Le o texto e pon os verbos subliñados en pretérito ou copretérito (e pronomes, de

os precisaren) coa persoa que corresponde:

 Pola alma dos seus defuntos, non mo retrate así. Non lle poña esa cara tan
enfraquecida e tristeira!
 Confeso que ao volver á realidade non saber+eu que facer, e pór+eu+pronome
reflexivo 1ª p a repasar as liñas xa feitas do retrato. Melchor romper o silencio de
novo:
 -Vostede ben sabe como ser o meu rapaciño. Faga memoria, señor, e debúxemo
rindo.
 De súpeto nacer+a min unha gran idea. Rachar+eu o traballo, ensumir+eu o meu
ollar nun novo papel branco e debuxar+eu un neno imaxinario. Inventar+eu un
neno moi bonito, moi bonito: un anxo de retablo barroco, a sorrir.
 Entregar+eu o debuxo e saír+eu fuxindo, e no intre de poñer o pé na rúa sentir+eu
que chorar+eles dentro da casa. A morte viñera.
 Agora Melchor consólase ollando a miña obra, que está pendurada enriba da
cómoda, e sempre di coa mellor fe do mundo:
 -Ter+eu moitos fillos, pero o máis bonito de todos ser+el o que morrer+el. Velaí
está o retrato que non mente.
 Castelao, Retrincos
(adaptación)