The Hitman's Love [COMPLETED]

By GabRosales
rating-logo READING AGE 16+
Converted By Annie
Romance
ABSTRACT
Zero's job is a gun for hire. Isa siya sa pinakamatinik na gunman sa underworld.
Kinatatakutan ng ibang kapwa kriminal dahil sa husay nito sa pakikipaglaban. He has
a clean record. Lahat ng nasa listahan niya, tiyak na patay kaagad. While Matilda
who came from a wealthy family and doesn’t know how to live without the luxury,
will unfortunately become poor. Kasabay ng pagkamatay ng kanyang ama ang pagkalimas
ng kanilang kayamanan. She decided to end everything. Pero paano? Takot siyang
masugatan, hindi niya magawang maglaslas. Takot siya sa mataas na lugar, hindi niya
magawang tumalon sa building o sa tulay. Ayaw niyang maging pangit sa burol niya
kaya hindi niya magawang magbigti. So, she hired someone to finish the business.
She hired the best gunman just to kill herself. Will Zero be successful on his
mission? O si Matilda na kaya ang kauna-unahan niyang sablay ngayon?

The Hitman's Love

Prologue

Zero's job is a gun for hire. Isa siya sa pinakamatinik na gunman sa underworld,
kaya naman kinatatakutan rin siya ng ibang kapwa kriminal niya dahil sa husay niya
sa pakikipaglaban. He has a clean record. Lahat ng nasa listahan niya, tiyak na
patay kaagad. Walang mintis, walang sablay.
Converted By Annie
He is now one of the richest criminal in the Philippines. Pangalan lamang niya ang
kilala ng karamihan dahil iilan pa lamang ang nakakakita sa tunay na itsura ng
isang Zero Santiago. Mailap siya pagdating sa ibang mga tao. Hindi siya basta-basta
tumatanggap ng trabaho kung kanino, at kapag hindi niya gusto, tatanggihan niya ang
kliyente kahit na Malaki pa ang ibabayad nito sa kanya.

Si Matilda naman ay galing sa dating mayaman na pamilya. Lumaki siya sa luho, at

madali niyang nakukuha noon ang mga bagay na gustuhin niya. Ngunit simula nang
mamatay ang kanyang ama, nagsimula na rin ang kalbaryo ng buhay niya. Unti-unting
bumagsak ang kanilang negosyo. At dalawang taon lamang ang makalipas, inamin naman
ng kanyang ina ang katotohanan na ampon lamang siya at hindi tunay na anak. Matapos
aminin ang katotohanan ay iniwan na siya nito at hinayaan nang tuluyang maghirap.
She tried working hard. Nabaon na siya sa utang. She even got scammed by her
boyfriend. Ngayon, hinahabol siya ng mga loan sharks dahil hindi na niya mabayaran
ang halos tatlong milyong utang niya. Sa laki ba naman ng interest kada buwan,
sigurado siyang kahit buhay niya ay kukulangin pa na pangbayad.

She decided to end everything. Pero paano? Takot siyang masugatan, hindi niya
magawang maglaslas. Takot siya sa mataas na lugar, hindi niya magawang tumalon sa
building o sa tulay. Ayaw niyang maging pangit sa burol niya kaya hindi niya
magawang magbigti.

So, she hired someone to finish the business. She hired the best gunman just to
kill herself. Will Zero be successful on his mission? O si Matilda na kaya ang
kauna-unahan niyang sablay ngayon?

🅰The Hitman's Love

Chapter 1
Matilda Morgan is an only daughter of a wealthy family. Sanay siya sa maginhawa at
marangya na klase ng pamumuhay. Lahat ng kailangan at mga nais niya ay madali
lamang niyang nakukuha. It's one of the advantages that you will have when you have
a lot of money. And if your family is well-known and has a stable business.
Nang dahil din sa karangyaan, lumaki si Matilda na may pagkamayabang. She's a
spoiled brat who loves to bully weak and quiet students. Iyon ang dahilan kung
bakit wala siyang matawag o maturing na mga totoong kaibigan simula pa noon. All of
those people are beside her just because of her money and her parents’ power.

Nakapagtapos siya ng kolehiyo. She majored in Business. Siya kasi ang magiging
tagapagmana ng negosyo ng mga magulang pagdating ng araw. Ngunit apat na taon pa
lamang siyang sinasanay sa kumpanya ay bigla na lamang nagkasakit ang kanyang ama.
Unti-unting bumagsak ang katawan nito sa kabila ng mga therapy at mga gamot na
sinubukan nila. Paunti-unti na ring nabawasan ang pera ng pamilya nila dahil sa
tagal na namalagi ng ama sa ospital.

Dalawang taon na mula nang mamaalam sa mundo ang kanyang ama. Kasabay nitong
namaalam ang negosyo nila. Nalugi, nabaon sa utang at hindi na sila nakaahon pa.
Doon nagsimula ang malaking pagbabago sa buhay niya. Hindi siya marunong magtipid.
Hindi niya kaya na hindi bibili araw-araw ng mga bagong damit. Ang mga mamahaling
sapatos, bag at mga alahas niya, isa-isa na nilang naibenta. Grabe ang pag-iyak
niya bago bitawan ang huling bag at pares na gintong hikaw niya.

She can still remember how her Mommy Mae told her the truth after she gave up
everything she owns, from expensive bags, clothes, and cars she owns, just to
survive.

"Mada, I know it's not the right time, because there will never be a perfect time
to tell you this,” she softly said. “But you need to know the truth. Hindi ka namin
tunay na anak ng Daddy Ernest mo,” pag-amin pa nito. “We adopted a child from the
orphanage since he can't make me pregnant. Naging masaya ka naman sa mga nakaraang
taon, di'ba? Sorry, pero kailangan ko nang umalis ngayon at iwan ka. Hindi ko kaya
ang ganitong buhay. Mababaliw ako, anak. Sasama na ako sa ibang lalaki. You can now
live on your own, Mada," Mommy Mae told her.

Wala siyang panahon at pagkakataon para mag-adjust. In just a span of an hour, her
Mommy Mae disappeared. Totoo nga na iniwan na siya nito at sumama na ito sa
lalaking nakasakay sa kotse. Ni hindi man lamang siya nito naisipan na isama? She
gave up everything she owns just so they could have some money to be able to
survive their daily lives. Pero hindi pala siya kasama sa plano ng itinuring niyang
ina. Dalawampu’t-apat na taon silang magkasama, pero gano'n-gano'n na lamang siyang
inabanduna. Matapos nitong sabihin ang katotohanan na ampon lang naman pala siya?

Napasalampak na lamang si Matilda sa sahig habang pilit na tinatawanan ang mga

naiwang problema na nakapatong ngayon sa mga maninipis niyang balikat.

"Ito na nga yata ang kabayaran sa mga ginawa kong kalokohan noon?” tanong niya sa
sarili. “Ang lupit naman yata masyado ng ganti? Sana may warning naman muna? Para
nagpakabait na lang sana ako dati?" patuloy na pagkwestyon ni Matilda sa sarili
niya.

She started crying silently. Hindi siya sanay nang mag-isa. Mula noon, kinagisnan
niyang may ibang tao na nagsisilbi para sa kanya. May ibang gumagawa at nag-
aasikaso para sa kanya. Pero iba na ang sitwasyon niya ngayon. Wala na siyang ibang
maaasahan pa kundi ang sarili niya. Iniwan na siya ng lahat eh.

"You never fail to amaze all our clients, Zero. Masyado mo silang pinapasaya sa mga
nakaraang trabaho mo," masayang bati pa ni Edwin kay Zero.

Kasalukuyang nasa abandonadong tulay sina Ed at Zero. Si Ed madalas ang

nagsisilbing tulay kay Zero at sa mga kliyente nito. Madalas kasi ay hindi
pinapansin ni Zero ang ibang sumusubok na magtext o tumawag man sa kanya. He's
known for being the snob but very powerful hitman alive.

"I won't be named Zero for nothing, Ed," seryosong tugon lang ni Zero.

"I know. Zero mission failed, zero mistake, and zero rin pagdating sa buhay pag-
ibig," pang-aasar pa nito.

Pabiro namang kinasahan ni Zero si Ed ng baril. Kaagad din namang itinaas ni Edwin
ang mga kamay bilang pagsuko nito.

"Zero interest on women. That's what you should have said," he corrected Ed.
"Okay, I got it now. Wala namang patayan!" tugon na lamang din naman ni Edwin.

"I won't accept any job for tomorrow. Don't you try to attempt disturbing me. I
won't just simply shoot you, I will rip your chest and give your guts to the dogs,"
he warned him.

"I know!” Ed quickly answered. “Tomorrow is an untouchable day. Please send my

regards to your Mom and Dad," Ed quickly answered Zero.

Zero didn't respond to Ed. Tomorrow is his Mom and Dad's death anniversary. It's
been ten years already. 4th year high school siya noong nangyari ang bangungot ng
nakaraan niya. His Mom and Dad have been killed. Nadamay lang ang mga ito sa
hinahabol na drug addicts ng mga panahon na ‘yon. Natamaan ang mga ito ng mga ligaw
na bala. Just like that, he became alone. He's been colder and wiser since then.

Why did he became an assassin or a hitman? Simply because it was an easy job for
him. A lot of people are willing to pay him by just killing someone. Isa o dalawang
putok lamang ng baril niya, daang libo o minsan pa nga ay milyon ang kapalit na
kabayaran.

Hindi na nga niya mabilang kung ilan na nga ba ang napatay niya kapalit ng pera?
Sampu? Dalawampu? Hindi lang. Lagpas isang daan na rin. He stopped counting after
two years of being a hitman. Matrabaho pa ang magbilang kaysa pumatay.

Kilala siya na pinakamahusay, malinis at pulido kung trumabaho. Alam ng mga

kliyente niya na hindi mapapahamak ang mga ito kapag si Zero ang kinuha para
tumumba sa mga kalaban nila. His rate might be pricey, but you will get what you
have paid for. The higher the price, the cleaner the crime.

Politicians, Artists, Religious group leaders, ordinary people, name it. Halos
lahat na ng klase ng tao ay naging kliyente na ni Zero. Hindi na nga siya nagugulat
sa mga taong lumalapit sa kanya para magpapatay. Minsan, ang mga hindi mo pa
inaakalang makakasakit ng kahit na langgam ay kayang-kaya palang magpapatay ng
ibang tao para lamang iligtas ang sarili nila. Gano'n kagahaman ang iba. Pera,
pansamantala na katahimikan, kapalit ay kunsensya nila.

Hindi ba siya nakakaramdam ng takot o pag-aalangan sa tuwing pumapatay? Noong una

nagkakaroon siya ng pag-aalinlangan. Pero ngayon, wala na siyang ibang
nararamdaman. He could kill someone in just a blink of an eye. Mas mahal ang bayad
sa kanya, mas mabilis at malinis niyang ginagawa. This is just purely business.

Alam niyang marami ring galit sa kanya dahil sa uri ng trabaho mayroon siya. Mga
pamilya ng pinatay niya, mga kliyenteng tinatanggihan niya, at ang iba ay kapwa
niya rin kriminal. Pero may pakialam ba siya? Siyempre, wala. They could hate him,
the hell he cares. They could try killing him, but he will make sure that it's them
who will end up dead first, instead of him.
Wala pang naglalakas loob sumubok na kalabanin siya. At kung magkaroon man,
handang-handa rin naman siya. Mata sa mata, ngipin sa ngipin.

🅰The Hitman's Love

Chapter 2
And she did. She trusted Marlon's words right there and then. She accepted him.
Naging nobyo niya ito nang halos dalawang buwan. Nagplano sila na mag-invest dahil
ayon kay Marlon ay kikita raw ng doble o triple ang pera na ilalabas nila.
Makakapagnegosyo raw siyang muli at muling makaka-ahon. She felt hopeful that
time. Those were the words she needed to hear at that time.

Kaya kahit walang isang milyong piso na hawak si Matilda ay naglakas loob siyang
umutang sa nirekomenda ni Marlon sa kanya. Buong pag-asa siyang umutang ng isang
milyon. Walang kailangan na background check, walang ibang hiningi na requirements
sa kanya kundi ang pangalan, address at contact number niya. Mabilis lamang ang
naging proseso.

Pero kagaya ng bilis din ng pag-utang niya, gano'n din kabilis na natangay ang pera
na inaasahan niyang mag-a-ahon sa kanya. Marlon took away her money and he never
came back again. Parang pinagsakluban ng langit, lupa at impyerno si Matilda. Ilang
araw siyang iyak lang nang iyak at hindi makakain. Hindi rin siya makatulog dahil
para siyang binabangungot sa tuwing susubukan niyang ipikit ang mga mata. Hindi na
niya alam kung ano pa ba ang mga dapat na gawin niya ngayon.

Nanatili lamang si Matilda sa loob ng inuupahang kwarto. Hindi siya makalabas ng

limang araw na dahil sa sobrang sama ng loob niya.

"Bakit kailangan ko pang makaranas nang ganito?” tanong niya sa saril. “Bakit hindi
na lang ako 'yong nagkasakit at namatay, imbes na si Daddy? Dapat ako na lang eh!"
humahagulgol na sigaw ni Matilda.

Ubos na niya ang tissue niya dahil sa kakaiyak at kakasinga. Barado na nga ang
ilong niya. Magang-maga na rin ang mga mata niya sa sobrang pag-iyak. She never
cried like this before. Hindi pa siya nakaranas ng sobrang pagsama ng loob noon.
All she has done before was to spend money and to think again where she can spend
her other remaining money.

Napakabilis nga naman umikot ng gulong ng mundo. Ang dating nasa itaas ay nasa
ibaba na ngayon at lugmok na lugmok na. Alam niya sa sarili niya na wala nang
paraan para maka-ahon pa siyang muli.

Tumayo siya para kumuha ng tubig mula sa pitsel niya. Habang umiinom siya ng tubig
ay nagulat na lamang siya nang biglang may sumira sa pinto ng kwartong tinutuluyan
niya. May apat na lalaki ang kaagad na pumasok at lumapit sa kanya.

"Ayon siya,” sambit kaagad ng isa sa mga lalaki. “Simulan niyo na para magtanda
'yan," utos pa nito sa mga kasama.

"Sino kayo?!" sigaw kaagad ni Matilda.

"Kami ang pinadala ni Boss namin na inutangan at tinataguan mo,” pagpapakilala rin
naman nito. “Dalawang linggo na, ano na ang plano mo? Kailan mo babayaran ang apat
na milyon?" tanong pa ng lalaki sa kanya.

"Apat na milyon?” gulat na tanong ni Matilda. “Isang milyon lang ang inutang ko sa
inyo!" sigaw niya pa.

Nagulat siya nang sampalin siya bigla ng isang lalaki. Ang lakas no'n at namanhid
nang sobra ang pisngi niya. Pakiramdam niya ay tumalsik ang kaluluwa niya sa sampal
na ‘yon. Wala pang kahit na sino noon ang nagtangkang magbuhat ng kamay sa kanya.

"Kada lingo ay magiging doble ang halaga ng inutang mo,” deklara nito.
“Nakadalawang linggo ka na. At kung hindi ka pa rin magbabayad ay patuloy lamang na
lalaki nang lalaki ang utang mo sa amin," paliwanag nito sa kanya.

"Mga wala kayong puso!” sigaw ni Matilda. “Mga manloloko!" umiiyak na dugtong pa
niya.

Muli na naman siyang sinampal ng lalaki. Masakit na ang pisngi at panga niya pero
wala naman siyang magawa.

"Patayin niyo na lang ako!” utos niya sa mga ito. “Wala akong ipangbabayad sa inyo
kahit maging bilyon pa ang interes ng utang ko sa inyo!" dugtong pa niya.

Sinuntok naman siya ng isang lalaki sa sikmura. Napaluhod siya dahil sa pamimilipit
sa sakit na nararamdaman.

"Babalik kami ulit,” deklara ng lalaki. “At siguraduhin mong may ibabayad ka na sa
amin. Tandaan mo, walang kinikilala ang grupo namin. Bata, matanda, babae o kahit
may kapansanan ka pa," banta ng lalaki kay Matilda.

Tahimik na lamang siyang muling napaiyak nang iwanan siya ng apat na lalaki.
Nakahiga siya sa sahig habang nakabaluktot at hawak ang masakit na sikmura. She
wanted all of this to end. Hirap na hirap na siya. Gusto na niyang sumuko na lang.
Gusto na niyang mamatay na. Wala na rin naman siyang dahilan para mabuhay pa. Bakit
mabubuhay pa? Kung para ka na rin namang nasa impyerno at nagdurusa?

Nakahiga si Matilda sa malamig na sahig habang nakatulala sa bubong. Pinag-iisipan

niya ang mga magiging sunod na hakbang niya. She's desperate. She wanted to die.

Dali-dali niyang kinuha ang wallet niya at binilang ang mga barya na naroon.
Nagtungo siya sa botika para bumili ng sleeping pills. Umuwi rin naman siya kaagad.
Ininom niya ang mga tabletang nabili niya at hinintay na kuhanin na siya ng dilim.

"Sa wakas," mahinang usal ni Matilda habang nakakaramdam ng hilo.

Zero is currently at the top of a building. He's holding his Barrett M82 sniping
gun while he's looking at his next target. Umiinom pa siya ng kape habang
naghihintay ng tamang tiyempo.

Kasalukuyang may kausap ang lalaking target niya. At nang magkapalitan na ang mga
ito ng mga dala nitong attache case, that's when he triggered his sniping gun. In
just 4 seconds, his target is now dead and already laying on the ground. It's now a
mission accomplished. And he could now rest for the remaining hours of his day.

Ibinalik niya sa lagayan ang sniping gun. Nagkakagulo na ang mga tao sa baba.
Kailangan na niyang umalis, dahil alam niyang mamaya lamang ay may darating na mga
pulis at magsisimulang maghanap ng mga posibleng pumatay sa lalaking pinatay niya.

His name is on a wanted list, but there was never a picture on the list. Wala pang
ibang nakakakita sa mukha niya bukod kay Ed. Lahat ng kliyente niya ay walang ideya
kung ano nga ba ang itsura niya. Kahit mga pinapatay niya, malayo man o sa
malapitan, hindi rin nakikita ang mukha niya. He always wear his mask. Maingat
siya, dahil alam niyang masyadong magiging madali sa mga pulis o kung sino man ang
matunton siya kung alam ng mga ito ang itsura niya.
Nang makababa siya sa building ay kaagad siyang pumasok sa isang coffee shop at
dumiretso sa banyo para magpalit ng damit, at magtanggal ng takip sa mukha.
Nailagay na niya kaagad kanina sa loob ng kotse niya ang bag na naglalaman ng
sniping gun niya. Wala na siyang ibang dala ngayon, maging ang suot na damit kanina
ay iniwan na niya sa basurahan sa banyo.

Nagpatuloy siya sa pag-inom ng kape habang nakatanaw sa labas at pinapanood ang mga
paparating na sasakyan ng pulis at ang ambulansya.

"May pinatay sa labas,” rinig niyang bulong ng isang lalaki. “Sniper daw ang
dumali," dugtong pa nito.
"Baka dahil sa drugs na naman 'yan?” tanong pa ng kausap ng lalaki. “Natokhang?
Baka hindi nagkasundo sa hatian?" patuloy na diskosyun nila.

Maraming sleeping pills na nga ang ininom niya, hindi pa rin siya natuluyan? Bakit
pati sa planong pagpapakamatay ay palpak din siya? Gano'n na ba talaga kasalimuot
ang buhay niya? Pati kamatayan, ipagkakait pa sa kanya?

Kumuha siya ng tubig at mabilis na ininom. Matapos niyang uminom ay ibinato niya sa
sahig ang babasagin na basong pinag-inuman niya. Kumalat ang mga basag na piraso
no'n sa sahig, kaagad naman siyang pumulot ng isang matulis na piraso mula sa
nabasag na baso. Tinitigan niya iyon saglit. Napatitig siya sa kamay niya sa
bandang palapulsuhan. Dahan-dahan niya iyon na inilapit sa balat niya. Idiniin niya
ang matulis na piraso sa palapulsuhan niya.

"Fuck!” biglang sigaw ni Matilda. “Ang sakit!" reklamo niya pa.

Kaagad naman niyang binitiwan ang bubog na hawak. Hindi pa man niya naibabaon ang
matulis na parte ng bubog ay nasaktan na kaagad siya.

"Hindi ko kayang maglaslas, masyadong masakit 'yon,” lahad niya sa sarili. “Ibang
paraan na lang. Sa ibang paraan na lang ako magpapakamatay. Punyetang buhay naman
eh!" patuloy na reklamo pa ni Matilda.

Kaagad din naman niyang winalis ang mga bubog ng baso na binasag niya kanina. She
has a very low tolerance on pain. Hindi niya kayang saktan ang sarili niya. Masyado
siyang takot at kinakabahan. Iisip na lamang siya ng ibang paraan para kitilin ang
buhay niya. Marami pa namang paraan.

🅰The Hitman's Love

Chapter 3
Naglakad-lakad na lang muna si Matilda sa labas. Nakatulala siya habang tila
nakatingin pa sa kawalan. May nadaanan siyang mataas na gusali. Tiningala niya iyon
at kaagad na nasilaw siya dahil mistulang kasing-taas ng araw ang gusali na 'yon.
Nagkaroon siya bigla ng ideya. Kaya naman sumabay siya sa ibang empleyado roon at
pumasok sa building. Nakalusot siya sa mga gwardiya. At nang may babaeng nag-tap ng
I.D nito sa gilid ay sumabay na rin siyang pumasok noon. Sumakay siya sa elevator
at kaagad namang pinindot ang pinakamataas na palapag. 'Yon ang pakay niya,
magtungo sa pinakataas.

Nang makalabas siya sa elevator ay kaagad naman niyang natanaw ang rooftop. Walang
ibang tao ang naroon, tamang-tama para sa plano niya. Malakas pa ang hampas ng
hangin sa mukha at katawan niya habang naglalakad papunta sa dulo. At nang
makarating siya ay kaagad niyang sinilip ang ibaba.

"Hayop!” sigaw niya bigla. “Bakit nakakalula naman masyado?!" reklamo pa ni

Matilda.
Kaagad na nanginig at nanghina ang mga tuhod niya. Napaupo pa nga siya at napakapit
nang mahigpit sa bakal na harang. Bigla kasing bumahag ang buntot niya. Saka lamang
niya naalala na takot nga pala siya sa matataas na lugar. Isa rin ito sa mga
kahinaan niya.

Sinubukan pa niyang sumilip muli sa ibaba at mas lalo lamang siyang natakot at
nanglamig nang makumpirmang sobrang taas nga noon.

"Matilda, ano ba?” tanong niya sa sarili. “Akala ko ba gusto mo nang mamatay? Bakit
iisipin mo pa ang takot mo?" sermon pa rin niya sa sarili niya.

Pero kahit ano pang sermon ang sabihin niya, nanginginig pa rin ang buong katawan
niya. Gustuhin man niyang sumampa sa harang at tumalon pababa, hindi niya magawa.
Hindi siya sinusunod ng katawan niya. Wala siyang lakas para humakbang at umakyat
dahil ang naiisip niya ay kung gaano kataas ang babagsakan niya. Lulang-lula siya.

Nagpahinga muna siya saglit sa gilid habang nakaupo. Gusto na niyang sabunutan ang
sarili niya. Bakit ba sobrang dami niyang kahinaan? Maglaslas, hindi niya magawa.
Tumalon sa building, hindi pa rin. Masyadong mahina ang loob niya. Siguro dahil
hindi naman sumagi sa isip niya noon ang kahit na anong sitwasyon na magdadala sa
kanya sa ganito.

Nang makaipon siya ng lakas ay muli siyang bumaba sa gusali na 'yon. Mabuti na
lamang at hindi siya nahuli. Baka imbes na mamatay, ay sa kulungan naman siya
mapadpad kung nagkataon.

Patuloy siyang naglakad-lakad habang nagmamasid sa paligid. Ngunit habang tila

lumilipad ang isip niya, bigla na lamang siyang nakarinig ng isang malakas na putok
ng tila baril o kung anuman. Kasunod no'n ay may biglang bumulagta na lalaki sa
harapan niya. Binaril ito sa ulo! Napaupo siya sa sobrang pagkabigla dahil do’n.

"Waaa!!” sigaw kaagad ni Matilda. “Mommy! Daddy!" impit na tili niya.

Kitang-kita ni Matilda na ang lalaking kanina lamang ay buhay at may kausap habang
nakikipagpalitan ng attache case sa isa pa ay isa na ngayong malamig na bangkay.

Hindi siya makagalaw mula sa pagkakaupo niya sa malamig na sahig. Naramdaman na

lamang niya na biglang may humila sa kanya at tila tinulungan siyang tumayo.

"Miss, kailangan mong lumayo rito,” tawag nito sa kanya. “Baka nandiyan pa 'yong
gunman. Tara na rito," dugtong pa ng lalaki sa kanya.

Wala sa sarili naman siyang tumayo at sumama rito. Pinatago siya nito sa gilid ng
mga malalaking paso at halaman. Umalis muli ang lalaki at tila tumulong sa ibang
mga tao na naroon. Nakita rin ni Matilda na tila may hawak itong cellphone at may
kinakausap. Nilapitan pa nito ang bangkay ng lalaking nakahandusay na sa sahig.
Tumitingin pa nga ang lalaki sa paligid at tumitingala sa taas na tila may
hinahanap.

Nang pakiramdam ni Matilda na wala naman na sigurong magbabaril muli, lumabas na

siya ulit mula sa pinagtataguan niyang likod ng paso. Nagpatuloy na siya sa
paglalakad na akala mo ay walang nangyari kanina lang. Umiwas siya sa mga usisero
na nakapalibot sa katawan ng lalaking pinatay kanina. Ngunit nagulat siya nang
lapitan siyang muli ng lalaking tumulong at nagtago sa kanya kanina lang.

"Miss, pasensya ka na,” tawag sa atensyon niya bigla. “Pero magtatanong lang sana
ako kung may nakita o napansin ka bang kakaiba kanina bago mabaril ang lalaki? Sabi
kasi ng iba, ikaw raw mismo ang nasa harap nang mangyari ang pagbaril. Doon din
kita naabutan kanina, sa mismong harapan ng biktima," sunud-sunod na tanong pa ng
lalaki.

Kaagad namang napakunot ang noo ni Matilda.

"Wala akong napansin,” mabilis na tugon niya rito. “Naglalakad lang ako nang bigla
na lang siyang bumulagta sa sahig. Bakit mo ba ako tinatanong? Pulis ka ba?!"
tanong din naman ni Matilda.

"Yes, I'm Police Superindentent Alfonso Mendez,” pakilalal rin naman nito. “Nasa
paligid lang ako nang marinig kong may nagsigawan. Sige, Miss. Maraming salamat.
Hindi na kita tatanungin o guguluhin pa," paalam na nito sa kanya.

Natahimik tuloy si Matilda nang makumpirma niyang pulis nga ang lalaki. Hindi naman
kasi ito nakasuot ng uniporme o kung ano pa man. Masyado rin itong mukhang bata
kaya akala niya ay usisero lang din ito. Nagmadali na lamang tuloy siya ng lakad
para makaalis na sa pinangyarihan ng krimen na 'yon.

Napadaan siya sa isang coffee shop. How she misses drinking coffee and frappe. Ang
pagtambay sa loob ng shop at walang ibang iniisip na problema kundi ang paghahanap
ng kung saan niya gagastusin ang pera niya. Napabuntung-hininga na lamang si
Matilda. Ibang-iba na ang sitwasyon niya ngayon. Kahit 3-in-1 na kape ay halos
hindi na niya kayang bilhin sa sari-sari store. Gano'n na siya kahirap.

Habang naglalakad nang nakatulala ay nagulat na lamang siya nang may biglang
bumusina nang ubod nang lakas mula sa kaliwa niya. Kasunod no'n ay tila may biglang
malakas na pwersa ang tumama sa katawan niya. Napabulagta siya bigla sa sahig.

"Fuck!” rinig niyang singhal ng isang lalaki. “Where do you think you are?! Bakit
ka tumatawid bigla sa kalsada?!" galit na wika ng lalaki.

Hindi naman makasagot si Matilda dahil hilung-hilo na siya. Hindi siya

makapagsalita. Pinipilit niyang bumangon pero hindi niya naman magawa. Naramdaman
na lamang niya tila umangat ang katawan niya mula sa malamig na semento. Nakita
niyang buhat-buhat siya ng lalaking hindi naman niya kakilala.

"Make way!” sigaw ng lalaki. “I'm sending her to the hospital," deklara pa ng
lalaking may buhat sa kanya ngayon.

Hilo si Matilda pero alam niya ang mga nangyayari sa paligid niya. Nakita niyang
isinakay siya ng lalaki sa likuran ng kotse. Sumakay rin ang lalaki sa may driver's
seat at pinaharurot na ang sasakyan nito.

Namalayan na lamang ni Matilda na nakarating na sila sa ospital. Nasa stretcher na

siya at may Doktor nang tumitingin sa kanya.

"We need to stitch her wounds on the forehead," deklara pa ng Doktor.

Naalimpungatan si Matilda mula sa pagkakatulog. Napabangon siya bigla, ngunit

napangiwi rin naman kaagad dahil sa sakit na naramdaman niya. Nasa isang hindi
pamilyar na kwarto siya ngayon. May dextrose rin sa kamay niya. Nakapa rin niya na
may benda sa ulo niya. May mga galos din siya sa binti at siko niya.

"Mabuti naman ang gising ka na,” sabi ng isang matipunong tinig. “Akala ko ay
paghihintayin mo pa ako ng kinabukasan," dugtong pa ng lalaking nagdala sa kanya sa
ospital.

Hindi naman kaagad naka-imik si Matilda. Tinitigan lamang niya ang lalaki habang
nagtataka kung bakit nakasuot ito ng mask. Mata lamang tuloy nito ang nakikita
niya. Napaka-creepy.

"Bakit nasa private room pa ako?” nagtatakang tanong na lamang niya. “Wala akong
pangbayad sa magiging bills ko rito," pag-amin din naman kaagad ni Matilda.

Na-realize niya kasi na maaring maging mahal ang abutin na bills kung magtagal pa
siya sa ospital.

"I'm giving you money, so you won't sue me,” lahad ng lalaki. “Dinala kita sa
ospital kaagad dahil ayaw ko ng gulo o eskandalo kanina. Kung tinakbuhan kita, alam
kong may posibleng humabol sa akin o kuyugin ako roon ng mga nakasaksi. Siguro
naman ayos ka na ngayon?" kwento pa nito.

Tumango lang naman si Matilda pero kumirot kaagad ang sugat niya sa noo kaya
napahawak siya sa benda no'n.

"Good,” he said. “Use this. I'll go now. I already paid all your bills. Wala ka
nang dapat na problemahin pa. Mauna na ako," paalam na nito.

Inabot naman ng lalaki ang isang brown na envelope kay Matilda, tinanggap naman
niya 'yon. Saka niya 'yon binuksan nang maiwan na lamang siyang mag-isa sa loob.
Napanganga pa si Matilda nang makitang isang makapal na bugkus ng pera 'yon.

Kinurot pa niya ang pisngi. Hindi siya nananaginip! Totoo nga na binigyan siya ng
pera ng lalaking 'yon! At hindi basta-basta pera, malaking halaga talaga ito.

🅰The Hitman's Love

Chapter 4
Nakatulala si Matilda sa kumpol ng pera na nilabas niya mula sa brown envelop.
Hindi pa rin siya makapaniwala na may nagbigay sa kanya ng ganito kalaking halaga
ng salapi.

Noon, mabilis lamang niyang maubos sa pagshopping sa online ang ganitong halaga ng
pera, pero ngayon, malaking bagay na ito. Napaisip siya kung talaga bang binayaran
siya ng lalaking nakabangga sa kanya para sa perwisyo at para wala nang mahabang
usapan pa? Sobrang yaman ba nito para magtapon ng ganitong halaga?

"Wala na akong pakialam kung mayaman man siya, o hindi. O kung may saltik man siya
sa ulo kaya binigyan niya ako ng pera. Ang mahalaga, may pera ako ngayon," bulong
pa ni Matilda sa sarili niya.

Kaagad siyang bumangon mula sa pagkakahiga sa hospital bed niya. She wanted to get
discharged immediately. Ayaw na niyang magtagal pa, dahil baka siya na ang magbayad
ng mga magiging bills niya.

Iika-ika pa nga siyang naglakad palabas ng ospital. Hawak niya nang mahigpit ang
brown envelop na naglalaman ng pera niya. Bago siya tuluyang umuwi ay dumaan muna
siya sa isang coffee shop. She ordered a chocolate frappuccino and a blueberry
cheesecake. She deserves this reward after all of what she experienced these past
few days. Bago man lang siya mamatay, makakain man lang siya uli ng mga ganito.

Yes, she still wants to die. Why? Because despite having this large amount of money
now, which she thinks is roughly around three hundred thousand pesos. She knows,
once this money has been spent, she will experience the same hard ship again. So,
why will she make it hard for herself?

Iniisip pa rin niya ang lalaking nakabundol, nagsugod sa kanya sa ospital, at

nagbigay ng pera. Isa pa rin itong pala-isipan. Pero ikikibit na lamang niya ang
mga balikat niya sa ngayon. She will just treat this as a blessing. Kahit paano
pala ay hindi pa rin siya pinagdadamutan ng tadhana. Sa kabila ng maraming sablay
sa buhay niya ngayon, may isa pa ring magandang nangyari.

Pagkauwi niya sa kwartong tinutuluyan niya na may sirang pinto ngayon, kaagad
niyang itinago ang perang ibinigay sa kanya. Sinigurado niyang hindi 'yon madaling
mahahanap kung sakaling mapasok man siya ng mga magnanakaw o kung bumalik man ang
mga walang modong lalaking sumira sa pinto niya noong nakaraan.

Hirap siyang makatulog sa gabing 'yon. Kumikirot ang tahi niya sa noo. Nakalimutan
niyang bumili ng pain reliever kanina dahil kakaisip na may nagbigay ng pera sa
kanya. Tiniis niya 'yon hanggang sumapit ang umaga, kaya umaga na rin siya
nakapagpahinga at nakatulog nang bahagya.

Kasalukuyang malalim ang tulog ni Matilda nang biglang may humila sa braso niya.
Kaagad siyang naalimpungatan at napangiwi dahil sa sakit. Marami kasing galos sa
parte ng brasong hinila ngayon-ngayon lang.

"Sino kayo?!" sigaw niya.

"Wala ka pa rin bang ipangbabayad sa amin?" tanong ng isang paos na boses.

Pamilyar ang boses na 'yon. Ito ang mga lalaking nagpumilit na pumasok sa bahay
niya noong nakaraang araw para singilin siya sa pera na inutang niya ngunit
itinakbo rin naman ng pinagkatiwalaan niya.

"Wala pa akong pera. Wala akong ibabayad sa inyo!" sigaw ni Matilda.

"Wala? Alam mo na siguro ang kahihinatnan mo kung wala ka pa ring pangbayad

ngayon?" tanong ng lalaki.

Hindi kumibo si Matilda.

"Sige, pahirapan niyo 'yan. Hindi pa rin pala nagtatanda. Kailangang makaramdam ng
takot 'yan," utos pa ng lalaki sa mga kasamahan nito.

"Maawa kayo!" sigaw ni Matilda.

Ngunit tila bingi ang mga ito. Pinagbuhatan pa rin siya ng kamay. Lalo tuloy
sumakit ang mga galos niya, lalo na ang bagong tahing sugat niya sa noo kahapon
lang. Ilang beses siyang sinuntok sa sikmura. Wala talagang puso ang mga lalaking
'to. Bakit hindi na lang siya patayin ng mga ito?

Nang manghina na siya, saka lamang huminto ang mga ito sa pananakit sa kanya.
Dumudugo na ngayon ang benda niya sa noo. Manhid na rin ang panga niya at ubod nang
sakit ang sikmura niya.

"Sa susunod na araw, kapag wala ka pa ring pera na maibabayad sa amin, hindi lang
bugbog ang aabutin mo. Bubukaka ka na," banta pa ng lalaki.

Hindi na nakasagot pa si Matilda dahil sa sakit ng katawan niya ngayon. Kagaya ng

unang pagkakataon noon, iniwan siyang muli ng mga masasamang lalaki. Halos gumapang
na lamang si Matilda sa sahig. Pinilit niyang makatayo.

Nakita niya sa salamin ang sarili. Namumula ang dalawang pisngi. May dugo na ngayon
sa benda ng tahi niya sa noon. Pumutok din ang gilid ng kaliwang labi niya. Napa-
iling na lang si Matilda sa nakikitang repleksyon ng mukha.

"Buhay ka pa, pero parang hindi ka na rin naman tao kung mamuhay," bulong niya sa
sarili.

She's very desperate to end her own life. Mas maganda sana kung sinaksak na lang
siya ng mga lalaki kanina para tapos na ang paghihirap niya eh. Kaso mukhang wala
sa plano ng mga ito ang patayin siya. Takutin, saktan at mukhang may pagnanasa pa
ang mga ito sa kanya. Hindi siya papayag na magpagamit sa mga ito. Sisiguraduhin
niyang malamig na bangkay na ang aabutan nila sa susunod na pagbalik nila.

"What? Hindi mo kilala 'yong babae pero ibinigay mo ro'n ang perang ibinayad sa'yo
para patayin si Mr. Angelo?! Nababaliw ka na ba? Halika, ipapatingin kita sa
Doktor," gulat na sabi ni Ed kay Zero.

"What do you want me to do? Just leave her? Kung walang maraming saksi kanina,
tatakbuhan ko siya. Kaso hindi eh. It will be a pain in the ass. At ang ibinigay
kong pera, parang danyos na rin 'yon sa mga injuries niya. Bakit ba galit ka? Pera
mo ba ang ibinigay ko? Hindi naman, ah?" Singhal din ni Zero.

"Sinisigurado ka lang na hindi ka pa nahihibang. Bahala ka na nga!" Tugon din ni

Ed.

"Hindi ako ulit tatanggap bukas. Kung may kumausap sa'yo, sabihin mo, puno ang
listahan ko ng mga papatayin. Kapag tumanggap ka, idadagdag kita sa listahan ko ng
itutumba," banta pa ni Zero.

"Bakit ayaw mo na namang tumanggap bukas? Wala ka namang ganap, ah?" Tanong ni Ed.

"I just want to think," tugon ni Zero

"What? Think of what?! Inlove ka ba? May ka-date ka ba bukas?" Sunud-sunod na

tanong ni Ed.

"Nasaan na ba 'yong caliber 45 ko? Ang ingay masyado nitong nagtatanong?" bulong ni
Zero.

"Sabi ko nga, aalis na ako. Hindi ako tatanggap ng para bukas. Imo-move ko na. Sa
susunod na araw na lang," tugon din ni Ed.

May mga araw o oras talaga na biglang ayaw ni Zero na magtrabaho. May magagawa ba
ang mga kliyente niya? Siyempre, wala. Kung atat ang mga ito na magpapatay, sila na
lamang ang gumawa.

Humiga si Zero sa kama ng kwartong tinutuluyan niya. Natulala siya sa kisame at

nag-isip ng kung anu-ano. Wala siyang permanenteng tinutuluyan dito sa Maynila.
Alam niya kung gaano ka-delikado ang magtagal sa iisang lugar. Kung may kalaban
man, madali siyang mahahanap at mako-corner kung masyado siyang maging kampante na
manirahan sa iisang lugar lamang.

Natutulog si Zero na may nakatabing baril sa bed side table nila. May baril din sa
ilalim ng lamesa na 'yon, mayroon din sa ilalim ng kama at sa sahig. He never slept
in peace. Palaging mababaw ang tulog niya simula nang pasukin niya ang mundong
ginagalawan niya ngayon. Pakiramdam niya kasi, kapag natulog siya nang mahimbing,
tutuloy na 'yon. Wala nang gisingan pa.

"You have a new assignment today. Madali lang 'yan. Isang kabit na babae ang
ipinapapatay. Kill her while she's asleep in her room. Easy, right?" lahad pa ni
Ed.

"Why do you need to tell me the details? Wala akong pakialam kung kabit, disente o
kung ano pa man 'yan. Akin na ang address," tanong ni Zero.

"Sorry, dumulas lang naman sa dila ko. Minsan 'yong mga detalye kasi, nasasabi ko
pala nang malakas. Akala ko iniisip ko lang eh," paliwanag din naman ni Ed.

"Don't forget that I don't give a damn about them, Ed. There's no room for any
emotions towards them," paliwanag ni Zero.

Tumango lang naman si Ed sa kanya at hindi na nagsalita pa dahil nagsimula na itong

maglaro sa sariling cellphone.

Kinagabihan ay napadpad si Zero sa isang apartment building. 6th floor naroon ang
next target niya base sa mga detalye na galing kay Ed. Mabilis niyang nahanap ang
kwarto ng susunod na biktima. Ngunit nagtaka siya kung bakit bukas at sira ang
doorknob ng kwartong 'yon.

Mabilis siyang nakapasok sa loob. Nadatnan niya ang makalat na kwarto sa loob.
Maraming basura. Balat ng pinagkainan at pinag-inuman na kung anu-ano.

Nakita niyang may nakatulakbong na tao sa kama. Sigurado siyang 'yon na ang target
niya, dahil ayon kay Ed, mag-isa lang naman raw ito sa buhay. Inilabas na niya ang
silencer na dala at dahan-dahang lumapit sa nasa kama.

Itinutok na niya ang baril sa bandang ulunan ng biktima, ngunit gumalaw ito mula sa
ilalim ng kumot. Nag-alangan tuloy si Zero. Pinakiramdaman niya kung muling gagalaw
ang nasa loob ng kumot pero wala na. Muli niyang itinutok ang baril sa ulo ng
biktima. He was about to pull the trigger to kill this bitch. But, he became
uncertain.

Suddenly, he was hesitant to do this. The curiosity in him started growing. Inangat
niya ang kumot at tinignan ang nasa loob no'n.

"Ang tagal mo naman akong barilin!" sigaw bigla ng babae na nag-alis ng kumot.

He was surprised.

🅰The Hitman's Love

Chapter 5
"Ang tagal mo naman akong barilin!" reklamo ng babaeng nasa harapan niya ngayon.

Nabitawan ni Zero ang hawak na baril. The woman is awake and she was actually
waiting for him?

"Alam mo na nandito ako para patayin ka?!" tanong ni Zero.

"Pulutin mo 'yong baril mo. Take 2 tayo, kunyari wala akong alam. Bilis!" utos pa
ng babae kay Zero.

Humiga muli ang babae sa kama at nagtilakbong pa ng kumot na akala mo ay wala lang
ang lahat sa paligid nito.

"Hey. How did you know that I will be here? Nagsumbong ka na ba sa mga pulis?"
tanong muli ni Zero.

"Why would I report you? Bakit ba marami ka pang satsat? Bakit hindi mo na lang ako
patayin kaagad?" tanong din ni Matilda.
Zero knows this woman. Ito ang babaeng nabangga niya noong nakaraang araw. Nagkrus
na naman ang landas nila sa pangalawang pagkakataon at muntik na naman niya itong
mapatay ngayon.

"So, ikaw ang kabit na dapat kong patayin ngayong gabi? Bakit hindi ka natatakot na
mapatay? Why do you sound like you're okay with it?" nagtatakang tanong ni Zero.

"Ako ang kumuha sa'yo. Okay na? Wala ka nang tanong? Babarilin mo na ba ako?
Pakibilisan naman," tugon din ni Matilda.

"No, I won't kill you," mariing tanggi ni Zero.

Napabangon tuloy si Matilda sa narinig niya.

"What?! Why won't you!? Bayad ka! Gawin mo ang trabaho mo!" singhal pa niya rito.

"My job is to kill. Not to consent a suicide. Why would you want to die, anyway?"
tanong pa ni Zero.

"Why would you want to know? Hindi ba gun for hire ang trabaho mo? Usually ba
talaga may interview ka pa muna sa mga pinapatay mo bago mo sila patayin? Hindi
'yan nabanggit sa akin ng kausap ko, ha?" nagtatakang tanong ni Matilda.

"Did you use the money I gave you to hire me?" kunut-noong tanong ni Zero.

"Money? What money?" Nagtatakang tanong ni Matilda.

Nanglaki bigla ang mga mata niya nang marealize ang sinabi ng gunman na nasa
harapan ngayon.

"Ikaw 'yon? Ikaw 'yong lalaking bumangga sa akin?!" sigaw ni Matilda.

Hindi naman sumagot ang lalaki sa kanya. Nakatakip pa rin kasi ang mukha ng lalaki
ngayon at madilim sa kwarto ni Matilda kaya hindi rin niya maaninag nang maayos ang
bulto nito.

"Ikaw man o hindi, kailangan mo pa ring tapusin ang trabaho mo ngayon. Bilis na,
para wala nang mahabang usapan pa," udyok pa rin ni Matilda sa gunman.

"I already told you, I'm not consenting a suicide. Do it by yourself," mariing
tanggi rin ng lalaki.

"What?! Seryoso ka ba riyan? Bayad kita! Hindi ka pwedeng tumanggi!" singhal ni

Matilda.

"You paid me using my own money," pangangatwiran pa ng lalaki.

"It's no longer your money. You gave the money to me, so technically, it's mine,"
laban din naman ni Matilda.

"But, I still won't kill you. I'm done here," the man declared.

Akmang tatalikod na sana ito kay Matilda pero kaagad na humarang si Matilda sa
harapan nito.

"Hindi ka makakalabas sa kwarto na 'to hanggang hindi mo 'ko pinapatay," deklara pa

ni Matilda.
"Are you sure about that?" tanong pa ng lalaki.

"Kung hindi mo rin naman ako papatayin, i-refund mo nalang ang ibinayad ko, para
maibayad ko pa sa iba!" galit na tugon ni Matilda.

"We're not a department store. No refund, no exchange," malamig na tugon lamang

nito.

Nilagpasan siya ng lalaki ngunit hindi nagpatinag si Matilda. Muli siyang humarang.
Inagaw rin niya bigla ang baril ng lalaki na kanina lang ay hawak nito. Itinutok
niya ito sa lalaki.

"Huwag kang madaya. Pati ba naman ikaw, lolokohin din ako?" tanong ni Matilda.

Tila hindi naman nagulat ang lalaki sa ginawa ni Matilda. Nagawa pa nga nitong
agawin pabalik ang sariling baril. Tinapik lamang niya ang kamay ng dalaga.

"Aw, aray," reklamo ni Matilda.

Nakita niyang balak na siyang iwan ng gunman pero dahil desperada na si Matilda,
sumunod siya sa lalaking hindi niya naman kilala.

"Hindi kita tatantanan hanggang hindi mo 'ko pinapatay," deklara niya pa rin dito.

"Kayang-kaya kitang iligaw. Try me," mabilis na tugon lang ng lalaki sa kanya.

Lalong napasimangot si Matilda.

"Ano bang mahirap sa gagawin mo? Papatayin mo lang ako? Ang sabi ng kausap ko, ikaw
raw ang pinakamagaling na gunman sa buong bansa. Napakamahal ng ibinayad ko, pero
heto ka at nag-iinarteng patayin ako? Lahat ba ng gunman may attitude kagaya mo?"
galit na tanong ni Matilda.

Hindi naman siya pinansin ng lalaki kaya mas lalo siyang nagpupuyos sa galit.
Pumasan siya bigla sa likod nito. Sa gulat naman ng lalaki ay naihagis siya nito sa
semento.

"Fuck! Don't surprise me, or else, you would really end up dead!" Sigaw pa nito.

"Aray! Patayin mo na nga kasi ako para tapos na!" hamon din ni Matilda sa lalaki.

Umiling lang at at muli siyang iniwan.

"Hindi ako magpapadaya sa'yo! Hindi ako magpapalamang sa pagkakataon na 'to! Pagod
na akong maging tanga! Gusto ko lang namang mamatay, bakit ayaw niyo pang ibigay
'yong gusto ko?" naglulupasay na sabi ni Matilda.

Nakasalampak ito ngayon sa sahig sa mismong harap ng apartment building. Mabuti na

lamang at wala gaanong tao na maaaring makakita sa kanila.

Binalikan siyang muli ng lalaki at tila naiinis na ito sa kanya.

"Why don't you just kill yourself? Bakit kailangang iba pa ang gumawa no'n? You had
a chance earlier, naagaw mo na ang baril ko," tanong ng lalaki.

"Akala mo ba hindi ko muna sinubukan? I don't have the strength to hurt myself!
Gusto kong mamatay, oo! Pero hindi ko kayang saktan mismo ang sarili ko. I pity
myself too much! How did I ended up in this situation? Kaya pakiusap, patayin mo na
kasi ako. Para tapos na. Madali lang naman, di'ba? 'Yon naman ang trabaho mo,
di'ba?" Pakiusap ni Matilda.

"Don't expect other people to always do the job on your behalf. Stand up and be
matured enough to face what your problems are. Hindi pagpapakamatay ang solusyon,"
sermon ng lalaki sa kanya bago siya nito talikuran.

Hahayaan na lamang sana ni Matilda ang lalaki ngunit biglang may dumaan na Police
mobile mula sa hindi kalayuan. Kaagad siyang tumayo at sumigaw.

"Pulis! Tulong! May gunman dito! Tulungan niyo 'ko!" sigaw niya bigla.

Napalingon naman kaagad ang lalaki at kaagad siyang binalikan. Nagulat pa si

Matilda nang biglang takpan ng lalaki ang bibig niya.

"What are you doing?! Are you out of your mind?!" singhal nito sa kanya.

Inalis naman ni Matilda ang kamay nito sa bibig niya.

"Kung hindi mo 'ko matutulungan, mas mabuti pang makulong ka na lang. Wala ka rin
namang silbi," galit na tugon din ni Matilda.

"Pulis! Nandito 'yong gunman!" sigaw muli ni Matilda.

Wala nang ibang pagpipilian ang lalaki kundi kaladkarin papalayo si Matilda habang
tinatakpan niya ang bibig nito. He can't get caught right now. Hindi gano'n kadali.
Lalong hindi lang dahil sa babaeng 'to na hindi niya pinatay.

Dinala niya ito hanggang sa kotse niya at ipinasok sa loob. Nagpupumiglas naman si
Matilda pero hindi siya pinayagan ng lalaki na makawala.

"Saan mo 'ko dadalhin?!" sigaw niya rito.

"Sa lugar kung saan walang pulis, para kahit magsi-sigaw ka, walang makakarinig
sa'yo," deklara naman nito.

"At sa tingin mo, sasama ako sa'yo?" tanong ni Matilda.

"Pwede kang tumalon habang umaandar ang kotse ko. You could also die by doing that.
Isn't that what you want?" suhestiyon pa ng lalaki sa kanya.

"Ayaw kong mamatay na bingot o lasug-lasog ang katawan!" sigaw din naman ni
Matilda.

"Pero gusto mong mamatay na may tingga ng bala sa ulo? That's the same. Dying by
accident or by bullet will be the same. You would still be a cold corpse after
that," kibit-balikat na tugon lang sa kanya ng lalaki.

Natahimik si Matilda. Her body, her rules. Desisyon niyang mamatay sa bala ng
baril. Mas ayos na 'yon, kaysa mababoy siya ng mga walanghiyang lalaki na
naniningil sa utang niya. Mas mabuti pang walang makinabang sa kanya.

Naramdaman niyang nakatitig sa kanya ang lalaki mula sa rearview mirror.

"What?!" singhal niya rito.

"You're too young to die," komento nito.

"And you are too old to gossip with my life. Bakit ang mga gunman na napapanood ko
sa pelikula ay hindi naman madaldal at walang pakialam sa buhay ng mga papatayin
nila? Isa ka bang scam?!" tanong ni Matilda.

Hindi naman siya kinibo ng lalaki. Para itong bingi na namimili lang ng mga tanong
na sasagutin nito. Kaya lalong umiinit ang ulo ni Matilda. She wanted to throw a
fit. She wanted to cry and curse, but she's no longer the rich Matilda she used to
be. Wala na siyang karapatan na mag-inarte sa ngayon kahit na ano'ng oras niya
gustuhin. Hindi na sa kanya naka-ayon ngayon ang mundo.

🅰The Hitman's Love

Chapter 6
Habang nasa biyahe ay natahimik si Matilda. Iniinda niya ang mga kirot ng sugat at
pasa niya. Pinagpapawisan din siya nang malamig kahit na malakas naman ang aircon
sa loob ng kotse ng lalaking kasama niya. Pilit niyang ipinikit ang mga mata para
maka-idlip. Baka sakaling kapag makatulog siya ay maibsan ang mga nararamdaman
niya.

"I will drop you off on the nearest bus station. Mula doon ay maghihiwalay na
tayo," simula ng lalaki.

Wala naman siyang narinig na sagot mula sa dalaga. Akala niya ay wala lamang itong
gana na makipag-usap sa kanya. Pero nang lingunin niya ito ay kaagad niyang nakita
na mistulang nangangatog ito sa lamig habang pawis na pawis.

Nag-aalangan man, ay hinawakan pa rin niya ito sa noo at saka niya napagtanto na
inaapoy na pala ito ng lagnat.

"Fuck!" bulalas niya bigla.

Ilang beses tinapik ni Zero sa balikat ang dalaga pero wala itong naging tugon sa
kanya. Inaapoy ito ng lagnat at nakayukyok lamang sa gilid. Kaagad naman na
inihinto ni Zero ang sasakyan sa gilid.

"Hey, wake up. You need to wake up!" tawag pa niya sa atensyon ng babae.

He had no other choice. He called Ed for some help.

"Ed, any clinic or Doctor nearby that we can trust?" tanong niya kaagad.

"Bakit? May sugat ka ba? Nabaril ka ba?" nag-aalalang tanong ng kaibigan.

"Not me. Basta, sumagot ka na lang. May alam ka ba na pwede kong pagkatiwalaan?"
tanong niyang muli.

"Wala dito, Bud. We can't trust any Doctors now. Sabihin mo sa akin kung ano ang
problema. Baka may maitulong ako," tanong din ni Ed.

"I'm with someone. She's having a high fever now, she got bruises and a wound on
her forehead," he told Ed.

"May kasama kang babae? Buddy! That is a miracle?!" gulat na bulalas ni Ed sa

kanya.

"Stop it, Ed. That is not the issue now. Narinig mo ba ang sinabi ko o babarilin
kita sa mukha kapag nagkita tayo?" tanong niya sa kaibigan.

"She might be experiencing infections on her wounds. That's the reason why she's
having a fever. You need to give her medicines," bilin naman ni Ed sa kanya.

"Paano ko siya papainumin ng gamot? Wala siyang malay?" Tanong pa ni Zero.

"Diskartehan mo na. Make sure that she will drink the medicine. Gamutin mo na rin
ang mga sugat niya. Sobrang dami ba? Ano ba siya? Bagong hazing? Sumali sa frat?"
tanong pa ni Ed.

"I'm not sure. Hindi ganito karami ang sugat niya noong dinala ko siya sa ospital
noong nakaraang araw," tugon din naman ni Zero.

"What?! That's the same woman you gave money the other day?! Zero, iba na yata 'yan
ah?" hirit pa ni Ed sa kanya.

"Fuck off," tugon lang ni Zero.

"Iti-text ko sa'yo ang mga kailangan mong gamot. Kung may tanong ka pa, tawagan mo
'ko," bilin din nito.

Tinapos na niya ang tawag. Nakatitig siya sa dalagang nanginginig pa rin at pawis
na pawis. He first thought of just leaving her. Pero hindi naman niya magawa. Ilang
beses na naman siyang nagmura.

Huminto siya sa pinakamalapit na apartelle. He can't check in to any luxury hotel,

because it may draw attention to people. Maingat siya sa mga magiging kilos niya.

Dahan-dahan pa niyang inihiga sa kama ang babaeng kasama niya. Nilabas niya ang
cellphone niya at nagsimulang mag-search. Wala siyang ideya sa mga ganitong
sitwasyon. Panay sarili lamang naman kasi niya ang iniintindi niya mula noong
mawala ang parehong magulang niya.

Ginamit niya ang bimpo na kasama sa kwarto nila. Binasa niya iyon ng tubig mula sa
gripo. Dahan-dahan at maingat niyang pinunasan ang braso at leeg ng dalaga. Maingat
siya sa kilos niya dahil ayaw niyang mapagbintangan ng kung anuman ng babaeng
walang malay ngayon.

Nakisuyo rin siya sa staff ng apartelle upang ibili sila ng gamot sa lagnat at
antibiotic para sa mga sugat ng dalaga. May mga gamot nang nabili, ngunit ang
problema naman ay kung paano niya ipapainom sa walang malay na dalaga ang gamot.

Sinubukan niya itong paupuin at gisingin.

"Hey, you need to drink this medicine before dozing off to sleep again," tawag niya
sa atensyon ng babae.

She opened her eyes for a while but she closed it again. Ilang beses itong
napabuntung-hininga. Kinuha naman na ni Zero ang gamot at inilapit 'yon sa bibig ng
dalaga. He made sure that she will swallow it. Madali naman niya itong napainom ng
tubig.

Napaupo na lamang sa sofa si Zero habang pinagmamasdan ang dalagang tulog na tulog
na ngayon. Hindi na ito nanginginig kagaya kanina. Pinalitan na rin niya ang benda
mula sa sugat nito sa noo. Ang ipinagtataka niya, kung saan pa kaya nito nakuha ang
ibang mga sugat nito? She doesn't have any wounds on the lips, cheeks and eyes the
other day. Mukhang bago lamang ang sugat nito sa labi ngayon. Nakita niyang dumugo
rin ang tinahing sugat nito sa noo.

"Why would I be thinking of her problems?" tanong ni Zero sa sarili niya.

Hindi siya masyadong natulog nang gabing 'yon. Bukod kasi sa tinitignan niya ang
sitwasyon ng dalaga, ay nakikiramdam din siya sa paligid. Lalo na at nasa lugar
sila na hindi niya gaanong kabisado.
-

Sumapit ang umaga. Nagising si Matilda na maayos na ang pakiramdam. Kaagad pa ngang
bumungad sa kanya ang lalaking kasama niya kagabi na nakatakip pa rin ang mukha
hanggang ngayon.

"What?" tanong niya rito.

Titig na titig kasi ito sa kanya nang bumangon siya.

"I will leave now that you're feeling a lot better," deklara nito.

Sandaling napaisip si Matilda. Pero habang pinagmamasdan niya ang likod ng lalaki
na papalayo sa kanya ay may pumasok sa isip niya. Mabilis siyang bumaba ng kama.
Hinarang niya ang lalaki bago pa man nito mabuksan ang pinto. Bigla niyang hinila
ang tela na nagtatakip sa mukha nito mula ilong hanggang baba.

At ang mukhang nakita niya ay nagpabago sa emosyong nararamdaman niya mula kagabi
pa.

"What are you doing?! Fuck!" sigaw ng lalaki.

"Zac?!" bulalas ni Matilda.

He knew this man all along?!

"Dada," tawag din naman ni Zero sa kanya.

The man spread his arms wide open to Matilda. He was waiting for her to come and
hug him. After so many years, they met again. Pero hindi niya ginawa ang inaasahan
nito. Instead of a hug, he received a slap.

"Alam mong ako 'to, pero hindi ka nagpakilala?!" singhal ni Matilda.

"I'm sorry," tugon lang niya.

"Iniwan mo na nga ako noon, bigla ka na ngang nawala noong high school tayo. Tapos
ngayon, nagpanggap ka pa na hindi mo ako kakilala? Kung anu-ano pa ang mga
pinagsasabi mo sa akin?! Siraulo ka na ba?!" galit na sabi ni Matilda.

Hinampas-hampas ni Matilda sa dibdib si Zero. Galit na galit siya ngayon. Wala

siyang pakialam kahit kumikirot na naman ang mga galos niya. Ibinuhos niya ngayon
ang pag-iyak.

Naramdaman na lamang niya na bigla siyang niyakap ng lalaki nang mahigpit.

Ipinagpatuloy niya ang paghagulgol habang nakasubsob sa dibdib nito.

This man was her friend during high school days. She was a bully before, and Zac
has been with her from their first year up to fourth year. Pero bigla itong nawala
sa kalagitnaan ng school year nila, during fourth year high school. Walang pasabi,
wala man lang paalam.

"Namiss kita, Dada," usal pa ng lalaki.

"Hindi kita namiss! Bitiwan mo na ako!" sigaw ni Matilda.

Tinulak pa niya ang lalaki para bitiwan siya nito. Kaagad naman niyan inihilamos
ang kamay niya sa mukha niya para maalis ang mga luha sa pisngi niya ngayon. Ilang
beses pa nga siyang suminghot-singhot.
"Pasensya ka na. Ayaw ko kasing makita mo ako at malaman mo kung ano na ako
ngayon," paglinaw din naman ni Zac sa kanya.

"Na ano? Na isa ka nang gun for hire ngayon? Ano naman? Ako nga, isa na lang
hampaslupa ngayon eh! Buwisit ka! Napaka-arte mo! Sana hindi ko na lang nalaman na
ikaw 'yan! Sana pala hinayaan na lang kitang umalis kanina!" tugon pa ni Matilda.

Pilit pa rin siyang lumalayo kay Zac. Hindi rin niya maintindihan ang nararamdaman
niya. Masaya siya na makitang muli ang kaibigan na matagal niya nang hindi nakita.
Pero sa kabilang banda ay masama ang loob niya rito. Nagpanggap ito na hindi siya
kilala at kung anu-ano pa ang mga sinabi nito sa kanya. Tapos malalaman niya
bandang huli na kaibigan pala niya ang lalaking ito na dapat sana ay papatay sa
kanya?

"Let's make peace, Dada. I'm really sorry," pakiusap pa nitong muli sa kanya.

"Umalis ka na, kagaya naman ng unang plano mo kanina," pagtataboy ni Matilda.

Tumalikod na siya sa lalaki at muling bumalik sa kama. Ayaw na niya itong kausapin
pa. She just wanted to cry. Wala na siyang pakialam kung umalis man ito at mawala
na lang ulit sa paningin niya kagaya ng ginawa nito noon sa kanya. Sanay naman na
siya ngayon na palaging mag-isa, iniiwan at tinatalikuran.

She is so fucking tired with all of these emotions. Gusto na lamang niyang maging
manhid ang dibdib niya. Tama na, dahil sobrang bigat na ng puso niya. Sasabog na
siya. Baka mauna pa siyang mabaliw kaysa mamatay eh.

🅰The Hitman's Love

Chapter 7
Nakatulog muli si Matilda nang dahil sa kakaiyak. Nagising siya makalipas ang isang
oras. Walang emosyon siyang bumangon at nilagpasan ang lalaking nakaupo pa rin pala
sa sofa. Nagtungo siya sa banyo at mabilis na naghilamos. Pagkatapos no'n ay
lumabas na siya mula sa kwarto.

Ramdam niyang nakasunod lang sa kanya ang lalaki pero hindi pa rin niya ito
pinapansin. Nakita niyang huminto saglit si Zac sa lobby para magcheck out. She
took that chance to run away. Mabilis siyang tumakbo palabas ng apartelle. Hindi
niya alam kung nasaan siya. Pero patuloy pa rin siyang tumakbo papalayo. Bahagya
siyang napahinto nang maramdaman niyang makirot ang mga pasa niya sa tiyan.
Napahawak siya sa parteng 'yon.

Namalayan na lamang niya na may mga braso nang pumulupot paikot sa baywang niya.

"Zac? Bitiwan mo nga ako," utos niya sa lalaki.

"Hindi, hanggang galit ka pa rin sa akin. Sasama ka sa akin at mag-uusap tayo,"

deklara nito.

"Sasama na ako sa'yo, kaya ibaba mo na rin ako," tugon niya.

Tinitigan siya nito nang diretso sa mata bago ito sumang-ayon at tuluyan nga siyang
ibaba.

"Kayang-kaya kitang habulin at maabutan ulit kapag sinubukan mo akong takbuhan,"

paalala nito sa kanya.

"I know. Nakita ko naman kanina na biglang nasa likod na ulit kita," nakairap na
tugon lamang ni Matilda.
Tahimik na sumunod na lamang siya sa lalaki. Tinungo nila ang kotse nito na
nakaparada lang za labas ng apartelle. Pinasakay siya nito, sumunod din naman siya
kaagad at patuloy na hindi kumibo.

"What do you want me to do so you could forgive me?" Tanong ni Zi sa kanya.

"I don't know. Ayaw kong mag-isip. Pero masaya ako na makitang ayos ka naman pala,"
simpleng tugon lang din ni Matilda.

"Ayaw mo na ba akong maging kaibigan ulit?" tanong ni Zi sa kanya.

"Ayaw ko. Ayos naman na ako ngayon. Hindi ko kailangan ng kaibigan sa panahon
ngayon. Kagaya nga ng sinabi ko sa'yo kagabi, ang gusto ko na lang ngayon ay
mamatay. Para matapos na ang lahat," tugon ni Matilda.

"Stop that, Dada. Paulit-ulit ka sa pagkamatay. Hindi ‘yan nakakatuwa," saway sa

kanya nito.

Sinamaan naman kaagad ng tingin ni Matilda si Zac. She was furious.

"Bakit ngayon may pakialam ka na? Samantalang no'ng hindi ko pa alam na ikaw 'yan,
wala ka namang pakialam sa akin? Huwag mo nga 'kong plastik-in," galit na sabi rin
ni Matilda sa lalaki.

"I already told you the reason why I did that. Hindi na ako kagaya ng Zac na
nakilala mo noon. Wala na si Zac. I am now living as Zero. And this is what I do
for a living," paliwanag pa nito sa kanya.

"Wala akong pakialam kung si Zac, si Zero, si One or si Two ka na ngayon. Ayaw kong
maging kaibigan ka ulit. Hindi kaibigan ang kailangan ko ngayon," tugon din ni
Matilda rito.

"Then tell me what you need," tugon din ni Zi sa kanya.

"I already told you. Gusto ko na lang mamatay sa ngayon. Paulit-ulit ka," nakairap
na tugon ni Matilda.

"I won't help you with that, Dada. Kung ano man ang problema mo, tutulungan kitang
solusyunan. Hindi sagot ang pagpapakamatay," sermon nito sa kanya.

"Tapos ka na ba? Ako kasi, wala na akong sasabihin pa. Gusto ko nang umuwi sa
tinutuluyan ko," lahad pa nito.

"Okay, ihahatid kita kung mangangako ka sa akin na hindi ka magpapakamatay o kukuha

ng kahit na sinong kagaya ko para patayin ka," usal pa nito.

"Sino ka ba para diktahan ako?" tanong ni Matilda.

"Hindi ka mangangako? Eh 'di hindi kita iuuwi. Sasama ka sa akin ngayon," deklara
pa nito.

Nanglaki naman ang mga mata ni Matilda.

"Hindi ako sasama! Bababa na ako," sagot din niya.

Akmang bubuksan na niya ang pinto ng kotse ni Zac ngunit bigla naman itong ni-lock
at pinahaharurot ng lalaki.
"Siraulo ka!" sigaw ni Matilda.

"Hindi ka pa ba nasanay sa akin, Dada?" nakangising tanong ni Zac sa kanya.

During their First Year High School.

"Dada, may assignment ka na?" Tanong ni Zi kay Matilda.

"Siyempre, mayroon. Oh, kopyahin mo na," tugon ni Matilda.

Inilabas niya ang notebook niya mula sa bag at kaagad na inabot ito kay Zac.

"Ayon! Ang galing mo talaga, tapos maganda pa," pangbobola pa bi Zac kay Matilda.

"Bilisan mong magsulat. May aawayin pa ako mamaya sa kabilang section. Sinabi raw
no'ng walanghiyang transferee na bobo raw ako sa Math? Puro lang daw ako yabang at
mapera lang daw ang mga magulang ko eh," lahad pa ni Matilda.

"Sino ro'n? Ano? Sabihan mo lang ako, kukutusan ko 'yon," deklara pa kaagad ni Zac.

"Rigor daw ang pangalan. Kakalipat lang no'n noong isang araw. Gusto na yata kaagad
mabinyagan ng sapak eh," kwento rin naman ni Matilda.

"Rigor? Pangalan pa lang, mabaho na ah? Bakit ikaw ang binabangga no'n? Baka may
gustong patunayan dito sa school?" Tugon din ni Zac sa kanya.

"Eh 'di patunayan natin sa kanya ang hinahanap niya. Ibigay mo mamaya ang sakit ng
katawan na inaasam niya. Alam mo namang ayaw ko nang nadi-disappoint natin sila
eh," nakangiting sagot ni Matilda.

"Yes, Ma'am!" Nakangiting tugon ni Zac kay Matilda.

Matapos ang klase ay kaagad na inabangan ni Zac ang lalaking nagngangalang Rigor
mula sa kabilang seksyon.

"Rigor, right?" Tawag niya sa atensyon ng lalaki.

Nasa labas na sila ngayon ng eskwelahan. Kaagad namang tumango sa kanya ang tinawag
niyang Rigor.

"Transferee, tama? Care to tell me what do you want from Matilda? Bakit sa iba pa
namin nalaman ang mga pinagsasabi mo tungkol sa kanya?" simula ni Zac.

"Wala ka na ro'n," maangas na tugon naman no'ng Rigor sa sa kanya.

Akmang lalagpasan siya nito ngunit mabilis na kinwelyuhan ni Zac si Rigor.

"Eh kung balian kita ng buto ngayon para ma-realize mo na may pakialam ako sa kung
ano mang sinabi mo tungkol kay Matilda?" banta pa ni Zac.

"Gawin mo," udyok pa nito sa kanya.

Nagpantig ang mga tainga ni Zac sa narinig. Binigyan niya ng isang malakas na sapak
sa panga ang maangas na Rigor na 'to. Akmang gaganti rin ito ng sapak sa kanya pero
nasalag niya kaagad ito. Alam na alam kaagad ni Zac na aatake rin ito ng suntok.
Kitang-kita niya sa mga mata nito ang mga susunod nitong galaw.

Sinipa niya sa sikmura si Rigor at kaagad naman itong napaupo sa kalsada.

"Subukan mo pang magsalita nang hindi maganda tungkol kay Matilda, hindi lang 'yan
ang aabutin mo sa susunod," banta ni Zac.

Breaktime nila noon. Nakita ni Matilda si Rigor na kasabay nilang kumakain at nasa
kabilang table.

"Zi, akin na 'yang nginunguya mong bubblegum. Iluwa mo, bilis!" Nagmamadaling sabi
pa ni Matilda.

"Ha? Bakit?" Nagtatakang tanong naman ni Zac.

"Basta, akin na nga sabi eh," tugon nito.

Dinukot pa ni Matilda ang bubblegum mula sa bibig ni Zac. Napanganga tuloy si Zac
sa ginawa nito sa bibig niya.

Kaagad namang tumayo si Matilda at iniwan siya sa table nila. Nakita niyang lumakad
ito papalapit sa table kung nasaan si Rigor. Maya-maya pa ay napatayo bigla si Zac
sa sobrang gulat nang makitang biglang natapilok si Matilda at humawak sa buhok ni
Rigor.

"Sorry, na-out of balance ako," sabi naman kaagad ni Matilda sa lalaki.

"Ha? A-yos lang. Walang problema. Hindi naman masakit," tugon din naman no'ng
Rigor.

Kaagad namang nilapitan ni Zac si Matilda.

"Ayos ka lang ba? Ano ba ang ginagawa mo?" Nag-aalalang tanong nito sa kaibigan.

Kinindatan lang naman siya ni Matilda, sabay may itinuro ito. Nang lingunin niya
ang itinuturo nito, doon lamang niya napagtanto ang ginawa ni Matilda.

Palihim niyang dinikitan ng bubblegum sa buhok si Rigor. Hindi pa nito alam ang
nangyari pero hagikgik na nang hagikgik sina Matilda at Zac sa gilid.

"Ang galing mo!" tumatawang sabi pa ni Zac sa kanya.

"Simula pa lang 'yan. Mag-iisip pa ako ng ibang gagawin sa kanya sa mga susunod na
araw. Simula ngayon, siya na ang paborito ko sa buong school," deklara pa ni
Matilda.

Nag-apir pa ang dalawang magkaibigan habang patago pa ring tumatawa sa kalokohan

nilang dalawa.

During their Physical Education class.

"Zac, bilisan mo. Puntahan natin si Rigor sa kabilang classroom. Mamaya ka na

magbihis ng P.E uniform," tawag pa ni Matilda kay Zac.

Kaagad naman itong sumunod sa kaibigan. Nagpunta sila sa kabilang classroom at

naabutan na nagpapalit ng sapatos ang mga estudyante roon.

Kitang-kita nilang dalawa ang mukha ni Rigor nang bigla itong ngumiwi pagkasuot
nito ng rubber shoes. Kaagad din naman nitong hinubad ang sapatos.
"Sino ang naglagay ng saging sa sapatos ko?!" Sigaw bigla ni Rigor.

Nagtinginan tuloy ang buong klase sa kanya. Si Matilda naman ay hagikgik na naman
nang hagikgik sa gilid ng bintana. Siya kasi ang may pakana no'n. Siya ang naglagay
ng nakabalat na saging sa loob mismo ng rubber shoes ni Rigor.

Natatawa na lang naman si Zac habang pinagmamasdan din ang nakangiting mukha ng
kaibigan niyang masayang-masaya na naman sa nagawang kalokohan.

"Sana pala nakuhaan natin ng picture para may remembrance. Grabe, gulat na gulat
siya eh! Hahaha!" Hinihingal na sabi pa ni Matilda dahil sa pagtawa.

"Napakakulit mo. Saan mo nakukuha ang mga ganyang ideya?" tanong ni Zac.

"Hindi ko rin alam. Bigla na lang sila pumapasok sa isip ko eh," paliwanag din
naman ni Matilda.

Ginulo pa ni Zac ang buhok ni Matilda na naiiyak na sa pagtawa.

🅰The Hitman's Love

Chapter 8
"Hoy, Zac. Seryoso ako, ha? Kidnapping na 'tong ginagawa mo," saway ni Matilda sa
kanya.

"Why? Malay mo, pagkatapos nitang kidnap-in, saka kita patayin," lahad pa nito.

"Siraulo! Alam kong hindi mo pa rin naman ako papatayin eh. Umatras ka nga kaagad
kagabi eh," tugon ni Matilda.

"If I didn't sneak into your comforter, you could really end up dead last night.
Mabuti talaga at nakinig ako sa instinct ko. 'Yon pala ang dahilan kung bakit
nagdadalawang isip ako kagabi. I was never hesitant to kill, Dada. Kagabi lang. And
it turned out well. Kasi kung napatay kita, I don't know what I would do right
after," paglinaw din naman ni Zero.

"Huwag mo nang bilugin ang ulo ko. Hindi mo 'ko mapapa-ikot. Baka ikaw pa ang
paikutin ko," tugon lang naman ni Matilda.

"Hindi kita pinapaikot, Dada. Nakikipag-ayos ako sa'yo. Matagal mo 'kong naging
kaibigan noon, siguro naman maaayos pa natin 'to?" tanong ni Zero.

"For your information, mas matagal pa rin na panahon ang wala ka naman sa buhay ko.
Kaya ayos lang kahit mawala ka ulit. Apat na taon lang tayong naging magkaibigan.
Nabuhay naman ako ng 20 years na wala ka. I'm good," pagmamatigas pa rin ni
Matilda.

Napa-iling na lang si Zero sa dalaga.

"Hanggang ngayon, matigas pa rin talaga ang ulo mo. Hindi ka pa rin nakikinig sa
iba. Kahit sa akin, hindi ka nakikinig at nagpapatalo," reklamo ni Zero.

"Mamamatay ako na walang pinapakinggan na ibang tao. Ay, may pinakinggan pala ako
last time. Kaya ako na-scam. Kaya wala na akong pakikinggan at paniniwalaan ulit
kundi ang sarili ko," kwento pa ni Matilda.

Napabuntung-hininga si Zero at nagpatuloy na lamang sa pagmamaneho.

"Hoy, bakit pa-express way na tayo?!" sigaw ni Matilda nang makita ang tinatahak
nilang daan.

"Kidnap nga, di'ba?" paalala pa ni Zero sa kanya.

"Hindi ako nakikipagbiruan sa'yo, Zac, este Zero or kung sino ka man ngayon. Umayos
ka. Hindi na tayo bata para maglaro, ha?!" Saway niya pa rito.

Tinignan lang naman siya nito nang seryoso.

"Ako rin naman, hindi nakikipagbiruan. Do I look like I'm kidding now? Itinatanan
na kita," seryosong tugon pa nito.

"Tanan?! Baliw ka ba?" pasigaw na tanong pa muli ni Matilda.

Nginitian lang naman siya ni Zero. She can't read him. Hindi niya alam kung
nagbibiro lang ba ito, pero hindi niya si-seryosohin ang sinabi nitong tanan.
Naninibago siya rito. Ang dating Zac, or kung Zero man ang pangalan niya ngayon, ay
takot sa kanya. Isang salita niya lang noon sa lalaki ay sumusunod na kaagad ito.
Pero naisip ni Matilda na bata pa kasi sila noon at iba na nga ang sitwasyon nila
ngayon. They are now grown-ups. Kaya malamang ay wala nang pakialam si Zac sa
pagiging taga-sunod nito sa kanya noong nag-aaral pa sila.

"Can you accept a man like me, Dada?" tanong pa bigla ni Zero sa kanya.

"Ano 'yan? Bakit tinatanong mo 'ko ng ganyan?" gulat na tanong ni Matilda.

"Just answer me," sagot lang ni Zero.

"I won't answer you. Pang-timang 'yang tanong mo!" mariing tanggi naman ni Matilda.

"Mas lalo kitang ki-kidnap-in," bulong na lamang tuloy ni Zero.

"We will eat first. Saka tayo tutuloy sa pagbiyahe," deklara pa ni Zero.

"Ano?! Malayo pa ba tayo? Saan ba talaga tayo pupunta, Zac, ay, Zero pala? Ang
sakit na ng puwit ko sa pag-upo. Ang tagal na nating nasa biyahe," reklamo pa ni
Matilda.

"Malapit na, mga dalawang oras na biyahe na lang," tugon naman ni Zero sa kanya.

Halos tumirik naman ang mga mata ni Matilda sa pag-irap sa narinig niya. Ayaw na
niyang sumama rito. Gusto na lamang niyang bumalik sa apartment na inuupahan at
hintayin ang oras ng kamatayan niya.

"Ano'ng gusto mo?" tanong ni Zero sa kanya pagpasok nila sa fastfood.

"Gusto ko ngang mamatay. Maibibigay mo ba ang gusto kong 'yon?" tugon din ni
Matilda.

"Pagkain, Dada. Ang dami mong alam. Ngayon ko lang nalaman na emo ka pala," hirit
din naman ni Zero sa kanya.

"Stop calling me Dada. Hindi tayo close," saway pa ni Matilda.

"Then, why are you still calling me Zac?" balik tanong din ni Zero sa kanya.

"Okay, fine! Burger lang ako, Zero," nanglalaking mga mata na tugon pa ni Matilda
sa lalaki.

Napangisi lang naman si Zero sa kanya. He really finds Matilda cute. Still childish
like before, but cute as always.

Nauna pa itong tumalikod at maglakad para magpunta sa table sa pinakadulo. Magka-

krus pa ang mga braso nito habang kunut na kunot ang noo at nakatingin sa malayo
dahil katabi siya mismo ng glass wall ng fastfood kung saan sila kakain.

"What are you thinking?" tanong ni Zero sa kanya.

Dala na kaagad nito ang pagkain nila. Inilalapag na nito sa harap ni Matilda ang
para sa dalaga.

"Iniisip ko kung paano kita tatakasan," seryosong sagot din naman ni Matilda.

Napangiti pa si Zero.

"Hindi mo 'ko kailangang takasan. Ibabalik din naman kita, pero hindi pa sa ngayon.
Saka na, kapag okay na ulit tayong dalawa. Kapag napatawad mo na ako," tugon nito.

"Pwede naman tayong magkapatawaran nang walang nangyayaring pangki-kidnap. Walang

pilitan," singhal pa ni Matilda sa lalaki.

"It depends on how you will cooperate, Dada," tugon lang ni Zero sa kanya.

"Magpapatawad ako. 'Yon man lang magawa ko bago ako mamaalam sa mundo," tugon din
naman ni Matilda.

They started eating. Nakatingin lang naman ni Zero kay Matilda na abalang-abala sa
pagkain at tila walang panahon para tignan man lang siya kahit na isang beses.

"Your face didn't change, Dada. Parang hindi ka naman tumanda ng ilang taon,"
nakangiting sabi pa ni Zero.

Saka lang napatitig si Matilda sa lalaking kasama niya.

"Hindi mo nga ako mabo-bola. Kahit ano pa ang sabihin mo, hindi ako lalambot. Hindi
ako nakalimot sa pang-iiwan na ginawa mo sa akin noon. Lalo na itong ginawa mong
pagpanggap na hindi mo 'ko kilala. Baka napatawad pa kita kung nagpakilala ka sa
akin kaagad. Wala naman akong pakialam kung kriminal ka man, priest, gangster o
isang supot. Wala akong pakialam do'n," paliwanag pa ni Matilda.

Natawa naman si Zero sa narinig.

"Bakit may kasamang supot sa dulo? I have been circumcised before entering high
school, Dada. Ang kulit mo talaga," komento pa nito.

"Ah, talaga? Malay ko ba. Kahit ano pa 'yan. Naging kaibigan mo 'ko noon, at never
kitang hinusgahan. You should know that," tugon pa ni Matilda.

"I got your point. And I'm really sorry, Dada. I will never do it again," tugon din
ni Zero.

"Tapos naman na. Nagawa mo na, hayaan na natin 'yon," nakasimangot na tugon ni
Matilda.

"So, do you forgive me now?" Tanong pa ng lalaki sa kanya.

"Still no," mabilis na sagot naman ni Matilda.

"Ang hirap talagang kumbinsi. Oh well, we still have few more days to reconcile. We
can slowly take our time," nakangiting sabi naman ni Zero.

"Why do you want to reconcile with me? Mukhang ayos ka naman noong mga panahon na
wala ako. Mukhang hindi mo na rin naman kailangan ng isa pang kaibigan na mahirap
na ngayon, wala pa sa katinuan at gusto pang magpakamatay?" sunud-sunod na tanong
ni Matilda.

"Kagaya rin ng sinabi mo kanina. Wala akong pakialam kung ano ka na ngayon. Kung
mahirap ka na, kung nagmadre ka ba o kung hindi ka na virgin ngayon," paliwanag din
ni Zero.

"Hoy! Virgin ako!" nanglalaking mga mata na sagot kaagad ni Matilda.

Lalong napangisi si Zero sa narinig niya.

"Well, that is very nice to know. Thank you so much for that information, Dada,"
tumatango na tugon pa ni Zero sa dalaga.

Kunot lang naman ang noo ni Matilda. Hindi niya kasi maintindihan kung bakit ito
nagpasalamat sa kanya. Tinapos na lamang niya ang pagkain niya at kaagad na tumayo
para pansamantalang makapagbanyo.

Nilingon pa niya si Zero na kasalukuyan pa ring kumakain. Mabilis siyang umihi.

Matapos no'n ay sinubukan niyang dumaan sa exit ng fastfood restaurant sa likod.
Dahan-dahan pa siyang humahakbang palabas. Pero nagulat na lang siya nang biglang
may bumuhat sa kanya.

"Hoy!" sigaw kaagad ni Matilda.

"Sabi ko na eh. Kaya iba ang kutob ko kanina, tatakas ka nga. Huwag kang makulit,
Dada. Nasa probinsya ka. Malayo na 'to sa Maynila. Hindi ka basta-basta
makakabalik," sermon pa ni Zero sa kanya.

"Ibaba mo 'ko! Magpapahangin lang naman sa ako!" palusot pa niya.

"Hindi mo 'ko maloloko," tugon lang ni Zero sa kanya.

Saka lamang siya ibinaba ni Zero nang makabalik na sila sa kotse. Sinuotan pa siya
nito ng seatbelt at hinigpitan pa nito 'yon.

"Bakit ba takot na takot kang makasama ako?" Tanong nito sa kanya.

"Hindi ako takot. May ibang plano lang kasi ako sa buhay ko," tugon din naman ni
Matilda.

"Which is dying? Not gonna happen, Dada. Tutuloy na tayong magbyahe ulit," deklara
nito.

Lalong napasimangot si Matilda. She was thinking of other ways how she can lure
Zero. Sooner or later, alam niyang hahanapin siya ng mga lalaking humahabol sa
kanya para singilin siya sa utang niya. Mas malaking gulo kung magkataon na
matagpuan siya ng mga 'yon at madamay pa si Zero.

Ayaw niya ng kahit na anong karagdagang iisipin bago siya mamaalam sa mundo. Baka
hindi matahimik ang kaluluwa niya sa kabilang buhay at maging ligaw na kaluluwa
siya na hindi alam kung saan ang tamang landas na dapat tahakin niya. Kailangan
niyang makawala at makalayo kay Zero.

🅰The Hitman's Love

Chapter 9
Inabot na sila ng dilim bago makarating sa isang malawak na lupain. Naka-idlip na
nga si Matilda kahit na pilit niyang nilalabanan ang antok niya kanina pa. Ang
dalawang oras na biyahe kasi na sinasabi ni Zero ay halos limang oras naman pala sa
totoo. Hindi na rin niya alam kung nasaang lupalop na ba siya ngayon ng mundo at
kung paano siya bi-biyahe pabalik ng Maynila nang mag-isa kapag natakasan niya si
Zero.

"Napakalayo nito sa kabihasnan. Dito mo na ba ako papatayin? Bakit naman lumayo ka

pa? Hindi naman ako choosy," lahad pa ni Matilda.

Napailing na lang si Zero sa sinabi sa kanya ng dalaga.

"Masyadong malawak ang imahinasyon mo, Dada. Halika na, maglalakad pa tayo," aya
nito sa kanya.

"Saan mo ba talaga ako dadalhin?" tanong pa rin ni Matilda.

Nakasunod lang naman siya kay Zero na nauuna nang maglakad. At dahil hindi pa siya
nakatingin sa daan ay bigla na lamang lumusot ang paa niya sa uka sa lupa. Kaagad
naman siyang napatili at napayakap sa likuran ni Zero.

"Mukhang hindi mo na mapigilan ang sarili mo ngayon, Dada. Come, let me hug you,"
nakangising sabi ni Zero pagkaharap nito sa kanya.

"Siraulo! Lumusot ang paa ko! Sino bang may gustong yumakap sa matigas na likod mo?
Nauntog pa ang tahi ko sa noo," reklamo ni Matilda.

Kaagad naman siyang umayos ng tayo. Nakahawak pa siya sa noo niya habang
sinisigurado na walang dugo ang benda niya ngayon.

Zero suddenly extended and offered his hand to her. Nakatitig lang naman si Matilda
ro'n. Kalaunan ay tinanggap din naman niya 'yon. Madilim ang dinaraanan nila at
hindi niya kabisado ang lugar. Kumapit na lang din siya nang mahigpit sa kamay ni
Zero.

"Don't let go of this hand, Dada," usal pa ni Zero sa kanya.

Hindi naman siya tumugon dahil palingon-lingon siya sa paligid. Pakiramdam niya
kasi ay bigla na lamang may aswang na lalabas, dadamputin siya at biglang ililipad.
Gano'n kasi ang mga kwentong kababalaghan sa mga palabas kapag Gabi ng Lagim.

"Ano ba 'tong lugar na 'to, Zac? Este, Zero? Bakit parang pang-aswang naman 'tong
pupuntahan natin? Masyadong isolated," reklamo ni Matilda.

Nakasiksik na siya sa tagiliran ni Zero. Lalo na kapag may nadadaanan silang mataas
na damo sa gilid. Naiinis na siya. Halos sampung minuto na silang naglalakad pero
hindi pa rin niya alam kung ano ba ang pupuntahan nila.

"Walang aswang dito. Kriminal lang ang nakatira, at ako 'yon," paglilinaw pa ni
Zero.

"Ay! May gumalaw!" sigaw bigla ni Matilda.

Hindi na niya natiis. Sumakay na siya sa harap ni Zero nang makitang gumalaw bigla
ang mataas na damo sa harapan niya.
"Wala 'yan. Baka ahas lang 'yan o kung ano man na hayop," tugon lang din ni Zero.

"Ahas?! Eh 'di lalong mas nakakatakot?! Baka anaconda 'yan?! Ano ba naman 'tong
gagawin mo sa akin? Gusto kong magpakamatay, pero ayaw ko namang maging hapunan ng
gutom na ahas!" patuloy na sigaw pa rin ni Matilda.

Hindi naman na nag-react pa si Zero sa kanya. Patuloy na lamang itong naglakad

habang buhat-buhat siya. Inayos pa niya ang pwesto ni Matilda para mas madali niya
itong makarga. Mahigpit naman ang kapit ng dalaga sa kanya habang nakasiksik ang
mukha nito sa balikat niya.

Zero is enjoying the moment by the way. Patago pa siyang napapangiti. Hinigpitan pa
nga niya ang pagkakayakap sa likod ni Matilda.

"Malayo pa ba tayo?" tanong ni Matilda.

"Malapit na," tugon naman kaagad ni Zero.

"Iba ang malapit sa'yo eh. Kanina nga 'yong sinabi mong dalawang oras na biyahe,
halos anim na oras pala sa totoong buhay!" reklamo pa rin ni Matilda.

"Ayan na nga oh. Nasa harap na natin mismo," turo naman ni Zero.

Nilingon naman kaagad ni Matilda kung ano man ang tinuturo nito sa kanya. Nanglaki
pa ang mga mata niya nang makitang may bahay pala paglagpas nila sa mga matataas na
damo.

Kaagad siyang nagpupumiglas para bumaba at makawala sa mga bisig ni Zero.

"Sa'yo ba ang lupain dito?" Tanong ni Matilda.

"Yeah. This is my hideout," tugon naman ni Zero sa kanya.

Nilingon naman siya ni Matilda habang nakanganga pa rin sa gulat at lawak ng

lupain.

"Hideout? Pero bakit mo 'ko dinala rito? Hideout mo pala tapos nalaman ko?" tanong
ni Matilda.

"Bakit? Isusumbong mo ba ako?" tanong din ni Zero sa kanya.

"Kung may mapapala siguro ako sa pagsumbong sa'yo, may chance," nag-iisip na tugon
din naman ni Matilda.

"I trust you, Dada. You won't do that. Halika na. Ayaw mo na bang magpakarga?
Kayang-kaya kita," alok pa ni Zero.

Inirapan lang naman siya ni Matilda at nauna na itong maglakad papasok sa gate ng
isang malawak na lupain. Dalawang palapag lamang ang bahay ngunit napakalawak rin
nito.

"Magandang gabi, Señor," bati sa kanya ng isang matandang lalaki.

Kaagad na kumunot naman ang noo ni Matilda.

"They live and work here. Sa kabilang dulo sila ng mansyon nakatira. Don't worry,
everyone is safe here. Zachary Santiago ang pangalan na ginamit ko nang bilhin ko
ang lupain na 'to," paliwanag din naman kaagad ni Zero sa kasama.
"Wala naman akong sinasabi, ah? Kampante nga ako na may ibang tao rito eh," kibit-
balikat na sagot lang din naman ni Matilda.

"Wala naman akong gagawin sa'yo na hindi mo gusto, Dada. I'm a gentleman,
remember?" paalala pa nito sa kanya.

"Noon, malay ko na sa'yo ngayon?" tugon din ni Matilda.

"Pwede na tayong kumain ng hapunan kung gutom ka na. O gusto mo ba munang

magbihis?" tanong pa ni Zero.

"Magbihis? Bakit may mapapahiram ka bang damit sa akin dito?" tanong din ni
Matilda.

"My clothes, of course," tugon din ni Zero.

"Titignan ko muna kung saan ang magiging kwarto ko, saka ako kakain," deklara rin
naman ni Matilda.

"Halika sa taas. Katabi lang ng kwarto ko ang magiging kwarto mo. Kaya kung may
kailangan ka, pwede mo 'kong puntahan sa kabilang pinto," paliwanag pa ng lalaki sa
kanya.

"Ang creepy no'n. Wala akong kakailanganin sa'yo. Hindi ako pupunta sa kwarto mo,"
tanggi naman kaagad ni Matilda.

"Why? What' wrong with that? Hindi ba natutulog naman tayo sa iisang kama noong
high school kapag may overnight sa school?" paalala pa ni Zero.

"Wala naman kasi akong ibang kaibigan noong mga panahon na 'yon. Kaya kahit bawal
magtabi sa kwarto ang babae at lalaki, pinipilit kitang tabihan ako," paglinaw rin
naman ni Matilda.

"Hindi naman ako napipilitan noong mga panahon na 'yon. Ngayon, hindi mo rin naman
ako kailangang pilitin," tugon pa ni Zero.

"Hoy, tumataas ang balahibo ko sa sinasabi mo, ha? Kilabutan ka nga," saway niya pa
rito.

"Hindi kilabot 'yan. Kilig dapat 'yan eh," hirit pa ni Zero sa kanya.

"Binata na talaga si Zac. Marunong nang magsabi ng ganyan," pang-aasar pa ni

Matilda habang hinahaplos sa buhok si Zero.

"Kainis, ginawa pa akong bata," bulong lang ni Zero.

"Okay na ako rito sa kwarto. Ako na lang ang maglilibot nang mag-isa," deklara
naman ni Matilda.

Hinatid kasi siya ni Zero hanggang sa tapat ng pinto ng magiging kwarto niya habang
namamalagi sa probinsya.

"Wala naman na akong ibang gagawin. Pwede kitang i-tour sa buong bahay," alok pa
nito sa kanya.

"Hindi na, gabi na eh. Saka may bukas pa naman. Pwede mo pa akong i-tour bukas.
Hindi naman ako tatakas," tanggi pang muli ni Matilda.
"Sige, bukas na lang. Magpahinga ka muna sandali. Babalikan kita after 15 minutes,
tapos kumain na tayo sa baba," saad pa ni Zero.

Tumango lang naman si Matilda bago pumasok sa loob ng kwarto. Napakalawak no'n. Ang
laki ng kama at maraming gamit sa loob. Napangiti si Matilda.

"Masaya ako na kahit paano ay maluwag pa rin naman pala ang buhay ni Zac kahit na
bigla siyang nawala noon," bulong ni Matilda sa sarili niya.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin niya alam ang tunay na dahilan ng pagkawala ni Zac.
Pero saka na niya aalamin 'yon. Pagod na ang isip niya sa ngayon na mag-isip ng
kung anu-ano. Gusto na nga sana niyang matulog, pero kailangan pa muna niyang
kumain at maglinis ng katawan mamaya. Nakakahiya naman, baka isipin ni Zero sa
kanya ay dugyot at tamad. Naging mahirap lang siya, pero maalaga naman talaga siya
sa katawan kahit noon pa man.

Nakatanaw siya sa bintana at tinitignan ang maraming bituin sa kalangitan.

Napakaganda ng paligid. Ngayon lang siya nakapaglaan ng oras para matitigan nang
matagal ang ganda ng mundo. Noon kasi ay nakalaan ang lahat ng oras niya sa pera at
pagsha-shopping. She doesn't have any time to appreciate what the world could give
her. All she cared about are the material things around her. The material things
that will be worthless after being left alone.

Ang dating anak mayaman na nilalapitan noon para hingan ng tulong, ay isa nang
dukha at nag-iisa na lang sa buhay ngayon.

Tanggap naman na ni Matilda na lahat ng mayroon siya noon ay wala na ngayon.

Nasasaktan lang siya, dahil sana naitama niya ang mga maling nagawa noon. Sana
hindi niya hinayaang umikot ang mundo niya sa pera at sa mga kayang bilhin nito.
Hindi naman kasi nabibili ang tunay na kasiyahan. Maaari kang bumili ng mga
mamahaling bag, sapatos, make-up o gadgets. Pero panandaliang saya lang naman ang
maibibigay no'n sa puso mo.

Naranasan niya ang bilhin noon ang lahat ng gusto niya. Pero naging masaya ba siya?
Mga ilang araw, oo. Pero ngayon, ni hindi na nga niya magawang ngumiti nang tunay
eh.

🅰The Hitman's Love

Chapter 10
"Dada, kain na," tawag ni Zero mula sa labas ng pinto.

Kaagad namang binuksan ni Matilda ang pinto para lumabas. Nakasimangot pa rin siya
kay Zero pero gutom na siya kaya kailangan niyang lunukin ang pride niya. Sumunod
siyang muli kay Zero hanggang sa marating nila ang malawak na kusina. Tahimik
siyang umupo. Hinainan pa sila ng pagkain. Namiss niya ang ganitong eksena. Pero
alam naman niyang hindi na siya makakabalik pa sa dati. Tanggap na rin niya kahit
masakit para sa kanya.

"So, let's start with what happened to you, Dada," simula pa ni Zero.

"Bakit ako? Bakit hindi ikaw muna?" tanong kaagad niya.

"Oh, you're interested in my story? Okay, let's start with me first. Ask me what
you want to know," tugon din naman nito sa kanya.

"What happened to you? You suddenly disappeared. Para kang bula, nawala na lang
bigla. Wala pang nakakaalam ng nangyari sa'yo," simulang tanong din naman ni
Matilda.
"Because what happened to me was a tragic one. I lost both of my Mom and Dad in
just one night, Dada. They are both a victim of an injustice in our country. Wala
naman akong sinisisi sa kaganapan na ‘yon, nangyari na eh. Namatay sila dahil
nagkataon na nasa malapit sila sa lugar kung saan naghahabulan ang mga Pulis at ang
tatlong holdaper na may mga baril din. They exchanged firing guns, bullets
everywhere. My parents' car came across. Natamaan sila pareho. I lost them in that
same night," kwento rin naman ni Zero.

"I'm sorry, Zac. I didn't know that part of your story," naiiyak na tugon ni
Matilda.

"I didn't want to leave. But, my Dad's brother made me choose. If I continue going
to school, they will take my Mom and Dad's body with them. Hindi ko na raw ulit
makikita o madadalaw man lang ang mga magulang ko. So, I had no choice but to give
up school for almost three months. Hindi kita gustong iwan noon, pero wala naman
akong magawa, Dada. My new guardian wants me to transfer to a different school.
Inuwi nila ako sa probinsya. And that's when my absence in your life started,"
patuloy naman ni Zero.

"Pero bakit hindi mo ‘ko binalikan nang makapagtapos ka na? Hindi mo man lang ba
ako naisipang hanapin noon?" Tanong pa niya rito.

"Siyempre, ikaw ang unang-unang kong hinanap pagkabalik ko sa Maynila. But, I saw
that you are already doing great. You're a successful heir of a businessman, habang
ako, naging isang malupit na kriminal na lang. How could I face you? Hindi kita
abot, Dada," paglinaw pa ni Zero.

"Hindi abot? O ayaw mo lang abutin? Ngayon, abot na abot mo na ako. Pwedeng-pwede
ko na nga ring tapak-tapakan na lang eh," seryosong tugon pa ni Matilda.

"I won't do that. Bakit naman kita tatapakan? Mas madali ka nang maabot ngayon.
Kung tanggap mo kung ano ako ngayon, malaking bagay na 'yon," tugon din ni Zero sa
kanya.

"Binubuyo nga kita noon na makipagsapakan at mangbugbog ng ibang tao eh. Kaya kung
kriminal ka ngayon, hindi big deal 'yon. Mas marami ka na ngang pera oh. Kaya mo na
kong bilhin," lahad pa ni Matilda.

"Talaga? I can buy you now?" interesadong tanong pa ni Zero.

"Tanga, siyempre biro lang 'yon. Huwag kang bibili ng patapon na ang buhay. Lugi ka
ro'n," bawi niya rin naman kaagad dito.

"Don't say that. Hindi patapon ang buhay mo. Kaya nga kita kinidnap, di'ba? Aayusin
natin kung ano mang klase ng gulo 'yan. Wala namang problemang hindi naaayos,"
tugon pa ni Zero.

Hindi naman na kumibo pa si Matilda at nagpatuloy na lamang sa pagkain niya. Walang

problemang hindi naaayos? Mayroon, ang problema niya. Dahil buhay na mismo niya ang
pinakaproblema niya. At ayaw na rin naman niyang ayusin. Bakit pa? Wala naman na
siyang rason para magpatuloy at mabuhay pa. Her life will just be a burden to her.

Kinaumagahan ay maagang nagising si Matilda. Nakatulog ba siya nang maayos? Medyo

lang. Zero's place gives her somewhat peace of mind. Ang tahimik na paligid na
tanging huni lamang ng kuliglig at kung ano pang insekto ang maririnig sa gabi.
Kahit paano ay nakatulog nang diretso si Matilda. Maaga nga lang siyang nagising.
Lumabas siya ng mansyon at naglakad-lakad sa malawak na bakuran ni Zero.
Mataas ang bakod nito pero hindi nila ito natanaw sa labas kagabi dahil nakatago
ang lugar at natatakpan ng mga matataas na talahib. Naisip ni Matilda na baka
sinadya ito ni Zero para hindi madaling matunton ang lugar niya kung magkataon man.
Masyadong liblib ang lugar at hindi mo kaagad iisipin na may malawak na mansyon
pala sa likod ng mga matataas na talahib.

"Why? Are you thinking of your escape plan now?" biglang may boses na nagtanong sa
kanya mula sa likuran.

Kaagad namang napalingon si Matilda at nakita niya si Zero na nakatingin sa kanya

habang humihigop sa tasa nito.

"Huwag kang mag-alala, hindi pa ako tatakas sa ngayon," tugon naman ni Matilda.

"So, may balak ka pa rin talagang tumakas? Ayaw mo ba rito?" tanong ni Zero.

"Hindi naman dito ang buhay ko, Zero," mabilis na tugon din naman ni Matilda.

"You wanted to end your life anyway. Wala ka naman na sigurong dapat na balikan pa
sa Maynila? Bakit hindi ka nalang muna manatili rito ng ilang buwan, para
pakiramdaman mo ang sarili mo? Mababait ang mga tao rito, Dada. Magugustuhan mo
rito," pagkumbinsi pa ni Zero sa kanya.

Nginitian na lamang niya ang lalaki. Hindi na siya sumagot pa. Ayaw na niyang
makipagtalo. Mahirap ipaunawa sa iba ang desisyon niya. Hindi rin naman niya
pipilitin ang ibang tao na unawain siya.

"Ano ba ang mayroon dito sa probinsya na 'to?" tanong na lamang ni Matilda.

"Marami kaming tanim. Gulay, prutas, may manukan at babuyan din. Pero medyo malayo
rito," kwento rin naman ni Zero.

"Haciendero ka naman na pala. Bakit hindi ka pa tumigil sa trabaho mo?" tanong ni

Matilda.

"Gusto mo bang tumigil na ako?" tanong din ni Zero.

"Siraulo, nagtatanong lang ako," saway naman kaagad ni Matilda.

"Bakit nga ba? Siguro kagaya ng rason mo kung bakit ayaw mo rin itigil ang desisyon
mong mamatay. This is what I have become. Without this, I know, I'm nothing," tugon
pa ni Zero.

"Magkaiba 'yon. Maayos ang buhay mo. Wala nga lang sila Tito at Tita, pero maayos
naman ang estado mo ngayon," tugon din ni Matilda.

"Mukha bang maayos ako ngayon? I don't feel like that. I don't know," kibit-balikat
na sagot lang ni Zero.

"Saang part ka ba hindi okay? Do you feel lost because of what happened to your
parents?" usisa naman ni Matilda.

"Kahit ako, hindi ko alam ang sagot diyan sa tanong mo eh," mabilis na tugon naman
ni Zero.

"I don't know what are the right words to say to you, Zero. Hindi rin naman ako
'yong tao na magaling magpayo. I love messing things up. Alam mo 'yan. Pero kung sa
trabaho mong 'yan ka masaya, do it. Masama man, wala eh. Diyan ka masaya eh," tugon
ni Matilda.

"It's okay. I don't need comforting words from you, Dada. Just be with me and I
will be fine," sagot din naman ni Zero sa kanya.

"I can be with you for days, Zero. Wala namang kaso ro'n. We now have our own
lives. Ikaw, may mga trabaho ka. I'm sure, maraming nakalinyang itumba," pang-aasar
pa ni Matilda.

"I can turn them down. The hell I care," sagot din naman nito.

Napailing na lang si Matilda sa sinabi ng binata.

"Nandito na rin lang naman tayo sa lupain mo. I-tour mo na rin ako," aya pa ni
Matilda.

"What do you want to do? Do you want to harvest crops?" tanong din naman nito.

Nanglaki pa ang mga mata ni Matilda sa narinig. She has never done that before.
Naisip niyang parang masaya nga gawin ang mag-ani.

"Talaga? May aanihin ba ngayon?" tanong niya kaagad.

"Yes, nagsimula sila kahapon sa pag-ani ng mga gulay. Narinig ko, kamatis, sitaw,
at talong naman daw ang aanihin nila ngayong araw," kwento pa ni Zero.

"Tara na!" masiglang aya pa ni Matilda.

"Mag-almusal ka muna. Nagkape ka na ba?" tanong pa ni Zero sa kanya.

"Hindi pa," tugon din naman ni Matilda.

"Then, you should eat something first. Baka akala mo madali ang mag-ani, ha?"
sermon pa nito.

"Okay, kakain muna ako. Mabilis lang," nagmamadaling tugon din naman ni Matilda.

Nauna na siyang pumasok sa mansyon at dumiretso sa kusina. Sumandok siya ng

sinangag at ulam. Nagsalin din siya ng brewed coffee. Hindi siya mahilig sa brewed
coffee, pero hindi na siya mag-iinarte pa. Kung ano ang available at iniinom ng
karamihan, 'yon na rin ang sa kanya. Hindi naman na siya mayaman para maging mapili
pa kagaya ng dati eh.

"Magdahan-dahan ka, maaga pa naman. May magsisimula pa lang silang mag-ani maya-
maya. Take your time," saway naman kaagad ni Zero sa kanya.

Naabutan kasi siya nitong nagmamadaling ngumuya. Nasamid pa nga siya sa kinakain
niya. Si Zero naman ay pinagmasdan lang siya hanggang sa matapos siyang kumain.
Hindi naman siya nakaramdam ng hiya. Sanay siya sa gawin nito. High school pa
lamang sila, gawain na talaga ito ng lalaki.

Mabilis kasing kumain si Zero or Zac noong mga panahon nila noon. Si Matilda ang
mabagal kumain, minsan din kasi ay nagku-kwento pa siya habang kumakain kaya lalong
matagal siyang matapos. Walang ibang ginagawa si Zero kundi makinig sa mga kwento
niya at titigan lamang siya. Kaya hindi na bago ang ganitong eksena kay Matilda.

🅰The Hitman's Love

Chapter 11
Sumakay sina Matilda at Zero ng kuliglig. Isa 'yong uri ng sasakyang pangprobinsya
at pangbukid. Maingay pa naman ang tunog no'n habang nasa biyahe sila. Pakiramdam
tuloy ni Matilda ay natanggal ang lahat ng tutuli niya sa magkabilaang tainga.

"Malayo pa ba?!" sigaw ni Matilda.

Nakababa na sila sa kuliglig at naglalakad na ngayon.

"Bakit ka nakasigaw? Magkalapit lang naman tayo, ah?" tanong pa ni Zero.

"Ha?! Ano? Nakasigaw ba ako?!" tanong pa ni Matilda.

Napailing na lang si Zero habang natatawa pa. Hinawakan niya si Matilda sa kamay at
hinila na papunta sa taniman nila ng mga gulay mula sa hindi kalayuan.

"Magandang umaga," masiglang bati naman ni Zero sa mga nadaanan nila mga tauhan.

"Magandang umaga, Señor. Napakaganda naman pala ng nobya ninyo," nakangiting tugon
pa ng isang lalaking tauhan ni Zero.

"Ay, naku. Hindi po.." hindi natapos ni Matilda ang dapat na sasabihin niya.

Inakbayan na kasi siya bigla ni Zero.

"Oo naman, Manong Ramon. Siya ang pinakamaganda sa lahat, lalo na sa paningin ko.
Gusto raw kasi niyang maranasan ang mag-ani. Makikigulo muna kami sa inyo ngayong
araw, ha?" tugon pa ni Zero.

Siniko naman kaagad siya ni Matilda sa tagiliran.

"Nobya? Talaga? Nobya mo 'ko?" pabulong na tanong ni Matilda kay Zero.

"Hayaan mo na. Para wala nang mahabang paliwanagan pa. Sumakay ka na lang din.
Ano'ng gusto mong sabihin ko? Kinidnap kita kaya ka narito? Tara na," paliwanag din
naman ni Zero.

Ano pa nga ba ang magagawa ni Matilda? Eh ‘di siyempre, wala na. Sumunod at naki-
ayon na lamang siya sa sinabi ni Zero.

"Dito tayo sa mga kamatis," aya pa ni Zero sa kanya.

Excited pang naglakad si Matilda. Palapit pa lamang sana siya kay Zero nang biglang
may sumalubong sa kanya na malaking daga.

"Ahh! Mama!" reklamo niya pa.

Mabilis niyang iniwasan 'yon. At dahil sa pag-iwas niya, ay nawalan siya ng balanse
at napaupo sa halamanan.

"Dada!" tawag naman sa kanya ni Zero.

Mabilis siyang nilapitan at itinayo nito.

"Ayos ka lang ba?" tanong pa ni Zero sa kanya.

Kaagad na pinagpag nito ang suot niyang shorts sa likuran.

"Oo, ayos lang. Naku, nadaganan ko 'yong ibang kamatis. Nakakahiya, panggulo lang
yata talaga ako rito," bulong pa ni Matilda.
"Ayos lang. Wala bang masakit sa'yo? Baka dumugo na naman 'yang mga sugat mo," pag-
aalala pa ni Zero.

"Wala naman. Nagulat lang talaga ako sa daga. Pasensya ka na," mabilis na tugon din
naman ni Matilda.

"It's okay. Dito ka na sa tabi ko. Excited ka kanina eh. Don't worry, wala nang
daga. Baka naligaw lang 'yan mula sa palayan," tugon pa ni Zero.

"Kapag may nakita pa akong daga, magpapakarga talaga ako sa'yo," biro pa ni
Matilda.

"Gusto mo pa kargahin na kita ngayon eh," hirit din naman ni Zero.

"Siraulo," natatawang tugon lang niya rito.

Nagsimula silang tumulong sa pag-ani ng kamatis. Matilda was really amazed how
fresh and sweet the tomatoes are. Ang laki pa ng mga bunga. Sa mga videos sa ibang
bansa lang siya nakakakita ng ganito kalalaking kamatis noon eh.

"Exporter ang farm namin sa iba't-ibang lugar sa mundo. Lalo na 'yong kalabaw na
mangga? Naku, hindi pa anihan pero naka-kontrata na 'yan sa kung saan-saan," kwento
pa ni Zero sa kanya.

"This is a nice and peaceful investment, Zac. Ay, Zero na nga pala. Anyway, good
choice, I'm so happy for you," nakangiting sagot naman ni Matilda.

Tinapik pa niya sa balikat ang lalaki. She was really happy and proud for Zero.
Well, hindi man tama ang trabaho nito, pero at least, marami rin naman itong
natutulungan na ibang tao.

"Maiba naman tayo, ikaw?" simula ni Zero.

"Ano naman ang mayroon sa akin?" tanong pa ni Matilda.

"What can I do to change your mind?" tanong pa ni Zero sa kanya.

Napasimangot si Matilda habang nag-iisip.

"Hindi ko alam kung may makakapagpabago pa ba sa isip ko," pag-amin din naman niya
rito.

"What if I become your purpose to live?" tanong pang muli ni Zero.

"What? Ano'ng ikaw ang maging purpose ko para mabuhay?" naguguluhang tanong ni
Matilda.

"You wanted to kill yourself because for you, you no longer have purpose in life.
But, if you found your new purpose, then, you will have a reason to live. So, live
for me, Dada," paliwanag pa ni Zero.

Natulala naman si Matilda sa mukha ng dating kaibigan. Napaisip pa siya. Is it

really possible to live for someone else? Pero paano? Buong buhay niya, nakadepende
lamang siya sa kaligayahan ng sarili niya. She doesn't know how to depend on
someone. She was selfish. She loves herself too much. Hindi niya alam kung kaya ba
niya ang sinasabi ni Zero sa kanya ngayon.

"I can't," mabilis na tanggi naman ni Matilda.

"Hindi mo pa nga nasusubukan, sumusuko ka na kaagad? I will help you, Dada. I will
become your purpose. I will be your reason to live," nakangiting sabi pa ni Zero.

Kinindatan pa siya nito bago ito magpatuloy muli sa ginagawang pagpitas ng mga
malalaking kamatis.

"Ano naman ang kapalit niyang gagawin mo? How will you become my purpose?" tanong
din ni Matilda./

"You just have to fall inlove with me. Fall for a criminal. Kaya mo kaya?"
nakangising tanong ni Zero.

"Ayan nga ang problema eh. You know me, I love myself too much. And I don't know if
I'm capable of loving another person. I can hurt them, but love them? Nakita mo
naman siguro ang ginawa natin sa mga nagconfess sa akin noong high school pa lang
tayo?" paalala pa ni Matilda.

"That's them, I believe I have an advantage because I'm Zac. I'm your Zac. The
knight in shining armor from your past. Siguro naman, kaya kong paluksuhin ng tibok
'yang puso. No matter how stubborn and hear-headed you might be. Wala namang
masamang subukan, di’ba?" hirit pa ni Zero sa kanya.

"Bakit willing kang tulungan ako? Why would you waste your time on me?" tanong pa
ni Matilda.

"You should already know the answer to that question, Dada. I am me. And when it
comes to you, I'm willing to do everything," paliwanag pa nito.

Napailing na lang naman si Matilda.

"Hindi naman na tayo bata. It was so childish. Kapag naaalala ko ang mga ginawa
nating kalokohan noon, napapailing na lang ako. I could have done better," tugon
niya pa.

"But that what makes the high school life memorable. Doing the things that will
make you regret once you became older. Ako? Wala akong pinagsisihan," paglinaw pa
ni Zero sa kanya.

"So, our high school moments became very memorable to you?" kunut-noong tanong ni
Matilda.

"Oo naman. Lalo na kapag nakikipag-inuman ka sa mga kaklase natin noon? You wanted
so much to become a heavy drinker. Pero hindi ka naman umuubra noon kapag emperador
at red horse ang iniinom," kwento pa ni Zero.

Napaisip saglit si Matilda.

"Hindi lahat ng maagang nag-iinom, nagiging malakas uminom. Bakit kaya hindi naging
applicable sa akin 'yan? Nakakainis, tumba ako kaagad noon," reklamo ni Matilda.

Palihim namang napangisi si Zero. Naalala niya kasi ang mga makukulit na eksena
nila ni Matilda noong high school pa sila.

Second Year High School.

"Sige, kumuha pa kayo kahit ilang case. Sagot ko 'yan!" deklara pa ni Matilda sa
mga kasamang kaklase.
Nasa bahay sila ngayon ng kaklase nilang lalaki. Wala kasi ang mga magulang nito
kaya malaya silang makapag-inom. Si Matilda pa nga ang nag-aya. Gustung-gusto kasi
talaga niyang matutong mag-inom.

"Sigurado ka ba?" bulong ni Zac sa kanya.

Sinamaan niya lamang ng tingin ang kaibigan.

"Bakit? Natatakot ka ba? Malakas akong uminom, feeling ko hindi kaagad ako
malalasing," tugon pa ni Matilda.

"Hindi pa kita nakitang uminom eh. Pero sige, kapag nakita kong hindi mo na kaya,
aawatin na kita," lahad din naman ni Zac sa kanya.

"Huwag mo 'kong awatin. I want to know my limits," bilin pa ni Matilda sa kanya.

"Okay, sige. Sabi mo eh," pagsang-ayon na lang din naman ni Zac sa kanya.

Nagsimula silang magpa-ikot ng tagay. Emperador na may chaser na iced tea ang una
nilang iniinom. Nakatabi lang naman si Zac kay Matilda at pinapakiramdaman ito.

"Ikkk! Ang init!" Nakangiwing bulong pa ni Matilda.

Kakatapos lang nito uminom ng alak na itinagay sa kanya ng lalaking kaklase. May
kasama rin silang tatlong babae.

"Mainit talaga 'yan sa lalamunan. Ano? Ayaw mo na ba?" tanong pa ni Zac sa kanya.

"Kakasimula pa nga lang natin, aayaw na ako kaagad?!" hindi makapaniwalang tanong
ni Matilda kay Zac.

"Nagtatanong lang naman. Namumula na kasi kaagad ang pisngi at tainga mo, Dada,"
paliwanag pa ni Zac sa kanya.

"Ganyan talaga ako. Rosey cheeks, kasi meztisa. Kaibigan ba talaga kita?" tanong pa
ni Matilda rito.

Nagtaas na lang naman ng dalawang kamay si Zac bilang pagsuko. Hindi na siya kumibo
pa dahil alam naman niyang hindi magpapatalo sa kanya si Matilda.

Dalawang oras pa ang lumipas at nakita na niyang gumigewang na si Matilda habang

nakaupo. Mapungay na rin ang mga mata nito at pulang-pula na ang magkabilaang
pisngi nito.

"Jake, huwag mo nang tagayan si Dada. Lasing na 'to," sabi pa niya sa kaklase nila
na nagtatagay.

Tinignan naman no'ng Jake si Matilda at saka nito sinenyasan ng 'okay' sign si Zac.
Inakbayan na ni Zac si Matilda para sana awatin na ito at ilayo sa mga nag-iinuman.

"Bakit? Saan tayo pupunta? Aayain mo ba ako sa madilim? Hindi ako sasama," bintang
pa kaagad ni Matilda sa kanya.

"Dada, hindi ako gano'n. Inaawat lang kita," paliwanag naman kaagad ni Zac.

"Hindi ka gano'n? Bakit hindi?" tanong pa nito.

"Lasing ka na. Halika na," tugon lang din ni Zac.

"Hindi ako lasing. Mukha ba akong lasing? Kaya ko pang lumakad, kahit hindi mo 'ko
hawakan. Bitiwan mo 'ko. Dali! Bitiwan mo 'ko," utos pa ni Matilda sa kanya.

Tinabig pa nito ang kamay ni Zac kaya nabitiwan tuloy siya nito. Nawalan siya ng
balanse at napaupo bigla sa sahig.

"Dada, are you okay?" nag-aalalang tanong pa ni Zac.

Itinayo naman kaagad siya ni Zac.

"Bakit mo 'ko binitawan? Nakakainis ka!" reklamo pa ni Matilda.

"Ikaw ang may gusto na bitawan kita. Inaalalayan nga kita eh," paliwanag pa ni Zac.

"Huwag mo 'kong bibitawan kahit kailan, Zac," humihikbing sabi pa ni Matilda.

Nagulat na lamang si Zac nang bigla siyang hatakin nito at yakapin nang mahigpit.
Hindi nila alintana ang mga mata ng mga kaklase nila na nakatingin sa kanila. It
was a comfort place for him. Being wrapped around Matilda's arms.

🅰The Hitman's Love

Chapter 12
"Nagka-girlfriend ka na ba noon, Zac? I mean, Zero?" tanong bigla ni Matilda.

Naglalakad sila papunta sa taniman ng pinya. Paborito kasi ni Matilda ang pinya at
pinangakuan siya ni Zero na kukuha sila ng pinya bago umuwi sa mansyon.

"I was too busy to be in a relationship, Dada," mabilis na tugon naman nito.

Napakunot ang noo ni Matilda sa narinig.

"Liar! Walang lalaking busy pagdating sa babae, 'no?!" singhal pa ni Matilda.

"That is true. Look at me when I'm with you," pagsang-ayon pa ni Zero sa kanya.

Natahimik tuloy si Matilda sa narinig.

"Nagsisimula ka na ba? Talaga bang papaluksuhin mo ang puso ko, ha?" pang-aasar
lang naman ni Matilda.

"Oo naman, hindi pa ba lumulukso?" tanong pa nito.

"Lumulukso na sa high blood. Nasaan na 'yong sinasabi mong pinya? Kanina pa tayo
lakad nang lakad. Malapit nang magdilim," reklamo bigla ni Matilda.

"Malapit na. Ayon na oh. Tanaw ko na rito," sagot pa ni Zero sabay turo.

"Ha?! Ayan 'yon?! Sa'yo pa rin 'yan? Lahat ba ng natatanaw rito, sa'yo?" manghang-
mangha na tanong ni Matilda.

"Ikaw lang naman ang hindi sa akin eh," hirit pa ni Zero.

"Hoy, Zero. Kilabutan ka nga, ha? Hindi ko si-seryosohin ang mga sinabi mo sa akin.
Walang talu-talo sa magkakaibigan," saway pa ni Matilda.

"Ikaw na nga mismo ang nagsabi sa akin na ayaw mo nang magdagdag ng kaibigan. Hindi
mo na ako tatanggapin bilang kaibigan mo ngayon. So, wala akong nakikitang problema
ro'n," tugon pa nito sa kanya.
"Oo nga, pero hindi ko rin naman sinabi na gusto kong maghanap ngayon ng lalaking
mamahalin. Mali ang timing," tugon pa ni Matilda.

Nagulat pa siya nang biglang huminto si Zero sa harap niya at humarang sa

nilalakaran niya. Nauntog pa tuloy siya sa matigas na dibdib nito.

"Hindi ka naman maghahanap. Nasa harapan mo lang ako. You just have to be brave
enough and jump with me. Sasaluhin kita. You know I always got you, right?" lahad
pa nito.

Hinawakan pa siya nito sa magkabilaang pisngi. Titig na titig naman si Matilda sa

mga mata ni Zero. Why does she feel like Zero is really sincere with what he said
to her?

"Masyado kang malapit, ha? 'Yong pinya ko," saway pa ni Matilda.

"What? Inaano ko ba ang pinya mo? Wala naman akong ginagawa?" tanong din ni Zero.

"Umatras ka at lumayo nang kaunti," utos din naman ni Matilda.

"I like being this near with you. Ganito rin naman ako kalapit noong high school pa
tayo. Ngayon ka pa ba mahihiya o maiilang?" tanong din naman ni Zero.

Nagpatuloy na sa paglalakad si Matilda. Dumiretso siya sa malawak na lupain na puro

pinya ang nakatanim.

"Zero, ito oh! Malaking pinya! Pwede na ba 'tong kuhain?" masayang tanong pa ni
Matilda.

She really looked around for the big pineapple. 'Yong iba kasing nadaanan niya ay
maliit pa at halos green pa ang kulay.

"Yes, mag-ingat ka, matalas ang mga dahon niyan. Ako na ang kukuha at magpipitas,"
paalala pa nito.

Naghintay naman siya na makalapit si Zero. Mabilis nito na naani ang malaking pinya
gamit lamang ang balisong nito. Kaagad naman niyang inabot ang bunga. Tinanggalan
na rin 'yon ni Zero ng dahon sa itaas dahil baka masugat daw siya no'n.

"Sandali, may nakalimutan ka yata," tawag pa nito sa atensyon niya.

Muli naman siyang humarap kay Zero para alamin kung ano ba ang nakalimutan niya.

"Alin?" nagtatakang tanong niya.

"Hindi ka pa bayad," nakangising tugon din naman ni Zero.

Akmang sasagot pa lang sana si Matilda pero hindi na niya nagawa pa. Zero aimed for
her lips. He gave him a kiss. Mulat na mulat pa ang mga mata niya dahil sa sobrang
gulat sa ginawa ng lalaki. Nabitawan tuloy niya ang hawak na pinya. Kaagad din
niyang tinulak si Zero para magkahiwalay muli ang mga labi nila.

"Why did you kiss me?!" singhal niya rito.

Tinakpan niya kaagad ang mga labi niya habang pinupulot ang pinyang nasa lupa na
ngayon dahil nabitiwan niya.

"Siningil lang kita. One kiss for one big pineapple. Hindi ka na lugi, di'ba?"
paliwanag pa nito.
"Ang kapal mo! Huwag kang nanghahalik! Tatakasan talaga kita. Harrassment 'yan,
ha?!" banta niya pa rito.

"You act like you haven't been kissed before," pang-aasar pa ni Zero.

"I have been kissed, two times! By Paul," pagmamalaki pa ni Matilda sa lalaki.

Natigilan naman si Zero sa narinig. Napakuyom din ang mga kamao niya.

"Who is this Paul? College classmate mo?!" galit na tanong nito.

"He is a student teacher during 4th year. Wala ka na no'n kaya hindi mo siya
kilala," kwento pa ni Matilda.

"So, it happened during 4th year? Pwes, hindi siya ang first kiss mo," lahad pa
nito.

"Ha? Paanong hindi? Siyempre, siya ang first kiss ko. First crush and first kiss to
be exact," paglinaw rin naman ni Matilda.

"Hindi siya, at wala akong pakialam kung first crush mo siya. Pero kahit na hindi
siya first kiss mo, hahanapin ko pa rin siya at babarilin ko sa bibig," deklara pa
ni Zero.

Nanglaki ang mga mata ni Matilda sa narinig.

"Hoy, huwag mo siyang babarilin! May pamilya na 'yong tao ngayon. Ano ba naman
'yan, Zero?" saway niya pa rito.

"Bakit alam mo na may pamilya na siya? You kept in touch with him?" usisa pa nito.

"Malamang, friend kami sa facebook. Pero wala na akong cellphone ngayon. So, wala
na," paglinaw rin naman ni Matilda.

"Na-highblood ako sa nalaman ko ngayon, Dada. Puputok pa yata ang ugat ko sa'yo,"
reklamo ni Zero.

"Why? It was just a kiss and we were still young back then," pagtatanggol din naman
ni Matilda sa sarili.

"Just a kiss? Pero pagdating sa akin, big deal ang halik?" tanong din ni Zero.

Natigilan na naman si Matilda. Napaisip siya kung big deal nga ba ang halik kapag
kay Zero? Hindi niya rin alam. She just wanted to draw a line, so they won't cross
it. Ayaw niyang magkamali, dati niyang kaibigan ang lalaki. They could both get
hurt with just one wrong action.

"Hindi gano'n 'yon," bulong lang ni Matilda.

"Bakit marami kang reservations pagdating sa akin. I'm giving you so many signals
and hints, Dada. I'll give you three days to think. Pagbalik ko, yes lang ang
tatanggapin kong sagot mula sa'yo," lahad ni Zero.

"Aalis ka? Iiwan mo 'ko rito?" tanong ni Matilda.

She should be complaining about the three days’ time for her to think. But,
instead, she became worried of being left in the province alone.
"I have few work to finish in Manila. Mabilis lang 'yon, babalik din ako kaagad.
Hindi kita pwedeng isama. Hindi kita ibabalik sa Maynila hanggang hindi ako ang
tinitibok niyan," deklara pa ni Zero habang nakaturo sa dibdib ni Matilda.

Napatakip naman kaagad siya ng dibdib niya.

"Puso mo, hindi 'yang ano. Ewan ko sa'yo, Dada. Umuwi na tayo," umiiling na sagot
lang ni Zero sa kanya.

"Isama mo na lang ako. Doon na lang ako mag-iisip," hirit pa ni Matilda habang
naglalakad sila.

"Hindi pwede. You will be my hostage until you say yes," deklara pa nito.

Napabusangot na lamang si Matilda at patuloy na lamang na sumunod kay Zero habang

tinatahak nila ang daan pauwi.

Pilit na sinusubukan ni Matilda ang limitasyon ng katawan niya sa alak. Second year
high school sila noon ni Zac, halos linggo-linggo kung makipag-inuman sila sa mga
kaklase nila. Pero palaging basag at hilo si Matilda makalipas lamang ng dalawang
oras na dire-diretsong pag-inom. Hindi ito umaabot ng madaling araw.

"Zac, bakit umiikot ang paligid. Pati ikaw! Pumirmi ka nga! Nakakahilo ka," reklamo
pa ni Matilda

Akay-akay na kasi siya ngayon ni Zac. Nakalabas na sila mula sa bahay ng kaklase
nila. Kung hindi kasi ilalayo ni Zac si Matilda sa mga nag-i-inuman ay siguradong
hindi ito magpapapigil. Kahit hilung-hilo na ay tiyak na iinom pa rin ito.

"Hindi ako malikot, Dada. Hilo ka lang talaga. Kaya uuwi na tayo," tugon naman ni
Zac.

"Nasa business trip pa rin sila Mommy at Daddy? Bakit uuwi pa ako sa bahay? Wala
naman sila ro'n," tanong pa ni Matilda.

"Kung hindi ka uuwi, saan ka naman pupunta?" tanong din ni Zac.

"Sa inyo!" mabilis na tugon ni Matilda.

"Hindi pwede, sa inyo ka umuwi," mariing tanggi ni Zac.

"Bakit ayaw mo kong pauuwin sa inyo? Gusto ko ang Mommy mo, mabait siya sa akin.
Ipinagluluto pa niya ako ng lasagna at carbonara," tugon pa ni Matilda.

"Hindi naman sa ayaw ko, Dada. Hindi lang tama na iuuwi kita sa amin," paliwanag pa
nito.

"Ah, kasi hindi mo 'ko girlfriend. Kaya hindi mo 'ko pwedeng iuwi. Problema ba
'yon?" tanong niya pa rin kay Zac.

"Hindi 'yon gano'n. Ang gulo mo, tara na nga," sabi na lamang ni Zac.

He was about to continue walking but Matilda stopped. Bigla siyang hinawakan nito
sa kwelyo at hinila papalapit sa kanya. Matilda kissed Zac right at that moment.
Mabilis lang 'yon dahil bumitiw rin kaagad si Matilda. But Zac was shocked. Hindi
siya makapaniwala habang titig na titig sa mga mata ng kaibigan.

He made a move. A move that might make their friendship end once Matilda remembers
everything. Kinabig rin niyang muli si Matilda. He wasn't satisfied with a quick
peck on the lips earlier. He wanted more, so he is giving himself more. Hinalikan
niya si Matilda na parang wala nang bukas.

Kung iyon man ang huling pagkakataon na magkasama sila, wala na siyang
pagsisisihan. He treasure Matilda so much. He's willing to gamble and put their
friendship at stake just for a short happiness and a long passionate kiss like
this.

Sa kinabutihang palad, walang maalala si Matilda sa mga ginagawa niya kapag

nalalasing siya.

🅰The Hitman's Love

Chapter 13
Pagkauwi nina Matilda at Zero sa mansyon ay kaagad namang kinatay ni Matilda ang
nauwi niyang pinya. Literal na kinatay niya ito. Dahil tinadtad niya ng hiwa.

"Paano kung bigla akong tumakas dito habang wala ka?" tanong pa ni Matilda kay
Zero.

Kaagad naman itong napatingin sa kanya nang seryoso.

"Hindi mo gagawin 'yan. Malayo ang sakayan dito. Kahit maglakad ka ng tatlong oras,
hindi ka makakasakay kaagad," kampanteng tugon lang ni Zero sa kanya.

"I might die from exhaustion. That will be an advantage on me. Okay, sige. Maiiwan
na lang ako," nakangising tugon pa ni Matilda.

"Fuck," rinig niyang bulong ni Zero mula sa hindi kalayuan.

Napangiti na lang naman si Matilda habang naghihiwa ng pinya. Wala naman talaga
siyang plano na tumakas. Pero gusto niya lang talagang sumama pabalik sa Maynila.
Hindi siya papayag na maiwan dito. Sa Maynila na siya tatakas. Mas madali siyang
makakapagtago ro'n kumpara sa probinsyang 'to na wala siyang kakilala at hindi niya
alam ang pasikut-sikot.

Tahimik si Zero habang kumakain sila ng hapunan. Napapangiti naman si Matilda dahil
alam niyang nagulo niya ang isipan ng lalaki. Kayang-kaya pa rin niyang yanigin ang
mundo ng lalaki na ‘to kagaya noon. Natutuwa siya sa nalaman niyang 'yon.

Nang matapos silang kumain ay aakyat na sana si Matilda sa kwarto sa taas habang
dala niya ang pinya at ang isang basong tubig. Tinawag naman siya ni Zero.

"Dada, sandali," simula pa nito.

"Yes, bakit?" tanong niya pa rito.

"Kung isasama kita ulit sa Maynila, can you promise me that you will behave, and
you won't try to escape?" tanong nito.

"Hindi ako tatakas," mabilis na sagot niya naman kaagad.

Tinitigan siya nang seryoso ni Zero at tila pinapakiramdaman ang isinagot niya.

"Is that a promise?" tanong pa nito sa kanya.

Tumango naman si Matilda at inangat ang kanang kamay bilang pangako. Pero naka-
cross fingers naman ang kaliwang kamay niya.

"Okay, isasama na kita. Pero bukas na lang tayo bumiyahe. Mag-uusap pa tayo nang
masinsinan ngayon," tugon pa nito.

"Ha? Bakit mag-uusap? Nangako naman na ako, ah?" tanong pa ni Matilda.

"I need an assurance. I gave you few days to think, you could runaway from me
before you could give me the answer," paglilinaw pa nito.

Napasimangot si Matilda. Kilala nga talaga siya ni Zero. Alam nitong may
pagkamadaya siya. Sa mga titig pa lang ni Zero, parang sinusubukan nitong basahin
ang mga susunod na hakbang na gagawin niya.

"Sige, mag-usap tayo mamaya. Kakain lang ako ng pinya sa kwarto," tugon na lamang
ni Matilda para wala nang mahabang usapan pa.

Wala naman talaga siyang balak makipag-usap pa. Ni-lock na nga niya ang pinto ng
kwarto niya habang nakaupo sa gilid ng kama at kumakain ng pinya.

"Kausapin mo ang sarili mo," bulong pa ni Matilda.

Nang maubos niya ang pinya ay kaagad naman siyang nagtungo sa banyo sa loob lang
din ng kwarto para makapaglinis na ng katawan. Plano na niyang matulog para may
dahilan siya na hindi makipag-usap kay Zero.

Mabilis siyang nagsabon at nagshampoo ng buhok. Mainit din kasi kanina at

pinagpawisan siya nang todo kaya makati ang anit niya ngayon. Nang matapos siya ay
nagsuot kaagad siya ng bathrobe at binalot ng tuwalya ang buhok niya. May ibinigay
na mga bagong damit sa kanya si Zero, sa labas na lamang siya ng banyo magbibihis.

Kinuha na niya mula sa cabinet ang sleepwear na bigay sa kanya ni Zero. Magbibihis
na sana siya nang makita niya si Zero sa repleksyon ng salamin malapit sa kanya.

"Ay, mumu!" tili niya kaagad.

"Do I look like a ghost?" tanong din naman ni Zero sa kanya.

Kaagad namang inayos ni Matilda ang bathrobe niya na bahagya nang nakalihis dahil
magbibihis na dapat siya kanina.

"Paano ka nakapasok dito? Nakalock ang pinto, ah?" tanong niya pa.

"Dumaan ako sa bintana. Nakita ko ngang naka-lock ang pinto mo at mukhang wala kang
balak na papasukin ako. So, I had no choice but to find my way in using the
window," tugon naman ni Zero.

"Kahit na! Nasa CR lang naman ako, hindi naman ako tatakas," singhal pa ni Matilda.

"I can see through your eyes, Dada. You will leave me once we got back to Manila,"
lahad pa nito.

"Bintangero!" tugon lang Matilda.

Napa-atras naman si Matilda nang makitang humahakbang si Zero papalapit sa kanya

habang seryoso ang tingin.

"Oh, ano 'yan? Ano na naman?" saway ni Matilda.

"I gave you three days to answer me, and since I won't be accepting any other
answer aside from yes, i-a-advance ko na ngayong araw. I will make you realize what
you will have when you say yes to me. Wala kang talo sa akin, Dada," lahad pa nito.
Parang natulala naman si Matilda sa mga mata ni Zero. His eyes were so full of
emotions. Namalayan na lang ni Matilda na hawak na ni Zero ang magkabilaang pisngi
niya. Dahan-dahan na nitong idinampi ang mga labi sa labi niya.

Why does it feel so right?

'Yan ang pumasok sa isipan ni Matilda habang hinahalikan siya ni Zero ngayon.
Mahigpit ang pagkakayakap ng binata sa kanya. Ramdam niyang ayaw siya nitong
pakawalan. But the kiss ended up so quick.

"Stop me now, Dada. Before I do something else," hiling ni Zero sa kanya.

Pinakiramdaman naman ni Matilda ang sarili. She doesn't like Zero to stop what he's
doing. So, with that, she grabbed Zero's neck. She initiated another kiss.

Tila nabigla naman si Zero sa ginawang 'yon ni Matilda. Pero napangisi rin siya
hindi kalaunan. He deepened the kiss. He wanted this so much. He wanted Matilda's
attention, affection and intimacy.

Namalayan na lamang ni Matilda na nakalihis na ang bathrobe niya at kita na ngayon

ang malulusog niyang dibdib. Sinubukan niyang itago ang mga 'yon, pero kaagad naman
siyang pinigilan ni Zero. He started touching both of her breast. Napasinghap pa
nga siya nang maramdaman ang mga palad ng binata.

"They have grown so big, Dada," komento pa nito.

Pansamantalang humiwalay si Matilda at huminto sa pagtugon sa mga halik ni Zero sa

kanya.

"Parang sinabi mong flat chested ako noon?!" reklamo niya pa.

Nginitian lang siya ni Zero at kinabig na muli para sunggaban ng halik. Ayaw nang
magsayang pa ng kahit na ilang minuto ng binata. He knows Matilda can change her
mind anytime. He will be very sinful tonight.

Dahan-dahan niyang inihiga si Matilda sa kama. Pinaglandas din niya ang mga labi
niya pababa sa malulusog nitong dibdib. Totoo ang sinabi niya kaninang malaki nga
ang naging improvement sa katawan ng dalaga. Kumbaga sa bunga, hitik na hitik na
ito ngayon. Kaya pipitasin na niya. Napakaswerte niya.

"Hmmm, Zac," buntung-hininga pa ni Matilda.

Zero started kissing the tip of her nipple while his left hand is playing with her
right breast. He was so turned on. He wanted to do so much with Matilda, but he
also wanted to be gentle as he can.

Muli niyang binalikan ang mga labi ng dalaga, habang minamasahe naman ng dalawang
kamay niya ang dibdib nito.

"I'm diving in first," deklara ni Zero.

Masyado namang lango si Matilda sa nararamdamang sensasyon. Nagulat na lamang siya

nang maramdaman ang mainit na labi ng lalaki sa maselang parte niya. He made her
spread her legs wider. Kaya naman pala, sumisingid na nga ito kagaya ng sinabi nito
kanina.

"Ohh!" impit na ungol ni Matilda.

Natakpan pa niya ang bibig niya. She doesn't want to be noisy. She wanted to keep
her moan, but she can't stop it. Nag-uumapaw ang nararamdaman niya nang dahil sa
ginagawang pakikipaglaro ni Zero sa pagkababae niya. His expert tongue made her
arch her back so many times. Ilang beses na ring tumirik ang mata niya sa sobrang
sarap. Hingal na hingal siya. Pero bigla na lamang tumigil ang binata at puma-
ibabaw sa kanya.

"Get ready for me, Dada," bulong nito habang hinahalikan siya sa leeg.

"Ahh!" nakagat bigla ni Matilda sa balikat si Zero.

Napayakap din naman nang mahigpit si Zero sa dalaga. She is very tight. It's
difficult for Zero to invade her tightness in just one thrust, so he immediately
stopped.

"I'm sorry, Dada," bulong nito habang hinahalikan sa buong mukha si Matilda.

"May napunit! Bakit parang paa naman yata ang ipinasok mo? Ang hapdi!" reklamo ni
Matilda sa binata.

Napangiti kaagad si Zero. His little bully is very innocent, and he loves it.

"Of course, I'm gifted down there, Dada. Pero pangako, ito lang ang una at huli na
masasaktan kita. Kaya yumakap ka lang nang mahigpit, ha?" bilin pa nito.

"May magagawa pa ba ako? Dapat yata maaga akong lumandi, para hindi masikip
ngayon," reklamo pang muli ni Matilda.

Zero shut her mouth by kissing her torridly.

"Sa akin ka lang lumandi. Ayaw mo sa ibang lalaki, di'ba? Magagawan natin ng paraan
'yong sikip. Hindi na 'yan sasakit kapag inaraw-araw na natin," tugon pa ni Zero.

Kaagad namang namula ang buong mukha ni Matilda sa narinig.

"Bakit confident kang uulit pa ako? Hindi na, 'no! First and last na 'to.
Ahhhhh...." napahinto si Matilda sa pagsasalita.

Napapikit din siya nang mariin. Bigla kasing isinagad ni Zero ang kabuuan nito sa
pagkababae niya.

"I'm going faster now, Dada. I'll take you to heaven," bulong pa nito.

And true to his words, Zero helped her reached the heaven that night. Not once, not
twice, she actually lost the count.

Hindi niya akalain na napakaraming lakas ni Zero, hindi siya tinantanan nito
hanggang sa nakatulog na lamang siya habang nasa ibabaw ng binata at nasa loob pa
rin niya ito.

🅰The Hitman's Love

Chapter 14
Naalimpungatan si Matilda at napabalikwas pa bigla ng bangon. Noong una ay inakala
niyang panaginip lamang ang ginawa nila ni Zero kagabi, pero nang silipin niya ang
katawan sa loob ng kumot ay nakumpirma niya na wala nga siyang saplot. Nakita rin
niya ang dugo sa bed sheet.

"Talaga ngang isinuko ko na ang Bataan kagabi?" bulong pa ni Matilda sa sarili.

Sinubukan niyang bumaba ng kama ngunit napangiwi siya sa kirot ng nasa pagitan ng
mga hita niya. Bumalik na lamang siyang muli sa pagkakaupo sa gilid ng kamang ‘yon.
Doon niya lamang napansin na may maliit na papel pala na nakapatong sa lamesa na
katabi ng kama. Kaagad niya 'yong kinuha at binasa.

Babalik ako kaagad. Magpalakas ka, Baby ko.

-Your Zac

Nalamukos niya bigla ang papel sa nabasa. Iniwan siya ni Zero at hindi hinintay na
magising?! She got tricked! It was his plan all along. Talagang wala naman pala
itong balak na isama siya pabalik sa Maynila. Kunwari pa itong pumayag kagabi? He
even asked her to make a promise?

"Damn you!" sigaw ni Matilda habang ibinabato ang papel na nilamukos.

Mabilis siyang tumayo at nagtungo sa banyo para maghilamos ng mukha. May iniinda
man na kirot sa pagitan ng mga hita, pinilit pa rin niyang maglakad. Lumabas siya
mula sa kwarto at nagtungo sa kusina. Wala na siyang magagawa pa, naiwan na siya
eh.

"Magandang umaga po, Madam," bati pa sa kanya ng isang matanda.

Kasalukuyan itong naghahain sa kusina. Nakaramdam naman siya ng hiya nang tawagin
siya nitong Madam. Hindi na siya Señorita o Madam ngayon. Hindi naman na siya
mayaman.

"Naku, huwag na pong Madam. Matilda na lang po," tugon naman niya kaagad.

"Ay, naku. Hindi po pwede. Baka magalit sa amin si Señor Zero," tanggi naman kaagad
nito.

"Hayaan mo siya. Kapag nagalit siya dahil lang do'n, isumbong mo sa akin. Lalayasan
ko talaga ang tukmol na 'yon," tugon pa ni Matilda sa matanda.

"Nakakahiya po kayong tawagin sa pangalan niyo," lahad pa nito.

"Sanayan lang po 'yan. Basta Matilda na lang po, ha? Kayo po? Ano po ang pangalan
niyo?" tanong niya pa.

"Irma po," mabilis na tugon din naman nito.

"Ayan, Nanay Irma po ang itatawag ko sa inyo. Kain na po," alok niya pa.

"Sige na po, Madam. Ay, Matilda pala. Nakapag-almusal na kami. Tawagin mo lang ako
kapag may kailangan ka pa, ha?" tugon pa nito.

"May mag-aani po ba ulit mamaya? Pwede po kaya akong tumulong ulit?" tanong pa ni
Matilda.

"Naku, mahigpit na bilin po ni Señor Zero na huwag ka raw po namin papalabasin

ngayon hanggang bukas kasi hirap ka raw lumakad. Ano ba ang nangyari? Napilay ka
ba, Hija?" tugon pa nito.

Napairap na lang sa hangin si Matilda. Inisip niya na kasalanan naman ni Zero kung
bakit siya hirap sa paglalakad ngayon. Pinipilit nga niyang huwag ipahalata, kaso
masakit talaga. Ilang beses ba naman, paulit-ulit ba naman kagabi hanggang kaninang
madaling araw. Tapos nagawa pa siya nitong iwanan?
"Ayos lang po ako, 'Nay," tugon na lamang ni Matilda.

Tinapos niya ang pagkain ng almusal. Hindi na nga niya alam kung ano ang dapat na
gagawin niya sa mga susunod pa na oras niya. Pinagbawalan siyang lumabas, at kahit
lumabas naman siya ay hindi rin siya makakapaglakad at makakapasyal dahil sa lagay
niya ngayon.

Humiga na lamang siyang muli sa kama at natulala na lang sa kisame habang nag-iisip
kung ano na nga ba ang gusto niyang gawin at mangyari sa buhay niya? Magpapa-uto na
lang ba siya kay Zero?

Zero drove back to Manila. He doesn't really want to leave Matilda earlier. Pero
mas mahirap kung isasama niya ito. He knows how stubborn Matilda is. Alam niyang
plano nitong paniwalain siya na hindi ito tatakas, pero tatakasan naman talaga siya
nito sa oras na makabalik sila sa Maynila. He can see her plans thru her eyes. Good
thing, he made her exhausted last night.

He still can't believe what happened. After years of being apart, he was able to
claim the woman he loves. Yes, he's been in love with Matilda since they were still
in high school. But, he doesn't have the guts to confess. He was just happy before
that he could stay beside her. Wala na siyang ibang hiling pa noon. But the absence
and longingness of the past few years made him change his mind. He no longer wants
to be just beside her. He wanted to own her. And that's what he will do.

Dumiretso si Zero sa lugar kung saan niya aabangan ang susunod niyang biktima. He
has seven clients for the next two days. Bibilisan lamang niyang matapos ang lahat
ng mga dapat niyang gawin. Saka niya babalikan si Matilda. He won't make her wait
for too long.

"Bud, keep your mind straight, ha? I know you've been busy with your chick lately.
Hindi tayo pwedeng sumablay," paalala pa ni Ed sa kanya sa kabilang linya.

He's wearing a wireless earbud. Pero parang gusto na lamang niyang alisin 'yon
dahil nagsimula na naman si Ed sa pagiging nagger nito.

"My mind is very clear, Ed. Gusto mong padalhan kita ng granada ngayon?" tanong pa
ni Zero sa kaibigan.

"Ang sa akin lang naman, huwag kang maguguluhan," paalala pa nito.

"Hindi ako naguguluhan. I know what I should do first. And don't call Matilda my
chick. Babarilin kita sa bayag kapag narinig ko pa 'yan ulit," banta pa nito.

"Okay, okay. I won't do it again. Mukhang malakas nga talaga ang tama mo ngayon.
Sige na. In ten minutes, Jerick, your target will arrive," tugon na lamang ni Ed.

Zero is waiting inside a private car. Nagpapanggap siyang driver sa kotse ng

susunod na biktima niya. Maya-maya lamang ay may lumabas nang lalaki mula sa
building at kaagad na sumakay sa kotse.

"I haven't seen you before. Are you a new hire? Bakit nakasuot ka ng mask?" tanong
pa ng lalaking sumakay.

Napansin kagaad nito.

"Yes, Boss. Magandang tanghali po. May kaunting sipon lang po kasi kahapon. Baka
mahawa ko po kayo," mabilis na tugon naman niya rito.
"Galingan mo. I always give bonuses to those who work their asses off," payo pa
nito sa kanya.

"Yes, Boss," tugon lang din naman ni Zero.

Lingid sa kaalaman nito na ngayon na matatapos ang hininga nito. Zero drove off.
Imbes na ihatid sa hotel na tinutuluyan ng lalaking si Jerick, sa iba niya ito
dinala.

"Naliligaw na ba tayo? Hindi na ito ang daan pabalik sa hotel," tanong pa nito.

Tinapakan ni Zero nang mariin ang brake. Kaagad namang nasubsob sa upuan ang
lalaki. Bumaba siya mula sa kotse at pinihit pabukas ang pinto ng kotse sa side ni
Jerick.

"Get off and kneel," utos niya pa.

He's pointing a 45 caliber to this man. Mabilis din namang bumaba ang lalaki at
sinunod ang sinabi niya. Kaagad itong lumuhod.

"S-sino ka? Ano ang kailangan mo? I could pay you lots of money! Huwag mo lang
akong sasaktan!" pakiusap pa ng lalaki.

"Dalhin mo na lang sa hukay mo 'yang pera mo. I don’t need it," tugon niya lang
rito.

"No! Please!" sigaw nito.

Isang malakas na putok ng baril ang umalingawngaw sa kalsada. Kasunod no'n ay ang
paghandusay sa sahig ng malamig na bangkay na ngayon ng lalaki.

Pinunasan ni Zero ang ginamit na baril. Nang masigurado niyang wala nang buhay ang
lalaking binaril niya sa ulo, nagsimula na siyang lumakad papalayo. Iniwan niya ang
kotse at ang katawan sa gitna ng kalsada na wala masyadong ibang kotse na dumadaan.
He will now go to his next target.

"This will be a long day," bulong ni Zero sa sarili.

Sampung minuto siyang naglakad para puntahan ang getaway car na hinanda ni Ed para
sa kanya. Pupunta naman siya ngayon sa pangalawang biktima niya.

Alfonso, is a Police Superintendent. Masakit na ang ulo niya sa tumataas na kaso ng

murder. Hindi basta-bastang murder. Mga kilalang personalidad, negosyante, pulitiko
at kung anu-ano pa ang sunud-sunod na pinapatay nito lamang nakaraang tatlong
buwan.

He is personally handling this chain of murders. Alam niyang iisang grupo lang ang
may pakana nito. Grupo man o indibiduwal. He has a suspect, Zero Santiago. But he
doesn't have any concrete evidence yet. Pero base sa source niya, ang Zero Santiago
na ito raw ang sikat at pinaka-maingay ang pangalan pagdating sa pagpapatumba sa
mga kalaban ng mga mayayaman. So, he put him on his top list.

"Sir, hanggang ngayon wala pa rin kaming lead. Bukod sa pangalan, wala nang ibang
nakakaalam pa ng ibang detalye nitong Zero Santiago," balita pa ng inspector niya.

Masyadong mailap ang kriminal na 'to. Alfonso even set up an entrapment operation
the other day. They got Zero's number. Pero walang sumasagot doon. Sinubukan din
nilang i-track ang numerong tinatawagan, ngunit gumagamit lang pala ito ng fake
address. Naka-auto forward ang tawag nito.

"This will be a long and bloody case. Pero hindi ako titigil hanggang hindi ko
nakakaharap ang Zero na 'yon" lahad pa ni Alfonso.

Nakatulala siya sa mga tumpok ng dokumento na tungkol sa mga sunud-sunod na

pagpatay. Iba-iba ang paraan at proseso ng pagpatay pero iisang estilo lamang ang
nakikita ni Alfonso. One bullet in the skull.

Palaging walang mintis, isang bala lamang palagi ang gamit pero siguradong walang
buhay na maiiwan at wala rin ebidensya na makakalap.

🅰The Hitman's Love

Chapter 15
Dalawang araw na ang lumipas. Naiinip na si Matilda dahil wala siyang ibang magawa
sa mansyon kundi ang kumain, matulog at matulala. Nalibot na nga niya ang buong
mansyon eh. Napakalawak talaga nito. Marami ring tauhan si Zero at tila tuloy pa
rin ang takbo ng buhay at mga trabaho nito kahit na wala ang kanilang amo.
Samantalang siya, heto, nalulungkot at nagmumukmok habang wala ang damuho na Zero
na ‘yon. Inip na inip na siya.

"Humanda talaga sa akin 'yang Zero na 'yan pagbalik niya," bulong pa ni Matilda.

Ngayong wala na siyang masyadong iniindang sakit ay nakakalabas na siya sa mansyon.

Nakakapaglibot na rin siya sa hindi kalayuan. Pilit niyang inaaliw ang sarili dahil
wala naman siyang ibang magawa. She would walk back and forth. Makikisalamuha sa
mga trabahador sa anihan. Ngayon pa lamang kasi niya ito nagagawa. Ang makipag-usap
sa ibang tao. Dati naman kasi wala siyang pakialam sa buhay ng iba. Basta may pera
siya. Sa paglulustay ng pera niya inuubos ang lahat ng oras at atensyon niya.

"Ayos lang po ba na nandito kayo mag-isa, Ma'am?" tanong pa sa kanya ng isang

dalaga.

Anak ito ng isa sa mga tauhan ni Zero at kitang-kita niya na sobrang sipag nito
dahil wala talaga itong palya kung tumulong sa mga magulang sa iba pang trabahador
sa taniman.

"Oo naman, bakit naman hindi? Ano naman ang gagawin ko maghapon sa loob? Gusto ko
na nga sanang umalis na lang eh. Tama ba 'yon? Iwan ba naman ako rito? Di’ba?" biro
pa ni Matilda kay Ana.

Napangiti si Ana sa sinabi niya.

"Tahimik lang po palagi 'yon si Señor Zero. Pero napansin po namin na simula nang
isinama niya kayo rito, madalas na po siyang ngumiti. Madalas din pong kumunot ang
noo niya habang nakatitig sa inyo," kwento pa ni Ana.

"Oo, kasi palagi ko siyang binubwisit. Madalas, hindi na niya alam kung maniniwala
pa ba siya sa mga sinasabi ko o hindi na," tugon din ni Matilda.

"Nakakatuwa po kayo, Ma'am," komento pa nito.

"Naku, huwag kang matuwa sa akin. Hindi rin naman maganda ang ugali ko. Maglalakad-
lakad na muna ako, ha? Maiwan ko na muna kayo," paalam na niya rito.

Tumango na lang naman si Ana sa kanya at nagpatuloy na sa pagta-trabaho sa anihan.

-

It has been a long tiring three days for Zero. He finished all the work he needed
to do in a span of three days. Dalawang araw lang dapat siyang mawawala pero
nagkaroon ng problema sa dalawang huling target niya. Gano'n pa man, pinilit niyang
matapos ang lahat sa ikatlong araw.

He wanted to come home to Matilda. He misses her so much. Alam niyang posibleng
galit ito dahil hindi niya ito isinama. Lalambingin pa niya ang dalaga kaya sabik
na sabik na siyang makauwi sa mansyon. Ito ata ang unang pagkakataon na ganito ang
pakiramdam niya sa pag-uwi niya sa sarili niyang mansyon. On normal days, it was
just plain. Uuwi siya para makapagpahinga ng tatlong araw hanggang isang linggo,
saka siya muling babalik sa Maynila para sa trabaho. Iba na ngayon, dahil may
Matilda na naghihintay sa kanya at alam niyang aawayin siya sa oras na magkita
sila. Yes, he feels excited seeing how angry Matilda will be. Gustung-gusto niya na
nasa kanya ang buong atensyon nito.

Pagdating niya ng tanghali ay kaagad siyang dumiretso sa kwarto ni Matilda. Ngunit

wala naman siyang naabutan doon. Nagtanong pa siya sa mga tauhan na nasa bahay
ngunit ang sabi ng mga ito ay matapos daw ang almusal ay hindi pa nila muli nakita
si Matilda. Nakaramdam na tuloy siya ng kaba. Inisip niya na baka umalis na ito at
tinakasan siya.

"Hindi maaari," bulong pa ni Zero sa sarili niya.

Dali-dali siyang lumabas ng mansiyon at nagpunta sa mga taniman. Nagbabaka-sakali

siya na baka naroon lang si Matilda at nakikigulo sa mga nag-a-ani, ngunit wala pa
rin doon ang dalaga. Walang nakakaalam kung saan nagpunta ang babaeng na sabik na
sabik na niyang makita.

"Dada! Nakikipaglaro ka ba ng taguan?" sigaw niya habang naglalakad sa initan.

Halos siyam na taon silang hindi nagkita ni Matilda, hindi siya papayag na mawala
pang muli ang dalaga sa kanya. He had doubts before. Lalo na nang subukan niyang
balikan si Matilda kahit na alam niyang hindi na siya karapat-dapat dahil isa na
siyanh kriminal noon, habang ang babaeng mahal naman niya ay masyadong mataas dahil
anak ng isang mayamang negosyante. Pero ngayon, hindi na siya papayag na may
humadlang pa sa kanila.

"Dada!" sigaw niya pang muli.

Balak na sana niyang balikan ang kotse na naiwan sa labas ng talahiban para
simulang halughugin ang buong probinsya, kaso may narinig siyang munting tinig na
lalong mas nagpabilis ng tibok ng puso niya.

"Ano ba 'yon? Napaka-ingay mo naman masyado. Oras kaya ng siesta ngayon," reklamo
ng isang maamong tinig.

Ito ang tinig na tatlong araw niyang hindi narinig. At nang sundan niya kung saan
'yon nanggaling, ay nakita niya si Matilda na nasa taas ng puno at nakahiga pa. May
unan pa ito na akala mo ay nasa kwarto lamang talaga.

"Anak ng? Bakit diyan ka natutulog? Paano kung mahulog ka?" tanong pa ni Zero.

"Kung mahulog? Eh 'di patay? Huwag kang magulo, ngayon ko pa nga lang medyo na-o-
overcome 'yong takot ko sa matataas na lugar eh. Sinimulan ko sa pag-akyat ng
puno," paliwanag pa ni Matilda.

Umayos pa ito ng higa at mukhang walang balak na bumaba para salubungin man lang
siya.

"Aren't you going to welcome me? Tatlong araw akong wala, hindi mo man lang ba ako
namiss?" tanong ni Zero.

"Tatlong araw lang ba? Bakit hindi mo pa ginawang isang linggo, o isang buwan, o
mas maigi, isang taon sana. Hindi ko naman ramdam," masungit na tugon lang nito sa
kanya.

Nanatiling nakapikit si Matilda habang nakahiga pa rin sa makapal at mahabang sanga

ng puno. Mukhang balak talaga nito na matulog doon sa itaas.

"Dada, bumaba ka na. Yakapin mo naman ako. Magpanggap ka naman na kunwari masaya
kang nakauwi na ako," tawag pang muli ni Zero.

"Masaya ako para sa'yo," tugon lang din naman ni Matilda habang nakapikit pa rin.

"Aakyatin kita riyan kapag hindi ka pa rin bumaba. Ipaparamdam ko sa'yo kung gaano
kita namiss. Kahit tanghaling tapat, sige ka," banta pa ni Zero.

Kaagad namang napadilat si Matilda.

"Hoy, ang kapal ng mukha mo, ha? Sinasabi ko sa'yo, hindi ka na talaga makakaulit
sa akin! Iniwan mo 'ko, kaya sisiguraduhin kong wala ka nang babalikan at wala ka
nang babaunan!" gigil na sigaw ni Matilda.

Napangisi tuloy si Zero sa narinig niya.

"Hindi na ako makakabaon? Talaga? Sayang naman," nakasimangot kunwari na sagot lang
ni Zero.

Lalong nainis si Matilda dahil mukhang nagpapanggap lang naman si Zero na kunwaring
malungkot. Nakita pa niyang naglalakad ito papalapit sa puno at mukhang balak nga
talaga nito na akyatin siya sa taas. Nakaramdam tuloy siya ng pagkataranta.

"Huwag kang aakyat, tatalon talaga ako. Una ulo para sabog kaagad ang utak ko,"
banta pa ni Matilda.

"Siraulo ka, bumaba ka na kasi para hindi na kita akyatin diyan. May kwarto naman
sa mansyon, gusto mo pa talagang diyan sa puno kita lambingin, ha?" tugon din ni
Zero.

"Sino naman ang gustong magpalambing sa'yo? Hindi ako, 'no!" mabilis na tanggi pa
ni Matilda.

"Oo na, sige. Hindi na ikaw, pero bumaba ka pa rin diyan," utos pa ni Zero.

"Oo na, eto na, bababa na. Umalis ka riyan, baka daganan kita," saway pa ni
Matilda.

"Oh? I won't mind you being on top, Dada," hirit pa ni Zero.

Bigla na lamang may unan na lumipad mula sa taas at tumama 'yon sa mukha ni Zero.
Kaagad din naman iyong sinalo ng lalaki habang nakangiti at naka-abang sa
bumababang si Matilda.

Nakatalikod pa si Matilda at huling hakbang pa nito pababa pero kaagad na siyang

niyakap ni Zero.
"Oh, how I missed this scent," bulong pa nito habang nakasubsob ang mukha sa leeg
ni Matilda.

"What scent? 'Yong amoy pawis dahil kanina pa ako bilad sa araw kakagala?" tanong
pa ni Matilda.

"Ha? Amoy pawis na 'to sa'yo? You smell like a freshly picked rose, Dada," hirit pa
ni Zero.

Napairap na lang naman si Matilda.

"No matter what you say, I would still reject you, Zero," umiiling na sagot niya
lang rito.

"No matter how many times you will reject me, I could still find my way to you,
Dada," nakangising sagot din nito.

"Bitaw na, napaka-init, ha? May nalalaman ka pang yakap-yakap. If I know, tsansing
ka lang," komento niya pa rito.

"Hindi 'to tsansing, 'no. Ito, ayan. Ganyan ang tsansing," paliwang pa ni Zero.

Bigla rin nitong hinawakan sa dibdib si Matilda na ikinagulat niya.

"Hoy, manyak!" tili ni Matilda.

Tinawanan lang siya ni Zero. Imbes na sumagot pa ay hinawakan na lamang nito ang
kamay ng dalaga at iginayak na para bumalik na sila sa mansyon. Magkahawak ang mga
kamay nila habang naglalakad.

"Did you behave while I was away?" tanong pa ni Zero.

"Of course... not! Siyempre, medyo nagpasaway ako. Gumala ako nang gumala at
kinabisado ko ang lupain mo," kwento pa ni Matilda.

"That's fine. Dapat lang na makabisado mo. Since you will be living here with me,"
komento lang nito.

Napabitaw tuloy si Matilda mula sa pagkakahawak ni Zero sa kamay niya.

"Akala ko ba weeks lang akong mananatili rito? Hindi ba sabi mo ibabalik mo rin ako
sa Maynila?" paalala pa ni Matilda.

"That's the original plan, Dada. But, I have better plans for you," tugon din naman
nito.

"Pero bakit hindi mo muna ako tanungin kung payag ba ako? Bakit ikaw lang ang
nagpa-plano nang mag-isa? Buhay ko 'to, Zero," inis na tugon ni Matilda.

"Buhay mo, oo. Pero paano kung sabihin ko sayo na ikaw na rin ang buhay ko ngayon?
Iniingatan ko lang din ang buhay ko," lahad pa nito.

🅰The Hitman's Love

Chapter 16
Sumapit ang gabi at nang matapos ang hapunan sa mansyon ay kaagad na umakyat si
Matilda sa kwarto. Sinigurado niyang na-lock niya ang mga bintana at ang pinto.
Tinakpan din niya ng kurtina ang bintana. Hindi siya makakapayag na maka-iskor muli
si Zero sa kanya. Hindi siya sigurado sa magiging tugon ng katawan niya kapag nasa
malapit lamang ang lalaki. Kaya hanggang kaya niya naman, iiwas na lamang siya na
magkalapit sila.

Maaga siyang natulog nang gabing 'yon. Tahimik naman kasi ang paligid at pakiramdam
niya ay hindi siya mapapasok sa loob ni Zero. Naging mahimbing ang tulog niya.

Lingid sa kaalaman niya, nakapasok pa rin sa loob ang lalaking iniiwasan. Tumabi
ito sa pagtulog sa kanya. Wala rin sa sariling gumanti naman ng yakap si Matilda at
nagsumiksik pa sa dibdib nito. Tinapik-tapik pa siya ni Zero sa braso hanggang sa
makaramdam na rin ito ng antok at makatulog na rin ito habang nakayakap sa dalaga.

Nagising si Matilda na may mga malalaking braso ang nakapulupot sa katawan niya.
Ramdam na ramdam niyang ayaw siyang pakawalan ng lalaki sa higpit ng pagkakayakap
nito. She really can't get away with Zero. Advantage nito na nasa sarili nitong
mansyon siya. Kahit anong klase ng paglock yata ang gawin niya, magagawan pa rin ng
paraan nitong lalaki na 'to na pasukin siya.

"Hey, Zero. Let me go. I need to pee, I have to go to the bathroom," tawag pa ni
Matilda sa lalaki.

Pero hindi naman ito natinag. Tulog pa rin ito at wala pa rin siyang kawala.
Nakakulong ang parehong kamay niya sa paraan ng pagkakayakap ni Zero. Wala siyang
ibang magalaw kundi ang katawan niya. Maging ang mga hita niya ay pinuluputan din
ng mga hita ni Zero.

"Zero," tawag pa niyang muli.

Walang ibang option si Matilda. She kissed and bite Zero's lips. Kaagad naman itong
nagmulat ng mata at patawa-patawa pa. Nabitiwan din siya nito mula sa mahigpit na
pagkakayakap.

"Ano ba 'yan? Sasagot pa lang ako sa halik eh. Bakit ka nangangagat? Gigil ka na
ba?" tanong ni Zero.

Mabilis namang bumangon si Matilda at pinangdatan ng mga mata si Zero.

"Sasabog na ang pantog ko, ayaw mo pa rin akong pakawalan?! Diyan ka na muna!"
gigil na sabi pa ni Matilda bago talikuran si Zero.

"Susundan kita riyan. Maglock ka," pahabol na sabi pa ni Zero.

"Siraulo!" sigaw lang naman ni Matilda habang nasa loob na ng banyo.

Tawa naman nang tawa si Zero. He will admit, at this age, ngayon pa lang siya ulit
nakakaramdam ng kilig. He's a late-bloomer. Who's fault was this? Siyempre, si
Matilda ang may kasalanan. Ngayon lang kasi ito bumalik sa buhay niya. Kung mas
maaga sana, baka sakaling mas maaga rin sila sumaya na dalawa.

Nang makalabas si Matilda muli sa banyo ay masama ang tingin nito kay Zero na
ngayon ay nakaupo na sa kama.

"Bakit pumasok ka pa rin sa kwarto kahit nakalock na ang pinto at mga bintana?
Aren't you being too aggressive with me?" tanong pa ni Matilda habang nakapamaywang
pa rin.

"I'm being too agressive? Hindi pa ako aggressive sa lagay na 'to, Dada. I just
want to sleep beside you. Ang aggressive, ganito oh," tugon pa nito habang nag-
aalis ng suot na t-shirt at lumalapit kay Matilda.

Kaagad namang nagtakip ng mga mata si Matilda. She doesn't want to do another sin
with Zero. Nakarami na siya noong nakaraang gabi bago siya iwanan nito.

"Why are you covering your eyes? Don't be shy, Dada. All of these are for you,"
udyok pa ni Zero.

Kinuha pa ni Zero ang kanang kamay ni Matilda at iginiya iyon papunta sa abs niya.
Pigil naman ang tili ni Matilda. Kaagad niyang binawi ang kamay ngunit pinipigilan
naman siya ni Zero. Naghihilahan sila ng kamay niya. At nagulat na lamang siya nang
bigla siyang kabigin ni Zero. At hindi niya sinasadyang madakma ang pagkalalaki
nito.

"Fuck! Dada," bulong ni Zero.

Nanglalaki naman ang mga mata ni Matilda habang tinitignan ang kamay niyang
nakadikit sa gising na gising na umbok ni Zero. Napatili pa siya habang inaalis
'yon.

"Waaaa! It wasn't intentional! Kasalanan mo 'yan!" Natatarantang sigaw ni Matilda.

"It's fine. Ayos na ayos lang kahit hindi lang hawak, Dada. Kaso, baka hindi na
naman ako makapagpigil eh," tugon pa ni Zero.

"Pigilan mo! Kung ano man 'yan! Pigilan mo, Zero. Kaya nga ako nagla-lock ng pinto
at mga bintana para hindi ka na dumikit nang dumikit pa sa akin eh," banta pa ni
Matilda.

"I can't, Dada. I already told you. You are my life now. And I need to get close to
you as much as I want to breathe. Kaya hindi mo 'ko maaawat na lumapit, tabihan ka,
yakapin, at halikan ka," tugon pa nito.

"Seryoso ka ba talaga sa mga pinagsasabi mo sa akin, Zero? Aren't you on drugs? I

am your life? Paano mangyayari 'yan? We've been away to each other for years?"
tanong niya pa.

"Don't you know the saying that absence makes the heart grow fonder? Magkahiwalay
lang tayo at hindi nagkikita pero hindi naman nawala ang nararamdaman ko para sa’yo
eh," paliwanag pa nito.

Napasinghap pa si Matilda sa nalaman niya.

"Have you been in love with me since high school?" gulat na tanong niya rito.

"I didn't know it was love until I left you," tugon ni Zero.

Sunud-sunod ang mga confessions ni Zero kay Matilda. She doesn't know how to take
all of these. Hindi pa rin siya makapaniwala na mahal pala siya ng lalaking kasama
niya noon sa pangbu-bully? She didn’t have any slightest idea, Zero already have
feelings for her that time? Unbelievable.

She feels comfortable around Zero. Of course, they have been good friends before.
Pero ayaw niyang magpadalus-dalos. Mali na nga na hinayaan niya na may nangyari sa
kanilang dalawa noong nakaraan. Baka isipin ni Zero na madaling babae siya.

She won't say yes to him. Hindi, hanggang hindi siya sigurado sa nararamdaman niya.
Hindi, hanggang nasa isip pa rin niya ang plano niyang pagpapakamatay.

Buong maghapon na umiwas si Matilda kay Zero. She kept her mouth shut whenever the
man is around. At kapag may pagkakataon, talagang sinasadya niyang umalis kapag
nasa malapit ito. Ramdam naman niya ang matalim na mga titig nito sa kanya. Pero
hindi siya sumasalubong ng tingin dito.

She's been thinking a lot of things lately. She really wanted to go back to Manila.
Pakiramdam niya kasi, attracted siya ngayon kay Zero dahil sila lang naman ang
madalas na magkasama at wala naman siyang ibang nakakasalamuhang tao bukod sa mga
tauhan nito. She feels like Zero is not giving her other options but to fall in
love with him.

Hindi niya gagawin, hindi niya hahayaan ang sarili na magmahal ng iba habang magulo
pa ang isipan niya. Pareho lang silang masasaktan ni Zero. It would be unfair for
him. At isa pa, hindi niya makita ang sarili niya na mabubuhay pa nang matagal,
magkakaroon ng pamilya at tatanda.

Zero's sweet words still can't make her change her mind. Gusto pa rin niyang
mamatay. She's been trying look for a reason to live, Zero volunteered to be her
purpose, that is not yet enough for her. Hindi niya kayang mabuhay para sa iba. She
can't take any disappointment looks of their faces in the future.

She not strong enough for love or for any of these.

🅰The Hitman's Love

Chapter 17
"I overheard your conversation with whoever he is, Zero. This time, sasama ako
pabalik sa Maynila," deklara pa ni Matilda.

Seryoso naman siyang tinitigan ni Zero bago ito sumagot.

"And then what? After I take you back to Manila, what will happen next, Dada?"
tanong nito sa kanya.

"I don't know. I just want to go back now," tugon lang din niya rito.

Totoo naman, wala siyang matibay na plano. Basta gusto lamang niyang bumalik sa
Maynila. Wala na siyang pakialam kung mahuli man siya o patayin ng mga
pinagkakautangan niya. If that's her fate, then she will gladly accept it. Pero
hindi siya papaya na magpababoy sa mga hayop na ‘yon.

Nakita niyang napabuntung-hininga si Zero.

"Okay, isasama na kita this time. Ibabalik kita sa Maynila pero kung ano man ang
pinaplano mo, sinasabi ko sa'yo, Dada. Pipigilan ko 'yan," banta pa ni Zero sa
kanya.

Hindi naman na kumibo pa si Matilda. She just extended her hand to Zero for a shake
hand. Sisiguraduhin niyang hindi na siya nito matatakasan bukas o kung kailan man
ito aalis. Kung kinakailangan siyang hindi matulog buong magdamag ay gagawin niya.
Magpupuyat siya at magbabantay para lang hindi siya maiwanan.

"Why do I feel nervous, Dada? Binabalaan na kita sa plano mo, ha? Isasama kita,
pero kung nasaan ako tumutuloy, doon ka rin dapat," lahad pa nito.

"Huwag kang kabahan. I'm very predictable," kibit balikat na tugon pa ni Matilda.

"Sa pag-iwas mo pa nga lang sa akin, kinakabahan na ako eh," komento pa ni Zero.

"Umiiwas ako, kasi ayaw kong magkamali ng gagawin o sasabihin sa’yo. I don’t want
to give you false hope," tugon niya pa.
"Ayos lang naman sa akin. You can make mistakes with me. Hindi naman ako
magdadamdam," hirit pa ni Zero.

"Ako, ayaw ko. Kaya huwag mong guluhin ang isip ko. At isa pa, mamaya para hindi mo
‘ko matakasan, sa kwarto mo ako matutulog, pero sa lapag lang ako," deklara pa ni
Matilda.

"Bakit naman kita papatulugin sa lapag?!" gulat na tanong ni Zero.

"Kahit saan, basta hindi ako tatabi sa'yo," sagot niya pa rito.

"Ikaw na lang sa kama, ako na lang sa lapag," lahad pa ni Zero.

"Ayaw ko rin. Mapapasarap ang tulog ko at hindi ako makakaramdam kapag bigla kang
umalis," tanggi pa rin ni Matilda.

"Ang hirap mo talagang mapapayag kahit kailan. Sige, ikaw na ang bahala mamaya.
Baka may gumapang pa na ipis sa sahig, ikaw rin," paalala pa nito.

Napalunok naman ng laway si Matilda. Takot siya sa ipis, pero hindi dapat siya
magpatinag kay Zero. Alam niyang tinatakot lang siya nito at inuuto para tumabi
siyang muli rito. Pero tatatagan niya ang loob niya.

"Ahhh! Mommy!!!!" sigaw bigla ni Matilda.

Wala pang limang minuto mula nang maglatag at humiga sa sahig si Matilda sa loob ng
kwarto ni Zero pero napabalikwas kaagad siya ng bangon at nagtatatalon sa sobrang
takot at gulat nang biglang may gumapang na ipis sa ibabaw ng kumot niya.

Napasampa pa siya sa kama at napatago sa loob ng kumot ni Zero dahil biglang

lumipad ang ipis at akmang dadapo pa papalapit sa kanya.

"Ano 'yon?" tanong naman ni Zero na tila walang alam sa nangyayari dahil nauna na
itong humiga kanina kay Matilda.

"May lumilipad na ipis," bulong pa ni Matilda.

"Sabi ko sa'yo, minsan may nakakapasok na ipis dito eh. Pero bakit ka bumubulong?"
tanong pa ni Zero.

"Baka malaman ng ipis kung nasaan ako," nakapikit na tugon niya pa rito.

"Sumigaw ka na nga kanina eh. Malamang alam na ng ipis kung saan ka next na
nagtago," pabulong na tugon din ni Zero.

"Ay! Nasa likod ko! Ahhhh!" sigaw bigla ni Matilda.

Naramdaman niya kasing bigla na namang may gumapang sa likuran niya. Ramdam na
ramdam niya ang likot ng mga paa ng ipis. Napayakap tuloy siya nang mahigpit kay
Zero.

"Sandali, papatayin ko na 'yong ipis," deklara pa ni Zero.

"Huwag! Huwag kang lalabas sa kumot! Baka makapasok siya!" pagpigil niya pa sa
lalaki.
"Ha? Sigurado ka?" tanong pa nitong muli sa kanya.

"Basta huwag kang lalabas, nawala na siya ulit," bulong pa rin ni Matilda.

"Ayos ka lang ba rito?" tanong pa ni Zero.

"Hindi, pero mas gugustuhin ko pang tumabi na lang sa'yo, kaysa tumabi sa ipis,"
tugon lang ni Matilda.

"Wow, I feel so honored to be the chosen one instead of the cockroach," komento pa
nito.

"Subukan mo lang na may gawing kakaiba, tatapyasan kita," banta pa ni Matilda.

"Tatapyasan ng ano, Dada?" nakangising tanong pa nito.

"Tatapyasan ng kamay. Matulog ka na," utos pa niya rito.

Maga ang mata ni Matilda kinabukasan. She couldn't sleep last night due to two
reasons. First, dahil ayaw niyang mapahimbing ang tulog niya at maiwanan na naman
siya ni Zero. Second, napa-praning siya sa ipis. Pakiramdam niya kapag nakatulog
siya at naglikot, susugurin siya kaagad ng ipis kapag may lumabas lang na parte ng
katawan niya mula sa kumot.

"You could sleep while I'm driving, Dada. Parang pa-Zombie ka na," komento pa ni
Zero.

"That's what I'm about to do," tugon lang din ni Zabina rito.

Nagsuot ng seatbelt si Matilda at bahagyang in-adjust niya ang upuan para makatulog
na siya. Hindi na rin naman umimik pa si Zero. He just watched Matilda as she
sleeps. Blangko ang isip niya. He was thinking how can he handle this woman?

Nang makarating sina Zero at Matilda sa Maynila ay kaagad naman silang dumiretso sa
tinutuluyan ni Zero na simpleng apartment.

"Woah. I never imagined you would be staying in a very small room like this, Zero.
Kabaliktaran ng mansyon mo sa probinsya," komento pa ni Matilda pagkapasok nito sa
loob.

"Why would I need a bigger house? Mag-isa lang naman ako madalas. At isa pa, mas
madaling magpalipat-lipat. I never stay in one place for too long, Dada. Delikado
'yon para sa uri ng trabaho na mayroon ako," paliwanag pa nito sa kanya.

Tumatango-tango naman si Matilda habang naglalakad-lakad. She was about to open the
fridge, but Zero stopped her.

"Don't open that one. That's not a real refrigerator," awat pa nito.

"Ha? Not a real one? Eh, ano ang laman nito? Damit mo?" tanong pa ni Matilda.

"Guns, granades, knives," simpleng tugon naman ni Zero.

"What?! Why would you store your firearms and explosives to the fridge? Nakakaloka
ka," gulat na tanong ni Matilda.

"This place is small. Where do you expect me to store them? Under my bed?" tanong
pa ni Zero.

Napailing na lang si Matilda. Naloloka talaga siya sa mga nalalaman niya kay Zero.
Pero gano'n pa man, ang mahalaga ay nakabalik na siya sa Maynila. Wala na siyang
dapat na problemahin pa.

"Sigurado ka bang papatirahin mo 'ko rito? Baka mamaya mapasabog ko 'tong

tinutuluyan mo?" tanong pa ni Matilda.

"That won't happen. As long as you won't touch or open the fridge, we will both be
safe," kampanteng tugon naman ni Zero.

"Okay, then. You trust me so much, Zero. Dapat hindi eh," tugon lang din ni
Matilda.

"I trust you, because you trusted me before with everything too, Dada. It's fine if
you will choose to betray me. Because after all, what will this life mean if you
turn your back on me?" tanong pa ni Zero.

Napabuntung-hininga si Matilda. This is what she doesn't want to happen. Zero

depending his life on her. Hindi dapat ganito eh. Hindi ka dapat nakadepende sa
iisang tao lang. It was like a bigger responsibility than your own life. She
doesn't like this kind of responsibility under her shoulders. Zero can love any
other woman, but her. Someone who is sane enough to continue to live and risk
everything with him. Hindi siya 'yon, wala siya sa katinuan.

Gabi-gabi ay napapanaginipan pa rin niya ang sarili niya na nagpapatiwakal.

Madaling sabihin para sa iba na mababaw lang ang problema at pinagdaraanan niya.
But that is not the case with her. She's not strong enough to fight, to stand up
and wait for the storm in her life to calm down.

"You can't trust people that trusted you once. One wrong people can cost your life
and everything that you have, Zero. Advice lang naman. Listen to someone who have
been stumbled few more times than you," tugon lang ni Matilda.

Tumabi siya sa sofa kung nasaan din nakaupo si Zero.

"Well, in my life, I only trust one thing. My judgement. So, if I think that you
deserve my trust, then you will have it. Kahit ano pa man ang sabihin mo, kahit na
talikuran mo pa man ako. You will still have my trust until the end. But, I'm
silently praying that you won't do the latter, Dada," tugon pa ni Zero sa kanya.

Minsan naiisip ni Matilda na tanga talaga ang lalaking 'to eh. Hindi niya alam kung
tanga lang sa pag-ibig, o masyado lang talagang bulag sa realidad ng buhay. Siya
lang yata ang killer na parang ulol na ulol sa iisang babae. Well, she doesn't know
other killers, so she'll believe that Zero is the only one who's acting childish
just because of one woman. And unfortunately, that’s her.

🅰The Hitman's Love

Chapter 18
Naiwan nang mag-isa si Matilda sa apartment ni Zero. Ang sabi nito ay babalik din
naman daw ito kaagad. But she decided to roam around outside. Nag-iwan ng pera at
credit card si Zero para sa kanya. Ayon dito, kapag nagutom daw siya ay bilhin
lamang daw niya ang mga gusto niyang pagkain. At kapag may gusto naman daw siyang
bagay o kahit na ano, bilhin din daw niya kaagad nang walang pag-aalinlangan. Well,
that was who she was. But she's no longer like that now.

Material things can't bring you long-term happiness. Oo, napaligaya siya noon ng
mga luho niya. But, after that, you would feel nothing. Wala na, lumipas na ang
saya at excitement sa katagalan kapag ilang beses mo nang nagamit. You would crave
for more expensive things. Magsasawa ka sa isa, bibili ka na naman ng isa pa. And
that will continue to happen. Wala kang kakuntento-kuntento.

Habang naglalakad siya at nagtitingin ng makakainan, nakakita siya ng lalaking

parang pamilyar ang mukha. Lalagpasan na lamang sana niya ito ngunit bigla rin
siyang tinawag nito.

"Miss!" sigaw pa nito bigla.

Huminto si Matilda pero hindi naman kaagad siya lumingon. Naramdaman na lamang niya
na nasa harap na niya ang lalaking tinitignan kanina.

"Yes?" tanong lamang niya rito.

"I remember you from the incident that happened more than two weeks ago. Tama,
di’ba?" simula pa nito.

Napaisip saglit si Matilda. Saka lamang niya naalala ang pangyayari ng lalaki na
nabaril sa mismong harapan niya. At itong lalaking 'to ang pulis na sumagip noon sa
kanya.

"Oo nga, naalala ko na. Ikaw 'yong pulis na nandoon no'ng mangyari 'yong pagbaril
sa lalaki sa harapan ko. Bakit? May kailangan ka ba?" tanong din naman niya rito.

"Wala naman. I was off duty and just roaming around the street. And then I saw you.
Do you live around here?" tanong pa nito.

"Ah, yes. Pero saglit lang ako rito. Baka bumalik din ako sa dati kong tinutuluyan.
Sige, ha? Mauna na ako sa'yo," paalam na niya.

"Wait. Are you going to eat? Will you mind if I join you?" tanong pa rin nito.

Tinitigan naman siya ni Matilda.

"Oh, right. Baka hindi mo na nga maalala ang pangalan ko. Alfonso, by the way. I
remember, I mentioned my name to you before. Baka hindi mo lang natandaan. And you
are?" pakilala pa nito.

"Matilda," tipid na tugon niya lang dito.

Alfonso extended his hand for a shake hand with Matilda. Tinanggap din naman iyon
ng dalaga. Pumayag si Matilda na sumama at sumabay si Alfonso sa kanya na kumain ng
tanghalian. She doesn't see any bad things of doing so. Pulis naman ang lalaki,
kaya kampante siyang sumama rito.

"I don't usually do this, Matilda. Baka iniisip mo na masamang lalaki ako or what,
ha?" simula pa nito.

Nakapili at naka-order na sila sa menu, naghihintay na lamang sila na ma-serve na

ang pagkain sa lamesa.

"That's fine. Wala naman akong ibang iniisip. I was really about to eat. Wala
namang masama kung may sumama sa akin ngayon," kibit-balikat na tugon lang naman
niya rito.

Maya-maya lamang ay inihain na ang pagkain nila sa lamesa. Matilda started eating
like she was just alone in the table. She could feel the stare of Alfonso, but she
just doesn’t care.
"Why do I feel like I intimidate you, Matilda?" tanong nito bigla.

"I look intimidated?" kunut-noong tanong din naman ni Matilda.

"I'm not sure," sagot din naman ni Alfonso sa kanya.

"Malabo lang yata ang mga mata mo. I'm not intimidated, I just don't have anything
to say. That's why," mabilis na sagot din naman niya rito.

"Okay, that's great then," komento pa nito.

"You can focus eating. You don't have to stare at my face. Hindi naman magbabago
ang itsura ko," lahad pa ni Matilda.

Alfonso just laughed at what she said. Pero hindi naman siya nagbibiro eh. Hinayaan
na lamang niya na isipin nito ang gusto nitong isipin.

Nang matapos na silang kumain ay nag-alok pa si Alfonso na samahan si Matilda na

maglakad-lakad pero tumanggi na si Matilda. After eating lunch, she just wanted to
be alone and stroll around the nearest department store. Mabuti naman at mabilis na
kausap si Alfonso, hindi na rin naman ito nangulit at nagpumilit pa.

They parted ways in front of the restaurant where they ate lunch. Si Alfonso pa nga
ang nagbayad ng kinain nila, hinayaan na lang naman ito ni Matilda. Naisip niya
naman kasi na hindi na rin naman siguro sila magkikita muli, kaya bakit pa siya
mahihiyang magpalibre? Ito rin naman ang nag-alok.

Naglakad siya sa loob ng isang mall. Nagtingin-tingin sa mga bag, damit at sapatos
doon. If someone will ask her if she misses the old life she used to have, her
answer would be yes. Pero ayaw na niyang bumalik sa nakaraan. Lalo pa ngayong
natuklasan niya na ampon lang naman siya at hindi tunay na anak ng mga kinilala
niyang magulang.

She's been enjoying the money that wasn't really for her. Nasanay siya sa isang
luho na hindi naman pala dapat. Kung papipiliin siya kung yaman ba o mahanap ang
tunay niyang pamilya? She would choose her real family. Hindi siya nagpapaka-
plastik. She used to experience all those luxury things and happenings. Pero binawi
rin naman 'yon kaagad. And now, she was left with nothing. She was lost and she
doesn't know if she can still find the right path.

May nadaanan siyang isang masayang pamilya. Karga ng ama ang anak habang nakakapit
naman ang ina sa braso ng asawa nito. The little girl is eating her chocolate ice
cream. Napakadungis nito, pero tuwang-tuwa ang mga magulang nito sa kanya. How can
their life be so simple and yet they could smile like that? So genuine. Nakaramdam
tuloy siya ng inggit.

She can barely remember a sweet scene like this with her Mom and Dad. Both of them
are always too busy to spend a day with her. Kahit sa mga school events noon, wala
siyang maalala na kasama niya ang mga ito. All she can remember is that she's too
afraid to ask for their time. Madalas ang Yaya lamang niya ang kasama niya sa pag-
attend sa school gatherings. Maybe that's one of the reasons why she became closed
to Zero's parents before.

Zero's Mom showed her the true meaning of a mother's love. She often invites her to
their house. Magbi-bake, magmovie marathon, magtatahi at kung anu-ano pa. It was
just a waste now that she discovered that both of Zero's parents already passed
away.
Umupo muna siya sa isang gilid habang iniinom ang binili niyang milktea. Nauhaw
siya sa kakalakad. Hindi na nga rin niya napansin ang oras, hapon na pala. Siguro
maya-maya lang ay nakauwi na rin si Zero kaya uuwi na rin siya bago pa ito
dumating.

Ang sarap ng upo niya habang umiinom pa. Kaya nagulat siya nang bigla na lang may
lumitaw na lalaki sa harapan niya.

"Ay, hayop!" sigaw bigla ni Matilda.

Muntik pa niyang mabitiwan ang hawak niyang milktea. Paglingon niya kasi ay saktong
naroon na si Zero sa kaliwa niya.

"I thought you disappeared," hinihingal na sabi pa ni Zero.

"Gumala lang ako. Masyado ka palaging kabado na matakasan," lahad pa ni Matilda.

"Masisisi mo ba ako? Palagi mong sinasabi na aalis ka, na hindi ka sigurado sa

lahat. Kaya kapag wala ka sa tuwing umuuwi ako, natataranta ako eh. Kasi alam kong
isa araw, tototohanin mo 'yang plano mo," lahad pa nito sa kanya.

"Bakit parang galit ka? Naglakad-lakad lang naman ako. Ikaw nga 'tong nagbigay ng
pera at credit card sa akin para bilhin ang mga gusto ko. Tapos ngayong lumabas ako
para bilhin ang gusto ko, nagagalit ka? Ang gulo mo rin, ha?" sermon pa ni Matilda.

"Hindi ako galit, nagpapaliwanag lang ako, Dada. May bibilhin ka pa ba? Kung wala
na, tara na. Delikado rito sa labas," paliwanag pa nito.

Hinawakan pa siya nito sa kamay at hinila na papatayo. Sumunod naman siya kaagad
habang umiinom pa rin sa milktea niya. Papadilim na ang paligid. Pagkauwi nila,
wala na naman siyang ibang gagawin kundi tumunganga at matulala sa kisame.

Pagpasok nila ay kaagad na nilock ni Zero ang pinto ay ibinaba ang mga kurtina sa
bintana.

"Oo nga pala, nakita ko kanina 'yong Pulis na nakilala ko noon sa Quezon City.
Naalala niya ako kahit once pa lang kami na nagkita," kwento pa ni Matilda.

"Sinong Pulis?" nag-aalalang tanong ni Zero.

"Alfonso? Hindi ko na alam ang lastname. Wanted ka ba? Do they know your name?"
tanong pa ni Matilda.

"They just know my name, but they haven't seen my face. Kung kinausap ka niya, baka
may ideya na ang Pulis na ‘yon na kasama kita sa iisang bubuong. Kailangan na
nating umalis dito ngayong gabi," lahad pa ni Zero.

"What? Aalis tayo? Ngayon na? Pagabi na kaya, Zero," tanong pa ni Matilda.

"Walang gabi-gabi sa mga pulis. Kung minamanmanan ka nila, malamang alam na nila
kung saan ka nakatira. They could use you as bait for me," patuloy na siwalat pa
rin ni Zero.

"Will they shoot us and kill us here?" kunut noong tanong ni Matilda.

"Why? Do you want to die here? Hindi ka pwedeng ma-excite, Dada. Hindi ko hahayaan
na mapahamak ka. Not under my guard," matigas na sabi pa nito.

🅰The Hitman's Love

Chapter 19
Mabilis na inimpake ni Zero ang lahat ng armas niya. Totoo nga ang sinabi nito na
nasa loob ng refregirator ang mga baril, kustilyo at granada nito. Isang mahabang
bag ang bitbit nito na puno ng kung anu-anong armas. Samantalang siya, isang
backpack ng damit lamang ang dala.

Magkahawak pa ang mga kamay nila habang pasimpleng bumababa ng gusali gamit ang
fire exit. Tahimik lang naman si Zero at tila nakikiramdam sa buong paligid.

Bago sila lumabas sa main door ay mukhang may nakita pa si Zero na lalaki na nag-
aabang sa gilid mula sa hindi kalayuan.

"May pinto sa likod, Dada. Go there, and wait for me within five minutes. Kapag
hindi pa ako nakalabas sa loob ng limang minuto, tumakbo ka na at sumakay ng taxi.
Am I clear?" mahigpit na bilin pa nito.

"Hindi ako aalis kahit wala ka after 5 minutes," tanggi niya pa sa lalaki.

"In case lang naman. You have to listen to me and follow what I said. Siyempre,
pipilitin kong makasunod sa'yo kaagad. Now, go," paliwanag pa nito.

Zero gave her a quick kiss on her forehead. Sumunod na rin naman siya sa sinabi
nito. Tinungo na niya ang daan papunta sa pinto sa likod banda ng building. Hindi
na siya lumingon pa kahit na gusto niya sanang tignan kung ayos nga lang ba na iwan
niya si Zero nang mag-isa roon.

Nakalabas na siya mula sa pinto at mabilis na nagtago sa gilid ng basurahan nang

makita niyang may mga lalaking naglalakad sa hindi kalayuan ng exit. Iniyuko pa
niya ang ulo niya para siguradong hindi siya makikita ng mga ito.

"Walanghiya ka, Zero. Siguraduhin mo lang na makakalabas nang buhay ka sa loob ng

limang minuto," bulong pa ni Matilda sa sarili niya.

Bumibilis na ang kabog sa dibdib ni Matilda habang lumilipas ang bawat segundo na
wala pa ring Zero na nakasunod sa kanya. She's starting to panic. Hindi pwedeng
iwanan niya si Zero. Hindi siya sigurado kung ano na ba ang nangyari sa loob,
ngunit hindi niya maaatim na tumakas nang mag-isa. She may be a bitch, but she will
never escape alone. She would rather die with Zero tonight.

She have decided to enter the building and go back again. Bahala na kung ano man
ang maabutan niya. Para sa ikakatahimik ng kunsensya niya. Lumabas at tumayo na
siya mula sa pinagtataguan niya. She was about to hold the doorknob. Ngunit
natigilan siya nang biglang bumukas 'yon at iniluwa ng pinto ang hingal na hingal
na si Zero.

"Ang kulit mo, Dada. Sabi nang kapag wala pa ako tumakas ka na eh. Tara na, takbo!"
deklara pa nito.

Mabilis naman silang tumakbo. Hawak na muli ni Zero ang kamay niya. Ang kabog sa
dibdib niya kanina ay naibsan na, kaya mas nagtataka siya. She should be nervous
now that they are running away. Pero nawala na ang takot niya nang makita na si
Zero at makasama na niya ito.

"Sumakay ka kaagad sa likod no'ng nakahintong taxi. Huwag ka nang magtanong, ha?
Mamaya na ako magpapaliwanag," utos pa nito.

"Okay, I got it," pagsang-ayon din naman ni Matilda.

Binilisan pa niya ang takbo at kaagad ngang pumasok sa likod na upuan ng taxi
habang si Zero naman ay sa harapan tumabi sa bandang driver's seat.

"Boss, ihatid mo kami sa Pier Singko," sabi pa kaagad ni Zero.

Kaagad namang pinaharurot ng driver ang taxi. Habol nilang dalawa ang mga hininga
nila. Pawis na pawis pa si Matilda pero wala naman siyang imik.

"Ayos ka lang ba, Dada?" nag-aalalang tanong pa ni Zero sa kanya.

"Ako dapat ang nagtatanong niyan sa'yo. Ang tagal mong lumabas, akala ko napaano ka
na sa loob," sermon niya pa rito.

"Wait lang, kinilig ako sa pag-aalala mo sa akin, Dada," nakangising sagot pa ni

Zero sa kanya.

Akala pa yata nito ay nagbibiro siya at humaharot lang. Inabot nga niya ito sa
tainga at mabilisan na piningot.

"Seryoso ako, ha? Muntik na kitang balikan sa loob kanina. Hindi kita pinapakilig,"
gigil na sermon pa rin ni Matilda.

"Hindi kasi ako sigurado sa dalawang lalaking naka-abang sa entrance kanina.

Mukhang hindi naman sila pulis," tugon pa ni Zero.

"Mga kaaway mo?" tanong pa ni Matilda.

"My enemies don't know me, Dada. Magalit man sila sa akin, hindi naman nila alam
kung saan ako hahanapin at kung sino ba ang dapat na hahanapin nila," kampanteng
tugon pa nito.

Natahimik naman na si Matilda. Ayaw na niyang mag-isip pa. Ang mahalaga ay

nakatakas na sila. Mukhang hindi na rin naman sila nasundan pa ng mga kung sinuman
ang mga nag-aabang sa kanila kanina.

Akala talaga niya kanina ay sasabog na ang puso niya dahil sa nerbiyos. Ngayon lang
siya nakaramdam ng gano'ng klase ng takot para sa buhay ng ibang tao. Walanghiyang
Zero ito. Tinatakot siya masyado.

Isang oras ang naging biyahe nila bago nila marating ang pier. Nagbayad kaagad si
Zero sa taxi driver at nagbigay pa ito ng malaking tip. Nagsimula na silang
maglakad. Napakalakas ng hangin kaya lalong malamig dahil sa tahimik na gabi.

"Saan tayo pupunta ngayon? Sasakay tayo ng barko?" tanong ni Matilda.

"Magpapalipas muna tayo ng gabi sa yate. Bukas na tayo maghahanap ng malilipatan

natin pansamantala," lahad naman ni Zero.

"Yate? May yate ka rito?" gulat na tanong ni Matilda.

"Yes, I do have a yacht, a speed boat, a plane, a chopper, what else? May iba-iba
rin akong sasakyan," paliwanag pa nito.

Napanganga na lang naman si Matilda sa natuklasan. Talagang napakayaman nga nitong

si Zero.

"Bakit hindi ka pa rin tumitigil? Sobrang yaman mo na," tanong pa niya rito.

"Tumigil man ako o hindi, patuloy pa rin naman nila akong hahanapin. Mapa-pulis o
mga kalaban ko man. So, I don't have any plans of retiring yet. Kung pumayag ka
siguro na lumagay na tayo sa tahimik at bumuo ng pamilya, baka sakaling magbago na
bigla ang isip ko," kwento pa nito.

"Sige, huwag ka na lang palang tumigil. Ipagpatuloy mo pa 'yan. Galingan mo," tugon
na lamang ni Matilda habang umiirap pa kay Zero.

"Tara na, Dada. Ayon na 'yong yate ko," aya na ni Zero sa kanya.

Nakatago sa likod ng malaking barko ang sinasabing yate ni Zero. Ayon sa kanya,
ibang pangalan ang mga gamit niya sa mga ari-arian. He's using different identities
to survive. At para na rin daw hindi makagawa ng ingay ang yaman niya kaya iba-
ibang pangalan ang ginagamit niya, lalo na sa bangko.

Inalalayan siya ni Zero na makalakad papunta sa yate. Dumiretso kaagad sila sa

kwarto sa ibaba para hindi raw mahalata na may tao sa loob.

"Magpapalipas lang tayo ng gabi. May pagkain na stock naman dito sa loob. Kapag
nagutom ka kumain ka lang, Dada," paliwanag pa ni Zero.

"Busog pa naman ako. Huwag mo 'kong intindihin, ayos lang naman ako," tugon lang
din ni Matilda.

"Hindi pwedeng hindi kita intindihin, Dada. I need to make sure that you are really
fine. Alam ko kasi na sinasabi mo lang na ayos ka, kahit na hindi naman talaga.
Para lang hindi ako mag-alala. 'Yong mga sugat mo noon? Talagang magaling na ba?
Baka kumikirot pa rin 'yang tahi mo sa noo?" sunud-sunod na tanong pa ni Zero.

"Okay nga lang ako. Wala na 'yong mga sugat ko. Naghilom na noon pa. Ito nga oh?
Humihinga pa ako?" pang-aasar pa ni Matilda.

Napabuntung-hininga na lang si Zero.

"Seryoso ako, Dada. Maglilinis lang ako ng katawan, tapos matutulog na ako. May mga
bagong t-shirt at boxer shorts diyan sa cabinet. Pasensya na, size ko ulit 'yan. I
never expected to bring woman in this yacht or any of my place eh," tugon lang
naman ni Zero.

"Dapat ba akong kiligin ngayon sa sinabi mo?" tanong pa ni Matilda.

"Yes, please?" nakangising tugon din naman sa kanya ni Zero.

Iniwan na siya nito at nagtungo na sa loob ng banyo sa kwarto nitong yate. Kumuha
rin naman siya ng damit sa kabinet. Nakialam na rin siya sa ref nito. Kumuha siya
ng tubig dahil nauhaw siya sa pagtakas nila kanina.

Nang matapos si Zero ay lumabas ito nang nakatopless mula sa banyo. Napataas naman
kaagad ang kilay ni Matilda.

"Ano 'yan? Bakit may paglalako ng pandesal sa gabi?" tanong ni Matilda rito.

"Baka kasi may bumili pa kahit gabi na. Bagsak presyo na, ipapamigay ko na nga eh.
Kunin mo na ba?" hirit din naman nito.

Napailing na lang si Matilda at tumayo na. Siya naman ang maglilinis ng katawan.
Gusto na rin kasi niyang magpahinga. Kulang pa ang naitulog niya sa biyahe nila
kaninang madaling araw ni Zero mula sa probinsya. Nakakapagod ang palipat-lipat at
biyahe nang biyahe, pero hindi na siya magrereklamo pa. Itutulog na lamang niya ito
mamaya.
Paglabas niya sa banyo ay nakahiga na si Zero sa kama. Pumwesto na lang din naman
si Matilda sa gilid na sofa na katabi ng bintana.

"Ayaw mong tumabi? Behave naman ako noong nakaraan, di'ba?" tanong pa ni Zero.

"Dito na lang ako para diretso ang tulog ko," mabilis na tanggi naman kaagad ni
Matilda.

"Sige ka, sasakit ang likod mo riyan. Mas mauunat mo ang likod at mga paa mo rito.
Kung gusto mo, maglagay ka pa ng unan sa pagitan nating dalawa para sigurado ka,"
suhestiyon pa nito.

Pinakiramdaman muna ni Matilda si Zero. Pero kalaunan naman ay pumayag na rin siya
sa sinabi nito. Naglagay siya ng dalawang unan sa pagitan nila. Nagtilakbong din
siya ng kumot dahil malamig ang buga ng aircooler na nasa yate ng lalaki. She can
really feel the tiredness of her body. Mabilis siyang nakaramdam ng antok. Ipinikit
niya kaagad ang mga mata niya. It's been a long tiring day for her. She deserves a
long sleep tonight.

🅰The Hitman's Love

Chapter 20
Naalimpungatan si Matilda nang marinig niyang may biglang lumagabog. Kaagad siyang
nakaramdam ng nerbyos nang maalala na may tinakasan sila kagabi na mga lalaki.
Akala niya ay nahabol at nahanap na sila ng mga ito. Pero nang bumangon siya,
nakita niyang si Zero lang pala ‘yon. Nahulog na pala ito sa sahig.

"Ano'ng ginagawa mo riyan?" tanong niya pa rito.

"Ano pa nga ba? Ang likot mong matulog, nasipa mo na ‘ko. Kanina mo pa ako
nasusuntok, akala ko nagbibiro at nananadya ka lang pero tulog ka talaga eh,"
kwento pa nito sa kanya.

Napatakip naman siya ng bibig. Alam niyang malikot nga siyang matulog, pero hindi
niya alam na nangsisipa siya. Well, paano niya malalaman? Never pa naman siya
nagkaroon ng katabi sa pagtulog bukod kay Zero noon?

"Sorry, baka sobrang lalim ng tulog ko. Nanaginip yata kasi ako na hinahabol pa rin
tayo. Akala ko yata kalaban ka," paliwanag pa ni Matilda.

"Grabe ka naman, Dada? Mas gusto ko pa 'yong version mo ng nangyayakap kaysa

nangsisipa. Napagkamalan pa akong kalaban? Hanep," tugon lang ni Zero.

Tumayo naman na ito at nag-unat ng likod. Umaga na rin pala, kaya kailangan na
nilang magkilos.

"Magkape muna tayo at mag-almusal," alok pa ni Zero.

Niluto niya muna ang mga kung ano man ang nasa ref. Mabilis silang kumain ng
agahan. Paglabas nila sa yate ay nagulat pa si Matilda nang makitang may nilapitan
si Zero na kotse.

"Huwag ka nang magtaka. May kaibigan ako na lagi kong maaasahan. Ed always got my
back. Of course, because I pay him loads of cash in return," paliwanag pa ni Zero.

Marahil ay nakita nito ang kunot na noo ni Matilda at pagtataka.

"Saan na tayo ngayon pupunta? Isasama mo pa rin ba ako?" tanong pa ni Matilda.

"We will look for another house. Safer than the previous location, Dada. And yes,
isasama pa rin kita. Don't worry, hindi ko naman hahayaan na mapahamak ka, at wala
rin akong balak na abandunahin ka," mabilis na tugon din nito.

Tumango lang naman siya at sumakay na rin sa tabi ni Zero. She put her seatbelt on.
At sumama na lang siya kung saan man sila mapadpad ni Zero.

Nagpunta sila sa isang liblib na lugar. Parang abandonado nga ang lugar na 'yon
dahil bukod sa walang ibang tao, wala ring mga sasakyan na dumadaan.

"Huwag mong sabihin na dito tayo lilipat?" takot na tanong ni Matilda.

"Yes, why? Ayaw mo ba sa location?" tugon din naman ni Zero.

"Gusto mo ba akong mamatay sa atake sa puso? Parang haunted place ang lugar na 'to.
Ganito ang mga napapanood ko sa Wrong Turn na movie eh. Tapos iiwan mo pa ako
madalas nang mag-isa rito? No, thanks. Bye. Salamat na lang sa lahat," nanglalaking
mga mata na paliwanag pa ni Matilda.

"Hindi kita iiwan. This will be our hiding place for few days. Magpapalamig muna
ako hanggang hindi ko alam kung sino ang mga nag-abang sa atin kagabi. Huwag kang
mag-alala, may kasama ka naman rito. Hindi kita iiwanan," paliwanag pa nito.

"Hindi kaya mas nakakatakot ka pa kaysa sa multo?" pabulong na tanong din ni

Matilda.

"Alive people fear me because I can kill them. But you are an exemption on that,
Dada. So, you have nothing be afraid of," nakangising tugon din naman ni Zero sa
kanya.

"Mas takot ako sa multo kaysa mamatay. Nakalimutan mo yata 'yon," paglinaw pa ni
Matilda.

"Alin pa man do'n, basta may kasama ka rito. At kung aalis man ako, isasama kita at
iiwan sa mas ligtas na lugar. Ayos ba 'yon?" tugon pa nito.

"I don't know. But since you already planned everything out, then let's follow
that," pagsang-ayon na rin lang naman ni Matilda.

Ang creepy talaga ng pakiramdam ni Matilda. Papasok pa lang ang kotse sa liblib na
daanan ay kinikilabutan na siya. Iniisip niya na baka may mga grupo o tribo ng mga
sinaunang tao na nakatira sa hindi kalayuan. O baka makagambala sila ng mga
nananahimik na espiritu. Bahala na, ayaw na niyang mag-isip pa. Kasama naman niya
si Zero. Kung magkataon, dalawa silang aatakinin sa puso dahil sa takot. She will
not be a lonely ghost.

Nang huminto ang kotse na sinasakyan nila, nag-alangan pa si Matilda noong una na
bumaba. Pero nang maiwan na siyang mag-isa sa kotse ay nataranta siya sa pagbukas
ng pinto para makalabas.

"Hayop na Zero 'to? Iniiwan ako bigla?" bulong niya pa.

Inililibot pa ni Zero ang paningin sa buong paligid. Samantalang si Matilda naman

ay halos ayaw nang lumingon. Pakiramdam niya kasi ay may bigla siyang makikita sa
oras na lumingon siya. Gano'n siya ka-praning ngayon.

Biglang may narinig siyang gumalaw at pumagaspas. Mabilis naman siyang napatalon
para kumapit sa braso ni Zero.

"Relax, it's just a bird, Dada," kalmadong sabi pa ni Zero.

Napabuntung-hininga naman si Matilda. Ayaw pa rin niyang bumitaw sa braso ni Zero.
Mas mabuti nang nasa malapit lang niya ito para kung ano man ang biglang magpakita
ay may matataguan kaagad siya.

Nagsimula na silang umakyat sa hagdan. Langitngit pa lamang ng hagdanan ay parang

panghorror movie na talaga. Parang anumang oras ay bibigay ang baitang no'n sa
bawat hakbang nilang dalawa.

"Parang babangungutin ako sa bahay na 'to, Zero. Hindi pa ako nakakatulog, pero
nananaginip na ako ng masama," bulong pa ni Matilda.

"That won't happen. Tatabihan kita sa pagtulog. Saka sa labas lang mukhang
nakakatakot. Ed sent me the pictures of this house. Maganda ang loob nito," tugon
pa ni Zero.

Nang makapasok sila ay bumungad kaagad ang napakaliwanag at maaliwalas na sala.

Napakalinis ng loob nito at punung-puno ng mga kagamitan. Matilda was amazed. Tama
nga si Zero. This house doesn't really look haunted on the inside. Pangmayaman pa
nga ang datingan nito.

"You can't really judge a book by its cover, and so this house," komento niya pa
habang nakatingin sa paligid.

"They won't think someone is living here. Mukhang abandonado sa labas, di'ba? Pero
well-maintained sa loob," paliwanag pa ni Zero.

"Pero hindi pa rin ako kampante na walang nakatirang mga multo rito. Maganda nga
ang bahay, pero baka hindi lang tayo ang narito," tugon pa ni Matilda.

"If that is the case, then, we can all share. Hindi naman natin sila guguluhin. So,
dapat hindi rin nila tayo guluhin," sagot muli ni Zero.

"No! Ayaw ko, nakakatakot kaya 'yon! Hindi dapat ganyan ang sinasabi mo sa akin!
Dapat ang sinasabi mo ngayon, walang multo rito! Imbes na tumapang ako, lalo akong
naging duwag sa sinabi mo eh!" reklamo niya pa.

Lalo tuloy nagsumiksik si Matilda sa likod ni Zero. Masyadong malawak ang

imahinasyon niya. Kung anu-ano ang maiisip niya mamaya lalo kapag dumilim na.

🅰The Hitman's Love

Chapter 21
Nakadamit na ng pangtulog si Matilda. Nakatilakbong pa siya ng kumot dahil naiwan
siya nang mag-isa sa kama. Kasalukuyan pa kasing naglilinis ng katawan si Zero.
Naiinip na nga siya sa tagal nito sa banyo.

"Ano ba 'yan? Sa banyo ka na yata natulog? Bilisan mo!" sigaw pa ni Matilda habang
nakatakip pa rin ng kumot.

"Tulungan mo 'ko," mahinang bulong ng isang babae.

"Putangina! Zeroooo!!!" sigaw ni Matilda.

Napatayo siya bigla at napatakbo papunta sa banyo. Wala na siyang pakialam kahit
nakahubo't-hubad si Zero nang madatnan niya.

"Dada?" nagtatakang tanong nito.

Sabun-sabon pa ang katawan ni Zero pero nagtago kaagad si Matilda sa likod nito.
"May multo sa kwarto!" sigaw ni Matilda.

"Wala 'yon. Masyado ka kasing nag-iisip eh," tugon pa nito habang patuloy na
nagsasabon ng katawan.

"Narinig ko! Bumulong sa akin! Tulungan ko raw siya! Bakit ba kasi ang tagal mo sa
banyo?!" sermon pa ni Matilda.

"Kasi hindi pa ako tapos maligo. Sisingilin kita sa panonood mo sa akin. Pa-simple
ka pa, Dada? Kunwaring may multo? Pero bino-bosohan mo lang pala ako?" bintang pa
nito sa kanya.

Bahagya pang itinulak ni Matilda si Zero.

"Ang kapal ng mukha mo! Alam mo namang takot ako mag-isa sa bahay na 'to eh!
Nakakagigil ka! Bukas na bukas lalayas ako! Aasarin mo lang naman pala ako rito at
gagamitin mo sa akin 'tong weakness ko eh. Mabuti pang magkanya-kanya na lang
tayo!" galit na sabi ni Matilda.

She walked out of the bathroom. Pero hindi naman siya bumalik sa kama. Nanatili
lang siya sa gilid ng pinto at hinintay na matapos si Zero. She wanted to cry.
Sobrang inis niya kay Zero ngayon. Kung umaga lang sana ngayon, baka nagawa na
niyang tumakbo palabas at magsimulang lumakad pabalik sa Maynila o kung saan man na
lugar na wala ang lalaking kasama ngayon.

Ito ang ayaw niya eh. Alam na nga ng iba ang kahinaan niya, gagawin pang katawa-
tawa. She was not joking about her fear of ghosts. Sino ba naman kasi ang hindi
takot sa multo? Ipokrita siya kung magpapanggap siyang matapang pero duwag naman
talaga sa totoong buhay.

Nang makita niyang papalabas na ng banyo si Zero ay saka lamang siya bumalik sa
kama. Nagsumiksik siya sa dulo at muling nagtilakbong ng kumot. She wanted to fall
asleep. She wanted this night to end as soon as possible.

"Dada, I'm sorry. I was just joking earlier. Hindi naman ako seryoso sa sinabi ko.
Alam ko namang hindi mo gagawin 'yon. Sorry na," sabi pa ni Zero habang nasa gilid
niya.

She just ignore him. Punung-puno na talaga siya. Akala pa naman niya ay hindi na
siya mabu-bwisit pa sa lalaki dahil kahit paano ay nakita niya na inuuna nito ang
kaligtasan niya nitong mga nakaraang araw. Pero maloko pa rin ito at malakas mang-
asar. Hindi niya talaga ito kikibuin magdamag. Kikimkimin muna ni Matilda ang inis
niya hanggang sa makatulog siya.

"Dada," tawag pang muli ni Zero.

She just closed her eyes and she pretended to sleep. Ayaw na niyang makipag-usap.
Kung anu-ano lang ang sasabihin niya rito. Lalo lamang sasama ang loob niya sa
bandang huli.

Zero woke up a bit late. Hindi kaagad kasi siya nakatulog kagabi sa paghihintay na
pansinin at kausapin siya ni Matilda. He stretched his arms. Kaagad niyang
naramdaman na wala na pala siyang katabi sa kama. He checked the time. Alas nuebe
na ng umaga. Maliwanag na rin sa labas.

"Naglakad-lakad siguro si Dada," sabi niya pa sa sarili niya.

Mabilis siyang naghilamos at bumaba sa sala. Tahimik sa buong kabahayan. Wala ring
makikita na kahit na anino ng dalaga. Nagtungo siya sa labas at kaagad na pumukaw
ng atensyon niya ay ang kotse niyang nawawala mula sa parking sa hindi kalayuan.

"Anak ng?!" sambit niya kaagad.

Mabilis siyang tumakbo paakyat ng hagdanan. Sinilip niya ang bed side cabinet at
nakumpirma niya na wala na nga roon ang susi ng kotse niya at ang isang baril niya.

"Fuck! Dada naman eh!" sigaw niya pa.

Mabilis niyang tinawagan ang kaibigan na si Ed para padalhan siya nito ng

masasakyan. Pina-track din niya sa kaibigan kung nasaan na ang kotseng ginamit ni
Matilda para makatakas.

"Bakit natakasan ka ng babae? You let your guard down too much, Bud," sermon pa ni
Ed sa kanya.

"That is not the case. Ginalit ko kasi kagabi. Ano? Nasaan na 'yong pinapahanap ko
sa'yo?" singhal din naman ni Zero sa kaibigan.

"Ayan, pati sa akin galit ka na rin. Sandali lang, the car is currently in Quezon
City. Nakapark sa labas ng isang hotel. I will send the address to you. Parating na
rin 'yong sasakyan na kailangan mo," tugon naman ni Ed.

"Thanks," tipid na tugon lang ni Zero.

Napahilamos siya sa buong mukha niya. Naiinip na siya pero wala naman siyang
magawa. Hindi naman siya pwedeng maglakad lang. Driving a car will be a lot faster
than walking. Kaya pala hirap at alanganin siyang matulog kagabi. Tama naman pala
ang kutob niya, dapat talaga pinilit niya si Matilda na makipag-ayos sa kanya
kagabi. Eh 'di sana hindi ito umalis at tumakas ngayon sa kanya?

Nang dumating ang sasakyan ay kaagad na pinaharurot ni Zero ang andar nito. Kaagad
niyang hinanap ang address na ibinigay ni Ed sa kanya. Binilinan din niya ang
kaibigan na balitaan siya kung sakaling aalis muli si Matilda gamit ang sasakyan
niya.

Ilang beses pa siyang napamura habang nagmamaneho. He was too confident.

Nakalimutan niya na si Matilda nga pala ang kasama niya. Kapag nagdesisyon 'yon,
wala 'yong pakialam sa kasama niya. Hindi mababali kung ano man ang naisip niya. It
was really a wrong move last night. Binibiro lang naman niya ito. He wanted to
tease her, so they could be intimate again. Kaso lang, nagging sablay. Imbes na
maging intimate, iniwanan pa tuloy siya ngayon ng dalaga.

Nang marating ni Zero ang hotel, kaagad niyang inalam sa receptionist kung nakabook
ba roon si Matilda. Ginamitan pa nga niya ito ng dahas dahil ayaw siyang sagutin
nang maayos kanina. Bandang huli ay wala naman pala doon ang babaeng hinahanap
niya.

Mukhang doon lamang nito iniwan ang sasakyan. Naloko na. Mukhang nililito siya ni
Matilda. Pero kailangan niyang mag-isip nang maigi. Hindi lalayo si Matilda. Wala
itong dalang malaking salapi, at credit card lamang ni Zero ang dala nito. Kung
sakaling gamitin man nito 'yon, kaagad na magno-notify sa kanya kung saan huling
ginamit ang card.

Pero hindi lang maghihintay at magmumukmok si Zero. Hahalughugin niya ang buong
siyudad hanggang sa makita si Matilda. Sigurado siyang hindi naman 'yon lalayo.
Sisimulan niyang hanapin ito sa dating tinutuluyan. Baka bumalik na ito roon.

Hingal na hingal pa si Zero nang makarating sa dating tinutuluyan ni Matilda sa

Quezon City. Naghagdanan lamang siya paakyat. He can't wait for the elevator to
come down. Pero wala pa rin siyang naabutan na Matilda sa kwartong 'yon. Napakamot
na siya ng ulo kahit hindi naman 'yon makati. He can't focus. He can't think
straight. Saan pa niya hahanapin ang dalaga? Wala naman na itong mapupuntahan dahil
wala naman na ang mga magulang nito o ibang kamag-anak?

Naglakad-lakad si Zero sa malapit sa building na dating tinuluyan ni Matilda. He's

thinking that she is just around here. Talagang tinataguan lamang siya nito. Ayaw
nitong magpahanap kaya hindi niya talaga ito makikita kaagad.

Masarap naman ang upo ni Matilda habang kumakain ng kimbap sa isang maliit na
Korean Restaurant. Nadaanan niya kaninang tanghali si Alfonso. Tinawag pa nga niya
ito. Kampante siyang hindi si Alfonso ang nagpa-abang sa kanila noong isang gabi.
Sabi kasi ni Zero ay hindi naman daw mukhang pulis ang mga lalaking nakaharang noon
sa entrance.

"Mas umamo ang mukha mo ngayong nawala na 'yong mga galos at pasa," komento bigla
ni Alfonso habang nakatitig sa kanya.

"Ako? Maamo ang mukha? Joke siguro 'yan," nakangiting tugon lang ni Matilda.

"Ayaw kong manghimasok at makialam kaya hindi kita tinanong noong isang araw. Pero
mukhang maayos ka naman na ngayon. Naghilom na ang mga sugat mo," paliwanag pa
nito.

"Hindi rin naman kita sasagutin kahit na tanungin mo pa ako ngayon eh. May mga
pagkakataon lang talaga na kailangan ma-agrabyado ang isang tao. Gano'n daw kapag
bida, di'ba? Nabubugbog muna sa umpisa," lahad din naman ni Matilda rito.

Natawa naman si Alfonso sa narinig niya.

"Pero huwag ka masyadong magpabugbog. Kung sakaling kailangan mo ng tulong, nandito

naman ako. Pwede mo akong tawagan kahit na anong oras, tutulungan kita," alok pa
nito.

"Wala akong cellphone eh," mabilis na tugon pa ni Matilda.

"Seryoso ba 'yan?" hindi makapaniwalang tanong nito.

Tumango lang naman siya habang kumakain pa rin ng kimbap. Totoo naman kasi, lahat
ng gadgets niya ay naibenta na niya noon. Kahit charger o mismong cord man lang,
wala na siya ngayon. Pero ayos lang, wala rin naman kasi siyang paggagamitan.

"Pwede kong ipahiram sa'yo ang spare phone ko," alok pa nito.

"Ha? Naku, huwag na. Baka masira ko pa 'yan. Ayos lang naman ako," mabilis na
tanggi din naman kaagad ni Matilda sa lalaki.

"Okay lang kahit masira mo. Para kapag kailangan mo ng tulong, matawagan o matext
mo kaagad ako. Hindi ko rin naman ginagamit ang cellphone na 'to. Sige na, kunin mo
na," pagpupumilit pa rin nito.

"Nakakahiya naman!" tugon lang ni Matilda.

"Huwag ka nang mahiya. Magkaibigan naman na tayo, di'ba?" tanong pa nito.

"Kaibigan? Parang hindi naman? Pero, sige, dahil nililibre mo 'ko madalas,
magkaibigan na tayo," pagsang-ayon na rin naman ni Matilda.

Pansamantala munang kinalimutan ni Matilda si Zero. Lalayo muna siya rito. Hanapin
man siya nito, sisiguraduhin niyang hindi siya kaagad na makikita. Mas magaling
matago sa lungga ang daga kapag lalo mong hinahanap. Lalo na galit pa ‘yong daga?

🅰The Hitman's Love

Chapter 22
Nagpalipas ng gabi si Matilda sa gilid ng waiting shed. Hindi pa naman siya
inaantok at nanghihinayang siya sa ibabayad niya kung magbook pa siya ng hotel
ngayong gabi. Nakatago lang sa maliit niyang backpack ang cellphone na bigay ni
Alfonso sa kanya. Wala naman siyang ibang kailangan na tawagan, at isa pa, ayaw
niyang sayangin ang load na mayroon ang cellphone na pinahiram ni Alfonso sa kanya.
For emergency purposes lang talaga niya ito gagamitin, kung magkataon man.

Lumipas ang dalawang oras, nakakaramdam na siya ng antok. Naglakad-lakad muna siya
sa gilid ng kalsada at may nadaanan siyang isang matandang lalaki na nagtitinda ng
balut. Naalala na naman tuloy niya si Zero. When they were still in high school,
around 2nd year or 3rd year, he made her eat this food. Takot na takot siya noon sa
itsura ng sisiw. Pero kalaunan, nang matikman na niya ay nagustuhan naman niya ang
lasa.

"Tatay, pabili po ng dalawang balut," sabi pa ni Matilda.

"Ibabalot ko ba, Hija? O dito ka na kakain?" tanong pa nito.

"Dito na ko na lang po kakainin, para may kasama po kayo. Bakit ka po mag-isa?"

tanong niya pa rito.

"Wala namang ibang sasama sa akin, Hija. Dalawa na lang kami ng asawa ko. May
kanya-kanyang pamilya na ang mga anak ko kaya nasa malayo na sila. May sakit pa si
Misis kaya hindi ko siya pwedeng ilabas-labas. May asin o suka diyan sa baba. Kuha
ka na lang," tugon din naman nito.

Nalungkot si Matilda sa narinig niya. Malambot ang puso niya sa mga ganitong
kwento. Bakit may mga anak kaya na kayang iwanan ang mga magulang? Kahit pa magka-
pamilya ka na. Kasi kung siya ang tatanungin? Kahit siguro mag-asawa at magka-anak
na siya, hindi niya iiwan ang Mom at Dad niya. She would always visit them. At
gagawin niya ang lahat para hindi makaranas ng hirap ang mga ito.

Some children are so lucky to have both of their parents. Samantalang may mga hindi
rin naman pinagpala na kagaya niya na ampon lang pala at mag-isa na lang ngayon sa
buhay. Hindi pa alam kung makikita pa ba niya ang mga tunay niyang pinagmulan bago
siya mamaalam sa mundo. Paano at saan ba dapat siya magsisimula? Kahit siya, hindi
niya rin alam.

People always neglect what they currently have. They tend to be blind that they are
blessed while there are other people who wants what they have. Alam niya ang
pakiramdam noon. She used to have everything before. 'Yong sobrang taas mo na at
wala ka nang panahon para yumuko at tignan ang mga nasa ibaba? It was very
satisfying to be at the top. Pero sobrang sakit kapag nahulog ka pala mula sa
pinakatuktok. Baling-bali ang pakpak mo at mahihirapan ka na ulit lumipad pabalik
sa tuktok.

"Sana po Tatay gumaling na si Nanay para hindi niyo na kailangang iwan siya sa
gabi. Sigurado ako na gusto rin ni Nanay na sumama sa inyo kasi baka nangchi-chicks
ka. Hahaha. Biro lang," nakatawang sabi pa ni Matilda.

"Naku, Hija. Sinabi mo pa. Napakaselosa nga no'n. Lalo na no'ng kabataan namin.
Hindi naman ako gwapo. Ewan ko ba ro'n?" nakatawang tugon din naman nito.

Nagsimula naman nang kumain si Matilda ng binili niyang balut habang

nakikipagkwentuhan pa sa matandang si Tatay Ruben. Masaya itong kausap. She felt
like talking to her Dad. Matagal na kasi niyang pangarap na makausap nang ganito
ang yumaong Daddy Ernesto niya na hindi naman pala niya tunay na ama.

"Ayos lang ba na nandito ka pa kahit gabing-gabi na, Hija? Delikado na para sa'yo
ang mag-isa sa ganitong oras, ha?" tanong bigla ng matanda.

"Ayos lang po, Tatay. Naglayas po ako eh. Kaya pagala-gala muna ako. Saka ayaw ko
pong matulog sa bangketa. Kaya sasamahan ko na lang po kayo rito habang nagtitinda
pa kayo. Hanggang anong oras po ba kayo nagtitinda?" tanong niya pa.

"Hanggang makaubos ako ng paninda ko, Hija. Pero minsan kapag matumal talaga, o
kapag maulan, umuuwi na ako ng ala-una," tugon din nito.

"Sige po, 'Tay. Tulungan ko po kayong maubos niyo 'yang paninda niyo ngayon," lahad
pa ni Matilda.

Dahil wala naman siyang ibang gagawin, at para hindi rin siya antukin, tinulungan
niya ang matanda sa pagtitinda. Siya ang taga-alok at taga-tawag sa pansin ng mga
naglalakad na mga tao. Tuwang-tuwa naman ang matanda sa tuwing nakakahatak ng mga
bibili si Matilda.

"Balut, penoy, chicharon kayo diyan. Ang bumili sa amin, su-swertehin sa lovelife
at career. Kapag hindi bumili, ibi-break ng jowa mamaya. Kaya bili na," sigaw pa ni
Matilda.

She doesn't usually do this. Mahiyain kasi siya. Weakness niya ang pag-salestalk.
Pero para kay Tatay Ruben, gagawin niya. Sa ganitong paraan man lang matulungan
niya ang matanda.

May naisip siya na pwedeng makatulong kay Tatay Ruben ngayon at sa asawa nito.
Nagpaalam siya saglit sa matanda at naglakad-lakad. Pagbalik niya sa pwesto ng
matanda ay may dala-dala na siyang two hundred thousand pesos.

"Hija, napakarami nito. Hindi ko matatanggap ang ganyan kalaking halaga. Masaya na
ako na maraming bumili sa akin ngayon dahil sa tulong mo. Sobra-sobra naman ito,"
naiiyak na tugon ng matanda.

Inilagay kasi ni Matilda ang bugkos ng pera sa loob ng basket ni Tatay Ruben.
Pasikreto niya itong ibinigay.

"Wala 'yan, Tatay. Gusto kong mapagamot at mapatingin mo si Nanay sa Doktor. Marami
akong maling nagawa at maling desisyon noong kabataan ko. Kahit sa paraang 'to man
lang, masabi ko na may isang bagay akong nagawa sa ibang tao na hindi ako
nakasakit. Tanggapin mo na, Tatay. Magtatampo ako kapag hindi," paliwanag pa ni
Matilda.

She really wanted to help Tatay Ruben and his wife. Iisipin na lamang niya na ito
ang tunay niyang ama at ina. Kung nangangailangan din ang mga tunay na magulang
niya, sana may mga tao rin na tutulong sa kanila kahit sa anong klaseng paraan pa.

"Ihahatid ko na kayo pauwi, 'Tay. Para alam kong ligtas kayong makakauwi. Alam ko
pong maya-maya lang susunduin na 'ko no'ng lalaking tinakasan ko. Kaya okay na okay
rin po ako," aya pa ni Matilda.

"Maraming-maraming salamat, Hija. Hindi ko akalain na may magbibigay ng tulong sa

akin ngayong gabi. Hulog ka ng langit sa aming mag-asawa. Pagpalain ka pa sana ng
Diyos. Tatanawin kong malaking utang na loob ang tulong mo sa amin. Hindi ko 'to
makakalimutan hanggang sa kabilang buhay, anak," naiiyak na sabi pa nito.

Hindi na napigilan ni Matilda. Napahikbi na siya nang tawagin siyang anak ng

matanda. She was never called like that before by his Dad. Napakasarap palang
pakinggan?

"Salamat din po, Tatay. Marami po akong na-realize habang kausap at kasama kayo
kanina," nakangiting tugon lang din naman ni Matilda.

"Ayon na ang bahay namin, Hija. Pumasok ka muna, papakainin kita. Pasasalamat ko
man lang sa naitulong mo. Maliit lang ang bahay namin, kailangan mong yumuko kapag
papasok ka sa pinto. Pasensya ka na, ha?" masiglang sabi pa nito.

Masayang tinanggap naman ni Matilda ang alok nito. Pumasok siya sa bahay ng
matandang mag-asawa. Gising pa ang Misis ni Tatay Ruben at nakaupo lamang ito sa
kama. Tumayo nga ito kanina para pagsilbihan si Matilda pero inawat na niya ito.
Hindi na niya pinakilos pa ang matanda. Si Matilda na ang tumulong kay Tatay Ruben
sa pag-asikaso ng hapag.

Mabilis na natapos si Matilda sa pagkain. Nilutuan siya ni Tatay Ruben ng tuyo, at

hinainan ng itlog na maalat na may kamatis. Ayon lang daw kasi ang mayroon sa bahay
nila. Wala namang kaso kay Matilda sa pagkain. Noon nga ay nakaranas siya nang
isang araw na wala talagang kain eh. Kaya ngayon, hindi na siya mapili kahit ano pa
ang ihain sa kanya, paniguradong kakainin niya ‘yon.

"Maraming salamat ulit, Hija. Kapag wala kang ibang mapupuntahan, pwede ka rito sa
amin. Sa laki ng binigay mo sa amin, kasyang-kasya 'to para sa ating tatlo ng Nanay
Gina mo," bilin pa ng matanda sa kanya.

"Naku, okay lang po ako, Tatay. Mauna na po ako, ha? Magpalakas po kayo ni Nanay
Gina," tugon din naman niya.

Pinigilan na ni Matilda na maiyak muli. Sobrang bait ng matandang mag-asawa na

nakilala niya ngayong gabi. Isa yata ito sa hindi niya makakalimutan na pangyayari
sa buhay niya.

Bumalik si Matilda sa waiting shed at umupo. Doon siya humikbi.

"Sana sila na lang ang naging magulang ko eh. Ang daya-daya naman kasi," bulong ni
Matilda habang nagpapahid ng mga luha.

"Ano'ng nangyari sa'yo?! Bakit ka umiiyak??" natatarantang tanong ng isang pamilyar

na boses ng lalaki.

Napatingala naman kaagad si Matilda, at kaagad niyang nakita ang mukha ng lalaking
inaasahan nga niyang darating ngayong gabi.

Alam niya na mahahanap siya ni Zero ngayon. Ginamit kasi niya ang credit card nito
kanina at nagwithdraw siya ng dalawang daang libong piso na ibinigay niya kay Tatay
Ruben. Kaya alam niya na may matatangap ang lalaki na notification tungkol sa lugar
kung nasaan siya banda nagwithdraw ng pera.

"Dada, bakit hindi ka sumasagot?!" tanong pa nitong muli.

"May five hundred thousand ka ba riyan?" tanong bigla ni Matilda kay Zero.

"Bakit? Saan mo gagamitin?" tanong din naman ni Zero sa kanya.

"Basta! Ano, mayroon ka nga? Bigyan mo 'ko ng five hundred thousand," utos pa nito.

"Okay, sige. Huwag ka nang umiyak. Hindi dapat iniiyakan ang five hundred thousand.
Bibigyan kita, kahit magkano pa. Basta huwag ka na ulit tatakas," tugon din naman
kaagad ni Zero.

Niyakap kaagad ni Zero si Matilda. Hindi niya alam ang dahilan ng pag-iyak nito sa
gilid ng kalsada. Pero kahit paano ay nakahinga na siya nang maluwag nang makita
niya itong muli ngayong gabi. Hindi na kasi niya alam kung kakayanin pa niya ang
mga susunod na araw kung hindi niya kaagad nahanap ang dalaga.

🅰The Hitman's Love

Chapter 23
Ilang minutong yakap ni Zero si Matilda. Nang tumahan na ito ay kaagad naman na
itong humiwalay sa lalaki.

"Ngayon mo na ba kailangan ang pera? Saan mo ba gagamitin? Kanina rin nagwithdraw

ka, may mga kailangan ka bang bilhin?" tanong pa ni Zero.

"May ipapaayos akong bahay," mabilis na tugon naman niya rito.

"Bahay? Sige, ipaayos natin," pagsang-ayon din naman kaagad ni Zero.

Hindi nito alam ang buong kwento, pero basta tungkol kay Matilda ay mabilis siyang
papayag. Basta mananatili lang ito sa tabi niya, susundin niya ang lahat ng
gustuhin nito.

"Uwi na tayo, Dada?" aya pa ni Zero.

Tumingin naman nang diretso si Matilda kay Zero.

"Ayaw ko nang umuwi sa haunted house mo," mabilis na tanggi pa niya rito.

"Oo, sige. Kung ayaw mo ro'n, hindi na tayo uuwi ro'n. Magpapahanap ako nang mas
maayos na matutuluyan natin," tugon din naman ni Zero.

He aimed for another hug, but Matilda shrugged him off. Nakasimangot pa ito.

"Hindi ako sasama sa'yo. I have my own life, Zero," lahad niya pa.

"Dada, alam kong galit ka lang. Hindi ko na uulitin 'yong sinabi at ginawa ko
sa'yo. Sumama ka na sa akin, please?" pagkumbinsi pa ni Zero.

"Alam mo naman pala eh. Hindi pa rin ako sasama kahit na nanghihingi ako ng pera
sa'yo," tugon din naman ni Matilda.

"Eh 'di ako na lang ang sasama sa'yo. Saan ka ba tutuloy ngayon? May nahanap ka
nang bahay? 'Yon ba ang gusto mong ipaayos?" tugon din ni Zero.

"Hindi sa akin 'yong bahay na gusto kong ipaayos 'no," mabilis na tanggi naman ni
Matilda.

"So, saan nga? Kahit saan, ayos lang. Kung ayaw mong sumama sa akin, ako na lang
ang isama mo," tugon pa rin ni Zero.
"Wala tayong mapupuntahan. Dito ko lang balak matulog sa waiting shed," sagot niya
rin naman dito.

"Ha?! Dada, seryoso ka ba? Dito mo planong matulog? Hindi pwede, kaya tara na.
Magbook tayo ng room. Mukhang pagod ka na, ipahinga mo na muna 'yan," aya pa ni
Zero.

Hinila na nito ang kamay ni Matilda at pinilit na tumayo para sumunod sa kanya.

"Sinasabi mo bang pangit na ako kaya mo sinabing mukha akong pagod? Suntukin kaya
kita sa bibig?" galit na tanong pa niya rito.

Bigla na lamang niyakap ni Zero si Matilda nang mahigpit.

"Wala akong sinasabing ganyan, Dada. I just want you to have a rest. Huwag mo nang
masamain ang mga sinasabi ko. Miss na miss na kita. Ayaw ko nang nag-aaway tayo, o
nagagalit ka," bulong naman ni Zero.

Tila lumambot naman ang puso ni Matilda sa narinig niya. Galit siya pero parang
hindi rin naman niya magawang tiisin ang lalaking 'to? Gumanti na lang din siya ng
yakap rito. It has been a long day for her.

Hindi siya gaanong sanay magmaneho ng manual transmission na kotse, pero kahit
paano ay naitakas niya ang kotse ni Zero at hindi niya ito naibangga habang dala
ito. Kung saan-saan siya napadpad kanina hanggang ngayong gabi. She's been in a
rollercoaster of emotions when she met Tatay Ruben and his wife.

Pero aaminin niya, she felt happy after seeing Zero again. Ang gulo-gulo niya.
Hindi na rin niya alam kung ano ba talaga ang nararamdaman niya ngayon.

"Let's go. I'm very sleepy," tugon din ni Matilda habang nakayakap sa binata.

"Come on," nakangiting sagot din ni Zero.

"Carry me. Sa malapit na lang tayo matulog, bagsak na talaga ang mga mata ko,"
tugon pa ni Matilda.

Zero gladly comply. Carrying Matilda on his back was one of his duty before. Noong
nag-aaral pa kasi sila ay madalas ma-injured si Matilda kapag physical education
ang subject nila. Kahit nga nakatayo na lang ito sa gilid at saling-pusa lang sa
laro ay natatapilok pa ito o nadadapa. Kahit ano pang protekta ang gawin niya noon,
kapag malingat lang siya ng dalawang segundo, paglingon niya, nakasubsob na madalas
si Matilda.

"Ayos ka lang diyan sa likod?" tanong pa ni Zero.

Karga na niya sa likod niya si Matilda at nakasiksik na ang mukha nito sa leeg
niya.

"Yeah, I'm fine. Don't mind me, I will sleep while you are walking," bulong lang
naman ni Matilda.

Bakas sa boses nito ang pagod at antok kaya naman hinayaan na ito ni Zero na
makapagpahinga. Naghanap siya ng pinakamalapit na matutuluyan nila ngayong gabi.
Mabuti na lamang at may malapit na Inn sa kabilang kanto. Mabilis na nakakuha si
Zero ng kwarto nila. Si Matilda naman ay humihilik na sa likod niya. Hindi na ito
nakakaramdam pa sa mga nangyayari sa paligid. Pagod na pagod nga talaga ito.
Dahan-dahan pa niyang inilapag si Matilda sa kama. Itinodo pa niya ang aircon dahil
alam niyang mas masarap ang tulog ng dalaga kapag malamig ang paligid. Kumuha ng
towel si Zero at pinunasan ang mukha ang katawan ni Matilda. Matapos no'n ay
tinabihan na niya ito. Niyakap pa niya ito nang mahigpit at hinalikan sa noo.

Aligaga siya buong araw sa kakahanap kay Matilda pero sulit na sulit ang lahat
ngayong nakita na niya itong muli. Yayakapin niya ito buong magdamag at hindi
bibitawan. Sasamantalahin niya ang oras na tulog ito at walang imik. Dahil kapag
nagising na naman ito ay aaway-awayin na naman siya nito at lalayuan. Madalas gusto
niya na lang itong halikan sa labi eh. Pero ayaw niya naman itong biglain at
inisin. Nabigla na niya ito noong gabing may mangyari sa kanila. Kahit gustuhin man
niyang umulit ay hindi siya makabuwelo. Palagi siyang supalpal sa dalaga, pero ayos
lang. As long as he's with her, he will be very happy and contented.

Habang natutulog ay bigla pang naubo si Matilda habang natutulog. Kaagad namang
naalarma si Zero. Tinignan niya kaagad ang kalagayan ni Matilda. Ngunit tulog na
tulog pa rin naman ito. Umubo lang ito nang dalawang beses at muling yumakap nang
mahigpit kay Zero. Napangiti na naman siya. Kung palagi sana silang ganito, wala
sanang problema.

"Zero," tawag ni Matilda.

Kaagad namang napamulat si Zero nang marinig niya ang boses ng tumawag sa pangalan
niya. Nakita nito na gising na pala ang kasama niya pero magkayakap pa rin silang
dalawa. Kaagad namang bumitaw si Zero dahil naisip niyang baka magalit si Matilda
sa kanya.

"Kumusta naman ang pakiramdam mo, Dada?" tanong pa niya rito.

Bumangon din naman si Matilda nang makawala mula sa yakap ni Zero.

"Ayos lang naman ako," tugon din ni Matilda.

Nagpunas pa siya ng mukha at nag-unat ng kamay at balikat. Parang nangalay kasi

siya sa pwesto ng pagtulog niya kagabi.

"Aalis ka ba ngayon?" tanong pa ni Matilda kay Zero.

"Hindi, hanggang hindi tayo nakakalipat nang maayos na tutuluyan at hanggang hindi
ka kumportable, hindi muna ako aalis at magta-trabaho," tugon pa ni Zero sa kanya.

"Ayos ako kahit saan ako matulog, basta huwag naman sa nakakakatakot at may multo,"
mabilis na tugon naman ni Matilda.

"Lilipat tayo sa maayos, Dada. 'Yong pansamantalang tutuluyan natin sa ngayon, may
nahanap na si Ed. Ipapakita ko na lang sa'yo kung ayos ba sa'yo," paliwanag din
naman ni Zero.

"Ha? Hindi niyo na kailangan ang opinyon ko. Kung sa tingin mo ayos at ligtas naman
do'n, okay na sa akin," kunut-noong tugon din naman ni Matilda.

"Gusto kong hingiin ang opinyon mo eh. I want to involve you as much as possible,
Dada," tugon din naman ni Zero.

"Wala naman akong ambag sa ipangbabayad niyo riyan. Kaya dapat labas na ako sa
magiging desisyon niyo ni Ed. Sige na, kapag ayos sa'yo, ayos na rin sa akin,"
paliwanag niya pa rito.
"Okay lang 'yan, Dada. I want to know your decision first. Bago ako pumayag sa
isang bagay. Nandito ka naman eh. Kasama kita na tutuloy sa bahay na 'yon. Kaya
dapat malaman ko kung okay sa'yo or hindi. Okay?" paliwanag pa rin ni Zero.

Tumango lang naman si Matilda. Hindi niya alam kung tama ba na may boses siya sa
mga ganitong bagay? Pabigat lang naman siya sa buhay ni Zero.

"Aalis ba tayo ngayon?" tanong na lang naman ni Matilda.

"Mamayang tanghali," tugon din naman kaagad ni Zero.

"Okay, may pupuntahan muna ako ngayong umaga. Babalik na lang ako mamaya," sagot
niya rin dito.

"Saan? Pupuntahan? Baka hindi kita mahanap kaagad, Dada?" tanong pa ni Zero.

"Doon mo 'ko ulit makikita sa lugar kung saan mo 'ko nahanap kaninang madaling
araw," sagot lang ni Matilda.

Babalikan niya ang matandang mag-asawa. Tatanungin niya kung kailan nila balak na
ipatingin sa ospital ang asawa ni Tatay Ruben. Kapag wala naman siyang ibang
gagawin ay sasamahan niya ang mga ito.

"Sigurado kang doon ka lang, ha? Hindi mo 'ko tatakasan ulit?" tanong pa ni Zero.

"May tatakas ba na nagpapaalam? Hindi na ako tatakas sa'yo," sagot din naman ni
Matilda.

"Sige nga, kung totoong hindi mo na ako tatakasan, halikan mo nga ako sa labi?"
hamon pa ni Zero.

He was only joking when he said that. Inaasar lang talaga niya ito. Pero laking
gulat niya nang muling tumabi si Matilda sa kanya sa kama at kabigin siya nito sa
batok. She gave him a wet and deep kiss that morning.

Right there and then, alam niyang unti-unti na siyang nananalo sa laban na akala
niya ay malabo niyang mapanalunan noon pa man. Laban kung saan ang puso ni Matilda
ang mapapanalunan niya.

🅰The Hitman's Love

Chapter 24
Para maibsan ang pagdududa ni Zero ay isinama siya mismo ni Matilda sa lugar kung
saan siya pupunta ngayong araw.

"Matandang mag-asawa nga ang pupuntahan ko. Mukha ba akong nagsisinungaling?" lahad
pa ni Matilda.

"Naninigurado lang naman ako. Babalikan kita rito mamaya," tugon din naman ni Zero.

"Ay, hindi ko alam kung nandito kami mamaya. Binigyan ko kasi sila ng pera pangpa-
ospital. Baka magpunta kami sa ospital," paliwanag pa ni Matilda.

Kumunot naman ang noo ni Zero.

"Oh, akala ko dito lang? Sa kanila mo ba ginamit ang pera na winithdraw mo sa

credit card?" tanong pa nito.

"Oo, magagalit ka ba?" pag-amin din naman kaagad ni Matilda.

"Hindi naman ako magagalit sa'yo eh. Sige na, mauna na ako. Mag-ingat kayo," tugon
lang din ni Zero sa kanya.

"Sandali, i-save mo pala ang number ko para tawagan mo 'ko kapag susunduin mo na
'ko," pahabol na sabi pa ni Matilda.

"May cellphone ka na? Akala ko ayaw mo magkaroon ng cellphone?" kunot-noong tanong

ni Zero.

"Ah, oo. Kahapon lang. Ito, i-save mo na," simpleng tugon niya lang din naman.

Mabuti na lang at hindi na masyadong nagtanong pa si Zero sa kanya. Bago pa ito

umalis ay humalik pa muna ito sa pisngi niya. Dumiretso naman na si Matilda sa
matandang mag-asawa. Hinikayat niya ang mga ito na parehong magpacheck-up para
maresetahan ng mga dapat na gamot. Matanda na pareho ang dalawa. Wala naman silang
ibang maaasahan kundi ang isa't-isa. Kaya gusto ni Matilda na sana ay magtagal pa
ang buhay ng mag-asawa na 'yon. Sa panahon kasi ngayon, bihira ka na lamang
makakakita ng mga mag-asawa na talagang nananatiling magkasama kahit na mahirap ang
buhay. Ang iba nagsisisihan, na kalaunan ay nauuwi sa hiwalayan.

Habang nasa loob naman ang mga matanda at kausap ang Doktor, sa labas lang naman ng
ospital at naghihintay si Matilda. Kumain pa nga muna siya ng fishball at kikiam.
Paborito niya ito lalo na noong high school sila. Binubully pa niya noon si Zero na
taga-bayad sa lahat ng mga kinain niyang fishball at kikiam.

Inuubos na lamang niya ang iniinom na gulaman, babalik na sana siya sa loob para
silipin ang mag-asawa kung natapos na ba ang mga ito. Ngunit biglang nagring ang
cellphone niya. Noong una ay inakala niyang si Zero na ang tumawag sa kanya ngunit
hindi pala. Nalaman niyang si Alfonso ang tumawag nang sagutin na niya ito.

"Matilda, si Alfonso 'to. Kumusta ka?" tanong pa nito sa kabilang linya.

"Uy, Alfonso! Ayos naman, nasa ospital ako ngayon," sagot naman niya.

"Bakit? May sakit ka ba? O naaksidente? Saang ospital 'yan?" nag-aalalang tanong pa
nito.

"Hindi ako. May sinamahan lang ako na magpacheck-up. Hinihintay ko na lang silang
matapos," paglinaw din naman niya kaagad.

"Mabuti naman. Akala ko kung napaano ka na eh. May gagawin ka ba mamaya?" tanong pa
nito.

Sasagot pa lamang sana si Matilda pero laking gulat niya nang bigla na lamang may
umagaw sa hawak na cellphone niya.

"Amin na 'to. Walanghiya kang babae ka? Ang tagal ka naming hinanap, ha?!" sigaw ng
isang lalaking biglang kumuha sa cellphone niya.

"Ano ba?! Sino ba kayo?" sigaw pa ni Matilda.

"Nakalimutan mo na kami? Halos tatlong linggo ka naming hinanap, tapos ikaw

talagang kinalimutan mo na kami pati ang utang mo sa Boss namin?!" sigaw pa ng
lalaki.

Ngayon lang napagtanto ni Matilda kung ano ang sinasabi ng lalaking ito. Naalala
niyang may malaking utang nga pala siya at patuloy na tumutubo ang interest no'n
habang nananatili na buhay pa siya.
"Sumama ka sa amin," deklara pa ng lalaki.

"Hindi ako sasama sa inyo!" sigaw din naman ni Matilda.

Sinipa niya ang lalaki at kinagat naman niya sa kamay ang isang lalaki na nakahawak
sa balikat niya. Nagmamadali pa siyang tumakbo. Alam niyang hindi na siya
papalusutin pa ng mga iyon kung mahuli siya ng mga ito nang buhay.

Masakit ang tagiliran ni Matilda dahil busog siya at kasalukuyang tumatakbo ngayon.
Hindi siya pwedeng mahuli nang buhay ng mga siraulong lalaki na 'yon. Mas pipiliin
na lamang niyang masagasaan ng tren kaysa magpababoy sa mga hayop na lalaking
humahabol sa kanya.

Hindi nakita ni Matilda ang malaking bato. Natapakan niya 'yon at bigla siyang
humandusay ng pagkakadapa sa kalsada.

"Lagot na," usal niya pa sa sarili niya.

Nang maabutan siya ng isang lalaki ay kaagad siya nitong hinawakan sa buhok at
pinilit na tumayo. Napangiwi pa si Matilda dahil makirot ang talampakan niya.
Kinaladkad siya ng lalaki at pilit na dinadala pabalik sa may tapat ng ospital.

Masyadong malakas ang pagkakahila nito sa buhok niya. Pakiramdam ni Matilda ay

kakalas na ang lahat ng buhok niya ngayon mula sa anit niya.

"Huwag kayong kikilos nang masama!" sigaw bigla ng isang matipunong lalaki.

Lahat sila ang napalingon sa direksyob na pinanggalingan ng boses. Laking gulat

niya nang makita si Alfonso at nakatutok ang baril nito sa direksyon nila.

"Sino ka naman?!" sigaw pa ng isang lalaki.

"Siraulo ka, Pulis 'yan! Humanda kayo, paparating na ang mga kasama niya!" singhal
pa ni Matilda.

Pero tila hindi nagustuhan ng lalaki ang isinagot niya kaya bigla siyang sinampal
nito. Hindi pa man nakakabawi si Matilda sa pamamanhid ng pisngi ay bigla siyang
nakarinig ng putok ng baril. Kasunod no'n ay biglang bumagsak sa sahig ang lalaking
sumampal sa kanya.

"Matilda, tumakbo ka na rito!" tawag pa ni Alfonso sa kanya.

Ang dalawang lalaki na kasamahan ng nabaril sa paa ay dali-dali namang tinulungan

ang sugatan nilang kasama. Itinakas nila 'yon at iniwan na siya.

Paika-ika namang lumakad si Matilda papunta kay Alfonso. Nanghina paa niya noong
malapit na siya kay Alfonso kaya naman muntik na siyang mawalan ng balanse. Naging
mabilis naman ang kilos ni Alfonso, nasalo siya kaagad nito at hindi sinasadyang
napayakap si Alfonso sa baywang ni Matilda.

"Dada!" sigaw ng isang pamilyar na boses.

Alam kaagad ni Matilda na si Zero ang may ari ng boses 'yon. Mabilis tuloy niyang
naitulak si Alfonso para mapahiwalay siya sa nakayakap na mga bisig nito. Nilingon
niya si Zero at kita niya kaagad ang madilim na awra nito kahit na nakatakip ang
mukha nito at nakasuot pa ng sunglasses.

"Honey, kanina pa kita hinihintay!" sigaw naman kaagad ni Matilda.

"Honey?" mahinang bulong pa ni Alfonso.

"Alfonso, salamat nga pala sa tulong mo, ha? Pasensya ka na, nawala ko 'yong
cellphone mo," lahad pa ni Matilda.

"Wala 'yon. Ang mahalaga naman ay ligtas ka," tugon din naman nito.

"Sige, kailangan ko nang umalis, ha? Pasensya ka na ulit," nagmamadaling sabi ni

Matilda.

Hindi na hinintay pa ni Matilda na makasagot si Alfonso sa kanya. Nagmamadali

siyang maglakad kahit masakit ang kanang paa niya. Hinila pa niya sa braso si Zero
na alam niyang masama ang tingin sa kanya kahit naka dark sunglasses pa ito.

"Ano 'yon?! Akala ko matandang mag-asawa ang kasama mong pumunta sa ospital? Hindi
'yon mukhang matanda sa akin, Dada," galit na tanong ni Zero sa kanya.

"Mamaya na tayo mag-usap. Lumayo muna tayo sa kanya," pabulong na sagot din naman
niya rito.

"Bakit ka bumubulong? Ayaw mong malaman niya kung sino ako? Itinatago mo ba ako? Eh
tinawag mo na nga akong Honey kanina," sunud-sunod na tanong pa ni Matilda.

"Kukutusan na kita. Lumayo na nga muna tayo, kasi pulis si Alfonso. Gusto mo bang
posasan niya tayong dalawa kapag natawag kita bigla sa pangalan mo ngayon?!" gigil
na bulong pa ni Matilda.

Natigilan naman kaagad si Zero at muli niyang nilingon ang lalaking tinatawag na
Alfonso ni Matilda.

"Wala akong pakialam sa kanya. Hindi niya ako mahuhuli kahit isama pa niya ang
buong tropa niya," mayabang na lahad naman ni Zero.

"Hindi ka niya mahuhuli kahit gamitin niya pa ako bilang hostage niya laban sa'yo?"
tanong pa ni Matilda.

Natahimik naman bigla si Zero. Alam ni Matilda ang sagot sa tanong niya. Kaya nga
nagmadali siyang umalis bago pa makahalata ang pulis na 'yon. She can't take risk.
Baka magbarilan pa ang dalawa kung magkataon.

Mabilis naman siyang pinasakay ni Zero sa kotse nito mula sa hindi kalayuan. Si
Zero pa mismo ang nagkabit ng seatbelt niya. Ngunit imbes na sumakay na ito sa
driver's seat ay nagpaalam ito na may babalikan lamang saglit.

Tumakbo ito muli patawid sa kalsada. Bumalik ito sa lugar kung saan nandoon ang
sasakyan ni Alfonso. May inihulog si Zero sa ilalim at mabilis na itong tumakbo
pabalik sa kanya. Maya-maya lamang ay biglang sumabog ang kotse ni Alfonso.
Napasinghap pa si Matilda sa sobrang gulat sa nasaksihan niya.

Samantalang si Zero naman ay sumakay ng kotse na para bang wala lang nangyaring
pagsabog at hindi siya ang dahilan no'n.

"Pinatay mo si Alfonso?! Ang sama mo!" sigaw ni Matilda.

"No, not yet. He's outside his car. Medyo malayo, kaya pagbalik niya, abo na lang
ang maabutan niya. Tara na," mabilis na tugon naman ni Zero.
Nakahinga naman nang maluwag si Matilda nang malaman na wala naman pala sa loob ng
sumabog na sasakyan si Alfonso. Ayaw niyang may namamatay na inosenteng tao.

"Pero bakit mo pinasabog ang sasakyan niya? Nasa listahan mo ba siya ng dapat na
patayin?" tanong pa ni Matilda.

"Kanina, wala. Pero nang makita kong yakap ka niya, idinagdag ko na siya sa
listahan ng babarilin ko sa ulo," kalmadong tugon lang ni Zero.

Nagsimula na itong paandarin ang kotse. Natahimik na lang naman si Matilda. Zero is
very calm towards her. But he is violent when it comes to other people. Parang
natatakot na tuloy siya.

Dapat na nga yata siyang kabahan?

🅰The Hitman's Love

Chapter 25
"Care to tell me what happened? Buong-buo at walang sugat ka kanina no'ng hinatid
kita, ah? Bakit ngayon may pasa at galos ka na naman?" tanong pa ni Zero habang
nagmamaneho.

Halata sa lalaki na nagpipigil lamang ito ng galit. Mahigpit ang hawak nito sa
manibela.

"There were three guys who tried to capture me. I tried to run away from them. Kaso
nadapa ako at nahuli ako ng isa sa kanila. That's when Alfonso arrived," kwento
naman kaagad ni Matilda.

"Who are those guys? Why would they want to capture you? And how did you know this
Alfonso, the police guy?" sunud-sunod na tanong pa sa kanya ni Zero.

"He saved me once. May nabaril sa harapan ko mismo. Sniper daw. Natulala ako sa
nangyari. Nilapitan niya ako para pataguin sa ligtas na lugar habang inaalam nila
kung wala na bang ibang target ang sniper. I was just passing by in front of La
Dela Cafè," kwento rin naman ni Matilda.

"I think, I was the sniper that time," tugon din naman ni Zero.

Nanglaki naman ang mata ni Matilda sa narinig.

"Pero hindi ka pa rin dapat nakikipag-usap at lumalapit sa Alfonso na 'yon.

Nabanggit mo sa akin noong nakaraan na nakita mo rin siya, tapos nakita mo na naman
ngayon?" pagbawal pa nito.

"Nagkita rin kami kahapon. He bought me food, and he was the one who gave me the
cellphone. Pero nawala ko na 'yon ngayon," bulong pa ni Matilda.

"You let him buy you food and give you things? Bakit mo tinatanggap? Nobyo mo ba
siya? Nagkita rin kayo kahapon? Wow, unbelievable, Dada," inis na tanong ni Zero.

"He was just a friend," mabilis na tugon naman ni Matilda.

"Oh? Akala ko ba dati sabi mo sa akin hindi mo na kailangan ng kaibigan? Tapos si

Alfonso kaibigan mo kaagad? Ilang beses mo pa lang siyang nakikita? Samantalang sa
akin noon, ayaw mo kong gawing kaibigan?" tanong pa ni Zero.

"Sabi mo noon okay lang na hindi kita maging kaibigan? Akala ko ba gusto mo na
maging boyfriend kita?" tanong din ni Matilda.
"Oo nga, kaso ayaw mo rin naman. Hindi ko na alam kung saan ako lulugar sa'yo,
Dada," reklamo pa ni Zero.

"Eh 'di sige. Gusto mo lang naman pala na maging kaibigan ko eh. Pasok ka na!
Sayang, mas gusto ko pa naman sanang maging boyfriend ka. Okay lang," lahad pa ni
Matilda.

Napatapak naman nang mariin sa preno si Zero nang dahil sa narinig niya. Tinignan
niya nang diretso si Matilda. He's not sure if he really heard her right.

"Ha? Ano? Payag ka nang maging boyfriend mo 'ko?" tanong ni Zero.

"You wanted us to be just friends, right? Friends na lang. Ihatid mo na ako as a

friend. Hahalikan kita as a friend. Tutuloy ako kasama mo sa bahay as a friend,"
pang-aasar pa ni Matilda.

"No, I don't want to be your friend again, Dada. So, from now on, I will become
your boyfriend officially. Halika nga rito," deklara pa ni Zero.

Inalis ni Zero ang seatbelt niya at lumapit kay Matilda. He kissed her with so much
emotions. He is kissing her now as her boyfriend, finally. After so many years. Ang
akala niyang imposible noon, nangyayari na ngayon.

Matapos ang deklarasyon ng pagiging opisyal na nobyo ni Zero kay Matilda, dumiretso
na sila sa bahay na nahanap ni Ed na pansamantalang tutuluyan nilang dalawa.

"What do you think about the house and the location, Dada?" tanong pa ni Zero.

Naglakad-lakad pa si Matilda habang nagtitingin sa buong kabahayan. Ayaw na kasi ni

Zero sa apartment type na kakailanganin pang mag-elevator o maghagdanan bago
tuluyang makalabas ng gusali. It was not convenient for them, that's what he
thought.

"Hindi ba masyadong malawak ‘to para sa atin? Pero 'yong pwesto, ayos naman sa
akin. I don't like neighbors. Mahirap ang maraming mata dahil baka may biglang
magsumbong tungkol sa’yo," tugon din naman ni Matilda.

"Okay, then. Kukunin na namin, Ed," lahad pa ni Zero sa kaibigan.

"Okay, I'll work with the owner. Bukas pwede na kayong lumipat," tugon din naman ni
Ed.

Iniwan na sila ni Ed. Si Matilda naman ay nakatingin lang kay Zero.

"Hindi mo pinansin 'yong sinabi kong masyadong malawak 'tong bahay para sa atin.
Dalawa lang naman tayo," reklamo ni Matilda.

"Ayos lang 'yan. Para hindi ka masikipan o masyadong ma-suffocate sa bahay. You can
do everything here. You can learn how to bake, cook, or anything you want,"
simpleng tugon pa ni Zero sa kanya.

"Masyado akong tamad para mag-aral magluto ng mga kung anu-ano," bulong lang ni
Matilda.

"Okay, just rest then. Ayaw ko lang naman na mainip ka. Minsan wala ako, kaya wala
kang kausap o magiging kasama rito," sagot din naman ni Zero.
"Sanay naman ako na palaging mag-isa. I can survive alone," tugon lang din ni
Matilda.

"That's good to hear. Ako rin naman sanay akong mag-isa. But it is so much better
to have you around. Thank you for coming into my life again, Dada," nakangiting
sabi pa ni Zero.

"Ay, ano 'yan? Bakit ang drama?" reklamo niya pa rito.

Zero gave Matilda a quick hug. He wanted to tell a lot of things to her. But, he
will just keep it to himself for now. He is just so happy that finally, he was able
to go out of that friendzone now.

Kinabukasan, nang bumalik sila sa bahay ay naroon na ang karamihan sa mga gamit na
kakailanganin nila. Matilda still can't believe it was this easy to move a house.
Pero sabi nga ni Zero, si Ed ang nag-aasikaso ng lahat. At walang imposible sa
kaibigan niya.

Napasimulan na din ang pagpapa-renovate sa maliit na bahay ng matandang mag-asawa.

Hindi nagdalawang isip si Zero nang ikwento ni Matilda kung para saan ang perang
hiningi niya. Binayaran niya ang rights ng lupa ng mag-asawa. At ang natira naman
sa ibang pera ay pangpaayos ng bahay nila. Matilda wanted them to experience a
comfort somehow. Alam niyang hindi naman pangmatagalan ang naitulong niya. Pero
kahit paano, masaya siya na makitang nakangiti ang dalawang matanda.

Natatawa nga rin siya dahil hindi naman niya pera ang ginamit. Wala siyang pera
pero gusto niyang tumulong. Mabuti na lamang talaga at mukhang baliw nga si Zero sa
kanya. Hindi ito nagdalawang isip na bigyan siya ng pera para ibigay rin sa iba.

Naisip niya, paano pa kaya kapag nalaman nito na may milyon-milyon na siyang utang
sa mga gangster na walang puso? Baka i-sako siya nito at itapon sa dagat. Pero
hindi, sisiguraduhin niya mas mag-iingat na siya sa susunod. Kapag hindi naman siya
mahanap ng mga ito, ligtas siya.

"Dada, bakit nasa kabilang kwarto ang mga damit mo?" tanong ni Zero.

"Ha? Bakit? Saan ko ba dapat ilagay? Sa cabinet sa kusina?" nang-aasar na tanong pa

ni Matilda.

"Siyempre, dapat sa kwarto kung nasaan din ako," seryosong tugon din naman ni Zero.

"Hoy, hindi pa tayo mag-asawa. Kaka-promote mo pa lang from sidekick ko noon to

boyfriend ngayon," sagot pa ni Matilda.

"Ayaw mo 'kong katabi?" pagpapaawa pa ni Zero.

"Gusto," mabilis na tugon din naman ni Matilda.

"Ayon naman pala eh. Bakit hihiwalay ka pa ng kwarto?" hirit pa rin ni Zero.

"Ah, basta. Magkahiwalay na kwarto pa rin. Hindi ka makaka-score sa akin. Akala mo,
ha?!" tugon pa ni Matilda.

"Kahit isang score, bawal?" tanong pang muli ni Zero.

"Eh kung umalis ako ulit at takasan kita?" tanong pa ni Matilda.

"Sabi ko nga, hindi ako i-i-score kahit isa eh. Mag-aayos na ulit ako ng gamit,"
pagsuko na rin naman ni Zero.

Si Matilda naman ay nag-asikaso sa kusina. Hindi naman gaanong madami ang gamit na
nilipat nila. Karamihan ay essentials lang. Sapat para makapagluto, makapaglinis at
makapaglaba.

Hinugasan na muna ni Matilda ang mga bagong labas na kutsara, tinidor, plato at mga
baso. Hinayaan na muna ni si Zero na mag-asikaso ng mga gamit nito. Alam naman
niyang hindi lang damit ang inaasikaso nito sa kwarto kundi pati ang mga baril
nito.

🅰The Hitman's Love

Chapter 26
Lumipas ang dalawang araw mula nang makalipat na sina Zero at Matilda sa bago
nilang bahay na tinutuluyan. Muli namang bumalik sa trabaho si Zero. He's been away
for few days. Natambakan na nga sila ni Ed. Pero ang iba naman sa mga 'yon ay
tinanggihan na niya. He was known for that. Kapag duda siya sa kliyente, hindi niya
tatanggapin ang alok kahit na ilang milyon pa ang ibabayad nito sa kanila. Mas
tiwala si Zero sa instinct niya kaysa sa sinasabi o ipinapakita ng ibang tao.

He attended an event that afternoon. It was a celebration for the achievements,

success and at the same time, a birthday of a well-known Senator. Marami ang mga
dumalo. Mga politiko mula sa mga Local Governments, Congressmen and Congresswomen.
Mga artista, mga kapwa senador at kung sinu-sino pa.

Pero ang puntirya niya? Ang kasalukuyang host ng event na ito. The client wants a
show for this one. Hindi niya matanggihan dahil mukhang masayang gawin ang isang
'to. The client doesn't only want a bullet in this man's skull. Why? Well, he
doesn’t give a damn.

Hinayaan muna niya na magpatuloy ang kaganapan at mawili ang mga bisita. Abala ang
host sa stage habang nasa isang gilid lamang siya at naghihitay ng tamang
pagkakataon. At nang tumahimik na sa stage dahil bumaba na ang host para magpunas
ng pawis, magretouch at uminom ng tubig. Napangiti si Zero.

"It's showtime," bulong niya pa sa sarili niya.

Nagsimula na siyang lumakad papunta sa backstage. He made sure that the half of his
face is being covered. Pagpasok niya sa backstage ay may naabutan nga siyang isang
lalaki. He quickly punched the man in the stomach at kicked him in the face to
fully knock him out.

Nakatalikod pa ang host na target niya at tila nagbabasa ng kung ano mula sa cue
card nito. He quickly stab him and prepared him for a quick live show.

Everyone is excited for the next part of the program. But their excitement
immediately became fear when the host started walking like a zombie from the
backstage.

"Help," he whispered.

Nagsimula ang bulung-bulungan sa mga manonood. Ang iba ay inakala lamang na pakulo
ito ng makulit na host kanina. Nagpatuloy ito sa paglakad papunta sa gitna ng
stage. Hanggang sa tuluyan itong bumagsak at mapaluhod. Doon lamang nakita ng
karamihan ang saksak nito sa likod. Sunud-sunod ang naging hiyawan sa paligid. Ang
iba ang nagsipagtakbo na paalis sa pwesto nila mula sa harapan. Habang nagkakagulo
ang iba, pumwesto naman si Zero at inilabas ang kanyang baril na may silencer.
Tinaniman na niya ng isang bala ang bungo ng host na lalaki.

Lalo tuloy lumakas ang hiyawan sa paligid. Nagtulakan na ang karamihan dahil
pagmamadali na makalabas sa pinto. May mga kababaihan pa ngang nadapa. Samantalang
si Zero naman ay mabilis na pumunta sa fire exit at umakyat patungong rooftop. Doon
naka-abang si Ed sa kanya gamit ang helicopter na pagmamay-ari niya.

"You're five minutes late, Bud. Nahirapan ka ba?" asar pa sa kanya ng kaibigan.

"Sa hagdan paakyat ako nahirapan. Tara na," nakangising tugon lang din naman ni
Zero.

Pinaandar naman na ni Ed ang helicopter at sabay silang tumakas mula sa building

kung saan kasalukuyang nagkakagulo na ang lahat mula sa isa sanang masayang
pagtitipon.

Kanina pa abala si Matilda sa panonood ng mga tutorials sa online kung paano ang
magluto. She wanted to know how to cook carbonara. Takot pa nga siya noong una
dahil naaalala niyang palagi siyang nakakasunog noon ng pagkain sa tuwing
sinusubukan niyang makialam sa kusina nila.

Pero sa tulong ng mga steps at tutorial online, nakatapos siya ng isang pasta.
Tinikman niya kanina ang sauce, at kahit paano naman ay hindi ito sobrang alat.
Sapat lang sa panglasa niya. Maya-maya lang ay dumating na si Zero. Naabutan pa
siya nito na nagliligpit ng mga ginamit niya sa kusina.

"Woah? I can smell something nice, Dada. Did you prepare for our dinner?" tila
excited na tanong pa nito.

"Yes, pero please, huwag kang masyadong mag-expect sa lasa. First time ko lang,"
mabilis na tugon din naman niya rito.

"Wow, it was really an honor to be your first," nakangising tugon pa ni Zero sa

kanya.

Natigilan si Matilda at bahagyang nag-init pa ang mukha niya sa naisip.

"Hoy, siraulo ka, ha?! Ibang first 'yan!" saway pa niya rito.

Pasimpleng tumawa naman si Zero habang naghuhugas ng kamay sa lababo. Matapos

nitong magpunas ng kamay ay kaagad naman itong yumakap kay Matilda mula sa likod.

"I miss my Dada the whole day. Hindi ka ba nainip dito? Ayos ka lang ba, kahit wala
kang ibang kausap?" paglalambing pa nito.

"I told you, I'm fine. I can manage being alone. At naaliw din naman ako sa
panonood ng mga lutu-luto. In fairness, tama ka nga sa sinabi mo na pwede ko ngang
pag-aralan," nakangiting tugon din naman ni Matilda.

"See? You can do anything you want once you put your mind and heart on it.
Paghandaan mo na, you would do this once we have our own family in the future,"
tugon pa ni Zero kay Dada.

"I won't start having a family with you if you're still working as a hired killer.
Ayaw kong maging biyuda at mawalan kaagad ng ama ang mga anak ko," seryosong tugon
din naman ni Matilda.
Napabitaw tuloy sa pagkakayakap si Zero. What Matilda said is like music to his
ears. Ang sarap-sarap no'n pakinggan.

"So, you are considering having a family with me, Dada? Wow, masyado mo talaga
akong pinapakilig, ha?" masayang tugon pa ni Zero.

"Kinilig ka na do'n? Eh sinabi ko ngang hindi ako papayag na bumuo ng pamilya eh.
Ewan ko sa'yo," tanong pa ni Matilda.

"Hindi ka pa papayag sa ngayon. Pero magagawan naman ng paraan 'yan. Hindi naman
ako habang buhay na magiging hitman, Dada. I will retire soon and live with you and
our kids in the future," paliwanag din ni Zero.

"Basta, tandaan mo. Ayaw kong kasama nating mabuhay sa pagtago, paglipat ng bahay
at pagtakas ang magiging anak ko. I want them to have a beautiful life. Kapag kaya
mong ibigay 'yon, baka magpabuntis nga ako," seryosong tugon din naman ni Matilda.

Totoo ang sinabi niya. Kung pipiliin niyang mabuhay kasama si Zero, gusto niya ng
buhay na tahimik at mapayapa. Alam niya kung ano'ng klaseng trabaho mayroon ang
nobyo niya. Malabo sa ngayon ang gusto niyang mangyari, pero masama ba ang
mangarap?

Hindi niya na hihilingin ang marangyang pamumuhay. If this is her second chance in
life to be happy, she doesn't want those material things anymore. Gusto niya na
lang ng simple, masaya at buong pamilya. She had so much love to give. Ilalaan niya
'yon kay Zero, at sa mga magiging anak nila kung ipagkakaloob man ‘yon ng Diyos sa
kanilang dalawa.

🅰The Hitman's Love

Chapter 27
Matilda went out for a quick groceries. Zero will be out for two days. Abala ito
ngayon kasama ang kaibigan na si Ed para sa kanilang trabaho. Ayaw man sana niyang
paalisin si Zero, wala naman siyang magagawa. Zero promised her that he just needs
to finish everything in six months. Matapos daw no'n ay magpapakalayo-layo na sila
at mamumuhay nan ang malayo sa gulo. Kakapit siya sa pangakong 'yon ni Zero.
Magtitiwala siya sa pangako na darating ang araw na magiging normal ang lahat at
hindi na siya mamumuhay nang may kaba sa dibdib niya.

Zero gave a new shade of light in her life. When she was about to give up and throw
her life, he arrived just in time. Ano ba naman 'yong maghintay siya ng ilang buwan
pa? Hindi niya ito mamadaliin. She will not be the same spoiled brat that she used
to be before. Na nagwawala kapag hindi kaagad naibibigay sa kanya ang naisin niya.
She will be very patient this time. One step at a time. She will pray that the Lord
will have mercy on them, and to forgive both her and Zero's sin.

Mabilis lamang siya sa labas. Marami siyang pinamili para matagal na muna ulit bago
niyang kailanganin na mag-grocery. Ayaw niya nang labas siya nang labas. Natatakot
din kasi siya na baka makita na naman niya ang mga walanghiyang lalaking nananakit
sa kanya. Sigurado siya, sa tagal ng mga linggo na lumipas, baka hindi lamang
dalawampung milyon na ang naging interes ng utang niya sa mga demonyong 'yon.

Dahil mag-isa lang naman siya ngayong gabi, mabilisan na lamang siyang gumawa ng
sandwich. Wala rin naman siyang ganang kumain. Wala pa kasi ulit naging reply si
Zero sa kanya mula kaninang hapon. Alam niyang busy ito, pero hindi niya maiwasang
kabahan at palaging mag-alala sa kalagayan nito sa tuwing hindi ito kaagad
nakakareply sa mga mensahe niya.
Ilang buntung-hininga na nga ang pinakawalan niya kanina. Hindi rin naman siya
makapag-focus sa pinapanood niyang pelikula sa 50-inch smart TV ni Zero sa sala.
Pinakialaman na lamang niya ang beer ni Zero mula sa ref. Kailangan niyang
makatulog. Hindi siya pwedeng mag-alala buong gabi. Sigurado naman siya na hindi pa
niya ubos ang isang beer, babagsak na kaagad ang mata niya sa antok eh.

Zero and Ed had been busy finishing loads of their mission in just one day. At
hindi pa natatapos do'n, mayroon pa sila hanggang bukas. He can't complain.
Kailangan niyang tapusin ang mga darating na trabaho sa susunod na anim na buwan
kagaya ng ipinangako niya kay Matilda. Matapos no'n, magsisimula na siya ng
panibagong buhay kasama ang babaeng mahal niya.

"Are you really serious about retiring?" tanong ni Ed.

Kasalukuyan silang nasa kotse habang umiinom ng beer. Kakasilip lamang niya sa
cellphone niya at may tatlong text na pala si Matilda sa kanya.

"Yes, I think it's time for me to go out of the spotlight. Marami namang mas bata
sa akin, maraming sasalo sa trabaho ko, Buddy," tugon pa ni Zero.

"Because of the woman, right?" tanong pa nito.

Natahimik si Zero. He's been a hitman before he could finish college. Paano siya
napunta sa ganitong propesyon? Dahil sa kapatid ng kanyang ama na kumupkop sa kanya
matapos mawala ang parehong magulang niya. His uncle sold him out to those thugs.
Akala niya noon ay kukupkupin siya ng kapatid ng ama at pag-aaralin, pero ginawa
lamang siyang hanapbuhay nito.

He was trained to fight by those thugs. At the age of 16, he became good at firing
guns. Pagdating din naman sa pakikipagpambuno, lahat ay napapabagsak niya. He
became number 1 student of those bad guys during his time. Pero hindi siya pumayag
na hindi makapagtapos ng kolehiyo. He became a hitman while studying. Estudyante
siya sa umaga, criminal naman siya sa gabi. He managed to somehow survive because
of that.

"Hindi naman ako habangbuhay magiging kriminal, Buddy. Masarap kumita ng pera, pero
no'ng bumalik sa buhay ko si Dada, na-realize kong mas masarap pala ang mabuhay
nang may kasama. She reminded me of what I have been dreaming before. I wanted a
simple life just like what Mom and Dad gave me before. Hindi kami sobrang yaman,
pero masaya kami. My Mom would always cook and bake, and because of that, Dad is
always excited to come home every night. The tragedy that happened to my family
forced me to turn my back on Matilda. Pero ngayon na may pagkakataon na muli na
makasama siya habang buhay, mas pipiliin ko na 'yon. And I hope you will understand
my decision, Ed," paliwanag naman ni Zero.

"Zero, I am your friend. I always got your back. Kung ano man ang piliin mo,
siyempre suportado kita palagi. Wala naman akong ibang hangad kundi ang maging
masaya ka eh. You deserve to be happy, Buddy," pagsang-ayon din naman ni Ed sa
kanya.

"Thanks, Bud," tugon ni Zero.

They continue drinking. Nasa labas lang sila ng kotse at nakaupo sa ibabaw ng
trunk. Mamaya magsisimula na ulit silang magplano ng trabaho nila para bukas.

Nagtext siya kay Matilda ngunit wala na itong naging sagot sa kanya. Sinubukan din
niyang tawagan ito pero hindi nito nasagot. Mukhang nakatulog na ang nobya niya
dahil gabi na rin naman. Bukas na lamang niya ulit ito susubukang tawagan para
makapagpahinga na muna.

Kinabukasan, tumawag si Zero kay Matilda bago ito magsimula sa mga trabaho.

"Make sure that all the doors are locked, Dada. I miss you. See you soon," bilin pa
nito.

"Oo naman. Naka-lock, saka hindi naman ako lalabas ngayon. Namili na ako kahapon ng
supplies. Mag-ingat kayo ni Ed. Text or call me whenever you have time," tugon din
naman ni Matilda.

"Very good. Wait for me, I'll finish this quickly and crawl back into your arms,"
paglalambing pa ni Zero sa kanya.

"Don't crawl back! Run back to me! Baka kaya ka gagapang dahil sa mga tama ng bala
mo sa katawan, ha? Ayaw kong bumalik ka sa akin nang duguan. Umuwi ka nang buo at
walang galos!" singhal pa ni Matilda.

Narinig naman niyang natawa si Zero mula sa kabilang linya.

"I really love that angry voice, Dada. You sound like a nagging wife. Yes, of
course. Babalik at uuwi ako nang buong-buo sa'yo. This will be quick. See you soon,
my love," patuloy na paglalambing pa ni Zero.

"Okay, sige. Doble ingat kayo," tugon din naman ni Matilda.

They ended the call. Kung pwede lang hatakin ni Matilda ang oras at mga araw baka
ginawa na niya. She wanted to see Zero again so much. She doesn't want to
overthink. Alam niyang magaling si Zero sa larangan nito ng trabaho. She doesn't
have to be scared on anything.

Pero lumipas na ang limang araw, walang naging tugon si Zero sa mga text messages
at tawag niya. She even tried calling Ed's number, but he is not answering her too.
Pinipilit ni Matilda na mag-isip ng positibo, pero habang lumilipas ang mga araw,
lalong bumibigat ang dibdib niya. Sa pag-aalala, sa takot na baka kung ano na ang
nangyari kay Zero habang siya ay kampanteng nakaupo lang sa bahay at naghihintay.

A lot of images have been flashing to her mind. Naiiyak na siya. Zero promised her
that he will come back to her as soon as possible. Matutupad pa ba 'yon?

"Kailangan mong tuparin 'yon! Hayop ka, Zero! Bumalik ka na sa akin, ngayon na!"
sigaw ni Matilda.

She's been crying since morning. Magang-maga na nga ang mga mata niya. Gusto niyang
humingi ng tulong, pero kanino naman? Sa mga pulis? Paano niya iku-kwento na limang
araw na niyang hindi ma-contact ang nobyo niyang umalis para magtrabaho? Ano ang
sasabihin niyang trabaho nito? Isang kriminal? No, she can't act carelessly. Baka
siya pa mismo ang magpahamak kay Zero kung magkataon. She will have faith in him.
Naniniwala siya na kung ano man ang nangyari sa nobyo, gagawa ito ng paraan para
matupad ang pangako nito sa kanya. Babalikan siya nito. Maghihintay muna siya sa
ngayon.

🅰The Hitman's Love

Chapter 28
Dalawang araw pang muli ang lumipas. Hindi na nakakain at nakakatulog nang maayos
si Matilda. Kapag sinusubukan niya kasing matulog ay tila binabangungot siya.
Nakikita niya sa panaginip niya si Zero na duguan at wala nang buhay. Nagigising
siya sa madaling araw na umiiyak at nanginginig sa takot. Para kasing totoo ang mga
panaginip na 'yon. Parang nandoon siya mismo sa lugar kung nasaan si Zero. Madilim
sa lugar at pilit niya ‘yong tinakasan, pero kahit ano pang pagtakbo ang gawin
niya, hindi siya nakakalapit sa kung nasaan man si Zero.

Ayaw na niyang managinip pa ng gano'n kaya hindi na siya nakakatulog. Gusto niyang
hanapin ang nobyo, pero saan naman ba siya magsisimula? Ni hindi niya nga alam kung
saan ba nagpunta ang mga ito?

Ipinagdarasal ni Matilda na sana ay panaginip na lamang ang lahat ng 'to. Sana ay

magising na siya at sa pamulat niya ay nasa tabi lang pala niya si Zero. She
promised herself, she will not get angry to Zero no matter what he says or what he
will do. Basta bumalik lang ito nang buo sa kanya ngayon.

Zero and Ed got separated in the middle of their mission. Hindi nila akalain na
isang entrapment operation ang huling target sana nila. Nasabotahe ang lahat. Just
when Zero was about to kill the target, the policemen arrived. Napalibutan siya ng
limang pulis. Wala siyang ibang magawa kundi itaas ang dalawa niyang kamay.
Nilapitan siya ng isa sa mga ito para lagyan ng posas sa kamay. Aalisin din dapat
nito ang takip sa mukha niya, pero biglang dumating si Ed. Naghagis ito ng tear gas
habang nagpapaharurot ng motor.

Mabilis siyang umangkas sa motor, pero alam nilang may nakahabol din na mga pulis
sa hindi kalayuan. Mabilis siyang ibinaba ni Ed sa lugar kung saan nakaparada ang
sasakyan niya. Kailangan nilang mailigaw ang mga pulis. Hindi sila pwedeng mahuling
dalawa.

Pinaharurot ni Zero ang kotse. Nakasunod pa rin ang dalawang sasakyan ng mga Pulis
sa kanya.

"Bud, are they still following you? Some are still behind me," tanong ni Zero kay
Ed gamit ang earpiece.

"May isa sa likod ko, Buddy," mabilis na tugon din naman ni Ed.

Pinapaulanan na siya ng mga putok ng baril, mabuti na lamang at bulletproof ang

salamin at katawan ng kotseng gamit niya. Nahabol siya ng isang sasakyan ng mga
pulis, ginigitgit na siya nito ngayon at iniipit sa concrete barrier. Hindi siya
maaring magpatalo. Hindi siya magpapahuli nang buhay sa mga ito. Nagpreno siya
bigla kaya tuluy-tuloy lang ang kotseng gumigitgit kanina sa kanya. Lumiko naman
siya sa kanan at alam niyang nakasunod pa din ang isang kotse ng mga pulis sa
kanya.

"Bud, one down, one more to go," balita pa ni Zero sa kaibigan.

"Still being followed by one," mabilis na tugon din naman ni Ed sa kanya.

Mas pinaharurot pa ni Zero ang kotse. Nakita niyang nakasunod pa rin ang isang
kotse ng pulis sa kanya. Kinuha ni Zero ang granada na nakalagay sa dashboard ng
kotse niya. Inalis niya ang pin no'n. Binuksan niya ang bintana niya sa gilid at
hinagis iyon sa bandang likuran.

Natanaw ni Zero mula sa rearview mirror niya ang pagsabog ng kotse ng pulis.
Napangiti pa si Zero.

"Bud, all cleared," balita pa niya kay Ed.

Ngunit pagliko niya sa kaliwa, hindi niya inaasahan ang ang isang itim na SUV na
paparating at wala sa tamang linya nito. Bumangga ito nang malakas sa kotse ni
Zero. Tumama pa ang ulo ni Zero sa manibela ng kotse niya. He's starting to feel
dizzy.

Dahan-dahang binuksan ni Zero ang pinto sa gilid niya. Bumaba siya sa kotse kahit
na hilung-hilo at nanghihina siya. Habang nakahiga sa lapag ay nakita niyang
tumutulo ang gasolina mula sa dalawang sasakyan na nagkabanggaan kanina lang.
Nanglaki ang mga mata ni Zero, at kahit nahihilo pa ay nagmadali siyang gumapang
papalayo sa kotse niya.

Sigurado siyang kapag nagliyab ang isa sa mga sasakyan ay bigla na lamang sasabog
ang dalawang granada niya na nasa dashboard lang ng kotse kapag nainitan ito.

Hindi pa man siya nakakalayo ay sumabog na nga ang dalawang sasakyan. Napatakip
siya ng ulo at mukha habang nakadapa sa gilid ng mga halaman. As much as he wanted
to fight the urge to stay awake, he lost it. He saw Matilda's face smiling at him
as he falls into a deep sleep.

"Zero!" sigaw na lamang bigla ni Matilda.

Nakatulog na pala siya. Umiiyak siya sa pagmulat niya. Napanaginipan na naman niya
si Zero. He was just in front of her. Duguan ang nobyo niya sa panaginip niya at
may tama ito ng baril sa ulo. Nanginginig siya sa sobrang takot. Ayaw niya ng
gano'ng klase ng panaginip. Ilang beses na niyang nakikita si Zero na gano'n. Lalo
lamang siyang natatakot at hindi mapakali eh.

Hindi na siya mananahimik pa. Kahit hindi niya alam kung saan maghahanap, kailangan
may gawin man lamang siya. Ayaw na niyang umupo lang at maghintay. Wala naman
siyang napapala sa pagtunganga lamang at paghihintay lang sa bahay. Hindi niya alam
kung babalik pa ba si Zero pero kailangan niyang lumabas sa lungga niya ngayon bago
pa man siya tuluyang mawala sa sarili.

Nagdala siya ng ilang damit sa pag-alis niya. Hindi naman kasi siya sigurado kung
saan siya mapapadpad sa paghahanap niya. Wala siyang ideya kung saan ba madalas na
nagpupunta sila Zero sa trabaho nila eh.

Dalawang buong araw siyang palakad-lakad. Kung saan-saan siya nagbabaka-sakali na

baka naroon sina Zero. Madalas siyang magpunta sa mga rooftop ng matataas na
building. Pero kahit anino ni Zero ay wala roon.

Inabot na naman siya ng dilim. Pinanghihinaan na siya ng loob habang nakatitig sa

larawan nilang dalawa na nasa cellphone niya. Ito na yata ang una at huling litrato
na magkasama sila.

"Bakit pa kami pinagtagpong muli kung hindi rin naman pala kami nakatadhanang
maging masaya? Para saan pa ang lahat ng naramdaman namin?" bulong ni Matilda sa
sarili niya.

Ilang beses pa siyang napabuntung-hininga. Akala niya ay isang ordinaryong gabi na

naman ang lilipas. Ngunit bigla na lamang may umatake mula sa likuran niya. May
nagtakip sa ilong at bibig niya. Hindi siya makasigaw, hindi rin siya makahinga.
Napatulo na lamang ang mga luha niya. Isinisigaw ng isipan niya ang pangalan ni
Zero habang unti-unti siyang nawawalan ng malay.

Ang sakit ng ulo niya. Nanglalabo pa ang mga mata niya habang dahan-dahan itong
minumulat. Madilim ang paligid. Tanging ang mahinang ilaw lamang mula sa isang
bumbilya sa malapit sa kanya ang nagbibigay liwanag sa kapaligiran.

"At last, gising ka na," sabi pa ng isang lalaki.

Ilang beses pa siyang muling pumikit para luminaw pa ang mga matang kakamulat
lamang.

"Alfonso?" usal niya nang makilala kung sino ang lalaking nasa harapan.

"Nasaan si Zero?" tanong naman nito kaagad.

"Sino? Hindi ko alam ang sinasabi mo," tanggi rin naman niya kaagad.

"Matilda, sabihin mo na. Para matapos 'to kaagad. Para alisin ko na 'yang tali mo
sa katawan at sa kamay," tugon pa ni Alfonso sa kanya.

Nilibot pang maigi ni Matilda ang paningin. Walang ibang tao bukod sa kanila ni
Alfonso.

"Eh bakit mo nga ba kasi ako tinali? Ano ba ang dapat kong sabihin? Eh, wala naman
akong alam?" tanong niya pa.

"I know your relationship with Zero, Matilda. Kaya imposible 'yang sinasabi mo na
wala kang alam. Aminin mo na kung saan siya nagtatago," pagpupumilit pa rin nito.

"Kung alam ko kung nasaan siya, sana hindi mo 'ko nakitang nagpapalabuy-laboy sa
kalsada na parang naghahanap ng nawalang karayom. Kahit ako, naghahanap din ako sa
kanya, Alfonso," mabilis na tugon din naman niya rito.

Napabuntung-hininga si Alfonso. Seryosong-seryoso ang tingin nito kay Matilda.

"I need to capture him, Matilda. This is the safest that I could think of for you.
Other policemen are looking for you too. They will use you as bait. Pero hindi
natin alam kung ano ang gagawin ng ibang pulis sa'yo," lahad pa ni Alfonso.

"Kagaya ng ginagawa mo sa akin ngayon?" tanong pa ni Matilda.

Natigilan si Alfonso.

"I already told you, Matilda. I need to capture Zero and keep you safe at the same
time," paglilinaw pa nito.

"Why do I have to be safe? Just kill us! Isama mo 'ko!" udyok niya pa rito.

"'I'm preventing bloodshed here, Matilda. Hindi natin idadaan palagi sa dahas. Zero
needs to pay for his crime, you know that," tugon pa nito.

"But, I'm already an accessory to his crime. So, if you will put him in jail, I
will be with him. If you will kill him, then I will die with him," deklara niya pa
rito.

"Hindi ko hahayaang mapahamak ka, Matilda. Not when I'm around," tugon din ni
Alfonso.

"Ano ba?! Huwag mo 'kong kontrahin! I will decide on what will happen to me! Pero
wala kang mapapala sa akin ngayon. Pakawalan mo man ako o itali rito hanggang sa
susunod na taon, wala si Zero. Nawawala siya," singhal pa ni Matilda.
"Paanong nawawala?" Kunot-noong tanong ni Alfonso.

"Ilang araw na siyang hindi umuuwi at hindi matawagan. Baka nagpakalayo-layo na

siya. Hindi na siya babalik. Malamang, alam niya ang nakaplano niyong gawin sa
kanya. Gagawin niyo 'kong patibong para mahuli siya? Hindi tanga si Zero, Alfonso.
Hindi siya kakagat sa ginawa niyong hukay para sa kanya," nang-aasar na sabi pa ni
Matilda.

🅰The Hitman's Love

Chapter 29
"Hindi ako naniniwala. I know how he looked at us the last time we saw each other,
Matilda. He even bombed my car because of that stupid jealousy. Hindi ka niya
papabayaan. He will come and save you. At kapag nangyari 'yon? Huhulihin ko siya at
ipapakulong," lahad pa ni Alfonso.

"Parehong mamumuti ang mga mata natin dito, Alfonso," tugon lang din ni Matilda.

She was silently praying for Zero's safety. Kung buhay man ito at nakauwi na sa
bahay, sana ay hindi na lamang siya nito hanapin. Sana ay hindi nito malaman na
nadampot siya ng pulis. Sana ay hindi siya nito puntahan. Sana ay hindi ito
mapahamak nang dahil lang sa kanya.

"What do you want to eat, Matilda?" tanong ni Alfonso. "Aalis lang ako sandali,
pero babalik din naman ako kaagad. May nagbabantay sa'yo sa labas kaya wala kang
dapat ipag-alala," dugtong pa nito.

"Hindi naman ako nag-aalala eh. Kung gusto mo, kahit tagalan mo pa," bulong din
naman ni Matilda.

"Matilda talaga eh. Sige, kahit ano na lang ang bibilhin ko na pagkain mo," tugon
din naman ni Alfonso.

"Naiihi ako," pahabol na sabi pa ni Matilda.

Seryoso siyang tinignan ni Alfonso. Nakipagsukatan din naman ng tingin si Matilda

sa lalaki.

"Aalisin ko ang tali mo pero mangako kang hindi mo susubukang tumakas," lahad pa
nito.

"I hate making promises," mabilis na tugon din naman ni Matilda.

"Okay, diyan ka na lang umihi sa inuupan mo," pang-aasar na sabi pa ni Alfonso.

"Oo na, promise hindi ako tatakas," mabilis na sabi rin naman ni Matilda para
matapos na ang usapan.

"Okay, good girl," nakangiting tugon naman ni Alfonso.

Mabilis nitong inalis ang pagkakatali ni Matilda sa upuan. Sinamahan niya rin ito
hanggang sa labas ng banyo ng bakanteng palapag kung nasaan man sila.

"Huwag mong susubukang pumasok sa loob," banta pa ni Matilda.

"Kaya huwag mong tagalan para hindi kita pasukin diyan sa loob. Sige na," tugon din
ni Alfonso sa kanya.

Sinamaan muna ng tingin ni Matilda si Alfonso bago siya tuluyang pumasok sa banyo.
Napahinto pa nga si Matilda nang makita ang napakalawak na banyo pagpasok niya.
Sobrang dami ng mga cubicle. Pinagpawisan pa siya ng malamig.

"Okay lang, wala akong dapat na ikatakot. Iihi lang naman ako," bulong pa ni
Matilda sa sarili niya habang naglalakad.

Kumuha muna siya ng tissue mula sa nakabalot na lagayan. Saka siya pumasok sa
pangatlong cubicle. Mabilis ang kabog ng dibdib niya. Hindi niya alam kung bakit
kung anu-ano ang pumapasok sa isip niya. Ngayon pa talaga?

Mabilis siyang nakaihi. Nag-aayos na siya ng zipper ng pantalon niya nang biglang
magpatay-sindi ang ilaw sa loob ng banyo.

"Mama!" sigaw ni Matilda.

Napatakbo siya nang ubod ng bilis papalabas sa banyo. Tila nagtataka naman si
Alfonso na naka-abang na sa kanya sa may pinto. Mabilis naman niyang tinungo ang
likuran ni Alfonso at nagtago roon.

"Ano'ng nangyari?" tanong pa nito.

"May multo!" sigaw niya pa habang nakasiksik sa likod ng lalaki.

"Matilda, hindi totoo ang multo," kampanteng tugon naman ni Alfonso sa kanya.

"May multo nga eh!" singhal pa ni Matilda.

"Wala nga. Tapos ka na ba? Tara na," tugon pa nito.

"Hindi ako magpapaiwan dito! Sasama na lang ako sa'yo!" deklara pa ni Matilda.

Napahinto naman si Alfonso sa paglalakad at humarap kay Matilda.

"Hindi kita pwedeng isama. Makikita ng ibang pulis na ako ang kumuha sa'yo.
Masyadong delikado," tanggi pa kaagad ni Alfonso sa kanya.

"Delikado rin naman dito! Aatakihin ako sa puso!" gigil na sabi niya pa.

"I will be very quick. Nasa malapit lang sina Jay and Ray. Nakabantay sila sa'yo sa
bawat segundo," lahad pa ni Alfonso.

Inirapan na lamang ni Matilda ang lalaki. Seryoso siya na takot siya. Walang ibang
tao sa palapag ng gusali kung nasaan sila. Sino ba ang hindi matatakot sa ganito?

"Sige, umalis ka na. Bilisan mo, at huwag ka nang babalik pa," utos pa ni Matilda
sa lalaki.

Padabog pa siyang naglakad pabalik sa pwesto niya. Umupo siya sa upuan at ini-angat
pa ang kamay para maitali na siyang muli ni Alfonso. Sumunod naman ito. Mabilis din
naman siyang natalian nito. She just kept her mouth shut. Hindi naman kasi siya
siniseryoso nito eh.

"I will call Jay to accompany you," Alfonso told her.

Hindi naman na siya umimik pa. Bahala na ito. Nang dumating naman ang lalaking
pinapunta ni Alfonso para bantayan at samahan siya, ay nagsabi siya na baka pwedeng
ipabukas ang ibang ilaw. Naiirita siya kay Alfonso. Bakit kailangang ganito ang
setup? Bakit kailangan pa siyang itali? Napabuntung-hininga na lamang siya.

-
"We still don't have any news about Zero. Na-recover sa kotse niya ang mga armas
pero sunog na ang karamihan at wala na rin naman tayong ibang mapapakinabangan mula
ro'n," kwento sa kanya ng Inspector na kausap ni Alfonso.

"If he's badly injured, he won't just go to any hospitals. Pero talagang
mananahimik muna 'yon. Ang ipinagtataka ko, kung bakit wala siyang ginagawang
hakbang? Hindi pa ba niya alam na nawawala ang kasintahan niya?" napapaisip na
tanong ni Alfonso.

"Maybe, the girlfriend is not worth it for his life. Masyadong matinik na kriminal
ang Zero na 'yon. Tiyak ko na hindi 'yon mapapalabas nang dahil lang sa isang
babae," komento pa ng isang Lieutenant.

"I doubt that," komento niya pa.

Iniisip niya tuloy kung buhay pa nga ba si Zero? Base kasi sa kwento ng mga pulis
na humabol dito, ang sasakyang nakabangga raw sa kotse ni Zero ay napansin na nila
nakasunod sa kanila noong mga oras bago pa mangyari ang habulan.

Isa lang ang sigurado ni Alfonso. Hindi lang sila ang kalaban ni Zero. Maaaring
naunahan sila ng mga 'yon. Pero kung gano'n man, hindi siya papayag na mapunta sa
iba ang kriminal na dapat niyang mahuli. Sa loob ng rehas niya dapat madala ang
Zero na 'yon.

He quickly wraps up the meeting. May mga inasikaso rin siyang ibang mga kaso kasama
ang ibang pulis. Matapos no'n ay dumaan siya sa bilihan ng pagkain. He doesn't
exactly know what kind of food Matilda wants. Pero alam niyang hindi naman ito
mapili. He quickly bought chicken, rice, burger and fries. Bumalik na rin naman
kaagad siya sa building kung saan niya itinago si Matilda.

Malayo pa lang siya pero tanaw na kaagad niya ang nakasimangot na mukha ng dalaga.
Sinalubong pa nga siya ni Jay.

"Bakit parang galit?" tanong pa ni Alfonso kay Jay.

"Galit sa'yo, Bossing. Hehe," mabilis na tugon naman nito.

"Mukha nga eh. Oh, kain muna kayo ni Ray. Ako na ang bahala rito," nakangiting
tugon lang din naman niya rito.

Inabot niya kay Jay ang paper bag na naglalaman ng pagkain. Saka naman siya lumakad
papalapit kay Matilda.

"Kain muna tayo," aya pa niya rito.

"Baka may lason pa ‘yan," bulong din naman ni Matilda.

"Bakit naman kita lalasunin?" natatawang tanong din ni Alfonso sa kanya.

"Malay ko? Kasi kriminal ang boyfriend ko?" tugon din ni Matilda.

"Hindi nga kita sasaktan, Matilda. Huwag ka nang magsuggest. Hindi ko gagawin
'yan," pang-aasar pa ni Alfonso.

Binuksan na ni Alfonso ang pagkain na dala niya at inilapag 'yon sa lamesa na nasa
gilid. Lumapit din siya kay Matilda para kalagan ito ng tali.

"Kumain ka nang marami. Baka sabihin mo ginugutom ka namin dito," bilin pa ni

Alfonso.

"Kanina pa nga ako gutom. Napakatagal mo. Ayaw maniwala ni Jay sa akin na totoong
gutom na nga ako. Mukha ba akong nagbibiro? Kapag nakatakas talaga ako rito,
babarilin ko kayong lahat sa mga itlog niyo," galit na sabi pa ni Matilda.

"Oy, grave threat 'yan, ha?" Natatawang saway pa ni Alfonso sa dalaga.

Inunat-unat pa ni Matilda ang mga braso, kamay at likod niya dahil nangalay iyon sa
ilang oras na pagkakatali kanina.

"Ano 'yang binili mo?" usisa pa ni Matilda.

"Chicken, burger at fries. Hindi ko kasi alam kung ano ang gusto mo eh," mabilis na
tugon naman ni Alfonso.

Pumwesto na si Matilda ng upo. Kinuha kaagad niya ang chicken and rice. Dumampot
nga rin siya agad ng fries. Gutom na kasi siya kanina pa, pero tubig lang ang
binigay ni Jay sa kanya kanina dahil 'yon lang daw ang mayroon sila. Ilang beses na
nga niyang sinumpa si Alfonso kanina habang wala pa ito dahil sa inis niya eh.

"Kain na, huwag mo na akong titigan. Baka mabaril ako ni Zero niyan," pang-aasar pa
ni Alfonso.

"Babarilin ka talaga no'n kapag nalaman niya na dinukot mo ko," tugon din ni
Matilda.

Nagsimula na silang kumain. Tahimik lang si Matilda at Alfonso. Wala rin naman kasi
siyang sasabihin dito eh. Nasabi na niya lahat kanina pati ang inis niya sa ginawa
nitong pagdukot at pagtali sa kanya.

"Wala pa rin kaming lead kung nasaan si Zero ngayon," lahad naman bigla ni Alfonso.

Natigilan naman saglit si Matilda. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman niya
sa sinabi ni Alfonso. Masaya siya na hindi pa nila mahuhuli ang nobyo. Pero sa
kabilang banda ay natatakot siya para sa kalagayan nito.

Sana ay buhay nga ito. Sana ay nagtatago at umiiwas lang ito sa mga gustong humuli
sa kanya. Ayos lang naman siya. Kahit hindi siya nito puntahan at iligtas. Mas
gusto niya 'yon. Basta mayroon siyang Zero na babalikan at mayayakap sa mga susunod
pa na araw. Hindi siya magdi-demand ng kahit na ano bukod sa kaligtasan ng nobyo.

🅰The Hitman's Love

Chapter 30
Malalim na ang gabi at kasalukuyan nang mahimbing ang tulog ni Matilda.

"Matilda, gising," rinig niyang tila may tumawag sa kanya.

Noong una, inakala pa niya na nananaginip lang siya. Pero nang imulat niya 'yong
mga mata niya, nakita niyang nasa harapan niya si Alfonso at inaalis ang tali niya
sa kamay. Napabangon tuloy siya kaagad kaya nagka-untugan pa silang dalawa.

"Aray," reklamo niya bigla habang hawak ang noo niya.

"Shh. Keep quiet," saway naman ni Alfonso sa kanya.

"Bakit?" nagtatakang tanong din naman ni Matilda.

"May mga taong paakyat dito. I have to turn off the lights. Wala sina Jay at Ray sa
labas kaya huwag kang lalayo sa akin," bilin pa nito.

"Hindi ba 'yon si Zero?" tanong kaagad ni Matilda.

"Do you think Zero will rescue you with other people? I saw three men outside. Baka
hindi nga lang tatlo. We have to be careful," mabilis na tugon din naman ni
Alfonso.

That's right. Zero will come and rescue her alone. Bukod kay Ed, wala naman na
itong ibang pinagkakatiwalaan pa. Kaya malabong si Zero nga ang paparating.
Napabalikwas siya ng bangon at kaagad na kumapit sa damit ni Alfonso.

"Ano na ang gagawin natin?" pabulong na tanong ni Matilda.

"For now, we will hide," Alfonso answered.

Tumango naman si Matilda. Dahan-dahan ang lakad niya habang nakasunod lang kay
Alfonso. Pinatago siya nito sa mga tambak ng kahon. Habang naka-abang naman si
Alfonso sa bungad at nakalabas ang baril nito. Tinakpan lamang nila ang sarili ng
bulto ng mga kahon.

Maya-maya lamang ay narinig nila ang mga boses ng lalaki. Pumasok ang mga ito sa
loob at tila may hinahanap.

"Wala rito," sabi ng isa.

"Imposibleng wala! Hanapin niyo!" singhal pa ng isa sa kanila.

Napayuko naman si Matilda nang marinig na tila mas lumapit pa ang mga yabag ng paa
sa direksyon nila. Inangat ng isang lalaki ang kahon kaya napapikit nang mariin si
Matilda. Kinakabahan siya.

"May tumakbo sa baba! Nandoon sila!" deklara naman ng isa.

Kaagad silang nakarinig ng mabibilis na yabag na tumatakbo papalayo sa tinataguan

nila. Doon lamang nakahinga nang maluwag si Matilda. Pawis na pawis silang dalawa
ni Alfonso.

"Ayos ka lang ba?" tanong nito sa kanya.

"Ayos lang. Lalabas na ba tayo?" tanong din niya rito.

"Oo, pero hindi tayo dadaan sa dinaanan nila. May tiwala ka ba sa akin?" tanong pa
nito.

"Honestly? No," mabilis na tugon niya rito.

"You must trust me again this time. Tara na," lahad pa ni Alfonso.

Hinila na siya nitong muli. Wala naman nang nagawa pa si Matilda kundi ang sumunod
na lang sa lalaki. Dinala siya nito sa loob ng banyo.

"Ano ang plano mo? Sinasabi ko sa'yo, kung may masama kang plano sa akin, papatayin
ka talaga ni Zero!" pabulong na singhal pa ni Matilda.

"Kumalma ka nga. Wala akong gagawin sa'yo. Tatakas lang tayo. Bilis, tumapak ka na
sa likod ko," tugon lang ni Alfonso.
Takang-taka naman si Matilda kaya nakatitig lang siya kay Alfonso na nakaluhod sa
tiles ng banyo.

"Lalabas tayo sa emergency exit nitong 3rd floor," paglinaw pa ni Alfonso sa kanya.

"Ah, okay. Akala ko nagdadasal ka kaya ka nakaluhod. Hindi mo naman kasi sinabi
kaagad," tugon din ni Matilda.

Mabilis siyang sumampa sa likod ng lalaki. Pilit niyang inalis ang parisukat na
harang na exhaust fan. At nang maalis na niya 'yon, saka naman siya ini-angat ni
Alfonso.

"Ang bigat mo. Ang dami mo kasing kinaing manok kanina eh," reklamo pa ni Alfonso.

"Sino ba ang may kasalanan? Ang dami mong biniling manok at ginutom niyo 'ko? Eh
kung hindi niyo 'ko kinidnap at hinayaan niyo kong maghanap kay Zero, eh 'di wala
sana tayo ngayon dito?" gigil na tugon pa ni Matilda.

"Okay, sorry na," pagsuko naman kaagad ni Alfonso.

Naka-akyat naman kaagad si Matilda. Ngunit ang problema ay nanglalambot ang mga
tuhod niya. Natatakot siyang ibaba ang mga paa sa labas.

"Ano na?" tanong ni Alfonso sa kanya mula sa baba.

"Sandali lang. Hindi ba pwedeng mag-adjust muna?" tugon niya pa?

"Sige, mag-adjust ka muna, para mamaya patay na tayong dalawa," sagot din ni
Alfonso.

"Kainis!" komento ni Matilda.

Mabilis siyang bumaba habang nakapikit ang mga mata. Mabuti na lamang at makapal na
semento ang tinatapakan niya ngayon sa gilid. Pinipilit niyang huwag tumingin sa
baba dahil alam niyang lalo siyang matatakot.

Naramdaman na lamang niya na nasa tabi na pala niya si Alfonso. Napakapit tuloy
siya nang mahigpit sa braso nito.

"Naku, baka ma-snipe ako ni Zero nito, Matilda," lahad pa ni Alfonso sa kanya.

"Mas babarilin ka niya kapag nahulog ako ngayon dito," sagot naman ni Matilda.

"Halika na. Dito tayo sa kabila dadaan," aya pa sa kanya nito.

Sinubukan ni Matilda na humakbang ngunit muntik na siyang mawalan ng balanse.

Mabuti na lamang at nahila siya kaagad ni Alfonso.

"Mamamatay tayo sa ginagawa mo. Halika na, kakargahin na lang kita," deklara pa ni
Alfonso.

Hindi na nakasagot pa si Matilda. Nanghihina at kinakabahan kasi talaga siya dahil

sa pagkalula. Napakadilim pa ng paligid. Pakiramdam niya ay magkakamali siya ng
hakbang at dudulas pababa. Hinayaan na lamang niya na kargahin siya ni Alfonso.
Ipinikit pa nga niya ang mga mata para hindi niya makita ang dinadaanan nila.

Naramdaman na lamang niya na huminto si Alfonso sa paglalakad. Inakala niyang nasa

ligtas na lugar na sila kaya muli siyang dumilat.
"Dada," sambit ng isang pamilyar na boses mula sa hindi kalayuan.

Kahit napakadilim, kahit nanghihina siya sa nerbyos, alam na alam niya kung
kaninong boses 'yon.

"Zero?!" tawag pa niya.

"I knew you will come for her," komento rin ni Alfonso.

"Put her down or I'll blast your head right here, right now," banta pa ni Zero kay
Alfonso.

"No, I won't put her down. I won't let her go easily," tanggi rin naman ni Alfonso.

Nakita niyang kinasahan na ni Zero ng baril ang kasama. Nanglaki kaagad ang mga
mata ni Matilda at nakaramdam ng pagkataranta.

"Sandali lang! Walang magbabarilan! Mamamatay tayong lahat dito!" awat din naman
kaagad ni Matilda sa dalawa.

Nasa gilid pa kasi ng palapag sina Alfonso at Matilda. Minadali pa niya si Alfonso
na lumakad at lumapit kay Zero para makababa na siya. Ngunit hinawakan siya nito
nang mahigpit sa kamay.

"Hindi ka sasama sa kanya, Matilda," pagpigil pa nito.

"Talagang gusto mong mamatay?" galit na tanong ni Zero sa pulis.

"Kumalma nga kayong dalawa," sabat pa ni Matilda.

"Kalmado ako. Itong kriminal na ‘to ang hindi," sagot naman kaagad ni Alfonso.

"Paano ako kakalma? Kung makahawak ka sa girlfriend ko, akala mo ikaw ang nobyo
niya?" tugon din ni Zero.

"Alam niyo, kung may makakarinig sa atin na ibang tao? Iisipin nila na ako ang
dahilan ng away niyo. Kumalma kayo. Magnegotiate tayo," suhestiyon pa ni Matilda.

"Papakawalan ko si Matilda kung sasama ka sa akin sa presinto, Zero," simula rin

naman ni Alfonso.

"Sige," mabilis na pagsang-ayon ni Zero. "Papatayin na lang kita," pahabol na sabi

naman nito.

Napabuntung-hininga si Matilda. Walang mangyayari sa pamamagitan niya at sa

dalawang lalaki na narito. Kung wala lang siguro siya ngayon, baka nagbarilan na
kaagad ang mga ito eh.

Nagulat pa siya nang bigla siyang hapitin ni Alfonso sa baywang. Pinatago siya nito
sa likuran nito. Napatingin tuloy si Matilda sa mukha ni Zero. Bakas niya ang
lalong pagdilim ng mukha nito dahil sa ginawang 'yon ni Alfonso.

"Bakit hindi na lang kayo magsapakan? Para matapos na 'to? Walang gagamit ng baril,
ha? Baka ako pa ang matamaan. Kung sino ang matalo, bahala na kayo sa buhay niyo,"
suhestiyon pang muli ni Matilda sa dalawa.

Napatitig pa sa kanya ang dalawang lalaki. Tila hindi makapaniwala ang mga ito na
pinagsasabong niya ang dalawa.
"Dada, parang hindi mo na ako mahal sa mga suggestion mo, ha? Dapat sa akin ka
kampi, ah?" tanong pa ni Zero sa kanya.

"Saka na tayo mag-usap. Hindi kasi matatapos 'to kung walang isa na matatalo,"
paglinaw niya rin naman kay Zero.

Ilang segundong tahimik ang dalawang lalaki. Maya-maya ay pareho nilang binitiwan
ang mga baril na hawak nila. Nagtungo pa sa gilid si Matilda para hindi siya
madamay sa bakbakan ng dalawa.

Sa totoo lang, kampi naman talaga siya kay Zero. Siyempre, si Zero ang nobyo niya.
Pero ayaw naman niya na magpatayan ang dalawa. Gusto niyang tatlo silang buhay na
aalis sa building na 'yon. Mabuti sa kanya si Alfonso, kaya hindi niya hahangarin
na mapahamak din ito kahit na gusto nitong ipakulong ang nobya niya.

Napasigaw pa siya nang masuntok ni Zero si Alfonso sa mukha. Mabilis naman na

nakaganti sj Alfonso. Napakabilis ng galaw ng dalawa. Parang siya ang nasasaktan sa
bawat suntok at sipa na tumatama sa katawan ng bawat isa.

Hindi siya magmamalinis. Ilang beses na niyang nakitang nakipagsapakan si Zero

noong high school pa lang sila. Ito ang taga-bugbog sa mga nakaka-away at sa mga
hindi niya gustong ugali noon eh. Pero iba pala kapag mahal mo na 'yong nakikita
mong nakikipagsapakan? Ibang-iba, matatakot ka na nag-aalala. Hindi niya
maipaliwanag. Parang naiihi pa nga siya eh.

Sa kalagitnaan ng pakikipagpangbuno, bigla na lamang nanglabas ng patalim si Zero.

Bigla nitong sinaksak si Alfonso sa braso.

"Zero! Foul 'yan!" awat kaagad ni Matilda.

Napatakbo siya sa gitna para awatin ang dalawa. Hawak naman ni Alfonso ang braso
nito na duguan na.

"Halika na," aya pa ni Zero kay Matilda.

"Walang aalis! Hindi ko hahayaang makatakas ka, Zero," pagpigil naman ni Alfonso.

"Hindi kami aalis. Dadalhin ka namin sa ospital, Alfonso," tugon din ni Matilda

"Ano?! Hindi natin siya dadalhin sa ospital, Dada. Tara na," tanggi rin naman ni
Zero.

Hinawakan siya nito sa kamay at hinila na paalis pero binawi niya ang kamay.
Bumitaw siya kay Zero.

"Hindi natin iiwan si Alfonso. Ikaw ang sumaksak sa kanya, ikaw rin ang magdadala
sa kanya sa ospital. Malinaw ang sinabi ko kanina, magsuntukan lang kayo para may
isa na matatalo. Dinaya mo siya!" singhal ni Matilda.

"Ang sinabi mo lang huwag kaming magbarilan. Hindi mo naman sinabing huwag
mangsaksak," paglinaw pa ni Zero.

"Basta! Dadalhin natin si Alfonso sa ospital. Kung hindi, hindi rin ako sasama
sa'yo," tugon din ni Matilda.

🅰The Hitman's Love

Chapter 31
Wala nang nagawa pa si Zero kundi sumunod na lang sa sinabi ni Matilda. Nang
balikan nila si Alfonso ay namumutla na ito. Maraming dugo na ang umagos sa kamay
nito.

Akmang lalapit si Matilda kay Alfonso para umalalay, ngunit inunahan na siya ni
Zero bago pa man maka-akbay si Alfonso sa nobya. Dumaan sila sa hagdanan sa gilid
mismo ng gusali. Hirap pa ngang bumaba sina Alfonso at Zero dahil makipot ang
daanan.

Isinakay ni Zero si Alfonso sa likod ng kotse niya. Laking gulat niya nang doon din
sa likod sumakay si Matilda. Nakita pa niyang inaalalayan nito si Alfonso para
mapigilan ang pag-agos ng dugo nito. Napakapit na lamang nang mahigpit si Zero sa
manibela ng kotse niya.

Minadali niya ang pagmaneho para makarating na sila sa ospital. As soon as they get
there, they left Alfonso. Hindi na pumayag pa si Zero na sumama sila hanggang sa
loob.

"Did you had a change of heart while I was away, Dada?" tanong ni Zero.

"What change of heart? Bakit ako ang tinatanong mo? Hindi ba dapat ikaw ang
magpaliwanag kung ano ang nangyari sa'yo?" pagbalik din naman ng Tanong ni Matilda.

Wala siyang narinig na sagot mula kay Zero kaya nilingon na ito ni Matilda. Nakita
niyang nakahawak si Zero sa bandang dibdib nito.

"Bakit? May masakit ba sa'yo?" tanong ni Matilda.

"Wala naman. Ayos lang ako," mabilis na tugon naman nito.

Hindi na sana sasagot pa si Matilda ngunit nakita niya na may dugo sa kamay ni Zero
na ipinanghawak nito mula sa dibdib kanina.

"May sugat ka? Mag-u-turn ka, babalik tayo sa ospital," nag-aalalang sabi pa ni
Matilda.

"Wala 'to, Dada. Umuwi na lang tayo para makapagpahinga ka na," mabilis na tanggi
lang din naman sa kanya ni Zero.

"Sigurado ka? Kakauwi mo lang sa akin! Baka malala pala 'yang sugat mo, papapatayin
talaga kita kapag namatay ka," umiiyak na sabi pa ni Matilda.

Natawa lang naman si Zero sa sinabi niya.

"Ano? Papatayin mo 'ko kapag namatay ako? Parang wala naman akong choice do'n?
Huwag kang mag-alala, Dada. Masamang damo ako, hindi ako agad mapapatay," assurance
naman nito sa nobya.

"Siguraduhin mo lang! Ilang araw na akong aligaga at tulala dahil wala kang
paramdam sa akin. Wala man lang akong balita kung buhay ka pa ba o bangkay na?"
singhal pa ni Matilda.

"I'm here, Dada. Sabi ko nga sa'yo, uuwi at uuwi ako. Natagalan lang," tugon din
naman nito.

Kahit na nagmamaneho si Zero ay bigla na lamang siyang niyakap ni Matilda.

"Huwag mo nang uulitin 'yon! Hihiwalayan talaga kita kapag ilang araw ka ulit hindi
magpaparamdam sa akin. Tandaan mo 'yan," banta pa ni Matilda sa nobyo.

"Oo naman, Dada. Takot ko lang sa'yo? Hindi na ako uulit," tugon din naman ni Zero.
-

Nakauwi sila sa bahay halos mag-u-umaga na rin. Pagod silang dalawa pero parang
walang balak si Matilda na lumayo sa tabi ng nobyo niyang kakabalik lang.

"Lilinisan ko 'yang sugat mo. At habang nililinisan ko, simulan mo nang

magpaliwanag kung ano'ng nangyari sa'yo," lahad pa ni Matilda.

Nilapag ni Matilda ang first aid kit. Saka niya tinulungan si Zero na maghubad ng
suot nitong damit. Kaagad na bumungad sa kanya ang benda ng sugat sa dibdib ni Zero
na maraming dugo.

"I got into a car accident on the last day. Hindi namin alam na entrapment
operation ang huling trabaho namin ni Ed. Hinabol kami ng pulis. But I managed to
lure them," simula ni Zero.

Seryosong nakikinig si Matilda habang inaalis ang duguan na benda ni Zero. Pilit
niyang pinapakalma ang sarili. Alam niyang kung ano man ang maririnig niya, pwedeng
mas malala pa sa inaasahan niya.

"I was captured by the enemies. Hindi ko alam na kalaban ko pala ang nakabanggaan
kong SUV noon. Nagising ako na nasa loob ako ng sako at masakit ang katawan. I got
tortured by them. They want me to admit that I am the Zero they are looking for.
Siyempre, hindi ako umaamin. They want me to retire, or else they will kill me and
Ed. Pero alam ko namang hindi nila 'yon kayang gawin," dugtong pa ni Zero.

"Kayang-kaya kang patayin ng mga 'yon. Sa susunod, huwag kang magpaka-kampante.

Kasi kapag namatay ka, mawawalan na rin ako ng dahilan para mabuhay. Susundan kita
kaagad. Tandaan mo 'yan," paalala din ni Matilda.

"Alam ko, Dada. Hindi ko hahayaang mangyari ang ikinakatakot mo. Marami pa tayong
pangarap. Marami tayong gagawin nang magkasama. Babawiin natin 'yong ilang taon
noon na hindi tayo magkasama. Tatapusin ko ang lahat ng 'to, Dada. Saka tayo
magpapakalayu-layo. Sisiguraduhin kong wala nang kalaban ko ang hahabol pa sa
akin," paliwanag pa ni Zero.

"Papatayin mo sila? Pati ba si Alfonso papatayin mo rin?" tanong pa ni Matilda.

"Lahat ng susubok na manakit sa akin at sa'yo, papatayin ko, Dada," mabilis na

sagot pa nito.

Tila hindi man lang ito nagdalawang isip sa naging sagot nito. It was very easy for
Zero to kill. Bakit ba nagugulat pa siya?

"You have two bullet wounds? Tapos sabi mo, ayos ka lang? Hindi 'to mukhang maayos
sa akin, Zero," lahad pa ni Matilda.

Nakita kasi ni Matilda ang isa pang benda ni Zero sa tagiliran. Nilinis niya rin
'yon at muling nilagyan ng benda.

"I am really fine, Dada. Mas lalo akong naging ayos nang makita na muli kita. I was
furious when I heard that you were captured by the police. I was planning to kill
everyone involved in kidnapping you," kwento pa ni Zero.

"Hindi kailangang dumanak ang dugo, Zero. Magkasama naman na tayo ngayon," tugon
din ni Matilda.
"Masyado mong kinakampihan ang Alfonso na 'yon, Dada. Nakakahalata na ako. Kung
alam mo lang kung gaano ako kagalit no'ng makita ko na buhat ka niya? Tapos
hinawakan ka pa sa kamay at braso? Sa susunod, papakainin ko talaga ng granada ang
isang 'yon," gigil na kwento pa ni Zero.

Natawa naman si Matilda. Seryoso kasi talaga ang mukha ni Zero habang sinasabi ang
mga 'yon.

"Alam ko namang nagseselos ka eh. Kitang-kita ko sa mukha mo 'yong galit. Saka

sinaksak mo nga 'yong tao eh," tugon din naman ni Matilda.

"Pasalamat nga siya at sa braso ko lang siya sinaksak. Sa mukha nga dapat, kaso
nagpigil lang ako eh," tugon pa ni Zero.

"Nagpigil ka pa sa lagay na 'yon? Thank you sa pagpigil, Zero. Ang cute mo talaga,"
natatawang sagot pa ni Matilda.

"Hindi ko alam kung dapat akong matuwa o maasar sa sinasabi mo. Pero naaasar ako sa
part na nag-aalala ka kay Alfonso," dugtong pa nito.

"Zero, mabait 'yong tao. He saved me few times," paglinaw din naman kaagad ni
Matilda.

"Pero nagawa ka niyang gamitin para hulihin ako? Masyado siyang tuso. Kinukuha niya
ang loob mo para kampihan mo siya at hindi ako," nakasimangot na sabi pa ni Zero.

"Huwag ka nang magselos, mahal ko. Ikaw naman ang mahal ko, oh? Kita mo? Kanino
ba ako umuwi? Kung hindi ka lang injured ngayon, baka payagan sana kitang maka-
score eh," paglalambing pa ni Matilda.

Tila biglang nabuhayan ng loob si Zero sa narinig niya.

"Kaya ko naman eh," lahad pa nito.

"Kaya ka diyan? Dumugo nga 'yang mga sugat mo kanina dahil sa sapakan niyo ni
Alfonso eh," paalala pa ni Matilda.

"Eh 'di sa ibabaw ka na lang para hindi dumugo ang sugat ko," suhestiyon pa ni
Zero.

"What?! Ayaw ko nga!" Mabilis na tanggi pa ni Matilda.

"Dada naman eh. Inakit mo na ako, panagutan mo na," pagsuyo pa ni Zero.

"Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa ibabaw mo," pag-amin naman ni Matilda.

Namumula pa ang pisngi ni Matilda dahil sa hiya. Totoo naman kasi ang sinabi niya.
Wala siyang ideya sa mga gano'ng bagay. Zero was her first. Dalawang beses lang din
siyang nakanood noon ng porn dahil curious siya, pero pagdating sa experience, wala
siyang maipagmamalaki.

"I really love my naughty but innocent Dada," nakangiting sabi pa ni Zero.

"Bakit nasa dibdib ko na 'yang kamay mo?" tanong ni Matilda.

Naniningkit na ang mga mata ni Matilda kay Zero pero tila hindi naman iyon alintana
ng nobyo niya. Zero pulled her closer for a kiss. Napasinghap pa siya ngunit
nakulong na sa mga labi ni Zero ang boses niya.
She really missed this man. Matapos ng ilang araw na tila parusa dahil hindi niya
alam kung may hihintayin pa siya. Sa wakas, nasa harap na niya muli ang lalaking
mahal niya. She will give in to Zero. No more pabebe na. She will grab and own this
man in front of her. Mahal na mahal niya na nga talaga si Zero.

🅰The Hitman's Love

Chapter 32
"Sinabi na kasing dudugo ang sugat mo, hindi ka pa rin nagpapigil," sermon ni
Matilda.

They did it few times earlier. Inabot na sila ng sikat ng araw. Saka lang sila
huminto nang mapansin ni Matilda na may dugo na naman sa benda ng sugat ni Zero.

"Dinugo ka rin naman noong unang beses natin, ah? Malayo 'to sa bituka. Halika nga
rito, Dada," tugon lang ni Zero sa kanya.

"Magkaiba 'yon. Life and death situation ang usapan dito. Buhay mo," paliwanag niya
pa.

"Eh ikaw naman ang buhay ko. I'm doing good, Dada. As long as you are with me, you
are safe, I'll be fine," tugon lang nito.

"Bolero. Pero seryosong usapan, Zero. Please refrain to get shot or stab in the
future. Baka sinwerte ka lang ngayon, paano naman sa susunod?" tanong ni Matilda.

"I'm really sorry that I had to drag you into this, Dada. If I didn't choose this
path, maybe we could live quietly wherever we want. Hindi mo mararanasan ang
madampot ng pulis at kung anu-ano pa," sabi pa ni Zero.

Napabuntung-hininga naman si Matilda.

"It's fine. Hindi naman ako nagre-reklamo, ah? You don't have to say sorry to me,
Zero. I can wait. Takot lang ako, pero makakapaghintay naman ako. Basta sabi ko nga
sa'yo, uuwi at babalik ka sa akin nang buhay, ayos na ayos na sa akin. Tanggap ko
kung anong klase ng trabaho ang mayroon ka ngayon. Kilala ko naman ang totoong ikaw
eh," paglilinaw din ni Matilda.

"You really grow up well, Dada. Matured ka na mag-isip at magsalita ngayon. Dati
kasi, sumisimangot, nagwawala at nang-aaway ka kaagad kapag hindi umayon sa gusto
mo ang mga bagay o pangyayari. But now, you always understand the situation. You
always say you can patiently wait. I am so proud of what you have become. And I'm
falling even hard, Dada," nakangiting sabi pa ni Zero.

"It's all in the past, Zero. Saka kung ako pa rin ang Dada na kaibigan mo noon, sa
tingin mo ba mauuto mo 'ko ngayon? Naku, ewan ko na lang. Dati, inuutus-utusan lang
kita na mangbugbog ng mga schoolmate natin, ha? Ikaw ang utu-uto noon," paalala pa
ni Matilda.

Tinawanan lang naman siya ni Zero.

"Hindi ako utu-uto noon. Sinusunod ko ang mga sinasabi mo sa akin, because I want
to please you. Kasi kung hindi kita susundin, sa akin mo ibubunton ang galit mo
eh," natatawang paliwanag pa nito sa kanya.

"So, ako ang inuuto mo noon? Siguro nagpapanggap kang mabait noon at sumusunod sa
lahat ng sinasabi ko para maka-score, 'no?" bintang pa ni Matilda.

"Hoy, walang gano'n! Wala pa 'yon sa isip ko noon, ha?" Mariing tanggi naman kaagad
ni Zero.
"Talaga? Hindi mo pa naiisip 'yon noon? So, hindi ako attractive dati?"
nakasimangot na tanong pa ni Matilda.

Palihim namang natawa si Zero sa narinig niya.

"You were so damn attractive, Dada. Sobra-sobra, kaya nga binabakuran kita noon
mula sa ibang lalaki. Hindi sila basta-bastang makakalapit sa'yo kahit umiyak pa
sila ng dugo," paliwanag naman nito.

"Itulog na natin 'to. Baka maka-score ka pa ulit sa mga pangbobola mo sa akin,"

natatawang sabi naman ni Matilda.

Niyakap niya si Zero at nagsumiksik pa siya sa leeg nito. Iniingatan niyang hindi
niya masagi ang mga sugat nito. Ginantihan din naman siya ng yakap ng nobyo. Zero
even gave her a kiss on her forehead before they doze off to sleep.

Akala ni Matilda ay nananaginip lang siya nang makarinig siya ng mga putok ng
baril. Pero napabalikwas siya nang makarinig ng tila pagsabog.

Nilingon niya ang kama at wala na sa tabi niya si Zero. Sobrang bilis ng kabog ng
puso niya. Ano'ng nangyayari? May sumugod ba sa bahay nila?

Bumaba siya mula sa kama at akmang lalabas sa pinto ng kwarto nila nang biglang
bumukas 'yon at pumasok si Zero.

"Dada, you need to get out of here. Enemies are here, but they are looking for you.
May exit sa likod ng cabinet. Pwede kang maghagdanan pababa. Kunin mo 'tong susi ng
kotse. Drive as far as you can. I'll be right behind you," nagmamadaling bilin
nito.

"Ayaw kong umalis! Hindi kita iiwan nang mag-isa rito," mariing tanggi kaagad ni
Matilda.

"Susunod kaagad ako sa'yo. Mas hindi ako makakapagfocus kung alam kong ikaw ang
pakay nila tapos nandito ka lang sa bahay. I'll be safe, don't worry, okay?"
pagkumbinsi pa ni Zero sa kanya.

"Make sure that you would be right behind me, Zero. Magagalit na talaga ako sa'yo
kapag pinaghintay mo na naman ako nang matagal. Mag-iingat ka, ha? Mahal kita,"
bilin pa ni Matilda

Natahimik si Zero at napatitig lamang nang seryoso sa kanya.

"Ano?! Bakit ka nakatulala?" tanong ni Matilda

"I love you too. See you later, Dada. Now, go," nakangiting tugon naman ni Zero.

Matilda gave Zero a long kiss before she let go of his hand. Mabigat sa puso niya
ang iwan ang nobyo, pero hindi siya maaaring magmatigas.

Umiiyak siya habang bumababa sa hagdan. Mabilis niyang narating ang isa sa mga
sasakyan ni Zero. Patuloy siyang umiiyak habang nagmamaneho. Naririnig pa niya ang
palitan ng putok ng baril habang papalayo siya sa bahay nila ni Zero.

Hindi pa man siya nakakalayo ay narinig niyang biglang may tumama sa windshield ng
kotse dala niya. Nakaramdam siya ng kirot sa bandang balikat niya. May tama siya ng
bala ng baril sa balikat. Nanghina ang kamay niya kaya napatapak siya nang mariin
sa preno. Hindi niya alam kung nasaan at sino ang bumaril sa kanya.

Pinilit niyang paandarin muli ang kotse kahit na kumikirot at nanghihina ang kanang
kamay niya. Nagulat na lamang siya nang bigla siyang bumangga sa puno. Matapos no'n
ay nagdilim na ang paligid. Hindi na niya alam kung ano pa ang mga sumunod na
nangyari.

Matapos maubos ni Zero ang mga sumugod sa bahay nila, kaagad naman niyang sinundan
si Matilda. Ngunit kotse lang ang naabutan niya. May tama pa ng bala sa windshield,
ngunit wala naman doon ang nobya niya.

Nakita niya ang duguan na upuan sa driver's seat kaya kaagad siyang nakaramdam ng
kaba.

"Dada?!" sigaw niya.

Napasuntok siya sa hood ng kotse. Kaya nga niya pinaalis si Matilda, para hindi ito
mapahamak. Ngunit tila mas napasama pa ang pagpaalis niya rito.

Hindi niya mapapatawad ang sarili niya kung sakaling may masamang nangyari sa nobya
niya. Habang nag-iisip siya, biglang may tumawag sa cellphone niya.

"Buddy," bungad ng nasa kabilang linya.

"Ed?! What the fuck?! Bakit ngayon ka lang nagparamdam?" singhal ni Zero sa
kaibigan.

"Hindi na 'yon ang importante. Si Matilda, nabaril siya," siwalat nito.

"I know. I saw the blood from the car. Nasaan siya, bakit alam mo ang nangyari?"
tanong din ni Zero.

"I tried to save her. Pero naunahan ako no'ng pulis. Kinuha niya si Matilda. Dinala
niya sa ospital. I'll send you the details," kwento pa ni Ed sa kanya.

"How is she? Is she safe? Hindi naman ba malala ang lagay niya?" nag-aalalang
tanong ni Zero.

"I don't know yet, Bud. Hindi ako makalapit sa private room niya. May dalawang
armadong bantay," tugon din naman ni Ed.

"Okay, I'll be right there," mabilis na sabi naman ni Zero.

Dalawampung minuto lamang at narating na kaagad ni Zero ang ospital kung saan
dinala si Matilda. Hindi pa rin niya alam ang kalagayan ng kanyang nobya ngunit
nananalig siya na sana ay maayos lamang ito.

"Ed," tawag niya sa kaibigan.

"She's in room 203. I'll lure the two guards. Ikaw ang pumasok sa loob," tugon
naman kaagad ni Ed sa kanya.

Saka na niya aalamin kung ano rin ang nangyari sa kaibigan niya nang magkahiwalay
sila noon matapos silang habulin ng pulis. Ang importante ngayon ay makuha niya ang
nobya niya.

"Okay, let's go," mabilis na tugon naman ni Zero.

Nagmamadali silang tumakbo sa hagdanan paakyat sa ikalawang palapag. Kaagad naman
nilang nakita ang pinto na may dalawang bantay. Si Ed ang naunang lumakad
papalapit. He caused a scene. Hinabol ito ng dalawang bantay. 'Yon naman ang naging
hudyat para pasukin niya ang kwarto kung nasaan si Matilda.

May dextrose ang nobya niya sa kamay. Wala pa itong malay at maputla rin ang kulay
nito. Dahan-dahan niyang inalis ang mga nakakabit kay Matilda, saka niya ito
binuhat at madaliang inilabas sa kwarto.

Siniguro niyang walang ibang nakakita o nakasunod sa kanila. Ibinaba niya si

Matilda at dinala sa likod ng kotse niya.

"Dada, hold tight. Fight for your life. I'm here. Nandito na ako. You will be
fine," bulong pa ni Zero sa nobya.

Hinalikan niya ito sa noo at saka siya sumakay na rin sa kotse para maitakas ang
nobya mula sa mga kumuha rito.

He called Ed to inform him that he succeeded with the mission. Ngayon, kahit hindi
niya alam kung saan sila pupunta, basta mailayo muna niya si Matilda sa magulong
mundo niya. At mapagamot nang maayos ang natamong sugat nito.

🅰The Hitman's Love

Chapter 33
"Paano nangyari na nawala? Nandito pa si Matilda bago ako umalis! Dalawa kayong
bantay. Wala pang kinse minuto akong nawawala, nasalisihan na kaagad kayo?!" sermon
ni Alfonso sa dalawang tauhan niya na pinagkatiwalaan niyang magbantay sa labas ng
kwarto ni Matilda.

"Sorry, Bossing! Hinabol kasi namin 'yong lalaki na nag-amok kanina. Hindi naman
namin akalain na may kasama pala 'yon," paliwanag naman kaagad ni Jay.

"Ano pa nga ba ang magagawa ko? Wala na, nabawi na nila si Matilda eh. Kapag
naunahan tayo ng ibang pulis, mapapahamak ang babaeng 'yon. Nakita niyo naman,
di'ba? They even shot her," lahad pa ni Alfonso.

Kapwa nila pulis ang bumaril kay Matilda. Dahil nga balak din ng mga ito na gamitin
ang dalaga para mahuli si Zero. Hindi lamang niya akalain na hahantong sa pananakit
ang kayang gawin ng ibang pulis para lang mahuli ang target nila. Mabuti na lamang
at sakto ang dating niya.

Pero wala na rin naman ngayon sa puder niya si Matilda. Wala na ring silbi ang
pagod niya. Zero won't let Matilda be in her arms. Mas masisigurado sana niya ang
kaligtasan ng dalaga.

"Hahanapin natin siya ulit. Kung nasaan si Matilda, naroon si Zero," lahad pa ni
Alfonso sa mga kasama.

"Yes, Boss!" mabilis na tugon din naman ng mga ito sa kanya.

Ilang beses na siyang napabuntung-hininga. This case is really giving him a

headache. Pati ang pag-aalala niya kay Matilda, pinapasakit na ang ulo at puso
niya. He wanted so much to protect that woman, but he doesn't have the rights.
Hindi naman siya ang nobyo nito. So, he will just fulfill his duty to protect
civilian people.

Habang nag-aasikaso ng bills sa ospital, nakatanggap siya ng tawag mula sa isang

unregistered number. Sinagot naman niya 'yon kaagad.
"Isang beses mo pang tangkain na kuhanin ulit si Matilda, sisiguraduhin kong ako
mismo ang magbabaon sa'yo sa lupa, Alfonso," banta kaagad ng nasa kabilang linya.

Alam niya kaagad na si Zero ang tumawag.

"Kaya nga sumuko ka na, para hindi na nadadamay pa sa gulong 'to si Matilda. She
has a bright future. Pero nang dahil sa'yo, nagugulo ang buhay niya," tugon din
naman ni Alfonso.

"Ikaw ang nagpapagulo sa lahat," sagot lamang ni Zero.

Sasagot pa lang sana si Alfonso pero binabaan na siya ng tawag ni Zero. Nakaramdam
siya ng inis. Inis at galit para kay Zero. Hindi nito magawang protektahan ang
nobya. Ilang beses na bang napahamak si Matilda nang dahil sa pagiging kriminal
nito? Marami na.

Zero wanted to shoot Alfonso in the head. Mabuti na lamang at sa ospital nito
dinala si Matilda. Nagamot ito kaagad at naagapan ang pag-agos ng dugo mula sa
sugat nito.

Hinihintay na lamang nila na magising si Matilda. Wala naman daw natamaan na mga
delikadong ugat ang bala sa balikat ng nobya. Marami lang dugo ang nawala rito kaya
kailangan nitong makapagpahinga para makabawi ng lakas.

"Dada, take your time and rest. Wake up when you're ready. I love you," bulong pa
ni Zero sa nobyo niya.

Kasama ni Zero si Ed sa pansamantala nilang hide out. Habang hinihintay nila na

magising si Matilda, nagpa-plano na silang magkaibigan sa magiging susunod nilang
hakbang. They now have three groups of enemies. Bukod sa kalaban ni Zero sa
trabaho, at ang mga pulis, ikatlo ngayon ang sumugod sa bahay nila.

Nalaman ni Ed na ang mga naghahanap kay Matilda ay ang mga lalaking nagpapautang na
malaki ang porsiyento kada linggo. It turns out that Matilda became their victim.
Kaya ngayon ay hinahabol nila ang nobya niya. And his enemies and Matilda’s
enemies are in the same group.

Hindi papayag si Zero na may gugulo sa kanila ni Matilda. Kailangang may mawala sa
mga ito, at sisiguraduhin ni Zero na hindi sila 'yon.

"What's the plan?" tanong ni Ed sa kanya.

"We're going to kill them all," mabilis na tugon ni Zero.

Tumango-tango naman kaagad si Ed sa kanya. He knows Ed will make it possible for

them. Wala naman silang hindi nalulusutan. Kahit ang kamatayan, ilang beses na
nilang nalagpasan. Matatapos din ang lahat ng 'to. Para kay Matilda at para sa
pangarap niyang matahimik na buhay.

"I'm sorry, Matilda. I tried everything I could. But, I couldn't save him. We
already lost Zero. I'm sorry," balita sa kanya ni Ed.

"No. That's impossible! Zero told me you always got his back! Imposibleng wala na
siya! Buhay ka, dapat buhay rin si Zero!" natatarantang sabi ni Matilda.
Masikip ang dibdib niya. Parang may nakabara sa lalamunan niya. Nahihirapan siyang
huminga. Patuloy lang din sa pag-agos ang mga luha niya. Hindi siya naniniwala sa
sinabi ng kaibigan ni Zero. Hindi pwedeng mamatay ang nobyo niya! Hindi ito papayag
na mapatay na lang ng kung sino. Nangako sa kanya si Zero. Kaya dapat nitong
tuparin ang ipinangako! Kailangan nitong bumalik nang buhay sa kanya.

"I'm sorry, Matilda," tugon lang muli ni Ed sa kanya.

Napabalikwas siya ng bangon. Panaginip lang pala. Isang masamang panaginip lamang
ang lahat.

"Zero?!" tawag kaagad niya sa pangalan ng nobyo.

Kaagad namang may lumapit na isang matandang babae sa kanya. Hindi niya ito kilala.
Maging ang kwarto kung nasaan siya, hindi rin pamilyar sa kanya.

"Hija, mabuti naman at nagising ka na sa wakas," sabi pa ng matanda sa kanya.

"Sino po kayo? Nasaan po ako?" tanong niya naman dito.

"Katiwala po ako ni Señor Zero. Ako po ang nagbantay sa inyo habang wala kayong
malay ng halos apat na araw," paliwanag pa nito.

Natigilan si Matilda. Saka lamang niya naalala ang huling nangyari sa kanya.
Nabaril nga pala siya. Ngayon lamang niya naramdaman na makirot ang sugat niya sa
balikat.

"Si Zero po nasaan siya?" kaagad na tanong ni Matilda.

"Umalis sila ni Señor Ed isang araw matapos ka niyang ibilin sa akin. Ang sabi
nila, babalik sila kapag naayos na nila ang dapat nilang ayusin. Kapag natagalan
daw siya, o kung sakaling hindi na raw siya makabalik, gamitin mo raw itong susi sa
kwarto niya sa hacienda. Lahat daw ng mayroon siya, para raw po sa'yo," lahad pa ng
matanda.

Kaagad namang pumatak ang mga luha ni Matilda. Matapos niyang managinip ng gano'n?
Malalaman niyang umalis na naman sina Zero at Ed? Hindi ba talaga titigil ang kabog
sa dibdib niya?

"Siraulong lalaki na 'yon? Aanhin ko ang pera at mga lupain niya kung wala naman
siya? Hayop siya," humahagulgol na sabi pa ni Matilda.

"Babalikan po kayo ni Señor Zero. Nakita ko po kung gaano siya nag-aalala sa inyo.
Nagdadalawang-isip po siyang iwanan kayo, pero no'ng sinabi naman po ng Doktor na
maayos na ang lagay niyo, saka lang siya nakahinga nang maluwag. Hindi po siya
nakakatulog sa pagbabantay sa inyo," kwento pa ng matanda.

Hindi na niya alam ang mga nangyari matapos niyang mabaril. Hindi rin niya akalain
na matagal pala siyang walang malay. Siguro bumawi rin ang katawan niya dahil ilang
araw siyang walang matinong pahinga noong mga nakaraan na wala pa si Zero.

Ngayon, panibagong paghihintay na naman sa nobyo niya. Hindi yata siya masasanay sa
ganitong pakiramdam. 'Yong palaging may takot at may kaba. Kakambal ng pagmamahal
niya kay Zero ang takot sa tuwing aalis ito.

Matatapos din ang lahat. Ipagdarasal niya na matapos nang maayos ang lahat. Sa
ngayon, ito na lamang ang kaisa-isang pinaka-hiling niya.
Habang kumakain ng tanghalian, ay naisipan ni Matilda na manood ng telebisyon para
naman maaliw siya. Nilipat niya ang channel sa isang noon time show. Gusto niya
namang matawa para kahit paano ay hindi niya maisip ang kaba niya.

Ngunit sa kalagitnaan ng patalastas ay biglang may flash report na nagpalamig sa

buong katawan niya.

"Isang helicopter ang nagcrash sa bahagi ng dagat sa Romblon. Isang Zero Santiago
‘di umano ang may-ari ng naturang helicopter, na isa sa mga nasa wanted list na
kriminal. Sumabog ‘di umano ang naturang helicopter bago ito bumulusok pabagsak sa
ilalim ng dagat. Ayon sa mga rescuer, walang survivor sa naturang crash," lahad ng
reporter.

Nabitawan ni Matilda ang baso ng tubig na hawak niya. Nanginginig ang buong katawan
niya sa narinig. Ilang beses pa niyang sinampal-sampal ang sariling pisngi. Hindi
'to panaginip. Hindi siya tulog. Gising na nga talaga siya.

"Hindi pwede. Zero!" sigaw niya.

🅰The Hitman's Love

Chapter 34
Hindi naniwala si Matilda sa narinig at nakita niya sa balita. Nagtungo siya sa
presinto at kinumpirma mismo kay Alfonso ang katotohanan.

"I'm sorry, Matilda. That was really Zero's. They escaped using that chopper.
Ginamit nila 'yon matapos nilang pasabugin ang headquarters ng mga kalaban nila na
Black Snake gang. Condolence, Matilda," tugon ni Alfonso sa kanya.

"Hindi ba kayo ang nagpasabog ng helicopter nila? Malamang nabunutan na kayo ng

tinik sa dibdib ngayong patay na ang kriminal na gustung-gusto niyong mahuli,"
bingang ni Matilda.

"Matilda, hindi gano'n. I wanted to capture Zero alive. Hindi ko gustong patayin
siya, alam mo 'yan. I tried so hard, I gave him a lot of chance to turn himself
in," paglinaw rin naman ni Alfonso sa kanya.

"Tapos naman na, wala na siya. You could all now celebrate," malamig na tugon ni
Matilda.

Nilisan niya ang police station. She was full of hope before she arrives. Akala
niya ay makakarinig siya ng magandang balita na magbibigay sa kanya ng kahit na
kaunti sanang pag-asa. Ngunit gumuho lang din lalo ang mundo niya.

Everyone is now telling her that Zero is already dead. Gano'n lang ba 'yon kadali?
Hindi man lang sila nakapag-usap muli? He let her escaped, she got shot. She was
unconscious for days. At nang magkamalay siya, ito naman ang bubungad sa kanya?

"Bakit ba ako iniiwan ng lahat?! Ano ba ang mali sa akin?!" umiiyak na sabi niya.

Naglalakad siya palayo sa police station. Her head is aching from the sudden news.
Hanggang ngayon ay hindi pa rin matanggap ng isip at puso niya na wala na nga si
Zero.

She always knows that this might happen. Hindi malabong mamatay si Zero dahil sa
panganib na dulot ng hanapbuhay nito. Pero kahit na nakinita mo na pala ang
posibleng mangyari, iba pala 'yong sakit kapag totoo nang nangyari?

Hawak niya ang susi na iniwan sa kanya ni Zero. Pero wala siyang balak na gamitin
'yon. Hinding-hindi niya gagamitin ang mga naiwan nito. Hindi naman siya deserving
sa mga 'yon. She will never live her life comfortably knowing that Zero is already
gone.

She had sleepless nights. Hindi rin siya nakakakain kahit ilang beses na siyang
kinukumbinsi ng matandang nagbabantay sa kanya. Wala siyang gana. Wala na rin naman
siyang rason para magpatuloy pang muli sa buhay.

Zero gave her a ray of sunlight when she decided to end her life before. Tapos ito
naman ang nawala ngayon. Her tiny hope is already gone. Bakit pa siya magpapatuloy?

She locked herself in the room. Magdamag siyang nakatulala o umiiyak. Masakit na
nga ang ulo niya sa kakaisip. Para nang binibiyak ang ulo niya. Pilit niyang
tinitiis ang nararamdaman. Pati ang puson niya ay kumikirot na rin.

Lumabas siya sa kwarto para sana kumuha ng maiinom na malamig na tubig. Pababa na
siya ng hagdan nang maramdaman niyang umiikot ang paningin niya. Hindi na niya
kontrolado ang katawan niya.

"Manang, tulong," pabulong na sabi niya.

Huling hakbang na niya pababa ng hagdan ngunit tuluyan nang nanghina ang mga tuhod
niya, kasabay no'n ay nagdilim rin ang paligid niya.

Nagising siya na tila mabigat ang pakiramdam at nasa lugar na kulay puti ang
dingding. Noong una, inakala niyang nasa langit na siya. Pero naalala niyang hindi
nga pala siya mabuting tao kaya bakit naman siya mapupunta sa langit?

Nakita niya ang nakasabit na dextrose. Saka niya napagtanto na nasa ospital pala
siya. Hindi niya pa alam kung ano ba ang nangyari sa kanya at kung paano siya
nadala sa ospital.

Plano niya pa lang sanang bumangon nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto kung
nasaan siya. Iniluwa no'n si Alfonso. Napakunot tuloy ang noo niya kung bakit
narito ang lalaki.

"Matilda, huwag ka munang bumangon," awat kaagad nito sa kanya.

"Mahapdi na ang likod ko sa paghiga. Gusto kong mag-unat," mabilis na sagot niya
naman dito.

Nagmadali naman kaagad itong lumapit sa kanya.

"Tulungan na kita," lahad pa nito.

Inalalayan nga siya nitong makabangon at makaupo. Hinayaan na lang naman niya ito.
Nauuhaw siya kaya inabot niya ang pitsel ng tubig sa gilid, ngunit inagaw naman
'yon ni Alfonso. At ito na mismo ang nagsalin ng tubig sa baso niya. Masama ang
tingin niya sa lalaki habang tinatanggap niya ang inaabot nitong isang baso ng
tubig.

"Hindi naman ako baldado, Alfonso," saway niya rito.

"Hindi nga. Wala namang nagsabi sa'yo na baldado ka," mabilis na tugon din naman
nito sa kanya.

"Pero kung ituring mo 'ko, daig ko pa ang putol ang isang kamay," dugtong pa ni
Matilda.
"Hindi ka baldado, pero buntis ka. At sabi ng Doktor, mahina ang kapit ng bata sa
sinapupunan mo. Napakaliit na nga ng katawan mo, Matilda. Hindi ka pa kumakain at
natutulog? Nagpapakamatay ka ba?" lahad pa nito.

Natigilan si Matilda sa narinig niya. Buntis siya? May munting nilalang sa

sinapupunan niya? Bakit hindi man lang niya naramdaman o napansin ang pagbabago sa
katawan niya?

Hindi na naman niya namalayan na tumulo na ang mga luha niya. She tried to kill
herself by starving. Hindi niya alam, dinadala na pala niya sa sinapupunan niya ang
bunga ng pagmamahalan nila ni Zero. She was too drowned by her own pain. Muntik pa
niyang malagay sa panganib ang kaisa-isang alaala na magpapatunay na minsan may
lalaking nagmahal sa kanya nang sobra.

Napahagulgol siya sa harap ni Alfonso. She just realized that Zero gave her another
reason to continue to live. Hindi lang para sa sarili niya, kundi para rin sa
magiging anak nilang dalawa.

"You can get through this, Matilda. I am here. I will help you," bulong naman ni
Alfonso sa kanya.

Naramdaman na lamang niyang hinahagod ni Alfonso ang likuran niya at tila

pinapakalma siya nito. Lalo siyang napahagulgol. She should be enjoying this
beautiful news with Zero. They should be both crying because they are going to be
parents soon. Pero wala na ang nobyo niya. She will go through this alone. Pero
kahit gano'n, kakayanin niya. Kailangan niyang kayanin. Para sa anak nila. Because
Zero would never want her to give up easily on life.

Dinalaw siya ng Doktor nang hapon na 'yon. Marami ang inireseta at ibinilin sa
kanya. She can't walk and stand for long while she's at her first trimester.
Kailangan muna niyang palakasin ang katawan niya para masiguradong hindi malalagay
sa panganib ang bata sa sinapupunan niya.

She felt scared, not for herself but for her baby. Gagawin niya ang lahat para
masiguradong mailuluwal niya nang maayos sa mundo ang anak nila ni Zero.

"Ano ang plano mo ngayon? Where do you plan to stay?" tanong ni Alfonso sa kanya.

Hindi pa rin ito umaalis. Ayon sa lalaki, babantayan daw siya nito hanggang bukas
at saka lamang daw ito uuwi kapag na-discharge na siya sa ospital.

"Doon pa rin sa bahay kung saan ako huling iniwan ni Zero. Magpapalakas muna ako,
saka na ako mag-iisip ng kung ano," mabilis na tugon naman ni Matilda.

"Okay, I could visit you and check you from time to time. You are not alone,
Matilda," paalala pa nito sa kanya.

"Alfonso, wala akong balak na palitan si Zero. Hindi mo kailangang gawin 'to,"
simula pa ni Matilda.

"Wala rin naman akong balak na palitan ang pwestong iniwan ni Zero sa puso mo. I
just want to make sure that you and your baby will be safe. We're friends after
all, Matilda. Hindi ko maaatim na pabayaan ka lalo na at alam ko ang kalagayan mo.
Wala naman akong hinihinging kapalit sa'yo," paglinaw rin naman ni Alfonso sa
kanya.

"Mabuti na 'yong nagkaka-intindihan tayo. Zero can never be replaced, Alfonso. No

one wants to be replaced. Kahit na sabihin pang namatay na siya," sagot din ni
Matilda.

"I won't replace him. You don't have to worry about that. I just want to make sure
that you will get through the hard part. Narinig mo naman ang sinabi ng Doktor
sa'yo kanina, Matilda. Your body is too weak. I can imagine Zero firing at me if I
just let you do this alone. Magkalaban kami ni Zero dahil sa magkaibang propesyon
namin. Pero pagdating sa'yo, iisa lang ang hangad namin. Ang maging ligtas ka,"
paliwanag pa ni Alfonso sa kanya.

Tama si Alfonso. Zero wants her to be safe at all times. At sa lagay ng kalusugan
niya ngayon, malayong-malayo sa ligtas ang sitwasyon niya. She can already imagine
Zero's voice nagging her. Kung buhay pa ito, malamang maraming sermon ang inabot
niya dahil sa kagagawan niya nitong mga nakaraang araw.

She really hoped she could hear his voice again. Kahit isang beses lang. Para
makapagpaalam naman muna siya rito. Para masabi niya rin sana sa nobyo ang
magandang balita na magkaka-anak na sila.

Alam niyang imposible, pero sana magising na siya sa bangungot na 'to. Sa panaginip
kung saan hindi na niya makakasama pa ang kaisa-isang lalaking nagmahal sa kanya at
minahal niya rin nang higit pa sa buhay niya.

🅰The Hitman's Love

Chapter 35
"Nagdala ako ng pinya, Matilda. Nabasa ko kasi na maganda raw sa buntis ang pinya,"
anunsyo pa ni Alfonso pagdating nito.

After duty, he will make sure that he can visit Matilda and bring her a lot of
nutritious foods. Totoo ang sinabi niya kay Matilda noon. He was not expecting
anything in return from her. Gusto niyang gawin ang mga ginagawa niya. He just
can't stand doing nothing.

"Masakit 'yan sa dila. Sa susunod fries na lang," sagot pa ni Matilda.

"Hala? Fries na naman? Wala namang sustansya sa fries. Panay alat lang 'yon,"
komento pa ni Alfonso.

"Oh 'di sige, dalhan mo na lang ako ng mga dahon-dahon. Damo, gano'n," masungit na
sabi naman ni Matilda.

Kasalukuyan itong kumakain ng popcorn habang nanonood ng pelikula. She's not even
blinking that much. Masyado itong focus sa pinapanood habang nakataas pa ang mga
paa nito at nakapatong sa lamesa.

While he was looking at Matilda, he suddenly remembers someone. Mabilis niyang

iniling ang ulo para kaagad na mawala ang kung ano pa man na naisip niya. He
shouldn't be thinking about that woman now. Matagal naman na ang panahon na
lumipas. He should move on.

"Alfonso, wala ka bang girlfriend na magagalit sa pagpunta-punta mo sa akin dito?"

tanong bigla ni Matilda.

Napangisi naman si Alfonso sa narinig niya. Kaagad din naman siyang umiling.

"Walang magagalit, Matilda. I'm single. Saka wala namang masama sa ginagawa ko,
di'ba? I'm helping a friend," paglinaw pa ni Alfonso sa kanya.

"Duda pa rin ako eh. Feeling ko crush mo 'ko. Ipapaalala ko lang sa'yo ulit. Buntis
na ako, iba ang tatay nito," tugon din naman ni Matilda.
"Alam ko. Paulit-ulit tayo sa part na 'yan. Hindi nga kita liligawan. I was
attracted with you before. Pero hindi naman ibig sabihin no'n, tatangkain na kitang
ahasin mula sa lalaking mahal mo. Kahit na wala na... I'm sorry," hindi natapos ni
Alfonso ang sasabihin niya.

Na-realize niya kasi na mali ang sabihin muli kay Matilda ang tungkol sa pagkawala
ni Zero.

"Okay lang. Kahit paano, natatanggap ko naman na ang katotohanan na hindi na

babalik sa akin si Zero. Masakit siyempre, puta, unang lalaking minahal ko eh. Pero
gano'n siguro talaga?" tugon din ni Matilda.

"That's right. You are doing good, Matilda. Life must go on. Gustuhin man natin o
hindi, patuloy pa rin namang iikot ang mundo kahit may nawala o umalis. Hindi naman
tayo pwedeng magmukmok at habang buhay na lang na maging malungkot eh. We still
have our own lives after they left," lahad pa ni Alfonso.

Napatitig naman nang seryoso si Matilda sa lalaki. She finds it weird for Alfonso
to say things like those. Masyadong malaman at parang may pinaghuhugutan. Parang
hindi para sa kanya ang mga sinabi nito. Parang para mismo sa sarili nito?

"May pinagdadaanan ka ba?" tanong ni Matilda.

"Ha? Ako? Wala, ha? Bakit mo naman natanong?" mariing tanggi kaagad ni Alfonso sa
kanya.

"Ramdam ko sa bigat ng mga salitang binitiwan mo eh. Parang naiwanan ka rin. Pero
'yong sa'yo buhay pa," komento pa ni Matilda.

Natahimik naman si Alfonso sandali. Napabuntung-hininga pa ito bago muling sumagot.

"Hindi naman ako ang topic dito, ah? Saka wala nga akong pinagdadaanan. Binibigyan
lang kita ng payo," paglinaw pa nito sa kanya.

Tumango lang naman si Matilda habang palihim na natatawa.

"Kapag kailangan mo ng kausap, nandito lang ako. Sabi mo nga, kaibigan mo 'ko. Sino
pa ba ang magtutulungan? Kundi ang mga magkakaibigan, di'ba? Magkaibigan na
parehong iniwan," lahad pa ni Matilda.

"Wala naman akong sasabihin, kaya hindi ko kakailanganin ng kausap. Wala akong iku-
kwento. Ikaw talaga. Baka ako ang napaglilihian mo, ha?" natatawang tugon lang
naman ni Alfonso.

"Hindi kita pwedeng paglihian. Off-limits ka. Nagsi-selos si Zero sa'yo. Baka kapag
sa'yo ako naglihi, maging kamukha mo ang anak namin. Masampal pa ko no'n. Baka
biglang umahon 'yon sa dagat. Mahirap na," biro pa ni Matilda.

"Ayaw mo bang bumangon siya? Mas maganda nga 'yon. Pagselosin na natin, baka
sakaling biglang lumabas," udyok pa ni Alfonso.

"Siraulo ka. Huwag mo 'kong paasahin," saway naman ni Matilda.

"Joke lang. Kainin mo 'tong dinala kong pinya, ha? Matamis daw 'yan sabi ng
pinagbilhan ko," bilin naman ni Alfonso.

"Ganyan naman ang palaging sinasabi nila eh. Matamis kahit na hindi naman," tugon
din ni Matilda.
"Hindi 'yan, subukan mo muna mamaya kahit kaunti. Paano? Alis na muna ako, ha?"
paalam na din naman ni Alfonso.

"Okay, sige. Ingat ka sa pag-uwi. Hindi na kita mahahatid palabas. Tinatamad akong
tumayo eh. Salamat ulit sa dala mo," tugon lang din naman ni Matilda.

Mabilis na lumipas ang tatlong linggo. Mag-a-apat na buwan na ngayon ang tiyan ni
Matilda. Yes, she got pregnant on her first night with Zero. Masyado pala itong
matulis. Sa ilang beses ba naman na may nangyari sa kanila ng unang gabi na ‘yon,
mukhang sinigurado nito na hindi ito magmimintis.

Sa dami ng pinagdaanan niya, hindi niya akalain na may laman na pala ang
sinapupunan niya ng mga panahong muntik siyang dukutin ng mga lalaking naghahabol
sa kanya dahil sa utang niya. Ilang beses pa siyang nasuntok noon sa tiyan.

She was also captured by Alfonso before. Nabaril din siya. She even went through a
depression because of Zero's death. Sa paglipas ng mga araw, akala niya ay ayos na
siya. Akala rin ng iba naka-move on na siya. Pero ang totoo? Gabi-gabi pa rin
siyang umiiyak.

Lumalaki na ang tiyan niya, at sa tuwing naiisip niyang hindi niya mabibigyan ng
kumpletong pamilya ang magiging anak niya, nasasaktan siya. Walang ama na
kakagisnan ang anak niya, at 'yon ang pinakamasakit para sa kanya.

Lumaki siya na may kinagisnan na ama, pero wala naman itong oras noon sa kanya.
Abala ang kinagisnan niyang ama sa mga negosyo nito. Bihira lang silang makapag-
usap o makapag-bonding nito. Nakakasama siya noon sa mga business trip nito minsan,
pero kadalasan mag-isa lang siyang nag-iikot. Lugmok kasi sa meetings ang Daddy
Ernest niya noon.

Pero kahit mag-isa na lang siya ulit ngayon, hindi niya hahayaang makaramdam ng
kakulangan sa pagmamahal ang magiging anak niya. Sisiguraduhin niyang mabubusog ito
sa pagmamahal na ibibigay niya.

Nagpagupit siya ng sobrang iksi. Para kasi sa mga babae, ang pagpapa-iksi ng buhok
at senyales ng isang panibagong simula. Magsi-simula siya kasama ang anak niya.
Gamit ang mga iniwan ni Zero para sa kanila. Oo, gagamitin na niya ang susi na
iniwan ni Zero noon bago ito umalis. Hindi niya papahirapan ang sarili at anak
niya. Hindi na siya magmamalaki pa.

Lumabas siya ngayong umaga para maglakad-lakad sa mall. Naiinip na siya sa bahay.
Maghapon na siyang nagmumukmok at nanonood lang ng telebisyon. Order siya nang
order at padeliver nang padeliver ng mga kung anu-anong pagkain.

Nagtungo siya sa department store. Bibili lang dapat siya ng malaking unan, dahil
gusto niya ng sobrang lambot na yakap sa gabi para mas mahimbing ang tulog niya.
Kaso napadpad siya sa baby's section. Natulala pa siya nang mapadaan sa mga puting
baby's socks. Napakaliit ng mga 'yon.

Parang may kumurot na naman sa puso niya. Wala pa siyang nabibiling kahit na ano
para sa magiging anak niya. Hindi rin niya magawang magpa-ultrasound dahil
natatakot siyang umasa. Sinabi niya sa sarili niya na gagawin niya ang lahat para
maprotektahan ang anak. Pero sa kabilang banda, natatakot din siya na maiwan nito.
Lahat kasi na inaakala niyang makakasama niya nang matagal, iniiwan siya. Kaya ayaw
muna niyang malaman ang gender nito, ayaw rin muna niyang bumili ng kahit na anong
mga gamit nito. Pakiramdam niya kasi babawiin ito sa kanya kung paghahandaan niyang
mabuti ang lahat.

Matapos niyang humawak sa mga infant's clothes, ay nagtungo na siya sa supermarket.

Bumili muna siya ng Rebisco Strawberry. Hindi rin niya alam, pero sarap na sarap
siya sa biscuit na 'yon. Nakakaubos siya ng limang biscuit na gano'n nang isang
upuan lang. Tinatawanan nga siya ni Alfonso noong nakaraan dahil 'yon ang ginawa
niyang hapunan. Ipinagpalit ni Matilda ang dala ni Alfonso na fried chicken para sa
Rebisco Strawberry.

Nahihiwagaan din siya sa klase ng paglilihi ng mga nagdadalangtao. Talagang hindi

mo sila mapipilit kumain ng kahit na ano. At kapag may nagustuhan naman sila, hindi
pwedeng hindi nila makakain 'yon. Madalas umiiyak pa siya sa gabi kasi wala nang
nagtitinda ng kwek-kwek at gulaman.

May dala siyang dalawang plastic ng groceries at isang malaking unan habang
nakatayo sa labas ng mall at naghihintay ng taxi. Never niyang ginamit ang mga
naiwang sasakyan ni Zero kahit na nasa kanya naman ang lahat ng susi nito. Mas
gusto niyang magcommute kaysa magmaneho. Lalo pa sa sitwasyon niya ngayon na
madalas inaantok siya at wala sa focus.

Nang makauwi siya ay pakiramdam niya pagod na pagod siya. Masakit ang mga braso at
binti niya. Parang sumakit din nang bahagya ang puson niya.

"Ang dami mong bitbit, Hija. Sa susunod isama mo ako kung balak mo palang mamili
nang marami. Delikado sa bata sa sinapupunan mo ang pagbubuhat ng mabigat," saway
pa sa kanya ni Manang.

Si Manang lang ang kasama niya sa bahay. Ito ang umaalalay sa kanya sa mga gawaing
bahay. Ito rin minsan ang ka-kwentuhan niya.

"Wala po talaga sa plano ko ang mamili kanina. Maglalakad-lakad lang po sana ako.
Hindi ko na napansin ang mga nadampot ko," paliwanag naman ni Matilda.

"Siya nga pala, Hija. Habang wala ka kanina, may biglang dumating," lahad pa ni
Manang sa kanya.

"Sino po? Si Alfonso po ba? Ano ang dinala niya?" tanong din naman ni Matilda.

Kasalukuyan niyang nilalabas sa kusina ang mga pinamili niya. Sinimulan na nga rin
niyang kainin ang biscuit na gusting-gusto niya.

"Hindi siya," mabilis na tanggi naman ni Manang sa kanya.

🅰The Hitman's Love

Chapter 36
"At bakit 'yong pulis na 'yon ang inaasahan mong dumating?" biglang nagsalita ang
isang pamilyar na matipunong boses.

Ang boses na akala niya ay sa panaginip na lamang niya muling maririnig. Kaagad
siyang napalingon sa pinanggalingan ng boses. Natigilan siya sa nakita niya.
Nabitawan pa niya ang biscuit na hawak niya.

"Z-ero?" hindi makapaniwalang usal niya.

Ngumiti sa kanya ang lalaki. Lumakad pa ito papalapit habang nakabuka ang mga braso
at akmang yayakapin siya pero iniharang kaagad ni Matilda ang kaliwang kamay niya
para pigilan ito.

"Sandali, huwag kang lalapit. Diyan ka lang," pagpigil kaagad ni Matilda sa lalaki.
Kaagad namang napahinto si Zero sa paglalakad. Tila kunot pa ang noo nito at
nagtataka sa pagpigil ni Matilda sa kanya.

"Dada?" tawag pa niya rito.

"Huwag kang lalapit sabi eh," awat muli ni Matilda.

"Dada, galit ka ba? Please, let me explain," suyo naman kaagad ni Zero.

"Huwag kang magsasalita. Ayaw kong magising sa panaginip ko na 'to. Diyan ka lang,
para titignan lang kita," tugon din naman ni Matilda.

Napalitan naman kaagad ng ngiti ang nakakunot na noong reaksyon ni Zero kanina.
Akala talaga niya ay galit sa kanya ang nobya.

"Totoo ako, Dada. Halika, dali. Yakapin mo na 'ko," aya pa ni Matilda.

"Ayaw ko, kapag lumakad ako papalapit sa'yo, bigla kang mawawala na parang bula,"
tanggi pa rin ni Matilda.

Humakbang na palapit si Zero sa nobya. Hinila niya ito para mayakap nang mahigpit.
Tila nagulat naman si Matilda nang maramdamang totoo ngang nayakap siya ni Zero.
Napatunayan nito na hindi lamang siya nananaginip dahil napaka-init sa loob ng mga
bisig nito.

Biglang humagulgol ng iyak si Matilda. Hinampas-hampas pa niya ang braso ni Zero.

"Buhay ka naman pala eh! Bakit ngayon ka lang nagpakita sa akin?! Bakit hindi mo
man lang ako sinabihan na huwag akong mag-alala dahil buhay ka naman pala?! Ang
sama mo! Napakasama mo!" galit na sigaw ni Matilda.

"I'm sorry, Dada. I couldn't get a chance to tell you sooner. Hindi naging madali
ang lahat," tugon nito.

"Sige, explain. Paulit-ulit na lang ba tayong ganito? Magpaliwanag ka kaagad, para

pag-iisipan ko kung ano ang gagawin ko sa'yo," udyok pa ni Matilda.

"It was part of the plan," siwalat nito.

Napanganga si Matilda sa narinig niya. Lalong nagpuyos ang dibdib niya sa galit.
Napakuyom ang mga kamao niya. Hindi niya mahanap ang mga tamang salita para
ipaliwanag kung ano ang nararamdaman niya.

"So, you also used me for your plan? Gano'n ba?" malamig na tanong ni Matilda.

"No, Dada. Hindi gano'n. Masyadong delikado noon para sa'yo. Wala kang malay nang
umalis kami. Hindi rin namin akalain na matatagalan kami ni Ed sa pagbalik," simula
nito.

"Ayos lang. Hindi mo na kailangang ipaliwanag sa akin ang lahat. Maliwanag na sa

akin na hindi mo ako kayang pagkatiwalaan, kaya hindi mo man lang nagawang
magpasabi sa akin na palabas lang ang pagkamatay ninyo," patuloy na tugon naman ni
Matilda.

Tumalikod na ito at binitbit ang mga pinamili. Iniwan na niya si Zero sa kusina.

"Saan ka pupunta, Dada? Hindi pa tayo tapos mag-usap," awat pa ni Zero sa kanya.
"Tapos na, wala na akong gustong marinig pa mula sa'yo. Aalis na ako. Ayaw kong
manatili sa bahay na may kasama akong hindi naman pala ako pinagkakatiwalaan,"
tugon niya pa rito.

Hinabol naman siya ni Zero at kaagad na hinawakan sa kamay. Niyakap siya nitong
muli nang mahigpit.

"Dada, I'm really sorry. Hindi 'yon ang ibig sabihin ng nagawa ko. I'm sorry, if
you thought it that way. Hindi gano'n 'yon. I was just protecting you from the
police. Mas maganda na wala kang ideya sa katotohanan dahil alam kong nakabantay
sa'yo ang Alfonso na 'yon," patuloy na paliwanag pa rin ni Zero.

"Masaya ako na malamang buhay ka, Zero. But I just can't accept the fact that I
became an outcast in your plan. Nandito ang iniwan mong susi sa akin noon. You can
take back everything again. I will leave for now," lahad naman ni Matilda.

As much as she wanted to celebrate that Zero was alive, she can't. Naalala niya ang
mga madilim na araw noon dahil sa pagkakalugmok niya. How many times did she tried
to kill herself? Ilang beses siyang dumampot ng kutsilyo, gunting, basag na piraso
ng baso. Gusto niyang ibaon 'yon noon sa pulso niya. At kung sakaling ginawa niya
nga, patay na sana siya ngayon at ang anak na nasa sinapupunan niya.

She cried over a fake death. She almost killed herself and her baby just because
she was not informed on their plan.

"Dada, pag-usapan natin 'to. Please naman," pahabol pa ni Zero.

"Mag-iisip muna ako bago ulit makipag-usap. Sa ngayon, narinig ko naman na ang mga
dapat kong marinig. Pagod ako, malamang pagod ka rin. Sige na, magpahinga ka na
muna," malamig na tugon niya lamang dito.

"Pero saan ka pupunta? Hindi ba pwedeng dito ka na lang kung kailangan mong mag-
isip?" pakiusap pa nito.

"Huwag kang mag-alala, hindi naman ako magpapakamatay. I will stay in somewhere
safe," tugon ni Matilda.

Inalis na niya ang kamay ni Zero na nakahawak sa siko niya. Dinampot niya ang bag
niya at ang malaking unan na binili niya kanina. Kailangan niya ito para mas maging
mahimbing ang tulog niya mamayang gabi kung saan man siya mapadpad.

Dumaan si Alfonso sa bahay na tinutuluyan ni Matilda ngunit ang sabi ng kasambahay

nito ay wala raw ang dalaga at mukhang hindi raw uuwi ngayong gabi. Nagtaka naman
siya at kaagad na nag-alala. Inisip niya kaagad kung saan naman magpupunta si
Matilda bigla? Samantalang buntis ito at mabilis na mapagod.

Tinawagan niya kaagad ang cellphone nito. Mabuti na lamang at sinagot din naman
kaagad siya nito.

"Alfonso? Bakit?" tanong pa nito.

"Nasaan ka?" bungad kaagad niya rito.
"Nasa hotel muna," mabilis na sagot din naman nito sa kanya.
"Bakit ka naghotel? May problema ka ba sa bahay?" usisa pa nito.
"Wala naman. Trip ko lang," tugon pa ni Matilda.
"Pupuntahan kita. Saan ba 'yan?" tanong pa ni Alfonso.
"Naku, huwag na. Magpahinga ka na lang. Patulog na rin naman ako," tanggi kaagad ni
Matilda.
"May problema ka eh. Hindi ka matutulog sa hotel kung wala," pilit pa ni Alfonso.
"Wala, ayos lang ako. Babye na," pag-iwas din naman nito.

Tinapos na kaagad ni Matilda ang tawag. Napatitig na lang naman si Alfonso sa

screen ng cellphone niya. He can tell that there is something that's bothering
Matilda. Pero halata niya rin naman na ayaw nitong sabihin sa kanya kung ano man
'yon.

Pero kahit ayaw nito, dadalawin pa rin niya si Matilda. He could find her easily.
Walang mahirap hanapin para sa kanya. He has all the connections.

Zero secretly followed Matilda. Inalam muna niya kung saan tutuloy ang nobya niya.
Nang makita naman niyang sa hotel ito nagpunta, kahit paano ay nakahinga siya nang
maluwag. Akala kasi niya ay kung saan-saan na naman ito tatambay kagaya noong
minsan na umalis din ito at iniwan siya.

Umalis muna siya sandali para bumili ng pagkain. Balak niyang hatiran sana ng
pagkain si Matilda sa hotel nito. Plano niyang i-utos na lang sana sa room service
na ipadala sa kwarto ni Matilda. Ngunit nakita na naman niya si Alfonso na papasok
sa mismong hotel.

Kaagad siyang tumabi sa gilid upang hindi siya makita nito. Napakuyom pa ang mga
kamao niya. Alam kaagad niya kung bakit narito ang pulis na 'yon. Ano at sino pa
nga ba ang dahilan? Malamang dahil narito si Matilda kaya narito rin ang Alfonso na
'yon. Lalo na namang nagpuyos sa galit si Zero.

He knows that Alfonso is always visiting Matilda. Mula nang makabalik siya noong
isang linggo, nakikita na niya na tuwing hapon ay dumadalaw ito sa nobya niya. Isa
'yon sa dahilan kung bakit hindi kaagad niya nalapitan si Matilda pagbalik niya.

Isang linggo siyang naghanap ng buwelo. Tapos nagalit naman si Matilda sa kanya.
Hindi naman nila intensyon ni Ed na saktan ito. He trusts Matilda so much. But he
can't just risk her life that time. Nabaril na ito at ilang araw na walang malay.
He's been thinking too much about her before they left. Hindi naman niya akalain na
matatagalan siyang makabalik muli kay Matilda para makapagpaliwanag.

Nang makalayo na si Alfonso ay kaagad naman niya itong sinundan. Naghagdanan siya
at mabilis na pinuntahan ang palapag kung saan nananatili si Matilda. Pagsilip niya
sa 7th floor, napatunayan niyang tama nga ang kutob niya. Nasa harap na ng pinto ni
Matilda si Alfonso. Pinagbuksan pa ni Matilda ng pinto ang pulis at pinapasok ito
sa loob.

Zero felt like he was about to explode from jealousy. Pero kailangan niyang mag-
ingat. Hindi siya maaaring makita ni Alfonso, kundi, masasayang lang ang lahat ng
pinaghirapan nila ni Ed sa pagpapalabas na namatay sila sa helicopter crash.

He needs to calm down and think straight. Sinubukan niyang huminga nang malalim.
Pero nang maisip niya na baka hinahalikan na ng Alfonso na 'yon ngayon ang nobya
niya, hindi na niya napigilan pa ang sarili niya.

🅰The Hitman's Love

Chapter 37
Kasalukuyang inaasikaso ni Matilda ang mga dalang pagkain ni Alfonso para sa kanya.
Kahit na sinabi nito kanina sa tawag na ayos lang naman siya at huwag na itong
pumunta, nagpunta pa rin ito.

Hindi niya matanggihan ang dala nito nang makita niyang ang lagayan ng shawarma.
Alam ni Alfonso na tatlong araw na siyang natatakam sa pagkaing ito. Kahinaan pa
naman niya kapag takam na takam talaga siya sa pagkain.

"Ilang araw mo balak manatili sa hotel?" tanong naman ni Alfonso.

"Hindi ko lang alam," tugon din naman ni Matilda.

Hindi naman kasi talaga niya alam kung ilang araw siya rito. Pera nga ni Zero ang
ginamit niya sa pagcheck-in kanina sa reception. Wala naman siyang pera eh.
Kakapalan na niya ang mukha niya. Ayaw niyang matulog sa kalsada. May karapatan
naman siguro siya kahit paano. Dinadala niya ang anak ni Zero. Hindi pa nga lang
nito alam, pero bahala na.

"Sa susunod tawagan mo 'ko kapag may kailangan ka. Hinatid na lang sana kita kanina
rito. Nasa malapit lang naman ako," bilin pa ni Alfonso sa kanya.

"Sobra-sobra na ang abala ko sa'yo, Alfonso. Ayaw ko nang dagdagan pa. Thankful ako
sa mga pagtulong mo. Pero ayaw kitang makulong sa responsibilidad na hindi mo naman
dapat binibitbit. Paano ka magkakaroon ng nobya niyan? Kung tumutulong ka sa buntis
na walang asawa? Baka isipin nila, ikaw ang ama nito. Sige ka," tugon naman ni
Matilda.

"Wala naman akong pakialam sa sasabihin ng iba. Saka hindi naman mabigat ang mga
balikat ko para akuin ang ibang mga bagahe mo sa buhay. Ito nga lang ang ginagawa
ko eh. Nagdadala lang ng pagkain sa'yo. Malaking responsibilidad na ba 'to? Hindi
naman, ah?" paglinaw rin naman ni Alfonso.

Napailing na lang si Matilda. Maya-maya pa ay may nagdoorbell mula sa pinto.

Napakunot pa ang noo niya. Kaagad niyang sinilip kung sino ang nasa labas at nakita
niyang isang babae na taga-hotel ang naroon.

Pinagbuksan niya ito ng pinto.

"Yes, ano po 'yon?" tanong pa niya sa babae.

"Room service po," anunsyo nito.

"Ha? Room service? Kaka-check in ko lang nitong tanghali? Saka hindi ako nagrequest
ng room service," tugon din naman niya.

"Ma'am, kailangan po ng room service ngayon. Hindi po pwedeng hindi ako makapagroom
service," tugon din naman nito.

Tila kinakabahan pa ang babae. Pero nagtataka man, hinayaan na niya itong pumasok
sa loob ng kwarto niya.

Kahit si Alfonso ay nagtaka sa pumasok para magroom service. Ipinagpatuloy lang

naman nila ang pagkain habang nag-aayos ng kwarto ang babae.

Natapos na lang silang kumain, hindi pa rin tapos maglinis ang babae. Nang
magpaalam na si Alfonso na aalis na, saka lang din tila natapos ang babaeng
naglilinis sa kwarto ni Matilda. Magkasunod lang na lumabas si Alfonso at ang
babaeng nagroom service.

Isasara pa lamang sana ni Matilda ang pinto ng kwarto niya, nang biglang may
pumigil at humarang doon. Nagulat at napasinghap pa siya nang makitang nasa harap
na ng pinto niya si Zero. She could tell. Kahit na nakasumbrero, nakashades at
humaba pa ang buhok nito. Kilalang-kilala niya ang anyo ng lalaking minahal.
"Ano ang ginagawa mo rito?" tanong kaagad ni Matilda habang nakapamaywang pa.

"Bakit noong ako ang dumalaw, galit ka? Bakit sa Alfonso na 'yon, hindi naman
ganyan ang reaksyon mo? Pinapasok mo pa nga kaagad," tanong ni Zero sa kanya.

"So, nakita mo na nanggaling dito si Alfonso?" tanong din naman ni Matilda.

"Oo, at hindi lang ngayon. Alam kong halos araw-araw siya kung pumunta sa'yo kahit
dati pa man," lahad pa nito.

"Alam mo naman pala eh. May relasyon na kaming dalawa. Kasi nga namatay ka, di'ba?
Naniwala nga ako eh. Naniwala kaming lahat," sarkastikong tugon din naman ni
Matilda

Nakita niyang nagdilim ang mukha ng lalaki at hinawakan siya nang mahigpit sa
magkabilaang braso.

"Take it back, Dada. Hindi ka gano'n. You won't simply just replace me," gigil na
tanong ni Zero sa kanya.

"Nasasaktan ako, Zero. Kapag nagkapasa ako, sasampalin talaga kita," galit din na
tugon ni Matilda.

Unti-unti namang bumitaw si Zero mula sa pagkakahawak sa mga braso niya.

Napabuntung-hininga rin ito.

"I'm sorry. I just can't believe what you are saying to me, Dada. Wala naman kayong
relasyon ni Alfonso, di'ba? Hindi mo 'yon magagawa," tanong pa nitong muli.

"Paano mo naman nasabi na hindi ko magagawa? Eh wala ka ngang tiwala sa akin,

di'ba?" balik tanong din ni Matilda.

Muli na namang humawak si Zero sa braso ni Matilda. Pero malumanay na ngayon ang
galaw niya.

"Hindi nga 'yon gano'n, Dada. I was just protecting you," tugon din ni Zero.

"And I'm protecting myself now too. Baka mamaya maisipan mo na namang magpanggap na
patay, mabaliw na naman ako. Kasi ako? Ilang beses ko nang sinubukan na totohanin
ang pagpapakamatay. Hindi ko pinipeke. Alam mo naman siguro 'yan. Ikaw ang gunman
na dapat papatay sa akin noon. Try me, Zero. Pwede kong gamitin ang pera mo para
maghanap ng maraming gunman na papatay sa akin. Hindi ko alam ang mga pinagdaanan
mo, pero hindi mo rin alam ang pinagdaanan ko habang iniisip kong patay ka na,"
lahad din ni Matilda.

"We really almost lost our lives back there, Dada. Plano namin ni Ed ang pagpeke sa
pagkamatay namin. But it almost took both of our lives. Ed has been injured. The
Doctors needed to cut his right leg. And I became blind for two weeks," simula
nito.

Napasinghap naman si Matilda sa narinig niya. Parang nanghina siya sa nalaman niya.

"Nabulag ka? Si Ed, naputulan ng binti?" kumpirma pa niya.

"Ayaw ko na sanang ipaalam pa sa'yo ang totoong nangyari. But I owe you an
explanation. Kailangan kong linawin sa'yo ang lahat. I never betrayed you, Dada. I
couldn't come and see you as much as I want to. I'm sorry if you felt that I didn't
trusted you enough. Mahal na mahal kita, Dada. At kung kaya ko lang sanang masiguro
palagi ang kaligtasan mo, gagawin ko," patuloy din naman ni Zero.
"Kumusta naman ngayon ang mga mata mo? Nakakakita ka na ba nang maayos? Malinaw mo
ba akong nakikita?" nag-aalalang tanong ni Matilda.

Napahawak pa siya sa magkabilaang pisngi ni Zero. Inalis pa nga niya ang suot
nitong eyeglasses para tignan ang mga mata nito.

"I can see clearly for now. Pero hindi ako pwede sa mga sobrang liwanag. Hindi ko
rin masyadong naaaninag ang mga bagay sa dilim. Hindi na kagaya ng dati ang
paningin ko. I guess, this is what it takes to retire. Tinatakasan ko ang mga
kasalanan ko, kaya binawi sa akin ang malinaw na mga mata na isa sa nagging puhunan
ko noong nagsisimula ako sa gano’ng klase ng trabaho. And I know, this is not
enough for the lives I took," paliwanag din naman ni Zero.

"It's okay. We can repent for the rest of our lives. We will do good from now on,
Zero," seryosong tugon din naman ni Matilda.

"Does this mean, you have forgiven me?" tanong ni Zero.

"Not yet, but we will get there. Marupok lang ako ngayon, pero nagtatampo pa rin
ako," paglinaw din naman ni Matilda.

Napasimangot lang si Zero.

"Pero hindi mo naman talaga pinatulan ang Alfonso na 'yon, di'ba?" tanong pa ni
Zero kay Matilda.

Hindi naman sumagot si Matilda. Humiwalay lang ito kay Zero at nagtungo sa lamesa
kung nasaan ang ibang prutas na dala ni Alfonso kanina.

"Fuck! Hindi ko na alam kung saan ko naiwan 'yong pagkain na binili ko," bulong ni
Zero.

Ngayon lamang niya naalala na may binili siya kanina na dapat ay ihahatid niya kay
Matilda. Masyado siyang nagpuyos sa galit nang makita ang Alfonso na 'yon. Hindi na
niya matandaan kung saan niya nailapag ang paperbag matapos niyang tutukan ng baril
kanina ang babaeng pinilit niyang magroom service sa kwarto ni Matilda. Binantaan
pa niya ito na huwag na huwag aalis hanggang naroon ang lalaki at siguraduhin na
hindi magdi-dikit ang dalawa.

"Ano ba ang dinala mo?" Usisa pa ni Matilda.

Sarap na sarap siya sa kinakain niyang ubas habang nakasandal pa sa sofa.

"Nagdala ako ng paborito mong california maki at sushi," tugon din nito.

Napasimangot pa si Matilda sa narinig.

"Pass. Ayaw ko no'n," tanggi ni Matilda.

Umiiling pa ito at tila ayaw na ayaw talaga nito sa pagkain na sinabi ni Zero.

"Joke ba 'yan? Ayaw mo ng maki at sushi? Never mong tinanggihan 'yon, ha?" hindi
makapaniwalang tanong ni Zero.

"Dati 'yon. Iba na ngayon," kibit-balikat na sagot lang din naman ni Matilda.

"Ano na lang ang ibibili kong pagkain?" tanong pa ni Zero.

"Wala, busog naman na ako eh," tugon din ni Matilda.

"Dahil sa dinalang pagkain no’ng Alfonso na ‘yon?" nakasimangot na tanong pa ni

Zero.

"Nauna siya sa'yo eh. Ang bagal mo," pang-aasar pa ni Matilda.

"Nauna ako sa kanya. Pero umiwas ako nang makita ko siyang paparating. I can't just
waste Ed's effort on faking our death if Alfonso will see me," paglinaw rin ni
Zero.

"Oo nga pala," bulong lang din ni Matilda.

"Dito ako matutulog. Kung ayaw mong umuwi sa bahay, dito na lang rin ako," deklara
naman ni Zero.

"At sino naman ang nagsabi sa'yo na papayag ako?" tanong pa ni Matilda.

"Ako lang. Gusto ko lang. Saka padilim na sa labas, Dada. Hindi ako masyadong
nakaka-aninag sa dilim. Hahayaan mo ba akong magmaneho? Baka ma-aksidente ako,"
pagpapaawa pa nito.

"Sus, nagpaawa pa. Mabuti na lang talaga at marupok ako. Sige, sa sofa ka. Huwag
mong subukang gumapang sa akin mamaya. Tatadyakan kita. Baka kunwari lang 'yang
hindi ka nakakaaninag sa dilim, pero 'yong kamay mas malinaw pa sa mata, ha?"
pagbawal pa ni Matilda.

Humagalpak naman si Zero sa kakatawa. Aliw na aliw siya sa sinabi ni Matilda sa

kanya. Seryoso si Matilda sa sinabi niya, pero tinawanan lang siya ng lalaki.

🅰The Hitman's Love

Chapter 38
Alas dose na ng hating-gabi pero hindi pa rin makatulog si Matilda. Kanina pa siya
ikot nang ikot sa kama. Sinisilip niya si Zero na nasa sofa, mukhang tulog na ito.
Napasimangot tuloy siya.

Gusto niya ng kamote que. Kumakalam na ang sikmura niya kaya hindi niya magawang
makatulog kahit na inaantok na siya. Bumangon siya at sinubukang magdial sa
telepono ng hotel. Ngunit bigo siya. Wala daw silang kamote que sa menu nila.

Padabog na lumakad pabalik si Matilda sa kama. Nagtilakbong siya at lalong

napasimangot. Naiinis na siya. Bakit palagi na lang siyang nahihirapan sa mga
pagkain na gusto niyang kainin?

"Ano ba 'yong hinahanap mo, Dada? May kailangan ka ba?" biglang narinig niya ang
boses ni Zero.

"Wala," tanggi naman niya.

"Mayroon eh. Narinig kitang may kausap sa telepono," tugon pang muli ni Zero.

"May o-orderin dapat ako. Eh wala naman silang gano'n," simpleng tugon lang ni
Matilda.

Nakatilakbong pa rin ito ng kumot at hindi niya hinaharap si Zero habang kinakausap
siya nito.

"Gutom ka ba? Gusto mo bang magpadeliver na lang ako ngayon?" alok pa nito.
Lumabas naman si Matilda mula sa pagkakatalukbong niya sa kumot.

"May mabibilhan pa ba ng kamote que ngayon?" tanong niya kay Zero.

"Kamote que? Wala na, sa hapon lang 'yon. Order na lang tayo ng burger o chicken,"
tugon pa ni Zero.

"Huwag na lang. Matulog ka na lang ulit," tanggi rin naman ni Matilda.

Muli siyang nagtago sa loob ng kumot. Ayaw niyang kumain ng ibang pagkain ngayon.
Kung hindi rin lang naman kamote que, hindi na lang.

"Bakit naman kamote que ang gusto mong kainin ngayon, Dada? Hindi ba pwedeng iba na
lang?" tanong pa ni Zero.

"Oo, hindi pwedeng iba. Isusuka ko 'yan. Susukahan kita. Matulog na nga lang tayo,"
inis na tugon din ni Matilda.

"Ang weird naman ng gusto mong pagkain. Para kang buntis, Dada," natatawang sabi pa
ni Zero.

Hindi naman kumibo si Matilda. Lalo siyang nainis sa sinabi ni Zero. Itutulog na
lang talaga niya ang gutom niya.

"Dada, buntis ka ba?" tanong ni Zero.

Naisip niya kasing baka nga buntis talaga si Matilda kaya ito naghahanap ng kamote
que sa dis-oras ng gabi. 'Yon lang ang sagot at paliwanag sa sitwasyon ngayon.

"Dada?" tawag muli ni Zero nang hindi sumagot sa kanya si Matilda.

"Ewan ko sa'yo. Matutulog na 'ko," tugon lang ni Matilda sa kanya.

"Buntis ka yata eh. Ano? Tatay na ba 'ko, Dada? Kaya ba gusto mo ng kamote que
ngayon?" na-e-excite na tanong ni Zero.

"Kamote que muna bago ako sumagot," sabi lang din ni Matilda.

Bumagsak naman ang balikat ni Zero. Saan naman siya makakahanap ng kamote que sa
alas dose ng gabi?

"Dada, alam mo ba kung ano na lang ang itinitinda sa ganitong oras, bukod sa balut,
penoy, at chicharon?" tanong ni Zero.

"Ano?" tanong din ni Matilda habang nakasilip nang kaunti sa kumot.

"Drugs. Ganitong oras malakas ang bentahan eh," sagot pa ni Zero.

"Bakit mo alam? Drug pusher ka rin ba? Wala akong pakialam kung wala ka nang
mabilhan ngayon. Saka na kita kakausapin kapag may dala ka nang kamote que.
Mauunahan ka ulit ni Alfonso. Good night," inis na sabi pa ni Matilda.

"Huwag na huwag mo nang kakausapin ang pulis patola na 'yon, Dada. Kung buntis ka
nga, baka mapaglihian mo ang pangit na mukha no'ng hayop na 'yon. Hindi pwede. Sa
akin ka dapat maglihi," lahad pa nito.

"Oh, bakit? Sinabi ko bang buntis nga ako? Hindi naman ah? Matulog ka na,"
pagkontra pa ni Matilda sa sinabi nito.
"Buntis ka eh," hirit pa ni Zero.

Hindi naman na kumibo pa si Matilda. Mukhang talagang idadaan na lamang niya sa

tulog at pagkatakam sa kamote que. Mabuti na lamang at inaantok na rin talaga siya.

Naalimpungatan si Matilda nang makaramdam siya ng init. Alam niyang nakabukas ang
aircon sa kwarto niya, kaya nagtataka siya kung bakit mainit. Dahan-dahan pa niyang
iminulat ang mga mata. Mukha kaagad ni Zero ang bumungad sa kanya.

"Magandang umaga sa mag-ina ko," nakangiting bati pa nito.

"Bakit tumabi ka sa akin? Ang pangit mo," inis na sagot pa ni Matilda.

"Hoy, grabe ka naman maka-pangit sa akin, Dada," reklamo pa ni Zero.

Naramdaman pa ni Matilda na nakahawak si Zero sa bandang tiyan niya at hinihimas-

himas 'yon. Medyo umbok na kasi ang tiyan niya, at malamang naramdaman ni Zero 'yon
ngayon kaya nakangisi ito.

"Pasimpleng tsansing ka pa, ha?" saway ni Matilda.

Bumangon na siya mula sa kama at dumiretso sa banyo para makapaghilamos at

magmumog. Pagkalabas niya ay umupo naman siya sa sofa at nag-isip kung ano ang
kakainin niya ngayong umaga.

"Bakit nakatulala ang Dada at baby ko?" paglalambing pa ni Zero.

Sinamaan niya lang ng tingin si Zero dahil nakabalandra ang mukha nito sa harapan
niya.

"Susukahan kita riyan. Akala mo nakalimot na ako sa kamote que kagabi na hindi ko
nakain? Umalis ka sa tapat ko. Ang pangit mo talaga, Zero," masungit na tugon pa ni
Matilda.

Napasimangot naman si Zero at kaagad na lumipat ng pwesto. Tumabi na lamang siya

kay Matilda sa sofa at umakbay rito. Nagsimula namang mag-browse ng cellphone si
Matilda. At habang nagtitingin siya ng mga kainan sa foodpanda, biglang may lumitaw
na text message. Kitang-kita pa ni Zero kung kanino galing ang mensahe. Walang iba
kundi sa pulis patola na si Alfonso.

"Oh, bakit nagti-text din 'yang loko-loko na 'yan sa'yo?" tanong pa ni Zero.

Tinignan naman siya ni Matilda nang seryoso.

"Siya ang naghahatid kadalasan ng mga pagkain sa akin eh," mabilis na tugon din
naman nito.

Binuksan ni Matilda ang mensahe ni Alfonso sa kanya. Nagtatanong lang naman ito
kung may ipapabili daw ba siya ngayong araw. Lalo tuloy nagngitngit sa inis si
Zero.

"Huwag ka nang magpabili. Kung may kailangan ka, narito naman ako," utos pa ni Zero
sa kanya.

"May kailangan ako kagabi, ano'ng nangyari? Nganga," bulong naman ni Matilda.

"Alanganing oras naman kasi, Dada. Kahit lumabas ako at mag-ikot, wala na akong
mabibilhan. Lulutuan na lang kita sa susunod," paliwanag naman ni Zero.
"Wala nang susunod. Hindi ka pa ba aalis?" tanong ni Matilda.

"Bakit mo 'ko pinapaalis? Para puntahan ka na ng Alfonso na 'yon?" nagtatampong

tanong pa ni Zero.

"Ang sabi mo kagabi makikitulog ka lang, kasi madilim na at hindi mo masyadong

naaninag ang paligid kapag madilim?" paalala pa ni Matilda.

"Aalis lang ako kung sasama ka na sa akin pauwi," tugon din naman ni Zero sa kanya.

"Ayaw ko ngang umuwi. Nakakahiya kay Manang kapag nag-away na naman tayo," tugon pa
ni Matilda.

"Umuwi na si Manang. Pinabalik ko na sa hacienda. Saka hindi naman tayo nag-aaway,

ha? Ikaw lang ang galit at lumalayas," tugon pa ni Zero.

Hindi naman na sumagot pa si Matilda. Nakita na lang ni Zero na tila hindi naman
pala ito nakikinig dahil abala na ito sa pag-type ng reply nito kay Alfonso sa
cellphone. Inusisa at talagang binasa pa ni Zero ang isinasagot ni Matilda kay
Alfonso.

"Ayos lang, Alfonso. Wala naman akong kailangan ngayon. Salamat," tugon nito.

Napasimangot naman si Zero. Masyadong malumanay ang nobya niya sa pulis na 'yon.
Pero pagdating sa kanya, nakasinghal na ito.

"Hindi ka aalis ngayon?" tanong ni Matilda pagkatapos nitong i-send ang reply niya
kay Alfonso.

"Hindi, dito lang ako sa'yo," mabilis na tugon din naman ni Zero.

"Sige, ako ang aalis. I-lock mo na lang kung maisipan mong umalis bigla," lahad din
ni Matilda.

"Ha? Saan ka pupunta? Makikipagkita ka sa Alfonso na 'yon?" tanong ni Zero.

Napatayo pa ito at tila gulat na gulat.

"Maghahanap ako ng suman na may yema 'yong sawsawan. Hindi pa nga tayo nakakapag-
almusal, puro ka na pagsi-selos," paglinaw rin naman ni Matilda.

"Tara, sasama na ako. Ipagdrive na kita," alok pa niya.

"Akala ko ba dito ka lang?" pang-aasar pa ni Matilda.

"Dito lang dapat ako kung dito ka lang din. Kaso aalis ka eh. Kaya sasama ako,"
tugon pa ni Zero.

"Ang gulo mo rin kausap, ha?" reklamo ni Matilda.

"Tara na. Saan ba tayo maghahanap ng suman?" Aya pa ni Zero.

Tila excited pa ito na umalis at gumala kahit na nagkibit-balikat lang naman si

Matilda sa kanya. Kumuha ng damit na pamalit si Matilda at mabilis na nagpalit sa
banyo. She is now wearing an overflowing yellow dress with sunflower print. Maluwag
ito sa bandang tiyan pababa kaya hindi rin gaanong halata ang umbok ng tiyan niya.

"Napakaganda naman talaga ng Dada ko," bulalas pa ni Zero nang makita muli si
Matilda.
"Utot mo," nakairap na tugon lang din naman ni Matilda rito.

"Halika na at maghanap na tayo ng suman bago pa uminit ang ulo ng buntis," aya pa
muli nito.

"Sana all buntis," bulong lang ni Matilda.

"Nah, ikaw lang ang mabuntis, okay na," nakangising tugon din naman ni Zero.

Inirapan lang naman ni Matilda ang lalaki. Hindi pa rin niya aaminin dito. Kahit
mukhang alam naman na talaga ni Zero na buntis nga siya. Hindi lang ito basta
nangungulit at nang-aasar.

Lumabas na sila sa hotel at sumakay sa kotse ni Zero. Habang nagsu-suot ng seatbelt

ay napahawak si Matilda sa puson niya. Napansin naman kaagad 'yon ni Zero kaya tila
nabahala ito.

"Bakit, Dada? Ano'ng nararamdaman mo?" tanong nito kaagad.

"Wala naman. Parang kumirot lang ang puson ko. Tara na, baka gutom lang 'to," tugon
din naman ni Matilda.

"Kumirot? Dadalhin na kita sa ospital," deklara pa nito.

"Para kang timang. 'Yong suman ko ang atupagin natin," reklamo niya pa.

"Ikaw ang aatupagin ko, Dada. Baka mamaya totoong masakit na 'yan, ha?" hirit pa ni
Zero.

"Ikaw ang masasaktan kapag hindi pa tayo umalis. Gusto mong kagatin kita ngayon?"
banta pa ni Matilda.

🅰The Hitman's Love

Chapter 39
Nakahanap sina Zero at Matilda ng suman na may matamis na sawsawan sa isang
matandang lalaki na nadaanan nila. Bumili ng marami si Matilda. At nasa kotse pa
lang sila ay kinakain na niya 'yon.

"Ano? Sasabihin mo na ba sa akin ang magandang balita, Dada?" tanong pa ni Zero

habang patuloy na nagmamaneho.

"Alam mo naman na, tinatanong mo pa," tugon lang naman ni Matilda habang ngumunguya
pa.

"Ilang buwan na? Ang ganda naman ng bungad sa akin sa pagbalik ko," nakangiting
sabi pa ni Zero.

"Apat na buwan na. 17 weeks to be exact," simpleng tugon naman ni Matilda.

Biglang inihinto ni Zero sa gilid ang kotse. Titig na titig ito kay Matilda ngayon.
Tila hindi pa ito makapaniwala sa inamin ng nobya sa kanya.

"Totoo nga? Hindi ka na nagbibiro?" kumpirma pa niyang muli.

"Muntik na tumapon 'yong suman ko sa pagpreno mo, ha?" reklamo ni Matilda.

"Dada, ano nga? Totoo ba? Apat na buwan na?" tanong pa muli ni Zero.
"Mukha ba akong nagbibiro? Saka ano'ng tingin mo rito sa lumaki kong tiyan, kabag?
Hinawakan mo na nga kanina 'tong tiyan ko, di'ba?" inis na tanong pa ni Matilda.

Muli namang hinawakan ni Zero ang umbok sa tiyan ni Matilda.

"Akala ko kanina imagination ko lang na buntis ka nga. Kasi kagabi pa ako tanong
nang tanong sa'yo, hindi ka naman sumasagot nang maayos eh," tugon din ni Zero.

"Paano mo 'ko makakausap nang matino kagabi? Naglalaway nga ako sa kamote que?
Ngayon, matino na akong kausap dahil may suman ako," pagtanggol din naman ni
Matilda sa sarili niya.

"Kung anu-ano ang gustong kainin ng Dada at baby, ha? Sige, sa susunod hahanapin
lahat ni Daddy 'yan," nakangiting sabi pa ni Zero habang nakahawak sa tiyan ni
Matilda.

"Ayaw kong umasa. Baka bigla ka na namang mawala. Ewan ko na lang. Hindi mo na
talaga kami makikita ng anak mo. Tandaan mo 'yan," banta pa ni Matilda.

"Hindi naman ako aalis nang mag-isa. Isasama na kita. Iuuwi na kita sa hacienda.
Hindi ba 'yon nga ang plano nating dalawa? Pagkatapos ng lahat ng gulo,
magpapakalayu-layo na tayo?" tugon din naman ni Zero.

Natigilan si Matilda sa kinakain niya. Napatitig siya kay Zero at hindi niya
namalayang naluha na siya.

"Totoo ba 'yan? Tapos na ba ang gulo?" tanong pa ni Matilda.

"Pansamantala, Dada. Habang hindi nila natutuklasan na hindi tunay ang pagkamatay
ko. This is our chance to live quietly. Kaya nga sana, hindi ka na makipagkita sa
Alfonso na 'yon. Dahil sa oras na matuklasan niya na buhay ako, malamang muli na
namang iingay ang mundo nating dalawa," lahad pa ni Zero.

"I know. But I can't shoo him away. I mean, I tried. But he became a great help to
me then," paliwanag din naman ni Matilda.

"Pinopormahan ka kasi no'n. Akala niya siguro pwede na siya sa'yo dahil wala naman
na ako," tugon din ni Zero.

"No, that's not the case. Never namang pumorma si Alfonso sa akin. Ilang beses ko
rin ngang sinabi sa kanya na wala akong balak na palitan ka. And he made it very
clear to me that he doesn't have any other intention towards me. I'm just a friend.
Mabait naman si Alfonso," paglinaw din ni Matilda.

"Wow, may pagpanig pa sa kanya, ha? It's just his tactic, Dada. Huwag kang
nagpapaniwala sa isang 'yon. Sa isang araw, magpa-checkup tayo sa OB-Gyne mo. Para
kung pwede kang bumiyahe, uuwi na tayo sa hacienda. I don't feel safe here. Lalo na
sa sitwasyon mo ngayon. I can't protect you fully, Dada. I'm a sharpshooter before,
but now, I can't guarantee anymore," lahad naman ni Zero.

"Okay, mabuti pa nga at makapagpa-checkup ako ulit. I haven't been in OB-Gyne after
I got confine before," pagsang-ayon din naman ni Matilda.

"Na-confine ka? Buntis ka na noon? Bakit? Ano'ng nangyari sa'yo?" nag-aalalang

tanong pa ni Zero.

"Dahil nga sa pagpanggap niyong patay na. I was depressed, I couldn't sleep
peacefully. I can't eat. Hanggang sa nagulat na lang ako pagdilat ng mga mata ko,
nasa ospital na ako. Saka ko nalaman na buntis ako noon. My body was too weak. Kung
anu-ano ang nireseta sa akin. Kaya natakot din akong bumalik ulit sa ospital eh.
Baka sabihin na naman ng Doktor na sobrang hina ng katawan ko. Ayaw ko nang turukan
ng kung anu-ano," kwento pa ni Matilda.

"I'm sorry, Dada. It was my fault," malungkot na sabi rin ni Zero.

"Oo, kasalanan mo talaga. Binuntis-buntis mo 'ko, tapos iiwanan mong mag-isa?" inis
na tugon din ni Matilda.

"Hindi naman na ako aalis eh. Hindi ko kayo iiwan ni Zero Junior ko," nakangising
sabi pa ni Zero sa kanya.

"Iwanan din kita riyan, para makita mo," bulong pa ni Matilda.

"Walang ganyanan, Dada. Uuwi na nga tayo sa hacienda eh. Para doon na tayo ulit
magsimula. Wala nang away, ha? Para hindi ka na ma-stress," hirit pa nito.

"Kaya lang naman ako na-i-stress dahil din sa'yo. Mamayang hapon, kakain ako ng
kamote que," deklara niya pa rito.

"Okay, sige. Hahanap ako niyan para sa mag-ina ko. Ano? Uwi na tayo ngayon, ha?"
sagot din ni Zero.

"Sige," tipid na tugon lang naman ni Matilda.

"Sana ganyan lagi kausap ang Dada ko. Napakadali na pumayag. Kaya mahal na mahal ko
'yan eh," pangbo-bola pa ni Zero sa kanya.

"Tse! Hindi mo 'ko mauuto sa ganyan, 'no," nakairap na tugon lang din naman ni
Matilda.

Mabilis na lumipas ang dalawang araw. Ngayon na ang schedule ni Matilda sa checkup
niya sa OB-Gyne. Kinakabahan siya. Kanina pa nanglalamig at nagpapawis ang mga
palad niya. Iniisip niya kasi na baka may sabihin na namang kung ano ang OB sa
kanya. Baka may mali o kung may kumplikasyon? Baka marami na naman ang ipagbawal.

Kanina pa siya hinahagod-hagod ni Zero sa likuran para kahit paano ay kumalma siya.
Wala siyang sinasabi rito pero mukhang ramdam nito ang nerbyos niya.

"We got this, Dada. Pagkatapos nito, makakauwi na tayo sa atin," nakangiting sabi
pa ni Zero.

"Ayaw ko talaga sa ospital eh. Kahit checkup lang 'to. Nakakakaba pa rin," bulong
ni Matilda.

"Huwag kang kabahan. Nandito naman ako. Hindi ka mag-isa, Dada. I love you," bulong
pa nito sa kanya.

Huminga siya nang malalim at saglit na ipinikit ang mga mata. Nang marinig niyang
tinawag ang pangalan niya ay napatayo pa siya bigla.

"Dada, dahan-dahan sa kilos," saway pa ni Zero sa kanya.

"Sorry, nagulat kasi talaga ako," paliwanag niya naman kaagad.

"Halika na. Pati ako natataranta na sa'yo eh," aya na ni Zero sa kanya.
Inaalalayan ni Zero si Matilda habang papasok sa loob ng check-up room. Mabilis
naman ang naging pag-uusap nila. Ayon sa OB-Gyne, sakto lang daw ang laki ng tiyan
ni Matilda. Pero binigyan rin ito ng endorsement letter para makapagpa-ultrasound.
Hindi niya kasi ginawa noon ang magpa-ultrasound dahil natatakot siyang mag-isa.

Wala namang mga pinagbawal sa kanya sa checkup niya ngayon. Basta raw hindi siya
magpupuyat at kakain nang tama at mga masustansya. Nakahinga si Matilda nang
maliwag nang malaman na wala namang mali sa kanya o sa pagbubuntis niya.

"Magpa-ultrasound na tayo ngayon, Dada. Baka malaman na rin natin ang gender,"
excited na sabi pa ni Zero.

"Ayaw ko pang malaman ang gender. Kinakabahan ako. Hindi ba pwedeng sa ibang araw
naman ang ultrasound? Kakalagpas lang ng kaba ko sa checkup eh," tanong pa ni
Matilda.

"Nandito na rin lang tayo eh. Para isang lakad na lang. Ayaw ko nang alis nang
alis. Maghahanda na tayo ng gamit mo para sa pag-uwi natin sa hacienda sa isang
araw eh," sagot din naman ni Zero.

"May point nga naman. Kaso kumain muna tayo," hirit niya pa.

Humihilab na kasi ang tiyan niya. Nakakagutom naman kasi ang kaba na naramdaman
niya kanina. Wala naman pala siyang dapat na ipangamba. Masyado niyang tinatakot
ang sarili niya. Sino ba naman kasi ang hindi matatakot? Unang beses niyang
mabuntis, ang dami niya pang nagawang kagagahan noon bago pa niya malaman na
nagdadalangtao siya.

"Saan gustong kumain ng mag-ina ko?" nakangiting tanong pa ni Zero.

"Gusto ko ng tapsilog at tocilog," mabilis na sagot naman ni Matilda.

"Pareho? Mauubos mo ba 'yon, Dada?" kunot-noong tanong pa ni Zero.

"Try me," nakangiting sagot ni Matilda.

"Wow. Very good ang Dada ko," nakangiting sabi pa ni Zero.

Excited na naman siyang kumain. Na-i-imagine niya pa lang ang lasa ng matamis na
tocino, natatakam na talaga siya. Pati ang masarap na fried rice, parang naaamoy
niya na.

"Bilisan mo. Tara na," pagmamadali niya pa.

"Kapag pagkain, walang patumpik-tumpik ang Dada at Baby ko. Halika na, bago pa
topakin ang buntis," masayang sabi pa ni Zero.

"Oo, kasi nang-aaway ang buntis na 'to. Walang uubrang paliwanag kapag nagalit na.
Pakitandaan 'yan," mariing sabi rin ni Matilda.

"Noted, Baby Mommy!" natatawang sagot pa ni Zero.

Nagtungo na sila sa parking area. Mabuti na lang at sa bandang malilim nakapagpark

si Zero kanina. Init na init na si Matilda kahit na malapit lang naman ang nilakad
nila. Tinodo kaagad nito ang aircon pagkasakay nito sa kotse.

"Bakit hinihingal ka? Hindi naman tayo tumakbo?" tanong pa ni Zero.

"Ikaw kaya ang may bata sa sinapupunan? Hindi ka kaya hingalin sa simpleng paglakad
lang? Tignan mo nga 'tong tiyan ko oh," paliwanag niya pa.
"Palaki ka lang diyan baby ko. Ako ang bahala sa inyo ng Mommy Dada mo," bulong
naman ni Zero sa tiyan niya.

Nakapagpa-ultrasound si Matilda noong araw na 'yon, ngunit hindi naman nila nakita
ang gender. Ang sabi ng Radiologist, masyado pa raw maaga para matukoy ang kasarian
ng anak nila. At isa pa, nakatagilid daw ang posisyon ng anak nila nang magpa-
ultrasound sila.

Nanghinayang si Zero. Pero ayon dito, kahit ano naman daw ang maging kasarian ng
anak nila, ayos lang sa kanya. Basta malusog ang mag-ina nito, masayang-masaya na
siya.

Matilda became so happy for the past few days since Zero came back. Para pa ring
isang panaginip para sa kanya ang lahat. Sa wakas matutupad na ang pangarap niya na
isang buong pamilya. Kahit ito man lang ang matupad, wala na siyang hihilingin pa.

Nasa biyahe na sila ni Zero pauwi sa hacienda kung saan nila planong magsimula
ulit. Tatalikod na sila sa kung anuman ang klase ng buhay mayroon sila. Iiwan na
nila 'yon sa nakaraan at bubuo na lamang ng panibagong buhay. Pero hindi pala sila
basta-basta makakatakas sa kasalanang nagawa nila.

Nagstop over sila sa isang kainan para makapagbanyo muna si Matilda. Nakangiti pa
siya habang naglalakad pabalik sa parking area kung saan naghihintay si Zero sa
kanya.

Biglang napawi ang ngiti niya nang makitang may isang lalaking nakasumbrero ng itim
na may hawak na baril ang nasa likuran ni Zero.

"Zero dapa!" buong lakas na sigaw niya.

Ngunit huli na ang lahat. Naiputok na ng lalaki ang baril, at tinamaan na no'n si
Zero sa bandang ulo.

"No! Please!" humahagulgol na iyak ni Matilda.

Nasaksihan niya kung paano bumagsak sa maalikabok na sahig ang katawan ng lalaking
mahal niya. Naririnig niya ang sigawan ng mga tao mula sa hindi kalayuan. Kahit na
nanglalambot ang mga tuhod, pinilit pa ring lumakad ni Matilda papalapit kay Zero.
Niyakap niya ang duguan nitong katawan. Wala na siyang ibang magawa pa kundi ang
umiyak na lang.

Nakakatakot talagang maging sobrang masaya. 'Yong naramdaman mo palang saya sa mga
nakaraang araw, mahal ang magiging kapalit na kabayaran. Sana pinigilan na lamang
niya ang sarili na maging masaya. Kung alam niya lang, buhay pala ng lalaking mahal
niya ang magiging kapalit. Hindi na niya gugustuhin pang sumaya at tumawa kahit
kailan pa.

Napakalupit mo mundo. Kumpletong pamilya lang naman ang hiniling ko, bakit parang
napakahirap na ibigay sa akin no'n? Hindi naman materyal na bagay ang nais ko.
Gusto ko lang naman magmahal at mahalin din nang totoo, pero hindi na mangyayari
ang lahat ng 'yon. Sana ako na lang ang kinuha mo. Maiiwan pa rin pala ako.

🅰The Hitman's Love

Chapter 40

2004
"Kaya ko 'to. Kung hindi man nila ako kausapin o pansinin, ayos lang. Hindi sila
kawalan sa akin," bulong pa ni Matilda sa sarili.

It's her first day as a high school student. She's a freshman. It's a new school,
new level of experience and new people. Hindi niya alam kung sinu-sino ang mga
magiging kaibigan niya kaya medyo kinakabahan pa siya.

Pumwesto siya sa pinakalikuran. Puno na kasi kaagad sa harapan, at malayo naman ang
aircon sa bandang gitna. Nagulat pa siya nang biglang may isang matangkad na lalaki
ang umupo sa tabi niya.

"Will you mind if I sit here?" tanong pa nito.

Napataas naman ang kilay niya. Nakaupo na ito, saka lang nagtanong?

"No. You can sit anywhere you want," mabilis na tugon niya naman.

Nakita niyang tumango lang ito at sumandal na sa upuan habang nakatingin sa iba pa
nilang mga kaklase. Nanatiling tahimik naman si Matilda. Inilabas niya ang
cellphone niyang may antenna para i-text ang Mommy niya. In-inform niya ito na nasa
classroom na siya. Naghintay siya ng reply, ngunit wala siyang natanggap sa
paglipas ng sampung minuto.

"Good morning, freshmen! Welcome to Andrei Louis High School. I'm Janna Alcantara,
and I will be your Adviser for the whole year," anunsyo ng babaeng guro na nasa
harap.

Nagpalakpakan naman ang lahat at tila excited ang mga ito sa mangyayari sa kanila.
Nilingon naman niya ang katabing lalaki. Tila wala naman itong reaksyon.

"I know I'm good-looking, but it's rude to stare at someone for too long," biglang
sabi ng lalaki.

"What?!" gulat na tanong naman ni Matilda.

"We can be friends if you don't have any yet," lahad la nito.

"Ayaw ko nga. Sino naman ang nagsabi sa'yo na gusto kong maging kaibigan ka?"
tanggi kaagad ni Matilda.

"Wala naman. But, I'm Zac. Zac Santiago, you can just call me Zi," pakilala pa
nito.

Inabot nito ang kamay kay Matilda ngunit tinitigan niya lang 'yon. Nagulat pa siya
nang kunin nito ang kanang kamay niya at pinagshake ang mga kamay nila.

"Pwedeng sabihin ang pangalan mo. Huwag kang mahiya," nakangiting sabi pa nito.

"Matilda," simpleng tugon lang naman niya rito.

"Your name sounds really snob, but that's fine. I will just call you Dada," lahad
pa nito.

Inirapan niya na lang naman ang lalaki. Hindi na siya sumagot dito. Nakinig na
lamang siya sa sinasabi ng guro nila na nasa harapan. Sinabi pa nito na isa-isa raw
magpapakilala ang lahat. Wala namang problema 'yon sa kanya. She can speak well in
front of anyone. Kahit marami pa ang audience.
"Huwag kang kabahan," asar pa niya sa lalaking si Zi.

"Do I look nervous? Sisiw lang sa akin 'yan," nakangising tugon pa nito sa kanya.

"Pfft," nakangusong sagot lang ni Matilda.

Hindi niya akalain na ang unang lalaking kumausap sa kanya sa unang araw ng klase,
ay magiging malapit na kaibigan niya nga talaga. Inakala ni Matilda noon na nangti-
trip lamang ito. Pero simula nga ng araw na 'yon, hindi na siya tinigilan ng
lalaking si Zi. They really became friends. Partners in crime, at madalas, utusan
ni Matilda.

"Dada, ang tagal mo naman sa banyo?" tawag ni Zi sa kanya mula sa labas.

"Hindi ako makakalabas, nakakahiya," sigaw niya pa mula sa loob.

"Bakit? May problema ba riyan? Papasok ako sa loob, nakita ko namang lumabas na
'yong mga babae," deklara pa nito.

"Ha? Bakit ka papasok sa loob? Huwag na!" natatarantang sabi pa ni Matilda.

Ngunit huli na, nakapasok na si Zi sa loob. Ini-lock na rin nito ang pinto at
narinig niyang kumatok na sa pinto ng cubicle kung nasaan siya.

"Ano'ng problema?" tanong ni Zi habang kumakatok.

"Ano kasi, nakakahiya. Huwag na lang," nag-aalangan na sabi ni Matilda.

"Ano ba 'yon? Sabihin mo na. Wala ka namang dapat na ikahiya sa akin," pilit pa
nito.

"Nagkaroon ako ngayon," pag-amin naman ni Matilda.

"Nagkaroon ng ano?" tanong pa ni Zi.

"Kainis naman eh. Gusto pa nito sasabihin talaga eh," reklamo ni Matilda sa loob.

"Eh paano ko malalaman kung hindi mo sasabihin sa akin?" tanong din ni Zi sa kanya.

"Oo na nga. I just got my monthly visitor today," lahad niya pa.

"May dumadalaw sa'yo palagi? Bakit hindi ko naman nakikita?" tanong pa ni Zi sa

kanya.

"Nakakainis ka, Zi. Sasampalin kita pagkalabas ko," reklamo ni Matilda.

"Ano nga kasi? Ang hirap niyong intindihin, mga babae talaga," reklamo rin ni Zi
dahil gulung-gulo na siya.

"I got my monthly period today. Wala akong dalang napkin. May stain ang school
uniform ko, kaya hindi ako makalabas. Ano? Okay na? Naintindihan mo na ba o hindi
pa rin?" inis na paliwanag ni Matilda.

"Ako na ang bibili. Ano'ng brand ba 'yon, saka ilan ang kailangan mo? Ito ang
jacket ko, ipangtakip mo sa stain ng palda mo," sunud-sunod na sabi pa ni Zi sa
kanya.

Inabot nito ang jacket sa taas ng pinto ng cubicle. Tinanggap naman 'yon ni
Matilda.
"Kahit ano'ng brand, basta may wings. Saka kahit dalawa lang. Pasensya ka na, Zi,"
tugon pa ni Matilda.

"Bakit may wings? Parang pinapabili mo naman ako ng chickenjoy?" nagtatakang tanong
pa ni Zi.

"Ewan ko sa'yo. Basta hanapin mo 'yong napkin na may nakalagay with wings,"
mahigpit na bilin pa ni Matilda.

Bumalik si Zi na may dalang tatlong pack ng napkin. Hindi kasi niya alam kung alin
ba sa mga brand na nasa convenience store ang okay para kay Matilda. Binili na lang
niya lahat ng may nakalagay na with wings sa plastic.

Simula no'n, wala nang naging ilangan pa sa pagitan ni Zac at Matilda. They became
best of friends. Malakas mangtrip si Matilda, kaya madalas din ay may mga
nakakasagutan o alitan ito. Pero laging nasa tabi nito si Zac. He is Matilda's
protector.

During the 3rd year of high school. Wala namang ideya si Matilda sa JS Prom. Hindi
niya alam na importante pala kung sino ang first at last dance mo sa gano'ng event.
Nagulat pa siya nang magreact si Zac kung bakit daw may nakapirma na sa una at
huling sayaw niya.

"Ang dami pa namang bakante, oh. Pumili ka na lang diyan kahit saan. Pumirma ka na.
Tignan mo, nakalima na ang pirma ko oh. Hindi ko nga kilala ang tatlo sa kanila
eh," masayang kwento pa ni Matilda sa kaibigan.

"Parang nagpa-clearance ka lang, ah? Ang dami mo kaagad pirma. Buburahin ko 'yang
dalawa. Ako ang pipirma riyan. Pumirma ka rin dito sa akin," deklara pa nito.

"Ha? Paano 'yon? Nakapirma na rin ako sa cards nila eh. Pwede ba 'yon? Dalawa ang
pinirmahan ko?" nag-aalangan na tanong ni Matilda.

"Oo, pwede 'yan. Kapag may umangal, babangasan ko sila," tugon din ni Zac.

"Sigurado ka, ha? Baka mamaya may minus points ako sa mga subjects natin nito?"
tanong pa ni Matilda.

"Hindi 'yan, maniwala ka sa akin. Wala 'yan," kumbinsi pa ni Zac.

Binura nga nito ang mga pirma ng una at huling sayaw ni Matilda sa darating nilang
JS Prom. Pinatungan ito ni Zac ng pangalan at pirma niya pareho. Saka niya rin
pinapirma si Matilda sa card niya. Ngiting-ngiti pa ang lalaki habang tinitignan
ang cards nilang dalawa.

"Good job," saad pa nito.

"Para kang timang sa ngiti mo. Tara na, may P.E pa tayo," aya naman ni Matilda sa
kanya.

"Hindi ka naman marunong magvolleyball, a-attend pa ba tayo?" tanong ni Zac kay

Matilda.

"Inaaya mo ba akong magcut ng klase?" tanong ni Matilda.

"Sinasabi ko lang naman na hindi ka marunong magvolleyball," paliwanag pa ni Zac.
"Eh 'di sige, do'n na lang tayo sa computer shop. Tara, bilis," nakangiting lahad
pa ni Matilda.
Hinila pa niya si Zac para patakbong lumabas ng classroom nila. Naramdaman na lang
niya na magkahawak na ang mga kamay nilang dalawang habang naglalakad papalabas sa
gate ng school nila. Natapilok pa nga si Matilda, mabuti na lang at mahigpit ang
pagkakahawak ni Zac sa kanya.

Dumiretso sila sa computer shop sa gilid ng school nila. Naglaro sila ng counter
strike sa loob ng isang oras. Sigaw pa nang sigaw si Matilda kapag nandiyan na ang
kalaban at binabaril o sinasaksak siya. Habang tawa naman nang tawa si Zac sa kanya
na nasa katabing pwesto lang din niya.

"Laro lang 'yan, Dada. Hindi naman ikaw ang totoong binabaril," natatawang sabi pa
ni Zac.

"Kahit na. Nakakatense! Napakahayop nila," reklamo pa ni Matilda.

"Iba na lang ang laruin mo. Mag-y8 ka na lang. Maglutu-luto ka na lang," udyok pa
ni Zac.

"Hindi pwede, kailangan mapatay ko muna sila. Hindi pwedeng ako lang. Tatlong beses
na nila akong napatay eh," gigil na sabi pa ni Matilda.

"Gusto mo bang iganti kita? Tabi riyan, ako na," alok pa ni Zac.

"Dapat kanina pa! Bilisan mo, hindi pwedeng inaapi ako ng mga 'to," sagot din ni
Matilda.

Tumayo na siya sa upuan at pinapwesto si Zac. Ito ang naglaro para sa kanya. She
has been spoiled by her friend. Hindi na siya nagkaroon ng mga babaeng kaibigan
noon dahil sa klase ng samahan nila ni Zac.

Zac doesn't like interacting much with other people. Lalo na sa ibang babae. Hindi
rin ito nakikipagkaibigan sa ibang lalaki. Kung karamihan sa kaklase nila ay may
kanya-kanyang grupo ang mga lalaki, si Zac naman ay iba. He stayed loyal to Matilda
all throughout the years. Akala nga ng karamihan ay magkasintahan sila, pero hindi.
Walang malisya sa kanila ang lahat. Wala nga ba?

"Dahil wala kayo noong nakaraan sa P.E class ko, kayo ang unang line up sa laro
ngayon. Kapag natalo ang team niyo, ibabagsak ko kayong dalawa, Zac at Matilda,"
galit na sabi ng P.E teacher nila.

Nagtago naman si Matilda sa likod ni Zac habang hinihila-hila pa nito ang laylayan
ng t-shirt ng kaibigan.

"Matatalo tayo, hindi naman ako marunong maglaro," bulong ni Matilda.

"Hindi 'yan. Basta hindi magagaling ang kalaban natin, may chance tayong manalo,"
pabulong na tugon din naman ni Zac sa kanya.

"Magaling man o hindi ang kalaban, hindi nga ako marunong magreceive ng bola.
Naalala mo bang ilang beses akong natamaan sa ulo no'ng nagvolleyball tayo last
month? Kinailangan pa akong lagyan ng neck brace noon dahil sumakit nang sobra ang
leeg ko," paalala pa ni Matilda sa kanya.

"Alam na alam ko 'yan. Nandoon kaya ako, kakampi mo 'ko no'n. Kaso nagmamarunong
kang magreceive ng bola. Ngayon, takot ka na?" paalala rin ni Zac sa kanya.
"Kaya nga takot na 'ko. I've already learned my lessons. Hindi na ako uulit at
magmamagaling," pag-amin din naman ni Matilda.

"Didikit ka sa akin. Ako ang sasalo ng bola. Tatanggalan natin ng ulo 'yang mga
'yan," natatawang sabi pa ni Zac.

"Hoy, siraulo ka. Basta, hindi tayo pwedeng matalo. Ayaw kong bumagsak, 'no!" hirit
pa ni Matilda.

"Oo naman, ayaw ko ring bumagsak. Sino ba ang may gustong umulit-ulit ng P.E? Tara
na," aya pa ni Zac sa kanya.

"Saan tayo pupunta?" tanong din ni Matilda.

"Saan pa ba? Eh 'di sa gitna ng court," sagot din nito.
"Sandali, hindi pa ako ready," awat naman ni Matilda.
"Dada, wala namang pinagkaiba kung ready ka man o hindi. Pareho lang 'yon, hindi ka
pa rin naman marunong," lahad pa ni Zac.
"Hayop, bastos ka, ha? Masyado kang honest," reklamo niya pa.

Tinawanan lang naman siya ni Zac. Hinila na siya nito para pumwesto sa kabilang
side. Pinapwesto ni Zac si Matilda sa side ng toser. Malapit naman siya ro'n.

"Tandaan mo, huwag na huwag kang re-receive ng bola. Ako ang gagawa no'n para
sa'yo," mahigpit na bilin pa nito.
"Oo, hindi ako magre-receive. Siguraduhin mo lang na makukuha mo, ha?" tugon niya
rin.
"Ako pa ba?" nakangising sagot lang din ni Zac sa kanya.

Nagsimula ang laro nila laban sa kapwa rin nila kaklase. Tatlo ang lalaki sa
kabilang team, samantalang dalawa lang naman ang lalaki sa kanila. Alam niyang
malalakas pumalo ang mga 'yan, kaya kailangan niyang umalalay kay Matilda. Ito
malamang ang pupuntiryahin ng mga kalaban dahil alam ng mga ito na hindi makakasalo
si Matilda nang maayos.

"Mama!" sigaw ni Matilda nang magsimula na ang laban.

Nakaroon talaga ito ng trauma dahil sa sakit ng leeg na natamo nito noong nakaraan.
Nakadikit naman si Zac sa kanya.

"Ako na," anunsyo pa ni Zac.

Siya ang naging tagatanggap ng bola. Isini-set niya iyon sa ibang ka-team.
Malalakas ang mga kalaban nila, pero nare-receive 'yon nang maayos ni Zac. 'Yon ang
naging tactic nila. Nagagawa rin niyang hulugan ng bola ang mga blocker sa tuwing
inaakala ng mga ito na mag-spike siya.

"Timeout! Water break, please!" sigaw ni Matilda.

Nilingon naman siya ni Zac habang hingal na hingal ito.

"Talagang ikaw pa ang uhaw na uhaw, Dada?" nakangising tanong pa nito sa dalaga.
"Bakit? Bawal mauhaw kapag puro lang takbo at iwas sa bola? Saka para
makapagpahinga ka rin. Para ka nang mahihimatay sa hingal mo, oh?" tugon din naman
ni Matilda.
"Eh, sa'yo nila lagi gustong ibigay 'yong bola eh. Mga pasaway rin eh," tugon din
naman ni Zac.
"Halika na, magpunas ka muna ng pawis mo. Oh, bimpo," lahad pa ni Matilda habang
inaabot kay Zac ang pamunas ng pawis.
"Ang bait talaga ng Dada ko," nakangiting tugon naman ni Zac sa kanya.
🅰The Hitman's Love
Special Chapter 1
Nag-aayos si Matilda ng lamesa. Halos limang taon na ang nakalipas pero parang
kahapon lang ang lahat ng nangyari sa kanya. Simula noon, tuluyan na siyang namuhay
nang tahimik sa hacienda ni Zero. Marami siyang naging pagsisisi, pero hindi naman
na niya maibabalik pa ang nakaraan. Ang magagawa na lamang niya ay matuto sa mga
naging karanasan at mga napiling maling desisyon noon.

"Mama, si Mac-mac hindi na naman ako pinapahiram no'ng laruan niya. Hinampas pa sa
akin," sumbong pa ni Macoy.
"Anak, maliit pa 'yang si Mac-mac. Hayaan mo na. Paglaki mo, turuan mo siya, ha?"
paliwanag din naman ni Matilda sa panganay niya.

Si Mario Coby o Macoy kung tawagin ang panganay na anak nila Matilda at Zero. Si
Marco o Mac-mac naman ang bunso nila. Yes, she had another child with Zero. How and
why? Even her, she couldn't explain what really happened that day. Kitang-kita niya
ang pagbaril kay Zero, at tinamaan ito noon sa ulo. Right there and then, she knew,
she lost the love of her life. Kitang-kita pa niya noon ang umaagos na dugo sa
sahig. Sino ba naman ang mag-aakalang mabubuhay pa ito?

Hindi inalis ang bala na naipit sa bungo ni Zero. It will be more dangerous, based
on what the Doctor said. Halos isang taon naka-comatose noon si Zero. Nanganak si
Matilda na naghihintay kung kailan gigising ang lalaking mahal niya.

Sa hospital din sila namalagi noon ni Macoy ng ilang buwan kahit kakapanganak niya
lang. Hindi niya magawang iwan si Zero. She kept on praying, and thankfully God
gave her the answer she's been praying for so long. Iyak nang iyak si Matilda nang
gumising si Zero noon.

Simula noon, hindi na sila bumalik pa sa Maynila. Ang alam lamang nila, pulis ang
bumaril noon kay Zero. That's what she heard from Alfonso. Natunugan daw kasi ng
iba ang pagbabalik ni Zero. At dahil nasa wanted list, marami ang nag-uunahan na
makapatay rito.

Pinutol na Matilda ang komunikasyon niya kay Alfonso. After she told him that she
will leave the country to move on and heal all her wounds, she changed her phone
and number. Wala na siyang ibang inisip pa kundi ang sarili, ang magiging anak, at
ang lalaking mahal niya.

Nakaligtas si Zero sa kapahamakan, ngunit pa-minsan-minsan ay kumikirot ang ulo

nito. She could still remember his exact words to her.

"Kaya kong tiisin ang kirot, Dada. Mas hindi ko kaya kung hindi ko na kayo
makakasama pa," lahad noon ni Zero sa kanya.

Wala siyang naririnig na reklamo sa asawa sa tuwing inaatake ito ng sakit ng ulo.
Makikita na lamang niya itong nakatilakbong ng kumot sa kwarto nila. At kapag
gano'n na ang sitwasyon, alam na niya 'yon. She would just sit beside Zero and she
will let her know how much she loves him, how thankful she is for having him today
and in the future.

Bihira ang mga nabibigyan ng ilang pagkakataon para mabuhay at para makasama pa ang
mga mahal nila. At hinding-hindi niya makakalimutan sa buong buhay niya ang
milagrong ibinigay ng Diyos sa kanya. Biniro pa nga siya ni Zero noon, kaya raw
buhay pa ito dahil daw masamang damo ito na patuloy na tutubo kahit ilang beses na
tapakan o hugutin sa lupa. Tinatawanan lamang niya ang asawa.
Naniniwala siyang gusto ng Diyos na itama nila ang mga mali nilang gawain noon. She
believes that Zero is a good person. Namali lang ito ng tinahak na landas, pero
nakikita niya kung gaano ito tumulong sa mga taong nangangailangan. At siya naman,
na nasanay sa luho at mga materyal na bagay noon. Natutunan niyang walang katumbas
na halaga ang tunay na makakapagpasaya sa'yo.

She started living a simple life despite everything that Zero have. Most of Zero's
income from his past job has been donated to the charities all over the country.
Nakatira sila sa mansyon nito sa hacienda, pero sinisigurado niyang lahat ng pera
na darating ay nanggaling sa mabuti at malinis.

Ibinenta nila ang lahat ng mga ibang ari-arian ni Zero. Mula sa iba't-ibang kotse,
yate, at ang isa pa nitong helicopter. Ang naiwan na lamang sa kanila ngayon ay ang
hacienda, ang negosyo nito sa taniman at isang kotse. Hands-on silang mag-asawa sa
negosyo nila. Si Matilda ang nakatoka sa usaping pinansyal, samantalang si Zero
naman sa ibang bagay.

"Kamusta naman ang mahal ko?" tanong ni Zero na kakarating lamang mula sa bukid.

Kaagad namang humalik si Matilda sa pisngi ng asawa. Yumakap pa ito kaagad. Hindi
nito alintana ang pawisang katawan at damit nito.

"Ayos naman. Ikaw, kumusta sa bukid? Hindi ka naman ba masyadong napagod?" tanong
din ni Matilda.
"Hindi naman. Takot ko lang sa'yo? Papagalitan mo 'ko kapag nagpagod ako nang sobra
eh," nakangiting tugon din ni Zero sa kanya.
"Dapat lang. Lalo na kapag sobrang init. Baka sumakit na naman ang ulo mo. Ayaw ko
pang ma-byuda. Sabi mo, gagawa pa tayo ng babaeng anak?" nakangiting paalala pa ni
Matilda.

Hinalik-halikan pa ni Zero si Matilda sa leeg. Habang hinahaplos-haplos nito ang

baywang ng Misis.

"Gusto mo bang gumawa na tayo ngayon? I'll wash up first, Dada," bulong pa nito.
"Hindi pwede ngayon. Gising pa ang mga bata. Nagsusumbong na nga si Macoy kanina.
Hinampas daw siya ni Mac-mac ng toy car," kwento pa ni Matilda sa asawa.
"Ang kulit talaga ng bunso natin. Sige, mamaya na lang gabi, Mahal," tugon din
naman ni Zero.
"Tignan natin," nakangiting sagot din naman ni Zero.

Habang naglalambing ang asawa ay biglang dumating ang panganay nila sa kusina.

"Daddy, you're back? Bless po," tawag naman kaagad ni Macoy.

Kaagad itong nagmano sa ama at humalik pa sa pisngi. Apat na taong gulang lamang
ito ngunit matatas na itong magsalita. Hindi kasi ito bini-baby talk ni Matilda
mula noon kaya maaga itong natutong magsalita nang diretso.

"Nasaan si Mac-mac? Sabi ng Mommy mo hinampas ka raw ng laruan?" tanong pa ni Zero

sa panganay nito.

"He's sleeping already, Daddy. Naubos niya 'yong milk na tinimpla ni Mommy. Ako
naman po ang gutom," lahad pa nito.
"Very good ang kuya, ah? Maaasahan magbantay sa kapatid kapag busy ang Mommy. Thank
you, anak," sagot pa ni Zero.
"You're welcome, Daddy. Kakain na po ako," tugon din naman ng anak.

Napangiti naman si Matilda sa anak. Kagabi pa kasi ito nangungulit sa paborito

nitong ulam na tocino.
"Upo ka na, anak. Ihahain na ni Mommy ang paborito mong ulam. Mamaya, gulay na tayo
ulit, ha?" tugon niya naman sa anak.
"Yes po. Thank you, Mommy and Daddy," tugon din ng anak nila.
"Good boy talaga ang anak ko, ah?" nakangiting sabi rin ni Zero.
"Siyempre, kanino pa ba magmamana 'yan? Sa akin, wala nang iba," natatawang tugon
pa ni Matilda.

Pigil naman ang tawa ni Zero sa sinabi ng asawa niya.

"I won't object with what you have said. Baka outside the kulambo ako mamaya eh. I
love you, Mahal. Sa'yo nagmana at magmamana ang mga anak natin. Dagdagan pa natin
sila habang kaya ko pa," pagsang-ayon na lang din naman ni Zero sa asawa.

"Mommy, I want a baby sister. Kahit dalawang baby sisters po. Para hindi
nanununtok. Si Mac-mac kasi sinusuntok ako madalas. Kapag girl siguro hindi," hirit
pa ni Macoy sa ina.

Napatingin naman nang tila hindi makapaniwala si Matilda sa panganay niya.

"Para ka ring Daddy mo eh. Kung makapagrequest kayo, akala niyo yata parang
binibili lang sa palengke ang babaeng anak. Ang kulit niyong dalawa," natatawang
tugon pa ni Matilda.

Nagtawanan pa pareho ang mag-ama. Nag-aaral na si Macoy. He's currently a Nursery

student in a private school. Dalawang oras na klase lang sila araw-araw. Kaya
hinahatid at sinusundo ito ng ama sa umaga.

Wala silang problema sa panganay nila dahil mabilis itong matuto. Ayon nga sa
teacher nito, masyado raw advance ang anak nila dahil nakakabasa at nakakasulat na
raw ito kaagad sa murang edad na apat na taon.

Matilda is a very proud mom, of course. Active sila sa lahat ng activities ng anak.
Sinisigurado niyang wala siyang mami-miss na kahit na isang event man lang. Because
she knows what it feels like, when you don't have someone to support you in every
school events. 'Yan ang ipinangako niya noon sa sarili niya. Her children won't
feel like they are unloved. Bubusugin niya ang mga ito sa pagmamahal na kaya niyang
ibigay.

Hindi na niya mahahanap o makikilala pa ang mga tunay niyang magulang. Sinubukan
niya noong bumalik sa bahay ampunan na pinagkuhaan sa kanya ng Daddy at Mommy niya
una umampon noon sa kanya. But all of the old records have been destroyed due to
the flood. Walang naisalbang mga records ng kabataan mula taong 2000 pababa. Kaya
naman tinanggap na lamang ni Matilda sa sarili niya na hindi na niya malalaman kung
saan siya nagmula o kung bakit siya nasa bahay ampunan. Hindi ba siya mahal ng mga
tunay niyang mga magulang? Kapos ba ang mga ito noon sa pera kaya walang ibang
pagpipilian kundi ang ipamigay siya? It will be forever a mystery to her. Pero okay
lang. Kung ano man ang rason nila, patatawarin na lamang ni Matilda ang mga ito.

Nasa maayos naman na siya ngayon. May sariling pamilya. May mga minamahal at
nagmamahal na sa kanya. Wala na siyang hihilingin pa. Ipagpapasalamat na lamang
niya na hinayaan siya ng mga ito na maisilang sa mundo at mabuhay. 'Yon naman ang
mas ang mahalaga.

Ibubuhos na lamang niya ang oras niya sa asawa at mga anak, at sa pamumuhay nang
nasa tamang landas.

🅰The Hitman's Love

Special Chapter 2
Lumipas pang muli ang sampung taon. Sino ang mag-aakala na matapos ng lahat, ay
babalik pa pala si Matilda sa Maynila? Mabigat ang loob niyang iwan ang hacienda
dahil doon namunga ang pagmamahalan nila ni Zero, pero kailangan niyang tumupad sa
pangako.

Wala na ngayon sa mundo si Zero. He died exactly one year ago. Nagkaroon ng
kumplikasyon ang bala na nasa ulo niya noong mabaril siya bago sila umalis at
tumakas para magsimula ng panibagong buhay. He peacefully died in Matilda's arms
while both of them are reminiscing about their high school life.

Kaya pala mas dumoble ang lambing ni Zero nang gabing 'yon. Ilang beses niyang
paulit-ulit na sinabi kay Matilda na noon pa lang daw, alam na niyang si Matilda
ang gusto niyang makatuluyan at maanakan. Na unang kita pa lamang daw nito sa
kanya, bumilis na raw kaagad ang tibok ng puso niya kaya hindi na raw ito
nagdalawang-isip pa na tumabi sa kanya noong unang araw ng klase nila. Umamin din
ito na nagsi-selos at siyang nagtataboy sa mga lalaking sumusubok na umaligid kay
Matilda noon. Alam naman na niya ang tungkol doon. Pero para kay Matilda, mas
nakakakilig pa rin kapag nanggaling mismo kay Zero ang mga salita.

Hanggang sa huling sandali nito, kapakanan ni Matilda at ng lima nilang anak ang
iniisip nito. He told her to go back to Manila once he's gone. Sinabi pa nitong
hindi na raw nila kailangang magtago mula sa mundo kapag nawala na ito. They could
have their freedom back. Pero hindi naman 'yon ang gusto ni Matilda. Hindi naman
siya nakakulong. Masaya siya na nasa hacienda kasama ito at ang kanilang mga anak.

"Promise me you will go back. You will let our children see the real world like us,
Dada. I'm sorry, because of me you had to live in fear and hiding. I'm regretting
everything, Dada. Sa tuwing naiisip kong iiwan ko kayo ng mga bata, gusto kong
humagulgol ng iyak at magmakaawa sa Diyos. Pero lahat naman ng mga ito ay kasalanan
ko. Hindi mangyayari sa akin 'to, kung hindi ko rin naman pinasok ang gano'ng klase
ng trabaho noon. I'm sorry if I had to leave you early, Dada. Hindi ko gustong iwan
ka, pero hindi ko hawak ang kapalaran ko. For a sinful man like me, I have been
blessed to be alive for 15 more years and be with you and our beautiful children.
Wala na akong mahihiling pa, bukod sa sana, magkita ulit tayo sa kabilang buhay.
Hihintayin kita ro'n, Mahal ko," umiiyak na sabi ni Zero noon.

Matapos nitong sabihin ang lahat ng 'yon kay Matilda, hindi na nito iminulat pa ang
mga mata. Zero peacefully leave the world with so much love, hope and dream for
them. Inabot ng isang taon bago makapagdesisyon si Matilda na tuluyan na ngang
bumalik sa Maynila. Hindi pa kasi siya noon handa. Pakiramdam niya, wala siyang
karapatang sumaya. Pero sa kabilang banda, naisip niyang hindi niya rin pwedeng
hayaan ang mga anak nila. Hindi lang naman siya ang nawalan, nawalan din ng ama ang
mga anak niya. Kaya imbes na malugmok sa lungkot at pangungulila, sinunod na ni
Matilda ang bilin ng asawa niya.

At tama nga si Zero, their children deserve to live freely. As much as she hates
Manila, she loves it too because this is where she and Zero met. Dito rin sila
nagtagpong muli matapos ng matagal na pagkakahiwalay noon.

Naging abala si Matilda, mula sa paglilipat ng mga kagamitan nila sa bago nilang
bahay, at sa pag-e-enroll sa pagtransfer ng mga anak niya sa eskuwelahan. At
akalain mo nga naman, napakaliit talaga ng mundo. Ang nakilala niyang pulis na si
Alfonso noon, nakasabayan niya pa sa pag-enroll.

"Ikaw na ba 'yan, Matilda?" tanong nito.

Hindi makapaniwala si Matilda na makitang muli si Alfonso pagkatapos ng halos

labinglimang taon. Wala na silang naging komunikasyon noong umuwi na sila sa
hacienda. Pero tila hindi naman nagbago ang itsura nito.
"Kumusta ka, Alfonso? Grabe, hindi ka tumatanda, ha? Mag-e-enroll ka rin ba ng anak
mo?" tanong ni Matilda.

"Ikaw rin naman, hindi nagbago ang itsura mo. Oo, i-enroll ko rin ang panganay ko
rito. Akalain mo nga naman?" nakangiting saad din nito.

"Naku, huwag sanang maging magkaklase ang mga anak natin," biro pa ni Matilda.
"Bakit naman? Maganda nga 'yon, para may maging kaibigan kaagad ang barako ko. Sino
ba ang i-enroll mo?" tanong pa nito.
"Ay, naku. Ayaw ko lalo. 'Yong dalaga ko ang i-e-enroll ko eh. Magagalit si Zero,"
nakangiting sagot pa ni Matilda.

Natigilan saglit si Zero.

"Nagkaroon ka pa ng anak ulit kay Zero? Isn't he.." hindi natuloy ni Alfonso ang
tanong.
"He didn't died that day, Alfonso. But, that bullet killed him last year. He was
very lucky to survive that gunshot. He lived with that bullet in his head for
years. Pero binawi rin siya sa amin noong nakaraang taon," paliwanag pa ni Matilda.

"I'm sorry to hear that, Matilda. Condolence. I wish I could say everything will be
fine, but I know how much you and Zero love each other," tugon din naman ni
Alfonso.

"Okay lang, ano ka ba? Zero saw it coming. He even prepared everything for me and
the kids before it happened. Ikaw? Ilan na ba ang anak mo? And who's the lucky
woman?" tugon din naman ni Matilda.

"I've been praying for your happiness since then, Matilda. I'm happy to hear that
you've been happy for the past few years with Zero. Kagaya mo, naging masaya rin
ako sa lumipas na taon. Tatlo na ang anak ko ngayon," nakangiting tugon din ni
Alfonso.

"Thank you for being my good friend, Alfonso. Nasaan ngayon si Misis mo?" tanong
din ni Matilda.

"She's at home. Nag-aalaga sa bunso namin. Dalawang taon pa lang eh," tugon din
naman nito.

Napangiti si Matilda. She's happy to hear that Alfonso also found his happiness.
May kanya-kanya talagang panahon ang bawat kapalaran ng tao. Today might not be
your time yet, but who knows? Tomorrow might be your turn to be happy. Hanggang
humihinga ka, may pag-asa pa.

She felt lost once. Nawalan siya ng dahilan para magpatuloy na mabuhay. Kahit sino
naman nakakaranas ng kagaya sa naranasan niya. May mga sumusuko kaagad, mayroon din
namang nalalampasan ang pagsubok.

That will be one of her dark past. Na minsan, hiniling niyang mawala na lang sa
mundo. Alam niyang mali, pero para sa taong gulung-gulo ang mundo, hindi mali ang
piliin mo tapusin ang paghihirap na nararamdaman mo.

She will forever be grateful to Zero for saving her life. For being her purpose to
continue living. And for not leaving her lonely today. He left her with five
beautiful children. Hinding-hindi siya malulungkot.

Hindi siya magmamadali. She will live her life the way Zero wanted it. She will
live her life to the fullest. Nang sa gayon, maging masaya rin ang asawa niya sa
kabilang buhay. She knows Zero will wait for her. Kagaya ng ginawa nitong paghintay
sa kanya noon.

"Magkikita tayo ulit, Mahal ko. Sunduin mo 'ko kapag kaya na ng mga anak mo na sila
na lang, ha?" bulong pa ni Matilda.

Matilda will always be the one and only love of Zero, the hitman’s love.

The End.

Converted By Annie