BUDAY, NATHANIEL M.

BSN 3-C

NGUMITI KAHIT NAHIHIRAPAN

Ako si Nathaniel M. Buday ipinanganak noong may 24, 2003 at

kasalukuyang dalawampong taong gulang na nakatira sa lungsod ng
kabacan. Ako ay anak nina kesaw buday at kebpo buday. Ako ay may anim
na kapatid tatlong babae at tatlong lalaki at ako ang bunso. Masaya ang
kinagisnan kong pamilya punong-puno ako nang pagmamahal at pangaral
na hanggang ngayon ay dala-dala ko pa rin. Noong ako ay bata pa
madalas akong tuksuin ng mga kaklase ko dahil sa aking mga suot at baon
na minsan ay saging ang pinapabaon sa aming magkakapatid kapag wala
pang pera. Humihiram lang din ako dati ng mg lumang bag para may
magamit sa skwelahan dahil kakaunti lang kasi ang kinIkita ng aking mga
magulang bilang isang tainance sa isang sakahan at sumasakto lang ito sa
aming pang araw-araw. Ako ay namulat nang maaga sa reyalidad ng buhay
na kapag ikaw ay mahirap, hindi ka masyado kikilalanin ng mga kadugo mo
kaya palaging sinasabi sa amin ng aming mga magulang na “hanggat kaya
pa namin kayong pag-aralin, mag-aral kayo” kaya noong hindi ako pumasa
sa gusto kong kurso sa isang unibersidad parang gumuho ang aking mga
pangarap sapagkat gusto ko talaga makapagtapos bilang isang nurse. Iyak
ako nang iyak pero hindi nila ako hinusgahan at sinuportahan pa na
ipagpatuloy ang gusto kong kurso. Noong ako ay isang koleheyo na,
maraming pagbabago sa nakasanayan lalo na at ako ay nag-aaral sa
malayo. Minsan nahihiya nalang ako manghingi ng baon sa kanila dahil sa
mahal ng aming tuition fee kaya naman nagpapasalamat din ako sa aking
mga kaibigan na handa akong saluhin kapag walang wala na.
Nakakalungkot lang din na sa sobrang daming ginagawa ay nawawalan na
ako ng panahon sa kanila at naiisip na dati ay sila ang inaantay kapag
umuuwi ng bahay pero ngayon, sila na ang naghihintay saakin kung kailan
ako makakauwi. Kaya naman ako ngayon ay nagpupursige upang makamit
ang pangarap at makatulong sa aking mga magulang gayunpaman ako ay
nalulungkot sapagkat habang ako ay papalapit sa aking mga pangarap ay
tumatanda na rin ang aking mga magulang ang aking ina at ama ay
parehonng senior citizen na at nais ko na kapag naabot ko na ang aking
mga pangarap sa buhay ay nandyan parin sila sa aking tabi kasi gusto ko
na iparanas ang buhay na hindi nila naranasan man lang. Ngayong malapit
na ako makapag tapos ay lumalaki na rin ang babayarin at hindi na rin
kaya pang saluhin ng aking mga kapatid sapagkat sila ay may kanya-kanya
ng pamilya. Minsan umiiyak na lamang ako kapag umuutang ang aking ina
sa kanyang mga kapatid na may kaya sa buhay at may naririnig pa itong
hindi magandang mga salita at parang dinudurog ang puso ko kapag
nakikita ko siyang umiyak dahil sa problema. Kaya mas lalo kong
tinatapangan ang aking puso kasi hindi pwedeng masayang ang sakripisyo
nila sa akin hindi ako mapapagod at susuko sa pag-aaral dahil hindi
sumusuko at napapagod ang nagpapa-aral.