Professional Documents
Culture Documents
ნათია ჯაგოდნიშვილი შეცდომა PDF
ნათია ჯაგოდნიშვილი შეცდომა PDF
შეცდომა
Document Information
Original Title
Download now
ნათია-ჯაგოდნიშვილი-შეცდომა
Copyright
© © All Rights Reserved
Available Formats
PDF, TXT or read online from Scribd
Facebook
Twitter
შ ე ც დ ო მ ა
Email
2016-2017 წელი.
~1~
პროლო ი
~2~
თავი 1
ცოტახნის წინ ნიცამ რომ დაურეკა, ხმაზევე შეატყო, ყველაფერი რიგზე რომ ვერ იყო,
მაგრამ ამას როგორ იფიქრებდა? აზრადაც კი არ გაუვლია. ან როგორ ვერ შეამჩნია?
ისეთი გაბრაზებული იყო, სიტყვებსაც კი ვერ პოულობდა ატირებული მეგობრის
დასამშვიდებლად.
ნიცასაც, სიკვდილი ერჩივნა ამის თქმას, მაგრამ ცოტაც რომ მოეთმინა, ნამდვილად
გული გაუსკდებოდა. როგორ ვერ იფიქრა ამაზე? რატომ იყო ასეთი მიამიტი? ღმერთო,
ახლა რა უნდა ქნას? მეგობარს რომ ასეთი რეაქცია ჰქონდა, თვითონ ის რას ეტყვის?
–რას ნიშნავს ვერ ეტყვი? აბა რა უნდა ქნა, იჯდე ასე და ცრემლები ღვარო? კეთილი
ინებოს და მოგხედოს!
~3~
–არა, გთხოვ. ისედაც, მას შემდეგ თავს მარიდებს და რა, ალექსი თუ ეტყვის, მოვა და
მნახავს?
–ნიცა, მისმინე, თუ არ მოვა, ყურით მოათრევს, გაიგე? ეს ამბავი მარტო შენ არ გეხება!
–სამივე ?
* * *
უნივერსიტეტში სწავლა ახალი დაწყებული ჰქონდა, პირველად რომ შენიშნა. ძნელიც
იყო თვალი არ მოეკრა , როდესაც ყველასგან გამორჩეული გახლდათ. ზედმეტად
სიმპატიური, მხრებამდე სიგრძის, ქერა თმით, მოვლილი წვერით, გემოვნებიანად
ჩაცმული, ხელში ჩაფხუტით . ნიცასაც მეტი რა უნდოდა? სულელი პირველკურსელი
იყო მაშინ... ჰმ, რამდენი დრო გავიდა მას შემდეგ. მთელ ერთი წელი! და მაინც
ვერაფრით ამოიგდო სასიამოვნო უცნობზე ფიქრები თავიდან. არადა, ლექციებზეც კი არ
ემთხვეოდნენ. ათასში ერთხელ თუ შენიშნავდა–ხოლმე უნივერსიტეტის დერეფანში და
მაშინვე გული ისე სწრაფად უწყებდა ფეთქვას, ასე ეგონა, ყველას ესმოდა მისი ხმა. ხან
~4~
ისედაც ცუდად გრძნობდა თავს, ერთი ნაცნობიც კი რომ არ ჰყავდა ამხელა შენობაში და
ამ ყველაფერზე კიდევ ახალი თავის ტკივილის დამატება ნამდვილად არ უნდოდა.
ფიქრობდა , უბრალოდ ავიკვიატე და მალევე გადამივლისო, მაგრამ, არაფერმაც არ
გადაურა ! პირიქით, რაც დრო გადიოდა , უფრო და უფრო მოსწონდა. მოსწონდა
ყველაფერი . როგორი სიარულის მანერა ჰქონდა, როგორ იცვამდა , როგორ ესაუბრებოდა
კაფეტერიაში გამყიდველს... ერთხელ საკუთარი თავი იმაშიც კი გამოიჭირა , როგორ
მიშტერებოდა, როცა წყალს სვამდა.
მან კი... ძალიან დიდი ალბათობით, ნიცას არსებობის შესახებაც არ იცოდა არაფერი .
მხოლოდ ერთხელ შეხვდნენ პირისპირ , ისიც მაშინ, ალექსთან ერთად რომ გადაეყარა
დერეფანში. მისი გოგოს მეგობარი ყოფილა და მოიკითხა. ზერელედ შეათვალიერა,
მაგრამ გზა გააგრძელეს თუ არა, მაშინვე ამოუფრინდა თავიდან მისი სახელი. არ
დაინტერესებულა დიდად, მიუხედავად იმისა, რომ ნიცა ძალიან, ძალიან ლამაზი იყო.
გრძელი , წაბლისფერი თმით, დიდი, ცისფერი თვალებით , არაჩვეულებრივი ფიგურით
და ძალიან თბილი ღიმილით . სიმართლე ითქვას და, არც აკლდა ბიჭს ყურადღება.
ყოველ კვირას ახალი გასართობი ჰყავდა და სულაც არ იყო იმ მდგომარეობაში, ლამაზ
გოგოს მხოლოდ გარეგნობით რომ გაეკვირვებინა.
–კი, კი, როგორ არა. მიდი ახლა, ბევრს ნუ ლაპარაკობ და შედი, მოიზომე!
ისე გაუხარდა ... და ისე ელოდა, თითქოს დარწმუნებულიც კი იყო, დღევანდელი დღე
მის გარეშე რომ არ ჩაივლიდა. ვერც კი ხვდებოდა, საიდან ჰქონდა ამდენი
თავდაჯერებულობა მაშინ, როცა ორი საათის განმავლობაში, თვალიც კი ვერ მოკრა
ვერსად. იქნებ, არც მოსულა? ალექსი , ისედაც იცოდა, რომ არ იქნებოდა. მოსულიც არ
იყო, თამოსგან რომ მიუვიდა შეტყობინება, ჩემი ბიჭი მოულოდნელად დამადგა თავზე
და დაფიქრებაც არ მაცადა, ისე გამიყენა ყვარლის გზასო. გიჟდებოდა მათ წყვილზე!
სამი წელი იყო, ერთმანეთს ხვდებოდნენ და ბიჭი შეყვარებულს ყოველთვის
ანებივრებდა სიურპრიზებით, მაგრამ ამჯერად, პირველად მიდიოდნენ დასასვენებლად
მარტონი.
~6~
Cancel Anytime.
–ვინ იცის, ჩვენი მეგობრები რით არიან ახლა დაკავებული! სწავლის პირველსავე კვირას
დასასვენებლად წასვლა, ვერაფერს იტყვი, მაგარია!–ჩაეცინა ცალყბად. აშკარა იყო,
საუბრის წამოწყებას ცდილობდა.
–თამოს უფრო ადრე დაეწყო სწავლა.–მხრები აიჩეჩა. ვერც კი ხვდებოდა, რატომ იყო
ასეთი თავდაჭერილი, როცა , გადავაჭარბოთ და ვთქვათ, ოცნების მამაკაცს
ესაუბრებოდა !
~7~
* * *
–ყველა დადებითია...–ამოიოხრა სააბაზანოდან გამოსულმა და ცრემლების ახალი
ტალღა უნდა გადმოეშვა, თამოს გაბრაზებული სახე რომ დაინახა და კბილის კბილზე
დაჭერით შეიკავა თავი.
–ჰო, არა? იმ დღის შემდეგ ისე მარიდებს თავს, თითქოს ვერც კი მამჩნევს. შენი აზრით,
შეხვედრაზე დამთანხმდება?
–და აბა, რა ვქნა? მამიდაჩემმა რომ გაიგოს, ხომ იცი, რაც მოხდება?
–ექნება.
–სად?
~8~
* * *
–აუ, ისეთი გადაღება მქონდა გუშინ, თავი სამოთხეში მეგონა!–სიცილით ჩაილაპარაკა
სკამის საზურგეზე გადაწოლილმა, ფეხი ფეხზე გადადებულმა ბიჭმა და ყავა მოსვა.
მიუხედავად იმისა, რომ უნივერსიტეტის კაფეტერიაში იყო, თავს მაინც ძალიან კარგად
გრძნობდა .
–რაღაც ქალაქის სახელი რომ ჰქვია ...–წარბები შეჭმუხნა, მაგრამ მაინც ვერაფრით
გაიხსენა და ბიჭებს მის სიტყვებზე სიცილი აუტყდათ.
–რა ვიცი, გზაზე შეხვდა ალბათ და გამოიყოლა ბარემ, არ იცი, როგორი ჯენტლმენი ბიჭი
გვყავს?
~9~
–დარჩი შენ, ბიჭები მომეხმარებიან.–ისეთი ხმა ჰქონდა ალექსს, ყველა მაშინვე მიხვდა,
რატომაც „გააფუჭა“ მანქანა.
~ 10 ~
–მერე?
–რა იცი?
~ 11 ~
–თორნიკე , ამ ბავშვის მამა შენ ხარ! გინდა თუ არა, ეს ასეა. და მე მარტო, მის გაჩენას ვერ
შევძლებ.
–გეყოფა !–აფეთქდა საბოლოოდ.–არ მაქვს საქმე სახუმაროდ და არც შენ, სხვათა შორის.
–მოიცა , მოიცა, ჩემთან აპირებ გადმოსვლას?–აი ახლა კი ჭყიტა თვალები. ჰმ, როგორც
იქნა!
–მდაჰმ, შენ რა სწრაფად იცვლი გემოვნებას?! ერთი თვის წინ რომ სხვანაირად
ფიქრობდი ?
–მოვიშორებ ...
~ 12 ~
თავი 2
~ 13 ~
ჭკუიდან გადაჰყავდა აბრეშუმივით ნაზ, სრიალა კანს. ისეთი კარგი იყო, ისეთი უცხო...
ვერაფრით შორდებოდა. მართლა რატომ ვერ ამჩნევდა აქამდე? ასეთი შანსის ხელიდან
გაშვება იქნებოდა? სწრაფადვე გადაიძრო მაისური და ზემოდან მოექცა აცახცახებულ
გოგონას. არ უნდოდა ეჩქარა, პირიქით, ზედმეტადაც წელავდა სიამოვნების წუთებს.
–რა მოხდა?
~ 14 ~
* * *
სულაც არ უგრძვნია თავში უროს ჩარტყმა, მოპირდაპირე მხარეს მჯდარი ,
აცრემლებული გოგონას სიტყვების გაგონებისას. იმდენად უემოციოდ უყურებდა ,
თითქოს რაღაც სისულელეს განიხილავდნენ და არა ბავშვს, რომელიც შესაძლოა, მისი
ყოფილიყო .
–ორსულობისგან დასაცავს... აჰა, ესე იგი, ან მაშინ მომატყუე , ან ახლა არ იცი ბავშვის
მამა ვინაა და ცდილობ მე შემტენო, არა?–ჩაეცინა , საკუთარი აღმოჩენით
აღფრთოვანებულს . ჰმ, ვერაფერს იტყვით, ნამდვილად კარგ დროს გაახსენდა!
–ანუ...
* * *
–დადიანი, სად ხარ?–დემეტრემ სახის წინ ხელი აუქნია , ვერაფრით რომ ვერ მიიქცია
მეგობრის ყურადღება. უკვე მესამედ უმეორებდა კითხვას, თუმცა, ამაოდ.
–ჰო, ეგ...
~ 16 ~
Cancel Anytime.
–რაო, შეგიყვარდა?
–ამოღერღე !
–აუჰ, რომელი მისი დაქალი შენ ხარ, რომ გაგიმხილა ?–გაეცინა ირაკლის. ხანდახან
საერთოდ ვერ ხვდებოდა რაში იყო საქმე.
–რა ვიცი...
–არაა–მეთქი ბოზი!–ხმას აუწია გაბრაზებულმა .–და ცუდ დღეში რომ არ იყოს, არც
მოადგებოდა ამას!
–მაშინ რა ვიცოდი !
* * *
მთელი დღე ვერ მოახერხა ფეხზე ადგომა . ან ისე ეხვეოდა თავბრუ, რომ მაშინვე
იკეცებოდა , ან სულ ეძინებოდა. საჭმელიც კი ვერ ჭამა. საბედნიეროდ, ირმას სახლში
ყოფნის დროს ტუალეტში არ ურბენია, თორემ ნამდვილად გაუჭირდებოდა ყველაფრის
ახსნა. თამომაც რამდენჯერმე დაურეკა, გამოვალო, მაგრამ ახლა მარტო ყოფნის მეტი
არაფერი უნდოდა. ფიქრობდა , ფიქრობდა და მაინც ვერ მიდიოდა საბოლოო
გადაწყვეტილებამდე. აუტანელ ტკივილს გრძნობდა მუცლის არეში, როდესაც
წარმოიდგენდა , რომ ბავშვი უნდა მოეშორებინა, მაგრამ სხვა გზაც რომ არ ჩანდა?
თვითონაც მამიდასთან ცხოვრობდა , მის ხარჯზე. მხოლოდ სტიპენდიის ფულით რა
გაეკეთებინა, ბინა ექირავებინა თუ ბავშვის მოსავლელად ეყოფოდა? ის ზუსტად იცოდა,
ირმა წამითაც რომ არ გააჩერებდა სახლში, ამ ამბის გაგების შემდეგ. ღმერთო, რატომ
იყო ასეთი სულელი?
~ 18 ~
§SCRIBD+Everand
SubscribetoScribdandaccessmillions
ofebooks,audiobooks,podcasts,
andmoreonEverand!
Readfreefor30days
STANLEY
non
HOULY POOR
Grethin"
DE Fintre
68
oogies
⼿
91-9./
テ
ASKFOR
MADE
სულ ჯიჯღინით წამოაყენა ქალმა, ასე უარესად გახდები, ადექი, გაიარე ცოტა,
გამოფხიზლდები მაინცო და საბოლოოდ იმდენიც მოახერხა, აფთიაქში გაუშვა
წამლების საყიდლად. უყვარდა ნიცა, როგორ არ უყვარდა , ბოლოს და ბოლოს საკუთარი
ძმისგან მხოლოდ ისღა დარჩა , მაგრამ ამ სიყვარულსაც თავისებურად გამოხატავდა. არ
შეეძლო მოფერება , ტკბილი სიტყვებით მიალერსება . სულ იმას უმეორებდა, ძლიერი
ქალი უნდა იყო და ვერავინ მოახერხოს, საკუთარ თავზე დამოკიდებული გაგხადოსო,
ახლა კი, ეს ამბავი რომ გაეგო, ალბათ, ჭკუიდანაც გადავიდოდა .
ნიცა კი, ისეთი გამოფიტული იყო, არც სუფთა ჰაერზე გასეირნებამ უშველა. მხოლოდ
იმას ფიქრობდა , როგორ მოქცეულიყო. ბევრი დროც არ ჰქონდა, რაც უფრო მეტხანს
დაიტოვებდა ბავშვს, მით უფრო გაუჭირდებოდა მოშორება . ვერ გადაიტანდა. რატომ
შეუყვარდა ასეთი ნაძირალა? ისეთი ბიჭები დასდევდნენ კუდში, მან კი, მაინც და მაინც
ის ამოიჩემა , ვისაც საერთოდ არ აინტერესებდა. არა, ნიცა, ნამდვილი სულელი ხარ!
ფიქრებიდან მობილურის ზარმა გამოიყვანა, ისევ თამო იყო. ნეტავ რა ეშველებოდა მის
გარეშე?
–კი, როგორ არა, თაიგულით და შოკოლადებით მომადგა, შოკი მქონდა პირველად რომ
მითხარი და მაგიტომ ვერ გამოვხატე სიხარული, დღესვე გადმოდი ჩემთან და ხვალ
დავქორწინდეთო!
~ 19 ~
–ჰო, უნდა მიხვიდე, აბა მარტო ტესტით რას გაიგებ . გამოგყვები , რა დროს გავიდეთ?
–რას ვერ მივხვდი? ექოსკოპიაზე...–და უცბად გაუწყდა წინადადება. ხმაც ვეღარ ამოიღო.
რა ეთქვა? აუცილებლად დაიტოვეო? კარგად იცოდა, რა მდგომარეობაშიც იყო.
~ 20 ~
* * *
ფიქრები არ ასვენებდა დადიანს. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს გაორება დაემართა .
ერთი ნაწილი დაჟინებით უმტკიცებდა, რომ ნაბიჭვრულად იქცეოდა, მეორე კი,
უდარდელად ახსენებდა, მერამდენე გოგო იყო ნიცა, რომელმაც გამოუცხადა , ორსულად
ვარო. ჩვეულებრივი , ბანალური ტექნიკა იყო კაცის შესანარჩუნებლად, ეს ნამდვილად
არ ესწავლებოდა, მაგრამ თავს მაინც უცნაურად გრძნობდა . ალბათ, უფრო იმიტომ , რომ
ამჯერად თვითონ არ დაუცვია თავი. არა, მართლა რამ გამოაშტერა? საერთოდ რას
მიადგა ამ გოგოს, ხომ ხედავდა, როგორ მოსწონდა? და თვითონაც, შესაძლებლობა
გამოიყენა. პრინციპში, რატომაც არა, ხომ არაფერს დაჰპირებია ? მიყვარხარ კი არა, ისიც
არ უთქვამს, მომწონხარ და შენთან მინდა ყოფნაო, ნიცა კი მაინც გაჰყვა . რატომ ეგო
პასუხი იმაზე, რაშიც თავს დამნაშავედ არ თვლიდა?
–რას?
–ნიცაზე, რა...
–აუ, შენ მართლა შიგ გაქვს...–ამოიგმინა, როცა ყველაფერს მიხვდა .–აი ახლავე, ღამის
სამზე დავურეკავ და ვკითხავ, შენი დაქალი კიდევ ვინმესთან ხომ არ იწვა და თორნიკეს
სტენის სხვის ბავშვს–მეთქი.
~ 21 ~
* * *
აკანკალებული და ატირებული გამოვარდა სამსართულიანი, თეთრი შენობიდან. ისე
ერეოდა გული, ისე საძაგლად გრძნობდა თავს, ძლივს ახერხებდა, ხმამაღლა რომ არ
ეღრიალა. როგორ გაიფიქრა საერთოდ? როგორ დაუშვა ეს ყველაფერი? რანაირი
ადამიანია, ამაზე რომ წავიდა ? უგულო, უემოციო , უგრძნობი არსება !
~ 22 ~
თავი 3
ჯერ კიდევ ეძინა, კარზე საშინელი ბრახუნი რომ ატყდა. ისე გაუჭირდა გამოფხიზლება,
ძლივს მოახერხა თავის აწევა. რა ჯანდაბა უნდა მომხდარიყო , ასე რომ გამწარდა ვიღაც?
მეზობელს წყალს ვერ ჩაუშვებდა, კერძო სახლში ცხოვრობდა , ბიჭები კი ასეთ დროს არ
დაადგებოდნენ, მით უმეტეს, რომ ისიც იცოდნენ, სად ინახავდა თორნიკე სათადარიგო
გასაღებს .
საცვლისამარა ჩავიდა პირველ სართულზე, ჯერ კიდევ ნახევრად მძინარე, მაგრამ კარი
გააღო თუ არა, მაშინვე გამოფხიზლდა . ზღურბლს მიღმა თამო ისეთი სახით იდგა,
პირველი , რაც გაიფიქრა , ის იყო, რომ ალექსს მოუვიდა რაღაც.
–რა ხდება?
–ასე აპირებ დგომას?–მზერა ააყოლა ქვემოდან ზემოთ და წარბებიც აწკიპა, დადიანმა კი
თვალები აატრიალა, თუმცა მაინც ავიდა ჩასაცმელად.
~ 23 ~
ამჟავებული სახით დაბრუნდა მისაღებში. ძილს რომ უფრთხობდნენ ხომ ისედაც ვერ
იტანდა, დღევანდელი შემთხვევა კი საერთოდ გამორჩეული იყო.
–წარმოგიდგენია მაინც, რა დღეშია ნიცა, შენ რომ მოგადგა და ასეთი რაღაც გთხოვა?
–გოგო, აი დააყენე თავი ჩემ ადგილას, აბა. ერთადერთხელ ვიწექი გოგოსთან და ერთი
თვის შემდეგ მოდის, გამარჯობა , შენგან ორსულად ვარო, დაიჯერებდი?
–არც მაწუხებს.
–გელაპარაკა ალექსი ?
~ 24 ~
–სხვისი ...
–თორნიკე !–ახლა თამომ შეაწყვეტინა.–იცოდე, არც კი გაბედო მაგის თქმა. ვიცი, რომ არ
ხარ ცუდი ადამიანი. ვერც იქნები, ალექსის მეგობარი ხარ. დაფიქრდი , რა!
~ 25 ~
* * *
არავისთან ლაპარაკი არ უნდოდა. თამოსაც მხოლოდ ის უთხრა, უკვე ვიყავი, მაგრამ
ახლა საუბარი არ შემიძლია და მერე დაგირეკავო. მართლა არ შეეძლო, თან ირმას გამო
და თან იმიტომ , რომ უბრალოდ სიტყვებს ვერ უყრიდა თავს. სახლში მივიდა თუ არა,
მაშინვე ოთახში შეიკეტა. არაფრის თავი არ ჰქონდა. ახლა მხოლოდ ერთადერთზე
ფიქრობდა , პრეზენტაციაზე, რომელზეც მისი სტიპენდია იყო დამოკიდებული .
საერთოდ ვეღარ მოახერხა ბოლო დროს თემის გადაკითხვა, არადა, ერთ კვირაში უკვე
დაცვა ჰქონდა. ჭკუიდანაც გადავიდოდა , სტიპენდია რომ დაეკარგა. ისედაც
ეუხერხულებოდა, ცხრამეტი წლის გოგო მამიდის კისერზე რომ ცხოვრობდა. ირმა კი
კარგ სამსახურში მუშაობდა და არ უჭირდა , არც ქმარი ჰყავდა, არც შვილი, მაგრამ რა
ვალდებული იყო, ნიცა შეენახა?
კიდევ ერთხელ აუწკრიალდა მობილური , მაგრამ ამჯერად უცხო ნომერი იყო და უნდა
ვაღიაროთ , გულიც შეუქანდა წამიერად . ის რომ ყოფილიყო? რა ეთქვა? საერთოდ
როგორ დალაპარაკებოდა? ერთიანად ააკანკალა და აემღვრა მზერა, მაგრამ საბოლოოდ,
მაინც გარისკა სენსორისთვის თითის გადასმა.
–ნიცა, მე ვარ!–და აი, აქ საბოლოოდ შეირყა. თავად თორნიკე დადიანი ურეკავდა . ჰმ, რა
მოელანდა ნეტავ?
–უნდა გელაპარაკო.
–ბავშვი...
–მოიშორე ?
როგორ გაბედა დარეკვა? იმ ყველაფრის შემდეგ როგორ გაბედა ?როგორ დაიმცირა ნიცამ
თავი მის წინაშე, თვითონ კი... არა, მის ადგილას ალბათ ყველა ასე მოიქცეოდა, მაგრამ
მაინც ვერ აიტანა ყიფიანმა , სათაყვანებელი კაცის რეალურ სახეს რომ შეასკდა. როგორ
შეიძლება ოცდასამი წლის ბიჭი ასეთი უპასუხისმგებლო იყოს?
~ 26 ~
Cancel Anytime.
* * *
–შენ კიდევ დიდხანს უნდა იგლოვო?–ნერვებს უშლიდა დემეტრეს, სახედაღვრემილი
მეგობრის ყურება.
–არ ვგლოვობ.
–შენ გირჩევნია , ნერვები დაიწყნარო! არა, მთელი კვირის განმავლობაში, ერთხელ მაინც
როგორ ვერ შეხვდი?
–შევხვდი.
~ 27 ~
–მერე?
–ახლა რაღა აზრი აქვს ამ ყველაფერს ?–სილა გააწნა ალექსის სიტყვებმა და სისინით
შეისუნთქა ჰაერი, რამე რომ არ ეთქვა. მართალი იყო და ან კი, რა უნდა ეპასუხა?
–რა, შე ჩემა, გიჟია? აქამდე მეუბნებოდა, უშენოდ ვერ გავაჩენო და ახლა აღარ უნდა?
მოიშორებდა !
–თუნდაც! რამე ქენი, ასე იდიოტივით ჯდომას მაინც აჯობებს! გოგოს „დასაკერად“ ხო
ყველაფერს აკეთებ?
–ატრაკებ !
~ 28 ~
–მერე?
–აუ, შენი მეტი აღარ დალიო, რა! რა რად გინდა, თავს მარიდებსო, არ თქვი? იქ,
ლექტორებთან ხო არ გაგიმართავს სცენებს, დაელაპარაკები მაინც!
–ვითომ?
–ვითომ კი არა, მართლა. აბა რომელი რომეო შენ ხარ, აივნის ქვეშ ელოდო.–შემდეგ კი,
თვალი ჩაუკრა და მაგიდიდან ლუდის ბოთლი ააცალა...
* * *
ისე ნერვიულობდა, ერთიანად გაუოფლიანდა ხელისგულები. სუნთქვაც კი უჭირდა
ნორმალურად. არა, ყოველთვის განიცდიდა ხოლმე, მის ცხოვრებაში რამე
მნიშვნელოვანი რომ ხდებოდა, მაგრამ ეგონა, საჯაროდ გამოსვლებს მაინც შეეჩვეოდა
ნელ–ნელა. გულიც გაუსკდება , დღეს რომ ჩაფლავდეს. არ აქვს ამის უფლება . იმდენი
იწვალა ამ თემაზე, ნამდვილად გული დასწყდება, სათანადოდ რომ ვერ წარადგინოს .
–რა მჭირს?
~ 29 ~
–კარგი , რა! შენ რა განერვიულებს ? ხომ იცი, ყველაფერი ძალიან მაგრად ჩაივლის!–
გაუღიმა მეგობარმა , ნიცამ კი, უბრალოდ თავი დაუქნია, იმედიაო და ის იყო
დასაჯდომად გაემართა, რომ კვლავ იგრძნო შეხება.
–ნიცა!
–ის ჩემი...
* * *
სიბრაზისგან საფეთქლებში გრძნობა პულსაციას. როგორ უბედავს ასე ლაპარაკს?
საერთოდ რა ჯანდაბა დაემართა ? ერთი კვირის წინ თვითონ არ ეხვეწებოდა, შენთან
მაცხოვრეო? სულელი გოგო!
–ის ბიჭი ვინ იყო, წეღან რომ დაგადგათ ?–თემა შეცვალა ირაკლიმ.
–იყოს, ამხელა დარბაზის ბოლოდან სანამ კარამდე მივალ, შეიძლება დაიწყოს კიდეც...–
ჩაიბურტყუნა და მერხზე იდაყვით დაყრდნობილ ხელში ჩარგო თავი.
~ 32 ~
–არა, რატომ?
–რას იკრიჭები ?
–არ მოუშორებია .
–ჰა?
–ისევ ორსულადაა.
–ხილვა გქონდა ?
–ანუ, მაგიტომ გაგეხა პირი?–გაეცინა ირაკლის და წინ მჯდომი გოგონა კიდევ ერთხელ
რომ შემოტრიალდა გაცეცხლებული, დამნაშავედ შემოირტყა შუბლში ორივე ხელი, ამ
ერთხელაც მაპატიეო.
~ 33 ~
თავი 4
–რა მოგივიდა ?–სუნთქვა შეეკრა, ნაცნობი ხმის გაგონებისას. ტუჩზე იკბინა, რომ არ
აყვირებულიყო , მაგრამ მაინც ერთიანად მოიცვა გაბრაზებამ .
–არ იცი ხო, რაც მომივიდა ?–შეუღრინა და ისეთი სახით შეხედა თვალებში, თორნიკეს
სინდისმა კიდევ ერთხელ გაიღვიძა.
–ახლა უკვე ვიცი, მაგრამ აქამდე მეგონა , რომ მოიშორე.–მაინც მოახერხა სიმშვიდის
შენარჩუნება. ამას ნამდვილად ვერ დავუკარგავთ, თვითკონტროლი ყოველთვის
შეეძლო, განსაკუთრებით კი, ასეთ სიტუაციებში.
–არ მოვიქცეოდი !
–იცი რა, ვიცი, რომ უკანასკნელი იდიოტივით მოვიქეცი მაშინ, მაგრამ ჩემი შეცდომის
გამო...
–რა?
~ 34 ~
–არის, ყოველ შემთხვევაში, მანამ მაინც, სანამ ჩემი შვილი შენს მუცელშია.
–გეყოფა , ნიცა! ახლა არაა შენი სიჯიუტის დრო. სტიპენდია დაკარგე, სამსახური არ
გაქვს, რას აპირებ ?
–თავი დამანებე, ისედაც კარგად ვიცი, როგორ უნდა მოვიქცე !–მაინც არ დანებდა და
უკვე წასვლასაც აპირებდა, კიდევ ერთხელ რომ იგრძნო თავბრუსხვევა .
~ 35 ~
* * *
სახლში რომ ბრუნდებოდა , ვერც კი წარმოიდგენდა, რა ელოდა წინ. მანამდევე მონათლა
დღევანდელი დღე, როგორც ერთ–ერთი ყველაზე ცუდი მის ცხოვრებაში, მაგრამ ამდენს,
ნამდვილად არ ელოდა. ხვდებოდა, რომ ირმასთან ლაპარაკს ვერ ასცდებოდა, მაგრამ
ჯერ არ გეგმავდა . არ იყო მზად. არ იყო მზად სიმართლისთვის, ჩხუბისთვის, იმ
სახლიდან წასვლისთვის, სადაც გაიზარდა . თუმცა, მისთვის ეს არავის უკითხავს და
კინაღამ გული გაუსკდა , კარი რომ შეაღო და მისაღებში, გულზე ხელებდაკრეფილი
მამიდა დახვდა. ისეთი სახე ჰქონდა, ჯერ იფიქრა , რომ სამსახურიდან გამოუშვეს,
შემდეგ კი, იმასაც მიხვდა, ყველაფერი უფრო ცუდად რომ იყო.
–ეგ კითხვა მე უნდა დაგისვა, მგონი, არა?–ცალი წარბი აუწია და მზერით ანიშნა,
დაჯექიო, თვითონ კი, მაგიდას იდაყვებით დაეყრდნო და წინ გადაიხარა.
–მამიდა , მაშინებ...
–ტესტი ვნახე!
–რა?
–ირმა...
~ 36 ~
–მე...
–არა!–წამოიყვირა შეშინებულმა.
–მოყავხარ ცოლად?
–მამიდა , რას ამბობ?–ვერც კი იჯერებდა, ეს რომ ესმოდა. იცოდა, მძიმე საუბარი რომ
ელოდა, მაგრამ ასეთსაც ვერ წარმოიდგენდა.
–არა.
–ნიცა, გეფიცები , ჩემი ხელით ჩაგილაგებ ჩემოდანს და გაგიშვებ ! მიპასუხე, ვინ არის
მამა?
–რა არ იცი?
–არ ვიცი, ვინ არის მამა!–თვითონაც აუწია ხმას და ცრემლები წასკდა. ამას ვერ
დაუშვებდა. მიუხედავად ყველაფრისა , ამას ვერ გააკეთებდა.
–აქ ვერ გააჩენ!–წარმოთქვა გადაჭრით და კაცივით დაარტყა მაგიდაზე მუშტი, ნიცა კი,
უკანმოუხედავად გავარდა ჯერ კიდევ საკუთარი ოთახისკენ.
~ 37 ~
* * *
კინაღამ გული გაუსკდა , ნიცამ რომ დაურეკა, თუ შეიძლება შენთან მოვალო. არა,
გაკვირვებით არ გაკვირვებია , მაგრამ ცოტა არ იყოს, შეეშინდა კიდეც, ისეთი ტონი
ჰქონდა. ისიც კი გაიფიქრა , ბავშვთან დაკავშირებით ხომ არ გადაიფიქრაო , მაგრამ
მალევე მოიშორა ეს აზრი. კარგად იცნობდა მეგობარს და ისიც იცოდა, თუ რამეს
გადაწყვეტდა, აუცილებლად მიიყვანდა ბოლომდე.
დაფეთებული წამოხტა, კარზე გაბმული ზარის ხმა რომ გაისმა. არც გაუხედავს, ისევე
გააღო და თვალებიც ჭყიტა, ჩემოდნიანი ნიცას დანახვისას. აი ამას, ნამდვილად არ
ელოდა!
~ 38 ~
–აუჰ! მერე?
–რა უნდოდა?
–ახლა შენს სიამაყეზე კი არა, ბავშვზე უნდა იფიქრო . არ იცი, რამდენი სჭირდება? ჯერ
ექიმთან ვიზიტები ...
–დაზღვევა ...
–არა, მართლა ძალიან უხერხულად ვგრძნობ თავს. ყველაფერზე შენთან მოვრბივარ ...
~ 39 ~
* * *
აღარაფერზე ნერვიულობდა, რადგან გაიგო, რომ ბავშვს არაფერი სჭირდა. კი შეეცოდა
ყიფიანი, მაგრამ თავისი სათქმელი უთხრა, ძალით ხომ არ წაათრევდა სახლში?
შესაძლოა, სულაც აჭარბებენ და არც იყოს მამიდამისი ისეთი ურჩხული, როგორც
დახატეს. რომელი ნორმალური ქალი გამოაგდებს საკუთარ ძმისშვილს სახლიდან? მით
უმეტეს, ორსულს ... თან, ნიცას რომ იმედი არ ჰქონოდა, სტიპენდიის დაკარგვის
მიუხედავად , მაინც უარს ხომ არ ეტყოდა? თვითონაც დაეხმარება, რა თქმა უნდა,
ბოლოს და ბოლოს, მისი შვილი უზის მუცელში. ექიმთანაც წაიყვანს და ინახულებს
კიდეც ხანდახან, მაგრამ სულაც არ თვლის თავს ვალდებულად, თავისთან აცხოვროს.
–იმიტომ , რომ მე მხოლოდ ფოტოგრაფი ვარ, შენ კი_მოდელი. ახლა კი, ძალიან გთხოვ,
გასწორდი და მივიყვანოთ ბოლომდე ეს საქმე!
–თამო?!
* * *
გონს რომ მოვიდა , ცხვირში მაშინვე წამლის სუნი ეცა და როცა გაიაზრა , სად
შეიძლებოდა ყოფილიყო , თვალების გახელისაც კი შეეშინდა. მარჯვენა ხელის ვენაში
ნემსის არსებობას გრძნობდა და მიხვდა, რომ გადასხმის აპარატზე იყო მიერთებული ,
მარცხენა კი, მუცელზე ედო, თუმცა, საშინელი სიმძიმე აწვებოდა და ისე დაბუჟებოდა,
გამოძრავება არც კი უცდია . გული აუჩქარდა პანიკისგან. რა მოუვიდა ? როგორ
აღმოჩნდა აქ? ახსოვს, თამოსთან გული რომ წაუვიდა , მაგრამ საავადმყოფო... ღმერთო,
ოღონდ ბავშვს არაფერი სჭირდეს...
~ 41 ~
~ 42 ~
–ნიცა, ვერ გაიგე, რა გითხარი? აქ საუბარი ჩემსა და შენს ურთიერთობაზე არაა. მაგრამ
აქ,–ხელი მუცელზე დაუკაკუნა.–ჩემი შვილი ზის, რომელსაც ნორმალური გარემო
სჭირდება გასაზრდელად.
თავი 5
~ 43 ~
–გასაგებია , ამიტომ გეუბნებით, რომ ექიმს მიმართოთ. შესაძლოა, არც არაფერი იყოს
საგანგაშო, მაგრამ მაინც. ახლა ექთანი შემოვა, სისტემას მოგხსნით და შეგიძლიათ
წაბრძანდეთ,–მიუბრუნდა ისევ ნიცას.–დღეს დაისვენეთ, ნუ ადგებით.
~ 44 ~
–ამმ... ისა...
–გყავს თუ არა?
–არა.
–ნიცა, მინდა, რომ ჩემი შვილი კარგად იყოს, რა არის ამაში გასაკვირი ?
მთელი გზა ხმა აღარ ამოუღია. თამო იკითხა მხოლოდ, გაუკვირდა , საავადმყოფოში რომ
არ იყო, მაგრამ თორნიკემ „ახარა“, ის და ალექსი სახლში გავუშვი და ჩემოდანი
გავატანეო. უზრუნია ბიჭს! ეს არ იყო, თავს რომ იგიჟებდა, ჩემი არ იქნება და რაც გინდა
ის უქენიო? ღირსი იქნებოდა , მართლა მოეშორებინა ნიცას ბავშვი.
–შენი მშობლები არაფერს იტყვიან, ასე უცერემონიოდ რომ მიაყენებ ვიღაც გოგოს
სახლში?–იკითხა ბოლოს, რომ ვერ მოითმინა. მართლა ძალიან აწუხებდა ეს საკითხი.
~ 45 ~
–მარტო ვცხოვრობ .
–მერე?
–არაფერს იტყვიან?
–ნიცა, შენ რა გაწუხებს ? ნუ ღელავ, შენ არავინ არაფერს არ გეტყვის. არც მეზობლები
იჭორავებენ . ბავშვს გააჩენ და როცა შეძლებ, წახვალ.–აუხსნა მარტივად , შემდეგ კი,
მანქანა უზარმაზარი სახლის ეზოში რომ შეასრიალა, ყიფიანს ისე გაუკვირდა ,
გაბრაზებაც კი დაავიწყდა.
* * *
თამო და ალექსი სახლში დახვდნენ. გოგონას ისეთი სახე ჰქონდა ნიცას დანახვისას,
თითქოს მძიმე ტვირთი მოეხსნა გულიდან. აშკარად შეეტყო, როგორ დამშვიდებულმა
ამოისუნთქა .
~ 46 ~
–რატომ გგონია , რომ ამხელა სახლში, მაინც და მაინც ჩემს ოთახში დაგაძინებ?
–დამცინი ?
–რვა.
–რა?
–რვა თვე.
–არ მშია.
* * *
მთელი ღამე ვერ მოხუჭა ნიცამ თვალი. თამო და ალექსი კი გვიან წავიდნენ, მაგრამ
მაინც პატარა ბავშვივით გაეტირა. კოშმარი იყო თორნიკესთან ერთად მარტო დარჩენა.
როგორ უნდა გაეძლო მთელი ეს პერიოდი მისი ირონიისთვის? როგორ მოეთმინა
ყველაფერი ? და ყველაზე მეტად მაინც ის აცოფებდა , მართალი რომ იყო! მის ადგილას
სხვა ამდენს არც გაუკეთებდა.
–ჰო, რა იყო?
არადა, როგორ აინტერესებდა ნიცას? ნუ, თამოს კი ჰკითხავს და გაიგებს , მაგრამ ახლა
შემოუტია ცნობისმოყვარეობამ. ნეტავ, სად მუშაობს? ან ასე გვიან რატომ იწყებს... ჰმ,
საინტერესოა. იქნებ, რამე უკანონოს აკეთებს? აბა, საიდან ამხელა სახლი? თანაც, მარტო
ცხოვრობს . მანქანაც ხომ ჰყავს, ბაიკიც, ამ ყველაფერს კი დიდი ფული სჭირდება... არა,
აშკარად რაღაცაშია საქმე.
~ 48 ~
* * *
ისე მოუსვენრად იჯდა მისაღებში, ვეღარ ითმენდა, როდის მოვიდოდა მისი რიგი.
ფეხებს ათამაშებდა და შურით აყოლებდა იმ გოგონებს თვალს, ექიმის კაბინეტიდან რომ
გამოდიოდნენ. საშინლად ეშინოდა. ზოგადად, ექიმები დიდად გულზე არ ეხატებოდა,
როგორც ყველას, თუმცა ახლა, მაინც განსაკუთრებულად ნერვიულობდა. თორნიკე კი,
უდარდელად მოკალათებულიყო მის გვერდით და მშვიდად ათვალიერებდა
„ფეისბუქს“.
~ 49 ~
–ნევროპათოლოგს გაესინჯე.
–ეგ არც შენ გაწყენდა!–უპასუხა ისე, რომ არც შეუხედავს, თუმცა მაშინვე ასწია თავი,
როგორც კი თეთრხალათიანმა გოგონამ ნიცას გვარი წარმოთქვა.
–წამოგყვე ?
–ძალიან კარგი, მეტად აღარ დაგჩხვლეტ მაშინ, აი, მიმართვა გამომართვი და სამას
შვიდში შედი ნინოსთან.–შემდეგ კი, მართკუთხა ფორმის, გაურკვეველწარწერიანი
ბარათი გაუწოდა და ანიშნა, რომ შეეძლოთ წასულიყვნენ...
–საიდან დაასკვენი?
~ 50 ~
ცოტა არ იყოს, თავს უცნაურად გრძნობდა . აბა როგორია , რამდენიმე წამში, საკუთარი
შვილის გულისცემა უნდა მოესმინა, რომელიც მის შიგნით ცოცხლობდა. პასუხებზე
მეტად, მონიტორზე ამ პატარა არსების დანახვა უფრო აინტერესებდა და ღელვა კიდევ
უფრო ემატებოდა, თორნიკეც რომ შეჰყვა შიგნით. ერთი შეხედვით, სასაცილოც კია, მის
წინაშე უხერხულად რომ გრძნობს თავს, ბოლოს და ბოლოს, მისგანაა ორსულად , მაგრამ
მაინც საშინლად დაძაბულია. ერჩივნა სულ მარტო წამოსულიყო , ვიდრე ასე,
ზედამხედველივით დასდგომოდა თავს დადიანი.
~ 51 ~
–და როგორ სწრაფად უცემდა გული!–აჰყვა ნიცაც. ისეთი ბედნიერი იყო, სულ არ
ადარდებდა რა მდგომარეობაში იმყოფებოდა.
ხვდებოდა, ერთი დღისთვის ზომაზე მეტი ნერვიულობა რომ მოუვიდა , მაგრამ მაინც
ვერ მშვიდდებოდა. პატარა ბავშვივით ცქმუტავდა, სანამ ექიმი ფურცლებს ჩაჰყურებდა.
მთავარი კი უკვე გადაიარა, როცა გულისცემა მოისმინა, მაგრამ არანაკლები წინ ჰქონდა.
თორნიკესაც კი ატყობდა, მოუსვენრად რომ იჯდა და რამდენჯერმე ტუჩზეც იკბინა,
სიჩუმის შესანარჩუნებლად.
~ 52 ~
თავი 6
ისეთი სახით გამოვიდა ნიცა კაბინეტიდან, ვინმე იფიქრებდა , რომ რაღაც საშინელება
უთხრეს. და იყო კიდეც მისთვის საშინელება ის, რაც მოისმინა. ბავშვს რომ მართლა
რამე მოსვლოდა , მერე? როგორღა უნდა ეცოცხლა? ეს პატარა რომ გამქრალიყო, ახლა
შიგნით რომ ეჯდა, ალბათ ჭკუიდანაც გადავიდოდა . ვერ გადაიტანდა, ეს ზუსტად
იცოდა, მაგრამ წარმოდგენა არ ჰქონდა, შემდეგ რას მოიმოქმედებდა.
~ 53 ~
–რა მჭირს?
ყელში გრძნობდა გულისცემას და მთელი გზა მუცელზე ელაგა ხელები. არც კი უნდოდა
იმის წარმოდგენა, რომ შეიძლებოდა რაღაც ცუდი მომხდარიყო. რატომ ემართება
ყველაფერი მას? ხომ შეიძლება, ბავშვი მაინც გაჩნდეს პრობლემების გარეშე? მაგრამ არა,
ყველაფერი უნდა გაურთულდეს , როგორც ყოველთვის! იგრძნო , როგორ გაეჩხირა მძიმე
ბურთი, შემდეგ კი, ტუჩზე იკბინა, ხმამაღლა რომ არ აღრიალებულიყო , თუმცა არ
გამოუვიდა და მაინც გადმოუშვა ცრემლები .
–ნიცა, კარგი, რა...–ამოიოხრა ბოლოს, ზედმეტად რომ შეაწუხა სინდისმა, გოგონა კი,
მისი ხმის გაგონებისას, უფრო ატირდა . ყოველთვის ასე მოსდიოდა, როცა
ამშვიდებდნენ, გული უჩუყდებოდა და ტირილს უმატებდა , ახლა კი, თითქოს საპნის
ბუშტი იყო და ერთიანად გასკდა .
~ 54 ~
მაინც ჩანდა შიში და ეს საკმარისი იყო ნიცასთვის, კიდევ უფრო ხმამაღლა რომ
ატირებულიყო .
–შენ ხომ გრძნობ, რომ შენთანაა?–წამოიწყო ბოლოს, როცა მიხვდა, ნიცა რომ გაჩერებას
არ აპირებდა .
–კი...
~ 55 ~
–რამხელა ?
–აბა რა გგონია , მეტი დიდი რომ იყოს, პლუს მთელი ცხრა თვე იზარდოს, ბოლოს სად
უნდა ჩამეტიოს?–იკითხა სრული სერიოზულობით, თორნიკეს კი სიცილი აუტყდა მის
შეკითხვაზე.
–დედები გრძნობენო...
–ჰო, მაგრამ ჯერ ძალიან პატარაა. შენ...–წამიერად გაჩუმდა . არც იცოდა, ეკითხა თუ არა.
როდის ჩამოუყალიბდა თორნიკესთან ასეთი უშუალო ურთიერთობა ? ღირდა საერთოდ?
მისთვის ხომ მხოლოდ ინკუბატორი იყო.–შენ ბიჭი გინდა?–მაგრამ მაინც გაბედა და
ცოტა არ იყოს, გაურკვეველი მზერაც დაიმსახურა საპასუხოდ.
–რა ვიცი...–მხრები აიჩეჩა დაბნეულმა. ისე უხერხულად იგრძნო თავი. ნეტავ საერთოდ
არ ეკითხა.
–ნუ, სიმართლე გითხრა, მე ჯერ მამობას საერთოდ არ ვაპირებდი... მაგრამ რადგან ასე
გამოვიდა , რა მნიშვნელობა აქვს?
~ 56 ~
ბიჭსაც, აღარაფერი უთქვამს. მხოლოდ ამოიოხრა, როცა მიხვდა რაც მოხდა, მაგრამ
მაინც არ აპირებდა არც ბოდიშის მოხდას, არც ტყავიდან გაძვრომას, ნიცას
შესარიგებლად. რა უთხრა ტყუილი? თვითონაც ხომ იცოდა, ყველაფერი შემთხვევით
რომ მოხდა. უფრო მეტიც, ლოგიკური თვალსაზრისით, სწორედ თორნიკე გამოდიოდა
„მსხვერპლი“, რომლის სურვილიც არ გაითვალისწინეს და მოატყუეს. მაგრამ ამას ახლა
უკვე აღარანაირი მნიშნველობა არ ჰქონდა . ერთადერთი , რაც ახლა აინტერესებდა,
ბავშვი და მისი ჯნამრთელობა იყო. თავს დამნაშავედ გრძნობდა, ყველაფერი ასე რომ
მოხდა. იქნებ, თავის დროზე ამდენი რომ არ ენერვიულებინა, ახლა ყველაფერი
სხვანაირად ყოფილიყო .
სახლამდე ისე მივიდნენ, აღარც ერთს ამოუღია ხმა. საკუთარ თავზე ეშლებოდა ნიცას
ნერვები , ასე რომ გაუტია . არა, რა ეგონა? რადგან მუცელზე ხელი დაადო და ცრემლები
შეუმშრალა, ყველაფერი შეიცვალა? შეუყვარდა? ჰმ, კი, როგორ არა! თვითონ იყოს
სულელი, თორნიკესი რა ბრალია .
* * *
–აი ყველაზე მეტად, შენზე ვერ ვიფიქრებდი მაგას!–ჯერ კიდევ მოსმენილით
გაოცებული იყო ირა. კი ატყობდა ამ ბოლოს დროს ნიცა რომ ძალიან შეიცვალა, ბევრი
საიდუმლოებაც გაუჩნდა და საერთოდაც, ძალიან იშვიათად ხედავდა, მაგრამ ასეთი
ამბები თუ ტრიალებდა მის თავს, რას წარმოიდგენდა?! ცოტა ხნის წინაც, რომ დაურეკა
და უცნობი მისამართი ჩააწერინა, აქ მოდიო, ვერც მაშინ იეჭვა ვერაფერი .
~ 57 ~
–დაგაძალა, ხო?–არ ჩერდებოდა ირა.–კარგი , რა. არა, აი მანც ვერ ვხვდები, შენ, რომელიც
სტიპენდიას და სწავლას იყავი გადაყოლილი , ვიღაც თვითკმაყოფილმა იდიოტმა ასე
ძალიან როგორ გადაგრია ?!
–მასეთი ცუდი ბიჭიც არ არის.–ხმა ამოიღო თამომაც.–ნუ კი, თავიდან მეც ვლანძღავდი,
მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერ დავადანაშაულებ.
–და რას აპირებ, ნიცა? სანამ გააჩენ, აქ იქნები, მაგრამ მერე? ბავშვზე როგორ იმოქმედებს
თქვენი ურთიერთობა ?! შენ არ გინდა სიყვარული?
–და იქნებ, სულაც არ წავიდეს ყველაფერი ისე, როგორც ჩვენ გვგონია?–ისევ ჩაერთო
თეკო.–ბავშვი კაცს ძალიან ცვლის!–შემდეგ კი, სასაცილოდ აათამაშა წარბები და ნიცამაც
ვერ შეიკავა თავი, რომ არ ჩაეფხუკუნა.
~ 58 ~
ამაზე ფიქრი . არა, განა იმიტომ, რომ თორნიკეს სხვის გვერდით წარმოდგენა არ შეეძლო.
უბრალოდ, თავს კიდევ უფრო დამნაშავედ იგრძნობდა, როცა გაიაზრებდა , რომ სხვას
ცხოვრება დაუნგრია .
–საავადმყოფოშიც რომ გავახილე თვალები, ჩემს მუცელზე ედო თავი და ისე ეძინა...
–ნიცა, გეყოფა !–თვალები აატრიალა ანიმ.–ნუ იქმნი ილუზიებს . ხომ ხედავ, სადამდე
მიგიყვანა ამ ყველაფერმა ? უბრალოდ დამშვიდდი და დაელოდე, რას მოიმოქმედებს...
ხომ იცი, ყველაზე მეტად ის მინდა, ბედნიერი რომ იყო, მაგრამ მგონია, ასე გული უფრო
გეტკინება...
~ 59 ~
~ 60 ~
თვითონ არ შეუძლია გასვლა , თორემ არც დასჭირდებოდა, ახლა კი, კეთილი ინებოს და
მიხედოს. მარტო ნიცასი კი არ არის ეს ბავშვი.
ისე ბუზღუნებდა , საკუთარ თავზევე ეცინებოდა. როდის გახდა ასე ძალიან საჭმელზე
დამოკიდებული ? თავი გადაიქნია დანანებით და ის იყო ზეთაშიშხინებულ ტაფაზე
ათქვეფილი კვერცხი უნდა დაესხა, რაღაც რომ მიაწვა ყელში. ოღონდ ეს არა...
მოშორებით გასწია ჯამი და ეცადა, რამდენიმე წამით სუნთქვა შეეკრა, მაგრამ აშკარად
გრძნობდა , როგორ ამოუტრიალდა კუჭი. რა უბედურებაა ასეთი ხშირი ტოქსიკოზი? ის
არ ეყოფა, ყოველ დილით რომ იტანს?! წყალიც კი დალია, როგორმე ყელი რომ
ჩაეწმინდა, მაგრამ საბოლოოდ, კვერცხიანი ჯამი ნიჟარაში, თვითონ კი, პირველი
სართულის საპირფარეშოში აღმოჩნდა გადაყუდებული . ბოროტი ბავშვი! როგორ
შეიძლება ასე? ერთადერთი საკვებიც დაკარგა, დადიანი კი, დიდი ალბათობით,
შუაღამისას დაბრუნდებოდა სახლში.
* * *
ჯერ ისევ სტუდიაში იყო, მობილური რომ ნაცნობმა მელოდიამ აუმღერა. სპეციალურად
დააყენა ნიცას ნომერზე „Daddy, daddy cool”. იდენტიფიცირებასაც ადვილად ახდენდა და
თან ყოველთვის ამხიარულებდა . თუმცა ახლა, სანამ უპასუხებდა , საათს დახედა და
უნდა ვაღიაროთ , ნერვებიც შეუტოკდა. რატომ ურეკავდა ღამის თორმეტ საათზე?
~ 61 ~
–არა! მალე მოხვალ?–ისეთი გაბრაზებული ხმა ჰქონდა გოგონას , მაშინვე მოეშვა გულზე.
მართლა ცუდად რომ ყოფილიყო, ასეთი ტონით არ ესაუბრებოდა .
–ჰოდა წამოდი!
~ 62 ~
* * *
ცოტაც და კედლებზე გავიდოდა ალბათ, საკეტში გასაღების გადატრიალების ხმა რომ
გაიგონა. ასე ბოლოს მხოლოდ თოვლის ბაბუს მოსვლას ელოდა. თვითონაც უკვირდა ,
რამ გადარია ასე ძალიან. დიეტაზეც ყოფილა და პირველ კურსზე , სახლიდან დილის
შვიდ საათზე გასულსა და საღამოს ცხრაზე დაბრუნებულსაც გაუძლია მშიერს, ახლა კი,
მუცელი უკვე სასწაულ ხმებს გამოსცემდა, ისე ითხოვდა საჭმელს. ფაქტია , ტყუილად
არც დაურეკავდა თორნიკეს.
თავი ძლივს შეიკავა, სიამოვნებისგან რომ არ დაეკრუტუნა, როცა პიცის სუნი მიუვიდა .
ისედაც ხომ გიჟდებოდა, ახლა კი, უკვე ნერწყვები მოადგა . ტუჩზე იკბინა და მსუბუქად
შემოკრა ტაში, შემდეგ კი, ყუთი ისე გააცუნცულა სამზარეულოში, თორნიკესთვის
ზედაც აღარ შეუხედავს. მხოლოდ თვალის კუთხით დააფიქსირა , ხელში კიდევ რომ
ეჭირა რამდენიმე ცელოფანი, მაგრამ ახლა უმთავრესი პიცა იყო და სიამოვნებისგან
თვალები მიეხუჭა, პირველი ნაჭერი რომ გაიქანა პირში. მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა ,
საკმაოდ ნაცნობი ჩხიკინის ხმა რომ მოესმა და თვალები ისე დააჭყიტა, აშკარად არ
უნდოდა იმის დანახვა, რასაც ფიქრობდა . თუმცა, მაინც არსად გამქრალა
აპარატმომარჯვებული დადიანის გამოსახულება , რომელმაც უცერემონიოდ გადაუღო
ფოტო.
–რას აკეთებ?
–ეგ დავინახე.
–როგორც ფოტოგრაფისთვის ?–ცალი წარბი ასწია გოგონამ. ნუთუ, მართლა იწყებენ ახალ
ეტაპზე გადასვლას? ან იქნებ, თორნიკე სრულიად გულწრფელია ?
–ახლა ავდექი .
თავი 7
რამდენიმე დღე ისე გავიდა, ვერც გაიგო ნიცამ. მართალია მასსა და თორნიკეს შორის
იმდაგვარი კი არა, თითქმის არანაირი დიალოგი აღარ წარმართულა , მაგრამ ახლა ამაზე
მეტად ბავშვის მდგომარეობა ადარდებდა. უნდოდა ყოველ დღე ექოსკოპიაზე ერბინა ,
მისი ჯანმრთელობის შესამოწმებლად. ხვდებოდა, უკვე ისტერიკაში რომ გადასდიოდა ,
მაგრამ მაინც ვერ მშვიდდებოდა. აი, მას შემდეგ, რაც გაინძრეოდა, ასე აღარ
ინერვიულებდა , პაწია ფეხებისა და ხელების მირტყმით გააგებინებდა, რომ არაფერი
უჭირდა , მაგრამ ახლა რა ექნა? სრულიად უკომუნიკაციოდ მყოფს. მით უმეტეს, რომ ამ
ბოლო დროს საოცარი ამბები ესმოდა. უნდა ვაღიაროთ, სოციალური ქსელი ისედაც
ძალიან უყვარდა , რამდენიმე დღის წინ კი „ფეისბუქზე“ დედების ჯგუფში გაწევრიანდა
და ისეთ ისტორიებს კითხულობდა, პანიკა ეწყებოდა. თუმცა, მაინც ვერაფრით
~ 64 ~
თორნიკე კი, უკვე კარგად იყო გართული სიზმრებით, ბრახუნმა რომ გააღვიძა. ვერ
ვიტყვით , რომ ფხიზელი ძილი ჰქონდა, მაგრამ მოულოდნელი მტვრევის ხმისგან ისე
სწრაფად წამოჯდა საწოლში, გულიც კი აუჩქარდა უეცარი გამოღვიძებით . რა ჯანდაბა
ხდება? ნახევრად თვალებმოხუჭულმა დახედა მობილურს , საათის შესამოწმებლად და
კიდევ უფრო დაიბნა, თუმცა, არც იმდენად, რომ ქვემოთ ჩასვლა ვერ მოეფიქრებინა .
~ 65 ~
–მოიცა , მასეთი სქელი ნაჭუჭი ჰქონდა, მაგის გატეხვის ხმამ რომ გამაღვიძა?
–რა იყო, თვალს ვერ მწყვეტ ?–თუმცა მალევე გაიაზრა სიტუაცია და თვითკმაყოფილმა
ჩაიფხუკუნა.
–ტაფაში?
~ 66 ~
–ვინ შეგიწვა?–ცალი წარბი აუწია და ახლა განგებ აიღო მეორე, რეაქციას რომ
დაკვირვებოდა .
~ 67 ~
* * *
მთელი ღამე არ მოუხუჭავს ნიცას თვალი. არა, თორნიკეს გამო, ნამდვილად არა,
სერიალს ვერ მოშორდა უბრალოდ. ხომ გინახავთ ფილმებში, დეპრესიის დროს
დივანზე რომ მოკალათდებიან, პლედში გახვეულები , გარშემო კი ქაღალდის
ხელსახოცების მთელი გროვა აქვთ დახვავებული? ზუსტად მასე გამოიყურებოდა ,
ოღონდ საწოლში იყო ჩაფუთნული. ისედაც არ უჩიოდა ემოციურობას , ახლა კი,
როდესაც ყველა გრძნობა გაუმძაფრდა , არასატირელ მომენტებზეც კი ზლუქუნებდა .
ბოლოს, ისე დაეღალა გული, შუა სერიის დროს რომ ეხუჭებოდა თვალები, მხოლოდ
მაშინ დანებდა და სანამ ჩაეძინებოდა, დასტოპება მოასწრო . ბოლოს ასე რომელ
სერიალზე გადაირია , არც ახსოვდა. ყოველთვის იდო მასში ფანგოგოს შტრიხები, მაგრამ
ამ ასაკშიც? ამ მდგომარეობაშიც? ეს ნამდვილად არ ეგონა... სიზმარშიც კი ვერ მოიშორა
ვლადი და ვერა თავიდან. ხან თვითონ იყო ყველა პერსონაჟი, ხანაც თავის ჭკუაზე
ატრიალებდა და ისეთ სცენარებს უგონებდა , სიზმარშივე ხვდებოდა, რომ ეძინა. ისეთი
აჩქარებული ჰქონდა პულსაცია , თვალებდახუჭულს, კიდევ დიდხანს არ დაეძინა.
ჩიტების ჭიკჭკის ხმაც კი ისმოდა უკვე, ძლივს რომ ჩასთვლიმა. ვერ იტყოდით,
ორსულობა შეიფერაო. პრინციპში, ისე ცუდად იყო, რომც შეეფერებინა, მაინც ვერ
დაადანაშაულებდით. სწორედ ამიტომ არ ჰქონია თორნიკესაც რეაქცია, შუადღის ორ
საათზე რომ გავიდა სახლიდან და ნიცას ოთახში შეხედვისას, გოგონა ჯერ კიდევ
მძინარე აღმოაჩინა. მხოლოდ იქვე დადებული ლეპტოპის დანახვაზე გაეცინა და ისევ
ჩუმად გამობრუნდა , რომ არ გაეღვიძებინა.
–თორნიკე , სად ხარ?–თვალების წინ ხელი აუქნია მიმიმ. უკვე მესამედ უმეორებდა
ერთსა და იმავეს, დადიანი კი სულაც არ უსმენდა.
~ 68 ~
* * *
უკვე შებინდებული იყო, სახლი რამდენიმე წამში რომ ახმაურდა და თან იმდენად,
ნიცამ ყურსასმენებშიც კი გაიგო. მთელი დღეა არ გასულა ოთახიდან და არც ჰქონდა
ამის სურვილი დიდად, მით უმეტეს, რომ უკვე ფინალურ სერიებზე იყო გადასული ,
თუმცა აშკარად ჩანდა, თორნიკე მარტო არ დაბრუნებულა და უხერხული იქნებოდა
საძინებელში გამოკეტვა. მაგრამ... იქნებ, სულაც არ უნდა, სხვებმაც იცოდნენ, რაც მათ
შორის ხდება? უფრო სწორად, მოხდა... ახლა, სამწუხაროდ, არაფერიც აღარ ხდება.
~ 69 ~
–რატომ სულელური? არ ვიცოდი ვინ იყვნენ, არც ის ვიცოდი , ბავშვზე იცოდნენ თუ არა
და საერთოდაც, მოგეწონებოდა თუ არა, გაეგოთ , რომ შენს სახლში ვიღაც სხვა
ცხოვრობს .
–რა?
–ვიღაც სხვა კი არა, ჩემი შვილის დედა. მისმინე, მე და შენ რომ მის მეტი არაფერი
გვაკავშირებს , სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ უნდა იმალებოდე, ან უნდა გრცხვენოდეს
რამის. და არც მე ვაპირებ არგელოდის დამალვას. ამიტომ, თუ აქ უფრო კომფორტულად
ხარ, შეგიძლია იწვე და გააგრძელო შენი სერიალის ყურება, მაგრამ წამითაც არ შეიკავო
ქვემოთ ჩამოსვლისგან თავი, თუ ეს გინდა. კარგი?–ისე დამაჯერებლად და
გაწონასწორებულად ესაუბრებოდა , ყიფიანი სერიოზულად შოკირებული იყო მისი
სიტყვებით.
* * *
მისაღების დაბალფეხებიან მაგიდასთან შემომსხდარი ბიჭები ლუდსა და გამხმარ თევზს
მიირთმევდნენ, კიბეზე ელასტიკსა და თორნიკეს მიცემულ სვიტრში გამოწყობილი ნიცა
ლეპტოპით ხელში რომ ჩამოფრატუნდა . სიმართლე ითქვას, არც კი დაფიქრებულა ისე
გადაიცვა და მხოლოდ მაშინ მოიკვნიტა ტუჩი, დანარჩენების მზერა რომ დააფიქსირა .
–რა ვიცი, შე ჩემა, წევსო და... ახლა თორნიკეს მიუბრუნდა , მაგრამ რამდენიმე წამში ისევ
გოგონაზე გადაიტანა მზერა და პირზეც აიფარა ხელები.–ვაიმე, მაპატიე, რა! შეჩვეული
ვარ...–შეწუხდა გულწრფელად და კიდევ უფრო შეკრა წარბები, დანარჩენებმა სიცილი
რომ ატეხეს.
–ნიცა, მართლა არ გინდა თევზი?–ახლა ირაკლიმ გააჟღერა იგივე კითხვა. ნუთუ ასე
შესამჩნევად მიშტერებია?
–რა მოხდა?
~ 71 ~
–გამაკვირვე !–აჰყვა ალექსიც.–არა, მაინც რამ გადაგრიათ მაგ ბიჭზე? ან რა სახელი აქვს,
ვლადი!
–როგორც მაგ ბიჭს უყვარს ეს გოგო, მაგის ნახევრითაც რომ ვუყვარდე ვინმეს, ჩემზე
ბედნიერი ადამიანი არ იარსებებდა დედამიწაზე. და მარტო მე ან თამო კი არა, ყველა
გოგო ასეა!
–ნწ, თითო ვლადი გვაჩუქე ყველას!–გაეცინა ნიცას და ის იყო თორნიკემ პირი გააღო
რაღაცის სათქმელად, რომ მშველელად, კარზე ზარი მოევლინა და გასავრცელებლად
არასაჭირო ინფორმაცია, ისევ თავისთან დაიტოვა.
~ 72 ~
თავი 8
–ესე იგი, გაიხსენე ვინც იყო ბავშვის მამა, არა?–შენიშნა სარკასტულად, ოთახის
თვალიერებას რომ მორჩა .
–ნიცა, ძალიან გთხოვ, დაფიქრდი . რა უნდა ქნა? კარგი, ერთი წელი აკადემიურს აიღებ,
მერე? ძიძას ფული უნდა, ბინაც უნდა იქირაო , იმასაც ფული უნდა. როდისღა უნდა
ისწავლო? ან საერთოდ რა უნდა გააკეთო ცხოვრებაში? იმის ილუზიაც კი არ შეიქმნა,
რომ მე დაგეხმარები!
–ვიცი, მაგრამ სხვა გზაც არსებობს . იცი, რამდენ წყვილს უნდა შვილი, მაგრამ არ
უჩნდებათ ? წლებია ელიან, მაგრამ... გააჩინე, დროებით აქ იცხოვრე, სანამ მუცელი
გექნება, შემდეგ კი გავაშვილოთ. ოჯახიც მოგიძებნე უკვე, ყველაფერზე ველაპარაკე.
–არც მოკვლა მოგიწევს და თან ისე მოიშორებ, აღარ შეგაწუხებს!–თუმცა ქალი მაინც
თავის რეპერტუარში იყო და ნიცამაც ვეღარ შეიკავა თავი. მაშინვე წამოდგა , საძინებლის
კარი გააღო და ეცადა ისე ეთქვა, ხმის კანკალი არ შეემჩნია:
–არა, რაზე ფიქრობ ?! რა გინდა, ოცი წლის ასაკში საწოვარებით და ბავშვის პამპერსებით
ირბინო ?
–წადი აქედან!
–შენ გგონია ის ბიჭი, ახლა რომ მეგობრებთან ერთად სვამს, რამეში მოგეხმარება? ისე
მარტივად მიგაგდებს, როგორც დაგაორსულა . და ღირსიც იქნები!
–ირმა!
–აქ რა ხდება?–და საბოლოოდ, დადიანიც შეუერთდა მათ კამპანიას. ისეთი სახე ჰქონდა,
მზად იყო ადგილზევე გაეგლიჯა ნებისმიერი.
–მე შენ გაგაფრთხილე, ნიცა!–გამყინავი ხმით წარმოთქვა ირმამ.–და ისიც იცი, ტყუილად
რომ არაფერს ვამბობ.
დადიანი კი, იდგა გახევებული და ვერ გაეგო რა უნდა გაეკეთებინა. თითქოს ძარღვებში
სისხლი გაეყინა, ნიცას ყვირილი რომ გაიგო და შემდეგ, ასეთ მდგომარებაში აღმოაჩინა.
ბიჭები მაშინვე წავიდნენ, როცა შეატყვეს, სიტუაცია ზედმეტად პირადული რომ
ხდებოდა, თუმცა თვითონ მაინც არ ჩათვალა საჭიროდ ზემოთ ასვლა. ვერ იჯერებდა,
მამიდამისს როგორ უნდა გაეწირა ასე. როგორ უნდა მიეყვანა ორსული გოგო ასეთ
მდგომარეობამდე . ახლა კი, იმასაც ვერ ხვდებოდა, რა უნდა ეთქვა ნიცასთვის, ცოტათი
მაინც რომ ენუგეშებინა. სწორედ თვითონ არ იყო მისი ყველა პრობლემის გამომწვევი
მიზეზი?
~ 75 ~
სუნთქვა კიდევ უფრო შეეკრა, საწოლი რომ ჩაიწია და თორნიკეს სურნელი ახლოს
იგრძნო . სულ ოდნავ, თითქმის შეუმჩნევლად ტრიალებდა ოთახში ალკოჰოლის სუნი,
მაგრამ რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ახლა საერთოდ არ მოქმედებდა. ჰმ, არადა
ისე ყველაფერზე გული ერეოდა...
–ძალიან გთხოვ...
~ 76 ~
–არ ვიცი, შეიძლება ხვალვე გამიაროს, შეიძლება სამ თვემდე ასე ვიყო.–მხრები აიჩეჩა და
ისევ საძინებელში გაფრატუნდა , მაგრამ სანამ დაწვებოდა, სიგარეტის კოლოფს დაავლო
ხელი.–ახლა კი, აი ამის ბრალი იყო.
–მეხუმრები ?
–ანუ...
~ 77 ~
AD Download to read ad-free.
–რა ვიცი, სუნი ჰქონდა საოცარი...–მხრები აიჩეჩა და ის იყო უნდა გაეისინჯა, თორნიკეს
მობილური საეჭვოდ რომ „მიაჩერდა“.–მოიცა, რას აკეთებ?
–შენ რა, მესიჯები წაიკითხე?–აი ნიცამ კი აშკარად იგრძნო, როგორ დაუარა ხერხემალში
სიცივემ.
–ნუ მიჩაგრავ!
–კონკურენტი?
–რას გულისხმობ?
~ 79 ~
–ირმამ მითხრა...
–რა?
–და არ მინდა, ის ქალი აქ ვნახო. ვიცი, რომ მამიდაშენია, მაგრამ თავს ვერ შევიკავებ და
რაღაცას ვეტყვი.
–მომისმინე ...–ჩაიმუხლა მისი საწოლის წინ.–არც შენ იცოდი ეს რომ მოხდებოდა და მით
უმეტეს, არც მე. მაგრამ მოხდა და ალბათ, ასე იყო საჭირო. ჰოდა, არავის საქმე არაა
~ 80 ~
კარადის უჯრაში ჩემი ხელმოწერილი ქორწინების მოწმობა გედება თუ არა. არც ისაა
ვინმეს საქმე, როგორი ურთიერთობა გვექნება ერთმანეთთან. ამ ბავშვს დედაც ჰყავს და
მამაც და არ დავუშვებ, გესმის , არავის ვაპატიებ, რამე ზედმეტი რომ თქვას. შენ კიდევ,
ნურავის აძლევ უფლებას , სულელური აზრებით გამოგიტენოს ტვინი. არაფერში არ ხარ
დამნაშავე. შენი ცხოვრებაა და ისე ცხოვრობ, როგორც გინდა. დაივიწყე, რომ სხვებიც
არსებობენ , ყველა ნაბიჯს იმით ნუ საზღვრავ, რას იტყვიან შენზე. უბრალოდ ამოიგდე
თავიდან, ძალიან გთხოვ.
თავი 9
~ 81 ~
~ 82 ~
ვერც მიხვდა, ისე აემღვრა გამოსახულება. ყოველთვის ასე ხდებოდა, როცა ამ თემაზე
იწყებდა ფიქრს. ცდილობდა კიდეც, ყურადღება სხვა რამეზე გადაეტანა, მაგრამ
საბოლოოდ, ისევ ამასთან ბრუნდებოდა და საძულველ ჩხვლეტასაც გრძნობდა მკერდის
მარცხენა მხარეს. როგორ შეიძლება, იმ ყველაფრის შემდეგ, ისევ უყვარდეს ? როგორ
შეუძლია ასეთი უთავმოყვარეო იყოს და კვლავ უჩქარებდეს გულს მისი სუნამოს
არომატით გაჟღენთილ ოთახში ყოფნა? რამდენჯერ დაუჭერია საკუთარი თავი,
ხანდახან ისე მიაშტერდებოდა ხოლმე, როგორც ადრე, პირველ კურსზე ... ერთი–ორჯერ,
ისეთმა საოცარმა სურვილმა წამოუარა , ნერწყვი გაჭირვებით გადაყლაპა,
თვალებმიხუჭული, კისერგადაგდებული თორნიკე რომ აღმოაჩინა დივანზე
ჩაძინებული. ისე მოუნდა შეხებოდა... ჯანდაბა, ახლაც კი ჟრუანტელმა დაუარა
გახსენებისას და გაბრაზებულმა, დონატიც მოისროლა და კონსპექტებიც.
–თქვენ ...–დაასწრო ნიცამ და ხელში ფუმფულა , მტვრის საწმენდი ჯოხი რომ დაუნახა,
ცოტათი მოეშვა. ალბათ, დამლაგებელია... აბა, ეს ბიჭი თავისით ხომ არ დაალაგებდა
ამხელა სახლს?!–ახლავე გავალ.
–ცუდად ხართ?
~ 83 ~
* * *
ისე მოსაღამოვდა, მანანა კიდევ სახლს ალაგებდა. ისე უხერხულად გრძნობდა ნიცა
თავს. თვითონ წამოკოტრიალებულიყო დივანზე, ამხელა ქალი კი დადიოდა და ხან
მტვერს წმენდდა, ხანაც კარადებს აწკრიალებდა. იატაკიც კი მოწმინდა და ბოლოს,
ნაგვის გატანაზე რომ მიდგა საქმე, მეტი ვეღარ მოითმინა.
–აი გაღიარებ, რა, ნიცა!–ძლივს ამოთქვა სიცილით და ორივე ხელი მაღლა ასწია.–მარტო
შენ თუ მოახერხებდი დეიდაჩემს გასცნობოდი ჩემს დეიდაშვილად!
~ 85 ~
* * *
ნერვიულად მიმოდიოდა ნიცა წინ და უკან. სად წავიდა ამდენხანს? არა, ხომ
შეიძლებოდა გაეფრთხილებინა, დეიდაჩემი მოდის–ხოლმე, სახლს მილაგებს და
იცოდეო. ღმერთო , როგორი უხერხულია. თან რა ურცხვად მოატყუა ამხელა ქალი?
დეგენერატი დადიანი! შეიძლება მის გამო სულ ცუდ სიტუაციებში ეხვეოდეს? თან
ისეთი სახე ჰქონდა მანანას, თორნიკემ ნაგვის შეკვრა რომ წაგლიჯა, მძიმეაო. ნეტავ,
მიხვდა? მთელი დღის განმავლობაში, მხოლოდ ერთხელ მოუწია უნიტაზთან ჩახუტება
და არც ისე გამოირჩეოდა დიდად ორსულის სიმპტომებით, როგორ უნდა მიმხვდარიყო ?
კარის გაღების ხმაზე თავი როგორ შეიკავა, რომ არ წამოფრენილიყო, თვითონაც ვერ
მიხვდა. უფრო მეტიც, ისე საგულდაგულოდ აიფარა სახეზე ფურცლები , თითქოს ამ
დროის განმავლობაში, მათი კითხვის მეტი არაფერი გაეკეთებინოს. ჰმ, ნეტავ მართლა
ასე ყოფილიყო .
~ 86 ~
–ყველაფერს მიხვდა ?
–მთლად ყველაფერს, ვერა. ეწყინა კიდეც, ქორწილის გარეშე რომ გადავწყვიტეთ ერთად
ცხოვრება !–ჩაიფხუკუნა გამხიარულებულმა და ნიცას სახე არც შეუმჩნევია.–შენ არ გშია?
* * *
ისე გაჭირვებით ასწია ბალიშიდან თავი, რომ არა მომაკვდავად მკივანი მაღვიძარა,
ალბათ, გამოცდაზეც დააგვიანებდა. გვარის გამო, ყოველთვის პრივილეგირებული იყო
იმით, ცხრა საათზე რომ არ უწევდა მაღლივის ბიბლიოთეკაში „ლაშქრობა“, მაგრამ
ახლაც ძალიან დაეზარა , საბნიდან გამოძვრომა . საერთოდაც, ისე გაზარმაცდა ამ ბოლო
დროს... ყოველთვის ნერვები ეშლებოდა, ორსულობას რომ შეიფერებდნენ–ხოლმე და
მძიმე ავადმყოფებივით, საწოლიდან არ დგებოდნენ, ახლა კი, თვითონ გახდა მასეთი.
~ 87 ~
~ 88 ~
–რატომ?
–რა რატომ?
–ნიცა.
–გეჩქარებოდა .
~ 89 ~
–რა?
–მოგიწევს , შენ თუ არა, მე მეჩქარება.–შემდეგ კი, ისე, რომ პასუხს აღარც დალოდებია,
ჩანთის ჩასაბარებლად გაემართა ...
* * *
–ახლა აქ შესვლას ყველაფერი მირჩევნია!–ამოიოხრა ნიცამ, აუდიტორიის წინ რომ
გაჩერდნენ. დიდი დარბაზი იყო, რომელიც ათ სექტორს აერთიანებდა, მაგრამ ახლოს
მხოლოდ ის და თათუკა მოხვდნენ.
„ყველა კითხვას აქვს პასუხი. მთავარია, მათი გასაღების , კოდის პოვნა შეძლო...“–
სრულიად უაზრო ტექსტი ეწერა შეტყობინების გრაფაში და ასევე სრულიად უაზროდ
ჰქონდა მიხატული ყვავილი. რამ წამოუარა ?! ან ასე ადრე, სად მოასწრო დალევა?
ღმერთო, ხანდახან როგორი... ჰმ, შესაფერისი სიტყვაც კი ვერ მოიფიქრა ნიცამ, მისი
გონებრივი შესაძლებლობების აღსაწერად.
~ 90 ~
–გოგონა , თქვენამდე ვერ აღწევს ჩემი ხმა?!–და როგორც იქნა, ვიღაცამ იზრუნა ნიცას
გამოფხიზლებაზე .
–მოიცადე !–ცალი წარბი ასწია, ყვავილების დანახვისას, შემდეგ კი, ისე, რომ ნებართვაც
არ უთხოვია, წამებში „გაჩხრიკა“ ვარდები. სათითაოდ გადაქექა , ყუთიც კი ასწია და
ქვემოდან შეხედა, თან ეს ყველაფერი ისე ოპერატიულად შეასრულა, ყიფიანი
~ 91 ~
თავი 10
~ 92 ~
„ყველა კითხვას აქვს პასუხი“... კი, როგორ არა! განსაკუთრებით ამ კითხვებს... ჰმ, რა
ენაღვლება, თვითონ ხომ უკვე ჩაბარებული აქვს. ისე, ეკითხა მაინც, იქნებ
დახმარებოდა?! ღმერთო, არ შეიძლება სასწაული მოხდეს და პასუხები გაახსენდეს?!
„ყველა კითხვას აქვს პასუხი. მთავარია, მათი გასაღების , კოდის პოვნა შეძლო...“
დარბაზს თვალი რომ მოავლო, თათუკა, გიო და ლუკა ვეღარ დაინახა, თუმცა
სამაგიეროდ, კიდევ ერთი, სულ ცოტა ხნის წინ შეძენილი ნაცნობი შეხვდა
გასასვლელთან.
~ 93 ~
–შესანიშნავად!–ჩაეცინა კმაყოფილს.–თავად?
–ქულა რომ დამედება, მერე გეტყვი. თან, კიდევ ერთხელ მექნება შენი ნახვის მიზეზი!–
თვალი ჩაუკრა ბიჭმა და კიბეზეც ნიცასთან ერთად დაეშვა. მოიცა, ახლა ასე უნდა
სდიოს კუდში?
–არა, შენ აშკარად გჭირდება ყავა, ცუდ ხასიათზე ხარ!–გაეკრიჭა ბიჭი.–ანუ, წავიდეთ,
ხო?
–რა?
~ 94 ~
* * *
გიორგიმ მიიყვანა სახლამდე. ისე გაუხარდა , რომ შესთავაზა, არც დაფიქრებულა უარის
თქმაზე . არც იმაზე უფიქრია , როგორ აეხსნა ახალი მისამართი. სახელდახელოდ
მოიგონა, დღეს მეგობართან ვრჩებიო , შემდეგ კი, ისე სწრაფად გადახტა მანქანიდან,
ყავაც კი არ შეუთავაზებია. მიხვდა, უტაქტოდ რომ გამოუვიდა , მაგრამ რა უნდა ექნა,
თორნიკე რომ სახლში ყოფილიყო? ნამდვილად არ სჭირდებოდა პრობლემები . ჰმ,
ისედაც არ აკლდა.
–მოვედი !–დაიძახა ისე, თითქოს აუცილებლად მიიღებდა პასუხს. ესეც ერთგვარი ჩვევა
იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ირმა ძალიან იშვიათად ხვდებოდა სახლში. ვერ იტანდა
მარტოობას და ასე თითქოს საკუთარ თავს ანუგეშებდა. კიდევ ჰქონდა ერთი ხერხი.
ტელევიზორს ჩართავდა–ხოლმე და ისე დაიარებოდა მთელს სახლში, შეიძლება
ერთხელაც არ შეეხედა. ისეთი უკუღმართი იყო, ზედმეტი სიჩუმეც კი თავს ატკიებდა,
თუ ძალიან ცუდად არ გრძნობდა თავს. ახლა კი, საბედნიეროდ, კარგ ხასიათზე იყო,
წვიმის მიუხედავად.
~ 95 ~
თავი საიდუმლო აგენტი ეგონა, სახელურს რომ შეეხო. ახლა რომ შიგნით დახვდეს...
მაგრამ არა, ხომ გამოეპასუხებოდა?! აჯობებს, გარისკოს ... არასდროს მოქცეულა ასე.
დაუკაკუნებლადაც კი არ შედიოდა სხვის ოთახში, ახლა კი, ასე ქურდივით აპირებდა
შეპარვას. თუმცა, მერე რა მოხდა? მართლა ხომ არ უნდა მოეპარა რამე, უბრალოდ
ინტერესის დაკმაყოფილება სურდა, მეტი არაფერი.
~ 96 ~
* * *
პირველი სრულდებოდა, სახლში რომ დაბრუნდა დადიანი. ისეთი გამწარებული იყო,
ნერვები ერთიანად დაჭიმული ჰქონდა. არც სასმელმა უშველა და არც მანქანის მართვამ.
ერთადერთი, რაც უნდოდა, ცხელი შხაპი და დაძინება იყო. არა, როგორ შეიძლება
თითქმის დასრულებული საქმე მაინც და მაინც ბოლო მომენტში გაფუჭდეს ? რატომ
დასცინის ბედი ასე მწარედ? კიდევ კარგი, დღეს ბაიკით არ იყო წასული . ისეთი
გაბრაზებული იყო და თან ისე შეთვრა, სიჩქარის შეგრძნებას დაკარგავდა და... არა,
„ჰარლი“ ნამდვილად არ ემეტებოდა დასამტვრევად.
–როგორ ჩაიარა გამოცდამ ?–ჰკითხა სასხვათა შორისოდ და როგორც იქნა, მისი მზერის
ღირსიც გახდა. აშკარა იყო, ისევ შეკრული წარბების შენარჩუნება უნდოდა, მაგრამ მაინც
ვერ შეძლო.
–საიდან გაიგე?
~ 98 ~
–რა ქენი?!
–ნიცა, არ ვარ შენს ხასიათზე.–და აღარც თვითონ დააკლო. მთლიანი ჭიქა ერთი მოსმით
გამოცალა და კიდევ უნდა დაესხა, როცა გაახსენდა, რომ რაღაც უფრო მაგარიც
ეგულებოდა . –კარადაში ვისკია და მომიტანე , რა...
–კიდევ რა გინდა?!
–ჰმმმმ, დარწმუნებული ხარ, რომ გინდა მოსმენა?–ცალი წარბი აუწია და ისე მოისვა
ტუჩზე ხელი, გოგონა მაშინვე შეკრთა, შემდეგ კი, ერთი ამოიოხრა და სამზარეულოში
გავიდა .
–რა?
–მთვრალი ხარ.
–მიპასუხე.
~ 100 ~
–არა.
–რა–ა ?–აი ახლა კი, რამდენჯერმე სწრაფად დაახამხამა ნიცამ წამწამები და ისეთი სახე
მიიღო, ბიჭი რომ ყოფილიყო, დადიანი იმასაც კი იფიქრებდა , ფეხებსშორის ამოარტყეს
წიხლიო.–საიდან მოიტანე?
–ხარ!
–აუ, დამანებე თავი, რა!–წამოხტა სასწრაფოდ, მეტის გაძლების თავი რომ აღარ ჰქონდა
და ისეთი ტემპით ავარდა საძინებელში, ბიჭმა თვალებდაჭყეტილმა გააყოლა მზერა .
არა, რა ჰკითხა ასეთი?! თუ ეგონა, რომ ვერ ხვდებოდა?
~ 101 ~
სახე მოისრისა , დაღლილი რომ უნდა გაყოლოდა დერეფანს და... ღმერთია მოწმე,
თვითონ პატიოსნად, დასაძინებლად მიემართებოდა , ნიცას საძინებლის კარი რომ
დახვდა შეღებული. თანაც ისე მიმზიდველად შეღებული... კისერიც კი მოეღრიცა ,
სილუეტს რომ მოჰკრა თვალი. ოღონდ ახლა არა... ჯანდაბა, თორნიკე, ახლა არა!
~ 102 ~
თავი 11
–თორნიკე , რა გინდა ?
~ 103 ~
–ნუ გასვანდი!
–და რა? გგონია რამე ისეთს გადავიღებ, ქუჩაში გასვლის რომ შეგრცხვეს?–გამოსცრა
გაბრაზებულმა .–ამ ყველაფერს იმიტომ არ გთავაზობ, რომ სხვა გზა აღარ მაქვს. იმიტომ
გთავაზობ , რომ მინდა, შენ კი, ეს შეგიძლია!
–კარგი , რა...
–ჰო, ახლა მოდაშია ორსული მოდელები !–წარბებ და ცერათით აწეულმა დაუქნია თავი.–
არ გახვალ? მეძინება.
~ 104 ~
Document 49 pages
Document 49 pages
Magazines Podcasts
Sheet music
მე ის მიყვარდა - ანა
გავალდა
Mariam Tchkoidze
80% (5)
გათხოვილის დღიურები
eto-eto
67% (6)
From Everand
დანაშაული და სასჯელი
(წიგნი II)
ფიოდორ დოსტოევსკი
5/5 (1)
From Everand
ნამუსიანი ქურდი
ფიოდორ დოსტოევსკი
5/5 (1)
From Everand
ჩემი 29 ასლი
მარი ელიაძე
1/5 (1)
From Everand
დანაშაული და სასჯელი
(წიგნი I)
ფიოდორ დოსტოევსკი
5/5 (1)
From Everand
მკვდარი სახლის
ჩანაწერები
ფიოდორ დოსტოევსკი
5/5 (1)
From Everand
თეთრი ღამეები
ფიოდორ დოსტოევსკი
5/5 (2)
From Everand
ფანტასტიური ღამე
შტეფან ცვაიგი
5/5 (4)
Show more
About Support
Contact us Social
Invite friends Instagram
Scribd for enterprise Twitter
Facebook
Legal
Pinterest
Terms
Privacy
Copyright
Cookie Preferences
Documents
Language: English
Download