DUCANI SERIES #2: Masquerade Love

House_of_Sol

Source: https://www.wattpad.com/story/184622447-ducani-series-2-masquerade-love

DUCANI SERIES #2: Masquerade Love

Volume 1 Prologue

Kabanata 1

Kabanata 2

Kabanata 3

Kabanata 4

Kabanata 5

Kabanata 6

Kabanata 7

Kabanata 8

Kabanata 9

Kabanata 10

Kabanata 11

Kabanata 12

Kabanata 13

Kabanata 14

Kabanata 15

Kabanata 16

Kabanata 17

Kabanata 18

Kabanata 19

Kabanata 20
Kabanata 21

Kabanata 22

Kabanata 23

Kabanata 24

Kabanata 25

Kabanata 26

Kabanata 27

Kabanata 28

Kabanata 29

Kabanata 30

EPILOGUE

Prologue

PROLOGUE

PIGIL na pigil ni Konnar ang sariling mga luha habang hawak niya ang door knob ng
hospital room ng kanyang ina. Hindi ito ang tamang panahon para maging mahina siya.
His mother needs him to be tough. Siya na lamang ang mapagkukunan nito ng lakas
kaya walang puwang ang pagiging emosyonal kahit pa unti-unti na siyang dinudurog ng
nalaman niya.

His mother is dying, and her only wish for him is to meet his father. Isang bagay
na alam ni Konnar na imposibleng mangyari.

Humugot si Konnar ng isang malalim na hininga saka niya ito pinakawalan. He forced
a smile and then turned the knob, completely in a different vibe.

“Nay! Nandito na pinakapogi mong anak.” He grabbed the chair next to her bed then
looked at his dying mother. Kahit gusto niyang umiyak sa awa sa ina, pinilit niyang
panatilihin ang kurba sa kanyang mga labia lang-alang dito.

Khalissa Baltazar lifted her hand then caressed Konnar’s cheek. “Puro ka pa rin
kalokohan, anak. Ikaw lang naman ang anak ko, ah?”

“Mismo, Nay kaya ako lang ang gwapo sa pamilya.”

Nanghihinang humalakhak ang kanyang ina saka ito bumuntong hininga. Mayamaya ay
natigilan ito at napatitig sa kanya na tila mayroong inaalala. “Kamukhang-kamukha
mo ang tatay mo, anak.”

Napaiwas siya ng tingin. Hindi naman sa gusto niyang magtanim ng galit sa sariling
ama. Ang sa kanya lamang ay kung nais silang makita nito, hindi ba dapat ay hinanap
sila? Nineteen years old na siya. Ang daming taon na pwede silang hanapin pero
hindi iyon ginawa ng tatay niya.

Napatingin siya sa kamay nitong humawak sa kanyang braso. He pursed his lips
together to contain the emotions that are clawing his heart because God knows,
seeing his mother fade away each passing day hurts him so much.

“Puntahan mo si Khalil, anak. Puntahan mo ang tatay mo at… at sabihin mo para sa

akin, patawad.” His mother inhaled a sharp breath, her voice began to turn raspy.
“Patawarin niya kamo ako kung iniwan ko siya, kung sinaktan ko siya at hindi ko
siya sinipot. Patawarin niya sana ako kung itinago ko ang totoo at itinaboy ko
siya…”

His bloodshot eyes met his mother’s. Nang makita niya ang labis na pagsisisi sa mga
mata ng ina, tuluyang pumatak ang luhang kanina pa niya pinipigilan.

Konnar sniffed and wiped his tears before he stood up. Hinawakan niya ang kamay ng
ina bago siya yumuko upang ilapat ang kanyang noo sa noo nito. None of them spoke
for a few moments, their eyes were shut as if they’re both in pain.

“Ikaw ang magsasabi niyan sa kanya, Nay. Pangako, gagawa ako ng paraan para
magkausap kami.”

TININGALA ni Konnar ang matayog na building ng Ducani Empire kung saan niya umano
matatagpuan ang kanyang ama. Sa totoo lang ay kinakabahan siya habang hawak ang
resume na susubukan niyang ipasa roon para magkaroon siya ng pagkakataong makalapit
sa ama.

What if Khalil Ducani doesn’t want to see him? Ang sabi sa mga nabasa niya ay may
apat na itong anak ngunit hiwalay sa asawa. What if his kids wouldn’t like him?

What if Khalil wouldn’t believe him?

Bumuga siya ng hangin saka niya hinagod ang kanyang dibdib. Para ito sa kanyang
nanay. Kailangan niyang subukan alang-alang dito.

Baon ang lakas ng loob, nagtungo si Konnar sa entrance kung saan binigyan siya ng
visitor’s pass ng gwardya. Mag-a-apply siya bilang janitor sa kompanya dahil iyon
lamang ang tanging posisyon na pasok ang credentials niya. He’s still studying
business management so he wouldn’t qualify for anything higher than that.

When he was interviewed by the HR, he answered their questions with all honesty.
Mayamaya ay sinabi nito na pumasa siya sa interview at bukas na bukas ay maaari na
siyang magsimula.

Konnar left the HR office happily. Little did he know that his resume accidentally
got mixed with the papers that are meant to land on his father’s desk.

KINABUKASAN ay halos hindi siya makapaniwala na sa top floor siya paglilinisin ng

head ng utility department. Katatapos lamang ng meeting sa conference room kaya
nang akmang papasok na siya, napansin niyang naroroon pa ang isang matandang
lalake. A man dressed in three-layer business suit stared at the projector with
wrinkled forehead. Mukhang namomroblema ito base sa inaanalisa kaya nanatili muna
si Konnar sa labas at tinignan ang projector.

Napakunot siya ng noon ang mapansing mayroong mali sa naka-flash sa screen, ngunit
sino ba siya para mangialam? He’s too young and the man inside the conference room
who seems familiar in the business world is probably more aware of it.

Bumuntong hininga na lamang siya bago niya itinulak ang pinto. Nang mapatingin ito
sa kanya, hindi niya maipaliwanag kung bakit ganoon na lamang ang naging kabog ng
kanyang dibdib. Those eyes. Why did he feel like he’s staring at a mirror?

The old man looked at him from head to toe. “Are you new here?”

Konnar gulped and held the mop’s handle tighter. “Oho, Ser.” Mwinestra niya ang
kanyang kamay. “P—Pwede na ho ba akong maglinis? P—Pero kung hindi pa ho kayo tapos
babalik na lang ako.”

The old man waved his hand before he spoke in a breathy way as he leaned on his
swivel chair. “No, no it’s fine.” Tumutok muli ang mga mata nito sa screen. “I just
need to stay a few more minutes to see what the hell is wrong with this one.”

Tanging tango ang sinagot ni Konnar. Pinigil niya ang sariling mangialam. He
started wiping the table and dumping the empty coffee cups in the trash bin. Ngunit
nang makita niya kung gaanong nahihirapan ang matandang lalake, nilunok niya ang
kanyang inhibisyon at kabadong nagsalita.

“’Yon hong… graph, Ser, may mali ho.”

Napalingon sa kanya ang matandang lalake, tila nagtataka sa kanyang sinabi. “What
do you mean may mali?”

He gulped and went towards the screen while still holding the spray. “Ito ho, Ser,
hindi ho tama. Dahil sa inflation dapat ay hindi ito ang lalabas. Kailangan din
hong i-check ang shares dahil—” Napatingin siya rito at napansing nakakunot na ang
noo ng matandang lalake kaya naman nahihiya niyang ibinaba ang kanyang kamay at
yumuko. “Pasensya na ho. Kalimutan niyo na ho ang sinabi—”

“No, no go on. What’s your name again?”

Muli niyang sinalubong ang mga mata nitong kakulay ng kanya. “K—Konnar ho.”

Mahina itong tumango. “Konnar, hmm. Why don’t you tell me what’s on your mind? Tayo
lang naman ang naririto. If you’re correct, I’ll give you a reward.”

Umaliwalas ang kanyang mukha. “Talaga ho? Sakto kailangan ko ho ng pera para kay
Nanay.” Ngumiti siya at ibinaba ang spray sa mesa. Ang matandang lalake naman ay
nagmasid lamang sa kanya habang may maliit na kurbang nakasilip sa sulok ng mga
labi nito.

Konnar pointed out everything wrong in the graph. He even suggested ideas that
could help make the plan better. Nang matapos siya, halatang namangha ang matandang
lalake. Tumayo ito at lumapit sa kanya para bigyan ng tapik ang kanyang balikat.

“You are a very gifted man, Konnar. Bakit janitorial position ang pinasukan mo sa
kompanya ko?”

Napakurap siya. “K—Kompanya niyo? Kayo ho si Khalil Ducani?” halos hindi niya
makapaniwalang tanong. Paano ay puro old pictures nito ang nakikita sa internet.
The Ducanis are very private that only Keios Ducani, Khalil’s youngest child, is
known by the public.

Napangisi ito. “Of course I am, and with that brain you have there, you can be an
asset to this company. Are you still studying?”

Hindi siya kaagad nakakibo. Natulala lamang siya sa ama at tila hindi alam ang
gagawin. Ito na ang pagkakataon niya. Pwede niya nang sabihin ang pakay niya sa
Ducani Empire, ngunit parang nalunok yata niya ang dila niya at hindi alam kung
paano kikibo.

Khalil’s forehead creased. “Is there something wrong, son?”

Son…

That word hit different. His heart swelled with all the emotions he didn’t think
he’d feel after years of living without a father. Ganito pala ang pakiramdam at
napakasarap nito.

He was about to say something when Khalil’s secretary came in, telling him the
papers he needed to sign is already in his office.

Khalil faced him and gave his shoulder a fatherly squeeze. “I’ll see you around,
Konnar. We’ll talk again soon.”

Gusto niya sana itong pigilan noong lalabas na ito ngunit walang salitang lumabas
sa kanyang bibig. Tila nawalan siya ng abilidad na magsalita kaya nang tuluyan na
itong nakalabas, napabuntong hininga na lamang si Konnar.

He shook his head hopelessly. Ang akala niya ay napakawalan niya ang pagkakataong
makausap ito, ngunit pagkalipas ng ilang minuto, ganoon na lamang ang gulat ni
Konnar nang humahangos na bumalik sa conference room ang kanyang ama. Hinahabol pa
ito ng sekretarya habang hawak nito ang resume niyang aksidenteng napadpad sa mga
papeles na kailangan nitong pirmahan.

Khalil’s eyes sparkled with anticipation as he lifted the resume. Maging ang boses
nito ay nanginginig na tila hindi nito alam kung papaano magsisimula. “Is… Khalissa
Baltazar… your… mother?”

He pursed his lips together and nodded. “O—Opo.”

Namuo ang mga luha nito habang tinitignan ang petsa ng kanyang kapanganakan.
“You’re nineteen.” Khalil laughed as tears clouded his eyes. “I was with your
mother before and you…” Tumingin ito sa kanya. “You look like me…” Lumunok ito. “S—
Sino ang tatay mo?”

Tuluyang namula ang mga mata ni Konnar kasabay ng basag niyang pagngiti. “Sabi ni
Nanay si… Khalil Ducani.”

Khalil bursted into tears. Napayakap ito sa kanya at humagulgol, halos manghina
dahil sa mga emosyong lumulukob sa puso nito.

“Nasaan siya? Nasaan si Khalissa?” tanong nito nang mapahiwalay ng yakap.

Suminghot siya sandali. “N—Nasa ospital ho si Nanay.”

“Ospital?”

Malungkot na tumango si Konnar. “May… may taning na ho ang buhay ni Nanay.”

Natulala sa kanya ang ama, at kung hindi niya ito hawak ay baka nabuwal na ito dala
ng balita. Even his secretary panicked. Nilapit nito ang upuan at inalok itong
maupo muna ngunit umiling si Khalil. “No, I have to see Khalissa. I have to see
your mother, Konnar.”

“But, Sir you have a meeting in fifteen—”

“I don’t care.” Matalim nitong tinitigan ang sekretarya. “I’d rather lose investors
than miss the chance to see my Lisa again.”

My Lisa…

Humaplos ang init sa puso ni Konnar matapos marinig ang dalawang salitang iyon.
Buong akala niya noon ay galit ang mararamdaman niya oras na magkita na silang mag-
ama, ngunit ngayong malinaw niyang nakikita kung papaanong rumehistro sa mga mata
ni Khalil Ducani ang pangungulila sa kanyang ina, hindi niya maiwasang basag na
mapangiti.

Khalil looked at him and held him by the side of his face with nothing in his eyes
but regret and the love he still feels for his mother. “Let me see your mother,
son. This time I will not leave her side anymore.”

Konnar nodded and hugged his dad. That day changed his life three hundred and sixty
degrees. His father married his mom weeks before God took her away. Konnar was sent
to Europe to study in a prestigious business school. And when he returned to the
Philippines, he became the legend no one but a few people knew exists.

He’s Konnar Ducani, the man behind the success of Ducani Empire, but in the eyes of
many, he’s still the jolly janitor named Kanor Baltazar.

The most dangerous Ducani in the business world.

Kabanata 1

Ang sabi ng nanay niya, basta marunong siyang humiling ng tagos sa puso, ibibigay
ang hinihingi niya. Pwes, hindi lang tagos sa puso ang panalangin niya. Tagos
hanggang apdo at balunbalunan kung kinakailangan. Ni wala na nga siyang pakialam
kung mahagardo versoza ang japanese beauty niya ang mahalaga ay matapos niya ang
pagdarasal sa ikalabinlimang simbahan sa Maynila.

"Lord, anuena? Matagal pa ba? Kating-kati na akong maging Mrs. Ducani. Mahiya ka
naman sa beauty kong pinagkaloob mo." Reklamo ni Saki habang nakatitig sa poon na
nasa pinakaharap ng simbahan sa Sto. Domingo Church.

Tahimik ang simbahan dahil iilan lang silang naroon para mag-alay ng panalangin—
iyon ay kung panalangin ang tawag sa mga reklamo niya.

Well, she's not entirely complaining. Siguro mga eighty percent lang daw dahil nag-
alay naman daw siya ng dalawang Ama Namin sa pagitan ng mga reklamo niya.

Nayayamot niyang kinamot ang kanyang hita na mukhang nakagat pa yata ng insekto
bago siya muling tumitig sa poon. "Magdodonate ho ako ng pang-insecticide dito sa
simbahan ideliver niyo lang sa harap ko ang Ducani na para sa akin." Sumimangot
siya at pinagsalikop ang mga palad na tila nakikiusap.

But ofcourse, Saki never begs. She, well, she "asks" what she thinks she deserves.
At para sa kanya ay deserve na deserve niya ang maging Mrs. Ducani. Kung sinoman sa
magkakapatid na Keeno, Krei, Klinn, o Keios iyon, wala na siyang pakialam basta ang
idugtong na apelyido sa kanya ay ang bantog na anim na letrang apelyidong iyon.

"Sige kayo. Kapag hindi niyo ko binigyan ng Ducani, sasama ako sa kampon ng
demonyo, magrerecruit pa ako! Gusto niyo iyon? Huh. Kasali kaya ako sa networking.
Mamaniin ko lang iyon." Dugtong niya sa kanyang sariling bersyon ng "panalangin".
Babanata pa sana siya nang bigla na lamang dumagundong ang langit dahil sa malakas
na kulog. Napapitlag si Saki at pinangatugan ng tuhod. Nanginginig ang kalamnan
niyang tinignan uli ang altar saka nahihintakutang ngumisi nago nag-peace sign.

"Si papa God, hindi mabiro. Parang kaya naman kitang traydurin? Ako pa ba, si Saki?
Magpapasunog sa impyerno? Sa ganda kong 'to?" She flipped her long and wavy hair
pero muling umalingawngaw ang kulog.

Halos mapahawak siya sa kanyang dibdib. "Oo na hindi na!" Reklamo niya saka
sinimangutan ang poon. "Ang pikon niyo naman eh. Bigyan niyo na kasi ako ng Ducani
para oks na tayo. Ayaw niyo yun? Tatahimik na ang mga simbahan niyo kapag naging
happy na ang lovelife ko." Hirit na naman niya.

Inaasahan na niya ang muling pagkulog. Tinakpan na niya ang kanyang tainga ngunit
hindi na muling nagbowling ang langit. Kahit paano ay nakahinga siya ng maluwag.

Sus. Silence means yes, papa God! Akala mo hindi ko gets ah.

Sinukbit niya ang kanyang class A na Chanel bag sa kanyang balikat saka nginisihan
ang altar. "Pang fifteen na 'to. Siguro naman iga-grant niyo na ang wish ko di ba?"
Bulong niya bago tumayo at puno ng poise na rumampa palabas ng simbahan.

Wala sa kanya ang mga tinging inaani niya sa ingay ng kanyang takong. Para sa kanya
ay tila siya santang pinupuri ng mga tao sa gandang taglay niya. What can she do?
She's Misaki Akashi anyway. She was raised to be praised. Iyon ang motto nilang
mag-ina.

Siguro nga ay totoo ang sinasabi ng mga taong may taglay siyang kayabangan pero
hindi niya iyon iniintindi. Alam niya kung saan siya nakatayo, at alam din niya
kung saan niya gustong magtungo.

She will marry one of those Ducani's by hook or by crook. Aba, hindi niya pinanood
ang mga prayers sa Youtube para lang hindi sagutin ang mga panalangin niya, ano?
Kahit pa madalas siyang pagalitan ng matalik na kaibigang si Jay, sige pa rin ang
punta niya sa simbahan upang idulog ang kanyang mga "panalangin".

Kasalanan din kasi ng mama niya kung bakit hindi siya natuto ng tamang etiquette sa
loob ng simbahan. Maaga kasi itong namatay at ang bilin sa kanya? Magpayaman. Kung
hindi kaya, mag-asawa na lang ng mayaman.

Huwag daw siyang tumulad dito na nabuhay sa pagiging katulong ng mag-asawang hapon.
Nakarelasyon nito ang among lalake at nabuo si Saki pero mas pinili pa rin ng
kanyang ama ang orihinal na asawa dahil ito ang may pera.

Her father didn't give her the liberty to use the surname Akashi, and she honestly
dislike using it. Ginagamit lang naman niya iyon para ipaalala sa sarili na
kailangan niya iyong palitan ng mas matunog, ng mas makapangyarihan.

Pero aminado siyang hindi siya ang pinakamatalino sa klase. Hindi rin masabing siya
ang pinaka-matyagang tao sa mundo para magtiis na magsimula sa pinakamababang
posisyon kaya alam niyang isang paraan lang ang pwede para maiahon niya ang sarili
sa hirap.

Ang mag-asawa ng mayaman at makapangyarihan. And who'd be more of a better target

than those Ducani brothers? Sikat, mayaman, saksakan pa ng gwapo ang mga lintik.
Noong nagsaboy nga yata ng swerte, nagliliwaliw ang mga ito sa ere.

If only she was born in a better family, or perhaps in a complete one. Hindi iyong
ilaw na nga lang ang mayroon ang tahanang kinagisnan niya, napundi pa!

Ganda na lang talaga ang meron siya. Buti na lang meron siya no'n kung hindi ay
baka talagang maawa na siya sa sarili.

TINAPOS ni Saki ang portfolio na kailangan niyang ipasa sa head organizer. Kahit
paano ay nag-eenjoy siya sa trabaho bilang event staff ng isang kompanyang
humahawak ng malalaking events sa bansa. Bagaman baguhan siya sa trabaho, madalas
ay napupuri siya ng team leader nila dahil daw sa husay niyang mag-isip ng
kakaibang tema para sa mga events.

May utak naman pala ako. Akala ko pati iyon pinagkait mo, Lord eh isusumpa na
talaga kita kung ganda lang talaga ang binigay mo.

Naghikab siya at itinago sa ilalim ng kanyang desk ang portfolio bago niya
sinulyapan ang relo niyang nabili sa Divisoria. Alas singko na. Ibig sabihin ay
pwede na siyang mag-out para makadaan sa paborito niyang lugar.

Dinampot niya ang kanyang bag at scarf saka siya tumayo. Nagpaalam na siya sa mga
kasamahan upang mauna nang lumabas ng kanilang opisina na hindi naman ganoon
kalakihan sa kabila ng pagiging bantog ng nasabing kumpanya.

She's excited everytime the clok strikes five. Ibig sabihin saki no'n ay
makakapunta na siya sa harap ng Ducani Empire. Kahit pa sabihin na hanggang labas
lang siya palagi, sapat na sa kanyang mapagmasdan ang matayog na building na iyon.

She often stand across the street, watching expensive cars get out of the basement,
wishing that one day, one of those cars will stop in front of her to give her a
ride.

Syempre biro lang, kasi mas gusto niyang ayain na lang siyang makipag-date. Iyon
naman ang plano niya noon pa.

Just like any other day, Saki found herself walking towards the Ducani Empire
Building. Ilang blocks lang din naman ang layo no'n sa pinagtatrabahuhan niya kaya
madalas ay nilalakad lang niya iyon. Gusto kasi niya iyong tinatanaw mula sa
malayo, hinahangaan ang tayog nito na pangarap niyang maabot balang-araw.

Siguro nga ay mali siya sa paningin ng marami pero ano ang magagawa niya? Iyon ang
paniniwala niya. Those who do not play dirty stay in the bottom. Ayaw niyang
manatili sa putikan habambuhay.

Narating niya ang pamilyar na modernong building at gaya ng mga normal na araw,
kusang umangat ang sulok ng kanyang mga labi nang mapagmasdan iyon. She didn't mind
the busy street between her and the building, nor the sunset on her back. Not even
the man sweeping the grounds, wearing a Ducani utility department uniform matched
with blue cap and face mask.

Kung sinomang makakita sa kanya ay iisiping naroon lang siya ulit para hangaan ang
lugar gaya ng ibang taong napapadaan doon. But Saki isn't a typical girl. Inangat
niya ang kanyang mga kamay sa kanyang bibig bago sumigaw.

"Hoy mga Ducani! Ipinagdasal ko na sa labinlimang simbahan sa ka-Maynilaan na

mapangasawa ako ng isa sa inyo! Come and get me now before it's too late!"

Gusto niyang matawa sa sariling kagagahan kaso naalala niyang gaga nga talaga siya
at wala siyang pakialam sa sasabihin ng iba.

Nakangisi niyang tiningala muli ang building habang ang hangin ay hinihipan ang
kanyang mahabang buhok. She had already done her part for today. Aalis na sana siya
nang magsalita ang lalakeng nagwawalis ng sidewalk.

"Huwag mong pangarapin ang magkakapatid na Ducani. Hindi masayang maging bahagi ng
pamilya nila." Ani ng lalake sa baritonong tinig.

Napalingon sa kanya si Saki at nang magtama ang kanilang mga mata, nakaramdam ng
kakaibang kabog sa dibdib si Saki. Hiding under his cap is a pair of intimidating
dark pools. It has the ability to lock anyone with its gaze, making the person a
slave of its own will.

And Saki isn't liking how the man was affecting her. Bumilis ang tibok ng kanyang
puso sa hindi malamang dahilan lalo na nang humakbang ito palapit sa kanya hanggang
sa wala nang isang metro ang maging distansya nila.

The man was tall with cream complexion. His built was enough to make him look like
a jock in a janitor's costume. Regardless, Saki couldn't deny the fact that his
oozing sex appeal is triggering her desire to see his whole face.

She was curious all of a sudden. Isang bagay na hindi niya maipaliwanag ngunit
hindi rin niya malabanan. Ang alam niya lang ay may kakaiba sa paraan kung paano
siya tignan ng lalaki. Parang umurong ang buntot niya at nalunok niya ang dila
niya. Ni hindi niya ito mabawian ng mapangmalditang banat.

Gayunpaman, pinilit niyang suwayin ang sarili. Tinaasan niya ito ng kilay saka niya
tinupi ang kanyang mga braso sa tapat ng kanyang dibdib. "At bakit hindi? Sa ganda
kong ito, pustahan tayo. Mapapasakin ang isa sa magkakapatid na boss mo." Mayabang
niyang ani habang hindi pa rin maalis ang pagtitig sa mga mata nitong tila
hinihigop ang katinuan niya.

Mayamaya'y mahinang natawa ang lalake. Hinubad nito ang suot na sumbrero saka
ginulo ang itim na buhok na nabasa na ng pawis. Bakit ganoon? Kahit pa alam ni Saki
na pawisan ito, parang ang lakas pa rin ng dating nito? At ang amoy nito, lalakeng-
lalake. Malayo sa expectation niyang nananapak na amoy.

"Mag-ingat ka sa mga sinasabi mo, ma'am." Ani ng lalake bago hinubad ang suot na
mask.

Halos malaglag ang panga ni Saki at lumuwa ang kanyang mga mata nang makita kung
gaano kagwapo ang lalakeng kaharap. Napalunok na lamang siya nang gumalaw ang
manipis at mamula-mula nitong mga labi upang kumorte para sa isang makahulugang
ngiti.

Pinasadahan siya nito ng tingin saka ito umiling habang nakangisi. "Siguro dapat ko
ring ipaalam sayo, Ma'am." Tumaas ang isang kilay nito at lumawak ang kurba sa labi
nito habang matiim na nakatitig sa kanyang mga mata.

"It will take more than beauty to turn on a Ducani..."

Kabanata 2

"Last sip..."

Inusog ni Mr. Ty ang baso ng alak sa pwesto ni Saki ngunit kaagad siyang umiling
habang pilit na nakangiti. Ang damuhong ito? Gusto yata siyang lasingin nang
mapagsamantalahan? Ramdam naman niyang matagal na itong nagkakagusto sa kanya kaya
nga tuwing umuuwi ng China ang asawa't mga anak nito ay nagyayaya ito ng inuman sa
bahay nito kasama ang buong team nila.

But Misaki wasn't born yesterday. Kahit na sabihing mayaman ang intsik niyang boss,
hindi niya ipagpapalit ang sariling pangarap sa madaling makamit na karangyaan.

Besides, Saki believes she wasn't born to be someone's mistress nor just a second
wife. She was made to be the first and the last. The one and the only.

Only of course, of a Ducani.

Sa mga Ducani lamang pipintig ang kanyang puso. Sigurado siya roon kaya nga
hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagkakaroon ng nobyo kahit bente singko na
siya.

"Sige na, Saki. Wag kang kj. Bibigyan naman kita ng bonus." Pang-uuto ni Mr. Ty.

Pekeng tumawa si Saki. Sumandal siya sa sofa at hinawi ang kanyang mahabang buhok.
Saki likes experimenting hair colors. Noong isang buwan ay nag ombre siya ng green.
Ngayon naman ay pinalitan niya ito ng gray kaya nagmukha siyang japanese doll.
Natural ang kanyang puti kaya naman kahit half-japanese lamang siya ay talagang
kinaiinggitan ng mga katrabaho ang kanyang kutis at singkit na mga mata.

"Mr. Ty naman." Malambing niyang ani sa kanyang boss bago niya tiniklop ang kanyang
mga braso sa tapat ng kanyang dibdib. "Ayaw ko sa lahat ay nag-aamoy alak."

"Minsan lang naman ito." Pilit ng kanyang boss at akmang uusog palapit sa kanya
nang umakto siyang naalibadbaran.

"Urgh! And guys who smell like alcohol and cigarette really disgust me."

Natigilan ang kanyang boss. "Am I disgusting to you?"

Pekeng ngumiti si Saki. "Si bossing naman. Hindi naman sa ganun pero ayoko talaga
ng amoy ng alak. Alam mo naman, baka mapunta sa akin ang amoy. Ayokong nangangamoy
mabaho."

Nilabas niya ang kanyang perfume at nagspray sa sarili. "There. Amoy Saki na ulit.
Ang bango ko hindi ba?" Mapang-akit niyang tanong sa boss niya.

Parang asong ulol na natulala sa kanya ang kanyang boss nang ngitian niya ito. Kung
alam lang ng boss niya kung gaano siyang nag-eenjoy sa nakikitang itsura nito. She
loves to see men drooling over her. Senyales kasi iyon sa kanya na taglay niya ang
ganda at karismang pwedeng makapagtupad ng pangarap niya.

Kahit pa sinabi ng lintik na janitor ng Ducani Empire na hindi lang ganda ang
kakailanganin niya upang makapagpaibig ng isang Ducani.

She wanted to scream at that handsome janitor. Kung hindi lamang ito tinawag ng
isang empleyado roon para ipalinis ang opisina sa seventy eighth floor.

Speaking of that guy, one week na rin mula nang makita niya ito sa labas ng Empire
ngunit mula noon ay hindi na muling nagkrus ang kanilang landas.

Napaismid si Saki nang maalala ito. Maybe someone was finally got fired for
meddling with other people's business.

"Kanor, tawag ka sa 78th floor. Linisin mo na raw ang opisina ni Sir Keeno." Utos
ng isa sa mga utility men ng kumpanya.

Umayos ng tindig si Kon at tinabi ang kanyang mop sa lagayan bago niya pinunasan ng
likod ng kanyang braso ang kanyang pawis sa noo.

Hinubad niya ang kanyang sumbrero at pinaypay sa sarili bago tumango sa kasamahan.
"Sige, Tatang Manny. Aakyat na ako."

Tumango ang matandang janitor. "Hindi talaga pinapalinis sa iba ang opisina ni
bossing ah. Sayo lang talaga. Kung sabagay maayos ka kasing magtrabaho at maliksi
pa." Kumento nito.

Ngumisi si Kon. "Akala niyo lang, Tatang. Minsan sina Paulo at Noel din ang
naglilinis do'n."

"Ganun ba? Oh siya sige umakyat ka na at baka masita ka pa ni bossing."

"Sige, Tang." Tinulak niya ang lagayan niya ng mga panlinis ngunit nang malampasan
ang matanda ay sandali siyang tumigil. "Oo nga pala, Tatang. Napa-check up niyo na
ba si Lori?"

Bumuntong hininga ang matanda saka umiling. "Hindi pa kulang pa kasi ang pera,
hijo." Tugon ng matanda na bakas ang lungkot sa mga mata.

Hindi na kumibo si Kon. Muli niyang isinuot ang kanyang sumbrero at tinulak ang mga
gamit patungo sa elevator upang pumuta sa nag-iisang opisina kung saan malaya
siyang maging siya.

The door swung open and Keeno met his eyes. Binaba nito sandali ang tingin sa
pinipirmahang papeles bago ito tumindig at tinungo ang mini fridge na naroon para
kumuha ng malamig na inumin para sa kanila.

"I'll be flying to Sydney on Saturday. Ground breaking ng new branch ng Hotel

Khallisa sa Linggo." Ani Keeno nang makapwesto siya sa visitor's chair ng opisina.

Kon ran his fingers on his unruly hair. Tinanggal niya ang pagkakabutones ng
kanyang unipormeng pantaas saka ito hinubad, naiwan lamang ang kanyang hapit na
puting sando.

"Will Dad join you?" Tanong niya kay Keeno nang iabot nito sa kanya ang malamig na
beer.

Keeno sat on the table's edge. Uminom ito sandali sa kanyang beer bago nito iniling
ang ulo. "Baka hindi. Kahit si Krei ay hindi ako masasamahan."

"Solo mo ulit. Kaya mo na yan." Aniya saka sumimsim sa kanyang beer.

Umismid si Keeno. "You know what? Malapit ko nang isiping nilalamangan mo ako kaya
ako nang ako ang humaharap sa mga kliyente."

Ngumisi si Kon at mahinang umiling. "Oldest siblings often get away from
responsibilities."

Keeno laughed softly. "Right, pero sa mata ng mga tao ay ako ang panganay kaya
unfair. Krei supposed to take more loads."

"As if Krei would let you." He chuckled before sipping on his beer. "Anyway, si
Tatay Manny, kailangan niya ng pera para sa pagpapaopera ng anak niya."
"Would you want me to transfer some funds?" Tanong ni Keeno.

Umiling siya. "No, it'll be too obvious. Ang alam ko sa akin lang niya sinabi ang
kalagayan ni Lori. Make a show. Mas hindi sila maghihinala kung ganoon niyang
paraan makukuha ang pera."

Nagsalubong ang mga kilay ni Keeno. "What show?"

"Throw an employee day. Treat the facility management team. Have a raffle. Make
sure Tatang Manny will win the grand prize." Ani Kon bago tumindig at tinungo ang
higanteng glass wall ng opisina—ang direksyon kung saan natatanaw niya ang isang
pamilyar na pwesto.

"Father of deception, Kon. Ikaw na talaga ang hari ng pagpapanggap. But seriously,
pwede mo nang itigil 'to. Ilang taon ka nang nagpapakapawis sa mga trabahong hindi
naman nararapat sayo." Muli ay pangungumbinsi ng kapatid.

Napabuga ng hangin si Kon saka niya tiniklop ang kanyang mga braso. Ang mga mata
niya ay nanatiling nakatitig sa pamilyar na pwesto sa ibaba bagaman masyadong
mataas ang kanyang pwesto at tila langgam lamang ang mga tao sa ibaba.

"What I am doing makes me a better leader, Keeno." He glanced at his brother over
his shoulder. "I see the empire from the bottom and from the top so I know what's
really going on."

"But do you really have to sweat yourself for the sake of pretention?" Kunot ang
noong tanong ni Keeno.

Mapakla siyang napangiti. Ilang beses na ba siyang kinumbinsi ng dalawa niyang

kapatid na itigil na ang ginagawa niya? Hindi na niya mabilang pero alam niyang
hindi pa panahon para tumuntong sa ilalim ng liwanag. As long as he hasn't found
out who's stealing money from their company, he wouldn't stop mopping floors and
cleaning cubicles.

"Just trust me on this one, Keeno. Isa pa, ito naman ang buhay ko bago ako naging
parte ng pamilya niyo." Muli niyang binalik ang tingin sa ibaba.

"Ng magulo nating pamilya." Dugtong naman ni Keeno.

Pareho silang natawa sa biro nito. Alam naman niya iyon. May mga bagay tungkol sa
pamilya nila na gaya niya, nananatiling nakatago sa dilim dahil iyon ang mas
makabubuti.

Natigil ang kanilang tawanan nang tumunog ang intercom at nagsalita ang sekretarya
ni Keeno na si Hayriss. Ang nag-iisang taong napagkakatiwalaan nila ng kanilang mga
sikreto.

"Boss? The girl is back." Ani Hayriss.

Nagkatinginan si Keeno at Kon. Mayamaya ay tumaas ang kilay ni Keeno at nakangising

umiling. "Someone seemed to be really persistent."

Napangisi si Kon. Naglakad siya palabalik sa kanyang pwesto kanina at sinuot muli
ang pang-itaas na uniporme. "Then let's give her a show, shall we?"

"Hinay-hinay, bro. Baka sayo naman mahulog 'yan. Sabi mo nga, sa isang 'Ducani'
niyang gustong magpakasal."

Nagtawanan sila sa biro ni Keeno. "Ang malas niya, boss. I am just a janitor." He
answered with his exaggerated filipino accent that made Keeno chuckle again.

"Sayang. Konnar Ducani has to take a step back." Kon licked his lips before he
flashed a meaningful smile while running his fingers on his hair. "Type siya ni
Kanor Baltazar."

Kabanata 3

Umikot kaagad ang mga mata ni Saki nang makita na naman ang pamilyar na bulto na
palabas ng Ducani Empire at talagang nakatitig pa sa kanya. Tignan mo nga naman?
Hindi pa pala nasisisante ang kumag? Akala pa naman niya ay tinamaan ito ng malas
nang makilala siya at milagrong nawalan ng trabaho. Nilalanghap pa rin pala nito
ang amoy ng building ng mga asawa niya.

Mataray niyang tinaasan ng kilay ang lalake saka niya tiniklop ang mga braso niya
sa tapat ng kanyang dibdib. "Nandito ka na naman?"

Nakakalokong ngumisi ang lalake saka nito binagsak ang dust pan. Mwinestra nito ang
kamay na tila sinasabing iyon ang pakay nito sa lugar pero pinaningkitan ito ng mga
mata ni Saki.

"Madam, janitor ako rito. Nandito ako para alisin ang mga kalat sa lugar na 'to."
Tila nakakalokong tugon nito bago siya tinaasan ng kilay. "Kayo ho? Nandito na
naman kayo?"

Nanlaki ang mga mata ni Saki at umawang ang kanyang bibig. "At ang kapal ng mukha
mong paringgan ako pagkatapos mong sirain ang mood ko last week?"

The guy pursed his lips and scanned her from head to toe before he shook his head.
"Hindi naman kayo mukhang basura pero bakit tinatamaan yata kayo?"

"Gago!" Singhal ni Saki at mangani-nganing ihinampas ang bag niya rito.

Humalakhak ang lalake saka sinimulang magwalis. "Sige lang. Pausukin mo lang ang
ilong mo para ganyan ang itsura mo kapag dumaan ang kotse ng mga pangarap mo."

Nagtagis ang bagang ni Saki ngunit nang mapagtanto niyang anumang oras ay maaari
nang dumaan ang kotse ng mga Ducani ay pinigilan niya ang sariling sumabog sa
galit. Inis niyang kinuyom ang kanyang mga kamao at pilit pinakalma ang sarili
kahit gusto na niyang kalmutin ang lalake.

Ano bang trip nito at tila gusto siya nitong pikunin? Sa ganda niyang iyon ay imbes
na magpapansin sa kanya, tila goal pa nitong bwisitin siya.

Hindi kaya kapanalig ito ng unicorn group nina Fiona? Bigla niyang naitanong sa
sarili.

Napatingin tuloy siya rito. Maputi ito sa kabila ng pagiging janitor at wala rin
siyang mabakas na tigyawat sa mukha nito. Medyo tumutubo ang balbas at bigote nito
ngunit hindi ito dugyot tignan. Isa pa, ang haba ng pilikmata nito at ang mga labi
ay mamula-mula pa.

Baka nga. Hindi malabo. Sa panahon ngayon, madalas ay iyong mga gwapo ay hanap din
ay gwapo.
Mataray na ibinaling ni Saki ang tingin sa matayog na gusali. Pinangako niya sa
sariling isang araw ay mabibihag niya rin ang isa sa nagmamay-ari no'n, at
makakatuntong din siya sa pinakamataas na palapag no'n hindi bilang empleyado kung
hindi bilang asawa ng isang Ducani.

And this guy, gay, whatever he may be, will not stop her from reaching that dream.
Isang pagpapapansin lang. Iyon lang ang kailangan niya.

But the sun set once more and she didn't have a glimpse of any of the Ducani's. Sa
huli ay bigo na naman siyang umalis sa harap ng gusali at tinungo ang sakayan ng
fx.

Gaya ng tipikal na mga araw, pipila na naman siya nang matagal para lang makasiksik
sa tinipid sa aircon na sasakyan. Kung sana kasi ay hindi ginto ang pamasahe sa
taxi, hindi sana nagtitiis ang ganda niya sa mausok na lansangan para lang pumila.

Tamad niyang tiniklop ang mga braso habang nakikinig ng kanta. Funny because she's
half-japanese but she appreciates K-pop songs more. Pinakikinggan niya ang kantang
"Run" ng kanyang paboritong boy group.

She was silently humming the song. Paminsan-minsan ay matipid na kumukurba ang
sulok ng kanyang mga labi kapag naiimagine ang nasa music video. Oh, how she loved
those boys, pero paborito niya iyong si Cookie. Nainlove siya lalo rito noong
naging itim ang kulay ng buhok nito. Madalas kasing iba ang kulay ng buhok ng mga
ito gaya niya pero gusto pa rin niya sa lalake ay iyong natural ang kulay ng buhok.

The line moved slowly. Mausok ang paligid at nagsisimula na ring kumulog kaya kung
hindi siya makakasakay sa susunod na fx ay paniguradong uuwi siyang basang sisiw.
Masyadong madilim ang kalangitan kaya sigurado siyang malakas ang magiging buhos ng
ulan pag nagkataon.

"Oh, dalawa pa!" Sigaw ng barker kahit pa halos halikan na ng mga pasahero ang
isa't-isa sa loob.

Napangiwi si Saki. Panglima pa siya sa pila kaya hindi na talaga siya aabot. Wala
tuloy siyang magagawa kung hindi ang tiisin pa nang kaunti ang mausok na paligid.
Palagi niyang pinapaalala sa sariling magdala ng mask kaya lang ay lagi rin naman
niyang nakakalimutan. Saka lang siguro niya iyon maaalala kapag diagnosed na siya
ng lung cancer sa dami ng nalanghap niyang usok ng mga sasakyan.

Gumuhit ang kidlat sa kalangitan at sinundan iyon ng malakas na pagkulog.

Napatingala si Saki habang mariing magkalapat ang mga labi. Kung siniswerte ka nga
naman!

Ilang sandali lang ang hinintay ni Saki at tuluyang pumatak ang ulan. Walang
silungan ang paradahang iyon dahil kasalukuyang "under-renovation" ang nasabing
waiting shed. Hindi rin niya ugaling magdala ng payong kaya ngayon ay halos hindi
siya makapagdesisyon kung mananatili sa pila gaya ng nasa harap niya o aalis na
lang muna.

Pero isang oras na siyang nakapila! Wala ring payong ang nasa harap niya at tanging
hoodie lang ang ginamit na panangga sa ulan. May lahi yatang plastic ang balat ng
babae at feeling water-proof.

Gustong magmura ni Saki. Nababasa na ang kanyang mga gamit at wala siyang choice
kung hindi umalis sa pila nang bigla niyang madama ang isang kamay na humablot sa
kanya at hinila siya pabalik sa pila iyon nga lang ay mga dalawang tao ang pagitan
mula sa orihinal niyang pwesto.
Nang magtama ang tingin nila ng taong gumawa no'n ay ganoon na lang ang pagsalubong
ng kanyang mga kilay. "Ikaw na naman?"

Ngumisi ang lalake at pinayungan siya. "You're welcome, ma'am." Sagot nito.

Napasimangot si Saki. "You're welcome mong mukha mo ang tigas mo mag-ingles."

"Papansinin mo pa ang accent ko hindi ka na lang magthank you." Sagot nito bago
tinignan ang paligid.

"Mamaya lalakas pa lalo 'tong ulan. Wala ka bang app ng Uber?" Tanong nito sa
kanya.

Tumaas ang kilay niya. "At himalang alam mo ang Uber?"

Umismid ang binata at nilapit pa nang bahagya ang mukha sa kanya. Holy mother of
Good graciousness! Bakit ngayon niya lang napansing hawig nito ang crush niyang si
Cookie kapag seryoso ang titig nito?

"Taga-mundo ako. Natural alam ko kung ano ang Uber." Seryosong tugon nito.

Napalunok si Saki nang maramdaman ang pag-init ng kanyang mukha dahil sa pagtama ng
mabangong hininga ng binata. Aba? Parang alaga pa ng dentista ang perpektong mga
ngipin nito? Gaano ba kalaki ang sahod ng janitor sa Ducani Empire at parang afford
ng kumag na ito ang maalagaang mabuti ang sarili?

Hindi na namalayan ni Saki ang matagal na pagtitig dito kaya nang hawakan siya nito
sa baba saka ito mahinang pinisil, umawang ang kanyang bibig at lalong uminit ang
magkabila niyang pisngi dahil sa makahulugang ngiting nasa labi ng binata.

"Tinanong lang kita kung may app ka ng Uber hindi ko sinabing magbook ka na ng
bridal car." Tila natatawang bulong nito sa kanya.

Nanlaki ang mga mata ni Saki at nahampas niya ang...lintik! Bakit ang tigas ng
dibdib?! Ano bang ginagawa ng janitor at parang regular sa gym ang hubog ng katawan
ng kumag na ito?!

"A—Ang kapal mo talaga." Nag-iinit ang pisngi niyang iniwas ang tingin dito.

Humalakhak ang lalake. "Sige na magbook ka na ng kotse."

"Ayoko nga. Baka mamaya kung saan mo pa ako dalhin." Inirapan niya ito.

Tumaas ang kilay ng lalake pati ang sulok ng labi nito. "Ah? So ineexpect mo pa
lang sasakay din ako?" Tumawa ito ng malutong kaya lalong uminit ang mukha ni Saki.

"Ang gago mo!"

Pinigil nito ang tawa. "Ang gwapo ko."

Natigilan si Saki. "K—Kapal..."

Nakagat niya ang ibabang labi. Really, self?! Stuttering?! Ayaw talagang
kontrahin?!

If she could only slap herself right now. Naiirita siya sa reaksyon ng kanyang
katawan sa lalakeng ito. Para bang sa kabila ng pagiging tigre niya rito ay madali
siya nitong ituring na kuting.
Tinalikuran na lamang niya ito at nilabas niya ang kanyang phone para magbook ng
Uber. Ayaw niya sana dahil tumataginting na two hundred eighty pesos din iyon
samantalang bente lang kapag fx kaya lang ay hindi naman siya patatahimikin ng
lalakeng ito kung hindi pa siya makakaalis doon.

She booked a car and looked at him. Natigilan pa siya nang makitang nakatitig pala
ito sa kanya. Sinimangutan tuloy niya ito.

"Okay na. Pwede mo na akong hindi guluhin." Mataray niyang ani rito pero hindi na
siya sinagot ng lalake. Pasipol-sipol na lamang ito habang nakatingin sa mga
dumadaang sasakyan pagkatapos ay susulyap sandali sa kanya kaya tinataasan niya ito
ng kilay ngunit ngingisihan lang naman siya nito.

Mayamaya ay humugot ito ng malalim na hininga at tumingin sa kanya. "Kanor nga

pala."

Tumaas ang kilay ni Saki. "Tinatanong ko ba?"

"Hindi." He licked his lips then smiled. Puta naman tigilan mo ang gwapo mo eh!
"Pero gusto kong sabihin." Kumindat ito sa kanya.

Nagwala na nang tuluyan ang puso ni Saki. Kung hindi ba naman tinamaan ng lintik?
Ang puso niya ay nararapat lang tumibok sa isang Ducani hindi para sa isang Kanor
na nagpupunas ng sahig ng building na pag-aari ng pangarap niyang mapangasawa!

Magsasalita pa sana siya nang tumunog ang cellphone nitong de-keypad. Akala niya
kahit mga crew sa fastfood ay naka-smartphone na pero ang isang ito naka-keypad pa
rin.

"Bro?" Ani Kanor pagkasagot sa tawag. Sandali siya nitong sinulyapan bago kumunot
ang noo nito.

Mayamaya ay nagpalinga-linga ito at nang tila may natanaw sa kung saan ay bigla
nitong binaba sandali ang cellphone at may dinukot sa bulsa. Kinuha nito ang kamay
niya at nilagay iyon sa palad niya bago nito pinasa sa kanya ang payong.

"Mauna na ko. Pamasahe mo." Paalam nito at saka tuluyang nagsimulang sumugod sa
ulan.

"Teka!" Takang-takang tawag ni Saki rito ngunit hindi na siya pinansin ni Kanor.

Kunot ang kanyang noo niyang pinanood itong humalo sa mga taong tumatawid at nang
tumunog ang phone niya senyales na naroon na ang kotse g kinuha niya sa Uber,
napatingin siya sa nilagay ni Kanor sa kanyang palad.

Nanlaki nang kaunti ang mga mata at umawang ang kanyang mga labi.

Isang libong piso?!

A/N: Chapter dedicated to @Myyattsss032219 ❤️❤️❤️

Kagabi ko dapat to ipa-publish kaya lang ay nakatulog ako 😅. Mamaya ko naman ipo-
post ang Prologue ng Sailing With Destiny :) Mamayang gabi ang update ng
Chaotically Falling at Clouds of Pleasure. Sana lang matapos ko hahaha!
Kabanata 4

Maingay ang mga empleyado ng maintenance department na masayang nagkakasiyahan sa

function room ng building. Talagang tinupad ni Keeno ang sinabi ng kapatid. In
order to help Kon give the old janitor the money it needed, he threw an insane
hawaiian party for the maintenance team.

Sumimsim sa kanyang beer si Keeno habang pinanonood mula sa main table ang kapatid
na malayang nakakasalamuha ang kanilang mga empleyado. Kon was obviously keeping
himself from getting close to their table—where he was supposed to be seated—to
avoid their employees from getting a hunch of who Kanor Baltazar really is.

"Boss." Hayriss snapped her fingers to get his attention. Nabaling naman sa kanyang
sekretarya ang kanyang atensyon.

"What is it?" He casually asked before taking another sip.

Pinindot ni Hayriss ang tip ng kanyang electronic pen saka may chinekan sa kanyang
tab. "Your brother, Keios, rescheduled his flight. Imbes na sa makalawa, mamayang
gabi ang lapag ng eroplano niya."

"Too early." Umismid si Keeno at nilingon muli ang kapatid na si Kon—na halatang
gamay talaga ang pagiging Kanor dahil sa napakanatural nitong pagkilos bilang isa
sa kanilang mga empleyado.

Hayriss' eyes watched him, too. Gumuhit ang matipid ngunit manghang ngiti sa mapula
nitong mga labi. Bukod sa kanila ni Krei at pinakamatalik nilang kaibigang si
Stilyan at Sancho, si Hayriss ang nag-iisang nakakaalam na empleyado ng kompanya
tungkol sa tunay na katuhan ni Kon.

"When will you tell Sir Keios about Sir Kon?" Mahinang tanong ni Hayriss.

Sandaling sinulyapan ni Keeno ang kanyang sekretarya. "He's not ready for that bomb
yet. Besides," binalik ni Keeno ang tingin sa kapatid na naka-pulang hawaiian polo
at board shorts na pinabili pa nila sa driver sa Divisoria dahil hindi gusto ni Kon
na isuot ang mga branded na hawaiian clothes para hindi raw ito mahalata. "I'll let
Kon decide kung kailan niya balak ipakilala ang sarili niya."

Ngumisi si Hayriss. Tiniklop nito ang payat na mga braso sa tapat ng mayamang
dibdib. "Looks like he's got no plans to reveal himself yet. Mukhang nag-eenjoy din
siyang makipag-date bilang kung sino siya ngayon."

Keeno was thankful they're far from the other employees. Masaya rin ang mga ito
dahil sa mga kwentuhang nagaganap habang kumakain kaya alam niyang walang
nakakarinig sa kanila. Kakatapos lang din kasi ng kanilang party games—na matinding
inayawan ni Kon—at mamaya lamang ay ang "raffle" nila na siyang pinaka-highlight ng
party dahil sa tumataginting na three hundred thousand pesos na grand prize.

Keeno's brow shot up. "Date?"

Lumawak ang kurba sa mga labi ni Hayriss. "While you were in Sydney, maagang umuuwi
si Sir Kon para ayaing kumain at ihatid pauwi yung babaeng laging nakatambay sa
labas ng building."

Mahinang natawa si Keeno dahil sa balitang iyon. Kinalso niya ang kanyang
magkabilang siko sa mesa at tinignan si Kon na pinalilibutan ng mga babaeng
empleyao.

"That's interesting. Hindi niya nakwento sa akin ang bagay na yan."

Umismid si Hayriss. "He's got a tough woman this time."

Unti-unting nabura ang masayang kurba sa labi ni Keeno. Gumuhit ang lungkot at awa
sa kanyang mga mata at nang titigan niya si Kon na humahagalpak ng tawa, hindi niya
napigilang magpakawala ng marahas na buntong hininga.

"Sana nga, Hayriss. Kon had already lost enough..."

"AND THE grand prize goes to..."

Everybody held their breaths. Ngunit si Kon, tahimik lamang na nakangiti habang
nasa isang sulok hawak ang bote ng kanyang beer. Nang tignan niya si Tatay Manny na
tutok na tutok sa sekretarya ni Keeno na siyang bubunot ng winner, may init na
humaplos sa puso niya.

He knew how it felt like to be that desperate to have enough money to help save
someone he really loves. Dalawang beses na siyang nawalan, kaya hindi niya alam
kung kakayanin niya kapag naulit pa iyon. Pero masaya siyang sa pekeng raffle na
ito ay mapapaabot niya ang tulong kay Tatay Manny.

Hayriss smirked as she read the paper with nothing written on it. Lalong tumindi
ang antisipasyon ng mga empleyado, ang ilan ay panay ang dasal na sana ay sila ang
maswerteng nabunot ni Hayriss.

Nagtinginan naman sina Keeno at Kon. Umismid lamang si Kon at nang tuluyang tinawag
ang pangalan ng matandang janitor na siyang dahilan ng lahat ng ito, nilabas ni
Keeno ang kanyang phone upang i-text si Kon.

"Heck of a show. Anyway, Sancho's expecting us tomorrow night to join the benefit
party." —Keeno

Ngumisi si Kon pagkabasa sa text. Agad din siyang nagtipa ng reply.

"Thanks for helping out, man. Tell Sancho I'll be there."—Kon

"Don't mention it. Wala ka yatang date ngayon?" —Keeno

Sumulyap si Kon sa kanyang relo. Mayamaya ay lalong lumawak ang kurba sa kanyang
mga labi. "Actually, I'm leaving now."

Pagka-send ni Kon ng text ay ibinulsa na niya ang kanyang de-keypad na cellphone.

Umayos siya ng tindig at inisang lagok ang natitirang laman ng kanyang beer bago
niya inilapag ang bote sa mesa. Hindi na siya nag-abalang magbihis ng uniform. He
knew Saki will be outside by now, at kahit ilang beses siyang tinataboy nito at
tinatarayan, natatagpuan pa rin nila ang sariling kumakain ng hapunan nang sabay.

YOU ARE being impossible Misaki. Asik ni Saki sa sarili nang mamalayan na naman ang
sariling nakatayo sa labas ng Ducani Empire. These past few days, alam niya sa
sariling hindi na tulad ng dahilan niya noon ang rason kung bakit siya tumatayo sa
labas ng building ng mga Ducani. Tila may pwersang humihila sa kanya para hintayin
palagi ang isang taong madalas man niyang makabangayan, palagi siyang nauuto na
yayaing kumain at ihatid pauwi.

Tulad ngayon. She's wearing her red floral dress dahil sa isang event na inasikaso
niya. Bukas na kasi iyon at nag-set up na sila ng ilang kailangan para sa venue na
gaganapin sa isang malaking hotel.

Ilang minuto pa siyang naghintay hanggang sa matanaw niya na ang pamilyar na bulto
ngunit gano'n na lang ang pagtataka nang makitang nakasuot ng pulang floral polo at
white board shorts si Kanor. Napatingin tuloy siya sa outfit niya. Nagmukha silang
couple na nagsuot ng matching outfits.

Couple? Saan naman nanggaling ang salitang iyon? Gusto niyang batukan ang sarili
ngunit nang makitang natigilan si Kanor at hinagod siya nang tingin mula ulo
hanggang paa, pakiramdam niya ay sinilaban siya nang buhay nang makita ang unti-
unting pag-angat ng sulok ng mga labi nito.

That look on his eyes made her hair on her nape to stand to its ends. Tila
nagustuhan nito ang kanyang damit kahit na hindi naman ito sexy o malaswa.

Kanor's steps got bigger. Nang marating siya nito ay kaagad niyang naamoy ang
pinaghalong amoy ng pabango nito at alak. Ngunit kahit yata mag-amoy lupa pa si
Kanor, magiging pinakamabango pa rin ito sa kanyang pang-amoy.

Kinurot ni Kanor ang dulo ng kanyang ilong habang matamis na nakangiti. "Bumalik ka
na naman para sa akin." Humalakhak ito at tumama ang mainit at amoy alak na hininga
sa kanyang pisngi.

Oh she could get wasted with just the smell of him. So manly. So addicting. So...So
delicious.

Nahigit niya ang hininga sa naisip. Aba sandali? Si Kanor ang nakainom sa kanilang
dalawa pero kung mag-isip siya ay parang siya pa ito g nilunod sa alak.

Sumimangot siya at tinarayan si Kanor. "I'm here for my future husband."

Hindi niya alam kung bakit tila naging mapanuya ang ngisi ni Kanor. Nilapit pa nito
ang mukha sa kanya na tila inaasar siya. "A Ducani?"

Lumunok siya ay pilit nilabanan ang mapang-asar na titig ni Kanor. "Syempre! Sa

isang Ducani ko lang naman ibibigay ang matamis kong oo."

Humalakhak si Kanor at umayos ng tindig. Mayamaya ay hinawakan niya na sa siko si

Saki na madalas niyang gawin. "Sinabi ko na sayo. Mag-ingat ka sa mga sinasabi mo
at baka may makarinig sayo. Bigla na lang tuparin ang gusto mo."

Sarkastikong tumawa si Saki. "Aba maganda nga iyon na may makarinig na kayang
tumupad sa gusto ko. Hindi na ako magtitiis maghitay dito sa labas ng building at
magiging Ducani na rin ang apelyido ko."

Tumingin muli sa kanya si Kanor, kumislap ang mga mata at gumuhit ang makahulugang
ngiti. "Pakasalan kita diyan eh." Bulong nito.

"Ano?" Kunot-noong tanong ni Saki dahil hindi niya narinig nang malinaw ang
binulong ni Kanor.

Umiling ito. "Tara na kumain na tayo. Byernes ngayon may kare-kare kina Manang
Dominga."

Saki wanted to protest. Ilang araw na silang kumakain ng dinner nang sabay dahil
ewan ba niya kung anong klaseng karisma meron si Kanor at kahit anong protesta
niya, nabibitbit pa rin siya nito patungo sa karinderyang paborito nitong kainan.

Pumwesto sila ni Kanor sa pinaka-sulok. May nakalagay pa roong karton na sinulatan

ng "reserved" at inalis lang noong dumating sila. Hindi na nagreklamo si Saki. Sa
totoo lang ay impressed siya sa pagkaing hinahain sa eatery. Masarap kasi at
malinis. Pati ang mismong lugar ay presentable kahit kinapos sa budget ang mga
kagamitan. Mabait din ang mga anak ni Manang Dominga na siyang katulong niyang
nagpapatakbo sa maliit nilang eatery.

"Bakit ganyan ang suot mo?" Mataray na tanong ni Saki nang makuha na ang kanilang
order.

Ngumisi si Kanor. "Wala lang. Tinadhana lang na isuot ko to. Akalain mong pareho
tayo?"

Tumaas ang kilay ni Saki. "Sinasabi mo bang mukha tayong couple?"

Kumislap ang mga mata ni Kanor at gumuhit ang makahulugang ngiti sa mapula nitong
mga labi. "Pwede naman. Gusto mo ba?" Pinatong nito ang kamay sa kamay niyang nasa
mesa.

Nahigit ni Saki ang hininga nang madama ang kakaibang kuryenteng dumaloy sa kanyang
katawan. Hindi niya naiwasang titigan ang mapungay na mga mata ni Kanor. Those
eyes. Parang napakaraming misteryong nagtatago roon.

Umiwas siya ng tingin at binawi ang kanyang kamay na pinakawalan naman ni Kanor
bago ito prenteng sumandal sa backrest ng monobloc chair.

Kinuha na lamang ni Saki ang kanyang wallet at nilabas ang isang libo. Inabot niya
ito kay Kanor na kaagad naman siyang pinangunutan ng noo. "Para saan yan? Wag mong
sabihing inaalok mo ko ng pera kapalit ng..." Makahulugan siya nitong hinagod ng
tingin bago ngumisi. "Maganda ka Saki pero nirerespeto ko rin ang pagiging lalake
ko."

Nag-init ang mukha ni Saki. "Gago!" Nagtagis ang kanyang bagang at ibinaba niya ang
kanyang panga. "Ibabalik ko lang yung binigay mong pamasahe ko noon. Hindi kita
binabayaran para sa kung anoman yang kababuyang iniisip mo. Ang kapal mo! Hindi ka
isang Ducani para ipaalala ko sayo."

Humalakhak si Kanor at tiniklop ang matipunong mga braso sa tapat ng dibdib nito
bago siya makahulugang tinitigan sa mga mata. "Ducani ako..."

Napakurap si Saki. "A—Ano?"

Lumawak ang kurba sa mga labi ni Kanor. Umayos siya ng upo at nilapit ang mukha kay
Saki na madali niyang nagawa dahil sa maliit na mesa sa pagitan nila. Halos hindi
na makahinga si Saki dahil sa biglang pagbilis ng kabog ng puso niya. Ang dulo ng
kanilang mga ilong ay ilang pulgada na lamang ang layo sa isa't-isa.

Kanor licked his lower lip and stared at Saki in her eyes before he whispered.
"Ducani ako, Saki..."

Kabanata 5

"Ducani ako...kasi nagtatrabaho ako sa Ducani Empire. May rule kami sa kompanya na
dadalhin namin ang apelyido ng may-ari sa lahat nang panahon para maisapuso namin
ang pagiging bahagi ng kompanya."

Napasimangot si Saki at halos tusukin ng tinidor si Kanor. "Yung legit na Ducani

ang hinahanap ko hindi yung promoted to be a Ducani!"
Mahinang humalakhak si Kanor saka tinaasan ng kilay si Saki. "Bakit? Hindi ba ako
papasa bilang tunay na Ducani, hmm?" Mapanuya nitong nilapit pa ang mukha kaya
uminit nang husto ang pisngi ni Saki. "Sabihin mo, Saki. Hindi ba?"

Saki's heart almost jumped out of her chest when Kanor traced his fingertips on her
burning cheek. Nahigit niya ang kanyang hininga at kinabig ang sariling ulo palayo
bago pa siya traydorin ng kanyang sistemang nagwawala na dahil sa lalaki.

Naging mapanuya ang ngiti sa mga labi ni Kanor, halatang naaaliw sa nakikitang
reaksyon niya. Naningkit tuloy ang singkit na niyang mga mata. "Tigilan mo ako baka
makalmot kita diyan."

Kinagat ni Kanor ang ibabang labi upang pigilan ang sariling matawa. "You look
adorable when you're getting angry." Ani Kanor sa deretsong ingles.

Napakurap si Saki sa gulat. "Did you just speak with a flawless american accent?"

Napawi ang kurba sa mga labi ni Kanor, ngunit mayamaya rin ay bumalik ang carefree
nitong awra. "Na-impress ba kita?" Ngumisi ito. "Galing ko 'no?"

Muling sumimangot si Saki. Napalitan na naman ng iritasyon ang kanyang pagkagulat.

Dinampot niya ang tinidor at dinuro sa mapang-asar na nilalang sa kanyang harap.
"Isa pa talaga, Kanor, malilintikan ka na sa'kin. Kapag talaga nakapag-asawa ako ng
Ducani lagot ka."

Hinuli ni Kanor ang kanyang kamay at nilapit ang mukha sa kanya. Muling nahigit ni
Saki ang kanyang hininga at nagwala nang husto ang kanyang puso nang bumaba ang
tingin ni Kanor sa kanyang mga labi.

"Hindi na ako makapaghintay." Ngumisi ito.

Lumuno si Saki. "M—Makapaghintay na ano?"

Umangat sa kanyang mga mata ang tingin ni Kanor. "Na makapangasawa ka ng Ducani..."

Hindi maintindihan ni Saki kung bakit tila may kumurot sa kanyang puso dahil doon.
So Kanor is actually looking forward for her to marry a Ducani? Akala ba niya ay
hindi ito naniniwalang makakapagpa-ibig siya ng isang Ducani?

Tinaasan niya ito ng kilay kahit pa nag-iinit pa rin ang pisngi niya dahil hawak
nito ang kanyang kamay.

"Akala ko ba hindi ka naniniwalang papasa ako para sa magkakapatid na Ducani?" May

bakas ng sumbat niyang tanong.

Umismid si Kanor at hinaplos ng hinlalaki nito ang likod ng kanyang kamay. This guy
doesn't just know how to touch her nerves. Kaya rin talaga nitong buhayin ang mga
parte ng kanyang pagkataong nilalaan lamang niya sa pangarap niyang mapangasawa.

"Hindi ko sinabing hindi ka papasa bilang asawa ng isang Ducani. Ang sabi ko, hindi
lang ganda ang kakailanganin para makapagpa-ibig ng isang Ducani." Kaswal na tugon
ni Kanor. Patuloy ito sa paghaplos sa likod ng kanyang kamay habang titig na titig
sa kanyang mga mata.

Nilunok ni Saki ang sariling laway, pilit na pinakakalma ang sarili dahil sa
binubuhay na init ni Kanor sa kanyang katawan.

"Kung gano'n, ano pa sa tingin mo ang kailangan ko para mabingwit ang isa sa mga
Ducani?"
Sandali siyang pinagmasdan ni Kanor habang may kung anong emosyong nakapinta sa mga
mata nito. Tila may nais itong sabihin, ngunit nang dumating na ang kanilang order,
umayos na ito ng upo at inaya na siyang kumain, parang sinasadyang huwag nang
sagutin ang tanong niya.

"BWISIT na ulan. Ang hilig sa surprise." Inis na sabi ni Saki habang pinupunasan ng
kanyang panyo ang kanyang basang katawan.

Inabutan na sila ng ulan kanina nang maisipan ni Kanor na ayain siyang maglakad-
lakad muna pagkatapos nilang magpababa ng kinain. Hindi sila kaagad nakasakay ng
taxi kaya ngayon, para silang nilunod na dalawa. Mabuti na lang at hindi mabilis
mabasa ang bag niya kaya safe ang phone niya at wallet—pati ang de-keypad na
cellphone ni Kanor na itinago niya kanina sa bag niya nang magsimulang bumuhos ang
traydor na ulan.

"Mukhang mahihirapan tayong bumyahe sa pinakamabilis na rota. Siguradong baha

kaagad sa daang 'yon." Ani Kanor saka umubo.

Nabaling ang tingin ni Saki sa katabi. Halatang nilalamig ito dahil yakap ang
sarili. Paano, ito kasi ang mas nabasa ng ulan dahil pinasilong siya nito sa shed
na hindi rin gaanong nakatulong dahil basa rin ang kalahati ng katawan niya habang
si Kanor ay matyagang nag-abang sa gilid ng daan. Malamig ang simoy ng hangin at
halatang iyon ang mas ininda nito.

Nakonsensya naman si Saki dahil hinayaan niya itong mag-abang ng taxi para sa
kanila. Bahagya niyang inanggulo ang kanyang katawan paharap dito at hinawi ang
basang buhok na dumikit sa noo nito. Natigilan naman si Kanor sa ginawa niya ngunit
hindi rin ito umalma.

Saki gulped when Kanor's eyes stared at hers lazily. Tila binibigyan siya nito ng
permisong gawin ang nais niya kaya naman nilabas niya sa bag niya ang rolyo ng
tissue. Pumutol siya ng sapat na tissue saka marahang pinunasan ang basang mukha ni
Kanor.

Hindi alam ni Saki kung bakit kahit nakabukas ang aircon ng taxi, naramdaman na
lamang niyang uminit ang kanyang pakiramdam lalo na nang umusog pa palapit sa kanya
si Kanor at ipinatong ang braso sa upuan. Kumiskis sa isa't-isa ang kanilang mga
tuhod kaya lalong nagliyab ang pakiramdam ni Saki. Hindi siya boba, pero sa
pagkakataong iyon, tila gusto niya na lamang hubarin ang basang polo ni Kanor at
damhin ang bumakat na magandang hubog nitong katawan.

Napalunok siya sa kahalayang naisip. Iniwas niya ang tingin kay Kanor at
pinagpatuloy ang pagpunas sa mukha nito kahit nanginginig ang kanyang mga kamay
ngunit tila napansin iyon ni Kanor. Kinuha nito ang kamay niya na kinatigil niya at
nang ipagkiskis ni Kanor ang mga palad nito sa kanyang mga kamay na tila pinapainit
ito, tuluyang umawang ang kanyang mga labi.

She can't help but scan his handsome face. Kanor actually has the features of a
magazine cover type of guy. His built is perfect for his height. Nadepinang mabuti
ang panga nito at makapal din ang itim na kilay. His aristocratic nose matched his
soft and thin pinkish lips Saki wonders how would it feel like to kiss it.

Nakagat niya ang ibabang labi sa naisip. Halikan? Kailan pa siya nagnasa sa labi ng
isang lalakeng hindi Ducani ang apelyidong dala-dala? Iba talaga ang epekto ni
Kanor sa kanya. Hindi ito healthy para sa mga pangarap niya!

"Ang lamig ng kamay mo." Puna ni Kanor saka siya tinignan.

Uminit ang mukha ni Saki nang mahinang pigain ng binata ang kanyang nilalamig na
kamay. Gusto niya iyong bawiin dahil sa kuryenteng nadarama sa simpleng paghawak
nito sa kamay niya pero ang malanding bahagi ng isip niya, hayun at todo ang pigil
sa kanya.

"Nilalamig lang ako." Tugon niya at binawi na nang tuluyan ang kanyang kamay.

Saki is going to lie if she'd say she didn't want Kanor to keep her hand warm, but
the friction everytime they touch is just too overwhelming. Hindi siya handang
aminin sa sariling attracred siya rito. Hindi siya naging NBSB para lang mahulog sa
isang lalaking hindi naman Ducani.

Naging tahimik sila habang nasa byahe, hanggang sa marinig nila ang pagtunog ng
phone ni Kanor na nasa loob ng bag ni Saki. Nilabas ni Saki iyon at ibinigay kay
Kanor, ngunit bago nito iyon nakuha ay nasilip pa niya ang pangalang nasa screen.

Sandali siyang tinignan ni Kanor bago nito sinagot ang tawag. Iniwas pa nito ang
tingin at binaling ang mga mata sa labas ng sasakyan bago nagsalita.

"Lianne?"

"K—Kanor? Kasama mo ba si Tatay?" Dinig ni Saki mula sa kabilang linya dahil kulob
ang taxi at may kalakasan ang volume ng tawag.

"Hindi. Naiwan pa sila. Bakit?"

"Ahm, hinahanap na kasi siya ni nanay tsaka ni Lori. Pinapatanong din ni Lori kung
kailan ka ulit makakadalaw. Nami-miss ka na raw niyang marinig magkaraoke."

Mahinang natawa si Kanor. Ewan ba ni Saki pero medyo nainis siya dahil doon.
Humalukipkip siya at bumaling na lang sa kabilang bahagi ng daan habang "hindi
naman sinasadyang" makinig sa usapan.

"Pupuntahan ko si Tatay sa opisina tapos sabay nalang kaming pupunta diyan. Malakas
ang ulan. Ang tatay niyo pa naman feeling waterproof ke-tanda na. Oo. Sige, Lianne.
Hintayin niyo na lang kami. Sabihin mo kay Lori hintay lang. Bibilihan ko siya nung
paborito niya."

Lalong sumimangot si Saki. Hindi siya nagseselos kasi hindi naman Ducani si Kanor
at lalong hindi niya ito type pero naiinis siya at ayaw na niyang halughugin sa
isip ang rason kung bakit.

Nang matapos ang tawag, dumukot ng limandaang piso si Kanor sa bulsa at ibinigay
ito sa kanya. Pinangunutan niya ito ng noo dahil alam niyang ito na naman ang
magbabayad ng pamasahe niya.

"Hoy, Kanor. Bakit ba ang laki lagi ng perang iniaabot mo tsaka bakit ba lagi mong
sinasagot ang pamasahe ko?" Hindi na niya napigilang magtanong.

Bumuntong hininga si Kanor. "Nagkataon lang na walang mas maliit."

"Nang halos limang beses na? Grabe naman yatang pagkakataon?" Tinaasan niya ito ng
kilay.

Pumungay ang mga mata ni Kanor. "Saki, nagkataon lang talaga."

Sinimangutan niya ito. "Ano bang klaseng trabaho ang meron ka roon sa Ducani Empire
at ang laki palagi ng pera mo?"
Nakita niya ang pagtagis ng bagang ni Kanor. Iniwas nito ang tingin at sa driver na
lang inabot ang limang daan. "Pamasahe niya, manong. Pakibaba na lang ako sa
susunod na unloading station." Seryosong ani ni Kanor saka siya tinignan ulit.
"Binata ako. Sarili ko lang ang ginagastusan ko kaya solo ko ang sahod ko. Hindi
rin ako maluho at madalas akong baunan ni Tatay Manny ng pagkain kaya naitatabi ko
ang pera ko."

Tila natauhan si Saki nang makita ang pagiging seryoso ni Kanor. Nanibago siya
bigla dahil hindi niya pa ito nakitang ganito sa kanya sa ilang linggo nilang
pagkakasama.

Hinilamos ni Kanor ang palad sa kanyang mukha saka nito tinapik ang kanyang
balikat. "Maligo ka kaagad pag-uwi mo para hindi ka magkasakit. Babalik lang ako sa
Ducani Empire." Seryoso pa ring ani ni Kanor nang tumigil sa gilid ng daan ang
taxi.

Akmang lalabas na ito ng sasakyan nang hawakan ni Saki ang manggas ng polo nito. "T
—Teka."

Muling nabaling sa kanya ang tingin ni Kanor. Sandali siyang lumunok at sa kauna-
unahang pagkakataon, nilunok niya ang kanyang pride para rito.

"Hindi ko sinasadyang ma-offend ka."

Tumango si Kanor at pilit na ngumiti. Inipit nito ang kanyang ilong saka nito
binuksan ang pinto ng sasakyan. "Wala yon. Sige na bago pa kayo ma-traffic lalo.
Kailangan ko ring puntahan yung kaibigan ko."

Pakiramdam ni Saki ay may mabigat na bagay na dumagan sa dibdib niya nang tuluyang
lumabas ng kotse si Kanor at nagmamadaling pumara ng isa pang taxi. Hindi niya alam
kung dahil ba pakiramdam niya ay na-offend niya ito sa tanong niya o dahil alam
niyang may babaeng pupuntahan si Kanor kaya siya nakaramdam ng ganoon.

Oh, she'll be doomed if it's the latter. Hindi rin niya iyon mapapayagan kung
sakali kaya naman inabala na lamang niya ang sarili sa kanyang phone upang mawaglit
sa isip si Kanor.

Mayamaya ay nakatanggap siya ng email mula sa head ng kanilang events organizing

team para sa benefit party na ihahandle nila bukas ng gabi. Naroon ang list ng mga
guests nila, at nang mapasadahan iyon ng tingin ni Saki, halos tumalbog palabas ng
kanyang dibdib ang kanyang puso.

All the guests' names were only the initial of their first name and then their last
name. Hindi makapaniwala si Saki. Apat ang K. Ducani sa kanilang list!

Kabanata 6

Kon watched his brother, Keeno, put his black ensemble of suit and tie. Siya ay
tanging ang navy blue long sleeve polo, black pants, at black shoes mula sa isang
kilalang boutique ang suot. Ang kanyang suit jacket at bow tie ay nakapatong lamang
sa kanyang kaliwang hita, ang kanyang mga daliri ay panay ang tambol sa backrest ng
sofang inuupuan.

The room smells like freshly brewed coffee because of Keeno's coffee brewer. Dahil
sa sobrang hilig nito sa kape ay mayroon itong sarili sa kanyang silid. Wala namang
problema roon si Kon dahil kahit paano ay gusto niya ang amoy ng kape, ngunit mas
type lang talaga niya ang lasa ng tsokolate kaya madalas siyang alaskahin ni Keeno
na "Milo".

"Keios is expecting Dad to be in the party." Basag ni Keeno sa katahimikang

namamagitan sa kanilang magkapatid.

Kon sighed heavily. "I know. But sorry, bro. I don't think it's the perfect time to
show myself to our dear little brother."

Sinulyapan siya ni Keeno mula sa body mirror. "Alam ko namang hindi ka pa handang
humarap sa kanya bilang pinakamatanda sa amin, but I hope you will have more
patience with him this time."

Napaismid si Kon. "Ako ba o ikaw?"

Mukhang napagtanto ni Keeno ang tinutukoy ng kapatid. Humarap ito nang tuluyan kay
Kon ng may ngisi sa mga labi. "Oo nga pala. Akong nga pala ang tigabugbog nila
dahil sa pikon mo. Minsan naiisip kong ikaw ang utak at ako ang galamay. That,
brother, is a bit unfair."

Umiiling na tumawa si Kon dahil sa sinabi ng kapatid. "Admit it. Madalas, ikaw
naman talaga ang gustong sumapak sa dalawang pinakabata nating kapatid."

Pumakla ang ngiti ni Keeno nang biglang maalala ang kalagayan ng pangalawa sa bunso
nilang kapatid. Of course they need to deal with it again sooner or later. Ang
problema lang, nauubusan na talaga sila ng alibi sa tunay na lagay nito.

Nagpakawala ng marahas na buntong hininga si Keeno. "Anyway, some of Klinn's

closest college friends will be at the party. Dahil sa desisyon ni Dad na itago ang
totoong lagay ni Klinn, mas nagiging mahirap tuloy lusutan ang mga tanong kung
bakit hindi pa siya lumilitaw."

Tila kinurot ang puso ni Kon. Isa pa iyon sa dahilan kung bakit hindi pa siya
nagpapakilala bilang panganay na Ducani. Klinn is in coma due to a major accident.
The doctors said even if he'll wake up, he might be in a vegetative state forever.
Magdadalamhati ang lahat dala ng awa kay Klinn pagkatapos ay sasabay pa ang
eskandalo niya bilang tunay na panganay? Hindi niya kayang bigyan ng ganoon
kalaking isipin ang kanyang ama at mga kapatid.

"No one else knows the guest lists but the organizers and the party is a
masquerade-themed. So if you'll bump into one of Klinn's friends, just say that
he's around or maybe left the party with some chic." Tugon ni Kon.

Bumuntong hininga si Keeno. "I've used that alibi a hundred times already."

"It's not gonna hurt to use it one more time. Besides, it's always working."
Kumindat si Kon sa kapatid.

"Whatever." Keeno hopelessly replied. Ano pa nga ba ang magagawa niya. May point
din naman ang kanyang kapatid.

Tumayo si Kon at dinampot ang kanyang indian style mask na ang upper part lamang ng
kanyang mukha ang natatakpan. Gusto niyang matawa ngunit tanging pagngiti lamang
nang mapakla ang kanyang nagawa. Kailangan ba talaga niya ang maskarang iyon? He
already has something better. His own face. Para sa kanya ay matagal na talaga
siyang nakamaskara at madalas naiisip niya, sa oras kaya na tuluyan na niyang
hubarin ang maskara, matatanggap ba siya?
Hindi niya alam kung bakit pero pakiramdam niya ay may kumurot sa puso niya nang
bigla na lamang pumasok sa isip niya si Saki. He knows how much Saki wants to be
with a Ducani. Natatakot siyang baka kapag nalaman na ni Saki ang tunay niyang
katauhan, magbago ito at gustuhin na lang siya dahil sa apelyidong nakadugtong sa
pangalan niya. Dahil kahit na hindi niya aminin sa sarili nang buo, gusto niya kung
paano siyang tinatrato ni Saki ngayon.

Yes, she's a tigress, but that angst towards him is real. Iyon ang totoong Saki at
hindi nagpapanggap na saksakan ng bait dahil lang Ducani ang apelyido ng kaharap
nito. Kon wants everything that way, as long as possible. He just hopes that he
wouldn't regret it someday.

Dinukot niya ang kanyang phone sa bulsa saka dinial ang numero ni Saki. Gusto niya
itong ayaing maglugaw mamayang gabi pagkagaling niya sa party kaya bibilinan na
kaagad niya itong huwag munang matulog.

It took three rings before Saki picked up the phone. Pero halos hindi marinig ni
Kon ang dalaga dahil sa ingay ng background. Halos sumigaw na rin si Saki sa lakas
ng tugtog kaya kahit hindi niya naiintindihan ang sinabi ni Kon, sumigaw siya
pabalik ng, "nasa trabaho pa ako! Mamaya na tayo mag-usap!"

Trabaho? Bakit ang ingay? Napaisip tuloy siya bigla kung anong trabaho ang sinasabi
ni Saki. Ang katangahan naman kasi niya, sa ilang linggo na nilang pagkikita, ni
minsan ay hindi niya nagawang tanungin kung ano ba talaga ang trabaho ni Saki
palibhasa ay wala na siyang ibang ginawa kung hindi pausukin ang ilong nito.

"Nasaan ka? Bakit para kang nasa party kung nagtatrabaho ka?"

"Nasa bar ka?"

"Saki? Nag-alala ako bakit maingay. Saan ka ba nagtatrabaho? Please lang wag sana
sa bar. Bubuhayin na lang kita kesa magtrabaho ka sa ganyan."

"Fine. Tawagan mo ko kapag tapos na ang trabaho mo. Maglugaw tayo."

Nakagat ni Saki ang ibaba niyang labi nang mabasa ang mga text ni Kanor. Halos
higit isang oras na rin mula nang mareceive niya ito at ngayon lamang niya nagawang
mabasa sa dami ng ginagawa niya kanina.

Ewan ba niya pero parang sinundot ang tagiliran niya nang maramdaman ang concern
nito kaya lang hindi niya alam kung matutuwa ba siya roon sa parteng inisip nitong
sa bar siya nagtatrabaho. Aba ang damuho? Pinagkamalan pa yata siyang pokpok!

Inipit niya ang hawak na event's program sa kanyang kili-kili upang replyan si
Kanor.

"Kapal mo! FYI Kanor A. Baltazar ng kung saan mang lupalop, hindi ako pokpok ano!
Events organizer ako at nasa isang malaking benefit party ako. Palibhasa siguro
laman ka ng mga chipipay na bar kaya ang dumi ng utak mo!"

Tuon na tuon ang kanyang atensyon sa pagta-type sa phone kaya halos hindi na niya
namalayan ang paglapit ng isang lalake sa kanyang tabi. Nang tapikin nito ang
kanyang balikat ay halos tingalain na niya ang lalake sa tangkad nito. Maganda ang
white ensemble nito ng suit and tie na tinernuhan ng phantom mask. Kitang-kita rin
niya kung paanong gumalaw ang pisngi ng lalake para sa isang matamis na ngiti.
Bigla tuloy siyang nahiya sa suot na itim na pixie dress at flats. Mukha siyang
tinkerbell na sumapi sa mga demonyo. Wala rin siyang suot na mask at ang kanyang
radio ay nakakwintas sa kanyang leeg. Pare-pareho ang itsura ng lahat ng events
organizing team kaya naman hindi niya masabing kasing ganda niya ngayong gabi ang
mga kasali sa event. Sayang. Ang gwapo pa man din ng kaharap niya at parang may
kahawig pa hindi lang niya maalala kung saan niya nakita.

"Y—Yes sir? Do you need anything?"

"Ah, yes. Pwede bang i-request na huwag i-reveal kahit kanino ang guestlist? My
older brothers' call." Kunwari ay biro pa ng lalake kasabay ng paglawak ng ngiti
nito.

"Ah, yeah we can do that but can I get your name, sir? Iinform ko lang ang head ng
team tungkol sa request niyo." Nilabas ni Saki ang ballpen, handa nang magsulat sa
likod ng program na hawak niya.

"It's Krei Ducani."

Halos mabitiwan ni Saki ang kanyang ballpen. Nanlaki nang husto ang kanyang mga
mata at napatutok ang tingin niya sa lalakeng kaharap.

Holy cow! He's a freaking Ducani!

Kabanata 7

Kon sipped on his glass of champagne while looking at the scene at the end of the
staircase. Prenteng nakakalso ang isa niyang kamay sa wooden railing habang ang mga
mata ay hindi naaalis sa dalawang pamilyar na bultong kanina pa niya pinanonood
nang lapitan siya ng kapatid na si Keeno kasama ang sekretarya nito. Ang dalawa ay
parehong suot ang kanilang mga maskara gaya niya at ang mga mata'y sinundan ang
direksyong kanyang tinitignan sa ibaba.

Tinapik ni Keeno ang kanyang balikat saka ito ngumisi. "Look who Krei just found?"

Umismid si Hayriss. "You're lucky it's not Keios who's talking to her right now,
boss."

Kon smirked before he drank the last of his champagne. "Keios likes the innocent
ones. That woman is a tigress." Tumingin siya kina Keeno at Hayriss. "Trust me.
Hindi rin siya uubra sa isang iyan kung nagkataon."

Mahinang natawa si Keeno. "And Krei isn't going to hit on that girl if he knows you
like her."

"Should I warn sir Krei?" Alok ni Hayriss sa mapanuyang tono.

Binasa ni Kon ang kanyang ibabang labi bago nilawakan ang kanyang ngisi. "Takot
lang ni Krei na mangaliwa. Baka lahat ng kaso na meron ang bansang ito, ipataw sa
kanya ng girlfriend niya pag nagkataon."

Pare-pareho silang natawa sa kumento niya. Keeno knows Kon made a good point
anyway. Ipapanalangin na lamang niyang hindi magkabukuhan si Saki at Kon ngayon
gabi kung hindi ay sira ang plano ng kapatid. He knows why Kon is doing all this
disguise in front of Saki. Lumaki man sa hirap ang kanyang kuya Kon at malayo sa
nakagisnan nilang apat, ito naman ang pinakananiniwala sa tunay na konsepto ng pag-
ibig. Hindi niya ito masisisi. Khalil Ducani had fallen inlove with Kon's mother in
the most unexpected way. Siguro kung hindi lang magulo ang pamilyang mayroon ang
kanilang tatay, hindo siguro sila nabuhay sa mundong apat.
But despite how their dad and Kon's mother's love story ended, the brothers decided
to put the past behind them. Mas nagfocus sila sa pagmamahal bilang magkakapatid at
iyon ang pinakamahalagang bagay para sa kanilang mga nakakaalam ng katotohanan
tungkol kay Kon.

Nilabas ni Kon ang kanyang phone at nagtipa ng text para kay Saki bago sila inaya
ni Sancho Lankova na sumali na sa kasiyahan sa baba.

Keeno and Hayriss went down firat together with Sancho. Nang tuluyang nakarating sa
ibaba ang tatlo, inaya na rin nila si Krei, dahilan upang maiwan sa ibaba si Saki.

Lumunok si Kon at pinatay ang kanyang cellphone. There's this idea going on inside
his head and no matter how crazy and risky it may sound, gusto niyang subukan.
Bahala na lang si Batman. Basta ngayong gabi, gusto naman niyang ipakilala si
Konnar kay Saki. The most mysterious among the Ducani's.

"WAG MONG KAKALIMUTAN. May schedule tayong maglugaw date mamaya." -Kanor

Nakagat ni Saki ang ibabang labi upang pigilan ang sariling ngumiti. Ewan ba niya
kung bakit mas natuwa pa yata siya sa pagpapaalala ni Kanor ng tungkol sa "lugaw
date" nila pagkatapos ng trabaho niya keysa iyong kaninang kausap na niya si Krei
Ducani.

Okay, she gets it. Para ba naman kasi siyang lutang kanina. Ni hindi nga niya
masyadong nakausap ang lalakeng isa sa mga pinangarap niyang makausap. Almost
seventy percent of the moment, she was just staring at his covered face. Alam naman
niyang guwapo ito sa kabila ng maskarang nakatakip sa mukha ng binata. Hindi lang
niya maintindihan kung bakit pakiramdam niya ay may kahawig ito.

Inipit niya sa kanyang kili-kili ang hawak na program saka nagtipa ng reply kay
Kanor.

"Kakain ng lugaw hindi magdi-date. Assuming ka talaga."

Kahit pa mataray ang kanyang reply, ewan ba niya kung bakit hindi niya napigilang
ngumiti habang sinisend iyon kay Kanor. She knows that Kanor has this extraordinary
impact on her she often denies to herself, but she'd rather get ugly than let him
know about it. Ang isang iyon pa? Eh saksakan iyon ng kapreskuhan kapag kasama
siya.

Iikot sana siya upang bumalik sa lamesa ng mga organizer nang tumama ang balikat
niya sa isang lalake. Nalaglag ang cellphone niya sa sahig at muntik na siyang
mawalan ng balanse, mabuti nalang at mabilis siyang nasalo ng lalakeng nakabanggaan
niya.

"Oh, sorry." The guy apologized with his soothing voice that kind of sounds
familiar to her.

Napaawang ng bahagya ang mga labi ni Saki nang matitigan ang mga mata ng lalake. It
looks...familiar—and undeniably magnetic.

Inalalayan siya ng lalakeng makatindig ng maayos kahit pa nangatog ang mga tuhod
niya sa hindi malamang dahilan. Dinampot nito ang kanyang cellphone na maswerteng
hindi nabasag dahil sa carpeted ang sahig. Inabot ito ng lalake sa kanya saka ito
matipid na ngumiti.

"You okay, miss?" The guy asked, his minty with a hint of champagne breath touched
his face.
Tila nagbalik siya sa katinuan dahil sa tanong ng lalake. "U—Uhm, yeah. I uh, I
just thought you're someone I know."

Nakita niya ang paggalaw ng adam's apple ng lalake senyales ng paglunok nito ng
sariling laway bago nito sandaling binaling sa ibang direksyon ang tingin. "Oh,
hmm." Mahina itong tumawa. "Really? That's impossible. I just got home yesterday."
He said in his british accent. The guy stared at her eyes again in a questioning
manner.

She bit her lower lip to stop herself from saying anything stupid. Ngunit hindi
talaga niya maiwasang isiping sobrang pamilyar ng lalake...pati na ang klase ng
emosyong nagagawa nitong ipadama sa kanya ngayon.

"Maybe I was wrong. It's kinda impossible anyway. I mean with all the accent and
classy look." She forced an awkward smile. "Sorry."

Ngumisi ang lalake. "Right." He chuckled nervously. Mayamaya ay luminga-linga ito

sa paligid. "Would you like to grab some drinks with me?"

THIS IS SO NOT GOOD. Paalala ni Saki sa kanyang sarili nang muling magrequest ang
lalake ng panibagong inumin sa barista. She's supposed to be working pero dahil
ipinaalam siya ng lalake sa mismong head ng team nila, hindi na siya nakatanggi.

Okay, maybe she likes this, too. May kakaiba sa misteryosong lalakeng ito na hindi
niya masabi gamit ang mga salita na abot ng kanyang bukabularyo. All she knows is
she feels comfortable with him. Hindi niya malaman kung bakit.

"Scotch on the rocks and frozen margarita." Ani ng barista pagkalapag ng kanilang
inumin sa bar counter.

"Thanks." Simpleng tugon ng lalake bago dinampot ang kanyang baso.

Tumikhim si Saki. Dama na niya ang pag-init ng kanyang pisngi dahil hindi naman
talaga siya manginginom. Tanging flavored beers nga lang ang iniinom niya at
sobrang dalang lamang na mangyari iyon ngunit heto siya at nakikipag-sabayan sa
misteryosong lalake.

"I find it odd that you haven't asked for my name yet and you didn't say yours."
Putol ni Saki sa katahimikang namagitan sa kanila.

The guy smiled, flashing his perfect set of white teeth. Naalala tuloy niya si
Kanor at ang hindi niya mapaniwalaang magandang mga ngipin nito.

"Well," he licked his pinkish sexy lips. "Would it matter if I'd still ask? Doesn't
seem like a big deal to me."

Bahagyang umarko ang kilay ni Saki. Hindi niya inasahan iyon ngunit siguro nga ay
may ganoon talagang klase ng lalake. Shw thought maybe most guys are just like
that. They're more interested in knowing the brand of a woman's underwear rather
than her name.

Hindi siya sumagot kaya nang napansin ng lalake ang pananahimik niya ay inabot nito
ang kamay sa kanya. "Fine. For formality's sake, I'm Kon."

Lumunok si Saki at tinanggap ang kamay nito. "I'm Saki."

Kon shook her hands before taking a sip on his glass. "So Saki, what's your story?"
Hindi alam ni Saki kung ano ang mayroon si Kon at natagpuan na lamang niya ang
sariling kinikwento rito ang kanyang buhay. She's never been that open to a
stranger. Ngunit pagdating kay Kon, tila pakiramdam niya ay nawala ang kanyang mga
inhibisyon na sabihin dito ang tungkol sa nanay niya, sa nangyari sa kanila noong
bata pa siya, pati ang kung paano niya binuhay ang sarili niya matapos mamatay ang
kanyang ina.

Kon's eyes stared intently at her with a hint of concern. Hindi ito nagtanong
habang nagkikwento siya na tila sobrang interesado ito sa kanyang mga sinasabi at
tila wala itong balak husgahan maging ang mga baluktot na pananaw niya sa buhay.

"So yeah, that's my story." Pagtapos ni Saki sa kanyang pagkikwento. Halos doon
lamang niya napagtanto ang mga nasabi niya. Bigla tuloy siyang tinamaan ng hiya sa
dami ng nakwento niya rito. Nadampot tuloy niya ang kanyang margarita at napainom
doon.

Nang mapansin ni Kon ang pagkahiya niya ay marahas itong bumuntong hininga. "Looks
like we almost have the same story."

Natigil siya sa pagsipsip sa straw at kunot-noong tinignan si Kon. "In what way?"

Magsasalita na sana si Kon nang tumugtog ang isang malamyos na musika kasunod ay
ang pag-anunsyo ng isang lalake tungkol sa purpose ng party. Sabay silang
napatingin sa stage kung saan nakatayo ang host ng pagtitipon, ngunit mayamaya ay
naagaw ng isang lalakeng may berdeng mata ang atensyon ni Saki nang lapitan nito si
Kon saka nito ito binulungan.

Kon shrugged his shoulders before he smirked. "Dude, what else do we expect from
Azul anyway? He's just like my brother."

The guy with green eyes and white half mask chuckled. "I bet Keios would be
surprised. Siya nga pala, he just called. He's not gonna make it tonight."

Nalukot ang noo ni Saki. Tama ba ang narinig niya? Kapatid ng lalakeng kausap niya
at kainuman niya si Keios Ducani?

Ibig sabihin ang lalakeng ito ay isa ring...Ducani?!

Nang magpaalam ang lalakeng kausap ni Kon ay napansin nito ang nagtataka niyang
titig kaya naman napangisi ito sa kanya. "Why?"

"A–Are you a Ducani?"

Kon didn't answer. Ininom niya ang kanyang alak saka niya inanggulo ang katawan
paharap kay Saki. He was so close to her that their proximity feels so suffocating
on her end.

"Does my surname matter? Do you think you'd like me if I am a Ducani?" He asked in

a husky tone, sending chills down her spine.

Lumunok si Sako ng sariling laway. Pakiramdam niya ay biglang nagpalpitate ang

kanyang puso dahil holy pancit canton, he might be a freaking Ducani!

"U–Uhm..." Hindi niya kayang magsalita. Pakiramdam niya ay nalunok niya ang kanyang
dila at kung ibubuka niya muli ang kanyang bibig, baka ungol na ang lumabas dito.

Bumaba ang tingin niya sa mamula-mula nitong mga labi at nang mapansin iyon ni Kon,
kinagat nito ang mga labi nito saka ito bumuntong hininga.
Nahigit ni Saki ang kanyang hininga nang ibaba ni Kon ang ulo nito hanggang sa
matapat ang mukha nito sa kanyang tainga. Halos makagat na ni Saki ang kanyang
ibabang labi nang madama niya ang mainit nitong hiningang humaplos sa kanyang
balat.

"If I'd tell you the truth, that I am a Ducani, would you give me the permission to
kiss you?" He licked his lower lip. "Cause honestly, your lips look like it's
inviting me...and God knows how much I wanna taste it right now."

Kabanata 8

Nahaplos ni Saki ang kanyang mga labi habang wala sa sariling naglalakad patungo sa
taxi bay. Pakiramdam niya ay nakalutang pa rin siya sa ere kapag naaalala niya kung
paanong matapos niyang itango ang kanyang ulo, tuluyang lumapat ang malalambot na
mga labi ni Kon Ducani sa kanyang mga labi.

It was quick, but magical. Like a kiss of a prince in a fairytale she used to dream
about when she was young. Ni hindi nga gumalaw si Kon at pareho lamang na sumara
ang kanilang mga mata habang dinadama niya ang bolta-boltaheng kuryenteng dumaloy
sa kanyang katawan.

Para siyang nanaginip. Tila hindi pa rin nga niya mapaniwalaang nahalikan siya ng
isang Ducani. Talaga nga yatang pagdating sa Ducani, nahuhubad ang maskara niyang
tigresa.

She squirmed and then tried to calm herself down again. Para siyang timang sa
itsura niya at pasalamat na lamang siyang madaling araw na kaya kaunti na lamang
ang pwedeng makakita sa kanya.

Dinukot niya ang kanyang phone sa kanyang pouch bag saka dinial ang numero ni
Kanor. May usapan silang maglulugaw at alam niyang iyon ang pinaka perfect time
para ipagmalaki rito na pumasa siya sa isang Ducani. Sayang nga lang at masyado
siyang nalasing sa halik nila at nakalimutang kunin ang numero nito. Isa pa,
pagkatapos siya nitong halikan, nagpaalam na itong uuwi na dahil may kailangan pa
raw itong asikasuhin. Ang akala nga niya ay nadismaya ito sa halik na pinagsaluhan
nila pero nang ngitian pa siya nito saka sinabing "I will remember that. Thank you,
Saki," halos malaglag siya sa silyang inuupuan niya.

This night is as magical like in the movies. Panalangin na lamang niyang hindi ito
ang una at huli kung hindi ay baka talagang magresign na siya sa trabaho niya at
mag-apply na lang na janitress sa Ducani Empire gaya ni Kanor. Mukha namang maganda
ang compensation plan sa kumpanyang iyon dahil parang ang daming pera ni Kanor para
magpa-derma at manlibre ng sasakyan pauwi.

Labag man sa loob niyang kumain ng lugaw dahil hindi iyon makatarungan sa gandang
mayroon siya, gusto niyang makita si Kanor nang masampal niya ito ng katotohanang
malaki ang tyansa niyang maging isang Mrs. Ducani. Napangisi tuloy siya nang ma-
imagine kung ano ang magiging reaksyon ni Kanor kapag nalaman nitong hinalikan siya
ng isang Ducani.

Nangunot ang kanyang noo nang hindi sinagot ni Kanor ang tawag niya. Dati rati
naman ay sandali palang, sinasagot na kaagad nito ang tawag na animo'y hinihintay
nito ang tawag niya.

Naisip na lang niyang idial ulit ang numero nito ngunit nang tatlong ring pa lang
ay pinatay na nito ang tawag niya, takang-taka siyang napatitig sa kanyang phone.

Aba't ang hinayupak? Ako pa talaga ang pinapatayan ng tawag?

Mariing magkalapat ang kanyang mga labi habang nagtitipa ng text para rito. Hindi
niya alam kung bakit naiinis siya gayong pinatayan lang naman siya nito ng tawag.

"Hoy ano na? Akala ko ba kakain tayo ng lugaw?!" Aniya sa text, pilit kinakalma ang
sarili alang-alang sa wrinkles-free niyang mukha. Hindi siya papayag na magkakaroon
siya ng mga guhit sa mukha dahil lang may damuhong tinotopak ngayong gabi at ayaw
sagutin ang tawag niya.

Wala pang ilang minuto ay nakapag-reply na ito. Ibig sabihin ay gising pa ang loko
pero kung patayan siya ng tawag akala mo ay hindi ito ang nagyaya sa kanya. Ang mga
lalake nga naman.

"Wag na inaantok na ko. Umuwi ka na." —Kanor

Naningkit ang mga mata ni Saki kasabay ng unti-unting pagkulo ng kanyang dugo. No,
she isn't being this impulsive just because she's on her period, but because Kanor
is being annoying right now in a way she can barely recognize. Never. Never siya
nitong tinanggihan o inindian at hindi niya iyon matanggap!

Ayan ang napapala mo! Sinabi na kasing huwag mong sinasanay ang sarili mo sa
presensya ng isang tao.

That's the sad part of life. We do not control other people's mind and heart. They
can change in a snap if they want to. Childish man isipin pero ito ang pinakaayaw
ni Saki sa lahat.

Magtitipa sana siya ng sagot nang muling nagtext si Kanor. Nang mabasa niya ito ay
halos mabasag ang mga ngipin niya sa sobrang pagngingitngit dala ng inis.

"Umuwi ka na. Tinatamad pa kong makita ka." —Kanor

"Aba't!" Halos pumutok ang kanyang mga ugat sa ulo. "Ang punyetang ito?! Ang kapal
ng mukhang tamaring makita ako?!" Singhal niya sa kanyang cellphone. Kung hindi
lang ito bago, siguradong naihagis na niya ito dala ng sobrang bwisit kay Kanor.

Teka bakit ba siya naiinis? Was it because she finds his reply offensive on her end
or because she isn't used to seeing Kanor this way. Pinagtitripan ba siya ng kumag
o totoo ang sinasabi nito? Tanong niya sa sarili pero kasalanan din yata ng alak sa
kanyang sistema dahil natatalo na ng kanyang emosyon ang kanyang rasyonal na pag-
iisip.

"Ang kapal mo magyaya hindi mo naman pala itutuloy. Bwiset! At FYI, MAS NAKAKATAMAD
MAKITA YANG LETSE MONG MUKHA!" Reply niya rito bago siya sumakay ng taxi at sinabi
ang kanyang address.

Nang muling tumunog ang kanyang cellphone ay dali-dali niyang tinignan ang sagot
nito.

"Okay, sorry. Tulog na ko."

Napaawang ang bibig niya. Jusko patawarin! Pero gusto niya yatang sugurin ito at
komprontahin kung bakit biglang ganito ang pakikitungo nito sa kanya.

Calm your self down, Saki. Ang ganda-ganda ng gabi mo. Paalala niya sa sarili,
ngunit hindi niya pa rin magawang alisin ang kanyang inis. Siguro ay dahil kahit
kailan, hindi siya tinantanan ni Kanor at kapag nagyayaya ito, talagang hindi ito
titigil hangga't hindi siya nito napapapayag. Isa pa, hindi natutulog ang kumag na
hindi man lang nakakapag-goodnight sa kanya. Hindi tuloy niya maiwasang manibago.

Sa huli, hindi rin niya natiis na hindi magtipa ng text para rito. Ayaw niya naman
ng lugaw pero sa hindi malamang dahilan, natagpuan na lamang niya ang sariling
tinitext si Kanor ng mga salitang hindi niya inasahang sasabihin niya dala ng inis
niyang hindi niya matumbok kung saan ba talaga nagmumula.

"EDI MATULOG KA! BANGUNGUTIN KA SANA! MAGLULUGAW AKONG MAG-ISA!"

Kabanata 9

Kon had to rush to the hospital when he heard the news. Mabigat man sa loob niyang
hindi matupad ang pangako kay Saki na maglulugaw sila, kailangan niyang unahin ang
nangyari dahil walang ibang makatutulong sa matandang janitor kung hindi siya.

It was the man he paid to watch over Lori who called him. Nag-hire siya ng sariling
nurse para rito nang hindi nalalaman ni Tatay Manny upang masigurado niyang lahat
ng kailangan ay nairereport sa kanya. Si Lori na lang ang mayroon ang janitor at
dahil hindi siya nito itinuring na iba, walang sawa niya itong tutulungan sa abot
ng kanyang makakaya.

Napabuga siya ng hangin matapos niyang ipasok sa bulsa ng kanyang pantalon ang
kanyang cellphone. Lumabas siya mula sa fire exit kung saan niya sinagot ang tawag,
saka siya bumalik sa silid ni Lori, ang panganay ni Tatay Manny na nadiagnose na
may butas sa puso. Lori's younger sister was taken by their mother. Naghiwalay kasi
si Tatay Manny at asawa nito noong apat na taong gulang si Lori. Sumama ang asawa
niya sa mayaman kesyo para raw sa pagpapagamot ni Lori ngunit para kay tatay Manny
ay tinapakan ang pagkalalaki niya. Mula noon ay tinaboy na niya ang asawa at
binuhay mag-isa si Lori. Mabuti na lang at kasama nila sa bahay ang kapatid ni
Tatay Manny at ang pinsan ni Lori na si Lianne kaya naman may nagbabantay sa dalaga
kapag nasa trabaho ang ama.

Lori's case is very sensitive. Hindi ito maaaring basta lang makaramdam ng sobrang
emosyon. Iyong perang pina-raffle kunyari ni Kon at Keeno, ginamit para sa
operasyon ng dalaga. Bagama't may mga organisasyong tumulong, naiwan pa rin ang
malaking halaga na kinailangang bayaran.

Tulog na si tatay Manny na extrang bed na naroon ngunit nang pumasok si Kon sa
silid, napansin niyang nakamulat si Lori at malungkot na nakatitig sa ama. Agad
naman nitong pinalis ang namuong luha sa mga mata nang makita si Kon, bago ito
pilit na ngumiti.

"Kanor, anong oras na hindi ka pa ba uuwi?" Tanong ni Lori.

Kon forced a smile before he grabbed a chair. Naupo siya sa tabi ng kama ni Lori
saka sinulyapan si Tatay Manny. The truth is, he rushed to the hospital because the
old janitor passed out. Hindi pa pala ito kumakain at wala pang tulog dahil
sinubukang kumuha ng extrang trabaho. Hindi maiwasang masaktan ni Kon. People like
Tatay Manny does not deserve to suffer in life. Para kasi sa kanya ay masyado itong
mabait para pahirapan ng mundo.

"Dito muna ako hanggang sa magising si Tatay Manny. Baka kailanganin niya ako
mamaya." Nabaling kay Lori ang kanyang tingin. "Bakit gising ka pa?"
Lori breathed in deeply. "Hindi ako makatulog. Nag-aalala ako kay Tatay, Kanor.
Masyado na akong maraming problemang ibinigay sa kanya pati na kay tita at ate
Lianne."

"'Wag mong sabihin 'yan. Masama sayo ang masyadong nag-iisip." Paalala niya rito
ngunit tuluyang naluha si Lori.

"Mahal na mahal ko ang tatay ko, Kanor. Pangako ko sa kanya noon na paglaki ko,
iaahon ko siya sa hirap...pero dahil sa lintik na sakit ko, kahit nagkaka-edad na
ang tatay ko, pabigat pa rin ako." Humikbi si Lori. "Wala akong silbi, Kanor. Kung
sana ay tinanggap ko na lang ang alok ng Mama ko na iwan si Tatay, baka wala na
siyang problema ngayon."

"Lori, mahal na mahal ka ni Tatay Manny at ikaw na lang ang lakas na meron siya.
Tatagan mo sana ang loob mo kahit para na lang sa kanya." Kanor sighed as he
reached for Lori's hand to give it a squeeze. Pilit siyang ngumiti para pawiin ang
sama ng loob nito. "Next week lalabas ka na. Bakit hindi tayo maghanda sa inyo?
Namimiss ko na ang magvideoke kasama sina Lianne at nanay Maria."

Natawa si Lori. "Ang panget kaya ng boses mo."

Tumaas kunwari ang kilay ni Kanor. "Hoy, ako ang may pinakamataas na score palagi."

"Kasi sinisigawan mo 'yong mic." Natatawang ani ni Lori. Mayamaya'y huminga siya
nang malalim. "O—Oo nga pala. Nakwento ni Tatay ang tungkol sa babaeng laging
naghihintay sayo sa labas ng building ninyo." Iniwas nito ang tingin habang
namumula ang mukha. "N—Nagseselos ako."

Hindi naiwasan ni Kanor ang makamot ang kanyang patilya. Lori has always been vocal
with her feelings for him. Noon pa man ay malaki na ang pagkagusto niya rito kaya
naman natatakot siya kapag ito ang nagiging usapan nila dahil nang minsang sabihin
niya sa dalaga na hindi pa niya iniisip ang pagkakaroon ng karelasyon, inatake ito
dala ng sama ng loob.

"Kaibigan ko lang si Saki, tsaka patay na patay ang babaeng 'yon sa mga Ducani kaya
imposibleng magkagusto sa akin ang isang 'yon." Tugon niya kahit ang totoo, gusto
niya si Saki. Mali. Gustong-gusto niya ang tigresang iyon.

Hindi pa nga lamang ito ang tamang oras para malaman iyon ni Saki. May gusto pa
munang patunayan si Kanor. Isang bagay na alam niyang pinakamahalaga sa lahat.

Halos padabog ang pagbuklat ni Saki sa folder ng designs para sa upcoming project
ng kanilang team. Palibhasa ay maghapong mainit ang ulo niya dahil sa lintik na
Kanor na iyon na hindi pa nagpaparamdam sa kanya kaya pati ang mga kasama sa team
ay napagbuntunan niya ng inis.

Alas kwatro y medya na ng hapon. Thirty minutes na lang at lalabas na siya ng

trabaho pero hindi pa rin siya nakakapagdesisyon kung pupunta ba siya sa Ducani
Empire ngayong araw. It's been raining cats and dogs since morning at syempre, wala
na naman siyang dalang payong. Ayaw niya namang magpakabasang sisiw para kay Kanor
na inindian siya sa lugaw date nila.

Tuluyan niyang nahampas ang kanyang mesa. At saan naman nanggaling ang mga salitang
iyon sa isip niya? She doesn't come to the Ducani Empire for Kanor. Para sa future
asawa niya ang effort niya kaya bakit sasabihin ng kanyang isip na para kay Kanor?
At date? Bakit niya maiisip na date iyong paglulugaw nila kung ayaw niya sa ganoon?

Nahilamos niya ang palad sa kanyang mukha. She can't be falling for that janitor,
can she? Hindi iyon ang plano. Ang misyon ay maging Mrs. Ducani hindi maging hamak
na Mrs. Baltazar lamang!

"Ah! This is getting more and more frustrating!" Singhal niya sa sarili ngunit
mayamaya ay bumukas ang pinto at pumasok ang isang lalakeng tantya niya ay nasa
late twenties. He's wearing a smart casual ensemble of blue polo shirt and black
pants match with a rolex watch, and by the way the man was dressed, Saki knew, he
is an expensive fish. Idagdag pa ang western features nito na napakalakas maka-
Hollywood vibe.

Look at that sharp jawline and protruding pair of dark green eyes? He looks sexy.

Kasing sexy ni Kanor...

Nanlaki ang kanyang mga mata sa naisip kaya naman nang makita ng lalake ang kanyang
ekspresyon ay bahagyang kumunot ang noo nito.

"Uh, is everything okay, Miss?"

"H—Ha?" Namula ang kanyang mukha sa hiya. "Y—Yes. Everything's fine." She cleared
her throat. "Who are you by the way?"

"Oh, I'm Brent. Calliso Hotel sent me to check if you're already done with the
planning? Kailangan kasing aprubahan ng boss ko 'yan." Sagot nito.

"Ah, yes." Tumango-tango siya at imwinestra ang kamay. "Please, have a seat. I'm
actually on the final review already. Balak ko sanang i-send sa inyo sa susunod na
araw."

"I see. Are you—" tumunog ang cellphone ng lalake. "Sorry, one second. Sir?"

Hindi alam ni Saki kung bakit ngunit nang marinig niya ang boses ng kausap ng
lalake ay pakiramdam niya pamilyar ito sa kanya. Napalunok siya at napatingin sa
kanyang cellphone, tila may kung anong ideyang naglalaro sa isip.

Mayamaya'y hindi na niya napigilan ang sarili. Dinial niya ang numero ni Kanor,
ngunit busy ito. Hindi tuloy niya naiwasang pangunutan ng noo. Ngunit imposible.
Napakaimposible.

Napailing na lamang siya sa kahibangan at ibinalik sa mesa ang kanyang cellphone.

Her discussion with Brent went on, hanggang sa matapos ang lahat. Sakto namang
tapos na rin ang oras ng kanyang trabaho pero sa unang pagkakataon, hindi siya ang
unang nagmamadaling umuwi. She stayed in her office, looking up at the ceiling
hanggang sa hindi na siya nakatiis st dinial ang numero ni Kanor.

It took three rings...before she heard a woman pick up the phone. Dalawang beses
itong nag-hello bago siya nakakibo, habang unti-unting sumisikip ang dibdib.

Saki cleared her throat. "H—Hello? Where's Kanor?"

"Lumabas siya para bumili. Sino ka?"

Hindi gusto ni Saki ang tono ng babae. Naniningkit ang kanyang mga mata at naikuyom
niya ang kanyang kamao. "I'm Saki. And you are?"

Sandaling tumahimik ang kabilang linya. Mayamaya ay narinig niya ang pagbuntong
hininga ng babae.
"Girlfriend niya. May problema?"

Kabanata 10

Napasimangot na naman si Saki nang pumatak na't lahat ang alas dose ng gabi ay wala
pa rin siyang tawag o text na natatanggap mula sa lintik na janitor na pinaasa siya
ng lugaw date. Okay, she must be out of her mind for fussing around because of his
version of date, but she just can't help it. Kumukulo talaga ang dugo niya at lalo
lamang siyang naiinis dahil hindi niya kayang tukuyin kung saan ba talaga niya
hinuhugot ang galit kay Kanor.

Sa naunsyaming lugaw date o sa babaeng sumagot ng kanyang tawag?

"None of the above, boba!" Sinampal-sampal niya ang kanyang mga pisngi bago
sinabunutan ang sarili habang gumugulong sa kama. "Huwag mong sabihing isa sa mga
'yon ang rason mo?! Tanga! Tanga ka, Saki!" Asik niya sa kanyang sarili.

She sighed. Bakit ba kasi niya iniisip pa iyon? Kanor should be the last of her
concern. For goodness' sake they are not even friends, kung siya ang tatanungin.
Mas lalong hindi naman sila magjowa. Takot niya lang na multuhin siya ng kanyang
ina at ito mismo ang magsabi sa kanya kung gaano siya ka-boba. Paano na ang ilang
taon niyang pag-training sa sariling hindi basta magkakagusto sa pobreng gaya niya?
Ayaw niyang masayang ang lahat ng iyon dahil lang may pogi at maalagang Kanor
Baltazar na dumating sa buhay niya.

"Bwiset!" She took her pillow and covered it on her face as she screamed in
frustration. "Bwiset ka, Kanor! Bwiset ka!"

Nagtagis ang bagang niya nang marinig na naman ang boses palakang girlfriend ni
Kanor. Mas lalo tuloy uminit ang kanyang ulo at lalo pang nabuhay ang kanyang dugo
sa inis. Para sa kanya ay kahit yata magseventy five siya sa karaoke ay 'di hamak
na maganda ang boses niya kaysa roon.

And now she's comparing herself to his girlfriend? Nahihibang na yata talaga siya.
Hindi na talaga healthy si Kanor sa kanya.

Hindi na siya nakapagpigil pa. Dinampot niya ang kanyang cellphone at tinadtad ng
angry emoji ang text na ipapadala niya kay Kanor, ngunit bago niya napindot ang
send, naalala niyang de-keypad nga pala ang cellphone ng lintik na iyon. She
wonders if emojis can be read when using old phones?

"Punyeta ka. Pati paggamit ng emoji problema ko tuloy ngayon! Bakit kasi hindi mo
palitan 'yang lintik mong ancient gadget?" Asik niya habang binubura ang
sandamakmak na angry emojis.

She breathed out sharply. Hindi niya napansing isang blangkong text na pala ang
naipadala niya kay Kanor matapos siyang bumuntong hininga at aksidenteng napindot
ang send button kaya nang ibagsak niya muli ang katawan sa higaan, hindi niya
inasahan ang pagtunog ng kanyang cellphone.

Her eyes popped and her heart suddenly went in chaos when she saw Kanor's name in
the screen. Nanginginig ang kanyang kamay nang sagutin ang tawag nito, at ang
kanyang galit ay tila lumipad palabas ng bintana!

She cleared her throat. "H—Hello?" Nakagat niya ang kanyang ibabang labi. Nasaan na
ang tapang niya kanina?

Sandaling naging tahimik ang kabilang linya kaya nagsalubong ang kanyang mga kilay.
Muli siyang nagsalita. "K—Kanor?"

Nakadinig siya ng pagbuntong hininga. "Saki?"

Mariin niyang kinagat ang sariling daliri. Para siyang tangang gumulong sa kama
habang namumula ang pisngi dahil sa malakas na tibok ng kanyang puso. Ano ba itong
nangyayari sa kanya?

Sinampal niya ang sarili nang matauhan. "Oh, bakit? N—Napatawag ka?"

"Akala ko kung sino nagtext ng walang laman eh. Nagpalit ka ng numero?" Tanong nito
na kinayamot niya.

"Excuse me. Hindi ako nagtext sayo at hindi ako nagpalit ng number!" She rolled her
eyes. Ngayon ay nagbalik na ang inis niya. "Baka naman binura mo lang talaga ang
number ko kasi ayaw mo na akong makita?"

She heard him chuckle that made her heart pound hardly inside her chest. "Mainit na
naman ang dugo mo sa'kin. Namimiss mo na naman yata ako kaya ka nagkakaganyan."

Uminit ang kanyang pisngi at umawang ang kanyang mga labi nang mailayo niya sandali
ang kanyang phone sa kanyang tainga upang tignan ito. "Ang kapal ng mukha siya na
nga itong nagbura ng number ko."

"Naririnig kita, Saki." Humalakhak itong muli. "At naiimagine ko 'yang singkit mong
mga matang lalong sumisingkit."

Namula lalo ang kanyang pisngi at halos kutusan na niya ang kanyang sarili. Bakit
ba parang nakabisado na yata siya nito? Ganoon ba siya kadaling aralin?

Nasabunutan niya ang sarili habang mariing nakapikit, sinisermunan ang sarili sa
kanyang isip. She has to sound normal. Walang dapat ikainis, hindi ba? Wala.

"T—Tigilan mo ako, Kanor." She said in a low tone, ngunit nagtunog naiinis pa rin.

Bumuntong hininga ito. "Galit ka ba sa akin?"

"Hindi 'no. Bakit ako magagalit?" Naiinis niyang tugon.

"Galit nga." He chuckled softly. "Gusto mo ba akong makita nang mawala ang galit
mo?"

Naimulat niya ang mga mata. "Ang kapal mo tala—"

"Teka ulitin ko. Gusto kitang makita nang mawala ang galit mo." Putol nito sa
kanyang sinasabi.

Napaawang ang kanyang bibig at muling uminit ang kanyang mukha. Did he just say he
wanted to see her? Nagkamali yata siya ng dinig.

Lumunok siya at kinuyom ang palad sa kanyang kumot. "A—Ano kamo?"

Great. Now that just sounded as if she was tamed with his words. Napakahusay mo
talaga, Saki. Asik niya sa sarili.

"Ang sabi ko gusto kitang makita. "Humikab ito. "Anong address mo?"
"Apartment 15, Nagsabong Street—" her eyes popped when she realized what she was
saying. "A—Ayaw kitang makita hoy!"

Tumawa ito sa kabilang linya. "'Yong malapit ba 'yan sa rotonda?"

She pursed her lips together, trying her best not to say another word. Hindi. Hindi
siya marupok. Hindi ba ay may girlfriend na ito? Bakit niya ito hahayaang dalawin
siya sa dis oras ng gabi? Anong klaseng nobyo ito? She isn't going to be a side
chic, right? She already prepared herself for no one but a Ducani.

At bakit iyon naman ang iniisip niya? Bakit ang maging kabit naman kaagad ni Kanor
ang pumasok sa kanyang kokote? Napaka-functional talaga ng utak niya lately. Gusto
niyang palakpakan ang sarili.

"Saki." Tawag ni Kanor nang hindi siya kumibo.

Umirap siya sa kawalan at pilit nilabanan ang tukso ngunit mayamaya ay muli itong
bumuntong hininga. "Ayaw mo ba?"

Lumunok siya ng sariling laway, ang mga mata ay nabaling sa kumot na kanyang
nilalamukos. "A—Ayaw." She almost choked with her own words. Hindi niya alam kung
bakit tila kumirot ang kanyang dibdib dahil sa kanyang sariling sagot.

"Sigurado na ba 'yan? Ayaw mo talaga? Gusto sana talaga kitang puntahan eh kahit sa
labas lang ng apartment mo. Ilang araw na tayong hindi nagkikita." Now he sounded
sad, at naiinis siyang nagsisimula na siyang makunsensya!

Sumimangot siya at tuluyang niyakap ang mga tuhod. "Hindi ka yata naaawa sa
girlfriend mo?"

"Girlfriend? Right." He laughed softly. "Hindi pa nga ako sinasagot."

Lalo lamang siyang nayamot at muling umirap sa kawalan. "Ewan ko sayo matutulog na
nga lang ako kesa makasira ako ng relasyon. Maudlot pa 'yang pagiging magjowa niyo
ako pa ang maging may kasalanan."

Tumawa itong muli. "Nagseselos ka ba?"

"Tse!"

"Selos nga." Mahina itong tumawa saka nagpakawala ng marahas na buntong hininga.
"Hindi ko alam na pwede palang pagselosan ang sarili."

Tumaas ang kanyang kilay. "At ano namang ibig mong sabihin, aber?" Mataray niyang
tanong dito.

"Wala." Nakadinig siya ng kalansing ng mga susi kasunod ay ang pagbukas-sara ng

pinto. "Pupuntahan kita ngayon na. I-text mo sa'kin ang eksaktong address mo."

"Ayo—"

"Sige na. Malolowbat na ako. I-text mo na ngayon tsaka kung anong gusto mong
pagkain." He said before he finally hung up on her.

Napatitig si Saki sa kanyang phone. Ang puso at isip ay nagtatalo kung susundin ba
ang sinabi nito.

She sighed and rubbed her hand on her face before she threw her phone on the
bedside table. "Bahala ka sa buhay mo. Hindi kita iti-text lintik ka."

Binagsak niya ang sarili sa kama saka nagtakip ng unan sa mukha, ngunit sadyang
taglay na yata niya ang karupukan ngayong gabi, dahil wala pang isang minuto, hawak
na niyang muli ang kanyang cellphone at tinitipa ang text na ipapadala kay Kanor na
ayaw niyang makita pero heto at binibigyan niya ng eksaktong address ng kanyang
bahay.

Pati na kung anong pagkain ba ang gusto niya.

Bwiset ka, Saki! Blame your cravings for Jollibee!

Kabanata 11

Kon can't help but purse his lips when he read Saki's text. Sinasabi na nga ba niya
at hindi rin siya matitiis nito kahit ano pang taray nito sa kanya. She's always
been like that towards him yet they always end up together, eating something that
costs very less than what he can actually afford.

Hindi sa ayaw niyang gastusan si Saki. In fact he wanted to shower her with
luxurious things but not right now when she still sees him as Kanor Baltazar, ang
hamak lamang na janitor na nagtatrabaho para sa mga Ducani na siyang pangarap ni
Saki. Gustong-gusto niya talaga ito kaya nga ang plano niya ay mapaibig muna ito
bilang si Kanor bago niya aminin dito kung sino ba talaga siya.

Bumaba siya sa hagdan kung saan naabutan niya si Keeno kasama ang sekretarya nito.
Mukhang hindi pa tapos ang mga ito sa diskusyon tungkol sa planong itayo na resort
ni Keeno sa La Union, ngunit nang mapansin niya ang champagne na nasa coffee table,
hindi niya naiwasang ngumisi lalo na nang makita ang pamumula ng mukha ni Hayriss—
at ang mantsa ng lipstick sa mukha ng kapatid.

Looks like it's not just about the resort they are discussing? He thought to
himself as he grinned at his brother.

"Kuya." Keeno rose from his seat and fixed his unbuttoned polo before he cleared
his throat. "Aalis ka?"

"Yeah. Pupuntahan ko si Saki." Tugon niya bago sinulyapan si Hayriss na inaayos ang
sarili at halos hindi makatingin sa kanya.

Sinulyapan sandali ni Keeno ang kanyang limited edition diamond studded watch mula
sa isang sikat na brand. Nang makita nito ang oras ay nagsalubong ang makapal
nitong mga kilay. "Nang ganitong oras?"

Kon jerked his head up in response. "She's craving for the bee and a sight of me."

They both chuckled. Tiniklop naman ni Keeno ang kanyang mga braso sa tapat ng
kanyang dibdib saka ngumisi nang makahulugan sa kapatid. "Not just Netflix and
chill, huh?"

"Nah, man. I'm taking things slowly." Tugon niya dahilan upang lalong lumaki ang
ngisi sa labi ni Keeno.

"Is that so?" Umismid ito. "Well, who am I to believe."

"Gago." Humalakhak si Kon. "Huwag mo akong igaya sayo. Sige na. I'll do you a favor
and leave now. Go back to your midnight snack."

"Fuck you." Natatawang tugon ni Keeno bago ito bumalik sa sofa at pinanood ang
kapatid na lumabas ng kanilang mansyon. "And for goodness' sake don't tell me
you'll leave your Pagani somewhere! Ayoko nang manundo ng kotse!" Sigaw nito ngunit
tumawa lamang si Kon. That's exactly he will do anyway.

Kon cannot take the risk of having a driver. Naisip niyang iwan na lamang ang
kanyang kotse ilang kanto ang layo mula sa bahay ni Saki nang hindi ito makahalata.
Isa pa ay kailangan din niyang magdrive thru at ayaw naman na niyang magtaxi dahil
siguradong ilang minuto pa ang aabutin bago ito makarating sa kanya. He wanted to
see Saki as soon as possible.

"Okay, Misaki. Lemme get the bee for you." He told himself, and the next thing he
knew, his gray Pagani Zonda was already roaring to the gates of their exclusive
subdivision they own as well.

Saki bit her lower lip when she heard a knock in her apartment's door. Ilang minuto
na siyang nakatayo sa kanyang maliit na sala, hinihintay ang lalakeng ayaw niyang
aminin sa kanyang sariling excited niyang makita.

Okay, maybe she's really excited to see him, but she keeps on convincing herself
that she just want to yell at him for a lot of things. Pero nang mapagbuksan niya
na nang pinto si Kanor at masilayan na niya ang matipid na ngiti sa pagod nitong
mukha, hindi na niya namalayan ang paglayas ng inis sa kanyang sistema.

He looked really good in his black t-shirt and denim jeans. Humalimuyak sa kanyang
ilong ang panlalakeng pabango nito na unti-unting lumalasing sa kanya.

He smells expensive...and familiar. She thought to herself.

Inangat ni Kanor ang plastic ng pagkain upang ipakita sa kanya. "Special delivery,
madam." Mahina itong tumawa.

Pilit ang pagsimangot ni Saki ngunit ang kanyang mga mata ay ngumiti, nadala sa
napakasarap sa taingang halakhak ni Kanor. She can't believe herself right now, to
be honest. Bakit parang napakalakas naman yata ng epekto ng binata ngayon sa
kanyang sistema? Hindi niya alam. Siguro ay nahihibang na talaga siya.

Nilakihan niya ang pagkakabukas ng pinto habang tinatarayan ang tingin kay Kanor.
"Ano 'yan, peace offering?"

Kanor grinned at her before he settled himself at her pink sofa. "Siguro? O pwede
ring pagkaing pang-akyat ng ligaw."

Sumimangot siya kunwari upang itago ang biglang pag-init ng kanyang pisngi. Sa isip
niya ay gusto niya itong kotongan. Kung makapagbiro sa kanya ay akala mo wala itong
girlfriend.

Girlfriend. Naalala na naman niya ang babaeng nagtaray sa kanya. Sumama tuloy ang
timpla ng kanyang mood at ang singkit na mga mata ay lalong naningkit kay Kanor.

Tiniklop niya ang kanyang mga braso pagkasara niya ng pinto. "Alam ba ng girlfriend
mong nandirito ka ngayon at nagpapalakas sa akin, hmm?"

Kumurba lalo ang sulok ng mga labi ni Kanor saka ito sumandal sa backrest ng sofa,
ang mapungay na mga mata ay hindi inalis ang tingin sa kanya.
Saki gulped when she felt a sudden burst of adrenaline in her body when Kanor's
biceps flexed. Ipinatong nito ang braso sa backrest, ang palad ay humaplos sa
leather ng sofa.

"Uh, alam mo namang nandito ako so tingin ko naman hindi siya namamalikmata." Pigil
ang tawa nitong tugon.

Saki rolled her eyes. "Para ka talagang gago kausap. I was talking about the girl
who answered my call."

Nagsalubong ang makapal na kilay ni Kanor. "Who?"

Saki cocked her brow. "Aba bakit sa akin mo tinatanong, aber? Ako ba ang may
girlfriend doon?"

Tuluyang natawa si Kanor. He let out a heavy breath before he tapped the space next
to him. "Halika nga rito. Malapit na namang maningkit lalo 'yang mga mata mo."

Napasimangot si Saki, ngunit ang kanyang lintik na katawan, tila minagnet yata at
nawalan siya ng kontrol, dahil kahit labag sa kanyang loob na tumabi rito, aba'y
ang mga paa niya, kay Kanor pa rin nagtungo!

Anak ng tipaklong naman, Saki. Magpa-exorcist ka na nga may sapi na yata ang
katawan mo! Asik niya sa sarili.

Kanor flashed a smirk at her before he took a piece of fries. Tinapat niya ito sa
bibig ni Saki. "Nganga."

Umirap si Saki. "May kamay ako." Aniya at akmang aagawin na sana ang fries ngunit
pinigilan ni Kanor ang kanyang kamay saka ito kinulong sa isa niyang palad. Uminit
tuloy ang kanyang pisngi lalo na nang masuyong humaplos ang hinlalaki nito sa
kanyang balat.

Kanor's eyes stared at her lazily. "Sige na, nang mawala na 'yang inis mo. Isa pa
kung sino man 'yang tinutukoy mo, imposibleng maging girlfriend ko 'yon."

"Bakit naman ako maniniwala?" Pagtataray na naman niya rito ngunit dahil nakabuka
ang kanyang bibig, naisubo sa kanya ni Kanor ang fries.

Nahampas niya tuloy ito sa dibdib, na mabilis niya ring pinagsisihan dahil sa tigas
ng muscle nito. Good lord, hindi tuloy maiwasang mapaisip ng kanyang utak kung
anong itsura nito kapag walang tumatakip na tela sa katawan?

Does it look mouth watering? Edible?

Muntik nang masapok ni Saki ang sarili sa mga naisip. At kailan pa siya naging
ganoon kahalay kung hindi rin lang Ducani ang pagpapantasyahan? Nahihibang na
talaga siya.

"Saki, sayo halos nauubos ang oras ko." Masuyong tugon nito habang hinahaplos ang
likod ng kanyang palad gamit ang hinlalaki. Napapalunok tuloy siya dahil sa
kuryenteng hatid ng bawat hagod ng daliri nito.

"Oh bakit sa akin mo sinusumbat 'yan? Sinabi ko ba—"

"Kasi sayo ko gustong ubusin ang oras ko." He cut her off, his pools darkened with
the kind of sincerity Saki was so scared to see.

Naiwas niya ang kanyang tingin. Nakakawala sa tamang pag-iisip ang klase ng tinging
iyon, ngunit hindi yata siya balak palagpasin ni Kanor ngayong gabi. Nadinig niya
ang pagbuga nito ng hangin, saka nito hinawakan ang kanyang baba upang ianggulo
muli ang kanyang mukha paharap dito.

"Saki..." He called her name in a gentle tone. She gulped when her eyes met his
intense pools. "Wala akong girlfriend. Wala akong nililigawan maliban sayo, kung
napapansin mo ngang nililigawan kita pero mukha namang hindi."

Napaawang ang kanyang mga labi sa sinabi ni Kanor, ang kanyang puso ay nagwala sa
loob ng kanyang dibdib at pakiramdam niya ay bigla siyang sinilaban ng buhay.

"N—Nililigawan mo ko?"

Napangisi nang matipid si Kanor. "Sabi ko na nga hindi mo talaga pansin."

"Eh bakit ang cold mo sa akin nung nakaraan?" Reklamo niya rito, nagtatampo. Huli
na nang mapagtanto niya ang kanyang naging tono.

Kanor sighed. "Hindi lang maganda ang pakiramdam ko no'n. Sorry na." His voice was
pleading, namungay ang mga mata nito.

Lalong nagwala ang kanyang dibdib. Para siyang sinusuyo sa tono nito at paraan kung
paano siyang tignan. Hindi tuloy niya napigilang kagatin ang ibabang labi dahil sa
kilig.

Pakshet. Kinikilig siya? Hindi ba dapat ay para lamang sa isang Ducani ang kanyang
kilig? Ano na ang nangyari sa kanyang sinumpaang pangako?

Napabuntong hininga si Saki. "Kanor, hindi pwede. Alam mo naman na—"

"Sa Ducani ka lang o-oo?" Putol nito.

Napalunok siya nang kumislap ang lungkot at pagkadismaya sa mga mata nito.
Nakunsensya tuloy siya bigla pero iyon naman kasi talaga ang plano niya at alam
naman iyon ni Kanor, hindi ba?

"Kanor, pareho tayong mahirap. Hindi palaging magiging sapat ang letseng pag-ibig."

Umismid ito saka inis na iniwas ang tingin habang nagtatagis ang bagang. "Saki,
anong akala mo sa'kin? Gugutumin ka kapag nagkatuluyan tayo?"

Great. Now he sounds serious. Hindi alam ni Saki kung gusto ba niya ang bagay na
iyon.

"Hindi sa gano'n."

"Kung gano'n ano? Anong hindi ko makakayang ibigay sa iyo kung hindi nga ako isang
Ducani?"

Her cheeks paled with his intense gaze. Nang mapansin iyon ni Kanor ay unti-unting
lumambot ang ekspresyon niya saka siya napahugot ng malalim na hininga. "I'm sorry,
Saki. Nalulungkot lang ako na mas mahalaga pa yata ang apelyido ng lalakeng
pipiliin mong makasama keysa ang kung paano ka niya tatratuhin at paliligayahin."

Biglang tinamaan ng hiya si Saki. Nilapat niya ang kanyang kamay sa hita nito at
mahina itong piniga, nagbabaka-sakaling mapapawi niya ang sama ng loob nito sa
kanya.

"Kanor—"
"Bakit hindi mo muna subukan, Saki?" Inanggulo nito ang katawan paharap sa kanya
habang ang mga mata ay tinutunaw siya sa sobrang pagiging seryoso. "Subukan mo ko
kahit isang buwan. Kung tingin mo hindi ko talaga mababago ang isip mo, fine."
Umigting ang panga nito. "Ako mismo ang magdedeliver sayo ng Ducani na gusto mo."

Napalunok si Saki. "P—Papa'no mo naman gagawin 'yon?"

Unti-unting umangat ang sulok ng labi ni Kanor. "Madali lang 'yon." He cupped her
face and put his face closer to hers until she can finally feel his warm and minty
breath against her skin. "Basta walang atrasan 'pag nagkataon..."

Kabanata 12

Kanor pushed the door open a little more to hear what the senior supervisor of the
finance department was talking about with his visitor. Nagpapanggap siyang
nakikinig ng tugtog upang hindi mahalata ng empleyado ang kanyang ginagawang
pakikinig habang nagma-mop ng sahig ng building na isa siya sa nagpundar kung
tutuusin.

Something is going on. Pinagnanakawan ang isa sa kanilang mga kumpanya gamit ang
pagbabago sa financial reports. Ayaw ni Kanor na ungkatin ito sa legal na paraan
habang wala pa silang matinong ebidensya dahil magiging hassle ito sa kapatid na
tambak na rin ang mga ginagawa. Whoever the sneaky bastard is, he's going to find
out by himself. He loves to catch people in the most unexpected ways anyway.

"Tell him to meet me next week at the Gala." Ani ng Senior Supervisor.

Umismid si Kanor. Mukhang kakailanganin niya muli ang kanyang three-layer suit para
sa imbestigastion sa susunod na linggo.

Tinulak niya ang lagayan ng mga gamit panglinis at sisipol-sipol na tinungo ang
elevator. He pressed the top floor button while taking his phone out of his utility
uniform's pocket and dialed the number of his good friend, Sancho.

"What's up, Baltazar?" Sancho chuckled on the other line.

Kumurba pataas ang sulok ng labi ni Kanor. "I need a few drinks next week Can you
trace what party Mr. Mendel Agoncillo will be attending with whoever motherfucker
he's meeting for his dirty acts?"

"You know I can help you crash at any party you want, Kon. Basta alam mo naman ang
presyuhan." Tugon nito at kahit hindi niya mismo kaharap, nakikita niya sa kanyang
isip ang malaking ngisi nito sa labi.

"Deal. Get me an invitation for two." Tumunog ang elevator at bumukas ang pinto
kaya dali-dali niyang hinatak palabas ang mga gamit saka siya nagtungo sa nag-
iisang opisinang nasa top floor.

"For two? Is Keeno coming with you?" Tila nagtatakang tanong ni Sancho.

"Nah. I'm getting tired of Keeno's face." He pushed the door open with his back
while dragging his cleaning stuff. Alam niyang nadinig ng kapatid ang sinabi niya
dahil umismid ito saka nakangising umiling bago itinaas ang kamay upang bigyan siya
ng dirty sign.
Ngumisi siya pagkasara ng pinto. "I'm taking my girl with me."

Nanlalaki pa rin ang mga mata ni Saki nang makita ang invitation na binigay sa
kanya ng tauhan mula sa Ducani Empire. Ang prestihiyosong Gala na iyon, hindi
basta-basta ang mga taong nakakadalo roon at heto siya, hawak ang imbitasyong sa
isang Ducani mismo nanggaling!

Her back fell on her swivel chair's backrest. Ang mga mata niya ay napatitig sa
ceiling habang nakatapat sa kanyang dibdib ang pulang invitation card. "I must be
dreaming." Wala sa sarili niyang ani saka muling natulala.

She snapped a few moments later. Muli niyang binasang mabuti ang nakasulat na
pangalan sa imbitasyon. Hindi siya namamalikmata dahil napakalinaw ng gintong mga
letra.

Mr. K Ducani & Miss Misaki Akashi

Kinurap niyang muli ang mga mata. Totoo nga! Isang Ducani nga ang nag-imbita sa
kanya!

Napapaypay siya sa sarili habang nakangisi, ang ulo ay nakatingala. "Sinasabi ko na

nga ba, Lord hindi mo rin ako matitiis. Nagbunga rin ang pagdarasal ko sa labinlima
mong simbahan sa buong ka-Maynilaan."

Para kay Saki ay dapat lang. Magkano rin ang pamasahe sa lahat ng fx at jeep na
sinakyan niya kung susumahin. Idagdag pang dugo at pawis ang pinuhunan niya kasama
ang mga pampagandang halos pikit-mata niyang binibili maging karapat-dapat lang sa
isang Ducani.

Pero sino? Sino sa magkakapatid na iyon? Napatayo siya at nagpabalik-balik ng lakad

habang nag-iisip. Ang kanyang takong ay gumagawa ng ingay sa tuwing tumatama sa
tiles ngunit wala siyang pakialam.

Napahinto siya nang maalala ang event na in-organize ng team nila. Her eyes popped
and her lips formed a big O. "That Ducani who devoured on my lips!"

Napatingin sa kanya ang ilang kasama. Napalakas ang kanyang pagkakasabi at dahil
bukas ang pinto, dinig na dinig ng mga ito ang sinabi. Ngunit imbes na tamaan ng
hiya, tinaasan niya ng kilay ang mga chismosang tinapunan siya ng nagtatakang
tingin. Napangisi siya nang agad nagsipag-iwas ang mga ito ng tingin nang makita
ang pagtataray niya. Alam naman ng mga ito kung gaano siya kapatay na patay sa mga
lalakeng dala-dala ang anim na letrang apelyidong iyon kaya ang iba ay tila hindi
na lamang ginustong paniwalaan anuman ang nadinig nila mula sa kanya.

Umismid siya saka lumapit sa pinto upang isara ito bago siya humugot ng sapat na
hangin upang pakalmahin ang nagwalang puso. "That must be him." She grinned and
flipped her hair. "Nasarapan yata masyado sa labi ko and who am I to say no for
another sultry kiss?" She laughed softly with her own thoughts.

Pasado ala sais na nang makalabas si Saki ng building kung nasaan ang kanilang
kumpanya ngunit laking gulat niya nang makitang nakaupo ang pamilyar na bulto sa
hagdan, tila nagmumuni-muni habang naghihintay.

"Kanor?" Tawag niya rito.

Kanor looked at her over his shoulder. His tired face lighten up immediately when
they locked eyes. Tumayo ito kaagad nang may ngiti sa mga labi saka lumapit sa
kanya.
Saki expected him to smell like sweat but the moment his manly scent lingered in
her nose, she suddenly felt a sudden burst of desire to sniff him more. Good lord,
kung ganito lang sana kabango ang bawat pagod na tao.

"Mukhang marami kang ginawa ah?" Bungad nito sa kanya.

Lumunok ng sariling laway si Saki upang pawiin ang nanuyong lalamunan dahil sa amoy
ni Kanor. Tinango niya ang kanyang ulo at hinigpitan ang hawak sa kanyang class A
na shoulder bag.

"Medyo. Napasobra rin ang oras ng meeting pero magbabayad naman ng overtime ang
boss ko. Subukan lang niyang hindi."

Ngumisi si Kanor. "Alam mo ba kung bakit nagiging mayaman ang mga mayayaman?"

Tumikwas pataas ang kilay ni Saki. "Paano ko malalaman eh pareho tayong pobre?"

Mahinang natawa si Kanor sa sagot niya. Mayamaya ay bumuntong hininga ito saka
kinuha ang kanyang bag ngunit bago pa siya makapag-protesta, naisukbit na nito ang
kanyang peach na pekeng Chanel bag sa balikat nito saka siya inakbayan upang igiya
nang maglakad.

Namula ang pisngi ni Saki. Halos hindi niya magawang ibuka ang bibig habang
tinatahak nila ang daan palayo sa building.

"Time is gold. Literal 'yon para sa nag-aambisyong magkaroon ng limpak limpak na

salapi kaya ang ginagawa nila? Binibili ng mga mayayaman ang oras ng ibang tao.
Babayaran ka ng ilang pursyento ng kikitain nila kapalit ng oras na naidadagdag
nila sa kanila para matupad ang goals nila." Malumanay na tugon ni Kanor.

"Saan mo naman natutunan 'yan?"

"Sa YouTube."

Napailing si Saki. "Pambihira ka eh di sana lahat ng nanonood ng YouTube mayaman na

kung legit 'yan."

"Hindi rin. Depende rin kung paano mo iniinterpret ang mga bagay-bagay. Parang
ikaw. Gusto mo ng Ducani. Binibigyan ka na ng isang Ducani ayaw mo pang sunggaban."

Sumimangot si Saki saka ito tiningala. "Legit na Ducani ang hanap ko hindi promoted
Ducani."

"Hindi ko makita ang pagkakaiba?" Makahulugan itong ngumisi. "Ang nasa taas,
mahihirapang bumaba dahil ang mga mata ng tao, nasilaw na ng kasikatang nakukuha
kapag nasa tuktok ka. Pero ang nasa baba? Walang nanonood kapag umaakyat dahil
iilan lang ang naniniwalang makakarating sa taas."

"So anong gusto mong sabihin? Na someday, you'll be a real Ducani by mopping the
floor?" Tinarayan niya ito ngunit ngumisi lamang si Kanor saka nito piniga ang
balikat niya.

"Nagugutom ako. Parang gusto kong mag-Jollibee sa bahay mo."

Lalong naningkit ang mga mata ni Saki. "Hindi extension ng Jollibee ang bahay ko,
Kanor."

Tumawa ito nang mahina. "Sige na. Gusto ko ring makita 'yong mga baby pictures mo
nang may ideya ako kung anong itsura ng magiging anak ko sayo."

"Gago!" Sinipat niya ang matigas nitong dibdib habang namumula ang pisngi. Lalo
lamang tuloy tumawa si Kanor.

"Joke lang muna." He sighed, a ghost of a smile made its way to his lips as he
looked away. "Saka na kapag Mrs. Ducani ka na."

Kabanata 13

"Saki, kapag sinagot mo ko, magpapa-pyesta talaga ako." Nakangising sabi ni Kanor
habang nakapangalumbaba.

Napairap si Saki sa kawalan habang humihinga nang malalim, ang baga ay pinuno ng
amoy barbequeng hangin. "Magpapapyesta ka diyan eh kung i-date mo ko kung hindi sa
lugawan, sa ihawan!" She flipped her hair. "Tsaka excuse me. May date ako kasama
ang isang Ducani."

Naging makahulugan ang ngiting nakapinta sa mukha ni Kanor bago ito umayos ng upo
sa monobloc chair. "Talaga?" His brows moved. "Saan?"

"Huh. Sa isang party. Exclusive party sa Sabado." Pagyayabang niya rito ngunit sa
totoo lang, hinihintay niyang makitaan man lamang ito ng selos.

Hindi niya rin sigurado kung bakit niya iyon ginagawa. Gusto lang ba niyang asarin
si Kanor o talagang umasa siyang magseselos man lang ito? Ni minsan kasi ay hindi
niya pa ito nakitaan ng selos kahit wala na siyang ibang bukambibig kung hindi ang
magkakapatid na Ducani.

Well, ano nga naman para sa kanya ang karapatan ni Kanor na magselos sa mga boss
nito? They have the money and all the luxury in life while Kanor, Kanor is just a
typical guy...with a great sense of humor and is nothing but a real gentleman.

Ni minsan, hindi niya nadamang dapat niya itong katakutan kapag nasa bahay niya
ito. Whenever they are walking on the streets, Kanor makes sure he's always keeping
her safe.

At kahit pa sa pipitsuging kainan lang siya kayang dalhin ni Kanor, busog siya sa
tawa kahit na halos ayaw niyang sakyan ang mga biro nito. She can't help it. Ang
lakas makahawa ng pagiging masiyahin ni Kanor kahit puro kalokohan ang lumalabas sa
bibig nito.

Minsan kahit hindi naman niya tinatanong, ikikwento nito ang mga nakakatawang
nangyari sa trabaho at pakiramdam ni Saki, kahit hindi niya aminin, nagugustuhan
niya ang Kanor na kahit pobre, napapasaya siya. Hindi lamang siya handa pang
pairalin ang puso keysa sa utak.

"Gano'n ba?" Nagkibit-balikat ito. "Okay lang may date din naman ako at saksakan ng
ganda 'yon!"

Pakiramdam ni Saki ay biglang kumulo ang kanyang dugo at nagpanting ang tainga niya
sa narinig. Aba'y ang lokong ito, pagkatapos tahasang sabihin sa kanyang gusto siya
at nanliligaw sa kanya, may idi-date din pa lang iba?

Nagngitngit ang mga ngipin ni Saki sa inis. Dinampot niya ang plastic na bote ng
suka at ipinukpok sa ulo ni Kanor habang gigil na gigil siya sa hindi niya malamang
dahilan.

"Siraulo kang kutong lupa ka mamatay ka na!" Asik ni Saki at paulit-ulit na

pinukpok ang suka sa ulo ni Kanor, wala nang pakialam kung matapunan silang pareho.

Malutong na tumawa si Kanor habang inaagaw ang bote ng suka pero hindi nakuntento
si Saki. Naningkit ang mga mata niya nang hablutin ang buhok ni Kanor saka ito
sinabunutan habang nagpupuyos sa inis ang kanyang puso.

"Ang lakas ng loob mong manligaw sa'ken tapos makikipagdate ka lang sa iba, huh?!
Palibhasa gwapo ka kaya akala mo siguro pwede mong paglaruan ang nararamdaman—"

"Ano?" Natatawang tanong ni Kanor.

Natigilan si Saki. Ang mga mata niya ay nanlaki kasabay ng pag-awang ng kanyang
bibig habang unti-unting umiinit ang pisngi.

Naging mas mapanuya ang ngising nakaguhit sa mga labi ni Kanor nang hulihin nito
ang mga kamay niya bago mahinang piniga.

Saki's face blushed even more when Kanor leaned his face closer. Halos mahigit niya
ang kanyang hininga dahil wala nang isang dangkal ang pagitan ng kanilang mga
mukha.

"So selos ka?" He chuckled softly as his eyes twinkled with amusement and joy while
watching her cheeks turn completely red. "Nagseselos ka?"

She suddenly felt suffocated with their proximity. Pakiramdam niya ay hindi na siya
makahinga nang maayos kaya hangga't nakokontrol niya pa ang sarili, inagaw niya ang
mga kamay kay Kanor at muli itong sinabunutan.

Saki put all her frustrations with the confusing feelings building up inside her
chest, while clutching Kanor's hair. Ngunit ang loko-lokong si Kanor, umaaray
lamang pero hindi pa rin tinigilan ang mapang-asar na pagtawa dahil sa ginagawa
niya.

Pinagtitinginan na sila ng mga tao pero walang pakialam si Saki. Naiinis siya!
Naiinis siya kay Kanor na tinatawanan pa siya at naiinis siya sa sarili niya dahil
tama ito. Nagselos siya. Hindi siya makapaniwalang nagseselos siya!

"Hindi ako nagseselos!" Depensa niya, kahit aminado siya sa sariling ang mga
salitang iyon ay hindi para kay Kanor kung hindi sa lintik niyang puso at isip.

She can't possibly be jealous? Dapat ang pagselosan niya ay iyong mga dumidikit sa
mga Ducani hindi sa isang lintik na Baltazar na ang lutong ng tawa ngayon sa kanya!

"Kanor? Hoy! Bitiwan mo si Kanor!"

Biglang naagaw ng tinig ng isang babae ang atensyon ni Saki. Nang ibaling nila ni
Kanor ang tingin sa direksyon ng nagsalita, lumuwag ang pagkakahawak ni Saki sa
buhok ni Kanor.

The woman in front of them looked furious while staring at her. Nakakuyom ang mga
palad nito at nang humakbang palapit sa kanya, ganoon na lang ang gulat niya nang
walang anu-anong humalik sa kanyang pisngi ang isang malakas na sampal.

"Lori!" Kanor's voice echoed like a terrifying beast. Agad itong tumayo at nilayo
ang babae kay Saki, habang si Saki ay tulalang napahawak sa namula niyang pisngi.
She can't believe this woman had the audacity to slap her. Nagpuyos sa galit ang
kanyang puso at akmang gaganti nang pigilan siya ni Kanor.

"Tama na! Tama na!" Galit at mariin nitong utos.

Napahinto si Saki. Hindi niya akalaing mapagtataasan siya nito ng boses at nang
tignan niya ito, kumirot ang kanyang puso nang makita ang matinding galit sa mga
mata ni Kanor.

Her lips pursed together as she felt the sting in her eyes. Padabog niyang tinulak
si Kanor palayo sa kanya saka niya dinampot ang bag niya. Nang sulyapan niya ang
babaeng nanampal sa kanya, lalo lamang siyang nainis nang ngumisi pa ito sa kanya.

Saki breathed in sharply before she rolled her eyes at Kanor. "Magsama kayo."

Tinabig niya ang balikat ni Kanor nang magtangka siyang umalis ngunit agad nitong
hinablot ang kanyang braso upang pigilan siya. Nang muling magtama ang kanilang mga
mata, malambot na ang ekspresyon sa mga mata ni Kanor.

"Saki, ako na ang humihingi ng tawad, please. Mabuting tao si Lori. Na-misinterpret
niya lang ang nakita niya."

Tumaas ang kilay ni Saki nang makadama ng selos. And now what? Siya na itong
nasampal, ang babaeng iyon pa rin ang ipagtatanggol nito?

Marahas niyang kinalas ang pagkakahawak ni Kanor sa kanyang braso bago niya ito
matalim na tinitigan. "Mabuti palang tao eh e'di 'yan ang samahan mo hindi ako
dahil masama ang ugali ko."

"Saki." Tinangka na naman siyang hawakan nito ngunit hinawi niya ang kamay nito.

"Huwag mo kong hawakan. Like I said," she put ber bag on her shoulder as she
clenched her jaw. "Magsama kayo."

"Saki, mag-usap tayo." Halos tunog nagmaakaawa nang sabi ni Kanor habang paulit-
ulit na kinakatok ang kanyang pinto. Kanina pa ito roon at mukhang wala yata
talagang balak na umalis hangga't hindi niya pinagbubuksan.

Nadinig niya ang pagsita ng kapitbahay niya kay Kanor kaya wala na tuloy siyang
nagawa kung hindi marahas na bumuga ng hangin at tuluyang pagbuksan ito ng pinto.

When the door finally opened, Kanor immediately pushed it widely so he could go in
before she'd be able to shut the door on his face again.

Napaawang ang mga labi ni Saki nang ito na mismo ang nagsara ng pinto at nang
humarap sa kanya, seryoso ang mga mata na tila hindi na papayag na hindi niya
talaga kausapin.

He sighed heavily before he took his steps towards him. Ang mga mata nito ay
madilim sa ilalim ng mapungay na pilikmata, halatang pagod at inaantok na.

"Mag-usap tayo. Look, hindi ko gustong isipin mong kinakampihan ko si Lori.—"

"Wala akong pakialam kahit kampihan mo 'yon." Naiinis niyang putol sa sinasabi nito
saka akmang tatalikuran na ngunit mabilis siyang nahablot ni Kanor at pinangko sa
pinto.

Saki gasped for air when he held her by her wrists to keep her still as he brought
his face close to hers. Ang mga mata nito ay nakatutok sa kanya at tila
hinihipnotismo siya.

"Hindi ko girlfriend si Lori kung 'yon ang iniisip mo." Seryosong ani ni Kanor, ang
mainit at mabango nitong hininga ay humaplos sa kanyang pisngi dahilan upang
magsitindigan ang mga balahibo niya sa batok.

Her knees trembled with the sudden burst of foreign sensation in her veins. Bumilis
ang tibok ng kanyang puso at pakiramdam niya, gustong bumigay ng kanyang mga tuhod.

Saki tried her best to keep her thoughts together even when Kanor's magic is
already working on her system. Kahit nangangatog ang tuhod dahil sa kakaibang
sensasyong nadarama sa lapit ng kanilang pagitan, pinilit niyang labanan ang titig
ni Kanor at peke itong sungitan.

"W—Wala akong pakiala—"

Her eyes popped widely open as jolts of fiery ecstasy burned her skin when Kanor
cut her off by occupying her lips. Pumikit ang mga mata nito nang igalaw ang mga
labi upang simulang palalimin ang halik, at nang mahina nitong kinagat ang kanyang
ibabang labi, mariin niyang naisara ang kanyag mga mata kasabay ng impit na pag-
ungol.

As if her moan was a magic word to Kanor, she felt him release her wrists to pull
her up. Pinulupot nito ang kanyang mga binti at hita sa baywang nito habang walang
habas siya nitong nilalasing sa mapusok na halik.

Saki lost her mind completely when Kanor sucked her tongue before he ravaged her
lips in a more intense way. Tila wala itong balak pang bigyan ang kanyang isip ng
pagkakataong magbalik sa katinuan kaya nang tuluyan niyang naisabunot ang mga kamay
sa malambot nitong buhok, pakiramdam ni Saki ay pinigtas na rin niya nang tuluyan
ang pagpipigil nito sa sarili.

Isang malutong na mura ang kumawala sa bibig ni Kanor nang senswal siyang dumaing
matapos bumaba sa kanyang panga ang mga halik nito, at bago pa man niya namalayan
ang nagaganap sa kanila, nadama na niya ang mainit nitong palad na sumuot sa loob
ng kanyang maluwag na damit upang damhin ang kanyang dibdib.

"Hmm, Kanor..."

A sensual suckle on her neck was his answer before he brought his lips on her ear
to whisper.

"If your lips will never confirm your attraction towards me, then I'll let your
body speak for yourself."

Hindi na halos napagtuunan ni Saki ng pansin amg diretsong ingles ni Kanor lalo
nang hatakin na nito pababa ang kanyang bra at nang madakma na nito nang tuluyan
ang kanyang dibdib saka ito mahinang piniga, tuluyan siyang nalunod sa kapusukang
nadarama ng kanyang katawan.

"Say it, Saki." He whispered seductively while nibbling her skin on her neck. "Say
you want me, too."

Saki squeezed her eyes shut as she felt his fingertips tease the edge of her cotton
shorts. Nang tuluyang pumasok sa tela ang palad nito upang damhin ang kanyang pang-
upo hanggang sa marating nito ang basa na niyang magkababae, tuluyang nasunog ng
pagnanasa ang kanyang rasyonal na pag-iisip.

Saki's head fell against the door as she arched her back to feel his growing crotch
before she finally let out the only words Kanor was waiting for.

"I... I want you...badly."

Kabanata 14

Nakatulala si Saki sa kisame ng kanyang kwarto habang bahagyang nakaawang ang

kanyang mga labi. She can't believe she just did "that" with Kanor. She let someone
who isn't carrying the prestige surname she's been dreaming to have, pop her
cherry.

Sa totoo lang hindi niya magalugad sa puso niya ang pagsisisi. Kanor was so gentle
with her and he kept telling her how lucky he is to meet her. Sinasabi pa nitong
hindi na siya pakakawalan pa ngayong naangkin na siya at siya itong si tanga, umoo
pa! Ngayon tuloy ay pakiramdam ni Kanor na may relasyon na silang dalawa at hindi
na siya makaatras.

Paano pa ba kasi siya aatras? Nabigay na niya ang Bataan kay Kanor at ngayon,
napakahimbing na ng tulog nito sa kanyang tabi habang nakayakap sa kanyang baywang
ang brasong tila hinulma mismo ng Diyos.

Sa totoo lang ay halos sambahin niya ang katawan ni Kanor nang makita na niya ito
nang tuluyan. Oh my goodness he is definitely manufactured by heaven. His body is
sculpted like a work of art as if every fiber was made out of heavenly materials.

Sa isip-isip niya tuloy, kaya siguro pinagkaitan ng karangyaan si Kanor ay dahil

masyado na itong biniyayaan ng pisikal na anyo. Napabuntong hininga siya at muling
hinagod ang kamay sa itim nitong buhok na may kahabaan.

"You really can't have it all in life." She murmured. Aba kung pwede ay
magrereklamo siya dahil bakit siya ay ganda lang din ang binigay.

Napailing si Saki sa sariling ideya. Muli na lamang niyang pinagmasdan ang masarap
ang tulog na si Kanor, na kahit yata tulog na ay gugustuhin pa rin ninomang
pagmasdan.

Sino ba naman kasi ang gugustuhing palampasin ang pa-pista ng langit?From his
adam's apple to his broad shoulders, down to his toned chest and chiseled tummy,
nagpyesta ang mga mata ni Saki at nagdessert ang kanyang palad sa magandang hubog
nitong likod.

Hindi na rin siya talo kung tutuusin. Alam din naman niya sa sarili niyang
nahuhulog na siya rito. It's already too late to deny it. She already spread her
legs for him and moaned his name shamelessly as he claimed her as his.

Isinantabi na lamang niya ang iniisip nang madama ang muling pag-init ng katawan
niya nang maalala na naman ang kapusukan nila kanina. Nang gumalaw si Kanor at
hinatak siya upang yakapin pang lalo, tuluyan siyang bumuga ng hangin at hinayaan
ang sariling mahiga sa dibdib nito.
Bahala na talaga si Batman. Bwisit na Batman.

Saki woke up feeling something licking her still swollen flesh. Mariin niyang
nakagat ang pang-ibabang labi nang madama ang mainit na halik sa kanyang pumipintig
na hiyas at nang madam niya ang hagod ng magaspang na palad sa kanyang hita paakyat
sa kanyang tiyan hanggang sa tuluyan nitong narating ang kanyang kaliwang dibdib,
umalpas ang paos na ungol mula sa kanyang bibig.

When she opened her sleepy eyes, she saw Kanor having his breakfast between her
trembling thighs. Tulad nang unang beses, senswal nitong niroromansa ang kanyang
pagkababae sa paraang halos ikabaliw niya.

Good gracious, he gave her slit a long lick before he sucked her throbbing bud. Her
body writhe in sheer pleasure and when he started flicking her nipple, she almost
screamed his name again in a raspy way.

Her head fell on the bed once more when she felt his finger glide inside her,
thrusting inside her walls and reaching her core. Tuluyan niyang naisabunot ang
kamay sa malambot nitong buhok kasabay ng pag-arko ng kanyang likod.

He is so good, she can never deny that. Hindi niya alam kung dahil lang ito ang
nag-iisang nakasama niya sa kama o sadyang magaling lang talaga ito na halos
mabaliw siya sa ginagawa nitong pagpapala sa kanyang katawan.

He licks her like a dessert he can never get enough of. Tila wala itong balak na
bigyan pa siya ng pagkakataong pagsisihang isinuko niya rito ang sarili kaya nang
magsimulang bumilis ang kilos ng dila at daliri nito sa pagpapaligaya sa kanya,
halos hindi na niya marinig ang sariling tinig sa lakas ng tibok ng puso niya.

Her walls tightened but before she even reached her climax, he pulled his finger
out and climbed to her. Inis niyang iminulat ang mga mata at akmang sisigawan na
ito ngunit bago pa niya nagawa ay nasakop na nito ang kanyang dibdib at tuluyang
dumulas papasok ang alaga nitong hindi niya halos mapaniwalaan sa laki.

He is freaking huge and everytime he thrusts inside her, she can't help but clutch
onto his silky hair. Napahigpit pang lalo ang pagsabunot niya rito nang iangat nito
sa balikat ang isa niyang binti.

She never considered herself flexible until he made love with her. When he started
rocking himself on her, she chewed her lower lip as hard as she can as she moved
her hips to meet his thrusts.

"K—Kanor..." Her delicious moan sounded like sweet music to his ear. His rhythm
picked up and when he started hitting her spot, she chanted his name like a worship
song she never knew she'd sing someday.

"Saki, akin ka na." He whispered gravelly before sucking her lower lip.

Her response was a series of sensual moans. Wala na siya sa katinuan upang bumuo pa
ng pangungusap. Dinadala na siya nito sa rurok at ang tanging kaya na lamang niyang
gawin ay salubingin ang bawat galaw nito sa ritmong ito mismo ang pumili.

Before Sai even knew it, his colossal crotch dug deeply inside her as they both
explode blissfully. Their chests rose and fell hardly against each other, his
fingers reached for hers to wrap around it.

"Good morning, mahal." Nakangiti nitong sabi sa pagod na tinig.

Biglang nagbalik sa reyalidad si Saki. Tinaasan niya ito ng kilay at piningot nang
uminit na naman ang pisngi niya dahil dito.

"Good morning, good morning ka diyan kung makapag-mukbang ka sa pagitan ng mga hita
ko akala mo naman sinagot na kita!"

Masarap na tumawa si Kanor bago umalis sa kanyang ibabaw. "Sinagot mo na ko."

"At kailan?"

Naging mapanuya ang ngisi sa mga labi nito. "No'ng inungol mo ang pangalan ko."

Lalong uminit ang kanyang mukha at nagngitngit ang kanyang mga ngipin dahil sa
hiya. Aba kung makapang-asar ito?! Nahablot niya tuloy ang unan at binato rito
ngunit ang loko-loko, tinawanan lamang siya bago nagtungo sa banyo.

Halos patapos nang magluto ng almusal si Kanor nang lumabas ng kwarto si Saki.
Nakabalot pa ng tuwalya ang kanyang ulo at tanging cotton shorts at t-shirt lamang
ang suot kaya nang tignan siya ni Kanor, bahagyang kumunot ang noo nito.

"Wala kang pasok?" Tanong nito habang sinasalin ang sinangag sa kanilang mga plato.

Umiling siya saka sininghot ang mabangong pagkain. "Wala. Off ko ngayon."

Umaliwalas ang mukha ni Kanor. "Ayos pala ah." Ngumisi ito at nilapag ang kawali sa
lababo bago muling bumaling sa kanya. "Off ko rin."

Umismid si Saki at muli itong tinarayan. "Off ka diyan kaka-off mo lang no'ng
nakaraan. 'Wag nga ako."

Mahinang humalakhak si Kanor bago lumapit sa mesa dala ang mga plato. Siya naman ay
maglalabas sana ng tasa para sa kape ngunit agad na pinigilan ni Kanor.

"Ako na diyan." Prisinta nito bago siya masuyong hinatak palapit sa hinilang silya
saka siya pinaupo at nang makapwesto siya, bigla itong yumuko at ninakawan ng halik
ang kanyang pisngi.

Namula na naman tuloy ang mukha niya. "K—Korni mo ha."

Pilit niyang pagtataray pero ang magaling niyang instant boyfriend, mapang-asar
pang sumipol-sipol. Hindi tuloy niya napigilan ang pagsilip ng munting ngiti sa
kanyang mga labi. Balak yata siyang gawing reyna nito dahil ultimo pagtitimpla ng
kape, inako na.

Masarap ang simpleng hinanda ni Kanor, at sa unang pagkakataon, sa wakas ay nasabi

rin ni Saki na na-enjoy niya ang almusal. She used to hate breakfasts, because it
reminds her of how lonely she is.

Madalas na sa opisina na siya kumakain dahil nawawalan din naman siya ng gana kapag
nasa bahay lamang siya nag-aalmusal pero dahil kay Kanor, naranasan din niya kung
gaano kasarap ang mag-almusal ng may kasabay.

"Pumasok ka. Kabisado ko na ang schedule mo sa inaraw-araw na magkasama tayo. Hindi

ka nga halos nagdi-day off." Aniya nang mapansing malapit nang mag-alas otso.

"Wala nga akong pasok." Balik nito bago pinunasan ang mantsa ng kape sa sulok ng
kanyang labi.

That's the thing about him. He is nothing but an effortless gentleman kaya sino ba
ang hindi mahuhulog rito? Hindi rin masisisi ni Saki ang sarili kung tuluyan na
niyang itatapon ang pantasya niyang maging isang Mrs. Ducani balang araw para kay
Kanor.

"Kausapin ko nga 'yang boss mo? Aba baka naman mamaya mawalan ka ng trabaho sa
kabaliwan mo sa akin?"

Ngumisi ito at kinurot ang kanyang pisngi. "Para namang kaya nilang gawin 'yon."

Tumaas ang kilay niya. "Ibang level din ang confidence level mo, ha? Ang hirap
maghanap ng trabaho ngayon ano oras na matanggal ka diyan." Nilahad niya ang
kanyang kamay. "Tawagan mo dali ako mismo ang magtatanong."

Napabuntong hininga na lamang si Kanor at wala nang nagawa kung hindi tawagan ang
numero ng sariling kapatid. Nang sagutin nito ang tawag, minura kaagad siya nito.

"Damn it. Masakit pa ang ulo ko. I ain't—"

"Ser, good morning po gusto ho kayong kausapin ng misis ko itatanong lang daw kung
totoong wala akong pasok para mai-date niya ko."

Nahampas ni Saki ang braso ni Kanor ngunit lalo lamang kumawala ang pigil na tawa
niya. Sandali ring humalakhak si Keeno bago niya ipinasa ang de-keypad niyang
cellphone kay Saki.

Halos kagatin ni Kanor ang ibabang labi habang pinanonood si Saki na pormal na
kinakausap si Keeno. Oh how he imagines his brother doing his best not to burst out
to laugh. Sigurado siyang namumula na rin ang mukha ni Keeno ngayon kakapigil ng
tawa gaya niya.

"Sure po kayo? Sige po thank you for confirming it." Ani Saki bago binaba ang
tawag.

Tumikhim si Kanor. "Oh 'di ba wala?"

Tinarayan siyang muli ni Saki. "Eh 'di wala. Tsaka misis ka diyan? Kapal mo talaga
kah—"

Hindi natapos ni Saki ang sinasabi nang hindi pa man niya nailalapag ang cellphone
ay nagring na ito. Nang makita niya ang pangalan ni Lori sa screen, agad
nagngitngit ang kanyang mga ngipin at ang ilong ay halos umusok sa inis.

Sinagot niya ang tawag at pinaningkitan ng mga mata si Kanor na tila sinasabihang
pabayaan siya. Hindi siya nagsalita at hinayaan si Lori na manguna.

"Hello, Kanor? May pasok ka ba ngayon? Magpapadala ako kay tatay ng almusal mo ha?
Tapos mamayang hapon punta ka rito sa bahay—"

"Hindi siya papasok may date kami tsaka ikaw na lang ang kumain ng niluto mo dahil
oras na kainin niya 'yan palalamunin ko siya ng lupa. And I'm sorry to burst your
tiny little bubble, Miss pero nag-almusal na ang boyfriend ko. Bakit hindi mo
tanungin kung anong inalmusal niya?"

"A—Ano?"

Gumuhit ang mapang-inis na ngisi sa mga labi ni Saki.

"Ako."
Kabanata 15

"Hindi mo na dapat pinatulan."

Halos magpanting ang tainga ni Saki sa narinig matapos niyang patayan ng tawag ang
bruhang kausap. Awtomatikong tumaas ang kanyang kilay sa inis. Talagang
kinakampihan pa rin nito ang babaeng iyon? Kumukulo tuloy lalo ang kanyang dugo.

"At bakit hindi? Halata namang gusto ka no'n tsaka hindi ko pa nakakalimutan kung
gaano kalakas ang sampal ng bruhang 'yon sa pisngi ko ano!"

Napabuntong hininga si Kanor saka masuyong kinuha ang kanyang kamay upang
pagsalikupin ang kanilang mga palad.

"May sakit si Lori sa puso at kakagaling lang niya mg operasyon kaya hindi pa namin
masabi kung talagang ayos na siya. Mabait siya sa akin at nagpupunta ako sa kanila
para hindi sumama ang loob niya." Paliwanag nito ngunit lalo lamang tumalim ang
tingin ni Saki.

"Nagkasakit din ang nanay ko hanggang sa maligwak dito sa mundo pero ni minsan
hindi niya ginamit ang kondisyon niya para makuha ang mga gusto niya." Inis siyang
ngumisi. "She's clearly using her heart problem to get your heart."

Muling marahas na napabuga ng hangin si Kanor. Mayamaya'y inusog nito ang sariling
upuan palapit sa kanyang tabi saka siya inakbayan.

"Hindi naman makukuha. Nasa iyo na nga 'di ba?" Malambing nitong sabi.

Pakiramdam ni Saki ay tila dingas na binuhusan ng tubig ang galit niya. Sumilip ang
multong ngiti sa kanyang mga labi na mabilis niya ring tinago sa pamamagitan ng
pagtataray kay Kanor.

"Ang korni mo." Inirapan niya ito ngunit ang loko-loko, mahina lang na tumawa bago
dinampian ng halik ang kanyang balikat. Nagsitindigan tuloy ang kanyang mga
balahibo sa batok at ang kanyang galit, tuluyang naglaho!

Anak mg tipaklong. Hindi mo naman ako ininform, Lord na may kapansanan pala ako.
Karupukan! Asik niya sa sariling isip.

"Sabi sayo sinagot mo na ko eh." Nakangising ani ni Kanor habang nilalaro-laro pa

ang kanilang magkahawak na mga kamay.

"H—Hindi pa ano. Feeling."

"Kakasabi mo lang kay Lori na boyfriend mo ko at papakainin mo ako ng lupa kapag

kinain ko ang hinanda niya. Tsaka 'di ba sabi mo pa nag-almusal na ako? Sino nga
ulit ang inalmusal ko—"

"Gago!" Singhal niya rito nang gumapang ang hiya sa sarili dahil sa pang-aasar
nito. Nasabunutan na naman tuloy niya ito habang paulit-ulit na minumura pero ang
magaling na Kanor, humahagalpak pa ng tawa!

"Aray! Totoo naman kasi, mahal. Puro ka kasi ohh ohh, Kanor. Eh'di syempre dinig ko
no'ng tinanong kita kung tayo na, oo Kanor. Sana pala tinanong na kita kung
papakasalan mo ko sure ball na sanang ohh ohh ang sagot mo—aray!"
Humagalpak ito ng tawa habang pilit kinakalas ang kamay niyang grabe na ang
pagkakasabunot. Lalo lamang tuloy tumindi ang pagpula ng kanyang mukha at sa unang
pagkakataon, nainis siyang maputi ang kutis niya dahil halatang-halata ang pag-init
ng kanyang magkabilang pisngi.

"Mamatay ka na!" Gigil na gigil niyang sigaw kay Kanor.

Tumawa ito. "Patay na patay na nga sayo ano pa bang gusto mo?" Natatawa nitong
balik sa kanya.

Nagngitngit sa inis ang mga ngipin ni Saki at ang natural na singkit na mga mata
lalong naningkit. "Punyeta ka!"

"MAHAL." Tawag ni Kanor sa kanya bago tinusok ang kanyang tagiliran habang nanonood
sila ng TV ngunit inirapan niya lamang ito matapos siyang umikyad.

"Tantanan mo ko nanggigigil ako sayo." Umurong siya palayo rito. "Umuwi ka na nga
bago kita mapatay."

"Pag-umuwi ako pag-iisipan mo na naman akong pupunta kay Lori."

Tumaas ang kilay niya sa simpleng pagbanggit nito ng pangalan ng babaeng

nagpapakulo sa kanyang dugo. "Subukan mo lang."

Nagulo ni Kanor ang sariling buhok. Bumuntong hininga na lamang ito bago nahiga sa
kanyamg kandungan dahilan para matigilan siya. Heto na naman ang magaling niyang
instant boyfriend at naglalambing na naman. Siya naman itong reyna ng karupukan,
kinilig naman!

Tumikhim siya at tinutok na lamang muli ang mga mata sa pinanonood. Mayamaya'y
isang pilyang ideya ang naisip niya nang makaganti naman sa hindi makatarungan
niyang pagseselos.

"Sige na umuwi ka na. Mamaya aalis ako para bumili ng isusuot ko para sa date namin
ni Kon Ducani." Nakangisi niyang pagyayabang saka ito simpleng sinilip, inaasahang
magseselos ngunit ang loko, matipid pang ngumiti sa kanya.

"Huwag ka nang bumili hintayin mo na lang ang ipapadalang damit sayo."

Nagsalubong ang kanyang mga kilay sa sinabi nito. "Paano mo naman nalamang
magpapadala iyon sa akin ng damit?"

Nagkibit-balikat lamang si Kanor. "Gano'n naman dapat, 'di ba?"

"Bakit? Gano'n ba ang ginagawa ng mga Ducani sa mga dini-date nila?"

"Si—" Kanor shut his mouth immediately and forced a wide smile. "Alam ko sina Sir
Keeno oo. Laging nagpapautos ang mga 'yon na magpadala ng damit sa ka-date nila."

Sumimangot siyang lalo. Kung makapag-kwento ang mokong ay tila kaswal na bagay
lamang ang pinag-uusapan nila at hindi tungkol sa ibang lalake.

Lumunok siya bago nadidismayang nagpakawala ng marahas na buntong hininga. Ewan ba

niya pero nakaramdam siya ng inis nang hindi man lang niya nakitaan kahit
kakarampot na selos si Kanor. Akala ba niya ay girlfriend na siya nito? Bakit
parang wala man lamang itong pakialam kung makipag-date siya sa iba?

"Sigurado ako maganda ka sa Sabado." Dagdag pa nito.

Umirap siya sa kawalan nang lalong mabwisit. "Talagang magpapaganda ako nang
mabingwit ko ang Ducani na 'yon."

Ngumisi si Kanor at tumaas pa ang kilay na tila aliw na aliw sa sinabi niya. "Eh
'di maganda. Mission accomplished na."

Naningkit ang mga mata ni Saki sa narinig at hindi na napigilang sipatin ang dibdib
nito. Kung makapagsalita ang magaling na lalakeng ito sa kanyang kandungan ay
parang wala talagang pakialam!

"Hindi ka man lang tututol? Hindi mo man lang ako pipigilan?"

She already sounded mad but damn, hindi na siya masisisi. Selos na selos siya kay
Lori at gumawa pa siya ng paraan para mapatunayan ang kanyang pwesto sa buhay ni
Kanor pero ito, wala man lang yatang balak bakuran siya. Parang hindi naman yata
tama iyon?

Nagpigil ng ngiti si Kanor bago iniling ang ulo. "Sino ba naman ako para pigilan
kang tuparin ang pangarap mong maging Mrs. Ducani? Syempre tutuparin natin 'yan."
Masaya pa nitong sabi kaya lalo siyang nabwisit.

Hindi na napigilan ni Saki ang mapairap dito habang nakaigting ang kanyang panga.

"Ewan ko sayo. Hindi ko maintindihan ang trip mo sa buhay. Hindi ko tuloy alam kung
seryoso ka na talaga sa akin o nagti-trip ka lang."

Naiinis na talaga siya at kahit hindi niya aminin, masakit sa kanyang wala man lang
siyang makitang selos kay Kanor.

Nagkamali ba siya rito? Sa totoo lang ay hindi na nga dapat siya tutuloy sa date
niya sa Sabado dahil nagkaroon na sila ng instant na relasyon ni Kanor pero dahil
sa inaasta nito ngayon sa kanyang harap, parang gusto tuloy niya itong ibalibag at
pagsisihang sinuko niya rito ang sarili niya.

Tinulak niya ito saka siya tumayo ngunit agad din siyang hinatak ni Kanor pabalik
sa sofa at masuyong hinawi ang kanyang buhok patungo sa likod ng kanyang tainga
bago nito hinawakan ang kanyang baba upang masalubong ang galit niyang mga mata.

"Saki, seryoso ako sayo. Seryosong-seryoso."

Naikuyom niya ang kanyang mga kamao. "Seryoso ka pala tapos ganyan ka lang umasta?
Na parang wala akong halaga at kahit makipaghalikan pa yata ako sa Ducani na 'yon
hindi ka pa rin magagalit."

"Hindi sa gano'n..." Malambing nitong tugon at akmang hahaplusin ang kanyang pisngi
ngunit agad niyang hinawi ang kamay nito.

"Tigilan mo nga ako." Binawi niya ang kanyang isang kamay mula kay Kanor. "Alam mo,
fine. Gusto kita at lintik lang kasi kahit hindi ka pasado sa standard ko nahulog
pa rin ako sayo kaya punyeta naman, Kanor magselos ka naman!" Hindi na niya
napigilang ani rito.

Hindi niya alam kung bakit tila kumislap pa yata ang mga mata ni Kanor dahil sa
sinabi niya, kabaliktaran ng gusto niyang makita mula rito.

Para bang masyado itong kampanteng hindi niya ito ipagpapalit kahit pa sinong
Ducani ang ilatag sa kanyang harap.

Lalo lamang siyang naasar, sa pagkakataong ito, sa sarili na rin niya dahil aminado
siyang totoo iyon. Pakiramdam din niya, hindi na siya tulad noon. Kanor had already
took the spot in her heart, at nakakainis mang aminin ngunit tingin niya ay wala
nag ibang makakapasok pang iba ngayong nakuha na nito ang puso niya.

Kahit pa sabihing isang Ducani ang lumuhod sa kanyang harap para maagaw ito mula
kay Kanor.

Hindi agad kumibo si Kanor na tila pinanonood lamang siyang pahupain ang sarili
niyang galit, ngunit mayamaya'y tumikhim ito at ngumiti sa kanya.

"Pa'no kung sabihin kong hindi talaga ako nagseselos?"

Parang pumutok ang ugat sa sintido ni Saki. Nabuhay muli ang pinahuhupang galit at
tuluyang nagngitngit ang kanyang mga ngipin. "Eh 'di pakyu ka."

Humalakhak si Kanor saka nito inipit ang tungki ng kanyang ilong. "Huwag kang
magalit. Basta pumunta ka sinisigurado ko sayong mag-eenjoy ka sa party na 'yon."

"Aba at talagang ipu-push mo pa akong maging Mrs. Ducani?" Asik niya.

Gusto na niya itong kalmutin dahil ni peke man lang, hindi ito nagpapakita ng kahit
kakarampot na selos. Wala ba talaga itong pakialam? Umigting ang kanyang panga.
Naiinis na talaga siya rito.

Unti-unting lumawak ang kurba sa labi ni Kanor kasabay ng pagkislap ng mga mata
nito.

"Hindi ako titigil hangga't hindi ka nagiging Mrs. Kon Ducani, Saki. Tandaan mo
'yan..."

Kabanata 16

Hinaplos ni Saki ang pulang sequence dress na pinadala ni Kon Ducani sa kanyang
opisina. Tama nga si Kanor sa hula nitong bibigyan siya mismo ni Kon ng isusuot
para sa party.

It is a formal, classic long gown with sexy back and long slit. Mababa ang parteng
dibdib at tanging manipis na strap ang sa balikat ngunit napaka-elegante. Hindi na
kailangan pang tanungin ni Saki kung magkano ang halaga ng damit dahil sa brand pa
lamang na nakasulat sa kahon, alam na niyang ginto ang halaga nito.

The dress came with a pair of red stilettos she bet costs an arm and a leg, too.
Sakto ang sukat sa kanya na animo'y alam na alam ni Kon ang kanyang size. Sigurado
siyang bagay sa kanya ang kulay ng damit at sapatos dahil sa kanyang kutis, ngunit
sa kabila ng presyo ng mga ipinadala ni Kon, hindi niya magawang magbunyi.

Ano ba ang nangyayari sa kanya? She's about to live her dream. Makaka-date na nga
niya ang isang Ducani, pinadalhan pa siya ng isusuot. Dapat ay masaya at excited
siya, ngunit sa tuwing naiisip niya ang pangarap niya, pumapasok sa kanyang isip si
Kanor.

Kanor in his utility uniform, sweating himself while mopping the floors of Ducani
Empire. Ang may-ari ang puntirya niya, ngunit ang puso niya, tumibok para sa isang
hamak na empleyado.
She sighed and looked at the screen of her laptop. Ilang oras na siyang nagri-
research tungkol kay Kon Ducani ngunit wala pa rin siyang nahahanap ni isang
article o larawan man lamang nito. Apat lang naman kasi ang kilala ni Saki na anak
ni Khalil Ducani. Si Keeno ang panganay, si Krei, si Klinn, at ang sikat
pinakalantad sa magkakapatid na si Keios.

She thought maybe Kon is the Ducani brothers' cousin. Masikreto naman kasi masyado
ang taong nag-imbita sa kanya ng date kaya ngayon, wala tuloy siyang napala sa
paghalughog sa internet ng anumang tungkol dito.

She was about to give up when she came across a cut-out portion of a tabloid
article. It's an old one, thou, but the one who posted it claimed that Khalil
didn't marry her wife, Cornelia, because of love.

The article mentioned that the name "Khallisa", the name that Khalil Ducani used
for the first hotel he put up when he inherited their company, was the name of his
original lover.

Ang sabi ay pilit na pinaghiwalay ang dalawa at may haka-hakang naanakan ito ni
Khalil. Hindi naman nakumpirma sa article kung totoo ang chismis o hindi.

"Well if it's true, poor Cornelia. Ang laking sampal na ikaw ang pinakasalan pero
ang puso ay wala sa iyo." She murmured to herself. Tinignan niya kung may karugtong
ang article ngunit nang wala na, sinara na lamang niya ang kanyang laptop.

Her phone beeped. Nang tignan niya kung sino ang nagtext ay hindi niya napigilan
ang pagsilip ng maliit na ngiti sa kanyang mga labi.

KupalKongJowa: Mahal, naglunch ka ba?

Agad siyang nagtipa ng reply, nagtaray kahit na sa totoo lang ay nakangiti ang
kanyang mga labi.

"Malamang."

KupalKongJowa: Ang lambing talaga ng misis ko. Sarap mong gawing hapunan sa sobrang
lambing.

Uminit kaagad ang mukha niya sa ni-reply nito. Aba ang loko? Wala yatang kasawaan
sa kanya. Kasawaang asarin siya!

"Gago." Reply niya rito, ngunit mayamaya'y napabuntong hininga siya at hindi na rin
napigilang magtanong dito. "Anong lunch mo?"

KupalKongJowa: Ikaw dapat kaso kailangan mong magtrabaho kaya 'yong dala na lang ng
mga katrabaho ko. Nakisali ako kanina para libre haha!

Napailing siya. Hindi na talaga niya ito nakausap nang matino. Puro kalokohan ang
laging laman ng isip at mas tumindi pa mula nang may nangyari na sa kanila.

"Baka mamaya luto ni Lori 'yang kinain mo ah. Ipapasuka ko talaga sayo lahat ng
kinain mo."

KupalKongJowa: Hindi. Alam ko namang magagalit ka. Iyong kay Kuya Allan ang kinain
ko tsaka pritong isda na galing kay Ate Jing-Jing. Mamaya manood tayo ng sine. May
sahod na ako tsaka gusto kitang bilihan nung bag na nakita natin no'ng nag-date
tayo. Alam ko gusto mo 'yon.

Hindi napigilan ni Saki ang mapangiti nang humaplos ang init sa kanyang puso. This
is Kanor Baltazar. The man her heart chose to let in. Simple, nagkakamay kapag
kumakain, lugaw at barbeque ang paboritong kainin, walang reklamo kung mabasa ng
ulan basta mahatid siya, at ni minsan hindi niya naringgang hirap ito sa simpleng
buhay na mayroon.

He will use his money so she can get home comfortably using a cab because he knows
she hates crowded public transport vehicles. He will spend his after-work hours
getting to know her, and his day-offs taking her somewhere they won't have to spend
a lot of money. He will remember the things she'll say, and he'd insist to buy
something he noticed she likes.

He unconsciously made her realize that having a simple life isn't bad at all when
you're living it with someone. Sa ilang buwang nakasama niya si Kanor, binuhay siya
ng mga ngiti at pang-aalaska nito. Binago ng pananaw nito sa buhay ay tingin niya
sa mundo.

Now she's torn between following her heart and sticking to her plans, ngunit nang
magtext ulit si Kanor, tuluyang nabuo ang kanyang pasya.

KupalKongJowa: I love you nga pala, Tigresa kong maganda.

She gulped and put her phone down. Tinignan niya ang kahon na pinadala ni Kon
Ducani saka ito isinarado. Buo na ang desisyon niya. Ibabalik niya ang damit at
sapatos kay Kon Ducani kasama ang imbitasyon.

Hindi siya tutuloy sa party. Hindi siya magtataksil kay Kanor.

MULING sinulyapan ni Saki ang kanyang wrist watch. Hindi naman siya napaaga ng
pagpunta sa Ducani Empire para siya naman ang mag-abang kay Kanor. Ilang araw din
kasing ito ang nauunang lumalabas ng trabaho kaya pagtapos ng working hours niya,
nakaabang na ito sa labas ng building nila at tahimik siyang hinihintay para mayaya
na naman kung saan.

Nag-overtime siguro. Bulong niya sa sarili bago hinawakan sa dalawang kamay ang
kanyang shoulder bag. Medyo nangangalay na siya dahil may kataasan ang kanyang
sapatos pero ayaw niya namang umalis doon. Gusto niya itong surpresahin kahit
sigurado siyang aalaskahin na naman siya nito.

Halos ilang minuto pang naghintay si Saki hanggang sa napansin niya na ang pamilyar
na bultong naglalakad palabas ng building. Nakaputi itong t-shirt at ang panyo ay
nakasabit sa balikat kasama ang backpack nito.

Ang mga mata ni Kanor ay nakatutok sa de-keypad na cellphone kaya sigurado siyang
hindi siya nito napansin. Nasa kabilang parte kasi siya ng daan, sa dati niyang
pwesto.

Hindi niya naiwasang pasadahan ito ng tingin. Halatang pagod ito sa trabaho pero
napaka-gwapo pa rin. Napangiti siya. Kanya ang poging janitor na iyan.

She cleared her throat and made sure she looks pretty once he sees her. Ngunit ang
ngiti ni Saki, unti-unting naglaho nang madinig ang pamilyar na tinig na tinatawag
si Kanor.

"Kanor!" Sigaw ni Lori ulit galing sa bungad ng building kaya imbes makita siya
nito, nabaling kay Lori ang tingin ni Kanor.

Mariing lumapat sa isa't-isa ang mga labi ni Saki at awtomatikong umarko pataas ang
kanyang kilay nang makita ang malapad na ngiti ni Lori. Akala ba niya ay may sakit
ito? Bakit kung makatakbo ay parang wala namang karamdaman basta patungo kay Kanor
ang mga paa?

Humigpit ang hawak ni Saki sa kanyang bag nang makita kung paanong umangkla ang
braso ni Lori sa braso ni Kanor nang marating nito ang boyfriend niya. May pinag-
usapan ang mga ito. Nagpapa-cute pa si Lori habang si Kanor ay nakamot ang patilya
ngunit ngumiti rin.

Pakiramdam ni Saki ay nag-apoy sa galit ang dibdib niya lalo nang makitang
sinasadyang idikit ni Lori ang dibdib nito sa braso ni Kanor habang matamis ang
ngiti.

Hindi na napigilan ni Saki ang sarili. Tumawid siya ng daan at nanggigigil na

nagmartsa palapit sa dalawa ngunit ilang metro pa ang layo niya sa mga ito, bigla
na lamang tumingkayad si Lori. Napahinto si Saki at ang mga mata niya ay bahagyang
nanlaki nang makita kung paanong lumapat ang mga labi ni Lori sa labi ni Kanor.

Pakiramdam ni Saki ay nagdilim ang kanyang paningin. Nagngitngit ang kanyang mga
ngipin at nang marating niya ito, bigla niya itong tinulak habang matalim na
tinititigan.

Bumagsak si Lori sa sahig, si Kanor ay halatang nagulat at hindi kaagad nakagalaw,

ngunit nang magsimulang magsakit-sakitan si Lori, tuluyan siyang dinaluhan ni
Kanor.

Saki felt betrayed when she saw how care for Lori registered in Kanor's eyes. Nang
tignan siya nito, kumunot pa ang noo nito.

"Saki naman, sabi ko na sayo may sakit—"

"Punyeta bulag ka?!" Galit niyang putol sa sinasabi nito saka dinuro si Lori na
nagsisimula nang mag-iyak-iyakan habang nakahilig kay Kanor. "Eh umaarte na lang
'yan pero sakay na sakay ka naman!" Inis siyang natawa. "Oh siguro gustong-gusto mo
rin?"

Lumambot ang ekspresyong nakaguhit sa mga mata ni Kanor. "Saki."

Akmang tatayo si Kanor ngunit pinigilan agad siya ni Lori. Yumakap ito sa kanyang
leeg na parang linta habang may paghikbi pa, at kahit anong gawing pagtanggal ni
Kanor sa braso nito dahil sa takot na magselos siyang lalo, hindi ito binitiwan ni
Lori. Lalo pang ginalingan ang pag-arte.

"Kanor, ang sakit ng dibdib ko. Ang sakit ng dibdib ko, Kanor..."

Lalong nanggigil sa galit si Saki ngunit imbes na pagbuhatang muli ng kamay si

Lori, kinontrol niya ang kanyang sarili.

"Nakakaawa ka. Kung makakapit ka sa leeg ng boyfriend ko para kang higad na takot
maagawan ng lalake. Sige, let's have a deal. Kung maagaw mo, eh 'di isaksak mo sa
baga mo. Hindi ako nakiki-share." Lumakad siya patungo sa kabilang banda upang
makita niya ang mukha ni Lori. Tumalim ang tingin nito sa kanya ngunit mas lalo
lamang tumaray ang kilay niya at ang kanyang ngisi ay naging mas mapanghamon.

"I know where I stand, girl. I am Kanor's girlfriend." Hinagod niya ito ng tingin
saka niya tiniklop ang kanyang mga braso. "Eh ikaw? Who are you in his life besides
the pathetic bitch you're trying to be right now?"

"Saki, tama na—"

"Iuwi mo na 'yan sa kanila, mahal. Mukhang napilayan ko yata. Hindi bale sa

susunod, pangako, bali na talaga ang buto ng bruhang 'yan."

She flipped her hair and walked out while holding her breath. Ngunit nang tuluyan
siyang nakalayo sa mga ito at nakita niyang isinakay ni Kanor ng taxi si Lori,
pumatak ang kanyang luha. Pinalis niya kaagad ito at inayos niya ang kanyang
sarili, pinapaalala sa kanyang sarili kung sino ba talaga siya bago niya nakilala
si Kanor.

I am Misaki Akashi, and I was made for a Ducani, only for a Ducani.

Bumuga siya ng hangin at tinatagan ang loob. Babalik siya sa kanyang opisina upang
kunin ang kahon mula sa isang Ducani at itutuloy niya ang date. Magsama si Kanor at
Lori.

Kabanata 17

Napairap sa kawalan si Saki nang mabasa ang mga text ni Kanor sa kanya. Kanina pa
tunog ng tunog ang kanyang cellphone ngunit ni isang text o tawag nito, hindi niya
sinagot.

She went to Jay, her best friend. Doon siya naghanda para sa party na pupuntahan.
Mabuti na lamang at may ilang mga gamit din siya sa apartment ng kaibigan dahil
minsan ay sinasamahan niya ito tuwing tinatamaan ng pangungulila sa anak.

Kinikwento sa kanya ni Jay ang nangyari sa Sagada. Surprisingly, ang ama ng anak ni
Jay ang tao mismong nainterview nito at nakaplano ang lahat. She'll be moving out
of her apartment next week to stay in Sagada. Masaya siya para sa kaibigan dahil
inalok agad ng kasal ng ama ng bata.

"We're planning to hold the wedding in a resort in Zambales. Gusto ko sanang ikaw
din ang humawak ng event kaso syempre, maid of honor na kita at ayaw ko namang ma-
stress ka."

Ngumisi siya rito. "Aba dapat lang maganda dapat ako sa kasal mo."

Jay shook her head. "Oo nga pala, alam mo bang ang magkakapatid na Ducani ang ilan
sa kukunin ni Steel na groomsmen? 'Yong apat daw dahil ang pangalawa sa bunso,
naka-coma pa."

Natigilan si Saki at agad kumunot ang noo. "Pangalawa sa bunso ang hindi makakadalo
pero apat ang Ducani na kasama? Paano nangyari 'yon eh apat lang sila?"

"Uhm, ewan." Umiwas ng tingin si Jay. "May isang tago yata or hindi pa nabubulgar
bilang Ducani. Ang sabi sa'kin ni Steel, iyon daw ang pinakapanganay."

"Huh." Napaisip si Saki. Naalala niya bigla ang nabasang tabloid article. Hindi
kaya totoong nagkaroon ng anak si Khalil sa Khallisa na nabanggit sa article?

She decided to shrug the thought away. Tinuloy na lamang niya ang pagmi-make up
ngunit nang umalingawngaw na naman ang kanyang cellphone, hindi niya inasahang
dadamputin ito ni Jay upang sagutin.

"Kanor? Busy si Saki eh nag-aayos. Oo dito sa apartment ko, sa party daw ang punta
eh. Sige sasabihin ko sa kanya."
Napairap si Saki. Mayamaya'y humarap sa kanya si Jay saka ito bumuntong hininga.

"Sabi ni Kanor hinatid lang niya si Lori tapos umalis na rin siya agad para
puntahan ka sa apartment mo pero kanina pa raw siya ro'n wala ka. Nag-aalala raw
sayo."

"Pabayaan mo siya. Magsama sila ng Loring malandi na 'yon." Asik niya bago padabog
na binalik ang make up sa kanyang bag, ngunit nang mapansing natigilan si Jay at
tila nag-iisip, kumunot ang kanyang noo. "Bakit, Jay?"

Jay sighed. "Wala naman. Parang may ka-boses lang kasi si Kanor. Anyway, mag-ingat
ka ha. Sino nga ulit ang date mo?"

Ngumisi siya. "Si Kon Ducani."

Jay's eyes widened. "K—Kon Ducani?"

"Uhuh. Why?"

Umiling si Jay at lalo lamang nalukot ang noo. "Si Kon Ducani kasi ang nanundo sa
amin ni Steel no'ng naospital si Daddy, at siya ang kaboses ni—"

Umalingawngaw ang phone ni Jay. Hindi na nito natuloy ang sinasabi nang makitang si
Steel ang tumatawag sa kanya kaya naman bago pa makaabala sa dalawa, nagpaalam na
si Saki.

KUMUYOM ang mga kamao ni Kon nang makumpirma niya ang mga taong kasabwat ng
pinaghihinalaan niya. Sinasabi na nga ba niyang sa construction budget pa lang para
sa newest projects, may pagnanakaw nang nagaganap.

He simply took photographs as proof. Nang medyo makalapit, nagawa niyang mai-record
ang usapan ng mga ito tungkol sa hatian ng pera at sa susunod na balak ng mga itong
pagdadagdag sa actual budget.

They are talking about hundreds of millions per project. Hindi makakapayag si Kon
na pagnakawan ang kompanyang pinaghirapan ng kanyang ama at mga kapatid.

Especially not their Khallisa projects. Sobrang importante ng chain of hotels ng

Khallisa sa kanyang ama kaya lalo niyang naigting ang panga nang madinig na ilan sa
napagnakawan at pagnanakawan pa ay ang mga Khallisa projects.

Mga propesyunal pero hindi ginagamit ang mga utak sa tama. Hindi na naiwasang puna
ni Kon bago tuluyang lumayo at inayos ang kanyang mask. It's a phantom mask that
covers the upper part of his face and the right side of his cheek down to the side
of his face, only revealing his lips and left jaw. His hair is properly waxed in a
slick back way, his white ensemble three-layer suit seemed to be tailored only for
him.

Iba ang kilos at postura ni Kon kapag nasa katauhang ito. He's dead serious, prim
and dangerous. Ang lakad ay naghuhumiyaw ng awtoridad, tila dinedeklarang walang
maaaring tumarantado sa kanyabg pamilya. Ang bawat tingin ay nagmamatyag at
nanunuri.

Far from the carefree Kanor Saki had known.

Nang mag-edad ito ng labing siyam, nahanap siya ng kanyang ama dahil aksidenteng
napadpad ang kanyang resume sa files na umabot sa opisina nito. Nakilala nito ang
pangalan ng namatay na ina at nang makilala siya, dinala siya ng Europa para mag-
aral.
Kon was enrolled in an international business school where he transformed into the
business tycoon his father wanted him to be. He learned to speak French and British
English from school, plus a little Bulgarian because of his friend, Stilyan who
taught him.

He is responsible for most of the decision makings, closed huge deals for their
international expansions while remaining in the dark.

Siya ang bastardong nagbangon sa Ducani Empire mula sa pagkakasadlak dahil sa

limpak na utang ng ama.

The first born of Khalil Ducani, and the man who mops floors to study their Empire
from top to bottom.

The one who remains as a shadow of his brothers, and the businessman who's top
notching the leaderboard in South East Asian richest bachelors while cleaning
toilet rooms.

Kon licked his lips after sipping on his champagne. Umayos siya ng tindig nang
makita ang pamilyar na babaeng suot ang damit na siya mismo ang pumili, at habang
hinahagod ito ng tingin, hindi niya maiwasan ang pagguhit ng ngiti sa kanyang mga
labi.

His tigress has arrived...

Tumataas na ang tiwala niya rito sa totoo lang. Nararamdaman niyang mahal siya ni
Saki kahit na ang Kanor na bersyon niya ang kilala nito, kaya lang, gusto niya
munang masigurong hindi ito magagaya kay Alice.

His jaw clenched when he remembered her again. Pinakawalan niya ang bigat na namuo
sa kanyang dibdib saka inisang lagok ang kanyang inumin. Inilapag niya sa standing
table ang baso ng champagne bago inayos ang sarili upang lapitan ang babaeng kulang
na lang ay sapakin na rin siya kanina.

SAKI snapped when she felt someone held her lower back. Nang ibaling niya ang
tingin sa lalake, hindi niya alam kung bakit nagwala kaagad ang kanyang dibdib nang
matitigan ito sa mga mata.

Those eyes, those enthralling eyes. Why does she feel that she'd seen that
countless of times already?

The corner of his lips lifted. Kinuha nito ang kanyang kamay saka marahang
dinampian ng halik habang nakatitig sa kanyang mga mata.

"Tu es très belle." He uttered with low and controlled tone. "It's French that
means you are very beautiful. I hope you remember who I am."

Napalunok si Saki nang uminit ang kanyang pisngi. His British accent is just too
sexy to be ignored.

Matipid siyang ngumiti. "T—Thank you." Binawi niya ang kanyang kamay nang makadama
ng hiya. "And thanks for inviting me, Mr. Ducani."

Hindi niya alam kung bakit pumakla ang kurba sa labi nito nang banggitin niya ang
pangalan nito. Sandali itong umiwas ng tingin, at nang naging malamyos ang musika
ay bumalik ang kislap sa mga mata nito.

"Would you be so kind to let me have this dance with you, my lady?"
Saki pursed her lips. May kakaiba sa titig ni Kon na nakakakapag-akit sa kanyang
itango ang kanyang ulo.

Tulad ng kung paano siyang nabibitbit ni Kanor kung saan-saan nang walang kahirap-
hirap.

Kanor...

Napabuga siya ng hangin nang maalala na naman ang nangyari sa harap ng Ducani
Empire. Binalik na lamang niya ang atensyon kay Kon saka ito ginantihan ng ngiti at
mahinang tinango ang ulo.

He guided her to the dance floor. Nang marating nila ang pinaka-gitna, saktong
lalong nagdim ang ilaw at naging malambing ang saliw ng musika.

Kumabog ang kanyang dibdib nang makita ang pagpungay ng mga mata ni Kon matapos
nitong ilagay ang kanyang mga kamay sa balikat nito.

And when his hands rested on her tiny waist, she shivered and pursed her lips. The
electrifying sensation made her knees weak, as if his gaze is sucking out her
strength to look away.

"Tell me, Saki. What does make a man worth choosing?" Mahina nitong tanong, ang
titig ay hindi pa rin inaalis sa kanya.

Napakurap siya, at sa simpleng tanong na iyon, natagpuan niya ang sariling

binabalikan ang mga alaalang kasama niya si Kanor.

Naalala niya kung gaano kalakas ang tawa nito sa karinderya.

Naalala niya kung paano nitong sinalag ang talsik ng tubig nang minsang maglakad
sila nang umuulan at may loko-lokong driver na mabilis ang takbo. Naputikan ang
damit nito ngunit siya pa rin ang unang inalala.

She even remembered how he kissed her, how he touched her cheek with his
fingertips, and how he says I love you every chance he gets.

Biglang kumirot ang kanyang puso nang maalala ito, hanggang sa namalayan na lamang
niyang sinasabi kay Kon ang mga katangian mismo ni Kanor.

"Interesting." Kon flashed a ghost of a smile. "So are you saying that a man's
status in life doesn't play a huge factor?"

She bit her lower lip ang shook her head. "I used to think it should be on top of
the list, but..." She sighed. "Maybe hearts have a different checklist compared to
the one our minds create."

Lumawak ang kurba sa labi ni Kon. "I'm happy you said that." Tumigil ito sa
pagsayaw sa kanya at inaya siyang maupo muna, ngunit nang may isang kilalang taong
nakakilala kay Kon, walang nagawa si Saki kung hindi ang makipagsabayan na sa
kwentuhan ng mga ito habang umiinom ng mamahaling alak.

Truth be told, whenever Kon talks about his plans for their businesses, she can't
help but be in awe. Marami itong business terms na ginagamit at sa tuwing sa
malawakang negosyo na napupunta ang mga usapan, nanliliit siya.

Pakiramdam niya ay bigla siyang natauhan. She had the audacity to want someone like
Kon, but the question is, does she really fit in his world? In their world?
Napabilis ang lagok niya sa alak lalo nang simulan na rin siyang tanungin ng mga
kausap ni Kon at wala man lang siyang maisagot. Pakiramdam niya ay pinahihiya niya
ang sarili at si Kon dahil kahit simpleng update sa business world, wala man lang
siyang alam.

"Saki has a different specialty. She's great at arranging events. She was one of
those who handled Sancho Lankova's benefit party." Pagsalo ni Kon sa kanya nang
mapansing nawawala na siya sa mood.

Nagulat pa siya nang pagsalikupin nito ang kanilang mga kamay, ngunit nang mapako
roon ang kanyang tingin, hindi niya alam kung epekto ng alcohol sa kanyang katawan
o talagang pakiramdam niya, kamay nila ni Kanor ang tinititigan niya.

Naagaw lamang muli ang kanyang atensyon nang kausapin siyang muli ng mga kaibigan
ni Kon. Pinuri siya at ang team niya sa successful even ni Sancho. Tinanong pa ng
mga ito kung ano-anong projects pa ang pinangunahan ng kanilang team. Ang mga ito,
nanghingi pa ng calling card dahil impressed daw sa ginawa nila sa party ni Sancho.

Their conversation began to turn out okay. Kahit paano ay nailihis ni Kon ang
usapan kaya lang ay hindi niya na rin napansing napaparami na ang kanilang naiinom.

Nagsimula nang umikot ang kanyang paningin at nang hindi na niya kinaya, halos
buhatin na siya ni Kon palabas ng event.

When they reached the elevator, she felt the familiar sensation Kanor had made her
feel. Lasing na yata talaga siya dahil nang mawalan siya ng balanse at nasubsob sa
dibdib ni Kon, tinawag nito ang pangalan niya ngunit ang dinig niya, boses na ng
kanyang boyfriend.

Ng magaling niyang boyfriend.

She laughed, halos sumara na ang mga mata sa sobrang kalasingan. "Alam mo ikaw, g—
gago ka eh." Umismid siya. "A—Alam mo nang nagseselos ako, h—hinatid mo pa rin?"

"Saki..."

Umiling siya at hinampas ang kamay sa dibdib nito. Mayamaya'y hindi na niya
napigilan ang paglukob ng kirot sa kanyang puso dahil sa sama ng loob kay Kanor.
Tuluyang namuo ang kanyang luha hanggang sa napahikbi na siya.

"Gago... M—Mahal na kita pero g—gago ka, Kanor..."

Paulit-ulit niyang sinuntok ang dibdib ni Kon habang lumuluha, ngunit nang pigilan
nito nang tuluyan ang kanyang kamay saka nito niyuko ang ulo, natigil ang pag-iyak
niya nang madama ang hagod ng mga labi nito.

Umangkla ang kanyang mga braso sa leeg nito at ang mga mata ay sumara nang simulan
niyang gantihan ang halik nito hanggang sa pareho na silang nadarang.

Saki didn't know anymore how they reached the hotel room. Bumagsak ang kanilang mga
katawan sa kama at nang sandaling naghiwalay ang mga labi, namumungay ang malabo na
niyang mga matang pinanood itong alisin ang maskara bago siya muling hinalikan.

Her eyes shut as his kisses became more rough and needy, and when he started
kissing her neck, she found herself moaning the name of the man she saw behind the
mask.

"Kanor..."
Kabanata 18

Saki groaned painfully. Napahawak siya sa kanyang ulong pumipintig sa sakit habang
pilit na iminumulat ang kanyang mga mata. Ano bang nangyari at paano siya nakauwi
sa apartment niya?

Masyado siyang nalango sa alak kagabi at hindi na nakontrol ang sarili. Napasarap
naman kasi ang kwentuhan kaya kahit hindi tuloy siya malakas uminom, sumobra siya.

Nakarinig siya ng lagaslas ng tubig mula sa banyo na para bang may naliligo roon.
Nananaginip ba siya? Wala naman siyang kasama sa...

Her eyes widened as memories of last night came flashing in her head. Ang party,
ang kwentuhan ng mga elite kasama siya at si Kon Ducani. Ang pag-iyak niya sa
elevator at pag-aakala niyang si Kanor ang humahalik sa kanya.

And then they went to a room of the same hotel where the party was held. Siya at si
Kon...

Napabalikwas siya ng bangon at natutop ang bibig nang mapagtantong wala na siyang
saplot. Her dress is on the end of the bed, next to a familiar white tuxedo.

This can't be...

Uminit ang kanyang mga mata nang marealize kung ano ang nangyari sa kanila kagabi.
She slept with Kon while thinking of her boyfriend, Kanor.

No... Hindi pwede!

Pumatak ang kanyang luha dahil sa pagkamuhi sa sarili ngunit mabilis niya itong
pinalis. This isn't what her heart wants. Kahit pala gaano niyang kinainisan si
Kanor kahapon, hindi niya matanggap na nakipagtalik siya sa ibang lalake.

She cheated on him. She can't believe she cheated on him. Bakit niya nagawa iyon?
Bakit niya hinayaan ang sarili niyang magpadarang sa kapusukan nila ni Kon kagabi?
Hindi niya maatim.

Agad niyang sininghot ang nagbadya na namang luha at dali-daling bumaba ng kama
upang damputin ang mga damit niya. Kahit masakit ang ulo, pinilit niyang magbihis
nang mabilis habang abala pa sa pagligo si Kon.

Wala na siyang pakialam kung mukha siyang bruhang aalis ng hotel. She needs to
leave as soon as possible. Kinolekta niya ang bag at sapatos niya bago maingat na
lumabas ng silid. Pagkalapat ng pinto, tumakbo siya patungo sa elevator kahit
bahagya pang umiikot ang kanyang paningin sa tindi ng epekto ng alak.

Nang sumara ang elevator, halos manghina siya. Bakit hindi niya dinisiplina ang
sarili sa alak? She gave in to her lust and threw away what she feels for Kanor
just for a night with a stranger. Nanginig ang pang-ibaba niyang labi.

"Kanor..." Muli siyang naiyak.

She realized it now. She wanted a Ducani before, ngunit ngayong nasa buhay niya na
si Kanor, kahit anong siksik niya ulit sa puso at isip niyang para lamang siya sa
isang Ducani, hindi na sumusunod ang kalooban niya.

Mahal niya si Kanor, at hindi niya matanggap na ang lakas ng loob niyang magselos
kay Lori samantalang siya itong bumigay kaagad sa ibang lalake. How dare she do
this to him? Kahit anong taray niya rito, alam niya sa sarili niya na may
nararamdaman na siya para kay Kanor.

Hindi na niya napigilang mapaiyak nang sobra nang makasakay siya ng taxi pauwi sa
apartment ni Jay. She doesn't think she's ready to go home to her own. Baka mamaya
ay pumunta roon si Kanor dahil magdamag siyang hindi nagtext o tumawag. Sigurado
siyang nag-aalala iyon sa kanya at hinahanap siya.

She's not ready to see him right now. Natatakot siyang harapin si Kanor pagkatapos
ng pagkakamaling nagawa niya rito.

No, she wasn't taken advantage. Sa pagkakatanda niya ay ginusto ng katawan niya ang
nangyari sa kanila ni Kon, ngunit habang nagsasalo sila ni Kon sa kama, pangalan ni
Kanor ang tinatawag niya.

Hindi niya matanggap. Pakiramdam niya ay binaba niya lamang lalo ang kanyang sarili
dahil sa nagawa niya.

Nayakap niya ang sarili saka pinikit ang mga mata. "Kanor, sorry..."

"HUWAG mo munang sasabihin kay Kanor na nandito ako, Jay." Humikbi siya at lalong
niyakap ang mga tuhod. "Hindi ko siya kayang harapin. I betrayed him. God, I
cheated."

Gumuhit ang awa sa mga mata ni Jay para sa kanya. Wala itong nagawa kung hindi ang
tabihan siya sa kama at hagurin ang kanyang likod habang walang patid ang paghikbi
niya.

Jay sighed. "M-Maybe you should? Hindi mo ba talaga nakilala si Kon? Doesn't he
sound and act like someone you know?"

Umiling siya. "He's too perfect, you know? The ideal type if you'll ask the old
Saki. Pero pakiramdam ko kagabi, hindi ako bahagi ng mundong ginagalawan niya. His
accent, his way of thinking, the way he carries himself. Walang duda na isa nga
siyang Ducani. Wala akong kilalang ganoon ang kilos at tindig, ang pananalita at
prinsipyo."

Napabuntong-hininga si Jay. "Baka nagkamali nga lang ako. Anyway, tama na, Saki.
Huwag ka nang umiyak."

Ngunit lalo lamang lumala ang paghikbi niya. Dumagdag pa nang mag-beep ang kanyang
phone at nakitang si Kanor ang nagtext.

KupalKongJowa : Mahal, nasaan ka na?

She picked her phone and turned it off. Hindi niya pa kayang harapin si Kanor
ngayon o replyan man lamang. Nahiga na lamang siya sa kama ni Jay at niyakap ang
unan.

Ang kaibigan niya, wala na ring nagawa kung hindi tapikin na lamang ang balikat
niya. Tumayo lamang ito nang makatanggap ng tawag mula sa fiance nitong si Steel.

"Babe, hmm? Si Saki?" Napatingin ito sa kanya, mayamaya ay nagsalubong ang mga
kilay. "Oo nandito. Bakit mo natanong?"
Pinanood niya lamang si Jay na lumabas ng silid at nang sumara ang pinto,
pinakawalan niya ang hangin sa kanyang dibdib. Stilyan was just probably asking for
her to inquire about their services, she thought.

Pinikit na lamang niya ang mga mata, pinilit ang sariling itulog ang sama ng loob
sa sarili.

NAALIMPUNGATAN si Saki nang makadama ng haplos sa kanyang buhok. Akala niya ay si

Jay iyon ngunit nang humalimuyak sa kanyang ilong ang pamilyar na amoy, napamulat
siya bigla at bumalikwas ng bangon.

Nanlaki ang mga mata niya nang makita si Kanor na nakaupo sa kanyang tabi. "K-
Kanor? Papaano mo nalamang nandito ako?"

Kanor flashed a slight smile before he stroke a few strands of her hair off her
face. "May nakapagsabi." He rolled the tip of his tongue on his parted lips. "Ayos
ka lang ba? Bigla ka na lang nawala kaya pumunta ako sa apartment mo pero wala ka."

Nalunok niya ang sariling laway sa tanong nito. He's concern about her, malinaw
iyong nakikita ni Saki sa kanyang mga mata. Naisip niya na baka ang tinutukoy nito
ay ang nadama niyang galit para rito pati na ang nangyari kahapon.

Iniwas niya ang kanyang ulo saka mahinang tumango. "A-Ayos lang."

He sighed. Nang kabigin siya nito upang yakapin, muling nagbadya ang kanyang mga
luha. Niyapos niya ito pabalik nang mas mahigpit hanggang sa hindi na niya
nakayanan. She's so guilty. This man loves her so much. How could she possibly
betray him?

Humikbi siya. "I'm so sorry. Hindi ko naman sinasadya. Hindi ko sinasadya."

Natigilan si Kanor. Nang kumalas ito sa yakap at tinignan siya, lalo siyang naiyak
nang makita ang pagtataka sa mukha nito. "Sorry saan?"

Binuka niya ang kanyang bibig ngunit tanging hikbi ang lumabas. Hindi niya kayang
aminin. Pinaka-ayaw niya sa lahat ay ang nagsisinungaling ngunit heto siya ngayon,
hindi magawang umamin sa kataksilang nagawa niya.

"Saki, bakit ka ba umiiyak? Anong nangyari, hmm?" Bakas ang pag-aalala sa tinig ni
Kanor kaya lalo lamang siyang nasaktan.

She sniffed and tried to control herself. Susubukan niya sanang magsalitang muli
ngunit nang magbeep ang phone ni Kanor, nabaling roon ang atensyon nito.

Saki watched his expression changed. Hindi niya naiwasang ikunot ang kanyang noo
nang mapansin na tila namutla si Kanor matapos mabasa ang text. Mahigpit nitong
hinawakan ang cellphone at tumayo.

Yumuko ito at hinalikan ang tuktok ng kanyang ulo. "Mag-usap tayo mamaya may
kailangan lang akong asikasuhin. Uminom ka ng maraming tubig at kape." Bilin nito
saka tinungo ang pinto habang nagda-dial, at bago pa nito naisara ang pinto,
nadinig niya itong may kinausap sa cellphone.

"Puta anong nangyari? Saan naaksidente? Bakit ngayon lang pinaalam? Sige na sige na
ako nang bahala."

The door shut. Napabuntong hininga na lamang si Saki at bumalik sa paghiga. Na-save
by the bell yata siya ng text na natanggap ni Kanor, ngunit kung anuman ang nabasa
nito, sigurado siyang hindi magandang balita. It's hard to shake Kanor's composure,
and by the way he spoke before he left, sounds so far from the Kannor she knows.

MAG-ISANG naiwan si Saki sa apartment ni Jay nang tawagan ito ng finance. Mukhang
nag-aaway ang dalawa base sa itsura ni Jay nang umalis ng apartment para
makipagkita kay Stilyan. Hindi naman na siya nagtanong at nagsabi na lang na
babantayan niya ang apartment nito.

She asked for an emergency day-off. Buti na lang at pinayagan siya ng kanyang boss
kaya kahit paano, may panahon siya para gamutin ang hang over at para na rin mapag-
isipan kung paano niya sasabihin kay Kanor ang nagawa niya.

Naalala na naman niya ang nangyari kagabi. Nang bumigat ang kanyang dibdib dahil sa
galit sa sarili, pinakawalan niya kaagad ito saka niya dinampot ang remote ng TV.
Manonood na lamang siya nang kahit papaano ay maaliw.

Saktong nasa isang news channel ito nang mabuhay. Ililipat sana ni Saki para
maghanap ng movie ngunit nang madinig niya ang reporter, napahinto siya sandali
upang pakinggan ito.

"Sumalpok ang minamanehong motorsiklo ng sikat at international football star na si

Keios Ducani sa isang van kagabi, pasado alas dose imedya."

"Oh my gosh." Natutop niya ang bibig. Nabigla siya sa balita tungkol sa bunsong
Ducani. Ito ang pinaka-lantad sa mga tao dahil myembro ng national football team.

Nakinig pa siya sa ibang detalye ng nangyari kay Keios, ngunit nang mai-flash sa
screen ang isang presscon para sa nangyari kay Keios, halos tumigil ang paghinga ni
Saki.

The man sitting next to Keios' coach introduced himself as Konnar Ducani, the
oldest son of Khalil Ducani.

Napakurap si Saki at nabitiwan ang remote. Pakiramdam niya ay sumikip ang kanyang
dibdib.

That man who claimed himself as Konnar Ducani...is no other than the man she fell
in love with.

Si Kanor Baltazar...

Kabanata 19

MAHIGPIT na humawak ang mga kamay ni Kon sa manibela ng kanyang kotse habang
binabarurot ito patungo sa apartment ni Jay. Pauwi pa lamang siya galing ng Bataan
kung saan naaksidente ang kapatid niyang si Keios.

Kinailangan niyang lumantad sa mga tao upang magsalita tungkol sa kalagayan ng

kapatid niya. Nasa Australia ang dalawa niyang kapatid na si Keeno at Krei kasama
ang kanilang ama kaya naman wala siyang ibang choice kung hindi tuluyan nang
ipakilala ang sarili.

Someone needs to speak on their behalf. Someone who can shift everyone's attention
so they won't bother Keios. Walang ibang maaaring gumawa no'n kung hindi siya
lamang. Kakagising lamang din ni Klinn at gaya ni Keios, hindi pa siya kilala nito
kaya hindi muna siya pinapunta ng iba pang kapatid at ama upang i-check ito.
He monitored his brother Klinn through his personal nurse, but when Keios had his
accident, he knew staying in the shadows won't help his youngest brother.

He already expected his revelation to blast. He finally revealed his biggest secret
but on the contrary, it's his way to divert everyone's attention to him. Hindi
pwedeng maputakte ng madla ang kapatid niya kaya iyon na lamang ang naisip niyang
paraan.

Sa totoo lang ay wala siyang kailangang ipaliwanag sa mga tao. He did all the
disguise for their own empire, to have a better view from the ground to the top.
Naroong naging bellboy siya sa Boracay branch ng hotel Khallisa, naging utility man
sa ibang mga building nila, at kung ano-ano pang trabahong makakatulong sa kanyang
mapag-aralan ang lahat.

To Kon, the foundation of the company isn't the leader alone but its employees who
work from the bottom level. Kung sa baba pa lamang ay maayos na ang lahat, mas
magiging matibay ang kumpanya.

Ang ilang nakasama lamang niya sa business school ang nakakakilala ng tunay niyang
pagkatao. They are all elite people who don't have time to waste spreading rumors.

He doesn't give a damn about how people will interpret what he did. Ngunit hindi
niya inasahang dadagain ang kanyang puso nang tawagan siya ni Stilyan at sinabi sa
kanya nitong umaapoy sa galit si Saki. Hindi raw nito inakalang lolokohin niya nang
ganoon katagal.

Akala pa naman niya ay alam na nitong siya ang nakasama nito kagabi. Nagkamali pala
siya at ngayon, mukhang alam na niya kung bakit umiiyak at humihingi ng tawad si
Saki. She thought she slept with another guy.

Naigting lalo ni Kon ang kanyang panga. Kailangan niyang maipaliwanag nang maayos
lahat kay Saki or else he will surely lose her. He can't lose his tigress.

His phone beeped. Nang mabasang si Steel iyon at sinabing gusto siyang sugurin ni
Saki, nahampas niya ang manibela ng kanyang Pagani.

"Fuck." His jaw clenched. Nahagod niya ang kanyang palad sa kanyang mukha at lalong
binilisan ang takbo ng sasakyan. He'll break traffic rules and spend money in an
unreasonable way today just to get to Saki as fast as he can.

ISANG napakalakas na sampal ang binungad ni Saki sa pisngi ni Kon nang tuluyan niya
itong nalapitan. Si Steel at Jay, wala nang nagawa pa kung hindi ang lumabas upang
bigyan silang dalawa ng oras para makapag-usap.

When the door behind Kon finally shut, he released a heavy sigh and tried to get
close to Saki ngunit mabilis siya nitong tinulak habang rumaragasa ang mga luha sa
magkabila nitong pisngi.

"Manloloko ka! You knew from the very beginning that I hate liars! Pero ano 'to,
Kanor? Oh wait," she laughed painfully and shot him with a disgusted look. "Mr.
Konnar Ducani nga pala. The biggest deceiver of all time."

Lumambot ang ekspresyong nakaukit sa mga mata ni Kon. "Saki..."

"Ang galing mo ano? Napaniwala mo ko." Her lips quivered but she kept her furious
facade. "Did you enjoy tricking me, hmm? Masaya bang laruin sa palad mo ang taong
alam mong patay na patay sa mga Ducani pero nahulog sa pekeng ikaw?"
"It's not what you think—"

"Wow. See? You even faked your accent when you're with me! Gago ka!" Humikbi si
Saki at marahas na umalog ang mga balikat habang sinusuntok ang dibdib ni Kon.
"Gago ka! Pinaglaruan mo ko, gago ka wala kang puso!"

Kon did his best to hug her tightly. Nanlalaban si Saki. Sinasampal siya at
kinakalmot ngunit wala siyang pakialam. He wanted to ease her pain. The pain he was
the one who caused her.

Umigting ang kanyang panga at sumara ang mga mata niya nang lalong tumindi ang
paghagulgol ni Saki. Tuluyan itong nanghina sa sobrang sama ng loob sa kanya,
ngunit mas lalo siyang binasag ng mga hikbi nito. This wasn't the plan. He just
wanted to make sure Saki won't end up like Alice who only loved him when she found
out he's Konnar Ducani.

Gusto lamang niyang mahalin siya bilang siya hindi sa estado niya sa buhay at sa
apelyidong dala niya. He was ready to confess after he proved that Saki loves him
because it's what her heart says.

Sapat na ang nangyari sa party upang kumpirmahin iyon, at kung hindi niya natanggap
ang text ni Keeno, nasabi na sana niya kay Saki ang totoo. Baka napaliwanag niya pa
nang maayos at hindi niya makikitang ganito ngayon si Saki.

Humigpit ang yakap niya kay Saki nang mawalan ng lakas ang mga tuhod nito upang
manatiling nakatindig. He hates himself. He fucking hates himself for making her
cry. Mahal niya si Saki at nasasaktan siyang siya mismo ang bumasag sa puso nito
ngayon.

"Let me explain, please." Pakiusap niya sa mahinang tinig ngunit matinding umiling
si Saki.

"Para ano? Para panibagong kasinungalingan na naman ang ilatag mo? Para mapatunayan
mo naman ngayon kung gaano ako katanga?"

Kumakawala na naman ito sa kanya ngunit hindi siya pumayag. He's scared that if
he'll let go, he will never have the chance to hold her again.

"Mahal, hindi ga—"

"Huwag mo kong matawag na mahal! Hindi kita kilala, Kon!" She pushed him as hard as
she can saka malamig na tinitigan sa mga mata habang pinapawi niya ang basa sa
kanyang pisngi. "Hindi kita kilala."

Pakiramdam ni Kon ay piniga ang puso niya. Bumigat ang kanyang dibdib at mariing
tumiim ang kanyang bagang. Nasaktan siya lalo sa sinabi nito ngunit wala siyang
karapatang madama ang sakit. Walang-wala ang nararamdaman niya sa nadarama ngayon
ng babaeng mahal niya.

Nang mawalan ng lakas ang mga bisig niya dahil sa sinabi ni Saki, agad itong
umatras palayo sa kanya. Hindi niya magawang tagalang pagmasdan ang luha sa mga
mata nito, at mas lalong hindi niya maatim na siya ang may kasalanan kung bakit ito
nagkakaganito.

Mapaklang ngumisi si Saki at matalim siyang tinitigan habang pilit kinokontrol ang
sariling emosyon. He knows how much effort she's exerting now just to get a hold of
herself, at ang sakit no'n sa parte niya.

But what right does he have to wipe the tears he caused? Kung tignan siya ni Saki,
pakiramdam niya, estranghero na lamang siya ngayon sa mga mata nito.

He never cared about being a stranger to anyone, ngunit ngayong si Saki ang
tinuturing siyang estranghero, hindi niya kayang tanggapin. Mahal na mahal niya si
Saki at kung kailangan niyang lumuhod para pakinggan nito ang mga paliwanag niya,
handa niyang gawin.

The man who gets begged by other women for attention is here now, ready to be on
his knees and more than willing to lose his class for the only woman he wants to be
with.

"Saki, just let me say my side of the story. I'm begging you, please..."

Saki flashed the kind of smile that could scar his heart forever. Humugot ito ng
malalim na hininga saka pinalis ang luha na hindi man lamang niya magawang pigilan
sa pagpatak.

"Thank you for the show, Kon, but I'm sorry I didn't enjoy it. You may now leave my
life and never come back. I, after all, believes that second chances should never
be given to those who made mistakes intentionally."

Another jolt of pain thrummed in his heart. "Saki, please. Hayaan mo muna ako.
Maaayos natin, 'to hindi tayo maghihiwalay. Hindi pwede, please just give me a few
—"

Saki shook her head before she filled her lungs with enough air. "Someone told me
before that if I want a man of principles in my life, I should become a woman with
enough self-respect. This is me, finally showing respect to myself, because the man
I thought has the best principles in life, turned out to be nothing but a great
actor so I have to save myself from more lies."

Lalong lumamlam ang mga mata ni Kon. "I didn't fake my feelings, Saki. Mahal kita—"

"I prayed for a Ducani, but I will never accept the deceiving one. I'm sorry but
you aren't and never will be the man I would want to spend the rest of my life
with. Pwede mo nang itigil ito. Siguro naman karapatan ko ring pagbigyan sa hiling
ko, Mr. Konnar Ducani. Please do the both of us a favor and leave me alone, because
just like I said," she turned around and shut her eyes as tears gushed down her
face because of the pain he gave her.

"Hindi kita kilala..."

Kabanata 20

Hindi alam ni Saki kung matatawa ba siya o maiinis sa sinabi ng lalakeng

nagpakilalang Eiji Takishima sa email nito. Kapatid daw niya ito sa ama ngunit
dinala ang apelyido ng nanay mula nang maghiwalay ang mga magulang at ngayon, gusto
raw siya nitong sunduin sa Pilipinas dahil malala na raw ang lagay ng kanilang
tatay.

She received the email two days ago at ang sabi ni Eiji ay ngayong araw ang lapag
nito sa Pinas kaya sinabihan siyang pupuntahan siya sa na-trace nitong
pinagtatrabahuhan niya upang makapag-usap sila nang personal.

"Tignan mo nga naman." Bulong ni Saki sa kanyang isip. "Hahanapin mo rin pala ako
pagkatapos mo akong iabandona dahil isa lang akong bastarda."

She shrug the thought away and just went back to work. Ang dami na nga niyang
pinoproblema sa nakalipas na mga linggo ay dumagdag pa ang biglaang pagpaparamdam
ng mga kamag-anak niyang hindi man lang siya hinanap noong malakas pa ang tatay
niya.

Sinara niya ang kanyang laptop. Wala siyang balak patulan ang sinasabi ni Eiji.
Sukdulan pa rin ang galit niya sa kanyang tatay dahil palibhasa ang nanay ni Eiji
ang may pera, iyon ang sinamahan nito.

Ni singko wala nga itong iniwan sa kanyang nanay at nang subukan nila itong
kontakin noon para humingi ng tulong sa pagpapagamot ng kanyang nanay, ni wala nga
silang natanggap na sagot.

Wala pa mang limang minutong sinusubukang ituon ni Saki ang atensyon sa trabaho,
ang cellphone naman niya ang nag-ingay. Si Kon na naman iyon. Ilang beses na niyang
na-block ang numero nito ngunit laging nagpapalit ng number at kukulitin siya.
Palagi rin itong nag-aabang sa labas ng building at apartment niya para humingi ng
pagkakataong makapagpaliwanag ngunit hindi talaga iyon kayang ibigay ni Saki.

She was betrayed by the man she entrusted her heart to and that was a huge mistake.
Ni hindi niya kayang tignan si Kon na hindi nagbabalik sa isip niya ang panloloko
nito. Para sa kanya, wala siyang makitang dahilan upang itago sa kanya ni Kon ang
katotohanan.

Ang dami nitong pagkakataon para aminin ang tunay nitong katauhan ngunit hindi man
lamang nito ginawa. Kung hindi niya pa ito nakita sa press con, baka hanggang
ngayon ay nilalaro pa rin siya nito at pinagmumukhang tanga. Para sa kanya ay ang
bobo na lamang niya kung kakagatin niyang muli ang anumang sasabihin nito sa kanya.

Bumukas ang pinto at pumasok ang sekretarya ng kanyang supervisor bitbit ang isang
folder. Matanda lamang siya ng kaunti rito ngunit sa tuwing titignan siya nito,
akala mo ay kulang na lang sambahin siya. Palagi siya nitong kinukulit kung anong
sikreto niya at palagi siyang maganda ngunit lately, ang puna nito ay bakit
nangingitim ang ilalim ng mga mata niya at parang kulang siya sa vitamins.

Who could blame her? She was devastated with the fact that she got played. Sabay na
nawasak ang puso at tiwala niya.

Bubuka pa lamang ang bibig ni Rica ay inirapan na niya ito. "I'm not in the mood to
wear make up, Rica kaya huwag mo akong asarin ngayon mainit ang ulo ko."

Rica laughed softly. "Hindi naman, Miss Saki. Maganda ka naman kahit stressed ang
itsura mo kaya nga naiinggit ako." Pang-uuto nito bago inilahad sa kanya ang
folder. "Pinapasabi ni Bossing na malaki daw ang bonus mo sa project na 'yan kaya
huwag mo raw siyang bibiguin."

Bumuntong hininga siya saka tinanggap ang folder upang tignan. "Himala yatang may
pa-bonus?"

"The client paid ten times the actual fee so he said he'll give you a percentage."

Ngumuso si Saki habang pinag-aaralan ang kailangan niyang i-organize ngunit nang
mapasadahan na ito ng basa, unti-unting nagsalubong ang mga kilay niya.

"A dinner for two? What is this, a proposal set up? Walang naka-indicate na ibang
details."
Rica shrugged her shoulders. "Basta sabi ni boss ikaw na ang bahala."

"Huh. Ang angas naman ng kliyenteng ito. Nagbayad ng sampung beses ng standard fee
para sa dinner." She sighed and placed the folder at the table. "Okay sige. Sinong
kasama kong mag-oorganize?"

"Sabi ni boss mauna ka na raw sa venue ng six PM, and yes overtime ka." Ngumisi ito
sa kanya.

Napairap na lamang sa kawalan si Saki. "Sabihin mo bayaran niya ang overtime ko ah

isasakripisyo ko ang beauty rest ko para rito."

Tumawa na lamang si Rica bago siya iniwan sa kanyang opisina. Sa totoo lang okay
ring mag-overtime siya dahil kapag nasa apartment ay lalo niyang naiisip si Kanor.

There are times that she gets tempted to talk to him. Madalas ay natatanaw niya sa
bintana na kahit madaling araw na, nakaupo pa rin ito sa hood kotse nito habang
nakahalukipkip. Hihikab ito kapag antok na antok na ngunit pipilitin ang sariling
manatiling gising saka siya tatawagan.

He's exerting efforts just to beg her to listen, ngunit kapag naaalala niya na
nakapag-effort nga rin pala ito noon mapasakay lamang siya sa kasinungalingan nito,
tumitigas ulit ang puso niya.

She gulped and just went back to what she's doing when she noticed herself going on
another trip down memory lane. Ayaw niyang maging marupok at hindi niya hahayaan
ang sariling mapaglaruang muli ni Kon.

NAPALUNOK si Saki nang mapatunayang hindi nagbibiro ang lalakeng nagpakilalang

Eiji. Dala nito ang mga dokumentong nagpapatunay na magkapatid talaga sila sa ama.
Pati ang medical records ng kanyang tatay, pinakita rin ni Eiji.

Eiji is four years older than her and is the CEO of Sakura chain of hotels—ang isa
sa pinakamahigpit na kakumpitensya ng Khallisa. Ayon kay Eiji, sarili niya ang
kompanyang iyon dahil nang mamatay ang sariling nanay ay pinamana na sa kanya ang
mga dating negosyo. He isn't into manufacturing so he sold their business to put up
his own and now, his hotels are spread across Asia, mainly in South East and West.

Maganda ang pangangatawan nito at makapal ang kilay na bumagay sa singkit na mga
mata. Mas maputi pa ito sa kanya dahil sa purong dugong hapon at kung siya ang
tatanungin, mapagkakamalang artista ang kapatid niyang ito sa postura pa lamang at
tangkad. Kung tatantyahin nga niya ay hanggang dibdib lang yata siya ni Eiji.

"I had a hard time forgiving him, too but please think about it, Misaki. We are his
only family now and he doesn't want to leave this world without seeing you." Umayos
ng upo si Eiji sa harap ng kanyang mesa saka nito kinuha ang kanyang kamay upang
mahinang pigain. "And as your brother, I would like to take care of you as well.
You don't have to keep living this way. I own a million dollar company, Misaki. I
can provide for you."

Napabuntong hininga si Saki. Nakikita naman niya sa mga mata ni Eiji ang sinseridad
ngunit hindi talaga niya alam kung handa ba siyang makaharap ang kanilang ama gaya
ng gusto nito. She's been holding on to her pain for so long she doesn't know if
she'll be okay once she let it go.

Ang sakit at poot ang naging tungtungan niya noon para magpursigeng mabuhay, ngunit
ngayon, pakiramdam niya maging ang puso niya, ayaw na ring makiayon.

"I'LL BE staying in one of our hotels in BGC. You can just come over if you want or
you can call me so I can pick you up." Ani Eiji habang naglalakad sila palabas ng
building. Mayamaya ay nagulat siya nang akbayan siya nito bago nila narating ang
labas kung saan natanae niya ang pamilyar na kotse.

"Think about it, baby. I'll be here for a few days for my business ventures but I
hope once I return to Japan, I'd go back with you." Tumigil ito sa paglakad. "I
purchased a car here before so I can have something to use whenever I'm in the
Philippines. I can drive you home if you want."

Baby. Kung ibang tao ang makakarinig ay siguradong iba ang iisipin ng mga ito
ngunit ipinaliwanag naman ni Eiji na sanay itong tawagin ang nakababatang kapatid
na babae sa ganoong paraan kaya lang ay nalunod ito noong limang taon pa lamang.

Umiling siya at sa sulok ng kanyang mata, napansin na niya ang pagbaba ni Kon ng
sasakyan nito. Sumandal ito sa pinto at tiniklop ang mga braso habang madilim ang
titig na pinupukol kay Eiji.

"N—No, it's fine." Aniya, medyo nataranta nang mapansing umigting ang panga ni Kon
ngunit nang maalalang hindi na nga pala sila tulad ng dati, agad niyang sinuway ang
sarili at inangkla ang braso sa baywang ng kapatid. "But if you'll treat me to
dinner, I won't say no."

Mahinang tumawa si Eiji habang naglalakad sila palabas. "Of course. Would you like
to try some Japanese food? I found a great resto in Greenhills before."

Lumunok si Saki nang masalubong ang masamang titig ni Kon kay Eiji. Kung noon ay
gustong-gusto niyang makita itong magselos, ngayon parang nagsisisi na siya.
Nakakatakot ang ekspresyong nakapinta sa mukha ni Kanor at pakiramdam niya kung
hindi sila makakalayo agad ni Eiji, tuluyan itong sasabog sa galit.

"I think I know that guy." Bigla na lamang sabi ni Eiji na ang tinutukoy ay si
Kanor.

"That's Konnar Ducani." Tugon ni Saki saka pilit iniwas ang tingin kay Kon.

"Ah, I knew it. He was ranked number one last year for being the richest bachelors
below thirty. He beat me." Tumawa ng mahina si Eiji. "I thought he won't make it on
the list considering his brother said he already proposed to his girlfriend two
years ago but the girl asked for a few more years before they get married."

Natigilan si Saki. Si Kanor nagpropose na noon? Parang may bumara sa lalamunan niya
at nawalan ng kulay ang kanyang mukha. Another lie, she told herself. Ano siya,
pampalipas oras pala habang hindi pa handa ang pakakasalan nito? Sumakit ang dibdib
niya at nang tuluyan silang nakalabas, binilisan niya ang lakad dahilan upang
magulat si Eiji.

"Woah, what's wrong, baby?"

Kumabog ang puso niya nang mapansing napaayos ng tayo si Kon matapos marinig ang
endearment na ginamit ni Eiji. Nalunok niya ang kanyang laway at halos kaladkarin
na si Eiji patungo sa sasakyan nito ngunit agad siyang tinawag ni Kon.

"Mahal."

Napahinto siya nang gumapang na naman sa sistema ang kirot na madinig ang tawag
nito sa kanya. Mariin niyang pinaglapat ang kanyang mga labi at matalim na
sinalubong ang titig nito ngunit si Kon, mas madilim naman ang tinging binabato kay
Eiji na tila walang balak itago ang selos nito.
"Mag-usap tayo. Sino 'to?"

Kumabog ang dibdib ni Saki sa kaba. Nakakatakot magselos si Kon ngunit nang maalala
na naman niya ang ginawa nito at ang kakasabi lamang ni Eiji sa kanya, kinalma niya
ang puso niya at tinigasan ang dibdib niya.

"Bakit tayo mag-uusap?" Pinasadahan niya ito kunwari ng tingin mula ulo hanggang
paa. "Sino ka ba?"

Lalo lamang dumilim ang ekspresyon ni Kon ngunit bago pa man ito muling
makapagsalita at bago rin makapagtanong si Eiji kung anong nangyayari, nahila na
niya ito patungo sa kotse.

Nakahinga lamang nang maluwag si Saki nang tuluyang umandar ang sasakyan ni Eiji,
ngunit hindi pa man sila nakakalayo, nagbeep na agad ang kanyang phone. Nang
makitang si Kon ang nagtext pakiramdam niya ay kinurot ang puso niya.

" Pinalitan mo na ba ko agad, Saki? Can't we really start over again?"

Napabuga siya ng hangin at tinanaw na lamang ang labas ng bintana. She doesn't
think she's ready to replace him, but she ain't ready to put her heart on the line
again. Para sa kanya, pinatay na ni Kon ang tunay niyang minahal mula nang ibulgar
nito ang katotohanan.

She pursed her lips and clenched her fists. It will always be Kanor Baltazar, not
the deceiving Ducani who's begging for another chance...

Kabanata 21

Nayayamot na tinignan ni Kon ang sekretarya ng kanyang ama nang marating niya ang
parking lot ng Ducani Empire. Gaya ng nakasanayan, malapad na naman ang ngiti ni
Secretary Beun sa kanya habang bitbit nito ang suit para sa kanya.

He sighed. "Secretary Beun, ang tatay ko ang boss mo ano na naman bang ginagawa mo
rito?"

The late forty's guy raised his brows at him. "Alam mo naman. Hindi lang ako
sekretarya ng tatay mo. Aba naging bantay mo rin ako sa Europa noon kaya alam na
alam ko na aattend ka na naman ng meeting ng," pinasadahan siya nito ng tingin bago
sinadyang bumuntong hininga. "Kon, that's very inappropriate for the richest
bachelor in South East Asia."

Napaismid siya. Kaya lagi niya itong tinataboy noon pa man. Pinakikialaman kasi
nito palagi ang pananamit niya, ang kinakain niya, ang pagtitipid niya sa sarili,
at pati ang lovelife niya.

Noong nag-aaral pa siya sa British International Business School, pasikreto siya

nitong nirereto sa anak ng konde, prime minister, at iba pang elite. Nakabuntot din
ito sa kanya kahit saan siya magpunta at nirereport sa tatay niya kung sa
mumurahing kainan lang na naman siya kumain.

When he started his disguise, magugulat na lamang siyang may nakasunod na naman sa
kanyang may bitbit ding mop at nakasuot ng utility uniform. Palagi tuloy
napupurnada ang mga balak niya dahil lagi siyang aksidenteng natatawag na Mr.
Ducani. Mabuti na lamang at nailulusot niya ang mga pagkakataong iyon kaya bago pa
madagdagan, pinilit na niya ang amang bitbitin na muna ito sa mga business trips sa
ibang bansa.

But now his father is back in the country, at heto na naman si Secretary Beun para
pasakitin ang bunbunan niya.

"I got a coat in my office." Aniya bago binulsa ang mga palad saka naglakad patungo
sa elevator kung saan ito mabilis na sumunod.

"Pero naka-pants ka pa rin ng maong. Nakalimutan mo na ba ang pinag-aralan mo sa

B-"

"Oh for goodness' sake, Secretary Beun." Nahilamos ni Kon ang kanyang palad sa
kanyang mukha saka ito pinasadahan ng tingin mula sa lumalapad na nitong noo
hanggang sa boring nitong tuxedong kulay gray.

He hopelessly breathed out. "Mag-bangs ka na sa susunod. Ako ang namomroblema sayo

kaya hindi ka nakakapag-asawa." Sinamaan niya ito ng tingin bago tiniklop ang mga
braso sa harap ng dibdib. "How's Dad when he's in Australia?"

"Ay naku, Kon. Problema pa rin ang pag-inom hanggang ngayon. Sayo lang naman yata
talaga makikinig 'yon. Nagtalo na naman sila ni Krei bago lumipad pabalik ng
Pilipinas."

He moistened his lips and shook his head. "Tungkol saan na naman?"

"Krei wanted to start his own business. Pero alam mo naman ang tatay niyo. He
wanted all his boys to belong to one Empire kaya nga halos itakwil si Keios, hindi
ba?"

Napabuntong hininga na lamang si Kon. Magsasalita pa sana siya nang huminto sa

ground floor ang elevator at pumasok ang isang lalakeng tila aplikante. May
visitor's pass itong nakakabit sa damit at nang makapwesto sa loob, abala pa rin sa
kausap sa cellphone.

Mayamaya'y tumingin ito sa kanya. "Paki-press nga 'yong level thirty five." Wala
man lamang galang nitong ani.

Si Secretary Beun, mangani-ngani na itong sabihan ngunit agad inawat ni Kon. Ah,
this is what he enjoys the most. Seeing how people actually behave when they're
dealing with the people whom they think don't deserve proper treatments.

Pinatunog niya ang kanyang leeg. "Sige Ser." He smiled and pressed the button. "Ay
grabe 'no ang laki nitong Ducani Empire. Ilang araw na kong janitor dito pero
nalulula pa rin ako. Aplikante ka, Ser?"

Napakunot ang noo ng lalake na tila nairita sa kanya. Mayamaya ay tinuro nito ang
tag na nasa damit. "Nakikita mo 'di ba?"

Lalong naging makahulugan ang ngisi ni Kon. Someone didn't watch the news, hmm? He
thought to himself.

"Ayos pala, Ser. Anong inaaplyan niyo?"

Naiiritang kinunot ng lalake ang noo nito bago sandaling kinausap ang nasa tawag.
"Teka lang, babe may makulit dito eh tatawag ako sayo mamaya ulit. Oo sure 'to.
Sino bang hindi tatanggap sa latin holder? Pinapatawa mo naman ako. Sige na sige
na." Binaba nito ang tawag saka binuklat ang hawak na folder. "Kita mo 'yan?
Executive assistant of K. Ducani ang kalalagyan niyan."
Gustong matawa ni Kon. Mukhang hindi alam ng gagong kausap niya na siya mismo ang
nagpapahanap ng sariling assistant nang mabawasan ang loads ng trabaho ni Hayriss.
Inisang pasada niya ng tingin ang resume nito, tinandaan ang pangalan at anong
natapos.

"Naks. Mahirap siguro makuha 'yang posisyon na 'yan. Parang mapili pa man din 'yang
taong 'yan."

Umismid ang lalake. "Not if you got what it takes." Inayos nito ang neck tie bago
siya pinasadahan ng tingin na tila minamata. "Kung nag-aral ka, maiintindihan mo
ko."

Nasapo na lamang ni Secretary Beun ang kanyang noo nang imbes mainis ay naging mas
makahulugan pa ang ngiti ni Kon. Nang huminto ang elevator sa floor kung saan
bababa ang lalake, sumaludo pa siya rito at nagpahabol ng "goodluck sa interview",
ay nang sumarang muli ang pinto ng elevator, natatawang iniling ni Kon ang kanyang
ulo bago chineck ang oras.

"I still have an hour before the meeting." He grabbed the clothes Secretary Beun
was holding. "Tell Hayriss to send that motherfucker to my office. I'm gonna teach
that airhead a lesson."

"Ngayon na ba?"

He jerked his head up. "Let me have my fun. Ayoko sa lahat 'yong mga puro angas."

"Bakit ba parang ang init ng ulo mo, Kon?" Sita nito sa kanya bago sila lumabas ng
elevator.

He sighed and tapped his chest. "Ganito pag selos na selos ka pero hindi ka pwedeng
manapak..."

NANINGKIT ang mga mata ni Saki nang makitang na-set up siya ng sarili niyang boss.
Kaya naman pala may pa-bonus na nalalaman ang intsik na iyon! Hindi naman pala siya
mag-a-arrange ng event. Siya ang mismong date ng kliyente! At ang magaling ding
kliyente, talagang dinaan pa sa trabaho niya para lang makalapit na naman sa kanya.

The table for two with candle light and rose petals everywhere was already prepared
when she arrived. May cake din sa mesa ngunit hindi niya mabasa ang nakasulat dahil
naagaw na ng taong nakatayo malapit sa mesa at may hawak na bouquet ng red roses
ang atensyon niya.

Nailing ni Saki ang kanyang ulo saka niya tinalikuran si Kon ngunit agad siya
nitong hinabol at pinigilang umalis. Nang inangat niya rito ang tingin, halos
magmakaawa na ang mga mata nito.

"Saki, I won't ask for too much. I just want you to at least hear my side."

Tinaliman niya ang tingin dito saka niya binawi ang braso niyang hawak nito. Sa
totoo lang ay ayaw na ayaw niyang hinahawakan siya ni Kanor. Palibhasa ay malakas
pa rin talaga ang epekto nito sa kanyang katawan. Alam niyang magtagal pa ito nang
kaunti, tatraydurin na siya ng sarili niya.

"Napaka-unprofessional mo na man yatang magyaya ng date, Mr. Ducani? Ganyan ka na

ba talaga ka-desperado?" Inis siyang ngumisi upang labanan ang awa dahil sa
nakikitang lungkot sa mga mata nito. "I didn't know Konnar Ducani, the top one
richest sought after guy in South East Asia could be this pathetic."
Napabuntong hininga si Kon, tila walang balak mainis o magpaapekto sa katarayan
niya.

"I just wanna spend this dinner with you. Pwedeng hindi mo ako sagutin basta
pakinggan mo lang ako. I just want you to know my side, Saki." Lumamlam ang mga
mata nito. "Please, mahal?"

Umigting ang panga ni Saki. Kaagad niyang iniwas ang kanyang tingin bago pa siya
madala ng nakikitang ekspresyon nito. No. Pinapasakay lamang na naman siya nito.
Baka mamaya sa loob-loob nito ay tinatawanan pa siya!

Iniling niya ang kanyang ulo. "I'll tell my boss to give back your payment. Hindi
kami escort service na pwede mong bayaran ang boss ko para lang sa company ko. If
you want to spend this dinner with a girl, why don't you invite Lori instead? Hindi
ba patay na patay naman 'yon sayo? I'm sure-"

Naputol ang sinasabi ni Saki nang walang anu-anong hinawakan ni Kon ang kanyang ulo
saka ito yumuko upang halikan siya. Nanlaki ang kanyang mga mata at ang puso niya
ay halos kumalas sa kanyang katawan sa lakas ng tibok.

The familiar sensation ran through her veins again, and when he pulled away, muli
siya nitong tinitigan habang may malambot na ekspresyong napaukit sa mapungay
nitong mga mata.

"Pero sayo ako patay na patay." He said in a gentle, almost pleading voice.

Sandaling hindi nakakibo si Saki,
nito, sinampal niya ito saka siya
me pero palalampasin ko ito." She
makita ang paglungkot lalo ng mga
Kakarampot lang na halaga 'yon at
ngunit nang magbalik sa isip niya ang ginawa
umatras. "I can sue you for stealing a kiss from
composed herself bago pa tamaan ng awa nang
mata ni Kon. "Ibabalik ko sayo ang binayad mo.
isang sabi ko lang kay Eiji ay-"

"What did he do to win you easily, hmm? I can buy his hotels in a blink of an eye
if I'd want to. He can work his ass off twenty four seven but still remain second
best. I am capable of-"

"So this is the real you, Kon?" Disappointed niyang putol dito bago mapaklang
natawa. "This is the real you..."

Naigting ni Kon ang kanyang panga kasabay ng pagdilim ng kanyang ekspresyon. "All
I'm saying is I am willing to show off, too if that was his way of taking you away.
I can stoop down my level and not give a damn about my name if that's what it'll
take to win you. And I can..." He breathed out heavily. Lumambot muli ang kanyang
mga mata. "I can give up being a Ducani bigyan mo lang ako ng pagkakataon."

Kumirot ang puso ni Saki sa narinig, ngunit masyado na siyang takot. Umatras siya
at iniwas ang tingin kay Kon nang madama niyang naaapektuhan na siya ng lungkot
nito. "I really can't give you that right now." Her eyes sting, at bago pumatak ang
kanyang luha, inipon na niya ang natitirang lakas ulang magmartsa paalis ngunit
bago pa man siya nakarating ng pinto ay muling basag na nagsalita si Kon.

"Have you forgotten what's the occasion today? Hindi mo ba talaga ako mapagbibigyan
kahit ngayon lang?" He breathed out the heaviness on his chest. "You promised,
right?"

Napahinto siya at pigil ang luhang chineck sa kanyang phone kung ano ang petsa.
"August twenty first."

Natutop niya ang kanyang bibig nang manginig ito sa sobrang pagpipigil ng emosyon.
Today's their supposed first month celebration, his mom's death anniversary...and
his birthday.

He stopped celebrating it when his mom died...but she promised him before that they
will celebrate it together.

At ngayon, inaasahan nitong tutuparin niya ang pangako niya.

Kabanata 22

"The GDP of Spain already dropped by twelve percent. If we will accept the
investment offer, we might lose two hundred million dollars every single month."
Paliwanag ni Tobias, ang executive secretary niyang nagyabang sa kanya sa elevator.

Tobias was a pain in the ass, but Kon decided to give him a chance. He's training
him in his own way, getting rid of his bad attitudes towards other people and so
far, he's liking how Tobias has become.

Nanatiling tahimik si Kon habang nagpapalitan ng opinyon ang board. Iba't-iba ang
suhestiyon ng mga ito ngunit tinikom niya ang kanyang bibig at pinakinggan ang
panig ng bawat isa.

Listening without jumping to conclusions unless things are already weighed is his
best asset as a businessman. He analyze every opinion, align things on the data and
projections based on their researches before making his own decisions. He spends
money studying every single detail, making sure the problem will be solved before
it cause him headaches.

Sapat na ang pagkakamali niya sa nakaraan at kahit pa sabihing iba ang personal
niyang buhay sa negosyo, may natutunan siya sa nangyari sa kanila ni Saki na
nagamit niya rin sa pagpapatakbo ng Ducani Empire.

When everyone was already quiet, he knew it's already his turn to speak his mind.
Tinanguan niya si Hayriss at ito naman ang naglapag ng mga folders sa harap ng
bawat myembro ng board.

Tumayo si Kon at hinubad ang kanyang suit. Si Tobias at Secretary Beun ay agad na
tinulak ang white board at ibinigay kay Kon ang kanyang marker.

"In five years, Spain can get back on track with the help of the other members of
the European Union. They will soon give up the fight for Gibraltar in exchange for
the investment from the neighboring countries. Politics will affect the business
sectors and their local businesses will drop its net worth by forty seven percent
because of their economic and political crisis but if we," he stopped from marking
the important details he had already written on the board before the meeting
started. Humarap siya sa mga kasama saka ipinakita ang pamosong ngisi ng panganay
na Ducani.

The smile that declares a sure win. The smile that makes his father simply nod his
head to show him he's proud of him.

"Will be able to buy thirty percent of the total spaniard-owned businesses that has
potential to bounce back within five years, once their value increase again, three
hundred billion dollars is the least we should expect to earn." He placed his hands
on the table and leaned on it. "A year."

"I DIDN'T expect that, son." Nakangiting ani ng kanyang ama nang matapos ang
meeting. Piniga nito ang kanyang balikat saka ito bumuntong hininga. "So I guess
this is you doing your end of the deal?"

Matipid na ngumiti si Kon. "I told you I'll turn their verdict on our side if
you'll promise to let me take a break."

Napabuntong hininga ang kanyang ama. "Hindi naman ako nag-aalala sa kompanya.
You've trained your brothers better than I did and now that Klinn is back in the
game, makakampante ako kung mawawala ka sandali." Napawi ang tamis ng ngiti ng
kanyang ama. "Sayo ako nag-aalala. Are you really sure about your plan?"

Kon pursed his lips together before he nodded his head. "I need to do this, Dad. I
have to win her back, kahit pa sa ganitong paraan."

Napiling ang kanyang ama ngunit gumuhit ang matipid na ngiti sa mga labi nito.
"Kung sana taglay ko ang parehong lakas ng loob noon, baka..."

"We cannot change what's already happened, Dad. We just gotta learn from it."
Inayos niya ang tindig. "I have to go now, Dad. I got a plane to catch."

MATIPID na ngumiti si Saki sa babaeng nag-abot ng cake sa kanya. Nagpasalamat siya

rito at nang makuha ang kahong pinaglagyan, lumabas siya ng bakery at nagtungo sa
kanyang kotse.

Napabuga siya ng hangin pagkasakay ng sasakyan. Napaka-kapal ng nyebe sa Yokohama

at kahit tatlong patong na ang kanyang suot, tumatagos pa rin hanggang buto ang
lamig.

"Last year, you bought another cake but you didn't tell me what's the occasion. It
ain't your birthday yet nor your mom's. Not even Dad's death anniversary." Puna ni
Eiji bago nito pinatakbo ang sasakyan.

Pilit na ngiti ang iginanti ni Saki. Dalawang taon mahigit mula nang lisanin niya
ang Pilipinas, at sa lumipas na mga taon, dala niya ang sakit na dulot ng huli
nilang pagkakausap ni Kon.

Sometimes she still regrets not turning her back and face him that night when he
asked her to celebrate his birthday with her. Ngunit alam niya sa sarili niyang
kung nanatili siya, hindi na siya magkakaroon pa ng lakas upang lisanin ito nang
tuluyan.

A few weeks after that night, she finally decided to accept Eiji's request. Gumamit
ito ng malaking halaga para maproseso ang kanyang papeles. Nang tuluyan niyang
nakaharap ang amang hindi niya nakilala noon, hindi niya akalaing mamamayani sa
kanyang puso ang awa at pagkasabik sa ama kaysa sa galit na tinanim niya para rito.

Isang buwan. Isang buwan lamang ang itinagal pa ng amang may cancer para makasama
sila ni Eiji ngunit sa sandaling panahong iyon, nadama niyang mahal sila nito.
They've forgiven him and sent him away with peace in their hearts, and Eiji kept
his promise to their dad that he will take care of her.

For the second time around Saki light up a birthday candle not for her but for the
man who broke her heart. Naupo siya sa couch at niyuko ang kanyang ulo saka
mapaklang ngumiti. Her eyes shut, and as she blew the candle for him, she let
herself picture his smiling face in her head.
"Happy birthday, Kanor..."

"WHAT? If you'll make Secretary Nikida your assistant, then who'll be my

secretary?" Kunot ang noong tanong ni Saki sa kapatid matapos nitong ibalitang
kukunin nito ang sekretarya niya dahil nagresign na ang assistant nito.

Tumikhim si Eiji at sandaling binaling ang tingin sa kanya. "Don't worry. Your new
secretary is better than Nikida, baby." Binalik ni Eiji ang tingin sa mga papeles
na kailangang pirmahan bago pinakawalan ang hanging nasa dibdib habang umiiling.
"Besides that guy ain't stop bugging me if I won't accept his overqualified ass..."

Lalong nalukot ang noo ni Saki nang hindi masyadong nadinig ang huling sinabi ni
Eiji. Napasimangot tuloy siya rito. "I am all new to this business stuff, Eiji. I
need Nikida's guidance, please."

Pekeng ngumisi ang magaling niyang kapatid. "Trust me, you'll learn from the best
from now on."

"But, Eiji!"

"I got a meeting in fifteen minutes." Tumayo ito at lumapit sa kanya upang pigain
ang kanyang balikat. "I'm sure your secretary is waiting for you in your office
now."

Naging nakakaloko ang ngisi nito at nang sinimulang tahakin ang daan palabas habang
nakapamulsa at sumisipol-sipol, nagngitngit ang mga ngipin ni Saki. Ano na naman
bang trip ng kapatid niya?

"Sometimes I wonder if we really are siblings." She sighed with gritted teeth when
the door finally shut. "Kainis ka, Eiji! Humanda ka sa akin kapag tatanga-tanga ang
pinalit mo kay Nikida."

Kahit ano pang maktol niya kay Eiji ay hindi talaga siya nito pinakinggan. Hinabol
niya pa ito sa labas ng opisina ngunit hindi talaga binawi ang desisyon at puro
utos lang sa kanyang pumunta na sa sarili niyang opisina upang magtrabaho.

Wala na siyang nagawa kung hindi inis na magmartsa papunta sa kanyang sariling
opisina nang pumasok na si Eiji sa board room nang hindi binabalik sa kanya ang
sekretarya niya.

Dumiretso siya kanina sa office ni Eiji matapos niyang malamang hindi na siya ang
boss ni Nikida kaya ngayon, bitbit pa rin niya ang mga gamit niya. Bakit naman kasi
si Nikida pa ang kinuha nitong kapalit ng sariling sekretarya? She likes her so
much!

Nagkakasundo sila dahil pareho ng boyband na hilig. Bukod din sa business,

nagkakasundo rin sila tungkol sa fashion kaya nga kahit magshopping ay kasama niya
ito.

"Bwisit. Mamaya matandang hukluban ang ipalit kay Nikida o kaya wala man lang taste
sa damit. Naku, Eiji papabangunin ko talaga si Dad para ipakutos ka!" Inis niyang
bulong bago tinulak ang pinto ng kanyang opisina ngunit nang makita niya ang
lalakeng may hawak na tasa ng kape, naka-formal suit na itim at nakasandal sa harap
ng kanyang mesa habang binabasa ang isa sa reports na natengga sa file rack niya,
halos malaglag ang kanyang panga.

Biglang lumakas ang tibok ng kanyang puso nang magtama ang kanilang mga mata,
binuhay ang mga pakiramdam na pilit niyang binaon sa limot kasabay ng paglisan niya
ng Pilipinas.
Her heart, it's still betraying her after two years of not being with him. Nagwala
ang kanyang sistema at nang umayos ito ng tindig saka unti-unting ngumisi habang
palapit sa kanya, halos pigilan niya ang sariling huminga.

It's him! Hindi siya maaaring magkamali. From his dark shaggy hair to his prominent
features and enthralling pair of eyes, it's really him at naririto siya ngayon sa
opisina niya sa Japan!

His eyes locked with hers, and when he lifted his finger to shut her parted lips,
his smirk widen until it slowly turned into a familiar smile she saw when they
first met.

"Kanor Baltazar, reporting for duty, Ma'am." He lowered his head to her ear and
whispered. "So what should I serve you first? Coffee, tea, or...me?"

Kabanata 23

"THIS IS so unfair, Eiji!" Singhal ni Saki sa kapatid na prenteng nakaupo sa swivel

chair nito.

Nahilamos ni Eiji ang mga palad sa kanyang mukha saka nagpakawala ng marahas na
buntong hininga. "Saki, how did this become unfair? He is a successful businessman.
You'll learn a lot fro—"

"That's the point! He's—"

Naputol ang ang kanyang sinasabi nang bumukas ang pinto at sumisipol na pumasok si
Kon bitbit ang tray ng kape. Nang mapansin niyang nasa kanya ang tingin ng dalawa,
agad itong ngumiti nang malapad.

"Coffee?" Aniya bago diniretso ang tray sa coffee table.

Naigting niya ang kanyang panga saka mataray na tinitigan ang kapatid. "He's a
Ducani!" Pabulong niyang asik ngunit halos bumakat ang kanyang mga litid sa galit.

Eiji raised his brows. "Exactly. It means you'll learn a lot from him."

She groaned in disbelief. Naikuyom niya nang tuluyan ang kanyang mga kamao saka
gigil na gigil na nagmartsa palabas. Aba napagkaisahan pa yata siya ng ex at
kapatid niya? At ano naman ang isinulsol ni Kon para makumbinsi nito ang kuya niya
na tanggapin ito sa trabaho? A business deal? His secrets on remaining on top
effortlessly? Eiji sold her out at hindi siya makapaniwala!

Napairap siya sa kawalan habang bumubuntong hininga nang marinig ang pagbukas-sara
ng pinto ng opisina ni Eiji. When Kon called her name, she groaned and picked up
her pace. Mataas ang takong ng kanyang sapatos ngunit mas binilisan pa niya ang
lakad. She can't possibly be working with him now. Hindi siya papayag!

"Saki." Tawag na naman ni Kon nang masabayan na siya nito. Bakit naman kasi ang
tangkad nito? Mabilis tuloy siyang nahahabol. Hanggang Japan humabol!

She hissed and tried to walk faster. Lumiko siya ngunit agad itong humarang sa
kanyang daanan. "Saki, come on it's more than two years. Walang naglilihi ng ganyan
katagal, mahal."
Mahal. Huwag namang sabihin ng lintik niyang katawang keyword pa rin iyon para mag-
activate na naman ang marupok na bahagi ng kanyang puso? At naglilihi? Gago pa rin
hanggang ngayon!

Matalim niya itong tinitigan saka ito tinulak ngunit hindi ito nagpatinag. "I got
work to do so if you will not do you job right, get the fuck out of here."

Imbes mangilag sa sinabi niya ay ngumisi pa ito saka kinurot ang kanyang pisngi.
"Ah, that's my tigress right there, hmm?"

Umirap siya rito at umikot na lamang upang magpatuloy sa paglakad. "You're fired.
Umuwi ka na ng Pilipinas, Mr. Ducani. You don't belong here."

"Uh, as far as I can remember it is your brother who accepted my application so

nope. You have no power to fire me nor send me back to the Philippines." Tugon nito
habang sinasabayan ang kanyang lakad.

Muli siyang napabuntong hininga. Nang marating nila ang harap ng kanyang opisina ay
ito pa mismo ang nagtulak sa pinto upang pagbuksan niya.

Sinamaan niya ito ng tingin bago siya nagmartsa papasok. Paano ba niya ito
mapapaalis sa kanyang harap? She won't be able work if he's here! Madi-distract
lamang siya ng presensya nito hanggang sa wala siyang matatrabaho.

Hirap na nga siyang mag-cope up dahil six months ago lang siya pina-graduate ni
Eiji sa pagiging buhay reyna. He spoiled her and showered her with things every
woman would want but she often refuse. Nagpilit siyang magtrabaho rin at inabot
muna ng taon bago niya nakumbinsi ang kapatid.

She breathed out heavily. Naupo siya sa kanyang pink na swivel chair at tiniklop
ang mga braso habang masamang nakatitig kay Kon. Matipid ang ngiti nito habang
nakatayo sa harap ng kanyang mesa, tila wala talagang siyang balak patahimikin.

"Bakit nandito ka?"

He looked around. "Uh, 'cause I work here now?" Nagpigil ito ng ngisi.

Naningkit lalo ang natural na singkit na mga mata ni Saki. "Huwag mo kong
pinipilosopo Mr. Ducani."

Kon made an innocent expression and placed his hand on his chest. "Nagsasabi lamang
ng totoo, Ma'am Saki. Sekretarya mo na ako ngayon kaya nandito ako. So?" He clasped
his hands and smiled at her. "What do you need from me, hmm?"

Umiiling siyang umirap bago padabog na binuklat ang folder sa kanyang mesa. "Get
the hell out of my sight."

"Can't do that. Next."

"Fine. Get me lunch."

"On its way."

Napaangat siyang muli ng tingin dito habang magkasalubong ang kanyang mga kilay.
"Hindi marunong maglakad ang mga pagkain dito, Mr. Ducani."

"Uhm yeah." He nodded his head. "But my executive assistant can walk."
Nasapo nang tuluyan ni Saki ang kanyang noo kasabay ng pagsandal niya sa kanyang
swivel chair. Her eyes shut as she breathed in as deep as she can. "You mean to
tell me that my secretary now has his own executive assistant?" Nauubusan na ng
pasensya nitong tanong saka muling binukas ang mga mata.

Kon smirked and let out a soft chuckle. "Uhuh and uhm, my dad's secretary is here,
too. They won't leave me alone because they're afraid I'd end up dead on my first
day at work." He shrugged his shoulders. "You know. Niliteral nila ang phrase na
patay na patay ako sa magiging boss ko."

"Diyos ko naman." She pursed her lips and groaned. "Nanggigigil ako sayo!"

Sumipol ito at mas lalong naging nakakaloko ang ngisi. "Masyado pang maaga para
diyan, mahal."

Umiiling itong tumawa bago nagtungo sa sariling corner na nasa loob din ng opisina
niya. Palibhasa ay temporary office lang ang nai-provide ni Eiji dahil mukhang wala
talaga itong balak na seryosohin ang kagustuhan niyang magtrabaho. Sadyang
pinagbigyan lamang siya, akala yata ay mananawa rin siya kaya ngayon, magkasama
sila sa iisang opisina ng magaling niyang ex!

Hinubad nito ang suit saka tiniklop ang manggas ng polo hanggang siko. Hindi tuloy
naiwasang matulala ni Saki. Kung malakas na ang dating nito noon sa simpleng
utility uniform, ngayon, kulang na lang ay magtubig ang kanyang bibig sa gandang
lalake nito.

Goodness. She never thought Kon can be an effortless model of business attires. Ang
ganda ng fit sa katawan nito ng puting polo. Bumagay rin dito ang asul na neck tie.
When he sat on his swivel chair, his biceps flexed and oh my goodness she just felt
heated all of a sudden.

Hindi na niya napansing napatitig na pala siya rito kaya nang magawi sa kanyang
direksyon ang tingin nito, gumuhit ang makahulugang ngisi sa mamula-mula nitong
labi.

"Trabaho lang muna, Ma'am mamaya na ang personalan." Kinindatan siya nito saka ito
bumuntong hininga. "Two years and still drooling over me." Humalakhak ito nang
mahina habang umiiling.

Nagbalik sa katinuan si Saki at bwisit na dinampot ang folder upang ibato kay Kon
ngunit hindi man lamang ito umabot at bumagsak lamang malapit sa paanan nito.

"Bwiset ka!"

Kon sighed. Kinuha nito ang folder at inilapag sa mesa nito bago siya matipid na
nginitian. "I love you, too. Now get to work."

"BWISIT!" Asik ni Saki habang palabas ng elevator sa may basement. Gaya ng

inaasahan niya, hindi rin siya nakapagtrabaho dahil naging distracted siya masyado
kay Kon.

Sino ba naman kasi ang hindi? He bloomed even more in two years that they didn't
see each other, ngunit ang kakulitan nito at pagiging maloko, taglay pa rin nito.

Nilabas niya ang kanyang susi at inunlock ang kanyang kotse ngunit nang bubuksan na
niya ang pinto, humabol sa kanya si Kon at inagaw ang susi sa kanya.

Kumunot ang kanyang noo. "Anong ginagawa mo? Tapos na ang working hours mo pwede mo
na akong hindi pestehin."
He moistened his lower lip. "Oo nga. Tapos na ang working hours ko bilang
sekretarya kaya," kinatok nito ang katabing sasakyan.

Nang bumaba ang bintana at inabot ng isang medyo bata pang lalake ang puting coat
at puting sumbrero, halos malaglag ang panga niya.

He wore the white coat and the captain's hat before he smiled. "Driver slash
bodyguard duties na."

Napasara ng mga mata si Saki habang nagngingitngit ang kanyang mga ngipin. "Ano ka,
all-around?"

"Exactly." He chuckled and opened the door for her at the passenger seat. "Pasok
na, Ma'am."

"You don't know where we live."

He showed his phone. A freaking limited edition unit from the most expensive brand.
"Na-send na ni Bossing Eiji."

"Punyetang Eiji." Bwisit na lamang na nasabi ni Saki bago padabog na pumasok ng

sasakyan.

When the car started moving, Kon even played the car's stereo. Naki-sing along pa
ito habang sinusulyapan siya sa rearview mirror.

"Please forgive me, I don't know what to do. Please forgive me, I can't stop loving
you."

Uminit ang pisngi ni Saki nang mapansing nakatingin ito sa kanya sa rearview mirror
habang sinasabi ang lyrics ng kanta ngunit agad niyang sinaway ang sarili. Hindi
siya pwedeng maging marupok. Hindi siya pwedeng mapaglaruang muli.

She was silent the whole trip. Hindi na rin naman siya nito ginulo at tahimik na
lamang na sinabayan ang mga kantang alam. Maganda rin naman pala ang boses ni Kon
kahit papaano at siguro kung hindi siya bwisit dito ay sumabay din siya lalo na at
alam din niya ang ibang kanta.

When they reached Eiji's mansion, akala niya ay matatapos na ang kalbaryo niya
ngayong araw ngunit nang magdire-diretso rin si Kon papasok, nagsalubong ang mga
kilay niya.

"What are you doing? Bakit hindi ka pa umuwi sa tutuluyan mo?"

Hinubad nito ang sumbrero saka inayos ang buhok. "Uuwi na nga."

"Oh, eh 'di leave."

"Uh," he pointed the guest room on the second floor. "I'm staying there."

Nanlaki ang mga mata ni Saki. "What?! No way!"

Bumuntong hininga si Kon. Mayamaya'y tinapik nito ang balikat niya saka kinurot ang
tungki ng kanyang ilong. "Bihis na ako, Ma'am. House boy duties na."

Her lips parted in shock. Eiji got to be kidding her!

Kabanata 24

HUMIHIKAB pa si Saki nang lumabas ng kanyang silid ngunit nang matanaw niya sa sala
si Kon na abalang mag-vacuum ng carpet, sandali siyang natigilan. Hindi nga siya
binabangungot. Naririto nga talaga ito at talagang pinanindigan ang pagiging all-
around!

Napailing si Saki. Nang matanaw siya nito ay sandali nitong in-off ang vacuum saka
tumuwid ng tayo.

"Good morning, mahal." Nakangisi nitong bati sa kanya.

Umikot ang mga mata ni Saki habang pababa ng hagdan. "Walang maganda sa umaga at
huwag mo kong tawaging mahal hindi na tayo-"

"Mahal kong Ma'am Saki." Dugtong nito bago mahinang tumawa saka umiiling na binuhay
muli ang vacuum.

Nagngitngit ang mga ngipin ni Saki sa inis. Talagang hanggang ngayon talent pa rin
nito ang bwisitin siya nang walang kahirap-hirap. Ang aga-aga, sira na kaagad ang
mood niya at sigurado siyang hindi rin matatapos ang araw na hindi siya
nakasimangot.

When she went to the kitchen, naroon na si Eiji at nagbabasa ng reports sa laptop
nito habang kumakain ng almusal. Nakabihis na rin ito kaya naman agad na kumunot
ang noo ni Saki.

"You're gonna go to work now?" Tanong niya sa kapatid habang kumukuha ng tasa upang
makapag-kape.

Sandaling nilunok ni Eiji ang pagkain sa bibig bago mahinang tinango ang ulo. "I
got an early meeting with the investors."

Tumango lamang si Saki. Dedicated talaga ang kanyang kapatid pagdating sa negosyo
nito. Halos anong oras na ito umuuwi galing ng opisina at napakaaga ring
nagigising, ngunit sa kabila ng lahat ng ginagawa nito para sa kompanya, napapaisip
tuloy siya ng papaanong pangalawa lamang ito sa pinakamayamang bachelor sa South
East Asia.

Kon is spending his time mopping floors cleaning comfort rooms, and other stuff.
Idagdag pa ang mga panahong nauubos nito sa kanya ang oras nito kaya naman
nagtataka siya kung paano nito nagagawang manatiling pinakamayaman.

Umupo si Saki sa silyang katapat ni Eiji buhat ang kanyang tasa ng black coffee.
"Eiji? How can Konnar Ducani stay on top when you're literally more productive than
him?"

Nabaling sa kanya ang tingin ng kapatid. "Uh, what do you mean by the term
productive, hmm?"

"I mean, he spends most of his time doing," napatingin siya sa pinto. Hanggang
kusina ay dinig nila ang vacuum. "You know? Silly, not a businessman-ish kind of
stuff?"

"Oh," lumandas ang munting ngiti sa labi ni Eiji. "You know, that's one thing about
Konnar Ducani not everyone can copy." Tinuro nito ang sariling sintido. "He uses
this? And other people's time."

Biglang naalala ni Saki ang isang usapan nila noon ni Kon nang mag-overtime siya at
paglabas niya, nakaupo na ito sa labas ng building. Sinabi nito sa kanya na kaya
yumayaman ang mga mayayaman na ay dahil ginagamit nila ang oras ng ibang tao.

"You mean he's letting other people do the job for him?" Tanong niyang muli kay
Eiji.

He jerked his head up. "He's like a ventriloquist, Saki. He picks the best people
who can understand how his mind works and then he'll use them to execute his plans.
He only facilitates the whole thing, but never actually laid a finger on the job. I
don't know if you're aware about this but Keeno Ducani is just their company's COO.
He is the CEO. He goes by the name K. Ducani to everyone that's why all these time,
people thought it was their Dad who closed billion-dollar worth international
deals, solved seemingly impossible to handle debt problems, and made legendary
decisions that make the Ducani Empire iconic eversince he took over."

Napatango-tango lamang si Saki. Kung ganoon, parang puppet ni Kon ang mga taong
tinitingala ng karamihan. He's the brain of their company. Kaya ba biglang bulusok
ang Ducani Empire? Siya na kaya ang may hawak nito nang magsimulang umingay ang
apelyidong pinangarap niyang maidugtong sa kanya noon dahil sa tayog ng narating ng
mga ito?

All these time, the man she loved was the reason why she dreamed of being a Ducani
before. Ito ang nasa likod ng lahat ng iyon ngunit hindi man lamang niya ito nakita
sa anumang magazine o television segments. He remained in the shadows doing his
tricks. His unbelievably powerful tricks.

Napabuntong hininga si Saki. "Then why did you accept his application? It's
impossible to pay that man's salary. His net worth is billions, Eiji."

Kumurba ang mga labi ni Eiji. "When he sent me his application, he made sure to me
that he ain't gonna ask a dime. Just a shelter and we're good."

"And you agreed without taking me into consideration?" Tumaas ang kilay niya sa
kapatid.

Lumawak ang kurba sa labi nito bago tiniklop ang laptop saka tumayo. "It's not like
that, Saki. Actually, you were the one I was taking into consideration when I
decided to hire him..."

Nagsalubong ang mga kilay ni Saki. Magtatanong pa sana siya nang pumasok ng kusina
si Kon at kumuha ng tubig. Si Eiji ay lumapit naman sa kanya upang halikan ang
tuktok ng kanyang ulo gaya ng dati nitong gawi.

"I gotta go now." Tinapik nito ang balikat ni Kon bago naglakad patungo sa pinto
ngunit bago nakalabas ay nag-iwan pa ito ng biling halos magpabuga kay Saki ng
iniinom niyang kape.

"No fucking in the kitchen!"

Naibaba ni Saki ang tasa ng kape habang pulang-pula ang mukhang sinigawan ang
kapatid. "Punyeta ka, Eiji!"

Nang bumungisngis si Kon, halos mapigtas ang mga litid niya. Binaling niya rito ang
naniningkit na mga mata at mangani-nganing ihagis dito ang tasa ng kape.

"Anong tinatawa-tawa mo diyan?!" Asik niya ngunit lalo lamang itong namula sa
kakatawa.

Kon sighed. Hinatak nito ang silya sa kanyang tabi saka paharap na naupo. Sinangkal
pa nito ang isang braso sa sandalan ng kanyang upuan bago nito pinunasan ng
hinlalaki ang mantsang naiwan ng kape sa sulok ng kanyang labi.

Kumabog nang malakas ang kanyang dibdib at halos mahigit niya ang kanyang hininga
nang bumaling sa kanyang mga labi ang tingin nito. Mariin din nitong isinara ang
sariling mga labi at mayamaya'y gumalaw ang adam's apple na tila pilit kinontrol
ang sarili.

"Wala." He uttered in a gentle tone while a ghost of a smile was plastered on his
thin lips. Nang umangat sa mga mata niya ang tingin nito, lumawak ang kurba nito sa
mga labi. "Kumusta tulog natin, mahal? Inisip mo ba ko magdamag at parang puyat na
puyat ka, hmm?"

Mangani-ngani niya itong sikuhin. "Ilang taon na ang kapal pa rin ng mukha mo."

Ngumisi ito at hinaplos ang likod niya dahilan para tumindig ang mga balahibo niya
sa batok. "Ilang taon na ikaw pa rin ang mahal ko."

Uminit ang mukha niya sa sinabi nito. Naiwas niya tuloy ang tingin at halos hindi
alam kung iinom ba ng kape o tatayo na upang iligtas ang sarili sa kahihiyan,
ngunit ang lintik niyang katawan, walang balak sumunod!

Nahigit niya ang kanyang hininga nang hawakan siya nito sa baba upang tignan niya
itong muli. Nang magtama ang kanilang mga mata, muling nabuhay ang mga sensasyong
si Kon lamang talaga ang nagtagumpay na ipadama sa kanya.

She suddenly got drowned with the desire to clutch onto his hair while they're
exchanging hot kisses and lusty touch. She felt the need for his lips on her heated
skin, and her body ached to feel every ripped muscle he got under his shirt and
jeans.

Tila nadama nito ang nabubuhay na apoy sa kanyang katawan, at nang dumapo ang palad
nito sa kanyang hita, halos sabay na sumunggab ang kanilang mga labi sa isa't-isa.

Oh God, it's been so long since she felt this turned on. Hindi niya akalaing
pagkatapos ng higit dalawang taon, ang taong dumurog sa kanyang puso pa rin ang
magiging amo ng kanyang katawan.

Her mind cannot seem to win over her heart and her lust anymore. Their sultry
feeling was just so overwhelming that when she felt his hand on her waist, grabbing
her until she's already sitting on his lap while their lips are branding each other
in a passionate way, her body no longer protest.

Umalpas ang kanyang ungol nang madama ang pamamasa ng kanyang pagkababae lalo nang
madama niya ang umbok sa pagitan ng mga hita nito. Hindi niya akalaing ganito siya
kadaling madadarang, at sa kabila ng galit at sakit, kusa pa ring bumibigay ang
kanyang katawan kay Kon.

His hands held her waist firmly, tila takot na kumawala siya habang tinutupok sila
ng kanilang kapusukan. Nang igiling niya ang kanyang baywang, umalpas ang ungol sa
kanyang mga labi habang si Kon ay napamura bago nito nilipat ang mga labi sa
kanyang panga hanggang sa kanyang leeg.

Her eyes squeezed shut as she chewed her lower lip. Patuloy ang pagkawala ng
kanyang mga ungol habang sinisipsip nito ang kanyang balat sa leeg, minamarkahan
ang kanyang katawan habang patuloy siyang dinadarang.
They were so drown to the sensation that they no longer noticed Eiji's presence.
Nang sinadya nitong umubo, napamulat si Saki at umawang ang kanyang mga labi sa
sobrang gulat.

"E-Eiji."

Namumula ang dulo ng magkabilang tainga ni Eiji nang maglakad ito palapit sa mesa.
Dinampot nito ang susi ng kanyang sasakyan at ipinakita sa kanila ni Kon. "I forgot
my keys." He said before walking towards the door. Ngunit gaya ng paglabas nito
kanina, inulit na naman nito ang bilin sa kanilang dalawa.

"Please, guys. No fucking in the kitchen..."

Dali-daling napatayo si Saki paalis sa kandungan ni Kon, pulang-pula ang mukha at

halos masabunutan ang sarili habang tumatakbo patungo sa kanyang silid.

She can't believe they did that! And worse, nakita pa sila ni Eiji sa akto!

Halos manghina ang kanyang mga tuhod pagdating sa kanyang silid, ngunit wala pang
isang minuto, bigla na lamang bumukas ang pinto at pumasok si Kon.

Her eyes widened and her lips parted. Gusto niya itong sigawan at palabasin, ngunit
bago pa man lumabas ang mga salita sa kanyang bibig, nahawakan na nito ang kanyang
ulo habang ang isang braso ay pumulupot sa kanyang baywang.

His lips crashed on hers as he walked, and when their bodies fell on her soft bed,
muling nabuhay ang init na nadarama ng kanyang katawan.

She tried to push him. "T-This isn't supposed to happen." Namamaos at tila labag sa
kalooban niyang ani ngunit kumislap lamang lalo ang pagnanasa sa mga mata nito.

Kon lifted his shirt's collar and when his chiseled upper body is finally on
display, his lips curved to form his signature smile Saki had already grown so
familiar with.

"We both know it's still my touch you can never resist, Saki." He said confidently,
and before she could even utter another word, his lips are already busy claiming
hers once more.

This time, with no plans of stopping anymore.

Kabanata 25

EVERYTHING went so fast. With just Kon's few swift moves, Saki is fully naked under
him, moaning in his mouth and scratching her long fingernails on his back.

"Kon..." She cried in pure bliss as the sultry feeling consumed her.

Hindi na gumagana ang rasyonal na bahagi ng kanyang isip at ang galit para rito,
tuluyan nang tumilapon palabas ng nadadarang niyang katawan.

The heat was too much for her to take. When his tongue glided inside her mouth to
taste every corner, her plea for more brought more fuel to the fire that burns the
both of them.
Humagod sa kanyang baywang ang mainit na palad ni Kon, dinadama ang makinis niyang
balat, at sa bawat piga at haplos, dumadaing siya sa pagkatupok.

"Two years." He growled lusciously as he suckled her neck. "Two fucking years I've
been lonely."

A series of delicious moan was her only answer. Maging siya ay nangulila, ngunit
walang salitang kaya pang isatinig ng kanyang mga labi. Her body is on fire, and
his touch is her only saving grace right now.

She groaned deliriously when his lips travelled from her neck to her shoulders,
leaving his marks in every part of her skin his kisses visit. Dumadaing siya
kasabay ng paghigpit ng pagkakasabunot sa malambot nitong buhok, at nang magtungo
na ang mga labi nito sa kanyang dibdib, tuluyan siyang nag-apoy.

His tongue hardened as he teased her nipple, his rough palm devouring on her
mounds, giving it the squeeze of a lifetime.

He's so hungry for her, and the desire to have another taste of each was just so
overwhelming. He's like a beast sucking her boob while playing on the other, his
legs moving to spread hers.

Lalong natupok si Saki nang dumausdos na ang isang palad nito sa kanyang mga hita.
She wants his hand between her legs but looks like he's still taking his time. Tila
ninanamnam ang bawat sandali sa kabila ng panggigigil.

Another hard squeeze on her boob and she cried for more than just fiery touches.
Lumandas ang mga labi nito sa kanyang tagiliran, dahilan upang lumakas ang kanyang
daing.

More. Her body begs for more...

He held her thighs firmly, and when his palms went under his knees to keep her in
place for him, her head fell on her pillow.

One long lick from his sinful tongue and her soul almost left her body. Napakapit
siya sa buhok nito kasabay ng pag-arko ng kanyang likod.

"Oh God, hmm..."

Halos mabasag ang kanyang mga ngipin sa tindi ng pagkakasara ng kanyang bibig. She
wanted to hold back her loud moans but his mouth on her throbbing flesh won't let
her stay quiet.

He nibbled her folds, licked every juice like it's his favorite filling, and he
thrusted his tongue inside her slit like the expert he's always been.

She was never religious, but as he pleasure her swollen flesh, she almost begged
heaven for a release.

"Kon..."

She longer have to tell him where to kiss and lick her, because he seems to know
her body like the back of his palm. Nang madama ang pamamasang lalo ay lalong
naging malikot ang mga labi nito. Halos matawag niya ang lahat ng santo kasabay ng
tuluyang paggalaw ng kanyang balakang.

Too much. Oh, the fire is just too much. Her hips danced with the rhythm of his
licks, and when she finally felt her hot juices gushed down her slit to his mouth,
she almost collapsed in sheer pleasure.

Humalik ang mga labi nito sa kanyang hita, paakyat ng kanyang tiyan hanggang sa
muli nitong matumbok ang kanyang mga dibdib.

Hindi pa man nakakabawi ang kanyang katawan ngunit tila siga na binuhusan ng
gasolina ang pagitan ng kanyang mga hita. She can't possibly be this turned on! But
when she opened her eyes to meet his gaze, she felt more hot when his eyes twinkled
with the kind of desire she only sees in him.

Umakyat pa ang mga labi nito sa kanyang leeg patungo sa kanyang panga hanggang sa
muli itong nanatili sa kanyang mga labi.

When he let him have a taste of her own sweetness, her eyes squeezed shut as he
rolled her hardened nipple between his rough fingers.

"Saki..." He called her like a saint, and she moaned inside his mouth like a
sinner.

He's taking away her sanity with every movement of his lips against hers, and
before she even knew it, his hardness is already sliding inside her tight walls.

He groaned. "You're so fucking tight." He chuckled deliciously on her mouth before

claiming her lips once more.

Hindi na niya nagawang sumagot. Nang ipa-angkla nito ang mga braso niya sa leeg
nito ay kusa pa siyang yumapos. Nang gumalaw ang balakang nito ay isinabay pa niya
ang kanyang baywang.

They both groaned in fiery bliss. Tila pinigtas niya ang pasensya nito. Gone was
the gentleman she knew. When he lifted her legs on his shoulders and started
picking up the pace, she thought she'll have the sweetest heart attack of the
century.

Diyos ko! But her lips translated the words into a series of loud, erotic moans
that fueled his body.

Halos umiyak siya sa lalim at bilis ng bawat baon, ngunit hindi ito kuntento. He
seems to be wanting her to beg, and she did.

"Kon, p-please..."

His lips kissed her leg, his hands held her knees firmly. "Please what, hmm?"

She doesn't know what she's asking for, but his body seemed to understand.
Napamulat siya nang hatakin siya nito paupo sa kandungan nito, hinalikan ang
kanyang leeg at giniya ang kanyang baywang upang gumalaw.

Pain and pleasure just highten even more. Mas nasagad siya sa ganoong posisyon
ngunit nang igiling niya ang balakang niya, halos kagatin siya nito sa kanyang
balikat.

He groaned in an erotic way as they both moved in a primitive way. Sa bawat pag-
indayog ng kanyang katawan, umaalpas ang masarap na ungol nito sa tapat ng kanyang
tainga.

She's pleasuring him and it made her heart warm so she tried to do it better. Her
hips moved faster while his palms on her butt were her guide.
Darang na darang na silang pareho, ngunit nang buhatin siya nitong muli paalis ng
kama ay halos sumabog ang kanyang obaryo. Her feet felt her pink carpet. Humagod
sandali sa kanyang likod ang mainit nitong palad bago nito hinugot ang sarili upang
mapatalikod siya nang mabilis.

He pushed her back. Napaluhod siya sa gilid ng kama at mahigpit na napahawak sa

kumot nang muli niya itong nadama sa kanyang bukana.

One swift move and he's reaching her core once again. Humagod sa kanyang likod ang
palad nito, ngunit nang mamirmi na ang mga ito sa magkabila niyang tagiliran saka
marahas na ginalaw ang balakang, naghalo ang iyak at ungol sa paglabas sa kanyang
mga labi.

She tried to chew her lower lip to suppress her loud moans but it didn't work.
Paulit-ulit niyang tinawag ang pangalan nito na parang panalangin, ngunit sa bawat
sambit niya nito ay lalo lamang nagiging malalim ang bawat baon at bumibilis ang
bawat galaw ng balakang ni Kon.

Jesus Christ, he's a monster in bed! Hindi niya akalaing level one pa lamang ang
pinaranas nito sa kanya sa Pilipinas. Mabuti na lamang at nagpigil pa ito ng sarili
dahil kung hindi, baka isang linggo siyang hindi nakabangon.

"Saki...fuck." His hands gripped tighter on her waist.

Hindi na niya kailangang magtanong kung bakit siya nito tinatawag dahil sapat na
ang parehong pakiramdam na lumulukob sa kanya.

She cried as he growled when their orgasm built up. Her walls tightened around his
shaft and one more deep long thrust, they exploded in unison.

Halos habulin nilang pareho ang hininga, at nang madama ng kanilang mga pawisang
likod ang malambot na kama, halos hindi na maimulat ni Saki ang mga mata niya.

They were panting for a few moments, but when she felt him pulling her for a hug,
her body seemed to betray her again.

A different level of warmth clawed her heart when she felt his featherlight kisses
on top of her hair. Huminga ito nang malalim at kasabay ng pagbuga ay ang paghigpit
ng yakap sa kanya.

"I missed you. I really do." Humaplos ang palad nito sa kanyang buhok. "Patawarin
mo na ko, mahal."

Patawarin mo na ko, mahal...

Flashbacks of yesterday's mistakes played inside her head all of a sudden. Tila
bigla siyang nagbalik sa katinuan at naalala kung bakit ba niya piniling umalis ng
Pilipinas.

Bigla siyang napabagon at dali-daling dinampot ang kanyang saplot upang itakip sa
kanyang katawan.

"G-Get out." Utos niya sa paos pang tinig. Hindi niya ito kayang tignan, takot na
oras na makita niya ang pagsusumamo sa mga mata nito, hindi na niya makontrol ang
sarili.

She needs to protect her heart at all cost. Mali na bumigay na naman ang katawan
niya rito at mali na binigyan niya ito ng pag-asang maaayos pa nila ang lahat,
ngunit hangga't nakatatak sa kanyang isip na minsan na siya nitong napaglaruan,
nananalo ang sakit ng pagtatraydor nito kaysa sa pagmamahal.

Kon sighed. "Saki, you still love me. It shows-"

"Don't make a fool out of yourself." Nilakasan niya ang loob na isuot ang kanyang
mahabang shirt saka ito tinalikuran. "What happened was nothing but a product of
pure lust. Walang pagmamahal do'n pasensya na naloko ka. Nangailangan lang din ang
katawan ko at tutal bibigay ka rin naman, nagpadarang ako. We fucked. We didn't
make love."

His jaw locked. "That's not true. You're lying, Saki."

Kumuyom ang kanyang mga kamao nang kumirot ang kanyang puso. "That's what I thought
about you before, but at the end of the day, you still chose to betray my heart."

Tuluyan siyang nagmartsa patungo sa banyo habang pigil ang hininga, at nang sumara
ang pinto, doon lamang niya pinakawalan ang bigat na namuo sa kanyang dibdib.

It's already been more than two years, but the pain still lingers underneath her
skin. Bakit kasi sa dinami-rami ng pwedeng pagkatiwalaan ng kanyang puso, sa
mapagbalat-kayo pa siya napunta?

Nagbadya ang kanyang mga luha, at nang madinig niya ang katok nito sa pinto ng
banyo, naisara niyang mabuti ang kanyang mga labi.

"Kanor Baltazar may never be real, but the love he showed you is the truest love he
could ever give. Mahal na mahal kita, bilang Kanor Baltazar man o Konnar Ducani,
mahal na mahal kita. If those years I kept my distance wasn't enough yet, then I'll
respect you. Hindi kita pipiliting patawarin ako ngayon, pero kapag handa ka nang
pakinggan ang paliwanag ko," he sighed,

"nasa Pilipinas lang ako..."

Kabanata 26

NAHILOT ni Kon ang kanyang sintido nang magsanib-pwersa si Tobias at Secretary Beun
sa pagpigil sa kanyang umuwi na ng Pilipinas. Ayaw talagang ibigay ng mga ito ang
maleta niya at parehas pang humarang sa trunk na animo'y mga rugby player na hindi
siya hahayaang mailabas ang gamit niya.

His lips pursed together as he sighed heavily. Sinamaan niya ng tingin ang mga ito
ngunit kahit halatang takot, nanatili ang dalawa sa kanilang pwesto.

"Move or I will fire the both of you." Mariin niyang ani sa dalawa.

Halos sabay na napalunok ang mga ito. Sandali pang nagkatinginan ngunit tila nag-
usap pa gamit ang mga mata bago sabay ding iniling ang mga ulo.

"A—Ang bilin nila Sir Keeno, huwag kang uuwi nang walang Miss Saki." Nanginginig
ang tinig na sabi ni Tobias bago umayos ng tindig at sinuntok ang dibdib. "At hindi
rin kami papayag, Sir." Siniko nito si Secretary Beun.

Tumikhim si Secretary Beun. "T—Tama, Kon. Tsaka," he sighed. "Hindi pa nga ako
nakakabingwit ng Haponesa, Kon maawa ka naman sa akin. Alam mo namang tumatanda—"
Siniko ito nang mas malakas ni Tobias upang magtigil sa mga litanya. Nang matauhan
ay umayos ito ng tayo at hinimas ang bahagi ng dibdib na tinamaan ni Tobias.

"Kon, huwag mo munang sukuan. Ang tagal mo nang naghintay. Oo nga at naging abala
ka rin kay Keios sa nakalipas na mga taon pero nandito ka na. Hindi ka muna dapat
umatras. Tsaka ang daming gwapong hapon dito. Paano kung may makasungkit sa puso ni
Miss Saki?" Nakamot nito ang ulo. "Marupok na masyado ang likod ko para kaladkarin
ka na naman pauwi sa sobrang kalasingan."

Napaiwas ng tingin si Kon. It was Tobias and Secretary Beun who witnessed his
hardest times. Nakita ng mga ito ang pinakamahinang bahagi ng pagkatao niya, ang
bahagi na si Saki lamang ang bumuhay. Keeno has been with him, too, ngunit nang
mamroblema rin ito sa sariling puso, hindi na niya ipinakita sa kapatid na
nasasaktan pa rin siya.

He would normally go drink by himself, ngunit bago pa may makalapit na babae sa

kanya, naookupa na ni Tobias at Secretary Beun ang magkabilang gilid niya.
Tinataboy niya ang mga ito hindi para makabingwit ng babae, kung hindi dahil sa
hiya na makita nila kung gaano pa rin siyang nasasaktan.

His pain was unbearable for the past years Saki is so far from him but he respected
her decision. He respected Eiji's request to give his sister enough time to heal.

Nang malaman niyang pinoproseso ni Eiji ang papeles ni Saki upang isama ito sa
Japan, halos sumabog siya sa selos at takot. Sinugod niya si Eiji sa hotel nito
ngunit nang sabihin nito sa kanyang nakababatang kapatid nito si Saki, napakalma
siya ni Eiji.

They had a man to man talk. Pinangako nito sa kanya na hindi nito pababayaan si
Saki. He agreed with his terms and had constant communication. Sa kanya rin
nanggaling ang lahat ng binigay ni Eiji kay Saki. Kaya namang bilihan ni Eiji ang
kapatid ng mga materyal na bagay, but Kon insisted.

It was Kon's way of spoiling her even when she's not arms reach. Kung si Eiji lang
ang tatanungin, unang sabi pa lamang ni Saki na nais nitong magtrabaho, pagbibigyan
niya ito nang hindi nabo-bored, ngunit tumutol si Kon.

He doesn't want Saki to break her back working her ass off when he can provide for
her for a hundred lifetimes. Buhay reyna ang pangarap niyang ibigay kay Saki,
ngunit nang makiusap na si Eiji na pagbigyan na si Saki na magtrabaho dahil hindi
raw ito tinitigilan sa pangungulit, pumayag na si Kon.

For more than two years, he would usually visit her during her birthdays and other
special occasions especially on their supposed anniversaries. Binabati niya ito sa
isip niya, hindi ito nilalapitan para hindi siya maipagtabuyan, ngunit nang muli
silang makapag-usap ni Eiji ilang linggo bago ang birthday niya, si Eiji na mismo
ang nagsabing madalas pa rin niyang napapansing malungkot si Saki.

Kapag natatanaw nito ang kapatid sa loob ng opisina, madalas niya itong nakikitang
nakatingin sa laptop saka mapaklang ngumingiti. When he tried to access Saki's
laptop, he saw what she's reading and watching.

It's Kon's videos taken during an awards night for the most outstanding young
bachelors in the Philippines. Maging ang mga article tungkol kay Kon ay
sinusubaybayan pa rin nito sa kabila ng galit at sakit sa puso nito.

Eiji knew that his sister still wants Kon in her life. She just needed a little
more push to break the walls she built around her heart, but if Saki wants more
time to heal, Kon wouldn't be toxic and selfish. He'll take the pain of being far
from her if that's what she needs.

Handa siyang maghintay pa. Handa siyang umasa at magtiis pa.

He breathed out the heaviness in his chest before he patted Tobias ang Secretary
Beun's shoulders.

"If you wanna stay here, then stay." Aniya saka tinalikuran na ang mga ito upang
pumasok ng airport bitbit lamang ang passport at plane ticket.

NAPAAYOS ng upo si Saki nang mapansing pumasok ng opisina niya si Eiji. Natulala na
naman siya kanina at ang trabahong dapat na pagtutuunan ng pansin, natengga na
naman.

Tumikhim siya at pilit na nginitian ang kapatid. "E—Eiji." She gulped. "Listen,
about what happened, I mean what you saw—"

"Is a clear sign that you still love Konnar Ducani." Putol nito sa kanyang sinasabi
bago umikot sa kanyang mesa at sa mismong tabi niya pumwesto. Bahagya itong naupo
sa kanyang mesa saka tiniklop ang mga braso habang hindi inaalis ang tingin sa
kanya. "You know, I don't understand why you're still denying it to yourself, Saki.
What benefit do you get from keeping yourself from being happy?"

Napatiim bagang siya sa sinabi nito at nahihiyang niyuko ang ulo bago huminga nang
malalim. "It's not like that, Eiji-san." Gumuhit ang basag na ngiti sa kanyang mga
labi. "Kon is... Kon seems to be so out of my league, and when I found out that he
lied to me about his identity, I felt like I got played on. For years, I've hated
people who lie on others without any acceptable reasons."

"But, don't you think you're being someone you've been hating your whole life right
now? Aren't you the one lying to yourself and constantly betraying your heart?"

Napaangat siya ng tingin kay Eiji. Nang gumuhit ang matipid na ngiti sa labi ng
kanyang kapatid, nadama niya ang nais nitong ipaintindi.

He breathed out heavily. "Kon, I think, remained in the shadows not just to play
around or make a fool out of anyone. When he accidentally told me his life before
his father found him, I realized that Kanor Balthazar was him in all those years
and staying in the dark was his only way to not lose that side of him. Whenever I
see him roaming around here when he's wanting to have a glimpse of you, he normally
carries a bag of cat food and go around feeding stray cats." Mapaklang natawa si
Eiji. "Imagine seeing the man you are trying to beat in the leaderboard, wandering
in the streets like a homeless dude."

Muling nabaling sa kanya ang tingin ni Eiji. "That moment, I knew, if he can care
about those poor animals, I knew he'll care for you more than I could. I love you,
Saki. You are my sister, but the love he has for you, the love that can make a
successful man feel incomplete once gone, that is something only a few people are
ready to offer. You are lucky he decided to give it to you."

Nagtubig ang kanyang mga mata at nanginig ang kanyang ibabang labi. "But what if
he'll break my heart again?" Her voice cracked.

Eiji took his wallet out. May kinuha itong nakatiklop na papel saka ito ibinigay sa
kanya. Pinunasan niya ang kanyang luha habang nagtataka. "What's this?" Tanong niya
bago ito binuklat.
"A notarized agreement between me and Konnar Ducani. He is declaring on that
document that if he will ever break your heart again, he will surrender to me all
his shares in their company and will work as a utility man in my building. You see
those signatures below? That's his entire family signing that piece of paper as a
support."

Lalong uminit ang mga mata ni Saki hanggang sa tuluyan na siyang napahikbi. Nilukot
niya ang papel at dali-daling tumayo upang yakapin ang kapatid. "Thank you, Eiji.
Thank you..."

Eiji rubbed her back and kissed her head. "Go now before that insane man's plane
leave."

Tumango siya at wala nang pag-aalinlangang dinampot ang kanyang susi. She needs to
tell him now. She needs to tell him that it will always be him, si Kanor Baltazar
man o si Konnar Ducani ang kaharap niya.

HALOS hindi na naiayos ni Saki ang pagkaka-park ng kanyang kotse para lang mahabol
ang flight ni Kon. Dumaan siya sa mga security personnel at halos gusto nang
hubarin ang mataas na sapatos nang makapasok siya ng airport.

She looked for his flight on the giant screen, ngunit nang makita niyang pa-take
off na mismo ang eroplano nang mga oras na iyon, halos mawalan ng kulay ang kanyang
mukha.

Naikuyom niya ang kanyang mga kamay at pilit kinontrol ang kanyang emosyon. She
ain't just going to cry. Nasundan siya rito ni Kon kaya dapat ay handa rin siyang
lumipad pabalik ng Pinas para rito.

Bumalik siya sa kanyang kotse upang kunin ang kanyang mga ID at cards. She will get
the earliest flight to Manila. Hahabol siya kay Kon at buo na ang desisyon niya.

Bitbit ang kanyang mga dokumento, lumabas siya ng kanyang kotse ngunit ganoon na
lamang ang gulat niya nang isang malakas na pagsabog ang yumanig sa airport.
Napatakip siya ng kanyang ulo at halos manlambot ang kanyang mga tuhod sa sobrang
gulat.

What the fuck was that? She asked herself. Napahawak siya sa kanyang kotse bilang
suporta sa nangangatog na mga binti, ngunit nang marinig niya ang announcement sa
speaker, halos takasan ng lakas ang buong katawan niya.

"Lucky Star Flight Eighty Seven bound to Manila, Philippines crashed upon take-off.
Everyone is advised to remain calm at the moment and listen carefully to the
airport's guidelines."

Napasalampak si Saki sa sahig at halos manikip ang dibdib. Hindi pwede. That's
Kon's plane that exploded!

Kabanata 27

MANGANI-NGANING tadyakan ni Kon sina Tobias at Secretary Beun nang habulin siya ng
mga ito sa loob ng airport. Pinapapasok na ang lahat ng may ticket para sa Lucky
Star Airlines sa departure area ngunit nang magbanyo siya sandali, sinundan siya ng
dalawa at trinap sa loob at ngayon, ilang minuto na lang ay maiiwan na siya ng
eroplano.

"Palabasin niyo na ko o masisisante ko talaga kayo!" Singhal niya sa mga ito ngunit
hindi talaga nagsi-alis ng pinto.

Sumasakit na ang ulo niya! Kanina pa siya pinuputakte ng dalawang ito at talagang
diterminadong pigilan ang pag-uwi niya. He taught Tobias to be determined but not
to use it someday towards him!

"Sorry, bossing pero last choice na 'to." Ani Tobias at pinatunog pa ang leeg bago
kumilos.

Pinagtulungan siya ng dalawa at nang maagaw ni Tobias ang kanyang boarding pass at
passport, pinagpupunit ito sa kanyang harap hanggang sa malaglag ang kanyang panga.

"What the fuck, Tobias?!" He growled.

Takot na takot na tinitigan ni Tobias ang kanyang mga mata, at nang hawakan niya
ito sa kwelyo ay kusa itong napapikit na akala ay susuntukin niya na.

"S-Sorry Sir pero hindi talaga pwede! Kapag umuwi ka mas malalagot kami kay Sir
Khalil at Sir Keeno! Si Sir Krei binantaan na kaming ipapalapa sa alaga nilang
Panther. Si Sir Klinn kakaladkarin kami gamit ang kabayo niya at si Sir Keios, kami
naman daw ang lulumpuhin. Hindi na namin alam saan lulugar!" Bulgar ni Tobias
dahilan upang lumuwag ang pagkakahawak niya sa kwelyo nito. His family said that?!

Si Secretary Beun ay inilayo na si Tobias sa kanya saka huminga nang malalim. "Kon,
hindi naman sa takot kami para sa buhay namin pero parang awa mo na dito ka na
muna. Suyuin mo pa si Miss Saki kahit kaunti pa kasi kahit si Eiji, kung nakita mo
ang koleksyon no'n ng samurai, matatakot ka. Gagamitin niya sa amin bawat espada
niya at mata lamang ang walang latay oras na makasakay ka sa-"

Natigil ang kanilang pagtatalo nang isang malakas na pagsabog ang umalingawngaw.
Nagkatinginan silang pare-pareho, at nang madinig nila ang anunsyo ng airport ay
napatakbo sila palabas.

Natulala silang tatlo sa debrees ng eroplano sa runway. Si Secretary Beun at

Tobias, halos sabay na nakahawak sa kanyang balikat habang nakaawang ang mga bibig.

"T-that's your plane..." Ani Secretary Beun na hindi pa rin makapaniwala sa

nakikita.

Si Tobias ay napakurap. "Sir, buti na lang, Sir..."

Nagkatinginan ang dalawang alalay niya at tila nag-usap sa kanilang mga mata.
Mayamaya'y halos manigas sa kinatatayuan si Kon nang yakapin siya ng dalawa.

"Binigyan ka ni Lord ng pangalawang buhay." Ani Tobias.

"Ayaw din ni Lord na magdusa kami sa kamay ng tatay at mga kapatid mo." Mangiyak-
ngiyak na dagdag ni Secretary Beun.

Asar na asar na pinagtulakan ni Kon ang dalawa nang pagtinginan na sila ng mga tao.
Nang makawala sa mga ito ay nahilamos niya ang kanyang palad sa kanyang mukha
kasabay ng kanyang pagbuntong hininga.

"Hay, buhay." Asik na lamang niya bago umiiling na binulsa ang mga palad. "Tara na.
Mag-inuman tayo bago ko kayo mabugbog. Bayaran niyo kapalit ng passport ko."
Agad namang nagsisunuran ang dalawa sa kanya, panay ang pagyayabang na para raw mga
guardian angel ang mga ito dahil nakaligtas siya sa tiyak na kamatayan dahil sa
kanila. Hanggang parking lot ay iyon ang litanya ng mga loko-loko.

Napairap siya sa kawalan. "Pero pati passport ko pinunit niyo." He said in gritted
teeth.

Napatahimik bigla ang dalawa at nagturuan kung kanino ba kasing ideya na pati
passport ay kasamang magutay-gutay.

"Sabi mo eh!" Pabulong na ani ni Tobias kay Secretary Beun ngunit kinutusan siya
nito.

"Sabi ko boarding pass lamang! Kayo talagang mga kabataan ngayon hindi kayo
marunong umintindi ng simpleng instructions! Masyado-"

Natigil ang bangayan ng dalawang nakabuntot kay Kon nang bigla itong tumigil sa
paglalakad. Sumalpok sila sa matigas nitong likod at nang akmang magsasalita muli
si Secretary Beun, si Tobias na ang tumakip sa bibig nito bago nginuso ni Tobias
ang dahilan kung bakit napatigil ang paglalakad ni Kon.

Secretary Beun's eyes widened, but before he could even call her, Kon already ran
towards as fast as he can.

"KON!" Palahaw ni Saki habang nakasalampak sa sahig. Naipikit niya ang kanyang mga
mata at ang mga palad at naisapo sa kanyang luhaang mukha.

She can't take it. Mali lamang hindi ba? Mali lamang ng nai-announce na eroplano
ang airport. Hindi pwedeng ang mismong eroplano ni Kon ang sumabog!

Pain clawed her heart even more. Sumikip pang lalo ang kanyang dibdib dala ng
matinding pag-iyak, ngunit nang madama niyang may humawi sa kanyang buhok, sandali
siyang natigilan at inalis ang mga palad sa pagkakatakip sa kanyang mukha.

She blinked to make her visions vivid, but when she saw the man kneeling in front
of her, worrying about her, she almost cried even harder as she called his name.

"Kon! Oh my God!" Dala ng sobrang pagkagulat ay nayakap niya ito nang mahigpit saka
siya muling humagulgol. Kung namumulto na lamang siya ay wala na siyang pakialam.

He breathed out heavily and hugged her back. Nang tumayo ito ay kasama na ang
kanyang katawang itinindig sak nito hinagod ng palad ang kanyang itim na ngayong
buhok.

"A-Akala ko... Akala ko..."

Humalik ang mga labi nito sa tuktok ng kanyang ulo. "My sons of bitches assistants
tore my boarding pass and passport after locking me inside the washroom."

Kumalas siya sandali ng yakap upang tignan ito, ngunit nang makita ni Kon ang luha
sa magkabila niyang pisngi, lumambot lalo ang mga mata nito saka ito matipid na
ngumiti. "Did you think I died?"

Nakagat niya ang ibabang labi at muling naluha nang itango niya ang kanyang ulo. "I
thought I'd lose you without letting you know that it's still you. It will always
be you. Maybe I was just really stubborn and scared that you'll end up breaking my
heart again but," humihikbi niyang nilapat ang palad sa pisngi nito. "the disguise
is over. My heart is ready to take off its mask..."
Lumawak ang kurba sa mga labi ni Kon. Niyakap siya nito nang mahigpit habang
binubulong sa kanyang mahal na mahal siya nito. Sa totoo lang, kahit yata hindi na
niya marinig pa ang eksplanasyon ni Kon ay ayos na siya.

He had done more than just explaining himself. Ang higpit ng yakap nito, sapat na
para madama niya kung gaano rin itong nanabik na makasama siya. Ang mga halik ay
ang lenggwahe ng katawan nito upang sabihin kung gaano siya nito kamahal. Tama si
Eiji. Napaka-swerte niya na siya ang napili ni Kon na pag-alayan nito ng
pagmamahal.

"Huwag mo muna kong iiwan, Kon." Pakiusap niya rito, wala nang pakialam kung
yabangan na naman siya ulit o alaskahin.

Because she's now ready to hear his corny jokes every single day as long as they
are together. Sapat na ang mga panahong niloko niya ang sarili niya at pinaniwala
niya ang kanyang isip na hindi na niya mahal si Kon, dahil ang puso niya, ilang
lalake man ang nagtangkang sungkitin ito sa mga nakalipas na taon, nanatiling isang
tao lamang ang laman nito.

It will only and always be him. Her sweet Kanor Baltazar and her brilliant Konnar
Ducani.

TAHIMIK na pinanood ni Saki si Kon na kausapin ang kapatid nitong si Keeno sa phone
habang nasa sala sila ng mansyon ni Eiji. Kwinento nito ang kalokohan ng dalawang
assistant na bumubuntot sa kanya at ang nangyaring pagsabog na mabilis ding
nakarating sa atensyon ng mga ito.

"Dad almost had a heart attack when Krei said it was your flight. Thank goodness
those bastards did their job right." Natatawang ani ni Keeno.

Napangisi na lamang si Kon. "Yeah but they still owe me my passport. Nasa inuman na
ang dalawang 'yon ngayon at nagpapakasasa sa mga babae rito."

Nagtawanan ang mga kapatid. Si Saki naman ay tinapik sandali ang hita ni Kon bago
niya sinenyas na pupunta lamang siya ng kusina para maghanda ng tsaa. Iinom na rin
siya ng tubig dahil halos maubusan siya ng tubig sa katawan sa tindi ng iyak niya
kanina sa airport.

She already finished preparing the tea when she heard Kon's footsteps. Tumigil ito
sa kanyang likod at masuyong yumakap sa kanyang baywang.

Hindi niya naiwasang mapangiti nang lumapat ang kanyang likod sa matigas nitong
dibdib. Now, this is what a peaceful heart means. Nagsisisi siyang kinimkim niya
ang galit nang ganoon katagal, ngunit sa isang banda, alam niyang mas naging
malapit si Kon sa pamilya nito habang magkalayo silang dalawa.

Ang kwento ni Secretary Beun sa kanya habang nasa byahe, hindi kilala ni Keios at
Klinn ang kanilang kuya Kon. Nang magising si Keios ay doon lamang ito napakilala
sa dalawa. Klinn didn't have a hard time accepting him to the family.

Si Keios ang medyo nahirapan ngunit nang madama ni Keios ang suporta ng kapatid,
naging bukas na rin ang puso nito para ituring si Kon na kuya.

Now he is no longer hiding in the dark. Although Kon still refuse posing for some
magazines, nagpapaunlak na ito ng mga TV guestings basta tungkol lamang sa business
ang pag-uusapan at hindi uungkatin ang kanyang personal na buhay.

He sniffed the scent of her hair and hugged her tighter. "Sobrang na-miss kita,
mahal. I thought I'm gonna need to spend a couple more years away from you."
Parang nakunsensya siya nang maalala ang kwinento ni Eiji sa kanya. Ibig sabihin ay
matagal na siyang dinadalaw ni Kon ngunit dahil ayaw niya itong makita, hindi ito
nagtangka na lumapit. She imagined the pain of being so close yet so far.

Napaikot tuloy siya at kinulong ang gwapo nitong mukha sa kanyang mga palad. Ang
mapungay at maganda nitong mga mata, tumitig sa kanya ng puno ng mga emosyong alam
niyang nakaguhit din nang malinaw sa mga mata niya ngayon.

"I'm sorry if I was so tough towards you." Nahihiya niyang paghingi ng tawad.

Hinawakan ni Kon ang kanyang palapulsuhan saka nito hinalikan ang kanyang palad.
"It's okay. You taught me to value you even more when you made it hard for me."
Binuhat siya nito at inupo sa counter.

Saki sighed. Gumuhit ang kuntentong ngiti sa kanyang mga labi kasabay ng paghagod
niya ng kanyang mga daliri sa itim nitong buhok. How could she be this lucky? Or
maybe, blessed rather? Nagbunga ang pagnonovena niya sa labinlimang simbahan,
ngunit kung noon ay ang yaman at katanyagan lamang ang habol niya sa pagiging
Ducani, ngayon ay hindi na.

Everytime she looks at Kon's eyes, she sees a future no amount of money could ever
buy. A family. A simple yet full of love kind of family.

She leaned and pecked a kiss on his forehead. "I love you..."

Hindi napigilan ni Kon ang pagsilay ng kanyang mga ngiti kasabay ng pagyakap nito
sa kanya. "Ah, finally. Narinig ko rin 'yan sayo, Saki." Ngiting tagumpay nitong
sabi.

Bahagyang natawa si Saki at pati siya ay napaisip. "Hindi ko pa ba sinabi noon?"

Nakangiting umiling si Kon. "Ngayon pa lang, and damn it sounds heavenly."

She giggled softly. Pinagdikit niya ang kanilang mga noo saka niya inulit ang
tatlong salitang kinimkim niya noon.

"I love you, Kon, Kanor, kahit anong katauhan pa man ang iharap mo, handa na kong
mahalin ka sa bawat pagkataong mayroon ka." Aniya, bahagyang uminit ang mga mata sa
sariling mga salita.

Kon's eyes twinkled with triumph. Hinawakan nito ang kanyang ulo, at bago siya
tuluyang hinalikan ay isang pangako ang binitiwan nito.

"Hinding-hindi ako magsasawang iparamdam sayo na mahal ka ng bawat pagkataong

mayroon ako."

Her eyes slowly shut as their lips met for the kind of kiss she'd only wish to
taste with Kon. Passionate and blissful.

Humagod sa kanyang mga hita ang palad ni Kon, pinipiga ang kanyang baywang at tila
nagpapahiwatig ngunit mahina lamang siyang natawa.

"You missed me, huh?" Panunuya niya rito ngunit sa ngiti pa lamang ay alam niyang
wala na itong balak na tumanggi.

She teasingly unbuttoned her blouse. Napansin niya ang pagkapawi ng kurba sa mga
labi nito, ang mga mata ay nagbaga sa pagnanasa. Inasar niya tuloy lalo ito nang
makitang napalunok.
Inanggulo niya ang kanyang ulo at sinasadyang hinagod ang kanyang palad sa kanyang
panga patungo sa leeg. Kinagat niya ang kanyang ibabang labi at nang kunin niya ang
isa nitong kamay upang ilagay sa kanyang dibdib, tuluyang napigtas ang pagpipigil
nito.

Muling sumunggab ang mga labi nila sa isa't-isa, sa pagkakataong ito ay sa mas
mapusok na paraan, ngunit bago pa man makakilos ang mga kamay ni Kon upang
tanggalin ang kanyang pantaas, nakarinig na sila ng mga yapak patungo ng kusina.

Halos sabay silang napabaling sa pinto. Nang makita nila ang napahinto at namulang
si Eiji, nanlaki ang mga mata ni Saki.

"Oh come on, not again." Eiji hopelessly sighed before he shook his head. Nagtungo
ito sa fridge at naglabas ng bottled water nang hindi sila tinitignan.

"Guys, please. No fucking in the kitchen. Be sensitive. There's a single thirty one
year old man living under the same roof with you." He breathed out as he walked
towards the door. "I'm begging you..."

Napabungisngis na lamang sila ng tawa ni Kon nang tuluyang nakalabas si Eiji. Nang
magkatinginan sila, tila nagkaintindihan ang kanilang mga katawan at halos
magkahawak kamay na tumakbo patungo sa kwarto ni Saki.

Saki knows that this time, hindi siya tatantanan ni Kon hangga't may lakas ang
katawan niya...at hindi nalalagyan ng laman ang tiyan niya.

And truth be told, that's the kind of threat she thinks she'll enjoy the most.

Kabanata 28

BUMAGSAK ang mga balikat ni Saki nang makita ang resulta ng pregnancy test. Tatlo
ang binili niya sa drugstore para makasiguro at lahat iyon, iisa ang result.

"It's negative." She said in a disappointed tone while still sitting on the bowl.

Bumuntong hininga si Kon saka ito nagsquat sa kanyang harap. Inagaw nito ang mga
test kits na hawak niya saka nito kinulong ang kanyang mga kamay sa mga palad nito.

"It's okay, Saki. We'll keep trying." Tugon nito, halatang binubuhay ang pag-asa
niya bago siya nito hinatak upang mayakap. "Don't pressure yourself too much.
Masyado pa rin namang maaga para sa baby. We can still enjoy each other first."

Lumamlam ang kanyang mga mata. Sa totoo lang, hindi lang namin ito dahil sa hiling
ng Daddy ni Kon na magka-apo na sa kanila. Gusto niya na ring maranasan ang
magbuntis at magka-baby. Ewan ba niya pero mula nang magkabalikan sila ni Kon,
nabuhay na ang kagustuhan niya na magkaanak na sila at magsimula ng sarili nilang
pamilya.

But they've been trying for three months now at sa susunod na buwan ay
kakailanganin nang magbalik Pilipinas si Kon. Binigyan naman siya nito ng choice
kung sasama ba sa pauwi ng bansa o magpapaiwan muna sa Japan.

She already made up her mind. Susunod siya rito pagkatapos ng isang buwan at doon
na sa Pilipinas mamamalagi, ngunit kapag naiisip niya ang kalagayan sa Pilipinas,
hindi niya maiwasang mangamba.

Kon will surely be more busy now because of their new projects. Nag-expand na naman
kasi ito ng negosyo at kaya lang binigyan ng break ng ama ay para maasikaso rin
niya ang personal niyang buhay bago na naman sumabak sa gyera.

"Gusto mo ba ng pancakes? Igagawa kita ng pancakes." Alok nito nang makalabas sila
ng banyo ngunit pabagsak niyang iniupo ang sarili sa kama bago umiling.

"Mahal magpa-check up na kaya ako? I don't think it's because we're doing it wrong
pero tingin ko may kinalaman ang irregular menstrual cycles ko." Hindi na niya
napigilang i-suggest.

Lumambot ang ekspresyon ni Kon nang mapansin ang desperasyon niya. Muli tuloy itong
napabuntong hininga. Nang maupo ito sa tabi niya ay pinalipat pa siya sa mga hita
nito upang makandong siya.

He hugged her tightly and placed soft kisses on her shoulders. "We don't have to
rush things, Saki. I told you, it's alright."

"I know, pero," malungkot niyang hinaplos ang mga braso nito ng kanyang mga daliri.
"G—Gusto ko na kasi." Dugtong niya sa mahinang tinig.

Muling hinalikan ni Kon ang kanyang balikat. "Gusto mo bang magkaanak na tayo para
hindi na ako makawala sayo? Naku, mahal kahit pusa lang ang anak natin hindi kita
ipagpapalit."

Nasipat niya ang braso nito nang hindi na niya napigilang matawa. Kahit ano
talagang lungkot niya, napakabilis nababago ni Kon ang kanyang mood. Tila kabisado
na nito kung nasaan ang kanyang kiliti at madali nitong nalalagyan ng ngiti ang
kanyang mga labi.

"Sira ka talaga. Hindi naman 'yon."

He chuckled and stole kisses on her cheek. "Niloloko lang kita. Pero hindi natin
kailangang magmadali. Labinlimang simbahan ang pagkakasalan sa atin. Baka magsisi
ka bigla na lumulobo na ang tiyan mo sa pang siyam pa lang."

Muli siyang natawa kasabay ng pag-init ng kanyang pisngi. Lagi nilang napagki-
kwentuhan ang mga kalokohan niya noong desperadang-desperada pa siya sa isang
Ducani. Pati nga ang mga collections niya ng Kueva Magazines at ilan pang magazine
ay naikwento niya na rin kay Kon. Mabuti na lamang at nakatabi ang mga iyon sa
ilalim ng kama niya sa dating apartment. Baka nagselos ito sa sariling mga kapatid
kung nakita ni Kon ang mga iyon.

She met his whole family through video call. Grabe ang kaba niya noong maipakilala
na siya ni Kon bilang girlfriend niya ngunit kahit yata hindi niya sabihin kung
sino siya, nai-chismis na siya nito. Si Keeno nga raw ay ilang beses sinukahan ni
Kon noong mga panahong naglalasing dahil magkalayo sila. Nang i-kwento sa kanya
iyon ay hiyang-hiya siya imbes na si Kon ang mahiya.

Kon's father seemed to be so fond of her. Madalas siya nito ng tawagan kahit na
hindi niya kasama si Kon. Paano ba naman, ang magaling niyang kapatid na si Eiji,
pinakinabangan ang panahong nasa Yokohama si Kon. Nagpa-mentor dito kapalit ng
pagpapatira raw nito da mansyon kay Kon. Hindi naman tumanggi si Kon at naglatag pa
nga ng business ideas kay Eiji.

Hindi rin akalain ni Saki na sa tagal niya sa Japan, tuloy-tuloy pala ang
komunikasyon ni Kon sa kuya niya. She found out that the gifts are all from Kon.
Kaya naman pala sakto lahat ng sukat ng sapatos at damit, pati ang mga tipo ng bags
at accessories na gusto niya ay nakukuha samantalang ni minsan ay hindi naman siya
nagpasama kay Eiji magshopping. It was Kon all along. She didn't expect that, thou.

"Mahal, pagbumalik na ko ng Pinas, isang buwan ka pa rito, hindi ba?" Tanong ni Kon
sa kanya.

She jerked her head up. "May mga kailangan lang akong ayusin tapos susunod na ako.
Bakit?"

Umiling ito. "Wala naman."

Magsasalita sanang muli si Sakai ngunit nang may unknown number na tumawag sa phone
ni Kon, agad siya nitong inilapag sa kama at walang pasabing lumabas ng silid para
sagutin ang tawag. Hindi tuloy niya naiwasang ikunot ang kanyang noo.

It wasn't the first time he gets a call from an anonymous number. Basta natatanggap
niya ang tawag na iyon ay bigla na lamang itong lalayo sa kanya. Kapag lalapit
naman siya, agad itong nagpapaalam sa kausap.

She doesn't want to think he's cheating on her. Subukan lang talaga nito. May mga
samurai sila sa kanilang bahay na koleksyon ng kanyang kapatid. Oras na malaman
niyang nambabae ito, puputulan talaga niya ito ng kaligayahan!

"JUST like what I expected, you have a condition called Polycystic ovaries that's
why getting pregnant is really hard for you even if you're having sexual
intercourse with a healthy partner during your fertile windows." Balita ng doktor
matapos nitong basahin ang resulta ng kanyang ultrasound.

She took in a sharp breath. "I—Is there any way for it to be cured?"

"Unfortunately it cannot be cured but if you will follow everything I will say,
there is still a chance that you will soon conceive."

She doesn't want to just settle with "might" and "chances". Gusto niyang magbuntis
at gusto niyang maging ina kaya naman kahit binuhay ng doktor ang kanyang pag-asa
sa mga huling sinabi nito, bagsak pa rin ang kanyang mga balikat nang lumabas siya
ng clinic.

Nilabas niya ang kanyang phone at sinubukang tawagan si Kon para ayain itong mag-
sushi ngunit nang i-dial niya ang phone nito ay busy pa rin. Nagbaka-sakali siyang
kasama pa ito ni Eiji ngunit nang tawagan niya ang kapatid, nasa gitna raw ito ng
meeting sabi ni Nikida.

Clearly, Kon isn't with him. Nagtataka tuloy niyang binaba ang kanyang phone saka
binalik sa bulsa ng kanyang trench coat. "Saan naman nagpunta 'yon?"

Nagdesisyon na lamang siyang maglakad-lakad muna sa malapit na parke upang

sandaling panoorin ang mga batang naglalaro roon. Bahagya tuloy siyang nakadama ng
inggit sa tuwing nadidinig ang mga hagikgik ng mga bata. Gusto rin niyang marinig
ang ganoong musika sa loob ng sarili nilang bahay.

She sighed. Kailangan niyang magtiwala sa Diyos. Binigay nga nito ang hiling niyang
makatagpo ng isang Ducani, dapat ay malakas din ang maging paniniwala niyang sa
tamang panahon ay ipagkakaloob din ito sa kanila ni Kon.

She took a cab when Kon's phone remain busy. Nang marating niya ang mansyon, tila
hindi napansin ni Kon ang pagpasok niya sa nakabukas na pinto dahil nakatalikod ito
at abala sa kausap.
Hindi tuloy naiwasang makinig ni Saki. Tila may nagtutulak sa kanyang gawin iyon
kahit pa ilang beses na niyang sinabi sa sariling hinding-hindi siya lolokohin muli
ni Kon.

"Yeah, I know but it's really important for me na magkita tayo, Alice. Please. Just
please see me once I'm back in Manila. Kahit nasaan ka pupuntahan kita basta
magkita tayo. Hindi naman ako gagawa ng gulo. Just meet me, I'm begging you.
Sasabihan kita oras na nakauwi na ko." Halatang desperadong ani ni Kon sa kausap
dahil nasabunutan pa nito ang sarili.

Pakiramdam ni Saki ay nanikip ang kanyang dibdib. Nabitiwan niya ang kanyang bag at
nang gumawa ito ng ingay, agad na binaba ni Kon ang tawag.

Nanlaki ang mga mata nito nang makita siyang malamig ang ekspresyon habang
nakatitig dito.

"S—Saki? Kanina ka pa ba diyan?" Halatang nag-aalangan nitong tanong sa kanya.

Napahugot ng hangin si Saki kasabay ng pagsingkit ng mga mata kay Kon.

"Sino si Alice?"

Kabanata 29

"SHE'S someone from the past but you have nothing to worry about her."

Hanggang ngayon ay hindi pa rin natatanggal sa isip ni Saki ang naging tugon ni Kon
nang tanungin niya ito kung sino ang Alice na kausap nito sa cellphone. Ayaw niyang
magduda, ngunit ilang beses pa niyang nakitang ka-text ito ni Kon bago umuwi ng
Pilipinas kaya ngayong mag-isa na siya sa Japan, hindi siya mapakali.

Naalala niya ang sinabi noon ni Eiji. Nag-propose daw noon si Kon sa isang babae
pero hindi sila kaagad nagpakasal dahil nanghingi pa ng ilang taon ang babaeng
tinutukoy ni Eiji. Tinanong na niya ang kapatid niya tungkol sa sinabi nito noon
pero wala ring idea si Eiji. Kon never revealed his life. Puro haka-haka kagaya ng
pananatili nito sa dilim.

Muli niyang pinakawalan ang hangin sa kanyang dibdib at tuluyang bumangon.

Sinubukan niya itong tawagan, ngunit sa pangatlong pagkakataon, busy na naman ang
linya ni Kon.

Bakit naman kasi sa dami ng oras na magkasama sila sa Japan ay lampungan ang
inatupag niya? Hindi nagpaawat ang pangungulila at kapusukan kaya ang utak niya,
hindi na nagawang sumingit para magtanong ng mga mas malalim na bagay-bagay.

Well, she was able to ask about Lori. Nag-asawa na raw ito at hindi na niya
kailangan pang magselos muli rito. He told her the things doesn't know yet about
him as Konnar Ducani gaya ng kung kailan ito nahanap ng tatay, how did he keep his
disguise for so long, and many more. Karamihan din naman kasi ng mga basic na bagay
na sinabi ni Kanor sa kanya, mga bagay rin talagang katotohanan tungkol sa pagkatao
ni Kon.

But she never thought about digging his lovelife before her, because she thought it
will never create a threat in their relationship.
Gusto niya tuloy magmura ngayon. Hindi na niya alam ang dapat isipin. Mali na
magbuo na naman siya ng haka-haka tungkol kay Alice ngunit nang hindi niya talaga
ma-contact si Kon, tuluyan niyang tinawagan si Jay na hanggang ngayon ay malaki pa
rin ang tampo sa kanya dahil sa hindi niya pagdalo sa kasal nito kakaiwas kay Kon
noon.

It took three rings before Jay answered her call. Bumungad agad sa kanya ang linya
nitong "malaki pa ang tampo ko sa dapat ay maid of honor ko".

Nasuklay niya ang kanyang mahabang buhok gamit ang kanyang mga daliri saka
kinuyakoy ang mga paa. "Jay, I need your help. May kausap na babae si Kon bago
umuwi ng Pilipinas at ang dinig ko, nakikipagkita siya."

Sandaling tumahimik ang kabilang linya. Mayamaya'y nadinig niya ang pagbuga ni Jay
ng hangin. "Sigurado ka ba diyan?"

"Oo. Narinig ko siya minsan tapos lagi ko pang nakikitang ka-text niya. I mean,
unknown number pero feeling ko iisang tao lang 'yon."

"Saki, hindi ka pa sigurado. Huwag mong masyadong ini-stress ang sarili mo.
Nabanggit ni Kon kay Steel na palagi kang nag-aalala dahil nahihirapan kang
magbuntis. Stress may just worsen things. Baka lalo kang mahirapan mag-conceive."
Bakas na ang pag-aalala sa tinig nito.

Nakagat niya sandali ang kanyang pang-ibabang labi. "Hindi ko na kasi maiwasan. B—
Baka pwede mo kong tulungan, and please don't tell Steel. B—Baka sabihin niya kay
Kon na gusto kong mag-imbestiga."

"Fine, fine." Jay replied in a breathy eay. "Anong balak mo?"

Wala pa siyang plano, sa totoo lang, pero gusto niya talagang malaman kung sino ba
ang Alice na kausap ni Kon.

"I'm planning to book the earliest flight to Manila tomorrow while Eiji is still on
a business trip. Mahirap na kapag nalaman niyang maaga ang uwi ko sa Pinas. Close
pa naman ang isang 'yon kay Kon. Anyway, kung may mai-re-recommend kang pwedeng
mag-imbestiga, mas maganda. Don't pick Sancho. Isa pa iyang chismoso. 'Yan ang
nagchismis kay Kon na lilipad ako noon pa-Japan."

Bahagyang natawa si Jay. "Grabe ka naman sa bayaw ko, Saki pero sige hindi ko
kukunin si Sancho. I'll pick you up at the airport and I'll help you, pero babawi
ka sa akin sa ginawa mong pang-i-indian sa kasal ko."

Gumuhit ang matipid na ngiti sa kanyang mga labi. "Oo na babawi na."

"MASIKRETO si Sir Kon pagdating sa personal niyang buhay pero base sa info's na
nakalap ko Ma'am, may ex-girlfriend si Mr. Konnar Ducani na nagngangalang Alice.
Hindi rin aware ang Alice na iyon sa tunay na katauhan ni Mr. Ducani. They were
live in partners for almost six months. Hindi pa sigurado kung sino ang tatay ng
anak ni Miss Alice Grimaldo pero kung bibilangin ang taon, may posibilidad na anak
ni Mr. Ducani ang batang babae." Seryosong sabi ng may edad nang lalake sa kanilang
harap.

Halos maubusan ng hininga si Saki nang marinig ang huling sinabi ng private
investigator. Ang kaninang pakiramdam niyang kilala niya ang imbestigador, nawala
na sa kanyang isipan nang sabihin nito ang nalaman.

Kon had a live in partner?! Bakit hindi nito sinabi sa kanya? Yes, she didn't ask
about it kasi hindi naman niya iyon aakalain kaya dapat kung balak na talaga nitong
magpakatotoo sa kanya ay inamin nito ang lahat-lahat!

Napahimas siya sa kanyang sumikip na dibdib. Para yata siyang aatakihin sa puso. Si
Jay tuloy ay halos hindi na alam ang magiging reaksyon sa nakikitang galit niya.
She can't blame her, alright. Pakiramdam niya ay naisahan na naman siya ng lintik
na Konnar na iyon.

She cleared her throat. "What else did you find out?"

"Magkikita sila ulit mamayang gabi sa isang event na gaganapin mismo sa Ducani
Empire, sa mismong party para sa retirement ng ama nina Sir Kon. She's invited."

Halos mapaypayan ni Saki ang sarili, at nang hindi na nakapagpigil ay napatayo siya
bigla at malalim na huminga nang ilang beses.

"Punyetang Kanor! Punyetang Konnar! Punyeta, punyeta!" She clenched her jaw.
"Invited ang ex ang latest hindi?!"

Jay pursed her lips together as she tried to calm Saki down. "Okay, deep breaths,
Saki. Deep breaths. Ganito na lang." Humawak si Jay sa kanyang mga braso. "Pupunta
tayo sa party."

Lalong nalukot ang noo ni Saki. "Are you out of your mind? Mapapahiya lang ako
ro'n!"

"Bakit naman? Eh 'di ba nga ikaw ang latest? Ikaw na ang reyna kaya dapat ikaw ang
nandoon. Kung may mapapahiya, siya 'yon at hindi ikaw. 'Di ba hinihingian ka na nga
ng apo ng tatay ni Kon?" Pangungumbinsi ni Jay sa kanya.

Gumapang ang pangamba sa kanyang dibdib. Naibuka niya ang kanyang mga labi ngunit
hindi niya magawang isatinig ang kanyang nais sabihin. Kinailangan pa niyang
huminga nang malalim.

Kasabay ng muling pagbuka ng kanyang mga labi ay ang paglambot ng kanyang

ekspresyon dahil sa namuong luha. "W—What if may anak nga siya kay Alice?" Kumirot
ang kanyang puso. "W—What if ako, hindi ko talaga siya mabigyan?"

Nmg tuluyan na siyang naiyak ay gumuhit ang matinding awa sa mukha ni Jay. Niyakap
siya ng kaibigan saka nito sinenyasan ang imbestigador na lumayas na.

She doesn't know why she's this scared. Pakiramdam niya ay pinakamalaking threat
ang kawalan niya ng kakayahang magbuntis agad. Natatakot siya na kung sakali mang
may anak na si Kon sa ibang babae, baka dumating ang araw na iwanan na siya nito.

It's not like she's mad at the child. Wala naman itong kinalaman pero masakit pa
ring isipin na kahit gaano niya kamahal si Kon, may tendency na mapagod itong
maghintay na mabigyan niya ng anak.

"Tahan na, Saki. Basta kahit anong mangyari lakasan mo ang loob mo." Kumalas ito at
piniga ang mga braso niya. "A-attend tayo ng party mamaya kahit anong mangyari. You
will show them who you are and where you stand. Hindi ka pinili ni Kon para lang
ma-threaten ka nang basta-basta. Isa pa, hindi 'yan ang Saki na kilala ko."

SAKI was already dressed in her pearl-white body hugging dress when Kon texted her.
Halos malaglag niya ang kanyang phone nang mabasa ang sinabi nitong "I'm sorry if I
lied."

Si Jay, agad siyang nilapitan upang tignan ang text, at nang makita nitong halos
manlumo siya sa kaba, niyugyog kaagad nito ang kanyang mga balikat. "Hey, listen.
Hindi mo sure kung saan siya nagsinungaling kaya umayos ka diyan. Pull yourself
together, Saki."

Hindi niya mapigilan. Napaparanoid siya dahil mula nang umuwi si Kon ng Pinas,
hindi na niya ito na-contact, at sa dami ng text at missed calls niya, ngayon
lamang ito sumagot pagkatapos ay ganoon pa ang sasabihin.

She's getting scared to be honest. Natatakot siya na baka pagdating nila sa Ducani
Empire ay mapahiya siya. Paano kung anak talaga ni Kon ang anak ni Alice? Paano
kung mas panigan ng pamilya ni Kon ang ex niya dahil ito ang may anak?

And what if she'll get dumped in front of everyone later?

Ngayon lamang siya nakadama ng ganitong klaseng insecurities. Gusto niyang magback
out at komprontahin na lamang si Kon na silang dalawa lang pero hindi siya
pinayagan ni Jay. She even rented a freaking Limo para sa kanilang dalawa nang
grand-entrance daw ang pagdating niya.

Habang palapit sila sa Ducani Empire, lalong lumakas ang kabog ng kanyang puso.
Inaasahan niya na ipapasok ng driver sa parking lot ang sasakyan ngunit nang
huminto ito sa mismong harap ng pwesto kung saan madalas siyang tumambay noon para
mag-abang sa mga Ducani, hindi niya naiwasang magtaka.

"Jay? Bakit dito?" Kunot ang noo niyang tanong ngunit nang balingan niya ang
kaibigan, lalo lamang nagsalubong ang kanyang mga kilay nang makitang namumuo na
ang mga luha sa mata nito.

Jay hugged her and while rubbing her back, she whispered the same words Kon had
texted her.

"I'm sorry if I lied..."

Bumukas ang pinto ng Limo. Nang tignan niya kung sino ang taong ngayon ay nakaabang
na sa kanyang paglabas, halos malaglag ang kanyang panga sa gulat.

"Eiji? What are you doing here? I thought you're in another business trip?"

Eiji smiled, and as he offered his hand to her, just like Jay, he said the same
words Kon had sent her.

"I'm sorry if I lied..."

Puno ng pagtatakang lumabas ng sasakyan si Saki, at nang makita ang lalakeng kausap
lamang nila kaninang tanghali, pakiramdam ni Saki ay sasabog na ang utak niya
kakaisip kung ano ba ang nangyayari.

The man went to her, and in front of her, removed his thick sunglasses, the fake
brows and mustache. Nang mapagtanto niya kung sino iyon, halos maisigaw niya ang
pangalan nito.

"Tito Khalil!"

Kon's father smiled sweetly at her, and as he held her hand, he leaned to her ear
and whispered, "I'm sorry if I lied."

Nanlaki ang mga mata ni Saki. "W—What is going on, tito?"

Ngumiti lamang itong muli saka nito sinenyas na tumingin siya sa taong nakasuot ng
utility uniform at may bitbit na walis habang patawid sa kanilang pwesto. Napakurap
siya. It's him! It's Kon! And he's wearing the exact clothes he was wearing when
they first met!

Hindi na alam ni Saki ang dapat maramdaman lalo nang hindi inalis ni Kon ang titig
sa kanya hanggang sa marating nito ang kanyang harap.

She watched him unzip his blue uniform, and when she saw the tux beneath his
janitor clothes, her eyes twinkled in surprise.

Gumuhit ang makahulugang ngiti sa mga labi ni Kon saka nito niyuko ang ulo upang
bumulong.

"I'm sorry if I lied."

As if those words were a cue, nagsilabas ng building ang napakaraming tao, at

kasabay ng pagladlad ng naglalakihang tarpaulin mula sa pinaka-roofdeck, Kon went
on his knee and pulled out a ring before he said the words written on the
tarpaulins.

"Will you marry me in all the churches you prayed at to be a Mrs. Ducani?"

Kabanata 30

NALUHA nang tuluyan si Saki habang nakatitig sa pares ng mga matang punong-puno ng
pagmamahal para sa kanya. Those coal-black pools that never seem to dim its sparkle
whenever he looks at her with the kind of affection she wouldn't wish to see on
anyone else, slowly watered as Kon took in a deep breath.

"Saki..." His voice was a bit shaky compared when he asked the question.

Nagtubig ang mga mata ni Saki. "Kon." She looked around. "S—Seryoso ba 'to? Eiji?
Tito Khalil? Jay?"

They all smiled at her with teary eyes, masaya para sa kanilang pareho ni Kon dahil
sa wakas, malapit na nilang simulan ang panibagong buhay na magkasama.

Muli niyang binalik ang tingin kay Kon na naghihintay ng kanyang tugon habang
iniisip nito kung paano niyang binuo ang lahat para sa proposal na magmamarka sa
kasaysayan, at magpapakilala nang tuluyan sa mundo kung paano magmahal ang isang
Konnar Ducani.

He remembered how he lied.

He lied about Eiji asking him to be his mentor. It was actually him who asked Eiji
a huge favor...ang ibigay ang basbas na yayain na ng kasal ang kapatid nito. All
those times Saki thought he's sharing his knowledge to Eiji, they're actually
having a meeting with his family and friends, preparing everything for this night.

Mula sa pagpa-plano kung paano ii-execute ang proposal nang hindi nakakahalata si
Saki, hanggang sa pananadyang pagpapaselos, lahat ay pinulido nilang lahat.

Whenever he receives a call, it's actually just his friend Sancho helping him
trigger Saki's paranoia. Ang mga text na akala nitong galing kay Alice, si Jay ang
tunay na nagpapadala.
Yes, it was true that he wanted to meet Alice again dahil nais niyang mabawi ang
isang importanteng bagay na ninakaw nito sa kanya bago nito ipinagkalat ang rumor
na nagpropose siya rito.

Alice was his ex who got into drug addiction. Nang aksidente nitong nabuking kung
sino talaga siya, kinikilan siya nito ng pera ngunit hindi siya pumayag at
hiniwalayan ito ngunit naging desperada si Alice.

She stole his stuff, including his most precious possession. Ang promise ring ng
Daddy niya sa kanyang ina noon. Ang singsing na ipinangako niyang ibibigay lamang
sa babaeng pakakasalan niya at pipiliing makasama habambuhay.

Sancho, a friend of Kon, traced her habang magkahiwalay sina Kon at Saki ngunit
dahil malaking tao ang naging sugar daddy ni Alice, nahirapan silang mahanap siya.
It took years before Sancho was able to reach her.

Nang araw na nahuli siya ni Saki na kausap ito, ito ang unang beses na muli niyang
nakausap si Alice. Iyon lamang ang naging kapalpakan niya sa kanilang plano kaya
wala na siyang nagawa pa kung hindi sulusyonan ito...sa pamamagitan ng pagpapaaga
sa proposal. They revised the plan and made sure Saki will take the bait.

Nang umuwi siya ng Pilipinas, sobrang pagpipigil ang ginawa niya upang hindi
sagutin ang mga tawag nito. Kailangan nilang ma-trigger mabuti si Saki hanggang sa
mapasunod niya ito sa plano nang hindi nito namamalayan.

Kon knew Saki will not ask Eiji for help to find out who Alice is. Alam ni Saki na
malapit na ang kapatid nito sa kanya kaya inasahan na niyang si Jay ang hihingian
nito ng tulong, at hindi nga siya nagkamali. Ang hindi nito alam ay umpisa pa
lamang ng plano, involved na ang mag-asawang Stilyan at Jay.

Nang tumawag si Saki kay Jay, ni-loud speaker nito ang telepono. Malinaw na nadinig
ni Steel ang usapan. Nang matapos ang tawag, sinabi ni Steel sa kanya ang plano ni
Saki. Sakto namang gustong makisali ng kanyang ama sa kabuuang plano. Nagprisinta
itong ito na lamang ang tatayong pekeng imbestigador na irerekumenda ni Jay.

Kon must applause his dad's acting skills. Mukhang dito niya yata namana ang
talento sa pagpapanggap iyon nga lang ay hindi niya inasahang mas magagawa nitong
i-trigger si Saki.

His father knew Saki's frustration to bear a child, and he used that to make her
more threatened with Alice. Ang totoo, pagkauwi pa lamang ni Kon ng bansa, nakuha
na niya kay Alice ang singsing, ngunit dahil pinagselosan ni Saki si Alice,
pinanindigan na nila ang pagdawit sa pangalan nito. He even asked her permission
and he was actually surprised that she allowed to be part of the plan.

They never lived under the same roof. Hindi rin nagtagal ng anim na buwan ang
kanilang relasyon. Hindi rin sila kailanman nagkaroon ng anak, ngunit mukhang
gumana ang gawa-gawang "gathered information" ng kanyang ama para mapapayag ni Jay
si Saki na um-attend ng party.

The thing is, Kon wanted to ask her for marriage right at the same spot where they
first met. Napaka-memorable sa kanya ng lugar na iyon, at gusto niyang ang unang
pagkikita nila, madagdagan pa ng mas magandang alaala.

"Let me clear my name before you answer because I am honestly getting scared as
fuck right now that you will say no because you're thinking that I got another
woman pregnant. No, Saki. I never had a live in partner, I never proposed to anyone
like what the rumors are saying, and the only child I will ever have is from you.
So," he sighed again. "Mahal, pakakasalan mo ba ko sa labinlimang simbahan sa ka-
Maynilaan?"

Tuluyan nang pumatak ang mga luha ni Saki habang nakatutop sa kanyang nanginginig
na labi ang kanyang kamay. She can't believe this is how what she thought would be
a horrible night, will turn out. Her beloved Konnar is already asking for her hand
in marriage! At hindi lamang para sa isang kasalan kung hindi sa labinlima!

Napahikbi siya, at kasabay ng kanyang pagtango, agad na sinuot ni Kon ang singsing
na animo ay sinukat para sa kanyang daliri. Napangiti siya at niyuko ang ulo, ang
kanyang mga palad ay lumapay sa pisngi ni Kon na napatakan na rin ng sariling luha
nito matapos niyang sumagot ng oo.

"Mahal na mahal kita, ikaw man ang janitor na Baltazar na nambwisit sa akin noon o
ang bantog na Ducani na hinangad kong mapangasawa, mahal na mahal kita." Lumuluha
niyang ani bago ito hinalikan.

Everyone cheered. Naiyak na ang iba lalo nang tumayo si Kon at humalik muli sa
kanya bago siya nito niyakap nang napakahigpit, halos iangat na siya sa sobrang
sayang nararamdaman.

Akala yata ni Saki ay doon na natatapos ang engagement nila kaya nang ipagsalikop
ni Kon ang kanilang mga kamay saka siya nito niyayang pumasok sa loob ng building,
puno siya ng pagtatakang sumunod.

Para na silang bagong kasal habang sinasabuyan ng bulaklak ng mga taong nakalinya
sa daraanan nila. Pagdating sa malawak na lobby, may orchestra nang tumutugtog ng
romantic songs habang naka-display ang mga larawan niya kasama si Kon, mga larawang
nakuhanan sa Japan ngunit hindi niya akalaing may mga kuha rin noong panahong
magkasama pa sila bilang Kanor at Saki.

Their moments while eating streetfoods, si Kon ay nakangisi habang siya ay

nakasimangot dito, ang unang sayaw nila sa party, pati na iyong mga simpleng
paglalakad-lakad nila sa parke, nakuhanan ng larawan at napakagandang tignan dahil
sobrang natural ng kanilang mga emosyon. Hindi akalain ni Saki na naroon na ang
kakaibang tinginan nila mula pa noon.

"Who took those?" Hindi napigilang itanong ni Saki.

"Yung inutusan ni Dad na i-monitor ako. Nakasunod pala sa atin noon kaya ayan,
no'ng nailatag ko ang plano para sa proposal, nilabas ni Dad lahat ng pictures.
Pina-enlarge ko para ma-display dito." Ani Kon.

Napangiti nang matamis si Saki. "Let's keep those. Wala akong pakialam kung
maubusan tayo ng dingding basta ma-display ko lang lahat 'yan. Those are our
treasures and I'm thankful your Dad hired someone to take all of it."

Piniga ni Kon ang kanyang kamay saka nito hinalikan ang likod ng kanyang palad.
"Me, too, Saki."

Matapos nilang tignan ang mga larawan, nagtaka siya nang ayain siya ni Kon para
sumakay ng elevator ngunit hindi na rin siya nagtanong. Pagpasok nila, pinindot
nito ang pinakamataas na level kaya bahagyang nagsalubong ang kanyang mga kilay.

"Roof deck?"

Kon smiled and pulled her for a hug. "Yup."

"Ano namang gagawin natin doon, mahal?" Natatawa niyang tanong ngunit tanging ngiti
lamang ang iginanti nito sa kanya bago yumuko upang sakupin ang kanyang mga labi
habang umaakyat ang elevator.

Oh, they were both breathless. She giggled when he didn't stop immediately when
they reached the roof deck. Nang bumukas tuloy ang pinto, napakamot ng batok ang
kapatid niyang si Keeno habang ang tatlo pang nakababatang mga kapatid, napailing
na lamang.

Keios is still using a walker, ngunit nang lumapit sila, inalalayan ito ng mga
kapatid para makatayo kahit paano.

They all welcomed her to their family. Halos maiyak siya sa tuwa dahil napakainit
ng pagtanggap sa kanya ng magkakapatid na noon, inaabangan lamang niyang dumaan sa
harap ng building kung nasaan siya ngayon, pinakikilala bilang fiancee ng kanilang
kuya Kon.

Kon was teary eyed when he hugged his brother. Maging ang mga ito ay halos maiyak
na rin sa sobrang saya na sa wakas, nagbunga na rin ang paghihintay nito nang ilang
taon.

"Congrats, kuya." Ani Keios bago pigil ang luhang ngumiti kay Kon.

Gumanti ng ngiti si Kon bago nito tinapik ang balikat ng bunsong kapatid. "Salamat,
Keios. Huwag kang mag-alala, hindi kita bibiguin. Tutuparin ko 'yong pinangako ko
sayo. Kapit ka lang. Tignan mo ko," tumingin siya kay Saki at matipid ngunit puno
ng pagmamahal na ngumiti. "Tinatagan ko lang ang loob ko at eto na. Pa-next level
na rin sa wakas."

"Salamat, kuya." Keios squeezed Kon's hand and breathed in deeply. "Sige na. The
cameras are on standby now."

Napalunok si Saki. "Cameras?"

Ngumiti si Keeno sa kanya. "Ah, sabi ko sabihin sayo sa elevator kaso mukhang may
nag-enjoy humalik diyan." Natatawa nitong sabi dahilan para mahinang magtawanan ang
magkakapatid.

Bumalik si Kon sa kanya at hinawakan muli ang kanyang kamay upang yayain. "Let's
go." His lips stretched wider. "The world is waiting..."

Naguguluhan man, hinayaan ni Saki na maanod siya sa paglakad ni Kon, at nang

tuluyang lumiwanag ang bahagi ng roof deck kung nasaan ang helicopter na pag-aari
ng mga Ducani, halos malaglag ang kanyang panga.

"Kon, anong...anong gagawin natin?"

He smiled and helped her get to the helicopter. Hindi siya nito sinagot, ngunit
nang tuluyang lumipad sa himapapawid ang sasakyan at narating nila ang tamang taas,
tinuro ni Kon ang syudad sa ibaba. Nang matignan ang lugar, nalukot ang kanyang
noo. Bakit madilim? Ni isang ilaw ay walang nakabukas eh anong oras pa lang?

"Just look, okay?" Bilin nito bago sinenyasan ang piloto. Mayamaya'y tila
ikinunekta siya nito sa kung sino. Nang magsalita si Kon, natigilan si Saki nang
humaplos ang init sa kanyang dibdib matapos madinig ang sinabi nito.

"Ladies and gentlemen who are joining us tonight, I can't thank you enough for
making this proposal possible. For years, I kept myself in the shadows of my
family, but tonight, as I finally bring to the light a very important part of my
life, I wanted the whole world to know that the woman I decided to share my life
with is no one but the tigress in heels, my Misaki Akashi, my...Mrs. Ducani in a
few weeks."

Kasabay ng pagsambit ni Kon ng huling mga salita, nagliwanag ang syudad at ang mga
ilaw, binuo ang kanilang pangalang dalawa.

Konnar and Saki's beginning of a lifetime...

Natutop ni Saki ang kanyang bibig sa magkakahalong emosyong nadama. The effort is
jaw-dropping! Halos paulit-ulit niyang nahalikan si Kon habang humahagulgol siya sa
sobrang saya. Hindi niya inakalang posible ang lahat ng ito!

Ngunit nang akala niyang tapos na ang lahat, lumapag ang helicopter sa isang open
stadium at doon, naghihintay ang napakaraming press mula sa local at international
networks, at sa harap mismo ng mga camera kung saan nai-aanunsyo sa buong mundo ang
nagaganap, hinapit siya ni Kon upang halikan.

They kissed while cameras are flashing and people are cheering for their beginning
of a lifetime together.

As their kiss declared their engagement, just like how Kon had planned, the whole
world finally knew the woman whom his heart belongs to.

Walang iba kung hindi kay Saki.

Ang nag-iisang babaeng nakilala niyang nanalangin sa labinlimang simbahan sa ka-

Maynilaan para sa isang Ducani.

And Kon considers himself blessed to be that Ducani...

EPILOGUE

"If it's not too much to ask, I'm begging God to give me a hundred lifetimes more
to love you, dahil hindi pa sapat sa akin ang ilang dekada, Saki. It ain't just
'til death do us part, mahal. 'Til eternity, we will never be apart."

Hindi na yata naubos ang luha ni Saki kaiiyak sa tuwing sinasabi ni Kon ang wedding
vows nito. Panglabin-limang simbahan na ito, ngunit sa tuwing lumalakad siya sa
isle at nakikita kung gaano katamis ang ngiti nito sa kanya habang naluluha,
pakiramdam niya, unang beses pa rin nilang maikakasal.

He kept his promise. In just a month, he married her in all the churches where she
demanded to be with a Ducani. Pinaramdam sa kanya ni Kon na ito ang tutupad ng
panalangin niyang iyon, hindi lamang dahil iyon ang kahilingan niya kung hindi
dahil ang makasama siya sa buhay na ito at sa mga susunod pa ang nais ng puso nito.

Sa tuwing gumigising siya at napagmamasdan ang promise ring na dapat ay sa ina ni

Kon, hindi niya maiwasang mapangiti sa sobrang saya. Their wedding ring is an
infinity gold ring with rare type black diamond studs, while her engagement ring is
a diamond cut sapphire. Parehong importante sa kanya ang dalawang singsing, ngunit
mas importante sa kanya ang taong walang sawang gumagawa ng almusal para sa
kanya...pagkatapos siyang almusalin.

Yes, her Kon is always a hungry beast and she likes that. She loves seeing how much
he wanted to give her his juices so they can finally have their mini version.
Matapos ng panglabing-lima nilang kasal, nagtungo sila ng Madrid hindi para sa
latest project ni Kon kung hindi para sa kanilang honeymoon.

Or should she say first honeymoon. Ginulat na naman siya ng asawa nang malaman
niyang sa labinlimang bansa rin sila magha-honeymoon! Hindi na talaga natigil ang
surpresa ng kanyang asawa.

She had the proposal that was envied by many, and her weddings made a lot of women
crave for a man like her husband. Minsan lamang ito nagbukas ng personal nitong
buhay sa madla, ngunit ang isang beses na iyon, pinangalandakan nito hindi lamang
sa Pilipinas kung hindi sa buong mundo na siya ang mahal nito.

She is so blessed to have him, and she's lucky that annoying janitor didn't get
scared of her before. Kung natakot ito noon sa kanya, hindi niya mararanasan ang
pagpapala ng Diyos sa kanilang pagsasama, at kahit anong mangyari, alam niya sa
sarili niyang si Kon ang nag-iisang taong gusto niyang maging kabiyak ngayon at sa
mga susunod na habambuhay.

When Saki started having morning sickness, imbes dumaing ay halos maging emosyonal
pa siya. She almost panicked when she realized that what she's feeling might be an
early sign of pregnancy. Halos isang kahon ang binili ni Kon na test kits ngunit
kahit isang positive pa lamang, halos maiyak na silang dalawa sa tuwa.

She's pregnant! She can't believe she's pregnant! Halos magpapyesta sa buong Ducani
Empire nang i-anunsyo iyon ni Kon. Lahat ay masaya para sa kanila at halos hindi na
siya palakarin ni Kon huwag lamang siyang mapahamak habang nagdadalang-tao.

Her signs are the worst feeling she'd ever gone through. Napaka-sensitibo ng
kanyang pang-amoy at panlasa ngunit naging pasensyoso sa kanya ang asawa. Kahit
anong singhal niya rito kapag hindi niya gusto ang pagkain, ngingiti lamang ito sa
kanya saka mabilis na maghahanda ng iba.

Kung tutuusin ay si Kon ang labis na nagdusa sa unang mga buwan ng kanyang
pagbubuntis. Sinalo ito ng mga kapatid sa project nito sa Spain para kasama niya
ito habang nagbubuntis siya. There are times that she hates his face. Minsan ayaw
din niya itong katabi at naaalibadbaran siya rito kahit bagong ligo ngunit ni
minsan, hindi niya ito nakitang napikon.

He will simply joke that the baby will probably look like him, ngunit kung ito raw
ang tatanungin, mas gusto nitong siya ang maging kamukha.

There was never a time that Kon will forget about his talk session with the baby.
Kahit noong maliit pa ang tiyan niya, kinakausap na ito ni Kon. Minsan ay
binabasahan pa nito ng story books na ito mismo ang pumili. He'd normally shop for
baby stuff at kahit ilang buwan pa, na-customize na nito ang silid ng anak.

The whole pregnancy was hard, but the day their little girl was born, Kon cried a
river while hugging the baby and pecking soft kisses on their child's head. Ito ang
unang nakabuhat sa anak nila, at nang ibigay niya ito kay Saki, walang paglagyan
ang sayang lumukob sa kanilang mga puso.

Hinawi ni Kon ang kanyang buhok na dumikit sa pawisan niyang noo dala ng hirap ng
panganganak bago siya nito hinalikan sa labi. Parehas silang lumuluha dala ng saya
habang pinagmamasdan ang kanilang munting anghel.

"She's truly a gift. Look at her tiny fingers. I can't wait to hold her hand while
we're walking on the beach." Hindi napigilang ani ni Saki habang hawak ng kanilang
sanggol ang kanyang hintuturo.
Kon smiled and gently held her foot. Ang liit-liit nito at gustong-gusto iyong
dinadampian ng halik ni Kon. "She's so tiny I was scared I'd crash her bones when I
hugged her." He chuckled softly.

Si Saki ay natawa rin bago niya dinampian ng halik ang noo ng anak. Nang tignan
niya si Kon sa mga mata, lalong uminit ang lumulukob na pakiramdam sa kanyang puso.
"Thank you for making my dreams come true."

A sweet yet full of love smile made its way to Kon's lips. Hinagod nito ang buhok
ng asawa saka bumuga ng hangin. "You are the dream that came true in my life. Both
of you..."

"Mr. and Mrs. Ducani, ano pong ipapangalan natin sa baby girl ninyo?" Masayang
tanong ng nurse na lumapit sa kanila.

Nagkatinginan silang pareho at sabay na ngumiti. Muli munang tinignan ni Saki ang
kanilang anak, at kasabay ng paghikab ng kanilang munting anghel ay binigay niya
ang pangalang nararapat para rito.

"KHALLISA, huwag masyadong magpawis ha?" Paalala niya sa anak habang kausap nilang
mag-asawa ang kanyang bayaw na si Krei. Naroroon na naman kasi ito sa kulungan ng
mga alagang hayop ng kanyang tito Krei, nakikisaling magpakain ng mga manok at
kabayo.

Nailing niya ang kanyang ulo saka niya nilapat ang palad sa dibdib ni Kon. "Manang-
mana sayo 'yang anak mo, ha ang hilig gawin ang trabahong magpapawis siya nang
sobra."

Ngumisi lamang si Kon bago siya inakbayan. "Hayaan mo na, mahal. She will learn the
value of hard work that way. Besides, nag-eenjoy naman siya."

"I know and I am proud of her but she's being boyish sometimes. Baka mamaya hindi
makapag-asawa ang anak mo, Kon."

"Hindi ko naman kasi talaga papayagang mag-asawa ang prinsesa ko. Nobody will ever
be good enough for my Khallisa." Tahasan nitong tugon saka tinitigan ang anak ni
Azul na parating habang sakay ng puting kabayo kasama ang mga pinsan ni Khallisa.

Sinipat agad ni Saki ang asawa nang makitang kumukunot na naman ang noo nito kay
Alvern. "Tigilan mo ang pananakot sa bata, Kon."

His jaw moved. "Hindi na 'yan bata, mahal. Didn't you hear what reputation he has
in San Narciso? Manang-mana kay Azul."

"Kon..."

He sighed heavily. "Fine. Deep breaths, deep breaths. Pero kapag hindi yan
pinayagan ng mga byenan mo wala tayong magagawa. Malaki-laki ang atraso nila sa
akin at hindi pa naaalis ang tampo ko." Konnar sighed. "Let me blackmail mom and
dad so they won't allow her to date..."

"Tumigil ka diyan."

Sumimangot na lang ito sa kanya dahil alam din nitong sa kanilang dalawa, mas
malakas siya sa mga magulang nito.

"Next week, may ide-deliver na mga bagong kabayo. Khallisa wanted to have her own."
Tinuro ni Krei ang kanyang kuya gamit ang latigo ng kabayo. "Babayaran mo ako para
sa presyo ng kabayo at sa shipping."
Ngumisi si Kon sa kapatid. "Inaanak mo naman tsaka pamangkin mo bakit may bayad
pa?"

"Huwag mo kong dugasin, kuya. Kataku-takot na pakiusap ang ginawa ko kay Giovanni
para lang ibenta sa akin 'yong kabayong gusto ni Khallisa kaya dodoblehin ko ang
singil sayo."

"Aba, sandali. Baka nakakalimutan mong ang laki rin ng inabono ko no'ng pina-ship
ko 'yong higanteng Optimus Prime ng pamangkin ko? Hindi ko naman dinoble—"

Natawa na lamang si Saki nang tuluyang nagkwentahan ang magkapatid. Sanay na siya
sa dalawang ito dahil ugali na nilang magbilangan ngunit sa huli ay iki-quits din
naman.

Pinabayaan na lamang niya ang dalawa. Inayos niya ang kanyang sumbrero at nagtungo
sa loob ng barn kung nasaan si Khallisa, ngunit nang maabutan niya itong kausap ang
pinsang babae, sandali siyang huminto upang pagmasdan ito.

Khallisa asked for a sister but her womb no longer cooperated. Naging unica hija
nila ito at nang ipaliwanag ni Kon ang dahilan, hindi naman na ito muling nangulit
pa.

She watched her sweet but tough Khallisa rubbed the horse's nose while giggling
with her cousin's jokes. Nagbubulungan pa ang mga ito at nang tila may nabanggit
ang pinsan, nanlaki ang mga mata ng kanyang anak kasabay ng pagpula ng magkabila
nitong pisngi.

"I...I don't like him." Lumunok ito at iniwas ang tingin sa pinsang nang-aasar sa
kanya.

"Si ate Khallisa denial!"

"Hindi ah!" Lalong uminit ang pisngi nito. Naalala tuloy ni Saki ang mga panahong
siya ang lihim na kinikilig sa magaling nitong ama.

Nailing na lamang ni Saki ang kanyang ulo. Nang madama niya ang paglapat ng kanyang
likod sa matigas na dibdib ng asawa niya, kusang kumawala ang malalim na hininga
mula sa kanyang bibig. Tinanggal niya ang kanyang sumbrero at hinawakan ito sa
isang kamay.

"I can't believe she's growing up so fast. Parang kailan lang, ang liit-liit pa ng
mga daliri niya sa kamay." Aniya, ang init ay muling humaplos sa kanyang puso.

She held onto Kon's arm when he wrapped it around her shoulders. Pinagmasdan nilang
pareho ang kinse anyos nilang prinsesang naka-milk braid ang itim na itim na buhok.

Kon kissed her head before he sniffed her sweet scent. "And her feet. Now I can't
even play tea cup parties with her." Reklamo nitong nakapagpahagikgik sa kanya.

Umikot siya at niyakap ang kanyang gwapong asawa habang nakatitig sa mga mata
nitong parehas ng sa kanilang anak. "Don't worry. You will soon have a tea party
once her suitors start lining up outside our house."

"No way. No fucking way I will let—"

Pinutol na niya ang litanya ng kanyang asawa gamit ang mahiwaga niyang halik. Agad
din naman itong tumugon ngunit nang madinig nila ang tili ng dalawa sa loob ng
rancho ay agad silang napahiwalay.
Minsan nakakalimutan pa rin nilang hindi na sila tulad ng dati na mga bata pa at
pwedeng maging wild kung kailan nila gustuhin, ngunit masaya sila na sa bawat araw
na nadadagdag sa kanilang mga edad, magkasama nilang hinaharap ang bawat umaga.

Their love remained strong because they didn't let the other person feel
appreciated nor loved less than how they promised. Her husband's affection for her
was consistent, and her trust towards him never fade.

Ilang beses silang sinubok ng panahon, ngunit sa tuwing nagbabalik tanaw sila sa
kanilang mga pinagdaanan, naaalala nila kung gaano sila kaswerte na sila ang
binigay ng Diyos sa isa't-isa.

They will always and forever will be thankful for every answered prayer, at sa
bawat darating pang pagsubok, alam nilang pareho, no matter how crazy the world may
be, their hearts will never be in disguise again.

It will always and forever remain true, beating only for each other.

- THE END -