Фрактури

Фрактурата настанува како последица на дејство на сили, при што коскеното

ткиво се крши на 2 или повеќе фрагменти. Фрактурата може да биде отворена
или затворена. Затворената фрактура се случува под околните меки ткива, а
при отворена се повредени и околните ткива, пред се кожата низ која се
пробива коскениот фрагмент.

Клинички знаци: болка, губење или оштетување на функцијата на дел или

целиот екстремитет, оток, промена на изглед, крепитации.

Новонастантото ткиво помеѓу коскените фрагменти се нарекува калус. Калусот

подоцна официра и во целост ја пополнува фрактурната пукнатина. Понекогаш
може да настане обилен калус, кој пак може посилно да притиска на околните
ткива, пред се на нервите и крвните садови.

Важно е лекувањето да започне што е можно порано. Може да биде

конзервативно (со гипс) или оперативно (остеосинтеза со метални тела со
различна форма, надворешни фиксатори). Оперативното лекување има многу
предности: се ослободува болниот од долго лежење, мирување и придружени
респираторни компликации, овозможена е подвижнот во соседни зглобови,
поретко се јавуваат деукубитални рани. Сепак, било кој начин да се примени,
локално доаѓа до хипотрофија, метаболни и циркулаторни промени, намален
обем на движење во соседните зглобови. Поради сево ова, кај најголем број
пациенти е потребно да се спроведе физикална терапија за да се стимулира
зараснување на коската и да се воспостави оштетената функција на
екстремитетот. При лекување треба да се обрне внимание коскените
фрагменти да останат неподвижни се додека се создава калусот, а меките
ткива во околината, како и ткивата проксимално и дистално од местото на
фрактура да бидат активни и мобилни за да се спречи настанување фиброза и
скратување на нивната еластичност.

Целите на рехабилитација се:

 Превенција на трофички промени на мускули

 Превенција од скратување на зглобна капсула
 Превенција од контрактури и тромбоза
 Подобрување на локален метаболизам
 Стимулација на калус
 Постигнување на полн обем на движење
 Подобрување на мускулна сила и функција

Во лекувањето на фрактури треба да се мисли на:

 Со мобилизација да се започне што е можно порано

  Оптоварувањето на екстремитетот (особено долниот), да се изведува
постепено
 Да се обрне внимание на функцијата на останатите зглобови и на
екстремитетот во целина
 Да се јакне мускулатурата на незафатените екстремитети и трупот
 Да се стимулира создавање калус
 Да се мисли на појава на можни компликации (алгодистрофичен
синдром)
 Да се биде трпелив и свесен дека и покрај спроведената терапија можно
е да има трајни последици

Рехабилитациониот процес започнува од првиот ден. Опфаќа примена на:

1. Физикална терапија – за стимулација на калус

 Фототерапија – УВ, ласер
 Електротерапија – ИФ, ЕФ со CaCl2)
 Сонотерапија – УЗ
2. Кинезитерапија – спречува создавање на контактура и лекување на
веќе настанати, одржување и зголемување на обем на движење во
зглобови, ресорпција на оток, јакнење на мускулатура на повреден
дел и останати мускули, подобрување на периферна циркулација,
спречување појава на тромбоза и декубитус, поволно психофизичко
дејство. Првите денови се применуваат и респираторни вежби. Се
применуваат изотонични и изометриски активни или
активнопотпомогнати вежби, а потоа постепено се воведуваат вежби
со отпор и дополнителна тежина, со вреќички, вежби на пули-апарат
3. Хидротерапија – пред се хидрокинезитерапија со индиферентна темп.
4. Термотерапија – за совлдување на веќе настанати контрактури
 ИЦ
 Парафин
 Пелоидотерапија
5. Работна терапија – за подобрување на обем на движење, мускулна
сила, координација и подобро функционирање на зафатен сегмент
6. Мануелна масажа – не се спроведува во предел на фрактурата, туку
проксимално и дистално од пределот на фрактурата. Дејствува за
подобрување на крвна циркулација, а подоцна и за олабавување и
отстранување на атхезии
7. Ортопедски помагала – особено кај фрактури на долни екстремитети
кога е потребно да се спроведе растоварување на зафатениот
екстремитет, за што се користат подлакотни или потпазувни патерици

Доколку се работи за фрактура на долен екстремитет, оптоварувањето на

истиот преку патерици или ослободување од истите го одредува лекар
физијатар според претходно спрведена РТГ снимка. Кај повозрасни пациенти
може прво да има потреба од вертикализација и вежби одење во разбој, а кај
некои се препорачува користење на помагало до крајот на животот.

Преден вкрстен лигамент

Руптура на АЦЛ е најчеста повреда на лигаментарниот апарат на коленото.
Најголем дел на овие повреди настануваат при спортување и фитнес.
Единствен начин на лекување е оперативно со лигаментопластика, на кој му
претходи предоперативен и постоперативен процес на рехабилитација.

Веднаш по настанување на повредата коленото отекува, не може да ја држи

тежината на телото, има многу силна и остра болка, движењата се отежнати
или оневозможени.

Повредата се докажува со магнет или РТГ. Во предоперативната фаза се

препорачува одмор, криотерапија и елевација на екстремитетот.

Целта на постоперативната рехабилитација е да се намали болка и оток, да се

зголеми обем на движења во зглобот, да се зголеми мускулна сила, да се
спречат контрактури и атрофија на мускули. Постоперативната рехабилитација
се спроведува низ три фази: рана рехабилитација, фаза на умерена заштита и
лесна активност и фаза на функционална активност.

 1-7 ден – вежби за обем на одржување на движења во рана фаза,

постигнување на полна екстензија, вежби за јакнење на натколенична
мускулатура, вежби одење со патерици
 8-10 ден – физикални процедури, одржување на полна екстензија, вежби
за јакнење на натколенична мускулатура
 3та постоперативна недела – физикални процедури одржување на полна
екстензија, постигнување на флексија од 90 степени, вежби за јакнење
на натколенична мускулатура, ослободување од патерици
 3-4та постоперативна недела – физикални процедури, постигнување
флексија од 100до 110 степени, ослободување од имобилизатор,
јакнење низ вежбање (статички велосипед, степер, пливање),
започнување со фитнес вежби за одржување на општа кондиција
 4-6та постоперативна недела – постигнување на флексија од 110 до 125
степени до максимална флексија, континуирани фитнес вежби,
воведување на вежби за рамнотежа
 6-12та постоперативна недела – флексија од 135 степени, континуирано
јакнење на натколенична мускулатура, слободно одење по рамна
подлога
 12-20та постоперативна недела – континуирано јакнење на натколенична
мускулатура, воведување на џогинг и лесно трчање
  24 постоперативна недела – враќање во првобитна положба и
извршување на вообичаени активности.

Фрактура на скочен зглоб

Скочниот зглоб е сложен зглоб изграден од 3 коски: os tibiae, os fibulae и talus.
Фрактурите на скочниот зглоб се застапени кај сите возрасни категории,
најчесто кај постари лица и спортисти. Фрактурата на скочниот зглоб може да
биде проста (кога е скршена или напукната само 1 коска на зглобот) или
сложена (кога има повеќе скршеници или пукнатини на коските кои го градат
овој зглоб). При скршеница на овие коски, можно е да се зафатени скочниот
зглоб и синдезмозата на фибулата и тибијата. Причини за скршеница најчесто
се нагли движења, увртувања, падови, удари. Најчести симптоми кои ја
карактеризираат оваа фрактура се: нагла и тешка болка, оток, модринки, болка
при газење со ногата, луксации или сублуксации. Методи со кои ќе ја
констатираме целосната клиничка слика се РТГ, МРИ, КТ и стрес тест.
Фрактурите на скочниот зглоб најмногу се среќаваат на медијалниот или
латералниот малеол, на двата малеола или пак на синдезмозата помеѓу
тибијата и фибулата.

Рехабилитација на фрактура на скочен зглоб може да биде: конзервативно или

оперативно решена.

При оперативно решена фрактура хирургот врши репозиција на коскените

сегменти кои се поставуваат во нормална позиција. Доколку се работи за
посложена фрактура каде не би го постигнале саканото дејство само со
репозиција, се употребуваат импланти (надворешни и внатрешни фиксатори)
за да ја стабилизираат повредената коска, кои после создавањето на калус се
острануваат. Откако оперативната интервенција ќе биде успешно завршена,
оперираниот сегмент ќе биде поставен во гипсена имобилизација. За време на
гипсената имобилизација можно е апликација на магнет чија цел е да го
стимулира создавањето на калус. По вадењето на гипсот значајно се
зголемува можноста за примена на повеќе физикални методи како: ТЕНС за
намалување на болката, електрофореза со CaCl2 (ако има метални
имплатанти интерферентни и магнет само). Постепено се почнува и со
кинезитерапија, најпрво активно потпомогнати вежби, вежби за подобрување
на трофиката на ткивата, вежби за јакнење на мускулатурата која била во
имобилизација. Исто така хидрокинезитерапијата има поволно дејство врз
рехабилитацијата на фрактурата.

При конзервативно лекување можеме да користиме многу физикални методи

почнувајќи од магнетотерапија за стимулирање на калус, ТЕНС и
интерференти струи против болка, од дијадинамските струи највеќе се користи
CP модулацијата, ултразвук, електрофореза со CaCl2, кинезитерапија, вежби
за подобрување на трофиката, за јакнење на мускулатурата околу
скршеницата, за подобрување на обемот на движење во зглобот, вежби со
отпор после втората постоперативна фаза кога болката ќе се намали.

Дисторзии и луксации
Дисторзија претставува истегање на зглобните врски и капсула. Најчеста
причина е насилно, нефизиолошко истегање на зглобот, при што често доаѓа
до крварење. Болниот чувствува силна болка, зглобот е отечен, осетлив на
палпација и секој обид за движење е болен. Може да има поткожни хематоми.
Лекувањето е конзервативно со гипсена имобилизација. Рехабилитацијата има
за цел подобрување на трофика на мускулатура и обем на движења во зглобот
и опфаќа:

 Кинезитерапија
 Хидрокинезитерапија
 Работна терапија
 Електротерапија
 Сонотерапија
 Термпотерапија – во подоцен стадиум ако има контрактури

Луксација е излегување на една зглобна површина од своето лежиште во

зглобот под надворешен притисок. Кај овие повреди може да има повреда на
зглобната капсула, зглобните врски, но и на периферен нерв. Пациентот
чувствува силна болка, зглобот отекува и се поставува во принудна
нефизилошка положба. Се прави репозиција на зглобот а потоа се поставува
гипсена имобиизација во период од 10 до 14 дена. Потоа се започнува со
физикална терапија која се состои од:

 Кинезитерапија
 Хидрокинезитерапија
 Работна терапија
 Електротерапија (ДД, ИФ, ЕФ, магнет)
 Термотерапија – ако има контрактури
 Сонотерапија
 Фототерапија
Контузија на колено
Контузија на колено е повреда која настанува со пад или со директен удар со
тап предмет на меките ткива или зглобните површини, при што доаѓа до
крварење на меките ткива и излив на крв во зглобниот простот. Се јавува
најчесто кај груби спортови. Повредениот чувствува болка при движење и при
допир, се јавува оток и црвенило. Прв метод на терапија е примена на
криотерапија, за намалување на болка, оток, излив и крварење. Се
дијагностицира со физикален преглед и РТГ снимка. Неопходна е
имобилизација од 7 до 14 дена, по што се применува ДД, ТЕНС, ИФ, ЕФ со
новокаин, ласер на болни точки, УЗ, од кинезитерапија активни вежби за цела
нога, статички вежби за квадрицепс, активни вежби на соседни зглобови,
пасивни или активно-потпомогнати вежби на повредениот зглоб (коленото),
хидрокинезитерапија.

Тениски лакт (латерален епикондилит) и медијален

епикондилит
Епикондилитис претставува мускулноскелетно нарушување при кое припоите
на тетивите на екстензорите и флексорите на рачниот зглоб, припоени за
хумерусот се воспалени. При инфламација на латерален кондил, зборуваме за
тениски лакт, а при инфламација на медиален кондил зборуваме за голферски
лакт. Тениски лакт се јавува како резултат на пренапрегање и репетитивни
движења, додека голферски лакт се јавува како резултат на неконтролирани,
силни, ненадајни движења при спорт.

Клиничка слика – При тениски лакт, се јавува интензивна болка во надворешна

страна на подлактица до рачен зглоб, која се зголемува при стисок и при
екстензија и супинација на рачен зглоб. При голферски лакт, болката се
чувствува во внатрешната страна на подлактицата до рачниот зглоб.
Зафатените делови се чувствителни и болни на допир, а може да биде
присутен и оток.

Третман – Во акутна фаза се применуваат аналгетици и NSAIDs за

намалување на болка и воспаление. Се применува мирување и избегнување на
движењата кои предизвикуваат болка. Отокот и болката може да се намалат со
примена на криотерапија. Во хронична фаза се применува физикална терапија,
кинезитерапија, и примена на ортози-лонгети. Од физикална терапија се
применува електротерапија со ударни бранови и ултразвук. Кинезитерапија
опфаќа вежби за истегање и јакнење на мускули екстензори (тениски лакт) и
флексори (голферски лакт) на рачен зглоб. Општи кондициони вежби и
специфични вежби за јакнење на рамена мускулатура и централна мускулатура
исто така се дел од стандартен кинезитераписки третман. Може да се применат
и локални инекции со кортикостероиди за намалување на болка. По
намалување на болка и останати симптоми, спортистот може да се врати во
игра, но се препорачува носење на ортоза-лонгета, особено кај спортисти со
дијагностициран латерален епикондилитис.

Дисторзија на скочен зглоб

Акутно истегнување на глуждот со инверзија е најчеста трауматска повреда
која се среќаваат во спортовите кои бараат трчање или скокање, како
фудбалот, кошарката, тенисот, американскиот фудбал и гимнастиката.
Истегнувањата на делтоидниот лигамент и синдезмотичните истегнувања на
глуждот настануваат многу поретко и обично се поврзани со позначителна
траума на глуждот. Најчестите повреди на глуждот го зафаќаат латералниот
лигаментарен комплекс, кој се состои од антериорниот талофибурален,
калканеофибуралниот и постериорниот талофибуларен лигамент.
Изместувањето на глуждот од Степен 1 опфаќа благо истегнување на
антериорниот талофибурален лигамент со негативен тест на фиока на глуждот
и на таларен тест на наклон. Степен 2 опфаќа прекин на антериорниот
талофибурален лигамент со истегнување на калканеофибуралниот, позитивен
тест на фиока на глуждот и негативен таларен тест на наклон, додека
изместувањето на глуждот од Степен 3 опфаќа прекин на латералниот
лигаментарен комплекс со позитивен тест на фиока на глуждот и таларен тест
на наклон. Лекарот мора целосно да го испита лицето со истегнат глужд за да
исклучи истовремена фрактура на фибулата или на петата метатарзална коска
која може да настане за време на повредата со инверзија.

Повредите на делтоидниот лигамент зафаќаат само 5% од повредите на

глуждот и се резултат на повреда на глуждот со еверзија. Синдезмотичните
истегнувања на глуждот и може да бидат поврзани со општата еластичност на
самиот делтоиден лигаментарен комплекс. Тие може да се испуштат доколку
на пациентот не му се изврши целосно испитување. Испитувањето на
пациентот со истегнување на делтоидниот лигамент или на синдезмозата мора
да вклучува и внимателно испитување на фибулата за да се исклучи дистална
или проксимална фактура.

Пациентот се жали на акутна болка во страничните делови на глуждот,

најчесто проследена со оток, отежнато движење и појава на ехимоза (слично
на модрица?). Физикалниот преглед покажува дифузен оток , зголемена
остеливост, болка и перонеална мускулна слабост.

Третманот се фокусира главно на намалување на болката и отокот и заштита

на латералните лигаменти. За таа цел се поставуваат облоги со мраз, НСАИЛ,
елевација на екстремитето, релативно мирување, рана имобилизација,
физикална терапија. Во фазата на заздравување се воведуваат статички и
динамички вежби за зајкнување, но треба да се избегнуваат вежби со инверзија
на глуждот. Нежно истегнување на Ахилова тетива се прави за да е избегне
контрактура при плантарна флексија. Од физикални процедури се применуваат
електростимулација, магнет, ласер, ДД, ИФ, УЗ со цел намалување на болка и
оток. Во одност на раната мобилизација на лицето со истегнување на глужд
мора да му се дадат инструкции за рамнотежни и пропорциопетивни вежби
(вежбите прво се изведуваат на рамна површина, а потоа на нестабилна) со
прогресивно зајакнување на мускулатурата на стапалото и глуждот, додавање
на реквизити и изведување вежби во затворен кинетички синџир. Овие вежби
го намалуваат ризиок од функционална нестабилност по повредата, ја
обновуваат јачината на целата нога и го припремаат пациентот да се врати на
спортската активност. Колку време ќе трае рехабилитацијата зависи од
тежината на повредата, задоволителното исполнување на рехабилитациската
програма, придржувањето на програмата за вежбање во домашни услови и од
употребата на преврска или ортоза. Кај спортисти со повреда од прв степен
обично потребно време за е 1-2 недели, додека кајповреда на глужд од втор
степен рехабилитацијата трае до 6 недели. Повреда пак од трет степен, бара
рехабилитација од неколку месеци, а кај посериозните инверзии на глуждот
или изместувања на делтоидниот лигамент има потреба хируршка
интервенција, доколку хроничната нестабилност резултира со резидуални
функционални дефицити.

Луксација на рамо
Луксација претставува излегување на една зглобна површина од нејзиното
лежиште во зглобот под дејство на надворешна сила. Сублуксација
претставува некомплетно напуштање зглобната површина од лежиштето во
зглобот под дејство на надворешна сила.

Дислокација на рамо настанува најчесто како резултат на пад, при што раката е
екстендирана, во адукција и надворешна ротација, или при удар во заден ден
на рамо. Разликуваме антериорна и постериорна дислокација на рамо. При
антериорна дислокација, раката е во положба на надворешна ротација, а при
постериорна, раката е во положба на внатрешна ротација.

Клиничка слика – Силна болка, оток, неможност за поместување на рамото во

било која насока, и завземање на анталгична положба за избегнување на
болка.

Третман – Се изведува репозиција на зглобот и се поставува во

имобилизација. Најчесто се практикува имобилизација која трае 10-14 дена. Во
текот на имобилизацијата се превземаат превентивни мерки против
контрактури. Се практикуваат изометриски мускулни контракции (статички
вежби) за имобилизираниот сегемнт, и изотонични мускулни контракции
(динамички вежби) со примена на активни и вежби против отпор за здравите
сегменти. Целта е да се зачува мускулна сила, мускулна торфика, да се
превенираат контрактури и деформитети. Освен тоа, се применува
медикаментозна терапија (аналгетици, NSAIDs), криотерапија и мирување за
намалување на болка, оток, и воспаление. По отстранување на
имобилизацијата, се преминува кон интензивна кинезитерапија со цел јакнење
на мускулите на ротаторната манжетна, подобрување на мускулната трофика,
подобрување на крвна циркулација, превенција на контрактури и деформитети,
и зголемување на издржливоста на пациентот, се со цел за поскоро враќање на
спортистот во игра. Како дел од лекување, освен кинезитерапија се практикува
примена на електротерапија (дијадинамски струи, електростимулација,
интерферентни струи, електрофореза), хидрокинезитерапија, ласер,
магнетотерапија со пулсирачко магнетно поле, термотерапија итн.

Менискус на колено без артроскопија

Менискусите на коленото служат како апсорбери на удари, намалување на
шокот, намалување на концентрација на товар, отсранувачи на сили и
овозможуваат нормално движење на коленото. Повреда на менискусите
предизвикува намалување на способноста на коленото за поднесување тежин,
при што рскавицата на зглобот се изложува на ризик од оштетување или
дегенративни промени. Тие може да се повредат поединечно или заедно со
други структури, како колатералните лигаменти или АЦЛ. Овие повреди може
да настанат од директен удар врз коленото, повреди од свртување, хронична
макротраума при трчање или скокање. Пациентите обично се жалат на оток
или на „затегнатост“ во коленото, а може да постојат и механички симптоми,
како зафаќање или компресија со придружно или повремено кликање.
Симпотмите генерално се зголемуваат со флексија на коленото.

Најчесто се третира конзервативно со комбинација од мирување, облоги со

мраз и НСАИЛ, намалување на активности кои го изложуваат коленото на
поголем товар, по што следува третман со физикална терапија (УЗ 0,3, ИФ, ДД,
ласер, магнет, ЕФ со новокаин) со враќање на движење и програма за
зајкнување (активни вежби за цела нога, статички вежби за квадрицепс, вежби
во затворен кинетички ланец). Хируршки третман се препорачува кај пациенти
кај кои станува збор за рекурентна состојба.

Пателофеморален синдром
Пателофеморален синдром е многу честа појава кај спортисти, а претставува
болка во преден дел на колено. Се смета дека е предизвикан од зголемен
притисок во пателофеморалниот зглоб, слабост на квадрицепс, коскени
абнормалности, слаба биомеханичка контрола, абнормална мускулна
рамнотежа итн.

Клиничка слика – Симптомите се јавуваат при активности при кои има голем
притисок врз зглобовите на колената – качување по скали, трчање по
надолнина, скокање, наведување итн. Најкарактеристичен симптом е
континуирана, тапа болка, која е лоцирана позади пателата и се јавува
неочекувано, особено при активностите кои ги спомнавме претходно.
Крепитации, атрофија на квадрицепс, и проксимална мускулна слабост која се
манифестира со отежнато стоење на една нога се исто така чести знаци.

Третман – Во акутна фаза се применува медикаментозна терапија (аналгетици,

NSAIDs), одмор, и криотерапија со цел да се намали болката. По намалување
на болката, се започнува со рана кинезитерапија која се концентрира на
активни вежби за јакнење на квадрицепс, глутеална мускулатура и мускули
околу скочен зглоб, истегање на илиотибијална тетива, и истегање на Ахилова
тетива. Важни се и вежби за истегање на мускули на надколеница,
потколеница, и хамстринзи, поради фактот што нивна зголемена напнатост
може да биде причината за зголемениот притисок во пателофеморалниот
зглоб што предизвикува болка. Се практикуваат вежби од отворен и затворен
кинетички ланец, иако поефикасни се сметаат вежбите од затворен кинетички
ланец, кои се комбинираат со кондициони вежби. За време на
кинезитерапискиот третман, и по завршување на истиот, кога спортистот се
враќа во игра, му се препорачува носење на еластичен стегач кој има за цел да
го заштити пателофеморалниот зглоб од понатамошна болка при активност.

Контузија на карлица
Контузија претставува повреда која настанува при директен удар по меки ткива
или зглобни површини. Во случајот на контузија на карлица, повредата
настанува при директен удар на карлицата при што освен меките ткива околу
неа, зафатена е и самата карлица со процесот на контузија. Вообичаено,
најчесто зафатени се главата на фемурот и гребенот на илиумот.

Клиничка слика – Се појавува забележителен хематом, слабо видлив оток,

интензивна болка и локална осетливост. Вообичаено има полн обем на
подвижност во колк и колено и покрај присуството на болка. Доколку нема полн
обем на подвижност, можно е присуство на други процеси во позадина кои ќе
се откријат со РТГ.
Третман – Во акутна фаза се препорачува мирување, растеретување на колкот
со употреба на патерици, медикаментозна терапија (аналгетици, NSAIDs) и
криотерапија. Овие тераписки постапки ќе помогнат да се намали болката,
отокот, и воспалението. Во меѓувреме се применуваат изметриски мускулни
контракции на болниот сегмент, и изотонични мускулни контракции на здравиот
сегмент со цел превенција на контрактури, деформитети, загуба на мускулна
маса, загуба на мускулна сила, и намалување на мускулна трофика. По 7 до 10
дена може да се примени и физикална терапија, пред се електротерапија
(дијадинамски струи, електрофореза, и ТЕНС), кинезитерапија и
хидрокинезитерапија. Како дел од кинезитерапискиот третман се применуваат
интензивни активни и вежби против отпор, кондициони вежби. По намалување
на болките, при мирување и при активност, спортистот може да се врати во
игра но потребно е да носи заштитен штитник со цел превенција на контузии во
истата регија во иднина.

Истегнување на латерален и медијален епикондилит

Стабилноста на зглобот на коленото се должи на постоењето на двата колатерални
лигаменти – медијален и латерален колатерален лигамент. Овие лигаменти се
подложни на чести повреди во спортот.

Медијалниот колатерален лигамент е најчесто повредуван лигамен на колено во

спортот. Неговата повреда настанува под дејство на валгус сила која го истегнува или
кине самиот лигамент. Латералниот колатерален лигамент може исто така да биде
истегнат или раскинат но под дејство на варус сила. Овие лигаменти најчесто
страдаат при директен удар во коленото, или при нагла ротација на ногата кога
стапалото е фиксирано на земја, меѓу други причини.

Клиничка слика – Клиничката слика варира од степенот на повреда. Различен степен

на клиничка слика е предизвикан од различен степен на повреда – истегнување или
целосно кинење на лигаментот. Најчести симптоми се интензивна болка, оток,
хематом, нестабилност и не можност за придвижување на коленото. Често, кога се
работи за целосно раскинување на лигаментите, се очекуваат да настанат повреди и
на преден вкрстен лигамент и менискусите.

Третман – Вообичаено повредите на медијалниот и латералниот колатерален

лигамент се третираат иноперативно, и притоа се очекува потполно заздравување
неколку недели или месеци, во зависност од степенот на повредата. Веднаш по
настанување на повредата, цел на третман е намалување на болка (со примена на
аналгетици), намалување на оток (со елевација на екстремитет, криотерапија) и
намалување на воспаление (со NSAIDs). Поради неможноста да се изведува полн
обем на подвижност, многу е важна превенција на контрактури. Изметриски мускулни
контракции (статички вежби) на болните сегементи и изотонични мускулни контракции
(динамички вежби) на здравите сегменти се одличен начин да се превенираат
контрактури. Ортози-лонгети ќе помогнат во намалување на болка, оток, и воспаление,
како и намалување на ризик ид деформитети со одржување на сегментот во
функционална положба. По намалување на болката и отокот, се применуваат активни
вежби и вежби против отпор до полн обем на подвижност и во сите насоки за јакнење
на мускулатурата, достигнување и одржување на полн обем на подвижност и
зголемување на стабилноста на зглобот на коленото. Спортистот може да се врати во
игра само кога има безболен полн обем на подвижност и добра стабилност во зглобот
на коленото. Се препорачува носење на ортоза 6 до 9 месеци по завршување на
третманот.

Спондилоза