The Advent of Universal Protection of

Human Rights Theo van Boven and the

Transformation of the UN Role Bertrand
Ramcharan
Visit to download the full and correct content document:
https://textbookfull.com/product/the-advent-of-universal-protection-of-human-rights-th
eo-van-boven-and-the-transformation-of-the-un-role-bertrand-ramcharan/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Asia and the Drafting of the Universal Declaration of

Human Rights Robin Ramcharan

https://textbookfull.com/product/asia-and-the-drafting-of-the-
universal-declaration-of-human-rights-robin-ramcharan/

Human Rights and the UN Universal Periodic Review

Mechanism; A Research Companion 1st Edition Damian
Etone

https://textbookfull.com/product/human-rights-and-the-un-
universal-periodic-review-mechanism-a-research-companion-1st-
edition-damian-etone/

Human Rights and the UN Universal Periodic Review

Mechanism; A Research Companion 1st Edition Damian
Etone & Amna Nazir & Alice Storey

https://textbookfull.com/product/human-rights-and-the-un-
universal-periodic-review-mechanism-a-research-companion-1st-
edition-damian-etone-amna-nazir-alice-storey/

The Prevention of Gross Human Rights Violations Under

International Human Rights Law 1st Edition Nienke Van
Der Have (Auth.)

https://textbookfull.com/product/the-prevention-of-gross-human-
rights-violations-under-international-human-rights-law-1st-
edition-nienke-van-der-have-auth/
The Role of the EU in the Promotion of Human Rights and
International Labour Standards in Its External Trade
Relations Samantha Velluti

https://textbookfull.com/product/the-role-of-the-eu-in-the-
promotion-of-human-rights-and-international-labour-standards-in-
its-external-trade-relations-samantha-velluti/

The Universal Declaration Of Human Rights In The 21st

Century A Living Document In A Changing World Paul
Boghossian

https://textbookfull.com/product/the-universal-declaration-of-
human-rights-in-the-21st-century-a-living-document-in-a-changing-
world-paul-boghossian/

Taiwan and International Human Rights A Story of

Transformation Jerome A. Cohen

https://textbookfull.com/product/taiwan-and-international-human-
rights-a-story-of-transformation-jerome-a-cohen/

Human Rights of Older People Universal and Regional

Legal Perspectives 1st Edition Claudia Martin

https://textbookfull.com/product/human-rights-of-older-people-
universal-and-regional-legal-perspectives-1st-edition-claudia-
martin/

The Morals Of The Market Human Rights And The Rise Of

Neoliberalism Jessica Whyte

https://textbookfull.com/product/the-morals-of-the-market-human-
rights-and-the-rise-of-neoliberalism-jessica-whyte/
Springer Biographies

The Advent of
Universal Protection
of Human Rights
Theo van Boven and the
Transformation of the UN Role

BERTRAND RAMCHARAN
Springer Biographies
More information about this series at http://www.springer.com/series/13617
Bertrand Ramcharan

The Advent of Universal

Protection of Human Rights
Theo van Boven and the Transformation
of the UN Role
Bertrand Ramcharan
Airlie Mount
Alyth, UK

ISSN 2365-0613 ISSN 2365-0621 (electronic)

Springer Biographies
ISBN 978-3-030-02220-4 ISBN 978-3-030-02221-1 (eBook)
https://doi.org/10.1007/978-3-030-02221-1

Library of Congress Control Number: 2018958717

© Springer Nature Switzerland AG 2018

This work is subject to copyright. All rights are reserved by the Publisher, whether the whole or part of the
material is concerned, specifically the rights of translation, reprinting, reuse of illustrations, recitation,
broadcasting, reproduction on microfilms or in any other physical way, and transmission or information
storage and retrieval, electronic adaptation, computer software, or by similar or dissimilar methodology
now known or hereafter developed.
The use of general descriptive names, registered names, trademarks, service marks, etc. in this publication
does not imply, even in the absence of a specific statement, that such names are exempt from the relevant
protective laws and regulations and therefore free for general use.
The publisher, the authors and the editors are safe to assume that the advice and information in this
book are believed to be true and accurate at the date of publication. Neither the publisher nor the authors or
the editors give a warranty, express or implied, with respect to the material contained herein or for any
errors or omissions that may have been made. The publisher remains neutral with regard to jurisdictional
claims in published maps and institutional affiliations.

Cover illustration: Copyright, Theo van Boven

This Springer imprint is published by the registered company Springer Nature Switzerland AG
The registered company address is: Gewerbestrasse 11, 6330 Cham, Switzerland
From left to right: Antoine van Dongen, Dutch Human Rights Delegate; Nigel Rodley, Legal
Advisor of Amnesty International; Theo van Boven, Professor of International Law (Maastricht
University); Judge Jakob Moller, Head of the Petitions Branch in the UN Centre for Human Rights.
Photo Taken in Oslo (1987) by Bertrand Ramcharan
Theo van Boven’s Plea for Justice
The Commission on Human Rights should be
the repository of the conscience of the United
Nations as well as of its moral authority.
Herein lies its potential in the United Nations
system. It is the Commission’s responsibility
to work for justice in international and
national society and to give guidance in
directions conducive to respect for human
rights and human dignity. It is also its
responsibility to strive to bring back into line
recalcitrant members of the international
community who may depart from the
international standards of conduct laid down
in the human rights code. It is against these
tests of its responsibilities that the
Commission should be measured.
Address at the opening meeting of the thirty-
fifth session of the Commission on Human
Rights. Geneva, 12 February, 1979

Questions of survival affect the vulnerable, the

disadvantaged, the dispossessed, the deprived
and many weak groups of society. Today’s
world is one which often demonstrates a lack
of solidarity. Ideologies and practices
proliferate which are based on, and
propagate, unbounded freedom for the
powerful and the strong. The free play of the
activities of the powerful and the strong as
well as of naked market forces may, and often
do, lead to the marginalization of the weak,
the destruction of their rights and, often
threaten their very survival. ‘Survival of the
fittest’ is an anti-human rights notion.
Freedom is not only for the strong, but for the
weak also, and any society which is incapable
of demonstrating the will and the solidarity
that is necessary to provide and guarantee
human rights for the weak also is a society
which is far removed from the realization of
human rights.
One sees daily, as one comes into contact with
concrete human rights problems, or in
discussions in human rights organs that many
problems of human rights have economic root
causes. It has been convincingly demonstrated
that most situations of racial discrimination
are associated with economic exploitation.
The discriminated, the disadvantaged, the
deprived or the down-trodden in many parts
of the world, are often kept in suppression
because powerful, dominant groups or
interests benefit from their exploitation.
Address in Managua, Nicaragua,
14 December, 1981
Foreword

First of all, I wish to express my appreciation to the author, who was my Special
Assistant when I served as Director of the Division of Human Rights when we
worked closely, and with whom I have enjoyed a deep friendship now over almost
five decades. I should also like to express my appreciation to the staff of the Division
of Human Rights during my tenure as Director. I value all of their contributions
greatly, and this book attests to our work together.
As a United Nations (UN) staff member engaged with my colleagues in common
endeavours to promote and protect human rights, I continued to be mindful of Article
100 of the United Nations Charter. This provision articulates the duty that as
international officials responsible only to the Organization they shall not seek or
receive instructions from any government or from any other authority external to the
Organization. This principle was highly valued by the sadly perished former Secre-
tary-General Dag Hammarskjöld. It is counted as an integral part of his moral and
political code.
The publisher’s anonymous reader of the manuscript of this book, after positively
assessing its ‘important contributions’, suggested that ‘. . . the reader wishes to know
something about the UN reaction concerning nowadays’ human rights violations
worldwide. Many people miss an adequate reaction by the UN. . . . Therefore [one]
should give an assessment of today’s situation. What are the tasks for the successors
of Theo van Boven to give the UN a voice again? What are the next steps concerning
the stronger involvement of the UN?’ This is an important comment and, with the
concurrence of the book’s author, I shall try to devote a good deal of this foreword to
responding it.
It is good to recall that my period as Director coincided with the human rights
leadership of President Jimmy Carter in the USA and which helped provide a
positive environment in seeking to develop the protection capacity of the UN in
the field of human rights. It may also be recalled that President Carter articulated a
Foreign Policy giving priority to respect human rights worldwide. Many friends in
the world of human rights NGOs joined in this endeavour, and I am grateful to all of
them for their support for the efforts recounted in this book.

ix
x Foreword

Since this book presents at some length the various initiatives I undertook to help
develop a protection capacity at the UN, I will leave it to the reader to acquaint
herself or himself with my efforts. I will concentrate on addressing the issue of the
contemporary voice and protection capacity of the United Nations in an era when,
unfortunately, gross violations of human rights are rampant all over the world.
It will be seen from the pages of this book that I sought to plead and act
throughout my tenure as Director that the UN should do its utmost to help prevent
and stop violations of human rights and should strive for justice, redress and
reparation for the victims. I must therefore say that it troubles me deeply to see the
continuing and shocking violations of human rights that are taking place in so many
parts of the world and to see the absence of justice for the victims.
How should the UN deal with the contemporary crisis of protection? The
fundamental problem for the UN is that the very governments that control it are
the ones that commit severe violations of human rights. And nowadays, as was
recently proposed in the UN Human Rights Council, powerful countries such as
China and Russia insist on ‘cooperation and dialogue’ rather than principled denun-
ciation of gross violations of human rights.
How can the UN overcome this? UN fact-finders, collectively known as ‘special
procedures’, each year compile reports of gross violations by numerous countries all
over the world. But their work is largely unknown to the general public. This is an
urgent problem that needs to be tackled. The UN should do more to publicize the
findings of its fact-finders.
One way of doing this would be for the Office of High Commissioner for Human
Rights to compile each year a report summarizing the allegations against the various
countries, together with, if available, reference to the responses of the countries
concerned. Such a world report on gross violations of human rights could be
disseminated widely and given high profile by the media.
High Commissioners for Human Rights do speak out often against allegations of
gross violations of human rights. But in the future they should do more to help
prevent such violations and to bring them to an end as swiftly as possible. Greater
focus is called for on the preventive role of the High Commissioner.
The UN Secretary-General is, or should be, the moral leader of the world. The
dynamic exercise of the good offices of the Secretary-General can make a useful
contribution. For example, as we write, four million people, Muslims, are in danger
of being expelled from the Indian State of Assam, where they have lived for a long
time. If this happens it will be a blot on the image of the UN and its Secretary-
General. The Secretary-General should use his good offices to the maximum to help
prevent such an outcome.
The UN Human Rights Council does some good work, but it is also a politicized
body. Its Universal Periodic Review system is uncommitted and many governments
simply go through the process pro forma. Based on the documentation assembled for
the periodic review, the Office of the High Commissioner for Human Rights
(OHCHR) should publish every 5 years a World Report on National Protection
Systems, outlining what each country is doing to prevent gross violations and to
Foreword xi

protect human rights and identifying gaps in the national protection system of each
country.
While the Human Rights Council criticizes some countries repeatedly, it fails to
criticize numerous other countries that are committing gross violations of human
rights. This makes the system inequitable. The UN Secretary-General should launch
a World Court Against Gross Violations of Human Rights to which he could refer
situations when the Human Rights Council fails to take action.
The UN Security Council can also play a stronger role. For example, when a
Commission of Inquiry reported, with superb documentation and reasoning, on
criminal violations of human rights being committed in North Korea, the Security
Council should take action, which it declined to do in the North Korean case.
On the promotion side, the international community can help the United Nations
to disseminate human rights and to promote human rights education worldwide in
support of a universal culture of human rights. More is to be done by supporters of
the United Nations to help disseminate human rights norms and to promote human
rights education.
A concrete project that research institutions might help with would be to assemble
and disseminate, especially in local languages, to every national court a ‘Handbook
of the Jurisprudence of United Nations expert bodies’, such as the Human Rights
Committee, on the jurisprudence of international human rights law. At the end of the
day, we must look to national courts to protect human rights and providing them with
the international jurisprudence would help in this regard.
There is thus much fresh thinking required to take forward the quest for protection
that is summarized in this book. I hope that this book will help to stimulate such
reflection.

University of Maastricht, Maastricht, Theo van Boven

The Netherlands
4 August 2018
Preface

When the United Nations Charter was drafted at San Francisco in 1945, the major
powers decided that the world body should be granted the competence only to promote
international cooperation for the universal realization of human rights. They rejected the
idea that the Organization should be given competence to protect human rights as well.
The Security Council, which has mandatory powers under Chapter 7 of the Charter, was
confined to dealing with issues of international peace and security, not human rights.
As thousands of petitions streamed in to the UN from victims of human rights
violations in different parts of the world, especially from Eastern Europe, the
Commission of Human Rights, again led by the major powers, and presided over
by Mrs Eleanor Roosevelt of the USA, decided in 1947 that it lacked competence to
deal with these petitions. Petitions received were filed without action.
As the Commission on Human Rights set about the task entrusted to it in the
Charter to draft an International Bill of Rights, it decided that the Bill would consist
of three parts: a declaration, one or more treaties and measures of implementation.1
But a limited scope was given to implementation. Implementation would be mainly
for national governments. Internationally, designated UN bodies would consider
national reports, and optional petitions and fact-finding procedures were chosen,
which, to this day, do not have universal acceptance. Protection was still not in sight.
As newly independent countries entered the United Nations in the 1960s, they
initiated the establishment of Special Committees of the General Assembly dealing
with apartheid and with decolonization. Petitions were considered and hearings
organized. A limited measure of protection thus began at the UN, but it was confined
to designated areas.
In the middle of the 1960s, the newly independent countries pressed for the Commis-
sion on Human Rights to start dealing with violations of human rights.2 In consequence,

1
See Schwelb (1959), on the impact of the Universal Declaration.
2
See Jensen (2016) and Burke (2013). Unfortunately, Jensen does not treat the developments in the
1960s concerning the handling of allegations of gross violations of human rights.

xiii
xiv Preface

the Commission on Human Rights inscribed on its agenda in 1967 an item, ‘Question of
violations of human rights in any part of the world, particularly colonial and dependent
territories.’ The Commission began an annual debate on this item in which governments
and NGOs could voice their concerns over alleged violations of human rights.
The Commission on Human Rights would sometimes adopt resolutions
expressing concern and, in two instances, designated fact-finders to look into alleged
violations of human rights in Southern Africa and in the Palestinian territories
occupied by Israel during the Arab-Israel war of 1967. In 1975, the Commission
established a fact-finding group to look into allegations of violations of human rights
after the overthrow of the democratically elected government of Salvador Allende in
Chile. In a few instances, the Commission sent a telegram to governments
expressing concern over reported violations.3
In 1970, the Economic and Social Council (ECOSOC), the parent body of the
Commission on Human Rights, established a confidential procedure under which the
Commission could take limited action on petitions that appeared to reveal a consis-
tent pattern of reliably attested gross violations of human rights. The Commission
considered the first set of such situations in 1975.4
This was basically the situation when Theodoor Cornelis van Boven took over as
Director of the Division of Human Rights in the spring of 1977. At this time, two
treaty-based bodies, the Committee on the Elimination of Racial Discrimination and
the Human Rights Committee, had just begun the process of considering national
reports under their respective treaties.
During the 5 years he served as Director of the UN Division of Human Rights
(1977), Theo van Boven led the transformation of the role of the UN in responding to
allegations of gross violations of human rights and pioneered the advent of universal
protection for the first time in the history of the world body. This book is an account
of how he led this transformation. It shows him:
• Providing leadership in the quest for protection.
• Proposing idea after idea for UN protection of the victims of gross violations of
human rights. These included the establishment of thematic and country rappor-
teurs and working groups and ideas that would come to be implemented later for
the establishment of field offices and field representatives.
• Charting course towards the establishment of a UN forum for indigenous peoples
the world over to bring their claims for justice.
• Giving voice to the victims of gross violations.
• Promoting international cooperation for more, and effective, national institutions
for the protection of human rights.
• Leading initiatives for the establishment of regional institutions for the protection
of human rights in Africa and in Asia and the Pacific.
• Practising partnership for the promotion and protection of human rights with
NGOs, UN agencies and regional organizations.

3
See Ramcharan (1988).
See Schreiber (1975), on UN practice in the field of human rights protection at this time, and
4

Moller (1979), on the UN petition system at that time.

Preface xv

• Engaging in good offices and diplomacy on behalf of victims.

• Urging that the UN must deal not only with the symptoms of gross violations, but
with their root causes as well, notably lack of political, economic and social
justice.
• Launching a World Information Campaign for the Protection of Human Rights.
• Spearheading the process that led to the upgrading of the Division of Human
Rights to a Centre for Human Rights.
Without a doubt, van Boven led the advent of universal protection and
transformed the role of the United Nations in dealing with human rights. To this
day, the protection actors and procedures in use at the UN led, as from 1994, by a
High Commissioner for Human Rights are largely those brought in by van Boven. It
is a remarkable achievement, and the story is told in the pages that follow.
It took considerable courage and independence to bring these dynamic policies
about. Writing in 1992 about the role of the UN Secretariat, van Boven recalled:
During the 1978 session of the Commission [on Human Rights] the representative of the USSR
[Union of Soviet Socialist Republics] insisted repeatedly that, in view of relevant General
Assembly resolutions, the Division of Human Rights had to comply with the principle of
equitable geographical distribution of posts, and that this principle should apply not only
with respect to the Secretariat as a whole but to each division or administrative unit. As Director
of the Division [of Human Rights], I replied in essence that, in the light of the various criteria for
the employment of staff laid down in Article 101 of the Charter and the wording of the relevant
Assembly resolutions, the principle was applicable to the Secretariat as a whole but not
automatically to each and every individual unit of the Secretariat. I also insisted that the
distribution and utilization of staff in the various units of the Secretariat is a question of internal
administration and efficiency and that the work of the Division had to be organized in the most
efficient and rational manner. The real motivation of the USSR’s complaint was their wish to
see an East European staff member assigned to the Communications Unit which handles
complaints from individuals and private groups, including, naturally, complaints pertaining
to the USSR. The management of the Division never yielded to this desire of the USSR. At the
following session of the Commission the Soviet delegate repeated the same criticism and also
made other remarks critical of the leadership of the Division. These related to matters such as the
views expressed in opening statements and at press briefings, the circulation of NGO docu-
ments critical of General Assembly Resolutions. . .etc. (Italics added).5

Alyth, UK Bertrand Ramcharan

References

Burke, R (2013) Decolonization and the Evolution of International Human Rights.

Pennsylvania University Press, Philadelphia
Coomans F, et al, (Eds.) (2000) Human Rights from Exclusion to Inclusion; Prin-
ciples and Practice. An Anthology of the Work of Theo van Boven. Kluwer Law
International, The Hague

5
See Coomans et al. (2000), p. 163.
xvi Preface

Jensen SLB (2016) The Making of International Human Rights. The 1960s, Decol-
onization and the Reconstruction of Global Values. Cambridge, Cambridge
University Press, 2016
Moller, JT (1979) Petitioning the United Nations. Universal Human Rights 1: 57-72
Ramcharan BG (1988) The Concept and Present Status of the International Protec-
tion of Human Rights. Martinus Nijhoff, The Hague
Schreiber, Marc (1975) La Pratique Recente Des Nations Unies Dans Le Domaine
De La Protection Des Droits De L’Homme, Collected Courses of The Hague
Academy of International, II: 298-398
Schwelb E (1959) The Influence of the Universal Declaration of Human Rights on
International and National Law. American Society of International Law Pro-
ceedings: 217-229
Contents

1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Reference . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
2 Leadership in the Quest for Protection . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5
2.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5
2.2 Leadership and Key Protection Strategies . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
2.2.1 The Human Factor . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
2.2.2 The Centrality of Human Rights and Human Rights
Strategies of Governance . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
2.2.3 The Protection of Human Life . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
2.3 Flagrant Violations of Human Rights Scandalize Any Notion
of World Order . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
2.3.1 Dealing with Urgent Situations . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8
2.3.2 Direct Contacts and Dialogue . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
2.3.3 Widespread, Deliberate Killings: Appointment of a
Thematic Rapporteur . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
2.3.4 Fact-Finding; Field Officers . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10
2.3.5 The Protection of Vulnerable Groups . . . . . . . . . . . . . . 10
2.3.6 Combatting Racism and Racial Discrimination . . . . . . . 11
2.3.7 Information and Education . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11
2.3.8 Strengthening the Human Rights Secretariat . . . . . . . . . 11
2.4 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

xvii
xviii Contents

3 Breakthroughs in Universal Protection at the UN: Country

Investigations, Thematic Investigations, Protection of Human
Rights Defenders. Initiative for a High Commissioner . . . . . . . . . . . 15
3.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15
3.2 Special Procedures . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16
3.2.1 The First Country Rapporteur: Chile . . . . . . . . . . . . . . 16
3.2.2 The First Thematic Investigation: Disappearances . . . . . 19
3.2.3 The First Thematic Rapporteur: Arbitrary and Summary
Executions . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23
3.3 Establishment of the Working Group on Indigenous Issues
and Protection of Human Rights Defenders . . . . . . . . . . . . . . . . 25
3.4 Initiative for the Establishment of the Post of UN High
Commissioner for Human Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
3.5 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
4 Breakthroughs in Protection of the Vulnerable:
Indigenous Peoples . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31
4.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31
4.2 World Order and the Protection of the Vulnerable . . . . . . . . . . . . 31
4.2.1 Gross Violations: Children’s Rights . . . . . . . . . . . . . . . 33
4.2.2 Victims of Slavery and Slavery-Like Practices . . . . . . . 34
4.2.3 Victims of Female Genital Mutilation . . . . . . . . . . . . . 35
4.2.4 Establishment of the Working Group on Indigenous
Populations . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37
4.3 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42
5 Voice for the Victims . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
5.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
5.2 The Cries of the Victims . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
5.2.1 Justice and Conscience . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44
5.2.2 Disregard of Gross Violations of Human Rights . . . . . . 45
5.3 The Human Factor . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
5.3.1 Protection of Human Life . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
5.4 Indication of Protective Measures . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
5.5 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 49
Reference . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
6 The Push for National Protection . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51
6.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51
6.2 Major Initiatives . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
6.2.1 At the General Assembly in 1977 and the Commission
on Human Rights in 1978 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
6.2.2 The 1978 Seminar on National and Local Institutions
for the Promotion and Protection of Human Rights . . . . 53
Contents xix

6.2.3 The Guidelines Prepared by the 1978 Seminar . . . . . . . 54

6.2.4 The Paris Principles . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
6.3 The UN and National Human Rights Institutions . . . . . . . . . . . . . 56
6.4 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57
7 The Push for Regional Protection . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
7.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
7.2 Policy Initiatives Aimed at Establishing Regional Protection
Institutions . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60
7.2.1 Re-activating Efforts for the Establishment of Further
Regional Commissions . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60
7.2.2 Initiative for an African Commission on Human and
Peoples’ Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60
7.2.3 Monrovia (Liberia) Seminar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61
7.2.4 Advice on the Establishment of a Regional Commission
for Asia and the Pacific . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
7.2.5 Initiative for an Asian Commission . . . . . . . . . . . . . . . 64
7.2.6 Encouragement of Arab Regional Efforts . . . . . . . . . . . 66
7.3 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67
8 Human Rights Good Offices and Diplomacy . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
8.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
8.2 Exercise of Good Offices and Diplomacy in the Support
of Petitions Procedures . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
8.2.1 van Boven and the Petitions Procedures . . . . . . . . . . . . 73
8.3 Exercise of Good Offices in Geneva and New York . . . . . . . . . . 74
8.4 Submission of Cases for the Exercise of Good Offices
by the Secretary-General of the Under-Secretary-General
in Charge of the Human Rights Programme . . . . . . . . . . . . . . . . 75
8.4.1 Providing a File of Cases for Good Offices Action
When the Secretary-General Visited Governments . . . . 76
8.5 Encouraging Recognition by the Commission on Human Rights
of the Potential Role of Good Offices . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77
8.6 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78
9 Partnership for Protection . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
9.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
9.2 Bringing NGOs into the UN Protection System . . . . . . . . . . . . . . 80
9.2.1 Defending the Right of NGOs to Make Written
and Oral Submissions About Gross Violations
of Human Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80
9.2.2 Defending the Right of NGOs to Choose Their
Representatives . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81
xx Contents

9.2.3 Maintaining Relations of Confidence with the Leaders

of NGOs for the Advancement of Protection . . . . . . . . 81
9.2.4 Cooperating Closely with NGO Representatives
in the Shaping of Protection Initiatives . . . . . . . . . . . . . 82
9.2.5 Discreet Relations with NGO Representatives in the
Process of Handling Petitions About Situations of Gross
Violations of Man Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82
9.2.6 Partnering with NGOs in Dealing with Thematic
Violations Such as Racism and Racial Discrimination . . . 83
9.3 Human Rights Defenders . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84
9.4 Transmittal of Petitions by UN Field Offices . . . . . . . . . . . . . . . . 85
9.5 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
10 Tackling the Root Causes as Well as the Symptoms
of Violations . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
10.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
10.2 Dealing with Root Causes as Well as Symptoms
of Violations . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
10.3 The Human Factor in Relation to Structural Issues . . . . . . . . . . 88
10.3.1 Implementation of Economic, Social
and Cultural Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
10.3.2 Study on the Right to Development . . . . . . . . . . . . . . . 90
10.3.3 Draft Declaration on the Rights to Development . . . . . . 91
10.4 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
11 A World Information Campaign for the Protection
of Human Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
11.1 Introduction . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
11.2 The Grass Roots Approach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100
11.3 Public Information for Protection . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 101
11.3.1 A Survey of UN Information Centres on Their Needs
for Information Materials on Human Rights . . . . . . . . . 101
11.3.2 Joint Task Force on the Enhancement of Public
Information Activities in the Field of Human Rights . . . 102
11.3.3 Policy Resolutions in the Commission
on Human Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102
11.3.4 The World Public Information Campaign on Human
Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
11.4 Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 105
12 Overall Conclusion . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107
References . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
13 Afterword . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111
Contents xxi

Annex A: van Boven’s Vision Statement, 1977: Problems

and Strategies in the Area of Human Right . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115

Annex B: van Boven Breaks the Ban on NGOs Raising Gross

Violations Before the Commission on Human Rights . . . . . . . . . . . . . . . 121

Annex C: Effective Action Against Mass and Flagrant Violations

of Human Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125

Annex D: Good Offices Role of the Secretary-General in the Field

of Human Rights . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127

Annex E: Draft Resolution on the Establishment of the Post

of UN High Commissioner for Human Rights (1977) . . . . . . . . . . . . . . . 129

Annex F: Division of Human Rights Draft Resolution, 1980,

on Enforced and Involuntary Disappearances Leading
to the Establishment of the First Global Investigative Group,
Marking the Advent of Universal Protection . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133

Annex G: Division of Human Rights Draft Resolution, 1980,

on the Protection of Human Rights Defenders, Leading
to the Adoption of a Declaration and Establishment of a Global
Protective Mechanism . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135

Annex H: Division of Human Rights Draft Resolution, 1981,

on the Establishment of the Working Group on Indigenous Populations,
a Global Protective Mechanism . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137

Annex I: Division of Human Rights Draft Resolution, 1982,

on Arbitrary and Summary Executions Leading to the Establishment
of a Global Protective Mechanism . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 139

Annex J: Division of Human Rights Draft Resolution, 1980,

on the Development of Public Information Activities in the Field
of Human Rights (Leading to a World Campaign) . . . . . . . . . . . . . . . . . 141

Annex K: Division of Human Rights Draft Declaration on the Right

to Development, 1979 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143

Index . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
Abbreviations

ECOSOC Economic and Social Council (of the UN)

AICHR ASEAN Intergovernmental Commission of Human Rights
FAO Food and Agriculture Organization
GANHRI Global Alliance for NHRIs
ICCPR International Covenant on Civil and Political Rights
ICERD International Convention on the Elimination of Racial Discrimination
ICESCR International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights
ILO International Labour Organization
NGO Non-governmental Organization
NHRI National Human Rights Institution
OAS Organization of American States
OHCHR Office of the High Commissioner for Human Rights
UN United Nations
UNESCO United Nations Economic, Social and Cultural Organization
UNICs United Nations Information Centres
USSR Union of Soviet Socialist Republics
WHO World Health Organization

xxiii
Chapter 1
Introduction

Abstract Upon joining the UN to take forward a human rights policy agenda, Theo
van Boven marshalled his compassion, courage, education, intellect, strong princi-
ples and pragmatism to shape policies that would orient the UN towards real
protection of human rights.

Keywords Theo van Boven, joining the Division of Human Rights · Human Rights
and the Cold War · Policy innovations aimed at protection of human rights

By the time Theodoor Cornelis van Boven became Director of the UN Division of
Human Rights at the age of forty-three, he had been a student of human rights,
studied at the Southern Methodist University in Texas, earned a doctorate on the
topic of religious freedom, had been a member of the Dutch Ministry of Foreign
Affairs for nearly two decades, had taught human rights at the University of
Amsterdam, had been at the side of the Dutch human rights representative at the
UN General Assembly and the UN Commission on Human Rights, Father Beaufort,
and had himself been both Dutch representative on the Commission on Human
Rights and a member of the Sub-Commission on Prevention of Discrimination and
Protection of Minorities. Besides, he had played an active part in the World Council
of Churches and had close relations with members and leaders of non-governmental
organizations (NGOs) such as Amnesty International, the International Commission
of Jurists, the International League for Human Rights, and the International Feder-
ation of Human Rights.
He was a principled man of deep religious and moral convictions while being, at
the same time, friendly and engaging, at times even jolly. A good human being, he
loved ice-cream and the occasional cigar after a meal. He was married to the
beautiful and supportive Anne-Marie and had two lovely children, a son and a
daughter.
He believed in the mission of the UN and came to the secretariat wanting to make
a difference. At the start of his tenure, when he asked this author to be “a one-man
think-tank” in his immediate office he told him: “I am not going to make this a

© Springer Nature Switzerland AG 2018 1

B. Ramcharan, The Advent of Universal Protection of Human Rights,
Springer Biographies, https://doi.org/10.1007/978-3-030-02221-1_1
2 1 Introduction

career; I am going to do the best I can and then move on. So, please don’t hold me
back”.
At about the time he joined the Division of Human Rights, he had just written an
essay in a book in honour of Dutch Professor of International law A.J.P. Tammes on
the topic, “Partners in the Promotion and Protection of Human Rights”.1 He argued
there that the UN must work in close cooperation with those bodies that could
contribute to the human rights cause, particularly human rights NGOs. He gave
practical expression to this in his on-going consultations with NGO representatives
such as Martin Ennals, Secretary-General of Amnesty International, Niall
MacDermot, Secretary-General of the International Commission of Jurists, Roberta
Cohen, Executive Director of the International League for Human Rights, and
others.
He also kept in close touch with the human rights leadership of UN Specialized
Agencies such as International Labour Organisation (ILO), United Nations Edu-
cational, Scientific and Cultural Organisation (UNESCO), the World Health Orga-
nization (WHO), and with the heads of the regional human rights bodies at the
Council of Europe and the Organisation of American States (OAS). During his
tenure, he had annual meetings with the human rights leadership of the principal
regional organizations and UN specialized agencies dealing with human rights. He
worked closely with delegates, experts, and Ambassadors serving in Geneva. He
organized regular receptions at his home for these different actors and also organized
or attended working luncheons and dinners with them.
In short, he practiced partnership, even if the world was, at the time, quite
complex, with the Cold War in full swing and with the two adversaries in the Cold
War, the East and the West, locking horns on human rights issues.
To take forward a human rights policy agenda required intellect, policies, cour-
age, consultations, leadership and a principled as well as a pragmatic approach. van
Boven drew on all of these.
One of his first concerns as he came into office was to neutralize a resolution
adopted by the ECOSOC just before he arrived that had directed that NGOs could
not circulate written submissions or make oral statements in the Commission on
Human Rights that were critical of governments. He asked this author to give priority
to this issue. The end result was a policy that effectively neutralized the resolution, a
policy that we shall relate in a subsequent chapter.
From the outset of his tenure, van Boven began highlighting the need for the UN
to take action to deal with gross violations of human rights. His approach, when
addressing the opening sessions of the Commission on Human Rights in particular,
was to set out a major objective and two or three supplementary ones. He sought
action from the Commission to respond to situations of gross violations of human
rights, to take urgent action on such situations, to organize fact-finding missions, to
engage in a dialogue with governments.

1
van Boven (1977), pp. 55–71.
Reference 3

van Boven’s method was to propose an initiative and to have in readiness a draft
resolution on the action required, prepared in consultation with key delegations and
NGOs. This way, a friendly delegation or delegations could sponsor and steer a
resolution to passage. Two early examples of this, which we shall discuss later in this
book, were the initiatives to establish a Working Group to investigate situations of
Enforced Disappearances, and to appoint the first-ever rapporteur to engage in fact-
finding on a country situation, the special rapporteur on the situation of human rights
in Chile.
The practice in those days was that the Director of the Human Rights Division
made an introductory statement at the start of each substantive item on the agenda of
the Commission, the Sub-Commission, or the Social and Humanitarian Committee
of the General Assembly. In these statements, van Boven would make substantive
suggestions as to how the issue might be tackled.
van Boven launched initiatives in a variety of areas. This was a rolling process
over the five years and involved action within the secretariat, such as the establish-
ment of a task-force on public information activities in the field of human rights, good
offices actions to deal with individual petitions, proposals for regional commissions
on human rights in Africa, and in Asia and the Pacific, ideas for ‘direct contacts’ with
Governments in capitals over situations of international concern, approaches to the
influential Non-Aligned Movement on its human rights policy, the development
human rights education and information, and a variety of other initiatives.
In this book we shall present these initiatives thematically, keeping in mind that
ideas were launched in a rolling process over the 5 years. In the first chapter we shall
set out his leadership ideas in the quest for protection. In Chap. 2 we shall set out his
push for national protection through encouragement of more, and more effective,
national human rights institutions (NHRIs). In Chap. 3 we shall discuss his push for
regional institutions in Africa, and in Asia and the Pacific, while, in Chap. 4 we shall
discuss his push for action within the United Nations. In Chap. 5 we shall see him
serving as a voice for the victims of violations of human rights. In Chap. 6 we shall
discuss his practice of human rights good offices and diplomacy. In Chap. 7, we shall
discuss his pursuit of partnership with the broader human rights movement. In
Chap. 8, we discuss a historic initiative leading to the establishment of the Working
Group on Indigenous Issues. In Chap. 9, we shall look at his programmatic
approach, namely that the UN must deal not only with the symptoms of human
rights violations but also with their root causes. In the final chapter, Chap. 10, we
shall discuss his initiatives for the dissemination of information on human rights and
for the development of human rights education. We round the book off with some
concluding observations.
We append a short list of references relevant to the topics discussed in this book.

Reference

van Boven TC (1977) “Partners in the Promotion and Protection of Human Rights”, in Netherlands
International Law Review 24: 55–71.
Chapter 2
Leadership in the Quest for Protection

Abstract Theo van Boven’s leadership sparked important policy innovations that
transformed the United Nations capacity to engage in the protection of human rights.
Whereas victims of violations of human rights had been petitioning the UN for a
long time, it was during van Boven’s tenure that the UN developed the policies,
mechanisms and procedures that finally enabled the UN to hear these petitions and to
act on them.

Keywords The human factor · UN protection of human rights · The petitions

system · Special procedures · Dealing with urgent situations · Fact finding

2.1 Introduction

One sees throughout Theodoor van Boven’s tenure as Director of the Division of
Human Rights courageous leadership in a determined quest for better international,
regional and national protection of human rights. He kept calling for effective
protection and made successive proposals as to how this could be done. Several of
his ideas were adopted, such as the designation of rapporteurs or working groups to
examine situations of gross violations, or to examine thematic phenomena such as
enforced and involuntary disappearances; arbitrary and summary executions; the
establishment of a working group on the rights of indigenous populations; and the
undertaking of direct contacts and dialogue with governments of countries where
gross violations of human rights were allegedly taking place. Even where they were
not immediately implemented at the time, they influenced subsequent actions on, for
example, the consideration of urgent situations, the designation of fact-finders, the
appointment of field offices, and regional representatives.
In this chapter we provide illustrations of van Boven’s leadership in the quest for
protection.

© Springer Nature Switzerland AG 2018 5

B. Ramcharan, The Advent of Universal Protection of Human Rights,
Springer Biographies, https://doi.org/10.1007/978-3-030-02221-1_2
6 2 Leadership in the Quest for Protection

2.2 Leadership and Key Protection Strategies

2.2.1 The Human Factor

van Boven told the Commission on Human Rights in his opening address in 1981:
The interdependence between human rights, peace and development means that freedom
from fear and freedom from want belong as much to the heart of the concept of human rights
as political freedoms. This same interdependence assumes and requires that the wider
recognition and acceptance of the human factor be made the central theme in all human
endeavours. One of the most important challenges for the United Nations is the elaboration
and implementation of approaches to problems, and strategies for solving them, which are
based on respect for human rights.
In all human activities, we should begin by identifying the human factor and ascertaining
what those activities will involve for human beings and how their human rights will be
affected.1

2.2.2 The Centrality of Human Rights and Human Rights

Strategies of Governance

van Boven appealed to the Social and Humanitarian Committee (the Third Com-
mittee) of the UN General Assembly in 1977:
I tend to think it is not recognized enough how central and crucial human rights, and related
humanitarian and social factors, have been in reshaping the structures of international society
and, to a certain extent also, of national societies. The great international issues of our times
can all be framed, argued, and contested on the terrain of human rights – issues of war and
peace, self-determination, colonialism, racism, apartheid, the preservation and conservation
of the environment, development, population, food, poverty, the establishment of a new
international economic order, a new social order and new human orders.
...
One of the most important challenges of our times is for us to work out human rights
approaches to problems and human rights strategies for solving them. Human rights
approaches and strategies do not, on any reasoning, imply narrow perspectives. The Charter
places the promotion and encouragement of respect for human rights prominently among the
other fundamental purposes of the United Nations such as the maintenance of international
peace and security and the creation of conditions for economic and social progress and
development. The interdependence between human rights, peace and development means
that freedom from fear and freedom from want belong as much to the heart of the concept of
human rights as political freedoms. The same interdependence assumes and requires that the
human factor be made the central theme in all our endeavours. Too often this human factor is
made subordinate to the whims of power, to economic and financial convenience and to
military considerations. Among the global issues which beset us, a profound and constant
concern for the individual human rights and freedoms of all humanity should have the

1
van Boven (1982), p. 63.
2.3 Flagrant Violations of Human Rights Scandalize Any Notion of World Order 7

highest priority. If we fail in our approach to this absolutely basic challenge, our success in
other fields will be hollow indeed.2

2.2.3 The Protection of Human Life

van Boven’s opening address to the Commission on Human Rights on 1 February,

1982, carried the title, ‘Protection of Human Life’. He stated, inter alia:
Over the past few years, I have had the opportunity of addressing the Commission on various
human rights concerns and particularly the urgency of dealing with violations of human
rights. . . . However, as I had occasion to say at the opening of the last session of the
Commission, our debates tend to be somewhat abstract at times and somewhat distant from
reality. Today, I would like to touch on an issue which, on any account, must be considered
among the most basic and fundamental questions on the human rights agenda: namely, the
security of human life and the need to stop deliberate violations of the right to life.3
The role of the Commission on Human Rights with respect to the right to life, is par
excellence to focus on the protection of the human person, physically and mentally, and to
prevent deliberate killings perpetrated by organized power.4

We discuss the central submissions of this address in a later chapter.

2.3 Flagrant Violations of Human Rights Scandalize Any

Notion of World Order

In his opening address of 1981, van Boven told the Commission on Human Rights:
Gross violations of human rights which occur in various parts of the world scandalize any
notion of world order. For if we believe in the equality and interdependence of all human
beings and if we believe in the duty of solidarity in the realization of human rights, we cannot
rest content when human rights are being flagrantly violated in any part of the world.
Nevertheless, as I have had occasion to point out to the Commission before, our methods
for tackling violations of human rights are still in their infancy and are often inadequate to
deal with the problem faced.
. . .[I]n many instances since the end of the Second World War, violations of human
rights occurring within countries have resulted in levels of human suffering far greater than
those ensuing from many disputes or conflicts between two or more States. In one country,
for example, the Commission was informed by an expert rapporteur that over a million
persons had been killed.5 Reports pertaining to human rights situations in many other
countries reveal terrible human sufferings on massive scales. When such events occur,
without adequate response by the United Nations, can there be any pretense that there is a
functioning world order or that the universal peace which it is one of the purposes of the

2
van Boven (1982), pp. 15–17.
3
van Boven (1982), p. 63.
4
van Boven (1982), p. 76.
5
van Boven was referring here to Cambodia under Pol Pot.
8 2 Leadership in the Quest for Protection

United Nations to strengthen, still exists? Do not serious violations of human rights, even
more than threatening world peace, also violate it manifestly? In its modern concept, peace is
a dynamic and indivisible concept and it is impossible to separate the internal, international
or universal components.6

2.3.1 Dealing with Urgent Situations

In his opening address to the Commission on Human Rights in 1980, van Boven
asked it:
How . . . do we handle urgent situations, particularly between sessions of the Commission?
...
How do we identify situations of violations for the attention of the Commission? Is this
left too much to political convenience? Is there a case for the Commission to request
annually, probably from one of its members acting as special rapporteur, a ‘world report
on human rights’ to form the basis of its consideration of the item on situations of human
rights? Such a report, based on the international standards, would be in line with the global
approach to human rights called for in resolution 32/130 of the General Assembly. (Empha-
sis added).7
...
Furthermore, after the Commission has identified a situation as being one about which it
should act, to what extent does it apply measured or balanced criteria in deciding upon the
response to the situation? Is the decision to be taken left too much to individual govern-
mental initiative, or is there a role for the Bureau of the Commission in weighing and
measuring the response to be made?8

He returned to this theme in 1981:

I should like to touch. . .on one particularly important aspect of the United Nations response
to violations of human rights, namely, the handling of urgent situations. . . .I could point to
many situations of gross violations of human rights which found little or no place in the work
of the Commission or of other United Nations organs, or, if they did, took many months – if
not years – to reach there. This Commission meets once a year and then departs until its next
session twelve months hence. While some situations are occasionally raised at the Economic
and Social Council or the General Assembly, there is not on the agenda of either of these
bodies regularly, a general item on urgent situations of violations of human rights. The result
is that the anguished cries of human beings in many parts of the world all too often find no
response in our midst. I am convinced that the United Nations must devise appropriate ways
and means of responding as urgently as possible to situations of gross violations of human
rights which arise.9

6
van Boven (1982), pp. 72–73.
7
van Boven (1982), pp. 65–66.
8
Ibid.
9
Ibid, p. 73.
2.3 Flagrant Violations of Human Rights Scandalize Any Notion of World Order 9

2.3.2 Direct Contacts and Dialogue

van Boven suggested to the Commission on Human Rights in 1979:

Models of action for establishing more direct contacts between itself [the Commission] and
Governments experiencing difficulties in the field of human rights might. . .be considered. In
situations giving rise to international concern, for example, a member of the Commission or
an international expert designated by it to enter into contact with the Government concerned
may be a useful way of bringing the presence of the international community to bear upon
the situation and of establishing a dialogue with the Government concerned, with a view to
assisting it in the difficulties which it is encountering.10

2.3.3 Widespread, Deliberate Killings: Appointment of a

Thematic Rapporteur

van Boven addressed the subject of widespread, deliberate killings in his opening
address to the Commission in 1982. We reproduce more of this address in a later
chapter. After presenting the problem to the Commission in some detail, he asked:
How are we to act? This, of course, is a matter for you, the representatives of States entrusted
with the powers of decision. I will simply indicate some of the options which appear to be
available. The protection of human life and the prevention of killings could become one
priority theme of the Commission in its future programme and in taking up concrete
situations involving gross and consistent violations of human rights. This theme could
also be the focus of consideration in the context of the thirty-fifth anniversary of the
Universal Declaration of Human Rights which is to be commemorated next year. Perhaps
a Special Rapporteur could be designated to examine the question and situations of delib-
erate killings and the taking of human lives by organized power and submit a report to the
Commission at one of its future sessions. Perhaps a high-level meeting of experts could be
convened to examine these questions and situations and to report to the Commission on
Human Rights. These are just a few, very modest, thoughts which come to mind. Doubtless
you will think of others. Of one thing I am sure, though, that is: unless the Commission on
Human Rights considers these questions urgently and takes appropriate and meaningful
action, then it will hardly be deserving of its name and the cries, and the tears, and the
anguish of people on the very edge of survival will be upon our heads, all of us.11

This was the origin of the first thematic special rapporteur, on arbitrary and
summary executions, whose establishment we discuss in a later chapter. It came on
top of van Boven’s initiatives to establish the first country rapporteur, on Chile, in
1978, the foundations of the eventual Declaration and Special Representative on
human rights defenders, in 1980 the Working Group on Enforced and Involuntary
Disappearances in 1981, and the Working Group on Indigenous Issues in 1981, all
of them historic breakthroughs for the universal protection of human rights. van

10
Ibid., pp. 55–56.
11
van Boven (1982), pp. 83–84.
Another random document with
no related content on Scribd:
haren lateren bloei en welvaart, werd het Fort Sommelsdijk aan de
samenvloeiing van de Commewijne en de Cottica aangelegd, en werd
een einde gemaakt aan de herhaalde invallen der Indianen, die hij in
1684 tot den vrede dwong. Meer dan eens, zegt J. R. Thomson, in zijn
Overzicht der Geschiedenis van Suriname, trok hij aan het hoofd van
een geringe krijgsmacht tegen de vijandige Indianen op. Op zijn
tweeden tocht ging hij met drie vaartuigen over zee naar de
Coppename en drong hij het binnenland in, waarbij vele Indianen
gedood of gevangen werden genomen en ettelijke dorpen in de asch
werden gelegd.

Reeds vóór zijn komst, onder het Engelsche Bestuur, waren vele
slaven wegens de mishandelingen, die zij van hun blanke meesters
hadden te verduren, naar de bosschen gevlucht. Van Sommelsdijk
sloot in genoemd jaar ook met de Boschnegers van de Coppename
vrede.

Ook aan de voortdurende oorlogen, die verschillende

Indianenstammen, ook in het gebied van Guyana, hebben gevoerd,
kwam langzamerhand een einde. Vooral waren het de strijdlustige
Caraïben, die de meer vreedzame Arowakken voortdurend beoorloogd
hebben. Toch kwam het wel eens voor, dat, wanneer
gemeenschappelijke belangen in het spel waren, beide stammen zich
vereenigden, om gezamenlijk ten strijde te trekken.

Het besluit tot zulk een gemeenschappelijken strijd woonde o.a. een
der eerste missionarissen der Moravische [62]Broedergemeente
(Herrnhuttergemeente) bij, die in April 1745 aan de Corantijn kwam. Er
werd toen door de Caraïben en Arowakken aldaar een groote raad
inhouden, waarbij de voornaamste hoofdmannen (kapiteins)
tegenwoordig waren en waarop besloten werd, tegen de Spaansche
Indianen van het Orinoco-gebied op te trekken. In 18–20 vaartuigen
voeren zij naar de Orinoco en zij brachten 14 dagen op het water en 8
dagen op het land door. Eindelijk bereikten zij de vijandelijke kampen.
Aanvankelijk gedroegen zij zich als vrienden, hun allerlei ruilmiddelen
aanbiedend, maar plotseling overvielen zij hen, doodden zij de mannen
en namen zij de vrouwen en kinderen als gevangenen mede. Iedere
overwinnaar nam een verslagen vijand, sneedt hem het vleesch af, dat
in het eerstvolgende nachtkwartier geroosterd en opgegeten werd.

Deze geschiedkundige herinnering uit deugdelijken bron doet ons veel

denken aan de Legende van Mapajawari of de Uitroeiing der
Menscheneters, die wij onder No. 47 van dezen bundel opnemen.

Ook aan de Indiaansche broederoorlogen, die zooveel tot den

achteruitgang der Indianenbevolking hebben bijgedragen, kwam een
einde. In „Einde van den Indiaanschen broederoorlog” (No. 45) wordt
van het laatste dezer gevechten verteld.

Uit de geschiedenis der Zuid-Amerikaansche Indianen zijn evenals uit

die der Noord-Amerikaansche oorspronkelijke bevolking ook
voorbeelden bekend van de algeheele verdelging van stammen, die
eertijds een belangrijke rol hebben gespeeld. Hier mag o.a. herinnerd
worden aan de dappere Aturiërs door menschen-etende Caraïben,
waarvan, naar de groote natuuronderzoeker Alexander von
Humboldt ons in zijn meesterwerk „Ansichten der Natur” heeft
medegedeeld, nog destijds [63]onder de Guareca-Indianen de
overlevering gewaagde.

Onder het vermaarde rotsgewelf van Aturuipe, aan den rechteroever

van de Boven-Orinoco, ontdekte de onderzoekingsreiziger in het begin
der vorige eeuw het graf van den verdelgden volksstam. Ongeveer 600
goed bewaarde geraamten werden in even zoovele korven, zg.
mapires, gevlochten uit de stelen van palmbladen van verschillende
grootten, al naar den leeftijd der dooden, bewaard gevonden. Volgens
de bedoelde overlevering moeten de Aturiërs, door de Caraïben in het
nauw gebracht, zich op de klippen der hier door den stroom gevormde
watervallen gered hebben en in dit treurig toevluchtsoord ten onder zijn
gegaan. Volgens Von Humboldt moet de laatste familie der Aturiërs
eerst laat zijn uitgestorven, want te Maypures leefde in Humboldts tijd
nog een oude papegaai, van welke de inboorlingen beweerden, dat zij
hem daardoor niet verstaan konden, omdat hij de taal der Aturiërs
sprak. Von Humboldts vriend, de bekende geschiedvorscher Prof.
Ernst Curtius, heeft op dezen papegaai een treffend gedicht
vervaardigd, dat ik hier in de Nederlandsche vertaling van Dr. E. M.
Beima, die van bedoeld werk een Nederlandsche uitgave bezorgde, 25
in zijn geheel overneem. De trochaeus, de versvoet met de lange en
korte syllabe, die voor gedichten van plechtigen inhoud wordt
gebezigd, heeft de vertaler van den dichter overgenomen.

In de verre en woeste streken

Van den Orinoco-stroom,
Zit een papegaai te treuren,
Als versteend, zoo koud en loom

Schuimend breekt door steile klippen,

Ginds en her de breede vloed,
Langs den palm, die in hem spieglend,
Tiert in heldren zonnegloed.

[64]

Vruchtloos spilt op ’t rotsgevaarte

Eeuwenlang de golf haar kracht:
In de uiteengespatte waat’ren
Speelt des lichtstraals kleurenpracht.

Onder, waar de golven woeden,

Ligt een volk in eeuwge rust;
Uit zijn bakermat verdreven,
Zoekt het toevlugt aan deez’ kust 26.

Vrank en vrij, gelijk hij leefde

Zonk de Alurenstam in ’t niet;
 ’t Laatste spoor zijns droeven aanzijns
Dekt nu ’t groenend oeverriet.

’t Laatste?—Neen, van ’t berggevaarte

Schalt de Papegaai zijn kreet;
Aan de rots zijn snavel wettend,
Klaagt hij der Arturen leed.

Ook de knapen, die hem leerden

Klanken van hun moedertaal,
En de vrouwen, die hem voedden,
’t Nest hem bouwden—allemaal

Liggen dood en wreed verslagen,

Langs den oever uitgestrekt;
En de noodkreet van den vogel
Heeft geen hunner nog gewekt.

Eenzaam roept hij, in den vreemde,

Dan zijn woord wordt niet verstaan;
Hij hoort slechts de golven 27 ruischen
Zijner trekt zich niemand aan.

En de wilde rept de riemen,

Wendt zijn vaartuig, schuwt de baai,
Ziet hij huivrend, angstig bevend
Den Aturen-Papegaai.

Hetzij dat deze overlevering op waarheid berust, of uit het dichterlijke

brein der Indianen is voortgesproten, zooveel is zeker, dat deze
papegaai ons op treffende wijze het sterven van de geslachten der
menschen [65]symboliseert. Dat zulks ook het lot is van een der meest
sympathieke volken der aarde—de Indianen—zal wel in de allereerste
plaats door hen betreurd worden, die de herinnering hebben behouden
aan een verblijf in hun midden, dat hun de hoogst denkbare
levenswijsheid heeft vermogen te schenken.

Mogen ook zij, die dit voorrecht niet gekend hebben, zich bij dit oordeel
hartgrondig aansluiten, wanneer hun geest zich in dezen bundel
gelaafd zal hebben aan het vele schoone, dat de Indianen-ziel siert, en
waarvan hunne mondelinge overleveringen zoo herhaaldelijk
getuigenis afleggen; en mogen de voorbeelden, die ik uit de rijke
litteratuur over den Indiaan voor deze Mythen- en Legenden-serie heb
gekozen, ook den lezers iets van de groote bekoring hebben laten
gevoelen, die niet alleen van het leven en de moraal van den Indiaan,
maar ook van de machtige natuur der maagdelijke wouden, te midden
waarvan de Zuid-Amerikaansche stammen nog leven, in zoo hooge
mate uitgaat! [66]
[Inhoud]

Indianen-Vertellingen.

No. 1. De sage van Haboeri (W.)

Heel, heel lang geleden leefden er in een Warrau-kamp twee zusters,

die veel van elkander hielden, doch die geen van beiden een man
hadden. De zorg voor haar dagelijksch voedsel drukte haar zwaar. Eens
op een dag gingen zij er op uit, om een Ita-pálm* te vellen, waaruit zij
meel wilden bereiden. Het was al laat geworden, toen zij den boom
eindelijk tegen den grond hadden gekregen, en togen vermoeid naar
haar hut terug.

Den volgenden dag, toen zij naar haar werk terug keerden, vonden zij
het meel reeds gereed liggen. Hoe dat zoo kwam, konden zij maar niet
ontdekken. Den volgenden dag—precies hetzelfde; het meel lag voor
haar gereed. Daar ze er het fijne van wilden weten, besloten zij de
nacht bij den boom door te brengen en goed op te letten. Toen het
middernacht was, konden zij hare oogen niet gelooven, toen zij zagen,
dat een blad van een nabijstaanden Palissadepalm* zich voorover
boog, totdat het de snede, die zij in den op den grond liggenden Ita-
stam hadden gemaakt, raakte. Nauwelijks hadden de vrouwen de
aanraking gezien, of zij stoven naar voren, grepen het zoo geheimzinnig
doende blad beet, en smeekten het vurig, zich in een man te willen
veranderen. Eerst weigerde het; maar toen ze aandrongen, ziet, toen
gebeurde het wonder.

De man, die zij vóór zich zagen, zei, Mayara-Koto te heeten. De oudste
zuster, die hij tot zich nam, was nu overgelukkig, want eenigen tijd
daarna schonk zij hem een prachtigen jongen. Haboeri was zijn naam.
De beide vrouwen, die gewoon waren, in de nabijheid van twee
swampen* te jagen, vonden in de eene, die haar eigendom was, steeds
rijkelijk visch. De andere behoorde [67]echter aan Tijger* en daarom
waarschuwden zij Mayara-Koto, niet in Tijger’s swamp te gaan
visschen. De man luisterde echter niet. „In onze swamp is te weinig
visch”, zei hij, „in die van Tijger is er overvloed. Ik ga zien, wat ik vang.”
Maar nauwelijks was hij begonnen, of Tijger kwam voorbij, greep hem
en velde hem met één slag neêr.

En wat deed nu Tijger? Hij vermomde zich in de gedaante van Mayara-

Koto, en zoo ging hij op weg. Het was al vrij laat en donker geworden,
toen hij de hut der beide vrouwen had bereikt. Hij bracht niet alleen
Mayara-Koto’s waiyarri* mede, maar ook de visch, die hij van Tijger
gestolen had. Zooals gewoonte is, zette hij, alvorens de hut binnen te
gaan, de korf buiten de hut neêr en na goeden avond! gezegd te
hebben, zei hij, dat hij wat visch had meêgebracht. De vrouwen waren
hoogst verbaasd, de ruwe stem van Mayara-Koto te hooren. „Ik ben erg
vermoeid, en zoek dadelijk mijn hangmat op, maar geef me mijn lieven
Haboeri, want ik wil hem koesteren.”

Hoewel de stem den vrouwen niet beviel, voldeden zij aan zijn
verlangen. „Breng de visch binnen, en maak ze klaar. Ik ga nu slapen
en stoor mij niet.” Toen de vrouwen met de visch gereed waren, en
reeds begonnen te eten, was de man in zóó diepen slaap gevallen en
zóó hard aan het snorken gegaan, dat men het wel aan den anderen
rivieroever had kunnen hooren. Verbaasd zagen de beide vrouwen
elkander aan, toen zij tusschen het snorken door vader’s naam,
Mayara-Koto, hoorden roepen. „Onze man heeft vroeger nooit zoo
gesnorkt; nooit hebben wij hem zijn eigen naam hooren noemen”, zei
de oudste. Zij begonnen steeds angstiger te worden en konden
nauwelijks verder eten, want het was toch niet mogelijk, dat het haar
man was, die in de hangmat lag.
„Wat moeten we met Haboeri doen; hoe moeten we hem uit de armen
van den vreemden man bevrijden”, [68]zeiden ze tegelijk. „Ik heb een
idee”, riep de jongste, „we zullen een bundel vezels en bastrepen bij
elkander binden, en dezen onder Haboeri schuiven; daarna zullen we
hem voorzichtig wegnemen”. Zoo gezegd, zoo gedaan. Met Haboeri
onder den arm namen de beide vrouwen haastig de vlucht, na gezorgd
te hebben het noodige mede te nemen, om vuur te kunnen maken.

Toen ze een eind op weg waren, hoorden zij Wau-oeta zingen—Wau-

oeta was in die dagen een piaivrouw—die met haar maráka* bezig was.
Zij versnelden haar pas, want zij wisten, dat zij in Wau-oeta’s hut veilig
zouden zijn.

Inmiddels was Tijger wakker geworden, en toen hij zag, dat in plaats
van Haboeri, een bundel vezels en bast in zijn armen lag, en bemerkte,
dat de beide vrouwen gevlogen waren, werd hij zóó woedend, dat hij uit
de hangmat sprong, en na weder de tijgergedaante te hebben
aangenomen, de achtervolging begon. Maar de vluchtelingen hadden
de hut van de piai-vrouw reeds bereikt. „Wau-oeta, doe de deur open 28,
riepen zij. „Wie is daar”, antwoordde Wau-oeta. „Wij zijn het, de twee
zusters”, riepen de achtervolgden. Maar Wau-oeta deed niet open. Toen
kneep de moeder in Haboeri’s oor, zoodat het kind hard begon te
schreeuwen. „Wat is dat voor een kind, een jongen of een meisje”,
vroeg toen Wau-oeta. „Het is mijn Haboeri, mijn jongen”, antwoordde
zijn moeder, en onmiddellijk deed Wau-oeta nu open, verheugd
uitroepende: „Kom binnen, kom binnen.”

Nauwelijks waren nu de drie vluchtelingen in veiligheid, of Tijger kwam

aanloopen, die buiten brulde: „Waar zijn de beide vrouwen, waar is de
jongen?” Maar Wau-oeta opende niet en riep Tijger toe, dat ze geen
van drieën [69]had gezien. „Ik ruik, dat ze er zijn, dus zal ik buiten
wachten”, antwoordde Tijger. Dit verontrustte Wau-oeta zoo, dat zij met
bevende stem zei: „Steek je hoofd maar binnen, en wanneer je ze ziet,
mag je ze alle drie opeten”.
Doch de deur was van binnen geheel bedekt met dorens* zoodat
onnoozele Tijger, toen hij zijn hoofd naar binnen stak, bleef haken en
door Wau-oeta gedood werd.

De beide zusters begonnen hevig te jammeren, en om haar man te

roepen, en toen zij maar niet wilde ophouden, verzocht Wau-oeta haar
naar den kostgrond* te gaan, om wat Cassave te gaan halen. Ze zou
dan een flinken drank* kunnen bereiden. Toen de beide vrouwen wilde
vertrekken en de kleine Haboeri wilde medenemen, belette Wau-oeta
dit, zeggende, dat zij evengoed op het kind kon passen. De zusters
stemden er eindelijk in toe.

Middelerwijl had Wau-oeta—in den ouden tijd kenden de piaimannen en

piaivrouwen alles—het kind zóó hard doen groeien, dat het zelfs op de
yarri-yarri* kon blazen en pijl en boog kon hanteeren.

Toen moeder en tante met de ingezamelde cassave-wortels terug

kwamen, en het fluitspel hoorden, zeiden zij tot elkaar: „Er was toch
geen man in de hut, toen we deze verlieten. Hoe kan dat? Er moet hier
een man zijn”. Min of meer verlegen traden ze binnen, en toen ze daar
een bijna volwassen jongeling zagen, die bezig was de yarri-yarri te
bespelen, namen ze de korven van den rug en vroegen Wau-oeta naar
Haboeri: „Zoodra je vertrokken waart, is hij de hut uitgeloopen. Ik was in
de meening, dat hij nog in je gezelschap was”, antwoordde Wau-oeta,
die erin geslaagd was, Haboeri zóó groot te krijgen, dat hij nu spoedig
haar geliefde zou kunnen zijn. „Laten we”, zoo stelde ze de vrouwen
voor, „hem in het bosch gaan zoeken”.

Toen zij een klein eind op weg waren, zei Wau-oeta nog even terug te
moeten; ze zou dadelijk terugkomen, [70]en van dat oogenblik maakte
Wau-oeta gebruik, om Haboeri te vertellen, dat zij zijn moeder was, en
lichtte hem in, hoe hij zich tegenover haar moest gedragen.

Haboeri was in dien tijd een kranig schutter geworden; geen vogel
ontsnapte aan zijn pijlen. Wau-oeta daarmeê zeer ingenomen, gelastte
Haboeri, in het vervolg alle vogels, die hij zou dooden, aan haar te
geven, en de kleinere, na ze vooraf ongenietbaar te hebben gemaakt,
aan de beide zusters. Zij hoopte, dat deze eindelijk er genoeg van
zouden krijgen en ten slotte de hut zouden verlaten. Maar zij waren er
niet toe te bewegen en gaven hare pogingen, om Haboeri te vinden,
niet op.

Dagen achtereen ging dit zoo zijn gang. Wau-oeta kreeg de groote
vogels, de kleinere bleven voor moeder en tante, tot eens op een dag
een pijl van Haboeri niet raakte en aan een over een kreek hangenden
tak bleef hangen, op een plek, waar zijn ooms, de waterhonden*,
gewoon waren, voedsel te komen zoeken.

Het was een mooie open plek in het bosch en Haboeri maakte het zich
gemakkelijk, na het achtergelaten vuil der dieren met bladeren te
hebben bedekt. Hij klom in den boom, om zijn pijl vrij te maken, toen op
het zelfde oogenblik de otters aan kwamen zwemmen. Nauwelijks
aangekomen, snoven ze de lucht op en riepen tegelijk: „Wat ruik ik
daar? Het is stellig onze neef Haboeri, die hier dichtbij moet zijn”.
Overal keken ze rond en eindelijk ontdekten ze hem op den tak. „Kom
beneden”, riepen zij, „en zet je op deze zandbank neêr”.

Haboeri voldeed aan het verzoek, en de otters legden hem toen uit, dat
hij een slecht leven leidde, want dat de oude vrouw zijn moeder niet
was, doch de beide jongere vrouwen zijn moeder en tante waren, en
het dus zeer slecht van hem was, de vogels zóó te verdeelen; dat hij in
het vervolg juist de kleinsten aan de oude vrouw moest [71]geven. Zij
beduidde hem, dat hij aan zijn ware moeder moest vertellen, dat hij
tegenover haar verkeerd gehandeld had, dat hij onwetend was en er
spijt van had.

Toen Haboeri dien dag thuis kwam, volgde hij de bevelen der otters op,
en ontving de ware moeder de groote vogels. Zij van haar kant voelde
zich dien dag vreemd te moede; het was haar moeielijk, den jongen
man dadelijk als haar zoon aan te spreken. Maar toen deze haar
uitlegde, dat Wau-oeta hem in zóó korten tijd tot een man had gemaakt,
geloofde zij hem, en voelde zich geheel opgebeurd. De oude Wau-oeta,
dit alles hoorende, wond zich zoodanig op, dat zij, Haboeri bij den nek
pakkend, hem in het gezicht blies. Zóó was zij van streek, dat zij den
geheelen dag niet kon eten. Dag en nacht plaagde zij Haboeri en ieder
oogenblik riep zij, dat hij zijn zinnen verloren had.

Haboeri, ten einde raad, vatte het plan op, de hut te verlaten, en haalde
zijn moeder over, zoo spoedig mogelijk met hem en zijn tante te
vluchten. Te dien einde maakte hij een kleine korjaal van bijenwas
gereed, en toen hij daarmede gereed was, liet hij hem aan den
waterkant. Toen hij echter den anderen dag terugkwam, had een zwarte
eend het vaartuig weggenomen. Hij maakte toen een nieuwe korjaal,
ditmaal van klei, maar deze werd door een andere eend gestolen.
Haboeri kapte toen een groot terrein open en hij deed het zóó gauw, dat
de vrouwen hem met het planten van cassave haast niet bij konden
houden. Zoo hadden zij volop cassave voor de voorgenomen reis.

Dikwijls, als de vrouwen plantten, sloop Haboeri weg en maakte een

korjaal, telkens van een ander hout en een anderen vorm; maar
geregeld kwam er een andere eendsoort om hem weg te nemen, tot hij
er eindelijk een gemaakt had van het hout van den Kankantrie* en deze
werd niet gestolen. [72]

Haboeri was het dus, die het eerst een boot maakte en aan de eenden
leerde, aan de oppervlakte van het water te zwemmen, omdat het met
zijn booten was, dat zij het klaar speelden. Inderdaad, wij, Warraus
zeggen, dat iedere eendsoort een bepaalde boot heeft.

Maar wat nog vreemder was, de laatst gemaakte boot, die niet gestolen
was, was den volgenden dag veel grooter geworden. Haboeri bracht de
heuchelijke tijding dadelijk aan zijn moeder en tante, en verzocht haar,
alle provisie, die ze van het land konden halen, voor de lange reis in de
boot te brengen. Hij begaf zich zelf naar het veld, om er de cassave-
stekken te brengen, die de oude Wau-oeta in de gereedgemaakte gaten
moest steken, en zoo gingen zij nog een tijd met hard werken voort.
Toen alles voor de reis gereed was, begaf Haboeri zich naar de hut,
nam pijl en boog, en steenen bijl* en keerde met zijn wapens en
gereedschap naar de waterkant terug. Maar te voren drukte hij de
posten of hutpalen op het hart—want in vroeger dagen konden deze
spreken 29, zoodat bij afwezigheid van den eigenaar, een vreemde
bezoeker kon te weten komen, waar hij was—vooral niets te vertellen.
Maar er was een papegaai in de hut, en Haboeri vergat ook hem in te
lichten en het zwijgen op te leggen.

Zoo kwam het, dat, toen de oude Wau-oeta, zich eenzaam en verlaten
voelende, en bemerkende dat Haboeri verdwenen was, aan de posten
vroeg, waar hij gebleven was. Deze antwoordden echter niet, maar de
papegaai kon het niet helpen, dat hij begon te spreken en haar inlichtte.
Onmiddellijk ijlde Wau-oeta naar de landingsplaats, en zij kwam nog
juist bij tijds, toen Haboeri op het punt was, in de korjaal te stappen en
met zijn moeder en tante weg te parelen. Zij greep de boot en
jammerde: „Mijn zoon, mijn zoon, je moogt me niet verlaten. Ik [73]ben je
moeder” en niettegenstaande Haboeri met zijn parel hare vingers bijna
tegen het dolboord stuk sloeg, wilde zij niet loslaten. Arme Haboeri zag
zich dus genoodzaakt aan land te gaan, waar hij de oude Wau-oeta bij
een hollen boom bracht, waarin bijen genesteld waren. Haboeri velde
den stam en drong er op aan, dat zij er in zou kruipen, om de honig,
waarvan zij zooveel hield, te verzamelen. En Wau-oeta, al maar
schreiende bij de gedachte, Haboeri te zullen verliezen, kroop naar
binnen, waarna Haboeri onmiddellijk de opening sloot.
 … en niettegenstaande Haboeri met zijn parel hare vingers
bijna tegen het dolboord stuk sloeg …—Zie blz. 73.

En daar is de Wau-oeta-kikvorsch* nog tot op den huidigen dag te

vinden, die men alleen in holle boomen kan hooren. Wanneer men het
dier goed bekijkt, kan men zien, hoe gezwollen haar vingers zijn door
de slagen, die haar door den parel waren toegebracht, toen zij de boot
met alle macht tegenhield. En als men luistert, kan men haar nog altijd
hooren jammeren om het verlies van haar beminde, wanneer zij roept:
Wang! Wang! Wang!

Deze geschiedenis van den mythischen Haboeri, die een nationale held
der Warraus is, geeft onder de vele voorstellingen omtrent het ontstaan
van menschen, en het verband tusschen menschen en dieren, ook een
verklaring voor de bekende kundigheid der Warraus, om de
voortreffelijkste booten te maken.

Later is bij de vertelling dezer mythe nog toegevoegd, dat Haboeri

wegvoer, nieuw land ontdekte, waar blanken woonden, wien hij
onderwees in alle kundigheden der Warraus.

No. 2. De oorsprong der eerste menschen (C.)

De bewoners van den hemel gluurden eens door een opening, die zij,
zooals hen geleerd was, niet mochten naderen, naar beneden, en
ontdekten toen een geheel andere wereld. Zij sneden toen lange
[74]bastrepen en lieten zich er mede naar beneden zakken.

Toen zij nu een tijd lang op de aarde hadden rondgedoold, begonnen zij
angstig te worden en besloten zij weder naar boven te klimmen. Nadat
zij nu weder de opening, waaruit zij waren neêrgedaald, hadden bereikt,
bleef een vrouw, die buitengewoon breed en zwaar was, in het gat
steken en gedurende het gevecht en het gedrang, dat er ontstond, om
binnen te komen, brak de bastreep af en een aantal Caraïben vielen
naar beneden en waren nu genoodzaakt op de aarde te blijven.

Toen zij echter geen eten konden vinden, dat naar hun smaak was,
zagen zij zich genoodzaakt, aarde te eten, waarvan zij koeken bakten.
Zij begonnen echter hoe langer hoe magerder te worden, en toen zij
bemerkten, dat de Acouri* er zoo welgedaan uitzag, zetten zij een
Specht* op den uitkijk, om te weten te komen, op welke wijze de Acouri
zich voedsel verschafte. Maar de specht verried zichzelf door zijn getik
tegen den stam, toen het kleine dier naar buiten kwam. Zij droegen nu
den Alligator* op, om het te bespieden; deze keerde terug, maar
vertelde een leugen. Na hem daarvoor gestraft te hebben, door zijn
tong uit te snijden 30, zonden zij er een rat op uit; doch deze keerde niet
terug en het volk moest hongerlijden. [75]

De menschen trokken toen naar elders, alleen een kind achterlatend.

Toen zij nu na langen tijd, waarin zij zich met bessen hadden moeten
voeden, op de plaats terugkeerden, troffen zij het kind niet alleen nog
levend, maar zeer welgedaan, te midden van een aantal maïskolven
aan. De Acouri, die het kind zoo lang met maïskorrels had gevoed, was
na een zijner bezoeken door het kind gevolgd en dit had toen het
maïsveld ontdekt, waaruit het zoo lang eten had gekregen. Het volk was
nu gered en nam in aantal toe.

No. 3. De oorsprong van het menschdom (W.)

Eens op een dag was Okonoróté op jacht en wilde een zeldzamen

vogel zien te bemachtigen—in die tijden leefden de Warraus boven in
de lucht en kenden zij geen andere dieren dan vogels—en
verscheidene dagen gingen voorbij, voor hij eindelijk met zijn pijl het
verlangde dier doorboord had. Maar toen hij naar de plaats snelde,
waar de vogel was neêrgevallen, was deze verdwenen en zag hij
beneden zich een groot gat, waardoor hij allerlei dieren, als herten,
wilde zwijnen op het groen onder zich zag loopen. Met behulp van een
katoenen band daalde hij nu op aarde neder en hij zag daar jagoears,
slangen en andere wilde dieren hun prooi verslinden.

Verlangend om ook eens van die dieren, die hij niet kende, te proeven,
was hij zoo gelukkig een jong hert te schieten, waarvan hij het vleesch
braadde; en zóó lekker smaakte hem dit, dat hij besloot er mede weder
aan den katoenen band naar boven te klimmen. Alle Warraus waren nu
natuurlijk verlangend, om Okonoróté naar beneden te vergezellen, toen
hij zijn tocht naar de aarde wilde herhalen.

Toen nu de laatsten door het gat wilden zien te komen, gebeurde het,
dat een buitengewoon dikke vrouw in het [76]gat niet heen weêr kon
komen, en daar moest blijven, zoodat de Warraus genoodzaakt waren,
altijd op de aarde te blijven.

De bewuste vrouw heette Okona-koera en de Warraus zien haar nog

altijd als de morgenster.

No. 4. De oorsprong der Caraïben. (C.)

De water-camoedi* beminde een Indiaansch meisje. Des nachts nam

het monster menschengedaante aan. Overdag werd het weêr slang.
Het paar was gewoon, elkander geregeld aan den rivieroever te
ontmoeten, maar de ouders van het meisje waren onkundig van dit
samenzijn.

Dit had zoo een poos geduurd, toen een jonge camoedi geboren werd.
Het jong vertoonde zich nu en dan op een zandbank, zwom in het water
heen en weêr en keerde daarna weder naar het nest terug.

Toen het meisje zoo lang wegbleef, zei de vader tot zijn beide zoons:
„Wat is er toch met jelui zuster. Waarom blijft zij zoo lang in het bad?”
Daar de zoons er ook niets van begrepen, werd overeengekomen, dat
zij naar den rivieroever zouden gaan om haar te bespieden. En wat
zagen zij? Hun zuster in teedere omarming met een waterboa en in de
nabijheid van het verliefde paar een jonge camoedi. Zij bleven kijken en
zagen, dat de oude camoedi aan zijn jong eten bracht.

Toen de zoons, weêr in de hut teruggekeerd, aan den ouden man

vertelden wat ze hadden gezien, schrok hij hevig en beval de camoedis
onmiddellijk te dooden.

Bij de eerste goede gelegenheid deden ze wat hen bevolen was. Zij
doodden den oude en sleepten het jong naar het achterliggende bosch,
waar zij het in een menigte stukjes sneden.

Eenige maanden later, toen zij in den omtrek aan het jagen waren,
hoorden de broêrs een groot lawaai en het [77]geluid van een menigte
stemmen, dat van de plek scheen te komen, waar zij de jonge camoedi
gedood hadden; en toen zij zich in de richting begaven, van waar de
stemmen kwamen, zagen zij juist op de plek, waar zij de jonge slang in
stukken hadden gesneden, vier hutten, elk bewoond door Indianen, die
uit de stukken van de jonge camoedi te voorschijn gekomen waren.

In de voorste hut zei de oudste der bewoners tot de broêrs, dat hij
verheugd was, hen als hun ooms te kunnen verwelkomen; maar in de
andere drie wilden de Indianen hen dooden, omdat zij het kind van hun
zuster, waaruit zij geboren waren, gedood hadden. Maar de Indiaan uit
de voorste hut zei: „neen, doe dat niet, want deze twee bezoekers zijn
immers jelui ooms, en jelui moet hen daarom genegen zijn.”

En zoo gebeurde het, dat de beide broêrs onverlet bij hun ouden vader
kwamen, wien zij vertelden, dat uit de deelen van de stuk gesneden
jonge camoedi menschen waren gegroeid.

De vader was nu zeer verheugd en kon nauwelijks wachten, zijn

kleinkinderen te zien. Met zijn zoons begaf hij zich den anderen morgen
vroeg op weg en toen hij zijn talrijke nakomelingschap zag, was hij zóó
verrukt, dat hij voorstelde, de gebeurtenis met paiwarri* te vieren.

En zoo zijn de Caraïben uit een water-boa voortgekomen.

No. 5. Hoe de Caraïben gekweekte planten leerden kennen. (C.)

Er was een tijd, dat de Indianen geen cassave hadden en dat zij allen
honger leden. Ook de dieren hadden weinig te eten en leden honger.
Alleen Maipoeri* ging geregeld iederen morgen er op uit en ’s avonds
kwam hij glimmend van gezondheid en vet van zijn tochten terug. De
andere dieren die de overblijfselen van zijn maal—[78]bananenschillen,
suikerrietresten, enz.—zagen liggen, zeiden tegen elkander: „Maipoeri
moet zeker een goede plaats gevonden hebben, waar hij eten vindt.
Laten we hem volgen”. Alzoo zonden zij er den volgenden morgen de
Boschrat* op uit, die hem op de hielen zou volgen. Zoo hoorden zij, op
welke wijze hij er zoo lekker doorvoed uitzag. Want toen de boschrat
deed, wat hem was opgedragen, en Maipoeri ver in het bosch volgde,
zag zij hem eindelijk onder een enormen boom halt houden en de
vruchten oprapen, die naar beneden waren gevallen.

Deze boom was de Allepántepo, en wonderlijk, al wat maar kon

verlangd worden, groeide op zijn takken—maïs, bananen, 31 cassave,
jams*, ananassen* enz.

Zoodra nu Maipoeri zijn maag gevuld had, klom de rat in den boom,
verzadigde zij zich aan maïs en toen zij niet meer kon, daalde zij weêr
naar beneden, een korrel meebrengend om haar lotgenooten te laten
zien, wat zij gevonden had.

De Indianen volgden den anderen morgen de rat op weg naar den

boom en toen zij ter plaatse waren aangekomen, zagen ze onder den
boom een menigte bananen, jams, tajerknollen* en ananassen liggen,
die de boom had laten vallen. Nadat ze zich aan alles te goed hadden
gedaan en er niets meer was blijven liggen, probeerden zij in den boom
te klimmen, om nog meer te halen; maar de stam was te glad en te dik,
zoodat zij moesten besluiten, den boom te vellen.

Zij maakten een stellage om den stam en begonnen met hun steenen
bijlen* den boom te bewerken. Tien dagen bleven ze hakken, maar hij
wilde maar niet vallen—zoo’n kolos was Allepántepo. Nog eens tien
dagen gingen ze er meê voort, en nog hadden ze hem niet naar
beneden. [79]

De Indianen begonnen er dorst van te krijgen, en daarom deelden zij

aan alle dieren een kalebas uit, om water voor hen te gaan halen;
alleen aan Maipoeri gaven ze er een, die als een zeef doorboord was.
Toen de dieren de rivier bereikt hadden, begonnen zij uit de kalebas te
drinken, maar bij Maipoeri wilde het niet lukken, want zóó was zijn
kalebas vol water, of het liep er even hard weêr uit; dit was reeds een
deel van zijn straf, zoo begeerig te zijn geweest, om het geheim van
den milden boom alleen voor zich te willen houden.

Eindelijk, na nog eens tien dagen gewerkt te hebben, viel de boom

neêr. De Indianen namen toen als hun aandeel al de cassave, het
suikerriet, de jams, de tajers, de bananen, pompoenen, de
watermeloenen er af, terwijl Acouri, Oerana* en andere dieren op de
takken der boomen klommen, om, wat hun tot voedsel kon strekken, er
af te halen.

Maipoeri keerde na eenigen tijd van den rivieroever terug en toen hij
zag, dat voor hem alleen de pruimen* waren overgebleven, was hij zeer
vertoornd. Nog altijd moet de Tapir voor zijn inhaligheid boeten; want hij
moet zich nog steeds daarmede tevreden stellen.

Wat de Indianen op den wonderboom hadden ingezameld, namen zij

naar hun dorp mede, en legden er hun kostgronden meê aan. De
Bunia-vogel* was het, die hen alles omtrent de cultuurplanten uitlegde,
de kweekwijze en de toebereiding, vooral op het hart drukkend, de
bittere cassave* vóór het gebruik goed te koken.

No. 6. De dochter van den geestenbezweerder.

De dochter van een piaiman werd tot over de ooren verliefd op een
dapperen, jongen jager; maar deze nam weinig notitie van het meisje.
Zij wendde zich nu tot haar vader, en klaagde hem haar nood, er bij
voegende, dat [80]de jonge man toch een vrouw diende te hebben, die
hem bij zijn thuiskomst kon verzorgen. Het meisje smeekte nu haar
vader, om van haar een van ’s mans honden te maken, zoodat zij altijd
bij hem zou kunnen zijn.

„Neem dit vel”, zei de vader, „en hang het over je schouders. Wees
bevrijd van je dolzinnigheid, en—kom weêr bij je vader terug.” Het
meisje veranderde nu in een hond. Telkens, wanneer nu de jonge man
met vier honden op jacht was, rende er altijd een in den namiddag weg,
die niet langer aan den strijd wilde deelnemen—en wat vreemder was,
als de jager in zijn hut terugkeerde, vond hij het vuur branden, zijn
cassavebrood gebakken, en alles netjes en helder.

De man dacht, dat hij dit alles aan een van zijn buren te danken had,
wien hij daarom een bezoek ging brengen, om voor de zorg te
bedanken. Maar niemand wist iets van het geval. „Het mag dan
misschien een of andere Geest geweest zijn, die medelijden met mijn
eenzaamheid heeft gehad,” gaf hij ten antwoord. Toen hij deze woorden
sprak, zag een zijner honden hem zoo vreemd aan, alsof hij zeggen
wilde: „ik weet er ook niets van.” De man begon nu over het geval te
piekeren.

Den volgenden dag, toen hij weêr op jacht was, telde hij zijn honden en
bemerkte hij, dat er maar drie waren, „Ik ga toch eens zien, wat jelui