Julia’s foto

JULIA’S. FOTO.
Wilma Geldof

© PLOT26
Julia’s foto

Julia’s foto
Wilma Geldof

© Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden gereproduceerd of openbaar gemaakt
door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke
toestemming van de uitgever. Dit verhaal is onderdeel van de lesmethode PLOT26, uitgegeven door
Blink Educatie gevestigd te ‘s-Hertogenbosch.

© PLOT26 2
Julia’s foto

Julia’s foto

‘Twee weken! Ik ga je serieus twee weken niet zien?!’ Thomas draaide met zijn ogen alsof
hij het verschrikkelijk vond. Julia hoopte dat dat zo was.
‘Alsof ik degene ben die op vakantie gaat,’ mompelde ze.
Thomas veegde zijn krullende haar uit zijn ogen, schoof zijn voeten achter haar op bed en
glimlachte. ‘Dan moet ik nog even van je genieten,’ zei hij. ‘Ik zie je volgend jaar pas weer.’
‘Volgend jaar?’ vroeg Julia.
‘Na de kerstvakantie toch?’ Hij pakte haar schouders vast en begon haar hals te kussen.
Kleine fladderkusjes, zachte beetjes met zijn lippen. ‘Hmm,’ deed hij. ‘Ik wil in je bijten, in
je hals, in je buik.’
Julia moest lachen, en meteen voelde ze dat zijn handen zich verplaatsten. Ze gleden
over haar T-shirt, onder haar T-shirt, over haar bh, in haar bh. Alsof elk lachje van haar
betekende dat hij verder mocht gaan.
Kwam zijn moeder maar boven, dacht ze, maar Thomas was achttien. Die werd niet
gestoord als hij bezoek had. Aan de borden met etensresten op zijn bureau te zien en de
berg kleren onder zijn bureau, was het lang geleden dat zijn moeder hier was geweest.
Thomas ging languit achter haar op het grijze dekbed liggen en probeerde haar tegen zich
aan te trekken. ‘Jij bent heel speciaal,’ zei hij.
Julia glimlachte. Jij bent heel speciaal. Dat waren zijn eerste woorden tegen haar geweest.
Twee weken geleden. Leunend tegen de bar met een biertje in zijn hand, had hij haar een
tijdje met glinsterende ogen aangekeken. Aisha bleef haar maar aanstoten. ‘Hij vindt je
leuk!’ schreeuwde ze in haar oor. ‘Echt leuk!’
Daarna kregen anderen het ook door. ‘Wow! Coole gast, Juul! Hij lijkt op die acteur, nee,
die zanger, je weet wel.’
Ze had geen idee.
‘Ga naar hem toe!’
‘Wat moet ik dan zeggen?’
‘Jemig, Juul!’ zei Aisha. ‘Wat dacht je van “hallo”?’
Gelukkig kwam hij toen zelf al op haar af, met zijn zelfverzekerde glimlach, zijn brede
schouders, zijn lange postuur, zijn bos bruine krullen die steeds voor zijn ogen vielen. Dat
zo’n jongen haar leuk vond! En toen zei hij dus: ‘Jij bent heel speciaal.’
Ze had gegiecheld, ze had er vast uitgezien als een kind, maar ze was zich speciaal gaan
voelen.
‘Je hebt een unieke uitstraling,’ had hij gezegd. ‘Jij bent bijzonder. Niet iedereen ziet dat,
maar ik wel.’
Wow, had ze gedacht en ze had hem geloofd. Ze voelde zich anders dan andere meisjes,
al kon ze niet benoemen wat dat precies was. Maar hij zag het, dat onbenoembare, dat
speciale.
Aan het eind van de avond was ze met hem naar buiten gegaan.

‘Ga even liggen,’ fluisterde hij nu in haar oor. Zijn stem was hees. Opnieuw probeerde hij
haar naar achteren te trekken. ‘Kóm nou, tutje.’
‘Oké,’ zei ze. Waarom ook niet? Hij was toch haar vriend? En ze was geen tutje!
Zijn handen gleden alle kanten op. Het voelde alsof hij er minstens zes had. Te veel. Te
snel. Te ver. ‘Nee,’ zei ze.
‘Toe nou,’ fluisterde hij.

© PLOT26 3
Julia’s foto

‘Nee,’ herhaalde ze steviger. Ze was er trots op dat ze niet toegaf. Of was het
kinderachtig? De vorige keer had ze hem haar T-shirt en bh laten uittrekken. Kon ze dan
nu zeggen dat ze dat niet wilde?
Hij zoende haar en begon haar shirt al omhoog te trekken. Hij wriemelde aan de haakjes
van haar bh. Goed dan, dacht ze, maar niet verder. De stof van haar shirt en bh schoven
over haar hoofd. Tijdelijk blind hoorde ze - Wat hoorde ze? Tegelijk met het tevoorschijn
komen van haar hoofd, hoorde ze een schrapend geluidje. Net alsof… Nee, dat zou hij niet
doen, dacht ze. Hij was een man, geen jochie. Maar toen zag ze zijn hand met -
‘Hè?!’
Ze greep naar zijn iPhone, maar Thomas bewoog die vliegensvlug opzij. Lachend hield hij
de telefoon in zijn uitgestrekte arm.
‘Zit je stiekem foto’s te maken?!’
Thomas grijnsde. ‘Moet je maar niet zo lekker zijn!’
‘Laat zien!’
Ze moest over hem heen kruipen om de foto goed te kunnen bekijken. En Thomas maar
lachen.
‘Dat wil ik echt niet, hoor! Zo bloot!’ En die domme kop, die net uit haar shirt tevoorschijn
kwam. ‘Ik verwijder -’
‘Nee!’ Thomas griste zijn mobiel uit haar handen en schoof het ding als een sjoelschijf
onder het bed. Hij sloeg een kinderlijk smekend toontje aan. ‘Je gunt me toch wel één
fotootje? Eéntje?’ En toen: ‘Je bent toch niet écht zo’n tutje?’
‘Hou op. Haal die foto weg!’
‘Ik wil gewoon vóór ik ga slapen vannacht naar je kunnen kijken. En morgen en
overmorgen. Je bent zo mooi! Vertrouw je me niet?’
‘Nee!’
Dat zei ze gewoon. Nee! Dat klonk sterk! Zie je wel: ze was geen meisje dat met zich liet
sollen.
Thomas sloeg zijn armen om haar heen. ‘Ik voel zo veel voor je,’ fluisterde hij. ‘Dat weet je
toch. Ik zou nooit…’
Ze wilde zich losrukken, opstaan, haar shirt weer aan. Maar met twee vingers begon hij
haar lange haren te strelen en haar wangen. Zo zacht. Hij bloosde een beetje. Hij meent
het! dacht Julia. Ze slikte. Ze sloot haar ogen. En hij streek de boosheid weg. Straks, dacht
ze, straks zou ze die iPhone wel pakken. Ze was niet gek. Al stuiterde ze dan heen en
weer tussen niet willen en - Nu peuterden zijn vingers aan haar rits, wilden haar broek in.
Het was alsof ze weer wakker schoot. Nee! Dit wilde ze niet!
‘Ik kan beter gaan.’
Voor ze overeind kon komen, lag Thomas al op haar. Hij was zwaar. Zijn ogen waren
troebel. ‘Kom op, Juul!’ zei hij. ‘Wie A zegt, moet ook B zeggen!’
Zo hard ze kon, duwde ze hem van zich af.
‘Zeg zelf B,’ snauwde ze. ‘Zeg het hele alfabet. Help yourself.’
Ze griste haar kleren van de vloer.
‘Nou uh… sorry, hoor,’ mompelde hij schouderophalend. Hij bleef op bed liggen en bekeek
haar terwijl zij zich aankleedde. Ze had haar rug naar hem toe gedraaid, maar ze wist dat
hij keek. En dat hij grijnsde omdat het haakje van haar bh twee keer losschoot.
Pas toen ze was aangekleed, sprong hij van bed. Julia’s adem bleef in haar keel steken
toen ze hem breeduit voor de dichte deur zag staan. ‘Laat me erdoor!’
Ze voelde haar ledematen verstijven.
‘Laat me het goedmaken,’ zei Thomas. ‘Ik zal niet verder gaan dan jij wil. Dat beloof ik.’

© PLOT26 4
Julia’s foto

Hij leunde naar haar voorover. Zijn krullen aaiden haar gezicht. ‘Jij wil het ook,’ fluisterde
hij. ‘Dat voel ik.’
Kleine spiertjes in haar gezicht verstrakten. Ze moest hier weg!
‘Je vindt het spannend,’ zei hij zacht. ‘Ik ook.’
Zijn woorden klonken bezwerend. Julia wilde iets zeggen, maar ze wist niets uit te
brengen.
Thomas legde zijn handen zacht op haar schouders. ‘Mijn bange haasje,’ fluisterde hij in
haar oor. ‘Ik vind het net zo spannend. Echt, Juul. Net zo spannend.’
Spannend, herhaalde ze in haar hoofd. Spannend. Was het spanning, opwinding? Haar
benen trilden. Was ze niet gewoon bang? Ze kende dit niet. Thomas wel.
‘Dit wil jij ook, mooie, lieve Juultje van me. Jij wil dit ook,’ herhaalde hij.
Nee, dacht ze. Maar alle weerstand, alle weigering verdreef hij als een duivelskunstenaar.
En toen leidde hij haar zachtjes terug naar zijn bed.

Stom, stom, stom! Hoe had ze zo stom kunnen zijn! De hele kerstvakantie kon ze niets
anders denken. Waarom had ze Thomas zijn gang laten gaan? Waarom het toegelaten?
Waarom niet weggegaan? Alsof hij haar opzoog! Ze wilde het niet. Ja, nee, ze wilde het
wel. Anders had ze het heus niet gedaan. Zo’n stuiterbal was ze nou ook weer niet. Jawel.
Dat was ze wel. Thomas kon haar alle kanten op kaatsen.
Het was niet heel erg geweest, hield ze zichzelf voor, maar… ze had het niet met hem
gewild! Ook al vonden alle meiden hem cool. Haar eerste keer had moeten zijn met een
jongen van wie ze echt hield!
Ze schrok van haar eigen gedachten. Hield ze dan niet van Thomas? Stoere, mooie
Thomas? Nee dus. Hij was ergens op een berg in Oostenrijk en voor haar part bleef hij
daar. Als hij belde, nam ze niet op. Als hij WhatsAppte, reageerde ze niet.
Tot haar telefoon op een avond weer floot en ze las: Hé schatje. Ik ben er weer. Heb je
gemist! Kom naar je toe!
Nee! Julia legde haar telefoon omgekeerd op tafel en gluurde naar haar ouders. Ze zaten
op de bank en keken naar een of andere natuurquiz op tv.
‘… nu uw antwoord,’ klonk de zingende stem van de quizmaster.
‘Slangen,’ zei haar vader. ‘Volgens mij zijn dat de gevaarlijkste dieren op aarde.’
‘Muggen,’ zei haar moeder.
‘Welnee,’ zei haar vader.
Een piep klonk. ‘Bordjes omhoog,’ zei de quizmaster.
Haar ouders wisten niet eens dat er een Thomas bestond. Hij kon onmogelijk bij haar
thuis komen! Ze moest naar hem toe om te zeggen dat ze niet meer wilde. Maar dan zou
hij haar weer laten stuiterballen en-
Ik ga wat drinken met Bas, tikte ze in een opwelling.
Bas? vroeg Thomas.
Bas, herhaalde Julia.
Ik ken geen Bas, schreef hij.
Ik ook niet, dacht Julia.
Not amused, schreef hij.
Julia beet op haar lip. Ik wel, tikte ze. Ze hield haar adem in en verzond het bericht.
‘Muggen?’ zei haar vader verbaasd.
‘Je hoeft niet groot te wezen om gevaarlijk te zijn.’ Haar moeders lachje klonk
triomfantelijk. ‘Hoor je dat, Juul?’

© PLOT26 5
Julia’s foto

‘Ons Juultje hoort niks,’ zei haar vader.

Julia schudde haar hoofd. Hé uh, zo hoeft het voor mij niet, hoor! las ze.
Ze ademde langzaam uit. Voor mij ook niet, schreef ze terug.
Wat bedoel je? flitste er in haar scherm.
Mijn god, dacht ze. Wat doe ik? Sorry!!! Maar laten we er gewoon maar een punt achter
zetten, tikte ze en ademde blazend uit.
Pardon?! las ze. Wil je het uitmaken? Op WhatsApp?
Julia staarde naar de woorden. Ik bedoel een punt zetten achter deze discussie, kon ze er
van maken. Nee, dacht ze. Wie A zegt…
Uh… ja, tikte ze. Sorry.
Dat meen je niet!!!
Serious Mode ON. We kunnen toch vrienden blijven? Slap, maar wat moest ze anders
zeggen? Ingespannen tuurde ze naar het schermpje.
Je bent mijn vriendin! Die me helemaal gek maakt! Wat heb ik verkeerd gedaan? Dit meen
je??
Ze aarzelde even. Ja, sorry, antwoordde ze toen.
Ongelooflijk laf en laag! De woorden flitsten van haar scherm. De ene dag me opgeilen,
de andere dag dit. HOER! DENK MAAR NIET DAT JE ZO MAKKELIJK VAN ME AFKOMT.
DAN KEN JE ME NOG NIET!
Julia las en herlas Thomas’ laatste zinnen. Haar hart bonsde in haar keel. Toen klapte ze
haar mobiel dicht, keek naar het tv-scherm en herhaalde in zichzelf: dat meent-ie niet, dat
meent-ie niet, hij draait wel bij.
Ze schrok op toen haar mobiel opnieuw floot. Julia, schatje, ik wil je nog één keer zien, om
alles uit te praten.
‘Hou nou eens op met die telefoon,’ zei haar moeder. ‘Anders pak ik ’m af, hoor.’
‘Met zestig gekartelde tanden bijt-ie in de hals en de buik van zijn prooi!’ zei haar vader.
‘Wist je dat, Juul?’
‘Hè? Wat?’ zei Julia.
‘Hij vergiftigt zijn prooi en wacht tot die in elkaar zakt.’
‘Wie?’
‘De komodovaraan,’ zei haar vader. ‘Bijt in je hals en je buik.’
‘O ja,’ zei Julia. Opnieuw floot haar mobiel. Alsjeblieft moppie, toe, las ze.
Nee, zei een stem in haar hoofd direct. Ja maar… Eén keer praten, had hij daar geen recht
op? Als een soort… nazorg? Het uitmaken via WhatsApp… Wie doet dat nou!
‘Ik ga naar bed,’ zei ze.
Haar ouders knikten. De quizmaster lachte. ‘De orka speelt met zijn prooi voor hij hem
doodt,’ hoorde ze hem zeggen.
Nee, dacht Julia terwijl ze de trap opliep.
Het heeft geen zin meer, Thomas. Er valt niets uit te praten, probeerde ze. Het is gewoon
klaar.
Eén keer met je praten, schreef hij. Dat is ALLES wat ik vraag. Moet ik verdomme smeken?
Ben jij echt zo’n bitch?
Ze duwde haar rug tegen de gloeiendhete verwarming. Nee, dacht ze, zo ben ik niet. Maar
ik wil niet meer, Thomas, tikte ze. Ik wil ook niets afspreken.
Het bleef een tijdje stil.
Dat staat vast? vroeg hij toen.
Julia haalde diep adem. Ja. SRRY. Het spijt me.

© PLOT26 6
Julia’s foto

Alsof jij weet wat spijt is, flitste haar telefoon. Bitch. Jij gaat spijt krijgen! Heel erge spijt!
Opnieuw een fluittoon. Heb je een ander gevonden door wie je je laat pakken? Die Bas?
Julia deed haar telefoon uit en gooide hem op bed.
Ze merkte dat ze hijgde alsof ze van hem aan het wegrennen was. Maar hij was vlak
achter haar.
Had ze wel met hem moeten afspreken? Was het haar schuld dat hij zo deed? Omdat zij
hem op zo’n botte manier aan de kant had gezet? Omdat hij nog altijd van haar hield?
Hield hij van haar? Julia dwong zichzelf om weer rustig te ademen. Misschien stelden zijn
woorden niet zo veel voor. Misschien deden alle jongens dat zo. Wist zij veel. Ze had geen
broer. En ze had nooit eerder een verkering verbroken.
‘Verliefdheid is flauwekul,’ zei haar moeder altijd. ‘Een roze bril. Altijd met je eigen doppen
blijven kijken.’
Misschien had Thomas alweer spijt. Ze zette haar telefoon weer aan. Een sms van een
onbekend nummer.
Ha Julia. Thomas liet me je foto zien. Lekkur! Afspreken? Mick.
Julia staarde naar het scherm. De foto die Thomas - ?
De laatste keer, nadat ze hadden ge - , gedingest, toen ze vertrok, had ze er niet meer aan
gedacht. Daarna had ze er niet meer aan willen denken. Ze sloeg haar handen voor haar
ogen, maar - ploink - een nieuw sms’je kwam alweer binnen. Zeg mooierd, ik sta morgen
voor je school. Volgens T ben je om drie uur uit.
Ploink.
Skypen?
Ploink.
Kom op. Ik weet toch al hoe je eruit ziet?
Een fluittoon. Een WhatsApp-bericht van Thomas: Morgen sta ik om twee uur met de
auto voor je school, Juul. Als je je foto morgenavond niet op internet wil zien, moet je
komen. Hvj.
Een klop op de deur. Ploink. Fluit. Klop. ‘Wat!’ riep ze geïrriteerd.
Het gefronste hoofd van haar moeder. ‘Ga je nu stoppen met dat ge-app, Juul? Morgen
zie je je vriendinnen weer. Je ziet bleek van moeheid.’
Julia knikte.
‘Welterusten, lieverd,’ zei haar moeder.

Om twee uur de volgende dag scheurde een zilvergrijze auto door de straat voor de
school. Remmen piepten. Thomas wenkte haar.
Hij zei niets, maar Julia had het portier aan haar kant nog niet gesloten of hij drukte het
gaspedaal diep in. Leerlingen sprongen de stoep op.
Vanuit haar ooghoeken hield ze hem in de gaten. Zijn lippen waren smal. Zijn blik strak
op de weg gericht. Julia onderdrukte de neiging zich tegen het portier te drukken, zo ver
mogelijk van hem vandaan. Ze zweeg, gunde hem de lol niet van paniekerige vragen. Wat
wil je? Waar gaan we heen? Thomas, zeg wat! Nee hoor, dat deed ze niet.
Toen ze de veiligheidsgordel vastklikte, draaide Thomas zijn hoofd even opzij. Er kringelde
een klein lachje om zijn mond. Alsof het overdreven was die riem om te doen.
Hij reed de nieuwbouwwijk uit, de snelweg op. Daar nam hij meteen de linkerbaan en
scheurde de weg over. Julia keek naar de snelheidsmeter: 110, 120, 130. De motor
loeide.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg ze nu toch. Gelukkig kwam de vraag er redelijk rustig uit.

© PLOT26 7
Julia’s foto

Niet bang of zo.

‘Zul je wel zien,’ zei Thomas.
Het begon te regenen. Zwijgend staarde Julia naar de heen en weer zwiepende
ruitenwissers.
Een half uur later - Of was het pas tien minuten? Leek het alleen maar zo lang? -
sliertte hij naar rechts en verliet de snelweg. Terwijl hij de afrit opdraaide, legde hij zijn
rechterhand op haar bovenbeen. Zonder erbij na te denken mepte Julia die weg. Zijn
arm schoot terug tegen het stuur, de banden verloren grip op een plak achtergebleven
sneeuw in de berm en een kort, gruizend geluid klonk. ‘De vangrail!’ Thomas veerde
omhoog. Greep het stuur met beide handen vast. Vloekte keihard.
Eigen schuld, dacht Julia.
Thomas draaide de auto een verlaten parkeerplaats op, aan de rand van een
industrieterrein. Grijze gehavende gebouwen. Gaten in plaats van ramen. Waar waren ze?
Waarom had ze niet op de borden gelet?
Regen en wind waaiden naar binnen toen Thomas uit de auto sprong. Ze hoorde hem
schelden.
‘Die BMW is van m’n pa, verdomme,’ zei hij toen hij weer naast haar zat. Zijn haar hing in
half uitgezakte krullen langs zijn gezicht. ‘Ik krijg dat ding nooit meer mee. Weet je hoe
duur dat is? Twee krasjes? Zo’n beetje lakschade?’ Hij leunde met zijn natte mouwen op
het stuur.
Julia rilde en trok de rits van haar hoody tot haar kin omhoog. ‘Geen idee.’
‘Nee, weet jij niet hè?’
Alsof het haar schuld was. Sukkel. Hij mocht dan achttien zijn. Hij mocht dan studeren.
Maar pfff. Alsof hij slim was. En alsof haar dat wat uitmaakte.
‘Ik moet gewoon een eigen karretje hebben,’ mopperde Thomas.
Was jij zelf maar een auto, dacht Julia. Bracht ik je naar de sloop. Al ben je nog zo knap.
Ze keek door de voorruit. Regen waaide over het plein. Ze ademde diep in en vroeg: ‘Heb
je je mobiel bij je?’
‘Hoezo? Wil je telefoonseks?’ Ja hoor, hij kon weer lachen, om zichzelf.
‘Ik wil dat je die foto verwijdert.’
Thomas klopte op de borstzak van zijn leren jas en grijnsde. ‘Thuis laten liggen.’
Julia balde haar vuisten. ‘Wat ben je dan een - ’ Ze slikte haar woorden in. ‘Wat wil je
nou?’
Thomas draaide zich naar haar toe. ‘Julia,’ zei hij nadrukkelijk. Hij legde zijn koude handen
op haar vuisten, keek haar diep in de ogen en zei toen: ‘Ik hou van je. Laten we het nog
één keer proberen. Ik wil niet dat het stopt.’
Nee!
Ze trok haar handen los. Ze ratelde op wat ze de afgelopen nacht had voorbereid: dat het
haar speet, dat ze niet meer van hem hield, dat het over was, dat ze het ook niet begreep,
nee ze had geen ander, nee ze had niets met Bas. Nee, echt niet! Ze voelde zich gewoon
te jong. Het lag niet aan hem. Ze wilde gewoon niet meer. Sorry!
Thomas staarde haar aan. Zijn gezicht was wit weggetrokken. Toen liet hij zijn hoofd
langzaam op haar schouder zakken. Het volgende moment hoorde ze hem snikken.
Julia verstijfde. Alsjeblieft, dacht ze. Hou op! Hoelang hadden ze nou helemaal verkering
gehad? Dit was niet normaal!
Hij bleef maar snikken. Zou hij stoppen als ze hem troostte? Misschien kon ze hem
troosten als ze zich voorstelde dat hij een ander was. Ze probeerde aan Aisha te denken.

© PLOT26 8
Julia’s foto

Een huilende Aisha. Aarzelend, schokkerig ging haar hand naar zijn hoofd. Met de toppen
van haar vingers aaide ze hem. Nee, niet alsof hij Aisha was. Alsof hij een natte hond was.
Thomas tilde zijn hoofd op en keek haar dankbaar aan. Het volgende moment drukte hij
zijn natte gezicht tegen het hare en begon haar te zoenen. Julia duwde hem van zich af en
drukte haar rug tegen de portier. Weg! Ze moest weg!
Het werd al donker. De autoramen begonnen te beslaan. Aan de rand van het plein
verlichtte een straatlantaarn de gaten in de muur van de oude fabriek. Van een miezerige
boom knakte een dunne tak en viel op de motorkap. Ze pakte haar schoolrugzak van de
vloer en klemde die vast.
‘Je bent toch mijn vriendin,’ zei Thomas. Hij klonk verongelijkt. Toen ritste hij zijn leren
jas open en haalde iets uit de binnenzak. ‘Weet je waarom ik je naar deze plek heb
meegenomen?’ vroeg hij. ‘Kijk.’ In zijn geopende hand lag een blauw pakje.
Julia slikte. Schudde haar hoofd. Condooms? Ze greep de portierkruk. Weg!
Toen hij haar pols pakte, rukte Julia zich los. Opende het portier. Struikelde de auto uit.
Water uit een grote plas spatte tegen haar benen. Rennen! Ze moest rennen. Haar
schoolrugzak gleed van haar schouder. Ze viel er overheen. Hees hem omhoog en rende
verder.
Achter zich hoorde ze de auto starten. Ze was nog niet halverwege het plein of Thomas
reed al naast haar. Hij sneed haar af waardoor ze tegen de auto aan viel. Hij zette de
motor af. Met twee handen leunde ze hijgend tegen de zijkant van de motorkap.
Thomas liet het raampje zakken en stak zijn hoofd naar buiten. ‘Kom op, Julia. Toe…’ Hij
klonk beheerst nu, volwassen. ‘We moeten praten.’
‘NEE!’ schreeuwde zij. ‘NEE! IK WIL NIET MEER!’
‘Stap in,’ zei hij gebiedend. ‘Doe niet zo kinderachtig. Ik breng je terug naar school. Staat
je fiets daar?’
‘GA WEG!’ schreeuwde ze. ‘Donder op!’
‘Jij,’ zei hij langzaam, ‘houdt ook van mij.’
Thomas opende het portier en stapte naar buiten. Julia begon weer te rennen.
Zijn schreeuwende stem echode over de lege parkeerplaats. ‘Die foto! Die foto staat
vanavond op internet! Je school, je ouders, íedereen zal het zien!’

Een half uur lang had ze naar een bushalte moeten zoeken en toen had ze nog eens een
half uur moeten wachten. Stijf en nat van de kou en de regen kwam ze thuis. Verder
voelde ze niets, maar ze wist dat ze bang was.
Het was alsof Thomas haar foto al levensgroot op internet had gezet. In haar hoofd
hoorde ze de tv-quizmaster. Wegrennen van een beer heeft geen zin, zong hij pesterig, wie
rent, lokt een achtervolging uit.
Wat moest ze doen? Ze moest iets doen! Aisha bellen. Aisha was slim.
‘Dat meen je niet!’ riep haar vriendin door de telefoon. En even later riep ze dat opnieuw
in Julia’s kamer.
‘Hij wil alleen maar seks met je! Hij bepaalt alles! Hij…’ Aisha gooide haar lange, donkere
haar naar achteren en schudde haar hoofd. ‘Straks staat je foto op internet. Zo’n foto
verdwijnt nooit meer. Daar kom je nooit meer van af! Weet je dat?’
‘Ja, gil het nog harder,’ zei Julia. ‘Straks horen m’n ouders het ook.’
Aisha schommelde heen en weer in Julia’s hangstoel. ‘Misschien heeft-ie stiekem wel
meer foto’s gemaakt,’ zei ze zachter. ‘Ga je later solliciteren, komt er weer een foto
opduiken. Ga je bij je schoonouders op bezoek, hebben ze -’

© PLOT26 9
Julia’s foto

‘Hou op!’ riep Julia.

‘Of je kinderen willen -’
‘Kappen nou!’ schreeuwde Julia. Ze greep haar kussen en sloeg Aisha ermee.
De hele avond controleerden ze Julia’s e-mail, haar WhatsApp, instagram, Facebook. Alles.
Daarna ademde Julia telkens blazend uit en liet ze haar schouders zakken. Ze zuchtte
en sloot haar iPod. Maar nog geen minuut later voelde ze de spanning in haar schouders
opnieuw en wilde ze opnieuw alles checken.
Pling! Vlak voor Aisha naar huis moest, was het zover. Bijna was Julia opgelucht. Ze kon
maar beter weten waar ze aan toe was, dacht ze, maar haar handen bleven roerloos in
haar schoot liggen.
‘Kijk nou!’ riep Aisha.
Julia voelde haar mond rare grimassen trekken, toen ze Thomas’ WhatsApp-bericht
opende:
Je krijgt nog één kans. Morgen feest in Club Bordeaux. Ga mee en praat gewoon met me,
dan verwijder ik die foto. Ik zie je bij de snackbar. Ik hou alleen maar van jou. Ik wil jou.
Dat is het enige waarvan je mij kan beschuldigen.
‘Zou hij die foto niet al op internet hebben gezet?’ vroeg Aisha.
‘Natuurlijk niet,’ zei Julia veel stelliger dan ze zich voelde. ‘Als hij nog hoop heeft, doet-ie
dat niet.’
‘Dan bedenken we een plan,’ zei Aisha.
Goed, tikte Julia.

Ik ga hem geen kus geven, dacht Julia die volgende avond. Ze hield Aisha’s arm nog wat
steviger vast.
In de verte, aan de rand van het winkelcentrum, was snackbar ’t Hoekje. Een kale
kerstboom lag in een plas voor de deur. Daarnaast stond Thomas tegen de ruit geleund.
Hij droeg een leren jack en een gave spijkerbroek. Hij zag er goed uit, dacht Julia, maar
het was niet meer dan een constatering. Het deed haar niets meer.
‘Wat moet zij?’ vroeg Thomas nog voor ze bij hem waren.
‘Hoi Thomas,’ zei Julia. Gelukkig, haar stem trilde niet. ‘Dit is Aisha, mijn beste vriendin.’
‘My God!’ riep Thomas uit. ‘Waarom heb je niet ook je moeder meegenomen!’
‘Die had geen zin,’ zei Aisha. ‘Ik wel.’
‘Zullen we gaan?’ vroeg Julia.
Ze draaiden zich om en Thomas liep mee.
‘Ik heb je wel eens bij school gezien, toen je Julia kwam halen,’ begon Aisha. ‘Je kent mij
natuurlijk niet, hè? Ik zit in een andere klas want ik volg een andere richting, maar…’
Aisha kletste onzin, maar zolang Aisha kletste hoefde zíj niets te zeggen.
‘… zo leuk vind ik school niet. Ik ben het liefst weg. Op vakantie. Vorig jaar…’
Julia onderdrukte een glimlach. Misschien zou alles goedkomen. Misschien…
‘… vette deejay daar. Echt cool. Hé Thomas, ken jij de deejay die vanavond draait?’ vroeg
Aisha.
Thomas antwoordde niet.
‘Doe niet zo ongezellig tegen mijn vriendin!’ zei Julia zacht.
‘O, zei ze wat?’ vroeg Thomas.
Julia wisselde een snelle blik met Aisha. Zij hadden de leiding; het begon goed.
Toen Thomas haar hand vastpakte, greep Julia Aisha’s hand zodat ze met z’n drieën hand
in hand liepen. Aisha begon luid te zingen: ‘Hand in hand, kameraden!’ waarna ze zich

© PLOT26 10
Julia’s foto

verslikte in een giechelbui.

Thomas’ lippen werden smal als streepjes.
Het komt goed, dacht Julia. Alles komt goed.

Ze wrongen en worstelden zich door de deinende massa. Halverwege draaide Thomas

zich om.
‘Boven is het rustiger,’ zei hij. ‘Daar wil ik praten. Met jou,’ benadrukte hij.
Julia probeerde te glimlachen en knikte.
In de bocht van de trap ging het voetje voor voetje. Thomas legde zijn hand om Julia’s
bovenarm en gebaarde naar de bar. ‘Daar kunnen we zitten. Wij.’
Julia boog zich naar Thomas. Ze voelde zich verplicht dit te zeggen: ‘Het spijt me echt hoe
ik het heb uitgemaakt.’
Hij zei niets, maar legde een hand op haar knie. Dat moest ze maar goed vinden, dacht ze.
Ze keek naar Aisha, maar die stond met haar rug naar hen toe drinken te bestellen.
‘Hoe is het met je?’ vroeg ze.
Thomas schoof zijn kruk dichter tegen de hare. Ja hoor, dacht ze. Bij elk vriendelijk woord,
elke glimlach, dacht hij weer terrein te winnen. Ze voelde zijn blik op haar huid als een
lange kleverige tong. Terwijl hij zich naar haar toe boog, gleed zijn hand over haar been
omhoog. ‘… zo blij weer samen…’ riep hij in haar oor. Zijn haar kriebelde in haar gezicht. ‘…
met de auto… bijgespoten… Wat is er?’
Julia schudde haar hoofd. Niks! Er was niks! Ze moest wel af en toe blijven knikken! Wat
zei hij? Iets over die suffe bak…
‘Alles oké met de auto?’ vroeg ze.
‘Zeg ik toch! Niets meer van te zien. M’n pa moet volgende week weg, kunnen we weer
rijden.’ We? dacht Julia.
‘Gaan we naar Amsterdam. Of Parijs!’
Parijs? Met de bar in haar rug, kon ze geen kant meer op. Langzaam kreeg ze het steeds
benauwder. Schoot Aisha nu maar op.
De barkrukken naast hen kwamen vrij en ze schoven opzij. Hier was de muziek minder
luid.
‘Mag je zijn auto nog lenen?’ vroeg Julia.
‘Tuurlijk, schatje, denk jij nou?’ Thomas lachte. Waarom had ze hem leuk gevonden die
eerste avond?
‘Kijk dan!’ Zonder dat ze het doorhadden, had Aisha een foto van hen gemaakt.
‘Goeie foto!’ zei Thomas.
Julia strekte haar nek. Inderdaad, een bedrieglijk leuk plaatje. ‘Goeie fotograaf,’ zei ze.
Ze haalde diep adem. ‘Over die je weet wel foto,’ begon ze.
Thomas lachte. ‘Komen we wel uit, Juul.’
‘Heb je niet liever een foto van ons tweetjes, wij samen?’
‘Ja, ook!’ Thomas strekte zijn arm, bracht zijn gezicht dicht naast het hare en maakte een
selfie.
Nee hè! Julia probeerde naar Aisha te seinen. Die leek doodrelaxt. ‘Kan ik beter,’ zei Aisha.
‘Geef mij eens?’ Ze hield haar hoofd schuin en keek Thomas lachend aan terwijl ze haar
hand ophield.
Thomas reageerde niet.
‘Kom, laat Aisha een foto maken,’ zei Julia. ‘Zij is echt goed.’ Ze ademde diep in en legde
haar hand even op zijn been.

© PLOT26 11
Julia’s foto

Onwillig haalde Thomas zijn schouders op.

‘Toe nou, Thomas.’ Van Aisha moest ze nu schat zeggen. Never.
Het was ook niet nodig: Thomas overhandigde Aisha zijn iPhone al. Met zichtbare
tegenzin. ‘Alleen een foto maken!’ beet hij haar toe.
Julia sloeg een arm om Thomas’ nek wat hem duidelijk verraste: hij draaide meteen zijn
gezicht naar haar. Men, straks ging hij haar weer zoenen. Toch dwong ze zichzelf haar
gezicht niet weg te draaien, want Aisha had tijd nodig. Veel te veel tijd, dacht Julia. Ze
zuchtte. Aisha was niet snel en niet slim. Het was een stom plan. Het sloeg nergens op.
Opeens boog Thomas zich naar voren en rukte zijn mobiel uit Aisha’s handen. ‘Hij stond al
goed, soepkip. Je hoeft alleen hier te drukken. Verder niets! Afblijven dus!’
‘O ja,’ zei Aisha. ‘Maar je kijkt nogal kwaad. Heb je dat door? Kijk eens wat liever naar
Julia.’
Nu moest het gebeuren. Julia voelde haar hartslag versnellen. Ze trok haar mond breed
in een neplach en keerde haar gezicht naar Thomas. Hij drukte zijn lippen op de hare.
Dat moest dan maar. Ze hield haar ogen open. Ze zag dat Thomas dat ook deed en dat
hij Aisha in de gaten hield. Ze voelde zijn natte lippen en zijn tong en werd misselijk - dit
sloeg allemaal nergens op als Aisha hun plannetje niet kon uitvoeren. Ze onderdrukte de
neiging Thomas van zich af te duwen.
Opeens klonk er een schelle kreet. ‘Oooh!’ gilde Aisha. Ze sloeg haar hand voor haar
mond. In haar andere hand hield ze haar glas cola beet. ‘Hij is erin gevallen! Oh! Hoe kan
dat nou!’
Aisha hief haar glas alsof het een zeldzaam embryo op sterk water was wat eruit stak. ‘O
men! Heb ik weer!’
Julia’s mondhoeken schoten omhoog. ‘O nee!’ riep ze snel. ‘Thomas!’
Thomas rukte het glas uit Aisha’s hand. Glas en telefoon vielen. Er drongen mensen
voorbij. Iemand ging er op staan. Een hak. De telefoon schoof over de grond. Raakte uit
het zicht. Scheldend dook Thomas naar voren en kroop over de vloer.
Even later kwam hij met slordige krullen rond een rood hoofd omhoog. Zijn druipende
telefoon zag eruit alsof iemand er met een hamer op had geslagen.
‘Heb je een doekje?’ riep Julia naar het meisje achter de bar. Het meisje hoorde haar niet.
Gaf niets.
‘EEN DOEKJE!’ brulde Thomas.
Julia ontweek Aisha’s blik. Ze was er zeker van dat ze allebei de slappe lach zouden krijgen
zodra ze elkaar aankeken.
‘Weet je hoe duur dit ding is?’ schreeuwde Thomas in Aisha’s gezicht. Driftig, maar tegelijk
met zorg, droogde hij zijn mobiel af.
‘Sorry,’ zei Aisha. ‘’t Ging niet expres.’
‘Nee, moest er nog bijkomen. Tuthola!’
Julia en Aisha keken toe hoe Thomas steeds woester op zijn mobiel drukte. ‘Mijn simkaart
aangevreten door jouw cola! Hij doet niets meer! Al mijn gegevens weg!’
‘Hoe noem je iemand…’ Julia voelde een zenuwachtige lach opborrelen. ‘…die iets
kostbaars in d’r cola gooit…?’ Ze gluurde naar Thomas die met samengeknepen ogen zijn
telefoon openmaakte. Toen keek ze naar Aisha en tegelijk begonnen ze te proesten. ‘Een
tutcola!’
Daar gingen ze. Julia keek Aisha aan en de tranen rolden over hun wangen.
‘Sorry hoor,’ piepte ze tegen Thomas terwijl Aisha gierde.
‘We spreken nog een keer samen af,’ zei Thomas. ‘Zonder dat stuk ongeluk.’

© PLOT26 12
Julia’s foto

Julia lachte en bleef lachen. ‘Dit was de laatste keer,’ bracht ze met moeite uit. ‘Dat was
de afspraak.’
‘Zul je nog wel zien!’ zei Thomas. En toen was hij weg.

Julia doopte een patatje in de mayonaise en hield hem omhoog. ‘Maar als hij die foto nu
ook op z’n computer heeft gezet?’ Ze staarde naar de rijen mensen voor de deuren van de
clubs aan het marktplein. ‘Dan kan hij ‘m nog altijd rondsturen!’
Aisha sprong naast haar op het muurtje voor de snackbar en blies ademwolkjes in de
lucht. ‘Je moet niet meer bang zijn voor hem. Dan kan hij jou ook niet chanteren.’
‘Ook als ik niet bang ben, kan hij nog steeds die foto rondsturen!’ zei Julia boos.
‘Je moet gewoon terug dreigen,’ zei Aisha eenvoudig terwijl ze drie patatjes tegelijk in
haar mond stopte. Ze grijnsde naar een groepje jongens die de snackbar uitkwamen.
‘Makkelijk kletsen heb jij, tutcola. Soepkip.’
Aisha giechelde even. ‘Hij hoort bang te zijn,’ zei ze met volle mond. ‘Niet jij!’ Ze kauwde
hevig en schudde opnieuw haar hoofd. ‘Je kunt naar de politie gaan met zijn dreigapps.
Doe aangifte! Je wordt niet door een onbekende lastig gevallen! De bewijzen zitten in je
telefoon! De politie kan zijn computer in beslag nemen en die foto verwijderen. Als die
foto al op z’n computer staat.’
‘En als hij die foto weer heeft verwijderd?’ vroeg Julia.
‘Ik heb een foto van jullie tweeën. De politie gelooft vast wel dat Thomas die foto op
internet heeft gezet,’ zei Aisha, ‘als-ie dat heeft gedaan.’
Julia keek Aisha aan. De tl-verlichting van de snackbar verlichtte de helft van Aisha’s
gezicht.
‘Bedoel je,’ vroeg Julia langzaam, ‘dat deze actie niet per se nodig was?’
‘Nou ja, waarschijnlijk wel. Want waarschijnlijk stond die foto alleen op zijn mobiel. Toch?’
Aisha wreef in haar handen. ‘Nou ja, je weet het niet! Maar z’n iPhone is-ie kwijt. En jij
bent van hem af! En het was lachen, toch?’
Lachen… Julia knikte traag. In de verte joelde een groep jongens. Een hond blafte.
Wat nu? Ze kon dreigen dat ze naar de politie zou gaan; Thomas zou zich rot schrikken,
een strafblad kon hij niet gebruiken. Of ze kon echt naar de politie gaan en aangifte doen.
Ze keek naar de donkere lucht en staarde een tijdlang naar een enkele ster. Hij was ver
weg. Erg ver weg. Het had geen zin te wachten tot hij zou vallen om een wens te mogen
doen. Ze moest zelf iets doen. Ze tuurde nog eens naar de ster. Toen haalde ze diep
adem, sprong van het muurtje en zei: ‘Ik weet wat ik ga doen.’

* * *

© PLOT26 13