“ఏమిటే!?” అంది ప్రమీల. “ఎవడినో తగులుకోవడం ఎందుకూ? పరువు పోతుందేమోనని భయపడడం ఎందుకూ!?

మన వేడిని దించేవాళ్ళు మన ఇంట్లోనే ఉన్నారు కదా.” అంది కవిత.

అర్ధం కానట్టు చూసింది ప్రమీల. కవిత నవ్వి, “నీ కొడుకూ, నా కొడుకూ.” అంది. “వాళ్ళా!” ని ఆశ్చర్యంగా అంటూ, “వాళ్ళ
వయసు ఎంతే! ఇంకా చిన్న పిల్లలు.”
అంది ప్రమీల. “మరి నిన్న తగిలిన కుర్రాడిదీ వీళ్ళ వయసే కదా..” అంది కవిత.
ఆ మాట వినగానే శ్రీను గాడు థియేటర్ లో చేసిన రచ్చ గుర్తు కు వచ్చింది ఆమెకి.

మనసులోనే వేడిగా ఒక నిట్టూర్పు విడిచి, “వాళ్ళు మనకి పడతారంటావా!?” అంది ప్రమీల.

“మ్…ఎందుకు పడరూ! నీ కొడుకు నా మీద మోజు పడుతున్నాడు.
నా కొడుకు కూడా నిన్ను చూపుల్తో తడిమేయడం చాలా సార్లు గమనించాను.
వాళ్ళని దారిలో పెట్టా మనుకో, మనకి ఇక పండగే పండగ.” అంది కవిత.
ఆమె అలా అనగానే, కవిత కొడుకు రమేష్ గుర్తు కు వచ్చాడు ప్రమీలకు. తన కొడుకు ఈడే వాడిది.
వాడి సున్నితమైన చేతుల్లో ఒకసారి నలగడం ఊహించుకుంటేనే ఆమె శరీరం తీయగా మూలిగింది.
ఆమెని గమనించిన కవిత, “ఏంటీ!? నా కొడుకుని తలచుకుంటున్నావా?” అంది కొంటెగా.
ఆమె మాటలకు ప్రమీల సిగ్గుపడింది.

కవిత ఆమె బుగ్గ గిల్లు తూ, “నీ సిగ్గు చూపిస్తే చాలు, వాడు నిన్నూ…” అంటూ దగ్గరకి తీసుకొని నలిపేస్తుంటే,
ప్రమీల “ఛీ పోవే!” అంది మరింత సిగ్గు పడిపోతూ. “అలాగే! నీ కొడుకుని తీసుకొని పోనా!?” అంది కవిత.
“ఆ సంగతి తరవాత. అసలు వాళ్ళని దారిలో పెట్టడం ఎలా!? మనం వాళ్ళని దారిలో పెడుతున్నట్టు వాళ్ళకి అనుమానం రాకూడదు.
వాళ్ళే మనల్ని కెలికేట్టు గా ప్లేన్ చేయాలి.” అంది ప్రమీల. “అవును. నువ్వు చెప్పింది కరెక్టే.
మరో నాలుగు రోజుల్లో వాళ్ళ ఎగ్జా మ్స్ అయిపోతాయి కదా. అప్పుడు ప్లేన్ చేద్దాం జాగ్రత్తగా.” అంది కవిత.
“అబ్బా! ఇంకా నాలుగు రోజులు ఆగాలన్నమాట.” అంది ప్రమీల. “నా కోడలు ఆగలేకపోతుందన్నమాట..” అంది కవిత నవ్వుతూ.
“మ్…నా కోడలూ అంతే కదా..” అంది ప్రమీల నవ్వుతూ. అంతలో రవి “అమ్మా! ఆకలేస్తుంది.” అని అరిచాడు తన గదిలోంచి.
“సరే! ముందు వాడి ఆకలి తీరుద్దాం పద.” అంటూ ప్రమీల బయటకి నడిచింది.

డైనింగ్ టేబుల్ మీద అన్నీ సర్దు తుండగా వచ్చి, కుర్చీలో కూర్చున్నాడు రవి.
వాడిని గమనించమన్నట్టు ప్రమీలకి కళ్ళతో సైగ చేసింది కవిత. వాడిని గమనిస్తూ ఆశ్చర్యపోయింది ప్రమీల.
మొదటగా వాడి చూపు కవిత నడుముని తడిమింది. అక్కడనుండి పాకి, నడుము మడతల్లో కాసేపు గిలగిలలాడి, పొత్తికడుపు మీదకి
చేరింది.
అప్పటికే వాడు చూడడానికి అనువుగా, పైటను కాస్త పక్కకి లాగింది కవిత. దాంతో ఆమె బొడ్డు ఊరిస్తూ కనిపిస్తుంది.
దాన్ని చూస్తూనే గుటకలు వేసాడు రవి. దాన్ని చూడగానే, “అమ్మనా కొడకా! నువ్వూ ఎదిగిపోయావురా!” అనుకుంది ప్రమీల.
అంతలో రవి చూపు కిందనుండి పైకి పాకి, స్థనం పక్క భాగాన్ని తడిమింది. అక్కడ జాకెట్ చెమటతో తడిసి కైపెక్కించేలా ఉంది.
ఆమె పైటను సన్నగా చుట్టి, రెండు స్థనాల మధ్యా పాయలా వేయడంతో, జాకెట్ నుండి ఆమె రెండు బంతులూ పచ్చిగా
కనిపిస్తు న్నాయి.
చూపులతోనే వాటిని జుర్రేసాడు వాడు. వాడు వాటిని చూస్తూ పూర్తిగా వేడెక్కిపోయినట్టు వాడి చూపులే చెబుతున్నాయి.
వాడి ప్రవర్తన చూడగానే, “కవిత కొడుకు కూడా తనని అలానే చూస్తా డా!” అనుకుంది.
అలా అనుకోవడంతోనే ప్రమీలకు కూడా వేడెక్కిపోయింది. అంతలో కవిత ప్లేట్ ను వాడి ముందు పెడుతూ, తన స్థనాన్ని మెత్తగా వాడి
తలకు తాకించింది.
దాంతో వాడు చప్పున పైకి లేచి, వెళ్ళబోతుంటే, “ఎక్కడకిరా!?” అంది కవిత. “ఇప్పుడే వస్తా ..” అని వాడు తన గదిలోకి పోయి
తలుపు వేసుకున్నాడు.

కవిత నవ్వుతూ, “అర్ధమయిందా ఎక్కడకి పోయాడో!” అంది ప్రమీలతో. “అబ్బా! అలా రెచ్చగొడితే పాపం పిల్లా డు తట్టు కోవద్దా !”
అంది ప్రమీల వాడి మీద జాలి పడుతూ.
“కావాలంటే, సాయంత్రం మా ఇంటికి వచ్చి, మా పిల్లా డిని ఇలాగే రెచ్చగొట్టు కో..వీలుంటే కాస్త నీ అందాలను చూపించి
తరింపజేయ్..” అంది కవిత కొంటెగా.
ఆమె మాటలకి ప్రమీల వేడెక్కిపోతూ, “అబ్బా! తిన్నగా ఉండవు కదా..” అంది చిన్నగా నిట్టూర్చి.
ఆమె అవస్థ చూసి కవిత ఫక్కున నవ్వింది. అలా ఇద్దరూ సరసాల్లో ఉండగా ఒక పది నిమిషాల తరవాత రవి గది తలుపులు
తెరుచుకున్న చప్పుడు అయింది.
అది విన్న ప్రమీల “ష్…పిల్లా డిని కాస్త అన్నం తిననీయ్.” అంది ఆమె. “సరేలే! తినిపించుకో..” అంటూ, ప్రమీల గదిలోకి పోయింది
కవిత.
రవి వచ్చి మౌనంగా కూర్చొని, తల్లి వడ్డించింది తిని వెళ్ళిపోయాడు. తరవాత ఆడాళ్ళిద్దరూ తిని, వంటగది సర్ధు కునేసరికి, సాయత్రం
నాలుగు అయ్యింది.
పని అయ్యాక, “మరి మా ఇంటికి వెళ్దా మా?” అని అడిగింది కవిత. “అలాగే, పది నిమిషాలు ఆగు.” అని,
బాత్ రూంలోకి పోయి తలారా స్నానం చేసి, లోనెక్ జాకెట్, కాస్త ట్రాన్స్ఫరెంట్ గా ఉన చీరా కట్టింది ఆమె.
అది చూడగానే, “మ్…నీ వరస చూస్తే, ఈ రోజే వాడితో శోభనం చేయించుకునేట్టు ఉన్నావే!” అంది కవిత నవ్వుతూ.
“అయితే మంచిదేగా, అసలే కిందా పైనా వేడెక్కిపోయి ఉంది.” అంది ప్రమీల. “సరే! పద. పాపం నా కొడుకు..” అంటూ,
గదిలోంచి బయటకి నడిచింది కవిత.
రవితో బయటకి వెళ్ళొస్తా మని చెప్పి, ఇద్దరూ కవిత ఇంటికి బయలుదేరారు. (ఇంకా ఉంది)