Opening Night – de Hoe

Opgevoerd in de Stadsschouwburg te Mechelen

Bijgewoond door Lies Van Huyck op 15 november 2023

Inleiding

Hoe wil je spreken? Intens toch?

Je wilt toch intens spreken?
Hoe wil je leven? Groots en meeslepend, toch?
Ik heb het leven altijd intens gespeeld.
Alles wat ik over liefde weet, weet ik door de liefde te spelen.
En toen gebeurde het, in de overmoed, altijd de overmoed.

Op woensdagavond 15 november ben ik naar de magnifieke Stadsschouwburg geweest om de

voorstelling ‘Opening Night’ bij te wonen. Dit is een theaterstuk dat gespeeld wordt door het
theatergezelschap DE HOE, ze gaan over drie generaties en dit was hun eerste grote stuk. Verder is het
geschreven door alle schrijvers van het gezelschap en daarbij spelen ze ook allemaal mee onder hun
eigen naam, verder in het verslag zal ik vertellen over de auteurs/acteurs. Ik had op voorhand het stuk
en het gezelschap al eens opgezocht, ik veronderstelde dat het een theaterversie van de film Opening
Night van John Cassavetes zou zijn, maar niets was minder waar. Tijdens het theater stond ik versteld
van wat er gebeurde, daarna moest ik dan ook alles even laten bezinken om het verhaal etc. een beetje
te kunnen begrijpen.

Thema

Het theaterstuk gaat vooral over de liefde, maar ook over kwetsbaarheid en emotionaliteit. Het wordt
beschreven als “een première die nog gerepeteerd moet worden, een open repetitie die ook een scène
is waarin toneelspelers de scène van een open repetitie repeteren”. In deze ‘repetitie’ spelen ze
verschillende liefdesscènes, waarvan er sommige door de film Opening Night geïnspireerd zijn.
Cassavetes maakte in 1977 ‘toneel in een film’, DE HOE toonde dit jaar film op het toneel. Het is
vooral een heel spontaan maar chaotisch stuk dat verschillende thema’s wil aankaarten. In het theater
dat ze proberen te repeteren is dit hoofdzakelijk de liefde.

Acteurs/personages

De acteurs/auteurs spelen onder hun eigen naam mee in het stuk. Zo heb je Natali Broods en Greg
Timmermans die samen een scene zouden moeten spelen, maar Greg is verliefd op Natali. Verder heb
je Mitch Van Landeghem, een jongere acteur die gevoelens heeft voor de iets oudere Ans Van Den
Eede, zijn vroegere babysit. Mitch is de jongste en wilt zeer graag zijn eerste toneelkus meemaken.
Aangezien Ans een kusscène moet doen met Greg, maar hij dit niet wilt, zou Mitch deze kus met zijn
jeugdliefde graag overnemen. We zien deze twee vaak praten in de zetel, waar ze bezig zijn over de
kus. Zowel bij hen als bij het publiek ontstaat er een constante verwarring over Mitch die dit zou
menen of gewoon over de scene bezig zou zijn. Dan heb je nog twee Hollandse acteurs, Willem de
Wolf en Carine van Bruggen, Willem is de oudste acteur en lijkt een beetje op ‘de leider’ van het
gezelschap.

Ze spelen verschillende liefdesscènes en daarnaast zien we hen ook praten buiten deze scènes, maar dit
wel tijdens de repetities. Het enige personage dat geen echte repetities doet, is Peter Van Den Eede, dit
karakter zal ik verder uitwerken in de paragraaf “verbale en paraverbale middelen”.

Tenslotte wil ik het hebben over het meest vergeten maar voor mij het significantste personage, Shane
Van Laer. Shane is de man die voortdurend met een camera over het podium rondloopt om de acteurs
van enorm dichtbij te kunnen filmen, het publiek krijgt deze beelden dan op het doek te zien zoals ik
verder in de analyse zal bespreken. Verder weten we niets over dit personage, hij spreekt niet en heeft
geen echte rol in het stuk. Maar zonder hem, zou het stuk een heel ander gegeven hebben. Shane
zorgde voor een zeer speciaal extra effect dat het theater nog eigenaardiger maakte.

Verbale en paraverbale middelen

Peter wilt geen tekst meer leren en gaat volledig voor een spontaan stuk. Hij richtte ca. 40 jaar geleden
een theatergezelschap op, enkele jaren geleden werd dit omgevormd tot DE HOE en nadat hij zijn
tekst een keer vergat, besloot hij vanaf dan geen tekst meer te leren. Ik zou hem beschrijven als “één
grote verwarring”, hij speelt precies niet echt mee in het stuk maar dwaalt een beetje rond op het
podium. Zeker wanneer hij twintig minuten over alles en niets vertelde was ik verbluft van de
verwarring. In tegenstelling tot hem, vindt de rest, maar vooral Natali en Willem, dat tekst juist het
belangrijkste deel in een theaterstuk is. De tekst vanbuiten leren laat hen inleven in hun personage. Zij
en de rest proberen dus volgens hun tekst het theaterstuk te repeteren terwijl Peter daartussen
improviseert.

Vervolgens wordt het hele stuk in een Antwerps dialect gespeeld, ik vond dit uiterst geweldig omdat ik
zelf uit deze regio kom en het gewoon ben van met dit dialect om te gaan. Ook zorgde dit vaak voor
extra humor doorheen het verhaal. De acteurs praten zowel tegen elkaar als tegen het publiek, maar
ook tegen zichzelf of buiten de scènes. Dit hangt vaak af van waar ze op het podium gesitueerd zijn op
dat moment (zie verder). De tekst wordt dus meestal wel vrij expressief verteld, maar voor de rest zijn
er geen buitengewone zaken aan de tekst, aangezien de acteurs ook gewoon zichzelf spelen.
Ruimte, decor en rekwisieten

Veel decor werd er niet gebruikt op het podium van de volle Stadsschouwburg. Het decor bestond uit
twee grote witte doeken. Het voorste doek was alleen gesloten aan het begin en het einde van de
voorstelling, zoals in andere theaters het grote rode doek opent bij aanvang van het toneel. Het tweede
grote doek bleef zo goed als heel de tijd gesloten, maar was licht doorschijnend. Voor het doek werden
vooral de liefdesscènes gespeeld, achter het doek stond een zetel en een tafel waar ze buiten de
repetities zaten. Om dit te kunnen meevolgen was er een man met een camera, Shane, zoals eerder
vermeld en deze beelden werden live op het doek geprojecteerd waardoor we de conversaties etc. daar
beter konden volgen. Ook tijdens scenes voor het doek had hij de camera recht aan hun gezichten.
Verder werden er gewoon simpele lichten gebruikt om het toneel fatsoenlijk te kunnen aanschouwen.
Wel hadden ze soms zelf extra lampen vast en stonden ze daarmee rond de personen die een scene
speelden om de focus volledig op deze personages te kunnen leggen.

Hieruit kan er geconcludeerd worden dat er weinig en zeer simpele rekwisieten etc. gebruikt werden
om de focus volledig op de acteurs en hun tekst te kunnen leggen.

Appreciatie

Op voorhand had ik schrik dat het een zeer langdradig en saai toneel zou zijn, dit door mijn ervaringen
met eerdere theaterstukken die ik bijgewoond heb. Maar ik werd volledig omvergeblazen. Ik snapte zo
goed als niets van het hele toneel, maar toch heb ik hard gelachen en mij zeker vermaakt. Vooral de
stukken met Peter waren voor mij zeer amusant, zoals de scene waar Greg een soort van aanval kreeg
en Peter daardoor maar bleef doorratelen over van alles en nog wat. Bijvoorbeeld het verhaal van de
vrouw die hij na elke voorstelling ziet.

Het feit dat deze mensen iets anders doen dan andere theaterstukken en hier humor in konden
verwerken vond ik schitterend en zeer vermakelijk. Het taalgebruik stond mij ook zeer aan, ik luister
liever naar ‘platte’ dialecten dan zeer strak Nederlands, dit maakte het dus aangenaam om naar te
luisteren. Ik werd volledig meegesleurd met de acteurs en stoorde mij absoluut niet aan het feit dat het
een zeer simpel decor was. Ik vond het oprecht een zeer geslaagde avond.

Toen is het gebeurd, toen ben ik mijn tekst vergeten,

toen wist ik plots niet meer wat te zeggen.