W pomiarach „in situ”, np.

przy oznaczaniu składu spalin, stosowane są mierniki

działające na zasadzie absorpcji promieniowania elektromagnetycznego o
charakterystycznych dla badanych gazów długościach fal. Analizatorem
mierzącym absorpcję promieniowania podczerwonego można wykrywać i oznaczać
stężenie: SO2, NOx (NO, NO2, N2O, N2O3, N2O5), CO, CO2, HCl i parę wodną.

Kwas solny otrzymuje się poprzez absorpcję w wodzie gazowego chlorowodoru.

Jest to proces bardzo silnie egzotermiczny, przez co mieszanina gwałtownie się
rozgrzewa. Z tego względu absorpcję prowadzi się przez przepuszczanie
gazowego HCl nad powierzchnią wody w absorberze powierzchniowym np. w
tzw. turylach. Chlorowodór może pochodzić z reakcji kwasu
siarkowego z chlorkiem sodu, ze spalania wodoru w chlorze lub być produktem
ubocznym innych procesów przemysłowych, np. chlorowania związków
organicznych.

Odzyskiwanie węglowodorów

Proces wymywania węglowodorów odbywa się w przeciwprądowych kolumnach

absorpcyjnych. Czynnikiem absorpcyjnym jest z reguły mniej lotny produkt
rafineryjny, mający dobrą zdolność absorpcji fizycznej węglowodorów. Zależnie
od warunków technicznych, odgazowanie cieczy absorpcyjnej może odbywać się
na miejscu lub w innej instalacji na terenie rafinerii. Odpędzony gaz
węglowodorowy może być skroplony, lub spalony. W przypadku gazów
zawierających butan stosuje się skraplanie.