Amanah P.

Galacal 12 STEM B Larawang Sanaysay sa Piling Larangan

Boracay: Paraiso sa Pilipinas

Sa pagtapak ko sa puting buhangin ng Boracay, agad akong nahumaling sa kanyang kalinisan at ganda.
Ang kulay-turkesang dagat ay kumikislap sa ilalim ng mahiwagang araw, inaanyayahan akong lumangoy
sa kanyang nakakapreskong yakap. Hindi ko mapigilang mahanga sa tanawin sa harap ko—paraiso na
walang katulad.

Ang unang bagay na aking napansin ay ang kahanga-hangang Willy's Rock na matatas na nakatayo sa
harap ng malinaw na kalangitan. Ang likas na hugis ng bato na pinapalamutian ng isang solong krus ay
tila nagsasalarawan ng katahimikan at kapayapaan ng islang ito. Napukaw ako sa kanyang kagandahan,
napilitan na tuklasin ang bawat sulok ng nakakamanghang destinasyong ito.

Sa paglalakad sa tabi ng dalampasigan, hindi ko mapigilan ang pagtanggap sa masiglang atmospera na

nagbibigkis sa isla. Makulay na mga parasail ang nagpapalamuti sa kalangitan, nagdaragdag ng
masayahing halaga sa maganda nang tanawin. Ang tunog ng tawanan at kuwentuhan ang nagpupuno sa
hangin, na sumasalamin sa masayang espiritu ng mga lokal at turista. Parang nabubuhay si Boracay sa
enerhiya, yumayapos sa ritmo ng buhay.

Sa paglalakad ko sa sikat na White Beach, hindi ko maitago ang damdaming kapayapaan at kasiyahan na
bumalot sa akin. Ang mahinang hangin ay parang nagkukuwento ng lihim ng dagat, samantalang ang
naglalakihang mga puno ng niyog ay nagkukuwento ng mga kuwento ng nakaraan. Ang bawat butil ng
buhangin sa ilalim ng aking mga paa ay tila nagkukuwento ng sarili nitong kuwento—kuwento ng
pagtibay, kagandahan, at walang hanggang kaligayahan.

Ngunit sa gitna ng kahanga-hangang tanawin at masiglang atmospera, hindi ko maiwasang pansinin ang
mga mahinhing paalala sa kahalagahan ng pangangalaga sa kalikasan. Ang mga tarpaulin na
nagpapalaganap ng responsableng turismo ay naglalagay sa tabi ng dalampasigan, umaagapay sa mga
bisita na pangalagaan ang yamang ito. Narealize ko na ang kagandahan ng Boracay ay hindi lamang isang
regalo na dapat ipagmalaki kundi isang responsibilidad na dapat pangalagaan—isang kamalayan na nag-
iwan ng malalim na epekto sa aking kaluluwa.

Sa paglubog ng araw, na nagpapadama ng ginto sa kalangitan, nagkaroon ako ng pagkakataong magmuni-

muni sa kagandahan at kahinaan ng buhay. Ang Boracay, sa lahat ng kanyang kagandahan at kaharian,
naglingkod bilang paalala sa nakapapawiang kalikasan ng pag-iral at ang kahalagahan ng pagpapahalaga
sa bawat sandali. Ito ay isang lugar kung saan parang tumigil ang oras, kung saan ang mga pag-aalala ay
nawawala, at kung saan ang kagandahan ng kasalukuyang sandali ang tanging mahalaga.
Ang pag-alis sa Boracay ay hindi madaling gawain. Habang nagpapaalam ako sa kahanga-hangang
paraisong ito, dala-dala ko hindi lamang ang alaala ng kanyang kagandahan kundi pati na rin ang isang
bagong pagpapahalaga sa kagandahan ng kalikasan. Hinawakan ako ng Boracay sa paraan na hindi ko
inaasahan, iniwan ang marka na magpapaalala sa akin sa kagandahan at mahika ng paraisong ito na
natuklasan sa puso ng Pilipinas.