Álvaro Siza zat op de Porto School of Fine Arts tijdens een belangrijke overgangsperiode tussen

academisch onderwijs in beaux-artsstijl, die tot vrij laat in Portugal duurde, en het laat-negentiende-
eeuwse Europese rationalisme van José Marques da Silva

De school wankelde ook tussen de International Style, veroorzaakt door de publicatie van Brazil
Builds® en de daaropvolgende passie voor Braziliaanse architectuur, en de "visible beam"-het humor
label dat wordt gegeven aan een zekere neiging tot 'een soort esthetiek van' traditionalisme en
gezond verstand", zoals Nuno Portas het noemde

Een grote aanwinst van de school was Fernando Tavora, de bron van de eerste 'motieven' in het
onderwijs van Álvaro Siza. Tavora woonde verschillende sessies van het Congrès Internationaux
d'Architecture Moderne; had relaties met Team 10, in het bijzonder Aldo van Eyck en de Italianen;
actief deelgenomen aan de "Enquête van het Portugees Traditionele Architectuur"; en reisde de
wereld rond, van Wright naar Japan. Hij bouwde het tennispaviljoen op de Quinta daConceição in
Matosinhos, dat volgens Siza een van de grootste kunstwerken van de twintigste-eeuwse Portugese
architectuur

Siza's doorgang door de school was niet gemakkelijk. Architectuur was zijn tweede keus. Hij wilde
beeldhouwer worden. Hij tekende en schilderde. De nabijheid van Távora ondersteunde zijn keuze
voor een experimenteel veld, verre van enige codificatie. Een onderzoek leiden om een taal te leren
en deze te gebruiken, om concepten te bespreken,... Terwijl door deze geduldige en intelligente
cursus te volgen, werd hij meer overtuigd van het tekenen - de tekening van een verontrustend
complex persoonlijkheid.

Zijn werken kunnen in willekeurige volgorde worden bekeken, omdat hun basisredenering
permanent is. Een van hen verklaart de anderen en omgekeerd. Of beter gezegd, zijn ethiek als
kunstenaar is zijn meest blijvend keurmerk.

Siza werd later ook leraar op de school en zijn aanwezigheid, na Távora of met hem, markeert een
soort methodologische bewustwording die er eerder niet was. Siza heeft de school teruggetrokken
uit zijn praktisch empirisme en maakte een duidelijk programma gebaseerd op een besef van het
proces zelf, het ontwikkelen van een architectonisch project, een proces van artistieke creatie
geconditioneerd door functie en constructie. Hij was misschien de enige die een theorie heeft
gemaakt over wat iedereen probeerde te bereiken.

Het was niet zomaar een moment, het waren jaren van creatieve crisis, de taak van de school om
Porto up-to-date te brengen, van het zoeken naar een bestemmingsidentificatie vergelijkbaar met
die van de Portugese architectuur - een van serene continuïteit waarin het verleden, aanwezig in ons
geheugen, de constructie van de toekomst niet zou blokkeren, maar deze zou laten verankeren. Met
Alvaro Siza, was de ambitie van de school om een identiek lot te smeden aan dat van zijn werk, dat
nu groot begon op te rijzen in het Portugese culturele panorama.