Wśród polnych traw i kwitnących łąk,

Chrzęst rzewny wije się w kształtach małych.

Wiąże żywot w nitkach zielonej trawy,
W krainie, gdzie przyroda swą magię składa.

Chrzęszcz ma krople rosy na skrzydłach,

Jak klejnoty na ścieżkach mglistych pól.
Śpiewa cicho, gdy noc rozpostarta,
W takt gwiazd, co tańczą w niebieskiej mgle.

Nocą, gdy gwiazdy swe światło rozsypują,

Chrzęszcze brzęczą, jak małe, złote skrzypce.
W ich pieśni słychać tajemnicze melodie,
Jak opowieść o życiu, o szlaku, co wciąż biegnie.

Chrzęszcze w Polsce, w skrzydlatej symfonii,

To jak nuty w wielkiej muzyce natury.
Chwała im, krainie i zielonym płaszczom,
W które się ukrywają, gdy dzień się kończy.