"เปแบกฝน รองเท้าพืนหนา

เคา้ บอกฉั นวา่ จงตังใจเดิน"

 เมืองสี ฝน
ุ

ฉั นเกิดในเมืองสี ฝน
ุ
เมืองของฉั นเปนสี นาตาลอมเทา
แม่ชอบให้ฉันใส่ เสื อผ้าสี สดใส
คงเพราะแม่กลัววา่ จะหาฉั นไม่เจอถ้าฉั นใส่ ชด
ุ สี เทาๆ

ฉั นชอบสี ฟา
แม่บอกวา่ สี ฟาเปนสี ของท้องฟาสดใส
แต่ฉันไม่เข้าใจ
เพราะมองยังไงฟาทีฉั นเห็น
ก็เปนสี เทาตลอดเวลา

หรือวา่ ตาของพวกผูใ้ หญ่มพ

ี ลังวเิ ศษกันนะ?
 ั แรก
่ นี ฉั นจะได้ไปโรงเรียนวน
พรุ ง
แม่เข้ามาพร้อมกับกล่องใบใหญ่

แม่บอกวา่ แม่ตอ
้ งเดินไปไกลมาก
เพือจะได้กล่องนี มาให้ฉัน

้ า่ ของในกล่องคืออะไร
ฉั นตืนเต้นทังๆทีรู ว
เปสี ส้มสดใบใหญ่ แม่บอกว่านี คือ “เปแบกฝน”

“ทุกครังทีหนูฝนว่าอยากได้อะไร อยากมีอะไร
ให้เขียนลงกระดาษแล้วใส่ เปใบนี ไว้”

ฉั นเห็นแม่แบกเปตลอดเวลา
เปของแม่ดูหนั กมาก แม่คงมีฝนมากมาย
บางทีฉันก็ไม่เข้าใจพวกผูใ้ หญ่
แม่ให้ฉันเขียนความฝนใบแรก
่ าน
ฉั นนั งนึ กอยูน

ี
“อะไรก็ได้ทหนู
อยากได้”
แม่บอก

ฉั นเขียนแล้วยืนให้แม่ แม่อมยิม แล้วเอา

ความฝนของฉั นใส่ เป
รองเท้าพืนหนา
แม่ยกรองเท้าพืนหนาออกจากกล่อง
ั เท้าฉั น
ขนาดของรองเท้าเล็กพอดีกบ
รองเท้าทําจากเหล็กแข็งสะท้อนเงาวิบวับ

“แม่ดูสิ หนูเห็นหน้ าตัวเองบนรองเท้าด้วย”

ฉั นบอกแม่ด้วยความตืนเต้น
 ฉั นมองไปทีรองเท้าของแม่ มันเก่าและสกปรก
แถมดูหนั กมากทุกครังทีแม่เดิน
แม่เคยบอกว่า ในเมืองสี ฝน
ุ ยิงเราโต รองเท้าก็จะขยายตามเท้าของเรา
และขนาดของเปแบกความฝนของเราก็จะใหญ่ขนด้ ึ วย

็ ะไม่หนั ก
“ถ้าหนูโตไป หนูจะไม่แบกความฝน รองเท้าหนูกจ
หนูจะวิงไปทุกที แม่คอยดูนะ”

ู อะไร ค่อยๆใส่ รองเท้าเหล็กให้ฉัน

แม่ไม่พด
ั นี ไปฉั นจะถอดรองเท้าไม่ได้อก
แม่บอกว่าตังแต่วน ี

“แล้วตอนนอนล่ะแม่?”

แม่ส่ายหัว
“รองเท้าจะปกปองหนู ต่อไปนี หนูตอ ้ งเดินอีกไกล ใส่ รองเท้าไว้ตลอดเวลา
จําไว้วา่ คนทีมีรองเท้าแต่ไม่เดินก็คอื พวกขีเกียจเอาเปรียบสั งคม”

สี หนั าของแม่เปลียนไปเวลาทีแม่พด
ู อะไรยากๆ
แววตาของแม่จะดูดแ
ุ ละน่ ากลัว
อะไรกัน คนกําลังจะได้ไปโรงเรียนวันแรกแท้ๆ
่ นขู
ทําไมต้องมาขูน ่ ี
ู่ น
....
ในความเงียบ แม่ใส่ รองเท้าให้ฉันจนเสร็จ
ิ
็ มให้
ในทีสุดแม่กย ฉัน

่ นี ไป
“นอนได้แล้ว ตังแต่พรุ ง
ี ต
ชว ิ หนูจะไม่เหมือนเดิมนะ”

ฉั นมองออกไปทีหน้ าต่าง
ั
่ นี มาถึงเร็วๆจง
อยากให้พรุ ง
 ทีโรงเรียน มีเด็กตัวเท่าๆกับฉั นมากมาย

ู ืนยิมต้อนรับฉั น
คุณตาไม้ถพ
แต่...เปนยิมทีเศร้าอย่างบอกไม่ถก
ู
ิ
ยิมเหมือนเวลาแม่ยมให้ ฉัน
ตอนทีแม่กลับมาจากการเดินไกลๆ

คุณตาลากไม้ถก
ู พืนยาวจนสุดสายตา
คุณตาบ่นว่า
ั หมด"
ี น
"เมืองสกปรกนี ถูจนตายฝุนก็ไม่มว

ฉั นไม่เคยเห็นใครแก่เท่าคุณตาถูพืน
รองเท้าของคุณตาเปนสี ดําสนิ ท
เปใบผอมสูงแต่ดอ ั แน่ น
ู ด

่ ะ?
คุณตาฝนอะไรอยูน
 ดวงดาว...
คุณครู และทุกคนบอกว่า
ถ้าเราตังใจเดินเราจะไปถึงดวงดาว
ฉั นนึ กไม่ออกว่าบนดวงดาวเปนยังไง

ดวงดาวจะใหญ่ขนาดไหนนะถึงจะต้อนรับ
พวกเราทุกคนในเมืองสี ฝนได้
ุ ั
ทงหมด

ดวงดาวทีเปนแฉกๆแบบนี
่ รงไหน
แล้วฉั นจะไปอยูต
่ รงไหนดีนะ
ฉั นจะไปนั งอยูต

หรือดวงดาวจะเปนลูกกลมๆ
ทุกคนจะได้กลิงไปกลิงมาได้
แล้วถ้ากลิงมาชนกันล่ะ

หรือดวงดาวต้องเปนสี เหลียมแบบห้องเรียน
ทุกคนจะได้ไม่กลิงตกดาว
 แต่สิงทีแน่ นอนทีสุด พวกเค้าบอกวา่
บนดวงดาว เราจะได้ถอดรองเท้าออก
เอาเปออกจากหลัง
แล้วก็ทาํ อะไรก็ได้ทเราอยากทํ
ี า
อะไรก็ได!้

ถ้าฉั นไปถึงดวงดาว
ฉั นจะนอนบนเตียงทีเปนขนมปงนุ่ มๆ
ิ ั เลย
นทังวน
แล้วก็วงเล่
แล้วฉั นคงเห็นท้องฟาสี ฟาจากดวงดาวนะ
ในห้องเรียนคุณครู สังให้เราเขียนสิ งต่างๆมากมาย
แล้วก็เอากระดาษยัดใส่ ลงเปแบกฝน
คุณครู บอกว่า
“ความหนั กของเปและรองเท้า
คือเครืองวัดว่าเราจะเปนผูใ้ หญ่ทดี
ี ได้ไหม”

หลายวันผ่านไป เพือนเริมเดินชา้ ลง
เราวิงเล่นกันน้ อยลง
ฉั นเริมไม่ชอบโรงเรียน
 ้ นคนขี เกียจ
่ า
หมูบ
่ า้ นคนขีเกียจ
วันนี คุณครู พาเราไปทัศนศึ กษาทีหมูบ
พวกเขานั งอยูเ่ ฉยๆ รองเท้าหนั กจนเดินไม่ได้
เปของพวกเขาดูแน่ นจนแทบจะระเบิดออกมา
ี รง
พวกเขาดูผอมและไม่มแ
้ ญิงคนหนึ งเดินมาหาฉั นชา้ ๆ
มีเด็กผูห
"มาเล่นกันมัย?"
ี กันเขาออกจากฉั น
ครู รบ

่ เดียวก็ตด
"อย่าไปยุง ื เกียจหรอก!"
ิ เชอขี
ุ ัน
ครู ดฉ

เด็กคนนั นดูไร้เรียวแรง
เธอพยายามเดิน แม้จะชา้ มากก็เถอะ
ครู บอกว่าเพราะพวกเขาไม่เดิน
ี รง
พวกเขาถึงไม่มแ
ถ้าเราตังใจเดิน เราจะมีแรง
และเราจะไปถึงดวงดาว
 ในเมืองสี ฝน ่ นฟา
ุ จรวดบินอยูบ
แม่บอกว่า คนพวกนั นคือคนทีอยู่บนดวงดาว
พวกเขามีเวลามากมายทีจะบินไปมา

"พวกเค้าคงเดินมาทังชวี ต ่ ยแม่
ิ ใชม ั
่ นนั น"
ถึงได้ไปอยูบ

แววตาแม่เปลียนไปอีกแล้ว
้ ้วยซาว่าเปแบกฝนกับรองเท้าพืนหนาคืออะไร
แม่บอกว่าคนพวกนั นไม่รูด

ฉั นไม่เข้าใจ

่ นี จะได้มแ
"หนูนอนได้แล้ว พรุ ง ี รงเดิน"
แม่บอกฉั นเหมือนทุกคืน
 ในขณะทีฉั นกําลังเดินไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน
ฉั นคิดวนไปวนมาในหัว

ั ไงนะ
....จะเปนไปได้ยง
ถ้าไม่เดินแล้วจะไปถึงดวงดาวได้ไง
ี บ
แม้แต่ทหมู ่ า้ นคนขีเกียจพวกเขาแบกเปหนั กกว่าฉั น
พวกเขายังต้องพยายามเดิน

จะมีคนทีไม่มเี ป ไม่มร
ี องเท้า
แล้วเดินไปถึงดวงดาวได้ยง ั ไง?

ฉั นเริมไม่ชอบโรงเรียนมากขึนเรือยๆ
เปของฉั นหนั กขึนเรือยๆ
ฉั นเดินได้ชา้ ลงเรือยๆ
 ้ !!" เด็กผูช
"ตุบ ิ
้ ายคนหนึ งวงมาชนฉั น
เขาไม่มเี ป ไม่มร
ี องเท้าพืนหนา
ั คํา
แถมยังไม่ขอโทษซก

้ งไปโรงเรียนเหรอ?" ฉั นถาม
"นี ! เธอไม่ตอ

"ไปสิ นี พวกเรามาทัศนศึ กษา"

ี
เขาชไปบนฟาที ั
เต็มไปด้วยฝุนควน
่ นดวงดาวนู้ นนน!"
"บ้านของฉั นอยูบ

ิ วา่ เขามาจากดวงดาว!
ฉั นตาลุกวาว เมือได้ยน
 ี ครต้องใส่รองเท้าพืนหนาหรอก"
"บนดวงดาวไม่มใ

วกเธอมี ความฝนมัย?"
ฝนล่ะ พ
"แล้วเปแบก

"อ๋อ มีสิ แตพ

่ วกเราไม่ตอ
้ งแบกฝน เราทําได้เลย"

้ งฟาเปนสีฟามัย?"
"มีสนามเด็กเล่นมัย มีเตียงขนมปงมัย ทอ

อ ย ่ างน่ ะแหละ
ุ
ก
น ดว งดาวมีท
อนี ตล กดีนะ บ ิ
"เธ
เล่ นด้วยกันส"
า
ไว้เธอม .......

ิ ่ กับเด็กๆคนอืนทียานอวกาศของโรงเรียน
เขาวงไปรวมกลุ
ม
"เอาละ่ ฉั นจะตังใจเดน
ิ !"
 ั สอบเดินครังแรก!
วน
ฉั นตังใจเดินมาตลอดเพือวันนี
พวกเราต้องดินผ่านโคลนหลุม ฝุนควัน

ี ว่าใคร
ฉั นเดินได้ดก
คงเพราะฉั นตังใจเดินกว่าคนอืนสิ นะ

แต่พอฉั นหันกลับไปดู...
เพือนของฉั นล้มลง

่ ยดึงเพือนของฉั นให้ลก
ฉั นเดินกลับไปชว ุ ขึน
เข่าของเธอขูดกับพืนแข็ง
เธออดทนไม่รอ ็ น่ าดู
้ งไห้ แต่เธอคงเจบ

ั ...ด้วยกัน
เราเดินเข้าเส้ นชย
เปนคนสุดท้าย
ครู บอกฉั นว่า
"ถ้าเธอมัวแต่ห่วงคนอืน เธอจะไม่มว ั ไปถึงดวงดาว"
ี น

"คุณครู คะ
ั เดินไปไม่ถง
แล้วทําไมคุณครู ยง ึ
ดวงดาวล่ะคะ?"

ิ
ครู ยมอย่ างภูมใิ จและบอกว่า
ื าวันนั นใกล้มาถึงแล้ว
"ครู เชอว่
ั
เพราะครู ตงใจเดิ ี ต
นมาทังชว ิ "

เปของคุณครู ดูหนั กอึงพอๆกับรองเท้า

่ ะ?
ครู ฝนอะไรอยูน
 ่ นฟา สองขาของฉั นอยูบ
ดวงดาวอยูบ ่ นดิน
เราจะเดินยังไงให้ไปถึงฟานะ?

ครู สอนวา่ บนดวงดาวเปนเมืองสี มิติ

้ นทับกัน
ระยะทางและเวลาซอ
ั นิ ด
ฉั นไม่เข้าใจเลยซก

ครู บอกวา่ วน
ั หนึ งทีฉั นโตพอฉั นจะเข้าใจ
ั หนึ งทีเราเดินมากพอ เราก็จะไปถึงดวงดาว
วน
ฉั นกลับมาทีบ้าน
ั นี ฉั นสอบไม่ผา่ น แถมโดนครู ดุ
วน
ฉั นไม่รูว้ า่ แม่จะดุฉันอีกคนมัย
แม่นังหลับอยูใ่ นครัว
อย่างเหนื อยอ่อนเหมือนทุกวน ั

ผูใ้ หญ่เมืองนี เปนอะไรกัน

ทําไมไม่มใี ครอยากเล่นสนุกเลย...
ฉั นหาเรืองเล่นสนุกดีกว่า!

ฉั นค่อยๆเดินไปเปดเปของแม่
ความฝนของแม่คืออะไรกันนะ?
้ านานแล้ว แม่แบกอะไรอยู่นะ?
อยากรู ม
หรือว่าจะมี..ตัวไปดวงดาวอยูใ่ นเปของแม่นะ?
แม่เดินตลอดเวลา แม่ตอ ้ งได้ไปดวงดาวแน่ ๆ!
 พอฉั นเปดกระเปา......
กระดาษปกใหญ่สีแดงก็ทะลักออกมา
ั เลขติดลบเต็มไปหมด!
มีแต่ตว
ความฝนของผูใ้ หญ่นีเข้าใจยากจริงๆ
 ื ตาตืนขึน “สอบเดินเปนไงบ้าง’
แม่ลม
คําถามแรกทีแม่ถามฉั น
"หนูสอบตก
แต่หนูมเี รืองสงสั ยเต็มไปหมด"

้ นคนขี เกียจ
่ า
"แม่ไม่สงสั ยเหรอ เด็กๆในหมูบ
ั ไง พวกเค้าไม่มข
จะเดินได้ยง ่ เราอก
ี ้ าวกินด้วยซา แถมเปยังหนั กกวา ี

คุณตาไม้ถูพืนทีโรงเรียนก็เดินมาจนแก่
ั แลว
แต่เปก็หนั กขึ นทุกวน ้ รองเท้าก็ใกลพ
้ ัง
่ นดวงดาวตอนแก่ๆ แบบนั นหนูจะทําอะไรได้
ถ้าให้หนูไปอยูบ

้ งแบกเปหนั กๆ
เด็กๆทีเกิดบนดวงดาวก็ไม่ตอ
แถมพืนรองเท้าก็บางเฉี ยบ
้ ได้นังยานอวกาศ แต่หนูตอ
ทําไมถึงมีเด็กทีเกิดมาแลว ้ งเดิน?"
ฉั นบ่นให้แม่ฟงด้วยความโกรธและสงสั ย
แม่นิงไป....
ฉั นไม่เคยเห็นสี หน้ าและแววตาแบบนี ของแม่
ิ
แม่ยมให้ ฉัน แต่เปนยิมทีไม่เหนื อยแบบทุกวัน
แม่ลบ
ู หัวฉั น

"ความฝนของหนูคอื หนูจะให้ทก
ุ คนถอดรองเท้าหนาๆ
และเอาเปออกจากหลังให้หมด"
ฉั นเขียนลงในกระดาษเพือจะเอาใส่ เปแบกฝน

แม่บอกฉั นว่า
้ งเขียนหรอก
"ไม่ตอ
อะไรทีเราเขียนแล้วใส่ เปใบนี ไว้
ในทีสุดเราก็จะลืม
ให้หนูจาํ มันไว้ในหัวใจนะ"

แม่บอกฉั นว่า...
ตอนนี ฝนของเราเปนฝนเดียวกันแล้ว
 แม่ส่งฉั นเข้านอน
ั คิดไม่ตก
คืนนี ฉั นหลับตาลงแต่ยง

้ า่ จะทําฝนนั นได้ยง
ฉั นไม่รูว ้ ต่วา่
ั ไง ฉั นรู แ
ั ทําได้ เปนเรืองโกหก
ี น
เราเดินไปดวงดาวไม่ได้ ไม่มว

ฉั นไม่อยากโตเปนผูใ้ หญ่แบบทีฉั นเห็นในเมืองสี ฝน

ุ
ฉั นไม่อยากทิงเพือนให้หกล้มหรือจมบ่อโคลน
ฉั นอยากเล่นกับเด็กบนดวงดาว
่ า้ นขีเกียจ
ฉั นอยากเปนเพือนกับเด็กในหมูบ

ความลับทีพวกเค้าไม่ได้บอกเราคือ
รองเท้ากับเปมันไม่ได้มไี ว้แบกฝน
ั มีไว้ หยุดฝน
แต่มน
ั พาเราไปถึงดวงดาว
ี น
มันมีไว้สะสมกระดาษสี แดงทีไม่มว
 เชา้ วันนี ฉั นมองดูฟาสี หม่น
เมืองสี ฝุนเชา้ นี ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
้ จางๆ
ฉั นว่าฉั นเห็นสายรุ ง
ฉั นแบกเปว่างเปล่า รีบเดินไปโรงเรียน
เพือบอกความลับนี กับเพือนๆ

"เราทุกคนทีเมืองสี ฝนไม่
ุ มที างเดินไปถึงดวงดาว
เราต้องหาทางอืนทีทําให้เราทุกคนได้ไปด้วยกัน"

้ ล้วอย่าลืมบอกเพือนของเธอต่อล่ะ!
ถ้าเธอรู แ
บททิงท้ายก่อนนอน
เมือเรามองไปในแววตาของคนรุ น ี
่ ใหม่ทอายุ
ราว 20 ป เราเห็นอะไรในแววตาของพวกเขา?
ิ แต่เมือมองย้อนไปในสิ บปทีผ่าน
่ หวังในชีวต
พวกเขาทุกคนคงเคยหัวเราะ เคยมีความฝน เคยมีความรัก เคยมีความมุง
มาบนเส้ นทางจากเด็กสู่ผใู้ หญ่ มันน่ าตังคําถามว่าคนรุ น
่ เดียวกับพวกเขาและพวกเธอเติบโตมากับสั งคมแบบใด?

สั งคมนี ใจร้ายกับพวกเขาเพียงใด พวกเขาเหนื อยล้า และวิงตามความฝนทีว่างเปล่าเพียงใด ประเทศนี ทีมีความ

เหลือมลามหาศาล คนรวยจองทีทางในประเทศนี ยาวนานข้ามถึงรุ น ่ หลาน เมือต่อสู้ตงคํ
ั าถามทางการเมืองก็ถก ู เข่น
ี ต
ี ว
ฆ่าขับไล่ เมือต้องการจะเลือกวิถช ิ รสนิ ยม ทางเดินของตัวเองก็โดนกดทับด้วยค่านิ ยมอนุรก
ั ษ์นิยมล้าหลัง
ั า ฝนของตัวเอง ฝนของพ่อแม่
พวกเขาเพิงอายุ 20 ป แต่พวกเขาดูเหนื อย ด้วยเหมือนโลกทีพวกเขาแบกไว้ทงบ่
ฝนของสั งคม แต่พวกเขามีเพียงรองเท้าหนั กๆเปนเครืองมือ และคําบอกกล่าวของคนรุ น ั
่ ก่อนว่า “ให้ตงใจเดิ
น”
ั าถาม จะไปถึงดวงดาวได้
เดิน เดินด้วยเท้าเปล่า ถ้าตังใจเดินเรือยๆโดยไม่ตงคํ

แต่ในโลกนี มีคนทีเกิดบนดวงดาวพร้อมกับอภิสิทธิล้นเหลือและไม่คิดทีจะสละเพียงเศษเสี ยว อาศั ยการกดขีเปน

ไม่มโี อกาสแม้แต่จะเลือกทีจะฝน ทีจะหยุด ทีจะเดิน เปนไปได้เหรอทีคนทีเกิด
บุญคุณ และคนทีเกิดในเมืองสี ฝนที
ุ
บนเมืองสี ฝนจะเดิ
ุ นไปดวงดาวได้ แต่คนทีเกิดบนดวงดาวไม่ตอ ้ งแบกเป ไม่ตอ้ งใส่ รองเท้าเหล็กทีหนั กอึง
พวกเขาได้อยูบ่ นดาวเพียงเพราะพวกเขาเกิดบนนั น ไม่ใช่วา่ พวกเขาเก่ง หรือฉลาดกว่าคนอืน

ทังดวงดาวและเมืองสี ฝนคืุ ึ
อความจริงทีถูกสมมติขนจากผู
ม ี ํานาจและผูกขาดทรัพยากร ถึงเวลาทีเราต้องทําให้สิง
้ อ
่ เรา และสถาปนาความเสมอภาค ทีทุกคนสามารถมีชว
เหล่านี จบทีรุ น ี ต
ิ ทีดีรว
่ มกันได้ จําเปนต้องตังคําถามต่อความ
เหลือมลาอัปลักษณ์ ของระบบทุนนิ ยม และต่อสู้เพือสถาปนาความเปนไปได้ของประชาธิปไตยทีแท้จริง
ประชาธิปไตยของคนส่ วนใหญ่ รัฐสวัสดิการถ้วนหน้ าและสั งคมนิ ยม
ษั ษฐรัมย์ ธรรมบุษดี
ั "เดินไปดวงดาว: ทุนนิ ยมไทยในกระแส
ผูเ้ ขียนงานวิจย
ั ความฝนทีไม่มว
เสรีนิยมใหม่กบ ั ไปถึง"
ี น
ขอมอบหนั งสื อเล่มนี แด่เด็กและผูใ้ หญ่ทก
ุ คนทีมีความฝน
ั
ความฝนถึงสั งคมทีเสมอภาคสํ าหรับทุกคนทุกชนชน
่ ยกันส่ งต่อความลับทีว่า
ชว
ี างเดินไปถึงดาวได้หากยังมีกติกาทีไม่ยต
เราไม่มท ิ รรม
ุ ธ
ี ต
ควบคุมชว ิ เราตังแต่เด็กจนแก่
ทุกคนสามารถถ่ายเอกสารหนั งสื อนิ ทานเล่มนี
ิ ล
ิ ท
แจกจ่าย ให้ฟรี หรือส่ งต่อไฟล์ดจ ั ได้
้ งขออนุญาตเจ้าของผลงาน
โดยไม่ตอ
หากไม่เปนเพือการแสวงหากําไรส่ วนบุคคล

รับขวัญ ธรรมบุษดี
้ ร้างสรรค์ผลงาน
ผูส