Resilience for all Barbara Wilson

Visit to download the full and correct content document:

https://textbookfull.com/product/resilience-for-all-barbara-wilson/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Resilience in Aging Concepts Research and Outcomes

Barbara Resnick

https://textbookfull.com/product/resilience-in-aging-concepts-
research-and-outcomes-barbara-resnick/

Neuropsychological Rehabilitation The International

Handbook 1st Edition Barbara A. Wilson Et Al. (Eds.)

https://textbookfull.com/product/neuropsychological-
rehabilitation-the-international-handbook-1st-edition-barbara-a-
wilson-et-al-eds/

Learning How to Learn How to Succeed in School without

Spending All Your Time Studying A Guide for Kids and
Teens Barbara Oakley

https://textbookfull.com/product/learning-how-to-learn-how-to-
succeed-in-school-without-spending-all-your-time-studying-a-
guide-for-kids-and-teens-barbara-oakley/

Planning for Resilience: New Paths for Managing

Uncertainty Elena Pede

https://textbookfull.com/product/planning-for-resilience-new-
paths-for-managing-uncertainty-elena-pede/
Robert Graves From Great War Poet to Good Bye to All
That 1895 1929 Jean Moorcroft Wilson

https://textbookfull.com/product/robert-graves-from-great-war-
poet-to-good-bye-to-all-that-1895-1929-jean-moorcroft-wilson/

Health Assessment for Nursing Practice Susan F. Wilson

https://textbookfull.com/product/health-assessment-for-nursing-
practice-susan-f-wilson/

Geronimo Stilton Graphic Novels 15 All for Stilton

Stilton for All Stilton Geronimo

https://textbookfull.com/product/geronimo-stilton-graphic-
novels-15-all-for-stilton-stilton-for-all-stilton-geronimo/

Strategies for Inclusion Physical Education for

Everyone Third Edition Houston-Wilson

https://textbookfull.com/product/strategies-for-inclusion-
physical-education-for-everyone-third-edition-houston-wilson/

An Interdisciplinary Approach for Disaster Resilience

and Sustainability Indrajit Pal

https://textbookfull.com/product/an-interdisciplinary-approach-
for-disaster-resilience-and-sustainability-indrajit-pal/
BARBARA
BROWN
WILSON

R E S I LI E N C E
F O R A LL
Striving for Equity
Through Community-Driven Design
Island Press’ mission is to provide the best ideas and
information to those seeking to understand and protect the
environment and create solutions to its complex problems. Click
here to get our newsletter for the latest news on authors,
events, and free book giveaways. Get our app for Android and
iOS.
Resilience for All
Resilience for All
STRIVING FOR EQUITY THROUGH
COMMUNITY-DRIVEN DESIGN

Barbara Brown Wilson

Washington | Covelo | London

© 2018 Barbara Brown Wilson

All rights reserved under International and Pan-American Copyright

Conventions. No part of this book may be reproduced in any form or
by any means without permission in writing from the publisher: Island
Press, Suite 650, 2000 M Street, NW, Washington, DC 20036

ISLAND PRESS is a trademark of the Center for Resource Economics.

Library of Congress Control Number: 2018931271

All Island Press books are printed on environmentally responsible

materials.

Manufactured in the United States of America

10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

Keywords: adaptive capacity; community engagement; Cully, Portland,

Oregon; Denby, Detroit, Michigan; East Biloxi, Mississippi; equity;
inclusion; Lower East Side, Manhattan; participatory planning;
placemaking; racial discrimination; social networks; systems thinking;
tactical urbanism
 For BeBay and Tru,
who keep me focused on what matters
My heart is moved by all I cannot save:
so much has been destroyed
I have to cast my lot with those
who age after age, perversely,
with no extraordinary power,
reconstitute the world.
­—Natural Resources, by Adrienne Rich
Contents
Preface: On #Charlottesville xiii
Acknowledgments xv
Chapter 1: Introduction: Resilience or Resistance? 1
Chapter 2: A Short History of Community-Driven Design 15
Chapter 3: East Biloxi: Bayou Restoration as Environmental
Justice 29
Vignette 1: Fargo: Playing in the Sandbox in the Fargo Project 55
Chapter 4: The Lower East Side, Manhattan: Tactical Urbanism
Holding Space for the People’s Waterfront 59
Vignette 2: S an Francisco: Reconsidering Parklets in Ciencia
Pública: Agua 101
Chapter 5: Denby, Detroit: Schools, and Their Students, as
Anchors 105
Vignette 3: The Coachella Valley: Reimagining the Banks of the
Salton Sea in the North Shore Productive Public Space
Project 137
Chapter 6: Cully, Portland: Green Infrastructure as an Antipoverty
Strategy 141
Vignette 4: P
 hiladelphia: The “Makerspace” Revisited in the Tiny
WPA 165
Chapter 7: Conclusion: Toward Design Justice 169
Notes 177
Bibliography 195
Index 211
Preface: On #Charlottesville

I finished this manuscript the week before hundreds of white supremacists

came together from across the continent to terrorize my community in the
name of “protecting the heritage” they imbued in the local Confederate
monuments our community decided to remove because they did not reflect
our collective values or history.
On the night of August 11, hundreds of torch-bearing white suprem-
acists marched down the center of the University of Virginia campus—
making an already white space (marked most notably by columns of Greek
revival designed by Thomas Jefferson and built by enslaved laborers) feel
even more exclusionary. No public space, much less a place of learning,
should be coded with exclusion and hate, and yet so many universities have
these symbols built into their landscape.
The next day, one of the terrorists made manifest the violent threats
many rally organizers had insinuated would be present—using his car to
hit 30 antiracist protestors, including several of my students, and killing
Heather Heyer. It was a weekend of violence that shook people across the
globe. While still incredibly traumatic for them, many friends, neighbors,
and colleagues shared that it was unsurprising in some ways because those
events simply made visible the prejudice and trauma people living outside
the white Christian patriarchy endure each day.
What happened on August 11 and 12, 2017, was horrific, and it must
xiii
xiv p r e fa c e

serve as a catalyst for long-term, overdue change if the trauma of so many

and Heather Heyer’s death will not be in vain. I have no illusions that
this book will right any wrongs of systemic racism built into the very fab-
ric of our urban environment, but I do hope it is a tiny part of a much
larger, self-reflective, and ongoing conversation about how we decolonize
the planning and design of the built world, how we de-center the voices of
white privilege to better learn from the wisdom of people of color in this
country, and how we work to ensure that all our public spaces are equitable
and inclusive.
Acknowledgments

I’m grateful to many people for their part in this book’s creation. First, to
my family, and most importantly my husband, Marshall, who kept our
children, dogs, and myself feeling loved and fed throughout this process.
Thank you for your patience and your grace. Thank you, also, to the
family and friends who gave me support and feedback throughout this
process, including full reviews of the manuscript by Deborah Morris,
Katherine Ryan, Ann and Layton Wilson, Elise Dixon, Mary Kathyrn
Fisher, Christine Gaspar, Jess Garz, Margaret Haltom, Janie Day Whit-
worth, and others. Thanks to the colleagues near and far that teach me
every day, including Garnette Cadogan, Dan Etheridge, Theresa Hwang,
Nicole Joslin, Bryan Lee Jr., Liz Ogbu, Sarah Wu, Jess Zimbabwe, and
others. My deepest gratitude goes to Kevan Klosterwill, who created most
of the beautiful illustrations included herein and served as an internal
critic along the way. Thanks to the University of Virginia, for support-
ing the research, and to the Surdna Foundation for supporting several
research investigations that inspired and fueled this book. I’m grateful to
the external reviewers for their thoughtful feedback. And, my gratitude
to my editor, Heather Boyer, and her colleagues at Island Press cannot be
overstated. Her commitment to this project, and to me, transformed the
writing of this book into more of a meditation than a stressor during the
political turmoil of this past year.
xv
xvi acknowledgments

Finally, in the spirit of this book, instead of thanking the four networks
highlighted herein with superfluous language for opening up their projects
to my external critique, I commit to donating any proceeds from this proj-
ect back to those four brave collectives.
CHAPTER 1

Introduction:
Resilience or Resistance?
“Inclusion” doesn’t undo existing injustices. In particular, viewing place
as “common denominator” runs the risk of erasing major differences in the
ways people experience place and public spaces. In the United States, these
major differences cleave along racial and class lines. . . . Persistent inequal-
ities and decades of discrimination mean a code of ethics isn’t going to cut
it. We need an actual politics of placemaking.1
—Annette Koh, Urban Planning Researcher
Many traditional methods of community engagement are useless to vulner-
able communities. They attract outspoken residents who rarely represent
greater neighborhood interests, and they reduce decision-making power to
a series of sticky-dot votes instead of privileging the substantive power of
collective conversation. Residents in lower-income neighborhoods often do
not trust they will be heard by municipalities or speculative developers in a
town hall setting because the meeting experience often includes imbalanced
power dynamics, inconvenient locations, unclear marketing, and culturally
inappropriate agendas; thus many residents do not see these meetings as the
best use of their time. Low levels of participation and low-quality feedback
absolve designers and planners of seriously considering any community
input. The result is irrelevant public infrastructure at best, and resident
displacement at worst. And yet, these presentation-heavy meetings remain
Barbara Brown Wilson, Resilience for All: Striving for Equity Through Community-Driven Design, 1
10.5822/978-1-61091-893-0_1 , © 2018 Barbara Brown Wilson
2 resilience for all

one of the most common methods used to involve residents in the process
of improving their neighborhoods.
Resilience planning and urban design all strive to transform urban form
in the name of social values like human thriving and walkability. But in
places with low socioeconomic status, structural racism and classism pre-
vent many residents from exercising their full rights in the collective work
of citymaking. What does that mean in practice? This book contributes to
the discourse around the politics of placemaking, holding up less conven-
tional, but often more effective, methods to make communities more resil-
ient. Through a collective case study of eight of the most successful com-
munity-driven design projects in the country, each prevailing in spite of
serious urban stressors (e.g., climate change, gentrification, disinvestment),
this book seeks to clarify what equitable, positive change looks like in vul-
nerable urban communities. This case study suggests that consultation in
a design process does not necessarily help create more equitable commu-
nities. Indeed, consensus is not the goal; designing for equitable, systemic
change in vulnerable communities involves fusing the local knowledge of
residents with the technical knowledge of professionals in small, nimble,
public projects.
Tactical urbanism, also known as urban acupuncture, DIY, pop-up or
guerilla urbanism, is touted as a vehicle for propelling change in the built
world, and for generating new platforms for civic discourse, and it does.2
This strategy for placemaking is typically conceived of and implemented
by residents, often outside the bounds of government-approved processes,
as a means of creating prototypes of particular public spaces and how
they might look and function differently. But leaders of this movement
acknowledge that this method of civic engagement with the built world
works better for affluent, white communities, and can result in penaliza-
tion, and even unwarranted criminalization, when poor people of color
attempt guerilla urban design tactics in their own neighborhoods.3 It is
well documented that people of color often experience disproportionate
impacts of overpolicing. The Washington Post received a Pulitzer Prize for
its reporting on police shootings, which found that in 2016 “34 percent of
the unarmed people killed were black males, although they are 6 percent
of the population.”4 This statistic alone could hinder the enthusiasm of a
person of color to participate in guerilla urbanism. Further, parklets and
 i n t r o d u c t i o n : r e s i l i e n c e o r r e s i s ta n c e ? 3

yarnbombs almost never address the more acute needs of residents with low
socioeconomic status.5
Socioeconomically vulnerable communities around the country are
developing their own, increasingly sophisticated, methods for influenc-
ing local decision making, often with designers serving as resource allies.
These strategies tend to be beautiful, provocative, and extragovernmen-
tal, like their more affluent “tactical urbanist” counterparts, and socially
impactful. As is discussed in chapter 2, efforts to make design relevant
to complex social challenges and to the lives of vulnerable communities
operate under many names.6 This book uses the language of commu-
nity-driven design because the projects described herein take pains to
move away from an approach where designs are crafted exclusively by
professionals with the public interest in mind; instead, these projects are
crafted with or by vulnerable community residents with social equity as
a central tenet.

Why Equity?
In contrast to equality, which connotes justice through fair access to
resources, equity, in this context, measures justice through equal impacts.
The language of disproportionate impacts frames the environmental justice
movement and the policies inspired by it. For centuries, common land-
use practices and policies have perpetuated systemic inequities in the built
environment. In the United States, people of color are disproportionately
more likely to live in environments with poor air quality, in close proximity
to toxic waste, and in locations more vulnerable to climate change.7 This
is not the result of poor choices, but of widespread racially unjust practices
that continue to be codified into the built world through land-use policies.
Practices such as red-lining,8 blockbusting,9 racial zoning,10 and nefarious
land-use planning11 all have historical roots and have been rendered illegal,
yet they continue in new forms today.12
These practices lower property values and therefore reduce social mobility
for families of color, which is significant enough to inspire dramatic change in
our current system. They also have horrific health impacts that should move
all of us to action. Although all poor, nonwhite communities are subject to
discriminatory practices, African Americans suffer the most widespread dis-
crimination in the United States. For instance, a 2002 study of exposure to
4 resilience for all

environmentally hazardous sites (e.g., power plants, landfills, incinerators,

and industrial facilities) in Massachusetts found that “high-minority com-
munities face a cumulative exposure rate to environmentally hazardous facil-
ities and sites that is nearly nine times greater than that for low-minority
communities.”13 A study of Portland, Oregon, and Seattle, Washington,
found that poor and African American residents are 36 percent and 20 per-
cent more likely to be exposed to harmful air pollution.14 In comparison with
their white counterparts, African Americans are three times more likely to
die from asthma; for African American children this ratio rises to eight times
more likely.15 An analysis of lead exposure in children under the age of five
between 1988 and 2002 by the Centers for Disease Control and Prevention
(CDC) found that, although exposure rates for all races have gone down dra-
matically, African American children are still roughly 60 percent more likely
than white children to be exposed—from 11.2 percent and 2.3 percent of
one- to five-year-old black and white children, respectively, in the early 1990s
to 2.8 percent and 1.8 percent in the early 2000s.16 Heat waves are becoming
more common with climate change, and heat-related deaths disproportion-
ately impact African Americans.17
To change this pattern of systemic inequity, society must alter its
modes of decision making to incorporate a wider range of voices. It
must also recalibrate its collective value system so that safety, health, and
equity are just as important decision-making factors as financial return on
investment. For urban development processes and products to contribute
to community resilience, the residents who have consistently borne the
burden of these unjust land-use patterns must be given space to pro-
cess collective trauma and availed their full rights of self-determination,
regardless of what stressors affect their neighborhood. The lived experi-
ences of any place are important, but the situated experience of living
in communities marked by structural classism and racism provides its
residents with unique knowledge that cannot be understood from outside
observation. Every community has assets, and building on the existing
assets of a place and its people increases social capital and leads to greater
community resilience.
Cities are complex; correcting these systemic injustices is also com-
plex and requires time and effort. Many urban leaders are eager to help
support resilience in lower-income communities. But the varying mean-
 i n t r o d u c t i o n : r e s i l i e n c e o r r e s i s ta n c e ? 5

ings of the word “resilience” in the context of vulnerable communities,

even within a singular conversation between city leaders, renders the
term problematic when neither fully defined nor explicitly connected
to equitable impacts.

Resilience or Resistance in the Urban Context?

Modern theories of resilience originated in the field of ecology. C. S.
Holling’s 1973 paper “Resilience and Stability of Ecological Systems” estab-
lished modern resilience theory, noting that ecosystems are not stable envi-
ronments; they are strongest when they are dynamic and can persist despite
change.18 As urbanists adopt these ecological notions of resilience, the term
most commonly refers to responses to extreme climate events. Many practi-
tioners employ the term through an ecological frame—the ability to absorb
shock—while others see it through an engineering lens—the ability for
a material to bounce back—after a storm, earthquake, or other stressor.
But critics point out the problems with asking vulnerable communities to
“bounce back” or “absorb shock” in order to be resilient.19 It seems outra-
geous to ask communities of residents with low socioeconomic status, who
have been subject to generations of systemic inequities, to rebound after
they suffer yet another injustice perpetuated by unfair land-use policies.
Some advocates even put forth the notion of resistance, instead of resil-
ience, as a way to express their displeasure with what they see as rhetoric
without context.20 For vulnerable residents, the notions of resilience are
often just another way to limit their rights to the city.21 But these commu-
nities are also the ones most at risk for future extreme climate events, so the
relationship requires further consideration for resilience planners. I’m using
the term here to engage with the current discourse on resilience planning to
help make the practice of resilience-as-adaptive-capacity more robust, and
more socially just.
Planning theorist Peter Marcuse suggests that employing terms without
fully considering their implications is dangerous business. He points out
that one-dimensional conceptions of terms typically serve to maintain the
status quo.22 Further, American studies scholar George Lipsitz asserts that
there is a white spatial imaginary23 that often guides land-use decisions
and policing practices toward “exchange value over use value, selfishness
over sociality, and exclusion over inclusion.”24 Lipsitz challenges practi-
6 resilience for all

tioners to more reflectively consider the myriad of assumptions built into

the language and design decisions they make. Planning historian Leonie
Sandercock argues for “insurgent histories” of urban planning that hold up
the marginalized voices, telling the stories of urban interventions without
privileging a white, male, professionalized approach to every project.25 This
book attempts to follow the charges laid out by Marcuse, Lipsitz, and Sand-
ercock: to reconsider the role that certain terms play in our urban discourse
by learning from micro design projects that challenge the status quo, and
by asserting the voices of community leaders from a variety of perspectives.
The projects highlighted shed light on what resilience planning and design
might include for vulnerable communities when conceptualized by local
residents for their own neighborhoods.
What can systems thinking contribute to a redefinition of resiliency
with equity in mind? Ecologists and planners are actively engaged in
debates about what social resilience might entail if we are to go beyond
simply bouncing back after a crisis (e.g., a flood-resistant material) or
absorbing an ecological shock (e.g., barrier wetlands along a coastline).
Urban resilience literature frames social and ecological systems as insepa-
rably coupled, and understands adaptive capacity and inclusivity as crit-
ical aspects of resilience planning.26 A resilient city would be one that
plans collectively for and responds well to disaster,27 but is also powered
by renewable energy,28 including nature,29 food production,30 and cooper-
ative economies.31 Many scholars are interested in how socioeconomically
vulnerable communities, in the face of outside stressors, might enhance
their adaptive capacity through increased political agency and improved
quality of life.32
Urban cityscapes are complex adaptive systems, consisting of many
diverse and autonomous but interrelated and interdependent parts. They
include countless social, ecological, technological, and economic flows,
which all function within an interconnected system. In Resilience Think-
ing, Brian Walker and David Salt describe the typical dynamics of com-
plex adaptive systems in which human and nonhuman actors continuously
remake the world in four phases. Drawing again from environmental ecol-
ogy, the four phases of adaptive cycles are rapid growth (a time of innova-
tion), conservation (a time of increasing standardization), release (creative
destruction), and reorganization (regeneration) (fig. 1.1).33,34
 i n t r o d u c t i o n : r e s i l i e n c e o r r e s i s ta n c e ? 7

Figure 1.1. The adaptive cycle, based on Gunderson and Holling’s Panarchy:
Understanding Transformations in Human and Natural Systems (Washington,
DC: Island Press, 2002).

No two systems are completely alike, but they do follow particu-

lar patterns. This model espouses that adaptive cycles often begin with a
period of rapid growth. The growth phase is marked by the exploitation of
resources—in ecological systems the protagonist in this phase might be a
rapidly growing weed; in economic systems, opportunistic entrepreneurs.
Then incremental change shifts the system into a conservation phase that
is more judicious with its resources. These phases are marked by efficiency
over flexibility, and the system becomes less resilient to outside stressors.
As Walker and Salt describe it, “Increasing dependence on existing struc-
tures and processes renders the system increasingly vulnerable to distur-
bance. Such a system is increasingly stable, but over a decreasing range of
conditions.”35 In other words, in the conservation phase powerful interests
become entrenched in a certain way of doing things, and reliability is val-
8 resilience for all

ued over creative problem solving. This phase is marked by inequities, often
in the name of efficiency.
When a stressor challenges those “stable” conditions, a system can be
thrown into a release phase if its web of reinforcing interactions breaks
down. This phase is often short-lived and chaotic. The system releases
tightly held capital—allowing the natural, economic, and/or social assets
to reorganize. This moment of “creative destruction” can lead to regener-
ation of the system where many new pathways become possible. The final
phase is one of reorganization, wherein system dynamics become less cha-
otic again and form new identities or regain lost ones.
Although phases in this back loop are times of creativity and new pos-
sibilities, these phases generate no capital and can be traumatic times for
actors in the system. But as a system moves from the shorter back loop
phases through the longer fore loop growth phase toward conservation,
opportunities for innovation shrink, and capital growth eventually slows
down as well. Resilience theorists also understand systems to be linked
across many scales, continuously informing one another. Gunderson and
Holling coined the term panarchy to describe the cross-scalar relationships
between linked adaptive cycles.36 This characteristic lends greater import to
microscale changes. When executed properly, these changes can have ripple
effects through the bigger systems to which they are connected.
The projects highlighted in this book often demonstrate the urban
applications of Gunderson and Holling’s panarchy model. They occur in
resource-strained environments, when an outside stressor incited chaos.
Capital generation is often low, but creative potential is high. As one
respondent put it, the cityscape so often seen by residents as an unchange-
able “behemoth” becomes malleable. And in every case, the microprojects
piloted in a small patch of urban infrastructure are designed with equitable
systems change in mind. These projects illustrate the importance of cre-
ativity as a way of altering the conversation toward hopeful, productive
collaborations, instead of generating fear or frustration in vulnerable neigh-
borhoods. These projects highlight the importance of valuing the time and
knowledge of lower-income people when seeking their participation. And
above all, these projects convey the value of working with vulnerable resi-
dents to co-design civic infrastructure projects that build equitable futures,
instead of passively allowing for their displacement. If placemaking proj-
 i n t r o d u c t i o n : r e s i l i e n c e o r r e s i s ta n c e ? 9

ects aspire to contribute to positive change in vulnerable communities, the

assets, needs, and wisdom of community residents must be a driving factor
in the design and implementation processes. Structural racism cannot be
eradicated by one small design intervention, but not considering existing
and potential inequities when changing the urban fabric of lower-income
communities implicitly perpetuates systems of oppression.

A Map of the Book

This book contributes to the discourse connecting equity to resilient city
making by providing examples of and lessons from real projects and people.
Chapter 2 provides a brief orientation to the field, its language, and its ori-
gins. Subsequent chapters offer critical analysis of contextualized practice
through a series of deep case studies and smaller vignettes that articulate the
various ways this work currently manifests across the United States.
These cases from across the country (fig. 1.2) are rooted in very different
sociopolitical contexts, but they share the goal of increasing resilience in
vulnerable communities through community-driven design. The projects
chosen (1) are community led, (2) intervene in public infrastructure, and
(3) consider both ecology and equity in their approach. Cases are selected
not only for their comparative value, but also because they are intrinsically
interesting. They grapple with slightly different issues, and their approaches
vary, but in every case residents with low socioeconomic status employ com-
munity-engaged or community-driven design to intervene in some form of
public infrastructure. Often these projects are implemented in the micro
or prototyping scale, but all are focused on systemic change and intended
to create dialogue that challenges the way we understand and use our pub-
lic spaces. The projects highlighted were all completed within the last five
years and thus capture recent innovations in the field. To best understand
each case, I conducted 60 interviews and five focus groups. The vignettes
are shorter and serve to remind the reader that this work is happening in all
sorts of social and ecological contexts, in response to local assets and needs.
Chapter 3 considers the restoration of Bayou Auguste in East Biloxi,
which builds on years of post-Katrina recovery visioning with children’s
artistic activism, citizen science, and workforce development. The stress-
ors against which they seek to build capacity in the community-engaged
“Bayou By You” restoration project include climate change–induced
10 resilience for all

Figure 1.2. Map of case study and vignette project locations.

flooding, oil spills, and a long history of civil and environmental injustice
along the waterways. This project illustrates a “public practice” approach
to community design, where the designers take a leadership role in fusing
seemingly incommensurate local challenges into a creative solution. This
is the least community driven of the projects discussed herein, but it is
exemplary in its successful implementation of tactile community activi-
ties throughout the design and development processes that link ecological
restoration to economic development, and that change the local discourse
from a fear-based approach to climate change to one marked by hope and
creativity. The model espoused in this small project has had an incredible
impact on the municipality’s approach to managing and valuing their
bayou system, and it has created a much-needed new venue for local
living-wage jobs.
Chapter 4 describes a large coalition of community designers, social
practice artists, and community organizers who came together to work
with residents of the Lower East Side of Manhattan, in response to the
stressors of economic and cultural gentrification, as well as the damage
inflicted in the neighborhood from Superstorm Sandy. In order to main-
tain momentum on a People’s Park for the East River waterfront, this
 i n t r o d u c t i o n : r e s i l i e n c e o r r e s i s ta n c e ? 11

network installed three years of temporary art/design programming on a

former brownfield. The project considers the role that social practice art
and tactical urbanism can play in lower-income communities and pro-
vides lessons for how local community organizers and outside artists can
productively collaborate.
Stressors of vacancy, crime, and disinvestment lead a team to partner
with high school students in Denby, Detroit, one of the city’s “forgot-
ten” neighborhoods. In chapter 5, the student-led campaign to adopt and
remake a playfield next to their high school, while also reinstituting visibly
safe routes in Denby, demonstrates the ability of small projects to create
positive ripple effects. Lessons for practice include the value of holding up
youth as leaders, community-driven crime prevention, and grappling with
the trauma of long-term segregation and disinvestment in ways that build
capacity from the inside.
Finally, chapter 6 chronicles the utilization of green infrastructure
and wayfinding as a part of a strategy to fight gentrification in the Cully
neighborhood of Portland. The program is implemented through leader-
ship training, collective advocacy around safe, nonmotorized transporta-
tion infrastructure, community-driven development of public assets, and
job training. This place-based coalition, Living Cully, draws from the
legacy of community organizing from the Industrial Areas Foundation
and others. Design is driven primarily by residents, and used as one of
many tools to build the capacity of lower-income residents to withstand
the pressures of gentrification and stay in their communities as public
amenities improve.
Network maps for each project (plates 1–4) were drafted to help the
reader not only visually understand the nature of these complex organiza-
tional collaborations, but also compare the differences between the proj-
ects in terms of what knowledge was considered most central to decision
making. The network maps further illustrate how many relational ties the
coalitions fostered to make these projects viable and sustainable. As alluded
to in the foregoing descriptions, and illustrated in the network maps, the
projects convey a variety of approaches—some cases are driven by a central
professional entity who is committed to the area and to helping build upon
the assets of fellow residents, whereas others center directly on a nucleus
of lower-income resident leadership in the project. But all cases require a
Another random document with
no related content on Scribd:
The Project Gutenberg eBook of Lord Lister
No. 0306: Een avontuur van Koning Alfonso
 This ebook is for the use of anyone anywhere in the United
States and most other parts of the world at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away
or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this ebook or online at www.gutenberg.org. If you
are not located in the United States, you will have to check the
laws of the country where you are located before using this
eBook.

Title: Lord Lister No. 0306: Een avontuur van Koning Alfonso

Author: Theo von Blankensee

Felix Hageman
Kurt Matull

Release date: December 23, 2023 [eBook #72494]

Language: Dutch

Original publication: Amsterdam: Roman- Boek- en Kunsthandel,

1910

Credits: Jeroen Hellingman and the Online Distributed

Proofreading Team at https://www.pgdp.net/ for Project
Gutenberg

*** START OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK LORD LISTER

NO. 0306: EEN AVONTUUR VAN KONING ALFONSO ***
[Inhoud]

[1]

[Inhoud]

☞ Elke aflevering bevat een volledig verhaal. ☜

UITGAVE VAN DEN ROMAN-, BOEK- EN KUNSTHANDEL—SINGEL 236,—
AMSTERDAM.

[Inhoud]
Een Avontuur van Koning Alfonso.
HOOFDSTUK I.
 Het raadsel der schijndooden.

Omstreeks het begin van November bevatte de eerste ochtendeditie

van de „Times” een tamelijk lang bericht, hetwelk in de hoogste mate
de belangstelling der lezers opwekte.

Zie hier de onverkorte inhoud van dit stuk hetwelk onder de

„Gemengde Berichten” was geplaatst:

Het geheim van een Ziekenhuis.

Moordaanslag op een gewonde!

„Het bekende ziekenhuis in de Sloanestreet is, zooals aan onze lezers

bekend zal zijn, reeds sedert enkele dagen het tooneel geweest van
geheimzinnige voorvallen.

In den afgeloopen nacht zijn deze bekroond door een gebeurtenis, die de
gemoederen van alle bewoners van het ziekenhuis, van de directie af tot
aan de minste hulpverpleegster en alle zieken, ten zeerste heeft ontroerd.

Eenige dagen geleden werd er in het ziekenhuis een zwaargewond man

gebracht, die uit verscheidene messteken bloedde en die gevonden was
door twee late voorbijgangers, die opgaven dat zij er getuigen van waren
geweest, hoe de gewonde man overvallen werd door een paar kerels, die
echter op hun nadering de vlucht hadden genomen.

Aanstonds zal blijken, dat er van deze bewering waarschijnlijk geen woord
waar was.

Reeds den volgenden dag werd de zwaargewonde bezocht door een paar
geheimzinnige heeren, die voorgaven tot zijn naaste familie te behooren en
hem dringend wenschten te spreken.

Gedurende het korte gesprek, dat nu volgde, verzocht de gewonde, die

verklaarde Dubois te heeten, aan de hoofdverpleegster der algemeene
mannenzaal, waar hij lag, te telefoneeren naar het logement „Het Vergulde
Hert” en daar navraag te doen naar een zekere Miss Bispham. De
gewonde scheen zeer opgewonden te zijn, het smartte hem [2]blijkbaar
zeer, toen hij ten antwoord kreeg, dat deze dame niet meer in het hotel
aanwezig was.

De beide bezoekers vertrokken, maar werden in de vestibule, juist toen zij

de lift zouden verlaten, gearresteerd door een tweetal particuliere
detectives—bedriegers, zooals later blijken zal!

Want reeds in den loop van denzelfden nacht werden de twee

geheimzinnige bezoekers van Dubois in hetzelfde ziekenhuis binnen
gebracht waar hij ook lag, een hunner zelfs in de groote mannenzaal. De
chauffeur, die hen beiden en de zoogenaamde detectives naar een huis in
het noorden van de stad had gereden, was nieuwsgierig geworden, en op
de loer gaan staan. Hij had er een paar agenten bijgehaald en deze
hadden in het huis twee volkomen bewustelooze personen gevonden, die
naderhand de beide bezoekers bleken te zijn.

Men stond hier voor een raadselachtig geval en de beste geneesheeren,

de directeur van het ziekenhuis dr. Hudson en die geneesheeren
Bushgrave en Greenway begrepen niet het minste van de eigenaardige
bewusteloosheid, waarin de twee mannen verkeerden.

Men kan dus over hun blijdschap en verwondering oordeelen, toen de

befaamde Fransche psychiater Dr. Edouard Dumoulin, zich met het geval
bemoeide en dringend verzocht de beide bewusteloozen te mogen
onderzoeken.

In een vorige editie hebben wij uitvoerig melding gemaakt van deze zaak
en Dr. Dumoulin wist de beide bewusteloozen, die wel schijndood leken
onder zijn wil te brengen, gelastte hen op te staan en zich aan te kleeden
en voerde hen weg. Ongeveer een uur later bleek pas dat de beroemde
Parijsche geneesheer van de geheele zaak niets afwist en verzekerde dat
men zijn plaats had ingenomen met een doel dat hij niet begreep.

Maar nog dienzelfden avond kwam er eenig licht in de zaak, want de beide
mannen, die in hun toestand van volkomen machteloosheid in een groot
restaurant in „Temple Bar” met twee andere heeren dineerden werden op
hun aanwijzing gearresteerd en bleken twee hoogstgevaarlijke bandieten;
bekend onder de bijnamen „Big Billy” en „Bittere Pil”, naar wie de politie
van onze stad reeds geruimen tijd zocht.
Maar toen men wilde omzien naar de beide personen met wie ze waren
binnengetreden en die hen hadden laten arresteeren, waren zij spoorloos
verdwenen!

Wat de beide bandieten betreft, zij wisten zich volstrekt niet meer te
herinneren wat zij gedaan of gezegd hadden van het oogenblik af dat zij
door de gewaande detectives in een huurauto van het gasthuis waren
weggeleid,—naar zij meenden met de gevangenis als bestemming—en
toen ieder een sterke prik in den pols hadden gekregen, waarop bijna
aanstonds het bewustzijn uit hun was weggevloden, althans zij herinnerden
zich volstrekt niets meer, tot op het tijdstip, dat zij tot hun groote
verwondering in de eetzaal van het restaurant in „Temple Bar” weder tot
bewustzijn kwamen.

En toch moeten deze mannen hebben kunnen zien en hooren, zij moeten
zich hebben kunnen bewegen, maar zij deden dit slechts op bevel van een
ander!

De zaak wend intusschen hoe langer hoe geheimzinniger! Wie was de

zwaargewonde in de ziekenzaal, die zulke eigenaardige bezoeken had
gekregen? Wie was de schoone jonge vrouw met het bleeke gelaat, die
voorgaf mevrouw Dubois te heeten, en die hem enkele keeren bezocht,
steeds in gezelschap van een grijsaard met spierwit haar, die haar vader
moest zijn.

De lezers zullen het spoedig vernemen.

In den afgeloopen nacht had er in het ziekenhuis aan de Sloane Street

opnieuw een opzienbarend voorval plaats.

Omstreeks half een kwam zich een jonge verpleegster aanmelden, die
zeide, door mevrouw Dubois gezonden te zijn met het doel om haren
echtgenoot speciaal op te passen, daar zijn toestand, een overbrenging
naar een afzonderlijke kamer, onmogelijk maakte in de eerste dagen.

De hoofdverpleegster stond haar dit verzoek geredelijk toe en het jonge

meisje nam haar plaats aan het ziekbed in, en kweet zich, volgens de
getuigenis [3]van de oude dame, met groote vaardigheid van haar
verpleegsterplichten.

Om één uur werd de groote zaal geheel donker gemaakt, of althans was zij
toen slechts verlicht door de kaarslantaarns van twee surveillanten.
Dezen waren onder den invloed van de stilte van de groote zaal
ingesluimerd, toen zij plotseling werden opgeschrikt door het op luiden toon
gegeven bevel: „Handen op”.

De jonge verpleegster had een der lange linnen gordijnen voor de groote
balkonramen terzijde gerukt, een electrische zaklantaarn opgestoken en
hield nu een revolver gericht op het voorhoofd van een man die achter het
gordijn had gestaan dicht bij het bed van den gewonde Dubois en blijkbaar
zooeven door het balkonraam was binnengedrongen.

De koele luchtstroom die door dit open raam naar binnen drong en die ook
het gordijn zachtjes deed bewegen, had zijn aanwezigheid verraden.

De man werd door de beide surveillanten met behulp van een stuk van het
gordijnkoord gebonden en daarop werden zijn zakken doorzocht.

Deze bleken behalve een revolver en een kleine scherp geslepen dolk, ook
een klein houten étui te bevatten, waarin zich een vaccinatienaald bevond,
waarvan de punt gedrenkt was in een uiterst giftige stof.

De man werd natuurlijk aanstonds in arrest gesteld, maar toen men nu de

verpleegster nader wilde ondervragen, bleek ook zij verdwenen te zijn.

Maar het eigenaardigste komt nog.

Want Big Billy, Bittere Pil, zoowel als de moordenaar achter het gordijn,
inziende dat alles voor hen verloren was, en dat hun een gevangenisstraf
van tientallen jaren wachtte, brachten onder andere aan het licht, dat de
zoogenaamde Dubois niemand anders was dan een Parijsche bandiet, een
man van adellijke afkomst en een authentiek markies Raoul Beaupré de la
Sardogne geheeten.

Hij was ook niet gewond door een overval, maar in een tweegevecht met
een mededinger.

Deze opzienbarende onthulling werd spoedig bevestigd, toen uit Parijs

door de Sureté een uitvoerig signalement werd overgeseind, dat in alles
overeenstemde met het uiterlijk van den gewonde, behalve wat den baard
betreft, dien hij in Engeland waarschijnlijk aanstonds had afgeschoren.

Te Parijs heeft deze markies nog een zestal jaren gevangenisstraf te goed,
en daar hij ook hier in Londen daadwerkelijk aandeel heeft genomen aan
een paar inbraken, zoo kan men wel zeggen dat het een goede dag is voor
onze politie.

Veel werd nu ook opgehelderd. Bijvoorbeeld de identiteit van de

zoogenaamde Madame Dubois, die waarschijnlijk niemand anders was
dan een Fransche bandiete, een zekere Marthe Debussy.

Waar deze vrouw zich echter thans bevindt is niet uit te maken; zeker
logeerde zij niet langer in het „Vergulde Hert”.

En wat het bezoek van de beide naderhand bewusteloos gevonden

schurken van den markies betreft, zij kwamen hem slechts dreigen dat zijn
minnares zich in handen van hun chef bevond en dat deze haar zou
dooden indien Beaupré niet zekere geheimen van zijn eigen bende verried
en zich verbond onder eede, hun chef nooit meer te bestrijden.

Het spreekt vanzelf, dat Dubois, alias markies Beaupré nu aanstonds

onder zeer strenge bewaking is geplaatst en met groote behoedzaamheid
naar een afzonderlijk vertrok is overgebracht, speciaal voor dergelijke
gevallen bestemd, met een zwaar getralied venster, een ijzeren deur en dat
op de vijfde verdieping van het ziekenhuis gelegen is. Zoodra de bandiet
genezen is, zal hij voor zijn rechters moeten verschijnen, en daarna zijn
rechtvaardige straf ondergaan.

De man achter het gordijn, eveneens een berucht misdadiger, trachtte zijn
straf blijkbaar verminderd te krijgen door te verklaren, dat hij handelde in
opdracht van den chef zijner bende, wiens naam hij echter weigerde te
noemen, evenals trouwens „Big Billy” en „Bittere Pil”.

Hij was gekomen om Beaupré te vermoorden, en aldus den aanvoerder te

beschermen tegen zijn aanval.

En voor de rest wilde hij niets loslaten. [4]

Met dit al moeten er nog vrij wat raadsels door de politie worden opgelost.

Zoo weet zij bijvoorbeeld volstrekt niet, wie de „edele grijsaard” was, die als
vader van de zoogenaamde mevrouw Dubois optrad, noch wie de beide
detectives waren, noch wie de rol van dr. Dumoulin vervuld heeft, en
evenmin wie op zulke geniale wijze de taak van verpleegster heeft vervuld,
maar de politie heeft vermoedens. Er wordt een naam gefluisterd, dien wij
nu niet zullen herhalen, ten einde het onderzoek van de politie niet te
 bemoeilijken, maar die waarschijnlijk dezer dagen alom bekend zal zijn
gemaakt; doch als Scotland Yard er ook ditmaal niet in slaagt hem
gevangen te nemen, dan zal het wel eeuwig een raadsel blijven wat hem er
toe bewoog als beschermer op te treden voor een man als Beaupré, daar
deze zich in een halsstarrig stilzwijgen hult, en weigert eenige inlichtingen
te geven.

In ieder geval is het niet te loochenen, dat de politie, dank zij het ingrijpen
van den geheimzinnigen man, wiens naam thans nog niet genoemd wordt,
wederom vier zeer gevaarlijke bandieten in handen heeft gekregen.

[Inhoud]
HOOFDSTUK II.
 Belofte maakt schuld.

Dit bericht in de „Times” verwekte, zooals gezegd, niet weinig

opschudding, niet alleen in kringen der politie, maar onder de
geheele burgerij, die het geval dagen lang besprak, terwijl men
daarbij de zonderlingste meeningen hoorde.

Onder die burgerij mag ook gerekend worden John Raffles, de

Groote Onbekende, die in dit alles zulk een groote rol had gespeeld,
met behulp van zijn trouwen vriend Charly Brand en den braven reus
Henderson, zijn chauffeur.

De gentleman-inbreker las het stukje, terwijl hij gezeten was in de vrij

schaars gemeubelde ontvangkamer van een splinternieuw huis in
een der noordelijkste wijken van Londen, gelegen in een straat,
waarvan de aanleg nog niet lang geleden begonnen was.

Zijn hoed en zijn stok lagen naast hem, en hij was blijkbaar zooeven
pas gekomen.

Het was tien uur in den morgen, toen Raffles eenig gerucht in een
aangrenzend vertrek hoorde, en het volgende oogenblik ging de deur
open en trad er een jonge vrouw met een mooi, maar zeer bleek
gelaat, binnen, die haastig op Raffles toetrad en zeide:

—Ik vraag u verschooning als ik u heb laten wachten, mijnheer—ik

heb een zeer slechten nacht doorgebracht!

—Het is eerder aan mij om u mijn verontschuldigingen aan te bieden,

dat ik u op zulk een onbehoorlijk [5]uur kom bezoeken, Madame,
hernam Raffles, die was opgestaan.

Er lag een ernstige klank in zijn stem toen hij vervolgde:

—Gij zult begrijpen, dat ik hier op dit uur niet zou gekomen zijn,
Marthe Debussy, wanneer het geen ernstige aangelegenheid gold, gij
moet sterk zijn—er is met uw vriend, met Raoul Beaupré, iets
voorgevallen hetwelk ik wel voorzien had, maar toch onmogelijk kon
vermijden.

De jonge vrouw wankelde en moest zich aan den rand van de tafel
vastgrijpen, terwijl zij de linkerhand op het hart drukte.

Bijna toonloos vroeg zij:

—De aanslag heeft dus plaats gehad en—wat?

—Stel u gerust, mijn vriend heeft den aanslag zelf kunnen verijdelen,
maar helaas niet de gevolgen! Big Billy zoowel als de Bittere Pil en
de man die den aanslag had willen plegen, hebben uw vriend
verraden, en zijn waren naam aan de politie opgegeven. Hier—lees.

Hij stak de jonge vrouw het nummer van de „Times” toe, en zij liet
zich op een stoel neervallen, nam het blad met een automatische
beweging aan, en trachtte te lezen.

Maar reeds na de eerste regels gaf zij Raffles het blad terug en zeide
met bevende stem:

—Ik kan niet! Het warrelt mij voor de oogen. Ik smeek u! lees gij het
mij voor.

Raffles nam nu het blad en las met heldere stem het bericht voor.

De jonge vrouw had al dien tijd bewegingloos zitten luisteren, de

zwarte oogen op den zwarten vloer gevestigd, de slanke witte vingers
ineen gestrengeld—het toonbeeld der wanhoop!
Toen Raffles de voorlezing van het noodlottige bericht had beëindigd,
bleef het geruimen tijd stil in het vertrek.

In dit huis, hetwelk hij slechts een week te voren gehuurd had, had
Raffles de vrouw, wie hij zijn hulp had toegezegd, omdat zij door zijn
toedoen in dezen toestand was gebracht en in groot gevaar had
verkeerd, voorloopig ondergebracht, ten einde haar buiten den greep
van den langen arm der justitie te houden.

Zij mocht volstrekt niet uitgaan zonder zijn toestemming en werd daar
steeds bewaakt, door Raffles zelf, door Charly Brand of door
Henderson, omdat haar leven gevaar liep. Zij immers had aan Raffles
het plan voor een inbraak verraden, ten einde Dr. Fox, den chef van
een groot misdadigersgenootschap, en de persoonlijke vijand van
haren minnaar, in handen der politie over te leveren en zich aldus te
wreken over de zware wonden, welke hij Beaupré had toegebracht.

Zij had zich reeds in handen van de mannen van Dr. Fox bevonden,
en het doodvonnis zou zeker aan haar voltrokken zijn geworden, als
Raffles en zijn twee vrienden niet tusschen beide waren gekomen.

De Groote Onbekende was de eerste die weder sprak. Hij had

eenigen tijd ernstig nagedacht en zeide nu:

—Ik mag er ook tegenover u geen geheim van maken Madame.

Raoul Beaupré is en blijft mijn vijand! Misschien zal de politie ons
over een kam scheren—ik denk daar echter anders over! Ja—ik weet
wat gij zeggen wilt: Ik heb mij niet als een vijand gedragen! Vergeet
echter niet dat ik dit voor een deel uit eigen belang deed! Als ik de
vijanden van Dr. Fox help, dan bestrijd ik hem zelf, maar er was nog
een overweging, die alle anderen in de schaduw stelde.

—Wat meent gij, vroeg Marthe Debussy op zachten toon.

—Gij hadt mijn woord! Het was mijn schuld dat gij in groot
levensgevaar hebt verkeerd en ik heb beloofd, u te beschermen en
wat uw vriend betreft—hij is in zekeren zin mijn bondgenoot, en wel
een zeer kostbare, want hij is een doodsvijand van Fox! en ik zou hier
met een kleinen variant kunnen zeggen: „De vijanden van mijn
vijanden zijn mijn vrienden”.

—Gij wilt dus zeggen …? stamelde Marthe, terwijl haar oogen vochtig
begonnen te glanzen.

—Ik wil zeggen, dat ik mijn hand nog niet van hem aftrek, maar dat ik
wil trachten hem toch nog voor u te redden.

De jonge vrouw liet een snikkend geluid hooren, greep de hand van
Raffles en voor hij het had kunnen verhinderen, had zij er een kus op
gedrukt.

—Dat moet gij niet doen, zeide Raffles hoofdschuddend, terwijl hij
zijn hand snel terug trok. Ik zeg u immers, dat ik handel uit eigen
belang! Ik wil u echter niet ontveinzen, dat het ditmaal zeer moeilijk
zal zijn. Ik vrees zelfs dat het volkomen onuitvoerbaar zal zijn,
zoolang Beaupré in het ziekenhuis ligt! Wij moeten [6]echter alles in
het werk stellen, om hem nog te redden vóór hij naar de gevangenis
wordt overgebracht, want daar zal het wellicht onmogelijk zijn.

—Kan ik u daarbij niet van dienst zijn, vroeg Marthe Debussy op

zachten toon. Ik zou u zoo gaarne helpen! Ik heb niets anders ter
wereld dan Raoul, en als ik mijn leven voor hem zou moeten offeren,
dan zou ik geen seconde twijfelen.

Raffles had even nagedacht, en zeide toen:

—Misschien kunnen wij uw hulp gebruiken, dan zal ik u wel laten

weten wat wij in de eerste dagen kunnen doen, want bij mijn
pogingen om Beaupré te bevrijden zal ik ook zijn eigen hulp noodig
hebben; hij moet mede werken, en daartoe is hij thans nog veel te
zwak. Maar ik beschik over middelen, waardoor ik de natuur ter hulp
zal kunnen komen en zijn herstel zal kunnen bespoedigen. De zaak
is slechts of het mogelijk zal zijn, tot hem door te dringen om hem dat
middel toe te dienen, want de directie zal nu natuurlijk zeer
wantrouwend zijn en goed acht geven op ieder die binnentreedt. Ik
vrees dat wij den truc met de zoogenaamde verpleegster niet
nogmaals kunnen toepassen—en om voor de tweede maal als dokter
Dumoulin op te treden, dat zal ook wel niet gaan. Wij hebben echter
den tijd om daarover na te denken, want in normale omstandigheden
zou het zeker nog minstens een week duren alvorens men Beaupré
naar de gevangenis zou kunnen overbrengen.

Raffles was opgestaan en had hoed en stok gegrepen, hij maakte

een buiging voor de jonge vrouw en zeide:

—Ik kom u vanmiddag halen om u met een mijner auto’s naar een
andere stad te brengen, hier dicht bij, want hier zijt ge nog altijd niet
veilig genoeg, en wij zouden u ook niet goed meer kunnen bewaken,
daar ik bij mijn plannen ter bevrijding van uw vriend de hulp van mijn
twee makkers niet zou kunnen ontberen. Als gij uw haar verft, of een
pruik opzet, zult gij vrijwel veilig zijn in een of andere provinciestad.
Kleed u zoo eenvoudig mogelijk en vertoon u tijdelijk zoo weinig
mogelijk in het publiek. Indien wij uw hulp kunnen gebruiker, zullen wij
u aanstonds laten halen!

—Ik voeg mij geheel maar uw aanwijzingen, mijnheer zeide Marthe

Debussy op zachten toon. Hoe laat komt gij?

—Om drie uur!

Nogmaals boog Raffles voor de jonge vrouw en het volgende

oogenblik had hij het vertrek en het huis verlaten.
Honderd schreden verder stapte hij in een wachtende auto, die hem
naar het einde van de Regent Street bracht, dicht bij Pall Mall.

In de eerstgenoemde straat bewoonde Raffles, onder den naam van

Lord William Aberdeen, een fraai heerenhuis, dat met een voor deze
buurt zeer grooten tuin omgeven was.

Hij kon dit huis steeds en ten allen tijde ongezien binnengaan, in
welke vermomming hij zich ook bevond, want een der tuinmuren
strekte zich over geruimen afstand uit langs een straat, welke zoo
goed als nimmer begaan werd, en welker overzijde werd ingenomen
door den blinden muur eener opslagplaats, tijdens den oorlog door de
regeering overgenomen en thans in het bezit van Raffles zelf, die het
groote gebouw voordeelig had verhuurd, op voorwaarden dat er aan
de bestemming niets mocht worden gewijzigd.

Niemand bespeurde er dus iets van, dat hij de kleine deur in den
tuinmuur opende en snel binnentrad.

Hij stak den grooten tuin dwars over en ging het huis aan de
achterzijde binnen.

Daarop beklom hij een smalle trap, die hem rechtstreeks naar zijn
slaapkamer bracht, waar hij de vermomming kon afleggen, welke hij
gedragen had bij zijn bezoek aan de minnares van den Franschen
Markies.

Terwijl hij hier mede bezig was, werd er op de deur geklopt en de

stem van Charly Brand liet zich hooren.

—Ben je hier, Edward?

—Ja, Charly! Wacht—ik zal open doen!