Apostrofa do wsi oraz Jan Kochanowski ,,Piesn Swietojanska o sobotce”

pytania retoryczne.
(1)Wsi spokojna, wsi wesoła,
Który głos twej chwale zdoła?
Kto twe wczasy, kto pożytki
Może wspomnieć za raz wszytki?
(2)Człowiek w twej pieczy uczciwie
Bez wszelakiej lichwy żywie;
Pobożne jego staranie
I bezpieczne nabywanie.
(3)Oracz pługiem zarznie w zięmię;
Stąd i siebie, i swe plemię,
Stąd roczną czeladź i wszytek
Opatruje swój dobytek.
(4)Jemu sady obradzają,
Jemu pszczoły miód dawają;
Nań przychodzi z owiec wełna
I zagroda jagniąt pełna.
(5)On łąki, on pola kosi,
A do gumna wszytko nosi.
Skoro też siew odprawiemy,
Komin wkoło obsiędziemy.
(6)Tam już pieśni rozmaite,
Anafora Tam będą gadki pokryte,
Tam trefne plęsy z ukłony,
Tam i cenar, tam i goniony.
(7)A gospodarz wziąwszy siatkę,
Idzie mrokiem na usadkę
Albo sidła stawia w lesie;
Jednak zawżdy co przyniesie.
(8)W rzece ma gęste więcierze,
Czasem wędą ryby bierze;
A rozliczni ptacy wkoło
Ozywają sie wesoło.
(9)Stada igrają przy wodzie,
A sam pasterz, siedząc w chłodzie,
Gra w piszczałkę proste pieśni;
A faunowie skaczą leśni.
(10)Zatym sprzętna gospodyni
O wieczerzej pilność czyni,
Mając doma ten dostatek,
Że sie obejdzie bez jatek.
(11)Ona sama bydło liczy,
Kiedy, z pola idąc, ryczy,
Ona i spuszczać pomoże;
Męża wzmaga, jako może.
(12)A niedorośli wnukowie,
Chyląc sie ku starszej głowie,
Wykną przestawać na male,
Wstyd i cnotę chować w cale.
Dzień tu, ale jasne zorze
Zapadłyby znowu w morze,
Niżby mój głos wyrzeki wszytki
Wieśne wczasy i pożytki.
Obraz idealizacji

,,Pieśń świętojańska o sobótce” jest to cykl 12 pieśni śpiewanych przez dwanaście panien. Utwór sławi noc świętojańską
(noc kupały). Noc świętojański to staropolski obrzęd, odbywający się w nocy, w wigilię dnia świętego Jana, czyli z 23 na
24 czerwca. Mieszkańcy wsi spotykali się wtedy przy ognisku, by wspólnie świętować i śpiewać pieśni.

Wieś jest przedstawiona jako miejsce wszelkiego dobrobytu. Człowiek nie jest w stanie wymienić wszystkich tych
dóbr. Życie na wsi jest wolne od trosk i zgodne z nakazami bożymi. Praca na roli, zbieranie plonów pozwala na
zaspokojenie wszelkich całorocznych potrzeb rodziny. Gospodarz ma na swojej roli służbę. Gospodarstwo jest
samowystarczalne, można tam znaleźć zarówno sady, pszczoły, owce czy jagnięta.
Gospodarz żyjący na wsi ma na wszystko czas: zarówno na pracę jak i na późniejszy odpoczynek. Odbywają się tam
pieśni i rozmaite tańce. Oprócz tego w wolnym czasie gospodarz wybiera się na połowy, z których nigdy nie wraca z
pustymi rękoma. W rzece zarzuca liczne sieci, po to by złowić w ten sposób ryby. Ukazuję to, że czas wolny w
gospodarstwie spędza się wśród natury i to ona umila czas. Autor tekstu zawarł w życiu na wsi również elementy
fantastyczne jakimi są fauni będący w lasach.
W kolejnych wersach przedstawiona jest rola gospodyni na wsi, która nie musi wybierać się do miasta po mięso,
ponieważ gospodarstwo daje jej wszystko czego potrzebuje. Zajmuje się poza tym liczeniem bydła, doi krowy i pomaga
w lżejszych pracach swojemu mężowi.
Dzieci na wsi wychowywane są na osoby cnotliwe i skromne.
Utwór kończy się nawiązaniem do pierwszych wersów. Podmiot liryczny mówi, iż dnia by nie starczyło aby wymieniać
wszystkie pożytków związanych z mieszkaniem na wsi.
Cały utwór jest pochwałą życia na wsi.