een hert staan. Het
dier was prachtig, met een glanzende bruine vacht en een groot gewei. Het hert, dat zich
tegoed deed aan de blaadjes van een struik, keek op maar leek niet van hen te schrikken en
ging na enkele seconden door met zijn maaltijd.
“We zijn er, hier woon ik, zei Alastair na ongeveer tien minuten lopen.
Voor hen stond een huis dat zo groot was als een klein kasteel. De muren bestonden uit
ongelijke brokken donker steen, die zo te zien met de hand gehouwen waren. Veel delen
waren bekleed met klimop. De ramen hadden houten vensters met allerlei versieringen, en
de donkergrijze daken liepen uit in verschillende punten, waaronder één echte toren. Er liep
een stenen trap naar de grote eiken voordeur, die school onder een afdakje dat gedragen
werd door twee stenen pilaren. Boven het afdakje was een groot balkon met een prachtige
balustrade. Lily had nog nooit zo’n huis gezien. Het deed haar vanwege de vele versieringen
een beetje denken aan het Victoriaanse tijdperk, en even vroeg ze zich af of ze niet in een
andere wereld, maar in het verleden beland was. Dat leek op de een of andere manier iets
minder eng.
“Welk jaar is het?” vroeg ze.
“3671,” was het enigszins verbaasde antwoord.
Hmm, niet het verleden dus. De toekomst? Niet waarschijnlijk, aangezien ze hier geen
mobiele telefoons hadden en ook de rest van de beschaving wat achter leek te lopen. Het
moest dus echt een andere wereld zijn. Een wereld die veel ouder was dan die van haar,
ondanks het duidelijke gebrek aan vooruitgang.
Het huis had niet echt een tuin, maar stond gewoon midden in het bos. Een bos waar geen
einde aan leek te komen.
“Wat een prachtig huis. Woon je hier met je familie?” vroeg Lily.
“Nee, ik woon alleen,” antwoordde Alastair. “Mijn vrouw is helaas enkele jaren geleden
overleden en ik heb geen kinderen.”
“Dat spijt me.” Lily wist verder niet wat ze moest zeggen. Inmiddels hadden ze de voordeur
bereikt, en ze was blij dat ze het bos uit waren. Het was tegen die tijd bijna donker.
Alastair haalde een grote ijzeren sleutel uit zijn broekzak. De kop van de sleutel bestond uit
een sierlijke rechthoek, waarbij de uiteinden krullend samenkwamen. Het ijzeren slot was
versierd met hetzelfde soort krullen.
Hij draaide de sleutel om in het slot en met een harde klik ging de deur open, waarna hij
hoffelijk opzij stapte om Lily voor te laten. Lily stapte de hal in, die pikkedonker was. Onzeker
bleef ze staan, bang om ergens tegenaan te botsen.
“Mijn excuses,” hoorde ze achter zich, “toen ik wegging was het nog licht. Blijf staan, ik
steek even de kaarsen aan.”

25
 Ze hoorde hem vervolgens wat rond schuifelen in de duisternis, het geluid van een lucifer
die langs een doosje streek en toen was er licht. Enigszins. Ze knipperde met haar ogen en zag
Alastair naar een andere muur lopen en daar ook een kaars aansteken, die in een ijzeren
houder de muur hing.
De twee houders, die net zoals de sloten en de kozijnen rijkelijk versierd waren met
uitlopende krullen en andere figuren, hingen tegenover elkaar aan de muur. Het kaarslicht
was net genoeg om een griezelig schijnsel in de kleine hal te werpen. Lily deed haar mond
open om te vragen of er geen elektriciteit was, en sloot hem weer. Alastair zou vast niet in de
weer gaan met kaarsen als hij met een simpele druk op de knop licht zou hebben.
Alastair ging haar voor naar een ruime woonkamer. Ook daar begon hij kaarsen aan te
steken, en al gauw zag Lily waar ze terecht gekomen was. Er zat geen behang of verf op de
muren, deze waren van hetzelfde steen als de buitenkant. In het midden van de donkeren
houten vloer lag een groot rood tapijt, en er stond een houten salontafel met twee stoelen en
een bank die gedeeltelijk bestonden uit versierd hout en het zitvlak en de rugleuning eruit
zagen alsof het van leer was.
“Ga zitten,” zei Alastair. Hij knielde neer bij een stenen open haard en stak deze aan met
een van de kaarsen. Dat was ook wel nodig, want het was behoorlijk fris in de woonkamer. Op
de houten tafel stond een koperen olielamp, en ook deze werd aangestoken. Langzaam maar
zeker werd het warmer en lichter in de ruimte, hoewel de vele kaarsen nooit hetzelfde licht
konden produceren als elektriciteit. Lily trok Alastairs jas uit en nam plaats op een van de
stoelen.
“Laten we eerst maar eens naar je been kijken,” zei Alastair, en hij knielde naast haar neer.
Voorzichtig rolde hij de overblijfselen van de onderkant van haar joggingbroek omhoog tot
de bijtwond volledig zichtbaar was. Er zat een korstje van opgedroogd bloed op en deed een
beetje zeer, maar gelukkig leek de wond niet diep te zijn.
“Het lijkt mee te vallen,” zei Lily.
“Ja, gelukkig is de kleine Daktor niet giftig, in tegenstelling tot de grote,” zei Alastor, terwijl
hij met lange, elegante vingers voorzichtig aan de wond voelde. “Ik zal de wond even
schoonmaken en je been verbinden. Ik weet zeker dat het dan helemaal geneest.”
Hij stond op en verdween, om een paar minuten later terug te komen met een stenen bak
met water, een stoffen doek, een rol linnen verband en een glazen potje met witte zalf. Hij
doopte de doek in het water en depte voorzichtig de wond schoon. Nadat de wond schoon
was smeerde hij er wat van de witte zalf op en begon toen het linnen verband om haar been
te wikkelen.
“Heb je honger?” vroeg hij.
Ze schudde haar hoofd. Het was bijna middernacht geweest toen ze door het schilderij
getrokken werd. Inmiddels was er naar schatting een of twee uur verstreken en voor haar
gevoel dus midden in de nacht, geen etenstijd. Ze was moe en wilde niets liever dan slapen.
Nou ja, ze wilde niets liever dan naar huis, maar slapen stond zeker op nummer twee van haar
lijstje.
“Ik heb nogal hoofdpijn,” zei ze. “Heb je misschien paracetamol?”
“Paraseta-wat?” vroeg Alastair verward.
“Paracetamol,” herhaalde Lily, al wist ze bij het zien van Alastairs blik al dat hij er nog nooit
van gehoord had. “Van die witte pilletjes tegen hoofdpijn.”

26
 “Nee, maar ik heb wel iets anders tegen hoofdpijn. En je moet toch iets eten,” zei hij
vriendelijk. “Ik maak champignonsoep. Rust jij maar even uit.”
En met die woorden liep hij de woonkamer uit en liet Lily alleen achter. Ze keek vermoeid
om zich heen. Er stond nergens een televisie. Geen radio, geen computer. Wel lag er een dik
boek op de salontafel. Ze pakte het op. Darian de Drakendoder, stond er met goudkleurige
letters op de in leer gebonden voorkant, en aan de onderkant stond Geschreven door Vermillus
Wenen. Ze bladerde er doorheen. Het leek een normale avonturenroman te zijn en ze voelde
een lichte opluchting omdat ze iets bekends in haar handen hield.
Ze legde het dikke boek weer neer en keek naar de sierlijke houten klok die op de stenen
schouw van de openhaard stond. Het was acht uur.
Na een tijdje kwam Alastair haar halen. Hij ging haar voor naar wat de eetkamer bleek te
zijn, waar een lange eikenhouten tafel stond met aan weerszijden drie houten stoelen. Zoals
met blijkbaar alles waren ook deze meubels rijkelijk versierd met ingesneden figuren. Op de
tafel lag een donkerpaars tafelkleed en aan het einde links van de tafel stonden al twee stenen
kommen met dampende soep tegenover elkaar, en een mand met stevige hompen bruin
brood.
Ook deze vloer was van donker hout en de muren van steen, met op verscheidene plaatsen
ijzeren kaarsenhouders bevestigd met daarin brandende kaarsen die als verlichting en
verwarming dienst deden. Het was een simpele maar gezellig ogende ruimte. Enkele
schilderijen van landschappen sierden de muren.
Hij schoof haar stoel naar achteren en Lily nam plaats. Voordat hij zelf ging zitten liep
Alastair naar een houten kast, waar hij een donkere fles uit pakte.
“Wijn?” vroeg hij, en zonder op antwoord te wachten had hij al twee koperen kelken
gepakt.
“Graag,” antwoordde Lily. Als deze situatie niet om alcohol vroeg wist ze het ook niet meer.
Naast haar kom stond een klein glaasje met een amberkleurige vloeistof erin. Alastair zag
haar kijken en zei: “Dat is een drankje tegen de hoofdpijn. Drink maar, het helpt echt.”
Het drankje smaakte een beetje naar kaneel en het duurde inderdaad niet lang voordat Lily
haar hoofdpijn voelde wegtrekken. De paddenstoelensoep was heerlijk en ze ontdekte dat ze
toch wel trek had. Alastair, die met een geamuseerde schittering in zijn groene ogen had
toegekeken hoe Lily haastig aan haar soep begon en daarbij haar mond verbrandde, schoof
het mandje met brood naar haar toe. Glimlachend pakte Lily een stuk brood en doopte deze
in de soep alvorens er een stuk af te bijten.
“Het lijkt me het beste als je vannacht hier slaapt,” zei Alastair. “Ik heb een logeerkamer,”
haastte hij zich er achteraan te zeggen, toen hij Lily geschrokken gezicht zag.
“Nee, dat is het niet,” zei Lily, “maar ik heb morgen afgesproken met een vriendin van me.”
Alastair keek haar aan alsof ze iets vreemds gezegd had.
“Ik weet zeker dat we een manier vinden om je weer terug te sturen naar waar je vandaan
komt,” zei hij langzaam en geduldig, alsof hij tegen een klein kind sprak. “Ik denk echter niet
dat dat voor morgenvroeg al lukt.”
“Nee, je hebt ook gelijk,” zei Lily, die zich een beetje dom voelde. Er was een hoop gebeurd
en ze was moe. De gedachte aan weer terug het bos in te moeten, in het donker nog wel,
bezorgde haar koude rillingen. “Ik blijf deze nacht graag slapen, dankjewel.”

27
 “En dan zullen we morgen kijken of we erachter kunnen komen hoe je terug kunt gaan,”
zei Alastair.
Lily knikte dankbaar en nam een slok donkerrode wijn. Deze smaakte wat zoeter en sterker
dan de wijn thuis, maar was erg lekker.
Na het eten en de wijn nam Alastair Lily mee naar boven en liet haar de logeerkamer zien.
Het was een knusse kamer met een houten eenpersoonsbed en een kleine open haard, die
Alastair direct voor haar aanstak. De weinige meubels die in de kamer stonden waren ook van
hout, simpel maar elegant. Aan de stenen muur hing een groot wandkleed met daarop een
afbeelding van een kudde wilde paarden die over het gras renden.
“Je zult wel moe zijn,” zei Alastair, die linnen beddengoed uit een houten kast pakte en het
bed begon op te maken. Lily wilde hem helpen maar hij wuifde haar weg. “Je bent hier te gast,
ga zitten.”
“Eigenlijk moet ik even naar de wc,” zei Lily.
“Natuurlijk, ik breng je even,” zei Alastair.
Lily had verwacht dat er op de eerste verdieping wel een badkamer zou zijn, maar ze gingen
de houten trap af, door de hal, en vervolgens naar buiten. Het was inmiddels pikkedonker
buiten en Alastair had een lantaarn met een kaars erin van een plank in de hal gepakt. De
enige verlichting die ze verder hadden was de maan. Aan de rand van het bos bleef Alastair
staan en gebaarde naar een klein houten huisje dat haar eerder niet was opgevallen.
“Ga je gang,” zei hij. “Ik zie je boven wel als je klaar bent.” Hij gaf de lantaarn aan haar en
begon terug naar het huis te lopen.
Lily moest zich inhouden om haar verbazing niet uit te spreken en opende aarzelend het
houten deurtje. In het hokje, dat groot genoeg was maar zeker niet comfortabel, stond een
stenen blok met een rond gat erin. Het stonk nogal, en Lily begreep waarom het huisje op een
goede afstand van het landhuis stond.
Ze zette de lantaarn op de grond en ging zitten. Ondertussen hoorde ze de wind door de
bomen waaien, geritsel in de struiken en in de verte het gehuil van wolven. Snel deed ze haar
behoefte. Ze had absoluut geen zin in nog een ontmoeting met een Daktor of een van de
andere, nog onbekende bewoners van het bos.
Toen ze klaar was keek ze om zich heen. Geen toiletpapier en geen manier om door te
trekken. Ze vermoedde dat er onder de ‘wc’ een flinke put gegraven was om alle ontlasting in
te dumpen. Dat verklaarde ook de stank.
Snel verliet ze het houten gebouwtje en haastte zich terug naar binnen. Het was inmiddels
aardig koud buiten en ze was nog steeds gekleed in haar zomerse kleding.
Toen ze weer in de logeerkamer was zag ze dat het bed was opgemaakt. Alastair was
nergens te bekennen. Op het bed lag een schone witte herenblouse en een paar dikke wollen
sokken. Er lag een briefje op de kleding.
In de kast vind je wat warmere kleding, wellicht wil je die morgen dragen. Mocht je nog zin
hebben in een drankje, dan weet je me beneden te vinden. Ik vermoed echter dat je inmiddels
behoorlijk moe bent. Slaap lekker. Alastair.
Lily legde het briefje op het houten nachtkastje en verwisselde haar hemdje en
joggingbroek voor de blouse. De grijze sokken legde ze op het briefje, die zouden morgen
zeker van pas komen. Ze was in de war vanwege wat er allemaal gebeurd was en ze had geen
idee of en hoe ze naar huis kon komen, maar het had nog veel erger gekund, bedacht ze. Ze

28
was in elk geval terechtgekomen bij iemand die haar wilde helpen, en ze mocht van geluk
spreken dat ze een dak boven haar hoofd had en een plek om te slapen.
Met die gedachte kroop ze in bed. De vermoeidheid en het feit dat ze het voor het eerst in
uren lekker warm was zorgden ervoor dat ze binnen enkele seconden in slaap viel.

De volgende ochtend wist Lily eerst even niet waar ze was. Toen herinnerde ze het zich weer.
Het schilderij, het bos, Alastair… helaas was het dus geen droom geweest. Ze had echter goed
geslapen en voelde zich uitgerust. Ze stond op en deed de zware rode gordijnen open.
Buiten scheen de zon. Vogels zongen en het bos strekte zich voor haar uit in een oceaan
van groen. Het was een schitterend gezicht, en het zorgde er op de een of andere manier voor
dat ze zich optimistisch voelde in haar kans om naar huis te gaan. Alle avonturen van de dag
ervoor leken mijlenver weg en niet zo ernstig meer.
Ze opende de houten kast. Er hingen alleen een paar jurken. Lily had even een beeld van
Alastair die zich ’s avonds, in de privacy van zijn vier muren, ontpopte als travestiet maar
herinnerde zich toen dat hij getrouwd was geweest. De jurken moesten van zijn overleden
vrouw zijn geweest.
Ze vond het een beetje een vreemd idee om kleding te dragen die van iemand anders
geweest was, iemand die er niet meer was nog wel, maar ze kon niet blijven rondlopen in haar
kapotte, vies geworden joggingbroek en hemdje. Ten eerste was het daar simpelweg te koud
voor, en ten tweede vond Alastair duidelijk dat het een vreemde uitdossing was. Ze hoopte
snel weg te zijn uit deze onbekende wereld, maar zolang ze er was kon ze zich het beste een
beetje aanpassen.
Alle jurken waren lang en elegant, met wijd uitlopende rokken en lange mouwen en
schenen allemaal een ingenaaid korset te hebben. Lily koos een rood exemplaar uit.
Enigszins onwennig hees ze zichzelf in de jurk. De voorkant was verstevigd en kon naar
wens strakker of losser gedragen worden omdat er in het midden een lint zigzaggend door
lusjes heen geregen was, vanaf het bovenlijf naar de bovenkant van het decolleté. Lily strikte
de voorkant vast en merkte dat het korset evenveel ondersteuning bood voor haar kleine
borsten als haar eigen bh.
Ze keek in de spiegel. De rode jurk was veel eleganter dan wat ze thuis ooit gedragen had
en kwam tot op de grond. Het was niet iets wat ze zelf in het dagelijks leven zou dragen, maar
ze moest toegeven dat het haar wel goed stond. Zwart borduursel in de vorm van bloemen
bedekte de rok en de lange mouwen, die een beetje wijd uitliepen. Het korset wat in de jurk
genaaid was en van haar middel tot de bovenkant van haar borsten reikte was zwart, en het
lint dat door de lusjes heen geregen was had dezelfde rode kleur als de rok en mouwen. De
jurk had een decolleté, maar gelukkig was het niet zodanig diep dat ze zich ongemakkelijk zou
voelen.
Onderin de kast stond een paar donkerbruine leren laarzen. Lily keek naar het verband om
haar enkel. Het zat nog goed en zo te zien had de wond niet meer gebloed. Het deed ook
minder pijn dan gisteren. Ze trok de wollen sokken aan en vervolgens de schoenen. Ze
kwamen tot halverwege haar kuiten. Het waren platte laarzen en ze pasten niet geheel bij de
prachtige jurken, maar Lily was blij dat ze schoenen had. Ze reeg de veters door de daarvoor
bestemde gaatjes en legde er een knoop in. Ze ging staan en merkte dat de schoenen een
maatje te groot waren, maar dat was altijd nog beter dan te klein.

29
 Op het nachtkastje lag een houten kam, die eruitzag alsof hij met de hand gemaakt was.
Alles in deze wereld leek met de hand gemaakt te zijn. Lily borstelde snel haar lange haar
voordat ze naar beneden ging.
Ze vond Alastair in de eetkamer, waar hij de tafel aan het dekken was. Hij droeg zijn
halflange haar dit keer los en had een blauwe blouse aan in plaats van een witte. De voorkant
was versierd met zwart borduursel. Er stond wederom een mandje met brood op tafel, dit
keer vergezeld met een homp kaas. Zijn ogen lichtten op bij het zien van haar kleding.
“Je ziet er prachtig uit,” zei hij zacht.
Lily voelde zich rood worden en bedankte hem, waarna ze snel ging zitten. Het brood was
bruin en stevig, met allerlei noten erin en Lily meende zelfs wat bessen te proeven. Samen
met de kaas smaakte het goed en ze at twee sneden. Het vulde goed en een derde paste er
echt niet meer bij.
Alastair, die zelf ook goed gegeten had, vroeg of ze thee wilde. Lily knikte en hij stond op
en verdween naar wat Lily aannam de keuken was.
Toen hij een paar minuten later weer tegenover haar aan de keukentafel zat en er twee
stenen mokken met thee, getrokken uit theebladeren in plaats van theezakjes, voor hen
stonden zei hij: “Kun je me precies vertellen wat er gebeurd is? Alles, je hoeft niet bang te zijn
dat ik je niet geloof, want ik geloof je.” Hij keek haar glimlachend aan.
En Lily vertelde hem alles. Ze vertelde hem de belangrijke dingen; over de antiekwinkel, het
schilderij en de aparte lijst, en wat er precies was gebeurd toen ze het aanraakte. Ze vertelde
hem de minder belangrijke dingen; over haar werk, legde uit wat een advocaat was en
vertelde over mevrouw Harris. En ze vertelde hem wat hij al wist; wat er gebeurd was nadat
ze in het bos beland was.
Alastair onderbrak haar niet één keer maar dronk rustig zijn thee terwijl Lily praatte. Hij
was een tijdje stil nadat ze uitgepraat was en Lily voelde zich beter nu ze het er allemaal
uitgegooid had.
“Ik ben geen echte kenner van magie, maar ik heb veel gelezen,” zei hij uiteindelijk. “En er
is goed nieuws en slecht nieuws.”
“Wat is het goede nieuws?” vroeg Lily, bang voor het slechte nieuws. Haar handen klemden
zich gespannen om haar warme mok.
“Ik weet zeker dat er een manier is om je terug te sturen,” zei Alastair, en hij nam nog een
slok van zijn thee. Lily wachtte. “Het slechte nieuws is dat het even kan duren voordat we
hebben uitgezocht hoe. Ik weet hoe graag je terug wilt naar je eigen wereld.”
Ze haalde opgelucht adem.
“Dat geeft niet!” zei ze snel. “Ja, natuurlijk wil ik zo snel mogelijk terug, ik ben bang dat ik
mijn baan kwijtraak als ik te lang weg blijf maar dat is niet het meest belangrijke. Het
belangrijkste is dat ik hier weg kom. Niet dat het hier zo vreselijk is hoor,” voegde ze snel toe,
bang dat ze Alastair beledigd had.
Maar die glimlachte.
“Ik begrijp uit je verhaal dat jouw wereld heel anders is dan de mijne,” zei hij vriendelijk.
“Het is begrijpelijk dat je terug wilt naar huis. En ik zal mijn best doen om je te helpen.”
“Hoe gaan we dat doen?” vroeg Lily. Ze nam een eerste slok en ontdekte met plezier dat
de thee gewoon smaakte naar thee. Ze had een beetje last van heimwee, en alle kleine

30
dingetjes die hetzelfde waren als thuis hielpen haar om het gevoel van melancholie een beetje
te verdrijven.
“Ik heb wel eens gelezen over dit soort dingen,” begon Alastair. “Er bestaan verschillende
portalen naar andere werelden. Deze zijn gemaakt door magiërs en, over het algemeen, goed
beschermd. Het is tenslotte niet de bedoeling dat iedereen maar van de ene wereld naar de
andere hobbelt.”
“Is het een beetje zoals er verschillende planeten zijn?” vroeg Lily.
“Dat weet ik niet precies. Ik ben geen magiër en de kennis voor het gewone volk is maar
beperkt. Maar het zou kunnen, het is tenslotte niet vreemd dat er meer is dan alleen jouw
wereld of de mijne.”
“Hoe zit het met het tijdverloop? Waar ik vandaan kwam was het zomer, en hier is het zo
te voelen herfst. Thuis was het bijna middernacht en hier was het nog licht toen ik door het
portret kwam.”
“We weten natuurlijk niet hoeveel tijd je kwijt bent geraakt toen je door het portaal kwam,”
legde Alastair geduldig uit. “Over het algemeen wordt wel aangenomen dat het verstrijken
van de tijd bij verschillende werelden ongeveer gelijk loopt. Dus als je een week hier bent
voordat je terug gaat, ben je in jouw wereld waarschijnlijk ook ongeveer een week
weggeweest.”
“Ik hoop maar dat niemand ongerust wordt.” Ze zag al beelden van Opsporing Verzocht,
haar ouders die aangifte deden, mevrouw Harris die aannam dat ze zonder iets te zeggen
vertrokken was en vervanging zocht. Gelukkig had ze haar ouders net nog gezien en zouden
die zich niet direct ongerust maken als ze een paar dagen niets van zich liet horen.
“Ik ook, maar we kunnen daar simpelweg niets aan doen vanaf hier,” zei Alastair. “Wat we
wel kunnen doen, is op zoek gaan naar de tegenhanger van jouw portaal. Elk portaal heeft een
tegenhanger, als er een in jouw wereld is die hier naartoe leidt, is er eentje hier die naar jouw
wereld leidt.”
“Is het altijd een schilderij?”
“Niet altijd, maar twee portalen die aan elkaar gekoppeld zijn, zijn wel altijd hetzelfde
voorwerp. Dus aangezien jouw portaal een schilderij is weten we zeker dat het portaal hier
ook een schilderij zal zijn. Maar in andere gevallen kan het bijvoorbeeld ook een spiegel zijn,
of iets anders.” Alastair nam zijn laatste slok thee. “Het lastige wordt om erachter te komen
waar het portaal zich bevindt. Zoals ik al zei, die dingen worden normaal gesproken goed
bewaakt en bewaard, om te voorkomen dat er misbruik van gemaakt wordt. Hier vlakbij in het
dorp woont een magiër, daar zal ik eens mee gaan praten. Misschien dat hij wat weet, of dat
hij me anders kan verwijzen naar iemand die wel kan helpen.”
“Prima, wanneer gaan we?”
“Het spijt me, maar het is denk ik het beste als ik alleen ga,” zei Alastair. “Ik denk dat het
niet verstandig is als mensen je zien, om te voorkomen dat ze lucht krijgen van wat er aan de
hand is en er paniek ontstaat. Je ziet er inmiddels wel uit alsof je hier vandaan komt, maar het
zal lastig zijn om in korte tijd al onze gebruiken te leren kennen en volledig te kunnen doen
alsof je een gewone burger bent.”
Dit begreep Lily wel en ze knikte.
Alastair pakte haar hand en kneep erin. “Het komt echt wel goed.”

31
 Hoofdstuk 4

Ver van Huis

Lily wachtte onrustig tot Alastair terug kwam. Hij was na hun gesprek die ochtend direct te
paard vertrokken naar Bruogh, een dorp dat op een halfuur rijden van het landhuis af lag. Hij
had een prachtige bruine merrie genaamd Lori. Lily hoopte dat de magiër die hij om hulp wilde
vragen hen kon en wilde helpen. Ze had geen idee wat ze nog zouden kunnen doen als plan A
mislukte. Er was geen plan B.
Alastair had gezegd dat ze gerust een beetje rond mocht kijken in zijn afwezigheid en dit
deed Lily dan ook. Er was tenslotte niets anders wat ze kon doen om de tijd te verdrijven tot
hij terug kwam. Hij had haar wel een snelle rondleiding gegeven voordat hij vertrokken was;
Lily wist nu dat er ook een bibliotheek en nog twee andere slaapkamers in het huis aanwezig
waren, en hij had haar ook de keuken laten zien. Er was ook nog een zolder, waarvan Alastair
had gezegd dat ze er best mocht kijken maar dat het er een enorme bende was.
Lily had er geen trek in om de gammel uitziende trap naar zolder te beklimmen en besloot
die dus maar links te laten liggen. Ze was direct naar de bibliotheek gegaan. Ze hield erg van
lezen en was benieuwd wat voor boeken er in deze wereld waren. De kamer die dienst deed
als bibliotheek was niet groot, maar er stonden behoorlijk wat boeken. Twee van de vier
muren bestonden alleen uit stevige houten boekenkasten vol met boeken. Tegen een andere
wand stond een gemakkelijke leren stoel met een klein houten tafeltje. Er hing een wandkleed
waarop een stormachtig uitziende zee afgebeeld was, omgeven door rotsen. Een groot raam
zorgde ervoor dat er overdag voldoende licht was om bij te lezen, maar ook hier hingen
verschillende kaarsenhouders aan de muren en op het tafeltje stond nog een koperen
olielamp. Er was echter geen openhaard in deze ruimte aanwezig, waardoor het er behoorlijk
koel was. Lily dacht aan het boek dat op de salontafel lag en vermoedde dat Alastair daarom
voornamelijk in de woonkamer las.
Ze liep langs de kasten met boeken en haar ogen schoten over de titels. In één kast stonden
alleen maar fictieve romans. Deze boeken hadden gemakkelijk in haar eigen wereld kunnen
bestaan, aan de titels te zien waren het boeken die in haar wereld het label ‘fantasy’ zouden
krijgen maar waarvan de auteurs hier waarschijnlijk inspiratie grepen uit het dagelijks leven.
De andere kasten stonden echter vol met andere soorten boeken: boeken over kruidenkunde,
verschillende boeken over een of andere godsdienst, een paar woordenboeken met talen
waar ze nog nooit van gehoord had, een atlas, boeken over zwaardvechttechnieken,
kookboeken, boeken over geneeskunde… Alle boeken die ze zag hadden een harde kaft.
Blijkbaar kende deze wereld geen paperbacks, of Alastair hield er niet van.
Nieuwsgierig pakte Lily de atlas. Het was een dik en zwaar boek en zoals alle andere boeken
gebonden in leer. Ze legde het zware boek op het tafeltje en sloeg het open. Lily nam plaats
op de gemakkelijke stoel en begon te bladeren. Al gauw kwam ze bij een kaart waarop een
afbeelding van de gehele wereld stond.

32
 Niets van wat er op de kaart stond kwam haar bekend voor. De wereld op de kaart bestond
uit vijf werelddelen; twee hele grote, een links en een rechts, een andere werelddeel onderin
die bijna net zo groot was, en twee kleinere, een precies in het midden en de andere
daarboven. Overal stonden vreemd klinkende namen bij.
“Ik dacht al wel dat ik je hier zou vinden,” klonk het opeens geamuseerd achter haar.
Lily schrok en keek op. Alastair stond glimlachend in de deuropening. Ze had hem niet eens
aan horen komen, zo erg was ze verdiept geweest in de kaart.
“Hoe ging het?” vroeg ze, niet in staat om die vraag langer uit te stellen en hem eerst
fatsoenlijk te groeten.
“Helaas was de magiër niet in Bruogh,” zei Alastair, terwijl hij tegen de deurpost leunde.
Zijn halflange haar was nat van de regen. “Hij is enkele dagen geleden vertrokken om iemand
te genezen die in een ander dorp woont. Zijn vrouw verwacht hem pas over een week terug.”
“Oh,” zei Lily. Ze wist niet wat ze anders moest zeggen en de teleurstelling was blijkbaar op
haar gezicht te lezen want Alastair liep naar haar toe en gaf haar een troostend kneepje in
haar arm.
“Je bent van harte welkom tot hij terug is,” zei hij. “Ik weet dat het een schrale troost is,
maar misschien kun je jezelf hier wel een weekje vermaken.”
“Ja, natuurlijk,” zei Lily. Het was niet anders, en gelukkig had ze tot die tijd een dak boven
haar hoofd en drinken en eten. En misschien kon ze Alastair wel helpen. Het schoot haar te
binnen dat ze niet eens wist wat hij in het dagelijks leven deed. “Wat doe je voor werk?” vroeg
ze daarom.
“Ik ben een landheer,” antwoordde Alastair. “Mijn ouders bezaten verschillende huizen,
die ze weer geërfd hadden van hun ouders, enzovoorts. Nadat mijn ouders overleden zijn heb
ik alles geërfd aangezien ik de enige ben van onze familie die nog leeft. Dit is het huis waarin
ik woon en de andere verhuur ik. De opbrengst daarvan is voldoende om comfortabel van te
kunnen leven. Dus eigenlijk doe ik zeer weinig,” besloot hij lachend.
“Lijkt me een prima baan,” zei Lily. Ze glimlachte naar hem en voelde zich weer iets beter
nu de teleurstelling wat gezakt was.
Alastair pakte de atlas. “Kom, laten we naar de woonkamer gaan. Daar is het een stuk
warmer en kan ik je wat over deze wereld vertellen. Als je tenminste geïnteresseerd bent.” Hij
keek haar vragend aan.
“Ja, natuurlijk,” zei Lily meteen. Ook al zou ze maar korte tijd in deze wereld blijven, ze
moest toegeven dat haar nieuwsgierigheid gewekt was. De vreemde landkaart, de prachtige
natuur die ze tot nu toe gezien had, Alastairs gevecht met de Daktor… het was allemaal zo
anders dan wat ze thuis gewend was.
Ze volgde Alastair naar de woonkamer en nestelde zich in een hoek van de leren bank. Ze
trok haar geleende laarzen uit, krulde haar voeten onder zich en zo was de rode rok van haar
jurk lang genoeg om zelfs haar voeten te bedekken. Alastair verdween voor een paar minuten
naar de keuken en kwam toen terug met twee dampende koppen kruidenthee.
Hij ging naast haar op de bank zitten en sloeg de atlas open op de salontafel. Hij bladerde
tot hij bij de wereldkaart kwam. “Dit is wat je interesse wekte, geloof ik.”
“Ja,” zei Lily. “Het ziet er zo anders uit als mijn wereld. Waar zitten wij?” Haar ogen schoten
over de verschillende werelddelen, maar er stond zoveel op dat ze de enige plaats die ze tot
nu toe kende, Bruogh, er zo snel niet tussen zag staan.

33
 “Om te beginnen, dit is het continent Myr,” zei Alastair. Hij wees naar het grote werelddeel
aan de rechterkant. Ongeveer in het midden liep een kronkelende lijn van iets boven het
midden van de rechterkant naar iets onder het midden van de linkerkant, die het continent in
tweeën spleet en zo een brede rivier creëerde. Aan alle kanten van het werelddeel lagen
zowel grote als kleine eilanden. “Het bovenste deel wordt Noordelijk Myr genoemd, het
onderste deel Zuidelijk Myr. Daar is niet al te lang over nagedacht.” Alastair legde zijn vinger
op een groot uitziend land helemaal in het noorden van Myr. “Dit is Ghaell, het land waar ik
woon. Mijn huis staat in het bos zoals je weet, maar hier vlakbij ligt het dorp Bruogh, dat is
hier.” Hij wees naar een plaatsje in het oosten van Ghaell, vlakbij zee.
“Is het een groot dorp?” vroeg Lily. Ze nam een slok van haar kruidenthee.
“Valt wel mee, er wonen denk ik tweehonderd mensen.” Alastair wees naar een stad in het
zuidwesten, vlak bij zee. “Dit is de hoofdstad, Callagh. Daar wonen wel vijftienhonderd
mensen.” Hij zei het alsof dat veel was.
En waarschijnlijk was dat voor deze wereld ook veel, maar Lily moest direct aan haar eigen
stad denken. In Sheffield woonden zo’n 600.000 mensen. Dat was wel even een verschil.
“Weet je hoe groot Ghaell is?” vroeg ze. Misschien was alles wel veel kleiner. Dan was het
ook niet zo vreemd dat de populatie ook veel lager was.
Blijkbaar wist Alastair dit niet uit zijn hoofd, want hij begon in de dikke atlas te bladeren.
Hij vond al snel wat hij zocht. “5203.ooo km,” las hij op.
Jeetje, dat is zo’n beetje de helft van de Verenigde Staten, dacht Lily, onder de indruk. Niet
klein dus. Maar met blijkbaar weinig bevolking.
“En hebben jullie een president, of een koning of koningin?” vroeg Lily nieuwsgierig. Ze
bladerde terug naar de wereldkaart.
“Een president? Is dat ook een soort leider?” Alastair pakte zijn mok en nam een flinke slok.
“Ah, verwarmt goed.”
“Ja, zoiets,” antwoordde Lily. “Er is toch wel iemand die regeert mag ik hopen?” Ze zag een
beeld voor zich van totale anarchie. Het zou kunnen, alles leek hier mogelijk te zijn.
Alastair moest lachen en kleine lachrimpeltjes sierden zijn groene ogen. Hij was nog
knapper als hij lachte, dacht Lily. Snel vestigde ze haar aandacht weer op de landkaart, blij dat
Alastair haar gedachten niet kon lezen.
“Ja, natuurlijk, we hebben een koning. Koning Rynn Stormhoofd de Tweede. Kijk, Noordelijk
Myr bestaat uit vier landen, zie je?” Hij wees weer naar het werelddeel, en Lily volgde zijn
vinger. Het hele noordelijke gedeelte van Noordelijk Myr werd bezet door Ghaell, in het
oosten lag een land genaamd Daenir, dat zich uitstrekte naar het zuiden, in het midden tot
het westen lag Baldur en in het zuiden een iets kleiner land dat Eisen heette. “De bevolking
van deze vier landen, Ghaell, Baldur, Daenir en Eisen, leeft over het algemeen in vrede met
elkaar. Ik zeg over het algemeen, want er is één groep eilanden hier,” hij wees naar een groep
van vier eilanden dat zich in het noordelijke westen bevond, precies op de grens van Ghaell
en Baldur, “waarover de koningen van Ghaell en Baldur nog steeds twisten. De koning van
Baldur zegt dat hij er meer recht op heeft omdat Ghaell al drie eilanden heeft” – Lily zag
inderdaad een iets kleiner eiland aan de oostkust van Ghaell en twee kleinere eilandjes aan
de noordkust liggen – “en koning Rynn vindt dit een onzinnige reden. Wat ik me wel voor kan
stellen. Maar dit is tot nu toe geen reden tot oorlog geweest, hoewel er op deze eilanden dus
nog steeds niemand regeert en het daar nogal een rommeltje is. Ik zou er zelf niet naartoe

34
reizen. De koning van Baldur is Alphonsus, de koning van Daenir is Morynn en de koningin van
Eisen is Cianta. De leiders komen regelmatig bijeen om elkaar op de hoogte te houden van
wat er gaande is in hun land. Wanneer één van de landen problemen heeft helpen de
anderen.”
“En de rest van de wereld?” vroeg Lily. Ze keek naar Zuidelijk Myr en de andere vier
werelddelen, die er des te exotischer uitzagen nu ze iets meer van Noordelijk Myr wist.
“Het weinige wat ik daarover weet heb ik in boeken gelezen,” zei Alastair. Hij streek een
lange lok lichtbruin haar achter zijn oor. “De meeste delen zijn minder beschaafd en erg
gevaarlijk, er zijn weinig mensen die daar uit vrije wil naartoe reizen, laat staan terugkomen
om erover te vertellen of schrijven.”
Lily dacht aan haar ontmoeting met de Daktor. Nog gevaarlijker dan hier? Ze zei echter
niets. Gelukkig hoefde ze daar nooit naartoe.
“Wonen er overal zo weinig mensen?” vroeg ze.
“Dat weet ik niet, maar in Ghaell wonen in verhouding wel meer mensen dan dwergen en
elfen.”
“Dwergen en elfen?” vroeg Lily verbaasd. Het werd steeds gekker.
“Ja, zijn die er niet in jouw wereld?” Alastair keek net zo verbaasd als Lily.
“Nee, alleen mensen en dieren. Ik ken dwergen en elfen enkel uit boeken,” antwoordde ze.
Ze bladerde een beetje door de atlas tot ze bij een landkaart van Ghaell kwam. Zo uitvergroot
zag ze dat er wel degelijk meerdere steden en dorpen in het land waren, maar zo te zien
bestond het land voor het grootste deel uit natuur. “Wat voor volken hebben jullie nog meer?”
“In Noordelijk Myr wonen voor het grootste gedeelte alleen maar mensen, dwergen en
elfen, en je zal misschien hier en daar een fee of kabouter tegenkomen,” zei Alastair, die met
plezier keek hoe Lily vol nieuwsgierigheid door de atlas bladerde. “In de rest van de wereld
schijnen wel andere volken te wonen, maar daarover is hier zeer weinig bekend.”
Natuurlijk, dacht Lily, er was hier geen televisie, geen radio, geen internet… Dat zorgde voor
een beperkte bron aan informatie. Ze keek naar buiten en zag dat het flink waaide. De bomen
zwiepten in de wind en hier en ze zag nu dat enkele bladeren rood gekleurd waren en er ook
wat blad op de grond lag. Het grootste gedeelte was echter nog groen.
“Is het hier herfst?” vroeg ze.
“Ja, dag vijftien.”
“Hoe bedoel je, dag vijftien?” vroeg Lily, een beetje in de war. “Kennen jullie geen
maanden?”
“Euh, maanden…? Nee, we hebben vier seizoenen, winter, lente, zomer en herfst,” legde
Alastair geduldig uit. “Elke seizoen heeft eenennegentig dagen, vandaag is dag vijftien van de
herfst.”
“Ah, op die manier.” Het enige voordeel van deze ellende was dat ze in elk geval geen last
meer had van de vreselijke hittegolf thuis. Het zou hier het begin van de herfst moeten zijn,
maar het was wel behoorlijk fris. Ghaell lag ook helemaal in het noorden, dat moest betekenen
dat het noorden en zuiden in elk geval wel hetzelfde werkten als in haar wereld, bedacht Lily.
Ze keek naar het werelddeel Lythos, dat zich in de breedte uitstrekte over het zuidelijke deel
van de kaart en was blij dat ze in elk geval niet daar beland was.
“Heb je thuis familie?” vroeg Alastair, het onderwerp abrupt veranderend. Waarschijnlijk
was hij net zo nieuwsgierig naar haar en haar wereld als andersom.

35
 “Ja, mijn moeder en vader,” antwoordde Lily. “Ik ben enig kind en we hebben niet veel
andere familie die nog leeft, behalve één gekke oom in Amerika, oom Joe. Dat is de broer van
mijn moeder maar ze hebben geen contact, ik vermoed voornamelijk vanwege zijn
excentriciteit. Mijn moeder houdt daar niet zo van. Ik heb hem niet meer gezien sinds ik zes
was en kan me verder weinig over hem herinneren.”
“Amerika?”
“Een ander werelddeel, ik denk dat het ongeveer net zo ver van mijn land vandaan is als
Ghaell van Virania.” Lily wees naar het grote werelddeel in het westen.
“En je ouders wonen wel in jouw land?” vroeg Alastair belangstellend.
“Ja, ze wonen in Sheffield, waar ik ook woon,” vertelde Lily. “Ik kan goed met ze overweg,
ik ga er minimaal om de twee weken eten. Gelukkig heb ik ze pas nog gezien, anders zouden
ze zich zeker ongerust maken, vooral mijn moeder. Mijn pa valt wel mee, maar mijn moeder
maakt zich voortdurend zorgen. Over mijn baan, het feit dat ik alleen woon, dat ik vrijgezel
ben… ze vindt dat ik me minder op mijn carrière moet richten en meer op het zoeken van een
man en het krijgen van kinderen –” Ze stopte abrupt. Ze wist dat ze aan het brabbelen was.
Vertellen over thuis zorgde ervoor dat haar gevoel van heimwee weer opspeelde.
Alastair glimlachte vriendelijk en wreef over haar hand. “Klinkt als een prima thuis om naar
terug te keren. Dus geen vriend die thuis op je wacht?”
“Nee, ik ben vrijgezel.”
“Die mannen in jouw wereld moeten wel blind zijn.”
Lily voelde zich rood worden en nam snel een slok thee omdat ze zich geen houding wist te
geven. Ze keek naar haar handen. Onder haar nagels zat nogal wat vuil. “Hoe gaat dat hier
met wassen en zo?” vroeg ze. “Dat hoeft toch niet in een of ander riviertje, hè?” Ze keek naar
buiten, waar het opnieuw was gaan regenen.
“Niet tenzij je dagenlang onderweg bent en geen andere gelegenheid hebt,” lachte Alastair.
“Ik heb gewoon een bad hoor. En je zal je inmiddels ook wel willen opfrissen, wat stom dat ik
dat niet gevraagd heb! Ik zal het water gaan verwarmen, jij vermaakt je vast nog wel een
halfuurtje met de atlas.”
Lily knikte. “Bedankt.”
Nadat ze nog een tijdje door de atlas gebladerd had kwam Alastair haar ophalen om haar
naar de badkamer te brengen. Deze bleek tegenover haar logeerkamer te zijn. Het was een
redelijk grote ruimte met een bruine stenen vloer en dezelfde kleur stenen muren. Zoals
overal hingen er kaarsenhouders aan de muren en in een hoek stond een kleine open haard.
Deze brandde flink.
Tegen de achterste muur stond een sierlijk bewerkte stenen badkuip op poten die als
klauwen gevormd waren. Er steeg damp op van het water waar het bad mee gevuld was, en
er lag een wit stenen bakje met zeep op de brede badrand. Naast het bad stond een houten
tafeltje met een koperen kelk erop. De kelk was gevuld met wijn.
“Ik dacht dat je wel wat tijd voor jezelf kon gebruiken,” zei Alastair enigszins ongemakkelijk,
terwijl Lily met grote ogen rondkeek.
Alastair had niet alleen alle kaarsen in de houders aan de muren aangestoken, maar her en
der witte stompkaarsen neergezet die ook brandden. Dit zorgde ervoor dat het behaaglijk
warm was in de badkamer, en deze daarnaast gezellig verlicht was. Hij had een handdoek
neergelegd op een houten kastje.

36
 Lily begreep meteen waarom het een halfuur geduurd had. Er zat geen kraan bij de badkuip,
al het water moest natuurlijk verwarmd worden op het vuur. Ze draaide zich glimlachend naar
hem toe, dankbaar dat hij al deze moeite gedaan had.
“Dit was precies wat ik nodig had, dankjewel.”
“Graag gedaan,” zei hij. “Ik ben beneden als je me nodig hebt. Over een uurtje is het eten
klaar, dus je hebt alle tijd.”
Lily kleedde zich uit en liet zich langzaam in het hete water zakken. Zuchtend leunde ze
achterover en genoot van de warmte. Dit was inderdaad precies wat ze nodig had. Zich weer
schoon voelen zorgde er ook voor dat ze zich weer meer zichzelf voelde. Ze wilde dat ze eraan
gedacht had om schone kleding mee te nemen.
Ze nam een slok rode wijn en haar blik viel op het houten kastje. Naast de handdoek lag
een schone jurk, kousen en ondergoed. Hij had overal aan gedacht.

De paar dagen die volgden verliepen rustig. De wond op Lily’s enkel genas goed en al gauw
had ze geen verband meer nodig. Ze raakte langzaamaan gewend aan het gebrek aan
moderniteiten zoals een föhn, koffiezetapparaat of stofzuiger. Zelfs het gebruik van het hokje
buiten dat als toilet dienst deed begon te wennen, hoewel ze er wel een hekel aan had als ze
midden in de nacht naar buiten moest om te plassen. Niet alleen was het niet prettig om je
bed te verlaten en door de kou en soms ook regen te moeten, maar ook zorgden de
verontrustende geluiden die uit het bos klonken terwijl ze op de wc zat ook voor rillingen over
haar rug.
Ze begon Alastair een beetje te helpen in de huishouding. Dat was wel het minste wat ze
kon doen vond ze, aangezien hij haar als gast in huis had genomen en daarbij ook nog eens
wilde helpen om haar weer thuis te krijgen. Alastair luisterde met stijgende verbazing naar
haar verhalen over thuis.
“…en het mondstuk zuigt dan al het losse vuil van de vloer en deponeert dit in een zak in
de stofzuiger. Deze zak kun je vervangen als hij vol zit,” besloot Lily haar relaas over het
wonder van de stofzuiger, terwijl ze de vloer van de eetkamer aan het vegen was. Alastair zat
aan de houten keukentafel en schilde aardappels.
“Het klinkt echt als een fantasyroman,” grinnikte hij, terwijl hij zich bijna in zijn vinger sneed
met zijn mes.
“Dat begrijp ik,” zei Lily lachend. Ze had al het vuil naar een hoek geveegd en begon het
met de stoffer en blik die Alastair op tafel gelegd had op te vegen. “Dat is deze wereld ook
voor mij.”
“Ik begrijp dat jouw wereld veel meer gemakken kent,” zei Alastair zacht, terwijl hij naar
haar keek. “Maar het is hier echt niet alleen maar ellende hoor. Kom, het wordt tijd dat we
eens naar buiten gaan.” Hij schilde snel de laatste aardappel, gooide die in de blauwe stenen
kom die al tot de rand gevuld was en stond op.
Op haar ervaring in het bos na was Lily nog helemaal niet buiten geweest, als je haar tripjes
naar het toilet tenminste niet mee telde. Het was pas drie dagen geleden dat ze in deze wereld
gearriveerd was, nog een halve week te gaan voordat de magiër terug zou komen. Tot haar
eigen verbazing had Lily zich echter best weten te vermaken met het lezen van Alastairs
boeken, een beetje helpen in de huishouding en zich keer op keer verbazen over de verschillen
tussen de twee werelden. Daarnaast merkte ze dat ze goed met Alastair kon praten en de

37
twee voerden ’s avonds vaak tot laat in de avond gesprekken onder het genot van een wijntje
en bij de warmte van een knapperend haardvuur.
Alastair was wel enkele keren weg geweest; een keer om boodschappen te doen en een
keer om de huur te innen bij een paar huurders – er waren geen banken, het geld werd
gewoon in een zakje overhandigd en door Alastair thuis ergens bewaard. Lily was beide keren
in het huis achtergebleven omdat ze niet wilden dan iemand achterdochtig werd. Toch voelde
ze zich allesbehalve een gevangene. Alastair slaagde er goed in om ervoor te zorgen dat ze
zich op haar gemak voelde.
Het was echter wel fijn om even naar buiten te gaan. Het was droog en er was zelfs een
bleek zonnetje dat voorzichtig tussen de wolken doorkwam.
Alastair mompelde dat ze niet zo naar buiten kon en ging naar boven. Enkele minuten later
kwam hij terug met een lange, donkerblauwe mantel van fluweel.
“Hij is van Kilana geweest,” zei hij bijna verontschuldigend. “Mijn overleden vrouw.” Hij
sloeg de mantel om Lily’s schouders en bevestigde hem aan de voorkant met twee knopen.
De mantel rijkte tot aan haar enkels en er zat een capuchon aan. “Ze was iets langer dan jij,
maar hij staat je goed.”
Het donkerblauw paste inderdaad goed bij het blauwgroen van de jurk die ze deze dag
droeg, waarvan de lange rok, de halslijn en de mouwen afgewerkt waren met wit kant.
“Dankjewel,” zei Lily. “Vind je het niet vervelend dat ik haar kleding draag?”
“Welnee,” antwoordde Alastair. Hij trok zijn eigen lichtbruine jas aan. “Het is niet vervelend
als iemand er nog gebruik van kan maken. Bovendien is het nu drie jaar geleden dat ze is
overleden.”
Lily nam aan dat dit betekende dat hij er inmiddels mee om kon gaan en vroeg: “Hoe is ze
overleden?”
“Ze is vermoord,” antwoordde Alastair. Daar schrok Lily een beetje van en ze durfde niet
goed verder te vragen.
Ze liepen de voordeur uit, die Alastair met een stevige klap achter hen dicht trok. De vorige
keer kwamen ze bij de voorkant van het huis uit het bos, maar dit keer liep Alastair door naar
de achterkant en sloeg daar een smal, nauwelijks waarneembaar paadje in.
Lily wierp een blik op Alastair linkerheup. Hij zag dit en moest lachen.
“Ja hoor, ik heb mijn zwaard bij me,” zei hij met een knipoog. “Als ik naar buiten ga draag
ik hem altijd, hoewel ik hem zelden nodig heb. Zo heel gevaarlijk is het bos niet.”
“Mag ik het daar respectvol mee oneens zijn?” zei Lily. Ondanks zichzelf moest ze ook wel
lachen.
“Uiteraard, mijn schone jonkvrouw.” Alastair maakte een zijwaartse buiging, die enigszins
wankel eindigde omdat ze nog steeds liepen. “Maar zo heel veel Daktors leven er volgens mij
niet in dit bos. Ik ben er maar twee keer een tegen gekomen, waarvan één keer met jou.”
Geweldig, dat had zij weer, dacht Lily geamuseerd.
Na ongeveer twintig minuten lopen kwamen ze aan de rand van het bos. De bomen
maakten plaats voor prachtige groene weilanden, die overgingen in glooiende groene heuvels,
die vervolgens weer overgingen in bergen waarvan de toppen met sneeuw bedekt waren. Lily
zag in de verte tussen de bergen een enorme waterval die uitliep in een brede rivier. De rivier
liep kronkelend tussen de heuvels door.

38
 De rivier eindigde links van hen in een gigantisch meer. Een groep wilde paarden in allerlei
verschillende kleuren bruin deed zich tegoed aan het water. Hier en daar stonden groepjes
bomen en struiken, waarvan de bladeren ritselden in de stevige wind.
“Wow,” fluisterde Lily.
“Het is hier zo gek nog niet,” zei Alastair zacht.
Lily antwoordde niet. Ze had het te druk met om zich heen kijken. Op een grote boom die
vlakbij stond was een soort poster van perkament met vier spijkers in de bast getimmerd.
Gezocht stond er bovenaan de poster, en daaronder stond met grote blokletters: LUDOVIC
‘DE BARON’ BANE. Onder de naam stond een tekening van een enigszins woest uitziende man
met slordig lang haar, een volle baard, grote ogen en een prominent aanwezige neus. Als om
te benadrukken dat het hier om een crimineel ging had hij een kwade uitdrukking op zijn
gezicht. Onder de tekening stond: Beloning: 500 goud.
Alastair zag waar Lily naar keek. “Een huurmoordenaar en rover,” zei hij, hoewel ze niets
gevraagd had.
“Waarom staat er ‘De Baron’ bij?” vroeg Lily nieuwsgierig.
“Hij schijnt een baron te zijn,” was het simpele antwoord.
“Ah, origineel,” zei Lily droog.
“De meeste huurmoordenaars en rovers zijn van lage komaf,” legde Alastair uit. “Het is
nogal ongewoon dat iemand die in een goede familie geboren is, een titel en genoeg geld
heeft gaat moorden en roven. Ik denk dat die naam zo ontstaan is.”
“Hebben jullie hier niet iets van politie of zo?” vroeg Lily. De grote ogen op het stuk
perkament staarden haar manisch aan.
“Plisie?” Alastair begon het weiland in te lopen, richting de heuvels. Lily volgde hem.
“Ja, mensen die criminelen vangen en ervoor zorgen dat ze gestraft worden en zo,”
verduidelijkte Lily.
“Euh, we hebben niets dat plisie heet. De koning bepaalt of er iemand gestraft moet
worden en zo ja, wat die straf dan is. Hij wordt wel bijgestaan door raadgevers natuurlijk.”
“Ja, maar hoe belanden de misdadigers dan in een gevangenis?’ vroeg Lily.
Even was ze bang dat Alastair zou gaan vragen wat een gevangenis was, maar hij gebaarde
enkel naar achteren waar het stuk perkament aan de boom hing, alsof hier en daar een poster
ophangen een waterdichte methode was voor het opsporen en vangen van criminelen.
“Alleen zo?” vroeg Lily verbaasd. “Doen de burgers alles?”
“Nee, er bestaan ook premiejagers,” zei Alastair. “Dat zijn mensen die er hun beroep van
hebben gemaakt om criminelen op te sporen en naar de opdrachtgever te brengen, voor een
prijs uiteraard. En dan zijn er ook nog de soldaten van de koning.”
Een grote roofvogel vloog over hen heen. Hij had een witte kop en staartveren, en was
verder donkerbruin. Een adelaar, dacht Lily verwonderd.
De adelaar dook plotseling omlaag. Lily zag een bruin konijn rennen voor zijn leven, maar
de adelaar was sneller. Veel sneller. Moeiteloos plukte de prachtige vogel het konijn van de
grond en vloog ermee weg.
“Laten we maar teruggaan,” zei Alastair, die de hele scene met de adelaar en zijn prooi niet
gezien leek te hebben, of zich er niet over verwonderde. “Over een uurtje wordt het donker.”
“Goed plan, want dan wil ik zeker niet meer in het bos zijn,” zei Lily. Alastair moest lachen
en ze gaf hem speels een por met haar elleboog.

39
 Net toen ze weer in het bos waren stopte Alastair plotseling met lopen en hield Lily tegen
met een beweging van zijn arm.
“Wat –” begon Lily.
“Sssst!”
Hij leek iets te horen en Lily deed haar best om het ook te horen. En toen klonken vlak bij
hen in de buurt stemmen.
“…toch maar mooi weer gelukt!”
“Inderdaad, dit brengt op de Zwarte Markt toch zeker driehonderd goud op!”
Zonder iets te zeggen trok Alastair Lily achter een grote maar smalle struik, die tegen een
dikke boomstronk aangroeide. Hij drukte haar met haar rug tegen de stronk en sloot zijn
handpalm om haar mond heen. Met zijn andere hand gebaarde hij dat ze stil moest zijn en Lily
knikte verschrikt. Hij haalde zijn hand voor haar mond weg.
Terwijl hij dicht tegen haar aan stond wachtten ze. De stemmen kwamen dichterbij.
“Je had het gezicht van die ouwe moeten zien toen ik de keel van zijn vrouw doorsneed!”
Een ander met een zware stem lachte bulderend.
“Als we terug zijn moeten we de buit eerst maar eens verdelen,” zei weer een ander met
een zachte, rustige stem. Een stem die eerder zou passen bij een leraar.
Drie verschillende stemmen. Minimaal drie mannen, misschien wel meer, dacht Lily bang.
En zo te horen niet bepaald types die je tegen wilde komen. Als ze wisten dat zij en Alastair
hun gesprek gehoord hadden zouden ze hen vast niet levend laten gaan. En alleen Alastair kon
vechten, zij was hierin van geen enkel nut.
Lily keek op naar Alastair, die zeer dichtbij stond om ervoor te zorgen dat de struik ook hem
verschool. Blijkbaar zag hij de angst in haar ogen want hij probeerde geruststellend te
glimlachen, slaagde daar vervolgens niet in en legde langzaam zijn hand op zijn zwaard.
“Hé, volgens mij bewoog daar wat! Daar, in de bosjes bij die boom!” klonk de zwaarste
stem.
“Wat bedoel je, ik zie niks!” zei degene die eerder had gepocht over het doorsnijden van
de keel van iemands vrouw.
“Ik weet het zeker,” zei de man met de zware stem. “Ik ga effe kijken!”
Lily moest haar best doen om niet te gillen van paniek en keek wanhopig naar Alastair, alsof
die hen met een knip van zijn vingers kon laten verdwijnen. Hij verstevigde de greep om zijn
zwaard, klaar om het wapen te trekken als er iemand de bosjes in kwam.
“Laat nou,” zei de man met de leraarsstem. “Het is gewoon een eekhoorn of konijn of
zoiets. Kom, geen gekloot, ik wil naar huis.”
“Ja, oké.”
Lily zuchtte zacht van opluchting. Ze had nu pas in de gaten dat ze al die tijd haar adem
ingehouden had. Alastair legde zijn hand op haar schouder en glimlachte.
Ze stonden voor Lily’s gevoel nog zeker vijf minuten tegen elkaar aan in de bosjes voordat
Alastair sprak. “Kom, het is nu wel veilig. Zo te horen gingen ze een andere kant op.”
Ze kwamen achter de bosjes vandaan en vervolgden hun tocht naar het huis.
“Ik dacht dat je zei dat het hier niet gevaarlijk was!” zei Lily, terwijl ze zich afklopte. Ze had
het gevoel dat er overal spinnen en andere kleine beestjes zaten nadat ze zo lang achter de
struik gestaan had.

40
 “Met een uitzondering hier en daar,” zei Alastair. Hij klonk luchtig, maar Lily zag aan hem
dat hij ook opgelucht was. “Ik zal morgen even naar Bruogh gaan en melding doen bij de
magistraat. Deze rovers worden vast ook gezocht.”
“Misschien zat die ‘baron’ er wel bij,” opperde Lily, nog steeds schichtig om zich heen
kijkend of de criminelen echt niet in de buurt waren.
“Ik betwijfel het, die schijnt alleen te werken. Wacht even.” Alastair stopte en streek met
een hand door haar donkerbruine haar. Hij haalde er een klein spinnetje uit.
Lily, die niet bang was voor een klein spinnetje maar wel voor grotere, draaide enigszins
paniekerig naar links en rechts om te kijken of ze nog meer tijdelijk onderdak voor spinnen
vormde.
“Nee hoor, voor de rest zit er niets,” grinnikte Alastair.
Gelukkig verliep de rest van de tocht zonder andere voorvallen. Geen Daktors, geen rovers
en geen spinnen.

Op een avond twee dagen later bedacht Lily verheugd dat de week er bijna op zat. Alastair
had beloofd dat hij terug zou gaan zodra de week om was om een gesprek met de magiër te
voeren. Hoewel Lily zeer had genoten van het eerste deel van hun uitstapje naar buiten en ze
de natuur echt adembenemend vond, was ze verder toch maar binnen gebleven. Ze was niet
het avontuurlijke type, besloot ze. Hoewel er uiteindelijk niets gebeurd was en ze er
ongedeerd uit waren gekomen had het voorval met de rovers haar nachtmerries bezorgd. Dit
was nu de tweede keer dat ze ontsnapt was uit een gevaarlijke situatie, een derde keer zou
wel eens raak kunnen zijn, redeneerde ze. Wat avonturen betrof hield ze het liever bij boeken.
Alastair had heerlijk gekookt, zalm die hij eerder die dag zelf gevangen had, met gebakken
aardappels en boontjes. Lily had na het eten een kleine ketel met water voor thee opgezet.
Het kookte bijna en ze was net bezig om losse thee in een thee-eitje te stoppen toen ze in haar
ooghoek iets zag bewegen achter het glas van de buitendeur van de keuken.
Ze schrok en keek op. Er stond een lange, slanke man met kort bruin haar en een
gladgeschoren gezicht. Hij glimlachte vriendelijk, en keek vervolgens angstig achterom, naar
de rand van het bos. Hij keek weer naar haar en leek even te aarzelen voordat hij sprak.
“Goedenavond!” zei hij luid, zodat Lily hem door het glas van de deur kon horen. “Het spijt
me als ik u stoor, maar zou ik wellicht even binnen mogen komen?”
“Eh… hoezo?” stamelde Lily, niet goed wetende wat ze moest zeggen of doen. “Wat doet
u hier in het bos?”
“Ik was op doorreis, maar het wiel van mijn wagen is gebroken,” legde de man vriendelijk
uit. “Ik heb iets nodig om hem mee te repareren, ik blijf liever niet overnachten in het bos.”
Dit kon Lily heel goed begrijpen. “Oh, natuurlijk,” zei ze snel en liep naar de deur om de
man binnen te laten. “Kom –”
Plotseling werd ze van achteren beetgegrepen. Alastair sloot zijn armen van achteren om
haar heen, net voordat haar hand de houten deurklink bereikte.
“Stil!” zei hij dringend. “Nodig hem niet uit!”
Lily, die net van plan was geweest om te zeggen dat de man binnen kon komen, zweeg
verward. Ze was geschrokken van Alastair en haar hart bonkte in haar keel.
“Verdwijn!” riep Alastair vastberaden naar de man. “Je bent hier niet welkom!”

41
 De man veranderde van een vriendelijk uitziende man in een woest exemplaar. Hij bonkte
kwaad met beide vuisten op het glas en ontblootte zijn tanden. Zijn hoektanden waren lang
en puntig.
“Dat is dus een vampier,” zei Alastair droog. Hij had zijn armen nog steeds om Lily geklemd
en ze was blij voor de ondersteuning, aangezien ze niet zeker wist of ze zonder zijn hulp
overeind zou blijven. Ze leunde bang tegen hem aan.
“K-kan hij niet binnenkomen?” vroeg ze angstig. “De deur zit nog niet op slot.”
“Nee, een vampier kan alleen binnenkomen als we hem uitnodigen,” zei Alastair
geruststellend. “En dat hebben we net niet gedaan.”
De vampier siste nog een keer woest, draaide zich om en verdween met enorme snelheid
in het bos. Lily knipperde met haar ogen. Het was alsof hij er op het ene moment nog stond
en toen opeens weg was.
“Hij is al weg,” zei Alastair troostend, toen Lily begon te snikken van de schrik. Zonder iets
te zeggen draaide ze zich om, sloeg haar armen om hem heen en drukte haar gezicht tegen
zijn gespierde borstkas. Alastair wreef over haar rug. “Hij is al weg,” herhaalde hij.
Toen Lily een beetje gekalmeerd was deed hij de deur op haar verzoek meteen op slot en
pakte twee koperen kelken.
“Zullen we de thee maar overslaan?” vroeg hij. “Dit werkt wat beter tegen de schrik.”
Lily knikte en hij schonk rode wijn in de kelken, nam ze mee naar de woonkamer en ging op
de bank zitten. Aangezien hij de twee glazen naast elkaar had neergezet kwam Lily naast hem
zitten. Ze had nog niets gezegd sinds de vampier weg was. Ze nam een grote slok van haar
wijn en zuchtte.
“Het spijt me,” zei ze na een korte stilte.
“Hoezo?”
“Die vampier… als jij niet snel genoeg geweest was, had ik hem naar binnen gelaten,” zei
Lily. Ze voelde zich erg dom en vond het lastig om wat er zojuist gebeurd was te bespreken,
maar ze vond dat Alastair toch haar excuses verdiend had. “Het was stom. Ik had jou meteen
moeten roepen.”
“Dat was wel het beste geweest,” zei Alastair. Hij klonk absoluut niet boos en zijn groene
ogen keken haar vriendelijk aan. “Maar je had dit niet kunnen weten. Ik snap dat veel hier
voor jou onbekend is. Maar de volgende keer kun je me inderdaad beter roepen.”
“Als ik jou niet had ontmoet… ik weet zeker dat ik het hier nog geen dag overleefd had
zonder jou.”
Alastair pakte haar hand en wreef met zijn duim over haar handpalm. “Daar hoef je je geen
zorgen om te maken. Je hebt mij.”
Hij keek haar intens aan en Lily sloeg haar ogen neer. Ze voelde zich een beetje
ongemakkelijk. In de paar dagen die ze nu samen doorgebracht hadden was ze Alastair erg
gaan mogen, daarnaast vond ze hem behoorlijk aantrekkelijk en zo dicht naast hem op de
bank zitten terwijl hij haar hand vasthield zorgde voor kriebels in haar buik. Kriebels die daar
niet hoorden te zijn, aangezien ze hem nooit meer zou zien wanneer ze weer terugging naar
huis.
“Ik zal je missen als ik weg ben,” zei ze.
“Ik jou ook.” Alastair streek een pluk haar uit haar gezicht met zijn andere hand en tilde
toen haar kin op, zodat ze hem weer aankeek. “Best veel.”

42
 Hij boog voorover en Lily besefte met een schok dat hij haar zou kussen. Ze zou het moeten
afkappen, dacht ze. Maar in plaats daarvan leunde ze zelf iets voorover en stond toe dat
Alastair zijn lippen op de hare drukte.
Alastair kuste haar zacht en streek met zijn tong over haar onderlip. Lily opende haar mond,
waarna hij die verkende met zijn tong. De kriebels in haar buik werden heftiger en ze sloeg
haar armen om zijn nek terwijl ze hem met evenveel enthousiasme zoende als hij haar. Hij zag
dit als een uitnodiging om door te gaan en begroef één hand in haar lange haar, terwijl hij haar
met de andere steviger tegen zich aandrukte.
Na wat een eeuwigheid leek verbrak Alastair de zoen. Hij streek over haar wang.
“Het spijt me,” flapte Lily er zonder na te denken uit. “Dat was waarschijnlijk niet… handig.”
“Ik vond het fijn,” zei Alastair simpelweg. “En jij?”
“Ja, absoluut.”
“Laten we dan geen spijt hebben.”
“Afgesproken.” Lily glimlachte en nam een slok van haar wijn. Alastair leek zich opeens te
herinneren dat hij zijn wijn nog helemaal niet aangeraakt had en compenseerde dit door een
paar flinke slokken te nemen.
“Ik denk dat het tijd is om te gaan slapen,” zei hij zacht. “Voordat we dingen gaan doen
waar we wel spijt van krijgen.”

Lily was bang dat de sfeer tussen haar en Alastair ongemakkelijk zou zijn na wat er gebeurd
was, maar dat was gelukkig niet het geval. Integendeel, Alastair was bijna nóg vriendelijker en
Lily merkte dat hij vaak naar haar keek. Ze hadden het echter niet meer over de kus gehad en
Lily wilde er ook niet over beginnen. Ze wist niet wat ze zou moeten zeggen.
Terwijl Alastair boodschappen aan het doen was en zij in de keuken de afwas deed,
betrapte ze zichzelf erop dat ze echter vaak terug dacht aan wat er de vorige avond gebeurd
was en dat ze gevoelens voor Alastair begon te ontwikkelen. Ze was niet verliefd, maar als ze
de tijd hadden gehad zouden haar gevoelens misschien wel overgaan in verliefdheid, dacht
ze. Het had echter geen zin, ze zou hier hopelijk nog maar een paar dagen zijn en ze wilde
niets beginnen met iemand die ze nooit meer zou zien. Dat wilde ze hen beiden niet aandoen.
En misschien was het ook wel logisch dat ze gevoelens voor hem begon te ontwikkelen,
vertelde ze zichzelf terwijl ze het laatste bord afwaste met behulp van een spons en zeep.
Alastair was tenslotte de eerste en enige persoon die ze in deze wereld ontmoet had. Hij had
haar meerdere keren gered, had haar onderdak gegeven en voor haar gekookt. Hij was aardig
en ze kon goed met hem praten, en daarnaast was hij ook nog eens behoorlijk knap, met dat
mooie lichtbruine halflange haar en die sprekende groene ogen. Lily had hem de dag ervoor
zonder shirt gezien toen hij hout aan het hakken was en ze wist dat hij best gespierd was.
Ze zuchtte. Waren er maar dat soort mannen in haar wereld, maar nee, daar leek ze het
met de Tims te moeten doen. Ze pakte een theedoek en begon de borden af te drogen, maar
omdat ze zo verzonken was in haar gedachten en niet oplette liet ze er eentje uit haar handen
vallen.
“Shit!” De scherven sprongen alle kanten op.
Lily keek om zich heen, op zoek naar stoffer en blik. Ze wist dat Alastair deze had omdat ze
laatst geveegd had, maar nu kon ze de spullen nergens vinden en ze vroeg zich af waar hij ze
opborg. Ze wilde de scherven ook niet laten liggen tot hij terug kwam.

43
 Ze herinnerde zich dat er in de gang ook nog een andere deur was, die Alastair had
overgeslagen bij zijn rondleiding. Dat was waarschijnlijk een kast of berging waar hij dat soort
dingen bewaarde.
Snel liep ze naar de gang en deed de houten deur open. In plaats van een kast was er een
stenen trap, die naar beneden leidde. Er hingen wel een paar kaarsenhouders aan de muren
maar de kaarsen brandden niet. Omdat ze niet in het pikkedonker de trap wilde afdalen pakte
Lily de lantaarn van het houten schapje in de gang en liep voorzichtig de trap af.
Aan het eind van de trap was nog een houten deur. Dat was waarschijnlijk een kelder, dacht
ze. Daar bewaarde hij vast het stoffer en blik.
Lily twijfelde even of ze deze deur wel moest openen. Ze had weinig zin om in een kelder
te gaan rondneuzen, en bovendien wilde ze ook geen misbruik maken van Alastairs
gastvrijheid. Toen besloot ze om heel even te kijken en als ze het niet meteen zag weer naar
boven te gaan.
Ze deed de deur open en haar adem stokte.
De kelder bestond uit een grote ruimte zonder meubels. Ze zag dat er verschillende fakkels
aan de muren hingen, maar ook deze waren niet aan. Lily zag in het schijnsel van haar lantaarn
echter meer dan ze wilde zien. In het midden stond een rechthoekig blok, waarin enkele
spijkers staken. Het blok was besmeurd met iets dat verdacht veel leek op bloed.
Met trillende benen stapte Lily verder de kelder in. Aan een van de muren hing een stel
roestige handboeien. Aan het plafond was een ijzeren haak bevestigd. Er zaten veel donkere
vlekken op de grond. Lily hield haar lantaarn erbij. Het was duidelijk bloed. In een hoek lag een
groot zwaard.
Lily wist dat ze de kelder uit moest, maar haar benen gehoorzaamden haar niet. In plaats
daarvan liep ze verder naar achteren. Er was een houten plank aan de muur bevestigd. Daarop
lagen een juten zakje, een hamer en een mes. Ook het mes zat onder het bloed.
Naast de plank hing een spijker, waar een wit gewaad aan hing dat was afgezet met
goudkleurig borduursel.
Het leek wel een martelkamer.
Lily kreeg plotseling weer controle over haar benen en rende de kelder uit. Ze smeet de
deur achter zich dicht en vluchtte half struikelend de trap op. Eenmaal in de gang griste ze de
donkerblauwe mantel van de kapstok en trok de voordeur open.
Maar dit ging niet, omdat deze door een andere hand weer dichtgedrukt werd.

44
 Hoofdstuk 5

De Ondervraging

“Lily, nogmaals met Barbara Harris. Waar ben je? Je bent nu al ruim een halve week niet op
het werk verschenen, dit is onacceptabel! Bel me zo snel mogelijk terug!”
Mevrouw Harris smeet de telefoon op haar bureau. Ze had nu al drie keer gebeld naar haar
afwezige medewerker maar kreeg dat kreng niet te pakken. Lily was zonder enige opgaaf van
reden al enkele dagen niet op het werk geweest. De eerste dag had mevrouw Harris het nog
door de vingers laten schieten, verwachtend dat Lily ziek was en dat ze vergeten was dit aan
haar baas door te geven. Ze had gedacht dat Lily er de volgende dag gewoon weer zou zijn.
Toen dat echter niet het geval was had mevrouw Harris haar zelf enkele keren gebeld, zonder
succes. Ze was het zat, zodra Lily haar gezicht liet zien zou ze haar vertellen dat ze ontslagen
was.
“Kreng!” mopperde ze in zichzelf.
“Ook goedemorgen!”
“Oh, Tim!” Snel toverde mevrouw Harris een charmante glimlach op haar gezicht en streek
haar hoogblonde haar glad. “Goedemorgen!”
“Noemde je mij nou een kreng?” lachte Tim. Zoals altijd zag hij er onberispelijk uit, dit keer
in een lichtbruin pak met een wit overhemd en een donkerbruine stropdas. Zijn schoenen
waren dezelfde kleur bruin als de stropdas.
“Nee, natuurlijk niet,” zei mevrouw Harris. “Zeg, heb jij Lily toevallig gezien of gesproken
de afgelopen dagen?”
“Nee,” antwoordde Tim, terwijl hij plaatsnam op de stoel tegenover het bureau van
mevrouw Harris, die normaal gesproken voor cliënten bedoeld was. “Hoezo dan?”
“Ze is sinds vrijdag niet meer op het werk verschenen. Ik heb haar een aantal keer gebeld
maar ze neemt niet op.” Mevrouw Harris kon het niet voorkomen dat haar toon liet
doorschemeren hoe ze momenteel over Lily dacht.
“Ik heb haar donderdag hier voor het laatst gezien,” zei Tim nadenkend. “Ik vind het niets
voor haar om het zomaar af te laten weten. Zou alles wel ok zijn?”
“Ach, ze zal wel een paar feestjes hebben gehad of zo dit weekend en vanwege de kater
niet kunnen werken,” zei mevrouw Harris achteloos. “Of misschien heeft ze wat anders
gevonden en heeft ze gewoon het lef niet om te zeggen dat ze ontslag neemt.”
“Ik geloof niet dat ze echt het type is om te feesten,” zei Tim twijfelachtig. “Ik heb haar wel
eens meegevraagd en ze zegt altijd nee.”
“Ja, ach dat wicht ziet een goede vent nog niet als ze tegen hem oploopt. Als zo iemand als
jij mij zou vragen zou ik het wel weten.” Mevrouw Harris gaf Tim een verleidelijke knipoog.
“Eh… tja, het zijn meestal feesten voor een wat eh… jonger publiek,” zei Tim snel. Toen
kreeg hij een hoopvolle uitdrukking op zijn gezicht. “Zal ik haar anders een keer proberen te
bellen? Misschien dat ze dan wel opneemt. Ik heb alleen haar nummer niet…”

45
 “Prima, ik schrijf het even op voor je,” zei mevrouw Harris kortaf. Ze wist wel dat Lily het
niet fijn zou vinden dat ze haar nummer aan de jongeman gaf, maar dat interesseerde haar
niet. Haar humeur was nog verder gedaald zodra Tim over het jongere publiek was begonnen.
Zo oud was ze tenslotte nog helemaal niet en ze werd nog vaak eens tien jaar jonger geschat
ook! Die plastische chirurgie was toch niet voor niets geweest!
Ze pakte een post-it, pende slordig Lily’s nummer neer en overhandigde het aan Tim.
“Alsjeblieft. Mocht je haar te pakken krijgen, zeg dan maar dat als ze niet heel snel met een
goede reden voor haar afwezigheid komt, haar plekje hier vergeven is. En dan zal ik ervoor
zorgen dat ze niet snel meer aan de bak komt in de advocatenwereld in Sheffield!”
“Ben je echt al op zoek naar een vervanger dan?” vroeg Tim, die het briefje haastig
aanpakte en opborg in de binnenzak van zijn lichtbruine colbert.
“Nog niet, maar ik ga vandaag eens rondbellen,” zei mevrouw Harris, die dat ook
daadwerkelijk van plan was. “Het is hartstikke druk, ik heb een assistent nodig.”
Ook dit was niet gelogen. Het juridische werk stapelde zich inderdaad op, om nog maar niet
te spreken over twee mantelpakjes die nog naar de stomerij gebracht moesten worden en het
feit dat mevrouw Harris nog niet uit had kunnen vogelen hoe het koffiezetapparaat werkte.
“Nou, dan hou ik je niet verder op,” zei Tim. Hij keek naar buiten, waar het mistroostig
miezerde. De hittegolf was eindelijk ten einde en had plaats gemaakt voor regen. Hoewel de
thermometer nog steeds meer dan twintig graden aangaf was het de afgelopen dagen niet
droog geweest, maar natuurlijk was Tim voorbereid en had zijn paraplu bij zich. “Als ik iets van
Lily hoor laat ik het je weten. Fijne dag nog.”
“Jij ook,” zei mevrouw Harris ongeïnteresseerd, terwijl ze via internet het telefoonnummer
van een uitzendbureau opzocht.

“Lieverd, met mama. Hoe is het? Ik wilde vragen of je volgende maand mee gaat naar de
barbecue van John en Alice Kingston, je weet wel, onze overburen. Je vader en ik zouden het
gezellig vinden als je mee ging. Hun zoon is er ook, die ken je misschien nog wel, Jake. Daar
speelde je vroeger altijd mee buiten. Nou, ik hoor het graag van je, daaag!”
In tegenstelling tot mevrouw Harris vroegen Lily’s ouders zich niet driftig af waar ze was.
Als ze geweten hadden dat Lily al enkele dagen niet op het werk was verschenen hadden ze
zich wel zorgen gemaakt. Ze hadden echter geen enkel contact met mevrouw Harris, in
tegendeel, Lily sprak maar sporadisch over haar bazin en om te voorkomen dat haar moeder
zich zorgen zou gaan maken liet ze de meeste details weg als ze wel iets over haar werk
vertelde.
“Ik kreeg de voicemail,” zei Aleida Adams tegen haar echtgenoot, die aan de keukentafel
de krant zat te lezen.
“Hmmm,” zei Richard, zonder op te kijken, nog half verdiept in een artikel over een
voetbalwedstrijd van zijn favoriete club. “Ik vermoedde al zoiets. Het is ook –” hij wierp een
blik op zijn horloge “– woensdag, half twaalf. Ze is waarschijnlijk aan het werk en heeft geen
tijd om op te nemen. Je kan ook beter ’s avonds bellen, dat weet je toch.”
“Ja ach, ze belt wel terug,” zei Aleida. Ze ging tegenover haar man aan de keukentafel zitten
en pakte haar borduurwerk weer op. “Ik hoop echt dat ze meegaat naar de barbecue. Die Jake
is echt een leuke jongen, goede baan, sinds een paar maanden weer vrijgezel… Hij is echt
perfect voor Lily.”

46
 “Als dat de enige criteria zijn zullen een hoop mannen perfect voor haar zijn,” grinnikte
Richard. Hij was de koppelpogingen en bemoeienissen van zijn vrouw onderhand wel gewend
en wist dat de beste aanpak was om zich er niet mee te bemoeien. In plaats daarvan boog hij
zich weer over zijn krant.
“Natuurlijk zijn dat niet de enige criteria,” mopperde Aleida. “Het wordt gewoon tijd dat ze
zich eens richt op de toekomst. Ik wil ook wel eens oma worden hoor!”
Richard keek opnieuw met enige tegenzin op van zijn krant. “Oma? Die meid is
vijfentwintig, ze heeft nog tijd zat. Maak je toch niet zo druk!”
Maar Aleida Adams maakte zich altijd druk. En als ze had geweten waar Lily daadwerkelijk
was, had ze zich nog veel drukker gemaakt.

Ver van Sheffield vandaan, niet uit te drukken in afstand en tijd, zonk Lily de moed in de
schoenen toen een hand de voordeur weer dichtdrukte. Snel draaide ze zich om. Alastair stond
achter haar.
“Ik eh –” begon ze, niet wetende wat ze in vredesnaam moest zeggen. Zou hij haar geloven
als ze zei dat ze gewoon even naar buiten ging om een frisse neus te halen? En was wat ze
dacht dat ze gezien had wel echt wat ze gezien had? Misschien was er wel een hele logische
verklaring voor.
Ach, doe niet zo naïef, zei een stemmetje in haar hoofd. Al dat bloed…
“Mogelijk zou je me geloven als ik gewoon met een verhaal op de proppen kwam dat ik
mijn kippen altijd in de kelder slacht. Daar ben je waarschijnlijk naïef genoeg voor,” zei
Alastair, alsof hij haar gedachten geraden had. Hij keek haar aandachtig aan. “Maar ik heb
geen zin in spelletjes. Het wordt tijd dat we elkaar de waarheid gaan vertellen.”
“De waarheid vertellen?” bracht Lily moeizaam uit. “Ik ben alleen maar eerlijk tegen je
geweest. En als je me nu laat gaan zal ik niemand vertellen over wat ik gezien heb.”
“Lieg niet tegen me.” Alastairs toon was kalm maar zijn eerdere vriendelijke blik had
plaatsgemaakt voor een kille uitdrukking op zijn knappe gezicht. Langzaam haalde hij zijn
zwaard uit de houder aan zijn riem en wees met de scherpe punt naar Lily, die zijn beweging
angstig gevolgd had met haar grote ogen. “Ik wil dat je de mantel aan de kapstok ophangt en
naar de woonkamer loopt. En als je ook maar iets probeert wat me niet aanstaat gaat de punt
van dit zwaard regelrecht je hart in.”
Lily twijfelde niet aan zijn woorden, waarschijnlijk juist omdat hij zo kalm en berekenend
overkwam. Met een bonzend hart en trillende handen hing ze de mantel terug aan de houten
kapstok en liep de woonkamer in, waar het haardvuur nog vrolijk brandde.
“Ga maar op die houten stoel zitten,” droeg Alastair haar op, en Lily nam plaats op een
houten stoel die bij het raam tegenover een andere houten stoel stond. Tussen de twee
stoelen in stond een kleine houten tafel met een schaakbord erop.
Maar Lily betwijfelde dat ze gingen schaken.
Alastair liep naar een kast en begon in een la te rommelen. Ondertussen keek hij om de
seconde om, om te kijken of Lily nog zat waar ze zat. Maar ze durfde niet te bewegen, niet
terwijl hij zijn zwaard nog in zijn hand had.
“Ah.” Blijkbaar had Alastair gevonden wat hij zocht, en hij deed de lade van de kast weer
dicht. Terwijl hij naar haar toe liep zag Lily dat hij een stuk dik touw in zijn andere hand had.
“Alastair, alsjeblieft…” begon ze smekend.

47
 “Zwijg. Je mag spreken wanneer ik dat zeg,” zei Alastair. Hij stak het zwaard in de houder
aan zijn leren riem. Vervolgens hield hij haar armen achter haar rug en bond haar polsen vast
met het touw. De rugleuning had een sierlijk patroon van uitgesneden bloemen, waar Alastair
het touw doorheen had geregen. Als Lily op stond zou ze de stoel met zich mee moeten
nemen.
Alastair begon rustig het schaakspel op te ruimen. De schaakstukken, waarvan de ene helft
uit smaragd en de andere helft uit ivoor was gesneden, borg hij op in een daarvoor bestemd
houten kistje. Samen met het schaakbord legde hij deze op een schap van de houten kast waar
hij zojuist het touw vandaan had gehaald.
Lily slikte. Ze durfde niets meer te zeggen. Van de vriendelijke man die ze bijna een week
geleden had ontmoet was niets meer over. Zwijgend keek ze hoe hij de spullen opruimde en
vervolgens plaatsnam tegenover haar.
“Hoe ben je door het portaal naar deze wereld gekomen?” vroeg hij rustig.
“Door het schilderij, dat heb ik je toch verteld,” zei Lily zonder na te denken. Deze vraag
was niet wat ze verwacht had, ze had hem tenslotte uitgebreid verteld over haar reis naar
deze wereld.
“Ja, maar hoe is het precies gegaan,” zei Alastair. “Ik wil dat je me de waarheid verteld.”
“Dat heb ik ook gedaan! Ik kocht het schilderij in die antiekzaak, de winkelier gaf me de lijst
er los bij en thuis heb ik de lijst om het schilderij bevestigd,” somde Lily op. Doordat ze lichtelijk
geërgerd was omdat ze het hele verhaal nog eens moest vertellen was ze haar angst tijdelijk
vergeten. “Daarna zag het schilderij er nog… echter uit dan voorheen, ik raakte het aan en
werd erdoorheen gezogen naar deze wereld. Dat is echt alles wat er gebeurd is!”
“Dus je bent wel een magiër?”
“Wat? Nee, natuurlijk niet!”
Alastair leunde met zijn ellebogen op tafel en leunde iets voorover. Zijn groene ogen
boorden in haar groenblauwe. “Lieg niet tegen me,” zei hij zacht. “Je wilt niet weten wat er
gebeurt als je tegen me liegt.”
“Ik lieg echt niet,” zei Lily bang. Haar angst was in drievoud teruggekeerd. “In onze wereld
bestaat er geen magie, ik heb nog nooit iets magisch gedaan of meegemaakt.” Haar grote
ogen keken Alastair smekend aan, alsof ze hem met haar geest wilde dwingen haar te geloven.
“Alleen een magiër kan via een portaal reizen,” zei Alastair op een toon alsof ze dit zou
moeten weten. “Iemand die geen magiër is kan alleen door een portaal komen als hij of zij
een magiër bij zich heeft, zich letterlijk vasthoudt aan een magiër. En zelfs dan is de kans groot
dat diegene er niet levend door komt. Ik heb jou met mijn eigen ogen alleen door het portaal
zien komen. Dus…” Hij maakte zijn zin niet af maar het was Lily maar al te duidelijk wat hij
bedoelde.
“Alastair, ik zweer het je, ik ben echt geen magiër. Tenminste, niet voor zover ik weet.”
“Heb je wel eens van de Urn van Ramasos gehoord?” vroeg Alastair.
“De urn van Rammysos?” herhaalde Lily verward. “Nee, nooit van gehoord.”
“Hmmm…” Alastair keek haar nadenkend aan. Toen stak hij een hand uit en streek een pluk
haar uit Lily’s gezicht. Het was een bijna teder gebaar en alsof hij geen controle had gehad
over zijn hand legde hij deze snel op tafel. “Ik kan het mezelf niet kwalijk nemen dat ik erin
getrapt ben, zo’n mooi en lief meisje als jij windt een man natuurlijk makkelijk om haar vinger…

48
en die jurk staat je echt heel goed.” Zijn ogen gleden over de smaragdgroene jurk die Lily dit
keer droeg.
“Alles wat ik zei en deed was gemeend,” zei Lily naar waarheid. “Ik heb je niet bedrogen,
echt niet!”
“Oh, ik zou graag willen geloven dat jouw gespeelde gevoelens voor mij echt waren. Want
mijn gevoelens voor jou –” Alastair maakte zijn zin niet af maar zei in plaats daarvan: “Maar ik
weet dat een magiër niet te vertrouwen is.”
“Ik ben geen magiër!” herhaalde Lily wanhopig.
Opeens stond Alastair op en gaf haar een klap in haar gezicht. Door de klap had Lily het
gevoel dat haar hersenen door elkaar gerammeld werden, maar het ergste was de
onverwachtheid. Ze had tranen in haar ogen van de schrik.
“Lieg niet tegen me,” zei hij zacht.
Hij liep naar de houten kast, rommelde opnieuw in de lade en haalde er een tweede stuk
touw uit. Hij knielde bij haar voeten en bond haar enkels vast aan de stoelpoten.
“Ik geef je wat tijd om na te denken,” zei hij toen hij weer stond. “Misschien ben je dan wel
bereid om de waarheid te vertellen.”
En zonder verder nog niets te zeggen liep hij de woonkamer uit.

Lily had genoeg tijd om na te denken want Alastair kwam pas in de avond terug. En terwijl ze
alleen was joegen de meest vreselijke gedachten door haar hoofd.
Alastair leek gek geworden te zijn. Of misschien was hij dat altijd al. Hoe kon hij zich zo
anders voordoen dan hij was, had ze zich dan zo in de maling laten nemen? Wat als hij haar
niet liet gaan? Hij zou het risico lopen dat ze anderen over hem zou vertellen als hij haar liet
gaan, hij was vast van plan om haar te vermoorden. Aan die kelder te zien doet hij dat vaker.
Lily probeerde zich los te wurmen maar het had geen enkele zin. De touwen zaten stevig
om haar polsen en enkels en ze had geen enkele mogelijkheid om ze losser te krijgen. Alastair
wist wel hoe hij een knoop moest leggen.
Lily dacht aan de urn waarover hij gevraagd had. Misschien was het een urn die veel waard
was, een stuk antiek of zo, maar ze zag niet in wat zij ermee te maken had.
Ze keek op de klok en zag dat Alastair al uren weg was. De tijd ging snel en langzaam tegelijk.
Langzaam omdat ze al uren in dezelfde houding zat daardoor alles pijn begon te doen. En snel
omdat ze nog geen steek verder was met bedenken hoe ze daar weg kon komen.
Wat als hij niet terug kwam? Stel dat hij in het bos was en aangevallen werd door iets? Dat
kon hier zomaar gebeuren. En dan zou Lily daar sterven, van de honger en dorst –
“Oké, stoppen nu, ik maak mezelf helemaal gek,” zei ze hardop tegen zichzelf. Geen goed
teken, tegen jezelf praten.
Lily keek om zich heen maar er lag niets in de buurt waarmee ze de touwen los kon snijden.
Als ze überhaupt de stoel kon verplaatsen terwijl ze erop vastgebonden zat. Ze probeerde het.
Het ging niet.
En ze had nog wel gedacht dat ze zoveel geluk had gehad dat ze Alastair tegen gekomen
was.
Plotseling kwam het onderwerp van haar gedachten de woonkamer binnen. Hij had een
dienblad vast. Hij zette het dienblad op het houten tafeltje en Lily zag dat er een bord op stond
met stoofpot, en een kelk met water.

49
 “Ik ga je handen losmaken zodat je wat kunt eten,” zei hij. “Als je ook maar iets probeert
zal je daar spijt van krijgen, begrepen?”
Zijn stem was zacht en redelijk, maar Lily hoorde de dreigende ondertoon en zag dat hij
nog steeds zijn zwaard droeg. Ze knikte om aan te geven dat ze het begreep. Ze had sinds die
ochtend niets meer gegeten en gedronken en had honger.
Alastair maakte behendig de knopen los en ging tegenover Lily zitten. Hoewel ze bang was
en zenuwachtig werd van zijn doordringende blik bedierf dit haar eetlust niet en haastig begon
ze te eten. De stoofpot smaakte goed en halverwege besefte ze dat Alastair het voedsel wel
eens vergiftigd kon hebben.
Ze stopte en keek hem aan. “Eet jij niet?”
“Ik heb al gegeten.”
Ze keek naar haar bord. Als er vergif in zat was het nu toch al te laat.
“Ik heb je niet vergiftigd, als dat is waar je bang voor bent,” zei Alastair. Hij klonk
geamuseerd en Lily ving een glimp op van de man die ze dacht te hebben leren kennen. Dat
duurde echter niet lang. “Vergif is voor vrouwen. Ik gebruik andere methoden om me van
mensen te ontdoen.”
Lily slikte en begon langzaam verder te eten. Het was inmiddels donker buiten en het enige
licht wat ze had kwam van de openhaard. Alastair stond op en begon her en der kaarsen aan
te steken. Toen hij klaar was had Lily haar bord leeg.
Ze had verwacht dat Alastair haar opnieuw vragen zou gaan stellen over magie, maar daar
vergiste ze zich in. In plaats daarvan knielde hij bij haar voeten en begon het touw om haar
enkels los te maken.
“Ik loop met je mee naar de wc,” zei hij, terwijl hij de touwen op het tafeltje legde en zijn
zwaard trok. “Ik zal buiten op je wachten maar als je ook maar iets probeert is dat de laatste
keer dat je naar de wc geweest bent. Daarna breng ik je naar bed.”
Hij gebaarde naar de deur en Lily liep voor hem uit de huiskamer uit en de gang door.
Eenmaal buiten kreeg ze kippenvel van de kou aangezien ze enkel haar jurk droeg. Alastair liep
achter haar met zijn zwaard en lantaarn.
Alle eerdere keren kreeg Lily vooral wanneer het donker was en ze moest plassen kriebels
van alle geluiden die uit het bos klonken. Nu vond ze de man die buiten het hokje op haar
wachtte echter veel enger. Ze deed de deur van het houten hokje dicht, ging zitten en
probeerde te plassen. Haar blaas was vol, maar ze werd zenuwachtig van Alastair. Gelukkig zei
hij niets en na korte tijd lukte het haar om een plas te produceren.
Toen ze weer uit het hokje kwam gebaarde Alastair dat ze hem weer voor moest gaan en
dus liep ze terug naar het huis. In de gang bleef ze aarzelend staan.
“Ik wil graag dat je het touw van het tafeltje pakt,” zei Alastair.
“Wat ga je doen?”
“Moet ik het nog een keer vragen?” zei hij op een toon die liet doorschemeren dat ze er
spijt van zou krijgen als hij zich zou moeten herhalen.
Daarop haastte Lily zich naar de woonkamer, griste het touw van het tafeltje en kwam
terug. Alastair gebaarde naar de trap en Lily liep voor hem uit naar boven. Eenmaal boven
pakte Alastair het touw uit haar hand en deed de deur van de logeerkamer open.
“Ik geef je één minuut om je om te kleden,” zei hij. Zijn knappe gezicht had nog steeds
dezelfde kille uitdrukking.

50
 Lily was blij dat hij haar in elk geval wat privacy gaf en zodra de deur van de logeerkamer
dicht was begon ze haastig haar jurk uit te trekken. Ze vervloekte het lint aan de voorkant
terwijl haar vingers trillend de strik probeerden los te peuteren. Zodra dat gelukt was trok ze
de jurk over haar hoofd, smeet hem op haar bed en trok een wit nachthemd aan. Alastair had
haar dit enkele dagen geleden gegeven en gezegd dat het waarschijnlijk fijner was om in te
slapen dan het overhemd wat hij de allereerste avond had achtergelaten op het bed. Het was
een ouderwets ogende lange nachtjapon, afgewerkt met wit kant. Ook dit was waarschijnlijk
van zijn overleden vrouw geweest, als dat verhaal tenminste waar was.
Net toen ze de rok van het nachthemd omlaag trok kwam Alastair weer binnen. Lily ging
op bed zitten en trok haar leren laarzen en sokken uit.
“Ga maar op bed liggen, met je handen boven je hoofd,” zei Alastair.
Zenuwachtig deed Lily wat hij vroeg. Hij kwam naast haar op bed zitten en begon haar
polsen opnieuw vast te binden, dit keer aan de houten spijlen van het hoofdeinde van het
bed. Hij werkte rustig en precies en binnen enkele minuten zaten Lily’s polsen muurvast.
“Ik slaap ontzettend licht. Als je iets probeert, hoor ik het.” Alastair keek haar aan en even
leek het alsof hij nog iets wilde zeggen. Hij streek met zijn duim over haar wang, waar hij haar
eerder had geslagen. Uiteindelijk zei hij: “Slaap lekker.”
“Slaap lekker.” Het klonk belachelijk gezien de situatie waarin ze verkeerde, maar Lily wist
niet wat ze anders moest zeggen.
Maar natuurlijk kon ze niet slapen. Zodra hij weg was begonnen haar hersenen weer te
malen. Zachtjes probeerde ze haar armen te bewegen om zo ruimte te creëren waardoor ze
haar handen kon bevrijden maar dit had geen enkele zin. Na een tijdje probeerde ze zich erbij
neer te leggen en te gaan slapen, maar gedachten vol met doemscenario’s en het feit dat ze
zich nauwelijks kon bewegen hinderde haar.
Hij had haar ook op de stoel kunnen laten zitten. Het feit dat hij haar eten en drinken gaf,
naar de wc en naar bed bracht betekende misschien dat er toch met hem te praten viel.
Ze besloot om de volgende dag te proberen of dit inderdaad het geval was.

De volgende ochtend kwam Alastair Lily halen. Wederom bleef hij buiten de kamer wachten
tot ze was aangekleed en bracht hij haar naar het hokje buiten zodat ze haar behoeften kon
doen. Ook dit keer gaf hij haar te eten en drinken terwijl hij zijn zwaard binnen handbereik
hield voor het geval ze het in haar hoofd zou halen om proberen te ontsnappen tijdens de
korte tijd dat ze niet vastgebonden zat. Hij zei weinig en de sfeer was vreemd en gespannen.
Net toen Alastair Lily na haar ontbijt weer had vastgebonden aan de stoel klonk de zware
ijzeren klopper tegen de voordeur. Lily had zich ergens in het begin afgevraagd of Alastair het
wel zou horen als er werd aangeklopt wanneer hij zou slapen of bijvoorbeeld op zolder was
aangezien hij niet de luxe van een elektrische deurbel had. Nu had ze haar antwoord. Het
gebonk klonk hard en galmend en ze schrokken beiden op van het geluid.
Alastair wist zich echter snel te herstellen en liep naar de gang om open te doen.
“Dag Flavius,” hoorde ze hem zeggen. Hij had de deur van de woonkamer open gelaten en
ze kon precies horen wat er gezegd werd. Het drong met een schok tot haar door dat dat
andersom ook het geval zou zijn, en ze wilde net haar mond open doen om om hulp te roepen
toen de bezoeker sprak.

51
 “Goedemorgen, Alastair,” klonk een diepe mannelijke stem. “Ik heb het briefje gelezen dat
je gisteren voor me hebt achtergelaten in de kerk, wat is het dat je met me wilde bespreken?”
In de kerk? dacht Lily verward. Alastair leek haar niet het godsdienstige type maar
misschien was het een schuilplaats of zoiets.
“Ja, er is iets dat ik je moet vertellen en laten zien. Kom binnen.”
Dit moest over haar gaan. Het drong tot Lily door dat de nieuwkomer haar niet zou komen
helpen en het beetje hoop dat ze zojuist had gekregen verdween als sneeuw voor de zon.
De woonkamerdeur ging verder open en er kwam een oudere man binnen met kort grijs
haar, dat keurig in een zijscheiding naar rechts gekamd was. Net zoals Alastair droeg hij een
zwaard, maar dit leek helemaal niet bij hem te passen. Waar Alastair er uit had gezien als een
dappere strijder de eerste keer dat Lily hem ontmoet had zag deze man er eerder uit als een
keurige man van adel. Hij droeg een stoffen bruine broek met een witte blouse en een korte
bruine stoffen jas. De kleding zag er onberispelijk uit en het zwaard leek niet op zijn plaats. De
man was slank en iets langer dan Alastair. Zijn kille grijze ogen namen Lily kort op voordat hij
zich naar Alastair draaide, die achter hem liep.
“Een magiër?”
“Ze zegt van niet.”
“En je gelooft haar niet?” Flavius keek opnieuw naar Lily, die zich het liefst zo klein mogelijk
had willen maken. “Ze zal niet voor niets vastgebonden zitten.”
“Het is nogal een lang verhaal, Flavius,” zei Alastair. “Ga zitten, dan maak ik thee.”
Flavius nam plaats op een van de leren stoelen. Hoewel hij een paar meter van haar
vandaan zat stond de stoel wel naar haar toe gedraaid en Flavius keek ongegeneerd naar Lily.
Zijn grijze ogen leken bijna door haar heen te boren en ze voelde zich ontzettend
ongemakkelijk. Deze man was nog enger dan Alastair. Hij had iets autoritairs.
Ze zeiden beiden niets en wat in werkelijkheid waarschijnlijk enkele minuten was voelde
als een eeuwigheid tot Alastair terugkwam. Lily staarde naar haar voeten en vroeg zich af
waarom Alastair aan deze man wilde vertellen wat er gebeurd was. Hij had toen ze elkaar net
ontmoet hadden gezegd dat het het beste was als er niemand in deze wereld op de hoogte
was van haar aanwezigheid. Dit was om paniek te voorkomen volgens hem, maar dat was
natuurlijk gelogen. Dat had hij waarschijnlijk alleen maar gezegd om te verhinderen dan ze
iemand tegenkwamen die misschien wist wat hij voor man was en waar hij toe in staat was.
Alastair en Flavius hadden duidelijk iets tegen magiërs. Lily moest denken aan het witte
gewaad dat in de kelder aan het haakje hing. Het was misschien wel een soort genootschap,
maar ze snapte niet waarom ze niet wilden geloven dat zij geen magiër was. Ze kon helemaal
niets aan magische trucjes. Alastair had de dag ervoor wel gezegd dat ze niet alleen door het
portaal had kunnen komen als ze geen magie in zich had maar dat moest een vergissing zijn.
Magie bestond tenslotte niet in haar wereld, en Lily betwijfelde nu dat het wel in deze wereld
bestond. Misschien dachten Alastair en Flavius dat alleen maar en waren ze gewoon niet goed
bij hun hoofd. Die gedachte was echter niet geruststellender.
Aan de andere kant moest er dan toch een verklaring zijn voor het schilderij en haar komst
naar deze wereld en Lily moest aan zichzelf toegeven dat als dat geen magie was geweest, ze
toch ook geen andere verklaring kon bedenken.
Alastair kwam de woonkamer binnen met twee stenen mokken met thee in beide handen.
Hij zette ze op de houten salontafel en nam plaats op de andere stoel, die ook richting Lily

52
gedraaid stond. Alleen de salontafel en de bank stond tussen haar en de twee mannen. Als ze
op de bank waren gaan zitten hadden ze met hun ruggen naar haar toe gezeten. Dat was een
stuk fijner geweest.
Toen begon Alastair te vertellen.
“Bijna een week geleden was ik paddenstoelen aan het verzamelen voor het avondeten. Ik
zag Lily, dat is die dame die daar zit, in de verte uit de lucht vallen. Er was heel vaag een paarsig
schijnsel te zien waar ze uit kwam en toen was het verdwenen.”
“Een portaal.”
“Inderdaad. Natuurlijk ben ik er zo snel mogelijk naartoe gegaan. Ze werd aangevallen door
een Daktor en ik heb haar daarvan gered en daarna mee naar huis genomen.”
“Waarom heb je niet gewoon die Daktor zijn werk laten doen? Ze is duidelijk een magiër
als ze door het portaal kwam. Was ze alleen?”
Alastair knikte.
“Dan is er geen twijfel. Waarom heb je haar gered en meegenomen?” Flavius keek Alastair
scherp aan. “Het is een lekker ding maar kom op, Alastair, jij hoeft je toch niet te verlagen tot
het neuken van magiërs! Zo iemand als jij kan zat normale vrouwen krijgen. Je bent toch niet
te zachtaardig aan het worden hè?”
“Nee hoor, daar hoef je niet bang voor te zijn. Ik geloof nog steeds heilig in alles waar De
Broederschap voor staat.” Alastair keek de oudere man rustig aan en leek, in tegenstelling tot
Lily, niet ineen te krimpen onder diens strenge, doordringende blik. “Maar portalen zie je niet
vaak. Ik wilde er eerst eens achter komen wie ze was en wat ze hier deed. Magiërs gebruiken
geen portaal om van de ene naar de andere plek te komen binnen deze wereld, ze verschijnen
gewoon. Dus dit moest betekenen –”
“Dat ze uit een andere wereld komt,” onderbrak Flavius hem. “Jij zat te denken aan…” hij
wierp een blik op Lily, die hun kant niet op durfde te kijken maar natuurlijk wel alles meekreeg
van wat ze zeiden. “… wat we gelezen hebben.”
Cryptischer kon het niet, dacht Lily.
“Precies. Dus ik heb haar mee naar huis genomen en veel met haar gepraat, in de hoop dat
ik kon achterhalen of het inderdaad iets te maken heeft met het verhaal van de Urn.”
“Blijkbaar is dat niet gelukt, want ze zit nu vast,” merkte Flavius droog op. “Of behandel jij
je gasten altijd zo?”
“Nee. Tot en met gisteren ging het goed, en ik had echt het idee dat ze me meer begon te
vertrouwen. Wat ik wel weet is dat ze dus inderdaad uit een andere wereld komt, heel anders
dan de onze – de verhalen die ze daarover vertelde zijn echt ongelofelijk.” Ondanks alles was
er een geamuseerde toon in Alastairs stem te horen. “Ze zegt echter dat ze geen magiër is en
niets van magie weet. Ze beweert dat er geen magie bestaat in haar wereld. Ze is hier per
ongeluk terecht gekomen toen ze een schilderij kocht dat een portaal bleek te zijn. Ze kreeg
de lijst apart mee en toen ze ’s avonds de lijst om het schilderij bevestigde en het schilderij
aanraakte werd ze erdoorheen gezogen, naar onze wereld. Toen ik haar vond leek ze nog
minder te begrijpen van wat er gebeurd was dan dat ik deed.”
“Ja, maar dat is natuurlijk gelogen,” zei Flavius stellig. Hij nam een grote slok van zijn thee.
“Je weet dat zij niet te vertrouwen zijn.”
“Klopt, maar ik verwachtte eigenlijk wel dat ze me na enkele dagen meer zou vertellen. Ze
weet niets van De Broederschap, ik heb me voorgedaan als iemand die geen hekel aan magie

53
heeft en ik hoopte haar vertrouwen te winnen. Maar ze blijft bij het verhaal dat ze me de
eerste dag vertelde. Ik wilde het nog even volhouden aangezien ze me steeds beter leek te
gaan mogen, totdat ze toen ik weg was in de kelder kwam.”
“De kelder? Had je die dan niet op slot gedaan?” vroeg Flavius vol ongeloof.
“Ik was de ochtend ervoor snel naar beneden gegaan om de laatste resten van onze
ondervraging met die Flynn op te ruimen. Ik dacht dat ze nog sliep maar ik hoorde haar de
trap aflopen naar de woonkamer en toen ben ik heel gauw naar boven gelopen. Ik was
vergeten de deur weer op slot te doen. Ik weet het, een beginnersfout,” gaf Alastair toe, toen
hij de afkeurende blik van Flavius zag.
“Nogal ja.” Flavius sloeg het laatste restje thee achterover alsof het alcohol was. “Maar
goed, je had die leugen toch niet voor altijd kunnen volhouden terwijl ze hier in huis was. Het
valt me ook op dat ze hier zit in plaats van vastgeketend in de kelder. En er staat een bord en
een kelk voor haar neus dus je hebt haar te eten en drinken gegeven… niet bepaald een
standaard ondervraging, Alastair.”
Alastair leek voor het eerst sinds Flavius er was niet helemaal op zijn gemak. “Nou ja, ik
verwacht dat we sneller informatie uit haar krijgen als we het een beetje rustig aan doen.
Martelen kan altijd nog.”
“Mee eens, maar normaal gesproken ben jij degene die binnen geen tijd klaarstaat met je
hamer of je mes. Het is een knappe meid, wat te dun naar mijn smaak en zowat geen tieten
maar ik zie aan je dat het zeker jouw type is. Dus verkracht haar als je zo nodig moet, maar
dan is het klaar als je niet verder komt met de ondervraging. We zullen het dan nog een laatste
keer in de groep proberen en als er geen informatie los komt snij je haar keel door. Of wat het
dan ook is wat jij graag doorsnijdt. En natuurlijk mag je zoveel tijd nemen met je mes als je
maar wilt, ik weet hoe je in elkaar zit in ik wil je dat genot niet ontzeggen maar verpruts het
alsjeblieft niet omdat je op haar valt.” Hij sprak alsof Lily helemaal niet in de kamer aanwezig
was.
“Maak je geen zorgen,” zei Alastair rustig. “Waarom geef je me niet nog enkele dagen de
tijd, en komt dan terug met de rest van het genootschap? Wellicht heb ik tegen die tijd meer
informatie en zo niet, dan proberen we het inderdaad op de traditionele manier.”
Lily moest op haar lip bijten om geen geluid te maken van schrik. Dat ze niet van plan waren
haar te laten gaan was al duidelijk, maar om ook hardop te horen dat ze haar wilden martelen
en vermoorden was even wat anders. En Lily wist zeker dat ze haar zouden vermoorden, ook
als ze zouden horen wat het dan ook was wat ze wilden horen. Er was geen enkele kans dat
ze haar zouden laten gaan, het risico was voor hen te groot.
Flavius stond op en streek zijn broek glad. “Ik moet ervandoor, Theophilus had informatie
over de schuilplaats van Samuel, die magiër in Porran. Maar daar moeten we snel bij zijn,
voordat die man iets doorheeft.”
“Heb je hulp nodig?” Alastair was ook opgestaan.
“Nee, jij hebt je handen al vol…” Flavius liep naar Lily, die zich nog verder tegen de
rugleuning van de stoel drukte en hem angstig aankeek. Hij tilde haar kin met een vinger
omhoog en keek streng naar haar. “Ik zou er toch maar even misbruik van maken nu het nog
kan.”
Hoewel hij zijn blik nog op haar gericht had wist Lily dat de oudere man het tegen Alastair
had. Alleen al door de aanraking van zijn vinger tegen haar kin voelde ze zich aangetast, alsof

54
hij haar aangerand had. Tot nu toe had Alastair geen vinger naar haar uitgestoken en ze
hoopte maar dat Flavius hem niet op ideeën had gebracht.
Flavius liet haar kin los en liep de woonkamer uit, gevolgd door Alastair, die helemaal niets
gezegd had. Lily hoorde hen op de gang nog gedag zeggen en kort daarna ging de voordeur
met een klap dicht en kwam Alastair weer terug.
“Dus je zit in een cult?” Ondanks haar angst kon Lily het niet nalaten het te vragen.
Alastair keek haar even aan en leek toen te besluiten dat hij het haar net zo goed kon
vertellen. “Ik ben medeoprichter van een godsdienstige groep mensen die zich inzetten om
deze wereld van magiërs te ontdoen,” antwoordde hij.
“Maar waarom?”
“Waarom?” herhaalde hij, alsof het antwoord toch duidelijk was. “Magie is gevaarlijk,
magiërs zijn niet te vertrouwen, onschuldige mensen komen om het leven door hen…”
“Is je vrouw overleden vanwege magie?” Het was eruit voordat ze er erg in had.
Alastair beende naar het tafeltje en leunde er met zijn handen op zodat zijn gezicht vlak bij
die van haar was.
“Dat gaat je niets aan. Magiërs zijn het uitschot van de wereld en het zal niet lang duren
voordat iedereen dat doorheeft. De Broederschap van het Heilige Licht zal alles in zijn werk
stellen om mensen de ogen te doen openen en alle magiërs in Ghaell, in Noordelijk Myr, in de
hele wereld zelfs, te laten oppakken en uitroeien.”
Lily durfde niets meer te zeggen.

Die avond bracht Alastair haar opnieuw naar de wc en gaf haar daarna te eten. Hij had
tomatensoep gemaakt en ondanks de situatie at Lily haar soep en de homp bruin brood die
hij naast de stenen kom gelegd had. Na wat er die middag gebeurd was had ze eigenlijk weinig
trek, maar ze wist dat het onverstandig zou zijn om het voedsel af te wijzen. Wanneer zich een
kans voordeed om te ontsnappen had ze daar weinig aan als ze ondervoed was.
Die kans deed zich echter veel sneller voor dan ze gedacht had. Omdat ze naar buiten
geweest waren en ze daarna had gegeten zat Lily gedurende korte tijd niet vastgebonden. De
vorige keren hield Alastair continu zijn zwaard vast en waren zijn ogen op haar gericht, maar
die avond lette hij minder goed op haar. Waarschijnlijk kwam het omdat ze zich tot nu toe
voorbeeldig gedragen had, ze had alles gedaan wat hij zei en geen enkele keer geprobeerd om
te ontsnappen.
Lily had net haar eten op toen Alastair zich omdraaide om het vuur in de haard, wat was
uitgegaan, opnieuw aan te steken. Zijn zwaard had hij in de houder aan zijn riem laten zitten.
Zonder er over na te denken stond Lily op, pakte de stenen soepkom en smeet die met haar
volle kracht tegen de achterkant van Alastairs hoofd aan.
Alastair viel en Lily draaide zich direct om en rende naar de deur van de woonkamer. Terwijl
ze die opentrok bad ze dat de voordeur niet op slot zat. Lily was niet godsdienstig en ze had
nog nooit eerder in haar leven gebeden, maar op dat moment schoot er een gebedje door
haar hoofd. Ze hoorde geen geluid achter zich en vluchtte zonder tijd te verdoen aan achterom
kijken de gang in.
De voordeur zat niet op slot.

55
 Ze rukte de deur open en rende naar buiten. Zonder na te denken schoot ze het bos in en
bleef na een paar seconden rennen plotseling staan. Het was pikkedonker. Ergens hoorde ze
een wolf huilen en overal klonk geritsel. De angst sloeg haar om het hart.
Ze had uitgerekend de avond uitgekozen om te vluchten. Ze had veel beter een poging
kunnen doen wanneer hij haar overdag te eten gaf en ze niet vastgebonden zat. Maar het was
te laat om terug te keren. Ze was vrij en dat was een wonder op zich, maar het zou nogal
jammer zijn als ze halsoverkop zou vluchten van Alastair om vervolgens opgegeten te worden
door een van de vele bewoners van het bos.
Lily dacht aan de Daktor. Aan de bandieten. Ze keek vertwijfeld naar de richting waar ze
vandaan gekomen was. Niet dat er veel te zien was. Zonder lantaarn was er enkel het schijnsel
van de maan en sterren en die waren ook maar spaarzaam door het dichte bladerdak te zien.
Lily moest denken aan haar eigen wereld met zijn vele lantaarns en neonlichten en had nooit
verwacht dat ze de verlichting, die ze altijd als vanzelfsprekend had gezien, nog eens zou gaan
missen.
De wind joeg rillingen over haar rug en ze sloeg haar armen om zich heen. Ze had enkel de
smaragdgroene jurk van de dag ervoor aan en hoewel deze lange mouwen had was de
fluwelen stof te dun om genoeg te verwarmen als ze buiten was.
Denk na, dacht ze wanhopig. Hij kon elk moment uit het huis komen.
Ze had geen enkel idee of Alastair bewusteloos was of niet. Het enige wat ze wist was dat
hij viel door de klap en daarna had ze niet meer omgekeken. Hij kon wel uren bewusteloos
zijn of inmiddels alweer te been zijn, op zoek naar haar.
Plotseling dacht ze aan de weilanden waar ze door waren gelopen tijdens hun wandeling
van een paar dagen geleden. Als ze aan de achterkant van het huis het bos in ging en een
stukje doorliep kwam ze aan de rand van het bos. Lily dacht dat ze dat wel zou kunnen vinden.
In de weilanden kon ze veel beter zien of er iets aan kwam, en of er misschien een huis in de
buurt stond. Daar had ze niet op gelet de vorige keer omdat er zoveel te zien was geweest.
Misschien kon ze zich ergens verschuilen en wachten tot het ochtend was, en dan in het
daglicht op zoek gaan naar een teken van beschaving, naar iemand die haar zou kunnen
helpen.
Lily liep langzaam terug naar de richting waar ze vandaan kwam. Of waar ze dacht dat ze
vandaan gekomen was. Na even gelopen te hebben begon ze weer bang te worden. Ze was
toch zeker niet zo ver het bos in gerend, ze zou nu al terug bij het huis moeten zijn. Maar voor
zover ze kon kijken in de duisternis waren er bomen. Ze zag het huis nergens.
Dichtbij hoorde ze een takje kraken en ze bleef stokstijf staan. Er klonk meer geritsel en
toen gegrom. In paniek rende Lily de andere kant op, weg van het geluid en het wezen wat
gegromd had, en botste plotseling ergens tegenaan.
Alastair.
“Daar ben je,” zei hij, en sloeg Lily hard tegen haar hoofd met het handvat van zijn zwaard.
Zo hard dat ze haar bewustzijn verloor.

Knipperend opende Lily haar ogen. Ze had geen idee hoeveel tijd er verstreken was, maar ze
wist direct waar ze was. In de kelder.

56
 Dit keer waren de fakkels aan de muren wel aangestoken en zorgden deze voor een
schemerig licht. Ze lag op het houten blok. Haar armen waren boven haar hoofd vastgeketend
met ijzeren handboeien die aan een haak aan het blok bevestigd waren, evenals haar enkels.
Haar hoofd deed zeer en Lily rukte met haar armen aan de handboeien.
“Je komt echt niet los hoor,” klonk het uit een hoek.
Lily schrok omdat ze dacht dat ze alleen in de kelder was. Alastair liep naar haar toe en
bleef bij het hoofdeinde staan. Hij had een lang mes in zijn hand en de mouwen van zijn rode
blouse waren opgestroopt.
“Dacht je nou echt dat je van mij kon vluchten?” Zijn stem was nog steeds zo zacht als altijd,
maar er klonk een gevaarlijke ondertoon in door.
“Alastair, alsjeblieft…”
Met een snelle beweging hakte Alastair het mes in het hout vlak naast haar hoofd. “Niks
alsjeblieft! Ik ben er klaar mee om je als een gast te behandelen! Zelfs de afgelopen dagen heb
ik je nog te eten gegeven, laten slapen, naar de wc gebracht! En wat is mijn dank? Een
soepkom tegen mijn hoofd!”
Lily deed haar mond open maar er kwam geen geluid uit. Tranen van angst liepen uit haar
ooghoeken langs de zijkant van haar gezicht naar beneden.
“Ik heb je als een dame behandeld terwijl je een magiër bent.”
“Ik ben geen –”
Haar zin werd onderbroken door een klap tegen haar wang, die zo hard aankwam dat haar
hoofd opzij sloeg. Haar hoofdpijn werd nog erger.
“Lieg niet tegen me!” Alastair verhief ditmaal zijn stem en zijn knappe gezicht vertrok zich
tot een woedend masker. Hij trok het mes uit het hout en traceerde met de punt een lijn van
boven haar borsten naar haar middel, het zwarte lint volgend dat zigzaggend door de haakjes
liep. Het mes ging niet door de stof heen maar ze voelde zeker de druk van het wapen.
“Ik had je kunnen verkrachten,” mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar. Zijn
ogen waren op haar bovenlichaam gericht en Lily werd nog banger dan ze al was. “Flavius zei
al dat ik veel te zachtaardig was met jou. Normaal ben ik nooit zo…”
Plotseling schudde hij zijn hoofd en keek haar aan, alsof hij uit zijn mijmeringen geschud
werd. Hij stroopte de lange linkermouw van haar jurk omhoog zodat haar onderarm bloot was
en zette de punt van het mes op de binnenkant van haar pols.
“Ik wil dat je me nu vertelt waarom je precies hier bent.”
Lily wist niet wat ze moest zeggen. Hij geloofde niet dat ze de waarheid vertelde, maar wat
moest ze anders zeggen? Een leugen zou het er niet beter op maken, ze had geen idee wat hij
precies wilde horen. Ze moest hem laten inzien dat ze echt geen magiër was, het was haar
enige kans.
“Alastair, ik heb je echt de waarheid verteld.” Haar stem was niet meer dan een fluistering.
“Is de Urn van Ramasos in jouw wereld?”
“Urn?” Lily herinnerde zich dat hij daar gisteren ook al naar gevraagd had, maar ze had nog
steeds geen idee waar hij het over had. “Wat bedoel je, welke urn?”
Alastair antwoordde niet en drukte de punt van het mes in haar huid. Langzaam trok hij
een lijn van links naar rechts, dwars over haar pols. Bloed druppelde uit de snee langs haar
pols op het hout. Vervolgens zette hij de punt van het mes iets onder de snee.

57
 Lily, die niet eens door had dat ze geschreeuwd had van de pijn, begon te huilen. “Ik ben
hier per ongeluk beland, er is geen plan of wat dan ook!”
Dit was duidelijk niet wat hij wilde horen en Alastair herhaalde de procedure. Blijkbaar wist
hij precies wat hij kon doen zonder haar om te brengen, want hij raakte geen enkele ader en
hoewel er wederom bloed vloeide was het niet zodanig veel dat ze zich slap begon te voelen.
Wel deed het ontzettend veel pijn.
“Laatste kans,” zei hij zacht.
“Je kunt me niet zomaar vermoorden!” schreeuwde Lily in paniek. “Ze zullen me komen
zoeken!”
Alastair maakte een derde snee onder de andere twee. Haar onderarm en het hout er
onder was donker van het bloed en opnieuw schreeuwde Lily van de pijn.
“Vermoorden?” zei hij, terwijl zijn groene ogen haar doordringend aankeken. “Ik ben echt
nog lang niet klaar met je, dat beloof ik. Dit is nog maar het begin. Dit geeft vast stof tot
nadenken, dus ik laat je nu alleen en zal morgen kijken of je tot inkeer gekomen bent. Zo
niet…” Hij streelde het mes en veegde daarmee wat van het bloed op zijn duim. “Laten we
zeggen dat dit nog niets is vergeleken met wat ik morgen met je zal doen. En als ik dan nog
niet weet waarom je hier precies bent en waar de Urn is, breng ik iedereen van De
Broederschap hierheen. En geloof me, dan zou je willen dat ik alleen was.”
Hij draaide zich om en liep naar een schap aan de muur, waar hij het mes op legde. Toen
liep hij naar de deur en draaide zich om.
“Slaap lekker,” zei hij. Met die woorden verdween hij.
Er waren geen ramen in de kelder en Lily had geen idee of het nog avond of nacht was, of
dat het inmiddels al ochtend was. Ze wist niet hoe lang ze buiten bewustzijn was geweest.
Slapen kon ze natuurlijk niet. Haar arm deed zeer, haar hoofd deed zeer, en de angst leek een
voortdurende greep op haar te hebben. Er was geen enkele kans dat ze nu kon ontsnappen.
Alastair zou haar echt niet nog een keer losmaken en de boeien zaten te strak om zelf los te
kunnen komen.
Na wat uren leek hoorde ze gerommel boven zich. Veel gerommel. Lily vroeg zich af wat
Alastair aan het doen was dat zoveel lawaai veroorzaakte. Misschien was hij nog meer
martelwapens aan het verzamelen.
Na een tijdje hoorde ze hem de trap af komen en de paniek borrelde in haar op. Ze was
niet vergeten wat hij had gezegd. Hij zou haar martelen totdat ze hem vertelde wat hij wilde
weten. Wat dat dan ook was.
De deur ging open en Lily hief haar hoofd om te zien of Alastair inderdaad meer wapens bij
zich had.
Maar het was niet Alastair die binnenkwam.

58
 Hoofdstuk 6

Gered?

“Wie ben jij?”

Het was het eerste wat Lily aan de onbekende man vroeg, die haar verbaasd aankeek. Het
was duidelijk dat hij niet had verwacht iemand aan te treffen in de kelder, laat staan iemand
die gewond was en vastgebonden zat.
“Je moet me helpen, snel, voordat hij terugkomt!” zei ze toen, terwijl angst en opluchting
in haar binnenste vochten om de eerste plaats. Ze had geen idee waar Alastair was, maar hij
kon vast op elk moment terugkomen. Dit was waarschijnlijk haar enige kans op redding.
“Natuurlijk, het zou me niet moeten verbazen dat die engerd hier iemand opgesloten
heeft,” sprak de man met zware stem. Hij was groot en fors, had lang zwart haar en een volle
zwarte baard. In beide schemerde hier en daar wat grijs door. Ook zijn kleding was
voornamelijk zwart; hij droeg een zwarte leren broek en een lange leren jas met een hoop
knopen en zakken. Zijn jas was open en er was te zien dat hij een donkergroene blouse aan
had en een zwart vest. Op zijn hoofd prijkte een zwarte hoed met een brede rand. Hij droeg
twee kromme zwaarden, een aan zijn linkerheup en een aan zijn rechterheup.
De man had een vluchtige blik op Lily geworpen maar keek nu de rest van de kelder in, alsof
hij iets zocht. Hij had grote lichtblauwe, enigszins uitpuilende ogen en een prominent
aanwezige neus. Hij kwam Lily op de een of andere manier bekend voor, maar ze zou niet
weten waar ze hem van zou moeten kennen.
Hij liep het houten blok waar Lily op lag voorbij. Zijn zwarte leren laarzen maakten luide
voetstappen op de grond. Plotseling lichtte zijn gezicht op en liep hij naar de hoek, waar een
groot zwaard lag. Het zilveren gevest was versierd met rode edelstenen.
“Eindelijk.” Hij pakte het zwaard op en streelde het haast liefkozend.
Lily had er genoeg van om genegeerd te worden. Alastair kon elk moment terugkomen en
ze wilde deze kans om te ontsnappen absoluut niet voorbij laten gaan.
“Sorry dat ik je stoor hoor, maar zou je me misschien kunnen helpen?” vroeg ze op
sarcastische toon. Haar stem was schor. Het was al even geleden dat ze wat gedronken had
en haar keel voelde droog aan.
De man keek verstoord op. “Waarom?”
“Waarom? Je zegt net zelf dat het je niets verbaast dat die engerd hier iemand opgesloten
heeft –” Toen drong een vreselijk besef tot haar door. “Of hoor je bij De Broederschap?”
Dat was het natuurlijk. Deze man was vast een bekende van Alastair. Misschien hadden ze
het plan om haar in de groep te verhoren naar voren geschoven en was hij als eerste
gearriveerd.
“Natuurlijk niet, ben je gek of zo?” zei de man enigszins gepikeerd.
Lily haalde opgelucht adem. De man keek haar aan. Hij leek niet onder de indruk van haar
verwondingen of van het feit dat haar handen en voeten vastgeketend zaten. Toen draaide hij
zich om en liep weg.

59
 “Wacht!” Lily’s stem sloeg over van angst. “Je kan me hier niet achterlaten! Help me
alsjeblieft!”
De man bleef staan en keek onverschillig om. “Waarom zou ik jou helpen?”
“Als je me niet helpt vertel ik Alastair wie het zwaard gestolen heeft! Ik weet niet wie je
bent, maar ik kan precies beschrijven hoe je eruit ziet.” Het was het enige wat ze kon
bedenken, aangezien de man niet gevoelig leek voor vrouwen in nood.
“Dan vermoord ik je toch gewoon,” zei de man achteloos. “Dan kun je ook niks zeggen.”
Lily keek hem aan. Tegen die logica viel weinig in te brengen. Ze wist niet wat ze nog kon
zeggen om tot hem door te dringen. Ze kon gewoon niet geloven dat haar enige kans op
redding zo’n harteloze klootzak was.
De man zag haar angstige blik en zuchtte. “Oké, ik zal je bevrijden. Misschien denkt Nox
dan wel dat jij hem beroofd hebt, dat scheelt mij weer gedoe.”
“Dankjewel,” zei Lily opgelucht. “Ik weet alleen niet waar hij de sleutels van de handboeien
heeft –”
“Niet nodig,” viel de man haar met zware stem in de rede. Hij groef in een van de zakken
van zijn leren jas en haalde er een ijzeren staafje uit. Hij liep naar het hoofdeinde van het
houten blok en begon met het staafje in het slot van de handboeien te porren.
Lily had niet verwacht dat het zou werken, maar al snel had de man haar handen
losgemaakt. Vervolgens deed hij hetzelfde met haar voeten. Lily kwam voorzichtig overeind,
wrijvend over haar armen om er weer wat gevoel in te krijgen.
Ze vermoedde dat ze niet meer dan een dag op het houten blok had gelegen maar ze voelde
zich stijf en zwak. Voorzichtig raakte ze de plek op haar wang aan waar Alastair haar geslagen
had. Het deed nog steeds zeer, net zoals haar arm. Maar ze was tenminste bevrijd.
“Ja, hij heeft je aardig toegetakeld,” zei de man, die haar bekeek. Er klonk geen greintje
medelijden in zijn stem.
“Kom, we moeten opschieten,” zei Lily. “Als hij terugkomt voordat we weg zijn hebben we
echt een probleem.”
Zonder iets te zeggen pakte de man het zwaard op en liep de trap op naar boven, in een
veel rustiger tempo dan Lily gewild zou hebben. Ze volgde hem, doodsbang dat Alastair hen
boven zou opwachten. Er stond echter niemand in de gang. Wel lag er een grote stoffen bruine
tas, die de man oppakte. Hij stopte het zwaard voorzichtig in de tas, die zo te zien al vol zat
met andere spullen. De deur naar de woonkamer stond open en Lily zag dat de woonkamer
overhoop gehaald was. Dat was dus wat ze gehoord had.
De rover slingerde de tas over zijn schouder, liep naar de voordeur en trok deze open. Met
grote passen beende hij naar buiten en Lily moest rennen om hem bij te houden. Ze volgde
hem het bos in en bleef toen plotseling staan.
“Waar ga je naartoe?” vroeg ze.
“Wat gaat jou dat aan?”
“Nou… in elk geval bedankt dat je me gered hebt,” zei ze.
En ze was hem dankbaar, maar ze hoefde waarschijnlijk geen verdere hulp van hem te
verwachten. Alastair had aardig geleken in het begin en bleek achteraf een gevaarlijke
moordenaar te zijn, deze man leek niet eens aardig. Wie wist wat voor man hij was en waar
hij toe in staat was? Hoe gevaarlijk ook, het was waarschijnlijk het beste als ze alleen verder

60
ging en haar eerdere plan om naar huizen in de weilanden te zoeken door zou zetten, op zoek
naar iemand die haar kon en wilde helpen. Het was nog licht, dus ze moest nu gaan.
“Wacht,” zei de man echter toen ze zich omdraaide om weg te lopen. “Je bent gewond en
duidelijk onbekend hier, want als je die kant opgaat loop je regelrecht naar een wolvennest.
Als je wilt…” Hij leek even te aarzelen. “Als je wilt kun je met mij mee. Ik heb wel wat te eten
en schone kleding voor je.”
Waar had ze dit eerder gehoord? Het leek wel alsof het hele avontuur zich weer herhaalde.
“Hoe weet ik dat je te vertrouwen bent?” vroeg Lily.
“Dat weet je niet,” antwoordde de man achteloos.
Lily aarzelde. Een gevecht tussen het gevaar van alleen verder gaan en het gevaar van met
iemand meegaan die ze niet kende vond in haar hoofd plaats. En toen besloot ze dat voorlopig
met hem reizen waarschijnlijk minder gevaarlijk was dan alleen reizen. Ze liep naar de rover
toe en stak haar hand uit.
“Ik ben Lily Adams.”
De man pakte haar hand en schudde die stevig. “Ludovic Bane.”
“Jij bent De Baron!” flapte Lily eruit, die zich plotseling herinnerde waar ze hem van kende.
Een tekening van hem stond op het stuk perkament dat aan de boom gespijkerd was, dat had
ze gezien toen ze met Alastair was gaan wandelen.
Het stuk perkament waarop ‘gezocht’ stond.
En dat hij een rover en huurmoordenaar was.
“Die bijnaam hoeft van mij niet zo, noem me maar gewoon Bane,” zei de rover, die net
deed alsof hij de bange uitdrukking op haar gezicht niet had gezien.
“Ik weet niet of ik wel met een moordenaar mee moet gaan,” zei Lily. Ze had zijn hand snel
losgelaten.
“Huurmoordenaar,” zei Bane, alsof dat veel beter was. “Ik vermoord alleen mensen in
opdracht, voor een beloning. Tenzij er een prijs op jouw hoofd staat ben je veilig.”
“Nou ja, laten we maar gaan dan.” Lily keek achterom, alsof ze verwachtte dat Alastair elk
moment achter een boom vandaan kon springen en ‘verrassing!’ zou roepen.
Bane leek precies te weten welke kant hij op moest en ze volgden lange tijd een bijna
onzichtbaar pad. Toen Lily Alastair had ontmoet waren ze aan de voorkant van het huis uit het
bos gekomen, en toen ze met Alastair ging wandelen gingen ze aan de achterkant van het huis
het bos in. Nu leken ze echter ergens aan de zijkant van het huis het bos ingeslagen te zijn.
Maar ze had geen idee of dit gevoel ook daadwerkelijk klopte, eenmaal in het bos leek alles
op elkaar wat haar betrof.
“Waarom was dat zwaard zo belangrijk?” vroeg Lily, terwijl ze stevig doorliepen. “Je leek er
echt naar op zoek te zijn.
“Het was van een goede vriend van me, Flynn,” zei Bane na een korte stilte. “De
Broederschap heeft hem vermoord. Ik wilde zijn dierbaarste bezit mee terug nemen, dus ik
heb buiten gewacht tot Nox zijn woning verliet en ben toen gaan zoeken.”
Lily wierp een blik op de tas die hij bij zich had.
“Tja, ik was er nou toch, dus ik heb nog maar wat andere waardevolle dingen
meegenomen,” zei Bane nonchalant, toen hij zag waar ze naar keek.

61
 Ze liepen een tijdje door zonder wat te zeggen. Lily zag in haar ooghoek wel dat Bane af en
toe een wantrouwige blik op haar wierp, alsof hij bang was dat ze elk moment weg zou rennen
of iets raars zou doen.
Na een tijdje begon het te schemeren, wat Lily enigszins een idee gaf hoe laat het was.
Omdat ze gewend was altijd haar telefoon bij zich te hebben en daarop de tijd kon zien had
ze weinig gevoel voor tijd.
Haar telefoon! Het schoot haar plotseling te binnen dat ze die bij Alastair had laten liggen.
Maar ze had er hier toch niets aan. Ze zou een nieuwe moeten kopen wanneer ze weer thuis
was, er zat niets anders op. Terug gaan was geen optie.
Overal om hen heen waren bomen en struiken en floten vogels er lustig op los. Hoewel de
meeste bomen nog voornamelijk groen waren, waren er ook al rode bladeren te zien, wat het
begin van de herfst aanduidde. Er was nog steeds geen teken van enige beschaving en Lily
hoopte maar dat het niet al te lang zou duren voordat ze er waren. Waar ‘er’ dan ook mocht
zijn. Nu de zon begon onder te gaan werd het nog frisser, en ze had er tijdens hun haastige
vertrek niet aan gedacht om de mantel van Alastairs overleden vrouw mee te nemen.
“Zijn we er bijna?”
Zodra de woorden eruit waren kon Lily zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze was toch geen
klein kind? Bane trok een zwarte wenkbrauw op en bromde iets onverstaanbaars.
Na nog een tijdje in stilte doorgelopen te hebben liep hij rechts de bosjes in. Het was nog
dichter begroeid dan waar ze zojuist gelopen hadden, waar nog enigszins een pad
waarneembaar was geweest. Lily liep achter hem, gebruikmakend van de ruimte die hij
vrijmaakte door met beide armen resoluut de takken opzij te duwen. De dichte begroeiing
leek hem niet te hinderen en hij vertraagde zijn pas niet.
Na korte tijd kwamen ze op een open plek. Schemerig licht wierp een schijnsel op de
mossige ondergrond, die hier en daar bezaaid was met paddenstoelen. De vogels zongen nog
steeds hun lied. Bane stopte abrupt, bukte zich en scheurde zonder een waarschuwing te
geven een strook van de onderkant van Lily’s groene jurk af.
“Hé!” riep Lily verontwaardigd.
“Ach, die jurk is toch niet meer te redden.”
Hij had gelijk. Haar linkermouw zat onder het bloed van de drie sneeën op haar onderarm.
Er zat ook bloed op het bovenlijf van haar jurk en vuil van onbekende afkomst op de rok. Het
was niet eens haar jurk, maar het was het enige wat ze had in deze wereld.
Bane bracht de strook smaragdgroene stof naar haar hoofd en Lily stopte zijn arm.
“Wat ben je van plan?” vroeg ze achterdochtig.
“Je blinddoeken.”
“Waarom?”
Bane zuchtte, alsof het vreemd was dat ze wilde weten waarom een bijna onbekende haar
midden in het bos wilde blinddoeken.
“In de plaats waar we naartoe gaan wonen mensen die… liever niet gevonden willen
worden. Ik neem bijna nooit iemand daar mee naartoe en ik heb liever niet dat jij weet hoe je
er kan komen.”
“Ik zal er echt niemand over vertellen,” zei Lily snel. Ze zag het niet echt zitten om
geblinddoekt door het bos te lopen.

62
 “Hoe weet ik dat je te vertrouwen bent?’ kaatste Bane haar eerdere vraag naar haar terug.
Zijn grote lichtblauwe ogen schitterden van leedvermaak. “Luister, of je laat mij de blinddoek
bij je om doen en komt mee, of onze wegen scheiden zich hier. Aan jou de keus.”
“Oké dan,” zuchtte Lily met tegenzin.
Bane bond de strook stof over haar ogen om haar hoofd heen en Lily zag niets meer. Hij
pakte haar hand stevig vast en begon verder te lopen. Lily liep aarzelend mee.
“Ik laat je heus nergens tegenaan lopen,” hoorde ze naast zich. “Alhoewel, het zou wel
grappig zijn…”
“Nou, heel grappig,” zei ze snibbig.
De vele gebeurtenissen van de afgelopen dagen begonnen zijn tol te eisen. Lily was moe,
alles deed zeer en ze was bang. Bang voor wat er nog allemaal zou gebeuren voordat ze
eindelijk weer thuis was. En een beetje angstig wat Bane betrof. Ze had Alastair blindelings
vertrouwd toen ze uit het portaal kwam en dat had haar bijna haar leven gekost. En nu ging
ze met een rover en huurmoordenaar mee… hij was niet eens aardig, wat Alastair wel geweest
was in het begin. Maar ja, dat was allemaal gespeeld. De botheid van deze rover leek wel echt
te zijn. Hopelijk was alles wat hij zei ook waar.
Na een tijd van stilte vroeg Bane opeens: “Waar kom je eigenlijk vandaan? En waarom hield
Nox je gevangen?”
Hoewel het haar niet zou moeten verbazen dat Bane dit vroeg, overvielen de vragen Lily
toch. “Ik kom uit Bruogh,” zei ze impulsief. Het was de eerste plaatsnaam die bij haar opkwam,
die enige die ze had kunnen onthouden. Ze wilde de rover niet vertellen waar ze echt vandaan
kwam. Hij zou kunnen denken dat ze gek was en besluiten haar achter te laten, of misschien
zou hij er misbruik van willen maken, zoals Alastair gedaan had. “Alastair dacht dat ik een
magiër was en heeft me daarom ontvoerd. Hij geloofde me niet toen ik zei dat ik geen magiër
ben.”
“Ja, die lui van De Broederschap hebben een hekel aan magiërs. Ben je een magiër?”
“Nee. Was jouw vriend er een?”
“Nee,” antwoordde Bane. Hij hield nog steeds Lily’s hand vast en nu ze merkte dat hij haar
nergens tegenop liet lopen of liet struikelen werden haar passen wat minder onzeker. “Hij had
een relatie met een magiër. Dat was voor die engerds voldoende om hem om te brengen.”
Zijn toon was bitter en het leek Lily niet het juiste moment om hem erop te wijzen dat voor
hem geld genoeg was om iemand om te brengen.
Plotseling klonk er gegrom.
“Wat was dat?” vroeg Lily paniekerig.
“Sssst!”
Ze voelde hoe Bane haar bij beide schouders pakte en een stukje opzij duwde. Toen voelde
ze een boomstam tegen haar rug en ze bracht haar hand omhoog naar haar gezicht om de
blinddoek weg te trekken. Bane pakte haar pols voordat haar hand zijn doel bereikte en bracht
haar arm weer omlaag.
“Je weet wat we afgesproken hebben,” zei hij zacht. “Blijf hier staan.”
“Maar –”
“Verdomme, doe gewoon eens wat je gezegd wordt!”
Ze hoorde meer gegrom, dichterbij dit keer, en het geschraap van metaal. Dat was
waarschijnlijk Bane die zijn beide zwaarden uit hun houders trok. Het geschuifel van voeten

63
en poten, gesnuif en gehijg. Het was eng om al deze geluiden te horen en niet te kunnen zien
wat er aan de hand was. Lily hoopte maar dat Bane goed was in zijn werk.
“Kom dan, beestjes, ik heb niet de hele dag.” Hij klonk niet bang maar juist zeker van
zichzelf, wat Lily ook meer vertrouwen gaf. Het feit dat hij over ‘beestjes’ sprak, meervoud,
was dan weer wat minder geruststellend.
Wat volgde was een mix van veel gegrom en gejank, geschuifel en het zingen van zwaarden
die door de lucht sneden, Bane die af en toe “ha!” riep en het happen van tanden en krassen
van nagels over de grond. Na een tijdje klonken er een aantal ploffen en was het stil.
“Meneer Bane?” vroeg Lily aarzelend.
“Ja ja, ik ben er nog. Kom, we gaan verder, het wordt laat en ik heb zin in whisky.”
“Wat waren het?”
“Oh, gewoon wat wolven.” Hij klonk achteloos, alsof het hem dagelijks overkwam.
Hij pakte haar hand en ze liepen verder. Het was inmiddels stiller in het bos, de vogels
zongen niet meer. Wel klonk er hier en daar het gekwaak van kikkers en getjirp van krekels.
De avond was gevallen. Na korte tijd stopte Bane.
“Wacht even.”
Hij liet haar hand los en ze hoorde hem op een houten ondergrond stappen. Een houten
trap misschien? Waren ze bij zijn huis aangekomen?
Plotseling sloten zijn grote handen zich stevig om haar middel en tilde hij haar op. Lily gilde
van schrik. Ze voelde dat ze op een schommelende ondergrond werd neergezet.
“Stel je niet zo aan,” mopperde Bane. “Je kunt gaan zitten, voorzichtig, voorzichtig, anders
val je in het water.”
Ze waren dus op een boot. Lily zakte op haar knieën en voelde voorzichtig achter zich, tot
ze een houten bankje voelde. Zo te voelen was het een klein houten bootje, een roeibootje
waarschijnlijk. Ze hoorde hoe de rover iets losmaakte en voelde de boot bewegen. Al snel
klonk het geplens van roeispanen in het water.
Lily sloeg haar armen om zich heen. Ze had er spijt van dat ze er niet aan had gedacht om
de mantel van Alastair mee te nemen. Nu had ze alleen maar haar kapotte vieze jurk en geen
geld. Ze vroeg zich af wat er in deze wereld als munteenheid gold. Aan Bane kon ze het niet
vragen aangezien ze niet wilde dat hij wist waar ze vandaan kwam. Hij had haar dan tot nu toe
geholpen maar hij bleef een crimineel. Niet bepaald een type dat je in vertrouwen zou kunnen
nemen, dacht ze.
Na wat lang genoeg was om koud tot op het bot te worden terwijl ze in de boot zat botste
de boot zacht ergens tegenaan.
“Zo, we zijn er,” zei Bane.
Lily voelde hoe hij de blinddoek achter haar hoofd losknoopte en kon plotseling weer zien.
Ze knipperde met haar ogen.
“Welkom in Mistwater. Als je ook maar iemand over deze plaats vertelt snij ik je tong eruit,”
zei Bane on-ceremonieus.
“Ik vertel niemand wat, ik beloof het,” zei Lily snel.
Ze stapte voorzichtig uit de boot en op de steiger, waar Bane de boot al aan een paal
vastgelegd had met een touw. Het was inmiddels donker en met moeite kon ze een lange
houten steiger onderscheiden die uitliep in verscheidene korte steigers. Aan de steigers waren
enkele houten woonboten vastgemaakt, en er stonden ook een aantal houten huizen op

64
palen. Het was als het ware een klein dorpje dat precies in het midden van een gigantisch
meer op palen gebouwd was. Ze schatte dat er zo’n twintig woningen waren. Het was een
flink eind naar de kant van het meer, vanaf welke kant van het dorpje je het ook bekeek. Het
was dus alleen mogelijk om er met een boot te komen, tenzij je zin had om nat te arriveren.
Overal om het meer heen stonden treurwilgen, die als een natuurlijke omheining werkten. Ze
kon zich voorstellen dat het zonder blinddoek al moeilijk was om deze plek te vinden als je
niet wist waar je naar zocht.
Bane ging haar voor over de steigers, die als het ware dienden als een pad tussen de
verschillende, soms krakkemikkig gebouwde huizen en boten. Hij liep snel en Lily moest
opnieuw moeite doen om hem bij te houden. Her en der hingen of stonden lantaarns, zodat
bij het schemerlicht nog enigszins te zien was waar je naartoe ging.
“Hé, Ludo!” klonk het van opzij.
Bane hief zijn hand op als groet maar keek niet op en vertraagde zijn pas niet.
“Sta je nou al zo lang droog dat je een mokkel hier mee naartoe neemt?” riep dezelfde man
lachend. “Dat is niks voor jou!”
Bane bleef plotseling staan en draaide zich om.
“Alsof ik daarvoor iemand zou meenemen hier naartoe. Bemoei je met je eigen zaken, Ori.”
“Oké, oké.”
Lily voelde zich enigszins ongemakkelijk en staarde naar de grond. Toen Bane zich
omdraaide en verder liep volgde ze hem snel. Hij bleef staan bij een redelijk grote woonboot.
De houten boot was rechthoekig, had twee verdiepingen en zelfs een kleine veranda.
Bane liep over een plank naar de boot en opende de deur, die niet op slot zat, en liep naar
binnen. Hij trok zijn lange leren jas uit en hing deze aan een haakje aan de muur, evenals zijn
zwarte hoed.
“Ben je niet bang dat iemand je huis leegrooft als je weg bent?” vroeg Lily, die hem volgde.
“Rovers stelen niet van elkaar,” antwoordde Bane, terwijl hij hier en daar een kaars
aanstak.
Toen er eenmaal genoeg licht was zag Lily een woonkamer die bestond uit houten muren
en vloeren. Op de grond lag wat leek op een berenvacht en er stond een houten, deels met
stof bekleedde bank en hetzelfde soort stoelen. De woonkamer was knus en gezellig, wat ze
niet van Bane verwacht had. Aan de andere kant kende ze de rover nauwelijks.
Bane liep naar een kleine keuken, die afgescheiden werd van de woonkamer door een
houten bar. Aan de bar stonden enkele barkrukken. Hoewel bijna alle meubels net zoals bij
Alastair van hout waren, was alles in Bane’s huis onbewerkt en ongelakt. Lily vermoedde dat
de rovers in dit dorp alles wel eens zelf gemaakt konden hebben.
“Ga zitten,” zei Bane, en hij gebaarde naar de bar. Zelf liep hij de keuken in en pakte een
fles met goudkleurige vloeistof die op het aanrecht stond. Zonder te vragen of Lily wat wilde
drinken schonk hij een riante hoeveelheid van de vloeistof, waarvan Lily zeker wist dat het
alcohol bevatte, in twee kristallen glazen. Hij zette een van de glazen met een klap voor Lily
neer. “Drink. Je ziet eruit alsof je het nodig hebt.”
Lily had al bijna twee dagen niets gegeten of gedronken. Ze had honger en dorst, ze had
het koud, ze was bang en moe en alles deed zeer. Alcohol was vast niet het meest verstandige
om te nuttigen op dit moment, maar vanwege alles wat er gebeurd was kon dat haar niet
schelen en ze nam een grote slok. Het bleek whisky te zijn.

65
 Lily had nooit zo van sterke drank gehouden, maar op dat moment genoot ze van het
branderige gevoel dat door haar keelgat ging en de verwarmende gloed kort daarna.
Bane nam ook een flinke slok en ging tegenover haar zitten. Hij keek even naar haar en zei
toen: “Om te voorkomen dat we straks delen van je moeten gaan amputeren is het verstandig
om de wonden schoon te maken.”
Lily vroeg zich af of de norse man eigenlijk wel nadacht voordat hij wat zei. Waarschijnlijk
niet.
“Ik denk het ook.” Ze voelde aan haar wang, die nog steeds pijn deed en bultig aanvoelde.
Ze had sinds haar gevangenschap niet meer in de spiegel gekeken maar kon zich wel ongeveer
voorstellen hoe ze eruit zag.
“Ik zal zo Doc even halen,” zei Bane, die zijn nu al lege glas met een klap op de houten bar
neerzette.
“Hebben jullie hier een dokter?’ vroeg Lily verbaasd. Ze had niet verwacht dat er een arts
in het in elkaar getimmerde roverskwartier zou wonen.
“Dat was hij vroeger,” zei Bane. Hij vertelde er niet bij wat de dokter nu deed, en Lily wilde
het eigenlijk ook niet weten.
“Drink,” herhaalde hij, en hij stond op en liep door de woonkamer naar buiten.
Kort daarna kwam hij terug met een oudere man, die een bruine leren tas droeg. Zijn grijze
lange haar was in een staartje gebonden en hij had brede bakkebaarden die tot bijna aan zijn
kin reikten. Zijn bruine ogen keken Lily vriendelijk aan.
“Galvyn Mullen,” zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak. “Maar iedereen noemt me Doc.”
“Lily Adams,” zei Lily en schudde zijn hand.
Doc tilde haar kin zachtjes omhoog en keek naar haar gezicht. Vervolgens gleden zijn ogen
over de verschillende bloedvlekken op haar groene jurk.
“Zo te zien is er behoorlijk wat met je gebeurd,” zei hij, terwijl hij de mouwen van zijn witte
blouse opstroopte. Hij draaide zich om naar Bane, die enigszins nutteloos naast hem stond.
“Wat privacy zou fijn zijn. Vais zocht je, dit is een mooi moment om hem even op te zoeken.”
“Zeg, dit is mijn huis hoor,” mopperde Bane, maar hij liep toch naar buiten.
“Je hebt zijn humeur niet verbeterd,” grinnikte Doc, terwijl hij zijn leren tas opende en erin
begon te rommelen. Hij haalde er wat linnen doekjes en glazen flesjes uit, die hij naast elkaar
op de houten bar zette.
“Hoezo?” vroeg Lily. “Is hij niet altijd zo?”
“Soms.” Doc wijdde er verder niet over uit. Hij draaide een van de flesjes open en er
verspreidde zich een lucht die verdacht veel naar alcohol rook. Hij begon zacht over Lily’s
gezicht te vegen. “Je ziet er niet fraai uit, maar het lijkt allemaal niks ernstigs te zijn. Alles zal
met een paar dagen wel genezen. Heb je nog meer verwondingen?”
Zonder iets te zeggen stroopte Lily haar linkermouw op. De drie diepe krassen zaten vol
met opgedroogd bloed, evenals de rest van haar onderarm.
“Oh jee,” zei Doc, enigszins geschrokken. “Wie heeft je dat aangedaan? Was het Nox? Ik
weet dat Ludo naar zijn huis ging om Flynns zwaard te halen. Ik zei nog dat hij niet alleen moest
gaan maar natuurlijk luisterde hij weer niet. Samenwerken is niet zijn sterkste kant, hij doet
het liefst alles alleen.” Hij leek meer tegen zichzelf te praten dan tegen Lily.

66
 “Het was inderdaad Alastair,” antwoordde Lily, ook al leek Doc niet echt een antwoord op
zijn vraag te verwachten, verdiept als hij was in het schoonmaken van Lily’s onderarm. “Hij
dacht dat ik een magiër was en heeft me gemarteld.”
“Hmmm, je bent er nog licht vanaf gekomen,” mompelde Doc. “Je hebt het overleefd, dat
is al heel wat.”
Hoewel Lily lichamelijk allerminst voelde dat ze er licht vanaf gekomen was, wist ze dat hij
gelijk had. Ze had geluk gehad en was ontsnapt. Het had heel anders kunnen uitpakken. De
alcohol prikte in haar wond en ze klemde haar lippen op elkaar om geen geluid te maken.
“Ik kan niet garanderen dat dit geen litteken wordt,” zei Doc, terwijl hij een ander flesje
opendraaide. De witte zalf die erin zat smeerde hij op de wonden. Het voelde verkoelend aan.
“Maar ik verwacht wel dat het goed geneest.”
Het idee dat de drie krassen een litteken zou vormen dat haar voor de rest van haar leven
zou herinneren aan wat Alastair met haar gedaan had bezorgde Lily een verdrietig gevoel, dat
ze meteen probeerde te onderdrukken, zichzelf nogmaals eraan herinnerend dat het veel
erger had kunnen zijn.
“Vergeef me dat ik het zeg, maar een bad kun je ook wel gebruiken. Je moet dan alleen
zorgen dat je arm niet nat wordt,” zei Doc vriendelijk nadat hij haar arm verbonden had.
“Wacht hier maar even, dan vul ik Ludo’s bad.”
“Vindt hij dat wel goed?” vroeg Lily, die geen zin had in een uitbrander van de norse rover.
“Ach, hij moet niet zeuren,” zei Doc glimlachend. “Hij heeft je mee naar huis genomen dus
dan kan dit er ook nog wel van af.”

Derrek Vais, een smokkelaar, had Ludovic Bane inderdaad willen spreken maar het was niets
wat niet tot de volgende dag had kunnen wachten. Het nieuws dat Ludo een jonge vrouw mee
had genomen naar het geheime roverskwartier was natuurlijk al snel door het dorpje op het
water gegaan.
“Wie is ze?” vroeg Derrek zodra Ludo binnen was. Hij was een kleine man van in de dertig
met kort blond haar en een stoppelbaardje. Twee gouden oorringen sierden beide oren.
“Geen idee,” antwoordde Ludo. “Ik vond haar bij Nox. Ik heb overwogen haar achter te
laten maar ze kwam nogal hulpeloos over.”
“Niks voor jou,” zei Derrek, terwijl hij een bord met eten naar Ludo toeschoof over de
houten tafel waaraan hij zat.
“Ja, ja,” mopperde Ludo, die met een zucht plaatsnam tegenover Derrek en aan zijn
avondeten begon. “Ze heeft beloofd haar mond te houden.”
“Daar gaat het me niet om,” zei Derrek met twinkelende ogen. “Het is meer…” Hij aarzelde
even en ging toen verder, aangemoedigd door Ludo’s stilte. “De laatste jaren ben je wat
harder geworden.”
“We zijn criminelen, Derrek,” gromde Ludo tussen twee happen door. “Wat had je dan
verwacht, dat ik her en der mensen ga redden en heldendaden ga verrichten?”
“Nee,” gaf Derrek toe. “Maar niet alles is altijd zwart-wit, Ludo. Of goed of slecht. Vroeger
stak er ook wel eens een nobele daad tussen de rest van je activiteiten. En nu je haar geholpen
hebt zie ik toch een glimp van de Ludovic Bane van vroeger, voordat je De Baron genoemd
werd.”

67
 “Hmpf.” Ludo had zijn bord al bijna leeg. “Ik twijfel nog of ik haar laat blijven. Ik heb het
gevoel dat er iets met haar is.”
“Wat dan?” Derrek schoof een kelk met water Ludo’s kant op.
“Ik weet het niet. Ze komt niet hier vandaan, dat weet ik zeker.” Ludo pakte de kelk en
slokte in één keer de helft van de inhoud naar binnen.
“Je kan haar er niet nu uit gooien. Het is donker, ze zou waarschijnlijk niet eens weten waar
ze naartoe moest,” zei Derrek. “Laat haar in elk geval vannacht blijven en geef haar wat te
eten. Ze zag eruit alsof ze dat wel kon gebruiken. Hier, ik heb nog zat over.” Hij pakte een
nieuw bord en begon daar eten op te scheppen.
“Prima,” zei Ludo, die Derreks handelingen met zijn grote lichtblauwe ogen volgde. “Ik zal
haar vannacht laten blijven. En ik wil weten wat er precies gebeurd is. Als haar verhaal me niet
aanstaat kan ze morgen vertrekken.”

Doc had Lily een witte blouse en bruine stoffen broek te leen gegeven, zeggend dat zijn kleding
beter zou passen dan de kleding van de veel langere en forsere Bane. Ook nu had Lily de pijpen
van de broek en de mouwen van de blouse een aantal keer op moeten rollen en ze voelde zich
belachelijk lomp na een week lang elegante jurken gedragen te hebben. Maar het was heerlijk
om weer schoon te zijn en schone kleding aan te hebben, het zorgde ervoor dat ze zich weer
enigszins menselijk voelde. Toen Bane terug kwam van zijn afspraak met een bord met kip,
broccoli en aardappels in zijn handen werd dat gevoel versterkt.
Hoewel hij behoorlijk had opgeschept at Lily haar bord helemaal leeg.
“Bedankt, dat had ik echt nodig,” zei ze, en dronk haar mok met water leeg.
“Geen dank,” zei Bane. Hij ruimde het servies op en schonk twee nieuwe glazen whisky in.
Hij ging weer tegenover haar zitten en leunde met zijn ellebogen op de bar, vingers
ineengestrengeld. Hij had de mouwen van zijn donkergroene blouse opgestroopt en om zijn
vingers zaten verschillende ringen. De opvallendste was een zilveren ring met een rode
edelsteen. Sommigen waren vast ook door hem gestolen, dacht Lily.
“Dus je komt uit Bruogh?” vroeg hij.
“Ja,” loog Lily. Ze hoopte maar dat hij niet te ver door zou vragen, want met de weinige
kennis die ze had opgedaan over deze wereld zou ze haar verhaal niet lang geloofwaardig
kunnen houden. Haar angst was helaas terecht.
“Dan ken je Darion zeker wel?”
“Euh, nee.” Lily nam een grote slok whisky en dacht snel na. “Ik woon er nog niet zo lang.”
“Oh, waar kom je vandaan dan?” vroeg Bane. Het viel Lily op dat hij verschillende dunne
vlechten en kralen in zijn lange zwarte haar had.
“Waarom wil je dat eigenlijk allemaal weten?” Ze besloot dat aanval de beste verdediging
was.
“Omdat ik helemaal niet geloof dat je uit Bruogh komt,” antwoordde Bane. Hij nam een
slok whisky en vervolgde: “Je gedraagt je niet als iemand uit deze streek. Je weet de weg in
het bos niet eens te vinden en ik weet dat de meeste vrouwen hulpeloos zijn maar jij slaat
echt alles. Je bent een stuk kleiner en tengerder dan de meeste mensen uit Noordelijk Myr.
Daarnaast kan ik je accent niet eens plaatsen. Ik vermoed dat je uit een ander land komt,
misschien zelfs uit een ander werelddeel. Dat je daar over liegt vind ik echter verdacht.”

68
 Lily wist niet wat ze moest zeggen. Ze nam opnieuw een flinke slok, alsof ze letterlijk moed
wilde indrinken, en zei toen: “Het gaat je niets aan waar ik vandaan kom.”
“Oh nee?” Bane trok een wenkbrauw op. “Ik heb je gered en hierheen gebracht, en toch
heb je tegen me gelogen. Wat houdt me tegen om je niet Mistwater uit te zetten? Ik wed dat
je het nog geen twee dagen uithoudt in je eentje.” Zijn zware stem klonk hard.
Lily wist dat hij gelijk had. Maar als ze iemand zou moeten kiezen om haar vreemde verhaal
aan te vertellen zou de wrede rover niet haar eerste keus zijn. Wat als hij dacht dat ze gek was
en haar eruit zette, zo het meer in?
“Oké, ik was niet helemaal eerlijk en dat spijt me,” zei ze. “Ik heb wat problemen waar ik je
liever niet bij betrek.”
Dit leek alleen maar de nieuwsgierigheid van de rover te wekken. “Oh ja, wat voor
problemen dan?”
“Daar heb ik het liever niet over.”
“Luister, of je vertelt me wat er aan de hand is, of je kunt vertrekken,” zei Bane bot.
“Dan klop ik wel bij Doc aan,” zei Lily. “Hij lijkt me een stuk begripvoller dan jij.”
Bane rolde met zijn grote ogen en pakte de fles whisky. “Daar zou je wel eens gelijk in
kunnen hebben. Doc is altijd al een softie geweest.” Hij schonk voor hen beiden nog een flink
glas in.
Lily was geen sterke drank gewend en bovendien was ze ontzettend moe. Dat was
waarschijnlijk de reden dat ze zich na twee glazen whisky al wat licht in haar hoofd begon te
voelen, maar toch nam ze een slok van haar derde glas. De drank zorgde er namelijk ook voor
dat ze zich voor het eerst in tijden een beetje goed voelde.
Buiten begon het flink te waaien en af en toe schommelde de woonboot een beetje. Regen
tikte tegen de ramen.
“Dus iedereen hier is een rover?” vroeg ze, terwijl ze met haar armen op de tafel leunde.
Ze had het ook voor het eerst sinds uren weer lekker warm.
“Niet iedereen,” antwoordde Bane. De drank leek geen effect op hem te hebben. “Maar
iedereen hier wordt wel gezocht vanwege het een of ander.”
“Waarom verzamelen jullie je allemaal bij elkaar?” Lily nam nog een slok. Ze begon whisky
lekker te vinden. “Als de premiejagers of wie dan ook een van jullie vinden, vinden ze jullie
allemaal.”
“Klopt. Maar als er één iemand hier wordt opgepakt, verdedigen we diegene met z’n allen.
Dat hebben we zo afgesproken. Daarnaast kan ik elk moment vertrekken met mijn woonboot
als dat nodig is.” Bane keek Lily scherp aan. “Waarom vertel ik dit eigenlijk? Je vertelt mij ook
niets.”
“Ach, je zou me toch niet geloven,” mompelde Lily, nadat ze haar glas had leeggedronken.
Zonder iets te zeggen schonk Bane haar glas weer vol en ze nam meteen weer een slok.
“Waarom zou ik je niet geloven?” vroeg hij na een tijdje.
“Omdat het… raar is,” zei Lily. De woorden kwamen er een beetje lispelend uit. Ze had het
vermoeden dat ze behoorlijk aangeschoten was en dat ze op het punt stond teveel te
vertellen.
“Als je het nou gewoon eens vertelt kan ik je misschien wel helpen,” zei Bane rustig. Hij had
zijn glas al even niet meer aangeraakt.

69
 “Oké…” Lily speelde met haar glas. “Maar je moet me beloven dat je me er vannacht niet
uitgooit omdat je denkt dat ik gek ben.”
“Beloofd.”
“Kan ik wel vertrouwen op het woord van een chagrijnige moordende rover?” Lily grinnikte.
Ze voelde zich melig en had vaag het idee dat wat ze ging doen niet verstandig was, maar ze
wuifde dat gevoel snel weg. Erger dan dit kon het toch niet worden.
“Als ik mijn woord geef hou ik me daaraan.”
“Oké oké, niet zo serieus hè…” Lily nam nog een slok en zette het glas harder op de bar dan
haar bedoeling was. “Ik kom uit een andere wereld.”
“Wat?” zei Bane ongelovig. Zijn hand sloot zich om zijn glas, maar hij dronk niet.
“Oh, misschien moet ik het hele verhaal vanaf het begin vertellen.”
“Ja, doe dat eens,” zei de rover geamuseerd.
“Ongeveer een week geleden kocht ik een schilderij. Het was een heel mooi schilderij van
een bos, met bomen en struiken en planten en vogels en water… alles was groen en levensecht
en –”
“Oké, en wat gebeurde er toen?” viel Bane haar in de reden. Hij had die dag blijkbaar niet
het geduld voor dronken afdwalingen.
“Nou, thuis hing ik dat schilderij aan de muur en omdat het erg zo echt uit zag raakte ik het
aan. Dat was heel stom, want ik werd erdoorheen gezogen, deze wereld in.” Lily moest lachen.
“Ik kwam in een bos terecht dat er precies zo uitzag als die zoals op het schilderij. Ik werd
aangevallen door zo’n griezel, euh, hoe heten die ook alweer? Een Daktor! Alastair kwam als
een prins zonder wit paard aangerend en redde me van de Daktor.”
“Nox redde je?” vroeg Bane verrast.
“Ja. Maar dat was allemaal een dekmantel. Is er nog whisky?”
“Natuurlijk.” Bane schonk opnieuw haar glas vol.
“Ik was een beetje gewond en hij nam me mee naar huis. Hij zei dat hij me kon helpen om
weer naar mijn eigen wereld te komen, maar dat was allemaal gelogen. Hij dacht dat ik een
magiër was omdat ik door het portaal kwam en wilde informatie ergens over. En hij wilde me
uiteindelijk ombrengen. De eerste paar dagen was hij aardig tegen me en toen ontdekte ik die
kelder waar jij me vond.”
“Zo te horen tuimel je van het ene ongeluk in het andere,” merkte Bane droog op.
“Nogal ja.”
“Het klinkt eigenlijk te vreemd om waar te kunnen zijn.” Bane dronk zijn glas leeg.
“Ik wist dat je me niet zo geloven,” zei Lily. Haar ogen brandden en ze had het gevoel dat
ze dagen zou kunnen slapen.
“Dat zei ik niet,” zei Bane. “Ik twijfel nog. Ik weet dat er met magie een hoop mogelijk is.
En het zou wel een hoop verklaren.”
Lily speelde met haar glas. Ze wist dat ze inmiddels dronken was. Plotseling schoot haar te
binnen dat dat wel eens zijn bedoeling kon zijn.
“Hé, je hebt me dronken gevoerd zodat ik je alles zou vertellen!”
“Klopt.” De rover leek geen spijt te hebben. “En het was verdomd makkelijk. Drink je altijd
zoveel?”
“Alleen wanneer ik in een andere wereld beland, vervolgens wordt vastgehouden en
gemarteld door een moordenaar en mijn redder een andere moordenaar blijkt te zijn.”

70
 Bane hief zijn glas op. “Proost.”
Lily hief haar glas op en nam nog een slok. “Geen idee wat ik nu moet doen. Alastair heeft
waarschijnlijk over het meeste gelogen om mijn vertrouwen te winnen, maar een magiër
vinden om te vragen of die misschien weet hoe ik terug kan komen lijkt me geen slecht idee.”
“Misschien kan ik je daarbij helpen,” zei Bane tot haar verrassing.
“Waarom zou je me helpen? Je komt niet bijzonder behulpzaam over.” Het was eruit
voordat ze het wist.
“Ik heb zo mijn redenen. Bovendien heb je weinig keus.”
“Klopt. Bedankt,” zei ze met enige tegenzin.
“Er zijn niet veel magiërs hier,” zei Bane. Hij leegde zijn glas. “Ik ken er maar één, Dronken
Barney. We zullen hem morgen opzoeken.”
“Mijn enige kans om thuis te komen is hulp van een huurmoordenaar en iemand die
Dronken Barney heet? Geweldig.”
“Het is in jouw geval altijd nog beter dan wanneer je op jezelf aangewezen bent.”
Lily zuchtte. “Ik ben moe.” Ze legde haar hoofd op haar armen.
“Het wordt ook tijd dat je naar bed gaat.” Bane pakte de fles en de twee lege glazen en
zette deze op het houten aanrecht. Hij draaide zich om. Lily lag met haar hoofd op de bar te
slapen.

71
 Hoofdstuk 7

De Dronken Magiër

Toen Ludo de volgende ochtend opstond lag Lily nog te slapen. De rover had zijn bed niet
willen afstaan, maar hij had Lily wel van de kruk gehesen nadat ze aan zijn houten bar in slaap
gevallen was, en haar op de bank gelegd. Ze was niet eens wakker geworden. Het verbaasde
de rover dat iemand zo diep kon slapen dat ze niet eens wakker werd wanneer ze werd
opgetild. Hij sliep altijd met één oog open, gevaar kon immers elk moment opduiken. Maar ze
had een hoop gedronken en dat speelde ongetwijfeld mee, redeneerde hij.
Ludo deed geen moeite om geen geluid te maken en stommelde de houten trap af, die ook
wanneer iemand rustig liep al kraakte. Hij wierp een blik in de woonkamer. De jonge vrouw
was zo te zien nog niet wakker. Hij aarzelde even en draaide zich toen om.
Hij liet zijn lange leren jas aan de kapstok hangen en trok de voordeur open. Hoewel het
meer bedekt was met een laag mist zo dik dat je geen hand voor ogen zag, liep hij zonder
aarzelen over de steigers, precies wetend waar ze begonnen en eindigden. Hij had deze weg
immers al honderden keren gelopen. Hier en daar was het zwakke schijnsel van een lantaarn
te zien.
Doc, het doelwit van Ludo’s vroege ochtendwandeling, woonde in een klein huis op palen,
twee steigers van Ludo’s eigen woonboot af. Ludo klopte op zijn voordeur en deed de deur
open nadat Doc iets onverstaanbaars geroepen had.
“Morgen, Doc.”
“Goedemorgen,” zei de oudere man. Hij zat aan een kleine keukentafel en las een boek
terwijl hij een kop koffie dronk. “Koffie?”
“Graag.” Ludo pakte een houten stoel en ging tegenover Doc zitten. “Wat ben je aan het
lezen?”
“Een boek over geneeskunde met kruiden,” zei Doc. Hij stond op en schonk koffie in een
stenen mok. “Het is erg interessant.”
“Hmpf,” was het enige antwoord.
“Ik moet toch een beetje bij blijven voor het geval ik jullie weer eens op moet lappen,” zei
Doc grinnikend. Hij zette de mok voor Ludo neer en ging weer zitten. “Waar is het meisje?”
“Die ligt nog te slapen.”
“Vandaar dat je mij eert met je stralende aanwezigheid?” Doc keek Ludo geamuseerd aan
en lachrimpeltjes verschenen rond zijn vriendelijke bruine ogen.
“Nou ja, ik voelde me een beetje… ongemakkelijk,” gaf Ludo met tegenzin toe. Doc had
dingen altijd snel door. Soms iets te snel, wat Ludo betrof. Hij nam een slok koffie en
vervolgde: “Ik ben het niet gewend om bezoek te hebben.”
“Ergens verbaast het me dat ze er nog is,” zei Doc. “Heeft ze je verteld hoe ze bij Nox
terechtkwam?”
“Ja. Het is een nogal ongeloofwaardig verhaal?”

72
 “Oh, wat heeft ze gezegd dan?” vroeg Doc nieuwsgierig. Hij had zijn boek inmiddels
dichtgeslagen en Ludo had zijn volledige aandacht.
Na een korte aarzeling vertelde Ludo de oudere man alles wat Lily hem verteld had. Doc
luisterde aandachtig en zei geen woord.
“Dat is inderdaad nogal ongewoon,” beaamde Doc, toen Ludo uitverteld was. Hij nam een
slok van zijn inmiddels koude koffie en trok een gezicht.
“Ja, nogal,” gromde Ludo. “Maar het zou waar kunnen zijn. Ik heb er weinig verstand van
maar ik heb wel het een en ander gehoord over magiërs met hun portalen.”
Doc knikte en staarde een tijdje nadenkend voor zich uit. “Ik geef haar het voordeel van de
twijfel,” zei hij toen. “Ik zie ook niet in waarom ze, als ze al zou willen liegen, zo’n fantasievol
verhaal zou verzinnen.”
“En als blijkt dat ze toch liegt kunnen we haar altijd nog ombrengen,” zei Ludo, de
berispende uitdrukking van Doc negerend. Docs criminele praktijken beperkten zich tot het
smokkelen van medicijnen en alcohol, en hij had een hekel aan moorden. Het was een klein
wonder dat de twee mannen bevriend waren. “Ik ga straks met haar naar die ene magiër die
meestal in die kroeg in Dour rondhangt.”
“Dronken Barney?”
“Ja, ken jij nog meer alcoholistische magiërs dan?”
“Nee. Maar denk je echt dat hij zou kunnen helpen? Die vent is geloof ik in jaren niet meer
nuchter geweest.”
“Ik zou niet weten wat we anders zouden moeten doen.” Ludo streek over zijn zwarte
baard. “Er moet toch een manier zijn om haar terug kunnen sturen door zo’n zelfde soort
portaal naar haar wereld.”
“Als het allemaal klopt wat ze zegt is er vast een manier,” beaamde Doc. Hij keek de
zwartharige rover aan. “Waarom wil je haar eigenlijk helpen? Ik had eerder verwacht dat ze
inmiddels al vertrokken zou zijn, laat staan dat je met haar naar die magiër gaat zoeken. Ik heb
je nog nooit hulp zien bieden aan een vreemde.”
“Mijn hulp is niet helemaal onbaatzuchtig,” zei Ludo en hij grijnsde boosaardig. “Ik heb haar
wat horen vertellen over die andere wereld. Wie weet valt er wel wat te halen.”
“Ah, dat verklaart het,” glimlachte Doc. “Maar je doet haar toch geen kwaad, hè Ludo?”
“Ik had kunnen weten dat zo’n klein ding met haar grote ogen jou zo snel om haar vinger
kon winden,” zei Ludo hoofdschuddend. “Ik heb geen reden om haar wat te doen, maak je
niet druk. Ze lijkt eerder een gevaar voor zichzelf te zijn dan dat ik dat voor haar ben.”
“Je weet niet hoe het in haar wereld is,” zei Doc op redelijke toon. “Misschien is het daar
heel anders als hier, en hoeft ze zich nooit te verdedigen.”
“Nee, dat klopt,” gaf Ludo toe. “Je houdt je mond over wat ik je allemaal verteld heb, oké?”
“Natuurlijk.”
“Mooi. Is er ook ontbijt of heb je alleen maar koffie?”

Lily sliep maar liefst tien uur achter elkaar voordat ze aan het eind van de ochtend wakker
werd. Ze opende haar ogen en ging langzaam overeind op de bank zitten. Ze kon zich niet
herinneren dat ze daar zelf was gaan liggen, Bane moest haar daar neergelegd hebben. Aan
de ene kant verbaasde het haar dat hij haar niet slapend aan de bar had achtergelaten, maar
ze was blij dat hij dat niet gedaan had. Haar ledematen, die gisteren nog veel pijn gedaan

73
hadden van het liggen op het houten blok en de marteling door Alastair, voelden na de goede
nachtrust een stuk beter aan.
Wat minder goed aanvoelde was haar hoofd. De vele glazen whisky van de avond ervoor
hadden duidelijk zijn tol geëist en het was alsof een team van bouwvakkers bezig was om haar
hersenen te verbouwen.
Lily stond op en struikelde bijna over de pijpen van de te lange stoffen broek die ze van Doc
geleend had. Snel rolde ze de pijpen opnieuw op en liep naar de keuken. Ze had geen idee
waar Bane was maar ze moest water hebben.
Ze zag een grote kristallen karaf staan met een doorzichtige vloeistof erin. Ze rook eraan.
Geurloos.
Snel pakte ze een kelk en schonk die tot aan de rand vol. Ze hoopte dat het ook echt water
was en niet een of ander geurloos en kleurloos drankje waar toch alcohol in bleek te zitten. Je
wist maar nooit wat ze hier hadden. Voorzichtig nam ze een slok. Het was inderdaad water,
en ze slokte de inhoud van de kelk achter elkaar naar binnen. Water had nog nooit zo lekker
gesmaakt.
Na de kelk voor de tweede keer leeggedronken te hebben liep ze naar de houden trap en
keek naar boven.
“Meneer Bane?” riep ze aarzelend.
Geen gehoor.
Lily liep de krakende trap op en deed haar best om geen geluid te maken. De houten trap
werkte echter niet mee. Misschien sliep hij nog, dacht ze. Niet dat ze het erop wilde wagen
om hem wakker te maken, maar dan wist ze in elk geval waar hij was.
De bovenverdieping bestond uit één slaapkamer en een badkamer met een tinnen badkuip,
waar Lily de avond ervoor nog in gezeten had. De deur van de slaapkamer stond open en Lily
zag een houten tweepersoonsbed waar Bane duidelijk niet meer in lag. De lakens waren aan
de kant geslagen en het zag eruit alsof de rover ’s nachts een gevecht met het linnengoed had
gevoerd.
Voorzichtig wierp Lily een blik in de badkamer, maar ook die was leeg. Ze liep weer naar
beneden en deed de voordeur open. Het kon geen kwaad om even naar buiten te gaan tot
Bane terugkwam.
Terwijl ze buiten op de stijger stond en om zich heen keek begon ze te begrijpen waarom
Mistwater zo heette. Het dorpje en het meer eromheen was bedekt met een dichte mist. De
huisjes en woonboten waren slechts schimmige figuren en ze kon de rand van het meer niet
eens zien. Voorzichtig schuifelde ze over de kader, bang om de rand te missen en in het water
te tuimelen.
“Oy, meissie!” Een groot figuur liep snel op haar af, en Lily zag pas toen hij vlak voor haar
neus stond dat het de man was die Bane gisteren met haar aanwezigheid had geplaagd. Hij
was groot en mollig en had rood haar, dat hij in een lange vlecht droeg. Ondanks de kou droeg
hij een mouwloos groen vest, dat aan de voorkant met koperen knopen die op knappen
stonden was vastgemaakt. “Pas op, het is hier ’s ochtends nogal gevaarlijk als je de steigers
niet op je duimpie kent!”
“Is het hier altijd zo mistig ’s ochtends?” vroeg Lily.
“Jep. Ik ben Ori.” De man stak zijn hand uit en Lily wilde die schudden, maar Ori bracht haar
hand naar zijn lippen en drukte een vette kus op de rug van haar hand.

74
 “Eh, aangenaam,” zei Lily, die de neiging om haar hand aan haar broek af te vegen maar
met moeite wist te onderdrukken. “Ik ben Lily.”
“Da’s een mooie naam,” zei Ori met een knipoog. “Zeg, heb je zin om een happie te eten?
Ik woon hier vlakbij…”
“Woont niet iedereen hier vlakbij?” zei Lily droog.
“Daar heb je een punt!” Ori grijnsde en Lily zag dat enkele tanden ontbraken.
Ze keek om zich heen, niet dat ze veel kon zien. “Weet je toevallig waar meneer Bane is?”
“Meneer Bane?” Ori lachte blaffend. “Zo heb ik hem nog nooit horen noemen! Dus jullie
zijn geen stelletje?”
“Nee, alsjeblieft zeg.” Lily voelde zich ongemakkelijk terwijl Ori’s lichtbruine ogen over haar
lichaam gleden. “Maar je hebt hem niet gezien?”
“Jawel, ik zag hem vanochtend. Geloof dat ‘ie even bij Doc is.” Ori sloeg een zware,
sproetige arm om Lily’s schouders. “Kom, loop effe mee, je ziet er nogal hongerig uit.”
Lily vertrouwde de roodharige reus niet echt, maar ze merkte dat ze inderdaad trek had.
Misschien was wat eten geen slecht idee, en zo kon ze mooi de tijd doden tot Bane terug was.
Ori leidde haar over de mistige steigers en stopte bij een man die aan een houten tafeltje
naast een van de aangemeerde woonboten zat te eten. Blijkbaar waren de inwoners van het
kleine dorpje wel aan het kille klimaat gewend.
“Hey, ouwe reus, is er nog wat over?”
De man keek op. Hij had de groenste ogen die Lily ooit had gezien, een perfect gevormde
kaaklijn en een rechte neus. Hij was ontzettend knap. Zijn lange roodbruine haar viel tot
halverwege zijn rug. En hij had puntoren. Dit moest een elf zijn. Alastair had dus niet over alles
gelogen.
De man glimlachte minzaam. “Schuif aan,” zei hij met zachte stem.
“Dit is Lily.” Ori wees naar Lily, alsof er nog iemand anders in de buurt was die zo kon heten.
“Loren Daell.” De elf wierp een korte blik op Lily en schoof een bord met een grote homp
bruin brood erop haar kant op. “Tast toe.”
“Dankjewel.” Lily moest haar best doen om hem niet aan te staren. Hij was zo knap dat hij
bijna vrouwelijk leek.
Ze pakte een snee brood en besmeerde deze rijkelijk met de aardbeienjam die er stond en
nam een hap. Het smaakte nog beter dan thuis, rijker, zoeter, minder bewerkt. Ori grinnikte
toen ze snel nog een snee pakte en hielp zichzelf toen ook aan eten.
“Nog nieuws?’ vroeg Ori met volle mond.
Loren wierp een snelle blik op Lily. “Nee.”
“Ach, die is wel te vertrouwen hoor!” zei Ori, alsof hij haar al jaren kende. “Ludo neemt
nooit iemand mee.”
“Zolang hij er maar geen gewoonte van maakt.”
“Ik betwijfel het. Je weet hoe hij is.” Ori werkte zijn brood in een paar happen naar binnen
en begon een tweede snee te smeren.
“Ah, eindelijk wakker?” klonk een zware stem achter Lily.
Ze draaide zich om en zag Bane op haar afkomen, met een stapel kleding in zijn handen. De
mist begon op te trekken en een waterig zonnetje worstelde zich door de wolken.
“Goedemorgen, Ludo!” Ori gaf de rover een klap op zijn schouder.

75
 “Morgen.” Bane legde het stapeltje voor Lily op tafel. “Hier, ik dacht dat je wel wat nieuwe
kleren kon gebruiken voor als we op pad gaan.”
Lily bekeek wat hij op tafel had gelegd. Het was een bruine leren broek die aan de voorkant
sloot met een leren veter die door een aantal lusjes was geregen, een witte blouse met
ingeregen bruin korset en een stoffen halflange donkerbruine jas. Het zou een stuk warmer
zitten dan de kapotte jurk of de kleding die ze van Doc geleend had.
“Dankjewel,” zei ze glimlachend tegen Bane. De kleding was zo te zien nieuw, ze had geen
idee waar Bane het zo snel vandaan had gehaald en ze dacht dat het beter was om het niet te
vragen.
“Hmpf,” zei Bane, duidelijk niet gewend om ergens voor bedankt te worden. “Hopelijk past
het.”
“Vast wel. Ik doe het meteen aan –”
“BANE!!”
Een kleine, gemeen uitziende man marcheerde over de steiger op hen af. Zijn halflange
donkerbruine haar wapperde achter hem aan, evenals zijn lange donkergroene jas. Hij stopte
vlak voor Bane en hoewel hij een heel stuk omhoog moest kijken leek dit geen indruk op hem
te maken.
“Waar is de robijn?”
“Dat gaat je niks aan.” Bane keek hem rustig aan.
“Hij is van mij!” De man spuugde de woorden zowat uit.
“Helemaal niet. Na de roof is alles eerlijk verdeeld, en de robijn is van mij.”
Loren volgde het hele tafereel zonder iets te zeggen met een ongeïnteresseerde
uitdrukking op zijn knappe gezicht. Ori kon zich echter niet inhouden.
“Kom op, Miks, je weet dat alles eerlijk verdeeld is!”
Miks sloeg met zijn vuist op tafel. Zijn kleine, bijna zwarte ogen keken Ori boos aan. “Hij is
van mij!” Hij draaide zich weer naar Bane en prikte in diens borst. “Je geeft hem onmiddellijk
aan mij, of het wordt een duel.”
“Wat lichaamsbeweging zal me goed doen,” antwoordde Bane.
“Hier krijg je spijt van!” De kleine man grijnsde, alsof hij het duel al gewonnen had.
“Wie het eerst bloedt.”
“Of in het water ligt.”
Bane trok een wenkbrauw op, maar zei niets. Hij liep met grote passen naar een andere
steiger en trok zijn twee kromme zwaarden. Miks liep driftig achter hem aan en herhaalde dit
gebaar toen hij tegenover Bane stond. Zijn zwaarden waren recht, smal en zo te zien
ontzettend scherp, als een soort overmaatse naalden.
“Vijf zilver op Ludo,” fluisterde Ori tegen Loren.
“Prima, vijf op Miks,” antwoordde de elf.
Lily keek met grote ogen naar de twee rovers. “Wie het eerst bloedt?’
“Ja, vechten tot de dood zou nogal overdreven zijn,” zei Ori laconiek. “De vorige keer heeft
Miks Ludo in het water geduwd nadat Ludo gewonnen had.”
“Kunnen ze er niet gewoon over praten?”
“Met Miks valt meestal niet te praten. Ludo heeft daar ook het geduld niet meer voor, denk
ik.” Hij verhief zijn stem. “Okay, klaar?”
De twee mannen knikten, hun ogen niet van elkaar afhoudend.

76
 “Nou, zet ‘em op!”
Bane sloeg direct toe met beide zwaarden, maar Miks pareerde net zo snel. Hij bracht één
hand richting Bane’s buik, maar Bane sloeg zijn zwaard weg. Er volgde een spel van snelle
armbewegingen en even snelle voetbewegingen. Het ene moment stapte Bane vooruit, dan
weer achteruit, bijna alsof hij aan het dansen was. Lily had niet verwacht dat zo’n grote man
zo gracieus kon zijn en moest aan de dag ervoor denken, toen hij met de wolven gevochten
had en zij bang en geblinddoekt tegen de boom stond. Ze had zo te zien niet bang hoeven zijn.
Miks pareerde elke slag en ontweek elke stoot. Omdat hij veel kleiner en tengerder was
dan Bane zou je denken dat hij een stuk sneller was. Maar Bane evenaarde hem in snelheid.
Terwijl Miks kwaad keek, alsof hij veel meer wilde doen dan alleen Bane wat laten bloeden,
droeg Bane een uitdrukking van vrolijkheid op zijn gezicht. Het was voor het eerst dat Lily hem
zag lachen.
Terwijl de twee mannen heen en weer over de steiger vlogen, verwikkeld in iets wat veel
te dodelijk leek om een spel te kunnen zijn, trokken ze steeds meer toeschouwers. Enkelen
riepen Miks’ naam, anderen leken de voorkeur te hebben voor Bane.
Zonder het in de gaten te hebben klemde Lily van spanning haar handen in de leren broek
en volgde het zwaardgevecht met grote ogen. Ori boog zich naar haar toe.
“Maak je geen zorgen,” zei hij. “Ludo is echt niet zomaar te verslaan, zeker niet door een
rover als Miks. Ik heb nog nooit een betere zwaardvechter gezien als die bebaarde reus.”
“Waarom zou ik me zorgen maken?” vroeg Lily, zonder haar ogen van het tweetal af te
houden. “Het is toch geen duel op leven en dood?”
“In principe niet,” antwoordde Ori luchtig. “Maar ja, er kan altijd wat mis gaan hè.”
De mist was inmiddels volledig opgetrokken en Lily zag Doc tussen de toeschouwers staan.
Hij knipoogde naar haar. Ze glimlachte terug en keek snel weer naar de twee duellerende
rovers. Bane was meer aanvallend, waar Miks eerder in de verdediging ging. Maar het was te
zien dat Miks moe begon te worden.
Hij hief zijn rechterarm op richting Bane’s schouder. Bane dook en sloeg snel toe met zijn
linkerhand, een kras makend op de rechtermouw van Miks’ groene jas. Het kromme zwaard
sneed door de stof, en er welde bloed op uit de snee.
Miks keek verbaasd naar zijn arm, alsof hij niet kon geloven dat hij het duel verloren had.
Bane maakte van dit moment gebruik door hem met een trap tegen zijn buik het water in te
duwen. Er klonk gelach op uit de toeschouwers, en Bane liep met een lach naar het tafeltje
waar Lily zat. De mannen die hij passeerden sloegen hem op de schouders.
Zonder een woord te zeggen gaf Loren een aantal zilverstukken aan Ori, die ze grijnzend
aannam.
“Ben je nou nog niet omgekleed?” vroeg Bane, toen hij eenmaal bij het drietal stond. Ori
keek even verbaasd naar zijn eigen kleding, duidelijk denkend dat Bane het tegen hem had.
“Ik ga al.” Lily pakte de kleding en stond op. “Goed gevochten, denk ik.”
“Ik had niet anders verwacht van deze reus,” zei Ori, en gaf Bane een klap op zijn schouder.
“Ik zei je toch dat je je geen zorgen hoefde te maken!”
Miks werd door twee man de stijger opgehesen. Druipend van het water spuugde hij op de
stijger en wierp vervolgens een woedende blik naar Bane, die een spottende buiging maakte.

De kleding paste perfect en zat inderdaad een stuk warmer.

77
 “Hè hè, daar ben je eindelijk. Vrouwen…” was Bane’s enige opmerking toen ze weer buiten
stond. Hij had zijn lange leren jas aangetrokken en zijn zwarte hoed opgezet.
Ori floot, wat blijkbaar betekende dat Lily’s transformatie zijn goedkeurig droeg. De leren
broek en bloes zaten wat strakker dan de te grote kleding van Doc, en dat leek hem te
bevallen.
“Zullen we gaan?” vroeg Lily, die Ori negeerde. Ze wist niet goed wat ze van de roodharige
man moest denken.
“Waar gaan jullie naartoe?” vroeg Ori nieuwsgierig.
“We hebben een opdracht,” zei Bane.
Lily kon zich niet voorstellen dat Ori zou geloven dat Bane haar hulp nodig had bij een
opdracht, maar Ori’s blik verried niets.
“Daar wil ik ook wel een opdracht mee!” grinnikte hij tegen Bane, zodanig luid dat Lily het
meekreeg.
"Hmpf,” gromde Bane op een toon die suggereerde dat hij graag met Ori had willen ruilen.
“Tot later.” Hij liep over de steiger naar het aanmeerpunt waar hij zijn bootje de avond ervoor
had achtergelaten. Zijn boot was niet de enige, vijf andere bootjes waren aan het eind van de
steiger vastgemaakt aan vijf verschillende palen. Het hout van de bootjes verkeerden in
verscheidene stadia van verrotting, en Lily vermoedde dat ze alleen gebruikt werden om naar
de kant van het meer te roeien en weer terug.
Lily stapte voorzichtig in het bootje, en Bane maakte het touw los. Hij plofte neer op het
bankje tegenover Lily en begon te roeien.
In het daglicht en nu de mist was opgetrokken zag Lily hoe groot het meer was. Treurwilgen
sierden de randen van het meer, dat redelijk rond van vorm was. Ergens vlakbij hen maakte
iets een plons in het water, en Lily vroeg zich af wat voor inwoners het meer had naast de
criminelen in het dorpje in het midden van het meer.
“Gewoon een forel of zalm,” zei Bane, die Lily over de rand zag kijken. Hij roeide dezelfde
richting op als waar ze de avond ervoor vandaan waren gekomen. Eenmaal aan de kant stapte
hij uit het bootje en begon deze met een touw aan dezelfde paal vast te binden.
“Waar vinden we die ‘Dronken Barney’?” vroeg Lily. Ze sloegen hetzelfde smalle pad in als
waar ze de dag ervoor uit het bos waren gekomen. Slierten zonlicht schenen door het
bladerdak en zorgden voor wat licht.
Bane keek naar de lucht. “Tegen de tijd dat we er zijn zal hij wel in de kroeg zitten.”
Terwijl ze de dag ervoor redelijk lang door het bos gelopen hadden, leidde Bane haar er dit
keer al na korte tijd uit. Glooiende groene heuvels strekten zich voor hen uit en hier en daar
stonden groepjes bomen, maar niet zodanig veel dat het nog een bos te noemen was.
Een smal zandpad liep door de heuvels en ze volgden dat pad. Zo af en toe stak er een
konijn over. Lily kon in de verte een aantal huizen zien.
Dat bleek ook het dorpje te zijn wat hun eindpunt was.
“Hoe laat is het?’ Lily geloofde niet dat ze met zekerheid had kunnen zeggen wat de tijd
was sinds ze door het portaal gekomen was. Het was inmiddels al bijna donker.
Bane wierp weer een blik op de lucht. “Half acht.”
Zo laat al. De dag vloog blijkbaar om als je laat wakker werd met een kater, ontbeet met
een rover en een duel volgde. Gelukkig was haar kater gedurende de dag verdwenen en had
Lily geen hoofdpijn meer.

78
 Het dorpje was klein, maar het was het eerste echte dorp wat Lily tot nu toe in deze wereld
gezien had. Iemand had aan het begin van het dorpje een houten paal in de grond getimmerd
met een bord erop, waar het woord ‘Dour’ in was uitgesneden.
“Welkom in Dour,” zei Bane droog. Hij was er blijkbaar vaker geweest, want hij liep
doelgericht, zonder om zich heen te kijken.
Lily volgde hem maar keek wel om zich heen. Her en der stonden stenen huisjes. De grond
was niet belegd met stenen maar van zand. In een zanderig zijweggetje zag ze iemand staan
achter een zo te zien zelf in elkaar getimmerde houten viskraam en hier en daar speelden
kinderen op wat een optimistisch iemand een straat zou noemen. Een mollige vrouw hing
naast haar huisje de was op en wierp een achterdochtige blik naar de kinderen, alsof ze bang
was dat die met zand naar haar net gewassen lakens zouden gaan gooien.
Lily kwam zelf uit een grote stad maar was natuurlijk in haar eigen wereld wel in
verschillende kleine dorpjes geweest. Dit leek daar echter totaal niet op, het was alsof ze
eeuwen in de tijd was teruggereisd. Geen auto’s, zelfs geen fietsen reden door de
zandweggetjes, maar er kwam in tegenovergestelde richting wel een paard en wagen aan.
Bane stopte bij een groter stenen gebouw. Een herberg, zo te zien. Klimop en mos versierde
de grijze stenen en er hing een houten bord met sierlijke letters aan de voorgevel: Het
Verlegen Schaap. De rover duwde de houten deur open en stapte naar binnen. Lily volgde
hem.
Binnen was het gezellig druk. Het was voor het eerst in deze wereld dat Lily zoveel mensen
bij elkaar zag. Mannen en vrouwen in verschillende staat van dronkenschap kletsen gezellig
met elkaar, zittend aan de houten tafeltjes of aan de houten bar. Een jonge man met blonde
krullen stond in een hoek en speelde op een luit, terwijl hij een lied zong over een ridder en
zijn jonkvrouw.
Bane keek om zich heen. Waarschijnlijk zocht hij de magiër, maar Lily zag niemand waarvan
ze zou denken dat het een magiër was. Ze zag automatisch iemand met een witte baard en
lang wit haar voor zich, zoals de tovenaars uit de verhalen die haar moeder aan haar had
voorgelezen toen ze nog klein was.
“Ah, daar,” zei Bane, en liep naar een hoek.
Hoe Lily ook verwacht had dat een magiër eruit zou zien, dit was het niet. Aan een tafeltje
in de hoek zat een magere man van een jaar of zestig. Hij was kaal en had een stoppelbaardje.
Zijn grijze ogen waren bloeddoorlopen en hij staarde lusteloos voor zich uit, een hand om een
glas whisky geklemd. Hij droeg een bruine blouse met een zwart vest waar verschillende
knopen aan ontbraken en een donkergroene broek. Zijn kleding zag eruit alsof die wel een
wasbeurt kon gebruiken, evenals de man zelf.
“Barney,” zei Bane, en nam tegenover de magiër plaats aan het tafeltje. Hij nam zijn hoed
af en legde deze op tafel.
“Ludovic,” zei de magiër op dezelfde koele toon. Hij dronk in één teug zijn glas leeg. “Waar
heb ik het genoegen aan te danken?”
Lily ging naast Bane zitten en stak haar hand uit. “Ik ben Lily Adams.”
“Aangenaam.” De magiër sprak enigszins onduidelijk en Lily vermoedde dat hij er al een
paar uur drinken op had zitten. “Barnabas Vae Nymanthos.” De laatste woorden kwamen er
enigszins sarcastisch uit, alsof hij spotte met zijn eigen naam.
“We hebben je hulp ergens bij nodig,” zei Bane.

79
 “Eerst wat drinken voor me halen,” zei Barnabas, terwijl hij teleurgesteld in zijn glas keek,
alsof hij zich afvroeg waar de inhoud toch was gebleven.
Bane vloekte, stond op en liep naar de bar. Enkele minuten later kwam hij terug met drie
glazen whisky.
“Eéntje voor jou dit keer,” zei hij tegen Lily. “Ik wil je niet weer van een barkruk hoeven
tillen.”
“Alsof ik elke avond zoveel drink,” zei Lily gepikeerd. “Jij was degene die me dronken
voerde, hoor. En jij bent degene die ook nu weer met drank aan komt zetten.”
“Het doel heiligt de middelen.”
Barnabas volgde deze conversatie met half open ogen en nam een slok. “Als je maar niet
denkt dat ik ga helpen bij een van die criminele praktijken van jou,” zei hij, en wees naar Bane.
“Zelfs ik heb mijn grenzen.”
“Voor genoeg geld gaat iedereen over zijn grens,” zei Bane op ironische toon. “Maar dat is
niet waarom we hier zijn.”
“Waarom dan wel?” lispelde Barnabas. Hij steunde met zijn ellebogen op tafel en leek half
te slapen.
“Dit heeft zo geen zin,” mompelde Bane. “Waar woon je, Barney?”
De magiër wees naar rechts en mompelde iets onverstaanbaars.
“In het dorp?” vroeg Bane, die zijn geduld leek te verliezen.
“Ja.”
“Hoe laat begin je elke dag met drinken?”
Barnabas krabde over zijn stoppels en leek na te denken. “Uurtje of drie. Eerst effe
uitslapen.”
“Prima, we zijn morgen om twaalf uur bij je. Voor het gesprek dat wij gaan voeren moet je
nuchter zijn.”
Barnabas mompelde iets wat op toestemming leek en dronk zijn glas leeg. “Dan ga ik maar
eens naar huis,” zei hij, en stond wankelend op.
“Ga je het redden tot de voordeur in je eentje?” vroeg Bane op een toon die duidelijk
maakte dat Barnabas maar beter ja kon zeggen.
“Tuurlijk, dit doe ik elke avond,” zei Barnabas, alsof het een prestatie was. “Tot morgen.”
Hij begon zijn wankelende tocht naar de deur van de herberg, onderweg tegen verschillende
mensen aan botsend. Sommige keken hem geërgerd aan en anderen sloegen hem lachend op
de rug.
“Ik denk dat hij morgen niet meer weet dat we komen,” zei Lily, terwijl ze keek hoe Barney
bijna over een stoel struikelde.
“Maakt niet uit, zolang hij maar nuchter is,” zei Bane, en dronk zijn eigen glas leeg. Hij trok
een gezicht. “Niet de beste whisky, dit. Zullen we eens kijken of het eten beter is?”
Zonder op antwoord te wachten liep hij naar de bar en voerde een kort gesprek met de
herbergier, een gezette kleine man met een overmaatse snor. Hij kwam terug met twee kelken
met sinaasappelsap erin.
“Het eten komt er zo aan,” zei hij, en zette een kelk voor Lily neer.
Het werd drukker in de herberg. De man met de luit speelde en zong nog steeds, ditmaal
over een gevecht tussen een man en een draak, en sommige mensen begonnen te dansen.

80
 Het duurde niet lang voordat de herbergier twee borden kwam brengen. Er lag een stuk
kip op met gebakken aardappeltjes en salade. Bane had niet aan haar gevraagd wat ze wilde
hebben, maar bij het zien van het eten vond Lily dat niet erg. Beiden aten met smaak en
hadden het al snel op.
“Even pissen,” kondigde Bane aan toen de borden leeg waren, en hij liep weg.
Lily was echter niet lang alleen. Een man met blond lang haar dat eruit zag alsof het
gewassen moest worden liep naar het tafeltje en ging tegenover haar zitten. Met een klap
legde hij een gouden munt op tafel. Onder zijn nagels zat aangekoekt vuil.
“Is dit genoeg voor de nacht?” vroeg hij.
“Wat bedoel je?” vroeg Lily, ook al had ze al wel een vermoeden waar de man naartoe
wilde.
“Nou, jij en ik, de hele nacht,” grijnsde de man. Hij schoof de munt naar haar toe.
“Ik ben niet te koop,” zei Lily koel, die de munt weer terug schoof. Ze keek om zich heen of
ze Bane al zag.
De donkergrijze ogen van de man gleden over haar lichaam. “Mooi, dat scheelt mij weer
geld. Ik denk dat wij samen een hoop plezier kunnen hebben.” Hij grijnsde opnieuw en toonde
daarbij een stel rotte tanden. “Ik ben Gil. Hoe heet jij?”
“Dat gaat je niks aan,” klonk een zware stem van opzij. Bane was terug, en Lily was blij hem
te zien. “Oprotten.”
“Oké, oké.” Gil hief zijn handen omhoog, alsof Bane had gezegd dat hij anders zou schieten.
“Rustig, maat, ik kon het toch proberen?” Hij sloeg Bane amicaal op zijn schouder, die hem op
zijn beurt aankeek alsof hij Gils hand met zijn zwaard wilde scheiden van zijn arm. Gil trok zijn
hand van Bane’s schouder alsof die gloeiend heet was en verdween snel naar een tafeltje
achterin de herberg, waar kort daarna bulderend gelach opklonk.
“Ik kan je ook geen vijf minuten alleen laten, hè?” zei Bane. Hij klonk enigszins geamuseerd.
“Bedankt,” mompelde Lily opgelucht.
Aan een tafeltje naast dat van hen zat een man met op beide knieën een schaars geklede
vrouw. De borsten van de vrouwen puilden bijna uit hun korsetten, en de man drukte zijn
gezicht in het decolleté van een van hen. De vrouw, knap en blond, lachte schaterend, terwijl
de andere de nek van de man begon te zoenen.
Bane volgde Lily’s blik met zijn grote blauwe ogen. “Hebben ze geen hoeren in jouw
wereld?”
“Jawel, maar die zijn illegaal, en dus struikel je niet over ze in een kroeg.”
“Illegaal?” Bane schudde zijn hoofd, alsof hij zich niet kon voorstellen dat ze terug wilde
naar zo’n wereld. “Waar moet een man dan zijn lusten op botvieren als hij geen vrouw heeft?”
“Mannen in mijn wereld kunnen zich wel beheersen,” zei Lily snibbig.
“Ja, vast. Kom, dan regel ik een kamer.” De rover stond op en liep naar de bar, waar de
herbergier glazen stond te poetsen alsof zijn leven ervan af hing. Spetters water zaten in zijn
enorme snor. Bane groef in een van de zakken van zijn lange leren jas en legde wat zilveren
munten op de bar. “Is dit genoeg voor een kamer met twee aparte bedden?”
“Jazeker,” zei de herbergier. Hij wierp de vuile doek waar hij de glazen mee aan het poetsen
was op de bar en schoof de munten naar zich toe. Hij stopte ze in de zak van zijn witte schort,
draaide zich om en pakte een sleutel van een ijzeren rekje en gaf hem aan Bane. “Kamer
zeventien, op de tweede verdieping, achterin de gang.”

81
 “Bedankt,” zei Bane, en hij stampte de trap op. Lily volgde hem.
Twee houten trappen die aan alle kanten kraakten en een smalle, donkere gang die enkel
door een paar lantaarns was verlicht later stonden ze voor de deur van kamer zeventien. Bane
wilde net de sleutel in het slot steken toen ze achter hen een stem hoorden.
“Ah, kijk eens wie we daar heel toevallig tegenkomen!”
Het was Gil, en hij had vier vrienden meegenomen, die er stuk voor stuk net zo ongewassen
en gemeen uitzagen als hij. Een van hen, een lange dikke vent met een bloempotkapsel,
spuugde op de grond.
“Ik kom je overhalen om toch met me mee te gaan, mooie dame,” zei Gil. Hij keek naar Lily
en gaf haar een knipoog, alsof het gesprek dat ze beneden hadden gevoerd prettig was
geweest. Voor hem was dat misschien ook zo.
“Luister, beneden zijn zat vrouwen, ga een van hen maar lastig vallen,” zei Bane rustig. Zijn
handen zakten naar beneden, tot ze beiden op de gevesten van zijn kromme zwaarden
rustten.
“Die zijn niet zo mooi als degene die jij bij je hebt,” zei Gil grijnzend. Hij had het gebaar van
Bane gevolgd, maar dit leek hem niet te intimideren nu zijn vrienden achter hem stonden.
“Kan zijn, maar deze krijg je niet.”
Lily volgde het gesprek met grote ogen maar zei niets, alsof ze hoopte dat iedereen zou
vergeten dat ze er was. Die kans was echter zeer klein, aangezien een van Gils vrienden, een
jongen met zwart haar in een staartje, zei: “Mogen wij dan ook een keertje, Gil?” Hij zag er
ontzettend jong uit, Lily vermoedde dat hij nog geen achttien was.
“Natuurlijk, maar netjes je beurt afwachten.” Gil trok langzaam zijn zwaard, een roestig
ding maar scherp genoeg om schade mee aan te richten. “Luister, lange engerd, jij bent alleen
en wij zijn met z’n vijven.”
“Wat goed, je kan rekenen,” zei Bane droog.
“Ik zou maar niet teveel praatjes hebben als ik jou was!” riep een bijzonder lelijk exemplaar
met een enorme haakneus en hazentanden. “We meppen je zo in elkaar!” Hij keek
afwachtend om zich heen, alsof hij verwachtte dat zijn vrienden hem direct bij zouden vallen,
maar hij werd voornamelijk genegeerd.
“Luister, vriend,” zei Gil, “we willen niet vechten, we willen alleen neuken.”
“Bedankt voor het aanbod, maar ik sla even over,” zei Bane.
“Niet met jou, harig mormel. Ga naar je kamer en geef ons het meisje voor vannacht,
morgenochtend krijg je haar weer terug, voornamelijk ongedeerd.”
Bane keek even naar Lily alsof hij het aanbod serieus overwoog. “Het is een aantrekkelijk
vooruitzicht om een goede nachtrust te krijgen zonder gesnurk naast me, maar ik moet helaas
toch afslaan. Ga naar beneden en dan overkomt niemand wat.”
“Jammer,” grijnsde Gil. Hij trok zijn zwaard, en zijn vrienden deden hem na.
Bane duwde Lily naar achteren, zodat ze tussen hem en de deur in stond. Hij trok zijn eigen
zwaarden. “Schiet een beetje op, ik ben moe.”
“Oh, als we klaar zijn zal je voor eeuwig slapen!” riep Haakneus. Van iedereen leek hij het
meeste zin in het gevecht te hebben, en hij stormde vol enthousiasme naar voren, gevolgd
door de man met het bloempotkapsel.
Het voordeel van de smalle gang was dat er maar twee man naast elkaar pasten, en Bane
dus ook maar door twee man tegelijkertijd belaagd kon worden. Hij pareerde moeiteloos de

82
slagen van Haakneus en Bloempotkapsel, die al snel doorhadden dat ze hem niet zomaar even
van kant konden maken, ook al waren ze in de meerderheid.
“Aaaah!” schreeuwde Haakneus, toen Bane met een slag van zijn elleboog zijn neus brak.
Uit zijn enorme neus leek een onuitputtelijke hoeveelheid bloed te komen, wat al snel de vloer
rood kleurde. Dit leek Haakneus echter alleen maar gedrevener te maken en met hernieuwd
enthousiasme begon hij op Bane in te hakken.
Bane voerde nog steeds twee zwaardgevechten, met Haakneus en Bloempotkapsel, tot
Bloempotkapsel naar achteren stapte en met een grote smak uitgleed over het bloed op de
grond. Bane gaf hem een harde trap tegen zijn hoofd en Bloempotkapsel stond niet meer op.
Lily wist niet of hij dood of alleen bewusteloos was, maar een straaltje bloed sijpelde uit zijn
hoofd en vermengde zich met het bloed van Haakneus.
Gil duwde de jongen met het staartje naar voren, die begreep dat het zijn beurt was en met
een jeugdige schreeuw naar voren rende. Zijn gevecht duurde echter niet lang, aangezien
Bane hem, terwijl hij nog met Haakneus duelleerde, een schop tegen zijn enkel gaf en de
jongen struikelend bovenop Bloempotkapsel viel.
Bane bukte om een slag van Haakneus te ontwijken en sneed meteen de keel van de jongen
door, die gorgelend doodging, stikkend in zijn eigen bloed.
Gil liep langzaam naar voren. Het leek erop dat hij inmiddels in de gaten had dat het niet
zo’n makkelijk gevecht was als hij gedacht had. Zijn donkergrijze ogen gleden naar Lily, alsof
hij even wilde kijken of ze alle moeite wel waard was. Hij besloot blijkbaar van wel, want hij
stapte vervolgens voorzichtig over de twee mannen op de grond heen en schuifelde een stukje
langs de muur, zodat hij half achter Bane stond.
Bane draaide zich half om en leek het nog aan te kunnen om twee gevechten tegelijk te
voeren, tot de laatste man ook naar voren sprong en een uitval naar Bane deed. Bane ontweek
hem, bukte en schoof het zwaard van Bloempotkapsel, dat op de grond naast zijn uitgestrekte
arm lag, naar Lily toe. Hij kwam weer overeind en pareerde net op tijd twee aanvallen van
Haakneus en de vijfde man, die al zijn tanden bloot grijnsde, wat er niet veel waren. Gil deed
van achteren een uitval naar Bane, die zonder te kijken onderhands afweerde.
Lily keek naar het zwaard. Ze begreep wat Bane van haar wilde, maar ze was verstijfd van
angst. Ze had nog nooit gevochten, niet eens op een schoolplein, laat staan met een zwaard.
“Wat hulp… zou… wenselijk zijn,” bracht Bane moeizaam uit, terwijl hij nu aangevallen werd
door drie man. Hij had natuurlijk maar twee armen en ontweek telkens de slag van een derde
terwijl hij de eerste twee pareerde, maar dit kon hij ook niet eeuwig volhouden. Zweet
glinsterde op zijn voorhoofd.
Langzaam pakte Lily het zwaard op en hield het voor zich uit. Gil stond met zijn rug naar
haar toe, ze hoefde hem alleen maar in zijn rug te steken en ze hadden een tegenstander
minder.
Maar ze kon het niet, en dat werd bijna Bane’s ondergang. Gil haalde opnieuw uit en Bane
ontweek zijn slag maar nauwelijks door naar rechts te leunen, waar Haakneus hem op stond
te wachten met een uithaal van zijn zwaard. Het lukte Bane niet om deze op tijd af te weren
en het ijzer sneed in zijn hand, een snee makend waar direct bloed uit opwelde.
Bane vloekte, dook naar links en stak zijn zwaard in het borst van de man met het slechte
gebit, terwijl hij met zijn andere zwaard zo hard tegen dat van Gil sloeg dat die zijn wapen liet

83
vallen. De man met het slechte gebit viel op de grond en lag langzaam te sterven terwijl Bane
en Haakneus nog even doorvochten.
Haakneus was zo lelijk als onkruid en blijkbaar ook zo hardnekkig. Het bloed stroomde nog
steeds uit zijn neus en op zijn bruine tuniek zat inmiddels een enorme donkerrode vlek, maar
het leek hem niet te deren. Nu had Bane echter nog maar één tegenstander voor zich, en hij
bleef met beide zwaarden op Haakneus inhakken, die met zijn ene zwaard de slagen niet bij
kon houden.
Bane sloeg met zijn rechterzwaard tegen het zwaard van Haakneus, en haalde met zijn
linkerzwaard diens buik open. Zijn ingewanden stroomden over de grond, en dit leek voor
Haakneus eindelijk voldoende te zijn om te stoppen.
Hij staarde nog even met een ongelovige blik naar zijn buik, alsof hij niet kon geloven dat
de rode massa die zijn lichaam verliet van hem was, en stortte toen neer. Hij leek dood te zijn
voordat hij de grond raakte.
Gil krabbelde overeind en wilde wegrennen, maar Bane versperde hem de weg.
“Waar ga jij naartoe?”
“Luister, vriend, je hebt gewonnen, oké?” zei Gil. Voor het eerst vertoonde hij iets van angst
op zijn gluiperige gezicht.
“Ik heb je alle kans gegeven om het gevecht niet aan te gaan,” zei Bane, terwijl hij langzaam
naar voren liep.
Gil deinsde verder naar achteren, tot hij vlak voor Lily stond, die zich tegen de deur aan
drukte.
“Het spijt me,” stamelde Gil. “Als ik je al het goud geef wat mijn vrienden bij zich hadden,
laat je me dan gaan?”
“Nee.”
“Alsjeblieft –”
En dat was het laatste wat Gil ooit nog zou zeggen. Bane separeerde met een vloeiende
beweging van zijn rechterzwaard Gils hoofd van zijn nek. Het hoofd rolde door de gang, een
spoor van bloed achterlatend. Zijn lichaam bleef nog even staan alsof het niet wist dat het
dood was, en zakte toen als een zak aardappelen in elkaar.
Lily wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Woordeloos keek ze Bane
aan, met het zwaard nog steeds in haar handen.
“Bedankt voor je hulp,” mompelde Bane sarcastisch, terwijl hij haar ruw opzij duwde en de
sleutel in het slot van kamer zeventien stak.

84
 Hoofdstuk 8

De Magiër Vertelt

Lily keek hoe Bane de deur open duwde, een olielamp in de kamer aanstak met behulp van
lucifers die hij uit een van de vele zakken van zijn lange leren jas viste, en terug de gang in liep.
Woordeloos begon hij de zakken van de dode mannen te inspecteren, op zoek naar geld of
andere waardevolle spullen. Nadat hij alles van enige waarde in zijn eigen zakken gestopt had
liep hij naar de trap.
“Waar ga je naartoe?” vroeg Lily.
“Beneden even aangeven dat ze wat op te ruimen hebben,” antwoorde Bane nors. “Het
gaat nogal stinken anders en er zit een gigantische kier onder onze deur.”
Hij stampte de trap af en Lily liep de kamer in. Het was een eenvoudige kamer, net als de
rest van de herberg, maar zo te zien was het er schoon. De houten vloer was geveegd en er
stonden twee aparte eenpersoonsbedden met een houten nachtkastje ertussen. De bedden
waren opgemaakt met witte lakens en op beide lag een dikke donkerrode sprei. De stenen
muren waren versierd met twee verschillende wandkleden; eentje met een dansende man en
vrouw erop en eentje met een afbeelding van een groep rennende herten in een bos. Er was
geen open haard in de kamer en dus was het redelijk fris, maar aangezien ze er alleen zouden
slapen zouden ze daar weinig last van hebben.
Lily hing haar halflange jas aan een van de ijzeren haakjes aan de muur, trok de
donkerbruine leren laarzen uit die van Alastairs vrouw waren geweest en ging op het bed
zitten wachten tot de rover terugkwam. Dat duurde niet lang, na enkele minuten was hij weer
terug op de kamer. Blijkbaar hielp hij niet bij het opruimen van de lijken die hij gecreëerd had.
Ze hoorde geschuif op de gang en ze vroeg zich af of hij met geld of met gedreig voor elkaar
had gekregen dat het voor hem werd opgeruimd.
Bane ging op het andere bed zitten en trok zijn zwarte laarzen uit. Lily zag dat hij niet alleen
zijn twee kromme zwaarden droeg, maar meerdere wapens bezat; uit beide laarzen haalde hij
een dolk en legde die op het nachtkastje. Vervolgens haalde hij er een uit de binnenzak van
zijn jas en voegde deze bij het paar op het nachtkastje. Een vierde dolk verscheen van ergens
aan de achterkant van zijn leren riem. De rover zou zich niet snel ongewapend voelen.
“Het spijt me,” zei Lily ongemakkelijk.
“Wat spijt je?” vroeg Bane. Hij was blijkbaar niet van plan om het makkelijk voor haar te
maken. Hij maakte zijn zwaardgordel los en legde deze, inclusief beide zwaarden, naast zijn
kussen.
“Dat ik je niet geholpen heb.”
“Ach, ik weet niet wat ik anders verwacht had,” zei de rover. Hij zette zijn laarzen netjes
aan de rand van zijn bed en hing zijn lange zwarte jas en zijn hoed aan het haakje naast degene
waar Lily’s jas aan hing. Er zat een wit linnen verband om zijn gewonde rechterhand. Blijkbaar
had hij beneden ook iemand zo ver gekregen om zijn hand te verbinden.
“Wat bedoel daarmee?” vroeg Lily een beetje geërgerd.

85
 “Nou, je tuimelt van het ene ongeluk in het andere sinds je hier bent en moet aan alle
kanten gered worden,” antwoordde Bane.
“Dat is niet eerlijk,” zei Lily. “Waar ik vandaan kom hoeven we niet te vechten voor ons
leven. Ik heb nog nooit een zwaard in mijn handen gehad en zou niet weten hoe ik het moest
gebruiken!”
“Dat je niet weet hoe je moet zwaardvechten begrijp ik,” zei Bane. Hij ging weer op de rand
van zijn bed zitten en keek haar aan. “Maar dat je niet eens een poging deed om me te helpen
terwijl ik omringd was door drie vijanden, vijanden die zijn ontstaan door jou, dat is voor mij
onbegrijpelijk.”
“Door mij?” herhaalde Lily boos. “Ik kan er toch ook niks aan doen dat de mannen hier
allemaal achterlijke aanranders zijn!”
“Niet allemaal,” zei Bane rustig. “En dat deze heren ruzie zochten kun jij inderdaad niks aan
doen, maar als ik je probeer te beschermen kun je best wel even je poezelige handjes uit de
mouwen steken. Maar je was zeker bang dat je een nagel brak.”
Lily stond op. Ze was zo kwaad dat ze Bane wel een klap tegen zijn bebaarde wang had
kunnen geven. “Ik kon gewoon niet iemand in zijn rug steken, hoe slecht hij ook was! Moorden
is voor mij geen tweede natuur zoals bij jou!”
Bane stond ook op en deed een pas naar voren, zodat hij dicht voor Lily stond en boven
haar uittorende. Zijn lichtblauwe ogen schoten vuur en even dacht Lily dat hij haar zou slaan.
Hij leek even inwendig tot tien te tellen en zei toen: “Blijkbaar kon je wel toekijken hoe ik bijna
vermoord werd.”
“Ik was bang!” riep Lily kwaad. “Ik weet gewoon niet hoe ik moet vechten!”
“Dan wordt het tijd dat je dat leert,” zei de rover kortaf, en draaide zich om. Hij knoopte
zijn bruine blouse los en trok deze uit, om hem over zijn lange leren jas aan het ijzeren haakje
te hangen. Lily zag dat hij veel littekens had op zijn brede rug en zijn behaarde borst.
Toen hij zijn leren broek losknoopte en deze uittrok draaide Lily zich om en kleedde zichzelf
snel uit, om vervolgens onder de lakens te kruipen. Geen van beiden zei iets, en Bane lag al
snel te snurken nadat hij de olielamp had uitgeblazen.
Lily lag echter nog even wakker. Wat Bane had gezegd bleef door haar hoofd spoken, en
hoewel ze het niet aan de rover wilde toegeven vond ze dat hij deels wel gelijk had. Deze
wereld was heel anders dan die van haar en als ze wilde overleven zou ze zich moeten
aanpassen, totdat ze een manier had gevonden om naar huis te gaan.

De volgende dag was de sfeer tussen Bane en Lily nog niet verbeterd. Bane gromde alleen het
noodzakelijke naar haar en nadat ze zich beiden zwijgend hadden opgefrist in de kleine
badkamer en aangekleed waren, gingen ze naar beneden.
Lily zag dat er op de houten vloer in de gang nog donkere vlekken te zien waren waar het
gevecht had plaatsgevonden. Verder was er geen spoort te bekennen van de dode mannen.
Bane liep zonder ook maar een blik op de grond te werpen door de gang en stommelde de
trap af. Lily volgde hem gedwee.
Beneden zaten enkele mensen aan tafeltjes te ontbijten, maar het was een stuk minder
druk dan gisterenavond. Er zaten wat gezinnen met kinderen en er was geen hoer te zien. Wel
zaten enkele mannen al aan het bier. Achter de bar stond dit keer een vrouw. Ze was mager
en een jaar of veertig, met lichtbruin haar dat ze in een knotje droeg.

86
 Wederom vroeg Bane niet wat Lily wilde eten maar liep rechtstreeks naar de bar. Lily nam
plaats aan een afgelegen tafeltje in een hoek. Ze keek naar Bane. Hij zei wat tegen de vrouw
achter de bar, die vervolgens schaterend lachte. Blijkbaar kon hij wel vriendelijk zijn tegen het
andere geslacht.
Hij kwam terug met twee dampende mokken met thee. Hij zette deze met een klap op het
tafeltje en ging tegenover haar zitten. Zijn hoed en lange jas legde hij op de andere stoel en
hij stroopte de mouwen van zijn bruine blouse op. Hij had duidelijk moeite met zijn
linkermouw en bewoog zijn gewonde hand ongemakkelijk.
Lily keek naar zijn rechterhand. Het verband zat er nog om en er was een rode vlek zichtbaar
op het verband aan de binnenkant van zijn hand, waar het bloed doorheen gesijpeld was. Ze
zag dat zijn armen ook vol zaten met littekens.
Lily kon de stilte niet meer verdragen. “Hoe gaat het met je hand?” vroeg ze. Het was het
eerste wat ze die ochtend tegen hem zei.
“Hmpf. Geneest vanzelf.”
“Het spijt me echt,” zei ze toen. Ze meende het, maar het was niet makkelijk om te zeggen.
“Mij ook.”
Lily keek hem verbaasd aan. Een excuus van hem was wel het laatste wat ze verwacht had.
“Wellicht was ik iets te… streng,” vervolgde hij ongemakkelijk. Hij vouwde zijn handen
ineen en keek haar aan. “Het zal niet makkelijk voor je zijn hier.”
“Ik heb wat aanpassingsproblemen,” gaf Lily toe. Ze nam een slok van de kamillethee.
“Maar ik had je moeten helpen. Het was gewoon alsof ik vastgevroren stond aan de grond.”
“Ik merkte het.” Zijn zware stem klonk niet boos, maar Lily schaamde zich toch een beetje.
“Goed, zand erover. Volgende keer beter.”
“Volgende keer beter,” beaamde Lily, en hoewel ze hoopte dat er geen volgende keer zou
komen meende ze wat ze zei.
De magere barvrouw kwam hun ontbijt brengen. Ze zette twee borden met eieren, spek
en brood op hun tafeltje.
“Eet smakelijk,” zei ze opgewekt.
“Dankjewel,” zei Lily, en Bane mompelde iets wat ook op een bedankje leek.
Ze vielen aan op hun ontbijt en toen ze het op hadden gaf de grote wandklok in de herberg
aan dat het kwart voor twaalf was. Bane leverde de sleutel van hun kamer in en ze verlieten
de herberg, op zoek naar het huis van Barnabas.
Buiten plensde het. De straten waren een modderige bende en Lily gleed bijna uit toen ze
net twee passen gelopen hadden.
“Voorzichtig!” gromde Bane, die haar op tijd bij haar arm greep om te voorkomen dat ze
viel. Met zijn andere hand duwde hij zijn hoed wat verder over zijn ogen, zodat hij geen water
in zijn ogen kreeg.
Lily had geen hoed en haar donkerbruine haar, wat ze in een vlecht droeg, was al snel
doorweekt. Gelukkig waren haar jas en laarzen redelijk waterdicht, maar als ze lang in deze
regen zouden rondlopen zou ze waarschijnlijk helemaal doorweekt raken.
“Kloteweer,” gromde Bane. Hij liep snel door de modderige straten. Opnieuw moest Lily
moeite doen om hem bij te benen, wat dit keer vermoeilijkt werd door de glibberige modder.
Boven hen klonk een harde klap. Onweer.

87
 De man met de viskraam stond nog dapper en schreeuwend zijn waar te verkopen, ook al
was er bijna niemand op straat te bekennen. Hij had een stoffen afdakje in elkaar geknutseld
dat het zo te zien elk moment kon begeven onder de grote plas water die erop lag.
“Waar woont Barnabas eigenlijk?’ vroeg Lily. Bane leek te weten waar ze naartoe gingen,
maar ze kon zich niet herinneren dat de magiër hen de avond ervoor zijn adres had gegeven.
Hij leek zelf nauwelijks te weten waar hij woonde, laat staan dat hij in staat was geweest het
aan hen uit te leggen.
“Twee straten verderop,” antwoorde Bane. “Ik heb het vanochtend even aan Zalia
gevraagd.”
“Zalia?”
“De barvrouw.”
Hij sloeg een zijstraatje in dat nog modderiger was dan de hoofdstraat. Een jonge man met
een kruiwagen kwam hen tegemoet lopen. Hij zag er mismoedig uit. Hij wierp een blik
omhoog, alsof hij de goden verzocht om het op te laten houden met regenen, en keek toen
naar Bane en Lily.
Bane wierp hem een norse blik toe en de man staarde snel weer naar de grond, zijn
kruiwagen iets sneller vooruit duwend.
Enkele ogenblikken later bleef Bane staan bij een klein stenen huisje op de hoek van het
straatje. Hij bonkte drie keer hard op de houten deur. Een moment later werd deze op een
kier geopend. Barnabas staarde slaperig naar buiten.
“Goedemorgen, Barney,” zei Bane.
“Oh, ja…” zei de magiër na enkele seconden, zich blijkbaar herinnerend dat hij een afspraak
met het tweetal had.
“Nou, laat je ons nog binnen of niet?” gromde Bane. “Nog even en ik verdrink.” Het water
liep van zijn lange leren jas en van de rand van zijn hoed. De onderkant van zijn lange zwarte
haar plakte in slierten aan zijn rug.
Met enige tegenzin opende Barnabas de houten deur verder, en Bane stampte naar binnen,
gevolgd door Lily. Binnen brandde een knapperend haardvuur, en Bane trok zijn jas uit, zette
zijn hoed af en ging direct in een aftandse stoffen stoel bij het haardvuur zitten, in zijn handen
wringend om die snel te verwarmen.
“Ga zitten,” mompelde Barnabas vluchtig, alsof hij zich nog net bedacht dat hij ergens nog
wel manieren had.
Lily hing ook haar jas op en nam plaats in een andere versleten stoel bij het haardvuur. Het
huisje was klein en alles wat er stond leek oud en versleten te zijn, evenals de magiër die er
woonde. De vale gordijnen waren dichtgetrokken, alsof Barnabas de regen niet wilde zien. Of
misschien was hij echt net wakker.
“Eh… willen jullie thee?” vroeg Barnabas. Hij had wallen onder zijn ogen en zijn ogen waren
enigszins bloeddoorlopen, maar hij was in elk geval nuchter en leek zich nog te herinneren wie
ze waren.
“Ja, lekker,” antwoordde Lily.
“Alles om even op te warmen,” gromde Bane.
Lily’s lange vlecht droop van de regendruppels en ze wrong hem uit. Op de houten vloer
vormde zich plasjes met water onder hun voeten.

88
 Barnabas kwam even later terug met thee en Lily sloot haar koude handen dankbaar om
de stenen mok. Dankzij het brandende haardvuur begon ze langzaam op te warmen en op te
drogen.
“Wat kan ik voor jullie doen?” vroeg Barnabas. Hij ging op een versleten bankje tegenover
hen zitten.
“Allereerst wil ik graag dat je beloofd dat je wat we je zullen vertellen niet doorvertelt,” zei
Bane. “Als ik erachter kom dat je gepraat hebt, zorg ik ervoor dat je nooit meer zult praten.”
“Bane!” riep Lily verontwaardigd, maar de rover negeerde haar.
De magiër slikte. “Ik beloof het,” zei hij snel.
“Goed,” zei Bane nors. Hij keek naar Lily. “Vertel maar.”
“Heb je wel eens gehoord over andere werelden dan deze?” vroeg Lily aan Barnabas, om
te peilen of hij zou geloven wat ze hem zou vertellen.
“Ja,” antwoordde die simpelweg.
“Ik kom uit een andere wereld,” zei Lily. “In mijn wereld kocht ik een schilderij waarvan ik
niet wist dat het een portaal was. Toen ik thuis kwam en de lijst om het schilderij bevestigde
zag het er echter uit dan voorheen. Ik raakte het aan en werd naar deze wereld gezogen. Dat
is nu ongeveer anderhalve week geleden, en ik weet niet hoe ik terug kan gaan naar huis.”
Barnabas nam een slok van zijn thee en leek even na te denken. Zijn bloeddoorlopen grijze
ogen staarden naar Lily. “Ben je een magiër?”
“Nee,” zei Lily. “Waarom denkt iedereen dat toch?”
“Omdat enkel iemand met magie in zich alleen door een portaal kan reizen,” antwoordde
Barnabas. “Alleen iemand met magie in zich kan een portaal activeren, wat jij gedaan hebt
door de lijst eromheen te doen, blijkbaar onwetend. Andere mensen kunnen wel door een
portaal reizen, maar dan moeten ze een magiër bij zich hebben, en zelfs dan is het gevaarlijk.
Ik ben nog nooit met iemand anders door een portaal gereisd, maar er gaan verhalen de ronde
over lichaamsdelen die soms achterblijven. Je bent misschien geen magiër, maar je hebt zeker
magie in je. Ik kan het voelen, zelfs vanaf hier.”
Lily keek naar haar handen, alsof ze verwachtte dat er iets te zien was. Het was moeilijk om
te geloven wat de magiër zei. Maar Alastair had ook al opgemerkt dat alleen magiërs door een
portaal konden reizen. Ze was er toen alleen vanuit gegaan dat hij tegen haar loog.
“Wat is het verschil tussen een magiër en iemand die magie in zich heeft?” vroeg Lily.
“Een magiër heeft altijd magie in zich, maar iemand met magie in zich is niet altijd een
magiër,” antwoordde Barnabas cryptisch.
“Ja, kan dat wat duidelijker?” zei Bane geërgerd. Hij krabde over zijn zwarte baard. “Dat
raadselachtige geouwehoer van jullie magiërs altijd.”
“Rustig, Ludovic,” zei Barnabas snel. “Ik zal het uitleggen. Ongeveer één procent van alle
wezens, dat wil zeggen mensen, maar ook elfen, dwergen, enzovoorts, heeft magie in zich.
Iemand met magie in zich merkt daar niets van, die magie zal zich niet ontwikkelen of uiten,
tenzij diegene iemand doodt van zijn eigen soort. Op dat moment zal de magie zich
ontwikkelen en krijgt diegene magische krachten. Vaak weet diegene voor die tijd niet eens
dat hij magie in zich heeft, tot het zich ontwikkelt. Het ontwikkelproces kan maanden duren,
en er is vijftig procent kans dat de magiër tijdens die periode overlijdt omdat het lichaam het
niet aankan. Daarom zijn er zo weinig magiërs: maar één procent heeft überhaupt magie in

89
zich, van die ene procent zijn er weinig die iemand doden en van dat aantal overlijdt er ook
nog eens de helft,” somde Barnabas op.
“Maar ik kom niet uit deze wereld. In mijn wereld is geen magie,” protesteerde Lily.
Ondanks alles wat ze had meegemaakt kon ze niet geloven wat de magiër haar vertelde. Of
eigenlijk wilde ze het niet geloven.
“Dat jij nog nooit magie in jouw wereld gezien hebt, wil niet zeggen dat het niet bestaat,”
zei Barnabas vriendelijk. “In elke wereld is magie, ook in de jouwe. Blijkbaar houden de
magiërs in jouw wereld zich verborgen.”
“Waarom komt het pas vrij als ik iemand dood?”
“Dat weten we niet precies,” antwoordde Barnabas. Hij dacht even na. “Waarschijnlijk
activeert die actie iets in je lichaam of je geest of zo. Er zijn experimenten gedaan op wezens
waarvan bekend was dat ze magie in zich hadden, om te proberen het op een andere manier
los te krijgen. Maar bij geen enkele proef zijn ze daarin geslaagd. Er is denk ik niets heftiger
dan iemand vermoorden.”
“Maar hoe kan je weten of iemand magie in zich heeft voordat ze iemand vermoord
hebben?” vroeg Lily nieuwsgierig.
“Dat is te zien in het bloed, ze kunnen dat testen,” zei de magiër.
“Maar ik zal er dus geen last van hebben?” vroeg Lily. Ze zat absoluut niet te wachten op
magie, het leven was momenteel al lastig genoeg.
“Nee, tenzij je een ander mens vermoord,” antwoordde Barnabas op serieuze toon.
“Dat zal nooit gebeuren,” zei Lily stellig.
Bane gromde iets onverstaanbaars en Lily moest weer denken aan het gevecht van de
avond ervoor.
“Er zijn magiërs die bewust iemand vermoord hebben om de magie in zich los te maken,”
vervolgde Barnabas.
“Waarom?” vroeg Lily.
“Nou, ten eerste kan een magiër zeer machtig worden, onder goede begeleiding en met
heel veel oefening. Dat is voor sommigen al voldoende. Daarnaast worden magiërs niet ouder
dan ze zijn op het moment dat de magie loskomt. Iemand met magie in zich wordt gewoon
ouder zoals elk ander wezen van zijn ras, maar zodra hij iemand vermoord en de magie
loskomt stopt het verouderingsproces en blijft diegene voor altijd zo oud als hij op dat
moment is.”
“Magiërs zijn dus onsterfelijk?” vroeg Lily verbaasd. Het werd steeds vreemder.
“Nou, ze kunnen wel doodgaan, maar niet uit ouderdom,” zei Barnabas. “Maar ze kunnen
nog wel omgebracht worden, of sterven vanwege een ongeneselijke ziekte, dat soort dingen.”
“En jij heb dus ook minimaal één persoon vermoord,” zei Lily. Het was eruit voordat ze het
door had, en zodra de woorden haar mond uit waren had ze er spijt van. Ze hadden de magiër
nodig, het was niet verstandig om hem te beschuldigen van dingen waar ze niets vanaf wist.
Maar Barnabas leek niet boos te zijn. “Helaas wel,” zei hij zacht. “Het was een ongeluk en
het is lang geleden. Iedere magiër heeft iemand omgebracht, dat is ook de reden dat ze door
sommigen gevreesd of gehaat worden.”
“Hoe oud ben je dan, als ik vragen mag?” Ondanks alles kon Lily haar nieuwsgierigheid niet
bedwingen.

90
 “Euh…” Barnabas dacht even na. “Vierhonderdzevenendertig jaar. Toen ik magiër werd,
was ik drieënzestig.”
“Nou, je ziet er geen dag ouder uit als vierhonderdachtentwintig,” merkte Bane op. De
rover was voornamelijk stil geweest tijdens het gesprek, maar zijn lichtblauwe ogen schoten
oplettend van Barnabas naar Lily.
“Ach, je bent zelf ook de jongste niet meer,” zei Barnabas met twinkelende ogen. Lily dacht
even de man te zien die hij misschien vroeger geweest was, voordat hij zijn dagen sleet in de
herberg.
“We hoopten eigenlijk dat jij een idee zou hebben waar we een portaal naar mijn wereld
zouden kunnen vinden,” zei Lily. Ze was inmiddels opgedroogd en het was behaaglijk warm bij
het haardvuur.
“Dat is lastig,” zei Barnabas. “Er zijn verschillende portalen in de wereld, maar alles wordt
zorgvuldig bewaakt en geheim gehouden.”
“Zou jij er een kunnen maken?” vroeg Bane.
“Een portaal maken is nog veel lastiger, bijna onmogelijk,” wierp Barnabas tegen. “En daar
zijn meerdere magiërs voor nodig.”
Lily keek naar Bane. De rover leek inmiddels ook droog te zijn en hij zat gemakkelijk
achterover in de luie stoel van Barnabas.
“We hoopten eigenlijk dat je ons wat verder op weg zou kunnen helpen,” zei Bane. Hij zat
er dan gemakkelijk bij, maar zijn oplettende blik was strak op Barnabas gericht.
“Het verbaast me eigenlijk dat jij haar wilt helpen, Ludovic,” zei Barnabas voorzichtig. “Hoe
hebben jullie elkaar ontmoet? Liep je meteen een rover tegen het lijf toen je deze wereld
intuimelde?” Hij keek geïnteresseerd naar Lily.
“Nee, ik liep meteen een gestoorde Godsdienstige moordenaar tegen het lijf toen ik deze
wereld intuimelde,” zei Lily. “Of nee, eigenlijk kwam ik als eerste een Daktor tegen.”
Barnabas keek haar vragend aan en gebaarde dat ze verder moest gaan.
“Ik werd aangevallen door een Daktor en gered door Alastair Nox, een lid van De
Broederschap van het Heilige Licht,” vervolgde Lily.
Bij het horen van Alastairs naam en de naam van de sekte verbleekte Barnabas, maar hij
zei niets.
“Ik wist natuurlijk niks van De Broederschap, ik wist niet eens waar ik was en hoe ik er
gekomen was. Alastair deed zich voor als een normale, aardige man en nam me mee naar
huis. Hij zei dat hij me wilde helpen en ik heb een paar dagen bij hem gelogeerd voordat hij
zich ontpopte als een magiër-hatende gek. Hij was ervan overtuigd dat ik een magiër ben, ik
begrijp nu wat beter waarom, en bond me vast in zijn kelder en martelde me. Meneer Bane
heeft me gered.”
Barnabas keek ongelovig naar Bane. Hij geloofde duidelijk niet dat die iemand zou redden.
“Ik was toevallig in de buurt om Alastairs huis leeg te roven,” zei Bane luchtig.
Barnabas stond op. “Ik kan jullie niet helpen,” zei hij resoluut. Hij keek angstig naar de rover,
alsof hij bang was dat die hem met zijn zwaarden zou overtuigen als het met woorden niet
lukte.
Lily was bang dat hij daar wel eens gelijk in zou kunnen hebben. “Alsjeblieft,” zei ze, “kun
je ons niet op zijn minst vertellen waar we een portaal zouden kunnen vinden, of verwijzen
naar iemand die dat wel weet?”

91
 “Nee, het spijt me,” zei Barnabas resoluut. “Als De Broederschap erbij betrokken is wil ik er
niets mee te maken hebben. Als ze erachter komen waar ik woon…”
“Man, het hele dorp is bekend met jou en je dronken buien!” zei Bane geërgerd. “Dat die
sekte hier nog niet op de deur is komen bonken is een wonder!”
Op dat moment werd er op de deur gebonkt.
Barnabas keek eerst behoedzaam naar Bane, alsof hij dacht dat die de sekte spontaan
tevoorschijn getoverd had. Vervolgens liep hij langzaam naar de deur, om die opnieuw op een
kiertje open te doen.
Een grote harige hand duwde de deur met kracht verder open en Barnabas tuimelde
achteruit. Er kwamen twee grote, gespierde mannen binnen. Blijkbaar was het inmiddels
droog buiten, want het tweetal was dat ook.
“Goedemiddag!” bulderde degene die de deur opengeduwd had, alsof hij bang was dat
Barnabas doof was. Hij was kaal en had een dikke zwarte snor. “Barnabas Vae Nie –” Hij stopte
even, haalde een verfrommeld briefje uit zijn broekzak, keek erop, en vervolgde “ –
Nymanthos. Wat een naam, zeg! Dat bent u?”
Barnabas knikte sprakeloos.
“Mooi! Wij komen even geld halen! Je loopt drie maanden achter met de huur, maat!”
De man naast hem, net zo groot, gespierd en kaal als zijn metgezel, maar dan zonder snor,
keek kwaad maar zei niets.
“Euh… tja…” stamelde Barnabas. “Ik zit momenteel wat krap… maar Gullen krijgt het echt!”
“Menéér Gullen heeft je al twee keer verzocht om te betalen!” zei de man met de snor.
“Hij zegt dat we je er per direct uit moeten zetten als je het geld niet meegeeft, maat!
“Alsjeblieft,” smeekte Barnabas. “Geef me nog twee weken!”
“Hij zegt ook dat voor elke dag dat je niet betaalt, we een van je botten moeten breken!”
dreunde de snor.
De man naast hem stroopte de mouwen van zijn tuniek op. Het breken van botten was
blijkbaar zijn taak.
Lily keek naar Bane en wilde net vragen of die niets kon doen, toen de rover tot haar
verrassing uit zichzelf naar voren stapte.
“Wacht even, heren,” zei hij rustig. “Hoeveel is Barney jullie schuldig?”
“Vijfenzeventig goudstukken,” schreeuwde de man met de snor opgewekt.
Bane groef in zijn zakken en haalde er een hoop goudstukken uit. “Hier heb je honderd
goud,” zei hij tegen de man met de snor, die zijn buidel openhield. “Dat is genoeg voor de
achterstand en één maand vooruit, neem ik aan?”
De man knikte. Zijn metgezel keek teleurgesteld. Blijkbaar had hij zich verheugd op een
potje botten breken.
“Okay, maat! Prettig zaken gedaan te hebben!” brulde de man met de snor vrolijk. Hij
smeet de deur open, en de twee mannen waren net zo snel verdwenen als ze gekomen waren.
“Bedankt,” stamelde Barnabas opgelucht.
“Ik neem aan dat je begrijpt dat die hulp niet gratis was,” zei Bane. “Jij gaat ons helpen.”
Zijn toon was resoluut en duldde geen tegenspraak.
Barnabas knikte gelaten. “Dat is wel het minste wat ik kan doen.” Hij had er duidelijk geen
zin in, want hij keek er nogal treurig bij. “Nog een kopje thee?”

92
 De twee knikten en de magiër verdween in zijn kleine keuken om heet water te halen. De
deur stond open en Lily zag dat hij niet gebruikmaakte van een ouderwets kolenfornuis zoals
ze bij Alastair gezien had, maar dat hij met zijn hand over de ketel zwaaide en iets mompelde,
waarop het water direct ging borrelen.
Bane zag het ook. “Het kan handig zijn om hem bij ons te hebben.” Hij grijnsde boosaardig.
Toen Barnabas hen van thee voorzien had en weer was gaan zitten vroeg hij: “Heb je nog
iets van de plannen van De Broederschap meegekregen? Heb je enig idee of ze jou achterna
zijn gegaan?” Zijn toon was zorgelijk.
“Ik weet niet of ze me achterna zijn gegaan,” antwoordde Lily. “Ik kan me niet voorstellen
dat ik belangrijk genoeg ben voor ze om zoveel tijd en moeite in te steken. Maar Alastair heeft
me herhaaldelijk gevraagd naar de Urn van Ramses, of zoiets.”
“De Urn van Ramasos?” vroeg Barnabas scherp. De troebele blik was uit zijn grijze ogen
verdwenen.
“Ja, die. Hij leek te denken dat die urn in mijn wereld is en dat ik wist waar.”
De magiër streek over zijn stoppelige kin en was even stil.
“Je weet hier duidelijk meer over,” zei Bane op bruuske toon. “Ik wil dat je ons alles vertelt.
Geen geheimen, begrepen?”
“Het is zo simpel nog niet. Het hof waar ik vroeger diende… we hadden een
geheimhoudingsplicht.” Barnabas leek zijn woorden zorgvuldig te kiezen, bang dat hij teveel
zou zeggen.
“Daar heb ik niks mee te maken,” gromde Bane. “Je zit daar niet meer, dus wat maakt het
uit. Deze informatie zou ons wel eens kunnen helpen.”
Lily wierp de rover een boze blik toe. Hij leek te denken dat je met gedreig en botheid overal
kwam. “Luister, Barnabas, ik snap dat je liever geen dingen vertelt waarvan je gezworen hebt
ze voor je te houden, maar als het ons kan helpen om een portaal naar mijn wereld te vinden,
vertel het dan alsjeblieft. Wij zullen het niet doorvertellen.” Ze keek even naar Bane, die kort
knikte. “Ik moet terug naar huis, ik hoor hier niet.”
Barnabas zuchtte. “Goed, dan.” Hij nam een slok thee. “Honderden jaren geleden was er in
Ghaell een zeer machtige magiër, Ramasos. Hij leefde meer dan honderd jaar samen met zijn
vrouw Allys, ook een magiër. Samen voerden ze vele magische experimenten uit en hebben
veel spreuken en andere dingen ontdekt die magiërs sindsdien gebruiken. Zijn vrouw is echter
om het leven gekomen tijdens een van deze experimenten. Ramasos is gek geworden van
verdriet, gaf de magie de schuld van alles en wilde niets meer met magie te maken hebben.
Hij heeft echter nog een laatste experiment voltooid, een uitvinding die de ondergang van alle
magiërs in deze wereld zou betekenen. Hij heeft de as van zijn overleden vrouw betoverd.
Wanneer deze uitgestrooid wordt, zal alle magie uit deze wereld verdwijnen. Alle magiërs
raken dan hun magie kwijt.”
“Zou niet best zijn,” mompelde Bane.
“Inderdaad,” beaamde Barnabas. “Magiërs doen namelijk ook een hoop goed, denk maar
aan genezen. Een groep magiërs die in de raad van de Koning zaten wist Ramasos tegen te
houden. Hij is vermoord, omdat hij simpelweg een te groot gevaar was, ze wisten immers niet
of hij het nog eens zou proberen. Hij had de as zodanig betoverd dat deze niet vernietigd kon
worden en daarom is de as ingesloten in een urn met een magisch slot, maar alle sloten

93
kunnen verbroken worden. Om te voorkomen dat iemand anders er misbruik van zou maken,
hebben de magiërs de urn naar jouw wereld gebracht,” hij knikte naar Lily, “en daar verstopt.”
“Weet je waar?” vroeg Lily.
“Nee. Maar ik zat vroeger ook in de raad van de koning. Het verhaal van de Urn van
Ramasos is altijd goed geheim gehouden, zodat niemand zou proberen er achteraan te gaan
en er misbruik van te maken. Het is binnen de raad gebleven, waar de magiërs die daar zitten
het sindsdien aan elkaar overdragen om de Urn te beschermen.”
“Nou, het is inderdaad zeer goed geheim gehouden, als De Broederschap ervan af weet,”
merkte Bane sarcastisch op.
“Er moet iemand uit de raad gepraat hebben met iemand van De Broederschap,” zei
Barnabas.
“Hoe beschermen ze de Urn dan?” vroeg Lily.
“Nou, om te beginnen is de Urn dus niet in deze wereld,” antwoordde Barnabas. “De
magiërs hebben een portaal gemaakt naar jouw wereld, voor het geval de Urn verplaatst moet
worden, maar het portaal zelf wordt ook elke vijf jaar verplaatst. Alleen de magiërs in de raad
weten waar het portaal is. Het is meer dan vijf jaar geleden dat ik daar weg ben, dus ik zou
niet weten waar het portaal nu is.”
“Maar daar moeten we dus achter komen,” zei Lily. “Is het ook een schilderij?”
Barnabas knikte. “We zullen naar het kasteel van de koning moeten om daar met een van
de magiërs te praten. Koning Rynn heeft standaard drie magiërs in zijn raad zitten. We zullen
moeten proberen of een van hen ons wil helpen. Dat zal niet makkelijk zijn, niet veel mensen
zullen een ontslagen magiër en een veel gezochte misdadiger willen helpen.”
“Dan moet Lily ze maar overtuigen,” zei Bane. Het was aan hem te zien dat hij er niet naar
uitkeek om het kasteel van de koning te gaan bezoeken.
“Ga je wel mee?” vroeg Lily aan Bane. Ze verwachtte dat hij nee zou zeggen, maar de rover
verraste haar.
“Ach, welja, je leeft maar één keer,” grijnsde hij na een korte pauze. “Tenminste, wij
gewone mensen dan.”
“Niet ouder worden is niet alles,” zei Barnabas somber.
“Waarom ben je eigenlijk ontslagen?” vroeg Lily geïnteresseerd aan Barnabas.
“Eh… daar wil ik het liever niet over hebben.” De magiër veranderde snel van onderwerp.
“Als De Broederschap achter de Urn aanzit, zitten ze mogelijk ook nog achter jou aan. Zij willen
immers niets liever dan magie laten verdwijnen.”
“Laat ze maar komen,” gromde Bane zelfverzekerd.

De Broederschap was de Urn inderdaad nog niet vergeten. Op hetzelfde moment hadden ze
een bijeenkomst in hun kerk, een prachtig gotisch gebouw van donker steen waarvan een
buitenstaander nooit zou verwachten dat er zoveel misdrijven in gepleegd werden.
Verschillende krullende figuren en stenen engelen sierden het grote gebouw. Het dak liep uit
in verschillende torentjes, en op elk torentje stond een het ronde symbool van een slang die
zijn eigen staart opat.
Alastair liep het stenen trapje op en duwde de zware houten deur open. Hij zag dat de rest
van het gezelschap al aanwezig was.

94
 Van binnen was de kerk net zo mooi als van buiten, en hij genoot er altijd van om er te zijn.
Prachtige gekleurde figuren van glas in lood sierden de hoge ramen en de banken waren
afgewerkt met schitterende sierlijke krullen en andere figuren.
Snel trok hij zijn witte gewaad aan en voegde zich bij de rest van de mannen. Hij voelde zich
dit keer niet helemaal op zijn gemak. Flavius en Caelum, de twee andere leiders en oprichters
van de Broederschap, waren niet te spreken geweest over het feit dat Lily ontsnapt was. Hij
liet zijn ongemak echter niet merken. Hij was tenslotte ook een van de leiders van De
Broederschap en zou geen zwakheid tonen.
Caelum was flink aan het werven geweest. Je moest voorzichtig te werk gaan, maar overal
waren wel mannen te vinden die net zo’n hekel aan het bovennatuurlijke hadden als zij. De
Broederschap telde inmiddels twintig leden.
Iedereen stond in een grote cirkel achterin de kerk, waar een grote ruimte was zonder
banken. Er was een pentagram in een cirkel op de grond getekend met wit krijt. Alastair wist
nu al dat Bog de taak zou krijgen om het er weer af te wassen. Er was weinig anders waar de
grote simpele man goed voor was dan klusjes doen waar de rest geen zin in had, of mensen in
elkaar slaan.
Alastair kwam naast Flavius staan. “Weet je zeker dat dit de beste manier is?”
De oudere man keek hem scherp aan met zijn koele grijze ogen. “Het is de enige manier,”
zei hij kortaf.
“Er is altijd wel een andere manier te vinden,” wierp Alastair tegen op zachte toon, zodat
de rest hen niet zou horen. “Een demon oproepen is gevaarlijk. God staat hierin misschien
niet achter ons.”
“Het doel heiligt de middelen,” zei Flavius overtuigd. “Ik weet zeker dat God achter ons
staat. Ik voel zijn aanwezigheid. Deze demon zal ons helpen om het meisje op te sporen en de
Urn van Ramasos te bemachtigen. We bevrijden hem tenslotte uit zijn gevangenis, hij is ons
wat verschuldigd.”
Alastair zei niets meer. Waarschijnlijk had Flavius wel gelijk; het doel heiligde inderdaad de
middelen. Hij hoopte maar dat de demon zich niet tegen hen zou keren want dan hadden ze
een probleem, of hij hen nou wat verschuldigd was of niet.
“Welkom, allen!” riep Caelum. Zijn stem galmde door de kerk. Hij was een kleine man van
begin dertig, met donkerbruin haar dat zich al van het voorhoofd aan het terugtrekken was
naar achteren. Zijn gewaad was net iets te lang, wat ervoor zorgde dat hij er een beetje
belachelijk en ongevaarlijk uitzag, maar Alastair wist dat niets minder waar was; Caelum had
waarschijnlijk de meeste misdrijven begaan van allemaal en was het fanatiekst in zijn
overtuigingen. Zijn gladgeschoren gezicht glimlachte vriendelijk. “Het is een spannende dag!
Een dag waar we toch allemaal wel naar uitgekeken hebben de afgelopen paar dagen!”
Het gezelschap mompelde instemmend.
“Deze demon kan ons dichter bij ons doel brengen,” vervolgde Caelum. Zijn bruine ogen
glinsterden fanatiek. “Bog, jij hebt een van de ingrediënten meegebracht?”
Bog gromde instemmend en sjokte naar de een van de houten banken, waar hij een
vastgebonden vrouw achter vandaan haalde. Ze bewoog niet. In haar mondhoek zat wat
gedroogd bloed.
“Je hebt haar toch niet omgebracht?” vroeg Flavius scherp. “Het ritueel zegt letterlijk ‘vers
bloed’!”

95
 “Nee, nee,” mompelde Bog. Zijn kleine oogjes staarden naar het decolleté van de vrouw.
Ze droeg een blauwe jurk, waarvan de bovenste knoopjes misten waardoor het zwarte kant
van een korset zichtbaar was. “Bewusteloos geslagen. Ze was vervelend.”
“Dat zijn vrouwen altijd,” zei Caelum. Het gerucht ging dat hij de voorkeur had voor zijn
eigen geslacht, wat hij zelf volmondig ontkende, aangezien dat tegen Gods wil was. “Leg haar
maar naast de cirkel.”
De vrouw kreunde toen Bog haar hardhandig neersmeet. Hij gaf haar een harde klap tegen
de zijkant van haar hoofd, en ze verloor opnieuw het bewustzijn. “Tegen het geschreeuw,” zei
Bog nogal overbodig.
“Goed. Dankjewel, Bog,” zei Caelum.
Theophilus, een van de oudere sekteleden, stond Alastair boos aan te kijken. Veel leden
waren ontstemd vanwege Alastairs ‘blunder’, zoals Flavius het noemde. Maar als hij er niet
geweest was, waren ze Lily überhaupt nooit tegengekomen, redeneerde Alastair.
“Het mes?” vroeg Caelum.
Flavius draaide zich om en pakte een lang, glinsterend mes uit zijn tas. Het was ingelegd
met rode edelstenen en lemmet had een kronkelende vorm. Hij liep naar de bewusteloze
vrouw. Ze was blond en mollig, met een lief gezicht. Ze was een magiër. Het bloed hoefde niet
perse van een magiër te zijn, maar zo sloegen ze twee vliegen in één klap.
Flavius en Caelum keken naar elkaar. Flavius knikte.
“Oh Bael, gevangen demon!” riep Caelum luid. Hij hief zijn armen in de lucht, alsof hij aan
het bidden was.
Het boek met de spreuk om de demon op te roepen was nergens te bekennen. Hij moest
het uit zijn hoofd geleerd hebben. Typisch iets voor Caelum, dacht Alastair. Hij vond het
jammer dat hij het snijwerk niet mocht doen, maar het was beter om even onopgemerkt te
blijven tot de gemoederen wat bekoeld waren.
“Bael, wij roepen u op! Kom tot ons, wij bevrijden u uit uw gevangenis! Bael, kom tot ons!”
Flavius sneed de keel van de vrouw door, die geen kik meer gaf. Hij liet het bloed rijkelijk
op het getekende symbool vloeien, tot aan de laatste druppel. Het bloed volgde de lijnen van
het getekende symbool, alsof het een eigen leven leidde. Vervolgens schoof hij het lijk opzij
en stapte achteruit.
“Verschijn voor ons, Bael!” riep Caelum fanatiek.
Het symbool lichtte op en er verscheen een groene rookwolk. Alle leden deden
onwillekeurig een stap achteruit. Toen de rook was opgetrokken, stond er een slank figuur.
Zijn huid had een licht groenige glans en zijn grote ogen waren geel, wat richting de pupil
overging in felgroen. Hij had geen oogwit, en zijn halflange, golvende roodbruine haar zat
nogal in de war.
Hij maakte een sierlijke buiging en grijnsde boosaardig.
“Heren, wat kan ik voor u doen?”

96
 Hoofdstuk 9

Demonen en Politie

Even was het doodstil.

Toen schraapte Caelum zijn keel. “Uhm, welkom, Bael.”
Alastair kon zien dat zelfs Caelum een beetje zenuwachtig was, want hij kon zijn handen
niet stilhouden. Zelf was hij niet een beetje zenuwachtig, maar doodsbang voor het wezen dat
voor hen stond, al zou hij dat nooit aan de rest van de groep toegeven. Hij maakte zich mentaal
klaar om meteen te vluchten wanneer dat nodig mocht zijn. Als de demon hen aan zou vallen
zou hij niet wachten op de anderen maar zich direct te voeten maken.
De demon maakte wederom een buiging. “Dank u.” Zijn stem was hees en een beetje
zangerig. Hij keek de kerk rond. Vervolgens gleden zijn grote, buitenaardse ogen over de
groep, die gezamenlijk ongemakkelijk leek onder zijn gestaar. Hij hield zijn hoofd schuin en
had een amusante blik in zijn ogen. “Hm, ik ben niet het Godsdienstige type maar ik moet
toegeven dat dit een stuk beter is dan mijn vorige verblijf.”
Flavius leek wat moed gevonden te hebben en stapte naar voren. “Bael, ik ben Flavius.” Hij
stak zijn hand uit.
Bael keek even naar de uitgestoken hand, alsof hij iets vies zag. Toen schudde hij die met
een zwier. “Aangenaam,” grijnsde hij. Zijn tanden waren scherp en puntig.
“Ik ben blij dat we je uit die gevangenis hebben kunnen bevrijden,” zei Flavius. Hij sprak
langzaam, oplettend, alsof hij elk woord zorgvuldig afwoog, maar zijn harde gezicht stond
neutraal. Het was niet te zien dat hij bang was, maar Alastair wist wel beter. Hij kende Flavius
al jaren. De oudere man toonde nooit angst, al zou hij oog in oog staan met de duivel. Dat
wilde niet zeggen dat hij geen angst kende.
“Ah, bedankt daarvoor,” zei de demon hoffelijk. “Ik zou graag de mensen opsporen die me
hebben opgesloten, hoewel de meesten inmiddels dood zullen zijn. Het is tenslotte meer dan
vijftig jaar geleden dat ze me daar hebben opgesloten. Hoewel ik me meen te herinneren dat
er drie magiërs bij betrokken waren, om de spreuk te zeggen.” Hij leek voornamelijk in zichzelf
te praten.
“Voordat je dat doet,” begon Flavius op kordate toon, “hebben wij je hulp nodig.”
Bael keek op uit zijn gemijmer. “Ah, natuurlijk, voor niets gaat de zon op…”
“Ken je de Urn van Ramasos?” vroeg Flavius.
“Maar natuurlijk,” antwoordde Bael. Het verhaal van de Urn van Ramasos mocht dan een
over het algemeen goed bewaard geheim zijn, er waren weinig geheimen waar de
eeuwenoude demon niet van op de hoogte was.
“Die zijn we op het spoor,” zei Flavius. “We willen deze bemachtigen om de wereld eindelijk
van magie te ontdoen.”

97
 “Wat een zegen voor de mensheid zal zijn!” voegde Caelum toe, die zich tot nu toe afzijdig
had gehouden, maar er inmiddels van overtuigd leek te zijn dat de demon hen niet allemaal
zou vermoorden.
De rest van de groep was stil, maar dat was niet ongewoon. Het was meestal een van de
drie leiders die het woord deed, de rest hoefde enkel te volgen. Enkele leden, waaronder
Theophilus, keek alsof ze er nog steeds niet van overtuigd waren dat Bael hen niet allemaal
zou elimineren. Bog staarde zoals gewoonlijk uitdrukkingsloos voor zich uit. Het feit dat er een
eeuwenoude, onsterfelijke demon voor hem stond leek geen indruk op hem te maken.
“Het lot van de mensheid heeft me nooit zo erg geïnteresseerd.” Bael leek inderdaad zijn
interesse te verliezen, en pulkte wat vuil van onder zijn lange nagels vandaan. “Bovendien, ik
gebruik magie. Waarom zou ik de wereld van magie willen ontdoen?”
“Ramasos kon de spreuk alleen beperken tot magie van deze wereld, aangezien de as van
zijn vrouw gebruikt werd en zij tenslotte een magiër was van deze wereld,” zei Alastair. Hij
had er veel over gelezen, waarschijnlijk het meest van hen allemaal. Kennis was tenslotte
macht, en hij zorgde ervoor dat hij van veel onderwerpen op de hoogte was. “Jouw magie is
niet van deze wereld, Bael. Daarom zal het vernietigen van De Urn geen invloed hebben op
jouw magie.”
“En als alle magiërs hun magie kwijt zijn, is er minder concurrentie voor jou,” voegde Flavius
toe. Zijn kille grijze ogen namen Bael berekenend op. “Er is dan nooit meer een kans dat je
opgesloten wordt. Om jou vast te houden is immers een hoop magie nodig.”
“Hm. Ja… dat was een onfortuinlijk ongelukje. En daar zeg je me wat…” zei Bael nadenkend.
Hij was even stil. “Ach, weet je wat, ik zal jullie helpen. Waarom niet? Ik ben in een liefdadige
bui!”
“Dankjewel,” zei Flavius. Er was niet aan hem te zien of hij opgelucht was. De rest van het
gezelschap mompelden ook hun dank. “We zoeken een meisje dat misschien meer weet over
de Urn. Zou je kunnen helpen haar te vinden?”
“Natuurlijk, natuurlijk,” zei Bael. “Ik heb iets van haar nodig.”
Alastair rommelde even in zijn tas en haalde daar het roze hemdje uit dat Lily gedragen had
toen ze door het portaal kwam. “Is dit goed?”
“Perfect!” De demon keek naar het kledingstuk. “Aparte kledij…”
“Ze komt uit een andere wereld,” zei Alastair.
Dit leek de demon niet te verbazen. Alastair vroeg zich af of er nog iets was wat het
eeuwenoude wezen zou kunnen verbazen.
“Over kleding gesproken,” zei Flavius, “je zult je wel even om willen kleden voordat we
beginnen?”
De demon zag er inderdaad wat armoedig uit, gekleed in bruine vodden die ooit een blouse
en broek waren geweest. Het was onduidelijk of de kleur oorspronkelijk ook bruin was
geweest. Hij keek naar het gezelschap. “Even opfrissen zou inderdaad welkom zijn,” glimlachte
hij. “Maar ik ga wel even naar huis. Wit is niet echt mijn kleur.”

Op hetzelfde moment, ver van Lily vandaan, stapten meneer en mevrouw Adams het
politiebureau van Sheffield binnen. Mevrouw Adams begon erg ongerust te worden. Ze had
haar dochter de afgelopen dagen een paar keer gebeld, maar telkens de voicemail gekregen.

98
Lily had haar niet teruggebeld, en ook op de sms’jes die mevrouw Adams gestuurd had werd
niet gereageerd. Dat was niks voor haar dochter.
Haar man had die ochtend het advocatenbureau gebeld, maar ook daar was Lily niet. Haar
bazin had hem op vinnige wijze medegedeeld dat hun dochter al bijna twee weken niet op
was komen dagen en dat ze ontslagen was. Na deze boodschap stond mevrouw Adams erop
om aangifte te doen, en haar man had niet geprotesteerd.
Nadat ze bij de balie hadden aangegeven waar ze voor kwamen werden ze al snel
doorverwezen naar een bureau waar een verveeld uitziende agent achter zat.
“Waar kan ik u mee helpen?” vroeg de agent. Hij was van middelbare leeftijd en mager,
met een grote haviksneus.
Het echtpaar nam plaats aan de twee stoelen tegenover de agent.
“Onze dochter is vermist!” riep mevrouw Adams voordat ze goed en wel zat. “U moet ons
helpen, we zijn ten einde raad –”
Meneer Adams legde een hand op die van zijn vrouw, in een poging haar gerust te stellen.
“Rustig, schat.” Hij wendde zich tot de agent. “We hebben onze dochter Lily nu al een tijd niet
gesproken. Ze belt niet terug, wat niks voor haar is, en volgens haar bazin is ze al geruime tijd
niet op het werk geweest.”
De agent ruilde zijn verveelde blik in voor een alerte blik, drukte zijn bril wat hoger op zijn
neus en begon op zijn toetsenbord te tikken. “Naam?”
“Aleida en Richard Adams,” zei mevrouw Adams.
“Nee, van uw dochter.”
“Lily Adams,” antwoordde mevrouw Adams snel.
“Adres?”
“144 Canterbury Road, Sheffield,” zei meneer Adams.
“Wanneer heeft u haar voor het laatst gezien?” vroeg de agent, zonder van zijn
beeldscherm op te kijken.
“Euh…” Mevrouw Adams keek haar man vertwijfeld aan. “drie weken geleden?”
Haar man dacht even na. “Morgen twee weken geleden,” zei hij toen. “Ze is twee weken
geleden bij ons blijven eten.”
Mevrouw Adams knikte naar de agent, die haastig door typte.
“En u heeft haar ook niet meer gesproken?” vroeg de agent.
“Nee, ik heb haar een paar keer gebeld en kreeg steeds de voicemail. Normaal gesproken
belt ze altijd terug. Het is niks voor haar om dat niet te doen,” zei mevrouw Adams ongerust.
“Mijn man heeft vanochtend naar haar werk gebeld, en haar bazin zei dat ze al bijna twee
weken niet op het werk geweest is. Ze is ontslagen! Dat is niks voor Lily! Straks is ze ontvoerd,
of vermoord, of allebei, of –” Haar toon begon steeds hysterischer te worden. Ze had zich de
afgelopen paar uur al allerlei dingen in het hoofd gehaald en deze kwamen nu tot uiting.
“Mevrouw Adams, ik begrijp dat dit ontzettend moeilijk voor u is,” onderbrak de agent
rustig, “maar probeer kalm te blijven.” Hij wenkte naar een vrouwelijke agente die voorbij
kwam lopen. Ze knikte naar hem. “Waar werkte uw dochter?”
“Bij Barbara Harris,” antwoordde meneer Adams. “Ik weet het adres zo niet, ik kan het
opzoeken…” Hij wilde zijn telefoon pakken, maar de agent was al aan het zoeken op zijn
computer.
“In het centrum, ja, ik weet wel waar dat is. Adres is niet nodig.”

99
 De vrouwelijke agent zette een bekertje met water voor de neus van mevrouw Adams, die
haar neus snoot in een papieren zakdoekje. “Bedankt,” mompelde ze tussen het snuiten door.
“Hoe ziet uw dochter eruit?” vroeg de agent.
“Ze is ongeveer een meter vijfenzestig,” antwoordde meneer Adams. “Blank, lang
donkerbruin haar.”
“Ik heb een foto meegenomen,” snifte mevrouw Adams, en begon in haar bruine leren tas
te rommelen. Na eerst deodorant, sleutels, een portemonnee en lippenstift naar boven
gehaald te hebben, viste ze een foto van Lily tevoorschijn. “Deze is enkele maanden geleden
genomen bij ons in de tuin.” Ze overhandigde de foto aan de agent.
De agent keek even naar de foto, die een glimlachende Lily op een tuinbankje afbeeldde.
“Prima. Blauwe ogen, tenger postuur…” mompelde hij in zichzelf, terwijl hij driftig op zijn
toetsenbord rammelde. Hij keek weer op. “Had uw dochter vijanden, is er iemand van wie u
het zich kunt voorstellen dat ze haar iets aan zouden willen doen?”
“Nee, natuurlijk niet!” bracht mevrouw Adams verontwaardigd uit, alsof de agent haar
persoonlijk had aangevallen. “Ze was juist ingetogen en had maar weinig vrienden, laat staan
vijanden! Ze deed geen vlieg kwaad!”
“Rustig, dit zijn dingen die ik moet vragen,” zei de agent, op een toon die duidelijk maakte
dat dit voor hem dagelijkse kost was. “Heeft ze een vriend?”
“Nee.”
“Een ex die het niet eens is met het verbreken van de relatie?”
“Nee, ze is al meer dan een jaar vrijgezel,” zei haar moeder. “Ik zei ook al dat ze er wat
meer op uit moet gaan, mensen ontmoeten…”
“Goed, dank u voor de medewerking,” zei de agent op kordate toon. “We gaan ermee aan
de slag. Zodra we iets weten, nemen we contact met u op. En wanneer u iets van uw dochter
hoort, vernemen wij dat graag.”
“Dank u,” zei meneer Adams, en het echtpaar stond op. “Heeft u enig idee hoe lang zoiets
kan duren?”
“Vaak duiken vermiste personen binnen enkele dagen weer op, maar we kunnen natuurlijk
geen garanties geven. Probeert u zich niet teveel zorgen te maken.”
“Makkelijk gezegd,” snikte mevrouw Adams, terwijl ze het politiebureau verlieten.

Rechercheur Peter ‘Bock’ Bocking en agent Rico Alvarez werden erop uitgestuurd om na te
gaan waar Lily was. Voor Bock was dit inmiddels een routineklus, hij vierde over twee
maanden zijn veertigste jubileum bij de politie en was stiekem al aan het aftellen tot zijn
pensioen. Nog vier jaar te gaan.
Rico Alvarez zat pas twee maanden bij de politie en voor hem was het allemaal nog nieuw
en spannend. Hij was vorige week toegewezen aan Bock als zijn nieuwe partner, nadat Bocks
oude partner, Alan Stanford, met pensioen was gegaan.
Bock miste Alan. Ze hadden vijfentwintig jaar samengewerkt en nu moest hij samenwerken
met een broekie dat zelf nog geen vijfentwintig was. Hij hield niet van verandering, en hij hield
niet van het jeugdige enthousiasme dat Alvarez met zich meebracht. En eerlijk gezegd hield
hij ook niet van het Zuid-Amerikaanse temperament wat Alvarez toevoegde aan het pas
gevormde duo. Dat laatste hield hij zorgvuldig voor zichzelf; voor je het wist werd je

100
uitgemaakt voor racist. En Bock was geen racist. Hij hechtte gewoon erg veel waarde aan
Britse normen en waarden.
“Kom op, gast!” riep Alvarez.
“Ja, ja, eerst even koffie halen…” zuchtte Bock, terwijl hij op de knop van de automaat
drukte. “Ik ga al bijna veertig jaar niet weg zonder een kopje koffie. Wil je ook?”
Niet dat Alvarez cafeïne nodig leek te hebben; hij wipte ongeduldig heen en weer op zijn
voeten en keek onrustig op zijn telefoon.
“Wat? Nee, bedankt, gast,” antwoordde de jonge agent afwezig, terwijl hij snel op de
toetsen van zijn mobieltje tikte.
“Gasten heb je in een restaurant,” zei Bock knorrig, terwijl hij het kartonnen bekertje uit
de automaat pakte en erin begon te roeren. Zijn dokter had hem geadviseerd om te letten op
zijn cholesterol en suikerinname vanwege zijn overgewicht, maar Bock kon het niet laten wat
suiker in zijn koffie te doen. Koffie zonder suiker was als een bed zonder vrouw erin – niet
compleet. “Je kunt mij Bock noemen, of rechercheur Bocking, als je dat liever hebt.”
“Ja, ja.” Alvarez rolde met zijn bruine ogen, en Bock deed maar alsof hij dat niet zag. Op
deze manier zouden het vier erg lange jaren worden.
Een korte autorit later arriveerden ze bij het advocatenkantoor van mevrouw Harris.
“Laat mij het woord doen,” zei Bock, terwijl ze de lift van het grote gebouw instapten. “Kijk
en leer.”
“Ja, baas,” antwoordde Alvarez. Hij klonk enigszins sarcastisch.
Een blond meisje zat aan het bureau achter de marmeren balie van het advocatenkantoor.
Ze keek op toen de agenten binnenkwamen. Ze was knap, met lang stijl haar en
amandelvormige groene ogen. Alvarez grijnsde naar haar.
“Goedemiddag, wat kan ik voor u doen?” Als ze verbaasd was politie te zien, liet ze het niet
merken.
“We zijn op zoek naar mevrouw Harris,” zei Bock.
“Ik ga even vragen of ze tijd heeft,” antwoordde het meisje, en ze liep snel naar een
gesloten deur en klopte. “Mevrouw Harris?” Er klonk gemompel aan de andere kant, en het
meisje opende de deur en stapte naar binnen. Er volgde een kort gesprek, waarvan de agenten
niet konden horen wat er gezegd werd, en het meisje kwam weer naar buiten.
Ze gebaarde glimlachend naar de deur. “Gaat uw gang.”
Bock stapte het kantoor binnen, gevolgd door Alvarez. Aan het bureau zat een vrouw. Haar
hoogblonde haar was zorgvuldig in een ingewikkeld uitziende knot gedraaid, en ze droeg
ontzettend veel make-up, waardoor het moeilijk was in te schatten of ze pas eind dertig of
wellicht al eind vijftig was. “Mevrouw Harris?” vroeg hij voor de zekerheid.
“Dat ben ik,” zei mevrouw Harris. Ze glimlachte naar de twee agenten, maar de glimlach
leek net zo echt als de kleur van haar haar, vond Bock. “Wat kan ik voor u doen, heren?”
“Ik ben rechercheur Bocking en dit is rechercheur Alvarez,” zei Bock. Terwijl hij dit zei liet
hij zijn politiepenning zien, een geoefend gebaar dat hij in de afgelopen veertig jaar talloze
malen had uitgevoerd. “We zijn op zoek naar Lily Adams. We hebben vernomen dat ze hier
werkt.”
“Werkte,” corrigeerde mevrouw Harris kortaf. “Die meid kwam twee weken geleden
opeens niet meer opdagen op het werk. Zonder opgaaf van reden.”
“U heeft haar sindsdien niet meer gesproken?” vroeg Bock.

101
 “Nee. Ik heb haar meerdere malen gebeld, maar ze nam niet op en belde niet terug.”
“En u vond dit niet vreemd?”
“Weet ik veel wat haar gewoontes zijn,” snoof mevrouw Harris. “Jonge mensen hebben
niet altijd evenveel verantwoordelijkheidsgevoel. Ik had geen tijd om te wachten tot ze tot
inkeer zou komen, dus ik heb vervanging geregeld. Ze hoeft hier niet meer terug te komen.”
“Bedankt voor uw tijd,” zei Bock. “Wanneer u iets van haar hoort, of als u nog iets te binnen
schiet, vernemen wij graag van u.” Hij gaf het kaartje met het telefoonnummer van de politie
aan mevrouw Harris, die het aannam met haar zorgvuldig gemanicuurde hand en het op een
stapel papier op haar bureau deponeerde. Ze knikte kortaf. Hij verwachtte niet dat ze ooit nog
van haar zouden horen.
Hij moest toegeven dat hij bij aanvang had gedacht dat ze het meisje snel terug zouden
vinden. Hij had verwacht dat zou blijken dat ze toch niet zulk goed contact met haar ouders
had als haar moeder beweerde en simpelweg niet had teruggebeld omdat ze te druk was of
geen zin had. Maar nu haar werkgeefster aangaf dat ze al bijna twee weken niet op het werk
was verschenen begon hij te twijfelen. Dit zou toch een geval van vermissing kunnen zijn.
“En nu?’ vroeg Alvarez toen ze het gebouw uitliepen. De jonge agent had nog even snel een
kaartje aan het blonde meisje achter de balie gegeven, wat geheel onnodig was aangezien die
Lily Adams niet eens gekend had. Bock had gezucht. Hij hield niet van haantjesgedrag.
“Nu gaan we naar haar huis,” antwoordde Bock. “Je moet altijd alles nagaan, Alvarez, dat
is toch wat je in het eerste jaar op de politieacademie al leert. Ik verwacht niet dat we haar
thuis aan zullen treffen, maar je weet maar nooit. We zouden mooi voor lul staan als we een
heel onderzoek uitvoerden, terwijl ze gewoon ziek thuis zit of zo.”

Tristan nam plaats aan de lange eikenhouten tafel. Zijn vrouw kwam aanlopen met een grote
stenen pan met stoofpot erin. Ze glimlachte naar hem en zette de pan op tafel. Het rook
heerlijk.
“Roep jij de kinderen?” vroeg ze, terwijl ze terugliep naar de keuken om de rest van het
eten te halen.
“Gideon! Lana! Eten!” brulde Tristan gehoorzaam naar zijn kinderen, die zo te horen in de
woonkamer aan het spelen waren.
Het was inmiddels alweer dertig jaar geleden dat zijn vader, Gideon Senior, met zijn vrouw
Daria introk in het kasteel. Op dat moment had het kasteel al twintig jaar leeggestaan, en dat
was te merken geweest. Maar zijn ouders hadden hard gewerkt om het kasteel weer
bewoonbaar te maken.
De bewoners van het dorp waar zijn ouders vandaan kwamen hadden zijn vader
gewaarschuwd. Je moet het kasteel met rust laten, hadden ze gezegd. De demon Bael zal ooit
terugkeren, hadden ze gezegd.
Maar Gideon Senior had zich daar niets van aangetrokken. Hij had geantwoord dat hij niet
geloofde dat de demon ooit terug zou keren. Hij was tenslotte al twintig jaar van de
aardbodem verdwenen. Over de verdwijning deden verschillende geruchten de ronde. Een
aantal mensen beweerden dat hij was vermoord. De meeste mensen geloofden dat niet en
zeiden dat hij niet zomaar gedood kon worden, maar simpelweg vertrokken was naar een
ander land om daar dood en verderf te zaaien. Een derde deel zei dat hij gevangen was
genomen door drie magiërs.

102
 Wat er ook van waar was, de demon was weg en het kasteel stond al twintig jaar leeg. En
hoewel het een apart kasteel was, was het op zijn eigen donkere manier prachtig. Het was
gebouwd van donkergrijs steen, met hier en daar beelden van waterspuwers, engelen en
duivels. Het kasteel stond afgelegen van het dorp op een berg en was behoorlijk groot, met
talloze kamers, een bibliotheek, een grote tuin met een prachtige vijver en een wijnkelder.
Het was zonde dat niemand er gebruik van maakte, vond Gideon Senior. En zo verruilde hij
zijn kleine huisje in het dorp voor het grote kasteel op de berg.
Vier jaar nadat ze in het kasteel waren komen wonen beviel Daria van een zoon, Tristan.
Helaas overleed ze tijdens de bevalling. Gideon deed zijn best om zijn enige zoon zo goed
mogelijk op te voeden. En hoewel ze maar met z’n tweeën in het grote kasteel waren, had
Tristan een gelukkige jeugd gehad. Toen Tristan zelf volwassen was ontmoette hij zijn vrouw,
Meline, en stichtte zijn eigen gezin. Zijn vader woonde bij hen in het kasteel tot hij vorig jaar
overleed aan een hartaanval.
De kinderen kwamen lachend aangerend en gingen beiden op een stoel zitten. Meline zette
een bord met brood op tafel en kwam tegenover hem zitten. Hij glimlachte. Hij had het maar
mooi voor elkaar, bedacht hij. Een lieve vrouw, twee lieve kinderen en een prachtig kasteel
om in te wonen.
Gideon, die net zes jaar geworden was en flink aan het testen was waar de grenzen lagen,
stak zijn hand uit naar een stuk brood.
“Gideon!” riep Meline streng. Zij was de strengste van hen twee. Tristan had altijd moeite
met het stellen van grenzen. “Wachten tot papa opgeschept heeft.”
Tristan pakte de opscheplepel en begon de vier borden te vullen met stoofpot. Vervolgens
pakte hij zijn lepel en wilde net een hap nemen toen achter hem een stem klonk.
“Wat aardig dat jullie mijn kasteel zo mooi bijgehouden hebben tijdens mijn afwezigheid.”
De stem klonk hees en een beetje zangerig.
Tristan zag hoe de bruine ogen van zijn vrouw groot werden en ze haar lepel liet vallen. Hij
draaide zich met een ruk om.
Bij de deur naar de eetzaal stond een tengere man. Hij was gekleed in bruine vodden vol
met aangekoekt vuil en gaten. Zijn blanke huid had een licht groenige tint en zijn brede mond
vertrok zich tot een glimlach.
“Wie bent u?” zei Tristan verbaasd. “En wat doet u in mijn huis?”
“Ho ho, mijn huis!” De man grinnikte.
Tristan zag dat zijn grote ogen geel waren, zonder oogwit, met groen bij de pupillen. Dit
was geen mens. En een vreselijk besef drong tot hem door.
“Bent u Bael?” vroeg hij.
Het wezen boog. “En met wie heb ik het genoegen?”
“Ik ben Tristan,” zei Tristan. “Dit is mijn vrouw Meline en mijn kinderen, Lana en Gideon.”
Hij wees ze een voor een aan. “Het kasteel stond al twintig jaar leeg toen mijn ouders erin
trokken. Ze verwachtten niet dat u ooit terug zou komen, als we dat geweten hadden –”
“Ja, ja,” onderbrak de demon hem ongeduldig, hem het zwijgen opleggend met een enkel
handgebaar. “Feit blijft dat jullie in mijn huis zijn gaan wonen.”
“We zullen vertrekken,” zei Tristan snel. Tot overmaat van ramp begon Lana te huilen.
Meline nam de kleuter op schoot. “Heeft u honger?” vroeg ze aan Bael, vriendelijk zoals
altijd. “Tast toe, er is genoeg.”

103
 Bael liet zijn gele ogen over de kinderen glijden. “Oh ja,” zei hij met een glimlach, “ik heb
zeker honger. En zo te zien is er inderdaad genoeg…”
Voordat Tristan met zijn ogen kon knipperen en Gideon kon schreeuwen, had Bael het kind
opgepakt en de nek omgedraaid. Hij nam een hap uit Gideons nek en kauwde een paar keer
op het verse vlees, alvorens het door te slikken.
“Hm, lekker mals,” smakte hij. Een straaltje bloed droop over zijn kin. Hij nam nog een hap.
Na hem een paar seconden ongelovig te hebben aangestaard begon Meline te schreeuwen.
Lana, die net stil was geworden, begon opnieuw te huilen.
“Gideon!” schreeuwde Tristan, en hij rende naar zijn zoon, die Bael achteloos naast de pan
met stoofpot op tafel had neergelegd alsof het een kippenboutje was.
Bael grijnsde boosaardig en vanuit het niets verscheen er een schaduwachtige, zwarte bal
met rood doorlopende aders in zijn hand. Hij wierp de bal naar Tristan, die heel even een
verschrikkelijke, gloeiend hete pijn voelde zodra de bal hem op zijn borst raakte. Toen spatte
hij in een aantal stukken uiteen. De demon plukte ongeïnteresseerd een stukje bloederig vlees
uit zijn halflange, verwarde haar en stopte het in zijn mond.
“Duidelijk een ouder bouwjaar,” zei hij, nadat hij had doorgeslikt.
Meline keek van haar dode zoon naar haar uit elkaar gespatte echtgenoot, een uitdrukking
van pure angst op haar gezicht. “Alstublieft,” smeekte ze Bael, “laat ons gaan.”
De demon schudde langzaam zijn hoofd en kwam op haar af. “Oh, nee, nee,” sprak hij
sussend. “Jullie zullen boeten voor het in bezit nemen van mijn kasteel. Voor het stichten van
een gezin in mijn kasteel.” De laatste woorden sprak hij vol walging, alsof dat het ergste was
wat iemand in een kasteel kon doen.
Meline klemde haar mollige armen om Lana, wiens hoofd rood was van het krijsen.
Bael rolde met zijn gele ogen. “Kinderen! Altijd maar dat gejank!” Hij knipte met zijn
vingers. De peuter was stil.
Meline schudde haar dochter heen en weer. “Lana? Lana!?” Maar de kleuter bewoog niet.
Haar hartslag was gestopt.
Bael nam het kind uit de slappe armen van Meline en legde haar op tafel naast Gideon.
Meline trilde van angst toen hij voor haar kwam staan. Tranen rolden over haar gezicht.
“Alsjeblieft,” smeekte ze.
Maar Bael was niet gevoelig voor smeken. Met een enorme kracht begroef hij zijn hand in
haar borst, en rukte haar hart eruit. Meline bleef nog even staan, alvorens als een zak
aardappelen neer te storten op de grond, een verbijsterde uitdrukking op haar gezicht.
Bael nam plaats op de stoel waar Tristan had gezeten, plantte zijn voeten op tafel en
scheurde met zijn scherpe tanden een hap uit het bebloede hart.
“Ah, wat goed om weer thuis te zijn!”

De volgende dag, om vier uur ’s middags, kwam De Broederschap opnieuw bijeen in de kerk.
Alastair verwachtte half dat de demon niet op zou komen dagen, dat hij verdwenen was nu ze
hem uit zijn gevangenis hadden bevrijd, maar de demon kwam precies op tijd.
“Ah, Bael, goed om je te zien,” sprak Caelum vriendschappelijk, alsof ze elkaar al jaren
kenden. “Je ziet er beter uit dan gisteren!”
Dat was ontegenzeggelijk waar, dacht Alastair. Bael droeg een zwarte broek en een
halflange, getailleerde zwarte jas van fluweel, afgewerkt met kant en met prachtige

104
geborduurde figuren erop. Bij een andere man zou het er wellicht te vrouwelijk uitgezien
hebben, maar de demon leek er niet minder angstaanjagend door. Zijn golvende haar was
gekamd, en hij zag er iets minder vervallen uit dan de dag ervoor. Alastair vond hem hoe dan
ook nog steeds een engerd.
“Een goed maal doet wonderen,” antwoordde Bael glimlachend.
“Goed, zullen we beginnen?” zei Flavius, die niet bekend stond om zijn geduld. “Alastair?”
Alastair gaf Bael het hemdje van Lily. Bael ging in de kleermakerszit op de grond zitten en
legde het kledingstuk voor hem op de grond. Hij haalde een landkaart van dik perkament uit
zijn jaszak en legde deze ernaast. Vervolgens wenkte hij met zijn hand naar het mes met het
golvende lemmet dat ze gebruikt hadden voor het ritueel de dag ervoor. Het mes vloog in zijn
hand.
“Hoe kan dat?” mompelde Bog. Zijn kleine oogjes volgden alles wat de demon deden, maar
zijn brein kon het niet verwerken.
“Sssst!” siste Flavius naar de domme reus. “Laat hem werken!”
Bael deed alsof hij het niet gehoord had en maakte met het mes een snee in zijn handpalm.
Donkerder bloed dan dat van een mens, zo donker dat het bijna zwart was, druppelde op het
kledingstuk. Vervolgens streek hij er met zijn bleke hand boven en mompelde iets. Hij pakte
het hemdje op en hield deze boven de landkaart. Hoewel zijn bloed rijkelijk gevloeid had, viel
er maar één druppel bloed op de landkaart. Precies op het plaatsje Dour.
“Ze is in Dour,” zei Bael.
“Dour!? Wat moet ze daar?” vroeg Caelum, en hij keek naar Alastair, alsof hij verwachtte
dat die het antwoord zou hebben.
“Ik heb geen idee,” zei Alastair naar waarheid. “Ze is waarschijnlijk die kant op gevlucht en
daar terecht gekomen.”
“Nou ja, het is goed dat ze tenminste nog in deze wereld is,” zei Flavius. “Op naar Dour dan
maar.”

Bock belde aan. En nog eens. En nog eens.

“Mevrouw Adams!” riep hij, al had hij ook wel het vermoeden dat het nutteloos was.
“Politie!”
De deur van Lily Adams bleef gesloten, maar een deur verderop in de gang ging wel open.
Een oudere vrouw met grijs kort haar en een bril met jampotglazen stak haar hoofd naar
buiten.
“Ze is er niet, hoor,” zei ze vriendelijk.
“En hoe weet u dat?” vroeg Alvarez iets minder vriendelijk.
De vrouw liep de gang op, gevolgd door een klein wit hondje. Alvarez deed een pas
achteruit, en Bock moest onwillekeurig lachen. Hij had al tijdens zijn tweede dag met de jonge
agent gemerkt dat die, ondanks zijn stoere uiterlijk en grote mond, ontzettend bang was voor
honden, zelfs voor een omgebouwde hamster als dit exemplaar.
“Ik heb haar al een tijdje niet gezien,” zei de buurvrouw.
“Dat wil niet betekenen dat ze er niet is,” zei Bock vermoeid. Het was altijd hetzelfde met
dit soort mensen. Ze hadden zelf geen leven, en bemoeiden zich daarom maar al te graag met
het leven van hun buren.

105
 “Ik ben met pensioen,” zei de vrouw. “Dropje, laat die agent met rust. Ik ben meestal thuis,
agent, en ik zie veel van wat er hier gebeurt.”
Ja, omdat je niks beters te doen hebt, dacht Bock, en keek met enig leedvermaak naar het
hondje, dat naar de enkels van Alvarez hapte. De jonge agent trok zich steeds verder terug de
gang in.
“Poepie, kom hier.” De buurvrouw deed een halfslachtige greep naar het mormel. “Lily’s
brievenbus zat vol, ik heb een paar keer bij haar aangebeld om te zeggen dat ze haar post eruit
moet halen, maar ze deed niet open. Zelfs ’s avonds niet! Het is een rustig meisje, kwam bijna
altijd meteen thuis na haar werk, niet zoals die troela van nummer 149 –”
“Wat is uw naam?” onderbrak Bock haar. Alvarez stond inmiddels achter hem.
“Margaret Hopkins,” antwoordde de buurvrouw snel. Ze wilde blijkbaar maar al te graag
meewerken, maar Bock betwijfelde dat ze veel aan haar zouden hebben. Toch schreef hij de
naam op.
“Goed, mevrouw Hopkins, mocht u iets zien of horen, dan vernemen wij dit graag.” Hij gaf
haar het kaartje met het telefoonnummer.
“Absoluut, absoluut,” zei mevrouw Hopkins. “Heeft u verder echt geen vragen?” Haar toon
was hoopvol. Waarschijnlijk was dit gesprek het hoogtepunt van haar dag.
“Op dit moment niet. Misschien dat u uw hond zou kunnen terugroepen. Mijn partner is
eh… niet zo dol op honden.”
“Natuurlijk! Poepie! Kom hier!” Met enige moeite wist mevrouw Hopkins de hond los te
rukken van de broekspijp van Alvarez. “Kom, schatje, dan krijg je wat lekkers! Heb je honger?
Ja, he?” Al pratend tegen de hond verdween mevrouw Hopkins weer in haar eigen woning.
“Man, wat een duivelshond!” riep Alvarez, terwijl hij zijn enkels onderzocht op
verwondingen. “Dat is toch niet normaal!? Niet te vertrouwen, die honden!”
“Als je al bang bent voor zo’n mormel, hoe moet dat dan straks als we een crimineel moeten
oppakken?” grinnikte Bock, en hij gaf de jonge agent een klap op zijn schouder.
“Die mag je tenminste neerschieten!” bracht Alvarez in. “Ik was nummer één van mijn klas
tijdens de schietoefeningen, gast! Dat komt echt wel goed!”
“Ja, ja…” Bock hoopte niet dat er snel wat te schieten viel. Hij had genoeg actie gezien
tijdens zijn vele dienstjaren. Hij zat er zelfs over na te denken om zich te laten overplaatsen
naar een bureaubaan voor de laatste vier dienstjaren die hij nog over had. Hij wist hoeveel
risico een agent kon lopen en het zou zonde zijn als hij zo vlak voor zijn pensioen werd
neergeschoten door een of andere crimineel.
Bock belde nog één keer aan. Je kon het altijd proberen.
“Goed, dus ze neemt niet op als haar ouders haar bellen, ze neemt niet op als haar
leidinggevende haar belt, ze is al twee weken niet op het werk geweest en ze is blijkbaar ook
niet thuis,” somde hij op. “Wat is de vervolgstap?” Zolang hij en de jonge agent nog een team
vormden, kon hij net zo goed proberen hem wat te leren.
“We gaan haar huis doorzoeken,” zei Alvarez enthousiast.
“Bingo. Je mag door voor de koelkast. Maar eerst terug naar het bureau voor een
huiszoekingsbevel.”
“Maar dat duurt veel te lang!” bracht Alvarez in. Zijn bruine ogen schitterden van
opwinding. “Misschien ligt ze daar binnen wel dood te zijn, man!”

106
 “Als dat zo is, zal een paar dagen langer niet veel uitmaken,” zei Bock nonchalant. “Behalve
voor de geur dan.”
“Ja, maar misschien wordt ze binnen vastgehouden, of is ze ontvoerd en kunnen we binnen
aanwijzingen vinden!” wierp Alvarez tegen. “Dan kunnen we toch niet nog dagen gaan
wachten? Dat bureaucratische gedoe van jullie altijd!”
Het was Bock niet geheel duidelijk of Alvarez met ‘jullie’ de Engelsen of de politie bedoelde,
of wellicht beidde. Wat hem wel duidelijk was, was dat Alvarez niet van plan was om te
wachten met het doorzoeken van de woning, maar Bock was te laat om hem tegen te houden.
Alvarez nam een kleine aanloop en beukte de deur in, die makkelijk meegaf onder zijn
gespierde lichaam en met een klap openvloog.
“Ben je niet goed bij je hoofd?” siste Bock geschrokken. Hij keek snel achterom, half
verwachtend dat mevrouw Hopkins alweer in de gang zou staan om te kijken waar het lawaai
vandaan kwam. “Nog nooit in al mijn tijd bij de politie heb ik zoiets meegemaakt! Dit kan een
schorsing betekenen!”
“Het spijt me,” zei Alvarez, die duidelijk geen spijt had. “Maar nu is de deur al open, he?
We kunnen net zo goed even gaan kijken, kom.”
Hij trok zijn pistool en sloop voorzichtig naar binnen, zich tegen de muur drukkend alsof hij
verwachtte elk moment aangevallen te worden door een groep ontvoerders.
Bock vloekte binnensmonds, trok zijn eigen pistool en volgde Alvarez. Het werd hem al snel
duidelijk dat er niemand in de kleine flat was. Hij bekeek de deur. Er was niet veel schade te
zien, wellicht zouden ze dit stil kunnen houden. Hij had geen zin in problemen.
“Niemand te zien,” verklaarde Alvarez, iets wat Bock al seconden eerder in de gaten gehad
had.
“Goh, Einstein.” Bock keek de woonkamer rond. “Geen teken van een worsteling of iets.”
Zijn oog viel op een wijnglas wat op tafel stond, waar duidelijk rode wijn in gezeten had. Een
leeg plastic bakje waar maaltijdsalade in gezeten had stond ernaast. “Maar ze was
vermoedelijk ook niet van plan om weg te gaan.”
Hij liep naar de slaapkamer en wierp een blik in de open kledingkast. Deze hing vol met
kleding, het was niet waarschijnlijk dat ze haar koffers gepakt had. Het bed zag er beslapen
uit.
Hij liep weer naar de woonkamer. “Niets bijzonders te zien.”
“Hier ook niet,” zei Alvarez. “Geen bloed, geen teken dat er een gevecht plaatsgevonden
heeft. Maar dat zegt natuurlijk niet alles.” Hij klonk alsof hij hoopte dat er iets spannends
gebeurd was. Zijn ogen gleden naar het schilderij van het bos aan het muur. “Apart schilderij.”
“Kom, laten we gaan,” zei Bock, die er meer dan genoeg van had. “We mogen hier helemaal
niet zijn. We moeten de juiste procedures volgen, Alvarez, dat moet jij duidelijk nog leren. We
halen een huiszoekingsbevel en komen dan terug, en doen alles nog eens over zoals het
hoort.” Bock hield van procedures.
“Gast, moet je dat schilderij zien?” Alvarez liep naar het schilderij toe.
Met tegenzin kwam Bock naast hem staan. Hij wilde weg, voordat mensen door zouden
hebben dat ze binnen waren. “Wat is er te zien? Ik heb niet zoveel met kunst.”
“Het lijkt zo… echt.” Alvarez stak zijn hand uit.
“Niks aanraken!” blafte Bock, bang dat ze ergens sporen zouden achterlaten. Later, als ze
het huiszoekingsbevel hadden, dan zou het in orde zijn.

107
 Maar Alvarez leek hem niet te horen. Alsof hij zichzelf niet tegen kon houden ging zijn hand
naar het schilderij.
En toen ging zijn hand door het schilderij.
Bock kon zijn ogen niet geloven. Met een ruk werd Alvarez tot zijn elleboog het schilderij
in gezogen. Maar dat kon niet waar zijn. Schilderijen zogen geen mensen in zich.
“Fuck!” schreeuwde Alvarez. “Er is iets aan de andere kant, Bock! Help me!”
Bock werd uit zijn trance geschud en greep de andere arm van Alvarez. Hij begon eraan te
trekken met al zijn kracht, maar de kracht aan de andere kant was groter, want Alvarez werd
steeds verder het schilderij in gezogen. “Godver…” Hij had niks om zich tegen schrap te zetten.
Wanhopig keek hij achter zich, op zoek naar iets wat hij vast kon grijpen als houvast. Maar
alles was te ver weg.
Alvarez zat inmiddels bijna helemaal in het schilderij. “Aaaah!” hoorde Bock vanuit het
schilderij.
Er zat niks anders op, dacht Bock verwilderd. Hij moest de jonge agent laten gaan, voordat
hij zelf meegezogen werd. Hij liet de arm van Alvarez los.
Dit had alleen weinig zin, want Alvarez liet hem niet los. Zijn hand sloot zich vastbesloten
om Bocks pols, in een laatste wanhopige poging om zichzelf uit het schilderij te trekken. Bock
probeerde met zijn andere hand die van Alvarez los te peuteren, maar diens grip was als die
van de pitbulls waar hij zo bang voor was.
Bock werd snel naar het schilderij toegetrokken. “Nee, nee!” riep hij verschrikt. Hij kon nog
steeds niet geloven wat er gebeurde, maar hij wist wel dat dit niet goed was. Op de een of
andere manier wist hij dat dit wel eens het einde kon betekenen.
En na een laatste worsteling werd ook hij door het schilderij gezogen.
Even was alles zwart, en voelde hij niets. Toen voelde hij vreselijke pijn. Pijn in zijn hoofd,
maar vooral in zijn armen en benen. Alsof deze losgescheurd werden van zijn romp.
In de verte hoorde hij Alvarez krijsen van de pijn. Bock was zelf nooit een schreeuwerd
geweest, maar meer iemand die pijn in stilte onderging. Maar dit was niet in stilte te
ondergaan. En dus hoorde hij ook zijn eigen geschreeuw.
Het paniekerige gekrijs van Alvarez stopte plotseling.
De pijn in zijn hoofd werd erger. De pijn in zijn ledematen werd vele malen erger. Hij hoorde
het misselijkmakende geluid van zijn botten die braken, vlees wat scheurde. Heel even schoot
de gedachte door zijn hoofd dat het mysterie van Lily Adams was opgelost, dat dit ook met
haar gebeurd moest zijn. En toen dacht en voelde hij niets meer.
En zo was het dat rechercheur Peter ‘Bock’ Bocking, vier jaar voordat hij met pensioen zou
gaan, kwam te overlijden.

108
 Hoofdstuk 10

Op Reis

De volgende dag arriveerden Bane en Lily al vroeg bij Barnabas. Het was dit keer droog maar
behoorlijk fris, en Lily was erg blij met haar lange stoffen jas. Een waterig zonnetje scheen,
maar het was duidelijk herfst en kouder dan de herfst die Lily in Engeland gewend was.
Lily verwachtte half dat de magiër dronken zou zijn of nog een roes aan het uitslapen was,
of, erger nog, helemaal niet aanwezig zou zijn. Het was duidelijk dat hij het niet echt zag zitten
om met hen naar de koning te gaan en het zou haar niets verbazen als hij gevlucht was.
Tot haar verbazing was de magiër niet alleen aanwezig, maar ook nog wakker, nuchter, en
zag er schoner en scherper uit dan hij de vorige twee keer gedaan had. Hij had zich geschoren
en zijn kin en wangen waren nu net zo glad als de rest van zijn hoofd. Ook waren zijn grijze
ogen niet bloeddoorlopen, maar had hij juist een heldere blik.
“Goedemorgen,” groette hij hen toen hij de deur opendeed.
“Hoi,” zei Lily. Zij en Bane stapten het kleine huisje binnen. Het haardvuur in de woonkamer
brandde knetterend en het was behaaglijk warm binnen.
Bane gromde iets onverstaanbaars. Lily was het inmiddels gewend dat hij ’s ochtends niet
zoveel zei.
“Willen jullie thee?” vroeg Barnabas. Hoewel zijn roodbruine tuniek en zijn zwarte broek
versleten waren en hier en daar een gat toonden, was zijn kleding in ieder geval schoon.
Lily knikte, maar Bane schudde zijn hoofd. “Ik ga even het dorp in om wat benodigdheden
voor onze reis te kopen,” zei hij. Hij keek naar Lily. “Blijf jij maar hier, ik ben over een uurtje
terug.”
De rover verdween en Barnabas liep naar zijn kleine keukentje om thee te zetten. Hij was
snel terug met twee dampende mokken in zijn handen, en Lily vermoedde dat hij het water
weer magisch verwarmd had. Dat deed haar denken aan haar eigen verborgen magische
krachten. Als ze Barnabas moest geloven, tenminste. Ze hoopte stiekem dat hij ernaast zat.
De magiër overhandigde haar een stenen mok en ze nam een slok. Thee met magisch
verwarmd water smaakte precies hetzelfde als thee met water wat op een meer traditionele
manier verwarmd was, maar ze had al zoveel thee gedronken in deze wereld dat ze er een
beetje genoeg van kreeg. Ze verlangde naar frisdrank. Het eerste was ze zou doen als ze thuis
was, was een glas cola drinken, nam ze zich voor terwijl ze nog een slok van de warme drank
nam.
Barnabas ging op de bank tegenover haar zitten. “Vertrouw je Ludovic?”
Hij overviel haar met deze vraag, en Lily moest even nadenken. “Op het moment wel, denk
ik,” zei ze na een korte pauze.
“Ik niet.”
Lily zette de mok neer en vouwde haar handen ineen. “Ik weet wat hij is. Ik heb zo mijn
vermoedens tot waar hij toe in staat is. Ik vertrouw hem niet volledig, sterker nog, ik mag hem
niet eens echt.” Ze moest lachen. “Ik weet zeker dat dat laatste wederzijds is. Maar op dit

109
moment heb ik niemand anders, dus ik moet zijn hulp wel accepteren. Hij is mijn beste kans
om terug te gaan naar huis. Mijn enige kans.”
“Zijn hulp…” De grijze ogen van Barnabas namen haar oplettend op. “Ik vraag me alleen
af waarom hij wil helpen. Ik ken hem niet goed maar ik heb een hoop verhalen gehoord. Ik
vermoed dat zijn hulp niet gratis is.” Barnabas nam een slok van zijn thee en was even stil,
alsof hij zijn woorden tot Lily door wilde laten dringen. Toen zei hij: “We zouden met z’n
tweeën kunnen gaan. We hebben hem niet echt nodig.”
“Nee.” Het was eruit voordat Lily er erg in had, voordat ze er echt over nagedacht had.
“Weet je het zeker?” Barnabas’ toon was vriendelijk, maar zijn blik was ernstig.
“Ja.” Dit was niet helemaal waar, maar haar gevoel vertelde haar dat het beter was om
de rover bij hen te hebben. Lily wist niet hoe sterk de magische krachten van Barnabas
waren. Van Bane wist ze tenminste zeker dat hij goed kon vechten. En het was waar dat ze
Bane niet volledig kon vertrouwen, maar hetzelfde kon gezegd worden over de magiër.
“Oké, dan nemen we hem mee.”
Lily was blij dat hij niet protesteerde. Ze had verwacht dat hij zou proberen om
eronderuit te komen. Ze had niet verwacht dat hij zou proberen om Bane achter te laten.
Hij leek echter niets kwaads in de zin te hebben. Zijn bereidheid om zonder de rover te gaan
leek enkel voort te komen uit zijn wantrouwen voor Bane, maar je kon het nooit zeker
weten. Als er iets was wat ze hier geleerd had, was het dat er vaak meer aan de hand was
dan je zou denken en dat niemand zomaar te vertrouwen was.
Bane was binnen het uur terug. Lily deed open nadat hij op de deur gebonkt had, en zag
drie paarden achter hem staan; een grote, stevige zwarte, een wat kleinere, slanke bruine
en een wollig grijs exemplaar. Ze stak haar hoofd om de deur. Geen koets of wagen te
bekennen.
“Gaat we daar op rijden?” vroeg ze enigszins overbodig aan Bane, die langs haar naar
binnen stapte.
“Ja, wat dacht jij dan, dat ik ze voor de sier had meegenomen?”
“Ik heb nog nooit paardgereden,” antwoordde Lily. Ze keek naar het zwarte grote paard
dat woest met een van zijn hoeven stampte en vroeg zich af hoe ze daar in vredesnaam op
zou moeten komen.
Bane keek haar verbaasd aan. “Nog nooit? Maar hoe verplaatst je je dan in jouw wereld
als je wat verder weg moet reizen?”
“Niet ter paard,” antwoordde Lily. Ze herinnerde zich haar vele gesprekken met Alastair
nog over haar wereld, en had even geen zin om weer het hele concept van auto’s, fietsen,
treinen en vliegtuigen uit te leggen.
Alastair… Lily miste hem absoluut niet, maar ze kon niet ontkennen dat haar meest
gezellige momenten in deze wereld met hem waren geweest. De avonden die ze samen
doorgebracht hadden, pratend over de verschillen tussen hun werelden. Voordat ze wist
wie hij werkelijk was.
“Hmpf.” Bane leek genoegen te nemen met haar antwoord. “Het is niet zo moeilijk, ik
laat je zo wel zien hoe het moet.” Hij liep naar de tafel en legde er twee zwaarden en een
zwarte leren zwaardgordel neer. “Dit leek me ook wel handig.”
“Voor mij?” Lily keek naar de twee zwaarden. Ze waren identiek en wat dunner en korter
dan degene die Bane droeg, met een lichte kromming in het blad. Het heft was zwart en er

110
was een sierlijk figuur in ingesneden. Lily vond ze prachtig, maar het idee zulke wapens te
moeten gebruiken bracht angst met zich mee. Ze keek naar de rover, die haar oplettend
opnam met zijn grote lichtblauwe ogen. Vaak was het alsof hij dwars door haar heen keek.
“Bedankt, maar ik heb er denk ik maar één nodig.”
“Als je wilt dat ik je leer zwaardvechten, heb je er twee nodig,” zei Bane. Zijn mondhoeken
krulden een beetje, en ze zou zweren dat hij probeerde om niet te glimlachen.
Lily betwijfelde dat ze in de hopelijk korte tijd dat ze nog in deze wereld zou zijn goed zou
kunnen leren zwaardvechten met één zwaard, laat staan met twee, maar ze protesteerde niet
en begon de leren zwaardgordel om haar middel te gespen. Vervolgens stak ze de twee
zwaarden in de twee houders aan haar linker en rechterheup. Ze voelde zich alsof ze naar een
verkleedpartijtje ging.
“Het gewicht zal even wennen zijn,” zei Bane, “maar al snel weet je niet beter meer.”
“Ze zijn niet zo zwaar,” zei Lily. Ze voelde zich een beetje belachelijk en wilde dat ze een
spiegel had. Ze keek omlaag, naar de twee zwaarden die tot ongeveer tien centimeter boven
haar knie kwamen.
“Nee, het leek me beter om wat lichtere zwaarden te nemen voor jou.”
Barnabas had het tafereel stil geobserveerd vanaf zijn plaats op de bank en sprak voor het
eerst sinds Bane terug was. “Zwaarden, paarden, waar haal je het geld vandaan, Ludovic?”
“Ik had nog wat spaargeld,” grijnsde de rover.
“Hmm,” was de enige reactie die Barnabas gaf, maar zijn toon was sceptisch. .
Lily keek van Bane naar Barnabas, en hoopte maar dat de sfeer onderweg wat zou
verbeteren. Het zou anders een lange reis worden. Bane had haar de dag ervoor verteld dat
ze ongeveer een week onderweg zouden zijn, maar als het een koude oorlog zou blijven tussen
de rover en de magiër vreesde ze dat het zou voelen als een jaar.
“Goed, zullen we gaan?” vroeg ze.
“Laten we dat maar doen,” antwoordde Bane. Hij zette zijn hoed op en deed de deur open.
Barnabas pakte een grote leren tas en volgde hem. Eenmaal buiten keek hij naar Bane.
“Welke is voor mij?”
Bane wees naar de grijze wollige merrie, die vredig aan een kluitje gras stond te knabbelen.
“Pak die maar.”
Barnabas liep naar het paard en begon zijn spullen in de zadeltassen te stoppen. Vervolgens
zette hij zijn linkervoet in de stijgbeugel en zwaaide met zijn andere been zwierig over het
zadel. Blijkbaar was paardrijden hier net zo gewoon als autorijden thuis was, dacht Lily, die
het tafereel enigszins angstig gade sloeg.
Ze keek naar het grote zwarte paard, dat onrustig om zich heen keek en met zijn hoofd
schudde. Bane volgde haar blik en lachte.
“Die is voor grote mensen,” zei hij. Het grote, stevige zwarte paard zag er inderdaad als
enige uit alsof hij de grote rover makkelijk kon dragen.
Bane liep naar de slanke bruine ruin met zwarte manen, die niet zo rustig over kwam als de
grijze, maar ook niet leek op het punt te staan ervan door te gaan zoals de zwarte. Bane streek
met zijn hand over de hals van het paard, een teder gebaar dat zo haaks stond op zijn ruige
uiterlijk en manier van doen dat Lily ondanks haar angst moest glimlachen. De ruin leek wat
te kalmeren onder zijn aanraking.

111
 “Ben je er klaar voor?” vroeg Bane, die keek hoe Lily een blik wierp in de volle
zadeltassen van het paard.
“Ja,” zei Lily snel. “Sorry, ik was nieuwsgierig.”
Bane mompelde iets wat op ‘vrouwen’ leek en Lily pakte de stijgbeugel.
“Ho ho, niet zo snel,” zei Bane tot haar verrassing. De oren van de ruin gingen schichtig
naar achteren. “Moet je niet eerst even kennismaken?”
Lily liep naar het hoofd van het paard en legde aarzelend haar hand op de hals zoals
Bane gedaan had, en streek erover. Het paard wreef met zijn hoofd tegen Lily’s borst, zodat
ze een stap achteruit moest zetten. Ze wierp een blik op Bane, die bemoedigend knikte, en
zette toen voorzichtig een stap naar voren.
“Hij doet niks,” zei Bane. “Hij is wat schichtig in een nieuwe situatie, daarom is het goed
om hem even wat aandacht te geven voordat je opstapt. Even kennismaken.”
“Hoe heet hij?”
“Geen idee, geef jij hem maar een naam.”
“Jack.” Het was de eerste naam die in haar opkwam. Ze had vroeger een kat gehad die
Jack heette.
“Nou, stap maar op,” zei Bane. “Aan de linkerkant zet je je linkervoet in de stijgbeugel
en zwaait met je rechterbeen over het zadel.” Hij zei het alsof het heel simpel was.
Lily was blij dat ze het Barnabas al had zien doen en zette haar linkervoet in de
stijgbeugel. Enigszins onwennig zwaaide ze haar rechterbeen onhandig over het zadel en
plofte neer. Het zat gelukkig redelijk comfortabel.
“Hier.” Bane gaf haar de teugels aan. “Deze goed vasthouden. Trek eraan als je wilt dat
ze stopt. Rustig trekken, niet rukken.” Hij rommelde in een van de leren zadeltassen en
overhandigde haar een bruine stoffen hoed. “Alsjeblieft. Ik heb ook wat kleding
meegenomen voor je, alles wat in deze zadeltassen zit is van jou.” Hij klopte op de
zadeltassen.
“Bedankt,” antwoordde Lily, en ze nam de hoed aan en zette hem op haar hoofd.
Plotseling moest ze aan haar moeder denken, die wel eens gezegd had dat een hoedje haar
goed zou staan. Dit was vast niet wat ze in gedachten had gehad. Als haar moeder haar nu
zou zien zou ze waarschijnlijk vinden dat Lily er belachelijk uit zag. Ze voelde een steek van
heimwee bij de herinnering aan haar moeder.
Bane liep naar het grote zwarte paard, dat hem dreigend aankeek en snoof. De rover
leek hier niet van onder de indruk te zijn en legde zijn hand op het voorhoofd van het paard
en streelde hem.
“Rustig, mannetje.” Het paard leek zowaar te luisteren en wat te kalmeren. Vervolgens
hees Bane zichzelf op het paard. Het tweetal zag eruit als een gevaarlijke combinatie.
“Goed, zijn we er klaar voor?”

Lily raakte er snel aan gewend om in het zadel te zitten. Ze kwam erachter dat Jack niet zo
schichtig was als ze gevreesd had. Barnabas en Bane zagen eruit alsof ze op een paard waren
opgegroeid en leken zich als een vis in het water te voelen.
In het begin reden ze nog in het bos bij Dour, maar al snel maakten de bomen plaats
voor glooiende heuvels en kronkelende rivieren. Het land was ruig en onbewerkt, met een
dun zandpad dat als weg diende. Hier en daar was een huisje te zien en stond de omgeving

112
eromheen afgebakend met een houten hekje. Daar woonden duidelijk boeren, dacht Lily, te
zien aan de koeien en schapen die zich binnen die hekjes bevonden.
Maar de afstand tussen de huizen die ze tegenkwamen was enorm, en verder zagen ze
ruwe natuur voor zover het oog strekte. Lily dacht aan de landkaart die ze bij Alastair gezien
had. Het land zou grenzen aan de zee, meende ze zich te herinneren.
“Ben je wel eens aan het strand geweest?” vroeg ze aan Barnabas. Bane reed iets voor hen
uit en zei weinig.
“Er zijn weinig plaatsen in Ghaell die ik niet gezien heb,” antwoordde de magiër. “Maar
waarom vraag je dat, wil je naar het strand?”
“Ik ben dol op het strand,” antwoordde Lily. "Hoewel ik me afvraag of het hier ooit warm
genoeg is om op het strand te liggen.”
Barnabas moest lachen en een netwerk van rimpeltjes verscheen rond zijn grijze ogen. “Wij
kennen ook zomers hoor. Je arriveert nu het net wat kouder wordt. Je zou natuurlijk wat
langer kunnen blijven.” Hij knipoogde.
“Nou nee, bedankt,” lachte Lily.
Ze betwijfelde dat het strand hier net zo zou zijn als thuis, waar de dunne stroken zand in
de zomer met mooi weer bezaaid waren met duizenden mensen, strandstoelen, tentjes waar
je eten en drinken kon halen en spelende kinderen.
Plotseling hief Bane zijn grote hand op. “Sssst!”
Lily en Barnabas keken elkaar aan, maar zeiden niets.
“Er komt iemand aan,” fluisterde Bane. Zijn grote lichtblauwe ogen schoten heen en weer.
Lily hoorde of zag niets, en aan Barnabas te zien had hij ook niks in de gaten gehad, maar
ze hield haar mond. De instincten van de rover waren een stuk beter dan dat van haar.
En na enkele seconden werd Bane’s gelijk bewezen; vier mannen met zwaarden in hun
handen kwamen achter een groep bosjes vandaan.
“Handen omhoog!” riep een blonde jongeman met een baard. Hij begon naar Bane toe te
lopen. “Als jullie je waardevolle spullen aan ons geven, gebeurt er niets.” antwoordde hij.
“Ja, wat is het nou, handen omhoog of onze waardevolle spullen geven?” vroeg Bane rustig,
die zijn handen niet omhoog had gedaan, in tegenstelling tot Lily en Barnabas. Hij leek niet
bang te zijn.
Een van de andere drie rovers, een kale man met een groot zwaard in zijn handen, boog
naar de blonde man en fluisterde iets in diens oor. De blik van de blonde man veranderde van
gemeen naar angstig. “De Baron!” stamelde hij. “Neemt u me niet kwalijk, we wisten het
niet...”
“Laat ons gaan en we praten nergens meer over,” voegde een kleine, donkere man toe. Hij
had een groot litteken op zijn gezicht, dat begon boven zijn rechteroog en eindigde onder zijn
linker mondhoek. Hij stak snel zijn zwaard weg. “We hadden niet door dat u het was!”
Bane zei niets, maar Lily meende een lichte glimlach bij hem te zien en zijn lichtblauwe ogen
schitterden. De rovers verdwenen net zo snel in de bosjes als ze verschenen waren.
“Vrienden van je?” vroeg Barnabas, nadat hij achterom had gekeken om er zeker van te zijn
dat de vier rovers volledig uit het zicht waren.
“Ik heb ze nog nooit gezien,” antwoordde Bane.
“Je roem streeft je vooruit,” merkte de magiër op. “Maar in dit soort gevallen is het wel
handig om je bij ons te hebben.”

113
 Lily zei niets, maar ze moest bekennen dat ook zij zich een stuk veiliger voelde sinds ze
Bane had ontmoet. Ze had zich in deze wereld niet veiliger gevoeld dan in zijn gezelschap,
wat ze verder ook van de rover mocht denken.
Na nog een paar uur door de glooiende heuvels te hebben gereden, begon het te
schemeren. Bane leidde zijn paard van het pad af. “Tijd om een kamp te maken en wat te
eten,” zei hij.
“Blijven we buiten slapen?” vroeg Lily. Ze had verwacht dat ze in een dorp in een herberg
zouden overnachten. Het idee om buiten te blijven slapen, met alle bandieten en wilde
dieren die er rond leken te zwerven, verontrustte haar enigszins.
Barnabas kwam naast haar rijden en glimlachte geruststellend. “Ludovic en ik hebben
hier beiden ervaring mee,” zei hij. "Maak je geen zorgen."
Bane reed door totdat hij bij een kleine open plek kwam. “Dit lijkt me wel een goede
plek,” mompelde hij, en stapte van zijn paard. Hij begon in zijn zadeltassen te rommelen.
“Barney, zorg jij voor vuur? Dan zal ik op jacht gaan naar wat vlees.”
Lily stapte voorzichtig van haar paard, iets wat ze die dag een paar keer had kunnen
oefenen en wat steeds makkelijker ging. Ze keek hoe Bane een mes trok en in de duisternis
verdween. Barnabas begon los hout te verzamelen wat her en der verspreid lag.
Lily wreef over haar rug. Na de hele dag in het zadel gezeten te hebben begon ze haar
lichaam wel te voelen. Haar rug en knieën waren stijf, en haar billen deden enigszins zeer.
Bane en Barnabas leken nergens last van te hebben.
Ze maakte de gespen van haar zadeltassen los en keek erin. Een aantal leren broeken en
stoffen bloezen met ingeregen korset in verschillende kleuren zaten in de linker gepropt.
Het verbaasde haar dat Bane zo attent was geweest om kleding te halen. Of te stelen. Bij
hem wist je het maar nooit. Hoe dan ook waardeerde ze het gebaar, en ze probeerde er
niet aan te denken op welke manier hij de kleding wellicht gekregen had.
Ongeveer een kwartier later kwam Bane terug met een dood konijn in zijn handen. Bloed
druppelde in een spoor achter hem aan. In tussentijd had Barnabas voldoende hout
verzameld en door middel van een simpel handgebaar een vuur gaande gebracht. Lily had
dekens neergelegd op de grond, zodat ze comfortabel konden zitten. Het hele tafereel deed
haar een beetje denken aan kamperen, wat ze vroeger wel eens met haar ouders gedaan
had, maar waar ze nooit zo dol op was geweest. Ze was toch altijd wat meer gehecht aan
de luxe die het huren van een huisje of een hotelkamer met zich meebracht.
Bane stroopte met geoefende handen het vel van het konijn en begon het diertje te
roosteren aan een spit. “Er zit thee en een ketel in mijn zadeltassen,” riep hij over zijn
schouder naar Lily. “Maak jezelf nuttig.”
Zijn toon was echter niet onvriendelijk, en Lily vatte het niet zo persoonlijk op als ze
enkele dagen geleden zou hebben gedaan. Ze rommelde wat in zijn zadeltassen en vond
de thee en de ketel. “Brood?” vroeg ze aan Bane, nadat ze dat ook was tegengekomen.
“Breng maar mee,” riep die terug, ondertussen het konijn draaiend op het spit.
Enkele ogenblikken later hadden ze een redelijk goed smakend avondmaal. Het
knapperende vuur verwarmde genoeg ondanks de koude avondlucht, en toen ze eenmaal
vol zat voelde Lily zich al snel slaperig worden.
“Ik hoop niet dat je denkt dat je al kan gaan pitten,” merkte de rover op toen hij haar
zag gapen.

114
 “Hoezo, wilde je nu nog verder rijden?” vroeg Barnabas. Zijn blik verried dat hij dat geen
goed idee vond.
“Nee, maar wij moeten oefenen,” zei Bane, en klopte op zijn zwaard. Hij stond op.
“Wat heeft het voor zin als ze met enkele dagen wellicht weer terug is in haar eigen
wereld?” vroeg de magiër, alsof Lily niet vlak naast hem zat. “Niet verkeerd bedoeld, maar ik
begreep dat jij er in jouw wereld geen nut van zal hebben.” Hij keek vragend aan Lily, die haar
hoofd schudde.
“Dat kan wel zijn,” zei Bane nors, “maar wie weet wat we nog tegen komen voor die tijd.
Het kan handig zijn als ze leert zichzelf te verdedigen.”
“Blijkbaar is jouw tronie genoeg om te voorkomen dat we worden aangevallen,” zei de
magiër.
“Ik wil het leren,” zei Lily toen. Ze moest weer denken aan de avond in de herberg, toen zij
en Bane aangevallen werden en ze niets had durven doen. “Nee, ik heb er thuis niets aan,
maar ik wie weet wat er inderdaad voor die tijd nog kan gebeuren. Bovendien heb ik dan
tenminste iets van al deze ellende geleerd.”
“Zo erg is het hier niet,” merkte Bane op, een zwarte wenkbrauw opgetrokken.
“Het is hier prachtig,” gaf Lily toe. “Maar nogal gevaarlijk.”
“Het is thuis voor mij.”
“Goed, laten we beginnen, voordat ik echt in slaap val.” Lily stond op en wilde beide
zwaarden uit de holsters trekken, maar Bane hield haar tegen.
“Om te beginnen is één genoeg,” zei hij. “Rechts.”
Gehoorzaam pakte Lily een zwaard in haar rechterhand en ging tegenover hem staan.
“Goed,” zei de rover. “Waar het over het algemeen op neerkomt, is dat je moet zorgen dat
je tegenstander je niet raakt. Heel simpel. Je moet sneller en slimmer zijn. Als ik dit doe –” hij
maakte een snel gebaar met zijn rechterarm, en de punt van zijn kromme zwaard rustte tegen
haar buik
“– moet jij snel genoeg zijn om mijn zwaard af te weren. Anders liggen je ingewanden al op de
grond. Nog een keer.”
Hij maakte dezelfde beweging, en Lily, die nu natuurlijk wist wat hij ging doen, tikte met
haar dunnere zwaard snel tegen het zijne. Er klonk een bevredigende klank van staal op staal.
“Juist. Maar nu wist je wat ik ging doen. Als ik nu dit doe –” Bane maakte een snelle
beweging naar rechts, en hoewel Lily hem probeerde te ontwijken rustte de punt van zijn
zwaard tegen haar keel. Opnieuw verbaasde ze zich over de snelheid van de grote man.
Hij grijnsde, en ze moest ook lachen. “Het is belangrijk dat je probeert te ontwijken wat je
niet kan pareren,” zei hij. “En er zijn geen regels. Dit is niet een duel, waar twee ridders
vechten om de eer en wellicht een kus van een schone jonkvrouw. Meestal is het een gevecht
op leven en dood. Als je kan overleven door een schop tegen zijn knieschijf te geven, doe het.
Als je weg kan komen door je tegenstander te laten struikelen of zand in de ogen te strooien,
doe het.”
Lily knikte.
“En aarzel nooit,” ging de rover verder. “Want op het moment dat jij aarzelt, heeft je
tegenstander ergens een mes vandaan getoverd en in je hart gestoken. Ga van het slechtste
uit.”
Lily slikte. “Ben je nooit bang?”

115
 "Jawel, maar dat geeft niet. Angst is een goede motivatie."
Lily kon zich bijna niet voorstellen dat Bane ooit bang zou zijn, maar ze geloofde wat hij
zei. Zonder een waarschuwing haalde hij opnieuw uit. Lily ontweek hem op het nippertje
en schopte naar zijn knie. Ze miste.
Bane grijnsde. “Je begint het al een beetje te leren, zie ik.”
Barnabas zat nog comfortabel op zijn deken bij het vuur en had een pijp aangestoken.
Op zijn gemak pufte hij wolkjes rook voor zich uit en bekeek de twee met een glimlach op
zijn gezicht. “Het enige wat nog ontbreekt is een goed glas whisky,” riep hij naar Bane.
“Het kan geen kwaad als je een avondje zonder doet, ouwe,” riep die terug, en haalde
opnieuw uit.
Na een uur was Lily's rechterarm moe, stond het zweet ondanks de kou op haar rug en
voelde ze spieren waarvan ze niet wist dat ze bestonden. Ze was nooit een fanatieke
sporter geweest, en ze kon merken dat haar conditie niet al te best was. Bane daarentegen
vertoonde geen druppeltje zweet en leek nog net zo fris te zijn als toen ze begonnen.
“Het is wel even mooi geweest voor vandaag,” zei hij, en stak zijn zwaard in de houder
aan zijn riem. “Morgen verder.”
Ondanks de lichamelijke uitputting vond Lily het tot haar verbazing leuk om te doen. Ze
zei dit tegen Bane.
“Dat was te merken,” zei hij. “Wie had gedacht dat ik nog iets zou vinden waar je
misschien goed in bent?”
Lily stompte hem speels tegen zijn schouder en Bane moest lachen. Barnabas gaf zijn
pijp aan Bane, die een paar trekken nam en hem voor Lily’s neus hield. Zij sloeg af.
“Tijd om te gaan slapen,” zei de rover. “Morgen gaan we weer vroeg op pad.”
Bane en Barnabas lagen al snel te snurken, maar Lily lag nog een behoorlijke tijd wakker.
De grond voelde hard aan en iedere keer als ze bijna in slaap viel hoorde ze ergens in de
buurt verontrustend geluid; het gehuil van een wolf, geritsel in de struiken of het tjirpen
van een insect dichtbij haar oor.

Lily was het niet gewend om op de grond te slapen en dat merkte ze. Haar ledematen voelden
stijf aan. Daar kwam bij dat ze niet al te goed geslapen had, en bovendien voelde ze spierpijn
in haar armen van het zwaardvechten van de dag ervoor, en spierpijn in haar benen van het
paardrijden.
Ondanks dat was haar humeur redelijk goed toen ze wakker werd. Ze had eindelijk het
gevoel dat ze dichter bij de mogelijkheid kwam om naar huis te gaan. Eindelijk, voor het
eerst sinds ze in deze wereld was beland, ondernam ze iets.
Ze had vanwege alle omstandigheden al een paar dagen niet echt aan thuis gedacht,
maar toen ze wakker werd en zag dat Bane al bij het vuur thee aan het zetten was, moest
ze opeens aan haar ouders denken. Toen ze nog thuis woonde had haar moeder, die
standaard vroeg wakker was, ook altijd thee klaar staan wanneer Lily naar beneden kwam.
Een steek van heimwee raakte haar.
Haar ouders, en dan vooral haar moeder, waren vast doodongerust. Wie weet hadden
ze wel aangifte gedaan. Ze hoopte van niet, want hoe moest ze in vredesnaam aan de
politie uitleggen waar ze geweest was als ze weer thuis gekomen was? En haar baan…

116
Mevrouw Harris zat vast niet braaf te wachten tot Lily weer terug zou komen. Ze had vast al
vervanging geregeld…
“Goedemorgen.” Ze werd uit haar gedachten geschud door Bane’s zware stem. “Is de
schone slaapster naast je ook al wakker?”
Lily draaide zich om en keek naar Barnabas, die er niet uit zag alsof hij nog leefde, laat staan
dat hij wakker was.
“Nee,” antwoordde ze.
“Maak hem wakker. Na het ontbijt vertrekken we.”
Lily schudde zacht aan de schouder van de magiër. Hij bewoog niet. Ze schudde wat harder.
“Barney, opstaan!”
“Hmmm?” Barnabas opende zijn ogen. “Hoelaadiset?”
“Ik zou het niet weten,” antwoordde Lily naar waarheid. “Vroeg, volgens mij.”
Ze keek naar de hemel, maar het was bewolkt en er was geen zon waaraan ze enigszins kon
zien hoe laat het was. Maar het was droog, en dat was alles wat ze zich kon wensen wat het
weer betrof. Het leek haar niks om buiten in de regen te moeten slapen.
Mopperend kwam Barnabas onder zijn deken vandaan. “Veel te vroeg.”
Nadat Lily en Barnabas zich hadden aangekleed, voegden ze zich bij Bane, die er uitzag alsof
hij direct klaar was om te gaan. Hij overhandigde hen allebei een stenen mok met thee en een
stuk brood met kaas. Lily ontbeet normaal gesproken niet zo vroeg, maar op een lege maag
achter een bureau zitten en haar werk doen was heel wat anders dan uren achter elkaar op
een paard zitten. En met Bane wist je maar nooit wanneer de volgende stop zou zijn.
“Ik had niet verwacht dat je zo zorgzaam was, Ludovic,” merkte Barnabas op, en nam een
hap van zijn brood.
“Iemand moet het doen.”
Na hun ontbijt pakten ze hun spullen in en reden verder. Ze reden uren achter elkaar zonder
iemand tegen te komen. Ze passeerden rivieren, bossen, watervallen en meren, maar geen
mensen. Lily kon in de verte bergen zien met sneeuw bedekte toppen. Ze reden over een
smalle zandweg, die volgens Bane ‘de hoofdweg’ was die naar Callagh leidde, de hoofdstad
van Ghaell, waar het kasteel van de koning stond. Terwijl ze naar de gigantische bergen keek
voelde ze zich ontzettend klein.
In de loop van de middag begon het te regenen. Eerst was het miezer, maar deze ging al
snel over in stevige regen. Lily’s hoed en haar jas waren niet bestand tegen de grote
hoeveelheid water die uit de lucht kwam vallen, en het duurde niet lang voordat ze doorweekt
was en het koud had.
De magiër zag eruit alsof hij wilde dat hij nooit was meegegaan.
Na nog eens uren door de regen te hebben gereden, kwamen ze bij een dorpje. Het was
het eerste dorpje wat ze waren tegengekomen na hun vertrek in Dour.
En net als bij Dour kreeg Lily het gevoel dat ze in een tijdmachine was gestapt en zo’n vier-
of vijfhonderd jaar terug in de tijd was gegaan. De straten waren modderig vanwege de regen
en er waren weinig mensen te zien. Het begon al te schemeren en Bane draaide zich naar de
anderen.
“Wat dachten jullie ervan? Een bed in een herberg in plaats van weer buiten overnachten?”

117
 Lily voelde een golf van opluchting. Ze had het gevoel dat zelfs haar ondergoed
doorweekt was, wat waarschijnlijk ook het geval was. Ze verlangde naar een bad, droge
kleding en een warme maaltijd.
“Dat hoef je denk ik niet te vragen,” zei Barnabas, die voor het eerst die dag een glimlach
liet zien. “Ik denk dat we allemaal wel toe zijn aan een dak boven ons hoofd. En een glas
whisky.”
Bane en Lily wisselden een blik en Lily kon zien dat hij hetzelfde dacht als zij. Ze hadden
er weinig aan als de magiër die avond weer straalbezopen was en de volgende ochtend niet
uit bed te krijgen viel. Bane vertrok vaak wat vroeger dan Lily opgestaan zou zijn, maar aan
de andere kant wilde ze graag zo snel mogelijk het kasteel van de koning bereiken en zo
vlug mogelijk naar huis gaan. Ze was nu wel lang genoeg in deze wereld gebleven. Ergens
diep van binnen fluisterde een vervelend stemmetje tegen haar dat het bereiken van het
kasteel van de koning geen garantie was dat er een manier was om terug te komen, dat de
magiërs in de raad van de koning wellicht niet konden of wilden helpen. Maar dat
stemmetje snoerde ze zo snel mogelijk de mond.
Ze reden het dorpje binnen. ‘Chareon’ stond er op het houten bord wat ze passeerden.
Op hun modderige weg kwamen ze de herberg tegen, een klein stenen gebouw waarbij
flakkerend kaarslicht achter de ramen zichtbaar was.
Bane leidde hen naar een stal, waar ze afstegen. Lily zadelde Jack af en begon hem droog
te wrijven. Ze had al snel geleerd hoe ze haar paard na een dag rijden moest verzorgen, en
het was een rustgevend ritueel wat ze niet erg vond uit te voeren. Haar paard slobberde
dankbaar uit de bak water die er stond.
Nadat het drietal klaar was met de verzorging van hun rijdieren gingen ze de herberg
binnen. Het was behaaglijk warm binnen. De herberg was kleiner dan degene in Dour, maar
zag er minder vervallen uit. Verschillende houten tafeltjes waren bezet met mensen die
aten, dronken en praatten. Hier en daar rende een kind. Er waren, voor zover Lily zag, geen
prostituees die zich tegen de mannelijke klanten aanwreven en bij hen op schoot kropen. .
Bane regelde onderdak en twee kamers voor ze. Hij en Barnabas zouden een kamer
delen, en Lily kreeg er een voor zichzelf. Na een uur waren ze alle drie in bad geweest –
waarbij het talent van Barnabas om water snel op een magische manier te verwarmen
ontzettend nuttig bleek te zijn – hadden ze droge kleding aangetrokken en zaten ze aan
een dampende stoofpot. Het drietal had hun borden snel leeg. De hele dag ter paard
onderweg zijn maakt hongerig, had Lily ontdekt.
Nadat ze hun buik vol gegeten hadden en er drie mokken met thee geserveerd waren,
besloot Lily aan Barnabas de vraag te stellen die haar al een tijdje dwars zat.
“Barnabas, waarom ben je uit de raad van de koning gezet?”
De magiër, die deze vraag duidelijk niet verwachtte, schraapte zijn keel en schoof
ongemakkelijk heen en weer. “Dat doet er verder niet toe,” zei hij, maar hij keek Lily niet
aan.
“Aangezien wij naar de koning gaan, doet dat er wel toe,” zei Bane. Zijn lichtblauwe ogen
keken Barnabas doordringend aan. “Vertel op, Barney.”
“Nou, goed dan.” Barnabas zuchtte. “Het zou makkelijker gaan met een glas whisky…
Nee? Oké, oké,” zei hij snel, bij het zien van Bane’s opgetrokken wenkbrauw. “Het huwelijk
van koning Rynn en koningin Claryssa was er niet een die voortgekomen was uit liefde. Het

118
was een gearrangeerd huwelijk. Koning Daros, de vader van Rynn, vond Claryssa, die de
dochter van een graaf was, een goede match voor zijn zoon en de ouders van Claryssa
stemden natuurlijk graag in. Gearrangeerde huwelijken komen veel voor in de hogere stand,”
zei hij tegen Lily.
Bane, die dit stuk duidelijk al kende, gebaarde ongeduldig met zijn hand. “Ja ja, ga door.”
“Rynn en Claryssa hielden niet van elkaar, maar naar buiten toe hadden ze een gelukkig
huwelijk. Claryssa baarde één zoon, prins Lyran, die de troon zal bestijgen wanneer Rynn komt
te overlijden.”
“Wat hopelijk nog even duurt, aangezien het een kneus is,” mompelde Bane.
Barnabas negeerde hem. “Hoewel ze ongelukkig was in haar huwelijk, was Claryssa een
goede koningin voor het volk. Ze liet nooit merken dat zij en Rynn niet van elkaar hielden.
Maar achter de schermen had ze een affaire. Met mij.”
Bane, die net een slok thee had genomen, verslikte zich en Lily staarde de magiër ongelovig
aan. “Wat?”
“Ja.” Barnabas glimlachte triest. “We waren verliefd. Negen jaar lang ontmoetten we elkaar
in het geheim en niemand kwam erachter, ook Rynn niet. Ik wist natuurlijk dat ik ontzettend
in de problemen zou komen als iemand het zou ontdekken, maar dat kon me niet schelen. Ik
hield van haar. Claryssa was de vrouw van mijn dromen. Het maakte me niet uit dat ze
getrouwd was en we onze relatie geheim moesten houden, ik was gelukkig.”
Terwijl hij eerder geaarzeld had om het aan hen te vertellen, leek het hem nu op te luchten
om alles eruit te gooien. Dit was misschien voor het eerst dat hij het aan iemand vertelde,
dacht Lily.
“Maar niets duurt eeuwig, en ook dit niet,” vervolgde Barnabas. “Op een dag moest ik wat
ingrediënten verzamelen voor een bepaalde genezingsdrank. De plant die ik moest hebben
groeide in een moeras. Claryssa, die altijd geïnteresseerd is geweest in magie en in mijn werk,
wilde graag mee. Ik… ik wist dat het gevaarlijk was, maar ik kon geen nee tegen haar zeggen.
Dat heb ik nooit gekund.”
Barnabas nam een slok van zijn thee en was even stil. Dit keer zei Bane niet tegen hem dat
hij op moest schieten, maar wachtte tot Barnabas verder sprak.
“Toen we in het moeras waren om de plant te plukken, kwamen er Slepers op ons af. Dat
zijn kleine wezens die zich in moerrassen ophouden,” zei hij tegen Lily. “Alleen zijn ze relatief
ongevaarlijk, maar ze zijn vaak in groepen te vinden. Als groep bespringen ze mensen die zich
in het moeras bevinden en slepen die mee het water in, totdat de persoon verdronken is.
Vervolgens eten ze diegene op.”
Lily huiverde.
“Ik probeerde ze af te weren, maar het waren er te veel. Ik heb mezelf met mijn magie
kunnen redden, maar Claryssa… Tegen de tijd dat ik bij haar was, was het al te laat. Ze was
verdronken door de Slepers. Ik kon alleen haar lijk nog redden.” De grijze ogen van de magiër
glommen. “Haar lichaam zat vol met bijtwonden. Ik kon dit niet geheim houden. Toen ik
terugkwam in het kasteel, heb ik Rynn verteld wat er gebeurd was. Hij vroeg waarom ze in
vredesnaam met mij mee gegaan was naar het moeras en hoewel ik eigenlijk niet van plan
was om de waarheid te vertellen, trok hij al snel de juiste conclusie.”
“En ontslagen worden was het enige gevolg?” vroeg Bane sceptisch.

119
 “Rynn wilde voorkomen dat het hele volk van Claryssa’s affaire op de hoogte zou zijn,”
antwoordde Barnabas. “Hij was bang voor een opstand, bang dat het schade zou brengen aan
zijn reputatie en het vertrouwen van het volk zou schaden. Dus hij heeft me laten leven, op
voorwaarde dat ik nooit meer terug zou keren naar het kasteel.”
“En waar gaan we nu naartoe?” mompelde Bane op sarcastische toon.
“Misschien kun jij beter ergens anders wachten wanneer we er zijn,” stelde Lily voor.
“Dat lijkt me niet verstandig,” wierp Barnabas tegen. “Ondanks mijn verleden met de
koning ben ik onze beste kans. Denk je nou echt dat ze jou, iemand die ze helemaal niet
kennen en die beweert uit een andere wereld te komen, eerder zullen helpen? Of hem,”
hij knikte naar Bane, “een veel gezochte crimineel? Geloof me, ik was liever thuis gebleven,
maar aangezien ik toch mee moet kan ik maar het beste mee naar Rynn gaan. Mijn hoop is
dat de koning ons toelaat wanneer we hem vertellen over De Broederschap, en dat de
magiërs in de raad me zullen helpen vanwege onze vroegere vriendschap.”
Lily hoopte hevig met hem mee.
“Goed,” zei Bane, en hij stond op. “Ik ben blij dat je het ons verteld hebt, Barney. We
kunnen dit maar beter weten. Ga je mee?” vroeg hij toen aan Lily.
“Waar naartoe?” vroeg Lily.
“Nog even oefenen. Het is nu droog.”
Lily keek door een van de raampjes naar buiten. Het was pikdonker, maar zo te zien
inderdaad droog. Ze stond op en volgde de rover naar buiten, die langs de stal op liep en
zoekend om zich heen keek.
“Even een plek zoeken waar we niet gestoord worden… ah, daar lijkt me prima.” Hij liep
een verlaten steegje in, waar het nog donkerder was omdat het zo afgelegen was. “Pak die
lantaarn uit de stal even,” riep hij over zijn schouder, en Lily greep de lantaarn.
Eenmaal in het steegje zette ze deze op de grond, en het flakkerende schijnsel van de
kaars gaf hen genoeg licht om elkaar te kunnen zien.
“In het pikkedonker vechten is geen pretje,” zei Bane. “Dan is het vaak een kwestie van
wie het eerste geluk heeft. Of pech. En jij bent nog lang niet goed genoeg om dat te gaan
proberen.” Hij haalde zijn kromme zwaard tevoorschijn.
Lily deed hetzelfde. Ze had haar zwaard nauwelijks in haar rechterhand genomen toen
Bane al een uitval deed en Lily tegen haar arm tikte.
“Te traag,” zei hij bars.
Lily had inmiddels geleerd om de aanwijzingen en het kritiek van de rover niet te
persoonlijk op te vatten. Hij klonk vaak grommend en kortaf, maar ze had gemerkt dat hij
het lang niet altijd zo kwaad bedoelde als het klonk.
Hij deed een nieuwe uitval en ze pareerde net op tijd. En nog een. En nog een.
Het geklets van metaal tegen metaal galmde door het steegje. Bane viel sneller aan dan
de dag ervoor, hij probeerde duidelijk het tempo langzaam aan wat op te voeren. Lily deed
haar best om hem bij te houden en dit lukte soms wel en soms ook niet.
Bane gromde af en toe een aanwijzing. “Niet zo halfslachtig. Als je toch besluit naar links
uit te wijken, zorg dan dat je het meent. Zet er meer kracht achter als je aanvalt. Niet
aarzelen.” Hij klonk totaal niet buiten adem, terwijl bij Lily het zweet al snel op het
voorhoofd stond, ondanks de koude buitenlucht.

120
 Bane’s zwaard kwam hard tegen haar zwaard aan en ze liet hem vallen. Haar hand trilde
van de klap. Ze merkte dat haar rechterarm weer moe begon te worden van de intense
beweging.
“Het is wel even voldoende voor vandaag,” zei Bane toen ze haar zwaard opgeraapt had.
“Je moet wat meer spierballen kweken. Maar dat komt vanzelf, met meer oefening. Je doet
het lang niet slecht. Ik denk dat je hier wel talent voor hebt.”
“Echt?” vroeg Lily. Ze kon haar oren zowat niet geloven. Een compliment van de norse rover
was het laatste wat ze verwacht had.
“Anders zou ik het niet zeggen.” De rover grijnsde en Lily glimlachte terug.
“Dankjewel.”
“Kom, ik ben toe aan een borrel en daarna een warm bed,” zei Bane, en ze liepen samen
terug naar de herberg. Daar was het inmiddels wat drukker, en ze baanden zich een weg
tussen de mensen door naar hun tafeltje.
Barnabas zat nog steeds aan het tafeltje waar ze hem achtergelaten hadden. Hij leunde op
zijn ellebogen en keek nietsziend voor zich uit. Voor hem stond een glas whisky.
“Shit,” zei Bane. “Dat was ik vergeten.”
“We kunnen niet constant op hem letten,” zei Lily. “We zijn geen babysitters.”
“Geen wat?”
“Laat maar. Barney?” Lily kwam naast hem zitten. “Hoeveel heb je er gehad?”
Barnabas keek op. Zijn ogen waren weer bloeddoorlopen. “Vier… of vijf… ik haddeven wa
nodig nadaddik de heeele ge-gesjiedenis weer had opge-opgerakeld.” Hij klonk wat
onduidelijk omdat hij een beetje sliste.
“Vier of vijf? We zijn een uur weggeweest!” zei Bane.
Hij wilde het glas pakken, maar Barnabas was hem voor en sloeg de inhoud in één klap
achterover. “Te laat!” Hij giechelde.
“Oké, meekomen,” zei Bane kortaf. Hij hees Barnabas van zijn stoel en trok hem mee naar
de trap. Wankelend liepen ze naar boven en Lily volgde hen.
“Maarrik bennogniemoe,” protesteerde Barnabas toen Bane hem op bed legde.
Lily deed de deur van hun kamer dicht. “Barnabas, morgen gaan we weer vroeg op pad.
Het is het beste als je nu gaat slapen.”
Als antwoord klonk er een luid gesnurk. De magiër was al in slaap gevallen, gekleed en al.
Lily liep naar hem toe en trok zijn schoenen uit.
“Dat verdient hij niet,” merkte Bane op.
“Ik denk dat de kater die hij zal hebben als jij hem morgen in alle vroegte wakker maakt al
straf genoeg zal zijn,” antwoordde Lily.
Bane trok een wenkbrauw op. “Vind je?”
“Luister, ik weet dat het een tot nu toe redelijk nutteloze dronkenlap is,” zei Lily, terwijl ze
Barnabas met moeite verder het bed op trok, tot hij met zijn hoofd op het kussen lag. Ze
worstelde het deken onder hem vandaan, en legde deze over hem heen. “Maar het is nu
duidelijk hoe hij zo geworden is, toch? De dood van zijn geliefde, ontslag uit de raad… Geen
wonder dat hij aan de drank is gegaan.”
“Hij heeft het allemaal zelf veroorzaakt,” zei Bane, die weinig medelijden met Barnabas
leek te hebben.
“Ja, en jij maakt nooit fouten, zeker?” snauwde Lily hem toe.

121
 “Nooit, ik ben het toonbeeld van perfectie.”
Lily keek de rover aan en ze moesten allebei lachen.
Ondertussen snurkte de magiër vrolijk door.

Hoofdstuk 11

Achtervolging

“Verse vis! Haring! Zalm! Garnalen! Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb het!”

122
 Alastair keek naar het houten bordje met de letters ‘Dour’ erop. Ze waren zojuist
gearriveerd. Caelum had in zijn nooit ophoudende enthousiasme voorgesteld om Bael vooruit
te sturen. De demon kon zich magisch verplaatsen en zou Lily vast kunnen houden totdat zij
er waren. Dat zou ze een hoop tijd besparen. Flavius had tegen dit idee gestemd. Hij had
gezegd dat ze Bael niet volledig konden vertrouwen, dat de kans bestond dat Bael het meisje
zou vermoorden uit pure verveling voordat zij bij haar waren, en dan was alle moeite voor
niets geweest. Alastair was het hiermee eens, en zo waren het twee stemmen tegen één
geweest. Het driekoppige leiderschap van De Broederschap besliste altijd democratisch.
Alastair had voorgesteld om met een klein groepje te gaan. Omdat ze de demon bij zich
hadden was er waarschijnlijk niet veel nodig om het meisje te overmeesteren en mee te
nemen, zelfs als ze hulp had; iets wat Alastair betwijfelde. Ze kende hier tenslotte niemand en
hij dacht niet dat ze haar vreemde verhaal over hoe ze in deze wereld beland was en terug
moest naar haar eigen wereld aan zomaar iedereen zou vertellen, laat staan dat ze haar
zouden geloven. Zelf twijfelde hij er niet aan dat ze de waarheid sprak, maar dat kwam vooral
doordat hij het had zien gebeuren.
En zo kwam het dat Alastair samen met Flavius, Bog, Vares en niet te vergeten Bael zojuist
was aangekomen in Dour. Caelum was achtergebleven om hun dagelijkse zaken te regelen.
Alastair had tegen Flavius gezegd dat er heus niet twee leiders op deze expeditie hoefden te
gaan, dat eentje wel voldoende was, maar de oudere man nam het hem nog steeds kwalijk
dat hij Lily had laten ontsnappen en hield hem constant in de gaten.
Alastair wist beter dan de strijd met hem aan te gaan, en besloot om gewoon te wachten
tot Flavius hem weer volledig zou vertrouwen. Die tijd zou snel genoeg aanbreken.
“Kabeljauw! Tonijn!”
“Hmm, ik heb wel zin in een vis… verkoper,” zei Bael, die naast Alastair was komen staan.
Zijn gele ogen namen de man op, die schreeuwend achter zijn in elkaar getimmerde kar stond.
“Zou je even op de kaart willen kijken of Lily hier nog is?” zei Alastair, bewust niet ingaand
op de opmerking van de demon.
Bael haalde de kaart uit zijn zak en het mes uit een holster die aan zijn riem hing. Hij
herhaalde het ritueel wat hij in de kerk uitgevoerd had en er verscheen een rode druppel op
de kaart. En niet op de plaats Dour.
“Ze is in beweging,” mompelde Flavius, die naast Bael was komen staan en over zijn
schouder meekeek. “Chareon.”
“Ik kan er wel even naartoe gaan?” opperde Bael. Hij grijnsde zijn puntige tanden bloot. “Ik
ben er zo…”
“Nee,” zeiden Alastair en Flavius tegelijkertijd.
“We reizen haar op de normale manier achterna,” voegde Alastair toe. Hij keek naar de
koets, die iets was achtergebleven en getrokken werd door vier paarden. Bog zat op de bok
en staarde dom voor zich uit. Vares was uitgestapt en kwam naar hen toegelopen.
Alastair mocht de jonge, blonde man graag. Hij had zich twee jaar geleden bij De
Broederschap aangesloten en had al meerdere keren bewezen loyaal en van grote waarde te
zijn. Hij en Alastair waren al snel bevriend geraakt en Alastair rekende hem nu tot een van zijn
beste vrienden.
“En?’ vroeg Vares toen hij zich bij hen gevoegd had. “Is ze nog hier?”

123
 “Nee,” antwoordde Alastair. “Ze is nu in Chareon. Ik vraag me af wat haar plan is. Ze
wilde ontzettend graag weer naar huis, dus ze zal een magiër moeten zoeken die haar kan
helpen. Dat was tenminste het plan wat ik zogenaamd had toen ze bij mij was. Ik vermoed
dat ze dit plan heeft aangehouden. Ze heeft niet veel keus.”
“Misschien heeft ze al een magiër gevonden,” zei Flavius. Hij keek even om zich heen.
“Het wordt laat. Ik stel voor dat we hier overnachten, en morgen wat mensen ondervragen.
Ze was hier, misschien weet iemand iets over haar plannen.”
“Lijkt me een goed plan,” zei Alastair. Het was inmiddels bijna donker en behoorlijk
koud. Zijn halflange haar wapperde in de wind en hij streek het achter zijn oren. “Laten we
eerst even uit de kou gaan. Ik ben wel toe aan iets warms.”
Flavius wenkte Bog, die de paarden moeiteloos in beweging kreeg. De voornaamste
reden dat ze Bog hadden meegenomen was zodat hij de koetsier kon zijn. En wellicht
hadden ze later nog iets aan zijn brute kracht.
“Kom, ik zag iets verderop een herberg,” zei Flavius, en hij leidde het groepje Dour in.

“Barney?”
De magiër bewoog niet.
“Barney!”
Nog steeds niets.
Ludo boog zich over hem heen. Barnabas snurkte vredig door.
Ludo zuchtte. Hij had kunnen weten dat dit een keer zou gebeuren. Hij twijfelde even of
hij de magiër hardhandig wakker zou maken – wellicht met behulp van een emmer water
– en besloot toen om hem nog maar even te laten liggen. Het was nog vroeg; het was geen
ramp als ze een keer wat later zouden vertrekken.
“Je wordt soft, ouwe,” mompelde hij tegen zichzelf.
Ludo kleedde zich aan. Nadat hij al zijn zwaarden en messen op hun plaatsen had
bevestigd, deed hij het donkerrode gordijn wat voor het raam hing een stukje opzij en keek
naar buiten. De zon scheen en er was geen wolkje te bekennen.
Tevreden met die ontdekking verliet hij de kamer en klopte op de deur naast die van
hen. Geen gehoor. Hij bonkte wat harder.
“Ja, ja, ik kom eraan!” hoorde hij Lily zeggen.
Hij glimlachte. Hij was de enige die uit zichzelf zo vroeg opstond, maar het meisje deed
tenminste moeite om zich aan zijn schema te houden. Hij moest toegeven dat ze niet zo
erg was als hij in het begin gedacht had.
Toen hij haar net ontmoette, vond hij haar een verwend en onwetend bang wicht. Maar
in de afgelopen dagen had ze toch wel bewezen dat ze haar steentje bij kon dragen. En,
zoals Doc tegen hem gezegd had, hij kon niet weten hoe het er in haar wereld aan toe ging
en wat ze gewend was.
Ludo had haar niets gevraagd. Hij bemoeide zich over het algemeen niet zo met zaken
van anderen en had geen moeite gedaan om Lily beter te leren kennen. Ze had hem ook
niets uit zichzelf verteld – een eigenschap die Ludo wel kon waarderen, als hij ergens een
hekel aan had was het wel aan mensen die hem ongevraagd belastten met allerlei nutteloze
informatie.

124
 Maar terwijl hij stond te wachten tot ze de deur opendeed, bedacht hij dat hij eigenlijk niets
van haar wist, behalve dat ze uit een andere wereld kwam en terug wilde naar huis. Hij stelde
zich voor hoe hij zich zou voelen als hij plotseling in een andere wereld belandde, zonder enige
kennis van hoe het daar aan toe ging en dat leek hem niet bepaald een avontuur dat hij wilde
beleven. En hij kon zichzelf tenminste goed verdedigen wanneer hij werd aangevallen door
iets onbekends. Wellicht had hij haar wat te zwaar beoordeeld.
De deur ging open en twee groenblauwe ogen, donkerder dan de zijne, keken hem
enigszins slaperig aan. Maar ze was al wel helemaal aangekleed en had haar hoed in haar
hand.
“Goedemorgen,” zei ze, en deed de deur wat verder open zodat hij binnen kon komen. “Ik
moet alleen nog even mijn tas pakken en dan ben ik klaar.”
“Wacht daar nog maar even mee,” gromde Bane. “Barney is nog niet wakker.”
Dit verraste de jonge vrouw duidelijk. “En je hebt hem niet wakker gemaakt?”
“Nee, ik dacht, laat hem maar even wat van zijn roes uitslapen.” Toen hij zag dat Lily hem
geamuseerd aankeek, zei hij snel: “Ik wilde er geen gewoonte van maken.”
“Natuurlijk niet.” Ze glimlachte.
“Wat dacht je van nog een uurtje oefenen? Het is droog buiten.”
“Ja, natuurlijk,” zei ze enthousiast. Ze pakte een leren touwtje en bond haar lange donkere
haar in een lage knot. Haar zwaardgordel had ze al omgedaan en de zwaarden glinsterden in
hun houders.
Eenmaal buiten keek Ludo om zich heen. Nu het droog en overdag was. was het duidelijk
wat drukker in het dorpje. Verschillende mensen liepen door de straten en in de verte zag hij
een kleine markt. Maar het smalle steegje waar ze gisteren geoefend hadden was nog net zo
verlaten als de dag ervoor, en hij liep die kant op.
Hij trok zijn rechterzwaard. “Klaar?” vroeg hij.
Lily had haar zwaard al in haar hand en knikte.
Terwijl ze oefenden, vergaten ze beiden de tijd volledig. Het bleef rustig in het steegje en
Ludo was blij dat dit het geval was. Wanneer mensen zouden passeren en wellicht zouden
denken dat dit een serieus gevecht was, wist hij wel zeker voor wie ze partij zouden kiezen.
Voor je het wist zouden ze hem in een misplaatste aanval van ridderlijkheid hebben
weggevoerd.
Ludo zag dat Lily snel voortgang boekte en hij had niet gelogen toen hij had gezegd dat ze
er talent voor had. Het verbaasde hem een beetje aangezien ze voorheen zo ontzettend bang
en timide overkwam, maar hij was blij te zien dat ze het leuk leek te vinden en ook duidelijk
wilde leren.
Wat hem ook verbaasde, was dat hij het ook leuk vond om het haar te leren. Het was lang
geleden dat hij zwaardgevochten had voor zijn plezier en om te oefenen, en niet in een
gevecht op leven en dood – en hij genoot er net zo van als zij deed.
“Goed, zo is het wel even genoeg voor vandaag,” zei hij nadat ze zijn laatste aanval
gepareerd had. Ze waren al minimaal anderhalf uur bezig en hij begon aan haar te merken dat
ze moe werd. Ze had blosjes op haar wangen en ze ademde zwaar, maar ze klaagde niet.
“Volgende keer gaan we met links oefenen.” Hij zag dat ze wat bedenkelijk keek en voegde
eraan toe: “Dat is minder moeilijk dan je zou denken. Je hebt nu al wat vaardigheden

125
opgedaan, die pas je enkel toe met je andere arm. Het is altijd even wennen in het begin,
maar voor je het weet kun je het met beide armen.”
“Ik ben benieuwd.” Ze glimlachte naar hem. “In elk geval bedankt dat je al deze moeite
wil nemen.”
“Geen dank.” Hij zei het meer kortaf dan hij bedoelde. “Ik, eh… het is leuk om weer eens
gewoon te oefenen, zonder dat ik iemand moet doden.”
“Ik waardeer het dat je voor mij een uitzondering maakt en me laat leven.” Lily’s ogen
schitterden ondeugend, en Ludo moest lachen.
“Pas maar op dat ik niet van gedachten verander.”

In Dour had De Broederschap een minder rustige ochtend. Er was werk aan de winkel. Maar
eerst werd er nog even snel ontbeten in ‘Het Verlegen Schaap’.
“Goed, ik ga zo het dorp in om te kijken of iemand wat weet,” zei Alastair, nadat hij zijn
bord geleegd had. “Het lijkt me het beste als we niet met een hele groep gaan, dat trekt
teveel aandacht.”
“Je hebt gelijk,” zei Flavius. “Bael, ga jij met Alastair mee? Dan ga ik wel met Vares op
pad en kan Bog mooi hier blijven om de wagen en paarden vast klaar te maken. Wij zullen
hier eerst in de herberg rondvragen.”
Bog gromde instemmend.
Alastair zuchtte inwendig. Hij wist dat Flavius er net zomin als hij op zat te wachten om
met de demon op pad te gaan en hij baalde dat hij hem niet voor was geweest en gezegd
had dat hij Vares mee zou nemen. Maar nu was het al te laat en hij zou het beste ervan
moeten maken.
Hij stond op en keek naar Bael, die niets gezegd had maar glimlachend voor zich uit keek,
alsof hij op de hoogte was van een grap die verder niemand gevolgd had.
“Ga je mee?”
“Maar natuurlijk,” zei Bael hoffelijk. Hij stond op, schoof zijn stoel aan en salueerde. “Tot
uw dienst.” Het feit dat hij zijn puntige tanden blootgrijnsde zorgde ervoor dat het er niet
al te veelbelovend uitzag.
Alastair en Bael liepen naar buiten en keken om zich heen. Gelukkig scheen de zon, wat
ervoor zorgde dat er wat meer mensen buiten waren.
“Waar zou iemand naartoe gaan die op doorreis was en alleen tijdelijk in Dour gestopt
is?” vroeg Alastair zich hardop af.
“Voorraad inslaan?” opperde Bael.
“Ja, wellicht,” stemde Alastair in. “En kleding. Toen ze bij mij wegging had ze enkel de
jurk die ze toen aan had, misschien dat ze hier wat kleding gekocht heeft.”
Na even zoeken kwamen ze bij een klein winkeltje waar een bord hing met Madam Reina
– Kleermaakster erop. Een vrolijk belletje rinkelde toen ze de deur open deden.
“Heren, wat kan ik voor u doen?” vroeg een gezette vrouw van middelbare leeftijd, die
waarschijnlijk madam Reina was. Ze keek wantrouwend naar Bael, die grijnzend naast
Alastair stond, maar zei verder niets.
“We zijn op zoek naar een jonge vrouw van midden twintig,” zei Alastair. “Ze is zo lang
–” hij hield een hand op tot iets boven zijn schouder “– heeft donkerbruin haar tot
halverwege haar rug, is tenger, blank en heeft groenblauwe ogen.”

126
 De vrouw dacht even na. “Ik geloof niet dat ik zo iemand gezien heb de afgelopen tijd.”
“Weet je het zeker?” Alastairs stem klonk zacht en vriendelijk. Hij wist zeker dat Bael al
genoeg angst uitstraalde met zijn aanwezigheid, hij hoefde daar niets aan toe te voegen.
“Ja, heel zeker.”
De vrouw klonk kortdaad en aarzelde niet. Alastair had tijdens zijn jaren in De Broederschap
een aardig talent ontwikkelt voor aanvoelen wanneer iemand loog of de waarheid sprak, en
hij zat er zelden naast. Zijn gevoel zei nu dat de vrouw de waarheid sprak.
“Goed. Bedankt voor uw tijd.” Hij knikte naar madam Reina, draaide zich om en liep de
winkel uit, gevolgd door Bael.
Ze bezochten vervolgens een groenteboer, slager en smid, maar niemand had Lily gezien.
Alastair begon te denken dat het meisje misschien alleen door Dour heen was gereisd, zonder
te stoppen. Hij vroeg zich af wat ze nog meer konden proberen.
“Verse vis! Haring! Zalm! Mosselen!”
Alastair keek naar de magere man die achter zijn slordig in elkaar getimmerde kraam stond
te schreeuwen. Hij had hier gisteren ook gestaan, en had zicht op de weg. Misschien stond hij
hier iedere dag en had hij iets gezien.
Hij liep naar de man toe, die opleefde bij het zien van een potentiele klant. Bael volgde
hem, en de glimlach van de visverkoper vervaagde enigszins.
“Wat mag het zijn? Ik heb een aantal makrelen, net vanochtend gevangen!”
“We komen niet om iets te kopen,” zei Alastair, en de man was duidelijk teleurgesteld. “We
willen weten of u een vrouw heeft gezien.” En voor de zoveelste keer die dag dreunde hij Lily’s
uiterlijke kenmerken op.
“Ja,” zei de visverkoper, na even nagedacht te hebben. “Enkele dagen geleden is ze hier
een paar keer voorbijgekomen. Zo’n leuk meisje vergeet ik niet gauw.” Hij grijnsde zijn gele
tanden bloot.
“Was ze alleen?” vroeg Alastair.
“Nee.”
Dat antwoord had hij niet verwacht. “Wie was er bij haar?”
“Geen idee,” antwoordde de visverkoper dom. “Ik herkende de man niet, volgens mij
woont hij niet in Dour.”
“Hoe zag hij eruit?” vroeg Alastair ongeduldig.
“Eh… Grote vent, lang en stevig… Gevaarlijk type, droeg twee zwaarden, zag eruit alsof hij
wist hoe hij ze moest te gebruiken. Lang zwart haar, zwarte baard…” De visverkoper dacht
even na. “Hij had een lange zwarte jas aan en een zwarte hoed op.”
Alastair kon zo snel niemand bedenken die er zo uitzag, maar Lily had hem onderweg
ontmoet kunnen hebben. Ze had dus hulp. Hulp van iemand die zo te horen nog wel een
probleem kon vormen. Maar goed, zij hadden Bael, dus hij maakte zich niet echt zorgen.
“Weet je waar ze naartoe zijn?’ vroeg Alastair.
“Geen idee, ik heb niet met ze gepraat.”
Alastair keek om zich heen. Er was niemand binnen gehoorafstand.
“Weet je dat zeker?” Hij liet zijn stem wat dalen. “Het zou zeer… onverstandig van je zijn
om iets achter te houden.” Hij liet zijn hand zakken naar zijn zwaard, en zorgde dat de
visverkoper dit zag.

127
 De man slikte. “Nee, echt, ik zweer het! Ik weet verder niks van ze! Maar je zou het eens
in de herberg kunnen vragen, het is de enige in het dorp dus als ze in Dour overnacht
hebben is het daar geweest.” Hij sprak snel en angstig.
Alastair keek hem aan. De bruine ogen van de man keken bang terug. Hij dacht niet dat
de visverkoper wat achterhield, het leek hem niet bepaald een dapper type dat het zou
aandurven om iemands geheimen te bewaren.
“Goed,” zei hij. “Bedankt voor je hulp.”
Hij had zich al omgedraaid om terug naar de herberg te gaan en te vragen of Flavius daar
wat meer te weten was gekomen, toen hij achter zich het begin van een schreeuw en een
slurpend geluid hoorde. Hij draaide terug en zag dat de visverkoper met grote ogen naar
zijn keel greep. Bloed stroomde uit zijn mond.
Bael had een nat uitziende lap vlees in zijn hand.
“Ik had toch zo’n zin in tong!” grinnikte hij. De visverkoper uitte een tongloze schreeuw.
Bael rolde theatraal met zijn ogen en knipte met zijn vingers. De man viel dood neer.
Alastair was even sprakeloos terwijl ze terugliepen naar de herberg en Bael naast hem
de tong verorberde. De weinige mensen die ze tegenkwamen keken niet op of om,
waarschijnlijk dachten ze dat de demon een vis naar binnen aan het werken was.
Alastair was kwaad, maar hij dacht niet dat het verstandig was om zijn woede af te
reageren op Bael. “Je zou wellicht wat minder willen opvallen,” zei hij voorzichtig. “Het is
niet de bedoeling dat we een menigte achter ons aankrijgen.”
“Ach, niemand zag het,” zei Bael onbekommerd, terwijl hij zijn bebloede vingers aflikte.
“En als dat wel zo was geweest had ik toch gewoon het geheugen van de getuigen kunnen
wissen.”
Alastair bleef staan. “Kun je dat?” vroeg hij verbaasd.
“Ja, natuurlijk.” Bael zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “Waarom
heb je eigenlijk zo’n hekel aan magie? Het kan handig zijn, hoor.” Hij knipoogde.
“Magie is niet te vertrouwen.” Alastair begon weer te lopen. “Evenals de mensen die
het gebruiken.”
Het was de waarheid, maar lang niet de volledige waarheid. Alastair had simpelweg geen
zin om zijn hele levensverhaal aan de demon te vertellen: over zijn vader, die een magiër
was en die zijn moeder vermoord had toen Alastair elf jaar oud was. Vanaf die dag was
Alastair ervan overtuigd dat magie en alles wat ermee te maken had niet deugde en hij zou
zijn best doen om de wereld ervan te ontdoen.
Toen Alastair veertien jaar was, had hij zijn vader opgespoord en vermoord. Het was zijn
vaders verdiende loon. Tegen de tijd dat hij twintig was, had hij al enkele magiërs
vermoord.
Plotseling moest hij aan Kilana denken, zijn overleden vrouw. Ook haar had hij om
moeten brengen. Het was niet makkelijk geweest, want hij hield van haar. Maar Kilana was
bevriend geraakt met een vrouwelijke magiër, die haar weer aan andere magiërs had
voorgesteld. Ondanks Alastairs verzoek om het contact te verbreken had Kilana
herhaaldelijk met ze afgesproken. Haar omgang met magiërs was gewoon onvergeeflijk
geweest en hij had gedaan wat juist was.
Eenmaal in de herberg keek Alastair rond, op zoek naar Flavius en Vares. Hij zag ze
nergens.

128
 “Misschien zijn ze boven,” zei hij tegen Bael, en liep de houten trap op naar de kamer die
hij met Vares deelde. Bog en Flavius deelden de andere kamer, en Bael had gezegd dat hij
geen slaap nodig had en was ’s nachts op pad gegaan. Alastair wilde niet weten wat hij had
uitgevoerd.
Flavius en Vares waren in de kamer, evenals een kleine, kalende man met een grote snor.
De man zat op een stoel aan een kleine houten tafel. De rechterkant van zijn gezicht was rood.
“Ben je wat te weten gekomen?” vroeg Flavius.
Hij zat op het bed waar Alastair had geslapen. Vares stond naast de man. Alastair
vermoedde dat hij hem die klap tegen het gezicht had gegeven. Flavius stak niet vaak de
handen uit de mouwen als het op martelen aan kwam. Niet dat hij er niet toe in staat was;
Alastair vermoedde dat de oudere man tot heel veel in staat was, maar gewoon omdat Flavius
martelen beschouwde als een vervelend klusje wat je goed aan onderdanen kon overlaten.
“Ja,” zei Alastair, en hij vertelde wat de visverkoper had gezegd. “En jullie?”
“Nog niet,” zei Vares, “maar deze beste man stond op het punt om ons wat te vertellen. Hij
is de herbergier van deze charmante nederzetting en heeft ze gezien.”
“Ik zeg niks,” gromde de dikke man dapper. “Het Verlegen Schaap is een plaats waar
mensen zichzelf kunnen zijn! Ik praat niet over mijn gasten.”
“Dit is wellicht niet het beste moment om je gasten in bescherming te nemen,” zei Alastair
op zachte, plezierige toon. Hij gebaarde Vares dat hij het over zou nemen. “Je gaat praten,
hoe dan ook. Aan jou de keus hoe je dat zal doen: met al je ledematen intact of niet.” Hij pakte
zijn mes en streek over het lemmet.
“W-wat?” stamelde de herbergier. “Zijn jullie gek geworden? Je gaat toch niet –”
“Te laat,” zei Alastair. Met een vloeiende beweging hakte hij de rechterwijsvinger van de
herbergier eraf. Hij was zo snel dat de man niet eens kans zag om zijn hand weg te trekken.
“Aaaah!” schreeuwde de herbergier, en keek met ongeloof naar zijn verminkte hand. Bloed
stroomde op tafel.
“Dat was één,” zei Alastair. Achter hem giechelde Bael. Vares had ook een glimlach op zijn
gezicht, maar Flavius zag eruit alsof hij zich verveelde.
“Schiet een beetje op, wil je,” zei hij. “Ik wil snel vertrekken uit dit gat.”
“Goed, je hebt nog negen vingers over,” zei Alastair, die Flavius negeerde. “Daarna komen
je tenen. Vervolgens je oren. En als je dan nóg niet wil praten, zullen we eens kijken wat er
volgt…”
“Oké, oké!” schreeuwde de herbergier. Hij klemde zijn rechterhand vast, zijn gezicht
vertrokken van de pijn. “Laten jullie me hierna gaan?”
“Zodra jij verteld hebt wat je weet – alles wat je weet – ben je vrij om te gaan,” zei Alastair.
Hij loog niet. Wat hem betrof had het geen zin om de herbergier te vermoorden.
“Dat meisje waar jullie naar vroegen… ze was hier inderdaad met een grote man met lang
zwart haar en een zwarte baard. Wat die visverkoper jullie verteld heeft klopt.”
“Weet je hoe hij heet?” vroeg Alastair.
“Barney noemde hem Ludovic… Ludovic Bane heet hij volgens mij.”
Alastair pijnigde zijn hersens. Die naam kwam hem ergens wel bekend voor. Maar dat zou
later wel komen. “Wie is Barney?”
“Dronken Barney, die zit hier elke avond beneden aan de whisky. Van wat ik gehoord heb,
gingen ze met z’n drieën verder.”

129
 “Dronken Barney?” herhaalde Vares. “Wie is dat in vredesnaam?”
“Een magiër,” zei de herbergier. “Tenminste, dat was hij… ze zeggen dat hij vroeger erg
goed was, hij heeft bij de koning in de raad gediend. Ik weet niet wat er met hem gebeurd
is, maar nu loopt ‘ie zich alleen maar te bezatten.”
Een magiër… dus ze had haar plan om een magiër te vinden en zo terug te gaan naar
haar eigen wereld doorgezet, dacht Alastair. Hoewel deze magiër niet echt veelbelovend
klonk. Waarschijnlijk was het de eerste de beste die ze kon vinden.
“Nog meer?” vroeg hij aan de herbergier, die inmiddels zat te trillen – van de pijn, of van
de angst, dat was niet duidelijk.
“Nee, nee, dit was het, ik zweer het! Dit is alles wat ik weet!”
Alastair keek naar Flavius en knikte. De grijze man stond op.
“Goed, dan stel ik voor dat je nu je bereidheid om je mond te houden toont en met geen
woord rept over deze ontmoeting,” zei Flavius. Hij boog zich over de tafel heen, totdat zijn
strenge gezicht vlakbij dat van de herbergier was. “Als we erachter komen dat je gepraat
hebt komen we terug en geloof me, dan zou je willen dat je dood was.”
“Ik zeg niks, echt niet!” riep de herbergier angstig. Zijn ogen flitsten van de demon naar
Alastair en vervolgens naar Flavius, alsof hij niet kon besluiten voor wie hij banger was.
Alastair geloofde hem. Het was het beste om de man te laten leven. Hij was de
herbergier van de enige herberg in het dorp, het zou opvallen als hij opeens verdween.
Even twijfelde Alastair of ze Baels magie op de herbergier los zouden moeten laten en hem
van zijn geheugen beroven, maar hij besloot dit niet te doen. Wie kon zeggen wat er precies
gewist werd en wat niet? Het zou ook vragen oproepen als de man zich opeens heel anders
gedroeg dan de mensen van hem gewend waren.
Nadat de herbergier de kamer had verlaten, zo snel als zijn dikke benen hem konden
dragen, schoot het Alastair plotseling te binnen waar hij de naam ‘Ludovic Bane’ van kende.
Hij had die naam vaak op een poster zien staan. “Die Ludovic Bane… is hij geen moordenaar
of zoiets?”
Bael, die in kleermakerszit een meter boven de grond zweefde, haalde zijn schouders
op. Ook Flavius keek alsof hij het niet wist en het hem op dit moment weinig kon schelen..
“Dat klopt,” zei Vares. “Ik heb wel wat over hem gehoord. Hij wordt ook wel De Baron
genoemd… volgens mij is hij een gezochte rover of zo.”
“Een rover?” zei Alastair. “Ik vond Lily niet bepaald het type om met dat soort gevaarlijke
lui om te gaan. Ze was juist zo rustig en –” hij hield zichzelf tegen voordat hij ‘lief’ had
gezegd.
Flavius keek hem oplettend aan.
Plotseling dacht Alastair aan de dag dat Lily ontsnapt was. Er waren een aantal spullen
meegenomen. Hij had verondersteld dat zij ze meegenomen had om ze te verkopen en zo
aan geld te komen, maar als die Bane een rover was…
“Die Flynn, je weet wel, die rover die we zo’n drie weken terug omgebracht hebben, dat
was een vriend van Bane,” zei Vares, alsof hij Alastairs gedachten gelezen had.
“En toen Lily ontsnapte, was ook dat zwaard van Flynn weg wat nog in mijn kelder lag,”
vulde Alastair aan. “Ik vroeg me al af hoe ze in vredesnaam ontsnapt is, het was nagenoeg
onmogelijk om los te komen uit die boeien… wat als die Bane bij mij ingebroken heeft om

130
zijn vriend te wreken, maar in plaats van mij Lily aantrof? Misschien heeft hij haar gered en
helpt hij haar nu.”
“Het maakt niet uit,” zei Flavius scherp. “Wij hebben Bael, daar kan zo’n crimineel echt niet
tegenop.”
“Niet alleen die rover, blijkbaar is er nu ook een magiër bij betrokken,” zei Alastair.
“Ja, ‘Dronken Barney’!” Vares lachte honend.
Bael, die de gehele tijd sereen voor zich uitgestaard had, ontwaakte plotseling uit zijn
mijmeringen. “Zei je Barney??”
“Ja, zo heet hij blijkbaar,” zei Flavius kortaf.
“Ik vraag me af…. Zou het hem zijn…?” zei Bael dromerig.
“Wie?” vroeg Alastair nieuwsgierig.
“Barnabas Vae Nymanthos.” Bael ontkruisde zijn benen en zweefde weer naar de grond.
“Een van de vier magiërs die mij gevangen hebben genomen.” Hij grinnikte. “Die zou ik graag
nóg een keer ontmoeten.”

“Goed, hij heeft nu wel lang genoeg geslapen,” zei Bane toen ze terugliepen naar de herberg.
Lily was het met hem eens. Ze keek naar de zon en dacht aan de stand te zien dat het al
tegen tien uur liep. Ze was de afgelopen dagen beter geworden in het inschatten van de tijden.
Ze had vaak eerst naar de zon gekeken en vervolgens aan Barnabas, die een zakhorloge droeg,
gevraagd hoe laat het was. De laatste paar keer zat ze er nooit ver naast.
“Bestel jij ontbijt?” vroeg Bane. “Ik lust wel eieren met spek, en doe voor Barney ook maar.
Dan ga ik kijken of ik onze dronkenlap uit bed kan krijgen.”
“Is goed, tot zo,” zei Lily, en ze liep naar de houten bar om eten te bestellen.
Tien minuten later kwam Bane de trap af, gevolgd door een humeurig uitziende magiër.
Barnabas’ ogen waren bloeddoorlopen en hij had dezelfde verlopen uitstraling als toen ze hem
ontmoet hadden.
“Had je me niet nog effe kunnen laten liggen?” mopperde hij, terwijl hij ging zitten en zijn
kale hoofd in zijn handen nam. “Mijn hoofd….”
“Je hebt lang genoeg geslapen,” gromde Bane. “Normaal zouden we al twee uur op pad
zijn geweest.”
“Is er geen magisch middel tegen katers?” vroeg Lily nieuwsgierig.
“Jawel, maar de ingrediënten daarvoor zijn nogal zeldzaam,” zei Barnabas. “En verder even
niet tegen me praten alsjeblieft…”
Lily keek naar Bane. Hij rolde met zijn ogen en ze moest moeite doen om niet te lachen. Hij
grijnsde.
Op dat moment werden drie borden met eieren, spek en kaas op bruin brood gebracht.
Bane en Lily begonnen enthousiast aan hun ontbijt. Barnabas kreunde echter.
“Ik hoef even geen eten…” Hij schoof het bord weg.
“Niet aanstellen, je gaat gewoon eten.” Bane schoof het bord weer terug. “Rijden op een
lege maag is niet prettig en we stoppen vanavond pas weer.”
Met zichtbare tegenzin begon de magiër aan zijn ontbijt. Halverwege stopte hij en keek
naar Bane, die een wenkbrauw optrok, waarna Barnabas toch maar verder at.
Na het ontbijt pakten ze hun spullen, zadelden de paarden op en vervolgden hun weg naar
Callagh. De zon scheen nog steeds en het was prachtig weer om onderweg te zijn, maar

131
Barnabas klaagde dat het zonlicht pijn deed aan zijn ogen. Hij bleef wat achterop rijden,
wat Bane en Lily prima vonden gezien zijn slechte humeur.
“Mis je jouw wereld erg?” vroeg Bane plotseling, nadat ze een tijdje in stilte hadden
doorgereden.
Lily had die vraag niet verwacht. Hij had haar sinds ze elkaar kenden niets persoonlijks
gevraagd en niet echt interesse getoond. Andersom was hetzelfde geval, maar niet omdat
Lily niet geïnteresseerd was; ze wist simpelweg niet hoe de rover zou reageren als ze naar
zijn leven zou vragen.
“Minder dan in het begin,” antwoordde ze. Ze had er zelf niet zo bij stil gestaan omdat
er zoveel gebeurd was, maar het was de waarheid. “In het begin miste ik alle kleine dingen
die ik thuis wel heb en hier niet. Een telefoon, internet, tv, de drukte, auto’s… maar dat heb
ik nu helemaal niet meer. Ik had het niet verwacht, maar ik begin de rust die hier heerst
wel prettig te vinden.”
“Ik begreep de helft niet van wat je net zei,” zei Bane. “Maar is het daar zo druk dan?”
“Vergeleken met hier wel. Niet overal hoor, er zijn ook rustige stukken. Maar de
bewoonde wereld is druk, er zijn overal mensen en auto’s – dat zijn een soort
gemotoriseerde koetsen zonder paarden,” voegde ze er snel aan toe, na het zien van Bane’s
onbegrijpelijke blik.
“Lijkt me vreselijk,” zei de rover.
“Je raakt eraan gewend. Ik wist niet beter… totdat ik hier kwam. Het is hier wel
ontzettend mooi.” En dat was het zeker. Het zonlicht bescheen de groene heuvels die
uitgestrekt voor ze lagen. Overal om zich heen hoorden ze vogels en het geklater van een
riviertje dat niet ver van hun pad kronkelend in de heuvels verdween, maar dat was het
enige geluid. “Maar ik mis mijn ouders wel. Ze zijn vast vreselijk ongerust, niemand weet
waar ik ben.”
“Geen man die op je wacht? Kinderen?”
“Nee,” zei Lily. “En jij? Heb je een vrouw of kinderen?” Ze dacht van niet, aangezien Bane
duidelijk alleen woonde in zijn woonboot in Mistwater.
“Geen vrouw,” zei Bane. “De meeste dames zijn niet zo dol op gezochte misdadigers.”
Hij grijnsde. “En voor zover ik weet ook geen kinderen. Maar is het in jouw wereld normaal
om als vrouw alleenstaand te zijn? Hier worden vrouwen vaak op jonge leeftijd al
gekoppeld aan een man, omdat het beter voor ze is.”
“Hoe bedoel je, beter?” vroeg Lily scherp.
“Nou, gewoon; een man kan ze beschermen tegen de gevaren hier, kan voor ze kan
zorgen,” legde Bane uit.
“Oh, dat is in mijn wereld niet nodig,” zei Lily. “Ik ben al een tijd vrijgezel. Mijn moeder
loopt er ook altijd over te zeuren. Alastair was de eerste waar ik in lange tijd –” Ze stopte
plotseling, maar Bane had het al gehoord.
“Waar je in lange tijd…?” spoorde hij haar aan. Zijn grote lichtblauwe ogen twinkelden.
“Nou, voordat ik wist wie hij werkelijk is, hadden we een paar best gezellige dagen,” zei
Lily met tegenzin. “Er was een klik tussen ons… dacht ik tenminste. We hebben gezoend,
meer niet.”
“Dus het eerste wat je deed toen je hier kwam is Alastair Nox, leider van een criminele
sekte zoenen?” vroeg Bane geamuseerd.

132
 Lily knikte en Bane begon te lachen, zo hard dat hij bijna van zijn paard viel. Zijn lach was
aanstekelijk en Lily kon het niet helpen, ze begon ook te grinniken.
“Waarom help je me eigenlijk?” vroeg Lily nadat ze waren uitgelachen. Het was een vraag
waarvan ze al een tijdje benieuwd was naar het antwoord. “Niet vervelend bedoeld, maar je
lijkt me niet echt het type dat iemand helpt vanuit de goedheid van zijn hart.”
De rover lachte opnieuw. “Niet? Dat is dan weer jammer.” Hij was even stil, alsof hij
bedacht wat zijn antwoord zou zijn. Toen keek hij haar aan met zijn doordringende lichtblauwe
ogen. “Ik moet toegeven dat ik er eerst niet zoveel zin in had, ook al liep Doc te zeuren dat ik
je toch niet aan je lot kon overlaten. Maar misschien kan ik in het kasteel wel iets terugkrijgen
voor de informatie die wij de koning geven over De Broederschap. Dat moet ze toch meer
waard zijn dan mijn… criminele avonturen.”
“Ah.” Lily wist niet wat ze verder moest zeggen.
“En nu ik je beter leer kennen vind ik je zo slecht nog niet,” zei Bane toen tot haar
verrassing. “Je bent veel minder irritant dan ik dacht.”
Hij keek Lily aan en ze moesten weer allebei lachen.
“Bedankt,” zei Lily toen. “Jij bent ook lang niet zo onbetrouwbaar en onaardig als ik
vreesde.”

133
 Hoofdstuk 12

Paddenstoelen en Eenhoorns

De paar dagen die volgden verliepen zonder bijzonderheden. Het weer bleef koud maar zonnig
en droog, en aangezien het drietal geen dorpen meer tegenkwamen op hun route kwam dit
mooi uit omdat ze buiten moesten slapen. Wat ook scheelde was dat Barnabas in elk geval
niet meer in de verleiding kon komen om zich te bezatten.
Bane begon Lily te leren hoe ze met haar linkerarm moest zwaardvechten. Hoewel dat
moeizamer ging dan met rechts was het niet zo lastig als Lily gevreesd had en begon ze zelfs
uit te kijken naar het moment dat ze met twee zwaarden zouden gaan oefenen. Ze was wel
blij dat ze nog niet de kans had gehad om haar nieuwe vaardigheden uit te proberen op
een Daktor, rover of ander eng wezen.
“Zijn we niet vlak bij Berrydale in de buurt?” vroeg Barnabas op een zonnige middag drie
dagen nadat ze uit Chareon waren vertrokken.
Ze reden met zijn drieën naast elkaar op een brede zanderige weg. Na drie dagen door
de natuur te hebben gereden en alleen heel af en toe iemand te zijn tegengekomen, zag
Lily nu voor het eerst weer hier en daar een huisje staan in de uitgestrekte grasvelden aan
beide kanten van de weg.
“Klopt,” bromde Bane.
“Dat was altijd een leuk plaatsje. Waarom stoppen we daar niet even?”
Van onder zijn hoed was het net zichtbaar dat Bane een wenkbrauw optrok. “Je wilt
zeker meteen weer de kroeg in duiken?”
“Nee, echt niet,” antwoordde de magiër snel. “Het leek me gewoon wel fijn om weer
eens een dak boven mijn hoofd te hebben en wat anders te eten dan konijn of fazant.”
Bane keek Lily aan.
“Het zou inderdaad wel fijn zijn,” zei ze. Ze keek weifelend naar Barnabas. “Laten we
hem nog een kans geven te bewijzen dat hij zich wel kan beheersen.”
“Oké,” zei Bane, die sneller toegaf dan Lily verwacht had. “Ik wil zelf ook wel weer eens
in een bed slapen. En Berrydale is inderdaad een leuk dorp.”
Een uur later arriveerden ze in Berrydale. Hoewel de zon nog niet onder was, waren de
straten verlaten. Lily keek om zich heen. Er was helemaal niemand te zien; geen verkopers
die achter een kraampje hun waar verkochten, geen spelende kinderen, geen loslopende
honden. De stenen huisjes die ze zagen waren begroeid met klimop en spinnenwebben en
leken slecht onderhouden.
“Inderdaad een leuk dorp,” mompelde ze.
“Dit is niet zoals ik het me herinner,” zei Barnabas langzaam, ook om zich heen kijkend.
Ze reden een stukje door tot ze bij een herberg kwamen, die er al even verlaten uitzag
als de rest van het dorp. Bane steeg af en leidde zijn zwarte paard naar de stal. Er stonden
geen andere paarden in.

134
 Lily en Barnabas volgden zijn voorbeeld. Toen Bane de deur van de herberg open wilde
doen, merkte hij dat die op slot zat.
“Wat is hier aan de hand?” bromde hij.
“De herbergier is vertrokken,” zei een krakende stem achter hen.
Het was een oude man. Hij had nog enkele plukken wit haar aan de zijkanten van zijn hoofd
maar was verder net zo kaal als Barnabas. Hij leunde op een houten wandelstok. “Bijna
iedereen is vertrokken. En als jullie verstandig zijn, gaan jullie ook. Het is niet meer veilig in
Berrydale.”
“Waarom niet?” vroeg Lily. “Wat is er gebeurd?”
“Het begon een half jaar geleden,” zei de oude man duister. “Dorpsbewoners verdwenen
of werden dood gevonden. Niemand weet wie de dader is. Na een paar maanden was
iedereen bang en begonnen mensen te verhuizen. Als ik jonger was geweest, was ik ook
vertrokken.” Zijn gerimpelde gezicht keek somber. “Er zijn nog maar een paar mensen over.”
“En jullie weten niet wie de dader is?” vroeg Bane sceptisch. “Niemand die hier opeens een
half jaar geleden is komen wonen?”
De oude man dacht even na en er verschenen nog meer rimpels op zijn voorhoofd. “Nee,
iedereen die hier woont, woont hier al jaren.”
“We kunnen beter verder reizen…” begon Barnabas voorzichtig. Het was aan hem te zien
dat hij er niet naar uitkeek om een van de slachtoffers te worden.
Lily keek daar ook niet bepaald naar uit, maar het voelde op de een of andere manier
verkeerd om zomaar verder te reizen. Ze keek naar de rover. “Is er niet iets wat we kunnen
doen?”
De grote lichtblauwe ogen van Bane keken haar strak aan. “Misschien. Maar niet gratis.”
De oude man, die deze uitwisseling van woorden zwijgend gevolgd had, zei: “Onze priester,
Arturo MacTuirc, had een beloning voor degene die de moordenaar te pakken zou krijgen,
maar er waren geen vrijwilligers die zich aan die gevaarlijke taak wilden wagen.”
“Hoe hoog was die beloning?” vroeg Bane.
Lily vond het een beetje harteloos van hem om direct daarnaar te vragen, maar ze zei niks.
Ze had van de rover kunnen verwachten dat hij niet zomaar aan zou bieden om te helpen.
“Ludovic ,” begon Barnabas, “denk je niet dat –”
“Hoe hoog?” onderbrak Bane de magiër.
“Geen idee,” zei de oude man. “De kerk is aan het einde van deze straat, ga het zelf vragen
als jullie een doodswens hebben.” Leunend op zijn stok schuifelde hij weg. Lily kon hem iets
horen mompelen wat verdacht veel op ‘idioten’ leek.
“Kom,” zei Bane, en hij begon in de richting te lopen waar de oude man naar gewezen had.
“Onze kans om heelhuids bij het kasteel aan te komen is een stuk groter als we ons niet in
andermans problemen storten,” zei Barnabas, die hem zuchtend volgde.
Bane negeerde hem.
“Wat als de beloning niet hoog genoeg is voor je?” vroeg Lily.
“Dan gaan we verder,” antwoordde Bane. Hij moest lachen bij het zien van Lily’s
verontwaardigde blik. “Dit is een gevaarlijke wereld, meisje. Als je iedereen wil helpen die in
de problemen zit, kom je nooit thuis.”

135
 “Niet iedereen!” wierp Lily tegen. “Maar als er iets op ons pad komt, kunnen we toch
proberen om te helpen? En jij bent ook al te beroerd om één vinger uit te steken,” zei ze vinnig
tegen de magiër.
“Ik heb mijn portie problemen wel gehad,” zei Barnabas op sombere toon.
Ondertussen waren ze bij de kerk aangekomen. Het was een klein maar mooi gebouw
van donker steen, met versierde raamkozijnen en een klein torentje. Op de punt van het
torentje stond een figuur van een slang die zijn eigen staart opat.
“Wat is dat?” vroeg Lily, en wees naar het figuur.
“Het symbool van God,” zei Bane enigszins verbaasd. “Hebben jullie zoiets niet?”
“Jawel, maar bij ons is het een kruis,” antwoordde Lily.
“Lekker creatief,” mompelde Bane sarcastisch.
De stevige eikenhouten voordeur zat niet op slot. Bane duwde hem open en het drietal
stapte naar binnen.
De binnenkant van de kleine kerk bestond uit een altaar met daarvoor een aantal houten
banken. Langs de muren stonden aan beide kanten drie pilaren met uitgesneden sierlijke
figuren. Ook aan de binnenkant van de kozijnen van de grote ramen waren symbolen
uitgesneden. Er was niemand.
“Hallo?” riep Bane. Zijn zware stem galmde door de kerk.
Een zijdeur ging open en er verscheen een man die zo te zien ongeveer net zo oud was
als Barnabas – als je Barnabas’ vele jaren nadat hij magiër geworden was niet meetelde. Hij
droeg een donkerrood gewaad. De zoom en mouwen waren met zwart borduursel in de
vorm van sierlijke bloemen gestikt. Om zijn nek had hij een zilveren ketting met hetzelfde
figuur van de slang die ook op de kerk stond. Hij had kort grijs haar en een volle grijze baard.
“Goedemiddag,” zei de priester. Zijn groene ogen stonden vriendelijk maar verbaasd,
alsof hij niet verwachtte om mensen tegen te komen in zijn kerk. “Wat kan ik voor jullie
doen?”
“We hoorden dat jullie wat problemen hebben met iets dat hier de bevolking uitmoord,”
zei Bane, die nooit tijd verspilde aan het uitwisselen van beleefdheden.
“Dat klopt,” zei de priester. “Ik wist wel dat er uiteindelijk hulp zou komen. God heeft
naar mijn gebeden geluisterd.”
“Apart dat dat een half jaar geduurd heeft dan,” gromde Bane.
Lily moest op haar lip bijten om niet te lachen. Ze vond Bane ook niet bepaald een
godsdienstig type en hij viel met zijn gevaarlijke uiterlijk ontzettend uit de toon in de kerk.
“Gods wegen zijn ondoorgrondelijk,” zei de priester vriendelijk. Hij had Bane’s
sarcastische toon niet opgevangen, of koos ervoor deze te negeren.
“Hmpf. Ik begreep dat er een beloning is voor degene die de moordenaar te pakken
krijgt?”
“Dat klopt,” antwoordde de priester. “We hebben geld bijeen gezameld voordat mensen
hier begonnen te vertrekken. De beloning is zestig goudstukken.”
Bane keek naar Lily en Barnabas. “Wat dachten jullie ervan? Twintig goudstukken per
persoon.”
Lily dacht niet dat ze veel zou hebben aan het geld wanneer ze weer thuis was, maar wie
wist wat er voor die tijd nog zou gebeuren? Ze had Bane hier en daar wat geld uit zien
geven, voornamelijk koperen en een paar zilveren munten, en ze vermoedde dat zestig

136
goudstukken in deze wereld een klein fortuin was. Bovendien wilde ze graag helpen – ook als
er geen beloning was geweest, maar dat zei ze niet tegen Bane.
“Prima,” antwoordde ze.
“Oké dan,” zuchtte Barnabas. “Met zijn drieën lopen we vast niet al te veel gevaar.”
“We doen het,” zei Bane tegen de priester.
“Dat is goed nieuws.” De priester glimlachte. “Maar waar zijn mijn manieren? Ik heb me
nog niet eens voorgesteld! Ik ben Arturo MacTuirc. De meeste mensen noemen me Art.”
Hij stak zijn hand uit en Bane, die zelf weinig manieren had en zich niet leek te storen aan
het zelf opgelegde gebrek van de priester, schudde die.
“Ik ben Ludo,” zei hij. Het viel Lily op dat hij zijn achternaam niet noemde. “Dit zijn Lily en
Barney.”
Art schudde hun handen onder een vrolijk “aangenaam”.
“Wat kun je me vertellen over de moorden?” vroeg Bane aan de priester.
Arts blik werd weer serieus. “Sommige mensen zijn nooit teruggevonden,” zei hij.
“Degenen die we wel terugvonden, hadden allemaal een blik vol angst op hun gezicht.”
Bane streek over zijn zwarte baard. “Waren er wonden te zien?”
“Niet veel. Geen steekwonden of wonden die aangebracht zijn door een zwaard, als dat is
wat je bedoelt.”
“Kunnen we niet een paar van de lijken zien?”
De priester aarzelde even. “Eh – is dat echt nodig?”
“Het zou wel helpen als we weten waar we mee te maken hebben,” zei de rover bruusk.
“Nou… goed dan. In dit geval keurt God het vast goed als we de doden storen, het is
tenslotte voor een goed doel.”
“Fijn dat we zijn goedkeuring hebben.”
Op dat moment kwam er een jongere man binnen. In tegenstelling tot Arts donkerrode
gewaad droeg hij een donkerblauw gewaad. De zoom en mouwen waren afgewerkt met
hetzelfde soort borduursel en ook hij droeg een zilveren ketting met het symbool van de slang.
“Ah, dit is lector Marius,” zei Art. “Marius, we hebben eindelijk mensen gevonden die ons
willen helpen met het vangen van die moordenaar.”
“Dat is goed nieuws,” zei Marius. Hij had een plezierige, zachte stem die paste bij zijn
knappe gezicht. Zijn haar was zo zwart als dat van Bane maar een stuk korter. Zijn ogen waren
zo donkerbruin dat ze haast zwart leken. Hij stak een bleke hand uit naar Lily. “Aangenaam.”
Nadat Lily zijn hand geschud had volgden Bane en Barnabas.
“Eh – Marius, ze willen eigenlijk een paar lijken zien om te kijken of ze erachter kunnen
komen wat ons aanvalt. Wat eh – versere, lijkt me verstandig. Jouw maag is wat sterker dan
de mijne…”
“Geen probleem, Vader Art.” Marius glimlachte naar Bane. “Volg mij.”
Hij ging hen voor naar buiten en liep om de kerk heen. Achter de kerk was een kleine
begraafplaats, afgebakend met een ijzeren hek met sierlijke maar scherpe punten. Elk graf
was gemarkeerd met een grafsteen, die netjes op een rij stonden. Enkelen waren scheef
gezakt maar de meesten waren recht. De begraafplaats was duidelijk een van de weinige
dingen in Berrydale die nog wel netjes werd bijgehouden.
Marius pakte een schep die tegen de achterkant van de kerk aan stond en keek om zich
heen. “Even denken hoor… ja, volgens mij was het deze…” Hij liep naar een graf toe met een

137
grafsteen waarop stond Shona Tyn en begon aarde weg te scheppen. Na een tijdje werd er
een houten grafkist zichtbaar. Samen met Bane tilde hij de grafkist uit het graf en zette hem
naast het gat op de grond. “Hoeveel willen jullie er zien?” vroeg hij.
“Twee of drie lijkt me voldoende, om te kijken wat de overeenkomsten zijn,”
antwoordde Bane.
Marius liep naar een graf twee rijen verder en begon opnieuw te graven. Bane maakte
het deksel van de kist uit het eerste graf open en keek erin.
De geur van verrotting sloeg Lily in het gezicht. Het was erger dan elke geur die ze ooit
geroken had; erger dan de geur van het aquarium wat ze had toen ze acht jaar was en wat
ze een tijdje niet verschoond had, erger dan de groene container van haar ouders die een
keer weken in de zon had gestaan en vol met maden zat, erger dan de geur van verrot vlees
uit een bakje uit de koelkast wat ze vergeten was. De geur was onbeschrijfelijk.
Haar ogen begonnen te tranen en ze moest kokhalzen. Ook Barnabas, die iets achter
hen stond en niet van plan leek naar voren te komen, sloeg een hand voor zijn mond en
deed nog een stap naar achteren.
Bane, die zoals gewoonlijk niet onder de indruk was, negeerde de geur en bekeek het
lijk.
“Hmm,” hoorde Lily hem mompelen. “Weinig te zien, behalve een vergevorderde
ontbinding. “Maar wat is dit…?”
Lily kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en deed langzaam een stap naar voren.
Bij het zien van het lijk moest ze opnieuw kokhalzen. Aan de jurk en een paar plukken lang
blond haar was te zien dat het een vrouw was geweest, maar dit was verder nergens anders
aan te zien. De ogen waren verzonken en lippen waren grotendeels verdwenen. De huid
van het lichaam, voor zover aanwezig, was ontzettend wit.
“Zijn lijken altijd zo bleek?” vroeg Lily.
“Niet zó bleek,” mompelde Bane, terwijl hij zijn grote ogen over het lichaam liet glijden.
“Bijna alsof al het bloed eruit verdwenen is. En zie je dat?’ Hij wees naar de nek, waar twee
rode wondjes te zien waren.”
“Ja,” zei Lily.
“Ik denk dat het een vampier is,” zei Bane.
Direct kreeg Lily er spijt van dat ze erop had aangedrongen dat ze zouden helpen. Ze
moest aan de avond denken dat ze de vampier bij Alastair gezien had. Toen stond de
vampier buiten en zij binnen en dat was al ontzettend eng geweest. Ze wist niet of de
vampiers in deze wereld hetzelfde waren als degene uit de verhalen in haar wereld, maar
beter was het vast niet.
Marcus kwam naar hen toelopen. “Ik heb twee andere exemplaren die wat minder oud
zijn,” zei hij vriendelijk. Hij vertoonde geen teken dat het zien van de lijken hem stoorde.
“Je hebt inderdaad een sterke maag,” merkte Lily op, nadat hij de deksel weer op de
grafkist gedaan had.
“De grafdelver was een van de eersten die vertrokken is,” legde Marius uit. “De
afgelopen drie maanden draag ik zorg voor het begraven en bijhouden van de graven.
Vader Art heeft wel geprobeerd te helpen, maar aangezien hij elke tien minuten moest
overgeven schoot dat niet erg op.” Aan zijn toon te horen nam hij dit de priester niet
kwalijk. “Ik ben het inmiddels gewend.”

138
 Bane, die het zeer waarschijnlijk ook gewend was om lijken te zien, voornamelijk omdat hij
ze zelf gecreëerd had, liep naar de volgende grafkist en begon het tweede lijk te inspecteren.
Barnabas wilde duidelijk niets met het hele gedoe te maken hebben en hielp Marius om de
inmiddels gesloten kist weer in het opgegraven graf te tillen.
Lily liep naar Bane toe en keek in de kist. Dit exemplaar was gelukkig minder ver ontbonden,
hoewel de stank nog steeds onmiskenbaar was. Het lijk was van een man. Zijn huid was net zo
wit en ook hij had twee wondjes in zijn nek.
“Hetzelfde als de vorige,” zei Bane. “Eigenlijk hoeven we het derde lijk niet eens meer te
bekijken, maar goed, de lector heeft al die moeite gedaan om de kist op te graven dus ik kijk
wel even.”
Lily liep mee en enkele seconden later wilde ze dat ze de laatste grafkist met rust gelaten
hadden. Het lijk was van een acht- of negenjarig meisje. Haar ogen zaten vol met maden. Ook
op de rest van haar lichaam kropen hier en daar maden.
“Net zo wit en weer een wond in de nek,” hoorde ze Bane nog net zeggen voordat ze zich
omdraaide, naar de struiken rende en zich van haar lunch ontdeed. Net toen ze dacht dat ze
klaar was met overgeven kwam er een nieuwe golf. Met moeite hield ze haar losse haar uit
haar gezicht, tot ze opeens twee handen achter zich voelde die het haar uit haar gezicht
streken en vasthielden in een staart.
“Beter eruit dan erin,” zei Bane achter haar. Hij klopte haar zachtjes op haar rug.
Toen ze zeker wist dat er niks meer zou komen, kwam Lily overeind en veegde haar mond
af met de stoffen zakdoek die Bane haar zwijgend had aangereikt. “Bedankt.”
“Geen dank.”
Ze keek naar Marius, die in gesprek was met Barnabas. Beide mannen hadden niks gemerkt.
“Hopelijk vindt hij het niet erg dat ik hier mijn maag geleegd heb…”
Bane grijnsde. “Ach, God laat het vast snel regenen.”
Lily moest lachen. Marius en Bane stopten de kisten terug in de grond en schepten er zand
overheen, tot niet meer te zien was dat de graven verstoord waren. Vervolgens liepen ze terug
naar de kerk, waar Art buiten stond te wachten.
“Zijn jullie iets te weten gekomen?” vroeg hij terwijl ze de kerk weer inliepen.
“Het is een vampier,” antwoordde Bane.
Marius bleef staan. “Dat meen je niet,” zei hij. Zijn donkerbruine ogen keken bezorgd naar
Bane. “Weet je dat zeker?”
“Redelijk zeker,” zei die. “Tenzij iemand alle lijken bewerkt heeft zodat het lijkt alsof een
vampier heeft aangevallen. Het zou kunnen maar ik betwijfel het.”
“Nou, dat verandert de zaak,” zei Barnabas.
“Hoe bedoel je?” vroeg Bane bars.
“Nou, we kunnen toch niet… ik bedoel – je wil het toch niet tegen een vampier gaan
opnemen?” zei de magiër aarzelend.
“Waarom niet?’ vroeg Bane. “We zijn met z’n drieën. Die vampier is alleen.”
“Hoe weet je dat?” vroeg Lily, die ook haar twijfels had over dit avontuur. Aan de ene kant
was ze net als Barnabas niet enthousiast over het idee om het tegen een vampier op te moeten
nemen. Aan de andere kant wilde ze de overgebleven mensen van Berrydale ook niet aan hun
lot over laten, vooral niet nadat ze al gezegd hadden dat ze zouden helpen.
“Vampiers jagen meestal alleen,” zei Bane.

139
 “We zouden heel dankbaar zijn als jullie zouden willen helpen,” zei Art. “Maar als jullie
na deze ontdekking jullie twijfels hebben, begrijpen we het ook.”
“Hoewel jullie al wel gezegd hebben dat jullie zouden helpen,” voegde Marius eraan toe,
blijkbaar minder begripvol dan Art zojuist gezegd had dat ze waren.
“We doen het,” zei Bane. Barnabas, die zijn mond open had gedaan, sloot hem weer. Hij
keek enigszins ontstemd naar de rover maar zei niets. “Kunnen we ergens overnachten?
Het is al laat en er moeten wel wat voorbereidingen getroffen worden.”
“Er zijn meer onbewoonde dan bewoonde huizen hier,” zei de priester. “Je hebt het voor
het uitkiezen, hoewel ik het huis van Ivar Christen kan aanbevelen. Die is nog niet zo lang
geleden vertrokken met zijn gezin en het huis bevindt zich waarschijnlijk nog niet in een erg
vervallen staat. Bovendien is het redelijk groot, met zeker genoeg slaapkamers voor jullie
drieën. Hij was een rijke koopman en woonde in het grote landhuis aan de noordzijde van
het dorp. Als je hier de straat uitloopt ga je links en dan is het alsmaar rechtdoor.”
De drietal bedankte de priester en liepen de kant op die hij had aangegeven. Op de
betreffende plek stond inderdaad een groot landhuis. Klimop bedekte de stenen muren en
de luiken voor de ramen waren gesloten, maar verder zag het huis er goed uit.
Barnabas opende met een simpele handbeweging de luiken en Bane liep naar de
dubbele eikenhouten deur en duwde de klinker omlaag. De deur zat op slot.
“Wie doet er nou een deur op slot als hij zijn huis voorgoed verlaat?” gromde hij, en
rommelde in een van de zakken van zijn lange jas. Hij haalde er een ijzeren staafje uit
tevoorschijn, zakte op zijn knieën, stak het staafje in het slot en draaide er een paar keer
mee in het rond.
Lily zag de afkeurende blik van Barnabas en beet op haar lip om niet te hoeven lachen.
Na een paar keer draaien had Bane het slot open en opende de deuren. Een muffige
lucht kwam hen tegemoet, en binnen was het stoffig en bijna net zo koud als buiten, maar
afgezien daarvan was het een prachtige woning, dacht Lily toen ze de lange hal doorliep
naar de woonkamer.
De vloeren waren van donker hout, evenals de lambrisering op de muren die tot
halverwege reikten. Daarboven was donkergroen behang te zien met allerlei figuren erop.
“Prima,” zei Bane, die naast haar kwam staan en goedkeurend om zich heen keek. “Als
we die vampier dood krijgen en de voormalige eigenaars keren niet terug trek ik hier
misschien wel in.”
Lily keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Ik had niet verwacht dat jij je zou
tegenhouden door zoiets onbenulligs als voormalige eigenaars.”
Bane grijnsde.
Barnabas kwam handenwringend naar binnen. Hij wierp een blik op de grote haard in
de woonkamer en knipte met zijn vingers. Onmiddellijk brandde er een knapperend vuur.
“Nou, als jij het hier nou wat leefbaarder maakt, ga ik de paarden wel even verzorgen,”
zei Bane tegen de magiër. “En daarna lust ik zelf wel wat te eten dus ik kijk gelijk wel even
of ik iets kan vangen.”
“Ik zag van die paddenstoelen op de weg hier naartoe,” zei Lily, die na het zien van de
lijken eigenlijk totaal nog geen honger had. Het leek de eetlust van de rover niet te
bederven. Bane had haar de afgelopen dagen een paar keer meegenomen wanneer hij een

140
konijn, fazant of iets anders eetbaars ging doden, en had haar geleerd welke paddenstoelen
eetbaar waren en welke niet. “Misschien groeien ze ook in het bos hier achter.”
Het landhuis stond aan de rand van een bos en nu het nog licht was wilde ze wel een poging
wagen.
“Lijkt me een goed plan,” zei Bane. “Doe wel voorzichtig.”
Lily glimlachte en liep het huis uit. Een week geleden had ze het zelfs overdag eng gevonden
om in haar eentje door het bos te lopen, maar ze had met Bane zoveel geoefend met
zwaardvechten dat ze een stukje zekerder was van zichzelf.
Niet dat ze bereid was om te doden – dat kon ook niet want zodra ze een mens zou doden
zou de magie in haar zich ontwikkelen en dat was nog steeds iets wat ze absoluut wilde
vermijden. Zodra ze terug was in haar eigen wereld wilde ze haar normale leven weer
oppakken.
Ze wist niet of ze het over haar hart zou kunnen verkrijgen om een dier te doden. Wanneer
het puur om zelfverdediging zou gaan wel, maar het doden van dieren voor het avondeten liet
ze graag aan Bane over, die er natuurlijk geen enkele moeite mee had.
Eenmaal in het bos zag ze al snel de bruin gespikkelde paddenstoelen die Bane eerder als
eetbaar had aangewezen. Deze zouden wellicht lekker smaken in een stoofpot, dus ze
verzamelde er een flink aantal en stopte ze in de bruine leren schoudertas die ze enkele dagen
terug tussen haar spullen in de zadeltassen had gevonden.
Net toen ze terug wilde keren hoorde ze achter zich een takje kraken. Ze draaide zich om
en had beide zwaarden in haar handen voordat ze bewust doorhad dat ze die getrokken had.
Een grote bruine wolf stond een paar meter van haar vandaan. Zijn gele ogen keken haar
aan.
Lily’s hart bonsde in haar keel en ze durfde zich niet te bewegen. Mentaal maakte ze zich
klaar om zich te verdedigen als de wolf aan zou vallen, maar de wolf bleef haar aankijken en
verroerde zich ook niet. Het dier was een stuk groter dan de grijze wolven die Lily in Sheffield
in de dierentuin had gezien.
Toen draaide de wolf zich om en liep weg. Lily, die nu pas merkte dat ze haar adem
ingehouden had, voelde een golf van opluchting door haar heen gaan. Snel liep ze terug
richting het landhuis, met haar zwaarden nog in haar handen.
Bij de rand van het bos zag ze een vrouw die kruiden aan het plukken was. Ze was van
middelbare leeftijd en had een lichtbruine huid. Het was de eerste gekleurde persoon die Lily
tegenkwam in deze wereld.
“Goedemiddag,” zei de vrouw. Ze veegde haar handen af aan haar schort. “Ik hoorde dat
drie mensen op het monster gaan jagen. Jij bent vast één van die mensen, ik heb je nog niet
eerder gezien hier.”
“Dat klopt,” zei Lily. “Nieuws verspreid zich snel hier.”
De vrouw lachte. Ze had een stel ontzettend rechte en witte tanden. Lily was inmiddels
gewend dat de mensen in Ghaell geen gebruik maakten van een tandarts en ze had gebitten
gezien variërend van gewoon gelig tot een regelrecht slagveld met ontbrekende tanden. “Tja,
het is een klein dorp en er woont bijna niemand meer. Ik denk dat iedereen inmiddels wel op
de hoogte is.” Ze stak haar hand uit. “Ik ben Muira.”
“Lily,” zei Lily en ze schudde de hand van de vrouw. “Waarom ben jij niet vertrokken?” Het
was een nogal persoonlijke vraag en het was eruit voor ze er erg in had.

141
 Muira haalde haar schouder op. “Ik woon hier al mijn hele leven. Het is bijna ondenkbaar
om te vertrekken.”
Het antwoord kwam er snel uit, maar het viel Lily op dat de donkerbruine ogen van de
vrouw haar niet aankeken toen ze dat zei.
De schemering begon inmiddels te vallen. Lily zei de vrouw gedag en liep snel naar het
landhuis. Barnabas had behalve het haardvuur ook alle kaarsen in de kandelaars en aan de
ijzeren houders aan de muren aangestoken en het huis was inmiddels lekker warm en
gezellig verlicht. Daarnaast had hij, waarschijnlijk met gebruik van zijn magie, het meeste
stof verwijderd.
Lily liep naar de keuken, die groot was en gelukkig voorzien was van een kolenfornuis.
Na even zoeken vond ze een houten snijplank en een mes, en ze begon de paddenstoelen
in kleine stukjes te snijden. Niet kort daarna kwam Bane terug, met een dode eend in zijn
hand.
“Dit wordt een prima maal,” zei hij toen hij een snelle blik had geworpen op de stukjes
paddenstoel die al in een pan lagen te bakken.
“Ik heb drie slaapkamers gereed gemaakt,” zei Barnabas, die Lily had geholpen met het
aanmaken van het kolenfornuis, wederom gebruik makend van magie.
“Mooi, toch handig om een magiër bij ons te hebben,” grinnikte Bane. “Het gaat allemaal
een stuk sneller zo. Je bent je geld meer dan waard.”
Barnabas antwoordde niet. Lily vermoedde dat hij nog steeds niet blij was dat Bane
geëist had dat hij mee kwam omdat hij de huur had betaald.

Een halfuur later had Bane met behulp van verschillende kruiden die hij in glazen potjes in de
houten keukenkastjes gevonden had een heerlijk ruikende stoofpot bereid. Na even zoeken
vond Lily serviesgoed en zo kwam het dat ze na een aantal dagen buiten gegeten te hebben
eindelijk weer eens binnen aan tafel aten.
“Kijk eens wat ik gevonden heb.” Barnabas kwam de eetkamer in met een stoffige fles
in zijn hand.
“Laat het maar aan jou over om alcohol te vinden,” gromde Bane. Hij begon stoofpot op
drie porden te scheppen.
“Ach, één glaasje kan toch geen kwaad?” De magiër begon in de kastjes te rommelen,
op zoek naar glazen of kelken.
Lily wierp Bane een bedenkelijke blik toe, maar die zei tot haar verbazing: “Ach, prima.
We gaan toch morgen pas naar de vampier op zoek. Maar als je morgen een kater hebt wil
ik geen gezeur horen.”
Barnabas grinnikte en zette drie kristallen glazen neer. Hij vulde er twee met een
donkerrode vloeistof die zo te zien wijn was en keek even naar Lily voordat hij de derde
vulde, zijn wenkbrauwen opgetrokken.
“Ja, graag,” was haar antwoord op zijn onuitgesproken vraag. Het was een flinke tijd
geleden dat ze wijn had gedronken en ze moest toegeven dat ze wel zin had in een glaasje.
Ze nam een slok en verbaasde zich over de smaak. Het was voller en zoeter dan de wijn die
ze thuis gewend was en smaakte meer naar bessen en bramen dan naar druiven. “Is dit
echt wijn?” vroeg ze.

142
 “Elfenwijn,” antwoordde Barnabas, die ook een flinke slok genomen had. “Als je het mij
vraagt veel lekkerder dan wijn die door mensen gemaakt is, maar soms lastig aan te komen
en flink prijzig. Je kunt wel merken dat die koopman die hier woonde flink rijk was. Die
vampier moet wel heel verschrikkelijk zijn geweest als hij dit allemaal achterlaat.”
Die laatste opmerking was duidelijk voor Bane bedoeld, die de wijn voor nu links had laten
liggen en zich vol enthousiasme op de stoofpot gestort had. Hij antwoordde niet en scheurde
een flink stuk brood af, om deze in de stoofpot te dopen.
“Wat is het plan?” vroeg Lily, die ook aan haar avondeten begon.
“Dat die vampier eerder doodgaat dan wij,” antwoordde de rover nonchalant.
“Ik had eigenlijk gehoopt dat wij helemaal niet dood zouden gaan,” zei Lily droog. “Heb je
het wel eens tegen een vampier opgenomen?”
“Twee keer. Het is niet makkelijk, maar als je weet hoe het moet is het goed te doen. En
wij zijn met z’n drieën,” zei Bane. Hij nam een slok van zijn wijn en vervolgde: “En we hebben
tenslotte een magiër bij ons. Dan kunnen we zien of hij voor meer goed is dan alleen vuurtjes
maken en water verwarmen.”
Barnabas reageerde hier niet op en at stug door. Hij leek zich erbij neergelegd te hebben
dat hij het tegen een vampier zou moeten opnemen, maar hield zich verder zoveel mogelijk
afzijdig.
“Wat hebben we nodig?” vroeg Lily. “Knoflook, bijbels, wijwater?”
Bane trok een wenkbrauw op. “Waarom zouden we dat nodig hebben?”
“Eh – kunnen ze daar wel tegen dan?” Lily had weinig verhalen over vampiers gelezen en
ze had gedacht aan het weinige van wat ze wist dat er altijd over vampiers gezegd werd. Maar
dat was natuurlijk in haar eigen wereld, bedacht ze. Wie weet hadden de vampiers hier niks
te maken met de mythe die zij kende. Hoewel ze blijkbaar wel bloed dronken, dat was duidelijk
na het zien van de lijken.
“Ik heb nog nooit gehoord over een vampier die daar niet tegen kan. Hoewel die bijbel
misschien nog wel handig is om ze bewusteloos mee te slaan.”
“Kunnen ze tegen daglicht?”
“Ja hoor,” antwoordde Bane. “Maar omdat ze een stuk beter zien in het donker dan wij
jagen ze meestal ’s nachts. Daarom gaan we morgenavond naar de vampier op zoek, dan is er
meer kans dat we hem tegenkomen. Maar jullie bestrijden de vampiers in jouw wereld dus
met knoflook?” De rover leek het een amusant idee te vinden.
“In mijn wereld zijn geen vampiers,” antwoordde Lily. “Alleen in verhalen, en die vampiers
kunnen meestal niet tegen knoflook, wijwater en kruizen.”
“Geen vampiers?” vroeg Barnabas, die zijn bord al bijna leeg had. “Als we een portaal
gevonden hebben naar jouw wereld ga ik misschien wel met je mee.”
Lily lachte. “En hoe doden we een vampier?” vroeg ze toen.
“Met een houten staak door het hart,” antwoordde Bane. “Dat is de enige manier.”
Het was inmiddels helemaal donker en Lily dacht aan de vampier die misschien op dit
moment wel door het dorp zwierf. Ze keek naar buiten.
Bane leek haar gedachten geraden te hebben. “Vanavond moeten we maar binnen blijven.
Een vampier kan niet binnen komen, tenzij deze wordt uitgenodigd.”

143
 “Werkt dat ook wanneer je niet in je eigen huis bent?” vroeg Barnabas scherp. Hij leegde
zijn glas en schonk een tweede in. Vervolgens schonk hij de glazen van Bane en Lily, die niet
protesteerden, opnieuw vol.
“Geen idee. Daar komen we vanzelf achter,” grijnsde Bane.
“Misschien moeten we dan maar vast wat houten staken maken,” zei Lily ongerust. Ze
keek naar de vele houten stoelen die aan de lange eettafel stonden. “We kunnen denk ik
wel de poten van een paar van die stoelen gebruiken.”
“Goed idee,” zei Bane. Hij stond op. “Even kijken of ze hier ergens een bijl of een zaag
hebben.”
Lily stond op om de eettafel af te ruimen, maar werd opeens een beetje draaierig. Ze
ging weer zitten en keek naar de wijn. Ze voelde zich licht in haar hoofd, maar dat kon toch
niet van het ene glaasje wijn komen dat ze gedronken had?
Ze keek naar Barnabas, wiens kale glimmende hoofd opeens onnatuurlijk groot leek en
zijn grijze ogen helderder dan anders. De lichten van de kaarsen zweefden.
“Eh… voelen jullie je ook een beetje vreemd?” vroeg Lily.
Barnabas, die nogal wazig voor zich uit had zitten staren, pakte zijn glas op en rook
eraan. “Die wijn is nog gewoon goed….” mompelde hij.
Lily keek naar de vloer. Die golfde. Het was alsof ze op een zee van hout zat. Ze giechelde
en keek Barnabas aan, die plotseling ook begon te lachen.
Bane, die toen Lily naar hem keek opeens donkerblauw haar had in plaats van zwart,
liep met grote passen terug naar de tafel. Hij pakte een vork en begon in de stoofpot te
roeren.
“Lily, die paddenstoelen die jij hebt geplukt, waren die bruin met donkerbruine stippen
of bruin met roodbruine stippen?”
“Eh….” Ze had de grootste moeite om zich te concentreren op zijn vraag. Naast haar zat
Barnabas nog steeds te lachen. “Donkerbruin, geloof ik.”
“Dat zijn de verkeerde paddenstoelen,” gromde Bane, en hij ging weer zitten. “Van die
paddenstoelen ga je ontzettend hallucineren.”
Lily keek naar de vloer, die nog steeds golfde. “Dat valt toch wel mee,” zei ze vaag.
Ze keek weer naar Bane, die haar doordringend aanstaarde. Zijn grote lichtblauwe ogen
leken nog meer uit te puilen dan anders. “Ja, vast,” zei hij. Toen begon hij opeens
schaterend te lachen. “Je hebt ons vergiftigd,” hikte hij tussen het lachen door.
Barnabas begon opnieuw te lachen en Lily kon niet anders dan meedoen.
Na wat een kwartier leek te duren veegde Bane met zijn grote hand de tranen uit zijn
ogen en zei: “Goed, we kunnen het beste maar bij elkaar blijven en wachten tot de effecten
weg zijn. Dat kan een paar uur duren.”
“Dat lijkt me het beste ja,” zei Lily. Ze voelde zich erg vrolijk, al kon ze niet verklaren
waarom. Ze keek naar Barnabas, alleen was die er niet. “Waar is Barney?”
“Geen idee,” zei Bane, die om zich heen keek. “Daar gaat ons plan.”
En beiden begonnen ze weer te lachen.
Lily keek naar de kaarsen, waarvan de vlammen nog meer leken te dansen en de meest
vreemde figuren toonden. Alle kleuren waren helderder en de kamer leek lichter.
“Ik moet plassen,” zei ze, en stond voorzichtig op. Ze voelde zich niet meer licht in haar
hoofd, maar de golvende houten planken op de vloer leidden nogal af.

144
 “Succes,” gromde Bane.
Eenmaal buiten zag ze fonkelende sterren in allerlei kleuren aan de hemel staan. Het gras
was felgroen en de lucht was paarsig blauw en hoewel Lily wist dat het allemaal niet echt was
genoot ze van de mooie kleuren. Met grote ogen om zich heen kijkend liep ze naar het kleine
houten hokje achter het huis en deed haar behoefte.
Vervolgens liep ze weer terug naar het huis, van plan om aan Bane te vragen of hij mee
naar buiten ging. Ze wilde hem laten zien hoe mooi alles was. Maar toen ze in de eetkamer
kwam, was die verlaten.
“Bane?” riep ze.
Geen antwoord.
“Barney?”
Stilte.
Lily wilde weer naar buiten. Het was daar veel mooier. En wat kon er nou gebeuren? Ze liep
weer door de gang, zag haar lange jas aan de kapstok hangen maar negeerde die. Ze had het
warm genoeg.
Toen ze weer buiten was liep ze naar de rand van het bos. De bladeren aan de bomen
waren prachtig oranje en rood en ritselden in de zachte wind. Ze besloot het bos in te gaan.
Misschien zou ze die mooie wolf wel weer tegenkomen.
In het bos kwam een explosie van warme kleuren haar tegemoet; rood, oranje en bruine
tinten vormden een prachtig beeld en opnieuw keek ze verwonderd om zich heen. Alles was
helderder, had meer textuur, was scherper en feller en ze genoot van de beelden die ze zag.
Ze zag een gedaante staan en liep ernaar toe, denkend dat het Bane was. Toen ze vlakbij
was, draaide de persoon zich om. Het was Muira.
Ze lachte, en Lily zag dat de hoektanden bovenin Muira’s mond scherper en langer waren
dan die van een normaal mens. Een koude rilling kroop over haar ruggengraat.
Lily knipperde met haar ogen, en Muira was opeens verdwenen. Ze had echter niet lang de
tijd om zich te verbazen, want plotseling hoorde ze geritsel in de struiken. Ze was haar angst
op slag vergeten en liep nieuwsgierig naar het geluid toe. Ze was helemaal niet bang meer,
integendeel, ze voelde zich moedig en avontuurlijk. Ze was benieuwd of het die wolf was.
Maar wat uit de struiken kwam was geen wolf.
Het was een prachtige, witte eenhoorn. Langzaam liep hij naar haar toe.
“Wow,” zei Lily, en ze stak haar hand uit om de fonkelende hoorn aan te raken. De
eenhoorn, zo groot als een klein paard, drukte met zijn fluwelen neus tegen Lily’s hand. “Wat
ben je mooi.”
“Tegen wie praat je?” klonk opeens een zachte stem achter haar.
Verschrikt draaide Lily zich om. Alastair stond een paar meter van haar vandaan. Hij was
net zo knap als ze zich hem herinnerde, met zijn halflange golvende haar en vriendelijke
groene ogen.
“Wat doe jij hier?” vroeg ze.
“Jou opzoeken.” Alastair deed een paar passen naar voren. Lily zag dat hij zijn zwaard niet
droeg, maar die van haar lagen ook nog in de woonkamer.
“Ben je echt?” vroeg ze. Ze wist inmiddels niet meer wat echt was en wat niet.
“Doet dat er toe?” vroeg Alastair.
“Nogal,” antwoordde Lily. “Als je echt bent kan ik beter gaan rennen voor mijn leven.”

145
 Alastair lachte. “Blijf hier. We hadden het toch gezellig samen?”
Lily liep naar voren, tot ze vlak voor Alastair stond en stak haar hand uit. Als ze hem aan
kon raken was hij vast echt, dacht ze. Ze legde haar hand op zijn borst. Alastair voelde net
zo solide aan als de eenhoorn, die nog achter haar stond.
“Oh,” zei ze, bij gebrek aan beter.
Alastair keek haar aan. Zijn gezicht was vlak bij het hare en Lily voelde zich nog warmer
worden. Ze wist dat hij slecht was, dat ze moest maken dat ze weg kwam, maar ze kon niet
bewegen. Ze wilde hele andere dingen doen dan wegrennen.
Alastair streek een pluk haar uit haar gezicht.
“Verzet je niet,” fluisterde hij.
Zijn lippen raakten de hare en hij streek er met zijn tong langs. Automatisch openende
Lily haar mond en hun tongen ontmoetten elkaar. Terwijl ze zoenden sloeg Lily haar armen
om zijn nek en voelde hoe hij haar dichter tegen zich aan trok.
Ze gaf zich over aan het heerlijke gevoel, aan de vlinders in haar buik. De kus leek
eeuwen te duren.
Er klonk gegrom achter haar. Lily verbrak de kus en draaide zich om.
En zag een afzichtelijk monster. Het had twee hoofden, twee bekken waarin rijen met
scherpe, gele tanden zichtbaar waren, vier paar rode ogen met smalle pupillen. Het lichaam
van het beest was bedekt met stugge zwarte haren.
“We kunnen maar beter gaan,” zei Lily en draaide zich weer om naar Alastair, maar die
was verdwenen. Verschrikt keek ze om zich heen. Hij was nergens te zien, evenals de
eenhoorn.
Toen ze weer naar het monster keek, zag ze dat die opeens een stuk dichterbij was. Het
zette nog een stap dichterbij. Kwijl droop uit zijn twee bekken.
Lily bleef niet wachten om na te gaan of het monster ook een hallucinatie was of niet en
rende blindelings het bos in, dat plotseling veel dreigender en donkerder leek. Ze hoorde
gesnuif achter haar en zag na een snelle blik achterom dat het monster haar volgde.
Ze sprong over een gevallen boomstam en rende dieper het bos in. Ze keek nogmaals
achterom en zag dat het monster haar in begon te halen. De vier poten maakten dreunende
stappen op de grond.
Lily probeerde nog harder te rennen, maar voelde steken in haar zij. Ze kon het rennen
al bijna niet meer volhouden, en het monster leek nog lang niet moe te zijn. Ze maakte een
bocht naar wat ze dacht richting het huis was en rende puffend door, een hand tegen haar
zij gedrukt.
Ze keek opnieuw achterom. Het monster had haar bijna ingehaald. Nog een paar meter
en –
Plotseling pakte iets haar bij de schouders.

146
 Hoofdstuk 13

De Vampier

“Hoooo, meisje!”
Het obstakel waar Lily tegenaan gerend was bleek Bane te zijn. Een gevoel van opluchting
ging door haar heen, gevolgd door een nieuwe golf van paniek.
“Snel!” riep ze, buiten adem van haar vlucht door het bos. “Het monster –”
De rover, ruim twee koppen groter dan Lily, tuurde over haar hoofd. “Welk monster?”
Ze draaide zich om. Er was inderdaad geen monster te zien. “Misschien was het toch niet
echt,” zei ze twijfelend.
“Van die paddenstoelen ga je enorm hallucineren,” herinnerde Bane haar. “Wat heb je nog
meer gezien?”
“Een eenhoorn. En – eh... Alastair,” antwoordde Lily. Ze wist nog hoe Bane gelachen had
toen ze vertelde dat Alastair en zij gezoend hadden, en besloot om verder niks te zeggen. Het
was toch niet echt geweest. Hoopte ze.
“Nou, laten we maar hopen dat die in elk geval wel een hallucinatie was,” gromde Bane,
alsof hij haar gedachten geraden had. “Zei hij nog wat?”
“Niks bijzonders.” Tot haar ergernis voelde Lily dat haar hoofd warm werd, een teken dat
ze bloosde. “Hij vroeg me te blijven. Hij was aardig. Ik betwijfel dat hij echt was. Trouwens,
wie zegt dat jij geen hallucinatie bent?” Ze keek voor het eerst goed naar hem. Hij zag er echt
genoeg uit, maar dat had de rest ook gedaan.
Bane had het blijkbaar net zo warm van die paddenstoelen als Lily, want hij droeg zijn jas
en vest niet en had de mouwen van zijn zwarte blouse opgestroopt.
Hij trok één wenkbrauw op. “Ik kan je verzekeren dat ik echt ben.”
Lily’s ogen gleden naar zijn middel en ze zag tot haar opluchting dat hij zijn twee kromme
zwaarden wel droeg. “Nou, ik ben blij dat ik je tegenkwam.”
“Hmpf. Misschien kunnen we maar beter naar het huis gaan,” zei Bane.
Lily knikte, draaide zich naar wat ze dacht dat de richting van het huis was en begon te
lopen. Bane pakte haar bij de schouders en draaide haar een kwart slag.
“Die kant op.”
Net toen we een paar passen gedaan hadden hoorde Lily weer gegrom. Ze keek opzij en
zag opnieuw het zwarte beest met de twee koppen. Een rilling van angst kroop over haar
ruggengraat.
“D-daar,” zei ze trillend, en wees naar het beest. “Zie je dat dan niet?”
“Ik zie niks,” zei Bane bars. “Het is niet echt. Kom.”
Ondanks het feit hij duidelijk niks zag kon Lily niet geloven dat het beest een hallucinatie
was. Het leek zó echt. En stel dat ze bleven staan, en het bleek ook echt te zijn? Ze kon moeilijk
tegen Bane zeggen dat ze gelijk had als ze beiden aan stukken gescheurd waren.

147
 Opnieuw kwam het beest op Lily af. Ze wilde zich omdraaien om weg te rennen, maar
Bane stond achter haar. Hij pakte van achteren haar schouders vast en ze hoorde zijn diepe
stem in haar oor.
“Het is niet echt, Lily. Vertrouw me.”
Vertrouw me. Lily wist niet of ze een rover, een huurmoordenaar, zo blindelings kon
vertrouwen dat ze kon blijven staan en een monster op haar af kon laten komen. En
plotseling realiseerde ze zich dat ze hem al die tijd gewantrouwd had. Ze had hem nodig,
en dat was de enige reden dat ze met hem meegegaan was, maar diep van binnen
verwachtte ze elk moment dat hij haar zou verraden.
Het verraad van Alastair had meer sporen achtergelaten dan Lily zich in eerste instantie
gerealiseerd had. Ze had hem vertrouwd vanaf het moment dat ze hem had leren kennen
en hij bleek zo’n beetje de laatste persoon te zijn die ze had moeten vertrouwen. En vanaf
dat moment had ze zich voorgenomen om niemand in deze wereld meer zomaar te
vertrouwen.
En natuurlijk was het logisch om iemand in Bane’s vakgebied te wantrouwen. Maar
vanaf het moment dat ze hem had leren kennen had hij haar geholpen. Hij had haar gered
uit de kelder van Alastair, gered van wolven, uit de handen gehouden van verkrachters,
haar in contact gebracht met een magiër die misschien kon helpen en haar leren
zwaardvechten. Misschien had hij achterliggende motieven, maar hij had haar nooit kwaad
gedaan.
Ondanks de invloed van de paddenstoelen kwamen deze gedachten heel helder bij Lily
binnen. Binnen enkele seconden besloot ze in het diepe te springen en de rover een echte
kans te geven.
Ondertussen had het monster nog een paar passen dichterbij gedaan en ze meende zijn
stank te kunnen ruiken, een lucht van bedorven vlees. Ze deed een stap naar achteren,
zodat ze met haar rug tegen Bane’s borst stond, een solide en zeker gevoel. Hij sloeg zijn
armen om haar heen.
“Doe je ogen dicht,” bromde hij zacht in haar oor.
Lily gehoorzaamde.
“Tel tot vijf. Als je je ogen open doet, is het monster verdwenen.”
“Eén… twee… drie… vier… vijf…” zei ze langzaam, en deed haar ogen weer open. Het
monster was verdwenen. Ze slaakte een zucht van opluchting. “Hij is weg.”
Bane grinnikte. “Werkt altijd bij hallucinaties.”
Lily stapte uit zijn omarming en ze liepen verder naar het huis. “Hoe weet je dat?
Hallucineer je vaak?”
“Laten we zeggen dat ik het een en ander geprobeerd heb.”
Inmiddels begonnen de felle kleuren wat af te nemen en het bos leek donkerder dan
eerst. Lily voelde zich minder licht in haar hoofd en begon het koud te krijgen.
“Kan het zijn dat de effecten beginnen te verminderen?” vroeg ze.
“Ja,” antwoordde Bane. “Ik voel het ook. Maar het zal nog wel even duren voordat we
helemaal nuchter zijn.”
Ze waren bijna uit het bos toen Lily hem zag. De wolf.
Ze legde haar hand op Bane’s arm om hem te laten stoppen met lopen en wees naar de
wolf, die ons kalm aankeek. “Zie je die wel?”

148
 “Ja,” antwoordde hij op grimmige toon.
“Toen ik vanmiddag die paddenstoelen ging plukken zag ik hem ook. Hij keek me alleen aan
en deed niks,” zei Lily, opnieuw genietend van de schoonheid van de wolf. “Mooi beest, hè?”
“Prachtig,” zei Bane, en zijn toon was enigszins sarcastisch. “Maar dat is geen gewone
wolf.”
“Hoe bedoel je?”
“Dat is een weerwolf.”
Alsof de wolf hem gehoord had ontblootte hij zijn tanden en begon zacht te grommen.
Bane had binnen een oogwenk zijn zwaarden in zijn handen en gaf er een aan Lily. Langzaam
liep hij achteruit, in de richting van het huis.
“Als we niet hoeven te vechten vermijd ik dat liever,” zei hij. “Weerwolven zijn ontzettend
sterk en als je gebeten wordt…”
“Wat dan?” vroeg Lily angstig toen hij die zin niet afmaakte, haar ogen niet van de wolf
afhoudend en ook achteruit lopend.
“Dan word je er ook een. Dat wil ik liever vermijden.”
“Je meent het,” zei Lily sarcastisch. Ze begon genoeg te krijgen van deze avond en zijn vele
gevaren. Ze wilde een dampend heet bad en dan naar bed.
Plotseling rende de weerwolf naar voren en sprong naar Bane’s keel, die achterover
tuimelde.
“Ludo!” gilde Lily, en haalde uit naar de weerwolf met haar zwaard. Ze maakte een lange
kras over de rug van de weerwolf, die jankte en zich onmiddellijk omdraaide en naar haar
toeliep. Ze hield haar zwaard gereed zoals Bane haar geleerd had. Ze had gedacht dat zodra
ze haar zwaarden zou moeten gebruiken alle kennis die ze had opgedaan spontaan uit haar
hoofd gelekt zou zijn maar verrassend genoeg wist ze alles nog.
De aandacht van de weerwolf was nog steeds op Lily gericht en Bane maakte hiervan
gebruik door uit te halen naar het dichtstbijzijnde lichaamsdeel van de weerwolf, wat zijn
rechter achterpoot bleek te zijn. De weerwolf jankte opnieuw en keek van Lily naar de rover,
alsof hij leek te bedenken of ze de moeite wel waard waren.
Blijkbaar besloot hij van niet, want in één keer draaide hij zich om en rende het bos in.
“Ben je gebeten?” vroeg Lily angstig.
“Nee,” antwoordde Bane, na een blik omlaag te hebben geworpen naar zijn borst. Zijn
blouse was gescheurd en toonde een harige borstkas, maar er was geen bloed te zien.
Zonder erbij na te denken wat ze deed liep Lily naar hem toe, sloeg haar armen om hem
heen en begon te huilen. Alle spanning van de avond kwam eruit.
Na enkele seconden stil gestaan te hebben met zijn armen langs zijn zij, alsof hij niet goed
wist wat hij met haar aan moest, sloeg Bane zijn armen om Lily heen en wreef over haar rug.
“Rustig, meisje… het is al goed…”
Ze bleven even zo staan tot Lily haar emoties weer onder controle had en toen zei hij: “Wat
dacht je ervan? Ik wil eigenlijk wel naar binnen.”
Lily liet hem los en knikte. Ze voelde zich in één klap nuchter, waarschijnlijk versneld
veroorzaakt door alles wat er gebeurd was – of waarvan ze dacht dat het gebeurd was, want
op de wolf na wist ze nog steeds niet precies wat er nou wel echt geweest was en wat niet.
Ze liepen het landhuis in en lieten daarmee de kou achter zich. Toen ze de woonkamer in
kwamen zagen ze Barnabas staan, gekleed in een donkergele jurk, afgewerkt met wit kant. De

149
voorkant zat strak om zijn borstkas gespannen en de touwtjes van het korset bungelden er
los bij, te kort om goed over zijn te brede borstkas te knopen.
“Het leek op het moment een goed idee,” zei Barnabas na een korte stilte. Hij keek
verward omlaag, alsof hij zelf ook niet goed begreep waarom hij de jurk aan had getrokken.
“Het is niet jouw kleur,” zei Bane.

Toen Lily de volgende dag wakker werd was het al laat op de ochtend. Ze had bijna elf uur
geslapen en voelde zich heerlijk uitgerust. Het viel haar op dat er totaal geen naweeën leken
te zijn van de paddenstoelen, geen kater, vermoeidheid, of ander vervelend gevoel.
En ze kon zich alles nog herinneren.
Lily stond op en deed de gordijnen open van de slaapkamer die ze geleend had. Het was
bewolkt buiten, maar droog. De bomen begonnen hun bladeren te verliezen. Ze had niet
echt de tijd bijgehouden maar het moest inmiddels midden of laat in de herfst zijn.
Lily was nu bijna een maand weg. Opnieuw vroeg ze zich af wat er thuis allemaal gebeurd
was in die tijd. Zouden ze naar haar op zoek zijn? Zouden ze inmiddels denken dat ze dood
was? Haar ouders maakten zich vast enorm veel zorgen, net zoals Caroline en Will.
Naar haar baan kon ze vast en zeker fluiten. Ze moest hardop lachen. Na alles wat er
gebeurd was, was haar baan waarschijnlijk wel het laatste waar ze zich zorgen om zou
moeten maken, maar toch sloop die gedachte vaak door haar hoofd. Ze moest wanneer ze
thuis was tenslotte ook weer de huur betalen, net als alle andere maandelijkse kosten. Als
ze überhaupt haar flat nog had…
Resoluut bande Lily de zorgen uit haar hoofd en begon zich aan te kleden. Eerst maar
eens zorgen dat ze weer thuis kwam en daarna zou ze wel verder zien. Snel en behendig
reeg ze het korset van haar blouse dicht. Ze begon steeds meer te wennen aan alle dingen
in deze wereld die ze eerst nog als achterhaald en zelfs barbaars had gezien. Het zou zelfs
wennen zijn om weer een bh te moeten dragen straks.
Toen Lily beneden kwam zag ze dat Ludo, die vast al uren wakker was, het ontbijt al had
klaargezet.
Ludo. Haar voornemen om hem te vertrouwen was niet veranderd, en al was ze de
avond ervoor onder invloed geweest, ze dacht er nu ze nuchter was nog hetzelfde over. Ze
kon hem niet meer zien als Bane. Ergens in de loop van de gebeurtenissen was hij Ludo
voor haar geworden.
“Morgen,” zei het onderwerp van haar gedachten. Hij kwam de keuken uit gelopen met
een porseleinen theepot die er belachelijk breekbaar uitzag in zijn grote handen en schonk
de dampende drank in twee mokken die al op tafel stonden. “Goed geslapen?”
“Ja, heerlijk,” antwoordde Lily naar waarheid. “En jij?”
“Als een roos.”
“Waar is Barney?”
“Slaapt nog, denk ik.” Ludo ging zitten en begon zijn brood te smeren.
Lily nam plaats tegenover hem en deed hetzelfde. Haar maag knorde bij de aanblik van
eten en ze merkte opeens hoeveel trek ze had.
Ze waren net klaar met eten toen Barnabas de eetkamer binnen kwam. Hij zag er ook
behoorlijk uitgerust uit. De wallen die meestal zichtbaar waren onder zijn ogen waren
verminderd en zijn grijze ogen waren helder.

150
 “Wat die paddenstoelen ook waren, ik heb er heerlijk op geslapen,” zei hij. Hij hielp zichzelf
aan thee en brood en nam een grote hap.
“Vandaag toch maar je gewone kleding aangetrokken?” zei Ludo grijnzend.
Barnabas’ stoppelige wangen kleurden rood. “Eh… ja, ik weet niet precies wat dat te
betekenen had…”
“Het kwam door die paddenstoelen,” zei Lily sussend.
“Jullie zagen er anders normaal uit,” mompelde Barnabas tussen twee happen door.
“Ludo past die jurken toch niet,” grinnikte Lily, en ontweek de maaiende arm van de rover.
“Maar ik heb wel hallucinaties gehad. Het was vreemd spul.”
De grijze borstelige wenkbrauwen van Barnabas gingen omhoog en terwijl hij verder at
vertelde Lily hem alles wat er de avond ervoor gebeurd was. Het enige wat ze wederom weg
liet was de kus van Alastair, maar ze vertelde wel dat ze hem gezien had.
Barnabas was even stil nadat Lily uitverteld was. “Een weerwolf,” zei hij toen. “Weten jullie
zeker dat die wel echt was?”
“We zagen hem allebei, dus dat moet wel,” zei Ludo.
“Dus we lopen straks bij die jacht op de vampier ook nog kans om een weerwolf tegen het
lijf te lopen,” zei Barnabas somber. “En Nox… laten we maar hopen dat die niet echt was. Het
zou niet best zijn als we hem en zijn enge sekte achter ons aan hadden.”
“Die hebben vast wel meer te doen dan één meisje achterna zitten,” zei Ludo
onbekommerd.
Lily hoopte maar dat hij gelijk had.
“Ik heb een plan bedacht om die vampier te vangen,” zei Ludo toen. “Het beste is denk ik
dat we hem lokken met een zogenaamd slachtoffer.”
“Wie had je in gedachten?” vroeg Lily, hoewel ze vreesde wat het antwoord zou zijn.
Ludo keek haar aan en trok een wenkbrauw op. Een sardonische glimlach speelde rond zijn
lippen.
“Oh,” zei Lily. “Geweldig.”

Ludo hurkte neer achter de struiken. Hij hield zijn ogen strak op Lily gericht terwijl hij in zijn
ene hand een houten staak vast had en in zijn andere hand een zwaard. Hij wist dat hij met
het zwaard weinig uit kon richten tegen een vampier maar voelde zich altijd beter als hij zijn
wapens bij zich had.
Lily liep langzaam over het pad langs het bos, zoals ze hadden afgesproken. Het was donker,
maar zijn scherpe ogen konden haar goed volgen. Ze droeg een lichtblauwe jurk en een zwarte
mantel. Beide kledingstukken hadden ze in het huis aangetroffen.
Dat was Barney’s idee geweest. Hij had geopperd dat een vampier misschien eerder
geneigd zou zijn om aan te vallen wanneer ze er niet bedreigend uit zag. Ludo wist niet of het
een verschil zou maken aangezien de vampier zowel mannen als vrouwen gedood had, maar
het kon vast geen kwaad.
Lily was kleiner dan de voormalige eigenares van de jurk en ze struikelde over de zoom, die
iets over de grond sleepte. Ludo moest zijn lachen inhouden, al helemaal toen hij zag dat Lily
zelf op haar lip beet om niet te lachen. Maar hij moest toegeven dat het een goed idee was
geweest van de magiër; ze zag er allerminst bedreigend uit. Wanneer ze haar eigen kleding

151
had aangehouden, de kleding die hij voor haar had uitgezocht, zou ze teveel hebben
geleken op een jager op vampierjacht.
Lily liep langzaam verder. Ludo zag aan haar houding dat ze gespannen was. Hij kon het
haar niet kwalijk nemen, maar moest zich inhouden om niet te roepen dat ze moest
proberen zich te ontspannen. Wanneer ze erbij liep alsof ze elk moment aangevallen kon
worden zou de vampier misschien doorhebben dat het een val was.
Ludo bleef haar in de gaten houden, klaar om toe te schieten wanneer dat nodig was.
Barney zat een eindje verderop achter de struiken. Als de magiër er tenminste niet vandoor
gegaan was, dacht Ludo smalend. Hij had nog steeds geen hoge dunk van Barney, die elk
gevaar leek te willen ontwijken en iedere confrontatie wilde vermijden. Voorzichtig leven
was geen leven, wat Ludo betrof.
Grijzend dacht hij terug aan de avond ervoor. Het was lang geleden dat hij zoveel lol
gehad had. Het had helemaal verkeerd uit kunnen pakken, dat wist hij ook wel, maar hij
vond het feit dat Lily hen per ongeluk vergiftigd had eigenlijk wel komisch.
Als hij niet oppaste zou hij het meisje nog missen wanneer ze terugging naar haar eigen
wereld. Ludo had weinig vrienden. Van nature wantrouwde hij bijna iedereen en hij sloot
niet snel vriendschap met iemand. Lily was hem eigenlijk min of meer opgedrongen, maar
hij begon steeds meer op haar gesteld te raken, vooral nu ze wat meer ruggengraat
ontwikkelde. Hij was haar gaan helpen om te kijken of er voor hem iets uit te halen viel,
maar inmiddels moest hij toegeven dat hij haar nu oprecht wilde helpen. Tenminste, dat
gaf hij aan zichzelf toe. Als iemand anders het zou vragen zou hij het ontkennen.
“Goedenavond,” klonk het opeens beleefd achter hem.
Binnen een oogwenk stond Ludo overeind, met zowel zijn houten staak als zijn zwaard
in de aanslag, zichzelf vervloekend omdat hij zich toch had laten verrassen. Zijn aandacht
was zo naar voren gericht geweest, dat hij niemand aan had horen komen achter zich.
“Oh, ben jij het,” zei hij toen hij Marius zag, de lector. “Je kunt maar beter doorlopen,
we zijn bezig om –” Hij brak zijn zin af toen hij het bloed in de mondhoeken van de jongere
man zag. “Shit.”
Marius hief zijn bleke handen op, alsof hij zich overgaf. Dat effect werd enigszins teniet
gedaan door het bloed op zijn kraag en de scherpe hoektanden. “Ik wil jullie geen kwaad
doen.”
“Natuurlijk niet,” mompelde Ludo sarcastisch. Tot zijn genoegen zag hij dat Barney
achter de vampier was verschenen, ook met een houten staak in de aanslag. Lily kwam
naast hem staan. Ook zij had een staak in haar handen, al wist Ludo niet waar ze die
verborgen had gehouden.
Haar groenblauwe ogen staarden eerst naar Ludo en vervolgens naar Marius, die nog
steeds zijn handen opgeheven had, en ze leek dezelfde conclusie te trekken als Ludo had
gedaan. “Shit,” zei ze. Het was voor het eerst dat Ludo haar had horen schelden.
“We kunnen je niet laten gaan, Marius,” zei Ludo.
“Waarom niet?” vroeg de vampier. Zijn stem was nog steeds zacht en vriendelijk, alsof
hij echt dacht dat ze hier wel uit zouden komen. “Wat is het alternatief? Jullie kunnen mij
niet ombrengen, ook al zijn jullie met zijn drieën.”

152
 Ludo trok één wenkbrauw op maar zei niets. Hij onderschatte de vampier niet maar wist
dat ze wel zeker een kans maakten dit te overleven. Hij had het tenslotte al twee keer
eerder tegen een vampier opgenomen.
“Ik heb mijn redenen om te doen wat ik gedaan heb,” zei Marius. Zijn bijna zwarte ogen
keken Ludo strak aan. “Goede redenen.”
“Ja, vast,” zei de rover minachtend. “Vooral dat kleine meisje verdiende het zeker om
vermoord te worden?”
“Ik heb haar niet vermoord,” zei Marius ernstig. Hij liet zijn handen zakken.
“Ze had bijtwonden in haar nek,” zei Ludo. “Hoeveel vampiers wonen er in dit dorp?”
“Voor zover ik weet alleen ik,” antwoordde Marius. “Maar ik denk dat dat meisje niet
vermoord is door een vampier. Ik had me vergist in de kist, het is niet mijn bedoeling geweest
om die aan jullie te laten zien.”
Hoewel Ludo wel wat gewend was, kon hij zich het lijk van het meisje nog helder voor de
geest halen. Het kleine lichaam was in een verre staat van ontbinding geweest en bedwelmd
onder de maden, en na de andere lijken gezien te hebben had hij er maar één korte blik op
geworpen voordat hij de deksel terug op de kist deed. Hij moest toegeven dat het kon zijn dat
het iets anders was geweest dat haar vermoord had.
“Wie heeft haar dan vermoord?” vroeg Lily, alsof ze zijn gedachten geraden had.
De donkere ogen van de vampier bleven op haar rusten. “Dat weet ik niet. Afgezien van de
mensen die ik omgebracht heb zijn er enkele kinderen vermoord en vermist geraakt de
afgelopen paar maanden. Ik probeer nog uit te zoeken wat de oorzaak is.”
“Waarom wilde je ons inhuren om de vampier te vangen als je het zelf bent?” vroeg Barney.
Ook hij hield zijn staak nog stevig in zijn hand, de punt wijzend naar de vampier.
“Ik kon toch moeilijk tegenstribbelen met Art naast me.”
“Oh, dus die zit niet in het complot?” vroeg Ludo bars.
“Nee,” antwoordde Marius. “Art is een goede man. Hij weet van niks. Ik wilde vanavond
met jullie komen praten om uit te leggen waarom ik het gedaan heb.”
“Terwijl je eerst nog even snel iemand vermoord hebt,” zei Ludo, zijn blauwe ogen rustend
op de bebloede kraag van de vampier. “Je had je beter eerst even kunnen omkleden.”
Marius wierp een achteloze blik naar beneden en haalde zijn schouders op. “Het was de
laatste.”
“De laatste wat?” vroeg Lily scherp, maar op dat moment sloeg Ludo toe. De vampier zag
het echter aankomen, en op het moment dat Ludo zijn arm naar voren bracht om de staak in
het hart van Marius te begraven, pakte die zijn pols vast.
“De laatste moordenaar van mijn vrouw,” zei Marius, alsof er niets gebeurd was en ze een
normaal gesprek voerden onder het genot van een kopje thee. “Geef me de tijd om mijn
verhaal te doen. En als jullie dan nog steeds vinden dat ik de dood verdien, zal ik jullie de kans
geven op een eerlijk gevecht.”
Hij liet Ludo’s pols los, die zich moest inhouden om niet over het lichaamsdeel te wrijven.
De greep van de vampier was ijzersterk geweest.
“Goed,” zei Ludo toen. Het kon geen kwaad om Marius aan te horen.
Met een vreemd, klikkend geluid schoten de scherpte hoektanden van de vampier naar
binnen, zodat hij weer leek op een gewone man, op het bloed na.

153
 “Tien jaar geleden kwam ik hier met mijn vrouw, Virania. Zij was ook een vampier. We
wilden hier een vredig leven starten. Zij had nog nooit iemand vermoord en ik zelden, we
leefden van het bloed van dieren in het bos. Virania was de meest vredelievende persoon die
ik ooit ontmoet heb, vampier of niet. Zelfs de dieren liet ze leven en ze nam altijd maar een
beetje bloed per dier.” De ogen van Marius glansden, alsof hij moeite had om het verhaal
te vertellen, maar Ludo bleef waakzaam en hield zijn staak in de aanslag, voor het geval
Marius plotseling zou toeslaan. “Toen ik op reis ging om een vriend te helpen die in de
problemen zat, bleef Virania hier. Per ongeluk ontdekten de mensen dat ze een vampier
was. In mijn afwezigheid heeft een groep mensen zich verzameld en hebben ze haar
omgebracht, zonder enige vorm van rechtszaak. Ze hebben haar gewoon geëxecuteerd,
terwijl ze nooit iemand kwaad gedaan had. Uit angst voor wat ze was.”
“En dus besloot jij het hele dorp uit te moorden?” gromde Ludo.
“In eerste instantie ben ik weg gegaan. Ik probeerde mijn leven op te pakken zonder
haar. Maar het bleef me achtervolgen. Uiteindelijk ben ik driekwart jaar geleden terug
gekomen. Ik heb mijn baard geschoren en mijn haar wat laten groeien, en de mensen leken
me niet te herkennen. Waarschijnlijk herinnerden ze zich Virania niet eens, wisten ze niet
eens meer wat ze gedaan hadden.” De toon van Marius was nu bitter. “Ik wilde ze laten
boeten voor wat ze gedaan hadden. Maar alleen degenen die schuldig waren, zij zijn de
enigen die ik vermoord heb. Het was niet mijn bedoeling om zoveel mensen weg te jagen.”
“Dat is nogal een logisch gevolg als je het halve dorp uitmoord,” zei Ludo sarcastisch.
“En de kinderen?”
“Ik zou nooit kinderen vermoorden, die waren nog niet eens geboren toen het
gebeurde,” zei Marius. “Iets maakte ervan gebruik dat ik mensen vermoordde, zodat er
werd aangenomen dat het dezelfde dader was. Ik denk niet dat het een vampier is. Diegene
heeft alleen gaten in de nek van de slachtoffers gemaakt om anderen te doen geloven dat
het een vampier was.”
Ludo zuchtte en streek over zijn volle baard. Dit veranderde de zaak, wat hem betrof. In
Marius’ plaats had hij precies hetzelfde gedaan. Sterker nog, in Marius’ plaats had hij
waarschijnlijk meer gedaan dan dat.
Hij keek naar Lily, die met een blik van medeleven naar de vampier keek. Vervolgens
keek hij naar Barney, die zijn grijze ogen ook niet van Marius afwendde en nog steeds
ernstig keek.
“Je bent nog steeds een moordenaar,” zei de magiër.
“Klopt,” zei Marius vriendelijk.
“Maar die mensen ook,” zei Ludo. “Ik ben geneigd je te geloven, Marius.”
Marius glimlachte.
“Wat ben je nu van plan?” vroeg Lily.
“Ik heb gedaan wat ik wilde doen,” zei Marius. “De laatste persoon die betrokken was
bij de moord op mijn vrouw heb ik zojuist omgebracht. Wat ik nu wil doen is de persoon
opsporen die de kinderen vermoord heeft. Eén goede daad naast alle slechte die ik hier
verricht heb. En daarna is het tijd om te vertrekken uit Berrydale en verder te gaan met
mijn leven. Hopelijk keren de bewoners terug die verhuisd zijn en zal het dorp wat van zijn
voormalige glorie terugkrijgen.”
“Misschien kunnen je we helpen bij het vinden van de dader,” zei Ludo.

154
 Hij en Marius keken elkaar aan en Marius stak zijn hand uit. Ludo schudde die. Vervolgens
draaide Marius zich naar Lily en herhaalde het gebaar. Ze glimlachte en schudde zijn hand.
Marius stak als laatste zijn hand uit naar Barney. De magiër aarzelde even en schudde toen
kort de hand van Marius.
“Ik ga terug naar de kerk,” zei Marius. “Tot ziens.”
Voordat Ludo met zijn ogen kon knipperen was de vampier al verdwenen. Hij schraapte zijn
keel. “Goed. Zullen we nog een rondje door het dorp doen, om te kijken of we iets
tegenkomen?”
“Heb je enig idee wat het kan zijn dat die kinderen uitmoord?” vroeg Lily. Ze huiverde en
sloeg de lange mantel wat dichter om zich heen.
“Nee,” antwoorde Ludo. “We zullen morgen de lijken van de kinderen maar eens goed
bekijken.” Hij zag Lily’s gezicht betrekken. “Ik kan ook alleen gaan,” voegde hij zo vriendelijk
mogelijk toe, zich nog goed herinnerend hoe misselijk ze was geworden bij het zien van de
lijken.
“Nee, ik ga wel mee,” zei ze.
“Ik sla even over,” zei Barney somber.
“Ik had gedacht dat je blij zou zijn dat we het niet tegen de vampier hoeven op te nemen,”
zei Lily glimlachend.
“Hmm,” zei Barney. “We weten niet waar we nu tegen moeten vechten.”
Ludo’s redenen om door te gaan met hun voornemen om het monster om te brengen
waren tweevoudig. Ten eerste kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om iets wat kinderen
uitmoordde te laten leven. Ten tweede vond hij het zonde om de beloning aan zijn neus
voorbij te laten gaan.
Plotseling zag hij een gedaante het bos uitkomen. Toen ze naderden bleek het een vrouw
te zijn. Ze had een lichtbruine huid en haar zwarte haar hing in een lange vlecht op haar rug.
“Hé, dat is Muira,” zei Lily. “Ik kwam haar gisteren tegen toen ik die paddenstoelen ging
verzamelen. Ze vroeg of wij het monster gingen vangen.”
Muira zag het drietal aankomen en zwaaide. Vervolgens liep ze verder het dorp in.
“Wacht eens even,” zei Ludo fronsend. Hij meende te zien dat de vrouw licht hinkte met
haar rechterbeen. En de avond ervoor had hij de rechterpoot van de weerwolf verwond...
“Hinkte ze gisteren toen je haar zag ook al?”
“Nee,” zei Lily zacht, en Ludo kon zien dat zij dezelfde conclusie had getrokken. Muira zag
dat ze haar alle drie aanstaarden en stopte. Ze glimlachte.
“Ah, dus mijn geheim is ontdekt,” zei ze, en ze hinkte naar hen toe.
“Welk geheim?” vroeg Barney, die het allemaal niet gevolgd had.
“Ze is een weerwolf,” zei Ludo. Hij trok zijn zwaarden en gaf er één aan Lily. Hij voelde zich
onthand met maar één zwaard, maar het meisje had geen wapens; het was tenslotte zijn idee
geweest dat ze haar zwaarden achterliet in het huis, zodat de vampier niet zou aarzelen en in
de val zou trappen. Hij bukte zich en haalde zijn lange mes uit zijn laars, ter compensatie.
“Waarom heb je ons gisteren aangevallen?”
Muira haalde haar schouders op. “Ik had honger. En ik wilde voorkomen dat jullie achter
mijn geheim zouden komen. Te laat, vrees ik – ik zag dat jullie de vampier lieten gaan. Jammer,
ik had gehoopt dat hij jullie om zou brengen, of andersom, zodat ik tenminste van één van
jullie verlost zou zijn. Nu moet ik het zelf maar doen.”

155
 “De kinderen…” zei Lily langzaam. “Jij bent de dader, of niet?”
Muira lachte haar spierwitte tanden bloot. “Correct.”
“Waarom?” vroeg Ludo kortaf.
“Ik heb echt een hekel aan kinderen,” zei Muira, op een toon alsof ze een gesprek over
het weer voerden. “En toen de vampier die mensen begon te vermoorden besloot ik me
van de kinderen te ontdoen die nog over waren in het dorp. Het is nu heerlijk in het dorp,
kinderloos en lekker rustig.”
Het viel Ludo op dat ze totaal geen berouw toonde. Hij had in zijn leven ook heel wat
mensen gedood, maar dat waren over het algemeen slechte mensen geweest. Zelfs als
huurmoordenaar had hij altijd eerst gekeken wat voor persoon degene was die hij om
moest brengen, iets wat maar heel weinig mensen van hem wisten. Enkele keren had hij
de opdracht geweigerd, ongeacht hoe hoog de beloning was.
Maar om kinderen om te brengen… Hij verstevigde de grip op zijn zwaard. Hij had nog
nooit met een weerwolf gevochten op leven en dood, maar nu zou de eerste keer zijn. En
hij was van plan om er als enige overlevende uit te komen.
Het lichaam van Muira begon plots te vervormen. Haar bruine ogen werden geel, haar
neus werd langer tot deze een snuit was en haar bruine huid veranderde in een bruine
vacht. De grote wolf van de avond ervoor stond voor hen en gromde.
Barney maakte wat handbewegingen en er verscheen een blauwige bal van magie in zijn
handen. Hij schoot deze naar de weerwolf voordat Ludo hem tegen kon houden.
“Weerwolven kunnen bijzonder goed tegen magie,” zei de rover droog, toen de
weerwolf even wankelde toen de magie haar raakte en vervolgens ongedeerd op hen af
kwam lopen.
“Het viel te proberen,” zei de magiër en zijn grijze ogen werden groot toen de weerwolf
plotseling op hem afsprong.
Ludo haalde uit naar de weerwolf en er verscheen een bloederige kras op diens flank,
maar Muira stopte niet. Ze sprong tegen Barney op, die naar achteren viel en met zijn hoofd
hard tegen een boom aan kwam. Hij bleef met gesloten ogen liggen, en Ludo gromde. Ze
hadden ook helemaal niks aan die man.
Lily was achter de weerwolf langs geslopen, zwaard in de aanslag. Ze keek bang, maar
Ludo zag dat ze gereed stond om actie te ondernemen. Een heel verschil met die avond in
de herberg, dacht hij goedkeurend.
Muira draaide zich naar hem en hij haalde opnieuw uit met zijn zwaard, maar ze
ontweek hem. Op haar beurt hapte ze naar zijn been, en hij sprong naar achteren. Hij wist
dat hij absoluut moest voorkomen dat ze hem zou bijten, maar in plaats van bang voelde
hij zich rustig en zeker. Dat had hij altijd wanneer hij in een gevecht belandde.
Muira gromde en Ludo zag rijen met lange scherpe tanden, net zo wit als haar
mensengebit was geweest. Achter haar sloeg Lily toe met haar zwaard en verwondde de
linker achterpoot van de weerwolf. Muira jankte en draaide zich plotseling om. De wolf was
zo groot dat ze met haar hoofd tot aan Lily’s schouder kwam, en ze hapte naar de arm van
het meisje. Lily draaide opzij om te ontwijken, en Ludo stak zijn mes in de rug van de
weerwolf.
De weerwolf jankt opnieuw, draaide zich weer bliksemsnel om, en voordat Ludo het in
de gaten had sprong ze naar zijn keel.

156
 “Ludo!” gilde Lily, en terwijl de rover zijn armen uitstak om de weerwolf tegen te houden
schoot de gedachte door zijn hoofd dat ze hem geen Bane meer noemde. Of ‘meneer Bane’,
wat hij altijd erg komisch gevonden had.
De kaken van de wolf sloten zich om zijn rechterarm voordat hij die weg kon trekken en
Ludo voelde een helse pijn. Snel stak hij met het mes, dat hij in zijn linkerhand hield, met al
zijn kracht in de borst van de weerwolf, maar nog liet deze niet los.
Hij wankelde onder het gewicht van de weerwolf, die op haar achterpoten net zo lang was
als hij. Hij zou dit niet lang meer volhouden. Hij trok met zijn rechterarm, maar de kaken van
de weerwolf waren als een bankschroef.
Plotseling stak de punt van een zwaard door de hals van de weerwolf. De ogen van de
weerwolf rolden weg en de kaken liet los. Het lichaam werd helemaal slap en was zo nog
zwaarder. Ludo viel achterover, met de weerwolf boven op zich.
“Ludo!” riep Lily opnieuw. Ze begon het lichaam van de weerwolf van hem af te trekken.
Alleen was het geen weerwolf meer. Op het moment dat ze haar laatste adem uitblies, was
Muira weer in een mens veranderd. Bloed druipte over de voorkant van haar bruine mantel.
Een zwaard stak door haar hals en een mes stak in haar borst.
Lily knielde neer bij Ludo, die langzaam overeind kwam. “Ben je gewond?”
“Hmpf,” kreunde Ludo. “Afgezien van pijn in mijn arm gaat het wel.” Hij trok zijn lange jas
uit, waarvan de rechtermouw helemaal gescheurd was, en stroopte de mouw van zijn blouse
op. Er was een bloederige wond zichtbaar op zijn onderarm.

157
 Hoofdstuk 14

Gebeten

Lily keek met grote ogen naar Ludo’s onderarm. Er waren tandafdrukken zichtbaar en een
straaltje bloed sijpelde langs zijn harige onderarm naar beneden. Haar blik ging van de wond
naar Ludo’s gezicht. De rover was bleker dan anders.
“Maak je geen zorgen,” zei hij op geforceerd zorgeloze toon, die Lily er niet van
overtuigde dat hij zich echt geen zorgen maakte om de wond. “Het is maar een
schrammetje.”
“Van een weerwolf,” zei Lily langzaam. “Wordt jij nu ook…?”
“Misschien valt het mee,” zei Ludo. “Wellicht geneest het wel gewoon. Ik weet ook niet
alles van weerwolven.”
Lily kon het gevoel van paniek dat in haar opborrelde maar moeilijk onderdrukken. Een
dag geleden had Ludo nog gezegd dat wanneer iemand gebeten werd door een weerwolf,
diegene zelf ook een weerwolf zou worden. Nu hij eenmaal zelf gebeten was leek hij dat
feit te willen negeren. Iets wat Lily heel goed kon begrijpen, maar wat het probleem niet
op zou lossen.
Ze keek hoe Ludo het zwaard uit de nek van Muira trok, afveegde aan de rok van de
vrouw en weer in zijn zwaardriem stak. Plotseling schoot haar iets te binnen.
“Waar is Barney?”
“Achter je,” was het droge antwoord.
Lily draaide zich om en zag de magiër onderuitgezakt tegen een boom zitten. Ze knielde
bij hem neer. De ogen van Barnabas waren gesloten en er begon zich al een bult te vormen
op de achterkant van zijn kale hoofd.
“Barney!” zei ze, en schudde hem zacht heen en weer.
Barnabas mompelde iets onverstaanbaars en Lily schudde nogmaals. De ogen van de
magiër gingen langzaam open.
“Wattissergebeurd?”
Lily, die eigenlijk niet had gezien wat er met hem gebeurd was, haalde haar schouders
op. “Ik weet het niet, ik zie je eerlijk gezegd nu pas. Gaat het een beetje?”
Ze hielp Barnabas overeind. Hij wreef met een pijnlijk gezicht over zijn achterhoofd.
“Die weerwolf duwde me tegen die boom aan. Maar ik geloof dat ik er alleen een bult
aan over gehouden heb.”
“Ben je niet gebeten?” Lily’s ogen gingen snel over het lichaam van de magiër. Zijn
kleding was vies geworden door de val, maar er was nergens een scheurtje of schrammetje
te zien.
Barnabas schudde zijn hoofd. “Nee, gelukkig niet. Een magiër kan niet besmet worden
met het weerwolf-virus, maar een beet kan natuurlijk wel pijnlijk zijn. Waar –” Zijn grijze
ogen vonden het dode lichaam van de vrouw voordat hij de zin had uitgesproken. “Ah.”

158
 “Er zat niks anders op.” Nu Lily even de tijd had om bij te komen schoot haar iets belangrijks
te binnen. “Barney, jij zei dat mijn magie los zou komen wanneer ik een mens zou doden…”
Een vreselijk gevoel verspreidde zich in haar maag en ze kon de zin niet afmaken, alsof het
werkelijkheid zou worden wanneer ze haar angst uitsprak.
Barnabas begreep echter wat ze wilde vragen. Hij keek haar aan en een vriendelijke
glimlach krulde zijn dunne lippen. “Dat klopt. De magie van iemand komt los wanneer hij
iemand doodt van zijn eigen soort. In jouw geval is dat een mens. Maar Muira was een
weerwolf.” Hij legde een hand op haar schouder en kneep erin. “Je hoeft je dus geen zorgen
te maken.”
Het gevoel in Lily’s maag verdween, om weer net zo hard terug te komen toen ze naar Ludo
keek, die met een lege blik voor zich uit staarde.
“Ludo is gebeten,” zei ze zacht tegen Barnabas.
Zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon. “Gebeten,” herhaalde hij somber. “Dat is
niet best.”
“Gaan jullie mee?” vroeg Ludo bars. “Ik heb het wel gehad voor vanavond.”
“Wat doen we met haar?” vroeg Lily met een blik op Muira.
“Ik kom morgen wel terug om het lijk te begraven,” zei Ludo. Zijn toon was onverschillig,
alsof hij het over een simpel huishoudelijk klusje had.
Eenmaal terug bij het landhuis vulde Lily snel een emmer met water uit de waterput naast
het huis en zette de ketel op het kolenfornuis om het water te koken. Ze rommelde in de
kastjes totdat ze iets vond wat op linnen verband leek en kwam even later met een stenen
bak met dampend water in haar handen en een doek en het verband over haar arm geslagen
de woonkamer in.
“Die moeite had je niet hoeven nemen,” merkte Ludo op. Hij zat op de bank en nam een
slok van de goudkleurige vloeistof in het kristallen glas in zijn hand. Whisky, dacht Lily toen ze
dichterbij kwam en de alcohol rook.
“We moeten toch die wond schoonmaken,” zei Lily, en ze zette de bak op tafel. “Ik wilde
dat we antibiotica hadden.”
“Anti-wat?”
“Iets tegen ontsteking,” legde ze uit, terwijl ze de doek in het hete water doopte en
voorzichtig over de wond streek. Ludo grimaste, maar zei niets en nam nog een slok van zijn
whisky.
“We hebben iets tegen ontsteking,” klonk het achter haar. Barnabas zette een klein stenen
schaaltje op tafel, waar een grijzige, brokkelige zalf op lag. “Ik heb het even snel in elkaar
gedraaid, hopelijk werkt het. Een mengsel van waterkruid, boommerg en distelroos.
Vermindert de kans op een ontsteking.”
Lily wierp de magiër een dankbare glimlach toe en richtte haar aandacht weer op de wond.
Het bloeden was gestopt en toen de wond eenmaal schoon was en het bloed van zijn arm
verwijderd was, zag het er niet al te ernstig uit. Misschien zou er een litteken achterblijven,
maar deze zou niet opvallen tussen de vele andere littekens op de armen van de rover.
Ze keek naar haar eigen linkerarm. De krassen die Alastair gemaakt had waren vervaagd
tot dunne littekens, alleen zichtbaar in helder daglicht. Ze zouden waarschijnlijk nooit
helemaal verdwijnen maar ze vielen alleen op wanneer ze er echt naar keek.
“Je bent wel vooruitgegaan,” zei Ludo opeens.

159
 “Wat bedoel je?” vroeg Lily. Ze smeerde wat zalf op de wond en pakte het verband.
“Kun je je die avond in de herberg nog herinneren, met die mannen?” vroeg Ludo. Hij
hield zijn gespierde arm gehoorzaam naar voren, en Lily begon het verband om zijn arm te
wikkelen.
“Als de dag van gisteren.” Ze beet op haar lip. Ze voelde nog steeds wat schaamte bij de
gedachte aan die avond.
“Dat was net wel even anders,” zei Ludo. “Als je Muira niet omgebracht had, had ik
waarschijnlijk iets meer gehad dan een schrammetje.”
Lily wist nog steeds niet of dit echt bij een schrammetje zou blijven, maar ze besloot
haar twijfels niet uit te spreken. Ludo leek er van overtuigd te zijn dat het niet ernstig was.
Ze keek naar hem en glimlachte.
“Ik heb van de beste geleerd.”

Toen Lily de volgende ochtend beneden kwam was Ludo voor de verandering nog niet op. Ze
begon alles klaar te zetten voor het ontbijt, een taak die de rover voorheen iedere ochtend op
zich genomen had, en hoopte dat hij alleen wat langer was blijven slapen vanwege de
vermoeiende gebeurtenissen van de avond ervoor.
Ze had net water op het vuur staan om thee te zetten toen ze voetstappen op de trap
hoorde. Te lichte voetstappen om van Ludo te kunnen zijn, dacht ze, inmiddels gewend aan
de zware voetstappen van de grote rover en de lichtere van de magiër.
Enkele seconden later kwam Barnabas de keuken binnen. Hij bromde iets wat op
‘goedemorgen’ leek en keek om zich heen. “Waar is Ludovic?” vroeg hij.
“Hij slaapt nog, denk ik.” Lily zette de theepot op tafel en nam plaats. “Misschien
vanwege wat er gisteren gebeurd is. Zijn lichaam heeft rust nodig om te genezen.” Ze wist
niet goed wie ze probeerde te overtuigen; de magiër of zichzelf.
“Die man staat altijd vroeg op, ongeacht wat hij de avond ervoor gedaan heeft,” merkte
Barnabas op. Zijn toon was niet onvriendelijk, maar zijn grijze ogen stonden ernstig. “Ik heb
twee mensen gekend die door een weerwolf gebeten waren. Geen van beiden heeft het
overleefd. We moeten rekening houden met de kans dat ook Ludovic dit niet overleeft.”
Lily’s hand, die met een stuk brood onderweg was naar haar mond, stopte halverwege
in de lucht. “Er moet toch iets zijn wat we kunnen doen!”
“Wellicht,” gaf de magiër toe, maar zijn gezicht verried dat hij het somber inzag. Lily was
echter gewend dat hij de meeste zaken somber inzag en weigerde om zich zo makkelijk bij
zaken neer te leggen als Barnabas deed.
Na het ontbijt liepen ze naar boven. Lily klopte op de deur van Ludo’s slaapkamer.
Geen gehoor.
Ze deed de deur open. De rover lag nog in bed, maar zijn ogen gingen open zodra ze
binnenkwamen.
“Goedemorgen,” bromde hij. “Hoe laat is het?”
Lily voelde zich opgelucht. Ergens had ze verwacht Ludo dood in bed aan te treffen. Nu
ze zag dat hij helder uit zijn ogen keek, leek dat een belachelijke gedachte.
“Een uur of tien,” zei Barnabas. Hij liep naar het raam en deed de gordijnen open.
“We moeten dat lijk nog begraven en onze beloning halen bij Art. Daarna is het tijd om
verder te gaan,” zei Ludo. Hij wilde overeind komen en stopte halverwege.

160
 “Wat is er?” vroeg Lily.
“Beetje duizelig, dat is alles,” zei Ludo. “Niks aan de hand.”
Nu de gordijnen open waren zag Lily hoe bleek de rover was. Enkele zweetdruppels stonden
op zijn voorhoofd. Ze liep naar hem toe en legde haar hand op zijn voorhoofd.
“Je bent bloedheet!” zei ze geschrokken.
Ongeduldig duwde Ludo haar hand weg. “Ik ben nou eenmaal warmbloedig.”
Hij wilde opstaan, maar Lily duwde hem terug op bed en pakte zijn rechterarm. Ze begon
het verband af te wikkelen. Toen de wond eenmaal zichtbaar was, zag ze dat deze er nog
hetzelfde uitzag als de avond ervoor. Het was zo te zien niet ontstoken.
“Zie je nou wel,” gromde Ludo. “Waarschijnlijk heb ik gewoon een verkoudheid
opgelopen.”
Lily keek naar Barnabas, die het tafereel fronsend had gadegeslagen.
“Een paar dagen meer of minder vertraging maakt niet uit,” zei ze toen. “Blijf maar in bed,
dan gaan wij naar de kerk om te vertellen wat er gisteren gebeurd is.”
“Vergeet de beloning niet,” zei Ludo, die toeliet dat ze de dekens weer over hem heen
sloeg. Lily was blij dat hij haar herinnerde. Zolang hij nog aan geld dacht, was er nog hoop.

Even later was Lily alleen op weg naar de kerk. Barnabas had aangeboden om wat kruiden te
zoeken die het genezen van de wond zouden bevorderen, en aangezien hij behoorlijk wat van
genezing leek af te weten en zij niets, was ze dankbaar voor zijn hulp.
Voorheen was de enige reden dat hij bij hen was het feit dat hij hun beste kans was om hen
het kasteel in te krijgen en informatie in te winnen over het portaal terug naar huis. Dit was
echter voor het eerst dat ze echt blij was dat hij hen vergezelde, en ze, afgezien van wat
magische voordelen zoals het snel opwarmen van water of het maken van een vuurtje, echt
iets aan hem had.
Ze trof Vader Art aan in de kerk. De priester zat op een van de houten banken en leek aan
het bidden te zijn. Lily bleef aarzelend in het gangpad staan.
“Kom verder, je stoort niet,” zei hij vriendelijk, en stond op.
De zijdeur ging open en Marius kwam binnen. Lily vroeg zich af wat hij zou doen als ze de
volledige waarheid zou vertellen. Niet dat ze dat wilde doen; zijn verhaal had haar geraakt en
ze was van mening dat hij zijn straf op voorhand al had uitgezeten toen hij zijn geliefde verloor.
De vampier liep naar hen toe en groette haar.
“Heb je nieuws?’ vroeg Vader Art.
“Ja, antwoordde Lily. “De dader bleek geen vampier te zijn, maar een weerwolf die enkel
de lijken bewerkt had zodat het leek alsof het een vampier was.”
Het gezicht van Marius verried niets, maar Arts groene ogen werden groot en hij streek
over zijn grijze baard. “Een weerwolf, hè? Dat is niet veel beter.”
“Ik zou zeggen dat het slechter is,” zei Lily, denkend aan Ludo. “Het was Muira.”
“Muira!” bracht Art moeizaam uit. “Dat kan niet, ik ken haar al jaren.” Vol ongeloof schudde
hij zijn hoofd.
“Niet iedereen is wat ze lijken,” zei Marius zacht, een uitspraak die komisch was geweest
als de situatie niet zo ernstig was aangezien hij zelf allerminst was wat hij op het eerste gezicht
leek.
“Ze is dood, dus jullie hebben niets meer van haar te vrezen. Maar Ludo is gebeten.”

161
 Vader Art pakte Lily’s handen vast. “Dat spijt me heel erg,” zei hij zacht. “Als er iets is
wat we kunnen doen…”
“Ik heb informatie nodig,” zei Lily. “Elk klein beetje kan een verschil maken. Of het te
genezen is, hoe hij de grootste kans heeft dit te overleven, dat soort dingen.”
Art liet haar handen los en keek naar Marius. “Ik weet weinig over dat soort dingen… Er
is een bibliotheek in het dorp. Misschien dat daar ergens een boek over weerwolven te
vinden is.”
“Dat is een goed idee,” zei Lily. “Waar is het?”
“Ik breng je wel,” zei Marius. “Kom, dan gaan we meteen.”
“Wacht,” zei Art. Hij verdween door de zijdeur, om enkele ogenblikken later terug te
komen met een linnen zakje. De inhoud rinkelde toen hij die aan Lily overhandigde. “De
beloning. Ik weet dat de prijs die Bane heeft moeten betalen veel hoger is dan dit, maar
het is alles wat we hebben.”
“Bedankt,” zei Lily, en stopte het geld in haar tas.
Zij en Marius verlieten de kerk, en onderweg vertelde Lily hem de details van de avond
ervoor; over Muira’s bekentenis en het gevecht dat volgde.
“Haar lijk ligt nog aan de rand van het bos,” zei ze. “Ludo zou haar vandaag begraven. Ik
denk dat ik het maar doe.” Ondanks de misdaden van de vrouw kon ze het niet over haar
hart verkrijgen om Muira daar te laten liggen om opgegeten te worden door roofdieren.
“Ik doe het straks wel,” zei Marius. “Dat is wel het minste wat ik kan doen. Je hebt
tenslotte mijn geheim niet aan Art verteld. Bedankt.” Zijn toon was oprecht en zijn bijna
zwarten ogen keken haar doordringend aan.
“Geen dank,” zei Lily, die wilde dat zijn blik iets minder intens was; ze had het gevoel dat
de vampier dwars door haar heen keek. “Hij hoeft het niet te weten. Hij lijkt op je gesteld
te zijn.”
“En ik op hem,” zei Marius. “Helaas wordt het binnenkort tijd om te vertrekken. Ondanks
alles wat hier gebeurd is, vind ik Berrydale een mooi dorp. Tenminste, dat was het en dat
zou het weer kunnen worden als de bewoners terugkeren.”
“Waarom blijf je niet?”
“Op gegeven moment gaat het opvallen dat ik niet ouder wordt,” antwoordde de
vampier. “En er is teveel angst voor wezens zoals ik. Teveel vooroordelen, mensen gaan
ervan uit dat je slecht bent als je een vampier bent. Hetzelfde geldt veelal voor weerwolven,
elven en magiërs, en andere onmensen. Velen zijn ook slecht, en dat maakt het er niet
makkelijker op voor degenen die wel goede bedoelingen hebben.”
Lily kon zich dat goed voorstellen. Mensen waren al snel bang voor het onbekende, voor
alles wat anders was dan zij. En dat leek in deze wereld net zo waar te zijn als in die van
haar.
“Weet je al waar je naartoe gaat?” vroeg ze.
“Nog niet. Maar ik bedenk wel wat.”
Ze naderden een groot stenen gebouw, dat zoals zo veel gebouwen in het dorp bekleed
was met klimop. Marius duwde tegen de grote houten voordeur. Deze klemde, maar zat
niet op slot, en na een stevige duw schoot de deur krakend open.
Binnen rook het muf en was het stoffig. Strepen licht schenen door de weinige ramen
naar binnen en zorgden voor een groezelig schijnsel dat net voldoende was om rijen en

162
rijen houten kasten met boeken te tonen. Marius stak een aantal kandelaars aan de muren
aan, zodat het net licht genoeg werd om bij te kunnen lezen.
Lily keek naar de vele boeken en voor het eerst sinds een hele tijd wenste ze dat ze gebruik
kon maken van moderne technologie. Toen ze net in deze wereld terecht gekomen was miste
ze van alles van thuis; haar telefoon, internet, televisie en elektrische apparaten die het leven
zoveel makkelijker maakten zoals een waterkoker, stofzuiger en föhn. Maar na enkele dagen
in deze wereld begon ze al gewend te raken aan de simpelere manier van leven en dacht ze
er niet zoveel meer over na.
Nu ze naar de rijen met boeken keek wilde ze echter dat ze gewoon even achter een
computer kon gaan zitten en het woord ‘weerwolven’ in kon tikken op Google. Dat zou enorm
veel tijd schelen.
“Is er een systeem?’ vroeg ze zich hardop af, toen ze langs de kasten liep. Haar oog viel op
een woord wat uitgesneden was in het hout aan de bovenkant van de kast. Romantische
verhalen. “Ah, blijkbaar wel… waar zouden boeken over weerwolven onder vallen?” In haar
wereld was dat ongetwijfeld de horror- of fantasyboeken, maar hier was het waarschijnlijk
onder informatieboeken.
“Hier staat een kast met boeken over allerlei monsters,” klonk de zachte stem van Marius
ergens rechts van haar.
Ze keek opzij, maar zag hem nergens.
“Boven,” klonk het.
Lily liep de stenen trap op die kronkelend naar de eerste verdieping liep, en zag hem in een
hoek voor een kast staan waar Wezens op stond. Net zoals de begane grond stond de eerste
verdieping vol met houten boekenkasten, met hier en daar een tafel en wat stoelen. Een
stenen beeld van een engel stond in een hoek, bedekt met een laag stof.
Lily liet haar blik over de boeken glijden en zag een dik boek met een rode leren kaft,
waarop met goudkleurige sierlijke letters geschreven stond: Alles Wat Je Moet Weten Over
Weerwolven. Ernaast stond een dun boekje met een bruine leren kaft, waarop met simpele
zwarte letters Weerwolven: Fabel en Feit geschreven stond. Ze trok de twee boeken uit de
kast.
“Bedankt,” zei ze, en liep naar een tafel. Marius pakte twee andere boeken en ging
tegenover haar zitten. “Je hoeft niet te blijven als je andere dingen te doen hebt,” zei Lily. Ze
bedoelde het niet onvriendelijk, maar wilde hem niet ophouden wanneer hij druk was.
“Onzin, ik help je graag,” zei de vampier vriendelijk. “Tenzij je dit liever alleen doet.”
“Nee, ik kan alle hulp goed gebruiken.” Lily sloeg het dikke rode boek open en begon te
lezen. Na enkele pagina’s kwam ze er echter achter dat dit boek voornamelijk verhalen bevatte
en weinig informatie zou verschaffen waar ze ook daadwerkelijk iets aan had.
Marius legde zijn boek met een ongeduldig gebaar weg en begon in een ander boek te
bladeren dat Monsters en Hoe Ze te Verslaan heette. Af en toe mompelde hij dingen als “totale
onzin…” “dit kan ik me haast niet voorstellen” en “daar hebben we niets aan…”
Lily legde het dikke boek aan de kant en pakte het dunne boekje. Na een korte inleiding
waarin werd uitgelegd wat een weerwolf precies was en hoe deze eruit zag – twee dingen die
ze inmiddels helaas wel wist – stuitte ze echter op wat informatie waar ze wel degelijk iets aan
had. Ze begon te lezen.

163
HOE WORDT MEN EEN WEERWOLF?
Om een weerwolf te worden moet iemand gebeten worden door een weerwolf. In tegenstelling
tot wat velen geloven, wordt niet iedereen die gebeten wordt een weerwolf. Er is een redelijke
kans dat een wond die veroorzaakt is door een weerwolf geneest, zonder dat de gebetene zal
veranderen in een weerwolf.

Lily slaakte een zucht van opluchting. Dus er was wel een kans dat Ludo zou genezen. Haar
opluchting zakte echter weer weg als drijfzand zodra ze verder las.

Wanneer iemand niet besmet is met het virus zal de wond genezen zoals iedere normale wond.
Is iemand wel besmet geraakt, dan is dat duidelijk te herkennen. De gebetene zal al snel koorts
krijgen. Deze koorts zal vlug in hevigheid toenemen, tot de gebetene op het randje van leven
en dood balanceert. De kans dat iemand zal overleven of overlijden is ongeveer gelijk.

Er volgden een aantal voorbeelden van mensen die overleden waren aan de wond en over
mensen die het overleefd hadden en Lily bladerde ongeduldig verder tot ze bij een volgend
hoofdstuk kwam.

HET OVERLEVEN VAN EEN WEERWOLFBEET

Hoewel er vele studies en experimenten zijn geweest, is het onmogelijk om iemand die
eenmaal besmet is te genezen. Het beste wat iemand kan doen is voorkomen dat de wond
ontsteekt en dit ervoor zorgt dat de gebetene komt te overlijden. Er is gebleken dat mensen
die gebeten zijn net zo vaak komen te overlijden door het ontsteken van de wond zelf als door
de verspreiding van het virus.
Er is geëxperimenteerd met verschillende kruiden en drankjes om ervoor te zorgen dat
iemand de verspreiding van het virus zelf overleefd, met verschillende mate van succes. Er
is nog niets gevonden wat kan garanderen dat de gebetene het virus overleefd, maar een
drankje van gedroogde waterkers, griffioenkruid en hindebloed scheen het beste effect te
hebben; in vijfenvijftig procent van de gevallen overleefde de gebetene het virus (zie pagina
41 voor het recept).

“Had ik maar een pen,” mompelde Lily in zichzelf.

“Wat zei je?” vroeg Marius, die nog steeds door het boek over monsters aan het
bladeren was. Zijn bijna zwarte ogen schoten over de pagina’s.
“Eh – niets,” zei Lily snel. Ze was het zo gewend om in het gezelschap van Ludo en
Barnabas te verkeren, die ervan op de hoogte waren waar ze vandaan kwam, dat ze even
vergeten was dat ze in het gezelschap van de vampier op haar woorden moest letten. “Ik
heb hier iets gevonden wat misschien zal helpen. Al ziet het er niet best uit…”
Ze bladerde verder tot ze bij een hoofdstuk kwam dat beschreef wat er gebeurde
wanneer iemand het virus eenmaal overleefd had.

Zodra de wond genezen is en de gebetene niet overleden is vanwege een ontsteking of het
virus zelf, is er geen lichamelijk gevaar meer voor de gebetene. Het enige wat dan nog rest is
het psychische gevaar. Omdat weerwolven door velen gevreesd en gehaat worden, bestaat er

164
de kans dat dit een zodanig effect op de weerwolf zal hebben dat deze zich op het slechte pad
zal begeven.

Dat was voor Ludo toch al het geval, dacht Lily wrang en ze moest ondanks de situatie
glimlachen. Ze wist zeker dat hij zich weinig aan zou trekken van wat anderen van hem
dachten, of hij nou een weerwolf was of niet. De rover zou het waarschijnlijk in zijn voordeel
weten te gebruiken wanneer hij een weerwolf zou zijn.

Er zijn echter ook genoeg weerwolven die met succes deelnemen aan de samenleving en die
weten te verhullen wat ze werkelijk zijn. Wanneer een weerwolf in menselijke vorm is, valt er
tenslotte niets bijzonders te zien.
Een weerwolf kan zich naar wens transformeren; alleen gedurende volle maan dwingt hun
lichaam zich in weerwolfvorm. Hoewel de weerwolf tijdens alle andere momenten beschikt
over zijn volledige bewustzijn en eigen wil, is dit tijdens volle maan niet het geval. De weerwolf
zal dan een bloeddorstig wezen zijn, erop uit om te doden, en niet beschikken over zijn
menselijke bewustzijn. Het is tijdens volle maan dat de meeste weerwolven ontmaskerd
worden.
Een weerwolf is ontzettend sterk. Een weerwolf in dierlijke vorm is een van de meest
vreeswekkende monsters ter wereld en moeilijk te verslaan, maar ook in menselijke vorm
beschikt een weerwolf over onmenselijke kracht.

Er volgde nog een aantal pagina’s met verhalen en gebeurtenissen en Lily legde het boekje
neer.
“Stond er iets nuttigs in?” vroeg Marius vriendelijk. Hij had het boek over monsters aan de
kant gelegd en had een zwart dik boek voor zich liggen met de dubieuze titel Weerwolven: De
Meest Monsterlijke Wezens ter Wereld. Zijn korte, zwarte haar zat in de war omdat hij er
tijdens het lezen meerdere malen doorheen gestreken had.
“Jawel,” zei Lily, en ze somde op wat ze gelezen had. Nu ze het zichzelf hardop hoorde
vertellen, besefte ze hoe groot de kans was dat Ludo zou overlijden. “Misschien dat dat
drankje helpt,” besloot ze mismoedig.
Marius glimlachte en kneep in haar hand. Het was geruststellend bedoeld, maar het feit
dat zijn hand ijskoud was bedierf dat effect enigszins.
“Heb jij iets gevonden?” vroeg Lily, de impuls om haar hand weg te trekken onderdrukkend.
“Een hoop fabels en onzin,” zei de vampier, gebarend naar de twee boeken naast hem.
“Maar in dit boek staat zo ongeveer hetzelfde als wat jij net vertelde.”
“Ik ga… perkament, inkt en een griffel halen,” zei Lily, zich net op tijd herinnerend waar in
deze wereld mee geschreven werd. “Ik wil het recept van dat drankje opschrijven. We zullen
hier moeten blijven totdat Ludo weer beter is. Misschien weet Barnabas waar de ingrediënten
te vinden zijn.”
“Neem het boekje maar mee,” zei de vampier op een achteloze manier die haar aan Ludo
deed denken. “Er is nu toch niemand die het mist. Gedroogde waterkers heeft Art wel voor je
en hindebloed kan ik makkelijk vinden. Maar griffoenkruid is zeldzaam. Ik zou niet weten waar
het in deze streek groeit, maar misschien weet jullie magiër het.”

165
 Lily glimlachte dankbaar. Over twee van de drie ingrediënten hoefde ze zich tenminste
geen zorgen te maken. Nu maar hopen dat het drankje ook daadwerkelijk zou helpen.

Alastair keek naar het houten bord waarop Berrydale stond. Het hout was begroeid met mos
en de letters waren slecht te lezen. Het dorp leek uitgestorven te zijn; er was niemand te zien
en de huizen die hij zag waren in verschillende stadia van nalatigheid en vervalling, variërend
van wat mos en klimop op de muren tot regelrechte bouwvallen. Toch was Lily volgens de
kaart van Bael nog steeds in het dorp aanwezig.
De demon was nog steeds verre van ideaal gezelschap. Alastair en Flavius moesten
moeite doen om te voorkomen dat Bael een spoor van dood en verderf achter zich liet.
Persoonlijk kon het Alastair niet veel schelen als Bael een maaltijd maakte van iedere
getuige die ze ondervroegen, maar ze moesten voorkomen dat ze teveel aandacht trokken.
Het meisje te pakken krijgen was al lastig genoeg zonder dat ze ook nog eens premiejagers
of de wachters van de koning achter zich aan kregen.
Bael leek een aandachtspan van enkele seconden te hebben en zocht voortdurend
dingen om zich mee te vermaken, wat hem een zeer onvoorspelbare medereiziger maakte.
Zo had hij de vorige dag twee boeren vastgebonden aan de wielen van hun koets, wat de
rest van het gezelschap pas doorhad toen ze eenmaal op weg waren. Het had voor een zeer
bloederige en schreeuwerige (want de twee boeren waren nog niet dood op het moment
dat ze gingen rijden) paar meter gezorgd, voordat Bog had haltgehouden.
Het schoonmaken van de koets had voor enkele uren oponthoud gezorgd, aangezien
Bael grijnzend had geweigerd om ze op een magische manier te helpen, lachend zeggend
dat als ze toch zo’n hekel hadden aan magie ze het met de hand mochten doen.
Flavius, die ieder ander die zo’n grapje uit zou halen allang zou hebben omgebracht, was
uitgevallen tegen Bael. De demon had hem enkel glimlachend aangekeken, zonder een
woord te zeggen. De blik in zijn onmenselijke geel met groene ogen was echter voldoende
om Flavius stil te krijgen. De strenge man had gemompeld dat ze het zelf wel schoon zouden
maken en was weggelopen om Bog en Varius orders te geven. Alastair had niet eerder
gezien dat iemand het gezag van de sekteleider ondermijnde, en zijn angst voor Bael was
gegroeid.
“Bijna,” mompelde Flavius naast hem. Zijn kille grijze ogen schoten over het verlaten
dorp voor hen. “Eindelijk.”
Eindelijk. Alastair deelde zijn gedachten. Ze waren nu ruim een week onderweg en hij
had er genoeg van. Hij hield ervan om met zijn prooi te spelen, om te martelen en
mishandelen tot hij een bekentenis of informatie uit zijn slachtoffers kreeg, maar het jagen
op zijn prooi was nooit iets waar hij echt van genoot en in dit geval had het zeker wel lang
genoeg geduurd wat hem betrof. Hij wilde Lily terug, hij was nog lang niet klaar met haar.
“Het is hier anders dan ik me herinner,” zei Flavius. “Vroeger was het toch wat meer
bewoond.”
Alastair was zelf nog nooit in Berrydale geweest. Hij keek naar de vervallen huizen en de
verlaten, zanderige straten. “Het maakt het wel makkelijker om haar te vinden en
eventuele weerstand het hoofd te bieden.”
“Dat is zeker waar.”

166
 “We kunnen nu beter niet opsplitsen,” zei Alastair. “Als Lily haar twee handlangers bij zich
heeft kunnen we Bael mogelijk goed gebruiken.”
De grijsharige man knikte en draaide zich naar de koets, waar Bog op de bok nietsziend
voor zich uit zat te staren. Vares was uitgestapt en liep naar hen toe.
“Blijf hier wachten, Bog,” sommeerde Flavius. “Hopelijk duurt het niet lang.”
Bog knikte sloom.
“Waar is Bael?” vroeg Vares.
“Geen idee,” mompelde Flavius, duister om zich heen kijkend. “Bael!”
Hij verhief zijn stem niet. Het gezelschap had al snel ervaren dat als ze de naam van de
demon hardop zeiden hij hen kon horen, ongeacht waar hij op dat moment was. En ook nu
klonk er een plop en verscheen Bael vanuit het niets. Hij maakte een sierlijke buiging. “U riep?”
“Is Lily nog hier?” vroeg Alastair. Bael had een uur geleden nog op de kaart gekeken, maar
het had geen zin om het dorp te doorzoeken als ze alweer was vetrokken.
Bael haalde de kaart tevoorschijn en deed zijn trucje met het mes en zijn bloed. Even
vreesde Alastair dat de jonge vrouw niet meer in Berrydale zou zijn en ze de achtervolging
wederom in moesten zetten. Maar de demon glimlachte. “Ze is hier.”
“Mooi. Kom,” zei Flavius kortaf. Alastair vermoedde dat hij er ook genoeg van had om op
reis te zijn. De oudere man hield van luxe en was het liefst thuis in zijn grote landhuis, omringd
door bedienden.
Ze liepen over de zanderige weg het dorp in. De eerste indruk die Alastair van het dorp had
gekregen bleek juist te zijn; ze kwamen niemand tegen en alle huizen en gebouwen die ze
passeerden zagen er verlaten uit. Ergens klapperde een luik naargeestig in de wind, maar dat
was het enige geluid dat ze hoorden.
“Waarom zou ze in vredesnaam hier zijn?” vroeg Vares, die daarmee Alastairs gedachten
hardop uitsprak. De blonde man keek om zich heen. “Het lijkt totaal uitgestorven.”
“Ik heb geen idee,” zei Alastair. “Ze heeft een magiër bij zich. Misschien zijn ze alleen op
doorreis naar het portaal terug naar haar wereld.”
“Volgens de kaart is ze hier al even,” wees Flavius hem erop.
Plotseling zagen ze een oude man, die met behulp van een knoestige wandelstok langzaam
door de straten schuifelde.
“Hé, jij daar, stop!” blafte Flavius hem toe.
De man keek om zich heen, alsof ze het tegen iemand anders dan hem gehad konden
hebben. Aangezien de straat verlaten was leek hij de conclusie te trekken dat ze hem wel
moesten bedoelen en schuifelde naar hen toe.
“Goedemiddag,” zei hij krakend.
“Goedemiddag,” zei Alastair vriendelijk, voordat Flavius zijn mond open kon doen. De
oudere man had nooit begrepen dat je af en toe met manieren ook een heel eind kwam, en
dat dit soms een stuk sneller ging dan martelen. “Wij zijn op zoek naar een jonge vrouw met
donkerbruin lang haar. Haar naam is Lily. Heeft u haar gezien?”
“Jazeker,” zei de man, leunend op zijn wandelstok, die er net zo oud en versleten uit zag
als hij. Zijn kleine bruine oogjes keken van Alastair naar Flavius, en vervolgens naar Bael. “Ze
is hier eergisteren met twee mannen aangekomen. Ze gingen naar Art, onze priester, om hem
te helpen met het monster. Stelletje idioten.”
“Welk monster?” vroeg Flavius.

167
 “Het monster dat half Berrydale uitmoordt,” zei de oude man, op een toon alsof ze dat
moesten weten. “De andere helft is vertrokken. Ik zou ook maar gaan, als ik u was.”
“Wij zijn niet zo bang voor monsters,” zei Bael grijnzend, en de oude man deinsde wat
achteruit bij het zien van zijn scherpe tanden. “Ik heb eigenlijk wel trek…”
“Even wachten, Bael,” zei Flavius kortaf. “Weet je waar ze overnachten?”
“Nee,” antwoordde de oude man. “Dat kan overal zijn, er is ruimte zat.” Hij lachte
kakelend.
“Waar is de kerk?” vroeg Alastair. Misschien dat de priester wist waar ze verbleven.
De oude man wees met een rimpelige hand achter hem. “Daar, aan het einde van de
straat.”
“Bedankt,” zei Alastair vriendelijk, en hij, Varius en Flavius begonnen in de aangewezen
richting te lopen. De demon liep echter langzaam een rondje om de oude man heen, die
angstig naar hem keek.
“Schiet een beetje op, Bael,” riep Flavius over zijn schouder.
Alastair hoefde niet om te kijken om te weten wat er gebeurde. Het geschreeuw van de
oude man was aanwijzing genoeg.

Lily verliet de kerk. Ze had van Vader Art een zakje gekregen met gedroogde waterkers. Ook
had ze het boek over weerwolven bij zich, en een uitgescheurde pagina dat uit een boek over
planten kwam dat Marius gevonden had in de bibliotheek. Op de pagina stond een tekening
van griffioenkruid en wat informatie over in wat voor streken de plant te vinden was; het
groeide vooral in een bergachtige omgeving.
Al met al had ze behoorlijk wat informatie weten te vinden, dacht ze. Ze hoopte maar
dat het genoeg was. Ze was niet zo bang dat Ludo zou komen te overlijden door een
ontsteking, Barnabas zou dat waarschijnlijk wel kunnen voorkomen. Maar het virus zelf was
een heel ander verhaal.
Lily hoorde stemmen aan de rand van het dorp en zag een koets staan. Nieuwsgierig liep
ze in de richting van het rijtuig, verrast dat ze mensen aantrof in het bijna verlaten dorp.
Plotseling bleef ze staan. Een van de mannen die naast de koets stonden was Alastair. De
knappe man stond te praten met de grijsharige man die Lily ontmoet had bij Alastair thuis,
en een blonde jonge man die ze nog niet eerder gezien had.
Snel dook Lily achter een bosje met struiken. Ze hadden haar nog niet gezien, maar ze
was nu zo dichtbij dat Alastair haar zeker zou herkennen als hij haar zou zien. Ze keek door
een opening in de struiken naar de drie mannen. Haar hart bonsde zo hard dat ze haar
bloed in haar oren hoorde ruisen.
“Is Lily nog hier?” hoorde ze Alastair vragen aan een tengere man die iets van hen
vandaan stond. Het leek alsof hij uit het niets verschenen was, maar ze moest hem eerder
gewoon gemist hebben.
De man, die er nu Lily beter keek niet helemaal uitzag als een man, haalde een mes met
een golvend lemmet van achter de band van zijn riem vandaan. Vervolgens haalde hij het
hemdje wat Lily gedragen had op de avond dat ze door het portaal kwam uit zijn jaszak en
Lily sloeg haar hand voor haar mond. De man sneed in zijn handpalm en liet donker bloed
op haar hemdje druppelen. Vervolgens hield hij het kledingstuk boven een perkamenten
landkaart.

168
 “Ze is hier,” zei hij met zangerige stem.
De aandacht van de drie andere mannen waren op het wezen gericht en Lily rende zo snel
mogelijk in een bukkende houding de hoek van het dichtstbijzijnde huis om. Ze stak haar hoofd
om de hoek en keek nogmaals naar het gezelschap. Ze hadden haar niet gezien en liepen nu
naar de oude man die Lily had ontmoet toen ze net in Berrydale aan waren gekomen.
Ze draaide zich om en rende naar het landhuis. Toen ze de keuken in stormde zag ze dat
Barnabas een blauwe drank in zes flesjes aan het gieten was.
“Dit is ontstekingsremmend en werkt beter dan de zalf van gisteren,” zei de magiër. “Ik heb
maar een hele voorraad gemaakt, dit moet voldoende zijn.”
“We moeten gaan!” hijgde Lily. “De Broederschap is hier!”
Barnabas trok wit weg en liet bijna een van de flesjes vallen toen hij de dop erop draaide.
“Weet je het zeker?”
“Ik heb ze net gezien. Ze zijn ons op het spoor, ze weten dat we hier zijn!” Lily pakte de
flesjes en stopte ze in haar tas. “Ik heb geen tijd om de rest uit te leggen, we moeten nu weg!”
“Ik weet niet of Ludovic fit genoeg is om te reizen,” zei Barnabas terwijl ze de trap op
renden. “Ik was net nog bij hem, de koorts is hoger geworden.”
“We hebben geen keus,” zei Lily. “Hij is sterk, het komt vast wel goed.” Ze zei dit meer om
zichzelf te overtuigen dan de magiër en hoopte maar dat het waar was.
Ze begon haastig hun spullen in te pakken. Barnabas hield haar met een hand tegen. “Ik
doe het wel, dat gaat sneller. Pak jij Ludovic maar goed in, als hij nu ook nog kou oploopt wordt
dat zijn ondergang.”
Lily deed wat haar gezegd werd terwijl Barnabas met een paar handbewegingen alle spullen
in hun tassen toverde.
“Waar gaan we naartoe?” mompelde Ludo. Zijn huid voelde zo heet aan dat het leek alsof
hij in brand stond en zweetdruppels parelden langs zijn slaap naar beneden.
“Weg,” zei Lily. Ze knoopte zijn blouse dicht en hielp hem in zijn vest. “De Broederschap is
hier.”
“Waar zijn mijn zwaarden? Ho meisje, dat kan ik zelf wel.” De rover hees zich wankelend in
zijn leren broek en knoopte die met trillende handen dicht. Lily reikte hem zijn zwaarden aan.
“Hier. Maar je kan zo niet vechten, Ludo. We kunnen beter vluchten.”
Ludo gromde iets wat op instemming leek en stond het toe dat ze hem de trap af hielp.
Barnabas stond buiten op hen te wachten met de paarden, die al gezadeld stonden. Al hun
spullen waren ingepakt en in de zadeltassen gestopt en Lily was blij met zijn magische hulp.
Als hij er niet was geweest had het drie keer zo lang geduurd en had De Broederschap hen
waarschijnlijk al gevonden.
“Kom, snel,” zei Barnabas, angstig om zich heen kijkend. Lily herinnerde zich dat hij, als
magiër zijnde, net zoveel van de Broederschap te vrezen had als zij. Met behulp van magie
hees hij de grote rover in het zadel en steeg toen zelf op.
Lily volgde zijn voorbeeld en het drietal reed met grote snelheid het dorp uit.

Ze galoppeerden ruim een halfuur voordat Lily Barnabas tot een halt riep. De magiër stopte
niet, maar vertraagde de pas van zijn grijze paard tot een draf.
“Ik wil zoveel mogelijk afstand tussen hen en ons krijgen voordat het donker wordt,” riep
hij over zijn schouder.

169
 “Dat begrijp ik,” zei Lily. “Maar het heeft geen zin. Ze weten ons te vinden.”
“Hoe bedoel je?” Barnabas keek angstig achterom, alsof hij verwachtte hun
achtervolgers op de weg te zien.
Lily wierp een blik op Ludo. Het was maar goed dat Barnabas hem op de een of andere
magische manier had vastgezet op zijn paard, want de rover zwaaide vervaarlijk heen en
weer, met zijn kin op zijn borst. Hoewel hij niet leek te slapen, leek hij ook niet echt bij
bewustzijn te zijn.
Ze spoorde haar paard aan tot ze naast Barnabas reed. “Ik zag een van hen magie
gebruiken, om me op te sporen.”
“Magie?” De toon van Barnabas was sceptisch. “Het lijkt me sterk dat De Broederschap
samenwerkt met magiërs.”
“Ook niet om datgene te vinden wat ze zo graag willen hebben?” Lily’s toon was net zo
sceptisch, en Barnabas knikte uiteindelijk. Hij leidde zijn paard van het pad en reed richting
een groep bomen, waar ze in elk geval wat oppervlakkige beschutting zouden hebben,
mocht De Broederschap hun kant op komen.
Lily maakte van de korte stop gebruik om een leren flacon met water uit haar zadeltas
te pakken. Na zelf een paar slokken genomen te hebben steeg ze af, liep naar Ludo en reikte
hem de flacon aan. Ze schudde hem zacht heen en weer en hij leek te ontwaken uit zijn
trance.
Hij nam een paar slokken en Lily zag hoe zijn hand trilde. Hun ogen ontmoetten elkaar
en de rover probeerde geruststellend te glimlachen, een effect wat enigszins teniet gedaan
werd door zijn bleke gezicht en bezwete voorhoofd.
Lily nam de flacon van hem aan en gaf deze door aan Barnabas. “Een van de mannen
had een kledingstuk van mij. Hij maakte een snee in zijn hand en druppelde bloed op de
kleding, wat hij toen op een landkaart liet druppelen. Zo wisten ze waar ik was.”
“Kaartmagie,” zei Barnabas langzaam. “Ik heb daar wel een remedie tegen. Hoewel ik
me nog steeds afvraag welke magiër hen helpt. De meeste mensen zijn doodsbang voor De
Broederschap.”
“Ik weet niet of het een mens was,” zei Lily. “Hij was… anders. Zijn huid was niet
helemaal blank maar een beetje groenig of zo. En zijn ogen –”
Maar Barnabas luisterde niet echt. Hij was in zijn zadeltassen aan het rommelen tot hij
zijn tas met kruiden en een leeg glazen flesje vond. “Geef me een kwartier,” zei hij. Hij
maakte met een achteloos gebaar een klein vuurtje op een hoopje takken dat aan de rand
van een grote eikenboom lag. “Geef Ludovic ondertussen een slok van het drankje dat ik
vanochtend gemaakt heb. Het is het beste als hij daar vier keer per dag van drinkt. Zo weten
we zeker dat de wond niet ontsteekt.”
Lily gaf Ludo een slok uit een van de glazen flesjes uit haar tas. De rover slikte het met
een grimas door maar maakte geen opmerking over de smaak. Hij zei helemaal niets.
Rechtop blijven zitten op het paard kostte hem zo te zien alle energie die hij had.
Lily liep naar de rand van het bosje met bomen en keek naar de weg, voor het geval ze
Alastair of een van de andere mannen zag. Ze moest er niet aan denken wat er zou
gebeuren als ze haar te pakken kregen. Alastair zou zijn marteling voortzetten, zeer
waarschijnlijk met behulp van zijn gezelschap.

170
 En Barnabas en Ludo… De Broederschap zou hen zeker niet laten gaan. Vooral Barnabas
stond net zo’n lot als haar te wachten wanneer ze in handen van De Broederschap zouden
vallen. En dat was dan haar schuld.
Voordat ze kans had om zich schuldig te voelen riep Barnabas haar echter terug.
“Drink dit ’s ochtends en ’s avonds,” zei hij, en gaf haar een amberkleurige vloeistof. “Het
onderschept de magie die zij gebruiken, zodat ze niet kunnen zien waar je bent.”
Lily nam een slok. Een branderig gevoel gleed van haar keel door haar slokdarm haar maag
binnen. “Alcohol?’ vroeg ze ongelovig.
“Alleen wat whisky om de kruiden goed te houden,” antwoordde Barnabas.
“Maar hoe kom jij aan – laat ook maar, daar hebben we geen tijd voor,” zei Lily. “Is er een
zijweg richting Callagh? Het is denk ik het beste als we niet over de hoofdweg gaan.”
“Jawel, maar…” Barnabas keek bedenkelijk het bos in, waar inderdaad een klein weggetje
zichtbaar was dat al snel verscholen ging tussen dichte begroeiing van bomen en struiken.
“Het is niet bepaald veilig.”
“De kans dat De Broederschap deze kant op komt is zeer groot, ook zonder de kaart,” wierp
Lily tegen. “Mogelijk hebben ze sinds we weg zijn nogmaals gekeken en weten ze welke kant
we opgaan. En dan gaan ze waarschijnlijk over de grote weg, denkend dat wij niet weten dat
ze ons achterna zitten.”
“Dat is waar,” gaf de magiër toe. “Vooruit, laten we gaan. We hebben nog een paar uur
voordat het donker wordt. Met een beetje geluk zijn we morgen aan het eind van de dag in
Callagh. Ludovic maakt meer kans wanneer hij warm in een bed ligt dan wanneer hij in de kou
op een paard zit.”
Ze reden een aantal uur voordat ze opnieuw stopten voor de nacht. De dichte begroeiing
van het bos zorgde ervoor dat Lily zich opgesloten voelde, zeker nu het donker werd. Hier en
daar was geritsel te horen en ze voelde zich slecht op haar gemak.
Met behulp van Barnabas’ magie hesen ze Ludo uit het zadel en legden hem gewikkeld in
dekens bij het vuur neer. Ludo bromde wat, maar zei verder niets, en Lily legde een hand op
zijn klamme voorhoofd. Hij was nog steeds ontzettend warm.
Barnabas verwarmde de restjes van de stoofpot die Ludo die avond ervoor gemaakt had,
maar Ludo wilde maar enkele happen eten en Lily begon zich echt zorgen te maken. Eerder
had niets de grote eetlust van de rover kunnen temperen.
“Valt hij zelfs met magie niet te genezen?” vroeg Lily, hoewel ze eigenlijk het antwoord al
wel wist. Ze nam een lusteloze hap van de prak op haar bord en proefde nauwelijks wat ze in
haar mond stopte.
“Helaas niet,” zei Barnabas somber. “Er zijn meerdere proeven geweest, geen van hen
succesvol. Hoe is het eigenlijk gegaan in de bibliotheek?”
Ze hadden het er nog niet over gehad; hun haastige vertrek en de vlucht die erop volgde
maakte het niet echt mogelijk om een gesprek te voeren. Lily schoof haar bord opzij en nam
een slok water.
“Marius heeft me geholpen wat boeken door te spitten,” begon ze. Ze negeerde de grimas
die op Barnabas’ gezicht verscheen bij het noemen van de vampier. Ze wist dat de magiër het
niet eens was met hun keus om Marius te laten leven, maar dat kon haar op het moment niet
schelen. “Veel ervan was onzin. Mythes en verhalen over dingen die mogelijk wel of niet

171
gebeurd zijn. Maar ik heb een boekje gevonden waar wel wat handige dingen in staan.” Ze
pakte haar tas, haalde het bruine boekje eruit en gaf het aan Barnabas.
“Weerwolven: fabel en feit, door Nidas Salinger,” las hij hardop. “Hm. Nog nooit van
gehoord.” Dat laatste zei hij op een toon alsof het niet al te best kon zijn wanneer hij het
niet kende.
“Er staat een recept in van een drankje dat mogelijk kan helpen,” zei Lily. “Van
hindenbloed, gedroogde waterkers en griffioenkruid. De gedroogde waterkers heb ik al van
Art gekregen. Hindenbloed moet niet al te moeilijk zijn, maar griffioenkruid schijnt
zeldzaam te zijn.”
“Klopt,” zei Barnabas. “Ik hoop dat we dat in Callagh kunnen vinden.”
“Volgens dat boekje maakt hij zo’n vijftig procent kans op overleven, als hij niet aan een
ontsteking overlijdt.”
“Dat laatste kan ik wel voorkomen,” zei Barnabas. In tegenstelling tot Lily en Ludo had
hij zijn bord leeggegeten en stak nu een pijp op. “Maar dat eerste… hou er rekening mee
dat dat drankje mogelijk niet helpt, Lily. Ik heb niet van een waterdichte methode gehoord
die garandeert dat iemand die gebeten is het overleefd.”
“Ik weet het.” Lily zuchtte. “Maar ik moet toch iets doen.”
De magiër knikte begripvol. “Toekijken hoe iemand lijdt terwijl je niets kan doen is
moeilijk.”
“Weet je nog dat je vroeg of ik Ludo vertrouwde, voordat we gingen?” vroeg Lily.
Barnabas knikte, en ze vervolgde: “Toen antwoordde ik je dat ik hem niet volledig vertrouw,
en alleen met hem mee ging omdat ik geen betere optie had. En dat was ook zo. Maar nu…”
Ze keek naar Ludo, die er in zijn slaap bijna vredig bij lag, alsof er geen virus door zijn
lichaam gierde. “Ik ben niet vergeten waar hij toe in staat is. Maar ik vertrouw hem. We
hebben teveel meegemaakt samen om dat niet te doen.”
“Ik vertrouw hem nog steeds niet helemaal.” Barnabas streek over zijn stoppelige kin.
“Maar ik vertrouw op jouw oordeel.”
“Meer dan dat vraag ik niet.”
“Zo, wat is het hier gezellig,” klonk het opeens achter Lily.
Met een ruk draaide ze zich om. Een stuk of zeven mannen kwamen van achter de
bomen tevoorschijn, allen met een zwaard, mes of bijl in hun handen.
“Wij hebben ook wel honger,” zei degene die had gesproken. Hij had maar één oog. Een
lang litteken liep van iets boven zijn rechteroog naar zijn linker mondhoek, wat zijn mond
een vreemd verwrongen uiterlijk gaf, alsof hij met de linkerkant standaard probeerde om
zijn lachen in te houden. “En nu we er toch zijn nemen we jullie paarden en goud ook maar
mee.”
Lily keek naar Barnabas. Hun goud konden ze wellicht wel missen, maar hun paarden
hadden ze hard nodig. Er was geen mogelijkheid om Ludo zonder paard naar Callagh te
krijgen, en te voet zouden ze waarschijnlijk ook nog ingehaald worden door De
Broederschap.
De grijze ogen van de magiër stonden echter kalm. Hij knikte bijna onmerkbaar en
beiden kwamen ze overeind. De mannen vormden een cirkel om hen heen, en Lily en
Barnabas gingen met hun ruggen tegen elkaar staan. Lily hoopte maar dat niemand op Ludo
ging staan, die nog steeds bij het vuur lag.

172
 Toen ze was gaan zitten had Lily haar zwaardgordel losgemaakt, maar Ludo had al vanaf
het begin van haar training lopen hameren dat ze haar wapens altijd dichtbij moest houden,
zeker wanneer ze buiten was, en daarom had Lily ze naast zich neergelegd. Nu was ze
dankbaar op de preken die de rover haar over waakzaamheid had gegeven en ze klemde beide
zwaarden in haar handen, hopend dat ze met links al goed genoeg kon vechten om een kans
te maken.
“Nou, nou, wat moet een klein vrouwtje als jij met zwaarden?” grijnsde een lange man met
een blonde vlecht. “Als jullie rustig blijven en ons mee laten nemen wat we willen, gebeurt er
niets. Als jullie weerstand bieden…”
“Dan verkrachten we jou –” Eenoog wees naar Lily, voor het geval ze niet zouden weten
wie van de twee hij bedoelde, “– en vermoorden we jullie allemaal.”
“Niet per se in die volgorde,” grinnikte een dikke man die een bijl in zijn handen had.
Eenoog draaide zich naar hem toe. “Hoe bedoel je, niet per se in die volgorde? Denk je soms
dat ik mijn pik in een lijk stop? Weet je wel hoe ziek je daarvan kunt worden?”
“Niet als het een vers lijk is,” zei de dikke man, alsof hij een hoop over het onderwerp wist.
“Gadverdamme!” riep een andere man, die tegenover Barnabas stond. “Wat ben je toch
een smeerkees, Ravis!”
“Nu!” siste Barnabas zacht in Lily’s oor, en zonder zichzelf kans te geven om te aarzelen viel
Lily aan.
Ze maakte snel gebruik van het feit dat de mannen verrast waren en stootte met het heft
van haar rechterzwaard hard tegen het hoofd van de man met de blonde vlecht, die direct
gestrekt ging. Ze wist dat ze niemand kon doden, want dat zou betekenen dat de magie in
haar zich zou ontwikkelen – hoewel ze het zou doen als ze echt geen keus had. Beter een
magiër worden dan doodgaan, dacht ze. Maar niets weerhield haar ervan om iemand knock-
out te slaan of te verwonden.
Achter zich hoorde ze een hoop verschrikt geschreeuw en ze wist dat Barnabas zijn magie
op zijn tegenstanders losgelaten had. In haar ooghoek zag ze de man die had gezegd dat Ravis
een smeerkees was krijsend en wankelend rondlopen. Hij stond in brand.
Erop vertrouwend dat de magiër af zou rekenen met de overige vijf mannen concentreerde
ze zich op Eenoog, die voor haar stond te zwaaien met een lang zwaard dat hij met beide
handen vasthield. Hij keek haar rustig aan, duidelijk niet onder de indruk.
“Laat je wapens vallen, meisje.”
Lily nam niet de moeite om te antwoorden maar deed een snelle uitval naar rechts. Hij
ontweek haar en haalde uit. Lily bukte en voelde het lange zwaard over haar hoofd suizen. Ze
trapte zo hard ze kon tegen de knie van de man, die hierdoor zijn evenwicht verloor.
Snel sneed ze met haar linkerzwaard in een van zijn handen en Eenoog liet zijn zwaard
vallen. Ze schopte het wapen weg en mepte hem ook tegen zijn hoofd met het gevest van
haar zwaard. Hij ging neer met een blik van verbazing op zijn lange gezicht.
Lily had echter niet de tijd om opgelucht te zijn, want ze zag een beweging rechts van haar.
Snel draaide ze zich om, maar niet snel genoeg; de dikke man genaamd Ravis haalde uit met
zijn bijl en –
Plotseling viel hij neer, met de bijl nog in zijn handen. Het heft van een mes stak in zijn rug.
Ludo zat rechtop, met een ander mes in zijn hand, klaar om nogmaals te gooien. Hoewel
hij er slecht uitzag stonden zijn grote, lichtblauwe ogen alert.

173
 “Bedankt,” zei Lily.
“Geen dank.” Zijn zware stem was schor.
Om de andere vier mannen hoefden ze zich geen zorgen meer te maken; ze lagen in
verschillende stadia van verbranding op de grond. Het zweet stond op Barnabas’ kale
hoofd, maar verder leek de magiër nergens last van te hebben. Het viel Lily op dat hij dit
keer niet bang had geleken, terwijl hij eerder elke confrontatie had willen vermijden.
Misschien kwam het omdat hij nu degene was die de meeste schade aan kon richten, nu ze
niet meer echt op Ludo konden rekenen.
“Is iedereen dood?” vroeg Ludo.
Lily keek naar de mannen. “Iedereen behalve deze twee.” Ze wees naar Eenoog en de
man met de lange blonde vlecht.
Ludo kwam moeizaam overeind en sneed de keel van Eenoog door. Vervolgens deed hij
hetzelfde bij de man met de vlecht. Beide mannen hadden het geluk om buiten bewustzijn
te zijn toen ze stierven. Bloed kleurde het gras en de bladeren onder hen donkerrood.
“We kunnen het risico niet nemen hen te laten leven,” gromde hij, terwijl hij terug naar
zijn dekens strompelde. Lily wist dat hij gelijk had.
De mannen werden met behulp van magie versneld gecremeerd en Barnabas en Lily
maakten een nieuw kamp iets verderop, aangezien ze beiden geen zin hadden om midden
in het bloed en de stank te liggen. Ludo, die zodra het gevecht over was terug zonk in zijn
koortsige staat, kon het waarschijnlijk niet schelen maar hij liet zich zonder mopperen een
eind verderop leiden en zonk vervolgens terug in zijn dekens.
“We kunnen maar het beste om de beurt de wacht houden,” zei Barnabas. “Ik doe de
eerste helft van de nacht wel, neem jij de tweede helft?”
Lily knikte en kroop onder haar deken. Ze bleef echter nog lang wakker liggen, denkend
aan de rover.

De volgende dag voelde Lily zich gebroken. Ze had maar een paar uur slaap gehad aangezien
Barnabas haar om drie uur wakker had gemaakt om de wacht te houden en naast haar
vermoeidheid voelde ze haar ledematen door het gevecht van de avond ervoor.
Ondanks dat wilde ze zo snel mogelijk weer op weg zijn. Hoe sneller ze Callagh zouden
bereiken, hoe beter. Terwijl ze eerst nog zo snel mogelijk naar het kasteel had gewild omdat
dit een nieuwe stap was in haar tocht om naar huis te gaan, dacht ze daar momenteel
helemaal niet meer aan. Op dit moment was het belangrijkste dat Ludo weer beter zou
worden, en Callagh was waarschijnlijk hun beste kans hierop aangezien ze daar betere hulp
aan de rover konden bieden dan in de natuur.
Ze reden de hele dag door, alleen maar een korte stop makend voor de lunch. Ludo zei
helemaal niets meer en ontwaakte alleen lang genoeg uit zijn coma om een paar happen
te eten of een paar slokken te drinken. Lily had zijn arm die ochtend opnieuw verbonden
en zag tot haar opluchting dat de wond in elk geval niet ontstak.
Tegen de avond leidde het smalle paadje in het bos hen terug op de hoofdweg. Ze
kwamen enkele stenen huisjes tegen. Eerst waren het er maar een paar, maar al snel
werden het er meer. In het licht van de ondergaande zon zag Lily weggetjes met ronde
keien en meer huizen dan ze tot nu toe in deze wereld gezien had. In de verte stond een
groot kasteel.

174
 Ze waren gearriveerd.

Hoofdstuk 15

Het Kasteel

Sinds haar komst in deze wereld had Lily enkel een paar kleine, dunbevolkte dorpjes gezien,
en zelfs die waren zeldzaam. Na zo lang voornamelijk door de natuur gereden te hebben en
bijna geen mens te zijn tegengekomen was de drukte in Callagh bijna overweldigend. Het was
naar de maatstaven van haar eigen wereld niet eens een erg grote stad, maar vanwege het
sterke contrast leek het een eindeloos gebied van huizen, gebouwen en mensen.
Terwijl ze door de straat reden vergat Lily tijdelijk haar zorgen; Ludo’s ziekte, De
Broederschap en de onzekere kans om ooit terug naar huis te kunnen. Met grote ogen keek
ze om zich heen. Callagh was een prachtige stad die haar deed denken aan een mengeling van
de middeleeuwen en het Victoriaanse tijdperk, met overal stenen huisjes en winkeltjes,
straten die geplaveid waren met ongelijke keien en verschillende sierlijke grote gebouwen,
waaronder een kerk, een school en een bibliotheek. Overal waren mensen te zien, duidelijk
van verschillende komaf. De mensen die ze tot nu toe was tegengekomen waren voornamelijk
eenvoudig gekleed geweest, variërend van simpel tot regelrecht armoedig, of gekleed in
strijderskleding zoals Ludo.
Dat soort kleding zag ze nu ook, maar ze zag ook vrouwen rondlopen in prachtige jurken
zoals die van Alastairs overleden vrouw, en mannen in gekleurde tunieken en wambuizen.
Het was in de soms drukke straten niet mogelijk om sneller te gaan dan stapvoets. Ze
passeerden verschillende paarden met koetsen of eenvoudige wagens, en mensen die
simpelweg net zoals zij te paard waren, maar de meeste mensen waren te voet.
“Dat is wel even wennen, hè?” zei Barnabas, die Lily geamuseerd had gadegeslagen terwijl
ze verwonderd om zich heen keek.
“Dat kun je wel zeggen,” antwoordde ze. “Het is prachtig.”
“Ja.” De toon van de magiër was bijna droevig. “Het is alweer ruim tien jaar geleden dat ik
hier geweest ben. Maar er is zo te zien weinig veranderd. Ik zou nooit vertrokken zijn, ook als
ik niet meer in het hof zou dienen, maar…” Hij maakte zijn zin niet af, maar Lily wist wat hij
bedoelde. De koning had niet gewild dat de magiër in de stad verbleef.
Ze keek naar Ludo, die met glazige ogen voor zich uit staarde. “Gaat het nog?”
“Jawel,” zei hij, maar zijn zware stem was zwak. “Te druk hier. Teveel mensen, teveel
stank.”
“Dat heet beschaving,” zei Barnabas. Zijn grijze ogen twinkelden en het viel Lily op dat hij
zich een stuk meer op zijn gemak voelde in een stad, in tegenstelling tot Ludo, die duidelijk
meer tot zijn recht kwam in de wildernis.
“Hmpf,” snoof de rover bij wijze van antwoord.
Na ongeveer een halfuur stapvoets door de drukke straten gereden te hebben bereikten
ze een grote, hoge muur met in het midden een poort. Aan de bovenkant van de poort waren
ijzeren spijlen met scherpe punten zichtbaar die naar beneden wezen. Twee mannen stonden

175
aan weerszijden van de poort. Ze droegen donkerbruine leren kleding die op verschillende
plaatsen bepantserd was met ijzeren platen, waaronder op de borst en op de schouders. Een
schild hing op hun rug en ze droegen beiden een zwaard.
“Goedemiddag,” groette Barnabas hen. Lily was blij dat hij het woord deed; de twee
mannen kwamen nogal intimiderend over en bovendien wilde ze niet verraden dat ze niet
hier vandaan kwam door iets te zeggen wat niet hoorde. “Wij willen graag iemand van de
Raad van de koning spreken. We hebben een belangrijke boodschap voor ze.”
“Oh ja?” gromde de man die aan de linkerkant stond. Hij was lang en gespierd en had
een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht. “Wat voor boodschap?”
“Die geven we liever door aan de Raad zelf,” zei Barnabas vriendelijk. Lily keek naar
Ludo, die zijn ogen dicht had en elk moment van zijn zwarte paard leek te kunnen vallen,
ware het niet dat hij magisch vastgezet was. Ze zag dat de man aan de rechterkant van de
poort hem ook gezien had.
“Dacht je dat iedere idioot die hier komt zomaar de Raad mag spreken?” dreunde de
wachter, die inmiddels nog chagrijniger keek. De zon, die inmiddels bijna onder was,
weerkaatste op zijn kale hoofd.
“Nee, maar wellicht kun je naar de Raad toegaan en zeggen dat Barnabas Vae
Nymanthos een belangrijke boodschap voor ze heeft,” zei Barnabas. Zijn toon was nog
steeds geduldig. “En als de Raad ons dan niet wilt spreken, zullen we weer weggaan.”
“Nou, vooruit,” zei de wachter met frisse tegenzin, en hij draaide zich om. De andere
wachter, een iets kleinere man met grijs haar dat in een rechte scheiding in het midden
naar de zijkanten gekamd was, liep snel naar hem toe en fluisterde iets in zijn oor. Zijn blik
flitste weer naar Ludo.
De kale wachter draaide zich naar Ludo en een frons verscheen op zijn brede voorhoofd.
“Weet je het zeker?” vroeg hij aan de andere wachter,
“Heel zeker,” antwoordde die. Hij floot, en voordat Lily met haar ogen kon knipperen
kwamen er drie andere wachters aangelopen, alle drie gekleed in dezelfde wapenrusting
als de twee wachters bij de poort. “We hebben Ludovic Bane te pakken!” riep de kleine
wachter tegen de drie nieuwkomers. “En twee van zijn handlangers. Breng ze naar de
kerkers!”
“Nee, wacht!” riep Lily verschrikt. “Het is niet wat jullie denken! Laat het ons uitleggen!”
“Er valt niets uit te leggen,” zei de kale wachter kortaf. Twee van de wachters hadden
Ludo, die duidelijk maar half in de gaten had wat er gebeurde, van zijn grote paard getild
en zijn twee zwaarden afgenomen. “Jullie zijn in het gezelschap van een veel gezochte
misdadiger.”
“Maar hij is ernstig ziek!” zei Lily, die probeerde het gevoel van paniek dat in haar naar
boven kwam te onderdrukken en daar niet in slaagde. “Jullie kunnen hem nu niet in de
kerkers gooien! Dat overleeft hij niet!”
“Wat maakt het uit of hij komt te overlijden in de kerkers door zijn ziekte, of aan de galg
wanneer het proces geweest is? Niet dat hij een proces verdient,” snoof de wachter. “Jullie
wapens, nu!”
Lily en Barnabas hadden geen andere keus dan hun wapens te overhandigen aangezien
de vijf wachters allemaal hun eigen zwaard getrokken hadden en er nog meer wachters
kwamen aanlopen. Ontsnappen was onmogelijk.

176
 Een van de wachters doorzocht Ludo en haalde overal dolken tevoorschijn. Ook Barnabas
werd doorzocht, maar aangezien die alleen één mes droeg en verder gebruikmaakte van zijn
magie vonden ze bij hem niet veel. Lily werd echter ook ontdaan van haar zwaarden en van
de twee dolken waarop Ludo had gestaan dat ze die ten allen tijden bij zich droeg.
Lily keek naar de magiër. Zijn gezicht stond grimmig en hij zei niets, maar volgde
stilzwijgend de blaffende opdrachten van de kale wachter op. Toen ze alle drie waren ontdaan
van hun wapens en jassen werden ze door de poort geleid door drie wachters.
“Meekomen, en geen geintjes uithalen,” sommeerde een van de wachters, een oudere
man met een kalend grijs hoofd en een spits gezicht. “Als jullie proberen te ontsnappen zullen
jullie daar spijt van krijgen.”
Gedwee volgden Lily en Barnabas de drie mannen. Twee van hen moesten Ludo
ondersteunen, die wankelend en langzaam vooruitkwam. Ondanks de kou was zijn
donkerrode blouse doordrenkt van het zweet. Zijn lange zwarte haar plakte aan zijn
voorhoofd.
Na een lange oprit met aan beide kanten beelden van waterspuwers kwamen ze bij een
gigantische eikenhouten kasteeldeur. De kalende wachter duwde deze open en ze liepen een
prachtige hal in, die verlicht werd door talloze kaarsen die in kandelaars aan de muren hingen.
De wachter duwde een houten zijdeur open en daalde een stenen trap af naar beneden.
De trap werd verlicht door enkele simpele fakkels aan de muren en was een stuk donkerder
dan de hal waar ze zojuist binnengekomen waren.
Lily voelde zich verdoofd terwijl ze achter de wachter aan liep. Het zou zo toch niet
eindigen? Alle moeite die ze gedaan had, de afstand die ze had afgelegd, enkel om gevangen
genomen te worden in het kasteel van de koning en, als ze de kale wachter moest geloven,
opgehangen te worden?
De trap kwam uit in een smalle donkere gang. Lily zag een grijze rat over de stenen vloer
schieten, opgeschrikt door de plotselinge bezoekers. Twee wachters zaten aan het einde van
de gang aan een houten tafeltje te kaarten. Achter hen waren verschillende kerkers te zien.
“Heren, we hebben bezoek!” zei de oudere wachter. Hij grijnsde zelfingenomen, alsof hij
Ludo zelf had gearresteerd na een lang en gevaarlijk gevecht. “Niemand minder dan Ludovic
Bane komt ons vereren met zijn aanwezigheid.” Hij gaf Ludo een por in zijn rug, die struikelde
en naar voren wankelde.
“Is dit Bane?” zei een van de mannen aan het tafeltje. Hij was niet meer dan een jaar of
twintig, dacht Lily. “Hij ziet er niet echt indrukwekkend uit, hè?”
Dit was ontegenzeggelijk waar. Ludo, die normaal gesproken een soort natuurlijk gezag
uitstraalde met zijn brede bouw en lengte, stond nu ineen gezonken en zwetend met zijn ogen
half dicht en leek elk moment in elkaar te kunnen storten.
“Schijn bedriegt,” zei de oudere wachter, die naar Ludo keek alsof hij hem het liefste ter
plekke om zou brengen. “Maar hij schijnt ziek te zijn. Is er nog een kerker vrij?”
“Ja, links achterin,” zei de andere wachter aan het tafeltje, een mollige man van middelbare
leeftijd. Ten overvloede wees hij in de juiste richting.
Plotseling haalde Ludo uit naar rechts en plantte zijn elleboog midden in het gezicht van de
wachter die naast hem stond. Deze zag zijn snelle beweging niet aankomen en ging in één klap
neer. Bloed stroomde uit zijn neus over zijn lippen en kin. Ludo draaide zich naar de oudere

177
wachter en hief zijn vuist op, maar de jonge wachter was opgesprongen en hield zijn zwaard
tegen de keel van de rover.
“Ach, het viel te proberen,” grimaste die.
“Je bent uitgeprobeerd, meneer Bane,” zei de oudere wachter kil. “In de kerkers met
jullie. Over een paar weken komen we jullie wel halen voor het verhoor. Als je dan nog
leeft, Bane.” Hij lachte spottend.
Ze liepen naar achteren. Aan beide kanten van hen waren kerkers met ijzeren tralies.
Lily zag dat de meeste bezet waren door gevangenen. In sommige kerkers zat maar één
gevangene, maar de meesten bevatten meerdere gevangenen. Het stonk naar zweet,
uitwerpselen en urine. Naar angst en ellende.
Even was Lily bang dat ze opgesplitst zou worden van Ludo en Barnabas, maar de
kalende wachter leidde hen naar een kerker links achterin en deed de tralies met een klap
op slot. Zonder nog een woord te zeggen verdween hij, gevolgd door de andere twee
wachters. De jonge wachter ging weer zitten en de twee hervatten hun kaartspel alsof er
niets was voorgevallen.
De kerker was klein en vierkant. De muren en vloer waren van donker steen waarop
vlekken te zien waren waarvan Lily niet wilde weten wat ze waren. Een klein raampje hoog
boven hen zorgde voor wat licht, ware het niet dat het buiten inmiddels bijna donker was.
Er hing één fakkel net buiten de kerker, die ook voor een beetje licht zorgde, maar verder
was het donker en koud. In de hoek stond een ijzeren emmer, waarschijnlijk bestemd voor
het doen van je behoefte, hoewel te ruiken was dat niet iedere gevangene gebruikmaakte
van de emmer.
Barnabas hielp Ludo naar een soort houten bank die aan roestige ijzeren kettingen aan
de muur hing en blijkbaar dienst deed als bed. De rover kreunde toen hij ging liggen. Hij
was zo lang dat hij met zijn voeten over de onderkant bungelde.
“Wat nu?’ vroeg Lily aan de magiër, maar het was Ludo die antwoord gaf.
“We bedenken wel wat,” mompelde hij. “Ik doe alleen heel even mijn ogen dicht.” Twee
seconden later leek hij diep in slaap te zijn.
“Hij overleeft dit niet,” zei Lily zacht tegen Barnabas.
“Nee, en wij ook niet,” zei die ernstig. “Ik wist niet dat Ludo’s roem zo ver reikte als
Callagh. Ik had gedacht dat hij vooral in het oosten van het land gezocht werd. We hadden
hem nooit mee moeten nemen.”
“Daar is het nu te laat voor. Kun je ons hier niet magisch uit krijgen?” vroeg Lily. De
ijzeren tralies zagen er zeer stevig uit, maar waren misschien geen obstakel voor de magiër.
“Nee,” antwoordde hij. “Koning Rynn heeft altijd een goede dosis respect en ontzag voor
magiërs gehad. Hij maakt gebruik van de goede magiërs, maar zorgt er ook voor dat de
slechte magiërs niet kunnen ontsnappen wanneer ze worden opgepakt.” Hij legde zijn hand
op de tralies. “Dwergenijzer. Daar kan geen magie doorheen. Alle kerkers zijn ermee
verwerkt. Het is niet mogelijk om hier gebruik te maken van magie.” Ter demonstratie
maakte hij een simpel handgebaar, wat Lily hem vaker had zien doen wanneer hij een
vuurtje maakte. Er gebeurde niets.
“Er moet toch iets zijn wat we kunnen doen,” zei Lily. “Als we niet snel uit deze kou
komen gaat Ludo zeker weten dood.” Ze rilde en sloeg haar armen om zich heen. Het was

178
in de kerkers niet veel warmer dan buiten en na ontdoen te zijn van haar lange stoffen jas
droeg ze alleen maar een blouse.
“Zodra een van de wachters komt moeten we proberen hem te overtuigen een van de
magiërs van de Raad te halen.” Barnabas ijsbeerde heen en weer door de kleine ruimte, in een
poging om warm te worden “Als het iemand is die ik ken laten ze ons misschien ons verhaal
doen.”
Lily knikte en knielde neer bij Ludo. Ze voelde aan zijn voorhoofd, die nog steeds warm en
klam was.
“Ik leef nog,” bromde de rover, en pakte haar hand. “Ik ben niet zomaar om te brengen.”
Hij opende zijn bleke ogen en keek haar aan.
“Het scheelt niet veel,” antwoordde Lily. Zijn grote hand was ontzettend warm, een groot
contrast met haar eigen koude hand. “Het virus…” Ze beet op haar lip.
“– doet me waarschijnlijk de das om,” maakte Ludo de zin voor haar af. Zijn lichtblauwe
ogen stonden glazig. “Ik weet het.”
“Er is een kans dat je het overleeft,” wierp Lily tegen. “Ik heb er wat over gelezen toen we
nog in Berrydale waren. Maar de huidige omstandigheden helpen niet. Je hebt een bad en een
warm bed nodig.”
“Maak je geen zorgen, ik was niet van plan om in een kerker te sterven,” verzekerde Ludo
haar, en kneep in haar hand. Vervolgens liet hij haar hand los en probeerde iets onder zijn rug
te pakken, wat lastig was omdat hij daar op lag. Hij kwam iets omhoog, vond blijkbaar wat hij
zocht en ging weer liggen. Hij drukte een kleine dolk in Lily’s handen. “Hier, dit kan misschien
op een later tijdstip van pas komen.”
Lily bekeek de dolk. Hij zag er simpel uit, met een ijzeren heft en recht maar scherp lemmet.
“Slordig van ze dat ze deze over het hoofd zagen.”
“Als je maar genoeg wapens verstopt, is er altijd eentje die ze missen.” De rover grijnsde,
en heel even zag hij er niet zo ziek en moe uit. “Helaas zal ik er weinig aan hebben momenteel.
Je zag wat er net gebeurde toen ik iets probeerde. Daarom kan jij hem het beste bewaren.
Aarzel niet om hem te gebruiken als het echt niet anders kan.”
Lily stak de dolk in de achterband van haar leren broek. “Ludo, ik…” Ze beet op haar lip. “Ik
kan je niet verliezen.”
“Kop op, je bent er bijna. Dat laatste stukje kun je ook wel zonder mij doen,” zei de rover
op luchtige toon.
“Dat is het niet en dat weet jij ook wel,” zei Lily.
“Nou, er is in elk geval iemand die om me zal rouwen. Wie had dat gedacht?”
Lily probeerde verwoed de tranen tegen te houden die ze voelde opwellen in haar ogen.
Eentje ontsnapte en ze voelde hem over haar wang naar beneden lopen. Ludo stak zijn hand
uit en veegde de traan weg met zijn duim.
“Ik ben er nog, je hoeft niet nu al te beginnen,” zei hij zacht.
Lily probeerde te glimlachen en slaagde daar niet in.

Alastair nam een slok water uit de leren heupfles die hij bij zich droeg en zuchtte. Van binnen
was hij ziedend van woede, maar dat was niet aan hem te zien. Hij was er goed in om zijn
emoties niet te tonen.

179
 Flavius was minder goed in het verbergen van zijn slechte humeur. Zijn kille grijze ogen
flitsten woedend heen en weer en zijn dunne lippen stonden op elkaar geklemd. Woordeloos
reikte Alastair hem de heupfles aan en even woordeloos nam Flavius een slok.
“Bijna,” mompelde hij, en gaf de heupfles terug aan Alastair. “We hadden haar bijna.”
“Het is nog niet voorbij,” zei Alastair. “We zetten gewoon de achtervolging weer in.” Hij
zei het alsof het geen enkel probleem was, hoewel hij ook graag naar huis wilde.
“Maar hoe weten we nu waar ze naartoe is?’ vroeg Vares. Hij streek een hand door zijn
lange blonde haar. “Ik heb er eigenlijk schoon genoeg van om door de wildernis te stampen,
op zoek naar dat wicht.”
“En toch is dat wat we zullen doen,” zei Flavius kortaf. “Als we haar te pakken krijgen,
zal dat alle moeite meer dan waard zijn. Als we erachter komen waar de Urn is kunnen we
deze wereld maken zoals hij moet zijn.”
Bael vouwde de kaart op waar hij naar had zitten turen en stopte deze weer in zijn lange
fluwelen jas. Hij schudde zijn hoofd.
“Ze heeft magie gebruikt om zich voor mijn magie te verschuilen. Zij, of die magiër van
haar. Barnabas Vae Nymanthos.” Hij zong de naam. “Als ik die te pakken krijg…”
“Wat nu?” vroeg Vares. Hij keek om zich heen, alsof hij hoopte dat hij een bordje zou
zien waarop stond welke kant ze op moesten.
Alastair dacht na. Ze wisten zeker dat Lily niet meer in Berrydale was. Ze hadden alle
woningen doorzocht met behulp van de demon, die met zijn snelheid en magie binnen een
kwartier het hele dorp uitgekamd had. In de kerk hadden ze de priester aangetroffen, die
Bael als tussendoortje had willen nuttigen. Alastair had hem er nog net van weten te
weerhouden, aangezien ze nu echt geen tijd hadden voor de bloederige moordpartijen van
Bael. De demon nam graag de tijd om met zijn prooi te spelen.
Alastair nam een besluit.
“Aan de verse sporen te zien zijn ze te paard die kant op gevlucht.” Hij wees opzij. “Daar
is in het begin niet veel beschaving, voornamelijk bossen en rivieren, maar na een dag rijden
kom je in Callagh. De kans is groot dat ze daar naartoe zijn gegaan. Misschien is het portaal
daar. Als die Barnabas de middelen had gehad om haar naar haar wereld te sturen, was ze
al weg geweest.”
“Het kan ook zijn dat ze die sporen gemaakt hebben om ons op het verkeerde pad te
brengen,” zei Flavius.
Alastair moest toegeven dat dat inderdaad een mogelijkheid was. Het was wat hij zelf
gedaan zou hebben als hij achtervolgd werd. Maar hij wist niet zeker of Lily zo gehaaid was.
Haar gezelschap wellicht wel.
Flavius keek hem aan en Alastair gebaarde naar hem dat hij even mee moest lopen. Hij
wilde hen buiten gehoorsafstand van de demon krijgen – al wist hij niet zeker wat de
gehoorsafstand van het wezen precies was.
“Nu Bael haar niet meer magisch op kan sporen is hij niet echt meer van nut voor ons,”
zei Alastair, zijn normaal al zachte stem dempend tot een fluistering.
Flavius keek hem scherp aan. “Hij kan voor ons vechten.” Typisch Flavius, dacht Alastair.
De man maakte zijn eigen handen niet vuil als dat niet nodig was.
“Maar hij is meer een risico dan een aanvulling,” zei Alastair. “We kunnen hem niet
vooruit sturen omdat we niet zeker weten dat hij het meisje niet gewoon vermoord, uit

180
pure verveling. En we vallen meer op als we hem bij ons hebben – iets wat we toch zeker
willen vermijden.”
De oudere man wreef over zijn slapen, alsof het hele gedoe hem hoofdpijn bezorgde. “Daar
heb je gelijk in.” Hij zei het aarzelend, en Alastair moest moeite doen om een glimlach te
onderdrukken. Flavius was het niet gewend om iemand gelijk te geven. “Maar wanneer we
haar vinden kunnen we mogelijk zijn hulp wel gebruiken om haar te overmeesteren.”
“Kom op, wat kan één vrouw nu doen tegen ons vieren?” Alastair was niet van plan het op
te geven, al wist hij wel waar Flavius naartoe wilde. Maar wat hem betrof konden ze de demon
niet gauw genoeg achter zich laten.
“Zij zeer weinig. Maar ze heeft ook nog een magiër bij zich. En die Bane… ik denk dat we
moeten oppassen voor die twee.”
“En dan nog zijn wij met meer.”
“Wellicht heb je gelijk,” zei Flavius tot zijn opluchting. “Bael begint een last te worden.”
“Hopelijk proberen jullie niet van me af te komen,” klonk een zangerige stem ergens boven
hen.
De twee mannen keken omhoog. De demon zat op een tak hoog in de boom die naast hen
stond, totaal op zijn gemak met zijn benen over elkaar geslagen, alsof hij ergens thee aan het
drinken was. Hij grijnsde, liet zich vallen en kwam met een zwierige draai voor hen op de grond
terecht.
Alastair keek naar Flavius, die geschrokken leek te zijn van de plotselinge aanwezigheid van
de demon. Hij besloot dat hij beter het woord kon doen.
“Ehm, Bael,” begon hij voorzichtig. “Het is misschien beter dat we zonder jou verdergaan.
We hebben je magie nu niet meer nodig, dus we zullen je niet verder ophouden.”
“Oh, nee, nee, nee.” Bael schudde met zijn vinger. Zijn vreemde geel met groene ogen
schitterden ondeugend. “Ik trek graag nog een tijdje met jullie op.”
“Je kunt het bemachtigen van de Urn aan ons over laten,” zei Alastair, proberend om zich
niet door Bael, die verontrustend dichtbij gekomen was, te laten intimideren.
“Oh, is dat zo? Want tot nu toe gaat het zoooo goed?” Bael grinnikte en toonde daarbij zijn
puntige tanden. “Mogelijk slagen jullie zonder mij, mogelijk niet. Maar ik blijf jullie vergezellen.
Al is het maar om die magiër in mijn handen te krijgen.”
“Hm. Goed dan,” zei Flavius, voordat Alastair nog verder kon protesteren. “Maar dan stel
ik voor dat we opsplitsen. Natuurlijk weten we het nu niet meer zeker, maar de kans is het
grootst dat ze naar Callagh of Tymm zijn gegaan.”
Alastair knikte ineenstemmend. Callagh was de hoofdstad – mogelijk bevond het portaal
zich daar, of zocht Lily daar naar hulp. Tymm was een stad die op de grens lag naar Baldur, en
een logische stop in het geval dat ze het land wilde verlaten.
“Prima, dan zal ik met Vares naar Callagh gaan,” zei hij, voordat Flavius hem opnieuw met
Bael op kon zadelen.
De demon sloeg zijn arm kameraadschappelijk om de schouders van Flavius heen. “En dan
gaan wij gezellig naar Tymm.”
Flavius keek alsof hij liever ging walsen met een Daktor.

181
De Broederschap was niet de enige die naar Lily op zoek was. Ook de politie in Sheffield had
het nog niet opgegeven. Commissaris Donald Hawkins stond echter wel op het punt om dit te
doen.
Hij wierp een blik op de klok die aan de wand van zijn kantoor hing en zuchtte. Het was
al twee uur later dan het einde van zijn werkdag en dit was niet de eerste keer deze week
dat hij overwerkte. Hij streek een hand door zijn dunnende blonde haar en keek opnieuw
naar de documenten die voor hem lagen, alsof hij half hoopte dat de oplossing daar opeens
op te zien zou zijn.
Hij begreep er echter niets van. Eerst verdween het meisje, die Lily Adams. Op zich geen
buitengewone zaak, hij had in zijn lange loopbaan al vaker zaken over vermiste personen
gehad. Maar dit was een van de weinige zaken in zijn lange carrière waarvan hij begon te
vrezen dat deze onopgelost zou blijven.
Hij had de agenten Alvarez en Bocking erop uit gestuurd en had eigenlijk wel verwacht
dat ze haar zouden vinden. Bock was een van zijn beste agenten geweest. De twee agenten
waren echter ook spoorloos verdwenen.
Don Hawkins nam een slok van zijn inmiddels lauwe koffie en staarde uit het raam. Het
was nu ruim een maand geleden dat de ouders van Lily Adams aangifte gedaan hadden.
Zowel Adams als zijn twee agenten waren niet teruggevonden, er was zelfs nergens ook
maar een spoor of een hint van de verdwijningen te zien. Ze hadden de flat van Adams
doorzocht en daar was niets te vinden. Ze hadden alle familie, vrienden en kennissen van
Adams ondervraagd en niemand leek iets te weten.
Ze hadden zelfs het huis van de ouders doorzocht, onder woedend toeziend oog van de
moeder, en ook daar was geen spoor teruggevonden.
Hij zuchtte nogmaals, stond op en borg het dossier op in de la die speciaal bestemd was
voor onopgeloste zaken.

Een paar uur nadat Lily, Barnabas en Ludo waren opgesloten hoorden ze voetstappen. De
jonge wachter die aan het tafeltje had gezeten kwam naar hun kerker toegelopen. Hij had een
houten dienblad in zijn handen, waar drie hompen droog brood op lagen en drie kelken met
water op stonden. Het brood was nog net niet beschimmeld en de kelken waren roestig.
“Eten,” zei hij niet onvriendelijk, en zonk op zijn knieën om een klein luik aan de
onderkant van de tralies open te maken, blijkbaar bestemd voor het doorgeven van eten
aan de gevangenen zodat de wachter de kerker niet in hoefde.
Barnabas liep naar de tralies. “Welke magiërs zijn er momenteel in dienst bij de koning?”
De wachter schoof het dienblad door het luik, deed dit met een klap dicht en kwam weer
overeind. “Wat gaat jou dat aan?” vroeg hij, zijn vriendelijkheid inruilend voor achterdocht.
“Ik wil graag één van hen spreken,” antwoordde Barnabas. “Ik ben Barnabas Vae
Nymanthos.”
“Het interesseert me niet wie je bent,” zei de wachter. Zijn bruine ogen namen de
magiër op, die er niet bepaald magisch uitzag in zijn zwarte broek en bruine fluwelen
tuniek, beiden bedekt met vuil en hier en daar een gat. “De nobele magiërs van het hof
laten zich echt niet in met jouw soort.”

182
 “Waarom haal je er niet een en laat je hem dat zelf bepalen?” vroeg Barnabas op redelijke
toon. “En als deze bepaalt dat ik zijn tijd niet waardig ben kan hij weer weggaan. Wat is het
ergste wat er kan gebeuren? Dat hij wat tijd verspild heeft?”
Dit leek de jonge wachter aan het denken te zetten.
“Is Matheus er nog? Of Adrius?”
Het noemen van de namen hielp. “Adrius is er nog, ja. Hoe ken je hem?” De kleine bruine
ogen van de wachter namen Barnabas nieuwsgierig op.
“Ik heb ooit zelf aan het hof gediend,” antwoordde Barnabas. “En ik heb belangrijke
informatie voor de magiërs aan het hof. Als ze er later achter komen dat jij dit wist en toch
weigerde om een van de magiërs te halen, neemt koning Rynn je dit vast niet in dank af.”
De wachter zuchtte toegevend. “Goed dan. Ik ben zo terug.”
Hij draaide zich om en liep weg. Lily pakte een van de kelken met water en nam een slok.
Het water was lauw en smaakte stoffig, maar ze had dorst en dronk de helft van de kelk in een
paar slokken leeg. Ze pakte een tweede en liep naar Ludo, die moeizaam overeind kwam en
met zijn brede rug tegen de muur ging zitten. Hij pakte de kelk aan en dronk.
Even later hoorden ze opnieuw voetstappen. De wachter verscheen, vergezeld door een
gezette man van middelbare leeftijd met kort bruin haar en een volle baard. De man droeg
een lichtblauw gewaad dat langs de mouwen, nek en onderkant afgezet was met zilverkleurig
borduursel. In tegenstelling tot Barnabas zag hij er uit als een magiër.
“Barnabas,” zei hij verbaasd. “Wat doe jij hier?”
“Hallo, Adrius,” zei Barnabas. “Ik was liever ergens anders geweest, geloof me. Maar wij
hebben je hulp nodig. En in ruil daarvoor hebben we belangrijke informatie voor jullie.”
“Wij?” De donkergroene ogen van Adrius gleden van Barnabas naar Lily en Ludo. “Bedoel
je dat je in het gezelschap verkeert van deze crimineel?”
“Niet vrijwillig,” antwoordde Barnabas somber. “Maar ja, daar komt het wel op neer.”
“Je bent nog verder afgegleden dan ik dacht,” zei Adrius op trieste toon.
Barnabas besloot hier niet op in te gaan maar zei in plaats daarvan: “We hebben informatie
over De Broederschap van het Heilige Licht. Als je ons hier uit laat zullen we je alles vertellen.”
Adrius was even stil. “Wie zegt dat we niet al op de hoogte zijn?” vroeg hij toen.
“Wat kan het voor kwaad om ons aan te horen?’ vroeg Barnabas. “Als je de informatie niets
waard vindt, kun je ons altijd weer opsluiten.”
“Goed. Jij en het meisje kunnen meekomen. Bane blijft hier.”
“Nee!” Lily liep naar hem toe. “Ludo is erg ziek. Hij heeft warmte nodig, en zijn medicijnen
om een infectie af te weren. Laat ons alle drie hier uit. Anders vertellen we je niets, en geloof
me, het is informatie die je wilt horen.” Ze moest zich dwingen om rustig te blijven en niet
tegen Adrius te schreeuwen.
Adrius nam haar inschattend op. “Goed dan. Maar je kan maar beter zorgen dat ik er geen
spijt van krijg, want anders hangen jullie alle drie.”
Lily keek naar Barnabas en zag de opluchting die ze zelf voelde weerspiegeld op zijn gezicht.
“Je zult er geen spijt van krijgen,” zei Lily met een zekerheid die ze niet helemaal voelde. Maar
het belangrijkste was dat ze Ludo uit de kerkers kregen. Daarna zou ze wel verder zien.
Zij en Barnabas hielpen de rover overeind en volgden Adrius door de donkere gang. Twee
wachters liepen achter hen aan, voor het geval ze zouden proberen om te ontsnappen. Toen
ze boven aan de trap stonden draaide Adrius zich naar de twee wachters.

183
 “Zorg ervoor dat hij een bad en schone kleding krijgt en daarna in een van de gastkamers
in bed gelegd wordt. Geef hem de medicijnen die ze bij zich hadden. Maar laat twee
wachters ten allen tijde voor de deur staan.”
De wachters knikten en Ludo werd door hen ondersteund terwijl ze een stenen trap
opliepen. Lily keek hem met gemengde gevoelens na. Aan de ene kant was ze opgelucht
dat Ludo uit de koude kerker was en verzorgd zou worden. Aan de andere kant verloor ze
hem liever niet uit het oog, bang dat hij ieder moment het leven kon laten – niet dat er iets
was dat ze zou kunnen doen om dat te voorkomen.
“Kom,” zei Adrius, en vervolgde zijn weg. Lily en Barnabas volgden hem, door een lange
gang die rijkelijk verlicht was met kaarsen, naar een dubbele deur van donker hout. Aan
weerszijden van de deur stond een wachter. Overal leken wachters te zijn, en Lily vroeg
zich af of de koning zo bang was dat er een aanslag op zijn leven gepleegd zou worden.
Zonder iets tegen hen te zeggen duwde Adrius de deuren open en leidde hen in een
ruime kamer, die er een beetje uitzag als een middeleeuwse vergaderzaal. Aan één kant
van de ruimte waren drie grote ovale ramen. Aangezien het buiten inmiddels donker was,
zorgden deze niet voor licht, maar ook hier brandden een aantal kaarsen in sierlijke ijzeren
houders aan de muren.
Adrius liep naar de grote openhaard en maakte een achteloos handgebaar. Direct
brandde er een laaiend vuur.
“Wacht hier,” zei hij, en verliet de ruimte.
Barnabas liep naar het haardvuur en warmde zijn handen. Hij maakte een gespannen
indruk, en Lily kon zich voorstellen dat hij er niet naar uitkeek om de koning te ontmoeten.
Ze wilde iets bemoedigends zeggen, maar had geen idee wat.
In plaats daarvan keek ze om zich heen. Twee grote boekenkasten, gevuld met in leer
gebonden boeken, stonden links van haar tegen de muur aan. Aan de rechterzijde hing een
groot wandkleed waarop een duel tussen twee ridders te zien was. Onder het wandkleed
stonden twee luxe donkerrode stoelen met een klein tafeltje tussen hen in.
Op de stenen vloer lag een groot donkerblauw tapijt, dat afgewerkt was met goudkleurig
borduursel. Een lange houten tafel stond in het midden van de ruimte, met aan weerszijden
zes houten stoelen met rode kussens, en een iets grotere en luxere stoel aan het
hoofdeinde. Lily vroeg zich net af of ze zou gaan zitten toen de grote deuren opnieuw
opengingen.
Adrius kwam binnen, vergezeld door een knappe vrouw met haar dat zo lichtblond was
dat het bijna wit was, een jonge man met krullend bruin haar tot op zijn schouders en
dezelfde kleur snor en sikje, een kleine oudere man en een man die niemand anders kon
zijn dan koning Rynn – en niet alleen vanwege het feit dat hij een kroon droeg.
De koning was bijna net zo lang als Ludo en hoewel hij minder breed was, leek hij net zo
gespierd te zijn. Hij droeg een brede, zilveren kroon en een donkerrode mantel, maar was
verder eenvoudig gekleed in een zwarte broek en tuniek, dat afgezien van wat zilverkleurig
stiksel geen versiering had. Hij straalde zelfvertrouwen en gezag uit en Lily voelde zich
kleiner worden zodra zijn bruine ogen op haar rustten.
Rynn Stormhoofd wierp haar echter maar een korte blik toe, voordat zijn aandacht
verplaatst werd naar Barnabas, die er nu uit zag alsof hij toch liever terug wilde naar de
kerkers.

184
 “Toen Adrius zei dat jij in mijn kerkers verbleef, dacht ik dat hij er naast moest zitten en het
iemand was die gewoon op je leek,” zei Rynn. Hij had een diepe stem, die rustgevend zou zijn
geweest als Lily zich niet zo nerveus voelde. “Hallo, Barnabas.”
“Uwe Koninklijke Hoogheid,” zei Barnabas, met een stuk minder zelfvertrouwen dan Rynn.
Hij voegde er een haastige buiging aan toe en Lily kreeg bijna medelijden met hem. Ze begreep
nu pas echt wat zij en Ludo van hem gevraagd hadden door te eisen dat hij hen vergezelde
naar het kasteel van de koning.
“Tien jaar geleden heb ik je gezegd dat je zou hangen als je ooit nog één voet in Callagh zou
zetten,” zei Rynn. Hij klonk niet boos maar eerder nieuwsgierig naar de motieven van Barnabas
om terug te keren. “Ben je levensmoe?”
“Nou, nee…” zei Barnabas aarzelend. Toen leek hij zich wat te herpakken. “Ik was niet
teruggekomen als dat niet uiterst noodzakelijk was, Hoogheid. Dit is Lily Adams.” Hij gebaarde
naar Lily, een nutteloze actie aangezien zij de enige kon zijn die hij bedoelde, aangezien de
koning de rest van het gezelschap natuurlijk kende. “We hebben belangrijke informatie voor
u, over De Broederschap van het Heilige Licht.”
Rynns donkere ogen gleden opnieuw naar Lily, en ze maakte snel een kleine buiging. Het
was een klungelige kopie van wat ze Barnabas had zien doen; ze had geen idee hoe ze zich
hier moest gedragen. “Uw Koninklijke Hoogheid,” mompelde ze, en ze zag vanuit haar
ooghoek dat de man met het krullende haar moeite deed om een glimlach te onderdrukken.
Rynn knikte kort. “Laten we maar plaats nemen.”
“Je kent Lisandre nog wel, Barnabas,” zei Adrius, met een gebaar naar de knappe vrouw,
die niet glimlachte maar sereen naar hem keek. “En dit is Elfric,” hij legde zijn hand op de
schouder van de man met het krullende haar, “de derde magiër in de Raad. Jouw vervanger.”
Dat laatste kwam er uit met een licht beschuldigende ondertoon, maar Elfric zelf glimlachte.
“En Ivar ken je ook nog wel – de persoonlijke raadgever van de koning.”
“Barnabas,” zei de kleine man met een knik naar de magiër. Geen van hen keurde Lily een
blik waardig, en hier was ze niet rouwig om. Afgezien van het feit dat de Raad van de koning
nogal intimiderend overkwam was iedereen ook nog eens prachtig gekleed, waardoor Lily zich
met haar simpele kleding, vies geworden van de reis, een beetje voelde als een zwerver.
Rynn nam plaats aan het hoofd van de tafel en de vier raadgevers volgden. Barnabas pakte
de stoel naast Adrius en Lily ging zitten op de enige stoel die over was, naast Elfric. Ze zag hoe
de lichtgrijze ogen van Lisandre haar nieuwsgierig opnamen.
Onmiddellijk kwam er een dienstmeisje aangelopen. Ze had een zilveren dienblad in haar
handen, met daarop zeven zilveren kelken met wijn. Als eerste zette ze er een voor de neus
van de koning, en ging vervolgens de rest van de tafel af. Daarna verdween ze net zo stil als ze
gekomen was.
De koning hief zijn kelk. “Proost. En vertel ons nu maar eens waarom je gekomen bent.”
Barnabas was even stil, alsof hij niet goed wist waar hij moest beginnen nu hij eindelijk zijn
verhaal mocht doen. “De Broederschap weet van de Urn af,” zei hij toen, maar meteen met
de deur in huis vallend.
“Hoe weet je dat?” vroeg Adrius scherp. “Heb je bewijs?”
“Nou, nee… het is eigenlijk nogal een lang verhaal,” begon Barnabas zwak. Hij nam een slok
uit zijn kelk.
“Begin maar bij het begin dan,” zei Rynn rustig.

185
 “Het begint bij mij,” zei Lily. Het was eruit voordat ze er erg in had, en ze voelde zich
rood worden toen vijf paar ogen opeens op haar rustten. Rynn knikte haar bemoedigend
toe en ze vervolgde: “Ik kom uit een andere wereld dan die van jullie. Uit de wereld waar
jullie de Urn verstopt hebben. In mijn wereld bestaat magie niet, voor zover ik weet in elk
geval, en ik wist er niets vanaf, tot ik per ongeluk door een portaal naar deze wereld kwam.”
“Dan ben je dus een potentiele magiër,” zei Adrius. Zijn donkergroene ogen namen haar
nieuwsgierig op, alsof ze nu opeens een stuk interessanter werd.
“Ja, blijkbaar,” zei Lily. “Maar toen ik hier net was wist ik dat dus niet. Ik wist niet waar
ik was en hoe ik terug naar huis kon komen. De eerste persoon die ik tegen kwam, was
Alastair Nox.”
“Dat is pech hebben,” mompelde Elfric naast haar.
“Dat bleek achteraf ook,” zei Lily droog. Ze nam een slok van haar wijn. “Maar op dat
moment wist ik niet wie hij was, en waar hij toe in staat was. Hij nam me mee naar zijn huis
en beloofde me te helpen om terug te keren naar mijn wereld. Hij vertelde me wat over
portalen en magie, en zei dat hij een magiër kende die wellicht kon helpen.”
“Ja hoor, natuurlijk,” zei Adrius op sarcastische toon.
“Enkele dagen nadat ik aangekomen was kwam ik per toeval in zijn kelder terecht. Er
lagen allerlei martelwerktuigen en plassen met opgedroogd bloed.” Lily voelde een koude
rilling over haar rug kruipen bij de herinnering. “Ik probeerde te vluchten maar hij hield me
tegen en bond me vast. Hij stelde me vragen over de Urn van Ramasos en of ik wist waar
deze was. Ik zei tegen hem dat ik niets wist van de Urn, maar hij geloofde me niet.”
“En is dat zo?” vroeg Rynn. “Wist je echt niets van de Urn?” Zijn bruine ogen boorden
zich in haar groenblauwe, en Lily dacht niet dat er iemand was die tegen deze man zou
durven liegen.
“Nee, niets,” antwoordde ze. “Ik hoorde er pas voor het eerst van toen Alastair ernaar
vroeg. Barney heeft me later de rest verteld.”
“Je had een geheimhoudingsplicht,” zei Ivar koel tegen Barnabas. Het was voor het eerst
dat de raadgever sprak.
“Het was toch al te laat,” zei Lily snel. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan omdat
ze Barney’s verraad van zijn geheimhoudingsplicht eruit geflapt had. “Ik wist de helft al, en
heb aangedrongen dat hij me de rest vertelde.”
“Ja, tegen zo’n klein meisje durfde hij vast niet op,” zei Ivar spottend. “Je
geheimhoudingsplicht eindigt niet wanneer je uit dienst treedt, Barney, deze eindigt
wanneer je dood bent.”
“Genoeg, Ivar,” zei Rynn rustig. “Dit zijn niet bepaald normale omstandigheden geweest.
Ga verder, Lily.”
“Alastair was er ook van overtuigd dat ik een magiër ben, en geloofde me niet toen ik
zei dat ik er geen ben,” zei Lily. “Hoewel ik nu weet dat hij deels gelijk had, aangezien ik niet
door het portaal had kunnen komen als ik geen magie in me had. Een ander lid van zijn
sekte kwam langs, Flavius heette hij geloof ik –” bij het horen van deze naam verstrakte het
gezicht van Lisandre, die schuin tegenover haar zat, “– en ze spraken samen over de Urn.
Ze schijnen te weten dat jullie deze in mijn wereld verstopt hebben en willen hem te pakken
krijgen.”
“Dit is slecht nieuws,” zei Adrius met een frons. “Als zij de Urn te pakken krijgen…”

186
 Het gezelschap mompelde ineen stemmend, maar Rynn gebaarde wederom dat Lily verder
moest gaan.
“Alastair bond me vast in zijn kelder, maar toen hij weg was kwam Ludo langs –”
“Wie is Ludo?’ vroeg Lisandre. Ze had een plezierige, melodieuze stem. Ze had tot nu toe
niets gezegd, maar haar lichtgrijze, amandelvormige ogen waren geen moment van Lily’s
gezicht geweken sinds Lily haar verhaal was begonnen.
“Eh – Ludovic Bane, bedoel ik,” legde Lily uit.
“Heeft de Broederschap zich ingelaten met Bane?” zei Adrius ongelovig. Hij streek door zijn
korte bruine haar. “Dit is nog erger dan we dachten.”
“Nou, nee,” zei Lily snel. “Ludo heeft net zo’n hekel aan De Broederschap als jullie. Hij…”
Ze wilde liever niet zeggen dat Ludo het huis van Alastair aan het leegroven was omdat ze het
niet erger voor de rover wilde maken dan de huidige situatie al was. Ze besloot om dicht bij
de waarheid te blijven. “Zijn beste vriend was net vermoord door De Broederschap, in
dezelfde kelder als waar ik was. Ludo wilde hem redden maar was te laat.”
“Hmpf,” zei Adrius, blijkbaar niet geheel overtuigd van Ludo’s onschuld in deze situatie.
“Ludo redde me uit de kelder en nam me mee naar Dour.” Het leek Lily niet verstandig om
te vertellen dat ze eerst naar Mistwater gegaan waren. Ze was bang dat de Raad graag zou
willen weten waar de rover woonde. “Daar hebben we Barney opgezocht, hij was de enige
magiër die Ludo kende –”
“Nou, ik ken hem niet echt,” zei Barnabas snel, alsof hij bang was dat zijn associatie met
Ludo voor hem zou resulteren in de galg.
“We hebben Barney gevraagd of hij een portaal weet te vinden dat me terug naar huis kan
brengen,” vervolgde Lily. “En hij heeft ons hierheen gebracht, om aan jullie te vragen of jullie
weten waar het portaal zich momenteel bevindt.”
“Dat weten wij,” zei Ivar. Zijn ogen, net zo bruin als die van de koning maar een stuk minder
warm, namen Lily berekenend op. “Maar waarom zouden we dat aan jou vertellen?”
“Jullie zouden het ons kunnen vertellen in ruil voor de informatie die we jullie zojuist
gegeven hebben,” zei Lily. Haar toon evenaarde die van Ivar, en hoewel ze het liefst onder de
tafel wilde kruipen dwong ze zichzelf om zeker over te komen, aangezien ze daar waarschijnlijk
de beste resultaten mee zou halen. “Aan jullie reacties te merken, wisten jullie niet dat De
Broederschap op de hoogte was van de Urn. Daarnaast worden we achtervolgt door De
Broederschap. Ze zijn blijkbaar vastbesloten om de Urn te pakken te krijgen en denken nog
steeds dat ik weet waar deze is. Als we niets doen, komen ze er wellicht zonder ons ook wel
achter.”
Even was het stil aan de lange tafel. Toen was het Rynn die sprak. “De informatie die je ons
gegeven hebt is waardevol. En deze is de prijs die je noemt zeker waard. We zullen jullie
vertellen waar het portaal zich bevindt. Sterker nog; ik wil dat twee van mijn magiërs mee
gaan wanneer jullie naar het portaal reizen. Als jij door het portaal gaat zullen zij meegaan
naar jouw wereld. De Urn moet verplaatst worden nu bekend is in welke wereld deze zich
bevindt.”
Niet voor het eerst vroeg Lily zich af hoeveel werelden er naast elkaar bestonden.
Tientallen? Honderden?

187
 “Daarnaast is het een mooie kans om een paar leden van De Broederschap te pakken,”
voegde Ivar toe. “We moeten die sekte uitroeien nu het er nog niet zoveel zijn. Het gerucht
gaat dat steeds meer mensen zich toevoegen en magiërs uitroeien.”
“Houdt dit in dat we niet terug de kerkers in hoeven?” vroeg Barnabas hoopvol.
Rynn keek hem aan en het leek alsof hij zich in moest houden om niet te glimlachen.
“Dat klopt. Ik zal nooit vergeten wat je gedaan hebt, Barnabas. Maar het is lang geleden en
op dit moment spelen belangrijkere zaken een rol. Jullie zijn te gast in het kasteel tot we
vertrekken.”
Barnabas en Lily keken elkaar aan en Lily zag haar opluchting opnieuw weerspiegeld
worden in de grijze ogen van de magiër.
“Maar Ludovic Bane gaat terug de kerker in,” zei de koning toen.
“Nee!” riep Lily uit, en ze voelde hoe iedereen haar weer aankeek. Ze keek naar de
koning. Als ze iemand moest overtuigen was hij het. “Hij is onderweg gebeten door een
weerwolf. Hij is ziek, we weten niet of hij dit überhaupt overleefd maar als hij terug moet
in die koude kerker zal hij zeker sterven.”
“Een lot wat hij verdient,” zei Rynn rustig. “Hij heeft een hoop misdaden begaan.”
“Dat klopt, maar zonder hem waren we hier nooit aangekomen,” zei Lily. “Hij heeft me
gered uit de kelder van Alastair en hij heeft me meerdere malen beschermd op weg hier
naartoe. Zonder hem zouden jullie niets gehoord hebben van de plannen van De
Broederschap aangezien ik zonder hem nooit dit kasteel bereikt zou hebben. En hij komt
zeker van pas als we naar het portaal reizen… als hij de vloek overleefd, tenminste.”
Rynn keek haar nadenkend aan. “Hmm… Van wat ik van mijn wachters gehoord heb zal
hij in zijn huidige conditie niet kunnen ontsnappen…” Hij wreef over zijn bruine baard, die
hier en daar grijze haren vertoonde. “Goed dan. Hij zal een gast zijn en geen gevangene.
We zullen wachten tot hij geneest – of tot hij overlijdt. Van wat ik gehoord heb over
weerwolfvloeken zal het niet lang meer duren voor het de een of de andere kant opgaat.”
“Dankjewel,” zei Lily opgelucht, en koning Rynn glimlachte voor het eerst sinds ze hem
ontmoet had.
Toen stelde Barnabas de vraag die nog helemaal niet in haar opgekomen was, druk als
ze geweest was met Ludo’s huidige toestand en hun opsluiting. “Waar is het portaal
eigenlijk?”
“Bij een koopman op een van de Verloren Eilanden,” antwoordde Rynn.
“Oh,” zei Barnabas somber. “Geweldig.”

188
 Hoofdstuk 16

De Zoektocht naar Griffioenkruid

Lily liep achter het dienstmeisje aan dat haar naar haar kamer bracht. Ze probeerde op te
letten waar ze naartoe ging, maar zag eigenlijk weinig van haar omgeving. Ze was erg moe en
wilde niets liever dan haar hoofd op een kussen leggen en in slaap vallen.
Na het gesprek met koning Rynn en de Raad hadden bedienden hen een avondmaal
voorgeschoteld dat ongetwijfeld ontzettend lekker was geweest als ze ook maar iets had
geproefd van wat ze in haar mond stopte. Haar hoofd zat vol van alle gebeurtenissen en haar
zorgen om Ludo. Barnabas had haar verteld dat de Verloren Eilanden een groep eilanden was
in het westen, dat tussen de landen Ghaell en Baldur in lag en waar geen van beide landen
grip op had. Voornamelijk piraten hadden zich daar gevestigd, gebruik makend van het gebrek
aan regering op de eilandjes. Ze meende zich te herinneren dat Alastair haar ook iets
soortgelijks had verteld toen ze bij hem door de atlas had gebladerd en hij haar dingen had
verteld over de vreemde wereld waarin ze beland was. Dat leek ontzettend lang geleden,
hoewel het in werkelijkheid niet meer dan een maand terug kon zijn geweest.
In gedachten verzonken botste ze bijna op tegen de bediende, die voor haar halt gehouden
had.
“Dit is uw kamer, juffrouw,” zei de bediende, met een knik naar de deur waar hij voor stond.
Hij deed de deur open en stapte opzij. “Aarzel niet om het aan te geven als u iets nodig heeft.
Uw vriend verblijft in de kamer hiernaast. De magiër zal in een gastenverblijf bij de andere
magiërs verblijven.”
“Bedankt,” zei Lily, en na een kleine buiging draaide de bediende zich om en liep weg.
Barnabas was beneden achtergebleven, diep in gesprek met Adrius. Nadat de twee
mannen de eerste ongemakkelijkheid die resultaat was van elkaar zo lang niet gezien te
hebben overwonnen hadden, leken ze het goed met elkaar te kunnen vinden. Lily kon aan de
magiër merken dat hij het leven aan het hof gemist had. Nadat de dreiging voor Barnabas was
geweken en hij te gast mocht verblijven in het kasteel, had hij zich duidelijk meer op zijn gemak
gevoeld nu hij was omgeven door luxe dan tijdens hun reis door de bossen, waarbij af en toe
een nacht in een herberg het hoogtepunt van comfort was geweest. Lily had verwacht dat
voor haar hetzelfde zou gelden, maar de muren van het kasteel voelden beklemmend aan na
hun reis. Misschien waren het echter gewoon haar zorgen om Ludo die ervoor zorgden dat ze
continu gespannen was, dacht ze.
De kamer was luxe en ruim. Een tweepersoons hemelbed met donkerrode gordijnen stond
aan de linkerkant. Een vloerkleed in dezelfde kleur lag op de grond. Blijkbaar was er al iemand
geweest om de kamer gereed te maken, want een knapperend haardvuur brandde in de

189
stenen openhaard aan de rechterkant van de kamer en hier en daar waren kaarsen
aangestoken.
Op het bed lagen Lily’s tas, dolk, zwaarden en zwaardriem. Ze gespte haar zwaardriem
om en stak de zwaarden in de houders. Misschien was het Ludo’s invloed, maar ze voelde
zich simpelweg meer op haar gemak wanneer ze haar wapens droeg. In het begin had ze
zich belachelijk gevoeld wanneer ze ze droeg – alsof ze mee deed aan een verkleedpartijtje
– maar inmiddels beschouwde ze haar wapens als een natuurlijk onderdeel van haar
kleding en voelde ze zich zonder haar wapens bijna zo naakt als ze zich zou voelen wanneer
ze geen kleding zou dragen.
Toen verliet ze de kamer weer en klopte op de deur ernaast. Er klonk geen gehoor en ze
draaide aan de deurknop. De deur zat niet op slot. Ze duwde de deur zachtjes open.
Ludo lag in bed. Zo te zien sliep hij, dus ze wilde zich weer omdraaien en weg gaan toen
hij sprak.
“Lily?”
“Ja, ik ben het.” Ze sloot de deur en liep naar het bed waar hij in lag. Geen hemelbed,
maar wel een groot tweepersoonsbed met veel kussens en dekens. Ze ging op de rand van
het bed zitten. “Hoe voel je je?”
“Geweldig,” bromde Ludo hees.
“Leugenaar.”
“Onder andere.”
Hij keek haar aan. Zijn blik was bij lange na niet zo doordringend als normaal, maar hij
leek helder genoeg om mee te krijgen wat er gebeurde. Ze legde een hand op zijn
voorhoofd en voelde dat hij nog steeds ontzettend warm was. De koorts zou nu snel
moeten breken, anders zou dit echt zijn einde worden.
“Heb je het drankje tegen infectie ingenomen?” vroeg Lily.
“Ja, voordat ik ging liggen. Een bediende heeft me gewassen en schone kleding
gegeven.” Hij zag er inderdaad schoner uit, zonder het vuil van de reis dat hij onderweg
verzameld had op zijn huid. Zijn lange haar was gekamd, maar zijn volle baard was
behoorlijk lang aan het worden aangezien hij die niet meer bijgehouden had sinds hij
gebeten was. “Ik heb geen idee waar ze mijn eigen kleding mee naartoe genomen hebben.
En mijn wapens.” Dat laatste was duidelijk waar het hem daadwerkelijk om ging.
Lily keek om zich heen. Een beukenhouten lage kast met een hoop laden stond
tegenover het bed en in een hoek stond een luie stoel. Ook hier brandde een laaiend
haardvuur in de openhaard. De wapens waren echter nergens te bekennen.
“Ik zorg dat je ze terug krijgt,” verzekerde ze hem, wetend hoe onthand hij zich voelde
zonder zijn zwaarden, ook al kon hij er momenteel weinig mee doen.
Hij pakte haar hand, een teder gebaar dat ze niet van hem verwacht had. “Dankjewel.”
Zijn warme huid brandde tegen haar veel koelere hand.
“Geen probleem.”
“Ik bedoel niet alleen voor de wapens. Maar ook omdat je erop stond dat ik uit de
kerkers gehaald werd. En omdat je probeert om me weer beter te maken. Niet dat ik denk
dat je veel kan doen maar… het is de intentie die telt. Ik ben het niet gewend dat iemand –
” Hij kon de zin niet afmaken omdat hij een hoestbui kreeg.

190
 Er stond een kristallen kelk met een doorzichtige vloeistof erin op het houten nachtkastje.
Lily pakte deze terwijl Ludo aan het proesten was en rook er aan om zich te verzekeren dat er
water in zat. Na vastgesteld te hebben dat dit zo was, gaf ze de kelk aan Ludo, die tussen twee
gierende halen een slok nam.
“Be- be- … uche uche! Bedankt,” bracht hij moeizaam uit, en nam nog een slok. Toen hij
weer een beetje hersteld was zei hij op enigszins sarcastische toon: “Ik blijf je maar bedanken.”
“Niet nodig,” zei Lily, die de kelk weer van hem aannam en terug zette op het nachtkastje.
“Daar zijn vrienden voor.”
“Vrienden…” De rover sprak het woord uit alsof het een vreemde taal was. Even was het
ongemakkelijk stil in de kamer. “Ja, ik denk dat we vrienden zijn.” Hij keek haar aan en ze
glimlachte, waarna er een grijns verscheen op het bleke gezicht van Ludo. “Vooruit dan maar.”
“De koning heeft ermee ingestemd om in elk geval zolang je ziek bent niets te
ondernemen,” zei Lily toen. “Ik weet niet wat er gebeuren zal als je beter wordt.”
“Dat zien we dan wel weer,” zei Ludo. Zijn normaal gesproken zware stem was zwak en
hees, wat nog wat verergerd werd door de hoestbui.
“Hij heeft ook verteld waar het portaal terug naar mijn wereld zich bevindt,” ging Lily
verder. Dit had de aandacht van Ludo, die haar aankeek. Ze zag dat hij donkere wallen had
onder zijn grote ogen. “Het hangt bij een koopman op de Verloren Eilanden.”
In tegenstelling tot Barnabas leek Ludo dit geen grote reden tot ongerustheid te vinden.
“Ah. De Verloren Eilanden… daar ken ik wel wat mensen.”
“Ik had het kunnen weten,” zei Lily droog. “Hij wil ook twee magiërs mee sturen als we daar
naartoe gaan. Ze zullen mee gaan naar mijn wereld om de Urn te verplaatsen, de koning en
de Raad zijn bang dat De Broederschap die zal weten te vinden nu ze ons op het spoor zijn.”
“Hmpf. Prima,” gromde Ludo. Zijn ogen begonnen dicht te vallen. Het korte gesprek dat ze
hadden kostte hem duidelijk veel energie. “Het is wellicht niet… onverstandig… om meer
mensen mee te nemen als De Broederschap achter ons aan zit.”
“Ik laat je rusten,” zei Lily, en ze stond op. “Probeer wat te slapen. Ik ga morgen op zoek
naar Griffioenkruid.”

Ludo was in een donker bos vol met monsters. Van alle kanten keken lichtgevende ogen hem
aan. Hij hoorde Lily zijn naam roepen en vocht zich een weg door de monsters naar de richting
waar het geluid vandaan kwam, om enkel bloed aan te treffen.
“Ludo!” riep Lily weer, en ditmaal kwam het geluid ergens anders vandaan. Ludo rende op
het geluid af, achtervolgd door grijpende klauwen en scherpe tanden. Na wat een eindeloze
tocht leek kwam hij bij de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Ook nu vond hij alleen
bloed. De monsters hadden hem bijna ingehaald…
“LUDO!”
Hij schrok wakker uit zijn koortsdroom en keek verwilderd om zich heen. Er was niemand
in de kamer.
Zijn mond was kurkdroog en de witte blouse die hij van een bediende gekregen had was
doordrenkt van het zweet. Moeizaam kwam hij overeind om de kelk te pakken die op het
nachtkastje stond. Hij nam een paar slokken en kroop snel weer onder de dekens. Ondanks
de driedubbele deken die op het bed lag, het feit dat hij zweette als een otter en het haardvuur
dat nog steeds brandde had hij het koud.

191
 Met moeite herinnerde hij zich het gesprek met Lily dat een paar uur geleden had
plaatsgevonden. Zelfs op zijn heldere momenten was het alsof hij half droomde, alsof hij
er niet helemaal bij was.
Daar zijn vrienden voor, had ze gezegd... Ondanks het feit dat hij zich ontzettend beroerd
voelde moest hij glimlachen. Hij had weinig mensen gekend in zijn leven die hij tot een van
zijn vrienden rekende, en de meesten die de twijfelachtige eer gehad hadden om in die
kleine groep te vallen leefden niet meer. Hij had nooit verwacht dat hij vriendschap zou
sluiten met het angstige meisje dat hij een maand geleden aangetroffen had in de kelder
van Nox, maar hij moest toegeven dat hij om haar was gaan geven.
Niet dat dit bepaald goed nieuws was voor haar. Het was gevaarlijk om vriendschap te
sluiten met hem, dit wist de rover maar al te goed. Als ze wist wat goed voor haar was, zou
Lily zich omdraaien en zo hard mogelijk de andere kant oprennen.
Zijn koortsige gedachten dwaalden af naar Flynn. Hoewel zijn vriend vermoord was door
De Broederschap, was dit ook deels zijn schuld. Flynn zou waarschijnlijk niet vermoord zijn
als hij Ludo niet had gekend. Flynn had in het begin namelijk zijn twijfels gehad over zijn
relatie met Ella, de magiër. Ludo had gezegd dat als Flynn echt van haar hield, hij ervoor
moest gaan, dat het niet uitmaakte of ze een magiër was of niet. En uiteindelijk had het feit
dat ze een magiër was Flynn zijn leven gekost.
Ludo sprak er nooit over, maar hij miste zijn beste vriend elke dag. Eigenlijk was het wel
grappig, dacht hij, aangezien hij Flynn, net zoals Lily, niet eens echt gemogen had in het
begin.

Het was twaalf jaar geleden dat ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden. Ludo had op een
dinsdag in de lente een overval op de koets van Geoff Trinton gepland, een rijke baron die
iedere week rond hetzelfde tijdstip op dinsdag door het Oosterwoud reed met de opgebrachte
inkomsten van de oogst die zijn boeren hadden binnengehaald – en eens per maand kwam
daar de huur van zijn onderdanen bij. En dit was precies de dinsdag dat hij de huur geïnd had,
dat had Ludo zorgvuldig zo gepland.
Baron Trinton werd altijd vergezeld door maar twee bewakers en Ludo dacht niet dat
deze een probleem zouden vormen wanneer het op een gevecht aan zou komen. Wanneer
nodig had hij hulp ingeschakeld, maar hij werkte het liefste alleen. Op deze manier hoefde
hij niet bang te zijn om verraden te worden, hoefde hij zich geen zorgen te maken om de
bescherming of het talent van de ander en – de meest belangrijke reden – zo hoefde hij
geen buit te delen.
Hij ging wat verzitten en tuurde met zijn scherpe lichtblauwe ogen tussen de struiken
door. Er was nog geen koets te zien, maar hij had Trinton vier opeenvolgende dinsdagen
gevolgd om er zeker van te zijn dat deze iedere keer exact dezelfde route nam, dus hij
maakte zich geen zorgen. De koets zou verschijnen. Ludo was uitstekend in improviseren,
maar indien mogelijk plande hij alles graag zorgvuldig, aangezien de kans op slagen dan een
stuk groter was. En wanneer het dan noodzakelijk was om van het plan af te wijken had hij
daar ook geen probleem mee, hoewel hij vaak nog wel een plan B en plan C in zijn
achterhoofd had.
Hier en daar floot een vogel en ritselden de bladeren van de bomen en struiken in de
wind, maar verder was het stil. Ludo had bewust een plek gekozen op de route van de

192
baron waar zelden iemand kwam. Hij kende het Oosterwoud als zijn eigen broekzak dus het
was niet moeilijk geweest om een geschikte locatie te vinden voor de overval.
Geoff Trinton was wat Ludo betrof een eikel die het verdiende om beroofd te worden. Hij
behandelde zijn onderdanen slecht en betaalde ze nog slechter voor het werk dat ze deden
op zijn land. De huur die hij eiste van de vaak arme mensen die in zijn huizen woonden was
belachelijk hoog. Toen Ludo besloot dat het weer tijd werd voor wat inkomsten was de naam
van Trinton als eerste in zijn hoofd opgekomen.
Ergens kraakte een takje en zijn blik schoot naar de richting van het geluid. Er was niets te
zien. Waarschijnlijk was het een eekhoorn of ander klein diertje geweest. Het Oosterwoud
was, voor een bos, niet al te gevaarlijk. Het was niet zo heel dichtbegroeid, zodat er genoeg
strepen zonlicht door de bomen heen schenen die het bos een lichtgroene oase maakten.
Ook wist Ludo dat er niet veel grote dieren in deze bossen jaagden, in tegenstelling tot het
Noorderwoud, dat een stuk donkerder en gevaarlijker was. In het Noorderwoud waren ook
veel meer roofovervallen dan in het Oosterwoud. Wellicht dat Trinton daarom zo weinig
bewaking bij zich had, aangezien er in het Oosterwoud veel meer mensen op doorreis waren
en het daarom lastig was om je er ongezien te bevinden en een misdaad te plegen. Ludo
grijnsde. Hij zou daar eens verandering in brengen.
Het geluid van hoeven op zachte ondergrond klonk en niet veel later zag hij de koets
verschijnen. Het was een dichte koets, met aan weerskanten een raampje met gordijntjes
ervoor. Op de bok zaten twee mannen met bepantserde wapenrusting en zwaarden, en de
koets werd getrokken door twee identieke donkerbruine paarden. Waarschijnlijk had de
baron het belangrijk gevonden dat alles bij elkaar paste – zelfs de twee bewakers leken op
elkaar – hoewel Ludo daar het nut niet van inzag. Het belangrijkste was hoe een paard zich
gedroeg, niet hoe het eruit zag. Hetzelfde gold voor mensen, dacht hij.
Rustig kwam hij overeind, trok zijn twee zwaarden en kwam achter de struiken vandaan.
Hij ging voor de koets staan, die halt hield.
“Handen omhoog,” zei hij op een rustige toon.
“Handen omhoog!” klonk het tegelijkertijd rechts van hem.
De twee bewakers, die direct hun handen omhoog gedaan hadden, keken verschrikt naar
Ludo en vervolgens opzij.
“Niet schieten!” riep bewaker nummer één. Hij had, net zoals bewaker nummer twee, een
heel kort blond kapsel, middelmatig gespierde bouw en leek eind twintig te zijn.
Niet schieten? Zonder zijn zwaarden te laten zakken liep Ludo naar de rechterkant van de
koets. Er stond een blonde man met een gespannen boog in zijn handen. De man leek net zo
verbaasd te zijn om Ludo te zien als andersom.
“Wegwezen,” zei Ludo bars. “Ik ben hier bezig.”
De blonde man liet zijn boog niet zakken, maar zijn donkergroene ogen richtten zich even
kort op Ludo, alvorens weer naar de twee bewakers te kijken. “Ga zelf maar weg. Dit is mijn
overval.” Hij had een knap, gladgeschoren gezicht, met hoge jukbeenderen en een rechte
neus. Hij kon niet ouder dan twintig zijn, schatte Ludo.
Ludo richtte één van de kromme zwaarden op de blonde rover. “En wat houdt me tegen
om eerst jouw keel door te snijden?” Hij had wel door hoe belachelijk het klonk, ruzie maken
om een overval, maar hij was niet van plan om de kans op buit te laten schieten voor een

193
jongeman die enkele jaren geleden waarschijnlijk nog rovertje gespeeld had met zijn
vriendjes.
“Het feit dat die twee daar van het korte moment dat jouw aandacht op mij gericht is
gebruik maken om ofwel te vluchten, ofwel jou aan te vallen?” De toon van de jongeman
was zelfverzekerd.
Voor dat laatste was Ludo niet zo bang, maar het zou jammer zijn als de buit ontsnapte.
Aangezien Trinton dan gealarmeerd zou zijn, zou er geen tweede kans komen. Hij keek
weer naar de twee bewakers, die nog steeds braaf hun handen omhoog hadden en het
gesprek met angstige ogen gevolgd hadden.
“Goed, we pakken eerst de buit wel en besluiten later hoe we het verdelen,” besloot hij
met tegenzin. Wellicht kon hij zich later van de snotneus ontdoen.
“Lijkt me een prima idee,” zei de blonde rover zelfingenomen.
“Jullie twee,” bromde Ludo, terwijl hij naar de twee bewakers wees met zijn
linkerzwaard, “kom van de bok af.” De twee bewakers gehoorzaamden gedwee. “Leg jullie
zwaarden op de grond neer.”
De twee bewakers trokken hun zwaarden en wisselden een blik. Vervolgens stormden
ze allebei naar voren, alsof ze het afgesproken hadden. Ludo, die genoeg overvallen had
gepleegd om zich een veteraan te kunnen noemen, had dit echter wel aan zien komen.
Soms legden bewakers, ridders of andere zogenaamde helden zich erbij neer dat ze
beroofd werden en hielden zich rustig, maar vaker wel dan niet voelden dit soort mensen
een soort, in Ludo’s ogen, nutteloos en meestal fataal gevoel van eer en plicht om degene
die ze moesten beschermen ten kostte van alles te verdedigen. Deze prijs was dan ook
meestal hun leven.
Hij sprong iets naar links om de aanval van bewaker nummer één te ontwijken, haalde
uit met zijn rechterzwaard naar de buik van de bewaker, maar die pareerde zijn slag, al was
het met moeite. Vervolgens sloeg de bewaker nogmaals toe, een uitdrukking van ridderlijke
vastberadenheid op zijn smalle gezicht, maar het gevecht was eigenlijk al voorbij voordat
het begonnen was. Ludo maakte met zijn rechterhand een bijna luie beweging om de slag
te pareren en sloeg snel toe met zijn linkerhand. Hij haalde de keel van de bewaker open.
De bewaker liet zijn zwaard vallen en greep met grote ogen naar zijn keel, maar het bloed
spoot tussen zijn vingers door.
Ludo stapte iets naar achteren om te voorkomen dat hij onder het bloed kwam te zitten
en de bewaker ging neer. Ludo snoof. Het was een gevecht van niets geweest, de bewaker
was duidelijk nog jong en onervaren. Het zou Trinton duur komen te staan dat hij had willen
besparen op goede bewaking.
De blonde rover was duidelijk verrast door de plotselinge aanval, en wist nog net op tijd
zijn boog te laten vallen en een zwaard te trekken om de slag van bewaker nummer twee
te pareren. De gedacht kwam in Ludo op dat bewaker nummer twee wellicht het werk voor
hem zou doen en de jonge rover om zou brengen, waarna Ludo zich kon ontdoen van de
bewaker en ongestoord verder kon gaan met de overval.
De rover herstelde zich echter en haalde uit met zijn zwaard, een simpel wapen wat hij
zo te zien wel goed verzorgde want het glansde en zag er vlijmscherp uit. Bewaker nummer
twee pareerde net op tijd, en er volgde een spel van snelle aanvallen.

194
 Ludo borg zijn wapens nog niet op, maar stak ook geen hand toe om te helpen. Hij keek
geamuseerd toe hoe de blonde rover langzaam de overhand kreeg in het gevecht. Hij was
best goed, dat moest Ludo toegeven – maar niet zo goed als hij. Wanneer het aan kwam
op een gevecht zou hij dit makkelijk kunnen winnen.
De bewaker scheen blijkbaar ook door te hebben dat de jonge rover beter kon vechten dan
hij. Na ternauwernood een uithaal van zijn tegenstander ontweken te hebben, draaide hij zich
om en zette het op een lopen. De rover lachte en liep naar Ludo toe.
Ludo haalde een dolk uit zijn laars en gooide die met een bijna achteloos gebaar richting
de vluchtende bewaker. Het was raak. De dolk begroef zich in de rug van de bewaker, die
direct neer ging.
“Waarom deed je dat?” vroeg de blonde man. Enkele plukken van zijn halflange haar waren
losgeraakt uit het staartje dat hij droeg. “Dat was nergens voor nodig!”
“Oh nee? En wat als de man versterking gaat halen?” vroeg Ludo kortaf. “Is dit je eerste
overval?”
“Nee. Mijn derde.”
“Geweldig.”
“Ik ben een rover, geen moordenaar,” zei de blonde man. Hij keek Ludo fronsend aan.
“Soms is er geen verschil.”
Plotseling ging de deur van de koets open en kwam er een gezette man naar buiten. “Wat
is er aan de hand, waarom stoppen we?” Hij wreef slaperig in zijn ogen. “Ik lag net even te
slapen toen ik geruzie hoorde –” Hij stopte toen hij bewaker nummer één zag, die op de grond
lag en waarvan duidelijk te zien was dat zijn keel was doorgesneden.
Ludo en de blonde rover wezen tegelijkertijd met hun zwaard naar hem.
“W-wat is er aan de hand?” stamelde de man opnieuw. Hij droeg een fluwelen doublet
waarvan de knopen op zijn buik op springen stonden. Teveel bier en te weinig beweging, dacht
Ludo.
“We komen een kopje thee drinken,” zei Ludo op sarcastische toon. “Wat denk je nou zelf?”
“Is dit een overval?” De man zei het op een toon alsof hij niet kon geloven dat iemand het
lef had om hem te overvallen.
“Bingo,” zei Ludo droog. De blonde rover moest lachen.
De man groef in zijn binnenzak en haalde er een rinkelende fluwelen buidel vandaan. “Hier.
En nu wegwezen.” Hij gooide de buidel naar Ludo, die het met één hand opving.
“Leuk geprobeerd,” zei Ludo. “Maar ik weet dat er veel meer in die koets aanwezig is dan
die paar goudstukken die je ons nu geeft.”
“Hoe weet jij –” De kleine grijze ogen gleden over Ludo’s lange postuur, zijn volle zwarte
baard en lange haar, dat er enigszins verwilderd uitzag na het gevecht. “Jij bent De Baron, of
niet?” Zijn blik werd wat angstiger en hij wreef over zijn ringbaardje, dat in een ingewikkeld
patroon geschoren was en hem waarschijnlijk ’s ochtends een hoop tijd kostte om bij te
werken. Of eerder zijn bediende veel tijd kostte, want Ludo betwijfelde dat de man het zelf
deed.
“Ik dacht dat jij de baron was,” grijnsde Ludo. “Baron Trinton.” Hij maakte een spottende
buiging.
“Ja,” zei Trinton. “En jij bent Ludovic Bane, ik heb wel van je gehoord hoor. Denk maar niet
dat jullie ver komen, ik zal naar de magistraat gaan en aangeven wie me beroofd heeft! Maar

195
als jullie nu weggaan, zonder iets anders mee te nemen dan de buidel die ik jullie heb
toegeworpen, zal ik mijn mond houden!”
“Wat dacht je ervan dat we jou laten leven als je je mond houdt?” vroeg de blonde rover.
“De inhoud van de koets is van ons. Jij kunt gaan. Maar als we erachter komen dat je ons
verlinkt zullen we je alsnog ombrengen.”
De kleine oogjes van Trinton gleden angstig van Ludo naar de jonge rover, alsof hij hem
voor het eerst zag. Hij slikte. “Ja, ok. Goed.”
“Nee,” zei Ludo. Hij had het tafereel gevolgd zonder iets te zeggen, maar was nooit van
plan geweest om de baron te laten gaan. Hij kon er niet zeker van zijn dat de man zijn mond
zou houden. Eenmaal thuis, veilig binnen de muren van zijn kasteel en omringd door
bewakers, zou Trinton zijn belofte al snel vergeten zijn. En terug gaan om de man alsnog te
vermoorden had dan weinig zin; wanneer de bewakers eenmaal naar hem op zoek zouden
zijn was het al te laat.
Natuurlijk was het een optie om je te vermommen of in elk geval een masker voor te
doen wanneer je een roofoverval pleegde, maar dat had in Ludo’s geval weinig zin. Met zijn
lengte en postuur was hij makkelijk herkenbaar, masker of niet.
“Hoe bedoel je, nee?” stamelde Trinton. Hij deinsde achteruit toen Ludo naar voren
kwam. “Alsjeblieft, spaar me… neem alles mee wat je wilt, ik zal het tegen niemand
zeggen!”
“Ik kan daar niet zeker van zijn,” zei Ludo. “En bovendien is deze wereld beter af zonder
jou.”
De baron deed zijn mond open om nog iets te zeggen, maar Ludo had zijn zwaard al in
diens stevige borstkas begraven, en dus kwam er alleen nog wat gesputter. Hij trok zijn
zwaard uit het lichaam van Trinton en veegde het af aan diens fluwelen broek, alvorens het
wapen terug te steken in zijn zwaardriem.
“Je bent niet echt vatbaar voor smeekbedes hè, Bane?” zei de jonge rover luchtig.
“Nee. Een man die op het punt staat om te sterven is niet te vertrouwen, hij zal alles
zeggen en beloven om zijn hachje te redden. Daar kom je zelf ooit nog wel achter.”
Hij klom de koets in, die van binnen bestond uit twee houden bankjes die bekleed waren
met donkergroene fluwelen kussens. Ook de gordijnen waren van donkergroen fluweel. De
man moest wel dol zijn op fluweel.
Naast een van de bankjes stond een ijzeren kistje dat op slot zat. Verder was er niets
waardevols in de koets aanwezig.
Ludo klom weer uit de koets, knielde bij Trinton neer en doorzocht diens zakken tot hij
een sleutel vond. Ook ontdeed hij de man van zijn sieraden; een prachtige zilveren ring met
een rode edelsteen en een zilveren ketting.
Hij opende het kistje, dat vol zat met gouden, zilveren en koperen munten. Na een snelle
blik van expertise geworpen te hebben op de inhoud meende Ludo dat het zeker
driehonderd goud moest zijn. Niet slecht voor een paar uur werk.
Ondertussen doorzocht de blonde rover de twee wachters. Hij kwam naar hem
toegelopen met enkele zilverstukken in zijn hand, die hij in de kist gooide. Vervolgens reikte
hij Ludo zijn dolk aan, die hij uit de rug van wachter nummer twee getrokken had. “Hier.”
“Bedankt.” Ludo nam het wapen aan, veegde het schoon aan wat fluweel en stopte het
weer in zijn laars.

196
 “En nu? Een duel om het goud?” De donkergroene ogen keken Ludo aan en de oudere rover
zag dat zijn jongere tegenstander ook wel wist hoe dat zou eindigen. Hij had wel lef, dacht
Ludo.
Het idee om er met al het goud vandoor te gaan, zoals oorspronkelijk het plan was geweest,
was aanlokkelijk. Maar de jonge rover had hem niet echt iets misdaan, hij was simpelweg op
hetzelfde idee gekomen als hij.
Ludo krabde aan zijn baard en nam een besluit. “Laten de buit gewoon verdelen.”
“Prima idee,” zei de blonde rover, duidelijk verrast.
Ludo telde het geld terwijl de jongeman de koets nogmaals doorzocht op achtergebleven
kostbaarheden. Toen de buit eenmaal verdeeld was liep Ludo naar de paarden, die rustig
stonden te grazen alsof er niets gebeurd was. Hij maakte de paarden los van de koets en leidde
ze aan hun teugels naar de blonde rover.
“En de koets?” vroeg die.
“Laten we allebei een paard nemen,” zei Ludo. “De koets laten we hier. Tenzij jij hem wilt
hebben – één paard is waarschijnlijk voldoende om die koets te trekken als je niet al te ver
moet reizen.” Ludo hield niet van koetsen. Je zag te weinig van wat er om je heen gebeurde
wanneer je in een koets zat, en indien je moest vluchten was je op de rug van een paard veel
sneller dan in een koets. Op de bok van een koets was het niet veel beter. Je kon simpelweg
niet aanvoelen wat je paard deed.
“Nee, het paard is voldoende,” zei de rover, die de teugels van een van de paarden
overnam. “Ludovic Bane, het was onverwacht maar prettig zaken me je te doen.” Hij stak zijn
hand uit. “Ik ben Flynn Dale.”
Ludo schudde de hand van de blonde rover. “Aangenaam. En nu wegwezen.”
Flynn grijnsde, sprong op zijn paard en galoppeerde weg. “Tot de volgende keer!” riep hij
over zijn schouder.

Hoewel Ludo het niet verwacht had, vond die volgende keer inderdaad plaats. De tweede keer
dat ze elkaar ontmoetten was een half jaar later en iets minder vijandig.
Ludo was na een opdracht naar de herberg gegaan voor een glas whisky. Het was niet de
meest prettige opdracht geweest; hij had eigenlijk een vrouw moeten ombrengen. Na de
vrouw een tijdje gevolgd te hebben besloot hij dat ze het niet verdiende om te sterven – hij
had heel wat mensen omgebracht, maar niemand die het niet verdiende. Hij had naar zichzelf
toe gezworen zich altijd aan die code te houden. Hij wist dat als hij die lijn over ging, hij het
laatste restje menselijkheid zou verliezen dat er nog in hem school en hij wist niet zeker of hij
dat kwijt wilde.
Dus hij was naar zijn opdrachtgever gegaan zonder de vrouw te vermoorden. De
opdrachtgever was een zelfingenomen jonge edelman die de vrouw alleen maar uit de weg
wilde hebben omdat ze, als vrouw van zijn overleden vader, aanspraak kon maken op de grote
erfenis die zijn vader achterliet. Ludo had vervolgens aangegeven dat hij de opdracht
weigerde. De edelman had gezegd dat wanneer Ludo de klus niet klaarde, hij wel iemand
anders zou vinden die het zou doen. Er had voor Ludo niets anders op gezeten dan de edelman
te vermoorden.
Omdat ze telkens afspraken op een verlaten plek in het Oosterbos had Ludo enkel de
bezittingen kunnen meenemen die de edelman bij zich droeg – wat sieraden en een paar

197
goudstukken – en had hij kunnen fluiten naar de grote som geld die de edelman hem
beloofd had als hij de opdracht voltooid had.
Ludo leegde zijn glas en zette deze met een klap op tafel. Hij haalde zijn grote neus op,
een snuivend gebaar wat hem een minachtende blik van een vrouw die aan een tafeltje
rechts van de zijne zat opleverde. Zo zie je maar weer wat er gebeurde als je de beste weg
koos. Minder geld.
Het was druk in de herberg en hij had bewust een tafeltje in de hoek uitgekozen. Mensen
lieten hem wel met rust, hij was niet het soort man dat een spontane zin in een gesprek
met een vreemde in anderen opwekte, maar om hem heen waren mensen aan het drinken,
praten en dansen.
Het was een niet al te beste herberg, het slag mensen dat er kwam varieerde van boeren
en andere arme mensen tot criminelen en hoeren, en het eten was niet bepaald haute
cuisine, maar de drank was er goedkoop en dus had Ludo deze plaats verkozen boven de
veel betere en luxere herberg aan de andere kant van het dorp. Daarnaast was er hier meer
kans dat hij niet herkend werd. En als hij wel herkend werd was er groot kans dat de ander
in hetzelfde vak zat en die het weinig kon schelen dat Ludo zich daar bevond.
Hij zat net te twijfelen of hij nog een glas whisky zou nemen of terug naar huis zou gaan
– voor zover hij het hutje waar hij momenteel verbleef zijn huis kon noemen – toen iemand
een glas whisky voor hem neerzette. Hij keek op en zag het grijzende gezicht van Flynn.
“Hier, je ziet eruit alsof je het nodig hebt,” zei de jonge rover, die onuitgenodigd plaats
nam tegenover Ludo.
“Hmpf.”
“Slechte dag gehad?” Flynn nam een slok van zijn eigen glas, dat wijn bevatte.
“Hmpf.” Ludo had niet echt zin in een gesprek met de blonde man, maar die liet zich niet
zo snel wegjagen door Ludo’s chagrijnige bui.
“Ik wilde je nog bedanken.”
Ludo’s zwarte wenkbrauwen schoten omhoog. Hij was het niet gewend om bedankt te
worden, en direct maakte achterdocht zich van hem meester. “Hoezo?”
“Je had me makkelijk om kunnen brengen in dat bos en er met de hele buit vandoor
kunnen gaan,” verklaarde Flynn. “Je lijkt me een type dat daar zijn hand niet voor
omdraait.”
“Het kwam in me op,” gaf de oudere rover toe, zichzelf verbazend met zijn eerlijkheid.
Er was iets aan Flynn dat hij mocht, al wilde hij dit eigenlijk niet toegeven. “Maar je had me
niet echt iets misdaan – behalve dan hetzelfde briljante idee hebben als ik.”
Flynn grijnsde. Het viel Ludo op dat verschillende vrouwen in hun omgeving een
bewonderende blik richting de knappe rover geworpen hadden in de korte tijd dat die
tegenover hem zat, hoewel Flynn dit zelf niet door leek te hebben. Voordat Flynn aan zijn
tafeltje was gaan zitten had niemand van de andere sekse Ludo ook maar een blik waardig
gekeurd, tenzij het in afgrijzen was. Hij moest glimlachen om de onoplettendheid van de
jonge rover toen een van de dames haar decolleté wat omlaag trok en met vooruitgestoken
boezem langs paradeerde, en dit geheel aan Flynn voorbijging.
“Het was meer een spontane ingeving,” onderbrak Flynn Ludo’s gedachten. Hij sprak
zacht, zodat niemand in de buurt iets op kon vangen van het gesprek – hoewel het zo
luidruchtig was in de herberg dat dit waarschijnlijk ook niet gebeurd was als hij

198
geschreeuwd had. “Ik was op doorreis en zag die koets voorbijkomen. Ik zat wat krap bij kas,
dus…” Hij knipoogde.
“Bedoel je dat je het niet eens gepland had?” vroeg Ludo. Niet te geloven. Hij was weken
bezig geweest om de perfecte overval te plannen en dit broekie deed het in een opwelling. Hij
schoof het glas naar zich toe en nam een slok van de goudkeurige vloeistof.
“Nee,” antwoordde Flynn. “Ik ben die koets gewoon gevolgd, op zoek naar een plek waar
niemand in de buurt was zodat ik mijn slag kon slaan. Toen stopte de koets door jou, al had ik
dat niet gezien omdat ik achter de koets aan liep.”
“Hmpf.” Dit verklaarde wel waarom Ludo, die normaal zo oplettend was, Flynn gemist had.
“Er kan een hoop verkeerd gaan bij een spontane overval. Het is het beste om te plannen.”
“Het ging toch prima,” lachte Flynn zorgeloos. Hij nam een slok wijn en trok een gezicht.
“Wat een bocht.”
“Klopt,” zei Ludo, die al eerder kennisgemaakt had met de rode drank waarvan de
herbergier het lef had om het wijn te noemen. “De whisky is wat beter te doen hier.”
“Ik hou niet van whisky, ik kan die smaak gewoon niet tolereren.”
“Whisky moet je leren drinken. Als je het eenmaal gewend bent, is goede whisky een stuk
lekkerder dan bier of wijn. Hoewel ik een goede wijn ook moeilijk kan weerstaan,” zei Ludo,
die moest toegeven dat het gezelschap van de jonge rover hem wat afleidde van zijn
chagrijnige bui. Of misschien kwam het door de drank.
“Ik heb niet echt tijd gehad om het te leren drinken,” zei Flynn. Zijn blik ging naar de zilveren
ring met de rode edelsteen aan Ludo’s linker ringvinger. De ring van Trinton was groot genoeg
geweest om om diens mollige ringvinger te passen, dat hij ook perfect om Ludo’s grote
ringvinger gepast had.
“Hoe oud ben je eigenlijk? Je lijkt me wat jong om al rovend door het land de struinen.”
“Eenentwintig.” Flynn leegde zijn glas. “En jij?”
“Gaat je niets aan.”
“Gevoelig onderwerp?” Flynns donkergroene ogen twinkelden. “Je hebt duidelijk de kans
gehad om een stuk meer ervaring dan ik op te doen.”
“Klopt,” bromde Ludo. “En ik moet toegeven dat je het niet slecht deed, maar ik kan je wel
wat tips geven.”
“Zoals?” vroeg Flynn geïnteresseerd.
“Plan je overval. Dit keer ging het goed, maar je kan een hoop eventuele ellende
voorkomen als je de gewoontes van je slachtoffer kent. Improviseren waar nodig is prima,
maar een plan is beter. Evenals een back-up plan voor als er toch iets mis gaat.”
“Geen enkel plan is waterdicht,” wierp Flynn tegen.
“Klopt,” zei Ludo. “Maar er is minder kans op falen als je een plan hebt. En als dat mis loopt,
kun je altijd nog improviseren. Ten tweede: als je je slachtoffers niet wilt vermoorden, draag
dan ten minste een vermomming. Jij wilde met je knappe smoeltje Trinton beroven en zowel
hem als zijn bewakers laten leven. Wat denk je nou dat er zou gebeuren? Binnen geen tijd zou
je gezocht worden.”
“Dat was inderdaad een beetje dom,” gaf Flynn toe. Hij streek een hand door zijn halflange
blonde haar. Een van de vrouwen in de buurt keek naar hem en zei iets tegen haar vriendin.
Ze giechelden allebei.
“Met wat ervaring zou je best een goede rover kunnen worden. Als dat echt is wat je wilt.”

199
 “Ik heb niet veel keus.” Een schaduw gleed over Flynns knappe gezicht.
“Hoezo?” gromde Ludo. “Iedereen heeft een keus.”
“Dat is nogal een lang verhaal.”
Ludo keek naar hun lege glazen. “Prima, maar dan haal ik eerst wat te drinken. Ik zal
mede voor je halen, die is hier wat beter binnen te houden dan die wijn – als je tenminste
echt geen whisky wilt drinken.”

Ludo glimlachte bij de herinnering. Als hij nobel was, zou hij Lily’s vriendschap afwijzen en
erop staan dat ze direct naar het portaal op de Verloren Eilanden zou reizen. Als twee magiërs
van de Raad én Barnabas mee zouden gaan was dit waarschijnlijk voldoende om het tegen
eventuele leden van De Broederschap op te nemen en had ze hem niet meer nodig.
Maar Ludo was niet nobel. Hij was een egoïstische man.
Misschien kwam het omdat hij ziek was, maar hij stelde Lily’s gezelschap op prijs en vond
het fijn dat ze zich over hem ontfermde, ook al was hij het niet gewend. Hij wilde haar nu
niet laten gaan.
Niet dat ze hem echt kon helpen. Hij voelde hoe het virus zich verspreidde door zijn
lichaam, hoe hij iedere dag zwakker werd en de koorts meer vat op hem kreeg. Hij had geen
illusies over zijn kansen om dit te overleven en wist heel goed dat dit zeer waarschijnlijk
zijn einde betekende. Maar hij putte troost uit het feit dat er in ieder geval iemand bij hem
was die om hem gaf als hij zijn laatste adem zou uitblazen.
Hij rilde en trok de dekens strakker om zich heen. Griffioenkruid… daar had Lily het over
gehad. Hij had er nog nooit van gehoord en betwijfelde dat er iets was wat kon voorkomen
dat hij overleed aan het virus, maar hij waardeerde het dat ze zoveel moeite deed.
Hij sloot zijn ogen, om opnieuw weg te zakken in een koortsachtige droom.

“Dat haar kan zo echt niet langer, ik zal er een stuk vanaf moeten laten halen!”
Lily voelde hoe Orla, een bediende die haar die ochtend was komen halen, aan haar haar
trok. Ze was zojuist in bad geweest en het voelde heerlijk om weer schoon te zijn. De avond
ervoor was ze zo moe geweest dat het haar niet eens uitgemaakt had om tussen de schone
lakens te kruipen na al een paar dagen dezelfde kleding gedragen te hebben en zich niet
hebben kunnen wassen. Ze was binnen vijf minuten in slaap gevallen en had de hele nacht
doorgeslapen, ondanks haar zorgen om Ludo.
Die ochtend was ze door de kordate vrouw naar de badkamer gestuurd en hadden niet
minder dan drie dienstmeisjes zich bekommerd om het reinigen van haar lichaam. Lily had
zich slecht op haar gemak gevoeld terwijl de bedienden haar uitkleedden en wasten. Het
was tenslotte niet iets wat ze gewend was. Ze had geprobeerd Orla, die hoofd van de
bediening bleek te zijn, te vertellen dat ze zich heus wel zelf kon uitkleden en wassen, maar
Orla had haar protesten weggewuifd alsof ze een lastige mug wegjoeg.
Orla leidde Lily, die gewikkeld was in een handdoek, naar een zijkamertje waar een
magere man stond te wachten.
“Dit is Tomas Badin, onze kapper. Tomas, kijk even wat je hier mee kunt.” Ze gebaarde
ongeduldig naar Lily’s lange haar.

200
 Tomas, die ironisch genoeg geen enkele haar op zijn hoofd had, maakte een lichte buiging
en haalde zijn handen door Lily’s natte haar. “Droog en dode punten,” mompelde hij
afkeurend. “Er zal zeker twee centimeter af moeten, juffrouw.”
“Prima, haal er af wat je wilt,” zei Lily ongeduldig. Het kon haar weinig schelen hoe haar
haar zat, ze wilde zo snel mogelijk op pad om griffioenkruid te vinden en Orla hield haar alleen
maar op. Ze had die ochtend niet eens kunnen kijken hoe het met Ludo was aangezien de
vrouw haar direct meegesleurd had in een soort missie om Lily wat Orla ‘presentabel’ noemde
te maken.
“Hoe lang heeft u uw haar niet laten knippen?’ vroeg de kale kapper terwijl hij een schaar
pakte.
“Geen idee,” antwoordde Lily naar waarheid. “Ik ben de laatste tijd wat druk geweest met
andere dingen.”
De kapper klakte afkeurend met zijn tong en begon aan zijn werk. “Te druk… Een dame zou
altijd tijd voor de kapper moeten maken.”
“We kunnen niet allemaal zo’n makkelijk kapsel te hebben als u,” zei Lily kortaf. De bruine
ogen van de kapper ontmoetten haar groenblauwe in de spiegel en vanaf dat moment was
het stil.
Even later had Tomas Lily’s haar geknipt tot iets onder haar schouderbladen en kwam Orla
terug met een stapel donkergroene stof in haar mollige armen. “Dat ziet er al een stuk beter
uit,” zei ze opgewekt, na een blik geworpen te hebben op Lily’s haar. “Kun je het misschien
nog even mooi opsteken, Tomas?”
“Dat wil ze niet,” zei de kapper vermoeid, die net al dezelfde discussie had gehad met Lily.
“Echt, het is prima zo,” zei Lily. “Bedankt. Ik ga terug naar mijn kamer om me aan te kleden
en dan moet ik echt op zoek naar Barnabas.”
“Je kleding wordt op dit moment gewassen,” zei Orla, die iets op een kastje neerlegde wat
er verdacht veel uitzag als een korset. “Evenals al jullie andere kleding die in jullie zadeltassen
zaten. Je kunt dit aantrekken.” Ze hield de donkergroene stof omhoog, die een jurk bleek te
zijn.
“Eh… ik heb liever mijn eigen kleding,” zei Lily, hopend dat ze snel droog zouden zijn. “Dat
ziet er niet echt praktisch uit.”
“Praktisch? Een dame hoeft niet praktisch te zijn. Je kunt niet rond blijven lopen in die… die
kleding! Een dame draagt een jurk.” Het feit dat Lily een broek droeg leek Orla als een
persoonlijke aanval te beschouwen. Zelf was ze gekleed in een simpele lichtblauwe jurk
waarvan het lint dat aan de voorkant door een aantal gaatjes vanaf haar middel naar haar lage
neklijn liep strak gespannen stond over haar niet geringe boezem. Haar lichtbruine haar droeg
ze in een lage knot.
“Misschien ben ik geen dame,” zei Lily, die zich inmiddels begon te ergeren aan de
bemoeizucht van het personeel van koning Rynn – hoe goed ze het wellicht ook bedoelden.
“Misschien niet,” zei Orla. Haar mollige gezicht stond vastberaden. “Maar zolang je hier
verblijft kun je je het beste wel zo gedragen. Je wilt toch niet opvallen, of wel dan?” Haar
blauwe ogen namen Lily berekenend op.
Lily moest toegeven dat de matrone een punt had. Juist in deze wereld had ze gemerkt dat
het veel makkelijker was om een broek te dragen omdat ze nooit wist wanneer ze zou moeten
vechten of vluchten en ze geen zin had om over de zoom van een rok te struikelen, om maar

201
niet te spreken over het paardrijden – maar ze had ook gezien dat bijna iedere vrouw een
jurk of rok droeg en het was haar niet ontgaan dat mensen haar aangekeken hadden toen
ze in haar leren broek Callagh binnen was komen rijden. Zelfs Barnabas had er wel eens
een opmerking over gemaakt, de enige die het niet leek te interesseren wat ze droeg was
Ludo. Sterker nog, het was Ludo geweest die haar de broeken die ze in deze wereld droeg
gegeven had.
Als ze de stad in ging in haar oude kleding zou ze zeker aandacht trekken – aandacht die
ongewenst was. Ze wilde het liefst zo min mogelijk opvallen, al helemaal nu De
Broederschap haar op het spoor was.
Blijkbaar was op haar gezicht te lezen wat ze besloten had, want Orla reikte haar met
een triomfantelijke uitdrukking de stapel kleding toe, die Lily met een zucht aannam.
“Hopelijk past het,” zei Orla, terwijl Lily worstelde met het witte korset. “Het was de
enige jurk die beschikbaar was in jouw maat. Je moet echt wat beter eten.” Ze keek Lily,
die wel twee keer in Orla paste, afkeurend aan.
Lily, die bezig was het lint van het korset door de haakjes aan de voorkant te rijgen,
antwoordde niet aangezien ze bang was dat ze er iets snibbigs uit zou flappen. Nadat het
korset eenmaal dicht zat pakte ze de kousen aan die Orla haar aanreikte en trok deze aan,
om zich vervolgens in de jurk te hijsen.
“Zie je, dat is toch veel beter dan wat je aan had toen je hier binnen kwam,” zei Orla
zelfingenomen toen Lily eenmaal aangekleed was. Lily keek in de manshoge spiegel die in
de hoek van de badkamer stond. De jurk had een vierkante, lage neklijn en iets uitlopend
driekwarts mouwen die afgewerkt waren met zwart kant. Aan de voorkant werd de
donkergroene stof onderbroken door een lijn van lichtgroene stof, die doorliep tot naar
beneden, waardoor de wijde, iets te lange rok aan de voorkant lichtgroen was en de
donkergroene stof er aan de achterkant en zijkanten overheen viel. De jurk was prachtig –
en zeer onpraktisch wanneer het op een gevecht zou aankomen.
“Hij is prachtig,” zei Lily, omdat ze Orla, die waarschijnlijk de beste bedoelingen had, niet
wilde beledigen. “Weet je toevallig waar mijn laarzen zijn?”
“Worden schoongemaakt,” zei Orla opgewekt. “Trek deze maar aan.” Ze gaf Lily een
paar zwarte fluwelen muiltjes met hakjes. “Er hangt een mantel in je slaapkamer, ook je jas
was niet meer om aan te zien dus die wordt ook gewassen.”
Lily stak haar voeten in de muiltjes, die perfect bleken te passen, bedankte Orla
nogmaals en liep terug naar haar kamer. Daar hing inderdaad een zwarte fluwelen mantel
aan de kapstok. De mantel had een capuchon en kwam tot de grond. Dat kwam goed uit,
want zo zou niet te zien zijn dat ze haar zwaarden droeg.
Lily gespte haar zwaardriem om over haar jurk griste de mantel van de kapstok.
Vervolgens ging ze even bij Ludo kijken. De rover lag te slapen, dus ze deed de deur weer
zachtjes dicht en ging naar beneden, op zoek naar Barnabas. Ze had de magiër niet meer
gezien sinds ze hem de vorige avond beneden had achtergelaten.

Ze trof Barnabas aan in de eetzaal waar ze de vorige avond ook hun avondmaal genuttigd
hadden. Ook hij was voorzien van schone kleding; hij droeg een donkerrood gewaad wat
afgezet was met goudkleurig stiksel en zag er voor het eerst sinds Lily hem had ontmoet uit
als een magiër zoals Lily zich die altijd had voorgesteld. Hij was diep in gesprek met Adrius en

202
keek pas op toen Lily voor hem stond. Hij had zich geschoren en zijn wangen en kin waren
voor het eerst sinds weken zo glad als zijn schedel.
“Goedemorgen, Lily.” Zijn grijze ogen lichtten op toen hij haar zag. “Je ziet er prachtig uit,
veel beter dan dat kloffie dat Ludovic aan je gegeven heeft.”
“Die mening schijnt nogal gedeeld te worden,” zei Lily droog. Ze ging naast Barnabas zitten.
“Vrouwen horen geen broeken te dragen,” zei Adrius berispend, en Barnabas mompelde
instemmend. Het kostte Lily moeite om niet met haar ogen te rollen.
Een dienstmeisje kwam aanlopen en zette een bord voor Lily neer. De tafel was gedekt en
verschillende soorten brood en beleg stonden klaar, evenals verschillende kristallen karaffen
met sappen – sinaasappelsap, bramensap, en iets amberkleurigs wat er verdacht veel uitzag
als mede.
“Zullen we na het ontbijt de stad in gaan?” vroeg Lily. “Dan gaan we eerst de
alchemistenwinkels af en als die geen griffioenkruid hebben moeten we kijken of een plaats
kunnen vinden waar het groeit.”
“Dat laatste zou wel eens lastig kunnen zijn, griffioenkruid is zeer zeldzaam,” klonk de stem
van Elfric. Zijn donkerblonde haar was nat en hing in golvende slierten langs zijn hoofd. In
tegenstelling tot de oudere mannen was hij niet gekleed in een gewaad – hij droeg een
donkerblauw doublet en een bijpassende donkerblauwe broek. “Maar één van de alchemisten
zou het zeker moeten hebben.”
“Misschien kunnen we vanmiddag gaan,” stelde Barnabas voor. “Ik heb beloofd om Adrius
ergens mee te helpen vanochtend.”
“Het is fijn dat je je zo snel weer thuis voelt hier,” zei Lily, iets scherper dan ze het bedoeld
had. “Maar ik wil geen seconde verliezen.”
“Ik ga wel met je mee,” zei Elfric. Zijn lichtbruine ogen namen haar op. “Zo te zien ben je
klaar om te gaan, geef me even de tijd om mijn ontbijt naar binnen te werken en dan ben ik
dat ook.”
“Dankjewel,” zei Lily. Ze pakte een homp brood, dat nog warm was. Vers van de bakker,
niets minder dan het beste voedsel in het kasteel. Dat had ze de avond ervoor al gemerkt.
“Neem een paar wachters mee,” zei Adrius. “Voor het geval jullie De Broederschap
tegenkomen.”
Lily was Alastair en zijn gezelschap tijdelijk vergeten vanwege alle andere gebeurtenissen,
maar de kans was inderdaad aanwezig dat De Broederschap hen opnieuw op het spoor was.
Het zou geen raketwetenschap zijn om uit te puzzelen dat ze van Berrydale naar Callagh
gegaan waren – niet dat ze hier ooit van raketwetenschap gehoord hadden.

Na het ontbijt liep ze met Elfric en drie wachters de poort van het kasteel door. Elfric had de
wachters instructie gegeven om een discrete afstand te houden en alleen in te grijpen
wanneer ze werden aangevallen en de drie mannen liepen enkele meters achter hen, alle drie
met een verveelde uitdrukking op hun gezicht.
Het viel Lily op dat ze eigenlijk alleen mannen met wapens gezien had. Alle wachters die ze
tegengekomen was waren mannelijk, evenals de bandieten waarvan ze de pech hadden gehad
die tegen het lijf te lopen. Ook Elfric had geamuseerd gekeken toen hij zag dat Lily haar
zwaarden droeg onder haar mantel. Adrius had regelrecht afkeurend gekeken.

203
 “Is het voor vrouwen niet toegestaan om wapens te dragen?” vroeg Lily terwijl ze langs
een markt liepen. Geuren variërend van vis en vlees tot kazen en fruit dreven haar
tegemoet.
“Jawel,” antwoordde Elfric. “Maar het komt niet veel voor, al helemaal niet in de hogere
stand. Het is aan de mannen om de vrouwen te beschermen.”
Ondanks het feit dat ze al een maand in deze wereld was, bleef Lily zich verwonderen
over de verschillen met thuis. Hoewel ze graag naar huis wilde fascineerde deze wereld
haar wel en kon ze het niet laten om er zoveel mogelijk over te weten te willen komen.
Elfric loodste haar door de groepjes met mensen die bij verschillende kraampjes stonden
en sloeg een smallere, rustigere zijstraat in. In tegenstelling tot de straten in de kleine
dorpjes die Lily tot nu toe gezien had waren alle straten geplaveid met ongelijke keien. “Het
is goed dat je je door Orla hebt laten kleden. Hoewel ik vermoed dat je bij haar weinig keus
had,” zei hij droog. “Maar zo val je minder op. Het hele kasteel had het vanochtend over
jullie aankomst en ik denk dat jij net zoveel aandacht getrokken hebt als Bane.”
“Geweldig,” zei Lily sarcastisch.
Elfric lachte en zijn opvallende lichtbruine ogen, in het daglicht bijna de kleur van honing,
twinkelden. “Niet dat je nu geen aandacht trekt. Je ziet er mooi uit.”
Lily voelde een kleur opkomen en zei snel: “Waar is de eerste alchemist eigenlijk
gevestigd?’
“Aan het einde van de straat. We zijn er bijna.” Hij pakte Lily’s bovenarm en trok haar
zachtjes opzij, om te voorkomen dat ze in een modderige plast stapte. “Waarom help je
Bane? Weet je wie hij is, wat hij gedaan heeft?”
“Deels,” antwoordde ze. “Ongetwijfeld niet alles. Maar ergens in de loop van de tijd dat
we met elkaar opgescheept zitten is er vriendschap ontstaan, ondanks… ondanks alles.”
“Ik weet niet of Rynn hem laat gaan als hij dit overleeft,” zei Elfric. “Hij is een man van
zijn woord en Bane zal niets overkomen zolang hij nog ziek is, maar daarna…”
“Dat is een zorg voor later,” zei Lily, echoënd wat Ludo de avond ervoor nog tegen haar
zei. “Op dit moment kan ik me niet eens voorstellen dat hij weer beter wordt.”
Elfric antwoordde niet maar gaf haar een kneepje in haar schouder. Hij stopte bij een
donkergroen geverfde houten deur en duwde deze open. Binnen was het schemerig en
rook het naar allerlei kruiden door elkaar. De muren waren behangen met houten
schappen met allerlei glazen potjes erop en een oudere vrouw was met een bezem
scherven aan het opvegen die op de stenen vloer lagen.
“Potje laten vallen,” verklaarde ze onnodig. “Wat kan ik voor jullie doen?” Ze zette de
bezem in een hoek en pakte stoffer en blik.
“Heeft u griffioenkruid?” vroeg Lily.
De vrouw keek op van haar taak. Ze had een vriendelijk, gerimpeld gezicht en wit haar,
dat ze hoog opgestoken droeg. “Griffioenkruid… ik moet even kijken of ik dat nog heb.” Ze
dumpte de scherven in een prullenbak en liep naar een smalle houten deur achterin het
kleine winkeltje.
Terwijl ze wachtten keek Lily om zich heen. Alle potjes hadden een handgeschreven
label. De meesten bevatten kruiden, ze las labels met voor haar bekende kruiden zoals
Kamille, Kruitnagel en Citroenkruid, maar er stonden ook potjes met vreemdere labels zoals
Wespenangels, Rattenogen, Weerwolfnagels en Slangentong… Haar blik viel op een grotere

204
pot met een zompig uitziende roze smurrie erin. Toen ze dichterbij kwam las ze: Gepureerde
apenhersens.
Ze trok een gezicht en Elfric, die haar geamuseerd gadegeslagen had, moest lachen.
De houten deur ging weer open. “Het spijt me, maar ik heb helemaal geen griffioenkruid
meer,” zei de vrouw. “Jullie zouden het bij Teamus kunnen proberen.”
“Dat is onze volgende stop,” zei Elfric vriendelijk. “Bedankt voor het nakijken.”
Hij deed de deur open en stapte opzij. Lily glimlachte naar hem en liep naar buiten, waar
de drie wachters iets verderop stonden te praten.
“Nou, volgende winkel,” zei hij, terwijl ze verder liepen.
“Hoeveel alchemisten zijn er in de stad?” vroeg Lily.
“Drie. Ik vermoed dat Teamus het wel heeft, die heeft bijna alles,” verzekerde Elfric haar.
Zijn adem maakte wolkjes in de lucht. Het was droog en zonnig, maar behoorlijk koud.
Ze liepen langs een groot stenen gebouw. Aan de zijkant stond een houten steiger en een
aantal mannen was aan het werk om het dak te repareren. Eén van hen floot naar Lily en ze
moest ondanks haar ongemak lachen om de overeenkomst met de bouwvakkers van haar
wereld.
“Ik geef hem geen ongelijk,” zei Elfric, en knipoogde.
“Hoe weet je of dat tegen mij was?” zei Lily lachend. “Misschien was het wel voor jou
bedoeld.”
Elfric grinnikte. “Gewoon een vermoeden.”
Een paar straten verder kwamen ze uit bij een iets bredere, geplaveide straat die Elfric ‘de
winkelstraat’ noemde. Ze gingen een winkel binnen waarbij een houten bord boven de deur
hing met Teamus’ Alchemist- en Apothekersbenodigdheden. De winkel was een stuk groter
dan het winkeltje van de oudere vrouw en er stonden minstens twee keer zoveel glazen potjes
en flesjes uitgestald in de vele kasten.
Een gezette kale man, vermoedelijk Teamus, groette hen vriendelijk.
“Goedemiddag,” zei Lily. “Ik ben op zoek naar Griffioenkruid, heeft u dat?”
“Eh – griffioenkruid…” De man krabde aan zijn gladde wang. “Nee, dat heb ik helaas niet
meer.”
“Weet u het zeker?” vroeg Elfric. “Kunt u niet voor de zekerheid in uw voorraadruimte gaan
kijken of er niet ergens nog wat ligt?”
“Ik weet het heel zeker,” antwoordde Teamus. Het viel Lily op dat hij hen niet direct
aankeek. “Iemand heeft van de week net het laatste potje gekocht.”
“Jammer,” zei Lily. “In elk geval bedankt.”

Ivar keek op van zijn notulen toen er geklopt werd. “Binnen,” zei hij, en stopte met tegenzin
zijn ganzenveer terug in het inktpotje dat op zijn bureau stond.
De deur ging open en Lisandre kwam binnen. De lange vrouw droeg een lichtgroene jurk,
bedekt met geborduurde zilverkleurige bloemen. Haar lichtblonde haar was in een
ingewikkelde patroon gevlochten. Ze was zoals altijd prachtig, maar bloedmooi of niet, Ivar
had er een hekel aan wanneer hij gestoord werd tijdens zijn werk.
“Dit duurt maar even.” Lisandre’s lichte ogen namen hem geamuseerd op. Ze wist heel
goed dat hij er een hekel aan had gestoord te worden. “Ik ben net terug. Ik heb alle drie de

205
alchemisten op het hart gedrukt om onder geen enkele voorwaarde griffioenkruid te
verkopen aan het meisje.”
“Dat is goed nieuws,” zei Ivar. Hij wreef in zijn donkerbruine ogen. Hij leed aan
slapeloosheid, en vannacht was geen uitzondering geweest. “Deden ze moeilijk?”
“Niet nadat ik hen… overtuigd had van de noodzaak en het dubbele betaald had wat ze
zouden krijgen als ze het aan haar zouden verkopen,” antwoordde Lisandre. “Mira had het
niet op voorraad, maar Joachim en Teamus wel. Het is goed dat ik gegaan ben.”
Ivar knikte instemmend. “Het was een goed idee van je. Zijn Adrius en Elfric op de
hoogte?”
“Nee,” antwoordde Lisandre. “Adrius zou het zeker met me eens zijn. Maar gezien zijn
vriendschap met Barnabas leek het me beter om niets te zeggen. Elfric…” Haar
amandelvormige ogen doorboorden de zijne. “Je weet hoe hij is. Leven en laten leven, zegt
hij altijd…”
“Denk je dat hij je tegen zou willen houden?”
“Mogelijk.” Lisandre’s zachte, melodieuze stem verraadde maar een klein beetje van de
ergernis die ze voelde, maar Ivar had haar zelden emotie zien tonen. Dit was voldoende om
te weten hoe ze over de jongste magiër van de Raad dacht. “Hij wil dat meisje helpen, hij
gaat zelfs met haar mee de stad in om Griffioenkruid te zoeken. Je zag vast wel hoe hij naar
haar keek.”
Ivar knikte.
“De wereld is beter af zonder Bane. Het is te riskant om hem om te brengen aangezien
Rynn zijn belofte gegeven heeft dat hem niets zal overkomen zolang hij ziek is. Maar hij
heeft niets gezegd over voorkomen dat die Lily aan dat kruid komt.” En glimlach speelde
om Lisandre’s brede mond.
“Denk je echt dat het hem beter zou maken?” vroeg Ivar fronsend.
“Ja. Ik heb dingen gezien… Dingen die beter geheim kunnen blijven. We willen niet dat
de wereld weet dat er een manier is om te voorkomen dat een gebetene de vloek overleefd
en een weerwolf wordt.”
“Iedere weerwolf is er één teveel,” stemde de raadgever in. “De informatie blijft binnen
deze muren.”
Lisandre glimlachte opnieuw, een beeld dat het koudste hart kon doen smelten, als de
drager van dat hart niet wist hoe geslepen ze was. “Ik laat je weer aan het werk.”
Ze verliet zijn kamer, en Ivar boog zich weer over zijn notulen.

Uren later voelde Lily zich neerslachtig en had ze het vermoeden dat de situatie hopeloos was.
Ook de derde alchemist had geen griffioenkruid op voorraad. Elfric had haar vervolgens
meegenomen naar een paar andere winkels waar kruiden verkocht werden, maar ook daar
waren ze niet geslaagd.
Hoewel Lily niet teveel van zijn tijd had willen opeisen had Elfric haar bezwaren
weggewuifd en hadden ze de paarden opgehaald bij het kasteel en waren de natuur
ingegaan, om te kijken of het niet ergens groeide. Helaas waren ze nergens griffioenkruid
tegengekomen.
Tegen de tijd dat ze terug was in het kasteel was het avond. Elfric had een bediende
opgetrommeld om voor avondeten te zorgen, maar zoals zoveel dagen de laatste tijd had

206
Lily niet echt trek gehad en meer lusteloos in haar eten zitten prikken dan dat ze daadwerkelijk
gegeten had.
“Het spijt me,” zei Elfric vriendelijk. “Ik had je graag willen helpen, echt.”
“Je hebt je best gedaan,” zei Lily. “Bedankt daarvoor. Sorry als ik niet al te best gezelschap
ben.”
“Geheel begrijpelijk in deze omstandigheden.” Hij pakte haar hand en kneep erin. “De
situatie is nog niet verloren. Ik zal morgen een brief schrijven naar een vriend van me die
alchemist is, misschien dat die kan helpen.”
“Dankjewel,” zei Lily opnieuw. Ze schoof haar bord aan de kant. “Ik ga even bij Ludo kijken.”
“Als er nog iets is wat ik voor je kan doen…”
“Je doet al genoeg,” zei ze en glimlachte naar hem, al kostte dat wat moeite. “Fijne avond.”
Ze liep naar boven en klopte op de deur van Ludo’s kamer. Tot haar verrassing klonk er een
gedempt “Binnen”. Ze opende de deur en liep naar binnen. Het was niet Ludo die geantwoord
had; Barnabas zat op een stoel bij zijn bed.
Het magiër keek nog ernstiger dan anders.
“Wat is er?” vroeg Lily meteen.
“Lily, het spijt me… Ludovic is overleden.”

Hoofdstuk 17

207
 Als een Dief in de Nacht

“Wat – nee!” Lily smeet de deur achter zich dicht en rende naar het bed. “Nee! Dat kan niet
waar zijn… Ludo!” Ze schudde de rover heen en weer, ergens wel beseffend wat een nutteloze
actie dat was maar niet in staat om zichzelf tegen te houden. “Ludo!”
“Lily…” Ze voelde de hand van Barnabas op haar schouder. “Stop. Het heeft geen zin. Hij
is er niet meer.” Zijn stem had een ondertoon van medelijden.
“Nee, hij…” Lily stopte met schudden toen ze voelde hoe warm Ludo nog was. “Hij is nog
warm…” Ze pakte zijn pols en probeerde een hartslag te voelen, maar vond er geen.
“Het is echt net gebeurd,” verklaarde Barnabas. “Ongeveer een halve minuut voordat je
binnen kwam.”
Lily sloeg de dekens omlaag zodat Ludo’s bovenlichaam zichtbaar was en knoopte zijn
bloes los. Haar vingers waren klungelig vanwege de haast. Ze zette haar handen op elkaar
op de behaarde borstkas en begon te drukken. Ondertussen deed ze haar best zich de
instructies herinneren die ze gekregen had op de reanimatiecursus die ze ooit jaren geleden
op de universiteit gevolgd had. Oefenen op een pop was echter heel anders dan om te
proberen iemand om wie je gaf tot leven te wekken, merkte ze al snel.
Terwijl ze in haar hoofd het aantal keren dat ze drukte telde hoorde ze Barnabas vragen
wat ze in vredesnaam aan het doen was, maar ze kon hem niet antwoorden. De magiër
leek ontzettend ver weg te zijn en was op dat moment niet belangrijk. Niets was belangrijk.
Niets behalve Ludo, op dit moment.
Toen ze dertig keer met al haar kracht op zijn borstkas had gedrukt kneep ze Ludo’s
grote neus dicht, opende zijn mond en blies haar adem naar binnen. Zijn lippen waren
droog. Een deel van haar hersenen registreerde het gekriebel van zijn inmiddels lange
baard en vroeg zich af wanneer hij zijn baard voor het laatst had bijgeknipt. Ze rook zijn
lucht – de geur van zweet en ziekte – maar probeerde dit te negeren. Ze blies nog een keer
adem naar binnen en begon weer op zijn borstkas te drukken.
“Kom op… Kom op kom op kom op...” mompelde ze in zichzelf, als een soort mantra. Ze
voelde de hand van Barnabas op haar arm en sloeg hem geïrriteerd weg, alsof hij niet meer
was dan een vervelende mug.
“Dertig…” Haar armen voelden inmiddels zo vermoeid aan dat ze het gevoel had dat ze
eraf zouden vallen als ze ze bewoog. Ze kneep Ludo’s neus weer dicht en zette haar lippen
op de zijne. Ze blies, stopte even en wilde toen nog een keer blazen. Maar toen –
Hij opende zijn ogen.
Ze voelde zijn pols. Er was een hartslag, nauwelijks waarneembaar en ontzettend zwak,
maar ze voelde een hartslag!
“Ludo!” Ze voelde nu pas dat haar wangen nat waren van de tranen. “Hij leeft!”
“Nauwelijks,” antwoordde Barnabas, die inmiddels bijna net zo bleek was als de rover
zelf. “Wat was dat wat je deed?”
“Reanimatie.” Enkele plukken haar die losgeraakt waren uit haar vlecht zaten
vastgeplakt aan Lily’s natte wangen, en ze veegde ze weg. “Ik heb dit ooit geleerd. Ik kan

208
niet geloven dat het gewerkt heeft.” Ze bleef Ludo’s pols vasthouden, uit angst dat zijn hart
weer zou stoppen.
“Lily…” Barnabas kwam voor haar staan en keek haar aan, een blik van medeleven op zijn
gerimpelde gezicht. “Hij leeft inderdaad weer, maar voor hoe lang? Hij overleeft dit niet, dat
weet je zelf ook wel. Het spijt me, maar…” Hij sprak alsof hij een klein kind uit probeerde te
leggen dat haar hamster was overleden.
“Er moet toch iets zijn wat we kunnen doen!” riep ze gefrustreerd. Ze keek naar Ludo, die
er net zo levenloos bij lag als voor de reanimatie. Misschien als ze meer tijd had… Plotseling
kreeg ze een idee. “Kun je de tijd niet bevriezen of zo?”
“Er bestaat niet zoiets als het stopzetten van de tijd, zelfs niet met magie,” antwoordde
Barnabas. Hij keek haar zorgelijk aan, alsof hij dacht dat ze gek geworden was.
“Oké. Maar kun je hem wellicht bevriezen, of stopzetten, of zoiets?”
“Ik kan hem magisch bevriezen,” antwoordde de magiër langzaam. “Het is niet letterlijk
bevriezen, want dan gaat hij natuurlijk alsnog dood. Maar ik kan hem als het ware voor een
korte tijd stopzetten met magie. Maar met welk doel? Zodat hij dan later, als ik daarmee stop,
alsnog doodgaat?”
“Toen ik met Elfric de alchemisten bezocht had ik het gevoel dat een van hen loog toen hij
zei dat hij geen griffioenkruid had. Ik weet het niet zeker, maar hij gedroeg zich een beetje
vreemd.”
“Waarom zou iemand daarover liegen?” vroeg Barnabas op redelijke toon.
“Weet ik niet,” zei Lily ongeduldig. “En dat is nu ook niet belangrijk. Als jij Ludo bevriest ga
ik terug en breek in. Misschien dat ik alsnog wat vindt. Hoe lang kun je hem bevriezen?”
“Een uur, wellicht twee,” antwoordde Barnabas. Er was duidelijk aan hem te zien dat hij
geen fan was van het plan. “Het is erg vermoeiend en zuigt de magie snel uit mijn lichaam.
Maar als je dit echt wilt doen zal ik het proberen.”
“Alsjeblieft, probeer het.” Lily’s hand was nog steeds om Ludo’s pols gesloten. Ze voelde
nog een hartslag – maar hij was heel erg zwak.
Barnabas ging naast Ludo’s bed staan en hief zijn armen op. Hij sloot zijn grijze ogen in
concentratie en mompelde iets onverstaanbaars. Een soort blauwig licht omringde de rover.
Aangezien hij buiten bewustzijn was, was er verder geen verschil aan hem te zien.
“Schiet alsjeblieft op,” mompelde Barnabas, en dit was voor Lily het teken om te
vertrekken.

Lily begaf zich zo snel mogelijk als ze durfde naar de voordeur van het kasteel. Ze wilde
voorkomen dat ze de aandacht trok door in een sneltreinvaart naar buiten te rennen, maar ze
wilde ook geen tijd verliezen – ze had geen idee hoe lang Barnabas zijn spreuk vol zou kunnen
houden. De magiër leek het zelf niet eens te weten.
Buiten was het inmiddels donker en behoorlijk koud. Ze trok haar mantel, waarvan ze de
kans niet had gehad die uit te doen voordat ze Ludo reanimeerde, dichter om zich heen. Bij
de stallen bleef ze even twijfelend staan. Zou ze Jack meenemen? Te paard zou ze zich
natuurlijk sneller verplaatsen, maar dan zou de stalknecht vast en zeker vragen waar ze haar
ruin zo laat nog voor nodig had. Daarnaast zou hij er wellicht op staan dat ze vergezeld werd
door wachters en dat soort ‘hulp’ kon ze niet gebruiken bij een inbraak.

209
 Ze besloot dat ze simpelweg teveel aandacht zou trekken en liep snel de poort uit. De
twee wachters die dienst hadden knikten haar alleen toe en hervatten vervolgens hun
gesprek over een collega van hen die er met de keukenmeid vandoor was gegaan, ondanks
dat die getrouwd was met de hoefsmid.
Het was stil en donker in de straten. Hier en daar stond er een straatlantaarn die voor
wat licht zorgde maar het was veel donkerder dan in de steden in haar wereld – om te
beginnen werden de lantaarns verlicht met kaarsen in plaats van lampen, maar ook waren
er nergens reclameborden of lichtgevende borden boven de winkels die voor een neon-
gloed zorgden.
Lily had er nooit bij stilgestaan voor hoeveel licht de lichtgevende borden en
straatlampen in een moderne stad zorgden en terwijl ze langs een ouderwets ogende
straatlantaarn liep vroeg ze zich af hoeveel tijd het kostte om op regelmatige basis alle
kaarsen in de hele stad te vervangen.
Af en toe passeerde ze een voorbijganger maar dat was enkel sporadisch. Goed
oplettend waar ze liep kon ze zich de weg naar de winkel van Teamus nog wel herinneren.
Hij was degene die haar niet aan had gekeken en die hen zo snel mogelijk uit de winkel had
willen hebben. Ze had geen idee waarom iemand zou liegen over het hebben van
griffioenkruid, maar het gevoel bleef haar bij dat hij niet eerlijk geweest was.
Na een kwartiertje lopen sloeg ze de straat in waar de grote alchemistenwinkel
gevestigd zat. Ze zag de ingang aan het eind van de straat, maar… plotseling hoorde ze
voetstappen achter zich. Ze versnelde haar pas, maar de voetstappen klonken vervolgens
ook sneller. Het geluid kwam dichterbij. Toen hoorde ze een zwaard dat getrokken werd.
Lily, die vreesde dat De Broederschap in zijn geheel achter haar stond om haar gevangen
te nemen, draaide zich snel om. Het was niet De Broederschap.
Een man van ongeveer dezelfde leeftijd als zij kwam met getrokken zwaard naar haar
toe gelopen. Hij had kort donkerblond haar en dezelfde kleur snor, en was lang en mager.
Hij nam haar berekenend op.
“Geef me je goud, dame, en er zal je niets overkomen.”
Als Lily goud bij zich had gehad, zou ze het aan de man gegeven hebben – simpelweg
omdat ze zo snel mogelijk door wilde naar de alchemist. Maar ze had nog geen koperen
munt op zak. Het enige wat ze bij zich had waren haar zwaarden en geen haar op haar
hoofd dacht eraan om die af te staan.
“Ik heb geen goud bij me,” antwoordde ze. “Alstublieft, ik heb geen tijd voor –”
“Jammer, maar wellicht dat je me op een andere manier van dienst kan zijn.” De donkere
ogen van de man gleden over haar lichaam en een smerige glimlach krulde zijn besnorde
lippen. “Doe die mantel eens af.”
Een maand geleden zou Lily doodsbang zijn geweest, maar het enige wat ze nu voelde
was woede. Woede, omdat deze man het lef had om haar van haar doel af te houden.
Woede, omdat ze door deze man misschien te laat zou zijn en Ludo het niet zou halen.
Val nooit in woede aan, klonk de zware stem van Ludo in haar hoofd. Dan ga je fouten
maken. Probeer altijd rustig te blijven en helder na te blijven denken.
Ze haalde diep adem.
“Laat me gaan. Ik heb geen tijd voor deze onzin.”

210
 De man grinnikte vals. “Zoooo, jij hebt pit. Maar dat zal je niet ver brengen.” Hij wees met
zijn zwaard naar haar. “Doe je mantel af, of je gaat eraan.”
Lily ademde nogmaals diep in, in een poging om zichzelf tot kalmte te manen. Ze hief haar
handen op naar de sluiting van haar mantel en knoopte deze los. De mantel zou haar enkel in
de weg zitten en haar lange jurk was al onhandig genoeg. De man floot waarderend toen de
mantel neerviel op de grond.
Zijn blik veranderde echter van waardering in ongeloof toen ze snel beide zwaarden trok.
“Weet je zeker dat je dit wilt doen?” vroeg ze. “Je kan nog terug. Dan overkomt ons geen
van beide wat.” De man zag er niet uit alsof hij voor reden vatbaar was, maar het viel te
proberen.
De man had zijn verbazing echter snel overwonnen. “Wat kan een vrouw mij nou maken?”
Hij sprak het woord ‘vrouw’ bijna uit alsof het een vies woord was. “Wees maar voorzichtig,
meisje. Straks snij je jezelf nog in de vingers.” Hij grinnikte opnieuw, lachend om zijn eigen
grapje.
Lily, die liever onderschat dan overschat werd, keek hoe de man dichterbij kwam. Ze hief
haar zwaarden op in de verdedigingsstand zoals ze die van Ludo geleerd had, en wachtte. Ze
zou niet de eerste aanval doen. En ze zou hem niet doden. Maar verwonden was wel een
optie…
De man was nu vlakbij. Hij leek te verwachten dat Lily niet door zou zetten en haar wapens
toch zou laten vallen wanneer hij bij haar was, want hij sloeg nog niet toe. Een frisse wind blies
Lily’s kant op en ze rook de stank van zweet en bier.
Ze deed niets. Ze wachtte.
Toen stond hij voor haar. Zijn berekenende ogen keken haar afwachtend aan. Ze zag dat hij
een litteken op zijn stoppelige kin had, en had nog net de tijd om zich af te vragen of hij die bij
een eerdere roofoverval had opgelopen toen hij toesloeg.
Ze hief haar linkerhand op en het geluid van staal tegen staal klonk door het stille steegje.
Ze hoopte maar dat niemand zou komen kijken, zich afvragend waar het geluid vandaan
kwam…
Hou tijdens een gevecht je aandacht erbij, vermaande de stem van Ludo haar in haar hoofd.
De kleinste afleiding kan fataal zijn.
En Lily verbande alle angst, woede en andere gedachten uit haar hoofd en richtte zich
volledig op de man die voor haar stond. Op dat moment deed niets anders er toe.
Vastberaden om het gevecht zo kort mogelijk te houden begon ze aan te vallen. Ze haalde
uit met haar zwaard naar zijn linkerarm en hij sprong weg. Vervolgens sloeg ze toe met haar
linkerzwaard, deze slag wist haar tegenstander te pareren maar ze maakte gebruik van het
feit dat hij maar één zwaard had door direct met haar rechterzwaard een wond te maken op
de linkerarm van de man.
“Au!” schreeuwde de man ontzet. Lily had gehoopt dat dit voldoende zou zijn om hem af
te laten druipen, maar het leek hem alleen maar boos te maken. “Kreng!” schreeuwde hij, en
dook vol aanvalswoede naar voren.
Lily kon nog net opzij stappen maar struikelde over de zoom van haar donkergroene jurk,
die iets te lang was. Ze kwam hard op haar achterwerk terecht.
De man grijnsde, hierbij een aantal bruine tanden tonend, en hief zijn zwaard op. Lily wist
zijn slag te pareren maar aangezien hij vanuit de veel hogere positie meer kracht kon zetten

211
duwde hij zijn zwaard hard tegen het hare. Haar arm schoot iets omlaag. Lily probeerde
hem te raken met haar andere zwaard, maar kon er vanuit haar zittende positie niet bij.
Hun ogen ontmoetten elkaar. De man grijnsde opnieuw. Naast het feit dat zijn meeste
tanden in zeer slechte conditie waren, miste hij ook een paar cruciale exemplaren.
“Helaas, schatje.”
Zijn zwaard drukte dat van haar nog iets verder omlaag, en de punt van haar eigen
zwaard kwam nu vervaarlijk dicht bij haar voorhoofd. Lily haalde opnieuw diep adem, liet
zich naar achteren vallen en rolde opzij. Vervolgens trapte ze de man, die verrast was door
deze manoeuvre en naar voren gevallen was, hard tegen zijn knieschijf aan, waardoor hij
zijn evenwicht verloor en naar achteren tuimelde.
Snel kwam ze overeind en sloeg met haar rechterzwaard zo hard als ze kon naar voren,
tegen het heft van het zwaard van de man aan. Hij liet het zwaard vallen en direct schopte
ze zijn wapen opzij.
“Helaas, schatje,” zei ze, de eerdere woorden van de man herhalend.
De man hief zijn handen omhoog. “Rustig. Je wilt me toch niet ombrengen, of wel?
Volgens mij ben jij geen moordenaar.” Maar zijn toon was niet zo zelfverzekerd als
voorheen. “Laten we ieder onze eigen weg gaan.”
“Oh, nu wil je je eigen weg gaan?” vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw.
Lily wist zich nog te herinneren wat Ludo had gezegd over beloftes die mensen deden
als ze ontwapend waren. Die mensen waren niet te vertrouwen en beloofden van alles om
hun eigen leven te redden, had hij gezegd. En ze wist dat hij gelijk had. Ze kon hem
natuurlijk laten gaan, maar ze had geen garantie dat hij dan niet achter haar aan zou komen
om wraak te nemen. Ze kon zich niet nog meer oponthoud veroorloven.
Ze kon hem echter ook niet ombrengen. Niet alleen omdat ze dan een magiër zou
worden, maar ze dacht niet dat ze het in zich had om iemand te vermoorden, ook al was
het iemand die haar aangevallen had. En nu hij weerloos voor haar stond, ontwapend, zou
het moord zijn, en geen verdediging.
Zonder nog iets te zeggen hief ze haar rechterzwaard op en stootte met het heft hard
tegen het hoofd van de man. Door al het oefenen met Ludo had ze sterkere armspieren
gekregen en de slag was hard genoeg om hem in één klap bewusteloos neer te laten gaan.
Ze pakte zijn zwaard op en gooide deze in een regenton. Het was beter als deze man
geen wapen tot zijn beschikking had wanneer hij bij kwam, dacht ze.
Haar blik viel op haar mantel, die in een hoopje op de grond lag. Tijdens het gevecht had
ze het niet koud gehad maar nu het voorbij was kreeg ze kippenvel. Ze sloeg de vuil
geworden mantel om en vervolgde haar weg, haar wapens nog in haar handen.
Binnen enkele meters stond ze voor de alchemistenwinkel. Voor de zekerheid draaide
ze aan de deurknop, maar deze zat natuurlijk op slot. Voor het eerst wilde ze dat Ludo haar
ook geleerd had hoe je een slot kon openbreken.
Ze liep naar het raam en keek om zich heen. Niemand te zien. Als mensen niet kwamen
kijken vanwege het geluid van het zwaardgevecht, zouden ze zich hier vast ook niet door
laten wekken. En hoe dan ook had ze geen andere keus…
Ze sloeg met het heft van haar zwaard hard tegen het raam en het glas brak, een klap
die galmde door de stille straten. Ze was blij dat ze in deze wereld geen dubbel glas kenden
– dan was het waarschijnlijk niet zo makkelijk gelukt om het raam kapot te maken.

212
 Ze sloeg met haar zwaard wat uitstekende scherven aan de kant, tot ze een gat had wat
groot genoeg was om doorheen te klimmen. Daarna hees ze zich met moeite door het open
gat en probeerde zo zacht mogelijk te landen op de houten vloer aan de andere kant. Ze bleef
even zitten. Haar hart bonsde in haar keel. Op de een of andere manier was dit een stuk
zenuwslopender dan het gevecht dat ze zojuist gevoerd had. Ze verwachtte elk moment dat
Teamus tevoorschijn zou komen om te vragen wat ze in hemelsnaam aan het doen was.
Maar er was geen tijd om lang te wachten. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek even
door het kapotte raam naar buiten. Er was nog steeds niemand te zien.
In de winkel was het pikkedonker, enkel het licht van een lantaarn die buiten hing zorgde
voor een schimmig schijnsel. Ze zag een kaars op de toonbank staan en stak deze aan met
behulp van de lucifers die op een plank lagen. Ze durfde niet meer kaarsen aan te steken, uit
angst dat dit de aandacht zou trekken.
Met behulp van de kaars ging ze de glazen potten in de kasten af. Gelukkig was Teamus erg
georganiseerd en stond alles op alfabetische volgorde. Garnalenogen… Gerstkorrels… Groene
mottenvleugels… Geen griffioenkruid.
Maar er was ook nog een voorraadruimte. Als Teamus daadwerkelijk gelogen had, zou hij
het kruid vast niet in de winkel zelf bewaren, waar iedereen het kon zien. Haar blik viel op een
houten deur achter de toonbank.
Ze draaide aan de deurknop. De deur zat tot haar opluchting niet op slot.
De voorraadruimte was klein en ontzettend vol, met houten schappen aan elke muur die
vol stonden met potjes ingrediënten. De orde en netheid die te zien was in de winkel, werd
niet weerspiegeld in de voorraadruimte, waar normaal gesproken natuurlijk geen klanten
kwamen. Maar gelukkig stond ook hier alles op alfabetische volgorde.
Lily’s ogen gleden over de potjes die begonnen met de letter ‘G’, de kaars vlak bij de potjes
houdend. Griffioenkruid! Ze slaakte een zucht van opluchting toen ze het veel gezochte kruid
zag staan in een klein glazen potje.
Ze pakte een ruime hoeveelheid uit het potje om zich te verzekeren dat ze genoeg had en
stopte het in de binnenzak van haar mantel. Met een beetje geluk zou Teamus het niet eens
missen en niet kunnen achterhalen wat er precies gestolen was uit de winkel – maar de kans
was groot dat hij de link wel zou kunnen leggen. Maar dat was iets van latere zorg, besloot ze.
Lily vroeg zich af waarom de man gelogen had. Het moest iemand zijn die van Ludo’s ziekte
af wist en wilde voorkomen dat hij zou genezen. Er was maar een kleine groep mensen die
van zijn omstandigheden op de hoogte waren – Barney, koning Rynn en de Raad. Maar wie
van hen had willen voorkomen dat Ludo beter zou worden?
De kleine hoop vloeide in Lily op dat diegene er wel van overtuigd moest zijn dat het drankje
met griffioenkruid Ludo zou helpen, als diegene zo vastberaden wilde voorkomen dat ze het
kruid zou bemachtigen. Ze hoopte maar dat die persoon gelijk had.
Zo geruisloos mogelijk hees ze zichzelf weer door het gat in het raam. De zoom van haar
jurk bleef hangen aan een van de scherven. Ongeduldig trok ze de stof los, zich vaag schuldig
voelend over de staat waarin ze de jurk en mantel terug zou geven aan Orla. Toen ze met een
plof op de grond terecht kwam hoorde ze stemmen. Snel trok ze de kap van de zwarte mantel
over haar hoofd.
“Hé, jij daar!” klonk een mannelijk stem. “Wat ben je daar aan het doen?” Alsof dat niet
duidelijk was, dacht Lily.

213
 Zonder antwoord te geven draaide ze zich om en begon te rennen.
“Stop! Blijf staan!” Een andere mannelijke stem, zwaarder dan de eerste.
Ze hoorde snelle voetstappen achter zich, maar durfde zich niet om te draaien om te
kijken hoe ver de mannen van haar vandaan waren. Zo snel als ze kon rende ze door de
straat, voorbij haar aanvaller die nog bewusteloos was, de straat van de alchemist uit en
het marktplein op… haar conditie was flink verbeterd sinds ze in deze wereld
terechtgekomen was, maar na een paar minuten rennen zo hard als ze kon begon ze steken
in haar zij te voelen.
Ze keek om. Dat was een fout, want net op het moment dat ze niet voor zich uit keek
struikelde ze over een losse kei en viel voorover.
“Au!”
Ze was hard op haar knieën en handen terecht gekomen. Bloed welde op uit een wond
op haar handpalm en ze veegde haar hand af aan haar jurk. Ze draaide zich nogmaals om.
Er was niemand te zien.
Snel kwam ze overeind en klopte haar mantel af – niet dat dit haar verschijning op dit
moment erg kon verbeteren. Op een drafje snelde ze voort richting het kasteel. Gelukkig
duurde het niet lang voordat de poort zichtbaar was.
Hoe lang was ze weggeweest? Een halfuur? Een uur?
“Halt,” zei een van de twee wachters die bij de poort stond. “Je hebt hier niets te zoeken,
zwerver. Maak dat je wegkomt!”
Blijkbaar was de wacht gewisseld in de korte tijd dat ze weggeweest was. Dit was
dezelfde kale wachter die bij de poort had gestaan toen Lily samen met Barnabas en Ludo
bij het kasteel aangekomen was. Ze deed de kap van haar mantel omlaag, in de hoop dat
de man, wiens stemming altijd chagrijnig leek te zijn, haar zou herkennen.
“Ik ben geen zwerver,” zei ze, goed beseffend dat haar kleding, die die ochtend nog
prachtig was geweest maar inmiddels vol met vuil, bloed en enkele scheuren zat, behoorlijk
leek op dat van een zwerver. “Ik ben hier gisteren aangekomen met Barnabas –”
vruchteloos zocht ze in de hoeken van haar geheugen naar zijn achternaam en gaf het op
“– de magiër en Ludovic Bane. We zijn gasten van de koning.”
“Oh ja,” zei haar chagrijnige gesprekspartner met een frisse dosis tegenzin. “Nou,
vooruit.” Hij stapte opzij om haar er langs te laten.
Lily haastte zich door het kasteel naar boven. Een enkel dienstmeisje wierp haar
bezoedelde verschijning een verbaasde blik toe maar verder kwam ze niemand tegen.
Zonder te kloppen deed ze de deur van Ludo’s kamer open.
Barnabas stond in dezelfde houding als ze hem had achtergelaten. Zweet parelde langs
zijn kale hoofd naar beneden en hij had kringen onder zijn wijd opengesperde ogen.
“Gelukt?” vroeg hij, zonder zijn blik van Ludo af te houden. De lichtblauwe gloed
omringde de rover nog steeds.
“Ja,” antwoordde Lily. “Is hij… leeft hij nog?”
“De magie doet zijn werk,” antwoordde Barnabas moeizaam. “Maar – ik hou het niet
lang meer vol.” Zijn armen trilden.
“Ik moet het drankje nog maken,” zei Lily. Ze haalde het griffioenkruid uit de binnenzak
van haar mantel, deed het kledingstuk af en gooide deze op de stoel. “Hoe lang nog?”
“Tien minuten… een kwartier, hooguit. Schiet op.”

214
 Lily rende naar haar kamer en rommelde in haar tas, tot ze het zakje met gedroogde
waterkers vond. Ze pakte het boekje over weerwolven en bladerde tot ze het recept vond.
Hindebloed!
Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan dat ze dat vergeten was. Maar ze had het ook niet
van tevoren kunnen bemachtigen en bewaren – in het recept stond dat het bloed vers moest
zijn. Wanhopig streek ze wat losse plukken haar uit haar gezicht. Waar haalde ze zo snel
hindebloed vandaan? Er waren vast wel herten in de bossen die Callagh omringen, maar ze
zou er nooit een op tijd vinden. Barnabas zag eruit alsof hij elk moment neer kon storten.
Ze keek even besluiteloos om zich heen, alsof ze verwachtte dat de oplossing zich magisch
zou aandragen. Ze had zo weinig mogelijk mensen willen betrekken bij deze last-minute missie
om zo snel mogelijk de ingrediënten van het drankje te verzamelen, aangezien ze niet wist wie
ze kon vertrouwen en ze liever ook niet wilde dat iemand wist dat ze had ingebroken in de
alchemistenwinkel – wat was in dit land de straf voor inbraak? Een afgehakte hand? De
doodstraf? Alles leek mogelijk hier – maar ze had nu geen keus.
Met het boekje, griffioenkruid en zakje met waterkers in haar hand verliet ze de slaapkamer
en rende zo snel als ze kon zonder te struikelen over de zoom van haar lange jurk de stenen
trappen af. Toen ze rennend de hoek van de hal om kwam botste ze bijna tegen een wachter
aan, die haar met opgetrokken wenkbrauw aankeek.
“Ik zoek Elfric,” zei Lily, geen moeite nemend om de wachter behoorlijk te groeten.
“In de bibliotheek,” zei de wachter. Zijn ogen gleden over Lily’s vuile verschijning maar hij
hield wijselijk zijn mond. Koning Rynn had zijn personeel goed laten trainen. “Einde van de
gang.”
Lily mompelde een bedankje en snelde zich door de gang. Aan het einde bevond zich een
deur, die ze zonder te kloppen open gooide.
De bibliotheek was gigantisch. Tientallen prachtige houten kasten met uitgesneden figuren
stonden naast elkaar tegen de wanden, gevuld met rijen en rijen met boeken. Lily, die zich
normaal gesproken uren kon vermaken in een bibliotheek, nam niet de tijd om de ruimte te
bewonderen maar keek alleen om zich heen tot ze Elfric zag zitten in een gemakkelijke leren
stoel in een hoek van de bibliotheek. Hij had een dik boek in zijn handen en was zo
geconcentreerd dat hij haar niet binnen had horen komen.
“Elfric, ik heb je hulp nodig.”
De magiër keek op, een verbaasde blik op zijn knappe gezicht toen hij Lily voor zich zag
staan. Hij klapte het boek dicht en stond op.
“Lily, is alles in orde? Wat is er gebeurd?”
Lily keek omlaag, naar haar vieze handen, waarvan eentje besmeurd was met het bloed uit
de snee die ze had opgelopen toen ze viel. Haar jurk was bedekt met modder en ander vuil,
en aan de onderkant zat een lange scheur. Ze had niet in de spiegel gekeken, maar ze
vermoedde dat haar haar en gezicht er ook niet meer zo netjes uitzagen.
“Eh – niets ernstigs,” zei ze. “Ludo heeft niet lang meer. Ik heb nu hindebloed nodig!”
Hoeveel minuten waren er al voorbij sinds ze Barnabas had verlaten? Zou de oude magiër
nog overeind staan?
“Hindebloed?” herhaalde Elfric verward. “Waarvoor –”
“Het drankje,” onderbrak Lily hem, al wetend waar hij naartoe wilde met zijn vraag.
“Maar het griffioenkruid –”

215
 “Dat heb ik.”
“Hoe –”
“Ik heb geen tijd om het uit te leggen!” Lily deed een stap naar voren en greep Elfric bij
zijn schouders. Hij was niet zo lang, en ze hoefde niet ver omhoog te kijken. “Barnabas
houdt Ludo in een soort van magische bevriezing. Hij houdt het niet lang meer vol, ik moet
het drankje nu maken en ik heb vers hindebloed nodig. Kun je me helpen?”
Elfrics bijna goudkleurige ogen staarden naar haar groenblauwe. “Natuurlijk. Ik zal mijn
magie gebruiken. Geef me vijf minuten, blijf hier.”
En met een zacht plopgeluid verdween hij in het niets.

Hij was inderdaad binnen een paar minuten terug, maar voelde voor Lily aan alsof hij uren
weg was. Ze had niet stil kunnen zitten en was onrustig heen en weer gelopen langs de kasten
met boeken tot ze hetzelfde ploppende geluid weer hoorde. Ze draaide zich om.
Elfric stond achter haar. Hij had een glazen flesje met een donkerrode vloeistof erin in
zijn hand. Zijn donkerblauwe doublet en broek waren nog steeds even onberispelijk en zijn
krullende halflange haar zat exact hetzelfde als voorheen. Blijkbaar was het bemachtigen
van het bloed met behulp van zijn magie geen worsteling geweest.
“Kom,” zei hij, en Lily volgde hem de bibliotheek uit en de gang door. Ze gingen een trap
omlaag. Het was een andere trap dan degene die naar de kerkers leidde. Deze was minder
lang, maar werd verlicht door net zo weinig fakkels en ze moest opletten waar ze liep zodat
ze niet struikelde.
Onderaan bevond zich een deur. Elfric deed deze open, stapte hoffelijk opzij om Lily
erdoor te laten en trok de deur achter zich dicht. Hij maakte een aantal handgebaren en
ineens was de ruimte verlicht door kaarsen.
“Ons laboratorium,” verklaarde hij, terwijl Lily om zich heen keek.
De ruimte was donker en klein, maar voor zover ze kon zien was het er schoon. Een
grote, schoon geboende houten tafel stond in het midden. Tegen de wanden stonden
kasten met boeken, flesjes en potten met allerlei ingrediënten, zoals in de
alchemistenwinkels waar ze geweest waren. Tegen een andere wand stond een lage
houten kast met allerlei instrumenten, waarvan ze grotendeels geen idee had waar ze voor
bedoelde waren.
Lily legde het boekje op tafel en bladerde erin tot ze het recept vond. Elfric keek over
haar schouder mee om te zien wat ze nodig had.
“Ziet er redelijk simpel uit,” zei hij. Hij liep naar een kast en pakte een stenen kom en
een vijzel.
Stamp het griffioenkruid en de waterkers fijn tot een poeder. Meng deze met het
hindebloed, laat de drank drie minuten koken en koel deze vervolgens tot
kamertemperatuur. De gebetene dient de drank vervolgens onmiddellijk op te drinken.
Elfric zette de kom met vijzel op de tafel en pakte vervolgens een koperen weegschaal
en woog de twee kruiden tot hij de aangegeven hoeveelheden had. Lily pakte de kruiden
van hem aan en begon ze met een mes in stukjes te snijden, terwijl Elfric wat bloed in een
glazen maatbeker goot tot hij de juiste hoeveelheid had.

216
 “Zou je naar boven willen gaan om te kijken of je het misschien van Barney over moet
nemen?’ vroeg Lily. Het drankje zou ze zelf wel kunnen maken, maar ze was bang dat
Barnabas inmiddels bewusteloos op de grond lag – en dat Ludo dood was.
“Ik zou wel willen, maar ik kan het niet,” antwoordde Elfric vriendelijk. Hij goot het bloed
over in een kleine ijzeren pan, stak met een handgebaar het kleine fornuis aan dat in een hoek
stond en zette het pannetje op het fornuis. “Wat Barnabas nu doet is iets wat alleen hele
bekwame magiërs kunnen. Ik ben simpelweg nog niet zo vergevorderd.”
Lily beet op haar lip. Op de een of andere manier had ze Barnabas nooit echt gezien als
bekwaam, vanwege zijn lafheid en zijn alcoholprobleem. Maar onder al zijn ellende school wel
talent, dat begon ze steeds beter te begrijpen.
Ze deed de fijngehakte kruiden in de kom en begon ze met de vijzel fijn te stampen.
“Hopelijk zijn we op tijd.” Het duurde niet lang tot ze een fijn poeder had geproduceerd. Ze
liep naar het pannetje en schudde de kruiden erin.
Elfric richtte zijn handen op de pan en mompelde iets. De vloeistof begon onmiddellijk te
koken.
“Laten we het proces in elk geval iets versnellen,” glimlachte hij. “Hou jij de tijd in de
gaten?”
Lily keek naar de klok die aan de wand hing. Het was vijf over half twaalf. Haar ogen bleven
gedurende drie minuten op de klok gericht.
Elfric zei niets. Hij wees haar er niet op dat deze hele expeditie zeer waarschijnlijk niet
Ludo’s redding zou betekenen, iets wat ze enorm waardeerde.
“De drie minuten zijn om,” zei ze toen.
De magiër maakte een ander handgebaar, en de vloeistof stopte met koken en begon
onmiddellijk af te koelen naar kamertemperatuur. Na enkele seconden zei hij: “Klaar. In de
kast links van je staat een kelk.”
Lily pakte de koperen kelk en hield deze vast terwijl Elfric de drank erin gooit. De kleur van
de vloeistof was donkerrood, iets donkerder dan het bloed van de hinde. Waarschijnlijk
smaakte het ook naar bloed. Ze vroeg zich af of hindebloed een van de ingrediënten was
omdat een wolf joeg op herten.
“Dankjewel,” zei ze. De kelk zat vol tot de rand, en ze hoopte maar dat ze het Ludo allemaal
kon laten drinken. “Zonder jou –”
“Geen dank,” zei Elfric. Hij streek een pluk donkerbruin haar uit haar gezicht. Ongeveer de
helft van haar haar zat nog in de vlecht, de rest was losgeraakt. “Hopelijk werkt het.”
Zo snel als ze durfde te lopen met de kelk met de kostbare vloeistof in haar handen liep Lily
terug naar boven. Elfric volgde haar. Ze protesteerde niet; hij wist toch al zo veel dat het weinig
uitmaakte of hij erbij was of niet.
Barnabas stond nog overeind. De stof op zijn rug en onder zijn oksels was donker van het
zweet. Ook zijn gezicht glom en zijn ogen traanden, maar de magische gloed die om Ludo heen
hing was nog intact.
“Ah…” bracht hij moeizaam uit. “Je bent… terug…”
“Gaat het?’ vroeg Lily bezorgd, en Barnabas knikt vermoeid. “Stop maar. Ik heb de drank,
hij moet het nu drinken.”

217
 Opgelucht liet de magiër zijn handen zakken. Elfric ving hem op toen hij dreigde om te
vallen, en hielp hem om op een stoel te gaan zitten. Lily ging op de rand van het bed zitten en
schudde zacht aan Ludo’s schouder.
“Ludo? Wakker worden!”
De rover bewoog niet. Hij zag eruit alsof hij opnieuw dood was. Ze voelde zijn pols en
tot haar opluchting was er nog steeds een zwakke hartslag waarneembaar. Ze streek met
haar hand over zijn bloedhete voorhoofd. “Ludo, kom op. Je moet even wakker worden.”
De rover kreunde zacht.
“Ludo!”
“W-wat?” Zijn stem was nauwelijks meer dan een schorre fluistering. Maar zijn bleke
ogen gingen open en hij keek met een koortsige blik naar haar. “Lily…”
“Ik heb wat te drinken voor je.”
“N-nee… geen d-dorst,” fluisterde hij. Zijn ogen vielen weer dicht.
“Ludo, dit is je enige kans op overleving,” zei Lily op een strenge toon, hopende dat dit
tot hem door zou dringen. “Je moet dit drinken, nu!”
“G-goed,” kreunde Ludo, en zijn ogen gingen weer open. “Ik w-wist niet…. dat je k-kwaad
werd…”
Lily hielp hem om overeind te zitten en wilde hem de kelk aanreiken, maar zijn hand
trilde zo erg dat ze bang was dat hij hem zou laten vallen, dus bracht ze zelf de kelk naar
zijn mond.
“Het smaakt waarschijnlijk ontzettend vies, maar ik wil dat je alles opdrinkt, ok?”
Ludo knikte en ze zette de kelk aan zijn lippen. Na enkele slokken begon hij te hoesten
en ze stopte even tot de hoestbui over was, om vervolgens opnieuw de kelk naar zijn mond
te brengen. De rest dronk hij zonder onderbrekingen op.
“D-dat was… inderdaad n-niet -l-lekker,” zei hij, en zakte terug in bed.
Lily zette de kelk op het nachtkastje en keek naar hem. Ze wist niet goed wat ze nu moest
doen, nu ze alles had gedaan wat ze kon doen om hem te helpen. Ze keek naar de twee
magiërs, wiens blikken ook op Ludo gericht waren. Barnabas leek nauwelijks zijn ogen open
te kunnen houden. Elfric keek geïnteresseerd.
Ludo’s ogen waren inmiddels weer gesloten. Lily streek zijn natte zwarte haar uit zijn
gezicht.
Er zat nu niets anders op dan te wachten.

218
 Hoofdstuk 18

Onderhandelen

Het was voor Alastair niet alleen een opluchting om van Bael verlost te zijn, maar ook het
ontbreken van Flavius’ gezelschap zorgde voor verlichting. De strenge man was op zich een
goed leider, maar hij was ook onbuigzaam en star. Wanneer hij eenmaal een idee in zijn hoofd
had wilde hij daar niet vanaf wijken, ook als het idee niet zo goed bleek te zijn als eerst geleken
had.
Natuurlijk was het niet Flavius’ idee geweest om de demon te bevrijden. Nee, die actie was
geboren uit de hersenkronkels van Caelum. Caelum, die veilig thuis achtergebleven was om
de rest van de sekte te leiden, bedacht Alastair met een wrange glimlach.
Bog was met Flavius en Bael meegegaan. Flavius reed liever in een koets dan op een paard,
en Alastair miste de aanwezigheid van de domme reus niet bepaald. Hij was samen met Vares
te voet richting Callagh vertrokken, maar ze waren al snel een boerderij tegengekomen waar
ze twee paarden hadden weten te kopen.
“Eindelijk, beschaving,” zei Vares opgelucht, toen na een dag rijden de voorstad van Callagh
zichtbaar werd in de verte.
Alastair glimlachte. Hij had de gave om zich overal aan te kunnen passen, of het nu stad,
dorp of natuur was, maar hij wist dat zijn vriend inmiddels genoeg begon te krijgen van de
ongetemde bossen en wijd uitgestrekte velden.
“Wat is het plan?” vroeg Vares. Hij liet zijn bruine merrie opzij stappen toen er drie kinderen
voorbij kwamen rennen over de zanderige weg die naar Callagh leidde. Naarmate ze de stad
naderden kwamen ze meer mensen tegen, maar Alastair was niet bang dat ze herkend zouden
worden. Lily en haar gezelschap hadden een flinke voorsprong, en zo met z’n tweeën vielen
hij en Vares niet bepaald op.
“Ik denk dat we het beste een huisje kunnen huren in de voorstad, en dan voorzichtig in de
stad op zoek kunnen gaan naar Lily.”
“Lily.” De blonde man spuwde op de grond. “Ik kan die naam niet meer horen.”
“Ik ook niet.” Maar dat was niet helemaal waar. Hij was nog niet klaar met haar – maar dat
hoefde Vares niet te weten.

Enkele uren later hadden Alastair en Vares een eenvoudig maar schoon huurhuis gevonden in
de voorstad van Callagh. Vares had liever wat dieper de stad in willen trekken voor
woonruimte, aangezien in de voorstad voornamelijk arme mensen gevestigd zaten, maar
Alastair wilde zich het liefst ergens vestigen waarbij minder kans was dat hij Lily onvoorbereid
tegen het lijf zou lopen.
“Denk je dat we haar vinden?” vroeg Vares. Alastair stond in de kleine keuken van de
woning groente en vlees te snijden terwijl Vares de tafel dekte – een absurd huiselijk tafereel,
als je bedenkt wat hun missie was. Maar er moest toch gegeten worden.

219
 “Uiteindelijk wel,” zei Alastair na een korte pauze. Hij stak het kolenfornuis aan en
deponeerde wat boter in een koekenpan.
Vares schonk twee kelken met wijn in en zette er een naast Alastair op het houten
aanrecht. “Wat is er nou precies gebeurd bij jou thuis? Hoe is ze ontsnapt?”
Alastair schoof de groenten en het vlees van de houten snijplank in de pan en roerde
wat met een spatel. “Geen idee,” zei hij naar waarheid. “Ze zat vast, met ijzeren kettingen.
Ik geloof niet dat ze daar alleen uit had kunnen komen.”
“Ook niet met behulp van magie?” vroeg Vares met opgetrokken wenkbrauwen.
“Ja, dan wel. Maar ik geloof niet dat ze een magiër is. Tenminste – niet een ontwikkelde.
Als de magie zich in haar ontwikkeld had was ze wel eerder ontsnapt.”
Vares knikte peinzend en nam een slok wijn. “Waarschijnlijk wel ja. Maar wat niet is kan
nog komen… We moeten haar ombrengen wanneer we haar vinden.” Hij leunde met zijn
ellebogen op het aanrecht en keek hoe Alastair zijn onder De Broederschap beroemde
stoofpot bereidde.
“Nadat we alles uit haar gekregen hebben wat ze weet,” voegde Alastair toe, scherper
dan hij bedoelde. “En geen minuut eerder.” Hij reikte naar de kelk, gooide een deel van de
wijn bij de ingrediënten in de koekenpan en nam vervolgens een slok van het restant in de
kelk.
“Uiteraard. Maar Flavius zei dat je –” Vares streek door zijn lange blonde haar en
aarzelde even, alsof hij niet goed wist hoe hij het moest verwoorden, “– dat je iets te … te
mild bent geweest met haar. Er gaan geruchten de ronde dat je haar af en toe losmaakte
en zelf liet eten en drinken en zo…” Hij zei het op een toon die aanduidde dat dat het meest
gevaarlijke was wat je een magiër kon laten doen.
“Dat klopt.” Alastair was al jaren bevriend met Hector Vares, maar voelde aan dat ze
zich nu op gevaarlijke grond bevonden. Ontkennen had echter geen zin, als de geruchten
al de ronde deden. “Ik had geen zin om haar te voederen.”
“Hmm.” Vares klonk sceptisch. “Flavius zei… ehm… dat je ook niet al te erg je best hebt
gedaan om de informatie uit haar te krijgen.”
“Flavius moet een beetje oppassen met wat hij zegt.” Het was eruit voordat Alastair er
erg in had. Hij schepte de inhoud van de pan in een stenen schotel. Toen draaide hij zich
naar Vares, die hem oplettend opnam met zijn donkerblauwe ogen. Hij had zich enkele
dagen niet geschoren, en blonde stoppels waren zichtbaar op zijn kin en wangen. “Luister,
ik wil graag dat je voor je houdt wat ik je nu ga vertellen,” zei Alastair, besluitend dat hij het
beste enigszins eerlijk kon zijn.
“Natuurlijk, je kan me vertrouwen,” zei Vares.
Alastair wist uit ervaring dat dit waar was en vervolgde zijn verhaal. “Toen ik Lily net
ontmoet had was er inderdaad… iets tussen ons. Maar ik wist vanaf het begin wat ze was.
Ik heb haar tenslotte in haar eentje door dat portaal zien vallen. Maar als ze geen magie in
zich had gehad…” Hij maakte de zin niet af. Hij wilde niet eens aan zichzelf toegeven wat
hij dan met haar had willen doen, laat staan aan Vares.
“Maar dat heeft ze wel.” Vares’ toon was niet onvriendelijk.
“Ja. En dus moet ze sterven.” Alastair zuchtte en streek met zijn hand door zijn
lichtbruine haar, dat nodig gewassen moest worden. Hij snakte naar een bad. “Luister

220
Hector, je hoeft niet bang te zijn dat ik niet zal doen wat ik moet doen. Ik hoef je er hopelijk
niet aan te herinneren dat ik zelfs Kilana heb omgebracht.”
“Nee,” zei Vares. “En je hebt gelijk. Als iemand in zo’n situatie zijn plicht doet ben jij het
wel. Sorry dat ik twijfelde aan –”
“Geen punt.” Alastair glimlachte.
“Ik hoop maar dat we die Urn weten te bemachtigen.” Vares leegde zijn kelk en schonk
deze opnieuw halfvol met wijn. Hij hield de karaf omhoog in een vragend gebaar naar Alastair,
maar die schudde zijn hoofd. “Het zou een hoop ellende schelen als we de wereld weten te
ontdoen van magie.”
“Klopt,” beaamde Alastair. “Maar hoewel ik weet dat dat ding in Lily’s wereld is, ben ik er
niet van overtuigd dat zij op de hoogte is van de exacte locatie. Ze leek eerlijk in haar
antwoorden.”
Vares snoof. “Alsof een magiër weet wat eerlijk is.”
“Daar heb je een punt. Maar als ze meer weet zal ik het uit haar krijgen wanneer we haar
te pakken hebben.”

Ludo opende zijn ogen. Afgezien van een brandende kaars ergens links van hem was het
donker. Hij had het bloedheet.
Maar niet koortsachtig heet. Heet omdat hij onder minimaal vier dekens leek te liggen. En
hij had dorst. Maar hij voelde zich… onwaarschijnlijk veel beter dan de laatste keer toen hij
wakker was. Zijn hoofd was helder, de koortsige mist die de afgelopen dagen – of was het
weken? Hij had geen idee hoeveel tijd er verstreken was sinds de nacht dat hij gebeten was,
de gebeurtenissen waren een wazige cocktail in zijn brein – in zijn hoofd hing leek te zijn
verdwenen.
Het meeste kon hij zich niet eens goed herinneren. Hij herinnerde zich vaag dat Lily hem
had gedwongen om een ontzettend onsmakelijk drankje naar binnen te gieten, waarna hij
weer in slaap gevallen was. De smaak hing nog in zijn mond. Hij wilde overeind komen om de
kelk met water te pakken die nog op zijn nachtkastje stond, maar werd gehinderd door een
gewicht op zijn buik, dat niet alleen de dekens konden zijn.
Lily zat half op de rand van het bed en lag met haar hoofd en bovenlichaam op zijn buik te
slapen. Doordat hij bewogen had in een poging overeind te komen, was ze wakker geworden.
“Hmm, wat –?” vroeg ze slaperig.
“Dat lijkt me niet een hele comfortabele houding,” bromde Ludo geamuseerd. Zijn stem
was nog schor van de ziekte, maar zijn keel deed niet zoveel pijn meer.
Bij het horen van zijn stem gingen haar ogen direct open. “Ludo!” Ze kwam overeind en
veegde haar haar uit haar gezicht. “Hoe voel je je? Heb je nog koorts?” Haar hand streek over
zijn voorhoofd. “Je voelt niet warm meer! Ben je beter?”
“Eén vraag tegelijk graag.” Ludo kwam overeind. “Kun je me die kelk even aangeven? Ik
heb de dubieuze smaak van Docs pasteitjes in mijn mond – geen best teken, geloof me.”
Woordeloos gaf Lily hem de kelk aan en keek met grote ogen hoe hij de inhoud in één keer
leegdronk. Toen de smaak van verderfenis enigszins weggespoeld was zei hij: “Mijn hoofd
voelt aan alsof er een bende orks overeen gerend is, maar afgezien daarvan voel ik me wel
oké. Ik geloof niet dat ik nog koorts heb. En ik heb een ontzettende honger.” Alsof zijn maag
hem bij wilde vallen liet het een knorrend geluid horen.

221
 “Je hebt geen idee hoe goed het is om te horen dat je honger hebt.” Lily glimlachte. “De
afgelopen dagen heb je zo weinig gegeten. Ik herkende je zowat niet meer.”
“Dat maakt twee van ons.” Hij keek naar haar. Ondanks het weinige licht zag hij dat ze
er slecht uitzag. Ze had wallen onder haar ogen en leek nog dunner te zijn dan voorheen.
Ze droeg een donkergroene jurk die prachtig zou zijn geweest, ware het niet dat er
scheuren en vlekken in zaten. Ook haar handen en gezicht zaten onder het vuil en de helft
van haar haar zat in een slordige vlecht, de andere helft hing in sliertige plukken rond haar
hoofd. Hij streek een pluk donker haar uit haar gezicht. “Wat is er in vredesnaam met je
gebeurd?”
Ze keek hem niet-begrijpend aan. “Hoe bedoel je?”
Ludo wierp een blik over haar vuile jurk en trok een zwarte wenkbrauw op.
“Oh, dat.” Ze wuifde het weg alsof het niets was. “Ik ben vandaag met een van de
magiërs naar een aantal alchemisten gegaan om griffioenkruid te kopen maar ze zeiden
allemaal dat ze het niet hadden. Ik had het gevoel dat een van hen niet eerlijk was – hoewel
ik nog steeds niet weet waarom hij zou liegen – en toen je overleed –”
“Toen ik overleed?”
“Ja.” Lily’s ogen boorden in de zijne. “We waren je even kwijt, Ludo.”
“Maar magie kan iemand toch niet tot leven wekken?”
“Klopt. Ik heb je gereanimeerd.” Bij het zien van zijn onbegrijpende blik vervolgde ze:
“Dat is een soort van wetenschappelijk tot leven wekken. Het werkt alleen binnen enkele
minuten nadat iemand overleden is en het werkt lang niet altijd. Ik was net op tijd. Ik moet
er niet aan denken dat –”
Haar stem brak en Ludo trok haar naar zich toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze
begon te huilen. Normaal gesproken varieerden zijn gevoelens van ergernis tot regelrechte
ongemakkelijkheid wanneer een vrouw een huilbui kreeg in zijn bijzijn, maar nu voelde hij
alleen maar dankbaarheid voor het feit dat het meisje zoveel moeite gedaan had om zijn
leven te redden. Hij vroeg zich af wat er nog meer allemaal gebeurd was. Aan Lily te merken
waren de afgelopen dagen ook voor haar zwaar geweest.
Terwijl ze de lasten van de afgelopen dagen uitte door middel van een niet-ophoudende
stroom water op zijn schouder streek hij over haar haar en bromde wat, naar hij hoopte,
geruststellende dingen in haar oor. Na enkele minuten ging haar huilbui over in wat gesnik
en liet ze hem los.
“S-sorry,” snifte ze.
Ludo veegde met een punt van zijn deken haar wangen droog. “Geeft niet. Wat
gebeurde er toen ik weer leefde?”
“Nou, je leefde nauwelijks. Je pols was ontzettend zwak en we hadden het gevoel dat je
elk moment weer kon overlijden. Dus Barney heeft je een soort van magisch bevroren –
het kostte hem heel veel moeite en energie en –” Ze keek om zich heen, blijkbaar zoekende
naar de magiër. “Waar is hij eigenlijk? Hij en Elfric waren hier toen ik in slaap viel. Ik denk
dat ze naar bed gegaan zijn. Maar goed,” vervolgde ze, blijkbaar niet verwachtend dat hij
het antwoord had op haar vragen en daarmee terugkomend op het verhaal, “ik ben toen
snel naar een van de alchemisten gegaan en heb ingebroken –”
“Je hebt ingebroken?” Ludo kon zijn grijns niet onderdrukken.

222
 “Ja, nou, er was geen andere manier. Het was laat, alle winkels waren dicht. En dan had hij
maar niet moeten liegen toen we er die middag waren,” verdedigde Lily zich.
“Rustig, je hoeft je tegenover mij niet te verantwoorden hoor. Ik ben trots op je.”
“Hm.” Maar ondanks zichzelf moest ze glimlachen. “Ik wilde op dat moment wel dat je me
geleerd had om een slot open te breken. Nu heb ik het raam maar kapot gemaakt en ben
daardoor naar binnen gekropen.”
Ludo begon te lachen – een schor geluid dat af en toe onderbroken werd door een hoestbui
omdat zijn keel nog rauw aanvoelde en niet meer gewend was om zoveel gebruikt te worden.
Maar het voelde goed aan om weer eens te lachen.
Na hem enkele seconden verbaasd aangekeken te hebben lachte Lily met hem mee. Toen
ze even later uitgelachen waren, vervolgde ze haar verhaal.
“De alchemist, Teamus heet hij, had inderdaad gelogen. Ik vond het griffioenkruid in een
potje in zijn voorraadkast. Maar waarom zou hij liegen? Ken je hem?”
Ludo schudde zijn hoofd. “Nooit van gehoord.”
“Nou ja, ik heb snel wat meegenomen en ben weer hierheen gekomen. Elfric heeft me
geholpen om het drankje te maken. Ik kan niet geloven dat het gewerkt heeft! Tenminste, je
voelt je beter toch?” Haar grote ogen keken hem verontrust aan, alsof ze bang was dat hij elk
moment weer terug kon zakken in zijn eerdere staat.
“De tijd zal het leren,” zei hij. “Maar op dit moment voel ik me een stuk beter dan voorheen.
De koorts is gebroken.”
Lily wikkelde het verbad om zijn rechterarm af, dat enigszins groezelig geworden was door
al het koortszweet, en keek naar de wond. Hij was al bijna genezen, hoewel er altijd een
litteken zou achterblijven.
“Ziet er goed uit,” zei ze.
“Het lijkt erop dat het gewerkt heeft.” Hij keek haar aan. Haar tranen hadden een spoor
getrokken over haar vuile wangen. “Is er verder nog iets gebeurd? Of ben je zo gehavend
vanwege de inbraak?”
“Ook. Maar op weg naar de alchemist kwam ik een rover tegen. Hij wilde mijn geld – wat
ik niet bij me had. Als alternatief wilde hij me verkrachten.”
Ludo voelde zijn keel samenknijpen. Als haar wat aangedaan was zou hij de hele stad op de
kop zetten om de dader te pakken te krijgen. Hij zou de pik van de dader afhakken en hem
dwingen die op te eten, alvorens hij hem vermoordde, besloot hij in een oogwenk. Een gevoel
van angst en woede verspreide zich door hem heen en hij kon de woorden nauwelijks
uitbrengen. “Heeft hij –”
“Nee.” Lily glimlachte geruststellend. “Hoewel de matrone mij vanochtend zo’n beetje
gedwongen heeft om een jurk te dragen had ik wel mijn zwaarden bij me. We hebben
gevochten en ik heb hem overmeesterd.”
“Goed.” Hij onderdrukte een zucht van opluchting en pakte haar kleine handen in de zijne.
“Je hebt mijn leven gered. Dankjewel.”
“Geen dank.” Ze glimlachte opnieuw, maar toen betrok haar gezicht. “Ik vrees alleen dat –
Ludo, er is geen geneesmiddel tegen weerwolven. Het lijkt erop dat het drankje heeft
voorkomen dat je aan de vloek overleed en de wond is genezen maar…” Ze beet op haar lip.
“Lily, ik heb het overleefd. Dat is meer dan iemand kan verwachten.” Hij kneep in haar
handen. “Dat ik een weerwolf ben is echt het einde van de wereld niet. Ik zal me wat moeten

223
aanpassen maar ik kom er echt wel overheen.” Hij grijnsde. “Wie weet kan ik het zelfs wel
in mijn voordeel gebruiken.”

Enkele uren later werd hij wakker met tweemaal zoveel honger als voorheen. Hij was dit keer
alleen; Lily was na hun gesprek naar haar eigen kamer gegaan om daar de rest van de nacht
te slapen.
Hij stond op en keek even besluiteloos om zich heen. Lily had hem verteld dat de
bedienden al hun kleding had meegenomen om te wassen – ook al was het meeste wat in
hun zadeltassen gezeten zat schoon… of nou ja, niet echt vies, was zijn mening. Maar op
dit moment was het enige wat hij bezat de witte blouse die hij aan had, en die was
inmiddels wel echt vies, en zijn onderbroek. Hij kon moeilijk zo naar beneden gaan, maar
aan de andere kant, hij had echt honger… zijn maag rommelde zo hard dat het verward kon
worden met onweer.
Hij deed de deur open en keek of hij een bediende zag die hij om een broek kon vragen.
De stenen vloer voelde koud aan aan zijn blote voeten en de frisse lucht zorgde voor
kippenvel op zijn blote benen.
Er was niemand te zien. Hij liep naar Lily’s deur en hief zijn hand op om te kloppen.
“Heer Bane!” klonk het van opzij. Een stevig gebouwde vrouw met lichtbruin haar kwam
haastig naar hem toelopen. “Wat doet u uit bed?” Haar stem klonk achterdochtig, alsof ze
verwachtte dat Ludo, alleen gekleed in een blouse, een overval wilde plegen.
“Ik wilde eigenlijk wat eten,” antwoordde Ludo bars.
“Oh! Gaat u maar weer in bed liggen, ik zal ontbijt naar boven laten brengen.”
“Niet nodig,” zei Ludo. “Ik heb al lang genoeg in bed gelegen en voel me een stuk beter,
ik wil eigenlijk even naar beneden.”
“Oh!” zei de vrouw opnieuw, duidelijk verbaasd over zijn herstel. “In dat geval…” Haar
blik viel op zijn behaarde benen en snel wendde ze haar blik af, ondanks het feit dat de
blouse tot iets over zijn onderbroek reikte en er eigenlijk weinig bijzonders te zien was. “Eh
– zo kunt u natuurlijk niet naar beneden.”
“Natuurlijk niet,” zei Ludo, die eigenlijk niet inzag wat er zo verkeerd aan was. “Ik was
op zoek naar een broek. Mijn eigen kleding is ontvoerd.”
“Een broek,” herhaalde de vrouw zwakjes, duidelijk van mening dat er wel iets meer
nodig was dan een broek om hem presentabel te maken. “Ja. En wellicht is een bad ook
niet onverstandig. Vergeef me dat ik het zeg, heer, maar u ruikt, eh…”
“Enigszins rijp?” bood Ludo geamuseerd aan.
“Enigszins ja. Goed, komt u even mee?” De vrouw duwde Ludo resoluut in de goede
richting en leidde hem naar de badkamer tegenover zijn kamer. “Ik ben Orla trouwens,
matrone van het kasteel.”
“Aangenaam,” bromde Ludo, die zich ondanks zijn maag, die inmiddels een goede
imitatie gaf van een grommende leeuw, maar liet meesleuren naar de badkamer.
Ludo herkende de ruimte met de ijzeren badkuip enigszins uit zijn eerdere koortsige
waas; enkele bedienden hadden hem een bad gegeven toen hij ziek was. Nu hij helder was,
was hij echter niet van plan om zich door anderen te laten wassen.
“Ik zal even wat bedienden halen –”
“Niet nodig. Alleen iemand om het bad te vullen.”

224
 “Maar –”
“Ik ben heel goed in staat om mezelf te wassen.”
De matrone en de rover keken elkaar vastberaden aan en even was het een wedstrijd om
wie de sterkste wil had. Ludo, die nóg eigenwijzer was dan Orla, won uiteindelijk.
Orla wierp haar handen op in overgave en onder een geërgerd “Prima!” stoof ze de
badkamer uit.

Een kwartier later liet Ludo zich in het hete water zakken. Hij pakte de zeep en begon zich van
top tot teen schoon te schrobben. Hoewel hij het wel gewend was dat er vaak een aantal
dagen tussen zijn wasbeurten zat, moest hij toegeven dat het heerlijk was om zich weer
schoon te voelen, om de geur van koorts en infectie achter zich te laten.
Hij hield zijn adem in en liet zich met zijn hoofd onder water zakken. Vervolgens begon hij
aan het wassen van zijn haar.
Hij voelde zich prima. Afgezien van zijn grote trek dan – zijn maag liet weer een gedonder
horen, voor het geval Ludo hem zou vergeten. Maar verder voelde hij zich merkwaardig
genoeg bijna volledig hersteld. Beter dan voorheen zelfs – zijn ogen waren bijvoorbeeld altijd
al goed geweest maar hij merkte nu op dat ze scherper waren dan ooit tevoren. Ook leek zijn
reukzin beter te zijn – maar dat kon natuurlijk ook zo lijken omdat hij voor zijn wasbeurt enorm
gestonken had. Zelfs iemand met een verstopte neus had dat kunnen ruiken.
Terwijl hij zijn haar waste kneep hij per ongeluk het stuk zeep tot moes. Peinzend keek hij
naar zijn grote handen, alsof hij daar het antwoord kon vinden. Hij zou zwak moeten zijn, zo
vlak na de koorts en na enkele dagen bijna niets gegeten te hebben, maar hij voelde zich
sterker dan ooit.
Was dit allemaal een effect van de weerwolf-vloek? vroeg hij zich af. Als dat zo was, dan
was die vloek zo slecht nog niet. Hoewel er waarschijnlijk ook wel een aantal minpunten aan
zouden zitten. Hij liet zich achterover zakken om zijn lange haar uit te spoelen en probeerde
te bedenken wat hij van weerwolven af wist.
Bar weinig, kwam hij al snel achter. Hij kende geen weerwolven en had voorheen weinig
reden gehad om zich er in te verdiepen. Het enige wat hij hoefde te weten was dat hij ervoor
moest zorgen dat hij niet gebeten werd. Daar was het nu te laat voor, dacht hij met een
wrange humor.
Hij wist dat hij lichamelijk niet ouder zou worden dan nu. Wat dat betrof was het een goede
timing geweest, bedacht hij, terwijl hij de kruimels van de zeep gebruikte om zijn inmiddels
behoorlijk lange baard te wassen. Hij was wellicht iets over zijn topjaren heen, maar verre van
bejaard. Als hij dan toch onsterfelijk moest zijn, was dit een goed moment.
En onsterfelijkheid is zo slecht nog niet.
Verder wist hij dat hij iedere volle maan in een wolf zou veranderen. Nou ja, dat was
waarschijnlijk wel te doen, dacht hij. Toen ze de weerwolf Muira tegengekomen waren, was
het geen volle maan geweest, dus betekende dat dat hij buiten volle maan om naar wens kon
veranderen? Hij spetterde een handvol water in zijn gezicht om zijn baard uit te spoelen. Lily
scheen van alles uitgezocht te hebben over weerwolven, dus de rest kon ze hem vast en zeker
vertellen.
Lily… Ze had niet alleen haar uiterste best gedaan om hem te helpen, ze had zelfs zijn leven
gered. Hij moest toegeven dat Barney er ook een rol in gespeeld had, maar hem kennende

225
was dit waarschijnlijk onder aansporing van haar geweest. Hij was het niet gewend dat
iemand zo loyaal was, de enige die hij ooit gekend had waar hij zo op kon rekenen was
Flynn geweest.
Hij moest bekennen dat het vooruitzicht dat Lily zou vertrekken naar haar eigen wereld
inmiddels geen fijn idee meer was. Voorheen was hij blij geweest wanneer hij van haar af
was, maar nu wist hij dat hij haar zou gaan missen. Het zou hem goed uitkomen wanneer
ze het portaal niet zouden kunnen vinden… maar nee, hij nam zich voor om haar te helpen
voor zover hij kon. Hij was het haar verschuldigd.
Hij klom uit de badkuip en begon zich af te drogen. Lily had haar uiterste best gedaan
voor hem. En hoewel hij meestal deed wat juist was voor hem, nam hij zich nu voor om te
doen wat juist was voor haar, ook al was dat in dit geval niet makkelijk.
Lily had wel gezegd dat koning Rynn hem toestond om in het kasteel te blijven zolang hij
ziek was, en hij nog niet besloten had wat hij met Ludo zou doen wanneer die beter zou
worden. Nou, hij was nu ontegenzeggelijk niet ziek meer. Maar Ludo was niet van plan om
zich te laten ophangen, of onthoofden, of vierendelen, of wat de populaire doodstraf op
dit moment dan ook was. Als de koning hem ter dood zou veroordelen zou hij een manier
vinden om te ontsnappen. Hij wist nog niet hoe, maar hij zou vast wel met een plan op de
proppen komen.
Hij droogde zijn haar af en keek in de spiegel. Enkele dagen zonder eten zorgden ervoor
dat hij was afgevallen. Ludo, die altijd al stevig gebouwd en aardig gespierd was geweest –
dat laatste was voornamelijk te danken aan het vele zwaardvechten, of het nu een redelijk
onschuldig duel was of op leven en dood – was nu ook niet mager, maar zijn wangen waren
wat ingevallen en zijn middenrif was zeker iets smaller Die paar dagen met koorts in bed
zorgden ervoor dat zijn huid wat grauw was zijn spieren wat slap, maar hij zag er beter uit
dan je van iemand die erg ziek was geweest zou verwachten.
Er werd zacht op de deur geklopt.
“Binnen.” Hij knoopte de handdoek om zijn middel.
Een jong dienstmeisje met een stapel kleding in haar handen kwam binnen, gevolgd
door een kale man. Ze wierp een blik op zijn harige bovenlichaam en sloeg snel haar ogen
neer.
“Alstublieft, heer, kleding.” Ze legde het stapeltje op een van de houten kasten en
verdween voordat Ludo haar kon bedanken.
De kale man nam hem op. “Zoveel haar!” mompelde hij afkeurend.
Ludo wierp een blik naar beneden en dacht even dat de man zijn borsthaar bedoelde,
maar toen haalde de man een kam en schaar uit zijn schort.
“Ik ben Tomas Badin, kapper van het kasteel,” zei de man. “Ga zitten.” Hij gebaarde naar
een houten stoel voor een dressoir waarop een kleinere spiegel stond.
“Knip mijn baard maar wat bij, verder hoeft er niets te gebeuren,” zei Ludo, die
plaatsnam. Zijn maag protesteerde bij het idee van nog meer oponthoud.
“Dat ben ik niet met u eens,” zei Badin. Hij kamde Ludo’s haar tot het een gladde massa
zonder knopen was. “Dor en dood,” mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn
onwillige klant. “Er moet minimaal vijf centimeter af –”
“Prima.”

226
 “Wat we ook kunnen doen, is het aan de voorkant afknippen tot hier,” Badin hield zijn hand
tot iets onder Ludo’s oor, “en aan de achterkant laten aflopen naar achteren –”
“Nee.”
“Het is helemaal in de mode op dit moment –”
“Ik ben niet in de mode.”
“Dat mag duidelijk zijn,” snoof Badin. “Goed dan. Ik zal er het benodigde afhalen en meer
niet.”
“Hmpf.”
Het duurde niet lang voordat de kapper iets had gecreëerd wat hij zelf ‘barbaars’ en wat
Ludo ‘normaal’ noemde – wat inhield dat Ludo’s haar eindigde tot net onder zijn
schouderbladen. Vervolgens stortte Badin zich vol enthousiasme op Ludo’s baard, duidelijk
hopend dat hij daar iets meer zeggenschap over zou hebben.
“Eens even kijken…” Hij liep om Ludo heen als een hyena die zijn prooi omcirkelde en Ludo
volgde hem achterdochtig met zijn lichtblauwe ogen. “Helemaal kaalgeschoren staat u
waarschijnlijk niet, daar heeft u een te… grof gezicht voor.”
Wat waarschijnlijk betekende dat hij er te lelijk voor was, bedacht Ludo geamuseerd.
“Een ringbaardje wellicht?”
“Nee.”
“Of een snor met een klein sikje onder de lip? Helemaal in op het moment.”
“Absoluut niet.”
“Een snor, die naar beneden doorloopt?” Badin streek bedenkelijk over zijn eigen kale kin.
“Wellicht wat boers, maar u kunt het hebben.”
“Knip gewoon mijn baard wat bij, man,” zei Ludo, die het geduld een beetje begon te
verliezen. “Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?”
“Goed, goed,” zei Badin geërgerd, en begon voorzichtig te knippen, ondertussen iets
mompelend wat verdacht veel op ‘onwetende boerenlul’ leek.
Het duurde niet lang voordat Ludo’s wilde baard was gereduceerd tot een korte maar volle
baard en de kapper vertrokken was. Ludo liep naar het stapeltje kleding op de kast. Het was
niet zijn eigen kleding – die hij zo snel mogelijk terug wilde – maar het voldeed. De onderbroek
paste, de stoffen donkerrode broek was iets te kort – maar waarschijnlijk hadden ze geen
broek in zijn maat kunnen vinden – evenals de mouwen van de witte blouse maar deze rolde
hij op zodat dat niet opviel. Het zwarte doublet zat veel te strak, dus hij liet deze achter in de
badkamer en liep zijn slaapkamer in.
Al zijn wapens en zijn zwaardriem lagen op de kast. Lily. Hij wilde eigenlijk zijn wapens
dragen, maar hij had het gevoel dat het op dit moment niet verstandig zou zijn als hij volop
bewapend beneden zou komen. Dus volledig zijn instinct negerend stak hij één mes achter de
band van zijn broek, liet de rest van zijn wapens achter in zijn kamer en ging naar beneden.

Lily werd een uur eerder wakker dan Ludo. Zodra ze opstond voelde ze een trekkende pijn in
haar nek en schouders omdat ze de halve nacht half dubbel op Ludo’s bed had liggen slapen,
maar verder voelde ze zich meer uitgerust dan ze in dagen geweest was.
Ze deed de gordijnen open. Buiten was het grijs en zorgde de plenzende regen voor een
somber uitzicht, maar er was weinig dat haar humeur kon bederven. Ze had nog steeds de

227
groene jurk aan, maar die kon ze echt niet aan houden – ze zou in de vuile en beschadigde
jurk nog meer de aandacht trekken dan wanneer ze haar broek zou dragen.
Gelukkig had Orla ervoor gezorgd dat er in de houten kledingkast in haar kamer een
aantal jurken hingen. Van haar eigen kleding was nog steeds geen spoor te bekennen.
Ze koos een rood exemplaar uit en deed de deur open, haar hoofd de gang in stekend
om te kijken of Orla ergens liep. Ze wilde de matrone indien mogelijk liever vermijden.
Gelukkig was de mollige vrouw nergens te bekennen, en snel stak ze de gang over naar de
badkamer.
Een halfuur later was ze schoon en aangekleed, en had ze een dienstmeisje zover
gekregen dat die haar vertelde waar Ludo’s wapens verstopt waren – ze lagen in een kast
die verderop in de gang stond. Men had ze duidelijk snel opgeborgen zonder er verder nog
bij stil te staan. Lily was bang dat Ludo zijn zwaarden en messen echt niet terug zou krijgen
wanneer de rest van het kasteel op de hoogte was van zijn herstel en bevrijdde wapens uit
de kast.
Met haar armen vol met zwaarden, messen en de zwaardriem opende ze met moeite
Ludo’s kamer. Hij sliep nog. Zo min mogelijk geluid makend liep ze naar de kast en legde de
wapens neer. Ondanks het rammelende geluid werd hij niet wakker – aangezien hij
normaal gesproken direct alert was hield dit in dat hij nog niet helemaal hersteld was, dacht
ze.
Ze liep naar hem toe en legde een hand op zijn voorhoofd. Zijn huid voelde koel aan en
ze slaakte een zucht van opluchting.
Hij bromde wat. Ze glimlachte en verliet de kamer, haar weg vervolgend naar beneden.
Ze liep bijna huppelend de trap af, niet in staat om haar vreugde te bedwingen. Het was
lang geleden dat ze zich zo goed gevoeld had.
Barnabas, Adrius en Elfric zaten aan de lange houten tafel aan hun ontbijt in de eetzaal.
Barnabas’ grijze ogen lichtten op toen Lily binnenkwam.
“En?” vroeg hij, geen woorden verspillend aan een ‘goedemorgen’.
Lily grijnsde. “Ik denk dat het gewerkt heeft?”
Er verscheen een verbaasde blik op het oude gezicht van de magiër, gevolgd door een
glimlach. “Wie had dat gedacht,” zei hij peizend.
“Ik niet. Maar zijn koorts is weg en vannacht zei hij dat hij zich een stuk beter voelde.”
Ze liep naar Barnabas toe en legde een hand op zijn schouder. “Het is mede dankzij jou dat
het gewerkt heeft, Barney. Als jij hem niet magisch bevroren had, had hij het niet gehaald.
Bedankt daarvoor.”
“Ach, je hebt zelf het leeuwendeel gedaan,” zei dat magiër bescheiden. Hij stond op en
omhelsde haar.
Lily beantwoordde het gebaar, liet hem daarna los en keek naar Elfric. De jongere magiër
glimlachte.
“Ik ben blij dat hij zich beter voelt.”
“Jij ook bedankt voor jouw hulp,” zei Lily.
“Geen dank.”
In een opwelling gaf ze hem ook een knuffel. Elfric sloeg zijn armen om haar heen en
trok haar dicht tegen zich aan. Zo dicht dat ze zich afvroeg of ze hem niet het verkeerde

228
idee gegeven had, en na korte tijd maakte ze zich enigszins ongemakkelijk los uit zijn
omhelzing.
“Eh – goed,” zei ze, toen Elfrics aparte lichtbruine ogen haar geamuseerd aankeken. “Is er
nog iets te eten? Ik rammel.”

Even later kwam Ludo de eetzaal binnen, de weg gewezen door een bediende die hij onderweg
was tegengekomen. Hij trof Lily aan met Barnabas en de magiër die hun te woord had gestaan
in de kerkers – Adrius, meende hij zich te herinneren dat de gezette man heette – en een
magiër die hij niet kende. De onbekende man was begin dertig – tenminste, zo zag hij eruit,
maar met magiërs kon het verschil tussen uiterlijke leeftijd en daadwerkelijk leeftijd natuurlijk
enorm zijn – en had de snor en het sikje waarvan de kapper had beweerd dat deze momenteel
erg in de mode waren.
De drie keken hem aan alsof ze een spook zagen. “Goedemorgen,” bromde hij, niet goed
wetend wat te doen met zoveel aandacht.
“Hoe voel je je?’ vroeg Lily meteen. Ze zag er een stuk beter uit dan die nacht – schoon,
gekleed in een rode jurk met wijd uitlopende mouwen, een vierkante neklijn en een wijde rok
die iets te lang was. De wallen onder haar ogen waren verdwenen en ze had een gezonde blos
op haar wangen.
“Goed,” antwoordde hij. Zijn maag liet een brommend geknor horen. “Alleen honger.”
De onbekende magiër rinkelde met een belletje dat op de kast stond. “Een bord en bestek
voor de heer Bane, graag,” zei hij vriendelijk tegen de bediende die direct aan kwam lopen.
Toen stak hij zijn hand uit naar Ludo. “Goed te horen dat je je een stuk beter voelt. Ik ben
Elfric.”
“Aangenaam.” Ludo schudde zijn hand. “Lily heeft over je verteld. Bedankt voor je aandeel
in mijn redding.” Hij keek naar Barnabas. “En jij ook, Barney.”
“Graag gedaan. Goed om je weer onder ons te hebben.” Hoewel Barnabas en hij nooit
bijzonder goed met elkaar overweg gekund hadden, leek de magiër zijn woorden te menen.
Ook hij zag er goed uit, gekleed in een donkergroen gewaad wat afgezet was met zilverkleurig
stiksel. Zijn wangen en kin waren glad en zijn grijze ogen stonden helder. Blijkbaar deed het
leven in het kasteel hem goed.
De bediende zette een bord, bestek en mok neer op een lege plek tegenover Lily. Ludo ging
zitten en begon zijn bord vol te laden met brood, fruit en kaas. Hij nam niet de moeite om
bestek te gebruiken en viel vol enthousiasme aan op zijn brood.
De bediende schok zijn mok vol met thee en wierp hem een afkeurende blik toe, die Ludo
negeerde. Hij was het wel gewend.
Lily keek hoe hij met bewonderenswaardige snelheid zijn bord leeg at en direct nog meer
brood pakte. Ze zei niets, maar hij zag humor weerspiegeld in haar groenblauwe ogen. Een
glimlach krulde haar lippen.
“Ik heb wat in te halen,” zei hij tussen twee happen door.
“Ik zie het.”
“Goed te zien dat je je beter voelt, Bane,” zei Adrius. Het was voor het eerst dat hij sprak
en zijn woorden klonken ongemeend. Een frons tekende zijn brede voorhoofd.
Ludo bromde iets en vervolgde zijn ontbijt. Hij zag dat Barnabas Adrius een waarschuwende
blik toe worp, maar het kon hem op dat moment weinig schelen wat dat te betekenen had.

229
 De deur ging open en er kwam een vrouw binnen. Ze was lang en slank, met witblond
haar tot aan haar middel. De voorste plukken van haar lange haar waren naar achteren
gevlochten. Ze droeg een lichtgrijze jurk en ze was beeldschoon,
Haar lichtgrijze ogen, dezelfde kleur als haar jurk, zagen hem en ze bleef stokstijf staan.
“Goedemorgen,” zei Ludo, toen niemand verder iets zei. Lily keek van hem naar de
vrouw, een wenkbrauw opgetrokken.
“Goedemorgen,” zei de vrouw. Ze hervond snel haar balans en een masker van
onverschilligheid gleed over haar gezicht. “Bane, neem ik aan?”
Ludo, die zijn mond inmiddels weer vol had, ditmaal met druiven, knikte enkel.
“Ik ben Lisandre Sha’ Lanthen.”
“Aangenaam,” mompelde Ludo nadat hij de druiven had doorgeslikt.
“Welkom in Callagh.” Ze glimlachte, maar de glimlach bereikte haar kille ogen niet. Ze
was misschien oppervlakkig mooi, dacht Ludo, maar hij had het vermoeden dat haar
schoonheid enkel de buitenkant betrof. Hij had het gevoel dat dit een vrouw was om
rekening mee te houden. Lisandre was duidelijk niet blij met zijn herstel.
Hij keek naar Lily en zag aan haar gezicht dat zij dezelfde conclusie getrokken had. Ze
schudde haar hoofd, een nauwelijks waarneembare beweging die niemand behalve hij
opgemerkt had. Ze zouden het er later over hebben.
“Ik weet zeker dat koning Rynn je graag wil spreken,” zei Lisandre. Haar stem was zacht
en had een koele ondertoon.
Ludo leegde zijn mok en stond op. “Laten we maar gaan dan.” Hij veegde wat kruimels
van zijn blouse.
Lisandre keek naar zijn verschijning, haar bijna witte wenkbrauwen opgetrokken. “Wil
je hem zo te woord staan?”
“Ja, hoe anders?”
“Heb je wellicht een doublet?” vroeg Elfric vriendelijk, voordat Lisandre de mogelijkheid
had om te antwoorden. “Om alleen een broek en blouse te dragen in bijzijn van de koning
is wellicht wat… onorthodox.” Hij zocht duidelijk naar de woorden, de minst beledigende
kiezend.
“Het doublet wat ik kreeg paste niet,” zei Ludo kortaf. “En mijn eigen kleding is blijkbaar
gekidnapt. Dit is alles wat ik heb, tenzij je liever hebt dat ik naakt verschijn?”
Lisandre’s brede mond was een dunne lijn van onderdrukte emotie en Adrius keek
ronduit afkeurend.
“Dat lijkt me niet nodig,” zei Elfric. Zijn mondhoeken krulden en Ludo had het idee dat
de man moeite had een glimlach te onderdrukken.
Lily beet op haar lip, iets wat ze deed wanneer ze zenuwachtig was, had Ludo gemerkt.
Ze maakte zich waarschijnlijk zorgen om wat de koning zou zeggen.
“Nou, gaan we nog of blijven hier om het eens uitgebreid over mijn garderobe te
hebben?’ vroeg Ludo. Hij merkte dat hij zelf ook wat gespannen was.
Lisandre’s amandelvormige ogen vernauwde zich iets, en zonder iets te zeggen draaide
ze zich om en ging hen voor naar de koning, die ze aantroffen in een ruimte die leek op een
vergaderzaal. Grauw ochtendlicht stroomde naar binnen door de drie ovale ramen aan de
rechterkant van de kamer. Er waren geen kaarsen aangestoken aangezien het licht genoeg
was, maar het brandende haardvuur zorgde voor een aangename temperatuur.

230
 Koning Rynn zat aan het hoofd van een lange houten tafel over een boek gebogen. Hij stond
op zodra ze binnenkwamen. Hij leek niet verbaasd te zijn om Ludo te zien; zijn personeel had
hem waarschijnlijk alles al verteld wat er bekend was in het kasteel over zijn herstel.
“Welkom, Ludovic.”
“Hoogheid,” zei Ludo, en maakte een lichte buiging. Vanuit zijn ooghoek zag hij geamuseerd
dat de magiërs hem verbaasd gadesloegen. Ze hadden duidelijk niet verwacht dat hij wist hoe
hij zich moest gedragen in het gezelschap van adel.
Rechts van de koning zat een kleine, vermoeid uitziende man met grijs haar. Waarschijnlijk
een raadgever, dacht Ludo.
“Ga zitten,” zei de koning, zelf weer neerzinkend op zijn stoel.
Er kwam een bediende aan met een extra stoel, en de magiërs namen een voor een plaats;
Lisandre links van de koning, Adrius naast de grijze man, Elfric naast Lisandre en Barnabas ging
naast Adrius zitten. Lily keek Ludo aan. Hij pakte haar hand, kneep er even in en knipoogde
naar haar. Haar gespannen houding verminderde iets.
Lily ging naast Elfric zitten en dus nam Ludo maar plaats aan het andere hoofdeinde van de
tafel, wat hem tegenover de koning plaatste. De vorst nam hem met zijn bruine ogen rustig
op. Als hij boos was liet hij het niet merken.
“Je hebt de rest van de Raad al ontmoet, zie ik,” zei Rynn. “Dit is Ivar, mijn persoonlijke
adviseur.”
De vermoeid uitziende man knikte naar hem en Ludo weerspiegelde de begroeting.
“Ben je hersteld?” vroeg Rynn toen.
“Ik denk het wel,” antwoordde Ludo naar waarheid. Het had geen zin om te liegen, het
halve kasteel was waarschijnlijk al op de hoogte.
“Goed,” zei Rynn. Het viel Ludo op dat de enige hint dat Rynn een koning was het feit was
dat hij een brede zilveren kroon droeg; verder verried niets zijn majesteitelijke status. Hij
droeg een donkerblauwe blouse met een zwart tuniek er overheen en een zwarte broek. De
kleding was duidelijk van goede kwaliteit maar had niets frivools en geen overdreven
versieringen. Hij leek zich niet te storen aan het gebrek aan etiquette in Ludo’s uitdossing – de
Raad had zich drukker gemaakt om zijn verschijning dan de koning zelf. “Ik heb deze
jongedame,” hij gebaarde naar Lily, “moeten beloven dat je niets zou overkomen zolang je
nog ziek was.”
Er verscheen een blos op Lily’s wangen en Ludo moest ondanks de situatie grijnzen om haar
ongemakkelijkheid. Zijn grijns verdween echter toen de koning verder sprak.
“Nu ben je echter weer beter.”
“Klopt,” zei Ludo.
“Je hebt ontelbare misdaden begaan.”
“Correct.”
“Je bent een gevaar voor de samenleving.”
“Enkel af en toe.” Hij kon het niet nalaten deze correcte te uiten, en zag dat Lily hem een
waarschuwende blik toewierp. Juist, beter niet de koning boos maken. “Ik breng alleen
mensen om die het verdienen,” zei hij er daarom achteraan.
“En wie ben jij om te bepalen wie het verdient?” Een bruine wenkbrauw, lichtelijk
besprenkeld met grijze haren, schoot omhoog.

231
 “Niet meer of minder gekwalificeerd dan iemand anders,” kaatste Ludo terug. Dit ging
een beetje de verkeerde kant op, dacht hij. Voordat hij zijn geluk nog verder kon testen
besloot hij terug te vallen op het plan dat hij die ochtend bedacht had. “Hoogheid, ik zit
hier niet om te smeken voor mijn leven.”
“Niet?” Rynn keek hem aan, duidelijk geïnteresseerd in waar dit naartoe ging. Niet boos,
in tegenstelling tot Ivar, Lisandre en Adrius, die naar hem keken alsof ze hem niet snel
genoeg konden laten ophangen.
“Nee. Als u besluit me de doodstraf te geven voor mijn daden –”
“Je misdaden,” corrigeerde Ivar hem, maar de koning hief zijn hand op en de raadgever
zweeg weer.
“– dan kan waarschijnlijk niets wat ik erover te zeggen heb ervoor zorgen dat u van
gedachten veranderd,” ging Ludo verder. “Maar het zou zonde zijn om me nu al om te
brengen. Ik kan u namelijk nog van nut zijn.”
“Hoe dan?’ vroeg de koning.
“Ik heb vernomen dat het portaal zich op de Verloren Eilanden bevindt. En dat enkele
magiërs van de Raad met Lily mee gaan wanneer ze terug gaat naar haar wereld, om de
Urn te verplaatsen.”
“Je bent goed geïnformeerd,” zei Rynn rustig. Hij leek niet verbaasd te zijn.
Nu was het alles of niets, dacht Ludo. “Denkt u dat het makkelijk is om een kapitein te
vinden die het aandurft om naar de Verloren Eilanden te varen?”
“Dat wordt nog wel een uitdaging,” gaf Rynn toe.
“Ik moet nog informeren, hoogheid, maar we vinden heus wel iemand,” zei Adrius snel,
een geërgerde blik op Ludo werpend.
“Wellicht vind je inderdaad iemand,” zei Ludo. “Maar ik ken mensen. Ik kan
gegarandeerd een geschikte kapitein vinden.”
“Je kent mensen?” zei Lisandre minachtend. “Criminelen, bedoel je waarschijnlijk.
Niemand met wie wij op een schip willen zitten.”
“Wanneer er verder niemand bereid is om jullie naar de eilanden te varen zul je blij zijn
met degene die ik kan regelen,” zei Ludo koel. “En stel dat jullie toch iemand vinden… kent
een van jullie de weg op de eilanden?”
Niemand zei iets.
“Is iemand echt bekend met de exacte gevaren op die eilanden?”
Geen antwoord.
“Dat dacht ik al. Hoogheid, het is waarschijnlijk een goed idee om mij de overtocht te
laten regelen en me mee te nemen als gids.”
Rynn wreef over zijn volle bruine baard en was even stil. “In ruil voor je leven?”
“In ruil voor mijn leven… en een kwijtschelding voor al mijn misdaden,” antwoordde
Ludo.
Even was het stil. En toen begon iedereen door elkaar te praten.
“Het gore lef!”
“Denk je nou echt dat we daarmee akkoord gaan??”
“Hier kom je niet mee weg!”
“Je zult hangen!”

232
 “Stilte!” dreunde Rynn. In één klap zweeg iedereen. De koning was zelf ook even stil. “Ik
moet erover nadenken,” zei hij toen.
“Erover nadenken?” herhaalde Lisandre vol ongeloof. “Hoogheid –”
Maar één blik van de koning zorgde ervoor dat ze de zin niet afmaakte.
“Ik ga niet naar de Verloren Eilanden als Ludo niet mee gaat,” zei Lily toen. Ze keek Ludo
aan en tot zijn verbazing zag hij dat ze knipoogde, ook al vond ze het duidelijk eng om te
spreken in dit gezelschap. “En jullie hebben mij nodig om De Broederschap te lokken zodat
jullie je van hen kunnen ontdoen. Ze zitten tenslotte achter mij aan.”
Niemand van de Raad zei iets, maar Ludo kon zien dat ze moeite hadden om hun mening
voor zich te houden. Allemaal, behalve Elfric. De jongeman had niet gesproken – niet positief
en ook niet negatief, hij volgde enkel de discussie met grote belangstelling. En hij volgde Lily
met nog grotere belangstelling, dat was Ludo direct al opgevallen.
“Ik kan wel zien hoe jullie vrienden zijn geworden,” zei Rynn. Zijn bruine ogen twinkelden
en Ludo kon zweren dat hij een vluchtige glimlach zag. “Jullie zijn aan elkaar gewaagd.” Hij
streek nogmaals over zijn baard. “Goed. Maar zorg dat ik er geen spijt van krijg van mijn
beslissing, Ludovic. Eén misdaad en je hangt.”
“Afgesproken,” zei Ludo. Hij keek naar Lily en zag de opluchting die hij voelde weerspiegeld
in haar groenblauwe ogen.
Ivar fluisterde iets in het oor van de koning en rimpels verschenen in diens voorhoofd.
“Dat is waar,” zei hij. “Over twee weken is het volle maan. Je bent nu een weerwolf,
Ludovic. Het lijkt me… uiterst onverstandig als je dan op een schip zit. We weten niet wat de
exacte uitwerking zal zijn.”
“Het is hoe dan ook niet verstandig om in de winter naar de Verloren Eilanden te reizen,”
wees Elfric iedereen erop. “Er zijn veel schepen gesneuveld tijdens de winterstormen.”
“Dat is waar,” verzuchtte de koning. “Er zit niets anders op dan in elk geval twee maanden
te wachten tot de ergste dreiging voorbij is. Dat geeft Ludovic de kans om aan zijn nieuwe
status als weerwolf te wennen. Daarna kunnen jullie vertrekken naar de eilanden.”
Als blikken konden doden was Ludo nu drie keer overleden, maar het kon hem niet schelen.
Hij leefde. Hij was vrij. Op dit moment kon het leven wat hem betrof niet beter zijn.

233
 Hoofdstuk 19

Vijanden in het Kasteel

“Vind je het niet vervelend om zoveel vertraging op te lopen?”

Lily dacht even na over die vraag. Zij en Ludo waren na de bijeenkomst met de koning
naar de kasteeltuin gegaan. Ludo had gezegd dat hij frisse lucht nodig had en dus liepen ze
samen een rondje door de grote tuin, die achter het kasteel lag. Kasteelmuren omringden
de tuin, die er prachtig uitzag, ondanks het feit dat het meeste blad van de bomen gevallen
was en de bloemen allang uitgebloeid waren. Het was opgehouden met regenen, maar het
was nog steeds erg bewolkt.
De bijeenkomst was geëindigd met het besluit om verder niemand te vertellen waar Lily
vandaan kwam en wat hun missie was – zo’n beetje het enige waar iedereen het over eens
kon worden. Rynn had gezegd dat hij het pardon van Ludo zou verklaren als een besluit dat
genomen was omdat Ludo als tegendienst bepaalde diensten had geleverd voor de koning.
“Nee,” antwoordde ze toen. “Ik ben nu al zo lang weg dat het voor mijn baan en woning
waarschijnlijk niet meer uitmaakt of ik nu terug ga of over een paar maanden. Beiden zijn
waarschijnlijk toch al vergeven.”
“Je woning?” Ludo bukte toen ze onder een laaghangende tak door liepen. “Ik weet nog
dat je vertelde dat je geen man hebt, maar ik ging ervan uit dat je dan bij familie woonde.”
“Nee, waarom zou ik?” vroeg Lily verbaasd.
Ludo trok een wenkbrauw op, alsof het antwoord logisch was. “Is het dan niet gevaarlijk
om als vrouw alleen te wonen?’
Lily moest lachen. “Nee, bij ons niet. Vrouwen wonen zo vaak alleen.”
“Hmpf,” zei Ludo op een toon die haar duidelijk maakte wat hij ervan dacht. “En ze
werken dus ook?”
“Ja natuurlijk, hoe moet je jezelf anders onderhouden?” Ze liepen over een houten brug
die over een grote vijver heen liep. Twee grijze zwanen zwommen enkele meters bij hen
vandaan en Lily bleef even staan om te kijken. “Trouwens, hier werken vrouwen toch ook?”
Ze dacht aan de dienstmeisjes die ze in het kasteel gezien had.
“Alleen de lagere stand. In de adel werken vrouwen over het algemeen niet. Behalve in
bepaalde kringen, zoals de magiërs.” Zijn adem maakte kleine wolkjes in de lucht.
“Wat doen die andere vrouwen dan de hele dag?”
“Gewoon, kinderen opvoeden, een goede vrouw zijn voor hun echtgenoot.”
Hij zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was en Lily besefte opnieuw hoe
groot de verschillen waren tussen deze wereld en die van haar.
“En dat is wat jij zelf verwacht van een vrouw?” vroeg ze terwijl ze verder liepen. Een
zwarte raaf scheerde over hun hoofd, zijn gekras even duister als het gieren van de wind.
“Nee. Het lijkt mij een saai leven.” Hij keek haar aan en grijnsde. “Waarom denk je dat
ik vrijgezel ben?”

234
 “Oh, ik dacht dat dat was omdat je een lompe crimineel bent,” antwoordde Lily
glimlachend.
“Dat ook.”
Er stond een kille wind en Lily huiverde, ondanks haar mantel, die ze snel van boven gehaald
had. Ludo had geen jas aangetrokken en leek het niet koud te hebben, ondanks de dunne
blouse waarvan hij de mouwen had opgerold.
“Heb je nooit een man gehad?” vroeg hij opeens.
“Ik ben nooit getrouwd geweest,” antwoordde ze, geamuseerd door zijn interesse.
Voorheen had hij weinig gevraagd over haar leven en was ook niet bepaald scheutig geweest
met details over dat van hem zelf. “Ik heb wel wat relaties gehad.”
“Zonder te trouwen?” Zijn toon was niet afkeurend, eerder geïnteresseerd.
“Ja. Gebeurt dat hier niet?”
“Het gebeurt. Maar de meeste mensen vinden het schandalig. Over het algemeen trouwen
mensen voordat ze…” Hij trok zijn wenkbrauwen op en Lily snapte wat hij bedoelde.
“In mijn wereld trouwen mensen wel, maar het is niet verplicht. Relaties zonder huwelijk
komen ook vaak voor.” Ze liepen onder een aantal bogen door, begroeid met klimop, en Lily
vroeg zich af hoe mooi de tuin in de lente zou zijn, als alles in bloei was. “Mijn ex wilde
trouwen, en kinderen.”
“En jij niet?”
Lily had al lang niet meer aan Benjamin gedacht, de man waar ze vier jaar lang een relatie
mee had gehad. De relatie was twee jaar geleden geëindigd en sindsdien had ze zich eigenlijk
alleen maar bezig gehouden met haar werk. Ze herinnerde zich hun laatste ruzie, waarbij Ben
haar had gevraagd om te kiezen tussen haar relatie en haar baan. Het was optie twee
geworden.
“Misschien ooit,” zei ze. “Maar niet op dat moment. Ben en ik ontmoetten elkaar op de
universiteit – dat is een school,” verduidelijkte ze, toen ze Ludo’s niet-begrijpende blik zag.
Blijkbaar bestond het concept school hier wel, want hij knikte. “Na onze studie wilde hij
eigenlijk redelijk snel een gezin stichten en ik wilde me richten op mijn carrière. In het laatste
jaar van onze relatie zag ik hem nauwelijks, ik was alleen maar aan het werk.”
“En nu?”
“Nu ben ik nog steeds alleen maar aan het werk,” gaf ze toe.
“Wat doe je voor werk dan?” Ludo liep naar een houten bankje en ging zitten. Lily volgde
zijn voorbeeld.
“Op dit moment ben ik nog juridisch assistente. Maar ik wil advocaat worden.”
“Adverkaat?” Zijn lichtblauwe ogen waren helder en Lily zag dat de bleke gloed die ze
hadden gehad tijdens zijn ziekte verdwenen was. “Dat klinkt als een vervelende ziekte.”
“Zo beschouwen sommige mensen het ook,” zei ze met een wrange glimlach. “Een
advocaat is iemand die voor iemand pleit die voor de rechter moet komen. De tegenpartij
heeft er ook een. De rechter hoort ze aan en bepaalt dan wat voor straf degene die voor moet
komen krijgt. Een juridisch assistente helpt de advocaat en doet onderzoek.” Haar uitleg klonk
haar zelf ontzettend versimpeld in de oren, maar ze wist niet hoe ze het anders moest
uitleggen aan iemand die in een wereld zonder rechtssysteem leefde.

235
 “Hm. Klinkt ingewikkeld,” zei Ludo. Hij leunde achterover en ademde diep in, als om te
benaderukken dat hij de frisse lucht gemist had. Lily vroeg zich af of hij het vol zou houden om
twee maanden binnen de kasteelmuren te verkeren. “Mis je je werk?”
“In het begin wel. Nu… Alles is hier zo anders. Ik heb hier dingen gedaan waarvan ik niet
dacht dat ik er toe in staat was.”
“Dat maakt twee van ons,” grinnikte hij.
“Momenteel sta ik nauwelijks bij mijn oude leven stil. Het is hier een aaneenschakeling
van gebeurtenissen geweest, ik heb zelden tijd gehad om er echt over na te denken. Het
enige wat ik nu mis zijn mijn ouders. En Will en Caroline, mijn vrienden.”
Ludo knikte peinzend. “Je ouders zullen zich wel ongerust maken.”
“Als ze inmiddels niet denken dat ik dood ben,” zei ze somber. “Ik weet niet hoe ik het
moet verklaren als ik straks na maanden opeens weer bij ze op de stoep sta.”
“Je verzint wel wat.” Ludo pakte haar hand en kneep erin, en ze verbaasde zich over de
warmte van zijn huid. “Het heeft hoe dan ook geen zin om je nu al zorgen te maken, het
duurt nog wel even voordat je terug bent.”
“Dat is waar.” Links van hen streek een uil neer op een muurtje dat begroeid was met
mos. Zijn geelbruine ogen keken hen beschuldigend aan, alsof hij boos was dat ze zijn rust
verstoorden.
Ludo keek naar de lucht, die nog steeds bewolkt was. In de verte waren donkere
donderwolken te zien.
“Ik wil eigenlijk even naar die alchemist waar je ingebroken hebt.”
Lily keek hem aan. “Hoezo?”
“Kijken of we hem kunnen… overtuigen om ons te vertellen waarom hij gelogen heeft
over dat griffioenkruid, natuurlijk.”
Lily beet op haar lip. Koning Rynn had hen geadviseerd om zo min mogelijk het kasteel
te verlaten, voor het geval De Broederschap in Callagh zou zijn. En als ze toch het kasteel
uit wilden, moesten ze in elk geval een paar wachters meenemen, had hij gezegd.
Aan de ene kant voelde het niet helemaal goed om zijn raad nog geen uur na de
onderhandeling in de wind te slaan, maar ze moest toegeven dat zij ook graag wilde weten
waarom Teamus gelogen had.
“Bovendien wil ik graag voorkomen dat jij in de problemen komt vanwege de inbraak,”
voegde Ludo toe, die blijkbaar de mengeling van emoties op haar gezicht gevolgd had.
“Oké,” zei ze toen. “Voel je je goed genoeg?”
“Ik voel me prima. Ik heb het niet eens koud.”
“Weerwolven hebben een hogere temperatuur,” zei Lily, die zag hoe comfortabel hij
zich leek te voelen in enkel zijn blouse en zich herinnerde wat ze erover gelezen had.
“Volgens dat boekje althans. Ze hebben het niet snel koud.”
“Komt dat even mooi uit, zo met de winter voor de deur.” Hij knipoogde. “Maar laat ik
maar wel even een jas halen, anders val ik zo op.”
“Ja, dat zal helpen,” zei Lily droog.

Ludo wist een jas te lenen van de smid, Marten Galen, een joviale man die bijna net zo lang
was als hij en minimaal net zo breed. Marten wees hen zonder vragen de weg naar de

236
achteruitgang van het kasteel, die voornamelijk door de bediening gebruikt werd. Zo lukte het
Lily en Ludo om zonder de aandacht te trekken het kasteel te verlaten.
“Hopelijk heeft Teamus de inbraak nog niet ergens gemeld,” zei Lily. Ze trok de kap van
haar mantel over haar hoofd. Het was weer begonnen met regenen – een onophoudende
stroom van ijskoud water viel neer over de stad en in combinatie met de stevige wind zorgde
het ervoor dat het nog kouder was geworden.
“Ik heb wat goudstukken meegenomen,” zei Ludo. De bruine leren jas van Marten had geen
kap en zijn lange zwarte haar was binnen enkele minuten zo nat dat het leek alsof hij
regelrecht onder de douche vandaan was gekomen – ware het niet dat er in deze wereld geen
douche bestond. “Sommige wachters zijn wel om te kopen. Zo niet…”
Hij maakte zijn zin niet af, maar Lily vroeg zich af hoe lang het de rover zou lukken om op
het goede pad te blijven. Hopelijk lang genoeg om over twee manden zonder problemen te
kunnen vertrekken naar de Verloren Eilanden.
Snel liepen ze door de natte straten naar de alchemistenwinkel van Teamus. Ludo keek
naar het kapotte raam en grijnsde.
“Ik moet je echt leren om een slot open te breken.”
“Ik hoopte eigenlijk dat dit mijn eerste en laatste inbraak zou zijn,” zei Lily droog.
“Je weet maar nooit wanneer het nog van pas kan komen.”
Lily draaide aan de deurklink, maar de deur zat nog op slot. Ludo wierp opnieuw een blik
op het kapotte raam.
“Eerst maar eens kijken of er echt niemand aanwezig is,” zei Lily snel, voordat de rover door
het raam naar binnen kon klimmen. Ze klopte aan.
De deur ging op een kiertje open en de groengrijze ogen van Teamus staarden hen aan.
Zodra hij hen zag gleed er een masker van angst over zijn gezicht.
“Ik ben gesloten,” zei hij, en wilde de deur weer dicht doen, maar dit lukte niet aangezien
Ludo zijn voet tussen de deur gezet had.
“Voor ons heb je vast wel even tijd.” Voordat de alchemist kon antwoorden had Ludo de
houten deur uit zijn scharnieren getrokken.
Hij keek enigszins verbaasd naar de deur in zijn handen, alsof hij niet goed wist hoe die daar
terecht gekomen was.
“Eh – was dat de bedoeling?” vroeg Lily met opgetrokken wenkbrauwen.
“Nee. Iets teveel kracht gebruikt, denk ik,” antwoordde hij nonchalant.
“Zou het?” Lily wendde zich naar Teamus, die Ludo angstig aanstaarde. “We willen je wat
vragen,” zei ze op beleefde toon, alsof Ludo zojuist niet nóg meer schade aan zijn winkel
toegebracht had.
De alchemist stapte zonder iets te zeggen achteruit en ze liep de winkel in, terwijl Ludo
begon om de deur weer terug in de scharnieren te zetten. Ze deed de kap van haar mantel
omlaag.
“Excuses voor je deur,” zei Lily.
“Alleen voor de deur?” Teamus was blijkbaar niet van plan om zich door haar te laten
intimideren, bang als hij overduidelijk was voor Ludo. Hij wierp een blik op zijn gesneuvelde
raam. “Of wil je zeggen dat jullie dat niet veroorzaakt hebben? Gisteren kwam jij vragen naar
griffioenkruid. Vannacht is er ingebroken en raad eens wat er gestolen is?”

237
 De alchemist was duidelijk nog beter georganiseerd dan ze had gedacht, aangezien hij
blijkbaar direct had opgemerkt dat er een klein beetje griffioenkruid ontbrak, dacht Lily.
“Dat brengt ons meteen op de reden dat we hier zijn,” zei ze, niet ingaand op de vraag
van de gezette winkelier. “Waarom heb je gisteren tegen me gelogen toen ik vroeg of je
griffioenkruid had?”
Achter hen klonk wat gevloek, en de ogen van Teamus schoten van Lily naar Ludo, die
nog bezig was met de deur, en weer terug.
“Ik heb niet gelogen,” loog hij. “De voorraad griffioenkruid kwam ’s middags pas binnen,
nadat jullie geweest waren.”
“Onzin,” bromde Ludo achter hen. Hij gaf een laatste tik tegen de deur en deed deze
open en weer dicht, om te testen of hij goed zat. “Zo goed als nieuw. En vertel ons nu maar
eens de waarheid.”
“Ik… ik spreek de waarheid,” stamelde Teamus. Zweetdruppels verschenen op zijn kale
hoofd.
“Ik ben lange tijd niet iemand tegengekomen die zo slecht kan liegen als jij,” zei Ludo.
“Dus hou er maar mee op. Je vertelt ons nu waarom je haar geen griffioenkruid wilde
verkopen.” Hij liet zijn handen op zijn zwaarden rusten, maar haalde de wapens niet uit zijn
zwaardgordel.
“Ik weet niet waar je het over hebt…”
“Hoeveel waarde hecht je aan je vingers?’ vroeg Ludo. Hij trok een zwarte wenkbrauw
op. “Heb je ze alle tien nodig om je drankjes te brouwen?”
“Ludo –” begon Lily.
De alchemist begon wit weg te trekken. Zijn blik flitste onrustig van Ludo’s wapens naar
de deur, alsof hij verwachtte dat iemand hem ieder moment zou kunnen komen redden.
Ludo negeerde Lily en deed een stap naar voren. “Ik zal schappelijk zijn en beginnen met
je pink. Iedereen kan zonder een pink. Als je dan nog steeds niet wilt praten volgt je
ringvinger. Je staat er wellicht niet bij stil, maar je gebruikt je ringvinger meer dan je denkt.
Ik heb die van mij eens gebroken, en dat was toch best lastig.” Zijn toon was vriendelijk,
alsof hij hen vertelde over een alledaagse gebeurtenis in plaats van dat hij een bedreiging
uitte.
Teamus slikte.
Omdat de alchemist zo bang leek dat iedere mogelijkheid tot praten hem verlaten had,
legde Lily een hand op Ludo’s schouder. “Luister, Teamus. Ik durf te wedden dat het niet
jouw idee was om tegen me te liegen. Waarom vertel je ons niet wie het wel was? Mogelijk
ben je bang om te praten, bang voor degene die tegen je gezegd heeft dat je moest liegen,
maar mijn metgezel hier zal je zeer waarschijnlijk meer aandoen dan die ander en ik kan
hem niet tegenhouden. Hij is zo koppig als een ezel.”
Ludo maakte een snuivend geluid dat haar deed vermoeden dat hij zijn lachen inhield,
maar ze was redelijk zeker dat het Teamus niet was opgevallen. De ogen van de man waren
weer op Ludo’s zwaarden gericht en hij wreef met een mollige hand het zweet van zijn
voorhoofd.
“Als je ons vertelt van wie je moest liegen, én als je belooft dat je niemand vertelt dat ik
heb ingebroken,” ging Lily verder – en de ogen van Teamus werden groot, alsof hij niet had
verwacht dat zij de dader was maar eerder zijn goud op Ludo gezet had, “zullen wij in ruil

238
tegen niemand zeggen dat je met ons gepraat hebt. Daarnaast zullen we je betalen voor het
ontbrekende griffioenkruid én de schade aan je winkel.”
De tactiek leek te werken. Teamus werd wat minder bleek en na een korte aarzeling knikte
hij.
“Ja – oké,” zei hij toen. “Goed. Maar ik wil je garantie dat je vriend hier me niets aan zal
doen.”
Lily keek naar Ludo, wiens lichtblauwe ogen strak op de winkelier gericht waren. Ze nam
het Teamus niet kwalijk dat hij die blik niet durfde te beantwoorden. Ze was in de eerste paar
weken nadat ze Ludo had leren kennen vaak de ontvanger van die doordringende blik geweest
en het had er altijd voor gezorgd dat ze zich nog kleiner voelde dan ze al was.
“Als je ons de waarheid vertelt zal ik je met geen vinger aanraken,” zei Ludo, zonder zijn
indringende blik van Teamus af te wenden.
Teamus leunde met zijn rug tegen de houten toonbank, alsof hij anders om zou vallen.
“Gisterochtend kwam er een vrouw naar me toe,” zei hij. Hij sprak snel, alsof hij bang was
dat hij anders niet zou durven om verder te gaan. “Ze bood aan om me een flinke beloning te
geven als ik die dag aan niemand griffioenkruid zou verkopen. Ik weet niet hoe ze heette.”
“Hoe zag ze eruit?’ vroeg Lily.
“Lang, met een goed figuur. Ze had lang lichtblond haar en was ongeveer midden dertig. Ik
heb nog nooit zo’n mooie vrouw gezien.” Zijn groengrijze ogen werden wat glazig bij de
herinnering.
“Lisandre,” zeiden Lily en Ludo tegelijkertijd.
Ludo haalde een goudstuk uit zijn zak en legde deze op de toonbank. “Dit moet ruim
voldoende zijn voor het griffioenkruid en de schade,” zei hij. Hij kwam vlak voor Teamus staan,
zodat hij boven de winkelier uittorende. “Als ik er achter kom dat je die vrouw, of wie dan ook,
vertelt dat wij op de hoogte zijn zal ik een stuk meer amputeren dan alleen je vingers.”
Teamus, die net weer wat kleur op zijn dikke wangen had gekregen, trok opnieuw wit weg.
“Hetzelfde geldt voor als je tegen iemand vertelt dat Lily hier heeft ingebroken.”
“I-ik zal n-niets zeggen,” stamelde Teamus. “Ik b-beloof het!”
Ludo keek hem nog even doordringend aan, knikte toen en deed weer een stap naar achter.
“Bedankt voor je medewerking,” zei Lily. Ze opende de deur, waar inderdaad geen schade
aan te zien was, en ze stapten de regen in.
“We zijn een goed team,” zei Ludo opgewekt, die duidelijk genoten had van het gesprek
met Teamus.
“Hmpf,” zei Lily, in een goede imitatie van de rover. “Je bent sterker aan het worden, of
niet?”
“Ja. Het is een handig bijverschijnsel van de weerwolfvloek.”
Lily week uit voor een modderige plas op de grond. Het was nog harder gaan regenen, en
zonder veel te zeggen liepen ze haastig terug naar het kasteel. Gelukkig kwamen ze niemand
tegen toen ze door de dienstingang naar binnen gingen en zonder dit hardop te overleggen
direct naar Ludo’s kamer liepen.
Lily ijsbeerde heen en weer in een poging om warm te worden terwijl Ludo het vuur in de
open haard aanstak. Ze deed haar zeiknatte mantel uit toen het vuur brandde en ging voor de
haard staan om de natte plekken op haar jurk te laten drogen. De mantel was niet bepaald
waterdicht geweest.

239
 Ludo, die niet minder nat was, kwam naast haar staan en wrong zijn lange haar uit.
“Lisandre dus,” bromde hij.
“Ja. Ik kan niet zeggen dat ik verbaasd ben.” Lily stak haar ijskoude handen uit naar het
vuur. Ze begonnen tintelend op te warmen. “Ze was niet bepaald je grootste fan.”
“Ik vraag me af of ze alleen handelde.”
“Ik ook.”
“De rest van de Raad was ook niet echt extatisch toen ik vanochtend beneden kwam,”
zei Ludo peinzend. Hij wreef over zijn baard en een aantal regendruppels vielen op de
grond. “Mogelijk waren ze allemaal op de hoogte van Lisandre’s plan.”
“Adrius wellicht,” beaamde Lily. “Hij keek niet vrolijk toen hij je vanochtend zag. En
misschien die Ivar. Ik kan geen hoogte van hem krijgen. Maar ik denk niet dat Elfric ervan
af wist.”
Ludo keek naar haar en trok een wenkbrauw op. Hij zei niets, maar zijn sarcastische blik
vertelde haar genoeg.
“Hij heeft me het hindebloed gegeven. Zonder hem had ik dat drankje niet op tijd af
kunnen krijgen.”
“Misschien was het niet om mij te helpen,” zei Ludo sardonisch.
“Kom op! Je denkt toch niet –”
“Mannen doen soms een hoop moeite om het bed in te klimmen van een vrouw die ze
interesseert.”
Lily voelde een blos opkomen en ze hoopte dat de rover die toe zou schrijven aan de
warmte van het vuur.
“Maar dan nog… Het is nogal een sabotage van zijn eigen plan als hij eerst moeite zou
doen om ervoor te zorgen dat wij dat drankje niet konden maken, om mij vervolgens toch
te helpen aan het ingrediënt wat nog ontbrak,” wees ze hem erop. De voorkant van haar
jurk begon wat te drogen en ze draaide zich om om haar rug te verwarmen.
“Dat klopt,” gaf Ludo toe. “Als hij in het complot zat had hij beter niets kunnen doen en
je kunnen troosten wanneer ik dood was.”
Lily negeerde zijn grijns. “Kunnen we het er dan over eens worden dat hij er
waarschijnlijk niets mee te maken heeft en oppassen voor Lisandre, Adrius en Ivar?”
“Hmpf. Goed.”
Lily bedacht zich dat ze nu wel wisten wie aan de alchemisten gevraagd had om te liegen
– ze ging er maar vanuit dat Lisandre ook de andere twee alchemisten in Callagh bezocht
had – maar wat moesten ze doen nu ze dit wisten?
“En nu?’ vroeg ze daarom maar. “Wil je naar de koning gaan met deze informatie?”
Ludo schudde zijn hoofd. “Beter van niet.”
“Denk je dat hij ook in het complot zit?” Ze kon het zich haast niet voorstellen.
“Nee. Hij leek me een eerlijk man. Ik denk niet dat hij zich op zo’n achterbakse manier
van iemand zou ontdoen – en waarom zou hij ook? Als hij van me af had gewild had hij me
alleen maar op hoeven laten hangen. Niemand had hem dat kwalijk genomen –”
“Ik wel.”
“Ja, oké.” Ludo glimlachte. “Niemand van de Raad. En het volk ook niet. Het kost Rynn
meer gedoe om me te laten leven en toch heeft hij dat gedaan. Ik denk niet dat hij ervan af
wist.”

240
 “Maar waarom gaan we dan niet naar hem toe?” vroeg Lily. “Ik denk dat hij niet blij is
wanneer hij hoort dat de Raad dit achter zijn rug om gedaan heeft wanneer hij mij beloofd
heeft dat je niets zou overkomen zolang je ziek was.”
“Precies.” Ludo, die blijkbaar besloten had dat hij droog genoeg was, al was er nog een
grote vochtige plek op zijn rug zichtbaar, ging zitten op de stoel die tegen de muur stond.
“Rynn zou zich verplicht voelen om dit met de Raad te bespreken. Lisandre lijkt me een
wraakzuchtig type. Het lijkt me beter als ze voor nu niet weet dat wij op de hoogte zijn.”
“Misschien heb je gelijk.”
“Laten we gewoon voorzichtig zijn. De kans is groot dat ze mijn ziekte zagen als de ultieme
kans om zich van me te ontdoen, maar dat ze zich nu verder rustig houden.”
Lily knikte. “En Barney?”
“Zullen we hem er ook maar buiten houden? Hij lijkt nogal goede vrienden te zijn met
Adrius. Ik weet zeker dat hij er niets mee te maken had en het is niet dat ik hem niet vertrouw
–” Ludo’s toon liet doorschemeren dat hij de magiër ook niet echt wél vertrouwde “– maar als
hij weer een aantal glazen whisky op heeft zou het zomaar kunnen dat hij er wat uit flapt.”
Lily moest lachen. “Goed punt.”

Nadat ze droog en warm was ging Lily naar de bibliotheek. Ze had de vorige avond maar
vluchtig om zich heen gekeken toen ze Elfric was komen halen, maar nu had ze de tijd om eens
te kijken wat voor boeken er stonden. Het was lang geleden dat ze rustig een boek had kunnen
lezen en nu had ze de mogelijkheid. Er was niets wat ze de komende twee maanden konden
doen dan wachten tot ze konden vertrekken naar de Verloren Eilanden.
Natuurlijk was het over twee weken volle maan en wilde ze nog wel zoveel mogelijk kennis
opdoen over het veranderen in een weerwolf zodat Ludo zo voorbereid mogelijk was. De rover
leek zich niet echt zorgen te maken over de komende verandering, en zelf was ze er ook wel
van overtuigd dat het goed zou komen, maar het kon geen kwaad om er wat meer over te
weten te komen.
Voor nu gunde ze zich echter een rustige middag in de bibliotheek met een goed boek.
De bibliotheek leek verlaten te zijn. Ondanks de kou buiten was het behaaglijk warm in de
grote ruimte. Zoals in de meeste kamers in het kasteel brandde er een haardvuur en er hingen
ijzeren kaarsenhouders met brandende kaarsen aan elk stukje muur waar geen boekenkast
tegenaan stond. De bediening moest er wel een dagtaak aan hebben om alle haarden en
kaarsen in het kasteel brandend te houden, dacht ze terwijl ze om zich heen keek.
Op de vloer lag een dik rood tapijt. Er waren enkele ramen, waarachter de donkere wolken
en onophoudende stromende regen te zien was. Lily was blij dat het zelden zulk slecht weer
was geweest toen ze onderweg waren. Ze moest toegeven dat het vooruitzicht om tijdens de
winter in het kasteel te verblijven zo slecht nog niet was.
Ze liep langs de kasten met boeken tot ze een kast vond die fictie leek te bevatten. Ze wilde
gewoon iets ontspannends lezen. Het enige wat ze in deze wereld gelezen had was het boekje
over weerwolven en de atlas van Alastair – allemaal informatief.
Haar oog viel op een dik boek met de titel Phaedre & Elliott. Ze pakte het in donkergroen
leer gebonden boek uit de kast en keek op de achterkant. Het was haar al eerder opgevallen
dat de boeken in deze wereld geen beschrijving van de inhoud op de achterkant hadden en

241
dat was bij dit boek ook niet het geval – de donkergroene kaft bevatte enkele de titel en
een plaatje van een man en vrouw die elkaar innig zoenden.
Ze bladerde er wat doorheen. Het leek een normaal verhaal te zijn, dus de gok nemend
zocht ze de comfortabele leren stoelen op waar ze Elfric de vorige dag had aangetroffen en
nestelde zich in een makkelijke houding.
Ze had net het eerste hoofdstuk uit, dat het leven beschreef van Phaedre, een arm
meisje uit een klein dorp, toen de deur van de bibliotheek openging en ze haastige
voetstappen en gesnik hoorde. Vanuit haar positie kon ze de deur niet zien, maar ze hoorde
hoe het gesnik verder ging ergens aan haar rechterkant.
Lily keek even naar haar boek en twijfelde of ze de onbekende huilebalk met rust zou
laten of zou gaan kijken wat er aan de hand was. Haar nieuwsgierigheid won het en ze legde
het boek open op tafel, zodat ze niet hoefde te zoeken waar ze was gebleven.
Ze liep om een rij met boekenkasten heen en zag een meisje tegen een van de ramen
geleund staan. Ze had haar handen voor haar ogen en was van snikken overgegaan in
gehuil.
“Eh – gaat het?” vroeg Lily aarzelend. Het was wel duidelijk dat het niet ging, maar ze
wist niet wat ze anders moest zeggen. “Kan ik je ergens mee helpen?”
Het meisje keek op, duidelijk geschrokken van Lily’s aanwezigheid. Ze was een paar jaar
jonger dan Lily, misschien net twintig jaar oud. Haar bruine ogen, die rood en betraand
waren, kwamen Lily bekend voor, maar ze wist zeker dat ze het meisje niet eerder gezien
had.
“Nee, niemand kan me helpen,” fluisterde het meisje theatraal. Ze haalde haar wipneus
op en keek mismoedig naar Lily, alsof ze hoopte dat die het tegendeel zou bewijzen.
“Wil je me vertellen wat er aan de hand is?” vroeg Lily vriendelijk.
Dit was een fout, want het meisje, dat bij het zien van Lily was opgehouden met huilen,
begon weer hikkend te snikken.
“Eh –” Lily sloeg een arm om het meisje heen en leidde haar naar de twee leren stoelen.
“Ga zitten. Ik ben zo terug.”
Het meisje reageerde niet en huilde door. Lily haastte zich de bibliotheek uit en naar de
keuken, waar ze van een bediende een kelk met water en een linnen zakdoek kreeg. Toen
ze terug kwam in de bibliotheek zat het meisje nog op haar plek.
“Alsjeblieft,” zei Lily, en reikte haar de zakdoek aan. Zonder iets te zeggen nam het
meisje hem aan en snoot haar neus. Lily zette de kelk voor haar neer.
Het meisje bedankte haar niet, maar Lily nam het haar niet kwalijk. Ze had duidelijk
andere dingen aan haar hoofd. Terwijl ze haar ogen en wangen droogde en een paar
slokken water nam, nam Lily haar op. Ze was niet ontzettend knap maar ze was wel op een
lieflijke manier aantrekkelijk, met een rond poppengezichtje en grote bruine ogen. Haar
lichtbruine haar was lang en golvend en ze droeg het los met de voorste plukken naar
achteren gevlochten, een kapsel dat Lily vaker had gezien bij vrouwen in deze wereld. Haar
donkerpaarse jurk had een patroon van gebloemd borduursel en was duidelijk van goede
kwaliteit.
“Kan ik iets voor je doen?” vroeg Lily toen het meisje wat tot zichzelf gekomen was.
“Moet ik iemand halen?”

242
 “N-nee,” zei het meisje, en Lily wist niet zeker op welke van de twee vragen dit het
antwoord was. Wellicht allebei. “Ik heb zojuist gehoord dat mijn vader een man voor me
gekozen heeft.” Het meisje staarde verdrietig voor zich uit. Enkele druppels hingen aan
haar lange wimpers.
“Voor je gekozen?” herhaalde Lily. “Je wordt uitgehuwelijkt, bedoel je?”
Het meisje knikte. “Ja. Natuurlijk wist ik al vanaf kleins af aan dat het ging gebeuren. Maar
de man die mijn vader gekozen heeft…” Ze draaide de kelk rond in haar handen en nieuwe
tranen welden op in haar ogen.
“Het is niet de man die je zelf zou kiezen?” vroeg Lily voorzichtig.
“Nee! Hij is oud, en lelijk, en vast ook niet aardig, en –” Het meisje smeet de kelk, die
inmiddels leeg was, op de grond, waar hij na een keer zacht stuiteren op het tapijt bleef liggen.
“Ik kan gewoon niet geloven dat papa verwacht dat ik met die man ga trouwen!”
Lily, die het tafereel van woede in stilte gevolgd had, wierp een blik op het dikke boek dat
nog open op tafel lag. Ze hoopte maar dat het meisje niet meer ammunitie ging zoeken.
“Kun je niet met je vader praten?” vroeg ze.
“Dat heeft toch geen zin,” zei het meisje boos. “Als die man eenmaal iets in zijn hoofd
heeft… Misschien moet ik maar gewoon weglopen.”
Lily keek naar buiten, waar het begon te schemeren. Het regende nog steeds.
“Waarom slaap je er niet een nachtje over?” opperde ze. “Weglopen kan altijd nog. Het is
niet verstandig om in woede iets te doen waar je later spijt van krijgt.”
“Hm.” Het meisje keek naar Lily en leek haar voor het eerst echt te zien. “Jij bent die vrouw
die met die huurmoordenaar hier naartoe gekomen is, toch?”
“Dat klopt,” zei Lily behoedzaam.
“Misschien dat die mijn verloofde kan ombrengen,” zei het meisje hoopvol.
“Eh – Ludo moordt niet meer,” zei Lily snel. Ze had geen idee of ze de waarheid sprak maar
ze wilde het meisje niet op ideeën brengen. “Het lijkt me beter als je na een goede nachtrust
eerst eens met je vader gaat praten.”
“Misschien wel.” Het meisje haalde haar neus op. “Ik moet gaan, anders kom ik te laat. Ik
kwam alleen hier om even wat rustiger te worden.”
Lily keek met medeleven hoe het meisje, dat niet veel rustiger leek dan toen ze de
bibliotheek binnen kwam, vertrok. Ze kon zich bijna niet voorstellen hoe ze zich voelde. Het
leek haar vreselijk om te moeten trouwen met iemand van wie je niet hield, met iemand die
je niet eens kende maar waarvan anderen besloten hadden dat je met diegene het huwelijk
in moest stappen. Ze herinnerde zich dat Barnabas haar wel eens iets verteld had over
gearrangeerde huwelijken. Volgens hem was het niet ongewoon.
Ze dacht aan haar eigen ouders. Als het aan haar moeder had gelegen, was ze al zo’n vijf
jaar lang getrouwd geweest en had ze nu minimaal twee kinderen. Ze voelde een scheut van
heimwee bij de gedachte aan haar ouders en duwde de gedachte uit haar hoofd.
Ze pakte haar boek weer en begon aan hoofdstuk twee. Halverwege het hoofdstuk kwam
er opnieuw iemand de bibliotheek binnen. Dit keer was het Elfric.
Hij leek echter haar behoefte aan rust te anticiperen, want hij glimlachte alleen, pakte zelf
een boek en installeerde zichzelf in de stoel naast haar. De twee spraken niet maar brachten
de komende anderhalf uur door in een vriendschappelijke stilte, ieder verdiept in zijn eigen
boek, terwijl buiten een storm losbarstte.

243
Toen Lily de volgende ochtend na een lang bad haar slaapkamer binnenkwam, lag al haar
kleding netjes opgevouwen op haar bed. Er lag een stuk perkament bovenop. In hanenpoten
stond erop geschreven: Ik heb onze kleding weten te bevrijden. Trek wat aan en ontmoet me
beneden in de keuken. Neem je zwaarden mee – Ludo
Lily glimlachte. Bij het bed stonden haar laarzen, en aan de kapstok hingen haar
halflange stoffen jas en haar hoed. Ze was vooral erg blij dat ze haar warme jas terug had;
de fluwelen mantel was niet echt bestand geweest tegen de kou en de regen.
Ze trok een donkerbruine leren broek aan en een beige blouse met donkerrood
ingenaaid korset. Ze was opgelucht dat ze de jurken niet meer aan hoefde; de kleding was
weliswaar mooi, maar blijkbaar droegen de dames in het kasteel alleen maar jurken met
een apart korset eronder, wat veel strakker zat dan het ingewerkte korset in de bloezen die
Ludo voor haar gekocht (of gestolen) had. Wellicht werd ze vreemd aangekeken, maar als
ze moest kiezen was ze liever comfortabel dan mooi – en het was nu niet meer nodig om
niet op te vallen aangezien ze voorlopig het kasteel waarschijnlijk niet zou verlaten.
Daarnaast voelde ze zich ook meer op haar gemak in de broek. Over de lange zomen van
de jurken struikelde ze alleen maar, om maar niet te spreken over wat voor gevaar het was
om de trappen af te gaan als ze vergat om haar rok omhoog te houden. Ze was al meerdere
malen bijna gevallen in de korte tijd dat ze in het kasteel verbleef.
Nadat ze haar zwaardriem had omgegespt ging ze naar beneden. Ludo zat in de keuken
aan een houten tafel, die zo te zien zo vaak was schoon geschrobd dat het hout vaal
geworden was, aan zijn ontbijt. Hij zag haar en bromde iets onverstaanbaars met volle
mond.
“Goedemorgen,” zei Lily. “Waarom eet je niet in de eetzaal?”
“Te druk,” antwoordde de rover.
Zonder dat Lily iets hoefde te vragen werd er een bord en mok voor haar neergezet. Ze
zag dat de bediening Ludo met argwaan bekeek en hem zoveel mogelijk uit de weg ging.
Het nieuws van zijn pardon was als een lopend vuurtje door het kasteel gegaan en velen
leken de mening van Lisandre te delen.
Het verbaasde haar echter niet dat hij zich beter op zijn gemak voelde in de keuken bij
de bediening, die hem wellicht vreesde maar verder met rust liet, dan tussen de Raad en
adel die in de eetzaal ontbeet.
“Wat gaan we doen vandaag?” vroeg ze. Ze pakte een dikke snee brood en besmeerde
die rijkelijk met kersenjam.
“Oefenen,” antwoordde Ludo. “Ik heb veel te lang stilgelegen. Ik moet weer wat kracht
opbouwen.” Terwijl hij dat zei kneep hij per ongeluk een gekookt ei fijn.
“Ik geloof niet dat het ontbreken van kracht het probleem is,” zei Lily sarcastisch.
“Hooguit het leren ermee om te gaan.”
“Het vergt nog wat oefening. Maar ik kom er wel uit.” De rover knipoogde. “Ik ben blij
dat ik mijn eigen kleding terug heb. Jij ziet er ook beter uit. Meer jezelf.”
“Je bent waarschijnlijk de enige in het kasteel die dat vindt,” zei Lily droog. “De rest
schijnt van mening te zijn dat het dragen van een broek als vrouw een misdaad is.”
“Hmpf. Niets van aantrekken.” Ludo pelde zijn vermorzelde ei en stak het in één keer in
zijn mond.

244
 “Hoe heb je de kleding eigenlijk teruggekregen?” vroeg Lily. Ze nam een slok thee en
twijfelde of ze nog een snee brood zou nemen. Beter van niet – zwaardvechten met een te
volle maag was vast geen goed idee.
“Gevraagd aan Orla.”
“En die gaf ze vrijwillig op? Ik had verwacht dat ze ze met haar leven zou verdedigen.”
“Ik was overtuigend.” Ludo grijnsde.
“Dat zal best.” Lily dacht dat als er iemand was die zich kon meten met de koppigheid van
de matrone het Ludo was.
Na het ontbijt nam Ludo haar mee naar de binnenplaats van het kasteel. Lily had geen idee
wanneer hij het kasteel verkend had, maar hij leek er al goed de weg te kunnen vinden. Zelf
was ze al meerdere malen verdwaald.
De binnenplaats werd duidelijk door bewakers gebruikt om te oefenen met zwaardvechten
en boogschieten. Het was een grote ruimte zonder dak, met een stenen vloer en weinig
meubels. Aan de zijkant hing een rek met zwaarden, bijlen met een dubbel blad, bogen en
andere wapens. Er stonden houten standaarden met ronde borden erop; doelwitten om op
te schieten.
Het was droog en de zon leverde een verwoede strijd met de vele wolken in de lucht. De
binnenplaats was omringd door drie kasteelmuren met daarvoor een doorlopende
overkoepelende galerij waarvan het dak ondersteund werd door allemaal pilaren die
verbonden werden met elkaar via sierlijke bogen. De vierde muur bestond voornamelijk uit
de werkplaats van Marten, de smid. Hij was aan het werk en zwaaide naar hen, alvorens verder
te gaan met het smeden van een groot zwaard. Klang! Klang! Het geluid van zijn hamer op het
staal van het zwaard galmde door de binnenplaats.
“Nou, laat maar eens zien of je het nog kunt,” zei Ludo. Hij trok zijn twee zwaarden. Lily
had nauwelijks de kans om hetzelfde te doen voordat hij aanviel.
“Te langzaam. Meer aanvallen en minder verdedigen. Concentreer je. Niet slecht!”
Zijn grommende aanwijzingen volgend was het al snel alsof de afgelopen paar dagen niet
hadden plaatsgevonden en Ludo nooit ziek geweest was. Hij leek sneller te zijn dan ooit van
tevoren en zeker sterker.
“Au!” riep Lily, toen hij met zoveel kracht met zijn rechterzwaard tegen haar linkerzwaard
aan sloeg dat ze het wapen liet vallen. Een scheut van mijn schoot door haar arm. “Rustig, ik
heb niet het voordeel van de weerwolfvloek.” Ondanks zichzelf moest ze lachen.
“Oké, ik zal me inhouden,” zei Ludo, en ze zag aan de schittering in zijn ogen dat hij er niets
van meende.
Snel pakte ze haar wapen weer op en viel aan. Nog net op tijd pareerde hij haar aanval en
ging in de tegenaanval. Het tweetal trok al snel de aandacht. Het duurde niet lang voordat
Barnabas, Elfric en Lisandre de binnenplaats op gelopen waren om te kijken. Ook enkele
wachters stonden te kijken en riepen af en toe geamuseerd commentaar.
Lily beantwoorde Elfrics glimlach en kon nog net op tijd wegduiken voor Ludo’s zwaard.
“Je kunt beter naar mij kijken,” zei de rover geamuseerd. Hoewel ze al een halfuur bezig
waren klonk hij alsof hij net begonnen was.
Lily, die wel buiten adem was en geen kostbare zuurstof wilde verspillen aan antwoorden,
gaf hem een trap tegen zijn knie. Verbaasd struikelde Ludo naar achteren en wist nog net op
tijd zijn linkerzwaard tegen haar rechterzwaard te brengen.

245
 “Uitstekende move,” grijnsde hij. “Zeker geleerd van de beste?”
“In elk geval van de gehaaidste,” pufte Lily. Met moeite bracht ze haar arm omhoog om
zijn uithaal tegen te houden.
“Als je dat maar niet vergeet. Het is wel genoeg geweest voor vandaag, je bent zo rood
als een tomaat.” Ludo stak de zwaarden weer in zijn zwaardriem en boog spottend naar de
wachters, die applaudisseerden en vervolgens hun eigen weg gingen. “Maar laten we dit
dagelijks blijven oefenen. Je begint redelijk goed te worden, maar het kan beter. Daarnaast
wil ik liever niet verslappen terwijl we twee maanden lang een luizenleventje leiden hier in
het kasteel.”
Lily betwijfelde dat de rover snel zou verslappen, maar ze merkte dat ze het nog steeds
leuk vond om met hem te oefenen en voor haar kon het zeker geen kwaad. “Dat is goed,”
zei ze daarom.
Ludo gaf haar een klap op haar schouder, die ervoor zorgde dat ze bijna door haar knieën
ging, en liep naar Marten. De twee begonnen een gesprek over wapens en Lily liep naar de
drie magiërs.
“Jullie zijn het nog niet verleerd,” zei Barnabas. “Maar is het nodig om te oefenen?
Binnen de kasteelmuren ben je veilig, en als we naar de Verloren Eilanden gaan hebben we
voldoende magiërs bij ons om je te beschermen.” Lily had gemerkt dat hij, net zoals de
meeste magiërs, van mening was dat magie ver boven de andere vechtlusten stond.
Ze dacht niet dat ze binnen de kasteelmuren zo veilig was als Barnabas dacht, maar het
leek haar verstandig dit feitje voor zich te houden zolang Lisandre binnen gehoorsafstand
was. Daarnaast wist ze zeker dat Ludo rusteloos zou worden als hij zich niet dagelijks wat
af kon reageren met zijn zwaarden maar ook dit zei ze niet.
“Het kan geen kwaad. En ik vind het leuk.”
Elfric keek haar geamuseerd aan. Als hij haar uitdossing of de activiteiten van zojuist
vreemd vond, was hij verstandig genoeg dit voor zich te houden. “Je kunt je aardig weren
tegen Bane,” zei hij alleen.
“Het gaat beter dan in het begin,” zei Lily. “Maar ik kan me niet met hem meten. Hij
heeft veel meer ervaring.”
“Had je mijn hulp nog nodig bij het vertalen van die runen?” vroeg Barnabas toen aan
de jongere magiër.
“Ja,” antwoordde Elfric. “Het boek ligt in de bibliotheek. Kom, dan laat ik je zien welke
tekst het is.”
De twee liepen het kasteel weer in en Lily bleef alleen achter met Lisandre. Ze keek naar
de werkplaats van de smid. Marten bewonderde Ludo’s wapens en Ludo was blijkbaar iets
aan het vertellen dat veel handgebaren nodig had – waarschijnlijk een verhaal over een van
zijn vele gevechten.
“Is het zwaardvechten zijn idee?” vroeg Lisandre na een korte stilte.
Lily hoefde niet te vragen wie ze bedoelde. “Ja. Hij is een goede leraar.”
Lisandre keek haar aan. Haar grijze ogen waren net zo opvallend licht als Ludo’s blauwe,
en net zo doordringend – maar waar in Ludo’s ogen veel leven, humor en soms
vriendelijkheid te zien was (hoewel dat laatste gereserveerd was voor maar enkele
personen), was er in Lisandre’s ogen niets van dit alles zichtbaar.
Lily vroeg zich af of de vrouw wel eens lachte – oprecht lachte.

246
 “Ik weet niet hoe het is waar jij vandaan komt. Maar je zult merken dat dat het hier
ongewoon is dat een vrouw wapens gebruikt.” Lisandre’s zachte stem vertoonde geen enkele
emotie. “De mensen in het kasteel zullen je wellicht mijden als ze zien dat je anders bent.”
“Dat is dan jammer,” zei Lily, er niet in slagend om de emotie uit haar eigen stem te houden.
“Ik ben niet van plan ermee te stoppen.”
Lisandre’s amandelvormige ogen gleden over Lily’s kleding. “Het zou niet onverstandig zijn
om in ieder geval weer een jurk te dragen. Bane heeft een slechte invloed op je.”
“Ik denk niet dat iemand ooit een betere invloed op me heeft gehad.”
Lisandre’s ogen vernauwden zich iets, en zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en
streed weg.
Lily zuchtte. Het leek erop dat ze een vijand gemaakt had.
Ze liep naar Marten en Ludo, waar Marten een grote bijl met een dubbel blad met twee
handen in het rond zwaaide, hopelijk ter demonstratie. Zijn lange bruine haar wapperde woest
in het rond.
“Had ze nog iets bijzonders te melden?” vroeg Ludo, die blijkbaar gezien had dat ze met
Lisandre praatte.
“Nee,” antwoordde Lily, die keek hoe Marten een laatste zwaai maakte en het wapen weer
aan de muur hing. Hij kwam bij hen staan en ze voelde zich net een kabouter, zo tussen de
twee lange mannen in. “Ze wilde even haar afkeuring uitspreken over jou, het zwaardvechten
en mijn kleding.”
“Hmpf.”
“Ach, ik zou me er weinig van aantrekken,” zei Marten grijnzend. “Die vrouw keurt zo’n
beetje alles af. Ze moet eens een goede beurt krijgen.”

247
 Hoofdstuk 20

De Aankondiging

De paar dagen die volgden waren rustig en vredig. Lily begon een beetje aan het leven in het
kasteel te wennen en ze vond het fijn dat ze eens niet constant op haar hoede hoefde te zijn
en van het ene gevaar in het andere tuimelde.
Ze ontwikkelde een dagelijkse routine – ’s ochtends oefende ze vaak met Ludo het
zwaardvechten op de binnenplaats (af en toe met publiek; enkele wachters schenen het
vermakelijk te vinden om te blijven kijken en zo nu en dan iets te roepen, of dat nu een
aanmoediging of een belediging was) en ’s middags bracht ze meestal lezend door in de
bibliotheek. Soms hielp ze Elfric of Barnabas met het maken van een drankje.
Ludo ontwikkelde zijn eigen routine. Hij was naast ’s ochtends vaak ook ’s middags te
vinden op de binnenplaats, waar hij duelleerde met Marten of hem hielp bij het smeden
van een wapen of harnas. Het viel Lily op dat hij een beetje rusteloos was; ze wist echter
niet of dat kwam door de naderende volle maan of het feit dat de rover niet echt op zijn
plaats was in het kasteel.
“Lily?” De stem van Elfric suggereerde dat hij haar al vaker geroepen had.
“Hm?” Ze schrok op uit haar mijmeringen en zag hem geamuseerd naar haar kijken.
“Sorry, zei je wat?”
“Ik vroeg of je voor mij het lissebloemzaad wilde pakken.” Elfric, die vanaf zijn handen
tot bijna aan zijn ellebogen onder een groenige smurrie zat, gebaarde met zijn hoofd naar
de houten kast met ingrediënten.
Het was de vierde dag dat Lily in het kasteel verbleef en die middag hielp ze Elfric met
het brouwen van een drankje tegen slapeloosheid. De drie magiërs van de Raad gaven niet
alleen de koning, indien gewenst, advies, maar voerden ook andere taken uit in het kasteel
waarbij een magiër nodig was. Elfric had haar verteld dat ze alle drie in staat waren om de
vereiste taken uit te voeren, maar dat ieder van hen wel een gebied had waar ze specialist
in waren.
Adrius, die de oudste was en ook het langst in dienst was van de koning, blonk uit in
verdedigingsspreuken. Hij zorgde er samen met de wacht voor dat het kasteel veilig was.
Naast de bescherming van de wachters bracht hij spreuken aan die ervoor zorgden dat
vijanden het kasteel niet zomaar binnen konden dringen.
Lisandre was goed in genezing (“Ik kan me bijna niet voorstellen dat zij iemand vrijwillig
beter maakt,” had Lily tegen een glimlachende Elfric gezegd toen hij het haar vertelde) en
zorgde ervoor dat alle inwoners van het kasteel bij ziekte weer gezond werden. Natuurlijk
waren er ziektes waar geen magie tegen bestand was, maar Elfric had Lily verteld dat een
magiër vaak succesvoller was dan een dokter.
Eén van Elfrics talenten was het brouwen van drankjes en het was zijn taak om ervoor
te zorgen dat de voorraad van het kasteel op peil bleef – variërend van drankjes tegen

248
hoofdpijn, buikpijn ontstekingsremmende drankjes of, in dit geval, drankjes tegen
slapeloosheid.
Lily ging op haar tenen staan en pakte een glazen pot waar een etiket op zat waar met
handgeschreven letters lissebloemzaad op stond.
“Hoeveel?” vroeg ze.
“Twintig gram,” antwoordde Elfric, na zijn receptenboek te hebben geraadpleegd – een dik,
zelfgeschreven boek dat hij aanvulde naarmate hij nieuwe dingen ontdekte en leerde en een
van de weinige bezittingen die hij met zijn leven zou verdedigen.
Lily woog het lissebloemzaad af in een bakje op de koperen weegschaal en gooide de
inhoud leeg in de grote stenen kom waar Elfric met zijn handen een grote hoeveelheid kruiden
tot moes aan het kneden was. Dit tafereel zorgde ervoor dat ze terug moest denken aan de
laatste keer dat ze zich met Elfric in het laboratorium bevonden had; toen ze in alle haast het
drankje hadden gemaakt dat Ludo’s leven gered had. Ze glimlachte. Het leven was momenteel
een stuk beter.
Ze vond het leuk om Elfric te helpen. Het was interessant om te zien hoe de vele kruiden
en planten, veelal niet-bestaand in haar wereld, zoveel verschillende uitwerkingen hadden,
afhankelijk van wat je ermee deed.
Daarnaast mocht ze Elfric graag en was ze liever in zijn gezelschap dan dat van Adrius of
Lisandre – ook al vermoedde ze dat hij nog iets meer op haar gesteld was dan zij op hem. En
hij was niet vervelend om naar te kijken… Herinneringen aan Alastair kwamen boven drijven
en ze duwde de gedachte uit haar hoofd.
“Aan het dagdromen?”
“Hm?” Voor de tweede keer in een kwartier bracht Elfric haar terug naar de werkelijkheid.
“Je bent zo stil.” Hij zette de pan op het kleine kolenfornuis in de hoek en knipte met zijn
vingers. Een vuurtje laaide op onder de pan. “Zeven minuten.” Hij waste zijn handen en
onderarmen in de teil met water die voor dit doeleinde op tafel stond.
Lily keek op de klok. “Ik hou het bij.”
“Alles in orde verder?”
“Ja. Het is gewoon even wennen. De rust, niet hoeven vluchten voor wat dan ook, niet op
reis zijn.” Lily ging op de tafel zitten en wierp af en toe een blik op de klok.
“Het reizen komt wel weer,” glimlachte Elfric.
“Het vluchten waarschijnlijk ook,” zei Lily droog. “Maar tot die tijd… Het is gewoon fijn om
even niets hoeven doen, me even geen zorgen te hoeven maken. Dus ja… je kan wel zeggen
dat het goed gaat.”
“Mooi. Ik ben blij dat alles goed heeft uitgepakt.” Elfric streek een krullende pluk bruin
haar, dat uit zijn staartje ontsnapt was, achter zijn oor. “Hoe gaat het met Ludo? Weet hij zich
een beetje te redden in het kasteel? Hij lijkt me niet het type voor… een luxe leven.”
Lily kon een glimlach niet onderdrukken.
“Ik geloof dat het wel goed gaat. Hij is een beetje rusteloos.”
“Dat is te merken ja. Als hij niet met jou aan het duelleren is op de binnenplaats is het wel
met Marten.” Zijn goudkleurige ogen glinsterden. “De wachters spreken vol ontzag over hem,
al zullen ze het nooit toegeven in zijn bijzijn.”
Lily lachte. “Ik denk niet dat hem dat wat interesseert.”
“Ik denk het ook niet… hij is wel wat stug, of niet?”

249
 Lily wierp een blik op de klok. Nog twee minuten.
“Het valt mee, als je hem leert kennen kan hij zelfs best aardig zijn. Maar dat had ik in
het begin ook niet verwacht hoor.”
“Jullie mochten elkaar niet?”
“Niet bepaald, nee. Ik denk dat hij me in het begin alleen geholpen heeft omdat hij
verwachtte dat hij er ergens onderweg zijn voordeel mee kon doen.”
“Wat ook het geval geweest is.” Elfric’s toon was niet beschuldigend of oordelend, hij
constateerde enkel een feit.
“Klopt. Maar hij heeft het verdiend.”
“Bijna doodgaan aan de weerwolfvloek, ja, ik denk ook wel dat hij het verdiend heeft
om er iets uit te halen,” zei Elfric geamuseerd. “En nu helpt hij je niet meer alleen uit
zelfzuchtige reden, dat is wel duidelijk.”
Lily glimlachte en keek nogmaals op de klok. “Het is tijd.”
Elfric haalde de pan van het vuur en zette deze op de tafel om af te koelen. Lily pakte de
flesjes en potjes met kruiden en planten die ze gebruikt hadden en zette ze terug op de
voor hen bestemde plaatsen in de houten kast met ingrediënten.
“Hoe lang ben je in dienst hier?” vroeg ze.
“Tien jaar. Ik ben de opvolger van Barnabas. Lisandre en Adrius waren al jaren in dienst
toen ik hier kwam.”
“Dus de Raad wisselt niet snel van magiërs?” vroeg Lily geïnteresseerd. Ze pakte een
stoffen doek die op tafel lag en veegde wat gemorste stukjes kruid en plant bij elkaar.
“Het is wel de gewoonte dat de gekozen magiërs in de Raad blijven zolang de
betreffende koning regeert. Iedere koning kiest zijn eigen magiërs. Wanneer de koning
overlijdt kan zijn opvolger, meestal de zoon van de koning, ervoor kiezen om de magiërs
aan te houden of nieuwe magiërs te kiezen voor zijn eigen Raad. Adrius en Barnabas zijn
nog in dienst geweest bij koning Daros, de vader van Rynn. Rynn heeft hen in dienst
gehouden toen hij koning werd. Het komt niet vaak voor dat een magiër de Raad verlaat
zolang de koning nog leeft. Magiërs zijn onsterfelijk, zoals je weet, dus dan zou de magiër
op onnatuurlijke wijze moeten komen te overlijden. Of, zoals in Barnabas’ geval…” Elfric
aarzelde even. “Wanneer er onenigheid is met de koning kan een magiër ontslagen
worden.”
“Hij lijkt wel weer op te bloeien hier.” Lily keek hoe Elfric zo’n twintig glazen flesjes
uitstalde op de houten tafel. “Hij is meer zichzelf, denk ik. Toen ik hem ontmoette was hij
nogal ellendig.”
“Dat is mooi,” glimlachte Elfric. “Ik heb hem nooit eerder ontmoet. Hij lijkt me een
aardige man. Adrius mag hem in elk geval, en Lisandre ook, denk ik.”
“Ben je niet bang dat hij zijn oude positie in de Raad weer over wil nemen?’ vroeg Lily
voorzichtig. Ze had met Ludo afgesproken dat ze, waar mogelijk, een beetje zouden polsen
wie er in het kasteel eventueel niet blij was met hun aanwezigheid.
“Nee.” Elfric klonk zorgeloos. “Zelfs als hij dat zou willen, dan denk ik niet dat Rynn me
zomaar zou ontslaan. Ik maak me geen zorgen.”
Hij pakte de pan en begon de inhoud voorzichtig te verdelen over de flesjes. Plotseling
klonken er haastige voetstappen op de trap en enkele seconden later vloog de deur open
en tuimelde een roodharig dienstmeisje naar binnen.

250
 “Meester Elfric!” hijgde ze, zonder Lily een blik waardig te keuren. “Martha heeft zich in
haar vinger gesneden en er ligt overal bloed en ik kan Meesteres Lisandre nergens vinden –”
“Zin om een andere kant van de magie te aanschouwen?” vroeg Elfric aan Lily, en zonder
op haar antwoord te wachten griste hij enkele drankjes uit de kast en volgde het dienstmeisje.
Lily aarzelde niet en liep hem snel achterna.

Toen Lily later die middag in de bibliotheek kwam trof ze tot haar verbazing Ludo aan in de
leeshoek waar ze de meeste van haar middagen had gesleten. De rover zat met zijn
substantieel aanwezige neus in een dik boek. Tot op dat moment was Lily er niet eens zeker
van geweest dat hij kon lezen – ze had gemerkt dat dat in deze wereld niet vanzelfsprekend
was en ze had hem nog nooit een boek zien oppakken.
Zijn grote lichtblauwe ogen keken even op toen hij haar hoorde naderen en hij bromde iets
wat op “middag” leek, alvorens zijn aandacht weer op het boek te richten. Op het houten
tafeltje voor hem lagen twee andere boeken en het dunne boekje over weerwolven dat Lily
uit Berrydale had meegenomen. Eveneens stond er een kristallen glas met een goudkleurige
vloeistof naast. Op de kaft van het boek dat hij in zijn handen had stond De Vloek van de Wolf,
en ook de andere twee boeken leken over weerwolven te gaan.
“Aan het voorbereiden?” vroeg ze.
“Mmph.”
Lily pakte Weerwolven: Fabel en Feit, het boekje dat ze meegenomen had uit Berrydale, en
nestelde zich in de stoel naast Ludo. Aangezien dit het recept voor het drankje bevatte dat
Ludo’s leven gered had was ze geneigd het als een soort bijbel te beschouwen. Ze had het
echter nooit helemaal gelezen; aangezien ze voorheen voornamelijk gericht was op Ludo’s
overleving van het virus had ze niet verder gekeken dan de hoofdstukken die dat onderwerp
behandelden.
Ze bladerde in het boekje tot ze bij een hoofdstuk kwam dat De Eerste Transformatie
heette. Ze begon te lezen.

Een nieuwe weerwolf kan nog niet naar wens veranderen. Dit kost tijd en oefening. De
verandering bij volle maan is echter onvermijdelijk en kan niet tegengehouden worden. Het
kost een nieuwe weerwolf meer tijd en moeite om te veranderen; een ervaren weerwolf kan
zich binnen enkele seconden transformeren van mens naar wolf en weer terug. Ook zal het de
eerste paar keren erg veel pijn doen.
Het is ten zeerste aan te raden om uit de buurt te blijven van een weerwolf bij volle maan,
daar ze niet helder kunnen denken en hun wolf-zijn de gedachten overheerst. Ze zullen geneigd
te zijn om te zoeken naar prooi, en ze zullen hierbij geen onderscheid maken tussen vriend en
vijand. Bij transformaties buiten volle maan om behouden ze hun menselijke gedachten en
hebben ze de volledige controle over hun acties.
Een nieuwe weerwolf kan niet naar wens transformeren voordat de eerste transformatie bij
volle maan achter de rug is. Daarna is het aan te raden dat de nieuwe wolf zo snel mogelijk
oefent in het naar wens veranderen buiten volle maan om. Hoe sneller hij dit onder de knie
heeft, des te makkelijker en vloeiender zullen alle transformaties plaatsvinden.
Het is mogelijk om de krachten van een weerwolf af te zwakken met wolfskruid. Dit wordt
door sommige weerwolven tijdens volle maan gebruikt, zodat ze minder snel slachtoffers

251
zullen maken. Het zorgt er echter ook voor dat de weerwolf nog een dagenlange kater
overhoudt na de transformatie.
Ook wordt het wolfskruid door jagers gebruikt om een weerwolf te martelen.

“Heb je dit gelezen?” vroeg Lily.

“Ja,” bromde Ludo, na een korte blik op het boekje dat ze in haar handen hield. “Dat
wolfskruid lijkt me geen goed idee. Vastketenen is wellicht een optie.”
“Maar je lichaam verandert wanneer je een wolf wordt,” wierp Lily tegen. “Dan kan het
dus zijn dat je daarna zo uit de kettingen glipt. Of dat ze veel te strak zitten.” Ze dacht aan
Muira, die een zeer grote wolf geweest was. Ludo’s polsen waren breed, maar misschien
waren zijn poten wanneer hij een wolf werd nog breder.
“Daar zit wat in,” gaf hij toe. Hij nam een slok van zijn whisky en zuchtte tevreden. “Goed
spul. Zal ik wat voor je halen? In de keuken hebben ze een goede voorraad.”
Lily keek naar de kleine koperen bel die bij de deur van de bibliotheek hing. Er hing een
belletje in iedere kamer, die, naar ze vermoedde, leidden naar de algemene ruimte van de
bediening zodat die direct op de hoogte was wanneer degene die gebeld had iets nodig
had. Maar net zoals Ludo gebruikte ze de bel niet vaak en liep liever naar de keuken.
“Ja, lekker,” zei ze.
Op het moment dat Ludo opstond kwam echter hetzelfde roodharige dienstmeisje naar
binnen dat eerder die dag volledig in paniek Elfric was komen halen.
“Kan ik iets voor u halen?” vroeg ze snel. Haar blik viel op Ludo’s bijna lege glas. “Meer
whisky?”
“Graag,” zei Ludo. “En een tweede glas.”
Het dienstmeisje zakte snel door haar knieën in een kleine buiging en verdween, haar
lange rode vlecht achter haar aan zwiepend. Enkele minuten later stond er een karaf met
whisky en een tweede kristallen glas op het tafeltje.
“Goed, vastketenen en wolfskruid vallen af. Er is vast wel iets anders wat we kunnen
proberen.” Ludo schonk een riante hoeveelheid whisky in Lily’s glas en vulde zijn eigen glas
bij.
Lily nam een slok en genoot ervan hoe de vloeistof zich een weg brandde naar beneden.
Voordat ze Ludo had ontmoet had ze nooit whisky gedronken, maar nu gaf het haar altijd
een behaaglijk gevoel, alsof ze de gevaren in deze wereld wat beter aankon.
“Zouden de kerkers misschien een optie zijn?” vroeg ze.
Ludo tuurde in zijn glas, alsof hij daar de oplossing verwachtte. “Misschien wel,” zei hij
toen. “De deuren zijn van dwergenstaal. Niet alleen is dat bestand tegen magie, volgens
deze boeken is het ook een van de weinige dingen die een weerwolf niet kapot kan maken.”
“Dan moeten we aan Rynn vragen of we een van zijn kerkers mogen lenen,” zei Lily.
“Misschien heeft hij ergens een privé cel, zodat je de gevangenen niet de stuipen op het lijf
jaagt.”
“Misschien vindt hij het niet erg als ik de gevangenen de stuipen op het lijf jaag,” grijnsde
Ludo. Lily keek naar zijn gebit. Waren zijn tanden nou witter? “Maar ik zou wat privacy wel
op prijs stellen tijdens mijn eerste transformatie.”
“Ben je bang?” vroeg Lily.

252
 “Bang?” De rover staarde even peinzend voor zich uit, alsof het woord een ingewikkeld
concept was waar hij over na moest denken. “Nee. Maar ik kijk er niet naar uit.”
Dat kon Lily zich voorstellen. In het dunne boekje over weerwolven stond een tekening
afgebeeld bij het hoofdstuk dat ze zojuist gelezen had. Daarop was iemand afgebeeld die
halverwege de transformatie was; half mens, half wolf, en zo te zien volledig in pijn.
Ludo geeuwde wijd, en aangezien hij niet de moeite nam een hand voor zijn mond te doen
kon Lily bijna zien wat hij die ochtend gegeten had. Niet dat ze zich dat af hoefde te vragen,
want ze had tegenover hem gezeten terwijl hij zijn grote ontbijt naar binnen had gewerkt.
Maar ze zag ook wat anders…
“Ludo…” begon ze. Hoewel hij inmiddels zijn mond weer dicht had bleef ze naar zijn brede
lippen staren.
“Ja?”
“Had jij niet twee gouden tanden of kiezen?”
“Drie,” corrigeerde hij haar. Vervolgens trok hij een achterdochtige wenkbrauw op. “Hoezo,
had?”
“Je hebt ze nu niet meer,” zei Lily. “Er zitten ook geen gaten in je mond. Je hebt al je tanden
en kiezen… en ze zijn allemaal ontzettend wit.”
Ludo voelde in zijn mond. “Donders,” zei hij, na een snelle inspectie te hebben uitgevoerd.
“Hoezo, ben je niet blij dat de weerwolfvloek ervoor gezorgd heeft dat je weer een gezond
gebit hebt?” vroeg Lily verbaasd.
“Jawel. Maar ik had die tanden en kiezen graag nog wel willen hebben. Ze waren puur
goud!”

Ludo vond twee kiezen die avond terug in zijn bed. Goedgehumeurd borg hij het goud op in
zijn tas, deed een snelle zoektocht door zijn kamer om te zien of de ontbrekende derde tand
zich ergens verstopt had en staakte de zoektocht toen dat niet het geval was, om vervolgens
in bed te kruipen en als een blok in slaap te vallen.
De volgende ochtend trof hij een envelop aan die voor zijn deur op de grond lag. De envelop
was verzegeld met iets wat hij dacht dat het zegel van de koning was; een rode stempel van
wax met een adelaarshoofd erop. Hij verbrak het rode zegel en haalde er een vel perkament
uit. De boodschap was kort: Geachte heer Bane, koning Rynn Stormhoofd nodigt u uit om deze
avond met hem te dineren. U wordt om half zeven verwacht in de grote eetzaal. Hoogachtend,
Ivar Georgian, Persoonlijk Adviseur van koning Rynn.
Met opgetrokken wenkbrauwen las Ludo het briefje nog eens. Het zag er niet naar uit dat
het een vrijblijvende uitnodiging was. Hij vroeg zich af waar het over ging. Maar één manier
om er achter te komen, dacht hij, en vertrok naar de badkamer.

Een uur later bevond hij zich zoals iedere ochtend op de binnenplaats, met een zwaard in zijn
linkerhand. Tegenover hem stond Marten, ook met een zwaard in zijn linkerhand. De smid
was linkshandig en om het gevecht enigszins eerlijk te houden had Ludo zijn rechterzwaard
achterwege gelaten.
“Oempf!” kreunde Marten, nadat hij met moeite een slag tegengehouden had. Hij was
goed, te danken aan het feit dat hij regelmatig zijn zelf gesmede wapens testte door te
oefenen met de wacht, maar hij was niet zo sterk als Ludo en zeker niet zo snel en ervaren.

253
 Ludo grijnsde en pareerde met gemak een uithaal. Vervolgens voerde hij het tempo wat
op, het gevecht dominerend. Tak! Tak! Tak! Het geluid van staal tegen staal galmde over
de binnenplaats. Hij sprong opzij toen Marten een aanval deed en sloeg met een snelle
beweging het zwaard uit de handen van de smid. Met een kletterend geluid viel het zwaard
op de grond.
“Oké, even pauze,” pufte Marten, die met zijn handen op zijn knieën stond uit te hijgen.
Hij pakte zijn zwaard op en hij en Ludo liepen terug naar de werkplaats. Hij hing het zwaard
aan de muur. “Jou verslaan zal me niet lukken… ik heb wat minder kans gehad om ervaring
op te doen.”
Hij lachte hartelijk, sloeg Ludo kameraadschappelijk op de schouder en plofte neer op
een omgekeerde regenton die buiten aan de zijkant van de werkplaats stond. Vervolgens
haalde hij een leren flacon uit zijn binnenzak, nam enkele grote slokken en veegde zijn snor
af.
“Je bent niet slecht,” merkte Ludo op. Hij pakte de aangeboden heupflacon aan en nam
zelf een paar slokken water. “Goed bijhouden is een noodzaak.”
“Klopt.” De grote smid knikte ineenstemmend. Hij haalde de leren band uit zijn lange
bruine haar en bond het opnieuw bijeen in een staart. De twee mannen zaten even
zwijgend naast elkaar en passeerden zo af en toe de flacon met water heen en weer, tot
deze leeg was.
Het was koud maar zonnig, en een ijzige wind waaide over de op het moment verlaten
binnenplaats. Ludo keek naar de lucht. Hij vermoedde dat het niet lang zou duren voordat
het ging sneeuwen. Hij had in zijn leven nog geen winter in Ghaell meegemaakt waarbij het
niet af en toe sneeuwde, maar de winters hier waren veel minder koud dan thuis en hij had
er nooit problemen mee gehad. Sinds hij de weerwolfvloek had, had hij zelfs het gevoel dat
hij het nooit meer koud zou hebben.
Ook nu zat hij nog buiten in zijn donkergroene blouse, mouwen opgestroopt en enkele
knoopjes los zodat er wat zwart krullend borsthaar te zien was. Marten had zijn jas
uitgedaan zodat hij zich beter kon bewegen tijdens het duelleren, maar nu stond hij op om
zijn lange jas weer aan te trekken.
“Het begint koud te worden,” merkte Marten op. Zijn groene ogen gleden over Ludo.
“Wil je die ene jas weer lenen?”
“Niet nodig,” bromde de rover. Hij moest denken aan zijn eigen lange leren jas, die
jarenlang trouwe dienst gedaan had. Hij had het kledingstuk terug gekregen, maar de
rechtermouw was helemaal verwoest door de weerwolfbeet. Hij zou een nieuwe jas
moeten kopen.
Marten zonk weer neer op de regenton. “Dus… wat is er tussen jou en Lily?”
Ludo trok een zwarte wenkbrauw op. “Hoe bedoel je?”
“Gewoon, wat ik vraag.” Martens dikke snor wipte omhoog toen hij grijnsde. “Er is een
hoop speculatie over onder het personeel in het kasteel.”
“Hmpf.”
“Mensen vragen zich af of jullie alleen vrienden zijn of dat er meer aan de hand is. Vooral
na alle moeite die ze gedaan heeft om je te redden.”
“Mensen moeten zich met hun eigen zaken bemoeien,” zei Ludo kortaf. Het
interesseerde hem weinig wat anderen zeiden of dachten. Marten was de enige in het

254
kasteel met wie hij het goed kon vinden, hoewel de joviale smid verdomd nieuwsgierig was.
Maar er stak geen kwaad in hem, dacht hij. “We zijn goede vrienden,” zei hij toen, na een
korte pauze.
“Ah. Ik zou het je niet kwalijk nemen als er meer was… het is een leuke meid.”
“Ben je soms zelf geïnteresseerd?” Het kon erger, dacht Ludo. Beter Marten dan die
gladjakker Elfric.
Maar de smid schudde zijn hoofd. “Niet dat ik haar uit mijn bed zou schoppen, maar ze is
me wat te jong.” Marten was weduwnaar en hij had Ludo toevertrouwd dat hij na acht jaar
alleen te zijn geweest best toe was aan een nieuwe vrouw in zijn leven. “Aan de andere kant…
ze weet tenminste wat ze met een zwaard moet doen, een eigenschap die ik waardeer in een
vrouw. Het komt alleen verdomd weinig voor.”
“Hmpf.”
Op dat moment kwam het onderwerp van hun gesprek de binnenplaats oplopen. Ze had
haar zwaardriem omgegespt en grijnsde toen ze hen zag zitten.
“Goedemorgen,” groette Lily de twee grote mannen. Ze keek naar Ludo’s licht bezwete
uiterlijk. “Ben je zomaar zonder mij begonnen?”
“Ik kon je niet vinden,” bromde Ludo. “Dus heb maar het een na beste alternatief gekozen.”
Marten gaf hem een speelse stomp tegen zijn arm.
“Heb je ook een uitnodiging gekregen om vanavond met de koning te dineren?” vroeg Lily
aan Ludo.
“Ja. Jij dus ook?”
Lily knikte. “Gelukkig, ik was bang dat ik er alleen naartoe moest.”
De twee mannen lachten.
“Ik heb er ook een gekregen,” zei Marten. “Ik vermoed dat het hele kasteel uitgenodigd is.”
“Heb je enig idee waarom?” vroeg Lily met opgetrokken wenkbrauwen.
Marten schudde peinzend zijn hoofd.
“We horen het vanavond vanzelf,” zei Ludo, die eigenlijk net als Lily wel blij was dat het dan
in ieder geval niets met hem te maken kon hebben. “Kom,” zei hij tegen Lily, die tegen de
muur van de smidse leunde, “je hebt je zwaarden niet voor niets meegenomen, of wel?”

Alastair keek hoe de hagel tegen de smalle ramen van de herberg kletste. Het tikkende geluid
kwam nauwelijks boven de muziek en het gepraat en gelach uit. Hij nam een slok van zijn wijn.
Niet de beste kwaliteit, maar zeker goed genoeg.
Het was druk in de herberg. Drie jonge mannen stonden op een klein houten podium tegen
de muur. Een van hen speelde op een luit die met vrolijke bloemen beschilderd was, de ander
op een houten fluit en de derde zong. Verschillende mensen dansten en af en toe werden er
verzoekjes geschreeuwd. Het kwam lang niet iedere avond voor dat er werd opgetreden in
een herberg, zelfs niet in een grote stad als Callagh, en het zeldzame vermaak trok altijd veel
publiek.
Vares vertelde een verhaal over een jeugdig avontuur met zijn broer, maar Alastair
luisterde maar half. De afgelopen dagen hadden ze voorzichtig de stad verkend, hier en daar
wat vragen gesteld, maar niemand had iemand gezien die voldeed aan Lily’s beschrijving, of
dat van haar reisgenoten. Alastair had verwacht dat als ze in Callagh was, ze haar nu wel

255
opgespoord zouden hebben. Hopelijk had Flavius meer geluk. Misschien dat ze zich weer
bij hem moesten aansluiten…
“… mijn vader was woest!” besloot Vares zijn verhaal lachend.
Alastair glimlachte plichtmatig en leegde zijn kelk. Vragend knikte hij naar de lege bierpul
van Vares. De blonde man knikte, en Alastair stond op en liep naar de bar.
Het werd steeds drukker in de herberg, die een van de betere in de stad was. Het had
een gemixt gezelschap; de drank en het voedsel was iets te duur voor de echt arme mensen
en de kwaliteit net iets te laag voor de adellijke stand, maar er waren mensen van allerlei
rangen daar tussenin te vinden in De Drie Zwaarden. Alastair leunde tegen de bar en
wachtte tot hij aan de beurt was.
“… snap niet dat de koning hem niet opgehangen heeft! Bane wordt al jaren gezocht!”
Langzaam draaide Alastair zich om. De spreekster was een mollige vrouw van
middelbare leeftijd met een wit kapje op en een schort voor. Iemand die in de herberg
werkte, dacht Alastair.
“Ik vind het ook vreemd,” zei haar gesprekspartner, een jonge vrouw met een lange
roodharige vlecht.
“Ik moet er niet aan denken dat ik die man zou moeten bedienen!” De mollige vrouw
rilde overdreven.
“Geloof me, ik blijf zo ver mogelijk bij hem uit de buurt. Het is echt een griezel. Je kan
wel zien dat het een echte crimineel is!”
Snel waadde Alastair door de mensenmassa terug naar het tafeltje waar Vares zat. Zijn
vriend trok zijn blonde wenkbrauwen op toen hij zag dat Alastair met lege handen terug
kwam.
“Is de drank op?”
“Nee,” zei Alastair zacht. Hij wierp een blik over zijn schouder, om zich ervan te
verzekeren dat de twee vrouwen nog aan de bar stonden. “Zie je die vrouw met die rode
vlecht?”
Vares knikte. “Lekker ding.” Hij knipoogde samenzweerderig, alsof hij dacht dat Alastair
op de versiertoer was.
“Ze sprak over die Ludovic Bane! Blijkbaar werkt ze ergens als dienstmeisje en is hij daar
ook. Als we hem vinden, vinden we Lily waarschijnlijk ook.”
“Oké,” zei Vares, direct alert. “Wat is het plan?”
“Ik denk dat ik haar beter alleen kan ondervragen. Ga terug naar het huis, ik zie je daar
later wel.”
Vares knikte en begaf zich naar de uitgang. Alastair draaide zich om. Tot zijn opluchting
stonden de twee vrouwen nog met elkaar aan de bar te praten. Hij liep zigzaggend terug
naar de bar, in een poging de vele dansende mensen te ontwijken. Hij ging weer naast de
mollige vrouw met het kapje staan en deed alsof hij de aandacht van de barman probeerde
te trekken.
“Je kan merken dat de winter begonnen is,” zei de mollige vrouw. Blijkbaar waren ze
over het onderwerp Bane heen gestapt. “Het is bar koud geworden. En dan die regen!
Vanmiddag ben ik zo nat geworden, er was geen draad meer aan mijn lijf die droog was!”
“Het is vies weer,” beaamde de roodharige vrouw. Alastair zag dat haar kelk leeg was.
Hij moest te zien voorkomen dat ze weg ging.

256
 “Ik moet weer verder,” zei de mollige vrouw. Ze veegde haar vieze handen af aan haar
schort. “Als Burt ziet dat ik te lang aan het praten ben, wordt hij boos.”
Ze pakte een smoezelige linnen doek van de bar en begaf zich naar een van de weinige lege
tafeltjes en begon deze schoon te vegen.
Alastair schoof iets op, zodat hij naast de roodharige vrouw stond. Ze was jong, hooguit
begin twintig, schatte hij in. Het kaarslicht gaf haar haar een felle, koperachtige gloed. Ze had
rode blosjes op haar wangen, veroorzaakt door de warmte in de bar of door de alcohol. Ze
was niet ontzettend knap, maar zeker niet onaantrekkelijk.
“Wat moet je hier doen om de aandacht van de barman te krijgen?” vroeg hij vriendelijk,
zijn normaal zachte stem iets verheffend om boven het lawaai uit te komen.
De vrouw draaide zich naar hem toe. Haar grijze ogen namen hem op en ze glimlachte. Ze
had sproeten op haar neus en wangen. “Geen idee, ik probeer het ook al een tijdje.”
Op dat moment keek de barman, een oudere man met grijs haar in een staartje en
bakkebaarden tot bijna aan zijn kin, hem aan. Hij hief zijn puntige kin iets omhoog, in een
woordeloze vraag wat Alastair wilde bestellen.
“Eén bessenwijn graag,” zei Alastair. Hij gebaarde naar de lege kelk van de vrouw naast
hem. “Wat wil je hebben?”
“Hetzelfde, alsjeblieft.”
De barman knikte, en schonk twee nieuwe kelken vol met de donkerrode vloeistof. Alastair
betaalde voor beide en draaide zich weer naar de vrouw toe, die alleen leek te zijn. Hij hief
zijn glas op.
“Proost.”
“Proost,” zei de vrouw, en ze tikte met haar kelk tegen het zijne.
Alastair nam een kleine slok. Hij had niet veel gedronken, dit was pas zijn tweede glas. Hij
dronk nooit veel, altijd de voorkeur gevend aan een helder hoofd, en zeker nu was het van
belang dat hij zijn hersens erbij hield. Oordelend naar de rode wangen van de vrouw en haar
ietwat wazige blik had ze iets meer gedronken dan dat. Mooi, dat zou het wellicht wat
makkelijker maken om informatie uit haar te onttrekken, dacht hij.
En ouder stel, bezig met wat een beleefd iemand dansen zou noemen en wat eruit zag als
een soort wilde wals, stootte tegen de vrouw aan en ze knoeide wat van de wijn op haar
groene jurk. Alastair zag dat de jurk van simpele kwaliteit was. Waarschijnlijk was ze inderdaad
een soort bediende, in elk geval van langere komaf, gedwongen om te werken totdat ze een
man vond en trouwde.
“Kom, ik zat aan een leeg tafeltje achterin, daar is het wat rustiger,” zei Alastair, en hij
gebaarde naar de juiste richting. De vrouw knikte, en hij legde zijn hand zacht op haar
schouder en leidde haar voor zich uit naar het tafeltje wat Vares zojuist verlaten had.
“Sorry, maat!” brulde een grote man die onderweg tegen hem opbotste. Hij had in de ene
hand een pul met bier en aan de andere arm hing een vrouw die verliefd naar hem keek.
Alastair glimlachte en vervolgde zijn weg, zijn hand nog steeds op de schouder van de
roodharige vrouw rustend.
“Dit is wel wat beter, ja,” verzuchtte ze, toen ze het tafeltje eenmaal bereikt hadden. Ze
ging zitten en Alastair nam tegenover haar plaats.
“Is het hier altijd zo druk?” vroeg hij. Het was beter om niet direct over Bane te beginnen,
dacht hij, dat zou waarschijnlijk haar achterdocht wekken.

257
 “Alleen in het weekend, denk ik,” antwoordde de vrouw. “Ben je alleen?”
“Ik was hier met een vriend, maar die moest naar huis. En jij?”
“Ik kwam wat zijde brengen naar een vriendin van me die hier werkt,” antwoordde het
meisje. “Ze maakt er nachthemden van. Ik ben Katlynn.”
“Nikolas,” zei hij, in een oogwenk besluitend om niet zijn echte naam te noemen. Hij
schudde haar warme hand. “Aangenaam je te ontmoetten.”
“Kom je hier vandaan?” vroeg Katlynn. Ze keek naar hem alsof ze dacht dat ze zich hem
wel zou herinneren als dat zo geweest was.
“Nee, ik logeer bij een vriend van me,” zei Alastair. Hij streek zijn lichtbruine haar uit zijn
ogen. “Ik ben een handelaar, hier in de stad om wat inkopen te doen. Wat doe jij voor
werk?”
“Ik ben een dienstmeid in het kasteel,” antwoordde Katlynn. Ze nam een slok van haar
bessenwijn en Alastair zag dat haar kelk alweer half leeg was. Dit ging de goede kant op.
Hoe meer drank ze op had, des te sneller zou ze praten. Zo ging dat bij de meeste mensen.
“Bij de koning, hè? Dat lijkt me een mooie baan.” Dus Bane was in het kasteel, of was
daar in elk geval geweest. Dan was Lily wellicht ook in het kasteel. Dat zou verklaren
waarom hij haar niet gevonden had.
“Normaal gesproken wel,” beaamde Katlynn grimmig.
“Nu niet?”
Aan een tafeltje vlakbij brulden verschillende mannen het uit van het lachen, en hij
leunde iets dichter naar haar toe om haar antwoord te kunnen horen.
“Jawel… ach, ik moet het waarschijnlijk niet zeggen,” zei Katlynn, in een halfslachtige
poging om een nieuwtje voor zich te houden.
“Je kan me vertrouwen.” Alastair keek haar doordringend aan en streelde zacht over
haar hand. De blos op Katlynns wangen werd dieper.
“Oké, maar je moet het wel voor je houden hoor!” giechelde ze.
“Beloofd.”
“Heb je wel eens gehoord van Ludovic Bane? De Baron?”
“De rover?”
“Ja, die!” Katlynn keek om zich heen, alsof ze verwachtte dat mensen haar afluisterden,
maar niemand keek hun kant op. “Hij is in het kasteel. Ze hebben hem eerst in de
gevangenis gegooid, maar hij was ziek, en ze hebben hem er toen weer uit gehaald.”
“Ziek?” herhaalde Alastair.
De man met de luit zette de eerste tonen in van Wilmar de Krijger, een opgewekt lied
dat landelijk bekend was, en het werd nog rumoeriger in de herberg. Veel mensen
begonnen mee te zingen met de zanger.
“Ja. En niet zomaar ziek… hij lijdt aan de weerwolfvloek!” zei Katlynn op dramatische
toon. “Hij heeft het overleefd en iedereen verwachtte dat de koning hem de doodstraf zou
opleggen, maar hij mag gewoon in het kasteel verblijven tot ze vertrekken.”
“Ze?” Alastair moest zijn stem nog wat verheffen om boven het gezang uit te komen.
Katlynn nam een slok van haar bessenwijn. “Ja, hij is daar gearriveerd met een vrouw en
een magiër die vroeger in de Raad gezeten heeft en die destijds ontslagen is. Heel vreemd
allemaal. Een lager aan wal geraakte magiër en een weerwolf, en ze mogen gaan en staan

258
waar ze willen!” Ze trok haar lange neus op in walging. “Niemand weet waarom ze gekomen
zijn maar het schijnt ze dat tijdens de winter in het kasteel blijven en daarna vetrekken.”
Alastair zorgde ervoor dat zijn blik niets anders toonde dan milde interesse, maar hij voelde
een vlaag van opwinding door zijn lichaam gaan. Hij had haar gevonden!
“Wilmar sloeg zijn hersens in en dronk zijn bloed! Ja, Wilmar weet wel hoe je vechten moet!”
zong iedereen met de zanger mee.
“Weet je hoe de vrouw heet?” vroeg hij toen.
“Milly? Nee, Lily,” corrigeerde Katlynn zichzelf. “Zij is best aardig, ik snap niet wat ze met
die Bane moet. Ze lijken goede vrienden te zijn. Misschien zijn ze meer dan dat, er gaan allerlei
roddels de ronde.”
Alastair onderdrukte een gevoel van jaloezie. Natuurlijk had Lily niets met Bane! Ze was uit
noodzaak bij hem, ze had hem vast nodig om een portaal te vinden dat terug naar haar wereld
leidde.
“Weet je waar ze naartoe gaan?” vroeg hij nonchalant.
“De maagd gaf Wilmar een dikke zoen! Dit is voor mijn redding, zei ze toen!”
Katlynn schudde haar roodharige hoofd. “Blijkbaar helpen ze de koning ergens mee, wat
de reden is dat hij Bane laat leven. Ik hoorde een van de magiërs zeggen dat ze pas na de
winter konden vertrekken. Ik weet niet waar naartoe.”
Pas na de winter… Alastair pijnigde zijn hersens. Reizen kon in de winter gevaarlijk zijn,
maar hij had geen idee waar Lily naartoe wilde, behalve naar huis. Het moest iets met een
portaal te maken hebben.
“En ze vertrekken direct na de winter?”
“Ik denk het wel.” Katlynn kneep haar grijze ogen halfdicht in achterdocht. “Zeg, waarom
ben je eigenlijk zo geïnteresseerd?”
“Nou, het is toch een ongewoon verhaal, over die Bane,” zei Alastair snel, maar hij zag dat
het kwaad al geschied was.
“En zo redde Wilmar het land van de ondergang! Wilmar is voor niets en niemand bang!”
Katlynn stond op en wankelde een beetje.
“Luister, ik moet gaan,” zei ze snel. “Bedankt voor de wijn.” Ze draaide zich om en begaf
zich slingerend naar de uitgang. Alastair keek haar na. Zijn hersenen, nauwelijks onder invloed,
werkten op topsnelheid.
Hij was net iets te ver gegaan. Hij had haar achterdocht gewekt en nu zou ze mogelijk aan
iemand in het kasteel vertellen dat ze hem ontmoet had en dat hij geïnformeerd had naar Lily
en Bane. Hij had zijn echte naam niet genoemd, maar als Katlynn hem zou beschrijven, zou
Lily misschien de juiste conclusie trekken. Als ze er achter kwam dat hij zich in Callagh bevond
was er geen enkele kans dat hij haar te pakken zou krijgen.
En het was al zo lang geleden dat hij iemand gemarteld had…
Hij nam een besluit en stond op.

Lily wierp een laatste blik in de spiegel. Ze had de voorste plukken van haar donkere haar naar
achteren gevlochten, zoals ze bij veel vrouwen in het kasteel en in de stad gezien had, en ze
had een donkerpaarse jurk aangetrokken met een wijde rok en wijd uitlopende mouwen,
beide bewerkt met lichtpaars borduursel. Het leek haar niet verstandig om gekleed in een
leren broek en blouse naar het formele diner van de koning te gaan.

259
 Er werd op de deur geklopt. Lily deed open en zag Ludo staan, met zijn dikke haar in een
staart. Hij droeg een zwarte broek en een witte blouse met daar overheen een zwart
mouwloos doublet dat versierd was met zilverkleurig borduursel. Zelfs zijn baard leek wat
minder woest dan anders.
Lily beet op haar lip.
“Geen woord,” waarschuwde Ludo haar.
“Ik zou niet durven.”
Ludo zei niets maar trok een wenkbrauw op ten teken dat hij haar niet geloofde. Hij stak
een uitnodigende arm uit.
“Laten we maar gaan. We willen tenslotte niet te laat komen,” zei hij op een toon die
duidelijk maakte dat hij het liefst helemaal niet was gekomen.
Lily pakte zijn arm en samen liepen ze naar beneden. Hun voeten leidden hen
automatisch naar de eetzaal waar ze enkele keren een ontbijt en avondmaal genuttigd
hadden, maar onderweg werden ze onderschept door een mannelijke bediende.
“Deze kant op, alstublieft,” zei hij. Hij maakte een kleine buiging en strekte zijn magere
rechterarm uit in de juiste richting, waarna hij hen voor ging naar een korte gang. Lily was
nog niet aan deze kant van het kasteel geweest maar ze wist zeker dat Ludo alle hoeken en
gaten van het kasteel wel verkend had, met of zonder toestemming.
De korte gang leidde naar dubbele houten deuren, met aan weerszijden een mannelijke
bediende. De bediende die hen naar de juiste locatie geleid had wenste hen een fijne avond
en verdween weer, mogelijk op zoek naar meer verdwaalde gasten.
De eetzaal was gigantisch, met aan weerzijden lange ovale ramen met een glas-in-lood
patronen. De fluwelen donkerrode gordijnen waren nog open en er was een donkerblauwe
lucht zichtbaar met enkele sterren. Een lange gedekte tafel waar wel vijftig mensen aan
konden zitten stond in het midden en aan het plafond hingen drie grote kroonluchters,
gevuld met tientallen kaarsen.
Een dienstmeisje wees Lily en Ludo twee stoelen naast elkaar aan en ze gingen zitten.
Lily keek om zich heen. De volledige Raad van de koning zat al aan tafel, maar de koning
zelf ontbrak.
Tegenover haar zat Marten. De gezette smid gaf haar een vette knipoog en ze
glimlachte. Ze zag verder een hoop mensen die ze niet kende; enkele mensen van de
middenklasse maar de meesten waren overduidelijk van goede komaf, met prachtige
doubletten, tunieken en jurken aan.
“Jonkheren- en vrouwen, ridders, graven, hertogen, landheren en baronnen,” bromde
Ludo in haar oor, die had gezien waar haar grote ogen naartoe gingen.
“Adel van verschillende ranken?” fluisterde Lily terug.
Ludo knikte, en ze maakte een mentale notitie om hem daar later meer over te vragen.
De laatste gasten druppelden langzaam aan naar binnen en Lily zag dat iedere stoel
gevuld werd. Achter zich hoorde ze twee dienstmeisjes met elkaar fluisteren over een
ander dienstmeisje dat niet was komen opdagen.
“Ze wordt zeker ontslagen!”
“Orla zorgt ervoor dat ze nergens in Callagh meer als dienstmeid aan de slag kan!”
Nieuwsgierig draaide Lily zich om. Een van de dienstmeisjes ving haar blik op, mompelde
iets tegen haar collega en liep weg met neergeslagen ogen.

260
 Zonder aankondiging verscheen Rynn Stormhoofd in de wijde deuropening. Iedereen die
aan tafel zat ging staan, en Lily volgde snel hun voorbeeld. De koning zag er majesteitelijker
uit dat ze hem tot nu toe gezien had; hij droeg zoals altijd zijn zilveren kroon, en had dit keer
een bijpassende, dikke zilveren ketting om zijn nek met een grote hanger waarop een
adelaarskop stond afgebeeld. Lily dacht dat dat wellicht het wapenteken van zijn familie was.
Hij droeg een zwarte fluwelen mantel en een diep donkerblauwe tuniek met zilverkleurig
borduursel op de mouwen en rondom zijn nek. Hij knikte en wist met dit simpele gebaar op
de een of andere manier de gehele zaal mee te nemen.
Pas toen koning Rynn aan het eind van de tafel had plaatsgenomen, op een stoel die net
iets hoger en iets luxer was dan de andere stoelen, ging de rest van het gezelschap zitten. Lily
zag dat zijn raadgever niet aan zijn rechterkant zat zoals ze tot nu toe had gezien; in plaats
daarvan zat er een jongen van begin twintig, met donkerblond haar en dezelfde bruine ogen
als de koning.
“De prins?” vroeg ze fluisterend aan Ludo.
“Ja.”
Haar blik viel op Barnabas, die zoals tegenwoordig meestal het geval was naast Adrius was
neergestreken. Niet voor de eerste keer vroeg ze zich af of hij probeerde om terug in de Raad
te komen, of wellicht op een andere functie in het kasteel aasde. Hij zag eruit alsof hij zich
uitstekend op zijn gemak voelde.
Barnabas ving haar blik op en glimlachte, met grijze twinkelende ogen die haar weinig
herinnerden aan de laffe dronkenlap die ze voor haar gevoel zo lang geleden had ontmoet. Ze
glimlachte terug.
Een aantal bedienden kwam aangelopen met kristallen karaffen met rode wijn, en
begonnen zonder een woord te zeggen de kristallen glazen die voor iedereen klaar stonden te
vullen, beginnend met die van de koning. Blijkbaar werd er verwacht dat je wijn dronk tijdens
een formele gelegenheid, want niemand werd iets gevraagd en Lily was blij dat ze rode wijn
lustte.
Ze nam van de gelegenheid dat er nog niet gesproken werd – afgezien van het geroezemoes
van vele onderonsjes om haar heen – gebruik om nog wat om zich heen te kijken. Aan de muur
tegenover haar hing een groot schilderij waarop de koning afgebeeld stond. Hij was zo’n
twintig jaar jonger en zat op een prachtige zilveren troon bekleed met rood fluweel. Een mooie
blonde vrouw met golvend lang haar tot onder aan haar rug stond half achter hem, met haar
handen op zijn schouders. Ze had blauwe ogen en een lief rond gezicht, met een wipneus en
kleine mond met volle lippen.
Dat moest koningin Claryssa zijn, dacht Lily, de overleden vrouw van de koning en Barnabas’
geliefde.
“Welkom,” klonk plotseling de diepe stem van de koning, nadat ieders glas gevuld was, en
het geroezemoes staakte onmiddellijk. “Dank jullie allen voor jullie aanwezigheid. Voordat we
gaan eten heb ik een mededeling.” Zijn bruine ogen keken de zaal rond, om zich ervan te
verzekeren dat hij ieders aandacht had. “Zoals bekend is heeft mijn dochter Marissa net haar
twintigste levensjaar bereikt en is het tijd dat ze gaat trouwen. Ik heb een goede echtgenoot
voor haar gevonden. Volgende maand zal ze in het huwelijk treden met hertog Tiras Pavel, uit
ons buurtland Baldur.”

261
 Even was het stil, en toen barstte er een daverend applaus los. Lily klapte braaf mee, en
voor het eerst viel haar blik op een chagrijnig uitziend meisje dat links naast de koning zat.
Het was het meisje dat ze in de bibliotheek was tegengekomen – het meisje dat had
gehuild vanwege haar gearrangeerde huwelijk. Lily had toen wel gezien dat ze duidelijk van
adel was, maar het was nooit in haar opgekomen dat het de prinses kon zijn.
Marissa klemde haar lippen op elkaar en haar bruine ogen schoten vuur, maar blijkbaar
viel het niemand op – of men was verstandig genoeg om te doen alsof.
“De hertog is op dit moment nog onderweg naar ons kasteel,” ging Rynn verder, nadat
het applaus was weggestorven. “Aanstaande woensdag wordt er een groot bal gehouden
ter ere van de verloving. Jullie ontvangen nog een officiële uitnodiging, maar ik kan jullie
bij deze mededelen dat jullie allemaal van harte welkom zijn.”
Opnieuw applaus. De vrouw die links van Lily zat zei opgewonden tegen haar mannelijke
metgezel: “Een bal! Dit wordt het hoogtepunt van het jaar!”
Overal om zich heen hoorde Lily soortgelijke opmerkingen.
“Ik móét een nieuwe jurk laten maken!”
“Zou er tijd genoeg zijn om een paar nieuwe schoenen te laten maken?”
“Rynn spaart altijd tijd noch moeite voor zijn feesten, ik kan niet wachten tot het zover
is!”
Lily keek naar Ludo, die alleen “geweldig” bromde op een sarcastische toon, en ze
glimlachte.
“Goed,” zei Rynn, en opnieuw werd het stil. “Ik heb jullie honger genoeg op de proef
gesteld. Ik waardeer jullie enthousiasme voor het heugelijke nieuws. En nu is het tijd om te
gaan eten!”
Zodra hij dit zei gingen de houten deuren opnieuw open en kwamen er bedienden naar
binnen, met zilveren schalen vol met eten in hun handen. Er verscheen van alles op tafel;
kalkoen, zalm, biefstuk, verschillende groenten zoals maiskolven, broccoli en worteltjes,
schalen vol met gebakken aardappels en gekookte aardappels en schaaltjes met jus en saus
voor het vlees en de vis.
Aangezien de koning al was begonnen met opscheppen, volgde iedereen dit voorbeeld.
Lily nam wat van de zalm, wat broccoli en gebakken aardappels. Voorheen was ze van
mening dat het dagelijkse diner van goede kwaliteit was maar dat was nog niets vergeleken
bij dit feestmaal en ze at totdat ze het gevoel had dat haar buik op knappen stond.
Toen ze vol zat keek ze opnieuw naar het hoofdeinde van de tafel. De prinses had haar
eten nauwelijks aangeraakt, maar de prins had net zo enthousiast gegeten als iedereen aan
tafel. Hij had een minder rond gezicht als zijn zus, maar dezelfde bruine ogen en dezelfde
wipneus. Zijn schouderlange haar was ook golvend maar eerder donkerblond dan
lichtbruin.
“Zijn ze een twee-eiige tweeling?” vroeg Lily aan Ludo.
Hij volgde haar blik en knikte.
“Hoeft de prins niet te trouwen?”
“Hij is de troonopvolger,” antwoordde Ludo, alsof dat alles verklaarde. Bij het zien van
haar opgetrokken wenkbrauwen vervolgde hij: “Wanneer hij koning wordt, wordt over het
algemeen verwacht dat hij een koningin aan zijn zijde heeft staan. Maar Rynn is nog lang
niet dood, de prins heeft tijd. Voor die tijd zal hij wellicht zelf een bruid kiezen, of misschien

262
dat Rynn ook voor hem een huwelijk arrangeert, maar het is niet zo veel voorkomend als bij
prinsessen. Rynn wil zich ervan verzekeren dat er goed voor de prinses gezorgd wordt. Een
hertog is na een prins de hoogst mogelijk rang; het feit dat de hertog uit Baldur komt zal de
banden met het buurtland alleen maar verbeteren.” Het laatste zei hij op een cynische toon,
alsof hij een hoop minachting had voor de reden.
“Kan een prinses de koning niet opvolgen als koningin?” vroeg Lily, die keek hoe de prins
een geanimeerd gesprek voerde met Ivar, die naast hem zat. De normaal zo vermoeid
uitziende raadgever leek voor het eerst wat tot leven te komen.
“In sommige landen wel, maar in Ghaell niet,” antwoordde Ludo. Hij prikte een stuk
biefstuk aan zijn zilveren vork. “Het is altijd de prins die de koning opvolgt.”
“En als er geen prins is?” vroeg Lily.
“Dat is nog nooit voorgekomen,” zei Ludo peinzend. Hij pakte een stuk brood en veegde
daarmee zijn bord schoon. “Een koning zorgt ervoor dat hij een zoon krijgt, kostte wat het
kost.”
Lily zag hoe prinses Marissa lusteloos wat erwtjes aan haar vork prikte. Ze kreeg opnieuw
medelijden met het meisje, maar ze leek de enige te zijn die zag hoe ongelukkig ze was.
De enige op Ludo na, wiens grote blauwe ogen zelden een detail misten.
“Het zijn barbaarse gewoontes,” gromde hij. “Ik moet er niet aan denken om daar aan mee
te moeten doen.”
Een uur en een flink stuk chocoladetaart later liep Lily door de gang terug naar haar kamer.
Ludo was met Marten meegegaan voor een slaapmutsje, maar ze had hun uitnodiging om mee
te gaan afgeslagen. Ze was moe en wilde zo snel mogelijk in bed kruipen.
Toen ze bijna bij haar kamer was hoorde ze wat gefluister en zacht gelach. Nieuwsgierig
liep ze op het geluid af, de hoek van de gang om. Tot haar verbazing was Lisandre een van de
veroorzakers van het geluid. De magiër was in een innige omhelzing verwikkeld met een
donkerblonde man. De man had zijn neus in haar nek begraven en Lily zag niet wie het was,
maar Lisandre genoot overduidelijk van wat de man deed. Haar amandelvorige ogen waren
gesloten en ze kreunde zacht.
Toen hief de man zijn gezicht op en streelde door Lisandre’s haar. Lily sloeg een hand voor
haar mond. Het was de prins.
De prins duwde Lisandre tegen de muur en zoende haar. Lisandre sloeg haar armen om zijn
nek en beantwoorde zijn kus.
Lily dienste achteruit voordat ze haar zagen, terug de hoek om. Ze kon een grijns niet
onderdrukken. Dus Lisandre was niet zo koelbloedig als ze leek, dacht ze, terwijl ze terug liep
naar haar kamer.

263
 Hoofdstuk 21

Goede Gesprekken

“Alsjeblieft! Laat me gaan, ik zal niemand wat vertellen!”

Katlynn groene ogen, groot van angst, keken smekend naar Alastair. Hij negeerde haar
en ging neuriënd door waar hij mee bezig was: het uitstallen van zijn martelwerktuigen op
het houten aanrecht. Hij genoot van deze fase, het moment dat het slachtoffer nog niet
helemaal besefte dat het echt menens was, dat hij echt van plan was om de wapens te
gebruiken. De fase waarin ze nog dachten dat het hielp om te smeken, om beloftes te doen,
om hem om te kopen.
“Wat wil je van me?”
Mes, hamer, zaag…
“Ik weet niets!”
Dolk, bijl, knijptang…
“Zo, je pakt groot uit.” Vares stond tegen de keukendeur geleund en sloeg hem
geamuseerd gade, zijn armen over elkaar geslagen.
“Het zal ons goede gesprek alleen maar bevorderen,” glimlachte Alastair. Hij pakte een
juten zakje met spijkers en strooide de inhoud op het aanrecht. Ze vielen rinkelend naast
de hamer. “Nietwaar, Katlynn?”
“Maar ik weet niets!” schreeuwde Katlynn. Ze was nu al hysterisch, en hij had nog niets
gedaan.
“Tsssk. Ik heb je nog niets gevraagd,” berispte Alastair haar op milde toon.
Hij liep naar de houten keukentafel waar ze op lag. Hij had hier niet de handige boeien
en andere attributen die in zijn kelder thuis aanwezig waren, maar hij was inventief genoeg.
Hij had haar handen vastgebonden met touwen en de touwen langs haar lichaam
vastgespijkerd aan de tafel. Hetzelfde had hij gedaan met haar voeten. Het was niet zo
stevig als de ijzeren kettingen die hij thuis had, maar het zat vast genoeg.
Hij streek een pluk rood haar uit Katlynns gezicht. Een rode plek was zichtbaar op haar
voorhoofd, waar hij haar bewusteloos had geslagen toen hij haar was gevolgd nadat ze de
herberg verlaten had. Hij had gewacht tot ze in een verlaten steegje liep en toen was het
niet moeilijk geweest om haar te overmeesteren, haar de korte weg naar zijn paard te
dragen en naar het huis te rijden. Niemand had op of omgekeken toen ze hem passeerden;
met Katlynn die voor hem in het zadel zat, haar hoofd tegen zijn schouder en met gesloten
ogen, was het net alsof ze gewoon moe tegen hem aan leunde.
Afgezien van de bult op haar voorhoofd was ze ongedeerd. Nog wel.
“Nou, vertel maar eens… wat weet je over Lily?” vroeg hij met plezierige zachte stem.
“N-niets,” stamelde Katlynn.
Alastair liep naar het aanrecht en pakte het mes. Zacht streek hij over het lemmet. Het
was nog scherp genoeg. Hij zorgde altijd goed voor zijn wapens.
Katlynns ogen volgden hem angstig.

264
 “W-wat ga je doen?” vroeg ze.
Haar stem trilde. Alastair dacht niet dat ze het lang vol zou houden. Hij had tijdens zijn
loopbaan in De Broederschap een hoop mensen gemarteld voor informatie. Sommigen
praatten snel, sommigen hielden het ontzettend lang vol voordat ze hun kostbare informatie
deelden. Maar uiteindelijk praatten ze altijd.
“Als je niet uit jezelf praat, zal ik je wat motiveren,” beloofde hij haar.
“Maar ik weet niets!”
“Dat zullen we nog wel eens zien.”
Met één vloeiende beweging sneed hij de voorkant van haar groene jurk doormidden,
vanaf de bovenkant tot aan haar navel. Het donkergroene lint dat door de gaatjes van het
inwerkte korset was geregen knapte en de stof spleet met een bevredigend geluid.
Hij had haar huid niet geraakt; uit ervaring wist hij precies hoe diep hij moest snijden om
alleen de stof te splitsen en niet de huid te beschadigen, maar Katlynn snikte van verrassing
en angst.
Haar witte borsten werden zichtbaar, zacht, rond en met kleine harde tepels, en hij hoorde
Vares achter zich waarderend fluiten. Vares was altijd al dol geweest op borsten, of de vrouw
in kwestie ze nou vrijwillig toonde of niet.
Het was Alastair niet om Katlynns bovenlichaam te doen, maar hij wist uit ervaring dat
vrouwen alleen al het onvrijwillig blootgesteld worden als een marteling zagen en dat het hem
zou helpen als Katlynn zich kwetsbaar voelde. Bovendien had hij blote huid nodig om zijn mes
overheen te halen.
Hij streek met de scherpe kant van het mes langs haar tepel, niet hard genoeg om een snee
te maken. Katlynn snikte harder.
“Wat weet je over Lily?” vroeg hij opnieuw.
“W-wat ik je al v-verteld heb. Ze k-kwam ongeveer een week ge-geleden in het kasteel m-
met die Bane en de magiër.”
“En ze zijn op dit moment echt nog in het kasteel aanwezig?”
“Ja! Z-ze vertrekken pas na de w-winter, echt waar!”
Alastair liet het mes tegen haar borst rusten en keek haar aan. Hij dacht dat ze de waarheid
vertelde. Ze was waarschijnlijk te bang om te liegen. Maar zou ze echt niet meer weten dan
wat ze hem in de herberg verteld had?
“Wat doet ze dagelijks in het kasteel? Waar houdt ze zich mee bezig?”
“G-geen idee!”
Alastair drukte met het mes tussen haar borsten, tot er een druppel bloed opwelde. Hij
sneed een korte snee naar beneden en Katlynn schreeuwde van pijn. Tranen druppelden uit
haar ooghoeken langs haar oren naar beneden.
“Kom, je kunt wel beter dan dat. Je hebt haar vast wel eens gezien.”
“Z-ze is soms met een van de magiërs in het laboratorium en helpt hem met het brouwen
van drankjes,” antwoordde Katlynn snel tussen enkele snikken door.
Alastair haalde het mes weg. Dus ze ging tegenwoordig vrijwillig om met magiërs? Was ze
zelf inmiddels al een magiër?
“Is ze een magiër?” vroeg hij, zijn gedachten hardop uitsprekend.
“Niet dat ik weet.” Katlynns stem was iets minder trillerig nu hij het mes niet meer op haar
huid gedrukt hield en ze was opgehouden met huilen. Een dun straaltje bloed sijpelde langs

265
haar linkerborst naar beneden. “Ze helpt alleen, voor zover ik gezien heb. Verder is ze vaak
in de bibliotheek.”
Dat kwam overeen met de vrouw die Alastair had leren kennen. Ook toen ze bij hem
verbleef had ze vaak met haar neus in een boek gezeten.
“Of ze duelleert met Bane,” ging Katlynn verder.
“Ze duelleert?” Alastair keek haar scherp aan. “Weet je dat zeker?”
“J-ja,” stamelde Katlynn. Als ze de vrijheid had gehad om ineen te duiken onder zijn blik
had ze het waarschijnlijk gedaan. “Tenminste, ik heb het niet zelf gezien, maar ik hoorde
wat wachters erover praten. Ze schijnt best goed te zijn. Het hele kasteel praat over haar
en Bane.”
Alastair staarde voor zich uit, zonder echt iets te zien. Hij had niet de indruk dat Katlynn
loog maar… dit leek niets op de angstige, timide vrouw die hij ontmoet had toen ze door
het portaal kwam. De vrouw op wie hij gesteld was geraakt. Die Bane moest meer invloed
hebben dan dat hij gedacht had.
Vares stond nog tegen de deurpost aan geleund te luisteren, maar hij hield zijn mond.
Hij wist wel beter dan Alastair te storen wanneer die met een verhoring bezig was.
“We hebben het wel over dezelfde Lily?” vroeg Alastair voor de zekerheid, om de kleine
kans dat het allemaal een belachelijk misverstand was uit te sluiten. “Haar achternaam is
Adams. Ze is iets kleiner dan jij, donkerbruin haar tot halverwege haar rug, bleek, tenger?”
“Ja. Ik ken haar achternaam niet maar dat is precies hoe ze eruit ziet. Alsof ze nog geen
zwaard op kan tillen, laat staan ermee vechten.”
Alastair streek met het mes langs haar tepel, diep genoeg om het te laten bloeden.
Katlynn schreeuwde van verbazing en pijn.
“Je hoeft haar niet te beledigen,” zei hij rustig.
“Het spijt me!” zei Katlynn snel. “Alsjeblieft, hou op!”
Alastair haalde het mes weg en keek haar aan. Alle effecten van de alcohol die ze had
gedronken leken verdwenen te zijn. Ze was zo te zien alleen nog maar bang. Dat was goed,
zo had hij zijn slachtoffers het liefst. Bang en eerlijk.
“Hoe is het kasteel bewaakt?” vroeg hij toen. “Vertel me alles wat je weet. Als ik merk
dat je wat weg laat…” Hij streek over zijn bebloede mes en glimlachte.
Katlynn slikte. “Er zijn een hoop wachters. Eén paar bij de poort in de kasteelmuur, één
paar bij de kasteeldeuren zelf. Er lopen altijd meerdere wachters rond in het kasteel en
eromheen, en er staan er ook enkele op wacht boven bij de kantelen.”
“Hoeveel in totaal?”
“Ik weet het niet precies, ik hou me daar nooit mee bezig,” antwoordde ze angstig, bang
om het verkeerde antwoord te geven. “Er zullen er zeker dertig in dienst zijn, denk ik.”
“En verder? Zijn er nog andere maatregelingen?”
“Adrius, een van de magiërs, zorgt voor magische bescherming. Ik weet niet precies wat
en hoe het werkt. Alleen de koning en zijn Raad zijn op de hoogte daarvan.”
Dat was logisch, dacht Alastair. De koning wilde natuurlijk niet dat eventuele vijanden
wisten met wat voor magisch gegoochel ze te maken kregen als ze het kasteel zouden
aanvallen.
Hij liep naar het aanrecht en ruilde het bebloede mes om voor zijn hamer. Neuriënd liep
hij een rondje om de keukentafel, de kleine maar zware hamer ronddraaiend in zijn handen.

266
 “W-wat ga je d-doen?” vroeg Katlynn. Haar ogen verlieten geen enkel moment zijn gestalte,
alsof ze hem met kijken kon tegenhouden.
“Ik vraag me af wat je nog meer weet,” zei Alastair, zijn stem nog altijd zacht en plezierig.
“Informatie die ons zou kunnen helpen.”
“Ik weet verder niets!” zei Katlynn met overslaande stem. “Ik ben maar een dienstmeid, ze
nemen mij echt niet in vertrouwen, ik –”
Alastair legde een vinger tegen haar dunne lippen. “Sssst.”
Ze zweeg, hem nog altijd aankijkend.
“Je kan mij niet vertellen dat je nooit iets opvangt,” zei hij. “Een gesprek als je het eten
serveert, bijvoorbeeld.”
“Ik heb niets gehoord,” zei ze snel. Te snel.
Tot nu toe had hij het gevoel dat ze de waarheid sprak, maar hij voelde dat ze iets
achterhield.
“Weet je wat voor schade je met een hamer op het menselijk lichaam kan veroorzaken?”
vroeg hij op beleefde toon, alsof hij haar vroeg naar een recept voor kersentaart. “Eén harde
klap op je hand is voldoende om meerdere botten te doen breken. En het genezen van een
hand is zeer pijnlijk, er zitten daar zoveel zenuwen.” Hij streelde zacht over haar hand. “Een
paar tikken op je knie is voldoende om die zodanig te verwoesten dat je nooit meer kan lopen.”
Hij raakte zacht haar knie aan. “Eén goed geplaatste tik tegen je slaap kan ervoor zorgen dat
je blijft leven maar je hersenen niet meer goed functioneren. Als je tenminste weet hoe je het
moet doen.” Hij streelde over haar hoofd, een bijna liefkozend gebaar, en keek haar aan.
“Toevallig weet ik dat.”
Katlynn begon weer te huilen. “A-alsjeblieft! Laat me gaan!”
“Wat weet je nog meer?”
“Niet veel, echt niet! Alleen… ik hoorde Lily met Bane praten over dat ze naar een portaal
op zoek waren of zo. Ik snapte niet wat ze bedoelde en ik weet niet wat je eraan hebt, maar
dat is wat ze zei, echt waar!”
Dat was niets nieuws, maar bevestigde wel zijn vermoedens. Dus ze wilde nog steeds naar
huis, de reis naar het kasteel was onderdeel van dat plan.
“Blijf even liggen,” zei hij, alsof Katlynn enige keus had, en hij gebaarde naar Vares dat die
mee moest komen.
Zijn blonde vriend volgde hem naar de woonkamer en ze gingen beiden zitten.
“Luister, voordat je haar afmaakt,” begon Vares aarzelend. “Het is alweer even geleden dat
ik een vrouw gehad heb en ze ligt daar nou toch…”
Zijn verzoek verbaasde Alastair niet. Verschillende leden van de sekte gebruikten de
slachtoffers, meestal vrouwen maar soms ook de mannen, om hun lusten op te botvieren. Het
waren tenslotte magiërs, of mensen die zich daarmee inlieten, en die waren voor weinig
andere dingen goed, zo concludeerde De Broederschap.
Natuurlijk was Katlynn geen magiër, en ze leek er ook niet echt voor te kiezen om met dat
soort gespuis om te gaan – hoewel ze in dienst was van de koning en daarmee ook in dienst
van de Raad, die bestond uit enkele magiërs – maar ze was een middel tot het doel wat Alastair
als heilig zag: de wereld ontdoen van magiërs en hun duistere magie. Het doel heiligde zeker
de middelen, wat hem betrof.

267
 Hij wist dat Vares in elk geval nog eiste dat de vrouw leefde wanneer hij haar
verkrachtte. Sommigen leden van De Broederschap hadden die eis niet – sterker nog, hij
kende enkele die prefereerden dat het slachtoffer dood was.
Voor zover hij wist waren hij en Flavius de enigen die nooit op die manier
gebruikmaakten van de slachtoffers. Flavius vond simpelweg dat hij ver boven magiërs
stond en weigerde het vaak zelfs maar om een vrouwelijke magiër aan te raken, laat staan
zijn pik erin te stoppen. Het zou Alastair niets verbazen als de oudere leider dacht dat hij er
een ziekte aan kon overhouden.
Alastair zelf kon er gewoon niet van genieten als de betreffende vrouw zich niet vrijwillig
aan hem overgaf. In het begin, toen De Broederschap net was opgestart, had hij het één
keer gedaan. Het was zijn derde marteling en zijn eerste vrouwelijke slachtoffer, een
knappe magiër net zo oud als hij. Ze had geschreeuwd en gehuild en hij kon de daad niet
afmaken. Wekenlang na dat voorval had hij nachtmerries en achtervolgden het
geschreeuw en gehuil van de vrouw hem in zijn slaap. Daarna had hij het nooit meer
gedaan.
“Ik denk dat je je broek nog even dicht moet houden,” zei hij toen.
“Je wilt haar toch niet laten gaan?” vroeg Vares verbaasd. “Alastair, ze zal praten! Ze zal
mensen vertellen over ons.”
“Misschien.”
“Misschien? Ben je gek geworden? Eerst die Lily en nu dit wicht? Je kunt niet opeens
besluiten om iedereen te laten leven.” Vares streek wanhopig door zijn blonde lange haar.
“Het is geen daad van medeleven. Denk even na, Hector,” zei Alastair rustig. “Wat we
tot nu toe weten is dat Lily en haar gezelschap na de winter willen vertrekken. Maar we
weten niet welke dag, en we weten niet waar naartoe. Hoe kunnen we haar volgen als we
niet ten minste één van die twee dingen weten?”
Vares knikte bedachtzaam. “Ik zie je punt. Maar we kunnen toch Flavius en Bael gaan
ophalen, en de demon opdracht geven haar uit het kasteel te halen?”
“Ik vertrouw er niet volledig op dat hij dat ook zal doen,” zei Alastair, die hier al over
nagedacht had toen Katlynn hem vertelde dat Lily nog in het kasteel was. “Hij is niet stabiel.
Als hij het verpest en ze weten wat we van plan zijn, krijgen we haar nooit meer te pakken.”
“Daar zit wat in,” gaf Vares aarzelend toe.
“Zelf het kasteel infiltreren heeft ook geen zin,” ging Alastair verder. “Je hoorde wat ze
zei; het kasteel is ontzettend goed bewaakt. Zelfs als het ons zou lukken om ongezien
binnen te komen is er geen enkele kans dat we haar vinden zonder gezien te worden. En
haar weer naar buiten krijgen zonder een hele horde wachters achter ons aan te krijgen. Ik
voel er niets voor om in de kerkers van het kasteel te belanden.”
“Ik ook niet. Maar je hebt een plan, of niet soms?” vroeg Vares hoopvol.
“We kunnen Katlynn voor ons laten spioneren.”
“Wie zegt dat ze beter te vertrouwen is dan Bael?”
“Ik kan er bij haar tenminste voor zorgen dat ze ons simpelweg niet durft te verraden,”
zei Alastair droog. “Bael is niet bepaald bang voor me. Katlynn daarentegen… ik denk dat
ze graag genoeg wil blijven leven om ermee in te stemmen haar leven als dienstmeisje te
vervolgen en op geregelde tijden informatie naar ons te brengen. Als we erachter kunnen
komen wanneer ze precies vertrekken, hoeven we ons enkel tot die dag gedeisd te houden

268
en kunnen we ze volgen wanneer ze weggaan. Buiten de kasteelmuren is er vast wel een
moment dat we Lily kunnen ontvoeren.”
Vares was even stil.
“Goed,” zei hij toen. “Het is denk ik de beste optie die we hebben.”
Als leider van De Broederschap had Alastair zijn goedkeuring niet bepaald nodig, en moest
Vares zijn bevel opvolgen ongedacht of hij het daarmee eens was of niet, maar Alastair was
blij dat zijn vriend de wijsheid van zijn plan in zag. Het zou de samenwerking er alleen maar
prettiger op maken.
“Het lijkt mij het beste als jij naar Tymm reist om Flavius te laten weten dat we haar
gevonden hebben,” zei hij. “Brieven kunnen onderschept worden. Ik zal hier blijven en
proberen om via Katlynn zoveel mogelijk informatie te achterhalen.”
“Goed.” Vares keek niet bepaald blij met die opdracht en Alastair kon hem dat niet kwalijk
nemen; het was bar koud geworden en het regende vaker dan dat het droog was, wat het niet
bepaald de beste tijd voor een lange reis maakte. Maar Alastair vertrouwde Katlynn alleen aan
zichzelf toe.
De twee mannen stonden op en liepen terug naar de keuken. Katlynn, die duidelijk bezig
was geweest om te proberen los te komen – niet dat ze ook maar enige kans tot slagen had,
wist Alastair, aangezien hij erg goed was in het leggen van knopen – stopte direct met
bewegen en keek banger dan ooit.
“Katlynn, je hebt me goed geholpen,” zei Alastair, zijn zachte stem nog altijd vriendelijk. “Je
bent, na wat aansporing, eerlijk tegen me geweest en ik heb tenminste wat nieuwe informatie
gekregen. Daarom ga ik je twee keuzes geven. Keuze één: ik vermoord je, langzaam en pijnlijk
–”
“Maar je zei net –”
Alastair stak zijn hand op en ze was direct stil.
“Keuze twee: ik laat je leven en ik laat je gaan, onder de belofte dat je niemand ooit vertelt
over wat hier vandaag heeft plaatsgevonden. Maar dan moet je wel iets voor me doen.”
“Alles, als je me laat gaan!” zei Katlynn snel, haar hoge stem een mengeling van angst en
opluchting.
“Ik heb meer informatie nodig,” zei Alastair. “Ik wil weten wanneer Lily precies vertrekt en
ik wil weten waar ze naartoe gaat. Je gaat terug naar het kasteel en blijft in dienst. Je probeert
zoveel mogelijk te weten te komen en je brengt om de drie dagen verslag bij me uit.”
“Maar ik heb het diner van vanavond gemist!” zei Katlynn. “Er was een belangrijk diner en
ze hadden iedereen nodig in de bediening. Ik weet niet of Orla me nog terug laat komen…”
“Je verzint vast wel iets. Tenzij je liever voor optie één kiest?”
“Nee, nee!” zei Katlynn snel. “Ik doe het!”
“Goed zo,” zei Alastair, en pakte de dolk van het aanrecht. Hij liep naar Katlynn en sneed
de touwen om haar polsen door. Hetzelfde deed hij met de touwen om haar enkels, en de
dienstmeid ging voorzichtig overeind zitten, geen moment haar ogen van de kromme dolk af
houdend. Ze trok de restanten van haar jurk aan de voorkant bij elkaar en sloeg haar armen
om zich heen, in een poging zich te bedekken.
Zonder iets te zeggen liep Alastair naar zijn slaapkamer, pakte een schone witte blouse uit
de kast en gaf het kledingstuk aan Katlynn. Ze mompelde een bedankje en trok de blouse snel
aan.

269
 “Ik wil dat je me belooft dat je niemand vertelt over wat er vanavond gebeurd is of over
je opdracht,” zei Alastair. “En dat je ook niemand vertelt over mij of mijn vriend hier.”
“Ik beloof het,” zei Katlynn snel.
“Pak even een kelk met water voor Katlynn,” zei Alastair tegen Vares, erop lettend dat
hij de naam van zijn vriend niet noemde. De dienstmeid hoefde niet meer te weten dan
nodig was. Hij kon echter zelf alle informatie goed gebruiken. “Wat is je achternaam?”
“Raendel,” zei Katlynn voorzichtig.
Alastair keek haar aan. Ze sprak de waarheid, zag hij.
Vares gaf haar een kelk met water. Ze nam hem aan en wierp een blik naar de inhoud
maar dronk niet.
“Wees maar niet bang, ik was niet van plan je te vergiftigen,” glimlachte Alastair. “Dat is
niet mijn favoriete methode.”
Katlynn huiverde en nam een paar slokken water.
“Goed, juffrouw Raendel.” Alastair draaide de dolk rond in zijn handen. “Je hebt me
beloofd dat je niemand iets zal vertellen. Ik wil graag dat je goed begrijpt wat er gebeurt
als je je niet aan deze belofte houdt.” Hij kwam voor haar staan en keek haar aan. Hij was
niet lang; met de paar centimeter die hij boven haar uitstak kon hij niet dreigend boven
haar uittorenen, maar ze was duidelijk geïntimideerd door hem. Dat effect had hij altijd op
mensen nadat ze eenmaal wisten waartoe hij in staat was. “Vergis je niet; als je ook maar
één persoon over mij vertelt, zal ik daar achter komen. En dan zul je wensen dat je alsnog
voor optie één gekozen had.”
Katlynn slikte.
“Begrijp je wat ik bedoel?”
“J-ja.”
“Goed zo.” Hij streek met het mes langs haar keel, en ze sloot haar ogen, alsof dan alle
enge dingen zouden verdwijnen. “Als je echter braaf doet wat ik zeg, en me de informatie
brengt die ik nodig heb, zal ik je belonen met 50 goud.”
Haar ogen vlogen wijd open. Vijftig goud was veel, al helemaal voor een dienstmeid.
“Echt waar?”
“Je hebt mijn woord. En ik hou me altijd aan mijn woord.” Dat was niet gelogen. Hij dacht
dat het geen kwaad kon als ze een reden had om te doen wat hij wilde, anders dan de angst
om gemarteld en vermoord te worden. “Ik wil dus weten wanneer ze precies vertrekt, en
waar naartoe. En alle andere dingen over haar, Bane en die magiër die je maar te weten
kan komen, maar de eerste twee dingen zijn het belangrijkst. En wees voorzichtig, niemand
mag doorkrijgen dat je naar informatie op zoekt bent.”
“Oké,” zei Katlynn. “Waarom wil je al die dingen eigenlijk weten?”
Hij keek haar doordringend aan en ze dook wat ineen, alsof ze direct spijt had van haar
brutale vraag.
“Ze zijn een gevaar voor de samenleving,” zei hij. “De koning ziet dat niet in. Ik doe de
wereld een grote gunst als ik ze te pakken krijg. Dat is alles wat je hoeft te weten.”
Katlynn knikte.
“Je bent vrij om te gaan,” zei Alastair. “Ik wil dat je me over drie dagen ontmoet in de
herberg waar je vanavond was, eventueel na je dienst. Hoe laat is die afgelopen?”
Katlynn dacht even na. “Om zes uur.”

270
 “Dan zie ik je daar om zeven uur. En als je er niet bent…”
“Nee, ik zal er zijn!”
“Goed. Tot dan.”
Hij liep naar de kapstok en pakte haar mantel, die hij daar netjes had opgehangen voordat
hij het verhoor begon – een marteling uitvoeren was tenslotte geen reden om niet netjes te
zijn – en reikte haar deze aan. Ze sloeg de mantel om en verliet haastig het huis.
“Denk je dat ze iets te weten komt?” vroeg Vares, die haar nakeek door het raam in de
keuken.
“Vast wel. We hebben nog weken de tijd.”
“En dat ze te vertrouwen is?”
“Ja. Ze is bang genoeg om niemand iets te durven zeggen,” antwoorde Alastair
zelfverzekerd. “En je zag haar blik toen ik het goud noemde. Dat alleen al was misschien reden
genoeg geweest.”
Hij glimlachte. Dit was niet verkeerd voor een paar uurtjes werk. Eindelijk hadden ze wat
vooruitgang geboekt. Hij voelde zich beter dan hij zich in weken gevoeld had.

Heel ver weg, in de wereld waar Lily zo graag naar terug wilde, klikte haar moeder met de muis
op de button ‘overmaken’.
Haar echtgenoot kwam achter haar staan en legde zijn handen op haar smalle schouders.
Hij zuchtte toen hij zag wat ze gedaan had: via de website van hun bank een nieuwe maand
huur van Lily’s flat overmaken naar haar verhuurder.
“Lieverd,” begon hij, maar Aleida viel hem in de rede.
“Zolang ze niet gevonden is kan ik niet geloven dat ze dood is,” zei ze stellig, een mantra
die ze de afgelopen weken had volgehouden.
“Maar zelfs de politie heeft het opgegeven,” zei Richard op vermoeide toon. Dit was niet
de eerste keer dat hij deze pijnlijke discussie met zijn vrouw voerde. “De case is gesloten wat
hen betreft.”
Aleida draaide de bureaustoel rond en keek naar hem op, naar zijn groenblauwe ogen die
exact dezelfde kleur waren als die van haar gemiste dochter.
“Ik weet dat de kans heel klein is dat we haar ooit nog terug zien,” zei ze. “Maar ik wil niet
dat ze geen thuis heeft als ze terugkomt. Het opgeven van haar flat voelt… als het opgeven
van de laatste hoop. Ik kan die stap nog niet zetten.”
Richard zag dat haar ogen weer volliepen met tranen en streek over haar wang. “Goed dan.
We kunnen het geld wel missen.”
Hij bukte en gaf haar een kus op haar hoofd.

Het onderwerp van Aleida en Richard Adams’ verdriet stond op dat moment enkel in een
ivoorkleurig slipje en korset en hield gehoorzaam haar armen gespreid terwijl de
kleermaakster van het paleis de omvang en lengte van haar armen mat. Ze somde de maten
op en Orla schreef ze op een stuk perkament.
Orla en de kleermaakster, een vriendelijke oudere vrouw genaamd Mida, waren een
kwartier geleden Lily’s kamer binnen komen stormen, verkondigend dat ze haar maten op
wilden nemen voor haar jurk voor het bal. Lily, enigszins overrompeld, had geopperd dat ze

271
toch gewoon een van de jurken uit haar kast kon dragen, een voorstel dat door Mida
lachend en door Orla met afgrijzen was ontvangen.
“Die jurken zijn voor dagelijks gebruik,” had de matrone gezegd, een afkeurende blik op
Lily’s leren broek en blouse werpend. “Die kun je zeker niet aan naar het bal. Hop,
uitkleden!”
Lily had niet verder geprotesteerd. Ten eerste dacht ze niet dat het een discussie met
Orla waard was, en ten tweede dacht ze dat het voor één keer wellicht wel leuk was om
zich uit te dossen voor het naderende bal.
“Je bent veel te dun,” zei Mida streng, die zelf net zo dun was als Lily. Ze kneep in Lily’s
zij. “Eet eens wat meer.” Lily negeerde haar opmerking; Mida had gedurende het proces
hier en daar goed bedoelende opmerkingen over haar verschijning gemaakt maar leek
gelukkig niet te verwachten dat Lily daar op in ging.
Ze mat Lily’s taille op en somde de maten op voor Orla. Vervolgens mat ze Lily’s
borstomvang en zei met medeleven: “Dat wordt geen diep decolleté, vrees ik. Daarvoor
zijn je borsten te klein.”
“Ik denk dat ik daar wel mee kan leven,” zei Lily droog, die niet bepaald zat te wachten
op een decolleté tot aan haar navel.
Mida glimlachte en ging op haar knieën zitten om Lily’s benen te meten. Op dat moment
werd er op de deur geklopt.
“Binnen!” riep Orla, voordat Lily ook maar iets kon zeggen. “Dat is de meid met de
verschillende stoffen,” verklaarde de matrone. “We moeten even kijken welke kleur het
beste bij je past.”
Het was echter niet de meid met de stoffen, het was Ludo. Voor het eerst sinds Lily hem
kende was de rover sprakeloos.
“Eh –” begon hij, nadat zijn grote ogen het tafereel hadden waargenomen. Hij krabde
aan zijn baard en leek niet goed te weten wat hij moest zeggen.
“Eruit!” zei Orla streng. “Ze heeft bijna geen kleding aan, man, heb je geen fatsoen?”
“Niet veel,” zei Ludo, die zichzelf snel herpakt had. Hij wees met een waarschuwende
vinger naar Orla. “Als je maar niet denkt dat je dit ook bij mij gaat doen!” Hij verdween net
zo snel als hij gekomen was.
“Dat zullen we nog wel eens zien,” zei Orla grimmig.

Nadat Mida zo’n beetje elk lichaamsdeel van Lily opgemeten had en ze weer aangekleed was,
bevond Lily zich op weg naar de stallen. Achter de kasteeltuin lag een flink stuk land wat bij
het kasteel hoorde, en wat voornamelijk gebruikt werd om te jagen en te rijden.
Lily probeerde iedere dag even bij Jack te gaan kijken en regelmatig een stukje met hem
te rijden, ook al werd er door de stalknechten uitstekend voor hem gezorgd. Alle paarden
in de stallen van de koning werden regelmatig bereden en in de wei gezet waar ze konden
grazen, maar Ludo had Lily aangeleerd om altijd een oogje op haar eigen paard te houden.
Ze zou hem nog missen als ze weer terug was in haar eigen wereld, maar ze wist dat ze Jack
niet mee kon nemen.
De stalknecht die op dat moment dienst had was Derk, een vrolijke jongeman met een
flinke bos blonde krullen. Hij begroette haar vriendelijk toen ze de stallen in liep. Hij was
bezig met het opzadelen van een prachtig, spierwit paard.

272
 “Ga je rijden of alleen even bij hem kijken?” vroeg hij, terwijl hij een zadel op de rug van
het paard legde. Het witte paard stond statig stil.
“Rijden,” antwoordde Lily. “Maar ik zadel hem zelf.”
Derk had iedere keer aangeboden om Jack te zadelen en Lily wist dat het een van zijn taken
was, maar ze vond het leuk en rustgevend om zelf te doen. In het begin, toen ze net vertrokken
waren uit Dour, had ze er geen idee van welk riempje waar hoorde en hoe alles zat, maar Ludo
had haar al snel geleerd om haar eigen paard iedere ochtend op te zadelen en iedere avond
weer af te zadelen.
“Dag mooierd,” begroette ze de bruine ruin, die vriendelijk met zijn neus tegen haar arm
wreef zodra ze zijn stal binnenkwam, een nat spoor achterlatend op de mouw van haar jas. Ze
haalde een appel uit haar tas en hield het fruit voor de fluwelen neus. Jack aarzelde niet en
hapte het fruit gretig van haar uitgestoken hand.
Lily pakte een borstel en begon zijn flanken te borstelen.
“Dag Lily,” klonk het achter haar.
Ze draaide zich om. Prinses Marissa stond bij de staldeur. Een dienstmeisje, een jonge
vrouw van ongeveer Lily’s leeftijd, stond enkele meters verderop, de prinses in de gaten
houdend.
“Dag, hoogheid,” zei Lily, hopend dat ze de juiste titel te pakken had.
“Ga je rijden?” vroeg Marissa.
“Ja. Jij ook?”
Marissa knikte. “Derk is mijn paard aan het zadelen.”
De prinses droeg een prachtige jurk van mosgroen fluweel en een bijpassende mantel die
enkele tinten donkerder was. De jurk had aan beide zijkanten een hoge split – Lily had gezien
dat dat in Ghaell doorging voor rijkleding voor adellijke vrouwen; vrouwen uit de lagere stand
hadden vaak gewoon hun rokken wat omhoog gepropt zodat ze met hun benen wijd in het
zadel konden zitten – maar zag er verder uit als veel te mooi om in te gaan rijden. De zomen
van zowel de jurk als de mantel waren afgestikt met goudkleurig borduursel en de neklijn en
onderkant had een rand van fijn donkergrijs kant.
Marissa’s lichtbruine haar zat dit keer in een zogenaamd praktisch kapsel; een artistiek
uitziende knot prijkte op haar hoofd en verschillende losse krullen sierden charmant haar
ronde gezicht, in tegenstelling tot Lily, die even snel haar haar bijeengebonden had in een
slordige staart.
“Heb je zin om met mij mee te rijden?” vroeg Marissa tot haar verrassing. “Ik ben alleen –
afgezien van Gerona dan.”
“Ja hoor,” antwoordde Lily, die maar aannam dat Gerona haar dienstmeisje was en niet
haar paard. Ze pakte Jacks hoofdstel en sloeg haar rechterhand om zijn neusbrug terwijl ze
met haar linkerhand zijn bit indeed. Jack, die het over het algemeen allemaal prima vond,
wreef gemoedelijk tegen haar schouder.
Marissa sloeg haar gefascineerd gade. “Rijdt het makkelijk in een broek?” vroeg ze toen.
“Ja. Waarschijnlijk een stuk makkelijker dan in een jurk.”
“Is dat de reden dat je die kleding draagt?” vroeg Marissa. Ze klonk niet afkeurend zoals
Orla of Lisandre, eerder nieuwsgierig.
“Niet de enige reden. Ik vind het gewoon een stuk praktischer bij veel dingen,” antwoordde
Lily. Ze maakte de riempjes van het hoofdstel vast en streelde haar paard over zijn hals.

273
 “Ik heb nog nooit een broek gedragen,” zei Marissa, alsof het een bijzonder avontuur
was. Wat voor haar waarschijnlijk ook zo was.
Lily wilde bijna vragen wat haar tegenhield als ze dat zou willen, maar beet op haar lip.
Het was wellicht beter om de prinses niet op ideeën te brengen die de koning niet zou
waarderen.
“Hoe gaat het nu?” vroeg ze in plaats daarvan, en pakte Jacks zadel.
“Het gaat,” antwoordde Marissa somber. “Mijn vader heeft gezegd dat ik met hertog
Pavel moet trouwen. Als ik dat niet doe onterft hij me.”
Lily had liever onterft willen worden dan te moeten trouwen met iemand van wie ze niet
hield, iemand die ze niet kende en die door haar ouders was uitgekozen, maar het was
duidelijk aan de toon van de prinses dat Marissa haar luxe leventje liever niet opgaf.
“Misschien valt hij wel mee,” zei ze meelevend. “Misschien is hij aardig en knap.”
“Ja, vast,” zei Marissa op sarcastische toon, alsof die kans nihil was. “Maar goed, we
zullen zien. Er kan nog een hoop gebeuren tussen nu en de bruiloft.”

Na de rit met de prinses, die goed bleek te kunnen rijden, een warm bad en omkleedbeurt,
liep Lily de huiskamer van het kasteel binnen. Barnabas zat op een makkelijke stoel bij het
haardvuur een boek te lezen. Tot haar verbazing speelde Ludo een potje schaak met Elfric.
Lily had geleerd dat schaak hier bekend stond als een spel dat voornamelijk gespeeld
werd door mensen uit de hogere stand en ze had niet verwacht dat Ludo het zou spelen.
Niet voor de eerste keer vroeg ze zich af waar de rover precies vandaan kwam. In de lagere
stand werd geen schaak gespeeld, het spel zou te ingewikkeld zijn en de schaakstukken,
vaak gemaakt uit kostbare stukken steen, te duur. Daarom gaf het armere volk veelal de
voorkeur aan dobbelen of kaarten.
Dit betreffende schaakspel was zeker kostbaar; de ene helft van de schaakstukken en
vakken op het bord waren gemaakt van azuriet, en de andere helft van rode jaspis. Ludo,
die met rood speelde, had veel meer blauwe schaakstukken bij zijn bord liggen dan dat
Elfric de rode stukken had ingenomen.
De beide mannen keken niet op toen ze ging zitten, verdiept als ze waren in hun spel,
maar Barnabas erkende haar aanwezigheid met een glimlach.
“Hoe gaat het?” vroeg hij. Hij legde zijn boek op de salontafel.
“Goed.” Lily ging zitten op de andere fauteuil bij de open haard en al gauw verwarmde
het vuur haar. “En met jou?”
“Uitstekend. Begin je al een beetje te wennen aan het kasteelleven?”
“Een beetje,” antwoordde Lily. Haar ogen gingen naar het schilderij wat naast de
openhaard hing. Het was een schilderij van de prins, duidelijk redelijk recent geschilderd,
want het beeldde de prins af zoals hij er nu uitzag, met donkerblond haar tot zijn schouders,
hoge jukbeenderen en een wipneus die hem een bepaalde charme gaf.
“Wijn?” vroeg Barnabas, en toen ze knikte schonk hij een kristallen glas vol. Het was Lily
opgevallen dat hoewel de magiër nog steeds graag alcohol dronk, ze hem niet meer
dronken gezien had sinds ze in het kasteel waren aangekomen.
“Jij bent wel helemaal gewend, of niet?” vroeg ze. Ze tikte met haar glas tegen het zijne
voordat ze een slok nam.
“Het voelt alsof ik thuis ben,” zei Barnabas.

274
 “Luister, als je hier wilt blijven begrijp ik dat,” zei Lily. “Ludo gaat mee, en twee magiërs van
de koning, dat is waarschijnlijk echt wel genoeg voor onze missie.”
“Nee, ik ga mee,” zei Barnabas tot haar verrassing. Zijn grijze ogen schitterden. “We hebben
het al zover gebracht. Ik wil zien hoe het eindigt. Tenzij je me niet mee wilt hebben.”
Lily glimlachte. “Jawel. Maar je zag er eerst zo tegenop. Toen had je geen keus, nu wel.”
“Klopt. Maar ik denk dat we allemaal wel wat veranderd zijn onderweg.”
Lily keek naar Ludo, die over zijn zwarte baard wreef en peinzend naar het bord keek, en
dacht aan de volle maan die hem te wachten stond. “Dat zeker.”
“Goed, de een wellicht wat meer dan de ander. Maar ik heb onderweg weer wat van mijn
oude zelf teruggevonden,” zei Barnabas, die haar blik gevolgd had. “Ik had mezelf nooit zo
moeten laten afglijden.”
“Soms zie je het zelf niet als je er middenin zit.” Lily pakte zijn hand en kneep erin. “Maar
ik ben blij dat het beter met je gaat. Je lijkt hier inderdaad echt thuis te horen. Je mag Adrius
en zelfs Lisandre graag, of niet?”
“Ja,” antwoordde Barnabas. “Ik ken Adrius al zestig jaar. Lisandre vijftig. We hebben veel
meegemaakt.”
Het drong tot Lily door hoe oud de magiërs waren. Ze bestonden al jaren voordat zij
geboren was en zouden waarschijnlijk nog jaren bestaan als zij er niet meer was. Hetzelfde
gold nu voor Ludo, als hij, met al zijn vijanden, zich tenminste in leven wist te houden.
“Schaakmat!” zei Ludo triomfantelijk, en sloeg het laatste blauwe schaakstuk van het bord.
“Goed gespeeld,” glimlachte Elfric. “Ik had eigenlijk gehoopt te kunnen winnen, van
Lisandre en Adrius verlies ik ook altijd.”
“Je krijgt nog wel een herkansing,” bromde de rover.
“Wat hebben jullie dan zoal meegemaakt?” vroeg Lily aan Barnabas.
“Och, zoveel… eens even denken.” Barnabas nam een slok uit zijn wijnglas. “Er was
bijvoorbeeld de keer dat we de demon Bael gevangen namen. Ons eerste avontuur met z’n
drieën.”
Dit had zelfs Ludo’s aandacht.
“Oh ja?” vroeg hij. “Een demon, hè?”
“Wat is een demon?” vroeg Lily geïnteresseerd.
“Vreselijke wezens,” zei Elfric. “Ze zijn ontzettend sterk. Sommige zijn magiërs, sommige
niet, maar allen zijn onsterfelijk en bijna niet te doden.”
“Gelukkig zijn er niet veel demons in deze wereld,” zei Barnabas. “Het zijn wezens uit de
oudheid, bijna uitgestorven. Maar degenen die nog op deze aardbol ronddolen zijn meestal
kwaadaardig.”
“Hoe hebben jullie hem dan gevangen genomen?” vroeg Lily.

Het was vijftig jaar geleden dat koning Daros Stormhoofd zijn Raad bijeengeroepen had om
de situatie met de demon Bael te bespreken. Barnabas, die zich door de gangen van het
kasteel naar de vergaderruimte begaf, had nog geen idee wat de koning met hen te bespreken
had, alleen dat het belangrijk leek te zijn. Hij had in bad gezeten toen hij door een bediende
was komen halen, die hem had gezegd dat hij onmiddellijk verwacht werd in de
vergaderruimte.

275
 Onderweg boog hij eerbiedig voor koningin Gerra, die hem hoogzwanger passeerde. Hij
glimlachte. De koningin had hem toevertrouwd dat als de baby een jongetje was, waar
natuurlijk het hele kasteel op hoopte aangezien er nog geen troonopvolger was, ze hem Rynn
zou noemen. Dat was een goede naam, vond Barnabas, passend voor een koning.
Hij was de laatste die arriveerde. Hij boog snel voor de koning en nam plaats naast Adrius
en tegenover Lisandre. Hij nam de witblonde, beeldschone vrouw met gemengde
gevoelens op. Ze was pas een maand in dienst. Het was nu iets meer dan een jaar geleden
dat Myrenna, Lisandre’s voorgangster, was overleden in de oorlog tegen Tibor. Zoals
gebruikelijk was, had Daros respectvol een jaar gewacht voordat hij Myrenna vervangen
had. Barnabas en Adrius misten Myrenna nog altijd en de statige en soms bijna arrogante
Lisandre had nog niets gedaan om hun harten te verwarmen.
“Goed, nu we er allemaal zijn wil ik graag beginnen,” zei koning Daros, die niet bekend
stond om zijn geduld. “Zoals jullie wellicht gehoord hebben, wordt het oosten van het land
geteisterd door de misdaden van de demon die ze Bael noemen. De slachtpartijen volgen
elkaar steeds sneller op. Dit kan zo niet langer, we moeten er iets aan doen.”
“Het volk word onrustig,” voegde zijn raadgever Simor toe. De man was zo oud dat
Barnabas al jaren verwachtte dat hij ieder moment dood neer kon vallen, maar de bejaarde
raadgever schuifelde nog steeds in het kasteel rond. “Ze zijn bang dat het niet bij het oosten
van het land blijft. Op gegeven moment zijn de mensen daar op.” Hij lachte krakend.
“We kunnen hem niet ombrengen,” zei Adrius fronsend. “Een demon is bijna niet te
doden.”
“Dan moeten we een andere manier bedenken!” zei de koning kortaf, duidelijk
verwachtend dat zijn Raad met een magische oplossing kwam. Zijn bruine ogen keken hen
een voor een aan.
Het viel Barnabas op dat Lisandre een beetje wit weggetrokken was. Was dat angst? Het
was de eerste emotie die hij bij haar aantrof sinds ze in het kasteel aangekomen was.
“We kunnen hem misschien opsluiten,” opperde hij.
“Ben je gek?” zei de koning. “Niet in mijn kerkers!”
Barnabas, die wel gewend was aan het temperament van de vorst, knipperde niet eens
met zijn ogen. “Nee, majesteit,” zei hij rustig. “Ik denk dat zelfs dwergenstaal een demon
niet kan tegenhouden. Maar misschien kunnen we hem magisch opsluiten?”
Hij keek vragend naar Adrius. De gezette man knikte peinzend.
“We kunnen hem voor altijd gevangen zetten, zonder enige mogelijkheid tot
ontsnapping, maar dan hebben we veel meer magiërs nodig,” zei Adrius. “Minimaal tien.”
“Die hebben we niet,” zei de koning. “Veel magiërs zijn omgekomen tijdens de oorlog
en we moeten nú iets doen tegen Bael, het volk begint te rellen en ik heb al meerdere
verzoeken gehad de situatie op te lossen. Er is geen tijd om magiërs te zoeken die sterk
genoeg zijn om te helpen. Jullie zullen de klus met z’n drieën moeten klaren.”
De Raad was even stil. Barnabas dacht na. Hij had het nog nooit tegen een demon
opgenomen, en hij keek er niet bepaald naar uit om dat nu te doen. Maar de koning had
gelijk; er moest iets gebeuren. Er waren al teveel slachtoffers gevallen. Maar waren ze met
drie magiërs sterk genoeg om het tegen een demon op te nemen?

276
 “Er is een spreuk,” zei Lisandre opeens. “We kunnen hem verbannen naar een magische
gevangenis tussen de werelden in. Drie magiërs is voldoende om de spreuk te zeggen, en
Bael zal zich niet zonder hulp kunnen bevrijden.”
Barnabas kon zich niet voorstellen dat iemand een demon zou willen helpen om vrij te
komen, maar toch…
“Hoe kan hij bevrijd worden?” vroeg hij.
“Er is een tegenspreuk,” antwoordde Lisandre, haar stem zacht en melodieus, bijna te mooi
om te spreken over demons en slachtpartijen. “Bael zal zichzelf niet kunnen bevrijden, maar
hij kan van buitenaf door anderen wel bevrijd worden.”
“Dan moeten we verder zoeken,” zei Adrius resoluut.
“Is er niet een meer permanente optie?” vroeg Simor.
“Niet eentje die we met z’n drieën kunnen uitvoeren,” antwoordde Barnabas. “Ik denk dat
Lisandre’s idee onze beste kans is, als we niet willen wachten tot we meer magiërs gevonden
hebben. Wie zou er nou een demon willen bevrijden?”
Lisandre keek naar hem met haar amandelvormige ogen, grijs als die van hem maar vele
tinten lichter. Hij had het gevoel dat ze dwars door hem heen keek.
“We hebben een magisch mengsel nodig,” vervolgde Lisandre. “Het ingrediënt waar
wellicht moeilijk aan te komen is, is een poeder van drakenbot. De andere ingrediënten zijn
ongetwijfeld aanwezig in jullie laboratorium.”
“Een van de alchemisten in de stad heeft verpoederd drakenbot,” antwoordde Barnabas.
“Duur, maar als het werkt is het het waard.”
“Goed,” zei de koning. “Doe het. Verban hem naar die gevangenis.”

En zo kwam het dat ze een week later aankwam in Reogh, een van de dorpjes in het oosten
dat geteisterd werd door de demon. Ze wisten niet waar Bael woonde en zelfs al hadden ze
dat wel geweten, dan nog wilden ze hem daar niet verrassen. Het was al gevaarlijk genoeg om
het maar met drie magiërs tegen een demon op te nemen, ze konden hem maar beter niet op
eigen terrein treffen, had Adrius gezegd.
Adrius was de enige van hen die het een keer eerder tegen een demon had opgenomen.
En toen waren ze met twaalf magiërs geweest. Twee van hen hadden het niet overleefd.
De populatie van Reogh was in anderhalve maand tijd met een kwart verminderd. De
mensen die er nog wel waren leefden in constante angst. Ware het niet dat de meest nabije
dorpen ook last hadden van Bael, dan waren veel mensen in tussentijd wel vertrokken. Maar
vluchten voor de demon had geen zin, vertelde de vermoeid uitziende herbergier hen toen ze
drie kamers boekten in de enige herberg van het dorp. Hij kreeg je toch wel te pakken als hij
zijn zinnen erop gezet had.
De drie magiërs vertelden niemand wat hun doel was, voor het geval het nieuws bij Bael
terecht zou komen. Ze hadden elk voordeel nodig dat ze konden krijgen, zo ook het
verrassingseffect.
Een week lang gebeurde er niets. Barnabas had al half grappenmakend geopperd dat de
demon misschien toevallig besloten hadden om zijn vertier ergens anders te zoeken, net nu
ze waren aangekomen.
Op een avond, acht dagen nadat ze waren gearriveerd, vermaakten Barnabas en Adrius zich
met een potje schaak in de herberg terwijl Lisandre een boek las.

277
 “En nog een minder,” zei Adrius triomfantelijk, terwijl hij een van de houten
schaakstukken van Barnabas innam. Het was een versleten, simpel schaakspel, waarvan de
helft van de stukken uit donker ebbenhout en de andere helft uit licht beukenhout bestond,
beiden onbewerkt, maar het was al een wonder dat de herbergier hen van het spel had
kunnen voorzien.
Barnabas staarde somber naar het bord. Hij dacht dit potje niet meer te kunnen winnen,
maar hij zou zijn huid duur verkopen. Hij tuurde een tijdje naar de schaakstukken in een
poging te bedenken wat te doen, toen ze geschreeuw hoorden. En een klap. En nog meer
geschreeuw.
De herbergier liet het glas dat hij aan het afdrogen was vallen en de stukken sprongen
uiteen op de houten vloer.
“N-niet weer!” zei hij angstig, en vluchtte zonder verdere uitleg naar boven.
Barnabas stond op en streek zijn donkergroene tuniek glad. Hoewel het voor de magiërs
in de Raad een onuitgesproken norm was om gewaden te dragen, had hij voor hun reis
alleen broeken en tunieken meegenomen, evenals Adrius, wiens zwarte tuniek gevaarlijk
strak spande over zijn gezette buik. Het zou jammer zijn als hij tijdens het gevecht met Bael
zou komen te overlijden doordat hij over de zoom van zijn gewaad struikelde, zo had
Barnabas geredeneerd. Lisandre droeg een prachtige, lichtblauwe jurk. Toen hij had
geopperd dat haar lange jurken misschien niet de meest praktische kledij waren voor een
gevecht had ze hem alleen sereen aangekeken.
“Het lijkt erop dat het tijd is,” zei hij. Hoewel hij niet bepaald had uitgekeken naar dit
gevecht, was hij blij dat het eindelijk was aangebroken. Het wachten was erger geweest.
Adrius en Lisandre stonden ook op. Lisandre had haar lippen stijf op elkaar en een
vastberaden schittering in haar lichte ogen. Barnabas en Adrius wisselden een blik. Ze
kenden elkaar al tien jaar en wisten in een gevecht precies wat ze aan elkaar hadden. Bij
Lisandre was het nog afwachten.
De drie liepen op het geschreeuw en gegil af. Ze kwamen enkele vluchtende
dorpsbewoners tegen, die naar hen schreeuwden dat ze zich moesten verstoppen. Het
geluid leidde hen naar het dorpsplein. Op enkele lantaarns en fakkels na was het donker,
maar toch ontging Barnabas de ravage niet. Verschillende dorpsbewoners lagen her en der
verspreid op de grond, geen van allen nog compleet. Een been hing over de rand van de
waterput en een hoofd lag midden op het plein, de mond van de eigenaar nog open in een
schreeuw van angst.
In het midden van de bende stond de demon. Hij droeg een getailleerde donkerblauwe
fluwelen jas die afgezet was met zwart kant en een zwarte leren broek. Zijn kleding
vertoonde geen enkel scheurtje of ook maar een rimpel of vouw, maar er zaten
verschillende vlekken op die waarschijnlijk bloed waren. En niet zijn eigen bloed.
De demon was niet lang en had een slanke lichaamsbouw, maar Barnabas liet zich niet
bedriegen door zijn niet-imposante verschijning. Zijn schouderlange haar was roodbruin en
golvend, en zijn huid leek een groenige tint te hebben, maar dat kon ook door het schaarse
licht van de kaarsen in de lantaarns en de halfvolle maan komen.
De demon draaide zich naar hen toe. Zijn oogwit was niet wit maar geel, en de irissen
een onnatuurlijke kleur groen. Hij grijnsde, en Barnabas slikte bij het zien van de puntige

278
tanden. Zijn mond was droog en hij voelde al enkele zweetdruppels op zijn rug voordat het
gevecht nog maar begonnen was.
Het was nu uitgestorven op het plein. Iedereen die zich had kunnen redden had zich
verstopt en het enige geluid wat ze nu nog hoorden was het hier en daar krassen van een raaf
en roepen van een uil.
“Meer voedsel,” glimlachte Bael. “Maar eigenlijk zit ik vol.” Hij wreef even over zijn buik
met een tevreden blik van verzadigdheid.
“Daar gaan we dan,” mompelde Adrius. Hij schoot een bliksemsnelle vuurbal af op Bael. De
demon ontweek deze met gemak door dansend opzij te stappen.
“Ah, magiërs. Ik dacht dat jullie allemaal wel uitgeroeid waren in de oorlog.”
“Niet allemaal,” zei Barnabas.
De drie magiërs omcirkelden Bael, die niet bepaald geïntimideerd leek, maar meer keek
alsof hij benieuwd was wat er komen ging.
Alle drie schoten ze een nieuwe vuurbal op hem af. Hij spreidde beidde handen en weerde
de vuurballen van Barnabas en Lisandre af, die vervolgens op de eigenaars afkwamen. De
vuurbal van Adrius ontweek hij zwierig.
Barnabas dook om zijn eigen vuurbal te ontwijken en wierp direct daarna een bal van blauw
licht richting Bael, die iedere andere persoon direct buiten bewustzijn zou slaan.
“Stelletje idioten!” lachte Bael vermakelijk, die de bal met een zwierend handgebaar liet
verdwijnen. “Jullie kunnen me niet doden!”
Dat wisten ze maar al te goed. Maar het plan was dan ook niet om hem te doden, maar om
hem op de een of andere manier enkele seconden schadeloos te stellen zodat ze hun spreuk
konden opzeggen. Maar ook dat zou niet makkelijk worden, dacht Barnabas.
De drie magiërs vuurden spreuk na spreuk af op de demon, die ze allemaal lachend afketste
of ontweek. Na tien minuten voelde Barnabas het zweet op zijn kale hoofd staan en zag hij
dat zelfs Lisandre er niet meer onberispelijk uitzag. Het vergde ontzettend veel concentratie
en magie om zo snel spreuken achter elkaar op te roepen. De demon zag er daarentegen uit
alsof hij het nog uren vol kon houden, heen en weer dansend en lachend van plezier.
Barnabas wierp een nieuwe vuurbal naar Bael, die bezig was met het ontwijken van de
spreuken van Lisandre en Adrius. De vuurbal raakte hem vol op zijn rug en hij draaide zich om.
Het was de eerste spreuk die hem raakte.
“Au!” zei hij luchtig, alsof hij zijn vingers verbrand had aan een pan in plaats van geraakt te
worden door een bal van vuur die een schroeiplek had gemaakt op zijn fluwelen donkerblauwe
jas. “Die voelde ik.”
Hij wenkte met zijn hand en Barnabas, die net te traag was met reageren, ging onderuit
door een onzichtbare duw tegen zijn onderbenen. Hij stootte zijn hoofd hard tegen de stenen
toen hij viel en zag even sterretjes.
Toen hij weer helder zag, kwam Bael op hem af. Achter Bael zag hij Adrius ook op de grond
liggen. De gezette magiër bewoog niet en Barnabas vroeg zich vluchtig af of zijn vriend dood
was.
“Dit heeft nu wel lang genoeg geduurd,” glimlachte Bael, en een schaduwachtige bal
verscheen in zijn hand, bloedrood in het midden en zwart aan de randen.

279
 Barnabas toverde een nieuwe blauwe magiebal tevoorschijn, hoewel hij wist dat hij
nooit sneller zou zijn dan Bael. Net op het moment dat Bael de schaduwbal naar hem toe
wilde werpen, werd hij van opzij geraakt door een paarsig licht.
Hij wankelde opzij en Lisandre wierp nog een paarsige bal zijn kant op. Bael viel en
Lisandre maakte van de gelegenheid gebruik om Barnabas’ hand te grijpen en hem
overeind te trekken.
“Bedankt,” zei hij, en ze glimlachte; de eerste echte glimlach die hij bij haar gezien had
en die haar nog mooier maakte dan ze al was.
“We zijn er nog niet,” zei ze. Ze wierp een vuurbal naar Bael, die inmiddels weer overeind
stond, en Barnabas deed hetzelfde.
“Nu heb ik er genoeg van!” schreeuwde Bael, en zijn ogen vlamden even rood op.
Hij liep op hen af en wierp de ene na de andere schaduwachtige bal naar de twee
magiërs, die ze vanwege het hoge tempo dat Bael aanhield met moeite konden ontwijken
of afketsen. Barnabas zag dat Adrius achter Bael moeizaam overeind kwam. Zijn tuniek was
hier en daar geschroeid, zijn korte bruine haar zat in de war en er sijpelde een straaltje
bloed van zijn slaap over zijn wang naar beneden, maar de magiër keek vastberaden. Hij
liep naar de klokkentoren die aan de rand van het dorpsplein stond, strekte zijn handen uit
en begon de stenen constructie met behulp van zijn magie uit de grond te tillen.
Barnabas begreep wat hij van plan was en zette de aanval in op Bael. Ze moesten ervoor
zorgen dat de aandacht van de demon op hen gericht bleef en dat hij niet zag wat er achter
hem gebeurde.
“Aah!” riep Lisandre. Barnabas zag vanuit zijn ooghoek dat de zoon van haar jurk in
brand stond. Bael grinnikte en wierp een nieuwe vuurbal naar haar toe, die ze net op tijd
afketste.
Snel smeet Barnabas een bal van water op haar jurk en het vuur doofde. Nog net kon hij
wegspringen voor een nieuwe schaduwbal.
Achter Bael doemde de klokkentoren op. Gedurende een paar tergende seconden bleef
de toren in de lucht hangen en toen kwam hij met grote snelheid neer op Bael, die met zijn
mond open van verbazing bedolven werd onder het steen.
Adrius, rood aangelopen en bezweet, wankelde even en kwam toen naar hen toe.
“Ik hoop toch echt dat hij bewusteloos is, want ik ben kapot,” pufte hij.
De klokkentoren lag in een aantal grote stukken en talloze kleine stukken steen op de
grond. Onder de ravage zag Barnabas Bael liggen. Hij lag op zijn rug en bewoog niet. Zijn
gezicht zat onder het bloed en er miste een stuk uit de rechterkant van zijn hoofd, maar
Barnabas wist dat het niet lang zou duren voordat de demon uit zichzelf weer zou genezen.
“Snel,” zei Barnabas.
Ze duwden de resten van de klokkentoren met magie opzij en kwamen om de demon
heen staan. Barnabas greep in de binnenzak van zijn tuniek en haalde er een klein glazen
flesje uit. In het flesje zat een donkergroene vloeistof, het drankje dat essentieel was voor
het verbannen van Bael. Hij strooide de inhoud over de demon.
De drie magiërs strekten hun armen uit en grepen elkaars handen vast, zodat ze een
kring vormden.
“Bael, wij verbannen je naar de gevangenis in de tussenwereld!” zeiden ze tegelijk.
De ogen van Bael gingen open.

280
 “Bael, wij verbannen je naar de gevangenis in de tussenwereld!”
“W-wat!?” kraste Bael. Hij hees zich een beetje overeind en keek naar de vloeistof op zijn
jas. “Nee!”
“Bael, wij verbannen je naar de gevangenis in de tussenwereld. Keer nooit meer terug! Tir
nua de rian!”
Op het moment dat ze de Oude Taal uitspraken, werd de lucht rondom Bael groen.
“Nee!” schreeuwde hij. “Hier zullen jullie voor boeten! Ik zal jullie krijgen!”
Hij kwam overeind en dook voorover naar Barnabas, maar op het moment dat zijn handen
enkele centimeters voor diens neus waren, klonk er een plop en was Bael verdwenen.
Even was het doodstil.
“Ik hoop niet dat dit soort dingen vaak voorkomen in de Raad,” zei Lisandre toen ademloos.
Ze had blosjes op haar wangen en haar ogen schitterden levendig.
“Enkel eens per maand,” zei Barnabas luchtig, en ze grijnsde naar hem.
Adrius gaf hem een klap op zijn schouder. “Ik denk dat we wel een glas whisky verdiend
hebben. Kom, laten we kijken of we die herbergier kunnen vinden.”

Katlynn liep met haar armen vol vuil beddengoed naar de waskamer. Orla was woedend
geweest toen ze terug kwam in het kasteel, nog net op tijd om de gasten van het diner van de
koning te zien vertrekken. De matrone had haar eigenlijk willen ontslaan, maar Katlynn had
dit met een hoop smeken en beloftes om het nooit meer te doen kunnen voorkomen. Ze had
gezegd dat ze de tijd was vergeten toen ze de zijde naar haar vriendin in de herberg had
gebracht en dat ze nooit meer te laat zou komen, en Orla, die ergens wel een hart van goud
had, had er mopperend mee ingestemd om Katlynn nog een kans te geven.
Als straf mocht Katlynn een week lang alleen maar het beddengoed verschonen, de was
doen en de vloeren schrobben. De werkzaamheden rouleerden onder de dienstmeisjes en dat
waren de taken waar ze allemaal een hekel aan hadden, er de voorkeur aan gevend om het
eten op te dienen of de gasten te verzorgen.
De leden van het koninklijk huis en de Raad hadden ieder een eigen, vaste bediende die
iedere dag van vroeg tot laat voor ze klaarstond en wiens taak het was om zijn meester of
meesteres te wassen, kleden, begeleiden bij wandelingen of ritjes te paard en te brengen wat
ze maar nodig hadden. Het was een functie waar vele bedienden van droomden; het was
immers veel makkelijker en minder zwaar dan bedden verschonen en schoonmaken, en
Katlynn hoopte zelf ook ooit gepromoveerd te worden tot persoonlijke dienstmeid van de
prinses of Lisandre. De koning, de prins en de mannelijke magiërs hadden ieder een
mannelijke bediende.
Katlynn gooide het vuile beddengoed in de grote wastobbe, zwaaide naar haar vriendin
Greta die wasdienst had, en vervolgde haar weg naar de volgende slaapkamer. De
gebeurtenissen van de avond ervoor stonden haar nog vers in het geheugen en ze had die
nacht gedroomd van Nikolas en zijn mes.
Ze kon het nog steeds bijna niet geloven. Toen ze hem in de herberg ontmoet had leek hij
zo aardig, en hij was zo knap, met zijn halflange haar dat er zo zacht uitzag alsof het van een
vrouw was en zijn diepgroene ogen. Hij was dan niet groot, maar goed gebouwd en hij had
een gezicht dat gebeeldhouwd leek, met een rechte neus en een perfecte kin en

281
jukbeenderen. Als hij niet door had gevraagd over die Lily en Bane waardoor ze
achterdochtig was geworden, was ze vrijwillig met hem mee naar huis gegaan…
Maar hij bleek een gevaarlijke man te zijn. Ze keek er niet naar uit om over drie dagen
verslag aan hem te moeten uitbrengen. Maar geen rode haar op haar hoofd die eraan dacht
om niet te gaan, om de opdracht die hij haar gegeven had niet uit te voeren. Ze twijfelde
er niet aan dat hij zijn dreigementen uit zou voeren als hij niet tevreden was met het
resultaat. En er was die vijftig goud die hij haar beloofd had…
Katlynn voelde zich niet schuldig. Lily was altijd vriendelijk tegen haar, maar dat zei
weinig over hoe ze echt was. En ze ging tenslotte vrijwillig om met een van de meest
gezochte moordenaars in het land. Katlynn begreep er niets van. Bane was een lompe,
botte man en ze vond het een onbeschaafde griezel. Ze droeg er altijd zorg voor om niet
met hem alleen te zijn in een kamer.
Nee, hoe gevaarlijk Nikolas ook was, ze wist zeker dat Bane erger was. Als ze Nikolas kon
helpen om de wereld van Bane te ontdoen was dat geen slechte zaak, dacht ze.
En dan die Barnabas… Ook hij was altijd vriendelijk tegen haar, maar ze had geruchten
over hem gehoord. Geruchten dat hij uit de Raad ontslagen was omdat hij iets te maken
had met de dood van de koningin. Zoals de meeste mensen uit de lagere stand vreesde
Katlynn magiërs een beetje. Ze had geen hekel aan ze; het viel niet te ontkennen dat
magiërs zeker hun nut hadden en dat velen van hen goede daden verricht hadden in de
wereld. Maar er waren er ook die vreselijke dingen gedaan hadden, en die richtten meer
schade aan dan normale slechte mensen.
Nee, wat haar betrof bleef ze het liefst uit de buurt van magiërs. De drie magiërs in de
Raad waren goed, daar twijfelde ze niet aan, maar verder liet ze zich liever niet met hun
soort in.
Ze kwam langs de huiskamer en zag Bane, Lily en Barnabas zitten, wijn drinkend en
pratend. Ze bleef even staan.
“Orla heeft me het halve kasteel doorgejaagd met haar meetlint,” hoorde ze Bane
mopperen. “De kleermaakster had het allang opgegeven, maar die matrone is zo koppig als
een ezel.”
Lily verslikte zich in haar wijn omdat ze moest lachen. “En jij niet zeker!” zei ze toen ze
uitgehoest was.
“Hmpf.”
Bane zag Katlynn in de deuropening staan en trok een vragende wenkbrauw op. Katlynn
maakte een haastige buiging en liep snel verder.
Als ze meer te weten wilde komen moest ze voorzichtig te werk gaan. Maar haar tijd zou
nog wel komen.

282
 Hoofdstuk 22

Het Bal

Lily keek naar zichzelf in de spiegel terwijl een van de dienstmeisjes haar donkere haar kunstig
opstak. Hoewel ze normaal gesproken ook tijdens haar verblijf in het kasteel zichzelf kleedde
en haar eigen haar deed – tot groot ongenoegen van Orla, die het als een regelrechte
belediging leek te zien – had ze dit keer de hulp van de bedienden geaccepteerd. En dit keer
waardeerde ze de hulp; hoewel ze met wat moeite mogelijk zelf wel alle haakjes aan de
achterkant van haar jurk dicht had kunnen krijgen, had ze haar haar nooit zo mooi op kunnen
steken als het dienstmeisje nu gedaan had.
“Wilt u echt geen krullen in uw haar, juffrouw?” vroeg het dienstmeisje voor de tweede
keer, wiens lange rode haar net zo stijl was als dat van Lily.
“Nee, dankjewel, het is goed zo,” antwoordde Lily. “Wat is je naam?”
“Katlynn, juffrouw.”
“Bedankt voor al je hulp, Katlynn.”
Katlynn maakte een kleine buiging en verliet haar kamer. Lily wierp een laatste blik in de
spiegel. Ze was tevreden met het resultaat. Ze droeg een speciaal voor haar gemaakte
nachtblauwe jurk, waarvan de rok wijd uitliep en tot de grond reikte. De jurk liet haar
schouders bloot en had korte mouwen van zwart kant. Ook de voorkant en de onderkant van
de jurk was afgezet met zwart kant en gedetailleerd borduursel versierde de jurk.
Ze pakte de zilveren ketting die op haar nachtkastje lag en bevestigde het sieraad om haar
nek. De ketting had een kleine, donkerblauwe steen in precies dezelfde kleur als haar jurk. Ze
wist nog steeds niet wie haar de ketting gegeven had. Die ochtend had ze een envelop
gevonden die onder haar deur door geschoven was. De ketting zat erin en er zat een stukje
perkament bij, maar daarop stond alleen geschreven: Deze ketting staat vast prachtig bij je
jurk.
Ondanks het feit dat ze niet wist van wie het geschenk afkomstig was, kon Lily het niet laten
om de prachtige ketting te dragen. Hij paste inderdaad precies bij de jurk.
Als laatste pakte ze een zwarte kanten kousenband, schoof deze over haar rechter
bovenbeen naar boven tot hij goed vast zat en stak een van haar messen er achter. Haar
kleinste mes schoof ze in haar korset. Het mes was zodanig klein dat er net ruimte voor was.
“Je gaat teveel met Ludo om,” mompelde ze tegen haar eigen spiegelbeeld.
Ze stapte in de zwarte muiltjes die ook speciaal voor haar gemaakt waren en begaf zich
naar de balzaal. Net zoals enkele dagen geleden bij het diner waren er ook nu verschillende
bedienden op strategische plaatsen in het kasteel gezet die zowel de gasten die al in het
kasteel verbleven als de gasten die arriveerden naar de balzaal leidden.
De balzaal was gigantisch. De vloer bestond uit grote stukken donker marmer. De stenen
muren werden regelmatig onderbroken door grote ramen die begonnen bij de vloer en
eindigden in sierlijke punten bij het hoge plafond. Buiten was het donker en Lily zag grote
vlokken sneeuw naar beneden dwarrelen.

283
 Hier en daar stonden grote pilaren ter ondersteuning van het plafond, welke
gedetailleerd bewerkt waren aan de onder- en bovenkant met bloemen en krullen. Aan het
plafond gingen verschillende gigantische, sierlijke kroonluchters van zilver met talloze
kaarsen erin. Ook aan de muren hingen zilveren kaarsenhouders die gedetailleerde
versieringen hadden. Twee grote openhaarden aan de linker- en rechtermuur zorgden er
samen met de velen kaarsen voor dat het behaaglijk warm en sfeervol verlicht was.
In een hoek van de grote ruimte stond een klein orkest te spelen; langzame en prachtige
klassieke muziek klonk door de ruimte. Er waren al veel mensen aanwezig, de meesten van
adel maar Lily zag ook enkele mensen waarvan aan de iets minder duur uitziende kleding
te zien was dat ze uit de middenklasse kwamen. Ondanks dat was het duidelijk dat iedereen
zich op zijn best gekleed had; alle vrouwen droegen prachtige jurken en de mannen mooie
doubletten en tunieken.
Er waren niet alleen mensen in de balzaal. Lily zag een klein groepje van wat ze aannam
dwergen waren met elkaar praten. De dwergen waren hooguit een kop kleiner dan zij maar
hadden een veel bredere lichaamsbouw dan mensen. De mannelijke dwergen hadden allen
een lange baard, velen met vlechten erin, en de vrouwelijke dwergen hadden vlechten in
hun lange haar. De kleding van de dwergen verschilde niet van die van de mensen.
Naast de dwergen zag ze ook verschillende elfen, die voornamelijk te herkennen waren
aan hun puntige oren, statige houding en hun schoonheid. Niet ver van haar vandaan stond
een slanke, lange vrouwelijke elf met golvend blond haar te praten met een mannelijke
soortgenoot. Ook de mannelijke elf had lang blond haar, wat hij los droeg. Beide elfen
hadden hoge jukbeenderen, grote lichte ogen en een fijn gebouwd gezicht.
“Iets te drinken, juffrouw?” klonk het plotsteling naast haar. Een lange, magere
bediende met een zilveren dienblad keek haar vragend aan.
Lily pakte een kristallen glas met rode wijn en bedankte de bediende, die zich met zijn
dienblad naar andere gasten bevond die een leeg glas of geen glas in hun handen hadden.
Ze keek nogmaals om zich heen. Er was bijna niemand die ze kende. Ludo en Barnabas
waren nergens te zien en ook Elfric zag ze niet.
Ze nam een slok van haar wijn en liep verder de balzaal in. Er werd nog niet gedanst; het
bal was net pas begonnen en de gasten die er waren stonden in groepjes te praten en te
drinken. Adrius kwam naar haar toe lopen. Zijn korte donkerbruine haar was netjes in een
zijscheiding gekamd en zijn baard was getrimd.
“Je ziet er mooi uit,” complimenteerde hij haar. De gezette magiër was zelf gekleed in
een smaragdgroen gewaad met bronskleurig borduursel in de vorm van sierlijke bloemen.
“Je zou vaker een jurk moeten dragen.”
Lily wilde het liefst zeggen dat hij vaker een broek zou moeten dragen, maar wist zich in
te houden. “Ik zal erover nadenken,” zei ze in plaats daarvan, met moeite een glimlach
tegenhoudend.
Adrius keek de zaal rond. “Het is lang geleden dat er een bal plaatsgevonden heeft van
dit formaat.”
“Het is een flinke opkomst,” beaamde Lily. “Wanneer vindt de bruiloft plaats?”
“De koning zal nog samen met hertog Tiras een datum bepalen,” antwoordde Adrius,
die met een vloeiende beweging een glas port van een dienblad griste.
“De prinses hoeft dus enkel op te komen dagen?” vroeg Lily.

284
 “Dat is haar taak, ja.” Als Adrius Lily’s sarcastische ondertoon had opgevangen liet hij het
niet merken.
Lily zag Ludo binnenkomen. Ondanks het feit dat hij boven iedereen uittorende had ze hem
bijna niet herkend. Blijkbaar had Orla of een van de bedienden hem toch te pakken gekregen;
zijn baard was nog iets korter dan voorheen en de bovenste helft van zijn haar zat in een vlecht
op de achterkant van zijn hoofd. De onderste plukken hingen los op zijn rug.
Hij droeg een zwarte broek en een donkerrood tuniek van fluweel dat aan de voorkant sloot
met een aantal sierlijk bewerkte zilverkleurige gespen. Het getailleerde tuniek kwam tot
halverwege zijn bovenbenen en was hier en daar versierd met zwart borduursel.
Ludo zag Lily en Adrius staan en liep met grote passen naar hen toe. Adrius nam hem op
met een vermakelijke twinkeling in zijn donkergroene ogen.
“Je ziet er netjes uit, Bane.”
“Bedankt.” Ludo wierp hem een koele blik toe maar zei niets over zijn uitdossing.
Vervolgens rustten zijn ogen op Lily en werd het lichte blauw van zijn ogen een stuk warmer.
“Je ziet er prachtig uit, Lily, ik kan niet anders zeggen.”
Hij gaf zelden een compliment en Lily voelde haar wangen warm worden.
“Dankjewel,” antwoordde ze. “Jij ook.”
“Hmpf. Ik voel me… niet bepaald mezelf.”
“Ik ook niet,” glimlachte Lily.
Een slanke vrouw met donkerrood haar en een lichtrode jurk die daar gigantisch bij vloekte
wenkte Adrius en de magiër excuseerde zich om met haar te gaan praten. Ludo griste een
kristallen glas met whisky van het dienblad van een voorbijsnellende bediende en sloeg de
helft in één keer achterover. “Anders kom ik de avond niet door,” verklaarde hij bij het zien
van Lily’s opgetrokken wenkbrauwen.
Lily antwoordde niet maar klonk met haar glas tegen het zijne voordat ze een slok wijn
nam.
Plotseling klonk er trompetgeschetter en werd iedereen stil. Twee mannen, allebei gekleed
in een rood pak met zilveren knopen en borduursel stonden aan beide kanten van de dubbele
deuren en waren de veroorzakers van het geluid. Koning Rynn kwam de balzaal binnen,
gevolgd door prins Theran en prinses Marissa. Achter hen liep de immer vermoeid uitziende
raadgever van de koning.
De koning bleef in het midden van de zaal staan en iedereen keek verwachtingsvol toe.
“Welkom,” zei hij met warme stem. “Het doet me deugd te zien dat jullie allemaal gekomen
zijn. Zoals jullie weten heb ik een echtgenoot gevonden voor mijn dochter Marissa en is dit bal
ter ere van hen. Graag wil ik jullie voorstellen aan hertog Tiras Pavel!”
De twee trompetters hieven het instrument opnieuw tegelijkertijd aan hun lippen en
bliezen een vrolijke deuntje, waarna een lange, dunne man de balzaal binnenkwam. Er klonk
een daverend applaus en hij glimlachte en zwaaide vriendelijk maar bescheiden. Achter hem
liepen een oudere man, een vrouw van middelbare leeftijd en een jongeman die, naar Lily
vermoedde, deel uitmaakten van zijn eigen hof of raad.
Tiras Pavel kwam naast de koning staan en de koning schudde hartelijk zijn hand.
Vervolgens nam hertog Tiras de rechterhand van de prinses en kuste die. De prinses keek alsof
ze het liefst ergens anders wilde zijn en Lily hoopte maar voor haar dat dit niet de eerste keer
was dat ze haar verloofde ontmoette, zo in het bijzijn van zo’n tweehonderd onderdanen.

285
 “De verloving is bij deze een feit!” verkondigde de koning glimlachend. “Laat het feest
beginnen!”
“Leve hertog Tiras en prinses Marissa!” riep een man met een dikke buik enthousiast,
en verscheidene anderen vielen hem bij. Vervolgens zette het orkest de muziek weer in en
begon iedereen weer met elkaar te praten. Lily zag hoe de hertog iets zei tegen prinses
Marissa, die daarop aarzelend glimlachte.
De hertog was minimaal dertig jaar ouder. Hij had zwart haar dat bovenop dun begon te
worden en grijs was bij zijn slapen en bakkebaarden. Het was absoluut geen knappe man,
met een gladgeschoren smal gezicht en een haakneus, maar hij had de meest vriendelijke
donkerbruine ogen die Lily ooit gezien had. Ze betwijfelde echter of de prinses dat ook zag.
Toen de hertogs aandacht op de koning gericht was, fluisterde de prins iets in Marissa’s
oor en ze lachte schaterend. Het was de eerste oprechte lach die Lily bij haar gezien had.
De prins grijnsde.
“Hoop politiek gedoe,” bromde Ludo in Lily’s oor. Zijn lichtblauwe ogen gleden naar Lily’s
hals. “Mooie ketting.”
“Dank je.”
“De koning spaart kosten nog moeite om zijn gasten er representatief uit te laten zien,”
merkte Ludo op, zijn toon enigszins sarcastisch.
“Oh, dit was niet van de koning,” zei Lily. “Deze ketting lag vanochtend in een envelop
voor de deur. Ik weet niet wie de gever is. Ik dacht dat het wellicht van jou afkwam.”
“Ik ben in dit geval onschuldig.” Ludo trok een wenkbrauw op. “Wellicht een geheime
aanbidder?”
Verschillende paren begaven zich naar de dansvloer in het midden van de balzaal en
begonnen te dansen. Lily had niet gedanst in deze wereld en ze keek gefascineerd naar de
mensen die een soort trage wals uitvoerden; een paar passen naar voren, een paar passen
naar achteren, en af en toe hielden de mannen hun rechterhand licht tegen de rechterhand
van hun danspartner en draaiden ze langzaam om elkaar heen. Na het tafereel enkele
minuten aanschouwd te hebben dacht Lily wel dat ze het kon evenaren, mocht iemand
haar ten dans vragen…
“Wat dacht je ervan,” vroeg Ludo alsof hij haar gedachten gelezen had en stak zijn hand
uit.
Enigszins verbaasd pakte Lily zijn hand en begaven ze zich naar de dansvloer. Ludo pakte
haar linkerhand in zijn rechterhand, hield zijn andere hand tegen haar onderrug aan en
leidde haar in dezelfde dans als de mensen om hem heen.
“Ik wist niet dat je kon dansen,” zei Lily. Ondanks het lengteverschil ging het vloeiender
dan ze verwacht had.
“Ik ben misschien niet de boer die je denkt dat ik ben,” zei Ludo geamuseerd.
“Ik denk niet –” begon Lily, en hield haar mond bij het zien van de opgetrokken
rechterwenkbrauw en sardonische blik van de rover. “Nou, je weet het soms goed te
verbergen dat je ook ergens nog wel manieren hebt.”
“Klopt, het is een gave.”
Lily moest lachen bij het zien van zijn grijns en enige tijd dansten ze verder in
vriendschappelijke stilte. Na enkele nummers hield Ludo het voor gezien en nam Elfric het
van hem over. Daarna danste ze met Barnabas, Adrius en zelfs met prins Theran, waarbij

286
ze moordlustig nagestaard werd door een groep jonge vrouwen die duidelijk probeerden de
aandacht van de prins te trekken.
Lily dacht dat ze hun pogingen net zo goed konden staken. Nu ze erop lette zag ze dat de
prins eigenlijk alleen oog had voor Lisandre. Het was niet duidelijk of de koele magiër zijn
gevoelens deelde; Lisandre leek een meester te zijn in het verbergen van haar gevoelens.
De prins was echter een goede danspartner en bleek een vermakelijke jongeman te zijn, en
terwijl ze dansten praatten ze een tijdje over het leven in het kasteel. Na de dans hield Lily het
zelf even voor gezien. Met een nieuw glas wijn begaf ze zich naar de vele tafeltjes en stoelen
die aan de rechterkant van de balzaal stonden.
Ze zag Barnabas en Adrius zitten en wilde zich bij hen voegen toen ze een slanke,
donkerharige man zag die haar erg bekend voorkwam. Dat leek wel –
“Marius!”
De vampier draaide zich om en glimlachte. “Lily. Wat leuk je hier tegen te komen.” Hij pakte
haar hand en kuste die hoffelijk.
“Hoe gaat het met je?” vroeg Lily.
“Goed. Met jou ook, zo te zien.” Marius leidde haar naar twee lege stoelen, pakte een glas
wijn aan van een voorbijlopende bediende en ze gingen zitten. “Ik zag Ludo net, wat fijn dat
hij genezen is.”
“Daar ben ik ook heel blij om,” zei Lily. De zorgen om de rover stonden haar nog zeer vers
in het geheugen en zoals altijd wanneer ze eraan terugdacht voelde ze opluchting dat hij nog
leefde. “De eerste volle maan moet nog komen, maar hij heeft de vloek in elk geval overleefd.”
“Hoe, als ik vragen mag?” Marius’ bijna zwarte ogen namen haar geïnteresseerd op. “Het
zag er niet best uit toen ik je voor het laatst zag.”
“Klopt, hij heeft op het randje van de dood gebalanceerd. Maar ik heb het drankje gemaakt
dat in dat boekje stond dat ik uit de bibliotheek meegenomen heb, en dat heeft hem gered.”
“Ik wist niet dat er een drankje bestond dat helpt de weerwolfvloek te overleven,” zei
Marius peinzend.
“Ik weet niet of het altijd werkt,” antwoordde Lily. Ze leegde haar glas en zette deze op het
tafeltje. “Volgens het boekje werkt het in de helft van de gevallen. Maar ik ben heel blij dat
het nu wel werkte.”
“Dat begrijp ik.” Marius glimlachte warm.
Plotseling schoot Lily iets te binnen. “Eh, Marius… is alles in orde met Vader Art? En de paar
overige bewoners van Berrydale? We zijn nogal haastig vertrokken…”
“Aangezien jullie achterna gezeten werden door De Broederschap Van Het Heilige Licht,”
maakte de vampier de zin voor haar af. Hij sprak de naam van de sekte met licht afgrijzen uit.
“Ze hebben het dorp doorzocht nadat jullie weg waren.”
“Hebben ze iemand omgebracht?” vroeg Lily snel, vrezend voor het antwoord maar ze
moest het weten.
“Ik vond een oude man buiten op straat. Hij was –” Marius aarzelde even, zijn donkere ogen
op haar gericht op dezelfde doordringende manier als Ludo haar soms aankeek “– in stukken
gescheurd.”
Lily huiverde. “De arme man… Ik wist niet dat die engerds zo ver gingen.”
“Ik ook niet. Dat ze hem hebben omgebracht verbaast me niets, maar de manier waarop…
het was niet menselijk. Waarom zouden ze de moeite nemen om een bijstander zo uit elkaar

287
te scheuren? Maar ik weet niet wie het anders kon zijn geweest.” Marius streek door zijn
donkere haar.
“Verder is niemand wat overkomen?”
“Nee. Vader Art verkeert in goede gezondheid,” stelde Marius haar gerust. “Enkele
mannen kwamen naar de kerk en vroegen aan hem of hij jou kende en of hij wist waar je
was. Hij heeft geantwoord dat hij je wel voorbij heeft zien komen maar dat hij niet wist
waar je nu was. Het had geen zin om te liegen, de mannen wisten duidelijk dat je in elk
geval in het dorp geweest was. Ze zijn toen weer vertrokken.”
Lily ademde uit. “Gelukkig. Weet je met hoeveel ze zijn?”
“Ik heb vier mannen gezien. Maar er was ook iets anders… Ik weet het niet, ik bespeurde
een onmenselijke aanwezigheid, maar ik kan niet precies zeggen wat het was. Ik heb
niemand anders gezien dan de vier mannen.”
“Magie, wellicht?” opperde Lily. Bij het zien van Marius’ sceptische blik vervolgde ze, “Ik
weet dat ze tegen magie zijn, maar ze konden mij opsporen met behulp van magie. Wellicht
is er toch een magiër die ze helpt.”
Marius knikte bedachtzaam. “Ja, het zou magie kunnen zijn. Mijn zintuigen zijn een stuk
sterker dan dat van een mens en ik bespeurde in elk geval iets… iets duisters, wellicht
zwarte magie.”
Vier mannen en een magiër, dacht Lily. Dat kwam overeen met de korte glimp die zij van
ze had opgevangen voordat ze Berrydale uit vluchtten; ze had toen vijf mannen zien staan.
Als dat alles was… wanneer ze naar de Verloren Eilanden gingen, hadden ze in elk geval
Barnabas en twee magiërs van de Raad bij zich, plus Ludo en zij zelf. Het aantal was dus
gelijk, maar zij hadden drie magiërs in plaats van één. Zelfs als De Broederschap hen nog
op het spoor was, iets wat helemaal niet zeker was, zouden ze een goede kans maken,
dacht ze goedgehumeurd.
De vampier leek weg te zakken in zijn eigen gedachten en Lily keek naar de mensen op
de dansvloer. Prins Theran danste met Lisandre, die in haar lange witte jurk de aandacht
trok van vele andere mannen, maar daar geen oog voor leek te hebben. Haar lichtgrijze
ogen keken naar de prins en even straalde ze.
Prinses Marissa leek een stuk minder blij te zijn met haar danspartner, de hertog Tiras.
De kalende hertog praatte tegen haar maar haar aandacht ging eerder uit naar de mensen
om haar heen. De jonge vrouwen die hadden geprobeerd de aandacht van de prins te
trekken hadden inmiddels andere slachtoffers gevonden en zelfs de raadgever van de
koning vermaakte zich op de dansvloer met een mollige vrouw die zeer opviel in een jurk
van felblauw en felroze. Ludo was nergens te zien.
“Waarom zit De Broederschap achter jullie aan?” vroeg Marius opeens.
Lily was even van haar stuk gebracht en besloot toen dat ze het beste een deel van de
waarheid kon vertellen. “Ze zitten achter mij aan omdat ik magie in me heb. Ik ben geen
magiër, maar voor hen is dat voldoende om me uit de weg te willen hebben.”
“Dus dat is wat ik bespeurde bij je.” Marius’ donkerbruine ogen boorden zich in haar
groenblauwe. “Niet-ontwikkelde magie. Ik kon wel ruiken dat je anders was maar ik wist
niet wat het precies was.”
“Ah.” Lily wist niet zo goed wat ze er verder op moest zeggen.

288
 Marius stond op en stak zijn bleke hand naar haar uit. “Genoeg gepraat. Mag ik deze dans
van u?”
Lily glimlachte. “Natuurlijk.”

Ludo rolde met zijn schouders in het te strakke tuniek. Niet te strak voor zijn figuur; de
kleermaakster had verzekerd dat het de laatste mode was – niet dat dat hem iets kon schelen.
Maar strakker dan de bloezen en doubletten die hij gewend was, waar genoeg ruimte was om
goed in te kunnen bewegen bij een zwaardgevecht.
Zijn handen gingen voor de zoveelste keer naar zijn zwaarden, om net zoveel keer te
beseffen dat hij de wapens niet droeg. Het was niet toegestaan om wapens te dragen op het
bal, maar hij voelde zich niet helemaal op zijn gemak zonder zijn zwaarden.
Niet dat hij zich helemaal aan de regels gehouden had; in beide laarzen zat een mes,
evenals in de band van zijn broek en de binnenzak van zijn getailleerde tuniek. Hij keek naar
Lily in haar prachtige donkerblauwe jurk, die aan het dansen was met Marius, en vroeg zich
grijnzend af of zij ook een mes verstopt had en zo ja, waar dan?
Hij draaide zich om om op zoek te gaan naar nog een glas whisky en botste per ongeluk
tegen een magere man aan.
“Pardon,” bromde hij.
“Au! Kijk uit waar je loopt, boerenkinkel!” De kleine donkere oogjes van de man namen
hem laatdunkend op. Ondanks het feit dat hij twee volle koppen kleiner was dan Ludo en
omhoog moest kijken, lukte het hem om de indruk te geven dat hij op de rover neerkeek. “Ben
je verdwaald of zo?” Met zijn puntneus in de lucht liep de man verder.
Normaal gesproken interesseerde dit soort aanvaringen Ludo weinig, maar hij voelde zich
al slecht op zijn gemak en was de afgelopen dagen behoorlijk gespannen. Het was alsof hij de
volle maan voelde naderen, alsof elk deel van zijn lichaam hem tot actie aanspoorde maar hij
niet wist wat voor actie er dan genomen moest worden. Hij keek de man na, die duidelijk tot
een van de hoogste rangen in de adel behoorde, gekleed in een donkerpaarse fluwelen
doublet met gouden knopen en bijpassende kuitbroek. Hij had een gouden ketting met
edelstenen om zijn hals, gouden armbanden om zijn polsen en een gouden ring met een grote
groene smaragd om zijn ringvinger.
Ludo keek naar zijn eigen handen. Drie ringen prijkten aan zijn rechterhand en twee aan
zijn linker, sommige van goud en andere van zilver maar allen met een edelsteen. Het waren
allemaal souvenirtjes van overvallen, niets wat hij zelf gekocht had. En er was nog ruimte
over…
De magere man bleef staan bij een lange bewerkte houten tafel met tientallen zilveren
schalen met allerlei hapjes, die Ludo zelf al veelvuldig geproefd had. Ludo kwam naast hem
staan en botste opnieuw tegen hem aan.
“Man! Kijk uit waar je die grote zeilschepen die jij voeten noemt neerzet!” snauwde de
man, niet eens de moeite nemend om Ludo aan te kijken.
“Mijn excuses,” zei Ludo hoffelijk. Hij griste een krabtaartje van de schaal en liep weg terwijl
hij de ring van de man in zijn binnenzak liet glijden.

Katlynn zette wat lege glazen op haar zilveren dienblad. Nog een paar uur te gaan. Ze zou blij
zijn als het bal voorbij was en ze in haar bed kon kruipen. Ze was kapot; ze had al vroeg op

289
moeten staan om de hele dag de was te doen en hoewel ze dan normaal gesproken de avond
vrij zou zijn geweest had Orla gezegd dat iedere bediende moest helpen bij het bal.
Sara, het dienstmeisje dat Lily’s haar had moeten doen, was ziek en dus had Katlynn
haar enige vrije uur tussen de wasdienst en het bal in opgeofferd om voor haar in te vallen.
Helaas was het verspilde moeite geweest. Ze had voorzichtig gevist naar informatie bij Lily
door te vragen hoe lang ze nog als gast in het kasteel zou verblijven, maar Lily had enkel
geantwoord dat ze voorlopig nog hier zou blijven en had vervolgens gladjes het onderwerp
veranderd. Katlynn had niet verder durven vragen, uit angst dat de jonge vrouw
achterdochtig zou worden.
Ze ontweek een graaiende hand van een landheer die teveel drank op had zonder de
automatische glimlach van haar gezicht te halen en liep naar de tafeltjes aan de rechterkant
van de balzaal om daar de lege glazen op te halen. De afgelopen twee dagen had ze
geprobeerd om hier en daar wat gesprekken op te vangen, maar ze was helaas niets te
weten gekomen wat van belang was. Katlynn was het gewend dat mensen bedienden niet
eens leken te zien en dat ze zeker hun gesprekken niet onderbraken wanneer ze de kamer
in kwam om iets te brengen of halen, maar zowel Bane als Lily leken oplettender te zijn dan
de meeste mensen.
De volgende dag moest ze verslag uitbrengen aan Nikolas en ze durfde eigenlijk niet met
lege handen aan te komen. Hij zou toch wel begrijpen dat het ook een kwestie was van
geluk hebben, dat Lily en haar handlangers het net over hun toekomstige reis moesten
hebben als zij in de buurt was? Ze huiverde bij het idee wat de man haar zou aandoen als
ze haar taak niet naar zijn wensen uitvoerde.
Met haar dienblad bijna vol met lege glazen en een arm die pijn begon te doen liep ze
naar de buffettafel om daar de laatste paar glazen op te halen voordat ze de glazen naar
de keuken bracht.
“… ik zal blij zijn als Bane vertrokken is,” hoorde ze Lisandre zacht zeggen tegen Adrius.
De twee magiërs stonden bij de lange tafel met elkaar te praten. “Hij botste net niet één
maar twee keer tegen dezelfde gast aan. Die man is zo lomp als een beer en weet zich totaal
niet te gedragen bij een gelegenheid als deze.”
De gezette magiër moest lachen. “Hij past er inderdaad niet echt tussen. Maar goed,
nog even volhouden, voor je het weet zijn we van hem af.”
Voorzichtig schuifelde Katlynn iets dichterbij, zette haar bijna volle dienblad neer en
deed alsof ze wat hapjes rangschikte op een van de borden.
“Dat is waar,” klonk Lisandre’s zachte, melodieuze stem naast haar. “Ik hoop eigenlijk
dat ik niet met hem mee hoef naar de Verloren Eilanden.”
“Ik zou het niet zo erg vinden om mee te gaan. Het is weer eens wat anders, even er uit.
Maar je kan aan Rynn vragen of hij mij en Elfric wil sturen. Hij zei dat er twee van ons mee
moeten en één magiër in het kasteel moet blijven.”
“Dat ga ik ook zeker doen.”
Op dat moment sloot een oudere vrouw in een lange donkerpaarse jurk zich bij de twee
magiërs aan en Adrius veranderde snel het gespreksonderwerp in de oogst van de
afgelopen zomer. Katlynn pakte haar dienblad weer op, zette de laatste paar glazen erop
en liep de balzaal uit.

290
 Haar glimlach veranderde van de automatische glimlach naar een echte. Ze had eindelijk
iets waar Nikolas wat aan had. Nu zou hij vast en zeker tevreden zijn met haar.

Lily’s rammelende maag leidde haar op gegeven moment naar de lange tafel vol met hapjes.
Terwijl ze wat fruit, kaas en toastjes op een zilveren bordje verzamelde kwam Elfric naast haar
staan.
“Probeer de krabtaartjes, die zijn verrukkelijk.”
Lily voegde het geopperde taartje toe aan haar selectie en nam een hap. “Inderdaad
lekker,” beaamde ze nadat ze de hap had doorgeslikt.
“Hoe vindt je het bal dusver? Hebben ze dit soort dingen ook in jouw wereld?”
Lily keek even om zich heen, maar er was niemand bij hen in de buurt. “Het is prachtig. En
nee, niet zoals dit, hoewel er wel een andere soort feesten zijn.”
“Ik weet dat ik het al gezegd heb, maar je ziet er echt prachtig uit.” Zelf droeg de magiër
een donkergroen tuniek dat afgezet was met bronskleurig kant en een zwarte broek. Zijn
krullende haar droeg hij in een korte vlecht.
“Dankjewel,” zei Lily voor de tweede keer. “Ik zie de andere magiërs altijd in gewaden
lopen, maar jij draagt altijd broeken. Het gewaad is dus geen dresscode voor jullie?”
“Niet officieel, nee,” glimlachte Elfric. Zijn goudkleurige ogen twinkelden geamuseerd. “Jij
bent niet de enige die liever broeken draagt hoor. Ik vind het gewoon een stuk praktischer. En
de koning heeft er geen moeite mee. Hij is redelijk modern wat dat betreft.”
Niets wat Lily in deze wereld had gezien kon als modern beschouwd worden en ze moest
lachen.
“Elfric Nox!” klonk het opeens achter hen. “Lang niet gezien! Hoe gaat het met je?” Een
kleine, kale man die bijna zo breed was als hij lang was sloeg Elfric breed glimlachend op zijn
schouder.
“Dag Borin,” begroette Elfric de kleine man. “Het gaat goed met me, en met jou?”
Borin begon in details te vertellen over zijn handel in kostbare edelstenen, wat Lily de tijd
gaf om haar bord leeg te eten en na te denken. Borin had Elfric Nox genoemd. Hij zou toch
geen familie zijn van Alastair? Wellicht was Nox in deze wereld een veel voorkomende
achternaam. Maar toch… Nu ze goed naar Elfric keek, zag ze wel wat overeenkomsten met
Alastair. Ze hadden dezelfde lengte en bouw, en hoewel hun ogen en haar niet dezelfde kleur
waren, hadden beide mannen wel dezelfde vorm van hoofd, met een rechte neus en stevige
kaaklijn.
Net zoals zoveel mannen, dacht Lily, en probeerde de onbehaaglijke gedachte van zich af
te zetten. Ze slikte het laatste stukje kaas door en nam een slok van haar wijn. Borin was klaar
met het vertellen van zijn verhaal, zag een andere bekende van hem en verliet Elfric na een
laatste amicale klap op de schouder.
“Aardige man, maar vermoeiend,” zuchtte Elfric, terwijl hij keek hoe Borin tegen een nieuw
slachtoffer bulderde hoe lang hij hem niet gezien had.
“Elfric, ik wist niet dat je achternaam Nox is,” zei Lily zacht. “Je bent toch niet toevallig
familie van Alastair?”
Elfric keek om zich heen. Het was inmiddels wat drukker bij de tafel met hapjes.
“Moet je kijken, ananas!” riep een vrouw met een nasale stem naast Lily opgetogen. “Dat
heb ik zo lang niet gegeten! Dat is zeker geïmporteerd uit Nazal!”

291
 “Ik heb nog nooit ananas gegeten,” zei haar mannelijke metgezel verheugd.
“Dat moet je echt proeven! Kom hier met je bord!”
“Loop even mee,” zei Elfric, en met een warme hand tegen Lily’s rug leidde hij haar naar
dubbele deuren van donker hout aan de achterkant van de balzaal, welke naar de
kasteeltuin bleken te leiden. Het was opgehouden met sneeuwen en ondanks de kou
verwelkomde Lily de frisse lucht. Haar dunne jurk was echter niet bestand tegen de kou en
al snel stond het kippenvel op haar armen.
Alastair knipte met zijn vingers en een donkergrijze mantel verscheen in zijn handen. Hij
sloeg deze om Lily’s schouders en maakte de gesp aan de voorkant vast. Ze glimlachte
dankbaar naar hem. Hij begon het pad af te lopen en ze volgde hem, benieuwd naar zijn
uitleg.
“Alastair is mijn zoon,” zei hij na een korte stilte.
“Oh,” zei Lily. Ze wist niet goed wat ze daarop moest zeggen.
“Ik weet al heel lang dat hij een van de oprichters van De Broederschap is, maar toen jij
in het kasteel aankwam en vertelde wat hij gedaan had schrok ik natuurlijk toch. Ik heb
toen niet verteld dat hij mijn zoon is omdat het niets uitmaakt. Hij blijft een bedreiging voor
het bestaan van magie in deze wereld en we moeten hem oppakken.” Hoewel zijn toon
beslist was hoorde Lily een ondertoon van verdriet.
“Weet de koning dat hij je zoon is?” vroeg Lily.
“Ja. De Raad is ook op de hoogte. Maar gelukkig kijkt Rynn naar iemand als persoon en
niet naar wie zijn familie is.”
Hier en daar hing een lantaarn aan een tak van een boom, maar verder was het op de
sterren en bijna volle maan na pikkedonker en Lily moest uitkijken waar ze liep. Na de
tweede keer dat ze bijna struikelde bood Elfric zijn arm aan en haakte ze haar arm in die
van hem.
“Het spijt me echt, wat hij je heeft aangedaan,” zei Elfric toen.
“Het is niet jouw schuld,” zei Lily. Ze keek naar hem in het schaarse licht van een
lantaarn. Nu ze het wist was de gelijkenis tussen de twee mannen opeens overduidelijk.
“Wat is er gebeurd? Weet hij dat je een magiër bent?” Elfric leek maar enkele jaren ouder
dan Alastair te zijn; de sekteleider moest nog een kind zijn geweest toen zijn vader een
magiër werd en daarmee het verouderingsproces stopzette.
Elfric bleef staan op de brug die over de grote vijver leidde en staarde voor zich uit. Het
paar grijze zwanen dreef vredig naast elkaar onder de brug door.
“We waren een gelukkig gezin. Mijn vrouw Talina, Alastair en ik. Ik was een landheer,
we hadden een groot huis en veel land en enkele boeren die voor ons werkten. Tot er
oorlog kwam tussen ons buurtland Daenir en hun zuiderburen Rentos – dat ligt aan de
andere kant van de grote rivier in Zuidelijk Myr. De koning wilde zijn steun tonen aan Daenir
en stuurde een leger die kant op om te helpen en ik werd opgeroepen als officier. Voorheen
had ik nog nooit een man gedood maar je weet hoe dat gaat in een oorlog…”
Lily knikte en leunde naast hem tegen de brug. Een vleermuis scheerde door de zwarte
nacht richting het kasteel. In de verte hoorde ze zacht de muziek en het gepraat en gelach
van de mensen in de balzaal.
“Kort nadat de eerste man viel door mijn zwaard kwam ik erachter dat ik magische
krachten had. Vlak daarna was de oorlog voorbij en keerde ik naar huis. Maar nieuwe

292
magiërs hebben nauwelijks controle over hun magie en daarom is het van groots belang dat
ze een goede leraar hebben, een ervaren magiër die hen kan leren om te gaan met de magie
en de controle te behouden.” Elfric zuchtte. “Ik was koppig. Ik dacht dat ik het mezelf wel kon
leren, dus ik kocht een paar boeken en las alles wat er maar te lezen viel over magie en
oefende zelf met spreuken. Op een dag was ik in de tuin aan het proberen een vuurbal op te
roepen – iets waar ik nog veel te onervaren voor was, al dacht ik op dat moment van niet –
toen Talina me een kop thee kwam brengen. Ik raakte de controle kwijt over de vuurbal en hij
vloog op haar af. Ze was in één klap dood.”
“Wat erg.” Lily legde haar hand op Elfrics schouder.
“Alastair was toen elf jaar. Hij was er kapot van. En boos op mij, heel boos. Hij heeft het me
nooit vergeven. Als tiener heeft hij meerdere malen een poging gedaan om weg te lopen. Toen
hij veertien was heeft hij getracht me te vermoorden. Ik heb van alles geprobeerd om zijn
vertrouwen te herwinnen. Ik heb een ervaren magiër opgezocht die mij alles geleerd heeft
wat er te leren valt over magie, ik heb geprobeerd Alastair te laten zien dat je ook hele goede
dingen kunt doen met magie, maar vanaf het moment dat zijn moeder dood was had hij
besloten dat magie de bron is van al het kwaad in de wereld en dat gevoel heeft hem nooit
verlaten.”
“Wat is er daarna gebeurd?”
“Na zijn moordpoging heeft hij het huis voorgoed verlaten. Ik heb hem laten gaan. Hoewel
hij nog jong was leek me dat het beste. Ik heb een tijdje vanaf een afstand een oogje op hem
gehouden, zag dat hij was opgenomen in een kerk en dat hij op achttienjarige leeftijd al een
priester werd. Ik was opgelucht, ik hoopte dat het geloof hem weer op een goed pad zou
leiden. Maar in plaats daarvan heeft hij na enkele jaren als priester De Broederschap
opgericht.” Elfric keek haar aan. “Als ik niet zo stom was geweest, als ik meteen hulp had
gezocht zodra ik wist dat ik magie had, dan was dit nooit gebeurd. Dan had Talina nog geleefd
en was Alastair niet de vreselijke man geweest die hij nu is.”
“Dat weet je niet,” zei Lily zacht. “Hij is een extremist. Misschien was er dan wel iets anders
geweest wat hem had doen besluiten dat alle magiërs slecht zijn. Dat soort mensen vinden
altijd wel een reden.”
“Misschien heb je gelijk,” zei Elfric somber.
Omdat hij er zo verloren uitzag sloeg Lily haar armen om hem heen en omhelsde hem.
Ondanks de kou was hij warm. Hij beantwoordde haar omhelzing onmiddellijk.
Toen ze hem losliet streelde hij over haar wang. “Bedankt voor je begrip. Je bent net zo lief
als dat je mooi bent.” Voordat Lily doorhad wat er gebeurde drukte hij zijn lippen zacht op de
hare. Het was een snelle kus, maar Lily voelde een vleug van kriebels in haar buik die ze niet
kon tegenhouden.
Hij is Alastairs vader! flitste het door haar hoofd, en ze deed snel een stap naar achter.
“Eh – zullen we verder lopen?” vroeg ze.
“Laten we dat maar doen.” Hij glimlachte.
Een korte wandeling later waren ze weer bij het kasteel aangekomen. Eenmaal binnen nam
Elfric de mantel van haar aan.
“Die ketting staat echt prachtig bij je jurk.” Zijn goudkleurige ogen twinkelden. “Ik ben blij
dat ik hem aan je gegeven heb.” Hij knipoogde, en voordat Lily kon antwoorden was hij verder
de balzaal in gelopen.

293
 Lily wilde ook verder naar binnen lopen toen ze Ludo zag zitten op een bankje dat tegen
de buitenmuur van het kasteel aan stond. Hij was alleen en had een glas whisky in zijn hand.
Ze aarzelde even en liep toen weer naar buiten.
“Probeer je alle dames die met je willen dansen te ontwijken?” vroeg ze, en kwam naast
hem zitten.
“Er valt niets te ontwijken,” bromde de rover. Hij staarde naar zijn glas.
Lily wilde dat ze de mantel van Elfric gehouden had. Enkel in haar jurk was het behoorlijk
koud, maar toch bleef ze zitten. Ze dacht aan alles wat Elfric haar verteld had. Hij had niet
gezegd dat ze het voor zich moest houden en aangezien de rest van de Raad en de koning
op de hoogte was, was het blijkbaar geen geheime informatie. Ze dacht echter niet dat hij
het zou waarderen als ze aan iedereen zou vertellen dat zijn eigen zoon een van de
oprichters was van De Broederschap. Maar aan de andere kant hielp Ludo haar en zette
daarmee zijn eigen leven op het spel; De Broederschap zou hem zeker niet sparen als de
sekte hen te pakken kreeg.
“Ludo, ik moet je wat vertellen.”
Zijn lichte ogen gleden van zijn glas naar haar. “Wat dan?”
“Ik ben zojuist te weten gekomen dat Alastair de zoon is van Elfric.”
De wenkbrauwen van de rover vlogen zover omhoog dat ze bijna zijn haargrens
bereikten. “Heeft hij je dat verteld?”
“Ja. Ik hoorde toevallig dat zijn achternaam Nox is en toen heb ik hem gevraagd of hij
familie is van Alastair,” antwoordde Lily. Ze sloeg haar armen om zich heen. “Hij vertelde
dat hij per ongeluk zijn vrouw heeft gedood toen hij net een magiër was. Alastair heeft hem
dat nooit vergeven en dat is de reden dat hij een hekel heeft aan magie.”
“Weet iemand anders dit? Koning Rynn?”
“De koning en de Raad zijn op de hoogte. Elfric heeft net zo’n hekel aan De Broederschap
als iedere andere magiër en hij wil ook dat Alastair opgepakt wordt.”
“Hmpf. Dat zegt hij ja,” bromde Ludo, duidelijk niet geheel overtuigd.
“Je denkt toch niet dat hij samenwerkt met zijn zoon? Waarom zou hij anders uit zichzelf
aan de koning verteld hebben dat zijn zoon leider is van De Broederschap?” wierp Lily
tegen. “Ik denk dat hij te vertrouwen is.”
“Dat weet ik.” Ludo’s toon was sarcastisch. “Eigenlijk verbaast het me niet. Zo vader, zo
zoon…”
“Wat bedoel je daarmee?” vroeg Lily scherp.
“Ze lijken allebei nogal dol op je te zijn. En in Alastair heb je je ook vergist.”
Lily stond op. “Luister, als je chagrijnig wil zitten zijn, doe je dat maar in je eentje.” Ze
draaide zich om en wilde weglopen, maar Ludo pakte haar hand.
“Het spijt me. Ik ben gewoon nogal prikkelbaar de laatste paar dagen.”
“Je meent het,” zei Lily koel. Ludo’s hand zorgde ervoor dat ze niet weg kon lopen maar
ze vertikte het om weer te gaan zitten.
“Ik denk dat het te maken heeft met de aankomende volle maan.” Ludo wreef over zich
baard. “Ik voel me rusteloos. Dit bal met al die verwaande idioten helpt ook niet mee. Maar
dat is geen excuus, ik had niet moeten zeggen wat ik zei.”
“Excuses aanvaard,” zei Lily, die haar boosheid al snel voelde verdwijnen. Zijn warme
hand hield nog steeds die van haar vast, maar verder had ze het ijskoud. Haar blik viel op

294
een ring aan zijn pink die ze nog niet eerder gezien had. De ring was goud en had een grote
groene smaragd als steen. “Heb je een nieuwe ring gekocht?”
“Eh…” De rover lachte en het viel haar opnieuw op hoe wit zijn tanden nu waren. “Ik heb
hem permanent geleend zonder toestemming.”
“Ludo…” Lily zuchtte. Ze wilde eigenlijk naar binnen, maar ze wist niet zeker of het een goed
idee was om de rover in zijn huidige stemming los te laten op de gasten. Plotseling kreeg ze
een idee. “Kom.” Ze trok hem overeind.
“Waar gaan we naartoe?”
“Kom nou maar mee,” spoorde Lily hem aan, ze liep naar binnen, door de balzaal naar de
gang. Vervolgens sloeg ze een andere gang in, en nog een. Ludo volgde haar zonder verdere
vragen te stellen; hij was waarschijnlijk al blij dat ze niet in de balzaal bleef hangen.
Ze kwamen uit op de binnenplaats van het kasteel. De kou sloeg Lily opnieuw in het gezicht,
maar ze wist dat ze het nu snel genoeg warm zou krijgen. Ze liep naar de werkplaats van de
smid en pakte twee zwaarden. Eén ervan gooide ze naar Ludo, die hem soepel opving.
“Laten we dansen,” zei ze, en Ludo grijnsde.

295
 Hoofdstuk 23

Volle Maan

“Ik ben blij dat een van mijn vele goede gewoonten bij je is blijven hangen,” prees Ludo Lily
grijnzend toen ze hem de volgende dag vertelde over de messen die ze in haar kleding
verborgen had tijdens het bal. Ze zaten aan de houten tafel in de keuken aan hun ontbijt. Om
hen heen waren verschillende bedienden bezig met hun taken; een dienstmeisje was pannen
aan het uitschrobben, de kok blafte hier en daar bevelen rond naar de keukenhulpen die het
ontbijt maakten en een ander dienstmeisje was de vloer aan het schrobben. Behalve Ludo en
Lily waren er zelden mensen in de keuken die niet tot de bediening behoorden. “Nooit ergens
ongewapend naartoe gaan, ook al is het officieel niet toegestaan om ze bij je te hebben. Er is
altijd wel ergens een plek om iets te verstoppen. Maar weet je wel hoe je een dolk moet
gebruiken?”
“Met de puntige kant richting je aanvaller?” opperde Lily lachend. Een van de
voorbijlopende dienstmeisjes wierp haar een glimlach toe. Ze waren er inmiddels aan
gewend dat de twee hun ontbijt meestal in de keuken nuttigden en hoewel de meesten
nog steeds een beetje angstig voor Ludo waren gingen ze hem niet meer zo volledig uit de
weg als in het begin.
“Dat is een begin, ja,” zei Ludo droog. Hij nam een slok thee en vervolgde, “Ik geef zelf
de voorkeur aan het zwaard, maar in sommige gevallen moet je er ongewapend uitzien en
dan kun je alleen hier en daar een mes of dolk verstoppen. Hoe weinig kleding je ook aan
hebt, er is altijd wel een plek waar je zo’n wapen kan verbergen.” Hij knipoogde. “Mijn
leven is meerdere malen gered door een dolk die ik ergens verstopt had. Ben je klaar met
eten?”
“Ja,” zei Lily, die lang niet zoveel at als de rover en allang uitgegeten was. Ze leegde haar
mok met thee. “Wilde je nu gaan oefenen?”
“Hoe sneller, hoe beter. Niets is zo gevaarlijk als iemand die niet weet wat hij met zijn
wapens moet doen. De kans dat je zelf gewond raakt is nog groter dan dat je je
tegenstander weet te verwonden, al helemaal als die wel weet wat hij moet doen. Kom.”
Ludo griste zijn laatste stuk brood van zijn bord en stak dit in zijn mond terwijl hij met grote
passen de keuken uit liep.
Lily vermoedde dat zijn wens om direct te beginnen met oefenen voor een groot deel
voortkwam uit de rusteloosheid waar hij de afgelopen dagen veel last van had, maar ze
protesteerde niet. Wanneer ze hem bezig kon houden en daarmee kon voorkomen dat de
rover zichzelf in het kasteel in de nesten werkte was ze allang blij. Daarnaast vond ze het
leuk om met hem te duelleren en verschillende dingen te leren, ook al zou ze in haar wereld
niets meer aan de kennis hebben.
Op de binnenplaats was het koud maar droog en een waterig zonnetje worstelde zich
dapper een weg tussen de vele wolken door. Een paar wachters maakten van het droge
weer gebruik om zelf te oefenen; een paar mannen duelleerden met zwaard en schild, en

296
drie mannen stonden naast elkaar met pijl en boog te schieten op de doelwitten die daar
speciaal voor gemaakt waren; een aantal ronde borden van gevlochten stro stonden op
houten standaards aan een kant van de binnenplaats.
Ludo viste twee dolken uit zijn laarzen en gaf er een aan Lily. “Als je met messen moet
vechten, gebruik dan liever de dolk in plaats van het gewone mes. De dolk heeft twee scherpe
kanten, zie je?” Hij hield het wapen voor Lily’s neus en ze knikte. “Dan hoef je er in elk geval
in een gevecht niet bij stil te staan welke kant je moet gebruiken. Maar het is bloederig werk
en je moet een stuk dichter bij je vijand komen dan je waarschijnlijk zou willen. Vooral
wanneer je vijand zelf een ander wapen heeft met een langer bereik, bijvoorbeeld een zwaard
of een bijl, moet je wel weten wat je doet, anders maak je geen enkele kans.”
Lily betwijfelde dat ze ooit een dolk zou gebruiken tegen iemand, maar ze hield wijselijk
haar mond. Het kon geen kwaad om het te leren en oefenen met Ludo was altijd een leuke
manier om de tijd door te komen. De drie wachters die met pijl en boog aan het oefenen
waren keken om toen ze voorbij liepen.
“Gisteren zag je er toch een stuk beter uit!” riep een van hen brutaal naar Lily. De wachter
was lang en gespierd en had haar zo oranje als een winterpeen, dat nogal vloekte bij de
verschillende tinten bruin van zijn wapenrusting.
“Wat ze ook draagt, ze ziet er tien keer beter uit dan jij,” bromde Ludo.
“Daar heeft hij een punt, Aren!” schaterde zijn buurman, de oranjeharige man amicaal op
zijn schouder klappend waardoor die zijn doelwit compleet miste.
Lily negeerde het. Ze was het inmiddels wel gewend dat haar kleding en bezigheden in het
kasteel voor commentaar zorgden en wist dat ze het alleen maar erger zou maken als ze er
wat van zou zeggen. Ludo leek er altijd meer moeite mee te hebben dat ze commentaar kreeg
van de mannelijke bevolking in het kasteel dan zij zelf.
Onder luid gelach liepen ze verder tot Ludo vlakbij de smidse stopte. Marten, wiens
gehamer over de hele binnenplaats schalde, stopte even om zijn hand op te steken en ging
toen weer verder met zijn werk, waar de vonken letterlijk vanaf sprongen.
“Goed. We beginnen met één dolk,” zei Ludo. “Ik vecht meestal met een dolk in iedere
hand als het kan. Hoe meer wapens hoe beter.” Dat leek zijn regel voor alles te zijn, dacht Lily.
Als hij ergens dol op was, waren het wel wapens. “Maar laten we simpel beginnen. Val maar
aan.”
Lily, die niet bepaald bang was om Ludo te verwonden met haar onervaren
vechterskunsten, sloeg met haar dolk naar Ludo, die snel haar arm vast greep met zijn
linkerhand, haar naar zich toe trok en met zijn rechterhand zijn dolk onder haar ribbenkast
tegen haar buik hield.
“Fout. Je gebruikt je dolk niet als een zwaard. Het is geen kwestie van pareren en slaan
maar van steken. Een gevecht met messen of dolken verloopt vaak snel en simpel gezegd wil
je je wapen zo snel mogelijk in het lichaam van de tegenstander begraven en voorkomen dat
bij jou hetzelfde gebeurt. En wees vooral niet bang om te schoppen of slaan waar het
uitkomt.”
“Oké. Maar waar steek ik dan?” vroeg Lily. Een koude wind stak op en blies haar lange haren
in haar gezicht. Ze haalde een touwtje uit de zak van haar leren broek en bond haar haar snel
in een staart.

297
 “Waar het vlees zacht is. Met een dolk kom je niet zo snel door bot heen. In het hart is
altijd goed natuurlijk. Maar ook in de buik steken werkt goed, of onderin de rug, of de keel.
Wanneer je iemand in het gezicht steekt is diegene vaak wel uitgeschakeld, maar dat is
vaak lastiger voor elkaar te krijgen aangezien je tegenstander zijn gezicht het meest zal
beschermen.” Hij grijnsde. “Maar vaak gaat een gevecht zo snel dat je geen tijd hebt om
even rustig na te denken waar je je dolk in zal begraven. Desnoods een arm of been, zolang
je je tegenstander maar raakt.”
“Ben je zelf wel eens geraakt?” vroeg Lily.
“Oh, zo vaak,” antwoordde de rover achteloos, alsof het een dagelijkse gebeurtenis was.
“Dit litteken is van een dolk.” Hij stroopte de linkermouw van zijn blouse op en liet een vage
lijn op zijn harige onderarm zien. En deze,” hij wees naar een rond litteken op zijn
rechterpols. “Of was dat van een zwaard? Ik kan het soms niet meer bijhouden.”
Dat kon Lily zich goed voorstellen; ze had Ludo wel eens met ontbloot bovenlichaam
gezien en de man zat vol met littekens. Het was een wonder dat hij nog leefde.
“Goed, genoeg gekletst. Val aan.”
Lily stak dit keer met de punt recht richting zijn buik. Hij ontweek haar dolk met gemak.
“Dat is al beter, maar je moet sneller zijn. Niet bang zijn, je raakt me heus niet.
Opnieuw.”
Keer op keer probeerde Lily hem te steken en al snel had ze het zweet op haar voorhoofd
en rug staan en was de kille wind een verkoeling geworden. Hoewel ze lang niet snel genoeg
was voor Ludo begon ze in elk geval een idee te krijgen hoe ze de wapens gebruiken moest
en hoeveel het verschilde van het zwaard. Ze wist in het halfuur dat ze aan het oefenen
waren in ieder geval dat ze de vorige avond geen idee gehad zou hebben wat ze ermee had
moeten doen als het nodig geweest was. Als ze toen haar dolk had moeten gebruiken was
het zeker verkeerd gegaan.
“Van het zwaard overgegaan naar de dolk, Bane?” riep Isaak, de gespierde aanvoerder
van de wachters. Hij was de binnenplaats opgelopen en had hier en daar wat instructies
naar de oefenende wachters geblaft voor hij bij Lily en Ludo bleef staan. “Een dolk is het
wapen van schurken.” Zijn toon was enigszins afkeurend en zijn scherpe staalgrijze ogen
namen het tweetal op.
“Een wapen is een wapen,” antwoordde Ludo luchtig, die Lily’s pols greep en zo hard
draaide dat ze haar dolk met een schreeuw liet vallen. “Sorry, meis, ik ken mijn eigen kracht
niet. Een wapen maakt je geen schurk, het gaat erom wat je ermee doet.”
“Je zou eens kunnen proberen het schild op te pakken,” merkte Isaak op. Hij had enkele
dagen geleden met twee zwaarden geduelleerd met Ludo en verloren. Sindsdien hield hij
vol dat hij van Ludo kon winnen als ze een duel vochten met schild en zwaard, de wapens
die alle wachters droegen.
“Heb je zo’n zin om nog eens te verliezen?” grijnsde Ludo.
Lily maakte ervan gebruik dat zijn aandacht niet volledig op haar gericht was en schopte
tegen zijn rechterhand aan. Verrast liet Ludo zijn dolk vallen en snel hield ze de punt van
haar wapen tegen zijn keel.
“Hebbes.” Ze knipoogde. “Zei je niet altijd tegen mij dat je je aandacht volledig op een
gevecht moet houden?”
“Heel goed!”

298
 “Ik ben niet bang nog eens van je te verliezen,” lachte Isaak. “Ik zie dat je tegenwoordig
zelfs verliest van meisjes.”
De grijsharige aanvoerder, die er heilig van overtuigd was dat wapens niets waren voor
vrouwen, had Lily stoïcijns genegeerd wanneer ze met Ludo op de binnenplaats aan het
oefenen was. Lily had gehoord dat hij tegen de wachters aan het mopperen was over vrouwen
op zijn binnenplaats. Wat was de volgende stap, vrouwelijke wachters?
“Oh, maar dit is niet zomaar een meisje,” zei Ludo. “Ik durf te wedden dat ze jou kan
verslaan.”
Isaak mompelde iets onverstaanbaars en begaf zich snel naar de duellerende wachters om
instructies te geven. Lily rolde met haar ogen naar Ludo en ze moesten beiden lachen.

Later die dag nestelde Lily zich in de makkelijke stoel in de bibliotheek met Phaedre & Elliott.
Zij en Ludo hadden eerst bijna een uur geoefend met de dolk. Daarna had hij haar geleerd hoe
ze van een afstand een dolk moest gooien. Tot groot vermaak van de wachters en tot afgrijzen
van Isaak hadden ze op de doelwitten geoefend die eigenlijk voor pijl en boog bedoeld waren.
Daarna had Lily gedacht dat ze klaar waren maar nee, Ludo had nog een uur met het zwaard
willen oefenen (“Want dat willen we niet laten verslappen,” had hij gezegd). Hoewel Lily’s
kracht en uithoudingsvermogen een stuk beter waren dan toen ze net door het portaal
gekomen was, was ze inmiddels kapot en deden haar armen pijn. Ludo daarentegen had eruit
gezien alsof hij nog wel even door kon gaan en Lily vermoedde dat hij alleen gestopt was
omdat het behoorlijk hard begon te sneeuwen.
Nu zat ze echter lekker warm bij het haardvuur en was het des te meer een genot om af en
toe naar buiten te kijken en de grote witte vlokken naar beneden te zien dwarrelen.
Ze was net begonnen aan hoofdstuk twaalf, waarin Elliott Phaedre moest redden uit de
klauwen van een ongewenste concurrent, toen ze een zachte stem hoorde zeggen: “Ah,
Phaedre & Elliott. Goed verhaal, ik heb het zelf al drie keer gelezen.”
Ze keek op en zag Tiras Pavel staan. Zijn lange donkergroene jas en zijn dunnende haar
zaten onder de sneeuwvlokken. Hij trok zijn jas uit en hing deze over de andere stoel bij het
haardvuur. Hij klopte zijn zwarte broek af en draaide zich naar Lily toe.
“Vreselijk weer. Volgens mij hebben wij elkaar nog niet ontmoet. Ik ben Tiras Pavel.” Hij
stak zijn hand uit en Lily rees op uit haar stoel om hem te schudden.
“Lily Adams. Prettig kennis met u te maken, heer Tiras.” Ze was blij dat ze Ludo had
gevraagd naar de juiste aanspreekvormen van de verschillende adellijke rangen. Het voelde
vreemd en onnatuurlijk om iemand te behandelen alsof hij boven haar stond, maar zo ging
het in deze wereld en het had geen zin om mensen onnodig tegen de haren in te strijken. Ze
was allang blij dat ze de winter in het kasteel mochten verblijven.
“Aangenaam.” Tiras’ warme bruine ogen gleden over haar broek en blouse maar hij zei
niets over de in zijn ogen duidelijk vreemde uitdossing en nam plaats op de stoel naast haar.
“Ben je hier te gast of woon je in het kasteel?”
“Ik verblijf hier deze winter,” antwoordde Lily. Ze sloot haar boek en legde het op de tafel
neer. “Bevalt het u in het kasteel?”
“Zeker, het ontbreekt me nergens aan.” De hertog glimlachte. “Ik moet wel wat wennen
aan het weer. In Baldur zijn de winters wat minder streng dan hier.”

299
 “Maar u keert weer terug naar Baldur, toch?” vroeg Lily, en meteen had ze gewild dat
ze de vraag niet gesteld had. Ze wist niet of het toegestaan was om zulke vragen te stellen
aan een hertog, maar de oudere man glimlachte opnieuw.
“Jazeker, na onze bruiloft keren prinses Marissa en ik terug naar mijn kasteel in Baldur.
Het is natuurlijk wat kleiner dan dit kasteel en er zijn minder bedienden, maar het zal haar
echt aan niets ontbreken. Ze sprak positief over jou, trouwens.”
“Oh.” Lily wist niet zo goed wat ze daarop moest zeggen. Ze had de prinses maar enkele
keren gesproken en het meisje leek vooral geïnteresseerd in wat zij zag als Lily’s veel
interessantere leven. “Dat is fijn om te horen.”
“Mag ik vragen…” Tiras aarzelde even en er verschenen extra rimpels op zijn voorhoofd,
alsof hij niet goed wist hoe hij zijn vraag moest stellen. “Ken je haar goed?”
“Nee,” antwoordde Lily. “Ik heb haar een week geleden pas voor het eerst ontmoet.
Hoezo dan?” Ze kon het niet helpen, haar nieuwsgierigheid was gewekt.
“Zoals je weet is ons huwelijk een gearrangeerd huwelijk.” Tiras ging achterover zitten
en keek haar aan. “Maar ik ben nu al op haar gesteld geraakt. Zij is echter nog wat…
sceptisch.”
Dat was een zeer diplomatieke manier om aan te geven dat de prinses duidelijk niet op
zijn avances zat te wachten, dacht Lily.
“Ik wil haar graag laten zien dat ik de kwaadste niet ben. Ik vroeg me af of je me iets
over haar kan vertellen, iets wat kan helpen om haar hart te winnen. Maar als je haar
nauwelijks kent… Ik kan natuurlijk haar persoonlijke dienstmeid vragen maar die roddelen
vaak en ik hoopte eigenlijk dat dit onder ons kan blijven.”
“Ik zal niemand wat zeggen,” beloofde Lily, die de hertog eigenlijk wel sympathiek vond.
“Ik weet alleen niet of ik u kan helpen. Ik weet dat ze van paardrijden houdt. Ze heeft een
eigen paard en kan goed rijden. Verder…” Ze zocht naar een manier om het diplomatiek te
brengen. “Ze lijkt me het soort vrouw dat wel van attenties houdt. Bloemen, een klein
geschenk, dat soort dingen.”
“Welke vrouw houdt daar niet van?” glimlachte Tiras. “Het is in elk geval iets, daar kan
ik wel wat mee. Dankjewel.”
“Geen dank.”
“Heer Tiras!” De jongeman die de hertog had vergezeld op het bal had kwam de
bibliotheek binnen. Hij droeg zijn lange bruine haar in een staartje en had simpele kleding
aan die van goede kwaliteit was; een eenvoudig zwart tuniek met een donkerblauwe
kuitbroek en witte kousen. Waarschijnlijk de persoonlijke bediende van de hertog, dacht
Lily. “Kunt u zich niet beter omkleden, straks vat u nog kou!”
Tiras keek naar zijn droge rode tuniek en vochtige zwarte broek. “Ach welnee, ik ben al
bijna droog, Ramis.”
“Weet u het zeker? Het is verschrikkelijk weer buiten.” Ramis staarde bezorgd naar
buiten, waar het harder was gaan sneeuwen. “Ik denk dat we wat dikkere kleding voor u
moeten aanschaffen als we hier de hele winter verblijven.”
“Dat komt wel, Ramis, maak je geen zorgen,” zei de hertog vriendelijk. “Als je me van
dienst wilt zijn, ik lust eigenlijk wel een beker warme chocolademelk. Wil jij ook wat, Lily?”
“Hetzelfde, alsjeblieft,” zei Lily tegen Ramis, die na een buiging vertrok.

300
 “Ramis is sinds twee jaar mijn bediende,” zei Tiras, daarmee haar vermoedens bevestigend.
“Hij doet zijn werk goed. Soms iets té goed.” Hij glimlachte. “Maar laat me je niet van je boek
houden. Ik wilde zelf ook eigenlijk wat lezen. Heb je enig idee waar hier de actie- en
avontuurverhalen staan?”
Lily, die in de korte tijd dat ze in het kasteel verbleef al de hele bibliotheek had verkend,
wees de juiste richting aan. Tiras verdween in zijn speurtocht naar een goed boek en Lily pakte
het hare weer op om verder te gaan met de avonturen van Phaedre & Elliott.

Alastair nam een slok van zijn thee. Het was deze avond een stuk minder druk in De Drie
Zwaarden en hij had met gemak een leeg tafeltje achterin de herberg kunnen vinden. Er was
dit keer geen zanger en hier en daar zaten mensen te praten, te kaarten en te drinken. Hij
hield zijn groene ogen op de deur gericht. Hij was altijd ruim op tijd wanneer hij een afspraak
had en Katlynn was nog niet gearriveerd.
Na enkele minuten zag hij Katlynn binnenkomen. De jonge vrouw droeg haar lange rode
haar dit keer los en had de tijd genomen om zich om te kleden na haar dienst. Ze droeg een
eenvoudige lichtblauwe jurk met daar overheen een donkergroene wollen mantel. Ze was
eerder aantrekkelijk dan beeldschoon, maar enkele mannen keken waarderend om toen ze
passeerde en een brutaal exemplaar floot naar haar.
“Goedenavond,” zei Alastair, toen ze bij zijn tafeltje was aangekomen. “Wat wil je
drinken?”
“Eh – ik hoef niets, bedankt.” Ze leek slecht op haar gemak, bang voor hem. Dat was goed,
dacht hij, maar geen reden om niets te drinken wanneer je een gesprek moest voeren met
elkaar.
“Onzin, ik betaal. Kopje thee?” Hij keek haar doordringend aan en ze knikte uiteindelijk,
waarna hij opstond en zich naar de bar begaf.
Enkele minuten later kwam hij terug met een aardewerken mok met dampende thee. De
Drie Zwaarden was dan misschien een herberg van middelmatige klasse, maar porseleinen
servies hadden ze niet. Al het servies bestond uit het goedkopere aardewerk, en de wijn werd
geschonken in koperen kelken in plaats van in glazen. Dat was in de meeste herbergen en
tavernes het geval; glas en porselein was veel te kostbaar om te vervangen als het sneuvelde,
wat natuurlijk nogal eens gebeurde. Alastair zette de mok voor haar neus en ze bedankte hem
bedeesd.
“Vertel eens, hoe gaat het met je opdracht?” vroeg hij.
“Goed,” antwoordde Katlynn. Ze sloot haar handen om de warme mok. “Ik mocht
terugkomen van Orla, de matrone. Ik moet wel een week lang als straf alleen maar de
vervelendste klusjes doen, bedden verschonen, wasdienst –”
“Dat is van geen belang voor mij,” onderbrak Alastair haar rustig, en er verschenen blosjes
op Katlynns wangen.
“Excuses,” zei ze snel. “Gisteravond was het verlovingsbal van de prinses en ving ik een
gesprek op tussen twee van de magiërs van de Raad van de koning. Ze zeiden dat ze na de
winter met Lily vertrekken naar De Verloren Eilanden.”
Alastair keek haar nadenkend aan. De Verloren Eilanden… Alastair was er nog nooit
geweest, maar hij had er veel over gehoord. Het wemelde er van de piraten en geen
verstandige kapitein wilde er naartoe varen. Er regeerde niemand, het was wetteloos.

301
 “Waarom De Verloren Eilanden?” vroeg hij.
“Dat weet ik niet,” antwoordde Katlynn. Haar groene ogen, lichter dan die van hem,
keken hem angstig aan. “Maar je weet nu waar ze naartoe gaat, dat is tenminste iets,
toch?”
“Zeker,” stelde Alastair haar een beetje gerust. Ze hoefde nu ook weer niet té bang te
zijn. “Dat is zeker iets. Weet je wie er met haar mee gaan? De hele Raad van de koning?”
“Nee, ze zeiden dat twee van de drie magiërs in de Raad mee moeten maar dat er nog
niet bekend is wie. En Bane zal mee gaan, en misschien die andere magiër, Barnabas.”
Alastair nam een slok van zijn thee en dacht even na. Dus dat waren maximaal drie
magiërs, Lily en die Bane… vijf mensen. Zij waren zelf ook met vijf mensen maar met Bael
erbij telde dat voor veel meer. De demon kon waarschijnlijk afrekenen met de drie magiërs
én Bane in zijn eentje, zodat zij zich enkel bezig hoefden te houden met Lily. Als de demon
te vertrouwen was… Misschien kon het geen kwaad om extra mensen in te schakelen. Hij
had de dag ervoor van een koerier van De Broederschap vernomen dat Caelum flink aan
het werven was geweest en dat de sekte goed aan het groeien was. Extra mannen
inschakelen zou geen probleem moeten zijn. En hij zou ook een man plaatsen bij de haven,
die in de gaten kon houden of Lily misschien vroegtijdig zou vertrekken.
Katlynn dronk in stilte haar thee en leek te wachten tot hij weer iets zou zeggen.
“Heb je verder nog iets van belang gehoord?” vroeg hij. “Wat doet Lily? Was ze op het
bal?” Hij wist eigenlijk niet goed waarom hij dat laatste vroeg. Dat was niet echt van belang.
“Ze was op het bal. Ik heb haar kapsel gedaan. Ik heb gevraagd hoe lang ze in het kasteel
zou verblijven om te proberen de vertrekdatum te achterhalen, maar ze zei alleen dat ze
voorlopig nog zou blijven. Ik durfde niet verder te vragen, ik was bang dat ze achterdochtig
zou worden.”
Twee mannen enkele tafeltjes van hen vandaan gingen met elkaar op de vuist vanwege
onenigheid tijdens een potje kaarten en een man van meer dan twee meter lang met een
kaal hoofd en gigantische spierballen, waarschijnlijk de uitsmijter, liep rustig naar de twee
ruziemakers toe. Katlynn, die door dit tafereel werd afgeleid, keek toe hoe de grote man
beide heren bij hun kraag greep en met gemak naar de uitgang sleepte. Alastair gebaarde
dat Katlynn verder moest gaan met haar verhaal.
“Ik heb haar verder niet veel gezien,” zei de roodharige vrouw snel. “Ze was op het bal
en heeft gepraat met mensen en met enkele mannen gedanst, maar ze was redelijk vroeg
vertrokken. Ik weet niet waar ze naartoe ging. Verder doet ze wat ik eerder al vertelde,
duelleren met Bane of ze is in de bibliotheek of in het laboratorium met Elfric.”
“Elfric?”
“Ja, een van de magiërs uit de Raad.”
Alastair had moeite zijn schok te verbergen. Dat kon toch geen toeval zijn…?
“Wat is zijn achternaam?” vroeg hij zo kalm mogelijk.
“Nox,” antwoordde Katlynn. “Elfric Nox. Ken je hem?”
“Nee,” loog Alastair, zijn stem nog altijd zacht en rustig. “Maar ik wil graag weten welke
magiërs er eventueel meegaan naar De Verloren Eilanden.” Dat was de halve waarheid, die
kennis kon eventueel van pas komen. “Hoe heten de andere twee magiërs?”
“Lisandre Sha’ Lanthen en Adrius Trovier.”

302
 Geen van beide namen zei Alastair iets, maar wellicht kende een van de andere leden ze.
Het kon geen kwaad om iets te weten over eventuele tegenstanders. Hij prentte de namen in
zijn geheugen.
“Goed,” zei hij toen. “Je hebt me goed geholpen, Katlynn. Je kunt gaan. Onze volgende
afspraak is over een week, zelfde tijd. Probeer zoveel mogelijk te weten te komen.”
Katlynn knikte opgelucht en vertrok haastig, een halve mok met thee achterlatend. Alastair
dronk zijn eigen thee op, trok zijn jas aan en sloeg de dikke grijze wollen mantel er overheen.
Hij had het kledingstuk speciaal voor de winter gekocht; toen ze hun achtervolging op Lily
ingezet hadden, had hij niet verwacht dat hij zo lang onderweg zou zijn en had daarom weinig
kleding meegenomen. Daarvan was bijna niets echt geschikt om in de winter te dragen.
Daarom was hij gedwongen geweest om een bijna geheel nieuwe garderobe aan te schaffen
in Callagh maar dat was geen probleem, hij had geld genoeg.
Vanwege de sneeuw was hij te voet naar de herberg gekomen en buiten sneeuwde het nog
steeds. Hij sloeg de kap van zijn mantel op en begon naar het huis te lopen.
Dus zijn vader diende in de Raad van de koning… Dat had hij niet verwacht. Twee van de
drie magiërs zouden Lily vergezellen naar De Verloren Eilanden, had Katlynn gezegd. Er was
dus een goede kans dat zijn vader daarbij zou zitten. In dat geval zou hij twee vliegen in een
klap slaan.
Alastair glimlachte tevreden.

De avond van volle maan was eindelijk aangebroken. Ludo was blij dat het zo ver was. De
afgelopen dagen had hij zich zo onrustig gevoeld dat hij er bijna naar uitkeek om in een
weerwolf te veranderen. Maar beter zou nog zijn dat de nacht achter de rug was.
Hij hoopte dat hij zich niet iedere maand zo rusteloos zou voelen, maar dat was een kwestie
van afwachten. Aan de andere kant waren er ook voordelen. Sinds hij hersteld was van de
weerwolfbeet voelde hij zich sterker dan ooit, en zijn zicht, dat altijd al uitsteking was geweest,
was nu zo goed dat hij dingen in de verte kon zien lang voordat een ander dat kon. Ook zijn
reukvermogen was verbeterd, maar dat was in het kasteel, met zoveel mensen bij elkaar, niet
altijd een voordeel.
Hij had van koning Rynn toestemming gekregen om gebruik te maken van een van de
geïsoleerde kerkers die normaal gesproken gebruikt werden voor gevangenen die zó gevaarlijk
waren dat ze niet bij de anderen opgesloten mochten worden. Aangezien het in de winter al
vroeg donker werd liep hij aan het einde van de middag al samen met Lily de trappen af naar
de kerker.
Deze kerker lag nog een stuk lager dan de kerkers waar hij met Lily en Barnabas opgesloten
was toen ze net in het kasteel gearriveerd waren. Die kerkers hadden enkele hoge raampjes
gehad waar overdag nog een beetje licht doorheen scheen. Ludo vermoedde, te oordelen naar
de vele nauwe en slingerende trappen die hij af moest, dat de geïsoleerde kerkers zich onder
de grond bevonden. De trappen waren donker, met hier en daar een fakkel aan de muur die
zorgde voor een beetje licht, maar Ludo had geen moeite meer met zien in het donker. Lily
had dat voordeel echter niet en hij voelde dat ze haar hand op zijn schouder legde nadat ze
bijna gestruikeld was.
“Sorry,” zei ze, enigszins buiten adem.

303
 “Geen probleem,” bromde hij. “Hou maar vast, voordat we allebei naar beneden
tuimelen.”
Uiteindelijk stonden ze voor een wijde deur met tralies. Aan beide kanten van de deur
hing een fakkel aan de muur. De kerker zelf werd behalve de deur alleen omringd door
muren. Er hingen natuurlijk geen fakkels in de cel zelf aangezien een gevangene dat als
wapen zou kunnen gebruiken, dus het enige licht was het zwakke schijnsel van de fakkels
dat door de tralies heen scheen.
Ludo viste de sleutel uit zijn broekzak en opende de deur, die met luid geknars openging.
Net zoals de kerkers boven had deze kerker een stenen vloer en verder alleen een lange
houten bank die met kettingen aan de muur hing en dienst deed als bed, en een houten
emmer die in de hoek stond. Het rook er muf en vochtig, maar Ludo vermoedde dat deze
kerker al een tijd niet gebruikt werd. Hij was blij dat hij een paar dekens meegenomen had
om op te zitten of liggen.
“Mijn luxueuze kamer voor de nacht.” Hij probeerde luchtig te zijn, maar de vorige keer
dat hij opgesloten was stond hem nog iets te vers in het geheugen geprint om daar
helemaal in te slagen.
Lily wierp een bezorgde blik in de kerker. “Heb je niet meer dekens nodig?”
“Nee, dit is prima zo. Maak je geen zorgen.” Hij trok de deur dicht en gaf haar de sleutel
aan door de tralies. Lily deed de deur op slot en stak de sleutel in haar eigen broekzak.
“Nou, tot morgen dan maar.”
“Als je denkt dat ik je de hele nacht alleen laat ben je niet goed wijs,” zei Lily met
opgetrokken wenkbrauwen.
“Je kunt toch niet de hele nacht hier blijven?” zei Ludo. “Ik heb geen keus, maar jij wel.
Het is veel te koud, er is niet eens een stoel waarop je kan zitten. Ga, ik red me wel, echt.”
Ze keek hem strak aan en vertrok zonder een woord te zeggen. Even kreeg hij er spijt
van dat hij haar boos gemaakt had, maar het was echt het beste zo. Er was geen reden om
allebei een slapeloze nacht te hebben. Een eerlijk gezegd vond hij het lastig om iemand zijn
kwetsbare positie te laten zien, al zou hij dat nooit aan iemand toegeven. Zelfs niet aan Lily.
Hij legde de dekens op de houten plank, ging zitten en wachtte. Aangezien er geen raam
was kon hij onmogelijk zeggen wanneer de maan op zou komen, maar hij had het gevoel
dat het niet zo lang meer zou duren.
Zo’n twintig minuten later hoorde hij voetstappen op de trap. De trappen die naar de
kerkers leidden waren in de muren gebouwd en hij zag pas wie er naar beneden kwam toen
de bezoeker al onderaan de trap was. Tot zijn verrassing was het Lily. Zijn scherpe gehoor
had haar passen herkend, ware het niet dat ze zoveel bij zich had dat haar passen zwaarder
waren dan normaal. Ze droeg haar tas over haar schouder, had een deken onder haar arm
geklemd, een houten klapstoel in haar ene hand en een ijzeren vuurkolf met een aantal
stukken hout erin in de andere.
“Het is maar goed…” pufte ze, “… dat ik wat sterker geworden ben… dankzij trainen…
oempf!... met jou.” Ze zette haar lasten op de grond en wreef over haar armen. “Anders
had ik drie keer op en neer moeten lopen.”
“Wat denk je dat je aan het doen bent?” zei Ludo bars. “Je had wel van de trap kunnen
vallen!”

304
 Lily negeerde hem, klapte de stoel open en legde de deken erop. Ze haalde een brandende
fakkel uit de ijzeren houder naast de deur met tralies, en stak het hout in de vuurkolf aan.
Vervolgens haalde ze een fles whisky en twee glazen uit haar tas. Ze schonk twee kleine
hoeveelheden in de glazen en overhandigde er een door de tralies aan Ludo.
“Ik blijf,” zei ze, en keek hem strak aan met uitgestoken kin. Ludo zag aan haar dat het geen
zin had om tegen te stribbelen. Hij kende die blik inmiddels; ze zou hem niet alleen laten. En
in tegenstelling tot wat hij verwacht had voelde hij dankbaarheid en was hij blij dat hij niet
alleen zou zijn.
“Proost.” Hij klonk met het glas tegen het hare en wierp een blik op haar tas, die er niet
veel leger uitzag nadat ze de whisky eruit gehaald had. “Wat heb je allemaal meegenomen?”
“Brood met kaas voor mij en rauwe biefstuk voor jou,” antwoordde ze. Hij trok zijn
wenkbrauw op en er verschenen blosjes op haar wangen. “Het kan toch zijn dat je honger
krijgt in je wolf-vorm? Ik dacht dat je dan eerder rauw vlees zou willen dan gekookt.”
Ludo moest toegeven dat ze aan een stuk meer gedacht had dan hij. Het idee van rauw
vlees verheugde hem nu niet bepaald maar hij had goed gegeten voordat ze naar beneden
gingen en hij wist zeker dat hij met gemak de nacht zou doorstaan zonder nog wat te eten.
Maar de whisky en het grote vuur zorgden wel voor wat extra warmte en comfort.
Hij leegde zijn glas in twee grote slokken en hield deze vragend omhoog.
“Al op?”
“Nu kan ik er nog van genieten. Als ik straks een wolf ben past mijn grote snufferd niet
meer in dat glas.”
Lily moest lachen en schonk een nieuwe hoeveelheid van de goudkleurige vloeistof in zijn
glas. Ze ging zitten en nam zelf een slok. Ludo ging weer op zijn bank zitten. Enige tijd waren
ze stil, genietend van de whisky.
“Toen ik naar mijn kamer liep na het diner laatst, zag ik de prins zoenen met Lisandre,” zei
Lily toen opeens.
Ludo keek haar aan. Dit had hij niet verwacht. “Oh ja?”
“Ja. Ze lijken een relatie te hebben. Of in elk geval een verhouding.” Lily speelde met haar
glas. “Ik geloof niet dat iemand het doorheeft, maar als je er op let kun je wel zien dat ze meer
zijn dan vrienden.”
“Hm.” Ludo nam nog een slok. De whisky zorgde er in elk geval voor dat het wachten op
het onvermijdelijke wat draaglijker werd. “Die informatie kan wellicht van pas komen.”
“Wil je haar ermee chanteren om ervoor te zorgen dat ze ons met rust laat?” vroeg Lily.
“Misschien. Als het niet anders kan.”
“Misschien weet de koning ervan af.”
Ludo schudde zijn hoofd. “Ik betwijfel het. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij het goed
vindt dat zijn zoon iets heeft met een van de leden van zijn Raad. Lisandre mag dan een
bekwame magiër zijn, ze is geen adel.”
Lily keek hem aan. Ondanks de duisternis kon hij de aparte groenblauwe kleur van haar
ogen goed zien. Het idee van chantage leek haar niet zoveel te doen als hij verwacht had.
Wanneer hij het enkele weken geleden geopperd zou hebben had ze zeker geprotesteerd.
“Ze lijkt zich rustig te houden,” zei ze toen. “Misschien zag ze alleen een kans toen je ziek
was en wil ze geen nieuwe poging doen nu je weer beter bent.”
“Dat zou goed kunnen,” gaf Ludo toe.

305
 “Maar als we toch last van haar krijgen kan het geen kwaad om eens met haar te
praten.”
Ludo hief zijn glas op. “Precies.”

Lily zette haar lege glas op de grond in plaats van opnieuw bij te schenken. Ze wilde helder
blijven voor wat er komen ging. Ludo was opgestaan en begon te ijsberen in de kerker. Hij leek
geen moment meer stil te kunnen zitten. Lily voelde zich ook rusteloos worden en moest
moeite doen om zelf te blijven zitten.
Ongeveer een kwartier en zo’n drieënnegentig keer heen en weer lopen later bleef Ludo
stil staan. “Volgens mij begint het,” zei hij zacht.
Lily wilde iets bemoedigends zeggen, maar ze had geen idee wat. Wat was de etiquette
wanneer je een transformatie tot weerwolf bijwoonde?
“Sterkte.” De woorden klonken belachelijk in haar hoofd, maar Ludo glimlachte. Zijn
glimlach veranderde echter al snel in een grimas, en hij viel op zijn knieën op de grond.
Lily stond op en liep naar de tralies. Bezorgd keek ze toe hoe zijn gezicht vertrok in een
masker van pijn. Hij zette zijn handen op de stenen vloer en kromde zijn rug.
“Aargh!”
“Ludo! Niet tegen vechten, volgens dat boekje doet het dan alleen maar meer pijn!” Lily
had het boekje zo vaak doorgelezen dat ze het inmiddels uit haar hoofd kende.
“Ik… doe mijn… best,” bracht Ludo met moeite uit. Hij groef met zijn nagels in de stenen
vloer en boog zijn hoofd. Zweet parelde langs zijn slapen naar beneden en het duurde niet
lang voordat er donkere vlekken op zijn blouse verschenen.
Lily keek toe hoe hij kronkelde en voelde zich ontzettend machteloos. Het liefst was ze
bij hem gaan zitten, had desnoods zijn hand vastgehouden, maar ze wist dat dat te
gevaarlijk was. Hij zou geen controle hebben over zijn acties zodra hij een wolf was.
Als hij tenminste een wolf werd. De transformatie leek eindeloos te duren. De pijn kwam
in golven en zorgde er soms voor dat hij door zijn handen en knieën zakte. Het andere
moment leek het weg te ebben en kon hij even rustig ademhalen.
Lily beet op haar lip. Nergens in het boekje, dat ze bijna als een heilige bijbel
beschouwde, stond er dat het zo lang zou duren. Er moest inmiddels al bijna een halfuur
voorbij zijn sinds het begon. Ludo’s blauwe blouse was inmiddels doorweekt van het zweet
en zijn lange haar plakte aan zijn voorhoofd en wangen. Hij zou toch niet alsnog bezwijken
aan de weerwolfvloek?
Maar toen gromde hij onmenselijk, en Lily zag overal op zijn lichaam zwart haar
verschijnen. Er klonk een vreselijk krakend geluid, alsof al zijn botten braken. Hij gromde
nogmaals. Zijn oren werden langer en puntig en zijn neus groeide. Zijn handen en voeten
groeiden uit tot poten met lange nagels. Even lichtten zijn ogen geel op en toen –
Lily kon haar ogen bijna niet geloven, ook al was ze voorbereid op wat er zou gaan
gebeuren. In de kerker stond een grote, zwarte wolf. Net zoals in Ludo’s zwarte haar had
hij hier en daar grijs in zijn vacht zitten, en de ogen van de wolf waren net zo blauw als die
van Ludo.
“Ludo,” fluisterde Lily, benieuwd of hij haar nog zou herkennen.
De wolf keek haar aan en sprong op de tralies af. Hij ontblootte zijn grote witte tanden
en hapte naar haar. Blijkbaar niet.

306
 Snel deinsde Lily achteruit. Met trillende knieën ging ze weer op de stoel zitten. De wolf –
Ludo, hield ze zichzelf voor – ijsbeerde net zo rusteloos in de cel als hij gedaan had toen hij
nog een mens was. Af en toe gromde hij.
Verwonderd keek Lily naar hem. Hij was prachtig. Door zijn zwarte haar en blauwe ogen
deed de wolf haar ook echt aan Ludo denken. Ze vroeg zich af of de kleur van een weerwolf
bepaald werd door hoe hij er als mens uitzag. Muira had donkerbruine ogen gehad en een
lichtbruine huid. Haar wolf-vorm was bruin met donkerbruine ogen geweest. Dus het leek er
wel op dat de menselijke gedaante van een weerwolf invloed had op zijn wolf-vorm.
Ludo was nog groter dan Muira geweest was. Lily keek hoe hij af en toe onrustig tegen de
muren en de tralies op sprong, grommend en happend. Ze hoopte maar dat hij met genoeg
oefening over een tijdje tijdens volle maan los kon lopen. Het zou niet makkelijk voor hem zijn
om iedere maand opgesloten te zitten.
Ze pakte haar tas en haalde er een juten zakje uit, waar verschillende grote plakken rauwe
biefstuk in zaten. Ze gooide de plakken door de tralies en Ludo begon er onmiddellijk van te
eten. Zelf had ze geen trek, maar schonk nog wel een glaasje whisky in.
“Eet smakelijk,” zei ze tegen de weerwolf, en nam een slok. Ludo negeerde haar en ging
door met het verscheuren van de biefstuk.
Het verorberen van het vlees zorgde er niet voor dat Ludo rustig werd. De uren die daarop
volgden keek Lily toe terwijl hij heen en weer rende, aan de grond en muren krabde, tegen
tralies en muren op sprong, hier en daar een plas deed en gromde en huilde. Ze hoopte maar
dat de afgelegen kerker ver genoeg van iedereen vandaan was zodat niemand last had van
het geluid en kwam kijken wat er in vredesnaam aan de hand was.
Op gegeven moment haalde ze Phaedre & Elliott uit haar tas, sloeg een deken om haar
schouders en ging verder waar ze gebleven was in het verhaal. Af en toe scheurde ze haar
ogen los van de pagina om naar Ludo te kijken.

Ludo deed zijn ogen open. Hij lag op de koude grond en had zijn menselijke gedaante weer
terug. De nacht van volle maan was voorbij.
Moeizaam kwam hij overeind en ging zitten. Het transformeren van wolf naar mens was
net zo langzaam en pijnlijk geweest als van mens naar wolf aan het begin van de avond. Hij
had het gevoel dat elk bot in zijn lichaam twee keer gebroken was. Hij was moe en alles deed
zeer, maar hij voelde zich ook ontspannen en opgelucht. Het opgefokte gevoel dat hem de
afgelopen dagen dwars gezeten had was geheel verdwenen.
Hij keek op. Lily zat aan de andere kant van de tralies en keek hem met grote ogen aan. Ze
beet op haar lip maar zei niets.
“Goedemorgen.” Zijn stem was hees, waarschijnlijk van het schreeuwen, grommen en wat
hij verder die nacht gedaan had. Hij herinnerde zich ieder moment.
“Hoe voel je je?” vroeg Lily. “Je ziet er –”
“– beroerd uit,” maakte hij de zin voor haar af. Hij kon het niet laten te grijnzen, ook al deed
zelfs dat pijn. “Ik voel me prima. Niets wat een beetje slaap niet kan genezen.”
Alsof het woord ‘slaap’ iets bij haar losmaakte geeuwde Lily. Ze stond op, haalde de sleutel
uit haar broekzak en maakte de deur open. “Slapen is een goed idee. Ik denk dat ik ook maar
even naar bed ga.”

307
 Langzaam kwam Ludo overeind, rekte zich voorzichtig uit en liep de kerker uit. Hij keek
Lily aan, die nog steeds bezorgd haar ogen op hem gericht had. “Bedankt dat je bent
gebleven. Ik weet dat ik zei dat ik wilde dat je ging, maar…”
Lily antwoordde niet maar ze glimlachte en sloeg haar armen om hem heen. Zelfs dit
deed pijn, maar hij beantwoordde haar omhelzing met plezier.
Samen verzamelden ze de spullen en liepen de kronkelende trappen op naar boven,
door de gang met de andere kerkers en nog een trap op, tot ze in de hal van het kasteel
uitkwamen.
Het was nog erg vroeg en ze kwamen alleen enkele bedienden tegen.
“Doet het veel pijn?” vroeg Lily terwijl ze de trap opliepen naar de eerste verdieping.
“De transformatie zag er niet bepaald pijnloos uit.”
“Dat was het ook niet,” bromde Ludo.
“Volgens het boekje gaat het makkelijker als je het een aantal keren gedaan hebt.”
“Dan zal ik moeten oefenen. Maar eerst slapen.”
Ze waren bijna bij hun kamers. Ludo kon zijn bed bijna horen roepen, zo moe was hij. Bij
de deur van zijn kamer rook hij iets. Iets sterks, metaalachtigs.
“Wat is die lucht?”
“Welke lucht? Ik ruik niets.” Lily had de deur van haar kamer al geopend en stond op het
punt naar binnen te gaan. Toen ze zag dat Ludo verder de gang in liep volgde ze hem. De
geur werd sterker en toen hij de hoek om ging zag hij dat de oorzaak van de lucht was wat
hij vreesde: bloed.
Hertog Tiras Pavel lag op de grond met gesloten ogen. Zijn keel was doorgesneden en
een plas bloed kleurde de stenen grond donkerrood.

308
 Hoofdstuk 24

Ondervragingen

“Tiras!” Lily knielde neer bij de hertog en schudde hem heen en weer. Hij reageerde niet. Ze
zag zijn keel, ze zag de snee die zo diep was dat ze wit kraakbeen kon zien zitten, maar toch
pakte ze de pols van de oudere man en zocht koortsachtig naar een hartslag.
“Dat heeft geen zin, meisje.” Ze voelde de zware hand van Ludo op haar schouder. “Hij is
dood. Zo te ruiken al een paar uur.”
“Maar wie –” Lily zag dat ze midden in de grote plas met bloed was neergestreken en stond
haastig op. Ze veegde haar handen af aan haar leren broek. Een dun straaltje bloed, inmiddels
al opgedroogd, was tussen de stenen gesijpeld. Een deel ver weg in haar hersenen
registreerde dat feit en dacht dat de bedienden die het zouden moeten schoonmaken dat er
nooit meer tussenuit zouden krijgen.
“Blijkbaar heeft de hertog een vijand. Of hij was op het verkeerde moment op de verkeerde
plek.” Ludo’s stem was rustig, alsof hij niet onder de indruk was van het lijk in de gang. Alsof
hij het al vaker meegemaakt had. “Kom, dan gaan we iemand waarschuwen.”
“Wilde je hem zo hier achterlaten?”
“Hij loopt niet weg.”
Lily wierp hem een vermoeide blik toe en ze wilden net weglopen, toen ze een stem achter
zich hoorden roepen: “Halt!”
Drie wachters, ondanks de vroegte volledig gekleed in hun leren wapenrusting, kwamen op
hen aflopen. Lily herkende de kleinere wachter met het grijze haar. Dat was de wachter die
Ludo herkend had toen ze voor het eerst bij het kasteel gearriveerd waren. De andere twee
waren jonger en ze had hen wel eens zien oefenen op de binnenplaats.
De oudere wachter wierp een blik op de hertog. “Een beetje aan het hobbyen, Bane?”
“Dit hebben wij niet gedaan,” zei Ludo, die de oudere man rustig opnam met zijn grote
lichte ogen. “Hij was al dood toen we hem vonden.”
“Ja, natuurlijk,” sneerde de wachter. Hij wenkte de twee jongere mannen die zwijgend
achter hem stonden. “In de kerkers met hen!”
“Nee!” zei Lily geschrokken. “Wij zijn niet de daders, je kunt ons niet zomaar opsluiten! Er
is geen bewijs dat we het gedaan hebben!”
“Natuurlijk wel. Het echt geen toeval dat ik jullie bij het lijk vond.” De wachter keek naar
haar alsof ze iets vies was waarin hij per ongeluk was gaan staan. De scheiding in het midden
van zijn grijze haar was zo recht dat het leek of deze met een liniaal gemaakt was en zijn
strenge kapsel weerspiegelde de rest van zijn zure uiterlijk. “Een veel gezochte moordenaar
staat bij een lijk. Eén en één is twee. De koning mag hem dan misschien pardon verleend
hebben, deze misdaad zal Bane de das omdoen!” Even lichtte zijn strenge gezicht op bij deze
verheugende gedachte.
Lily keek naar Ludo. Hij was nog steeds rustig, aan de buitenkant althans. Wellicht dat hij
het gewend was om, al dan niet terecht, beschuldigd te worden van moord, maar zij was dat

309
niet. Ze zou niet weer opgesloten worden in die kerkers. Langzaam gingen haar handen
naar haar zwaarden, bijna automatisch, alsof ze geen controle had over haar lichaam.
“Eh, Drostan,” zei een van de twee jongere wachters aarzelend. Hij boog naar de
kleinere wachter toe, maar Lily kon goed horen wat hij zei. “De koning zou het niet
waarderen als we hen niet eerst naar hem toe brengen. Ze zijn tenslotte gasten in het
kasteel.”
Drostan keek alsof iemand hem verteld had dat zijn hond was overleden. “Het bewijs
ligt voor onze neus!”
“Ja, maar de koning moet bepalen wat er met ze zal gebeuren.” De jongere wachter
probeerde te fluisteren en slaagde daar totaal niet in.
Lily keek opnieuw naar Ludo, die haar blik ontmoette en bijna onmerkbaar met zijn
hoofd schudde. Ze haalde haar handen weer van de gevesten van haar zwaarden af, wat
nogal wat wilskracht kostte. Ze wist dat de rover gelijk had. Als ze zouden vechten, zouden
ze alleen maar schuldiger lijken.
“Goed,” gromde Drostan met tegenzin. Hij wenkte de andere wachter, een magere
jongen met grote blauwe ogen, die nauwelijks de achttien jaar gepasseerd leek te zijn.
“Alvin, zorg ervoor dat het lijk in het lijkenhuis terecht komt zonder dat iemand het ziet.
Het heeft geen zin paniek te zaaien. En zorg er ook voor dat dat bloed verdwijnt.”
Alvin, die niet bepaald verheugd leek met deze taak, knikte somber. Drostan en de
andere wachter richtten hun zwaarden weer op Lily en Ludo.
“Meekomen,” zei Drostan.
Ze kwamen niemand tegen tijdens hun stille tocht naar de vergaderkamer waar ze de
eerste keer ook naartoe gebracht waren. De vorige keer was Lily doodsbang geweest voor
hun lot. Dit keer was anders; nu had ze Ludo bij zich, en ze wist inmiddels dat de koning
een redelijk man was. Ze zouden hem overtuigen van hun onschuld. Ze zou zich niet weer
laten opsluiten.
Drostan liet hen samen met de andere wachter achter in de vergaderkamer, terwijl hij
de koning ging halen. Niet veel later kwam hij terug met Rynn Stormhoofd, die er, ondanks
gekleed in een fluwelen donkergroene kamerjas, zwarte zijden pyjamabroek en sloffen en
zonder kroon, niet minder majesteitelijk uitzag dan anders.
“Bedankt, Drostan,” zei de koning. “Jullie kunnen ons nu verlaten.”
“Weet u zeker dat er geen bewaking nodig is?” vroeg Drostan, die er zo te zien maar al
te graag bij wilde blijven. “Ze zijn niet te vertrouwen. Laat me in elk geval de Raad halen.”
“Nee, Drostan,” zei Rynn kalm. “Ik wil dat jullie met niemand hierover spreken. Ik wil
eerst alleen met ze praten.”
De twee wachters maakten een buiging en verlieten de ruimte. De koning ging zitten en
gebaarde dat Lily en Ludo hetzelfde mochten doen.
“Goed, vertel me maar eens jullie kant van het verhaal.”
“Zoals u weet heb ik de hele nacht opgesloten gezeten in de kerker,” bromde Ludo. “We
kwamen net naar boven en vonden de hertog dood op de grond. Hij was al enkele uren
dood. De wachters zagen ons en gingen er meteen vanuit dat wij er iets mee te maken
hebben.”
“Wat niet zo is,” vulde Lily aan.
De intelligente bruine ogen van de koning namen hen rustig op. “Dat zeggen jullie.”

310
 “Wanneer hadden we hem moeten ombrengen?” vroeg Ludo, even rustig. “We waren de
hele nacht beneden.”
Lily, die toekeek hoe de twee mannen elkaar kalm aankeken, had zelf zin om te
schreeuwen. Ze haalde diep adem en dwong zichzelf net zo rustig te blijven als de mannen.
“Is er een manier om aan te tonen dat hij al een paar uur dood is?”
“Ja,” antwoordde de koning, zijn blik verplaatsend van Ludo naar haar. “De hertog ligt
inmiddels in het lijkenhuis, ik laat hem onderzoeken door een lijkenschouwer. Die kan
aangeven hoe lang de hertog dood was voordat jullie hem vonden.”
“Dan zal uitwijzen dat hij al uren dood is en wij het niet gedaan hebben,” zei Lily.
“Dat weet ik niet,” zei de koning. “Weerwolven staan bekend om hun bloedlust.”
“Oh, kom op,” zei Ludo bars. “In mijn wolf-vorm had ik geen mes vast kunnen houden en
ik durf te wedden dat er geen bijtwonden te zien zijn op het lichaam van de hertog. Zijn keel
is doorgesneden met een mes. Wij kunnen het onmogelijk gedaan hebben.”
De koning gaf geen teken dat hij het onbeleefd vond om op de harde toon van Ludo
aangesproken te worden. “Als blijkt dat hij al uren dood is, kan jij het inderdaad niet gedaan
hebben.” Zijn bruine ogen gleden opnieuw naar Lily.
“Zij was de hele nacht bij me,” zei Ludo. Zijn lichte ogen twinkelden gevaarlijk.
“Er is geen bewijs dat dat zo is.”
“Er is ook geen bewijs dat dat niet zo is.”
De koning wreef over zijn baard en staarde peinzend voor zich uit. “Een vervelende
situatie…” mompelde hij. “Marissa’s aanstaande vermoord… onder mijn dak.” Even was het
stil. “Goed,” zei hij toen. “Als ik puur op mijn gevoel af moet gaan, geloof ik wel dat jullie er
niets mee te maken hebben. Jullie hebben voor zover ik weet geen reden om de man om te
brengen.”
Lily ademde opgelucht uit.
“Breng me de dader,” vervolgde Rynn. “Daarmee bewijzen jullie je onschuld, en ik zal jullie
rijkelijk belonen.”
“Hoeveel?” vroeg Ludo meteen.
“Tweehonderd goud per persoon.”
Lily wist dat dat in deze wereld een hele hoop geld was. De koning moest wel heel graag
willen weten wie er achter de moord zat. Het zou de banden tussen Ghaell en het buurtland
Baldur natuurlijk bepaald niet verbeteren wanneer de bevolking van Baldur hoorde dat de
hertog in Ghaell vermoord was.
“Afgesproken,” zei Ludo, zonder ook maar met zijn ogen te knipperen.
“Ik wil dat jullie iedereen ondervragen,” zei de koning. “Ook mijn kinderen. Tot we de dader
te pakken hebben is iedereen een verdachte.”

“Hoe gaan we er in vredesnaam achter komen wie de hertog vermoord heeft?” vroeg Lily. Het
was uren later en ze hadden allebei eerst een paar uur geslapen. Ze was toen ze wakker werd
naar Ludo’s kamer gekomen en het tweetal zat op zijn bed te overleggen.
Nu ze wat uitgeruster was leek de situatie echter niet minder penibel. Er was in deze wereld
natuurlijk geen techniek waardoor met vingerafdrukken makkelijk bewezen kon worden wie
de dader was. Het was makkelijk om een moord te plegen en ermee weg te komen, zolang
niemand je zag.

311
 “Goed opletten en hopen dat de dader een fout maakt,” zei Ludo nonchalant.
Lily trok één wenkbrauw op, in een goede imitatie van de rover tegenover haar.
“Ik betwijfel dat Rynn ons in de kerkers gooit als we de dader niet te pakken krijgen,” zei
Ludo. “Hij is niet dom, ik denk niet dat hij echt denkt dat wij het gedaan hebben. Maar het
was een slimme manier om ons voor zijn karretje te spannen en het werk voor hem te
doen. De moord op de hertog brengt de goede verstandshouding tussen Ghaell en Baldur
in gevaar.”
“Maar wie zou de hertog willen vermoorden?” zei Lily peinzend. “Het leek zo’n aardige
man.”
“Niet iedereen is wat hij lijkt.”
“Dat is waar.” Het beeld van Alastair flitste door haar hoofd. Ze had zich al eerder voor
de gek laten houden.
“Misschien is het iemand die juist oorlog wil tussen Ghaell en Baldur,” zei Ludo. “Of een
persoonlijke vijand van de hertog. Of wellicht was de hertog gewoon op het verkeerde
moment op de verkeerde plek.”
“Dat laatste lijkt me het meest onwaarschijnlijk,” zei Lily. “Het kan natuurlijk een dief
geweest zijn die op zijn vlucht uit het kasteel de hertog tegenkwam, maar met zoveel
wachters is het niet waarschijnlijk dat iemand zonder toestemming het kasteel binnen weet
te dringen.”
Ludo knikte. Hij haalde een mes uit zijn laars en begon zijn nagels schoon te maken. “Ik
denk dat we gewoon eens hier en daar met wat mensen moeten praten en kijken wat we
te weten kunnen komen. En dan kunnen we misschien het beste beginnen met de prinses.
Als iemand een motief heeft, is zij het wel.”
“Ik denk niet dat ze het in zich heeft om zelf iemand om te brengen, maar ze was zeker
niet blij met haar aanstaande huwelijk,” beaamde Lily. “In mijn eerste gesprek met haar
vroeg ze zelfs of jij nog mensen ombracht… Hoewel het bij haar ook gewoon interesse
geweest kon zijn. Maar ik sluit niet uit dat ze toch een huurmoordenaar gevonden heeft.”
“Praat jij met haar? Ze lijkt je te mogen, ze is wellicht openhartiger zonder dat ik erbij
ben. Dan praat ik wel met de prins.”
Lily stond op. “Dat is goed. Ik zie je straks.”
Ludo, nog verdiept in het schoonmaken van zijn nagels, mompelde instemmend en ze
verliet de kamer.

Lily kwam er al snel achter dat de koning inmiddels het droevige nieuws aan de bevolking in
het kasteel had medegedeeld. Iedereen die ze tegenkwam hoorde ze er over praten; de
reacties varieerden van verdriet tot schok en angst dat zoiets in het kasteel had kunnen
gebeuren.
Ze vond de prinses na een korte zoektocht opnieuw in de stallen. Derk, bezig met het
uitmesten van de stallen, groette haar vrolijk toen ze voorbijliep.
“Gecondoleerd met je verlies,” zei Lily tegen Marissa, die bij haar gezadelde paard stond.
De dienstmeisjes die haar vaak vergezelden waren nergens te bekennen, wat Lily goed
uitkwam. Hoe minder mensen haar met de prinses hoorden praten, hoe beter.
“Dankjewel,” zei Marissa. Ze had blosjes op haar wangen en haar bruine ogen
twinkelden. Niet bepaald een rouwende bruid.

312
 “Ga je rijden of kom je net terug?”
“Ik ga rijden. Wil je mee?”
“Ja. Ik zal Jack even zadelen.” Lily pakte een borstel, opende de stal van haar paard en
begon hem te borstelen. Jack besnuffelde goedgehumeurd haar jas, op zoek naar de appel die
ze normaal gesproken altijd bij zich had voor hem. “Sorry mannetje, vergeten. De volgende
keer weer.”
De prinses keek toe hoe Lily de bruine ruin borstelde, zadelde en zijn hoofdstel omdeed. Ze
stak geen vinger uit om te helpen. Lily vermoedde dat het geen kwaadwilligheid was maar dat
het gewoon niet in Marissa opkwam om iets te doen, gewend als ze was dat alles voor haar
gedaan werd.
De twee vrouwen leidden hun paarden de stal uit.
“Veel plezier!” riep Derk hen na. De prinses glimlachte naar hem.
Enige tijd reden ze stapvoets en stil naast elkaar op het pad dat achter het kasteel naar de
bossen leidde. Het was bewolkt maar droog, en de adem van zowel ruiter als paard vormde
wolkjes in de koude lucht.
“Bevalt het in het kasteel?” vroeg Marissa toen.
“Ja. Ik ben wel blij om met deze kou een dak boven mijn hoofd te hebben.”
“Toch lijkt het me wel avontuurlijk,” zei Marissa dromerig. “Rondreizen, buiten slapen…”
“Als het mooi weer is wel,” zei Lily droog. Ze kon zich de prinses niet voorstellen zonder de
luxe van het kasteel, zonder haar bedienden die haar hielpen met badderen en aankleden, en
die haar alles brachten wat ze maar wilde hebben. Ze aarzelde even, niet goed wetende hoe
ze het onderwerp aan moest snijden. “Wat gaat er gebeuren nu de hertog dood is?”
De prinses keek strak voor zich uit, terwijl ze haar witte merrie moeiteloos om een gevallen
tak heen leidde. “Ik weet het niet. Papa zal wel een ander huwelijk voor me arrangeren.
Hopelijk met een kandidaat die wat minder oud is.”
“Vond je hem niet aardig?”
“Hij was wel aardig,” gaf Marissa toe. “Maar ik kan niet om hem rouwen. Ik kende hem nog
maar net. En ik vind het niet erg dat ik nu niet met hem kan trouwen.” Haar toon was zakelijk,
maar Lily bespeurde een ondertoon van opluchting.
Dat was duidelijk, dacht Lily. Ze kon de prinses dus nog niet van haar lijstje schrappen.

Ludo vond prins Theran waar hij hem het minst verwachtte: op de binnenplaats, duellerend
met Isaak. De prins had zijn halflange donkerblonde haar bijeengebonden in een staart en
droeg een donkerrode leren wapenrusting, met goudkleurige bepantserde stukken op zijn
borst, schouders en benen. De aanvoerder van de wachters, zoals altijd gekleed in een
soortgelijke wapenrusting maar dan in het bruin en zilver en met een stuk minder versieringen
dan dat van de prins, hield zijn grijze ogen niet van de prins af terwijl hij Ludo een goedemiddag
toeriep.
Hij ontweek met moeite een aanval van Theran. “Niet slecht, hoogheid!” blafte hij, zijn toon
niet minder hard dan wanneer hij het tegen zijn mannen had. “Maar u moet sneller zijn.
Scherper!”
De bruine ogen van de prins twinkelden vrolijk terwijl hij het nogmaals probeerde. Een
glimlach krulde zijn volle lippen.
“Ha! Beter!”

313
 Ludo leunde tegen de muur terwijl hij het schouwspel opnam. De prins was niet slecht;
waarschijnlijk had hij van jongs af aan lessen gekregen, wat gebruikelijk was in het
koninklijk huis. Theran moest in staat zijn om een leger te leiden en mee te vechten, mocht
er oorlog komen. Maar Ludo, die ook van jongs af aan getraind was, vermoedde dat de
training van de prins een stuk minder hard was dan waar hij zelf vandaan kwam.
Na een kwartier, waarin de prins zich kranig verweerde zonder de grijns van zijn gezicht
te halen – het was duidelijk dat hij er plezier in had – sloeg Isaak het zwaard uit zijn handen.
Het wapen, een tweehander met een sierlijk gouden gevest, viel kletterend op de grond.
“Uw grip moet iets steviger zijn, hoogheid. Maar al met al, niet slecht. Morgen zelfde
tijd.”
“Bedankt, Isaak.” De prins pakte zijn zwaard en het tweetal liep naar Ludo.
“Wat dacht je ervan, Bane?” vroeg de aanvoerder bruusk. “Zwaard en schild? Of durf je
niet meer?”
Ludo, die zelden een uitdaging aan zich voorbij liet gaan, grijnsde. “Weet je zeker dat je
af wilt gaan waar je leerling bij is?”
Prins Theran lachte hartelijk. “Dit moet ik zien.”
“We zullen nog wel eens zien wie er afgaat.” Isaak liep naar de muur, waar een aantal
zwaarden en schilden hingen, en verruilde de tweehander waarmee hij met de prins
geduelleerd had voor een kleiner zwaard en een houten schild. Ludo volgde hem en haalde
dezelfde wapens van de muur. Het zwaard was iets breder en korter dan de zwaarden die
hij zelf droeg en het was lang geleden dat hij gevochten had met een schild. Hij hief het
schild enkele keren omhoog om aan het gewicht te wennen.
Isaak liep voor hem uit naar het midden van de binnenplaats. Zijn korte grijze stekeltjes
glinsterden zilverachtig in het zonlicht dat af en toe tussen de wolken door scheen. Hij
draaide zich om en keek Ludo aan, een vastberaden blik in zijn staalgrijze ogen en zijn
dunne lippen in een strakke lijn. Hij had een dun litteken over zijn wang lopen. Geen man
om mee te spotten.
“Moge de beste man winnen, Bane.” Zijn toon liet geen twijfel bestaan over het feit dat
hij dacht dat hij dat zou zijn.
Ludo grijnsde zijn witte tanden bloot en maakte een spottende buiging. Zodra hij weer
omhoog gekomen was sloeg Isaak toe. Het zwaard kletste tegen Ludo’s schild en de rover
sloeg met zijn eigen zwaard richting de schouder van Isaak. De aanvoerder sprong opzij en
viel opnieuw aan.
Isaak was sterk en goed, maar Ludo ontweek iedere aanval moeiteloos. De aanvoerder
was bij lange na niet snel genoeg en Ludo had allang een einde aan het duel kunnen maken
als hij dat gewild had, maar hij had simpelweg teveel plezier.
Isaaks blik werd nog harder en een frons verscheen op zijn voorhoofd terwijl hij slag na
slag op Ludo afvuurde. De rover lachte en pareerde de paar slagen die hij niet kon
ontwijken. Het was als een dans voor hem, een soort woeste tango waar hij de volledige
controle over had.
Hij wist zeker dat Lily van Isaak zou kunnen winnen. Niet dat die twee ooit zouden
duelleren; de aanvoerder was veel te star en ouderwets om tegen een vrouw te vechten
maar Lily was goed geworden in de weken dat Ludo haar aan het trainen was. Ze was
natuurlijk minder sterk dan Isaak maar ze was veel sneller en behendiger en het kostte

314
soms zelfs Ludo enige moeite om de overhand te houden. Niet dat ze ooit van hem zou
winnen, natuurlijk, maar hij wilde ervoor zorgen dat ze in elk geval van anderen kon
winnen. Het was een gevaarlijke wereld en hij wilde niet dat haar iets overkwam.
Hij danste spottend opzij toen Isaak opnieuw naar hem uithaalde. Er waren zweetdruppels
verschenen op het voorhoofd van de aanvoerder en diepe lijnen van concentratie verschenen
op zijn gezicht.
“Heb je er al genoeg van?” grinnikte Ludo, die niet eens transpireerde.
“Je hebt – nog niet – gewonnen!” hijgde Isaak.
Ludo dook voor zijn zwaard en ramde zijn schild omhoog zodat die hard tegen de hand van
zijn tegenstander aankwam. Isaak liet zijn zwaard vallen en bracht zijn schild naar voren om
zich te beschermen, maar Ludo hield hem tegen met zijn eigen schild en hield de punt van zijn
zwaard tegen de keel van Isaak.
“Nu wel.” Hij knipoogde.
Isaak liet zijn schild zakken met een teleurgestelde blik in zijn ogen. Ludo bukte en pakte
het wapen van de grond, dat hij vervolgens met het gevest naar voren aan Isaak aanbood. De
aanvoerder nam het wapen aan en stak het in zijn zwaardriem.
“Goed gevochten,” zei hij met duidelijke tegenzin.
“Jij was ook niet slecht.”
De prins, die nonchalant tegen de muur geleund stond, applaudisseerde. “Goed om te zien
dat die ouwe verslagen kan worden!”
Ludo was bijna vergeten waarom hij naar de binnenplaats gekomen was. Hij hing de
wapens terug in de daarvoor bestemde ijzeren houders aan de muur en liep naar de prins toe.
“Bedankt. Oefenen jullie vaak samen?”
“Vier keer per week.” Theran nam hem schattend op. “Hij is goed, ik kan nooit van hem
winnen. Maar jij bent nog beter. Veel geoefend zeker?”
“Dat zou je kunnen zeggen ja.” Een gevecht op leven en dood was ook een oefening, dacht
Ludo.
“Je wilt zeker weten wat ik weet over de dood van de hertog?” Ludo keek iets omlaag naar
Theran. De prins was een kop kleiner dan hij, wat hem nog steeds een redelijk lange man
maakte. Zijn volle lippen krulden geamuseerd en zijn bruine ogen twinkelden. “Ik ken vader.
Hij wil natuurlijk weten wie het gedaan heeft en wie kan hij beter voor zijn karretje spannen
dan twee gasten die een hoop te verliezen hebben als ze niet meewerken?”
Ludo kon een grijns niet onderdrukken. De prins was niet dom.
“Goed geconcludeerd, hoogheid. Nu we het er toch over hebben… wat weet u?”
“Ik heb het niet gedaan, als dat is wat je denkt,” zei Theran niet onvriendelijk. “Ik heb de
hertog niet eerder ontmoet maar hij leek me een vriendelijke man. Een geschikte echtgenoot
voor mijn zuster.”
“Uw zuster was niet al te blij met haar huwelijk,” merkte Ludo op.
“De meeste vrouwen zijn in het begin niet blij met hun gearrangeerde huwelijk,” zei de
prins nonchalant, alsof het een onbelangrijk detail was. “Vader heeft zijn best gedaan om een
goede man te vinden die tevens de banden met het buurtland zou versterken. Ik denk dat hij
daarin geslaagd is. Marissa was vanzelf wel aan hem gewend geraakt en ze had echt wel van
hem leren houden.”
“Ze had geen plannen om eronder uit te komen?”

315
 “Ze is geen moordenaar.” Theran keek Ludo scherp aan. “Als ze iets van plan was had ze
het aan mij verteld.”
“Wat zou u dan gedaan hebben?” Ludo kon een sarcastische toon niet uit zijn stem
halen.
“Ik zou haar niet verraden hebben,” gaf de prins toe. “Maar ik zou haar tegengehouden
hebben, het uit haar hoofd gepraat hebben. Maar Marissa heeft het echt niet in zich om
iemand te vermoorden. Dan zou ze eerder zijn weggelopen.”
Ludo wist niet of dat echt waar was, maar hij zag aan de prins dat hij zijn eigen woorden
in elk geval geloofde. Hij betwijfelde dat Theran iets met de moord te maken had, maar hij
kon het niet zeker weten.
“Had de hertog vijanden?”
“Geen idee. Ik heb er niets over gehoord. Maar iedereen heeft wel enkele vijanden,
vooral in de adel…”
Ludo gromde beamend. Hij wist er alles van. Hij staarde peinzend over de binnenplaats,
waar Isaak stond te praten met twee wachters. De binnenplaats was verder uitgestorven.
Niemand was aan het oefenen en inmiddels begon het licht te sneeuwen.
“Weet je of er iemand tegen het huwelijk was?”
“Die kans is er natuurlijk altijd. Maar niet dat ik weet,” antwoordde Theran. “Misschien
wilde iemand niet dat de banden tussen Ghaell en Baldur nog sterker werden. Maar de
mensen die ik sprak waren alleen maar enthousiast over de verbintenis.”
“Mensen zullen het ook niet tegen u zeggen als ze er niet blij mee zijn,” merkte Ludo
droog op.
De prins glimlachte. “Dat is waar.”
“Was er misschien iemand die vanwege persoonlijke redenen niet wilde dat de prinses
trouwde?”
“Hoe bedoel je?”
“Had ze wellicht een bewonderaar?” Of een minnaar, maar Ludo sprak die laatste
woorden maar niet hardop uit. Zelfs hij wist af en toe wel wanneer hij zijn mond moest
houden. Als hij zou suggereren dat de prinses geen maagd meer was, zou hij in de kerkers
zitten voordat hij zijn excuses aan kon bieden.
“Bewonderaars zat, vermoed ik,” zei Theran. “Maar ze zou nooit achter mijn vaders rug
om een verhouding hebben, als dat is wat je denkt.” Zijn toon was beslist, en Ludo besloot
zijn geluk niet verder op de proef te stellen. “Nou, wat dacht je ervan? Mag ik het ook een
keer tegen je opnemen, of is die eer alleen aan Isaak?”
Het voorstel van de prins verraste Ludo en hij grijnsde, waarna hij een zwierige buiging
maakte. “Na u, hoogheid.”

Na twee uur met de prinses gereden te hebben en Jack weer te hebben afgezadeld en
beloond, liep Lily terug naar het kasteel. Ze was niet veel wijzer geworden. Marissa was
duidelijk niet bedroefd om de dood van de hertog en ze had het sterkste motief van iedereen
die Lily maar kon bedenken. Ze dacht niet dat de prinses het type was om iemand te
vermoorden, maar als er iets was wat ze geleerd had in deze wereld was dat mensen tot meer
in staat waren dan je zou denken.
Dat maakte de prinses verdachte nummer één.

316
 Eenmaal binnen maakte ze haar staart los en schudde de sneeuwvlokken uit haar lange
haar. Gelukkig hadden ze de meeste sneeuw gemist, maar inmiddels daalde er weer een
nieuwe deken van wit neer op het landschap. Ze stampte met haar laarzen op de grond en
klopte haar bruine stoffen jas af.
Een tocht naar de keuken leverde haar een kop dampende thee op en met haar koude
handen om de hete mok geklemd liep ze naar de bibliotheek. De grote ruimte was niet
verlaten; een slanke man met lang donkerbruin haar in een staartje stond voor de open haard
en staarde peinzend naar het vuur. Als hij gehoord had dat ze binnengekomen was liet hij het
niet merken.
“Goedemiddag,” zei Lily.
De man, zo te zien van ongeveer haar leeftijd, schrok op uit zijn overpeinzingen en draaide
zich om. “Goedemiddag.”
Lily herkende de jongeman als de bediende van de hertog. Zijn knappe gelaat was getekend
met zorgen en zijn donkerbruine ogen stonden droevig.
“Gecondoleerd met je verlies,” zei ze zacht.
De bediende slikte. “Bedankt.” Hij ging op een van de stoelen zitten en zuchtte.
Lily hing haar natte jas over de achterkant van de andere stoel en nam plaats. Ze was zich
maar al te goed bewust van het feit dat de hertog dat precies een dag geleden ook had gedaan
toen zij in de bibliotheek was en hij besneeuwd binnenkwam.
“Ik ben even je naam kwijt,” zei ze. “Hoe heet je ook alweer?”
“Ramis,” antwoordde de bediende. “Ramis Ven.”
“Ik ben Lily Adams.”
“Aangenaam.” Ramis keek haar niet aan maar staarde peinzend naar de vloer.
“Het spijt me je te moeten lastigvallen, maar heb je enig idee wie de hertog vermoord kan
hebben?” Lily durfde het bijna niet te vragen, de jongeman leek op het punt te staan om in
tranen uit te barsten, maar ze wilde deze kans niet voorbij laten gaan.
Ramis schudde zijn hoofd. “Nee. Hertog Tiras was een geweldige man! Aardig en
rechtvaardig voor zijn onderdanen. Ik kan me niet voorstellen wie –” Zijn stem brak, en Lily
legde een hand op zijn arm.
“Ik wilde je niet van streek maken. We proberen te achterhalen wie de dader is.”
Ramis keek op, een schittering in zijn donkere ogen. “Doe er alsjeblieft alles aan om de
dader te vangen!”
“We doen ons best. Maar we hebben informatie nodig. Had hij vijanden?”
“Niet dat ik weet. Natuurlijk waren er in Baldur wel wat mensen die het niet eens waren
met zijn beleid, die vonden dat hij strenger en harder moest zijn voor zijn onderdanen, maar
dat was gewoon een verschil van mening.”
Lily nam een slok van haar thee en leunde achterover. Het vuur zorgde ervoor dat haar
leren broek alweer bijna droog was en de warmte gaf haar een rozig gevoel.
“Er waren geen mensen die niet wilden dat hij met de prinses trouwde?”
“Nee, iedereen in Baldur was blij met het aanstaande huwelijk.”
“Hmm.” Lily staarde peinzend naar de jongeman. Hij was een beetje mager, met enigszins
ingevallen wangen en uitstekende jukbeenderen en hij had wallen onder zijn grote ogen, maar
ondanks dat was hij best aantrekkelijk. “Heb je hier in het kasteel iets opgevangen? Iets wat
belangrijk kan zijn?”

317
 “Nou ja er werd natuurlijk wel gepraat onder de bediening,” zei Ramis aarzelend. “Over
het leeftijdsverschil en zo. Dienstmeisjes die zeiden dat ze niet met de prinses zouden
willen ruilen. Alsof leeftijd het enige is wat belangrijk is! Maar ik had niet het idee dat
iemand tegen het huwelijk was.” Ramis keek haar bedroefd aan. “Als je het niet erg vindt,
ga ik terug naar mijn kamer.”
“Nee, ga je gang.”
Ramis stond op, maakte een kleine buiging en verliet de bibliotheek. Lily keek hem na.
Zo kwamen ze geen steek verder. Niemand leek tegen het huwelijk te zijn, iedereen leek
de hertog aardig te vinden. Behalve de prinses dan.

Ludo begaf zich naar de kerker diep onder de grond. Met een fakkel in zijn hand daalde hij de
kronkelende smalle trappen af. De fakkel had hij meer meegenomen uit gewoonte dan dat
het noodzakelijk was; hij zag net zo goed zonder licht.
Dit keer was hij alleen. Hij had Lily niet verteld wat hij van plan was. Hij vertrouwde haar
– een gevoel waaraan hij soms nog steeds moest wennen – maar dit wilde hij alleen doen.
Hij wist dat de kans van slagen de eerste paar pogingen nihil was, en hij had zich nooit
gemakkelijk gevoeld wanneer hij ergens in faalde. Niet dat dat vaak voorkwam, uiteraard.
Hij hing de fakkel aan de muur en viste de sleutel uit zijn broekzak. De koning had de
sleutel niet teruggevraagd, en Ludo dacht dat het in de toekomst nog wel van pas zou
kunnen komen om een sleutel van de kerker te hebben. Niet dat deze op de andere deuren
zou passen, maar hij kon nu in elk geval naar believen gebruik maken van deze kerker.
Hij deed de deur van binnenuit op slot en legde de sleutel op de houten bank. Wanneer
hij in een wolf zou veranderen, kon hij de deur toch niet openmaken. Hoopte hij.
En nu…?
Hij deed zijn ogen dicht en probeerde zich op zijn wolf-vorm te concentreren. Er
gebeurde niets. Hij voelde zich enigszins belachelijk, en was blij dat hij alleen was.
Hij haalde diep adem en probeerde het nogmaals. Hij trachtte om met zijn gedachten
zijn menselijke lichaam om te zetten in een wolf. Hij liet de gedachten dat hij voor gek stond
varen en concentreerde zich uit alle macht. Hij probeerde het gevoel te vangen dat hij had
toen hij in een wolf veranderde, en om niet bang te zijn voor de pijn die de transformatie
veroorzaakt had. Dat laatste was lastig. Ludo was normaal gesproken geen man die bang
was voor pijn, maar dit had meer pijn gedaan dan hij ooit gevoeld had… en hij had heel wat
pijn gevoeld in zijn leven. Maar hij probeerde zich over de angst heen te zetten. Het moest
gewoon lukken.
Hij probeerde het nogmaals. En nogmaals.
Een uur later stond hij nog steeds in zijn menselijke gedaante en met gesloten ogen in
de kerker. Hij zuchtte, pakte de sleutel en maakte de deur weer open. Voor nu stopte hij
ermee. Maar hij gaf zich niet gewonnen.
Als Ludovic Bane iets wilde, zou hij het krijgen ook.

Lily keek hoe Elfric met een scherp mes een kruid aan het fijnhakken was. Ze zat op de grote
houten tafel in het laboratorium en haar voeten bungelden boven de grond.
“Kun je dat niet met magie doen?” vroeg ze.

318
 “Het kan,” antwoordde Elfric zonder op te kijken van zijn werk. “Maar bij sommige kruiden
vermindert de werking als ze met magie in aanraking komen. Of de werking kan enigszins
veranderen. Als ik het met de hand doe, weet ik precies wat ik kan verwachten. Daarnaast is
het best rustgevend werk.”
Hij had een aantal verschillende kruiden en planten op de tafel liggen. Daarnaast stonden
een paar lege glazen potjes.
“Hulp nodig?” bood Lily aan.
“Nee, het is zo gebeurd. Maar ik ben blij met je gezelschap.” Hij keek even op en knipoogde,
zijn lichte ogen goudkleurig in het kaarslicht, en hervatte toen zijn snijwerk.
“Wat een tragedie hè, van de hertog.”
“Ja.” Elfrics toon werd somber. “De lijkenschouwer heeft vanmiddag officieel bevestigd dat
het moord is. Niet dat daar twijfel over bestond, met die doorgesneden keel.”
“Zijn er geen andere verwondingen op zijn lichaam gevonden?”
“Nee. Hij leek niet eens tegengestribbeld te hebben, dat is het vreemde. Hij heeft alleen
een doorgesneden keel.”
“Hebben ze enig idee wie het gedaan heeft?” vroeg Lily.
“Geen enkele. Hij leek geliefd te zijn.” Elfric stopte de kruiden in een glazen flesje en zette
dit naast haar neer. Zijn hand streek even langs die van haar. Toeval of opzet? Het gaf haar
een warm tintelend gevoel dat ze moeilijk kon onderdrukken.
“Wat betekent dit voor het koninkrijk?”
“Dat zal nog moeten blijken.” Elfric pakte een bosje kleine rode bloemetjes en begon deze
fijn te snijden. “Rynn heeft direct een boodschapper naar Baldur gestuurd om koning
Alphonsus op de hoogte te stellen. De koning van Baldur is een oude man met een mild
karakter. Ik verwacht niet dat hij direct de conclusie trekt dat het iemand van Ghaell is geweest
die de hertog vermoord heeft. Het zal niet direct oorlog zijn. Maar het bevordert de banden
niet.”
Lily reikte hem een nieuw flesje aan en Elfric stopte de fijngesneden bloementjes erin. Zijn
handen waren rood gekleurd van het sap.
“Het is erg spijtig,” ging hij verder. “De koning zal een nieuwe match voor Marissa moeten
vinden.”
“De prinses leek niet heel blij met deze verloving,” zei Lily voorzichtig.
“Ach, ze was vanzelf aan hem gewend geraakt,” zei Elfric. Bij het zien van Lily’s sceptische
gezicht glimlachte hij. “Ik begrijp dat het in jouw wereld anders is, maar hier komen
gearrangeerde huwelijken veel voor in de adel. En in het koninklijk huis zijn zelfs alle
huwelijken gearrangeerd. Een goede verbintenis is heel belangrijk om het koninklijk huis te
beschermen. Het is een van de lasten die de leden van de koninklijke familie zullen moeten
dragen.” Hij waste zijn handen in een stenen kom. Het water kleurde lichtrood.
“Wat vond je wat de hertog?” vroeg Lily.
“Ik heb niet echt het genoegen gehad veel met hem te praten,” antwoordde Elfric. Hij pakte
een doek, droogde zijn handen en veegde vervolgens de tafel schoon. “Hij leek me een
vriendelijke, kalme man.”
“Mij ook.” Lily nam Elfric op. De magiër had geen reden, geen motief om de hertog om te
brengen. Maar toch zou ze ook hem als een verdachte moeten beschouwen tot bekend was

319
wie de hertog vermoord had. Ze kon zich bijna niet voorstellen dat Elfric het gedaan had,
maar ze had zich eerder in iemand vergist.
Hij is wel de vader van Alastair. Ze kon de gedachte niet tegenhouden.

“Iedereen lijkt hem te mogen,” zuchtte Lily de volgende ochtend. Zij en Ludo liepen naar de
keuken voor hun dagelijkse ontbijt samen. “Niemand heeft een motief.”
“Behalve de prinses dan,” bromde Ludo.
“Ja, behalve die.”
Ze waren later dan gewoonlijk en het was rustig in de keuken. De meeste bedienden
waren weg, aangezien de meeste mensen die ze moesten bedienen al ontbeten hadden.
Een kleine, gezette vrouw met grijs haar in een knotje stond een pan uit te schrobben.
Ze kwam Lily bekend voor, al dacht ze niet dat ze de oudere vrouw eerder in de keuken
gezien had.
“Oh!” De vrouw schrok op toen Ludo een houten stoel naar achteren schoof en ging
zitten. “Willen jullie ontbijten? Ik kan wel even snel iets bereiden, de kok is ziek.”
“Wat brood en thee is prima,” zei Lily, die tegenover Ludo ging zitten. “U bent hier met
de hertog gekomen, of niet?”
De mollige vrouw zette een fluitketel met water op het grote kolenfornuis en plaatste
twee borden voor hun neus op tafel. Haar grijze ogen waren rood omringd en nieuwe
tranen welden op.
“Ik ben Gita, zijn matrone. Ik kan het gewoon niet geloven dat hij er niet meer is. Hij –”
Ze pakte een zakdoek die zo te zien nodig gewassen moest worden en snoot met luid
getetter haar neus. “Het spijt me. Ik was erg op hem gesteld. Het was zo’n goede man! Wie
zou hem nou om willen brengen?”
“Had hij geen vijanden?” vroeg Lily. Ze zag hoe Ludo de vrouw oplettend opnam.
“Vijanden? Ach, welnee! De man deed geen vlieg kwaad! Hij was de goedheid zelve!”
“Was er niemand tegen het huwelijk?” vroeg Ludo. “Er was sprake van een behoorlijk
leeftijdsverschil, niet iedereen zou het een goede match gevonden hebben?”
“Leeftijdsverschil?” herhaalde Gita verontwaardigd. “De prinses mocht zichzelf gelukkig
prijzen met zo’n man! Trouwens, zo oud was hij niet, hij was twee jaar ouder dan ik.” Ze
hief zichzelf waardig op, wat weinig indruk maakte gezien haar korte lengte.
“Zijn alleen jij en Ramis met de hertog mee gekomen?” vroeg Lily.
“Zijn raadgever, Samuel Trebor, is ook mee gekomen,” antwoordde Gita.
“Ik kan me voorstellen dat hij zijn persoonlijke bediende en raadgever bij zich wil
hebben,” zei Ludo enigszins bars. “Maar waarom zijn matrone? Is die niet nodig in zijn eigen
kasteel?”
Gita was duidelijk niet gediend van zijn toon. “I-ik wilde graag mee,” zei ze, enigszins van
haar stuk gebracht. “Hij heeft – hij had me nodig!”
Ze snoot opnieuw haar neus en begon toen snikkend brood te pakken. Lily wierp Ludo
een blik toe, maar hij beantwoordde deze enkel met een opgetrokken wenkbrauw.
Ze waren dus nog geen steek verder.

320
321
 Hoofdstuk 25

Betrapt

In de week die daarop volgde ondervroegen Lily en Ludo iedereen in het kasteel die ze maar
konden vinden. Bijna iedereen gaf dezelfde antwoorden; ja, Tiras Pavel was een erg aardige
man; nee, ze konden zich bijna niet voorstellen dat hij een vijand had; ja, ze waren erg blij met
het aanstaande huwelijk; nee, ze zouden niet weten wie er tegen het huwelijk kon zijn.
Samuel Trebor, de oude kalende raadgever van de hertog, leek net zoals Ramis en Gita
kapot te zijn van het verlies en drukte hen meerdere malen op het hart hun uiterste best
te doen om de dader te vinden. Hij was van mening dat het niemand uit Baldur geweest
kon zijn, de dader moest iemand uit Ghaell zijn. Wat de raadgever betrof was iedereen in
het kasteel verdacht, behalve het hof van de hertog zelf.
De bedienden van de koning gaven allemaal aan niets gezien te hebben en niets te
weten. Lisandre en Adrius waren van mening dat het iemand moest zijn die niet uit Ghaell
of Baldur kwam, iemand uit een ander land die niet wilde dat de banden tussen de twee
landen nog sterker werden. Iemand die wellicht zou profeteren van een oorloog tussen de
twee landen.
Ivar, de immer vermoeid lijkende raadgever van koning Rynn, dacht dat het simpelweg
een buitengewoon talentvolle dief was die tussen de magische bescherming van Adrius en
de wachters was doorgeglipt en dat de hertog hem betrapt had toen hij met de buit wilde
ontsnappen.
Als Lily dacht dat het niet kouder kon worden in Ghaell had ze zich behoorlijk vergist. De
temperatuur was de afgelopen dagen overdag gezakt tot onder het vriespunt en de
nachten waren nog veel kouder. Er lag inmiddels overal een dik pak sneeuw. Alleen de
binnenplaats werd door de bediening iedere dag sneeuwvrij gemaakt, maar omdat het zo
koud was waren Ludo en Lily de enigen die nog oefenden op de binnenplaats. Zelfs de
wachters hoefden vanwege de kou voorlopig niet te trainen van hun strenge aanvoerder
Isaak.
Lily kon duidelijk aan Ludo merken dat hij na de volle maan zijn spanning en onrustigheid
volledig was kwijtgeraakt; de rover leek in een beter humeur dan ooit tevoren. Ze had
verwacht dat dat zijn oefeningsdrift wel wat zou verminderen maar daar zat ze geheel
naast; nog iedere dag sleepte hij haar in de kou naar de binnenplaats om duelleren met
zwaard of dolk.
Sneeuwstorm na sneeuwstorm volgde en Lily was blij dat ze nu niet op zee zat. Zelfs de
gangen in het kasteel waren steenkoud en als ze van de ene kamer naar de andere moest
lopen deed ze dat meestal op een drafje. De bedienden zorgden ervoor dat alle
openhaarden in de kamers constant bleven branden, zelfs ’s nachts, maar in de gangen
hingen enkel fakkels aan de muren ter verlichting en deze zorgden bij lange na niet voor
genoeg verwarming om de kou te weren.

322
 Een week na de moord was Lily van mening dat ze nauwelijks wijzer waren geworden. Ze
zat met Ludo en Barnabas in de huiskamer en ze werden verwarmd door zowel een brandend
haardvuur als een glas mede, terwijl buiten de zoveelste sneeuwstorm over het land raasde.
“Nou ja, nauwelijks wijzer… jullie hebben inmiddels toch met een hoop verschillende
mensen gepraat,” zei de oude magiër. “Hebben jullie dan helemaal geen idee wie het gedaan
kan hebben? Of wie het in elk geval niet gedaan kan hebben?”
Lily en Ludo keken elkaar aan. Ze hadden wel theorieën, maar ze hadden ook afgesproken
dat ze die alleen met elkaar zouden delen, om geroddel in het kasteel te voorkomen.
“Nee,” antwoordde Lily. “We hebben nog geen enkel bewijs gevonden dat de een of andere
kant op wijst.”
“Heb je zelf een idee, Barney?” vroeg Ludo.
Barnabas tuurde in zijn glas met mede, alsof hij daar het antwoord zag. “Ik denk dat het
iemand was die tegen het huwelijk was,” zei hij tenslotte.
“Dat beperkt de zoektocht niet bepaald,” zei Ludo droog. “Iedereen zegt dat ze allemaal
dolblij waren met de verbintenis.”
“Klopt,” beaamde de kale magiër. Zijn grijze ogen gingen van zijn glas naar Ludo. “Maar wie
zegt dat ze allemaal de waarheid spreken? En de redenen… het kunnen politieke redenen zijn,
zoals Adrius denkt, maar het kan net zo goed iemand zijn die verliefd was op de prinses of de
hertog en daarom niet wilde dat ze gingen trouwen.”
Lily nam een slok en zuchtte. Ze begon te betwijfelen dat ze de dader ooit zouden vinden.
Hij was hem misschien allang gesmeerd.

Met gesloten ogen stond Ludo in de kerker en concentreerde zich uit alle macht. De afgelopen
week was hij tweemaal per dag in alle stilte naar de kerker gegaan, erop lettend dat niemand
hem volgde, om zijn transformatie te oefenen. Maar hij had tot zijn ergernis nog geen enkele
vooruitgang geboekt.
“Kom op,” mompelde hij chagrijnig. “Zo moeilijk kan het toch niet zijn.” Geweldig, nu stond
hij ook al hardop in zichzelf te praten. Het moest niet veel gekker worden.
Na een kwartier zuchtte hij en begon uit frustratie heen en weer te lopen. Iets zorgde
ervoor dat hij zichzelf blokkeerde, hij voelde het. Maar wat? Hij wilde transformeren met elke
vezel van zijn lichaam; tenminste, hij dacht dat hij dat wilde... Voor de pijn was hij niet eens
zo bang, en het zou minder moeten worden naarmate hij vaker transformeerde, aldus de vele
bronnen die hij geraadpleegd had. Ludo was geen vreemde van pijn. Er waren ergere dingen.
Bij de muur van de kerker draaide hij zich om en ijsbeerde naar de andere kant. Was het
misschien verstandig om dit toch met Lily te bespreken? Ze had er minimaal net zoveel over
gelezen als hij. Waarschijnlijk meer, grondig als ze was in het doen van onderzoek. Hij vond
het fijn dat ze zoveel moeite deed en met hem meeleefde.
Hij gromde. Medeleven. Hij werd echt een zachte ouwe zak. Hij draaide zich om en ijsbeerde
weer naar de andere muur.
Voorheen had hij nauwelijks vrienden gehad. Zelfs de paar mensen die hij tot zijn vrienden
rekende vertelde hij weinig. En nu besprak hij zoveel met Lily. Hij was tot zijn eigen ergernis
gesteld geraakt op haar gezelschap. En ze zou over niet al te lange tijd vertrekken naar haar
eigen wereld.

323
 Hij was achteraf blij dat ze bij zijn eerste transformatie aanwezig geweest was. Ook al
had ze niets kunnen doen om hem te helpen, hij was blij geweest met haar gezelschap,
ondanks zijn eerste impuls om haar weg te sturen.
Hij voelde een pijnlijke scheut in zijn hand en keek naar beneden. Het was alleen geen
hand meer, maar een grote harige zwarte poot.
Ludo grijnsde.
De rest van hem was nog net zo menselijk als altijd, maar zijn rechterarm was vanaf de
elleboog tot aan de vingers veranderd in een wolvenpoot. Misschien was het de afleiding
die had geholpen; hij was op dat moment niet bezig met het transformeren maar had aan
Lily gedacht, gedachten aan transformatie waren meer verbannen geweest naar de
achtergrond.
Hij keek naar zijn poot en haalde zich zijn menselijke arm en hand voor de geest. De poot
veranderde weer in zijn hand. Hij concentreerde zich opnieuw en zijn hand veranderde
weer in een poot.
Dus dat was de sleutel. Concentratie, maar niet zodanig dat het obsessief werd.
De rest van zijn lichaam bleef menselijk, maar Ludo voelde zijn goede humeur
terugkeren. Het was een begin.
Fluitend verliet hij de kerker.

Hector Vares stak zijn handen uit naar het vuur dat hij zojuist had aangestoken in de kleine
stenen openhaard. Hij had een kamer in een goedkope herberg gehuurd die hij onderweg
tegengekomen was. Het was niet druk in de herberg; het gebouw stond aan de kant van de
weg tussen twee dorpen in. De afstand van het ene dorp naar het andere was ruim een dag
rijden en Hector vermoedde dat deze herberg enkel gebruikt werd door reizigers.
Hij keek naar de kleine kamer. De vloer, bestaande uit versleten houten planken, was in
elk geval schoon en zat niet vol met vlekken van onbekende afkomst, zoals in de vorige
kamer waar hij geslapen had. Het houten bed was eenpersoons, maar er lagen behalve de
witte lakens twee wollen dekens op die zo te zien ook schoon waren. Een schilderij van een
bos hing boven het bed. Verder waren een houten nachtkastje en een simpele houten stoel
die zo te zien zijn beste tijd gehad had het enige meubilair in de kamer.
Maar ondanks de eenvoud van de ruimte was Hector blij dat hij de herberg net na
zonsondergang bereikt had. Het was veel te koud om buiten te overnachten; als hij dat
probeerde zou het wellicht zijn dood betekenen, en dat van zijn paard. Het was overdag al
erg genoeg om te reizen, de afgelopen dagen had het zo’n beetje onafgebroken gesneeuwd
en overdag was de temperatuur tot enkele graden onder het vriespunt gezakt.
Hij zuchtte. Hij had nog minstens een week te gaan voordat hij in Tymm zou arriveren.
En dan moesten ze ook weer terug naar Callagh…
Hij begreep wel dat Alastair hem gestuurd had. De sekteleider was een meester in
informatie onttrekken aan zijn slachtoffers en dus daarmee de logische keuze om achter te
blijven en te proberen zoveel mogelijk over het verblijf van het wicht dat ze achtervolgden
te weten te komen. Daarnaast was Alastair ook nogal een controlfreak. Hoewel hij en
Hector vrienden waren en Alastair hem vertrouwde – voor zover hij iemand volledig
vertrouwde – wist Hector dat Alastair de meest belangrijke klussen aan niemand anders
over zou laten dan aan zichzelf.

324
 En dus was het logisch dat Hector erop uitgestuurd werd om Flavius en de anderen te
informeren dat ze Lily gevonden hadden. Maar leuk was anders… hij was nu liever thuis
geweest, in zijn bescheiden maar nette woning in Bruogh. Of in de armen van Mina, de blonde
rondborstige hoer die hij regelmatig bezocht.
Hector liep naar het enige raam in de kleine sobere kamer en trok de donkerblauwe
gordijnen dicht. Buiten sneeuwde het onophoudelijk en hij had genoeg van het witte
landschap. Het was bijna middernacht en hij was moe.
Hij trok zijn zwarte laarzen en broek uit en hing zijn donkergroene vest over de stoel. De
kamer begon al snel warmer te worden en alleen gekleed in zijn onderbroek en witte blouse
kroop hij in bed en blies de kaars uit die op het nachtkastje stond. Het haardvuur liet hij
branden. Het zou hierdoor enigszins licht blijven in de kamer, maar het was de warmte waard.
Morgen wilde hij weer vroeg vertrekken. Hij probeerde per dag zoveel afstand af te leggen
als zijn paard aan kon. Hij had een kaart van Ghaell bij zich waar hij alle herbergen en tavernes
op gemarkeerd had van Callagh naar Tymm. Hij had het zodanig strategisch gepland dat hij
iedere nacht ergens een kamer kon huren. Gelukkig had Alastair hem genoeg goud
meegegeven. De sekteleider was op alles voorbereid, zo leek het.
Volgens zijn berekeningen had hij nog drie dagen te gaan voordat hij in Tymm aan zou
komen. Nog drie koude dagen te paard… Hij zuchtte opnieuw en draaide zich om.
Het had geen zin om zelfmedelijden te hebben. Als dit nodig was om de wereld van magie
te ontdoen zou hij het doen. Hij zou een stuk meer doen dan alleen dit. Magie was van de
duivel en De Broederschap was het middel van God om de wereld te ontdoen van het kwaad
en al het duivelsgebroed dat gebruik maakte van magie.
Hij hoopte maar dat Alastair zich niet zou laten leiden door zijn zwakte en het meisje wel
om zou brengen wanneer ze hen alles verteld had wat ze wist. Hij had de blik in Alastairs ogen
gezien als hij over haar praatte. Dat baarde Hector zorgen; zo kende hij zijn vriend niet. Alastair
was altijd een van de meest meedogenloze leden geweest van De Broederschap, misschien
zelfs meer dan Flavius.
“Slaap je al?”
Hector ging met een ruk overeind zitten. Een slanke gestalte stond voor het haardvuur en
blokkeerde daarmee het licht, zodat hij niet kon zien wie het was.
“Wat –”
De gestalte giechelde, een geluid dat hem de adem deed benemen en een koude rilling
over zijn rug liet lopen. Bael.
Bael knipte met zijn vingers en de kaars op het nachtkastje ging aan, evenals twee
stompkaarsen in eenvoudige houten houders aan de muren, zodat de ruimte wat meer
verlicht werd. Zoals altijd zag de demon er te beschaafd uit voor het bloeddorstige wezen dat
hij was, dit keer gekleed in een donkerpaars fluwelen broek en dezelfde kleur getailleerd
doublet, met daaronder een witte bloes met kant aan de hals en mouwen. Zilverkleurig stiksel
in de vorm van sierlijke krullen versierden het doublet.
“Mooi, je bent nog wakker.” Bael ging op de rand van het bed zitten en sloeg één been over
het andere, een toonbeeld van beschaving. Zijn roodbruine golvende haar droeg hij zoals altijd
los.
“Wat doe je hier?” zei Hector, zodra hij zijn stem terug had. Zijn hart bonsde in zijn keel. Hij
snapte niet dat Alastair niet bang was voor de demon, het wezen bezorgde hem nachtmerries.

325
 “Nou nou, is dat een manier om een goede vriend te begroeten?” Bael knipoogde. Zijn
vreemde geel met groene ogen glansden vreemd in het kaarslicht, bijna lichtgevend.
“Eh…” Hector wist niet goed wat hij moest zeggen. Wat hij kón zeggen, zonder dat de
demon zijn keel uitscheurde met zijn puntige tanden. Hij had het zien gebeuren bij anderen.
“Waar kan ik je mee helpen?”
“Kijk, dat klinkt al beter.” Bael klopte hem vriendelijk op zijn hand en sloeg zijn handen
vervolgens ineen. “Ik vroeg me af of jullie er al achter zijn waar Lily is. Je bent niet voor
niets op weg naar Tymm, neem ik aan.”
“Ik ben inderdaad op weg naar Flavius,” begon Hector voorzichtig. Hij wist redelijk zeker
dat zowel Alastair als Flavius niet zouden willen dat hij aan Bael zou vertellen wat hij wist.
Bael was niet te vertrouwen, hij kon zich magisch verplaatsen naar Callagh en Lily
ombrengen voordat ze de kans hadden om erachter te komen waar de Urn was.
“En waarom ben je op weg naar Flavius?” De geel met groene ogen keken bijna door
Hector heen en het zweet brak hem uit.
“In opdracht van Alastair.”
“Opdracht om…?”
“Alastair wil dat ik het alleen aan Flavius vertel.” Ieder woord kostte Hector moeite en
hij streek nerveus zijn lange blonde haar naar achteren.
Bael glimlachte en hield zijn hoofd schuin.
Opeens voelde Hector een pijn in zijn linker onderarm. Hij kon een schreeuw niet
onderdrukken terwijl hij snel zijn mouw opstroopte. Een dun straaltje bloed sijpelde vanaf
zijn elleboog naar beneden en een dunne snee was zichtbaar over de hele lengte van zijn
onderarm.
“Wat doe je!?”
“Ooh, dit is niets,” glimlachte Bael. “Ik kan dit doen met je hele lichaam en je langzaam
laten doodbloeden, zonder je ook maar met één vinger aan te raken… Tenzij je me wilt
vertellen wat je aan Flavius door gaat geven?”
“W-waarom wil je dat weten?” Hector twijfelde niet aan de woorden van de demon. Hij
wist dat het geen zin had om tegen te sputteren. Als hij zijn leven moest geven voor De
Broederschap, voor hun goede zaak, dan zou hij het doen, maar wat had het voor zin als
Bael dan gewoon naar Alastair ging om hetzelfde bij hem te proberen? Hij kon het echter
niet nalaten om de vraag te stellen.
“Gewoon, om het aan Flavius door te geven.” Bael glimlachte schijnheilig. “Dat scheelt
jou weer reistijd, en dan weet Flavius het een stuk sneller.”
“En je bent niet van plan om Lily op te zoeken en haar iets aan te doen?”
“Tsssk tsssk.” Bael schudde zogenaamd teleurgesteld met zijn hoofd. “Wat denk je toch
weer slecht over me.”
Hector deed zijn mond open om iets te zeggen, maar uitte alleen een nieuwe schreeuw
toen een tweede snee naast de eerste op zijn arm verscheen. De eerste druppels bloed
vielen op de voorheen schone witte lakens.
“Aaaah! Oké, stop! Ik vertel je wat je weten wilt!” Een vaag gevoel van schaamte
overspoelde Hector; hij had het niet bepaald lang volgehouden tegen de demon, maar wat
had het voor zin zich te laten vermoorden? Alleen al de aanblik van het vreselijke wezen
boezemde hem zoveel angst in dat hij niet meer helder na kon denken.

326
 “Dat is beter.” Bael streek met zijn wijsvinger over Hectors onderarm en stopte zijn
bebloede vinger in zijn mond. “Hmmm. Goed bouquet.”
Hector slikte. Zijn keel was kurkdroog. “We hebben Lily gevonden in Callagh. Ze verblijft in
het kasteel van de koning.” Zijn arm klopte van de pijn.
“En Bane en de magiër?”
“Die ook.”
“En verder?”
Hector wist niet hoe de demon het wist, maar hij leek aan te voelen dat hij nog niet alles
verteld had. Kon hij misschien gedachten lezen? Een koude rilling liep over zijn rug.
“Alastair laat een van de dienstmeisjes spioneren en hem op de hoogte houden. We weten
nog niet wat Lily’s plannen zijn, maar Alastair houdt haar in de gaten. Ze zal niet vertrekken
zonder dat hij ervan af weet.” Hector wist dat het geen zin had om informatie achter te
houden. De demon leek te weten wanneer iemand loog of niet.
Bael keek hem aan, opnieuw met zijn hoofd schuin. Hij zei niets, en Hector durfde bijna niet
te ademen. Toen pakte Bael zijn linkerarm en likte over de twee sneeën, van zijn pols tot aan
zijn elleboog. Hector moest alle wilskracht oproepen om niet zijn arm weg te trekken. Hij
klemde zijn kaken op elkaar om geen geluid te maken; de ruwe tong van de demon deed erg
veel pijn op de wond.
“Hmmm.” Bael likte zijn lippen af. “Ik heb trek gekregen, maar… nee, jou laat ik leven. Ga
maar terug naar Alastair en zeg tegen hem dat ik de boodschap doorgeef aan Flavius.” Hij zei
het alsof hij een klein kind een onbelangrijke opdracht gaf.
“Goed.” Het was níét goed, maar wat kon Vares anders zeggen?
Bael stond op, maakte een sierlijke buiging en verdween in het niets. Hector keek naar zijn
onderarm. De wond was verdwenen, evenals het bloed. Zijn arm was ongeschonden.

Hector sliep die nacht erg onrustig. Hij werd meerdere malen wakker, ervan overtuigd dat Bael
opnieuw in de kamer stond. Op de momenten dat hij wel sliep had hij nachtmerries.
Ondanks zijn vermoeidheid stond hij in alle vroegte op en kleedde zich aan. Toen hij de
gordijnen open deed, zag hij dat de zon net opkwam. Her rode schijnsel verlichtte het
compleet witte landschap en hij zuchtte mismoedig.
Wat te doen? Doorreizen naar Flavius en vertellen wat hij vertellen moest, voor het geval
Bael dat niet gedaan had? Of doen wat Bael zei en terug gaan naar Alastair?
Hector betwijfelde dat de demon zou doen wat hij zei en naar Flavius zou gaan om netjes
door te geven wat hij gezegd had. En als hij nu terug zou gaan naar Callagh was hij toch al te
laat om de demon tegen te houden; die kon verschijnen waar hij maar wilde, terwijl Hector
bijna een week over de terugreis zou doen.
Aan de andere kant had naar Flavius gaan ook weinig zin als de demon naar Callagh gegaan
was. Ook dat zou te laat zijn. Daarnaast twijfelde Hector er niet aan dat Bael er achter zou
komen als hij naar Tymm zou reizen, en dan zouden die twee sneeën op zijn arm niets zijn
vergeleken met wat Bael dan voor hem in petto zou hebben.
Hector keek naar zijn linker onderarm, waar niets meer op te zien was.
“Waarom hebben we ons ingelaten met dat duivelsgebroed?” mompelde hij tegen zichzelf
in de spiegel. Zijn eigen donkerblauwe ogen keken terug, omringd door donkere kringen. Hij
bond zijn blonde lange haar in een staart en begon zijn spullen te pakken.

327
 Hij had zijn keuze gemaakt. Hij zou terug gaan naar Alastair. Hopelijk zou die wat begrip
voor de situatie kunnen opbrengen.

“Het was een aardige man.” Orla’s scherpe blauwe ogen namen Lily schattend op. Lily
vermoedde dat dat niet kwam door haar vragen over de hertog, maar eerder door haar
kleding. De matrone probeerde Lily nog steeds in een jurk te hijsen iedere keer dat ze haar
zag.
“Dat zegt iedereen.” Lily nam een slok van haar thee. Ze zaten in de keuken aan tafel.
“Heb je toevallig iets bijzonders gehoord over hem? Van zijn eigen hof wellicht?”
“Iets bijzonders…” Orla streek over haar lichtbruine haar, dat zoals altijd onberispelijk in
een nette knot in haar nek zat, ieder haartje op zijn plaats. “Ik heb maar kort met hem
gepraat. Zijn eigen matrone, die Gita, stond erop om voor hem te zorgen en alles te regelen.
Het is vreemd dat zij meegegaan is.” Ergernis flitste over haar strenge gezicht. “Maar de
hertog was hoffelijk en beleefd. Zijn hof sprak ook alleen maar goeds over de man. Hij leek
uit te kijken naar het aanstaande huwelijk met de prinses.”
“De prinses was zelf iets minder enthousiast,” zei Lily voorzichtig.
“Ach, die jonge meiden van tegenwoordig…” Orla wuifde Lily’s opmerking weg. “Ze was
wel aan hem gewend geraakt. Weet je zeker dat je niets wilt eten?”
Het was de derde keer dat ze het vroeg. “Nee, bedankt,” zei Lily, evenals de eerste twee
keer. “Nou, als je nog iets te binnen schiet…”
“Dan ben je de eerste die het hoort.” Orla klopte Lily moederlijk op haar hand. “Weet je
het zeker? Je bent zo mager… Ook niet een stuk fruit?”
Lily glimlachte en pakte een appel uit de fruitmand. Ze liep de keuken uit en ging richting
de stallen. Jack zou blij zijn met zijn appel.
Buiten sloeg ze haar armen om zich heen. Ze was vergeten haar jas te halen en het was
buiten onder het vriespunt. De dikke laag sneeuw die overal het landschap bedekte leek
niet meer te gaan verdwijnen.
Snel haastte ze zich naar de stallen. Toen ze binnenkwam bleef ze stokstijf staan.
De prinses zat op een hooibaal en had haar armen om de nek van Derk geslagen, die
voor haar stond. De stalknecht boog en zoende haar.
Snel dook Lily achter een kruiwagen die naast de deur stond. Ze wilde niet spioneren,
maar ze kon gewoon niet geloven wat ze zag.
“Eindelijk heb ik je helemaal voor mezelf.” Derk streelde teder het golvende haar van
Marissa uit haar gezicht. “Ik laat je nooit meer gaan.”
“Gelukkig.” Marissa verborg haar hand in Derks blonde krullen en trok zijn hoofd
opnieuw naar zich toe, om in een innige zoen verwikkeld te raken.
Zo geruisloos mogelijk kroop Lily achter de kruiwagen vandaan, draaide zich om en
rende naar het kasteel. De prinses had er zojuist een motief bijgekregen.
Evenals de stalknecht.

De volgende dag was het niet minder koud. Lily en Ludo hadden inmiddels meerdere malen
met iedereen gepraat die in het kasteel was op het moment dat de hertog vermoord was, en
ze waren weinig opgeschoten. Lily’s ontdekking in de stallen was hun grootste voortgang.

328
 “De stalknecht en de prinses zijn nu verdachten nummer één.” Ludo liep met grote passen
richting de bossen en Lily moest moeite doen om hem bij te houden.
“Ik denk dat we het aan de koning moeten vertellen.”
Lily was blij met haar nieuwe jas, die een stuk warmer zat. In plaats van de stoffen jas droeg
ze nu een lange donkerbruine jas van leer, met een voering van bont. Die ochtend was ze met
Ludo de stad in gegaan om winterkleding te kopen. Hoewel de rover het nog steeds niet koud
leek te hebben had hij zelf ook een jas aangeschaft; een zwarte leren jas die exact leek op
degene die hij eerst had en waarvan de mouw onherstelbaar kapot gescheurd was door de
weerwolf.
Lily had geopperd dat Barnabas de mouw wellicht met magie kon repareren, maar de
magiër had uitgelegd dat magie niet hielp tegen weerwolfbeten, ongeacht of het een mens of
kleding betrof. Weerwolven waren niet vatbaar voor magie, zowel goede als slechte magie, in
wolf-vorm en in menselijke vorm. Lily had het gevoel dat Ludo er niet bepaald rouwig om was
dat magie hem niets meer kon doen, ook al kon hij nu ook niet meer profiteren van magie om
hem te genezen.
Aangezien de koning had gezegd dat ze het terrein eigenlijk niet mochten verlaten had ze
nog wel geopperd om Mida, de kleermaakster van het kasteel, aan te spreken voor
winterkleding, maar Ludo had gemopperd dat ze al veel te lang opgesloten zaten in het kasteel
en ze frisse lucht nodig hadden. Alsof ze niet iedere dag buiten duelleerden op de
binnenplaats, met grote regelmaat tochten te paard maakten in de velden en bossen achter
het kasteel – een groot stuk van het landschap achter het kasteel hoorde bij het kasteel zelf –
en vaak wandelingen maakten in de grote kasteeltuin.
Dus het tweetal was er zo onopvallend mogelijk tussenuit geglipt om een ochtend in de
stad door te brengen. Het resultaat was nieuwe jassen, leren handschoenen (waarvan Lily de
hare nu wel droeg en Ludo die van hem niet), wollen sjaals en een paar dikkere bloezen en
vesten voor Lily.
“Waar gaan we eigenlijk naartoe?” Lily’s adem maakte witte wolkjes in de lucht.
“Het bos.”
“Waarom?”
“Dat zie je zo wel.” Ludo grijnsde bij het zien van Lily’s opgetrokken wenkbrauwen. “Niet
zo ongeduldig, hè.”
Ze waren inmiddels bij de bosrand aangekomen. Ludo stopte niet maar stapte tussen de
bomen door, zijn pas zeker ondanks dat hij naar Lily’s weten nog nooit in dit bos geweest was.
Hoewel, de rover was op veel plaatsen geweest, dus misschien ook hier.
De bomen stonden dicht op elkaar en aangezien het bewolkt was, was het donker in het
bos. Lily haastte zich om Ludo bij te houden en struikelde over een wortel. Bliksemsnel draaide
Ludo zich om en ving haar op bij haar armen om te voorkomen dat ze viel.
“Niks mis met je reflexen,” hijgde Lily.
Ludo grijnsde en liet haar armen los. Hij liep verder, iets langzamer dan voorheen. Bij een
kleine open plek bleef hij staan.
Lily keek om zich heen. Naaldbomen, eikenbomen en esdoorns voor zover het oog strekte.
De naaldbomen waren groen, maar de andere bomen hadden grotendeels hun blad verloren
en wat er nog wel aan zat was rood, oranje en bruin. De grond lag bezaaid met dode bladeren.

329
Hier en daar waren stukken met sneeuw te zien, maar de bomen hadden de meeste
sneeuwval opgevangen.
Het was zo donker dat het schemerig leek en Lily huiverde. Als het iemand anders dan
Ludo betrof was ze niet mee het bos in gegaan. Maar de rover vertrouwde ze volledig. Ze
was echter wel nieuwsgierig naar de reden van hun excursie.
“Wil je gewoon een wandeling maken of is er een doel?”
“Ik wil je iets laten zien.”
Lily keek om zich heen, alsof ze verwachtte dat de omgeving met deze opmerking
opeens anders zou zijn en er iets bijzonders te zien viel. “Wat dan?”
Ludo’s lichtblauwe ogen twinkelden geamuseerd. Hij ademde diep in en sloot zijn ogen.
Even gebeurde er niets, en toen –
Zijn oren werden langer en bedekten zich met zwart haar. Zijn neus vormde zich in een
snuit. Hij grimaste en zakte op zijn handen en voeten, alleen waren het geen handen en
voeten meer, maar grote zwarte poten.
Een grom ontsnapte uit zijn keel terwijl zijn huid en kleding vervangen werd door een
zwarte vacht, hier en daar doorstreept met grijs. Lily keek ademloos toe. De gehele
transformatie duurde misschien twee minuten, vele malen sneller dan de eerste keer.
Hoewel ze zeker wist dat Ludo zijn best deed om geen geluid te maken en hij meer pijn leed
dan hij liet blijken, had ze ook het idee dat het minder een marteling was dan de eerste
keer.
“Wow,” bracht ze uit, toen er eenmaal een grote zwarte wolf voor haar stond.
Zijn lichtblauwe ogen, die bijzonder veel leken op zijn menselijke ogen, keken haar aan.
Hij gromde, en kwam langzaam op haar af.
Lily’s hart bonsde in haar keel. Ze vertrouwde de rover volledig – in zijn menselijke vorm.
Volgens verschillende boeken over weerwolven die ze sinds hij gebeten was had gelezen
had een weerwolf op volle maan na volledige controle over zijn menselijke brein… Maar
was dat echt zo? Had Ludo dit getest? Waarom had hij haar niet meer betrokken?
Ze dwong zichzelf rustig te blijven ademen en stil te blijven staan terwijl de grote wolf
op haar af kwam. Als ze aan haar instinct zou toegeven en zou vluchten werd wellicht zijn
jagersinstinct gewekt en zou ze dood zijn voordat ze drie passen had kunnen zetten.
Ergens in de verte kraste een raaf en Lily hoorde wat geritsel in de struiken achter haar,
maar ze hield haar groenblauwe ogen op de lichtblauwe ogen van Ludo gericht. De wolf
stond inmiddels vlak voor haar. Hij was zo groot dat zijn hoofd bijna op gelijke hoogte was
met dat van haar.
Hij gromde opnieuw laag en een spoor van kippenvel gleed over Lily’s rug.
“Ludo,” fluisterde ze. “Ik ben het, Lily.”
Hij knipperde een keer met zijn ogen. Ze deed haar rechterhandschoen uit en stak
langzaam haar hand uit. Ludo drukte zijn grote natte neus tegen haar hand en snuffelde.
Vervolgens duwde hij zijn kop onder haar hand. Een golf van opluchting ging door Lily heen
en ze glimlachte.
“Kun je me verstaan?”
De wolf knipperde weer met zijn ogen.
“Deed het pijn?”

330
 Hij jankte zacht. Vervolgens sprong hij speels weg en rende zigzaggend door de bomen. Lily
pakte de leren handschoen die ze had laten vallen, trok hem weer aan en rende de wolf
achterna, dieper het donkere bos in.
Ze hoopte dat hij niet te ver het bos in zou gaan. Ze was iets té bekend met de gevaren in
de bossen van dit land om zich er volledig op haar gemak te voelen, maar ze had haar
zwaarden bij zich en zolang Ludo in de buurt bleef dacht ze niet dat haar veel kon overkomen.
Ze had gezien wat de weerwolf Muira kon aanrichten. Op de een of andere manier had ze het
gevoel dat Ludo sterker was, dodelijk als hij al geweest was voordat hij gebeten werd, en hij
stond aan haar kant.
“Ludo?”

Ludo zigzagde tussen de bomen door. Zijn gedachten waren exact hetzelfde als wanneer hij
een mens was. Dat had hij gisteravond, tijdens zijn eerste volledig gelukte transformatie in de
kerkers, getest; als hij er niet zeker van was geweest dat hij de volledige controle had en niet
overvallen werd door dierlijke instincten, had hij nooit in het bos veranderd met Lily erbij. Hij
moest er niet aan denken dat haar iets zou overkomen. Al helemaal niet door zijn toedoen.
Maar vanochtend was zijn eerste transformatie geweest buiten de kerkers. In alle vroegte
was hij naar het bos gegaan en het was een geslaagd experiment geweest.
Wat wel anders was, waren zijn zintuigen. Zijn reukzin en gehoor waren nog scherper. Zijn
zicht was ongeveer gelijk.
Hij hoorde Lily roepen. Hij was niet ver weg maar hij wist dat ze hem niet kon zien; hij zou
eigenlijk weer terug moeten gaan naar haar voordat ze zich zorgen ging maken.
Hij kon haar ook ruiken – kamille en citroengras omdat ze waarschijnlijk Elfric weer had
geholpen bij het brouwen van drankjes; de geur van zwarte amber van de zeep die ze
gebruikte; de lichtelijk zoetige geur die ze van zichzelf had. Haar zoete geur was hem nooit
eerder opgevallen, zijn menselijke neus had die geuren eerder nooit kunnen waarnemen, al
helemaal niet van een afstand.
Hij hoorde geritsel en draaide zich om. Een edelhert stond op enkele meters afstand en
keek hem recht aan, de bruine ogen van het dier wijd van angst, zijn bruine kop met het
prachtige gewei opgeheven.
Ludo stak zijn neus in de lucht en snuffelde. Hij kon het hart van het hert horen bonken,
het bloed horen stromen… Hij vroeg zich af hoe het dier smaakte.
Oké, wellicht waren zijn gedachten niet helemaal zoals anders. Hij kon zich niet herinneren
dat het water hem ooit in de mond was gelopen bij de gedachte aan rauw vlees…
Bonk. Bonk. Bonk.
Het edelhert staarde hem nog steeds aan. Het leek niet te kunnen bewegen van angst.
Ludo liet een laag gegrom horen. Dat was voor het hert blijkbaar genoeg om uit zijn
apathische status wakker geschud te worden; hij draaide zich om en verdween met snelle
sprongen tussen de bomen door, dieper het donkere bos in.
Ludo staarde het na zonder zich te bewegen. Hij wist dat hij het hert makkelijk in had
kunnen halen en zonder problemen had kunnen doden. Hij had er zelfs zin in om het dier na
te jagen, maar hij onderdrukte dit instinct. Jagen kon altijd nog.
“Ludo!”

331
 Ludo liep terug naar Lily. Het luchtte hem op dat zijn wolfachtige instinct hem niet
aanspoorde om op haar te jagen. Sterker nog, hij wilde haar beschermen. Hij zou elke
bedreiging in stukken scheuren.

Lily keek om zich heen. De bomen stonden dicht bij elkaar en alleen hier en daar raakte een
strook schemerig licht de grond. Hoewel het midden op de dag was leek bijna avond te zijn in
dit deel van het bos. Op wat geritsel van de wind door de takken hier en daar na was het
doodstil. Niet eens het gefluit van vogels klonk op de achtergrond.
“Ludo!”
De weerwolf was nergens te zien. Ze leek alleen te zijn. Een gevoel van ongemak
bekroop haar.
Plotseling voelde ze een duw van achter. Bliksemsnel trok ze haar zwaarden en draaide
zich om, klaar om toe te slaan.
De zwarte wolf stond achter haar. Ze kon zweren dat hij grijnsde, ook al leek dat
onmogelijk.
“Oh, vind je dat grappig?” Enigszins geërgerd stopte ze haar zwaarden weer weg. “Ik
schrok me kapot.”
Hij duwde met zijn harige kop speels tegen haar borst, waardoor ze naar achteren
tuimelde. Bliksemsnel sprong de wolf achter haar om haar op te vangen zodat ze bleef
staan. Hij liet zich op de grond vallen en rolde heen en weer.
Hij leek zoveel op een overmaatse puppy dat Lily moest lachen. Ze knielde bij hem neer
en kriebelde hem over zijn buik. De lange zwarte haren voelden zacht tegen haar hand. De
wolf kwam weer overeind en likte haar over haar wang. Hij ging zitten en keek haar aan.
Zijn snuit werd korter en zijn vacht veranderde naar kleding en huid. Zijn oren werden
korter en zijn zwarte haar, net zoals de vacht van de wolf hier en daar grijs, werd langer.
Het duurde niet lang voordat Ludo weer veranderd was in zijn menselijke zelf.
Hij stond op, gaf Lily een hand en trok haar overeind.
“Wow,” zei Lily opnieuw. “Dat was –”
“Meesterlijk?” Ludo grijnsde.
“Sinds wanneer –?”
“Vanochtend. Ik heb de afgelopen dagen steeds een paar keer per dag geoefend in de
kerker. Het ging niet zo snel als ik gehoopt had, maar ik kan nu veranderen wanneer ik dat
wil.”
“Waarom heb je me niks verteld?” vroeg Lily.
“Het was iets wat ik alleen moest doen.”
Ze knikte. Ze begreep het wel. Ludo was het niet gewend dingen te delen. Ze vermoedde
dat hij haar meer vertelde dan wie dan ook in zijn leven. Ze vermoedde dat ze zijn beste
vriendin was. En hij die van haar. Ze zou hem missen wanneer –
Ze drukte die gedachte de kop in. Het had geen zin daarbij stil te staan. Ze moest terug.
Dit was niet haar wereld.
“Doet het nog pijn?” vroeg ze, terwijl ze terugliepen naar het kasteel. Het bos maakte
plaats voor weilanden en een slingerend beekje dat langs het kasteel stroomde.
“Een beetje,” gromde Ludo. “Steeds minder, gelukkig. Als het goed is ben ik over een
tijdje in staat om pijnloos te veranderen.”

332
 “En je gedachten? Zijn die menselijk? In het begin was ik even bang dat je me niet
herkende.”
“Oh, ik herkende je wel.” Ludo lachte. “Daarom heb ik eerst telkens in de kerkers geoefend,
tot ik merkte dat mijn gedachten gewoon menselijk waren. Vanochtend ben ik naar het bos
gegaan om te transformeren. Toen ik merkte dat ik de volledige controle had wist ik dat het
veilig genoeg was om het aan jou te laten zien.”
“Ik ben blij dat je dat deed.” Lily kneep in zijn arm en hij glimlachte.
“Gelukkig was je niet bang.”
“Nee, omdat ik je ken. Maar ik denk dat iemand die jou niet kent wel schrikt van jou als
weerwolf.”
Ludo grijnsde. “Mooi. Je weet nooit wanneer dat van pas komt.”

“Uitstekend bereid,” prees de dwerg die tegenover Lily zat de ovenschotel van kwartel,
aardappels en groene bonen.
Ze zat aan een redelijk volle eettafel aan het avondeten; Ludo zat rechts van haar en
Barnabas links, naast hem zat Adrius en daarnaast Lisandre, schuin tegenover haar zat Elfric
en tegenover haar zat Nikos, de dwergengraaf die na het bal in het kasteel was gebleven en
er een korte vakantie van leek te maken. Naast de altijd vriendelijke dwerg zat zijn even
vriendelijke vrouw Salia en aan het hoofd van de tafel zat prins Theran.
“Hm hm,” beaamde Salia, net voordat ze een nieuwe hap nam.
“Ik zal het doorgeven aan de kok,” glimlachte Theran.
De koning en de prinses waren afwezig. Het kwam vaker voor dat de koninklijke familie niet
mee at, of dat alleen een of enkele leden aanwezig waren. Ook lang niet alle gasten van het
kasteel waren bij elk diner aanwezig. Het avondeten werd standaard om zeven uur opgediend,
en iedere gast die mee wilde eten was welkom.
Ludo, zeggende dat hij een gratis maaltijd niet liet schieten, had geen enkel diner gemist.
“De kok die nu in dienst is, is uitstekend,” beaamde Adrius, wiens gestalte verraadde dat
ook hij geen enkele maaltijd oversloeg.
“Wordt er nog steeds gezocht naar de moordenaar van Pavel?” vroeg Nikos geïnteresseerd.
“Natuurlijk,” antwoordde de prins. “We zullen niet rusten voordat we de dader te pakken
hebben.”
Lily hield haar mond. Het was niet in het hele kasteel bekend dat de koning haar en Ludo
gevraagd had om de dader op te sporen en dat wilde ze liever zo houden. Mensen zouden
vrijer praten als ze dat niet wisten.
“Een tragische toestand,” zei Salia meelevend. De dwergenvrouw had grote lichtbruine
ogen en roodbruin haar dat ze in een vlecht droeg die tot aan haar niet geringe achterwerk
kwam. “Die arme man…”
“Is koning Alphonsus al op de hoogte gebracht?” vroeg Nikos. Zijn kleine donkerblauwe
oogjes keken nieuwsgierig naar Theran.
“We hebben direct een koerier te paard naar Baldur gestuurd,” antwoordde de prins. Als
hij de vragen vervelend vond liet hij het niet blijken; een vriendelijke glimlach verlichtte zijn
knappe gelaat. “Hij is op een van de meest snelle paarden vertrokken, ik verwacht dat hij nu
wel gearriveerd is. Maar het is natuurlijk wachten op zijn terugkomst voordat we antwoord
hebben.”

333
 “We hadden een duif kunnen sturen maar zulk belangrijk en triest nieuws wordt beter
persoonlijk gebracht,” zei Lisandre, haar stem zoals altijd melodieus en emotieloos. Het
was Lily een raadsel of de mooie magiër de kwestie echt vervelend vond.
“Uiteraard,” beaamde Salia tussen twee happen door.
“Het is een mooie collectie die je aan je vingers hebt, Ludovic,” zei Nikos. Hij schoof zijn
lege bord iets naar voren en klopte op zijn stevige buik, die bijna volledig bedekt werd door
zijn lange donkerbruine baard. “Zo, het zit er weer in.” Nikos en Salia waren een van de
weinige gasten die Ludo niet ontweken hadden en die hem normaal hadden behandeld.
Lily wist niet of dat kwam omdat ze geen vooroordelen of angst voor de rover hadden, of
dat ze simpelweg niet wisten wie Ludo precies was. Het dwergenechtpaar kwam uit het
buurtland Daenir, een land waarvan Barnabas haar verteld had dat de bevolking
grotendeels uit dwergen bestond.
Zowel de meeste gasten als bedienden ontweken Ludo waar mogelijk en omdat
inmiddels bekend was dat Lily veel met hem omging ontweken sommigen haar ook. Lily
had meer dan eens gefluister gehoord over ‘De Baron’ als ze in de buurt was; ze wist echter
nog steeds niet waar Ludo deze bijnaam aan te danken had. Wat haar wel al meerdere
malen was opgevallen, was dat de rover uitstekende manieren had wanneer hij ervoor koos
deze te tonen. Zijn botheid was volgens haar geen gevolg van onwetendheid, maar eerder
onverschilligheid en geen wens zich aan etiquette te houden. Maar wanneer nodig wist hij
de regels perfect te volgen. Was hij misschien ooit een baron geweest? En zo ja, wat had
er dan voor gezorgd dat hij zich op het slechte pad begeven had?
“Bedankt,” mompelde Ludo met volle mond.
“Die ring aan je pink is nieuw, of niet?” De dwergengraaf wees naar de gouden ring met
de groene smaragd, waarvan Lily wist dat Ludo die op het bal gestolen had.
“Recent aangeschaft,” bromde Ludo onverschillig.
Lily begroef naar neus in een kelk met water zodat niemand haar grijns kon zien.

Na het avondeten liep Lily naar de bibliotheek. Ludo was naar Marten gegaan voor een glas
whisky, Elfric, Barnabas en Adrius waren verwikkeld geraakt in een discussie over
verdedigingsspreuken, Lisandre en Theran waren van tafel gegaan om wie weet wat te doen
en het dwergenechtpaar was in een gesprek geraakt over het strenge weer. Lily zag dit als een
mooi moment om een nieuw boek uit te zoeken in de bibliotheek. Ze had Phaedre & Elliott de
vorige avond uitgelezen. Het verhaal was zeer voorspelbaar geëindigd met een gelukkige
afsluiting waarbij Elliott het hart van Phaedre veroverd had en ze nog lang en gelukkig leefden.
Zoals altijd brandde het haardvuur en alle kaarsen die in sierlijke standaarden aan de
muren hingen en was het behaaglijk warm in de bibliotheek. Lily zette haar zojuist uit de
keuken gehaalde kop thee op het houten tafeltje en liep naar de boekenkasten.
Waar had ze zin in? Iets minder zoetsappigs dan wat ze hiervoor gelezen had, wellicht
met wat meer avontuur…
Ze liet haar ogen over de leren kaften glijden. Dappere Dieter en het Vergeten Land; De
Gevaarlijke Capriolen van Rael de Rover; De Wereldreizen van Samm Petrie; De Avonturen
van Ridder Boras, deel 1 t/m 7…

334
 Ze wilde net haar hand uitsteken naar De Gevaarlijke Capriolen van Rael de Rover, denkend
aan Ludo, toen ze geschuifel hoorde. Voorzichtig geschuifel, alsof degene die het geluid
veroorzaakte eigenlijk niet gehoord wilde worden.
Ze trok haar hand weer terug.
“Hallo?”
Geen antwoord. Misschien had ze zich vergist. Ze pakte het boek, dat dik was en gebonden
in donkerbruin leer, met een tekening van een baldadig uitziende man met een zwaard in zijn
ene hand en een dolk in zijn andere hand op de kaft en de titel in zwierige donkerrode letters
boven de afbeelding gedrukt.
Toch had ze het gevoel dat ze bekeken werd. Ze stak haar hoofd om de boekenkast heen.
Er was niemand te zien.
Toen zag ze in haar ooghoek een beweging weerspiegeld in het raam en dook bliksemsnel
op de grond. Ze draaide zich om en krabbelde achteruit. Als ze die reflectie niet in het raam
gezien had, was ze nooit op tijd weggedoken en had haar aanvaller in haar rug gestoken in
plaats van in de lucht.
Lily kwam overeind en deinsde achteruit. Haar hart bonkte in haar keel en het bloed suisde
in haar oren. In een inmiddels automatische beweging greep ze naar haar zwaarden, om er
achter te komen dat ze de wapens niet droeg aangezien ze net van tafel kwam en een van de
regels in het kasteel was dat er aan tafel geen wapens gedragen werden. Niet dat ze zich daar
helemaal aan gehouden had, dankzij de invloed van Ludo, maar haar zwaarden had ze niet bij
zich.
Haar aanvaller was slank en niet heel lang. Meer dan dat viel er niet over te zeggen; hij had
een zwart stoffen masker over zijn gehele gezicht dat alleen de ogen vrij hield, en hij droeg
een donkerbruine hoed met een brede rand die een zodanige schaduw over zijn gezicht wierp
dat zelfs zijn ogen nauwelijks te zien waren. Het enige wat Lily dacht zeker te zien was dat het
een man was. Of een lange vrouw.
De aanvaller haalde opnieuw uit met zijn dolk en Lily sprong achteruit. Ze gooide De
Gevaarlijke Capriolen van Rael de Rover naar de gemaskerde man. Hij ontweek het boek
behendig, wat ze al wel verwacht had, maar ze maakte gebruik van deze extra twee seconden
om haar dolk uit haar laars te trekken.
“Nu zijn we in elk geval gelijk,” zei ze. Haar stem klonk vreemd rustig in haar eigen oren. Zo
voelde ze zich niet. “Weet je zeker dat je dit wilt doen?”
Bij wijze van antwoord haalde de gemaskerde man opnieuw uit met zijn dolk. Lily ontweek
de aanval en deinsde nog iets naar achteren, tot ze de muur tegen haar rug voelde. Ze kon
geen kant meer op, de uitgang van de bibliotheek was helemaal aan de andere kant.
Als je geen kant op kan is aanval de beste verdediging, klonk de lage brommende stem van
Ludo in haar oor.
De man sloeg opnieuw toe met zijn dolk. Lily bukte en het wapen raakte de muur boven
haar. Ze stak naar hem met haar eigen dolk in een snelle beweging die Ludo haar geleerd had,
maar haar aanvaller dook opzij.
Dit gaf haar een opening om van de muur weg te komen en ze draaide opzij. Ze keken elkaar
aan, beiden met hun dolk op de ander gericht. De gemaskerde man stak met het wapen naar
haar buik en Lily sprong weg.
Hij wilde haar echt vermoorden! De gedachte ging als een koude golf door haar heen.

335
 Zij wilde hem niet dodelijk verwonden, kon hem niet dodelijk verwonden. Alleen omdat
je anders in een magiër verandert, en dat wil je niet; niet omdat je geen man kunt doden,
zei een kil stemmetje in haar hoofd.
Ze drukte de gedachte weg. Concentreren! Dat was een van de eerste lessen die Ludo
haar geleerd had.
Haar aanvaller sloeg opnieuw toe en ze danste opzij, terwijl de twee om elkaar heen
bleven draaien. Ze moest hem op de een of andere manier uitschakelen, zodat ze kon zien
wie ze tegenover zich had. Ze durfde te wedden dat dit dezelfde dader was als degene die
de hertog vermoord had.
Lily ontweek een nieuwe aanval en haalde met haar eigen dolk uit naar de arm van de
gemaskerde man. Hij struikelde achteruit en ze haalde nogmaals uit. En nogmaals. Het was
niet echt haar doel hem te verwonden, maar om hem te overvallen zodat hij een fout
maakte en ze hem kon overmeesteren.
Haar tegenstander stak halfslachtig naar haar hoofd en ze bukte en stootte bliksemsnel
met het heft van haar dolk tegen zijn hand, zodat hij het wapen liet vallen. Ze schopte de
dolk weg.
“Geef je over,” zei ze enigszins buiten adem.
De gemaskerde man hield beide handen omhoog in een teken van overgave. Lily liet
haar wapen zakken.
Dat was een fout. De man pakte een dik boek van de kast naast hem en wierp het naar
haar hoofd. De punt van het boek raakte haar boven haar wenkbrauw en Lily viel. Ze zag
sterretjes en voelde iets nats langs haar slaap naar beneden over haar wang lopen.
Gedesoriënteerd gleed haar blik over het tapijt, op zoek naar haar dolk, die ze had laten
vallen toen het boek haar raakte. Ze zag de zwarte laarzen van de man dichterbij komen.
Hij kwam op haar aflopen. Hij was bijna bij haar, en had haar eigen dolk in zijn hand.
Je gaat niet vermoord worden met je eigen wapen! schoot het woedend door Lily’s
hoofd. Ludo zou zo teleurgesteld in haar zijn wanneer dat gebeurde.
Ze rolde weg toen haar aanvaller bukte en naar haar stak, en trapte zo hard ze kon opzij,
tegen zijn knieschijf aan.
“Aaah!” schreeuwde de man hees. Dus het wás een man, al herkende ze zijn stem niet.
Lily gaf hem niet de kans om bij te komen en trapte nog een keer. De man struikelde en
viel op de grond. Lily pakte het boek dat haar geraakt had - Honderd Verschillende Daktor
Recepten, registreerden haar hersenen ergens ver weg – en kwam op hem af, klaar om hem
bewusteloos te slaan met het boek.
De man krabbelde snel overeind en rende strompelend de bibliotheek uit. Lily, nog
steeds een beetje duizelig, zette de achtervolging in, het boek nog in haar handen. De
gemaskerde man rende de gang door, de hoek om. Lily rende hem achterna.
Ze spurtte de hoek om en – botste keihard tegen Elfric.
“Oempf!” kreunde de magiër, en hij pakte haar bij haar bovenarmen om te voorkomen
dat ze samen op de grond vielen. Zijn goudkleurige ogen gingen van het boek in haar
handen naar het bloed op haar hoofd. “Lily, wat is er aan de hand?”
“Eh –” Lily’s ogen gleden over zijn schouder de gang in. De gemaskerde man was nergens
te bekennen. Waar was hij gebleven? Ze wist dat ze hem nu nooit meer zou inhalen maar
wellicht als de koning alle wachters op scherp zette…

336
 “Lily, is alles goed met je? Je bloedt, wat is er gebeurd?” Elfric pakte haar kin, zodat ze
gedwongen was hem aan te kijken.
“Ik werd aangevallen in de bibliotheek,” antwoordde ze. Ze hoefde maar een klein beetje
omhoog te kijken, de magiër was maar één kop langer dan zij. Dezelfde lengte als haar
aanvaller…
“Aangevallen? Door wie?” vroeg Elfric bezorgd, en hij liep in de richting van de bibliotheek.
Een magiër kon via magie zijn kleding snel verwisselen. Het moest wel kleding zijn die hij
daadwerkelijk bezat, maar door middel van een magische truc had hij binnen enkele seconden
iets anders aan. Lily had het Barnabas wel eens zien doen.
Ze drukte haar gedachten de kop in. Elfric was de dader niet! Wat zou zijn motief moeten
zijn?
“Hij is niet meer in de bibliotheek,” zei ze. “Hij rende deze gang in. Ik weet niet waar hij
gebleven is. Heb je niemand gezien?”
“Nee, niemand.”
“We moeten de koning waarschuwen.”
“Ik doe dat wel,” zei Elfric zacht. “Ga jij maar even naar de ziekenboeg voor je hoofd, dan
kan Lisandre je genezen. Je hebt een behoorlijke klap gehad.” Hij keek haar bezorgd aan.
Toen verdween hij met een poef in het niets en Lily staarde de nu lege gang in. Ze kon het
onbestendige gevoel dat ze kreeg toen het haar opviel dat Elfric exact hetzelfde postuur had
als haar aanvaller niet onderdrukken.
Maar natuurlijk was dat toeval. Toch?
Ze draaide zich om en liep naar de binnenplaats. Lisandre was misschien goed in genezen,
maar ze wilde eerst Ludo spreken. Ze liep zo snel mogelijk door de kou naar de smidse, haar
hoofd gebogen tegen de sneeuwvlokken.
Marten woonde in een klein huisje dat aan de smidse grensde. Lily wierp eerst een blik in
de werkplaats, maar het was donker en stil. Ze klopte met de zware ijzeren klopper die
prachtige versieringen had – werkmanschap van Marten zelf, had hij haar verteld – tegen de
houten voordeur van het huisje.
“Ha, Lily!” zei de grote smid nadat hij de deur open gedaan had. “Kom je toch een glas
whisky drinken?”
“Nee,” zei Lily. “Ik zocht Ludo.”
“Die heb je gevonden.”
Marten stapte opzij om haar naar binnen te laten en sloot de deur. Ludo zat op de bank in
de kleine woonkamer. Er stonden twee glazen whisky op tafel.
Marten had blijkbaar Lily’s enigszins gehavende uiterlijk niet opgemerkt, maar Ludo zag het
meteen.
“Wat is er gebeurd?” Lily zag hem nauwelijks bewegen, maar hij stond binnen twee passen
voor haar en streek het haar uit haar gezicht om naar haar hoofd te kijken.
Lily, die geen blik in de spiegel had geworpen voordat ze naar Marten liep vermoedde dat
er opgedroogd bloed aan de linkerkant van haar gezicht zat.
“Het ziet er erger uit dan het lijkt,” zei ze. “Denk ik.”
“Honderd verschillende Daktor recepten?” vroeg Marten toen, en Lily besefte dat ze het
boek nog steeds vasthield. Ze legde het op de keukentafel.
“Ik ben aangevallen in de bibliotheek,” legde ze uit.

337
 “Wat?”
“Door wie?”
Beide mannen leken onmiddellijk tot actie over te willen gaan, klaar om Lily te
verdedigen tegen een onzichtbare vijand.
“Ik weet niet door wie. Hij is ontsnapt,” zei Lily snel, voordat de heren de deur uit konden
spurten naar de bibliotheek. “Hij had een masker dat zijn hele gezicht bedekte en een hoed
op. Ik heb geen idee wie het was, maar hij probeerde me te vermoorden met een dolk.”
“Ben je verder ongedeerd?” Ludo’s grote ogen gleden over haar lichaam. Marten pakte
een derde glas en schonk een ruime hoeveelheid whisky in.
“Dankjewel,” zei Lily, en nam het glas aan. Ze ging op de bank zitten en nam een slok.
De whisky brandde een weg naar haar maag. Marten ging op de versleten stoffen stoel
tegenover haar zitten en streek over zijn borstelige snor terwijl hij haar peinzend aankeek.
“Hij gooide dat boek naar me en het raakte mijn hoofd, maar verder heb ik niets. Ik had
hem bijna te pakken, maar hij ontsnapte.” Ze grimaste. Als ze nét iets sneller geweest was,
had ze hem te pakken gehad en geweten wie het was.
“Dat is balen, maar het belangrijkste is dat je verder ongedeerd bent,” bromde Ludo
vanuit de keuken. Lily vroeg zich af wat hij aan het doen was, maar het antwoord droeg
zich al snel aan. Hij kwam met een porseleinen kom met water en een linnen doek naar
haar toe. “Ik heb even wat van het water uit je ton gepakt,” zei de rover tegen Marten, die
knikte.
Ludo kwam naast Lily op de bank zitten en doopte de doek in het water. Hij streek haar
haar aan de kant en poetste voorzichtig haar gezicht schoon. Lily verbaasde zich niet voor
het eerst over de soms onverwachte tederheid van de grote lompe rover.
“Is je iets opgevallen?” vroeg hij, terwijl hij haar gezicht schoonmaakte.
Lily wierp een blik op Marten en weer op Ludo, zonder haar gezicht te bewegen.
“We kunnen hem vertrouwen,” bromde Ludo, die haar blik gevolgd had.
Lily had geen idee hoe hij dat zo zeker wist, maar zijn mensenkennis was ongetwijfeld
beter dan dat van haar. En de smid was veel te breed en groot om de dader te kunnen zijn.
“Nou, hij was niet zo lang, een kop groter dan ik,” begon Lily. “En slank. Hij wist hoe hij
met een dolk op moest gaan.”
“Hmpf.”
“Hij had donkere kleding aan. Een donkerbruine leren broek en een zwart wollen tuniek.
Zijn masker was zwart en de hoed was donkerbruin met een grote brede rand,” somde Lily
op, blij dat ze de details nog wist.
“Weet je zeker dat het een man was?”
“Nou ja, het tuniek was wijd en had wat rondingen kunnen verbergen,” zei Lily
twijfelend. “Maar toen ik hem tegen zijn knieschijf trapte kreunde hij. Hij klonk mannelijk.”
“Een vrouw kan ook een mannenstem opzetten,” zei Ludo sceptisch. “Zo, klaar.” Hij
legde de doek in de kom met water en zette deze op de donkere houten salontafel. Hij
streek over haar gezicht. “Het is niet ernstig. De wond zal snel genezen en geen litteken
achterlaten, denk ik.”
“Je kunt even naar Lisandre lopen,” stelde Marten voor. “Die heeft het zo genezen.”
“Ik kijk wel even,” zei Lily. Ze voelde er niet veel voor om de koele magiër lastig te vallen
als het niet echt noodzakelijk was.

338
 “Denk je dat de aanvaller dezelfde was als degene die de hertog vermoord heeft?” vroeg
Marten.
“Het is anders wel erg toevallig.” Lily leegde haar glas. De whisky had een prettige
kalmerende invloed. “En hij gebruikte een dolk.”
“Ik denk dat het tijd is dat we met de koning gaan praten,” zei Ludo.

339
 Hoofdstuk 26

Opgepakt

“Er is nog iets,” zei Lily nadat ze het huis van de smid verlaten hadden.
“Wat dan?” vroeg Ludo. In tegenstelling tot Lily liep hij in zijn gemak door de
sneeuwvlokken over de binnenplaats en leek het niet koud te hebben. Hij was direct na het
avondeten naar Marten gegaan en droeg zoals zo vaak tegenwoordig geen jas, maar enkel
een doublet en blouse.
“Toen ik in de gang de hoek om rende botste ik tegen Elfric. De aanvaller was toen
nergens meer te bekennen, maar zoveel afstand zat er niet tussen ons toen ik hem achterna
rende.”
Er viel een korte stilte, die enkel onderbroken werd door het geroep van een uil die zich
ergens verscholen hield.
“En Elfric is slank en niet zo groot,” vulde Ludo toen aan, alsof hij haar gedachten kon
lezen.
“Klopt,” zei Lily met tegenzin. Ze was al bang dat Ludo hem meteen zou verdenken, maar
ze wilde deze informatie niet voor de rover achterhouden. Bij Marten had ze haar mond
gehouden omdat ze niet wilde dat er binnen de kortste tijd een gerucht door het kasteel
zou gaan dat ze de magiër verdachten. “Maar waarom zou hij mij met een dolk aanvallen?
Hij hoeft enkel een van die vuurballen te gooien die Barney ook wel eens gebruikt heeft in
een gevecht en dan ben ik dood.”
“Ja, maar als hij dat doet zijn er maar enkele verdachten,” zei Ludo droog. “Een dolk kan
iedereen gebruiken, de dader kan iedereen zijn. Bij een vuurbal zijn alleen de vier magiërs
verdacht.”
“Toch geloof ik niet dat hij het was,” zei Lily koppig. “Wat is zijn motief?”
Ludo hield de deur naar het kasteel voor haar open en keek haar aan met een sceptisch
opgetrokken wenkbrauw. “Zijn motief? Ben je vergeten wie zijn zoon is?”
“Nee, maar hij heeft geen contact met zijn zoon.”
“Zegt hij.”
“Ja, maar…” Lily zuchtte. Ze kon niet ontkennen dat Ludo wel een punt had, maar haar
gevoel zei dat ze Elfric kon vertrouwen. Je gevoel heeft er wel vaker naast gezeten, zei een
kil stemmetje in haar hoofd. “Wat is dan zijn motief om de hertog om te brengen?”
“Geen idee,” gaf de rover toe. Hij dempte zijn stem toen ze door de gang liepen, zodat
die alleen nog een laag gerommel was. “Misschien was die gewoon op de verkeerde plek,
of misschien heeft de hertog iets over hem ontdekt waardoor hij hem om moest brengen.
Misschien werkt Elfric samen met zijn zoon en wil hij jou ombrengen in naam van De
Broederschap.” De laatste woorden waren uitgesproken met een duidelijke walging.
“Misschien,” zei Lily mismoedig.
“Ik heb die gladjakker nooit gemogen.”

340
 “Dat weet ik, Ludo, maar laat je persoonlijke voorkeur niet je gezonde verstand
beïnvloeden.”
“Hmpf. Voor jou geldt hetzelfde.”
Lily wierp hem een blik toe. Ze had geen tijd meer om iets te zeggen, want op dat moment
stonden ze al voor de deur van de vergaderkamer. Ze waren daar automatisch naartoe
gelopen. Er was een grote troonzaal waar Rynn soms audiëntie hield, maar Lily had hem nog
nooit op de troon zien zitten. De vorst leek niet veel te geven om een hoop heisa en ze had de
indruk dat hij het goed vond als zijn onderdanen een normale hoeveel respect toonden maar
hij hoefde niet op handen gedragen te worden. Van wat Lily begrepen had, waren de mensen
in Ghaell over het algemeen dan ook heel positief over de rechtvaardige koning, en ook vol lof
over zijn zoon, die uiteindelijk zijn vader op zou volgen.
Er stonden twee wachters aan beide kanten van de dubbele deuren, wat altijd het geval
was als er iemand binnen was.
“We zijn op zoek naar de koning,” bromde Ludo. “Is hij binnen?”
“Ja, hij verwacht jullie al,” zei de wachter aan de rechterkant van de deuren tot Lily’s
verrassing. Ze had meer weerstand verwacht. Zonder verdere uitleg deden de twee wachters
beiden een deur open en bogen exact tegelijk. Het personeel van het kasteel was goed
getraind.
“Majesteit, de heer Bane en juffrouw Adams,” kondigde de wachter hen aan, en zodra Lily
en Ludo binnen waren sloten ze de deuren.
Lily was niet verbaasd te zien dat Elfric naast de koning aan tafel zat. Dat was natuurlijk de
reden dat Rynn hen al verwachtte. Zijn goudkleurige ogen namen haar bezorgd op.
“Welkom,” zei Rynn, wiens bruine ogen ook naar Lily’s voorhoofd gleden. “Ik hoorde van
Elfric wat er gebeurd is in de bibliotheek. Ben je verder ongedeerd?”
Lily imiteerde snel Ludo’s buiging, waarna ze zich niet voor het eerst realiseerde dat de
buigingen voor vrouwen en mannen anders waren; mannen staken hun linkerbeen uit naar
voren en bogen met hun middel terwijl ze hun rechterhand tegen hun hart hielden en de
linkerarm naar achteren uitstrekten. Vrouwen bogen door met beide handen hun rokken iets
op te trekken en wat door de knieën te zakken, met hun hoofd licht gebogen. Maar ja, Lily had
geen rokken om op te trekken en hoe boog je dan? Denkbeeldige rokken optrekken? Een
dilemma waar ze al eerder tegenaan was gelopen.
“Ja, majesteit, ik heb verder niets,” antwoordde ze, terwijl ze tot haar ergernis een blos
over haar wangen voelde kruipen. Dat Ludo haar vanaf opzij geamuseerd aankeek maakte het
er niet beter op. Zelfs Elfrics snor krulde iets omhoog in een glimlach. Rynn gebaarde dat ze
konden gaan zitten en Ludo en Lily namen aan de andere kant van hem plaats.
“Goed te horen,” zei Elfric.
Ludo keek hem aan alsof hij het liefst wilde dat de magiër verdween, maar als Elfric dat
door had liet hij niets merken. Hij had alleen oog voor Lily, en ze voelde zich enigszins
ongemakkelijk onder de blikken van zowel de magiër als de koning.
“Elfric, zou je ons alleen willen laten?” vroeg de koning toen. “Ik wil graag van Lily en Ludo
horen wat er allemaal gebeurd is.”
Even leek er een glans van ongenoegen over zijn gezicht te gaan, maar al snel knikte Elfric.
“Goed. Als er iets is weet u me te vinden. En jij ook.” Dat laatste was gericht aan Lily, en na

341
een buiging naar de koning toe waarbij hij zijn blik niet van Lily af hield, liep Elfric de
vergaderkamer uit.
“Goed,” zei de koning toen. “Ik heb al het een en ander van Elfric gehoord, maar ik wil
graag van jou horen hoe het precies gegaan is.”
“De afgelopen week hebben we iedereen die in het kasteel was op het moment dat de
hertog vermoord is ondervraagd,” begon Lily. “Iedereen zegt van niets te weten. Theorieën
lopen uiteen, de een denkt dat het een gewone dief was die door de hertog betrapt werd,
de ander denkt dat hij vermoord is omdat iemand niet wilde dat hij met prinses Marissa
trouwde. Maar het zijn enkel theorieën, niemand weet het zeker.”
“Ik heb inderdaad ook het een en ander opgevangen,” zei de koning. “Ga door.”
“Iedereen zegt blij te zijn geweest met het huwelijk en lijkt het erg te vinden dat de
hertog dood is,” zei Lily. “Dus met de ondervragingen zijn we niets verder gekomen. Maar
er is nog iets wat u denk ik moet weten. Eergisteren ging ik naar de stallen en zag Marissa
met de stalknecht.”
“En?” Rynn leek niet te begrijpen waar Lily hiermee naartoe wilde.
“Ze waren aan het zoenen,” bromde Ludo behulpzaam.
De wenkbrauwen van de koning schoten omhoog, tot bijna aan zijn haarlijn. “Dat… weet
je dat zeker?”
“Ja,” antwoordde Lily. “Ik heb ze gezien. Derk zei tegen haar dat ze nu eindelijk samen
konden zijn en Marissa leek daar erg blij mee te zijn.”
Voor het eerst sinds ze de vorst kende leek hij niet te weten wat hij moest zeggen. Zijn
blik gleed van Ludo naar Lily en weer terug. “Ik wist dat ze niet blij was met de
overeenkomst tussen mij en de hertog,” zei hij uiteindelijk ontstemt. “Maar nu weet ik ook
waarom. Ik dacht dat het gewoon jeugdige opstandigheid was.”
“Ik weet niet of dit de enige reden was dat ze er niet blij mee was,” zei Lily voorzichtig.
“Ze kende de hertog niet…”
“Ze had van hem leren houden,” echode Rynn de mening die Lily al zo vaak gehoord had.
Hij staarde peinzend voor zich uit. “Eerst Theran met Lisandre en nu Marissa… met Derk,
notabene….”
“Weet u van Theran en Lisandre?” vroeg Ludo verbaasd.
“Ja, natuurlijk,” zei Rynn rustig. “Er is weinig dat me ontgaat in mijn eigen kasteel.”
“Behalve wie de hertog vermoord heeft,” zei Ludo droog.
Lily wierp hem een geërgerde blik toe, maar de koning lachte vreugdeloos.
“Ik moet bekennen dat je daar een punt hebt, Ludo. Maar goed, dat Theran wat plezier
heeft met Lisandre voordat hij in het huwelijk stapt, daar kan ik mee leven. Hij is een man,
hij hoeft pas te trouwen als hij mij opvolgt, en dat kan nog jaren duren. Laat hem zijn wilde
haren maar kwijtraken.”
Lily deed haar mond open om te vragen waarom Marissa niet hetzelfde mocht doen,
maar toen voelde ze hoe Ludo onder de tafel in haar knie kneep en sloot ze haar mond
weer. Ze wist dat de rover een punt had. Het had geen zin om in discussie te gaan over de
gewoonten in deze wereld. Gewoonten die wat haar betrof achterhaald waren, vooral als
je bedacht dat deze wereld al veel ouder was dan die waar zij vandaan kwam.
“En zojuist ben je aangevallen in de bibliotheek,” vervolgde de koning.
“Dat klopt,” zei Lily. Ludo haalde zijn hand weer van haar bovenbeen.

342
 “En je hebt geen idee wie de dader geweest zou kunnen zijn?”
Lily schudde haar hoofd. “Hij had een masker en een hoed op. Maar hij was slank en niet
zo groot. Een kop groter dan ik. Ik denkt dat het een man was, maar zelfs dat weet ik niet
zeker. Hij had een dolk en probeerde me neer te steken.”
Rynn vouwde zijn handen ineen en keek haar peinzend aan. “De stalknecht heeft het
grootste motief.”
“Maar waarom zou hij mij aanvallen?”
“Jij bent erachter gekomen dat hij een verhouding heeft met mijn dochter.”
“Volgens mij hebben ze me niet gezien,” sprak Lily tegen.
“Weet je dat zeker?”
“Nee,” gaf Lily toe. “Het kan zijn dat ze me weg zagen lopen…”
“Derk is niet de enige met een motief,” zei Ludo. “Marissa heeft dezelfde redenen.”
Rynn keek hem rustig aan. “Klopt. Maar mijn dochter kan nog geen deuk in een homp
geitenkaas slaan, laat staan dat ze weet hoe ze met een dolk om moet gaan.”
“Marissa is geen kop groter dan ik,” zei Lily. “Ze kan het niet geweest zijn.” De prinses was
wel iets langer dan zij, maar zeker kleiner dan haar aanvaller.
“Er is nog iets,” zei Ludo toen, en Rynn keek hem geïnteresseerd aan. “Toen Lily de aanvaller
achtervolgde botste ze tegen Elfric aan toen ze de hoek om ging. De aanvaller was toen
nergens meer te bekennen.”
“En?” zei Rynn. “Hij kan toch snel weggedoken zijn?”
“Elfric heeft hetzelfde postuur als haar aanvaller.”
“Elfric kan nooit de dader zijn,” zei Rynn resoluut. “Hij is al tien jaar bij mij in dienst. Ik
vertrouw hem volledig.”
“Weet je wie zijn zoon is?” vroeg Ludo rustig.
“Ja,” antwoordde Rynn even rustig. “En ik weet ook dat Elfric geen contact meer heeft met
hem.”
“Hmpf.”
“Ik denk ook niet dat het Elfric was,” zei Lily voorzichtig. “Maar we kunnen niemand
uitsluiten.”
Naast haar liet Ludo opnieuw ontstemt gebrom horen.
“Derk is degene met het sterkste motief, en hij voldoet aan de omschrijving,” zei de koning
na een korte stilte. “Ik kan niet het risico lopen dat er nog meer slachtoffers vallen. Ik laat hem
oppakken en we zullen hem verhoren. Als hij onschuldig is, zal dat wel blijken. Dank jullie voor
het goede werk dat jullie verricht hebben.”
Hij rinkelde een belletje en het duurde niet lang voordat de dubbele deuren opengingen en
er een bediende verscheen. Hij boog diep voor de koning en wachtte op instructies.
“Haal Isaak en twee wachters,” zei de koning.

Het was een stille groep die een kwartier later naar het personeelskwartier marcheerde, waar
de kamers van Derk waren. Isaak liep voorop, geen uitdrukking op zijn strenge gelaat die
verried wat hij van de situatie vond. Achter hem kwamen twee wachters, die beiden somber
keken. De vrolijke staljongen was geliefd onder het personeel. Rynn had een uitdrukking van
grimmige vastberadenheid op zijn gezicht, met diepe rimpels in zijn voorhoofd; Lily

343
vermoedde dat hij echt dacht dat Derk de dader was, iets waar zij zelf helemaal niet zo zeker
van was.
Ludo toonde net zoals Isaak geen emotie, maar Lily dacht niet dat Ludo zo zeker van de
zaak was als de koning.
“We zoeken het later wel uit,” bromde hij in haar oor toen hij haar blik zag.
Lily knikte.
Kort nadat Isaak op een simpele houten deur geklopt had ging deze open en werd het
vriendelijke gezicht van Derk zichtbaar.
“Hé, Isaak, wat –” Derks blauwe ogen gingen van de aanvoerder naar de twee wachters
achter hem en vervolgens naar Rynn, die zwijgend aangesloten was. “Uwe koninklijke
hoogheid!” Snel maakte Derk een buiging.
“Goedenavond, Derk,” zei de koning rustig.
“Derk Tirken, je bent gearresteerd voor de moord op Tiras Pavel en de poging tot moord
op Lily Adams,” zei Isaak toonloos.
“Gearresteerd? Voor de moord – je maakt een grapje toch, Isaak?” Derks grote
donkerblauwe ogen keken de aanvoerder verbaasd aan, alsof hij verwachtte dat de stugge
wachter opeens in lachen uit zou barsten en ‘Grapje!’ zou roepen.
“Ik vrees van niet, Derk,” zei Isaak ernstig.
“Maar… ik ben onschuldig!”
“Als dat echt zo is, zal dat blijken,” zei de koning.
Isaak wenkte de twee wachters en ze grepen Derk beiden bij een arm. Derk was zo
verbaasd dat hij het nauwelijks in de gaten leek te hebben dat hij werd meegevoerd.
“Ik ben onschuldig!” herhaalde hij. “Ik zou nooit iemand vermoorden!” Zijn verbijsterde
stem was nog hoorbaar toen hij en de wachters de hoek al om waren.
Rynn zuchtte vermoeid en streek door zijn baard. “Dit hoeft geen geheim te blijven,” zei
hij tegen Isaak. “Het zal het kasteel goed doen te weten dat de mogelijke dader is
opgepakt.”
Isaak knikte, boog stijf en liep de gang uit.

De volgende ochtend stond Lily voor de spiegel in haar kamer haar haar te vlechten toen er
werd aangeklopt.
“Binnen!” riep ze, verwachtend dat het Ludo was die haar kwam halen voor hun
dagelijkse training op de binnenplaats, maar het was de prinses die binnenkwam.
“Marissa,” zei Lily verbaasd. Ze had net iets teveel tijd met de prinses doorgebracht om
zich ertoe te kunnen zetten het iets jongere meisje aan te spreken met ‘hoogheid’ of een
buiging te maken. Marissa had haar echter nooit in haar kamer bezocht.
“Goedemorgen, Lily.” De grote bruine ogen van de prinses waren rood omrand en
nieuwe tranen dreigden te ontsnappen. Ze ging op de rand van Lily’s bed zitten. “Je moet
me helpen.” Haar stem was schor en trilde.
“Wat is er dan?” vroeg Lily, die plaatsnam op de stoel. Natuurlijk wist ze heel goed
waarom Marissa haar opzocht, maar ze wilde de prinses de kans geven het zelf te vertellen.
“Mijn geliefde is gisteren gearresteerd. Onterecht! Hij heeft niets gedaan!”

344
 “Derk bedoel je?” Haar geliefde? Het was serieuzer dan ze gedacht had. Tenzij de relatie
gewoon een bevlieging was, Marissa leek niet het type om een serieuze verbintenis aan te
gaan en dingen echt door te zetten.
Marissa keek haar verbaasd aan. “Ja. Weet je van ons?”
“Ja. Ik heb jullie gezien toen ik laatst naar de stallen kwam,” antwoordde Lily.
“Ben jij dan degene die het aan papa verteld heeft?”
“Ja, maar ik kon niet anders.” Lily gaf Marissa een schone linnen zakdoek aan, aangezien er
nieuwe tranen over haar wangen begonnen te stromen. “Je vader heeft mij en Ludo opdracht
gegeven om iedereen te ondervragen en alles wat maar met de moord te maken kan hebben
aan hem te melden. Ik kon dit niet achterhouden.”
“Ik begrijp het.” Marissa knikte somber. “Maar Derk heeft de hertog niet vermoord, echt
niet! Dat zou hij nooit doen!” Enkele tranen die de zakdoek ontsnapt waren stroomden langs
haar hals naar het donkerroze kant van de neklijn van haar jurk.
“Ik denk ook niet dat hij het gedaan heeft, maar het was de conclusie die de koning trok.
Hij heeft wel als enige een motief.”
“Ik heb toch ook een motief.” Marissa snoot haar neus.
“Klopt, maar jouw postuur voldoet niet aan dat van mijn aanvaller.”
“Oh ja, papa zei dat je aangevallen bent in de bibliotheek,” zei Marissa, duidelijk nauwelijks
geïnteresseerd in die gebeurtenis. “Maar Derk was het niet! Je ziet toch hoe hij met paarden
is, hij doet geen vlieg kwaad.”
Geen vlieg misschien, en ook geen paard, maar wellicht een mens? Lily sprak deze gedachte
niet uit maar legde haar hand geruststellend op die van de prinses. “Als hij onschuldig is zal
dat heus wel blijken.”
“Hoe dan? Hij kan het niet bewijzen want hij was alleen op zijn kamer toen het gebeurde.
Alsjeblieft, je moet hem helpen!” Marissa’s bruine ogen keken Lily smekend aan.
“Ik zal mijn best doen,” beloofde Lily.

Nadat Marissa weg was daalde Lily met Ludo de trappen af naar de kerkers. Rynn had de
wachters opdracht gegeven om alle medewerking te geven wanneer ze met de stalknecht
wilden praten. Als resultaat hiervan werden ze zonder gemopper toegelaten, hoewel de
dienstdoende wachters hen wel bekeken alsof ze bang waren dat ze de stalknecht kwamen
helpen ontsnappen.
Derk, verdacht van moord én poging tot moord, verbleef in dezelfde kerker als waar Lily,
Barnabas en Ludo opgesloten waren toen ze bij het kasteel aankwamen en Lily vroeg zich
vluchtig af wat iemand misdaan moest hebben om in de geïsoleerde kerker terecht te komen
waar Ludo tijdens zijn eerste transformatie gezeten had. Zou hij de sleutel al teruggegeven
hebben?
Derks ogen lichtten op toen hij Lily en Ludo zag.
“Ben ik vrij? Zeg me alsjeblieft dat het allemaal een misverstand is,” zei hij hoopvol.
“Ik vrees van niet, jongen,” bromde Ludo niet onvriendelijk. Hij stak een leren heupfles
tussen de tralies door en Derk keek ernaar.
“Eh… bedankt, maar ik heb niet echt dorst. De wachters hebben me vanochtend eten en
drinken gebracht.”
“Wat dacht je, dat er water in zit?”

345
 De stalknecht grijnsde en even was zijn oude jongensachtige charme weer zichtbaar. Hij
nam de heupfles aan en nam drie flinke slokken.
“Hebben ze uitgelegd waarom je precies vast zit?” vroeg Lily.
“Ja.” Derk nam nog een slok en gaf de heupfles terug aan Ludo. “Voor de moord op Pavel
en een poging tot moord op jou. Isaak zei dat ik verdacht ben omdat ik een relatie heb met
Marissa en niet wilde dat ze met de hertog zou trouwen.” Hij streek met zijn hand door zijn
blonde krullen, die woest alle kanten op stonden. “Maar dat is niet zo! Ik bedoel, natuurlijk
wilde ik niet dat ze met de hertog zou trouwen. Ik hou van haar en zij van mij. Ze wilde niet
met hem trouwen!”
“Dat weet ik,” zei Lily. “Dat heeft ze me verteld.”
“Maar ik zou hem nooit vermoorden!” Derk streek opnieuw wanhopig door zijn krullen
en begon heen en weer te lopen. “Ze was niet van plan om met hem te trouwen, we wilden
samen weglopen.”
“Zou ze misschien van gedachten veranderd kunnen zijn?” vroeg Ludo. “Al deze luxe
achter zich laten is nogal wat… Zou ze misschien iemand ingehuurd kunnen hebben om de
hertog om te brengen?”
“Dat zou ze nooit doen!” zei Derk ferm. Hij liep weer naar de tralies toe. “Ik weet niet
wie Pavel vermoord heeft maar wij waren het niet! Je moet me geloven!”
Hij keek hen smekend aan en deed Lily meer dan ooit denken aan een verdrietige puppy.
Wat haar ook opviel, was dat hij wel iets meer dan een kop groter was dan haar. En alleen
gekleed in een simpele lichtbruine linnen blouse waren zijn spieren goed zichtbaar; zijn
brede schouders, gespierde borstkas en gespierde armen. Hij was net iets te lang en breed
om aan de beschrijving van haar gemaskerde aanvaller te voldoen. Of had ze zich vergist?
Het was allemaal zo snel gegaan en ze had niet bepaald de tijd gehad om hem even goed
in zich op te nemen…
“Waarom heb je ons niet eerder over jullie verhouding verteld toen we je
ondervroegen?” vroeg Ludo.
“Omdat we niet wilden dat de koning er achter kwam,” antwoordde Derk. “Hij keurt het
nooit goed. De prinses met een stalknecht… Niet bepaald een ideale schoonzoon.” Hij
staarde treurig voor zich uit.
“Beter een stalknecht dan een moordenaar als schoonzoon,” zei Ludo sarcastisch, en Lily
gaf hem een por in zijn ribben. Af en toe wist de man echt niet wanneer hij zijn mond moest
houden!
“We waren bang dat hij me zou ontslaan als hij er achter kwam,” vervolgde Derk, alsof
hij het niet gehoord had. “Of erger nog, dat hij me in de kerkers zou gooien. Welnu…” Hij
haalde mismoedig zijn brede schouders op.
“Het definitieve vonnis is nog niet gegeven,” zei Lily. “Als je onschuldig bent zullen we
ons best doen dat te bewijzen.”
Derks handen grepen de tralies vast en hij keek haar hoopvol aan. “Alsjeblieft, doe jullie
uiterste best.”

Een nieuw gesprek met de koning leverde weinig op. Hij vroeg, niet onredelijk, of Lily er zeker
van was dat Derk niet hetzelfde postuur had als haar aanvaller en Lily moest toegeven dat ze

346
daar niet honderd procent zeker van was. De koning vond de situatie te gevaarlijk om Derk
vrij te laten terwijl ze niet volledig zeker konden zijn van zijn onschuld.
Wat ook opviel, was dat er na Derks arrestatie geen nieuwe aanvallen geweest waren op
wie dan ook. Lily bestudeerde in de week die erop volgde iedere man en vrouw die ze maar
tegenkwam, maar niemand had hetzelfde postuur als haar aanvaller; de meeste mannen
waren iets langer, de meeste vrouwen iets kleiner. Afgezien van Elfric dan.
Met deze ontstemmende gedachten in haar hoofd liep ze de zitkamer binnen. Na het
incident in de bibliotheek was ze een beetje huiverig om daar alleen te zijn en koos ze ervoor
om in de zitkamer te lezen, waar meestal wel iemand aanwezig was. De ruime kamer, waar
altijd een groot haardvuur brandde en waar genoeg comfortabele fauteuils aanwezig waren,
werd voor allerlei doeleinden gebruikt; goede gesprekken, potjes schaak, mensen die aan het
lezen of handwerken waren…
Nu waren alleen Ramis en Samuel, de raadgever van de hertog, aanwezig en verwikkeld in
een zo te zien serieus gesprek. De twee mannen keken op toen Lily binnenkwam en knikten.
“Goedemiddag,” zei Lily, en nestelde zich in een donkergroene fauteuil dicht bij het
haardvuur. Ze sloeg haar boek open. De Gevaarlijke Capriolen van Rael de Rover bleek erg
vermakelijk te zijn en zat vol met actie, en ze was al op de helft van het dikke boek.
“…toch geen zin om langer hier te blijven,” hoorde ze Samuel zacht zeggen. “De dader is
gepakt, ik denk dat het tijd is om terug te gaan naar huis.”
“Laten we even wachten tot de koning toestemming gegeven heeft,” zei Ramis net zo zacht.
Lily keek op van de pagina en bestudeerde de twee mannen. Ramis was minimaal een kop
groter dan haar aanvaller. Hij kon het niet geweest zijn. Samuel daarentegen was klein en
mager. Ongeveer net zo lang als de man die haar in de bibliotheek had aangevallen… Hij was
wel erg dun, maar haar aanvaller zou natuurlijk wat kleding over elkaar aangetrokken kunnen
hebben waardoor hij minder mager leek…
Ze keek hoe de oudere man geanimeerd verder praatte met Ramis. Het flakkerende
kaarslicht van een kaars aan een sierlijke zilveren houder aan de muur naast hem weerkaatst
op zijn kale hoofd. Enkel aan de zijkanten van zijn hoofd had hij nog grijs haar, wat uitliep in
flinke grijze bakkebaarden.
Toen de raadgever fronsend haar kant opkeek, zich waarschijnlijk afvragend waarom ze
hem zo aan het aanstaren was, wierp Lily haar blik vlug weer op haar boek.
“Iedereen is erg vriendelijk hier, maar we willen gewoon graag naar huis,” zei Samuel tegen
Lily. Mogelijk dacht hij dat ze het vreemd vond dat ze wilden vertrekken.
“Dat begrijp ik,” zei Lily.
“We willen weten wie de hertog op gaat volgen,” vervolgde Samuel. Bezorgdheid scheen
in zijn bruine ogen, omringd met rimpels. “En of het personeel dan aan mag blijven.”
“Daarnaast hebben we het wel gehad met deze kou,” vulde Ramis aan. Hij glimlachte. Lily
dacht niet dat ze dat hem eerder had zien doen. Het transformeerde zijn gezicht van
aantrekkelijk naar ontzettend knap. “En met de gevaren in het kasteel.” Onmiddellijk was de
glimlach weer van zijn gezicht verdwenen.
“Wie had gedacht dat de stalknecht de dader zou zijn?” Peinzend begroef Samuel zijn
haakneus in zijn kop thee.
“Nou, ik ben blij dat ze hem opgepakt hebben. Ik hoop dat hij krijgt wat hij verdiend,” zei
Ramis bitter.

347
 Lily besloot maar niet te zeggen dat ze twijfelde aan de schuld van Derk.
“Het is nogal een verhaal, de prinses met de stalknecht,” zei Samuel. Dat nieuws was
natuurlijk als een lopend vuurtje door het kasteel gegaan.
“Hij lijkt echt van haar te houden,” zei Lily.
“Genoeg om te moorden,” mompelde Ramis. Zijn donkerbruine ogen glansden, alsof hij
weer ieder moment in tranen uit kon barsten.
Samuel keek naar de jonge bediende en gaf hem een vriendschappelijke klap op zijn
schouder. “Kom, dan gaan we even een frisse neus halen.”
Lily keek het tweetal na. De oudere raadgever liep niet snel. Ze betwijfelde of hij
lichamelijk in staat was om zo’n gevecht met haar te voeren als in de bibliotheek. Maar hij
strompelde niet. De twee fikse trappen die ze haar aanvaller tegen zijn knie gegeven had
zouden er zeker voor moeten zorgen dat diegene daar nog een tijd last van had.
Tenzij diegene gebruik kon maken van magie om te genezen… Plotseling kreeg ze een
ingeving. Ze kon Lisandre vragen of er de afgelopen dagen iemand naar de ziekenboeg was
gekomen die last van zijn knie had.
“Goedemiddag.” Elfric kwam binnen, een boek in zijn ene hand en een kelk met warme
kruidenwijn in zijn andere. Hij ging tegenover haar zitten.
“Goedemiddag,” echode Lily. Ze keek naar hem. Elfric had zeker weten geen last van zijn
knie. Maar die had zijn eigen magie tot zijn beschikking. Van de magiërs in het kasteel was
alleen Lisandre goed in genezing, maar zoiets simpels als een pijnlijke knie zou toch iedere
magiër zelf wel kunnen genezen…
“Even opwarmen.” Elfric hief zijn kelk op. Zijn krullende bruine haar glansde en hier en
daar was een witte sneeuwvlok zichtbaar. “Ik ben in het bos geweest om wat kruiden te
plukken. Maar toen begon het weer zo hard te sneeuwen dat ik halverwege maar gestopt
ben.”
Lily keek naar buiten, waar het inderdaad zo hard sneeuwde dat er nauwelijks iets te
zien was tussen de regen van witte vlokken door. “Groeit er nu nog wel iets dan?”
“Jazeker. Sommige kruiden groeien juist in de winter. Mijn voorraad winterbessen en
ijslelie is bijna op. Maar volgens Adrius blijft het morgen droog, dus dan doe ik wel een
nieuwe poging.”
“Ik hoop dat het lukt,” zei Lily.
“Heb je soms zin om mee te gaan?”
Zijn aanbod overviel haar. Het was waarschijnlijk niet verstandig om alleen met hem te
zijn…
“Ja hoor,” zei ze toen, voordat ze zich kon bedenken. Als Elfric haar aanvaller was, was
dit waarschijnlijk voor hem een nieuwe kans om het nogmaals te proberen. En voor haar
een nieuwe kans om hem te ontmaskeren.
“Gezellig.” Elfric nam haar op. “Heb je verder niets overgehouden aan de aanval? Die
wond aan je hoofd kun je zo door Lisandre laten genezen, hoor.”
Hoewel de aanval een week geleden plaatsgevonden had, was er nog steeds een korstje
zichtbaar op haar voorhoofd, omringd door een blauwe plek.
“Ja, ik denk dat ik haar maar even op ga zoeken in de ziekenboeg.” Lily stond op. “Tot
morgen.”
“Tot morgen.”

348
De ziekenboeg was op de tweede verdieping van het kasteel gevestigd, helemaal aan de
andere kant. Lily moest onderweg twee keer aan een bediende vragen welke kant ze op
moest. Na een kwartier lopen en enkele verkeerde gangen te zijn ingeslagen kwam ze uit bij
dubbele deuren van donker kersenhout die versierd waren met sierlijke krullen en bloemen.
Erboven stond met even sierlijke letters in het steen gegraveerd: Ziekenvleugel.
Ze twijfelde even of ze moest kloppen, maar besloot toen maar gewoon de deur open te
doen. Binnen keek ze om zich heen. De grote ruimte had aan twee kanten vier grote,
ovaalvormige ramen, wat ervoor zorgde dat de ruimte lichter was dan de meeste kamers in
het kasteel.
Langs de muren met ramen stonden een aantal bedden, maar er waren er maar twee bezet.
Eén van de patiënten was een oudere man met een verband over zijn hoofd, dat zijn
rechteroog bedekte. Waar zijn oog moest zitten was een bloederige vlek zichtbaar. In het
andere bed lag een jonge blonde vrouw te slapen. Het was niet te zien wat er met haar aan
de hand was, maar haar gezicht was bleek en ingevallen. Langs de andere muur stond een
grote houten kast met boeken en een kast met net zoveel flesjes en potjes als in Elfric’s
laboratorium. Elfric had haar verteld dat hij voornamelijk zorgde dat de voorraad van de
ziekenboeg op peil bleef.
Links stond een eikenhouten bureau, net zo versierd met krullen en bloemen als de deuren
en de kasten. Lisandre zat achter het bureau en schreef iets op perkament met een grote
pauwenveer. Toen Lily binnenkwam keek ze op. Als ze verrast was haar te zien toonde ze dat
niet.
“Goedemiddag, juffrouw Adams,” zei ze met haar zachte, melodieuze stem. “Kan ik je
ergens mee helpen?”
“Misschien wel,” zei Lily. Ze liep naar het bureau toe.
Lisandre stond op en keek haar aan. Zoals altijd wanneer Lily haar zag droeg ze een
prachtige jurk van een lichtkleurige stof, dit keer ivoorkleurige zijde met bronskleurig
borduursel op het bovenlijf en onderaan haar rok. Haar lange witblonde haar droeg ze in een
vlecht over haar rechterschouder.
“Ik had verwacht dat je na de aanval wel naar me toe gekomen was.” Lisandre’s lichtgrijze
ogen gingen naar Lily’s voorhoofd. “Een onschuldige verwonding, maar ik heb het zo
genezen.”
“Oh, dat is niet –” begon Lily, maar de magiër stond al voor haar en legde haar koele hand
tegen Lily’s voorhoofd. In een reflex deed Lily haar ogen dicht. Ze had verwacht meer te
voelen; enkel een licht koele, pijnloze tinteling gleed over haar voorhoofd.
“Al klaar.” Lily meende iets van amusement in Lisandre’s stem te horen.
Ze deed haar ogen open en voelde aan haar voorhoofd. Er was niets te voelen, de wond
was weg.
“Bedankt,” zei ze.
“Geen dank.” De magiërs amandelvormige ogen gleden over Lily’s lichaam, alsof ze
verwachtte dat Lily nog meer verwondingen had. Ze was lang. Langer dan de gemaskerde
aanvaller in de bibliotheek… toch?
“Wat hebben zij?” Lily wees naar de twee mensen in de bedden.

349
 “Iets dat meer ernstig is dan een schrammetje op hun voorhoofd.” Dat was al het
antwoord dat ze leek te krijgen.
“Ik kwam eigenlijk iets vragen,” zei Lily.
“Oh?”
“Is er de afgelopen dagen hier iemand geweest met een pijnlijke knie?”
Lisandre leek even na te denken. “Nee,” zei ze toen. “Hoezo dan?”
“Ik heb mijn aanvaller tegen zijn knie geschopt. Hij liep mank toen hij wegrende,”
antwoordde Lily. “Ook niemand gezien die moeilijk liep?”
“Nee,” antwoordde Lisandre kalm. “Maar waarom vraag je dat? De aanvaller is toch
opgepakt? De staljongen?”
“Ik wilde wat dingen uitsluiten.”
“Ah,” was de enige reactie.
De twee jonge vrouwen keken elkaar aan. De sfeer was niet vijandig, maar ook niet
bepaald vriendelijk te noemen. Lily dacht niet dat ze nog veel te weten zou komen. Ze had
het gevoel dat Lisandre de waarheid sprak. En zo niet, dan zou ze toch niet meer zeggen
dan dit.
“Nou, tot ziens.” Ze had zich al omgedraaid en wilde de ziekenboeg uitlopen, toen
Lisandre’s stem klonk.
“Hij heeft een slechte invloed op je.”
Lily stopte en liep terug. Lisandre stond nog op dezelfde plek en keek haar sereen aan.
“Wie bedoel je?”
“Bane. Je kunt beter uit zijn buurt blijven. Het is een slechte man.”
“Ik bepaal zelf wel met wie ik omga,” zei Lily koel. Tot haar ergernis moest ze een flink
stuk omhoog kijken om de bloedmooie magiër aan te kunnen kijken.
“Natuurlijk,” zei Lisandre. “Het is enkel advies.”
“Wat heb je tegen Ludo?”
“Het is een crimineel. Hij heeft geroofd, gemoord en wie weet wat voor andere
misdaden begaan. Hij is niet te vertrouwen. Het is simpelweg advies, ik bedoel het niet
persoonlijk.”
“Niet persoonlijk?” herhaalde Lily boos, die wilde dat ze wat van de kalmte voelde die
Lisandre uitstraalde. “Dat je hebt geprobeerd te voorkomen dat wij aan griffioenkruid
kwamen toen Ludo zo ziek was, is niets persoonlijks?”
Verbeeldde ze zich het, of gleed er een masker van ergernis over het mooie gezicht van
de magiër? Lily beet op haar lip. Ze had met Ludo afgesproken dat ze niets zouden zeggen
tegen Lisandre tenzij die nog iets probeerde.
“Ik zag een kans om de wereld te ontdoen van een slechte man,” zei Lisandre rustig,
alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
“Vervelend voor je dat het niet gelukt is.”
“Inderdaad.”
“Ludo is een hele goede vriend van me.” Lily sloeg haar armen over elkaar en keek
Lisandre strak aan. Ze had niet de illusie dat ze de magiër bang kon maken; één vuurbal van
Lisandre zou haar kunnen doden voordat Lily haar zwaarden ook maar getrokken had, en
Ludo kon zeer zeker wel voor zichzelf zorgen, maar ze voelde de drang om in elk geval íets
te zeggen. “Ik laat hem niets overkomen.”

350
 Lisandre leek inderdaad niet onder de indruk. “Ik zag mijn kans en greep die. Het is te
gevaarlijk om nu nog iets te doen. De man is nu immuun voor magie.” Weer een lichte
ondertoon van ergernis.
“Goed. We hebben niets tegen de koning gezegd, maar als je iets probeert doe ik dat
alsnog.”
“Je hebt van mij niets te vrezen. Maar je zou beter af zijn zonder hem.” Haar
amandelvormige ogen gleden nogmaals over Lily’s lichaam. “Een dame hoort geen broeken te
dragen. Geen wapens te dragen. Niet te vechten.”
“Het is niet jouw zaak wat ik draag of wat ik doe.”
“Zonder hem had je je waarschijnlijk gedragen zoals een dame zich hoort te gedragen.”
Lisandre was zo zeker van zichzelf dat Lily zin had om haar een bloedneus te slaan. Ze
haalde diep adem. Beter van niet…
“Zonder hem was ik allang dood geweest.”
“Dat is geen reden om hem in alles te volgen.” Lisandre keek naar Lily alsof ze een
bijzondere dierensoort zag. “Het is zo zonde… Je bezit zo’n kracht.”
Deze opmerking had Lily niet verwacht. “Hoe bedoel je?” vroeg ze, van haar stuk gebracht.
“Je magie,” antwoordde Lisandre emotieloos. “Ik kan voelen hoe krachtig die is. Het wacht
gewoon om losgelaten te worden.”
“Ik heb er geen interesse in een magiër te worden,” zei Lily koel. De manier waarop Lisandre
haar bestudeerde beviel haar niet. “Maar wat Ludo betreft is het helder?”
“Ja,” antwoordde de magiër rustig. “Ik zal me er niet meer mee bemoeien.”
“Mooi. Fijne middag nog.” Lily draaide zich om en liep de ziekenboeg uit. Dit keer zei
Lisandre niets meer.

“Ben je gek geworden?”

Lily had Ludo net verteld dat ze Elfrics uitnodiging om samen kruiden te plukken in het bos
geaccepteerd had en dat was zijn eerste reactie. Lily had dit echter wel verwacht.
“Denk even na,” zei ze. “Als hij de dader is zal hij zeker iets proberen als we alleen zijn.”
“Ja, daarom is het ook zo’n slecht idee,” bromde Ludo.
“Niet wanneer jij ons ongezien volgt en ingrijpt als hij iets doet. Dit is dé manier om erachter
te komen of hij de dader is.”
“Hmpf.” Ludo stond op van de luie stoel in de bibliotheek en ging voor het vuur staan. Ze
waren alleen. Lily had hem daar aangetroffen, met zijn prominente neus in een boek, wat haar
altijd weer enigszins verbaasde. Hij tuurde in de vlammen, alsof hij daar het antwoord zag. “Ik
weet het niet. Hij kan je doden voordat ik bij je ben.”
Lily stond op en kwam naast hem staan. “Misschien gebruikt hij weer een dolk. Als ik met
magie om het leven gebracht wordt zijn er te weinig verdachten, dat heb je zelf eerder
gezegd.”
Ludo verplaatste zijn blik van de vlammen naar haar. “Misschien. Maar misschien heeft hij
gemerkt dat het niet zo eenvoudig is om jou om te brengen met een dolk en besluit hij dit keer
voor een zekere manier te kiezen. En als ik dan niet snel genoeg ben….”
Lily legde haar handen op zijn schouders en keek hem aan. “Ik vertrouw je.”
“Hopelijk terecht,” gromde Ludo, maar Lily wist dat hij zich erbij neergelegd had.

351
 “Ik heb Lisandre net opgezocht in de ziekenboeg,” zei Lily toen. “Om te vragen of er
iemand met een pijnlijke knie bij haar geweest is.”
“En?”
“Ze zegt niemand gezien te hebben.”
“Dan moet het wel waar zijn,” gromde de rover sarcastisch.
“Ik had het idee dat ze de waarheid sprak.”
“Hmpf.”
“Ik eh… heb ook verteld dat we weten dat zij degene is die wilde voorkomen dat we
griffioenkruid vonden,” zei Lily voorzichtig.
“Waarom?”
“Ze zei dat jij een slechte invloed op me hebt. Dat ik moet oppassen voor je.” Lily voelde
zich kleiner worden onder de indringende lichtblauwe blik van de rover. Het was lang
geleden sinds hij die blik op haar gericht had. “Sorry, Ludo, maar ik werd boos. Ze stond
daar maar sereen te zijn en te zeggen dat ik beter af was zonder jou en dat ik me niet als
een dame gedraag en het floepte er gewoon uit.”
Hij bleef haar aankijken.
“En toen heb ik tegen haar gezegd dat ik naar de koning ga om te vertellen dat ze jouw
genezing probeerde te verhinderen als ze nog iets probeert,” ging Lily verder.
De indringende blik bleef op haar gericht. Opeens spleet zijn gezicht zowat uiteen in een
blikkerende grijns. “Ha! Ik had haar gezicht wel willen zien.”
“Nou, daar viel weinig aan te zien,” mompelde Lily, allang blij dat hij niet boos was.
“Dat zal best. Emotieloze teef dat ze is.” Ludo lachte.
“Maar je bent niet boos dat ik tegen onze afspraak in ben gegaan?”
“Ik zal niet zeggen dat het heel slim is. Maar als ze jou bedreigd had zou ik hetzelfde
gedaan hebben. Nee, dan had ik een stuk meer gedaan dan dat…” Zijn duistere blik sprak
boekdelen.
“Nou ja, in elk geval zei ze dat ze niets meer zou proberen,” zei Lily.
Tot haar verrassing gaf Ludo haar een kus op haar wang. “Mijn dappere
beschermvrouwe,” grijnsde hij.

De volgende dag haalde Elfric Lily na het middageten op om het bos in te gaan. Adrius had
gelijk gehad: het was inderdaad droog, en voor het eerst sinds weken stond er een felle zon
in de wolkeloze hemel. Het was zelfs iets minder koud dan de afgelopen dagen, hoewel Lily
nog wel erg blij was met haar dikke leren jas en handschoenen. Elfric had ook een lange dikke
jas aan, een prachtig exemplaar van donkerblauw fluweel. Een rij zilveren knopen sloten de
jas aan de voorkant. Zoals gewoonlijk droeg hij een broek, dit keer van donkergrijs suède, en
geen gewaad zoals de andere mannelijke magiërs in het kasteel. De onderkant van zijn broek
had hij in zwarte laarzen gepropt.
“Hoe wist Adrius dat het vandaag niet zou sneeuwen?” vroeg Lily, terwijl ze over het
slingerpaadje door de weilanden liepen. De magiër kon tenslotte niet zomaar even de tv
aanzetten om naar het weerbericht te kijken.
“Met magie,” antwoordde Elfric. “Hij heeft daar talent voor, hij kan het weer altijd goed
aanvoelen.”
“Kunnen niet alle magiërs dat?”

352
 “Nee, iedere magiër heeft weer andere talenten,” antwoordde Elfric. “Je kunt jezelf
natuurlijk wel trainen op bepaalde gebieden, maar voor het een heb je gewoon meer aanleg
dan voor het andere. Het weer heeft mij persoonlijk nooit zo geïnteresseerd, ik merk wel wat
voor weer het wordt en als ik iets graag wil weten vraag ik het wel aan Adrius. Barnabas schijnt
het trouwens ook te kunnen. Ik heb wat met die man zitten praten, hij is echt bijzonder
getalenteerd. Jullie zullen wel blij zijn geweest dat hij bij jullie was tijdens jullie reis.”
Lily beet op haar lip om niet te glimlachen. De keren dat zij en Ludo Barney met een kater
uit bed hadden moeten halen, en de ontzettende tegenzin waarmee hij met hen mee was
gegaan stond haar nog vers in het geheugen. “Eh – ja, we hadden geluk dat hij mee was.”
“Ik heb wel weer genoeg van die sneeuw,” zei Elfric, terwijl hij om een grote hoop sneeuw
heen stapte. “Gelukkig zitten we alweer op dag achtenvijftig.”
Dag achtenvijftig. Lily herinnerde zich nog dat Alastair haar had uitgelegd dat de vier
jaargetijden niet werden gemeten in maanden maar in dagen, en dat elk jaargetijde
eenennegentig dagen telde. Ze had weinig aandacht besteed aan welke dag het was, wel had
ze in de keuken van het kasteel een stuk perkament zien hangen waarop de dagen werden
afgestreept. Dit hield in dat ze al bijna twee maanden in het kasteel was. Nog een maand te
gaan en ze zouden kunnen vertrekken. Tenzij de winter langer duurde…
“Gelukkig,” zei ze. “Ik heb ook wel genoeg van de kou. Duurt het wel eens langer dan die
eenennegentig dagen?”
“Het komt voor,” antwoordde Elfric. “En soms duurt het korter. Deze winter is niet streng.
Ik betwijfel dat het langer duurt dan normaal.”
“Ik hoop het niet inderdaad.” Een grote grijze vogel vloog over hun hoofd en uitte een
snerpende kras, alvorens in het bos te verdwijnen.
“Deze kant op.” Elfric liep via het dunne pad het bos in. Aangezien de bomen zo dicht op
elkaar stonden verdween het pad bijna meteen zodra ze in het bos waren. Lily dacht dat dit
hetzelfde stuk was als waar ze met Ludo naartoe gegaan was, maar ze wist het niet zeker.
Ze moest zich bedwingen om niet achterom te kijken. Ludo had gezegd dat hij hen op een
afstandje zou volgen. Als hij vlak bij hen was en Elfric zou in het weilanden achterom kijken,
zou hij Ludo meteen zien, zelfs als hij in een wolf getransformeerd zou zijn. De dikke laag
sneeuw die op het gras lag was bij lange na niet dik genoeg om Ludo te verbergen, in welke
vorm dan ook.
Ludo had tegen haar gezegd dat hij haar in het bos wel in zou halen. Aangezien de bomen
dicht op elkaar stonden was er genoeg mogelijkheid om zich te verschuilen. Hoewel de Lily de
vorige dag nog optimistisch was geweest over haar plan, begon ze zich nu, in het bos met de
magiër, af te vragen of het wel zo’n goed idee was.
“Je wilt natuurlijk graag naar huis,” vervolgde Elfric hun gesprek.
“Ja,” antwoordde Lily. “Het is best fijn in het kasteel, maar ik hoor hier niet thuis.”
“Ik begrijp het. Hoewel ik je wel zou missen. Maar ik denk dat de koning jullie laat gaan na
het Nieuwjaarsbal.”
“Het Nieuwjaarsbal?”
“Het feest dat gegeven wordt op de eerste dag van de lente. Dat is wanneer het nieuwe
jaar ingaat.”

353
 “Ah.” Nog een maand, en dan zouden ze kunnen vertrekken. Hoewel ze moest toegeven
dat ze zich best vermaakte in het kasteel, wanneer ze tenminste niet aangevallen werd in de
bibliotheek of een moordenaar moest opsporen die niet te vinden viel.
“Even kijken,” mompelde Elfric, meer tegen zichzelf dan tegen haar. “Ja, deze kant op,
denk ik. Het is even geleden dat ik hier geweest ben. Gisteren ben ik in een ander stuk van
het bos geweest.”
“Je weet toch wel de weg, hoop ik?” zei Lily enigszins zenuwachtig.
“Ja hoor, maak je geen zorgen.” Elfric raakte haar schouder zacht aan in een
geruststellend gebaar. “Ah, kijk.” Hij liep naar een brede esdoorn en bukte om een
lichtblauwe bloem te plukken die aan de voet van de boom groeide. Hij kwam omhoog en
liet de bloem aan haar zien. “Dit is ijslelie. Het groeit vooral bij esdoorns.”
Lily keek om zich heen en zag iets verderop dezelfde blauwe bloemen groeien. Ze deed
haar handschoenen uit en stopte ze in haar tas, plukte de bloemen en gaf ze aan Elfric.
“Dankjewel. Winterbessen zijn wat lastiger te vinden. Het zijn donkerpaarse bessen die
aan een bepaalde struik groeien.”
Hij liep verder en Lily maakte van de gelegenheid gebruik om nogmaals om haar heen te
kijken. Ze zag Ludo nergens, maar ze wist zeker dat hij er was. Op de een of andere manier
kon ze zijn aanwezigheid bijna voelen. Hopelijk was hij dichtbij genoeg om haar op tijd te
helpen als Elfric iets zou proberen.
Ze liep achter Elfric aan en stopte tweemaal om meer ijslelies te plukken. Een bruin
konijn schrok op en schoot weg tussen de struiken. Struiken waaraan donkerpaarse besjes
hingen.
“Elfric!” riep ze, en de magiër draaide zich om. “Bedoel je deze bessen?”
Hij liep naar haar toe en glimlachte. “Exact. Het is maar goed dat je meegekomen bent.”
“Geen probleem.” Lily plukte de bessen, die klein en hard waren, en liet ze in de glazen
pot vallen die Elfric vast had. Elfric schroefde het deksel weer op de pot en stopte deze in
zijn zwarte leren tas.
“Ik stel je gezelschap ook op prijs, zei hij zacht.”
Hij was erg dichtbij. Als hij nu een vuurbal tevoorschijn zou toveren zou Ludo nooit snel
genoeg zijn, waar hij ook was. Maar de manier waarop hij naar haar keek was niet bepaald
moordlustig. Ondanks haar zenuwachtigheid kreeg Lily het warm. Zich beseffend dat Ludo
op dat moment ergens vanuit de struiken naar hen keek deed ze snel een stap naar
achteren.
“Ik dat van jou ook. Zullen we verder gaan?”
“Natuurlijk.” Hij wreef over haar rug. “Heb je het koud?”
“Eh… een beetje,” loog Lily, en liep snel verder.

Er klonk een laag gegrom. Ludo keek om zich heen en besefte toen dat hij het zelf was. Als hij
had kunnen lachen had hij het gedaan, maar hij was in zijn wolf-vorm. Blijkbaar had hij nog
niet overal de volledige controle over.
Hij was achter een grote boom gedoken en keek naar Lily en Elfric, die verder gelopen
waren nadat Lily een aantal bessen van een struik geplukt had. Toen ze ver genoeg waren
zigzagde hij snel tussen de struiken door om hen te volgen.

354
 Hij had zich ontzettend moeten bedwingen om de magiër niet aan te vliegen toen hij zo
dicht bij Lily gestaan had. Hoewel het er eerder uitzag alsof hij haar wilde zoenen in plaats
van neersteken. Ludo gromde opnieuw. Hij mocht Elfric niet. Het was een gladjakker. Zelfs
als hij de dader niet was, snapte Ludo niet dat Lily hem aardig vond.
Hij was altijd te dichtbij, raakte haar teveel aan. Hij keek naar haar alsof hij haar met zijn
ogen wilde uitkleden.
Elfric legde opnieuw zijn hand op haar schouder. Moest hij haar nou zo vaak aanraken? Als
hij zo dicht in de buurt bleef, was het lastig om er op tijd tussen te komen als hij opeens een
dolk of een vuurbal in zijn handen had.
Lily zou een dolk nog wel op tijd kunnen ontwijken, dacht Ludo. Hij had haar goed getraind,
haar reflexen waren een stuk beter geworden. Maar een vuurbal… er was weinig wat ze daar
tegen kon doen dan op tijd wegduiken. En hij was nu immuun voor magie. Hij had weinig van
Elfric te vrezen.
Elfric rommelde in zijn tas. Snel sloop Ludo iets dichterbij, maar het enige wat de magiër
tevoorschijn haalde was een glazen pot die inmiddels tot de helft gevuld was met lichtblauwe
bloemetjes. Lily had een paar nieuwe in haar handen en liet ze in de pot vallen.
Links van Ludo bewoog iets en hij snoof. Konijn. Diep van binnen wilde hij het achterna
jagen, en hij moest moeite doen om niet aan zijn instinct toe te geven.
Toen Elfric verder liep keek Lily om zich heen. Waarschijnlijk om te kijken of ze hem zag,
dacht Ludo, maar hij was te goed verstopt. Ze draaide zich om en volgde Elfric, en Ludo sloop
hen achterna.

“Ik denk dat we wel genoeg hebben,” zei Elfric, nadat hij een struik had ontdaan van een
nieuwe lading winterbessen. “Hiermee kan ik weer een jaar vooruit.”
“Dat is mooi.”
“Bedankt voor je hulp.” Zijn goudkleurige ogen boorden zich in de hare en hij kneep in haar
schouder.
“Geen da –” Het laatste woord stokte in Lily’s keel. Elfric had een vuurbal in zijn handen. Ze
wilde aan de kant rollen, maar hij keek niet naar haar, maar naar een punt rechts van haar.
Snel draaide ze zich om. Drie grote wezens stonden op nog geen vier meter van hen
vandaan. Ze leken een kruising te zijn tussen een hagedis en een dinosaurus. Ze zagen eruit
als het wezen dat Lily was tegengekomen toen ze door het portaal was getuimeld. Alleen dan
groter. Veel groter.
“Grote Daktors?” vroeg ze met schorre stem, het antwoord al wetend.
“Ja,” antwoordde Elfric zacht. “Moeilijk te doden met magie. Zie je die schubben? Die zijn
zo hard als staal en houden een hoop tegen.”
Oh ja, Lily zag de donkergroene schubben, exact de kleur van de naaldbomen waardoor ze
zich goed konden verschuilen in het bos. Wat ze ook zag waren de lange nagels aan de
voorpoten die ze als een soort monsterlijke kangoeroe voor zich uit hielden, en de lange gele
tanden. En niet te vergeten drie paar gele spleetogen die op hen gericht waren.
“Ik denk niet dat we weg kunnen komen zonder dat ze ons aanvallen,” zei Elfric. Als hij bang
was, was dat niet aan zijn stem te horen. “Ga achter me staan, ik probeer ze uit te schakelen
met mijn magie.”

355
 “Nee,” zei Lily, met een kalmte die ze bij verre na niet voelde. “Je kunt ze nooit alle drie
uitschakelen.” Ze trok haar zwaarden.
“Ik heb geen tijd om met je in discussie te gaan. Ga achter me staan!” zei Elfric resoluut.
Een van de Daktors maakte een eind aan die discussie waar ze geen tijd voor hadden
door een gekrijs te laten horen dat door merg en been ging. Nagels op een schoolbord. Lily
herinnerde zich dit maar al te goed van haar eerste ervaring in deze wereld en een trilling
liep over haar rug.
Toen was het Alastair geweest die haar gered had. Nu zijn vader…
“Toeval bestaat niet,” mompelde ze.
“Wat zei je?” vroeg Elfric, zonder zijn ogen van de drie wezens af te halen.
“Niets.”
De Daktor die geschreeuwd had vloog opeens op hen af, en Elfric smeet zijn vuurbal naar
het monster. Dat leek echter niet gedeerd te zijn, in tegendeel, de vuurbal maakte het
alleen maar bozer en hij uitte een nieuwe schreeuw, voordat hij Elfric aanvloog. De magiër
wierp een barrière van blauw licht naar het wezen, dat naar achteren tuimelde.
Lily had echter geen tijd meer om nog op hem te letten, want op dat moment kwam de
tweede Daktor, zo groot als een flink paard, op haar afgerend. Ze dook opzij om de
happende bek te ontwijken en sloeg met haar zwaard naar zijn borst. De borst en buik
waren als enige niet bedekt met schubben maar met een soort leerachtige huid die iets
lichter was dan de schubben.
Het was in één keer raak. De voorkant spleet open en een massa ingewanden stroomde
naar buiten, waar het dampend op de mossige ondergrond bleef liggen. Het beest zakte
door zijn knieën, uitte een schreeuw dat door het bos schalde en bleef liggen.
Elfric keek met grote ogen verbaasd van de dode Daktor naar Lily en wist nog net de
klauwen van het monster waar hij mee vocht te ontwijken. Hij wierp een bol van
donkerpaars licht naar de Daktor en er klonk een geluid alsof er botten braken.
De derde Daktor kwam op Lily af. Het schreeuwde luid en de stank uit zijn bek, de geur
van een rottend lijk, sloeg Lily als een klap in haar gezicht.
“Ik heb helaas geen pepermuntje voor je,” mompelde ze, terwijl ze iets naar achteren
deinsde, met haar zwaarden in de aanslag.
“Pepermuntje?” vroeg Elfric naast haar.
“Laat maar. Iets uit mijn wereld.”
Elfric had een nieuwe paarse bal in zijn handen. De Daktor waar hij mee gevochten had
lag met gesloten ogen op de grond, zijn achterpoten in een onnatuurlijke hoek gebogen.
Elfric wierp de bal naar de Daktor voor Lily, die opzij sprong om deze te ontwijken en
vervolgens naar haar arm hapte. Lily dook en stak met haar linkerzwaard naar voren. Ze
raakte de Daktor, maar niet hard genoeg; enkel een bloederige snee was op zijn buik te
zien en het wezen siste woedend met zijn gevorkte tong.
Elfric vuurde een ijsblauwe barrière op de Daktor af en die tuimelde naar achteren. Lily
sloeg met haar rechterzwaard met al haar kracht naar zijn nek. Een regen van bloed spoot
door de lucht en krijsend ging de Daktor neer. Elfric doofde de nieuwe vuurbal die hij had
opgeroepen uit.
“We zijn een goed team,” zei hij. Hij klonk enigszins buiten adem; blijkbaar vergde het
oproepen van magie ook wel wat energie.

356
 Lily veegde haar zwaarden af aan wat mos dat aan een boom groeide en stak de wapens
weer in haar zwaardriem. “Inderdaad.” Waar was Ludo? Waarom had hij hen niet geholpen?”
“Ik dacht alleen nog iets te horen.” Langzaam liep Elfric naar de struiken waarachter de drie
Daktors vandaan waren gekomen. Lily volgde hem en hoorde zijn adem stokken.
“Wat is –” Nog drie Daktors lagen op de grond. Tensminste, ze dacht dat het er drie waren.
Ze waren in stukken gescheurd en de grond lag bezaaid met bloed, ingewanden en
verschillende lichaamsdelen. De stank van rottend vlees hing in de lucht. Dus daarom had Ludo
hen niet geholpen…
Ze keek om zich heen. Er was weerwolf noch rover te bekennen. Ze hoopte maar dat hij
ongedeerd was. Ze voelde de hand van Elfric om haar arm.
“Kom, laten we gaan.” Voor het eerst klonk er iets van angst door in de stem van de magiër.
Hij streek over zijn snor en sikje. “Ik weet niet wat dit veroorzaakt heeft, maar ik wil het liever
niet tegenkomen.”
Lily knikte en volgde Elfric, ondertussen nog steeds om zich heen kijkend.

Met een zucht liet Lily zich in het hete water zakken. Een warm bad was precies wat ze nodig
had na de avonturen van die middag. Kort nadat ze naar haar kamer was gegaan had een
grijnzende Ludo aangeklopt. De rover zat onder de oppervlakkige krassen en schrammen en
was in een beter humeur dan ooit. Zijn wonden waren onschuldig en zouden waarschijnlijk
een stuk sneller genezen dan wanneer hij een normaal mens geweest was. Een potje vechten
met drie Daktors was blijkbaar wat hij onder een plezierige middag verstond. Lily kon een
eigen grijns niet onderdrukken.
En ze moest toegeven dat ze zich zelf ook goed gevoeld had nadat ze de Daktors gedood
hadden. Opgelucht, maar ook uitgelaten. De adrenaline die door haar lichaam gegierd had
was bijna verslavend geweest. Ze verbaasde zich erover hoeveel ze veranderd was sinds ze in
deze wereld terechtgekomen was. Toen ze voor het eerst een Daktor tegengekomen was en
Alastair haar gered had was ze zo bang geweest, en nu had ze wel wat angst gevoeld maar
was ze zonder te twijfelen overgegaan in actie. Maar ze wist ook dat ze het grotendeels aan
Ludo te danken had. Zijn slechte invloed, zoals Lisandre het noemde. Nou, Lisandre kon de pot
op.
Lily pakte een spons en wreef ermee over haar borst en armen. De terugweg was zonder
incidenten verlopen. Elfric had haar niet geprobeerd te vermoorden. Wat natuurlijk geen
bewijs was dat hij onschuldig was…
Ze zuchtte. Ze wilde hem vertrouwen. Ze wilde niet geloven dat hij de dader was.
Het had waarschijnlijk geen zin om zich zorgen te maken. Het was niet waarschijnlijk dat ze
de echte dader te pakken zouden krijgen. Als Derk tenminste echt onschuldig was…
Twee handen grepen haar schouders en duwde haar kopje onder. Een sloot badwater vulde
haar longen en paniekerig greep Lily met beide handen de badrand beet. Uit alle macht wist
ze zich omhoog te trekken en wanhopig zoog ze wat lucht naar binnen.
Direct voelde ze meer druk op haar schouders en ging ze opnieuw met haar hoofd onder
water. Ze voelde een hand op haar hoofd, die haar verder naar onderen duwde. Ze verloor
haar grip op de natte badrand. Haar longen barstten bijna uit elkaar en ze begon vlekken voor
haar ogen te zien.

357
 Hoofdstuk 27

De Dader

“Vrees niet, geliefde!” riep Elliott dapper. “Ik zal je redden van dit woeste monster!” Zijn
halflange haar, de kleur van gesponnen goud, wapperde in de wind.
“Schiet op, mijn dappere held!” gilde Phaedre.
De groen geschubde draak liet een daverend gegrom horen en kronkelde zijn staart om
Phaedre. Stoom kwam uit zijn neusgaten.
“Ooooh!” riep Phaedre, en viel flauw.
“Ik kom eraan!” schreeuwde Elliott, en met uitgestoken zwaard rende hij op het monster
af, om het gevecht van zijn leven aan te gaan.

Ludo grinnikte. Het was een belachelijke parodie op het echte leven, maar hij moest toegeven
dat Phaedre & Elliott best vermakelijk was. Tenminste, dat gaf hij aan zichzelf toe; hij zou
eerder zijn hoed opeten voordat hij dit aan iemand anders toe zou geven.
Hij had het boek zonder te kijken uit de kast getrokken toen hij met Lily in de bibliotheek
was. Het was niet zijn doel geweest om een boek te lezen, maar om te voorkomen dat Lily
daar alleen was. Na de aanval op haar leven had hij haar daar geen minuut meer alleen
gelaten, ook al had ze hem verzekerd dat ze echt geen oppasser nodig had. Ze was zelfs
lichtelijk geërgerd geweest dat hij iedere keer als een soort overmaatse waakhond naast
haar zat als ze een boek wilde lezen, maar dat interesseerde hem niet. Zolang ze maar veilig
was.
Maar naarmate hij enkele hoofdstukken gelezen had uit Phaedre & Elliott was hij
opgegaan in het verhaal en voordat hij het wist had hij de helft van het boek al uit.
Hij sloeg de pagina om en las verder. Plotseling stopte hij. Hij dacht iets te horen.
Gespetter van water?
Dat was niet vreemd, een van de vele badkamers in het kasteel was schuin tegenover
zijn kamer. Hij wierp zijn blik weer op de pagina. Maar toen –
“Help! He –”
Een normaal mens zou het niet gehoord hebben, maar Ludo’s gehoor was scherper sinds
hij een weerwolf was. En dat was onmiskenbaar de stem van Lily, gevuld met paniek.
Hij smeet het boek op zijn bed en rende zijn kamer uit richting het geluid van het
spetterende water. De badkamer. Natuurlijk, ze nam ’s avonds vaak een bad. Veel vaker
dan Ludo nodig achtte, maar goed, vrouwen…
Hij rammelde aan de deur, maar deze zat op slot. Het gespetter van het water was
gestopt. Het was doodstil. Ludo aarzelde niet. Hij deed een paar passen naar achter en
beukte met al zijn niet geringe kracht tegen de deur aan, die niet open vloog maar door de
impact van Ludo’s gespierde lichaam meteen versplinterde.
Snel trok hij de grootste stukken deur los, smeet deze achteloos de gang in en stapte
door het grote gat in het midden van de deur de badkamer in. Een lange, donkerharige man
stond voor de badkuip en hield iemand onder water. Ludo greep de schouder van de man

358
en trok hem bruusk naar achteren. Even zorgde het gezicht van de man ervoor dat hij aarzelde
van verbazing.
Het was Ramis.
De bediende aarzelde echter niet, maar trok een dolk achter zijn riem vandaan. Zijn
donkere ogen keken Ludo bang aan en hij hief zijn hand omhoog.
“L-laat me gaan!” zei hij schor. “Anders steek ik je neer! Ik waarschuw je!”
“Je kunt het proberen,” gromde Ludo. Zijn zwaarden lagen op zijn bed, maar hij was niet
bang voor het magere scharminkel dat tegenover hem stond, dolk of niet. Hij was woest. Het
kwam niet eens in hem op om een van zijn eigen dolken te pakken, verstopt op verschillende
plaatsen in zijn kleding en laarzen. Hij zou de man wurgen met zijn blote handen.
Sla nooit toe in blinde woede. Het was een van de eerste dingen die hij Lily geleerd had.
Altijd het hoofd koel houden. Maar dit was een van de zeer spaarzame momenten dat Ludo
niet naar zijn eigen advies luisterde.
Ramis hief zijn hand op om te steken. Ludo greep bliksemsnel zijn magere hand en boog
deze zo ver naar achteren dat Ramis het uitschreeuwde van de pijn en de dolk liet vallen. Ludo
greep zijn slanke nek beet met één vuist en sloeg Ramis’ hoofd hard tegen een ladekast die
tegen de muur stond, gevuld met handdoeken.
Er klonk een bevredigende bonk en de donkerbruine ogen van Ramis rolden omhoog. Zijn
lichaam werd slap en Ludo liet hem los, waarna Ramis onmiddellijk bewusteloos op de grond
viel.
“Lily!” Ludo was met twee passen bij de stenen badkuip en viste het op het oog levenloze
lichaam uit het water. “Lily!”
Met één arm onder haar armen en de andere onder haar knieën legde hij haar op het dikke
donkerrode tapijt dat op de grond lag. Ze was lijkbleek en bewoog niet. Ludo streek het natte
haar uit haar gezicht.
“Kom op, meisje…” Hij schudde haar heen en weer. Geen reactie. Haar lippen waren blauw
en haar ogen gesloten.
Nog nooit was hij zo bang geweest. Zijn hart bonkte in zijn oren terwijl hij haar pols
vastpakte. Er was een hartslag waarneembaar, zwak maar gelijkmatig. Hij ademde uit.
Hij tilde haar half omhoog, pakte haar van achteren bij haar smalle middenrif en kneep in
een schokkende beweging, er zorg voor dragend dat hij zijn eigen kracht niet verkeerd
inschatte en per ongeluk haar ribben brak. Er gebeurde niets. Hij kneep nog eens.
Plotseling hoestte Lily en een golf water stroomde uit haar mond op het tapijt.
“Lily! Wil je me nooit meer zo laten schrikken!?” Zijn eigen stem klonk hem vreemd in zijn
oren, opgelucht. Hij was nooit opgelucht. Hij was nooit bang.
“Uche uche!” Lily zat op handen en knieën en gaf opnieuw badwater over. En nogmaals.
Ludo gaf haar de tijd. Toen ze sprak, klonk haar stem schor en kwetsbaar. “Je w-was net op t-
tijd.”
“Gelukkig wel.” Ludo hielp haar overeind toen het leek dat ze al het badwater dat ze kwijt
moest eruit gegooid had en zette haar op een stoel die in de hoek van de badkamer stond. Hij
pakte een linnen handdoek uit een van de laden van de kast waartegen hij Ramis’ hoofd
gebeukt had en liep naar haar toe. Nu het gevaar geweken was moest hij zich dwingen om
haar in de ogen te kijken en niet naar andere dingen. Niet naar haar mooie, tengere lichaam…
Niet naar haar huid, zo bleek en zacht…. Niet naar haar rondingen…

359
 Het was gewoon te lang geleden dat hij een vrouw gehad had. Gedraag jezelf! riep hij
zichzelf streng tot de orde, terwijl hij haar recht in haar grote groenblauwe ogen keek toen
ze de handdoek van hem aannam. Blosjes verschenen op haar wangen terwijl ze de
handdoek snel om zich heen wikkelde, niet de moeite nemend zich af te drogen.
Beter van niet, bedacht Ludo, die een grijns niet tegen kon houden. Hij kon zich tot op
zekere hoogte wel beheersen maar hij was geen nette jonkheer…
“Bedankt,” zei Lily, haar kin omhoogstekend alsof ze hem uitdaagde iets te zeggen. Ludo
kende die blik. Zelfs hij wist af en toe wel wanneer hij zijn mond moest houden.
Zijn blik ging van haar gezicht naar haar hals, waar donkerrode plekken zichtbaar waren
waar Ramis zijn vingers in haar huid gedrukt had, in een poging haar onder water te
houden. “Ben je verder ongedeerd?”
“Ja, ik geloof het wel.” Haar stem was nog steeds schor en afgezien van haar lichte blos
was ze nog bleker dan normaal. “Mijn keel doet een beetje pijn. Maar verder gaat het wel.”
“Gelukkig. Als jou iets overkomen was had ik hem omgebracht,” gromde Ludo.
Lily’s blik ging voor het eerst naar de bewusteloze bediende op de grond. “Ramis?
Probeerde hij me te vermoorden?”
“Ja. Als je niet om hulp geroepen had, had ik het niet gehoord en was ik nooit op tijd
geweest.”
Lily stond op en wankelde. Ludo greep haar bij haar arm.
“Rustig aan, meisje.”
Hij duwde haar terug op de stoel en tot zijn verbazing protesteerde ze niet. Ze moest
wel zwak zijn als ze niet tegensprak. Tegenwoordig had ze steeds vaker een weerwoord.
Achter hem hoorde hij gekreun.
“Ah, onze vriend is wakker.” Ludo pakte de dolk, die binnen handbereik van Ramis lag,
en stak hem in zijn eigen broekriem. Weer een wapen erbij.
Ramis deed zijn ogen open. Even leek hij niet te weten waar hij was, en toen viel zijn blik
op Ludo. Een vlaag van angst gleed over zijn ingevallen gezicht. Er was een rode plek
zichtbaar op zijn voorhoofd, waar zijn schedel kennis had gemaakt met de ladekast. Hij
krabbelde overeind.
“Blijf jij maar eens hier,” gromde Ludo. Hij trok Ramis moeiteloos overeind en zette hem
zonder pardon op de badrand. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek op de tengere man
neer. “Waarom probeerde je haar te vermoorden?”
“Ik… Ze was me op het spoor,” zei Ramis zacht. Hij keek Ludo vijandig aan. “Ze geloofde
als enige niet dat die stalknecht Tiras vermoord had.”
“Heb jij de hertog vermoord?” vroeg Lily schor. Ze zat nog steeds op de stoel, de
handdoek om zich heen geklemd. Ze streek haar natte donkere haar uit haar gezicht en
keek Ramis verbaasd aan.
Ramis zuchtte mismoedig. “Ja. Het heeft geen zin meer te ontkennen.”
“Dat heeft zeker geen zin,” zei Ludo bars. Hij zag de angstige blik van Ramis van hem
naar Lily gaan, en een nieuwe vlaag van woede kwam over hem heen. De smeerlap had zich
gewoon in haar badkamer verstopt, had haar aangeraakt! “Kijk niet naar haar.”
“Geloof me, ik ben niet geïnteresseerd in haar lichaam.” Ramis lachte bitter.
“Je was verliefd op Tiras Pavel, of niet?” zei Lily tot Ludo’s verbazing.
“Ja,” zei Ramis na een korte aarzeling. “En hij op mij. We hadden een verhouding.”

360
 Ludo keek naar Lily. Niets van de verbazing die hij voelde was op haar gezicht te lezen. Ze
keek alsof haar vermoedens bevestigd werden. Zou dit in haar wereld normaal zijn?
Natuurlijk hoorde hij wel eens iets, en hij vond zelf dat iedereen helemaal zelf moest weten
wat ze deden en met wie, zolang het maar vrijwillig was – van alle misdaden die Ludo begaan
had was verkrachting er niet één van. Wat soms wel eens lastig was, aangezien hij niet bepaald
het soort man was voor wie de vrouwen zich aan zijn voeten wierpen en hij wel altijd een
natuurlijke trek had in het soort activiteiten waar een vrouw voor nodig was.
Mannen met mannen was echter niet iets wat openlijk goedgekeurd werd. Niet in Ghaell,
en voor zover Ludo wist ook niet in Baldur.
Sterker nog, hij kende verhalen van mannen die betrapt waren tijdens bepaalde activiteiten
en die gestraft waren. Bij twee mannen in Tymm, die gezien waren terwijl ze openlijk zoenden,
was de tong verwijderd. Een man in Retigh die zijn buurman gepijpt had, was opgehangen. De
buurman, waarvan men blijkbaar vond dat gepijpt worden door een man minder misdadig
was dan het pijpen door de man zelf, was een hand kwijtgeraakt. En twee mannen die tijdens
een boerenfeest in Callagh betrapt waren terwijl ze anale seks met elkaar hadden waren
gevierendeeld. Die laatste straf was bepaald door koning Rynn zelf.
Nee, het werd bepaald niet goedgekeurd hier.
“Is dat zo?” bromde hij na een korte stilte. “Of was jij verliefd op hem en werd je boos
omdat hij je afwees?”
“Nee! Het gevoel was wederzijds!” Ramis was verontwaardigd, wat precies Ludo’s
bedoeling was. Zo zou hij eerder de behoefte voelen om te praten, om het recht te zetten.
“Tiras en ik hebben – hadden – al twee jaar een geheime relatie. Tijdens een bezoek van jullie
koning aan ons land ontmoette Tiras hem en sloten ze na enkele serieuze gesprekken het
huwelijksverbond. Tiras hield niet van Marissa, hij had haar nog nooit ontmoet. Maar hij heeft
altijd al een groots plichtsbesef gehad, en om de banden tussen de landen aan te halen stemde
hij ermee in om met haar te trouwen.” Ramis streek enkele plukken donkerbruin haar die uit
zijn staart ontsnapt waren naar achteren. “Ik heb hem gesmeekt het niet te doen, maar hij
was vastbesloten. Op de avond van zijn dood hadden we een lang gesprek. Ik zei tegen hem
dat… dat ik ermee instemde dat hij met haar zou trouwen, dat het geen invloed hoefde te
hebben op onze relatie. Dat we gewoon zo door konden gaan zoals de afgelopen twee jaar.
Het is niet alsof we er ooit voor uit zouden kunnen komen dat we van elkaar hielden.” Dat
laatste zei hij met een bittere ondertoon in zijn stem. “En toen zei hij dat hij niet achter haar
rug om een verhouding wilde hebben met mij. Hij zei dat hij nog steeds verliefd op me was,
maar dat hij dat Marissa niet aan wilde doen. Dat hij van plan was om zich aan de
huwelijksbeloften te houden, dat hij haar trouw zou blijven. Zijn eer eiste dat van hem.”
“En toen?” spoorde Ludo hem aan.
“Toen – ik was zo boos. Hij liep de kamer uit en ik kwam hem achterna en…”
“Je sneed zijn keel door.”
“Ja. Het was niet de bedoeling, ik was boos. Het was een opwelling. Ik heb er spijt van! Mijn
Tiras…” Tranen stroomden nu over Ramis’ wangen. Ludo keek op hem neer en voelde geen
greintje medelijden voor de man. De man die geprobeerd had Lily om te brengen.
“En toen heb je geprobeerd Lily te vermoorden in de bibliotheek omdat ze erachter
probeerde te komen wie de hertog vermoord had.”
“Nee, dat was ik niet!” Ramis keek hem aan.

361
 “Natuurlijk niet,” zei Ludo sarcastisch.
“Echt niet!” hield Ramis vol.
“Ik geloof hem,” zei Lily zacht vanaf haar stoel. “Hij is een stuk langer dan degene die mij
aangevallen heeft. Ik weet het zeker.”
“Wie was het dan wel?” vroeg Ludo bars.
“Geen idee,” zei Ramis zacht. “Maar toen zij aangevallen was in de bibliotheek en
iedereen dacht dat de stalknecht de dader was, dacht ik dat dat gewoon een gelukkig toeval
was. Dat het hiermee afgelopen was en we terug konden gaan naar huis. Maar Lily geloofde
niet dat de stalknecht de dader was. Ik hoorde haar hier en daar vragen stellen, ik zag haar
naar iedereen kijken alsof ze probeerde in te schatten wie het geweest was. Ik… ik werd
zenuwachtig.”
“En je besloot een einde aan haar leven te maken.”
“Hoe kwam het dat je in de badkamer was?” vroeg Lily zacht. “Hij zat op slot.”
“Ik had me verstopt in die kast.” Ramis knikte met zijn kin naar een grote houten kast,
versierd met ingesneden figuren, daarmee Ludo’s vermoeden bevestigend. “Ik wist dat je
’s avonds vaak een bad neemt. Ik rekende erop dat je dat nu weer zou doen. En ik wist dat
je, in tegenstelling tot dames van adel, niet gewassen wilde worden door dienstmeisjes.”
Ludo liet een onmenselijk gegrom horen, greep Ramis opnieuw bij zijn keel, sleurde hem
overeind en drukte hem tegen de muur. “Ik zou een einde aan jouw leven moeten maken!”
“Ludo!” riep Lily. Ze stond voorzichtig op en liep naar hem toe.
Ludo negeerde haar en drukte harder tegen Ramis’ keel. De tengere man liep rood aan.
Ludo voelde een hand op zijn schouder.
“Ludo, stop! We moeten hem naar de koning brengen. Dit is het bewijs dat Derk vrijuit
gaat. Als hij dood is hebben we geen bewijs!”
Ludo rolde nog net niet met zijn ogen en liet Ramis los, die naar adem hapte.
“Prima. Laten we maar gaan dan, voordat ik me bedenk.”

Lily kleedde zich zo snel mogelijk als ze in haar huidige omstandigheden kon aan. Ze had Ludo
in de badkamer achtergelaten met Ramis en ze wist niet hoe lang de rover zich zou kunnen
beheersen. Pure moordlustigheid scheen in zijn ogen en ze dacht dat als ze hem niet
tegengehouden had, hij de bediende echt iets aan gedaan zou hebben. Ze had Ludo, die niet
bepaald bekend stond om zijn zelfbeheersing, nog nooit zó boos meegemaakt.
Natuurlijk kwam zijn woede voort uit het feit dat Ramis haar had geprobeerd te
vermoorden. Als hij iets later was geweest… Een koude rilling kroop over haar rug. Het had
echt heel weinig gescheeld.
Snel bond ze haar nog natte haar in een knot en keek in de spiegel. Ze was nog steeds
erg bleek en haar ogen leken te groot voor haar hoofd. Haar hand ging naar haar keel. Ze
kon de handen van Ramis nog voelen op haar huid.
Ademhalen deed pijn en praten ook, maar het had een stuk erger gekund. Sinds ze in
deze wereld was had ze meer ongelukken gehad dan tijdens haar hele leven in haar eigen
wereld.
Ze reeg de veters aan de voorkant van haar donkergroene blouse dicht en haastte zich
de kamer uit. In de badkamer stond Ludo nog steeds met over elkaar geslagen armen naar
Ramis te kijken, met een uitdrukking op zijn bebaarde gezicht alsof hij de jongere man in

362
het bad wilde verdrinken. En verdrinken was waarschijnlijk nog een van de mildste dingen die
de rover in gedachten had.
“Kom, we gaan,” zei Lily. Haar stem klonk nog steeds raspend in haar eigen oren.
Ludo duwde Ramis voor zich uit, die struikelde. “Lopen. En geen geintjes. Zonder handen
kun je ook bekennen.”
Ramis slikte, knikte woordeloos en liep voor hen uit, de gang door. Zijn pas was snel, alsof
hij liever de koning onder ogen kwam dan nog een minuut langer in Ludo’s gezelschap te
verkeren.
Onderweg kwamen ze Adrius tegen. De gezette magiër had een stapel boeken in zijn
handen en zijn groene ogen waren nog net zichtbaar boven het bovenste boek.
“Adrius, zou je de koning kunnen halen en aan hem vragen of hij naar de vergaderkamer
wil komen?” vroeg Lily.
Adrius’ ogen gingen van Ramis naar Ludo naar Lily. “Natuurlijk. Maar mag ik vragen
waarom?” Zijn stem was zoals altijd enigszins hooghartig, alsof hij vond dat hij ver boven dit
simpele klusje stond, waarvan Lily het lef had om dit aan hem te vragen.
“We hebben de moordenaar van de hertog te pakken,” zei Ludo bars, en liep door zonder
te wachten op Adrius’ reactie.
Lily wierp de magiër een glimlach toe. “Bedankt.” Ze rende achter Ludo aan, die op volle
snelheid door de gang marcheerde, Ramis nu achter zich aan sleurend.
Door het snelle tempo waren ze binnen geen tijd bij de vergaderruimte. Dit keer stonden
er geen wachters bij de deuren, de kamer was leeg en donker. Lily stak enkele kaarsen aan
met de lucifers die op een schap vlak bij de deur lagen. Iedere kamer in het kasteel had bij de
deur een schapje met lucifers en een olielamp, net zoals de moderne huizen in haar wereld bij
iedere deur een lichtknop hadden.
“Zitten!” blafte Ludo tegen Ramis, die onmiddellijk dat bevel opvolgde. Ludo plofte naast
de bediende neer, en Lily ging tegenover hem zitten.
Ludo keek haar aan, en Lily voelde opnieuw een blos over haar wangen kruipen. Hij had
een stuk meer van haar gezien dan waar ze zich gemakkelijk bij voelde. Niet dat dat erg was
in deze omstandigheden, ze was hem dankbaar voor zijn redding. Natuurlijk had Ramis ook
een stuk meer van haar gezien dan ze had willen tonen, maar op de een of andere manier
voelde dat anders.
Ze herinnerde zich hoe vastberaden Ludo in haar ogen had gekeken toen hij haar de
handdoek had aangereikt, duidelijk vastbesloten zich als een heer te gedragen ongeacht
hoezeer dat inging tegen wie hij was. Ze beet op haar lip om een glimlach tegen te houden.
Ludo’s rechterwenkbrauw ging omhoog.
“Wat is er zo grappig?”
“Nee, niets,” zei Lily haastig.
Op dat moment kwam de koning binnen, gekleed in een fluwelen donkerpaarse kamerjas
met goudkleurig borduursel. Het was al redelijk laat en hij had zich duidelijk voor de rest van
de avond in zijn kamers teruggetrokken.
Achter hem liep zijn volledige Raad; Ivar, die eruitzag alsof hij net wakker was en ook
gekleed in een kamerjas, die van hem van rode zijde, Adrius, nu zonder boeken en nog gekleed
in zijn donkerblauwe gewaad, Elfric in zijn gewoonlijke broek en getailleerde tuniek en
Lisandre, zoals altijd, in een prachtige lichte jurk en geen haartje dat niet op zijn plaats zat.

363
 “Adrius vertelde dat jullie de dader te pakken hebben,” zei de koning, geen woorden vuil
makend aan begroetingen. “Goed werk.”
Hij ging aan het hoofd van de tafel zitten en De Raad nam plaats op de stoelen naast
Ludo en Lily.
“Derk is onschuldig, hoogheid,” zei Lily. “Ramis heeft me zojuist geprobeerd te
vermoorden terwijl ik in bad zat en hij heeft bekend dat hij hertog Pavel vermoord heeft.”
Een golf van geschokte reacties ging door De Raad heen.
“Wat?” stamelde Ivar.
“Ben je ongedeerd?” vroeg Elfric bezorgd.
“Waarom heeft hij het gedaan?” vroeg Lisandre, verbaasder dan Lily haar ooit had
meegemaakt. Alleen Adrius, die het nieuws al had kunnen verwerken, was stil en keek
Ramis doordringend aan, alsof hij de feiten uit hem wilde zuigen.
“Is dat zo?” vroeg de koning, rustiger dan zijn Raad. “Ramis?”
Ramis hield echter zijn mond. Toen klonk er een bonk onder de tafel en Ludo’s ogen
flitsten woedend naar de bediende. “Au! Eh – ja, majesteit. Ik heb Tiras vermoord.”
“Waarom?” vroeg Rynn, die deed alsof hij het incident niet had meegekregen.
“Omdat…” Ramis aarzelde, en besloot toen blijkbaar dat het toch allemaal niet meer
uitmaakte. “Omdat ik verliefd op hem was. We hadden een verhouding en hij was van plan
te stoppen met onze relatie nadat hij met de prinses getrouwd was. In een vlaag van woede
heb ik hem omgebracht. Maar het was nooit de bedoeling! Ik heb er spijt van!”
Een nieuwe vlaag van verbijstering was te lezen op de gezichten van de aanwezigen.
Zelfs Rynn leek geschokt te zijn.
“Heb je ook spijt van je aanval op Lily?” gromde Ludo woedend, geen acht slaand op de
mompelende afkeuringen om hem heen.
“Ja, ik… ik was bang dat ze me zou ontmaskeren.”
“Was je niet bang dat Ludovic je zou ontmaskeren?” vroeg de koning niet onredelijk.
Ramis donkerbruine ogen flitsten naar Ludo. “Eh… ik had gehoopt dat als Lily dood was,
hij zou stoppen met het onderzoek. Van wat ik heb meegekregen was het vooral Lily die de
vragen stelde.”
Dat was niet waar, bedacht Lily, maar Ramis was blijkbaar toevallig enkele keren in de
buurt geweest als zij haar vragen stelde en niet wanneer Ludo dat deed.
“Daar zit je mooi naast.” Lily zag bijna donderwolken boven Ludo’s hoofd hangen. “Als
ze vermoord was, had ik elke steen omgekeerd tot ik de dader gevonden had. En als ik de
dader te pakken had, zou hij willen dat hij dood was. Hij zou in zoveel stukken liggen dat hij
niet meer te herkennen viel.”
“Genoeg, Ludovic,” zei de koning kalm. “Ramis Ven, hierbij arresteer ik je voor de moord
op Tiras Pavel. We sluiten je vannacht op in de kerkers. Morgen zal je door enkele van mijn
wachters naar Baldur vervoerd worden, waar je terechtgesteld zal worden.”
Tranen biggelden opnieuw over Ramis’ bleke wangen. Kort nadat de koning een belletje
gerinkeld had kwamen twee wachters binnen om hem af te voeren. Hij zei niets terwijl ze
wegliepen. Lily keek de verslagen man na. Ondanks wat hij gedaan had, kon ze het niet
laten om iets van medelijden voor hem te voelen. Het was zo tragisch allemaal.
Ze keek naar Ludo, die er nog steeds uitzag alsof hij iemand met zijn blote handen in
stukken wilde scheuren. Als hij iets voelde, was het zeker geen medelijden.

364
 “Ik neem aan dat Derk weer vrijgelaten wordt?” vroeg Lily.
“Uiteraard,” zei de koning. “Luister, het nieuws van de verhouding van Tiras en Ramis hou
ik liever binnen deze ruimte. Het heeft geen zin de reputatie van de hertog te schaden.”
En om de reputatie van de koning, die zelf deze match tussen de hertog en zijn dochter
geregeld had, te schaden, dacht Lily. Koning Rynn was wellicht meestal rechtvaardig, maar
zeker niet dom.
“Dat lijkt me het beste,” beaamde Ivar. Hij keek alsof hij het liefst zijn bed weer in zou
duiken. Zijn fijne grijze haar, dat normaal gesproken in een nette zijscheiding gekamd was,
stond in enkele dunne plukjes omhoog.
“Niet te geloven,” mompelde Adrius. “Een verhouding! Wat een schande.” Hij leek meer
moeite te hebben met de verhouding dan met het feit dat Ramis een moord gepleegd had.
“Het heeft geen zin om daar achteraf over te oordelen,” zei Elfric kalm. “Het is gebeurd.”
De koning stond op.
“Goed. Laten we deze avond laten voor wat hij is. Morgen doe ik wel een uitspraak in de
troonzaal zodat de rest van het kasteel op de hoogte gebracht wordt. Het is laat, ik ga naar
bed. Ik stel voor dat jullie hetzelfde doen.” Hij verliet de kamer, en de rest stond ook op.
Lily voelde een hand op haar arm en draaide zich om. Elfric keek haar bezorgd aan.
“Alles in orde?” vroeg hij. “Je hals…”
Lily’s hand ging opnieuw naar haar nek. “Ik ben ongedeerd. Alleen erg moe.”
“Lisandre kan je genezen.”
“Het geneest vanzelf wel,” zei Lily, iets meer kortaf dan ze bedoeld had. Ze had geen zin
om Lisandre te vragen om genezing, niet na wat er de laatste keer gebeurd was. “Sorry Elfric,
ik ben gewoon moe. Ik ga naar bed.”
“Lijkt me een goed plan,” bromde Ludo naast haar. Ze had hem niet eens zien of horen
bewegen. De reus was altijd veel stiller en sneller dan zijn verschijning deed vermoeden. Deze
gave leek nog meer versterkt te zijn na zijn transformatie. “Kom.”
Samen met Ludo liep ze de vergaderkamer uit en de gang door.
“Nu weten we nog niet wie me heeft aangevallen in de bibliotheek,” zei Lily mismoedig.
“Hmpf.”
“Ludo.” Ze stopte hem in de gang met een hand op zijn arm en keek hem aan. “Ik heb je
nog niet bedankt.”
“Waarvoor?”
“Voor het redden van mijn leven. Opnieuw.” Ze ging op het uiterste puntje van haar tenen
staan en gaf de rover een kus op zijn bebaarde wang. “Dankjewel.”
“Hmpf. Geen dank.” Zoals altijd leek Ludo niet te weten hoe hij met bedankjes om moest
gaan. Ze hervatten hun tocht. “Het lijkt een beetje een gewoonte te worden, elkaars leven
redden.” Er was een ondertoon van amusement hoorbaar in zijn zware stem.
“Ik zou het fijn vinden als dat voorlopig niet meer nodig was.”
Hij stond erop om haar tot aan haar kamer te brengen en zei dat ze de deur goed op slot
moest draaien. Lily had verwacht dat het na alle gebeurtenissen van die dag wel even zou
duren voordat ze in slaap zou vallen maar niets was minder waar. Zodra haar hoofd het kussen
raakte was ze weg, verwikkeld in een nachtmerrie over Elfric die haar probeerde te verdrinken.

365
Ludo ging nog niet naar bed. Nadat hij Lily naar haar kamer had gebracht stormde hij de gang
door. Hij was het zat voorzichtig te zijn, omslachtige vragen te stellen en te hopen dat de dader
zijn mond voorbij zou praten of een misstap zou begaan. Ze hadden nu één dader te pakken
en hij wilde het mysterie van de andere dader ook oplossen.
Elfric was niet op zijn kamer maar hij vond de magiër bij zijn tweede zoekpoging, in zijn
laboratorium.
“Ludo, wat doe jij hier?” zei Elfric verrast, maar niet onplezierig. Hij stond iets te snijden
dat verdacht veel leek op vleermuisoren. Naast hem stonden een stuk of twintig lege glazen
flesjes op de houten tafel. “Ik was nog niet moe, dus ik wilde nog even een drankje brouwen
voor –”
Hij kreeg niet de kans om te vertellen waar het drankje voor was, want Ludo veegde in
één klap de flesjes van tafel, die uiteen spatten op de stenen vloer. Hij greep Elfric bij zijn
mosgroene tuniek en drukte hem hard tegen de muur. De goudkleurige ogen van de magiër
waren groot van verbazing.
“Heb jij geprobeerd Lily te vermoorden?” gromde Ludo woest.
“Wat?” zei Elfric verbijsterd. Hij klemde zijn hand om Ludo’s grote vuist, maar kreeg er
geen beweging in. “Nee, natuurlijk niet! Ludo –”
“Je kan maar beter de waarheid spreken, smeerlap.” Woede en adrenaline golfden door
Ludo’s lichaam en hij moest zich bedwingen Elfric niet ter plekke aan stukken te scheuren.
“Ik spreek de waarheid, echt,” zei Elfric, die wonderbaarlijk rustig bleef, ook al rook Ludo
een lichte ondertoon van angstzweet. “Ramis is toch de dader?”
Misschien kon hij ontzettend goed acteren, maar Ludo boorde zijn uitpuilende
lichtblauwe ogen in de vreemd goudkleurige van Elfric en hij zag alleen verwarring en
verbazing. Het gevoel bekroop hem dat de magiër er misschien echt niets mee te maken
had.
Hij liet hem los en Elfric, die op de punten van zijn tenen had moeten staan, zakte
opgelucht naar beneden. Met één hand maakte hij de bovenste twee zilveren knopen van
zijn tuniek los.
“Ramis heeft de hertog vermoord en Lily geprobeerd te vermoorden toen ze in bad zat,”
zei Ludo. “Maar hij zegt dat hij niet degene is die haar in de bibliotheek heeft aangevallen.”
“En jullie geloven hem?” vroeg Elfric op niet onredelijke toon.
“Waarom zou hij liegen als hij toch al heeft toegegeven dat hij de rest gedaan heeft?”
gromde Ludo. “Eén poging tot moord meer of minder zal geen invloed hebben op zijn straf.
Ik vermoed dat hij hoe dan ook de doodsstraf krijgt voor het vermoorden van de hertog.
En Lily gaf aan dat haar aanvaller in de bibliotheek klein en tenger was. Ze zegt dat Ramis
een stuk langer is. De enigen die aan haar beschrijving voldoen zijn die raadgever van de
hertog en jij.”
“Ah.” Begrip scheen in Elfrics ogen.
“En toen ze achter de aanvaller aan rende en de hoek om kwam botste ze tegen jou op.”
“Ik begrijp nu waar de verdenking vandaan komt.” Zo te zien was Elfric niet boos, in
tegenstelling tot Ludo, wiens woede nog steeds niet helemaal verdwenen was. “Ik ben
onschuldig, Ludo, maar ik kan het niet bewijzen. Ik zou Lily nooit iets aandoen.”
De blik in Elfrics ogen wanneer hij over haar sprak, was voor Ludo echter bewijs genoeg.
Het laatste restje twijfel verdween.

366
 “Ik geloof je,” gromde hij.
“Ik geef om haar.”
“Ik zei dat ik je geloofde. Maar ze zal vertrekken. Het heeft geen zin om je aan haar te
hechten. Of om haar te geven”
“Dat geldt ook voor jou.”
“Hmpf. We zijn vrienden, meer niet.”
Elfric keek hem strak aan. “Wij ook.”
“Hou dat maar zo.” Ludo keek naar de vloer, die bezaaid was met glasscherven. “Sorry van
je flesjes.”
“Geen probleem.” Amusement schitterde in Elfrics ogen terwijl hij met een simpele
handbeweging de scherven omhoog liet zweven en de flesjes weer heel werden. Zacht
rinkelend kwamen ze op de tafel neer.
“Uitslover.”
Elfric zei niets, maar glimlachte alleen.
“Nu weet ik nog niet wie haar geprobeerd heeft te vermoorden,” zei Ludo chagrijnig.
“Je zei dat de raadgever ook aan de beschrijving voldoet. Zou hij het kunnen zijn? In
samenwerking met Ramis?” opperde Elfric.
“Kan,” zei Ludo. “Ik ga wel met hem praten.”
“Probeer dat iets… beschaafder te doen als met mij,” raadde Elfric hem aan. “De man is al
oud en heeft niet zo’n beste gezondheid.”
“Hmpf.”

Alastair smeerde de bruinrode zalf op zijn rechterknie en schroefde het glazen potje dicht. De
zalf, een balsem gemaakt van peperbloesem en talloze andere ingrediënten – de vrouw die
het hem verkocht had had het hem wel verteld, maar hij kon zich niet alles meer herinneren
– had heel erg geholpen en zijn knie deed nauwelijks nog zeer. Hij had er in de week nadat zij
hem geschopt had erg veel last van gehad. Lily.
Hij schonk een koperen kelk met wijn in en ging op de bank zitten. Hij baalde nog steeds als
hij terug dacht aan die vreselijke avond. Hij had een fout gemaakt. Hij was te haastig geweest,
te ongeduldig. Dat was niets voor hem. Zij had een slechte invloed op hem.
Hij was het wachten zat geweest en na Katlynn grondig overhoord te hebben over de
wachters en de magische bescherming, had hij een weg in het kasteel gevonden. Het was
belachelijk simpel geweest; hij had zich voorgedaan als een bediende en ze hadden hem
zonder tweemaal te kijken naar binnen gelaten. De vele jaren levend in vrede hadden blijkbaar
iedereen minder scherp gemaakt.
Het nadeel was dat hij zijn zwaard niet mee had kunnen nemen omdat het op zou vallen
als een bediende een zwaard droeg, maar hij was er zo zeker van geweest genoeg te hebben
aan zijn dolk. Hij was er zo zeker van geweest dat hij Lily makkelijk had kunnen overmeesteren
en haar mee terug naar buiten had kunnen smokkelen. Hij had verwacht dat ze zich snel over
zou geven en ze, onder bedreiging van zijn dolk, rustig mee naar buiten zou lopen. Hij had
verwacht dat ze bang zou zijn.
Ja, voor de zekerheid had hij zich gemaskerd, voor het geval het plan zou falen, maar hij
had niet écht gedacht dat het nodig was. Het was gewoon een voorzorgsmaatregel geweest.
Achteraf maar goed dat hij dat gedaan had, want als ze hem herkend had was het helemaal

367
een ramp geweest. Dan was ze nu extra op haar hoede, wetende dat De Broederschap nog
steeds achter haar aan zat.
En ze was niet meer de bange jonge vrouw die hij maanden geleden gered had. Ze was
veranderd. Ze was sterker en verrassend goed in een gevecht met de dolk. De manier
waarop ze bewoog, waarop ze verdedigde en aanviel… dat had ze niet gekund toen hij haar
net ontmoet had. Katlynn had hem verteld dat Bane Lily trainde. Nou, dat was wel duidelijk.
Ze was zelfs beter geweest dan Alastair, hoewel hij moest toegeven dat het vechten met
een dolk sowieso niet zijn sterkste punt was. Het martelen met een dolk daarentegen…
Hij had nog net op tijd weg kunnen komen. En tijdens zijn vlucht botste hij bijna tegen
die man op. Zijn vader. Hij had Alastair niet gezien, verdiept als hij was geweest in het recht
hangen van een schilderij op de gang. Even was Alastair geneigd geweest om de dolk in
Elfrics rug te begraven. Het was zo’n mooie kans, die zou hij niet snel meer krijgen en in
een eerlijk gevecht zou hij niet snel winnen, aangezien zijn vader gebruikmaakte van magie.
Maar Lily zat hem op de hielen en hij had maar één seconde getwijfeld voordat hij snel
een bezemkast in dook en daar gewacht had tot de gang leeg was, alvorens zijn haastige
uittocht te maken.
Hij grimaste en nam een slok rode wijn. Die fout zou hij niet nogmaals maken. Dit was
de laatste keer dat ze aan hem ontsnapt was.
Plotseling werd het slot omgedraaid en ging de voordeur open. Alastair sprong op en
greep naar zijn zwaard, dat op tafel lag.
“Ho, rustig, ik ben het maar.” Een vermoeid uitziende Vares kwam binnen, zijn
ongewassen haar in een staart en vlekken van onbekende afkomst op zijn lange stoffen jas
en broek.
“Hector!” zei Alastair verbaasd. Hij had zijn vriend niet zo snel terug verwacht. “Wat doe
jij hier?”
Vares trok zijn jas uit en hing deze aan de houten kapstok. Hij zag er moe en verslagen
uit, dacht Alastair. Daarom pakte hij eerst een tweede kelk, schonk deze vol met rode wijn
en gaf hem aan de iets jongere blonde man.
“Bedankt,” zei die, en ging op de stoel tegenover de bank zitten. “Het is niet zo gelopen
als de bedoeling was. Daarom ben ik zo snel terug.”
“Wat is er gebeurd?” Alastair ging weer op de bank zitten en keek zijn vriend aan.
“Onderweg, in een van de herbergen waar ik verbleef, zocht Bael me op. Ik lag in bed en
sliep bijna, en toen stond hij opeens in mijn kamer.” Vares rilde zichtbaar en nam een slok.
Alastair schrok hiervan. “Hoe wist hij dat je daar was?”
Vares haalde zijn schouders op. “Geen idee. Magie, wellicht. Maar hij bedreigde me. Hij
haalde mijn onderarmen open. Hij zei dat hij meer zou doen als ik niet zou vertellen
waarom ik naar Flavius op weg was…”
“En dus heb je hem alles verteld,” maakte Alastair de zin voor hem af.
“Ja.” Vares keek hem bezorgd aan. “Alastair, ik kon niet anders. Als ik hem niets verteld
had, had hij me vermoord.”
“Ik begrijp het,” zei Alastair. En dat was niet gelogen; hij was zelf ook bang voor de
demon. Iedereen met een greintje verstand was bang voor die demon. Hij had exact
hetzelfde gedaan als hij in Vares’ laarzen gestaan had. Maar goed nieuws was het niet.
“Maak je geen zorgen, dit zal geen gevolgen voor je hebben.”

368
 Vares, de man die zonder blikken of blozen talloze magiërs had vermoord en de meeste
vrouwelijke daarvan had verkracht, zuchtte opgelucht. Hoewel ze vrienden waren, wist
Alastair dat de blonde man altijd een diep ontzag voor hem gehad had, en dat hij niet graag
het onderwerp van Alastairs woede zou willen zijn. Niemand van De Broederschap wilde dat.
Alastair dacht dat iedereen in de sekte wel een gezonde dosis ontzag voor hem had, behalve
de medeoprichters Flavius en Caelum. Tussen de drie leiders bestond een wederzijds respect,
maar ze waren zeker niet bang voor elkaar.
“Ik ben blij dat je het begrijpt. Maar er is meer,” vervolgde Vares. Alastair nam een slok en
wachtte rustig af. “Toen ik hem eenmaal verteld had dat Lily hier in het kasteel is, genas hij
mijn wonden door… erover te likken.”
Een koude rilling ging door Alastair heen. Hij moest er niet aan denken de tong van dat
wezen op zich te voelen. Zo te zien werd Vares ook al ongemakkelijk bij de herinnering.
“En hij zei dat ik terug moest gaan naar jou, en hij het Flavius zelf wel zou vertellen.”
“Denk je dat hij de waarheid sprak?”
“Wie zal het zeggen?” antwoordde Vares. “Ik heb getwijfeld, maar als hij erachter zou
komen dat ik alsnog naar Flavius gegaan was, had hij me zeker vermoord en dan had jij niet
geweten wat er gebeurd was.”
“Het is goed dat je terug gegaan bent. Maar dit is slecht nieuws. In het beste geval vertelt
hij inderdaad aan Flavius dat we haar gevonden hebben, maar in het slechtste geval vertelt hij
niets en probeert hij Lily te vermoorden.”
“Wat nu?”
Alastair haalde zijn hand door zijn bruine halflange haar en dacht na. “Ik denk dat we Flavius
even aan zijn lot over moeten laten. Bael geeft de boodschap door, of hij doet het niet. Maar
als wij ons ermee gaan bemoeien riskeren we ons leven.”
Vares knikte.
Het kwam in Alastair op dat Flavius misschien zelf ook gevaar liep, maar in dit geval zou de
oudere man toch voor zichzelf moeten zorgen. Als iemand dat kon, was hij het.
“We kunnen nu niets anders doen dan afwachten. Katlynn vertelt het me wel wanneer Lily
iets overkomt.” Alastair tuurde somber naar zijn wijn. Hij wilde niet dat Lily iets overkwam.
Niet door die demon, niet door iemand anders. Niet door iemand anders dan hem zelf. “Maar
we hebben wel extra mannen nodig straks,” vervolgde hij. “Als Lily uit het kasteel vertrekt
zullen er minimaal twee magiërs bij haar zijn.”
“Plus Bane,” wees Vares hem erop.
Alastair wuifde dat weg. “Bane is maar een man. Die kunnen we wel aan. Maar die magiërs
baren me meer zorgen. Ik denk dat we er beter vanuit kunnen gaan dat we het zonder de hulp
van Bael en Flavius moeten doen.”
“En Bog,” voegde Vares toe.
Alastair wuifde dat weg. De grote dommerik was meer hinder dan hulp, en dat wisten ze
allebei.
“Waar wil je mannen vandaan halen dan?”
“Oh, er zijn altijd wel mensen die magie daadwerkelijk zien voor wat het is. Een wapen van
De Duistere.”
“Dus we gaan rekruteren?”

369
 “Ja. Maar we zullen voorzichtig te werk gaan. We willen geen aandacht trekken.”
Nieuwe leden werven was meestal een taak voor Caelum; die had er talent voor, hij kon
goed praten en mensen luisterden naar hem. Alastairs talenten lagen ergens anders, maar
als het nodig was kon hij echt wel wat mannen werven voor een nobel doel.
“Is er hier nog iets gebeurd?” vroeg Vares. Hij leegde zijn kelk en schonk deze opnieuw
vol.
“Niets bijzonders.” De leugen kwam snel en moeiteloos. Alastair zag er niet het nut van
in om zijn vriend te vertellen over de blunder die hij gemaakt had. Het had geen gevolgen;
hij wist zeker dat Lily hem niet herkend had en hij was zonder kleerscheuren uit het kasteel
ontsnapt.
“Waar is die zalf voor?”
“Oh, ik heb mijn knie gestoten en die deed zeer. Niets ernstigs.”
Vares lachte. “Het is wat. Terwijl ik mijn leven riskeer op weg naar Flavius zit jij lekker
binnen en is het meest gevaarlijke dat je overkomt een gestoten knie.” Hij knipoogde en
nam een slok wijn.
“Inderdaad,” zei Alastair droog.

Na een goede nachtrust voelde Lily zich een stuk beter, hoewel haar keel nog steeds wat pijn
deed. Elfric had haar een zalf gebracht die hielp met de genezing. Hij leek er niet vreemd van
op te kijken dat ze niet naar de ziekenboeg ging maar had met een glimlach gezegd dat het
met behulp van de zalf ook wel met enkele dagen genezen zou zijn.
Ludo had één blik geworpen op haar met blauwe plekken versierde nek en bruusk
gezegd dat ze wel één dagje over konden slaan met oefenen, maar dat wat frisse lucht haar
vast goed zou doen. En dus waren ze onderweg naar de stallen, waar ze hun paarden
zouden zadelen voor een tocht door de weilanden.
Bij de stallen was het echter drukker dan Lily verwacht had. Koning Rynn stond naast
een snikkende Marissa en bedroefd kijkende Derk. Enkele stalknechten stonden van een
afstand te kijken, evenals Barnabas en Adrius. Lily en Ludo voegden zich bij hen.
“Wat is er aan de hand?” fluisterde Lily tegen Barnabas.
“Derk is gisteren vrijgelaten,” antwoordde die op serieuze toon. “Maar het feit dat hij
een verhouding had met de prinses is nog steeds een misdrijf. Rynn sommeert hem om te
vertrekken uit het kasteel en nooit meer terug te keren.”
“En dan heeft hij nog geluk,” mompelde Adrius afkeurend.
“Papa, alsjeblieft!” schreeuwde Marissa, die het blijkbaar niet kon schelen wie er
toekeek. “Ik hou van hem!”
“Onzin,” zei Rynn resoluut. “Het is enkel een bevlieging. De jongen is een stalknecht,
Marissa. Laat hem iemand zoeken van zijn eigen stand.”
“Majesteit, ik ben niet samen met Marissa omdat ze een prinses is,” begon Derk dapper,
maar de koning draaide zich naar hem toe.
“Als ik jou was zou ik snel vertrekken, Derk. Ik heb namelijk alsnog het recht om je in de
kerkers te gooien. Ik doe het niet omdat ik begrijp wat jeugdige vlinders zijn, ik ben zelf
tenslotte ook ooit jong geweest. Maar als je nu niet weggaat bedenk ik me wellicht.”
Derks mondhoeken zakten omlaag. Hij streelde Marissa’s wang. “Liefste…”

370
 “Nu, Derk!” zei de koning, die voor het eerst sinds Lily hem kende zijn geduld begon te
verliezen.
Derk pakte een grote leren tas en een stoffen buidel en keek nog een laatste keer naar
Marissa, alvorens zijn weg naar de uitgang van het kasteel te maken.
“Derk!” Marissa wilde de gespierde stalknecht achterna rennen maar Rynn hield haar
tegen.
“Nee, dochter. Ooit zal je mijn beslissing begrijpen!”
“Nooit! Ik zal het nooit begrijpen!” En verblind door haar tranen rende Marissa richting het
kasteel.
“Er is niets te zien, mensen,” zei de koning vermoeid. “Ga maar door waar jullie mee bezig
waren.” Hij liep Marissa achterna, en de stalknechten hervonden haastig hun taken.
“Een trieste zaak,” zei Barnabas.
“Hoezo?” zei Adrius. “Rynn doet er goed aan. Sterker nog, ik was denk ik minder toegevend
geweest. Die verhouding was verkeerd, het hoort niet.”
“Als twee mensen van elkaar houden hou je ze toch niet uit elkaar, hoe hard je dat ook
probeert,” zei Barnabas. Een trieste ondertoon klonk door in zijn stem. “Dan spelen zaken
zoals stand geen rol.”
“Onzin,” zei Adrius resoluut.
Het was voor het eerst dat Lily zag dat de twee magiërs het niet met elkaar eens waren.
Maar Barnabas haalde zijn schouders op en glimlachte.
“Een potje schaak dan maar?”
“Akkoord.” Kameraadschappelijk liepen de twee magiërs terug naar het kasteel.
“Ik zal blij zijn als we dit kasteel kunnen verlaten,” mopperde Ludo, terwijl ze de stallen
inliepen. “Ik heb wel weer genoeg van beschaving.”
“Vind je dat de koning Derk had moeten laten blijven?” vroeg Lily. Zij vond zelf van wel,
maar ze wist dat haar ideeën van wat normaal en fatsoenlijk was lang niet altijd overeen
kwamen met wat in deze wereld normaal was.
“Hij mag blij zijn als zijn dochter gelukkig is. Wat maakt het uit met wie dat is?” Ludo pakte
een borstel en liep naar Karr, zijn grote zwarte hengst. Hij had Lily verteld dat zijn naam
‘Temperament’ betekende in een andere taal. Een goed gekozen naam, want de hengst was
de angst van de staljongens, die hem nog net eten durfden te geven maar meer ook niet. Ludo
was de enige die Karr in zijn buurt duldde, en de rover liet zijn paard dan ook altijd zelf de wei
in en mestte zelf zijn stal uit, aangezien Karr al menig staljongen in zijn billen gebeten had.
“Maar goed, zo gaan die dingen hier,” vervolgde hij, terwijl hij de hengst over zijn hals aaide.
“In de adel, althans.”
Lily liep de stal van Jack in, die naast Karr stond. De twee paarden konden
verbazingwekkend goed met elkaar overweg. Jack, die altijd rustig en goedgehumeurd was,
had geen problemen met de dominantere Karr.
“Hé, mannetje,” zei ze, en begon de bruine ruin te borstelen. Naast haar hoorde ze Ludo
iets tegen Karr mompelen, maar ze kon hem niet verstaan. Niet voor het eerst leek hij in een
andere taal te praten. Jack snuffelde aan haar schouder en nek terwijl ze zijn flanken
borstelde.

371
 “Maar goed, dit mysterie is opgelost,” bromde Ludo. “Nu nog achterhalen wie jou
aangevallen heeft in de bibliotheek en dan kunnen we de komende weken hopelijk zonder
ongelukken doorbrengen.”
“Dat zou fijn zijn.” Lily zuchtte en liep om Jack heen om zijn andere kant te borstelen.
“Elfric kwam vanochtend langs om zalf te brengen voor mijn nek. Ik kan me gewoon niet
ontspannen als hij er is, ik ben elk moment bang dat hij me aanvliegt. En toch… ik denk
ergens niet dat hij het gedaan heeft. Ik weet niet waarom, het is gewoon een gevoel.”
“Hij heeft het niet gedaan,” zei Ludo tot haar verbazing.
“Wat?” Lily liet de borstel in het stro vallen en liep naar de stal van Karr.
“Ik zei dat hij het niet gedaan heeft.” Ludo hield Karrs neus vast met de ene hand terwijl
hij met het andere zijn bit indeed. Karr snoof en schudde ongeduldig met zijn hoofd.
“Meen je dat nou? En jij was de hele tijd degene die zo zeker was dat hij de dader is!”
Ludo haalde zijn schouders op en Lily vernauwde haar ogen. “Je hebt met hem gepraat.”
“Klopt.” Ludo keek haar aan, zijn gezicht een en al onschuld. Tenminste, zo onschuldig
als hij kon kijken; hij zag er altijd uit alsof hij wel ergens schuldig aan was.
“Wat zei hij?”
“Dat hij het niet gedaan heeft.” Ludo pakte Karrs zadel en legde dat op diens rug.
“En jij geloofde dat zomaar?” vroeg Lily sceptisch.
Ludo keek haar aan. “Ik geloof dat hij de waarheid sprak, ja.” “Waarom?”
“Gewoon, een gevoel.”
Lily nam hem op terwijl hij de singel onder Karrs buik doorhaalde en vastmaakte aan het
zadel. Als Ludo echt dacht dat Elfric onschuldig was, moest het bijna wel zo zijn. De rover
leek eerder bijna te willen dat Elfric de dader was. Hij zou niet zomaar geloven dat de
krulharige magiër er niets mee te maken had. En had hij een goede mensenkennis.
Een gevoel van opluchting ging door haar heen terwijl ze Jacks hoofdstel pakte. Zoals
altijd hield de bruine ruin zijn hoofd gehoorzaam stil terwijl ze zijn hoofdstel om deed.
“Oké,” zei ze.
“Wat, oké?” bromde Ludo, die tegen de deurpost van de stal leunde.
“Als jij echt gelooft dat Elfric onschuldig is, is dat goed genoeg voor me.”
“Ik zou je nooit met hem alleen laten als ik dat niet zeker wist.” Zijn lichtblauwe ogen
keken haar doordringend aan.
“Dat weet ik,” zei ze zacht. Ze pakte Jacks zadel en legde dat op zijn rug. Ludo pakte de
singel aan die ze onder Jacks buik door reikte en bevestigde die aan de andere kant.
“We komen er nog wel achter wie het wel was,” zei Ludo zelfverzekerd. “Misschien toch
die raadgever.”
“Zou kunnen,” zei Lily bedenkelijk. Ze pakte Jacks teugels en volgde Ludo en Karr de stal
uit.
“Ik laat je in elk geval niets overkomen.”
Lily twijfelde niet aan zijn woorden. Ze was nergens zo veilig in deze wereld als bij Ludo.
Het tweetal steeg op en samen reden ze de weilanden in, waar de zon scheen en er geen
wolkje aan de lucht te zien was.
En voor het eerst sinds dagen voelde ze zich zo zorgeloos als de hemel eruit zag.

372
 Hoofdstuk 28

Gesprekken en Brandewijn

Elfric goot de donkerpaarse vloeistof in het kleine kristallen flesje, er zorg voor dragend dat hij
geen druppel verspilde. Hij was, zoals zo vaak de laatste tijd, in zijn laboratorium aan het werk.
Lisandre had geregeld drankjes en elixers nodig voor de patiënten in haar ziekenboeg. Omdat
de aanvoer van de verschillende alchemisten in Callagh die af en toe ook aan het kasteel
leverden momenteel zeer beperkt was aangezien bepaalde planten en kruiden niet in de
winter groeiden, was hij op dit moment de enige leveraar voor de ziekenboeg. Elfric verbaasde
zich er iedere winter weer over dat sommige alchemisten zo slecht voorbereid waren op de
vorst, alsof het ieder jaar weer een verrassing was dat veel ingrediënten niet te vinden waren
in de winter. Hij zorgde er zelf altijd voor dat hij een grote voorraad had van alles wat hij maar
nodig kon hebben, ook als dat betekende dat hij er in bepaalde jaargetijden extra vaak op uit
moest om planten en kruiden te plukken. Natuurlijk kocht hij soms ook wel ingrediënten, maar
vaak werd er het driedubbele gerekend van wat ze waard waren. Ondanks het feit dat de
ingrediënten voor de drankjes voor de ziekenboeg natuurlijk volledig bekostigd werden door
de schatkamer van het kasteel, en hij het zich makkelijk kon veroorloven om de ingrediënten
te betalen voor drankjes die niet naar de ziekenboeg gingen, vond Elfric het zonde om onnodig
geld te verspillen. En hij wist dat dit een van de redenen was dat koning Rynn erg gesteld was
op zijn werk. Dat, en zijn uitzonderlijke talent uiteraard.
Naast het leveren voor de ziekenboeg van het kasteel had hij van twee kennissen, beiden
magiërs maar bij verre na niet zo goed in alchemie als hijzelf, ook het verzoek gekregen om
enkele van de meer ingewikkelde elixers te brouwen. Hij vond het niet erg. Hij was graag in
het donkere, naar bloemen en kruiden geurende laboratorium. Hij voelde zich er thuis.
Hoewel hij tegenwoordig wel zorg moest dragen dat hij ook nog eens wat daglicht zag, als hij
niet oppaste was hij er iedere minuut van de dag te vinden.
Maar dit drankje was niet voor de ziekenboeg of voor zijn kennissen. Nee, dit –
“Je wilde me spreken?”
Elfrics gedachten werden onderbroken door Ludo, die zonder te kloppen zijn laboratorium
binnenkwam, verbazingwekkend geruisloos voor zo’n grote man.
“Dat klopt.” Elfric zette het kleine stenen pannetje waarin hij het drankje gebrouwen had
terug op het kolenfornuis en draaide zich om. De rover keek hem aan met ogen zo lichtblauw
dat ze bijna griezelig waren. Elfric moest een flink stuk omhoog kijken om die ogen te
ontmoeten. “Wil je Samuel Trebor nog ondervragen?”
“Wie?”
“De raadgever van de hertog.”
“Ah.” Ludo krabde aan zijn volle baard. “Ja, kan geen kwaad.”
“Hij en de rest van het personeel van de hertog vertrekken overmorgen naar Baldur,” zei
Elfric op redelijke toon. “Als hij al een bedreiging is, zal hij dat niet lang meer zijn.”

373
 “Interesseert me niet,” zei de rover bruusk. “Als hij degene is die haar aangevallen heeft
wil ik het weten.” Hij zei niet wat hij dan met de oudere man zou doen, maar zijn blik sprak
boekdelen. Elfric zou niet graag het onderwerp van Ludo’s woede willen zijn. De vorige avond,
toen Ludo naar zijn laboratorium was gekomen om te vragen of hij Lily vermoord had, was
al verontrustend genoeg geweest. En het was nog niet eens het feit dat Ludo bestand was
tegen magie. Ook als hij geen weerwolf was, zelfs als hij geen moordenaar was, was de
rover een man waarbij Elfric vermoedde dat de meeste mensen, inclusief hemzelf, een
beetje op hun hoede zouden zijn.
“Daar had ik al op gerekend,” zei hij. “Ik heb iets wat dat verhoor wat makkelijker zal
maken.”
“Wat dan?”
“Een Waarheidsdrankje. Wellicht onnodig om erbij te zeggen, maar dat maakt het
onmogelijk om te liegen.”
“Hmpf.” De rover snoof. “Er is niets mis met een ouderwetse verhoring.”
“Als je met ‘ouderwets’ geweld bedoelt, dat is wellicht niet de beste weg nu,” zei Elfric
rustig. “Trebor heeft een zwak hart. Je wilt het toch niet op je geweten hebben dat hem
iets overkomt, terwijl hij wellicht onschuldig is?”
Ludo antwoordde niet, maar keek alsof hem dat weinig kon schelen.
“Dit drankje zorgt ervoor dat hij alle vragen naar waarheid zal moeten beantwoorden,
zonder dat hij in de gaten heeft dat hij onder invloed is,” vervolgde Elfric, het flesje met de
paarse vloeistof omhoog houdend. “De uitwerking duurt een uur, dus tijd zat om hem te
vragen of hij achter de aanval op Lily in de bibliotheek zat.”
“En dat drankje is volledig betrouwbaar?”
“Ja.”
“Dat weet je zeker?” Ludo’s ogen keken hem zo doordringend aan dat het bijna
onmogelijk was om die blik te beantwoorden en niet weg te kijken. Elfric vroeg zich vluchtig
af of Lily nooit zenuwachtig werd van het gezelschap van de rover.
“Dat weet ik zeker.”
“Waarom heb je dat drankje dan niet gebruikt om erachter te komen wie de hertog
vermoord heeft?” vroeg Ludo met opgetrokken rechterwenkbrauw.
“De ingrediënten zijn ontzettend kostbaar en zeldzaam,” antwoordde Elfric. “Het is niet
mogelijk om genoeg te maken zodat we iedereen in het kasteel konden ondervragen.” Dat
was de waarheid. Alleen niet de hele waarheid.
“Maar het maken van één drankje is blijkbaar wel mogelijk,” drong Ludo aan. “Waarom
heb je dat niet gemaakt om aan Derk te geven, zodat jullie zeker wisten of hij wel de
schuldige was? Dan waren we er eerder achter gekomen dat Derk onschuldig was.”
Elfric zuchtte. De langharige en bebaarde man tegenover hem zag er wellicht uit als een
gevaarlijke wildeman, maar hij was verre van dom. “Afgezien van de kostbaarheid en
zeldzaamheid van de kruiden die erin gaan is het niet bepaald… legaal,” gaf hij toe. “Rynn
heeft het gebruik ervan strikt verboden in heel Ghaell omdat het volgens hem een
mensenrecht schaadt.”
“Het recht om te liegen?”
“Het recht om dingen privé te houden, ervan uitgaande dat iemand onschuldig is,”
antwoordde Elfric met een wrange glimlach.

374
 “En dus wil je dit illegale drankje aan Trebor voeren om erachter te komen of hij Lily heeft
aangevallen, zonder de koning of iemand anders ervan op de hoogte te stellen?”
“Het leek een goed idee toen ik eraan dacht.” Nu Ludo het hardop uitsprak, begon Elfric te
twijfelen. Het drankje was niet voor niets verboden. Was dit wel een goed idee? “Misschien
moeten we het toch niet –”
“Ik ben het met je eens. Het is zeker een goed idee. Kom.” Voordat Elfric met zijn ogen kon
knipperen, had Ludo het kleine flesje al uit zijn handen gegrist. De lange man draaide zich om,
deed de deur open en liep de trap op.
Er zat niets anders op dan hem te volgen. Elfric deed snel het stoffen schort af dat hij had
gedragen tijdens het brouwen van het drankje – er zat braamzaad in, en als dat vlekte zou het
hij nooit meer uit zijn tuniek krijgen – smeet dat op de houten tafel en volgde Ludo, die al
bovenaan de trap was.
“Hoe wil je het bij Trebor naar binnen krijgen?” vroeg Elfric, die moeite had om de grote
passen van Ludo bij te benen.
“Neus dicht en naar binnen gieten?” opperde de rover. Een sardonische glimlach speelde
om zijn lippen.
“Misschien kan het geen kwaad als hij niet doorheeft dat we hem een illegaal drankje
proberen te voeren,” zei Elfric droog. “Ik wil mijn baan graag langer behouden. Als Rynn of
iemand in De Raad er achter komt dat ik de Waarheidsdrank gebrouwen heb, heb ik echt een
probleem.”
“Hmpf. Goed, dan gieten we het in een drank die sterk genoeg is om de smaak van het
drankje te verdoezelen,” zei Ludo. “Brandewijn wellicht? Die is ook donker genoeg van kleur.”
“Ik denk dat dat een goed idee is.” Elfric stak zijn hand uit en na een korte aarzeling, alsof
hij hem niet helemaal vertrouwde, gaf Ludo het flesje terug.
“Denk eraan dat dit niets doet met het geheugen van Trebor,” waarschuwde Elfric Ludo,
terwijl ze verder liepen. “Hij zal zich achteraf alles nog herinneren. Als het gesprek op een
vreemde manier verloopt wekken we wellicht argwaan.”
“Maak je geen zorgen.” De toon van Ludo was achteloos, waardoor Elfric zich juist zorgen
ging maken. Hij begon zich af te vragen of het wel een goed idee was om Ludo te vertellen
over zijn plan. Maar aan de andere kant had de rover Trebor zelf wel op zijn ‘ouderwetse’
manier verhoord als Elfric hem niet van de Waarheidsdrank op de hoogte gesteld had.
Ze vonden Trebor in de zitkamer, waar hij zijn meeste uren sinds de moord op Pavel had
doorgebracht. Nu hij zijn dag niet meer doorbracht met het bijstaan van de hertog, had de
oudere man zijn tijd voornamelijk gedood met het lezen van informatieve boeken en het
spelen van potjes schaak met Adrius of Barnabas. Maar nu hadden ze geluk; de raadgever was
alleen.
“Goedemiddag,” groette hij hen vriendelijk, terwijl hij opkeek van een dik boek. Exotische
Diersoorten uit Lythos, stond er met zilverkleurige letters op de leren zwarte kaft. Eronder
stond een afbeelding van een vreemd wit met zwart gestreept paard.
“Goedemiddag,” zei Elfric vriendelijk, en Ludo bromde iets waarvan hij aannam dat het ook
een groet was. Hij ging zitten op de luxe stoffen stoel tegenover Trebor, bij het haardvuur.
Ludo plofte in de stoel naast hem neer. “Brrrr, het is koud in de gangen. Ik lust wel een glaasje
brandewijn. Willen jullie ook?” Het klonk enigszins geforceerd in zijn eigen oren, maar hij wilde

375
dit graag zo snel mogelijk achter de rug hebben, voordat iemand anders de zitkamer
binnenkwam.
“Graag,” antwoordde Ludo.
“Nee, bedankt,” zei Trebor vriendelijk. “Ik word altijd een beetje slaperig van alcohol.”
“Ach, voor deze ene keer,” drong Elfric aan. Hun plan zou toch niet in duigen vallen
omdat ze Trebor niets te drinken aan konden bieden? “Na alle ellende heb je het wel
verdiend.”
Trebor zuchtte. Om zijn bruine ogen had hij donkere kringen, die verrieden dat hij de
afgelopen nachten niet best geslapen had. De rimpels op zijn voorhoofd en bij zijn
mondhoeken leken duidelijker zichtbaar dan voorheen. “Ach, je hebt gelijk ook. Eén glaasje
dan.”
Elfric stond op en snelde naar de keuken. Overdag was het meestal niet druk in de
zitkamer, aangezien de meeste mensen die in het kasteel verbleven werk te doen hadden
– de meeste gasten waren inmiddels vertrokken – maar toch wilde hij opschieten. Het zou
vervelend zijn als ze een vierde paar ogen en oren bij hun ondervraging hadden.
“Meester Elfric!” Katlynn, een aantrekkelijke dienstmeid met rood haar, schrok van zijn
aanwezigheid in de keuken. “Wat doet u hier? Kan ik iets voor u halen?”
“Drie glazen brandewijn, graag,” zei Elfric vriendelijk.
“U had gewoon een belletje kunnen rinkelen.” Katlynn haastte zich naar een houten
kast, waar verscheidene karaffen met drank stonden. Het personeel werd altijd
zenuwachtig als iemand van de hogere stand in de keuken kwam, al snapte Elfric niet goed
waarom. Ze waren allemaal mensen. “U had niet helemaal hier naartoe hoeven komen.”
“Ach, ik was toch in de buurt.”
Katlynn antwoordde niet, maar schonk snel drie kristallen glazen vol met kruidige
brandewijn, geïmporteerd uit Eisen, waar men zeer bedreven was in het brouwen van de
sterke drank. Alleen het beste voor de koning. Ze zette het op een houten dienblad, dat
kunstig bewerkt was met ingesneden bloemen, evenals de glazen zelf. “Zal ik even met u
meelopen?”
“Dat hoeft niet, bedankt voor je aanbod.” Elfric nam het dienblad van haar aan. Katlynns
groene ogen ontmoetten de zijne en een blos vormde zich op haar sproetige wangen.
Zodra haar handen leeg waren maakte Katlynn een buiging, en Elfric verliet de keuken.
Wat het personeel van het kasteel betrof stonden de magiërs van De Raad maar iets onder
de koning. Adrius en Lisandre beschouwden dit als vanzelfsprekend, maar Elfric was er zelfs
na tien jaar in dienst te zijn nog niet helemaal aan gewend. Hij was van adel en was omringd
door bedienden opgegroeid, maar dat nederige gedoe hoefde voor hem niet zo.
In de gang keek hij om zich heen. Het was verlaten. Hij liet het dienblad voor hem in de
lucht zweven en griste het flesje uit de binnenzak van zijn tuniek, dat net zo donkerpaars
was als de vloeistof. Hij druppelde de inhoud in het rechterglas en draaide dit wat rond om
de vloeistof te mengen met de brandewijn. De Waarheidsdrank beïnvloedde de
donkerbruine kleur van de brandewijn niet.
Nu zorgen dat hij niet vergat welk glas voor de raadgever was. Het zou vervelend zijn als
hij de Waarheidsdrank per ongeluk aan Ludo gaf. Elfric moest glimlachen. Hij was ergens
wel benieuwd wat voor geheimen de rover allemaal had. Een stuk meer dan Trebor, dat
durfde hij wel te wedden.

376
 Elfric was opgelucht te zien dat Ludo en Trebor nog steeds de enige aanwezigen waren in
de zitkamer. De oudere raadgever had zich weer over zijn boek gebogen, en Ludo was zijn
nagels aan het vijlen met een dolk. Beide mannen mompelden een bedankje toen Elfric de
kristallen glazen voor hun neerzetten.
“Hmmm.” Ondanks zijn eerdere aarzeling was Samuel Trebor de eerste die een slok nam.
“Goed spul, lang niet gedronken. Kruidig, met een verrassende ondertoon van bessen.”
Ludo’s lichte ogen keken naar Elfric, die meende een twinkeling van amusement te zien. Er
zaten geen bessen in de brandewijn, dat was het braamzaad in de Waarheidsdrank. Ludo wist
ongetwijfeld niet hoe de Waarheidsdrank smaakte en wat erin zat, maar Elfric wist zeker dat
de rover wél wist hoe brandewijn smaakte.
“Proost,” bromde Ludo, en nam zelf een slok.
Elfric hief zijn glas op en volgde zijn voorbeeld. “Het weer begint wat beter te worden,” zei
hij tegen Trebor, om een gesprek op gang te brengen.
“Gelukkig wel.” De oudere man nam nog een slok en zette zijn glas neer. “De kou doet pijn
aan mijn botten.”
“Is het in Baldur niet zo koud?” vroeg Elfric, oprecht geïnteresseerd. Het buurtland lag ten
zuiden van Ghaell – alles in Myr lag ten zuiden van Ghaell – hij was er enkele keren geweest
maar nooit in de winter.
“We hebben wel koude winters, maar niet zo koud als hier,” beaamde de raadgever. “En
veel minder sneeuwstormen. Ik kan me niet herinneren dat de sneeuw thuis ooit zo lang bleef
liggen. Vaak blijft de temperatuur net rond of iets boven het vriespunt hangen. Het regent in
de winter vaker dan dat het sneeuwt.”
Elfric keek naar buiten. Het had al enkele dagen niet meer gesneeuwd en het was niet zo
bitter koud als de afgelopen weken, maar de sneeuw die er lag was nog steeds niet
verdwenen. Ook was de kou nog merkbaar te voelen in de ruimtes van het kasteel waar geen
haardvuur brandde. Nu zaten ze bij een knapperend haardvuur, maar de gangen waren kil en
tochtig.
De rover die tegenover hem zat, enkel gekleed in een ruim zittende beige blouse en een
donkerbruine leren broek, leek de kou niet te voelen. Zijn mouwen waren opgestroopt en
toonden gespierde, harige onderarmen, vol met littekens. De leren veter aan de bovenkant
van zijn blouse had hij maar half door de gaatjes gehaald en niet tot bovenaan dicht geregen,
zodat een aardig deel van zijn zwarte borsthaar zichtbaar was – en ook daar een aardige
hoeveelheid littekens. Vluchtig vroeg Elfric zich af of de weerwolfvloek ook een toename aan
lichaamshaar in de menselijke vorm met zich meebracht, en hij onderdrukte een glimlach. Er
moest echter iets aan zijn gezicht te zien zijn, want de rover, die niets leek te ontgaan, trok
een vragende rechterwenkbrauw op.
“Het is ook tijd om weer naar huis te gaan,” vervolgde Trebor, die niets in de gaten had.
Zijn glas was inmiddels half leeg, en Elfric dacht dat hij voldoende waarheidsdrank binnen had
om hun vragen te kunnen stellen. “Ik mis mijn eigen bed.”
“Dat kan ik me voorstellen.” Elfric nam zelf een slok en genoot van het branderige gevoel
dat de kruidige drank veroorzaakte. “Mogen jullie nog niet gaan van de koning?”
“Jawel, we vertrekken overmorgen.” De opluchting was op Trebors gezicht te lezen. “Als
het goede weer aanhoudt. Ik wil op de terugweg niet in een sneeuwstorm komen te zitten.
Maar volgens Adrius hebben we het ergste van de winter gehad.”

377
 “Dit was een milde winter,” bromde Ludo. Hij grijnsde bij het zien van de opgetrokken
wenkbrauwen van de andere twee mannen. “Geloof me, het kan veel erger.”
“Dat hangt af van je referentiekader,” kaatste de raadgever terug. Zijn intelligente ogen
twinkelden van amusement en de invloed van de brandewijn. In tegenstelling tot de
meeste mensen in het kasteel – of het nou de bediening of de adel was – leek de raadgever
de aanblik van Ludo niet als een persoonlijke belediging op te vatten, noch leek hij echt
bang te zijn voor hem. Elfric wist dat hijzelf een van de weinige mensen was die geen hekel
aan Ludo had. Niet dat hij Ludo echt mocht, maar hij beschouwde de rover ook niet als de
verschrikking die bijvoorbeeld Adrius en Lisandre hem vonden.
“Touché.”
“Ik ben benieuwd wat de situatie in Baldur is,” zei Elfric, proberend het gesprek richting
de moord op de hertog te brengen. “De boodschapper die koning Rynn gestuurd heeft
moet inmiddels wel bij jullie koning zijn.” Rynn had onmiddellijk een tweede boodschapper
naar koning Alphonsus van Baldur gestuurd nadat Ramis bekend had.
“Hm, hm,” beaamde Trebor, die nog een slok brandewijn nam. “Ongetwijfeld. Ik zou
geen boodschapper willen zijn, in deze winter. Brrrr.” Nog een slok. “Het nieuws dat heer
Tiras vermoord is door zijn eigen bediende zal inslaan als een bom. Een tragedie.” Hij
zuchtte.
“Wat zal er met jullie gebeuren? Met zijn bediening?”
“Gelukkig heeft Tiras een testament opgesteld. Hij regelde altijd alles goed, ik hoefde er
niet eens op aan te dringen,” antwoordde Trebor. “Hij had zelf geen kinderen, maar wel
een jongere zus die een gezin heeft. Zij is getrouwd met een baron en woont in een groot
landhuis. Ze heeft twee zoons. De oudste zoon zal dat landhuis erven als zijn ouders er niet
meer zijn, samen met de verantwoordelijkheden van zijn vader. En dus heeft Tiras zijn
kasteel nagelaten aan de jongste zoon, Wain, die nu zestien is. Tiras, zegene zijn hart, heeft
ook in het testament opgenomen dat Wain, om het kasteel te erven, het huidige personeel
moet aanhouden.”
“Dat houdt in dat jij zijn raadgever wordt?” vroeg Elfric geïnteresseerd. Hij vergat bijna
dat ze hier zaten om te achterhalen of de raadgever iets te maken had met de poging tot
moord op Lily.
Ludo zei niets, maar volgde het gesprek geïnteresseerd, een veelvuldig beringde hand
om zijn kristallen glas geklemd.
“Ja.” Trebor leek niet bijzonder blij met dit vooruitzicht. “Het is een vriendelijke jongen,
maar je weet hoe jongens op die leeftijd zijn. Zijn interesses zijn voornamelijk jagen,
zwaardvechten, vissen… Zijn oudere broer is wat rustiger en serieuzer, iets meer ingesteld
op het vooruitzicht dat hij de baron zal worden wanneer zijn vader er niet meer is. De
jongste zoon wil ridder worden.”
Dat was niet vreemd. Veel jonge mannen van adel hadden hun pijlen gericht op het
ridderschap, nog meer in Baldur dan in Ghaell, wist Elfric. De tournees in Baldur waren
beroemd in heel Myr.
“Maar die droom kan hij nu vergeten,” zuchtte Trebor. “Ik hoop dat ik hem het juiste
pad op kan leiden en houden. De onderdanen van heer Tiras hebben een leider nodig. Een
hertog zal Wain nooit worden, maar een baron is goed genoeg.” Net zoals in Ghaell kregen

378
de zoons van adellijke families in Baldur automatisch dezelfde titels als hun vader. En hun
zoons, en hun zoons, enzovoorts.
Elfric kon zich goed voorstellen dat de oudere man opzag tegen het tutoren van een
jongeman die liever buiten was met een zwaard dan binnen zat, gebogen over de boeken.
“Had je verwacht dat Ramis achter de moord op de hertog zat?” vroeg Ludo plotseling.
Elfric keek hem fronsend aan. De man had weinig tact en geduld.
“Nee,” antwoordde Trebor somber, die de plotse wending van het gesprek niet vreemd
leek te vinden. “Nee, natuurlijk niet. Ik vermoedde wel dat Ramis gevoelens had die… verder
gingen dan vriendschap. Verder dan gepast was. Maar dat hij in staat was om te moorden,
nee, dat had ik nooit verwacht.”
De koning had verkondigd dat Ramis Ven verliefd was op de hertog en hem in een bui van
jaloezie had vermoord. En dat die gevoelens eenzijdig waren geweest. Dat was het officiële
verhaal. Buiten enkele personen om wist niemand dat de gevoelens wél wederzijds waren
geweest. Elfric, die minder geschokt was geweest dan de rest van De Raad over de
onthullingen van Ramis, begreep de beslissing van Rynn wel. Het zou de reputatie van Tiras
onnodig schaden, om maar niet te spreken van de mening die het volk zou hebben over Rynns
bekwaamheid om een geschikte echtgenoot voor de prinses te vinden.
“Wat zal er met hem gebeuren?” vroeg Elfric.
“Onze straffen variëren niet erg van die van jullie,” antwoordde de raadgever. “Hoewel wij
wat minder… creatief zijn dan jullie. Hij zal opgehangen worden. Dat is de meest gangbare
vorm van de doodstraf in Baldur.”
“Saai hoor,” mompelde Ludo sarcastisch.
“Een lot wat hij verdient.” Trebor leegde zijn glas. “Ik mocht Ramis graag, maar wat hij
gedaan heeft is onvergeeflijk. Niet alleen de moord op heer Tiras, maar ook de pogingen tot
moord op dat meisje…”
Dit was de opening waarop Elfric gewacht had. “Poging tot moord. Hij heeft het maar één
keer geprobeerd.”
De grijze wenkbrauwen van de raadgever gingen omhoog. “Eén? Ik dacht dat ze twee keer
aangevallen was…?”
“Dat klopt,” beaamde Elfric. “Maar Ramis zegt dat hij niet degene was die Lily in de
bibliotheek heeft aangevallen.”
“We zijn nog op zoek naar die dader,” voegde Ludo toe. Zijn lichtblauwe ogen boorden zich
in de bruine van de raadgever, die onschuldig terug keek.
“Opmerkelijk.” Trebor was de eerste die zijn blik afwendde en staarde peinzend voor zich
uit. “En jullie hebben geen idee wie het was?”
“De dader was gemaskerd. Hij was klein en slank, maar waarschijnlijk een man. Hij had
hetzelfde postuur als ik.” Elfric zweeg even, en voegde toen aarzelend toe: “En hetzelfde
postuur als jij.”
“Als ik?” De oudere man keek hem geschrokken aan, en barstte toen tot Elfrics verbazing
in lachen uit. “Jullie denken toch niet dat ik het gedaan heb? De laatste keer dat ik een wapen
vastgehouden heb is bijna twintig zomers geleden!”
Dus Samuel Trebor was onschuldig. Elfric was wel een beetje opgelucht. Natuurlijk wisten
ze nu nog niet wie de dader was, maar hij was ergens blij dat het niet de vriendelijke man
tegenover hem was. Hij had hem niet graag laten oppakken.

379
 “Dus jij bent niet degene die Lily aangevallen heeft?” drong Ludo aan, duidelijk nog niet
tevreden met Trebors antwoord.
“Nee, eerlijk waar niet.” Het lachen verging Trebor snel bij het zien van Ludo’s
priemende blik. “Echt niet.”
“Goed. Ik geloof je,” bromde de rover. “We moesten het gewoon zeker weten.”
“Begrijpelijk.”
Elfric keek naar Ludo, die bijna onmerkbaar knikte. De rover was tevreden met het
antwoord. Elfric zelf twijfelde ook niet. De Waarheidsdrank deed zijn werk, dat wist hij
zeker. En nu kijkende naar Trebor, die rond de zestig moest zijn, geloofde hij ook echt niet
dat die de dader geweest kon zijn. De oudere man liep langzaam en had hartproblemen.
Daarnaast zag hij er niet bepaald moordlustig uit, met zijn vriendelijke bruine ogen, omring
door een netwerk van rimpels, zijn kalende kruin en lange grijze bakkebaarden.
“Dus over twee dagen volgt de tocht naar huis,” zei Elfric, om het gesprek een beetje op
gang te houden. Ze wisten wat ze moesten weten, maar hij wilde niet dat het laatste wat
ze tegen de raadgever gezegd zouden hebben de halfslachtige beschuldiging van een
poging tot moord zou zijn.
Trebor knikte. “We zijn hier nu lang genoeg geweest. Koning Rynn is zeer gastvrij
geweest, het heeft ons aan niets ontbroken, maar het is tijd om naar huis te gaan. We
hebben hier niets meer te zoeken nu er geen sprake meer is van een huwelijk. Nou ja, bijna
niets…”
“Bijna niets?” vroeg Ludo.
“Eh… ik had niets moeten zeggen,” mompelde de raadgever. “Vergeef me, het is de
invloed van de brandewijn… ik ben het niet gewend te drinken.”
“Geeft niets,” zei Elfric vriendelijk, maar Ludo’s nieuwsgierigheid was duidelijk gewekt.
“Is er iets wat je zou missen dan?” Opnieuw die priemende, lichtblauwe blik. Elfric
durfde te verwedden dat er bij de meeste mensen geen Waarheidsdrank nodig was om hun
diepste geheimen aan de rover te onthullen. Ze zouden simpelweg niet durven te liegen.
“Ik eh… heb een vriendschap gesloten met Orla.” De wangen van de oudere man
kleurden rood.
“De matrone?” vroeg Elfric ongelovig, voordat hij zichzelf kon tegenhouden.
“Ja. Een erg eh… vriendelijke vrouw.”
“Een vriendschap, hè?” grijnsde Ludo, duidelijk iets minder verbaasd. Elfric vroeg zich af
of er wel iets was wat hem kon verbazen.
Elfric wierp hem een blik toe, maar de rover beantwoordde die met een knipoog. Elfric
wilde geen misbruik maken van het feit dat de raadgever zijn geheimen niet vrijwillig
deelde, dat dit alleen kwam door de invloed van de drank, maar Ludo had duidelijk deze
scrupules niet.
“Nou ja, een verhouding dan… Ach, zij is alleen, ik ben alleen. We hebben enkele keren
het bed gedeeld… Waarom vertel ik dit allemaal? Het moet de drank zijn…”
“Ach, daar is niets mis mee,” zei Elfric. Hij kon zich de stevige, bazige matrone bijna niet
voorstellen in de armen van de magere, rustige raadgever, die een kop kleiner was dan
haar, maar wat mensen deden in hun vrije tijd moesten ze natuurlijk zelf weten. Ludo keek
geamuseerd.
“Een pleziertje moet kunnen,” grinnikte de rover.

380
 “Ja… maar hou het alsjeblieft voor je,” pleitte Trebor. “We kunnen niet nog meer
schandalen gebruiken.”
“Uiteraard,” zei Elfric.
“Zijn er nog meer spannende dingen voorgevallen binnen het hof van de hertog dan?”
Ludo’s grote ogen keken nieuwsgierig naar de raadgever. Elfric zuchtte. De man had geen
manieren.
“Niet dat ik weet,” antwoordde Trebor. “Alleen Gita… ook zij was verliefd op de hertog…”
“Gita?”
“De matrone van heer Tiras,” verduidelijkte Trebor.
“Ah. Dus daarom was ze met jullie meegekomen,” zei Ludo. “Ik vond het al vreemd dat ze
niet in jullie kasteel in Baldur nodig was.”
Trebor knikte. “Tiras wist niets van haar verliefdheid af, maar ze koesterde al jaren
gevoelens voor hem. Niet dat daar ooit wat van kon komen uiteraard, ze was tenslotte
personeel… Ik heb haar nog geadviseerd thuis te blijven, om het huwelijk te accepteren en
verder te gaan met haar leven. Ze was tenslotte thuis nodig, in het kasteel. Maar nee, ze wilde
kostte wat het kost mee… Geen idee wat ze dacht te bereiken. Waarom vertel ik dit eigenlijk?”
Elfric hief zijn eigen glas op ten antwoord, en nam een slok.
“Ik moet niet meer drinken,” zuchtte de raadgever. Niet dat hij dat kon; zijn glas was allang
leeg.
“Wij zullen niets zeggen,” bromde Ludo geamuseerd.
“Hmm. Goed, ik ga even een stukje wandelen.” Trebor stond op. “Als ik te lang stil zit
worden mijn botten zo stijf. En wat frisse lucht kan geen kwaad. Goedemiddag, heren.”
Enigszins moeizaam lopend verliet hij de ruimte.
“Het was de bedoeling om erachter te komen of hij achter de aanval zat, niet om hem
allerlei geheimen te laten onthullen waar wij niets mee te maken hebben,” zei Elfric enigszins
ontstemd.
“Een pleziertje op zijn tijd moet kunnen,” grijnsde de rover.
“Plezier ten koste van anderen?”
“Soms is dat het beste plezier.”

Op hetzelfde moment dat Elfric en Ludo hun verhelderende gesprek voerden met Samuel
Trebor liep Lily naar de stallen. Ze had Ludo geprobeerd te vinden om hem te vragen of hij een
stuk met haar wilde gaan rijden maar was daar niet in geslaagd. En dus was ze alleen op weg
naar haar paard, hoewel ze vermoedde dat ze de rover misschien juist op die plek tegen zou
komen.
Ze zat ernaast. Toen ze de stallen binnenkwam hoorde ze een stem, maar het was niet die
van Ludo.
“Kom op… Alsjeblieft, werk eens mee… Hoe zit dit?”
Het was de stem van Marissa. Nieuwsgierig stak Lily haar hoek om de stal van Sira, de mooie
spierwitte merrie van de prinses. Haar eigenaresse stond naast haar en hield een hoofdstel in
haar ene hand, terwijl ze met haar andere hand het hoofd van de merrie omlaag probeerde
te krijgen. Sira was echter duidelijk niet van plan om het de prinses makkelijk te maken.
“Lukt het?” vroeg Lily, hoewel ze duidelijk kon zien dat dat niet het geval was.
“Lily!” Marissa schrok op. “Eh – niet echt.”

381
 Lily keek om zich heen. De stal was verlaten, afgezien van enkele paarden, waaronder
Jack en Karr. De grote zwarte hengst snoof toen Lily het waagde naar hem te kijken en Jack
hinnikte vriendelijk.
“Waar zijn de staljongens?”
“Geen idee. Ik dacht, dan probeer ik het zelf wel,” zei Marissa luchtig. Ze leek
wonderbaarlijk snel hersteld te zijn van haar verdriet om Derk. Haar bruine ogen waren
helder en toonden geen tekenen dat ze recentelijk gehuild had. Lily, inmiddels een beetje
bekend met de buien van de prinses, had verwacht dat ze de komende tijd huilend op haar
kamer zou doorbrengen en was verbaasd dat Marissa wilde gaan rijden.
“Ah.” Plotseling viel Lily’s blik op leren zadeltassen, van de beste kwaliteit en versierd
met goudkleurig borduursel, die naast de stal van Sira stonden. De zadeltassen puilden uit
met spullen; niet bepaald noodzakelijk voor een kort tochtje te paard. “Wat ben je van
plan?”
“Niets,” zei Marissa haastig, maar haar ronde poppengezichtje keek alsof ze wel degelijk
iets te verbergen had. “Gewoon, een rondje rijden.”
“Alleen?” Lily wist dat Marissa nooit alleen reed, ze werd altijd vergezeld door de dames
van haar hof, of door Derk, en enkele keren door Lily zelf. De koning wilde niet dat ze alleen
reed, en Marissa leek dat zelf ook niet te willen. Ze was sociaal en bruisend, altijd in
gezelschap.
“De rest komt zo.” Maar Marissa keek haar niet aan.
“Ja, ja.” Lily vernauwde haar ogen. “Je wilt ontsnappen, of niet?”
De prinses hield haar leugen niet lang vol, zodra ze zag dat Lily haar door had gaf ze het
op. “Je moet me helpen, alsjeblieft!”
“Wat dacht je te bereiken?” vroeg Lily. “Wil je Derk opzoeken? Denk je echt dat dat niet
de eerste plaats is waar je vader je zal zoeken zodra hij in de gaten heeft dat je bent
weggelopen?”
“We blijven daar niet,” antwoordde Marissa snel. “Ik haal hem alleen daar op. We zullen
samen weglopen. Naar Tymm, of Dirn, of misschien wel helemaal naar Baldur of Daenir,
daar vindt hij ons nooit!”
“Ik weet het niet, Marissa…” Lily aarzelde. Wat te doen? Als ze de prinses zou helpen en
de koning kwam erachter, zag het er voor haarzelf ook niet bepaald rooskleurig uit. Maar
ze kon het niet helpen, ze had met Marissa te doen, ook al had ze zo haar twijfels of de
jeugdige liefde tussen haar en de stalknecht zou voortduren als Marissa het leven ervaarde
zonder de luxe en bedienden waar ze haar hele leven aan gewend was.
“Lily, alsjeblieft!” Marissa’s bruine ogen keken haar smekend aan. “Juist jij zou het
moeten begrijpen! Jij doet wat je wilt, rondreizend met die crimi – met Ludovic!”
Lily zuchtte. Dat was niet bepaald waar, maar Marissa wist natuurlijk niet wat haar
allemaal overkomen was. Voor zowel de prinses wist was Lily een broekendragende rebel
die avonturen beleefde met een gevaarlijke rover. Marissa zag echter dat Lily aarzelde en
maakte hiervan gebruik.
“Help me om Sira te zadelen. Ik heb dat nog nooit gedaan, en de stalknechten kunnen
elk moment terugkomen.”
“Ach, ok,” gaf Lily toe. Ze nam het hoofdstel van Marissa over, sloeg haar hand om de
neus van de witte merrie en deed moeiteloos het bit bij haar in. Marissa keek

382
handenwringend toe terwijl Lily de verschillende gespen van het sierlijk versierde hoofdstel
vastmaakte, af en toe nerveus om zich heen kijkend of er iemand aan kwam.
Het feit dat ze wilde vluchten zorgde er niet voor dat de prinses praktischer en
onopvallender gekleed ging; ze had zoals altijd een prachtige jurk aan, rijkelijk versierd met
borduursel, waarvan de lange rok aan beide zijkanten een split had, wat het mogelijk maakte
om in het zadel te zitten. Maar dat was dan ook het enige praktische aan de jurk, gemaakt van
de beste zijde en smaragdgroen van kleur. Eroverheen droeg ze een fluwelen mantel die
enkele tinten donkerder was, en haar lichtbruine haar zat in een lange vlecht, maar wel met
enkele kunstig gekrulde lokken die los om haar ronde gezicht hingen. Lily vermoedde dat de
zadeltassen vol zaten met andere prachtige jurken, mantels en schoeisel.
“Heb je een wapen?”
“Nee, hoezo?” vroeg Marissa verbaasd.
Lily zuchtte, reikte in haar leren laars en haalde een dolk tevoorschijn. “Hier. Voor de
zekerheid.”
“Bedankt.” Voorzichtig nam Marissa het ijzeren heft aan, waar een draak in gegraveerd
was. Lily had het wapen van Ludo gekregen, die het hoogst waarschijnlijk ergens gestolen had.
Marissa keek ernaar alsof ze nog nooit een dolk in haar handen gehad had. Wat zeer
waarschijnlijk zo was. Maar Lily had geen tijd om het haar te leren.
“Stop hem ergens waar je er makkelijk bij kan,” adviseerde ze de prinses. “Aarzel niet om
te steken als je wordt aangevallen. Als je aarzelt, is het te laat.” Ze besefte zich dat ze net zoals
Ludo klonk. Ach, ze had geleerd van de beste.
“Ok.” De stem van Marissa trilde licht. Ze stopte de dolk in de binnenzak van haar mantel.
“Is het ver rijden naar Derk?” vroeg Lily, terwijl ze het dekje van Sira op de rug van de merrie
legde, alvorens het zadel te pakken. Alles paste bij elkaar en was versierd met goudkleurig
borduursel.
Als Derk ver weg woonde kon ze Marissa niet alleen weg laten gaan. De prinses zou het
niet lang redden als ze alleen was. Als ze iemand tegenkwam die haar herkende, iemand met
kwalijke bedoelingen…
“Nee,” antwoordde Marissa tot haar opluchting. “Hij woont nu bij zijn moeder in Callagh.
We hebben stiekem brieven uitgewisseld. Hij weet dat ik kom.”
“Dat is tenminste iets,” mompelde Lily. Toch zat ze eraan te denken om in ieder geval mee
te rijden naar Derk. Het was een risico, maar ze wilde Marissa liever niet alleen weg laten gaan.
Plotseling hoorden ze stemmen. Lily dook zonder aarzelen achter een baal met hooi, maar
de prinses was bij lange na niet zo snel.
“Dag, hoogheid,” zei een van de twee wachters die zojuist binnen was gekomen. Hij maakte
een buiging. “Gaat u een stukje rijden?”
“Eh – ja,” zei Marissa, die zich ophief tot haar volle lengte in een poging zelfverzekerd en
regaal over te komen.
Maar de andere wachter, een gespierde blonde man van middelbare leeftijd die Lily wel
eens had zien oefenen op de binnenplaats, was niet zo makkelijk voor de gek te houden. Met
opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar de zadeltassen en toen naar de gezadelde merrie.
“Je wilde weglopen, hè?” zei hij verbaasd.
“Nee, echt niet,” zei Marissa. “Ik –”
“Leg dat maar aan je vader uit,” zei de wachter bruusk, en pakte haar bij één arm.

383
 “Eh, Gerhard…” zei de andere wachter twijfelend. Het was de jongere wachter die Lily
en Ludo betrapt had toen ze bij het lijk van de hertog stonden. Degene die belast was met
het verwijderen van het bloed. “Weet je zeker dat –”
“Wat ik zeker weet, is dat Rynn onze hoofden op het blok van de beul legt als we zijn
dochter laten ontsnappen,” snauwde Gerhard. “Kom, hoogheid.” Hij sleurde een
wanhopige Marissa de stal uit. De jongere wachter haalde zijn schouders op en volgde hen.
“Laat me los!” schreeuwde Marissa paniekerig. “Ik heb niets gedaan, laat me los!” Maar
Gerhard luisterde niet en nam haar zonder pardon mee richting het kasteel.
Met bonkend hart kwam Lily achter de hooibaal vandaan. Ze had met Marissa te doen,
maar ze had toch niets kunnen doen om te helpen. Hooguit was ze zelf in de problemen
gekomen. Ze dacht niet dat de prinses nu nog een kans zou krijgen om te ontsnappen.
Koning Rynn zou haar waarschijnlijk dag en nacht laten bewaken, tot hij een nieuwe in zijn
ogen geschikte echtgenoot voor haar gevonden had en haar tegen haar wil in het huwelijk
in kon sturen.
Met deze sombere gedachten verliet Lily de stal, om buiten bijna tegen Elfric op te
botsen.
“Ho!” Elfric wist een botsing te voorkomen door op het laatste moment uit te wijken.
“We lijken hier een gewoonte van te maken,” glimlachte hij, refererend naar hun laatste
botsing in de gang.
“Sorry Elfric, ik was even afgeleid.”
“Geen punt.”
“Nu ik je toch zie…” Lily haalde diep adem. Wat haar al even dwars zat moest opgeklaard
worden. “Ik moet je iets vertellen.”
Elfric keek haar geïnteresseerd aan en spoorde haar aan om verder te gaan.
“Ik dacht dat jij misschien achter de aanval op mij in de bibliotheek zat,” ging Lily verder.
“Dat weet ik,” zei hij rustig. Hij leek niet boos te zijn. En niet verbaasd.
“Ludo heeft het al verteld?” raadde Lily.
“Ja.”
“Het spijt me.” Nerveus streek Lily een pluk donkerbruin haar die uit haar staart
ontsnapt was achter haar oor. “Bijna niemands postuur voldeed, en dat van jou wel en…
nou ja, ik was bang en…”
Elfric pakte haar hand, die weer op weg was naar beneden. “Ik begrijp het,” zei hij zacht.
“Maar je hoeft nooit bang voor mij te zijn. Ik zou je nooit wat aandoen. Nooit.”
“Dat weet ik wel.”
Elfric streek de pluk haar, die opnieuw van achter haar oor ontsnapt was, uit haar
gezicht. Zijn goudkleurige ogen keken haar aan en hij deed nog een stap naar voren, tot hij
vlak voor haar stond.
“Eh – goed dat we dit opgeklaard hebben,” zei Lily nerveus. Het klonk stom in haar eigen
oren. Ze beet op haar lip, en Elfrics ogen gingen van haar ogen naar haar mond.
Hij was echt heel dichtbij en had nog steeds haar hand vast. Lily voelde zich warm
worden.
Hij boog zich naar voren, tot zijn mond bijna de hare raakte. Ze voelde zijn adem op haar
lippen. Hij rook naar kruiden. Lily keek hem aan. Ze moest eigenlijk afstand nemen, maar
haar lichaam wilde niet meewerken. Hij kwam nog iets naar voren en toen –

384
 Er klonk een grote klap en een man schreeuwde.
“De varkens! Ze ontsnappen!”
“Aaah! Henrik, snel!”
Lily kon nog net opzij springen om een grote zeug te ontwijken die vrolijk knorrend tussen
haar en Elfric door rende, gevolgd door twee mannen waarvan een mogelijk de mysterieuze
Henrik was, gewapend met een bezem en een hark. Ze keek naar Elfric, die de twee mannen
fronsend nakeek.
Misschien was het maar beter ook dat ze onderbroken waren, dacht Lily.

Anderhalve week ging voorbij. Ghaell werd verrast door een laatste sneeuwstorm, die twee
dagen duurde en bewees dat zelfs Adrius er wel eens naast kon zitten wat het weer betrof.
Niet dat het slim was om hem hierop te wijzen; de stevige magiër gaf iedereen die het waagde
er een grapje over te maken zo’n wind van voren dat de sneeuwstorm er haast bij verbleekte.
De sneeuwstorm zorgde ervoor dat het niet alleen onplezierig maar ook onverstandig was
om je buiten de kasteelmuren te begeven. De boodschapper die Rynn erop uitgestuurd had
om de koning van Baldur te informeren over de moordenaar van de hertog, werd op één dag
reizen van Callagh vandaan gevonden. Dood. De sneeuwstorm had hem en zijn paard op de
terugweg verrast, en beiden waren doodgevroren, niet in staat om tijdig een herberg op te
zoeken.
In de dagen tijdens de sneeuwstorm vermaakte Lily zich met haar boek, het helpen van
Elfric in zijn laboratorium en het spelen van potjes schaak met Ludo of Barnabas. Beiden
hadden zich opgeofferd als leermeester van het spel – Ludo met een recht toe recht aan
tactiek, en Barnabas met een ingewikkelde techniek die Lily nauwelijks begreep en waarbij hij
vaak uitweek naar allerlei verhalen over legendarische schaakpotjes uit het verleden, al dan
niet gespeeld door hemzelf, wat het allemaal moeilijk te volgen maakte. Het was dan ook wel
duidelijk wie van de twee de betere leraar was.
Na de sneeuwstorm werd het echter veel beter weer. Lily, die ging slapen terwijl het
landschap nog bedekt was met een dikke laag wit, werd de daarop volgende ochtend verrast
toen ze de gordijnen open deed en zag dat de sneeuw bijna overal verdwenen was en het
landschap weer groen en bruin was.
De raadgever en de rest van het personeel van de hertog, die door de sneeuwstorm
gedwongen waren hun terugreis enkele dagen uit te stellen, vertrokken diezelfde dag.
Marissa, die nu strenger bewaakt werd dan ooit, kwam nauwelijks nog uit haar kamer. Lily had
geprobeerd haar op te zoeken, maar de iets jongere prinses wilde niemand zien.
Ludo, die net zoals iedereen gedwongen was om tijdens de heftige sneeuwstorm binnen te
blijven – en die daarover luid gemopper had laten horen – hervatte met hervonden
enthousiasme zijn training met Lily. Net zoals voorheen waren ze iedere ochtend te vinden op
de binnenplaats, oefenend met zwaard of dolk. Hij begon haar zelfs te leren om te vechten
zonder wapens, iets waar Lily bepaald niet om gevraagd had en wat haar een hoop blauwe
plekken en lichte kneuzingen opleverde. De wachters keken soms toe en opperden lachend
commentaar. Isaak, de strenge aanvoerder, liet aan iedereen die maar wilde luisteren horen
wat zijn gedachten waren over vrouwen die konden vechten met hun vuisten, als een
goedkope hoer in een herberg. Ludo maakte hier een eind aan door Isaak een welgemikte
kaakslag te geven – uiteraard als demonstratie naar Lily toe.

385
 Een nieuwe volle maan kwam. Ludo voelde zich de dagen ervoor iets gespannen, maar
veel minder dan de vorige keer. Hij wist niet of dit kwam omdat hij nu wist wat er komen
ging, of dat de gevoelens van spanning wanneer de volle maan naderde simpelweg minder
werden in verloop van tijd. Hij sloot zichzelf wederom op in de kerker, en Lily vergezelde
hem opnieuw.
“Je hoeft niet –” begon Ludo, toen ze gewapend met dekens, een lantaarn en een fles
whisky achter hem aan liep, de trap af.
“Jawel,” zei Lily ferm.
De rover draaide zich om en gaf haar abrupt een kus op haar voorhoofd. “Dankjewel,
meisje.”
Lily glimlachte. “Geen dank. Dit is wat vrienden doen.”
Ludo pakte de fles met whisky en schonk de drank in twee glazen, waarvan hij er een
aan Lily gaf. Hij klonk met zijn glas tegen het hare. “Op vriendschap.”
“Op vriendschap.”
Ludo liep de kerker in, trok de betraliede deur achter zich dicht en gaf de sleutel aan Lily,
die de deur op slot draaide en de sleutel in haar broekzak stopte. Hij keek hoe ze zich
nestelde op de houten klapstoel die er nog stond van de vorige keer. Hij was niet
zenuwachtig meer, na inmiddels talloze keren getransformeerd te hebben uit vrije wil. Het
enige verschil was dat hij nu moest transformeren. En dat hij geen controle had over zijn
doen en laten. Vandaar de tralies.
Ze brachten een uur pratend en whiskydrinkend door, tot de volle maan opkwam. De
transformatie verliep inmiddels een stuk sneller en bijna pijnloos. Ludo gaf zich over aan
de verandering in zijn lichaam; voelde hoe zijn armen en handen poten en klauwen werden,
hoe zijn huid bedekt werd met een dikke zwarte – toegegeven, met hier en daar grijs –
vacht, voelde hoe zijn mond veranderde in een bek met scherpe tanden.
Hij gromde en sprong tegen de tralies aan. Hij wilde jagen, verscheuren, eten. Jagen op
herten, op zwijnen, op mensen… nee, jagen op mensen was verkeerd, zei een stem ergens
ver weg in zijn hoofd. Toch?
Hij liet opnieuw een diep gegrom horen en ijsbeerde heen en weer. Toen zag hij haar.
De mens. De prooi. Ze zat op een stoel en keek hem gefascineerd aan.
“Ludo,” fluisterde de mens. “Ik ben het, Lily.”
Ludo? Was hij dat? Was dat zijn naam?
Woest sprong hij tegen de tralies op en hapte naar haar, maar ze bewoog niet en keek
hem rustig aan met haar grote ogen.
Ze was klein en tenger. Niet veel vlees om op te kauwen…
Nee, hij wilde haar niet opeten. Hij wilde haar beschermen. Hij wist niet waarom, maar
ergens voelde hij dat.
“Rustig, Ludo,” zei het meisje. Ze stond op en liep naar de tralies toe, maar hield een
veilige afstand.
Hij gromde en keek haar aan. Ze was knap. Ze was gekleed in een zwarte leren broek en
donkerrood getailleerd vest van een dikke stof, die aan de voorkant sloot met koperen
knopen en hier en daar versierd was met borduursel. Haar donkere haar hing los over haar
schouders. Hij kon haar ruiken. Ze rook bekend. Haar eigen geur was zoet, met een
ondertoon van zwarte amber, kruidnagel en licht zweet.

386
 Haar groenblauwe ogen keken zonder angst naar hem. Met verwondering en interesse. Ze
glimlachte.
Plotseling wist hij wie ze was. Lily.
De rest van de nacht verliep met gedachten over jagen, maar niet meer op haar. Niet meer
op Lily. En ze zat vlakbij de tralies, hem gezelschap houdend en verhalen vertellend over haar
thuis.

De volgende dag liep Lily na het avondeten naar de zitkamer met De Gevaarlijke Capriolen van
Rael de Rover onder haar arm geklemd. Ze had het grootste gedeelte van de dag geslapen,
uitgeput zijnde van de afgelopen nacht. Maar ze hadden grote vooruitgang geboekt. Ludo had
haar verteld dat hij haar herkend had, dat hij een deel van zijn gedachten onder controle had.
Een deel van zijn gedachten was menselijk geweest.
Dat was nog niet bepaald voldoende om hem los rond te laten lopen tijdens volle maan –
Lily zag een beeld voor haar van een aangelijnde Ludo die door haar uitgelaten werd en moest
hardop lachen – maar het bood zeker hoop voor de toekomst. Met oefening zou hij zijn
gedachten en acties misschien zelfs met volle maan kunnen beheersen. Hij kon zich tenslotte
niet de rest van zijn, waarschijnlijk zeer lange, leven iedere volle maan op laten sluiten. Nu
was er een stevige kerker tot hun beschikking, maar dit zou niet altijd zo zijn. En zij zou niet
altijd bij hem zijn om erop te letten dat het goed ging.
De grote rover had niet echt iemand nodig om op hem te letten, maar Lily had wel door dat
hij haar gezelschap op prijs stelde, net zoals zij die van hem. Wat een verschil met drie
maanden geleden, toen ze hem net ontmoet had. Ze vond hem toen een gevaarlijke crimineel
die niet te vertrouwen was en ze wist dat hij haar alleen een lastpost vond die mogelijk geld
op kon brengen.
Was het pas drie maanden geleden? peinsde ze, terwijl ze de deur van de zitkamer
opendeed. Het voelde als veel langer, met alles wat er gebeurd was.
“… vandaag vertrokken. Maar het zal weken duren voordat ze in Eisen aankomen.
Goedenavond, Lily.”
Adrius en Barnabas zaten in de zitkamer bij het haardvuur over het rood met blauwe
schaakbord gebogen. Barnabas had een stuk meer schaakstukken van rode jaspis naast zijn
bord liggen dan Adrius schaakstukken van azuriet had ingenomen.
“Goedenavond,” glimlachte Barnabas, terwijl hij een nieuw blauw schaakstuk van het bord
haalde. Adrius wreef peinzend over zijn korte bruine baard en keek somber naar het bord.
“Dag, heren,” zei Lily. Ze ging op de stoel naast Barnabas zitten en sloeg haar boek open.
“Hopelijk zijn de soldaten op tijd,” mompelde Barnabas, duidelijk hun gesprek hervattend.
Hij pakte een hardhouten, rijkelijk versierde pijp van een stenen bordje, trok eraan en
passeerde die aan Adrius.
“Vaak zijn het maar korte rellen. Wat te doen, wat te doen…” Adrius blies enkele
rookwolken uit, in de vorm van een ‘O’.
“Geef het op, je kunt toch niet meer winnen.”
“Niet zonder gevecht, ouwe. Hier.”
Barnabas grinnikte. “Schaakmat.”
“Hm. Deze keer heb je me.”

387
 “Ook rellen moeten onderdrukt worden. Als ze Eisen verder intrekken kunnen we wel
eens een groot probleem hebben. Zo ontzettend ver is het niet van Eisen naar Ghaell.”
“Klopt. Hoewel Baldur dan het eerst iets te vrezen heeft.”
Lily keek op van haar boek, niet in staat zich op het verhaal te concentreren bij het
interessante gesprek dat de twee magiërs voerden. “Wat is er aan de hand?”
“Een clan uit Norn terroriseert de kust van Eisen.” Barnabas strekte zijn arm uit en trok
aan het belletje dat aan een touw aan de muur hing, en een dienstmeid verscheen binnen
enkele seconden. “Een glas brandewijn, alsjeblieft. Adrius?”
De gezette magiër knikte.
“Lily?”
“Graag,” antwoordde Lily.
“Drie glazen brandewijn, graag,” corrigeerde Barnabas zichzelf. “En neem de karaf maar
mee.” De dienstmeid knikte, boog en verdween weer.
Lily keek haar fronsend na. Het was de roodharige vrouw – Karlijn? Katelyn? – die altijd
zo naar haar keek. Alsof ze dacht dat Lily iets te verbergen had. Lily haalde haar schouders
op. Ze kon het niet iedereen naar de zin maken.
“Goed, waar was ik?” Barnabas krabde aan zijn kale hoofd. “Oh ja, Eisen. De vier landen
uit Noordelijk Myr hebben een verbond met elkaar. Als een van de landen problemen heeft,
sturen de andere drie landen hulp.”
Lily knikte. Alastair had haar al een beetje over de wereld verteld. Voornamelijk over
Noordelijk Myr, aangezien de sekteleider nooit verder gereisd had dan dat deel van de
wereld. Lily kon zich voorstellen dat het in deze wereld, waar geen televisie, radio en
internet bestond, moeilijk was om aan informatie over verdere landen te komen. Er waren
alleen boeken, en ook daarin was de informatie over de wereld buiten het werelddeel Myr
in Ghaell zeer spaarzaam.
De dienstmeid kwam geruisloos binnen, zette een kristallen karaf en drie glazen voor
hen op de salontafel en verdween weer, na Lily nog een blik toegeworpen te hebben.
Adrius schonk de drie glazen vol.
“Koning Rynn ontving vanochtend een dringende boodschap van koningin Cianta uit
Eisen. Ze gaf aan dat hun kust geteisterd werd door Nornen.” Barnabas nam een slok van
de donkerbruine drank en zuchtte van genot.
“Nornen?”
“Mannen uit Norn,” verduidelijkte Barnabas. “Een andere werelddeel.”
Adrius stond op en rommelde wat in een ladekast. Vervolgens liep hij naar de salontafel
en legde daar een groot stuk perkament op. Het bleek een landkaart te zijn.
“Hier zijn wij.” Adrius wees met een mollige vinger naar het grote land helemaal in het
noorden van Myr. “En dit is Norn.” Hij duidde een continent aan dat iets kleiner was dan
Myr, maar dat nog steeds aanzienlijk was. Het lag ten noordwesten van Myr. Het was het
meest noordelijke continent op de kaart.
“Ah.” Lily keek geïnteresseerd naar de kaart. “Is er oorlog tussen Norn en Myr?”
“Ik zou het geen oorlog noemen,” antwoordde Barnabas. “Over het algemeen laten zij
ons met rust en wij hen. Soms kom je hier een verdwaalde Norner tegen. Als ze alleen zijn
gedragen ze zich over het algemeen wel. Het komt niet veel voor dat iemand van Myr daar
naartoe gaat.”

388
 “Wie zou er naartoe willen?” mompelde Adrius. Hij gaf de pijp terug aan Barnabas.
“Wat is er zo erg aan Norn?” vroeg Lily nieuwsgierig. Ze nam een slok van haar brandewijn,
kruidig en sterk.
“Wat is er niet erg aan?” grinnikte Barnabas, na enkele wolken met rook uitgeblazen te
hebben. De rook had een zoetige, prettige geur.
“Norn is een gevaarlijk land,” antwoordde Adrius, die op gang begon te komen. “De mensen
die er wonen zijn barbaars, gevaarlijk en primitief.”
Lily beet op haar lip om zich ervan te weerhouden te zeggen dat Ghaell wat haar betrof nou
niet bepaald het toppunt van beschaving was.
“Het hele continent is één land, er zijn geen verschillende landen zoals in Myr,” ging Adrius
verder. “En ze hebben niet eens een koning of koningin, geen regering. Er zijn verschillende
clans –”
“Die wel een clanhoofd hebben,” voegde Barnabas toe.
“Ja, dat dan nog net. Nee, dank je Barney, ik hoef even niet meer. Sommige clans voeren
oorlog met elkaar, andere leven in vrede, maar er is geen structuur, geen beschaving, het is
chaos. Er zijn nauwelijks wetten. Ik heb verhalen gehoord van krijgsmannen daar die de botten
van hun vijanden dragen, als sieraad of wapenrusting.”
“Dat heb ik ook gehoord, ja.” Barnabas blies opnieuw rook uit.
Adrius nam een slok brandewijn en vervolgde: “Ze zeggen dat ze de botten van hun
slachtoffers ook gebruiken om wapens van te maken, en meubels, en andere
gebruiksvoorwerpen. Ik heb zelfs gehoord dat ze het bloed van hun vijanden drinken. Dat zou
kracht geven. En dat ze soms met elkaar vechten tot de dood. De krijgsman die het overleeft
is vervolgens de leider van de groep. Het gaat puur om wie de sterkste is.”
“Het is natuurlijk lastig te zeggen of alle geruchten waar zijn,” voegde Barnabas toe op
redelijke toon. “Er zijn weinig mensen die naar Norn gereisd zijn en heelhuids zijn
teruggekeerd om het na te kunnen vertellen.”
“Klopt. Maar wie zou ernaartoe willen? Afgezien van de bevolking is er nog de kou,” zei
Adrius.
“De kou?” vroeg Lily nieuwsgierig.
“Ze zeggen dat de zomers daar net zo koud zijn als de winters hier,” zei Adrius duister. “Dat
er altijd alleen maar sneeuw ligt. En de winters zijn nog veel erger. Zulke kou kennen wij hier
niet.”
“Dat van die zomers is denk ik wat overdreven hoor, Adrius.” Lachrimpels verschenen om
Barnabas’ grijze ogen. “Ik heb ooit met een man uit Norn gesproken, en die vertelde me dat
het daar zeker wel dooit in de lente en zomer. Maar het is absoluut kouder dan hier. Die man
lachte zich kapot om de winters hier.”
“Tja, het spreekwoord is niet voor niets ‘Het is pas koud als een Norner zijn jas aantrekt’,”
grinnikte Adrius.
Lily keek naar de kaart. Norn leek opeens een stuk dreigender, zoals het in het noorden
boven de rest van de wereld hing.
“Zijn er veel Nornen naar Eisen gegaan?” vroeg ze.
“Volgens de brief van koningin Cianta ging het alleen om een stuk of honderd
krijgsmannen,” antwoordde Adrius. “Maar elke krijgsman uit Norn telt voor tien. Die stoppen
niet voordat hun tegenstander dood is, ook al leggen ze zelf het loodje erbij neer.”

389
 “Koning Rynn stuurt een deel van zijn leger, enkele honderden soldaten,” voegde
Barnabas toe. “Baldur en Daenir doen hetzelfde. Voeg daar het volledige leger van Eisen
aan toe, en de Nornen zullen redelijk snel verslagen worden.”
“Maar het duurt toch best lang voordat al die legers in Eisen zijn?” vroeg Lily. De kaart
toonde dat Ghaell helemaal in het noorden van Noordelijk Myr lag, en Eisen in het uiterste
zuidwesten. Baldur lag ertussen, en Daenir in het zuidoosten, maar ook die zouden er
dagen over doen als ze te voet reisden, schatte Lily. Je kon hier tenslotte niet even het
vliegtuig of de trein pakken.
“Als er stevig wordt doorgemarcheerd zullen onze troepen de grens van Eisen in drie
weken bereiken,” beaamde Adrius. “De troepen van Daenir en Baldur iets sneller, wellicht
al binnen twee weken. Tot die tijd zal Eisen de Nornen zelf moeten afhouden.”
“In het ergste geval verslaan de Nornen de soldaten van Eisen,” zei Barnabas. “Maar dan
kunnen de legers van de andere drie landen in elk geval voorkomen dat ze de grens
overgaan.”
“Tenzij de Nornen naar Zuidelijk Myr gaan,” wierp Adrius tegen.
“Dan zijn ze het probleem van onze zuiderburen,” zei Barnabas pragmatisch.
“Wat komen ze eigenlijk doen?” vroeg Lily.
“Moorden, plunderen, verkrachten.”
“Gewoon, wat voor hun als vermaak wordt gezien,” zei Adrius somber. “Over het
algemeen druipen ze wel weer af als wij laten zien dat we met veel meer zijn.”
“En wat als ze de volgende keer zelf met meer komen?”
“Dat zal niet snel gebeuren,” zei Barnabas zelfverzekerd. “De verschillende clans hebben
teveel strijd met elkaar om het eens te worden.”
“Dat is het nadeel als er geen koning is.” Adrius nam nog een slok. “Hm, stevig spul. Wie
is er de baas, als er geen koning is? Je ziet het ook op de Verloren Eilanden, totale chaos en
anarchie.”
Lily keek naar de groep eilanden tussen Noordelijk Myr en Norn in. “Waarom hebben ze
het portaal dan daar naartoe gebracht?” Het leek een vreselijk slecht idee, na wat ze al
gehoord had over de Verloren Eilanden.
“De Verloren Eilanden waren niet altijd zoals nu.” Barnabas pakte de karaf en schonk
zonder iets te vragen de drie glazen, waarvan die van Lily nog half vol was, opnieuw vol.
“Vroeger heette de groep eilanden Bantheras. Bantheras werd geregeerd door koning
Trivor. Hij woonde met zijn vrouw, koningin Sybella, daar in een kasteel. Bantheras was niet
dichtbevolkt, maar de mensen die er woonden waren trouw aan de koning. Het was er
gewoon beschaafd, net zoals hier.”
Lily beet op haar lip.
“Dat was in de tijd van Daros Stormhoofd, de vader van Rynn.” Adrius pakte het verhaal
op toen Barnabas zijn mond vol brandewijn had. “Bantheras zat met de andere vier landen
van Noordelijk Myr in het verbond. Tijdens een overleg besloten ze om het portaal, dat
vanwege de veiligheid af en toe verplaatst wordt, mee te geven aan Trivor. Hij heeft het
schilderij in zijn kasteel gehangen tot het weer tijd was om het te verplaatsen.”
“Voor zover we weten hangt het daar nog.”
“Hopelijk wel. Het was een goed idee, toen Bantheras nog onder de regering van Trivor
viel. Maar jaren geleden werden de eilanden aangevallen door piraten, en Trivor en Sybella

390
werden vermoord. Ze hadden geen kinderen. Bantheras was regeringloos. Veel mensen
werden door de piraten vermoord, of ze voegden zich bij hen. Sindsdien heet het de
Verloren Eilanden. Het enige volk dat er nu woont zijn piraten en dieven.”
“En daar gaan wij naartoe.” Barnabas hief zijn glas brandewijn op in een sarcastische
proost, en nam een flinke slok.
“Geweldig,” zei Lily droog.

391
 Hoofdstuk 29

Zoektocht

Alastair ontweek een magere man die, ondanks het vroege middaguur, duidelijk onder invloed
van alcohol wankelend naar zijn tafel liep. Hij had een koperen kelk met bier in zijn hand en
een brede grijns op zijn vieze gezicht. Met enig ongenoegen keek Alastair om zich heen. Hij
stond in een herberg van discutabele kwaliteit; het zat er vol met mensen van duidelijk lage
komaf. Alle mensen die hij zag droegen ongewassen, veelal kapotte kleding van slechte
kwaliteit. Het rook er naar oud bier, zweet en gebraden vlees. De sfeer was er echter gezellig
en gemoedelijk.
De vloer bestond uit simpele houten planken met talloze vlekken erop. Ook de tafeltjes
en stoelen waren van simpel hout zonder versieringen. Aan één wand van de stenen muur
hing een wandkleed van een man en vrouw die samen aan het dansen waren. Blijkbaar was
er ooit iemand die het niet mooi vond, want er zat een groot gat in de linkerhoek. De rest
van de stenen muren werden enkel versierd door eenvoudige ijzeren kaarsenhouders. Aan
het plafond hing een houten kroonluchter die betere tijden had gekend; drie van de twaalf
kaarsenhouders waren afgebroken.
Alastair was zich er van bewust dat hij, met zijn dure stoffen jas, zwarte linnen broek en
tuniek van smaragdgroene zijde, nogal opviel in deze herberg. En als het niet aan zijn
kleding te zien was, dan was het wel door het feit dat hij er niet uit zag alsof hij al een week
geen bad gezien had.
“Is dit echt de beste plek om af te spreken?” mompelde Hector Vares in zijn oor, niet
minder opvallend in zijn donkerbruine suède jas, witte blouse bewerkt met donkerrood
borduursel en zwarte broek. “Het is hier nogal –”
Hector kreeg niet de kans om te vertellen wat hij ervan vond, want op dat moment
botste er een stevige vrouw tegen hem op. Haar lange bruine haar hing in vieze slieren om
haar gezicht.
“Oh sorry, schatje,” lispelde ze, een stel tanden tonend die betere tijden gekend hadden.
Haar blik gleed wellustig over Hectors lichaam. “Wat ben jij een lekker hapje!” Ze
knipoogde.
Haar adem stonk naar rotte vis en Hector deed een stap naar achteren, maar de vrouw
trok zich hier niets van aan.
“Er zijn ook kamers beschikbaar in deze herberg.” Haar hand gleed suggestief over
Hectors arm en ze keek hem aan op een manier waarvan Alastair veronderstelde dat ze zelf
dacht dat het verleidelijk was. Hector vond er duidelijk niets verleidelijks aan.
“Nee, bedankt.” Met moeite maakte Hector zijn arm los van haar stevige grip.
“Weet je het zeker?”
“Hij zei nee,” zei Alastair koel. De opdringerige vrouw keek hem aan en zag blijkbaar iets
in zijn blik, want ze was snel verdwenen.

392
 Met opgetrokken neus keek Hector naar zijn mouw, alsof hij verwachtte dat de vrouw
vingerafdrukken had achtergelaten. Alastair werkte zich een weg naar de houten bar, waar
een kale oude man met een vuil schort glazen stond af te drogen met een net zo vuile doek.
Hij bestelde twee thee en liep met de dampende mokken terug naar Hector.
“Kom,” zei hij, toen hij een leeg tafeltje in een hoek zag. Ze begaven zich naar de
betreffende locatie, hingen hun jassen over hun stoel en namen plaats. Alastair klemde zijn
koude vingers om de hete mok.
“Heb je enig idee wie we hier moeten ontmoeten?” Vares moest zijn stem verheffen om
over het opgewonden geschreeuw van een stel kaartende mannen aan een tafeltje naast hen
heen te komen.
“Nee,” antwoordde Alastair. “Mijn contact verzekerde me dat hij ons wel zou vinden.”
Ze waren in een van de armere wijken van Callagh en Alastair, die opgegroeid was met
bedienden en luxe, begaf zich liever niet in dit deel van de stad. Maar Rikkard, een in Callagh
wonende kennis van hem die niet tot De Broederschap behoorde maar hem zo af en toe tips
gaf waar hij gelijkgestemden kon vinden, had gezegd dat de man waar hij op dit moment op
zat te wachten in deze herberg te vinden was. Alastair had over heel Ghaell enkele contacten
verspreid zitten, die hem op de hoogte hielden van nieuws wat voor hem interessant kon zijn
en die af en toe mannen die mee wilden strijden in het gevecht tegen magie de kant van De
Broederschap op stuurden.
Hij wist weinig over de man die ze hier zouden ontmoeten, behalve dat hij Jarro heette en
dat hij Alastairs mening deelde over magiërs. En dat was het belangrijkste; de rest
achterhaalde hij wel in een gesprek met de man. Ze moesten ergens beginnen.
Hector nam een slok van zijn thee, vertrok zijn gezicht toen hij zijn tong brandde en keek
somber om zich heen. “Ik kan me niet voorstellen dat we hier geschikte hulp kunnen vinden.”
“Hulp komt soms uit onverwachte hoeken,” antwoordde Alastair rustig. Een glimlach
krulde zijn lippen. Hector was altijd zo zichtbaar uit zijn element als hij zich ergens bevond
waar hij niet thuishoorde. Alastair zelf was een stuk beter in zich aanpassen aan de situatie.
Een kale man baande zich een weg door de menigte naar hun tafeltje. Hij was groot en
ontzettend gespierd, en mensen gingen voor hem aan de kant zonder dat hij er iets voor
hoefde te doen.
“Alastair?” vroeg de man nadat hij bij hun tafeltje aangekomen was. Een oud litteken in de
vorm van een driehoek tekende zijn stoppelige rechterwang en op zijn kin zat een snee.
“Dat ben ik,” antwoordde Alastair. Hij stond op en reikte zijn hand uit. “Alastair Nox.”
De kale man nam hem aan met een hand zo groot als een bloemkool en schudde die van
Alastair met een sterke grip. “Jarro Vitaris.” Zijn stem was schor en diep.
“Aangenaam. Dit is Hector Vares.” Alastair gebaarde naar zijn blonde vriend, en Hector
stond op en schudde de hand van de grote man.
Jarro trok zijn bruine leren jas uit en ging zitten. Zijn gespierde armen, bloot ondanks het
feit dat het nog winter was, toonden verschillende tatoeages en littekens.
“Ik heb gehoord dat jullie wel wat hulp konden gebruiken bij het doden van een paar
magiërs,” zei Jarro met zijn raspende stem. Zijn blauwe ogen keken Alastair aan.
“Heb je wel eens gehoord van De Broederschap van het Heilige Licht?” vroeg Alastair.
“Eh…” Jarro krabde aan zijn stoppelige kin. “Niet dat ik weet. Klinkt als een kerkelijk iets. Ik
ben niet zo van het geloof.”

393
 Hij zag er ook uit alsof hij nog nooit voet in een kerk gezet had, maar dat vond Alastair
op dit moment niet zo belangrijk. Hij zocht mensen om hen tijdelijk te helpen, geen nieuwe
permanente leden voor de orde. Een nieuwe explosie van gelach en geschreeuw barstte
los aan het tafeltje naast hen.
“Het is een orde die zich voornamelijk bezighoudt met het beschermen van de mensheid
tegen al het onnatuurlijke kwaad,” legde Alastair uit. “En dat doen we in de naam van de
Heer van het Licht, maar dat is voor deze klus niet zo belangrijk, zolang je het maar met ons
eens bent dat magie een gevaarlijke bedreiging is voor alles wat leeft.”
“En wat bedoel je precies met ‘onnatuurlijk kwaad’?”
“Magiërs, elfen, dwergen,” somde Alastair op. “Alles wat niet menselijk is. Ghaell is een
land van de mensen, en dat moet het ook blijven. Maar steeds meer onnatuurlijke wezens
begeven zich in dit land.”
“Dat klopt.” Jarro spuwde op de grond. “Vies tuig.”
“Maar het ergste van alles zijn de magiërs,” ging Alastair verder. “Zij zijn de bron van het
kwaad.” Zijn blik ging naar Jarro’s gespierde biceps, waar een naakte vrouw op getatoeëerd
stond.
“Ben ik met je eens.” Jarro volgde Alastairs blik en grijnsde.
“Ik heb gehoord dat jij al aardig wat magiërs hebt uitgeroeid.”
“Hè hè, dat kun je wel zeggen,” grinnikte Jarro. “Vorige week heb ik er nog eentje
gevierendeeld. Hij schreeuwde moord en brand toen hij uit elkaar getrokken werd. Daar
kon zijn magie toch niets tegen beginnen!” Hij bonkte met een reusachtige hand op de
tafel.
“Wij zijn iemand op het spoor die weet waar de Urn van Ramasos is.” Hector besloot
zich ook eens met het gesprek te bemoeien.
“De urn van watte?”
“Ramasos,” herhaalde Alastair, die Hector een blik toewierp. Jarro hoefde alleen het
noodzakelijke te weten. “Het verhaal achter de Urn is nu niet zo belangrijk, maar die Urn
kan alle magie in deze wereld laten verdwijnen.”
“Meen je dat?”
“Ja, maar we hebben hulp nodig om deze persoon te pakken te krijgen. Ze heeft hulp
van minimaal drie magiërs,” zei Alastair.
“En de huurmoordenaar Ludovic Bane,” voegde Hector toe. Hij leek meer bang te zijn
voor Bane dan de drie magiërs, iets wat Alastair niet helemaal begreep. Bane was maar een
gewone rover.
“Hmm. Ik heb van die Bane gehoord,” zei Jarro echter. “Die schijn je niet tegen je te
willen hebben. Heeft talloze moorden op zijn geweten. En drie magiërs zei je? Wat schuift
het? Je denkt hopelijk niet dat ik jullie voor niets ga helpen.”
“Dat was niet in me opgekomen,” zei Alastair rustig. “Wees niet bang, je zult rijkelijk
beloond worden. Twintig goudstukken als je ons helpt om de vrouw die weet waar de Urn
is te pakken te krijgen.”
“Twintig, hè?” Hebzucht scheen in Jarro’s blauwe ogen.
“Twintig,” beaamde Alastair. “Vijf vooraf. De rest na afloop.”
“Hmm. Klinkt niet slecht, maar het is nogal een risico. Ik mag hopen dat wij drieën niet
de enigen zijn voor deze klus.”

394
 “We zijn bezig mannen te ronselen,” zei Hector.
“Hoeveel heb je er?”
“Op dit moment alleen jou,” antwoordde Alastair. “Maar we zijn net begonnen en we
hebben nog wat tijd. Lily, de vrouw die we op het spoor zijn, is nu nog in het kasteel van de
koning. Ik heb daar een spion zitten die me op de hoogte houdt van haar doen en laten. Ze
vertrekt over een week naar de Verloren Eilanden. Omdat ze in het kasteel te goed beschermd
is kunnen we haar nu niet laten oppakken. Het plan is om haar achterna te reizen en op de
Verloren Eilanden te kidnappen. Met een beetje geluk kunnen we dan direct weer
vertrekken.” Hij voelde er weinig voor om vast te zitten op die eilanden.
“De Verloren Eilanden?” Jarro lachte raspend. “Het is me nogal iets wat je vraagt, vriend.
Bane, drie magiërs én de Verloren Eilanden. Ik weet niet of dat die twintig goud wel waard is!”
Alastair vouwde zijn handen ineen en keek de gespierde man doordringend aan. “Dit gaat
niet alleen om geld, Jarro. Het lot van heel Ghaell staat op het spel. Wat denk je dat er gebeurt
als we niets doen? Magiërs krijgen steeds meer macht hier. Generaties koningen hebben al
standaard een aantal magiërs in hun raad zitten. Wat is de volgende stap? Een magiër als
koning? We moeten slagen in onze missie. Kunnen je je voorstellen hoe beter het leven zal
zijn als magie simpelweg niet meer bestaat in deze wereld?”
Even was het stil. Toen zei Jarro: “Zorg dat je een crew hebt van minimaal tien mannen. Als
zij met z’n vijven zijn, wil ik minimaal met z’n tienen zijn. Als je dat voor elkaar kan krijgen,
hebben we een deal. Ik neem aan dat jullie zelf ook weten hoe je een zwaard kunt gebruiken?”
Zijn ogen gleden naar het zwaard van Alastair, dat hij standaard aan zijn zwaardriem aan de
rechterkant droeg.
“Maak je daar maar geen zorgen om,” antwoordde die rustig.
“En gereedschap? Dwergenijzer?”
Ther’kmirtiasmolzr, in de volksmond dwergenijzer genoemd omdat bijna niemand de naam
uit kon spreken, was speciaal ijzer dat alleen in bepaalde dwergenmijnen aanwezig was. Een
dwerg met de ongelukkige naam Ther’kmirtiasm had het ijzer ontdekt en het zijn naam
gegeven – ‘olzr’ betekende ‘ijzer’ in de dwergentaal. Het dwergenijzer was bestand tegen elke
vorm van magie. Wanneer een magiër boeien van dwergenijzer om had om gevangen zat in
een kooi gemaakt van dwergenijzer kon deze geen magie gebruiken.
“We hebben een aantal handboeien van dwergenijzer, evenals wat schilden,” antwoordde
Alastair, zijn ogen nog steeds op de gespierde man tegenover hem gericht.
“Goed. Ik ken zelf drie mannen die ik kan vertrouwen. Ik denk dat die wel mee willen doen,
mits je hen hetzelfde betaalt als je mij geboden hebt. Plus jullie twee zijn we dan met z’n
zessen. Dan heb je er nog minstens vier nodig.”
“Dat moet lukken,” beaamde Alastair. “Laten we hier weer afspreken over drie dagen. Ik
zal zorgen voor de ontbrekende vier mannen, als jij die van jou meeneemt.”
“Deal.” Jarro stond op en stak zijn hand uit. “Prettig zaken met je te doen, Alastair.”
“Op een vruchtbare samenwerking.” Alastair schudde zijn hand.
Jarro trok zijn jas aan en baande zich een weg naar de voordeur. Alastair keek hem na. Niet
bepaald een godsdienstig type, maar hij had het gevoel dat de man wel eens goed van pas kon
komen in het onvermijdelijke gevecht wat hen voor de boeg stond.

395
Op hetzelfde moment dat Alastair met Jarro sprak, riep koning Rynn De Raad, Lily en Ludo
bijeen in de vergaderkamer.
“We hebben nog een week voordat jullie zullen vertrekken,” zei hij. “Het is tijd om een
schip te regelen voor de tocht naar de Verloren Eilanden.”
“Ik ken een paar kapiteins,” zei Adrius. “Eén van hen wil ons vast meenemen die kant
op, hoewel het ons wel goud zal kosten.”
“Goud is geen bezwaar.” Rynn wuifde met zijn hand. “Dit is een belangrijke missie. De
magie van de hele wereld staat op het spel.”
“Daarnaast is er het minuscule feit dat Lily toch een keer naar huis moet kunnen gaan,”
zei Ludo droog. Lily schopte hem onder de tafel tegen zijn scheenbeen en hij grijnsde.
Iedereen die in de vergaderkamer aanwezig was wist heel goed dat Rynn niet zoveel moeite
zou doen alleen om Lily te helpen naar huis te gaan. Het was het feit dat De Broederschap
de magie wilde laten verdwijnen dat de doorslag gaf. “Wat zijn dat voor kapiteins, Adrius?”
“Koopmannen en handelsmannen,” antwoordde Adrius. “En een paar kapiteins die nog
in de tijd van de oorlog gevaren hebben voor koning Daros. Eervolle kapiteins.”
“Die kun je vergeten,” bromde Ludo.
“Hoezo?” vroeg Ivar met opgetrokken wenkbrauwen. Zoals altijd had hij kringen om zijn
ogen en zag hij eruit alsof hij veel te weinig geslapen had.
“Eerlijke mannen zullen voor geen goud naar de Verloren Eilanden willen varen,” legde
Ludo uit. “Ook niet als je veel betaalt. Je moet een kapitein regelen die die wateren kent.
Eentje die niet bang is om er naartoe te gaan, eentje die er al vaker geweest is. Een piraat
of smokkelaar.”
“Ik ga geen schip betreden van een piraat, smokkelaar of andere crimineel.” Lisandre’s
stem verried zoals gewoonlijk geen emotie, maar haar lichtgrijze ogen keken hooghartig
naar Ludo.
“Niemand zegt dat je dat hoeft te doen,” zei Lily kortaf.
“Jawel,” zei Rynn. “Lisandre en Adrius zullen jullie vergezellen naar de Verloren Eilanden
en van daaruit naar jouw wereld, Lily. Daar zullen ze de Urn ophalen en hier naartoe
brengen, zodat we kunnen besluiten wat ermee te doen. Ik heb Elfric hier nodig voor het
brouwen van drankjes. Voor Lisandre kon ik makkelijker een vervanger regelen. Een heler
komt naar het kasteel tijdens haar afwezigheid. En de wachters zullen extra moeten
opletten nu we tijdelijk de magische bescherming van Adrius moeten missen.”
Ludo zag Elfric triest naar Lily glimlachen. Hij durfde te wedden dat de gladde magiër
graag mee gewild had. Het was hem zelf om het even. Hij vond Elfric nog steeds een
gladjakker, maar Lisandre was een hooghartige teef. Adrius was de enige waar Ludo niet
echt een mening over had.
“Daarnaast,” vervolgde de koning, “kan het zijn dat De Broederschap nog steeds achter
Lily aan zit. Ik wil voorkomen dat Elfric een confrontatie aan moet gaan met Alastair.”
Ah, dacht Ludo, daar zit het echte knelpunt. Rynn dacht wellicht dat Elfric zijn zoon zou
sparen, mocht het zover komen.
“Juist,” zei Lisandre. “En ik weiger het om mee te varen met het tuig waar Bane bevriend
mee is.”
“Zoals je wilt.” Ludo haalde zijn brede schouders op. “Probeer dan zelf maar een kapitein
te vinden.”

396
 “Heeft u zelf geen schepen tot uw beschikking?” vroeg Lily aan de koning.
“Helaas niet,” antwoordde die. “Vroeger, toen mijn vader regeerde en de oorlog uitbrak,
hadden we meerdere schepen tot onze beschikking. Veel zijn er gesneuveld tijdens de oorlog,
degenen die nog intact waren heeft mijn vader aan de betreffende kapiteins geschonken als
betaling van hun diensten tijdens de oorlog. Het kan zijn dat een van deze kapiteins bereid is
om te varen, maar ik kan ze niet dwingen.”
“Ik ken er enkele,” voegde Adrius toe. “Ik weet zeker dat een van hen bereid zal zijn.”
“Ik heb zelf nog één schip,” vervolgde Rynn. “Maar deze wordt momenteel gerepareerd in
de haven en is nog lang niet klaar wanneer jullie vertrekken.”
“Geen punt, we vinden wel een kapitein,” zei Adrius vol vertrouwen.
“Ik zal met je mee gaan naar de haven,” zei Elfric. “Ik heb daar ook nog wat contacten.”
“Goed, dat is dan opgelost,” zei Rynn, alsof ze al een kapitein gevonden hadden. Ludo
deelde dit optimisme niet maar besloot het af te wachten.

En zo kwam het dat Elfric die middag met Adrius op weg was naar de haven. De temperatuur
was beduidend zachter en een belofte van lente hing in de lucht. Wat ook typisch was voor de
aankomende lente was de lichte miezelregen die op hen neerdaalde.
Adrius wierp een sombere blik naar de grijze lucht en trok de kap van zijn fluwelen mantel
verder over zijn hoofd heen. Elfric droeg een donkerblauwe hoed.
“Denk je dat Ludo gelijk heeft?” vroeg hij, terwijl ze door de straten van Callagh liepen. Het
natte weer hield de mensen niet binnen; de straten waren vol met voetgangers en enkele
paarden, met en zonder wagens en koetsen.
“Natuurlijk niet,” bromde Adrius. “Die voelt zich gewoon meer op zijn gemak op een schip
met oneerlijke zeelui. Ben je het eens met het besluit van Rynn? Ik had graag met je willen
ruilen en in het kasteel willen blijven.”
“Dat geloof ik best,” grinnikte Elfric. “Ik begrijp Rynns motief wel. Ik zou de missie nooit in
gevaar brengen, ook niet voor mijn zoon, maar ik snap dat de koning het te gevaarlijk vindt.
En er was echt geen alchemist in de stad te vinden die zo goed is als ik. Dus al met al komt het
zo beter uit.”
“Je zal het meisje wel gaan missen. Hé, kijk uit waar je rijdt!” Modder spatte tegen de zoom
van Adrius’ turquoise gewaad toen ze ingehaald werden door een man te paard en de gezette
magiër keek eerst woedend naar de ruiter en vervolgens naar zijn kleding. Met een enkel
handgebaar verdween de modder van de dure zijde.
“Natuurlijk ga ik haar missen,” antwoordde Alastair.
“Jullie leken het goed met elkaar te kunnen vinden.”
“Dat klopt. Als ze niet terug had gewild naar haar eigen wereld had ik haar het hof
gemaakt.”
“Echt?” Dit leek Adrius te verbazen.
“Ja.” Elfric glimlachte wrang. “Maar helaas… Eindelijk ontmoet ik een vrouw die de moeite
waard is en dan is ze niet van deze wereld.”
“Ik begrijp niet wat je in haar ziet. Ze gedraagt zich niet als een dame, doet gewoon wat ze
wil.” Adrius sprong nog net op tijd opzij voor een voorbij denderende koets. “Maniakken! Dit
is een drukke straat, ze kunnen toch niet op deze snelheid door de stad heen razen! Goed,
waar was ik?”

397
 “Lily aan het afkraken,” zei Elfric droog.
“Nou ja, grotendeels zal het wel de invloed van Bane zijn. Maar ze is zo eigengereid,
welke vrouw brengt haar dagen nou door met duelleren?”
“Die eigengereidheid vind ik juist leuk aan haar.”
“Ik heb liever een vrouw die doet wat ik zeg en die niet zo’n grote mond heeft. En die
zich kleed als een vrouw. Die leren broeken, het zal wel een idee van Bane zijn geweest
maar dat ziet er toch niet uit! Een vrouw hoort jurken te dragen, ongeacht van welke stand
ze af komt.”
“Volgens jou horen niet alleen vrouwen jurken te dragen,” zei Elfric geamuseerd.
“Dit is een gewaad en dat weet je best.” Adrius keek afkeurend naar Alastairs eigen
donkerrode broek, gestoken in zwarte leren laarzen met gespen. “De magiërs in De Raad
dragen al generaties lang gewaden. Dat is hoe het hoort en niet anders.”
“De Heer van het Licht verhoedde dat er iets verandert.” Elfrics goudkleurige ogen
twinkelden ondeugend.
“En als ze nou nog heel knap was zou ik dat soort gedrag misschien kunnen vergeven,”
ging Adrius door, alsof hij de andere magiër niet gehoord had. “Maar dat is niet het geval.
Ze is te klein en te dun. Er zit nauwelijks een kont of borsten aan. Haar ogen zijn te groot
voor haar hoofd –”
“Ze heeft de mooiste ogen die ik ooit gezien heb,” onderbrak Elfric hem. “Je mening is
nu wel duidelijk, Adrius. Maar ik voel gewoon wat voor haar en kan dat niet tegenhouden.”
Adrius sloeg hem vriendelijk op de schouder. “Ik begrijp het. Dat soort dingen hou je ook
niet tegen. Maar helaas kan dit nergens toe leiden, dat weet je best.”
“Ik weet het. Ik was nooit van plan geweest om op haar te vallen, het gebeurde gewoon.
Daarom is het wellicht maar goed dat ik hier blijf.”
Adrius zei niets, maar zijn gezicht verried dat hij het er wel mee eens was. Inmiddels
waren ze bij de haven aangekomen.
Callagh lag aan de westkust van Ghaell en had een grote haven, waar in deze tijd van
vrede voornamelijk handelsschepen aankwamen en vertrokken, om goederen te brengen
of juist mee te nemen naar andere landen en zelfs andere continenten. Er waren ook
passagiersschepen te vinden, en schepen die beide zaken combineerden.
Uiteraard waren er ook schepen die minder legale doeleinden hadden, maar ook deze
schepen oogden op het eerste gezicht normaal en de gewone burger kwam er niet zo snel
achter dat de kapiteins van deze schepen handelden in illegale waren of wanneer ze
eenmaal op zee waren andere schepen overvielen om hun goederen te stelen.
De haven was zoals altijd druk en rook naar vis in alle staten; gekookt, gefrituurd, vers
en rot. Zeemeeuwen cirkelden in de lucht, op zoek naar gevallen etenswaren. Hun roep
was boven het gemurmel van de mensenmassa uit te horen.
Tijdens de winter werd er een stuk minder gevaren maar nooit lag de scheepvaart
helemaal stil – er waren genoeg kapiteins die korte tochten over het water waagden, naar
bijvoorbeeld de groep eilanden van Ghaell in het oosten, of die langs de kust op naar
andere landen in Myr voeren. De langere tochten naar andere continenten werden echter
nooit in de winter gevaren, het was simpelweg te gevaarlijk met de winterse stormbuien
die regelmatig voorkwamen in Noordelijk Myr.

398
 De haven bestond niet alleen uit talloze houten lange steigers waar verschillende schepen
bij aangemeerd waren. De haven van Callagh was de grootste in heel Ghaell en er waren
verschillende tavernes en herbergen te vinden, evenals vele kraampjes waar voornamelijk vis
verkocht werd maar ook andere etenswaren. Een aantal winkeltjes waren tussen de
herbergen en tavernes in gevestigd, waar men zich voornamelijk gericht had op de zeelieden
als doelgroep; er waren winkels met kleding voor zeelui, benodigdheden voor de schepen en
er was een wapensmid.
“Verse vis! Vanochtend gevangen!” brulde een dikke man die achter een kraampje stond
waar verschillende soorten vis bij uitgestald waren.
“Geloof hem niet, dames en heren, die vis is al twee dagen oud!” schreeuwde een oudere
kalende man bij een andere kraam, ook met vis, precies tegenover die van zijn stevige
concurrent. “Die van mij is écht vanochtend gevangen!”
“Ach, hou je kop, Seamus! Verse vis, mensen, verse vis!”
“Versere vis! Kom hier voor versere vis!”
Adrius en Elfric wrongen zich tussen de mensenmassa door naar de houten steigers. Bij
ongeveer de helft van de steigers was een schip aangemeerd, de een nog groter dan de ander.
Adrius bleef staan en keek naar de schepen, blijkbaar ergens naar op zoek.
“Wat zoek je?” vroeg Elfric.
“Een schip genaamd Leonora,” antwoordde Adrius, die zijn groene ogen over de schepen
liet glijden. “Ah, daar!”
Hij liep naar een groot schip van donker hout met witte zeilen. Een beeld van een
zeemeermin was vastgemaakt aan de boeg. Een verveeld kijkende zeeman gaf instructies aan
een aantal mannen die bezig waren houten kratten en kisten naar het schip te brengen.
“Ik ben op zoek naar kapitein De Larossa,” zei Adrius tegen de zeeman.
“Die zit in De Verdronken Zeeman,” antwoordde de zeeman. “Voorzichtig met die kisten!
‘Breekbaar’ staat er toch op! Ken je niet lezen?”
“Nee!” schreeuwde de man die een van de kisten niet al te zachtzinnig op het dek had
neergezet terug. “Als ik kon lezen was ik hier niet!”
“Waardeloos,” mompelde de zeeman. “Maar goed, De Verdronken Zeeman dus. Taverne
hier op de hoek.” Hij wees een onduidelijke richting in en ging toen verder met schreeuwen
tegen de mannen met de kisten.
Na kort zoeken vonden Adrius en Elfric, die beiden niet zo vaak in de haven waren, de
betreffende taverne en liepen naar binnen. Adrius deed de kap van zijn mantel omlaag en
Elfric nam zijn hoed in zijn hand. Het was binnen niet al te druk; enkele tafeltjes waren bezet
door zeelui.
“Daar zit hij.” Adrius wees een man van in de vijftig aan, met een korte grijze baard en kort
haar in dezelfde kleur, die in zijn eentje aan de bar zat. Hij was echter niet aan de drank; een
stenen mok met thee stond voor zijn neus. “Hij heeft gevaren voor koning Daros in de oorlog.
Een goede man, eentje die we kunnen vertrouwen.”
Elfric volgde Adrius naar de bar. De Larossa keek op toen ze naast hem stonden. Zijn bruine
ogen lichtten op ter herkenning.
“Adrius Trovier! Dat is lang geleden!”
Adrius schudde hartelijk zijn hand. “Elfric, dit is Victorus De Larossa, een van de beste
kapiteins die ik ken!”

399
 “Elfric Nox.” Elfric schudde de hand van de oudere kapitein. ‘Aangenaam.”
“Wat brengt jullie in dit deel van de stad?”
“We zoeken een kapitein die ons naar de Verloren Eilanden wil varen,” antwoordde
Adrius.
“Nou, succes daarmee, hè hè!” De Larossa grinnikte.
“We hadden eigenlijk gehoopt dat jij bereid zou zijn.”
“Ik ben niet gek.” De kapitein keek Adrius onderzoekend aan, alsof hij verwachtte dat
die een grapje maakte.
“Dat weet ik,” zei Adrius. “Maar het verdient goed. De koning is bereid honderd
goudstukken te betalen voor de overtocht.”
De Larossa floot. “Dat is veel geld. Maar ik kan je niet helpen, Adrius. Ik krijg mijn
mannen nooit zover dat ze met me mee varen naar die godvergeten eilanden. En ik ben de
jongste niet meer. De tijd van avontuur ligt achter me, ik heb niet meer die lust naar gevaar
als vroeger. Ik heb kinderen en kleinkinderen om aan te denken. Daarnaast vermoord
Narita me als ik zo’n gevaarlijke tocht onderneem. Het spijt me.”
“Kunnen we je echt niet overhalen? Voor een hogere prijs wellicht?” vroeg Adrius.
Maar de kapitein schudde zijn hoofd. “Voor geen prijs vaar ik die kant op. Helaas, heren.”
“Heb je enig idee welke kapitein die tocht wel wil wagen?” vroeg Elfric.
“Je zou Caleb Fraser eens kunnen proberen,” zei De Larossa twijfelend. “Hij is de kapitein
van De Zeestorm, het schip met die rode zeilen aan het begin van de steigers.”
De twee magiërs namen afscheid van de theedrinkende kapitein en liepen terug naar de
steigers. Het was inmiddels opgehouden met regenen en een waterig zonnetje scheen
tussen de wolken door. Ook bij De Zeestorm waren mannen bezig, dit keer met het uitladen
van een schip. De schepen bleven vaak zo kort mogelijk aangemeerd bij de haven,
aangezien er geen geld te verdienen viel met stil liggen.
“De kapitein zit binnen,” antwoordde een jongen van een jaar of zestien met lichtblond
haar dat een wasbeurt nodig had. “Bezig met de administratie. Hij zal blij zijn met de
onderbreking.” Hij lachte, daarmee een stel bruine tanden tonend.
Adrius en Elfric liepen de houten plank op naar het dek van het schip en vervolgens de
trap af om benedendeks te komen. Ze vonden de kapitein in zijn hut, achter een groot
eikenhouten bureau en druk krabbelend met een ganzenveer op wat eruit zag als een zeer
chaotische administratie.
“… en drie kilo zijde,” mompelde de kapitein, een kleine mollige man met wit haar dat
tot de kraag van zijn blouse reikte. “Of was het nou vier kilo? Een pok erop, ik weet het niet
meer!” Hij haalde iets wat op het perkament gekriebeld stond door met zijn ganzenveer,
doopte deze in de pot met inkt en leek toen pas in de gaten te hebben dat hij niet meer
alleen was. “Wie zijn jullie?”
“Ik ben Adrius Trovier en dit is Elfric Nox,” antwoordde Adrius. “We zijn magiërs van De
Raad van de koning.”
“Ah, hoogstand bezoek, hè? Ga zitten, ga zitten!” De mollige kapitein, die er eerder
uitzag als een schattige opa dan als een kapitein, veegde wat van zijn rommelige
administratie naar zich toe, hoewel dit weinig deed om zijn bureau minder chaotisch te
maken.
Adrius en Elfric namen plaats op de twee houten stoelen tegenover het bureau.

400
 “We zijn op zoek naar een schip dat ons naar de Verloren Eilanden kan varen,” zei Adrius,
verder geen tijd verspillend aan aardigheden.
De witte borstelige wenkbrauwen van kapitein Fraser schoten omhoog, tot bijna aan zijn
haarlijn. “De eilanden!? Maar daar vaar ik niet naartoe, heren. Veel te gevaarlijk, véél te
gevaarlijk! In de afgelopen jaren zijn bijna alle schepen die die kant op voeren overvallen door
piraten!”
“Daar zijn we ons van bewust,” zei Adrius kortaf.
“We zijn bereid honderd goudstukken te betalen voor de overtocht,” voegde Elfric toe,
hoewel hij niet dacht dat dit de kapitein zou overhalen.
Die som maakte inderdaad geen indruk op Fraser. “Dat is te weinig voor een mensenleven,”
zei hij resoluut. “Iedere som is te weinig voor een mensenleven. Excuses, heren, maar jullie
zullen verder moeten zoeken.”
En verder zoeken deden ze, maar het leverde niets op. Iedere kapitein zei nee zodra ze de
Verloren Eilanden ook maar genoemd hadden. Een uitermate heetgebakerde kapitein joeg
hen zelfs van het schip af, gewapend met een roeispaan en een enorme dranklucht,
schreeuwend dat ze niet goed bij hun hoofd waren.
Elfric begon te denken dat Ludo misschien toch wel eens gelijk zou kunnen hebben, hoewel
hij er wel voor zorgde deze gedachte niet hardop uit te spreken tegen Adrius.

Alastair had een stuk meer succes in het vinden van bemanning dan Elfric en Adrius hadden
in het vinden van een kapitein. De twee dagen die volgden nadat hij Jarro ontmoet had, bracht
hij door met het afgaan van zo’n beetje alle herbergen en tavernes die er in Callagh te vinden
waren – en hij ontdekte dat dat er heel wat waren.
Voorzichtig verspreidde hij het woord dat hij op zoek was naar gelijkgestemden, er zorg
voor dragend dat het niet bij de verkeerde oren terecht kwam. En het bleek dat er heel wat
mensen niks met magie te maken wilden hebben, een ontdekking die hem vreugd bezorgde.
Er was hoop voor deze wereld.
Maar niet alle mannen die hij sprak waren geschikt voor de toekomstige missie.
“Dood aan alle ma – magie – alle heksen moeten dood!” lispelde een ongewassen man die
duidelijk al aardig wat bier gedronken had. “En alle – hik – alle mannenheksen!”
Hector keek Alastair aan en trok zijn neus op vanwege de stinkende adem van de man.
Alleen al bij het ruiken van die lucht zou je dronken kunnen worden.
“Maar wat is precies de reden dat je ze allemaal dood wilt hebben?” vroeg Alastair rustig.
Een goed motief was wat hem betrof net zo belangrijk als het feit dat iemand de wereld wilde
ontdoen van magiërs. Als iemand geen motief had kon diegene zich halverwege de missie
zomaar bedenken. Hij wilde geen mannen met zich mee hebben die met alle winden mee
waaiden en op wie hij niet kon rekenen.
“Gewoon!” schreeuwde de man, er blijkbaar van overtuigd dat dat een goede reden was.
“Ah, gewoon,” zei Hector sarcastisch.
Alastair wierp zijn vriend een blik toe. Geduld was een schone zaak, een vaardigheid die
Hector niet altijd even goed onder de knie had. Hij merkte ook aan de blonde man dat hij er
na anderhalve dag wel een beetje genoeg van had om gesprekken te voeren met potentiële
kandidaten. Hector was meer een man van actie.

401
 “Heb je nog andere redenen?” Alastairs stem was als altijd kalm en geduldig. “Slechte
ervaringen met magiërs gehad, wellicht?”
“Nee, maar – hik – het zijn gewoon eikels!” De stem van de man werd steeds luider en
om zijn twijfelachtige argumenten nog wat kracht bij te zetten sloeg hij enthousiast met
een vuist op tafel. Hector kon nog net zijn glas sinaasappelsap redden. “Met hun enge –
buuurp – sorry, haha – met hun enge trucjes! Bah! Afmaken, allemaal!” Om aan te geven
wat hij bedoelde, voor het geval dit niet duidelijk was, trok hij met zijn vinger een streep
over zijn vieze nek.
“Goed, bedankt voor je tijd,” zei Alastair beleefd.
“Ben ik – hik – aangenomen?”
“Nee. We zijn op zoek naar iets meer sobere mannen.”
“En iets schonere mannen,” mompelde Hector.
“WAT!?” De man stond wankelend op en veegde met een hand wat spuug uit zijn
mondhoek. Zijn kleine varkensoogjes keken Alastair woedend aan. “S-sober? Ik ben
helemaal niet – hik – dronken!”
“Uiteraard niet,” zei Alastair droog. “Maar desondanks ben je niet wat we zoeken.”
“Moet je eens h-hier kommen!” zei de man kwaad, alsof Alastair niet vijftien centimeter
van hem vandaan zat.
“Ik denk dat het beter is dat je vertrekt.” Alastair keek de man doordringend aan, zijn
toon nog altijd kalm en zacht. “Uit deze taverne. Nu. Wegwezen.”
De man balde zijn handen in vuisten en keek Alastair aan. Hij opende zijn mond alsof hij
iets wilde zeggen en sloot hem weer. Toen draaide hij zich om en verliet wankelend de
taverne.
Alastair had niets anders verwacht. Hij wist precies hoe hij iemand aan moest kijken, wat
voor toon hij moest gebruiken, om de ander te laten gehoorzamen.
Hector grinnikte. “Phew! Ik dacht even dat het een knokpartij werd.”
“Kom, tijd om te vertrekken,” zei Alastair. “Op naar de volgende taverne of herberg.”

De volgende taverne bezocht hij echter alleen. Onderweg kwamen ze langs een bordeel,
eentje waar de hoeren schoon, duur en mooi waren, en Hector had al te lang geen vrouw
geneukt. Hij werd dan altijd onrustig en licht ontvlambaar, dus Alastair liet de blonde man
daar achter en ging alleen verder.
De taverne was er een van het soort waar de middenklasse kwam. Het was er schoon
en netjes, met een vloer van steen in plaats van hout en verschillende schilderijen die de
muren versierden. Hier en daar wat rondvragen zorgde ervoor dat hij tegenover een goed
verzorgd uitziende man van begin veertig kwam te zitten. Hij had kort donkerbruin haar
dat al weg begon te trekken van zijn voorhoofd en intelligente grijze ogen.
Alastair had meteen een goed gevoel over de man. En dat toonde maar weer dat ook hij
er wel eens een keer naast kon zitten.
“Klinkt allemaal erg goed,” zei de man, nadat Alastair hem een beetje had verteld over
hun missie – hoewel hij de details achterwege gelaten had. Die kwamen wel als ze een
definitieve bemanning hadden samengesteld, dan zou hij iedereen verzamelen en
informeren. Tot nu toe hoefden ze alleen te weten dat ze achter een groep magiërs aan

402
zaten. Alleen Jarro wist meer, en Alastair had hem alleen ingelicht omdat zijn contact Jarro
vertrouwde, en Alastair vertrouwde zijn contact.
“Ben je geïnteresseerd?”
“Zeker, zeker.” De man streek over zijn gladde wang. “Maar vertel eens, zitten er ook
vrouwen in die groep?”
“Twee,” antwoordde Alastair. De man zou toch geen problemen hebben met het
uitschakelen van vrouwelijke magiërs? Hij was zelf tegen het pijn doen van vrouwen –
menselijke, normale vrouwen, niet onnatuurlijke vrouwen zoals magiërs, elfenvrouwen en
dwergenvrouwen. “Hoezo dan?”
“Mogen we die verkrachten?” De man likte over zijn dunne lippen.
“Pardon?”
“Nou, je weet wel, als we ze gevangen hebben. Dan doden we de mannelijke magiërs, en
de twee vrouwen slaan we in boeien van dwergenijzer. We kunnen ze een tijdje in leven
houden. Twee is genoeg voor een flinke groep, we kunnen elke dag om de beurt gaan…” De
grijze ogen van de man glinsterden wellustig.
Alastair streek zijn lichtbruine halflange haar naar achteren. Het idee dat deze man Lily aan
zou raken vervulde Alastair met een kille woede. Niemand zou haar kwetsen. Niemand
behalve hij zelf…
“Het interesseert me niet wat je met de vrouwelijke magiër doet,” antwoordde hij zacht.
“Maar er is ook een jonge vrouw bij, en niemand mag haar aanraken.”
“Is zij geen magiër dan?” vroeg de man geïnteresseerd.
“Nog niet. Ze heeft wel magie in zich, maar die heeft zich nog niet ontwikkeld.” Als ze
tenminste in tussentijd niemand gedood had, maar dat laatste feitje hield Alastair voor
zichzelf.
“Juist die moet je uitroeien voordat ze de kans krijgen zich tot magiër te ontpoppen,” zei
de man op redelijke toon – een mening die Alastair eigenlijk wel deelde. “Als ze eenmaal een
magiër is, is ze een stuk moeilijker te doden. Die vrouw moeten we ook gevangennemen. Is ze
knap?” Zijn smalle gezicht vertrok in een smerige grijns. “We kunnen haar gevangennemen en
uitkleden en dan –”
“Genoeg.” Alastair hief zijn hand op. “Je bent niet wat we zoeken, dit gesprek is ten einde.”
“Weet je zeker dat je een hekel aan magiërs hebt?” vroeg de man op serieuze toon.
“Oh geloof me, dat weet ik heel zeker,” antwoordde Alastair niet minder serieus.
De man keek hem aan, stond op en vertrok zonder nog iets te zeggen.

Twee tavernes, een herberg en drie gesprekken later – waarvan één succesvol en twee minder
succesvol, de laatste man die hij sprak had het verkeerd begrepen en dacht dat hij tomaten
verkocht – kwam hij bij een herberg die Nimora heette, genaamd naar de inmiddels overleden
oprichtster van de zaak. Het was een nette, schone en luxe herberg in een beter gedeelte van
de stad, waartoe alleen de adellijke stand toegang had. Bij de deur stond een portier die, na
een blik op Alastairs nette en dure kleding geworpen te hebben, hem zonder problemen
toeliet.
Zijn contact had hem een naam toegefluisterd en hij noemde deze bij de kastelein.
“Dale Vanth?” herhaalde de kastelein, een dunne man met een net zo dunne snor. “Die zit
daar.”

403
 Hij wees een man aan van ergens in de vijftig, met lang zwart haar in een vlecht. Zijn
haar was grijs bij de slapen en één zilveren lok sierde de linkerkant van zijn haar. De man
zat een boek te lezen en een glas wijn stond voor hem op tafel. Een glas van kristal in plaats
van een koperen kelk, aangezien het een dure aangelegenheid was. Men betaalde hier niet
alleen voor de wijn, maar ook voor het glas waarin het geserveerd werd.
Alastair bestelde zelf ook een glas wijn – dit was het laatste gesprek dat hij deze dag zou
voeren en dat alleen al was reden om iets te vieren – en liep naar de man toe.
“Goedenavond,” zei hij beleefd, en de man keek op van zijn boek. Ondanks zijn
gevorderde leeftijd en de daarmee gepaarde rimpels was het een aantrekkelijke man om
te zien, met een rechte, aristocratische neus, gladgeschoren gezicht en groene ogen. “Ik
ben op zoek naar Dale Vanth.”
“Die heeft u gevonden,” zei Vanth minzaam. “En u bent?”
“Alastair Nox. Ik heb uw naam doorgekregen van Rikkard.”
“Ah.” De houding van Vanth werd direct vriendelijker. Hij stak zijn gemanicuurde hand
uit en Alastair schudde deze. “Aangenaam, Alastair. Noem me maar Dale. Ga zitten.”
Alastair ging tegenover Dale zitten en zette zijn glas wijn op tafel. De tafel zelf was van
donker kersenhout en rijkelijk bewerkt met ingesneden figuren, evenals de bijpassende
stoelen. De stoelen waren zelfs voorzien van armleuningen en donkerrode, fluwelen
kussens. Het was de eerste herberg die Alastair die dag bezocht die stoelen met kussens
had.
“Rikkard zei al dat je misschien langs zou komen.” Dale’s groene ogen, donkerder dan
die van Alastair, keken hem geïnteresseerd aan. “Hij gaf aan dat we een gezamenlijk doel
hebben.”
“Dat klopt,” zei Alastair. “Ik heb gehoord dat je niet al te dol bent op magiërs.”
“Dat is zacht uitgedrukt. Magie is geschapen door de Duistere. Iedereen die zich met
magie bezighoudt, of zich inlaat met degenen die zich ermee bezighouden, zijn dienaars
van de Duistere. De wereld moet beschermd worden tegen deze onverlaten.” Dale draaide
zijn glas rond om de aroma van de rode wijn vrij te laten komen, snoof goedkeurend en
nam vervolgens een slok.
“Dat ben ik met je eens.” Alastair mocht deze man wel. Een godsdienstig type, in
tegenstelling tot sommige mannen die hij vandaag gesproken had. Het liefst had hij enkel
dit soort mannen bij zich, maar men moest roeien met de riemen die hij had. “Wat als ik je
zou vertellen dat ik een groep gelijkgestemden aan het verzamelen ben voor een missie?”
“Wat voor missie?”
“Dat zal ik je vertellen, maar discretie is belangrijk. Deze informatie mag niet in
verkeerde handen vallen,” zei Alastair rustig.
“Duidelijk.”
“We zijn iemand op het spoor die wellicht weet hoe we alle magie uit deze wereld
kunnen helpen.” De ogen van Dale werden groot; hij was duidelijk geïnteresseerd. “Deze
dame wordt vergezeld door de crimineel Ludovic Bane en drie magiërs. Daarom heb ik hulp
nodig om haar te pakken te krijgen.”
“Hmmm.” Dale keek even nadenkend voor zich uit. “En hoe, als ik vragen mag, kan alle
magie in vredesnaam uit deze wereld geband worden?”

404
 “Deze details vertel ik je later, als je besluit om je bij onze groep te voegen. Ons doel is om
minimaal tien gelijkgestemden te verzamelen. We betalen twintig goud aan iedereen die ons
helpt.”
Dale, die duidelijk van betere komaf was en niet bepaald arm, leek niet onder de indruk
van dit bedrag. “Geld interesseert me niet,” zei hij lijzig. “Maar het is een nobel doel. Ik doe
mee. Wellicht ken ik nog wel wat gelijkgestemden. Wat heb je nog meer nodig?”
“Een schip,” antwoordde Alastair. “Een kapitein die bereid is om naar de Verloren Eilanden
te zeilen.”
“Dat kan geregeld worden,” zei Dale tot zijn verrassing.

“Dus het is niet gelukt een eervolle kapitein te vinden?” Ludo kon zijn grijns niet onderdrukken.
“Dat klopt,” zei Adrius chagrijnig.
Lily, Ludo en de magiërs van De Raad zaten in de zitkamer. Koning Rynn had gezegd dat ze
er zelf voor moesten zorgen dat ze een schip en kapitein vonden; de koning had zich blijkbaar
voorgenomen zich hier niet mee te bemoeien, druk als hij was met andere zaken. Ook Ivar
was afwezig.
“Ken jij nog contacten, Ludo?” vroeg Elfric.
“Nee,” zei Lisandre snel. Haar koele, lichtgrijze ogen keken Ludo aan. “Er kan niets goeds
komen van zijn contacten.”
“Luister, willen jullie nou een schip of niet?” bromde Ludo, die een beetje genoeg begon te
krijgen van dit gezeur. Eindeloos overleggen over zaken was niet zijn ding, hij kwam liever in
actie.
“Jawel, maar het liefst met een kapitein en bemanning die te vertrouwen zijn,” antwoordde
Adrius. “En niet het risico lopend halverwege de reis overboord gegooid te worden.”
“Geloof me, als ik iemand vind is diegene te vertrouwen,” zei Ludo. “Loyaliteit is te kopen.”
Lisandre snoof hooghartig.
“Ik denk dat Ludo het moet proberen,” zei Lily. “Het is jullie niet gelukt, en we hebben toch
een schip nodig.”
“Eens,” beaamde Elfric tot Ludo’s verbazing. De man zag er zoals altijd weer onberispelijk
uit, met zijn halflange krullende haar naar achteren gekamd en een keurig geschoren snor en
sikje.
“Nee,” herhaalde Lisandre. “Ik zet geen voet op een schip met bemanning die hij geregeld
heeft.”
“Dan blijf je toch lekker thuis,” zei Ludo kortaf. Woede flitste over Lisandre’s mooie gezicht.
“Ik heb ook zo mijn twijfels,” zei Adrius.
“Goed, dat zijn twee stemmen tegen, drie stemmen voor.” Ludo grijnsde en stond op. “Tot
straks.”
En hij verliet de zitkamer, drie verbaasde magiërs en een geamuseerde Lily achterlatend.

Het was druk in de haven, maar de meeste mensen gingen automatisch voor Ludo opzij. Ludo
trok zijn hoed iets verder over zijn ogen als bescherming tegen de inmiddels best felle zon en
ontweek een vrouw die zijn aandacht probeerde te trekken door een tros druiven zowat in
zijn gezicht te duwen.
“Verse druiven! Tien koper per pond!”

405
 “Hmpf. Ik heb liever wijn,” bromde de rover, en liep verder, richting de steigers.
Hij keek naar de aangemeerde schepen tot hij een voor hem bekend groot schip met
rood-wit gestreepte zeilen zag. Nu nog op zoek naar de kapitein van dit schip, maar hij had
wel een idee waar hij deze kon vinden.
Het was lang geleden dat hij in de haven van Callagh geweest was, maar hij had de stad
niet gemist. Het was er te druk en stonk naar zweet, modder, vis in allerlei staten, urine en
nog talloze ondertonen die gepaard gingen met menselijke beschaving. Op dagen zoals
deze was hij er niet echt blij mee dat zijn reukzin sterker was nu hij een weerwolf was.
Hij had ook genoeg van het leven in het kasteel, maar het was er tenminste minder druk
dan in de stad. Maar hij miste de natuur, het onderweg zijn, de onvoorspelbaarheid. Hij
kon niet wachten tot ze op weg gingen naar de Verloren Eilanden. De sleur van het
dagelijkse leven in het kasteel begon hem te vervelen.
Ludo liep de taverne in die het dichtst bij de schepen lag, genaamd Het Zilveren Anker,
en keek om zich heen. Een groepje zeemannen zat aan een grote tafel in het midden van
de ruimte te dobbelen. Een jonge man zat achterin op een stoel in een hoek met een
rondborstige vrouw op zijn schoot, blijkbaar proberend om met zijn tong haar amandelen
te kietelen.
Een andere groep mannen zat met elkaar te drinken, praten en lachen. Toen vond Ludo
wie hij zocht. Een man van eind vijftig, met lang golvend bruin haar en een bruine snor. Hij
was in gesprek met een iets jongere man.
De man met het lange haar deed zich in deze haven voor als kapitein van een
handelsschip, maar Ludo wist dat het een piratenkapitein was. Hij had zelf onder hem
gevaren. En met hem gevochten en geplunderd. Hij grijnsde. Dat waren mooie tijden
geweest.
De man keek op toen hij de rover zag naderen. “Ludovic!” Hij stond op en stak zijn hand
uit. Zijn vingers waren vol getatoeëerd met vreemde tekens. “Lang niet gezien, man!”
Ludo schudde zijn hand en ging zitten. Hij legde zijn zwarte hoed op tafel. “Goed je te
zien, Ronn! Hoe gaat ‘ie?”
“Goed, goed, mag niet klagen. Wat brengt jou hier? Zoek je werk? Ik kan wel een
bekwame piraat gebruiken.”
“Niet helemaal.” Ludo’s lichtblauwe ogen flitsten naar de jongere man, die tot nu toe
niets gezegd had.
Ronn maakte een handgebaar en de man stond op en liep weg.
“Mijn eerste stuurman. Heeft geen tong meer, die is ooit verwijderd door het gezag als
straf voor zijn geplunder. Wel lekker rustig.” Ronn grinnikte om zijn eigen grap.
“Ik zoek een schip dat mij en vier anderen over een week naar de Verloren Eilanden kan
varen.” Ludo besloot er geen doekjes om te winden. “De beloning is honderd
goudstukken.”
“Phew. Honderd goud, hè?” Ronn blies de uiteinden van zijn lange snor omhoog. “Ik zou
je graag willen helpen voor dat bedrag, maat, maar dat gaat me niet lukken. Mijn schip
wordt op dit moment gerepareerd. We kwamen vorige maand in een storm terecht en zijn
toen tegen de rotsen gevaren. We mogen van geluk spreken dat we er verder ongedeerd
vanaf kwamen. Maar het duurt zeker nog een maand voordat we kunnen varen. Zijn jullie
niet bereid te wachten?”

406
 “Dat gaat helaas niet lukken. Jammer, Ronn. Volgende keer beter.”
Ludo nam afscheid van de kapitein, griste zijn hoed van de tafel en liep de taverne uit. Hij
had zelf op zich nog best een maand kunnen wachten. Ja, hij wilde weg uit het kasteel, maar
aan de andere kant, hoe sneller ze vertrokken, hoe sneller Lily terug ging naar haar wereld.
Maar hij wist dat ze graag terug wilde. En hij was het aan haar verplicht om zijn best te doen.
Mocht hij vandaag nou geen andere kapitein vinden, dan was Ronn altijd nog een optie…
“Ludovic!” riep een melodieuze stem.
Ludo draaide zich om. De elf Syrias Daell stond niet ver van hem vandaan en keek hem
verrast aan. Ludo liep naar hem toe.
“Syrias! Wat brengt jou hier?”
“Ik kan aan jou hetzelfde vragen,” zei de elf geamuseerd. “De laatste keer dat ik je zag,
verliet je Mistwater met dat meisje. Ben je haar inmiddels kwijt?”
“Nog niet. Hoe zijn de zaken in Mistwater?”
“Ach, hetzelfde als altijd,” zei Syrias achteloos. “Miks heeft zijn arm gebroken tijdens een
roofoverval, maar Doc heeft hem gespalkt en zegt dat het goed zal genezen. Derrek is verliefd
geworden op een van zijn slachtoffers.”
“Alweer?”
“Ja. Maar deze keer is het de ware, zegt hij.”
“Uiteraard,” zei Ludo droog. Derrek was al minstens drie keer verliefd geworden op een
vrouw die hij had geprobeerd te beroven, en de betreffende vrouw was altijd de ware tot hij
erop uitgekeken was.
“Wanneer kom je terug?”
Ludo krabde aan zijn baard. “Dat weet ik nog niet. Wanneer ik gedaan heb wat ik moet
doen, denk ik. Wat doe jij eigenlijk hier?”
“Ik had hier een klus.” Ludo wist precies wat Syrias met ‘klus’ bedoelde; de elf was net zoals
hij een huurmoordenaar, en geen slechte. Ludo had verschillende keren met hem
samengewerkt wanneer hij het echt niet in zijn eentje af kon. “Net toen ik op het punt stond
om naar huis te gaan kwam ik een oude vriend tegen. Hij is de kapitein van een smokkelschip
en vaart over enkele dagen naar de Verloren Eilanden. Hij bood me enkele goudstukken om
mee te varen en het schip te beschermen tegen potentiele piraten, dus ik heb dat aanbod
aanvaard.”
“De Verloren Eilanden, hè?” Ludo kon zijn geluk niet op. “Zou je kapitein bereid zijn om vijf
mensen mee te nemen?”
Syrias’ amandelvormige groene ogen keken hem onderzoekend aan. “Ligt eraan,” zei hij
langzaam. “Over wie spreken we?”
“Mijzelf, Lily, en drie magiërs.”
“Loop even mee.”
Ludo volgde Syrias naar de schepen. De elf had een aantal vlechten in zijn lange steile
roodbruine haar, zoals bij de elfen mode was. Hij droeg een getailleerde, halflange
donkergroene jas. Ludo durfde te wedden dat onder die jas een aantal dolken schuilgingen.
Syrias leidde Ludo naar een schip ergens halverwege de pier. Het schip viel niet op tussen
de anderen; het was niet de grootste, noch de kleinste in de haven en zoals alle schepen
gemaakt van hout. De zeilen waren blauwgroen en aan de boeg hing een beeld van een naakte
vrouw.

407
 “Welkom op Noorderlicht,” zei Syrias met zijn zachte, melodieuze stem, terwijl hij het
schip op liep.
Op het dek stond een andere elf. Hij stond tegen de reling geleund en keek uit over de
haven. Hij had lang haar dat zo zwart was dat het leek alsof er een blauwe glans op lag. De
voorste plukken waren in twee dunne vlechten naar achteren gevlochten, waardoor zijn
gezicht goed te zien was.
“Kapitein, heb je even tijd?” vroeg Syrias.
De elf, die blijkbaar de kapitein was, draaide zich om. Zoals alle elfen had hij een knap
gezicht met hoge jukbeenderen en amandelvormige ogen. Die van hem waren een warme
tint kastanjebruin. En zoals alle elfen was het onmogelijk te zeggen hoe oud hij was; zijn
leeftijd kon wel ergens tussen de twintig en driehonderd jaar liggen. Hoewel Ludo redelijk
zeker wist dat het geen twintig was. Niemand werd kapitein op zijn twintigste. Elfen waren
niet onsterfelijk maar konden wel ontzettend oud worden – Ludo had er ooit eentje
ontmoet die achthonderd jaar was – en pas na enkele honderden jaren vertoonden zich de
eerste dunne lijnen in hun gezicht.
Deze elf had geen lijnen in zijn gezicht, maar wel een rafelig litteken dat over de
rechterkant van zijn gezicht liep, helemaal van zijn haarlijn tot aan zijn kin. Ludo bedacht
dat de elf geluk had dat hij zijn rechteroog nog had. Een tatoeage van sierlijke bloemen liep
over de linkerkant van zijn nek naar beneden, zijn openstaande blouse in. Het was niet te
zeggen tot hoe ver deze tatoeage door liep.
“Dit is Ludovic Bane,” zei Syrias. “Ludo, dit is onze kapitein, Doren Gilnean.”
Ludo knikte de kapitein toe. Het was bij de elfen geen gewoonte om een hand te
schudden; integendeel, dat zagen ze als iets vreemds en intiems dat je niet zomaar bij
iedere vreemde deed. Elfen waren niet dol op aanrakingen.
“De Baron? Ik heb veel over je gehoord.” Zoals bij de meeste elfen was ook Dorens stem
zacht en enigszins melodieus. Omdat hun eigen taal melodieus klonk, spraken de meeste
elfen ook de woorden in de gewone taal met een melodieus accent. “Wat kan ik voor je
doen?”
“Ik hoorde van Syrias dat jullie naar de Verloren Eilanden varen,” zei Ludo, wiens ruwe
stem niet zacht was en al helemaal niet melodieus. “Ik zou graag mee willen varen, samen
met drie magiërs en een jonge vrouw.”
Kapitein Gilnean keek hem even nadenkend aan. “Als je ook maar de helft kan van wat
mensen over je zeggen kan ik je goed gebruiken, mochten we op zee overvallen worden.
Evenals drie magiërs. Zijn ze bereid om te vechten indien nodig?”
“Ja,” blufte Ludo, hopende dat dat ook zo was. Hij zag Lisandre niet zo snel de handen
uit haar mouwen steken als er piraten aan boord kwamen. Van Adrius wist hij het niet
zeker. Barney zou helpen, daar had hij wel vertrouwen in. “En de vrouw ook.”
“Een mensenvrouw?”
“Ja.”
“Wat kan zij wat mijn bemanning niet kan?” zei Doren minachtend.
“Ze is door mij getraind,” bromde Ludo.
Syrias floot verbaasd. “Getraind, Ludo? Sinds wanneer train jij mensen? Je wordt zacht,
ouwe.”

408
 “Hmpf. Vertel mij wat.” Ludo keek om zich heen. Het schip was duidelijk geen typisch
elfenschip. Elfenschepen waren, zoals alles wat de elfen maakten, veel sierlijker gebouwd
dan de schepen die door mensen gemaakt waren. Waar de schepen gebouwd door mensen
hier en daar versierd waren met ingesneden figuren, leken de schepen van elfen uit niets
anders dan versieringen te bestaan. Ook waren ze lichter en sneller, maar ook eerder kapot
te krijgen door bijvoorbeeld een flinke storm of verniellustige piraten. Het schip waar Ludo nu
was, was duidelijk een mensenschip.
"Waar bestaat de bemanning uit?" vroeg hij, meer uit nieuwsgierigheid dan dat het hem
iets kon schelen. Hij maakte geen onderscheid tussen de rassen. Slechtheid zat in iedereen.
"Gemixt. Elfen, mensen en dwergen," antwoordde de kapitein. “Maakt het wat uit?”
“Nee.”
“Goed,” zei Doren toen. “Jullie mogen meevaren. Maar de overtocht is niet gratis.”
Ludo keek hem strak aan. Er was honderd goud opzij gezet voor de tocht, maar dit schip
zou hoe dan ook naar de Verloren Eilanden varen…
“Ik betaal tien goud per persoon,” zei hij toen. “Dat is dus vijftig goud in totaal. En we zullen
meevechten als dat nodig is. Maar dan stel ik wel de voorwaarde dat we pas over een week
vertrekken.”
Even was het stil.
“Afgesproken,” zei Doren toen.
Ludo grijnsde. Die andere vijftig goud kon hij mooi zelf houden. Niet slecht voor een uur
werk.

Goedgehumeurd liep Alastair Het Zilveren Anker uit. Het was de laatste taverne die hij zou
bezoeken in zijn zoektocht naar bemanning. Want die zoektocht was nu ten einde.
Het had tijd en moeite gekost en hij kon geen herberg of taverne meer zien, maar het was
beter gegaan dan hij had kunnen dromen. In twee dagen tijd had hij acht mannen gevonden,
én dankzij Dale een schip geboekt voor de overtocht, waarvan de kapitein bereid was te
wachten tot hij het sein gaf te vertrekken – voor een aardige som geld uiteraard. Samen met
Hector en hemzelf, Jarro en zijn twee mannen kwam dat neer op dertien mannen. Dat moest
zeker genoeg zijn om het op te nemen tegen Lily en haar gezelschap.
Hij botste bijna tegen een lange, brede man op in een zwarte lange jas en zwarte hoed. Hij
had lang zwart haar en een zwarte baard. De man, een ware reus tussen de rest van de
bevolking, stond te praten met een roodbruin-harige elf.
Alastair wierp de man een afkeurende blik toe. Hij had geen begrip voor mensen die zich
inlieten met die onnatuurlijke wezens.
Hij vervolgde zijn weg naar huis, zich afvragend of Hector al terug zou zijn. Hij had hem niet
meer gezien sinds hij hem de vorige dag bij het bordeel had achtergelaten.
Toen hij de voordeur achter zich dicht deed, bleek dat Hector inderdaad terug was. Hij zat
aan tafel. Evenals Flavius.
“Flavius? Wat doe jij hier?” zei Alastair verbaasd.
“Ook goedemiddag, Alastair,” zei Flavius droog. “Hoezo, wat doe ik hier? Bael heeft
doorgegeven dat ik naar Callagh moest komen, dus ik ben hier naartoe gekomen met hem en
Bog. Wat is er? Hector was ook al zo verbaasd. Bijna alsof jullie me niet verwacht hadden.”
Alastair kon zijn geluk niet op.

409
410
 Hoofdstuk 30

Afscheid

“Sneller! Minder verdedigend spelen, durf aan te vallen. Goed, zo ja!”

Het ‘spelen’ was in werkelijkheid een inspannend duel op de binnenplaats. Lily ontweek
Ludo’s aanval, dook onder zijn arm door en sloeg met haar andere zwaard toe. Hij pareerde
net op tijd.
“Goed! Je wordt sneller.” Ludo sloeg met zijn linkerzwaard tegen haar rechterzwaard en
grijnsde. “Of in ieder geval minder langzaam.”
Lily lachte en vuurde een aantal snelle aanvallen op hem af. De rover danste opzij en
ontweek iedere slag zwierig. De enkele die hij niet kon ontwijken pareerde hij op een bijna
luie manier, geen enkel moment de grijns van zijn gezicht halend. Lily wist dat hij zich nooit
beter voelde dan op dit soort momenten, in het midden van de actie. En eerlijk gezegd genoot
ze er zelf ook van.
Lily maakte geen enkele kans tegen de veel meer ervaren Ludo, maar ze wist dat ze
vooruitgang boekte en lang niet slecht meer was. Haar conditie werd steeds beter en ze
merkte ook dat haar spieren zich steeds meer ontwikkelden en ze sterker werd. Ze was lang
niet meer zo bezweet en uitgeput na een oefening met Ludo en spierpijn had ze al in geen
tijden meer gehad. Tegen een ander had ze wellicht gewonnen.
“Je begint goed te worden,” klonk het naast haar. Lily keek opzij en zag dat het Marten was
die gesproken had. De grote smid stond tegen de muur geleund en keek toe, armen over
elkaar geslagen en een glimlach op zijn besnorde gezicht.
Ludo maakte echter gebruik van die ene seconde dat ze afgeleid was. Hij schopte haar
rechterzwaard uit haar hand, trok haar aan haar linkerarm naar zich toe en hield zijn
linkerzwaard tegen haar keel aan – en dat allemaal zo snel dat Lily nauwelijks de tijd had met
haar ogen te knipperen.
“Laat je nooit afleiden,” bromde hij. “Hoe vaak heb ik dat nou al gezegd?”
“Ja ja, je hebt gelijk, ik weet het.” Lily streek wat losse plukken haar uit haar gezicht en
pakte haar zwaard van de grond. Haar linkerarm deed pijn op de plek waar Ludo haar gegrepen
had.
“Ik heb meestal gelijk.” Ludo stopte zijn zwaarden terug in zijn zwaardriem. “Maar al met
al goed gedaan. Goedemorgen, Marten.”
“Morgen.” De smid gaf een Ludo op een amicale klap op zijn schouder. “Jullie zouden een
onverslaanbaar duo zijn samen.”
“Laten we het hopen,” zei Ludo. “We zullen het nodig hebben op de eilanden.”
“Wanneer vertrekken jullie?”
“De tweede dag na het Lentefeest.”
“Leuk dat jullie dat nog meemaken. Ik heb er zin in. Goed, het werk roept. Ik zie jullie later.”
De smid liep terug naar zijn werkplaats. Niet lang daarna vermengde het geluid van staal op

411
ijzer zich met het gekwetter van de musjes en gekras van de kraaien dat af en toe over de
binnenplaats klonk.
“Komt hij ook naar het feest?” vroeg Lily. Ze moest denken aan het vorige bal. Dat was
een chique aangelegenheid geweest waarbij alleen de adel was uitgenodigd.
“Het Lentefeest is voor iedereen die maar wil komen,” legde Ludo uit, terwijl ze
terugliepen naar de dubbele deuren van het kasteel. “Er wordt geen onderscheid gemaakt
tussen de standen.”
“Wordt het dan niet hartstikke druk?”
“Dat zal wel meevallen,” zei Ludo. “Het Lentefeest wordt in heel Ghaell gevierd. De lente
is het begin van het nieuw jaar. Alleen al in Callagh zullen er vele feesten zijn in de stad.
Burgers hebben een hoop festiviteiten om uit te kiezen, niet alleen het feest in het kasteel.”
“Dus na dat feest begint het nieuwe jaar?” vroeg Lily geïnteresseerd.
“Ja, natuurlijk,” zei Ludo, alsof dat vanzelfsprekend was.
“Bij ons begint het nieuwe jaar halverwege de winter,” legde Lily uit.
“Vreemd,” bromde Ludo. “Wie viert er nou een nieuw jaar halverwege het seizoen
waarin de natuur nog dood is? Er is niets nieuws aan de winter, niks begint dan te groeien
en bloeien.”
Daar had Lily weinig tegen in te brengen. Ze leunde tegen de muur bij de kasteeldeuren.
Ze had nog geen zin om naar binnen te gaan. De zon scheen fel en verwarmde haar gezicht.
Ze keek hoe twee mussen elkaar achternazaten en uiteindelijk samen op een tak van een
van de weinige bomen die op de binnenplaats stonden landden.
Met enkele graden boven het vriespunt was het nog steeds fris. Vanwege alle
lichamelijke inspanning had ze het echter nog steeds warm, ook al had ze enkel een bruine
leren broek en een witte blouse aan met een bruin suède korset. Net zoals Ludo had ze
haar mouwen opgerold. De drie krassen die Alastair maanden geleden met zijn mes had
gemaakt op haar linkerarm waren drie dunne littekens geworden. De aanblik van de
littekens deed Lily niet veel meer. Haar blik ging van haar eigen onderarm naar die van
Ludo. Zijn harige, gespierde onderarmen, bijna twee keer zo breed als die van haar,
toonden veel meer littekens dan drie.
“Denk je dat De Broederschap me nog achterna zit?” vroeg ze toen. Tijdens haar verblijf
in het kasteel had ze nauwelijks over de sekte nagedacht, maar nu ze bijna op het punt
stonden de bescherming van de veilige kasteelmuren weer te verlaten werd het weer een
werkelijke dreiging.
“Ik betwijfel het.” Ludo leunde naast haar tegen de muur en tuurde voor zich uit, alsof
hij daar het antwoord zag. “Ten eerste moeten ze dan achterhaald hebben waar je bent,
en ten tweede moeten ze dan ook nog eens al die tijd op je gewacht hebben. Ze hebben
waarschijnlijk wel weer een ander heilig doel gevonden.”
Lily moest lachen om Ludo’s sarcastische toon. Hij had een hekel aan alles wat maar met
godsdienst te maken had.
“Ik hoop dat je gelijk hebt,” zei ze.
“Mochten we ze toch tegen het lijf lopen, dan hakken we ze in mootjes,” zei Ludo
zelfverzekerd. “Ik laat Nox je niet aanraken, geen zorgen.”
Hij sloeg zijn arm om haar schouders en gaf haar een kus op haar slaap. Zijn baard
kriebelde en Lily glimlachte. Haar zorgen verdwenen weer. Ze voelde zich veilig.

412
Nu Flavius en Bog ook in het huis dat Alastair gehuurd had verbleven, werd het behoorlijk
krap. De woning had twee slaapkamers, dus Alastair en Hector waren gedwongen om een
slaapkamer te delen. Flavius had zonder overleggen de slaapkamer van Hector geconfisqueerd
en Bog sliep op de bank. Niemand wist waar Bael sliep – en of hij überhaupt sliep.
Hector was doodsbang voor de demon, hoewel die bij aankomst alleen vrolijk zijn arm om
Hectors schouders geslagen had en hem een spottende kus op zijn wang had gegeven. Alastair
had Hector later betrapt in de badkamer, terwijl die geestdriftig zijn wang stond te schrobben
met water en zeep. Hij kon zijn vriend geen ongelijk geven.
Flavius vond blijkbaar dat Alastair goed werk verricht had door Lily op te sporen, mannen
te verzamelen en voor een schip te zorgen dat hen naar de Verloren Eilanden zou brengen
zodra zij het sein gaven. Hij had de jongere ordeleider niet alleen geprezen – iets wat de
strenge man zelden deed – maar Alastair merkte ook dat Flavius weer vriendelijker was.
Alastair was, in tegenstelling tot sommige andere leden, niet bang voor Flavius, maar het
maakte zijn leven wel een stuk makkelijker nu hij weer in diens goede gratie was.
Nu de winter bijna ten einde was en de tijd begon te dringen besloot Alastair het een en
ander met elkaar te combineren. Hij had op de derde dag nadat hij Jarro had ontmoet weer
met de gespierde man afgesproken. Eén uur daarvoor ontmoette hij Katlynn.
“Aparte aangelegenheid heb je dit keer uitgekozen,” merkte Katlynn op nadat ze was gaan
zitten. Ze keek enigszins ongemakkelijk om zich heen. Ze bevonden zich in De Zeven Maagden,
de armzalige herberg waar Alastair Jarro de vorige keer had ontmoet. Alastair nam aan dat die
naam ironisch bedoeld was; de vrouwen die hij tot nu toe in de armtierige herberg gezien had
waren niet bepaald het toonbeeld van maagdelijkheid. Het was er dit keer minder druk en
rumoerig; enkel een paar mensen zaten her en der verspreid te drinken en praten.
“Ik heb zo mijn redenen,” zei Alastair. “Vertel, is er nog nieuws?”
“Ik heb gehoord dat Lily op de tweede dag na het Lentefeest zal vertrekken.” De roodharige
dienstmeid was duidelijk tevreden met zichzelf over deze ontdekking.
“Dat weet je zeker?”
“Ja. Zij en Bane hadden het er eergisteren over toen ik binnenkwam.” Katlynn glimlachte.
“Ik weet ook wie er meegaan.”
“Vertel.”
“Drie magiërs. Barnabas, dat is de oude man die bij hen was toen ze in het kasteel
aankwamen, en Lisandre Sha’ Lanthen en Adrius Trovier van De Raad van de koning,” somde
Katlynn op. “En Bane zelf.”
Dat was niet veel meer dan ze hem eerder verteld had, maar het was goed dat hij nu wist
welke magiërs van De Raad Lily zouden vergezellen. Dus zijn vader zou in het kasteel blijven…
Dat was jammer, hij had graag twee vliegen in één klap geslagen, maar er was niets aan te
doen. Zijn kans kwam nog wel.
“Wat weet je over de magiërs?” vroeg hij. “Zijn ze talentvol?”
“Oh, ja,” antwoordde Katlynn. “De koning wil alleen de beste magiërs in zijn Raad. Adrius
en Lisandre dienen hem al tientallen jaren. Ze hebben zelfs koning Daros nog gediend. Ze zijn
heel oud. Adrius ziet eruit alsof hij eind veertig is en Lisandre lijkt geen jaar ouder dan
vijfendertig, maar ze zeggen over magiërs dat ze –”
“Ik weet wat ze zeggen. En dat klopt. Hoe oud zijn ze werkelijk?”

413
 “Ik weet het niet precies,” zei Katlynn. “Ze zijn er niet bepaald open over. Maar
bedienden praten en roddelen, je weet hoe dat gaat. Ik heb gehoord dat Adrius meer dan
driehonderd jaar oud is en Lisandre minimaal honderdvijftig. En het schijnt dat die
Barnabas nog veel ouder is. Ik hoorde van een collega dat hij vroeger in De Raad gezeten
heeft, maar dat hij ontslagen is. Ik weet niet waarom. Maar aan zijn talenten zou het niet
kunnen liggen, ze zeggen dat hij heel goed is.”
“Goed werk,” zei Alastair. Hij haalde een klein juten zakje uit zijn jaszak en gaf dit aan
Katlynn. “Je beloning, zoals afgesproken. Plus wat extra’s.” Loyaliteit en goed werk moest
je goed belonen. Dat had hij van zijn vader geleerd. Het was een van de weinige goede
dingen die hij van zijn vader geleerd had.
Katlynn glimlachte tevreden en stopte het zakje zonder erin te kijken in de binnenzak
van haar wollen mantel. Het was in deze herberg niet verstandig om te laten merken dat je
zoveel geld had.
“Maar vergeet niet wat we hebben afgesproken,” waarschuwde Alastair zacht, nog altijd
op plezierige toon, alsof hij informeerde naar haar plannen voor het weekend. “Eén woord
hierover tegen wie dan ook en je leven is ten einde. Denk maar niet dat ik er niet achter
kom of dat ik je niet zal vinden.”
Katlynns glimlach verdween van haar gezicht en ze slikte. “Duidelijk. Ik zal tegen
niemand iets zeggen, echt niet.”
“Goed zo. Je kunt gaan.”
Katlynn stond op een aarzelde even, alsof ze verwachtte dat hij nog iets zou zeggen.
Alastair wist heel goed waarom. Het stond op haar gezicht geschreven dat ze zich tot hem
aangetrokken voelde, ondanks wat hij gedaan en gezegd had.
Alastair keek haar aan en zei niets. Hij was niet in haar geïnteresseerd. Ze was niet
onaantrekkelijk, maar ze was zijn type niet. Te eenvoudig, te simpel. Hij zou zich binnen
geen tijd gaan vervelen met een vrouw zoals Katlynn. En in contrast met Hector werd hij
niet onrustig als hij lange tijd geen vrouw gehad had. In tegenstelling – het verhelderde de
geest.
“Eh – tot ziens dan maar,” stamelde Katlynn, haar ogen neerslaand onder zijn
doordringende blik.
“Tot ziens, Katlynn.”
Alastair keek de dienstmeid na terwijl ze de kroeg uit liep. Hij dacht niet dat hij haar ooit
nog zou zien. Ze had haar doel gediend.
Hij nam een slok van zijn thee en wachtte.
Een halfuur later kwam Jarro naar hem toe, gevolgd door twee mannen die bijna net zo
gespierd waren als hij. Een van hen had diepe inhammen vanaf zijn haargrens richting zijn
kruin, wat hij compenseerde door zijn dunne zwarte haar tot halverwege zijn middel te
dragen. Hij had een dikke zwarte snor, die doorliep tot aan zijn kin. De andere man had
heel kort bruin haar met flinke bakkebaarden en maar één oog. Het andere was afgedekt
met een zwart ooglapje. Beide mannen waren net zoals Jarro gewapend met zwaarden en
zagen eruit alsof ze wisten hoe die te gebruiken.
Jarro keek naar Alastair en zijn mond vertrok. “Ben je alleen? Geen mannen kunnen
regelen?”

414
 “Jawel,” antwoordde Alastair vriendelijk. “Maar het waren er teveel om hier af te spreken.
Met zo’n grote groep zouden we zeker de aandacht trekken.”
“Ha! Zo mag ik het horen!” Jarro gaf Alastair een klap op zijn schouder. “Dit zijn Ivar,” hij
wees naar de man met het zwarte haar, “en Matimo.”
“Mat,” corrigeerde de man met het ooglapje. “Je weet dat ik een hekel heb aan ‘Matimo’,
Jarro.”
“Sorry, sorry,” grinnikte Jarro. “Je lijkt wel een wijf, Mat. Deze heren zullen met ons
meevaren naar de eilanden.”
“We hebben gehoord dat je twintig goud per persoon betaalt,” zei Ivar, zijn sluwe blik op
Alastair gericht, alsof hij bang was dat die onder de betaling uit zou willen komen.
“Dat klopt,” zei Alastair, niet onder de indruk van de starende bruine ogen van Ivar. “Vijf
vooraf en vijftien naderhand.” Hij stond op en trok zijn jas aan. “Kom, laten we gaan.”
“Waar naartoe?” vroeg Jarro met opgetrokken wenkbrauwen.
“Mijn huis. Ik heb iedereen daar laten verzamelen. We zullen de plannen doornemen en ik
zal jullie iets meer vertellen over de komende reis.”
“Nou, prima,” zei Jarro goedgehumeurd. “Op weg dan.”

Er klonk een hoop gemompel nadat Alastair zijn verhaal over de Urn van Ramasos gedaan had,
variërend van verbazing tot opwinding. Alastair zweeg, zodat iedereen het nieuws kon laten
bezinken, en keek de volle huiskamer rond. Het was een gevarieerd gezelschap – de gespierde
Jarro, Ivor en Mat zaten op de bank en zagen eruit als mannen die je niet graag in een donker
steegje tegen wilde komen; de achttienjarige, roodharige Cero Drumm, zijn jongensachtige
gezicht vol opwinding, zat op de leuning van de bank; Bog stond tegen de deurpost geleund
en staarde zoals gewoonlijk stompzinnig voor zich uit; Flavius zat op de gemakkelijke stoel,
een been over het ander geslagen, zijn staalgrijze ogen die niets ontgingen op hem gericht en
Bertrand Vae Altoris, een ietwat mollige priester met een grijze baard en kale kruin stond met
over elkaar geslagen armen naast Flavius – Alastair was hem voor een kerk tegengekomen,
prekend over de groeiende populatie van onnatuurlijke wezens en het gevaar daarvan. Als hij
van nut kwam tijdens de missie zou hij nog wel eens een waardevol lid van De Broederschap
kunnen worden. De andere stoel werd bezet door de aristocratische Dale Vanth; Hector
leunde tegen de muur; naast hem stond Ramian Kivoch, een dunne, kleine man met lang
donkerbruin haar en een gemene uitdrukking op zijn spitse gezicht; op de houten ladekast zat
Bael in kleermakerszit en keek verveeld voor zich uit – op de kast, notabene!; de gebroeders
Eron en Ambrosius zaten op twee houten eetkamerstoelen – gebroeders uit het klooster, geen
bloedbroeders – de mannen waren twee monniken die een bloedhekel hadden aan magiërs,
beiden met een volledig geschoren hoofd, maar waar Eron mager en lang was, was Ambrosius
gezet en kort; en tot slot Melvan Tambon op de andere eetkamerstoel, een rustige man met
kort bruin haar en een ringbaardje, die erg goed overweg kon met een kruisboog.
Al met al een zeer gevarieerd gezelschap – maar dat gaf niet, zolang ze hun doel maar
bereikten.
Dale was de eerste die sprak. “En wat als juffrouw Adams echt niet weet waar de Urn zich
bevindt?”
“Dan hebben we de wereld alsnog ontdaan van drie zeer bekwame magiërs,” antwoordde
Alastair rustig. Hij had deze vraag wel verwacht. “Maar ik geloof echt dat ze meer van de Urn

415
af weet dan ze liet blijken. We vertrekken op de tweede dag na het Lentefeest. Zorg dat
jullie klaarstaan. We spreken om acht uur af in de haven.”
“Is er iets bekend over de magiërs die meegaan?” vroeg Ambrosius. Zijn twee dunne
littekens, die van zijn linker wenkbrauw over zijn neus naar zijn rechtermondhoek liepen
glommen in het kaarslicht.
“Ja. Het zijn twee magiërs uit De Raad van de koning, Lisandre Sha’ Lanthen en Adrius
Trovier, en een andere magiër die Barnabas Vae Nymanthos heet.”
Voordat iemand hierop kon reageren begon Bael opgewonden te giechelen. “Die zijn
van mij! Die zijn van mij!”
“Vanwaar die interesse in deze magiërs?” vroeg Flavius met opgetrokken wenkbrauwen.
De gewoonlijk aanwezige strenge ondertoon in zijn stem was een stuk minder wanneer hij
zich tot de demon richtte, maar niet geheel verdwenen.
De geel met groene ogen van Bael flitsten van Alastair naar Flavius. Hij giechelde
nogmaals, en werd toen opeens serieus. “Zij zijn degenen die mij hebben opgesloten. Dus
ze zijn van mij!”
“Hoe weet je zeker dat ze je dit keer niet nogmaals kunnen overmeesteren?” vroeg
Alastair. “Ze zijn tenslotte met z’n drieën.”
Toen Bael zijn aandacht weer op hem richtte, wilde Alastair bijna dat hij zijn mond
gehouden had, maar het was een redelijke vraag. Als de demon het in zijn eentje opnam
tegen drie krachtige magiërs zou het kunnen dat hij opnieuw het onderspit zou delven, en
daar hadden ze niets aan.
Bael sprong sierlijk van de kast en liep naar hem toe. Alastair moest moeite doen om
geen stap naar achteren te zetten.
“Oh, maar dit keer maak ik niet dezelfde fout,” zei Bael zacht. “Ik zal ze één voor één
afmaken. Ik zal zorgen dat ze me niet tegelijk kunnen aanvallen.”
“Goed,” zei Alastair toen. “We laten de magiërs over aan Bael. Mochten jullie de kans
krijgen er een in de boeien te slaan – ik zal zorgen voor één paar boeien van dwergenijzer
voor iedereen – aarzel dan niet, maar de magiërs mogen niet omgebracht worden. Dat
laten we over aan Bael.”
“Dat is jammer,” mompelde Ramian. Zijn kleine bruine oogjes keken chagrijnig naar
Bael. “Ik had er graag eentje in stukken gesneden.”
“Als je dat doet, zal ik jou in stukken snijden.” Bael glimlachte en liet daarbij zijn puntige
tanden zien. “Of in stukken scheuren.”
Ramian slikte en zei snel: “Nee, geen probleem, geen probleem! Ik zal ze met geen vinger
aanraken.”
“Verder wil ik dat jullie Lily ook in leven laten,” vervolgde Alastair. “Doe jullie uiterste
best om haar te pakken te krijgen, maar ik wil niet dat ze teveel geschaad wordt. Zij en ik
hebben nog iets af te maken.”
Daar leek verder niemand moeite mee te hebben.
“Prima,” zei Flavius kordaat. “De magiërs laten we over aan Bael, het meisje aan Alastair.
Maar martel haar niet dood voordat we alles weten, Alastair.”
“Geen probleem,” zei Alastair. “Dan blijft Ludovic Bane over. Ik heb inmiddels het een
en ander over hem gehoord, het schijnt een zeer bekwame huurmoordenaar en rover te

416
zijn. Niet iemand die je graag in je eentje tegemoet wil komen. Maar wij zijn met velen. Zorg
dat je hem met enkelen tegelijk te lijf gaat en dan moet het lukken, lijkt me.”
“Hij is voor mij.” Melvans groenbruine ogen keken Alastair strak aan. “Hij heeft me ooit
beroofd en zeer waardevolle dingen gestolen. Ik wil hem afschieten als de hond die hij is.”
“Prima,” zei Flavius kortaf, die blijkbaar zijn geduld begon te verliezen vanwege het feit dat
iedereen slachtoffers begon op te eisen. “Maar doe het niet alleen, Melvan. Die man is
gevaarlijk.”
“Hij schijnt met twee zwaarden tegelijk te vechten,” zei Mat. “Ik heb ook het een en ander
over hem gehoord. Hij heeft meer moorden op zijn geweten dat iedereen hier bij elkaar.”
Alastair keek naar Bael en betwijfelde dat ten zeerste.
“Dat heb ik ook gehoord,” zei Jarro. “Die vent is niet goed wijs, je moet oppassen voor
hem.”
“Twee zwaarden tegelijk?” Ongeloof was weerspiegeld op Cero’s knappe gezicht.
“We zullen zien,” zei Melvan rustig. “Als ik hem vanuit de struiken beschiet, maakt hij geen
schijn van kans, ook al heeft hij vijf zwaarden. Hij zal mijn pijlen voelen voordat hij ze ziet.”
Flavius keek naar Alastair, die bijna onmerkbaar zijn schouders ophaalde. De oudere man
knikte. Ze hadden genoeg mannen, het was geen ramp als er eentje omkwam tijdens de
missie.
“Goed, is het voor iedereen duidelijk?” vroeg Alastair toen. Iedereen knikte of mompelde
goedkeurend. “Over drie dagen verzamelen bij de haven om acht uur. Het schip waar we mee
varen heet Florinna. Neem je eigen wapens mee en genoeg kleding voor een lange reis. Eten
wordt geregeld. Ik zie jullie daar.”
Hij keek de mannen na terwijl ze vertrokken. Hij had een goed gevoel over deze missie.
Eindelijk zat er weer vooruitgang in.
Eindelijk kon hij afscheid nemen van dit huis.

Het Lentefeest begon al in de ochtend en zou de hele dag duren. Lily had verwacht dat het net
zoiets was als het bal, het enige andere feest dat ze in het kasteel had meegemaakt, maar het
was heel anders. De balzaal was versierd met allerlei verschillende soorten bloemen – rozen,
viooltjes, lelies en narcissen stonden uitgestald in vazen en krokussen, anjers en margrieten
liepen in een gevlochten versiering langs de pilaren omhoog en vormden slingers langs het
plafond. Het feest werd dit keer niet beperkt tot de balzaal, maar ging door in de grote
kasteeltuin. Er waren tafeltjes en stoeltjes neergezet in de balzaal en in de kasteeltuin. Ook
stonden er overal kraampjes met eten en drinken.
Orla, die de afgelopen week wat neerslachtig was geweest – al had Lily geen idee waarom
– hervatte haar kordate manier van doen weer in de dagen voor het feest. Ondanks Lily’s
protest dat ze best de jurk kon dragen die ze tijdens het vorige bal gedragen had, stond de
matrone erop om een nieuwe jurk voor haar te laten maken. Lily, die allang wist dat het weinig
zin had om met Orla in discussie te gaan, gaf gelaten toe. Gelukkig had de kleermaakster Mida
haar maten nog en hoefde alles niet opnieuw opgemeten te worden.
En zo kwam het dat Lily de ochtend van het Lentefeest gekleed in een lichtgroene jurk met
wijd uitlopende lange mouwen de tuin in liep. De jurk was bij de lage ronde halslijn, mouwen
en onderkant afgezet met donkergroen kant en bronskleurig borduursel. De voorkant van de
jurk sloot met een bronskleurig koord dat door talloze haakjes geregen was en hetzelfde

417
donkergroene kant werkte zich een weg naar beneden richting de onderkant van de jurk,
waar de bovenste rok uiteen viel en een onderrok van een nog lichter groen toonde.
Na zo lang leren broeken, bloezen en vesten gedragen te hebben voelde Lily zich net een
prinses. Het was een onwennig gevoel.
“Juffrouw! Juffrouw!” Een blond meisje van een jaar of acht rende naar Lily toe en trok
aan haar rok om de aandacht te trekken. “Wilt u een bloemenketting?”
“Eh –” Lily’s blik viel op een fleurig rood met blauw geweven kleed, waar een
donkerharig meisje op zat van dezelfde leeftijd. Naast haar lagen allerlei verschillende
soorten geplukte bloemen, bloemenkettingen en bloemenkransen.
“Alstublieft! We hebben er nog maar twee verkocht.” De grote bruine ogen van het
meisje keken Lily smekend aan, die al snel zwichtte.
“Ach, ok dan,” zei ze, en liep met het meisje mee naar het kleed.
“Geen ketting, ze heeft al een ketting om,” zei het andere meisje bazig. “We doen ze in
haar haar.”
Lily zat gehoorzaam op het houten krukje naast het kleed terwijl de twee meisjes zich
vol enthousiasme op haar haar stortten. Ze had zelf de voorste plukken van haar haar naar
achteren gevlochten en de rest los gelaten. Ze voelde hoe de meisjes haar vlechten
losmaakten. Ze liet hun gekwebbel over zich heen komen en gebruikte de tijd die ze bezig
waren om eens rond te kijken.
Mensen van allerlei verschillende klassen zaten of stonden met elkaar te praten. Ze zag
vrouwen in prachtige jurken van satijn en zijde, maar ook vrouwen in simpele jurken van
linnen en katoen – hoewel ze vermoedde dat ook die hun beste kleding uit de kast
getrokken hadden aangezien geen enkele jurk gaten of vlekken vertoonde. Er waren
mannen met duur uitziende doubletten en jassen, maar ook boeren in eenvoudige
tunieken of bloezen.
Een bandje, bestaande uit een luitspeler, violist en fluitist, zorgde voor vrolijke muziek.
Hier en daar stonden tentjes bestaande uit houten palen met gekleurde doeken
eroverheen, waar mensen eventueel tegen de zon konden schuilen.
Want hoewel het nog aardig fris was scheen de zon uitbundig, zo zijn eigen bijdrage
leverend aan het feest. Elfric had Lily verteld dat ze het Lentefeest ook bij slecht weer
uitbreidden naar de tuin, maar dat ze dan moesten zorgen voor veel tenten waar men kon
schuilen tegen de regen.
“Klaar!” zei het blonde meisje trots, en hield Lily een kleine spiegel voor. De voorste
plukken haar waren opnieuw naar achteren gevlochten, maar dit keer inclusief madeliefjes.
Daarnaast sierden enkele andere vlechten haar haar, ook doorvlochten met de kleine witte
bloemetjes.
Lily zag er nu uit als een lenteprinses. Ze moest grinniken om haar eigen spiegelbeeld.
“Het is prachtig,” zei ze tegen de twee kinderen. “Dank jullie wel.”
Ze viste vier koperen muntjes uit de binnenzak van haar jurk en gaf er twee aan ieder.
Het was dubbel zoveel als ze vroegen.
“Wow, dankuwel!” zeiden de meisjes in koor, en bespraken direct opgewonden wat ze
met hun zojuist verdiende fortuin gingen doen.
Glimlachend stond Lily op en liep verder de tuin in. Ze zag Elfric staan bij een kraampje
met verschillende soorten vruchtensappen, een kelk in zijn hand. Ze nam even de tijd om

418
hem te bewonderen; hij droeg een bronskleurige blouse met wijde mouwen, een
donkerbruine broek en een zelfde kleur mouwloos doublet, die beiden afgezet waren met
bronskleurig en goudkleurig borduursel. In combinatie met zijn kastanjebruine haar, snor en
sikje en warme goudkleurige ogen was hij een explosie van bruintinten.
Sinds de keer dat hij haar bijna gezoend had bij de stallen waren ze niet meer samen alleen
geweest. Lily dacht dat dat wellicht ook maar beter was. Ze kon niet ontkennen dat hij
bepaalde gevoelens in haar losmaakte die ze al tijden niet gehad had. Meer nog dan Alastair
gedaan had toen ze hem net ontmoet had. En ze was al jarenlang vrijgezel aangezien ze zich
gestort had op haar carrière. Niet dat er überhaupt iemand was geweest die haar aandacht
vast kon houden.
Ze zuchtte. Waren er maar mannen zoals Elfric in haar wereld. Niet mannen zoals Alastair
uiteraard, moordlustige fanatiekelingen kon ze missen als kiespijn.
Maar Elfric was niet van haar wereld, en het had geen zin om iets met hem te beginnen.
Als hij tenminste geïnteresseerd was, maar ze had het gevoel dat dat zeker het geval was. Ze
was niet verliefd op hem, maar wat ze voelde was genoeg om te willen kijken of er iets tussen
hen kon opbloeien – ware het niet dat ze letterlijk in twee verschillende werelden leefden.
Dat was niet zomaar een lange afstandsrelatie.
Lily was nog nooit verliefd geweest. De gevoelens zoals die beschreven werden in liedjes,
boeken en films had ze nog nooit meegemaakt. Ze begon te denken dat ze het simpelweg niet
in zich had om verliefd te worden.
Blijkbaar voelde Elfric dat ze naar hem keek, want plotseling draaide hij zich om en
glimlachte. Lily beantwoordde zijn glimlach en liep naar hem toe.
“Je bent nog mooier dan anders.” Elfrics ogen gleden over haar verschijning. “En nog een
toonbeeld van lente ook. De kinderen aan het begin van de tuin hebben zich over je ontfermd,
zie ik.”
Lily lachte. “Zoiets ja. Jij ziet er ook niet verkeerd uit.”
“Wil je een glas sap? Ze hebben bramensap, bessensap, appelsap –”
“En sinaasappelsap, grapefruitsap en druivensap!” maakte de man bij de kraam boos af.
“Waarom sta ik hier nou nog, als jij het aan de klanten loopt te verklappen!?”
“Excuses.” Elfric hief zijn handen omhoog, maar zijn ogen twinkelden geamuseerd. “Ik wil
je niet beroven van je werk.”
“Bramensap, alstublieft,” zei Lily, die eigenlijk alleen de eerste twee opsommingen
onthouden had.
Nog steeds mopperend schonk de man een koperen kelk met sap in en gaf deze aan Lily. Al
het eten en drinken was gratis; de koning betaalde alle verkopers die er deze dag met hun
kraam stonden. Desalniettemin deden de verkopers hun best om zoveel mogelijk mensen naar
hun kraampjes te trekken, daarmee hopend dat ze volgend jaar weer terug mochten komen.
“Is het Lentefeest altijd zo groot?” vroeg Lily, terwijl haar grote ogen over de mensenmassa
gleden. Een jongleur stond aan de rechterkant en wierp een aantal leren ballen in de lucht,
een vuureter stond links zijn kunsten te vertonen en er was vermaak voor de kinderen in de
vorm van een poppenkast.
“Ja,” antwoordde Elfric. “Het begin van het jaar wordt altijd groots gevierd. Mensen zijn
altijd blij als de winter ten einde is. Vooral de boeren en arme mensen, die hebben het het
zwaarst tijdens de vorst. Rynn is nooit krenterig geweest wanneer het om dit feest gaat,

419
evenals zijn vader en diens vader. Het is een eeuwenoude traditie hier in het kasteel om
het feest open te houden voor iedereen.”
“Elfric!” Een roodharige vrouw van middelbare leeftijd trok de aandacht van de magiër,
en Lily nam van de gelegenheid gebruik om nog eens om zich heen te kijken. Ze zag Adrius,
gekleed in een lichtblauw gewaad, praten met prins Theran, ook gekleed in lichte kleuren.
Marten stond te applaudisseren bij de vuureter, die zojuist een hele fakkel zijn strot in
geduwd had.
Plotseling viel haar oog op Ludo. De rover stond tegen de brug geleund en aanschouwde
zo het tafereel vanaf een rustigere plek. Voor de verandering had hij zijn zwarte haar in een
klein staartje naar achteren gebonden. Met de kelk in haar hand liep ze over het stenen
paadje naar hem toe.
“Goedemorgen,” zei ze.
“Morgen,” bromde de rover. Hij verplaatste zijn lichte ogen van de mensenmassa naar
haar en grijnsde. “Je ziet er… feestelijk uit.”
“Bedankt,” zei Lily droog.
“Maar mooi als altijd.” Hij maakte een buiging en knipoogde.
Lily keek naar hem. Hoewel bijna iedereen die ze zag gekleed was in lichtere kleuren
passend bij de komende lente, veelal ook in felle en fleurige kleuren, viel de rover op door
zijn donkere uitdossing. Hij droeg een zwarte linnen broek en een zwarte blouse, met een
mouwloos doublet eroverheen van donkerrood fluweel. Het doublet was versierd met
zwart borduursel.
“Je hebt de stoffen voor de kleding die Orla voor dit feest heeft laten maken zelf
uitgekozen, of niet?” vroeg ze met een opgetrokken rechterwenkbrauw.
“Hmpf,” was het enige antwoord dat ze kreeg.
“Ik had niet verwacht dat je mee zou werken, laat staan meedenken,” zei Lily
geamuseerd.
“Als ik Mida haar gang had laten gaan had ze me in lichtgeel of lichtblauw gestoken,”
gromde Ludo verdedigend.
“Dat kunnen we niet hebben natuurlijk.” Lily moest lachen. Ze kon zich de rover niet
voorstellen in een vrolijke, lichte kleur. Hij leek altijd de voorkeur te geven aan zwart of
bruin, en als hij een andere kleur droeg was die ook altijd donker. Het enige lichte wat ze
hem ooit had zien dragen was een witte of beige blouse – niet bepaald het toppunt van
fleurigheid.
“Wat heb je daar?” Ludo wees naar de kelk in haar hand.
“Bramensap,” antwoordde Lily, en overhandigde de kelk aan hem.
Ludo leegde de kelk en smakte goedkeurend. Hij zette de kelk op de rand van de brug
en stak zijn grote hand uit. “Kom.”
“Waar naartoe?”
“Dansen, natuurlijk. Wat dacht je dan, het is toch een feest?” Hij grijnsde, en Lily nam
zijn uitgestoken hand aan.
En dansen deed ze. Met Ludo, en vervolgens met Elfric, Adrius, Barnabas, Marten en
zelfs met Isaak, die opeens een stuk vriendelijker was nu ze een keer een jurk aan had.

420
Tegen de tijd dat de avond viel moest Ludo bekennen dat hij zich toch best vermaakte. Hij
hield niet zo van die grote feesten, maar dit was een stuk beter dan een stijf bal met allemaal
arrogante adelen. Natuurlijk waren die hier ook, maar het was een gemixt gezelschap – zo
waren er bijvoorbeeld ook een hoop mensen van de middenklasse zoals koopmannen en
jagers en zelfs van de lagere klasse zoals boeren. Het interesseerde Ludo niet tot welke klasse
iemand behoorde of hoeveel geld hij had – tenzij hij diegene wilde beroven – zolang iemand
maar oprecht was.
En zo had Ludo gedanst met Lily, gedronken met Marten, een behoorlijk interessant
gesprek gevoerd over de dreiging van de Nornen in Eisen met een graaf uit datzelfde land (niet
dat ze dezelfde mening hadden gehad) en een paar potjes gekaart met een stel boeren die uit
een dorpje vlak bij Callagh kwamen.
Terwijl de zon onderging en de bediening overal in de kasteeltuin kaarsen op hoge
standaarden en lantaarns die aan takken van bomen gehangen waren aanstak, evenals een
groot kampvuur ergens in het midden van de tuin, nam Ludo een slok van zijn wijn en keek
naar de dansende, pratende en kaartende mensen om zich heen. Zijn blik bleef hangen op een
ietwat mollige vrouw van eind dertig. Ze stond tussen een groep pratende vrouwen, maar ze
keek naar hem. En niet zoals Ludo gewend was dat vrouwen naar hem keken: met
opgetrokken neus, walging of regelrechte angst. Nee, deze vrouw keek met interesse.
Ludo beantwoordde haar blik met een opgetrokken rechterwenkbrauw. Ze bloosde en
wendde snel haar blik af. Een van de andere vrouwen zag het en maakte een opmerking, en
de groep vrouwen barstte in lachen uit; van het gekakel dat alleen vrouwen en kippen konden
produceren.
Maar terwijl de rest van de vrouwen praten en lachten, keek de vrouw nog enkele keren
naar Ludo. Ze was niet beeldschoon maar wel aantrekkelijk, met een vriendelijk rond gezicht
en bruine ogen. Haar lichtbruine haar hing in een vlecht tot haar billen en ze droeg een
lichtblauwe jurk die haar rondingen accentueerde. Aan de jurk te zien behoorde ze tot de
armere klasse; de jurk was schoon en heel, maar eenvoudig gemaakt en van grof geweven
linnen.
Ludo glimlachte. De vrouw glimlachte terug.
Het was lang geleden dat een vrouw interesse in hem had getoond. Té lang geleden.
Ludo leegde zijn kelk met wijn, zette deze achter zich op de toonbank van een kraam,
negeerde de boze opmerking van de verkoopster dat de kelk niet van haar kraam afkomstig
was en liep naar de vrouw met de vlecht. Een vrouw naast haar keek naar Ludo, zei iets tegen
haar vriendinnen en de groep lachte opnieuw luid.
Ludo zuchtte. Vrouwen…
“Pardon,” zei hij tegen de vrouw met de vlecht, haar vriendinnen negerend, “zou je
misschien met me willen dansen?”
Het klonk stom in zijn eigen oren. Vroeger had hij menig vrouw versierd, maar de laatste
keer was al een hele tijd geleden.
Maar de vrouw glimlachte lief en transformeerde daarmee haar gezicht van aantrekkelijk
naar knap. “Ja, graag.”
Ludo leidde haar naar het terras waar meerdere mensen aan het dansen waren, legde zijn
linkerhand tegen haar onderrug en pakte haar linkerhand vast met zijn rechterhand. De vrouw

421
was lang voor een vrouw; wat betekende dat ze bij hem tot bovenaan zijn schouder kwam
en hij niet al te ver naar beneden hoefde te kijken.
“Ik ben Reinira Talmas,” zei zijn danspartner.
“Aangenaam,” zei Ludo. “Mijn naam is Ludo.” Beter om niet zijn achternaam te noemen,
voor het geval Reinira van hem gehoord had en dan gillend de dansvloer af zou rennen.
“Leuk feest hè?”
Ludo gromde beamend terwijl hij haar het terras over zwierde. Ze dansten enkele
nummers en zeiden weinig tegen elkaar. Reinira had wat gekletst over haar vriendinnen en
haar werk als weefster – ze was een weduwe die na de dood van haar echtgenoot
gedwongen was om in de winkel van haar oom te gaan werken – en was daarna stil
geworden. Ludo wist ook niet goed wat hij moest zeggen. Ze leken weinig met elkaar
gemeen te hebben.
Maar hun ogen ontmoetten elkaar af en toe en terwijl ze dansten kwamen ze telkens
iets dichter bij elkaar. Hij voelde haar warmte, rook haar lichte ondertoon van zweet en
boventoon van lavendeelzeep en hoorde haar snel kloppende hart. En hij voelde een
begeerte die hij niet wilde onderdrukken.
“Waar kom je vandaan?” vroeg Reinira.
“Overal en nergens,” antwoordde Ludo laconiek. Beter om niet te vertellen waar hij echt
vandaan kwam. “Momenteel verblijf ik in dit kasteel.”
“Heb je hier een kamer?”
“Ja.”
“Mag ik die zien?” Een ondeugend licht scheen in Reinira’s bruine ogen en Ludo grijnsde.
“Uiteraard.” Hij pakte haar hand en nam haar mee, het stenen terras af, over het pad
wat naar de kasteeldeuren leidde, de balzaal in – waar het feest ook in volle gang was en
de stemming net zo goed leek te zijn als buiten – aan de andere kant de balzaal weer uit,
de gang door, de trap op en nog een gang door tot ze bij de deur van zijn kamer waren.
Ludo viste de sleutel uit zijn broekzak, opende de deur, dacht er nog net aan hoffelijk
opzij te stappen om haar voor te laten en sloot vervolgens de deur achter zich.
“Nou, welkom,” zei hij bruusk en enigszins onwennig.
Reinira keek rond, alsof ze echt geïnteresseerd was in zijn kamer. Ludo was het om
elkaar heen draaien beu. Het was tijd voor wat actie. Dit was een mooie manier om afscheid
te nemen van zijn tijd in het kasteel.
Hij trok Reinira naar zich toe en zoende haar. Heel even leek ze verbaasd te zijn, maar al
snel beantwoordde ze zijn kus en raakte haar tong verwikkeld met die van hem. Ze sloeg
haar armen om zijn nek en drukte zich tegen hem aan.
Ludo gromde en duwde haar tegen de deur. Hij pakte haar handen in zijn rechterhand
en hield ze vast boven haar hoofd. Zijn andere hand begroef hij in haar haar terwijl hij haar
intenser zoende. Lust en begeerte vertroebelden zijn gedachten en hij kon niet helder meer
nadenken.
“Au! Ludo, wacht –”
Hij snoerde haar de mond met een nieuwe zoen en streek met zijn linkerhand over haar
borst. Vervolgens tilde hij haar op, met één hand onder haar billen. Zijn andere hand
begroef hij in haar haar. Al zoenend droeg hij haar naar zijn bed. Ze zette haar handen tegen

422
zijn borst. Met een bliksemsnelle beweging pinde hij haar handen opnieuw vast boven haar
hoofd en zoende haar nek.
“Ah! Je doet me pijn –”
Haar stem drong ergens achter in zijn hoofd door, maar hij drukte zich bovenop haar en
gromde. Hij wilde haar. Helemaal, nu.
Hij beet haar in haar nek.
“Au!”
Plotseling klonk er een knappend geluid – een bot dat brak, dat geluid herkende hij overal.
Het was een zacht geluid, maar het bracht hem opeens terug in het hier en nu.
“AU! Enge woesteling!”
Ludo’s wang brandde waar Reinira hem geslagen had. Snel ging hij van haar af.
“Sorry, ik liet me wat gaan geloof ik.”
“JE LIET JE WAT GAAN!?” krijste Reinira, duidelijk overstuur. Ze stond op en trok het korset
van haar jurk recht. “Je hebt mijn pols gebroken! Ik heb ontzettend vaak gezegd dat je moest
stoppen, dat je te ruw was!” Tranen biggelden over haar wangen. Ludo zag tandafdrukken in
haar nek. Die van hem.
Een gevoel van schaamte en schuld bekroop Ludo. “Reinira, het spijt me, ik had het niet
door –”
Hij deed een stap naar haar toe en ze deinsde naar achteren.
“Raak me niet aan, engerd!”
“Laat me je helpen, je pols –”
“Ik hoef jouw hulp niet!” Reinira’s stem sloeg over van woede en ze keek hem aan met een
mengeling van angst en walging. “Kom nooit meer in mijn buurt, hoor je me!”
Voordat Ludo nog iets kon zeggen, was ze verdwenen. Machteloos keek Ludo om zich heen.
Wat was er gebeurd? Hij kende zijn weerwolfkracht nog niet, hij had duidelijk geen invloed
over zijn daden gehad en een soort dierlijk instinct had het overgenomen.
Het gevoel van schuld en machteloosheid was ondraaglijk. Voordat hij zichzelf tegen kon
houden sloeg hij met een vuist tegen de muur aan. En nog eens. En nog eens. Tot het bloed
over zijn grote hand heen liep en er een gat in de muur was ontstaan.

Lily had verschillende mannen en vrouwen samen zien verdwijnen gedurende de dag, onder
invloed van drank, lust, of beide. Al vroeg in de middag zag ze Lisandre en Theran vertrekken,
die waarschijnlijk de tijd wilden nemen om afscheid te nemen aangezien ze elkaar lange tijd
niet zouden zien. Katlynn, de roodharige dienstmeid die altijd zo vreemd naar haar keek, was
na haar dienst vertrokken met een onbekende, knappe man met donker haar. Ze had een
vrouw van wie ze bijna zeker wist dat deze een echtgenote van een of andere graaf was Ivar
aan de hand mee zien nemen. Zelfs Ludo was zo’n twintig minuten geleden vertrokken met
een lange vrouw.
Plotseling zag ze diezelfde lange vrouw weer door de open deuren de kasteeltuin in komen.
Ze was duidelijk overstuur; haar wangen waren nat en haar bruine ogen flitsten paniekerig
heen en weer.
“…en toen we daar aankwamen stond het vol met wachters die ons bloed wel konden
drinken,” hoorde ze Barnabas naast zich zeggen. Hij was haar aan het vertellen over een van
zijn vele avonturen met Adrius, maar hoewel ze in het begin gefascineerd had geluisterd kreeg

423
ze het op dit moment niet meer mee. Zijn stem rommelde door maar ze hoorde niet meer
echt wat hij zei.
Ze keek naar de vrouw. Dat was toch de vrouw met wie Ludo was vertrokken? Ja, ze had
dezelfde lange lichtbruine vlecht en een lichtblauwe jurk, die rondingen toonden waar Lily
jaloers op was. Maar het haar van de vrouw zat in de war, verschillende plukken waren uit
haar vlecht ontsnapt en ze hield haar rechterpols vast alsof deze erg veel pijn deed.
De vrouw keek zoekend in het rond maar vond blijkbaar niet wat ze zocht. Uiteindelijk
sprak ze Elfric aan, die haar bezorgd aankeek en haar vervolgens meenam naar binnen.
“…maar een nippertje gescheeld! Ha ha!” Barnabas grinnikte, en Lily glimlachte beleefd.
De oudere magiër had al aardig wat mede op en had nauwelijks door wat er om hem heen
gebeurde, laat staan dat ze niet echt meer geluisterd had.
“Wat een avontuur,” zei Lily.
“Och meisje, ik heb zoveel meegemaakt. Zo was er ook de keer dat Adrius en ik…”
En Barnabas ging moeiteloos over in een nieuw verhaal, zijn stem enigszins lispelend
vanwege de grote hoeveelheden alcohol, maar op dat moment kwam Ludo de tuin in en
was Lily opnieuw afgeleid. Hij leek erg gespannen en opgefokt.
“Sorry Barney, ik moet even iets aan Ludo vragen.”
Zonder op antwoord te wachten liep Lily weg, maar daar liet de magiër zich niet door
ontmoedigen; hij vertelde het verhaal gewoon verder aan de magere vrouw die aan zijn
andere kant stond.
“Hey, Ludo,” zei ze toen ze bij hem was aangekomen.
“Huh? Oh, ha Lily.”
Lily had Ludo nog nooit zo gezien, het was alsof hij ergens overstuur over was. Zijn ogen
waren nog groter dan anders en zijn brede lippen waren vertrokken in een grimas.
Plotseling viel haar blik op zijn rechterhand. Zijn knokkels waren een bloederige massa.
“Wat is er gebeurd?” vroeg ze geschrokken.
“Wat?” Ludo keek naar zijn hand. “Oh, dit is niks. Ongelukje.”
“Is er iets gebeurd tussen jou en die vrouw waar je mee gedanst hebt?” vroeg Lily
bezorgd. “Ik zag haar net, ze leek overstuur en –”
“Er is niets gebeurd,” zei de rover kortaf.
“Ludo, wat is er aan de hand?” drong Lily aan.
“Er is niets, oké? Hou je er buiten.”
Bruusk wrong Ludo zich langs haar op, zo hard dat ze een stap opzij tuimelde. Ze draaide
zich om en staarde de rover verbaasd na. Hij bleef staan bij een kraam met whisky en blafte
iets naar de kraamhouder. Deze overhandigde hem snel een glas, wat hij in één keer
achterover sloeg. Hij hield zijn arm met het glas uit naar de kraamhouder, die hem
onmiddellijk bijvulde.

De dag na het Lentefeest bracht Lily voornamelijk door met het inpakken van haar spullen en
het hebben van een redelijke kater. Ze was duidelijk niet de enige; iedereen in het kasteel
bracht veel tijd door op zijn of haar eigen kamers en het was overal stil en rustig. Alleen de
bediening was trouw aan het werk – hoewel Lily zeker wist dat ook enkelen van hen een kater
hadden, aangezien de meesten na of voor hun dienst ook deel genomen hadden aan de
festiviteiten.

424
 Ze zag Ludo helemaal niet – hoewel Lily niet wist of dat kwam omdat hij nog steeds
chagrijnig was vanwege wat het ook was dat er gebeurd was, of simpelweg omdat hij een
gigantische kater had. Ze had hem meerdere glazen met whisky zien drinken nadat hij haar
had afgesnauwd.
De dag van hun vertrek voelde Lily zich weer goed en uitgerust. Ondanks haar lichte
opwinding had ze goed geslapen en stond ze al vroeg helemaal klaar om te gaan. Ze had haar
tassen ingepakt met alle kleding die ze bezat in deze wereld; zelfs de twee prachtige jurken
had ze meegenomen. Waarschijnlijk zou ze nooit een gelegenheid hebben om die thuis te
dragen maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om ze achter te laten. Ze zouden om
negen uur vertrekken, dus ze had nog een uur de tijd om te doen wat ze wilde doen.
Ludo was naar Marten gegaan om afscheid te nemen. Lisandre, Adrius en Barnabas zaten
in de ontbijtzaal. Lily liep de trappen op. Bij de eerste verdieping liep ze even staan. Ze wist
niet of ze een grens ging overschrijden bij wat ze nu ging doen. Ze nam een besluit en liep door
naar de tweede verdieping.
Twee wachters stonden aan weerszijden van de dubbele eikenhouten deuren, die
veelvuldig versierd waren met ijzeren hengsels en sierlijke krullen.
“Ik kom voor de prinses,” zei Lily, alsof dat niet logisch was aangezien ze voor haar
slaapkamer stond.
“Verwacht ze je?” bromde de wachter rechts van haar, een grote man met een haakneus
en een lelijk litteken op zijn rechterwang.
“Ja,” loog Lily.
De wachter klopte, wachtte tot er wat gemompel van binnen klonk en deed toen de deur
open. “Hoogheid, juffrouw Adams is hier.”
Voordat de prinses iets kon zeggen wrong Lily zich langs de wachter op en liep naar binnen.
Marissa zag er slecht uit, met donkere kringen om haar bruine ogen en een bleek gezicht. Ze
droeg een lichtroze nachtjapon, veelvuldig voorzien van kant, en haar golvende lichtbruine
haar zag eruit alsof het al een tijdje niet gewassen en gekamd was.
“Ik kom afscheid nemen,” zei Lily. “We vertrekken zo.”
“Ah,” zei Marissa vlak.
De wachter wierp Lily een boze blik toe en sloot de deur weer.
“Ik weet dat je niemand wilde zien, maar ik wilde alleen even kijken hoe het met je ging
voordat ik vertrek.”
“Nee, het geeft niet,” zei Marissa. “Het gaat wel.” Ze ging op haar bed zitten en keek Lily
mismoedig aan. “Ik word constant bewaakt.”
“Dat had ik al door,” zei Lily. Ze keek de kamer rond. Deze was gigantisch, met een groot
tweepersoons hemelbed, een luxe bank en stoelen met fluwelen kussens die om een
prachtige met ingesneden figuren versierde salontafel stonden en een aantal net zo versierde
kasten en een dressoir. Op de grond lag een dik geweven tapijt en verschillende schilderijen,
voornamelijk van paarden, sierden de stenen muren.
“Ik kan nergens naartoe zonder dat er twee wachters bij zijn,” zei Marissa. “Dus blijf ik maar
hier.”
“Dat wordt vanzelf wel minder als je vader merkt dat je niet weer probeert te ontsnappen,”
zei Lily troostend.

425
 Marissa keek Lily aan. “Maar ik wíl juist ontsnappen! Ik wil niet trouwen met iemand die
ik niet ken!”
Lily wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist zeker dat het Marissa’s lot was om te trouwen
met een man die haar vader voor haar uitgekozen had. Ze zag niet hoe Marissa dat kon
voorkomen, hoe graag ze de prinses ook wilde helpen.
“Ik begrijp je,” zei ze triest. “Maar ik heb ook geen oplossing.”
“Hij heeft nog niet gewonnen.” Marissa keek koppig naar buiten. “Misschien is het nog
niet te laat.”
“Doe in elk geval geen stomme dingen. Doe voorzichtig. Tot ziens, Marissa. Het beste.”
Lily wilde weggaan, maar tot haar verrassing stond de prinses op en gaf haar een knuffel.
“Bedankt voor alles, Lily. Ik zal nooit vergeten dat je geprobeerd hebt me te helpen.”
Na dit ellendige afscheid begaf Lily zich naar de stallen voor het volgende afscheid.
“Dag, mannetje,” zei ze tegen Jack, en gaf hem de allerlaatste appel die ze hem ooit zou
geven. Voorzichtig namen de fluwelen lippen van de ruin de appel van haar uitgestoken
hand. Ze klopte hem op zijn bruine hals.
“Ik zal je missen.”
Ze had het niet verwacht, maar ze was zich toch aan het dier gaan hechten de afgelopen
maanden. Ze had genoten van de vele ritjes die ze op hem gemaakt had. Ze had hem niet
achter willen laten in het kasteel, maar ze konden hun paarden niet meenemen op de boot.
En zelfs als ze dat wel had gekund had ze hem niet mee kunnen nemen naar haar wereld.
Ludo liet Karr ook achter, maar hij was van plan om op de terugreis van de Verloren
Eilanden naar Mistwater te stoppen in Callagh en de zwarte hengst op te halen. Hij had Lily
beloofd dat hij Jack ook mee zou nemen en goed voor hem zou zorgen. Lily had gezien hoe
Ludo was met paarden – een stuk beter dan met mensen – en dit zorgde ervoor dat ze haar
ruin met een gerust hart achter kon laten.
Maar toch kon ze een ontsnapte traan niet tegenhouden toen Jack met zijn hoofd tegen
haar borst schuurde. Ze sloeg haar armen om de nek van het paard en gaf hem een laatste
knuffel.
Toen veegde ze haar wangen af en liep de stal uit. Ze had nog een afscheid te nemen.
Elfric was waar ze hem verwacht had: in zijn laboratorium.
“Ik had je heus niet laten gaan zonder afscheid te nemen hoor,” zei hij toen ze
binnenkwam. “Ik wilde net naar de hal komen, je bent me voor.” Hij legde zijn mes neer op
de snijplank.
“Ik kwam inderdaad even afscheid nemen.” Lily leunde tegen de houten tafel en keek
naar hem.
Elfric waste zijn handen in de stenen kom, droogde ze af met een linnen doek en liep
naar haar toe. “Ik ga je missen. Ik ben blij je te hebben leren kennen.”
“Ik ga jou ook missen.”
“Doe voorzichtig.” Elfric streek over haar wang en keek haar bezorgd aan. “De Verloren
Eilanden zijn gevaarlijk.”
“Dat weet ik. Maak je geen zorgen. Ik heb een beruchte moordenaar en drie magiërs bij
me.”
Elfric glimlachte. “Dat is waar. Betere bescherming kun je je niet wensen.” Even was hij
stil. “Lily?’ zei hij toen.

426
 “Ja?”
“Mocht je mijn zoon tegenkomen… Doe wat je moet doen. Aarzel niet. Hij is gevaarlijk.”
“Je meent het,” zei Lily droog. Bij het zien van Elfrics bedroefde blik nam ze zijn handen in
de hare. “Ik betwijfel dat ik hem tegen ga komen. Het is al zo’n tijd geleden dat hij achter me
aan zat.”
“Hij is altijd al volhardend geweest,” zei Elfric ernstig. “Ik vergeef het mezelf nooit als jou
iets overkomt door zijn toedoen.”
“Het is jouw schuld niet, Elfric.” Lily keek hem aan. “Maar maak je geen zorgen. Als hij me
iets aan probeert te doen zal ik vechten voor mijn leven. Zelfs als dat het eind van zijn leven
betekent.”
“Beloofd?”
“Beloofd.”
Elfric trok haar naar zich toe en omhelsde haar. Lily sloeg haar armen om zijn nek en begroef
haar hoofd tegen zijn borstkas, genietend van zijn warmte en hartelijkheid. Hij rook naar
kruiden. Even bleven ze zo staan. Na een tijdje maakte ze zichzelf los.
“Goed, tijd om te gaan.”
Ze liep naar de deur en trok deze open. Elfric zette zijn hand tegen de deur en duwde deze
weer dicht. Lily draaide zich om.
“Wat –”
“Vanaf het eerste moment dat ik je zag wilde ik je al zoenen,” zei Elfric zacht. “Dit is mijn
laatste kans. Als je dit niet wilt, moet je nu gaan.” Hij besefte blijkbaar dat ze geen kant op kon
omdat hij zijn hand nog tegen de deur hield en haalde deze snel weg.
Lily bleef staan. Haar hart bonsde in haar keel. Weggaan was de verstandige optie, maar
aan de andere kant, wat kon het kwaad? Ze zou hem hierna nooit meer zien. En het was al zo
lang geleden dat ze gezoend was. Bovendien had zij zich over hem wel eens hetzelfde
afgevraagd…
“Je bent er nog.”
“Klopt.”
Elfric zette een stap naar voren, streek Lily’s haar uit haar gezicht en drukte zijn lippen zacht
op de hare. Zijn tong streek over haar onderlip en ze opende haar mond. Zijn tong ontmoette
die van haar, eerst voorzichtig en aftastend maar al snel werd hun kus intenser en zwoeler.
Hoewel Elfric niet groot was moest Lily een beetje op haar tenen staan. Ze streelde met
haar handen over zijn nek en rug. Zijn handen waren overal; in haar haar, om haar nek, over
haar rug naar haar middel…
Plotseling tilde hij haar op en zette haar op de houten tafel. Lily klemde haar benen om zijn
middel en sloeg haar armen om zijn nek. Ze gaf zich over aan de vlinders in haar buik, aan het
warme gevoel dat zich door haar lichaam verspreidde. Aan dit ene moment van passie.
Na wat aan de ene kant een eeuwigheid leek te duren en aan de kant veel te kort was
verbrak ze de zoen.
“Ik moet echt gaan,” zei ze, enigszins ademloos.
“Dit hadden we veel eerder moeten doen.”
“Misschien beter van niet.”
“Geloof me, het was goed geweest.”

427
 Lily wist heel goed wat hij met ‘het’ bedoelde, en ze voelde haar wangen warm worden.
Omdat ze niet wist wat ze hierop moest antwoorden gaf ze hem een laatste zoen.
“Denk af en toe eens aan me,” fluisterde ze, en sprong van de tafel.
“Oh geloof me, jou zal ik nooit vergeten.”
“Vaarwel, Elfric.”
Elfric pakte haar hand en drukte een kus op de rug. “Vaarwel, schone jonkvrouw.”
Lily gaf hem een laatste kus en haastte zich de trap op naar boven en de gang door. Daar
stonden Ludo en de drie magiërs al te wachten.
“Waar bleef je?” bromde Ludo.
“Ik eh – moest nog even iets doen,” hijgde Lily.
“Geeft niet hoor, wij wachten wel,” zei Lisandre ijzig.
Lily negeerde Lisandre en keek naar Ludo. Hij was duidelijk nog in een slecht humeur. Ze
besloot hem maar even met rust te laten. Wat het ook was dat hem dwars zat, hij zou het
haar vanzelf wel vertellen.
“Zullen we gaan?” vroeg Barnabas. Hij had de gewaden die hij was gaan dragen sinds hij
in het kasteel was aangekomen verruild voor een praktische katoenen donkergroene broek
en een tuniek van zwart linnen. Eroverheen droeg hij een halflange, getailleerde
donkergrijze jas met een hoop knopen, gespen en zakken. Zelfs Adrius droeg een broek en
tuniek, beiden auberginekleurig en veelvuldig versierd met borduursel – maar het was altijd
nog praktischer dan de gewaden die hij droeg. Uiteraard zag Lisandre eruit alsof ze zo door
kon naar een ander feest.
“Eén moment,” zei Adrius. “We wachten nog op de koning.”
Alsof dat het teken was, kwam Rynn de hoek om lopen. Hij was alleen en zoals
gewoonlijk simpel maar elegant gekleed. Het enige dat zijn majesteitelijke status verried
was zijn eenvoudige zilveren kroon.
Iedereen boog.
“Jullie dachten toch niet dat ik jullie liet gaan zonder afscheid te nemen?” Hij glimlachte
vriendelijk. “Adrius en Lisandre, jullie weten wat je te doen staat?”
De twee magiërs knikten woordeloos.
“Lily.” Rynn richtte zich tot haar. “Adrius en Lisandre zullen hulp nodig hebben bij hun
aanpassing in jouw wereld. Ze blijven er enkel lang genoeg om de Urn op te halen en mee
te nemen hier naartoe, maar het zou helpen als jij ze wegwijs zou willen maken.”
“Geen probleem,” antwoordde Lily. “Ik zal helpen waar ik kan.”
Koning Rynn liep naar haar toe. “Je bent een buitengewone jonge vrouw, Lily. Het is
jammer dat je gaat, want ik geloof dat je een goede invloed hebt op Ludo.” Zijn bruine ogen
twinkelden.
Lily keek naar Ludo. De rover keek alsof hij iemand wilde vermoorden met zijn blote
handen. Rynn deed alsof hij dat niet zag en liep naar hem toe.
“Ludovic Bane, zoals afgesproken zijn je misdaden hierbij kwijtgescholden. Dit geldt
echter niet voor eventuele toekomstige misdaden.” Zijn toon werd ernstig. “Ik hoop echt
dat je op het goede pad blijft.”
“Dank u,” bromde Ludo sarcastisch. “Ik zal kijken wat ik kan doen.”
Lily hield haar adem in, maar Rynn wierp Ludo alleen een waarschuwende blik toe en
richtte zich op Barnabas, die meteen keek alsof hij het liefst op wilde lossen in het niets.

428
 “Barnabas, ik wil het verleden achter ons laten. We zullen nooit goede vrienden worden,
maar ik hef je ban voor Callagh op. Wanneer je terug wilt keren naar de stad, of als gast van
Adrius wil verblijven in het kasteel, ben je welkom.”
“Dank u, majesteit,” zei Barnabas verrast en opgelucht. Hij had dit duidelijk niet verwacht.
“Dat betekent heel veel voor me.”
Lily keek naar Adrius, die tevreden glimlachte. Ze vermoedde dat de gezette magiër iets te
maken had met Rynns beslissing. Ze was blij voor Barney. Ze wist dat hij zich thuis voelde in
Callagh, ze had gezien hoeveel beter hij in zijn vel zat toen hij in het kasteel verbleef.
“Goed.” Rynn glimlachte. “Ik geloof dat ik iedereen gehad heb. Ik wens jullie een hele goede
reis, en succes bij jullie missie.” Hij knikte toen iedereen boog, draaide zich om en verdween
weer de hoek om.
Lily pakte haar tassen, die ze na het ontbijt al klaargezet had in de hal, en volgde de rest
van het gezelschap de kasteeldeuren uit. Bij de poort bleef ze even staan en keek om. Het leek
zo lang geleden dat zij, Ludo en Barnabas hier waren aangehouden en in de kerker waren
gegooid. In tussentijd was er zoveel gebeurd.
Ze was blij dat ze nu door kon naar de volgende fase in haar reis terug naar huis, dat er
eindelijk weer beweging in zat. Maar ze zou haar tijd in het kasteel altijd koesteren, evenals
sommige mensen die ze daar had leren kennen.
Ze draaide zich om en liep achter de rest van het gezelschap aan. Op naar de Verloren
Eilanden.

429
 Hoofdstuk 31

De Baron

Ondanks het vroege uur was het al behoorlijk druk in de haven. Zeemannen liepen door elkaar
heen en weer met houten kisten en kratten die ze naar schepen brachten of juist er vandaan
droegen. Op het oog was het totale chaos, maar iedereen leek te weten wat ze moesten doen
en waar. Zeemeeuwen zongen hun lied hoog boven hen, op zoek naar gevallen etenswaren.
Het was droog, hoewel donkerde donderwolken zich opstapelden met een belofte van regen.
Lily, die maar twee keer in de stad was geweest en toen niet eens in de buurt van de
haven was gekomen, keek geïnteresseerd om zich heen. Het was geen haven zoals ze die
ooit eerder gezien had; de steigers waren van hout, evenals de boten, die alleen zeilen
hadden om vaart te maken. Het was zoals met alles in deze wereld alsof ze vele eeuwen
terug in de tijd gegaan was.
Verschillende kraampjes met voornamelijk vis maar ook enkele andere etenswaren
stonden uitgestald langs de weg naar de haven. De verkopers probeerden elkaar te
overschreeuwen en voegden op die manier toe aan het lawaai.
Ludo, zoals altijd wanneer hij buiten was gekleed in zijn lange leren zwarte jas en zwarte
hoed, liep voorop en had de pas er stevig in zitten. Lily probeerde hem bij te houden en
tegelijkertijd om zich heen te kijken. De drie magiërs liepen achter hen, verwikkeld in een
gesprek. Ze hadden alle bagage betoverd zodat de tassen gewichtloos waren. Alle behalve
die van Ludo – de rover had gebromd dat er niet met zijn bagage gegoocheld werd. Niet
dat het nodig was met zijn kracht, hij droeg de twee leren tassen die hij bij zich had
moeiteloos.
“Verse vis!” klonk het links van Lily. De kraamhouder zag eruit alsof hij zelf behoorlijk
wat van zijn eigen koopwaar nuttigde.
“Koop zijn vis niet, dames en heren!” schreeuwde een oudere man achter een kraam
rechts van haar. “Zijn zalm ligt er al drie dagen!”
“Ach Seamus hou je bek, jij hoerenzoon!”
Een vis, waarvan Lily niet de tijd had om te zien of het de dubieuze zalm was, vloog van
links naar rechts en ze kon nog net op tijd bukken. De vis vloog over haar hoofd naar de
oudere kraamhouder, die begon te tieren en vloeken. Lily keek met open mond toe hoe hij
een makreel pakte en ophief. Ze had niet de kans te zien of hij deze daadwerkelijk naar zijn
concurrent zou gooien, aangezien Ludo haar ruw bij haar arm greep en meetrok.
“Loop niet zo te treuzelen!” gromde hij.
De rover liep naar een schip halverwege de lange houten steiger. Het schip was groot,
met groenblauwe zeilen en de letters Noorderlicht op de zijkant. In tegenstelling tot vele
andere schepen werd hier niet in- of uitgeladen. Een man met lang zwart haar met
verschillende vlechten erin stond op het dek met zijn rug naar hen toe, handen
ineengeslagen op zijn rug en uitkijkend naar de haven. Verder was er niemand te zien.

430
Blijkbaar hoorde hij hen naderen, want voordat ze het schip konden betreden draaide hij zich
om.
“Precies op tijd,” zei de man, en liep over de loopplank naar hen toe. Nu zag Lily dat het
geen man was, maar een elf. Een lelijk litteken dat over de gehele lengte van de rechterkant
van zijn gezicht liep ontsierde zijn verder beeldschone gelaat. “We zijn al klaar om te
vertrekken.”
“Mooi,” bromde Ludo. Hij gebaarde naar de vier achter hen. “Dit zijn Lily, Lisandre, Adrius
en Barnabas. Mensen, dit is kapitein Doren Gilnean, van het handelsschip Noorderlicht.”
Lily kon zich vergissen, maar ze dacht heel even wat verbazing in de warme bruine ogen
van kapitein Gilnean te zien, voordat zijn knappe gezicht weer uitdrukkingloos werd. Een
tatoeage van sierlijke bloemen liep over zijn rechterhals naar beneden, de open hals van zijn
groene blouse in. Lily kon het niet helpen zich af te vragen tot hoever de tatoeage doorliep.
“Moeten we nog langs de controleur voordat we vertrekken?” vroeg Adrius. Hij wees opzij,
waar een magere man met een gigantische neus bij een schip stond en papieren leek te
inspecteren. Twee wachters stonden achter hem, armen gekruist over hun met ijzer
bepantserde borst. De kapitein van het schip keek verveeld toe, alsof hij het allemaal al eerder
meegemaakt had.
“Nee, dat is allemaal al geregeld,” zei Doren gladjes. “Als jullie mij willen volgen?”
Hij ging hen voor het schip op. De magiërs liepen vlak achter hem.
“Handelaar?” fluisterde Lily droog tegen Ludo, toen de kapitein en magiërs op een veilige
afstand waren.
“Handelaar, smokkelaar… bijna hetzelfde,” rommelde Ludo terug.
“Waarom heb je niet gewoon verteld dat het smokkelaars zijn? Van tevoren was toch al
bekend dat het wellicht nodig was om met piraten of smokkelaars mee te varen?”
“Klopt, maar Lisandre en Adrius dienen de koning.” Ludo deed moeite zijn zware stem terug
te brengen tot een gefluister. “Niets weerhoudt hen ervan om als ze terug zijn Rynn te
informeren over dit schip.” Hij wierp een blik op de drie magiërs, die al op het dek stonden en
aandachtig luisterden naar iets wat Doren hen vertelde. “Mijn loyaliteit ligt eerder hier dan
daar. Ik geloof niet in dat gecontroleer en belasting over de goederen, er zou gewoon totale
vrije handel moeten zijn. De belasting gaat allemaal naar de schatkist van de koning. Zo gaat
het overal in Myr, totale onzin. Een smoes om de schatkist te spekken. Daarnaast zijn Adrius
en Lisandre vast eerder bereid om te helpen vechten, indien nodig, voor een handelaar dan
voor een smokkelaar.”
“Hebben ze alles al ingeladen dan?” Lily keek zenuwachtig naar de controleur, die inmiddels
een schip opgeschoven was. Er waren nog maar twee schepen tussen hem en Noorderlicht.
Ludo knikte. “Waarschijnlijk hebben ze dat vannacht gedaan, toen er minder ogen waren.
Nu lijkt het alsof ze enkel passagiers bij zich hebben. Daarop hoeft niet gecontroleerd te
worden.”
“Wordt er ’s nachts dan helemaal niet gecontroleerd?”
“Nee, hoewel er natuurlijk wel wachters lopen. Schepen vertrekken nooit ’s nachts. Maar
sommige wachters kunnen omgekocht worden.” Ludo zei het alsof het allemaal de normaalste
zaak van de wereld was.
Lily en Ludo voegden zich bij de rest op het dek. Een dwerg kwam de trap opgelopen die
benedendeks leidde. Hij had een bruine baard met enkele vlechten erin. Ook de uiteinden van

431
zijn lange snor waren gevlochten. Zijn lange bruine haar droeg hij ook in een vlecht, die tot
aan de onderkant van zijn rug reikte. Hij had hetzelfde soort halflange, getailleerde jas aan die
zeelieden veelal leken te dragen, en een krom zwaard op zijn rechterheup.
“Dit is mijn eerste stuurman, Villo Boreas,” zei Doren.
“Morgen!” zei Villo opgewekt. Zijn stem klonk rauw, alsof hij iedere avond een fles
whisky dronk, vergezeld van een pijp. “Welkom op Noorderlicht!”
“Zet de rest van de mannen aan het werk, Villo” zei Doren. “We vertrekken.” Zijn warme
bruine ogen schoten even naar de controleur twee schepen verderop, maar zijn gladde
uitdrukking veranderde niet.
“Aye aye, kapitein,” Villo salueerde grijnzend en verdween weer, zijn bruine vlecht
achter zich aan zwiepend. Ze hoorden hem een aantal bevelen blaffen toen hij halverwege
de trap stond, en kort daarna kwamen er verschillende mensen naar boven.
Het duurde niet lang voordat het schip tot leven kwam. Zeilen werden gehesen, touwen
werden losgemaakt en de loopplank werd naar binnen gehaald. Lily zag dat de bemanning
uit van alles leek te bestaan; elfen, dwergen en mensen voerden hun klusjes uit en liepen
door elkaar heen. Hoewel het voor haar zeer chaotisch overkwam, met hier en daar
geschreeuw, gevloek, getier en gelach, waren ze binnen een kwartier los van de haven.
Kapitein Doren stond bij de reling. Zijn amandelvormige ogen flitsten over de haven,
alsof hij een laatste hindernis verwachtte. Toen ze eenmaal de haven uit voeren leek hij tot
rust te komen.
Lily’s blik viel op een lange elf die een touw ergens aan vastknoopte. Hij kwam haar
bekend voor, met zijn lange steile roodbruine haar en heldere groene ogen.
“Is dat niet die elf uit Mistwater?” vroeg ze aan Ludo, die net zoals Doren strak naar de
haven gekeken had.
“Klopt,” bromde Ludo. “Syrias Daell. Via hem heb ik dit schip gevonden.”
Syrias zag Lily kijken en kwam naar haar toe. “En zo ontmoeten we elkaar weer.”
Lily stak haar hand uit, herinnerde zich wat Ludo haar verteld had over de gewoonten
van elfen en trok hem haastig weer in. Een glimlach speelde rond Syrias’ prachtig gevormde
lippen en hij boog sierlijk.
“Leuk je weer te zien,” zei Lily.
“Van hetzelfde.” Zijn felle groene ogen namen haar op. “Je bent veranderd.”
“Oh ja?”
“Je lichaam, je kleding, je houding…” Syrias keek haar geïnteresseerd aan. Niet zoals een
man geïnteresseerd was in een vrouw, maar meer alsof hij een interessant
wetenschappelijk experiment aanschouwde. “Ludo heeft een goede invloed op je.”
“Daar zijn de meningen over verdeeld,” zei Lily droog. “Maar ik ben het met je eens.”
Syrias glimlachte. “Er moet wel iets heel bijzonders aan je zijn. Ludo helpt bijna nooit
iemand. Hij is heel egoïstisch, werkt alleen samen wanneer het echt niet anders kan.”
“Toch lijk je hem te mogen.”
“Ik mag hem ook. We lijken op elkaar.”
“Lily,” gromde Ludo. “Even aantreden.”
De magiërs en hij stonden bij de kapitein. Lily liep naar hen toe met Syrias, die blijkbaar
niets beters te doen had, in haar kielzog.

432
 “Ik heb drie hutten tot jullie beschikking gesteld.” Dorens stem was net zoals die van Syrias
zacht en melodieus. “Vier van jullie zullen een hut moeten delen met elkaar. De vijfde kan een
hut voor zichzelf krijgen.”
“Prima,” zei Barnabas. “Adrius?”
“Geen probleem,” zei Adrius. “Wij delen er wel een.”
Lily keek mismoedig naar Lisandre. Het lag het voor de hand dat zij, als de twee vrouwen
van het gezelschap, een hut zouden delen.
Lisandre’s koele ogen ontmoetten die van haar. “Ik wil graag een hut alleen.”
“Dan delen Lily en ik de andere hut,” zei Ludo laconiek, en Lily haalde opgelucht adem. Ze
sliep veel liever met de rover in een hut dan met Lisandre. Barnabas zag haar uitdrukking en
lachrimpels verschenen rond zijn grijze ogen.
“Mooi. Geregeld,” zei Doren. Hij keek naar de bewolkte hemel. “Er staat een mooie wind.
Als we dit tempo kunnen aanhouden, zullen we over een week arriveren.” Hij haalde een
heupfles uit de binnenzak van zijn halflange donkerblauwe jas en hief deze op. “Op een goede
reis.” Hij nam een slok.
Lily nam de heupfles van hem aan en nam ook een slok. Whisky brandde zich een weg naar
haar maag. Ze passeerde de heupfles naar Ludo, die het gebaar herhaalde en de fles aan
Barnabas gaf. Blijkbaar was dit een soort ritueel om uit te voeren bij het vertrek. Iedereen
dronk, behalve Lisandre, die het aanbod koeltjes afsloeg.
Lily leunde over de houten reling en keek hoe ze Callagh achter zich lieten. De stad was nog
duidelijk zichtbaar vanaf de ene kant; de haven met zijn vele schepen, kramen en
mensenmassa, daarachter de stad zelf met zijn winkels, marktplaats en kerk en in de verte
was het kasteel van de koning nog te zien.
Aan haar andere kant strekte de zee zich uit voor zover het oog kon zien. Ze zag
verschillende vissen aan de oppervlakte van het water zwemmen. De wind waaide haar losse
haar om haar gezicht en ze zuchtte tevreden.
Ze waren op weg.

Alastair keek hoe Callagh steeds kleiner werd. Ze waren twee uur na Lily vertrokken, zodat
hun schip niet gezien werd door schip dat ze achtervolgden. Niet dat het direct argwaan zou
wekken; ze zouden wel meerdere schepen tegenkomen op zee dus wanneer het schip dat ze
achtervolgden hen zag zouden de mensen aan boord dat niet direct vreemd vinden. Zolang ze
maar zorgden dat er niet te zien was wie er op dit schip aanwezig was. Lily wist hoe hij en
Flavius eruit zagen.
Hij had haar gezien in de haven, gekleed in een bruine leren broek en lange donkerbruine
leren jas, een hoed op haar hoofd en een zwaard op iedere heup – alsof ze een man was.
Alastair vroeg zich af wat er allemaal met haar gebeurd was. Ze had naast een grote, brede
man gelopen waarvan Hector had aangegeven dat dat Bane was. Alastair moest toegeven dat
die man er niet uitzag alsof er met hem te spotten viel. Maar hij had een stuk meer mannen
bij zich met wie er niet te spotten viel.
De magiërs had hij ook gezien. Een slanke, kale man met intelligente grijze ogen, die zijn
grootvader had kunnen zijn. Een stevige man van middelbare leeftijd met een korte baard en
keurig kort kapsel, die eruit zag alsof hij meer op zijn gemak zou zijn badend in de luxe van het

433
kasteelleven. En een vrouw met zulk lichtblond haar dat het bijna wit was, gekleed in een
lichtgrijze jurk en mantel en haar neus hoog in de lucht, als een soort prinses.
Maar Alastair liet zich niet voor de gek houden. De drie zagen er wellicht ongevaarlijk
uit, maar iedere magiër was gevaarlijk. En dit waren niet zomaar magiërs. Deze dienden de
koning. Hij was benieuwd of het Bael zou lukken ze alle drie uit te schakelen.
Er was natuurlijk ook nog het gevaar van de eilanden zelf. Piraten, smokkelaars en ander
gespuis. Hij had het een en ander over de eilanden gehoord, het ene verhaal nog
angstaanjagender dan het andere. Maar ze hadden voldoende man bij zich om ook die
gevaren te overwinnen, dacht hij.
Hij draaide zich om en keek hoe de kapitein, Reuben Valletta, bevelen schreeuwde naar
zijn bemanning, zijn stem verheffend om boven de wind en zeemeeuwen uit te komen.
Florinna was een handelsschip dat eigenlijk geen zaken deed met de Verloren Eilanden,
maar de kapitein, die een goede vriend was van Dale, was akkoord gegaan hen daar naartoe
te brengen voor een aardige som goud. Alastair was blij dat ze niet gedwongen waren om
met tuig mee te varen. Hij had bijna net zo’n hekel aan piraten en smokkelaars als aan
magiërs. Maar Reuben, een man van begin zestig met een dunne grijze snor en kort grijs
haar, leek een goede man, vriendelijk en rustig van temperament.
“Weinig anders te doen dan wachten tot we er zijn.” Flavius was naast hem komen
staan.
“Dat klopt,” beaamde Alastair. Hij had geduld. Meer dan de oudere man naast hem.
“Ik vraag me af wat ze op de Verloren Eilanden te zoeken heeft. Zou de Urn daar zijn?”
“De Urn, of het portaal naar haar wereld,” antwoordde Alastair. “Toen ik haar leerde
kennen wilde ze wanhopig graag terug naar huis.” De stevige wind waaide zijn halflange
bruine haar in zijn gezicht. Hij haalde een leren touwtje uit zijn zak en bond zijn steile haar
in een staart.
“Hmm. Ze lijkt zich wat aangepast te hebben.” Flavius had de jonge vrouw ook gezien.
“Ze ziet eruit als een jongere, vrouwelijke versie van die Bane.” In zijn stem klonk walging
door.
“Het is waarschijnlijk zijn invloed, ja. Ik snap niet wat ze met die man moet. Ze leek zo’n
fatsoenlijk meisje.”
“Iemand die omgaat met magiërs heeft waarschijnlijk ook geen problemen met een
huurmoordenaar,” zei Flavius scherp.
Het leek Alastair niet slim hem erop te wijzen dat ook zij enkele moordenaars hadden
ingehuurd. Maar dit was voor een goed doel. Af en toe heiligde het doel de middelen. “Ze
heeft waarschijnlijk geen keus,” zei hij. “Ze heeft hem waarschijnlijk nodig om terug naar
huis te kunnen gaan.”
“Alastair, ik weet dat je een zwak voor dat meisje hebt. Maar ik hoop wel dat je doet
wat je moet doen als we haar eenmaal te pakken hebben.” Flavius’ staalgrijze ogen namen
hem doordringend op.
“Maak je geen zorgen.” Alastair zwichtte niet onder zijn blik. “Laat haar maar aan mij
over. Als ik met haar klaar ben heeft ze ons alles verteld wat ze weet.”
Flavius knikte kort en richtte zijn scherpe blik weer op de zee voor hen.

434
Lily volgde Villo, de eerste stuurman, de trap af. Ze kwamen uit bij een grote ruimte die vol
hing met hangmatten. Af en toe klonk er het gekraak van hout.
“Dit is waar de bemanning slaapt,” zei de opgewekte dwerg terwijl hij verder liep. “De
keuken,” hij wees naar een ruimte aan hun linkerkant nadat ze een deur aan het eind van de
slaapruimte door waren gegaan en in een smalle gang stonden. “De studeerkamer van de
kapitein.” Hij wees rechts, tegenover de keuken. Er was een groot bureau te zien van donker
hout, waarop verschillende papieren lagen. Verder stond er een inktpot met een ganzenveer
erin op het bureau, evenals een kompas en verschillende perkamenten landkaarten. Een
houten stoel bekleed met rood fluwelen kussens en twee kasten vol met boeken was het enige
andere meubilair in de kleine kamer. “Als deze deur dicht is adviseer ik je alleen aan te kloppen
als het dringend is. Doren wordt niet graag gestoord als hij zijn administratie doet.”
Dus zelfs smokkelaars hielden een administratie bij, dacht Lily geamuseerd. De trap die
benedendeks leidde ging nog verder naar beneden, maar Villo had niets gezegd over wat er
zich in het onderste ruim bevond. Lily durfde te wedden dat het daar vol stond met alle
smokkelwaar. Ze vroeg zich af wat ze precies naar de Verloren Eilanden smokkelden, maar het
leek haar beter er niet naar te vragen.
Er waren nog vier deuren over voordat de gang ophield.
“Dit is de hut van de kapitein,” zei Villo, de eerste deur aanduidend na de studeerkamer en
keuken. “De twee mannen kunnen de hut tegenover hem nemen, jij en Ludo die daarnaast en
de hut tegenover jullie is dan voor die hooghartige dame waarvan ik de naam alweer vergeten
ben.” Hij grinnikte. Lily zag verschillende blinkende gouden tanden in zijn mond.
“Lisandre,” zei Lily behulpzaam.
“Ah. Die ja.” Villo keek haar aan. Aangezien Lily zelf vrij klein was, kwam hij bij haar tot haar
neus. Maar waar de dwergen het meest verschilden met mensen, naast hun kortere lengte,
was hun bredere bouw. Villo had schouders net zo breed als die van Ludo, en zijn armen leken
net flinke hammen. “Doe mij maar een donkerharige vrouw die tenminste weet hoe ze moet
glimlachen.”
Hij gaf haar een vette knipoog en liep fluitend terug de gang door.
Lily deed de deur open van de hut die hij hen had toegewezen. Het was een kleine en
eenvoudig ingerichte ruimte, maar niet ongezellig. Aan de rechterkant stonden twee
eenpersoons bedden, gescheiden door een houten nachtkastje wat er tussenin stond. Twee
ramen in de houten muur tegenover haar keken vlak over het water uit, beiden behangen met
donkergroene gordijnen.
Aan de linkerkant van de hut stonden twee houten stoelen met dezelfde donkergroene
kussens. Een tafeltje stond er tussenin en een houten ladekast stond onder een van de ramen.
Lily legde haar bagage, die nog steeds gewichtloos was, op het bed dat tegen de achterste
wand stond. Ze wist redelijk zeker dat Ludo het dichts bij de deur zou willen slapen.
Haar blik viel op het schilderij dat boven de twee bedden hing. Redelijk voorspelbaar was
het er een van een schip dat over een woeste zee voer, geteisterd door storm en onweer.
“Laten we hopen dat dat geen voorspelling is,” klonk het droog achter haar.
Barnabas stond in de deuropening. Hij had een flesje met een bruine, enigszins doorzichtige
vloeistof in zijn hand.
“Heb je last van zeeziekte?” vroeg hij.

435
 “Niet dat ik weet,” antwoordde Lily. Ze had maar één keer op een boot gevaren, en dat
was een tochtje geweest van enkele uren. Ze was toen veertien, het was deel geweest van
een excursie met school. Toen had ze nergens last van gehad.
“Mocht je toch last krijgen, laat het me even weten.” Barnabas stopte het flesje in de
zak van zijn turquoise tuniek. “Elfric is zo vriendelijk geweest een aantal drankjes tegen
zeeziekte te maken. Ik heb genoeg voor iedereen. Zelf heb ik altijd heel erg last van
zeeziekte, vooral tijdens een storm, als de golven hoog zijn. Maar dit helpt uitstekend. Ik
heb Ludo ook gevraagd of hij last had van zeeziekte, maar hij blafte nogal chagrijnig dat ik
me met mijn eigen zaken moet bemoeien. Hij lijkt….” Barnabas aarzelde even, alsof hij niet
goed wist hoe hij het moest verwoorden. “…niet helemaal in zijn sas.”
Lily ging op de rand van haar bed zitten en zuchtte. “Dat is nog zacht uitgedrukt.”
Barnabas ging tegenover haar zitten, op Ludo’s bed. “Weet je wat er met hem aan de
hand is?”
“Geen idee.”
“Ach, het is vast met een paar dagen wel over,” zei de magiër opbeurend. “Misschien
heeft hij slecht geslapen of zo.”
“Misschien,” zei Lily. “Barney, ik vind het fijn dat je mee gegaan bent. Ik weet dat je het
naar je zin had in het kasteel.”
“Ach, na zo ver gekomen te zijn wilde ik graag zien hoe het eindigt,” zei Barnabas. “En ik
denk dat ik mijn lust naar avontuur ook weer wat hervonden heb. En dat heb ik aan jou te
danken. Zonder jou zat in nog steeds in die herberg in Dour.” Hij glimlachte.
De oudere magiër leek inderdaad veel meer zin te hebben in deze tocht dan dat hij
destijds had, toen Ludo hem moest dwingen hen te helpen.
“Weet je al wat je hierna gaat doen?” vroeg Lily.
Barnabas keek even nadenkend voor zich uit en extra rimpels verschenen in zijn
voorhoofd. “Ik denk dat ik naar Callagh verhuis,” zei hij toen. “Kijken of ik werk kan vinden.
De magiërs liggen niet bepaald voor het oprapen, er is vast wel iets wat ik kan doen.”
“Ongetwijfeld,” zei Lily.
Barnabas stond op. “Kom, dan gaan we kijken of er iets te drinken is op dit schip.”

De eerste twee dagen gebeurde er weinig. Er bleef een stevige wind staan, die af en toe
gepaard ging met een harde regenbui. Lily, die hier wel op was voorbereid, had enkele boeken
meegenomen en bracht haar tijd voornamelijk door met lezen in haar hut en potjes schaak
met Barnabas of Adrius. De gezette magiër was een stuk vriendelijker nu hij wat tijd met haar
had doorgebracht.
Ludo was nog steeds prikkelbaar en chagrijnig. De rover zonderde zich waar mogelijk af.
Lily had hem nog een keer gevraagd wat er aan de hand was, en hij had gegromd dat ze
zich met haar eigen zaken moest bemoeien. Daarna leek hij haar nog meer te ontwijken
dan de rest, alsof hij bang was dat ze er opnieuw naar zou vragen. Lily, die genoeg had van
zijn gemok, vond het wel even prima zo.
Tijdens de derde nacht in de kleine hut die ze met Ludo deelde schrok ze wakker uit een
droom – hoewel, eerder een nachtmerrie, waarin Alastair haar martelde in zijn kelder. Ze
had vaker nachtmerries over de sekteleider gehad en wist dat dit waarschijnlijk betekende
dat ze het voorval met hem nog niet geheel verwerkt had.

436
 Ze draaide zich om en kneep met haar ogen om te zien in het donker. Ludo’s bed was leeg.
Ze had het gevoel dat hij weinig geslapen had sinds ze aan boord gegaan waren. Iedere
ochtend als ze wakker werd was zijn bed leeg, en elke avond wanneer ze ging slapen was hij
er ook niet.
Ze draaide zich op haar rug en vroeg zich af wat er in vredesnaam met Ludo aan de hand
was. Ja, hij had altijd een botte en bruuske manier van doen en de neiging om alles en iedereen
buiten te sluiten. Maar niet waar het haar betrof. Zoals hij zich nu tegen haar gedroeg… Dat
had hij niet meer gedaan sinds ze vriendschap gesloten hadden. Ze wist dat zij een van de
weinige mensen was die hij toeliet in zijn leven, waar hij dingen mee deelde. Misschien zelfs
de enige. Waarom kon hij dan nu niet open tegen haar zijn?
In frustratie gooide ze de dekens van zich af en stond op. Ze had er genoeg van. Genoeg
van zijn gemopper, genoeg van zijn pogingen haar buiten te sluiten en genoeg van het feit dat
hij haar ontweek. Ze wilde haar vriend terug. Ludo was de beste vriend die ze had in deze
wereld.
En wellicht niet alleen in deze wereld.
Resoluut duwde ze die laatste gedachte uit haar hoofd. Het duurde niet lang meer voor ze
afscheid van hem moest nemen. Het had geen zin om hierbij stil te staan.
Op de tast vond ze de lucifers die op het nachtkasje lagen en stak de kaars in de lantaarn
aan die ernaast stond. Een licht schijnsel verlichtte de hut.
Zachtjes opende Lily de deur en liep op blote voeten de gang op. Ze deed haar best om
geen geluid te maken, maar het schip kraakte hier en daar af en toe – de bemanning was vast
aan die geluiden gewend. Bij de keuken kreeg ze een idee. Ze liep de kleine keuken in en
rommelde zo geruisloos mogelijk wat in de kastjes, op zoek naar een vorm van alcohol.
Ze vond een fles whisky, nog onaangebroken. Perfect.
Gewapend met de fles in haar ene hand en de lantaarn in haar andere – haar handen waren
nu vol, dus glazen meenemen ging niet – vervolgde ze haar weg het dek op. Toen ze bovenaan
de trap was bedacht ze zich dat ze zich beter aan had kunnen kleden. Enkel gekleed in een wit
nachthemd met lange mouwen, overal rijkelijk afgezet met kant, en blote benen was het nogal
fris op het dek.
Maar toen ze Ludo zag verdwenen gedachten over kleding uit haar hoofd. De rover stond
tegen de reling geleund en staarde uit over de donkere zee. Hij was alleen en had geen drank
of verlichting, enkel de maan en sterren vergezelden hem.
De enige die verder op het dek aanwezig was, was de zeeman die nachtdienst had en aan
het roer stond, helemaal aan de andere kant van het dek. Hij was verdiept in zijn taak en zag
haar niet. Lily liep naar Ludo toe.
“Kon je ook niet slapen?” vroeg ze.
“Hmpf.”
Lily zette de lantaarn op de grond en kwam naast hem staan. Hij wierp eerst een blik op
haar los vallende nachthemd, toen op de fles whisky in haar hand, trok een rechterwenkbrauw
op en staarde weer voor zich uit.
“Whisky?” vroeg Lily.
“Nee.”
“Ludo, wat is er met je aan de hand?”
“Niets. Ga slapen.”

437
 Lily zette de fles naast de lantaarn op het dek, pakte Ludo bij zijn bebaarde kin en draaide
zijn hoofd naar haar toe zodat hij gedwongen was haar aan te kijken. Een blik van verbazing
gleed over zijn gezicht, gevolgd door ergernis.
“Vertel het me. Nu. Ik heb er genoeg van dat je me buitensluit.” Haar toon was resoluut.
“Het gaat je niets aan,” zei Ludo kortaf.
“Oh nee?” Lily sloeg uit pure frustratie met haar vuist op Ludo’s borstkas. “Zijn we geen
vrienden? Heb ik niet het recht om te weten hoe het met je gaat? Het doet me pijn te zien
dat je ergens zo mee worstelt, dat je me buitensluit!” Ze sloeg nogmaals op zijn borst. En
nogmaals. “Stomme idioot!”
Ludo pakte haar vuisten in één hand en duwde haar hard tegen de reling. De rand drukte
in haar onderrug en ze wist dat ze daar de volgende dag een blauwe plek zou hebben.
“Pas op, meisje.” Zijn stem was meer een grom, bijna onmenselijk. “Je hebt geen idee
waartoe ik in staat ben.”
“Ik denk dat ik wél een idee heb.” Lily keek omhoog en ontmoette zijn blik. Hij keek bijna
door haar heen, maar ze liet zich niet meer zo door hem intimideren als in het begin. “Mij
maak je niet bang, Ludo. Hoezeer je ook je best doet. Vertel me wat er aan de hand is.”
Woordeloos keek hij haar strak aan. Even woordeloos keek Lily terug. Hij moest omlaag
kijken en zij omhoog, maar hij stond zo dichtbij dat zijn neus bijna die van haar raakte. Maar
Lily weigerde het om weg te kijken.
Toen liet hij haar handen los. Haar polsen deden pijn van zijn stevige grip.
“Als je wist wat ik gedaan had…”
“Ludo, niets kan ervoor zorgen dat we geen vrienden meer zijn,” zei Lily zacht. Ze
streelde over zijn harige wang. “Maar vertellen wat je dwarszit kan wel opluchten.”
“Hmpf. Goed. Aangezien ik anders toch niet van je af kom.” Even vertrok zijn mond, alsof
hij een glimlach probeerde tegen te houden. “Waar is die fles?”
Lily pakte de fles drank van de grond en overhandigde die aan hem. Hij trok de kurk
eruit, nam een slok en gaf de fles aan haar. Lily herhaalde het gebaar. Ze was blij met het
verwarmende gevoel dat de whisky haar gaf. Ze had inmiddels kippenvel en was zich
onbehaaglijk sterk bewust van het feit dat haar harde tepels zeer goed te zien waren door
de dunne zijde van de nachtjapon.
Alsof Ludo haar gedachten geraden had ging zijn blik naar haar borsten en hij grijnsde.
“Ik zie dat je je al wat beter voelt,” zei Lily droog.
“Bepaalde dingen kunnen helpen.”
Hij ging op de grond zitten, met zijn rug tegen de reling. Lily kwam naast hem zitten en
zette de fles tussen hen in. Er viel een stilte, maar deze was niet ongemakkelijk. Lily wachtte
tot hij er klaar voor was. Ze had geduld. Aan de stand van de maan te zien was het hooguit
een uur of drie.
Toen sprak hij. “Tijdens het feest ontmoette ik een vrouw. Reinira. Die lange vrouw die
jij overstuur de tuin in zag komen.”
Lily knikte.
“Ik heb met haar gedanst en ik merkte dat ze geïnteresseerd in me was. Het is erg lang
geleden dat een vrouw geïnteresseerd in me was. Ik ben de jongste niet meer en zelfs
vroeger was ik niet bepaald het type waar een respectabele vrouw haar aandacht aan zou
besteden. Dus toen ze vroeg of ze mijn kamer mocht zien greep ik mijn kans.” Ludo

438
onderbrak zijn verhaal voor een slok whisky. “Ik nam haar mee naar boven en zoende haar.
Maar de lust had een effect op mijn brein, ik kon niet helder meer denken…”
“Door de weerwolfvloek?” vroeg Lily voorzichtig.
“Ja natuurlijk, denk je dat ik altijd zo’n woesteling ben?”
Het leek Lily beter hier geen antwoord op te geven.
“Ze vroeg me te stoppen, zei dat ik haar pijn deed. Maar ik luisterde niet. Ik gaf me volledig
over aan mijn lust en terwijl ik me liet gaan brak ik haar pols.” Een ondertoon van onderdrukte
emotie trilde in zijn stem.
Dat verklaarde heel veel, dacht Lily. Reinira die overstuur de tuin in kwam, haar rechterpols
vasthoudend. Ludo die zich daarna op de drank stortte en iedereen ontweek.
Ze wreef over zijn schouder. “Wat erg, Ludo. Maar het is niet jouw schuld.”
“Niet mijn schuld?” gromde Ludo. “Wie brak er dan haar pols, de prinses?”
“Maar je wist niet dat dit ging gebeuren,” drong Lily aan. “Hoe had je dat kunnen weten?
Er stond niets over in alle boeken die we over weerwolven gelezen hebben.”
“Waarschijnlijk omdat weerwolven een celibatair bestaan lijden,” mompelde Ludo. “Wie
durft zich te wagen aan seks met een weerwolf? Ik denk dat dat er voor mij ook niet meer in
zit. Ik wilde gewoon… Het was al zo lang geleden, en bij een man begint het dan gewoon te
kriebelen, weet je.”
“Bij een vrouw ook, hoor,” zei Lily droog, en Ludo keek haar met opgetrokken
wenkbrauwen aan.
“Dat weten ze dan goed te verbergen.”
“Ik geloof niet dat je nu gedwongen bent tot een celibatair bestaan,” zei Lily troostend. “Je
weet nu wat er kan gebeuren als je je teveel laat gaan. Misschien is het gewoon een kwestie
van oefenen voordat je jezelf echt onder controle krijgt, net zoals met transformeren. Je moet
de volgende keer gewoon voorzichtig doen.”
“Hmpf. Voorzichtig doen,” herhaalde Ludo. “Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.”
“Het valt toch nog mee? Die gebroken pols heeft Lisandre waarschijnlijk voor haar
genezen.”
“Ja, maar wat als het erger was geweest?” Ludo nam een nieuwe slok whisky. “Het drong
pas tot me door waar ik mee bezig was toen ze me een harde klap tegen mijn wang gaf. Wat
als ze dat niet gedaan had? Ik heb een hoop misdaden begaan in mijn leven, Lily, maar
verkrachting wil ik niet aan die lijst toevoegen.”
“Ik geloof niet dat je daar ooit toe in staat geweest zou zijn.”
“Ik wilde gewoon weer iets voelen na al die tijd alleen.” Ludo keek mismoedig voor zich uit.
“Ik snap het. En je bent heus niet de enige die af en toe de controle verliest hoor,” zei Lily.
“Hoe bedoel je?”
Lily was even stil, niet wetend of dit het beste moment was om dit te vertellen. Maar hij
was ook eerlijk geweest tegen haar. Ze was hem hetzelfde verschuldigd. “Voordat we
weggingen heb ik afscheid genomen van Elfric,” begon ze aarzelend.
“Hij heeft je gezoend.” Het was geen vraag.
“Ja. En ik hem. Het was gewoon zo’n moment waarbij ik het gevoel niet tegen kon houden.”
“Ben je verliefd op hem?” Zijn toon was hard. Lily wist dat hij Elfric niet graag mocht.

439
 “Nee,” antwoordde Lily. “Als ik niet wist dat ik hem nooit meer zou zien had ik het niet
eens gedaan. Maar er is wel een aantrekkingskracht, en voor mij is het ook lang geleden. Ik
had er geen controle over en heb het gewoon laten gaan.”
“Ik snap het,” bromde Ludo. “Maar je moet nu echt ophouden die gladjakkerige Nox
mannen te zoenen.”
Lily keek hem aan, en plotseling barstten ze allebei in lachen uit.
“Je hebt gelijk,” zei Ludo, nadat hij uitgebulderd was. “Ik voel me inderdaad beter nu ik
het verteld heb. Ik ben het gewoon niet gewend iemand in vertrouwen te nemen. Ik dacht
dat je me zou veroordelen.”
“Dat weet ik wel Maar ik zou dat nooit doen. Niet wanneer je een goede reden hebt
voor je actie.” Lily rilde. Ondanks de whisky begon ze het echt koud te krijgen.
“Je bevriest helemaal,” zei Ludo, met een blik op haar nachtjapon. Hij had zelf alleen een
blouse en leren broek aan, maar zag eruit alsof hij zich kiplekker voelde. “Kom eens hier.”
Hij trok haar naar zich toe en sloeg lenig een been over haar hoofd, zodat ze tussen zijn
benen in zat, met haar rug tegen zijn borst. Hij sloeg zijn warme armen om haar heen en
Lily leunde met haar hoofd tegen zijn borst. Meteen had ze het een stuk warmer.
Een tijdje zeiden ze niks, maar gaven af en toe de fles met whisky aan elkaar door.
“Ludo?” zei Lily toen. “
“Hm?”
“Waarom noemen ze je de Baron?”
Even was het stil, en dacht Lily dat hij geen antwoord zou geven. En toen begon hij te
vertellen.

Ludovic Bane was geboren in Skall, een plaats in het noordoosten van Norn. Zijn ouders waren
Nornen, en hun ouders, en hun ouders voor hen… Zijn vader was Vladimir Bane en hij was het
hoofd van een grote clan, die met regelmaat rooftochten organiseerde naar andere delen van
Norn, Bantheras (wat later de Verloren Eilanden zou worden) en zelfs naar het verdere
gelegen Noordelijk Myr.
Ludo werd al van kinds af aan door zijn vader getraind in alles wat hij maar nodig had
om later zijn vader op te volgen als krijgsman en als clanshoofd. Dit hield in dat hij leerde
vechten met verschillende wapens, zoals zwaarden, bijlen, kruisbogen en messen en dat
hij al jong aanwezig was bij bloederige executies en straffen.
Ludo ging al vanaf tienjarige leeftijd mee op rooftochten. Hij genoot ervan; van de actie
en avontuur, van het reizen en het onvoorspelbare. Op elfjarige leeftijd doodde hij zijn
eerste man en droeg hij diens tanden in een ketting om zijn nek.
Toen hij dertien was kwam er echter een abrupt eind aan zijn vrolijke, bloeddorstige
jeugd toen zijn ouders en twee jongere zusjes op een nacht vermoord werden. Ook de rest
van de clan werd uitgemoord. Een rijke baron uit Ghaell, genaamd Balthasar Moran, en zijn
leger hadden Skall ingenomen en op bijzonder snelle en effectieve wijze iedere inwoner
omgebracht. De vrouwen hadden ze eerst verkracht; nog steeds kon Ludo het geschreeuw
en gehuil van zijn moeder en twee zusjes, die destijds tien en twaalf jaar oud waren, horen
terwijl de baron en zijn mannen zich aan hen vergrepen en vervolgens afmaakten.

440
 Balthasar Moran had van zijn koning de opdracht gekregen om een legerbasis te vormen in
Norn. Koning Daros Stormhoofd had plannen om de Myrnse beschaving naar Norn te brengen.
En Balthasar nam zijn taak zeer serieus.
De mannen, genietend van een zeer dubieuze vorm van vermaak, hadden vier man nodig
gehad om Ludo te overmeesteren en vast te binden. Hij vocht als een jonge wolf om los te
komen maar delfde uiteindelijk het onderspit. De mannen dwongen hem om toe te kijken
terwijl ze bezig waren met de vrouwen, de baron zelf in de leiding.
Aan het eind van die vreselijke avond nam de baron, inmiddels behoorlijk onder invloed
van bloeddorst, lust en drank, het besluit om Ludo te laten leven. Hij was onder de indruk van
Ludo’s vechtlust en, kinderloos als hij was, had altijd al een zoon gewild.
Ludo, gek van verdriet om zijn familie en vrienden, wilde de baron het liefst aanvliegen en
een poging doen hem om het leven te brengen. Maar, omringd als hij was door de mannen
van de baron, hij wist dat dat nu niet mogelijk was. Het enige wat hij daarmee zou bereiken
was dat hij zelf stierf, zonder zijn familie gewroken te hebben.
En dus accepteerde hij het aanbod van de baron om hem in leven te laten als hij zich zou
gedragen. In de jaren die volgden behandelde Balthasar hem alsof hij zijn eigen zoon was. Hij
leerde Ludo de Gewone Taal, zoals die gesproken werd in de naar zijn zeggen beschaafde
delen van de wereld, zoals Myr – hoewel Ludo altijd wel het Nornse accent zou behouden. Hij
leerde Ludo de gewoonten en tradities van Ghaell, leerde hem dingen over de wereld die
Ludo’s eigen vader niet had geweten en hoe zich te gedragen als een man van adel. Ludo was
vaak aanwezig als de baron audiëntie hield en bij belangrijke vergaderingen en bijeenkomsten.
En hij liet de beste zwaardkunstenaars uit Ghaell elke dag oefenen met zijn geadopteerde
zoon, zodat die nog beter werd in vechten.
Maar Ludo vergat niet. Hij gedroeg zich zoals de baron van hem verwachtte om geen
argwaan te wekken, en wachtte zijn tijd af.
Op zestienjarige leeftijd was Ludo zo goed in het vechten met twee zwaarden dat zelfs de
zwaardkunstenaar op een dag met gemak door hem verslagen werd. En dat was de dag dat
Ludo besloot dat het tijd was.
Midden in de nacht sloeg hij toe, net zoals de baron had gedaan. Die wilde immers dat Ludo
van hem leerde. Oh, en Ludo had geleerd.
Eén voor één moordde hij de wachters van de baron uit. Hoewel hij eigenlijk zijn tijd wilde
nemen om pijn uit te delen, deed hij het snel en effectief. Velen hadden niet eens de tijd om
te beseffen wat er gebeurde voordat ze dood neervielen.
De baron had een vrouw gehad, maar zij was jaren geleden in Ghaell overleden aan een
ziekte. Balthasar had nog geen kans gezien een nieuwe, geschikte vrouw te vinden. In Norn
waren immers alleen maar barbaren, vertelde hij regelmatig aan Ludo. Hij wilde een
respectabele vrouw uit Myr.
Dit zorgde ervoor dat de enige leden van het vrouwelijk geslacht enkele dienstmeisjes
waren. Deze sloeg Ludo bewusteloos, en hij sloot ze vervolgens op in de kelder. Kwaad als hij
was, bloeddorstig en zoekende naar wraak, desondanks wilde hij enkel degenen ombrengen
die mee hadden gedaan aan de moordpartij op zijn clan.
Balthasar bewaarde hij voor het laatst. Hij trof de man aan in zijn slaapkamer, ogen groot
van angst en een zwaard in zijn handen. Ludo trok zijn wapens en viel de baron aan. De baron
was goed; maar Ludo was beter. Veel beter. Het duurde niet lang voordat hij hem

441
overmeesterd had. Balthasar dreigde dat Ludo er niet mee weg zou komen, dat de koning
alles uit de kast zou halen om Ludo op te sporen. Hij beloofde dat hij de autoriteiten niet in
zou lichten als Ludo hem liet gaan. Toen dat niet hielp beloofde hij Ludo al zijn goud als die
hem in leven liet, wat hij ergens veilig had opgeborgen en waar Ludo zonder zijn hulp niet
bij zou komen. Als laatste redmiddel smeekte hij om zijn leven. Maar er was niets wat hij
kon zeggen dat Ludo van gedachten zou laten veranderen.
Met alle wachters dood en de bediening uit de weg had Ludo alle tijd. En tijd nam hij.
Waar hij de wachters zo snel en effectief had geëlimineerd deed hij het met Balthasar rustig
aan. Twee dagen lang martelde hij de man. Hij hakte een voor een alle lichaamsdelen af –
niet in één keer, maar stukje bij beetje: eerst een vinger, toen een hand, toen de rest van
de arm, enzovoorts. Uiteindelijk bleven alleen de romp en het hoofd van Balthasar over.
De baron was tegen die tijd gek van angst en pijn.
Toen de baron maar bleef smeken om verlost te worden uit zijn lijden verwijderde Ludo
zijn tong. Toen de baron naar hem bleef kijken met ogen groot van angst verwijderde hij
diens ogen.
Zijn oren liet hij intact. Hij wilde namelijk dat de baron de laatste woorden zou horen die
tegen hem gezegd werden voordat hij het hart van de baron uit zijn borst rukte: “Dit is wat
wij barbaren in Norn doen wanneer iemand onze familie vermoord. Nooit zal ik een van
jullie zijn.”
Naderhand dacht hij er nog net op tijd aan om de dienstmeisjes uit de kelder te laten
voordat hij vertrok uit Skall. Hij had daar niets meer te zoeken.
Het verhaal van het bloedbad in Skall deed al snel de ronde door heel Norn, en breidde
zich zelfs uit naar Myr – maar zoals dat vaak gaat met verhalen, werden details gaandeweg
veranderd of geheel vergeten en weggelaten. Nu, tweeëndertig jaar later, wist bijna
niemand meer wat er nou precies gebeurd was. Het enige wat bijgebleven is, is de bijnaam
die de Nornen, bekend om hun sarcastische humor, aan Ludo gegeven hebben: De Baron.

Ludo’s stem was schor van het praten. Hij nam een slok whisky en gaf de fles aan Lily.
Woordeloos nam ze hem aan en nam een flinke slok.
De zon begon op te komen en kleurde de lucht een prachtige mengeling van rood, roze
en oranje.
“Het is niet bepaald een bijnaam waar ik op zat te wachten,” zei de rover. Voor het eerst
sinds Lily hem kende klonk hij onzeker, alsof hij echt dacht dat ze haar mening over hem
zou herzien nu ze zijn geschiedenis kende.
En ze was geschokt. Geschokt vanwege alles wat hem overkomen was, wat hij had
moeten doorstaan. En haar mening over hem was veranderd. Ze was hem meer gaan
begrijpen. Waarom hij zoveel moeite had om iemand toe te laten in zijn leven, waarom hij
zijn hand niet omdraaide voor geweld, waarom hij het slechte pad op gegaan was.
“Nou? Zeg je niks?” zei hij bruusk, en Lily begreep dat hij op een reactie van haar zat te
wachten.
Ze draaide zich om en drukte haar lippen op de zijne. Het was een zachte kus, enkel
bedoeld om hem gerust te stellen, maar ze zag aan hem dat hij verbaasd was. Ze glimlachte.
“Bedankt dat je dit met me gedeeld hebt.”
“Als ik wist dat er een kus in zat had ik het al veel eerder gedaan.”

442
 Hij beantwoordde haar glimlach. Het was de eerste echt oprechte glimlach die ze in dagen
bij hem gezien had.

Toen kapitein Doren die vroege ochtend het dek op kwam om zijn stuurman af te lossen, trof
hij tot zijn verbazing twee mensen aan. Ludo zat op de grond met zijn rug tegen de reling, en
Lily zat tussen zijn benen met haar rug tegen zijn borst. De rover had zijn armen om het meisje
heen geslagen.
De twee waren aan het praten en lachen. Een lege fles stond naast hen.
Hoofdschuddend liep Doren naar het roer. Dat was zijn beste whisky geweest.

443
 Hoofdstuk 32

Piraten

“Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar het heeft geholpen.”
“Hmm?” Lily maakte haar ogen los van haar boek. De zon scheen volop en het was zelfs
warm genoeg om zonder jas op het dek te zitten. Ze had een stoel naar boven gedragen en
zat op het dek te lezen, waardoor het gestommel, geroezemoes en andere geluiden die de
bemanning produceerden terwijl ze op het dek aan het werk waren haar grotendeels
ontging. Het was Barnabas die gesproken had; de oudere magiër stond met zijn rug tegen
de reling geleund en keek haar vriendelijk aan.
“Met Ludo,” verduidelijkte hij. “Zijn humeur is enorm verbeterd.”
“Oh,” zei Lily, die haar boek dichtklapte en opkeek naar de magiër, haar ogen
afschermend tegen de zon. “Ja, gelukkig wel.”
“Wat was er nou met hem aan de hand?”
“Gewoon, wat slecht geslapen,” antwoordde Lily nonchalant. Ze was niet van plan om
wat Ludo haar verteld had met iemand te delen. Hij had niet specifiek gezegd dat ze het
voor zich moest houden, maar als iemand iets wijzer gemaakt zou worden wat zijn verleden
betrof was dat aan hem, niet aan haar.
Barnabas keek haar aan. De blik in zijn grijze ogen zei dat hij er niets van geloofde, maar
hij zei niets en glimlachte alleen. Een netwerk van rimpels verscheen rond zijn ogen.
“Het zal nu niet lang meer duren voordat je thuis bent,” zei de magiër na een korte stilte.
“Dat klopt,” zei Lily. Ze moest bekennen dat ze de afgelopen tijd niet veel meer aan thuis
gedacht had. Er waren zoveel dingen geweest die haar aandacht opeisten dat ze gewoon
geen tijd had gehad om zich ook daar nog eens zorgen over te maken. Want zorgen waren
er wel zeker: hoe moest ze haar lange afwezigheid verklaren? Wat moest ze tegen haar
ouders zeggen, tegen haar vrienden, tegen haar baas – had ze eigenlijk nog wel een baan?
Had ze nog een flat? Verliep de tijd thuis eigenlijk wel hetzelfde als hier? Stel dat ze terug
kwam en het was daar jaren later, terwijl ze hier pas enkele maanden was geweest? Aan
de andere kant, als de tijd langzamer verliep en ze in haar eigen tijd pas een week weg was,
was dat zeer gunstig…
Haar zorgen werden waarschijnlijk weerspiegeld op haar gezicht, want ze voelde de
hand van Barnabas geruststellend in haar schouder knijpen.
“Vraag je je af wat er in jouw afwezigheid gebeurd is?” vroeg hij.
“Ja,” antwoordde Lily. “Ik kan moeilijk de waarheid vertellen over waar ik geweest ben.
Magie, andere werelden, dat is niet iets waar ze in mijn wereld in geloven. Als ik dat vertel
word ik meteen afgevoerd naar het gekkenhuis.”
Een lange, slungelige zeeman die voorbijliep met een houten emmer vloekte toen het
schip deinde onder een golf en hij de emmer liet vallen. Water golfde over zijn leren
laarzen.

444
 “Hé, niet zo scheutig met dat water!” schreeuwde Villo. “We hebben niet veel te
verspillen!”
“Een wereld zonder magie, hè?” Het idee leek wereldvreemd te zijn voor Barnabas en
zorgelijke rimpels verschenen in zijn voorhoofd. “Dan zul je iets moeten verzinnen. Kun je niet
zeggen dat je onverwacht op reis moest of zo?”
“Misschien,” zei Lily twijfelend, die haar blik afwendde van de eerste stuurman die de
zeeman uitfoeterde. Het was een zwak excuus. Ze zou nooit zomaar op reis gaan voor zo’n
lange tijd zonder haar ouders en vrienden iets te vertellen. Ze was maanden weggeweest!
“Misschien als ik zeg dat het voor mijn werk was of zo… Het is een slap verhaal, maar ik zal
toch iets moeten zeggen.”
“Het komt vast wel goed.”
“Barney?”
“Hmm?”
“Weet jij iets over het verloop van de tijd in werelden parallel van die van jullie?”
“Bedoel je of de tijd hetzelfde verloopt? Even snel?”
Lily knikte.
Nieuwe rimpels verschenen in Barney’s gezicht. “Ik vermoed van wel. Ik ben nog nooit in
een andere wereld geweest, maar ik heb wel iets gelezen over magiërs die er een studie van
maakten. Ik heb nooit iets gelezen over jouw wereld, maar tijd verliep altijd overal hetzelfde.
De kans is groot dat dat bij jouw wereld ook zo is.”
Lily blies adem waarvan ze niet in de gaten had gehad dat ze die had ingehouden uit. Dus
de kans was klein dat de tijd thuis sneller ging. Dat was in elk geval iets.
“Weet je zeker dat je terug wilt?” vroeg Barnabas toen, een voorzichtige ondertoon in zijn
stem.
Ze keek de magiër aan, maar werd afgeleid door iets achter hem. Een schip voer behoorlijk
dicht achter hen aan. Het was op zich niets vreemds, ze waren meerdere schepen
tegengekomen in de afgelopen dagen, maar dit schip kwam wel erg dichtbij…
“Kapitein!” schreeuwde een gespierde roodharige zeeman die op het dek stond met een
verrekijker. “Schip aan stuurboord!”
Doren onderbrak zijn gesprek met Syrias. Hij liep naar de reling en keek naar het schip, zijn
blik onveranderd. Lily stond op en legde haar boek op haar stoel.
Het schip, dat iets kleiner was dan dat van hen en daarmee ook lichter, kwam stukje bij
beetje dichterbij, donkerrode zeilen wapperend in de wind. Het boegbeeld was dat van een
naakte vrouw met uitgestrekte armen en het schip onderscheidde zich verder ook niet van de
andere schepen die Lily tot nu toe gezien had. Kapitein Doren draaide zich om. Het litteken
dat over de rechterkant van zijn gezicht liep glom in de zon.
“Sta gereed, mannen!” Zijn melodieuze stem galmde over het dek. “We worden ingehaald
door een schip. Mogelijk is het niets, maar het kunnen piraten zijn.”
Villo begaf zich benedendeks. Lily hoorde hem iets schreeuwen tegen de mannen daar. Ze
draaide zich weer naar de zee. Het schip was inmiddels zo dichtbij dat ze de bemanning kon
zien.
Lily wist niet waar ze piraten aan kon herkennen; alle zeemannen die ze tot nu toe gezien
had droegen broeken van leer of linnen, gestoken in leren laarzen, met halflange leren of
stoffen jassen en daaronder een blouse of vest. Alle zeemannen droegen een zwaard of ander

445
wapen op hun heup. De mannen aan boord van het schip achter hen was daarin geen
uitzondering.
Maar ze bespeurde iets van opwinding op het schip. De aandacht van de mannen was
op hen gericht. Hun kapitein, een man van midden dertig met lang blond haar en baard,
schreeuwde iets en de mannen juichten.
Bezorgd keek Lily naar hun eigen schip. Waar was Ludo? Ze zag de rover nergens.
Maar kort daarna kwam Villo weer het dek op, gevolgd door enigszins verward uitziende
zeemannen die waarschijnlijk hadden liggen slapen en ruw gewekt waren door de raspende
stem van de dwerg. Ludo, alert als altijd, volgde hen. Zijn lichtblauwe ogen zagen het schip
meteen en zijn brede lippen vertrokken zich in een grimmige lijn.
“Piraten,” mompelde hij, toen hij naast Lily stond.
“Weet je dat zeker?” vroeg Lily.
“Geloof me. Ik was er ooit één van.”
“Ik had het kunnen weten.”
Ludo grijnsde.
Het schip was nu bijna bij hen. Enkele piraten droegen een loopplank naar de reling.
“We worden aangevallen!” schreeuwde Doren. “Sta gereed, mannen! We laten ons niet
zomaar kapen!”
Syrias had inmiddels een boog in zijn handen. Het was een langboog, gesneden uit
donker hout en versierd met ingesneden bloemen en krullende figuren. Een andere
zeeman, een mens met grijs lang haar in een staart, had ook een boog in zijn handen. Deze
was korter en simpeler; enkele figuren versierden het hout maar de boog was bij lange na
niet zo sierlijk als die van de elf.
Beide schutters vuurden een pijl af op de piraten. Syrias raakte een piraat precies in zijn
oog en de man viel neer op het dek. De elf glimlachte tevreden.
De grijze zeeman raakte een van de mannen die de plank in zijn handen had in zijn borst
en ook deze piraat ging neer.
“Ha!” riep de zeeman triomfantelijk.
Syrias had alweer een nieuwe pijl op zijn boog en schoot. Een andere piraat viel.
Maar het was niet voldoende. De twee schutters vuurden hun pijlen af zo snel als ze
konden, maar er waren simpelweg teveel piraten om ze van een afstand tegen te kunnen
houden. Een aantal piraten hadden touwen met grote ijzeren haken eraan vast; deze
gooiden ze naar de reling van Noorderlicht en legden zo het schip vast tegen dat van hen.
De plank werd neergelegd zodat die een brug vormde van het piratenschip naar dat van
hen en al snel bestormden tientallen piraten hun schip, schreeuwend en met zwaarden in
hun handen.
“Tijd om te dansen,” gromde Ludo en trok zijn twee zwaarden. Lily had die van haar al
in haar handen.
“Aanvallen!” klonk het uit verschillende kelen om haar heen.
“Laat niemand in leven!” brulde de blonde kapitein.
“Grijp ze!”
Een piraat met een lelijk litteken dat diagonaal over zijn gezicht liep rende naar Lily toe.
Hij had een lang krom zwaard in zijn rechterhand en een grijns op zijn gezicht. Hij
verwachtte duidelijk niet veel weerstand van een vrouw.

446
 Lily pareerde zijn aanval met gemak en sloeg toe met haar andere zwaard. Hij wist deze te
ontwijken en viel opnieuw aan, maar Lily was met haar twee zwaarden veel sneller dan de
piraat was met zijn ene zwaard.
Ze sloeg met haar zwaard tegen het zijne en gaf hem een flinke schop tegen zijn knie. De
piraat, die inmiddels de grijns wel van zijn gezicht had gehaald, sloeg dubbel en Lily sloeg met
het gevest van haar linkerzwaard hard tegen zijn slaap. De man ging neer met een
stompzinnige uitdrukking op zijn lelijke gezicht.
Ik kan niemand doden. Ze herhaalde het als een soort mantra in haar hoofd. Want zodra ze
iemand zou doden zou de magie in haar loskomen en dan had ze een groot probleem als ze
weer thuis was…
De piraat die ze zojuist had verslagen werd al snel vervangen door een andere. Deze was
echter wat mondiger.
“Zooo, jij ziet er lekker uit!”
“Ik kan van jou niet hetzelfde zeggen,” zei Lily, terwijl ze zijn aanval ontweek. En dat was
zeker waar: de man had een gebit dat betere tijden gekend had en was mager, met ingevallen
wangen en vettig lang bruin haar, dat in slierten op zijn rug hing. Hij rook alsof het al even
geleden was sinds hij zijn laatste bad gehad had.
“Als je je netjes overgeeft laat ik je in leven,” zei de piraat. “Dan word je mijn persoonlijke
slavin.”
“Bedankt voor het aanbod,” zei Lily droog. “Maar ik denk dat ik nog liever dood ga.”
“Dat kan geregeld worden,” beloofde de piraat, en viel aan. Van zijn belofte kwam echter
niets; Lily dook, sloeg met haar zwaard tegen zijn hand, waar een bloederige snee in opwelde,
en de man liet met een schreeuw zijn zwaard vallen.
Bliksemsnel bukte hij om zijn wapen weer op te pakken, maar Lily schopte het zwaard weg
en sloeg ook hem bewusteloos.
Inmiddels was het totale chaos op het dek. De piraten waren met meer, maar zeker niet
aan de winnende hand. Lily zag Barnabas en Adrius, die groene en blauwe ballen naar de
piraten wierpen en ze op die manier uitschakelden. Vuurballen waren waarschijnlijk niet
verstandig op een houten schip.
Ook Lisandre vocht mee. De mooie magiër keek sereen als altijd terwijl ze een regen van
paarse sterren op twee piraten liet neerdalen.
Ludo was verwikkeld in een zwaardgevecht met drie piraten tegelijk. Behendig danste hij
heen en weer, hier een slag ontwijkend, daar een slag parerend, maar van aanvallen kwam
niet veel omdat hij van drie kanten belaagd werd. Lily rende naar hem toe, kon nog net over
een piraat heen springen die op de grond viel met een doorgesneden keel en viel de piraat
links van Ludo aan.
De man wisselde zijn aandacht van Ludo naar haar, maar het duurde niet lang voordat Lily
hem overmeesterd had. Ze ging met haar rug tegen die van Ludo staan en pareerde nog net
op tijd een aanval van een andere piraat. Het was een jongen, nauwelijks de twintig
gepasseerd dacht Lily, maar hij had een grimmige uitdrukking op zijn gezicht en sloeg vol
enthousiasme naar haar gezicht.
Lily dook en sloeg met twee zwaarden tegelijk naar zijn bovenbenen. Twee krassen spleten
de groene stof uiteen en bloed liep over zijn bovenbenen naar beneden. De wonden waren
niet diep, maar genoeg om een bange uitdrukking te laten verschijnen op het baardloze

447
gezicht van de jongen. Hij deinsde achteruit en leek te willen vluchten. Lily liet haar
zwaarden zakken om hem de kans te geven zich terug te trekken naar zijn schip, maar Ludo
stak zijn zwaard in de borst van de jongen. Met een blik vol ongeloof viel de jongen op het
dek en Lily wierp Ludo een blik toe, maar de rover had zich alweer omgedraaid om een
nieuwe aanvaller af te weren.
“Terugtrekken!” klonk het plotseling. “Terugtrekken!”
En net zo snel als de piraten waren gekomen, verdwenen ze weer, rennend over de plank
terug naar hun schip. Villo hakte grijzend één voor één de touwen door die hun schip met
het piratenschip verbond en ze dreven van het piratenschip vandaan. De laatste piraat, die
zich nog op de plank bevond, viel gillend in het water.
“Goed gevochten, mannen!” schreeuwde kapitein Doren, en er klonk luid gejuich.
Mannen klapten elkaar op de schouder en spuwden op het dek.
Lily keek naar Ludo. Hij had een brede grijns op zijn gezicht, een bloederige snee op zijn
rechterarm en bloedspetters op zijn voorhoofd, nek en blouse. Om hem heen lagen zo’n
zes of acht lijken.
“Ben je ongedeerd?” vroeg hij, terwijl hij zijn lichte ogen over haar lichaam liet glijden.
Lily, die niet eens een schrammetje had, knikte. “Jij niet, zo te zien.”
Ludo keek naar zijn met bloed bespetterde borstkas. “Ach, het meeste is niet van mij.”
Hij gaf haar een klap op haar schouder en Lily moest moeite doen niet door haar knieën te
gaan. “Goed gevochten, meisje. Dat was nog eens heel anders dan destijds in de herberg.”
Lily glimlachte. Ze moest zich bekennen dat zij zich ook uitgelaten voelde, vol adrenaline.
Ze keek naar het dek van het schip. Tientallen lichamen lagen her en der verspreid, plassen
bloed onder hen kleurden het dek van het schip donker. Villo en twee andere zeemannen
liepen de lichamen af, controlerend of ze nog leefden. Wanneer dit het geval was sneden
ze de piraten de keel door. Ook de twee piraten die Lily bewusteloos geslagen had werden
geëlimineerd.
Lily zuchtte. Ze wist dat er geen andere oplossing was. Ze konden moeilijk iedereen
gevangennemen. Ze was allang blij dat zij niet degene was die de mannen had vermoord.
Want ze merkte dat het nog best moeilijk was om te vechten zonder te doden. Niet dat
ze graag wilde doden; integendeel. Maar jezelf verdedigen en er tegelijkertijd voor zorgen
dat je de tegenstander geen fatale wond toebracht was niet makkelijk.
Nog even, hield ze zichzelf voor. Nog even, en dan zou ze terug zijn in haar wereld, waar
niet gevochten hoefde te worden.
“Je vecht goed.” Doren was naast haar komen staan. Zijn lange gitzwarte haar was nat
aan de rechterkant. Bloed. Ook zijn kleding was rijkelijk bespetterd, maar ze kon geen wond
ontdekken. “Het is te zien dat je getraind bent door Ludovic.”
“Dank je.” Lily realiseerde zich dat ze haar zwaarden nog in haar handen had. Ze bukte
en veegde het weinige bloed dat eraan kleefde af aan de broek van een dode piraat en
stopte de wapens terug in haar zwaardriem. “Zijn er veel gewonden en doden aan onze
kant?”
“Twee doden, en verder wat schrammetjes hier en daar, niets fataals,” antwoordde de
kapitein. “Lisandre heeft al aangeboden de mannen te genezen. Als jullie er niet waren
geweest, was het dodental hoger geweest. We hebben geluk dat jullie mee wilden varen.”

448
De twee dode zeemannen van Noorderlicht kregen een zeemansgraf. De dode piraten werden
on-ceremonieel in zee gegooid.
“Voer voor de haaien!” riep Villo opgewekt, terwijl de zeemannen lijk na lijk in het water
gooiden.
Het duurde niet lang voordat het water rood kleurde van het bloed dat uit de vele wonden
vloeide. En het duurde ook niet lang voordat Lily driehoekige vinnen aan de oppervlakte zag
verschijnen – de haaien die Villo al had voorspeld.
“Beter om nu niet overboord te flikkeren!” De eerste stuurman knipoogde naar Lily.
“In tegenstelling tot al die andere keren dat het wel verstandig is om in het water te vallen,”
mompelde Ludo aan haar andere kant. Lily grijnsde.
Vervolgens voeren ze verder, de haaien die zich tegoed deden aan het drijvende buffet
achter zich latend.
De twee gevallen zeemannen werden beiden in een doek gewikkeld, dat omwonden werd
met dik touw. Eén van de zeemannen was de grijsharige man met de boog. Het wapen werd
op zijn borst gelegd en zijn armen werden eroverheen gevouwen voordat de mannen hem in
het doek wikkelden. De andere zeeman was een roodharige dwerg die Lily wel gezien had
maar nooit mee gesproken had. Ook zijn armen werden om zijn wapen – een bijl, gegraveerd
met vreemde tekens – gevouwen voordat hij in het doek gewikkeld werd.
Ondanks dat Lily de mannen nauwelijks kende kreeg ze een brok in haar keel bij het zien
van de twee lijken. De mannen die een hoed op hadden namen hem af. Lily zag dat Ludo naast
haar hetzelfde deed met zijn hoed. Die van haar lag beneden in hun hut.
“We nemen afscheid van Tiren Bovaleas en Las Ermen,” sprak Doren met zijn zachte
melodieuze stem. “Na een leven op zee laten we hen daar voorgoed achter. Het waren goede
mannen die een goed leven geleid hebben. Hierbij dragen we ze over aan Yvarias, de God van
de zee.”
“Aan de zee!” mompelden de mannen om Lily heen – Ludo inclusief. Hij scheen op de
hoogte te zijn van de gewoonten van de zeemannen. De drie magiërs stonden erbij en keken
woordeloos toe, net als zijzelf. Barnabas ontmoette haar blik en glimlachte, maar zijn grijze
ogen stonden droevig.
De twee lijken werden door vier mannen opgetild en in het water gegooid.
“Tir’lea, danastus!” zei Doren.
“Hij zei ‘Vaarwel, mannen’ in het Elfs,” bromde Ludo in haar oor.
“Vaarwel, Tiren en Las!” schreeuwde Villo. Zijn donkergrijze ogen waren vochtig. “Terug
naar de zee!”
Terug naar de zee!” bulderden de zeemannen in koor, een hand op hun hart.

Aan boord van Florinna was het een stuk rustiger. De witte zeilen van het schip stonden bol
van de stevige wind en het schip kraakte hier en daar. Alastair stond op het dek en genoot van
de zon die zijn rug verwarmde. Eindelijk was de winter voorbij. Hij had geen hekel aan de kou
maar hij genoot er altijd weer van als de lente begon.
En toen leek de rust de verdwijnen.
“Schip in zicht!” bulderde de zeeman die in het kraaiennest zat. “Schip in zicht! Ze nadert
ons in tegengestelde richting!”

449
 Reuben Valletta, de kapitein, liep naar de boeg van het schip en tuurde door een
verrekijker.
“Piraten!” schreeuwde hij. “Sta klaar, mannen! Wapens in handen!”
Alastair grimaste en trok zijn zwaard. Hij had gehoopt piraten te vermijden. Maar het
zat eraan te komen; deze wateren waren berucht en gevreesd, dat wist hij ook wel. Maar
het zou vervelend zijn als ze een deel van hun net geronselde mannen zouden verliezen
aan een piratengevecht voordat ze de Verloren Eilanden bereikt hadden.
Hij keek om zich heen. Bael was nergens te bekennen. De demon was direct nadat hij
aan dek kwam verdwenen in een van de hutten. Waarschijnlijk maar beter ook. De
bemanning zou waarschijnlijk in paniek raken als ze wisten dat ze een demon aan boord
hadden. Kapitein Valletta zou hen misschien zonder pardon overboord zetten.
Als Bael hem niet eerst opat.
Dale stond naast hem, een dun, elegant uitziend zwaard in zijn handen. Zijn
donkergroene ogen staarden strak vooruit naar het schip dat hen tegemoet kwam varen.
Het was een iets kleiner schip dan dat van hen, met donkerrode zeilen en het beeld van
een naakte vrouw aan de boeg.
Ze voeren langzaam aan dichterbij. De mannen hadden allemaal een zwaard of bijl in
hun handen. Alastair klemde zijn vingers hard om het gevest van zijn zwaard. Hij had echt
een hekel aan piraten.
Dale leek ook klaar om te vechten, maar hij zag er niet angstig uit. Dat was goed, dacht
Alastair. Hij kon nog goed van pas komen op de eilanden.
Maar er gebeurde niets. Het schip passeerde hen zonder incident. Aan het roer stond
een kapitein met lang blond haar en een baard. Alastair zag verschillende mannen
rondlopen, maar het waren er een stuk minder dan er aan boord waren op Florinna.
Enkelen van hen waren gewond; hij zag een oudere man met een bebloede wond op zijn
slaap, een gespierde vent die zijn arm vasthield alsof die gebroken was en verschillende
mannen met bloed op hun kleding. Al met al maakte de bemanning van het schip een
verslagen indruk.
“Ze hebben een strijd gevochten en verloren,” mompelde kapitein Valletta, die naast
Alastair was komen staan en het wegvarende schip nastaarde. “Daar komen we mooi mee
weg.”
Alastair vroeg zich af of de piraten het schip van Lily tegengekomen waren. Ze hadden
enkele schepen gezien, maar niet veel. Als het piratenschip een schip was tegengekomen,
was het waarschijnlijk dat dat hetzelfde schip was dat zij achtervolgden.
Hij hoopte maar dat ze ongedeerd was. Ze was van hem.

Lily rolde met een plof uit haar bed.

“Au!”
Ze wilde opstaan maar de grond werkte niet mee. Het hele schip leek te bewegen en ze
kwam hard op haar knieën terecht.
“Godver…” vloekte ze. Enigszins gedesoriënteerd stond ze op en leunde tegen het
nachtkastje dat tussen de twee bedden in stond voor wat steun. Ze tastte met haar hand
over het hout van het nachtkastje tot ze de lucifers vond en stak met wat moeite de kaars
in de lantaarn aan.

450
 Het schip helde naar links en ze viel terug op haar bed. Wat was er aan de hand?
Ludo lag niet in zijn bed. Aan het wilde heen en weer deinen van het schip te voelen waren
ze in een storm terechtgekomen. Lily had erdoorheen geslapen tot ze op de grond gevallen
was.
Ze wreef over de heup waarop ze terechtgekomen was en staarde even voor zich uit.
Slapen was geen optie meer; ze was nu klaarwakker. Boven zich hoorde ze gestommel en
geschreeuw. Ze pakte haar leren broek en trok het kledingstuk snel aan. Daarna volgden haar
blouse, sokken, laarzen en getailleerde mouwloze doublet. Het duurde even tot het haar
gelukt was het koord aan de voorkant door de gaatjes te rijgen en dicht te knopen aangezien
het schip heen en weer bleef schommelen.
Wankelend bereikte ze de deur, deed deze open en draaide weer terug. Zwaarden. Je wist
maar nooit wanneer je ze nodig had. Ludo en sommige avonturen in deze wereld hadden haar
geleerd de wapens alleen af te doen wanneer ze naar bed of in bad ging.
En zelfs badderen zonder wapens binnen handbereik bleek af en toe gevaarlijk te zijn.
Ze gespte haar zwaardriem om, stopte een dolk in beide laarzen, haar broekriem en in een
binnenzak van haar zwarte doublet, draaide haar haar in een rommelige knot en begaf zich
naar het dek.
Op het dek was iedereen druk in de weer. Het stormde inderdaad, wat vergezeld ging met
regen, donder en bliksem. Hier en daar stond een lantaarn maar verder was het donker op het
dek.
“Rol de zeilen op!” Villo’s raspende stem galmde over de storm heen. “Anders slaat de
bliksem erin, snel!”
Lily zag Ludo, enkel gekleed in een zwarte leren broek en witte blouse die doorweekt was
van de harde regen. Zijn zwarte haar hing in natte slierten op zijn rug. Samen met enkele
mannen rolde hij de zeilen op.
Het schip helde gevaarlijk naar rechts en Lily sloeg hard met haar rug tegen de reling. Als
het zo doorging was ze de volgende dag bont en blauw. Een ton, die aan de andere kant van
het dek gestaan had, rolde op haar af en ze kon nog net opzij duiken. De ton vloog over de
reling heen en ze slikte. Wellicht was op het dek komen toch niet zo’n goed idee geweest.
Zij was niet de enige die af en toe viel. De mannen tuimelden over het dek heen terwijl ze
hun klussen uitvoerden. Kapitein Doren stond aan het roer, zijn met het litteken ontsierde
gezicht grimmig en lange haren met vlechten erin wapperend in de wind.
Half struikelend liep Lily naar hem toe. Bliksem flitste op, niet ver van hen vandaan. Enkele
seconden later klonk er een harde klap. Ze was inmiddels ook doorweekt en slierten ontsnapt
haar plakten tegen haar wangen.
“Gaan we het redden?” Ze moest schreeuwen om boven het geluid van de golven en wind
uit te komen.
“Ik denk het wel.” Dorens amandelvormige bruinen ogen flitsten naar de zeilen, waarvan
de helft inmiddels opgerold waren. “Als de zeilen tenminste op tijd zijn opgerold. Die bliksem
komt steeds dichterbij.”
Opnieuw een flits. Opnieuw een klap.
“Is er iets wat ik kan doen om te helpen?” vroeg Lily.
“Niet in de weg lopen!” schreeuwde Doren terug. Een glimlach krulde om zijn lippen.

451
 Plotseling klonk er een schreeuw. Een van de zeemannen vloog overboord toen het
schip opnieuw getroffen werd door een hoge golf.
“Man overbood!” schreeuwde Villo. “Man overboord!”
Een dwerg met een kaal hoofd en lange bruine haard gooide een touw overboord. Lily
keek over de reling, maar ze zag de gevallen zeeman nergens.
“Waar is hij?” schreeuwde een elf naast haar. Hij leunde met zijn slanke handen op de
reling en tuurde naar het donkere water.
Er was niets te zien. Het water was inktzwart en de golven waren zo heftig dat Lily
betwijfelde dat de zeeman ooit nog boven water zou komen.
“Die overleeft het niet,” bromde Ludo naast haar.
“Wat is dat!?” riep een man plotseling verbaasd.
Lily zag een gedaante omhoog drijven, van onder het water naar boven, over de golven
naar hun schip. Het was alsof hij vloog. Langzaam kwam hij omhoog, tot hij de reling bereikt
had, zijn besnorde gezicht vertrokken in een bange grimas.
Lily keek naar links. Barnabas stond iets van haar vandaan, zijn armen uitgestrekt en zijn
blik geconcentreerd. Zijn kale hoofd glom van de regen en zijn tuniek was doorweekt, net
zoals de kleding van de rest van de bemanning. Hij was zo te zien al even op het dek.
Langzaam zweefde de man naar hem toe. Barnabas liet zijn armen zakken, en de man
kwam zacht neer op het drijfnatte dek. Zijn ogen waren groot van angst en verbazing.
“Be-bedankt!” Zijn tanden klapperden van de kou. Toen draaide hij zich naar rechts en
gaf een sloot zeewater over. Villo vloekte toen het op zijn laarzen terechtkwam.
“Geen dank.” De magiër glimlachte.
Lily keek om zich heen. Adrius en Lisandre waren nergens te bekennen.
“Ga naar beneden en neem een kop grog!” zei Villo tegen de zeeman. Die knikte en
verliet met trillende benen het dek. Villo gaf Barnabas een klap op zijn schouder. “Bedankt,
maat!”
Inmiddels waren de zeilen opgerold. De storm was nog niet gaan liggen; flinke golven
lieten het schip heen en weer zwaaien en de regen gutste onophoudend op hen neer.
“Ik dacht dat we de winterstormen ontlopen hadden door tot de lente te wachten met
varen,” schreeuwde Lily tegen Ludo. Ze wankelde opnieuw en hij ving haar op.
“Dit is geen winterstorm!” schreeuwde hij terug. Druppels glommen in zijn zwarte
baard. “Die zijn vele malen erger!”

Enkele uren later was de storm eindelijk gaan liggen en klaarde het op. Het was inmiddels
vroeg in de ochtend en de donkere lucht werd langzaam lichter en kleurde prachtig paars, ten
aankondiging van de aankomende dag. Ook blies de wind een warmere lucht over zee, wat
resulteerde in een dichte mist die boven het water hing.
Ludo streek zijn natte haar uit zijn ogen en rolde met zijn gespierde schouders. Enkele
zeemannen waren terug gegaan naar hun hangmatten, maar de meesten waren in de weer
om de orde op het dek te herstellen.
Ludo staarde naar de zee. Er viel weinig te zien; een dichte nevel hing over het water en
zorgde ervoor dat ze maar enkele meters voor zich uit konden kijken. Het was doodstil.
En toch…

452
 Ludo meende iets te horen. Gekraak, dat niet van hun eigen schip afkomstig was. Of
verbeeldde hij het zich?
Hij liep naar Doren, die nog steeds aan het roer stond en geconcentreerd voor zich uit keek,
voor het geval een obstakel plotseling voor hen zou opdoemen uit de mist. Lily en Syrias
stonden bij hem. Het meisje glimlachte toen ze Ludo zag.
“Zolang de mist aanhoudt laten we de zeilen niet zakken,” zei Doren tegen de elf. Syrias
knikte.
“Horen jullie niets?” bromde Ludo.
De drie waren stil en luisterden geconcentreerd.
“Ik hoor niets,” zei Lily.
Ook Syrias schudde ontkennend zijn hoofd.
“Wacht,” zei Doren echter. “Dat gekraak en geplons… dat is niet van ons schip afkomstig,
of wel?”
“Nee,” gromde Ludo. En als hij zich niet vergiste kwam het geluid dichterbij. Het geluid van
een ander schip.
“Moeten we geen teken maken?” vroeg Syrias. De roodbruinharige elf had het nu blijkbaar
ook gehoord. “Of iets roepen? Als het een ander schip is, zijn ze zo wellicht te dichtbij om een
botsing te voorkomen.”
“Tenzij ze dichterbij willen komen,” zei Doren duister.
“Precies,” zei Ludo. Hij had een slecht gevoel over het geluid, dat steeds dichterbij kwam.
Als zij hen hoorden, was andersom ook het geval…
“Denk je dat het weer piraten zijn?” fluisterde Lily met grote ogen.
“Maar welke piraten zijn zo stom om aan te vallen in de mist?” vroeg Syrias sceptisch. “Het
verminderde zicht is voor hen toch net zo goed een handicap als voor ons?”
“Geen piraten,” zei Ludo. “Maar wellicht –”
Vier haken vlogen onverwacht door de lucht en haakten zich vast aan de reling. Het schip
schommelde iets terwijl het tegen een andere houten reling getrokken werd. Een reling waar
verschillende tekens in gekrast waren. Tekens die Ludo maar al te goed herkende.
“Niet weer,” kreunde een kleine zeeman met een zwarte vlecht.
Ludo trok zijn zwaarden. Naast hem deden Lily en Doren hetzelfde.
“Vleart! Nach tor ghearg leghean! Vlaert!” schalde het plotseling door de mist.
“Bloederige pest!” gromde Ludo. “Het zijn Nornen! Hun kapitein heeft ze zojuist bevolen
aan te vallen en niemand in leven te laten. Roep je mannen, Doren! Iedereen die kan vechten
moet meehelpen, je hebt iedere man nodig!”
“We worden aangevallen!” schreeuwde Doren. “Villo, roep iedereen die beneden is het
dek op!”
“Aye, kapitein!” schreeuwde de dwerg en begaf zich benedendeks, de longen uit zijn lijf
schreeuwend.
Syrias had zijn boog al in zijn handen en vuurde pijl na pijl af, maar vanwege de dichte mist
waren het meer schoten op geluk dan dat hij echt nauwkeurig kon mikken. Grote gedaanten
sprongen behendig over de reling, en al gauw werd de bemanning geteisterd door de
moordlustige Nornen.

453
 “Pas heel goed op,” zei Ludo tegen Lily, die haar zwaarden in haar handen had en klaar
leek om aan te vallen. Haar groenblauwe ogen waren geconcentreerde spleetjes en ze beet
op haar lip. “Dit zijn geen gewone piraten. Nornen vechten door tot ze niet meer kunnen.”
“Wij ook,” zei Lily vastberaden.
Ludo grinnikte. Een lange gespierde man met rood haar in vele vlechten en een lang
krom zwaard in zijn ene hand en een bijl in zijn andere rende op Ludo af. Hij had een
kromme neus die zo te zien al minimaal drie keer gebroken was geweest en enkele tanden
bleken te ontbreken toen hij grijnsde. Ludo pareerde zijn aanval met het zwaard en sloeg
met zijn andere zwaard tegen het heft van de bijl. Om hem heen klonk het geluid van staal
tegen staal, geschreeuw en een enkele keer angstig gegil. Dat laatste kwam van hun
mannen en zeker niet van de Nornen.
De roodharige man sloeg opnieuw en Ludo pareerde opnieuw. Nornen waren sterk en
deze man was geen uitzondering, en Ludo’s arm vibreerde van de klap. Maar Ludo was ook
een Norn en deed zeker niet onder voor de Nornen om hem heen.
In zijn ooghoek zag hij dat Lily zich achter hem begaf, ook verwikkeld in een gevecht. Al
snel stonden de twee rug tegen rug, zodat ze zich enkel zorgen hoefden te maken om de
vijanden voor en naast hen. Ludo schakelde zijn roodharige tegenstander uit door zijn buik
open te halen. Met een grom ging de man neer. Zijn ingewanden maakten een glibberige
en bloederige massa op het dek.
Zijn plaats werd echter ingenomen door twee nieuwe Nornen, beiden net zo groot en
gespierd als hun voorganger. Eén van hen had een ooglapje en lang blond haar, de andere
was kaal en had een zwarte lange baard met vlechten. Een ketting gemaakt van kleine
botjes hing om zijn nek.
Nornen vochten altijd met twee wapens. Ludo had deze kunst al vroeg geleerd van zijn
vader. Hij had in zijn leven nog niemand ontmoet die zo goed was als zijn vader – behalve
hijzelf dan. Maar hij had maar twee armen, en de twee mannen tegenover hem hakten snel
op hem in, een bijl in iedere hand en een grijns die toonde dat ze zeker waren van hun
overwinning op hun gezicht.
Ludo pareerde, ontweek en dook als een malle, maar zelfs hij zou dit tempo niet eeuwig
kunnen volhouden. Met één hand sloeg hij de bijl van bottenketting weg en stapte opzij
voor zijn andere bijl. Snel trapte hij tegen diens knie, zodat bottenketting achterover
tuimelde. Ludo kon nog maar net voorkomen dat de bijl van ooglapje in zijn schouder hakte.
Met een hele snelle beweging hakte hij de arm van zijn blonde tegenstander eraf. Zo, dat
was alvast een bijl minder. Hij kon een grijns niet tegenhouden toen het lichaamsdeel door
de lucht vloog en een andere Norn tegen het achterhoofd raakte.
“Aaaargh!” schreeuwde ooglapje, terwijl zijn afgehakte arm met de bijl nog in zijn hand
op het dek viel. Bloed spoot uit de wond in Ludo’s gezicht en verblindde hem. Nog net op
tijd kon hij wegduiken voor bottenketting, die zijn balans weer hervonden had en zijn maat
wilde wreken.
Ludo haalde blindelings uit naar ooglapje maar het was raak; bloed spoot uit zijn keel en
de man viel neer met een misselijkmakend gorgelend geluid. Met een schreeuw stormde
bottenketting naar voren, de vlechten in zijn baard woest wapperend. Ludo sloeg met zijn
zwaarden tegen de bijlen van de man – links, rechts, links rechts, tot de man een fout

454
maakte en de punt van Ludo’s zwaard kennis maakte met het hart van de man. Bottenketting
vergezelde de twee dode mannen aan Ludo’s voeten.
Ludo draaide zich om. Bij Lily lagen twee mannen, zo te zien niet dood maar bewusteloos.
Hij kon hun hart nog horen kloppen. Hij gromde. Ze wilde kostte wat het kost niemand
vermoorden omdat ze dan een magiër zou worden, maar hij hoopte wel dat ze niet zou
aarzelen als haar leven ervan af hing.
Hij had echter geen tijd om er lang bij stil te staan, want een nieuwe tegenstander rende
schreeuwend op hem af, een zwaard in beide handen. Ludo maakte echter korte metten met
hem door met zijn zwaard het bebaarde hoofd van de schreeuwerd doormidden te hakken.
Het hoofd rolde weg.
Ludo veegde het bloed uit zijn ogen en keek om zich heen. Barnabas en Adrius stonden net
als hij en Lily rug tegen rug en wierpen blauwe, paarse en groene magieballen naar hun
tegenstanders. Syrias en Villo vochten samen tegen een Norn, de elf elegant en lenig en de
dwerg lomp en lachend.
Lisandre, die niet ver van Ludo af stond, wierp een bal van groen licht naar een grijsharige
krijger, die neerging met gesloten ogen. Haar lichtblauwe jurk had een lange scheur in de zoom
en zat onder het bloed en haar lange haar was losgeraakt uit haar vlecht. Ze zag een zeeman
die bestookt werd door twee Nornen en vuurde een bal van paars licht op de Nornen af. Het
was echter te laat; de zeeman was al op het dek gevallen en een plas bloed welde op onder
zijn opengesneden buik. Een van de Nornen spatte uiteen toen de bal hem raakte en de
mannen die bij hem in de buurt stonden werden bespetterd met bloed, hersens en
ingewanden.
Een Norn met een bijl in zijn ene hand en een groot bot in zijn andere hand doemde op
achter Lisandre. Hij hief zijn arm met de bijl op, duidelijk van plan om het achterhoofd van de
magiër doormidden te splijten. Snel haalde Ludo een dolk uit zijn laars en gooide die naar de
Norn. Hij raakte de krijger recht in zijn oog en met een schreeuw ging de man neer.
Lisandre draaide zich om en zag de Norn aan haar voeten liggen. Haar blik ging van de dolk
in zijn oog naar Ludo en haar lichtgrijze ogen werden groot. Ze knikte en Ludo evenaarde het
gebaar.
“Aah!” schreeuwde Lily achter hem. Ludo draaide zich bliksemsnel om. Ze had een van haar
zwaarden laten vallen en de linkermouw van haar witte blouse was donkerrood. De
bruinharige man tegenover haar grijnsde en hief zijn zwaard op, maar Lily dook onder zijn arm
door en stootte met het gevest van haar zwaard midden in zijn gezicht.
Een knap klonk toen zijn neus brak en de man tuimelde naar achteren. Ludo haalde met
zijn zwaard de keel van de man open en de man viel bovenop een ander lijk.
“Gaat het?” vroeg hij.
“Ja,” antwoordde Lily. Ze raapte haar zwaard op. “Het is maar een schrammetje.” Plotseling
werden haar ogen groot. “Oh nee!”
“Wat?” Ludo draaide zich om en keek in de richting waar zij naar keek. Doren lag op het
dek, één hand tegen zijn zij geklemd en zijn gezicht een masker van pijn. Een roodharige man
met een gespierd ontbloot bovenlijf dat vele tatoeages van runen en littekens toonde stond
over hem heen gebogen. Hij had een zwarte hoed op met een brede rand. De kapitein, gokte
Ludo.

455
 Ludo rende op het tweetal af. Onderweg ontweek hij de bijl van een krijger, sloeg met
zijn zwaard naar het hoofd van een andere Norn en sprong over een neervallende zeeman.
Hij stopte niet om te kijken of hij de Norn geraakt had maar de schreeuw van pijn die achter
hem klonk verried van wel. Bij Doren aangekomen dook hij en kwam hard neer op zijn
knieën. Nog net op tijd kon hij het neerkomende zwaard van de kapitein tegenhouden met
zijn linkerzwaard.
De groene ogen van de kapitein gingen van Doren naar hem. Hij droeg een dikke zilveren
ketting met een lange slagtand eraan die op zijn roodharige krullende borsthaar rustte.
“Geef over,” gromde de kapitein in een zwaar accent. “Jullie kapitein dood. Geef over.”
Doren ontkende dat door op dat moment luid te kreunen. Ludo trok één wenkbrauw op.
“Nooit,” zei hij in het Norns, en de rode wenkbrauwen van de kapitein gingen omhoog
van verbazing. “Verlaat het schip nu en leef, of blijf aan boord en sterf.”
“Landsverrader,” zei de kapitein, nu ook in het Norns. “Ik heb je net zien vechten, ik had
kunnen weten dat je een Norn was. Die slappelingen uit het zuiden vechten niet zoals jij.
Maar je wilt blijkbaar wel graag één van hen zijn.”
De kapitein sloeg toe met zijn zwaarden, waarvan de zilveren gevesten versierd waren
met een doodshoofd, en Ludo pareerde met gemak. Maar hij wist dat de kapitein niet alles
gaf. Nog niet. Hij was de beste vechter van het schip, anders was hij nooit tot kapitein
gekozen. In Norn gold kracht en vechtkunst boven alles.
“Ik kan wel een goede krijger zoals jij gebruiken.” De kapitein haalde uit en Ludo stapte
behendig opzij. “Help me de rest van de bemanning uit te moorden, inclusief die irritante
magiërs, en je mag je bij ons voegen.”
“Bedankt voor de uitnodiging.” Ludo sloeg hard met zijn linkerzwaard tegen het
rechterzwaard van de kapitein. “Maar ik moet helaas afslaan. Ik heb betere dingen te doen
dan schepen aanvallen.”
Ondertussen werd hun gesprek, af en toe onderbroken door staal tegen staal,
opgemerkt door anderen en het vechten staakte.
“Hij spreekt hun taal,” hoorde Ludo een dwerg verbaasd fluisteren. Geweldig, straks wist
iedereen dat hij Norns was. Ludo liet dat feit over het algemeen achterwege, aangezien hij
wist dat de mening van zuiderlingen over Nornen varieerde van verachting en achterdocht
tot totale doodsangst, en het zijn leven over het algemeen niet makkelijker maakte als
mensen wisten waar hij vandaan kwam.
“Dan zal je helaas moeten sterven,” zei de kapitein.
“Je kunt het proberen,” gromde Ludo.
En proberen deed de roodharige kapitein het. Vol strijdlust stortte hij zich in het gevecht
en haalde keer op keer uit met zijn zwaarden. Ludo pareerde en ontweek, zoekende naar
een opening om de man neer te halen, maar die kwam niet. De kapitein was goed.
Ludo gromde uit frustratie. Hij kon dit wel even volhouden, maar –
Plotseling ging gleed hij uit over een zompige massa vlees dat waarschijnlijk een deel
van een Norn was geweest voordat een van de magiërs een spreuk erop losgelaten had. Hij
slipte en viel naar achteren en de kapitein stak met zijn zwaard naar voren, een
triomfantelijke schreeuw uitend. Ludo kreunde toen het zwaard zijn buik raakte en in zijn
huid sneed. Hij kon nog net op tijd wegrollen om een tweede uithaal te ontwijken, die hem
zeker van zijn ingewanden had ontdaan.

456
 Moeizaam kwam hij overeind. Hij voelde bloed over zijn buik naar beneden lopen. Nu was
hij kwaad.
Hij veranderde zijn tactiek van verdedigend naar aanvallend en de grijns die boven de
roodharige baard van de kapitein was verschenen verdween en maakte plaats voor een
grimas. De kapitein had geen andere keus dan zijn tactiek aan te passen naar verdedigend en
het was zijn beurt om de slagen van Ludo te pareren of ontwijken. Ludo voelde een kille woede
die zich van hem meester maakte en hem bijna dwong om zich op de kapitein te storten. Hij
had altijd gezegd dat je in een gevecht niet in woede moest handelen, omdat dat ervoor
zorgde dat je fouten ging maken. Het hoofd koel houden was essentieel in een gevecht. Maar
nu had hij daar de grootste moeite mee.
Het liefst had hij zich ter plekke getransformeerd in een wolf, maar gelukkig had hij nog een
hoekje over in zijn hersenen dat helder kon denken. Hij wist dat de bemanning hem zou
wantrouwen als hij dat deed; als ze hem tenminste niet meteen overboord zouden gooien.
Zweetdruppels verschenen op het voorhoofd van de roodharige kapitein terwijl hij zijn best
deed om Ludo’s tempo bij te houden. Maar zijn armen begonnen te trillen terwijl Ludo keer
op keer met al zijn kracht zijn zwaarden tegen die van de kapitein sloeg. Een onmenselijk
gegrom klonk op uit Ludo’s keel.
Plotseling hoorde hij voetstappen achter zich. Bliksemsnel draaide Ludo zich om, bukte om
nog net op tijd een bijl van een Norn te ontwijken en haalde met zijn zwaard diens buik open.
Ludo nam niet de tijd om te zien hoe de donkerharige man neerging, maar draaide zich terug
naar de kapitein en pareerde nog net op tijd zijn zwaard.
Met zijn andere zwaard sloeg hij keihard tegen de linkerzwaard van de roodharige man aan.
De kapitein liet zijn zwaard vallen en Ludo schopte het weg. Wanhopig sloeg de kapitein toe
met zijn overgebleven zwaard, maar Ludo pareerde de slag met gemak en hield de punt van
zijn andere zwaard tegen de keel van de kapitein aan.
De kapitein liet zijn zwaard vallen en keek hem strak aan met zijn groene ogen. Hij nam zijn
zwarte hoed af en smeet deze op de grond. Zijn lange haar was nat van het zweet.
“Toe dan,” zei hij, nog steeds in het Norns. “Laat me sterven als een krijger.”
“Laat hem zijn mannen terugroepen,” zei Adrius. De gezette magiër had bloedspetters op
zijn donkerblauwe fluwelen tuniek en een oppervlakkige wond op zijn voorhoofd. Zijn normaal
gesproken keurig gekamde haar zat door de war.
Ludo keek om zich heen. Het dek was bezaaid met lichamen, zowel van hun eigen mannen
als de Nornen. Maar zo te zien waren er meer Nornen gesneuveld en waren zij aan de
winnende hand, wat waarschijnlijk grotendeels te danken was aan de magiërs, Lily en hem
zelf. Doren lag met gesloten ogen op het dek maar Ludo hoorde een zwakke hartslag. De
kapitein leefde nog.
Hij keek naar de roodharige kapitein, die strak terugkeek, geen angst in zijn groene ogen.
Ondanks dat de Nornen nu in de minderheid waren, zouden ze niet stoppen tot de bemanning
van Noorderlicht of zijzelf verslagen waren. Nornen trokken zich niet terug, ze vochten tot het
bittere eind.
“Laat hem zijn mannen terugroepen,” herhaalde Adrius. Enkele zeemannen vielen hem bij.
Zonder de moeite te nemen te antwoorden sneed Ludo de keel van de kapitein door. Met
een gorgelend geluid viel de grote man op het dek. Zijn groene ogen staarden nietsziend
omhoog.

457
 “Wat doe je!?” schreeuwde een elf, alsof het niet duidelijk was.
Verschillende krijgers om hen heen schreeuwden en stortten zich met hernieuwde
vechtlust op hun tegenstanders.
“Wat doe je, man!?” vroeg Adrius verontwaardigd. Hij wierp een paarse bal van licht
richting een blonde Norn, die schreeuwend neerging. “Dit was onze kans om van ze af te
komen!”
“Nee,” antwoordde Ludo, die een dolk wierp naar een krijger die naar Lily rende met
opgeheven bijl. De dolk raakte zijn achterhoofd en de man ging neer. Lily had nog net de
tijd om naar hem te glimlachen, voordat ze zich in een nieuw gevecht stortte. “Nornen gaan
door tot het bittere eind, Adrius. Geloof me, ik kan het weten.”
Begrip daagde in Adrius’ ogen en hij knikte alvorens Syrias te helpen, die door drie
Nornen tegelijk belaagd werd.
Maar het duurde niet lang voordat de Nornen verslagen waren. Het dek was nat van het
bloed en je kon geen stap zetten zonder dat je op een lijk ging staan – of een deel daarvan.
Verschillende buiken waren opengespleten en darmen lagen ernaast. Kelen waren
doorgesneden, her en daar lag een afgehakte arm of hand en enkele lichamen waren
onherkenbaar omdat ze uit elkaar gespat waren.
De mist begon op te klaren. De lucht was doordrongen van de metaalachtige geur van
bloed en ondertoon van poep en pis waar mannen hun darmen spontaan geleegd hadden
terwijl ze stierven. Dit alles maakte samen de geur van een slagveld. De geur die Ludo maar
al te goed kende.
Ludo voelde een hand op zijn schouder en draaide zich om. Het was Lily.
“Alles goed?” vroeg ze. Haar grote ogen gingen naar zijn buik. Pas toen voelde Ludo de
wond weer.
“Ik overleef het wel,” gromde hij. Hij gaf haar een snelle inspectie. Haar kleding en
gezicht zaten onder de bloedspetters, maar hij betwijfelde dat het van haarzelf was. De stof
op haar linkerarm was donkerrood. “Je arm –”
“Ik overleef het wel.” Ze glimlachte.
“Mannen, we hebben gewonnen!” schreeuwde Villo. De eerste stuurman hield zijn
rechterarm vast, die nutteloos langs zijn lichaam hing, maar leek niets van zijn natuurlijke
opgewektheid verloren te hebben. “Hoera!”
Verschillende mannen echoden hem, maar het merendeel was bezig met hun eigen
verwondingen, die varieerden van oppervlakkig tot ernstig. Lisandre knielde bij Doren neer.
De kapitein kreunde zacht.
Ze knoopte de jas en de blouse van de kapitein los en Ludo zag dat de sierlijke tatoeage,
die begon aan de linker bovenkant van zijn hals, doorliep tot onderaan zijn slanke buik, zo
zijn broek in. Een gapende wond onderbrak de tatoeage.
Lisandre richtte haar handen op de wond en mompelde iets. Wit licht scheen uit haar
handen op de buik van de kapitein en de huid leek naar elkaar toe te groeien, tot er niets
meer van de wond over was dan een beetje bloed.
“Bedankt,” kreunde Doren, zijn stem zwak. Hij wilde overeind komen, maar Lisandre
hield hem tegen.

458
 “Je moet rusten,” zei ze, haar stem koel als altijd, ondanks de vele lijken om haar heen. “Ik
heb je genezen, maar het was een ernstige wond, die anders fataal was geweest. Je lichaam
heeft tijd nodig om helemaal te genezen.”
“Villo…” kreunde de kapitein.
“Aye, kapitein!” zei de dwerg.
“Je stuurman heeft een gebroken arm,” zei Lisandre. “Ik zal hem genezen, maar voor nu…”
Ze stopte en drukte een hand tegen haar voorhoofd.
“Rustig, Lisandre,” zei Barnabas. “Verg niet teveel van jezelf. We hebben een hoop magie
gebruikt. Je weet wat er gebeurt als je teveel in één keer doet.”
“Genees voor nu alleen degenen die het anders niet overleven,” bracht Adrius in, zijn
groene ogen bezorgd op de mooie magiër gericht.
Lisandre knikte.
“Maar wie stuurt het schip als Doren en Villo het niet doen?” vroeg een dwerg met een
kaal schoren hoofd, afgezien van een brede strook bruin haar die over het midden van zijn
schedel naar achteren liep. “Berboran is dood.”
“Ik doe het wel,” gromde Ludo.
“Weet je hoe het moet?” vroeg de dwerg sceptisch.
“Nee, maar ik dacht laat ik het eens proberen,” gromde Ludo sarcastisch. Bij het zien van
de ongelovige blik van de dwerg, die zijn sarcastische toon blijkbaar niet opgepikt had, voegde
hij toe: “Ik heb vroeger wat gevaren, hier en daar. Ik weet hoe ik een schip moet besturen.”
“Goed,” zei Barnabas. “Iedereen met zware verwondingen, vorm een rij voor Lisandre.
Adrius, ik ben niet zo goed in magisch genezen en jij bent eerlijk gezegd nog slechter, maar
zullen wij helpen waar we kunnen?”
“Natuurlijk,” knikte Adrius, duidelijk niet beledigd.
“Uitstekend!” schreeuwde Villo, die nog steeds zijn arm vasthield. “Iedereen die niet
gewond is of alleen lichte verwondingen heeft, maak de Nornen die nog leven af en smijt die
klootzakken overboord! En verzamel de lichamen van onze mannen!”

Na ongeveer twee uur waren alle Nornen aan de haaien gevoerd, hadden de twaalf
zeemannen die tijdens het gevecht gesneuveld waren een zeemansgraf gekregen – waarbij
Villo dit keer het woord deed, wat minder poëtisch klonk maar een stuk kleurrijker dan toen
Doren het gedaan had – lagen de mannen met zware verwondingen benedendeks te rusten
en waren enkele mannen bezig het dek schoon te schrobben. Ook hadden een paar
zeemannen die geen of lichte verwondingen hadden het schip van de Nornen betreed en alles
wat maar van enige waarde was overgeheveld naar hun schip. Vervolgens hadden ze het
vijandige schip in brand gestoken.
Lily leunde vermoeid tegen de reling. Ze had de mannen geholpen om de dode Nornen
overboord te gooien en na het vechten en zeulen met zware lichamen was ze doodop. De zon
stond inmiddels aan de hemel.
Ze trok haar doublet, waar inmiddels weinig van over was, uit en gooide het met bloed
besmeurde kledingstuk overboord. Ze keek naar de paar mannen die nog bezig waren op het
schip. De meesten waren net als zij aan het rusten. Ludo stond aan het roer.
Nu ze de Nornen in actie gezien had kon ze duidelijk zien dat Ludo oorspronkelijk een van
hen was. De Nornen waren allen groot en breed gebouwd – hoewel ze er maar één had gezien

459
die zo groot was als Ludo. Net zoals Ludo vochten ze allemaal met twee wapens, iets wat
ze verder niemand had zien doen. Net zoals bij de rover was het te zien dat ze genoten van
de strijd en waren ze sterker en bloeddorstiger dan de Myrners. Ze dacht dat de bemanning
van Noorderlicht het niet gered zou hebben zonder Ludo en de magiërs.
Ze liep naar Ludo toe.
“Heb je iemand naar je wond laten kijken?” vroeg ze.
“Nee,” antwoordde hij. “Het geneest vanzelf. Waarschijnlijk redelijk snel, nu ik een
weerwolf ben.”
Lily knikte. Ze had gelezen dat weerwolven sneller genazen dan mensen. Maar toch…
“Je moet in elk geval de wond schoon laten maken,” drong ze aan. “Ik weet dat magie
geen invloed op je heeft dus genezen gaat niet, maar een van de magiërs kan je in elk geval
daarmee helpen.”
“Niet nodig,” zei Ludo kortaf.
Lily zuchtte. Ze had kunnen weten dat de rover zich niet kwetsbaar op wilde stellen.
Maar ze gaf het niet zomaar op.
“Als het geïnfecteerd raakt…”
“Prima, als je wilt dat de wond schoongemaakt wordt doe je het zelf maar,” zei Ludo
stug. “Syrias!” schreeuwde hij toen.
De langharige elf, die niet ver van hen vandaan met een man had staan praten, keek op
en liep naar hem toe. Hij was een van de weinigen die helemaal geen verwondingen leek
te hebben. “Wat is er?”
“Kun je het even van me overnemen?” vroeg Ludo.
“Maar ik heb nog nooit –”
“Ach, zo moeilijk is het niet,” gromde de rover. Hij richtte zijn lichte ogen op de horizon.
“Er is geen schip of ander obstakel te bekennen, dus je kan weinig schade aanrichten. Hou
je ene hand hier, ja zo, en je andere hand hier. Goed. Wij zijn zo terug.”
Lily volgde Ludo benedendeks terwijl Syrias hen geamuseerd nakeek, zijn handen
onwennig aan het roer.
“Ik wist niet dat je zo preuts was,” zei Lily, toen Ludo zijn blouse losknoopte nadat ze
hun hut betreed hadden.
Ze had hem één keer eerder met ontbloot bovenlichaam gezien, maar dat was in de
herberg geweest nadat ze aangevallen waren en ze gefaald had om hem te helpen. Ze had
toen niet echt op hem gelet aangezien hij zo boos op haar was geweest. Ze had hem toen
nauwelijks aan durven kijken.
Nu zag ze dat zijn rug en behaarde borst onder de littekens zaten – niet dat ze verbaasd
was. Littekens in de vorm van lijnen, kronkels en punten waar zwaarden, bijlen en pijlen
hem ooit geraakt hadden.
“Ik hou gewoon niet zo van dat gestaar,” mompelde Ludo. Zijn ogen ontmoette de hare,
alsof hij haar uitdaagde iets van zijn getekende lichaam te zeggen.
“Er is niets mis met een paar littekens.” Lily hief haar kin op en hield zijn blik vast.
“Het zijn er iets meer dan een paar.”
“En ieder litteken zal zijn eigen verhaal hebben. Ik wil er graag een paar horen.”
De rover grijnsde. “Heb je even?”
“Volgens mij moeten we nog enkele dagen varen, dus tijd genoeg. Ik ben zo terug.”

460
 Lily liep naar de keuken en zette een pan met water op het kolenfornuis. Ze wist weinig van
genezing, maar waarschijnlijk was het beter om het water eerst te koken zodat er geen
bacteriën in zaten. Toen dat gebeurd was goot ze het in een houten emmer, pakte de meest
schone doek die ze kon vinden en liep terug naar hun hut.
De wond leek inderdaad niet al te ernstig te zijn. Het was een redelijk oppervlakkige snee
die gelukkig niet zijn ingewanden geraakt had. Opgedroogd bloed zat op zijn gespierde buik
en ze moest flink boenen om dat eraf te krijgen. Ludo zei geen woord terwijl ze de wond
schoonmaakte maar hield zijn lippen op elkaar geklemd, waardoor ze wist dat het wel degelijk
pijn deed.
“Goed, jouw beurt,” zei hij toen ze klaar was met het verbinden van de wond.
“Hoe bedoel je?” vroeg Lily.
“Je arm.”
“Ludo, dat is maar een schrammetje. Niets vergeleken bij wat sommigen hebben.”
“Oh nee, je ontkomt er niet aan,” zei Ludo. “Voor wat hoort wat. Of je laat mij ernaar kijken,
of ik haal Lisandre.”
Lily haalde het koord van haar blouse los en wurmde haar linkerarm uit de mouw. Met haar
andere hand hield ze haar blouse tegen haar borst gedrukt. Ludo doopte de doek in het water
en begon de snee op haar arm schoon te maken.
“Niemand gedood?” vroeg hij, terwijl hij boende.
“Nee,” antwoordde Lily. “Ik heb het nu nog kunnen vermijden. Hoewel het enkele keren
niet veel scheelde.”
“Als het erop aan komt hoop ik wel dat je niet aarzelt,” bromde hij. “Magiër zijn is beter
dan dood zijn, lijkt me.”
“Maak je geen zorgen,” verzekerde Lily hem. Ze grimaste toen hij de doek over de snee
haalde. “Maar zolang ik het nog kan vermijden doe ik dat. Het leven wordt er thuis niet
makkelijker op als ik een magiër zou zijn.”
“Je kunt ook hier blijven.”
Ze keek hem aan. Voordat ze iets kon zeggen werd er geklopt. Het was Barnabas.
“Alles in orde?” vroeg hij. Hij leek zelf geen schrammetje te hebben en had in tussentijd
schone kleding aangetrokken. Zijn grijze ogen waren echter omringd door donkere kringen en
hij maakte een vermoeide indruk.
“Ja,” antwoordde Lily. “Enkel wat oppervlakkige wonden.”
“Ik kan kijken of ik het kan genezen,” bood hij aan, maar de blik in zijn grijze ogen verried
dat hij kapot was.
“Dat hoeft niet,” antwoordde Lily. “Jullie hebben genoeg gedaan. Ik heb je zelf horen
zeggen dat teveel magie gebruiken je uitput.”
“We zitten inderdaad alle drie aan onze grens,” beaamde hij. Hij haalde een glazen potje
uit de zak van zijn doublet. “Hier, smeer dit in elk geval op jullie wonden. Het gaat infectie
tegen.”
“Bedankt,” zei Ludo, en nam het potje aan. Barnabas verdween en Ludo begon de zalf op
Lily’s wond te smeren.
Nu de strijd voorbij was trof het Lily wat er gebeurd was, wat ze gedaan hadden. Al die
doden, al die gewonden… Het was heftiger en veel bloederiger geweest dat het eerste

461
gevecht. En de adrenaline maakte plaats voor een gevoel van melancholie. Ze slikte en
knipperde een traan weg, maar Ludo had het al gezien.
“Het is niet vreemd om je zo te voelen na een gevecht,” bromde hij. “Zeker niet als je
het niet gewend bent.”
“Het is gewoon… Al die lijken…”
Ludo trok haar tegen zijn borst en sloeg zijn armen om haar heen. Lily begroef haar
gezicht in zijn borsthaar, de geur van zweet negerend en ze voelde dat Ludo haar kruin
kuste. Ze was zich ervan bewust dat enkel de dunne stof van haar blouse die ze
omhooghield hun naakte lichamen van elkaar scheidde, maar voor nu kon haar dat weinig
schelen. Ze had het nodig om even getroost te worden.
Na een tijdje liet Ludo haar los en verbond de wond om haar arm.
“Het wordt makkelijker,” bromde hij. “Het vechten, en wat er na het gevecht komt.”
Lily wees naar een stervormig litteken op Ludo’s zij. “Goed, begin dan maar eens met dit
verhaal.”
Ludo’s brede lippen krulden zich in een glimlach. “Ik had een opdracht om een man uit
te schakelen in Eisen…”

De anderhalve dag die volgde bracht Lily voornamelijk door met Ludo, die haar vertelde over
zijn vele avonturen. Op haar buurt vertelde zij hem iets van haar wereld, maar het werd al snel
duidelijk dat hij veel meer had meegemaakt. Toch bleek Ludo het leuk te vinden om over haar,
in haar eigen ogen saaie, leven te horen.
Lily besefte wel dat haar leven een stuk rustiger zou worden wanneer ze weer
teruggekeerd was. En een stuk veiliger. Maar toch zou ze dingen gaan missen, bedacht ze
terwijl ze op het dek zat en van de zon genoot.
De prachtige natuur, de schonere lucht en rijkere smaak van alles, mensen zoals
Barnabas en Elfric en natuurlijk haar vriendschap met Ludo waren dingen die ze in haar
wereld niet meer tegen zou komen. Maar daar stond tegenover dat ze haar ouders weer
zou zien, haar vrienden, misschien haar oude baan terug zou krijgen, of anders een andere
baan in de advocatuur… Hete douches, computers, televisies en koffiezetapparaten zouden
weer deel uitmaken van het dagelijks leven.
Haar gedachten werden onderbroken door een man die in het kraaiennest zat en door
een verrekijker tuurde.
“Land in zicht! Land in zicht!”
“Het lijkt erop dat we onze bestemming bereikt hebben,” zei Ludo, die tegen de reling
geleund stond.
Lily liep naar de boeg van het schip en tuurde voor zich uit. Ze zag niets. Doren kwam
naast haar staan en overhandigde haar zijn verrekijker. Met behulp van het apparaat kon
ze in de verte een eiland zien liggen. Ze meende bergen te zien, en bomen, en was dat een
stad?
Het was zover. Ze was bijna thuis.

462
 Hoofdstuk 33

Vantago

Naarmate ze dichterbij voeren zag Lily meer en meer details. De stad begon vorm te nemen,
ze zag huizen en grotere gebouwen, en mensen die door de straten liepen. Een deel van de
stad leek op een berg gebouwd te zijn; de huizen rezen boven elkaar op waardoor het een
grote chaos leek en houten en stenen bruggen verbonden de bergen en gebouwen met elkaar.
Overal op de bergen waren houten trappen en enkele touwladders te zien, die van het ene
naar het andere huisje leidden.
“Vantago,” mompelde Adrius, die naast haar bij de reling was komen staan en haar blik
volgde. “Vroeger een mooie haven- en handelsstad. Nu het domein van piraten, moordenaars,
dieven en smokkelaars.”
“Gezellig.” Lily deed niet de moeite de sarcastische toon uit haar stem te houden.
“We zullen er op onze hoede moeten zijn.” Adrius keek naar Ludo, die aan Lily’s andere
zijde verschenen was, nonchalant tegen de reling leunend. De wind blies zijn lange zwarte
haar rond zijn gezicht. “Ludovic, jij bent bekend met het terrein?”
“De laatste keer dat ik op de eilanden was is zeven jaar geleden,” antwoordde Ludo.
“Destijds was het een grote chaos, iedereen voor zich, geen wetten. Buit lag voor het oprapen.
Ah, dat waren nog eens tijden.” Zijn toon was nostalgisch.
Lily moest lachen bij het zien van Adrius’ verontwaardigde blik.
“Weet je het kasteel te vinden?” vroeg Adrius koel.
Ludo knikte. “Mijn kennis over de eilanden mag misschien achterhaald zijn, maar ik kan de
weg er nog wel vinden.”
“Mooi,” zei Adrius, zijn blik weer op de dichterbij komende stad voor hem gericht. “We
gaan het nodig hebben.”
Lily leunde met haar ellebogen op de rand van de reling en keek hoe ze het eiland naderden.
Naast haar praatte Adrius verder met Ludo, maar ze luisterde niet meer. Ze was afgeleid door
het beeld voor haar.
Barnabas had haar verteld dat ze bij een havenstad zouden aanmeren, en automatisch had
Lily een beeld van Callagh voor zich gehad, de enige grote stad die ze in deze wereld gezien
had. Maar het enige wat Vantago met Callagh gemeen had, was wellicht de grootte. Ze keek
naar de met huisjes betimmerde bergen. Vele houten veranda’s en balkons begroetten haar.
Ze zag mensen die over de houten en enkele stenen bruggen heen en weer liepen. Hoog boven
de stad was het net zo’n bedreven drukte als op de grond.
Ze voeren een grote inkeping in de rotsen in, die breed genoeg was om wel drie schepen
naast elkaar te laten varen. Dat was maar goed ook, want er voeren ook schepen in
tegenliggende richting naar de zee die zij zojuist achter zich hadden gelaten. Boven hen
krijsten meeuwen. Hier en daar waren lantaarns aan de rotsen gehangen, die wanneer het
donker was voor voldoende licht moesten zorgen zodat de schepen niet tegen de rotsen aan
zouden varen.

463
 Een gigantische stenen poort, zo te zien gemaakt door moeder natuur, doemde voor
hen op, waar ze onderdoor voeren. Ook de poort was betimmerd met enkele houten
gebouwen en een houten brug waar mensen overheen liepen. Lily vroeg zich af hoe veilig
al die constructies waren.
Nadat ze onder de poort door gevaren waren, eindigden ze in een grote haven. Villo,
wiens arm genezen was door Lisandre nadat ze wat uitgerust had na het gevecht met de
Nornen, stond aan het roer en leidde Noorderlicht naar een van de houten steigers.
Verschillende zeemannen gingen in de weer met touwen om het schip vast te leggen.
“Vroeger was de stad enkel aan de grond gevestigd,” bromde Ludo naast haar. De rover
volgde geamuseerd Lily’s verbaasde blik. “Maar sinds de koning twintig jaar geleden is
vermoord en piraten en smokkelaars hun intrede in het land gedaan hebben, is er veel bij
gebouwd. Alles wat van steen is, is voor hun komst gebouwd, alles wat van hout is erna.”
Lily zag enkele stenen bruggen, zowel hoog en laag, wat stenen gebouwen en huizen
aan de grond, maar het meeste dat hoog op de bergen gebouwd was, was van hout.
“Hebben al die criminelen hier iets tegen steen?” vroeg ze.
“Teveel moeite, waarschijnlijk,” antwoordde Ludo. “Vooral piraten zijn hier maar
sporadisch. Waarom zou je steen gaan hakken voor een huis als je er maar weinig bent?
Het is eenvoudiger om wat hout te hakken.”
“Was de stad voorheen dan niet zo groot?”
“Jawel, maar een aantal gebouwen en huizen zijn verwoest tijdens de opstand die
volgde na de dood van koning Trivor. Oorspronkelijk bewoners probeerden de piraten te
verslaan, maar de piraten hebben uiteindelijk gewonnen.”
“Duidelijk, ja.”
Adrius was intussen afgedwaald naar de andere twee magiërs. Alle drie keken ze
grimmig naar de stad die voor hen lag. Maar zijn plaats werd al snel ingenomen door Doren.
De elf zag nog een beetje bleek en bewoog langzaam, maar hij was duidelijk aan de betere
hand.
“De mannen laden zo de goederen uit,” zei hij zacht tegen Ludo en Lily. “Het interesseert
me niet wat ermee gebeurt wanneer het eenmaal in handen is van de koper, maar voor die
tijd wil ik voorkomen dat de boel gekaapt wordt. Ik kan nog niet vechten, zouden jullie Villo,
Syrias en de mannen willen vergezellen naar hun bestemming?”
“Ja hoor,” zei Lily, en Ludo knikte kort.
“Wat zit erin?” vroeg de rover.
“Whisky,” antwoordde Doren.
“Natuurlijk.” Het antwoord was duidelijk iets wat Ludo verwacht had. Bij het zien van
Lily’s vragende blik vervolgde hij: “Enkele van de beste whiskysoorten komen uit Ghaell.
Daar wordt de beste whisky van heel Myr gebrouwen en de drank is hier razend populair.”
“Dat en rum,” voegde Doren toe. “Maar goede rum komt voornamelijk uit Zuidelijk
Myr.”
“Uitladen, mannen!” schreeuwde Villo achter hen.
De meeste zeemannen verdwenen benedendeks, om snel weer naar boven te komen
met grote tonnen, elke ton gedragen door twee man. Langzaam en voorzichtig liepen de
mannen twee aan twee over de loopplank de steiger op.

464
 “Ik wist helemaal niet dat er nog handel gedreven werd met de eilanden,” zei Adrius
peinzend, terwijl hij naar de uitladende mannen keek, die hier en daar kreunden en
vloekten onder het gewicht van de vaten.
Barnabas keek hem veelbetekenend aan, met opgetrokken grijze wenkbrauwen.
“Ah. Het is niet legaal. Smokkelaars.” Adrius keek naar Lisandre, die al de steiger opgelopen
was en om zich heen keek, totaal uit de toon vallend in haar witte jurk en lichtgrijze mantel,
beiden veelvuldig versierd met gedetailleerd donkergrijs borduursel. Lily was benieuwd hoe
lang die jurk wit zou blijven in de modderige straten. “Beter als we dat feit niet met Lisandre
delen. Je weet hoe ze kan zijn.”
“Beter van niet,” beaamde Barnabas, wiens lippen geamuseerd omhoog krulden.
Na ongeveer een kwartier stonden er zo’n vijftien tonnen met whisky op de steiger. Enkele
passerende piraten keken geïnteresseerd toe, maar liepen door bij het zien van de bemanning,
Syrias en Villo.
“Goed, laten we maar meteen gaan,” zei Villo. “Waar kunnen we je straks vinden,
kapitein?”
“Ik ga naar die taverne waar we de laatste keer ook waren. Laten we daar overnachten
voordat we weer terugvaren.”
“Uitstekend idee.” De stuurman grijnsde. “Ik kan wel een bad gebruiken!”
“Niet alleen jij,” mompelde Lily.
Lily en Ludo volgden Villo, Syrias en alle tonnendragers de straten door. Het begon te
schemeren, en hier en daar werden lantaarns aangestoken. Lily keek nog steeds druk om zich
heen terwijl ze de rest van het gezelschap achterna liep.
De mensen die ze hier zag waren anders dan de bevolking van Callagh. Daar had ze allerlei
soorten mensen gezien, van eenvoudige boeren en werklui in wollen en linnen kleding,
strijders in leren wapenrusting of met ijzeren platen bepantserde wambuizen tot adelen in
duur uitziende tunieken en doubletten van zijde, fluweel en suède. Alle vrouwen hadden
jurken gedragen, variërend in prijs en kwaliteit, evenals een hoop kinderen van verschillende
komaf.
Hier zag ze voornamelijk mannen lopen, allemaal gekleed in leren of stoffen broeken
gestoken in leren laarzen, bloezen, doubletten en halflange jassen met een hoop zakken. Alle
mannen droegen een zwaard, mes of bijl aan hun heup, terwijl ze in Callagh alleen enkele
mannen een wapen had zien dragen. De paar vrouwen die ze tegenkwam waren net zo
gekleed als de mannen. Het enige verschil was dat de vrouwen vaak een blouse met ingeregen
korset droegen, net zoals Lily. Hier viel ze een stuk minder op dan in Callagh, wat weer een
voordeel was.
Waar de mensen minder varieerden in kleding, was er echter een groot verschil in de
rassen. Ze zag mensen lopen, maar ook veel elfen, dwergen, en –
“Wat is dat?” fluisterde ze tegen Ludo, terwijl een groot, gespierd wezen met een groene
huidskleur hen tegenmoet kwam. Hij had lang zwart haar dat in een vlecht tot op zijn kont
hing en zilveren ringen in zijn puntige oren en neus.
“Een ork,” antwoordde Ludo. “Ken je ook niet, zeker?” Hij grijnsde bij het zien van haar blik.
“Nee, wij kennen alleen mensen.”
“Eentonig.”
“Klopt.”

465
 De ork had een brede neus en kleine blauwe ogen. Hij glimlachte vriendelijk toen hij
Lily’s blik ontmoette. Lily moest moeite doen om zich niet om te draaien toen de ork hen
voorbij liep.
Het gezelschap liep door tot ze bij een groot stenen gebouw kwamen. Een poort
waarvan de pilaren versierd waren met twee gigantische stenen draken leidde naar de
ingang, een dubbele ijzeren deur waarvan ook de deurknop versierd was met een draak.
Twee mannen stonden aan weerszijden van de deur, een zwaard op hun heup en
vechtlustige blik op hun gezicht.
“Goedemiddag, we komen voor Rendaris,” raspte Villo opgewekt.
“Met wat voor reden?” vroeg de ene man, een slanke man van begin veertig met een
grote bruine snor.
Villo wees met zijn duim achter zich, waar de mannen met de tonnen stonden te
wachten. “Wat denk je zelf, dat we deze tonnen aan het uitlaten zijn?”
“We komen whisky afleveren namens Doren Gilnean,” voegde Syrias behulpzaam toe.
De besnorde man wisselde een blik met de andere man, die knikte en naar binnen ging.
Even later kwam hij terug met een jongere man, zijn lange zwarte haar verscholen onder
een rode bandana. Hij wierp een blik op de tonnen.
“Loop maar mee,” zei hij tegen de zeemannen. “We zetten ze in de schuur neer.”
Hij ging de mannen voor om het huis heen. Syrias volgde ze.
“Kom,” zei de man met de snor kortaf. Hij deed de deuren open en stapte naar binnen,
gevolgd door het drietal. Ze liepen door een stenen hal waarvan de muren behangen waren
met wandtapijten die voornamelijk scenes op zee toonden, een stenen trap op met een
prachtige ijzeren balustrade, nog een gang door tot hij bij een nieuwe deur van ijzer kwam,
die van beneden tot boven versierd was met draken.
Lily begon te vermoeden dat degene die hier woonde aardig succesvol was in een van
de dubieuze beroepen die werden uitgeoefend op de eilanden. Ze keek naar Villo. De dwerg
knipoogde.
De man klopte op de deur en deed deze open zonder op antwoord te wachten. Hij stapte
opzij om hen de ruimte in te laten en deed de deur weer achter zich dicht. Nu stonden ze
in een ruime kamer waarvan de stenen grond bezaaid was met verschillende tapijten in
donkere kleuren rood, blauw en groen. Ook hier waren de muren behangen met tapijten,
tenminste, de delen waar geen boekenkast voor stond.
Achter in de kamer stond een groot bureau van ebbenhout. Erachter zat een vrouw van
middelbare leeftijd. Ze stond op.
“Villo. Goed je te zien.” Ze schudde de uitgestoken hand van de eerste stuurman.
“Excuses voor mijn wachters. Georg en Adi zijn nieuw.”
“Geen probleem, we zijn er.” Villo gebaarde naar Ludo en Lily. “Ina, dit zijn Ludovic Bane
en Lily Adams. Jongens, dit is Ina Rendaris, de koningin der smokkelaars.”
Ina schudde Lily’s hand. Ze was lang en middelmatig gespierd, met kastanjebruin haar
in een dikke vlecht, die ingevlochten was vanaf haar kruin en die tot halverwege haar rug
hing, en donkerbruine ogen die Lily onderzoekend opnamen. Een dun litteken liep over de
rechterkant van haar mond, waardoor die mondhoek iets omlaag hing. Afgezien daarvan
was ze redelijk aantrekkelijk om te zien, maar niet iemand waar mee te spotten viel,
vermoedde Lily. Koningin der smokkelaars?

466
 Ze droeg een donkergroene leren broek en een leren bustier in een iets lichtere kleur groen.
Mouwen van donkerrode stof warmden haar armen en waren bovenaan met gespen
bevestigd aan haar bustier, waardoor haar schouders bloot waren. Gouden kettingen, ringen
en armbanden versierden haar lichaam, evenals zes gouden ringen die in elk oor glinsterden.
Ze had een zwaard op haar rechterheup en een dolk met een krom lemmet op haar linker.
“Geen problemen gehad onderweg?” vroeg Ina. Ze liep naar een dressoir, pakte vier kleine
ijzeren glaasjes en vulde ze met whisky. Zonder te vragen of ze iets wilden drinken
overhandigde ze ieder van hen een glaasje.
“Twee aanvallen en een storm,” antwoordde Villo. “Maar alles overleefd.”
“Hmm. Dat valt nog mee,” antwoordde Ina, duidelijk niet zo onder de indruk. Ze opende
twee deuren precies tegenover de deuren waardoor ze naar binnen waren gekomen, ook van
ijzer, en stapte een groot stenen balkon op. Net zoals veel in het grote huis was de ijzeren
reling versierd met draken.
“Nog nieuws?” Villo leegde zijn glaasje in één keer en keek met opgetrokken wenkbrauwen
naar de karaf met whisky. Toen Ina knikte vulde hij zijn glas bij en kwam naast haar op het
balkon staan en staarde naar beneden.
Lily nam een slok van haar whisky en liep het balkon op. Onder hen begaven mensen zich
door de straten. Hier en daar stond een kraampje en ze zag verschillende winkeltjes. Het was
inmiddels bijna donker en verschillende lantaarns verlichtten de straten hier en daar.
“Niet echt,” antwoordde Ina, die naast Lily tegen de ijzeren reling leunde en nog een slok
nam. “Er heerst wat onvrede onder de piraten. Geruchten gaan dat een van de piraten
Bottenbreker van zijn troon wil stoten.”
Bottenbreker? Lily keek vragend naar Ludo, die tegen de deurpost leunde en achteloos zijn
schouders ophaalde.
“Maar afgezien daarvan is het rustig,” vervolgde Ina. “Zaken gaan goed. Vooral nu de winter
afgelopen is en er weer gevaren wordt.” Haar vele armbanden rinkelden toen ze een nieuwe
slok whisky nam.
Op dat moment werd er geklopt en kwam de jongere man met de bandana binnen.
“Alles in orde, Ina,” zei de man. “Zestien vaten vol whisky, uitstekende kwaliteit.”
“Dankjewel, Leopold.” Ina knikte en de man, die er ontzettend niet uitzag als een Leopold,
verdween weer. Ina liep de studeerkamer in, schoof een van de laden van haar bureau open
en haalde er een leren zakje uit.
“Tweehonderd goud, zoals afgesproken,” zei ze, en liet het zakje rinkelend op Villo’s
uitgestoken hand vallen. De dwerg grijnsde en boog.
Dus daarom had ze hen bezig gehouden met whisky en informatie, dacht Lily. De vaten
whisky werden geïnspecteerd zodat Ina zeker wist dat ze waar kreeg voor haar geld, en dat
klusje werd natuurlijk uitgevoerd door iemand van haar staf en niet door haarzelf. Een
koningin, al was het dan een zelf-gekroonde, had onderdanen om aan te delegeren.
“Goed, laten we maar gaan.” Villo stopte het zakje in de binnenzak van zijn halflange jas en
draaide zich om. Zijn lange vlecht zwiepte achter hem aan.
Ina liep met hen mee naar de voordeur, wenste hen een goede terugreis en verdween weer
achter gesloten deuren. Syrias en de bemanning voegden zich bij hen toen ze weer door de
poort de straat op liepen.

467
 “Wat is nu precies de situatie op de eilanden?” vroeg Ludo. “De laatste keer dat ik er
was, was het ieder voor zich.”
“Dat moet al even geleden zijn geweest,” lachte Villo.
“Zeven jaar.”
“Ah. Toen was het inderdaad zo. In de eerste jaren na de dood van de koning en koningin
was het chaos. Ik kan het me nog wel herinneren. Kijk uit waar je loopt, maat!” riep Villo,
toen een onguur uitziende piraat tegen hem opbotste, een fles drank in zijn hand.
“Dronkenlap! Trouwens, ik lust zelf ook wel wat! Waar was ik? Oh ja, de eilanden… Nadat
iedereen jarenlang met elkaar gevochten had om buit ontstond er eigenlijk een soort
natuurlijke hiërarchie. Nu wordt er voornamelijk alleen gestolen en geplunderd van de
buitenstaanders, rijke koopvaarders op zee, mensen die zich hier durven te wagen die niet
tot de bevolking behoren, je snapt het wel. Onderling laten de piraten en smokkelaars
elkaar met rust. Op enkele incidentjes na dan.”
Ergens in de verte klonk een bloedstollende schreeuw, alsof de stad Villo’s bewering
wilde ondermijnen.
“En Ina is een van de leiders?” vroeg Ludo, die aan Villo’s andere kant liep.
“Jep. Ina is de baas van de smokkelaars. Ze betalen haar een soort van belasting, en in
ruil daarvoor beschermt zij ze. Hetzelfde geldt voor Olav Lindholm, ook wel de
Bottenbreker genoemd, de koning der piraten, en Ravi Darthan, de koning der dieven.”
“Ravi ken ik wel,” zei Ludo. “Van Olav heb ik nog nooit gehoord.”
“Wonen zij allemaal in deze stad?” vroeg Lily. Het was inmiddels helemaal donker, en
enkel een lantaarn hier en daar verlichtte hun pad. Er waren ook een stuk minder mensen
op straat dan toen ze net aangekomen waren. Een houten loopbrug boven haar kraakte
vervaarlijk toen er twee mannen overheen liepen.
“Nee, alleen Ina en Ravi,” antwoordde Villo. “Olav heeft het kasteel van de koning
opgeëist.”
Lily keek Ludo aan. Dat was het kasteel waar zij naartoe gingen, waar het schilderij met
het portaal nog zou moeten hangen.
“Valt er een beetje te praten met die Olav?” vroeg Ludo, haar gedachten hardop
uitsprekend. “Dat kasteel is waar we naartoe moeten.”
“Tja… hij is niet een van de makkelijkste,” antwoordde Villo aarzelend. “Als dat jullie
bestemming is benijd ik jullie niet. Hoewel jij wellicht wel goed met hem overweg kan, Ludo.
Olav is Norns.”
“Geweldig,” zei Lily droog. Haar laatste ontmoeting met de Nornen stond haar nog
scherp voor ogen. Maar misschien hielp het inderdaad dat ze Ludo bij zich hadden. Naast
haar bromde Ludo alleen wat.
Villo stopte voor een groot stenen gebouw. Een houten bord hing boven de deur waarop
met rode letters Het Gezonken Schip geschilderd stond. Hij deed de deur open en gepraat
en gelach schalde hen tegemoet.
Binnen was het gezellig druk. De meeste tafeltjes waren bezet door zeemannen en een
langharige man speelde een vrolijk deuntje op een viool, vergezeld door een kalende man
met een fluit. Lily zag Doren en de drie magiërs aan een lange tafel zitten. Ze hadden er
duidelijk rekening mee gehouden dat hun gezelschap zou groeien, aangezien de tafel groot
genoeg was voor een stuk meer mensen dan de paar die er nu zaten.

468
 “Whisky?” rapste Villo, en zonder op antwoord te wachten liep hij naar de bar.
“Gelukt?” vroeg Doren toen ze bij de tafel stonden.
“Ja,” antwoordde Syrias, die al tegenover de kapitein was gaan zitten. Lily nam een glas aan
van Villo en ging naast Ludo zitten. De drie magiërs zaten tegenover hen en keken op van hun
gesprek toen ze Ludo en Lily zagen.
“Het lijkt me het beste als we hier overnachten en morgen vertrekken naar het kasteel,”
zei Adrius. Een glas met mede stond voor zijn neus. Barnabas had een glas whisky en Lisandre
dronk iets wat eruit zag als sinaasappelsap.
“Prima,” zei Ludo. Villo zette een glas whisky voor hem neer, gaf Ludo een amicale klap op
zijn schouder en voegde zich bij de kapitein. Lily zag hoe hij Doren discreet het leren zakje met
munten overhandigde.
Barnabas haalde een stuk perkament uit een binnenzak, vouwde deze uit en legde hem op
de houten tafel. Lily zag dat het een landkaart was van de Verloren Eilanden. “Hier zijn wij,”
hij wees op een stad in het oosten van het grootste eiland. Lily zag dat er nog enkele andere
steden en dorpjes op de kaart stonden, en een grote rivier die door het midden liep, van oost
naar west. “Hier moeten we naartoe.” De magiër wees op de kleinste van de drie eilanden die
in het westen lagen.
“Klopt,” bromde Ludo. “Ik schat dat we twee weken onderweg zijn.”
Twee weken nog. Lily slikte. Ze had ergens verwacht binnen enkele dagen eindelijk thuis te
zijn. Maar aan de andere kant, ze was al zo lang onderweg, die paar weken maakten nu ook
niet meer uit.
“Tenzij we over de rivier Naria varen.” Adrius duidde de grote rivier aan die door het
midden van het eiland liep.
“Te gevaarlijk,” bromde Ludo. “De laatste keer dat ik daar gevaren heb kwam ik allerlei
monsters tegen.”
“Als we te voet reizen over de wegen komen we ook allerlei monsters tegen,” zei Lisandre
koel. Het was duidelijk dat ze met ‘monsters’ piraten bedoelde. Haar blik ging geërgerd naar
enkele mannen van Noorderlicht, die in het gezelschap waren van een paar vrouwen die
waarschijnlijk betaald werden om hen te vermaken. Gelach klonk op uit de hoek waar ze zich
bevonden en een van de mannen sloeg een blonde vrouw goedgehumeurd op haar billen.
“Over wat voor monsters praten we?” vroeg Lily, die piraten minder erg vond dan de
onbekende monsters.
“Voornamelijk slepers,” antwoordde Ludo. “Die zijn op zich niet zo gevaarlijk, maar het zijn
er veel. In een grote groep kunnen ze behoorlijk wat schade doen.”
“Slepers…” Barnabas’ vingers sloten zich om zijn glas whisky. Lily wist dat Barnabas zijn
grote liefde verloren had aan slepers en schonk hem een glimlach, maar de sombere blik van
de oudere magiër veranderde niet.
“Ik denk dat we die wel aan kunnen,” zei Adrius stellig.
“Goed,” zei Ludo. “Dan varen we over de rivier, als jullie zo’n haast hebben.” Hij keek Adrius
strak aan.
Om hen heen werd het rumoeriger. Hier en daar zaten groepen mannen te dobbelen en
kaarten, en meer dan een paar hadden een vrouw op hun schoot of in hun armen. Een dolk
vloog door de lucht en bleef steken in een van de schilderijen en een paar mannen lachen en
brulden luid. Het tweetal met de viool en fluit speelden vrolijk door.

469
 “Goed, ik ga maar eens naar mijn kamer,” zei Lisandre, die het duidelijk maar niets vond
in de luidruchtige taverne. “Ik ben toe aan een bad.”
“Het eerste goede idee dat ik van haar hoor,” mompelde Lily tegen Ludo, nadat de mooie
magiër was verdwenen, nagestaard en nageroepen door enkele dappere piraten. Met de
omgeving had ze niet zo’n moeite, maar een bad klonk wel erg aantrekkelijk na een week
op zee gevaren te hebben en enkel toegang te hebben gehad tot een ton water en af en
toe een stuk zeep.
“Ik heb kamers geregeld,” zei Doren, die haar blijkbaar gehoord had. “Jullie hebben
dezelfde arrangementen als op het schip.”
Lily’s maag rommelde luid toen er een man voorbijliep met een bord heerlijk ruikende
stoofpot in zijn handen.
“Wellicht eerst wat eten,” opperde Ludo droog.

Anderhalf uur later had Lily haar buik volgegeten met de kruidige stoofpot die de kok voor hen
bereid had, en had ze zich een tijd lang laten weken in een stomend bad. Het was inmiddels
midden op de avond, en ze had niet zoveel zin meer om nog naar beneden te gaan en in de
drukte te zitten. Hoewel zij niet zoveel aandacht trok als Lisandre, waren er genoeg piraten
geweest die smerige dingen naar haar geroepen hadden in de korte tijd dat ze daar gezeten
had. Ze had nog net weten te voorkomen dat Ludo een vechtpartij begonnen was toen een
van de piraten haar een onzedig voorstel deed.
Gestoken in haar witte nachtjapon nestelde ze zich in een comfortabele houding op het
eenpersoonsbed met haar boek. Ze kwam echter niet ver; drie pagina’s later werd er
geklopt.
“Binnen!” riep ze, maar haar hand ging automatisch naar de zwaarden die op het
nachtkastje lagen.
Het was echter Ludo maar.
“Ik wist niet zeker of je nog steeds in bad zat,” bromde hij. “Vrouwen kunnen daar soms
de hele avond doorbrengen, ik wilde je niet storen.”
“Je stoort niet.”
Ludo liep naar het tweede bed, dat tegen de andere muur in de kleine kamer stond en
deed zijn zwaardriem af. Hij legde de wapens op zijn bed, ging ernaast zitten en trok zijn
laarzen uit.
Lily trok haar neus op tegen de enigszins rijpe lucht die haar tegemoet kwam. “Een bad
is voor jou misschien ook niet zo’n slecht idee.”
“Hmpf.”
“Na vandaag kan het voorlopig niet meer,” drong ze aan. “Het badwater is nog heet.” Ze
verwachtte dat Ludo het niet erg vond om in haar badwater te zitten, de rover had niet
bepaald smetvrees.
“Ja, oké.” Ludo ging weer staan, trok zijn zwarte doublet en blouse uit, smeet deze op
bed en liep naar de badkamer. De vele littekens op zijn rug lichtten op in het kaarslicht.
Voor iemand die zo aangespoord moest worden om in bad te gaan hield hij het lang vol.
Lily was al enkele hoofdstukken verder toen Ludo weer de kamer in kwam, zijn lange haar
in natte slierten op zijn rug en zijn baard vol met druppels. Met de linnen handdoek nog

470
over zijn schouders liep hij naar de lage houten kast, pakte de karaf met whisky die erop stond
en schonk twee glazen in. Eentje zette hij op het nachtkastje naast Lily’s bed.
“Dankjewel,” zei ze. Ze sloeg haar boek dicht, pakte het glas en ging in de kleermakerszit
zitten.
Ludo ging op zijn eigen bed tegenover haar zitten en hief zijn glas op. “Proost. Op onze
veilige aankomst en de laatste etappe in je reis naar huis.”
“Proost.” Lily nam een slok. “Is de stad veel veranderd sinds de laatste keer dat je hier
was?”
“Niet echt. Er zijn wat dingen bijgebouwd en de hiërarchie is veranderd. Maar veel lijkt nog
hetzelfde te zijn. De laatste keer dat ik hier was, was met Flynn.” Een nostalgische glimlach
krulde zijn lippen. “Dat was nog een heel avontuur.”
“Wat was er gebeurd dan?” Zoals altijd wanneer Ludo over zijn verleden sprak werd haar
interesse gewekt.
“Een aantal jaar geleden hebben Flynn en ik een robijn gestolen…”

Zeven jaar geleden stalen Ludo en Flynn samen een grote robijn van een rijke graaf in Ghaell.
Ludo kende een smokkelaar op de Verboden Eilanden die veel geld zou betalen voor de robijn,
meer dan wie dan ook in Ghaell. Flynn, die nog nooit op de eilanden geweest was en altijd in
was voor een nieuwe ervaring, stemde ermee in om naar de eilanden te varen.
De overtocht was redelijk rustig verlopen – ze waren één keer overvallen door een
piratenschip, wat het rustig maakte in Ludo’s ervaring, wiens vierde keer het inmiddels was
dat hij naar de eilanden voer – en ze hadden twee kamers geboekt in een van de tavernes in
Vantago, om vervolgens de avond door te brengen met whisky en kaarten. Het was Ludo na
vijf jaar eindelijk gelukt om Flynn whisky te leren drinken en de jongere rover had eindelijk
waardering voor de sterke drank gekregen.
De volgende ochtend werd Ludo wakker met een milde kater. Hij stond op, rekte zich uit
en deed de enigszins vuile gordijnen open. Het was niet de beste taverne, maar de kamers
waren er goedkoop en ze zouden toch meteen weer vertrekken.
Hij keek naar buiten. De zomerzon stond al aardig hoog in de lucht. Het was al halverwege
de ochtend. Tijd om op weg te gaan, besloot hij. De smokkelaar waar hij de robijn aan wilde
verkopen woonde in een andere stad, Portville, enkele dagen reizen van Vantago vandaan. Als
hij tenminste niet op zee zat, maar dat was een risico dat hij nam.
Ludo pakte een houten emmer met water die in een hoek stond en stak zijn hoofd erin. Het
koude water verdreef de hoofdpijn iets en maakte hem wakker. Zijn maag rommelde terwijl
hij zich aankleedde.
Flynn was waarschijnlijk nog niet wakker. De vijftien jaar jongere rover kon soms een gat in
de dag slapen. Maar dat was dan jammer, Ludo wilde ontbijten en daarna op weg.
Met de robijn en de weinige kleding die hij meegenomen had in een leren tas over zijn
schouder liep hij de kamer uit en klopte op de deur van de kamer naast die van hem. Geen
gehoor.
Hij klopte nogmaals. “Flynn! Wakker worden, we gaan!”
Stilte.
Hij maakte een vuist en bonkte hard op de deur. “FLYNN!”

471
 Nog steeds niets. Ludo zuchtte en haalde een ijzeren staafje uit de zak van zijn
donkerbruine leren broek, dat hij gebruikte om sloten open te breken. Er was soms wat fysiek
geweld nodig om Flynn uit zijn dromen te helpen. Zijn maag rommelde hard, als om hem aan
te sporen.
Maar de deur zat niet op slot. Ludo gromde vanwege Flynns onoplettendheid – een deur
van het slot laten kon je dood betekenen in Vantago – duwde de deur open en liep naar
binnen.
Flynn lag niet in zijn bed. De dekens lagen in een donkergroene prop naast het bed. Een
lantaarn lag in scherven op de grond, evenals een glas en een doosje met lucifers. Een
simpele houten stoel was omver geschopt en een van de blauwe gordijnen was van de
reling getrokken. Er was duidelijk een worsteling geweest.
Flynns tas lag op de kast, evenals zijn grote brede zwaard – Ludo had getracht om Flynn
te leren vechten op de Nornse manier, met twee zwaarden, maar de rover had hier
simpelweg geen talent voor en gaf de voorkeur aan het vechten met een groot zwaard, dat
hij met twee handen vasthield. Dit zwaard, een prachtig wapen waarvan het zilveren gevest
versierd was met rode edelstenen en de kling met ingegraveerde figuren, had Flynn
gestolen tijdens hun eerste opdracht samen. Hij koesterde het zwaard als zijn meest
waardevolle bezit. Flynn zou wellicht weggaan zonder zijn tas, maar nooit zonder zijn
zwaard.
Ludo keek verbijsterd om zich heen. Wie had Flynn mee willen nemen? De blonde rover
kende hier niemand, en de avond ervoor was er niets bijzonders voorgevallen in de taverne.
Zelfs Flynn kon in de korte tijd dat ze in Vantago waren toch geen vijanden gemaakt
hebben?
Er waren sporen van een gevecht, maar niet van bloed. Ludo dacht niet dat ze Flynn hier
omgebracht hadden, enkel tegen zijn zin meegenomen. Hoewel zijn vriend inmiddels wel
dood kon zijn…
Hij schudde zijn hoofd, als om deze verontrustende gedachte te verdrijven. Vervolgens
verzamelde hij de bezittingen van Flynn en bracht deze naar zijn eigen kamer. De robijn
stopte hij in zijn broekzak. Afgezien van zijn zwarte hoed en wapens liet hij de rest achter.
Hij kon geen extra bagage gebruiken bij een speurtocht naar zijn beste vriend.
Enkel gekleed in een leren broek en beige blouse waarvan de bovenste gaatjes niet dicht
geregen waren met het leren koord dat de rest van de voorkant van zijn blouse bij elkaar
hield en daarmee een aardige hoeveelheid zwart borsthaar tonend liep hij naar beneden.
Het was hoogzomer en warmer in Vantago dan in Callagh, de stad die ze een week geleden
verlaten hadden. Hij stroopte de mouwen van zijn blouse op, in een poging voor wat extra
verkoeling te zorgen.
De taverne was bijna verlaten. Ludo liep naar de barman, die voor zich uit stond te staren
met een verveelde blik. Aan de omvang van diens buik te zien had hij regelmatig zijn eigen
bier genuttigd.
“Ik wil de kamers graag nog één nacht huren,” zei Ludo.
“Prima,” zei de barman. Zijn grote snor bewoog wanneer hij sprak.
“Heb je toevallig mijn maat gezien?” vroeg Ludo. “Lang blond haar, glad gezicht, midden
twintig. Slank en ongeveer zo hoog.” Hij hield zijn hand tot aan zijn eigen neus. Flynn was
geen kleine man, maar Ludo torende boven iedereen uit met zijn bijna twee meter lengte.

472
 “Ik heb niemand gezien,” zei de barman zonder aarzeling. “Maar ik ben een tijdje in de
keuken geweest, misschien dat hij in die tijd naar beneden gekomen is.”
Ludo vloekte. Wat te doen?
“Ik heb hem gezien,” zei een stem achter hem. Ludo draaide zich om. Een man met vlassig
lang haar zat aan het enige tafeltje dat bezet was, een glas rum voor zijn neus. Het was nog
erg vroeg om te drinken, waarschijnlijk was dit de vaste alcoholist die iedere taverne en
herberg leek te hebben. Ludo betwijfelde of hij veel waardevolle informatie uit de man zou
krijgen, maar ging zonder op een uitnodiging te wachten tegenover hem zitten.
“Vertel.”
“Dacht je dat ik je dat gratis ging vertellen?” De kleine bruine oogjes van de man keken
Ludo berekenend aan. Zoveel had hij blijkbaar nog niet gedronken, als hij in was voor een
poging tot omkopen.
Ludo beantwoordde zijn blik. Hij wist zeker dat hij de man zover kon krijgen hem de
informatie gratis te geven, maar elk moment dat hij bezig was om Flynn op te sporen konden
ze hem ombrengen. Hij had geen tijd te verliezen.
Hij haalde een goudstuk uit zijn broekzak en legde deze op tafel. “Vertel.”
“Drie mannen namen hem een uur geleden mee naar buiten.” Dunne, grijpgrage vingers
sloten zich om de munt. “Je vriend verzette zich, maar uiteindelijk sloeg een van hen hem
bewusteloos en droegen ze hem de straat op.”
“Weet je waar naartoe?”
De man schudde zijn hoofd. “Ik heb het ze niet bepaald gevraagd.”
“Weet je wie het waren?”
“Nee.”
“Hoe zagen ze eruit?”
“Weet ik veel.” De langharige man haalde verveeld zijn schouders op. “Van die typische
krachtpatsers. Gespierd, tatoeages… je kent het type wel. Een van hen was kaal, de ander had
kort zwart haar en de derde lang grijs haar en brandwonden op zijn gezicht.”
“Heb je enig idee wie me verder kan helpen?” vroeg Ludo, die zijn best moest doen om zijn
geduld niet te verliezen.
“Vanwaar al die moeite, is die knappe jongen je billenmaatje of zo? Ik kan wel raden wie
van jullie twee het vrouwtje is!” De man schaterde om zijn eigen grap en sloeg met zijn vuile
hand op tafel.
Ludo haalde diep adem en telde inwendig tot tien. Als hij de man ombracht kwam hij niets
verder en kostte dat tijd die hij niet had. Hij herhaalde dit als een soort mantra terwijl hij
wachtte tot de man uitgelachen was.
De man nam een slok en keek weer naar Ludo. Iets in de blik van de rover haalde de grijns
van zijn smerige gezicht.
“Je zou het bij de Fluistermeester kunnen proberen.”
“De Fluistermeester?”
De dronkenlap leegde zijn glas en zette deze met een klap op het tafeltje. Zijn kleine bruine
oogjes, inmiddels enigszins rood doorlopen, keken nadrukkelijk van het glas naar Ludo.
“Je hebt genoeg betaald gekregen,” zei Ludo koel. “Vertel het me, of dit was het laatste
glas rum dat je ooit zult nuttigen.”

473
 “Oké, oké!” De man hief zijn smerige handen op. “Je bent wel het serieuze type, hè? Kan
niet lachen om een geintje? Amos Ter’aleas, ook wel de Fluistermeester genoemd, is op de
hoogte van alles wat er in Vantago gebeurt. Als iemand weet wat er met je vriendje gebeurd
is, is hij het wel.”
“Waar kan ik hem vinden?”
“Weet je waar de wapensmid zit?”
Ludo knikte.
“Hij woont in dat grote donkergrijze huis daar tegenover.”
Zonder iets te zeggen stond Ludo op en liep de taverne uit. “Graag gedaan, hè!” hoorde
hij de dronkenlap nog achter zich roepen voordat hij de deur met een klap achter zich dicht
trok. Hij trok zijn hoed iets verder over zijn ogen tegen de felle zon en liep richting de smid.
Het was behoorlijk warm, en al snel stond het zweet op zijn rug en voorhoofd. Het
klimaat op de eilanden was altijd al iets warmer dan dat van Ghaell, maar deze zomer was
uitzonderlijk warm, zelfs voor de eilanden. Hoewel het al bijna tien jaar geleden was dat
Ludo Norn achter zich gelaten had, miste hij het veel koelere klimaat van zijn thuisland nog
altijd.
Alle slaperigheid en hoofdpijn die hij had gevoeld bij het ontwaken waren verdwenen.
Hij moest Flynn zo snel mogelijk vinden. Hij vroeg zich af waarom de blonde rover ontvoerd
was. Zou het iets te maken hebben met de robijn die ze gestolen hadden? Hij had die bij
zich en niet Flynn, maar de ontvoerders wisten dat wellicht niet. Het juweel was behoorlijk
kostbaar en voor sommigen voldoende reden om te moorden.
Het huis dat de dronkenlap beschreven had was inderdaad groot en donkergrijs. Aan
weerszijden keek een groot balkon uit over de straten van Vantago en grote waterspuwers
van donker steen versierden de daken en de pilaren die aan weerszijden aan de voorkant
van het huis stonden, een klein afdakje ondersteunend. Enkele traptreden leidden naar de
voordeur, die open stond, waarschijnlijk om de zwakke wind door te laten en op die manier
wat verkoeling in het huis te brengen. Aan weerszijden van de deur stond een wachter. De
twee mannen droegen identieke wapenrustingen van zwart leer dat met donkerrode
platen bepantserd was, en ze hadden een identieke uitdrukking van onverschilligheid op
hun gezicht. Daar eindigde de overeenkomst dan ook.
“Ik kom voor Amos Ter’aleas,” zei Ludo.
“Dat komt mooi uit, want hier woont hij,” zei een van de wachters spottend. Zijn
donkere ogen gleden over Ludo’s verschijning, een moment stoppend bij zijn twee kromme
zwaarden. “Heb je een afspraak?”
“Nee, maar het is dringend.”
“De baas is druk.”
“Ik moet hem nú spreken.” Ludo’s handen gingen naar zijn wapens. Indien nodig zou hij
de twee mannen uitschakelen.
“Laat hem binnen,” klonk een zachte stem achter de twee mannen. “Maar met het
gebruikelijke protocol.”
“Je hebt geluk,” zei de andere wachter, een man met een pokdalig gezicht en lange
lichtbruine vlecht, die over zijn schouder hing. “Wapens inleveren en je mag doorlopen.”
Ludo dacht niet dat het zin had om te weigeren, en overhandigde met frisse tegenzin
zijn twee zwaarden. Hij had nog zo’n vijf dolken verborgen in zijn kleding, wanneer het uit

474
zou lopen op een gevecht zou dat waarschijnlijk wel voldoende zijn om zijn tegenstanders uit
te schakelen.
De mannen stapten opzij en Ludo liep het huis in, richting de stem die had geklonken.
“In de woonkamer,” klonk het, en Ludo liep door de donkere gang naar de grote ruimte
erachter. De woonkamer was rijkelijk bemeubeld, met twee rode fluwelen banken, een luie
stoel van dezelfde stof, een prachtig versierde houten salontafel en enkele kasten in dezelfde
stijl. Op de donkere houten vloer lagen verschillende tapijten en de muur was behangen met
donkergroen behang boven een houten lambrisering die tot halverwege de muren rijkte. Hier
en daar hing een schilderij.
Aan het eind van de woonkamer stonden dubbele deuren open en was een grote tuin te
zien. Ludo zag een stenen patio met luxe houten tuinmeubelen, voorzien van donkerblauwe
fluwelen kussens. Erachter was een vijver te zien en een hoop bloemen, planten en bomen
kleurden de tuin in prachtig groen, rood, roze en blauw.
In het midden van de kamer stond een slanke man met een kaal hoofd. Hij droeg een
donkergroene broek en lichtgroen tuniek, beiden van duur uitziende zijde en rijkelijk bewerkt
met goudkleurig borduursel. De man droeg geen wapens en zag er verder ook niet uit alsof hij
wist wat ermee te doen als hij ze wel gedragen had.
“Welkom in mijn nederige stulpje.” De man glimlachte. Ludo liep naar hem toe en schudde
zijn uitgestoken hand. Afgezien van zijn kale hoofd leek de man verder ook geen haar te
hebben; hij had geen wimpers en wenkbrauwen en wangen zo glad als die van een vrouw. De
bleke armen die uit de halflange wijde mouwen van zijn tuniek staken waren ook haarloos. Hij
had een grote neus, dunne brede lippen en ogen net zo groot als die van Ludo, maar waar die
van Ludo lichtblauw waren, waren die van hem felgroen. “Wat kan ik voor je doen?”
Zonder op antwoord te wachten liep de Fluistermeester naar de tuin, en er restte Ludo
weinig dan hem te volgen. Amos nam plaats op een van de stoelen en gebaarde dat Ludo ook
moest gaan zitten. De rover pakte de stoel tegenover hem. Gelukkig zorgde een grote boom
ervoor dat ze in de schaduw zaten. In de boom waren verscheidene vogels bezig een lied te
zingen.
“Ik ben gisteren op de eilanden gearriveerd met een vriend van mij, Flynn Dale,” begon
Ludo. “We hebben twee kamers gehuurd in De Wrok van Yvarias. Vanochtend kwam ik op zijn
kamer om hem wakker te maken. Er waren sporen van een worsteling te zien, en Flynn is
nergens te bekennen. Ik vermoed dat hij ontvoerd is.”
De bijzonder groene ogen van Amos bestuurden Ludo’s gezicht. Hij zei niets.
“Flynn is vijfentwintig, met blond lang haar, groene ogen, slank postuur,” somde Ludo op.
“Een van de mannen in de taverne heeft gezien dat drie mannen Flynn meenamen. Hij zei dat
jij van alles op de hoogte bent wat er in Vantago gebeurt. Vandaar dat ik hier ben.”
Amos keek hem nog steeds doordringend aan. Ludo keek terug. Geen van beiden zei iets.
“Ik weet waar je vriend is,” zei Amos toen, zijn zachte stem bijna een fluistering.
“Waar dan?” vroeg Ludo bruusk.
“Kennis is niet gratis.”
“Als je denkt dat ik hier vertrek zonder te weten waar hij is zit je ernaast. Mijn zwaarden
zijn wellicht achtergelaten bij je mannen, maar dat waren heus niet de enige wapens die ik bij
me heb.”

475
 “Oh, daar twijfel ik ook niet aan. Geloof me, ik ken jouw soort.” Amos glimlachte
vriendelijk. “Maar als jij denkt dat die twee bij de deur de enige wachters zijn in dit huis zit
jij ernaast. Je lijkt me het snelle sterke type, ongetwijfeld kun je mij ombrengen voordat ze
bij je zijn. Maar dit huis wemelt van de bewaking, al zie je het misschien niet. Je zult dit huis
niet levend verlaten als je mij iets aandoet. En dan kun je je vriend niet redden.”
Ludo wist dat de Fluistermeester gelijk had. Hij kon geen kant op. “Hoeveel goud wil je
ervoor hebben?”
“Oh, maar ik wil geen goud.” Amos’ stem was zo glad en zacht als zijn wangen. “Ik wil
dat je iets voor me steelt. Ik weet wie je bent. Ik weet wat je kan, Ludovic Bane.”
Ludo had zijn naam niet genoemd, maar was niet verbaasd dat de man wist wie hij was.
“Wat wil je dat ik steel?” vroeg hij, niet van plan zich af te laten leiden door de kennis van
de man.
“Een dolk.”
“Een dolk,” herhaalde Ludo grimmig. “Is dat alles?”
“Dit is geen gewone dolk. Het heft is van goud en versierd met talloze edelstenen. Het
wapen is tien keer zoveel waard als de robijn die jij in je zak hebt.”
Ludo’s zwarte wenkbrauwen schoten omhoog voordat hij ze tegen kon houden. Wist de
man dan echt alles?
Amos’ grote, diepliggende ogen schitterden van amusement. “De dolk bevindt zich in
het huis van Ravi Darthan en wordt uitstekend bewaakt. Breng me de dolk, en ik vertel je
waar Flynn is.”
“Vertel me eerst waar Flynn is,” gromde Ludo. “Anders is het wellicht te laat. Ik beloof
je dat ik de dolk voor je steel zodra ik Flynn gered heb.”
“Eerst de dolk, dan de informatie,” zei Amos gladjes. “Je vriend loopt geen gevaar, geloof
me. Er zal hem niets overkomen.”
Ludo keek hem doordringend aan. Zou de kale man tegenover hem Flynn wellicht zelf
hebben ontvoerd? Maar waarom? Hij zag aan de blik van de Fluistermeester dat die niet
van plan was toe te geven.
“Goed,” zei hij toen. “Maar als Flynn dood is volg jij zijn lot. Het kan me niet schelen
hoeveel wachters je hebt, ze kunnen je niet elke seconde in de gaten houden. Ik vermoord
je.”
“Ik had niet anders verwacht.” Amos stond op. “Ik zal je naar buiten begeleiden. Je hebt
werk te doen.”
Ludo verliet het huis van de Fluistermeester in het bezit van zijn zwaarden en een nog
slechter humeur dan voordat hij naar binnen ging. Amos had zijn zin gekregen en er was
niets wat Ludo daar aan kon veranderen. Hij kon er niet tegen als anderen bepaalden wat
hij deed. Maar hij had geen keus: Flynns leven was belangrijker dan zijn trots.
Enigszins doelloos liep hij door te stad; over de geplaveide straten naar het marktplein,
dat bezaaid was met kraampjes waar schreeuwende verkopers wedijverden om klandizie.
Het verwoestte beeld van koning Trivor stond in het midden. Een grapjas had het stenen
standbeeld ontdaan van zijn hoofd. Koning Trivor was onthoofd door de piraten die de
eilanden overvallen hadden dus het was mogelijk een bewuste symboliek.

476
 Ludo dacht na. Hij kende Ravi Darthan. De man was een getalenteerde dief, waar hij wel
eens mee samengewerkt had. Eigenlijk was een van zijn weinige persoonlijke regels dat hij
niet stal van dieven, aangezien het collega’s waren, maar Flynns leven stond op het spel…
Hij negeerde de schreeuwende verkopers en liep een straat in, waar twee piraten aan het
duelleren waren. Die negeerde hij ook. Niet zijn zaak. Hij hoorde een schreeuw achter zich en
een plof. Blijkbaar had een van de piraten gewonnen.
Vantago had het meeste wat een andere stad ook bood: winkels, herbergen, tavernes,
werklieden zoals wapensmids en timmerlieden, je kon het zo gek niet bedenken. Wat Vantago
niet had waren kinderen. Niemand met gezond verstand wilde een gezin stichten in de
piratenstad. Ook waren er minder vrouwen dan in een normale stad of dorp, en de vrouwen
die er wel waren, waren over het algemeen hoeren, of piraten, dieven en smokkelaars zoals
hun mannelijke soortgenoten. Wat Vantago zoals te verwachten viel meer had dan de steden
in de rest van Myr was een hoger misdaadgehalte.
Het interesseerde Ludo weinig, voor hem was Vantago net zoals alle andere steden: te
druk, teveel stank en teveel gezeur. Hij bevond zich alleen in een stad als het nodig was en gaf
de voorkeur aan de natuur.
De straat liep uit in een andere straat, en de rivier Naria vloeide erlangs. Ludo liep over de
brede stenen brug die naar de andere kant van de stad leidde en leunde tegen de prachtig
versierde reling. Voor hem strekte de stad zich uit, achter hem de haven. De lucht was helder
blauw en de zon brandde op hem neer en zorgde ervoor dat zijn beige blouse op enkele
plaatsen doorweekt was van het zweet.
Wat waren zijn opties?
Hij kon de Fluistermeester ontvoeren en hem dwingen te vertellen wat hij wist. Hoewel het
grote huis naar Amos’ beweringen wemelde van de bewaking, dacht Ludo wel dat het hem
zou lukken de man te pakken te krijgen. Maar het zou tijd en moeite kosten, en hij had niet de
garantie dat Amos zou zwichten onder zijn martelingen en hem zou vertellen waar Flynn was.
Amos was niet dom, hij had waarschijnlijk gemerkt dat Flynn belangrijk was voor Ludo.
Een andere optie was een deal maken met Ravi. De dolk kopen zou de meest simpele optie
zijn, maar hoewel Ludo dankzij zijn beroep niet bepaald arm was, betwijfelde hij dat hij er het
geld voor had. En hij had het geld zeker niet bij zich.
Wellicht kon hij Ravi overtuigen om hem de dolk te lenen. Dan kon hij het wapen aan Amos
geven, zou die hem vertellen wat hij wist, en kon hij de dolk terugstelen op het moment dat
hij Flynn veilig gesteld had. Maar zelfs als Ravi daarmee akkoord ging, zou de sluwe dief er iets
voor terug willen hebben. De slimme man deed niets voor niets. En als dat iets was wat veel
tijd en moeite zou kosten of gewoonweg onmogelijk was, kon hij wel weigeren maar was Ravi
wel op de hoogte van het feit dat Ludo de dolk nodig had, en zou hij deze waarschijnlijk nog
beter bewaken.
En dan was er nog de laatste optie. Toegeven aan Amos’ verzoek en de dolk stelen. Het zou
niet makkelijk zijn. Ludo wist waar de dief woonde, hij was er zelfs wel eens geweest. De villa
waar de dief verbleef lag aan het einde van Vantago. Maar Ludo wist ook dat Ravi de dolk goed
zou bewaken. Een dief wist als geen ander hoe te voorkomen dat iets gestolen werd.
Ludo zuchtte en krabde aan zijn baard. De hitte zou hem er bijna toe brengen zijn gezicht
glad te scheren. Bijna.

477
 De dolk stelen was het beste, besloot hij. En het zou vannacht moeten gebeuren. Hij had
niet veel tijd. Amos had gezegd dat Flynn geen gevaar liep, maar hij vertrouwde de man nog
minder ver dan hij hem kon gooien.
Ludo had weinig vrienden en van de paar die hij tot zijn vriendenkring rekende was Flynn
degene om wie hij het meest gaf. Hij had niet verwacht dat zijn vriendschap met de jongere
rover zoveel voor hem zou gaan betekenen, toen hij Flynn voor het eerst ontmoette vond
hij hem maar een irritante wijsneus. Maar in de vijf jaar dat ze elkaar nu kenden was hij
Flynn gaan zien als een soort pupil, hij had getracht de jongere rover alles te leren wat hij
wist en ze waren regelmatig in elkaars gezelschap te vinden.
En Ludo zou hem niet aan zijn lot overlaten.

Aan het begin van de avond begaf Ludo zich naar de villa van Ravi. Het was duidelijk dat de
vorige bewoner een baron of misschien wel een hertog geweest was. Torens voorzien van
beelden van leeuwen en andere prachtige versieringen rezen op en hier en daar was een
balkon te zien. Een grote poort met aan beide kanten een stenen leeuw leidde naar de dubbele
voordeuren, waar aan beide kanten een wachter stond.
Maar Ludo ging niet naar de voordeur. Ongezien sloop hij om de villa heen en klom in
een van de hoge bomen die het begin vormde van het landschap dat zich achter de villa
uitspreidde. Hij kon zich de enige keer dat hij bij Ravi geweest was nog goed herinneren,
en hij dacht wel te weten waar de man zijn waardevolle gestolen bezittingen zou
verstoppen.
Terwijl hij wachtte tot het volledig donker was vroeg hij zich opnieuw af wie Flynn
ontvoerd had, en waarom. Zou het toch Amos zijn? De Fluistermeester wist alles, had de
dronkenlap gezegd. Misschien wist Amos dat Ludo in Vantago was zodra hij en Flynn
aangemeerd waren in de haven, en had hij een goede dief nodig om de dolk te stelen. Flynn
ontvoeren was een uitstekende manier om ervoor te zorgen dat Ludo dat deed, zonder dat
Amos ook maar iets hoefde te betalen.
Maar misschien was het antwoord een stuk simpeler. Misschien had Flynn vijanden in
de stad, waar Ludo niets vanaf wist. Het was niet zo dat hij zijn vriend dag en nacht in de
gaten hield, en als rover zijnde maakte je nu eenmaal hier en daar een vijand. Flynn was
nog nooit op de Verloren Eilanden geweest, maar misschien woonde een van zijn vijanden
wel hier.
Of misschien was het de daders inderdaad om de robijn te doen en dachten de
ontvoerders dat Flynn de edelsteen bij zich had.
Toen de nacht bezit had genomen van Vantago en de sterren helder aan de hemel
stonden liet Ludo zich uit de boom zakken. Geruisloos kwam hij neer op de grond. Hij moest
de kelder zien te bereiken, het liefst zonder gezien te worden. Hij zou niet aarzelen om elke
wachter die hij tegenkwam te vermoorden, maar als er alarm geslagen werd was het einde
oefening.
Door de voordeur gaan was natuurlijk geen optie. Vanuit het overzicht dat hij in de hoge
boom had, had hij gezien dat de tuin aan de achterkant van de villa lag. Via de tuin kon hij
de achterdeuren bereiken. Maar de kans dat hij iemand tegenkwam als hij via de begane
grond naar de kelder ging was natuurlijk aanzienlijk.

478
 Er was nog een andere optie. Toen hij Ravi had opgezocht in zijn villa had hij met de
meesterdief in de tuin gezeten. Hij had toen een luik gezien. Natuurlijk had Ravi hem niet
verteld waar dat toe leidde (noch had hij ernaar gevraagd), maar de kans was groot dat die
ook naar de kelder leidde.
Ludo keek naar de hoge muren die het landgoed omringden. Bovenop de muren stond een
rij met ijzeren punten, versierd met sierlijke krullen maar waarschijnlijk bijzonder pijnlijk als je
ermee in aanraking kwam, wist hij helaas uit ervaring. Hij had nog een groot litteken op zijn
linkerzij van de keer dat hij over een soortgelijke muur geprobeerd had te klimmen. En zelfs
als het hem zou lukken om die muur te beklimmen was er kans dat iemand hem erover heen
zag gaan.
Een van de vele smallere rivieren die de stad doorkruisten liep onder de muur door. Ludo
wist dat deze rivier, meer een beekje eigenlijk, door de tuin langs de villa stroomde en aan de
andere kant weer onder de muur door het wijd uitgestrekte landschap in ging.
Hij liep naar het kabbelende beekje. Dit was zijn beste optie. Ludo liet zich in het water
zakken en zwom naar de muur. Het water was een verfrissing in de zwoele, broeierige nacht,
en hij was blij dat hij zijn leren broek vanwege de warmte verruild had voor een exemplaar
van zwart linnen, inclusief dito blouse om zo min mogelijk op te vallen in het donker. De dunne
stof zou snel weer droog zijn.
Toen hij bij de muur kwam dook hij onder water en verkende met zijn handen de situatie.
De muur liep nog een stukje door. Vervolgens kwam hij uit bij een groot ijzeren rooster met
spijlen, waardoor het water de tuin in stroomde. Hij trok aan het rooster. Natuurlijk zat het op
slot. Ravi was niet dom.
Ludo zwom naar de oppervlakte om adem te happen, en viste het ijzeren staafje waarmee
hij al zoveel sloten had opengemaakt uit zijn broekzak. Hij dook weer naar onderen en begon
aan het slot te werken. Het water was redelijk helder, maar in combinatie met de nacht zag
hij bijna niets en moest hij voornamelijk op zijn gevoel werken. Hij draaide voorzichtig heen
en weer, maar er gebeurde niets. Zijn longen stonden op knappen en snel zwom hij weer naar
boven om een verrukkelijke teug lucht te halen.
Vastberaden ademde hij diep in en zwom weer naar beneden. Ludovic Bane zou zich niet
laten verslaan door een stom slot. Hij draaide en draaide en toen hij bijna weer opnieuw naar
lucht moest happen klonk er die bevredigende klik en sprong het slot open. Met vlekken voor
zijn ogen zwom hij weer naar de oppervlakte en lucht brandde zich een weg naar beneden.
Hij grijnsde. Stap één was gelukt.
Hij dook weer en zwom door het open rooster. Hij trok het achter zich dicht en zwom weer
naar de oppervlakte. Met alleen ogen die boven het water uitkwamen keek hij om zich heen.
De grote tuin was verlaten. Het was middernacht geweest, Ravi en de andere bewoners van
het kasteel lagen waarschijnlijk te slapen. Maar hij wist zeker dat er enkele wachters
rondliepen.
Het kwaken van kikkers, tjirpen van krekels en af en toe gekras van een uil vulde de tuin
met typische nachtelijke geluiden. Ludo hees zich op de oever en wrong zijn natte haar uit.
Met deze hitte zouden zijn kleren in geen tijd droog zijn, maar hij baalde dat zijn zwaarden nat
geworden waren. Niets aan te doen.
Hij haalde de wapens uit hun houders en veegde deze zo goed als het ging droog aan het
gras. Hij tuurde door de tuin. Deze was bezaaid met bomen, struiken, planten en bloemen.

479
Tuinmeubilair stond op een stenen veranda. Iets daarvandaan zag hij het houten luik waar
hij naar op zoek was.
Hij sloop naar het luik en trok eraan. Ook deze zat uiteraard op slot. Hij pakte het staafje
en stak deze in het slot. Hij draaide naar links, naar rechts, en –
“… smaakt ook erg goed.”
“Echt waar? Dat heb ik nog nooit gegeten.”
Twee mannenstemmen zweefden dichterbij en Ludo dook snel achter een grote struik.
Twee wachters kwamen de hoek om lopen en hij hoopte maar dat ze de natte sporen die
hij achtergelaten had niet zagen. Gelukkig waren ze in het donker alleen zichtbaar als je
echt goed keek.
“Het is ook geen bekende delicatesse. Probeer er maar eens een te vangen, ha ha!” De
langste man lachte schallend.
“Het vreemdste wat ik ooit gegeten heb is Daktorvlees. Maar dat smaakte nog best
aardig in een stoofpot met kruiden,” zei de kleinere man.
“Wat is in vredesnaam een Daktor?”
“Die hebben jullie hier niet. In Callagh lopen ze in de bossen. Het zijn gigantische
geschubde beesten, met klauwen en scherpe tanden. Die wil je niet tegenkomen als je
alleen bent.”
“Over klauwen gesproken…”
De stemmen stierven weg terwijl de mannen de andere hoek om liepen en Ludo sloop
snel weer naar het luik. Hij wist niet precies hoeveel tijd hij had voordat de wachters weer
in de tuin aangekomen waren, maar een rondje om de hele villa duurde toch wel enkele
minuten. Tijd genoeg om het slot open te krijgen.
Na een minuut voorzichtig heen en weer porren klikte het slot open. Zo zacht mogelijk
opende hij het luik. Een ladder liep in de smalle ruimte naar beneden. Zonder aarzeling
klom hij halverwege naar beneden en zwaaide het luik boven zijn hoofd dicht.
Hij klom verder naar beneden en stond vervolgens in een pikdonkere gang. Maar Ludo
was voorbereid. Hij viste lucifers uit zijn broekzak en haalde een fakkel achter zijn
broekriem vandaan. Vervolgens vloekte hij. Alles was natuurlijk nat geworden. Niet zo goed
voorbereid als hij zelf dacht, dus.
Dan maar op de tast. Voorzichtig liep hij de gang door, zijn weg langs de muur voelend.
Hij moest nu onder het kasteel zijn. Dat betekende dat hij bijna zeker zou uitkomen in de
kelder. Halverwege hingen twee brandende fakkels links en rechts aan de muur. Grijzend
griste hij de linker fakkel uit de ijzeren houder en liep verder.
Hij kwam een deur tegen aan zijn linkerkant en opende die. Het was enkel een
bezemkast, waar wat kisten, tonnen, harken en een bezem stond. Zacht sloot hij de deur
weer en vervolgde zijn weg.
Een nieuwe deur. Hij draaide aan de deurknop, maar deze zat op slot. Hij hield de fakkel
bij het sleutelgat en gebruikte zijn ijzeren staafje om het slot open te maken. Het slot
sprong open en hij opende de deur.
Helaas was het de wapenruimte. Talloze zwaarden, bijlen, speren, bogen en andere
wapens hingen geordend in rekken aan de muren. Ludo nam even de tijd om rond te kijken,
voor het geval de dolk hier toch ergens tussen hing, maar dit was niet het geval. Het waren
mooie wapens, dat moest hij toegeven, en op een ander moment was hij graag langer in

480
de kamer geweest om alles eens te bestuderen, maar dit was niet het moment. Ook had hij
graag enkele van deze wapens meegenomen, maar omdat hij zo mobiel mogelijk wilde zijn
had hij geen tas bij zich. Een van de kromme zwaarden, het heft versierd met voor hem zeer
bekende runen, zag er wel heel erg mooi uit…
Hij haalde het zwaard uit het rek en zwaaide ermee. Norns vakmanschap, dat was wel
duidelijk. Sterk staal en zeer scherp. Hij stak het zwaard achter zijn broekriem en moest om
zichzelf lachen. Iedereen had zo zijn zwaktes. Niet dat hij er veel had, uiteraard.
Zacht trok hij de deur achter zich dicht en liep verder de gang door. Een nieuwe deur, deze
iets groter, met zware ijzeren hengsels en een versierd slot. Dit moest de befaamde kelder wel
zijn.
Dit slot kostte wat meer moeite om te openen. Ravi, zelf een meesterdief, was
waarschijnlijk overtuigd dat hijzelf de enige was die dit soort sloten open kreeg. En
waarschijnlijk had hij bijna gelijk; niet veel dieven zouden dit slot open kunnen breken, maar
Ludo deed niet onder voor Ravi.
Na enkele minuten pieren sprong het zware slot open. Ludo deed de deur open en stapte
naar binnen.
Hij stond inderdaad in de kelder. Om het zichzelf wat makkelijker te maken, stak hij enkele
van de fakkels aan die aan de muren hingen met het vuur van zijn eigen fakkel. Hij hing die
van hem in een lege houder en keek rond.
De kelder was overduidelijk de plek waar Ravi zijn mooiste en kostbaarste gestolen
bezittingen bewaarde. Ludo kende de man een beetje. Ravi was zeer trots op zijn beroep. Hij
stal voor anderen voor grote sommen geld, maar ook voor zichzelf. Hij hield van luxe en
schoonheid. Dat was te zien aan de kelder.
De vloeren waren bezaaid met mooie tapijten, en de muren behangen met schilderijen en
wandkleden – allemaal gestolen, dat wist Ludo zeker. Deze ruimte was Ravi’s meesterwerk,
en hij durfde te wedden dat Ravi niets wat hier stond en hing op eerlijke wijze bemachtigd
had.
Een compleet harnas stond in een hoek. Een lang breed zwaard lag in een houder op een
brede lage kast, het heft versierd met juwelen. Een gouden kroon versierd met rode
edelstenen lag op een andere kast, en ernaast lag wat Ludo zocht. De dolk.
Hij pakte het wapen en keek ernaar. Het was absoluut niet zijn stijl; het gouden heft
schitterde van de rode, groene, paarse en blauwe edelstenen en zelfs in het zilverkleurige
lemmet waren enkele edelstenen bevestigd, evenals ingegraveerde versieringen. Veel te veel
versieringen naar zijn smaak, hij hield niet zo van die overdreven poeha. Maar zijn getrainde
oog zag wel dat deze dolk erg veel geld waard was.
Hij stopte de dolk achter zijn riem en verliet de kelder weer. Hij zou niets anders
meenemen. Alles in deze ruimte was veel te overdreven naar zijn smaak. Hij was een nuchtere
Norn, en dat zou nooit veranderen, waar hij ook woonde.
Hij was van plan om het kasteel te verlaten op dezelfde manier als hij gekomen was, maar
aan dit plan kwam abrupt een einde toen hij voetstappen hoorde uit de richting die hij in wilde
gaan. Snel liep hij de andere kant op, en kwam uit bij een trap die naar boven ging.
Inwendig vloekend keek hij om zich heen. De voetstappen kwamen dichterbij, en hij kon
zich nergens verstoppen. Dan maar naar boven. Wellicht kon hij het kasteel toch ongezien

481
door de voordeur verlaten, dan om het huis heen naar de tuin lopen en weer via de rivier
naar buiten zwemmen.
Hij had de fakkel achtergelaten in de kelder, maar de trap werd hier en daar verlicht. Hij
opende de deur en stond vervolgens in een met tapijt beklede gang. Het was doodstil. Als
hij het zich goed herinnerde moest hij nu links, en dan –
Plotseling stond hij oog in oog met een slanke jonge vrouw in een lichtblauwe
nachtjapon, veelvuldig afgezet met kant en een diep decolleté tonend. Een dienstmeisje,
of een van de vele hoeren waarvan hij wist dat die Ravi met regelmaat gezelschap hielden.
De meesterdief verkoos het gezelschap van hoeren boven dat van onbetaald gezelschap.
Beiden keken elkaar verbaasd aan. Ludo deed een stap naar voren, maar hij was niet op
tijd. De vrouw deed haar mond open en krijste.
“Heeeeeelp! Een indringer! HEEEEEEELP!”
Ludo haalde zijn rechterzwaard uit zijn zwaardriem en sloeg de vrouw bewusteloos,
maar het was al te laat. Een deur ging ergens open en hij hoorde rennende voetstappen.
Hij rende naar wat hij dacht dat de uitgang was, maar kwam in plaats daarvan bij een trap
naar boven.
Ludo aarzelde niet maar rende naar boven. Als hij terugging zou hij zeker weten mensen
tegenkomen. Hij gromde. Weg was zijn plan om ongezien weg te komen. Als bekend werd
dat hij de dader was had hij een groot probleem, aangezien hij nogal eens in Vantago kwam.
Wanneer Ravi wist dat hij van hem gestolen had zou de dief niet rusten voordat Ludo dood
was. Niet dat Ludo bang was – hij wist zeker dat hij Ravi in een duel wel kon verslaan – maar
hij had gewoon geen zin in gezeur. Wanneer hij gezocht werd zou dat zijn speurtocht naar
Flynn onnodig bemoeilijken.
De gang op de eerste verdieping was net zoals de begane grond rijkelijk bekleed met
tapijt en de muren waren behangen met schilderijen en wandtapijten. Een kristallen
kroonluchter hing aan het plafond. Hier en daar stond een tafeltje met een vaas of beeld
erop. Niks dan luxe voor Ravi Darthan.
Ludo keek om zich heen. Hoe nu het beste weg te komen?
“Ik heb hem!” schreeuwde een stem achter hem, daarmee ook meteen zijn
aanwezigheid aankondigend. Ludo draaide zich om en kon nog net zijn zwaard op tijd
opheffen om te voorkomen dat een lange wachter zijn keel doorsneed met een kort
zwaard.
Hij sloeg met zijn andere zwaard. De wachter, bijna even lang als Ludo zelf maar een
stuk minder breed en gespierd, pareerde snel, maar was niet snel genoeg om te voorkomen
dat Ludo zijn rechterzwaard in zijn borst begroef. Zijn bruine ogen keken Ludo verbaasd
aan, alsof hij niet kon geloven wat er gebeurde, en toen zakte de man op de grond.
Een tweede man kwam aangerend en Ludo ramde zijn linkerzwaard snel in diens buik.
“Aaargh!” wist de wachter nog net uit te brengen, voordat hij dood neerviel naast zijn
collega. Ludo trok de twee zwaarden uit de lichamen, veegde het bloed af aan de leren
kleding van de dode wachters en stak de wapens terug in zijn zwaardriem.
Nieuwe voetstappen klonken. Dit keer meer dan één paar.
Ludo vloekte binnensmonds in het Norns en opende de eerste kamer die hij zag. Dit
bleek de badkamer te zijn.
“Dood,” hoorde hij een stem aan de andere kant van de deur zeggen.

482
 “Bloederige plaag!” Ludo herkende de schelle stem van Ravi. “Waar zijn de daders!? Wat
willen ze?”
“Als we dat wisten, hadden we nu geen problemen,” bromde een nieuwe stem, deze een
stuk zwaarder dan de andere twee. “Ik vond Rachelle beneden.”
“Is ze dood?” vroeg Ravi.
“Nee, alleen bewusteloos.”
“Gelukkig. Ze is mijn favoriete hoer.”
“De daders zijn waarschijnlijk nog boven,” zei de eerste stem. “Beran en Kel zoeken voor
de zekerheid beneden. Boven kunnen ze niet weg. Blijf jij bij de trap staan, Nikoleas, dan
doorzoeken Ravi en ik de kamers.”
“Goed.”
Ludo hoorde wegstervende voetstappen beide kanten op, en een andere deur die
openging. Hij keek om zich heen. Het was pikkedonker, enkel het zwakke schijnsel van de
halfvolle man scheen uit een klein raampje. Hij zag het silhouet van een koperen badkuip, een
dressoir met spiegel en twee kasten. Hij kon geen kant op.
Toen zag hij aan de andere kant van de ruime badkamer nog een deur. Zacht deed hij deze
open en zag voor hem een grote, luxe slaapkamer, met een groot hemelbed aan de
rechterkant. Twee vrouwen, vermoedelijk hoeren, lagen in het bed te slapen. Tussen hen in
was een lege plek, breed genoeg voor een man. Ravi’s slaapkamer, daar durfde Ludo zijn leven
om te verwedden.
Ludo hoorde gestommel en een andere deur die openging. Het zou niet lang duren voordat
ze hem gevonden hadden. Hij kon een gevecht tegen drie man waarschijnlijk wel winnen,
maar als ze er versterking bij zouden roepen had hij echt een probleem.
Tegenover zich zag hij dubbele deuren met figuren van verschillende kleuren glas die naar
een balkon leidden. Hij rammelde aan de deuren. Op slot.
Snel pakte hij zijn staafje, ging op zijn hurken zitten en morrelde aan het slot. Een van de
hoeren kreunde achter hem zacht in haar slaap. Hij wierp een blik over zijn schouder en was
gerust toen hij zag dat beide vrouwen doorsliepen.
Na enkele seconden, die eeuwen leken te duren, sprong het slot open en opende Ludo de
deuren. Hij stapte het brede balkon op en trok de deuren achter zich dicht. Het balkon was
omringd met een ijzeren reling die bestond uit veel sierlijke bloemen en figuren. Twee luxe
stoelen met een ijzeren tafeltje ertussen stonden aan de linkerkant, en hier en daar versierde
een plant of stenen beeld de rest van het balkon. Voor Ludo strekte Vantago zich uit. Hij was
aan de voorkant van het huis.
Als hij het touw dat hij meegebracht had vastmaakte aan de ijzeren reling, kon hij zich op
de grond laten zakken en om het huis heen naar de tuin lopen. Dan kon hij via het riviertje
weer op dezelfde manier het landgoed verlaten. Met een beetje geluk zouden alle wachters
nog in het huis aan het zoeken zijn.
Maar Ludo had het touw nog niet uit zijn binnenzak gehaald toen de deur van de
slaapkamer openging.
“Ik zie iemand! Hij staat op het balkon!”
Ludo gromde. Er zat niets anders op.

483
 Hij nam een aanloop en sprong over de reling. Hij strekte zijn armen uit en kon nog net
de touwen reling van een houten loopbrug vastgrijpen. Als hij niet zulke lange armen had
gehad, had hij dat niet gered.
“Niet te geloven, hij is gesprongen!”
“Snel, pak je kruisboog!”
Ludo trok zich omhoog, klom op de loopbrug en rende naar de hoge klokkentoren die
voor hem oprees. Een pijl zoefde net langs hem op. Ludo dook achter de klokkentoren en
blies zijn adem uit. Hij had het gered. Hij was nu te ver van de wachters vandaan om nog
geraakt te worden, maar ze zouden waarschijnlijk wel naar hem op zoek gaan. Het was niet
verstandig om hier te lang te rusten.
Hij stapte de stenen brug op die de klokkentoren met een andere toren verbond en
vervolgde zijn weg naar het huis van de Fluistermeester.

“Wat moet je?” vroeg een van de wachters die bij de voordeur stonden. Hij was dun maar
gespierd en had een wipneus die vreemd stond in zijn verder harde gezicht.
“Ik wil Amos Ter’aleas spreken.”
“Op dit uur? Ben je gek, man?”
“Het is dringend.”
“De baas slaapt,” zei de andere wachter, een kale man met een baard met twee vlechten
erin. “Kom morgen maar terug.”
“Ik ga niet weg voordat ik hem gesproken heb,” zei Ludo. Hij sloeg zijn armen over elkaar
en keek de wachters aan. “Als Ter’aleas hoort dat jullie me niet naar binnen wilden laten
zal hij niet tevreden met jullie zijn.”
De twee wachters keken elkaar aan.
“Nou… vooruit,” zei wipneus aarzelend. “Wacht hier. Ik ga de baas wakker maken.” Hij
verdween het huis in, en de man met de baard keek Ludo aan alsof die iets smerigs was
wat hij onder zijn schoen gevonden had. Ludo trok enkel zijn rechterwenkbrauw op en al
snel wendde de bebaarde man zijn blik af.
Het duurde niet lang voordat wipneus terug kwam, een slaperig uitziende Amos achter
zich aan, gekleed in een lichtgroene badjas van zijde die afgezet was met wit kant.
“Kom binnen,” zei Amos. Hij geeuwde en ging Ludo voor naar de woonkamer. “Was het
nodig om midden in de nacht te komen? Ik zei toch dat je vriend geen direct gevaar liep.
Het had kunnen wachten tot morgenochtend.”
“Alsof ik dat zomaar geloof,” gromde Ludo.
Amos’ grote groene ogen keken Ludo doordringend aan. “Is het gelukt?”
“Ja.” Ludo haalde de dolk uit zijn binnenzak. “Hier. Waar is Flynn?”
Amos nam de dolk aan en draaide hem in het rond. Het goud en de edelstenen
fonkelden in het kaarslicht. “Prachtig. Moet je kijken, wat een vakmanschap. Die
edelstenen alleen al zijn per stuk minstens tweehonderd goudstukken waard. De dolk in
zijn geheel… onbetaalbaar.”
“Waar is Flynn? Ik vraag het geen derde keer.”
“Rustig, rustig, ik vertel het je wel. We hadden een afspraak, en ik hou me altijd aan mijn
afspraken.” Amos’ ogen twinkelden geamuseerd. “Je vriend is bij een vrouw genaamd
Annabella Salavo. Ze runt een bordeel in het westen van de stad, Duister Genot.

484
 Ludo’s wenkbrauwen schoten omhoog. Hij had half verwacht dat Flynn in het huis van
Amos was, en als hij had verwacht zijn vriend ergens anders aan te treffen was het in elk geval
niet daar.
“Wat moet zij met Flynn?” vroeg hij.
“Vraag dat maar aan haar. Ik ga terug naar bed.”
“Als hij daar niet is weet ik je te vinden.”
“Oh, daar twijfel ik niet aan. Succes, heer Bane.” Amos boog licht, draaide zich om en liep
de kamer uit.
Ludo verliet het huis. Hoewel hij er nooit binnen was geweest, wist hij het bordeel wel te
vinden. Onderweg speelden allerlei gedachten door zijn hoofd. Waarom was Flynn in
vredesnaam ontvoerd door een hoerenmeesteres? Was hij wel ontvoerd? Flynn hoefde met
zijn knappe gelaat en gespierde lichaam niet bepaald te betalen voor seks; de vrouwen
wierpen zich aan zijn voeten. Maar wanneer de nood hoog was legde hij er wel eens wat
zilverstukken voor neer.
“Hè, k-kijkuit waajeloop!” lispelde een dronken piraat toen Ludo tegen hem opbotste. Ludo
reageerde niet en spoedde zich met grote passen door de donkere straten. Ergens in de verte
klonk een bloedstollende krijs, maar verder was het stil in de stad.
Als hij bij dat bordeel aankwam en er zou blijken dat Flynn gewoon op zoek was gegaan
naar wat vermaak, zou hij de blonde rover lynchen. Na alle moeite die Ludo gedaan had kon
zijn vriend maar beter zijn redding nodig hebben. Maar er waren sporen van een gevecht
geweest…
Duister Genot was ondanks het late uur natuurlijk gewoon open, aangezien de klandizie
juist ’s avonds en ’s nachts van de diensten gebruikmaakte. Het was een stenen gebouw van
twee verdiepingen, met een beeld van een naakte vrouw naast de houten voordeur en de
naam in sierlijke letters op een houten bord geschreven. Een gespierde kale uitsmijter stond
met zijn armen over elkaar aan de andere kant van de deur en keek nors voor zich uit. Zo te
zien was het een plaats waar alleen de mannen die behoorlijk wat uit te geven hadden
kwamen.
Ludo stapte naar binnen en werd begroet door muziek, gepraat en gelach. Een knappe man
met zijn lange rode haar in een vlecht stond achter de donkere houten bar en verschillende
mannen zaten aan tafeltjes, enkele vergezeld door mooie vrouwen, anderen pratend of
schaak spelend.
Ludo liep naar de barman. “Ik zoek Annabella Salavo.”
“Zij is niet te koop,” zei de barman vriendelijk. “Maar ik heb nog een paar meisjes die vrij
zijn. Heb je specifieke voorkeuren of wensen?”
Ludo keek naar de barman. Geweld of geld? Hij had tijdens zijn vele jaren een aardig instinct
ontwikkeld om aan te voelen wat het beste werkte bij iemand. De blauwe ogen van de
barman, enkele tinten donkerder dan die van hemzelf, keken vriendelijk terug.
“Ik moet haar spreken, het is belangrijk. Ik zal niet zeggen dat jij verteld hebt waar ik haar
kan vinden.” Ludo viste enkele gouden munten uit zijn broekzak en legde deze op de bar.
De man keek naar het goud, en toen naar Ludo. “Goed,” zei hij toen. “Ze is boven op haar
kamer, tweede verdieping, rode deur.” Hij harkte het goud naar zich toe en stopte het snel in
de borstzak van zijn zwarte tuniek.
“Bedankt, maat.”

485
 Ludo liep tussen de tafeltjes door naar de trap en stampte de treden op naar de tweede
verdieping. De gang was hier en daar verlicht met lantaarns en hij hoorde gedempt gekreun
en gekraak terwijl hij door de gang liep. De rode deur was helemaal aan het eind van de
gang. Daar aangekomen bleef hij even staan. Wat zou hij aantreffen?
Hij draaide aan de deurknop. Op slot. Voor de zoveelste keer die avond pakte hij het
staafje en begon aan het slot te werken. Hij kon natuurlijk gewoon aankloppen, maar hij
wilde Annabella Salavo niet de kans geven om de wachters te roepen wanneer ze de deur
opendeed en zag dat hij voor Flynn kwam.
Het slot sprong open en hij zwaaide de deur open. De slaapkamer was niet al te groot,
maar wel comfortabel. Een rood tapijt lag op de grond en rood behang kleurde de muren,
waarvan de onderste helft bedekt was met houten lambrisering. Een groot houten bed
stond tegen de achterste muur, bedekt met lakens van rood satijn. Blijkbaar hield
Annabella van rood.
Een naakte vrouw met donkerbruin haar zat schrijlings op een naakte man en zoende
hem innig, haar heupen bewegend in een sensueel ritme. Toen de deur tegen de muur
sloeg draaide ze zich om, en Ludo zag dat de man onder haar Flynn was.
“Wie ben jij?” Ze had een enigszins hese stem die waarschijnlijk door veel mannen
aantrekkelijk gevonden werd.
“Ludo!” Flynn grijnsde opgelucht.
“Ah. Je dappere redder,” zei Annabella droog. Ze stond op en liep naar Ludo toe, niet de
moeite nemend haar naakte lichaam te bedekken. Ze was mooi, met een slanke taille en
rondingen op plaatsen waar het hoorde, maar Ludo had geen moeite zijn ogen op haar
gezicht te houden. Dit soort vrouwen was het gewend om bewonderd te worden. Dit soort
vrouwen eisten het om bewonderd te worden. En dat was nou precies het type waar hij
niet op viel.
Daarnaast gunde hij de vrouw die Flynn had laten kidnappen simpelweg het plezier niet.
“Ik kwam Flynn inderdaad redden. Hoewel ik nu betwijfel of hij het nodig heeft.”
Annabella lachte hees.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Ludo. “Ik dacht dat je gekidnapt was, man!”
“Dat was ook zo.” Flynn stond op en trok zijn leren broek aan. “Zij heeft me laten
kidnappen. Ik ben blij dat je er bent, Ludo. Ze liet me niet gaan.”
“Het leek er niet op dat je wilde gaan.”
“Ach, je weet hoe ik ben.” Flynn grijnsde. “Ik heb het beste van de situatie gemaakt.”
“Duidelijk,” zei Ludo droog. Hij keek naar Annabella, die met haar handen op haar
heupen voor hem stond. Haar lange, krullende haar viel over haar schouders en haar grote
bruine ogen namen hem op. Ludo schatte haar minimaal tien jaar ouder dan Flynn en
daarmee maar enkele jaren jonger dan hem zelf, hoewel ze er zeer goed uitzag voor haar
leeftijd.
“Het is jammer dat je zo lelijk bent,” zei ze. “Anders was ik wellicht wel in geweest voor
een trio.”
“Je bent mijn type sowieso niet,” gromde hij. “Wat moest je met Flynn?”
“Dat zag je toch?”
“Je hebt hem enkel gekidnapt voor je eigen genot?”

486
 “Ja.” Haar volle lippen krulden zich tot een glimlach. “Ik zag hem gisteren in de haven en
kon mijn ogen niet van hem afhouden. Ik besloot dat ik hem simpelweg moest hebben. En
ik krijg altijd wat ik wil.”
“Hmpf. Kom, Flynn, het wordt tijd om te gaan.”
De blonde rover hees zijn witte blouse over zijn haarloze, gespierde borst. “Inderdaad. Ik
heb nu wel lang genoeg mijn lichaam uitgeleend.” Hij gaf Annabella een klets op haar naakte,
ronde achterwerk en deed de deur open. Ludo volgde hem naar buiten.
“Oh nee,” klonk haar hese stem achter hen. “Ik ben nog niet klaar met jou, Flynn.
WACHTERS! HOU ZE TEGEN!”
“Bloederige plaag!” vloekte Ludo, toen er voetstappen klonken en er vier of vijf gespierde
mannen in leren wapenrusting en zwaarden in hun handen boven aan de trap verschenen. Hij
haalde het Nornse zwaard achter zijn broekriem vandaan en gaf het aan Flynn, en trok
vervolgens zijn eigen kromme zwaarden.
“Bedankt.”
“Ben je zó goed in bed dat dit het allemaal waard is?” bromde Ludo, terwijl hij langzaam op
de mannen af liep.
“Blijkbaar. Of het is mijn charmante karakter.”
“Dat kan ik me niet voorstellen.”
“Jij mag gaan,” zei een van de mannen, een blonde man met flaporen. “Maar Flynn Dale
blijft hier. De meesteres wil hem hebben.”
“Laat ons beiden gaan en leef, of hou ons tegen en sterf,” zei Ludo. “Tenzij je wilt blijven,
natuurlijk,” voegde hij toe voor Flynn.
“Nee, ik kies mijn vrouwen liever zelf,” antwoordde Flynn nonchalant.
“Hier krijg je spijt van,” beloofde de gespierde uitsmijter die buiten gestaan had toen Ludo
het bordeel in ging.
Ludo nam niet de moeite te antwoorden en sloeg toe. De uitsmijter pareerde zijn slag en
de blonde man met de flaporen viel hem aan van de andere kant. Ludo ontweek de man en
stak met zijn zwaard naar diens gezicht, maar flapoor dook naar achteren. Flynn probeerde
ondertussen af te rekenen met twee andere mannen en al snel stonden de twee rovers rug
aan rug in de smalle gang te duelleren.
Een andere man, de linkerkant van zijn gezicht verminkt door lelijke brandwonden, rende
de laatste treden van de trap op met een opgeheven bijl. Ludo pareerde tegelijkertijd de
aanvallen van flapoor en de uitsmijter en duwde zijn voet hard tegen de borst van de man met
de brandwonden, waardoor deze met een schreeuw achterover de trap af viel. Er klonk een
hoop gebulder en een krak, en Ludo durfde te wedden dat de man zijn nek gebroken had.
Ergens beneden gilde een van de hoeren en een andere begon te snikken.
Ondertussen begonnen flapoor en de uitsmijter enthousiast op Ludo in te hakken en moest
hij hard werken om te voorkomen dat een van de zwaarden hem raakte. Achter zich hoorde
hij dat Flynn hetzelfde deed met het Nornse zwaard.
Hij dook voor een bijzonder fanatieke uithaal van de uitsmijter, waardoor diens zwaard niet
Ludo maar flapoor in zijn gezicht raakte. Flapoor schreeuwde toen het zwaard zijn oog uitstak
en het domme gezicht van de uitsmijter vertrok van verbazing. Ludo maakte een eind aan het
geschreeuw en het leven van flapoor door zijn keel door te snijden en de man viel op de grond.
Ludo grijnsde. Dat was één.

487
 De uitsmijter haalde opnieuw uit met zijn zwaard. Ludo dook opzij en hakte met zijn
linkerzwaard de arm van de uitsmijter af tot de elleboog. Het lichaamsdeel viel met zwaard
en al op de grond, en bloed spoot uit de wond.
“Aaaah! Mijn arm!” De kale uitsmijter probeerde verwoed het bloeden te stelpen met
zijn linkermouw.
“Ik heb er nog geen spijt van,” zei Ludo laconiek, en voordat de uitsmijter kon reageren
stak de rover zijn rechterzwaard in het hart van de man.
Flynn had afgerekend met één van zijn tegenstanders. Een donkerharige man lag op de
grond, een plas met bloed rond zijn hoofd. Een andere wachter, kalend ondanks zijn nog
jonge jaren, probeerde de blonde rover uit te schakelen met zijn zwaard.
Ludo viste een dolk uit zijn laars en gooide het wapen naar de kalende man. Het raakte
hem midden in zijn rug en met een schreeuw ging de man neer.
“Je weet dat dat heel onsportief is, hè?” Flynn streek zijn halflange blonde haar uit zijn
gezicht. Een bloederige snee op zijn rechterarm kleurde de witte stof van zijn blouse rood.
“Voor sportiviteit hebben we nu geen tijd,” bromde Ludo, en als om hem bij te staan
klonken er nieuwe voetstappen op de trap.
“Wat is er –” begon de man die in de gang was verschenen. Hij kon zijn vraag niet
afmaken, want Ludo had zijn keel al doorgesneden.
“Kom.” Snel rende hij de trap af, gevolgd door Flynn.
“Dat zijn de daders!” schreeuwde een van de klanten. “Kom op, grijp ze!”
Verschillende mannen stonden op, en Ludo en Flynn renden naar de deur. Ludo kon nog
net een fles ontwijken die een man naar hem gooide, en het glas spatte uiteen tegen een
van de muren. Donkere vloeistof droop over het donkerroze behang naar beneden.
“Rennen,” bromde hij tegen Flynn. “Als we tegen hen allemaal moeten vechten staan
we hier morgen nog.”
Het tweetal haastte zich de deur uit en de straat door. Blijkbaar was de klandizie van
Duister Genot er niet al te gebrand op om hen te pakken te krijgen, want ze werden niet
achtervolgd. Na enkele minuten stopten ze met rennen en vervolgden hun weg naar de
taverne in een normaal looptempo. De lucht was inmiddels veranderd van donkerblauw
naar het lichtere violet van een aankomende zonsopgang en Ludo begon te voelen dat hij
al de hele nacht op was en meerdere gevechten had gevoerd.
“Bedankt trouwens,” zei Flynn, toen de taverne eenmaal in zicht was. Hij gaf Ludo een
klap op zijn schouder.
“Geen dank.”
“Hoe heb je me eigenlijk gevonden?” vroeg Flynn.
“Dat is een lang verhaal,” antwoordde Ludo. “Als je het niet erg vindt vertel ik dat na
een paar uur slaap.”
“Prima. Ik kan zelf ook wel wat rust gebruiken.”
“Hoezo? Je komt net uit bed.”
“Je denkt toch niet dat ik veel geslapen heb?”
De twee rovers keken elkaar aan een grijnsden. Toen stapten ze de taverne in om hun
bed op te zoeken.

488
Tegen de tijd dat Ludo uitverteld was, was het middernacht. Het rumoer dat van beneden naar
boven dreef was inmiddels een stuk minder geworden.
“Wat een verhaal,” zei Lily. Ze leegde haar glas. “Is die Ravi er ooit achter gekomen dat jij
de dader bent?”
“Niet dat ik weet.” Ludo’s toon was laconiek.
Lily geeuwde. Ze kon haar ogen nauwelijks nog openhouden.
“Tijd om te gaan slapen,” zei Ludo, die ook een geeuw onderdrukte. “Morgen wordt weer
een drukke dag.”
“Je hebt gelijk.” Lily nestelde zich onder de dekens en Ludo blies de paar kaarsen uit die de
kamer verlichtten voordat hij hetzelfde deed.

489
 Hoofdstuk 34

Haastige Spoed is Zelden Goed

De volgende dag nam het vijftal in de haven van Vantago afscheid van Doren. De meeste
mannen die meegevaren hadden op Noorderlicht waren hun roes aan het uitslapen terwijl
Lily, Ludo, Barnabas, Lisandre en Adrius al vroeg hun spullen gepakt hadden; Villo had aan Lily
uitgelegd dat de smokkelaars zich meer op zee dan op het land bevonden en dat de mannen
de faciliteiten op het land maar al te graag benuttigden wanneer ze er de kans toe hadden.
Het was aan zijn veelbetekenende blik te zien dat hij met ‘faciliteiten’ drank en hoeren
bedoelde.
Lily zag dat Ludo de kapitein een zakje rinkelende munten overhandigde. Ze kon zich
vergissen, maar ze dacht niet dat het kleine zakje alle honderd goudstukken die de koning
hem had gegeven bevatte. Snel keek ze naar Adrius en Lisandre. De twee magiërs waren in
gesprek met Syrias en letten gelukkig niet op Ludo.
“Dank jullie voor jullie hulp,” zei Doren. Hij was inmiddels weer helemaal hersteld en
was het toonbeeld van een elfenkapitein in zijn halflange jas van donkergroene stof, de
zwarte hoed in zijn hand en kromme sabel op zijn ene heup en dolk op zijn andere. Het
litteken dat over zijn gezicht liep maakte het plaatje af en zijn blauwzwarte haar glom in de
ochtendzon. Zijn warme bruine ogen keken van Ludo naar Lily. “Zonder jullie en de magiërs
hadden we het nooit gered. Als ik iets terug kan doen…”
“Gratis overtocht de volgende keer dat we dezelfde kant op varen?” Ludo grijnsde zijn
spierwitte tanden bloot.
“Afgesproken. Vaarwel.” De elf knikte, wist op de een of andere manier de magiërs bij
dit gebaar te betrekken, zette zijn hoed op en liep naar zijn schip.
Syrias liep naar Lily en Ludo. Zijn lange groenblauwe jas wapperde in de milde lentebries.
Hij had zijn roodbruine steile haar dit keer in verschillende vlechten naar achteren
gebonden en zijn elfenboog hing zoals altijd op zijn rug.
“Tot de volgende keer, Ludo.”
“Tot ziens,” bromde Ludo.
Syrias glimlachte en raakte Ludo’s schouder aan – iets wat Lily vermoedde een
buitengewoon warm gebaar was voor een elf – en keek toen naar haar en knikte. Lily
kopieerde de buiging van zijn hoofd, en de elf liep achter zijn kapitein aan naar
Noorderlicht.
“Nou, doe voorzichtig,” zei Villo. Zijn grijze ogen twinkelden geamuseerd, en hij gaf Ludo
een klap op zijn schouder, zo hard dat een meer tengere man mogelijk door zijn knieën was
gegaan. Bij Ludo maakte het geen verschil in zijn houding. Toen pakte hij Lily’s hand en
kuste die. De bruine haren van zijn baard kriebelden op de rug van haar hand. “Tot ziens,
schone jonkvrouw.”
“Tot ziens, Villo.” Lily glimlachte.

490
 En met een laatste knipoog was de grofgebekte stuurman verdwenen richting de taverne,
waarschijnlijk om de zeemannen die nog sliepen wakker te maken.
“Goed, zullen we maar eens kijken of we een boot kunnen huren om over de Naria te
varen?” vroeg Adrius. Hij wees met zijn kin naar een stel kleinere boten, die aan de meeste
linkse steigers in de haven aangemeerd waren.
Ludo knikte, en hij en Lily liepen achter de drie magiërs aan.
Ondanks het vroege uur was er al behoorlijk wat bedrijvigheid in de haven. Piraten en
smokkelaars liepen heen en weer met kisten en jute zakken, kapiteins en eerste stuurmannen
schreeuwden bevelen en Lily meende ergens in de verte het geluid van ijzer op ijzer te horen.
Een zwaardgevecht.
“Hoe lang zijn we onderweg als we over de rivier varen?” vroeg Lily.
“Ongeveer een week, denk ik,” antwoordde de rover. “Enkele dagen tot we aan de andere
kant van het grote eiland zijn. Dan moeten we een klein stukje de zee op om bij het kleinere
eiland te komen waar het kasteel staat, en van daaruit nog naar het kasteel lopen.”
“Dat valt –” begon Lily, maar ze maakte haar zin niet af. Drie piraten versperden hen de
weg. De magiërs liepen enkele meters voor hen en hadden niet in de gaten wat er achter zich
gebeurde. Adrius gebaarde druk met zijn armen terwijl hij iets zei en de andere twee lachten.
“Jullie goud of je leven,” zei een van de piraten. Enkele gouden tanden prijkten in zijn mond
en zijn ogen keken wellustig naar Ludo’s vele ringen en kettingen.
“Opzij,” bromde Ludo. “We hebben geen tijd voor deze onzin.”
“Oh, ze hebben geen tijd!” Een andere piraat, een knappe man van begin twintig met lang
blond haar lachte geamuseerd. “Nou, we zullen het snel doen hoor! We willen jullie natuurlijk
niet ophouden.”
De drie lachten honend.
Ludo zuchtte en trok zijn zwaarden. Lily meende hem “bloederige piraten” horen
mompelen. Ze trok haar eigen zwaarden en wachtte.
“Neem jij de linker, dan pak ik die andere twee wel,” zei Ludo.
“Goed.”
De drie piraten keken hen geamuseerd aan.
“Denken jullie nu echt te kunnen winnen?” vroeg de man met de vele gouden tanden. “Eén
man en een miezerige vrouw tegen drie piraten?” Zijn donkere ogen gleden over Lily’s lichaam
en hij grijnsde opnieuw.
“Ja hoor,” zei Ludo achteloos.
“Stelletje idioten,” zei de knappe man, en ze sloegen alle drie toe.
Lily stapte opzij om het zwaard van de derde man, die tot nu toe niets gezegd had, te
ontwijken. De man viel opnieuw aan maar ze pareerde zijn aanval met gemak met haar
rechterzwaard en sloeg met haar linkerzwaard naar zijn linkerarm. De twee lange zwarte
vlechten van de man zwiepten heen en weer terwijl hij behendig naar achteren danste.
Hij trapte naar haar knie, maar Lily sprong naar achteren en voorkwam op die manier dat
hij haar knieschijf raakte en ze zou vallen. Echt bang was ze niet. Niet meer.
Ze had ondervonden dat Ludo haar daadwerkelijk goed getraind had. Ze had nooit van Ludo
gewonnen, maar de tegenstanders die ze tot nu toe tegengekomen was bleken inmiddels
weinig problemen te vormen. Ze had wel eens gemopperd als Ludo haar voor de zoveelste
keer naar de binnenplaats in het kasteel gesleept had, soms door regen en wind, maar nu was

491
ze er dankbaar voor dat hij erop gestaan had dagelijks te oefenen, soms zelfs wel twee keer
per dag. Het had ervoor gezorgd dat ze in korte tijd behoorlijk goed was geworden in het
zwaardvechten, en dat was een vaardigheid die maar al te vaak van pas was gekomen in
deze wereld.
De man met de twee vlechten sloeg bovenhands toe. Lily hief beide armen op en kruiste
haar zwaarden, om te voorkomen dat zijn zwaard haar schedel doormidden zou klieven en
trapte toen zo hard mogelijk in zijn buik. Eigenlijk had ze lager willen mikken, maar dit had
ook het gewenste effect.
Met een onduidelijk gearticuleerde schreeuw viel de man naar achteren en Lily zag nu
waarom hij niets gezegd had. Hij had geen tong.
Bliksemsnel sloeg ze met het heft van haar zwaard tegen zijn schedel en de man viel
bewusteloos neer. Ze keek opzij en zag dat Ludo zijn twee tegenstanders ook al
uitgeschakeld had. De blonde man had een doorgesneden keel, en Ludo bevrijdde net zijn
linkerzwaard uit de borst van de man met de gouden tanden. Hij veegde het bloed op beide
wapens af aan de smoezelige jas van de man.
Snel doorzocht hij de zakken van twee piraten en stak alles van waarde in de zakken van
zijn lange leren jas. Zijn lichte ogen keken naar Lily en vervolgens naar de bewusteloze
piraat aan haar voeten, en hij trok veelbetekenend zijn wenkbrauwen op. Lily knielde bij de
man neer en doorzocht de zakken van zijn stoffen bruine jas. Enkele goudstukken kwamen
naar voren, meer niet. Ze stak het goud in haar eigen zakken en het tweetal vervolgde hun
weg naar de steigers. Hoewel er verschillende piraten heen en weer liepen door de straten
had niemand opgekeken van het gevecht. Blijkbaar was het gewone zaak in Vantago.
Adrius draaide zich om. “Komen jullie nog?” vroeg hij op enigszins geërgerde toon.
“We werden even opgehouden,” zei Lily geamuseerd. De drie magiërs hadden niets van
het hele voorval meegekregen.
“Dat krijg je ervan als je met je luie krent in het kasteel zit,” bromde Ludo. “Je wordt
zacht en je instincten verwateren.”
Een halfuur later hadden ze een kapitein gevonden die bereid was hen over de rivier
naar de andere kant van het eiland te varen. De man, een vriendelijke maar kordate
veertiger die net zo klein was als Lily, alleen twee keer zo breed, stelde zich voor als Sam
Vae Rhonen. Hij werd door zijn twee bemanningsleden vanwege een onduidelijke reden
Rito genoemd.
“Maak het touw los,” zei hij tegen het ene bemanningslid. De donkerblonde man, niet
meer dan een jongen eigenlijk, knikte en begon het touw los te knopen dat de rivierboot
aan de steiger verbond. Rito liep naar het roer en legde zijn mollige handen erop. “Ik ben
nog nooit zo ver de rivier op gevaren,” zei hij tegen Ludo. “Er gaan geruchten rond dat de
rivier halverwege wemelt van de slepers. Alvin hier is goed met pijl en boog,” hij knikte naar
de oudere man die aan het eind van de boot tegen de reling leunde, “maar ik neem aan dat
jullie helpen als er gevochten moet worden?” Zijn bruine ogen keken van Ludo naar
Barnabas en Adrius, blijkbaar niet rekenend op de twee vrouwen.
Lily zuchtte. Ze was het inmiddels wel gewend dat vrouwen in deze wereld niet als
volwaardig werden gezien, maar af en toe was het toch knap irritant. Lisandre keek de
kapitein enkel aan, haar kin opgeheven en een koele blik in haar grijze ogen.

492
 “Uiteraard,” zei Ludo. “Deze drie zijn magiërs,” hij wees met zijn grote hand naar Adrius,
Barnabas en Lisandre, “en Lily en ik zijn zwaardvechters, dus je hebt niets te vrezen.”
“Oh, magiërs, neem me niet kwalijk.” Rito nam zijn hoed af en toonde een kale schedel,
omringd met een rand bruin haar dat doorweven was met grijs, en knikte verontschuldigend
naar de drie magiërs. “Ik wist het niet. In dat geval zal de overtocht geen probleem zijn.”
Ludo zag Lily’s ontstemde blik en grijnsde naar haar. De rover vond haar visie over
gelijkwaardigheid tussen de twee seksen nog altijd amusant. Lily wist dat hij zich enorm
onderscheidde van de rest van de mensen in deze wereld door haar te leren vechten en
broeken voor haar te kopen in plaats van jurken, maar in sommige opzichten was hij geen haar
beter. Ze kneep haar groenblauwe ogen tot spleetjes, wat zijn grijns alleen maar vergrootte.
De rivierboot, donkerblauwe zeilen wapperend in de lentewind, dreef af van de steiger.
Rito leidde de boot met gemak door de ruime doorgang tot ze bij een brede rivier kwamen die
dwars door de stad heen liep. Links en rechts van hen breidde Vantago zich verder uit, met
huizen en gebouwen van steen en hout door elkaar. Boven haar hoofd zag Lily enkele
loopbruggen, de een een prachtige constructie van steen met beelden van leeuwen erop, de
ander een gammel uitziende creatie van houten planken en touwen. Piraten en ander gespuis
liepen niet voorzichter over de laatste dan over de eerste, er blijkbaar op vertrouwend dat het
bouwwerk hen zou houden en ze niet met planken en touw de rivier in zouden storten.
Op gegeven moment werden de huizen minder. Hier en daar stond nog een verlaten huis
of boerderij, tot de natuur het geheel overnam en het landschap over ging in bossen, bergen
en uitgestrekte grasvlakten. Lily zag in de verte een groep wilde paarden achter elkaar
aanrennen en een valk scheerde luid roepend over hun hoofden.
Ze leunde tegen de reling en keek hoe ze langs het prachtige landschap voeren. Op deze
manier zou het geen onplezierige reis worden.

Twee dagen lang zagen ze niets anders dan de eerder genoemde bossen, bergen, grasvlakten
en hier en daar in de verte een dorpje. Ze kwamen af en toe een boot tegen die in
tegenliggende richting naar Vantago voer, maar hoewel Lily’s handen automatisch naar haar
zwaarden gingen wanneer ze een boot zag hadden de mannen die zich op de boten bevonden
blijkbaar geen kwaad richting hen in de zin. Rito zwaaide vaak vriendelijk naar hun kapitein,
die het gebaar steevast herhaalde.
Op gegeven moment werd de bebossing dichter. Bomen sloten zich boven hun hoofd en
zorgden ervoor dat het schemerig oogde, ondanks dat het nog vroeg in de middag was. Een
lichte nevel bevochtigde de lucht en een kippenvel-opwekkende krijs klonk ergens voor hen.
“W-wat was dat?” fluisterde het jonge bemanningslid, die zich aan Lily voorgesteld had als
Damar, zijn jeugdige gezicht angstig en zijn ogen groot.
“Geen idee,” antwoordde Rito grimmig. Hij klemde zijn mollige handen om het roer en
staarde voor zich uit de mist in.
Alvin pakte zonder iets te zeggen zijn boog en legde er een pijl op. Er klonk nog een
schreeuw, als een soort mengeling van een krijsende baby en een ruziemakende kat. Het
geluid zorgde ervoor dat Lily’s nekharen overeind gingen staan.
“Slepers.” Barnabas’ stem klonk zeker, maar zijn grijze ogen hadden de twinkeling verloren
die hij sinds zijn verblijf in het kasteel had hervonden en Lily zag weer de man voor zich die zij

493
en Ludo al die maanden geleden in de kroeg ontmoet hadden – een angstige, oude man
die teveel had meegemaakt en naar de drank greep om zijn ellende te vergeten.
“Dit keer krijgen ze ons niet te pakken, Barney.” Ze legde een geruststellende hand op
zijn schouder. Ze wist niet precies wat slepers waren, maar ze kon zich niet voorstellen dat
ze sterker waren dan Ludo en de drie magiërs. Zelfs als Barnabas zich liet overwinnen door
zijn angst hadden ze er nog twee over. De oudere magiër glimlachte naar haar, maar de
glimlach bereikte zijn ogen niet.
“Wat er ook gebeurt, laat je niet van de boot aftrekken,” bromde Ludo in haar oor. De
rover had zijn zwaarden al in zijn handen. “In het water zijn ze je de baas en maak je geen
schijn van kans.”
De boor voer verder. Wilgen aan beide kanten van de oever lieten hun lange takken in
het water hangen en waar Lily door de bomen heen kon kijken zag ze zompige stukken
moeras. Het enige geluid wat ze hoorden was af en toe het gekwaak van een kikker of ge-
oehoe van een uil. Alle andere vogels waren stil geworden.
Toen klonk er nogmaals een schreeuw. Dit keer was het veel dichterbij. Lily nam haar
zwaarden in haar handen en probeerde naar alle richtingen tegelijk te kijken.
Stilte.
Plotseling grepen tientallen kleine handen de reling van de boot vast. Het leken net
kinderhandjes, afgezien van het feit dat de vingers aan elkaar verbonden waren met
zwemvliezen en de huid van de handen allerlei verschillende tinten groen was. En het feit
dat er lange kromme nagels te zien waren aan het eind van de vingertjes.
“Ze vallen aan!” riep Adrius, alsof niet iedereen dat kon zien, en een bal van blauw licht
verscheen in zijn rechterhand. Ook Lisandre en Barnabas hadden hun magie opgeroepen
en wierpen spreuken in verschillende kleuren naar de kleine handjes. Enkele schreeuwen
klonken op en sommige handen lieten de reling los, om direct vervangen te worden door
nieuwe handen.
En toen zag Lily wat slepers waren, aangezien een stuk of acht zich het dek op hadden
weten te werken. Ze waren klein, hun hoofden niet hoger reikend dan haar borst, met
lichtgevende grote gele ogen en puntige oren en tanden. Ze droegen kleding die gemaakt
leek te zijn van verschillende soorten bladeren en touw, dat om hun tengere lichamen heen
gewikkeld was.
Rito en Alvin stonden met hun ruggen tegen elkaar. De dikke kapitein maaide de slepers
neer met een grote hamer, en Alvin vuurde pijl na pijl af voordat de slepers bij hem konden
komen. Zweet stond op beide gezichten.
Een drietal rende tegelijk op Lily af en ze sloeg naar hen met haar zwaarden, dit keer
niet belemmerd door het feit dat ze niet kon doden. Alleen het doden van een mens zou
haar in een magiër veranderen, en ze was dit keer niet van plan zich in te houden.
Het bleek niet al te moeilijk om de slepers te verslaan; ze waren snel maar niet al te
sterk, en Lily sloeg de drie slepers neer met haar zwaard. Donkergroen bloed vloeide over
het houten dek van het schip. Achter zich hoorde ze dat Ludo een aantal slepers in stukken
hakte, laag gegrom het geluid van zijn zwaarden vergezellend, en de drie magiërs lieten de
monstertjes met magie neervallen of uit elkaar spatten.
Het probleem lag echter in het aantal, iets wat Ludo al voorzien had. Dode slepers
werden onmiddellijk vervangen door levende. Het dek wemelde ervan.

494
 “Aaah!” schreeuwde Lily, toen een sleper haar bij haar linkerarm vastgreep, zijn vingers en
nagels hard in haar huid duwend.
Ze wilde met haar andere hand naar zijn vingers slaan, maar een andere sleper greep haar
bij haar rechterenkel. Ze schopte met haar linkervoet naar zijn hoofd, maar hij ontweek de
trap, zijn puntige tanden bloot grijnzend. Haar vrije voet werd onmiddellijk vastgegrepen door
nog een sleper en Lily viel hard op het dek neer en de klap benam haar enkele seconden van
haar adem. Ze verstevigde haar grip op haar zwaarden uit angst dat ze deze zou verliezen.
De slepers, die hun naam eer aan deden, sleepten haar over het dek naar de reling.
Plotseling werd degene die haar linkervoet vast had getroffen door een dolk, die zijn
voorhoofd doorboorde. Lily hoefde niet om te kijken om te weten van wie het wapen
afkomstig was. Ze grijnsde, dook voorover en sneed snel met haar rechterzwaard de keel van
de andere sleper door, en vervolgens scalpeerde ze de sleper die haar arm nog vast had.
“Aaaaah! Help!”
Nu vrij draaide Lily zich om, en zag dat Damar hetzelfde lot onderging als wat zij net had
weten te voorkomen. De slepers, vier in totaal, waren al bij de reling, ieder een stevige grip
op de ledematen van de donkerblonde jongen. Snel rende ze naar Damar toe en wist hem nog
net onder zijn oksels te grijpen voordat de monsters hem helemaal over de reling getrokken
hadden.
De vier slepers, die een geluid produceerden dat verdacht veel op een gorgelend soort
gespin leek, gingen aan zijn benen hangen. Damars grote groene ogen keken haar angstig aan
en Lily voelde hoe haar greep verslapte. Als ze hem ook maar met één hand los liet om met
haar zwaard naar de slepers te slaan zou de jongen haar ontglippen, dat wist ze zeker. Ze zou
hem met twee handen niet eens lang vast kunnen houden.
“Aaargh! Au!” schreeuwde Damar, toen een van de slepers zijn puntige tandjes in zijn been
zette.
Lily voelde hoe een andere sleper haar eigen been vastpakte en trapte geïrriteerd naar zijn
hoofd. Met een schreeuw viel de sleper op het dek.
Ze keek achterom. Ludo was bezig om zes slepers tegelijk van het lijf te houden, een brede
grijns op zijn gezicht, en Adrius en Lisandre probeerden te voorkomen dat een nieuwe golf
monsters het dek op kwam. Barnabas stond verdwaasd om zich heen te kijken, alsof hij in een
trance was.
“Barney!” schreeuwde ze. “Help!”
De magiër reageerde niet, maar bleef glazig voor zich uit kijken.
“BARNEY!”
Ludo wierp een blik op Lily, dook opzij om Barnabas een schop tegen zijn kont te geven,
alvorens verder te vechten. Dit had echter het gewenste effect. De oudere magiër viel met
zijn handen op het dek en zag Lily. De glazige blik verdween uit zijn ogen en maakte plaats
voor een soort grimmige vastberadenheid.
Snel kwam hij overeind en rende naar haar toe. De vier slepers trokken aan de enkels van
Damar en Lily verloor haar grip. Hij viel en ze kon nog net zijn handen vastgrijpen.
“Niet loslaten!” schreeuwde Damar angstig, alsof Lily veel keus had. Zijn handen waren
zweterig en Lily voelde hoe hij haar langzaam ontglipte.

495
 Twee groenige ballen waren in Barnabas’ handen verschenen, en hij wierp ze naar twee
van de slepers, die direct uiteen spatten. De twee overige slepers doken onderwater voordat
hij ze kon raken met twee nieuwe spreuken en verdwenen de diepte in.
Moeizaam trok Lily Damar omhoog, geholpen door Barnabas. De jongen zat onder de
groene smurrie van de uiteengespatte slepers en zijn broekspijpen waren gescheurd, maar
op de oppervlakkige wond in zijn been na leek hij ongedeerd te zijn.
“Dank –” begon de jongen, maar stopte toen het afgehakte hoofd van een sleper tussen
hen door vloog. Hij draaide zich om en braakte luidruchtig over de reling.
“Graag gedaan,” zei Lily droog. Een donkergroen armpje vloog door de lucht en ze stapte
opzij om te voorkomen dat het lichaamsdeel op haar hoofd terecht kwam.
Barnabas, nu geheel ontwaakt, liet een regen van paarse sterren over de overige slepers
neerdalen. “Pak aan, gespuis!” brulde hij triomfantelijk. Vervolgens smeet hij lichtblauwe
magieballen naar de slepers die zich op Ludo gestort hadden en schakelde hij twee slepers
die naar Lisandre renden uit met rood licht.
Lily hoorde een schreeuw achter zich. Ze draaide zich snel om en zag hoe de oudere
boogschutter aan zijn enkels over het dek gesleept werd. De lange nagels van de slepers
maakten bloederige wonden in zijn benen. De bruine ogen van Alvin ontmoetten die van
haar angstig.
Ludo wierp twee van zijn dolken naar de monsters en ze vielen dood neer, maar nieuwe
slepers namen hun plaats in en hervatten hun taak. Lily rende naar Alvin toe, die verwoed
probeerde los te komen. Een van de slepers haalde uit naar haar en ze hakte met een snelle
beweging het hoofd van zijn romp.
“Aaargh!” schreeuwde de oudere man paniekerig. “Help!”
Lily wilde zijn hand pakken, maar de slepers waren sneller en trokken de man over de
reling het water in. Ze keek over de reling. Bloed borrelde op in het donkere water. Verder
was er niets te zien.
Ze voelde een hand op haar schouder. “Te laat,” bromde Ludo. “Hij is niet meer te
redden, geloof me. En het is hoe dan ook te gevaarlijk om nu het water in te gaan. Daar
hebben ze de overhand.”
Lily knikte, maar voelde een brok in haar keel. Als ze twee seconden sneller was
geweest…
Op het dek liep het gevecht ten einde. De slepers die nog staande waren vluchtten
schreeuwend het water in. Barnabas rende naar de reling en vuurde een aantal spreuken
op ze af, waardoor ze tijdens hun vlucht dood neervielen in het water.
“Ha!” riep hij opgewekt, en tuurde naar het donkergroene water. Enkele zwemmende
figuren waren nog zichtbaar en al snel had hij nieuwe groene magieballen in zijn handen
en wierp ze naar de monstertjes.
Ludo liep naar hem en toe en klapte hem opgewekt op zijn rug. “Zo is het wel genoeg,
Barney,” zei hij grijnzend. “De strijd is voorbij.”
“Huh?” Verdwaasd keek de magiër om zich heen. Er was geen levende sleper meer te
bekennen. Het dek was bezaaid met dode slepers – al dan niet in één geheel – en
donkergroen bloed. Rito veegde zijn grote zware hamer af aan zijn leren broek en stak het
wapen weer in de houder aan zijn riem. “Oh ja.” De nieuwe magieballen die Barnabas had

496
opgeroepen verdwenen als sneeuw voor de zon. Lisandre en Adrius keken hem verbaasd aan.
“Goed,” zei Rito, zijn stem enigszins trillerig. “Het lijkt voorbij te zijn.” Hij keek naar Lily,
alsof hij niet goed kon geloven dat ze had meegevochten, een blik van respect in zijn bruine
ogen. “Alvin was een goede kracht en een degelijke man. Jammer dat we hem geen
fatsoenlijke begrafenis kunnen geven.”
Lily knikte. Damer had tranen in zijn ogen en zijn gezicht had nog steeds een licht groenige
tint, alsof hij ieder moment opnieuw kon overgeven.
In enigszins droevige stemming vervolgde de rivierboot zijn weg.

Alastair keek naar het sombere, donkere landschap om zich heen. Treurwilgen lieten hun
takken aan beide kanten van de Naria in het water hangen, en een mist verduisterde het
donkere moeras daarachter nog verder.
“Het is behoorlijk riskant van ze om over de rivier te varen,” zei Dale, die naast hem stond.
“Ik vraag me af waarom ze niet gewoon te land verder gegaan zijn.” Zijn lange zwarte haar
hing in een vlecht op zijn bovenrug en hij rustte met zijn armen, gestoken in donkerpaars
fluweel, op de reling.
“Dit is waarschijnlijk sneller,” antwoordde Alastair. Maar gevaarlijker was het ook. De
vorige nacht hadden ze overnacht in een taverne. Hij had Lily en haar gezelschap een taverne
vlak bij de haven in zien gaan, genaamd Het Gezonken Schip, en om te voorkomen dat ze
gezien werden hadden zij een andere gelegenheid bezocht die zich iets verder in de stad
bevond. De barvrouw daar had hen verteld over de situatie op de Verloren Eilanden en hij had
nogal gebaald toen ze de volgende ochtend zagen dat Lily en haar gezelschap een rivierboot
huurden om de Naria op te varen.
Hij had verhalen gehoord over slepers en valkra’s. Geen wezens die je graag tegen wilde
komen. Vooral die valkra’s… hij huiverde. Hij was een redelijke vechter met een zwaard, en
tegen mensen ondervond hij meestal geen problemen, maar monsters was een ander verhaal.
Maar ze hadden geen keus gehad, om Lily en haar gezelschap bij te houden zat er niets
anders op dan ook een rivierboot te huren en hen op een veilige afstand achterna te varen.
Alastair hoopte dat ze gauw te land verder zouden gaan. Hun beste kans was om het
gezelschap te verrassen in een overval, en op een boot ging dat niet. Wanneer de magiërs hen
aan zagen komen zou het een lastig gevecht worden, ook al hadden zij een stuk meer mannen.
En ze hadden Bael om het tegen de magiërs op te nemen, maar Alastair had nog steeds het
onderbuikgevoel dat de demon niet geheel te vertrouwen was. En hij zat er zelden naast wat
zijn intuïtie betrof.
Ze lagen nu ongeveer een uur achter op de boot die ze achtervolgden. Alastair was niet
bang dat ze Lily in zouden halen en ze hem zou zien. Mocht de boot voor hen in zicht komen,
dan zouden hij en Flavius zich simpelweg benedendeks begeven. Lily kende alleen hen twee;
de andere mannen zouden geen argwaan wekken en het zou gewoon lijken op een andere
boot die toevallig dezelfde kant op voer. Op hun weg waren ze verschillende boten
tegengekomen – hoewel weinig boten zich zo ver de Naria op begaven, was het niet
uitzonderlijk.
“Moet je kijken.” Dale wees naar het donkere water, waar een arm in dreef.

497
 Alastair volgde zijn blik. Afgezien van de arm waren er enkele dode slepers te zien. “Ik
denk dat de magiërs al met de monsters hebben afgerekend,” zei hij. Het interesseerde
hem niet van wie de arm was. Het was duidelijk een mannenarm.
“Dat scheelt weer,” zei Dale, lichte opluchting hoorbaar in zijn gladde stem.
Alastair knikte en keek naar het dek. Hun gehuurde mannen vermaakten zich
voornamelijk met kaarten, praten, drinken en dobbelen, aangezien er weinig anders was
dat ze konden doen tot ze weer aan land waren. Alastair zelf verkoos het gezelschap van
Hector of Dale. Hij was in de week dat ze nu onderweg waren erg gesteld geraakt op de
oudere nobelman, die afgezien van hun gezamenlijke haat voor magiërs ook bleek te
beschikken over een uitstekende intelligentie en een talent voor schaken.
“Ze is een uitzonderlijke jonge vrouw,” zei Dale toen.
Alastair knikte. Hij hoefde niet te vragen wie hij bedoelde. Ze hadden Lily enkele dagen
geleden in de haven samen met Bane zien vechten tegen een stel piraten. Het meisje had
een groot talent getoond. Het was duidelijk dat Bane haar mentor was, hoewel Alastair nog
steeds niet begreep waarom ze zich inliet met zo’n crimineel. Hij had hen samen gezien en
het was duidelijk dat ze op elkaar gesteld waren.
“En ook nog knap om te zien,” vervolgde Dale. “Jammer dat ze moet sterven.”
“Inderdaad jammer,” beaamde Alastair.
Ze moest inderdaad sterven. Maar eerst zou hij haar geheimen ontfutselen.

Lily staarde peinzend voor zich uit terwijl ze dichter het moeras in voeren. Bomen met
vreemde, roodkleurige bladeren boden wat afwisseling van kleur in de verder donkergroene
en bruine omgeving. Ergens klonk een plons en ze zag nog net de schubbige staart van een
krokodil het water in glijden.
Het dek was inmiddels weer schoon. Ze hadden de lichamen van de vele dode slepers
overboord gegooid, en Barnabas en Adrius hadden met een spreuk het dek
schoongemaakt. Lisandre had de paar oppervlakkige wonden die ze hadden opgelopen
genezen.
“Wat kijk je ernstig,” klonk het naast haar. Ludo was aan haar zijde verschenen. Niets
aan hem verried dat hij zojuist een bende slepers verslagen had – afgezien van wat groenig
slijm op zijn witte blouse. Nonchalant veegde hij de troep van zijn mouw toen hij haar zag
kijken. “Wat zit je dwars?”
“Niets.”
“Kom, er is wel iets,” drong hij aan.
Lily zwichtte onder zijn doordringende blik. “Het gevecht voelde… goed.”
“En dat is de reden dat je zo chagrijnig kijkt?” De rover trok zijn rechterwenkbrauw op,
alsof hij haar niet helemaal geloofde.
“Het is niet zozeer het vechten, maar het feit dat ik me niet in hoefde te houden,” gaf ze
toe. “Dat ik gewoon kon doden.”
“Dat is toch logisch,” zei Ludo. “Jezelf verdedigen is altijd makkelijker wanneer je niet
bang bent om te doden.”
“Klopt.”
“Kom, je bent toch niet bang dat je in een moordenaar verandert?” Ludo sloeg een arm
om haar heen en trok haar naar zich toe, en onmiddellijk voelde ze zich iets beter.

498
 “Nee, maar… dit is ook niet een kant die ik van mezelf ken.”
“Mensen veranderen naarmate ze dingen meemaken. En geloof me, een monster doden is
toch heel wat anders dan een mens doden. Makkelijker.” Ludo gaf haar een kus op haar
voorhoofd. “En ik geloof nooit dat jij in een koelbloedige moordenaar verandert. Dat heb je
gewoon niet in je.”
Lily rustte met haar voorhoofd tegen de borst van de rover. Vanuit haar ooghoek zag ze
Lisandre fronsend naar hen kijken, maar het interesseerde haar niet wat de magiër vond van
hun vertoon van affectie. “Waarschijnlijk heb je gelijk.”
“Ik heb meestal gelijk.”
Lily deed haar mond open om te zeggen dat meestal niet altijd was, maar toen klonk er
vanuit de bomen een ijzingwekkende krijs. Ze voelde hoe Ludo verstijfde en iets mompelde in
een onbekende taal. Een Nornse vloek, durfde ze te wedden.
“Wat was dan?” zei Barnabas verbaasd.
Nog een krijs. Lisandre en Adrius keken naar het water, alsof ze verwachtten dat daar elk
moment iets uit kon oprijzen.
“Kijk maar omhoog in plaats van omlaag,” zei Ludo grimmig. “Dat klonk als valkra’s.”
Ze kon zich vergissen, maar Lily meende te zien dat Lisandre iets bleker werd. Adrius en
Barnabas tuurden omhoog.
“Wat zijn valkra’s?” vroeg Lily. Toen ze zag dat Ludo zijn zwaarden pakte deed ze hetzelfde
en volgde de blik van de magiërs.
Ludo hoefde echter niet te antwoorden. Een stuk of vijftien gevleugelde wezens
verschenen tussen de bomen vandaan. Ze hadden het lichaam van skeletachtige vrouwen en
waren ongeveer zo groot als een mens. Hun griezelige schedelachtige gezichten hadden gele
ogen en hun voeten en handen liepen uit in lange klauwen.
Waar de valkra’s van elkaar verschilden was de kleur. Lily zag verschillende tinten groene,
blauwe en bruine vleugels en schubachtige huid. De valkra’s hadden lange haren dat enkele
tinten donkerder was dan hun huid en vleugels. Het haar van sommige valkra’s hing los op
hun rug, dan van anderen was gevlochten.
“Wat je ook doet, laat je niet omhoog sleuren,” raadde Ludo haar aan, zijn ijskoude blik op
de wezens gericht, die snel dichtbij kwamen.
“Een pok erop, valkra’s!” schreeuwde Rito, alsof dat feit niet al bevestigd was. Hij had zijn
hamer in zijn handen en keek vastberaden naar de lucht, alsof hij de monsters kon doden door
er boos naar te kijken.
De magiërs begonnen magieballen naar de valkra’s te werpen, maar het was lastiger om
de gevleugelde wezens te verdrijven dan het bij de slepers geweest was. De valkra’s waren
snel en behendig, en doken simpelweg opzij voor de groene, blauwe en paarse lichtflitsen die
hun kant op kwamen. Enkel één van hen ging neer toen Barnabas haar raakte en viel met een
schreeuw in het water.
Dit leek de andere valkra’s alleen maar woedend te maken in plaats van bang. Twee doken
op de oudere magiër af en Lisandre en Adrius schoten hem te hulp. Een andere valkra vloog
op Lily af en ze haalde uit met haar zwaard, maar het groenblauwe wezen ontweek haar met
gemak. Achter haar voelde ze hoe Ludo met zijn rug tegen de hare kwam staan, waarschijnlijk
verwikkeld in zijn eigen gevecht. Ze durfde niet te kijken, durfde haar ogen niet van de valkra
boven haar af te halen.

499
 De valkra haalde naar haar uit met haar lange klauwen en met een snelle beweging
hakte Lily in de tengere borst van het wezen. De valkra krijste oorverdovend en viel neer.
“Aaaah!” Damar rende in blinde doodsangst langs haar op, gevolgd door drie valkra’s.
Lily haalde met haar zwaard uit naar één van hen en het wezen staakte haar achtervolging
op de bange scheepsjongen en viel Lily aan. Lily ontweek de klauwen. Ze zag dat de valkra
ook een stel vlijmscherpe tanden had toen het wezen naar haar hapte. Ze dook opzij en
begroef haar zwaard in de open mond van het monster. Donkerrood bloed spoot uit het
gezicht en het wezen stortte neer, haar gele ogen nietsziend omhoog starend.
“Damer, nee!” riep Lily, toen ze zag dat de jongen zich over de reling wilde werpen. Ze
viste een dolk uit haar laars en gooide die naar een van de twee valkra’s, maar het wezen
ontweek de dolk en leek een honende lach uit te stoten die de rillingen over Lily’s rug liet
lopen.
Damar kreeg de kans niet overboord te spingen. De andere valkra pakte zijn hoofd en
draaide zijn nek om. Lily kon zijn kraakbeen horen knappen en de valkra vloog weg met het
lijk in haar klauwachtige voeten, gevolgd door de andere valkra.
Lily stapte achteruit en gleed bijna uit over een plas bloed. Ze keek achter zich. Vier dode
valkra’s lagen aan Ludo’s voeten en de rover was bezig met het in stukken hakken van een
vijfde. Zijn lichtblauwe ogen schitterden en ze wist dat hij zich ondanks het gevaar toch
vermaakte – waarschijnlijk als enige van hen.
“Help!” hoorde ze opeens rechts van haar.
Ze draaide zich om en zag dat Rito aan zijn armen omhoog getild werd door een
donkergroene valkra. Het monster had duidelijk moeite met de zware kapitein. Lily gooide
een nieuwe dolk en de valkra krijste toen het wapen haar in haar schubbige been raakte,
maar het was niet voldoende; de dolk veroorzaakte enkel een bloederige schram.
Barnabas en Lisandre waren druk bezig met het van het lijf houden van een stel valkra’s,
maar Adrius zag dat de kapitein in nood verkeerde en gooide een lichtblauwe magiebal
naar de donkergroene valkra.
Het wezen ontweek deze echter en een andere valkra stortte zich op Adrius, waardoor
de magiër de kapitein niet meer kon helpen omdat hij moest voorkomen dat ze zijn keel
doorsneed met haar lange klauwen. Lily viste een nieuwe dolk uit de binnenzak van haar
blouse, maar een andere valkra had de voeten van de kapitein al te pakken en trok.
Rito stootte een ijzingwekkend en oorverdovend gekrijs uit toen de twee valkra’s hem
uit elkaar trokken. Een regen van bloed daalde op het dek neer toen de dikke man
doormidden scheurde. Een stel darmen viel op het dek en de twee valkra’s vlogen schel
lachend weg, ieder met een deel Rito in hun klauwen.
Lily keek verbijsterd naar de bende op het dek, en moest betalen voor deze enkele
seconden van onoplettendheid. Een valkra greep haar enkels beet en trok, en met een gil
ging ze onderuit. Het monster vloog de lucht in met Lily ondersteboven in haar klauwen.
Hoewel haar beeld nu omgekeerd was, zag ze dat er nog meer valkra’s tussen de bomen
door verschenen en ze vroeg ze af hoeveel ze nog zouden moeten afweren. Ze had haar
zwaarden nog in haar handen, enkel omdat Ludo er tot vervelens toe bij haar had
ingestampt dat ze nooit, maar dan ook nooit, haar zwaarden los moest laten, probeerde de
valkra verwoed te raken met de wapens. Ze kon er echter net niet bij en niet voor het eerst
in haar leven vervloekte ze haar lengte – hoewel dit wel iets anders was dan enkel niet bij

500
een te hoog keukenkastje komen of niet bij het hoogste schap in de supermarkt kunnen. Een
andere valkra met bruine vleugels kwam op haar af gevlogen en probeerde haar armen te
grijpen. Na net gezien te hebben wat de twee valkra’s met Rito gedaan hadden was dit iets
wat Lily kostte wat het kost wilde voorkomen. Ze haalde uit met haar zwaard en raakte de
valkra op haar arm.
De valkra deed opnieuw een poging en dit keer had Lily een beter bereik. Met een lange
uithaal sneed ze de keel van de valkra door, en het monster viel precies naast Ludo neer.
Verbaasd keek de rover omhoog. Zijn ogen werden groot toen hij zag dat Lily in de lucht aan
haar enkels vastgehouden werd.
“Achter je!” schreeuwde Lily paniekerig, en de rover kon nog net voorkomen dat een
lichtgroene valkra zijn nek openhaalde. Ludo maakte korte metten met zijn tegenstander door
zijn zwaard in haar buik te begraven.
Nu ongehinderd door moordende valkra’s draaide Ludo zich opnieuw om en wierp zijn dolk.
Het wapen suisde boven Lily’s hoofd naar de valkra die haar vasthield. Lily kon niet zien waar
het raak was, maar raak was het zeker, want de valkra liet haar krijsend los en ze viel.
“Aaah!” schreeuwde ze, terwijl het dek op haar afkwam.
Ludo strekte zijn lange armen uit en ving haar, maar hij ging onderuit door de klap en ze
kwam boven op hem terecht.
“Oempf!” kreunde hij, toen hij op zijn rug op het dek terecht kwam
“Gaat het?” vroeg Lily, die een stuk zachter geland was.
“Ja. Hoewel ik me de eerstvolgende keer dat ik me onder een vrouw zou bevinden anders
voorgesteld had.”
“Dit is niet het moment voor –”
Plotseling greep Ludo haar beet en rolde haar om, zodat hij bovenop haar zat. Hij stak met
twee zwaarden omhoog en voorkwam daarmee dat de valkra die op hen neer gedoken was
Lily’s rug openhaalde.
Hij duwde de nu dode valkra aan de kant. Zijn gezicht was bespetterd met bloed, maar Lily
dacht niet dat er ook maar een druppel van hem zelf was.
“… grapjes,” maakte ze zwakjes haar zin af.
“Onzin, het is altijd het moment voor grapjes.” De rover grijnsde zijn tanden bloot. Hij ging
van haar af en trok haar overeind. Zijn grijns verdween echter toen hij zag dat Barnabas en
Lisandre bijna bedolven werden door een stel valkra’s, en hij spoedde zich naar hen toe om te
helpen.
Adrius stapte naar achteren om de happende bek van zijn tegenstander te ontwijken en
kwam precies met zijn voet in de darmen van Rito terecht. Hij gleed uit over de glibberige
massa en viel, en de valkra stortte zich op hem. Lily rende op de valkra af, die haar nagels diep
in het been van Adrius begroef.
Ze ramde haar zwaard zo hard ze kon in de groenblauw geschubde rug van het wezen en
trok het levenloze lichaam van Adrius af.
“Oef!” kreunde de gezette magiër, zijn bloederige been vasthoudend. “Bedankt.”
Hij greep Lily’s uitgestoken hand en met moeite trok ze de zware man overeind. Plotseling
zag ze vlammen in haar ooghoek. Het dek stond in brand; Adrius had per ongeluk een van de
lantaarns omver getrokken toen hij viel.
“Brand!” schreeuwde ze.

501
 Adrius probeerde verwoed de vlammen te doven met een spreuk van water, maar de
vlammen verspreidden zich te snel over het dek. Een van de valkra’s die in gevecht was
geweest met Barnabas krijste honend, en gooide een andere lantaarn kapot, waardoor de
rivierboot aan de andere kant ook vlam vatte. Barnabas schakelde het monster uit met een
regen van paarse sterren, maar het was al te laat.
Lisandre liet de donkerblauwe valkra die haar belaagd had uiteen spatten met een
spreuk en keek naar de vlammen, haar lichtgrijze ogen opeens niet meer zo koel.
“Verlaat het schip!” schreeuwde ze, en met een lichtblauwe flits stond ze opeens aan de
rechteroever van de rivier. Adrius en Barnabas volgden haar voorbeeld, de eerste met een
groene en tweede met een rode flits.
Ludo hakte het hoofd van een nieuwe valkra door, terwijl de vlammen om hem heen
woedden. Een nieuwe valkra vloog op hem af, en Lily voorkwam dat die haar nagels in
Ludo’s rug zette door de valkra een duw te geven. Het monster viel in de vlammen en ging
krijsend ten onder.
Ze keek om zich heen. De paar valkra’s die nog over waren verdwenen weer tussen de
bomen, hun metgezellen met de prooi achterna.
“Kom!” schreeuwde Ludo, en greep haar arm. Lily borg haar zwaarden op en bukte
onderweg twee keer om een dolk te grijpen die op het dek lag. Ludo deed hetzelfde terwijl
hij haar tussen de vlammen door leidde, en ze sprongen overboord het water in en
zwommen naar de oever.
Eenmaal op de oever keek Lily naar de brandende rivierboot. Ze waren hun vervoer
kwijt, evenals de bemanning, en hun bagage…
Plotseling viel haar blik op de leren tassen aan de voeten van de magiërs. Hun bagage.
“Hoe –?”
“Magie,” zei Lisandre rustig, alsof het antwoord overduidelijk was. “We hebben de
tassen kunnen redden. De boot helaas niet.”
“En de bemanning ook niet,” voegde Barnabas toe. Zorgelijke rimpels verschenen in zijn
voorhoofd toen hij naar de brandende boot keek. De laaiende vlammen verslonden het
hout en de donkerblauwe zeilen.
Lily rilde. Hoewel de lente het inmiddels overgenomen had van de winter en het klimaat
op de eilanden warmer was dan in Ghaell, was het behoorlijk koud nu de avond begon te
vallen en haar kleding doornat was.
Barnabas zag dat ze haar armen om zich heen sloeg in een hopeloze poging warm te
worden, en hij liep naar haar toe. Hij wees met zijn hand naar haar kleding en ze voelde
hoe het leer van haar broek en linnen van haar blouse weer droog werd. Vervolgens deed
de magiër hetzelfde met Ludo’s kleding.
Lily schonk de magiër een dankbare glimlach en viste vervolgens haar jas uit haar tas.
“Er zit niets anders op dan te voet verder te gaan,” zei Ludo. “Ik zei toch dat de rivier
gevaarlijk was.”
“Blijkbaar had je gelijk,” zuchtte Barnabas. Met een spreuk verwijderde hij wat
bloedvlekken van zijn halflange stoffen jas.
Ludo keek alsof hij iets onaardigs wilde zeggen, maar toen viel Lily’s blik op Adrius. De
magiër stond tegen een boom geleund, zijn handen tegen zijn zij. Op zijn been was een

502
bloederige vlek zichtbaar, maar dat was niet waar zijn aandacht op gericht was. Zijn bebaarde
gezicht was spierwit en zijn normaal gesproken nette kapsel zat door de war.
“Gaat het?” vroeg Lily bezorgd, en liep naar hem toe.
“Jawel,” zei Adrius moeizaam. “Het is alleen maar –”
Lily kon hem nog net opvangen toen de magiër halverwege zijn zin voorover tuimelde. Ze
bezweek zelf echter onder het niet geringe gewicht van Adrius en Ludo kwam haar snel te
hulp.
“Ik heb hem,” zei hij, zijn handen onder de oksels van Adrius. Langzaam legde hij de magiër
op de grond en Lisandre knielde bij hem neer. Bloed was zichtbaar op Adrius’ buik, waar zijn
jas aan flarden was gescheurd door een van de valkra’s.
Behendig maakte Lisandre de knopen van Adrius’ jas en tuniek los, haar handen al snel rood
van zijn bloed. Zijn stevige buik was aan de linkerkant opengereten. Het was maar een kleine
wond, maar de huid hing los en Lily meende ingewanden te kunnen zien.
“Kun je hem genezen?” Barnabas’ grijze ogen keken bezorgd van Adrius naar Lisandre.
“Ik hoop het,” mompelde Lisandre, haar stem voor eens niet zo koel en rustig. “Adrius?”
Adrius reageerde niet. Zijn ogen waren gesloten.
“Hij leeft nog,” bromde Ludo. “Maar zijn hartslag is aan het dalen. Ik kan het horen.”
Wit licht gloeide in Lisandre’s handen terwijl ze ze over de wond hield. Lily hoorde haar
“Blijf bij ons, Adrius, blijf bij ons…” mompelen, als een soort mantra, terwijl ze de gezette
magiër genas. Na wat een eeuwigheid leek te duren, maar in werkelijkheid waarschijnlijk
enkele minuten was, sloot de wond zich. Zweet glinsterde op Lisandre’s voorhoofd.
“Het is klaar,” zei ze zacht. “Hij is buiten de gevarenzone. Maar hij heeft een hoop bloed
verloren, hij moet rusten.”
Barnabas kneep in Lisandre’s schouder. “Jij ook.”
De schemering was inmiddels overgegaan in duisternis, wat het moeras des te
onheilspellender maakte. Lily hoorde kikkers en krekels om zich heen, en tussen de bomen
door zag ze enkele donkere poelen met water.
“We kunnen niet hier blijven,” zei Ludo. “We moeten een plek vinden om te schuilen.”
“Waar?” vroeg Lisandre. “Niemand van ons kent dit moeras.”
“Wacht hier,” zei Ludo. “Ik zal een plek zoeken waar we kunnen overnachten. Dat gaat
sneller als ik alleen ga.”
Zonder op antwoord te wachten veranderde hij in een wolf en verdween tussen de bomen
door. Lily zag dat Lisandre’s brede mond zich vertrok tot een dunne lijn, maar de mooie magiër
zei niets. Ze richtte haar aandacht in plaats daarvan weer op Adrius, haar hand op zijn
voorhoofd.
“Hmmng,” zei die, en deed zijn ogen open.
“Welkom terug,” zei Barnabas, en knielde naast Lisandre bij hem neer.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Adrius.
“Je hebt een wond opgelopen in je buik,” zei Lisandre. “Ik heb je genezen, maar je moet
rusten.”
“Mijn been…” Adrius’ hand ging naar zijn andere wond, die oppervlakkig was maar
waarschijnlijk wel pijn deed.
“Geef me wat tijd om te rusten, en dan genees ik die ook,” zei Lisandre. Ze glimlachte, iets
wat Lily haar zelden had zien doen.

503
 Adrius beantwoordde haar glimlach. “Dankjewel.” Hij keek naar Lily. “En jij ook. Als jij er
niet was geweest, was er voor Lisandre waarschijnlijk niets te genezen geweest.”
“Geen dank,” zei Lily. Ergens klonk de schreeuw van een valkra en ze voelde een golf van
kippenvel over haar rug lopen. “Ik hoop dat Ludo snel terugkomt. Ik denk niet dat we hier
lang moeten blijven.”
Lang hoefden ze echter niet te wachten; na ongeveer een kwartier verscheen de grote
zwarte wolf weer tussen de bomen door. Lily zag dat Lisandre en Barnabas onwillekeurig
iets achteruit deinsden. Adrius leek ook niet op zijn gemak, maar aangezien hij nog op de
grond lag kon hij weinig doen behalve bang kijken.
Als om de boel een beetje te provoceren duwde Ludo zijn grote natte neus tegen Lily’s
hand, die hem geamuseerd op zijn kop kriebelde. Vervolgens werden zijn poten weer
handen en voeten, zijn snuit weer een neus en zijn vacht weer een huid. Het enige wat
bijna onveranderd bleef, waren zijn grote lichtblauwe ogen.
“Op ongeveer tien minuten lopen hier vandaan is een kleine grot,” zei Ludo. “Op wat
vleermuizen na is deze onbewoond, ik denk dat het het beste is als we daar de nacht
doorbrengen en morgen zo snel als we kunnen uit dit moeras verdwijnen.”
Als om te bewijzen dat hij gelijk had klonk ergens weer een schreeuw – niet dat de
magiërs en Lily aansporing nodig hadden. Barnabas hief zijn handen op, en Adrius zweefde
liggend omhoog tot hij zich een meter boven de grond bevond. De gewonde magiër
protesteerde niet.
Met Adrius zwevend tussen hen in liep het gezelschap over het zompige gras. Ludo
leidde de weg; hier en daar hield hij hen tegen met een mompelende waarschuwing:
“Drijfzand”.
Gelukkig kwamen ze niets groters tegen dan vleermuizen en kikkers, hoewel Lily wel
meende in een van de donkere poelen water een lange dunne, schaal-achtige staart te zien
verdwijnen. Lisandre ontmoette haar geschrokken blik en glimlachte opgelucht toen bleek
dat wat er bij die staart hoorde onder water bleef. Lily glimlachte terug. Voor het eerst
vond ze de witblonde magiër enigszins te pruimen.
Zoals Ludo al aangegeven had kwamen ze uit bij een kleine grot. De magiërs gingen de
grot binnen en Ludo en Lily verzamelden wat hout voor een vuur. Het duurde niet lang
voordat het viertal bij een brandend vuurtje zat. Adrius lag op een stel dekens die Barnabas
ergens uit de bagage vandaan gehaald had.
Na een maaltijd van brood, gedroogd vlees en kruidenthee zei Ludo: “Ik denk dat we de
wacht moeten houden vannacht. Toen ik naar deze grot op zoek was bespeurde ik een
hoop tekenen dat de valkra’s lang niet het ergste zijn wat zich in dit moeras bevindt. We
willen niet in onze slaap overvallen worden.”
“Dat lijkt me inderdaad verstandig,” zei Barnabas, en Lily knikte.
“Adrius moet rusten,” zei Lisandre, haar blik op de inmiddels slapende magiër gericht.
“Prima,” zei Ludo. “Ik zei toch niet dat hij het moest doen. Lily en ik nemen de eerste
wacht, en jij en Barney de tweede.”
“Akkoord,” zei Barnabas.
Ludo pakte een deken, gooide deze naar Lily en liep naar de ingang van de grot. Lily
volgde hem en pakte onderweg de fles die Barnabas naar haar uitreikte toen ze hem voorbij
liep.

504
 “Thee in een magisch verwarmde fles,” zei Barnabas, toen Lily vragend haar wenkbrauwen
optrok. “Blijft de hele nacht warm.”
“Bedankt, Barney.”
Ze nestelden zich in een zo comfortabel mogelijke houding tegen de stenen bij de ingang
van de grot en Lily trok de deken om zich heen. De rover had enkel zijn jas aan, maar Lily wist
zeker dat hij het niet koud had. Ze nam een slok van de kruidenthee en hield de fles uit naar
Ludo.
Hij nam een slok en keek enigszins teleurgesteld. “Thee.”
“Wat dacht jij dan?”
“Whisky.”
Lily grijnsde. “Niet alles wat van Barney afkomt is alcohol.”
“Blijkbaar.”
Het was inmiddels helemaal donker, en er hing ook nog steeds een nevel in het moeras,
wat het zicht behoorlijk belemmerde. Lily was echter niet ongerust, ze wist dat Ludo met zijn
verscherpte zintuigen alles wat op hen af zou komen zou zien, horen en ruiken lang voordat
zij dat deed.
“Wat ga je doen als je terug bent?” vroeg Ludo.
“Wat bedoel je?”
“Nou, gewoon, wat ga je doen? Ga je verder met je leven zoals het was toen je die wereld
verliet?”
“Ja, waarom niet?” vroeg Lily.
De rover keek haar onderzoekend aan. “Je hebt intussen nogal wat meegemaakt.”
“Klopt,” gaf ze toe. “Maar ik zie geen reden om niet verder te gaan met mijn leven zoals
het was. Ik was tevreden.”
“Tevreden,” bromde Ludo sarcastisch. “Tevreden is niet gelukkig.”
“Ik was tevreden met mijn positie als juridisch assistent.” Lily nam een slok thee en
vervolgde toen: “Maar ik wil uiteindelijk advocaat worden. En dat gaat me ook wel lukken, ik
heb de juiste papieren, ik moet enkel een geschikte vacature vinden.”
“Advocaat is niet wat je werkelijk bent,” zei Ludo bars.
“Je weet niet eens wat een advocaat is,” kaatste Lily terug.
“Jawel, je hebt het me toch uitgelegd.”
“Dat is niet hetzelfde als het weten wanneer je in mijn wereld geleefd had. Advocaat is wel
wat ik werkelijk ben.”
Even was alleen het getjirp van de krekels en gekwaak van de kikkers te horen. “Heb je je
ooit zo vol leven gevoeld tijdens je baan als jur – wat was het ook alweer – assistent als
wanneer je twee zwaarden in je handen hebt en in een duel verwikkeld bent?” vroeg Ludo
toen.
“Juridisch assistent,” corrigeerde Lily hem, meer om niet te hoeven antwoorden dan om
hem echt te verbeteren.
“Nou?” drong de rover aan, blijkbaar niet van plan zich gewonnen te geven.
“Misschien niet…” gaf ze toen toe. “Maar ik heb ook nooit zoveel angst en onzekerheid
gevoeld als hier.”
“Volgens mij gaat dat inmiddels al een stuk beter.”
“Ja, dat wel.”

505
 “Ik ga je missen, dat is het gewoon,” bromde Ludo.
“Ik jou ook.”
Ludo keek haar aan, haalde vervolgens de ring van zijn linker pink en reikte het sieraad
naar haar uit. Verward nam Lily de ring aan.
“Hier,” zei Ludo. “Zodat je me niet vergeet.”
“Jou zal ik nooit vergeten.” Lily glimlachte. “Maar dankjewel.”
De ring, een zilver exemplaar met sierlijke bewerkingen en een prachtige rode robijn,
paste precies om haar middelvinger. Ze deed de ring om en haalde haar eigen ring, een
zilveren band met ingewerkte versieringen die ze ooit tijdens een vakantie in Ierland
gekocht had van haar andere middelvinger. Ze gaf de ring aan Ludo.
“Zodat je mij ook niet vergeet.”
“Alsof ik daar een herinnering voor nodig heb.” Maar Ludo schoof de ring glimlachend
om zijn pink.
Enige tijd was het tweetal stil, ieder verwikkeld in zijn eigen gedachten.
“Ludo?” zei Lily toen.
“Hmm?”
“Beloof me dat je het niet in je hoofd haalt dat je van niemand kunt houden nu je een
weerwolf bent. Dat je een gevaar bent voor iedereen die dichtbij komt.”
“Hmpf.”
“Je moet enkel oefenen in je zelfbeheersing,” hield Lily vol. “Als je voorzichtig bent,
vooral in het begin, moet het goed gaan. Ik heb gelezen dat het steeds makkelijker wordt
om je te beheersen naarmate je langer een weerwolf bent.”
“Misschien,” bromde Ludo.
“Beloof het me.”
Ludo keek haar aan. “Goed. Maar dan moet jij me ook wat beloven.”
“Wat dan?” vroeg Lily.
“Dat je nooit meer zult vallen voor een lid van de Nox familie, of een soortgelijke
gladjakker in jouw wereld.”
Lily lachte schaterend, en na even verrast gekeken te hebben deed Ludo met haar mee.
Hun gelach schalde door de donkere nacht.
“Beloofd,” zei ze, toen ze weer kon praten.

De nacht verliep zonder verassingen, en de volgende dag bevond het vijftal zich na het ontbijt
weer op pad. Lisandre had Adrius’ been genezen en na een goede nachtrust was de magiër
weer te been. Helemaal de oude voelde hij zich nog niet, maar goed genoeg om hun reis te
vervolgen.
Lily had geen idee hoe Ludo wist welke weg uit het moeras leidde, maar hen uit het
moeras helpen deed hij; na ongeveer twee uur lopen werden de donkere poelen, vele
wilgen, zwarte elzen en andere moerasbomen en de zompige ondergrond verruild voor
open grasvelden, enkele beekjes en een zandweg.
Lily ademde opgelucht uit. Het moeras had erg beklemmend gevoeld en ze was blij dat
ze er uit waren. Ook de rest leek zich beter te voelen en de stemming werd luchtiger. Alleen
op Ludo’s humeur leek geen enkele omgeving echt invloed te hebben.

506
 De zon scheen en in een beter humeur en warmere lucht vervolgden ze hun weg, om alleen
te stoppen voor de lunch en daarna pas toen de avond begon te vallen. Ze maakten hun kamp
op het gras naast een klaterend beekje.
“Vanavond is volle maan,” zei Ludo tot Lily’s verrassing. Sinds ze in deze wereld was had ze
geen enkele manier om de dagen bij te houden en ze wist nooit wat voor dag het was, laat
staan wanneer het weer volle maan was. Het enige dat ze wist was dat ze al maanden in deze
wereld was.
“Dat is waar ook,” zei Barnabas. Hij haalde een klein kooitje, zo groot als de palm van zijn
hand, uit zijn bagage. “Waar wil je hem hebben?”
“Iets hier vandaan,” bromde Ludo. “Ik wil jullie niet wakker houden met mijn gegrom.”
Lily wist dat de werkelijke reden was dat hij zich niet kwetsbaar op wilde stellen in het bijzijn
van de magiërs, maar ze zei niets. Ze liep met Barnabas en Ludo mee tot Ludo een plek had
gevonden die hij geschikt vond, aan de rand van een klein bos en op ongeveer vijf minuten
lopen afstand van het kamp.
Barnabas maakte een handgebaar en de kooi vergrootte zich tot deze zo groot was dat
Ludo er makkelijk een paar passen in heen en weer kon lopen.
“Nou, succes,” zei de magiër, gaf Ludo een klap op zijn schouder en verdween weer naar
het kamp.
“Ik zal even een deken en wat drinken halen,” zei Lily, en wilde terug lopen naar het kamp
toen Ludo haar tegenhield.
“Nee, deze nacht red ik wel alleen.”
“Ik laat je niet de hele nacht alleen,” zei Lily. “De vorige keren ben ik toch ook bij je
gebleven?”
“Jawel, maar je hebt gisteren ook maar een halve nacht geslapen. Je bent moe, dat zie ik
aan je, en morgen moeten we weer verder reizen. Ik red me wel, echt. Ga terug naar het kamp
en ga slapen.”
“Maar stel dat iets of iemand je hoort?” zei Lily. “Als je in die kooi zit kun je je niet
verdedigen.”
“Deze kooi is dwergenijzer.” Ludo klopte op de spijlen. “Ik kan er niet uit maar geloof me,
er kan ook niemand in zonder sleutel. Ik ben veilig als ik hierin zit.”
“Ludo –” protesteerde Lily, maar Ludo pakte haar zacht bij haar kin en draaide haar gezicht
omhoog tot hun ogen elkaar aankeken en hij boven haar uittorende.
“Ga slapen,” herhaalde hij.
Ze beantwoordde zijn blik, die zo doordringend was alsof hij door haar heen wilde kijken,
en ze wist dat hij zich niet om zou laten praten. Niet dit keer.
“Oké,” gaf ze zuchtend toe.
Gerustgesteld liep Ludo de kooi in en sloot de deur achter zich. Hij wierp de sleutel door de
tralies naar Lily, die hem opving en in haar broekzak stak. Ze liep terug naar het kamp. Ze wist
dat Ludo gelijk had; ze was moe en ze kon een goede nachtrust wel gebruiken. Maar toch had
ze een onheilspellend gevoel dat ze niet kon verklaren.
Ondanks dat gevoel viel ze als een blok in slaap zodra ze zich in haar deken genesteld had.

Midden in de nacht werd ze echter wakker met een volle blaas. De drie magiërs sliepen –
Adrius en Barnabas lieten een luid gesnurk horen, Lisandre ademde alleen diep.

507
 Zacht stond Lily op en liep een eindje van het kamp vandaan om haar blaas te legen.
Terwijl ze op haar hurken zat luisterde ze of ze iets kon horen, maar het was stil. Geen
gegrom of wolvengehuil.
Zou ze even bij Ludo gaan kijken? Alleen maar om te zien of het goed ging, besloot ze,
en daarna zou ze terug gaan naar het kamp. Plotseling hoorde ze geschreeuw.
Ze hees snel haar broek op en wilde zich net omdraaien toen iets zwaars haar hoofd
raakte. Het werd zwart voor haar ogen en ze viel.

508
 Hoofdstuk 35

Speurtocht

Barnabas schrok wakker en wist nog net op tijd weg te rollen. Een bijl stak in de bruine deken
waar zojuist zijn hoofd nog had gelegen. Verward keek hij om zich heen. Verschillende paren
voeten, gestoken in leren of stoffen laarzen, renden en sprongen heen en weer.
Een kleine magere man, vermoedelijk de eigenaar van de bijl, trok een mes vanachter zijn
riem vandaan en deed een nieuwe aanval op Barnabas. Barnabas, die nauwelijks wakker was,
knipte snel met zijn vingers en de kleine man viel schreeuwend achterover. Hij landde enkele
meters verderop naast het kampvuur en bleef liggen.
Het feit dat hij altijd sliep als een blok en net zo moeilijk wakker werd als een beer
halverwege zijn winterslaap vervloekend stond Barnabas haastig op en wreef verward in zijn
ogen. Met de slaap uit zijn ogen en een helderder hoofd kreeg hij een beter beeld van de
situatie.
Adrius en Lisandre, beiden duidelijk klaarwakker, stonden rug tegen rug en hielden een
aantal belagers van het lijf. Barnabas zag een stuk of tien mannen in hun kamp met wapens
en schilden. Lisandre vuurde een spreuk op een gigantische, gespierde kale man af en de man
hief snel zijn schild op. De spreuk ketste af en Barnabas kneep zijn grijze ogen tot spleetjes.
Dwergenijzer. Dit leek geen gewone overval te zijn; de mannen waren duidelijk op de hoogte
van het feit dat ze met magiërs te maken hadden en ze waren voorbereid.
Een man met lang zwart haar en flinke inhammen rende op Barnabas af met opgeheven
zwaard en hetzelfde soort schild als de kale man had, en Barnabas hief snel zijn handen op.
Een muur van blauw licht doemde op tussen hem en zijn aanvaller, en de man viel vloekend
achterover.
Barnabas keek om zich heen. Hij zag alleen Lisandre en Adrius. Waar was Lily?
Hij had geen tijd om lang te zoeken, want een slanke man met kort grijs haar in een nette
zijscheiding en een vastberaden blik in zijn grijze ogen haalde naar hem uit met zijn zwaard.
Barnabas stapte naar achteren om het wapen te ontwijken en smeet een vuurbal naar de man
– eindelijk kon hij weer gebruikmaken van vuurmagie! Na al die gevechten op het schip en de
rivierboot, waarbij hij geen gebruik kon maken van de magie waar hij het sterkst in was uit
angst dat het houten dek in brand zou vliegen, was het een verademing.
Het haalde echter niets uit aangezien de man behendig zijn schild ophief en het vuur
uitdoofde op het dwergenijzer. Met zijn dunne lippen in een grimmige lijn viel de grijsharige
man opnieuw aan en met een golf van magie trok Barnabas het zwaard uit zijn handen en
smeet het enkele meters verder. Er zat voor de man niets anders op dan het zwaard te gaan
halen.
“Dood aan de magiërs!” schreeuwde een mollige man met een grijze baard en zelfde kleur
haar.
De man droeg een licht gewaad en Barnabas knipperde verbaasd met zijn ogen. Was dat
een priester? De kerk bemoeide zich normaal gesproken niet met magiërs. Tenzij…

509
 Met een spreuk gooide hij een onoplettende man opzij en voegde zich bij Adrius en
Lisandre.
“Waar is Lily?” fluisterde hij zacht, terwijl hij nog een vuurbal richting hun tegenstanders
wierp. Er kwam een keer dat er eentje te laat was met het opheffen van zijn schild, hield
hij zichzelf voor. De aanhouder won.
“Geen idee.” Adrius wist net op tijd te voorkomen dat een zwaard zijn schedel
doormidden kliefde. “Het lijkt erop –” hij smeet een blauwe bal van magie naar zijn
tegenstander “– dat ze –” hij stapte achteruit voor een aanval van de grote kale man en
kaatste een paarse magiebal terug “– verdwenen is!”
De grote kale man, een grijns op zijn gezicht en een vreemd drievormig litteken op zijn
rechterwang, haalde opnieuw uit met zijn zwaard. Barnabas duwde hem achterover met
een muur van magie en de man ging neer, enkele kameraden die achter hem stonden met
zich meenemend alsof het dominostenen waren. Niet dood, maar voor even wel
uitgeschakeld.
“Kom op, mannen!” schreeuwde de man met het lange haar en de inhammen vanaf zijn
plek op de grond. “Doodt die magische griezels!”
Barnabas wiste het zweet van zijn kale hoofd. Hoewel de mannen met drie keer zoveel
waren, had hij er wel vertrouwen in dat ze het zouden winnen, maar waar was Lily?
“Deze mannen waren op de hoogte van het feit dat we magiërs zijn,” zei hij. “Ze hebben
allemaal een schild van dwergenstaal en duidelijk een hekel aan magie.”
“Daar waren we inmiddels wel achter,” zei Lisandre droog. Lange plukken witblond haar
waren losgeraakt uit haar vlecht en hingen om haar gezicht heen. Een scheur in haar lange
lichtpaarse rok toonde een goedgevormd rechterbeen.
“Ik zag net een priester,” zei Barnabas. “Het lijkt erop dat we te maken hebben met De
Broederschap. Van wat ik gehoord heb verschuilen die zich achter het geloof, ervan
overtuigd dat magie gemaakt is door De Duistere.”
“Dan hebben ze Lily waarschijnlijk te pakken.” Met een grimmige blik op zijn gezicht
wierp Adrius een nieuwe spreuk naar de oudere, grijsharige man die inmiddels zijn zwaard
gevonden had. De man hief nog net op tijd zijn schild op. “Laten we snel afrekenen met dit
stel en haar opsporen. Met kaartmagie hebben we haar zo gevonden.”
Barnabas knikte. “Redden jullie het hier? Dan pak ik die drie mannen bij het kampvuur.”
“Geen probleem,” zei Lisandre.
De grote kale man en zijn net zo vol getatoeëerde twee maten waren inmiddels weer
staande en kwamen opnieuw op ze af. Barnabas ontweek ze, vuurde nog een vuurbal op
ze af en rende naar drie andere mannen die aan de rand van de rivier verschenen waren.
Hoewel het midden in de nacht was kon hij de silhouetten dankzij het licht van de volle
maan met gemak onderscheiden.
Een van hen, een dikke grote man die bijzonder dom uit zijn kleine oogjes keek, stootte
een onduidelijk soort gegrom uit en Barnabas maakte een zwaai met zijn rechterhand. Met
een brul viel de man in het water.
De andere twee, verdacht veel op monniken lijkend maar dan met meer littekens dan
Barnabas ooit op een in een klooster levende monnik gezien had – een van hen had zelfs
een tatoeage met voor Barnabas onbekende tekens op zijn gezicht! – renden met schilden
en wapens op hem af. Barnabas dook opzij voor de goedendag van de monnik met de

510
tatoeage. De man zwaaide fanatiek nogmaals met het wapen en Barnabas rukte de goedendag
uit de handen van de man met een stoot magie. Het ding viel met een luide plof achter hem
neer in het gras.
Snel wierp hij een andere vuurbal naar de andere monnik, een gezette, kleine man met een
bruin bloempotkapsel, die er bijna uitzag alsof hij meer op zijn plaats leek in een luie stoel bij
het haardvuur met een pul bier in zijn handen, ware het niet dat er twee littekens over de
rechterhelft van zijn gezicht en neus liepen. De man was te laat met het opheffen van zijn
schild en het vuur trof hem in zijn buik.
Schreeuwend viel de man neer. Het schreeuwen duurde echter niet lang, aangezien het
vuur zich snel verspreidde over zijn lichaam, en al snel was er niets meer over dan een verkoold
lijk. De misselijkmakende geur van verschroeid mensenvlees drong Barnabas’ neus binnen.
“Nee! Broeder!” Barnabas blijkbaar geheel vergeten knielde de magere monnik bij de
verkoolde man neer en begon te snikken, de tatoeage op zijn gezicht een donkere vlek bij het
licht van het kampvuur.
Barnabas zag hoe Lisandre een knappe jongen van een jaar of achttien met rood haar
neerhaalde met een bom van blauwe energie. De jongen landde op zijn rug en een gat ten
grootte van een kinderhoofd was zichtbaar in zijn borstkas.
De twee magiërs hadden geen moeite met het van het lijf houden van hun aanvallers, maar
de schilden van dwergenijzer vormden wel een probleem. Barnabas wilde net naar hen toe
rennen om hun aanvallers in de rug aan te vallen – hij geloofde niet zo in eerlijk vechten
wanneer hun leven op het spel stond en hoe sneller ze klaar waren, des te sneller ze Lily
konden opsporen – toen een slanke gedaante vanachter een boom verscheen.
Barnabas stopte direct, alsof hij tegen een onzichtbare muur aangerend was. Zag hij dat
goed? Nee, dat kon bijna niet…
De gedaante droeg een donkergroene leren broek en een zwarte fluwelen jas, halflang en
elegant getailleerd, afgewerkt met een hoop borduurwerk en kant. Hij had de vorm van een
man, alleen was het geen man. Het was vijftig jaar geleden dat Barnabas hem gezien had,
maar hij herkende het wezen direct. Bael, de demon. De levensgevaarlijke en moordlustige
demon.
“Pas op!” schreeuwde hij naar Adrius en Lisandre. “Naast jullie! Bael!”
Plotseling hoorde hij gehijg achter zich. Met opgeheven handen draaide hij zich om en kon
nog net opzij duiken. Het zwaard van de grote, dom uitziende man die hij kort geleden in de
rivier had laten vallen schramde zijn linkerarm.
“Hrrrwhr!” schreeuwde de man onduidelijk. “Ik krijg je wel!”
Dat bleek echter wel mee te vallen; Barnabas gooide een vuurbal op de man af, die traag
maar toch nog net op tijd het schild omhoog hief. Barnabas wierp snel een nieuwe vuurspreuk
richting de knieën van de man. Zijn broek vatte vlam.
“AAAAH! Brand! Ik sta in BRAND!”
De man, die nu opeens de motivatie had gevonden om een stuk sneller te bewegen, rende
naar de rivier en dook in het water. Barnabas ging de man niet achterna om zijn werk af te
maken. Hij had dringendere zaken aan zijn kale hoofd.
De mannen die Lisandre en Adrius belaagd hadden waren opzij gegaan voor Bael. De
demon schonk hen geen aandacht, maar liep langzaam op Lisandre en Adrius af, handen
achter zijn rug ineengeslagen, alsof hij een wandeling maakte. Zijn halflange golvende haar

511
wapperde licht in de wind en zijn geel met groene ogen weerkaatsten griezelig in het licht
van het kampvuur, bijna alsof ze licht gaven.
Zouden de mannen met Bael samenwerken? Barnabas kon het bijna niet geloven. De
Broederschap had een hekel aan magie en alles wat niet menselijk was. Bael was magiër
én onmenselijk. De Broederschap zou zich nooit met hem inlaten.
Of hadden ze niet met De Broederschap te maken?
Hoewel al zijn instincten hem zeiden te maken dat hij wegkwam, liep Barnabas langzaam
naar Lisandre en Adrius. Hij zou zijn vrienden niet in de steek laten. Vlammen welden op in
zijn handen.
“Tuttut, wat zei ik nou?” zei Bael, een vinger berispend heen en weer schuddend. “De
magiërs zijn van mij. Jullie hadden ze niet aan moeten vallen.”
“Excuses, maar we moesten ze bezighouden terwijl Alastair het meisje ging zoeken,” zei
de oudere man met het keurige grijze kapsel. Ondanks het feit dat hij zijn excuses maakte,
had zijn stem een ondertoon van autoriteit. “Ze zijn ongedeerd, je mag ze hebben.”
“Gelukkig voor jou zijn ze ongedeerd, ja.” Bael hield met een achteloze beweging een
lichtgroene magiebal tegen die Adrius naar hem gegooid had. De bal verdween in het niets.
Hij maakte een gebaar naar de mannen alsof hij een stel kippen wegjoeg. “Kssst! Ga Alastair
en die twee andere kneuzen maar helpen!”
De mannen protesteerden niet en dropen snel af richting de rivier. Barnabas zuchtte
opgelucht. Nu hoefden ze zich alleen maar zorgen te maken om Bael. Niet dat dat makkelijk
was, maar beter dan Bael én een man of acht.
Hij was inmiddels achter Bael verschenen en wierp twee vuurballen tegelijk op hem af.
Alsof hij ogen in zijn rug had draaide Bael zich met een vloeiende beweging om, hief beide
handen op en stuurde de vuurballen met een suizende vaart terug naar Barnabas. Die kon
nog net op tijd duiken. Als hij haar had gehad, waren de punten wellicht verschroeid
geweest.
Lisandre en Adrius, beiden met een uitdrukking op hun gezicht die op een combinatie
van angst en vastberadenheid leek, smeten spreuk na spreuk Baels kant op, maar de demon
danste weg en ontweek alles met gemak. Eén keer maakte hij zelfs een spottende
pirouette.
Barnabas kwam weer overeind. Hij wist dat ze geen manier hadden om Bael te doden,
en verbannen kon ook niet aangezien ze de drank ervoor niet paraat hadden, maar als ze
hem maar lang genoeg konden uitschakelen om weg te komen…
Hij keek om zich heen. Wellicht kon hij met magie een van die grote bomen uit de grond
rukken en tegen Bael aansmijten. Dan zou de demon vast wel even bewusteloos raken, net
zoals destijds met die klokkentoren, en konden ze snel ontsnappen.
Het was mogelijk om je korte – en wanneer je maar sterk genoeg was lange – afstanden
met magie te verplaatsen, maar dan had je wel een moment of twee nodig om je te
concentreren. En dat moment gaf Bael Adrius en Lisandre niet – hij was nu ook begonnen
met duister uitziende schaduwballen naar ze te gooien.
Barnabas hief zijn handen op naar de dichtstbijzijnde grote boom, een gigantische eik
die enkele meters achter hem stond. De wortels kraakten vervaarlijk toen ze loskwamen.
“Oh nee, ik dacht het niet!” grinnikte Bael. Hij maakte een gebaar met zijn vingers en
Barnabas vloog tegen de boom aan die hij zojuist geprobeerd had te bevrijden. “Met jou

512
reken ik zo wel af,” hoorde hij de demon nog net zeggen voordat het donker werd voor zijn
ogen.
“Aaaaaaaaah!” hoorde hij Lisandre schreeuwen. Hoe lang was hij buiten bewustzijn
geweest? Niet lang, dacht hij. Wellicht enkele seconden.
Zijn hoofd voelde aan alsof een klein leger erin aan het rondmarcheren was. Knipperend
deed hij zijn ogen open, en zag nog net hoe Bael het hoofd van Lisandre van haar romp rukte.
Haar lichaam viel op de grond en Bael lachte hysterisch toen hij het hoofd naar Adrius smeet,
een fontein van bloed rondsproeiend.
“Zo, dat is één!”
“Lisandre!” schreeuwde Adrius, zijn stem overslaand van emotie.
Moeizaam kwam Barnabas overeind. Zijn lichaam voelde gebroken aan, alles deed zeer,
maar hij moest Adrius helpen.
Hij zag hoe zijn vriend Bael in radeloze woede aanviel. Spreuk na spreuk werd op de demon
afgevuurd maar het had geen zin. Bael was te snel, te sterk, te goed. En Adrius kon dit nooit
lang volhouden.
Barnabas kwam dichterbij gestrompeld, nieuwe vuurballen in zijn handen. Hij gooide ze
naar Bael, maar de ballen maakten enkel schroeivlekken op zijn fluwelen jas.
Bael draaide zich verstoord om.
“Had ik niet gezegd dat je moest blijven liggen? Nou, bij deze dan.” Hij wierp een
donkerpaarse bal naar Barnabas, die dook. Achter zich hoorde hij een hard gekraak. Snel
draaide hij zich om.
De magiebal had de grote eik horizontaal doormidden gekliefd en de bovenste helft viel
naar zijn kant. Barnabas keek naar de rivier en met een rode flits stond hij aan de oever. De
boom was met een daverende klap terechtgekomen op de plek waar hij zojuist gestaan had.
Hij keek weer naar Adrius en zag nog net hoe de gezette magiër met zo’n zelfde bal in zijn
borst geraakt werd. Zijn torso spatte simpelweg uiteen en in een mengeling van bloed en
stukken lichaam viel Adrius op de grond. Zijn hoofd landde niet ver van dat van Lisandre, zijn
groene ogen uitpuilend en met bloed in zijn baard.
Barnabas voelde zich alsof iemand hem een mentale klap met een hamer gegeven had.
Lisandre en Adrius, dood. Het was een kwestie van enkele minuten geweest.
Bael kwam glimlachend op hem af en Barnabas schudde zich uit zijn apathie. Hij moest nu
helder denken! Er was geen tijd om te rouwen want anders zou hij zich bij zijn dode vrienden
voegen.
Een rode bal doordrongen met zwarte aders verscheen in de licht groenige hand van Bael.
De demon gooide. Barnabas concentreerde zich uit alle macht op Vantago, hij zag de ingang
van Het Gezonken Schip voor zich, met zijn houten deur en blauwe letters… en hij verdween
met een flits.

“Hé! Kijk uit man, waar kom jij opeens vandaan!?” schreeuwde een langharige man boos toen
Barnabas bovenop hem viel.
“S-sorry!” stamelde Barnabas, terwijl hij op zijn knieën viel.
De man wierp hem nog een boze blik toe en ging vervolgens de taverne binnen. Het moest
inmiddels al minimaal drie uur ’s nachts zijn, maar er brandde nog licht vanachter de ramen
en een geroezemoes klonk op toen de man de deur open deed.

513
 Barnabas bleef echter op zijn knieën zitten. Vantago was het eerste waar hij aan gedacht
had toen Bael voor hem stond, de eerste locatie die in hem opkwam. Hoe verder de locatie
waarnaar je je magisch wilde verplaatsen, hoe meer kracht en energie het kostte, en na
het gevecht dat ze gevoerd hadden en de klap waarmee hij tegen die boom was gekomen
had hij weinig van beide gehad. Het was maar goed dat hij niet aan een locatie had gedacht
die verder weg was. Er waren verhalen bekend van magiërs die een te verre afstand reisden
– of de reden nu was dat ze op dat moment de moe waren of dat ze gewoon niet sterk
genoeg in hun magie waren – en die als gevolg daarvan arriveerden met niet alle
onderdelen van hun lichaam waar ze de oude locatie mee verlaten hadden.
Plotseling drong wat er was gebeurd weer tot Barnabas door en tranen welden op in zijn
ogen. Lisandre en Adrius waren dood. Vermoord door de demon die ze vijftig jaar geleden
hadden opgesloten. Hoe was de demon ontsnapt uit die gevangenis?
Lily was zeer waarschijnlijk ontvoerd door Alastair Nox – hij had de mannen immers
horen zeggen dat hij naar haar op zoek was. Maar er was nog hoop. Misschien had ze weten
te ontsnappen.
Ludo zat waarschijnlijk nog in zijn kooi. Als de mannen hem al gevonden hadden konden
ze niets beginnen zonder sleutel. Hoewel ze de kooi natuurlijk wel met zich mee hadden
kunnen nemen… maar goed, waarom zou iemand vrijwillig een kooi met een weerwolf erin
meenemen?
Radeloos wreef Barnabas over zijn stoppelige wangen. Wat te doen? Hij kon Lily niet
zomaar aan haar lot overlaten. Maar hij kon haar ook niet helpen in zijn eentje. En hij kon
Ludo niet uit zijn kooi laten voordat de volle maan verdwenen was.
Er zat niets anders op dan te wachten tot het ochtend was, terugflitsen naar hun kamp
en Ludo bevrijden uit zijn kooi. Barnabas huiverde bij de gedachte dat hij Ludo moest
vertellen dat Lily waarschijnlijk ontvoerd was. De stugge rover was dol op dat meisje, ook
al leek hij om niets en niemand anders te geven.
Wankelend stond Barnabas op en veegde zijn tuniek af. Niet dat dat veel zin had; vlekken
van gras en modder ontsierden zijn broek en tuniek, om maar niet te spreken van de
bloederige vlek op zijn linkerarm. De wond deed pijn, zijn knieën deden pijn, zijn rug en
hoofd deden pijn… maar het was niets vergeleken met de pijn die hij in zijn hart voelde
voor zijn overleden vrienden. Hij nam niet eens de moeite om zijn kleding magisch schoon
te maken. Hij was er té moe voor.
Met een zwaarder gemoed dan hij in tijden gehad had deed hij de deur van de taverne
open. Hij had enkele uren te overbruggen, en hij kon zich geen beter moment bedenken
om aan de whisky te gaan.

Grommend ijsbeerde Ludo onrustig heen en weer in zijn ijzeren kooi. Flarden van menselijke
gedachten, gecombineerd met dierlijke instincten, vormden chaos in zijn hoofd.
Hij had geschreeuw gehoord. Bloed geroken, evenals magische spreuken. Magie rook…
zoetig, hoewel de exacte geur per magiër verschilde. Bijna als wierook. Voordat hij een
weerwolf werd was hij niet in staat geweest om het te ruiken.
Hij gromde opnieuw. Paniek, angst en agressie hing in de lucht. Hij wilde weten wat er
aan de hand was. Hij wilde vechten, bijten, verscheuren.
Lily.

514
 De gedachte verdreef zijn woede enigszins. Was ze in orde?
Hij ging zitten en krabde met zijn achterpoot achter zijn oor. Het geschreeuw was al uren
geleden afgelopen, maar de geur van bloed en geweld hing nog in de lucht – die steeds lichter
werd. Het zou niet lang meer duren voor het ochtend werd.
Hij jankte zacht. Hij wilde meevechten, kelen doormidden scheuren. Hij wilde…
De eerste flarden ochtendrood verschenen in de lucht, en zonder er bewust voor te kiezen
vervormden Ludo’s klauwen zich weer tot voeten en handen. Grommend viel hij op zijn
knieën. Hoewel het transformeren lang niet meer zoveel pijn deed als in het begin was het
nog steeds niet geheel pijnloos – en met volle maan leek het intenser te zijn. Mogelijk omdat
hij er totaal geen invloed op had. Altijd in controle willen zijn zorgde ervoor dat het
verschrikkelijk was als je lichaam je ergens toe dwong waar je geen controle op had.
Het duurde echter maar enkele seconden voordat hij zijn menselijke gedaante weer terug
had. En zijn menselijke gedachten.
Snel kwam hij overeind en tuurde voor zich uit, maar het kamp lag achter een stel bomen
en hij had er geen zicht op. Hij had juist bewust deze plek gekozen zodat het gezelschap hem
niet kon zien en hij privacy had. Maar daar had hij nu spijt van.
Het lawaai van vannacht was zeker weten vanuit de richting van hun kamp gekomen.
Waren ze overvallen door piraten of rovers?
Ludo had half verwacht dat Lily bij de kooi had zitten wachten. Hij had eerlijk gezegd half
gehoopt dat ze dat zou doen. Maar er was niemand te zien.
“Hallo?” riep hij, zijn stem enigszins schor. “HALLO!?”
Een gedaante verscheen tussen de bomen door. Tot Ludo’s verbazing was het Barnabas.
De magiër zag eruit alsof hij niet geslapen had. Donkere kringen stonden om zijn
bloeddoorlopen, glanzende ogen en hij liep moeizaam. Zijn linnen zwarte broek en
blauwgroene tuniek zaten onder de donkere vlekken en zijn linkerarm zat onder het bloed.
“Barney! Wat is er gebeurd!?”
“We – we zijn aangevallen.” Barnabas’ stem was hees en toen hij dichterbij kwam kon Ludo
naast de geur van bloed en zweet ook een duidelijke whiskygeur onderscheiden. De magiër
leek echter niet dronken te zijn. Zijn grijze ogen waren enigszins rood, maar stonden helder.
“Door wie?” gromde Ludo. “Waar is Lily?”
Barnabas aarzelde duidelijk voordat hij antwoord gaf. “We werden aangevallen door De
Broederschap. Ze hebben Lily hoogstwaarschijnlijk ontvoerd, of ze is ontsnapt en weggerend.
Maar ik heb haar niet meer gevonden.”
De magiër deinsde geschrokken achteruit toen Ludo met zijn vuisten tegen de tralies
beukte. En nogmaals.
Tot vijf keer toe schalde het gegalm van zijn vuisten op het ijzer tussen de bomen door. Zijn
vuisten waren bebloed toen hij stopte. Zijn brute kracht had echter geen enkele deuk in het
dwergenijzer gemaakt.
“Als ze haar iets aangedaan hebben verscheur ik ze!” gromde hij. “We moeten haar vinden,
nu!”
“Dat is nog niet alles…” begon Barnabas, en Ludo keek op.
“Wat dan nog meer? Vertel op, man!”
“Lisandre en Adrius zijn vermoord.”
Ludo klemde zijn vuisten om de tralies. “Vermoord? Door De Broederschap? Hoe –?”

515
 “Niet door De Broederschap.” Barnabas zuchtte mismoedig. “Door Bael.”
“Wie is Bael?”
“Een demon die Lisandre, Adrius en ik vijftig jaar geleden hebben opgesloten.”
Er begon Ludo iets te dagen. Hij herinnerde zich dat Barnabas hen dat verhaal verteld
had toen ze in het kasteel verbleven. Als De Broederschap geholpen werd door een demon
hadden ze een groot probleem. Ludo was nog nooit een demon tegengekomen, maar hij
had er verhalen over gehoord. Ze waren nagenoeg onverslaanbaar. En als ze Lisandre en
Adrius kwijtwaren werd het er niet makkelijker op… Hij had niets om de twee magiërs
gegeven, maar hij had ze goed kunnen gebruiken bij het redden van Lily.
Hij keek naar Barnabas. De magiër maakte een verslagen indruk. Ludo wilde hem het
liefst uit zijn mismoedigheid slaan, maar hij hield zich in. De oudere magiër was bevriend
geweest met Lisandre en Adrius, kende ze al jaren. Het verlies moest niet makkelijk voor
hem zijn.
“Barney, laat me uit de kooi,” zei hij in plaats daarvan.
“Natuurlijk.” Barnabas greep in zijn broekzak. Zijn ogen werden groot. “Lily heeft de
sleutel.”
“Oh ja,” gromde Ludo. Hij pakte het ijzeren staafje waarmee hij al zoveel sloten had
opengemaakt, knielde bij het slot en stak het staafje erin.
“Dat heeft geen zin, Ludovic,” zei Barnabas, zelfs in zijn ellende er nog op staand Ludo’s
volledige naam uit te spreken. “Dat is een uitermate sterk slot van dwergenijzer. Mijn magie
zal niet werken, en jouw criminele kunsten zullen ook niets – oh,” zei hij verbaasd, toen
Ludo de deur openzwaaide en uit de kooi stapte.
Als het een ander moment was geweest had Ludo zelfvoldaan gegrijnsd, maar nu kon
hij enkel een grimas opbrengen. Het enige waar hij aan kon denken was Lily. Zou ze nog
leven? Het moest wel. Hij moest haar vinden.
“Vertel me alles wat er precies gebeurd is,” bromde hij, terwijl ze naar hun kamp
terugliepen. Hij zag dat Barnabas een bloederige wond op zijn kale achterhoofd had en
enigszins mank liep. Alsof de ochtend hun stemming wilde weerspiegelen was het grijs en
grauw geworden. Een lichte motregen daalde op hen neer.
“Ik werd wakker door geschreeuw,” zei Barnabas, zijn schorre stem bijna een fluistering.
“Lisandre en Adrius waren al in gevecht met De Broederschap. Er waren zo’n tien man,
maar die hadden we redelijk makkelijk aangekund, ook al waren ze voorbereid.”
“Voorbereid?”
“Ja, ze hadden schilden van dwergenijzer bij zich, waarop onze spreuken afketsten. Maar
er komt altijd een moment dat iemand zijn arm te laat opheft. Een gevecht zal enkel wat
langer duren als de tegenstander dwergenijzer heeft.”
Ze waren inmiddels bij het kamp aangekomen. Er lagen hier en daar hopen met as en de
grond was zwartgeblakerd.
“Ik heb de lijken van Adrius en Lisandre verbrand, evenals de twee leden van De
Broederschap die we hebben weten om te brengen,” zei Barnabas, die Ludo zag kijken. “Er
viel weinig te begraven nadat Bael klaar was met ze. Ik vermoed dat hij enkele
lichaamsdelen heeft… opgegeten.”
“Hmpf. Vertel verder.”

516
 “Tijdens het gevecht verscheen Bael. Hij zei tegen de mannen dat ze Alastair Nox moesten
helpen bij zijn zoektocht naar Lily. De mannen luisterden naar hem. Ze lijken samen te werken,
vreemd als dat klinkt. Bael gebruikt ook magie, en staat voor alles waar De Broederschap een
hekel aan heeft, dus ik snap het niet.”
“Maar De Broederschap vindt het laten verdwijnen van alle magie in deze wereld
waarschijnlijk dusdanig belangrijk dat ze willen samenwerken met de vijand.” Ludo begon zijn
spullen te pakken. “Maar waarom zou Bael hen willen helpen?”
“Bael is geen mens. Zijn demonische magie is anders,” zei Barnabas peinzend. “Mogelijk
heeft de urn geen effect op zijn magie.”
“Nou ja, wat zijn motief ook is, we moeten haar zo snel mogelijk terughalen.”
Barnabas liep naar zijn eigen bagage. Dat hij zijn spullen handmatig pakte in plaats van de
boel bij elkaar te toveren was een teken hoe moe hij was, dacht Ludo.
“We zullen eerst hulp moeten zoeken,” zei Barnabas. “Misschien kunnen we teruggaan
naar Vantago en –”
“Dat duurt te lang,” onderbrak Ludo hem. “Ik laat Lily geen minuut langer bij die griezels
als strikt noodzakelijk is.”
“Maar we kunnen het niet met z’n tweeën tegen minimaal tien mannen én Bael opnemen,”
wierp Barnabas tegen, een ondertoon van wanhoop in zijn stem.
Ludo draaide zich om en liep naar Barnabas toe. Hoewel de magiër geen korte man was,
torende Ludo ruim boven hem uit.
“We zullen wel moeten. Niemand zegt dat we een eerlijk gevecht met ze aan moeten gaan.
We sporen haar eerst op en proberen haar dan te bevrijden zonder dat ze ons zien. Desnoods
brengen we ze één voor één om.”
Barnabas ontmoette zijn blik rustig. “Het kan onze dood betekenen.”
“Dat kan, ja. Maar ik laat haar niet in de steek.” Ludo legde zijn hand op Barnabas’ schouder.
“Ik reis haar nu achterna, met of zonder jou. Zeg het maar.”
“Oké.” Barnabas zuchtte. “Ik ga met je mee. Ik ben ook op haar gesteld. En ik wil niet dat
de dood van Adrius en Lisandre voor niets geweest is.”
“Gecondoleerd, trouwens.” Ludo herinnerde zichzelf er nogmaals aan dat hij niet de enige
was die een verlies geleden had. En Lily leefde hopelijk nog.
“Dankjewel.” Barnabas zag eruit alsof hij elk moment in tranen uit kon barsten.
Ludo, die niet goed was in het troosten van huilende vrouwen of kinderen, laat staan
huilende mannen, gaf Barnabas een ruwe klap op zijn schouder en draaide zich om. “Kom, we
hebben geen tijd te verliezen.”
“Wacht, dan spoor ik haar op met kaartmagie.”
“Prima, maar schiet een beetje op.”
Ludo wachtte ongeduldig terwijl Barnabas een gedragen blouse van Lily uit haar bagage
viste, een kaart uit zijn eigen tas tevoorschijn haalde en met een dolk van Ludo zijn palm
opensneed. Bloed druppelde op Lily’s blouse en vervolgens op de kaart. Het bloed maakte een
donkerrode vlek op het perkament, maar er gebeurde niks.
“Hmm.” Rimpels verschenen in Barnabas’ voorhoofd. “Het werkt niet. Ze moeten haar een
drankje hebben gegeven dat voorkomt dat we haar opsporen, hetzelfde wat wij destijds
gedaan hebben. Ze zijn écht goed voorbereid.”

517
 “Dat zal ze niet helpen,” gromde Ludo. “Ik volg gewoon haar geur. Geef me die blouse
eens.”
Barnabas reikte het kledingstuk naar hem uit en hij drukte het tegen zijn neus. Lily’s licht
zoetige geur, vermengd met licht zweet en de geur van zwarte amber vulde zijn neus. Toen
gaf hij de blouse terug aan Barnabas, die het kledingstuk terug in de tas stopte en
vervolgens alle bagage magisch verkleinde.
Ludo snoof.
“Ik weet welke kant ze opgegaan zijn. Ik transformeer, dan kan ik haar geur beter volgen.
Kom op.”
Zonder op antwoord te wachten veranderde hij vloeiend in een weerwolf en samen met
Barnabas volgde hij Lily’s spoor.

Barnabas keek hoe de grote zwarte wolf af en toe aan de grond snuffelde, of aan een boom
of struik, waarna hij snel zijn weg vervolgde. Zo dicht bij een weerwolf in de buurt zijn
bezorgde hem nog steeds een enigszins ongemakkelijk gevoel, al was het er dan een die hij
kende. De meeste magiërs hadden een hekel aan weerwolven, aangezien de monsters niet
vatbaar waren voor magie. En magiërs waren, net zoals iedereen, wél vatbaar voor de scherpe
tanden van een weerwolf – hoewel ze natuurlijk wel meer kans liepen ongeschonden aan een
weerwolf te ontkomen.
Barnabas was geen uitzondering op de regel, hoewel hij wel wist dat lang niet elke
weerwolf slecht was. Ludovic was echter geen bijzonder goede man geweest toen hij nog
een mens was – en dat was nog mild gezegd. Het was makkelijk om iemands misdaden te
vergeten naarmate je langer met diegene omging. Lily leek het vergeten te zijn. Maar
Barnabas vergat niet zo makkelijk.
Maar hij moest toegeven dat de rover ook niet door en door slecht was, iets wat hij
gedacht had toen hij de man voor het eerst ontmoette en vooral uitgegaan was van de vele
verhalen die over hem de ronde deden. Hij zag ook wel dat omgang met Lily de rover goed
gedaan had. Ludovic Bane zou nooit een goede man zijn, maar door zijn vriendschap met
het meisje was hij naar Barnabas’ mening wel minder slecht geworden.
Adrius en Lisandre deelden zijn mening niet. Vooral Lisandre had een hekel aan de rover
gehad. Zij had dat soort dingen altijd nogal zwart-wit gezien: iemand was goed of slecht, en
er was geen tussenweg. En Ludovic was volgens haar bijzonder slecht.
Barnabas zuchtte mismoedig, terwijl ze door de niet aflatende miezerregen hun weg
vervolgden. Gelukkig zorgde de regen er blijkbaar niet voor dat het spoor verdween.
Barnabas kon niet met Ludovic communiceren terwijl die een wolf was, maar hij zag in elk
geval dat de weerwolf vastberaden zijn weg vervolgde en nooit leek te aarzelen.
De bomen die aan weerszijden van de smalle zandweg stonden zwiepten heen en weer
in de wind en een hinde die enkele meters voor hen op het pad gestaan had verdween met
snelle elegante sprongen tussen de bomen. De grote wolf besteedde echter geen aandacht
aan de prooi en hield zijn neus op de grond gericht.
Gedachten aan Adrius en Lisandre zorgden ervoor dat Barnabas zich nog ellendiger
voelde dan al het geval was – en het gebrek aan nachtrust en de grote hoeveelheden whisky
die hij, voordat hij weer naar hun kamp geflitst was, genuttigd had in Het Gezonken Schip
hielp niet bepaald mee. De whisky had er niet voor gezorgd dat hij dronken werd – wat

518
waarschijnlijk kwam door het verdriet en de grote schok van de gebeurtenissen – maar
inmiddels begon een doffe pijn zich te nestelen in zijn hoofd. Hij kon echter niet voorkomen
dat zijn geteisterde brein regelmatig gedachten aan zijn twee vrienden opriep.
Het begon harder te regenen en hij trok zijn bruine hoed verder over zijn ogen. Hij kon nog
steeds bijna niet geloven dat Adrius en Lisandre er niet meer waren. Binnen enkele minuten
uitgemoord door Bael. Zonder goede voorbereiding en het drankje om hem te verbannen
hadden ze geen schijn van kans gehad.
Ondanks jarenlang geen contact gehad te hebben met de twee was hun vriendschap als
bijna vanzelf weer hersteld toen hij in het kasteel was aangekomen. Lisandre had meer moeite
gehad dan Adrius om zich over zijn ontslag uit De Raad heen te zetten – haar voornaamste
reden was zijn affaire met de koningin, iets wat het gewone volk niet wist maar waarvan de
twee magiërs zeker wel op de hoogte waren – maar na enkele goede gesprekken was ze in
staat geweest hem te vergeven. En hij was langzaam aan weer de oude geworden. Hij zou de
drank nooit laten staan – het gevoel dat alcohol hem gaf was simpelweg té goed – maar het
was hem gelukt ernstig te minderen en zijn angsten te overwinnen.
En nu waren zijn vrienden dood, was Lily ontvoerd en was hij zijn eigen leven niet zeker. Hij
wist ook wel dat Ludovic en hijzelf weinig kans maakten tegen een hele groep fanatiekelingen
én een demon, maar ze moesten het proberen. Wanhoop overkwam hem bijna wanneer hij
eraan dacht dat Lily in handen was van de sekte.
Vastberaden versnelde hij zijn pas, enigszins achteraf geraakt aangezien de zwarte wolf
voor hem stevig doorliep. De vorige tragische gebeurtenis in Barnabas’ leven had ervoor
gezorgd dat hij een sneue dronkenlap werd, wonende in een armoedig huisje in een klein
dorpje en nauwelijks in staat zichzelf te onderhouden. Dat zou niet nogmaals gebeuren. Als
hij dit overleefde zou hij zijn leven weer oppakken en zijn eerdere plan om zich in Callagh te
vestigen uitvoeren.
Ze passeerden een paard en wagen. Barnabas moest zich bedwingen om niet automatisch
vuurballen op te roepen in zijn handen, aangezien het op de Verloren Eilanden waarschijnlijker
was dat je een crimineel tegenkwam dan een eerlijke burger. Maar de twee mannen die op
de bok van de wagen zaten, die volgeladen was met allerlei goederen, passeerden hen zonder
ook maar een blik of een woord. Barnabas ontspande weer en ze liepen verder.
Na een tijdje stopte de wolf, snuffelde aan de grond en stootte toen een woest gegrom uit.
“Wat is er?” vroeg Barnabas, en meteen voelde hij zich stom omdat hij ook wel wist dat
Ludovic niet kon antwoorden.
De rover transformeerde echter in een mens om hem te woord te staan.
“Lily’s bloed,” antwoordde hij grimmig, met een blik op de grond.
Barnabas keek, maar zag niets. Veel kon het gelukkig dus niet zijn.
“Weet je het zeker?” vroeg hij bezorgd.
“Heel zeker. Het zijn maar enkele druppels, maar het is onmiskenbaar van haar. Als ze haar
iets aangedaan hebben…” De rover gromde opnieuw en klonk verontrustend veel als de wolf
die hij zojuist nog geweest was.
“Kom, laten we verder gaan,” zei Barnabas. “Hoe langer we hier staan te praten, hoe langer
het duurt voordat we haar gevonden hebben.”
“Je hebt gelijk. Kom.”
Ludovic transformeerde weer in een wolf en samen vervolgden ze hun weg.

519
Later die dag klaarde het op, en het was droog toen het tweetal hun kamp maakte, iets van
de zandweg vandaan en verschuild tussen enkele groepen bomen. De rivier Naria klaterde iets
van hen vandaan en in de verte zag Ludo enkele gigantische watervallen, omring door bergen.
Hij was op dit moment echter blind voor de schoonheid van het eiland.
Barnabas had met zijn magie een vuurtje gemaakt en er hing een konijn, door Ludo
gevangen, aan het spit te roosteren. Ondanks zijn zorgen rommelde zijn maag. Bijna niets
had invloed op zijn eetlust.
De magiër hoorde het rommelende geluid en glimlachte. “Bijna klaar.”
“Mooi.” Ludo schonk water in twee kelken en overhandigde er eentje aan Barnabas.
Beter geen whisky nu, al snakte hij ernaar na alle gebeurtenissen, en hij wist redelijk zeker
dat het voor de magiër niet anders was. Maar hij wilde zijn hoofd helder houden.
Beiden nuttigden hun avondmaal zonder iets te zeggen. Ludo had nooit veel
gespreksstof met Barnabas gehad, verschillend als ze waren. In het begin had hij de man
niet eens gemogen. Hij had hem een zwakkeling gevonden, verslagen door het leven, maar
de laatste tijd had Barnabas meer ruggengraat getoond en Ludo was blij dat hij hem hielp
bij het terughalen van Lily. De magie van Barnabas kon nog wel van pas komen, en twee
tegen een grote groep was tenminste beter dan één. Op dit moment zag hij alles en
iedereen als gereedschap om Lily te bevrijden en hij voelde zich er geen moment schuldig
om.
“Hoe ben je eigenlijk ontsnapt aan die demon?” vroeg hij toen het vlees van een half
konijn en een homp brood in redelijk korte tijd in zijn maag verdwenen waren.
“Vlak nadat Adrius en Lisandre vermoord waren heb ik mezelf met magie naar Vantago
verplaatst,” antwoordde Barnabas. “Niets het meest dappere om te doen, maar…”
“Anders was je er zelf ook aan gegaan,” bromde Ludo. “De andere twee waren toch al
dood, er was niets wat je had kunnen doen.”
“Klopt,” beaamde Barnabas treurig. “Als Bael er niet was geweest had ik direct
geprobeerd om Lily te vinden. Ze kon toen nog niet ver weg zijn. Maar met hem in de buurt
maakte ik geen schijn van kans.”
“Laat mij me maar met Bael bemoeien, als we hem tegenkomen. Ik ben bestand tegen
magie, mij kan hij niet veel maken.”
“Dat weet ik nog zo net niet.” Barnabas vulde zijn kelk bij met water. Ludo was positief
verrast dat de magiër niet om whisky gevraagd had. “Bael is honderden, misschien wel
duizenden jaren oud. Het kan best zijn dat hij naast magie ook kan zwaardvechten of
boogschieten.”
“Hmpf. Kan zijn, maar ik moet de man die beter kan zwaardvechten dan ik nog
tegenkomen.”
“Bescheiden als altijd.”
“Geen reden voor valse bescheidenheid.” Ludo trok een wenkbrauw op.
“We weten niet zeker of je bestand bent tegen zijn magie,” ging Barnabas verder. “De
magie van een demon is anders dan die van een mens, en er zijn geen onderzoeken bekend
waarbij hun magie op een weerwolf getest is.”
“Ik neem het risico.”

520
 De avond was inmiddels gevallen en het geroep van een uil klonk uit een eik die nabij stond.
Enkele vleermuizen scheerden over Ludo’s hoofd.
“Laten we maar gaan slapen. Ik wil morgen zo vroeg mogelijk weer onderweg zijn,” zei hij.
“Dat lijkt me het beste.”
De twee mannen rolden zich in hun dekens, en kort daarna hoorde Ludo Barnabas’ gesnurk.
Maar het duurde lang voordat Ludo zelf in slaap viel, aangezien allerlei verschrikkelijke
gedachten over alle mogelijke dingen die Nox op dit moment met Lily uit kon voeren zijn hoofd
binnendrongen.
Het was deels zijn schuld dat ze weg was. Als hij er niet op had gestaan dat ze de vorige
nacht met volle maan ging slapen… Ze had bij hem willen blijven en hij was zo stom geweest
haar weg te sturen. Als hij dat niet had gedaan, had ze hem wellicht op tijd uit de kooi kunnen
laten. Hoewel hij tijdens volle maan nog steeds niet de volle controle had over zijn doen en
laten, wist hij zeker dat hij haar niets aan zou doen. Hij had haar kunnen redden van haar
ontvoerders. Als hij maar niet zo koppig geweest was…
Grommend draaide hij zich om. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als ze dit niet overleefde.
Voor de tweede keer in zijn leven was hij bereid zijn leven voor iemand te geven en dacht hij
niet in eerste plaats aan zichzelf. Hij hield niet van dat gevoel. Als je om iemand gaf zorgde dat
ervoor dat je zwak was. Maar hij kon het niet meer terugdraaien.
Gedachten aan Flynn flitsten door zijn hoofd. Hem had hij niet kunnen redden. En nu viel
de tweede persoon om wie hij ooit gegeven had ten prooi aan dezelfde daders die zijn beste
vriend vermoord hadden. Maar hij zou er alles aan doen om dat voorval niet te herhalen.
En met die laatste gedachte viel hij in een onrustige slaap, verstoord door gewoel, gedraai
en nachtmerries.

521
 Hoofdstuk 36

Ontvoerd

Rond de tijd dat Barnabas grote hoeveelheden whisky achterover begon te slaan kwam Lily
bij. Eerst begreep ze niet goed wat er gebeurd was. Ze was opgestaan om te gaan plassen…
en toen? Was ze gevallen? Haar hoofd deed zeer.
Licht kreunend deed ze haar ogen open. Houten planken begroetten haar. De
ondergrond waarop ze lag was ook van hout. Hout dat bewoog. Het was nog steeds donker,
maar niet meer zo donker als het was geweest toen ze opgestaan was. Het zou niet lang
meer duren voordat het ochtend was.
Ze draaide zich om. Aan haar andere kant lagen enkele leren en stoffen tassen – bagage,
maar niet die van haar, Ludo of de magiërs. Ze bevond zich op een rijdende wagen. Achter
en naast haar reden verschillende mannen op paarden.
Wie waren zij? Waarom lag ze op deze wagen, haar handen achter haar rug
vastgeketend met handboeien? Ze probeerde haar handen te bewegen, maar het ijzer gaf
niet mee.
Het begon langzaam tot haar door te dringen wat er gebeurd was. Iemand had haar een
klap tegen haar hoofd gegeven waardoor ze bewusteloos geraakt was, en vervolgens was
ze ontvoerd. Maar waarom? En door wie? Piraten? Waarom zouden ze haar in vredesnaam
willen hebben?
“Ze is wakker!” schreeuwde een ruwe stem rechts van haar.
“Even stoppen, Bog,” riep een ander, die een beschaafdere stem had en een beetje lijzig
klonk.
De wagen stopte en Lily moest moeite doen om de golf van paniek die in haar opkwam
te onderdrukken. Wat ging er gebeuren, waarom stopten ze? Ze keek opzij. Twee mannen,
beiden gespierd en met blote armen vol met tatoeages, een van hen kaal en de ander met
kort bruin haar en een ooglapje keken grijzend terug. Ze kende de mannen niet, maar ze
zagen eruit alsof ze piraten konden zijn. Of een ander soort crimineel gespuis.
Achter de wagen reed een oudere man, wellicht in de vijftig, met lang zwart haar en één
opvallende lichtgrijze lok aan de voorkant, een man met kort bruin haar en een ringbaardje
en een mollige man met een grijze baard. Ook mannen die ze nooit eerder gezien had. Wat
moesten ze met haar?
Toen verscheen er een man voor haar neus die ze wél kende, en de paniek sloeg om in
regelrechte angst. Alastairs groene ogen keken op haar neer en zijn mond krulde in een
glimlach.
“En zo ontmoeten we elkaar weer,” zei hij, zijn stem zacht en glad als zijde.
“Wat doe jij hier?” Lily hoorde haar eigen woorden en voelde zich stom. Het was wel
duidelijk wat hij hier deed.
“Dacht je dat je ongestraft aan me kon ontsnappen?” vroeg Alastair. “Ik heb je
gevonden. Ik zal je altijd vinden, Lily.”

522
 Haar ogen volgden zijn hand, die hij in de zak van zijn donkerbruine leren broek stak en er
een klein flesje uithaalde. Er zat een amberkleurige vloeistof in.
Alastair klom lenig op de wagen en hees haar overeind, tot ze met haar rug tegen de
voorkant van de wagen zat. Ze bewoog haar vingers om het gevoel in haar handen, die sliepen,
terug te krijgen. Een tintelend gevoel verspreidde zich door haar vingers.
Alastair draaide de dop van het flesje. “Je moet dit even drinken.”
“Ik drink niets wat jij me geeft,” zei Lily.
“Ik vrees dat je geen keus hebt,” zei hij op redelijke toon, alsof ze een klein kind was dat
haar spruitjes niet op wilde eten. Hij streek over haar wang. “Doe je mond open.”
“Nee.”
Ze voelde haar wang tintelen van de klap die hij haar gegeven had, zo snel dat ze zijn hand
niet eens zag bewegen.
“Doe je mond open, of je krijgt er spijt van.” Zijn stem was nog steeds rustig, alsof ze een
beschaafd gesprek voerden.
Lily keek hem boos aan maar deed haar mond open en hij goot een deel van de vloeistof
naar binnen. Het had weinig zin om te weigeren en bont en blauw geslagen te worden, waarna
hij haar waarschijnlijk alsnog dwong het drankje te drinken, bedacht ze, terwijl de vloeistof
een weg naar beneden brandde. Ze kon haar moed om dwars te liggen beter bewaren voor
wanneer het ook echt iets opleverde.
Ze herkende de smaak van whisky en de ondertoon van de kruiden in het drankje. Dit was
hetzelfde drankje wat Barnabas haar destijds had gegeven om te voorkomen dat De
Broederschap haar opspoorde met behulp van kaartmagie. En nu gaf Alastair haar dit om te
voorkomen dat de magiërs en Ludo haar opspoorden met behulp van kaartmagie. Ze kon de
ironie ervan niet waarderen.
“Goed zo,” zei Alastair, en borg het flesje weer op in zijn broekzak. Hij streek over de wang
die hij zojuist had geslagen. “Jammer dat ik je pijn moest doen, maar wellicht heb je geleerd
nu gewoon te doen wat ik van je vraag.”
“Zeg, kunnen we verder, of moeten we jullie even alleen laten?” Een oudere man met kort
grijs haar en koude grijze ogen verscheen aan de zijkant van de wagen, zijn dunne lippen
vertrokken in een afkeurende lijn.
Lily herkende hem. Hij had Alastair opgezocht toen ze bij hem was. Een nieuwe golf van
angst overspoelde haar. De man was nog enger dan Alastair zelf. Geen greintje emotie was
zichtbaar op zijn strenge gezicht.
“We kunnen verder,” antwoordde Alastair rustig. “Ze heeft het drankje binnen.”
“Mooi. Kom op, ik wil graag zo snel mogelijk zo ver mogelijk van dat kamp vandaan zijn,”
zei de man – Felix? Florus? Lily probeerde verwoed zijn naam te herinneren – kortaf. Hij liet
zijn kille ogen over Lily glijden, alsof hij verwachtte dat ze zou vragen waar ze naartoe gingen.
Lily wist wel beter en wendde haar ogen af.
“Ik ook, Flavius,” zei Alastair. Hij klom van de wagen en hij en de oudere man verdwenen
uit het zicht. Niet lang daarna kwam de wagen weer in beweging.
Lily keek om zich heen, in een poging bepaalde punten waar ze langskwamen te onthouden.
Als ze kon ontsnappen was het handig om te weten welke kant ze op moest om het kamp
terug te vinden. Niet dat ze de illusie had dat ontsnapping waarschijnlijk was. In totaal reden
er zo’n elf of twaalf mannen rondom de wagen.

523
 Maar Ludo zou haar vast wel vinden, dacht Lily. De magiërs konden haar nu niet meer
opsporen, maar Ludo had een sterk ontwikkelde reukzin nu hij weerwolf was. Hij moest
haar vinden.
Plotseling bedacht ze zich dat zij de sleutel van de kooi nog in haar broekzak had. Volgens
Barnabas was het een bijzonder goed slot, bestand tegen magie en dieven. Maar Ludo zou
het slot vast wel open kunnen breken. Toch?
Ze had Ludo nooit alleen moeten laten vorige nacht. Als ze wat meer geprotesteerd had
toen hij zei dat ze moest gaan slapen had hij haar wellicht wel laten blijven. Dan had De
Broederschap haar nooit kunnen overvallen, en had ze Ludo misschien snel uit zijn kooi
kunnen laten en was dit allemaal nooit gebeurd.
Een frisse wind blies haar haren om haar gezicht en Lily huiverde. Ze droeg alleen haar
leren broek en blouse met ingeregen korset, maar ze was allang blij dat ze haar nachtjapon
niet had aangetrokken toen ze naar bed gegaan was. Aangezien ze buiten sliepen had ze
het daar net te koud voor gevonden.
Ze ging verzitten en grimaste toen een spijker die uit het hout stak haar hand schramde.
Toen kreeg ze een idee. Ze schuurde met haar handpalm nogmaals enkele keren over de
uitstekende spijker, tot er naar haar gevoel een snee verschenen was, en drukte haar
handpalm toen op een van de smalle gaten tussen de planken van de kar. Als Ludo haar
spoor volgde en twijfelde of hij op het juiste spoor zat – en of ze in gevaar was – zou het
ruiken van haar bloed zijn twijfel wel wegnemen.
“Waarom draagt ze een broek?” riep een van de mannen rechts van haar. “Ze is toch
geen vent?”
“Weet je dat zeker? Ze heeft bijna geen tieten,” grinnikte een ander, en enkele mannen
lachten.
Lily probeerde de opmerkingen te negeren en dacht na. De Broederschap had haar
duidelijk al die tijd achtervolgd, het was geen toeval dat ze ook op de Verloren Eilanden
waren en hen tegengekomen waren. Dan wisten ze ook waar Lily en de magiërs hun kamp
gemaakt hadden – en wellicht ook dat Ludo in de kooi zat.
Het was waarschijnlijk dat de mannen zich ergens verscholen hadden en gewacht
hadden tot Lily alleen was voordat ze haar ontvoerden. Als ze de drie magiërs
tegengekomen waren, was het nummer dat Alastair nu vergezelde zeer waarschijnlijk veel
lager geweest – als er überhaupt nog iemand in leven geweest zou zijn. Of was het aantal
eerst nóg hoger geweest, en hadden de magiërs al een aantal mannen uitgeschakeld? Het
was onmogelijk te zeggen.
En Ludo? Ze hadden hem toch niets aangedaan? Hij had opgesloten gezeten, zonder
enige mogelijkheid om te ontsnappen. Barnabas had gezegd dat de kooi niet opengebroken
kon worden en alle magie tegenhield. Maar een pijl of mes kon gewoon tussen de spijlen
door geschoten of gegooid worden…
Nee, hield ze zichzelf voor. Ludo leefde nog, dat moest wel. Als ze de hoop verloor kon
ze Alastair net zo goed alles vertellen wat ze wist over de Urn – niet dat dat veel was.
Het enige wat ze moest doen was lang genoeg in leven blijven zodat Ludo haar kon
vinden. Hij en de drie magiërs konden met gemak op tegen De Broederschap, dat wist ze
zeker. En de manier om lang genoeg in leven te blijven, was door Alastair niets te vertellen.

524
Wanneer ze alles verteld had wat ze wist zou hij haar zeker ombrengen. Zolang hij dacht dat
ze nog waardevolle kennis bezat zou hij haar in leven laten. Dacht ze tenminste.
Het was inmiddels ochtend en een lichte miezer bevochtigde haar broek en blouse. Ze
herkende niets van de omgeving waar ze doorheen reden; de vele groepen bomen, klaterende
riviertjes en bergen op de achtergrond zag ze voor het eerst. Maar aangezien ze het grootste
gedeelte over de rivier gevaren hadden zei dat niet veel. Misschien reden ze wel terug naar
Vantago.
Lily keek naar links en ontmoette Alastairs blik. Hij reed naast de wagen op een lichtbruin
paard.
De man was nog net zo knap als toen ze hem voor het eerst ontmoet had, met zijn
goedgevormde kaaklijn, halflange lichtbruine haar, rechte neus en hoge jukbeenderen. Maar
de blik in zijn groene ogen was pure waanzin.

Hoewel het al uren zacht regende kon dat Alastairs humeur niet verpesten. Het gezelschap
reed in een lichte draf, aangezien ze een behoorlijke afstand wilden afleggen en ze de paarden
niet wilden uitputten. Hij reed links van de wagen waar Lily in zat zodat hij een oogje op haar
kon houden. Niet dat hij dacht dat ze zo dom was om te proberen te ontsnappen, met zoveel
mannen om haar heen, maar je wist maar nooit.
Hij kon het bijna niet geloven, maar na een maandenlange achtervolging had hij het meisje
eindelijk te pakken. En dit keer zou ze hem niet nogmaals ontglippen.
Hij kon niet ontkennen dat het geluk aan hun kant was geweest sinds ze op de eilanden
aangekomen waren. Hoewel de Verloren Eilanden bekend stond om de vele gevaren, hadden
ze de meeste ellende ontlopen – niet ten minste omdat het gezelschap dat ze achtervolgden
al met het gevaar afgerekend had.
Toen ze de plek hadden gevonden waar Lily en haar vrienden hun kamp gemaakt hadden
om te overnachten hadden ze gewacht tot het donker was. En, opnieuw geluk: toen ze aan
wilden vallen had hij gezien dat Lily opgestaan was en een eind van het kamp vandaan
gewandeld was. Natuurlijk hadden ze enkel Lily kunnen achtervolgen, haar grijpen en maken
dat ze wegkwamen, maar dan hadden ze ongetwijfeld alle drie de magiërs en die Bane op hun
hielen gehad. Het was verstandiger geweest om de rest uit te schakelen.
En dus was Alastair met Dale en Hector achter Lily aan gegaan terwijl de rest met de
magiërs afrekende. Het was jammer dat er één ontsnapt was – Bael was buiten zichzelf
geweest van frustratie voordat hij in een flits van woede verdween – maar twee van hen
waren uitgeschakeld, en dat was een stuk beter dan niets.
Alastair vroeg zich alleen af waar Bane was. Ze hadden die rover niet gezien, en hij wist
toch zeker dat de man met Lily en de rest in Vantago de rivierboot betreden had. Zou hij
onderweg zijn omgekomen? Alastair hoopte van wel. Dat zou weer een zorg minder zijn.
Maar goed, stel dat de crimineel nog wel leefde, dat was dat nog geen ramp. Zelfs als Bane
en de overige magiër – Barnabas nog iets – Lily wilden redden hadden ze geen mogelijkheid
om haar op te sporen, aangezien Bael hen een drankje tegen kaartmagie gegeven had.
Alastair dacht niet dat Bane überhaupt moeite zou doen om Lily te redden. Hij had wat
verhalen over de man gehoord; hij was niet alleen een rover maar ook een huurmoordenaar,
en had al vele moorden op zijn geweten. Er stak niets goeds in die crimineel.

525
 Toeval wilde dat ze vlak voordat ze Lily vonden langs een dorpje waren gekomen waar
een paardenhandelaar zat. De man sprong bijna uit zijn broek van verbazing dat het
gezelschap al zijn paarden wilde kopen. Maar het hielp hen nu wel om een zo groot
mogelijke afstand te leggen tussen hen en Bane en Barnabas. Het was alsof het de wil van
de Heer van het Licht zelf was, bedacht Alastair glimlachend.
Hij keek naar Lily, die koppig voor zich uit keek, de mannen te paard duidelijk negerend.
Ze was veranderd. Ze was niet meer het bange meisje dat hij maanden geleden ontmoet
had, dat zag hij in haar ogen en haar houding.
Dat beviel hem wel. Het zou hem waarschijnlijk meer moeite kosten om haar te breken.
Maar hij hield wel van een uitdaging.

Het was een dag later toen ze eindelijk stopten aan de rand van een dorp. Lily’s lichaam deed
pijn van het zitten en liggen op de harde houten planken. Ze had getracht een beetje te slapen,
maar was enkel af en toe weggedommeld, zonder in een diepe slaap te raken waarvan je echt
uitrustte.
Alastair had haar brood en water gevoerd, een zeer ongemakkelijke belevenis aangezien
haar handen nog steeds vastgeketend waren – en dat sommigen van de mannen komische
opmerkingen hadden geroepen had het er niet beter op gemaakt.
Alastair en een blonde man met lang haar in een staartje gingen het dorp in, terwijl de
rest bij de wagen wachtte. De paarden snoven en hinnikten af en toe en een heupflacon
passeerde hier en daar naar enkelen van de mannen.
Het duurde niet lang voordat Alastair en de blonde man terugkwamen. Alastair hield
een ijzeren sleutel omhoog.
“Een van de grotere huizen staat leeg,” zei hij tegen Flavius. “Het huis staat wat van het
dorp af, dat leek me perfect. Ik heb de woning voor een week gehuurd.”
“Prima,” zei Flavius kortaf. Lily had niet de indruk dat Flavius het geen goed idee vond;
de man klonk simpelweg altijd kortaf. “We kunnen allemaal wel wat rust gebruiken.”
“Om maar niet te spreken van een fatsoenlijke maaltijd,” bromde de grote kale man.
Alastair en de blonde man stegen weer op en het gezelschap vervolgde hun weg door
het dorp. Lily had het houten bord dat aan het begin van het dorp stond gelezen – Tirsk
stond erop. Ze pijnigde haar hersenen om de landkaart van de Verloren Eilanden naar voren
te halen, maar de details waren vergeten of te diep verstopt in haar geheugen. Ze kon zich
geen Tirsk herinneren op de kaart en had geen idee hoe ver zich dat van hun kamp bevond
– niet dat ze precies had geweten waar dat was.
Tirsk bleek een middelgroot dorp te zijn. Lily kon zien dat het dorp geen vorm van
regering meer had. Onkruid woekerde over de stenen straten, en hier en daar werd de weg
zelfs versperd door een struik die die kant op gegroeid was en waar men simpelweg niets
aan gedaan had. Waarschijnlijk had er op de plek waar nu Tirsk was vroeger een bos
gestaan – de omgeving eromheen bestond ook vooral uit bos – en nu het dorp niet meer
echt onderhouden werd, maakte bebossing weer uit van het straatbeeld. Lily zag zelfs hier
en daar een boom op zeer onlogische plekken.
Ze passeerden verschillende huizen en winkels, de meesten van donker steen, een
bescheiden dorpsplein met wat kraampjes, een waterput en een kerk – en natuurlijk enkele
bomen en struiken. Verschillende mensen, meestal mannen met een wapen op hun heup

526
of rug, liepen door de straten. Lily wist dat het geen zin had om om hulp te schreeuwen. Als
iemand al wilde helpen zouden niet veel mensen het opnemen tegen een groep van twaalf
man voor iemand die ze niet kenden.
Niemand keek vreemd op dat Lily met haar handen in handboeien in de wagen zat.
Waarschijnlijk omdat ontvoering niet vreemd was op de eilanden.
“Hé, mag ik ook een keertje wanneer jullie klaar zijn met haar?” riep een grijsharige man
toen ze hem voorbijreden.
Alastair zei niets en keek hem enkel aan, maar het gelach van de man stopte abrupt en hij
liep haastig verder.
Na ongeveer een halfuur rijden kwamen ze aan de andere kant van Tirsk. De huizen werden
geleidelijk aan minder en de bomen geleidelijk aan meer, tot ze bij een alleenstaand groot
stenen huis aankwamen. Het huis had drie verdiepingen en een groot balkon aan beide
zijkanten. Het was duidelijk dat het huis al een tijdje leegstond. Klimop beklom de muren aan
alle kanten en er was meer onkruid dan planten te zien die het huis omringden. Aan de
linkerkant stond een grote esdoorn die gevaarlijk schuin richting het dak van het huis helde.
Alastair steeg af, liep de drie stenen traptreden, begroeid met mos, naar de houten
voordeur op en stak de sleutel in het slot. Blijkbaar was het slot nogal roestig, maar na wat
gemorrel kreeg hij de deur open.
“Goed, Matimo, Melvan, Hector, zorgen jullie voor de paarden?” zei Alastair. “Bog, draag
jij de bagage naar binnen. Jarro, til Lily van de wagen.” Er was een onmiskenbare toon van
autoriteit in zijn stem te horen.
De grote kale man steeg af en droeg zijn grijze paard over aan de man met het ooglapje,
die mopperde dat hij ‘Mat’ genoemd wilde worden. Hij liep naar de zijkant van de wagen,
greep Lily zonder iets te zeggen onder haar oksels en tilde haar over de zijkant van de wagen
alsof ze een pop was.
“Blijf bij haar,” zei Alastair. “Dale en ik zullen het huis even verkennen.”
“Ik ga mee,” zei Flavius, en hij, Alastair en de man met het lange zwarte haar en de
lichtgrijze lok verdwenen in het huis.
Jarro sloeg zijn gespierde armen over elkaar en deed niets anders dan met zijn grote lengte
boven Lily uittorenen. Lily had niet de illusie dat het zin had om nu te proberen weg te rennen,
maar gelukkig zei Jarro er niets van toen ze wat heen en weer liep om haar stijve benen een
beetje los te maken. Ze keek hoe de drie mannen die voor de paarden moesten zorgen de
dieren één voor één wegleidden naar de stallen die bij het huis hoorden.
Twee mannen, beiden in een gewaad maar de een mollig en de ander lang en mager
kwamen bij Jarro staan. Even later voegde een kleine, magere man met lang bruin haar en een
dolk op beide heupen zich bij hen.
Het viel Lily op dat het een bijzonder gevarieerd gezelschap was. Sommige mannen, zoals
Jarro en de twee andere mannen die ook vol met tatoeages zaten, zouden zo piraten of dieven
kunnen zijn. Anderen, zoals de twee mannen in de gewaden, leken meer rechtsreeks uit een
kerk te komen – hoewel de lange magere man een tatoeage met vreemde tekens over de
rechterhelft van zijn gezicht had, maar het kon natuurlijk zijn dat dat hier normaal was voor
priesters. En weer anderen, zoals de man met het lange blonde haar en de man met het
ringbaardje en de kruisboog op zijn rug leken meer normale burgers. Lily vroeg zich af hoe en

527
waar Alastair dit gezelschap in vredesnaam bij elkaar gesprokkeld had. Maar waarschijnlijk
was er tenminste één ding dat de mannen met elkaar verbond: hun haat tegen magie.
Na ongeveer een halfuur liepen Alastair, Dale en Flavius weer door de voordeur naar
buiten. Lily vroeg zich af wat ze binnen allemaal hadden uitgespookt dat zo lang had
moeten duren.
“Het huis is stoffig maar in redelijke staat,” zei Alastair tegen de anderen. “Genoeg
slaapkamers voor iedereen.”
“Mooi, ik kan wel een goede nachtrust in een normaal bed gebruiken,” zei de man met
het ooglapje.
“Het liefst met een vrouw naast me,” voegde de man met het lange haar en de
inhammen toe, en enkelen grinnikten instemmend.
“Laten we even prioriteiten stellen,” zei Flavius kortaf. “We hebben enkele dingen nodig.
Eten voor ons, hooi voor de paarden, water voor iedereen (“En whisky!” riep iemand).
Laten we met enkelen en de wagen terugrijden naar Tirsk en daar alles halen wat we nodig
hebben om een paar dagen hier te blijven. Vrijwilligers?”
De mannen knikten instemmend en sommigen, waaronder Jarro en zijn twee
getatoeëerde maten, staken hun hand op.
“Prima, Jarro, Matimo (“Mat,” corrigeerde de man met het ooglapje hem knorrig), Ivor
en ik rijden het dorp in. De rest blijft hier om het huis wat bewoonbaarder te maken,” zei
Flavius. “Alastair, jij redt het wel alleen?”
“Zeker,” zei Alastair, zijn ogen op Lily gericht en opnieuw die geheimzinnige glimlach
rond zijn lippen.
“Prima. Trouwens, heeft iemand Bael gezien?” vroeg Flavius.
“Niet sinds de aanval op de magiërs,” gromde Jarro.
Lily voelde een koude rilling over haar rug lopen. Aanval op de magiërs? Ze hadden het
zeker toch allemaal wel overleefd? Dat moest wel, hield ze zichzelf voor. Het was heel
moeilijk om een magiër te doden. Dat had Barnabas haar tenminste regelmatig verzekerd,
en ze had daarnaast de schade gezien die de drie magiërs de slepers en valkra’s toegebracht
hadden.
“Ik zag hem verdwijnen,” zei de oudere man in het gewaad niet erg behulpzaam.
“Ja, dat snap ik, maar waar naartoe?” blafte Flavius.
“Dat heeft ‘ie niet gezegd.”
“Hij komt vast wel weer terug,” zei Dale lijzig.
Lily zag dat Alastair en Flavius een duistere blik wisselden. Anderen keken wat
ongemakkelijk om zich heen. Wie was Bael in vredesnaam?
Alastair haalde een leren tas van de wagen, pakte haar vervolgens zacht bij haar
schouder en duwde haar voor zich uit. “Kom, ik heb een knus plekje voor ons gevonden.”
Lily dwong zichzelf om haar angst te onderdrukken en liep met opgeheven kin voor hem
uit. Ze hoefde alleen maar lang genoeg in leven te blijven zodat Ludo haar kon redden, hield
ze zich nogmaals voor. Of tot ze kon ontsnappen. Welke van de twee er eerder kwam.
Dale en de man met het blonde lange haar, waarvan Lily meende dat Alastair hem
Hector genoemd had, volgden hen de donkere gang door. Enkele kaarsen waren al
aangestoken om hun weg te vergemakkelijken. Ze kwamen bij een houten deur. Alastair
opende deze en Lily zag een trap naar beneden. Natuurlijk, Alastair hield wel van kelders…

528
 Alastair draaide zich naar de twee anderen. “Hou hier de wacht, voor het geval ze probeert
te ontsnappen.”
Hij liep de trap af en er zat voor Lily niets anders op dan hem te volgden.
De kelder bleek een opslagplaats te zijn voor zakken graan, wat oude meubels en een paar
kisten. Enkele hoge, kleine raampjes zorgden voor wat stralen licht, waar een hoop stof in
dwarrelde. Lily zag direct dat de raampjes te klein waren om door te ontsnappen.
Ze bleef besluiteloos staan, met haar handen nog steeds achter haar rug in de handboeien.
Alastair stak enkele kaarsen aan, die de ruimte iets meer verlichtten dan alleen de raampjes
deden. Het was nog steeds een redelijk donkere ruimte, maar er was licht genoeg om elkaar
te zien.
“Eindelijk alleen,” zei Alastair glimlachend, alsof ze op een afspraakje waren.
Hij liep naar Lily toe, ging achter haar rug staan en klikte de handboeien van elkaar los. De
handboeien zaten nu nog steeds om haar polsen, maar haar armen waren vrij. Lily draaide
met haar schouders om haar spieren wat losser te maken en vroeg zich af waarom hij de
handboeien niet gewoon helemaal afdeed.
Blijkbaar stond die vraag op haar gezicht geschreven, want Alastair zei: “De boeien zijn van
dwergenijzer. Weet je wat dat doet?”
“Het houdt magie tegen,” antwoordde Lily.
“Precies. Dat houdt in dat je dus geen magie kunt gebruiken zolang je ze draagt.”
“Ik ben nog steeds geen magiër.”
Alastair keek haar onderzoekend aan. “Betekent dat dat je niemand hebt gedood? Nooit?”
“Nee.”
“Hmmm. Je lijkt de waarheid te spreken, of ik moet me wel heel erg vergissen. En ik vergis
me bijna nooit wat dat soort dingen betreft. Maar toch neem ik geen enkel risico. Je hebt
gezien met hoeveel man we zijn, dus je weet ook dat het geen zin heeft om te proberen mij
te overmeesteren en naar boven te ontsnappen. Het enige wat dat je op zal leveren is een
hoop pijn. Duidelijk?”
Lily knikte, want het was duidelijk dat Alastair een antwoord wilde, en het had voor haar
geen zin om het moelijker voor zichzelf te maken dat strikt noodzakelijk. Hij zou nog boos
genoeg worden wanneer ze hem weigerde iets te vertellen over de Urn.
Alastair legde zijn tas op een tafel, maakte de gespen los en haalde er een blauwgroene
jurk uit. Hij overhandigde het kledingstuk aan Lily, die het verward aannam.
“Trek aan,” zei hij.
“Waarom?” vroeg ze. “Gaan we naar een bal of zo?” Het was eruit voordat ze het wist en
ze beet op haar lip, maar tot haar verrassing krulde een geamuseerde glimlach Alastairs lippen.
“Je bent mondiger geworden,” zei hij. “Maar ga niet te ver, Lily. Ik doe je liever niet meer
pijn dan noodzakelijk is.”
Lily betwijfelde dit ten zeerste, maar hield haar mond.
Alastairs ogen gleden over haar lichaam. “Wat de jurk betreft: die heb ik voor je gekocht.
De kleur past perfect bij je ogen. Je dacht toch niet dat ik je in die vreselijke kleding die je nu
aan hebt laat lopen? Een dame draagt jurken. Trek aan.”
Alastair veegde het stof van de zitting van een houten stoel en ging zitten. Hij keek haar
aan en zei niets. Hij wachtte.

529
 Lily weigerde het om hem te vragen of hij de ruimte wilde verlaten. Ze dacht ook niet
dat hij dat zou doen, hij zou het risico niet willen nemen haar alleen te laten. En dus legde
ze de jurk op tafel en begon de veter die de voorkant van haar blouse bij elkaar hield los te
rijgen.
Ze voelde Alastairs ogen op zich gericht en het liefst wilde ze zich omdraaien, maar ze
wilde geen zwakheid tonen. Helaas betekende het feit dat haar blouse een ingewerkt
korset had dat ze gedwongen was om zich tot haar onderbroek uit te kleden.
Ze kon die blos die op haar wangen verscheen toen ze haar blouse uittrok niet
tegenhouden, maar ze dwong zichzelf om rustig te blijven. Toen ze de blouse uit had wilde
ze de jurk pakken.
“Eerst je broek,” zei Alastair.
Lily klemde haar kaken op elkaar en trok de veter van haar leren broek los. De neiging
om op te schieten onderdrukkend stapte ze uit de pijpen van haar broek, legde het
kledingstuk naast haar blouse op tafel en hees de groenblauwe jurk over haar hoofd.
De jurk was van zijde, met korte mouwen en bronskleurig borduursel op de rok en het
bovenlijf en afgewerkt met dezelfde kleur kant. De kleding zou niet misstaan hebben op
een bal.
Haar trillende vingers in stilte vervloekend reeg Lily de leren veter door de gaatjes aan
de voorkant. Het ging een stuk langzamer dan ze eigenlijk gewild had, maar uiteindelijk was
ze aangekleed. Voor haar gevoel waren Alastairs ogen de hele tijd op haar gericht geweest.
Niet dat ze naar hem gekeken had maar ze had zijn brandende blik bijna gevoeld.
“Deze kleding zal ik maar ritueel verbranden,” zei Alastair, en stopte haar broek en
blouse in de tas. Lily wist niet of hij dit letterlijk of figuurlijk bedoelde. Bij hem was beide
mogelijk. “De jurk staat je prachtig. Ik dacht al wel dat ik je maat goed gegokt had.”
Lily had geen idee wat ze daarop moest antwoorden, en dus zei ze maar niets. Alastair
stond op, rommelde opnieuw in de tas en haalde twee bronskleurige muiltjes tevoorschijn.
“Gelukkig heb ik ook deze gekocht,” zei hij, en zette ze neer voor de stoel. “Die laarzen
passen niet bij je jurk. Ga zitten en trek ze uit.”
Lily ging zitten, gespte haar donkerbruine leren laarzen los en verruilde ze voor de
muiltjes. Ze verstijfde toen Alastair achter haar kwam staan en zijn handen door haar haar
haalde.
“Nu enkel je haar nog,” zei hij.
Ze voelde hoe hij haar haar kamde met zijn vingers en iets begon te doen wat verdacht
veel aanvoelde als haar haar vlechten. De man was niet goed bij zijn hoofd! Wat dacht hij
dat ze was, een pop die hij naar believen aan kon kleden en op kon maken?
“Het is praktischer als je je haar vast hebt,” zei hij zacht achter haar.
Lily durfde niet te vragen waar het precies praktischer voor was. Ze zou er waarschijnlijk
vanzelf achter komen.
Er werd op de deur geklopt. Nadat Alastair toestemming gegeven had ging de deur open
en stak Hector zijn blonde hoofd om de hoek. Hij en Alastair voerden een zacht gesprek dat
Lily niet kon verstaan. Met een twijfelachtige blik op zijn gladde gezicht verdween Hector,
om tien minuten later terug te komen met een dienblad. Hij overhandigde het dienblad
aan Alastair en verdween weer.

530
 Alastair, die gedurende de laatste tien minuten niets gezegd had waardoor er een geladen
stilte hing, zette het dienblad voor Lily op de tafel. Er stond een koperen kan en twee kopjes
op, evenals twee borden met brood, kaas en druiven.
Zo te zien geheel op zijn gemak schonk Alastair thee in de kopjes, trok een van de borden
naar zich toe en ging tegenover Lily aan tafel zitten.
“Eet smakelijk,” zei hij, alsof ze samen gezellig in een restaurant zaten, en nam een hap van
zijn brood.
Lily keek wantrouwend naar het eten, haalde haar schouders op en pakte het andere bord.
Het was zeer onwaarschijnlijk dat Alastair al die moeite had gedaan om haar te pakken te
krijgen, om haar vervolgens simpelweg te vergiftigen. En ze had honger, en bovendien moest
ze zorgen dat ze op kracht bleef. Ontsnappen werd al lastig genoeg, als ze zo slap was als een
vaatdoek zou het helemaal onmogelijk worden.
Ze at alles tot de laatste kruimel op. Tegenover haar deed Alastair hetzelfde.
“Goed, vertel maar eens,” zei hij, na enkele slokken thee. “Waarom ben je nog geen
magiër?”
“Ik ben niet van plan om ooit magiër te worden,” antwoordde Lily naar waarheid. Het kon
geen kwaad in dit geval de waarheid te vertellen. Dat was beter dan wanneer hij dacht dat ze
wél een magiër wilde worden. “Ik weet nu dat ik magie in me heb, iets waarvan ik me oprecht
niet bewust was toen ik jou ontmoette. Maar ik doe er alles aan om niet te doden, zodat de
magie zich niet ontwikkelt.”
“Waarom?”
“Ik wil nog steeds terug naar mijn wereld.” Lily nam een slok thee. “In mijn wereld bestaat
magie niet – of het wordt zeer goed geheim gehouden. Het zal mijn leven er niet makkelijker
op maken als ik een magiër ben.”
“Hmm.” Alastair keek haar nadenkend aan en zei verder niets.
Lily, die het liefst de beladen stilte wilde verbreken maar ook dacht dat dat juist zijn
bedoeling, was zodat ze misschien meer zou vertellen, beet op haar lip en zweeg ook. Alastair
hield vragend de koperen kan omhoog en ze knikte, waarna hij voor hen beiden opnieuw thee
inschonk.
“Waarom waren die drie magiërs bij je?” vroeg hij toen. “Lisandre, Adrius en Barnabas.” De
verbazing moest op Lily’s gezicht te zien zijn, want hij glimlachte. “Ik weet meer dan je denkt.”
“Zij hielpen me om terug naar huis te gaan. Het portaal dat me terug naar huis kan brengen
hangt hier op de eilanden,” zei Lily toen. Als ze moest liegen kon ze maar beter zo dicht
mogelijk bij de waarheid blijven, voordat ze in een web van leugens verstrikt raakte waar geen
uitweg meer in te zien was. Gelukkig had ze tijdens de vele uren op de wagen tijd genoeg
gehad om na te denken over wat ze wel en niet tegen Alastair zou zeggen.
“Waar?”
“In Portville.” Als ze zich de kaart goed herinnerde, lag de stad Portville enigszins op de
route die ze tot nu toe gevolgd hadden, zodat het niet als onwaarschijnlijk klonk dat ze naar
die stad op weg waren. Als – nee, wanneer ze ontsnapt was, was het beter dat De
Broederschap niet wist wat hun daadwerkelijke bestemming was, aangezien ze zeker weer
achter haar aan zouden komen.

531
 “En je was Bane zó dankbaar voor zijn redding uit mijn kelder dat je hem al die tijd bij je
gehouden hebt?” Voor het eerst was er een lichte ondertoon van woede hoorbaar in Alastairs
zachte stem.
“Ludo heeft me meer geholpen dan wie dan ook.”
“Ludo, hè…? Ik had nooit gedacht dat je je in zou laten met een crimineel. Weet je wel
wat hij allemaal op zijn geweten heeft?”
“Minder dan jij,” zei Lily kortaf.
“Oh, ik zou daar maar niet zo zeker van zijn,” zei Alastair, een gevaarlijke schittering in
zijn groene ogen. “Zijn jullie vrienden? Minnaars?”
“Gaat je niets aan.”
Alastair leunde voorover en even dacht Lily dat hij haar opnieuw zou slaan, maar hij keek
haar enkel aan. “Ik hoop dat je er niet op rekent dat hij of een van die magiërs je zullen
redden. Ze zijn dood. Allemaal.”
Lily slikte om de opkomende thee en het eten wat ze zojuist genuttigd had terug richting
haar maag te sturen, voordat ze het over de tafel uitspuugde. Dood? Dat kon niet… Ze keek
Alastair aan. Een lichte glimlach krulde rond zijn lippen, en niets in zijn ogen verried dat hij
gelogen had.
“Goed, voor vandaag laten we het hierbij,” zei hij toen, en hij stond op. “Je zult wel moe
zijn en het is al laat. Er staat daar een bed,” hij wees, en Lily zag het meubelstuk nu voor
het eerst tegen de achterste wand, opgemaakt en wel, “als ik jou was zou ik zorgen voor
een goede nachtrust. We hebben morgen heel wat te bespreken.”
En met deze laatste woorden verdween hij, een verblufte Lily achterlatend.

Omdat Lily erg moe was na twee nachten veel te kort geslapen te hebben sliep ze de hele
nacht door, ondanks haar zorgen. Niet dat ze naar bed ging zodra Alastair weg was; ze nam
eerst de tijd om de hele kelder goed te onderzoeken, op zoek naar mogelijkheden om te
ontsnappen.
Helaas waren die er niet. De hoge raampjes, waar ze wel bij gekund had door enkele van
de kisten te stapelen, waren echt te smal om doorheen te glippen. De muur was overal
intact, de vloer ook – en aangezien ze vermoedde dat een deel van de kelder onder de
grond lag had ze toch een tunnel moeten graven als de vloer een optie was geweest.
Uiteraard had ze de deur ook geprobeerd, maar die zat zoals te verwachten viel op slot. Ze
wilde dat Ludo haar naast het zwaardvechten ook had geleerd hoe je een slot open moest
breken.
De volgende dag werd ze echter met hervonden moed wakker. Alastair had haar
verbazingwekkend genoeg niet vastgebonden, vastgeketend of gemarteld. Ze had enkel de
boeien om haar polsen aangezien hij er blijkbaar niet geheel op vertrouwde dat ze geen
magie kon gebruiken, maar hij had de boeien niet opnieuw aan elkaar vastgemaakt en ze
was vrij om te bewegen. Niet dat ze geloofde dat dit geluk aan zou houden, dus juist
daarom moest ze van deze beperkte vorm van vrijheid gebruikmaken zolang dit nog
duurde.
Ze stond op en keek naar de raampjes. Van het weinige dat ze van de lucht kon zien was
het vroeg in de ochtend. Maar ze wist zeker dat Alastair – of iemand anders – op gegeven
moment wel de kelder in zou komen.

532
 Ze keek rond. Er lagen genoeg dingen die ze als wapen kon gebruiken – kandelaars die her
en der verspreid stonden, een oude kapotte kapstok, enkele stoelen, geen van allen
hetzelfde… Na een korte aarzeling pakte ze een zware ijzeren kandelaar, haalde de witte
stompkaars eraf en zwaaide het wapen experimenteel heen en weer. Dit zou moeten werken.
Maar wat als ze Alastair had neergeslagen en naar boven gerend was, om enkel een bende
mannen tegen te komen? Dan zou ze alles doen om ook te proberen die te overmeesteren,
besloot ze. Ze moest proberen te ontsnappen. Als wat Alastair gezegd had waar was… als Ludo
en de magiërs dood waren, was er niemand die haar zou komen redden.
Ze slikte. De gedachte dat Ludo dood kon zijn was genoeg om alle hoop te doen uitdoven
en zich te laten overvallen door verdriet. Met wat moeite vermande ze zich. Hij kon niet dood
zijn. Weerwolven waren niet zo makkelijk te doden. Magiërs ook niet. Alastair zei dit alleen
om haar de moed te ontnemen, om haar een mak lammetje te maken. Maar dan had hij de
verkeerde voor zich. Ze was niet meer wie ze was toen hij haar ontmoette. Ze zou ontsnappen,
met of zonder hulp.
Vastberaden greep ze de kandelaar stevig vast, ging naast de deur staan en wachtte.
Na ongeveer een uur – waarin haar gedachten allerlei doemscenario’s bedacht hadden,
vanaf de dood van haar reisgezelschap tot en met de mogelijkheid dat De Broederschap haar
simpelweg hier had achtergelaten om te verhongeren – klonken er voetstappen op de trap.
Lily hief de kandelaar op. De deur ging open. Zonder aarzeling sprong ze opzij en zwaaide
het ding met al haar kracht tegen het hoofd van degene die binnenkwam.
“Au! Wat – aaaah!”
Het was Hector die ze tegen zijn slaap geraakt had. En nogmaals. Bloed kleurde zijn blonde
haar rood en hij viel op de grond, zijn hoofd vasthoudend met zijn handen.
Onmiddellijk kwamen Ivor en Mat, die blijkbaar achter Hector gestaan hadden, binnen.
Verbluft probeerde Lily Ivor te raken met de kandelaar, maar hij greep haar zwaaiende arm
stevig beet en wrong hem op haar rug, waardoor ze de kandelaar liet vallen. Lily grimaste van
de pijn.
Hoe kon dit? Ze had maar één paar voetstappen gehoord. De twee grote mannen moesten
wel hun uiterste best gedaan hebben om zo geruisloos mogelijk de trap af te komen.
Ze klauwde met haar vrije linkerarm naar het ene oog van Mat, maar hij dook en greep
toen haar arm vast.
“Dat oog hou ik liever,” grijnsde hij, terwijl hij haar vasthield in een greep die zo stevig was
als een bankschroef.
De twee mannen waren niet de enigen die geruisloos geweest waren. Alastair stond in de
deuropening en bekeek het tafereel rustig.
“Jammer, je hebt gefaald voor mijn test,” zei hij zacht.
“Welke test?” hijgde Lily.
“Of je je netjes kon gedragen met minimale beveiliging.” Zijn ogen gleden van de kandelaar
op de grond naar Hector, die kreunend overeind kwam, zijn hand nog steeds tegen zijn
bebloede slaap gedrukt. “Blijkbaar niet.”
“Je kan veel zeggen, maar dit meissie heeft wel pit,” lachte Ivor. Hij keek waarderend naar
Lily. Een stuk waarderender dan dat Alastair op dit moment naar haar keek.

533
 “Hm, ja,” zei Alastair. “Teveel pit in een vrouw is echter niet goed. Ik denk dat Hector
het wel met me eens is.” Zijn lippen krulden licht, alsof hij een glimlach probeerde tegen te
houden maar daar niet helemaal in slaagde.
“Erg grappig, Alastair,” grimaste Hector. “Maar als je mij niet langer nodig hebt ga ik
even op zoek naar wat verband. Die teef heeft me behoorlijk hard geraakt.”
Alastair maakte enkel een wegwuivende beweging, en de blonde man verdween naar
boven na Lily een laatste vernietigende blik te hebben toegeworpen. Vervolgens legde
Alastair de bruine leren tas, die hij de vorige keer ook bij zich had, op tafel en begon er erin
te rommelen. Vluchtig vroeg Lily zich af of hij een nieuwe jurk tevoorschijn zou halen, maar
hij pakte een ijzeren ketting, een haak met een oog aan het eind, en een hamer.
Neuriënd pakte hij een stoel, zette deze in het midden van de ruimte neer, ging erop
staan en begon de haak met harde slagen in een houten balk die langs het plafond liep te
slaan.
“Ik wist niet dat je zo handig was,” zei Mat. De twee getatoeëerde mannen hielden Lily
nog steeds vast.
“Je leert het een en ander in deze loopbaan,” antwoordde Alastair, terwijl hij stevig
doorsloeg.
Nadat de haak goed vast zat, iets wat hij controleerde door er enkele keren hard aan te
rukken, haalde hij de ijzeren ketting door het oog aan het uiteinde van de haak.
“Breng haar hier,” zei hij, en Ivor duwde Lily naar voren. “Handen naar voren,” zei hij
vervolgens tegen Lily, die weinig keus had dan te gehoorzamen, aangezien de twee
gespierde mannen aan beide kanten van haar stonden.
Alastair maakte de handboeien aan elkaar vast, haalde de ijzeren ketting door het oog
tussen de twee boeien in en trok eraan tot haar armen boven haar hoofd waren uitgestrekt.
Het eind van de ketting had een sluiting, die hij weer aan de haak bevestigde. Ja, Alastair
was zeker handig wanneer dat nodig was.
“Ik kan het nu wel alleen af,” zei hij tegen de twee mannen.
“Weet je het zeker?” Mats ene grijze oog twinkelde geamuseerd. “We willen best
blijven, voor het geval dat…”
Ook Ivor keek naar Lily alsof hij graag wat langer was gebleven.
“Bedankt voor het aanbod, maar ik doe dit liever alleen,” zei Alastair rustig. De twee
mannen haalden goedgehumeurd hun schouders op en verdwenen.
Lily trok aan de ketting, maar haar armen waren zo hoog opgetrokken dat ze nauwelijks
kracht kon zetten. Ze ging met haar gewicht aan de ketting hangen. De haak gaf voor geen
millimeter mee.
“Hou daarmee op,” zei Alastair, zijn stem nog altijd zacht maar met een dreigende
ondertoon. “Je komt niet los, geloof me, ik weet wat ik doe.”
“Dit is ongetwijfeld niet je eerste keer, nee,” zei Lily kil.
Alastair kwam vlak voor haar staan en streelde haar over haar wang. “Nee. En
waarschijnlijk ook niet de laatste. Goed, vertel maar eens, waar is de Urn van Ramasos?”
“Dat weet ik niet,” zei Lily. “Net zoals de eerste keer dat je het me vroeg.”
“Ik geloof je niet. Ik weet uit betrouwbare bron dat de koning en zijn Raad de Urn
bewaakt. En je was op pad met de magiërs die in die Raad zitten. Erg toevallig, vindt je
niet?”

534
 “De magiërs wilden me enkel helpen weer terug te gaan naar huis. Ze hebben niets over
de Urn gezegd.”
Zonder iets te zeggen liep Alastair naar de tafel en rommelde in zijn tas, zacht neuriënd. Hij
pakte een scherp mes en liep terug naar Lily, die het wapen angstig volgde met haar ogen.
Alastair streek over haar blote linkerarm.
“Ik zie dat je drie littekens hebt overgehouden van mijn vorige kunstwerk. Beetje zonde dat
je armen nu niet symmetrisch zijn, vindt je niet?” Alastair haalde zijn mes over de huid aan de
binnenkant van haar rechteronderarm. Een stroompje bloed liep over haar onderarm naar
haar bovenarm.
Lily klemde haar kaken op elkaar om geen geluid te maken. Ze gunde het hem niet.
“Waar is de Urn?”
“Dat weet ik niet.”
Het was de halve waarheid. Lily had aan Adrius gevraagd waar in haar wereld de Urn zich
precies bevond, en hij had geantwoord dat ze dat niet hoefde te weten. Ze hoefde hem en
Lisandre enkel te helpen zich aan te passen in haar wereld en de twee magiërs zouden de rest
doen. Lily wist dat het geen zin had het aan Lisandre te vragen en ze was het wel met Adrius
eens dat die kennis voor haar niet noodzakelijk was. Ze was enkel nieuwsgierig geweest.
Wat ze wél wist was dat de Urn zich in haar wereld bevond, maar ze was niet van plan dit
aan Alastair te vertellen. Afgezien van het feit dat hij haar waarschijnlijk zou vermoorden als
hij er zeker van was dat ze alles aan hem verteld had wat ze wist, zou ze hem niet helpen om
alle magie uit deze wereld te laten verdwijnen.
Alastair maakte een nieuwe diepe snee op haar arm, waar onmiddellijk bloed uit opwelde.
“Waar is de Urn?”
“Geen idee.”
Nog een snee, dezelfde vraag. Hetzelfde antwoord.
Alastair keek haar aan. “Je bent echt veranderd. Maar geen zorgen. Ik zal je breken. Ik zal
je laten schreeuwen tot je geen stem meer over hebt.”
Hij liep terug naar zijn tas. Hij haalde een linnen doek uit de tas, veegde het bebloede
lemmet eraan af en legde het mes op tafel. Vervolgens pakte hij een dunne stok van riet met
figuren van ingesneden bloemen. Opnieuw neuriënd liep hij achter Lily langs. Ze verstijfde,
niet wetende wat hij ging doen en waar.
Plotseling sloeg hij hard met de stok tegen haar rechterschouderblad.
“Aaaah!” schreeuwde Lily, meer van de verrassing dan van de pijnscheut die door haar
schouderblad sneed.
“Ik zei toch dat ik je zou laten schreeuwen,” zei hij zacht in haar oor.
Voornamelijk boos op zichzelf klemde Lily opnieuw haar kaken op elkaar. Dit keer zei ze
niets toen Alastair haar tegen haar rug sloeg. En tegen haar billen, bovenbenen en borsten.
Tegen de tijd dat hij klaar was stroomden tranen van woede en pijn over haar wangen,
maar ze had geen kik meer gegeven. Alastair kwam voor haar staan en streek met een duim
over haar natte wangen. Lily hief haar kin op en keek hem recht aan.
“Dit is nog niet alles,” beloofde Alastair haar. “Maar ik laat je nu alleen. Je hebt tijd nodig
om na te denken. Na te denken over wat ik nog meer met je zal doen als je me niet alles vertelt
wat je weet. Morgen kom ik terug. En dan kun je maar beter praten.”

535
 Hij liep naar de tas en legde de stok naast het mes op tafel. Vervolgens pakte hij nog een
mes, deze keer een exemplaar met een kartelig lemmet, en legde deze ernaast. Er volgden
nog een tang, een hamer en een vreemd stuk gereedschap dat leek op een schaar met een
schroef door de uiteinden van het handvat.
“Om je tong mee uit te rukken,” verklaarde Alastair glimlachend, toen hij haar zag kijken.
Hij gebaarde naar de martelwerktuigen die uitgestald lagen op tafel, keurig recht met exact
evenveel afstand tussen elk gereedschap. Je kon veel van Alastair zeggen, maar netjes was
hij wel. “Wellicht dient dit ter inspiratie om je bezig te houden met je gedachten wanneer
ik weg ben.”

Toen ze eenmaal alleen was liet Lily haar tranen vrij lopen. Ze had nog nooit zoveel pijn gehad.
En aan de tafel te zien was hij inderdaad nog lang niet klaar.
Na even haar emoties de vrije loop gelaten te hebben vermande ze zich weer. Hij kon
haar lichaam breken, maar niet haar geest. Niet nogmaals.
Ludo had haar ooit verteld dat je, wanneer je opgesloten zat, het beste je gedachten kon
richten op je doel. Hij had meerdere malen opgesloten gezeten, dus hij kon het weten.
Volgens hem was het verloren zaak als je de hoop of de wil om te ontsnappen verloor.
Ze had de wil om te ontsnappen zeker niet verloren. Dat was haar doel. En daar zou ze
zich op richten. Wat haar hoop betrof…
Plotseling werd er een rood-zwarte flits zichtbaar, die haar met een ruk uit haar
gedachten haalde, en stond er een slanke gestalte voor haar neus. Lily knipperde verward
met haar ogen, waardoor enkele tranen die nog op haar wimpers kleefden over haar
wangen rolden. De gedaante stond er nog steeds. Het was niet haar verbeelding geweest.
“Goedemiddag,” glimlachte de man – nee, het wezen, want hij had het lichaam van een
man maar leek toch niet helemaal een man te zijn. Lily zag dat zijn huid een licht groenige
ondertoon had. Zijn halflange golvende haar was roodbruin, niet ongewoon dus, maar zijn
oogwit was geel, niet wit, en de irissen een onnatuurlijke kleur groen.
Hij droeg een broek van iets wat leek op groen krokodillenleer en een zwarte blouse met
een hoop kant. Zwarte suède laarzen maakten het geheel af.
“Wie ben jij?” vroeg Lily verbaasd, haar pijn en ellende even vergeten.
“Bael, tot uw dienst.” Het wezen maakte een buiging, elegant ondanks zijn spottende
glimlach. “En jij bent het meisje waar al die ophef over is? Lily?”
Lily knikte, en Bael liep naar haar toe. Hij lachte, wat niet bepaald geruststellend was,
aangezien hij daarbij een rij vlijmscherpe puntige tanden toonde. Lily slikte. Ze had de
mannen van De Broederschap enigszins ongemakkelijk over Bael horen praten, en nu wist
ze waarom. En nu ze hem zag herinnerde ze zich ook weer dat ze hem destijds in Berrydale
had gezien, samen met Alastair. Maar waarom kwam zijn naam haar zo bekend voor?
Bael liep langzaam om haar heen. “Hmm, vastgebonden en hulpeloos, zo heb ik mijn
vrouwen het liefst… En jij bent een bijzonder mooi exemplaar.” Hij kwam vlak voor haar
staan. “Je ziet er zo onschuldig uit, met je grote ogen. Daar hou ik wel van.” Hij knipoogde.
“Enig kans dat je me wilt helpen ontsnappen?” vroeg Lily. Het viel te proberen.
“Tsssk.” Bael schudde berispend met zijn vinger. “Niet van die brutale vragen stellen.
Bovendien zijn deze boeien, de ketting én die haak van dwergenijzer. Daar kan zelfs mijn
magie niets tegen beginnen. Daarnaast zou De Broederschap erg verdrietig zijn als ik je zou

536
laten ontsnappen. Dat kán ik toch niet op mijn geweten hebben?” Hij legde theatraal een hand
op zijn hart en knipperde met zijn ogen.
Dus hij was ook een magiër, dacht Lily. Maar wat moest hij dan in vredesnaam met De
Broederschap?
Bael liep naar de tafel, pakte enkele van de martelwerktuigen en bekeek ze geïnteresseerd,
alsof hij naar kunst keek. “Wat jullie mensen allemaal al niet bedenken,” grinnikte hij. “Ach, je
moet denk ik toch iets als je geen magie kunt gebruiken.”
“Ben jij geen mens?” vroeg Lily, deels omdat haar nieuwsgierigheid de overhand kreeg en
deels omdat ze Bael graag wilde afleiden van de martelwerktuigen, voordat hij op ideeën
kwam.
“Nee, ik ben een demon,” antwoordde Bael afwezig, zijn aandacht grotendeels op het ding
dat volgens Alastair een tong kon verwijderen gericht.
Plotseling ging er bij Lily een lampje branden. Een verschrikkelijk lampje. Barnabas had haar
verteld dat hij, Lisandre en Adrius een demon hadden opgesloten, genaamd Bael. Dat kon
geen toeval meer zijn…
“Waarom help je De Broederschap?” vroeg ze.
“Ach, ik moet toch iets doen met mijn vrije tijd?”
“Maar wil je dan dat alle magie in deze wereld verdwijnt?” vroeg Lily. “Wil je dat jouw magie
verdwijnt?”
Bael legde het instrument neer en liep naar haar toe. Zijn gezicht toonde geen rimpels, en
toch leek hij niet jong te zijn. Het was simpelweg onmogelijk te zeggen hoe oud hij was. Zijn
huid was jeugdig, maar zijn ogen leken eeuwenoud te zijn.
“Ik zou niet teveel vragen als ik jou was, meisje. Je wil niet weten waar ik toe in staat ben…
Je vriendje Alastair is er niets bij.” Hij keek haar aan, zijn neus bijna tegen de hare, en Lily
moest zichzelf dwingen haar blik niet af te wenden voor het angstaanjagende wezen.
“Alhoewel… ik mag jou wel. Je lijkt me interessanter dan de meeste mensen. Misschien laat ik
je wel in leven, tegen de tijd dat het zover is.”
“Hoever?”
“Zover.”
Zijn ogen gleden over haar bebloede rechterarm en enkele andere rode plekken op haar
huid waar die niet bedekt was met de groenblauwe stof.
“Concentreer je op iets fijns wanneer Alastair je weer martelt,” adviseerde hij haar met een
glimlach. “Iets wat je helpt om niet weg te zakken in wanhoop en te breken.”
“Waarom help je me?” vroeg Lily.
“Omdat dat het vele malen interessanter maakt,” antwoordde de demon mysterieus. Toen
snoof hij aan haar haar. “Hmmm. Je magie is sterk, dat kan ik ruiken. Zelfs nu. Stel je voor hoe
het zal zijn als je magie zich ontwikkelt. Ik zou je zoveel kunnen leren.”
Lily antwoordde niet en keek hoe hij door de kelder liep, hier en daar iets oppakte en
bekeek, en vervolgens weer verder liep. Inmiddels had ze wel uitgepuzzeld dat het
waarschijnlijk Bael was die de magiërs vermoord had. Maar zijn magie werkte volgens hem
niet op dwergenijzer. Dat hield in dat hij in elk geval Ludo niet gedood kon hebben.
Nieuwe tranen welden op bij de gedachte dat Barnabas waarschijnlijk wél dood was.
“Ik hoop dat je niet al te veel aan die magiërs gehecht was,” zei Bael, alsof hij haar
gedachten kon lezen. “Twee van hen zijn dood.”

537
 Twee? “Wie?” vroeg Lily, met moeite haar stem onder controle houdend.
Bael keek haar aan, zijn hoofd schuin, alsof hij twijfelde wat hij zou zeggen. Toen
grinnikte hij plotseling hysterisch. “Lisandre en Adrius, Lisandre en Adrius,” zong hij, en
klapte in zijn handen. “Nu alleen die andere nog. Barnabas! En dan is mijn werk voltooid.”
Lily hield haar mond en hoopte dat haar gezicht een masker van onverschilligheid was.
Of dat het in elk geval de opluchting die ze voelde niet liet zien. Barnabas leefde nog!
“Waar was die Bane eigenlijk?” vroeg Bael opeens.
“Die is weggegaan nadat we met de boot gestrand waren,” antwoordde Lily, haar ogen
strak op de demon gericht. “Hij had een afspraak met een smokkelaar die daar in de buurt
woonde. Daarom is hij met ons meegevaren naar de eilanden. De magiërs en ik zouden
alleen verder gaan.”
“Ah. Dat verklaart waarom ze hem niet konden vinden,” zei Bael achteloos. Hij leek haar
leugen te geloven.
Lily voelde zich echter stukken beter. Alastair had deels gelogen. Barney en Ludo leefden
nog!
“Goed, laat ik maar eens gaan. De mannen zullen me wel missen, gesteld als ze zijn op
mijn gezelschap.” Bael liep opnieuw naar haar toe en gaf haar tot haar verbazing een kus
op haar wang. “Tot ziens, schone jonkvrouw. En onthoud: denk aan iets prettigs!”
En met een laatste knipoog en buiging was hij verdwenen.

538
 Hoofdstuk 37

Een Verrassend Voorstel

“Waar is de Urn van Ramasos?”

Ondanks haar penibele situatie moest Lily bijna moeite doen om niet zuchtend met haar
ogen te rollen. Het was de zoveelste keer dat hij het vroeg en ze gaf bijna automatisch
antwoord dat ze het niet wist.
De dag ervoor was Alastair aan het eind van de dag teruggekomen en had haar losgemaakt.
Hij had haar begeleid naar de wc die zich buiten bevond (een bezoek dat inmiddels hoognodig
was), haar eten en drinken gegeven en ze had zelfs in het bed mogen slapen – hoewel hij dit
keer een van de boeien om haar rechterpols gedaan had en de andere om de spijl van het
houten bed, zodat ze niet weg kon en niet de mogelijkheid had om haar ontsnappingspoging
met de kandelaar te herhalen.
Die ochtend had hij haar echter weer op dezelfde manier met haar armen boven haar hoofd
vastgeketend aan de ketting. Maar Lily was allang blij dat ze die nacht in een bed had mogen
slapen. Haar lichaam voelde gebroken aan maar ze wilde niet weten hoe het was geweest als
ze de hele nacht aan die ketting had moeten hangen.
Alastair liep naar de tafel waar zijn martelwerktuigen op lagen. Nadenkend keek hij naar de
voorwerpen en een lichte frons verscheen op zijn knappe gezicht. Zijn halflange haar had hij
dit keer vastgebonden met een leren koord. Dat van Lily zat nog steeds in de vlecht die Alastair
bij haar gemaakt had – al was die inmiddels niet zo netjes meer en verschillende losgeraakte
plukken haar hingen om haar gezicht.
“Het ligt niet exact zoals ik het had achtergelaten,” zei hij langzaam. Hij draaide zich naar
Lily toe. “Wie is hier geweest?”
“Bael,” antwoordde Lily. Ze dacht niet dat het zin had te liegen.
Hoewel hij het probeerde te maskeren, zag ze bezorgdheid in zijn ogen.
“Deed hij… nog iets bijzonders? Heeft hij iets gezegd?” vroeg hij toen. Hij pakte het mes en
liep naar haar toe.
“Nee,” antwoordde Lily. Ze dwong zichzelf om Alastair aan te blijven kijken, hoewel haar
ogen eigenlijk naar het wapen wilden afdwalen. “Hij stelde zichzelf voor, keek wat rond en
ging toen weer.”
“Hij heeft je niet aangeraakt?”
“Nee.” Afgezien van die kus op haar wang, maar het leek Lily beter om dit niet tegen Alastair
te zeggen.
“Goed.”
“Waarom werken jullie met hem samen?” vroeg Lily.
“Dat was niet mijn idee,” antwoordde Alastair. “Maar in de strijd tegen het kwaad moet je
soms samenwerken met de vijand. Het doel is heilig.”
“Er is niets heiligs aan jullie doel,” flapte Lily eruit.

539
 Bij wijze van antwoord sneed Alastair een horizontale snee in de huid boven haar
borsten. Het deed zeer, maar Lily weigerde het te schreeuwen. Alastair leek ervan te
houden als ze schreeuwde wanneer hij haar pijn deed. Bloed droop haar decolleté in en
maakte vlekken op de groenblauwe stof van de jurk, die inmiddels toch al niet onbevlekt
meer was.
“Het is verstandig om me niet tegen te spreken,” zei hij zacht. Hij liep om haar heen.
“Heeft die Bane je getraind?”
“Waarin?” vroeg Lily, enigszins verward door deze plotselinge verandering van
onderwerp.
“Zwaardvechten. En vechten met een dolk. Het heeft geen zin te ontkennen. Ik heb je
gezien. Ik heb het zelfs meegemaakt, in de bibliotheek van het kasteel.” Hij streek met het
mes zacht langs haar wang. “Ik had gedacht dat ik je daar makkelijk te pakken kon krijgen.
Ik zat ernaast.”
“Was jij dat?” vroeg Lily verbaasd, het mes even vergeten. “Die gemaskerde man met
die dolk?”
Alastair knikte. “Ik heb je daar behoorlijk onderschat. Die fout maak ik niet nog eens.”
Lily keek hoe hij, het mes ronddraaiend in zijn handen, weer van haar wegliep. Dit had
ze niet aan zien komen. Van alle mogelijke daders die ze had bedacht, was Alastair gek
genoeg nooit in haar opgekomen, gefixeerd als ze geweest was op de moord op Tiras Pavel
en de dader, Ramis. Niet dat het er nog toe deed. Nu had hij haar alsnog.
“Je bent ook behoorlijk goed met die zwaarden, zag ik. Maar het is onbehoorlijk, het
past niet bij een dame. Ik weet dat je uit een andere wereld komt maar als je hier bent
moet je je toch aanpassen en je als een dame gedragen.” Hij veegde het mes af aan de doek
en legde het wapen weer op tafel, keurig recht naast de anderen. “Heeft Bane je dat
geleerd?”
“Ja.”
“Waarom vecht hij met twee zwaarden?” vroeg Alastair. “Ik ken niemand die dat doet.
Is het een speciale stijl voor rovers?”
“Omdat hij dat fijn vindt,” antwoordde Lily. Het was wellicht geen groot geheim meer
dat Ludo uit Norn kwam, maar ze wilde Alastair zo min mogelijk over de rover vertellen.
Kennis was macht, en ze wilde Alastair niet meer macht geven dan hij op dit moment al
had.
“Waarom zou je je inlaten met zo’n crimineel die je laat vechten en broeken laat
dragen?” Alastair pakte de ijzeren hamer en liep naar haar toe. Hij streek over haar wang.
“Je had waarschijnlijk geen keus, dat weet ik ook wel. Zijn jullie enkel vrienden?”
Lily’s ogen gleden naar de hamer. “Ja.”
“Beter om die vriendschap in de kiem te smoren. Hij heeft een slechte invloed op je.”
Het leek Lily niet verstandig om te zeggen dat de enige andere persoon die dat ooit tegen
haar gezegd had een magiër was.
“Mijn vader zit in de Raad van de koning,” zei Alastair. “Heb je hem ontmoet toen je in
het kasteel was?”
“Elfric?” vroeg Lily, en ondanks alles genoot ze even van de flits van verbazing die over
Alastairs gladde gezicht gleed. “Ja, ik heb hem ontmoet.”

540
 “Een vreselijke man,” zei Alastair zacht. “Een magiër.” Hij spuwde het laatste woord bijna
uit.
“Alastair, ik weet dat hij de reden is dat je magie haat,” zei Lily voorzichtig. “Maar hij heeft
spijt van wat er gebeurd is. Het is geen slechte man.”
Ergens hoopte ze tot hem door te dringen, hoewel ze van binnen ook wel wist dat dat een
verloren zaak was. Alastair was krankzinnig, een fanatiekeling die alles deed voor zijn geloof.
Ze keek hoe hij nadenkend voor zich uit keek, alsof hij haar woorden tot zich liet doordringen.
Het was bijzonder hoeveel hij en zijn vader qua uiterlijk op elkaar leken. Ze hadden hetzelfde
postuur, dezelfde lengte, dezelfde hoge jukbeenderen, rechte neus en smalle lippen. Zelfs hun
leeftijd kwam momenteel redelijk overeen, aangezien Elfric lichamelijk niet ouder werd dan
wat hij nu was, en Lily vermoedde dat Alastair met zijn begin dertig maar enkele jaren jonger
was als Elfric toen die magiër werd. Elfric zag eruit als midden dertig, hoe oud hij daadwerkelijk
was wist ze niet zeker maar ze vermoedde dat hij minimaal eind vijftig was. Het enige verschil
was de kleur van ogen – lichtgroen bij Alastair en bijna goud bij Elfric – en de structuur van
hun haar. Maar de overeenkomsten stopten daar. Qua innerlijk verschilden ze als dag en
nacht.
“Denk niet dat je hem kent na een paar maanden in hetzelfde kasteel verbleven te hebben,”
zei Alastair toen, zacht maar dreigend. Hij kwam vlak voor haar staan. “Het is een zeer slechte
man. Hij is niet te vertrouwen.”
“Hij is beter dan jij.”
Dit leverde haar een klap met de hamer op haar bovenbeen op en als het had gekund had
ze dubbelgeslagen van de pijn.
“Spreek me niet tegen,” zei hij, zijn stem nog altijd rustig en beleefd. “Ik zou het vervelend
vinden als ik een van je botten moet breken.” Lily, die dat zelf meer dan vervelend zou vinden,
hield haar mond terwijl Alastair opnieuw om haar heen liep. “Waar is –” begon hij, maar toen
ging de deur open en hij draaide zich abrupt om, een flits van ergernis op zijn gezicht omdat
hij gestoord werd.
Het was Flavius die binnenkwam en Lily’s maag kneep zich samen. De man had niets gedaan
– afgezien van medeplichtig zijn wat haar ontvoering betrof dan – maar ze had het idee dat
als het aan hem gelegen had ze allang dood was geweest.
“Hoe gaat het hier?” vroeg hij. Zijn kleding, bestaande uit een donkergroene broek en een
witte blouse met een lichtgroen mouwloos doublet erover, alles van duidelijk goede kwaliteit
maar zeer spaarzaam versierd met borduursel, was even onberispelijk als zijn keurige kapsel.
Geen stofje of vuiltje was te zien op zijn kleding en er was geen haartje dat niet op zijn plaats
zat.
“Goed,” antwoordde Alastair.
Flavius keek naar Lily, haar blauwe plekken en bebloede krassen in zich opnemend. “Goed
werk,” zei hij goedkeurend. Goedkeurend, alsof Alastair een schilderij gemaakt had wat hij
beoordeelde. “Al iets te weten gekomen over de Urn?”
“Nog niet, maar dat is een kwestie van tijd,” antwoordde Alastair zelfverzekerd.
Flavius liep naar Lily toe, zijn staalgrijze koude ogen op de hare gericht. Ze hief haar kin op
en keek hem recht aan, ondanks de angst die ze voelde. Ze vertikte het weg te kijken. Hoewel
ze best bang was voelde ze ook een hoop woede, iets wat ze de eerste keer dat Alastair haar

541
gevangen hield niet gevoeld had. Toen was ze alleen bang geweest. Ze verwelkomde de
woede. Het was beter dan alleen angst.
“Weet je het zeker?” zei Flavius, haar nog steeds aankijkend. “Ze heeft een arrogantie
die ze de eerste keer niet had. Misplaats, uiteraard, maar onmiskenbaar aanwezig. Het is
misschien beter om haar gewoon af te maken.” Alsof hij het over een dolle hond had.
“Geef me nog een paar dagen, Flavius,” zei Alastair rustig.
“Hm. De mannen worden wat onrustig. Als ze niet snel praat kunnen we misschien een
paar van hen bij haar laten. Sommigen van hen zouden graag hun lusten op haar
botvieren.” Flavius’ ogen gleden afkeurend over haar lichaam. “Ik kan me niet voorstellen
waarom, maar goed. Het haalt wellicht de druk van de ketel en ik denk dat ze dan wel
breekt. Sommige vrouwen kunnen ertegen om verkracht te worden. Ik denk niet dat zij
daarbij hoort.” Zijn toon was afstandelijk, bijna klinisch, alsof hij over een wetenschappelijk
experiment sprak.
Lily keek naar Alastair. Flavius stond met zijn rug naar hem toe en zag de woede niet die
oplaaide in Alastairs ogen, maar zij zag het wel. En plotseling vroeg ze zich af of Flavius echt
de meest gevaarlijke was van de twee.
“Je weet hoe ik over verkrachting denk, Flavius,” zei hij, zijn stem bedrieglijk kalm. “Lily
is van mij. Ik krijg de waarheid heus wel uit haar. Geduld.”
Flavius draaide zich om en keek naar de jongere man. “Goed,” zei hij toen. “Nog een
paar dagen.” Hij draaide zich weer naar Lily. Hij was iets langer dan Alastair en ze moest
omhoog kijken om hem in de ogen aan te kijken.
“Ik weet niets over de Urn,” zei ze.
“Had ik je wat gevraagd?” Hij gaf haar een klap tegen haar wang, zo hard dat ze even
sterretjes zag en ze proefde bloed in haar mond. “Toon een beetje respect naar je
meerderen toe, meisje. Kijk me niet aan als ik je niet expliciet iets vraag.”
Lily wendde haar blik niet af. Een stem in haar schreeuwde dat ze dat wel moest doen,
dat dit de pijn niet waard was, maar het was op dit moment de enige strijd die ze wellicht
wel kon winnen.
Flavius’ ogen werden spleetjes, maar net toen Lily dacht dat hij haar opnieuw zou slaan
wendde hij zich af.
“Ik kwam je eigenlijk halen voor de lunch,” zei hij tegen Alastair. “Jarro heeft iets gekookt
waarvan hij beweert dat het stoofpot is, hoewel het ruikt als iets wat al tijden dood is. Maar
als je durft kun je komen proeven.”
“Ach, je leeft maar één keer,” zei Alastair, en het tweetal verliet de kelder.

Alastair haalde zijn brood door het restje stoofpot dat nog op zijn bord lag. Hoewel het
inderdaad redelijk verdacht had geroken, had het lang niet zo slecht gesmaakt als Flavius
gevreesd had. Hij keek naar de oudere man, die de helft nog op zijn bord had liggen. Er was
maar weinig dat Flavius goed genoeg vond om te eten; voor hem was het waarschijnlijk wel
zo vies als hij gevreesd had.
Ze zaten aan de lange houten tafel in de woonkamer. Zoals te verwachten viel, hadden
de mannen als vanzelf groepjes gevormd met mensen waar ze het meest mee omgingen
nu er weinig te doen viel dan wachten en in de gaten houden of ze niet benaderd werden
door de enige magiër van Lily’s gezelschap die nog in leven was, of Bane.

542
 Jarro, Mat en Ivor zaten bij elkaar, wat geen verrassing was aangezien dat stel al vrienden
was geweest voordat ze zich bij De Broederschap voegden. Ramian Kivoch, de kleine
langharige rover, had zich bij hen gevoegd. Alastair keek naar de ruige mannen. Hij wilde dat
ze hun eigen weg gingen als deze klus voorbij was en was ook van plan dit tegen ze te zeggen.
Hij wilde geen criminelen in De Broederschap – ze kwamen nu gewoon van pas aangezien ze
alle vier ervaring hadden met vechten, maar zodra hun doel bereikt was wilde hij van hen af
zijn. Hij wist dat Flavius er hetzelfde over dacht – de strenge man had een hekel aan elke vorm
van criminaliteit maar was het met Alastair eens dat het doel de middelen heiligde.
Bertrand bleek goed overweg te kunnen met Eron, ook geen verrassing, aangezien de ene
man een priester was en de andere een monnik en de afgelopen avonden hadden ze
diepgaande discussies gevoerd over het geloof. De twee zaten nu ook weer verwikkeld in een
zo te zien diepgaand gesprek. De getatoeëerde monnik was nog steeds erg verdrietig vanwege
het verlies van broeder Ambrosius en had aangegeven dat hij degene wilde zijn die de magiër
Barnabas ombracht, mocht het zover komen. Alastair hoopte voor hem dat hij deze wens niet
uitsprak in het bijzijn van Bael. De demon leek niet van plan te zijn om zijn doelwit te delen en
raakte nogal opgefokt wanneer iemand ook maar over de drie magiërs die hem hadden
opgesloten sprak. En wanneer Bael opgefokt was wilde je niet in de buurt zijn.
Bertrand had bij Alastair al de wens uitgesproken om zich definitief bij De Broederschap te
voegen nadat hun missie voltooid was, en Alastair gaf hier graag gehoor aan. De priester was
wat hem betrof een waardevolle aanwinst. Over Eron had hij nog wat twijfels. De tijd zou het
leren, besloot hij, terwijl hij het tweetal gadesloeg.
Melvan was het meest op zichzelf. De rustige man bood meestal aan om overdag de wacht
te houden, zijn kruisboog in de aanslag en zijn scherpe blik op de bossen gericht. Ook nu was
hij na het nuttigen van de lunch meteen weer naar buiten vertrokken om Bog af te lossen. Het
enige doel dat die man leek te hebben was Bane doden – Alastair was vergeten waarom
precies, hij dacht dat het iets met een beroving te maken had – maar Alastair betwijfelde dat
ze Bane ooit nog zouden zien. Hoe dan ook was het nuttig dat Melvan de wacht hield. ’s Nachts
wisselden ze af, hoewel Alastair deze plicht gelukkig ontliep omdat hij een van de leiders was
en daarnaast al het verhoor van Lily op zich nam. Hoewel hij wist dat Flavius ook elke nacht in
zijn bed lag.
Bog was ook meestal op zichzelf, maar dat kwam voornamelijk omdat de rest het
simpelweg te vermoeiend vond om een gesprek met de domme man aan te knopen. De
meeste eenvoudige klusjes, zoals het verzorgen van de paarden, halen van water uit de
waterput in het dorp of het sjouwen met spullen werden meestal aan hem toebedeeld.
Alastair zelf zat op dit moment tussen Hector en Dale in, die beiden ook goed met Flavius
overweg konden. Dale en Flavius waren ongeveer van dezelfde leeftijd en hadden dezelfde
adellijke achtergrond – hoewel Alastair Dale wat prettiger vond in de omgang. Flavius was een
goede leider, maar hij was ook onvermurwbaar in zijn principes en leek nergens van te kunnen
genieten. De man dronk niet, rookte geen pijp en er werd gezegd dat hij zelfs nog nooit seks
gehad had – hoewel Alastair vermoedde dat dit nogal overdreven was. De man leek nu in elk
geval wel aan geheelonthouding te doen en zijn enige doel en hobby was het uitroeien van
magie. Alastair deelde dit doel natuurlijk, maar hij kon zeker ook wel van andere dingen
genieten.

543
 “Hoe gaat het met de ondervraging?’ vroeg Dale, daarmee Alastairs gedachten
onderbrekend. Ook hij had een groot deel van zijn stoofpot laten liggen. “Ik hoorde dat ze tot
nu toe haar mond houdt.”
“Klopt,” beaamde Alastair. “Maar dat zal ze niet lang volhouden.”
“Ik hoop dat je haar flink toegetakeld hebt,” gromde Hector aan zijn andere kant. Hij
was vanaf het begin af aan al niet zo onder de indruk van Lily, maar sinds ze hem tegen het
hoofd geslagen had met die kandelaar stond hij aan Flavius’ kant en zei dat ze haar het
beste maar gewoon om konden brengen.
“Maak je geen zorgen, ik weet echt wel wat ik doe.” Alastair liet zichzelf toe een licht
koele ondertoon in zijn stem te tonen. Hector en hij waren al enkele jaren bevriend en de
man hoefde niet aan hem te twijfelen.
“Dat weet ik wel.” Hector lepelde het laatste restje stoofpot naar binnen. “Maar ze is
zo… ik weet het niet, ze lijkt helemaal niet bang te zijn. Ze is anders dan ik me haar had
voorgesteld nadat je haar beschreven had.”
“Ze is inderdaad veranderd,” gaf Alastair toe. “Maar ik heb sterkere mensen gebroken.
Het zal wellicht niet zo makkelijk gaan als ik eerst dacht, maar ze zal echt wel breken.”
Dat was een lichte understatement. Lily was veel sterker dan hij gedacht had. Hij wist
niet wat ze de afgelopen maanden allemaal meegemaakt had, maar het had haar echt
veranderd. Waarschijnlijk had Bane daar ook wel wat mee te maken.
Woede bekroop hem wanneer hij aan die man dacht. Hij kende de vent niet eens, maar
hij had duidelijk een band met Lily. Alastair wilde niet dat iemand een band met haar had.
Als ze geen magie in zich zou hebben… Nee. Hij drukte die gedachte direct weg. De kant
die zijn gedachten opgingen was verkeerd. Als de mannen die met hem aan tafel zaten ook
maar vermoedden dat hij zoiets dacht… Het zou zijn ondergang betekenen.
“Hebben jullie nog iets te eten voor mij overgelaten?”
De stem van Bael, die plotseling verschenen was met een grijns op zijn griezelige gezicht,
doorbrak Alastairs gedachten. Wellicht maar goed ook, dacht hij wrang.
Bael, zoals altijd gekleed in een flamboyante bloes met veel borduursel en kant en een,
naar Alastairs bescheiden mening, belachelijke kleur broek (het ding leek nota bene
gemaakt te zijn van rood leer), plofte op een lege stoel naast Hector neer. Hector schoof
direct iets opzij. Alastair wist dat hij, sinds Bael hem midden in de nacht op zijn kamer in de
herberg had bezocht, nog steeds behoorlijk bang was voor de demon, hoewel die niet echt
iets gedaan had. Niets behalve bedreigen, tenminste. Maar Alastair kon het de blonde man
niet kwalijk nemen. Bael was zeer onvoorspelbaar.
Bael pakte de pan met stoofpot die in het midden van de tafel stond, rook eraan en zette
hem weer terug.
“Dit ruikt nog erger dan mijn zolder nadat ik er na drie weken achter kwam dat ik daar
nog iemand had liggen,” zei hij opgewekt.
“Wat?” stamelde Bertrand verbluft.
“Ach, we vergeten allemaal wel eens wat, toch?” gniffelde Bael.
Jarro, die tegen iedereen die het maar waagde te klagen over de stoofpot had gezegd
dat ze anders zelf maar moesten koken, hield wijselijk zijn mond. Hector keek angstvallig
opzij en ook de rest werd een stuk stiller dan ze geweest waren voordat Bael was
verschenen.

544
 “Bael, ik hoorde dat je gisteren in de kelder bent geweest,” zei Alastair rustig.
“Hm?” Bael probeerde onschuldig te kijken en slaagde daar totaal niet in. “Oh ja, dat klopt.
Gewoon even kijken. Ik wilde wel eens weten wie het nu was waar al die heisa om ging.”
“Onterechte heisa,” mompelde Eron, zijn stem zoals altijd monotoon. “Enkel een wicht dat
zich inlaat met magiërs, zoals er zo velen zijn op deze wereld.”
“Een dame die het goede niet van het kwade kan onderscheiden,” beaamde Bertrand.
“Nou, ik zou haar anders ook wel eens willen ondervragen.” Ivor schepte nog een dappere
portie stoofpot op. “Maar Alastair wil haar helemaal voor zichzelf houden.”
“Dat kan ik hem niet kwalijk nemen,” grinnikte Mat. Jarro en Ivor lachten met hem mee.
“Toch zou ik liever willen dat je niet meer naar de kelder gaat, Bael.” Alastair negeerde de
rest. “Het kan mijn behandeling verstoren.” De werkelijkheid was natuurlijk dat hij bang was
dat Bael Lily wat aan zou doen. Het was een wonder dat hij haar die eerste keer niet opgegeten
had.
“Och, en dat willen we natuurlijk niet,” zei Bael glimlachend. Het was geen belofte, maar
Alastair vreesde dat deze opmerking het beste was wat hij van Bael zou krijgen. De demon
sloeg een arm om Hector heen. “En hoe gaat het met jou, beste vriend?”
Hector verbleekte en stond snel op. “Ik – eh – moet even kijken naar…” Iets onduidelijks
mompelend verliet hij snel de kamer.
Alastair stond ook op. “Bedankt voor de lunch, Jarro.” Het was wellicht geen vijf sterren
waard geweest, maar hij had geleerd om te bedanken wanneer iemand voor je kookte. Goede
manieren kosten immers niets, en konden op de lange termijn wel iets opleveren.
“Oh, eh, graag gedaan!” zei Jarro, duidelijk verrast dat hij überhaupt ergens voor bedankt
werd.
Alastair liep naar buiten. De lente was nu echt begonnen; hoewel er enkele wolken te zien
waren die mogelijk regen beloofden, scheen de zon ook af en toe en was het zeker niet koud.
Overal om hem heen floten vogels en hij zag nog net een hinde wegspringen tussen de bomen
van de bossen om het huis heen, waarschijnlijk geschrokken van de deur die openging.
Hij had niet echt een doel maar wilde enkel een frisse neus halen. De afgelopen twee dagen
was hij voornamelijk in de kelder of op de kamer die hij als slaapkamer had toegeëigend
geweest, en als hij daar niet was, was hij ergens anders in het huis. Hij zag Melvan op een
dikke tak in een van de hoge eiken vlak bij het huis zitten, zo te zien totaal op zijn gemak met
zijn kruisboog en een pijp. De bruinharige man knikte toen Alastair kort zwaaide en de andere
kant op liep.
“Ik weet dat je haar niet wilt doden,” klonk een lijzige stem achter hem.
Alastair draaide zich om, hoewel hij al wist van wie de stem was. En over wie hij sprak. Dale
kwam naar hem toegelopen, twee simpele ijzeren glaasjes in zijn handen. Eentje
overhandigde hij aan Alastair.
“Om de smaak van de stoofpot wat mee weg te spoelen,” zei hij glimlachend.
“Bedankt.” Alastair nam een slok. Port, en van geen slechte kwaliteit. Hij dacht dat Dale die
waarschijnlijk in Tirsk gekocht had. Hij kon zich niet voorstellen dat hij de drank in het huis
gevonden had – hoewel het huis redelijk groot was, was het eerder een boerderij geweest dan
een landhuis van een edelman, en boeren hadden meestal noch de financiële middelen als de
verfijnde smaak om zo’n complexe drank te waarderen.
“Wees niet bang, ik hou het voor me,” zei Dale.

545
 “Ik weet niet waar je het over hebt.”
Alastair liep een klein stukje het bos in – hoewel hij niet dacht dat er ook maar iemand
in de buurt was die hen kon horen, zelfs de boom waar Melvan zich in verscholen had
hadden ze al te ver achter zich gelaten – en Dale volgde hem. Alastair mocht de man, maar
hij hoopte dat de oudere edelman niet te ver ging. Het zou jammer zijn als hij actie moest
ondernemen tegen Dale.
“Dat weet je wel,” zei Dale luchtig. Zijn donkergroene ogen keken even rond voordat hij
verder ging. “Ik zie je blik wanneer je over haar praat. En wanneer iemand anders iets over
haar zegt wat je niet bevalt – wat meestal is. Niet dat ik denk dat de anderen het zien, je
houdt het meestal goed verborgen. Maar zo af en toe laat je je ware gevoelens zien, daar
moet je mee oppassen.”
Alastair vond het allesbehalve leuk om zo de les gelezen te worden – Dale was wellicht
een jaar of twintig ouder, maar Alastair had vele jaren meer ervaring in het uitroeien van
het kwaad – maar hij wist wel dat Dale enigszins gelijk had. Hoewel hij het probeerde te
vermijden was het lastig om zijn gevoelens wat Lily betrof verborgen te houden. Gevoelens
waarvan hij pas nu naar zichzelf toe erkende dat hij ze had.
Hij bleef staan en keek Dale aan. De oudere man was net zoals Alastair zelf slank
gebouwd maar een halve kop groter dan hem, waardoor hij iets omhoog moest kijken.
Alastair was met zijn één meter drieënzeventig niet lang, maar hij wist dat wat hij tekort
kwam in lengte meer dan goedmaakte met zijn uitstraling. Mannen die dachten dat ze hem
wel aankonden gingen hem meestal na één blik van hem alsnog uit de weg.
Degene die wel een stukje kleiner was dan hij, was Lily. Niet veel, wellicht een
centimeter of tien, maar dat was perfect…
Hij kon zichzelf wel lynchen. Nu dacht hij alweer aan haar, en niet op de juiste manier.
“Ik neem aan dat je weet dat dit onder ons moet blijven,” zei hij zacht. Zacht, maar
dreigend.
Hoewel Dale niet bang leek, knikte hij. “Je kunt me vertrouwen, Alastair. Ik weet dat jij,
net als ik, de magie uit deze wereld wilt verbannen. Dat je gelooft dat magiërs gemaakt zijn
door De Duistere en ten kostte wat het kost uitgeroeid moeten worden. Daar twijfel ik echt
niet aan. Maar we hebben allemaal wel eens een zwak voor iemand die niet goed voor ons
is.”
Alastair keek hoe twee konijnen een stuk verderop lieten zien dat het daadwerkelijk
lente was. Hij nam een slok van zijn port. “Ik heb inderdaad een zwak voor haar, hoewel ik
er alles aan doe dat gevoel te onderdrukken. Ik geloof niet dat iemand het weet.”
“Ik denk het ook niet,” beaamde Dale. “Hoewel je wel een beetje op moet passen met
Flavius. Ik denk dat die iets begint te vermoeden.”
“Hm. Daar zou je gelijk in kunnen hebben, ja. Die man ontgaat niet veel.” Alastair
zuchtte. “Maar het maakt verder ook niet uit. De Urn is belangrijker.”
Dale knikte, nam een slok van zijn port en staarde naar de bomen. De man zag er totaal
misplaats uit in het bos, met zijn fluwelen donkerpaarse tuniek, met zwart borduursel en
kant aan de mouwen en hals, en zijn zwarte broek van de allerbeste zijde en zijn zwarte
haar inclusief witgrijze lok netjes in een vlecht gebonden. Het was het soort kleding dat
Alastair, zelf ook van adel, ook vaak droeg wanneer de gelegenheid dit vereiste, maar nu

546
gaf hij eerder de voorkeur aan een bruine leren broek en een eenvoudige blouse – beiden
uiteraard van uitstekende kwaliteit, dat dan weer wel.
“Ik twijfel er ook niet aan dat je er alles aan doet om de waarheid te achterhalen,” zei Dale
na een tijdje. “Flavius heeft net verteld hoe je Lily toegetakeld hebt. Maar kun je haar doden
als dat moet?”
“Ik weet het niet.” Het was voor het eerst dat hij dit toegaf, zelfs aan zichzelf, en de
woorden hardop uitsprekend leken het op de een of andere manier meer waar te maken. Hij
vond het verschrikkelijk – het was niet alleen een verraad aan De Broederschap, maar ook aan
zichzelf – maar het was de waarheid. En als hij helemaal eerlijk was, dacht hij niet dat hij het
zou kunnen.
Dale legde zijn hand op zijn schouder. “Het is niet iets waar je achter wilt komen op het
moment dat het er toe doet.”
“Nee,” beaamde Alastair. “Maar wat is het alternatief? Ik wil niet met haar weglopen. Ik
wil mijn werk in De Broederschap voortzetten. En ik kan moeilijk doen alsof ik haar
omgebracht heb om haar vervolgens jarenlang ergens te verschuilen. Haar laten gaan is ook
geen optie.”
“Denk je dat ze, na alles, überhaupt iets met je te maken wilt hebben?” vroeg Dale. De toon
in zijn stem was niet sceptisch, enkel redelijk.
“Misschien wel. Er is… iets tussen ons,” zei Alastair. “Al vanaf het begin dat we elkaar
ontmoet hebben. Ze ontkent het nu, maar het is onmiskenbaar aanwezig.”
Hij wist dat dat waar was. Ze was nu boos op hem omdat hij haar te pakken gekregen had,
ze had gezegd dat hij erger was dan zijn vader en zelfs Bane – maar hij wist dat ze dat enkel
zei om hem te kwetsen. Ze was simpelweg misleid door Bane en de magiërs. Vrouwen waren
nu eenmaal makkelijk beïnvloedbaar. Hij zou haar laten inzien dat magie het kwaad was –
nadat hij alle informatie over de Urn uit haar ontfutseld had. En als ze de waarheid zag, was
hij bereid haar alles te vergeven. Misschien vreemd, bedacht hij terwijl hij naar de bomen
staarde, aangezien hij zijn eigen vrouw Kilana had omgebracht omdat ze zich met magiërs had
ingelaten. Maar dat was nadat hij haar nadrukkelijk gewaarschuwd had hiermee te stoppen
en ze niet gehoorzaamd had. Daarnaast was zijn huwelijk met Kilana een gearrangeerd
huwelijk geweest en hoewel hij van haar had leren houden was dat in het begin anders
geweest. Wat hij nu voor Lily voelde was vele malen intenser dan wat hij ooit voor Kilana
gevoeld had.
Hij wilde Lily niet doden, maar hij had er geen probleem mee om haar pijn te doen. Ze
moest voelen wat de consequenties waren van haar acties. Vrouwen hadden het soms nodig
om gecorrigeerd te worden – en Lily leek hardleerser te zijn dan de meesten.
“Als we de Urn te pakken hebben en alle magie uit de wereld hebben laten verdwijnen,
heeft zij ook geen magie meer in zich,” zei Dale. “Wellicht hebben jullie dan een toekomst.”
“Ze wil terug naar haar wereld.” Alastair had de oudere man verteld over Lily’s verhaal, en
hoewel Dale eerst vol verbazing gereageerd had, had hij het ook erg interessant gevonden.
“Was je van plan haar te laten gaan?” vroeg Dale geamuseerd.
“Nee, natuurlijk niet.” Alastair draaide zich om en begon langzaam terug te lopen naar het
huis, met Dale aan zijn zijde en het inmiddels halflege glas in zijn hand. “Ik zie wel waar je
naartoe gaat. Ik moet bekennen dat mijn gedachten zelf ook al deze kant op zijn gegaan. Als

547
de magie uit deze wereld verdwenen is en Lily in kan zien dat ze verkeerd bezig geweest is
en haar leven zal beteren, zou ze een goede vrouw voor me kunnen zijn.”
“Ik denk dat zelfs Flavius daar wel vrede mee kan hebben,” zei Dale.
“Hm. Die zal wellicht wat overtuiging nodig hebben.”
“Als iemand hem kan overtuigen, ben jij het.”
Alastair bleef staan en keek Dale strak aan. “Waarom help je me?”
“Ik mag je graag,” antwoordde die. “Ik zie dat je ermee worstelt. Ik zou niet graag willen
dat je iets doet waar je spijt van krijgt. Jij bent degene die me in contact heeft gebracht met
De Broederschap, iets waar ik nog altijd dankbaar voor ben. Want ik geloof dat ik hier een
toekomst heb.”
“Dat denk ik ook, ja.”
“En wat kan het voor kwaad om een mooie vrouw aan je zijde te hebben als de magie
verdwenen is en je haar hebt kunnen overtuigen van onze goede zaak?”
“Geen enkele.”
Dale hield zijn ijzeren glas omhoog, en Alastair klonk er met het zijne tegenaan. “Op een
mooie toekomst.”
“Op een mooie toekomst.”

De volgende dag bracht meer van hetzelfde. Alastair had Lily in het bed laten slapen, maar die
ochtend had hij haar opnieuw aan haar polsen aan de ketting gehangen en meer van dezelfde
vragen gesteld. Hij was driftiger met zijn messen en de stok dan ooit tevoren en tijd dat hij
wegging stroomden de tranen over Lily’s wangen. Maar ze had niets verteld wat hij niet al
wist. Ze had niet gesmeekt en ze had niet geschreeuwd – afgezien van het moment dat hij
haar pinknagel had uitgetrokken met de tang dan. Het bloed liep nog steeds in een dun
straaltje langs haar linkerarm naar beneden.
Lily voelde voorzichtig met haar tong langs haar tanden. Alastair had haar waarschijnlijk
een bloedlip geslagen, maar al haar tanden zaten gelukkig nog vast. Hoewel, als ze zou
ontsnappen met enkel een losgeslagen tand kwam ze er waarschijnlijk nog goed vanaf…
Haar blik ging naar de martelwerktuigen op de tafel. Langs de messen, de stok, de tang,
de tongverwijderaar… Een tand kon, in haar wereld tenminste, redelijk makkelijk
vervangen worden. Een tong daarentegen…
Maar Alastair had dat ding er enkel neergelegd om haar bang te maken, hield ze zichzelf
voor. Hij wilde informatie. Praten zou nogal lastig gaan als ze geen tong meer had.
Inmiddels kon ze nauwelijks nog rechtop staan en hing ze meer aan de ketting dan dat
ze stond. Ze had het gevoel in haar armen al tijden geleden verloren. Die avond zou het
haar behoorlijk wat tijd kosten om het gevoel weer terug te krijgen wanneer hij haar weer
losgemaakt had. Als hij haar dit keer tenminste los zou maken. Hij was redelijk geïrriteerd
vertrokken.
Ze moest de hoop niet verliezen. Ludo zou komen. Ze wist het zeker.
Maar ze hoopte wel dat de rover een beetje op zou schieten, want ze dacht niet dat ze
dit nog lang vol kon houden. Het was nog maar de derde dag en ze had het gevoel dat ze
elk moment kon breken.
Ze had Alastair niet laten merken dat ze wist dat Ludo en Barnabas nog leefden. Hij had
enkele keren terloops genoemd dat ze dood waren en ze had haar tranen vrij laten stromen

548
– dat was niet lastig geweest aangezien ze zich zo al ellendig genoeg voelde. Bael had hem
blijkbaar ook niet verteld dat hij haar had ingelicht over Ludo en Barnabas.
Er klonken voetstappen op de trap en Lily voelde haar maag samentrekken. Alastair zou
waarschijnlijk verder gaan met zijn marteling.
Maar het was niet Alastair die binnenkwam. Het was een grote, stevige man – zowel door
vet als spieren – met kort bruin haar dat enigszins in de war zat en stoppelige wangen. Zijn
kleine donkere oogjes keken haar nieuwsgierig aan. De man had een enigszins domme
uitdrukking op zijn gezicht.
“Hallo,” zei de man. Hij lispelde enigszins. “Ik ben Bog.”
“Eh – hallo, Bog,” zei Lily, niet wetende wat anders te zeggen.
Bog liep verder de kelder in. Hij droeg een blouse die waarschijnlijk dagen geleden wit
geweest was, met een donkergroen mouwloos wollen vest eroverheen en een broek die ook
zijn beste tijd gekend had. Hij keek naar de tafel met de martelwerktuigen erop en stak zijn
hand uit naar de tang.
“Beter van niet,” mompelde hij na een korte aarzeling tegen zichzelf, en trok zijn hand
terug. “Alastair vindt het niet fijn als ik aan zijn speelgoed zit.”
“Weet Alastair dat je hier bent?” vroeg Lily voorzichtig. Ze lispelde zelf ook enigszins, maar
dat kwam door haar gezwollen lip.
“Nee.” Bog kwam dichterbij.
“Wil je me helpen?” vroeg Lily. “Ik heb geen gevoel meer in mijn armen. Als je misschien
mijn boeien los zou kunnen maken, zou ik mijn armen wat kunnen bewegen.”
“Dat mag niet,” zei Bog stellig.
Lily zuchtte. Ze moest het toch geprobeerd hebben.
Op de een of andere manier vond ze de aanwezigheid van Bog verontrustender dan die van
Bael. De grote man stond nu vlak voor haar en keek haar aan.
“Je bent mooi,” zei hij, en er schoot een rilling door Lily’s lichaam.
“Eh – bedankt,” zei ze. “Ik denk dat je beter kan gaan. Ik denk dat Alastair niet wil dat je
hier bent.”
Het noemen van Alastair zorgde duidelijk voor wat ongemak bij Bog. Hij keek over zijn
schouder, alsof hij verwachtte dat Alastair opeens achter hem zou staan, maar leek ook gerust
te zijn toen hij zag dat de kelder op hen na leeg was.
“Hij is aan het schaken met Dale,” zei Bog toen, en grijnsde. “Het duurt vast even voordat
hij terug is.” Hij pakte plotseling Lily’s linkerborst vast met zijn grote hand en kneep er hard in.
Vervolgens deed hij hetzelfde met haar billen.
“Hou op!” Lily’s stem sloeg over van paniek toen ze besefte wat Bog van plan was. “Als
Alastair dit hoort vermoord hij je!”
Maar het was tegen dovemans oren gezegd. Hij kneedde haar borsten nu hard met beide
handen en begroef zijn smerige gezicht in haar nek. Hij rook niet al te best. Lily probeerde hem
een knietje te geven, maar daarvoor stond hij te dichtbij.
“Hou op!” gilde ze.
Bog haalde zijn handen van haar borsten, enkel om zijn broek omlaag te trekken, evenals
zijn onderbroek.
“Je bent maar een magiër,” mompelde hij, en grijnsde opnieuw. “Goed voor één ding…”

549
 “Nee!” Lily schopte naar hem, maar hij greep haar been beet en wrong zichzelf tussen
haar benen. “Help! HELP!” Ze schreeuwde zo hard als ze kon. Iemand moest haar toch
horen?
Bog begon met zijn ene hand haar rok op te trekken en kneep met zijn andere hand haar
keel dicht, zodat ze halverwege een schreeuw om hulp gedwongen was te stoppen omdat
ze geen lucht meer kreeg.
“Ssssttt!” zei Bog. “Even stil zijn. Ik hou niet van dat geschreeuw.”
Hij greep haar onderbroek beet en begon eraan te rukken. Tranen stroomden inmiddels
over Lily’s wangen. Ze kon bijna niet geloven dat dit gebeurde. Ze probeerde naar adem te
happen maar de grote hand van Bog zat nog steeds om haar keel geklemd.
“BOG!”
Een slanke hand verscheen op Bogs schouder, maar Bog sloeg hem weg alsof het een
vlieg was. Gelukkig betekende dit dat hij haar keel even los moest laten. Lily hapte naar
lucht.
“Bog, stoppen, nu!” zei Alastair, wiens hand het blijkbaar was geweest.
Maar Bog, blijkbaar totaal overvallen door een golf van lust, draaide zich om en gaf
Alastair een harde duw. Lily zag hem nog net tegen de tafel vallen voordat haar zicht weer
belemmerd werd door het vreselijke hoofd van Bog. Ze hoorde enkele van de
martelwerktuigen op de grond vallen.
Bog, die blijkbaar het kleine beetje geduld dat hij scheen te hebben verloren had, rukte
haar onderbroek simpelweg van haar lichaam en smeet het kledingstuk achter zich neer.
Zwaar ademend pakte hij met een hand zijn pik vast.
Lily probeerde hem opnieuw te schoppen maar hij drukte haar tegen zich aan. Plotseling
werden zijn kleine oogjes dof en zakte hij door zijn knieën.
Lily had eerst niet goed door wat er gebeurd was, tot ze de punt van een zwaard uit Bogs
borstkas zag steken. Bog viel dood neer aan haar voeten. Alastair stond achter hem en trok
zijn zwaard uit Bogs lichaam. Hij veegde het bloed af aan Bogs blouse en stak het wapen
weer in zijn zwaardriem.
Hij keek haar aan. “Ik kon niet anders,” zei hij. Zijn stem trilde enigszins, maar hij keek
rustig uit zijn ogen.
“Nee,” zei Lily. Het was meer een fluistering aangezien ze geen stem meer over had
nadat Bog haar keel had toegetakeld. “Dankjewel.” Hoeveel ze Alastair ook haatte, hij had
haar wel gered van een lot dat nog erger was dan wat hij haar zelf aandeed.
Alastairs groene ogen namen haar keel en licht gescheurde jurk op. “Heeft hij…”
“Nee.”
“Goed,” zei hij opgelucht. Toen keek hij naar het lichaam van Bog, en voor het eerst sinds
Lily hem kende leek hij even niet goed te weten wat hij moest doen. Dat duurde echter
maar kort. “Ik ben zo terug.”
Hij verdween en kwam kort daarna terug met Jarro en Ivor, die het lichaam van Bog
weghaalden zonder iets te zeggen. Alastair bleef alleen achter.
“Ze begrepen het wel,” zei hij na wat aanvoelde als een zeer lange stilte.
“Wat?” vroeg Lily hees.
“Waarom ik Bog moest doden. Normaal gesproken hanteren we de doodstraf voor het
doden van een medelid.” Alastair bukte, pakte haar onderbroek op en legde het kledingstuk

550
op het bed. Toen liep hij naar haar toe en streek over haar wang. “Maar ik kon hem niet door
laten gaan.”
“Gelukkig.”
“Ik heb nagedacht,” zei Alastair toen. “Als we ons doel bereiken en we hebben de magie
uit deze wereld laten verdwijnen, heb jij ook geen magie meer in je.”
Lily voelde wat hoop opborrelen. Zou dit betekenen dat Alastair haar wilde laten gaan?
“Je weet dat er iets is tussen ons, Lily,” zei hij zacht.
Lily keek hem niet-begrijpend aan. “Wat bedoel je?”
“Al vanaf het eerste moment dat we elkaar ontmoetten hebben we een klik.” Alastair
streek over haar haar en Lily wilde het liefst dat hij van haar af bleef. Vooral na wat er net bijna
gebeurd was.
“Maar toen wist ik niet wie je werkelijk was,” zei Lily. “Je hebt je anders voorgedaan.”
“Ik was mezelf,” zei Alastair stellig. “Je wist enkel niet dat ik lid ben van De Broederschap.
En ik weet dat ik je in kan laten zien dat magie slecht is. Het is een creatie van De Duistere,
Lily. De Heer van het Licht staat aan onze kant. Je bent enkel gehersenspoeld door Bane en
die magiërs. Maar ze zijn er niet meer om je in de war te brengen. Laat me je overtuigen van
wat daadwerkelijk goed is.”
“Je bent gestoord,” fluisterde Lily.
“Je bent in de war. Het geeft niet, daar hebben vrouwen wel vaker last van. Ik zal je helpen
weer op het goede pad te komen.” Teder streek hij over haar bebloede lip. “Ik denk nog vaak
aan onze kus.” Hij drukte zacht zijn lippen op de hare.
Lily, die geen kant op kon aangezien hij met één hand de achterkant van haar hoofd
vasthield, bewoog haar lippen niet om hem maar vooral niet aan te moedigen. Ze begon bang
te worden dat de verkrachting waaraan ze zojuist ontsnapt was nu alsnog plaats zou vinden.
Maar Alastair zou zoiets nooit doen zonder haar toestemming… toch?
Zijn tong wrong zich een weg haar mond in en ze voelde hoe hij haar mond begon te
verkennen. Ze beet hard op zijn tong en hij stopte abrupt. Verward keek hij haar aan, alsof hij
niet goed begreep waarom ze dat gedaan had.
“Je moet nu stoppen, Alastair,” zei Lily hees. “Je hebt net Bog gestopt in zijn poging me te
verkrachten. Ik hoop dat jij nu niet hetzelfde van plan bent.” Met moeite hield ze haar toon
rustig, hoewel ze het liefst tegen hem wilde schreeuwen – niet dat ze daar nog genoeg stem
voor had. Ze hoopte tot zijn gezonde verstand door te dringen. Als hij dat tenminste had.
“Nee, natuurlijk niet,” zei Alastair zacht. “Ik zou nooit – niet buiten een huwelijk, tenminste.
Niet met een dame zoals jij.”
Opluchting golfde door haar lichaam.
Maar toen legde Alastair zijn handen op haar middel en keek haar diep aan. “Trouw met
me, Lily.”
“Wat?” vroeg ze verward. Hij was toch niet serieus?
“Trouw met me,” herhaalde hij. “Wordt mijn vrouw. Alleen dan kan ik je beschermen.
Alleen dan hoef ik je niet te doden.”
“Je kunt niet serieus zijn.”
“Dat ben ik wel. Als je inziet dat De Broederschap vecht voor het goede in deze wereld, als
je je slechte gewoonten achter je laat kan ik met je trouwen zodra we de Urn van Ramasos

551
vernietigd hebben. Ik weet dat je een goede vrouw voor me kunt zijn.” Hij drukte een zachte
kus op haar pijnlijke lippen.
“Nee.” Lily spuugde de woorden bijna uit. “Ik ga nog liever dood dan met jou te
trouwen.”
Alastairs knappe gezicht vertrok zich in een lelijk masker van woede. “Denk er tenminste
over na,” zei hij, zijn stem bedrieglijk rustig. “Je hoeft niet direct te antwoorden.”
“Het antwoord is nee.”
Alastair liep naar de tafel en pakte de stok. “Ik zal je overtuigen,” zei hij, terwijl weer
naar haar toeliep. “Als ik met je klaar ben zal je me smeken om mijn vrouw te mogen zijn.”
Het was lastig te zeggen hoe lang het duurde. Lily probeerde Baels advies op te volgen
en aan iets leuks te denken – aan wat ze ging eten zodra ze weer thuis was, welke dingen
ze het meest gemist had (een hete douche stond met stip op één), aan haar avonturen met
Ludo… maar het was ontzettend moeilijk om haar gedachten op iets anders te richten
terwijl Alastair in een totale wervelwind van woede zijn stok op haar lichaam liet
neerkomen, als een mantra ‘je zult van gedachten veranderen’ mompelend.
Op gegeven moment verloor Lily het bewustzijn – en dat kwam als een zegen.

Alastair stormde de trap van de kelder op. Hij was buiten zichzelf van woede. Wat dacht ze
wel niet?
Ze had zijn aanzoek zonder blikken of blozen afgewezen. Hij moest toegeven dat de
mogelijkheid dat ze zou weigeren niet eens in hem opgekomen was. Maar hij zou haar
jawoord krijgen. Al was het het laatste wat hij deed. Hij wilde haar – nu meer dan ooit, nu
het een onmogelijke kwestie leek te zijn. Maar niets was onmogelijk. Ze was het waard om
voor te vechten.
“Alles in orde?” vroeg Hector, die de donderbuien blijkbaar op zijn gezicht weerspiegeld
zag toen Alastair met grote passen de woonkamer in kwam.
Gelukkig was de blonde man de enige die aanwezig was. Alastair had even geen zin in
vragen, en Hector hield altijd snel op als hij liet merken dat hij niet in de stemming was.
“Prima,” zei hij, zichzelf weer enigszins onder controle. Zelfbeheersing was belangrijk in
bijzijn van anderen.
“Ik hoorde net van Ivor wat er met Bog gebeurd is,” zei Hector. “Niet slim van Bog.”
“Bog stond niet bepaald bekend om zijn intelligentie.” Alastair ging op de versleten maar
makkelijke stoel tegenover Hector zitten.
“Nee, dat klopt.” Hector lachte vreugdeloos. “Maar toch… Wat was het ergste wat Bog
had kunnen doen? Gunde je die man geen pleziertje?”
“Niet ten kostte van mijn ondervraging.” Alastair zei hetzelfde als wat hij vlak na de
gebeurtenis aan Flavius gemeld had. “Lily zou te ver breken na een verkrachting. Dan kan
ik helemaal niets meer met haar.”
Hector slikte het makkelijker dan Flavius gedaan had. “Ah, vandaar. Nou ja, er waren
duidelijke orders om niet in de kelder te komen. Het is zijn eigen schuld. Eerlijk gezegd zal
ik hem niet echt missen – hoewel het wel handig was dat hij de rotklusjes deed.”
“Daar vinden we wel iemand anders voor.”
Hector knikte. “Ik zal blij zijn als dit gedoe klaar is en we naar huis kunnen.”

552
 Alastair keek peinzend naar de vlammen van het haardvuur. Wat hem betrof was het
‘gedoe’ nog lang niet klaar. Zijn doel was nu enigszins veranderd. Hij zou alles uit Lily
ontfutselen wat ze wist, en daarna zou hij haar gevangen houden tot ze de magie hadden
laten verdwijnen en hij met haar kon trouwen.
De tijd van haar gevangenschap kon hij mooi gebruiken om haar in te laten zien wat goed
was. Hij wist zeker dat het hem zou lukken.

Lily wist niet hoeveel tijd er verstreken was toen ze weer bijkwam. Ze deed haar ogen open –
of eerder gezegd, haar oog, want ze kon maar één oog openen – en keek rond. Ze zag
opgelucht dat Alastair er niet was.
Er klonk geklik. Ze keek opzij om te zien waar het geluid vandaan kwam. Het draaien van
haar nek deed enorm veel pijn.
Bael zat op een van de stoelen te breien – te breien! Ze knipperde met haar ogen, ervan
overtuigd dat ze hallucineerde. Maar het beeld bleef.
“Hé,” zei ze hees. Was dat haar stem? Dat moest wel, maar ze herkende hem bijna niet.
Het was als het geluid van schuurpapier. Wel passend, aangezien haar keel ook aanvoelde als
schuurpapier.
“Welkom terug,” zei Bael, zijn ogen niet van de blauwe wol afhalend.
“Hoe… lang?” vroeg Lily.
“Ik denk een uur of twee.” Bael wist blijkbaar precies wat ze bedoelde. Hij stond op en hield
zijn kunstwerk omhoog, wat een halve trui bleek te zijn. “Wat vind je ervan? Ik denk dat ik
hem maar aan Hector geef als hij af is. Die is nogal dol op me.” Hij grinnikte.
“P-prachtig,” bracht Lily moeizaam uit. Haar hoofd voelde aan alsof hij vol zat met watten
en ze vond het lastig om zich te concentreren.
Bael keek naar haar. “Wat is er gebeurd?” vroeg hij opgewekt, alsof ze zich gestoten had of
wellicht van de trap gevallen was. “Je ziet er blauwer uit dan de vorige keer.”
“Alastair heeft me… ten huwelijk gevraagd.” Lily wilde dat haar hoofd ophield met draaien.
“Ah. En zo te zien heb je niet geantwoord dat zijn vrouw worden al een jarenlange droom
van je is.”
“N-nee. Hij werd een beetje… boos toen ik zijn a-aanbod afsloeg.” Lily probeerde haar
vingers te bewegen. Het ging niet.
“Dat verbaast me niets. Die man lijkt wellicht kalm op de oppervlakte, maar er zit een licht
ontvlambaar temperament onder.”
“G-goh.”
Bael lachte om haar sarcasme. Hij kwam dichterbij en hield zijn hoofd schuin, alsof hij een
interessant insect bestudeerde. “Je bent niet bang voor me.” Het was een constatering, geen
vraag. “Vreemd. Iedereen is altijd bang voor me.”
“Ik voel me… te ellendig om nog bang te zijn,” zei Lily. “Geef me een g-goede nachtrust en
ik zal fatsoenlijk beven van angst.”
Bael lachte schaterend. “Je bent grappig. Ik mag jou wel.”
“Genoeg om me… te bevrijden?” Lily moest hoesten. Haar keel voelde aan alsof hij in brand
stond. Ze had dorst, ontzettend veel dorst.
“Helaas, dat gaat niet,” zei Bael. “Ik heb een afspraak met De Broederschap. Is er iets anders
wat ik voor je kan doen?”

553
 “W-water, alsjeblieft.”
Bael knipte met zijn vingers en er verscheen een koperen kelk in zijn hand, gevuld met
water. Het kwam in Lily op dat het water wellicht vergiftigd kon zijn, of een of andere
betovering kon hebben, maar op dat moment kon dat haar niet schelen. Ze had zo’n dorst.
Bael hield de kelk aan haar lippen en ze dronk in één teug alles op. Water had nog nooit
zo verrukkelijk gesmaakt.
“Jeetje, je had inderdaad dorst,” zei Bael vrolijk. “Maar wellicht zou ik ook dorstig raken
van Alastairs martelingen. Die man neemt zijn werk veel te series. Meer?”
Lily knikte, en met een knip van zijn vingers was de kelk weer vol en hield Bael de kelk
opnieuw aan haar lippen. Na nog twee kelken was ze verzadigd. Alleen moest ze nu plassen.
“Tja, dat is een bijeffect van zoveel drinken,” grinnikte Bael, die blijkbaar haar
verongelijkte gezicht zag. “Laat mij maar even.”
“Wat ga je –” begon Lily geschrokken, toen hij zijn ogen dicht deed en zich leek te
concentreren. Ze stopte echter met praten toen ze voelde dat haar blaas langzaam leegliep,
alsof ze plaste, alleen was ze niet aan het plassen. “Hoe –”
“Magie, natuurlijk,” zei Bael. Lily keek om zich heen, alsof ze verwachtte dat de urine
ergens lag. Het was nergens te zien.
“Bedankt.” Praten ging iets makkelijker nu ze gedronken had, hoewel haar keel nog
steeds erg veel pijn deed.
Bael maakte een wuivend gebaar met zijn hand. “Geen probleem. Er is geen vervelender
gevoel dan te moeten plassen en niet kunnen gaan. En Alastair wordt vast boos als je het
laat lopen. Die man is zo netjes.” Hij knipoogde.
Lily voelde zich iets beter nu ze gedronken had en haar blaas leeg was, maar haar
lichaam deed nog steeds overal pijn en ze had het idee dat ze alleen rechtop bleef door de
ketting aan de handboeien. Dit kon niet lang meer duren. Hoe lang voordat het donker
werd en Alastair haar los kwam maken? Zou hij dit keer wel komen?
“Oh, kop op,” zei Bael, die haar nog steeds bestudeerde. Hoewel ze niets gezegd had
was de ellende wellicht zichtbaar op haar gezicht. “Er zijn ergere dingen.”
“Zoals wat?” vroeg Lily.
“Opgegeten worden door mij.”
“Dat is inderdaad erger.”
“Hoewel ik denk dat ik jou in leven laat.”
“Geweldig.”
“Je lijkt niet het enthousiasme te produceren dat zo’n statement normaal gesproken
verdient.”
“Excuses. Op dit moment kan ik nergens enthousiasme voor opbrengen.”
“Je hangt er inderdaad wat slapjes bij.” Bael pakte zijn breiwerk van de tafel en ging
weer zitten. Lily keek hoe hij verder ging met zijn trui. Na een tijdje keek hij op. Zijn geel
met groene ogen glinsterden griezelig in het kaarslicht. “Zal ik weggaan of je een verhaaltje
voor het slapen vertellen?” vroeg hij.
“Een verhaal,” antwoordde Lily. Wachten tot Alastair terugkwam om haar los te maken
voor de nacht – ze moest geloven dat hij terug zou komen om haar los te maken, anders
werd ze gek – zou minder lang duren als ze niet alleen was met haar gedachten. “Maar met
een vrolijk einde, alsjeblieft.”

554
 “Ach, nog eisen stellen ook,” zei Bael berispend. “Nou, goed dan. Er was eens…”

Hoofdstuk 38

Brand

Ludo keek naar het houten bord. Het woord Tirsk stond erop gekrast in eenvoudige letters.
Het woord was nauwelijks zichtbaar; klimop groeide over het bord en lag half over de letters.
Ludo wendde zijn blik af van het bord en keek naar het tafereel voor hem.
Bomen omringden het dorp en stonden niet alleen aan de rand maar ook veelal in het dorp
zelf, waardoor het donkerder oogde dan het daadwerkelijk was. Het was in de middag en de
zon stond hoog aan de hemel, maar de vele bomen kleedden het dorp in schaduw. De straten
waren gemaakt van ongelijke stukken steen en grotendeels begroeid met mos en onkruid, en
struiken en zelfs bomen versperden hier en daar de weg. Een man leidde zijn wagen,
getrokken door twee paarden, rustig om een grote boom op de weg heen. De gemoedelijke
uitdrukking op zijn gezicht veranderde geen moment. Blijkbaar was men de hindernissen in
Tirsk inmiddels wel gewend.
Ludo was jaren geleden wel eens in Tirsk geweest, toen piraten en ander geboefte de adel
nog niet verjaagd hadden en verval nog niet zijn intrede had gedaan. Het dorp was destijds
een plaats geweest waar voornamelijk mensen van de betere stand zich gevestigd hadden. Hij
moest toegeven dat hij deze latere versie meer waardeerde. Op een bepaalde manier was een
dorp vol geboefte eerlijker en echter dan een dorp vol mensen van adel. Hij had een hekel aan
de manier waarop de verschillende lagen van de beschaving met elkaar om dienden te gaan,
aan de regels, de subtiliteiten en hints. Het was wellicht een cliché, maar er was zeker wel
sprake van eer onder criminelen. Nou ja, bij sommigen dan, dacht hij met een grijns die een
verbaasde blik van Barnabas opleverde. Maar hij had, na jaren ervaring opgedaan te hebben,
geen moeite de goede criminelen van de slechte te onderscheiden.
Daarnaast verkoos hij de natuur altijd boven steden en dorpen, en hoewel dit een dorp
was, was het half verwilderd. Hij kon dat wel waarderen. Hij betwijfelde dat de magiër naast
hem er hetzelfde over dacht. Barnabas kwam tot leven in een drukke stad. Hoewel Ludo moest
toegeven dat de oudere man beter bleek in zich aanpassen dan hij aanvankelijk gedacht had.
“Wat een boevenhol,” mompelde Barnabas naast hem, en ondanks de situatie moest Ludo
glimlachen. “Denk je dat ze hier is?”
“Geen idee, maar haar spoor leidt het dorp in.” Ludo, die pas enkele minuten geleden terug
veranderd was in een mens, had Lily’s spoor grotendeels als wolf gevolgd. Hij wilde hier echter
geen paniek zaaien; hij was als weerwolf een stuk groter dan een gewone wolf en als er alarm
werd geslagen wanneer iemand hem zag, kon dit ook De Broederschap op hun komst
attenderen. “We komen er maar op één manier achter. Het nadeel is dat ik hier niet in een
wolf kan veranderen, en er zijn zoveel geuren dat ik haar geur daar niet uit kan onderscheiden.
Niet als mens, tenminste.”

555
 “We kunnen wachten tot het donker is en de straten leeg zijn,” opperde de magiër
bedenkelijk. “Dan kun je wellicht wel in een wolf veranderen en haar spoor terugvinden.”
Ludo gromde zacht, en de grijze wenkbrauwen van Barnabas, nauwelijks zichtbaar onder
de rand van zijn bruine hoed, schoten omhoog. “Misschien. Laten we eerst kijken of we zo
iets te weten kunnen komen.”
Ludo trok zijn eigen hoed wat verder over zijn ogen, hoewel hij wel wist dat vermommen
niet zoveel zin had. Als De Broederschap wist hoe hij eruit zag zouden ze hem makkelijk
herkennen. Er waren weinig mannen met zijn lengte. Zelfs in Norn was hij iets groter
geweest dan de meeste mannen, en Myrners waren minder groot dan Nornen. Vanuit zijn
ooghoek zag hij dat Barnabas zijn hoed ook wat verder omlaag trok.
“Kijk goed om je heen,” bromde hij zacht. “Ik weet niet hoe die lui eruitzien, jij hebt ze
gezien. Zeg het meteen als je er een herkent.” Barnabas had de mannen die hij had gezien
wel beschreven, maar dat wilde niet zeggen dat Ludo ze direct zou herkennen.
“Goed.”
De twee mannen liepen de vervallen straat door. Links en rechts stonden huizen van
steen – veelal grotere, luxe huizen met daken die uitliepen in torentjes en balkons aan de
muren, maar allemaal begroeid met mos en klimop. Sommige bomen stonden gevaarlijk
dichtbij en Ludo kon zien dat ze daar in de laatste jaren gegroeid waren.
Ludo moest moeite doen zijn pas enigszins in te houden zodat Barnabas hem bij kon
houden. Ze waren vier dagen onderweg geweest, wat betekende dat Lily al vier dagen in
handen was van de sekte. Ludo had enkele keren getwijfeld of ze twee paarden zouden
kopen of stelen zodat ze zich sneller konden verplaatsen, maar dan kon hij haar geur niet
in wolf-vorm volgen. Wanneer hij om de haverklap af moest stijgen om te transformeren
en te ruiken zou dat hun weg net zozeer vertragen als wanneer ze die te voet zouden blijven
volgen. En dus waren ze te voet verder gegaan.
Barnabas had niet geklaagd over het tempo, hoewel Ludo zich als wolf een stuk sneller
verplaatste dan de magiër zonder hulp bij kon houden. Hij had Ludo gewoonweg af en toe
met magie ingehaald wanneer hij achterop geraakt was. Hij had ook niets gezegd over de
lange dagen die ze onderweg waren, enkel stoppend wanneer het donker werd en ze na
een snelle maaltijd en korte nachtrust in alle vroegte van de ochtend weer hun reis
vervolgden.
Tweemaal waren ze piraten tegengekomen die hen hadden willen overvallen, ervan
uitgaand dat een oudere man en een grote wolf een makkelijke prooi waren voor een grote
groep mannen. Beide keren waren de piraten er al snel achter gekomen dat ze een grote
fout gemaakt hadden en hadden ze geprobeerd te vluchten, maar Ludo had ze simpelweg
verscheurd. Tenminste, degenen die niet neergehaald waren met Barnabas’ magie. De
oudere magiër leek alle terughoudendheid om te vechten te hebben kwijtgeraakt en daar
was Ludo blij om. Hij kon de magiër goed gebruiken.
“Wat een verval,” mompelde Barnabas, afkeurend om zich heen kijkend. “Het wordt tijd
dat de landen in Noordelijk Myr een overeenkomst sluiten, het gespuis uit de Verloren
Eilanden verdrijven en zo de glorie van Bantheras herstellen.”
“Hmpf.” Ludo snoof. “De landen in Noordelijk Myr zijn te druk met ruziemaken wie de
eilanden krijgt als ze daar in zouden slagen. Bovendien, ik vind het wel prima zo.”

556
 “Natuurlijk. Jij voelt je wel thuis tussen al dit geboefte.” Barnabas’ grijze ogen twinkelden
ondanks zijn woorden. De magiër had iets van zijn bedroefdheid verloren tijdens de afgelopen
dagen, hoewel Ludo wist dat hij nog steeds om zijn dode vrienden rouwde. “Ik zie niemand
die ik herken, trouwens.”
Hoewel het niet bijzonder druk was waren ze verschillende mensen tegengekomen – harde,
gemeen uitziende mannen met wapens en een sluwe blik op hun gezicht en enkele vrouwen
die weinig verschilden van de mannen. De mensen hadden hen niet echt een blik waardig
gekeurd. Ludo wist dat hij niet buiten de toon viel met zijn lange zwarte jas, leren broek en
twee zwaarden aan zijn zwaardriem, en hoewel Barnabas er op het oog uitzag als een
vriendelijke, oudere man, had die geen opvallende kleding aan waardoor mensen wellicht
konden denken dat hij een makkelijke prooi was die een goede buit op kon leveren. In
tegenstelling tot Adrius en Lisandre leek Barnabas het niet erg te vinden om in eenvoudige
kleding te dragen en zo minder op te vallen tussen de mensen, iets waar Ludo blij mee was.
Op dit moment droeg de magiër zijn halflange donkergrijze jas en eenvoudige zwarte broek,
gestoken in zwarte leren laarzen. Tevens droeg hij een mes met een lang, licht gebogen
lemmet aan zijn riem, maar Ludo wist dat dit meer was om eventuele belagers te ontmoedigen
dan dat hij het wapen ooit zou gebruiken. Ludo kende weinig magiërs, maar hij had er nog
nooit een ontmoet die het vechten met wapens verkoos boven vechten met magie.
Ze kwamen uit bij een klein dorpsplein met een waterput en enkele kraampjes. Ludo
bromde geamuseerd. Ongeacht de toestand van het land vonden sommige verkopers het
altijd nog het risico waard om hun waar te verkopen als het goud opleverde. Dat zou nooit
veranderen.
Zijn blik viel op een herberg. Het gebouw was als enige goed onderhouden, met stenen die
grotendeels vrij waren van klimop en mos, een houten deur die zo te zien nog niet al te lang
geleden een nieuwe lik groene verf gehad had en een houten bord boven die deur waarop
met in dezelfde kleur letters De Groene Draak geschreven stond. Iemand had er een plaatje
van wat Ludo aannam een draak moest voorstellen naast geschilderd, hoewel het meer leek
op een soort slang met vleugels. Natuurlijk, dacht Ludo, een plek om te drinken was een van
de weinige zaken waarbij de piraten en smokkelaars de moeite namen deze goed te
onderhouden.
“Kom, laten we daar eens kijken of iemand iets weet,” zei Ludo.
Barnabas volgde hem door de groene deur naar binnen. Het was niet al te druk in de
herberg, maar een aantal tafeltjes waren bezet en een man speelde een vrolijk deuntje op de
piano die achterin stond. Een andere man stond ernaast en leek instructies te geven, die de
pianospelende man duidelijk negeerde.
“Een herbergier is meestal op de hoogte van de bijzonderheden van het dorp,” zei
Barnabas, met een blik op de grijsharige man achter de bar. De man stond te praten met een
kortharig type, waarvan het op het eerste gezicht lastig te zeggen was of het een man of een
vrouw was.
Ludo bromde instemmend en liep naar de bar toe. Hij dwong zichzelf te wachten tot het
tweetal klaar was met hun gesprek en de vrouw – want dat bleek het te zijn, hoewel hij dat
enkel kon zien aan de lichte bolling van haar borsten – door de groene deur naar buiten liep.
“Wat kan ik voor je doen?” vroeg de herbergier. Hij droeg zijn grijze haar in een staartje en
had een zwakke kin. Zijn magere armen leunden op de bar.

557
 “Ik ben op zoek naar een jonge vrouw,” zei Ludo. “Ze is hier gearriveerd met een groep
mannen. Een stuk of tien, wellicht.”
“Ik heb niet zo’n groep gezien,” zei de herbergier direct, maar zijn blauwe, enigszins
waterige ogen keken Ludo niet recht aan.
“Weet je dat zeker?” vroeg Ludo. “Zo’n grote groep mensen moet toch opvallen?”
“Er arriveren hier wel vaker mensen. Ik let er niet op wie er komt of gaat.” De ogen van
de herbergier flitsten nerveus heen en weer en zijn prominent aanwezige adamsappel
bewoog toen hij slikte.
Ludo’s handen gingen automatisch naar zijn zwaarden. Hij had geen tijd voor deze onzin,
elke minuut kon het te laat zijn! De Broederschap zou Lily niet eeuwig in leven laten. De
zenuwachtige ogen van de herbergier volgden zijn handen, maar voordat Ludo de wapens
kon trekken legde Barnabas een hand op zijn arm.
“Wellicht frist dit je geheugen op.” Barnabas legde een zilveren munt op de houten bar,
maar de herbergier keurde de munt niet eens een blik waardig.
“Luister, ik weet echt niets, dus waarom gaan jullie niet –”
“Ludo!” klonk het opeens bulderend achter hen.
Ludo draaide zich om. Een man met bruin lang haar en het soort sikje en snor dat de
laatste jaren populair was geworden in Ghaell keek hem grijnzend aan. Hij had een pul bier
in zijn hand en liep naar Ludo toe.
“Adair.” Ludo knikte naar de bruinharige man, een huurmoordenaar met wie hij wel
eens samengewerkt had. Een bloeddorstig type, maar enkel waar het zijn werk betrof en
bijzonder welgemanierd wanneer het zijn werk niet betrof.
“Wat doe jij hier?” Adair schudde zijn hand. “Een klus?”
“Zoiets, ja.” Aangezien Adair Barnabas nieuwsgierig opnam, voegde hij toe: “Dit is
Barney, een maat van me. Barney, dit is Adair, een medevakman.”
Barnabas’ mond vertrok afkeurend bij dat laatste woord, maar hij schudde Adair’s
uitgestoken hand en zei verder niets.
“Kom, ga zitten, dan praten we wat bij.” Adair ging aan een van de lege tafeltjes zitten
en gebaarde naar de twee lege stoelen tegenover hem.
Ludo wierp nog een laatste blik naar de barman, die hen gadesloeg, duidelijk opgelucht
dat het verhoor voorbij leek te zijn. De man wist duidelijk iets, maar was waarschijnlijk te
bang om iets te zeggen. Wanneer je op de Verloren Eilanden je neus in zaken stak waar je
niets mee te maken had kon dat je dood betekenen. Ludo wist zeker dat hij wel een manier
kon vinden om de man te laten praten – en het interesseerde hem niet wat Barnabas
daarvan dacht – maar dat zou ook tijd kosten. Tijd die hij niet had.
“Ik heb een beetje haast, Adair.” Ondanks dat ging hij zitten. Wellicht had de
huurmoordenaar wat informatie. “We zijn op zoek naar iemand.”
“Oh ja?” Adair’s bruine ogen keken hem geïnteresseerd aan. Een rafelig litteken dat hij
de laatste keer dat Ludo hem had gezien nog niet gehad had liep over zijn wang. “Wie?”
“Een jongedame. Is hier waarschijnlijk enkele dagen geleden gearriveerd met een groep
van ongeveer tien mannen.”
Barnabas kwam naast hem zitten en legde zijn hoed op tafel. Ludo nam de moeite niet
om aan deze ongeschreven etiquette deel te nemen en had zijn hoed op zijn hoofd gelaten.
Hij was niet van plan lang te blijven.

558
 “Was ze vrijwillig bij hen?” vroeg Adair sluw.
“Nee,” bromde Ludo. “Als je iets weet, vertel op, man. Het is belangrijk.”
Ludo wist dat Adair normaal gesproken geld zou vragen voor informatie, als hij überhaupt
al iets zou zeggen. Maar hoewel de twee niet echt vrienden waren, was er zeker sprake van
een wederzijds respect. Daarnaast wist Adair waar Ludo toe in staat was. Wanneer het op een
gevecht aan zou komen, zou de bruinharige man het niet van hem winnen.
De man die achter de piano zat werd verjaagd door zijn opdringerige instructeur, die zelf
plaats nam achter het instrument en een treurige melodie begon te spelen. Enkele van de
mannen die in de buurt zaten protesteerden luid.
“Er is drie dagen geleden inderdaad een groep mannen gearriveerd,” zei Adair toen, die het
voorval geamuseerd gadegeslagen had. “Ze hadden een jonge vrouw bij zich, vastgebonden
op een wagen. Dun postuur, bruin haar, ogen die te groot leken voor haar hoofd?”
“Dat is degene die we zoeken,” beaamde Ludo. Zijn hart klopte in zijn keel en zijn vingers
jeukten om actie te ondernemen, maar hij dwong zichzelf om rustig te blijven.
“Neem je nu ook al klussen aan om mensen te helpen een ontvoerd persoon terug te
krijgen?” Adair grinnikte. “Zulke behulpzaamheid vind ik niets voor jou, Ludo.”
“Ach, je kent me,” antwoordde Ludo nonchalant. “Als het betaalt…”
“ Hm hm.” Adair bromde instemmend, maar aan zijn blik te zien geloofde hij het niet. Toch
zei hij verder niets. Vakmannen onder elkaar bemoeiden zich niet met elkaars zaken.
“Weet je waar ze naartoe zijn?” vroeg Barnabas.
“Ik hoorde dat ze een leegstaand huis gehuurd hebben aan de rand van het bos. Als je hier
de straat uit loopt, voorbij de kerk en dan de weg volgt, ben je er met een kwartier.”
“Bedankt, maat.” Ludo legde een zilveren munt op tafel. “Drink een paar rondjes namens
mij.”
“Geen probleem, geen probleem.” Adair schoof de munt naar zich toe en keek Ludo
onderzoekend aan. “Je ziet er goed uit voor je leeftijd, ouwe! Wat is je geheim?”
Ludo wist dat de weerwolfvloek hem veranderd had. Er waren pas enkele maanden
verstreken sinds hij gebeten was dus Adair kon zijn uiterlijke leeftijd niet bedoelen – wat over
een jaar of tien wel anders zou zijn, dan zouden mensen zich wellicht afvragen waarom hij er
geen dag ouder uitzag. Maar goed, dat was iets waar hij zich wel druk om zou maken als het
zover was. Maar er waren wel andere fysieke veranderingen: hij was fitter dan ooit – vanwege
alle lichamelijke beweging die hij kreeg was hij nooit dik geweest, maar voorheen had hij met
de jaren toch een laagje vet gekweekt wat hij nu geheel kwijt leek te zijn en er voornamelijk
spieren te zien waren – zijn gebit was witter dan ooit, en hij blaakte van de gezondheid. Niet
bepaald vervelende veranderingen, maar het verbaasde hem niet dat het Adair, die hem al
enkele jaren niet meer gezien had, opviel.
“Een aantal glazen whisky per dag, een paar gevechten op leven en dood per week en zo
af en toe een goede beurt van een mooie dame,” antwoordde hij laconiek, en Adair bulderde
van het lachen.
“Die levensstijl volg ik al.” Adair hief zijn pul op en nam een slok. “Ik mag hopen dat ik er
ook zo gezond uitzie tegen de tijd dat ik jouw leeftijd heb.”
“Vast wel.” Ludo stond op, en Barnabas deed hetzelfde. “Bedankt, Adair. Tot ziens.”
“Tot later, ouwe! Kom eens langs als je tijd hebt.”

559
 Barnabas knikte de langharige huurmoordenaar toe, en hij en Ludo liepen de herberg
uit. Ludo griste in het voorbijgaan de zilveren munt van de bar die Barnabas had laten
liggen.
“Interessante vriendenkring heb je,” merkte de oudere magiër op.
“Ach, je ontmoet zo eens mensen. Het belangrijkste is dat we weten waar Lily is. Als ze
daar tenminste nog is.”
Met grote passen beende Ludo de richting in die Adair had beschreven. Ze kwamen
inderdaad langs een kerk, een hoog, veelvuldig versierd gebouw met torens die boven de
rest van het dorp uittorenden. De dubbele deuren waren open en Ludo zag dat een flink
aantal kraampjes zich binnen hadden opgesteld, met schreeuwende kooplieden en
winkelend publiek dat zich langs elkaar heen worstelde.
Het was te verwachten, dacht Ludo. De meeste piraten, smokkelaars en ander geboefte
die zich op de eilanden gevestigd hadden hadden niet veel op met het geloof. En dus
werden kerken omgevormd tot marktpleinen, tavernes, winkels, en hij was er zelfs ooit een
tegengekomen waar een bordeel gevestigd zat.
Geamuseerd volgde hij Barnabas’ afkeurende blik.
“Ik wist niet dat je een man van het geloof was.”
“Dat niet,” zei Barnabas. “Maar dit…”
Hij maakte zijn zin niet af, en in stilte vervolgden ze hun weg, tot de huizen en andere
gebouwen geleidelijk aan minder werden en ze een groot huis zagen dat eenzaam aan de
rand van het bos stond.
“Kom.” Zich grotendeels verschuilend tussen de bomen maakte Ludo een omweg tot ze
achter het huis kwamen, waar veel bomen stonden en ze zich goed konden verstoppen.
Barnabas volgde hem en maakte meer lawaai dan Ludo gewild had.
“Denk je dat ze nog hier is?” vroeg Barnabas, zijn grijze ogen gericht op het huis. “Er is
niemand te zien.”
Soms kon Ludo zich nog steeds verbazen om de onoplettendheid van mensen. “Er staan
paarden in de stallen aan de rechterkant van het huis. Er zit een man met een kruisboog in
een van de hoge bomen aan de zijkant, hoewel ik redelijk zeker weet dat hij ons niet gezien
heeft. De ramen waren open en ik zag verschillende vingerafdrukken in het stof op de
vensterbanken, dus dat is recentelijk gebeurd.”
“Ah.” Barnabas had de gratie enigszins beschaamd te kijken. “Ahem. Goed. Wat is het
plan? Ik denk dat we het beste kunnen wachten tot het nacht is, dan naar binnen sluipen
en haar bevrijden, hopelijk zonder dat iemand het merkt.”
“Nee,” zei Ludo resoluut. “Het duurt nog uren voordat het nacht is. Ze is al vier dagen in
hun handen, ik wil echt geen minuut langer meer wachten.”
“Maar we kunnen het niet tegen tien man opnemen…”
“Misschien hoeft dat ook niet. Kun jij voor een afleiding zorgen, zonder dat ze jou zien?”
vroeg Ludo. “Ik verwacht niet van je dat je het tegen Bael op gaat nemen, als die hier is.
Maar als ze afgeleid zijn kan ik naar binnen glippen en Lily zoeken.”
Barnabas was even stil. “Kun je erachter komen waar ze is?” vroeg hij toen. “Vanaf hier,
bedoel ik. Kun je haar ruiken?”
“Wacht hier.” Ludo transformeerde in een wolf – iets wat hij de afgelopen dagen zó vaak
had gedaan, aangezien hij ook vaak weer terug moest veranderen in een mens om met

560
Barnabas te praten, dat dit inmiddels in één vloeiende beweging ging en hem geen pijn meer
kostte – en snuffelde.
Voorzichtig liep hij een stukje langs het huis, de magiër tussen de struiken achterlatend. Hij
zag niemand behalve de man met de kruisboog in de boom, en die had zijn blik een andere
kant op gericht. Hij hoorde gedempte stemmen. Verschillende mannen waren binnen.
Hij rook Lily. Hij kon niet met zekerheid zeggen waar ze was, maar hij wist zeker dat ze aan
de linkerkant van het huis was. Hij liep terug naar Barnabas en transformeerde.
“Aan de linkerkant van het huis,” zei hij.
“Weet je dat zeker?”
“Ja. Hoezo?”
“Ik ben van plan brand te stichten. Dat doe ik dan aan de rechterkant van het huis. Afleiding
genoeg?”
“Dat moet werken, ja,” bromde Ludo. “Voorzichtig, Barney. Zorg dat ze je niet zien.”
“Geen zorgen.” Barnabas keek hem aan, een ernstige frons op zijn voorhoofd. “Zorg jij nou
maar dat je haar vindt.”
“Waar spreken we af?”
“Het kruispunt bij die beek? Daar waar we enkele mijlen voordat we Tirsk bereikten langs
kwamen.”
“Prima. En Barney?” zei Ludo, toen Barnabas aanstalten maakte om naar de andere kant
van het huis te gaan. “Neem geen onnodige risico’s. Verdwijn zodra je Bael ziet.”
“Oh, dat zal ik zeker doen.”
Ludo gaf de magiër een klap op zijn schouder en keek hoe hij voorzichtig tussen de struiken
door naar de andere kant van het huis sloop. Takjes kraakten onder de voeten van Barnabas
en struiken ritselden wanneer hij takken aan de kant duwde om er langs te kunnen, maar
gelukkig was er behalve Ludo niemand in de buurt die het hoorde. Ludo keek naar de boom
met de man met de kruisboog. De man keek nog steeds de andere kant op, blind voor de
magiër die de boom langs sloop.
Ludo wachtte. Kort nadat de magiër helemaal uit het zicht verdwenen was, hoorde hij
geschreeuw.
“Brand!”
“Brand! Het huis staat in brand!”
“Ga water halen!”
Ludo wachtte niet langer. Hij sloop naar de hoek van het huis. De voordeur ging open en
een stuk of zeven mannen renden naar buiten, de andere kant op.
Snel rende hij naar binnen. Ook als mens kon hij haar geur makkelijk onderscheiden,
bekend als hij daar inmiddels mee was. Het huis was groot maar eenvoudig, met simpele
houten planken op de vloer en muren van steen, zonder enige versiering behalve een aantal
ijzeren kaarsenhouders en een enkel versleten wandtapijt met een landschap dat een weide
met grazende koeien liet zien.
Met zijn zwaarden in de aanslag sloop Ludo de gang door, zijn neus volgend. Inmiddels had
de geur van rook en vuur zich bij de vele andere geuren die in het huis hingen gevoegd. Hij
wist dat hij niet veel tijd had voordat de brand zich verder verspreid had.
Hij kwam bij een houten deur en deed deze open. Een trap, spaarzaam verlicht door twee
kaarsen die aan beide kanten aan de muur hingen, leidde naar beneden.

561
 “Wat is er aan de hand??”
Ludo draaide zich om, verwachtend dat iemand het tegen hem had en klaar om het
gevecht aan te gaan, maar de spreker, een man met blond lang haar stond met zijn rug
naar hem toe en had zijn vraag niet aan hem gericht.
“Er is brand!” schreeuwde een ander, een gezette man in een gewaad. De twee renden
naar buiten zonder Ludo te zien.
Ludo trok snel de deur achter zich dicht, ervan uitgaande dat dit geluk niet lang aan zou
houden. Lily’s geur werd sterker. Hij verwachtte dat hij haar in de kelder aan zou treffen.
Alastair Nox zou een rustige plek willen hebben om het verhoor dat hij maanden geleden
begonnen was voort te zetten. Ludo’s bloed kookte bij de gedachte aan Nox.
De trap kwam uit bij een tweede deur, die op slot zat. Snel haalde Ludo het ijzeren
staafje uit zijn broekzak, knielde bij het slot en begon eraan te werken. Het was een
eenvoudig slot en binnen een halve minuut had hij het opengebroken.
Hij deed de deur open. De kelder werd blijkbaar gebruikt als opslagplaats; enkele houten
kisten en wat aftandse meubels stonden her en der verspreid. Hoge raampjes zorgden voor
wat lichtstralen waar dwarrelend stof in te zien was en het rook enigszins muf.
Lily hing aan haar polsen in het midden van de ruimte. Ludo’s adem stokte. Hij herkende
haar enkel aan haar lange donkerbruine haar. Haar gezicht was meer blauwe plek dan wat
anders. Haar onderlip was dik en gespleten, haar rechteroog zat dicht en haar wangen
waren dik. Ze droeg een groenblauwe jurk die waarschijnlijk mooi was geweest, ware het
niet dat de stof hier en daar gescheurd was en besmeurd was met een hoop donkere
vlekken. Daar waar huid zichtbaar was, was deze blauw of bloederig. Maar ze ademde.
Ludo gromde. Als hij degene die dit gedaan had te pakken kreeg…
“L-Ludo?” Lily, die bewusteloos had geleken, hief haar hoofd op. Zelfs die kleine
beweging leek haar moeite te kosten. Haar stem was zo schor dat hij hem bijna niet
herkende. “Ben jij het echt?”
“Ja, meisje.” Hij liep naar haar toe. “Bloederige plaag! Wat hebben ze met je gedaan?
Geen zorgen, ik kom je hier weghalen.”
“Je n-nam wel je tijd.”
Ludo grijnsde. Dat ze grapjes kon maken was een goed teken, hoopte hij. Maar al die
verwondingen… Hij streek over haar wang, en ze vertrok van de pijn.
“Alastair heeft de sleutel… van mijn boeien.”
“Hmpf. Niet nodig.” Ludo had het staafje al in zijn hand en stak het in het slot van de
handboeien. Ondanks dat haar armen hoog boven haar hoofd waren uitgestrekt kon hij er
makkelijk bij.
“Het is d-dwergenstaal.”
“Dat houdt mij niet tegen.”
Het kostte Ludo wat meer moeite dan het eenvoudige slot bij de deur, maar het duurde
niet lang voordat hij de boeien van Lily’s polsen af kon halen. Zoals hij al wel verwacht had
zakte ze door haar knieën zodra ze los was, en hij ving haar behendig op onder haar oksels.
Hij snoof. Hij kon de rook nu beter ruiken, maar hij schatte in dat ze nog wel enkele
minuten de tijd hadden. Zo voorzichtig mogelijk, om haar geen pijn te doen, tilde hij haar
op en zette haar op een van de houten stoelen. Hij keek naar haar. Ze glimlachte, maar het
leek haar moeite te kosten. Hij gromde opnieuw. Ze was zó erg toegetakeld... Hij had zich

562
van alles in zijn hoofd gehaald in de dagen dat hij en Barnabas naar haar op zoek waren, maar
de werkelijkheid overtrof zijn ergste gedachten.
“Ik wist dat je zou komen,” zei ze zacht.
“Natuurlijk.” Hij knielde bij haar neer en masseerde haar armen. Hij had zelf enkele keren
uren achter elkaar in boeien gehangen en wist hoeveel moeite het kostte om later het gevoel
in je armen weer terug te krijgen. En omdat hij ook meer dan eens gemarteld was, had hij een
idee hoe ze zich voelde. Het kon iemand breken. Maar Lily leek niet gebroken te zijn. Tijdelijk
verslagen wellicht, maar niet gebroken.
Hij was opgelucht te zien dat het licht in haar ogen – of eerder gezegd oog – niet gedoofd
was. Ze was veel sterker dan hij gedacht had toen hij haar ontmoette.
“Is dat… brand?” Lily snoof.
“Ja. Barney heeft de boel in de fik gezet om De Broederschap af te leiden. We moeten een
beetje opschieten nu.”
Hij hoorde een zachte plop achter zich en zag Lily’s oog groot worden. “Bael,” fluisterde ze.
Ludo draaide zich om. Hij had nog nooit een demon gezien. Barnabas had Bael beschreven
en hij had een indrukwekkender wezen verwacht dan wat er nu voor hem stond. Het wezen
was met zijn slanke gestalte anderhalve kop kleiner dan Ludo. Hij leek bijzonder veel op een
mens, afgezien van een licht groenige tint op zijn huid en zijn grote geel met groene ogen.
“Goedemiddag,” zei Bael beleefd, en Ludo voegde een rij puntige tanden toe aan de paar
uiterlijke kenmerken waarin Bael van een mens verschilde.
“Goedemiddag,” bromde hij, hoewel het vreemd leek om een normaal gesprek aan te gaan
met een van de daders die Lily ontvoerd had.
“Bael,” zei Lily zacht, met een ondertoon van voorzichtigheid maar zonder echte angst.
De demon maakte een buiging. “Juffrouw Lily.”
Ludo aanschouwde dit tafereel met een opgetrokken rechterwenkbrauw. Stonden de twee
op vriendschappelijke voet? Wellicht zou Bael het hen in dat geval niet moeilijk maken.
“Laat ons gaan, Bael,” zei Lily, haar stem inmiddels iets minder hees door het praten maar
nog steeds nauwelijks herkenbaar.
Bael schudde triest zijn hoofd. “Helaas, dat gaat niet.”
Ludo keek hem aan. “We gaan hoe dan ook, of jij dat goed vindt of niet.”
“Tsssk. Jij bent ook al niet bang voor me.” Bael bekeek hem geïnteresseerd, zijn hoofd
schuin. “Raak ik wellicht mijn angstaanjagendheid kwijt?” Hij giechelde. “Ach, het maakt ook
niet uit. Ik zal Lily in leven laten en haar uit dit brandende huis halen, maar jou zal ik helaas
moeten doden.”
Een zwarte magiebal doorlopen met rode aders verscheen in zijn rechterhand.
“Bael, nee!” hoorde Ludo Lily achter zich roepen, alsof ze een hond terugriep die naar
iemand aan het grommen was.
Ludo haalde diep adem. Tijd om erachter te komen of hij inderdaad bestand was tegen de
magie van een demon. Bael gooide de bal naar zijn borst. Met een sis verdween de magiebal
in het niets, enkel een schroeiplek op zijn witte blouse achterlatend, aangezien Ludo zijn jas
open had.
Bael had nog net de tijd om grote ogen van verbazing op te zetten voordat Ludo snel in een
weerwolf veranderde en naar de keel van de demon sprong. Zonder aarzeling zette hij zijn
tanden in de keel en scheurde. Hij voelde hoe Bael naar zijn vacht klauwde, maar hij liet niet

563
los. Hij proefde bloed en registreerde tijdens zijn bloedlust nog net dat Baels bloed niet
anders smaakte dan ander bloed, terwijl bij beet en scheurde met zijn tanden.
Bael zakte neer, zijn ogen nietsziend omhoog kijkend. Ludo veranderde weer in een
mens en veegde zijn mond af.
“Is hij… dood?” vroeg Lily met trillende stem. Ludo dacht dat het feit dat ze niet overeind
was gekomen gedurende zijn korte worsteling met Bael een hoop zei over haar lichamelijke
toestand.
Ludo keek naar de demon, die er behoorlijk levenloos bij lag.
“Ik weet het niet,” bromde hij. “Ik betwijfel het. Volgens Barney is het behoorlijk moeilijk
om een demon te doden. Bijna onmogelijk, zei hij. Maar voor nu is hij even uitgeschakeld.
Laten we snel weggaan.”
Hij wilde Lily net optillen toen de deur openging. Een man met bijna hetzelfde postuur
als Bael kwam binnen.
“Lily, er is brand, ik kom je –” De man stopte toen hij het tafereel in de kelder
aanschouwde, zijn blik van verbazing naar verbijstering schietend toen hij van Ludo naar
Bael keek.
Ludo had Alastair Nox enkel een keer van ver weg gezien, toen hij zich in de bosjes bij
diens huis verscholen had om te wachten tot de ellendeling zijn huis verlaten had zodat
Ludo het zwaard van Flynn terug kon halen. Hij had echter geen twijfel dat dit inderdaad
Alastair was. De man leek bijzonder veel op Elfric, alleen dan met een gladgeschoren
gezicht en stijl haar in plaats van een snor, sikje en krullen.
“Nox,” gromde hij, en ging voor Lily, die nog steeds op de stoel zat, staan.
“Bane.” Het gladde gezicht van Alastair vertrok zich in een masker van woede. Hij trok
zijn zwaard en Ludo hoorde achter zich hoe Lily’s adem versnelde.
Ludo twijfelde er niet aan dat hij Alastair kon verslaan in een eerlijk zwaardgevecht,
maar ze hadden bijna geen tijd meer. De geur van brand werd steeds sterker. Zonder iets
te zeggen veranderde hij opnieuw in een weerwolf.
Alastairs ogen werden groot van verbazing. “Duivelsgebroed!” fluisterde hij, en raakte
met zijn rechterhand zijn hart aan, een teken onder de gelovigen om het kwaad te weren.
Niet dat dat hem zou helpen.
Ludo gromde en deed een stap naar voren. Hij wilde Alastair net naar de keel grijpen
toen die zich omdraaide en de kelder uit vluchtte. Heel even twijfelde hij of hij de man
achterna zou gaan en in stukken zou scheuren. Maar nee, besloot hij, Lily was het
belangrijkst nu. Hij zou haar geen seconde uit het oog verliezen.
Hij draaide zich om en jankte zacht. Trillend en langzaam kwam Lily overeind.
“Wil je dat ik op je rug klim?” vroeg ze.
Ludo knikte. Dat was precies wat hij wilde, maar het verbaasde hem dat ze hem
begrepen had.
Hij zakte iets door zijn poten en met enige moeite klom Lily op zijn rug. Hij voelde hoe
ze haar handen in zijn vacht begroef om niet te vallen. Toen ze eenmaal zat rende hij snel
de trap op naar de gang, waar de lucht al doordrongen was met rook en het moeilijk was
om te ademen.
Zo snel als hij durfde – hij was bang dat Lily in haar zwakke conditie zou vallen als hij te
snel ging – rende hij de openstaande voordeur door. Hij zag enkele mannen rennen, maar

564
niemand merkte in hun paniek een grote zwarte wolf op en hij verdween tussen de bomen
door.
Haar vingers zacht in zijn vacht voelend rende hij door het bos tot hij op de zandweg kwam
die hij en Barnabas gevolgd hadden. Het was nu nog enkele minuten tot het kruispunt waar
ze hadden afgesproken. Hij hoopte dat hij niet lang op de magiër zou hoeven wachten. Hij
betwijfelde dat het lang zou duren voordat Alastair De Broederschap bijeen getrommeld had
en ze de achtervolging in zouden zetten.
Plotseling hoorde hij hoeven achter zich. Ludo draaide zich om, klaar om in de aanval te
gaan. Tot zijn verrassing was het echter Barnabas die hen inhaalde. Hij zat op een eenvoudige
houten wagen die getrokken werd door vier paarden.
Ludo transformeerde in een mens en ving Lily snel op voordat ze van zijn rug gleed.
Voorzichtig zette hij haar naast zich neer, een arm om haar schouders om haar te
ondersteunen.
“Hoe heb je die wagen zo snel weten te bemachtigen?” vroeg hij.
“Puur geluk. Twee van hen kwamen aangereden op deze wagen en sprongen direct van de
bok zodra ze zagen dat er brand was. Ik ben er simpelweg op geklommen en weggereden. Ik
geloof niet dat iemand me gezien heeft, druk als ze waren met de brand en het redden van
wat spullen uit het huis.” Barnabas’ glimlach verdween van zijn gezicht toen hij Lily zag.
“Allemachtig.”
“Het gaat wel,” zei Lily schor.
“Het gaat niet,” bromde Ludo. “Ik durf te wedden dat je zou vallen als ik je niet vast zou
houden.”
“Zullen we dat niet uittesten?” Ze glimlachte zwak.
Barnabas keek over zijn schouder, alsof hij elk moment de mannen van de sekte verwachtte
te zien. “We kunnen maar beter opschieten.”
Ludo knikte en tilde Lily op voordat ze kon protesteren. Hij zag dat hun bagage al in de
wagen lag, evenals twee tonnen met water en een houten kist met etenswaren. De mannen
die op deze wagen gereden hadden waren waarschijnlijk naar Tirsk geweest om
boodschappen te doen.
“Haal even wat dekens uit de tassen, Barney,” gromde hij. De magiër viste twee dekens uit
een leren tas. Eén ervan legde hij in de wagen en Ludo legde Lily er voorzichtig op. Hij voelde
aan haar voorhoofd. “Ze heeft koorts.”
“Dat is ook niet zo gek, met al die verwondingen,” zei Barnabas bezorgd.
“Kun je haar niet genezen? Zoals Lisandre deed?” vroeg Ludo hoopvol.
Barnabas schudde triest zijn hoofd. “Ik heb nooit aanleg gehad voor geneeskundige magie.
Ik kan met veel moeite een blauwe plek genezen, maar meer niet. En zelfs dat simpele kunstje
put me totaal uit.”
“Bloederige plaag!” Ludo spuwde op de grond. Bij het zien van de verdrietige blik van
Barnabas dwong hij zichzelf te zeggen: “Geen probleem, Barney, kun jij ook niets aan doen.
Laten we hier eerst maar eens weggaan.” Hij drapeerde de tweede deken over Lily’s lichaam.
Ze had haar ogen gesloten.
Barnabas haalde een flesje met een amberkleurige vloeistof uit zijn jaszak. “Dit heb ik
gisteren gebrouwen. Het is dat drankje tegen kaartmagie. Ik vermoed dat Lily nog genoeg in
haar systeem heeft om te voorkomen dat Bael haar op kan sporen, maar het kan geen kwaad

565
er zeker van te zijn. En wij kunnen er ook maar beter een slok van nemen. Als De
Broederschap ook maar iets van ons in bezit heeft kunnen ze ons vinden.” Hij nam een slok
en gaf het flesje aan Ludo.
De rover nam ook een slok en klom naast Lily op de wagen. Er was nauwelijks nog plaats
voor hem naast haar lichaam en de spullen. Hij streek over haar wang. Ze was bloedheet.
“Even wakker worden, meisje.”
Ze deed haar ogen open. “Ik sliep niet. Maar ik ben wel erg moe.” Langzaam kwam ze
overeind en nam een slok van het drankje.
“Ga nu maar slapen dan,” bromde Ludo, en gaf haar een kus op haar voorhoofd. “Dan
rijden wij zo ver mogelijk hier vandaan.”

Lily grimaste toen de wagen over een hobbel in de zandweg reed. Hoewel ze op een deken lag
deed zelfs de kleinste hobbel waar de wagen overheen reed pijn aan haar lichaam. Zelfs
ademen leek pijn te doen.
Maar ze klaagde niet. Ze was gered. Helemaal uit de gevarenzone waren ze natuurlijk
niet; ze wist zeker dat Alastair en de rest van de sekte achter haar aan zou komen. Maar
Ludo en Barnabas konden hen wel aan, zeker nu Bael uitgeschakeld was. Als de demon
tenminste dood was.
Ze voelde zich wazig in haar hoofd en ze wist dat ze koorts had, waarschijnlijk vanwege
de vele verwondingen en het feit dat haar lichaam zwak was na alle martelingen die ze had
moeten doorstaan. Maar dit zou ze ook wel weer overleven, hield ze zichzelf voor. Ze had
enkel tijd nodig om te genezen. Ze rilde en trok de deken strakker om zich heen.
De wagen stopte. Ze hoorde Ludo en Barnabas praten maar ze kon niet horen wat ze
zeiden. Hun toon klonk alsof ze een discussie voerden.
Toen verschenen beide mannen in beeld, Ludo met een grimmige blik op zijn bebaarde
gezicht en Barnabas met bezorgdheid in zijn ogen.
“Waarom stoppen we?” vroeg Lily. Haar stem was nog steeds zo hees dat deze niet meer
dan een fluistering was.
“Barnabas gaat proberen je te genezen,” antwoordde Ludo stellig.
“Ludovic, ik denk niet dat –” begon de magiër.
“Probeer het.” Ludo’s toon liet horen dat hij geen genoegen nam met nee, en met een
toegevende zucht klom Barnabas naast Lily op de wagen.
Hij hield zijn handen boven haar dikke wangen en Lily sloot haar ogen. Ze voelde niets.
Ze wist nog maar al te goed hoe het voelde toen Lisandre haar hoofdwond genezen had.
Ze deed haar ogen weer open en keek Barnabas aan. De magiër schudde triest zijn
hoofd.
“Het spijt me, Lily, ik heb gewoon geen talent voor geneeskundige magie.”
“Geeft niet. Bedankt dat je het probeert.” De magiër wilde weer van de wagen af
klimmen en ze pakte zacht zijn hand. Hij draaide zich om en keek haar aan. “Het spijt me
van Lisandre en Adrius.”
“Dank je.” Ondanks het feit dat ze het gevoel had dat ze in een droom leefde, zag ze de
pijn in zijn ogen en de wallen eromheen. “Ze verdienden het niet zo te sterven.”
“Ludo heeft ze gewroken.”

566
 Barnabas schudde zijn hoofd. “Hij heeft me verteld wat hij met Bael gedaan heeft, maar die
is niet dood. Het is niet zomaar mogelijk een demon te doden.”
“Maar de brand…”
“Zijn lichaam zal zichzelf helen,” zei Barnabas grimmig. “Het zal wellicht tijd kosten, maar
hij komt er echt wel weer bovenop.”
“Laten we dan weer snel verder gaan,” zei Ludo bars. Hij kwam dichterbij en legde zijn hand
op Lily’s voorhoofd. “Ze heeft nog steeds koorts.”
“Ze moet herstellen,” zei Barnabas. “Dat gaat niet op een bewegende wagen, ze heeft rust
nodig. Haar wonden moeten schoongemaakt worden en indien mogelijk gezalfd worden.”
Beide mannen waren even stil. Lily wist dat ze gelijk hadden. Ze voelde zich steeds zwakker
worden.
“Ik ken iemand die kan helpen,” zei Ludo toen. “Een kruidenvrouw. Ze woont in het
moeras.”
“Ik weet niet of het slim is om daar weer naartoe te gaan,” zei Barnabas twijfelend.
“Heb je een beter idee?”
“Nee, maar –”
“Kom op, dan.” Resoluut draaide Ludo zich om en verdween uit Lily’s beeldveld. Barnabas
wierp haar een laatste glimlach toen en verdween ook.
Het duurde niet lang voordat de wagen weer begon te bewegen. Lily sloot haar ogen.

567
 Hoofdstuk 39

De Weg Naar Genezing

Ludo keek bezorgd achterom naar Lily, die gewikkeld in dekens in de wagen lag. Ze waren
slechts een dag onderweg, en Lily’s toestand was niet verbeterd. Ze had van tijd tot tijd koorts,
hoewel ze grotendeels mee leek te krijgen wat er om haar heen gebeurde. Sterker nog; ze had
geprotesteerd toen hij haar verteld had dat ze naar de kruidenvrouw in het moeras zouden
reizen. Ze had gezegd dat ze best door konden reizen naar het kasteel. Uiteraard had Ludo
daar geen gehoor aan gegeven, hoewel hij wel wist dat hij in haar plaats precies hetzelfde
gezegd zou hebben. Niet dat hij dat hardop toegegeven had.
Hij wist zeker dat Lily wel weer zou genezen. Hij had zelf zoveel verwondingen opgelopen
dat hij inmiddels ervaringsdeskundige was. Maar hij wist ook dat het tijd en rust kostte en
dat haar lichaam nu zeer vatbaar was voor ziektes. Hij was Flynn al kwijtgeraakt, hij zou
haar niet ook kwijtraken.
Je raakt haar kwijt als ze door het portaal stapt, fluisterde een stemmetje in zijn hoofd,
dat Ludo stoïcijns probeerde te negeren.
“Het is nu niet ver meer tot de rand van de Naria,” bromde hij tegen Barnabas, die naast
hem op de bok zat. Verlangend keek hij naar de paarden die de kar trokken, twee bijna
identieke bruine ruinen, een witte merrie en een voskleurige merrie. Het liefst was hij op
een van hen gaan rijden. Hij hield niet van reizen op een wagen of in een koets, maar voor
nu was er geen andere optie. Bovendien bezorgde al dat zitten op de bok hem zowat een
houten kont. Barnabas leek het wel prima te vinden. De magiër zat op zijn gemak naast
Ludo een pijp te roken. “We komen zo bij een dorp, daar wil ik een boot kopen.”
“Goed idee.” Net zoals Ludo wierp Barnabas ook regelmatig een blik achter zich. “Hoe
ver is het dan nog met de boot?”
“Een paar uur,” antwoordde Ludo. “Sora woont redelijk dicht bij het dorp. Tenminste,
dat was enkele jaren geleden nog het geval. Ik bracht haar wel eens wat spullen uit Ghaell.”
Ludo hoorde Barnabas iets over “smokkelaar” mompelen terwijl ze verder reden over
de zandweg, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Niet veel later kwamen ze bij het
kleine dorpje dat hun eindbestemming met paard en wagen was. Het was vroeger een
vissersdorp geweest, en Ludo durfde er zijn zwaarden om te verwedden dat dat ook na de
verandering die de eilanden hadden ondergaan niet veel anders was. Ook piraten en
smokkelaars moesten eten, en waar de vissers hun vis eerder aan de lokale bevolking
verkochten, deden ze dat nu zeer waarschijnlijk aan het geboefte. Dat wat niet gestolen
werd, tenminste.
Ludo hield de paarden nog net op tijd in toen twee kinderen achter elkaar aan over de
weg renden, schreeuwend en lachend. Hij zag dat Barnabas de kinderen verbaasd nakeek.
Ze waren zeer weinig kinderen tegengekomen op de eilanden. De meeste gezinnen waren
na de dood van de koning naar het vasteland gevlucht.

568
 Hoewel Gorean kleiner was dan Tirsk en er eerder vissers en boeren woonden dan
baronnen en hertogen, had verval geen intrede gedaan in dit dorp. Ludo zag eenvoudige
huizen van hout, die vrij waren van klimop en mos. Een smid was buiten aan het werk en
veroorzaakte een luid kabaal met zijn hamer op een aambeeld aan de linkerkant van de weg,
en rechts voegde een timmerman toe aan het geluid met een hamer op een houten plank.
Ludo’s ervaren ogen gleden door de straat, die van zand was en niet van steen, tot hij een
middelgroot gebouw vond met een bord waarop De Zilveren Karper geschreven stond.
“Misschien moeten we daar een nacht blijven?” opperde Barnabas, die dezelfde kant op
keek. “Lily kan wel wat rust gebruiken.”
“Nee,” antwoordde Ludo stellig. “De Broederschap kan ons hier té makkelijk vinden. Ze zal
het nog even een paar uur moeten volhouden.” Hij keek achterom. Het onderwerp van hun
gesprek leek te slapen. “Ik wil hier enkel de paarden en de wagen verkopen, en een boot
kopen. Of een ruil maken, als het niet anders kan.” De eerste optie zou hem meer goud
opleveren. Natuurlijk hadden ze haast, maar het kon geen kwaad wat winst te maken als het
hen niet op zou houden.
Hij hield de wagen halt naast de herberg, waar een stuk of tien stallen waren. Slechts
enkelen waren gevuld. Paarden waren eerder een luxe dan een gewoonte in dit dorp. Stro dat
hier en daar op de grond lag knisperde onder de hoeven van de paarden en de houten wielen
van de wagen.
De staljongen, een slungelige donkerharige jongen van een jaar of zestien, keek met open
mond naar Lily’s toegetakelde gestalte tot Ludo hem een blik toeworp. De jongen leek zich
plotseling te herinneren wat hij daar deed en haastte zich naar de wagen toe.
“Goedemiddag, heren.” Hij knikte haastig naar Ludo en Barnabas. “Wilt u uw paarden hier
stallen?” Zijn stem sloeg enkele keren over tijdens die twee korte zinnen.
“Ja, maar we blijven niet lang,” bromde Ludo. Hij sprong van de wagen, en Barnabas volgde
hem wat minder lenig.
“Geen probleem, geen probleem.” De jongen begon het tuig van de paarden met snelle,
behendige vingers los te maken van de wagen. Zijn bruine ogen gleden weer naar Lily. “We
hebben geen dokter, maar Tineas is behoorlijk goed met kruiden, zal ik hem –”
“Nee,” blafte Ludo, iets botter dan hij het eigenlijk bedoeld had. Maar hoe minder mensen
wisten dat Lily hier was, hoe beter.
“Is er toevallig een magiër in dit dorp?” vroeg Barnabas, wiens toon een stuk vriendelijker
was dan die van de rover.
“Een magiër?” herhaalde de staljongen verbaasd. “Nee heer, die komen hier niet. Ik heb
maar één keer in mijn leven een magiër ontmoet en die was –”
“Hier, knul.” Ludo wierp de jongen een koperen munt toe, voordat die zijn mening over de
betreffende magiër kon delen. “Barney, blijf jij bij Lily? Ik denk niet dat we haar moeten
verplaatsen, maar wellicht kun je haar wat laten eten en drinken.”
“Goed.” Barnabas’ grijze ogen gleden opnieuw bezorgd naar de levenloze gestalte van Lily.
“Ik ben niet lang weg.” Ludo gaf de magiër een klap op zijn schouder die de oudere man
deed wankelen en liep de herberg in.
De Zilveren Karper was een eenvoudige aangelegenheid, met houten vloeren, muren, tafels
en stoelen. Aan de muren hingen enkele schilderijen die allemaal een zee of rivier afbeeldden.
Eenvoudige koperen kandelaars op de tafels en kaarsenhouders aan de muren zonder

569
overbodige versieringen verlichtten de ruimte. Aan de andere kant van de herberg was een
stenen openhaard, maar er brandde geen vuur. Dat was niet nodig; de lente had zijn intrede
gedaan op de eilanden. Op twee kaartende mannen na was de herberg verlaten. Het was
middag en de meeste mensen waren aan het werk.
Ludo liep naar de bar, waar een mollige vrouw in een enigszins versleten blauwe jurk en
een groen schort met enkele geborduurde bloemetjes erop glazen stond af te drogen. Haar
lichtbruine haar hing in een praktische vlecht op haar rug.
“Goedemiddag,” zei ze. Haar toon was vriendelijk, maar haar groene ogen gleden over
zijn verschijning, alsof ze verwachtte dat hij het type was dat problemen zou veroorzaken.
Ludo had weinig vrouwelijke herbergiers meegemaakt, en al helemaal niet op de Verloren
Eilanden. Het leven van een herbergier was niet altijd zonder gevaar; af en toe dreef drank
mannen en soms vrouwen tot geweld.
“Dag.” Ludo nam beleefd zijn hoed af, in de hoop dat dit haar mening over hem zou
verbeteren. Aan haar blik was te zien dat dit het niet deed. “Ik ben op zoek naar iemand
die wellicht wat paarden zou willen kopen.”
“Pfoe! Weinig kans in dit dorp, heer. We zijn eenvoudige lieden, arbeiders. We hebben
geen geld voor paarden.” Ze zei het op een toon die hintte dat dit iets was wat Ludo had
kunnen weten.
Het was inderdaad wat Ludo al gedacht had, maar het gaf niet. Het was natuurlijk mooi
als ze wat extra geld voor de paarden konden krijgen, maar het was geen noodzaak. Hoewel
het grootste deel van zijn kapitaal, voornamelijk illegaal verkregen, in een kluis in zijn
woonboot in Mistwater lag had hij genoeg goud op zak.
“Waar kan ik een boot kopen?” vroeg hij.
“De botenmaker bevindt zich aan de rand van het dorp, bij de rivier. Maar hij is net
herstellende van de rode griep en heeft weinig boten op voorraad. Hij is bijna een maand
uit de roulatie geweest, de arme man.”
“Is er iemand anders met een boot te vinden?” Ludo zag aan de blik van de herbergier
dat ze het onbeleefd vond dat hij niet even bij de ziekte van de botenmaker stilstond, maar
hij had geen tijd voor dat soort nutteloze beleefdheden.
“De vissers, natuurlijk.” De vrouw legde de doek waarmee ze glazen had gepoetst op de
bar en leunde met haar stevige armen op het hout. “Maar je zult merken dat het lastig is
er een te vinden die zijn boot zal verkopen. Vrijwillig, althans.” Ze keek naar hem alsof ze
verwachtte dat hij de boot weleens zou kunnen stelen.
“Hmpf. Dat zullen we nog wel eens zien.” Ludo keek naar de twee kaartende mannen.
Het waren duidelijk boeren, gestoken in eenvoudige wollen tunieken en linnen broeken.
“Hebben jullie geen last van de piraten en smokkelaars?”
“Niet echt,” antwoordde de barvrouw. “In het begin wel, natuurlijk. Toen is een groot
aantal mensen uit het dorp gevlucht nadat de piraten hier enkele keren voorbij gekomen
zijn, moordend en plunderend. Maar nadat Rendaris, Darthan en Lindholm hun intrede
gedaan hebben is er een soort van orde hersteld. Niet zoals vroeger, maar zij weten ook
wel dat er vissers en boeren nodig zijn om iedereen van eten te voorzien. En sindsdien laten
de piraten, smokkelaars en dieven ons met rust, aangezien ze gestraft zullen worden door
hun leiders als ze dat niet doen. Uiteraard dwingen hun leiders ons om in ruil voor hun

570
‘bescherming’ onze waar met korting aan hen te verkopen. Maar het is beter dan vermoord
of verkracht te worden.”
“Dat geloof ik,” bromde Ludo. “Bedankt voor de informatie.” Hij zette zijn hoed op en
verliet de herberg.
In het dorp was een middelmatige bedrijvigheid merkbaar. Afgezien van de smid en
timmerman zag Ludo enkele vrouwen kleding wassen in grote houten tobbes, kwam hij een
man tegen die een kleine kudde koeien vooruit dreef en zag hij in de verte mannen aan het
werk op de weilanden die het dorp omringden.
De weg naar de Naria was niet ver. Enkele houten huisjes stonden aan de rand en twee
mannen stonden aan de oever te vissen. Maar Ludo wist dat de meeste vissers met hun boot
de rivier op waren, waar een stuk meer te vangen viel.
Zijn oog viel op een man die een boot aan het bewerken was met een hamer. Hij liep ernaar
toe.
“Goedemiddag,” bromde hij. “Ik neem aan dat jij de botenmaker bent?”
De man keek op, zijn ogen met zijn hand beschermend tegen de zon. Aan zijn ingevallen
wangen was te zien dat hij nog herstellende was van de rode griep. Zijn huid was bleek en zijn
ogen waren nog wat verzonken.
“Dat klopt,” zei hij, zijn toon enigszins behoedzaam.
“Ik wil graag een boot kopen.”
“Dat gaat helaas niet lukken,” zei de botenmaker. “Ik werk nog aan deze boot, en hij is al
verkocht. Pas hierna kan ik aan een nieuwe boot beginnen.”
“En die dan?” Ludo wees naar een boot die iets verderop lag. Het was een simpel maar
stevig vaartuig, met twee roespanen en een bankje aan beide kanten. En wat belangrijker was:
er was in het midden ruimte genoeg voor Lily om te liggen én om hun bagage neer te zetten.
“Dat is mijn eigen boot,” antwoordde de botenmaker vriendelijk.
“Ik heb een houten wagen en vier paarden die ik ervoor wil ruilen.” Ludo hoopte dat het
niet op een gevecht aan zou komen, maar indien nodig was hij bereid de man uit te schakelen.
Hij moest een boot hebben en had geen tijd om te wachten. Het moeras betreden met paard
en wagen was waanzin, als het al niet simpelweg onmogelijk was.
Maar zoals hij al wel verwacht had, verscheen er een gierige blik in de bruine ogen van de
botenmaker. “Vier paarden?” herhaalde hij ongelovig, en kwam overeind, leunend op de boot
in wording.
“Vier paarden,” herhaalde Ludo. “Alle vier gezond en niet ouder dan een jaar of tien. Je
kunt ze voor een aardige som verkopen als je dat wilt.”
“Waarom verkoop je ze zelf niet?” vroeg de man achterdochtig. “Je kunt een boot krijgen
voor een stuk minder, als je wat geduld hebt…” Hij keek Ludo aan alsof hij een addertje onder
het gras verwachtte.
“Omdat ik geen geduld heb,” blafte Ludo kortaf. Hij voelde dat hij zich begon te ergeren.
Nee, zelfs kwaad begon te worden. Wolfachtige gedachten zoals het doorscheuren van een
keel schoten door zijn hoofd. Hij wist dat hij moest oppassen. Hij had nooit het geduld van een
engel gehad, maar sinds hij weerwolf was had hij naast de vele voordelen ook een korter lontje
gekregen. Hij keek naar de botenmaker en zag angst in diens vriendelijke bruine ogen. Hij
haalde diep adem en telde inwendig tot vijf. “Luister, man, ik moet nu een boot hebben.
Hebben we een deal of niet?”

571
 “We hebben een deal.” De man stak zijn magere arm uit, en Ludo schudde zijn hand.

Binnen een halfuur hadden Ludo en Barnabas Lily en de bagage in de boot geladen, de paarden
en wagen aan de botenmaker overhandigd en voeren ze richting het westen de rivier op. De
botenmaker had met enigszins verbaasde blik naar het gezelschap gekeken en Ludo had hem
aangeraden zijn mond te houden over wat hij zag. De kans was natuurlijk aanwezig dat De
Broederschap in Gorean kwam informeren naar Lily en hij wilde het liefst zorgen dat iedereen
die hen gezien had zijn mond hield. Hij wist natuurlijk wel dat hij dit, afgezien van iedereen
uitmoorden, niet kon garanderen. Hij had het eerlijk gezegd nog niet eens zo’n slecht idee
gevonden om iedereen uit te schakelen die hen gezien had, maar hij dacht dat Lily dat niet
zou willen. Hij gromde. Zo zag je maar; om iemand geven zorgde ervoor dat je zwak werd.
Maar er was geen weg meer terug.
Hij stopte even met roeien om zijn jas uit te trekken en pakte de houten roeispanen toen
weer vast. Hoewel het nog niet ontzettend warm was had hij het sneller warm nu hij een
weerwolf was en de fysieke arbeid zorgde voor zweetdruppels op zijn rug. Natuurlijk had
Barnabas niet geprotesteerd toen Ludo zonder iets te zeggen de roeispanen gepakt had.
In het begin kwamen ze enkele vissersboten tegen, waarop mannen met hengels en
netten te werk waren. Na ongeveer een halfuur varen leidde Ludo de boot in een aftakking
van de Naria die het moeras in voer. Naarmate ze dieper het moeras in vaarden werd de
bebossing dichter en maakte het gefluit van vogels plaats voor het gekwaak van kikkers en
getjirp van krekels.
Hoe verder ze het moeras in kwamen, hoe donkerder het werd. De lucht was slechts af
en toe nog te zien, aangezien bomen aan weerszijden van de rivier elkaar hoog boven hun
hoofden ontmoetten en ze door een soort natuurlijk gevormde tunnel van donkere
bladeren vaarden. Ludo roeide zo hard mogelijk als hij kon door. Hij zag dat Lily haar ogen
nog steeds gesloten had, maar haar ademhaling was rustig. De blauwe plekken op haar
gezicht waren griezelige schaduwen in het schemerige licht dat af en toe tussen de bomen
door scheen.
Opeens stopten zelfs de krekels en kikkers met geluid maken. Ludo stopte met roeien.
“Wat is er?” vroeg Barnabas, die bezig was geweest met het stoppen van tabak in zijn
pijp, een houten ding versierd met ingesneden bloemen en bladeren.
“Ik weet het niet,” bromde Ludo. “Ik heb het gevoel dat – bloederige plaag!”
Twee paar lichtgroen geschubde handjes waren verschenen aan de rand van de boot en
Ludo sprong op en greep zijn zwaarden. Voordat de slepers zich goed en wel op de boot
gehesen hadden, had Ludo ze al in stukken gehakt.
Barnabas liet zijn pijp vallen en er verscheen een lichtblauwe magiebal in zijn handen,
die hij naar een andere sleper gooide. Drie nieuwe slepers verschenen aan de rand van de
boot en Ludo hakte met een snelle beweging hun handen los van hun armen. Schreeuwend
verdwenen de monstertjes ten onder, donkergroen bloed in het water sproeiend.
“Achter je!” riep hij, en Barnabas draaide zich om. Twee slepers waren achter hem aan
boord geklommen, en hij schakelde ze snel uit met groene magieballen.
Ludo sprong behendig over Lily heen. Het deinen van de boot hinderde zijn evenwicht
niet, in tegenstelling tot het evenwicht van Barnabas. De oudere magiër stond te wiebelen
terwijl hij spreuken op een nieuwe golf slepers afvuurde. Gelukkig dacht hij eraan om geen

572
vuurmagie te gebruiken, ook al was dat zijn favoriete manier van vechten. Ludo moest er niet
aan denken dat deze boot ook in vlammen op zou gaan.
Hij hakte het hoofd van het lichaam van een donkergroene sleper, ontweek de tandjes van
een mosgroene sleper en begroef zijn zwaard in het kleine lichaam. In zijn ooghoek zag hij een
beweging en wist nog net te voorkomen dat twee slepers Lily overboord trokken.
“W-wattiser?” mompelde Lily slaperig.
“Oh, niets, slaap maar door,” bromde Ludo, terwijl hij de ene sleper doormidden kliefde
met zijn linkerzwaard en de andere onthoofde met zijn rechterzwaard. Donkergroen bloed
spoot over de deken waar Lily onder lag.
Lily mompelde iets onverstaanbaars en leek weer in slaap te vallen. Barnabas liet een regen
van paarse sterren neerkomen op een groep van drie slepers, die krijsend vluchtten.
En toen was het stil.
Ludo keek om zich heen. De slepers die het overleefd hadden waren gevlucht. Enkele
lichaamsdelen lagen op en rond de boot in het water, en er waren een aantal bloederige
groene vlekken te zien.
“Was dat het?” vroeg Barnabas. Hij wiste het zweet van zijn kale hoofd. Er zat een
donkergroene veeg op zijn stoppelige wang.
“Volgens mij wel.” Ludo smeet een hoofd, een arm en een romp overboord. Het getjirp van
de krekels en gekwaak van de kikkers was teruggekeerd.
Barnabas hief zijn handen op en de bloederige vlekken verdwenen van het hout van de
boot. Een herhaling van het gebaar zorgde ervoor dat Lily’s deken ook weer schoon werd.
Vervolgens pakte hij zijn pijp van de bodem van de boot en ging weer op het bankje zitten.
Het voorval leek hem niet van zijn stuk gebracht te hebben en Ludo grijnsde. De magiër begon
wat harder te worden.
“Wat zit je nou te lachen?” vroeg Barnabas, die met een handgebaar de pijp aanstak.
“Oh, niets.” Ludo pakte de roeispanen en begon weer te roeien. “Niets beter om de
saaiheid van de dag te doorbreken als een lekker gevecht.”
“Ja, ja.” Barnabas stopte de pijp in zijn mond en trok eraan.
Ludo merkte echter wel dat het gevecht wat van zijn spanning en ingehouden agressie
verdreven had. De slepers waren tenminste ergens goed voor geweest.
Na ongeveer een uur roeien waarin weinig gebeurde kwamen ze bij een houten huisje dat
op palen aan de rand van de rivier stond. Treurwilgen omringden het huisje en zorgden ervoor
dat het nacht leek, ook al was de avond net gevallen.
Ludo roeide naar de oever en stapte op het donkergroene gras. “Wacht hier maar even,”
zei hij tegen Barnabas. De magiër knikte.
Ludo liep de houten treden op naar de voordeur. Hij had zijn hand nog niet omhoog gedaan
om te kloppen toen de deur openging.
Sora Virneas zag er nog net zo uit als hoe hij haar herinnerde. Ze was al oud geweest toen
hij haar twintig jaar geleden voor het eerst ontmoette en een netwerk van rimpels omringde
haar ogen en liep over haar voorhoofd en wangen. Haar witte haar hing in een vlecht tot op
haar billen en haar magere lichaam zag eruit alsof hij het met gemak doormidden kon breken.
Haar grijze ogen waren echter scherp en Ludo wist dat deze vrouw lang niet zo breekbaar
was als ze eruit zag. Haar huid leek net lichtbruin leer en haar dunne lippen vertrokken zich in
een glimlach toen ze hem zag.

573
 “Wel, wel, Ludovic Bane,” zei ze met haar raspende stem. “Dat is alweer even geleden.”
“Miste je me al?” Ludo omhelsde de oude vrouw, die nauwelijks tot zijn borst kwam, en
ze klemde haar dunne armen even stevig om zijn middel voordat ze hem losliet.
“Als kiespijn.” Sora lachte kakelend, en keek toen met haar twinkelende ogen, zo
donkergrijs dat ze bijna zwart leken, langs Ludo op naar de boot. “Het lijkt erop dat je me
dit keer meer brengt dan alleen goederen.”
“Dat klopt.” Ludo liep naar de boot, en de kruidenvrouw volgde hem. “Dit is Barnabas,”
hij wees naar de kale man, die bezig was met het vastmaken van de boot aan een van de
houten palen waar het huis op stond, “en dat is Lily. Ze is ziek. We hebben je hulp nodig.”
“Hmmm, een magiër, hè?” zei Sora, terwijl ze Barnabas geïnteresseerd opnam.
De grijze wenkbrauwen van Barnabas schoten omhoog. “Ik ben het niet gewend dat
iemand me direct als zodanig herkend,” zei hij. Hij klom de oever op en schudde Sora’s
dunne hand.
“Och, ik herken jouw soort al van een paar mijl afstand,” zei Sora luchtig. “Maar blijkbaar
ben je niet goed in genezende magie. Anders hadden jullie mij niet nodig gehad.”
“Dat klopt, helaas,” zei Barnabas, bijna verontschuldigend.
Sora keek naar Lily. “Wat is er met dat arme meisje gebeurd?”
“Gemarteld,” antwoordde Ludo. “En ze heeft koorts. Kun je ons helpen?”
“Ik zal zien wat ik kan doen. Breng haar maar naar binnen.”
Ludo tilde Lily op en droeg haar het huisje in. Barnabas volgde met hun bagage en Sora
sloot de deur achter hen. Haar donkergroene linnen rok sleepte over de grond terwijl ze
liep.
“Leg haar maar op bed.” Ze gebaarde naar een openstaande houten deur aan Ludo’s
linkerkant.
Ludo liep de kleine slaapkamer in en legde Lily op het eenpersoons bed. Ze rilde, en hij
sloeg de dekens over haar heen. Bezorgd keek hij naar haar bleke gezicht. Tenminste, bleek
waar geen blauwe plek of snee zichtbaar was. Hij streek over haar wang.
“Er staat een fles whisky in de keuken.” Sora was achter hem verschenen. “Schenk wat
in voor jezelf en de magiër. Ik wil Lily’s wonden onderzoeken.”
Ludo aarzelde even, onwillig als hij was om haar nu alleen te laten, ook al was het met
iemand die hij vertrouwde – voor zover hij iemand écht vertrouwde. Sora’s vastberaden
blik zorgde ervoor dat hij toch de woonkamer in liep.
Sora’s kleine huis was nog net zo rommelig als de laatste keer dat hij er geweest was. De
woonkamer bestond uit een versleten leren bank, twee stoffen, niet bij elkaar passende
stoelen en een salontafel die zijn beste tijd gehad had. Er stond een kast met boeken en
een kast vol met potjes en flesjes met kruiden en drankjes. Her en der lagen boeken die
blijkbaar niet meer in de boekenkast pasten verspreid in de woonkamer, en kruiden hingen
te drogen aan haken aan het plafond in de kleine open keuken. Ludo bukte toen hij onder
de hangende kruiden door liep – iets wat Sora zeker niet hoefde te doen – en pakte de fles
whisky die op het houten aanrecht stond.
Zonder te vragen of Barnabas ook een glas wilde schonk hij twee glazen in, gaf er een
aan de magiër en ging op een van de stoelen aan de eettafel zitten. Barnabas ging
tegenover hem zitten, hief zijn glas op en nam een slok.

574
 Zwijgend dronken de twee mannen hun whisky. Ludo wist niet goed wat te doen. Wachten
was iets waar hij nooit goed in geweest was, hij was een man van actie. En na de afgelopen
week zo druk te zijn geweest, eerst met het redden van Lily en vervolgens met het vluchten
voor De Broederschap, was niets doen een onwennig en onplezierig gevoel.
“Ik denk dat we beter om de beurt de wacht kunnen houden,” mompelde hij. “Voor het
geval De Broederschap ons heeft weten te vinden.”
Barnabas knikte. “Ik zal ook wat magische alarmen aanleggen rondom de hut. Bael zal ze
wel kunnen omzeilen, maar de anderen niet.”
“Prima.”
Barnabas wilde net opstaan toen Sora de slaapkamer uit kwam. Haar gezicht stond ernstig.
“En?” vroeg Ludo.
“Twee gekneusde ribben, een gekneusd jukbeen, gespleten lip, uitgetrokken pinknagel en
talloze blauwe plekken en krassen, sommige oppervlakkig maar andere behoorlijk diep.” Sora
telde mee op haar knokige vingers. “Maar dat is allemaal te genezen met tijd en een beetje
hulp van mij. Enkele van haar diepere krassen zijn echter ontstoken, vandaar de koorts. Daar
maak ik me meer zorgen om. Wat ze nodig heeft zijn kruiden voor op de wonden, goed eten,
water, en rust, heel veel rust. De rest is aan haar zelf.”
“Maar ze zal toch wel genezen?” vroeg Barnabas bezorgd.
“Ik geef haar een goede kans. Ze is een vechter, die. Maar wat ze als eerste nodig heeft is
een bad om haar wonden schoon te maken.” Sora keek de twee mannen streng aan. “Waarom
hebben jullie haar niet gewassen? Haar schone kleding gegeven?”
“Er was geen tijd,” zei Ludo bars. “We werden achtervolgd door degenen die haar
gemarteld hadden. We moesten zo snel mogelijk zien te ontsnappen.”
“Pfff. Mannen!” Mopperend over goede hygiëne liep Sora naar de keuken, trok op haar
tenen staand enkele kruiden van de hangende bossen en legde ze op een snijplank.
Terwijl ze de kruiden begon fijn te snijden keken Ludo en Barnabas elkaar aan, niet goed
wetend wat te doen.
“Jullie kunnen je ook best nuttig maken, hoor.” Sora keek niet op van haar werk. “Vul het
bad met water. Ik neem aan dat je wel water magisch kan verwarmen, Barnabas? Of rijkt je
incompetentie verder dan alleen genezende magie?”
Ludo onderdrukte een grijns bij het zien van Barnabas’ beledigde gezicht. De magiër leek
het als een persoonlijk falen op te vatten dat hij zo zwak was in genezende magie, en de
opmerking van de kruidenvrouw hielp niet.
“Jazeker,” zei Barnabas alleen, ijzig beleefd.
“Mooi. Er staat een regenton achter het huis.”
Ludo wilde opstaan om de regenton te gaan halen, maar Barnabas hield hem tegen. “Ik doe
het wel.”
De rover vermoedde dat zijn behulpzaamheid om de ton te gaan halen meer voortkwam
uit het feit dat hij wilde bewijzen tegenover Sora dat hij zeker wel een bekwame magiër was
dan om Ludo het gesjouw te besparen, maar Ludo liet hem begaan. Hij stond alsnog op –
voornamelijk omdat het zeer verkeerd aanvoelde om te blijven zitten terwijl de andere twee
in de weer waren om Lily te helpen – en kwam bij Sora in de keuken staan. De oude vrouw
was bezig de fijngesneden kruiden tot poeder te vermalen met een vijzel. Ludo rook lavendel
en kamille, en enkele andere geuren die hij niet herkende.

575
 “Je bent veranderd,” zei Sora, haar donkergrijze ogen nog steeds op haar werk gericht.
Het verbaasde Ludo niet dat de scherpe kruidenvrouw had opgemerkt dat hij een
weerwolf was geworden. Er was weinig dat haar ontging.
“Klopt. Het gebeurde enkele maanden geleden. De weerwolfbeet kostte me bijna mijn
leven, maar het heeft me uiteindelijk sterker gemaakt.”
“Pfff!” Sora wuifde met een leerachtige arm. “Dat bedoel ik niet. Hoewel het met jouw
levensstijl natuurlijk te verwachten viel dat er een keer zoiets zou gebeuren. Maar ik bedoel
het meisje.”
“Lily?”
“Ja, wie anders? Ik heb het niet over die chagrijnige magiër.”
De chagrijnige magiër in kwestie liet inmiddels een regenton vol met water voor zich uit
zweven richting de badkamer. Hij wierp een geërgerde blik op Sora voordat hij in de
badkamer verdween.
“We zijn alleen vrienden,” bromde Ludo.
“Jij en de magiër?”
“Ik en het meisje.”
Sora wierp hem een blik van ongeloof toe en begon toen een bruine pasta toe te voegen
aan de kruidenmassa in de stenen kom. “Als jij jezelf voor de gek wilt houden, prima.”
Ludo wist niet wat hij daarop moest zeggen en nam daarom maar een slok whisky.
“Wat het ook is, ze heeft een goede invloed op je. Je bent minder harteloos geworden.”
“En dat weet je na me tien minuten gezien te hebben?” Ludo trok een wenkbrauw op.
“Ik zie het in je ogen.”
“Hmpf.”
“Je ‘hmpft’ maar een eind weg.” Sora zette de kom met een klap op het aanrecht en
veegde haar handen af aan haar rok. “Klaar.”
Op dat moment kwam Barnabas de badkamer uit. “Het badwater is verwarmd,” zei hij
waardig.
“Grote jongen.”
“Ik draag Lily wel even naar de badkamer,” zei Ludo haastig, voordat Barnabas, die zijn
mond al open had, iets terug kon zeggen. De twee konden ruziemaken wanneer ze voor
Lily gedaan hadden wat ze moesten doen.
Hij liep naar de slaapkamer waar Lily nog in dezelfde houding op bed lag, tilde haar op
en liep met haar naar de badkamer. Ze kreunde zacht maar hield haar ogen gesloten. Hij
zette haar op een eenvoudige houten stoel in een hoek van de badkamer en bleef
besluiteloos staan.
“Ik neem het hier wel over,” zei Sora kordaat. “Dit is geen werk voor een man. Hup,
wegwezen!” Met haar handen joeg ze hem de badkamer uit, alsof ze een stel kippen
verjoeg.
Ludo zag dat Barnabas’ dunne lippen in een glimlach krulden. De magiër schonk zijn
eigen glas en dat van Ludo bij met whisky en gebaarde naar de stoel waar Ludo eerder op
gezeten had.
“Niets anders te doen dan wachten,” zuchtte Ludo, en ging weer zitten. Het hout kraakte
vervaarlijk onder zijn niet geringe gewicht.
“En drinken,” voegde Barnabas behulpzaam toe.

576
 Ludo knikte somber en nam zwijgend een slok. Hij wist nu hoe Lily zich gevoeld moest
hebben toen hij zo ziek was nadat hij door de weerwolf gebeten was. De bezorgdheid, de
machteloosheid… hoewel zij gelukkig een stuk meer kans had op overleven dan hij destijds
gehad had. Maar er was ook niets wat hij nu kon doen, terwijl zij hem toen juist geholpen had.
Hij wilde net aan Barnabas voorstellen dat die alvast een magisch alarm rond het huis zou
maken toen hij geschreeuw hoorde.
“Nee! Nee, zei ik! Blijf van me af!”
Het was Lily’s stem, schor en paniekerig. Beide mannen sprongen overeind en renden naar
de badkamer. Ludo trok de deur zo hard open dat die de woonkamer in vloog. Barnabas kon
nog net opzij springen om te voorkomen dat het hout tegen hem aan sloeg.
Sora keek op, duidelijk niet onder de indruk van Lily’s geschreeuw of van de badkamerdeur
die midden in de woonkamer lag.
“Je zelfbeheersing is niet echt verbeterd, hè Ludo?” zei ze rustig.
“Wat is er aan de hand?” blafte die.
“Ze begon te schreeuwen zodra ik haar uit wilde kleden. Ik denk dat ze een of ander trauma
heeft opgelopen.”
Sora’s handen gingen weer naar de veter dat de bovenkant van Lily’s jurk bijeen hield.
Zodra ze aan de veter begon te trekken schoten Lily’s ogen open.
“NEE!” Zwak sloeg ze naar de kruidenvrouw.
Barnabas mompelde iets over “alarm” en verdween. Ludo duwde Sora aan de kant, ruwer
dan hij bedoelde, en knielde voor Lily neer. Ze trilde en hief haar arm opnieuw op.
“Rustig, meisje. Ik ben het maar.” Hij ving haar arm en duwde deze zacht naar beneden.
Haar huid was bloedheet.
“Ludo?” Ze keek hem aan, maar haar blik was niet helder. Hij wist niet zeker of ze hem wel
zag.
“Ja. En degene die je in bad wil doen is Sora, een kruidenvrouw die je zal helpen genezen.
Je kan haar vertrouwen.”
“Kom, Lily,” zei Sora kordaat maar niet onvriendelijk. “Even sterk zijn nu.”
“Nee,” mompelde Lily, toen Sora opnieuw de bovenkant van haar jurk wilde losrijgen. “Blijf
van me af… alsjeblieft…” Zweetdruppels parelden op haar voorhoofd. “Ludo… laat me niet
alleen.”
“Goed.” Sora’s ogen gingen van Lily naar Ludo. “Ik denk dat jij het moet doen, Ludo. Het
heeft geen zin als ze tegenspartelt, dan doet het meer slecht dan goed. Kleed haar uit, stop
haar in bad en maak haar wonden schoon. Smeer daarna de pasta op de sneeën die ontstoken
zijn en verbind ze. Ik laat dit liever niet over aan een man, lomp als jullie vaak zijn, maar het is
niet anders. De spullen staan op de kast.” Sora gebaarde naar de stenen kom, wat linnen
verband en een doek die ze op een lage kast gelegd had. “Oh, en zet eerst even die deur weer
terug, wil je? Het meisje verdient wat privacy.”
Sora liep de badkamer uit en verdween door de voordeur, ongetwijfeld om te kijken wat
Barnabas aan het uitspoken was.
Ludo pakte de deur van de vloer. Het ding was afgezien van een snee in de onderkant
merkwaardig genoeg heel gebleven. Hij zette hem terug in de hengsels, trok de deur dicht en
knielde voor Lily neer. Voorzichtig begon hij de veter los te maken, half verwachtend dat ze
weer zou gaan schreeuwen. Ze zei echter niets.

577
 Hoewel zijn vingers normaal gesproken zo snel en behendig waren leken ze nu wel
onhandige worstjes te zijn. Het was al even geleden dat Ludo een vrouw had uitgekleed en
dit was niet zomaar een vrouw en niet zomaar een situatie. Hij dacht niet dat Lily wilde dat
hij haar naakt zag – voor de tweede keer notabene – en het voelde bijna alsof hij misbruik
maakte van de situatie. Maar ze had niet gewild dat Sora het deed. Ze voelde zich blijkbaar
alleen bij hem veilig genoeg. Ludo had niet gedacht dat iemand dat ooit zou voelen. Niet
bij hem.
Na wat bijna tien minuten leek had hij het koord los geregen. Voorzichtig stroopte hij de
jurk omlaag. Hij bevrijdde haar voeten uit de muiltjes en trok vervolgens de rest van de jurk
uit. Hij gromde. Waarom droeg ze geen onderbroek? Had Alastair…
Hoewel hij zichzelf had voorgenomen het niet te doen, gingen zijn ogen naar haar
lichaam. Wat hij zag schokte hem. Ze had niet alleen veel verwondingen, maar ook blauwe
plekken op de binnenkant van haar benen, op haar hals, op haar borsten…
“Als ik Alastair te pakken krijg…” Zijn stem was meer een grom dan een stem, maar Lily
keek hem enkel aan.
“Ik heb het een beetje koud zo, Ludo,” zei ze zacht. Zacht, maar niet angstig. Ludo
begreep het niet. Menig vrouw zou zich toch eerder bedreigd voelen door hem dan door
Sora. Kippenvel was op haar huid verschenen.
“Geen zorgen, het water is warm.”
Hij tilde haar op met zijn ene arm onder haar knieën en zijn andere arm onder haar
oksels, en liet haar in het water zakken, dat inderdaad nog goed warm was. Hij vermoedde
dat Barnabas het betoverd had zodat het niet af kon koelen. Ze konden handig zijn, die
magiërs.
Lily vertrok haar gezicht toen ze in het warme water terecht kwam. Ludo wist dat het
water pijn deed aan haar vele verwondingen. Maar ze zei niets, liet zich achterover zakken
en sloot haar ogen weer.
Ludo pakte een schone doek en aarzelde. Hij moest haar wonden schoonmaken. Ze
stond niet toe dat Sora het deed en ze was er duidelijk zelf niet toe in staat. Hij had zich
voorgenomen niet naar haar naakte lichaam te kijken, maar hoe moest hij haar wonden
schoonmaken zonder te kijken? Duistere botten!
Zacht wreef hij met de doek over haar gezicht, haar hals, haar schouders. Hij besteedde
extra aandacht aan de bloederige snee boven haar borsten, een van de wonden die
ontstoken was geraakt. Terwijl hij zo voorzichtig mogelijk aan het poetsen was wierp hij
een blik op Lily’s gezicht en zag dat ze hem gadesloeg.
“Dit geeft wel een extra dimensie aan onze vriendschap,” zei ze, een vage ondertoon
van amusement hoorbaar in haar stem.
“Hmpf. Zal ik Sora halen?” Ludo keek naar haar groenblauwe ogen. Ze leek helderder
dan even geleden, toen ze begon te schreeuwen zodra de kruidenvrouw haar aanraakte.
“Nee,” antwoordde ze. “Ik heb liever dat jij het doet. Anderen…”
Ze maakte haar zin niet af en Ludo spoorde haar niet aan, maar hervatte zijn
werkzaamheden.
“Hoeveel krijg je mee van wat er gebeurt?” vroeg hij, terwijl hij haar rechterarm pakte
en de drie sneeën die Nox op de onderarm had gemaakt begon schoon te maken. Sommige
van de verwondingen die Nox had toegebracht zouden littekens achterlaten. Eeuwige

578
herinneringen aan wat de sekteleider haar had aangedaan. Hij haalde diep adem in een poging
de nieuwe golf van woede die in hem opkwam te onderdrukken.
“Het gaat in vlagen,” antwoordde ze. “Soms is het helder, zoals nu. Andere momenten zijn
vaag en kan ik me nauwelijks herinneren.”
“Dat is de koorts.”
“Je meent het.”
Hij keek op van zijn werk en zag een flauwe glimlach rondom haar gespleten lip en een
milde twinkeling in het oog dat niet dicht zat.
“Hij heeft je niet gebroken.”
“Nee,” fluisterde ze.
“Gelukkig.” Hij boog voorover en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Voordat hij zich
terugtrok rook hij aan haar haar. Dat moest duidelijk ook gewassen worden.
“Wat is de schade?” vroeg ze.
“Twee gekneusde ribben, een hoop blauwe plekken en krassen. Sommigen zijn ontstoken
en veroorzaken de koorts, maar Sora denkt dat je een goede kans hebt te herstellen.”
Lily knikte, duidelijk niet ontdaan door zijn opsomming. Het kwam natuurlijk niet echt als
een verrassing bij haar.
“Ik moet je wonden schoonmaken.” Hij zei het bijna verontschuldigend. Sommige zaten op
redelijk gevoelige plekken.
“Doe wat je moet doen,” zei ze onverschillig. “Ik ben nu toch niet veel om naar te kijken.”
“Daar ben ik het niet mee eens,” mompelde hij, en pakte haar linkerarm weer en begon die
verder schoon te maken.
“Hmm?”
“Niks, niks.” Hij wendde zijn blik af, alsof hij haar arm bestudeerde, maar het was eigenlijk
om de blos die onder zijn baard vandaan omhoog gekropen was te verbergen. Bloederige
plaag! Ludovic Bane bloosde niet.
Zo zag je maar weer. Om iemand geven maakte je zwak.

Alastair stopte aan de rand van het dorp. Gorean was volgens Mat, die er wel eens geweest
was, een eenvoudig dorp dat vooral bekend stond om de visserij, maar waar ook andere
beroepen werden uitgeoefend. Het was zo te zien onaangetast door de piraterij die op de rest
van de eilanden hoogtij vierde. Het deed Alastair goed om weer een plaats te zien die niet
overspoeld werd door criminelen.
“Weet je zeker dat ze deze kant op gegaan zijn?” vroeg hij aan Melvan.
De rustige man knikte. Aangezien hij de beste spoorzoeker onder hen was had hij het spoor
van Lily en Bane gevolgd. Zijn linkerarm zat onder de brandwonden die hij had opgelopen toen
hij uit zijn brandende boom moest klimmen, maar de man klaagde niet en volgde het spoor
vastberaden.
“Ik weet niet of ze er nog zijn, maar ze zijn hier in elk geval geweest.”
“Goed.” Alastair wierp een blik in de wagen die ze in Tirsk gekocht hadden voordat ze de
achtervolging inzetten. In de wagen lag onder andere het lichaam van Bael. Het slanke lichaam
was een verkoolde massa. De demon zou hen voorlopig niet van dienst kunnen zijn. Wat
Alastair betrof hadden ze het monster gewoon achtergelaten, maar Flavius had erop gestaan

579
hem mee te nemen. Zijn argument was dat Bael hen waarschijnlijk zou achtervolgen zodra
hij genezen was, en dat hij hen allemaal uit zou moorden omdat ze hem achtergelaten
hadden.
Alastair was er niet zo zeker van dat Bael zou genezen; het verkoolde lichaam leek meer
een lijk dan wat anders, en hij was er niet eens zeker van dat Bael nog wel ademde.
Niemand had dat durven controleren. Maar hij kon Flavius geen ongelijk geven. Het risico
dat ze zich de woede van de demon op hun hals zouden halen was simpelweg te groot. Als
ze hem achter zouden laten, zouden ze de rest van hun leven over hun schouder kijken.
Mocht blijken dat Bael echt dood was, dan konden ze het lijk altijd alsnog ergens
achterlaten. Maar niet voordat ze het zeker wisten.
Flavius hield zijn paard, een grijze ruin in dezelfde kleur als zijn haar, alsof hij het dier
erop had uitgezocht, halt naast Alastair. Hij streek zijn haar glad, dat enigszins uit het
keurige kapsel geblazen was door de stevige lentewind die was opgestoken.
“We kunnen het beste verspreiden in groepen van twee of drie om de bevolking te
ondervragen of ze iets gezien hebben,” zei hij.
Alastair knikte. De oudere man nam hem Lily’s ontsnapping dit keer niet kwalijk. Dat kon
ook niet; ze hadden allemaal gefaald. Ze hadden zich lang genoeg door de mysterieuze
brand laten afleiden voor Bane om Lily weg te halen uit te kelder. Hoewel, zo mysterieus
was de brand niet… Jarro en broeder Eron hadden beiden gezegd dat ze een kale oudere
man gezien hadden. De magiër die aan Bael ontsnapt was.
Alastair klopte zijn lichtbruine ruin, die onrustig met zijn voet stampte, op de hals.
Vervolgens seinde hij naar de mannen achter hem, en in stapvoets reden ze het dorp in. De
avond begon te vallen, maar hij hoorde nog het gehamer van een smid en enkele vrouwen
waren bezig lakens te wassen in een grote tobbe, ondertussen met elkaar pratend en
lachend.
Bane was niet wie hij had gedacht. Ja, het was een rover, een moordenaar, gespuis, maar
de man was meer dan dat. Een weerwolf. Duivelsgebroed.
De gedachte bezorgde Alastair rillingen en hij maakte onwillekeurig het teken tegen
kwaad, zijn rechterhand tegen zijn hart drukkend. Hij wist dat hij geluk had gehad aan Bane
te ontsnappen. Normaal gesproken was hij niet te laf een gevecht aan te gaan, maar een
één op één gevecht met een weerwolf had hij nooit kunnen winnen. Rennen was het enige
wat hij had kunnen doen. Maar hij had Lily aan het monster overgelaten. Ze dacht
misschien dat ze Bane kon vertrouwen, maar ze zat ernaast. Weerwolven waren niet te
vertrouwen.
Hij zou haar terughalen en haar laten inzien dat ze alleen bij hem veilig was. Ja, hij was
wellicht wat te ver gegaan toen ze nee had gezegd tegen zijn aanzoek. Hij had zijn woede
op dat moment niet onder controle gehad. Het was een beginnersfout; een marteling
moest altijd in koele bloeden gebeuren, zonder emotie. Wanneer emotie erbij kwam kijken
kon je snel te ver gaan en dat kon de dood van de gemartelde betekenen.
Maar het lukte hem niet om bij haar zijn emoties onder controle te houden.
Hij zou ervoor zorgen dat ze de waarheid zag. Dat Bane een monster was en dat trouwen
met Alastair de enige weg was naar verlichting. En als dat inhield dat hij haar opnieuw pijn
moest doen zou hij dat doen; hij deed het tenslotte voor haar, voor hen. Maar de volgende
keer zou hij voorzichtiger zijn.

580
 Hij zag dat Flavius zijn paard draaide naar de mannen achter hem en deed dat zelf ook.
Enkele van de mannen hadden een verband om hun arm, een aandenken aan de brand die
gesticht was, maar de meesten waren er zonder kleerscheuren vanaf gekomen en degenen
die wel gewond waren hadden geen ernstige wonden. De brand was duidelijk gesticht om hen
af te leiden en niet om hen te verwonden. En dat was gelukt.
“Laten we opsplitsen en de dorpsbewoners ondervragen,” zei Flavius. “Enkel ondervragen;
we willen niet teveel aandacht trekken.”
De mannen knikten.
“Dale, Hector, met mij.” Alastair steeg af en leidde zijn lichtbruine ruin bij de teugel. Het
dier volgde gemoedelijk. “Laten wij bij de herberg beginnen.”
De twee mannen volgden hem naar de stallen naast de herberg. Achter zich hoorde Alastair
dat Flavius de rest van de mannen in groepen verdeelde.

Varla zette de twee borden met zalm, gebakken aardappels en boontjes op de houten tafel.
De twee boeren onderbroken hun gesprek over het scheren van schapen enkel om haar
vluchtig te bedanken. Varla glimlachte en liep terug naar de bar.
Haar kordate pas stokte slechts een seconde toen ze de drie onbekende mannen binnen
zag komen. Ze fronste. Dit was de tweede keer die dag dat vreemdelingen De Zilveren Karper
bezochten. Normaal gesproken zagen ze dat aantal vreemdelingen nog niet in één maand in
Gorean.
Natuurlijk kwamen er af en toe mannen die gestuurd waren door Rendaris, Lindholm of
Darthan om voedsel of spullen te kopen, maar dat waren altijd piraten, smokkelaars of dieven
– afhankelijk van door welke leider ze gestuurd waren. Deze drie mannen leek niet onder een
van die drie groepen te vallen.
Ze pakte een doek en begon de houten bar schoon te maken, meer om iets te doen te
hebben terwijl ze de drie mannen gadesloeg dan dat het echt nodig was. Nee, de drie mannen
waren waarschijnlijk geen geboefte.
De oudste van hen, een aantrekkelijke man met zwart haar in een vlecht en een opvallende
lichtgrijze lok, was zeer zeker een edelman. Hij droeg een halflange fluwelen donkerblauwe
jas met een hoop zilverkleurig borduursel en wit kant, en een rij knopen aan de voorkant
waarvan Varla redelijk zeker wist dat die echt zilver waren. Zijn broek was van dezelfde stof
en kwam tot zijn kuiten. Witte kniesokken staken uit zwarte schoenen met een zilveren gesp.
Ina durfde haar hele herberg eronder te verwedden dat dat geen piraat was.
Een van de andere drie, een man van begin dertig met zijn halflange blonde haar in een
staartje, praatte met twee houthakkers die aan het kaarten waren. Blijkbaar vroeg hij iets,
want de twee mannen schudden ontkennend hun hoofd. Deze man, ook een redelijk
aantrekkelijk exemplaar met donkerblauwe ogen en een stoppelbaardje, zou wellicht een van
de mannen van Lindholm kunnen zijn, ware het niet dat hij in het gezelschap was van de
andere twee.
De derde was met voorsprong de knapste van de drie. Zijn halflange lichtbruine haar hing
los rond zijn gladgeschoren gezicht. Varla, zelf in het bezit van een man die niet bepaald
moeders mooiste was, gunde zichzelf even een moment om hem te bekijken. Hij had hoge
jukbeenderen, een perfect gevormde neus en lippen die niet te dik en niet te dun waren.

581
 Hoewel hij wat eenvoudiger gekleed ging dan de oudere man met het zwarte haar,
verried zijn hele houding dat hij van de betere stand was. En hoewel zijn donkerbruine jas
een stuk minder borduursel had en geen kant, was de stof duidelijk van goede kwaliteit.
Geen piraat of smokkelaar.
Blijkbaar voelde de man dat ze naar hem keek, want op dat moment keek hij op. Varla
richtte snel haar aandacht weer op het schoonmaken van onzichtbare vlekken op de bar.
Vanuit haar ooghoek zag ze dat de man dichterbij kwam.
“Goedenavond.” Zijn stem was zacht en beleefd. “Mag ik u wellicht wat vragen?”
“Natuurlijk.” Varla legde de doek weg en veegde haar mollige handen af aan haar groene
schort.
“Wij zijn op zoek naar drie mensen waarvan we geloven dat ze in dit dorp zijn, of zijn
geweest. Een oudere man met een kaal hoofd en normaal postuur, een grote gespierde
man met lang zwart haar en baard en een vrouw van midden twintig met lang bruin haar.”
“Ik heb alleen een man met lang zwart haar en een baard gezien,” antwoordde Varla
naar waarheid. Die man was die middag nog in haar herberg geweest. Ze had geen idee
wat de connectie was tussen die man en deze mannen, maar ze wilde de drie heren het
liefst weer uit de herberg hebben. Haar ervaring was dat vreemden meestal voor
problemen zorgden.
“Hoe zag hij er precies uit?” De ogen van de man, diepgroen zoals een boom in de lente,
namen haar geïnteresseerd op. Varla dacht niet dat het zin had om tegen deze man te
liegen. Niet dat ze er de behoefte toe had. Ze bemoeide zich niet met de zaken van
vreemden en ze dacht dat deze man minder kwaad in de zin had dan de man die eerder
haar herberg betreden had.
“Hij was groot, meer dan twee meter lang,” antwoordde ze, terwijl ze zich de
betreffende vent voor de geest haalde. “En gespierd. Zwart lang haar dat eruitzag alsof het
wel eens gekamd mocht worden en een baard. Grote neus, gewelddadige blik in zijn ogen.
Hij droeg twee zwaarden, ik dacht dat hij een piraat was.”
De knappe man knikte. “Dat is degene die we zoeken. Wat wilde hij?”
“Hij wilde weten waar hij een boot kon kopen.” Orla zag Gerwin naderen, de stroper van
het dorp, en pakte snel een koperen pul die ze onder de tap hield. Goudkleurig bier
stroomde in de pul. Gerwin wilde standaard hetzelfde, iedere avond. Ze overhandigde de
volle pul met een glimlach aan de grijsharige man, nam de twee koperstukken aan en keek
weer naar de knappe man. “Ik heb gezegd dat hij het beste bij de vissers en botenmaker
kan informeren, bij de rivier.”
“Vroeg of zei hij verder nog iets?”
“Hij wilde paarden verkopen. Niet dat dat hem zou lukken, niet in Gorean.”
De man nam haar een laatste keer op met zijn doordringende ogen. “Goed. Bedankt
voor uw medewerking.”
Hij draaide zich om, zei iets tegen de oudere edelman en de blonde man, en met zijn
drieën verlieten ze de herberg. Varla slaakte een zucht van opluchting.

Joren wiste het zweet van zijn voorhoofd. Na drie uur onophoudelijk aan de boot gewerkt te
hebben begon hij moe te worden. Normaal gesproken had hij daar geen last van, maar hij wist

582
dat hij nog herstellende was van de rode griep, die zijn naam te danken had aan het vele
overgeven van bloed dat ermee gepaard ging.
Maar hij klaagde niet. Hij had geluk gehad; er waren een hoop mensen die de rode griep
niet overleefden. De ziekte had hem echter mager en zwak achtergelaten, en hij wist dat het
tijd was om ermee te stoppen voor die dag en naar huis te gaan. Wanda had waarschijnlijk
weer een heerlijk maal bereid; zijn vrouw leek vastbesloten te zijn om de kilo’s die hij tijdens
de griep verloren had er in één week weer aan te krijgen. Hij was benieuwd wat ze zou zeggen
wanneer hij zou vertellen van de bijzonder goede deal die hij die middag gesloten had. Niet
dat het hem veel moeite gekost had. De grote man had zijn boot duidelijk heel erg nodig
gehad.
Hij legde zijn gereedschap neer, stond op en rekte zich uit. Zijn ruggengraat kraakte. De
gedachte aan heerlijk gebakken makreel of vissoep verdween echter uit zijn hoofd toen hij
drie onbekende mannen zag naderen.
“Goedenavond,” zei een van hen, een glad type in een getailleerde donkergrijze jas en
strakke zwarte broek. Het soort man waar vrouwen als bosjes voor vielen. En tevens het soort
man dat Joren voor geen meter vertrouwde.
Hij knikte echter beleefd. “Dag, heren.”
De twee anderen, een blonde man van dezelfde leeftijd als de gladjakker en een oudere
man met een aristocratisch gezicht en belachelijk veel borduursel en andere onzin op zijn
fluwelen jas groetten net zo beleefd terug.
“Ik ben op zoek naar een grote man met lang zwart haar en een baard,” zei de man met
het halflange lichtbruine haar. “Ik hoorde dat hij hier geweest is om een boot te kopen.”
“Dat klopt.” Joren krabde aan zijn dunnende bruine haar. Hij had het gevoel dat de rode
griep hem een flink aantal haren gekost had. Wanda, de schat, had hem die ochtend verzekerd
dat hij nog altijd zo knap was als twintig jaar geleden. Een duidelijke leugen, maar hij
waardeerde het. “Hij heeft mijn boot gekocht.”
“Waren er twee anderen bij hem? Een jonge vrouw met bruin haar en een oudere kale
man?”
De man keek hem zo doordringend aan dat Joren niet durfde te liegen. Hij knikte.
“Heeft u nog een boot die we kunnen kopen?” vroeg de gladjakker.
“Nee, helaas niet. Hij heeft mijn laatste boot gekocht. En het duurt nog wel een week
voordat deze af is.” Joren gebaarde met een magere hand achter zich naar de boot in
ontwikkeling. “Ik ben even uitgeschakeld geweest door de rode griep. Ik heb momenteel geen
voorraad.”
“Dat geeft niet, we kunnen ze vanaf de oever volgen,” zei de oudere man met het zwarte
haar tegen de andere twee. De blonde man knikte. De man met het lichtbruine haar keek weer
naar Joren, zijn blik voor zover mogelijk nog intenser.
“Welke kant gingen ze op?” vroeg hij beleefd.
Joren wist niet goed waarom, maar wees in een opwelling naar rechts, terwijl hij het drietal
de andere richting uit had zien varen. “Die kant,” zei hij stellig, geen greintje aarzeling in zijn
stem toelatend.
Misschien kwam het omdat deze drie mannen hem niet aanstonden. Misschien kwam het
omdat één van de drie die vanmiddag met zijn boot de rivier op gevaren waren een half
bewusteloze jonge vrouw was geweest, haar gezicht bont en blauw. Als Joren de bezorgdheid

583
op de gezichten van de twee mannen bij haar niet had gezien, had hij misschien gedacht
dat een van hen de veroorzaker was geweest van haar wonden. Maar hij had die
bezorgdheid wél gezien. Of misschien kwam het omdat hij zeker wist dat de grote man die
zijn vier paarden en wagen voor één eenvoudige boot had omgeruild hem zou vermoorden
als hij erachter kwam dat hij deze drie had geholpen. Waarschijnlijk was het al deze
redenen.
Hij dwong zichzelf om de man aan te blijven kijken, iets wat hem niet makkelijk afging.
Leugenaars keken weg.
De groene ogen van zijn gesprekspartner boorden in die van hem. Toen knikte de man.
“Bedankt voor uw hulp.”
Hij draaide zich om naar de twee anderen. “Laten we de rest verzamelen. Het is pas
vroeg op de avond, ik wil de achtervolging alvast inzetten. Overnachten doen we onderweg
wel.”
Joren haalde opgelucht adem toen hij zag dat de drie mannen terug het dorp in liepen.

Ludo liep de keuken in en zette de halflege soepkom op het aanrecht. Hij had de afgelopen
twee uur doorgebracht met Lily’s wonden wassen, zalven en verbinden, haar aankleden – hij
probeerde niet te lang bij dat moment stil te staan, maar bloederige plaag, hij was een man
van vlees en bloed – en ervoor te zorgen dat ze de soep at die Sora had bereid. Ze had niet
zoveel gegeten als hij gewild had, maar ze had tenminste iets gegeten.
“Hmm.” Sora wierp een blik in de kom. “Ze zal beter moeten eten als ze weer op
krachten wil komen. Maar goed, beter dan niets.”
Ludo keek door het raam. Het was inmiddels na middernacht. Hij zag dat Barnabas
achter een struik op een houten stoel zat, pijp in zijn ene hand en een glas whisky in de
andere. De magiër dacht waarschijnlijk dat hij verdekt zat opgesteld. Hij snoof laatdunkend.
Sora kwam naast hem staan. “Is het echt nodig dat iemand de wacht houdt?”
“Ja. Zoals ik al zei, we worden achtervolgd.”
“Maar bijna niemand is zo gek om iemand het moeras in achterna te reizen,” wierp Sora
tegen.
“Klopt. Bijna niemand.”
“Wat heb je je nu weer op de hals gehaald, Ludo?” Sora pakte een schone kom, vulde
deze tot de rand met de kippensoep die ze gemaakt had, dumpte er on-ceremonieel een
lepel in en gaf de kom aan Ludo.
Ludo werkte eerst een paar lepels met soep naar binnen en keek toen Sora aan. Hij dacht
wel dat ze te vertrouwen was, maar hij was altijd op zijn hoede. Maar ze had hen toegelaten
in haar woning. Als De Broederschap naar haar huis kwam, was het hun schuld. Dus ze
verdiende in elk geval een deel van de waarheid.
“De Broederschap van het Heilige Licht zit ons achterna.”
Er gleed een schaduw over Sora’s gerimpelde gezicht, ter indicatie dat ze zeker wel van
de fanatieke sekte gehoord had. “Hoe heb je dat nu weer voor elkaar gekregen?”
Ludo gromde. Altijd gingen mensen er vanuit dat hij wel de schuldige moest zijn als er
iets gebeurd was. Zwarte dood, hij was de enige van hun drieën die géén magie in zich had!
Niet dat hij dacht dat De Broederschap positief stond tegenover weerwolven.

584
 Sora was echter niet onder de indruk van zijn gegrom, maar wachtte met over elkaar
geslagen armen en een nieuwsgierige blik in haar grijze ogen.
Ludo lepelde nog wat soep naar binnen voordat hij antwoord gaf. Sora kon altijd al goed
koken en de soep smaakte hem goed. “Ze denken dat Lily een magiër is en dat ze een manier
weet om de wereld van magie te ontdoen.”
“En is dat zo?”
“Nee. Hoewel ze wel magie in zich heeft.”
“Hoe weet ze dat?” vroeg Sora geïnteresseerd. Ze pakte de lege kom van Ludo aan en vulde
hem opnieuw bij zonder iets te vragen.
“Dat is een lang verhaal. Bedankt.” Ludo stortte zich op de tweede portie soep.
“Ik heb de tijd.”

585
 Hoofdstuk 40

De Waarheid

Een tijd lang dreef Lily in en uit een afwisselende waas van koorts en matige helderheid. Ze
kwam niet uit het bed waar Ludo haar na het bad in gelegd had. Zelfs als ze dat gewild had,
was het waarschijnlijk niet gelukt.
Koortsige dromen over Alastair en de sekte, Ludo en zelfs haar ouders en baan namen
regelmatig haar bewustzijn over, tot ze op een ochtend haar ogen open deed en merkte
dat de koorts volledig weg was. Voorzichtig kwam ze overeind en ging met haar rug tegen
het houten hoofdeinde van het bed zitten. Voor het eerst had ze echt door waar ze was: in
een kleine slaapkamer met een houten vloer en muren en een enigszins versleten groen
met blauw tapijt op de grond. Het bed waar ze in lag was eenpersoons en kraakte licht
wanneer ze zich bewoog. De lichtgroene gordijnen waren gesloten maar lieten genoeg licht
door om de kamer in een schimmig licht te kleden.
Ze knipperde met haar ogen. Ze had geen idee waar ze was, maar dit feit alarmeerde
haar niet. Ze wist dat Ludo in elk geval ergens vlakbij was. Hoewel ze zich lang niet alles kon
herinneren van wat er de afgelopen tijd gebeurd was, wist ze zeker dat de rover en
Barnabas haar gered hadden. Dat was geen koortsdroom geweest.
Haar blik viel op haar rechterhand. De middelvinger waar Ludo’s ring om had gezeten
was kaal. Geschrokken voelde ze onder de lakens. Ze kon zich niet herinneren dat Alastair
haar de ring had afgenomen, ze meende hem nog te hebben toen Ludo haar kwam redden.
Ze moest hem daarna verloren zijn.
Haar zoekende handen vonden niets onder de lakens. Ze keek verwilderd om zich heen
en zag tot haar opluchting dat het sieraad op het eenvoudige houten nachtkastje dat naast
het bed stond lag. Opgelucht haalde ze adem. Er was weinig wat ze aan spullen in deze
wereld had bemachtigd wat ze echt koesterde, maar deze ring stond bovenaan dat korte
lijstje (gevolgd door haar zwaarden, uiteraard).
Ze pakte de ring en schoof hem over haar middelvinger. De ring, bedoeld voor een
mannenhand en met een grote robijn, was eigenlijk net iets te grof voor haar tengere
vrouwenhand. Maar dat interesseerde haar niet. Ze dacht niet dat ze het ding ooit één dag
niet zou dragen. Het was een mooi aandenken aan haar tijd in deze wereld.
Nu haar paniek gezakt was nam ze even de tijd om haar verwondingen te inventariseren.
Ze trok de witte nachtjapon dat ze droeg iets omhoog, zodat haar benen volledig zichtbaar
waren. Er waren een hoop blauwe plekken zichtbaar, maar de meesten waren al aan het
vervagen. Ze had een verband om haar linker bovenbeen en een om haar rechter
onderbeen.
Haar linker onderarm zat ook in het verband, en iemand had een constructie van
verband gemaakt rond de huid boven haar borsten. Niet iemand, zei een stemmetje in haar
hoofd. Ludo.

586
 Vaag herinnerde ze zich dat de rover haar had uitgekleed, in bad gedaan had en haar
wonden schoongemaakt en gezalfd had. Haar blik viel op de witte nachtjapon. Ludo was
waarschijnlijk ook degene die haar had aangekleed. Het was wel haar eigen nachthemd, ze
had het ding meegenomen in haar bagage.
Ondanks dat ze alleen was voelde ze haar hoofd warm worden. Ze beet op haar lip. Dit was
al de tweede keer dat Ludo haar naakt gezien had.
Maar gezien de omstandigheden viel hem niets te verwijten. In tegendeel; ze was hem zeer
dankbaar voor zijn zorg. Zonder hem was ze nog in handen van De Broederschap geweest, of
nog erger, was ze misschien wel overleden aan de martelingen waarmee Alastair ongetwijfeld
door was gegaan als ze niet gered was.
Ze herinnerde zich vaag dat ze op het moment dat Ludo haar in bad gedaan had helemaal
niet zo verlegen geweest was. Maar dat was natuurlijk de koorts geweest. Beelden schoten
door haar hoofd van de rover die haar haar waste en haar vele verwondingen schoonmaakte.
Ook de wonden die op intieme plaatsen zaten.
Nou ja, het had geen zin om daar teveel bij stil te staan en zich achteraf te schamen. Ludo
had zich uiteraard als een heer gedragen. Als je hem voor het eerst ontmoette leek het niet
dat hij daartoe in staat was, maar Lily wist inmiddels wel beter.
Voorzichtig voelde ze aan haar wangen. Het deed zeer, maar lang niet zoveel als voorheen.
En ze kon beide ogen weer openen. Dat was wel anders geweest de afgelopen dagen, hoewel
ze meestal beide ogen gesloten had en dus niet veel door één oog had hoeven kijken.
Ze had geen idee hoeveel tijd er verstreken was. Het was allemaal een waas, met enkele
semi-heldere momenten. Ze herinnerde zich verder nog dat Ludo haar af en toe eten en
drinken gegeven had. Soep en water.
Haar maag rommelde bij de gedachte aan eten. Het was lang geleden dat ze zo’n honger
had gehad, en aangezien ze de laatste tijd enkel soep had gegeten snakte ze naar vast voedsel.
De klink van de deur ging omlaag en Ludo kwam binnen, behoorlijk geruisloos voor zo’n
grote man. Zijn wenkbrauwen schoten verrast overeind toen hij zag dat ze wakker was.
“Dat is een leuke verassing,” bromde hij. “De afgelopen drie dagen heb ik je met veel
moeite wakker moeten maken om te eten.” Zoals gewoonlijk droeg hij een zwarte leren broek
en een eenvoudige blouse zonder gedetailleerd borduursel of kant, dit keer van donkerblauw
linnen. Zijn mouwen waren opgestroopt en Lily zag enkele nieuwe krassen en striemen.
Wanneer was dat gebeurd?
Lily glimlachte toen ze zag dat hij een dampende kom soep in zijn ene hand had en een kelk
met water in de andere. Haar maag rommelde opnieuw. Ludo grijnsde bij het horen van dat
geluid.
“Honger?”
Ze knikte.
“Dat is een goed teken. De afgelopen dagen moest ik je bijna smeken om wat te eten.”
Ludo zette de kom en de kelk op het nachtkastje en kwam op de rand van het bed zitten. Hij
keek haar onderzoekend aan. “Hoe voel je je?”
“Beter dan voorheen.” Haar stem was schor vanwege het weinige gebruik de afgelopen
dagen. “Volgens mij is mijn koorts weg.”
Hij legde een grote eeltige hand op haar wangen en vervolgens op haar voorhoofd.
“Volgens mij ook.”

587
 “Waar zijn we eigenlijk?”
“Bij Sora, een kruidenvrouw die ik ken,” antwoordde Ludo. “In het moeras.”
“Het moeras?” herhaalde Lily zwakjes. “Zijn jullie terug gegaan?”
“Nee, dit is een ander gedeelte,” antwoordde Ludo nonchalant, alsof dat veel beter was.
“Het ligt min of meer op de route naar het kasteel. Het kasteel waar jij eigenlijk meteen
naar door wilde reizen nadat ik je gered had.” Dat laatste werd gezegd met een grijns.
“Dat kan ik me niet echt herinneren.”
“Dat zal wel niet, nee.” Hij trok één wenkbrauw op. “Hoe dan ook, je had hulp nodig, en
Sora was de eerste die in me opkwam aangezien ze redelijk in de buurt woont van waar we
op dat moment waren. Ze is erg goed met kruiden, ze heeft de pasta voor je gemaakt
waarmee ik je wonden heb kunnen ontsmetten. Zelfs degenen die ontstoken waren zijn
uiteindelijk goed genezen.”
Na zijn uitleg herinnerde Lily zich dat iemand haar uit had willen kleden. Dat was
waarschijnlijk Sora geweest. En zij… zij had geprobeerd dat te verhinderen, waarna Ludo
het had overgenomen.
Ze keek naar Ludo. Het gezicht van de rover stond grimmig.
“Eet je soep maar, anders wordt het koud,” zei hij, maar op de een of andere manier
had Lily het gevoel dat hij eigenlijk wat anders had willen zeggen. Hij pakte de kom van het
nachtkastje en overhandigde deze aan Lily. Blijkbaar keek ze niet bijzonder dankbaar, want
hij vroeg: “Wil je geen soep?”
“Oh, jawel,” zei ze snel, en ze begon te eten. Ze proefde kruiden, groente en lamsvlees.
Lang niet verkeerd. “Het is alleen dat ik de afgelopen dagen volgens mij alleen maar soep
gegeten heb.”
“Dat klopt, ja. Sora heeft verschillende soepen gemaakt met allerlei dingen erin om je
zo snel mogelijk weer aan te laten sterken.”
“Dat is ook heel fijn,” zei ze dankbaar. “Ik hunker alleen naar vast voedsel.”
Ludo grinnikte. “Dat is een goed teken. Eet je soep, en dan maken we vanmiddag wel
wat écht eten klaar.”
Na de soep kwam Lily met hulp van Ludo uit bed. Ze voelde zich zwak, alsof ze
herstellende was van een flinke griep, maar ze was blij dat ze even rechtop kon staan. Haar
ledematen protesteerden toen ze zich voorzichtig uitrekte. Samen met Ludo liep ze de
slaapkamer uit.
Ze kwamen in een gezellig rommelige woonkamer uit, met niet bij elkaar passende
meubels en her en der stapels boeken. Strengen met kruiden hingen aan het plafond in de
kleine keuken. Een tengere vrouw van een jaar of tachtig zat op een donkergroene
versleten stoel te haken. Haar scherpe grijze ogen keken op toen ze de woonkamer
binnenkwam en een glimlach speelde rond haar dunne lippen.
“Kijk eens aan,” zei ze, met de krakende stem die karakteristiek was voor een ouder
iemand. “Hoe voel je je, meisje?”
“Een stuk beter,” antwoordde Lily. “Ik vernam van Ludo dat ik dat mede aan u te danken
heb.”
“Och, zeg maar jij, hoor.” Sora legde haar haakwerk op de houten salontafel en kwam
overeind. Ze droeg een bruine rok en een eenvoudige witte blouse, die wat te groot leek
voor haar magere lichaam. Ze stak een leerachtige hand uit. “Ik ben Sora.”

588
 “Lily.” Ze schudde de hand van de kruidenvrouw voorzichtig, alsof ze bang was dat ze hem
zou breken. “Bedankt voor alles.”
“Geen dank.” Sora glimlachte en voegde hiermee nog meer rimpels toe rondom haar ogen.
“Ik ben blij dat ik kon helpen. Nog enkele dagen rust en je bent weer de oude.”
“Voor zover mogelijk,” mompelde Ludo op duistere toon naast haar.
“Hoezo?” vroeg Lily, en ze zag dat Sora hem een scherpe blik toeworp.
“Hmpf. Niets.” Zijn lichtblauwe ogen draaiden naar Sora. “Haar koorts is weg.”
“Uitstekend,” zei de kruidenvrouw opgewekt. “Je kunt nu het beste de verbanden
afwikkelen, in bad gaan en daarna bij de wonden die het nodig hebben een nieuwe laag pasta
aanbrengen en een schoon verband omdoen.” Het klonk niet echt als een suggestie, meer als
een vriendelijk bevel.
Ludo keek haar aan. “Dat kun je dit keer wel zelf, denk ik?”
Lily voelde haar wangen warm worden en ze kon zich vergissen, maar ze meende een
twinkeling van amusement in Ludo’s lichte ogen te zien. “Natuurlijk,” zei ze zo waardig
mogelijk.
Op dat moment ging de voordeur open en kwam Barnabas binnen.
“Het hout is – Lily!” Hij smeet de voordeur dicht en liep naar haar toe. Hij leek haar te willen
omhelzen en bedacht zich op het laatste moment, alsof hij bang was dat hij haar pijn zou doen.
In plaats daarvan kneep hij zacht in haar schouder. “Hoe voel je je?”
“Redelijk goed,” antwoordde ze glimlachend. “De koorts is weg.”
“Gelukkig.” Zijn gezicht vertrok. “Het spijt me, ik had je willen genezen maar ik ben niet
sterk in genezende magie...”
“Dat geeft niks,” zei Lily. “Ik genees vanzelf wel volledig.”
“Zou je water willen halen voor het bad en dat willen verwarmen?” vroeg Sora beleefd aan
de magiër.
“Natuurlijk,” antwoordde die net zo beleefd, en met een knik naar de kruidenvrouw
verdween hij weer naar buiten.
Lily keek van Barnabas naar Sora, terwijl de laatste de badkamer in liep om kaarsen aan te
steken. “Dat was een bijzonder geforceerde wisseling van woorden,” zei ze zacht tegen Ludo.
“Vinden ze elkaar niet aardig?”
Tot haar verbazing grijnsde Ludo. “Sora heeft het niet zo op magiërs. Ze vindt ze over het
algemeen een omhoog gevallen volk, en als ze niet kunnen genezen vindt ze ze helemaal
nutteloos. En ze is niet het type dat haar mening onder stoelen of banken steekt. Barney heeft
de wind van voren gekregen zodra hij een voet over de drempel zette.”
“Ah. Dat verklaart een hoop,” zei Lily. “Arme Barney. Het is niet zijn schuld dat hij niet goed
is in genezende magie. Elfric vertelde me destijds dat magiërs verschillen in waar ze in
uitblinken. Net zoals gewone mensen ook het een beter kunnen dan het ander.”
“Volgens mij is Barney het niet gewend dat iemand geen natuurlijk ontzag heeft voor
magiërs,” grinnikte Ludo. “Dat is ook wel eens goed voor hem.”
Op dat moment kwam Barnabas weer binnen. Een regenton vol met water zweefde voor
hem uit, en hij verdween samen met het ding in de badkamer. Kort daarna riep Sora tegen Lily
dat het bad klaar was. Lily haalde wat schone kleding uit haar tas, trok de badkamerdeur
achter zich dicht en hees de witte nachtjapon over haar hoofd.

589
 Er hing een kleine spiegel aan een van de muren. Lily keek naar haar gezicht. Ze had zich
voorbereid op het ergste, maar het viel mee. Om haar linkeroog zag nog een schaduw van een
blauwe plek. Haar wangen waren het soort geel van een blauwe plek die enkele dagen oud
was, en haar onderlip was nog een beetje dik. Ze kon zich wel voorstellen hoe ze er enkele
dagen geleden uitgezien had.
Haar jukbeenderen waren altijd wel zichtbaar geweest, maar nu had ze ronduit
ingevallen wangen – het resultaat van wellicht een week te weinig eten. Ook haar lichaam
was magerder dan voorheen. Maar de gemiste kilo’s zou ze er wel weer aan eten.
Langzaam wikkelde ze de bandages af. Geen enkele wond was meer ontstoken.
Waarschijnlijk zouden enkele sneeën een litteken achterlaten, maar dat was te overzien.
Ze keek naar haar rechter onderarm, waar de drie sneeën zaten die Alastair maanden
geleden gemaakt had tijdens de eerste keer dat hij haar gevangen had gehouden. Het
waren inmiddels drie hele vage lijntjes, alleen zichtbaar wanneer je er echt op lette.
Destijds had ze het erg gevonden dat ze een eeuwig aandenken had aan die vreselijke man.
Nu was ze blij dat ze ontsnapt was met enkel wat toekomstige littekens.
Ze stapte in bad en liep zich langzaam in het hete water zakken. Het water prikte
enigszins op haar verwondingen. Maar het was heerlijk om zich schoon te poetsen na
dagenlang koorts te hebben gehad, wat gepaard was gegaan met af en toe veel zweten.
Lily leunde achterover en sloot haar ogen. De Broederschap zat nog steeds achter haar
aan, dat wist ze zeker. Alastair had het in al die maanden niet opgegeven, ze had niet de
illusie dat hij dat nu wel zou doen. Hij was gestoord, en obsessief fanatiek. En helaas ook
uitermate getalenteerd in het achtervolgen van iemand, blijkbaar.
Maar ze wist nu in elk geval dat hij nog steeds achter haar aan zat. Dat was al een
voordeel ten opzichte van de vorige keer. Ze zou zich niet opnieuw gevangen laten nemen.
Ze zou hem vermoorden als hij het opnieuw probeerde.
Ze zuchtte. Ze kon hem niet vermoorden. Dat zou haar in een magiër veranderen…
“Beter een magiër dan zijn gevangene,” zei ze hardop.
Ze opende haar ogen. Gesterkt door dit besluit begon ze haar wonden schoon te maken.

“Rustig, het loopt niet weg,” zei Ludo grijzend, terwijl Lily de hartige taart die Sora bereid had
naar binnen werkte.
Maar het was zó lekker om weer vast voedsel te eten en ze had zo’n trek gehad, dat ze
automatisch at alsof ze meedeed aan een wedstrijd. Zij en Ludo zaten buiten naast het
huisje van Sora. Ludo was de wacht aan het houden en Lily had hem zijn avondeten
gebracht. In plaats van weer naar binnen te gaan was ze op de stoel naast hem gaan zitten
met haar eigen bord.
Het was een zachte lenteavond, en ondanks het voor haar uitstrekkende moeras was
het uitzicht niet slecht. Treurwilgen omringden de rivier en lieten zo hier en daar een straal
paarsig avondlicht door, en vuurvliegjes zweefden over het groene water.
“Sora moet wel een dappere vrouw zijn om midden in het moeras te wonen,” zei Lily na
haar laatste hap overheerlijke taart.
“Ze is niet bang aangelegd,” beaamde Ludo, die zelf nog aan het eten was. “Maar het is
niet zo spannend als je zou denken. Ze vertelde me ooit dat ze overal in de omgeving

590
rondom dit huis alligatorbloed gestrooid heeft en dit regelmatig opnieuw doet na een flinke
regenbui.”
“Alligatorbloed?” herhaalde Lily niet begrijpend.
“Ja. Dat stoot slepers af. Die hebben een hekel aan alligators.”
“Hadden we de boot er dan niet beter mee kunnen doordrenken?” vroeg Lily droog, en
Ludo lachte.
“Dat hadden de magiërs vast ook erg leuk gevonden.”
Lily moest denken aan Lisandre en Adrius, die gestorven waren omdat ze haar naar de
eilanden vergezeld hadden. De enige reden dat ze zich niet schuldig voelde, was dat de koning
ze meer had gestuurd om de Urn van Ramasos uit haar wereld te halen dan dat het was om
haar te helpen. Hoewel ze niet dol was geweest op Lisandre en ook met Adrius geen bijzonder
hechte band gehad had, vond ze het natuurlijk erg dat ze dood waren. Ze hadden dit lot niet
verdiend.
Het was de bedoeling geweest dat Adrius en Lisandre mee zouden gaan door het portaal
en Lily ze enigszins wegwijs zou maken in haar wereld. Adrius en Lisandre zouden de Urn halen
en terug gaan naar hun eigen wereld. Lily had een keer aan Adrius gevraagd waar de Urn zich
bevond, maar de magiër had enigszins ontstemd gezegd dat ze dit niet hoefde te weten.
Wanneer ze in haar wereld waren zou hij haar wel vertellen waar ze moesten zijn, en dan kon
ze hen uitleggen hoe ze er moesten komen.
Dankzij de geheimzinnigheid van de magiërs had Lily geen idee waar de Urn was. De koning
moest maar nieuwe magiërs sturen als hij nog steeds bang was dat de Urn gevaar liep, ze kon
nu onmogelijk helpen.
“Wat is er?” vroeg Ludo, die haar blijkbaar had gadegeslagen terwijl ze stil was en
nietsziend voor zich uit staarde.
“Ik moest denken aan Adrius en Lisandre,” zei Lily.
“Ze wisten dat het een risico was om mee te gaan.”
“Ze wisten niet dat het zo’n groot risico was,” wierp Lily tegen. “Bael –”
“Bael was een vijand die zij gemaakt hadden lang voordat jij hier was,” bromde Ludo. “Zelfs
voordat jij geboren was. Hmpf, zelfs voordat ik geboren was. Voel je niet schuldig over hun
dood, Lily.”
“Dat doe ik ook niet. Maar het is wel tragisch.”
“Klopt.” Ludo pakte de kelk met bramensap die naast zijn stoel stond en dronk enkele
slokken. Toen was hij een tijdje stil, terwijl ze beiden keken naar de vuurvliegjes die boven het
donkere water vlogen. “Als ik hem te pakken krijg vermoord ik hem,” zei hij toen.
“Wie?” vroeg Lily, die verloren was geweest in haar eigen gedachten.
“Wie denk je? Nox, natuurlijk.”
“Niet als ik hem eerst te pakken krijg.”
Ludo keek haar aan en trok een wenkbrauw op. “Ik dacht dat je zo vastbesloten was niet te
moorden omdat dat je in een magiër verandert?”
“Dat klopt.” Lily nam de kelk van hem aan en nam een slok. “Maar dit is een uitzondering.”
Er gleed een schaduw over Ludo’s gezicht. Zijn lichtblauwe ogen leken bijna licht te geven
in de steeds donkerder wordende omgeving. “Dat begrijp ik. Maar je hoeft je geen zorgen te
maken. En je hoeft niet te moorden. Ik doe het voor je.”
“Hopelijk is het niet nodig.” Lily pakte zijn hand en kneep erin. “Maar dankjewel.”

591
 “Het is wél nodig,” gromde Ludo. “Wat hij je heeft aangedaan…”
Lily keek naar zijn ogen en knipperde. Ze gaven echt licht, een felblauw, ijzig licht.
“Ludo…”
Ludo stond op en liep naar de oever van de rivier. Zijn handen waren in vuisten gebald,
alsof hij moeite deed zich in te houden. Een laag gegrom klonk op uit zijn keel. Een uil die
vlakbij in een boom had zitten roepen vloog verschrikt op.
Hoewel ze beter wist, keek Lily voor de zekerheid toch even omhoog. Het was geen volle
maan.
Ze zette de kelk op de grond, stond op en liep naar Ludo. Zijn hele houding was
gespannen en heel even twijfelde ze. Toen kwam ze naast hem staan.
“Ik was te laat,” gromde Ludo.
“Te laat voor wat?” vroeg Lily zacht.
“Om te voorkomen dat hij… dat hij…” Blauw vuur wakkerde in zijn ogen toen hij zich
naar haar toe draaide en op haar neerkeek.
Langzaam begon er iets te dagen bij Lily. “Ludo, wat denk je dat hij gedaan heeft?”
“Moet ik het nu echt uitspreken?” blafte die, bijna net zo onaardig als hij tegen haar
geweest was toen ze hem net ontmoet had. Hij liep naar een dunne boom, haalde zijn vuist
uit en sloeg deze tegen de stam. Hij herhaalde dit vertoon van geweld enkele keren, tot de
boom met een daverende klap in het water viel. Met een bloedende rechtervuist draaide
Ludo zich weer om. “Hij heeft je verkracht! Zwarte dood, die smeerlap heeft je verkracht!”
Lily haalde diep adem. Ze was niet bang voor Ludo, ook nu niet, maar ze moest toegeven
dat hij er op dit moment wel angstaanjagend uitzag, met zijn lichtgevende ogen, bloederige
hand en imponerende lengte.
“Ga zitten,” zei ze rustig. “Dan vertel ik je wat er gebeurd is.”
“Ik weet niet of ik het wel wil horen.”
“Dat wil je wel. Hij heeft me niet verkracht.”
Ludo keek haar aan. Ongeloof stond op zijn gezicht te lezen, maar het blauwe vuur
doofde uit zijn ogen tot ze er weer menselijk uitzagen. “Zeg je dat niet alleen maar zodat ik
niet het hele moeras verwoest?”
“Nee. Hoewel dat wel een bijkomstig voordeel is.” Lily’s ogen gleden naar de dunne
boom, die verderop in het water dreef. “Hij heeft me gemarteld. Hij heeft me ontzettend
veel pijn gedaan. Maar hij heeft me niet verkracht, Ludo, ik zweer het.”
Ludo haalde diep adem. Toen trok hij haar naar zich toe en hield haar vast in een
omhelzing die zo stevig was dat Lily haar botten voelde kraken, maar ze protesteerde niet.
“Goed. Vertel maar dan,” zei hij nadat hij haar weer losgelaten had. Hij plofte neer op
de houten stoel, die vervaarlijk kraakte onder zijn gewicht.
Lily keek naar de kelk met bramensap. “Ik ben zo terug.”
Ze liep het huis van Sora in. De kruidenvrouw zat weer op haar stoel te haken. Barnabas
zat tegenover haar en las een boek. Beiden leken elkaar te negeren.
Lily liep naar de keuken. Ze voelde zich niet bezwaard; er zaten twee flessen whisky bij
de spullen die Barnabas en Ludo meegenomen hadden, en ze pakte een van die flessen in
plaats van die van Sora. Gewapend met een fles en twee glazen, wat haar een geamuseerde
blik van de kruidenvrouw opleverde, liep ze weer naar buiten.
“Goed idee,” bromde Ludo toen hij zag wat ze meegenomen had.

592
 Lily schonk een kleine hoeveelheid in de twee glazen en gaf er eentje aan Ludo. Hij klonk
met zijn glas tegen het hare.
“Proost. Op je genezing,” zei hij.
“Proost.” Lily nam een slok en voelde hoe de vloeistof zich op een plezierige manier een
weg naar beneden brandde. Vroeger had ze enkel rode wijn gedronken, en af en toe een
biertje of een cocktail. Ze was nooit dol geweest op sterke drank. Totdat ze in deze wereld
kwam.
Het was inmiddels helemaal donker en krekels en kikkers om hen heen lieten horen dat ze
er waren. Ludo zei niets. Hij leek te wachten tot ze zou beginnen.
“Ik werd die nacht wakker en moest plassen,” zei Lily. Ze wist dat ze niet uit hoefde te
leggen welke nacht ze bedoelde. “Ik liep een klein eindje van het kamp vandaan om dat te
doen. Net toen ik klaar was sloeg iemand me op mijn hoofd. Enkele uren later werd ik wakker
op een wagen.”
“Ik had je nooit moeten weigeren toen je die nacht bij de kooi wilde blijven,” zei Ludo.
“Het is niet jouw schuld.”
“Dat weet ik wel.” Ludo zuchtte. “Ik wilde gewoon dat ik je dit had kunnen besparen.”
“Het is gebeurd. Het heeft geen zin te wensen dat het anders was.” Lily nam een slok. “Ze
brachten me dus naar dat huis in Tirsk, zoals je weet. Alastair sloot me op in de kelder. De
andere mannen heb ik nauwelijks gezien. Ik moest van hem die jurk aantrekken.”
“Waarom?” vroeg Ludo met opgetrokken wenkbrauwen.
“Hij zei dat het niet hoorde dat een dame een broek draagt.” Lily onderdrukte een rilling
toen ze weer voor zich zag hoe Alastair naar haar keek toen ze zich omkleedde, met een soort
honger in zijn ogen. Beter om dat niet aan Ludo te vertellen. Zonde van de bomen in het
moeras.
“Hmpf. Die drukte die mensen hier ook altijd maken om kleding. Wat een vrouw draagt
verandert toch niets aan de delen die onder de kleding zitten?”
“Wat ben je weer poëtisch.”
Ludo wierp haar een blik toe, maar zijn brede lippen krulden zich licht.
“Hij had me die boeien van dwergenijzer omgedaan, voor het geval ik toch magie kon
gebruiken, maar de eerste nacht heeft hij me niet vastgeketend. Die ochtend heb ik
geprobeerd te ontsnappen.”
“Hoe?” vroeg Ludo geïnteresseerd.
“Door een kandelaar tegen het hoofd van Alastair te slaan zodra hij weer binnen kwam.
Het was alleen niet Alastair die als eerste binnenkwam, maar een andere man. Alastair liep
erachter. Hij had al verwacht dat ik het zou proberen.”
“Uiteraard. Die engerd heeft er ervaring mee. Whisky?” vroeg Ludo, toen hij zag dat haar
glas leeg was.
Lily hield haar glas naar hem uit en hij vulde hem opnieuw. Ludo’s hoeveelheden waren
altijd wat rianter dan wanneer zij inschonk.
“Vanaf dat moment ketende hij me ’s nachts vast aan het bed. Overdag hees hij me aan
mijn armen aan de boeien, op de manier hoe jij me vond,” vervolgde Lily. “Net zoals de vorige
keer wilde hij weten wat ik weet over de Urn van Ramasos. Hij probeerde me te overtuigen
om te praten.”
“Dat heb ik gezien, ja,” mompelde Ludo duister.

593
 “Ik heb niet verteld dat de Urn in mijn wereld is.”
“Goed zo.” Ludo’s ogen schitterden van trots. “Menig iemand had alles verteld wat hij
wist na een flinke marteling.”
“Weinig kans dat hij de Urn zou vinden als hij wél wist dat dat ding in mijn wereld is,” zei
Lily. “Ik weet niet waar in mijn wereld de Urn verstopt is. En mijn wereld is groot. Niet zo
groot als die van jullie, maar groot genoeg. Zonder expliciet te weten waar de Urn is vindt
hij hem nooit. Maar ik… ik wilde hem gewoon niet de voldoening geven dat hij meer te
weten kwam. Ik wilde me niet gewonnen geven.”
Ludo knikte begrijpend.
“De martelingen gingen door. Op een dag kwam een andere man de kelder in. Hij leek
niet helemaal bij zijn verstand te zijn, het was een grote, domme man. Hij probeerde me te
verkrachten.” Lily slikte. Ze nam een slok whisky en vervolgde: “Het was hem bijna gelukt.
Hij had mijn onderbroek al uit en probeerde mijn benen uit elkaar te duwen, toen hij van
achteren neergestoken werd. Door Alastair.”
Ludo’s ogen werden groot van verbazing. “Heeft die gladjakker je gered?”
Lily knikte. “Begrijp me niet verkeerd, ik haat Alastair voor alles wat hij me heeft
aangedaan. Maar verkrachten is blijkbaar iets wat hij te ver vindt gaan.”
“Martelen en moorden blijkbaar niet,” mompelde Ludo sarcastisch, haar een blik
toewerpend die haar harde woorden beloofde als ze het waagde ook maar één positief
ding over Alastair te zeggen. Nou, dat was ze niet van plan. “En die verkrachter?”
“Dood.”
“Mooi.” Ludo nam een slok whisky. “Nu begrijp ik waarom je geen onderbroek aan had.
En waarom je blauwe plekken had op de binnenkant van je benen en op je borsten.”
Lily begroef vlug haar neus in haar glas om haar blos te verbergen, en de scherpe aroma
van de whisky vulde haar neusgaten. “Alastair heeft me ten huwelijk gevraagd.”
“WAT!?” Het was meer een grom dan een vraag.
“Ja. Ik was net zo verbaasd als jij. Hij lijkt geobsedeerd door me te zijn. Hij zei dat
wanneer hij met de Urn alle magie uit deze wereld verbannen heeft ik ook geen magiër
meer kan zijn en we dan kunnen trouwen.”
“Die vent spoort niet.”
“Je meent het,” zei Lily droog. “Toen ik hem afwees liet hij al zijn woede op me los. En
enkele uren later kwam jij.”
“Maar zouden zijn vriendjes in de sekte het goed vinden dat hij zomaar met een
potentiele magiër zou trouwen?” vroeg Ludo. “Zelfs wanneer er geen magie meer
bestaat?”
“Geen idee. En ik was niet van plan daar achter te komen.” Lily keek hoe een vleermuis
over het donkere water scheerde. “Ze zitten waarschijnlijk nog steeds achter me aan.”
“Ongetwijfeld,” bromde Ludo. “Maar ik laat ze je niet nogmaals te pakken krijgen. Dit
keer zijn we voorbereid. Hopelijk blijft die demon nog even buiten spel, als hij dit überhaupt
overleeft. De rest van die achterlijke lui kunnen we wel aan.”
Bij het noemen van Bael moest Lily plotseling weer aan de vreemde demon denken.
“Bael was gek genoeg de enige die enigszins aardig tegen me was.”
Dit leek Ludo nog meer te verbazen dan het huwelijksaanzoek van Alastair. Zijn zwarte
wenkbrauwen schoten zó ver omhoog dat ze bijna zijn haargrens raakten. “Die demon?”

594
 “Ja. Geen idee waarom.” Lily zette haar lege glas naast haar stoel. “Hij kwam een paar keer
langs. Hij heeft me zelfs een keer water gegeven en verhalen verteld. Ik heb hem gevraagd me
te helpen ontsnappen, en dat wilde hij niet. Hij zei dat hij trouw was aan De Broederschap.
Maar hij heeft me ook niet aangeraakt en was redelijk vriendelijk.”
“Dan heb je geluk gehad,” zei Ludo. “Ik heb gezien wat hij Adrius en Lisandre heeft
aangedaan.”
Lily knikte triest. “Hij verdient wat je hem aangedaan hebt. Dat, en meer. Maar ik blijf me
afvragen waarom hij De Broederschap helpt, en waarom hij zo vriendelijk was.”
“Hij is waarschijnlijk totaal doorgedraaid tijdens zijn lange gevangenschap.” Ludo kneep in
haar knie. “Maar ik ben inderdaad blij dat je me dit verteld hebt. Ik maakte me nogal zorgen…”
“Dat zag ik, ja.” De boom was inmiddels uit hun blikveld, wat meer met de duisternis dan
met de afstand dat het hout in het licht stromende water afgelegd kon hebben te maken had.
“Maar ik ben er blij mee. Zonder jou had ik het nooit gered in deze wereld.”
“Daar hoef je je geen zorgen om te maken, want je hebt mij.”
Lily glimlachte. “Wil je weer naar binnen gaan? Het is waarschijnlijk inmiddels wel Barney’s
beurt om de wacht te houden.”
“Nee, laten we nog even blijven en een glaasje drinken.”

“Ik voel me goed genoeg om verder te reizen!”

“Je bent nog niet sterk genoeg.”
“Hoe weet jij nou hoe ik me voel? Ik kan staan, dus dan kan ik ook wel op een paard zitten!”
“Op een paard zitten zal wel lukken, ja. Maar wat als we De Broederschap tegenkomen?
Denk je dat je sterk genoeg bent om mee te vechten? Ik denk namelijk van niet.”
“Ik kan vechten.” Lily klemde haar kaken op elkaar en stak koppig haar kin naar voren, Ludo
uitdagend om het tegendeel te bewijzen. Misschien dat iemand anders had toegegeven onder
haar vastberaden blik, maar het was haar duidelijk dat de rover niet onder de indruk was. Hij
beantwoordde haar blik met een even vastberaden uitdrukking op zijn bebaarde gezicht. Het
feit dat hij boven haar uittorende hielp ook niet echt.
Sora was kruiden aan het snijden in de keuken en leek vastbesloten zich niet met hun
discussie te bemoeien. De kruidenvrouw deed alsof ze hen niet hoorde en het enige geluid dat
van haar af kwam was het gehak van het mes op de houten snijplank.
Ludo haalde diep adem, alsof hij moeite moest doen zich in te houden. “Luister, je bent pas
een paar dagen hier. Ik begrijp dat je graag naar huis wilt gaan, maar wat maken een paar
dagen langer nou nog uit?”
“Dat is het niet. Ik…” Lily aarzelde. “Ik ben gewoon bang dat De Broederschap ons hier weet
te vinden,” biechtte ze tenslotte op. Dit verzachtte de blik van de rover.
“Ik betwijfel dat ze ons het moeras in gevolgd zijn,” zei hij. “En zo wel, dan zijn we klaar
voor ze. Barney heeft allerlei magische alarmen rondom het huis aangelegd en we houden om
de beurt de wacht. Ze kunnen ons dit keer niet verrassen.”
“Dat weet ik wel, maar hoe sneller we verder kunnen gaan, hoe beter,” wierp Lily tegen.
“Ik wil de afstand tussen hen en ons zo groot mogelijk maken.”
“Prima.” Ludo liep naar hun bagage, pakte Lily’s zwaarden en stak ze haar toe. “Bewijs maar
dat je kunt vechten. Als je me weet te overtuigen reizen we vandaag nog door.”
Sora mompelde iets onverstaanbaars in de keuken. Lily ving alleen het woord “idioot” op.

595
 Lily nam haar wapens aan en keek hem aan. “Prima.”
Ze volgde Ludo de voordeur door. Barnabas zat op zijn stoel de wacht te houden –
hoewel Lily maar hoopte dat hij inderdaad iemand zou zien als die naar het huis kwam,
aangezien hij ondertussen een boek aan het lezen was – en keek hen met opgetrokken
wenkbrauwen aan toen ze langs hem op liepen. Ludo liep om het huis naar de achterkant,
waar Sora’s kruidentuin was. Daarachter lag een stuk gras wat vrij was van bomen en
struiken. Ludo haalde zijn eigen zwaarden uit zijn zwaardriem en hief ze in de aanvalsstand.
“Klaar?” vroeg hij.
Lily knikte, en direct viel hij aan. Ze pareerde zijn linkerzwaard en week uit voor zijn
rechter. Hij viel opnieuw aan. Het was duidelijk dat hij niet van plan was om het haar
gemakkelijk te maken en rustig aan te doen.
Lily kreunde toen ze opzij sprong. Sora had een kruidendrank voor haar gemaakt die de
pijn wat onderdrukte, en wanneer ze lag, zat of stond voelde ze niet veel van haar
gekneusde ribben. De drank was echter niet sterk genoeg om de pijn te maskeren wanneer
ze zich bewoog.
Ze beet op haar lip en sloeg met haar linkerzwaard naar Ludo’s arm. Ze was vastbesloten
het tegendeel te bewijzen, ook al begon ze nu te vermoeden dat Ludo wel eens gelijk kon
hebben. Het was niet omdat ze even niet getraind had; zo snel zou ze het zwaardvechten
niet verleren. Sterker nog, Ludo had tijdens een van zijn vele preken over zwaardvechten
wel eens gezegd dat je het nooit verleerde als je de kunst eenmaal meester geworden was,
hoewel hij wel voorstander was van regelmatig oefenen. Maar ze merkte dat haar lichaam
nog steeds herstellende was, en dat ze zwak was van het tekort aan voedsel, slaap en
vanwege de koorts die ze gehad had.
Na tien minuten stond het zweet op haar voorhoofd. Wetende dat ze het niet lang meer
vol zou houden deed ze een wanhopige aanval met haar rechterzwaard. Ludo sloeg het
wapen met een beschamend gemak uit haar hand. Hij sloeg met zijn rechterzwaard tegen
haar linker, en hield toen zijn linkerzwaard tegen haar keel.
Lily liet haar linkerzwaard vallen ten teken van verslagenheid. Ludo zei niets, maar hief
enkel zijn rechterwenkbrauw op.
“Goed,” zei Lily knarsetandend. “Het lijkt erop dat je gelijk hebt.”
“Je zou het bijna denken.”
Met een hand op haar gekneusde ribben bukte Lily zich voorzichtig om haar wapens
weer op te pakken. Ze schoof ze in haar zwaardriem. Hoewel ze de afgelopen dagen alleen
binnen geweest was, had ze het ding automatisch omgedaan toen ze zich aangekleed had.
“Gaat het?” vroeg Ludo.
“Jawel. Het enige wat echt pijn doet is mijn trots.”
Ludo grijnsde. “Dat herstelt wel weer. Luister, laten we nog een paar dagen blijven,
zodat je op volle krachten kan komen. Het lijkt me niet onverstandig om het zwaardvechten
wat te oefenen. Zodra ik ervan overtuigd ben dat je genoeg hersteld bent gaan we verder.”
Lily knikte. Ze voelde Ludo’s baard kriebelen toen hij haar een kus op haar voorhoofd
gaf en glimlachte. Samen liepen ze terug naar de voordeur. Ludo ging naar binnen, maar
Lily plofte op de stoel naast Barnabas neer. Ze grimaste toen ze een pijnscheut in haar
ribbenkast voelde.

596
 De magiër klapte zijn boek dicht en keek haar aan. “Zwaardvechten? Is dat wel verstandig?”
“Ludo wilde een punt maken.”
“Ah. En dat deed hij vast met zijn gebruikelijke tact.” Barnabas’ grijze ogen twinkelden
ondeugend.
“Ja.” Lily wierp een blik op het boek in zijn handen. Het had een leren donkergroene kaft
met de woorden Gileon en het Duistere Pact erop. “Wat vermaak tijdens je wacht?”
Barnabas knikte. “Een bijzonder vermakend boek. Ik vond het tussen de vele
kruidenboeken van Sora.”
“Ah. Maar eh…” Lily zocht naar de juiste woorden. Ze was natuurlijk allang blij dat de magiër
de wacht wilde houden, op zoek naar vijanden die achter haar aanzaten. “Merk je het wel als
er iemand deze kant op komt?”
“Maak je geen zorgen,” zei Barnabas glimlachend. “Mijn magische alarmen waarschuwen
me wanneer er iemand binnen een kring van honderd meter rondom het huis komt. Ik heb
mijn ogen niet nodig.”
Lily hoopte maar dat de magische alarmen zo goed waren als Barnabas scheen te denken.
Plotseling schaamde ze zich. Ludo, Barnabas en Sora deden er alles aan om haar te helpen en
alles wat zij wilde was zo snel mogelijk verder reizen. Het was niet dat ze ondankbaar was;
integendeel. Maar ze was gewoon zo bang dat Alastair haar opnieuw zou vinden.
Ludo had gezegd dat de sekteleider haar niet had gebroken en dat was dan misschien waar,
maar hij had wél een diepe angst gezaaid. De afgelopen nachten werd ze geplaagd door
nachtmerries, sommigen over de dingen die Alastair haar had aangedaan, andere over de
dingen die hij haar mogelijk aan zou doen als hij haar opnieuw te pakken zou krijgen, en ze
was meerdere keren badend in het zweet wakker geworden.
Maar zo kon ze niet leven. Ze kon niet elke minuut over haar schouder kijken, bang dat
Alastair of een van zijn vrienden achter haar stond. Ze haalde diep adem. Als het tot een
nieuwe confrontatie zou komen zou ze vechten. En dit keer zou ze winnen. Ze nam het besluit
Ludo te houden aan zijn voorstel om het zwaardvechten weer te oefenen de komende dagen.
Ze zou nóg beter worden.
“Hoe gaat het met jou?” vroeg ze toen aan Barnabas.
“Och, goed hoor,” zei hij opgewekt. “Ik kan beter vragen hoe het met jou gaat?”
“Steeds beter. Maar je weet wat ik bedoel, Barney. Het verlies van Lisandre en Adrius…”
“Ik weet wel wat je bedoelt.” Barnabas klopte haar vaderlijk op haar hand. “Ik zal niet
liegen, het is niet makkelijk. Ik ben zo lang met ze bevriend geweest. En na de afgelopen jaren
geen contact gehad te hebben is onze vriendschap de afgelopen maanden weer als vanouds
hersteld. Om ze nu te verliezen… Het heeft tijd nodig.”
“Dat begrijp ik.” Lily keek naar de magiër. Hij had wallen rondom zijn ogen, maar zijn ogen
zelf waren niet rooddoorlopen en stonden helder. Blijkbaar had deze tragedie er niet voor
gezorgd dat hij opnieuw meer was gaan drinken, zoals gebeurd was toen hij zijn geliefde
verloren had. Hij had zelfs de moeite genomen zich te scheren; zijn wangen en kin waren net
zo glad als zijn achterhoofd.
“Ik heb van mijn fouten geleerd,” zei hij vriendelijk. Blijkbaar was haar gedachtestroom op
haar gezicht te lezen. “Ik zal mezelf nooit meer zo laten afzakken als voorheen.”
“Gelukkig,” zei Lily. “Je bent ver gekomen sinds we je ontmoet hebben, Barney. Daar mag
je best trots op zijn.”

597
 “Ik ben niet de enige die ver gekomen is. Jij ook. En zelfs Ludovic is minder onaangenaam
geworden.”
Lily lachte.
“Wat zijn de plannen?” vroeg Barnabas toen.
“We blijven nog enkele dagen hier. Zodra ik sterk genoeg ben reizen we verder,”
antwoordde Lily.
“Ah, mooi. Ik wil graag wel weer weg uit dit bedrukkende moeras. En Sora zal ik ook niet
missen,” zei hij met een enigszins zure blik.

Lily voelde zich steeds beter naarmate de dagen voorbijgingen. Ze bracht haar dagen door met
lezen, Sora helpen in en rondom het huis en duelleren met Ludo. Naast het zwaard- en
dolkvechten stond ze erop dat hij haar ook wat meer leerde over vechten zonder wapens. Dat
had hij in het verleden wel enkele keren met haar geoefend maar ze wilde haar kennis wat
verbreden. Als – nee, waarschijnlijk wanneer ze Alastair weer tegenkwam, wilde ze op alles
voorbereid zijn.
Haar ribben en wonden protesteerden wel wat wanneer ze met Ludo achter het huisje
van Sora aan het oefenen was, maar ze merkte wel het iedere dag weer wat beter ging, en
al snel had ze haar goede conditie weer terug en moest Ludo in elk geval weer moeite doen
om haar te verslaan.
Ze had gedacht dat de dagen voorbij zouden kruipen terwijl ze herstelde en wachtte tot
ze verder konden reizen, maar voordat ze het wist was er een week voorbij.
“Van die gele bloemetjes mag je er ook enkele plukken.” Sora wees naar een groep
bloemen in haar kruidentuin.
Lily hielp haar die middag om wat onkruid te verwijderen uit haar tuintje, en wat kruiden
te plukken die ze nodig had. Het was inmiddels volop lente en felle stralen zonlicht schenen
tussen de vele bomen in het moeras door. Sora zorgde ervoor dat het kruidentuintje geen
dak van bladeren boven zich had dat het zonlicht tegenhield – of eerder gezegd, ze had
verteld dat Ludo enkele jaren geleden enkele bomen die achter het huis stonden omver
gehakt had, zodat er een kleine ruimte vrij was waar ze haar kruidentuintje kon maken –
en zij en Lily werkten in het volle zonlicht. Lily droeg enkel haar blouse en leren broek,
maar het zweet stond op haar rug en voorhoofd.
“Is dit genoeg?” vroeg ze, toen ze een glazen potje gevuld had met de gele bloemetjes.
“Zat.” Sora nam het potje van haar aan. “Dankjewel voor je hulp.” Net zoals Ludo had ze
een doordringende blik, maar haar scherpe blik gaf Lily altijd de neiging om haar haar glad
te strijken of haar blouse recht te trekken, waar die van Ludo er eerder voor zorgde dat
iemand in een hoekje ging zitten huilen.
“Het is wel het minste wat ik kan doen,” zei Lily. “Je biedt ons al anderhalve week
onderdak.” Zodra ze zich wat beter voelde was ze van het bed naar de bank verhuisd, zodat
de kruidenvrouw weer in haar eigen bed kon slapen, maar zij, Ludo en Barnabas namen
natuurlijk wel behoorlijk wat ruimte in in het kleine huisje.
“Ach, geen probleem, geen probleem.” Sora wuifde met haar magere hand. “Het is goed
om weer wat gezelschap te hebben. En het is niet de eerste keer dat ik die grote lummel
over de vloer heb.”
Lily hoefde niet te vragen wie ze daarmee bedoelde. Ze glimlachte.

598
 “Hij is wel wat veranderd,” ging Sora verder, terwijl ze wat onkruid uit de grond trok met
meer kracht dan waar haar knokige vingers op het eerste gezicht in staat leken te zijn.
“Vroeger stak hij echt geen hand uit om iemand te helpen, tenzij hij er zelf beter van werd.”
“Zijn vrienden hielp hij toch wel?” Lily leunde achterover op haar knieën en wiste het zweet
van haar voorhoofd. Ze had haar lange haar in een staart gebonden zodat het haar nek niet
verwarmde, maar nu brandde de zon in haar nek.
“Jawel. Maar die heeft hij bijna niet. Die man heeft een muur van twee meter dik om zich
heen gebouwd waar je eerst doorheen moet zien te breken. En er zijn er niet veel die die
moeite willen nemen.” Sora’s scherpe grijze ogen tuurden over haar kruidentuintje, op zoek
naar meer offensief onkruid. “Flynn was de enige die dat ooit echt gelukt is. En nu hij er niet
meer is… ik ben blij dat hij jou heeft.”
“Ik ben ook blij met zijn vriendschap.” Lily vond nog wat onkruid en trok het uit de grond.
Ze wist dat Ludo haar zou missen wanneer ze deze wereld verlaten had. Zij hem ook. Ze hoopte
dat hij niet terug zou vallen in een leven vol geweld nadat ze weg was. Hij was natuurlijk een
volwassen man en kon goed genoeg voor zichzelf zorgen maar… Ze had wel gezien dat hij sinds
hij weerwolf was meer moeite had om zichzelf te beheersen. Misschien kon ze Barnabas
vragen wat op hem te letten.
“Hij is wel wat… prikkelbaarder dan voorheen,” merkte Sora op, alsof ze dezelfde
gedachten had als Lily.
“Sinds de weerwolfvloek, bedoel je?”
“Hm hm. Die donkergroene plantjes daar achterin, wil je daar ook wat van plukken?
Natuurlijk staan weerwolven ook wel bekend om hun temperament. Ludo doet het beter dan
de meesten. Ik heb er twee gekend en die zijn uiteindelijk als gevolg van hun agressie
overleden.”
Voorzichtig stapte Lily over wat plantjes heen om bij de gewenste plantjes achterin te
komen. Ze knielde op de aarde neer en plukte er een paar. “Hij doet zijn best.”
“Gelukkig heeft hij jou om op hem te letten.” Sora wist natuurlijk niet dat Lily weer terug
ging naar haar eigen wereld. Het was niet zozeer dat ze het niet mocht weten, maar het was
zo’n lang en wellicht ongelooflijk verhaal dat Lily en Ludo hadden besloten om maar niets te
zeggen. “Wie weet wat er gebeurt als je een man aan zijn lot overlaat? Niet veel goeds, dat
kan ik je wel vertellen.”
Lily onderdrukte een glimlach. De kruidenvrouw leek van mening te zijn dat iedere man aan
het handje moest worden genomen. Ze deed een kurk in het glazen potje waar ze de
donkergroene plantjes in gedaan had en gaf deze aan Sora.
“Goed, genoeg geploeterd.” De oude kruidenvrouw stond op en veegde haar handen af
aan haar rok. “Kom, het is tijd voor thee.”

“Een andere keer, wellicht,” zei hij tussen twee lepels door.
“Goed.” Sora besloot blijkbaar om niet aan te dringen. “Ik neem aan dat mannen van De
Broederschap haar zo hebben toegetakeld?”
“Dat klopt.” Ludo zette de opnieuw lege kom op het houten aanrecht en veegde zijn mond
af. “Ze hebben haar enkele dagen in handen gehad voordat Barney en ik haar konden redden.
Wat ze haar aangedaan hebben…” Hij draaide zich om, liep naar de keukentafel en leunde met

599
zijn handen op het hout. Beelden van haar gekneusde huid verschenen voor zijn ogen. De
blauwe plekken op haar borsten en de binnenkant van haar bovenbenen… Vingerafdrukken
van Nox…
Plotseling veegde hij met één klap de twee lege whiskyglazen van tafel. Het glas sprong
uiteen op de houten vloer. Met een ruk gooide hij de tafel op zijn kant. Voor de goede orde
smeet hij er twee stoelen achteraan.
De voordeur ging open en Barnabas stak zijn kale hoofd om de deur. Zijn blik ging van
het meubilair op de grond naar Ludo, en snel verdween hij weer naar buiten.
“Goed, ben je nu klaar?” vroeg Sora rustig. Ze was blijkbaar niet echt onder de indruk
van zijn plotselinge vertoon van geweld. Sora was van weinig dingen onder de indruk.
“Je begrijpt het niet, Sora.” Ludo draaide zich om en keek haar aan. Het bloed suisde in
zijn oren. “Wat ze haar aangedaan hebben! Bloederige plaag, ze had blauwe plekken op…
op… plaatsen,” maakte hij lamlendig af.
“Ik begrijp meer dan je denkt, Ludo.” Sora liep naar de omgevallen tafel en leek deze in
haar eentje overeind te willen zetten. Snel hield Ludo haar tegen en hees het zware
meubelstuk met gemak overeind. “Ik heb gezien hoe ze reageerde toen ik haar uit wilde
kleden. Ze was koortsig, maar een vrouw reageert niet zomaar zo. En ik heb de
verwondingen onder haar kleding maar deels gezien toen ik haar onderzocht, maar jouw
gezicht spreekt boekdelen.”
Ludo zette de twee stoelen overeind. Eentje zag eruit alsof het niet meer veilig was om
daarop te gaan zitten. Sora pakte stoffer en blik, knielde en begon de scherven op te vegen.
“Een sterke vrouw kan herstellen van een verkrachting,” zei ze terwijl ze veegde. Ludo
kromp ineen bij het laatste woord. “Ze komt het wel weer te boven.”
“Ze zou het niet te boven hoeven te komen,” gromde Ludo. “Als ik Nox te pakken krijg…
Ik verscheur hem, ik ruk zijn hart uit zijn lijf, ik trek zijn tong uit zijn mond, ik –”
“Ja, dat zal allemaal wel,” zei Sora kordaat, daarmee de opsomming van zijn plannen
onderbrekend. “Die Nox, wie het ook mag zijn, is niet hier. Het enige wat je nu kunt doen
is er zijn voor Lily. En dat kun je niet als je op het punt staat te ontploffen van woede.”
Ludo haalde diep adem. Hij wist wel dat ze gelijk had, maar kon ze het hem kwalijk
nemen dat hij wraak wilde nemen op degene die Lily had zo toegetakeld?
Sora opende een van de keukenkastjes, haalde er twee whiskyglazen uit en zette deze
op tafel. Ze pakte de fles van het aanrecht en schonk een aardige hoeveelheid in de glazen.
“Ik hoop dat je je kunt beheersen, want dit zijn de laatste whiskyglazen die ik heb.”

600
 Hoofdstuk 41

De Bottenbreker

De volgende ochtend kondigde Ludo aan dat hij van mening was dat Lily genoeg hersteld was
om verder te reizen. Ondanks haar eerdere drang om zo snel mogelijk weer te vertrekken
moest ze bekennen dat ze het toch jammer vond om het rommelige maar knusse huisje van
Sora te verlaten. De afgelopen dagen waren bijzonder aangenaam geweest. Er was niets
buitengewoons gebeurd; en dat was nu juist zo bijzonder aangenaam.
Lily’s meeste blauwe plekken waren verdwenen en de paar die ze nog had waren vervaagd
tot een licht groenig geel. De wonden die Alastair met zijn mes gemaakt had genazen goed
dankzij Sora’s kruiden en de kruidenvrouw had tot Lily’s vreugd aangekondigd dat een diepe
snee op haar linker bovenbeen de enige wond zou zijn die een litteken achter zou laten. Haar
ribben deden nog wat pijn wanneer ze veel bewoog maar volgens Sora zou ook dit binnen een
week wel over zijn.
Het humeur van Barnabas leek nu het aanstaande afscheid nemen van Sora naderbij kwam
juist enorm te verbeteren. Geamuseerd zag Lily dat hij opgewekt en met een verende pas
heen en weer liep om zijn bagage bij elkaar te verzamelen. Ze ving Ludo’s blik en hij gaf haar
grijzend een knipoog achter Barnabas’ rug om.
Lily pakte haar eigen spullen bij elkaar en stak haar zwaarden in haar zwaardriem. Haar
halflange stoffen jas stopte ze in haar tas; het was inmiddels zo warm dat het nu niet meer
nodig was het kledingstuk te dragen. Haar hoed hield ze wel bij de hand aangezien de zon
scheen.
Het drietal legde hun bagage en een deel van de etenswaren die Barnabas ongepland van
De Broederschap gestolen had toen hij er met hun wagen en paarden vandoor gegaan was in
de boot. Ludo gaf het andere deel van de etenswaren aan Sora, haar protesten negerend. Na
wat gemopper gaf de kruidenvrouw het op en gaf hem een stevige knuffel.
“Tot de volgende keer,” zei Ludo nadat ze hem weer losgelaten had.
“Niet meer zo lang wegblijven, hè,” zei Sora glimlachend. “En probeer je enigszins te
gedragen.”
“Ik beloof niets.”
Lily liep naar Sora toe. De kruidenvrouw gaf ook haar een knuffel en ze rook lavendel en
jasmijn in haar witte haar.
“Pas een beetje op die lummel,” zei Sora, met een blik op Ludo, die keek alsof hij de
onschuld zelve was.
“Ik zal het proberen.”
“En zoek me eens op als je in de buurt bent.”
“Zal ik doen,” zei Lily, hoewel ze wel wist dat ze de kruidenvrouw nooit meer zou zien.
“Bedankt voor alles.”
“Och, geen dank, meisje. Het was gezellig.”

601
 De volgende die aan de beurt was, was Barnabas. De magiër stak een formele hand naar
Sora uit, en ze schudde die met twinkelende ogen.
“Jij bent ook welkom, hoor,” zei Sora tot Lily’s verbazing. “Het is jammer dat je een
magiër bent, maar je doet geen zeer aan de ogen.”
Barnabas was zo verbijsterd dat hij alleen “tot ziens” mompelde, en vervolgens haastig
de deur uit liep. Ludo snoof geamuseerd.
Sora volgde Lily en Ludo de deur uit en bleef voor haar huisje staan kijken hoe het drietal
de boot in stapte en Ludo het touw losmaakte. Lily zwaaide naar Sora terwijl Ludo de
roeispanen in zijn handen nam en begon te roeien. Ze keek hoe de zwaaiende
kruidenvrouw steeds kleiner werd, tot ze verdween toen ze een bocht om voeren.
Hoewel Lily mentaal rekening hield met een aanval van slepers, valkra’s, of andere, nog
voor haar onbekende monsters die in het moeras leefden, kwamen ze niets of niemand
tegen. Na ongeveer twee uur door een oase van donkergroen en bruin gevaren te hebben
maakten de treurwilgen plaats voor met gras en af en toe struiken begroeide oevers en
werd het water lichter en minder troebel. Het gekwaak van kikkers veranderde in het
getjirp van vogels en de lucht rook frisser. Ze waren weer uit het moeras.
Lily bood Ludo aan om een stuk te roeien, maar de rover sloeg het aanbod af, zeggende
dat het niet nodig was om haar kracht zo snel op de proef te stellen. Vervolgens deed
Barnabas hetzelfde aanbod, duidelijk verwachtend dat Ludo dit ook af zou slaan, maar Ludo
nam zijn aanbod wel aan.
En zo kwam het dat Barnabas op gegeven moment zat te roeien en Ludo grijzend naast
Lily zat. Het was Lily duidelijk dat Ludo echt wel door had dat het aanbod van de magiër er
een uit beleefdheid was, en dat hij het juist daarom had aangenomen.
“Kun je je magie niet voor je laten roeien?” vroeg Lily, met moeite haar lachen
inhoudend. “Dat de roespanen uit zichzelf roeien, of zoiets?”
“Jawel,” antwoordde Barnabas. “Maar ook magie gebruiken kost energie, en je kan maar
een bepaalde hoeveelheid magie gebruiken voordat je moet herstellen. Het werkt een
beetje hetzelfde als met gewone kracht, hardlopen hou je bijvoorbeeld ook niet oneindig
vol. De ene magiër is sterker dan de andere. Ik kan behoorlijk wat magie gebruiken, maar
ik bewaar het liever voor wanneer het echt nodig is.”
Lily knikte begrijpend. Een tijd lang genoot ze simpelweg van het uitzicht; de rivier Naria
golfde door met gras en bloemen begroeide heuvels waar de lente volop zijn intrede had
gedaan. Ze passeerden bomen en struiken met bloemen in alle kleuren van de regenboog
en Lily zag een kudde wilde paarden, herten, ganzen en zelfs een gigantisch wild zwijn. Af
en toe zag ze in de verte wat huisjes of een afgelegen boerderij, omringd door weilanden.
“We komen zo in Portville,” zei Ludo, die op de kaart aan het kijken was. Hij negeerde
het nadrukkelijke gepuf van Barnabas, dat duidelijk bedoeld was om Ludo eraan te
herinneren dat hij alweer een tijdje aan het roeien was. “Vanaf daar maken we de
oversteek naar het kleinere eiland waar het kasteel van Lindholm staat.”
“Juist. De bottenbreker,” zei Lily droog, die de bijnaam van de piratenleider nog niet
vergeten was. Ze hoopte maar dat de man niet van plan was om zijn bijnaam eer aan te
doen. Ook Barnabas grimaste bij het horen van de onheilspellende naam.
De lentezon had hen verlaten en het was inmiddels zacht gaan regenen. Lily haalde haar
jas uit haar bagage en trok hem aan. Barnabas staakte het roeien even om ook zijn halflange

602
grijze jas aan te trekken, maar Ludo bleef in zijn donkergroene blouse zitten, mouwen
opgestroopt en het veter dat de voorkant bij elkaar liet los aan de bovenkant, zodat er een
hoop zwart borsthaar zichtbaar was. Hier en daar stak er een zilvergrijze tussen, maar Lily wist
dat het nooit meer zou worden dan dat, evenals de grijze haren die hier en daar tussen de
zwarte op zijn hoofd zaten. Ludo’s lichaam zou niet ouder worden dan dat het nu was. Niet
dat ze wist hoe oud hij precies was, want dat had hij haar namelijk nooit verteld.
Barnabas wierp een blik omhoog, waar het niet alleen grijs en bewolkt was geworden, maar
duidelijk was dat de zon, die in de verte nog af en toe te zien was, onder begon te gaan.
“Is er kans op een nacht in een herberg?” vroeg hij hoopvol. “Of wilde je meteen
doorreizen?”
“Het lijkt me niet slim om ’s nachts de oversteek te maken,” bromde Ludo. “Laten we
overnachten in Portville en dan ’s ochtends vroeg verder gaan.”
“Goed idee,” zei Barnabas. Met een duidelijke tegenzin pakte hij de roeispanen weer.
“Laat mij maar weer even roeien, Barney.” Ludo grijnsde. “Anders zijn we morgen nog niet
in Portville.”
Tegen de tijd dat ze bij de grote stad aankwamen daalde er een stevige lenteregen op hen
neer en was de avond gevallen. Alle drie hadden ze hun hoed ver over hun ogen getrokken als
enige bescherming tegen de regen, en ook Ludo had zijn zwarte jas inmiddels aangetrokken.
Waar de rivier Naria Portville in stroomde, was aan het begin van de stad een lange houten
steiger waaraan rivierboten van allerlei soorten formaten aangemeerd waren. Ludo praatte
even met de havenmeester, een gezette man met een gezicht zo zuur als een citroen – hoewel
Lily niet wist of dat door het weer kwam of dat hij altijd zo keek – terwijl Lily en Barnabas de
bagage pakten en onder een van de afdakjes wachtten tot Ludo klaar was. Terwijl hij naar hen
toe liep liet hij enkele zilveren munten in een van de zakken van zijn leren jas vallen en Lily
keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Ik heb de boot verkocht,” legde Ludo uit, terwijl hij twee van de tassen pakte. “We maken
de oversteek wel met een gehuurde boot die iets groter is dan dat bootje, inclusief een
kapitein. Minder kans dat we dan overvallen worden.”
“Is daar zelfs kans voor bij die kleine oversteek?” vroeg Barnabas. Hij keek om zich heen of
niemand op hem lette, verkleinde de rest van de bagage met een zwierig handgebaar en
stopte de nu piepkleine tasjes en kistjes in zijn jaszakken. Het was niet dat het een groot
geheim was dat hij een magiër was, maar ze wilden zo min mogelijk aandacht trekken, en
Barnabas had Lily uitgelegd dat magiërs op de eilanden nog schaarser waren dan op het
continent. Lily had destijds moeten lachen toen ze de enigszins verwaande blik in zijn ogen zag
toen hij toelichtte dat geen waardige magiër zich zonder heel goede reden tussen het
geboefte op de eilanden zou begeven.
“Natuurlijk,” bromde Ludo. “Overal in deze wateren zijn er piraten, op zoek naar buit. Nee,
Barney, met mijn bagage wordt niet gegoocheld,” voegde hij toe, toen hij de magiër met
opgetrokken grijze wenkbrauwen naar de tassen in zijn handen zag kijken.
“Zoals je wilt,” snoof de magiër, en het drietal begaf zich door de natte straten.
Lily trok haar schouders op tegen de vele druppels en de stevige wind, maar enkele
druppels wisten zich toch een weg te vinden achter de opgestoken kraag van haar halflange
jas en ze rilde toen ze ze over haar blote rug naar beneden voelde rollen.

603
 Zoals bijna overal op de Verloren Eilanden kwamen ze voornamelijk piraten en andere
onguur uitziende types tegen terwijl ze zich achter Ludo – die leek te weten waar hij naartoe
ging en met grote passen op zijn doel afstreed – aan haastten. Niemand keurde hen echter
een blik waardig; iedereen liep met zijn blik omlaag in een poging de regen uit hun gezicht
te houden door de natte straten, hun tempo snel om zo vlug mogelijk hun doel te bereiken
– wat dat ook zijn mocht.
Ludo sloeg een zijstraat in en Barnabas en Lily volgden. Lily zag de mond van de magiër
vertrekken toen ze langs wat groezelige winkeltjes, armzalige tavernes en een bordeel
kwamen. Barnabas leek alweer snel vergeten te zijn dat hij zelf ook lange tijd in armoede
geleefd had en dat de kleine vervallen huisjes in dit deel van Portville behoorlijk veel leken
op het huisje waar hij gewoond had.
Na een slingerende weg van nog enkele smalle zijstraatjes bleef Ludo staan bij een
herberg genaamd De Vrolijke Gans, duwde de deur open en stapte naar binnen. Hij nam
zijn hoed af en klopte deze tegen zijn bovenbeen, zodat de druppels op de houten vloer
vielen.
De herberg bevatte dan geen vrolijke ganzen, maar wel een groot aantal met behulp van
alcohol vrolijke mensen. Bijna alle tafeltjes waren bezet met pratende, lachende of
kaartende mannen en enkele vrouwen. De vrouwen zaten veelal op de knie van een man
en droegen jurken waar hun borsten zowat uitvielen. Drie mannen, eentje met een luid, de
ander met een fluit en een derde die zong, zorgden voor wat opgewekte muziek die boven
de herrie uitdreef.
“Kunnen we niet een wat respectabelere gelegenheid opzoeken?” vroeg Barnabas aan
Ludo, zijn afkeurende blik op een van de vrouwen die schaterend lachte terwijl een piraat
zijn neus in haar decolleté begroef.
“Waar denk je dat De Broederschap, mochten ze hier ook zijn, zich eerder zal bevinden?”
vroeg Ludo met een duistere blik. “Een respectabele gelegenheid, of een hol zoals dit?”
“Daar heb je een punt,” gaf Barnabas toe, en het drietal begaf zich naar de bar.
“Wat mag het zijn?” vroeg de herbergier. Hij zag eruit alsof hij niet oud was, Lily schatte
hem hooguit begin dertig, maar nu al ontbraken enkele tanden en degene die hij wel had
leken in niet al te beste conditie te zijn. Zijn lichtbruine haar hing in vette slierten op zijn
kraag en hij had het soort stoppelige baard van een man die zich een week niet geschoren
had.
“We willen hier graag overnachten,” antwoordde Ludo. “Twee kamers, alsjeblieft.”
“Je hebt pech, maat.” De herbergier krabde aan zijn haar en keek toen naar zijn vuile
nagels, alsof hij verwachtte er iets bijzonders in aan te treffen. “Zoals je kunt zien is het
nogal druk. Ik heb nog één kamer over, met twee eenpersoons bedden.”
Ludo wierp een blik door een van de groezelige ramen naar buiten, besloot blijkbaar dat
hij geen zin had om in de regen te zoeken naar een andere herberg, knikte en overhandigde
de herbergier vier koperstukken.
“Een kamer is maar twee koper per nacht,” protesteerde de herbergier, maar Ludo hief
zijn hand op toen de man hem de andere twee koperstukken terug wilde geven.
“We willen ook graag wat te eten. Breng het maar naar onze kamer. En een fles whisky.
En een bad.” Dat laatste werd gezegd alsof dat duidelijk het minst belangrijk was, maar Lily
snakte naar een bad en was blij dat hij er nog net op tijd aan gedacht had.

604
 “Wordt geregeld.” De herbergier pakte een sleutel die eenzaam aan een van de haken
achter hem aan de muur hing en gaf hem aan Ludo. “Kamer zestien, tweede verdieping.”
Lily volgde Ludo de trappen op naar boven. Vanachter een deur hoorden ze het
onmiskenbare gekreun van een stel dat zich blijkbaar goed vermaakte, en ergens anders klonk
het geluid van een vuistgevecht, vergezeld van gejoel. Barnabas’ mond vertrok zich enigszins
naarmate ze zich naar boven bevonden, en Lily schonk hem een glimlach.
Hun kamer was klein en eenvoudig, maar de lakens die op de bedden lagen zagen er schoon
genoeg uit en hoewel er geen openhaard aanwezig was werd het, nadat Barnabas met zijn
magie in een oogwenk alle kaarsen had aangestoken, al snel prettig warm in de ruimte. Op de
tweede verdieping bevond zich één kleine badkamer, die gelukkig vrij was. Een voor een
gingen ze in bad, en toen het eten gebracht werd waren ze alle drie schoon en droog.
Het was een eenvoudige maaltijd, bestaande uit een stuk gekruide kip, boontjes en
gekookte aardappelen met jus, maar het smaakte goed en ze hadden hun bord binnen niet al
te lange tijd leeg.
Barnabas, nu gekleed in een eenvoudige witte blouse waarvan hij de mouwen had
opgestroopt en hij niet de moeite had genomen het bruine leren koord dat de voorkant van
zijn blouse bijeen hield helemaal dicht te rijgen zodat er wat licht grijs borsthaar zichtbaar was,
was degene die de fles met whisky aanbrak. Lily en Ludo zaten naast elkaar op een van de
eenpersoons bedden en de magiër zat op het bed tegenover hen. Hij stond op om hen beiden
een glas te geven.
“Op Adrius en Lisandre,” zei hij plechtig, hief zijn glas op en nam een slok.
Lily en Ludo herhaalden zijn toost en dronken ook. De regen kletterde ondertussen vrolijk
door op het schuine dak van de kleine kamer. Op de een of andere manier maakte dat het nog
gezelliger, nu ze eenmaal uit het slechte weer waren, droog en warm waren en een volle maag
hadden. Lily was blij dat ze besloten hadden om deze nacht binnen door te brengen, want ze
had het gevoel dat het in deze wereld net zo vaak regende als thuis in Engeland.
Ze praatten wat over luchtige onderwerpen; het weer, de eilanden en dingen die ze hadden
meegemaakt, tot er opeens een vrouwelijke gil klonk vanuit de gang, vergezeld met een
nadrukkelijk “NEE!”, geroepen door dezelfde stem.
Alle drie sprongen ze op en Lily greep haar wapens. Ludo, die die moeite niet genomen had,
was als eerste bij de deur en trok hem open. Op de gang troffen ze een vrouw aan die door
een grote vlezige man tegen de muur gedrukt werd.
“Blijf van me af!” zei de vrouw boos. Ze was wellicht mooi geweest als het leven wat
aardiger voor haar geweest was; ze had lange, honingblonde krullen die ze naar achteren had
gebonden met een lichtblauw lint zodat het uit haar gezicht werd gehouden, en was lang met
groene ogen en rondingen waar Lily jaloers op was. Ze had echter ook donkere kringen om
haar ogen, ingevallen wangen en een slecht gebit, waarvan Lily vermoedde dat het niet lang
zou duren voordat sommige tanden op zouden geven. Haar katoenen jurk, dezelfde kleur als
het lint, was vuil met hier en daar versleten plekken op de stof.
“Ik laat je los als ik aan de beurt geweest ben!” grinnikte de man, wiens kleding ook wel
een wasbeurt kon gebruiken. Evenals hij zelf. Lily trok haar neus op bij de geur van goedkope
drank en zweet die van het tweetal afkwam.
Ludo keek, trok één wenkbrauw op, draaide zich om en liep weer terug naar de deur van
hun kamer.

605
 “Ludo!” siste Lily boos. Voor hen probeerde de vrouw nog steeds aan de man te
ontkomen, en ze wees met haar kin naar het tafereel.
“Wat?” vroeg Ludo.
“Moeten we niet helpen?”
“Ze is een hoer, en hij een klant. Daar ga ik me niet mee bemoeien.”
“Het lijkt me dat ze toch nog wel het recht heeft haar klanten zelf te kiezen.”
De rover haalde onverschillig zijn brede schouders op. Lily vergat af en toe hoe hard hij
kon zijn, en ze wierp hem een boze blik toe, waar hij duidelijk niet van onder de indruk was.
Toen draaide ze zich weer naar het worstelende tweetal toe.
“Wilt u niet met hem meegaan?” vroeg ze voor de zekerheid aan de vrouw, voor het
geval het een bizarre vorm van voorspel was.
“Nee!” krijste de vrouw woedend, alsof het Lily’s schuld was. “Ik heb al drie klanten
achter elkaar gehad, ik wil naar bed!”
“Drie klanten, hè?” grijnsde de grote man, en zijn donkere ogen bekeken haar wellustig.
“Dan ben je in elk geval lekker goed doorgesmeerd.” Hij gaf de vrouw een klap op haar
ronde achterste en ze kromp ineen.
“Laat haar met rust,” zei Lily koel. “Ga beneden maar een hoer zoeken die jou wel wil
hebben. Als die tenminste bestaat.”
De ogen van de man gleden geïnteresseerd over haar lichaam, en ze was zich er opeens
van bewust dat ze enkel haar dunne witte nachtjapon droeg. Ze hief koppig haar kin op en
dwong zichzelf naar hem te blijven kijken.
“Biedt jij je soms aan?” vroeg de man. “Daar zeg ik geen nee tegen.”
Hij deed een stap naar voren, en de hoer maakte van zijn afleiding gebruik door hem
hard een por in zijn buik te geven. Happend naar lucht sloeg hij dubbel, maar hij herstelde
zich op tijd om haar te grijpen voordat ze weg kon vluchten en drukte haar opnieuw met
haar gezicht tegen de muur.
“Zeg het maar, meisje,” zei hij tegen Lily, zijn lichaam tegen de blonde vrouw
aandrukkend. “Jij, of haar. Ik geef de voorkeur aan blond maar een gat is een gat, dus het
is me om het even.”
Lily aarzelde even. Ze had haar zwaarden in haar handen, maar wat moest ze doen? Hij
was niet gewapend voor zover ze kon zien.
Toen hij met één hand zijn gulp los begon te sjorren aarzelde ze niet langer. Ze hief haar
rechterzwaard op en hield het wapen tegen zijn kin.
“Laat haar gaan.”
De man was echter niet zo onder de indruk. Hij keek van het wapen naar haar. “Weet je
wel hoe je die moet gebruiken? Straks bezeer je jezelf nog.” Hij lachte spottend.
“Weet je zeker of je daar achter wilt komen?” vroeg Lily.
Plotseling duwde de man de hoer naar haar toe, en Lily kon nog net opzij springen om
ervoor te zorgen dat haar zwaarden de vrouw niet raakte. De man trok een dolk uit zijn
laars, en Lily hoorde Ludo achter haar vloeken in een taal die ze niet kende.
Binnen één tel stond de rover voor haar, ontweek met een snelle draai de stekende dolk
van de grote man en liet zijn vuist hard neerkomen op diens volle gezicht. Er klonk een knap
toen de neus brak en bloed stroomde over de onderkant van zijn gezicht.

606
 “Bijn beus!” schreeuwde de man onduidelijk, en hief zijn rechterarm op om nog eens uit te
halen met de dolk.
“Ach, volgens mij is het niet de eerste keer dat die gebroken is,” zei Ludo nonchalant. Hij
pakte zijn arm, draaide die hard om en gaf met zijn andere arm een harde vuistslag tegen de
vierkante kaak van zijn tegenstander. De ogen van de man draaiden omhoog en met een harde
klap viel hij neer.
De hoer, die nu achter Lily stond, schreeuwde hysterisch, wrong zich langs Lily en Ludo op
en rende naar de trap.
“Graag gedaan, hoor!” bromde Ludo haar na, terwijl ze met snelle passen naar beneden
verdween.
“Goed,” zei Barnabas, die tijdens het hele gebeuren niets gezegd had en nog steeds bij de
deur van hun kamer stond. “Nog een glaasje whisky dan maar?”

De volgende ochtend vertrokken ze al vroeg uit de groezelige herberg. Ludo leidde hen naar
de andere kant van de stad, waar een haven was die wat kleiner was dan die van Vantago,
maar waar het al een druk komen en gaan was van mannen die boten aan het in- en uitladen
waren. Hij had Lily verteld dat, terwijl Vantago de stad van de piraten was, Portville dat was
voor de smokkelaars.
Ze vonden een middelgrote rivierboot waarvan de kapitein hen voor een zilveren muntstuk
naar het kleinere eiland wilde varen en onder toezicht van een waterig zonnetje begaven ze
zich de zee op.
Er restte het drietal weinig anders te doen dan zitten en praten, terwijl de kapitein aan het
roer stond en de paar bemanningsleden het zeil hesen om de boot op weg te helpen. De
oversteek duurde maar anderhalf uur en toen ze aan de oever van het andere eiland kwamen
waren de enkele wolken die eerder nog af en toe de zon verduisterd hadden verdwenen en
was het weer aardig warm aan het worden.
“Sarano,” zei Ludo, en wees naar het stadje dat zich voor hen uitstrekte. “De enige stad op
dit eiland.”
Lenig sprong hij op de steiger, betaalde de kapitein en stak zijn hand uit om Lily te
ondersteunen terwijl ze voorzichtig op de steiger stapte. Dankbaar nam ze zijn grote hand aan;
ze was altijd een beetje bang dat ze toch in het water zou vallen, ook al had ze in deze wereld
op meer boten gevaren dan ze tijdens haar hele level thuis gedaan had.
Barnabas kwam naast hen staan. Net zoals Lily en Ludo had hij zijn jas uitgetrokken en
droeg nu enkel een eenvoudige beige blouse en donkerbruine katoenen broek, die hij in
zwarte laarzen gestoken had. Lily en Ludo hadden zoals gewoonlijk een leren broek en
katoenen blouse aan, en Lily had haar haar in een staart gebonden zodat het niet zo warm in
haar nek lag.
“Hoe gaan we verder?” vroeg Barnabas.
“Laten we maar te voet gaan,” zei Ludo. “Het is niet zo ver vanaf hier, en voordat we
paarden hebben kunnen vinden zijn we weer een stuk verder.”
Sarano was lang niet zo groot als Vantago of Portville, en ze passeerden wat winkels, een
plein met een groot standbeeld van een man die op de rug van een draak reed, een kerk die
duidelijk niet meer werd gebruikt voor het doeleinde waar hij oorspronkelijk voor gebouwd
was en een hoop stenen en houten huisjes voordat ze de stad weer uit waren.

607
 Lily zuchtte bewonderend toen ze naar het landschap voor haar keek. Het kleine eiland
was simpelweg sprookjesachtig, met groene, glooiende grasvelden vol met bloemen,
kabbelende beekjes die soms uitliepen in watervalletjes, bomen vol met roze en blauwe
bloesem, kwetterende en zingende vogeltjes, fladderende vlinders, kuddes wilde paarden
en… een groep van ongeveer tien onguur uitziende piraten die opeens voor hen op het pad
stonden.
Lily en Ludo zuchtten op precies hetzelfde moment toen de piraten hun wapens trokken.
Ze keken elkaar aan en schoten in de lach.
“Wat is er zo grappig?” vroeg het lelijke exemplaar dat de leider leek te zijn.
“Jouw lelijke hoofd,” antwoordde Ludo nonchalant, waarna de betreffende lelijkerd zijn
mannen aanspoorde en de groep zich naar voren stortte.
Lily was nu blij dat ze de tijd had genomen te herstellen en ook dat ze de afgelopen
dagen weer met Ludo geoefend had. Ze vocht met twee piraten tegelijkertijd, terwijl Ludo
een gevaarlijke dans uitvoerde met vier piraten en Barnabas zich om de rest bekommerde
door ze simpelweg in brand te zetten met behulp van zijn vuurmagie.
Ze trok haar neus op tegen de stank van verband vlees die voorbij walmde, terwijl ze
een van de twee mannen – die in het begin van het gevecht nog zelfvoldaan gegrijnsd
hadden maar inmiddels hun houding van zelfvertrouwen behoorlijk hadden laten varen –
uitschakelde met een harde stoot van het gevest van haar zwaard midden in diens gezicht.
De man viel neer terwijl het bloed uit zijn neus spoot en ze sprong naar achteren toen zijn
metgezel zich met een kreet van vastberadenheid naar voren wierp.
Maar ondanks het feit dat hun tegenstanders met drie keer zoveel waren, was het
gevecht in enkele minuten al voorbij. Beduusd dropen de twee piraten die nog in leven
waren af, met ongelovige gezichten, alsof ze het niet konden geloven dat ze het tegen zo’n
kleine groep hadden afgelegd.
Barnabas wierp er voor de goede orde nog een vuurbal achteraan en het tempo van de
strompelende mannen versnelde enigszins, tot ze achter een heuvel verdwenen. Ludo liep
goedgehumeurd de lijken af om ze van hun bezittingen te ontdoen.
“Dat is weer het voordeel aan de eilanden,” zei hij, terwijl hij een blonde piraat ontdeed
van een zilveren ketting met een mosgroene edelsteen eraan – peridot, dacht Lily – en het
sieraad goedkeurend bekeek waarna hij het om zijn eigen nek deed. “Je hoeft niet echt te
zoeken naar mensen om te beroven, ze komen wel naar jou toe.”
“Geweldig,” mompelde Barnabas sarcastisch, maar Lily zag dat hij niet echt ontstemt
was. Hoe zeer de magiër ook beweerde te geven om rust en luxe – en ze geloofde ook wel
dat hij daarin de waarheid sprak – toch leek de actie die hij de afgelopen tijd meegemaakt
had hem goed te doen.
En zelf moest ze toegeven dat een potje vechten zo af en toe behoorlijk wat adrenaline
losmaakte en haar een goed gevoel gaf – iets wat ze voorheen niet voor mogelijk had
gehouden. Toen was ze doodsbang geweest bij elke gedachte aan conflict. Hoewel
niemand zoveel van een goed gevecht te genieten als Ludo zelf.
Enkele bezittingen rijker vervolgden ze hun weg. Het was, zoals Ludo al gezegd had,
inderdaad niet erg ver naar het kasteel van de piratenbaas. Lily vroeg zich af wat ze tegen
zouden komen als ze het kasteel eenmaal bereikt hadden. Zou het schilderij er nog wel
hangen? En zou Lindholm hen vrijwillig bij het schilderij laten?

608
 Ze hoefde het zich niet lang af te vragen, want na twee uur over een smalle zandweg
gelopen te hebben, hun tocht enkel onderbrekend voor een eenvoudige lunch van brood met
kaas en wat bessen die Ludo onderweg gevonden had, kwam er een grote muur in beeld,
voorzien van ijzeren spijlen aan de bovenkant en hier en daar een beeld van een waterspuwer
erop. De muur liep duidelijk om iets heen, waarvan Lily aannam dat dat het kasteel was. De
muur was zodanig hoog dat ze enkel een torentje kon zien in de verte.
“Onze bestemming,” gaf Ludo enigszins onnodig aan.
Lily knikte stilzwijgend, en hij gaf haar geruststellend een kneepje in haar arm.
Toen ze de poort die zich in het midden van de muur bevond naderden zag Lily dat er twee
mannen stonden. Ze zagen er niet uit als officiële wachters zoals ze die in het kasteel van
koning Rynn gezien had. Die waren altijd gekleed geweest in identieke uniformen van leer en
enkele ijzeren bepantsering. Deze twee mannen droegen verschillende kleding; een van hen
had dezelfde soort zwarte leren broek aan als Ludo en een mouwloos hemd dat de voorkant
van zijn licht behaarde borst bloot liet, en de ander droeg een wijde katoenen broek die slordig
in laarzen gepropt was en een witte blouse. Wat wel hetzelfde was, was de uitdrukking van
ongenoegen op hun gezicht toen het drietal de poort naderde, en het zwaard op hun heupen.
“Wat zoeken jullie hier?” vroeg de man met de blote borst nors. Lily zag dat hij een tatoeage
van een doodshoofd op zijn linkerborst had. Zijn blauwe ogen schoten van Ludo naar
Barnabas, toen naar Lily, om vervolgens weer naar Ludo te kijken. Hij ging er duidelijk vanuit
dat de meest gevaarlijk uitziende van hen de woordvoerder was.
“We willen graag Olav Lindholm spreken,” antwoordde Ludo bijna net zo nors.
“Waarom?”
“Dat gaat jou niets aan.”
De man met de witte blouse bekeek hen minachtend. “Wellicht heb jij hier wat te zoeken,”
hij knikte naar Ludo, “maar die twee zijn in elk geval geen piraten.”
“Is dat een vereiste om Lindholm te mogen spreken?” vroeg Lily.
“Nee, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand die geen piraat is hem wil spreken,”
grinnikte de man met de blote borst. “Goed, kom maar mee dan. Maar geen geintjes. Wij zijn
echt niet de enige bewaking hier.”
“Daar twijfel ik niet aan,” mompelde Ludo vanuit zijn mondhoek tegen Lily terwijl ze de
man met de blote borst volgden. De andere man bleef achter om in zijn eentje de poort te
bewaken.
Toen ze de poort door kwamen doemde het kasteel voor hen op.
Lily had automatisch het kasteel in Callagh voor zich gezien wanneer ze aan wat naar ze
hoopte haar laatste bestemming in deze wereld zou zijn dacht, maar dit kasteel leek daar niet
veel op, afgezien van het feit dat het ook groot was. Maar het was wat verfijnder gebouwd
dan het kasteel dat ze enkele weken geleden verlaten hadden, met muren van lichtgrijs steen
die uitliepen in verschillende torentjes en daken van donkergrijze dakpannen. Ramen van
gekleurd glas-in-lood met rijkelijk versierde kozijnen onderbraken hier en daar de lichtgrijze
stenen en er waren een hoop sierlijke krullen en beelden van draken te zien. Een ijzeren reling,
ook rijkelijk bewerkt met krullerige figuren, liep langs de gehele begane grond en eerste en
tweede verdieping.
Hun enigszins onwillige gids leidde hen de stenen trappen op naar de brede voordeur van
het kasteel, waar wat mannen stonden te praten. Ze wierpen hen een blik toe maar zeiden

609
niets, er duidelijk vanuit gaande dat het in orde was aangezien zowel blootborst als zij geen
wapens getrokken hadden.
De hal was voorzien van een donkerrood tapijt op de stenen vloer en enkele wandkleden
aan de muren. Sierlijke ijzeren kaarsenhouders hingen aan de muren en de kaarsen
wierpen een gelig schijnsel over de gang. Lily keek rond. Olav Lindholm mocht dan de vorige
bewoners uitgemoord hebben en het kasteel hebben overgenomen, maar het was duidelijk
dat hij niet had toegestaan dat verval zijn intrede deed.
Blootborst bleef staan bij een donkere houten deur met een smal raampje van rood met
blauw glas-in-lood erin en klopte op het hout.
“Nu even niet!” klonk het aan de andere kant.
Hun gids wierp een blik achter zich op Ludo, Lily en Barnabas, besloot blijkbaar dat hij
geen zin had om met hen te wachten tot wanneer het wél uitkwam, en klopte nogmaals.
“Er is bezoek voor u, heer Lindholm,” brulde hij op enigszins verontschuldigende toon.
“Oké, oké,” klonk het, enigszins gedempt. “Laat maar binnen dan.”
Blootborst opende de deur, stapte opzij om hen binnen te laten en verdween weer,
ongetwijfeld om weer bij de poort te gaan staan.
Lily knipperde met haar ogen. Ze keek recht tegen de enigszins behaarde blote kont van
een grote man aan. De man, waarvan ze aannam dat het Lindholm moest zijn aangezien hij
de enige man in de kamer was, beukte een laatste keer tegen de billen van de vrouw die
naakt met haar buik over een tafel gebogen stond en trok toen met één hand zijn leren
broek op. Hij liet een van zijn grote handen nonchalant op de blote rug van de vrouw rusten,
zodat die gedwongen was zo te blijven staan.
Naast Lily bromde Ludo geamuseerd.
De man haalde zijn hand van de rug van de vrouw en gaf haar een harde tik op haar
blote kont. “Wegwezen,” bromde hij, met een stem bijna net zo diep als die van Ludo. Toen
draaide hij zich om en keek hen aan met zijn scherpe blauwgrijze ogen. “Het moet wel heel
belangrijk zijn om te rechtvaardigen dat ik word gestoord tijdens een neukpartij.” Lily
bespeurde bij hem hetzelfde accent als bij Ludo, met een rollende ‘r’ en enigszins anders
uitgesproken woorden met korte klinkers, alsof hij niet zijn eigen taal sprak.
De vrouw stapte haastig in haar donkerrode jurk, nam niet de moeite om de voorkant
dicht te rijgen maar hield de stof bij elkaar terwijl ze snel de kamer verliet.
“Dat is het,” zei Ludo.
“Wie zijn jullie eigenlijk?”
“Ik ben Ludo Bane, dit zijn Lily Adams en Barney, waarvan ik de achternaam vergeten
ben.” Ludo gebaarde met een grote hand naar het tweetal naast hem.
Lily hoorde Barnabas met een zucht “Vae Nymanthos, waarom onthoudt niemand dat
toch?” mompelen, maar de twee andere mannen schonken er geen aandacht aan.
“Ludovic Bane, hè?” De blauwgrijze ogen van Lindholm, die maar een heel klein beetje
kleiner was dan Ludo, namen de rover geïnteresseerd op. “De baron? Ik heb veel over je
gehoord.”
“Dat is wederzijds.”
“Ik ben benieuwd of alles wat ik gehoord heb waar is.”
“Ook wederzijds.”

610
 De twee mannen voerden een groet uit die iets anders was dan het simpele handje-
schudden wat Lily anderen van gelijke stand in deze wereld had zien doen. Ook werd er
niet gebogen. Ze grepen elkaar met hun rechterarm bij de onderarm even stevig vast en
lieten toen weer los. Wellicht hoe Nornen elkaar begroetten, dacht Lily, die zich herinnerde
dat Villo had gezegd dat Lindholm ook Norns was.
Ze stelden zich niet bepaald vriendschappelijk naar elkaar op, maar ook niet vijandig; er
hing een zekere sfeer van afstandelijk wederzijds respect in de lucht. Lindholm keurde Lily en
Barnabas geen blik waardig. Zijn aandacht was volledig op Ludo gericht, en dat vond ze niet
bepaald erg.
“Naroch bin chraigh ador?” zei Lindholm, zijn stem één en al harde ‘r’s en ‘g’s.
“Var Ghaell,” zei Ludo, in dezelfde klanken. “Bir ank chier narok pher chearov.”
Lily keek naar Barnabas. Ze wist zeker dat hij er net zo weinig van begreep als zij, maar zijn
grijze ogen gleden van Lindholm naar Ludo, alsof hij aan de gezichtsuitdrukkingen van de twee
grote mannen probeerde af te leiden waar ze het over hadden.
De twee mannen zetten hun gesprek in het Norns voort, en Lily kreeg de tijd om Lindholm
in zich op te nemen. Zijn lengte en zichtbare spieren waren niet de enige overeenkomsten met
Ludo, hoewel hij iets meer vet op zijn botten had dan de rover. Lindholm had ook lang haar,
dat tot halverwege zijn rug hing en waarvan de voorste plukken naar achteren waren
gebonden in een vlecht, maar dat van hem was grijs. En net zoals Ludo had hij een korte, volle
baard – ook grijs – alleen zag Lily dat hij er enkele vlechtjes in droeg. Zo te zien was hij ergens
in de zestig. Maar hij zag er niet uit als een gemoedelijke oude man.
Zijn ogen waren een stuk donkerder dan die van Ludo en eerder grijsblauw dan blauw, maar
zijn blik was niet minder hard en doordringend. Dit was geen man om tegen de haren in te
strijken, vermoedde ze. Hoewel ze haar ogen niet nodig had gehad om tot die conclusie te
komen; de naam ‘Bottenbreker’ zei natuurlijk al genoeg.
Lindholm droeg een broek van bruin gevlekt leer en een mouwloze zwarte blouse, die hij
losjes in zijn broek gestopt had. Enkele tatoeages versierden zijn armen, maar niet dezelfde
soort ongeïnspireerde tatoeage die blootborst had. Het waren sierlijke symbolen en runen, en
hoewel Lily nooit dol was geweest op tatoeages moest ze aan zichzelf toegeven dat deze erg
mooi waren. Een krom zwaard hing op zijn rechterheup en een gekarteld mes op zijn linker.
“Goed, ik ben hier niet om Nornse plezierigheden uit te wisselen,” zei Ludo toen, hoewel
Lily vond dat de toon van de mannen helemaal niet zo plezierig was geweest.
“Ik vermoedde al van niet.” Lindholm grijnsde. “Wat kan ik voor jullie doen?”
“We zijn op zoek naar een schilderij,” antwoordde Ludo.
“Een schilderij,” herhaalde Lindholm vlak. “ Kun je iets specifieker zijn? Schilderijen zat in
dit kasteel.” Hij gebaarde vaagjes om zich heen. Aan de muren hingen inderdaad enkele
schilderijen; een van een veldslag tussen enkele soldaten, een van een bergachtig landschap
en een portret van een statige maar knappe man met een gouden kroon op zijn hoofd, lange
bruine krullen en een snor. In zijn voorhoofd stak een dolk – een echte dolk, niet een
geschilderde – en Lily vermoedde dat dit wel eens een portret van de inmiddels dode koning
van het verloren koninkrijk Bantheras kon zijn.
Ludo keek vragend naar Barnabas. De magiër was de enige van hen die wat meer wist over
het portaal.

611
 “Het is een schilderij van een boslandschap,” antwoordde Barnabas ogenblikkelijk.
“Maar geen bos zoals wij het hier kennen. Er staan dingen op die meer thuishoren in een
fantasiewereld, als ik het me goed herinner zijn het een soort vreemde ijzeren koetsen.”
Het duurde even voordat Lily besefte dat hij waarschijnlijk auto’s bedoelde. Haar wereld
was voor hen natuurlijk net zo goed een fantasiewereld dan dat deze wereld het voor haar
geweest. Hoewel ze met een schok besefte dat ze inmiddels helemaal gewend was geraakt
aan de middeleeuwse manier van leven.
Er scheen begrip in Lindholms ogen. “Ah,” zei hij echter alleen, en liep naar een houten
kast met glazen deurtjes. Hij pakte vier glazen en zette deze op de tafel waar hij enkele
minuten geleden nog de naakte vrouw overheen gebogen had. Vervolgens pakte hij een
kristallen karaf en schonk de vier glazen vol met goudkleurige whisky. “Geïmporteerd uit
Norn,” zei hij, terwijl hij hen een voor een een glas gaf. “Niet dat bocht uit Myr, waarvan ze
het lef hebben om het whisky te noemen.”
Lily nam een slok en moest haar best doen niet te hoesten. Het was lekker, maar
ontzettende sterk – veel sterker dan de whisky die ze tot nu toe geproefd had, en die was
al net zo sterk geweest als de whisky die ze wel eens in haar eigen wereld geproefd had. Ze
nam zich voor niet teveel van het spul te drinken. Eén glas hiervan zou er waarschijnlijk al
voor zorgen dat ze dronken was. Zelfs Barnabas leek onder de indruk van de sterke drank
en keek waarderend naar zijn glas.
Ludo nam echter een stevige slok en keek Lindholm aan. “Lang geleden dat ik echte
whisky geproefd heb. Maar vertel op, man. Ik zie aan je dat je weet over welk schilderij we
het hebben.”
Lindholm grinnikte vreugdeloos. “Oh ja, ik weet over welk schilderij jullie het hebben.
Toen ik net hier kwam wonen hing het gevaarte in een studeerkamer. Twee mannen
verdwenen tijdens de eerste paar dagen dat we hier waren. We hebben hen op de grond
onder het schilderij gevonden. Delen van hen, in elk geval.” Lindholm nam een slok en
vervolgde: “We deden een test met een… eh, vrijwilliger. Die verdween door het schilderij.
Daarna hebben we het ding maar veilig opgeborgen.”
“U heeft hem dus nog wel?” vroeg Lily ademloos.
“Jazeker. Ik nam aan dat zo’n schilderij, hoe gevaarlijk ook, redelijk waardevol was. Ik
vermoedde al wel dat er ooit iemand voor zou komen.” Lindholm liet zijn blik over haar
glijden. “En zeg maar ‘je’ hoor. Die overdreven beleefdheid van jullie Myrners ook altijd.”
“Beter dan de barbaarsheid van jullie Nornen,” mompelde Barnabas zacht naast Lily. Ze
hoopte maar dat Lindholm het niet gehoord had. Als dat zo was liet hij het niet merken.
“Wat kost het schilderij?” vroeg Ludo.
“Waarom willen jullie het hebben?”
“Dat is jouw zaak niet.”
Plotseling bulderde Lindholm van het lachen. Hij sloeg Ludo met de kracht van een stevig
wagenpaard op zijn schouder. Lily wist zeker dat een ander door zijn knieën was gegaan
van de klap, maar de rover wankelde niet en keek Lindholm onverstoord aan.
“Het is lang geleden dat ik een nieuwe Norn heb ontmoet. Het doet me goed!” Lindholm
leegde zijn glas en zette het met een klap op tafel. “Op de eilanden zijn ze er wel, maar niet
veel. En hier in het kasteel heb ik maar een paar Nornse mannen.”

612
 “Hmpf,” bromde Ludo, duidelijk minder extatisch wat hun kennismaking betrof dan de
oudere man tegenover hem. “Mogen we dat schilderij nu hebben, of niet?”
“Wat heb je ervoor over?”
“We hebben goud,” antwoordde Ludo. “Hoeveel? Vijftig?”
Lily hield haar adem in. Ze wist dat vijftig goudstukken in deze wereld een klein fortuin was.
Ze wist ook zeker dat Ludo nog wel iets meer bij zich had dan dat, maar wat als Lindholm elke
som zou weigeren? Ze twijfelde er niet aan dat dit kasteel behoorlijk goed bewaakt was. Zich
een weg naar het schilderij vechten, waar het ook mocht zijn, was waarschijnlijk geen optie.
“Pfff, man, ik heb goud genoeg!” Lindholm verwierp Ludo’s aanbod met een zwaai van zijn
massieve arm. Zijn blik ging van Ludo naar Lily. “Wat dacht je van een nacht met je vrouwtje?”
“Nee,” zeiden Ludo, Barnabas en Lily tegelijk, en Lindholm moest opnieuw lachen.
“Het lijkt me niet dat je iets tekort komt aan vrouwelijke aandacht,” zei Ludo met een
opgetrokken rechterwenkbrauw, duidelijk verwijzend naar het schouwspel dat ze gezien
hadden toen ze binnenkwamen.
“Ach, de vrouwen hier zijn allemaal hoeren. Ze gaan met me naar bed voor geld, of uit
angst, of omdat ze denken dat ik met hen zal trouwen en ze dan mogen meegenieten van mijn
machtspositie.” Lindholm liep naar Lily toe, nam haar kin in zijn hand en keek op haar neer.
“Zo’n mooi meisje als jij heb ik al een tijd niet gezien. Je bent een echt teer poppetje, of niet?”
Lily sloeg zijn hand weg en keek hem boos aan. Lindholm grinnikte. “Hmm, wellicht geen
poppetje, er zit wel wat pit in je. Maar wat dacht je ervan? Eén nacht met mij en je mag het
schilderij hebben. En ik zal zorgen dat je aan je trekken komt.” Hij knipoogde.
“Nee, dank je,” zei Lily koeltjes. Haar hersenen draaiden volop. Wat nu? Zou hij genoegen
nemen met iets anders? Ze wilde naar huis, maar niet voor deze prijs. Lindholm was geen
onaantrekkelijke man, zij het wat oud, maar ze kon zichzelf nooit meer in de ogen kijken als
ze zich door hem zou laten gebruiken.
“Blijf van haar af.” Ludo’s stem was meer een grom dan een menselijke stem.
“Oké, oké.” Lindholm hief zijn grote handen op alsof hij zich overgaf. Zijn blauwgrijze ogen
twinkelden echter en kraaienpootjes verschenen in zijn ooghoeken. “Het viel te proberen. Er
is nog wel iets anders wat ik wil.”
“Wat dan?” vroeg Ludo bars.
“Een gevecht tussen jou en mijn kampioen.”
“Akkoord,” zei Ludo meteen.
“Op leven en dood.”
“Akkoord,” herhaalde hij.
“Ludo, nee!” zei Lily geschrokken. “Je weet niet wat voor man die kampioen is!”
“Het is beter dan het alternatief,” zei Ludo, en zijn ogen glinsterden gevaarlijk.
Lily pakte hem bij zijn arm en trok hem iets opzij, tot groot amusement van Lindholm.
“Jouw dood is beter dan… dan dat ik een nacht met die Lindholm doorbreng?” vroeg Lily.
“Ik was niet van plan om dood te gaan, meisje.”
“Dat snap ik, maar je weet niet eens tegen wie je moet vechten.”
Ludo haalde zijn schouders op. “Ik moet de eerste die mij kan verslaan nog tegenkomen.
En tegenwoordig ben ik nog ietsje sterker.” Hij trok veelbetekenend zijn wenkbrauwen op.

613
 Toen Lily zag dat Ludo niet van plan was zich terug te trekken en hij zichtbaar het
vertrouwen had dat hij kon winnen van wie het ook was die Lindholm op hem af stuurde,
kwam er ook een vastberaden blik in haar eigen ogen.
“Goed dan,” zei ze. “Maar waag het niet te verliezen. Als je doodgaat vind ik een manier
om je terug te halen en laat je alle hoeken van Myr zien.”

Lindholm ging hen voor naar de binnenplaats van het kasteel, een grote, ronde ruimte van
lichtgrijze stenen. Vier gigantische beelden van draken stonden op gelijke afstand van elkaar
aan de rand en verschillende esdoorns en beukenbomen stonden daar tussenin. De
binnenplaats had geen dak en de zon scheen vrolijk op hen neer, als om de serieuze situatie
te verzachten.
Ludo zag dat Lily af en toe bezorgd naar hem keek. Hij wist dat ze niet aan hem twijfelde
maar zich zorgen maakte dat hem iets zou overkomen en dat deed hem goed. De meeste
mensen wilden juist dat hem iets zou overkomen. Hij was echter niet van plan om Lindholm
haar met één vinger aan te laten raken.
Zelf maakte hij zich niet zo’n zorgen. De kampioen die Lindholm in gedachten had zou
ongetwijfeld een sterke man zijn, maar hij had er wel vertrouwen in dat hij het zou
overleven. Hij kon natuurlijk valsspelen en in een wolf veranderen, maar hij dacht niet dat
Lindholm er dan nog mee in zou stemmen om hen vertellen waar in het kasteel het
schilderij hing.
Verschillende mannen, die blijkbaar al gehoord hadden wat er ging gebeuren, hadden
zich op de binnenplaats verzameld en schreeuwden af en toe beledigingen of
aanmoedigingen. Lily en Barnabas stonden aan de andere kant. Lily trok zenuwachtig aan
haar staart en Barnabas keek bedenkelijk, alsof hij liever in een luie stoel zat met een boek
en een glas whisky.
Lindholm zelf wreef vergenoegd in zijn grote handen. “Nou, Bane, ik ben benieuwd hoe
je het ervan af brengt!”
“Ik ook,” zei Ludo droog.
Toen ging er een deur open aan de andere kant van de binnenplaats en stapte er een
grote, ontzettend gespierde man naar buiten.
“Mijn kampioen,” zei Lindholm nogal overbodig. “Pjor.”
Ludo zag direct dat Pjor ook Norns was. De man was een jaar of tien jonger dan hij, even
lang en had enorme spierballen. Hij droeg een leren broek, maar zijn bovenlijf was ontbloot
en toonde een harige borst en een aantal tatoeages op zijn borst, buik en armen met
dezelfde runen en tekens als Lindholm – hoewel Ludo zag dat Pjors tatoeages voornamelijk
lelijke woorden waren. Zijn hoofd was kaal en zijn bruine snor en sik waren gevlochten.
De grote Norn had in zijn linkerhand een gigantische houten knuppel met ijzeren punten
aan het einde. In zijn rechterhand droeg hij een strijdvlegel; een houten stok met aan het
eind een dikke ijzeren ketting, waaraan een grote ijzeren bal met punten hing. Ter
demonstratie sloeg hij het ding een keer hard op de grond. Het ijzer maakte een hels kabaal
op de stenen. Pjor grijnsde, duidelijk tevreden met zichzelf.
Ludo fronste. Een gevecht met iemand die een strijdvlegel rondzwaaide was niet
makkelijk – als de tegenstander wist hoe hij het wapen moest gebruiken. En hij had een

614
duister vermoeden dat de kampioen van de ongekroonde piratenkoning wel wist hoe hij het
ding moest gebruiken.
“Goed,” riep Lindholm, en zijn zware stem galmde over de binnenplaats. “Pjor Tarken tegen
Ludovic Bane! Laat het gevecht beginnen!”
Ludo knipoogde bemoedigend naar Lily, die een zwak glimlachje produceerde. Haar mooie
groenblauwe ogen schoten naar Pjor. Toen trok Ludo zijn wapens en wachtte. Laat die
spierbundel maar naar hem toekomen. Pjor grijnsde opnieuw en kwam op hem af. Hij hief zijn
strijdvlegel op en zwaaide het naar Ludo’s hoofd.
Ludo rolde opzij en voelde de grond dreunen toen het wapen tegen de stenen sloeg. Hij
sprong overeind en week uit toen Pjor met zijn knuppel zijn arm probeerde te verbrijzelen. Hij
vocht bewust verdedigend. Hij wilde eerst eens zien wat de gespierde kampioen kon.
Pjor was duidelijk ontzettend sterk en aan zijn enthousiasme ontbrak het niet. Hoewel een
strijdvlegel behoorlijk zwaar was en een hoop kracht vergde om te hanteren, dacht Ludo niet
dat de kampioen snel moe zou raken. Dus die strategie kon hij wel vergeten. Pjor zwaaide het
ding keer op keer zijn kant op en het kwam twee keer voor dat Ludo maar ternauwernood
ontsnapte aan de zware ijzeren bal.
“Grijp hem, Pjor!” joelde een van de toeschouwers.
“Vermorzel hem!”
“Pak hem, Ludo!” riep een vrouwenstem, en Ludo grijnsde. Lily.
Hij dook opnieuw weg voor de strijdvlegel en haalde uit met zijn zwaard. Het was zijn eerste
aanval, maar het was meteen raak. Het ijzer maakte een bloederige kras op de gespierde buik
van Pjor, maar de wond was oppervlakkig. Toch bromde Ludo goedkeurend. Het was wat hij
al vermoedde: Pjor was sterk en kundig, maar niet heel snel. Dat kwam natuurlijk mede door
zijn wapens. Ludo gaf zelf de voorkeur aan lichtere wapens, zoals zwaarden en dolken, waarbij
hij sneller kon bewegen. Hij had zelf ooit eens geprobeerd te vechten met een strijdvlegel en
hij vond het maar een onding. Maar het was een leuke ervaring geweest.
Het onding in kwestie zwaaide opnieuw op hem af en hij dook weg. Te laat. De ijzeren bal
schampte zijn schouder en hij viel kreunend op de grond.
Met een brul hief Pjor zijn knuppel op en Ludo rolde nog net op tijd opzij. Het ding kwam
hard neer op het steen, waar een halve seconde eerder nog zijn hoofd had gelegen.
Ludo grimaste en kwam overeind. Voorzichtig draaide hij zijn linkerschouder. Bloed droop
langs zijn mouw omlaag, maar hij had niets gebroken. Enkel een wond waar een van de stekels
zijn huid opengereten had.
Hij hief zijn zwaarden in de aanvalspositie. Genoeg gespeeld, het was tijd om een eind aan
dit gevecht te maken, voordat Pjor de kans kreeg meer schade toe te brengen.
De kale man was flink aangemoedigd door het feit dat hij Ludo een zwaardere verwonding
had toegebracht als Ludo hem, en met een Nornse aanvalsschreeuw stortte hij zich naar
voren. Ludo pareerde met zijn rechterzwaard de knuppel, dook opzij voor de strijdvlegel die
met een woeste zwaai van wind zijn haar liet wapperen en viel aan met zijn linkerzwaard.
“Aaargh!” schreeuwde Pjor woest, toen het ijzer zijn arm open reed. Bloed spoot over de
grond, maar het zorgde er niet voor dat Pjor wat afremde.
Opnieuw suisde de strijdvlegel op Ludo af. Ludo danste opzij, maar de ijzeren ketting
wikkelde zich om zijn linkerzwaard en trok het wapen op zijn handen. Met een schreeuw van
triomf schopte Pjor zijn zwaard naar achteren en Ludo gromde boos. Het was lang geleden dat

615
hij zich had laten ontwapenen – al was het maar deels, want hij had zijn andere zwaard nog
stevig in zijn rechterhand. Hij kon veel over Pjor zeggen, maar het was een waardige
tegenstander.
Hij zag dat Lily Barnabas’ hand had vastgegrepen en met angstige ogen naar hem keek.
Hij gromde opnieuw. Hij zou ze wel eens wat laten zien. Ludovic Bane liet zich niet zomaar
zijn wapens afnemen.
Pjor lachte en kwam op hem af. Hij zwaaide woest met de knuppel naar Ludo’s
rechterarm. Ludo pareerde met gemak, maar moest toen snel uitwijken voor de
strijdvlegel. Sneller dan hij voor mogelijk had gehouden mepte Pjor opnieuw met de
knuppel naar hem. Het wapen kwam met een klap neer op zijn bovenbeen, enkele van de
punten boorden zich in zijn leren broek, en Ludo viel.
Hij krabbelde haastig achteruit en wist nog net te voorkomen dat de strijdvlegel zijn
edele delen vermorzelde. Met een daverende klap sloeg de ijzeren bal tussen zijn benen
op de grond neer. Ludo’s lichtblauwe ogen boorden zich in de bruine ogen van Pjor, die nog
steeds boosaardig grijnsde. Zijn rechterbovenbeen was al gauw helemaal nat van het bloed.
Pjor hief zijn knuppel weer op en Ludo rolde opzij en sprong overeind. Hij grimaste toen
hij de pijn in zijn rechterbovenbeen voelde. Hij dacht echter niet dat het ernstig was – en
zo wel, dan was er weinig wat hij er op dit moment aan kon doen. Hij ontweek de knuppel
en stak toen snel met zijn zwaard naar voren. Het wapen ketste echter af op een van Pjors
ribben en maakte dus maar een ondiepe wond.
Ludo dook onder de zwaaiende strijdvlegel door en greep zijn gevallen zwaard. Hij begon
een beetje genoeg van dit gevecht te krijgen.
Pjor draaide zich om. Hij sloeg met zijn knuppel naar Ludo’s schouder. Ludo hief snel zijn
zwaard op en de ijzeren punten ketsten af tegen het wapen. Met een brul zwaaide Pjor
opnieuw met zijn strijdvlegel, maar Ludo zag dat de man wat langzamer was dan voorheen.
Het zwaaien met de grote wapens begon zijn tol te eisen.
Ludo dook. De knuppel kwam weer op hem af en hij dook nogmaals. Dit frustreerde de
gespierde kampioen zichtbaar. Hij hief beide wapens op en Ludo dook met een koprol snel
onder een van de brede armen door zodat hij achter de man op zijn knieën terechtkwam.
Bliksemsnel draaide hij zich op en maaide met zijn rechterzwaard langs de knieholtes
van zijn tegenstander. Met een schreeuw waar pijn in doorklonk viel Pjor op zijn knieën.
Ludo sprong overeind en scheidde met één beweging Pjors rechterhand van zijn arm.
De grote man brulde toen de strijdvlegel, met zijn rechterhand er nog aan vast, op de grond
kletterde. Bloed spoot uit de stomp.
Ludo kwam voor hem staan en Pjor keek naar hem op. Er was geen angst te zien in zijn
donkere ogen; enkel woede. Pjor hief zijn linkerhand met de knuppel op en Ludo sprong
naar achteren. Hij grijnsde. Nornen vochten door tot ze niet meer konden, en Pjor was een
waardige tegenstander geweest.
“Rhön va shier,” zei hij. Rust in vrede.
Toen scheidde hij met zijn rechterzwaard het hoofd van Pjor van zijn gespierde net. De
kale schedel rolde over de grond, tot het stopte doordat Lindholm zijn voet erop zette. De
piratenleider klapte langzaam. De piraten om hem heen begonnen te joelen; sommigen
boos, anderen respectvol of met vreugd.
“Goed gevochten,” zei Lindholm. Zijn joviale stem had een ondertoon van respect.

616
 Ludo knikte kort.
Lily liet Barnabas’ hand los, omhelsde Ludo kort en bekeek hem. “Erg gewond?”
“Valt mee.” Ludo grinnikte. “Minder dan hem.” Hij knikte naar het hoofd van Pjor.
“Je hebt het schilderij meer dan verdiend,” zei Lindholm. “Pjor was een goede kracht, maar
jij bent beter. Je bent zeker niet op zoek naar werk? Ik kan je goed gebruiken.”
“Nee, bedankt,” antwoordde Ludo. Hij wiste het zweet van zijn voorhoofd. Zijn linkermouw
zat onder het bloed en zijn rechterbovenbeen klopte pijnlijk, maar verder was hij ongedeerd
en hij zat nog vol adrenaline. “Waar is het schilderij?”
“Het hangt op zolder.” Lindholm wees naar een van de hoge torens. “In de linkervleugel
van het kasteel. Daar komt bijna niemand, ik wilde niet het risico lopen dat er nog meer
mensen door dat helse ding gezogen werden. Ik zal jullie er zo naartoe brengen, maar eerst
lust ik wel een glaasje whisky.”
Ludo wilde net zeggen dat hij dat ook wel lustte, toen er geschreeuw klonk en het kletteren
van ijzer tegen ijzer. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar Lindholm, die verbaasd zijn
schouders ophaalde.
Toen kwam er een magere piraat de binnenplaats op rennen. Hij had een bloederige wond
op zijn voorhoofd.
“We worden aangevallen!” schreeuwde hij. “Pak jullie wapens!”
Ludo klom snel een ladder op die tegen de muur stond en keek over de muur naar de poort
van het kasteel. Een groep mannen was daar in gevecht met de bewakers van het kasteel. Hij
herkende enkelen van hen en hij gromde.
De Broederschap had hen gevonden.

617
 Hoofdstuk 42

Het Portaal

Lily keek hoe Ludo met een grimmig gezicht de ladder weer afdaalde. Zijn linkerarm zat onder
het bloed en ze vermoedde dat dat met zijn rechterbovenbeen ook het geval was – het was
lastig te zien op het zwarte leer van zijn broek – maar de wonden leken hem niet te hinderen.
Hij bewoog soepel als altijd.
“Wat is er aan de hand?” vroeg ze. Ze verwachtte dat de piraten van Lindholm onderling
wat onenigheid hadden, of dat er hooguit een overval plaatsvond zoals zij die ook al enkele
keren op de eilanden hadden meegemaakt, maar in dat geval keek Ludo wel erg serieus.
De rover deinsde nooit terug voor een potje vechten en Lily had intussen de enthousiaste
glans in zijn lichte ogen leren te herkennen wanneer er een strijd te voeren viel. Deze glans
ontbrak nu echter.
“De Broederschap,” antwoordde hij, en haar hart sloeg een paar slagen over. “En zo te
zien heeft Nox nog wat mannen weten te ronselen. De groep is groter dan eerst.”
“Hoeveel?” vroeg Lily met schorre stem. Er leek een brok ter grootte van een vuist in
haar keel te zitten.
“Een stuk of dertig, schat ik.”
Lily keek naar Lindholm, die zijn wapens al in zijn handen had en bevelen brulde naar de
piraten. Zo te zien was hij gelukkig niet van plan zijn kasteel zomaar een speelplaats te laten
maken voor de sekte. Hij had waarschijnlijk minstens zoveel mannen als De Broederschap,
dus ze hadden een goede kans dit gevecht te winnen. Alleen hadden zij geen demon die
hen hielp… maar wellicht was Bael nog steeds buitenspel gezet. En ze hadden Barnabas.
De betreffende magiër keek verontrust om zich heen, alsof hij verwachtte dat Bael elk
moment naast hem kon verschijnen, maar toen haalde hij diep adem.
“Goed, vluchten heeft geen zin aangezien het portaal hier hangt,” zei hij. “Dus we zullen
moeten vechten.”
“Een man naar mijn hart.” Ludo gaf de magiër een klap op zijn schouder en draaide zich
toen naar Lindholm. “De mannen die je kasteel aan het bestormen zijn, zijn van de sekte
De Broederschap. En ze zitten achter ons aan.”
“Dat laatste had ik al begrepen, ja,” zei Lindholm droog. “Niet veel mannen zijn zo stom
of zo dapper om mij hier aan te vallen. De Broederschap, zei je?” Peinzend wreef hij over
zijn grijze baard. “Nooit van gehoord.”
“Ze zijn een plaag in Ghaell, maar hebben zich tot nu toe niet verder verspreid dan dat
land, dus dat verbaast me niet zoveel,” bromde Ludo. “Het is een fanatieke sekte die een
hekel heeft aan alles wat maar met magie te maken heeft.”
Lindholms blauwgrijze blik ging van Ludo naar Barnabas en Lily. “En wie van jullie is dan
de magiër? Of jullie allebei?” Zijn toon was niet beschuldigend, enkel nieuwsgierig. Hij leek
niet boos te zijn dat hij nu door hen De Broederschap op de stoep had staan.

618
 Barnabas hief zijn hand op en Lindholm knikte langzaam. Het was Lily duidelijk dat hij nu
dacht dat De Broederschap hen achtervolgde vanwege Barnabas, en Barnabas en Ludo
zeiden niets om hem van deze gedachte af te brengen. Het maakte nu ook niet zoveel uit
wat Lindholm dacht, zolang hij hen maar hielp om weer van de sekte af te komen.
Er klonk nog steeds geschreeuw en het gekletter van wapens. Het geluid leek dichterbij te
komen. De meeste piraten waren inmiddels van de binnenplaats verdwenen om hun
kameraden bij te staan.
“Nou, ik zou het waarderen als jullie zouden helpen die sekte te verdrijven,” zei Lindholm
op praktische toon, alsof hij hen vroeg om te helpen met een eenvoudig huishoudelijk klusje.
“Aangezien jullie de reden zijn dat ze hier zijn.”
“Uiteraard,” zei Ludo.
Op dat moment klonk er een hoop gebeuk en gekraak, en de geluiden van de strijd kwamen
dichterbij. Lily en Ludo trokken hun wapens.
“Zo te horen zijn ze binnen,” zei Lindholm nogal overbodig.
Angst bekroop Lily, maar ze vermande zich. Ze zou zich niet weer laten meenemen. Dit keer
was Ludo bij haar. En dit keer was ze er klaar voor.
De rover had een vastberaden blik in zijn ogen en zijn houding was er een van
zelfvertrouwen, en dit sterkte haar. Hij ving haar blik en knipoogde.
“Klaar om wat wraak te nemen?” zei hij.
Ze knikte.
“Nou, kom op dan. Laten we ons een weg vechten naar de linkervleugel.”
Lindholm ging hen voor naar de deur. De paar piraten die nog op de binnenplaats waren
volgden hen, wapens in handen.
Op de gang was het chaos. Mannen vochten links en rechts, en Lily zag enkele lichamen op
de grond liggen. Omdat ze de mannen van Lindholm niet kende had ze geen idee wie aan
welke kant stond – afgezien van de paar mannen van De Broederschap die ze wel kende en
Lindholm zelf uiteraard.
Een lange slanke man met lang bruin haar en inhammen rende met getrokken zwaard op
haar af en ze deinsde achteruit. Die man was er vast niet een van Lindholm. Ze bracht haar
linkerarm omhoog om zijn slag te pareren. De lichte ogen van de man glinsterden fanatiek
toen hij nogmaals aanviel.
“Het meisje gevangennemen, niet doden!” klonk er ergens een blaffend beveel.
Niet Alastair, dacht Lily, maar een van de anderen. Het zorgde er echter voor dat haar
tegenstander, die eerder gebrand leek om te doden in plaats van te verwonden, op het laatste
moment aarzelde en ze maakte hiervan gebruik door het gevest van haar zwaard hard tegen
zijn slaap te stoten.
De man viel neer en Lily keek om zich heen. Ze was omringd door vechtende mannen, maar
ze zag Ludo nergens. Ook Barnabas was nergens te bekennen. Ze waren vlak voor haar
geweest toen ze de gang opkwamen, maar tijdens het korte moment dat ze in gevecht was
leken ze verdwenen te zijn.
Ze onderdrukte een gevoel van paniek. Ludo wilde zich een weg naar het schilderij vechten.
Dus ze kon het beste daar naartoe gaan.
De linkervleugel. Ze keek om zich heen en kon, tussen alle vechtende mannen door, nog
net een trap onderscheiden. Ze ontweek het zwaard van een grote man met een ooglapje –

619
Mat, meende ze zich te herinneren, een van de mannen die Alastair al bij zich had gehad
toen ze haar gevangen namen – en rende naar de trap.
Een broodmagere kale man met een tatoeage die over de rechterhelft van zijn gezicht
liep versperde haar de weg. Hij droeg een bruin gewaad en zwaaide wild met een hamer.
Ze dook onder zijn arm door met een koprol, precies zoals Ludo het haar geleerd had. Ze
kwam achter hem terecht en ramde het gevest van haar zwaard tegen zijn kale
achterhoofd. Met een kreet ging de man neer.
Ze rende enkele treden van de trap op en keer neer op de vechtende mannen. Aangezien
de gang enkel door wat kaarsen en een kroonluchter die in het midden van de gang aan
het plafond hing verlicht werd was het al lastig om de mannen van elkaar te onderscheiden,
en ze zag Ludo nog steeds nergens. Hij stak met kop en schouders boven iedereen behalve
Lindholm uit, ze moest hem toch kunnen vinden?
De mannen letten niet op haar, druk als ze bezig waren met hun eigen gevecht op leven
en dood, maar ze wilde niet te lang blijven staan. Zo in haar eentje op de trap was ze een
te makkelijk doelwit voor De Broederschap.
Ze beet op haar lip. Ludo kon zichzelf vast wel redden, en Barnabas ook. Ze draaide zich
om en rende de trap op.
De trap kwam uit op een brede lange gang, voorzien van donkerblauw tapijt op de vloer
en dezelfde sierlijke kaarsenhouders als beneden aan de stenen muren. Hier en daar stond
een houten kast met beeldjes en vazen met bloemen erop en de muren werden af en toe
onderbroken door houten deuren die waarschijnlijk naar slaapkamers leidden. Aan het
eind van de gang was weer een trap.
Lily rende naar de trap.
“Grijp haar!” hoorde ze plotseling achter zich.
Ze draaide zich met een ruk om en verstijfde van angst. Vier mannen kwamen op haar
af, allen een zwaard of bijl in hun handen. Ze meende er twee te herkennen; een grote kale
man met een driehoekig litteken op zijn wang, en een man met een ringbaardje en
bloempotkapsel. De kale man – Jarro, fluisterde haar brein – grijnsde zelfvoldaan, zeker als
hij was dat hij zijn prooi te pakken had.
Ze verstevigde de grip op haar zwaarden. Ze zou het nooit tegen vier man kunnen
opnemen. Maar ze zou zich niet zonder gevecht laten meenemen…
Plotseling daalde er een regen van blauwzwart vuur op de mannen neer. Ze krijsten en
gilden. Het lawaai dat ze produceerden duurde maar even, aangezien ze toen alle vier
uiteen spatten. Bloed, hersens en ingewanden dropen van de muren en de stank die direct
ontstond was overweldigend. Een been was vlak voor Lily neergevallen en ze kokhalsde.
Ze keek op, verwachtend om Barnabas te zien. Het was een wat brute manier om een
einde aan de levens van haar belagers te maken, maar aangezien het alternatief betekende
dat ze gevangen zou worden was ze blij voor de redding.
Het was echter niet de magiër die aan de andere kant stond, maar Bael. Zo te zien was
hij volledig hersteld, en gekleed in een donkerblauwe leren broek en getailleerde jas. Ze
deinsde achteruit, maar Bael maakte enkel een sierlijke buiging, knikte hoffelijk, griste een
been van de grond en verdween met een poef.

620
 Lily knipperde met haar ogen. De demon had zojuist voorkomen dat De Broederschap haar
weer te pakken kreeg, maar waarom? Het had echter geen zin om daar nu uitgebreid bij stil
te staan. Ze moest verder, voordat nog meer vijanden haar vonden.
Na een laatste blik op de bloederige chaos voor haar draaide ze zich om en rende de trap
op.

Alastair ontweek het maaiende zwaard en stak met zijn eigen wapen richting zijn
tegenstander, een blonde man met een donkerrood mouwloos hemd dat de voorkant bloot
liet. Zijn brein registreerde een lelijke tatoeage van een doodshoofd, maar het was enkel een
vage gedachte aangezien hij al zijn concentratie bij het gevecht moest houden.
De man met de tatoeage pareerde en viel opnieuw aan. Alastair dook opzij en stak zijn
zwaard snel in de blote buik van de man. De man liet zijn wapen vallen, greep naar zijn buik
en viel neer.
Alastair wachtte niet om te zien hoe hij doodging, maar keek om zich heen. Overal waren
vechtende mannen te zien, schreeuwende mannen, stervende mannen. Zowel die van hem
als die van het kasteel. Maar Lily zag hij nergens.
Voor hem was Dale verwikkeld in een gevecht met een dikke piraat met een lange donkere
vlecht. Hoewel Alastair redelijk zeker wist dat Dale hem wel aan kon – de edelman was niet te
beroerd om zijn handen uit zijn mouwen te steken en was geen slechte zwaardvechter –
snelde Alastair toe om te helpen. Hij wilde, indien mogelijk, voorkomen dat zijn beste krachten
zouden sneuvelen. Hoe het de piraten die ze de afgelopen dagen hadden geronseld verging
interesseerde hem weinig, zolang het hem maar lukte om Lily opnieuw gevangen te nemen.
De dikke piraat stond met zijn rug naar hem toe. Alastair stak simpelweg zijn zwaard in zijn
rug, en de man viel dood neer. Aanvallen in de rug was laf, maar het was wat piraten
verdienden. Heer van het Licht, wat had hij een hekel aan piraten! Ze waren bijna net zo erg
als magiërs. Bijna.
“Bedankt.” Dale wiste het zweet van zijn voorhoofd. Enkele plukken zwart haar waren uit
zijn vlecht ontsnapt.
“Geen dank. Heb je Lily ergens gezien?”
Dale schudde zijn hoofd. “Nee. En Bane ook niet. Die kale magiër staat aan de andere kant,
ik heb enkele mannen opdracht gegeven hem uit te schakelen. Ik weet dat Bael gezegd heeft
dat hij degene wil zijn die een eind aan het leven van de magiër maakt, maar ik weet niet hoe
betrouwbaar hij is. Ik weet niet eens waar hij is.”
“Prima. Die magiër kunnen we het beste zo snel mogelijk kwijtraken.”
Dale had nog net de tijd om te knikken voordat een nieuwe piraat op hem af kwam met
een bijl. De twee begonnen te vechten en Alastair wilde net toeschieten toen hij een
strijdkreet hoorde in een onbekende taal.
Zijn nekharen gingen overeind staan. Aan de rollende ‘r’en en harde ‘g’s te horen was het
Norns. De spreker was een gigantische vent met lang grijs haar en een korte baard, beiden
met vlechten erin. Met een roekeloze dapperheid stortte hij zich in een gevecht met drie van
Alastairs mannen tegelijk. Alastair dacht er niet aan te helpen. Drie van zijn mannen konden
één Norn mogelijk wel aan – en zo niet, dan ging hij zijn leven niet verspillen om hen te helpen.
Hij had enkele keren in zijn leven een gevecht tussen beschaafde mannen en Nornen gezien,

621
en hij wilde het liefst zo ver mogelijk bij dat barbaarse volk uit de buurt blijven.
Duivelsgebroed, die Nornen.
Hij liep wat verder de gang door, hier en daar uitwijkend voor vechtende mannen. Een
gespierde kleine man met een litteken op zijn voorhoofd zag hem en viel aan. Alastair hief
nog net op tijd zijn zwaard op om te voorkomen dat het zwaard van de kleine man zijn keel
doorsneed.
De man was snel. Alastair pareerde, ontweek, stapte opzij, en naarmate het gevecht
duurde vertrok zijn tegenstander zijn dunne mond in een grimmige lijn. Alastair was zelf
lang niet slecht met een zwaard. Hij oefende regelmatig met andere leden van De
Broederschap – voordat hij begonnen was aan zijn queeste om Lily te pakken te krijgen,
althans. Hij hield niet van zwaardvechten, hij vond het een brute manier om zijn tijd door
te brengen. Hij hield meer van de subtiliteit van het ontfutselen van de waarheid uit een
van zijn slachtoffers; het bewandelen van de dunne lijn tussen genoeg pijn uitdelen om de
waarheid te achterhalen en te ver gaan en je slachtoffer ombrengen. Het was een kunst.
Dat was tenslotte zijn taak, zijn bijdrage in De Broederschap. Maar wanneer het nodig was
wist hij hoe hij met zijn zwaard moest omgaan.
Hij maakte een schijnbeweging en sloeg vervolgens het zwaard uit de hand van de kleine
man. Met een grom trok die een dolk achter zijn broekriem vandaan, maar Alastair zwaaide
naar voren en sneed zijn keel door voordat hij het wapen goed en wel in zijn hand had.
Een regen van bloed spoot door de lucht en de man was al dood voordat hij op de grond
lag. Alastair veegde zijn bebloede zwaard af aan de blouse van de man en stond op. Achter
hem was het gevecht nog volop gaande, maar voor hem bevond zich een trap.
Hij rende enkele treden op en keek op het tafereel neer. Nu hij een beter overzicht had
zag hij inderdaad de kale magiër, die zich verdedigde tegen een groep mannen door
vuurballen op ze af te gooien. Het vuur ketste echter af tegen hun schilden van
dwergenijzer, en langzaam naderden ze de oudere man. Het zou vast niet lang duren
voordat de mannen hem hadden uitgeschakeld.
Hij zag ook Bane, die woest om zich heen zwaaide met zijn twee zwaarden en drie
aanvallers tegelijk van het lijf hield. Zijn lichtblauwe ogen leken wel licht te geven en met
zijn met bloed bespetterde kleding, langere wapperende zwarte haren en de grijns die in
zijn baard te zien was leek hij wel de duivel zelf.
Veel van de nieuwe mannen die Alastair onderweg geronseld had waren piraten – het
was afgezien van dieven en smokkelaars het enige volk dat zich op de Verloren Eilanden
begaf en dus was hij genoodzaakt geweest om het er maar mee te doen. Deze mannen had
hij niet verteld over hun heilige doel. Piraten zouden niet vechten voor een nobele zaak
zoals het verwoesten van de magie in deze wereld; nee, hij had ze gelokt met het enige wat
voor dat gespuis belangrijk was – goud. En hij was van plan zich weer van de mannen te
ontdoen zodra hij zijn doel had bereikt.
Vervolgens was Bael, die na een week opeens ontwaakt was en die Hector, die destijds
naast hem op de wagen gezeten had daarmee de stuipen op het lijf gejaagd had, op zoek
gegaan naar een spoor van Lily en haar gezelschap. Dankzij hem waren ze erachter
gekomen dat het meisje vertrokken was naar een van de kleinere eilanden en waren ze
haar achterna gereisd.

622
 Alastair fronste. Waar was Bael eigenlijk? Dale had gelijk; het was zijn taak om de magiër
uit te schakelen.
Bane onthoofde een van de mannen met zijn ene zwaard en stak tegelijkertijd een ander
neer met zijn andere zwaard. Alastair slikte. Beter om maar uit de buurt te blijven van die man
– nee, niet man. Weerwolf.
Hij zag Lily nog steeds nergens. Hij draaide zich om. Tijd om boven te gaan zoeken.

Ludo schopte het hoofd dat hij zojuist gesepareerd had van het lichaam van zijn aanvaller weg,
pareerde de slag van een andere man met zijn linkerzwaard en begroef zijn rechterzwaard zo
diep mogelijk in diens buik. De man ging neer en hij draaide zich om.
Waar was Lily?
Het was chaos. Hij rook zweet, bloed, urine en poep – een stervende man was vaak geneigd
zijn pis of poep te laten lopen. Sterven was een smerige zaak, en de verschillende ranzige
geuren drongen zijn neus binnen.
Het was onmogelijk te zien welke groep de overhand had. Ludo kende de meeste mannen
van Lindholm niet en ook de meeste mannen van De Broederschap had hij nog nooit gezien.
Er lagen een hoop lichamen op de grond, maar van de meeste kon hij absoluut niet zeggen tot
welke groep ze behoorden. Een eerlijk gezegd interesseerde het hem op dit moment zeer
weinig.
Lindholm zelf stond nog overeind en vocht als een dolle stier. Zijn kleding was donker van
het bloed, maar Ludo durfde te wedden dat het meeste niet van hem zelf was. Net zoals zijn
eigen kleding, overigens. Zijn ergste wonden waren degenen die Pjor hem hadden
toegebracht. Die deden nog steeds pijn, maar het belemmerde hem nauwelijks.
Ludo zag dat Barnabas belaagd werd door vijf mannen met schilden. Dwergenijzer, daar
durfde hij zijn beide zwaarden om te verwedden. De magiër probeerde met zijn spreuken zijn
belagers te raken, maar de mannen hieven steeds op tijd hun schilden op en de magie doofde
uit op het ijzer.
De mannen kwamen steeds dichterbij en Barnabas stond inmiddels met zijn rug tegen een
muur aan het einde van de gang, een frons van concentratie op zijn voorhoofd.
Ludo dook onder de arm van een roodharige man door waarvan hij meende dat die bij De
Broederschap hoorde, stak zonder te kijken met zijn zwaard achteruit –aan de schreeuw van
pijn te horen was het raak – en rende naar de vijf mannen met de schilden.
Hij haalde tegelijk uit met zijn zwaarden en sneed van achteren de nekken van twee van de
mannen door. De mannen stierven onmiddellijk en Ludo wiste het bloed uit zijn ogen. De drie
anderen draaiden zich om en zetten grote ogen op toen ze hem zagen. Ludo grijnsde. Hij wist
dat hij er niet bepaald florissant uitzag op dit moment, met al het bloed dat op zijn blouse en
gezicht zat.
Barnabas nam van de afleiding gebruik door een van de mannen in zijn rug te raken met
een blauwe vuurbal. Gillend vloog de man door de lucht, om vervolgens terecht te komen op
het zwaard van een piraat die verder in de gang met zijn wapen stond te zwaaien.
De twee mannen die nog over waren konden niet vluchten, aangezien Barnabas aan de ene
kant stond en Ludo aan de andere kant, en een van hen viel de magiër aan en de ander rende
met getrokken zwaard naar Ludo.

623
 Ludo hakte moeiteloos de zwaardarm van de man eraf. Gillend van pijn beukte de man
met zijn zware schild tegen Ludo’s zij. Ludo wankelde opzij en een steek van pijn schoot
door zijn eerder gewonde linkerarm. Hij stak zijn rechterzwaard in het hart van de man,
duwde de man weg en zag nog net hoe Barnabas de andere man uitschakelde door hem in
brand te zetten. Zijn geschreeuw was boven al het andere lawaai te horen tot hij stierf.
“Waar is Lily?” brulde Ludo.
“Geen idee, ik dacht dat ze bij jou was.” Zweet stond op het kale hoofd van de magiër
en hij klonk enigszins buiten adem, maar hij leek niet gewond te zijn. Zijn grijze ogen
schoten zenuwachtig door de gang. Waarschijnlijk keek hij of hij de demon ergens zag,
dacht Ludo. Hij kon het hem niet kwalijk nemen. Ludo was de enige die immuun was voor
de magie van de demon, en Bael had het op Barnabas gemunt.
“Ik heb haar niet meer gezien sinds het gevecht begon,” gromde Ludo. “Laten we naar
de linkervleugel gaan. Waarschijnlijk is ze daar naartoe.” Hij hoopte maar dat hij gelijk had.

Barnabas volgde Ludo de gang door. De rover zigzagde tussen de vechtende mannen door,
hier en daar over een lijk heenstappend. Het verbaasde Barnabas altijd weer te zien hoe lening
en behendig de grote Norn was. Hij bewoog als een overmaatse leeuw. En vocht ook als een
leeuw.
Nee, corrigeerde hij zichzelf. Als een wolf.
Barnabas zag vanuit zijn ooghoek beweging en draaide zich om. Een jongeman met een
zwaard kwam op hem afgerend. Geen schild van dwergenijzer. De idioot wist waarschijnlijk
niet dat hij de magiër was.
Hij hief een hand op en smeet de man met een golf van blauwe magie achterover de
gang in. Hij bleef niet wachten om het karwei af te maken maar snelde achter Ludo aan. Ze
moesten Lily vinden – de mannen van Lindholm zouden het gevecht verder zonder hen
moeten voeren.
Voor hem dook Ludo naar voren, greep een man die Lindholm in zijn rug aan wilde vallen
bij de schouders en sneed met een vloeiende beweging de keel van de aanvaller door. De
man greep naar zijn keel en stierf aan de voeten van de rover.
Lindholm draaide zich om en zijn blik ging van Ludo naar de dode man aan zijn voeten.
Hij keek weer naar Ludo. De twee Nornen knikten elkaar kort toe, waarna Lindholm zich in
een nieuw gevecht stortte en Ludo verder liep.
Barnabas hief zijn hand op om een man tegen te houden die van achteren naar Ludo
kwam rennen, maar voordat hij een spreuk kon loslaten op de man had Ludo al met zijn
zwaard naar achteren gezwaaid en de man neergehaald zonder ook maar te kijken, en
zonder te stoppen. Hoofdschuddend liet Barnabas zijn hand weer zakken en liep achter de
rover aan. Hij was blij dat de man aan zijn kant stond.
Ze hadden de trap inmiddels bereikt. Plotseling greep Ludo Barnabas bij zijn blouse en
trok hem achter een lage kast die naast de trap stond.
“Wat –” begon Barnabas.
“Ssstt!” Met zijn harige kin wees Ludo opzij, en het hart van Barnabas sloeg een slag
over.
Bael kwam de trap aflopen – als je dat vreemde, zwierige dansje tenminste lopen kon
noemen – en liep de gang in. Hier en daar liet hij met elegante handgebaren mannen

624
ontploffen, alsof het niets was. Barnabas wist niet eens zeker of al die mannen wel bij
Lindholm hoorden, of dat de demon geen onderscheid maakte tussen beide groepen en
het simpelweg leuk vond om te moorden. Waarschijnlijk dat laatste.
“We wachten tot zijn rug volledig naar ons toegekeerd is en rennen dan zo snel mogelijk
de trap op,” bromde Ludo naast hem.
Barnabas kon alleen maar knikken. Hij vertrouwde er niet op dat er geluid uit zijn mond zou
komen als hij iets zou zeggen. De moordenaar van Lisandre en Adrius keek zoekend om zich
heen. Waarschijnlijk op zoek naar hem, besefte hij. Hij durfde niet zijn magie te gebruiken om
te verdwijnen, bang als hij was dat Bael het vertoon van magie op de een of andere manier
kon bespeuren.
Toen kwam er een bijzonder dappere – en domme – piraat met een bijl op Bael afgerend.
Hij maaide woest in het rond en Bael stapte grinnikend opzij om het wapen te ontwijken. Toen
draaide hij zich naar de piraat toe en daarmee van de trap af.
“Nu!” siste Ludo, en hij stormde de trap op. Barnabas volgde zo snel als hij kon. Achter zich
hoorde hij een ijselijke schreeuw, waarschijnlijk van de piraat met de bijl. Het zou in elk geval
niet van Bael geweest zijn.
Zodra ze boven waren draaide hij zich om. Hij verwachtte half dat Bael achter hen de trap
op kwam, maar hij zag niemand.

Richard Adams kneep geruststellend in de knie van zijn vrouw en legde zijn hand toen weer
op het stuur. Tenminste, hij hoopte dat het geruststellend was – geen enkel gebaar kon echt
verzachten wat ze momenteel doormaakten. Hij wierp een snelle blik opzij, alvorens zijn ogen
weer op de snelweg voor hem te richten. Een traan rolde over de wang van zijn vrouw en haar
bruine ogen waren dik en roodomrand.
Na maanden de hoop gehad te hebben dat hun dochter weer thuis zou komen, hadden ze
eindelijk de knoop doorgehakt en haar begraven. Niet dat er iets te begraven viel, want ze
hadden immers geen lichaam. Maar ze moesten het afsluiten.
“Als ik thuis kom zeg ik de huur van haar flat op,” zei hij, zijn stem enigszins schor. Al die
maanden hadden ze nog geld overgemaakt naar Lily’s verhuurder.
Aleida knikte enkel.
“We zullen haar spullen moeten uitzoeken.”
“Dat weet ik,” zei zijn vrouw zacht.
Richard zag door de vooruit dat donkere wolken zich samenpakten en het begon te
regenen, een koude, ijzige winterbui. Het sombere beeld was een exacte weerspiegeling van
hoe hij zich voelde. Hij kon eigenlijk nauwelijks geloven dat Lily er niet meer was, maar hij wist
in zijn hart dat ze dood was. Ze moesten verder met hun leven – voor zover dat mogelijk was
na zo’n verlies.
“Als je wilt doe ik het alleen.” Het was niet wat hij wilde, maar hij wist dat zijn vrouw nog
zwaarder onder het verlies gebukt ging dan hij.
“Nee.” Zijn vrouw zocht zijn hand, en hij kneep erin. “We doen het samen.”
Heel even nam hij zijn ogen van de weg om haar aan te kijken en te glimlachen. Héél even
maar, maar het was genoeg.

625
 Een grote vrachtwagen die aan de andere kant van de weg reed slipte op de ijzige weg,
die glad was geworden van de regen. Richard zag de ogen van zijn vrouw groot worden van
angst, keek weer vooruit, en zag de vrachtwagen op hen afkomen.
Het laatste waar hij aan dacht voordat hij enkele seconden later samen met zijn vrouw
stierf, was Lily.

Enkele trappen later kwam Lily, enigszins buiten adem na al die treden, bij een nieuwe deur.
Dit moest de linkervleugel zijn waar Lindholm het over gehad had. Ze duwde de deur open,
vrezend dat deze op slot zat, maar de deur zwaaide open en liet daarbij een gekraak horen
waaruit klonk dat de deur lang niet gebruikt was.
Ze stapte de kamer in. Het was een behoorlijk grote, ronde kamer, maar zo te zien was
er al lang niemand geweest. Er lag stof op de houten vloer, kasten en tafels. In het licht dat
uit een smal langwerpig raam scheen dwarrelde ook stof rond. Lily nieste.
“Gezondheid.”
Met een ruk draaide ze zich om. Er stond een oudere man in de deuropening, met keurig
gekamd grijs haar in een zijscheiding en staalgrijze ogen. Haar adem stokte in haar keel.
Flavius, een van de andere leiders van De Broederschap. Lily wist nog goed dat hij er
voorstander van was om haar om te brengen.
“Ik had niet verwacht dat jij me gezondheid zou wensen,” zei Lily schor, meer om tijd te
winnen dan dat ze dacht dat het zin had om met deze man te praten.
“Beleefdheid kost niets.” Flavius’ kille blik ging naar de zwaarden in haar handen. “Alleen
barbaren vechten met twee wapens. Nornen.” Aan zijn stem te horen vielen Nornen naar
zijn mening onder dezelfde categorie als magiërs – ongedierte dat zo snel mogelijk
uitgeroeid moest worden. “Denk maar niet dat die je zullen redden.”
Hij had inmiddels zijn eigen zwaard getrokken, een eenvoudig, onversierd ding met een
simpel zwart heft. Maar daarmee niet minder dodelijk. Als hij tenminste wist hoe hij het
wapen moest gebruiken, maar Lily verwachtte dat hij zijn hoge positie binnen de sekte niet
alleen bemachtigd had vanwege zijn goede leiderschap.
“Blijf je daar staan of ga je het ding nog gebruiken?” vroeg ze, dapperder dan ze zich
voelde.
“Ik geef je een laatste kans je over te geven,” antwoordde Flavius. “Alastair wil je graag
levend hebben. Ik ben geneigd zijn wens te vervullen, hij is erg waardevol voor onze orde.
Maar als je niet vrijwillig meekomt zal ik je moeten doden.”
“Het laatste wat ik zal doen is vrijwillig met jullie meekomen.”
Flavius’ grijze ogen boorden zich zowat een gat in die van haar. Zijn mond was een
grimmige lijn en vluchtig vroeg ze zich af of de man ooit wel eens lachte. Op zijn voorhoofd
en bij zijn mondhoeken waren scherpe lijnen te zien, maar hij had geen lachrimpels rondom
zijn ogen.
“Goed,” zei hij, zijn stem emotieloos, alsof hij het over een zakelijke transactie had. En
waarschijnlijk was het voor hem niet meer dan dat. “Dood is het, dan.”
“Misschien niet mijn dood.”
“Misschien niet.” Opnieuw zonder emotie.
En zonder ook maar met zijn ogen te knipperen viel de man aan. Helaas bleek dat Lily
gelijk had; hij was goed. Met een klap zo hard dat haar arm trilde sloeg hij met zijn zwaard

626
tegen een van de hare, duidelijk proberend haar een van haar wapens te laten vallen. Maar
ze klemde haar kaken op elkaar en hield haar zwaard vast.
Ze viel aan met haar andere zwaard, maar de oudere man ontweek haar aanval behendig.
Hij was dan wellicht niet meer de jongste en zag eruit alsof hij liever achter een bureau zat
dan lichamelijke arbeid verrichtte, met zijn keurige donkergrijze broek en witte doublet,
beiden alleen versierd met wat eenvoudig zwart borduurwerk. Aan lichamelijke capabiliteit
ontbrak het Flavius echter duidelijk niet.
Hij viel opnieuw aan en Lily pareerde nog net op tijd. Hij zette een hoop kracht achter zijn
aanvallen, keer op keer, en Lily had wel door dat hij ernaar streefde dat ze een van haar
zwaarden liet vallen zodat ze op gelijkere voet stonden.
Wat je ook doet, laat nooit je wapen vallen. Dat betekent in veel gevallen je dood, dreunde
Ludo’s stem in haar hoofd, en ze verstevigde de grip op haar wapens.
Ze danste opzij voor een nieuwe aanval en struikelde daarbij over iets wat op de grond lag
– een boek, zag ze nog net toen ze viel. Met een kreun viel ze naar achteren. Triomf scheen in
Flavius’ ogen en hij hief zijn zwaard op. Vlug rolde Lily aan de kant en zwaaide daarbij met haar
linkerzwaard opzij.
Flavius ontweek maar verloor daarbij zijn eigen evenwicht. De sekteleider wist op de voet
te blijven. Lily maakte van die ene seconde gebruik door naar voren te steken met haar
zwaard.
Het was haar bedoeling zijn zwaardarm te raken zodat hij zijn eigen zwaard zou laten vallen,
maar in zijn poging weer met beide voeten stevig op de grond te komen helde Flavius opzij en
begroef ze haar zwaard onbedoeld in zijn buik.
“Aaargh!” Kreunend viel Flavius op de grond, en liet daarbij inderdaad zijn zwaard vallen –
alleen niet op de manier waarop Lily het had bedoeld.
“Nee!” Snel schopte Lily het wapen opzij, stak één van haar eigen zwaarden in haar
zwaardriem om een hand vrij te hebben en knielde bij Flavius neer. “Je mag niet doodgaan!”
Bloed kleurde de witte stof van zijn doublet rood. Het was de enige vlek die op het kledingstuk
te zien was.
“Ik had niet… verwacht dat je zoveel… medeleven zou hebben,” kreunde de man. Zijn grijze
ogen schoten woedend naar haar gezicht.
Lily’s hand ging naar zijn buik en trok de gescheurde stof opzij. Een gapende wond was op
zijn haarloze buik te zien. Zijn handen grepen die van haar, met een kracht die haar deed
vermoeden dat hij gelukkig niet stervende was.
“Ik laat me niet aanraken door een magiër,” zei hij, zijn stem zacht maar sterk en waarin
een ondertoon van afkeer doorklonk.
Lily griste het tafelkleedje van een tafel naast haar, klopte het ergste stof ervan af en reikte
het de oudere man aan.
“Hou dan tenminste dit tegen de wond, tegen het bloeden. Er komt zo vast wel iemand.”
Flavius keek alsof hij alle hulp van haar wilde weigeren, maar nam het kleedje toen aan en
drukte het tegen zijn buik. Lily stond op en keek om zich heen.
Verschillende schilderijen hingen aan de muren. Eentje van dezelfde krulharige man die ze
op het schilderij beneden had gezien toen ze het gesprek met Lindholm voerden, dit keer met
een roodharige vrouw naast hem en twee kleine kinderen die voor hen stonden, een schilderij
van diezelfde man die met zijn linkervoet op een dood edelhert stond en zeer zelfvoldaan keek

627
– de man, niet het edelhert – een bebloed groot zwaard in zijn handen. Ze zag een schilderij
van een stad waarvan Lily meende dat het Vantago was, en als laatste viel haar blik op een
schilderij van een bos – met een weg op de achtergrond. Een echte weg van asfalt, niet de
zandweggen die ze in deze wereld gezien had. Twee auto’s reden op de weg.
Lily haalde diep adem. Dat moest het portaal zijn.
Langzaam liep ze ernaar toe. Het schilderij leek echter dan alle anderen, bijna levend,
net zoals het schilderij dat ze zoveel maanden geleden in de antiekzaak had gekocht. Het
leek zelfs te bewegen. Bij het zien van het schilderij kreeg ze kippenvel.
Ze moest Ludo en Barnabas zoeken. Ze kon niet weggaan zonder afscheid van hen te
nemen. Nu ze eindelijk haar doel bereikt had, na zoveel problemen en uitdagingen, voelde
ze bijna een soort weerstand om door het portaal te stappen.
Ze wilde zich net omdraaien om haar vrienden te gaan zoeken toen ze in haar rug
geduwd werd, het schilderij in.

Alles werd zwart. Ze voelde zich gewichtloos, alles draaide en er klonk een zoem in haar oren.
Ze voelde hoe iemand haar stevig vastgreep, zijn armen om haar middel zodat ze niet
gescheiden werden. Het leek een eeuwigheid te duren en tegelijkertijd heel snel te gaan.
En toen kwam ze met een klap op haar knieën terecht.
Ze bracht haar handen naar haar hoofd. Een kloppende pijn had zich daar genesteld en
ze masseerde haar slapen even voordat ze haar ogen opendeed.
Wederom bevond ze zich in een bos. Deze bomen hadden echter weinig bladeren, en
het was een graad of vijftien kouder dan de ruimte die ze zojuist verlaten had. Dor blad lag
op de grond en de kleuren waren grauwer dan de bossen die ze in de andere wereld had
gezien, de bomen minder talrijk, maar niets verried verder of ze wel op de juiste plaats
terechtgekomen was.
Langzaam stond ze op. Degene die haar door het portaal had geduwd… was dat Ludo
geweest? Had hij haar wellicht op deze manier geprobeerd te beschermen tegen de
mannen van De Broederschap? Ze keek om zich heen. Ze zag niemand.
Toen hoorde ze zacht gekreun achter zich en draaide ze zich om. Een gestalte zat op de
grond en hield zijn hoofd vast. Halflang lichtbruin haar hing voor zijn gezicht. Lily voelde
zich helemaal koud worden, en dat had niets met de temperatuur te maken. Alastair.
Hij keek op en zijn mooie groene ogen ontmoetten de hare. “Waar zijn we? Zijn we in
jouw wereld?”
“Geen idee,” antwoordde Lily naar waarheid. “Ik hoop het. Maar… waarom heb je me
door het portaal geduwd?” Ze was nog te verbijsterd om iets anders te voelen dan
verbazing voor de man voor haar.
“Bane zat me op de hielen,” antwoordde Alastair, alsof dat een verklaring was. Voor
hem was dat het wellicht, maar Lily trok haar wenkbrauwen op, en hij vervolgde: “Die man
is niet goed voor je, Lily. Het is een moordenaar, een dief, een weerwolf. Wist je dat?”
“Natuurlijk,” antwoordde Lily. “Dacht je nu echt dat ik maandenlang in zijn gezelschap
zou verkeren zonder te weten wat hij is?”
“Hij is duivelsgebroed. Je bent duidelijk onder zijn invloed. Je moest van hem gescheiden
worden en dus heb ik dat gedaan.” Hij zei het alsof hij haar een gunst gedaan had. Langzaam
stond Alastair op en veegde wat zand en dorre bladeren van zijn donkergroene tuniek. “In

628
jouw wereld is geen magie, dat heb je me zelf verteld. En dus kunnen we hier wellicht samen
zijn.”
“Je bent gestoord.”
Alastair glimlachte wrang. “Nee, niet gestoord. Maar wel verliefd.”
Bij deze woorden kroop er een rilling over Lily’s rug die wederom niets te maken had met
de kou om haar heen. “Als je denkt dat ik met je mee ga heb je het mis.”
“Oh, je zal met me meegaan,” zei Alastair zacht, bijna liefkozend. “Vrijwillig of met dwang.”
Hij trok zijn zwaard, en Lily greep naar die van haar. Haar linkerhand kreeg haar zwaard te
pakken, maar haar rechterhand greep mis. Snel keek ze om zich heen. Ze had het wapen in
haar hand gehad toen ze door het portaal geduwd werd, maar nu was het weg.
Niets aan te doen. Ze nam het zwaard in haar rechterhand en keek Alastair aan. “Kom maar
op dan.”
Hij viel aan, rustig en beheerst, met een zelfvertrouwen die Lily duidelijk maakte dat hij wist
wat hij deed. Ze pareerde en dwong zichzelf om ook rustig te blijven, helder te blijven
nadenken. Angstige beelden waarin een nieuwe gevangenschap getoond werd probeerden
haar gedachten binnen te dringen en vastberaden sloot ze ze buiten. Ze kon zich niet laten
leiden door angst.
Tak. Tak. Tak. Het gekletter van ijzer op ijzer schelde tussen de bomen door. Hoewel
Alastair Lily in de verdediging dwong lukte het haar elke slag te ontwijken of te pareren.
Gedurende het gevecht boorde hij zijn ogen in die van haar, en de dans die ze uitvoerden leek
als vanzelf te gaan.
Hij sloeg hoog toe en ze bracht haar zwaard tegen de zijne. Hij sloeg laag toe en ze danste
opzij. Zijn blik bleef rustig en niets verried of hij bang was, of boos, of gefrustreerd dat het
hem niet lukte haar te overmeesteren.
Toen sloeg hij het zwaard uit haar handen.
Lily wilde duiken om haar wapen te pakken, maar hij hield de punt van zijn zwaard tegen
haar keel en schudde rustig zijn hoofd. Ze hief haar handen op en keek hem aan, wachtend.
In geen geval zou ze met hem meegaan.
Bloed suisde in haar oren en haar hart bonkte zo hard dat ze dacht dat hij uit haar borst
zou vallen. Alastair hief zijn zwaard op, als om toe te slaan. Hij aarzelde en Lily zag de blik in
zijn ogen. Op dat moment wist ze zeker dat hij haar niet zou doden. Hij kon het niet.
Toen klonken er stemmen. Het geluid kwam dichterbij en een gezin, bestaande uit een
vader, moeder, twee kleine kinderen en een labrador verschenen tussen de bomen door.
Ontsteld bleven ze staan en keken naar het tweetal voor hen.
Alastair stopte snel zijn zwaard weg, wierp een blik van Lily naar het gezin en rende weg.
Lily bleef even verbaasd staan kijken hoe zijn slanke gestalte tussen de bomen verdween. Toen
bukte ze, pakte haar eigen wapen en borg het op.
“Eh… goedemiddag,” zei ze, niet wetende wat anders te zeggen. Ze wist hoe vreemd het
eruit moest zien, zij en Alastair die beiden een zwaard in hun handen hadden en waren
gekleed in wat er voor het gezin als middeleeuwse kleding uit moest hebben gezien. Want het
was haar wel duidelijk dat, waar ze ook was, ze niet meer op de Verloren Eilanden was, of
ergens anders in die wereld.
De man en vrouw keken elkaar aan en liepen toen snel verder, hun kinderen met zich
meetrekkend en beiden nog een achterdochtige blik over hun schouder werpend. De labrador

629
rende vrolijk voor hen uit, niet onder de indruk van het tafereel wat ze zojuist gezien
hadden. Lily keek het gezin na. Ze droegen spijkerbroeken, sportschoenen en dikke
winterjassen van een synthetische stof – absoluut niet de kleding die ze in Ghaell en De
Verloren Eilanden gezien had.
Besluiteloos bleef ze staan. Ze had Ludo en Barnabas achtergelaten in het kasteel, in het
gevecht, zonder ook maar afscheid te kunnen nemen. Hoewel ze geen keus had gehad ging
er een steek van pijn door haar heen. Ze zou hen nooit meer zien.
Ze keek naar de plek waar ze door het portaal gekomen was. Er was niets te zien – geen
enkel spoortje van de magie die haar van wereld naar wereld had laten reizen, afgezien van
wat geplette bladeren waar ze gevallen was. En toch wachtte ze. Voor het geval Ludo haar
achterna zou komen. Maar er gebeurde niets.
Ze veegde de traan van haar wang en liep toen dezelfde kant op – meer omdat Alastair
de andere kant op gerend was dan dat ze het gezin wilde volgen. Ze zag iets glinsteren
tussen de bladeren. Haar zwaard. Ze pakte het wapen en stak het in haar zwaardriem.
Onderweg zag ze snoeppapiertjes en sigarettenpeuken op de grond liggen. Het duurde
niet lang voordat ze aan de rand van het bos kwam. Voor haar zag ze een weg. Een brede,
geasfalteerde weg. Een snelweg.
Het geraas van de auto’s die voor haar voorbij reden klonk oorverdovend in haar oren
en de lucht van brandstoffen drong haar neus binnen. Het was lawaai dat ze lang niet
gehoord had en een lucht die ze lang niet geroken had.
Langzaam liep ze een stukje langs de weg tot ze borden zag staan. De borden lieten zien
hoeveel kilometer het nog was naar Rotherham, naar Catcliffe, en… naar Sheffield.
Ze was thuis.

630
 Epiloog

Ludo stormde de kamer binnen en zag nog net hoe het schilderij in vlammen opging. Onder
het schilderij lag een grijsharige man, die aan de lucifer in zijn hand te zien duidelijk de stichter
van de brand was. De man hield een bloederige doek tegen zijn buik en zijn scherpe gezicht
was vertrokken van pijn. Naast Ludo vloekte Barnabas binnensmonds – de enige vloek die
Ludo ooit van de magiër gehoord had.
“Jullie zijn… te laat,” zei de grijsharige man, moeizaam maar duidelijk met voldoening.
“Alastair heeft het meisje door het portaal geduwd.”
“Nee!” Ludo rende naar het brandende schilderij, griste een kleed van een tafeltje en
trachtte tevergeefs de vlammen te doven. Hij sloeg met het tafelkleed naar de vlammen, maar
het enige resultaat was dat de stof ook in brand vloog. Met een vloek liet hij het ding vallen
en stampte de vlammen uit.
“Het is te laat, Ludovic.” Hij voelde een hand op zijn schouder. “Het portaal is niet meer te
redden.”
“Doof de brand met je magie, man!” snauwde Ludo.
Barnabas gaf gehoor aan zijn bevel, en water stroomde uit zijn vingertoppen en dompelden
het schilderij onder. De vlammen doofden binnen enkele seconden. Maar Ludo wist in zijn
hart dat de magiër gelijk had; hij kon niet eens meer zien wat er op het schilderij werd
afgebeeld – het was een zwarte, half verschrompelde massa. In een linkerbovenhoek zag hij
enkel nog een van die vreemde ijzeren koetsen zonder paarden.
Barnabas keek hem aan. Medeleven schitterde in zijn grijze ogen.
“Wanneer een portaal beschadigd is, al is het maar een klein beetje, werkt het niet meer,”
legde hij uit. Dit portaal wás beschadigd, en niet zo’n klein beetje ook, maar toch legde
Barnabas er zijn hand op. Er gebeurde niets. “Er is niets wat we kunnen doen.”
“Maar die griezel is Lily achterna gegaan!” gromde Ludo. Hij greep een blauw gebloemde
vaas van een tafel en smeet het door de kamer. Het ding spatte in scherven uiteen tegen de
muur. Ludo haalde diep adem, in een poging de woede die hij voelde te verdrijven. Hij wist
wel dat het geen zin had om de kamer te verwoesten, maar het was zó verleidelijk om zich
over te geven aan de benevelende woestheid die door zijn bloed stroomde… “Wat als hij haar
iets aandoet!?”
“Als hij haar iets aandoet, is er niets wat wij vanaf hier kunnen doen,” zei Barnabas redelijk.
“Maar denk je echt dat hij daartoe in staat is? Hij lijkt nogal dol op haar te zijn.”
“Hmpf. Dat is geen liefde, dat is een obsessie,” snoof Ludo. “Maar waarschijnlijk heb je
gelijk. Daarnaast is Lily beter met het zwaard dan hij, dat weet ik in elk geval wel zeker. Maar
ik heb niet eens afscheid van haar kunnen nemen!”
“Ik weet het. Ik had ook graag afscheid van haar genomen. Maar er is niets wat we daaraan
kunnen doen. Ze is in elk geval waar ze wil zijn.”
“Ja.” Ludo voelde zich ellendiger dan hij zich in lange tijd gevoeld had. Zijn scherpe gehoor
pikte nog wat naweeën op van de strijd die beneden gevoerd werd, hoewel hij wist dat de
ergste strijd geweest was. “Laten we naar beneden gaan, kijken of we nog wat van die engerds
kunnen ombrengen.”
631
 “Goed.” Barnabas liep voor hem uit naar de deur.
“Wacht.” Ludo bleef staan en trok zijn zwaard. “Ik wil hem niet in leven laten.”
Barnabas draaide zich om. “Hij is gewond en kan zich niet verdedigen, Ludovic. Dat is
moord.”
“Dat kan me niet schelen.”
Ludo liep naar de grijsharige man toe en knielde bij hem neer. De ogen van de man
staarden nietsziend omhoog. Ludo hoorde geen hartslag.
Hij controleerde de hals van de man. “Dood,” mompelde hij.
Barnabas knielde aan de andere kant van de man. “Weet je dat zeker?”
“Heel zeker.” Ludo haalde het stuk stof weg dat de man tegen zijn buik geklemd had. Hij
zag een gapende wond, die zeker weten zijn dood veroorzaakt had. Waarschijnlijk was een
van de ingewanden geraakt.
“Dat betekent… dat Lily hem gedood heeft,” zei Barnabas langzaam. “Tenzij er iemand
anders in deze ruimte was.”
“Voor zover we weten alleen Nox,” gromde Ludo. “En die zal zijn maatje niet gedood
hebben.”
“Als Lily deze man gedood heeft is haar magie nu vrijgekomen.”
“Bloederige plaag!” Ludo stond op en spuwde op de grond. “Dan is ze alleen, in een
wereld waar magie onbekend is, terwijl zij een magiër is! En niemand die haar daar kan
helpen!”
Barnabas zuchtte mismoedig. “Daar lijkt het wel op.”
“Wat zijn de kansen dat een nieuwe magiër het zonder hulp overleeft?”
“Nihil,” antwoordde de magiër zonder aarzeling. “Zelfs mét hulp is er altijd kans dat een
nieuwe magiër het ontwikkelen van de magie in haar lichaam niet overleeft. Wat dat
betreft lijkt het wel een beetje op de weerwolfvloek.”
“We moeten haar helpen!” Ludo bedwong de neiging om Barnabas door elkaar te
schudden en keek hem alleen maar aan. “Toen ik door de transformatie van mens naar
weerwolf ging heeft ze mij niet in de steek gelaten. Ik zal haar nu ook niet in de steek laten.
Kun je dit portaal maken?”
Barnabas schudde zijn hoofd. “Geloof me, dit portaal is niet meer te maken.”
“Dan moeten we naar een ander portaal reizen,” zei Ludo resoluut.
“Ik ken geen andere. Ze zijn er wel, maar ze groeien niet bepaald aan bomen en de paar
die er zijn worden goed geheim gehouden. “Barnabas aarzelde merkbaar voordat hij
vervolgde: “De enige optie die we hebben, is dat we een nieuw portaal maken. Daar zijn
drie magiërs voor nodig en het is niet makkelijk. Maar ik denk dat ik het wel kan.”
“Goed, dan doen we dat. Wil je me helpen?”
“Natuurlijk.” Dit keer aarzelde de magiër niet. “Ik mocht Lily ook graag.”
“Ik ken alleen geen magiërs,” zei Ludo. Voor het eerst vond hij het echt vervelend dat
Adrius en Lisandre er niet meer waren. Ze zouden nu goed van pas komen.
“Ik ken er wel een paar. En we kennen Elfric,” herinnerde Barnabas hem.
“O ja.” Ludo was die slijmbal bijna vergeten, maar hij zou er zeker mee instemmen om
Lily te helpen. Hoewel hij liever geen hulp zocht bij een van de mannen van de familie Nox,
had hij nu geen keus. “Goed, terug naar Ghaell dus?”
“Terug naar Ghaell.” En Ludo volgde de magiër de deur door.

632