ตอนที่ 1 เริ่มระบบมังกร

“ครื นนนน”
“ซู่ ๆ ๆ !”
ฝนในต้นเดือนสิ งหาคมเริ่ มตกลงมาอย่างหนักกระทบบนพื้น จน
เกิดเป็ นละอองนํ้าเต็มพื้น
ในพื้นที่วา่ งเปล่าและเงียบสงบ นักศึกษาสองสามคนในวิทยาเขตรี บ
วิง่ หลบฝนเข้าไปที่ใต้อาคารหอพัก
ในรอบสวนของมหาวิทยาลัย ศาลาริ มนํ้าที่อยูต่ ิดกับทะเลสาบ
นักศึกษาคนหนึ่งนัง่ ข้างทะเลสาบและสายฝนก็สาดกระหนํ่าใส่ เขา
อย่างหนัก
ในเวลาเพียงไม่กี่วนิ าทีร่างกายของนักศึกษาก็เปี ยกชุ่มไปด้วยฝน
“เชี่ยยย..แมร่ งงเอ้ย..!”
เด็กหนุ่มวัยรุ่ นหน้าตาซีดเซียวมองดูเงาสะท้อนของตัวเองจากนํ้าใน
ทะเลสาบที่ถูกฝนโปรยปรายใส่ ทาํ ให้ภาพที่สะท้อนออกมาพร่ า
เบลอเหมือนหัวใจของเขาตอนนี้ทาํ ให้มนั น่าอึดอัดและคับข้องใจ
“โว้ยยยยย…ทําไมพระเจ้าถึงไม่ยตุ ิธรรม”
เขาก้มหน้าลงถอนหายใจยาวด้วยความสมเพชตัวเอง
ชายหนุ่มที่เรี ยกว่า หวังเสี ยน เขาเป็ นนักศึกษาที่ มหาวิทยาลัย เจียง
เฉิง หลังจากเปิ ดเทอมเขาจะขึ้นชั้นปี ที่ 2 เขาอาศัยอยูก่ บั คุณย่าและ
น้องสาวของเขาตั้งแต่เล็ก
เมื่อคุณย่าเสี ยชีวติ เมื่อไม่กี่ปีที่ผา่ นมาเหลือเพียงหวังเสี ยนและหวัง
เสี่ ยวหยูนอ้ งสาวของเขาเท่านั้นที่อยูแ่ ละพึ่งพากันและกัน
ทั้งคู่เป็ นเด็กฉลาดเรี ยนดี หวังเสี ยนเข้าเรี ยนในมหาวิทยาลัยและมีผล
การเรี ยนที่ยอดเยีย่ มในมหาวิทยาลัยเจียงเฉิ งและน้องสาวของเขาจะ
เข้าเรี ยนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขาในปี นี้
เขามีนอ้ งสาวที่น่ารัก นอกจากนี้เขายังมีแฟนที่คบกันอยู่ แม้วา่ พวก
เขาจะไม่ได้อาศัยอยูด่ ว้ ยกัน แต่พวกเขาก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกว่าคู่รัก
ทัว่ ไป
แม้วา่ เขาจะต้องทํางานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรี ยนเพื่อเลี้ยงตัวเองและ
น้องสาวของเขาแต่เขาก็ยงั พอใจในชีวติ ปัจจุบนั ของเขา
แต่เมื่อวานนี้ขณะที่เขากําลังไปทํางานนอกเวลา แฟนของเขาก็บอก
เลิกกับเขาแล้วเลือกที่จะไปกับชายหนุ่มที่ขบั รถยนต์หรู
เมื่อวานนี้หญิงสาวพูดอย่างเย็นชากับเขา”ฉันเบื่อกับชีวติ ที่น่าสงสาร
แบบนี้ฉนั ต้องการที่จะมีชีวติ ใหม่”
เขายังจําได้อย่างชัดเจนถึงใบหน้าดูถูกเหยียดหยามและคําพูดเยาะ
เย้ยถากถางจากปากของอดีตแฟนซึ่งนัง่ อยูใ่ นรถหรู โดยมือของชาย
คนนั้นยังคงกอดเอวของเธออยู่
“ชีวติ ใหม่, เงิน, ความสบาย ,บัดซบเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า..” ใบหน้าของหวัง
เสี ยน ดูหดหู่และจ้องมองใบหน้าของตัวเองในทะเลสาบและสายฝน
ก็ยงั คงตกลงมาใส่ เขาราวกับว่าเขาไม่มีความรู ้สึก
“ปี๊ บบบปี๊ บบ!”
เสี ยงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปลุกความรู ้สึกของหวังเสี ยนกลับมา
แล้วเขากําลังล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาและก็ได้ยนิ ข้อความจาก
ระบบที่ส่งมา ใบหน้าของเขามีรอยย่นขมวดคิว้ เล็กน้อย
“สวัสดีผไู ้ ด้การตอบรับจากระบบ ฉันคือ code 33841 ฉันเป็ นหนึ่ง
ใน สปิ ริ ตของจันทราเงินเวอร์ชนั่ ใหม่ของอาร์เนค ระบบส่ งระยะไกล
ของห้วงมิติ ข้อมูลที่ส่งถึงคุณเป็ นความลับเนื่องจากเป็ นการสุ่ มจะไม่มี
บันทึกข้อมูล คุณต้องการรับข้อมูลและเปลี่ยนประสบการณ์ใหม่
หรื อไม่ แนะนําระบบจะจัดการให้เสร็ จสิ้ นภายในสามนาที แล้วคุณ
จะรักระบบนี้”
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเปิ ดโทรศัพท์ข้ ึนมาอย่างลืมตัวท่ามกลางสายฝน
เม็ดฝนตกลงมาบนหน้าจอของเขาโฆษณาของระบบก็ปรากฏขึ้น
และเสี ยงก็ดงั มาก
“เชี่ยยยย..เอ้ยย..โดนนํ้าพังแล้วมั้ง…”
ใบหน้าของหวังเสี ยน แสดงความขมขื่นออกมา เขาเคยตั้งค่า
โทรศัพท์เพื่อบล็อคการส่ งโฆษณาประเภทนี้แล้ว
เขายืน่ มือเพื่อจะปิ ดมัน
หลังจากที่แตะเพื่อที่จะลบโฆษณาออก และทันทีน้ นั เสี ยงข้อความ
ใหม่กด็ งั ขึ้นอีกครั้ง
“ระบบเริ่ มต้นของมังกรตอบรับ เพื่อท่องทะยานไปในจักรวาลใน
ขั้นสู งต่อไป!”
“ไรว่ะ!…มีใครส่ งมาแกล้งฉันหรื อเปล่าเนี่ย”
หวังเสี ยนกําโทรศัพท์ไว้แน่น
“บูมม!”
ทันใดนั้นเสี ยงฟ้าร้องก็ดงั ขึ้นและหวังเสี ยนก็รู้สึกว่ามือของเขาชา
“เกิดอะไรขึ้น?” เขามึนงงและใบหน้าของเขาแสดงถึงความสยอง
ขวัญ
“เปรี้ ยง!”
สายฟ้าสี เงินขาวตกลงมาในมือของเขาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
หวังเสี ยนร่ างแข็งค้างและตกลงไปในทะเลสาบ
“เริ่ มต้นระบบมังกรเพื่อท่องทะยานไปในจักรวาลขั้นสู งต่อไป!”
โทรศัพท์มือถือที่เก่าโทรมในมือของเขาเปล่งแสงจ้าออกมาและ
เสี ยงโฆษณาดังอย่างต่อเนื่อง ร่ างกายที่หนักของหวังเสี ยนกดทับลง
กับหน้าจอของโทรศัพท์มือถือ
ภาพมังกรศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นจากโทรศัพท์และมังกรทําเสี ยงคําราม
ขึ้นฟ้า และพุง่ ทะยานออกจากโทรศัพท์โดยตรง
มันน่าตื่นตะลึงมากที่ได้เห็นมังกรพุง่ ทะยานออกจากโทรศัพท์
หวังเสี ยนเห็นมังกรขนาดเท่าฝ่ ามือเป็ นลําแสงพุง่ เข้าสู่ หวั ของเขา
โดยตรง
“ระบบการฝึ กฝนมังกรเริ่ มขึ้น”
ทันใดนั้นเสี ยงก็ดงั ขึ้นในใจของเขาและหวังเสี ยนก็ตกใจเมื่อเห็น
ภาพที่ปรากฏในใจของเขา
ชื่อ: หวังเสี ยน
เผ่าพันธุ์: มนุษย์ (สามารถแปลงเป็ นมังกรได้)
ระดับ: ขั้น 1
พลังงานมังกร: 1/1000
ความสามารถพิเศษ: -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
-กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน(บ่มเพาะ): ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
“เกิดอะไรขึ้น นี่คืออะไรทําไมมันอยูใ่ นหัวฉัน?”
หวังเสี ยนรู ้สึกตกใจกับสิ่ งที่เห็นในจิตใจของเขา และที่น่าประหลาด
ใจมากที่สุดในเวลานี้คือเขาพบว่าตัวเองอยูใ่ นนํ้าและยังสามารถ
หายใจได้
“ฉันหายใจได้ในนํ้าและพูดได้สิ่งนี้คือ …”
ดวงตาของหวังเสี ยนเบิกกว้างและเขารู ้สึกว่าตัวของเขานั้น ผ่อน
คลายเป็ นอย่างมากและรู ้สึกสบายที่อยูใ่ นนํ้ามากกว่าเวลาที่อยูบ่ นบก
ซะอีก
“การกลายเป็ นมังกรหมายความว่าอะไรฉันจะกลายเป็ นมังกรได้ง้ นั
เหรอ”
หวังเสี ยนมองภาพในหัวของเขาและบ่นด้วยความประหลาดใจ
“เริ่ มต้นกลายเป็ นมังกรและโฮสต์สามารถกลายเป็ นมังกรได้”
เสี ยงตอบแบบฉับพลันปรากฏขึ้นในใจเขา
หวังเสี ยนตกตะลึงและพูดอย่างไม่น่าเชื่อ
“ฉันสามารถกลายเป็ นมังกรและกําลังกลายเป็ นมังกร”
“โอ้วววว..!”
ในขณะนี้หวังเสี ยนพบว่าร่ างของเขาดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลง
ครั้งใหญ่เกิดขึ้นและเขาก็ขยับเคลื่อนไหวร่ างกายทดสอบดูเล็กน้อย
“นี่ …”
หวังเสี ยนรู ้สึกว่าเขาได้กลายเป็ นสิ่ งมีชีวติ ที่มีลาํ ตัวยาว เขาก้มหัวลง
เล็กน้อยแล้วเห็นว่าเขามีสี่กรงเล็บและนิ้วแต่ละนิ้วมีเก้าปล้อง
กรงเล็บเป็ นกรงเล็บอินทรี และฝ่ าเท้าแต่ละข้างเปรี ยบเสมือนอุง้ เท้า
ของเสื อ และมีเกล็ดทัว่ ทั้งร่ าง
“มังกรจริ ง ๆ ด้วย”
ตาของหวังเสี ยนเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาที่หวั เป็ นเหมือนเขา
ของกวางตัวผู ้ หัวมีลกั ษณะคล้ายกับหัวของอูฐ ดวงตากลมแดง
เหมือนกระต่าย ช่วงคอยาวเหมือนงู ช่วงท้องเป็ นลายปล้องเหมือน
ท้องแมลงปอ เกล็ดเป็ นวงรี เหมือนปลา
กงเล็บเหมือนกงเล็บนกอินทรี ฝ่ าเท้าหนาเหมือนอุง้ เท้าเสื อ หูคล้าย
หูววั มันคือลักษณะของมังกรซึ่งเป็ นตํานานมังกรของจีนโบราณ!
เขาแค่ขยับตัวเล็กน้อยแต่สามารถเคลื่อนไปได้ไกลมากถึงเจ็ดหรื อ
แปดเมตร
“ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์”
หัวใจของหวังเสี ยนเต้นกระหนํ่า
“แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะมีขนาดเท่าฝ่ ามือเท่านั้นเอง”
เขาเห็นปลาตัวเล็ก ๆ ว่ายอยูข่ า้ ง ๆ เขาและมีขอ้ ความปรากฏขึ้นใน
ใจของเขา
ปลาขาวตัวเล็ก: ระดับ 0
พลังมังกรที่สกัดได้: 0.001
หวังเสี ยนลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่เขาจะขยับว่ายนํ้าตรงไปและอ้าปาก
ของเขาอย่างรวดเร็ ว
“กลืนกิน!”
ก่อนที่ปลาสี ขาวจะตอบสนองมันก็ถูกกลืนเข้าไปในท้องของหวัง
เสี ยนโดยตรง
“พลังมังกรเพิ่ม 0.001”
การแจ้งเตือนปรากฏขึ้นในใจของเขา
“ฉันกลายเป็ นมังกรได้แล้วฉันจะสามารถกลับเป็ นคนอีกครั้งได้ใช่
หรื อไม่”
หวังเสี ยนถามระบบ
“ใช่” เสี ยงในหัวของเขาดังขึ้น
“พลังมังกรมีไว้ทาํ อะไร”
หวังเสี ยนถามเนื่องจากตัวเขาไม่รู้อะไรเลยและยังคงสับสน
“พลังมังกรสามารถใช้เพื่อยกระดับการฝึ กฝนและอัปเกรดความ
สามารถพิเศษของคุณ นอกจากนี้ยงั ใช้เพื่อยกระดับความสามารถ
ของสัตว์น้ าํ ”
“ฝึ กฝนเพิม่ ความสามารถ? ยกระดับเปลี่ยนแปลงสัตว์น้ าํ คุณ
หมายถึงว่าอะไร?”
หวังเชียนถามทันที
“มังกรเป็ นหนึ่งในสิ่ งมีชีวติ ที่แข็งแกร่ งที่สุดในจักรวาลพลังของมังกร
ที่อยูใ่ นมังกรสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ยงิ่ ได้รับพลังมังกรเพิ่ม
มากเท่าไรความสามารถของผูฝ้ ึ กฝนมังกรก็จะสู งขึ้น”
“ทักษะมังกรศักดิ์สิทธิ์?”
หวังเสี ยนคิดถึงเทคนิคการฝึ กฝนและจิตวิญญาณเขาเคลื่อนไหวทันที
“ทักษะมังกรศักดิ์สิทธ์!”
ทันใดนั้นก็มีเสี ยงอันน่าเกรงขามในหัวของเขาเสี ยงนั้นช่างทรงพลัง
และน่าเกรงขาม
ทันใดนั้นก็มีกลุ่มของมังกรมากมายว่ายวนอยูใ่ นหัวของเขา
มีท้ งั มังกรเพลิงสี แดงที่มีเปลวไฟร้อนแรง
มีท้ งั มังกรเหมันต์ที่มีร่างกายเต็มไปด้วยนํ้าแข็ง
มีมงั กรพิษสี เขียวที่มีหมอกสี เขียวลอยฟุ้ง
มีมงั กรดําที่มีเปลวไฟสี ดาํ อยูท่ วั่ ทั้งตัว
มีมงั กรปี กม่วงที่มีพายุเฮอริ เคน
มีมงั กรครามที่มีอสั นีแล่นไปทัว่ ร่ าง
มีมงั กรเงินพรายที่มองไม่ชดั กระพริ บไหวไปมาเหมือนอยูอ่ ีกมิติ
มังกรทุกชนิดบินวนเวียนอยูใ่ นร่ างกายและในที่สุดมังกรที่ควบแน่น
กลายเป็ นตัวอักษร
“ระบบฝึ กฝนมังกรอมตะผสานสมบรู ณ์!”
 ตอนที่ 2 กลืนกิน
“นี่คือการฝึ กฝนระบบมังกรศักดิ์สิทธิ์?”
หวังเสี ยนรู ้สึกมังกรทุกชนิดที่อยูใ่ นหัวเขา มีออร่ าและผสานเข้ากับ
โมเมนตั้มของโลกนี้ ตัวเขาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ
“นี่คือความแข็งแกร่ งของพลังมังกรมันถูกใช้เช่นนี้อย่างนั้นรึ ”
หลังจากนั้นไม่นาน หวังเสี ยน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่าง
ช้า ๆ และดวงตาของเขาแสดงความตื่นเต้น
เทคนิคการบ่มเพาะของมังกรเป็ นวิธีการเพาะปลูกระดับสู งที่ทรง
พลังและมันก็ยงั คงเป็ นวิธีที่มีประสิ ทธิภาพที่สูงที่สุดอีกด้วย
มังกรศักดิ์สิทธิ์ มีวธิ ีการปรับแต่งร่ างกายของมังกรและมีวธิ ีการใช้
พลังมังกร
พลังงานมังกรสามารถทําให้เขามีพลังเวทย์มนตร์วเิ ศษที่หลากหลาย
และสามารถเสริ มสร้างให้ร่างกายมีความแข็งแกร่ งได้
ตามระบบการเปลี่ยนแปลงของมังกรศักดิ์สิทธิ์ พลังงานมังกรเป็ น
พลังงานระดับสู งสุ ดสามารถเปลี่ยนพลังงานมาใช้กบั พลังงานที่
ระดับตํ่าได้ ยกตัวอย่างเช่น พลังงานของไฟฟ้าเมื่อมีกาํ ลังสู งสามารถ
เปลี่ยนไปใช้ได้หลายรู ปแบบ ทั้งความร้อน และความเย็น และรู ปแบบ
อื่น ๆ อีกมากมาย
นอกจากนี้พลังมังกรยังสามารถใช้งานในการปรับเปลี่ยนสัตว์น้ าํ ได้
อีกด้วย
มังกรแต่ละตัวจะมีวงั มังกรเป็ นของตัวเอง และสามารถมีทหารของ
ตัวเองได้โดยใช้สตั ว์น้ าํ สายพันธุ์ต่าง ๆ พลังงานมังกรสามารถทําให้
สิ่ งมีชีวติ ซึ่งเป็ นสัตว์น้ าํ ธรรมดาสามารถทําให้มีพลังแห่งการ
วิวฒั นาการและเพิ่มความแข็งแกร่ งทางร่ างกายและสติปัญญา
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันไม่ได้คิดเลยว่า ฉันจะมีโชคชะตาที่ดีเลิศประเสริ ฐศรี
เช่นนี้”
ใบหน้าของหวังเสี ยนตื่นเต้นดีใจการได้รับระบบและกลายเป็ น
มังกร คลายความเจ็บปวดรวดร้าวและเศร้าตรมระทมทุกข์โศกโศกา
อาดูรสุ ดจะหมองไหม้ ถูกขับออกไปโดยอัตโนมัติ
……(¬_¬)……
“ฉันกลายเป็ นมังกรเมื่อฉันแข็งแกร่ งฉันสามารถพลิกเมฆเหยียบฟ้า
คว้าจันทร์บดบังดวงอาทิตย์และกลายเป็ นสิ่ งมีชีวติ ที่ทรงพลังที่สุด
ในโลกและสร้างวังมังกรที่ทรงพลังที่สุด ว่ะ…ฮ่าฮ่าฮ่า”
หวังเสี ยนสู ดลมหายใจลึก หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
“มังกรแข็งแกร่ งร่ างกายของฉันก็จะแข็งแกร่ งและตอนนี้ฉนั จะเริ่ ม
ดูดซับพลังงานมังกร”
หวังเสี ยนคิดในใจ เขาว่ามีสองวิธีในการดูดซับพลังงานมังกร หนึ่ง
คือการกลืนกินสิ่ งมีชีวติ อื่น ๆ เพื่อควบแน่นพลังงานและ สองคือฝึ ก
ตามเทคนิคบ่มเพาะมังกรศักดิ์สิทธิ์
“ก่อนอื่นกลืนกินสิ่ งมีชีวติ รอบข้าง”
ดวงตาของหวังเสี ยนเปล่งประกาย ทะเลสาบของมหาวิทยาลัยมีปลา
เป็ นจํานวนมาก เนื่องจากนํ้าไม่ลึกมากแค่สองหรื อสามเมตรจึงไม่มี
ปลาขนาดใหญ่ดงั นั้นเขาจึงไม่ตอ้ งกังวลเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับ
สิ่ งมีชีวติ อื่นที่แข็งแกร่ งกว่า
หวังเสี ยนพุง่ ตัวออกไปจากริ มทะเลสาบและตรงไปที่ส่วนลึกของ
ทะเลสาบ
มีปลาคาร์ฟหญ้าตัวเล็กอยูท่ ี่นนั่
หวังเสี ยนเห็นปลาคาร์ฟหญ้าขนาดเดียวกันกับเขา เขารี บตรงเข้าไป
หาทันที
ปลาคาร์ฟหญ้า: ระดับ 0
พลังงานมังกรที่สกัดได้: 0.05
“กลืนกิน”
หวังเสี ยนว่ายตรงเข้าไปหาเปิ ดปากของเขาทันทีและกินปลาคาร์ฟ
หญ้าที่ไม่ทนั รู ้สึกตัวและได้รับพลังงานมังกรที่ 0.05
“จัดยาว ๆ ไป..อ้าาา ซาซิ มิจ๋า..ฮะโหน่งมาแว้ววว..”
หวังเสี ยนมีความรู ้สึกที่แปลกใหม่มากแต่กระนั้นร่ างกายของเขาก็ยงั
พุง่ ตรงออกไปและกลืนกินไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลัง่
ปลาคาร์ฟหญ้า, ปลาหมึก, ปลาขาว, กุง้ ก้ามกราม
แถบสถานะของปลาเหล่านี้น้ นั เป็ นเกรดศูนย์แม้วา่ จะเป็ นปลาหมึก
ขนาดสามหรื อสี่ ปอนด์กย็ งั คงเป็ นเกรดศูนย์
การกลืนของหวังเสี ยนมีพลังมากเขาอ้าปากกว้างเหมือนหลุมยักษ์
แม้วา่ มันจะมีขนาดใหญ่หรื อเล็กมันก็จะหายเข้าสู่ ทอ้ งของเขาโดยตรง
ต่อมาเขาควบคุมปลาทั้งหมดไว้ในที่เดียวกันและกลืนกินพวกมันเข้า
ไปในการดูดเพียงครั้งเดียวด้วยความบ้าคลัง่
ฝนยังคงตกหนักแต่จอมเขมือบยังคงดําเนินการต่อไปและกลาง
ทะเลสาบของโรงเรี ยนก็มีปลารวมกันเจ็ดหรื อแปดร้อยตัว
ร่ างสี ทองกลืนกินอย่างรวดเร็ วร่ างมังกรทองร้อง
“เอ๋ งงงงง!”
เสี ยงของมังกรร้องคํารามฟังดูน่าเกรงขามถึงแม้ขนาดตัวของมันจะ
เล็กมาก แต่มงั กรตัวนี้กเ็ ต็มไปด้วยศักดิ์ศรี และความยิง่ ใหญ่
(*ร้องผิดล่ะ บักหวัง*)
“ปลาที่กลืนกินทั้งทะเลสาบนั้นเพิม่ คะแนนขึ้นให้เขาแค่เพียง 20
คะแนนเท่านั้นเอง มันช่างน้อยนิดเสี ยจริ ง ๆ !”
ครึ่ งชัว่ โมงต่อมาร่ างสี ทองก็พลิ้วกายออกไปทางริ มทะเลสาบ
เขาสังเกตไปรอบ ๆ และพบว่าไม่มีใครอยู่ เขาเห็นเสื้ อผ้าของเขาอยู่
ที่ริมทะเลสาบเขาก็รีบว่ายตรงไปและร่ างกายที่เปลือยเปล่าของเขาก็
ปรากฏตัวขึ้นมาจากนํ้า
ในเวลานี้ที่ร่างกายหวังเสี ยนมีแสงสี ทองสว่างประกายผ่านร่ างของ
เขาและดวงตาของก็เขาส่ องประกายราวกับมังกรผูส้ ู งศักดิ์
ร่ างกายที่เปลือยเปล่าดูแข็งแรงและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
หวังเสี ยนไม่มีเวลาที่จะมองดูร่างกายที่เปลี่ยนไปของเขามากนักและ
รี บหยิบเสื้ อผ้าขึ้นมาจากในนํ้าและรี บใส่ มนั อย่างรวดเร็ ว
และเขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ข้ ึนมาจากในนํ้าและเขาวิง่ กลับไป
ที่หอพักในทันที
“ปั ง!”
หวังเสี ยนเปี ยกโชก กลับมาที่หอพักของเขาและรี บปิ ดประตูพร้อม
ด้วยรอยยิม้ บนใบหน้าของเขา
“ตอนนี้ฉนั รู ้สึกถึงได้วา่ พละกําลังของฉันมากกว่าก่อนหน้านี้หลาย
เท่า และฉันรู ้สึกว่าร่ างกายของฉันว่องไวขึ้นมากกว่าแต่ก่อน”
หวังเสี ยนกําหมัดแน่นแล้วมองไปที่เสื้ อผ้าที่เปี ยกและถอดมันออก
เพื่อเปลี่ยนเสื้ อผ้าของเขา
“โว้ ๆ ๆ ..โครตหล่อเลยฉัน!”
หวังเสี ยนยืนอยูห่ น้ากระจกมองดูตวั เองและแสดงความหลงตัวเอง
ขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
ในช่วงวันหยุดมีคนไม่มากในหอพักรวมและช่วงเวลานี้มีเพียงเขา
คนเดียวเท่านั้นในหอพัก
“ตอนนี้ระดับของฉันยังตํ่าเกินไปและฉันยังต้องฝึ กฝนให้ดีใน
อนาคตและพยายามที่จะเป็ นมังกรที่ทรงพลังโดยเร็ วที่สุด”
หวังเสี ยนกําหมัดของเขาและดูคุณสมบัติของเขา
ชื่อ: หวังเสี ยน
เผ่าพันธุ์: มนุษย์ (สามารถแปลงเป็ นมังกรได้)
ระดับ: ขั้น 1
พลังงานมังกร: 20/1000
ความสามารถพิเศษ: -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
-กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน(เพาะปลูก): ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
“ดูเหมือนว่าพลังงานมังกรยีส่ ิ บคะแนนไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก
ฉันควรพยายามอัพเกรดให้เป็ นระดับที่สองโดยเร็ วที่สุด”
“ปี บบบ”
และในขณะนั้นหวังเสี ยนก็พบว่าโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นอีก
ครั้ง
“หื อ!!…โทรศัพท์ที่ตกลงไปในทะเลสาบยังไม่เสี ยอีกยังงั้นเหรอ?”
หวังเสี ยนประหลาดใจ เขาเดินไปทันทีและหยิบโทรศัพท์มือถือ
ขึ้นมาเพื่อดูขอ้ ความที่ส่งมา
“พี่ งานวันนี้ของฉันเสร็ จแล้วล่ะ ฉันจะไปซื้อของกับ เสี่ ยวเม่ย ฉัน
เพิ่งได้รับเงิน 200 หยวนสําหรับการสอนพิเศษมา พี่วนั นี้ฉนั จะซื้ อ
เสื้ อให้พี่นะ แล้วพี่จะไปด้วยกันไหม”
……
“พี่ทาํ ไมไม่ตอบกลับล่ะ”
……
“พี่ทาํ อะไรอยูย่ งั ทํางานอยูเ่ หรอ ตอบกลับด้วยนะถ้าอ่านข้อความ
แล้ว ฉันเป็ นห่วง”
…….
หวังเสี ยนเห็นข้อความเจ็ดหรื อแปดข้อความจากน้องสาวของเขา มี
รอยยิม้ ปรากฏที่ใบหน้าของเขา และเขาก็ส่งข้อความตอบทันที
“พี่ไม่วา่ งเสี่ ยวหยูนอ้ งไปช้อปปิ้ งได้เลย ถ้าน้องอยากได้อะไรน้อง
ซื้อได้เลยนะ ส่ วนค่าเล่าเรี ยนและค่าใช้จ่ายประจําของน้อง น้องไม่
ต้องกังวล พี่มีเงินเก็บมากพอ”
……
“ยังมีเวลาอีกหนึ่งเดือนที่นอ้ งสาวของฉันจะเข้ามาอยูท่ ี่มหาวิทยาลัย
เจียงเฉิง ฉันจะทําให้เธอประหลาดใจก่อนที่นอ้ งสาวของฉันจะมา”
หวังเสี ยนคิดถึงน้องสาวที่น่ารักของเขาและหัวใจของเขาก็อ่อนโยนลง
“ตอนนี้ฉนั มีความสามารถของมังกรดูสิวา่ มีวธิ ีใดที่จะทําเงินได้
หรื อจะไปที่ทะเลและจับปลามาขายดี?”
หวังเสี ยนคิดในใจนึกถึงเด็กผูห้ ญิงตัวน้อยที่เขาดูแลมาตั้งแต่เล็ก
สายตาของเขาก็มุ่งมัน่ และหนักแน่นขึ้น
“ในอนาคตเธอจะต้องกลายเป็ นเจ้าหญิงตัวน้อย เมื่อฉันมีเงินมากพอ
ฉันสามารถให้ทุกสิ่ งที่เธอต้องการได้”
เขาเคยทํางานเป็ นพนักงานชัว่ คราวและมีรายได้ประมาณ 100 หยวน
ต่อวัน และในช่วงวันหยุดฤดูร้อนที่ผา่ นมาเขาพบงานที่ดีและมี
รายรับ 4,000 หยวนใน 20 วัน
ตอนนี้เขามีมากกว่า 8,000 หยวนในมือของเขา ค่าเล่าเรี ยนของเขา
และน้องสาวของเขานั้นเพียงพอแล้ว แต่ค่าครองชีพยังไม่เพียงพอ
น้องสาวของเขาเป็ นเด็กเรี ยนเก่ง ทําให้เธอมีงานสอนพิเศษสําหรับ
เด็กในหมู่บา้ น เพื่อช่วยหาค่าใช้จ่ายที่จาํ เป็ นในบ้าน
“ในอนาคตถ้าน้องฉันเข้ามหาวิทยาลัยฉันจะไม่ปล่อยให้นอ้ งสาว
ของฉันต้องทนทุกข์ทรมานและปล่อยให้เธอใช้ชีวติ อย่างเจ้าหญิง
น้อย”
หวังเสี ยนตัดสิ นใจว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยให้นอ้ งสาวของเขาใช้เวลา
ในการทํางานเหมือนที่เคยทํามาก่อน
“โครกกกก!!…”
เสี ยงท้องของเขาร้อง
“ฉันหิ วมาก…ฉันกินปลาเข้าไปตั้งเยอะแยะทําไมมันถึงหิ วมาก
ขนาดนี้ได้”
ในเวลานี้หวังเสี ยนรู ้สึกท้องร้องประท้วง เขาหยิบร่ มและเดินออกไป
ข้างนอก
 ตอนที่ 3 ปลาราคาหลักล้าน?
ในช่วงปิ ดเทอมฤดูร้อนทั้งมหาลัยเงียบมากและมีนกั ศึกษาไม่มาก
นักที่อยูใ่ นมหาลัย
โรงอาหารของมหาลัยยังไม่เปิ ดและหวังเสี ยนมักออกไปทานข้างนอก
อย่างไรก็ตามมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงไม่เหมือนมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ที่อยู่
ในเขตชานเมือง
มหาวิยาลัยเจียงเฉิง ตั้งอยูใ่ น อาณาเขต มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง และ
มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง มีหนึ่งมหาวิทยาและมีวทิ ยาลัยสามแห่ง และ
โรงเรี ยนมัธยม สองแห่ง
เมืองนั้นเจริ ญรุ่ งเรื องเป็ นอย่างมากรอบ ๆ มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง มี
ถนนโบราณที่มีชื่อเสี ยงของที่นี่ ว่ากันว่าเป็ นถนนและหมู่บา้ น
โบราณ แต่ในความเป็ นจริ งมันเป็ นสถานที่สร้างใหม่แต่เลียนแบบ
สถาปัตยกรรมและรู ปทรงแบบบ้านโบราณเท่านั้นเอง
ถนนโบราณเป็ นถนนที่เจริ ญรุ่ งเรื องที่สุดในเขตรอบนอกของ
มหาวิทยาลัยเจียงเฉิ ง มันเป็ นบ้านพักของนักเรี ยนจากทั้งเขต
มหาวิทยาลัยนอกจากนี้ยงั มีผคู ้ นละแวกใกล้เคียงคนระดับสู งหลาย
จากหลายแห่ง เข้ามาเที่ยวและพักผ่อน แม้ในช่วงวันหยุดฤดูร้อนก็
ยังมีคนมากมายมาที่นี่
แต่วนั นี้ฝนตกหนักมีคนไม่มากนักบนถนน
หวังเสี ยนมองไปที่ร้านอาหารรอบ ๆ เขาคิดขึ้นมา
“กินอาหารดี ๆ สักมื้อแล้วกัน”
ในอดีตเขาเคยกินแต่อาหารราคามากที่สุดก็แค่สิบห้าหยวน ซึ่งส่ วน
มากเป็ นประเภทอาหารจานเดียวหรื อไม่กเ็ ป็ นบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
เท่านั้น
แต่วนั นี้เนื่องจากโอกาสดีจึงคิดว่าควรตอบสนองกระเพาะสักหน่อย
แม้ตอนนี้เขามีเงินไม่มาก แต่เขาได้คิดหาวิธีสร้างรายขึ้นมาได้แล้ว
และมันก็จะเป็ นรายได้ที่ค่อนข้างมากอีกด้วย
เขามองไปที่ร้านอาหารรอบ ๆ ตัวเขาเห็นร้านอาหารชื่อ อี้ปิง ซีฟู๊ด
(ร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่ง)
ร้านอาหารอี้ปิง เป็ นร้านอาหารที่แพงที่สุดบนถนนสายนี้ เขาฟัง
เพื่อนร่ วมห้องในหอพักพูดว่าเมื่อพวกเขามากินที่นี่อย่างน้อยต้องมี
เงินมาหกหรื อเจ็ดร้อยหยวน
การทานอาหารที่นี่ต่อหัวประมาณสามหรื อสี่ ร้อยหยวนอย่างแน่นอน
เป็ นราคาที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดจะเข้ามากิน
แต่กเ็ ป็ นเพราะอาหารที่นี่เป็ นร้านอาหารดีที่สุดบนถนนสายนี้
“ที่นี่ล่ะกัน”
หวังเสี ยนตัดสิ นใจกินอาหารดี ๆ
“ยินดีตอ้ นรับค่ะ”
พนักงานต้อนรับสองคนที่ประตูทกั ทาย
“คุณค่ะกรุ ณาวางร่ มของคุณที่นี่นะคะ”
เสี ยงที่สดใสคมชัดดังมาจากพนักงานทางด้านขวา
“โอเคครับ”
หวังเสี ยนพยักหน้า
“ฮืม?”
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวใบหน้าของเขาดู
ประหลาดใจ
หญิงสาวเห็นเขาจ้องมองที่ตวั เองเลยยิม้ รับอย่างสุ ภาพ
“กวน ชูชิง สาวงามในคณะ”
หญิงสาวที่ตอ้ นรับเขาเธอเป็ นหญิงสาวในคณะและเรี ยนชั้นปี เดียว
กับเขา
เธอเป็ นหนึ่งในดาวมหาลัยและเธอค่อนข้างเรี ยบร้อยและประวัติดี
กวนชูชิง
อย่างไรก็ตามทั้งสองไม่ได้อยูใ่ นห้องเรี ยนเดียวกันและอีกฝ่ ายไม่
รู ้จกั เขาและเขาก็ไม่เคยคุยกับเธอ
กวนชูชิงมีผคู ้ นจํานวนมากในมหาลัยไล่ตามเธอ สิ่ งที่น่าตื่นเต้นยิง่
กว่าคือชายหนุ่มรุ่ นสองที่ร่ าํ รวยคนหนึ่งเปิ ด ท้ายรถ เฟอร์รารี่ และมี
ดอกไม้ในท้ายรถเต็มไปหมด กระนั้นในที่สุดชายหนุ่มก็ยงั ถูกปฏิเสธ
โดย กวนชูชิง
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่า กวนชูชิงจะทํางานในช่วงวันหยุดฤดูร้อนด้วย”
หวังเสี ยนคิดอยูใ่ นใจว่าผูห้ ญิงสวยอย่างเธอถ้าต้องการเงินน่าจะหา
ได้ง่ายมากเพราะมีเด็กหนุ่มรวย ๆ มากมายไล่ตามเธอ แต่เธอคนนี้
“และนี่คงเป็ นเหตุผลว่าทําไมหลาย ๆ คนถึงชอบเธอ”
หวังเสี ยนส่ ายหัวเล็กน้อย เขาไม่ได้สนเรื่ องต่าง ๆ ในมหาลัยมากมาย
นักดังนั้นเขาจึงไม่รู้สถานการณ์
“กี่ที่ดีค่ะ?” บริ กรเดินมาต้อนรับและถามเขา
“คนเดียวครับ”
“ทางนี้ค่ะ”
บริ กรพาเขาไปด้านใน หวังเสี ยนมองไปรอบ ๆ และมีคนนัง่ ทานอยู่
มากมาย ธุรกิจที่นี่ดีมาก
เมื่อเขามาถึงที่นงั่ ข้างในหวังเสี ยนมองดูเมนูอาหาร
“แน่นอนว่านี่เป็ นร้านอาหารชั้นเฟิ ร์สคาสพวกเขายังมีหอยเป๋ าฮื้อ
สองหัวมูลค่า 200,000 หยวน”
หวังเสี ยนจ้องที่ราคาอาหาร
นอกจากเป๋ าฮื้อสองหัวราคาแพง ยังมีซาซิ มิราคาเจ็ดหรื อแปดร้อย
หยวนและคาเวียร์หลายพันหยวน
นอกจากนี้ยงั มีกงุ้ มังกรออสเตรเลียหนักสามหรื อสี่ ปอนด์มูลค่าเกือบ
สองพัน
“มันแพงจริ ง ๆ !”
หวังเสี ยนกรี ดร้องในใจเขาสัง่ หอยนางรมสองจานและซุปครี มหนึ่ง
ถ้วย รวมแล้วกว่าสองร้อยหยวน
“กรุ ณารอสักครู่ นะค่ะ”
บริ กรกล่าวอย่างอ่อนน้อม
“ครับ”
หวังเสี ยนพยักหน้า ร้านอาหารที่ดีกม็ ีบริ การที่ดีแม้แต่บริ กรก็ยงั เป็ น
เด็กสาวที่ค่อนข้างสวย
ในไม่ชา้ อาหารก็ถูกยกมาเสิ ร์ฟให้ หวังเสี ยนกินอาหารของเขาด้วย
ความดีใจ ตัวเขาซึ่งกินบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปแทบทุกมื้อ สารพัดรสชาติ
ของบะหมี่สาํ เร็ จรู ปเขากินมาหมดแล้ว รสเนื้อตุ๋น, รสมะเขือเทศ,
รสเนื้อเผ็ด, รสผักดองสารพัดที่มีขาย แค่เขานึกถึงบะหมี่สาํ เร็ จรู ป
เขาก็อยากจะอ้วกแล้ว
วันนี้ฉนั สามารถยกระดับการกินอาหารของฉันได้ในที่สุด
หลังอาหาร หวังเสี ยนอิ่มแล้วต่อด้วยการดื่มชาสักถ้วยสองถ้วย
“อาหารอร่ อยจริ ง ๆ หลังจากฉันมีเงินฉันจะพาน้องสาวมากินทุกวัน”
หวังเสี ยนกล่าวในใจของเขา
“เช็คบิลด้วยครับ”
หวังเสี ยนเรี ยกเก็บเงิน การจ่ายเงินมากกว่า 200 หยวนสําหรับอาหาร
หนึ่งมื้อนี้ เทียบเท่ากับมื้ออาหารของเขาทั้งสัปดาห์
หลังจากจ่ายเงินเสร็ จเขาลุกขึ้นกําลังจะกลับไปด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้ม
“โครมมม!”
“อ๊าาา!”
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาลุกขึ้นเขาก็ได้ยนิ เสี ยงจากทิศทางมาจากทางเข้า
ของประตู เสี ยงของแตกดังขึ้นและเสี ยงร้องที่ตื่นตกใจ
หวังเสี ยนลังเลและสงสัยอยูค่ รู่ หนึ่ง แต่แล้วเขาก็เดินออกไปโดย
ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
เมื่อเขาออกจากประตูมาเขาเห็นตูป้ ลาประมาณ 1.8 เมตรแตกอยู่ มี
ปลาสามตัวดิ้นอยูบ่ นพื้นและมีน้ าํ เจิ่งนองไปทัว่
ชายวัยกลางคนตะโกนอย่างเร่ งรี บ “รี บเข้า เร็ ว ๆ เอานํ้ามา ไม่ ๆ ๆ
อย่าตายนะตายไม่ได้”
ขณะที่เขาตะโกนอย่างเร่ งรี บ แล้วรี บเดินไปที่ปลาทั้ง 3 ตัว ปลาสอง
ตัวนั้นยังอยูด่ ี แต่อีกตัวหนึ่งกึ่งเป็ นกึ่งตายเพราะมันอยูต่ รงที่แตกของ
ตูพ้ อดี
“เจ้านายฉันขอโทษ ฉันขอโทษฉันไม่ทนั เห็นมัน”
พนักงานต้อนรับหน้าซีดและเอ่ยขอโทษ
“อย่าพูดขอโทษกับฉันถ้าเกิดอะไรขึ้นกับปลามังกร แม้วา่ ขายกระทัง่
ตัวคุณ คุณก็ไม่สามารถจ่ายได้”
หัวหน้าวัยกลางคนโกรธและตะโกนใส่ หญิงสาวที่เป็ นพนักงาน
ต้อนรับ
ใบหน้าของหญิงสาวซีดขาวและดวงตาของเธอก็แดง
“เฮ้..หัวหน้าหลี่เกิดอะไรขึ้น ทําไมปลามังกรทั้งสามตัวนี้ตกลงไปที่
พื้น”
ในเวลานี้ชายชราเดินเข้ามาและพูดด้วยความประหลาดใจ
หัวหน้าหลี่เงยหน้าขึ้นมองชายชรา เขาพูดอย่างรวดเร็ ว
“ผูเ้ ฒ่าจ้าว ตอนคนงานกําลังย้ายตูป้ ลาพนักงานหญิงชนกับตูป้ ลา
โดยบังเอิญทําให้ตูล้ ม้ ลงและทําให้ปลาทั้งสามตัวตกลงกับพื้น”
“ปลามังกรทั้งสามตัว เป็ นของตาเฒ่าหวังใช่หรื อไม่ท้ งั สามตัวมัน มี
มูลค่าห้าหรื อหกล้าน เฒ่าหวังรักพวกมันเหมือนลูก ๆ” เฒ่าจ้าวนัง่
ตรวจสอบปลาทั้ง 3ตัว
ในเวลานี้พนักงานของร้านอาหารรี บนําอ่างนํ้าขนาดใหญ่เข้ามา
ผูเ้ ฒ่าจ้าวก็เริ่ มตรวจสอบสภาพของปลามังกรทั้ง 3 ตัว
พนักงานต้อนรับหญิงที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ ได้ยนิ คําพูดของชายชราและ
ใบหน้าของเธอก็ซีดขาวอีกครั้ง
เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ คําพูดของชายชราเขาก็ตกใจเช่นกัน ปลาสามตัว
มีมูลค่าห้าหรื อหกล้าน?
“ปลามังกรสามตัวมีมูลค่าห้าหรื อหกล้านใช่หรื อไม่ง้ นั ตัวหนึ่งมีค่า
ประมาณหนึ่งหรื อสองล้าน”
หวังเสี ยนประหลาดใจ เขามองไปที่พนักงานต้อนรับและขมวดคิ้ว
ทันที
“กวน ชูชิง!”
 ตอนที่ 4 การรักษา
“ปลามังกรสองตัวนี้ไม่มีปัญหา แต่อีกตัวอาการไม่สูด้ ีนกั ”
ในร้านอี้ปิง ผูเ้ ฒ่าจ้าวขมวดคิ้ว ปลามังกรทั้งหมดอยูใ่ นอ่าง
“แต่ปลามังกร สี แดงตัวนี้น่าจะตกลงมาแรงสุดซํ้าน่าจะโดนเศษตู ้
ปลาทับด้วยน่ากลัวว่าจะไม่รอด”
คําพูดของ ผูเ้ ฒ่าจ้าว ยังไม่สรุ ปว่ามันจะตายหรื อไม่ แต่ความหมาย
ลึก ๆ นั้นชัดเจนมากและอาจจะตายไม่นานต่อจากนี้
คําพูดของผูเ้ ฒ่าจ้าวทําให้ใบหน้าของหัวหน้าหลี่ดูเศร้าและหดหู่มาก
“ฉันขอยืมปลามาจากผูเ้ ฒ่าหวังสองสามวันเพื่อปรับปรุ งฮวงจุย้ ใน
ร้าน ฉันไม่ได้คาดคิดมันจะเกิดเหตุแบบนี้ …” (*ผูเ้ ฒ่าหวัง กับ
พระเอกคนล่ะสกุลกันนะครับคนล่ะ หวัง ไม่เกี่ยวกัน*)
หัวหน้าหลี่กล่าวพลางมองพนักงานต้อนรับหญิง
ปลามังกรราคากว่าล้านต่อตัว ถูกทําให้ตายเพราะความประมาท
“ใช่ ๆ มันเป็ นเพราะเธอนั้นแหละที่ไม่รู้จกั ระวัง เธอคนนั้นไม่เห็น
หรื อไงว่ามีคนงานยกของเข้ามา”
เสี ยงซุบซิบดังจากคนรอบข้างที่เข้ามามุงดู บางคนชี้ไปที่ปลามังกร
และบางคนแอบชี้ไปที่ดา้ นหน้าของ กวนชูชิง เพื่อบอกกับคนใกล้ ๆ
ที่ยงั ไม่รู้เหตุการณ์
กวนชูชิงก้มหน้าลง นํ้าตาไหลหยดลงมาทั้งสองแก้มดูน่าสงสารมาก
“คุณกําลังร้องไห้จะร้องทําไม หาาา..! ฉันเนี่ยแหละที่ตอ้ งเป็ นฝ่ าย
ร้องไห้ ตอนนี้มนั คือฉันนี่ ปลามังกร สี แดงตัวราคาหนึ่งหรื อสอง
ล้าน คุณร้องไห้แล้วปลามันจะฟื้ นหรื อไง ทําไมไม่ไปตายแทนปลา
ซะเลยเล่า”
ความโกรธของหัวหน้าหลี่ทาํ ให้เขาเดินไปข้างหน้าของกวนชูชิงชี้
นิ้วไปที่หวั ของเธอและตะโกนด่าออกไปด้วยความโกรธ
กวนชูชิงก้มหน้าลงตัวของเธอสัน่ เธอเงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อย
และยังคงร้องไห้
“หัวหน้าหลี่ฉนั ไม่ได้ต้ งั ใจฉันไม่ได้ต้ งั ใจจริ ง ๆ”
“ไม่ได้ต้ งั ใจเหรอ คุณบอกไม่ได้ต้ งั ใจทั้งที่คุณทําความเสี ยหายให้
ฉันเกือบสองล้านและคุณพูดว่าไม่ได้ต้ งั ใจหรื อ? คุณสามารถจ่ายให้
ฉันแทนคําขอโทษได้ไหม”
ด้วยความโกรธหัวหน้าหลี่กค็ ว้าคอเสื้ อของกวนชูชิงทําท่าเหมือนจะ
เอาเรื่ อง การกระทําของเขาค่อนข้างหยาบคายมาก
“เฮ้เฮ้!”
ในเวลานี้หวังเสี ยนยืนอยูข่ า้ ง ๆ เห็นว่าหัวหน้าหลี่มีการกระทําที่ไม่
มีเหตุผลและเกินกว่าเหตุจนไม่สามารถยืนเฉยได้
“นี่คุณ เธอไม่ได้ต้งั ใจและอีกอย่างเหตุที่เกิดทั้งหมดก็ไม่ได้เกิดจาก
เธอฝ่ ายเดียว และที่สาํ คัญปลามังกรตัวนี้กย็ งั ไม่ตาย?”
“บัดซบ..นายเป็ นใครแล้วมายุง่ เกี่ยวอะไรด้วย มันไม่ใช่เรื่ องของ
นาย ยกเว้นแต่นายจะจ่ายเงินแทนเธอ!”
เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ คําพูดของหัวหน้าหลี่เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และ
สายตาเขาจ้องมองไปที่ปลามังกรสี แดง
ปลามังกร: ระดับ 0
พลังงานมังกรที่สกัดได้: 1
“มันมีค่าพลังที่ 1 มังกรเลยสมกับราคาหนึ่งหรื อสองล้าน มันคงไม่มี
ปัญหาอะไรในเมื่อมันเป็ นสัตว์น้ าํ อยูใ่ นเงื่อนไขของความสามารถ
พิเศษฉันพอดี”
หวังเสี ยนนึงถึงพลังมังกรที่สามารถควบคุมและเปลี่ยนแปลงสัตว์น้ าํ
เขาหันกลับมามองที่หวั หน้าหลี่แล้วพูด
“ฉันแน่ใจว่าสามารถรักษามันได้”
“นายแน่ใจยังงั้นเหรอ?”
หัวหน้าหลี่มองเขาอย่างไม่คอ่ ยอยากจะเชื่อ
“น้องชายนี่คือ ปลามังกรแดงราคาหนึ่งหรื อสองล้านคุณแน่ใจหรื อ
ว่าคุณสามารถรักษามันได้?”
ผูเ้ ฒ่าจ้าวมองเขาด้วยความสับสน
“คอยดูล่ะกัน”
หวังเสี ยน ไม่ได้พดู อะไรมาก เพราะเขาเองก็ไม่ได้มีความมัน่ ใจ
100% เลยเดินตรงไปที่ดา้ นหน้าของ ปลามังกร สี แดง
“ถ้านายไม่แน่ใจอย่าแตะต้องมันจะดีกว่า”
หัวหน้าหลี่ชกั สี หน้าโมโหกล่าวเตือนหวังเสี ยนด้วยท่าทางเอาเรื่ อง
“อยูเ่ ฉย ๆ เถอะ เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง”
หวังเสี ยนยืน่ มือออกไปจับปลามังกร
หัวหน้าหลี่ถึงแม้จะมีท่าทางฮึดฮัดอยูบ่ า้ ง แต่ในใจเขาเองก็หวังว่า
ชายหนุ่มจะพูดจริ ง เพราะดูจากความมัน่ ใจของเขาใบหน้านั้นสงบ
ไม่เหมือนคนชอบพูดไร้สาระ
“พลังมังกร”
ในจิตของเขาเปิ ดใช้ทกั ษะตามวิธีการเปลี่ยนแปลงสัตว์ทะเลโดยใช้
สํานึกแห่งมังกรขยายจิตเข้าสู่ ร่างของ ปลามังกร โดยตรง
อย่างน่าอัศจรรย์หวังเสี ยนสามารถรับรู ้โครงสร้างภายในของปลา
มังกรได้และเขาก็พบว่าเขาสามารถเปลี่ยนแปลงร่ างกายรวมถึงรักษา
ซ่อมแซมมันได้
“น่าจะทําได้”
ใบหน้าของหวังเสี ยนแสดงความประหลาดใจ เขาพบว่ามีการบาดเจ็บ
และรอยชํ้าที่ระบบกล้ามเนื้อรวมถึงอวัยวะภายในของปลามังกรสี แดง
ซึ่งเป็ นสาเหตุของการช็อคและหยุดเคลื่อนไหว
“พลังงานมังกร”
พลังงานมังกรสี ทองไหลผ่านไปในกระแสเลือดในร่ างกายที่มีอาการ
บาดเจ็บและช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้หายทันที
เขาถอนพลังมังกรกลับมาและพบว่าใช้พลังงานมังกรเพียงเล็กน้อย
เท่านั้น
“จ่อมม! ซ่า!”
ในเวลานี้ ปลามังกร สี แดงซึ่งถูกใส่ ลงไปในอ่างนํ้า เริ่ มแกว่งตัวไป
มาโบกหางนํ้ากระจายแหวกว่ายอย่างร่ าเริ งและคึกคักทําให้ดูเหมือน
ไม่เคยบาดเจ็บมาก่อน
หวังเสี ยนมีรอยยิม้ บนใบหน้าและนิ้วมือของเขาส่ ายไปมาเพื่อเล่น
กับปลามังกรสี แดง
ปลามังกร สี แดงมีความสุ ขที่จะทําตามนิ้วมือของเขา
หวังเสี ยนลูบตัวของปลามังกรแดงเบา ๆ
“ว้าว..มันวิเศษมากมันดูดีกว่าเดิมอีก”
“จริ ง ๆ แล้วมันดูเหมือนไม่มีปัญหาเลยดูดีจริ ง ๆ”
กลุ่มคนที่อยูร่ อบ ๆ เห็นปลามังกรแดงกําลังว่ายอยูใ่ นนํ้า ใบหน้า
พวกของเขาดูประหลาดใจและมองหวังเสี ยนด้วยใบหน้าแปลก ๆ
ผูเ้ ฒ่าจ้าว ผูอ้ ยูถ่ ดั จากเขาก็ตกใจและรี บตรวจดูปลามังกรแดงอย่าง
ระมัดระวัง เขาพูดด้วยเสี ยงดัง
“หายดีจริ ง ๆ ด้วย!”
“แน่นอนว่าไม่มีปัญหา แต่มีเลือดตกค้างในร่ างกายเล็กน้อยไม่กี่วนั ก็
เป็ นปกติ”
หวังเสี ยนยืนขึ้นปรบมือแล้วพูดกับหัวหน้าหลี่ซ่ ึ งอยูข่ า้ ง ๆ
“โอเคนะไม่มีปัญหาแล้ว”
หัวหน้าหลี่ตาค้างและรี บวิง่ เข้าจ้องมอง ปลามังกร สี แดง
“ผูเ้ ฒ่าจ้าว หายดีจริ ง ๆ รึ ”
เขาค่อนข้างไม่แน่ใจและมองไปที่ชายชราเพื่อรอการยืนยัน
“ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว”
ผูเ้ ฒ่าจ้าว พยักหน้า
“ไม่เป็ นไรก็ดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดี”
หัวหน้าหลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“น้องชายคนนี้ขอบคุณมากขอบคุณมาก”
“ไม่เป็ นไร แต่ฉนั หวังว่าหัวหน้าหลี่จะไม่ก่อปัญหาให้กบั เธออีก”
หวังเสี ยนโบกมือของเขาและมองไปทางกวนชูชิง
“ไม่ไม่ ขอบคุณน้องชายมาก มาเถอะวันนี้ฉนั เลี้ยงอาหารน้องชาย
เองนี่คือร้านอาหารของฉัน กินได้เต็มที่เลย”
“ขอบคุณ แต่ฉนั เพิ่งกินอาหารไปอาหารของร้านคุณนั้นอร่ อยมาก”
หวังเสี ยนส่ ายหัวของเขาแล้วมองไปที่กวนชูชิงจากด้านข้างและ
พบว่าเธอก็มองตัวเขาเช่นกัน
เขายิม้ ให้เธอและหันพูดคุยกับหัวหน้าหลี่อีกเล็กน้อยแล้วเขาก็จากไป
กวนชูชิงมองดูหวังเสี ยนที่กาํ ลังเดินออกไปอย่างซึ้ งใจและลังเลที่จะ
ไล่ตาม แต่นึกถึงหน้าผูจ้ ดั การเธอก็หยุด
“ปลามังกร! ปลาสวยงาม!”
หวังเสี ยนเดินออกจาก ร้านอาหาร อี้ปิง และคิดไตร่ ตรองเล็กน้อย
ปลามังกร หนึ่งถึงสองล้านได้ให้แรงบันดาลใจแก่เขา
“บางทีฉนั อาจมีวธิ ีหาเงินที่ง่ายและรวดเร็ ว”
ปากหวังเสี ยนยกยิม้ ขึ้นเล็กน้อยถือร่ มเดินออกไปทางตําแหน่งด้าน
ในถนนโบราณ
หลังจากเดินไปประมาณหนึ่งร้อยเมตรเขาก็มองไปที่ร้านทางซ้าย
ร้านขายสัตว์น้ าํ
ร้านขายสัตว์น้ าํ เป็ นร้านขายตูป้ ลาและปลาสวยงามพันธุ์ต่าง ๆ
หวังเสี ยนเดินเข้าไปในร้าน พนักงานสาวสองคนยืนอยูด่ า้ นในและ
ไม่มีแขกคนอื่นเข้ามา
“หนุ่มหล่อมาดูตูป้ ลาหรื อดูพนั ธุ์ปลา” พนักงานยิม้ ขณะที่เขาเดินเข้า
ประตูมา
“ขอเดินดูก่อนนะครับ” หวังเสี ยนยิม้ ให้เธอ
“โอเคค่ะตามสบายนะ” พนักงานไม่สนใจว่าเขาจะซื้อหรื อไม่และยัง
พูดกับเขาด้วยรอยยิม้
“ตูป้ ลาพร้อมปะการังและยังมีปลาที่สวยงาม”
ภายในร้านสัตว์น้ าํ ทั้งหมดมีขนาดใหญ่มากมี ทั้งตูข้ นาดใหญ่
ปะการังทะเลและปลาสวยงาม
มีปลาทองที่พบมากที่สุดคือปลานกแก้ว ปลาทอง ปลามังกร และ
ปลาคาร์ฟที่เป็ นที่นิยม
 ตอนที่ 5 ปลาทองสร้ างหนทางรวย
“ปลาในร้านมีปลาราคาแพงจํานวนมาก ปลาคาร์ฟที่แพงที่สุดมีมูลค่า
150,000 หยวนและปลามังกร ที่แพงที่สุดอีก 100,000 หยวน”
หวังเสี ยนมองดูปลาในร้านขายตูป้ ลา ปลาที่แพงที่สุดในตูป้ ลา มี
เพียงราคาหลักแสนไม่มีปลาราคาหลักล้าน
เขาดูที่ปลาและพบว่าปลาพวกนี้ท้ งั หมดเป็ นปลาเกรดศูนย์รวมถึง
ปลามังกรด้วยและให้พลังงานมังกรไม่ถึงหนึ่งหน่วย มีเพียงแค่ปลา
มังกรบางตัวเท่านั้นที่ให้พลังงานมังกรหนึ่งหน่วย
ปลามังกรและปลาคาร์ฟในตูป้ ลานั้นสวยงามจริ ง ๆ
เกล็ดของปลามังกรนั้นมีสีทองและส่ วนหัวที่โดดเด่นเป็ นเอกลักษณ์
มากและมีหนวดที่สวยงาม
สี สนั สดใสของปลาคาร์ฟและปลามังกรเมื่อว่ายนํ้าในตูโ้ ชว์สวยงาม
ดังเช่นศิลปะที่มีชีวติ
“ปลาคาร์ฟและปลามังกรของคุณที่นี่ค่อนข้างแพงมากแต่มนั ก็ดูสวย
จริ ง ๆ”
หวังเสี ยนยิม้ และพูดคุยกับงานข้าง ๆ เขา
“มันยังไม่ถือว่าแพง คุณคงยังไม่เคยเห็นปลาคาร์ฟและปลามังกร ราคา
หลักล้าน ราคาปลาของที่นี่อยูใ่ นระดับปานกลางเท่านั้น” บริ กรพูด
พร้อมกับยิม้
เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ คําตอบบริ กรเขาถามทันที
“คุณแยกแยะความแตกต่างของ ปลาคาร์ฟและ ปลามังกรที่ดีและมี
ราคา ได้อย่างไร”
“ปลามังกรสี แดงเป็ นปลามีค่าและหายากที่สุดในหมู่ ปลามังกร และ
เช่นเดียวกันปลาคาร์ฟสี แดงก็มีค่าสู งเช่น โดยเฉพาะปลาคาร์ฟของ
ประเทศญี่ปุ่นสี สวยงามกว่าและมีมูลค่าหลายล้าน”
บริ กรยิม้ และอธิบายให้เขาฟัง
หวังเสี ยนพยักหน้ารับและถามว่า
“ถ้าผมต้องการเลือกดูปลาคาร์ฟและปลามังกร ราคาหลักล้านใน
เจียงเฉิงนี่จะต้องไปที่ไหน?”
“คุณสามารถไปดูที่ตลาดดอกไม้และนกไห่เฉิงได้ แต่ปลาคาร์ฟ และ
ปลามังกร ราคาหลักล้านนั้นไม่ธรรมดาและมีคนไม่กี่คนที่สามารถ
ซื้อปลาสวยงามราคาแพงนี้ได้”
“โอเคขอบคุณมาก”
หวังเสี ยนยิม้ และพยักหน้า เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วค้นหา
เขาใช้เวลาเพียงไม่นาน
“เป็ นอย่างที่พนักงานสาวพูดแน่นอน สัตว์น้ าํ ราคาหลักล้านไม่ใช่
เรื่ องง่าย ๆ ที่จะซื้อหรื อขายมัน แต่ถา้ เป็ นปลาหลักหมื่น หรื อหลัก
แสนยังเป็ นที่ตอ้ งการของตลาดค่อนข้างมาก และการซื้อขายย่อม
คล่องตัวกว่า”
หวังเสี ยนคิดในใจของเขาและยิม้ ให้บริ กรแล้วเดินออกไป
“ตอนเที่ยงไปที่ตลาดดอกไม้และนกเพื่อหาข้อมูลดูดีกว่า”
หวังเสี ยนเดินออกจากร้านขายตูป้ ลาและนัง่ รถแท็กซี่ไปที่ตลาด
ดอกไม้และนก
ตลาดดอกไม้และนกตั้งอยูท่ ี่ ไห่ตง ของเขตเจียงเฉิ ง ซึ่ งไม่ไกลจากที่
เขาอยูม่ ากนัก
ยีส่ ิ บนาทีต่อมาโดยรถก็จอดอยูท่ ี่ประตูของตลาดดอกไม้และนก
ตลาดดอกไม้และนก เป็ นตลาดที่ค่อนข้างใหญ่ ในฐานะที่เป็ นตัว
เมืองรองจากเมืองหลักอย่างเจียงเฉิง มีผคู ้ นมากมายที่นี่
หวังเสี ยนเดินเข้ามาด้านในและปฏิบตั ิตามป้ายบอกทางและสถานที่
เพื่อเดินไปยังบริ เวณร้านปลา
ตรงกลางมีสตั ว์เลี้ยงขายมากมาย เขาเห็นสุ นขั เลี้ยงราคา 50,000
หยวน และมีสตั ว์อื่นอีกมากที่มีราคาค่อนข้างแพง
ตลาดดอกไม้และนกในเจียงเฉิงตกแต่งอย่างดีมากถนนกว้างและ
สะอาดและมีหอ้ งพักทั้งสองด้าน
เนื่องจากวันนี้ฝนตกมีคนเดินถนนไม่มาก หวังเสี ยนไปที่บริ เวณที่มี
ปลาสวยงามและตูส้ ตั ว์น้ าํ และดูร้านขายปลาสวยงามสําหรับครอบครัว
“จะมีการแสดงปลาทองในวันพรุ่ งนี้และอาจมีคนมากมายที่มาร่ วม
งานนอกจากนี้ยงั ดึงดูดผูค้ นจากเมืองอื่น ๆ อีกด้วยมันจะทําให้ผคู ้ น
จํานวนมากเข้ามาและมีการค้าขายที่ดี เราควรเตรี ยมตัวกันตั้งแต่วนั นี้”
“การแสดงปลาทอง? มันเป็ นนิทรรศการร่ วมกันที่จดั ขึ้นโดยฟาร์ม
ปลาทองจินหัวและฟาร์มปลาทองหลงเหลียนและฟาร์มปลาทอง
ขนาดใหญ่อื่น ๆ อีกหลายแห่งหรื อไม่”
“ใช่มีลูกค้าจํานวนมากมาที่นิทรรศการที่ฟาร์มปลาทองหลายแห่ง
ท้ายที่สุดแล้วฟาร์มปลาทองเหล่านี้มีชื่อเสี ยงเป็ นอันดับต้น ๆ ของ
ประเทศ”
“ฉันไม่รู้วา่ จะมีปลาทองอะไรในวันพรุ่ งนี้จะมีปลาทองที่ดีที่สุดกี่
สายพันธุ์ อาจมีปลาทอง รี แค๊ปบราวออเรนด้า, ปลาทองครี บเทา
หรื อปลาทองแพนด้าก็ได้”
“นี่เป็ นการยากที่จะบอกได้ แต่ฟาร์มขนาดใหญ่หลายแห่งอาจมีปลา
ทอง รี แค๊ปบราวออเรนด้า ออกมาก็ได้”
เมื่อหวังเสี ยนเดินเข้าไปในร้านขายปลาสวยงามเขาได้ยนิ ว่าทั้งสอง
คนกําลังคุยกันอยู่
เขาเหลือบมองเล็กน้อย “ปลาทอง?”
ปลาทองเป็ นปลาสวยงามทัว่ ไป แต่อย่าคิดว่าปลาทองเป็ นเรื่ อง
ธรรมดามาก ปลาทองบางสายพันธุ์สามารถขายได้หลายหมื่นหยวน
หรื อปลาทอง รี แค๊ปบราวออเรนด้า ที่สมบูรณ์แบบบางตัวขายได้ใน
ราคาหลายแสน มันจึงถูกเรี ยกว่าแพงที่สุดในโลกของสายพันธุ์ปลา
ทอง
“ถ้าพรุ่ งนี้จะมีการแสดงปลาทอง” เขายกคิ้วขึ้นและดูปลาทองใน
ร้าน เขาตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“พี่ชายขายปลาทองให้ฉนั หน่อยเอาตัวแข็ง ๆ นะ”
“เชิญเลยน้องชาย ปลาทองของร้านฉันเป็ นปลาทองที่ดีที่สุดในละแวก
นี้ ร้านอื่น ๆ ไม่สามารถเทียบได้ ถ้าซื้อแปดตัวฉันแถมตูป้ ลาให้
น้องชายด้วยเลย” เจ้าของร้านวัยกลางคนได้ยนิ เสี ยงของหวังเสี ยน
และพูดต้อนรับด้วยรอยยิม้
“ขอบคุณ” หวังเสี ยนยิม้ และให้เจ้าของร้านและจ่ายเงิน 450 หยวน
“มันแพงจริ ง ๆ แต่ถา้ ประสบความสําเร็ จมันจะเพิ่มมูลค่าหลายพัน
เท่า”
หวังเสี ยนยิม้ จนตาหยีและอุม้ ตูป้ ลาทองแปดตัวไปทางด้านนอก
เขาขับนัง่ รถกลับไปมหาลัยและในรถหวังเสี ยนมองหาข้อมูลมากมาย
จากโทรศัพท์เกี่ยวกับปลาทอง
หลังจากหาข้อมูลตลอดช่วงบ่ายเขาเห็นคุณค่าของปลาคาร์ฟนั้นสู ง
ที่สุดและปลามังกรนั้นเป็ นอันดับสอง เขาต้องการแปลงปลามังกร
เพื่อขาย แต่เนื่องจากมีการจัดนิทรรศการปลาทองในวันพรุ่ งนี้เขาก็
ยกเลิกแผนการทั้งหมดของเขา
ถึงแม้วา่ มูลค่าของปลาคาร์ฟและปลามังกรจะสู ง แต่รูปร่ างของปลา
พวกนั้นมีขนาดใหญ่กว่าปลาทองถึงสิ บเท่าและการใช้ของพลังงาน
มังกรก็ค่อนข้างสู ง ปัจจุบนั เขามีพลังงานมังกรน้อยและราคาของ
ปลาทองก็ไม่ต่าํ
“นิทรรศการปลาทองในวันพรุ่ งนี้ตอ้ งมีผซู ้ ้ื อมากมายฉันสามารถใช้
พลังมังกรเพื่อเปลี่ยนปลาทองเพื่อเพิม่ มูลค่าได้”
หวังเสี ยนคิดอยูก่ บั ตัวเองและเดินหิ้วตูป้ ลาและกางร่ มเพื่อเดินกลับ
เข้าไปที่หอพัก
ฝนยังคงตกหนักมากและมีนกั เรี ยนเพียงไม่กี่คนที่อยูบ่ นถนน
“นัน่ …ดูเหมือนจะเป็ นเขา”
เมื่อเธอเดินเข้าประตูมหาลัย เข้ามากวนชูชิงถือร่ มอยูแ่ ละเห็นรู ปร่ าง
คุน้ ตาเดินอยูด่ า้ นหน้าของเธอ
เธอมองไปที่ร่มและเสื้ อผ้าที่เขาใส่ เธอจําได้อย่างแม่นยําดวงตาเธอก็
เป็ นประกาย
กวนชูชิงลังเลเล็กน้อยแต่กย็ งั เดินเข้าไปและตะโกนทัก “เฮ้! คุณค่ะ”
“หื ม?” หวังเสี ยนได้ยนิ เสี ยงที่มาจากด้านหลังและหันหน้ากลับไป
มองและสับสนเล็กน้อย
“มันเป็ นเขาจริ ง ๆ” กวนชูชิงเห็นหน้าของหวังเสี ยนและใบหน้าของ
เธอก็ประหลาดใจ
“ขอบคุณ คุณจริ ง ๆ นะคะวันนี้” กวนซู่ชิงเดินเข้ามาและพูดกับเขา
ด้วยความขอบคุณอย่างสุ ดซึ้ง
“กวนชูชิง” หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อย แต่กย็ มิ้ และพยักหน้ารับ
“รู ้จกั ฉันด้วยหรื อค่ะ?” กวนชูชิงได้ยนิ เขาเรี ยกชื่อเธอและถามด้วย
ความประหลาดใจ
“ผมจะไม่รู้จกั สาวงาม ดาวของคณะได้อย่างไร” หวังเสี ยนยิม้ ให้เธอ
และหัวเราะเบา ๆ
 ตอนที่ 6 ปลาทองรีแค๊ ปบราวออเรนด้ า
“คุณเรี ยนอยูช่ ้ นั ปี ที่ 2 ปี เดียวกับฉันเหรอ คุณอยูค่ ณะไหน”
บนเส้นทางเล็ก ๆ ในมหาลัย กวนชูชิงมองไปที่ชายหนุ่มด้วยดวงตา
ที่เปล่งประกาย
ความสู งกว่า 1.78 เมตรไม่สูงมากเกินไป อย่างไรก็ตาม เขามีออร่ าที่
เป็ นเอกลักษณ์อยูร่ อบตัวเขา ใบหน้าที่แน่วแน่ของเขามีความมัน่ คง
ที่คนอื่นไม่มี
เธอรู ้สึกขอบคุณเขาที่ช่วยเธอในตอนบ่าย ถ้าไม่ใช่เพราะเขาผูช้ าย
คนนี้เธอนึกภาพไม่ออกว่าจะแก้ปัญหายังไง
“ฉันเรี ยนสาขาบริ หารธุรกิจคณะเดียวกับคุณห้องเรี ยนอยูใ่ กล้ ๆ กัน
คุณสามารถเรี ยกฉันว่าหวังเสี ยน” หวังเสี ยนตอบด้วยรอยยิม้
“การบริ หารธุรกิจ? ห้องเรี ยนของเราอยูใ่ กล้กนั ? คุณก็ไม่ได้กลับ
บ้านในช่วงปิ ดเทอมฤดูร้อนด้วยเหรอ?”
กวนซู่ชิงยังกล่าวต่อไปว่า
“ฉันรู ้สึกขอบคุณจริ ง ๆ สําหรับความช่วยเหลือของคุณในเหตุการณ์
ที่เกิดขึ้นในวันนี้ถา้ ไม่ใช่เพราะคุณช่วยไว้ ฉันก็ไม่รู้จริ ง ๆ ว่าจะเกิด
อะไรขึ้นกับฉัน”
“คุณไม่ตอ้ งขอบคุณผมหรอก มันเป็ นการกระทําที่เล็กน้อยเท่านั้น”
หวังเสี ยนยิม้ ก่อนจะพูดต่อ
“และผมไม่ได้กลับบ้านในฤดูร้อนนี้ ผมต้องทํางานพิเศษในช่วงพัก
ฤดูร้อนที่นอกมหาลัย”
“โอ้..จริ งเหรอช่างเป็ นเรื่ องบังเอิญจัง! แต่กน็ ่าเศร้าที่ฉนั โดนไล่ออก
จากงานแล้ว” กวนชูชิงหน้ามุ่ยเล็กน้อย
“อืม..เสี ยใจด้วยนะ” หวังเสี ยนมองเธอและยิม้ ให้พดู ต่อไปว่า “หอพัก
ของผมอยูต่ รงนั้นไว้เดี๋ยวเราพูดคุยกันใหม่นะ”
หวังเสี ยนโบกมือขณะพูด สิ่ งที่เขาคิดถึงในขณะนี้คือปลาสวยงาม
และการทําเงิน เขาไม่มีกะจิตกะใจที่คิดจะคุยกับสาวสวยในตอนนี้
หวังเสี ยนเดินออกไปในทันที สิ่ งนี้ทาํ ให้ กวน ชูชิง ตกใจเล็กน้อย
เมื่อเธอมองที่หลังของเขา
“เอ่อ…รอก่อน…คุณ…”
“อะไรรึ ?” หวังเสี ยนถามเมื่อเขาเห็นเธอเรี ยกเขาให้หยุดกะทันหัน
เหมือนมีเรื่ องจะพูดด้วย
“ฉันสามารถเพิ่มคุณใน WeChat ได้ไหมจะได้ขอบคุณคุณ ทุกคนใน
ร้านวันนี้น้ นั ต่างมองว่าฉันผิดไม่มีใครเข้าข้างฉันเลยมีแต่คุณ อย่าง
น้อยก็ให้ฉนั เลี้ยงอาหารคุณซักครั้ง” กวนชูชิงกล่าว
“อืม..ได้สิ” หวังเสี ยนพยักหน้า อย่างไรก็ตามเขายิม้ อย่างขมขื่น
หลังจากมองดูตูป้ ลาและร่ มในมือของเขา
“โทรศัพท์ของผมอยูใ่ นกระเป๋ า ผมจะให้หมายเลขของผมกับคุณ
และคุณสามารถเพิ่มผมเป็ นเพื่อนเอาทีหลังได้”
“โอเค” กวนชูชิงพยักหน้าเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ข้ ึนมาแล้วเพิ่มเบอร์
หวังเสี ยนไว้ ใน WeChat
“เอาล่ะฉันจะไม่รบกวนเวลาของคุณมากไปกว่านี้แล้วลาก่อนนะ
แล้วเจอกัน” กวนชูชิงโบกมือให้เขาหลังจากส่ งคําขอเป็ นเพื่อน
“ลาก่อนแล้วเจอกัน” หวังเสี ยนพยักหน้าและเดินไปที่หอพักอย่าง
รวดเร็ ว
“ตอนนี้ฉนั ไม่มีเสน่ห์หรื อยังไงกันนะ?” กวนชูชิงมองไปที่ดา้ นหลัง
ของหวังเสี ยนและสัมผัสใบหน้าของตัวเองด้วยความเศร้า
“เขาช่วยฉันจากปัญหา จนรู ้สึกดีกบั เขาถ้าเขาขอคบกับฉันบางที…
ฉันจะรับไว้พิจารณา เขามีแฟนหรื อยังนะ?” กวนชูชิง บ่นพึมพําอยู่
คนเดียว เธอคิดอยูส่ กั ครู่ ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและ
ส่ งข้อความไปหาเพื่อนเธอในชั้นเรี ยนของการบริ หารธุรกิจ
“เสี่ ยวหยามีเด็กชื่อหวังเสี ยนอยูใ่ นชั้นเรี ยนของคุณหรื อไม่?”
“หวังเสี ยนใช่ไหมเกิดอะไรขึ้นเหรอ? ใช่!เขาอยูช่ ้ นั เรี ยนเดียวกับฉัน
เอง หวังเสี ยนเขาไล่ตามจีบเธอหรื อไม่ ไม่น่าใช่เขาเป็ นเด็กที่เก็บตัว
มาก?” ประมาณสามสิ บวินาทีขอ้ ความตอบกลับก็ปรากฏขึ้นที่
โทรศัพท์กวนซูชิง
“เก็บตัว?” กวนชูชิงเห็นเซียวย่าตอบข้อความมาและพยักหน้าอย่าง
ระมัดระวังตอบว่า “ไม่เขาคนนี้ช่วยฉันจากปั ญหายุง่ ยากบางอย่าง
และเขาก็ดูดีและมีเสน่ห์มาก”
“อืม ช่วยคุณจากปัญหาใหญ่เหรอ ฉันรู ้จกั เขานิดหน่อยหน่ะแฟน
ของฉันอยูห่ อพักเดียวกัน ครอบครัวเขาค่อนข้างมีปัญหาเขาอาศัยอยู่
กับน้องสาวเพียงสองคนไม่มีใครดูแลพวกเขา เขาเรี ยนไปต้อง
ทํางานไปเพราะต้องรับผิดชอบค่าเล่าเรี ยนรวมถึงค่าใช้จ่ายต่าง ๆ
และค่าครองชีพของตัวเขาเองกับน้องของเขาด้วย และตัวเขาก็ไม่
ค่อยได้เข้าร่ วมกิจกรรมของกลุ่มของมหาลัย เลยเพราะต้องทํางาน
นอกเวลาน่าสงสารมาก “
“น่าสงสาร?” กวนชูชิงเห็นคําตอบของเซี ยวหยาสับสนเล็กน้อยใน
เมื่อวันนี้เขาไปที่อ้ ีปิงเพื่อทานอาหาร
“มีคนน่าสงสารคนไหนบ้างที่จะไปกินอาหารที่ร้านอี้ปิง?” กวนชูชิง
รู ้สึกงงงวยแล้วตอบว่า “โอเคฉันรู ้แล้วฟังจากเธอแสดงว่าเขาน่าจะ
เป็ นคนดี”
“นางฟ้าผูใ้ จดี เธอคิดจะชอบเขาจริ ง ๆ เหรอฉันว่าเธอคิดใหม่อีก
รอบดีกว่า!”
“อย่าคิดไปไกล ฉันแค่อยากรู ้นิสยั เขาเท่านั้น” หวังเสี ยนไม่ทราบว่า
เทพธิดาแห่งมหาลัยกําลังสอบถามเกี่ยวกับตัวเขา
ในเวลานี้เขามาที่หอพักและล็อคห้องจ้องมองปลาทองแปดตัวในตู ้
ปลา
“ฉันไม่รู้วา่ การใช้พลังงานจะเยอะหรื อเปล่า” หวังเสี ยนหยิบปลา
ทองขึ้นมาและเขาก็เข้าสู่ จิตสํานึก
เขาใช้พลังมังกรเข้าสู่ ร่างของปลาทองสี ดาํ สลับขาวโดยตรง ปลา
ทองนี้เรี ยกว่า หลันเฉา ราคา 120 หยวนซึ่ งค่อนข้างแพง
เขากําลังเตรี ยมที่จะเปลี่ยนปลาทองให้เป็ นตัวที่มีค่าที่สุดในหมู่ปลา
ทองดังนั้นเขาจึงจําเป็ นต้องเลือกปลาทองทั้งหมดที่ซ้ือมาให้คล้าย
กับสี ของปลาทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า
พลังงานมังกรเข้าสู่ ร่างกายของปลาทองและมีส่วนที่สามารถควบคุม
ได้ปรากฏขึ้นมา
รอยยิม้ จาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของหวังเสี ยน มังกรมีอาํ นาจควบคุม
สัตว์น้ าํ ได้แท้จริ ง พลังมังกรนั้นสามารถทําให้ปลาวิวฒั นาการและ
ปรับเปลี่ยนสภาพได้
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วปรับให้สีและขนาดลําตัวให้เข้า
กับภาพของปลาทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า
“สําเร็ จ” หวังเสี ยนเห็น ปลาทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า ที่ถูกดัดแปลง
ใบหน้าของเขาแสดงความตื่นเต้น ปลาทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า ซึ่ ง
ได้รับการดัดแปลงจากพลังงานมังกรนั้นมีความสวยงามมากกว่าใน
ภาพเสี ยอีก นอกจากนี้มนั ยังมีออร่ าจาง ๆ และแสดงถึงความสวยงาม
มีเสน่ห์และสู งค่ามากกว่าปลาทองทัว่ ไป
นอกจากนี้ปลาทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า นี้ดูดีมากแม้แต่ในหมู่ปลา
ทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า ด้วยกันมันยังเป็ นปลาที่ดีที่สุด
“มันสวยมากอย่างไรก็ตามการอัพเกรด ปลาทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า
หนึ่งครั้งทําให้หมด พลังงานสองแต้มการใช้พลังงานค่อนข้างสู ง แต่
ถ้าฉันจะอัพเกรดปลาที่มีขนาดใหญ่กว่าเช่น ปลามังกร และ ปลา
คาร์ฟ อาจต้องใช้พลังงานมากถึงยีส่ ิ บหรื อสามสิ บหน่วย”
หวังเสี ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาได้รับพลังงานมังกรมาเพียงยีส่ ิ บหน่วย
หลังจากกินปลาจํานวนนับพันในทะเลสาบของมหาลัย หลังจากช่วย
กวนซู่ชิงในช่วงบ่ายเขาก็เหลือเพียงสิ บเก้าแต้มเท่านั้น
“มาหาเงินก่อนเถอะฉันสามารถรวบรวมพลังมังกรโดยการกินปลา
ในทะเลสาบหรื อมหาสมุทรนอกจากนั้นฉันยังสามารถรวบรวมมัน
ได้ดว้ ยการฝึ กฝนและเพาะปลูก”
หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง เงินยังคงเป็ นสิ่ งสําคัญสําหรับเขา
เขาอัพเกรดต่อไปโดยใช้ พลังงานมังกร ในไม่ชา้ รี แค๊ปบราวออเรนด้า
ก็ถูกสร้างขึ้นทั้งหมด
เมื่อมองดู รี แค๊ปบราวออเรนด้า ที่มีชีวติ ชีวาและว่องไวในตูป้ ลา
ความตื่นเต้นทําให้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิม้
“แปดปลาทอง! ถ้าเราขายตามราคาตลาดปั จจุบนั ปลาเหล่านี้จะมี
มูลค่ามากกว่าสองล้าน”
ดวงตาของหวังเสี ยนสว่างขึ้น หากเขาสามารถได้รับสองล้านจริ ง ๆ
เขาจะไม่ตอ้ งทํางานนอกเวลาในอนาคต เขายังสามารถทําให้
น้องสาวของเขาสนุกกับชีวติ ในมหาวิทยาลัยของเธอได้อย่างแท้จริ ง
ชื่อ: หวังเสี ยน
เผ่าพันธุ์: มนุษย์ (สามารถแปลงเป็ นมังกรได้)
ระดับ: ขั้น 1
พลังงานมังกร: 3/1000
ความสามารถพิเศษ: -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
-กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน(เพาะปลูก): ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
“พลังงานมังกรเสี ยไป 16 หน่วยและฉันรู ้สึกว่าฉันอ่อนแออย่างเห็น
ได้ชดั ฉันต้องฝึ กฝนให้ดีและพยายามเพิม่ ระดับเป็ นระดับที่สอง
โดยเร็ วที่สุด แล้วฉันจะกลายเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์ และมีวงั มังกรเป็ น
ของตัวเอง “
หวังเสี ยนมองดูขอ้ มูลของเขาและมีแสงประกายแสงในดวงตาของ
เขา
เขากระโดดขึ้นไปที่เตียงแล้วนัง่ ลงทันที
บ่มเพาะพลังมังกรศักดิ์สิทธิ์ และนําพาพลังมังกรเข้าสู่ ร่างกาย
 ตอนที่ 7 การบ่ มเพาะพลังมังกรศักดิ์สิทธิ์
“ไม่เลวเลยฉันได้รับ พลังงานมังกร 20 คะแนนหลังจากหนึ่งคืนของ
การฝึ กฝน”
เช้าวันรุ่ งขึ้นหวังเสี ยนจ้องมองที่ระดับพลังงานมังกรที่เขาได้รับ
ตลอดทั้งคืนด้วยความตื่นเต้นถ้าระดับความเร็ วในการฝึ กของเขา
คงที่มนั จะใช้เวลาห้าสิ บวันในการเลื่อนระดับขึ้นไปสู่ ระดับที่สอง
จากการเปลี่ยนแปลงของ พลังมังกรศักดิ์สิทธิ์
เขาจะสามารถเข้าถึงการแปลงแรกจากเก้าระดับการเปลี่ยนแปลง
ครั้งแรกของการเปลี่ยนแปลงมังกรอันศักดิ์สิทธิ์สามารถทําให้หวัง
เสี ยนท่องไปในมหาสมุทรและดําดิ่งลงสู่ ทะเลลึกได้เขาจะเป็ นมังกร
ที่โตขึ้นไม่ใช่ลูกมังกรขนาดฝ่ ามืออีกต่อไป
“มันยังคงอีกสักพัก หลังจากหาเงินได้เยอะเพียงพอแล้วฉันจึงจะค่อย
ออกไปที่ทะเล”
ในขณะที่หวังเสี ยนกําลังใช้ความคิดของเขาอยูเ่ ขาก็อาบนํ้าแต่งตัว
ไปด้วย
“ฉันจะขี่สกู๊ตเตอร์ของ ตงไห่ ไปดีกว่า”
หลังจากมีความคิดบางอย่างเขาหยิบกุญแจรถที่ ตงไห่ เคยให้เขาไว้
ก่อนที่จะปิ ดเทอมช่วงฤดูร้อน
หวัง ตงไห่ เป็ นเพื่อนที่ดีที่สุดของหวังเสี ยน พวกเขาสนิทกันมาก
น่าจะเป็ นเพราะพวกเขาใช้นามสกุลเดียวกัน
หวัง ตงไห่ เป็ นคนในท้องถิ่น รู ้วา่ หวังเสี ยนยากจนเขาคอยช่วยเหลือ
หวังเสี ยนบ่อยครั้ง สิ่ งที่น่าจดจําที่สุดคือหวัง ตงไห่ แอบพาหวังเสี ยน
ไปยังห้องซาวน่าครบวงจรแห่งหนึ่งที่มีหญิงสาวขายบริ การ
หลังจากที่รู้วา่ เขายังบริ สุทธิ์ในที่สุดหวังเสี ยนก็แอบหนีเขากลับมา
อย่างเงียบ ๆ โดย หวัง ตงไห่ ไม่รู้
ด้วยที่วา่ เขาเป็ นคนอวบอ้วนและขี้เกียจเล็กน้อย นักเรี ยนคนอื่นจะ
ซื้อจักรยานสําหรับใช้ใน มหาลัย แต่เขาบอกว่าเขาขี้เกียจเกินกว่าจะ
ปั่นมันได้ ดังนั้นเขาจึงซื้อสกู๊ตเตอร์
หวังเสี ยนหิ้วตูป้ ลาของเขาเดินลงบันได ฝนหยุดแล้วตั้งแต่เมื่อคืน
เมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสง อากาศฤดูร้อนหลังพายุฝนสงบ ได้พดั พา
เอากลิ่นดินและหญ้าทําให้รู้สึกสดชื่น
หวังเสี ยนมาที่จอดรถและสตาร์ทเครื่ องยนต์ของสกู๊ตเตอร์ของหวัง
ตงไห่สกูตเตอร์ของเขามีขนาดใหญ่กว่าเมื่อเทียบกับสกูตเตอร์ของ
คนอื่น
คนอ้วนอย่างหวัง ตงไห่ สามารถขี่สกู๊ตเตอร์น้ ีได้อย่างสะดวกสบาย
หวังเสี ยนวางตูป้ ลาบนที่พกั ขาและขับรถไปที่ตลาดดอกไม้และนก
“ฉันหวังว่าฉันจะสามารถขายพวกมันได้ท้ งั หมด”
หวังเสี ยนยิม้ ตลอดการเดินทาง 30 นาทีจากมหาลัยของเขาไปยัง
ตลาดดอกไม้และนกการขี่ของเขาปกติดีและมัน่ คงในขณะเดียวกัน
เขาก็ตอ้ งคอยจับประคองตูป้ ลาไปด้วย
“ใกล้ถึงแล้ว”
หวังเสี ยนมองไปที่ดา้ นหน้าของเขาและสังเกตเห็นฝูงชนจํานวนมาก
ที่ตลาดดอกไม้และนก
นอกจากนี้เขายังพบรถยนต์จาํ นวนมากที่มีป้ายทะเบียนรถที่ไม่ใช่
ของท้องถิ่นขับรถเข้ามาดูเหมือนว่าหลายคนกําลังเข้าร่ วมงาน
มหกรรมปลาทอง
หวังเสี ยนเร่ งความเร็ วเล็กน้อยขณะที่เขาขับรถไปที่ตลาดดอกไม้
และนกผ่านช่องทางข้างถนนปกติ
“บรู มมม ๆ !บรู มมม ๆ !”
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยนิ คํารามดังสนัน่ จากทางด้านหลัง
จากนั้นไม่นานหวังเสี ยนก็เห็นรถจักรยานยนต์ขนาดใหญ่สามสี่ คนั
พุง่ เข้ามาจากทางแยกด้วยความเร็ วที่ไม่นอ้ ยกว่า 80 กม. ต่อชัว่ โมง
หวังเสี ยนสังเกตว่ารถจักรยานยนต์ใหญ่สี่คนั กําลังพุง่ เข้าหาเขาด้วย
ความเร็ ว
“บรู มมม ๆ !”
“ฮ่าฮ่าขอโทษนะ ฉันถึงก่อน!”
ในเวลานี้มอเตอร์ไซค์คนั ใหญ่แถวหน้าเบรกอย่างรวดเร็ วและรถก็
หยุด คนขี่หวั เราะออกมาดัง ๆ ขณะที่ถอดหมวกกันน็อคออกส่ วน
คันอื่น ๆ ที่เหลือก็เบรกและหยุดอย่างรวดเร็ วเช่นกัน
“โอ้…ไม่นะ.”
รถใหญ่คนั หนึ่งไม่สามารถเบรกให้หยุดได้และลื่นไถลไปในทันที
ถนนยังเปี ยกหลังจากฝนตกมาทั้งคืน ดังนั้นจักรยานยนต์จึงพุง่ เข้ามา
ในทิศทางของหวังเสี ยน
หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อย เขากระโดดหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ ว
เมื่อรถพุง่ เข้ามาทางเขา
“ปัง!”
สกูตเตอร์ที่เขานัง่ อยูน่ ้ นั ถูกชนกระเด็นออกไปสามถึงสี่ เมตร
หลังจากรถจักรยานยนต์ชนสกู๊ตเตอร์มนั ก็หยุดลง
“แย่จริ ง มอเตอร์ไซค์ฉนั มันลื่น!”
ชายหนุ่มคนหนึ่งขี่จกั รยานยนต์ถอดหมวกแล้วพูดอย่างอาย ๆ เขาลง
จากมอเตอร์ไซค์และตรวจสอบด้านหน้าของจักรยานยนต์ของตัวเอง
เมื่อเห็นว่ามีความเสี ยหายไม่มากเขาก็ถอนหายใจโล่งอก
“โชคดีที่จกั รยานยนต์ของฉันนั้นไม่เสี ยหาย!”
ใบหน้าหวังเสี ยนแสดงความโกรธเมื่อชายหนุ่มไม่สนใจรถสกูตเตอร์
ที่เขาชนและตรวจสอบรถจักรยานยนต์ของตัวเขาเองในขณะที่เขา
ลงจากจักรยานยนต์
ถ้าหากหวังเสี ยนไม่ได้มีพลังมังกรเขาอาจหลบไม่พน้ จากการถูกชน
“ไม่นะ ปลาทองของฉัน”
หวังเสี ยนตกใจจนหน้าเสี ยก็เมื่อเขาเห็นตูป้ ลาของเขาตกแตก
ตูป้ ลาแตกและปลาทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า ทั้งหมดกําลังดิ้นอยูบ่ น
พื้นสองตัวถูกทับอยูใ่ ต้ลอ้ รถและตายสนิท อีกสี่ ตวั นั้นก็ใกล้ตายแล้ว
เช่นกัน
หวังเสี ยนแทบอยากจะร้องไห้เมื่อเขามองไปที่ชายหนุ่มผูท้ ี่ทาํ ราว
กับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเดินไปที่ชายหนุ่ม
“คุณขับรถแบบนั้นได้อย่างไรและคุณไม่คิดจะดูสกูตเตอร์ของฉัน
หลังจากที่คุณชนจนล้มลง”
“เอ่อ?”
ชายหนุ่มหันไปทางสกู๊ตเตอร์ที่ลม้ อยูบ่ นพื้นทันทีที่เขาได้ยนิ หวัง
เสี ยน
“โอเค น้องชายฉันขอโทษสกูตเตอร์ของคุณราคาเท่าไหร่ บอกฉันมา
ฉันจะชดเชยให้คุณ”
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยิม้ และเขาไม่สนใจสกูตเตอร์อย่างจริ งจัง
“มีอะไรหรื อเปล่านายไม่ได้ชนใครบาดเจ็บใช่ไหม?”
ในขณะเดียวกันชายหนุ่มอีกคนที่อยูข่ ี่รถมอเตอร์ไซค์อีกคันก็มาจาก
ด้านหลังและสอบถามเพื่อนของเขา
“ไม่เป็ นอะไรแค่ชนสกู๊ตเตอร์…คุณภาพของ ฮาร์เล่ย-์ เดวิดสัน ที่สงั่
ประกอบโดยเฉพาะนี้แข็งแรงมาก”
ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดีขณะที่เขาหันหลังกลับมาพูดหวังเสี ยน
จ้องไปที่ชายหนุ่มที่ไม่สนใจอะไรเลย เขาตรงไปที่ชายหนุ่ม
“เฮ้ คุณจะไม่ชดเชยสิ่ งที่คุณทําเสี ยหายหรื อ?”
“หื ม?” ชายหนุ่มมองไปที่หวังเสี ยนและยิม้ พูดว่า
“ฉันจะจ่ายให้แน่นอนมันเป็ นแค่สกู๊ตเตอร์เองบอกราคามาสิ ”
“เฮ้ไม่ใช่แค่สกู๊ตเตอร์เท่านั้นปลาทองของฉันด้วย” หวังเสี ยนตอบ
อย่างเมินเฉย
“ปลาทอง? ฮ่าฮ่ามีปลาทองด้วยงั้นเหรอ? ก็แค่ต้ งั ราคามา”
เมื่อได้ยนิ แล้วชายหนุ่มก็หวั เราะเบา ๆ แล้วควักเงินออกจากกระเป๋ า
ของเขาประมาณห้าถึงหกใบในขณะที่เขาพูดเขานําเงินทั้งหกใบส่ ง
ให้ กับหวังเสี ยน
“นี่ประมาณหกพันหยวนนี่น่าจะพอแล้ว”
“หกพัน?” หวังเสี ยนมองดูเงินในมือของเขาแล้วส่ ายหน้าพูดว่า
“มันไม่สามารถซื้อแม้กระทัง่ หางปลาของฉันได้”
“คุณพยายามที่จะแบล็คเมล์หรื อไง?” ชายหนุ่มถามด้วยสายตาเย็นชา
ขณะที่จอ้ งหน้าเขา
“อะไรนะคุณกําลังพยายามจะโกงพวกเราเหรอ?”
ชายหนุ่มอีกสามคนก็เดินเข้ามาในเวลานี้และที่จอ้ งมองหวังเสี ยน
ด้วยสายตาไม่เป็ นมิตรบางคนที่ปากทางเข้าตลาดดอกไม้และนกเดิน
ออกมามุงดูดว้ ยความอยากรู ้ เมื่อพวกเขาเห็นอุบตั ิเหตุ
“หนุ่มน้อย ไม่ตอ้ งมองฉันก็รู้วา่ หกพันหยวนนั้นมากเกินพอที่จะ
ชดใช้สกู๊ตเตอร์ของคุณและปลาทองที่น่าสมเพชนี่”
ชายหนุ่มกล่าวขณะที่เขามองดูหวังเสี ยนและจ้องมองเขา และเขาชี้
ไปที่หวังเสี ยนด้วยความไม่พอใจ
“รับเงินไปในขณะที่คุณสามารถทําได้มิฉะนั้นคุณจะไม่ได้รับแม้แต่
เซ็นต์เดียว”
“ดูเหมือนว่าชายหนุ่มที่ขี่มอเตอร์ไซค์คนั ใหญ่จะชนเข้ากับรถสกู๊ต
เตอร์ของเด็กหนุ่ม”
“เขาไม่เป็ นไรไม่ใช่เหรอ ถ้าเขาไม่เป็ นไรหกพันก็น่าจะพอกับ
ค่าเสี ยหายแล้วนะ”
“มันคือ ฮาร์เล่ย-์ เดวิดสัน รถจักรยานยนต์น้ นั เจ๋ งมากมันต้องมีราคา
แพงมาก”
ในเวลานี้คนดูโดยรอบกําลังซุบซิบพูดคุยขณะที่กลุ่มของเซี ยนกับ
คู่กรณี กาํ ลังตกลงกันอยู่
“คุณจะชดใช้ฉนั ด้วยเงินเพียงหกพันเหรี ยญเนี่ยนะ”
หวังเสี ยนเยาะเย้ยชายหนุ่ม เขาหันไปจับสกูตเตอร์ยกขึ้นตั้งและจับ
ปลาทองรี แค๊ปบราวออเรนด้า ขึ้นมาดู
 ตอนที่ 8 ปลาทองและมอเตอร์ ไซค์
หวังเสี ยนวางปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า บนแผ่นกระจกของตู ้
ปลาที่แตก แล้วเดินตรงไปที่ชายหนุ่ม
“ปลาทองแปดตัวฉันเกรงว่าราคาหกพันที่คุณให้น้ นั ยังไม่เพียงพอ
ต่อค่าเสี ยหายเลย ฉันจะเรี ยกตํารวจมา แล้วให้พวกเขาเป็ นคนจัดการ
กับอุบตั ิเหตุครั้งนี้” หวังเสี ยนมองชายหนุ่มและพูดอย่างเย็นชา
ชายหนุ่มที่อยูต่ รงหน้าเขาแสดงท่าทางเย่อหยิง่ เกินไป หากเขาขอโทษ
ทันทีที่เขาลงมาจากรถหรื อแสดงออกถึงการสํานึกผิดจริ ง ๆ หวัง
เสี ยนอาจไม่คิดจะเรี ยกร้องค่าเสี ยหายอะไรมากมายกับเขา ท้ายที่สุด
สิ่ งที่เขาต้องทําก็คือการใช้พลังงานมังกรไป 16 แต้มซึ่งเขาสามารถ
หามาทดแทนได้ตลอด
อย่างไรก็ตามชายหนุ่มคนนี้เขาเป็ นคนที่หยิง่ ยโสและหวังเสี ยนย่อม
ไม่ยอมปล่อยเรื่ องนี้ให้มนั ผ่านไป
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ในขณะนี้กค็ ือเขาค่อย ๆ ได้รับอิทธิพลตามธรรมชาติ
อันศักดิ์สิทธิ์ของมังกรศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งศักดิ์ศรี และเกียรติของมังกรนั้น
ถือว่าสู งส่ งมาก
“ไม่เป็ นไรคุณแค่พยายามเรี ยกร้องราคาให้สูงขึ้นเท่านั้นเอง เอาอย่าง
นี้มอเตอร์ไซค์คุณมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ และปลาทองตัวเล็ก ๆ ของคุณ
มีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ ฉนั จะชดเชยคุณให้มากที่สุด” ชายหนุ่มเดินไปและ
พูดอย่างเยือกเย็นเมื่อเขาเห็นหวังเสี ยนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
“เฮ้..เด็กเหลือขอกําลังมองหาปัญหาเหรอ?” กลุ่มชายหนุ่มหลายคน
ที่อยูข่ า้ งหลังเขาเดินไปและล้อมรอบหวังเสี ยนในทั้งสี่ ทิศทาง
“เฮ้..เฮ้..อย่าใจร้อนน่าค่อย ๆ มาคุยกันและตกลงเรื่ องนี้อย่างใจเย็น
กันเถอะ” ชายชราที่ดา้ นข้างเห็นความวุน่ วายที่กาํ ลังจะเกิดขึ้นรี บ
เดินเข้าไปและบอกกล่าวด้วยความปรารถนาดี
“หนุ่มน้อยดูจากค่าความเสี ยหายของเธอ ฉันก็คิดว่ามันเหมาะสม
ชายหนุ่มเหล่านี้กไ็ ม่ได้ไร้เหตุผลพวกเขาก็จะชดเชยให้คุณใน
ปริ มาณที่เหมาะสมอย่าโลภมากนักเลย”
หวังเสี ยนเหลือบมองไปที่ชายชราก่อนที่จะเปลี่ยนสายตาของเขา
กลับมาจ้องมองชายหนุ่มทั้งสี่ คนที่ลอ้ มรอบตัวเขา
ฉันไม่ตอ้ งการให้พวกนายชดเชยฉันให้กบั มอเตอร์ไซค์ที่เสี ยหาย
แต่ปลาทองของฉัน…
หวังเสี ยนหยุดวาง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า แปดตัวของเขาลงบนพื้น
เขามองไปที่พวกเขาอย่างเย็นชาก่อนจะพูดต่อ “คุณต้องชดเชยให้ฉนั
สําหรับปลาทองของฉัน มีท้ งั หมดแปดตัว เรดแค๊ปบราวออเรนด้า
สําหรับคุณค่าและราคาของปลาแต่ละตัวพวกคุณสามารถค้นหามัน
ทางออนไลน์ได้ดว้ ยตัวคุณเอง”
“ช่างพูดอะไรโง่ ๆ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า เหรอมันคืออะไร อย่าพูด
เหลวไหลต่อหน้าฉันจะไม่ยอมฟังเรื่ องเพ้อเจ้อของนายและฉันจะไม่
เพิ่มราคาให้นายแม้แต่หยวนเดียว” ชายหนุ่มชี้หน้าและพูดอย่างเย็น
ชาหลังจากเห็นว่าหวังเสี ยนเหมือนพยายามเรี ยกร้องเงินเพิ่ม
“อะไรนะ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า” อย่างไรก็ตามชายชราที่เข้ามา
เป็ นคนกลางในการไกล่เกลี่ยก็ตกใจ เขาดูปลาทองข้าง ๆ หวังเสี ยน
แล้วรี บก้มลงดูใกล้ ๆ ทันที
“นี่คือ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า จริ ง ๆ พวกมันเป็ นของจริ ง!” ชายชรา
อุทานด้วยความตกใจ ในขณะที่เขาเห็นปลาทองในตูป้ ลาที่แตก
หลังจากเดินไปดู เขารู ้สึกปวดใจเล็กน้อยก่อนที่จะตะโกนว่า
“นี่คือ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ระดับพรี เมี่ยม! ปลาสองตัวนี้ยงั ดีอยู่
เฮ้…รี บช่วยและดูแลพวกมันสิ !”
“เรดแค๊ปบราวออเรนด้า…นัน่ คือ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า จริ ง ๆ
หรื อ?” ชายชราและชายวัยกลางคนหลายคนยืนอยูข่ า้ งหลังฝูงชน
อุทานขึ้นขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปดูดว้ ยความตกใจ
“นี่คือ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า จริ ง ๆ พวกมันเป็ นเป็ นปลาหายาก ระดับ
ขุนนางในหมู่ปลาทองด้วยกันสิ่ งที่น่าเสี ยคือปลาทองสองตัวถูกทับ
จนขี้แตกตาย”
“เมื่อมองดูจากรู ปร่ างสี สนั ของปลาพวกนี้ พวกมันอาจจะได้รับการ
พิจารณาว่าเป็ นหนึ่งใน เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ที่ดีที่สุดแต่ละตัว
อาจจะมีค่าอย่างน้อย 3-4 หมื่นหยวน” จีนมุงบางคนอุทานและส่ าย
หัวเมื่อพวกเขาเดินไปและเห็นปลาทองพวกนั้นบนพื้น
“3-4 หมื่นหยวน” กลุ่มของชายหนุ่มผูย้ นื อยูข่ า้ ง ๆ ได้ยนิ สิ่ งที่ชาย
ชราและคนอื่น ๆ พูด พวกเขาตกใจอย่างสมบูรณ์เมื่อมองดูปลาทอง
ที่อยูบ่ นพื้นด้วยความไม่เชื่อ
“ปลาเหล่านี้…ปลาทองเหล่านี้มีมูลค่า 3-4 หมื่นหยวน เลยงั้นเหรอ”
พวกเขาถามด้วยความตกใจ
“ไม่ใช่ท้ งั หมดนี่” ชายชราเงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับชายหนุ่มกลุ่มหนึ่ง
ว่า “ปลาแต่ละตัวมีค่าประมาณ3-4 หมื่นหยวน ดูลกั ษณะที่ปรากฏ
ของพวกมัน ปลาพวกนี้ต่อตัวจะไม่ถูกกว่า 35,000 อย่างแน่นอน”
“ปลาสองตัวนี้บดทับจนตายและเกล็ดของปลาทั้งสี่ ตวั นี้เสี ยหายปลา
ทั้งหกตัวจะมีราคาไม่ต่าํ กว่าสองล้านหยวน” ชายชราตอบ
“เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ยากมากที่จะผสมพันธุ์ตอนนี้มีต้ งั แปดตัว
และปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน…เป็ นสิ่ งที่โชคร้ายสําหรับพวกมัน
จริ ง ๆ” เมื่อชายวัยกลางคนพูดเขาก็ส่ายหัวอย่างต่อเนื่อง
มีคนมุงดูจาํ นวนมากขึ้นเรื่ อย ๆ พวกเขามาที่นี่เพื่องานนิทรรศการ
ปลาทอง ในวันนี้และเป็ นคนที่รักปลาทองโดยธรรมชาติแล้วพวก
เขาสามารถจดจําขุนนางของสายพันธุ์ปลาทอง เรดแค๊ปบราวออ
เรนด้า ได้อย่างดี
เมื่อชายหนุ่มได้ยนิ เสี ยงถอนหายใจของฝูงชนขากรรไกรของพวก
เขาก็อา้ กว้าง หวังเสี ยนมองไปที่ชายหนุ่มและพูดอย่างเยือกเย็น
“ฉันเชื่อว่ามันเป็ นการดีที่สุดที่จะให้ตาํ รวจจัดการกับเหตุการณ์น้ ี”
“คุณไม่สามารถจ่ายด้วยเงินน้อยกว่าสองล้านหยวนได้ มีการจัดงาน
ปลาทองที่ตลาดดอกไม้และนกวันนี้มนั จะง่ายต่อการประเมินราคา
ความสู ญเสี ย ในเมื่อผูเ้ ชี่ยวชาญอยูท่ ี่นี่จาํ นวนมากเพื่อให้พวกเขาทํา
การประเมินราคา” ชายชราส่ ายหัวแล้วพูดต่อว่า “เฮ้..เจ้าหนุ่มคุณ
ควรระวังให้มากขึ้นตอนที่ขบั ขี่รถ”
ชายหนุ่มอ้าปากค้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ กลุ่มชายหนุ่มที่อยูข่ า้ ง
หลังเขายืนอยูท่ ี่นนั่ ด้วยความตกใจ พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่าปลา
ทองที่พวกเขาฆ่าจะมีมูลค่าสองล้านหยวน
เมื่อชายหนุ่มเห็นหวังเสี ยนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาใบหน้าของ
เขาเปลี่ยนเป็ นสี ดาํ เหตุการณ์น้ ีเป็ นความผิดของเขาทั้งหมดและไม่
ต้องสงสัยเลยว่าคําตัดสิ นขั้นสุ ดท้ายจะเป็ นอย่างไร เขาต้องชดใช้
อย่างน้อยสองล้าน
อย่างไรก็ตามเขาจะมีเงินจํานวนมากนั้นไปได้อย่างไร?
ถ้าผูอ้ าวุโสในบ้านของเขารู ้เหตุการณ์น้ ีมนั จะเป็ นหายนะที่ยง่ิ ใหญ่
สําหรับเขายิง่ กว่านี้
“เฮ้…พี่ชายไม่ตอ้ งโทรหาตํารวจหรอกนะ” สี หน้าของชายหนุ่ม
เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ วและเขาพูดกับหวังเสี ยนอย่างร้อนรน
“ฉันตกลงที่จะไม่โทรเรี ยกตํารวจก็ได้ แต่คุณต้องชดใช้ให้ฉนั ” หวัง
เสี ยนตอบกลับมองเขาอย่างเย็นชา
“ฉัน …” ชายหนุ่มมองกลุ่มชายหนุ่มด้วยความอับอาย
“ชาร์น เรารวมเงินกันแล้วได้แค่450,000 หยวนแค่น้ นั เอง …”
ชายหนุ่มคนที่อยูข่ า้ งหลังเขาทําอะไรไม่ถูกและมองเขาพร้อมพูดต่อ
“ทําไมนายไม่โทรไปที่บา้ น…”
“ฉันทําไม่ได้” ชายหนุ่มส่ ายหัวทันที แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปล่อย
ให้ครอบครัวรู ้เรื่ องนี้ได้ เขามองไปที่หวังเสี ยนเขากัดฟันของเขาแล้ว
พูดว่า “พี่ชายฉันจะชดเชยให้คุณด้วยมอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย ์ ของฉัน”
“มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย?์ ” หวังเสี ยนยกคิ้วของเขาและหันหน้าไปทาง
มอเตอร์ไซค์ที่มองเห็นอยูด่ า้ นข้าง
“มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย ์ ของฉันเพิ่งสัง่ ทําขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้และมี
มูลค่า 1.53 ล้าน” ชายหนุ่มกล่าวอย่างไม่เต็มใจ
“มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย ์ ราคา 1.53 ล้าน” หวังเสี ยนขมวดคิ้วและสงสัย
ในข้ออ้างของเขา
“คุณสามารถตรวจสอบได้จากเว็บไซต์ทางการนอกจากนี้ฉนั มีบนั ทึก
คําสัง่ ซื้อของฉันที่นี่ดว้ ย” ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้ว
เปิ ดบันทึก “รถจักรยานยนต์ Harley นี้เป็ นรุ่ นพิเศษที่ทาํ ขึ้นเองของ
Electra Glide โดยมีราคารวมอยูท่ ี่ 1.53 ล้าน”
“ถึงแม้วา่ จะเป็ น 1.53 ล้านแต่กย็ งั ไม่เพียงพอนอกจากนี้ยงั เป็ น
รถจักรยานยนต์ใช้แล้ว” หวังเสี ยนพูด
“ถ้าเราแค่เอาค่าของปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า 6 ตัวราคาอย่าง
น้อยก็จะอยูท่ ี่ 2.2 – 2.3 ล้าน” ชายหนุ่มรู ้สึกอับอายกับคําพูดของ
หวังเสี ยน เขาเดินไปที่กล่องเล็ก ๆ ของรถจักรยานยนต์ Harley และ
หยิบกล่องขึ้นมา
“ฉันจะเพิม่ รองเท้าคู่น้ ีดว้ ย” ชายหนุ่มเปิ ดกล่องและเปิ ดเผยรองเท้า
หนึ่งคู่ “Nike MAG – แบ็คทูเดอะฟิ วส์เจอร์ 2 มีเพียง 81 คู่ที่มีอยูท่ วั่
โลกและแต่ละคู่มีค่าประมาณเจ็ดแสนหยวน”
หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อยเมื่อเขามองดูรองเท้าคู่น้ ีโดยไม่เชื่อ
“ชาร์น นายหาซื้อรองเท้าคู่น้ ีอย่างยากลําบากตอนนี้จะปล่อยไปเหรอ”
ชายหนุ่มอีกคนอดไม่ได้ที่จะรู ้สึกปากสัน่ อุบตั ิเหตุครั้งนี้เพียงครั้ง
เดียวทําให้เพื่อนของเขาแทบหมดตัว
หวังเสี ยนขมวดคิ้ว ไม่วา่ จะเป็ นมอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย ์ 1.5 ล้านหรื อ
รองเท้าขนาด 700,000 สําหรับเขามันก็ไม่ได้ยอดเยีย่ มอะไรเท่าเงิน
สด
“ถ้าคุณมีเงินคุณสามารถหาซื้อมอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย ์ เมื่อไรก็ได้ แต่
คุณจะไม่สามารถหารองเท้าคู่น้ ีได้อีก” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่เต็มใจ
“ถ้าคุณต้องการเงินสดฉันไม่มี และนอกจากนี้ปลาทองของคุณก็มี
มูลค่าสองล้านเหมือนกันกับมูลค่าของสิ นค้าของฉันที่รวมเข้าด้วยกัน”
“เอาล่ะตกลง!” ถึงหวังเสี ยนจะพยักหน้า แต่สีหน้าเขาก็แสดงความ
ไม่พอใจอย่างชัดเจน
 ตอนที่ 9 เปลีย่ นปลาอีกครั้ง
“มอเตอร์ไซค์และรองเท้าหนึ่งคู่” หวังเสี ยนออกมาจากสํานักงาน
บริ หารยานพาหนะด้วยสี หน้าหม่นหมองในขณะที่เขามองมอเตอร์ไซค์
ฮาร์เลย์และรองเท้าในมือ
ชายหนุ่มคู่กรณี ของเขา นําเอาสิ นค้ามูลค่าสองล้านหยวนเพื่อชดเชย
ให้แก่เขาเพราะปลาทองมีมูลค่ามากกว่าสองล้าน มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์
และรองเท้าคู่หนึ่งนั้น ก็ถือว่าเป็ นค่าชดเชยที่พอสมเหตุสมผล แม้วา่
ตัวเขาจะต้องการเงินสดมากกว่าก็ตาม
“แต่มีสิ่งหนึ่งที่ดีน้ นั ก็คือปฏิกิริยาการตอบรับที่ดีเกี่ยวกับปลาทอง
จากตลาดดอกไม้และนก และฉันควรจะสามารถขายปลาทองทั้งหมด
ของฉันได้” หวังเสี ยนพึมพํา
ฝูงชนเริ่ มทวีคูณเมื่อผูค้ นรอบ ๆ พวกเขาค้นพบเกี่ยวกับปลาทอง ที่
ถูกทับตายภายใต้ลอ้ รถ
ในเวลานั้นมีคนแสดงความสนใจที่จะซื้อมัน แต่เขากลัวว่าปลาที่
เหลือจะมีผลกระทบหลังจากเกิดอุบตั ิเหตุ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าขายมัน
ต่อจากนั้นหวังเสี ยนได้ติดตามชายหนุ่มไปยังสํานักงานบริ หารยาน
พาหนะเพื่อโอนกรรมสิ ทธิ์รถจักรยานยนต์ฮาร์เลย์ ในขณะเดียวกัน
ชายหนุ่มก็ได้เพิ่มการชดเชยให้เขาเพื่อให้เขาจะได้รับใบขับขี่
รถจักรยานยนต์ผา่ นสายสัมพันธ์บางอย่าง
“มอเตอร์ไซค์คนั นี้…” หวังเสี ยนจ้องมองครู่ หนึ่งก่อนที่เขาจะขึ้นขี่
มัน
เขารู ้วธิ ีขี่มอเตอร์ไซค์ แต่มอเตอร์ไซค์คนั นี้เขาคิดว่ามันใหญ่เกินไป
สําหรับเขา หวังเสี ยนสตาร์ทเครื่ องยนต์และมุ่งหน้ากลับไปโรงเรี ยน
ด้วยความระมัดระวัง
“รถแรงมาก” หวังเสี ยนบิดคันเร่ งเบา ๆ และรถจักรยานยนต์กพ็ งุ่
ออกไป
ตอนนี้เขาพยายามหาข้อมูลเพิม่ เติมเกี่ยวกับมอเตอร์ไซค์ ฮาร์เลย์ คันนี้
โดยทัว่ ไปแล้วรถจักรยานยนต์ฮาร์เลย์ส่วนใหญ่มีมูลค่าประมาณสอง
สามแสนต่อคัน แต่หนึ่งในคุณสมบัติพิเศษของฮาร์เลย์คือความสามารถ
ในการปรับเปลี่ยนและสามารถแต่งเองตามแบบที่ชอบได้
ฮาร์เลย์ที่สร้างขึ้นเองที่มีราคา 1.5 ล้าน
คุณสมบัติที่เป็ นเอกลักษณ์ที่สุดสําหรับรถจักรยานยนต์ของ ฮาร์เลย์
คือพวกเขาเท่ห์และโฉบเฉี่ยวอย่างที่สุด ผูช้ ายทุกคนที่ขี่มนั จะเต็มไป
ด้วยความรู ้สึกถึงความพิเศษนี้
นอกจากนี้รถจักรยานยนต์ของ ฮาร์เล่ย ์ ยังปรากฏตัวในภาพยนตร์
บ็อกบัสเตอร์หลายเรื่ องของสหรัฐฯ
หวังเสี ยนรู ้สึกได้ถึงสายตาที่จอ้ งมองมาจากคนเดินถนนเมื่อเขาขี่
จักรยานยนต์ไปตามถนน
ถึงอย่างนั้นเขาก็ชอบมอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์ น้อยกว่ารถยนต์
หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง ท้ายที่สุดแล้วรถยนต์สามารถทําหน้าที่เป็ น
เกราะป้องกันสําหรับผูข้ บั ขี่และผูโ้ ดยสารซึ่ งรวมถึงการบรรทุกสิ่ งของ
ได้มากกว่าในขณะที่รถจักรยานยนต์น้ ีน้ นั อาจจะคล่องตัวกว่าแต่
หลัก ๆ แล้วมันใช้ในการขับขี่เพื่อความเทห์
เขาเปรี ยบเทียบระหว่างการเกิดอุบตั ิเหตุเขาจะกระเด็นออกจาก
จักรยานยนต์และบาดเจ็บและเป็ นอันตรายมากกว่าการที่เขาจะขับ
รถยนต์
ในการขี่มอเตอร์ไซค์คนั ใหญ่เช่นนี้หวังเสี ยนขี่มนั อย่างช้า ๆ เพราะ
เขาเห็นคุณค่าชีวติ ของเขาเป็ นอย่างมาก
อย่างไรก็ตามเขาอยูใ่ นอารมณ์สบาย ๆ ในวันนี้เพราะเขาได้พบวิธีที่
จะสร้างรายให้เขาได้อย่างมากมาย
“ชาร์นนายให้รถคันที่นายโปรดปรานที่สุด และนายเพิ่งซื้อรองเท้าลิ
มิเต็ดที่นายเสาะหามานานกับเขาและฉันรู ้วา่ นายเก็บเงินลําบาก
ขนาดไหนขณะที่นายเรี ยนอยูใ่ นต่างประเทศ” ชายหนุ่มเพื่อนคน
หนึ่งกล่าวกับเขาที่ทางเข้าสํานักงานบริ หารยานพาหนะ
“ฉันจะทําอะไรได้อีก?” ชายหนุ่ม ตอบด้วยท่าทางเซื่ องซึม
“อืม..มันเป็ นเรื่ องจริ ง” กลุ่มเด็กหนุ่มที่เหลือมองดูเขาด้วยความสงสาร
ตระกูลของเขาเป็ นที่รู้จกั กันดีในเรื่ องความมีระเบียบวินยั และยุติธรรม
พ่อของเขาจะไม่สนใจแม้กระทัง่ ว่าจะเป็ นลูกของเขาเองก็ตาม เมื่อ
เขาก่อความผิดพลาดใด ๆ ก็ตอ้ งโดนลงโทษตามกฎของตระกูล
เมื่อก่อนเขาก่อปัญหาใหญ่ และพ่อของเขาเตะเขาออกนอกประเทศ
เป็ นเวลาสามปี ในที่สุดเขาก็พ่ งึ จะกลับมาได้ หากเขามีปัญหาอีกครั้ง
เขาจะถูกส่ งไปอีกครั้งและไม่รู้จะกลับมาได้เมื่อไหร่
……….
“ฉันควรโทรหาเสี่ ยวหยูและขอให้เธอมาที่นี่และเธอก็ไม่จาํ เป็ นต้อง
ทํางานนอกเวลาอีกต่อไป” หลังจากที่หวังเสี ยนจอดจักรยานยนต์
หลังหอพักเขาก็นาํ รองเท้าคู่น้ นั กลับมาเก็บไว้ที่หอ้ งด้วย
ด้วยความสามารถของเขาการทํางานพิเศษของน้องสาวและตัวเขา
เองก็ไม่จาํ เป็ นต้องทําอีกต่อไป
หวังเสี ยนเข้าห้องของเขาแล้วโยนรองเท้าคู่น้ นั ไปไว้ที่ขา้ งเตียงของ
เขา แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาน้องสาวของเขา
“เสี่ ยวหยู”
“พี่เหรอ!.มีเรื่ องอะไรสําคัญหรื อเปล่าฉันกําลังสอนพิเศษนันนัน*1
อยู”่ เสี ยงของเสี่ ยวหยูมาจากโทรศัพท์
“ฟังพี่พดู ก่อนตอนนี้เธอไม่ตอ้ งทํางานพิเศษนอกเวลาอีกต่อไปแล้ว
มาหาพี่ได้เลยพี่มีเงินมากพอสําหรับค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ของเราสองคน
มากเกินพอ” หวังเสี ยนหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาพูด
“ไม่ได้หรอกพี่ พ่อแม่ของนันนันเพิ่งให้เงินค่าจ้างล่วงหน้าให้ฉนั
วันนี้นอกจากนี้การสอนนันนันเป็ นงานที่ฉนั ชอบและสนุกกับมัน
ด้วยและฉันกับเสี่ ยวเม่ยวางแผนที่จะไป มหาวิทยาลัยพร้อมกัน”
เสี่ ยวหยูอธิบายแผนของเธอให้เขาฟังทางโทรศัพท์
หวังเสี ยนยกคิว้ ของเขาเล็กน้อย เสี่ ยวเม่ยเป็ นเพื่อนที่ดีที่สุดของ
เสี่ ยวหยูและเซียวหยูพกั อยูท่ ี่บา้ นของเสี่ ยวเม่ยทั้งคู่ลงทะเบียนเรี ยน
ที่มหาวิทยาลัย เจียงเฉิง ด้วยกัน
“เอาล่ะงั้นพี่จะส่ งเงินให้นอ้ งดังนั้นน้องไม่จาํ เป็ นต้องประหยัดพี่จะ
ทําให้เธอประหลาดใจเมื่อมาเรี ยน” หวังเสี ยนพูดหลังจากคิดอยูค่ รู่ หนึ่ง
“พี่ไม่ตอ้ งหรอกฉันยังมีเงินอยู่ 5,000 ถ้าพี่โอนมาฉันก็ยงั ไม่ได้ใช้อยู่
ดี เอาล่ะฉันต้องอธิบายคําถามการเรี ยนกับ นันนัน ต่อในตอนนี้”
“โอเคจ๊ะ!”
“แม่นอ้ งสาวคนนี้นี่”
หวังเสี ยนส่ ายหัวและหัวเราะ
“เมื่อเธอมาอยูท่ ี่นี่พี่จะเตรี ยมของขวัญที่ดีไว้ให้เธอ”
หวังเสี ยนหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาตัดสิ นใจ
ถ้าไม่ใช่สาํ หรับชายหนุ่มคนนั้นฉันน่าจะมีรายได้ประมาณสองล้าน
กว่า ๆ !
มีแสงส่ องประกายในดวงตาของหวังเสี ยนขณะกําลังรวบรวมความคิด
ของเขา เขาตัดสิ นใจจะขายปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ในวัน
พรุ่ งนี้อีกครั้ง
ฉันจะขายปลาทองอีกแค่ครั้งเดียวในวันพรุ่ งนี้ ไม่เช่นนั้นคนอื่น ๆ
จะรู ้สึกผิดปกติและสงสัยเอาได้ถา้ มันบ่อยเกินไป
หวังเสี ยนกําลังคิดว่ามันคงจะดีถา้ เขาทํามันแค่ครั้งเดียวหรื อสองครั้ง
อย่างไรก็ตามเขาจะดึงดูดความสนใจที่ไม่พึงประสงค์อย่างแน่นอน
ถ้าเขายังคงทํามันอย่างต่อเนื่อง เขาจะเดือดร้อนได้และเขาไม่อยาก
ดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างมากเกินไป
หวังเสี ยนคิดอย่างถี่ถว้ น
“ใช้เวลาว่างฝึ กฝนต่อดีกว่า”
หวังเสี ยนนัง่ ลงบนเตียงของเขาและเริ่ มฝึ กฝนการบ่มเพาะพลังมังกร
ศักดิ์สิทธิ์ของเขา
เขาสามารถสร้างรายได้หลักล้านด้วยคะแนนจากพลังงานมังกร
เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของระบบฝึ กฝนมังกรและความสามารถ
ในการเปลี่ยนเป็ นราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ทาํ ให้หวังเสี ยนมีความมัน่ ใจ
ในอนาคตของเขา
ในอนาคตเขาจะไม่ตอ้ งกังวลกับเรื่ องของเงินอีกต่อไปและเขาก็
สามารถมีชีวติ ที่อิสระและดีข้ ึนได้
คืนแห่งการฝึ กฝนผ่านไปอีกหนึ่งคืน เมื่อเขาตื่นขึ้นเขาอ่านข้อมูล
จากระบบของตัวเขา
ชื่อ: หวังเซียน
เผ่าพันธุ์: มนุษย์ (สามารถแปลงเป็ นมังกรได้)
ระดับ: ขั้น 1
พลังงานมังกร: 47/1000
ความสามารถพิเศษ: -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
-กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน(เพาะปลูก): ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
“มากกว่าสี่ สิบคะแนนของพลังงานมังกรฉันรู ้สึก ความแข็งแกร่ ง
ของฉันเติบโตขึ้นอย่างมากมาย “
หวังเสี ยนรู ้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในร่ างกายของเขาและเขาก็ยมิ้
เมื่อพิจารณาถึงสภาพความแข็งแรงปั จจุบนั ของเขา เขาอาจชนะการ
ต่อสู ก้ บั คนทัว่ ๆ ไปที่มีขนาดเท่า ๆ กับเขาได้เจ็ดหรื อแปดคน
ฉันจะไปหาปลาทองก่อน
หวังเสี ยนใช้ความคิดและดูรองเท้าคู่ที่วางอยู่ ฉันควรหาเวลาขายมัน
ออกไปดีกว่า รองเท้ามูลค่า 7 แสน มันแพงเกินไปที่จะใส่ …
หลังจากที่เขาก้าวออกจากหอพักเขายืนอยูห่ น้ารถจักรยานยนต์ฮาร์
เลย์พร้อมกุญแจในมือของเขา มุมปากยิม้ ขึ้นเล็กน้อย
“ฮาร์เลย์คนั นี้ยอดเยีย่ มจริ งถ้าฉันขี่คนั นี้หลังจากโรงเรี ยนเปิ ดมันจะ
ฉันคงจะเท่ห์ระเบิดไปเลย ว่ะ…ฮ่าฮ่าฮ่า”
หวังเซียงยิม้ ขณะขี่จกั รยานยนต์และมุ่งหน้าไปยังถนนสายเก่า
ฉันจะหาอาหารเช้ากินก่อนล่ะกัน
เขาเดินเข้าไปในร้านอาหารเช้าที่อยูใ่ กล้ ๆ กับร้านตูป้ ลา หลังอาหาร
เช้าเขาจึงเดินเข้าร้านขายปลาทันที
“ฉันจะซื้อปลาทองสามตัวและ ปลามังกร สักตัว”
หวังเสี ยนคิดว่าจะอัพเกรดปลามังกรให้เป็ น ปลามังกร ระดับพรี เมี่ยม
เพื่อใช้ในการขายรอบสุ ดท้ายของเขา
ปลามังกร มีราคาสามพันหยวนในขณะที่ปลาทองมีราคาเพียงห้าสิ บ
หยวน
หวังเสี ยนกลับไปที่หอพักของเขาอีกครั้งเพื่ออัพเกรดปลาสวยงามสี่
ตัวที่เขาเพิง่ ซื้อ
“Premium Chilli Red Arowana ฉันจะไม่ขายปลา Chilli Red
Arowana ตํ่ากว่าที่ขายในออนไลน์ คือราคาสามล้าน!”
หวังเสี ยนมองไปที่ Chilli Red Arowana ในตูป้ ลาด้วยดวงตาที่สดใส
ของเขา เกล็ดปลาสะท้อนแสงสี แดงออกมาเปล่งประกายอย่างมีระดับ
ถ้าเขาสามารถขายปลานี้ออกไปได้เขาจะได้ไม่ตอ้ งสนเรื่ องเงินให้
ปวดหัวอีกต่อไปอีกต่อไปและจะได้มีสมาธิกบั การฝึ กฝนพลังมังกร
ของเขา
เพื่อที่เขาจะได้กลายเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริ งสามารถท่องไปทัว่
จักรวาล
 ตอนที่ 10 การขายปลา
บรู มมม! บรู มมม!
บนถนนวงแหวนรอบที่ 2 ของ มหาลัย
หวังเสี ยนที่กาํ ลังขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย ์ เขามีกล่องโฟมที่ผกู ไว้ดา้ นหลัง
เบาะของเขาขณะที่เขาขี่ไปยังที่ต้ งั ของตลาดดอกไม้และนก
เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเมื่อวานนี้ไม่ให้เกิดขึ้นอีกครั้งเขา
ได้พยายามหากล่องโฟมที่แข็งแรงมาใช้สาํ หรับวันนี้และทําให้แน่ใจ
ว่าปลาทองทั้งห้าและ ปลามังกร ได้รับการป้องกันไว้เป็ นอย่างดี
ในขณะที่เขาขับรถแล่นไปตามถนนอย่างมีความสุ ขและเขาอารมณ์
ดีมากจนแทบอยากจะกางแขนออกมาและร้องเพลงเลียนแบบหนัง
ฟอร์มยักษ์ชูร้ ักเรื อล่ม มันเป็ นความรู ้สึกที่ยากจะบรรยาย
อย่างไรก็ตามหวังเสี ยนไม่ได้ขบั เร็ วเกินไปและรักษาความเร็ วไว้ที่
ประมาณ 60 กม. / ชม.
เป็ นความรู ้สึกที่ดีมากในการที่ขี่มอเตอร์ไซค์คนั ใหญ่ที่มีราคาสู งกว่า
1.5 ล้านหยวน
“โอ้…แย่แล้ว..ฉันลืมทิ้งมอเตอร์ไซค์สกูตเตอร์ของตงไห่ ไว้ใกล้ตลาด
ดอกไม้และนกเมื่อวานนี้และตอนนี้มนั อาจจะหายไปแล้วก็ได้
อย่างไรก็ตามฉันจะให้เขาเอาฮาร์เลย์ของฉันไปใช้เมื่อมหาลัยเปิ ด
เทอม” หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง เขาสามารถจินตนาการถึงความตกใจ
และดีใจของหวัง ตงไห่ ได้เมื่อเขาเห็นรถฮาร์เลย์คนั นี้
ความเร็ วของรถจักรยานยนต์น้ นั เร็ วกว่าการนัง่ แท็กซี่มาก หลังจาก
นั้นประมาณสิ บนาทีหวังเสี ยนก็มาถึงทางเข้าตลาดดอกไม้และนก
เมื่อมาถึงหวังเสี ยนจอดรถฮาร์เลย์ของเขาไว้ในที่จอดรถก่อนที่จะยก
กล่องโฟมและเดินเข้าไปในตลาด
“ผูค้ นในวันนี้นอ้ ยกว่าเมื่อวานมากเลย”
หวังเสี ยนมองผูค้ นในตลาดดอกไม้และนกและเห็นป้ายบอกทิศทาง
ต่าง ๆ เขามองป้ายบอกทางไปส่ วนของการจัดงานแสดงปลาทอง
เขามุ่งหน้าไปหามันทันที
มหกรรมปลาทองจัดขึ้นที่ใจกลางตลาดดอกไม้และนก หลังจากเข้า
สู่ สถานที่น้ นั แล้วหวังเสี ยนสังเกตว่ามีคนหลายร้อยคนอยูร่ อบ ๆ
ณ สถานที่น้ นั มีป้ายโฆษณาที่ให้คาํ แนะนําเกี่ยวกับฟาร์มปลาทอง
และปลาทองที่จดั แสดงอยู่
หวังเสี ยนเดินต่อไปและเห็นตูป้ ลาวางเรี ยงกันอยูบ่ นโต๊ะอย่างประณี ต
ภายในตูป้ ลามีปลาทองทุกชนิดและมีความสวยงามมาก
ที่กลางโต๊ะมีตูป้ ลาขนาดใหญ่อยูส่ องตู ้ ภายในตูป้ ลามีปลาทองเพียง
2-3 ตัวเท่านั้น
หวังเสี ยนเห็นว่ามีปลาทองเรดแค๊ปบราวออเรนด้า อยูใ่ นนั้นสองตัว
เขามองไปที่ป้ายราคาที่ดา้ นข้างซึ่งมีเงิน 430,000 หยวน
“เฮ้อ.. ดูเหมือนว่าฉันจะคิดค่าเสี ยหายตํ่าเกินไปและสู ญเสี ยครั้งใหญ่
เมื่อวานนี้”
หวังเสี ยนไม่พอใจอย่างชัดเจนหลังจากเห็นราคา เขามองไปรอบ ๆ
ตัวเขาและเห็นปลาทองที่อยูใ่ นช่วง 40,000 – 50,000 และบางตัวอยู่
ระหว่าง 10,000 – 20,000
เขามองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะมุ่งไปที่เคาน์เตอร์บริ การของฝ่ าย
ประชาสัมพันธ์
ในขณะนี้มีคนอยูส่ ่ี หา้ คนนัง่ อยูห่ น้าแผนกต้อนรับ ในหมู่พวกเขามี
ชายวัยกลางคนและวัยชรารวมถึงเจ้าหน้าที่สาวสวยรวมอยูด่ ว้ ย
“สวัสดีครับผมรบกวนถามหน่อย… ผมจะทํายังไงถ้าผมต้องการจัด
แสดงปลาทองและขายที่นี่?” หวังเสี ยนถามเจ้าหน้าที่บริ การ
“เอ๊ะ…อะไรนะค่ะคุณต้องการแสดงและขายปลาทองของคุณ”
พนักงานบริ การมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อถือเล็กน้อยและสังเกตว่าเขา
กําลังถือกล่องโฟมอยูใ่ นแขนของเขา
“ใช่ครับ” หวังเสี ยนพยักหน้า
“หากคุณต้องการแสดงปลาทองของคุณและขายปลาทองคุณ คุณ
จะต้องมีใบรับรองคุณภาพฟาร์มปลาเป็ นหลักฐานฟาร์มที่เข้าร่ วม
ทั้งหมดสําหรับงานแสดงสิ นค้าของเราจะต้องเป็ นฟาร์มเพาะพันธุ์
ปลาทองที่มีชื่อเสี ยงและประสบความสําเร็ จประการที่สองคุณ
จะต้องมี ปลาทองที่มีค่าหากคุณสามารถปฏิบตั ิตามเกณฑ์ได้เรายินดี
ที่จะจัดให้มีจุดแสดงปลาสําหรับคุณอย่างไรก็ตามเราจะเก็บค่า
คอมมิชชัน่ หากคุณทําธุรกรรมใด ๆ แล้วเสร็ จ”
พนักงานบริ การที่สวยงามยิม้ ให้เขาและตอบกลับ
หวังเสี ยนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยนิ คําอธิบายของเธอ
“ผมมีปลาทองชั้นดีแต่ผมไม่มีใบรับรองคุณภาพจากฟาร์มปลา
และ…”
“ฟาร์มเพาะพันธุ์ปลาทองที่ไม่ตรงกับเงื่อนไขของเราจะไม่ได้รับ
การยอมรับให้จดั แสดงในงานมหกรรมปลาทองของเรา” ก่อนที่หวัง
เสี ยนจะสามารถพูดจนจบประโยคต่อไปได้ ชายวัยกลางคนที่นอน
บนเก้าอี้กป็ ฏิเสธเขาโดยตรง
“ฉันขอโทษด้วยเกี่ยวกับเรื่ องนี้”
บริ การสาวยิม้ และขอโทษหลังจากได้ยนิ สิ่ งที่ชายวัยกลางคนพูด
หวังเสี ยนขมวดคิ้วเล็กน้อยพยักหน้าและเดินออกไป
“ชายหนุ่มคนนี้ถือกล่องโฟมมาที่นี่เพื่อขอจุดแสดงนิทรรศการ…นี่
ชัดเจนว่าเป็ นเจ้าของร้านขายปลาทองตัวเล็ก ๆ ที่ตอ้ งการดึงดูดความ
สนใจในการขายปลาทองของเขาคุณไม่ตอ้ งใส่ ใจกับคนอย่างเขา”
“ค่ะ..ผูอ้ าํ นวยการ โจว” หวังเสี ยนได้ยนิ การพูดคุยของพวกเขาใน
ขณะที่เขากําลังจะเดินออกไป และเขาไม่นาํ มันมาใส่ ใจและส่ ายหัว
เบา ๆ แล้วเดินออกไป
“ลืมมันไปเถอะ ปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ของฉันไม่จาํ เป็ น
ต้องพึ่งงานของคุณเพื่อที่จะขายมัน” หวังเสี ยนถือกล่องโฟมขนาด
ใหญ่ออกมา เขาหยุดที่ทางเข้าและมองไปรอบ ๆ
“ฉันจะตั้งขายที่นี่ได้หรื อเปล่าเนี่ย?” หวังเสี ยนกําลังมองและใช้
ความคิด ในสถานที่แห่งนี้มีคนพลุกพล่าน ยอดเยีย่ มมากเพราะใครก็
ตามที่ตอ้ งการจะเข้าไปในงานจะต้องผ่านที่ตรงนี้ และสถานที่เขาจะ
ตั้งขายปลานั้นเป็ นริ มถนนติดลานกว้างและเปิ ดโล่งสามารถมองเห็น
ได้ชดั และไม่กีดขวางทางเดินเข้าสู่ งาน
หวังเสี ยนยิม้ และวางกล่องลงด้านข้างหลังจากนั้นเขาก็เปิ ดฝากล่อง
ปลามังกร สี เลือดแดงหนึ่งตัวและ ปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า
ห้าตัว ว่ายวนอยูใ่ นกล่องอย่างสวยงาม
ปลาหกตัวอยูใ่ นกล่องเดียวกันอาจจะคับแคบเล็กน้อย แต่พวกมันก็มี
ชีวติ ชีวาและว่ายนํ้าอย่างต่อเนื่อง ด้วยการดัดแปลงโดยใช้ พลังงาน
มังกร พลังของพวกมันแข็งแกร่ งกว่าปลาธรรมดาทัว่ ไปมาก
หวังเสี ยนนัง่ ยอง ๆ ณ จุดนั้นขณะที่มองคนเดินที่กาํ ลังเดินไปรอบ ๆ
“อืม…?” อาจเป็ นเพราะเมื่อมองดูแล้วหวังเสี ยนเหมือนพวกจิ๊กโก๋
เล็กน้อย พร้อมกล่องโฟมขนาดใหญ่ขา้ ง ๆ เขาและความจริ งที่วา่ คน
เดินผ่านไปมามองไม่เห็น ปลามังกร และปลาทองในนั้น และไม่มี
คนที่เดินผ่านเข้ามาใกล้
“อ่ะแฮ่ม..อ่ะแฮ่ม” หวังเสี ยนกระแอมเทสเสี ยงเบา ๆ ก่อนเปล่งเสี ยง
ตะโกนไปทางคนเดินเท้าเพื่อขายปลา “ปลามังกรและปลาทองชั้น
ดีจา้ า…มาดูเร็ ว ๆ เลยจ้าาช้าหมดอดนะจ๊ะ” คนเดินถนนบางคนสงสัย
เล็กน้อยเมื่อพวกเขาเห็นวัยรุ่ นตั้งร้านค้าริ มถนน หลังจากเห็นกล่อง
โฟมขนาดใหญ่ขา้ งเขาพวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู ้สึกสงสัยเล็กน้อย
“ไปกันเถอะไปดูหน่อยล่ะกัน ว่าเขามีปลาทองชนิดใด” หญิงสาว
สวยคนหนึ่งพูดกับชายหนุ่มด้วยความอยากรู ้ขณะที่มือของเธอคล้อง
กับแขนของชายหนุ่ม
“จะมีอะไรที่ดีให้ดูที่นี่ได้ยงั ไงถ้าอยากได้ปลาทองดี ๆ สักตัวเราลอง
ไปหาซื้อปลาที่ในจะดีกว่า” ชายหนุ่มตอบอย่างอดไม่ได้
“ไปดูกนั เถอะน่า” เด็กสาวสวยคนนั้นพูดและดึงแขนของชายหนุ่ม
ให้ตามมา
“มันเป็ นไปไม่ได้หรอกปลาทองที่ดีแบบไหนที่วางแผงขายริ มถนน
และใส่ ปลาขายในกล่องโฟมที่น่าเกลียดแบบนี้?” ชายหนุ่มพูดด้วย
ความหงุดหงิดใบหน้าแสดงออกว่าไม่สบอารมณ์ขณะที่เขาเดินไป
“ว้าวสวยจังเลยนี่ใช่ปลามังกรหรื อเปล่า? และปลาทองพวกนี้กส็ วย
เกินไปแล้ว!” สาวสวยคนนั้นอุทานขณะที่เธอนัง่ ลงดูดว้ ยความเบิก
บานใจ
“ไม่จาํ เป็ นต้องตื่นเต้นน่า” ชายคนนั้นกล่าวโดยไม่หนั มองดู และเขา
ก็ไม่สนใจที่จะดูภายในกล่อง “ปลาทองทั้งหมดภายในงานนั้นสวยงาม
และมีคุณค่าของสายพันธุ์ที่มีชื่อ ฉันว่าตอนนี้เราเข้าไปดูที่ในงานกัน
ดีกว่า นัง่ ดูสินค้าตามริ มถนนมันดูไม่ดี”
“แต่ฉนั รู ้สึกว่าปลาทองของที่นี่สวยงามมาก!” หญิงสาวที่สวยงาม
ไม่ใช่ผเู ้ ชี่ยวชาญในสาขานี้อย่างชัดเจน เธอพูดต่อว่า “และปลามังกร
นี้สวยงามจริ ง ๆ ฉันชอบมันมาก! ฉันต้องการซื้อฉันต้องการซื้ อ!”
“ถ้าคุณชอบพวกมัน งั้นก็แค่ซ้ื อมา” ชายหนุ่มหยิบกระเป๋ าเงินของ
เขาออกมาและทําตัวอย่างใจป๋ าสายเปย์ขณะที่เขาพูดว่า “เฮ้..หนุ่ม
น้อยราคาปลาในกล่องโฟมของนายราคาเท่าไหร่ ?”
หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้นและรู ้สึกตกใจเล็กน้อยหลังจากเห็นกระเป๋ าเงิน
ของชายหนุ่มคนนั้นที่ทาํ ท่าแบโชว์เงิน มีประมาณสองสามพัน
หยวนในนั้น ทําให้เขารู ้สึกพูดไม่ออก
“อะไร!! พูดอะไรซักอย่างสิ ปลาพวกนั้นนะราคาเท่าไหร่ ?” ชายหนุ่ม
มองหวังเสี ยนและพูดอย่างหงุดหงิด
“นี่ …เอ่อ..” หวังเสี ยนมองเขาและตอบว่า “ถ้าคุณมีเงินห้าล้านหยวน
ในบัตรของคุณ คุณโอนเงินเข้ามาและเอาปลาทั้งหมดไปได้เลย”
คําพูดของหวังเสี ยนทําให้ชายหนุ่มตกใจ เขาขมวดคิ้วจ้องที่วงั เสี ย
นอย่างโกรธเคืองและพูดว่า “เด็กน้อยคุณจะพูดไร้สาระกวนฉัน
ทําไมมันจะเป็ นไปได้ที่ไหนที่ปลาทั้งหมดในกล่องโฟมนี้จะราคา
แพงขนาดนั้นนะหะ”
“ผมไม่ได้พดู จาไร้สาระผมแค่พดู ความจริ ง” หวังเสี ยนเผยรอยยิม้
เมื่อเขาสังเกตเห็นการสนทนาของเขากับชายหนุ่มดึงลูกค้าที่อยากรู ้
อยากเห็นบางส่ วนเข้ามา
 ตอนที่ 11 แผงลอย
“เฮ้..พี่ชายอย่าล้อเล่นซิค่ะ ปลาทองตัวน้อยของพี่ชายราคาเท่าไหร่
ฉันต้องการทั้งหมดเลย” หญิงสาวสวยได้ยนิ คําพูดของหวังเสี ยนกับ
แฟนหนุ่มของเธอและมองมาที่หวังเสี ยนเพื่อถามราคาอีกครั้ง
“น้องสาวคนสวยแฟนของคุณไม่สามารถซื้อได้จริ ง ๆ” หวังเสี ยน
พูดด้วยรอยยิม้
“อะไรนะนายบอกว่าฉันซื้อไม่ได้” ชายหนุ่มได้ยนิ คําพูดของหวัง
เสี ยนจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ และแกว่งกุญแจรถยนต์ที่ถือไว้
ในมือของเขา
“นายบอกว่าฉันไม่สามารถซื้ อได้ง้ นั เหรอ?” หวังเสี ยนมองกุญแจรถ
ในมือของเขา กุญแจรถของ BMW ซี รี่ส์หา้ มูลค่าประมาณห้าหรื อ
หกแสน
“ปลาทองอะไรเหรอพวกมันทําไมถึงอยูใ่ นกล่องโฟมล่ะ” ชายวัย
กลางคนและชายชราอีกคนหนึ่งเห็นการสนทนาของทั้งสามคนและ
อยากรู ้อยากเห็นจนเดินเข้ามาดู
หวังเสี ยนยิม้ ให้กบั ชายวัยกลางคน “ปลามังกรแดงเพลิงระดับพรี เมียม
และปลาทองเรดแค๊ปบราวออเรนด้า ห้าตัว”
“อะไรนะปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า” ชายวัยกลางคนตกตะลึง
เล็กน้อยขณะที่เขาก้มหัวลงอย่างรี บเร่ ง
“พวกมันคือ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ! ใช่จริ ง ๆ ด้วย!” ชายวัยกลางคน
มองดู เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ในกล่องโฟมอย่างตะลึง
“พวกมันแพงมากเหรอ?” ผูห้ ญิงสวยถามด้วยความสงสัยเมื่อเธอ
เห็นความตื่นเต้นตกใจของชายวัยกลางคน
“ใช่” เขาพยักหน้า “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะมีปลาพวกนี้พร้อมกัน
ทีเดียวถึงห้าตัวมันดูงดงามยิง่ กว่าในนิทรรศการซะอีก ถึงปลาของ
ในงานพวกมันจะดูสวยงามแต่กไ็ ม่เท่าพวกปลาที่อยูใ่ นกล่องโฟมนี้
มีปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า สองตัวในงานราคาของมันอยูท่ ี่
430,000 หยวนต่อตัว ฉันได้ยนิ มาว่าพวกเขาพึ่งจะไปขายสองสาม
ตัวเมื่อวานนี้”
“อะไรนะปลาพวกนี้แต่ละตัวมีราคาถึง 430,000?” หญิงสาวสวยอ้า
ปากค้างตกใจและมีท่าทางที่ไม่น่าเชื่อ
ชายหนุ่มข้าง ๆ ดวงตาเบิกกว้างขณะที่มองปลาทองในกล่องโฟมอีก
ครั้ง เขาพูดติดอ่างว่า “จะ..จะเป็ นไปได้อย่างไร?
“ปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า เป็ นสายพันธุ์ที่มีเกียรติมากที่สุด
ในบรรดาสายพันธุ์ปลาทองมันมีโอกาสน้อยมากที่จะให้กาํ เนิดสาย
พันธุ์ที่ดีท้ งั หมดฉันไม่ได้พดู เกินจริ งเลยที่จะพูดว่ามันเป็ นแค่หนึ่ง
ในหลาย ๆ ร้อยและหลาย ๆ พันหรื อมากกว่านั้น” ชายวัยกลางคน
กล่าวด้วยความมัน่ ใจ
“ปลามังกรแดงเพลิง ก็สวยงามมันสวยมาก ๆ เลย” ชายชราไม่สนใจ
ปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า เขายังคงจ้องมอง ปลามังกร สี แดง
แทน
“เป็ นไงบ้างครับ? นี่คือระดับพรี เมี่ยม ปลามังกรแดงเพลิง” หวังเสี ยน
พูดคุยด้วยรอยยิม้ เมื่อเขาเห็นชายชราจ้องมองที่ ปลามังกรแดงเพลิง
เขารู ้วา่ เขาได้พบกับคนที่เข้าใจคุณค่าของปลาแล้ว
“คุณภาพสู งสุ ด!” ชายชราอุทาน
“นี่คือ ปลามังกร ที่สวยที่สุดเท่าที่ฉนั เคยเห็นมา น้องชายคุณจะเก็บ
มันไว้ในกล่องโฟมราคาถูก ๆ นี้ได้อย่างไรคุณนี่มนั …คุณ…เฮ้อ”
ชายชราสัน่ ศีรษะขณะที่อุทานออกมา
“ปลามังกร ตัวนี้ดูสวยงาม แต่ฉนั ไม่ค่อยรู ้เรื่ อง ปลามังกร มากนัก
ปลาตัวนี้เป็ นเกรดพรี เมี่ยมจริ ง ๆ เหรอ?”ชายวัยกลางคนถามอย่าง
สงสัย
“ไม่เพียง แต่เป็ นเกรด ระดับพรี เมี่ยมเท่านั้นฉันสงสัยว่าปลาตัวนี้จะ
มีคุณภาพดีที่สุดดูที่เกล็ดสี แดงของมันให้ความเปล่งประกายแวววาว
นี่มนั ช่างสวยงามจริ ง ๆ น้องชาย คุณขาย ปลามังกร นี้ราคาเท่าไหร่ ”
ชายชราถามหวังเสี ยน
หวังเสี ยนเงียบไปครู่ หนึ่งเมื่อเขาได้ยนิ ชายชรา เขาไตร่ ตรองก่อนที่
เขาจะตอบว่า “สามล้านผมจะขายมันราคาสามล้านและผมจะขาย
ปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า เหล่านี้ที่ราคา 350,000 ต่อตัว”
ทั้งชายชราและชายวัยกลางคนตกตะลึงเล็กน้อย
“เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ขายในงานจัดการแสดงราคา 430,000 คุณ
กําลังขายสิ นค้าราคาถูกกว่าในงานมาก”
“ตามจริ งแล้วถ้าคุณไปที่เมืองชั้นหนึ่งและประมูล ปลามังกร นี้ฉนั
แน่ใจว่าราคาจะมากกว่าสามล้านแน่นอน” ชายชราแนะนํา
“ไม่ผมจะขายราคานี้” หวังเสี ยนส่ ายหัว เขาต้องการขายพวกมันให้
เป็ นเงินสดโดยเร็ วที่สุด ดังนั้นมันไม่สาํ คัญว่าเขาจะขายในราคาที่ต่าํ
กว่าที่อื่นหรื อไม่
นอกจากนี้ปลาทองและ ปลามังกร เหล่านี้ใช้พลังงานมังกรเพียง 40
คะแนนเท่านั้น
การใช้พลังงานสู งขึ้นเล็กน้อยสําหรับการอัพเกรด ปลามังกร ในการ
อัพเกรด ปลามังกร หนึ่งตัวมันจะกินสามสิ บแต้มของ พลังงานมังกร
ชายหนุ่มเจ้าของ BMW พบว่าการสนทนาของพวกเขายากที่จะทําใจ
ได้ เขามองไปที่กระเป๋ าเงินของเขาเองและกุญแจรถของ BMW ซี รีย ์
5 ในมือของเขา ไม่มีคาํ พูดใด ๆ เขาจึงยัดพวกมันกลับไปที่กระเป๋ า
ของเขาและดึงแฟนสาวของเขาที่กาํ ลังนัง่ ยอง ๆ ดูปลาออกไป
หญิงสาวสวยยืนขึ้นและจ้องมองปลาทองและ ปลามังกร ในกล่อง
โฟม
เธอคิดว่าเธอมีแฟนที่ค่อนข้างรํ่ารวย แต่ถึงกระนั้นก็ยงั อยูห่ ่างไกล
จากการจะซื้อ ปลาซักสองสามตัวที่จะต้องเสี ยค่าใช้จ่ายถึงราคาหลัก
ล้าน
หวังเสี ยนไม่สนใจชายหนุ่มและหญิงสาวสวยที่กาํ ลังเดินออกไป ใน
เวลานี้ลูกค้าอีกสองสามคนแออัดอยูร่ อบตัวเขาเนื่องจากพวกเขาได้
ยินบทสนทนาในตอนนี้
“พวกมันคือปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า จริ ง ๆ เหรอ?”
“มี ปลามังกรแดงเพลิง ระดับพรี เมี่ยมอยูท่ ี่นี่ดว้ ย?”
ลูกค้าสองสามคนเดินเข้ามาและถามอย่างสงสัย
“ใช่แล้วนี่คือ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ระดับพรี เมี่ยมที่สวยงามยิง่ กว่า
ของในงานนี้และมี ปลามังกร ที่หายากอีกตัว” ชายวัยกลางคนชี้ไป
ให้ลูกค้าสามรายที่ดา้ นข้างดู
“จริ ง ๆ ด้วยซิ?” ลูกค้าทั้งสามเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นปลาทองและ
ปลา ปลามังกรแดงเพลิง พวกเขาก็ตกใจในทันที
“ถูกต้องพวกเขาคือ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า และ ปลามังกร ระดับ
พรี เมียม”
“เฮ้…พ่อหนุ่มคุณพูดว่าตัวหนึ่งราคา 350,000 หรื อเปล่า”
“ใช่หนึ่งตัวราคา 350,000 หยวนมันราคาถูกกว่าขายในงานนี้ 80,000
หยวน นอกจากนี้ ปลามังกร นี้ขายราคาสามล้าน” หวังเสี ยนตอบ
“ถูกกว่า 80,000 จากราคาในงานนี่เป็ นราคาที่ถูกมาก” ชายวัยกลางคน
ผงกหัว
“เรดแค๊ปบราวออเรนด้า อยูท่ ี่ไหนถูกกว่าในงาน 80,000 หยวน?”
ผูค้ นสัญจรไปมาเริ่ มมามากขึ้นด้วยความอยากรู ้อยากเห็น
“เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ที่ถูกกว่า 80,000?” กลุ่มคนที่เพิง่ เดินออก
จากงานเข้ามาร่ วมกับฝูงชนด้วยความสงสัย
เมื่อฝูงชนรวมตัวกันมันก็จะเป็ นความโกลาหลเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นมา
เมื่อมีผคู ้ นเข้าร่ วมจํานวนมากขึ้นจํานวนผูด้ ูที่กาํ ลังดูมนั เพื่อความ
สนุกสนานก็เพิ่มขึ้น พวกเขาเดินไปตรวจสอบปลาเมื่อพวกเขาได้ยนิ
ว่า เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ขายที่นี่ราคาถูกกว่าในงานถึง 80,000 หยวน
ในไม่ชา้ ผูค้ นหลายสิ บคนรวมตัวกันรอบ ๆ หวังเสี ยนและในที่สุด
ฝูงชนก็เริ่ มมีขนาดใหญ่ข้ ึนตามถนน
“คุณพูดว่าคุณขาย เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ในราคา 350,000 ใช่ม้ ยั
ฉันซื้อสองตัว” ในขณะนั้นชายวัยกลางคนร้องออกมา
“ในที่สุดธุรกิจก็เปิ ดซะที” หวังเสี ยนตื่นเต้นมากเพราะจะมีคนซื้ อ
มากขึ้นหลังจากมีคนมารวมตัวกันนับสิ บคน
“ตกลงราคารวม 700,000 คุณสามารถตรวจสอบได้ ผมสัญญาว่าจะ
ไม่มีปัญหาใด ๆ กับพวกปลาพวกนี้” หวังเสี ยนกล่าวทันที
“แน่นอน เฮ้ คุณคนข้างหน้าจะให้ฉนั ผ่านไปหน่อยได้ไหม” ชายวัย
กลางคนมาที่ดา้ นหน้าแล้วมองดูปลาทองในกล่องโฟม ด้วยความพึง
พอใจบนใบหน้าของเขา “ไม่มีปัญหาพวกมันดูดีและแข็งแกร่ งมาก”
“ฉันสามารถชําระเงินด้วยการโอนเงินผ่านธนาคารได้หรื อไม่” ชาย
วัยกลางคนถามขณะที่มองหวังเสี ยน
“แน่นอน” หวังเสี ยนพยักหน้าทันที
“โอเคฉันอยากได้ เรดแค๊ปบราวออเรนด้า สองตัวนี้…เอ่อ..รอฉันสัก
เดี๋ยวฉันคิดว่าฉันควรจะซื้อตูป้ ลาเล็ก ๆ ก่อน”
“พี่ชายผมจะออกค่าตูป้ ลาให้แก่พี่ล่ะกัน แล้วผมฝากพี่ชายซื้อตูป้ ลา
เพิ่มให้ผมด้วยหน่อยสักสองตู”้ หวังเสี ยนยืน่ ธนบัตรสองใบให้กบั
ชายวัยกลางคน
“เฮ้..หนุ่มน้อยนายจริ งใจมาก เอาเถอะฉันจะซื้อตูป้ ลามาเผือ่ ให้นาย
อีกสองสามใบล่ะกันมันไม่น่าดูที่จะใส่ ปลาที่มีค่าลงไปในกล่องโฟม”
 ตอนที่ 12 เป้ าหมายคือทะเล
“เอาล่ะฉันโอนเงินไปแล้ว 7 แสนกรุ ณาตรวจสอบบัญชีธนาคาร
ออนไลน์ของนายดู” ชายวัยกลางคนพูดกับหวังเสี ยนหน้างานปลา
ทองหลังจากเสร็ จสิ้ นการโอนเงิน
“เอาล่ะผมได้รับแล้วขอบคุณมาก” หวังเสี ยนเผยรอยยิม้ บนใบหน้า
ของเขา หลังจากที่เขาสังเกตเห็นฝูงชนที่อยูต่ รงหน้าเขาตะโกนเสี ยง
ดัง
“เหลือปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ระดับดีเยีย่ มอีกสามตัวที่ขาย
ได้ในราคา 350,000 ต่อตัว ไม่มีการขายเพิ่มอีกแล้วหลังจากขายปลา
ชุดนี้หมด นอกจากนี้ยงั มี ปลามังกรแดงเพลิง จําหน่าย ราคาสามล้าน
หยวนคุณสามารถมาดูได้ฟรี ”
“ให้ฉนั หนึ่งตัว” หลังจากเห็นคนอื่นซื้ อมาแล้วผูค้ นในฝูงชนก็ถูก
ล่อลวงมากขึ้นเมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริ งที่วา่ ราคาถูกกว่าปลาทอง
ที่ในงานประมาณแปดหมื่นหยวน
ในราคาที่ถูกกว่าเช่นนี้พวกเขาอาจจะสามารถสร้างรายได้ ได้หลาย
หมื่นด้วยการนําไปขายเก็งกําไร
“โอเค จัดไป” หวังเสี ยนพยักหน้าด้วยรอยยิม้ เขาวางปลาทอง เรดแค๊ป
บราวออเรนด้า ลงในตูป้ ลาทันทีและมอบมันให้กบั ชายชราคนนั้น
ด้วยเงินอีก 350,000 ที่โอนเข้าสู่ บญั ชีของเขาหวังเสี ยนก็รู้สึกใจสัน่
เล็กน้อย ตอนนี้เขามีเงิน 1.05 ล้านในบัญชีของเขา!
“ยังมีปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า อีกสองตัวและ ปลามังกรแดง
เพลิง หนึ่งตัวเท่านั้น เอ้า เร็ ววว..” หวังเสี ยนตะโกนต่อฝูงชนที่รวม
กลุ่มกันเกือบ ๆ หนึ่งร้อยคน
ในช่วงเวลานี้ผอู ้ าํ นวยการ โจว ผูซ้ ่ ึงอยูท่ ี่เคาน์เตอร์บริ การของงาน
มองไปที่หอ้ งโถงนิทรรศการอย่างสงสัย
“ทําไมมีคนน้อยจัง?” ชายวัยกลางคนและวัยชราอีกหลายคนก็ขมวด
คิว้ เล็กน้อยแล้วก็พดู ว่า “ใช่แล้วคนไปไหนกันหมด”
“ผูอ้ าํ นวยการโจว! ผูอ้ าํ นวยการเหลียน!” พนักงานคนหนึ่งแหกปาก
ตะโกนวิง่ ตรงเข้ามาหาพวกเขา
“มีอะไร..ตกใจหมด..เชี่ยนี่?” ผูอ้ าํ นวยการโจวมองชายหนุ่มพร้อม
ขมวดคิ้วแล้วถาม
“ผูอ้ าํ นวยการโจว มีเรื่ องไม่ดีเกิดขึ้นมีผชู ้ ายคนหนึ่งตั้งแผงขายที่
ทางเข้าขายปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ที่ราคา 350,000 ต่อตัว
เขาขายปลาไปทั้งหมดสามตัวแล้ว” ชายหนุ่มตอบอย่างกระหื ดกระหอบ
“ว่าไงนะ.. มีคนขายปลา เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ที่ราคา 350,000 ต่อ
ตัว” ผูอ้ าํ นวยการโจวมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่ไม่เชื่อ
“ใช่แล้วผูก้ าํ กับโจวแต่ละตัวราคา 350,000 มีคนมากกว่าหนึ่งร้อยคน
ที่มารวมตัวกันที่น้ นั ในตอนนี้” ชายหนุ่มผงกหัวของเขาทันที
“แต่ละตัว 350,000 และเขาขายไปแล้วสามตัว” ผูอ้ าํ นวยการโจว ไม่
พอใจมาก และเขาลุกขึ้นยืนทันทีและมุ่งหน้าออกไป
เมื่อเขาเดินไปที่ทางเข้าเขาเห็นคนกลุ่มหนึ่งเบียดเสี ยดกันอยู่
“ฉันจะซื้อปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า สองตัวสุดท้าย” ในขณะ
นั้นผูอ้ าํ นวยการโจวก็ได้ยนิ คนที่อยูใ่ กล้เขาตะโกนเสี ยงดัง
“ขอโทษที” ชายวัยกลางคนพูดกับคนที่อยูข่ า้ งหน้าเขาขณะที่เขา
พยายามแทรกตัวเดินไปข้างหน้า
ผูอ้ าํ นวยการโจวมองไปรอบ ๆ แล้วจึงพยายามเบียดไปข้างหน้าเพื่อดู
“เอาล่ะนี่เป็ นปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า สองตัวสุดท้าย” หวัง
เสี ยนตอบกลับด้วยรอยยิม้ จาง ๆ
“โอนเงินออนไลน์นะ” ชายวัยกลางคนพูดและพยักหน้าอย่างพอใจ
หลังจากเดินไปข้างหน้าและเห็นปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า
ทั้งสองตัว
“ใช่ครับ” หวังเสี ยนพยักหน้า
ผูอ้ าํ นวยการโจวและผูท้ ี่ตามเขามาข้างหลังรู ้สึกตกใจทันที เขามอง
ไปที่ ปลาทอง เรดแค๊ปบราวออเรนด้า สองตัวที่อยูใ่ นกล่องโฟม
ปากของเขาเริ่ มกระตุกอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“บ้าเอ้ย..เขาเก็บปลาทองที่มีค่าหลายล้านในกล่องโฟม..บัดซบจริ ง ๆ !”
ผูอ้ าํ นวยการโจว ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชดั หลังจากเจ้าเด็กเหลือขอ
ขาย เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ที่ราคา 350,000 มันคงเป็ นไปไม่ได้แล้ว
ที่เขาจะขาย เรดแค๊ปบราวออเรนด้า ของเขาในงานปลาทองที่ราคา
430,000 และในความเป็ นจริ งต่อให้เขาลดราคาลงเป็ น 350,000 เขาก็
ไม่น่าจะขายได้
หวังเสี ยนสังเกตเห็นผูอ้ าํ นวยการโจว แต่กไ็ ม่ได้สนใจเขามากนัก
เขากล่าวต่อว่า “เหลือปลาปลามังกรแดงเพลิง ระดับพรี เมี่ยมตัว
สุ ดท้ายคุณสามารถรับมันได้ในราคาแค่สามล้าน”
ปลามังกร นี้สวยงามจริ ง ๆ แต่ราคาสู งเกินไป
“ปลามังกรแดงเพลิง นี้มีมูลค่ามากกว่าสามล้านหยวนแน่นอนแต่
อย่างไรก็ตามนัน่ คือสามล้าน! ใครจะสามารถซื้อได้ง่าย ๆ ?”
“ใช่แล้วมันแพงเกินไป แต่ถา้ ฉันมีเงินฉันจะซื้อแน่นอน ปลามังกร
แดงเพลิง นี้สวยงามมาก”
ฝูงชนโดยรอบกําลังพูดคุยและแสดงความคิดเห็น แต่คนที่จะมีเงิน
ซื้อปลาราคาสามล้านหยวนนั้นคงหายาก
หวังเสี ยนได้ยนิ การสนทนาของผูค้ นในฝูงชนและขมวดคิ้วเล็กน้อย
ปลามังกรแดงเพลิง ที่มีราคาหลายล้านนั้นไม่ใช่เรื่ องง่ายที่จะขาย
“เฮ้อ..บ้าจริ งถ้าฉันรู ้เรื่ องนี้ฉนั จะไม่อพั เกรด ปลามังกร ที่มีราคาแพง
เช่นนี้” หวังเสี ยนมองดูเวลาขณะนี้น้ นั บ่ายสามโมงแล้ว กระนั้นปลา
ราคาแพงก็ยงั ขายไม่ออก
แม้วา่ จะมีผคู ้ นจํานวนมากมองมาอยูเ่ สมอ แต่กไ็ ม่มีคนที่คิดจะเข้ามา
ซื้อหรื อต่อรองราคาเลยสักคน
มันเป็ นเช่นเดียวกับสิ่ งที่พวกเขาแสดงความคิดเห็นคือราคามันสู ง
เกินไป
“เฮ้อ..!” หวังเสี ยนรอจนถึงบ่ายห้าโมงเย็นและไม่ได้กินกลางวันด้วยซํ้า
“ช่างมันเถอะ..ฉันไม่ขายอีกแล้วฉันมีเงินอยูใ่ นมือแล้ว 1.75 ล้าน
และมันก็เพียงพอแล้ว”
หวังเสี ยนคิดว่าอย่างน้อยนี่กน็ ่าพอใจ แล้ว แม้วา่ เขาจะไม่สามารถ
ขาย ปลามังกรแดงเพลิง นี้ได้ แต่มนั ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์
ที่ดีของเขา
ท้ายที่สุดแล้วเขายังคงทํางานหนักทั้งวันกว่าจะได้สกั ร้อยสองร้อย
เมื่อหลายวันก่อน
หลังจากวาง ปลามังกรแดงเพลิง ลงในกล่องโฟม หวังเสี ยน ก็ขี่
Harley กลับไปที่มหาลัย
เขาวาง ปลามังกร ไว้ในห้องพักในหอพักและมุ่งตรงไปที่ร้านอาหาร
ทะเลชั้นหนึ่ง
ด้วยบัญชีของเขามากกว่า 1.7 ล้านหยวนเขาจะไม่ขาดเงินในระยะ
สั้น
“พรุ่ งนี้ฉนั ลองไปที่ทะเลดีกว่าและดูวา่ ฉันจะยกระดับพลังขึ้นได้
ไหม” หวังเสี ยนคิดและตัดสิ นใจทันที
เจียงเฉิ ง เป็ นเมืองที่มีอาณาบริ เวณติดอยูก่ บั ทะเล ปั้วไห่
ทะเล ปั้วไห่ เป็ นหนึ่งในสี่ ทะเลหลักในประเทศ
ขนาดของทะเล ปั้วไห่ นั้นเล็กที่สุดในบรรดาทะเลทั้งสี่ และมันก็
เป็ นทะเลที่ค่อนข้างตื้น
“หล่อมากเลยเราทําไมเฟอร์เฟคขนาดนี้”
เช้าวันรุ่ งขึ้นหลังจากดูตวั เองในกระจกหวังเสี ยนขี่มอเตอร์ไซค์
Harley ของเขาและมุ่งหน้าไปที่ทะเล
เขาดูที่คุณสมบัติของเขา
ชื่อ: หวังเซียน
เผ่าพันธุ์: มนุษย์ (สามารถแปลงเป็ นมังกรได้)
ระดับ: ขั้น 1
พลงงานมังกร: 25/1000
ความสามารถพิเศษ: -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
-กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน(บ่มเพาะ): ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
ฉันยังคงมีพลังไม่มากพอในตอนนี้และสามารถว่ายไปรอบ ๆ ใน
บริ เวณนํ้าตื้นของทะเลแค่น้ นั หากฉันพบสัตว์ทะเลเช่นฉลามฉัน
อาจจะถูกพวกมันกลืนเป็ น ๆ โชคดีที่มีฉลามอยูไ่ ม่มากนักในบริ เวณ
ทะเล ปั้ วไห่
หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง และในไม่ชา้ เขาก็มาถึงชายทะเล
บริ เวณพื้นที่ของริ มทะเลได้กลายเป็ นจุดพักผ่อนสําหรับนักท่องเที่ยว
ในวันหยุดหลังจากมีการพัฒนาให้เป็ นที่สถานที่ท่องเที่ยว
ในบริ เวณนี้สภาพแวดล้อมดีมากและเป็ นชายหาดที่คอ่ นข้างมีชื่อเสี ยง
หวังเสี ยนจอดรถจักรยานยนต์ของเขาในที่จอดรถก่อนที่จะมุ่งหน้า
ไปยังตําแหน่งที่ไกล ๆ และไม่มีคน
หลังจากทําให้แน่ใจว่าไม่มีใครในบริ เวณโดยรอบหวังเสี ยนหันไป
มองทะเลที่ดา้ นหน้าของเขา
ทะเลที่กว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุ ดและคลื่นที่สาดซัด เมื่อมองดูทะเล
หวังเสี ยนก็เต็มไปด้วยความกระตือรื อร้น
“ถึงเวลามังกรท่องทะเลแล้ว!”
หวังเสี ยนถอดเสื้ อผ้าของเขาแล้วค่อย ๆ ก้าวลงทะเล
อากาศในเดือนสิ งหาคมค่อนข้างร้อน และอุณหภูมิของนํ้าไม่ได้รู้สึก
เย็นเลยเมื่อเขาลงไปในทะเล
ใบหน้าหวังเสี ยนมีรอยยิม้ เขากระโดดลงทะเลโดยตรง
“กลายเป็ นมังกร” เขาตะโกนออกมา!
หวังเสี ยนบิดตัวเล็กน้อยเขากลายเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์ขนาดเท่าฝ่ ามือ
ของมนุษย์ ในขณะที่อยูใ่ นทะเลความเร็ วของเขาก็เร็ วมาก เพียงขยับ
เบา ๆ เขาก็สามารถไปไกลสี่ ถึงห้าเมตร
“ฮ่าฮ่าฮ่า..นี่คือฉันยิง่ ใหญ่และทรงอํานาจ..ฮ่าฮ่าฮ่า ทะเลฉันมาแล้ว”
หวังเสี ยนโบกสะบัดหางของเขาอย่างตื่นเต้นในขณะที่วา่ ยนํ้าไปทาง
ทะเลลึก
 ตอนที่ 13 ราชาปลา
ปลาโค้กเกอร์สีเหลือง: เลเวล 0
พลังมังกรที่สกัดได้: 0.08
ร่ างสี ทองของมังกรศักดิ์สิทธิ์ทรงพลังและน่าเกรงขามมากแม้มนั จะ
มีขนาดเท่าฝ่ ามือก็ตาม
หลังจากดํานํ้าลงไปในทะเลแล้ว หวังเสี ยนก็เห็นปลาโค้กเกอร์สี
เหลืองตัวเล็กทันที
ด้วยความตื่นเต้น เขาว่ายอย่างรวดเร็ วและเปิ ดปากของเขาเพื่อกลืน
ปลา
“ปลาตัวนี้ยงั ตัวเล็กเกินไป จากความแข็งแกร่ งของฉัน ฉันสามารถ
กลืนปลาที่หนักสองสามกิโลกรัมได้อย่างสบายในคําเดียว”
หวังเสี ยนไม่พอใจเมื่อเขามองดูการเพิ่มขึ้นของพลังมังกร 0.08
ปัจจุบนั เขาสามารถกินปลาที่มีน้ าํ หนักมากกว่าสิ บกิโลกรัมโดยไม่
ยากเย็น
ในฐานะมังกรศักดิ์สิทธิ์ระดับหนึ่ง ระดับความแข็งแกร่ งของเขา
เทียบเท่ากับร่ างมนุษย์ของหวังเสี ยน
แม้วา่ ร่ างมังกรของเขาจะมีขนาดตัวเพียงฝ่ ามือ หวังเสี ยนก็ไม่กลัว
แม้วา่ เขาจะเจอปลาที่น้ าํ หนักมากกว่าสิ บกิโลกรัม
ด้วยการว่ายนํ้าเพียงไม่กี่ครั้งหวังเสี ยนดิ่งไปในนํ้าทะเลที่ลึกกว่า
ในทันที
ทะเล ปั้วไห่ นั้นไม่ลึกเท่าไรแสงของดวงอาทิตย์น้ นั ยังสามารถส่ อง
ถึงพื้นทะเลได้โดยตรง
หวังเสี ยนสามารถเห็นปลาและกุง้ ตัวเล็ก ๆ ว่ายนํ้าไปมาอย่างอิสระ
ในพื้นก้นทะเลมีโขดหิ นที่มีสาหร่ ายทะเลขึ้นมากมายและสิ่ งมีชีวติ
ทางทะเลที่เคลื่อนไหวแปลก ๆ
“ทะเลสาบในมหาลัยไม่มีอะไรเทียบกับสัตว์น้ าํ ในทะเลตามธรรมชาติ”
ดวงตาของหวังเสี ยนเป็ นประกาย เขาว่ายตรงไปอย่างรวดเร็ วใน
ขณะที่จบั จ้องที่ปลาทูขนาดใหญ่ที่อยูต่ รงหน้าเขา
ปลาทูน้ นั มีความนํ้าหนักประมาณสี่ กิโลกรัมและยาวครึ่ งเมตร
ปลาทู: เลเวล 0
พลังมังกรที่สกัดได้: 0.8
“0.8 พลังงาน”
ดวงตาของหวังเสี ยนเป็ นประกายในขณะที่เขาพุง่ เข้าไปหาปลาทู
เมื่อเขาอยูห่ ่างออกไปประมาณห้าเมตรปลาทูครึ่ งเมตรก็สงั เกตเห็น
หวังเสี ยนซึ่งกําลังพุง่ เข้าหามัน
ปลาทูตกใจเล็กน้อยเนื่องจากรู ้สึกถึงแรงกดดันของหวังเสี ยน มันจึง
รี บหนีไป
“แกคิดว่าแกจะหนีไปได้ง้ นั เหรอ”
ปลาทูตวั สัน่ และไม่กล้าว่ายนํ้าเมื่อหวังเสี ยนปลดปล่อย ออร่ า
พลังงานมังกรออกมาออก
เขาพุง่ ออกไปและกลืนปลาทูครึ่ งเมตรในทันที
“มันจะเจ๋ งเกินไปแล้ว! จากพลังมังกรในปัจจุบนั ของฉัน ฉันสามารถ
สัง่ การสัตว์ทะเลได้ในระยะห้าเมตร”
หวังเสี ยนแหวกว่ายและปลดปล่อยออร่ ามังกรศักดิ์สิทธิ์ทนั ทีและมุ่ง
หน้าตรงออกไปในทันที
“โฮกกก!”
ตลอดทางเมื่อเขาเห็นสัตว์ทะเลต่าง ๆ เขาจะว่ายตรงเข้าไปและ
ปลดปล่อยอํานาจในการปกครองสัง่ การสัตว์ทะเลทันที
ปลาแมคเคอเรลปลา ปลาทูกลองสี เหลือง ปลาชาดเลนเดอร์แฮร์ริ่ง
ปลาตัวเล็กกว่าขนาดฝ่ ามือจนไปถึงปลาที่มีน้ าํ หนักมากกว่าสองสาม
กิโลกรัมพวกเขาทั้งหมดถูกครอบงํา
ที่ดา้ นล่างเขาเห็นกุง้ คู่หนึ่ง
หลังจากว่ายนํ้าไปได้หนึ่งพันเมตรปลาหลายพันชนิดรวมตัวกัน
ภายในเขตห้าเมตรรอบตัวหวังเสี ยน
“ถ้าฉันสามารถขายปลาพวกนี้ให้ร้านอาหารทะเลฉันแน่ใจว่าพวก
มันสามารถทําเงินได้สองสามแสนหยวนเลยทีเดียว”
หวังเสี ยนสังเกตสัตว์ทะเลต่าง ๆ รอบตัวเขา ในบรรดานั้นมีกงุ้ กุลาดํา
ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าฝ่ ามือ หากจะขายกุง้ ดังกล่าวแต่ละตัวก็สามารถ
ขายได้กว่าร้อยหยวน
“นี่มนั ช่างสิ้ นเปลืองเกินไป”
หวังเสี ยนหัวเราะ เพื่อเพิม่ ความแข็งแกร่ งของเขา เขาทําได้แต่ตอ้ ง
กลืนกินพวกมันเท่านั้น
อ้าาา..อํ้า..งัม่ ๆ !
มังกรทองศักดิ์สิทธิ์กาํ ลังกลืนกินสัตว์ทะเลทุกตัวในทะเลอย่างเมา
มัน
แม้แต่ปลาที่ยาวประมาณหนึ่งเมตรก็ถูกกลืนหายไปในท้องเขา
“ฮ่าฮ่า ฉันเพิ่มพลังงานมังกร ได้มากกว่า 80 คะแนนการกลืนสัตว์
ทะเลนี่ทาํ ให้ความเร็ วในการเพิ่มพลังงานเร็ วขึ้นสุ ด ๆ เลย!”
หวังเสี ยนแกว่งหางมังกรของเขาอย่างตื่นเต้นและตระหนักว่า
ร่ างกายของเขาได้เติบโตขึ้นไปอีกประมาณยีส่ ิ บเซนติเมตรในตอนนี้
เกล็ดมังกรแวววาวงดงามและกรงเล็บมังกรนั้นเต็มไปด้วยความ
แข็งแกร่ งแม้วา่ มันจะมีขนาดเล็กก็ตาม หนวดมังกรทั้งสองก็ทาํ ให้ดู
มีอาํ นาจเพิม่ ขึ้นเช่นกัน
หวังเสี ยนพลิกร่ างไปและพอใจกับพลังที่เพิ่มขึ้นของเขา
เขาขยับและว่ายออกไปไกลอีกครั้ง
ณ จุดนี้เขาอยูห่ ่างจากฝั่ง 4,000 ถึง 5,000 เมตร
“สัตว์ทะเลใกล้ ๆ แถวนี้ยงั น้อยเกินไปฉันต้องออกไปให้ไกลกว่านี้”
หวังเสี ยนแหวกว่ายออกไปยังที่ไกล ๆ
ระหว่างทางเขาครอบครองสัตว์ทะเลหลากหลายชนิดและกลืนกิน
พวกมันอย่างบ้าคลัง่ พลังมังกรของเขาเพิ่มขึ้นด้วยความเร็ วที่น่ากลัว
“ข้างหน้านํ้าค่อนข้างลึก”
หวังเสี ยนตระหนักว่าทะเลข้างหน้านั้นลึกประมาณ 13 ถึง 14 เมตร
หลังจากว่ายนํ้าไปประมาณแปดกิโลเมตร สภาพนํ้านั้นลึกกว่าเมื่อ
ครู่ มาก
เขาสังเกตเห็นว่าสภาพโดยรอบทั้งหมดข้างหน้าเต็มไปด้วยสาหร่ าย
สี เขียวและแนวปะการังหลากสี
“โอ๊ะ..มีฝงู ปลาหมึกอยูข่ า้ งหน้าเหรอ?”
ขณะนั้นหวังเสี ยนเห็นฝูงของปลาหมึกแหวกว่ายไปข้างหน้าโดยมี
ปลาดาบกว่าพันตัวไล่ตอ้ น แต่ละตัวมีขนาดยาวและในหมู่พวกมันมี
หลายตัวที่ลาํ ตัวยาวมากกว่าเมตร
ปลาดาบ อยูท่ ี่ระดับเลเวล ศูนย์ ฉันไม่มีอะไรต้องกลัว
หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง ปลาดาบเป็ นปลาที่มีลกั ษณะดุร้าย อย่างไรก็
ตามพวกมันจะไร้กาํ ลังที่จะต่อต้านเมื่อเผชิญหน้ากับออร่ าของมังกร
ศักดิ์สิทธิ์
หวังเสี ยนจ้องมองฝูงของปลาดาบขณะเดียวกันก็เร่ งความเร็ วและ
ว่ายนํ้าด้วยความเร็ วสู ง
“บูม!”
เขาเป็ นเหมือนมังกรศักดิ์สิทธิ์โบราณที่พงุ่ ลงสู่ มหาสมุทร เมื่อหวัง
เสี ยนพุง่ ออกไปบางส่ วนของกลุ่มปลาดาบร่ างกายก็สนั่ ด้วยความกลัว
บางตัวพยายามว่ายเร็ วขึ้นเพื่อหลบหนี
“พวกแกกําลังจะไปไหน?!”
หวังเสี ยนเร็ วกว่าปลาดาบมาก เขาพุง่ เข้าไปในฝูงของปลาดาบอย่าง
รวดเร็ ว เหมือนสายฟ้า
“โฮกกกก!”
ในขณะที่เขาส่ งพลังมังกรของเขาออกไปปลาดาบที่อยูใ่ นระยะห้า
เมตรมองหวังเสี ยนราวกับว่าพวกมันต้องมนต์ ไม่มีตวั ไหนกล้าขยับ
วังเหลียนยิม้ และอ้าปากกว้างต่อหน้าฝูงปลา
กลืนกิน!
เขากลืนกินปลาดาบขนาดใหญ่ทีเดียวสามตัว ต่อมาหวังเสี ยนก็
สังเกตเห็นความปั่นป่ วนในหมู่ปลาที่วา่ ยอยูร่ อบตัวเขาในขณะที่
ปลาดาบด้านซ้ายค่อย ๆ แหวกออกทั้งสองข้างจนกลายเป็ นเส้นทาง
“เอ๊ะอะไรเนี่ย?” ร่ างกายของหวังเสี ยนรับรู ้ถึงแรงสัน่ สะเทือนของนํ้า
และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคร่ งเครี ยด
หวังเสี ยนเห็นปลาขนาดใหญ่วา่ ยมาหาเขาและเขาก็รู้สึกประหม่า
เล็กน้อยเกี่ยวกับมัน
ปลาดาบตัวนั้นมีลาํ ตัวที่ยาวอย่างน้อยสองเมตรครึ่ งกว้างประมาณ
สามสิ บเซนติเมตร ร่ างกายแข็งแรงปากขนาดใหญ่และครี บที่
ด้านหลังดูคมมาก
ราชาปลาดาบ: เลเวล 1
พลังมังกรที่สกัดได้: 88
“เลเวล 1 มันเป็ นราชาแห่งปลาดาบ ระดับที่หนึ่ง”
ปลาดาบ เป็ นปลาขนาดกลางในทะเล ปลาดาบบริ เวณโดยเฉลี่ย
ทัว่ ไปมีขนาดน้อยกว่าหนึ่งเมตร แต่กย็ งั มีปลาดาบขนาดใหญ่เป็ น
จํานวนมากอยูบ่ า้ งเหมือนกัน
มีรายงานบนอินเทอร์เน็ตว่าคนที่จบั ปลาปลาดาบขนาดสองเมตรขึ้น
ไปได้น้ นั จะเรี ยกปลานั้นว่าราชาของปลาดาบ
นอกเหนือจากราชาปลาดาบแล้วยังมีปลาริ บบ้อนยักษ์หรื อเรี ยกอีก
อย่างว่าปลาออร์ยกั ษ์
“โชคดีที่นี่ไม่ใช่ปลาออร์ยกั ษ์ขนาดใหญ่มนั เป็ นเพียงราชาปลาดาบ
แต่ฉนั จะไม่ประมาทเพราะมันเป็ นปลาระดับหนึ่ง”
หวังเสี ยนมองไปที่ฟันอันแหลมคมของราชาปลาดาบ ด้วยขนาดของ
มันเขาเดาว่ามันก็สามารถกลืนกินเขาได้เช่นกัน
ราชาปลาดาบ จับจ้องที่หวังเสี ยนราวกับว่ากําลังเฝ้าดูอาหารอร่ อย ๆ
อยู่ แม้วา่ มันจะสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามอันยิง่ ใหญ่จากสิ่ งมีชีวติ ที่
แปลกประหลาดต่อหน้ามัน แต่มนั จะสามารถพัฒนาตัวเองได้หาก
มันกลืนสิ่ งมีชีวติ ที่ไม่รู้จกั นี้ นี่คือสัญชาตญาณของสิ่ งมีชีวติ
หวังเสี ยนขยับร่ างกายของเขาอย่างระมัดระวังขณะที่เขามองดูราชา
ปลาดาบ ที่วา่ ยนํ้าเข้าหาเขา
 ตอนที่ 14 หอยทะเลยักษ์
หวังเสี ยน อยูใ่ นทะเล ปั้วไห่ อันกว้างใหญ่ไม่มีขอบเขต แต่ความ
สนใจของเขาขณะนี้มุ่งไปที่ราชาปลาดาบที่อยูต่ รงหน้าเพียงเท่านั้น
ราชาปลาดาบ มีหวั ขนาดใหญ่เมื่อเทียบกับขนาดตัวของหวังเสี ยน
เล็กกว่ามาก มันเปิ ดปากเล็กน้อยและเผยให้เห็นฟันอันคมกริ บ ทั้งยัง
มีเศษเนื้อของปลาหมึกติดอยูบ่ นฟันของมันด้วย ขณะที่จอ้ งมองที่
หวังเสี ยนอย่างดุร้ายและว่ายนํ้าส่ ายไปมาและพุง่ ตรงมาหาเขาอย่าง
รวดเร็ ว
“การโจมตีตรง ๆ แบบซึ่ง ๆ หน้า” หวังเสี ยนมองไปที่ราชาปลาดาบ
เขาพลิกตัวเคลื่อนไหวหลบไปด้านข้างแล้วพุง่ ตรงออกไปเหมือนลูก
ธนูทองคําและโจมตีมนั โดยตรง
ควับบบ..!!
ปฏิกิริยาของราชาปลาดาบนั้นดีเกินกว่าที่หวังเสี ยนคาดไว้ โดยเขา
ไม่คิดว่ามันจะหลบการโจมตีจากทางด้านข้างได้ และความสามารถ
ในการต่อสู ข้ องมันนั้นไม่อ่อนแอเลยเมื่อมันอยูใ่ นนํ้า ฟันแหลมคม
ของมันมุ่งตรงไปยังหวังเสี ยนโดยตรงอีกครั้ง
“คิดโจมตีฉนั มันไม่ได้ผลหรอก” หวังเสี ยนเห็นฟันขนาดใหญ่ของ
ราชาแห่งปลาดาบ เขากางกรงเล็บมังกรของเขาและทําราวกับว่าเขา
พร้อมสําหรับการปะทะโดยตรง
ฮูมมมม!!
หวังเสี ยนดูเหมือนจะได้ยนิ เสี ยงคํารามของราชาปลาดาบ มันเปิ ด
ปากของมันและเผยให้เห็นฟันแหลมคมอยูข่ า้ งใน
แวบหนึ่งที่แววตาของมันจ้องมองดวงตาของหวังเสี ยน ก่อนที่พวก
เขาทั้งคู่พงุ่ เข้าหากัน หวังเสี ยนก็ขยับโฉบไปทีดา้ นบนและเฉือนกรง
เล็บมังกรของเขาไปยังดวงตาของราชาปลาดาบ
หวังเสี ยนเป็ นสายพันธุ์นกั รบสื บเชื้อสายของชนชั้นปกครองผูซ้ ่ ึงมี
สายเลือดอันสู งส่ ง “ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ท้ งั เก้า” ซึ่ งเป็ นผูน้ าํ สู งสุ ด
ในบรรดามังกรศักดิ์สิทธิ์ท้ งั หลาย แม้วา่ ตอนนี้กรงเล็บมังกรของเขา
จะเล็กมาก แต่มนั ก็มีพลังโจมตีที่สูง
กรงเล็บมังกรก็ทะลวงเข้าดวงตาของราชาปลาดาบโดยตรง
เช่นเดียวกับก้อนหิ นชนกับไข่
หวังเสี ยนควักดวงตาของราชาปลาดาบได้อย่างง่ายดาย
“ความฉลาดของสัตว์ทะเลมันจะสามารถเทียบได้กบั ความฉลาดของ
ฉันได้ยงั ไง ฮ่าฮ่า การโจมตีของพวกมันนั้นดั้งเดิมมากและก็อิงตาม
สัญชาตญาณ”
เมื่อเห็นราชาปลาดาบ บิดตัวไปมาอย่างรุ นแรงด้วยความเจ็บปวด
หวังเซียนก็รู้สึกดีใจอย่างยิง่ เขาพุง่ เข้าหามันแล้วกัดลงบนศีรษะของ
ราชาปลาดาบ โดยตรงด้วยเขี้ยวอันคมกริ บของเขา
กร้วม!กร้วม!
โพล๊ะ!
ขากรรไกรของหวังเสี ยนจมลงในหัวของราชาปลาดาบทันที แต่มนั
ก็ยงั ดิ้นรนและต่อสู อ้ ย่างรุ นแรงด้วยการสะบัดหางไปทางร่ างของ
หวังเสี ยน
หวังเสี ยนยืน่ กรงเล็บของเขาและเฉื อนอย่างไร้ความปราณี บนร่ าง
ของราชาปลาดาบ กรงเล็บแหลมคมเจาะเข้าร่ างกายของมันโดยตรง
“กลืนกิน” ขณะที่ราชาปลาดาบเริ่ มอ่อนแอลงเรื่ อย ๆ นั้นหวังเสี ยน
อ้าปากและเขมือบราชาปลาดาบ เข้าไปหมดทั้งตัวโดยตรง
“เพิม่ พลังงานมังกรโดยทันที 88 พลังงาน” ดวงตาของหวังเสี ยน
สว่างขึ้นทันทีเมื่อเขารู ้สึกว่าร่ างกายของเขาแข็งแรงขึ้นอย่างมากอีก
ครั้ง
ฉันเป็ นมังกรแห่งสวรรค์และรวมกับสติปัญญาของมนุษย์การสังหาร
สัตว์ทะเลในระดับเลเวล 1 นั้นเป็ นเรื่ องง่าย แม้วา่ ฉันจะต้องพบกับ
สัตว์ทะเลเลเวล 2 ฉันก็ยงั ไม่ตอ้ งระวังมาก
หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง เมื่อมองดูฝงู ปลาดาบ ที่กระจัดกระจายไปทุก
ทิศทุกทางเขาก็รีบออกไล่ตามอย่างรวดเร็ ว
หนึ่งสองสาม…
ในไม่ชา้ เขาก็กินปลาเจ็ดถึงแปดร้อยตัว อย่างไรก็ตามปลาหลายร้อย
ตัวก็สามารถหลบหนีไปได้เช่นกัน
หวังเสี ยนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาหันตัวไปมาและมองไปรอบ ๆ
มีสาหร่ ายและปะการังจํานวนมากในบริ เวณนี้และทรัพยากรทาง
ทะเลในบริ เวณใกล้เคียงก็มากมาย โดยเฉพาะอย่างยิง่ สําหรับหมึก,
กุง้ ก้ามกราม, ปลิงทะเล, แมงกะพรุ นและปู
“ฉันจะจับกุง้ มังกรและปูขนก่อนที่กลับไปคืนนี้” เมื่อมองดูกงุ้ มังกร
และปูขนรอบตัวเขาทันใดนั้นเขาก็มีความคิด
ราคาของกุง้ มังกรหรื อปูขนก็จะมีราคาอยูท่ ี่หา้ หกร้อยเหรี ยญต่อตัว
ในตลาด แต่ถา้ เขาไปที่ร้านอาหารทะเลระดับห้าดาวมันอาจมีราคา
เจ็ดแปดร้อยต่อตัว
หวังเสี ยนเลียริ มฝี ปากของเขาก่อนที่จะกินสัตว์ทะเลในบริ เวณ
ใกล้เคียงด้วยความกระหาย
“เอ๊ะ? มีเกาะเล็ก ๆ อยูข่ า้ งหน้า”
หวังเสี ยนสังเกตเกาะเมื่อเขามองไปข้างหน้า อย่างไรก็ตามพื้นที่ของ
เกาะไม่ใหญ่มากนัก เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับมันมากนักในขณะที่
หันความสนใจไปหางูทะเลที่อยูต่ รงหน้าเขา
งูทะเล: เลเวล 1
พลังงานมังกรที่สกัดได้: 44
“งูทะเล! ฉันจะไม่ไปยุง่ กับพวกมันจะดีกว่า”
หวังเสี ยนมองงูทะเลอีกสองสามตัวก่อนจะอ้อมอ้อมไปจับสัตว์ทะเล
อื่น ๆ งูทะเลมีพิษถึงตาย แม้วา่ พวกมันจะไม่แข็งแกร่ งเท่ากับราชา
ปลาดาบ แต่พวกมันก็มีพิษร้ายแรง หากเขาถูกพิษจนตายมันคงจะน่า
เศร้า
“ฮืม!..นัน่ มันเต่าทะเล” หวังเสี ยนสังเกตว่าเต่าทะเลนี้มีความยาว
ประมาณหนึ่งเมตรกําลังว่ายนํ้าอยูใ่ กล้กบั โขดหิ นด้านล่างเกาะ
เต่าทะเล:เลเวล 3
พลังงานมังกรที่สกัดได้: 988
“เต่าทะเลเลเวล 3!”
หวังเสี ยนค่อนข้างตกใจกับเต่าทะเลสี เขียว เต่าทะเลเป็ นสัตว์ทะเลที่
ค่อนข้างสงบ แต่กไ็ ม่ควรประมาทความแข็งแกร่ งของเต่าทะเล
แม้วา่ เต่าทะเลจะไม่มีฟัน แต่กม็ ีขอบปากที่แข็งแรงแหลมคมอยูใ่ น
ปากซึ่งคมกว่าฟัน ขอบที่แหลมคมเหล่านี้สามารถบดขยี้นิ้วมือได้
ง่าย ๆ ยิง่ ไปกว่านั้นเต่าทะเลที่มีขนาดหนึ่งเมตรนั้นจะน่ากลัวยิง่
กว่าเดิม
“ในตํานานที่เป็ นตํานานวังมังกรจะมีเต่าเป็ นเสมือนผูด้ ูแลหลักหรื อ
พ่อบ้านของวังเมื่อฉันอัพเกรดสัตว์ทะเลได้ในอนาคตฉันก็สามารถ
อัพเกรดเต่าให้เป็ นพ่อบ้านของฉันได้”
เต่าทะเลมีคุณสมบัติในด้านสติปัญญาและอายุขยั ที่ยนื ยาว ในเรื่ อง
เล่าของทางตะวันตกพ่อบ้านเต่าใหญ่มีอายุ 9,000 ปี และจะจัดการ
เรื่ องต่าง ๆ ของวังมังกร บทบาทของมันคล้ายกับมหาอํามาตย์ใน
อาณาจักรโบราณ
หวังเสี ยนได้ตดั สิ นใจที่จะหาเต่าที่แข็งแกร่ งมาเป็ นผูด้ ูแลวังมังกรใน
อนาคตของเขา
“มันเป็ นความอัปยศที่ระดับของฉันยังตํ่าเกินไปถ้าฉันต้องการ
อัพเกรดสัตว์ทะเลฉันจะต้องรอ อย่างน้อยก็จนกว่าฉันจะสามารถ
ยกระดับของฉันไปที่ระดับสาม”
หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง ในการเปลี่ยนแปลงใช้พลังงานของมังกรใน
การยกระดับสัตว์ทะเลจะต้องเกี่ยวข้องกับความมีสติปัญญาของสัตว์
ทะเลนั้น ๆ ด้วยก่อนที่จะถ่ายทอดศิลปะการบ่มเพาะให้แก่พวกมัน
สิ่ งนี้จะต้องใช้พลังงานมังกรจํานวนมาก ปัจจุบนั หวังเสี ยนครอบ
ครองพลังงานมังกรโดยรวมเพียงสี่ ร้อยคะแนน
“ฉันจะเพิ่มระดับอย่างรวดเร็ วและรับลูกน้องเป็ นของตัวเอง” หวัง
เสี ยนแหวกว่ายอย่างรวดเร็ วและกลืนกินสัตว์ทะเลรอบตัวเขาอย่าง
บ้าคลัง่
“โอ้วว…มีปลาขนาดใหญ่อยูข่ า้ งหน้า” ในขณะนี้เขาเห็นปลาที่มี
นํ้าหนักประมาณ 50 กิโลกรัมอยูข่ า้ งหน้าและหวังเสี ยนลังเลที่จะไป
ต่อเพื่อความปลอดภัยจึงต้องตรวจสอบเลเวลปลา!
ปลานโปเลียน: เลเวล 1
พลังมังกรที่สกัดได้: 44
“ฉันสามารถสกัดพลังงาน ได้สี่สิบสี่ คะแนนฮ่าฮ่า” หวังเสี ยนตื่นเต้น
รี บพุง่ ตรงไปและเริ่ มโจมตีอย่างรวดเร็ ว
เมื่อปลานโปเลียนรู ้สึกถึงอันตรายที่เข้ามาใกล้และมันรี บสะบัดตัว
ของมันเพื่อว่ายนํ้าหลบออกไป
“แกคิดว่าจะสามารถหลบหนีได้ง้ นั เหรอเจ้าปลา ว่ะ..ฮ่าฮ่า”
รอยยิม้ ปรากฏบนใบหน้าของหวังเสี ยน เขาเร่ งความเร็ วทันทีและ
กางกรงเล็บมังกรของเขาไปข้างหน้า แม้วา่ เขาจะมีขนาดไม่ใหญ่นกั
แต่เขาก็ยงั มีออร่ าแห่งศักดิ์ศรี และอํานาจ
“เห๊อะ..ไม่มีที่ให้แกหนีไปได้อีกแล้ว” ปลานโปเลียนขนาดหนึ่ง
เมตรว่ายพยายามว่ายหนีหวังเสี ยนไปใกล้ ๆ พื้นทะเลใกล้แนวหิ น
ควับ!
อย่างไรก็ตามในขณะนี้มีบางสิ่ งเกิดขึ้นทําให้หวังเสี ยนตกใจทันที
เมื่อปลานโปเลียนว่ายไปใกล้หินขนาดใหญ่กอ้ นหนึ่งปลานโปเลียน
ขนาดหนึ่งเมตรก็โดนวัตถุคล้ายหิ นงับที่ตวั ไว้และกลืนลงไปทันที
ความประหลาดใจมีและงงงันมีข้ ึนทัว่ ใบหน้าของหวังเสี ยน เขาหยุด
และมองไปข้างหน้าทันที
“นัน่ คือ…?” หวังเสี ยนเข้าใกล้และสังเกตว่า “หิ น” ไม่ใช่หินจริ ง ๆ
แต่เป็ นการปลอมตัวของสิ่ งมีชีวติ ชนิดหนึ่ง
“นัน่ คือหอยทะเลมันเป็ นไปได้ยงั ไงที่มีหอยทะเลขนาดใหญ่น้ ี?”
หวังเสี ยนตกใจ มันเป็ นหอยทะเลสี น้ าํ ตาลรู ปพัด หอยทะเลทั้งตัวมี
ขนาดใหญ่มากและยาวเกือบสองเมตร
หอยทะเล: เลเวล 6
พลังมังกรที่สกัดได้: 9,987
“มันเป็ นเลเวลหก นอกจากนี้ฉนั สามารถดึงพลังมังกรได้เกือบหนึ่ง
หมื่นคะแนน”
หวังเสี ยนเบิกตากว้างและจ้องเขม็งไปที่หอยทะเลขนาดใหญ่ตวั นั้น
 ตอนที่ 15 สาวกตัวแรก
หอยทะเลเป็ นสิ่ งมีชีวติ ทัว่ ไปในมหาสมุทร คนส่ วนใหญ่เคยกินหอย
มาก่อน หอยโดยเฉลี่ยนั้นมีขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือในขณะที่หอยที่
ใหญ่กว่านั้นมีขนาดเท่ากับฝ่ ามือ
ในโลกนี้ยงั มีหอยทะเลชนิดหนึ่งที่เรี ยกว่าหอยยักษ์หรื อที่รู้จกั กันใน
นาม หอยมือเสื อ ที่ใหญ่ที่สุดคือ 1.8 เมตร
อย่างไรก็ตามหอยทะเลที่อยูต่ ่อหน้าหวังเสี ยนนั้นใหญ่กว่าที่เคยมี
บันทึกไว้อย่างแน่นอน
หวังเสี ยนไม่สามารถช่วยได้ เพียงแต่รู้สึกงี่เง่าเมื่อเขามองดูหอยทะเล
ขนาดใหญ่
“โชคดีที่หอยทะเลเคลื่อนที่ชา้ มากดังนั้นฉันจึงไม่ตอ้ งกลัวมัน
นอกจากนี้หอยทะเลจะไม่สามารถคุกคามฉันได้ถา้ ฉันอยูข่ า้ งหลัง
มัน” หวังเสี ยนจ้องที่หอยทะเลในขณะที่เขาตัดสิ นใจ หากเขาสามารถ
กลืนกินหอยทะเลเขาสามารถเข้าสู่ ระดับสามด้วยพลังมังกรที่เขา
สกัดได้
หวังเสี ยนลังเลก่อนที่จะแอบย่องไปทางด้านหลังของหอยทะเล
หอยทะเลยังคงไม่ไหวติง หวังเสี ยนไม่แน่ใจว่าเป็ นเพราะมันเพิ่งกิน
อิ่มหรื อพยายามปกป้องตัวเองกันแน่ เพราะมันไม่เคลื่อนไหวใด ๆ
เลย หวังเสี ยนได้เข้ามาใกล้และคว้าหอยทะเล ด้วยกรงเล็บของเขา
แกร๊ กกกก!
หวังเสี ยนตกใจ กรงเล็บที่แข็งแรงพอ ๆ กับโลหะ ไม่ทิ้งร่ องรอย
ความเสี ยหายใด ๆ ไว้เลยมีเพียงรอยขีดข่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิดจาก
กงเล็บเท่านั้นเอง
“มันแข็งเกินไปเจาะไม่เข้าสักกะนิด” หวังเสี ยนรู ้สึกเสี ยหน้าเล็กน้อย
เขาจึงใช้กงเล็บพยายามเจาะอีกสองสามครั้งแต่ไม่มีร่องรอยใด ๆ
เกิดขึ้น
ตัวหอยทะเลเองก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เช่นกัน
“เปลือกมันแข็งเกินไปฉันไม่มีทางจัดการกับมันได้” หวังเสี ยนกําลัง
คิดอย่างหนักขณะที่ความคิดหนึ่งพุง่ เข้ามาในหัวของเขา
“ลองดูล่ะกัน” หวังเสี ยนลังเล เขามองไปรอบ ๆ ก่อนที่เขาจะพูดว่า
“แปลงร่ างเป็ นมนุษย์”
ในทันทีจากมังกรศักดิ์สิทธิ์สีทองขนาด 20 ซม. หวังเสี ยนกลับสู่ ร่าง
มนุษย์ของเขา
หวังเสี ยนเปลือยกายอยูใ่ นทะเลและไม่มีปัญหาในนํ้าที่ลึกกว่าสิ บ
เมตร เขาดูที่ทะเลหอยก่อนที่เขายกมันขึ้นมาและถือเอาไว้
ด้วยความแข็งแกร่ งในปัจจุบนั ของเขาหวังเสี ยนสามารถยกนํ้าหนัก
ได้สี่ร้อยกิโลกรัม ดังนั้นเขาค่อนข้างผ่อนคลายที่จะอุม้ หอยทะเล
250 กิโลกรัมในทะเล
หอยทะเลยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรเมื่อถูกอุม้ ขึ้น หวังเสี ยนนึกยินดีเมื่อ
เขาพามันไปที่เกาะเล็ก ๆ
หวังเสี ยนว่ายนํ้าอย่างรวดเร็ วในทะเล หลังจากที่เขาโผล่ข้ ึนมาจาก
นํ้าเขาวางหอยทะเลบนฝั่ง
ในขณะนี้น้ นั เมื่ออยูบ่ นบกหอยทะเลเปิ ดเปลือกของมันขึ้นมา
เนื้อหอยที่ถูกปกคลุมด้วยเมือกเหนียวบิดตัวออกมาจากเปลือก เนื้อ
ติดอยูก่ บั พื้น
[หมายเหตุ:ตีนหอยเวลามันคลานนะแหล่ะครับไม่รู้จะอธิบายยังไง]
มันควบคุมร่ างกายและพยายามคืบคลานกลับลงไปทะเล
“ฮ่าฮ่า กําลังคิดจะหลบหนีแกจะหนีไปไหน” หวังเสี ยนดูตื่นเต้น
และตลกกับท่าทีของมัน เขารี บคว้าและดึงหอยกลับมาทันที
ผัว๊ ะ!
ทันใดนั้นเนื้อหอยชิ้นหนึ่งพร้อมเมือกตวัดตบมาที่แขนของเขาอย่าง
รวดเร็ วและรุ นแรง มันมีพลังมากจนหวังเสี ยนต้องร้องออกมาด้วย
ความตกใจและเจ็บปวด
“โอ้ยยย…เจ็บชะมัด” เขารี บจับแขนของเขาที่โดนโจมตี
เหงื่อเย็นไหลเต็มหน้าผากและเขารู ้วา่ แขนบวมแดงขึ้นทันที แขนเขา
จะหักทันทีถา้ ร่ างกายของเขาไม่ได้รับการปรับแต่งด้วยพลังงานมังกร
“…นี่คือหอยทะเลระดับหกแม้วา่ มันจะไม่ใช่นกั สู ต้ ามธรรมชาติแต่
ก็ไม่สามารถประมาทได้เลย” หวังเสี ยนประหลาดใจ
“อย่างไรก็ตามตอนนี้มนั ไม่มีผลกระทบอะไรกับฉันมากนักเพราะว่า
ตอนนี้แกอยูบ่ นบก ว่ะ..ฮ่าฮ่าฮ่า โดยไม่ตอ้ งทําอะไรแค่ทิ้งแกไว้เฉย
ๆ บนพื้นให้ตากแดดแกก็ตายกลายเป็ นหอยแดดเดียวแล้วล่ะ ฮ่าฮ่า”
หวังเสี ยนรู ้สึกโชคดีที่หอยทะเลไม่ได้สงั เกตว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่ออยู่
ในทะเล ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถอุม้ มันขึ้นฝั่งได้
หวังเสี ยนเห็นหอยทะเลพยายามคืบคลานกลับลงไปทะเล เขาจึงรี บ
คว้าหอยและโยนมันกลับไปบนพื้นที่ไกลกว่าเดิม
หวังเสี ยนไม่กล้าเข้าใกล้มากไป เขาจึงหยิบหิ นสองสามก้อนที่
ด้านข้างและขว้างมันไปที่เนื้อ (เรี ยกตีนหอยล่ะกัน) ของหอยที่เปิ ด
อยู่
หวังเสี ยนครอบครองพลังที่น่ากลัวและเนื่องจากหิ นที่เขาขว้างออก
ด้วยแรงเต็มที่ทาํ ให้ตีนหอยทะเลนั้นทะลุจนเป็ นรู หอยทะเลรี บปิ ด
ตัวลงอย่างรวดเร็ ว
“อย่าฆ่าฉันได้โปรด!” จากนั้นหวังเสี ยนก็ได้ยนิ เสี ยงแปลก ๆ ซึ่ งทํา
ให้เขาตะลึงทันที
“ใครใครกําลังพูดอยู”่ หวังเสี ยนหันไปมองรอบตัวของเขาด้วยความ
ตกใจ แต่ไม่มีใครบนเกาะร้าง
“ไม่ใช่ล่ะ…มันไม่ใช่ภาษามนุษย์นี่หว่า?” หวังเสี ยนใช้ความคิด
ทันใดนั้นเขาก็จอ้ งมองไปที่หอยทะเล
“เป็ นแกเหรอ?” หวังเสี ยนจ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
สิ่ งมีชีวติ ทั้งหมดที่มีสติปัญญาจะมีภาษาของตัวเองเช่นเดียวกับ
ปลาโลมาและปลาวาฬเพชฌฆาต อย่างไรก็ตามมนุษย์จะไม่เข้าใจ
ภาษาของพวกมัน แม้จะเป็ นเช่นนั้นในฐานะมังกรศักดิ์สิทธิ์ หวัง
เสี ยนก็สามารถเข้าใจภาษาสัตว์ทะเลได้ทุกภาษา
“ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไปเถอะ” เขาได้ยนิ เสี ยงที่อ่อนแอ นํ้าเสี ยง
ฟังเหมือนเด็กผูห้ ญิงตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งเรี ยนรู ้วธิ ีการพูดคุย
“แก..เอ่อ..เธอเป็ นผูห้ ญิงเหรอ..ไม่ไม่เธอเป็ นผูห้ ญิงที่เป็ นหอย…
ไม่ใช่เธอเป็ นหอยเพศเมียงั้นเหรอ” หวังเสี ยนจ้องที่หอยทะเลและ
ถาม
“ได้โปรดอย่าฆ่าฉันปล่อยฉันไป” เขาได้ยนิ เสี ยงหอยทะเลอีกครั้ง
แต่เธอพูดคําง่าย ๆ เหล่านั้นซํ้าไปซํ้ามาอีกเช่นเคย “อย่าฆ่าฉัน…
ปล่อยฉันไปเถอะ”
ความฉลาดของเธอไม่สูงมากพอที่เธอจะสามารถแสดงออกถึง
อารมณ์และคําพูดที่ซบั ซ้อน
หวังเสี ยนไตร่ ตรองและขมวดคิ้ว เขาไม่เคยคาดหวังว่าหอยทะเลนี้
จะมีความฉลาดมากกว่าสัตว์ทะเลทัว่ ไป
“จากความสามารถในปัจจุบนั ของฉันมันจะยากและลําบากมากใน
การจะฆ่าเธอนอกเสี ยจากว่าฉันจะทิ้งเธอไว้ตากแดดจนแห้งตาย”
“ปล่อยฉันไปอย่าฆ่าฉัน” เสี ยงอ่อนโยนและไร้เดียงสาดังก้องอยูใ่ น
หัวของเขาอีกครั้ง
หวังเสี ยนลังเล เขากําลังคิดว่า “ฉันไม่ตอ้ งฆ่าเธอก็ได้ ถ้าฉันสามารถ
ทําให้เธอเป็ นผูใ้ ต้บงั คับบัญชาของฉันสมาชิกตัวแรกของวังมังกร”
หวังเสี ยนคิดแล้ว ดวงตาของเขาก็สดใสขึ้นและจ้องมองไปที่หอย
ทะเล เขากําลังคิดว่าพลังมังกรศักดิ์สิทธิ์ จะใช้ควบคุมสัตว์ทะเลได้
อย่างไร
[หมายเหตุ : การควบคุมที่หวังเสี ยนใช้ควบคุมฝูงปลานั้นใช้ออร่ า
ควบคุมมันเป็ นเหมือนการสะกดจิต]
ด้วยความคิดนี้ของเขาความสามารถหนึ่งก็ผดุ ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
เขาจึงค่อย ๆ พูดจาเกลี้ยกล่อมหอยทะเลในทันที “น้องสาวฉันจะ
ปล่อยเธอไปก็ได้ ถ้าเธอกลืนสิ่ งนี้เข้าไป”
เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาปฏิเสธจากหอยทะเลเขาจึงบีบเลือดสี ทองออกมา
หนึ่งหยดจากมือของเขา มันเป็ นเลือดของเขาที่ผสานรวมกับสายเลือด
มังกรศักดิ์สิทธิ์
พลังแห่งมังกรศักดิ์สิทธิ์ ไม่เพียงแต่สามารถปกครองสัตว์ทะเลได้
เท่านั้น แต่มนั ยังมีพลังของกฎเกณฑ์และสัญญาทางจิตวิญญาณอีก
ด้วย
หลังจากที่ดูดซับเลือดแห่งมังกรศักดิ์สิทธิ์เข้าไปแล้วหอยทะเลจะถือ
ว่าหวังเสี ยนเป็ นเจ้าชีวติ ของเธอในทันที
“กลืนเลือดหยดนี้ แล้วพี่ชายจะปล่อยเธอไป”
หวังเสี ยนส่ งเลือดมังกรศักดิ์สิทธิ์ให้หอยทะเลและรอเธออย่างอดทน
“สัตว์ทะเลที่พฒั นาแล้ว : หอยทะเลยักษ์”
ในขณะนั้นการแจ้งเตือนของระบบก็ดงั ขึ้นในใจของเขา เมื่อหอย
ทะเลกลืนเลือดสี ทองแล้วเสร็ จ
“ฮ่าฮ่ามันได้ผล” หวังเสี ยนตื่นเต้น เขารี บเข้าไปที่ดา้ นหน้าของหอย
ทะเล
“พี่ชายฉันชอบพี”่ เสี ยงเด็กสาวที่เป็ นหอยทะเลดังขึ้นและเปิ ดฝาพับ
ของเธอ ในฐานะที่ค่าความฉลาดของเธอยังตํ่า เธอไม่เข้าใจว่าราชา
เป็ นใคร เธอรู ้เพียงต้องทําตามคําพูดของเขาเมื่อเขาพูดแทนตัวเองว่า
พี่ชาย เธอจึงใช้คาํ ว่าพี่ชายแทนตัวเขา
นี่คือพลังของพันธสัญญา
“ฮ่าฮ่าฮ่า น้องสาวตั้งแต่น้ ีต่อไปเธอต้องเชื่อฟังคําสัง่ ของพี่ชายแบบ
ใกล้ชิดเลยนะ” หวังเสี ยนพูดอย่างดีใจ
“เฮ้ยยย”
อย่างไรก็ตามเด็กสาวห่อร่ างของเธอไว้รอบตัวของหวังเสี ยนในทันที
 ตอนที่ 16 ไข่ มุก
“โอ้ววว..ปล่อยฉัน ปล่อยฉันออกไป!” หวังเสี ยนถูกห่อหุม้ อยูโ่ ดย
เด็กสาวหอยทะเลอย่างสมบูรณ์
เนื่องจากพฤติกรรมของสัตว์ทะเลบางชนิดถ้าเป็ นกลุ่มหรื อฝูงเดียว
กันจะสัมผัสกันเพื่อสื่ อสารหรื อเพือ่ จดจําเอกลักษณ์ของสัตว์ตวั นั้น ๆ
เด็กสาวฟังคําสัง่ ของเขาและปล่อยตัวเขาทันที หวังเสี ยนมองไปที่
ร่ างของเขาที่เต็มไปด้วยเมือกเหนียว ๆ เขาไม่รู้วา่ จะหัวเราะหรื อไห้
ดี ขณะที่ปากเขาสัน่ และกระตุกเล็กน้อย เพราะความคิดแรกของเขา
ที่โดนเธอหุม้ ไว้ท้ งั ตัวคือเธอกําลังจะกินเขา
“โฮ่!..ตกใจหมด…!” หวังเสี ยนตบหน้าตัวเองเรี ยกสติพร้อมถอน
หายใจอย่างโล่งอกแล้วพูดว่า “ลงไปในทะเลกันก่อนเถอะ” เมื่อเขา
มาถึงชายทะเลเขาก็กระโดดลงทะเลโดยตรง เด็กสาวเดินตามหลัง
เขาไปในทะเลอย่างใกล้ชิด
หวังเสี ยนมองเด็กสาวที่อยูข่ า้ ง ๆ เขา ด้วยความคิดเขาเปลี่ยนร่ างเป็ น
มังกรศักดิ์สิทธิ์ทนั ที
“อย่าเรี ยกฉันว่า พี่ชายอีกต่อไปจากนี้เธอจะเรี ยกฉันว่า ราชามังกร”
หวังเสี ยนมองเด็กสาวและพบว่ามีหอยทะเลเรี ยกเขาว่า “พี่ชาย”
มันจะแปลก ๆ เหมือนพวกโรคจิตนิยมรักเด็กยิง่ กว่านั้นเขาไม่ได้มี
รสนิยม ในด้านของการผสมข้ามสายพันธุ์
“ทราบแล้วค่ะ ราชามังกร” เสี ยงของเด็กสาวนั้นสื่ อเข้าไปในหัวของ
เขาโดยตรง หวังเสี ยนพยักและยิม้ เมื่อมองดูเด็กสาวเขาก็พอใจอย่าง
มาก นี่เป็ นผูใ้ ต้บงั คับบัญชาคนแรกของเขาและระดับของเธออยูท่ ี่
ระดับ 6! แม้วา่ ระดับพลังโจมตีของเธอจะค่อนข้างอ่อนแอ แต่ความ
สามารถในการป้องกันของเธอนั้นถือว่าสุ ดยอด
“การอัพเกรดสัตว์ทะเลเพื่อเพิ่มความฉลาดและปัญญานั้น ยังไม่
สามารถทําได้เนื่องจาก พลังงานมังกรของฉันนั้นมีไม่พอและระดับ
ของฉันนั้นยังตํ่ากว่า จึงควรพักไว้ก่อน แต่ยงั ดีที่เด็กสาวยังมีความ
ฉลาดพอสมควรและได้พฒั นาระดับสติปัญญามาบ้างแล้ว ถึงอย่าง
นั้นฉันก็ยงั สามารถส่ งต่อศิลปะการฝึ กฝนให้เธอได้ เพือ่ ให้เธอ
สามารถฝึ กฝนด้วยตัวเอง “
การสร้างวังมังกรและอัพเกรดสัตว์ทะเล นั้น ถ้าหวังเสี ยนมีพลัง
เพียงพอเขาสามารถเพิ่มความแข็งแกร่ งและสติปัญญาของสัตว์ทะเล
ได้โดยตรงโดยใช้พลังงานมังกร อย่างไรก็ตามการช่วยเพิ่มความ
แข็งแกร่ งของพวกเขานั้นก็ช่วยได้เพียงในระดับนึง อีกด้านหนึ่ง
เพื่อให้มีความแข็งแกร่ งเพิม่ ขึ้นพวกเขาต้องฝึ กฝนด้วยตนเอง
มีศิลปะการเพาะปลูกที่เกี่ยวข้องกับเผ่าสัตว์น้ าํ ชนิดต่าง ๆ ที่เขา
ได้รับมาจากระบบมังกรศักดิ์สิทธิ์มากมาย
ในความเป็ นจริ งแล้วศิลปะการเพาะปลูกของมังกร สําหรับสัตว์
ทะเลอื่น ๆ ศิลปะการเพาะปลูกเหล่านี้ถือได้วา่ เป็ น “การกระโดด
ผ่านประตูมงั กร” มีศิลปะการเพาะปลูกหลายประเภทที่จะทําให้ ก้าว
ผ่านประตูมงั กร เช่น ศิลปะการเพาะปลูกของมังกรนํ้า, ศิลปะการ
เพาะปลูกมังกรไฟ, ศิลปะการเพาะปลูกมังกรเหมันต์และศิลปะการ
เพาะปลูกชนิดอื่น ๆ
“เด็กสาวน่าจะเหมาะกับศิลปะการเพาะปลูกของมังกรนํ้า งั้นฉันจะ
ส่ งการเพาะปลูกนี้ให้เธอโดยตรง” ด้วยความคิดเขาได้ถ่ายทอดศิลปะ
การเพาะปลูกให้เด็กสาวทันที และยังใช้พลังงานมังกรอีกเล็กน้อย
รักษาบาดแผลจากก้อนหิ นที่เขาขว้างใส่ ซึ่ งมันเป็ นเพียงบาดแผล
เล็กน้อย
“นี่คือศิลปะการเพาะปลูกของมังกร เธอจะต้องฝึ กฝนอย่างขยัน
ขันแข็งตั้งแต่วนั นี้เป็ นต้นไป” หวังเสี ยนพูดกับเด็กสาวหอยทะเลเมื่อ
เธอประสบความสําเร็ จในการฝึ กฝนศิลปะเธอจะมีโอกาสเปลี่ยนร่ าง
เป็ นมนุษย์ ยิง่ กว่านั้นด้วยการฝึ กฝนศิลปะการเพาะปลูกของมังกรนํ้า
เธอจะไม่อ่อนแอไปกว่ามังกรนํ้าธรรมดาเมื่อโตขึ้น
“ทราบแล้วท่านราชามังกร” เด็กสาวตอบ
“ดีมาก” หวังเสี ยนพยักหน้า “เธอจะต้องฝึ กฝนในบริ เวณใกล้เคียง
กับเกาะนี้และระวังตัวเองด้วย!”
“ค่ะ!” เด็กสาวตอบ เธอเปิ ดฝาหอยและคายก้อนหิ นที่หวังเสี ยนขว้าง
ใส่ เธอก่อนหน้านี้ออกมา
“เอ๊ะ..อะไรแว๊บ ๆ ?” ทันใดนั้นหวังเสี ยนเห็นวัตถุเงางามมากมาย
ภายส่ องประกายในร่ างกายของเด็กสาว
“นี่คือ…ไข่มุก?” ดวงตาของหวังเสี ยนสว่างขึ้น เขายืน่ มือไปหยิบ
วัตถุจากร่ างของเด็กสาว
มีไข่มุกเงางามกว่า 10 เม็ด มีไข่มุกสี ขาวสี ดาํ สี ชมพูและสี ทองซึ่ งแต่
ละเม็ดมีรูปร่ างกลมกลมสมบูรณ์แบบไม่มีขอ้ ตําหนิและบกพร่ องใด ๆ
ไข่มุกแต่ละเม็ดมีเส้นผ่านศูนย์กลางอย่างน้อยยีส่ ิ บมิลลิเมตรและ
สวยงามมาก
“มันสวยมากไข่มุกเม็ดใหญ่เช่นนี้” หวังเสี ยนมองดูไข่มุกสิ บหกเม็ด
ในมือด้วยความตกตะลึง
“ไข่มุกที่ใหญ่และสมบูรณ์แบบอย่างนี้จะมีค่ามากแน่นอน ว่ะ..ฮ่าฮ่า
ฮ่า มันน่าจะทําเงินให้มากมายอย่างแน่นอน” ไข่มุกนั้นมาจากร่ าง
ของหอยทะเลและไข่มุกธรรมชาติจะมีค่ามากกว่าไข่มุกเลี้ยงเสมอ
หวังเสี ยนถือไข่มุกสิ บหกเม็ดแล้วมองเด็กสาว “ไข่มุกเหล่านี้…มัน
เป็ นประโยชน์และจําเป็ นต่อเธอหรื อไม่”
“ราชามังกร ไข่มุกเหล่านี้มาจากซากของสิ่ งที่ฉนั กินเข้าและก่อตัว
ขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อเวลาผ่านไป”
“พวกมันจะก่อตัวหลังจากผ่านช่วงระยะเวลาหนึ่งฉันไม่ชอบพวก
มัน และจะทิ้งพวกมันทั้งหมด”
“อะไรนะ..พวกมันจะก่อตัวในช่วงระยะเวลาหนึ่งและถูกเธอโยนทิ้ง
ไปทั้งหมด” ปากของหวังเสี ยนกระตุกหลังจากได้ยนิ สิ่ งที่เธอพูด
“พวกมันใช้เวลาในการก่อตัวนานเท่าไหร่ ?” เขาถามทันที
“ฉันไม่รู้” เด็กสาวตอบ
“อืม…ลืมไปเลยเด็กสาวไม่มีความรู ้อะไรเลยเนื่องจากสมองเธอ
เหมือนเด็กสี่ หา้ ขวบ” หวังเสี ยนส่ ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ก่อนที่จะ
สอนเธอว่า “ถ้ามีไข่มุกในอนาคตคุณต้องเก็บมันไว้”
“ทราบค่ะ ราชามังกร”
“ฉันจะกลับมาเอาอีกทีหนึ่งเพราะงั้นฝากเธอไว้ก่อน” หวังเสี ยนมอง
ไข่มุกในมือของเขาก่อนที่จะวางลงในตัวหอยทะเล
“เธอสามารถฝึ กฝนที่นี่ตอนนี้ได้เลย” หวังเสี ยนสัง่ หอยทะเล หลังจาก
นั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ เขา ปั จจุบนั เขาต้องการพลังงานมังกรเพิ่มอีก
สี่ ร้อยคะแนนเพื่อเพิม่ ระดับ
เมื่อเห็นว่าเป็ นเวลาประมาณเที่ยง หวังเสี ยนตัดสิ นใจใช้เวลาอย่าง
คุม้ ค่าที่สุดและพยายามยกระดับของเขาไปที่ระดับสองก่อนคืนนี้
หวังเสี ยนมองไปที่ปลาสเตอร์เจียน ขยับร่ างกายของเขาและมุ่งหน้า
ไปทางนั้นและโจมตีมนั อย่างรวดเร็ ว
กลืนกิน! อ้าา..หมํ่าหมํ่า!
พลังงานของมังกรเพิ่มขึ้นอย่างน่าตกใจ
“มีฝงู ปลาอีกกลุ่มอยูต่ รงนั้น” มันเป็ นเวลาบ่าย เมื่อหวังเสี ยนว่ายนํ้า
ออกไปอีกยีส่ ิ บกิโลเมตรเขาพบกับฝูงปลาดาบอีกกลุ่มหนึ่ง
ฝูงปลาดาบกลุ่มนี้มีขนาดใหญ่กว่าฝูงที่เขาพบในตอนเช้าสามถึงสี่
เท่า ปลาสามถึงสี่ พนั ตัวกําลังว่ายนํ้าด้วยกันเป็ นภาพที่สวยงามน่า
ประทับใจ จนนํ้าลายไหล
“ถ้าฉันกลืนกินพวกมันทั้งหมดฉันจะเข้าใกล้ระดับที่สองเมื่อฉันอยู่
ที่ระดับสองความแข็งแกร่ งของฉันก็จะยิง่ ใหญ่ข้ ึนอย่างมากแน่นอน”
หวังเสี ยนตื่นเต้น สมาธิของเขาจดจ่ออยูท่ ี่ฝงู ปลาดาบ และเขาก็พงุ่
เข้าหาพวกมันโดยตรง หวังเสี ยนในปัจจุบนั มีขนาดประมาณสามสิ บ
เซนติเมตรและยังค่อนข้างเล็กกว่าเมื่อเทียบกับปลาดาบ อย่างไรก็ตาม
ออร่ าที่เขาปล่อยออกมานั้นทําให้ปลาดาบ สัน่ สะเทือนด้วยความกลัว
โฮกกกก..!
เสี ยงคํารามของมังกรดังขึ้นเมื่อหวังเสี ยนเริ่ มกลืนกินปลาดาบ
หลังจากปลาดาบถูกกินอย่างง่ายดายและกลายเป็ นพลังงานมังกร
ของหวังเสี ยน
ปลาสามสี่ พนั ตัวถูกกินโดยเขาภายในเวลาครึ่ งชัว่ โมง รวมถึงราชา
ปลาดาบอีกสามตัว แม้จะเผชิญหน้ากับพวกมันสามตัวในเวลา
เดียวกันเขาก็ยงั ฆ่าและกลืนกินราชาปลาดาบทั้งสามตัวได้
ชื่อ: หวังเซียน
เผ่าพันธุ์: มนุษย์ (สามารถแปลงเป็ นมังกรได้)
ระดับ: ขั้น 1
มังกร: 997/1000
ความสามารถพิเศษ: -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
-กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน(บ่มเพาะ): ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
“อีกสามคะแนนก็จะก้าวสู่ ระดับสองแล้ว”
หวังเสี ยนตื่นเต้นและกระโดดไปทางซ้ายทีขวาที สิ่ งที่เขาต้องทําคือ
การกินปลาอีกสิ บตัวก่อนที่ระดับของเขาจะเพิ่มขึ้นเป็ นระดับที่สอง
“เฮ้ย!…ซวยแล้ว..นัน่ มันฉลาม!” ในขณะที่เขาว่ายไปข้างหน้าหนึ่ง
เมตรเขาก็เห็นฉลามกําลังว่ายเข้าหาเขาในทันที
“มันต้องตามกลิ่นเลือดมาที่นี่เพราะกลิ่นเลือดเกิดขึ้นขณะฉันกลืน
กินฝูงปลาดาบ” หวังเสี ยนมีความคิดขณะมองดูฉลามที่มีความยาว
ประมาณสามเมตร
ฉลามฮอร์น: เลเวล 4
พลังมังกรที่สกัดได้ : 443
“หนี! ฉันไม่สามารถจะสู ก้ บั มันได้แน่นอน”
หลังจากเห็นระดับของฉลามฮอร์นแล้วหวังเสี ยนก็รีบหลบหนีไป
ทางทะเลที่ดา้ นข้างทันที ดูเหมือนว่าฉลามฮอร์นตัวนั้นจะเห็นหวัง
เสี ยนในขณะที่มนั โบกสะบัดหางของมันอย่างรวดเร็ วและไล่ตาม
หวังเสี ยน
“โอ้ยยย…เจ้าบ้านี่…ฉันหนีแกแล้ว แล้วแกจะไล่ล่าฉันมาทําไมอีก”
เมื่อหวังเสี ยนรู ้สึกว่าฉลามฮอร์นมุ่งหน้ามาที่เขาด้วยความเร็ วสู งเขา
ก็รีบพุง่ ตรงไปที่ชายทะเล โชคดีที่ความเร็ วของเขาเร็ วขึ้นมาก เมื่อ
เขามาถึงบริ เวณที่มีสาหร่ ายทะเลเขารี บตรงเข้าไปซ่อนตัวทันที และ
ฉลามฮอร์นก็หาเขาไม่เจอ
“ฉันยังไม่สามารถไปไกลเกินไปได้เพราะตอนนี้ฉนั อ่อนแอเกินไป
ถ้าฉันเจอฉลามที่ดุร้ายหลาย ๆ ตัวฉันก็คงจะเสร็ จแน่ ๆ”
 ตอนที่ 17 ระดับสอง
ซ่า..ซ่า..ซ่า!
ในทะเล ปั๋วไห่ หวังเสี ยนว่ายข้าง ๆ ปลาตาเดียวและจับพวกมัน
ขึ้นมา
“แต่ละตัวสกัดพลังงานมังกรได้ 1”
“สกัดพลังงานมังกรได้ 3”
“สําเร็ จแล้ว ได้พลังงานมังกรครบ 1,000 แล้วพัฒนาเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์
ระดับสอง”
หลังจากที่หวังเสี ยนกลืนปลาตาเดียวสองสามตัวการแจ้งเตือนของ
ระบบก็ดงั ขึ้นในใจของเขา หวังเสี ยนก็รู้สึกถึงพลังอันมหาศาลของ
เขาวิง่ พล่านทัว่ ร่ างกายของเขา
เปรี ยะ! เปรี๊ ยะ!
กระดูกทัว่ ทั้งร่ างกายของเขาเปล่งเสี ยงที่คมชัด ร่ างมังกรยาวจากเดิม
40 เซนติเมตรยาวขึ้นทันทีประมาณ 1 เมตร ถึงตอนนี้ร่างกายของ
หวังเสี ยนก็เปล่งแสงสี ทองออกมา พลังอันยิง่ ใหญ่หมุนวนในทะเล
รอบ ๆ ตัวเขา
“ฉันก้าวไปสู่ ระดับสองแล้ว” หวังเสี ยนดีใจอย่างที่สุด จนอยากลุก
ขึ้นเต้น ชูมือขึ้นแล้วหมุน ๆ ชูมือขึ้นโบกไปมา ทุกส่ วนรวมถึง
กระดูกในร่ างกายของเขาได้รับการปรับปรุ งอย่างมาก โดยเฉพาะ
อย่างยิง่ กงเล็บของเขามันเต็มไปด้วยพลังและมีแสงเรื อง ๆ ออกมา
โฮกกกกก…กรรรร!
นํ้าทะเลรอบตัวกระเพื่อมสัน่ ไหวขณะที่เกิดเสี ยงคํารามของมังกร
“ฉันแข็งแกร่ งขึ้นอย่างน้อยสิ บเท่า” หวังเสี ยนรู ้สึกถึงพลังอันยิง่ ใหญ่
ภายในร่ างกายของเขา เขากํากงเล็บของเขาและฟาดไปที่หินก้อนใหญ่
ตรงหน้าเขา
ตูมมม!
ด้วยการตวัดกงเล็บแบบธรรมดา หวังเสี ยนสามารถทําลายหิ นก้อน
ใหญ่ที่แข็งแรงได้อย่างง่ายดาย
“ฉันมีพลังและความแข็งแกร่ งมากขึ้นแล้ว แม้วา่ ฉันจะยังไม่ได้รับ
เวทย์มหาอํานาจและพลังแห่งธาตุ แต่ถา้ ฉันมีพลังงานมังกรเพียง
พอที่จะฝึ กฝนพลังอํานาจของฉันจะเติบโตยิง่ ขึ้น” มังกรศักดิ์สิทธิ์
ทั้งหลายก็เป็ นเช่นเดียวกันกับเขาเมื่อเพิ่งเริ่ มฝึ กฝนทักษะการ
เปลี่ยนแปลงมังกรศักดิ์สิทธิ์
มหาอํานาจและพลังพิเศษก็คือสิ่ งอํานาจที่เหนือธรรมชาติเช่น
กระแสนํ้า, นํ้าแข็ง, เปลวไฟ, สายฟ้าและอื่น ๆ
เขาสามารถกางกงเล็บของเขาให้ยาวขึ้นได้ดว้ ยพลังงานมังกร
ในขณะที่พลังพิเศษ จําเป็ นต้องใช้พลังงานและร่ างกายที่มากขึ้น
ถึงอย่างนั้นเขาก็ยงั ได้รับเทคนิคการฝึ กฝนต่าง ๆ เช่นการพ่นไฟและ
นํ้าและการสร้างกระแสไฟฟ้าและอื่น ๆ
สิ่ งเหล่านี้จาํ เป็ นต้องใช้พลังงานมังกร สําหรับการอัพเกรด
ปัจจุบนั หวังเสี ยนครอบครองเฉพาะร่ างกายของมังกรศักดิ์สิทธิ์ยงั ไม่
รวมถึงอํานาจพลังพิเศษ
แต่อย่างไรก็ตามเฉพาะกายภาพของมังกรก็มีความน่ากลัวมากพออยู่
แล้ว
“ตอนนี้ฉนั อยูท่ ี่ข้นั สอง แต่พลังและความแข็งแกร่ งยังมีมากกว่าก่อน
ที่ฉนั จะได้รับการเปลี่ยนแปลงระดับแรกมากมายขนาดนี้ เมื่อฉัน
ได้รับการแปลงมังกรระดับเก้าสวรรค์นนั่ หมายความว่าฉันคงจะ
สามารถท่องไปทัว่ ทั้งจักรวาลได้ง้ นั สิ นะ”
หวังเสี ยนรู ้สึกคลัง่ ไคล้ดีใจอย่างยิง่ เขาว่ายเข้าหาหอยทะเลซึ่ งอยูไ่ ม่
ไกลจากเขาและเตือนเด็กสาวให้ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งก่อนที่เขาจะ
มุ่งหน้ากลับไปที่ชายฝั่ง
ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง ความเร็ วในการเพิ่มระดับของเขานั้นถือว่าเร็ ว
มากเนื่องจากเขาได้เลื่อนระดับหนึ่งภายในหนึ่งวัน
แต่มนั จะต้องใช้ 10,000 คะแนนของ พลังงานมังกร ในการเลื่อน
ไปสู่ ระดับที่สาม ต่อจากนั้นความก้าวหน้าแต่ละระดับคงต้องการ
พลังงานมังกรเพิม่ ขึ้นมากกว่าเดิมครั้งล่ะสิ บเท่า
การเลื่อนระดับในระยะแรกคงจะรวดเร็ ว แต่จะยากขึ้นเมื่อก้าวไปสู่
ระยะต่อ ๆ ไป
หลังจากความก้าวหน้าถึงระดับที่สองความเร็ วของเขาเร็ วมากจน
สามารถว่ายได้สิบห้าเมตรต่อวินาที นัน่ เป็ นความเร็ วที่เร็ วกว่าปลา
หลาย ๆ ชนิด
มังกรเกิดมาเพื่อเป็ นราชันย์ จ้าวผูป้ กครอง
หวังเสี ยนว่ายไปที่ชายฝั่ง ระหว่างทางเขาจับกุง้ มังกรและปูขนติดมือ
กลับมาด้วย กุง้ มังกรสองตัวนํ้าหนักประมาณ 1.5 กิโลกรัมและปูขน
หกตัวขนาดใหญ่
“ซูมม..ซ่าาาา!”
หวังเสี ยนใส่ เสื้ อผ้าของเขาทันทีหลังจากที่เขากระโดดพุง่ ขึ้นจากมา
ทะเล เขายิม้ เมื่อมองไปที่ไข่มุก กุง้ มังกรและปูขนในมือของเขา
หลังจากสวมเสื้ อผ้าแล้วเขาก็มุ่งหน้าขึ้นไปทางริ มโขดหิ น
“ฟุ้บบ!” หวังเสี ยนก้าวกระโดดอย่างนุ่มนวลไปยังอีกฝั่งทันที
ในขณะที่เขากระโดดนั้นเขาโดดสู งจากพื้นถึงสี่ เมตร
แครกก..!
ฝุ่ นผงแหลกละเอียดคามือจากหิ นที่เขาหยิบขึ้นมาจากพื้นแล้วลอง
บดมันดู
“ว่ะ..ตอนนี้ฉนั ชักจะแข็งแกร่ งเกินไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” หวังเสี ยน
ตื่นเต้น เขานํากระเป๋ าที่นาํ มาด้วยแพ็คกุง้ มังกรและปูขนเก็บไป
ก่อนที่เขาจะเดินไปทางเข้ารี สอร์ทที่อยูไ่ ม่ไกลจากที่นี่นกั
เนื่องจากความกังวลเรื่ องความปลอดภัยของรถ เขาจอดมอเตอร์ไซค์
ฮาร์เล่ย ์ ของเขาไว้ที่นนั่
“บรู มมมม!”
หวังเสี ยนขี่มอเตอร์ไซค์ของเขาหลังจากวางกระเป๋ าแพ็คไว้ใน
กระเป๋ าห้อยข้างของรถ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็บิดคันเร่ งและมุ่ง
หน้ากลับไปมหาลัย
“ปฏิกิริยาและสายตาของฉันดีข้ ึนอย่างมากหลังจากก้าวไปสู่ ระดับ
สอง”
หวังเสี ยนตาของเขาหรี่ แคบลงเล็กน้อยเมื่อเขากําลังคิดอะไร
บางอย่างไปขณะกําลังขี่มอเตอร์ไซค์
ความเร็ วที่เขาขี่ตอนนี้มนั ถือว่าเสี ยของมาก สําหรับรถจักรยานยนต์
ดัดแปลงคันนี้
หลังจากการปรับเปลี่ยนมูลค่าหลายล้านหยวนความเร็ วของ
รถจักรยานยนต์ ฮาร์เล่ย ์ คันนี้สูงไปถึงระดับที่น่ากลัว
ความเร็ วสู งสุ ดของ ฮาร์เล่ย ์ คือ 397 กิโลเมตรต่อชัว่ โมง เมื่อทําการ
เปรี ยบเทียบความเร็ วสู งสุ ดของ บูกนั ติ เวย์ลอนห์ ด้วยราคาเริ่ มต้นที่
มากกว่า 20 ล้าน ความเร็ วเพียง 405 กิโลเมตรต่อชัว่ โมง
รถดัดแปลงคันนี้เร็ วมาก
ความสามารถในการเร่ งความเร็ วนั้นเร็ วกว่ารถสปอร์ตอย่างมาก
เมื่อพิจารณาถึงประสิ ทธิภาพของ ฮาร์เลย์ คันนี้รถสปอร์ตที่มีมูลค่า
ไม่กี่ลา้ นต่อคันนั้น เทียบไม่ได้เลย
“ลองทดสอบความเร็ วสู งสุดของมอเตอร์ไซค์คนั นี้ดู”
หวังเสี ยนอยากลองดู ในอดีตการที่จะทําให้ชีวติ และพันธุกรรมของ
เขาสิ้ นสุ ดลงโดยยังไม่ได้สืบทอดยีนส์น้ นั เขาไม่เคยคิดจะลอง
แต่ตอนนี้ความแข็งแกร่ งของหวังเสี ยนได้รับการปรับปรุ งอย่างมาก
แม้วา่ เขาจะเดินทางด้วยความเร็ วสองร้อยกิโลเมตรต่อชัว่ โมงเขาก็
สามารถรับประกันความปลอดภัยของตัวเองได้หากเกิดอุบตั ิเหตุ
นอกจากนี้ดว้ ยความเร็ วและปฏิกิริยาของเขาในปัจจุบนั เขาจะค่อนข้าง
ปลอดภัย
ถนนใกล้กบั ทะเลนั้นค่อนข้างห่างไกล จากความแออัดบนท้องถนน
รถบนถนนจึงมีนอ้ ยมาก
หวังเสี ยนเริ่ มเปลี่ยนเกียร์และบิดคันเร่ งอย่างแรง
วูมมมม…ฟ้าววว!
เครื่ องยนต์ของรถจักรยานยนต์ระเบิดเสี ยงดังสนัน่
มุมปากของหวังเสี ยนยกยิม้ ขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาดูมาตรวัดความเร็ ว
ภายในห้าวินาทีความเร็ วจะเพิม่ ขึ้นเป็ นร้อยกิโลเมตรต่อชัว่ โมงและ
ในไม่ชา้ มันก็จะพุง่ ขึ้นถึง 180
ความเร็ วที่ 180 กิโลเมตรต่อชัว่ โมงนั้นน่ากลัวเพราะต้นไม้ในแต่ละ
ด้านกําลังเคลื่อนที่ไปข้างหลังด้วยความเร็ วที่น่ากลัว
“รู ้สึกดีจริ ง ๆ ไม่น่าแปลกใจที่หลายคนแสวงหาความตื่นเต้นจาก
ความเร็ วสู งสุ ดจนถึงระดับที่ทาํ ให้เสี ยชีวติ ไป”
ด้วยการที่เขาสวมหมวกกันน็อก หวังเสี ยนก็กม้ หน้าก้มตาอยูใ่ นรถ
ขับขี่มอเตอร์ไซค์ของเขาด้วยอารมณ์ที่ร่าเริ ง
บรู มมม บรู มมม!
จากนั้นหวังเสี ยนก็ได้ยนิ เสี ยงเครื่ องยนต์ดงั สะท้านมาจากด้านหลัง
“เฟี้ ยวววว!”
รถสปอร์ตสองคันแซงผ่านมอเตอร์ไซค์ของเขาเหมือนภูตผี
“โอ๊ะ ความเร็ วของพวกเขาต้องอย่างน้อยสองร้อยกิโลเมตรต่อชัว่ โมง”
หวังเสี ยนตกตะลึงเล็กน้อยขณะที่เขาดูรถสปอร์ตแซงเขาไป แต่เขาก็
ไม่ได้คิดจะไล่ตามพวกเขาไป มันไม่เกี่ยวกับเขา
หวังเสี ยนลดความเร็ วของเขาลงเหลือเจ็ดสิ บกิโลเมตรต่อชัว่ โมง
ก่อนจะเลี้ยวที่ทางแยกข้างหน้า
เมื่อเขาเลี้ยวเขาเห็นรถสปอร์ตสามคันเรี ยงกันเป็ นแถวตรงอย่างเป็ น
ระเบียบ ดูเหมือนว่าพวกเขากําลังเตรี ยมตัวสําหรับการแข่งขันกัน
รอบใหม่
การปรากฏตัวของหวังเสี ยนดึงดูดความสนใจจากรถสปอร์ตสามคัน
ในทันทีรถทั้งสามคันมี เฟอร์รารี่ ,แลมโบกีนี่อเวนเทอร์ดอร์และมา
เซราติ
“เฮ้..คุณลุงมาแข่งกันไหม!”
เด็กสาวคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากกระจกรถมาเซราตี เธอยกคาง
ขึ้นเล็กน้อยและมองดูที่หวังเสี ยนในแบบยัว่ ยุ
“ใช่แล้วทักษะการขับขี่ของคุณดูดีมากมาสนุกกันเถอะ”
หลังจากเด็กสาวออกมาพูด และรถฟอร์รารี ขา้ ง ๆ ก็ตะโกนออกมา
ทันที
“ใช่มาแล้วมาเถอะ” หน้าต่างของ แลมโบกีนี่ ก็ลดกระจกลงพร้อม
กับคนขับพูดออกมา
“ไม่ดีกว่าเชิญพวกนายเถอะ” หวังเสี ยนส่ ายหัวในขณะที่เขาไม่มี
อารมณ์ในการแข่งรถกับเด็กที่เกิดมาพร้อมกับคาบช้อนเงินช้อนทอง
“ใจปลาซิว รี บกลับไปหาแม่นายเลยไป! ขี้ขลาดจริ ง ๆ !” หญิงสาวที่
พูดกับหวังเสี ยนชูนิ้วกลางไปที่เขาอย่างเยาะเย้ย
“เสี่ ยววานเธอกําลังจะทําอะไร เธอยังเด็กอยู่ ใครบอกว่าเธอสามารถ
แข่งรถได้?” เด็กสาวน่ารักที่นงั่ ข้าง ๆ หญิงสาวจ้องมองเธอ
“แบร่ แบร่ ” หญิงสาวยืน่ ลิ้นของเธอออกมาแล้วกวักมือเรี ยกหาหวัง
เสี ยน
“อย่าหน้าตัวเมียหน่อยเลยน่า มาวัดกันให้สมกับเป็ นลูกผูช้ ายหน่อย”
 ตอนที่ 18 เรียกฉันว่ าท่ านปู่
บรื นน! บรื นน!
เด็กสาวเร่ งรถสปอร์ตของเธอและทําการดึงเบรกมือพร้อมกับหัก
เลี้ยวอย่างแรง
การเคลื่อนไหวแบบนี้เป็ นการดริ ฟท์ที่มีทกั ษะแบบมืออาชีพ และมา
หยุดรถไว้ขา้ ง ๆ มอเตอร์ไซค์ Harley ของหวังเสี ยน เธอเงยหน้าขึ้น
มองอย่างยียวนและมองไปที่มอเตอร์ไซค์ Harley ขึ้น ๆ ลง ๆ พร้อม
เบะปากพูด
“มีคนบอกว่าคนที่ขี่ ฮาร์เล่ย ์ นั้นห้าวหาญเปรี ยบดัง่ อัศวิน มาเถอะ
คุณลุงอัศวิน!”
ขณะที่เด็กสาวพูดเธอก็เหยียบคันเร่ งและเร่ งเครื่ องยนต์
หวังเสี ยนมองเด็กสาวแต่เขาก็ไม่ได้พดู อะไร เขาบิดคันเร่ งเครื่ องยนต์
ของเขาด้วยเช่นกัน
“อ่า..ฮ้า..มาเลยถ้าคุณแพ้คุณจะต้องเรี ยกฉันว่าท่านย่านะ”
เด็กสาวหัวเราะ คิกคัก และพูดด้วยเสี ยงที่ดงั ก่อนที่ขบั รถไปจอดข้าง ๆ
รถสปอร์ตอีกสองคันเรี ยงตัวอย่างสวยงาม
ริ มฝี ปากของหวังเสี ยนโค้งขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขาขี่มอเตอร์ไซค์ของ
เขาไปด้านข้างรถทั้งสามคันและเรี ยงกันเป็ นแถว
บรื นนน..!บรื นนน..บรื นนน!
รถสปอร์ตทั้งสามคันเร่ งเครื่ องยนต์
“สาม…สอง…หนึ่ง…ไป..”
เด็กสาวตะโกนเสี ยงดัง รถสปอร์ตสามคันพุง่ ออกไปเป็ นเส้นตรง
หวังเสี ยนยิม้ เล็กน้อย ประสิ ทธิภาพของรถจักรยานยนต์ ฮาร์เล่ย ์ ของ
เขานั้นดีกว่ารถสปอร์ต เมื่อการแข่งขันเริ่ มต้นขึ้นข้อได้เปรี ยบของ
มอเตอร์ไซค์ ก็แสดงออกมาทันที ทําให้เขานํารถสปอร์ตทั้งสามคันไป
ค่อนข้างไกล หวังเสี ยนเพิ่มความเร็ วรถของเขาขึ้นเป็ น 180 กม./ชม.
บรื นน, บรื นน, บรื นน!
อย่างไรก็ตามรถสปอร์ตทั้งสามคันนั้นมีราคาไม่ต่าํ กว่าสามล้านหยวน
และความสามารถก็ยงั คงโดดเด่นมาก ยิง่ ไปกว่านั้นพวกเขาทั้งสาม
คันยังเพิ่มความเร็ วขึ้นไปจนถึง 230 กม. / ชม. หรื อสู งกว่า
หวังเสี ยนขมวดคิ้ว เขาชําเลืองมองมาเซราติขา้ งเขาและเห็นเด็กสาว
คนหนึ่งกําลังยกหัวนิ้วมือแล้วควํ่าลงให้เขา
“ถ้าคุณต้องการเล่นฉันก็จะเล่น”
หวังเสี ยนลดร่ างหมอบลงเล็กน้อย เมื่อขี่มอเตอร์ไซค์นกั ขี่โดยทัว่ ไป
มักจะลดร่ างกายของเขาลงและหมอบตัวให้ต่าํ ลงบนรถจักรยานยนต์
เมื่อกําลังเคลื่อนที่ดว้ ยความเร็ วสู ง เพือ่ ลดแรงต้านของอากาศและจะ
ได้ควบคุมได้ดียงิ่ ขึ้น
“เมื่อพี่หมอบก็ดงั่ พยัคฆ์ร้าย รอตะครุ บเหยือ่ พวกน้อง ๆ ก็จะต้องแพ้
ฮุฮุฮุ..”
หวังเสี ยนยิม้ ภายใต้หมวกกันน็อคของเขา ขณะที่เขาบิดคันเร่ งถึง
จุดสู งสุ ด เข็มของมาตรวัดความเร็ วเพิม่ ขึ้นอย่างรวดเร็ ว
200, 210, 220 ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงสิ บวินาทีเขาได้เพิม่ ความเร็ ว
เป็ น 280 กิโลเมตร / ชัว่ โมง
บรู มม! บรู มม!
เสี ยงเครื่ องยนต์คาํ รามสนัน่ ดังขึ้นจากรถจักรยานยนต์ Harley หวัง
เสี ยนลดศีรษะของเขาและแซงรถสปอร์ตทั้งสามคันอย่างรวดเร็ ว
และยังคงเร่ งความเร็ วด้วยความเร็ วที่สูงขึ้น
“โอ้วว!..เจ้าบ้านี่..เดี๋ยวแม่จะแซงคืนให้ดู”
ภายในมาเซราติเด็กสาวเหยียบคันเร่ งด้วยความโกรธอย่างเต็มที่
ขณะที่เธอเห็นร่ างของหวังเสี ยนหายไปอย่างรวดเร็ ว
“เสี่ ยววาน! เด็กเหลือขอ เธอบ้าไปแล้วเหรอ ลดความเร็ วลงเดี๋ยวนี้”
หญิงสาวสวยที่นงั่ อยูด่ า้ นข้างคนขับพูดพร้อมกับหน้าซี ด
“พี่สาวหลิงหลิงอย่ากลัวไปเลยน่า มาดูกนั ว่าฉันจะแซงเขาไม่เห็น
ฝุ่ นเลยล่ะ” เด็กสาวไม่สนใจเธอขณะที่จอ้ งมองมอเตอร์ไซค์คนั ที่
นําหน้าเธออยู่
“พยายามที่จะแซงฉันงั้นเหรอแม่หนูนอ้ ย!” เมื่อเห็นว่าเขาเกือบจะถึง
หัวถนนที่เป็ นจุดเส้นชัยที่กาํ หนดกันไว้แล้ว รอยยิม้ จาง ๆ ก็ปรากฏ
ขึ้นบนใบหน้าของเขา
“หื มม…นี่แย่แล้ว!” ในขณะนั้นหวังเสี ยนเห็นรถบรรทุกขนาดใหญ่
เลี้ยวเข้ามาจากหัวถนนเพือ่ กลับรถ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เขาเบรกรถทันทีขณะที่สายตาเขาจดจ้องอยูก่ บั รถบรรทุกขนาดใหญ่
ในขณะที่เขาพร้อมจะกระโดดลงจากรถได้ตลอดเวลา
“เชี่ยย..เวรเอ้ยยย..! จักรยานยนต์ยงั ไม่สามารถหยุดได้!” หวังเสี ยน
กลั้นลมหายใจสั้น ๆ สายตาของเขาไวมากและประมวลผลอย่าง
อย่างรวดเร็ ว เขาเห็นช่องว่างสองเมตรทางซ้ายมือ
ฟุ้บบ..ฟ้าวววว!
หวังเสี ยน ได้ผา่ นช่องว่างแคบ ๆ และหลีกเลี่ยงได้อย่างทันการณ์
“เอี๊ยดดด!”
โครมมม!+2
ขณะที่เขากําลังถอนหายใจด้วยความโล่งอกเขาก็ได้ยนิ เสี ยงชนซ้อน
กันสามครั้ง
การแสดงออกของหวังเสี ยนเปลี่ยนไปทันที เขาหยุดมอเตอร์ไซค์
ของเขาและมองไปด้านหลังทันที รถสปอร์ตสามคันชนกับรถบรรทุก
ขนาดใหญ่
“โอ้วว..เวรกรรม! ขออย่าให้มีใครตายเลย” หวังเสี ยนขมวดคิ้วและ
วิง่ ไปที่รถสปอร์ตสามคันทันที มีท้ งั คนทั้งหมดหกคนนัง่ อยูใ่ นรถ
สปอร์ตสามคัน ในหมู่พวกเขามาเซราติซ่ ึงอยูแ่ ถวหน้ามีการชนที่
เลวร้ายที่สุด ในทางกลับกันการชนกันของ Lamborghini และ
Ferrari นั้นไม่ร้ายแรง อย่างไรก็ตามผลกระทบจากอุบตั ิเหตุทาํ ให้
ทุกคนในรถทั้งสามคันหมดสติ หวังเสี ยนวิง่ ไปที่มาเซราตีทนั ที
ที่ตาํ แหน่งทางด้านหน้ารถ ด้านหน้าของมาเซราติกลายเป็ นเศษเหล็ก
ทั้งหมดแล้ว ถุงลมนิรภัยของรถเปิ ดออก แต่เด็กสาวทั้งสองคนในรถ
สลบอยูแ่ ละไม่มีการเคลื่อนไหวเลย
Maserati ขับเร็ วที่สุด รถบรรทุกคันใหญ่กลับรถกะทันหันและทําให้
หยุดรถไม่ทนั เมื่อเห็นว่าประตูรถได้รับความเสี ยหายจากการชนเขา
เอื้อมมือออกไปและออกแรงดึงประตูให้เปิ ดออก
ครื ดด..พลัว๊ ะ!
กําลังแขนของหวังเสี ยนดึงประตูรถง้างออกและประตูรถกระเด็น
ออกจากตัวรถทันที เขาเห็นหญิงสาวสวยที่นงั่ อยูข่ า้ งคนขับและอุม้
พาเธอออกไปก่อนด้วยความระมัดระวัง
อ่ะ..? ขาของเด็กผูห้ ญิงบิดงอผิดรู ป หวังเสี ยนมองเด็กสาวในที่นงั่
คนขับ ขาของเธอถูกอัดกระแทกโดยแผ่นโลหะที่ดา้ นหน้าที่นงั่ ของ
รถเธอและทําให้ขาของเธออาจมีรอยร้าวหรื อหัก เขาอุม้ เธอออกจาก
รถอย่างระมัดระวัง
“นี่..ฉันจะโทรหาตํารวจก่อนนะ” หลังจากวางเด็กหญิงสองคนลง
บนพื้นหวังเสี ยนก็เรี ยกตํารวจและรถพยาบาลทันที
หลังจากนั้นเขาวิง่ ไปที่รถสปอร์ตอีกสองคัน คนในรถสปอร์ตอีก
สองคันนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พยายามที่จะ
ย้ายพวกเขาออกมา
“โอ้ยย..ฮือ ๆ ๆ .เจ็บจัง..ปวดด้วย..แง ๆ” ในขณะนั้นหวังเสี ยนได้ยนิ
เสี ยงร้องไห้ครํ่าครวญ เขาเดินไปทันทีและเห็นหญิงสาวร้องไห้
นํ้าตาคลอ
หวังเสี ยนขมวดคิ้วเมื่อเห็นขาที่ผดิ รู ปของเด็กผูห้ ญิง
“ช่วยฉันด้วยฉันไม่อยากตาย แง ๆ” เด็กสาวมองหวังเสี ยนอย่างน่า
สงสาร เธอไม่เหมือนเด็กสาวซน ๆ เมื่อก่อนหน้าอีกต่อไป
หวังเสี ยนขมวดคิ้วพลางคิด “มาดูกนั ว่าพลังงานมังกรสามารถนํามา
ใช้รักษาพวกเธอได้หรื อไม่” ด้วยความคิดเขา เขาวางมือบนขาของ
หญิงสาวควบคุมพลังงานมังกรของเขาในขาของหญิงสาวและรักษา
อาการบาดเจ็บของเธอ เมื่อพลังงานมังกรเข้าไปเขาก็รู้สึกถึง
สภาพการณ์ภายในของขาของหญิงสาว
“กระดูกแตกร้าว!” เขาลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนจะจับขาขวาของเด็กสาว
ไว้ เด็กเหลือขอคนนี้มีรูปร่ างค่อนข้างดี หวังเสี ยนคิดอย่างช่วยไม่ได้
และแอบชื่นชมในใจหลังจากที่เขาดูขาที่ยาวขาวเนียนของหญิงสาว
และหน้าอกที่ใหญ่กาํ ลังดีเธอใส่ เสื้ อรัดรู ปทําให้เห็นเด่นชัด เขาคิด
ไปเรื่ อยเปื่ อยในขณะที่ปรับกระดูกขาของเธอให้เข้าที่เล็กน้อย
“อืม..มันมีประสิ ทธิภาพจริ ง ๆ ภายใต้การรักษาของพลังงานมังกร
อาการบาดเจ็บที่ขาของเธอน่าจะฟื้ นตัวได้อย่างรวดเร็ ว อย่างไรก็ตาม
ฉันเพิ่งก้าวไปสู่ ระดับสองและไม่มีพลังงานมังกรเหลืออยูใ่ นร่ างกาย
ของฉัน ดังนั้นฉันสามารถใช้วธิ ีน้ ีในการรักษาเท่านั้น” หวังเสี ยนคิด
กับตัวเอง
“มันเจ็บ..มันเจ็บอ่ะ..แง ๆ ๆ” เด็กสาวร้องไห้ครํ่าครวญเบา ๆ ขณะที่
นํ้าตาไหลริ นอย่างต่อเนื่อง
“เฮ้ เด็กเหลือขอตัวเล็ก ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน ขาของเธอจะต้องพิการ
แน่ ๆ เธอกล้าบอกให้ฉนั เรี ยกเธอว่า ‘ท่านย่า’ เลยงั้นเหรอ?”
หวังเสี ยนมองเด็กสาวแล้วยกคิ้วขึ้น เขายิม้ อย่างเจ้าเล่ห์ และพูดต่อว่า
“การบาดเจ็บของเธอรุ นแรงมากและฉันสามารถช่วยเธอได้ตอนนี้”
“ช่วยฉันด้วยนะคะ..ได้โปรดช่วยฉันด้วย” เด็กสาวตะโกนพรํ่าเพ้อ
ด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่มีสติ
“ฉันสามารถช่วยเธอได้ แต่เธอต้องเรี ยกฉันว่าท่านปู่ ก่อน ไม่เช่นนั้น
ฉันจะไม่ช่วยเธอ” หวังเสี ยนพูดกับเด็กสาวขณะจ้องมองหน้าเธอ
อย่างล้อเล่น
“ช่วยฉันด้วยเถอะนะ แง ๆ ๆ !” เมื่อหญิงสาวได้ยนิ คําพูดของเขาเธอ
ก็ร้องไห้ออกมาทันทีและร้องเสี ยงดัง
“เรี ยกฉันว่าท่านปู่ !!” หวังเสี ยนชี้ไปที่ขาของเธอเพื่อบอกเป็ นนัย ๆ
ว่าเธออาจต้องพิการถ้าเขาไม่ช่วยและเด็กผูห้ ญิงก็ตวั สัน่
“ท่านบรรพบุรุษค่ะ แง ๆ แง ๆ ท่านบรรพบุรุษช่วยฉันด้วยนะคะ
แง ๆ ๆ ”
 ตอนที่ 19 แพทย์ อจั ฉริยะ
ฉันไม่คิดเลยว่า “พลังออร่ ามังกร” จะมีผลเช่นนี้ดว้ ย แต่ถา้ ฉันมี
“พลังออร่ ามังกร” เพียงพอ ฉันสามารถส่ งมันเข้าไปรักษาอาการ
บาดเจ็บที่ขาของเธอได้ และมันคงสามารถทําให้ฟ้ื นตัวและหายได้
ในทันที [หมายเหตุ: ต่อไปเรี ยก”ออร่ ามังกร”] ไม่เหมือนพลังลมปราณ
ใช้แล้วสามารถฟื้ นคืนมาได้ถา้ ได้พกั ไม่เหมือน “พลังงานมังกร”ที่
เป็ นระบบคะแนนใช้แล้วหมดต้องหามาเติมและเพราะหวังเสี ยนไม่
มีพลังงานมังกรเหลือเลยใช้อพั เวล 2 หมด ตอนนี้สภาพคือ “ระดับ :
2 : 1/10,000”
หวังเสี ยนคิดกับตัวเองขณะที่เขามองหญิงสาวที่อยูใ่ นอาการหมดสติ
หลังจากที่เขาช่วยรักษาเบื้องต้นและบรรเทาความเจ็บปวดให้กบั เธอ
ต่อจากนั้นเขาก็เดินมาที่หญิงสาวสวยและตรวจสอบสภาพของเธอ
ด้วยพลังงานมังกร บริ เวณทรวงอกด้านในของเธอมีอาการเลือดออก
ตกในและจับตัวเป็ นลิ่มเนื่องจากการถูกกระแทกอย่างรุ นแรง
หวังเสี ยนมองดูอาการบาดเจ็บของเธอและดําเนินการรักษาด้วยออร่ า
มังกรของเขา ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ไปตรวจสอบคนที่เหลืออีกสี่
คนในรถสปอร์ตอีกสองคัน
นอกจากเด็กหนุ่มที่กระดูกซี่ โครงหักซึ่ง หวังเสี ยน ได้ช่วยเหลือและ
จัดกระดูกให้เข้าที่แล้ว เด็กหนุ่มที่เหลือก็มีเพียงการบาดเจ็บเล็กน้อย
เท่านั้น เด็กสาวสองคนและเด็กหนุ่มที่มีกระดูกซี่โครงหักพวกเขา
เป็ นกรณี ที่ร้ายแรงที่สุด
ทันใดนั้นตํารวจจราจรและรถพยาบาลก็มาถึงหวังเสี ยนก็ถอน
หายใจด้วยความโล่งอก
“รถสปอร์ตหรู สามคันประสบอุบตั ิเหตุ!”
เจ้าหน้าที่ตาํ รวจที่รีบมาถึงเร่ งฝี เท้าขึ้นเมื่อพวกเขาเห็นเหตุการณ์
“คุณเป็ นคนที่เรี ยกตํารวจเหรอ?” เจ้าหน้าที่ตาํ รวจจราจรวัยกลางคน
ถามทันทีเมื่อเขาเห็นหวังเสี ยน
หวังเสี ยนพยักหน้า “ใช่มนั เป็ นผมเองและผมตรวจสอบอาการคน
เหล่านี้แล้ว ไม่ควรเป็ นอันตรายถึงขั้นเสี ยชีวติ ”
“หัวหน้ามาดูที่รถสปอร์ตเหล่านี้สิ แผ่นป้ายทะเบียนรถของมาเซราติ
ดูเหมือนว่ารถคันนี้จะเป็ นหลานสาวของ ผูอ้ าวุโส เซี่ ย”
ชายหนุ่มผูต้ ามหลังนายตํารวจวัยกลางคนพูดเบา ๆ กับเขา
“ห๊า.?” เจ้าหน้าที่ตาํ รวจวัยกลางคนดูทะเบียนรถ 2333 และขมวดคิว้
ทันที “ใช่แล้วมันเป็ นหลานสาวของ อาวุโสเซี่ย และวัยรุ่ นที่เหลือ
จะต้องไม่ใช่เด็กธรรมดาแน่นอนเลย ลองดูพวกเขาสิ ”
เจ้าหน้าที่วยั กลางคนวิง่ ไปตรงที่หวังเสี ยนยืนอยูแ่ ล้วมองดูเด็กสาว
ทั้งสองคน
“เธอเป็ นหลานสาวของ อาวุโสเซี่ยจริ ง ๆ” เหงื่อเย็น ๆ ไหลบน
หน้าผากของเขา
“ได้โปรด อย่าให้เธอเป็ นอะไรเลยถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอคง….” เขา
เห็นรถพยาบาลเปิ ดเสี ยงไซเรนดังอยูใ่ กล้กบั เขา เขาตะโกนเรี ยก
ออกไปทันที “หมอ! หมอ! มาที่นี่เร็ ว เร็ ว ๆ เข้า!”
เจ้าหน้าที่จากรถพยาบาลสองสามคนนําเปลหามออกมาแล้ววิง่ ตรง
มาที่พวกเขาทันที
“ให้ฉนั ตรวจดูเธอก่อน” หมอพูดกับพยาบาลสองคนที่กาํ ลังเดินอยู่
ข้าง ๆ เธอก้มหัวลงและเริ่ มตรวจสอบการบาดเจ็บของหญิงสาว
“ขาของเธอได้รับบาดเจ็บมีกระดูกแตกร้าว ผมปฐมพยาบาลเบื้องต้น
จัดกระดูกเข้าที่ให้แล้ว เพียงแต่ตอ้ งรักษาตามอาการต่อไปและเธอ
แค่ตอ้ งการเวลาพักฟื้ นเต็มที่กจ็ ะหายเป็ นปกติ ส่ วนสาวสวยข้าง ๆ
เธอมีเลือดลิ่มตกในบริ เวณหน้าอกของเธอ ผมเช็คอาการให้แล้วถ้า
ได้รับการดูแลอย่างดี ก็ไม่มีปัญหาร้ายแรงใด ๆ นอกจากนี้เด็กหนุ่ม
คนขับรถเฟอร์รารี่ เขาซี่โครงหักซึ่ง ผมดูแลเบื้องต้นไปพอสมควร
แล้วกระดูกที่หกั ไม่ได้แทงโดนอวัยวะภายในใด ๆ เพียงแต่ตอ้ งเพิ่ม
ความระมัดระวังเมื่อพวกคุณย้ายเขา”
แพทย์ที่ทาํ การตรวจสอบนั้นตกตะลึง เธอเงยหน้าของเธอขึ้นมองดู
หวังเสี ยนด้วยความประหลาดใจ หวังเสี ยนก็มองกลับไปที่คุณหมอ
สาว แต่ไม่ได้พดู อะไรต่อ เพียงแต่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ผูห้ ญิงคนนี้
สวยมาก ๆ ?
คุณหมอสาวคนนี้เธออายุประมาณยีส่ ิ บปลาย ๆ เสื้ อกราวด์สีขาวของ
เธอแม้จะตัวใหญ่และคลุมร่ างกายเธอเอาไว้แต่กไ็ ม่สามารถซ่อน
ร่ างกายอันสวยงามที่มีสดั ส่ วนดัง่ นางแบบสุ ดเซ็กซี่ของเธอไว้ได้
ใบหน้าของเธอหมดจดและประณี ตดัง่ เหมือนเทพธิดา เส้นผมของ
เธอดําเงางามยาวสลวยถูกผูกไว้ดว้ ยทรงหางม้าแบบเรี ยบง่ายแต่เต็ม
ไปด้วยเสน่ห์และเย้ายวน
หมอเอื้อมมือไปแตะที่ขาของเด็กสาวเพื่อตรวจอาการ เธอมีสีหน้า
ค่อนข้างประหลาดใจ
“พาเธอไปขึ้นรถพยาบาลและระวังอย่าให้ขากระทบกระเทือนโดย
เด็ดขาด”
“ทราบแล้วคุณหมอซัน” เจ้าหน้าและพยาบาลทั้งสองพยักหน้าทันที
“คุณเป็ นนักเรี ยนแพทย์หรื อเรี ยนการปฐมพยาบาลมาใช่หรื อเปล่า?”
หมอซันลุกขึ้นและถามอย่างสงสัย
“เอ๊ะ…ไม่ใช่หรอกครับ ผมแค่มีความรู ้นิด ๆ หน่อย ๆ” หวังเสี ยน
หัวเราะเบา ๆ จริ ง ๆ เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการรักษา ทั้งหมดที่
เขาทําคือรักษาผูป้ ่ วยด้วย พลังออร่ ามังกร
หมอซันก็ไม่ได้ถามอะไรมากอีกต่อไปและเธอเริ่ มตรวจสอบอาการ
บาดเจ็บของผูป้ ระสบเหตุที่เหลือ
เธอยกเสื้ อที่บริ เวณหน้าอกของหญิงสาวสวยและตรวจสอบอาการ
บาดเจ็บของหญิงสาว เธอตกใจอีกครั้งและพูด “เธอบาดเจ็บบริ เวณ
หน้าอกหลีกเลี่ยงการสัมผัส”
จากนั้นเธอก็มาที่รถสปอร์ตคันอื่นและเริ่ มตรวจสอบ
“มันเป็ นกระดูกซี่ โครงหักจริ ง ๆ ชายหนุ่มคนนั้นยอดเยีย่ มจริ ง ๆ”
หมอซันตรวจทุกคนและตกตะลึงกับผลลัพธ์ที่ได้ ด้วยสถานการณ์
เช่นนี้เธอคงใช้เวลานานในการตรวจสอบการบาดเจ็บหากไม่ได้ชาย
หนุ่มที่รายงานอาการคนไข้ให้เธอฟัง
“โอเค ตอนนี้ผมต้องไปแล้ว” หวังเสี ยนพูดกับเจ้าหน้าที่ตาํ รวจและ
หมอ
เมื่อเห็นว่าจํานวนผูบ้ าดเจ็บทั้งหมดถูกย้ายไปที่รถพยาบาลแล้วหวัง
เสี ยนดูเวลาและตอนนี้เกือบ หนึ่งทุ่มแล้ว
“น้องชายขอหมายเลขโทรศัพท์ของคุณไว้หน่อยเพื่อให้เราสามารถ
ติดต่อกับคุณได้เมื่อมีเรื่ องจําเป็ นต้องสอบถาม” เจ้าหน้าที่ตาํ รวจวัย
กลางคนกล่าว
“ได้ซิครับ..” หวังเสี ยนพยักหน้าและทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้
หมอซันหันมามองที่เขาครู่ หนึ่งก่อนที่เธอจะขึ้นรถพยาบาล
“การแข่งรถนี่ เกือบจะทําให้มีคนตาย” หวังเสี ยนส่ ายหัวแล้วเดินไป
ที่ดา้ นข้าง เขาขี่มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เลย์ และมุ่งหน้ากลับไปมหาลัย
“หัวหน้า..ชายหนุ่มคนนั้นขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์เชียวนะ พื้นฐาน
ครอบครัวของเขาต้องค่อนข้างดี” เจ้าหน้าที่ตาํ รวจหนุ่มจ้องมองที่
ด้านหลังของหวังเสี ยนเมื่อเขาจากไป
“อืม…เรายังไม่ตอ้ งสนใจอะไรที่เหลือตอนนี้เราต้องตรวจสอบกับ
โรงพยาบาลเราหวังว่าหลานสาวของ ผูอ้ าวุโสเซี่ ยและเด็กวัยรุ่ นที่
เหลืออาการพวกเขาจะดีข้ ึน” เจ้าหน้าที่วยั กลางคนกล่าว
“รถบรรทุกคันใหญ่จอดอยูบ่ นถนนในลักษณะที่ไม่ถูกต้องและรถ
สปอร์ตสามคันนั้นน่าขับเร็ วเกินไปดังนั้นจึงเกิดอุบตั ิเหตุทางรถยนต์
เจ้าของรถบรรทุกคันนั้นตอนนี้กย็ งั อยูใ่ นอาการตกใจให้การไม่รู้
เรื่ อง”
ในเวลานี้หมอซันกําลังตรวจขาทั้งสองของหญิงสาวด้วยอุปกรณ์ชิ้น
หนึ่งในรถพยาบาล การแสดงออกของเธอค่อนข้างน่าตกใจ
…….
“ไม่น่าเป็ นไปได้ สิ่ งนี้เป็ นไปได้อย่างไรขาของเธอทั้งสองแตกหัก
อย่างเห็นได้ชดั แต่พวกมันได้รับการปฐมพยาบาลและจัดกระดูกให้
เข้าที่ได้อย่างไร ความสามารถในการรักษาน่าทึ่งจริ ง ๆ ชายหนุ่มคน
นั้นอาจเป็ นแพทย์อจั ฉริ ยะอย่างงั้นเหรอ?”
…..
ถึงตอนนี้หวังเสี ยนก็กลับมาถึงทางเข้ามหาลัยของเขาแล้ว
เขาหันไปมองกุง้ มังกรและปูขนในกระเป๋ าข้างรถก่อนที่เขาจะเข้าไป
ที่ร้านสะดวกซื้อ หลังจากซื้อซอสและเครื่ องเทศมาเขาก็กลับมาที่
หอพักทันที
“ฉันจะเอาไข่มุกไปเก็บไว้ก่อนแล้วก็ไปทําอาหารข้างนอก”
หวังเสี ยนยิม้
บาร์บีคิวกลางแจ้งเป็ นหนึ่งในไฮไลท์ของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง
ที่เนินเขาทางตะวันออกของมหาวิทยาลัยเป็ นสถานที่ที่เหมาะ
สําหรับบาร์บีคิวกลางแจ้ง
หลุมเตาสําหรับก่อไฟนั้นมีอยูท่ วั่ ไปในบริ เวณนี้ เพียงแค่นาํ ฟื นและ
อุปกรณ์อีกนิดหน่อยติดไปด้วยเท่านั้น
คนตะกละอย่าง หวังตงไห่ เพื่อนของเขามีเครื่ องมือที่จาํ เป็ นสําหรับ
การทําอาหารกลางแจ้งอยูเ่ พียบพร้อม หวังเสี ยนเอาหม้อใส่ น้ าํ มา
เขาหิ้วส่ วนผสมและเครื่ องปรุ งทั้งหมดพร้อมมุ่งหน้าไปยังเนินเขา
ทางตะวันออก
เนินเขาตะวันออก เป็ นเนินเขาที่ต้ งั อยูด่ า้ นข้างของศาลาริ มทะเลสาบ
การก่อไฟนั้นปลอดภัยมากเพราะไม่มีตน้ ไม้หรื อหญ้าแห้งบริ เวณนี้
ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง หวังเสี ยนเดินมาถึงบริ เวณลานสําหรับทําบาร์บีคิว
ปี๊ บบ!ปี๊ บบ!
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดงั ขึ้น เขาดูและพบว่าเป็ น กวนชูชิง
“ฉันยังไม่ได้ขอบคุณสําหรับสิ่ งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วนั ก่อนเลย ฉัน
อยากเชิญคุณไปทานอาหารเย็นเพื่อเลี้ยงขอบคุณ สําหรับการ
ช่วยเหลือ”
หวังเสี ยนมองดูขอ้ ความใน Wechat ที่กวนชูชิงส่ งมา เขาลังเล
เล็กน้อย และเขาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ ว
“ไม่เป็ นไร ขอบคุณนะ”
“ฮะ?” กวน ชูชิง ตกใจเล็กน้อยจากคําตอบของ หวังเสี ยน
ตั้งแต่ที่เธอเริ่ มเรี ยนมัธยมมาจนถึงตอนนี้เขาเป็ นผูช้ ายคนแรกที่ไม่
อยากทานอาหารคํ่ากับเธอ
ในตอนแรกเธอคิดว่าเขาคงหมือนกับคนอื่น ๆ เธอคิดว่าหวังเสี ยนจะ
ส่ งข้อความแชทชวนเธอคุยหลังจากเพิ่มเธอใน Wechat แล้วแต่เขา
ไม่ได้ทาํ และตอนนี้เธอถูกปฏิเสธอีกครั้งหลังจากชวนเขาไป
รับประทานอาหารคํ่าด้วยกัน เธออดสงสัยไม่ได้เลยว่าตัวเธอไม่มี
เสน่ห์และความน่าสนใจสําหรับเขาเลยหรื อยังไง
 ตอนที่ 20 การทําอาหารกลางแจ้ ง
กวนชูชิงรู ้สึกผิดหวังเล็กน้อยและยังไม่ยอมแพ้
“งั้นคุณช่วยออกมาเจอฉันข้างนอกได้ไหม ฉันอยากขอบคุณ”
กวนชูชิงหยิบมือถือของเธอแล้วส่ งข้อความ
ผูช้ ายคนนี้แตกต่างจากคนอื่นจริ ง ๆ เขาไม่สนใจผูห้ ญิง หรื อบางที
เขาอาจเป็ นเกย์? นัน่ เป็ นคําอธิบายเดียวที่กวนชูชิงเข้าใจได้
“หื ม?” หวังเสี ยนกําลังเตรี ยมต้มนํ้าและนําฟื นใส่ เข้าเตาเตรี ยมจุดไฟ
เขาได้ยนิ เสี ยงโทรศัพท์ของเขา เขาเห็นข้อความของกวนชูชิงก่อนที่
จะดูปูขนและกุง้ มังกรขนาดใหญ่ในหม้อ
“เฮ้อ…ในเมื่อเป็ นแบบนี้ง้ นั ทําไมฉันไม่ชวนเธอมากินอาหารด้วยกัน
ไปซะเลยหล่ะ” หวังเสี ยนไม่ได้คิดอะไรมากในเรื่ องนี้และเขาส่ ง
ข้อความกลับไป “ผมกําลังทําอาหารอยูท่ ี่เนินเขาริ มศาลาริ มทะเลสาบ
ทางตะวันออกถ้าคุณยังไม่ได้กินอะไรทําไมคุณไม่มากินที่นี่พร้อม
กันเลยล่ะ?”
หลังจากส่ งข้อความออกไปแล้วหวังเสี ยนก็เริ่ มทําความสะอาดพื้นที่
และอุปกรณ์อีกครั้ง เขาล้างชามและตะเกียบแล้วจุดไฟ
เมื่อกวนชูชิงได้รับข้อความในขณะที่เธออยูใ่ นห้องหอพักเธอขมวด
คิว้ เล็กน้อย
“ทําอาหารนอกบ้านฉันควรจะไปดีไหมมันมืดไปหน่อยเขาจะคิดไม่
ดีหรื อเปล่า….”
“เขาไม่เหมือนคนไม่ดี และเขาคงกําลังทําอาหารของเขาอยูแ่ ล้ว ดู
เหมือนเขาไม่ได้วางแผนอะไรไว้ นอกจากนี้มนั ยังเป็ นวันหยุดฤดู
ร้อนคนอื่น ๆ ในลานที่ทาํ อาหารกลางแจ้งน่าจะพอมีอยูบ่ า้ ง”
กวนชูชิงตัดสิ นใจที่จะไป เธอยืนขึ้นแล้วแต่งหน้าบาง ๆ ก่อนมุ่ง
หน้าไปยัง ศาลาริ มทะเลสาบ เมื่อเธอไปถึงเธอเห็นชายหนุ่มยืนอยู่
ข้างกองไฟ
“มีแค่เขาคนเดียว” กวนชูชิงมองไปทัว่ บริ เวณขณะที่เธอเดินเข้าไป
“หวังเสี ยน”
“หื ม..โอ้น้ นั มันสาวงามดาวคณะเรานี่นา” หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้นมอง
พร้อมเอ่ยทักอย่างเป็ นกันเอง
“ฉันกําลังคิดว่าคุณอยูใ่ นอารมณ์แบบไหนถึงนึกมาทําอาหารนอก
บ้านตอนมืด”
กวนชูชิงเดินไปและเห็นหวังเสี ยนเตรี ยมปรุ งนํ้าจิ้มซี ฟดแบบไทย
ู๊
สไตล์ เธอตกใจและถามว่า “หวังเสี ยนคุณกําลังทําอาหารไทยที่
อร่ อยที่สุดในจักวาลเหรอ”
“อาหารทะเลนี่ ผมจับพวกมันมาจากทะเลในวันนี้เองถ้ากินกับนํ้าจิ้ม
ซีฟู๊ดไทยนะอร่ อยร้องหาแม่เลยเชียว แม้แต่แม่การะเกต ออเจ้าย้อน
เวลาไปยังมิวายทํานํ้าจิ้มซีฟดกิ ู๊ น..แซ่บหลาย ๆ”
**(เอ็งก็ดูดว้ ยกระนั้นรึ อ้ายหวังเกลอข้า แม้นเจ้าผ่านมากรุ งศรี ครา
ใดข้าจักพาเจ้าไปรํ่าสุ ราให้หนําใจเลยเกลอเอ้ย..)**
หวังเสี ยนยิม้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ
กวนชูชิงยังคงสวยงามเหมือนเดิม กวนชูชิงเป็ นเทพธิดาที่รู้จกั กันดี
ของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง และมันเป็ นเรื่ องที่ดีมากที่ได้ทานอาหาร
กับผูห้ ญิงที่สวย ๆ เช่นนี้ แน่นอนว่าต้องอยูใ่ นเงื่อนไขที่พวกเขาเข้า
กันได้ดี
“ว้าวอาหารทะเลน่ากินมาก ๆ เลย ดูเหมือนว่าวันนี้ฉนั จะต้องนํ้าหนัก
เพิม่ แน่ ๆ เลย” กวนซู่ชิงนัง่ ลงเธอมองไปที่หม้อที่ต้ งั ไฟไว้อยูก่ ่อนที่
จะหันมามองที่หวังเสี ยน
ภายใต้แสงสว่างของเปลวไฟเขาดูมีออร่ าเปล่งประกายที่ไม่เหมือน
ใคร หวังเสี ยนถือว่าเป็ นคนที่หล่อเหลามากคนหนึ่ง
กวนชูชิงพบม้านัง่ หิ นและนัง่ ลงบนมัน “จริ ง ๆ แล้วควรเป็ นฉัน
มากกว่าที่ตอ้ งเลี้ยงอาหารคุณ และวันนี้ฉนั ยังมาแย่งอาหารคุณกิน
อีก เอางี้นะในคืนพรุ่ งนี้ฉนั จะพาคุณไปเลี้ยงข้าวเองคุณคิดอย่างไร
เกี่ยวกับเรื่ องนี้”
“แน่นอน!” หวังเสี ยนยิม้ ให้เธอและพูดต่อ “มันจะเป็ นเกียรติของฉัน
ที่ได้รับการดูแลจากนางฟ้าแห่ง เจียงเฉิง!”
“และอีกอย่างเรี ยกผม หวังเสี ยนธรรมดาก็ได้ เราเป็ นเพื่อนกัน”
“โอเค…แต่วา่ ฉันสงสัยอยูเ่ รื่ องหนึ่งทําไมนายถึงปฏิเสธฉันตลอดเลย
ล่ะมันทําให้รู้สึกว่าฉันรบกวนนายหน่ะ” กวนชูชิงมองดูเขาอย่าง
โกรธ ๆ
“ฮึฮึ” หวังเสี ยนยิม้ และหัวเราะเบา ๆ “นัน่ เป็ นเพราะผมรู ้สึกว่าผม
ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยจริ ง ๆ มันเป็ นเพียงเรื่ องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น”
“สิ่ งที่นายทําไม่ได้เป็ นเพียงเรื่ องเล็ก ๆ น้อย ๆ นะ” กวนชูชิงตอบ
พลางจ้องมองเขาอย่างจริ งจัง
“เอาล่ะ ๆ อาหารสุกแล้วเรามาเริ่ มกันเร็ วผมจะตักให้เธอเอง” หวัง
เสี ยนเปิ ดฝาหม้อและส่ งถ้วยนํ้าจิ้มที่เขาเตรี ยมไว้ก่อนหน้าให้กวนชู
ชิง
“ว้าวว! กุง้ มังกรและปูขนตัวใหญ่มาก ๆ” กวนชูชิงตกใจเมื่อเธอเห็น
กุง้ ขนาดใหญ่สองตัวและปูขนแต่ละตัวมีน้ าํ หนักสองถึงสามจินในหม้อ
“ฮ่าฮ่า” หวังเสี ยนยิม้ “ใช่พวกมันทั้งหมดนั้นถูกจับขึ้นจากทะเลสด ๆ
เลยเชียวล่ะ”
ขณะที่หวังเสี ยนพูดเขาก็ตกั กุง้ มังกรตัวใหญ่ออกมาจากหม้อ หลังจาก
นั้นเขาใช้กรรไกรผ่ากลางหัวถึงหางวางไว้ในจานส่ งต่อไปยังกวนชูชิง
“จัดเลย..เต็มที่เลยนะ เราแต่ละคนแบ่งกุง้ มังกรตัวใหญ่คนละตัวและ
ยังมีปูขนตัวใหญ่อีกหลายตัวเลยล่ะ”
“ขอบคุณนะ” กวนชูชิงรับมาอย่างมีความสุ ข
“ระวังมันร้อนนะ”
“อืม” กวนชูชิงมองกุง้ มังกรขนาดใหญ่กว่าฝ่ ามือของเธอและค่อย ๆ
แกะเปลือกออกเบา ๆ
“มันหอมมาก ๆ เลย!” กวนชูชิง ยิม้ อย่างมีความสุ ข
“รสชาติดีมากเลยนะ” หวังเสี ยนจุ่มลงในนํ้าจิ้มที่เขาเตรี ยมไว้ รสชาติ
เป็ นที่น่าพอใจอย่างยิง่ กุง้ มังกรขนาดใหญ่ร่วมกับนํ้าจิ้มสุ ดแซ่บ
แสนอร่ อย
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่าฉันจะโชคดีที่ได้ทานอาหารมื้อคํ่าที่หรู หรา
อย่างนี้เลยนะเนี่ย” กวนชูชิงมองที่หวังเสี ยนและพูดพร้อมรอยยิม้
“อืม..ฉันเอาเบียร์ติดมาด้วยสองขวดเธอจะดื่มด้วยไหม?” หวังเสี ยน
ถาม เขาเอาเบียร์ของหวังตงไห่ ที่แช่ตูเ้ ย็นไว้ติดออกมาด้วย
“กุง้ มังกรนํ้าจิ้มแซ่บ ๆ พร้อมด้วยเบียร์เย็น ๆ ! ส่ งมาเลยดีกว่าอย่า
ถามให้เสี ยเวลา” กวนชูชิงยืน่ มือของเธอแล้วตอบด้วยรอยยิม้
*อืม..(แปลไปนํ้าลายยายไหลย้อยเยย)*
“รอสักครู่ เดี๋ยวผมเปิ ดขวดให้”
หวังเสี ยนช่วยเธอเปิ ดขวดก่อนส่ งให้เธอ
“ว้าว! นี่มนั ฟิ นมากเลย” กวนชูชิงจิบเบียร์เย็น ๆ ก่อนที่จะเพลิดเพลิน
กับเนื้อกุง้ มังกรของเธอ
“มีปูขนด้วยนะ ผมจับพวกมันมาจากทะเลและพวกมันก็สดใหม่จริ ง ๆ”
หวังเสี ยนยกปูออกจากหม้อและแกะกระดองปูก่อนจะส่ งต่อให้เธอ
“หวังเสี ยนนายน่ารักมาก ๆ เลย และฉันชอบนํ้าจิ้มที่นายทํามาก
อร่ อยมากเลยหล่ะ ฉันแน่ใจว่าแฟนนายต้องรักนายมาก ๆ แน่เลย
ใช่ม้ ยั ” กวนชูชิงมองที่เขาและถามอย่างละเอียด
ร่ างกายของหวังเสี ยนแข็งทื่อขึ้นทันที เขาจําได้วา่ หญิงสาวพูดกับเขา
ว่าอย่างไรและเธอเลือกที่จะไปกับผูช้ ายคนอื่น
แม้วา่ เธอจะไม่ได้สวยมากแต่รูปลักษณ์ที่เรี ยบร้อยและน่ารักของเธอ
คือสิ่ งที่เขาชอบ
“ฟู่ ววว!” เขาถอนหายใจและเป่ าลมยาวออกมาเพือ่ ระบายความอึดอัด
เด็กผูห้ ญิงที่ใสซื่ อและบริ สุทธิ์ที่มาจากย่านชานเมืองเดียวกันกับเขา
คนนั้น ยังคงอยูใ่ นความทรงจําของเขาต่อไป แต่..ไม่ใช่ผหู ้ ญิงคนนั้น
คนที่ทิ้งเขาและรังเกียจเขาเหมือนขยะเหม็น ๆ กองหนึ่ง เธอคนนั้น
ไม่สมควรเอ่ยถึง และไม่ควรจะอยูใ่ นความคิดเขาอีกต่อไป เธอไม่
คู่ควรกับความรักของเขา
“เกิดอะไรขึ้น?” กวนชูชิงเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันและ
ถามอย่างสงสัย
“ผมสบายดี ผมไม่มีแฟนหรอก หรื อจะพูดให้ถูกก็คือ ความรักของ
ผมมันจบลงไปแล้ว และจบลงก่อนที่จะเริ่ มด้วยซํ้า” หวังเสี ยนจ้อง
มองเปลวไฟพลางหัวเราะเบา ๆ กับตัวเองก่อนที่จะยกขวดเบียร์ข้ ึนดื่ม
กวนชูชิงตกตะลึงเล็กน้อย “นายเป็ นคนดีนะและยอดเยีย่ มมากด้วย
ฉันแน่ใจว่านายจะสามารถหาแฟนที่สวย ๆ ได้สบายเลย” กวนชูชิง
กล่าวปลอบใจ
“บางทีนะ” หวังเสี ยนยิม้ และพยักหน้า
“อย่างไรก็ตามตอนนี้ผมกําลังตั้งเป้าหมายไปที่การพัฒนาตัวเองและ
หาเงินให้ได้มากขึ้น เพราะในตอนนี้นอ้ งสาวของผมกําลังจะเข้ามหา
ลัยที่นี่ในปี นี้ และผมตั้งใจให้เธอใช้ชีวติ ในมหาวิทยาลัยอย่างดีที่สุด
ให้เหมือนเจ้าหญิงน้อยเลยล่ะ”
กวนชูชิงมองเห็นท่าทางที่ทรนงและเด็ดเดี่ยวของเขา จนอดไม่ได้ที่
จะรู ้สึกอิจฉานิดหน่อย “ฉันอิจฉาน้องสาวของนายจังที่มีพี่ชายที่ดี
อย่างนี้ ความสัมพันธ์ของนายกับน้องสาวจะต้องสนิทกันและรักกัน
มากแน่ ๆ เลย!”
“เรามีกนั แค่น้ ี สองคนพี่นอ้ งและผมสามารถทําทุก ๆ อย่างได้เพื่อ
เธอ แต่ท้ งั หมดนี้กร็ วมถึงที่นอ้ งสาวของผมฉลาดและน่ารักด้วย”
หวังเสี ยนหัวเราะ
“มีกนั เท่านี้ง้ นั เหรอ!?” เมื่อกวนชูชิงได้ยนิ คําเหล่านี้เธอจําสิ่ งที่เธอ
ได้ยนิ จากเพื่อนสนิทของเธอเคยบอกกับเธอได้ทนั ที
“เป็ นไปได้ไหมว่าเขามีแค่นอ้ งสาวเท่านั้น? พ่อแม่ของเขาไม่อยูอ่ ีก
แล้วงั้นเหรอ!”
กวนชูชิงคิดถึงพ่อแม่ของเธอทันที แม้วา่ บริ ษทั พ่อของเธอจะ
ประสบกับวิกฤติครั้งใหญ่ในปี นี้และประกาศล้มละลาย แต่เธอก็ยงั มี
พ่อแม่ของเธออยูด่ ว้ ย
“ทุกอย่างจะดีข้ ึนแน่นอนผูช้ ายอย่างนายจะได้รับพรจากสวรรค์อย่าง
แน่นอนในอนาคต” กวนชูชิงมองดูหวังเสี ยนและกล่าว “ไม่มีเรื่ อง
เศร้าและเรื่ องเลวร้ายอะไรที่จะไม่ผา่ นไป บริ ษทั ของพ่อฉันถูกประกาศ
ล้มละลายในปี นี้และนี่มีผลกระทบอย่างมากต่อการดําเนินชีวติ ของ
ฉันอย่างไรก็ตามฉันยังรู ้สึกว่าตราบใดที่ฉนั ทํางานหนักทุกอย่างจะดี
ขึ้นกว่าเดิมแน่นอน”
หวังเสี ยนมองไปที่กวนชูชิงซึ่ งอยูข่ า้ ง ๆ เขาด้วยความประหลาดใจ
เล็กน้อย ใครจะคิดว่าผูห้ ญิงคนนี้จะยังคงสามารถมีวธิ ีคิดมองโลกใน
แง่บวกเช่นนี้ได้?
“นี่..นายมองอะไรอยู”่ กวนชูชิงสังเกตว่าหวังเสี ยนมองเธอ เธอยก
ศีรษะขึ้นเล็กน้อยและยกขวดเบียร์ข้ ึนดื่มเพื่อปิ ดบังใบหน้าที่ข้ ึนสี
แดงเล็กน้อยแล้ว
“ใช่..มันจะดีข้ ึนกวนชูชิง” หวังเสี ยนยกเบียร์ข้ ึนดื่มแล้วยิม้ “ถ้าเธอมี
ปัญหาในอนาคตและหมดหนทางขอให้มาหาผมผมจะช่วยเธอ
แก้ปัญหาให้ไม่วา่ จะหนักหนายังไงผมจะช่วยเธอเต็มความสามารถ”
“ทําไมนายจะจีบฉันใช่ไหมล่ะถึงพูดแบบนี้หน่ะ..คิกคิก ตั้งใจจะจีบ
ใช่ไหมล่ะ!” กวนชูชิง ยิม้ อย่างเจ้าเล่ห์ และพูดจาหยอกล้อกับหวัง
เสี ยน
“เราเป็ นเพื่อนกันไง!”
“ตอนนี้นายบอกกับฉันว่าเป็ นเพื่อนและรู ้ไหมก่อนหน้านี้นายยังทํา
กับฉันเหมือนฉันเป็ นคนแปลกหน้าอยูเ่ ลย”
 ตอนที่ 21 ลูกผู้ชายเขาไม่ ทาํ กัน
กวนชูชิงเป็ นผูห้ ญิงที่ฉลาดและสดใสร่ าเริ ง เธอเกิดมาในครอบครัว
ที่ร่ าํ รวย และมีท่าทางเหมือนชนชั้นสู ง แต่เธอก็ไม่ได้มีความเย่อหยิง่
และทัศนคติที่ดูถูกเหยียดหยามเหมือนที่ผหู ้ ญิงสาวรํ่ารวยบางคนมี
แม้วา่ ตอนนี้ครอบครัวของเธอจะล้มละลาย แต่เธอก็เคยไม่ทอ้ แท้เลย
เธอทํางานนอกเวลาในช่วงปิ ดเทอมหน้าร้อน
หวังเสี ยนรู ้สึกประทับใจกับหญิงสาวคนนี้ เธอเคยสนุกกับชีวติ ที่ดี
ของเธอ แต่ในเวลาเดียวกันเธอก็ไม่กลัวความลําบากเลยแม้แต่นอ้ ย
“ขอบคุณนะ สําหรับมื้อคํ่าของนายนี่เป็ นมื้อที่ดีที่สุดที่ฉนั เคยทาน
เลยล่ะ” กวนชูชิงมองไปที่ชายหนุ่มคนที่กาํ ลังเดินมาส่ งเธอกลับไป
ที่หอพักของเธอ
เขาเป็ นผูช้ ายคนแรกที่ได้เคยทําเช่นนี้
หวังเสี ยนยิม้ ให้เธอ “ผมคิดว่าช่วงนี้ผมคงจะได้กินอาหารทะเลบ่อย ๆ
และถ้าผมทํา ผมจะบอกเธอล่วงหน้านะ”
“จริ งเหรอ! ถือว่านายสัญญาแล้วนะ” กวนชูชิงยืนอยูข่ า้ งหน้าเขา
พร้อมกับรอยยิม้ หวานบนใบหน้าของเธอ
“โอเค..งั้น..ก็ลาก่อนผมจะกลับไปที่หอพักแล้ว”
“อืม..บาย” กวนชูชิงยังคงยืนอยูท่ ี่เดิม เมื่อชายหนุ่มค่อย ๆ ก้าวเดิน
ลับสายตาออกไป
เธอเม้มริ มฝี ปากพร้อมมีรอยยิม้ บาง ๆ ดวงตาของเธอมีประกาย
ระยิบระยับ พลางฮัมเพลงเบา ๆ ในลําคออย่างอารมณ์ดีและกลับขึ้น
หอพักไป
“กวนชูชิงเป็ นผูห้ ญิงที่น่ารักมากและมีบุคลิกที่ดีช่างมีเสน่ห์จริ ง ๆ”
หลังจากเดินออกมา หวังเสี ยนก็กาํ ลังคิดกับตัวเองเช่นกัน มันเป็ นไป
ไม่ได้สาํ หรับผูช้ ายที่จะไม่ชอบผูห้ ญิงสวย ๆ แต่ฉนั ควรเพิม่ ความ
แข็งแรงของฉันก่อน ฉันจะต้องไปถึงระดับสี่ ก่อนจะเปิ ดเทอมใหม่
หวังเสี ยนเตือนเรื่ องนี้กบั ตัวเอง เขากลับไปที่หอ้ งของเขาและอาบนํ้า
จากนั้นเขาหยิบไข่มุกออกมาและตรวจสอบพวกมัน
หลังจากนั้นเขานัง่ ท่าขัดสมาธิเพื่อเริ่ มฝึ กการเพาะปลูกของเขา
…… …..
“พลังงานมังกรเพิ่มขึ้น 45 คะแนน”
เมื่อหวังเสี ยนตื่นขึ้นมาและเห็นการแจ้งเตือนในเช้าวันรุ่ งขึ้นความ
แจ่มใสก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและก็เปล่งประกาย
ตั้งแต่เขาก้าวเข้าสู่ระดับที่สองความเร็ วในการฝึ กฝนของเขาดูเหมือน
จะเร็ วขึ้นกว่าเดิมสองเท่า
หวังเสี ยนหยิบไข่มุกข้างตัวเขาและลงไปจากห้อง หลังจากอาบนํ้า
เปลี่ยนเสื้ อผ้าแล้ว
เขาขี่ ฮาร์เล่ย ์ ไปยังใจกลางเมืองและเริ่ มค้นหาร้านขายเครื่ องประดับ
ไข่มุกสามารถขายให้กบั ร้านขายเครื่ องประดับได้เท่านั้น และตัวเขา
ก็ไม่รู้จกั ใครเลยที่จะสามารถซื้ อไข่มุกของเขา
“ร้านเครื่ องประดับทะเลคราม”
เมื่อหวังเสี ยนมาถึงใจกลางเมืองและเขาก็เห็นร้านขายเครื่ องประดับ
ที่ตกแต่งอย่างหรู หรา
“ร้านทะเลคราม?” หวังเสี ยนมองดูชื่อร้าน
เขาเคยได้ยนิ ชื่อนี้มาก่อน เป็ นบริ ษทั จดทะเบียนในประเทศที่มี
ชื่อเสี ยงที่ดี
บริ ษทั ที่มีชื่อเสี ยงนั้นควรเสนอราคาที่สมเหตุสมผลให้แก่เขา
หวังเสี ยนแอบคิดไตร่ ตรอง ในขณะที่เขารับประทานอาหารเช้า
ในเช้าวันนี้เขายังตรวจราคาและคุณค่าของไข่มุกเปรี ยบเทียบดูกบั ใน
เว็บไซต์ที่ขายไข่มุก
ไข่มุกธรรมชาติและไร้ตาํ หนิในขนาดประมาณ 20 มม. นี้น้ นั เขา
สามารถเรี ยกราคาได้อย่างมหาศาล
ไข่มุกทุกเม็ดสามารถขายได้อย่างน้อยสองหรื อสามแสนหยวน หรื อ
อาจจะสู งกว่านั้น
“ยินดีตอ้ นรับค่ะ”
เมื่อเข้ามาในร้านพนักงานต้อนรับที่สวม ชุดกี่เพ้า ก็ทกั ทายเขาที่
ประตู
หวังเสี ยนเข้ามาและเริ่ มดูเครื่ องประดับในตู ้ เครื่ องประดับของพวก
เขาประกอบด้วยไข่มุกและหยกไม่รวมเครื่ องประดับทองคํา
เครื่ องประดับทุกชิ้นมีราคาแพงมาก
หวังเสี ยนสังเกตเครื่ องประดับทั้งหมด ต่างหูคู่หนึ่งมีค่าใช้จ่ายไม่กี่
พันหยวนในขณะที่ชิ้นส่ วนเครื่ องประดับที่มีค่าบางชิ้นถูกตั้งราคา
ขายที่หลายแสนหยวน
“ท่านกําลังมองหาอะไรหรื อค่ะ?” พนักงานสาวถามเขาด้วยความ
นอบน้อม
“ผมกําลังมองหาเครื่ องประดับมุก” เขายิม้ ขณะที่เขาพูด
“พวกมันอยูต่ รงนี้เรามีสร้อยคอมุก, จี้มุกและกําไลฝังมุก” พนักงาน
สาวชี้ไปที่จุดหนึ่งแล้วพูด
หวังเสี ยนหันไปมองและตรวจสอบมัน
“สร้อยมุกและหยกนี้ราคาแพงมาก” หวังเสี ยนเห็นราคา 180,000
หยวน
“มุกเหล่านี้เป็ นไข่มุกธรรมชาติจากทะเลจีนใต้ขนาด 16 มม. สี มีความ
สมํ่าเสมอและเป็ นไข่มุกอันดับสู งสุ ดราคา 180,000 นั้นไม่แพงเลย
ถ้า…”
“บริ กร! เอาสร้อยนัน่ มาให้ฉนั ดูหน่อย”
ก่อนที่พนักงานขายจะพูดจบใครบางคนที่ดา้ นหลังพูดขึ้นมา
หวังเสี ยนหันกลับมาเห็นชายวัยกลางคนพร้อมกับสาวสวย ชายวัย
กลางคนแต่งตัวด้วยเสื้ อผ้าแบรนด์เนมกําลังพูดกับพวกเขา
“ได้ค่ะ” พนักงานขายยิม้ ให้เขา เธอสวมถุงมือหนึ่งคู่ก่อนหยิบ
สร้อยคอออกมาแล้วมอบให้กบั ชายคนนั้น
“มาเถอะเหวินเหวินเธอมาลองสร้อยนี้ถา้ เธอใส่ มนั ไว้มนั จะต้อง
สวยงามมากแน่ ๆ” ชายคนนั้นหยิบสร้อยคอและพูดกับเด็กสาวสวย
ที่ดูอ่อนกว่าสิ บปี
“ว้าวมันสวยมากเลยค่ะป๋ า!” หญิงสาวจ้องที่สร้อยคอที่ชายถือดวงตา
ของเธอเป็ นประกายขึ้นทันที
“ลองดูสิถา้ เธอชอบเราจะซื้อมัน” ชายวัยกลางคนกล่าวพร้อมใบหน้า
ที่เต็มไปด้วยรอยยิม้ เพื่อจีบสาวสวยตรงหน้าเขาเขาก็พร้อมที่จะโยน
เงินของเขาออกไป
“โอเค ฉันจะลองสวมมัน” สาวสวยที่ชื่อเหวินเหวินพยักหน้า
“ดีเลย” ชายวัยกลางคนเขามีความสุ ขมาก เขาพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง
ขณะที่หญิงสาวสวมสร้อยคอชายผูน้ ้ นั หันกลับมามองหวังเสี ยนอีก
ครั้ง เขาสังเกตเห็นการแต่งกายของหวังเสี ยนตั้งแต่หวั จรดเท้า ริ ม
ฝี ปากของเขายิม้ ออกมาและถามว่า “หนุ่มน้อยนายกําลังหาซื้ อ
เครื่ องประดับให้แฟนงั้นหรื อ?”
“แค่เดินดูก่อนหน่ะ” หวังเสี ยนมองไปที่ชายคนนั้นและพยักหน้า
จากนั้นเขาก็หนั ไปมองสร้อยคอที่หญิงสาวกําลังถืออยู่
หวังเสี ยนปล่อยออร่ าเล็กน้อยเพื่อตรวจสอบสร้อยไข่มุกที่หญิงสาว
กําลังสวมอยู่ เขายิม้ และส่ ายหัวไม่วา่ จะขนาดหรื อสี อย่างไรไข่มุก
บนสร้อยคอก็ไม่ดีเท่าที่เขามี ในความเป็ นจริ งพวกมันมีคุณภาพด้อย
กว่าไข่มุกของเขามาก
“หนุ่มน้อย นายมีเงินเท่าไรล่ะสําหรับซื้อของขวัญให้แฟนคนหนุ่ม
อย่างนายไม่ควรจะซื้อของที่มีราคาแพงเกินไป ควรจะซื้อเครื่ องประดับ
ที่มีราคาประมาณ 1 ถึง 2 พัน นายหน่ะควรซื้อของตามที่นายสามารถ
จ่ายได้นะ เมื่อนายมีเงินมากขึ้นอย่างฉันอยากจะได้อะไรที่แพงกว่า
ตอนนี้ยอ่ มซื้อได้สบาย ตอนที่ฉนั อายุเท่า ๆ นาย ฉันก็ยากจน
เหมือนกัน แต่ถา้ นายขยันทํางานให้หนักและในอนาคตคงจะได้รับ
เงินเดือนมาก ๆ อาจจะมีเงินเก็บถึงหนึ่งในสิ บของฉันเลยก็ได้นะ”
ชายวัยกลางคนพูดขณะมองสาวสวยและหวังเสี ยน
แม้วา่ มันจะฟังดูเหมือนเป็ นการสอนจากผูอ้ าวุโสกว่า แต่เขาก็สื่อ
ความหมายให้หญิงสาวสวยได้คิดว่า คนหนุ่ม ๆ มันจะมีเงินกันซัก
เท่าไรและฉันรวยกว่าเยอะ
หญิงสาวที่เรี ยกว่า เหวินเหวินสวมสร้อยคอและจ้องมองที่หวังเสี ยน
ด้วยความหล่อและเสน่ห์แห่งความเป็ นชายแสดงออร่ าแปลก ๆ ที่น่า
ดึงดูดกระตุน้ ความรู ้สึกเธออยูค่ รู่ หนึ่งขาเธอสัน่ เบา ๆ เล็กน้อย แต่
ในที่สุดเธอก็สลัดความคิดในหัวออกและมองไปที่ชายวัยกลางคน
แล้วพูดว่า “ป๋ าขามันดูสวยไหมค่ะ”
“แน่นอนว่าเธอดูดีและงดงามมาก เหวินเหวินสร้อยไข่มุกประเภทนี้
เหมาะสมกับเธอที่สุด ของที่มีราคาแค่สองสามพันหยวนไม่เหมาะ
กับเธอหร๊ อกก..” ชายคนนั้นรี บชมเธออย่างรวดเร็ ว
“จริ ง ๆ เหรอค่ะป๋ า?” หญิงสาวมีความสุ ขมากจนเธอไม่สามารถหยุด
มองตัวเองในกระจกได้
“ฉันแน่ใจมากเหวินเหวินดูสิวา่ คุณสวยแค่ไหนเมื่อสวมใส่ มนั เพื่อน ๆ
ของคุณจะอิจฉาคุณเมื่อพวกเขาเห็นสร้อยมุกนี้” ชายผูน้ ้ นั กล่าวขึ้น
ทันใดนั้นเขาก็หนั ไปหาหวังเสี ยนและถามว่า “น้องชายคุณคิดว่ามัน
สวยไหม”
“อืม..ใช่แล้ว” หวังเสี ยนพยักหน้าเออออตามเขาไป
“ฮ่าฮ่า ๆ ๆ ! ไอ้นอ้ งชาย, นายไม่ตอ้ งอิจฉาฉันเลยทํางานให้หนักเข้า
ไว้และหารายได้ให้มากในอนาคตต่อจากนั้นนายสามารถหาของดี
ราคาแพง ๆ มาให้แฟนของนายได้” ชายวัยกลางคนตบไหล่หวังเสี ยน
เบา ๆ “น่าเสี ยดายที่สร้อยคอที่ดีที่สุดที่นี่มีแค่น้ ีถา้ มีที่ดีกว่านี้ฉนั จะ
ซื้อมาให้เหวินเหวินของฉัน”
“ป๋ าขา..ป๋ าดีกบั ฉันที่สุดเลย” เหวินเหวินมองเขา
“ฮ่าฮ่า แน่นอนฉันดีกบั เธอแน่นอนถึงแม้วา่ ฉันจะอายุมากกว่าเล็กน้อย
แต่ถา้ เทียบกับบรรดาชายหนุ่มไม่มีใครที่สามารถเทียบกับฉันได้”
ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างมัน่ ใจ
“อะแฮ่ม…นี่พี่ชายรู ปหล่อผมมีไข่มุกดี ๆ อยู่ ผมสงสัยว่าพี่ชายมีความ
สนใจพวกมันหรื อเปล่า” หวังเสี ยนหันมาคุยกับชายวัยกลางคน
หวังเสี ยน มองไปที่ชายวัยกลางคนที่แนะนําและสัง่ สอนเขา ที่ทาํ
เหมือนเจ้านายสัง่ สอนลูกน้อง อันที่จริ งแล้วพฤติกรรมที่ผชู ้ ายคนนี้
พยายามทํานั้นก็แค่เพื่อจะได้ยกหางของตัวเองขึ้นมาให้ดูดี
ผูช้ ายคนนี้เป็ นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ เขาพูดด้วยคําพูดที่ฟังดูดีเหมือน
แนะนําแต่รวม ๆ แล้ววางคําพูดไว้สาํ หรับยกตัวเองให้สูงขึ้นโดยการ
เหยียบยํา่ คนอื่นโดยทําเหมือนให้ไม่เห็นชัดเจนจนเกินไป
ลูกผูช้ ายที่แท้จริ งจะไม่สบประมาทใครและดูถูกเหยียบยํา่ ใคร
แต่ชายกลางคน คนนี้ไม่เพียงแต่ชอบเหยียบยํา่ คนอื่น แต่เขายังจะใช้
หวังเสี ยนเป็ นหิ นรองเท้าเพื่อพิสูจน์ตวั เองว่ารํ่ารวยกว่าทั้ง ๆ ที่ไม่
เคยรู ้จกั กันมาก่อน
 ตอนที่ 22 มันต้ องมีมากเพียงพอ
เมื่อชายวัยกลางคนได้ยนิ สิ่ งที่หวังเสี ยนพูดเขาก็ตกใจเล็กน้อย
“นายว่าอะไรนะ!นายมีไข่มุกชั้นดีเหรอ?” ชายวัยกลางคนมองดูเขา
ด้วยความสงสัยและเริ่ มหัวเราะเบา ๆ ด้วยท่าทางที่เย้ยหยันและเยาะ
เย้ยเขากล่าวว่า “ไอ้หนุ่มน้อยนายยังไม่รู้ดว้ ยซํ้าว่าไข่มุกคืออะไร?
ไข่มุกธรรมชาติและไข่มุกเลี้ยงต่างกันอย่างไร? คุณรู ้จกั สี และคุณภาพ
ที่แตกต่างกันหรื อไม่ล่ะ”
“ผมไม่เคยศึกษาเรี ยนรู ้เกี่ยวกับไข่มุกและผมก็ไม่รู้เรื่ องเกี่ยวกับ
ความต่างของไข่มุกเลี้ยงกับไข่มุกธรรมชาติ แต่อย่างไรก็ตามผมมี
ไข่มุกอยูก่ บั ผมและพวกมันก็น่าจะดีกว่าไข่มุกเหล่านั้นที่นอ้ งสาว
คนสวย ใส่ อยูต่ อนนี้”
ขณะที่เขาพูดเขาหยิบไข่มุกออกมาจากกระเป๋ าของเขาทีละเม็ด
“ไข่มุกธรรมชาติ สําหรับคุณภาพของพวกมันผมก็ไม่แน่ใจในระดับ
เหมือนกันอย่างไรก็ตามไข่มุกเหล่านี้น่าจะดีกว่าสร้อยไข่มุกนั้น
อย่างแน่นอน”
“นายมีไข่มุกงั้นรึ ?มีแบบไหนบ้างล่ะ” ชายวัยกลางคนเห็นไข่มุกใน
มือของหวังเสี ยนและเต็มไปด้วยความสงสัย อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้
ใส่ ใจในสิ่ งที่หวังเสี ยนกล่าวไปมากนัก “ไข่มุกธรรมชาติเป็ นสมบัติ
ลํ้าค่านายจะมีเยอะขนาดนั้นได้ยงั ไงโม้ซะมากกว่า”
หวังเสี ยนหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่ชายวัยกลางคนพูด
“เราจะรู ้เมื่อให้พวกเขาประเมินราคามัน”
หวังเสี ยนเดินทางไปที่พนักงานบริ การที่เคาน์เตอร์และถามขึ้น “ร้าน
นี้รับซื้อและประเมินราคาไข่มุกหรื อไม่”
พนักงานบริ การมองหวังเสี ยนด้วยความประหลาดใจ เธอพยักหน้า
แล้วตอบว่า “ใช่ค่ะ เรารับ แต่เรารับเฉพาะไข่มุกที่อยูใ่ นสภาพดี
เท่านั้น”
“อืม..ถ้างั้นช่วยผมดูสิ่งเหล่านี้และให้การประเมินราคาด้วย” หวัง
เสี ยนกล่าวกับพนักงานบริ การ
“ทราบแล้วค่ะ กรุ ณารอสักครู่ ฉนั จะไปตามผูจ้ ดั การก่อนค่ะ”
พนักงานบริ การเห็นไข่มุกในมือของเขาและเดินไปที่ดา้ นหลังของ
ร้านเพื่อโทรหาผูจ้ ดั การในทันที
“ไข่มุกสวยมากและมีขนาดใหญ่มากจริ ง ๆ !” ในขณะนั้นหญิงสาว
ที่ชื่อเหวินเหวินที่อยูใ่ กล้ ๆ กับหวังเสี ยนกําลังดูไข่มุกในมือของเขา
ด้วยความประหลาดใจ
หวังเสี ยนยิม้ ให้และตอบ “ไข่มุกนี้มีขนาด 20 mm มีขนาดใหญ่กว่า
ที่คุณใส่ อยูเ่ ล็กน้อยไข่มุกเหล่านี้สมบูรณ์และไม่มีตาํ หนิ ผมเชื่อว่า
พวกมันมีค่าอย่างน้อยหลายแสนหยวน”
หญิงสาวอ้าปากค้างเล็กน้อย
ใบหน้าของชายวัยกลางดํามืดลงทันทีเขากัดฟันและพูดต่อไปว่า
“เชอะ! ยังไม่แน่ใจซะหน่อยว่าจะเป็ นของจริ งหรื อเปล่า”
“ฮึฮึ” หวังเสี ยนหัวเราะเบา ๆ “นี่เป็ นเพียงไข่มุกบางส่ วนของผม
เท่านั้น ซึ่ งไข่มุกพวกนี้ผมนํามันออกมาเพื่อทดสอบตลาดเท่านั้น
ปกติผมเป็ นคนสบาย ๆ ไม่ค่อยชอบโอ้อวดและแต่งตัวโก้โอเวอร์
ไปวัน ๆ และเฉพาะไข่มุกพวกนี้ต่อเม็ดหนึ่งก็สามารถสร้างรายได้
ให้ผมหลายแสนเลยล่ะรวม ๆ แล้วถ้าผมขายไข่มุกทั้งหมดที่มีอยู่
ในตอนนี้ผมก็อยูส่ บายโดยที่ไม่ตอ้ งทํางานให้หนักและเก็บเงินรอ
รวยในอนาคตเหมือนใครคนอื่นเขาแล้ว”
การแสดงออกของหวังเสี ยนเปิ ดเผยอย่างชัดเจน ถึงวิธีที่ชายวัยกลางคน
พยายามเกทับเขา ซึ่งหวังเสี ยนต้องการหักหน้าเขาแบบตรง ๆ
“หลายแสนต่อเม็ดเลยเหรอราคาแพงมากจริ ง ๆ” สาวสวยข้าง ๆ เขา
แสดงความคิดเห็น
“ไม่ไม่ ราคาแค่น้ ีมนั ไม่แพงเกินไปหรอก” หวังเสี ยนส่ ายหัวในขณะที่
เขาพูด วิธีที่เขาแสดงในขณะนี้คล้ายกับผูบ้ ริ หารธุรกิจ “หลังจากเริ่ มต้น
ธุรกิจมาหลายปี แล้วฉันเริ่ มมีความมัน่ คงมากขึ้นแล้ว”
“สุ ดยอดเลย! คุณเริ่ มต้นธุรกิจและคุณยังเด็กมากเลย” สาวสวยตอบ
ด้วยความประหลาดใจ สิ่ งนี้ทาํ ให้ชายวัยกลางคนข้างเธอแสดง
ใบหน้าเคร่ งเครี ยดขึ้นมาทันที
“บัดซบเอ้ย..มันว่าฉันนี่หว่า แต่งตัวโก้อวดรวยไปวัน ๆ” ชายวัย
กลางคนแอบด่าหวังเสี ยนในใจ
“ท่านค่ะ ขอให้ผจู ้ ดั การของเราตรวจดูไข่มุกของคุณหน่อยคะ” ใน
ช่วงเวลานี้พนักงานสาวเดินเข้ามาและพูดกับเขา
หวังเสี ยนพยักหน้าและส่ งไข่มุกให้ผจู ้ ดั การหญิงซึ่งอยูอ่ ีกด้านหนึ่ง
ของตู ้
เมื่อผูจ้ ดั การหยิบไข่มุกจากมือของเขาใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วย
ความสับสนเธอหยิบแว่นขยายออกมาทันทีเพื่อมองใกล้ ๆ
“ไข่มุกธรรมชาติ! นี่เป็ นไข่มุกธรรมชาติที่งดงามมาก!” ผูจ้ ดั การตก
ตะลึง หลังจากนั้นเธอก็เอาไม้บรรทัดออกมาวัด
“ไข่มุกธรรมชาติขนาด 20 มม. ไร้ร่องรอยความสกปรก กลมได้
รู ปทรงและปราศจากข้อบกพร่ องนี่เป็ นเรื่ องที่เหลือเชื่ออย่างจริ ง ๆ
ไม่น่าเชื่อไข่มุกเหล่านี้มีคุณภาพสู งสุด”
ผูจ้ ดั การไม่สามารถเก็บความประหลาดใจของเธอได้อีกต่อไปและ
กล่าวออกมาด้วยเสี ยงค่อนข้างดัง
“แน่นอน!” หวังเสี ยนเองก็รู้สึกประหลาดใจในตอนแรกอยูด่ ว้ ย
เหมือนกัน เขาได้ตรวจสอบมูลค่าไข่มุกธรรมชาติ 20 มม. ทาง
ออนไลน์แล้วว่าพวกมันมีค่าจริ ง ๆ ยิง่ ไปกว่านั้นถ้าไข่มุกถูกสร้าง
ขึ้นมาเป็ นสร้อยคอจะมีมูลค่าสู งขึ้นมาก
“คุณจะขายไข่มุกนี้ใช่ไหมค่ะ?W ผูจ้ ดั การมองที่หวังเสี ยนและถาม
อย่างตื่นเต้น
“ใช่ ผมกําลังขายมัน ผมขอทราบได้ไหมว่าคุณจะให้ราคาผมเท่าไร?”
หวังเสี ยนพยักหน้าและถาม
“นี่…อืม...” ผูจ้ ดั การขมวดคิ้ว นี่เป็ นครั้งแรกที่เธอเห็นไข่มุกอันมีค่า
เช่นนี้ดงั นั้นเธอจึงไม่สามารถกําหนดราคาได้ในขณะนี้
” 500,000 หยวน คุณเห็นเป็ นไงกับข้อเสนอนี้?” ผูจ้ ดั การเสนอราคา
ออกไป
“500,000?” เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ ราคาข้อเสนอนี้เขาก็ค่อนข้างพอใจ
แต่เขายังไม่ตอบตกลงในทันทีเขาจึงเริ่ มโยนเหยือ่ เพิ่ม “ผมคิดว่าจะ
ขายไข่มุกเพิม่ อีกหลายเม็ดอยูม่ นั เป็ นไปได้ไหมที่จะเพิม่ ราคาขึ้นอีก
หน่อย?”
“อะไรนะ! คุณมีไข่มุกหลายเม็ดเกรดเดียวกันกับเม็ดนี้ง้ นั เหรอ”
ผูจ้ ดั การมองเขาด้วยความประหลาดใจ
หวังเสี ยนยิม้ และหยิบไข่มุกออกจากกระเป๋ าของเขา
มีไข่มุกทั้งหมด 16 เม็ด มีไข่สีมุกขาวสี่ เม็ด ไข่มุกสี ดาํ สี่ เม็ด ไข่มุก
สี ทองสี่ เม็ดและไข่มุกสี ชมพูสี่เม็ด
ไข่มุกแต่ละเม็ดมีขนาดเท่ากันเกือบทั้งหมดและเปล่งประกายจนน่า
หลงใหล
ผูจ้ ดั การตาเบิกกว้าง
“โอ้.. คุณมีมากมายขนาดนี้และไข่มุกทุก ๆ เม็ดมีคุณภาพสู งสุด”
“ไข่มุกทั้ง 16 เม็ดสามารถนํามาทําเป็ นเครื่ องประดับไข่มุกทั้งชุดหรื อ
เป็ นสร้อยคอไข่มุกฉันเชื่อว่าราคาเสนออาจเพิม่ ขึ้นอีกสักเล็กน้อย”
หวังเสี ยนมองไปที่สีหน้าตกใจของผูจ้ ดั การและพูดกับเธอด้วยรอยยิม้
พร้อมหัวเราะเบา ๆ
“ว้าวไข่มุกเหล่านี้สวยจัง!” หญิงสาวสวยดูสร้อยไข่มุกและเครื่ องประดับ
หยกของเธอก่อนที่จะหันไปดูไข่มุกในมือของหวังเสี ยน พวกมันมี
ระดับที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชดั
“ด้วยไข่มุกจํานวนมากขนาดนี้มนั ก็หมายความว่ามันมีค่าอย่างน้อย
8 ล้านหยวนไม่ใช่หรื อไง” ดวงตาของหญิงสาวสวยเบิกกว้างและอ้า
ปากค้างเล็กน้อย
หวังเสี ยนจ้องมองสาวสวยและชายวัยกลางคนและพูดว่า “ใช่สิ่ง
เหล่านี้มีมูลค่าอย่างน้อย 8 ล้านหยวนอย่างไรก็ตามถ้าเพียง 8 ล้าน
หยวนฉันจะไม่ขายพวกมันอย่างแน่นอน เฮ้..พี่ชายเอาอย่างนี้สิถา้
คุณสนใจและ สามารถเสนอราคาที่เหมาะสมให้ผมได้ผมจะขายมัน
ให้คุณ” ขณะที่เขาพูดมุมปากของเขาก็ยมิ้ ขึ้น
ชายวัยกลางคนอดไม่ได้ที่จะรู ้สึกปากสัน่ กระตุก หน้าเขาแสดงออก
อย่างเคร่ งขรึ มและยังคงนิ่งเงียบ
“ท่านค่ะ ร้านเครื่ องประดับทะเลครามต้องการซื้อไข่มุกของคุณค่ะ”
ในขณะนี้ผจู ้ ดั การเองก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่หวังเสี ยน
พูด ไข่มุกชั้นดีมีความต้องการอยูต่ ลอดเวลา แต่เนื่องจากมันไม่
สามารถหาได้อย่างเพียงพอ
นอกจากนี้ไข่มุกธรรมชาติยงั ยากที่จะเกิดขึ้น หากเธอสามารถซื้อไข่มุก
ชั้นดีท้ งั 16 เม็ดเหล่านี้ได้และทําให้พวกมันกลายเป็ นชุดเครื่ องประดับ
หรื อแม้แต่แค่สร้อยคอไข่มุกมันก็จะกลายเป็ นสิ่ งที่จะเพิม่ ชื่อเสี ยง
ของร้านเครื่ องประดับทะเลครามได้อย่างมาก
“ท่านค่ะ โปรดรอสักครู่ ฉนั ไม่ได้รับอนุญาตให้ทาํ การตัดสิ นใจใน
การทําธุรกรรมในช่วงราคาที่มากกว่า 10 ล้านหยวนกรุ ณารอสักครู่
ในขณะที่ฉนั รายงานเรื่ องนี้ไปยังสํานักงานใหญ่”
“โอเค ครับ!” หวังเสี ยนพยักหน้า
“ได้โปรดเข้ามารอในห้องรับรองค่ะ” ผูจ้ ดั การเปิ ดประตูขนาดเล็กที่
นําไปสู่ ดา้ นในของห้อง VIP เธอพูดและเชิญหวังเสี ยนอย่างนอบน้อม
“อืม”
หวังเสี ยนพยักหน้า เมื่อเขาเดินไปถึงที่ตาํ แหน่งของชายวัยกลางคน
เขาหยุดและเขายกมือขึ้นตบไหล่เบา ๆ แล้วพูดว่า “พี่ชายถ้าคุณอยาก
จีบผูห้ ญิงสวย ๆ คุณต้องทํางานให้หนัก มีชายหนุ่มหลายคนในปั จจุบนั
ที่เก่ง ๆ และรํ่ารวยส่ วนคุณ คุณอายุมากแล้วและเงินคือข้อดีเพียง
อย่างเดียวของคุณ แต่คุณก็ตอ้ งมีมนั มากพอเช่นกัน ว่ะ..ฮ่าฮ่าฮ่า ”
หวังเสี ยนพูดและวางท่าทางเหมือนผูอ้ าวุโส ให้ความรู ้แก่คนที่อายุ
น้อยกว่า หลังจากนั้นหวังเสี ยนก็มุ่งหน้าไปยังห้อง VIP ที่ดา้ นหลัง
ของร้านเครื่ องประดับทะเลคราม
ไม่มีใครไม่รู้ถึงวิธีที่จะแสดงความโอ้อวดอย่างเช่นในวันนี้? แม้วา่
คุณจะทําไม่ได้แต่อย่างน้อยคุณก็จะรู ้วธิ ีการโอ้อวดใช่ไหม?
อย่างไรก็ตามการจะต้องแสดงออกต่อหน้าคนอื่น ๆ แบบนี้ เราก็ตอ้ ง
มีทุนอยูบ่ า้ ง หวังเสี ยนเชื่อว่าเขามีทุนพอที่จะทําได้ในปัจจุบนั ใครก็
ตามที่อยากจะโอ้อวดต่อหน้าฉันต้องประเมินตนเองให้ดีก่อน
ชายวัยกลางคนรู ้สึกหงุดหงิดไม่พอใจเป็ นอย่างมาก หลังจากที่เห็น
สาวสวยที่ชื่อเหวินเหวินดูเหมือนจะลังเลไม่คล้อยตามเขาเหมือนเดิม
และความไม่พอใจของเขาก็ชดั เจนมากยิง่ ขึ้น หลังจากเขามีอายุ 40 ปี
แล้ว ข้อได้เปรี ยบอย่างเดียวที่เขามีคือเขามีทรัพย์สินของในครอบครัว
มากกว่า 10 ล้านหยวน และเป็ นอย่างที่หวังเสี ยนพูดเขาแค่มีเงิน แต่
มันก็จะต้องมากเพียงพอถ้าจะเขาต้องการที่จะโอ้อวดไปทัว่
 ตอนที่ 23 คนรู้ จกั
“คุณโปรดรอสักครู่ นะคะ บริ ษทั ของเรากําลังส่ งคนมาที่นี่กรุ ณาดื่ม
นํ้าชาและพักผ่อนตามสบายขณะรอนะคะ”
ผูจ้ ดั การจากร้านเครื่ องประดับทะเลครามริ นและส่ งชาให้เขาอย่าง
กระตือรื อร้นในห้องขณะที่รอ
หวังเสี ยนยิม้ และพยักหน้า “ครับไม่มีปัญหาผมรอได้ไม่ได้รีบอะไร”
“ขอบคุณค่ะ”
หวังเสี ยนทําตัวตามสบายในห้อง VIP เขายิม้ และหัวเราะเบา ๆ
เพราะเขายังรู ้สึกตลกเมื่อเขานึกถึงชายวัยกลางคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อ
สักครู่ ที่ผา่ นมา
“ผูข้ ายอยูข่ า้ งในหรื อไม่”
หลังจากนั้นประมาณ 20 นาที หวังเสี ยนก็ได้ยนิ เสี ยงผูห้ ญิงคนหนึ่ง
ดังมาจากทางด้านนอก
“คุณค่ะขอโทษที่ทาํ ให้คุณต้องรอนะคะนี่เป็ นผูอ้ าํ นวยการฝ่ าย
ประเมินราคาของเราจากบริ ษทั ค่ะ”
ทันใดนั้นมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่แต่งตัวเป็ นมืออาชีพตามหลัง
ผูจ้ ดั การขณะที่ผจู ้ ดั การแนะนําให้เธอรู ้จกั กับหวังเสี ยน
“สวัสดี” หวังเสี ยนยืนขึ้นแล้วเหยียดมือออก
“เอ๊ะ?”
“เอ๊ะ?”
หวังเสี ยนอ้าปากค้างเมื่อเขามองสาวที่คุน้ เคยหน้าเขา
หญิงสาวที่อยูข่ า้ งหน้าเขาก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นหวังเสี ยนเช่นกัน
“หวังเสี ยน?” เธอยกคิ้วขึ้นแล้วถาม
“รองประธานหลาน!” หวังเสี ยนไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนรู ้จกั มาที่นี่
นอกจากนี้เธอยังเป็ นรุ่ นพี่ในมหาลัย หลาน ชิงเยว่
หลาน ชิงเยว่ ดํารงตําแหน่งรองประธานสภานักศึกษาของ
มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง หวังเสี ยนเคยได้พบเธอสองสามครั้ง อย่างไรก็
ตาม หลาน ชิงเยว่ ไม่ได้คาดหวังว่า หวังเสี ยน จะเป็ นผูท้ ี่ตอ้ งการจะ
ขายไข่มุกเกรดพรี เมี่ยม
เธอรู ้เรื่ องโดยทัว่ ไปที่เกี่ยวข้องกับหวังเสี ยน พอสมควร เขาเป็ น
นักศึกษาปี หนึ่งและพวกเขาเคยเจอกันสองสามครั้งเมื่อตอนที่หวัง
เสี ยนหางานพาร์ทไทม์ในประกาศของมหาลัย
เธอจําได้วา่ คนที่อยูข่ า้ งหน้าเธอทํางานตลอดทั้งปี แม้แต่ในช่วงปิ ด
เทอม เขานอกจากจะทํางานนอกเวลาในมหาลัยแล้วยังทําที่นอกมหา
ลัยอีกด้วย ในบางครั้งในฐานะรองประธานสภานักศึกษาเธอรับบทบาท
เป็ นประธานชมรมกิจกรรมนักศึกษาและรับผิดชอบงานนอกเวลา
ในมหาลัย
ย้อนกลับไปตอนนั้นหวังเสี ยนทํางานนอกเวลาโดยแทบไม่เคยหยุด
ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างคุน้ เคยกับสถานการณ์ครอบครัวของเขา
เท่าที่เธอรู ้ เขาอยูก่ บั น้องสาวของเขาเพียงสองคน ดังนั้นเขาจึงต้อง
รับผิดชอบค่าใช้จ่ายของน้องสาวของเขา ย้อนกลับไปในเวลานั้น
หลาน ชิงเยว่ ประทับใจในตัวเขามากเพราะเธอเคารพผูช้ ายแบบนี้
“ช่างเป็ นเรื่ องบังเอิญจริ ง ๆ !” หวังเสี ยนยิม้ และพูดกับเธอ
“ใช่!”
“ผูอ้ าํ นวยการหลานคุณรู ้จกั สุ ภาพบุรุษท่านนี้ดว้ ยหรื อค่ะ” ผูจ้ ดั การ
ถามด้วยความประหลาดใจ
“เราเรี ยนที่เดียวกันหน่ะ” หลาน ชิงเยว่ พยักหน้าด้วยรอยยิม้
“นัน่ ก็ยงิ่ ดีเลยค่ะ ผูอ้ าํ นวยการหลานคุณทั้งคู่นงั่ คุยกันนะคะเดี๋ยวฉัน
จะเอานํ้ามาให้ค่ะ” ผูจ้ ดั การพูดอย่างรวดเร็ ว
“ข่าวลือในมหาลัยเป็ นเรื่ องจริ งสิ นะ”
เมื่อเห็นทัศนคติของผูจ้ ดั การหวังเสี ยนคิดว่าข่าวลือในมหาลัยบอกว่า
ครอบครัวของเธอเป็ นเจ้าของ บริ ษทั จดทะเบียนที่สาํ คัญและพวกเขา
เป็ นตระกูลที่ร่ าํ รวย ในอนาคตเธอจะเข้ามาทําธุรกิจขนาดใหญ่ของ
ครอบครัว แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอจะจัดการธุรกิจครอบครัวของเธอ
ก่อนที่เธอจะขึ้นมหาลัยปี สาม
“หวังเสี ยนฉันไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเป็ นผูท้ ี่ขายไข่มุก” หลาน ชิงเยว่
กล่าวอย่างเป็ นกันเองแต่น้ าํ เสี ยงฟังดูเย็นชาเล็กน้อยกับหวังเสี ยน
หวังเสี ยนหัวเราะเบา ๆ และแอบสังเกต หลาน ชิงเยว่ ที่อยูใ่ นชุด
ทํางาน เธอให้ความรู ้สึกเฉยชาและห่างเหิ น เธอมีรูปร่ างที่ดี และเธอ
ยังเป็ นคนประเภทที่ดูสง่างามและเย็นชารวมอยูใ่ นคนเดียวกัน ใน
มหาลัยเธอเป็ นที่รู้จกั ในนามราชินีน้ าํ แข็ง
เธอกับกวนชูชิงเป็ นตัวละครที่แตกต่างกันคนละขั้ว กวนชูชิงเป็ น
เทพธิดาที่เป็ นมิตรและเป็ นกันเองทําให้รู้สึกสนิทได้ง่ายกว่า แต่
หลาน ชิงเยว่ เธอเป็ นเทพธิดาที่ปฏิเสธผูค้ นให้ไปไกลหลายพันไมล์
โดยตรง
“ผมก็ไม่คิดว่าจะเป็ นคุณเช่นกัน”
“ฉันขอดูไข่มุกของคุณหน่อยได้ไหม” หลาน ชิงเยว่ มองดูไข่มุกบน
โต๊ะ
“แน่นอนสิ ” หวังเสี ยนพยักหน้าและส่ งไข่มุกให้กบั เธอ
หลาน ชิงเยว่ วางไข่มุกสี่ สีที่แตกต่างกันในฝ่ ามือของเธอ
“นี่มนั ช่างงดงามจริ ง ๆ !” เธออุทาน “ไข่มุก 16 เม็ดสามารถทํา
เครื่ องประดับหนึ่งหรื อสองชุดได้เลยหรื อไม่กช็ ุดสร้อยคอ”
“ฉันสงสัยว่าคุณอยากจะขายเท่าไหร่ ” หลาน ชิงเยว่ ถาม
“คุณเสนอราคามาเถอะ” หวังเสี ยนยิม้ และตอบกลับ
“งั้นเป็ นเงิน 600,000 หยวนต่อหนึ่งเม็ดเป็ นไง?” หลาน ชิงเยว่ ถาม
ด้วยรอยยิม้
“ตกลง” หวังเสี ยนพยักหน้าโดยไม่ขอราคาที่สูงขึ้นเนื่องจากราคา
600,000 หยวนสําหรับไข่มุกหนึ่งเม็ดเป็ นราคาที่น่าทึ่งพอดูแล้ว
ไข่มุก 16 เม็ดจะทํารายได้ให้เขา 9.6 ล้านหยวนด้วยจํานวนเงินอีก
1.75 ล้านหยวนที่เขามี เขาจะมีเงินทั้งหมด 10 ล้านหยวน
ภายในระยะเวลาแค่สองสามวันหวังเสี ยนก็กลายเป็ นเศรษฐี!
“ฉันคิดว่าคุณจะขอเพิ่มราคาขึ้นซะอีก” หลาน ชิงเยว่ ตกตะลึงเล็กน้อย
หลังจากที่หวังเสี ยนตอบตกลงทันทีโดยไม่ขอราคาเพิ่ม “คุณกําลัง
ทําให้ฉนั ไม่สบายใจเอางี้ล่ะกันฉันจะเพิ่มให้คุณรวมเป็ น 10 ล้านเลย”
“ขอบคุณ!” หวังเสี ยนหัวเราะและพยักหน้า
“ฉันขอถามได้ไหมว่าคุณเอาไข่มุกเหล่านี้มาจากไหน” หลาน ชิงเยว่
ถามด้วยความอยากรู ้
“จากทะเลหน่ะ” หวังเสี ยนตอบด้วยรอยยิม้ “ถ้าผมมีไข่มุกมากขึ้น
ในอนาคตผมจะมาหาคุณอีกแน่นอน”
“ดีเลย” เมื่อได้ยนิ เช่นนั้น หลาน ชิงเยว่ ก็ตกตะลึงเล็กน้อย ไข่มุก
ธรรมชาติเหล่านี้มนั จะหาได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเลยรึ ไง?
“มาเพิ่มเพื่อนใน Wechat กัน ผมจะส่ งข้อความหาคุณเมื่อผมได้รับ
ไข่มุกมา” หวังเสี ยนบอกเธอ
“ตกลง” หลาน ชิงเยว่ พยักหน้าและยิม้ “งั้นไปที่ธนาคารเพื่อโอน
เงินเถอะ”
“โอเค” หวังเสี ยนพยักหน้าและตามเธอออกไป ขีดจํากัดสู งสุ ด
สําหรับการโอนเงินผ่านธนาคารออนไลน์ถูกกําหนดไว้ที่หา้ ล้าน
ดังนั้นพวกเขาจําเป็ นต้องไปที่ธนาคารเพื่อทําการโอนเงินแทน
ก่อนที่พวกเขาจะออกจากประตู มีกลุ่มคนสามคนใส่ ชุดลายพราง
พร้อมสะพายกระเป๋ าขนาดใหญ่
ชายชุดพรางทั้งสามคนเดินเข้ามาในร้านเครื่ องประดับทะเลคราม
เมื่อพวกเขาเห็น หวังเสี ยนและ หลาน ชิงเยว่ พวกเขาแลกเปลี่ยน
สายตากัน
“อย่าขยับและอย่าส่ งเสี ยงดังมิฉะนั้นฉันจะฆ่าแกทั้งคู่”
ทันใดนั้นทั้งสามก็นาํ ปื นพกสี ดาํ ออกมาจากกระเป๋ าของพวกเขา
หลาน ชิงเยว่ และหวังเสี ยน ตื่นตกใจในทันทีเมื่อมองดูชายชุดลาย
พรางทั้งสามที่ถือปื นอยู่
“ปิ ดร้านเดี๋ยวนี้! รี บ ๆ ทําซะ ! ไม่ง้ นั ฉันจะฆ่าพวกแกทิ้งทันที”
หนึ่งในนั้นจ่อปื นไปที่หวั ของพนักงานขายทันที
“กรี๊ ดดด!”
พนักงานขายคนนั้นยกมือของเธออย่างตกใจกลัว พนักงานขายและ
ผูจ้ ดั การที่อยูด่ า้ นหลังเคาน์เตอร์ในร้านค้าทุกคนต่างก็ตกใจกลัวจน
ร้องไห้
“หยุดร้องซะที! และปิ ดประตูลงเดี๋ยวนี้! อย่าคิดว่าใครจะมีชีวติ รอด
ถ้าตํารวจมาที่นี่”
ชายทั้งสามคนตะโกนขู่เสี ยงดัง
“ไม่..ไม่..อย่าฆ่าฉัน” พนักงานขายเดินไปที่ประตูแล้วปิ ดมันใน
ขณะที่ตวั สัน่ ด้วยความหวาดกลัว
ไม่มีลูกค้าอื่นอยูใ่ นร้านในเวลานี้ยกเว้นพนักงานขายหกคนและ
ผูจ้ ดั การ เมื่อประตูถูกปิ ดลงผูค้ นจากภายนอกไม่สามารถที่จะ
มองเห็นด้านในร้านได้วา่ มีเกิดอะไรขึ้น
“หมอบลงกับพื้น!เร็ ว ๆ !” โจรที่จ่อปื นไว้ที่หวังเสี ยนตะโกนสัง่ ทุก
คนในร้าน
หวังเสี ยนมึนงงเล็กน้อยเนื่องจากเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้เจอ
กับเหตุการณ์การปล้นเช่นนี้ต่อหน้า เพราะการปล้นไม่ใช่เหตุปกติ
ธรรมดาทัว่ ไปที่จะเกิดขึ้นได้บ่อยในยุคปัจจุบนั
“หมอบลงสิ วะ!” โจรที่อยูต่ รงหน้าหวังเสี ยนตะคอกใส่ เขาอีกครั้ง
หวังเสี ยนมองไปที่ปลายปากกระบอกปื นสี ดาํ มันวาวแล้วก้มตัวลง
หลาน ชิงเยว่ เขม็งตาจ้องมองโจรทั้งสามพร้อมกับสี หน้าที่ดู
เคร่ งเครี ยด
“รี บเร็ ว!เก็บของมีค่าใส่ กระเป๋ าให้หมดทําให้รวดเร็ วด้วย”
โจรที่ช้ ีปืนไปทางหวังเสี ยนและคนอื่น ๆ สัง่ พรรคพวกทั้งสองคน
ของเขา
“โอเค ได้เลย” โจรอีกคนนําเอาค้อนที่พกอยูใ่ นกระเป๋ าของเขา
ออกมาและเริ่ มทุบไปที่กระจกเคาน์เตอร์เครื่ องประดับทันที
 ตอนที่ 24 การปล้น
เปรี้ ยงงง!
กริ้ งงงงง! กริ้ งงงงง!
เมื่อค้อนกระทบลงบนกระจก สัญญาณเตือนความปลอดภัยของร้าน
ขายเครื่ องประดับก็ส่งเสี ยงดังขึ้นทันที
“รี บ ๆ หน่อยสิ วะ ระบบสัญญาณเตือนภัยถูกเปิ ดใช้งานแล้วนะโว้ย
เดี๋ยวพวกตํารวจมันก็จะแห่เข้ามาที่นี่กนั แล้ว” หัวหน้ากลุ่มโจรตะโกน
เสี ยงดัง
“บอส! กระจกมันแข็งเกินไป” โจรร่ างผอมที่ทุบตูก้ ระจกด้วยค้อน
ตอบกลับด้วยเสี ยงที่เบาและมีท่าทางที่ดูหวาดกลัว
เขาสังเกตเห็นเพียงรอยร้าวเป็ นใยแมงมุมเพียงเล็กน้อยเท่านั้นหลังจาก
ที่ใช้คอ้ นทุบอย่างเต็มที่
“หลบไป! ฉันทําเอง” โจรอีกคนหนึ่งที่ร่างกายกํายํากว่าเดินเข้ามา
เขาหยิบค้อนขึ้นมาเส้นเลือดปูดโปนที่แขนแสดงถึงความแข็งแกร่ ง
ของร่ างกาย
ปัง! ค้อนตกลงซํ้าบนกระจกที่ถูกทุบเป็ นรอยแตกก่อนหน้าอย่าง
แม่นยํา
รอยแตกเริ่ มขยายออกกว้างมากขึ้น โจรร่ างใหญ่ยงั คงทุบกระจก
อย่างต่อเนื่อง
“แย่แล้วกระจกนิรภัยกําลังจะแตกออกแล้ว!” หลาน ชิงเยว่ ที่หมอบ
อยูท่ ี่พ้นื แต่ยงั ให้ความสนใจกับสถานการณ์น้ นั กําลังตกใจกับสิ่ งที่
เธอเห็น
“หุบปากซะ!” โจรที่พ่ งึ สลับหน้าที่กบั โจรร่ างใหญ่มายืนอยูด่ า้ นข้าง
หลาน ชิงเยว่ และตะโกนใส่ เธอ แต่เมื่อเขาเห็นเธอมีเครื่ องประดับ
ชิ้นหนึ่งอยูใ่ นคอของเธอ รอยยิม้ แห่งความสุ ขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ของเขา เขายืน่ มือของเขาออกไปและกล่าวเสี ยงค่อนข้างดัง “ส่ ง
สร้อยนั้นมาให้ฉนั ซะ!”
“ไม่!” หลานชิงเยว่ เห็นโจรยืน่ มือมากําลังจะคว้าที่สร้อยคอของเธอ
เธอรี บถอยออกไปสองก้าวและก้มลงไปนัง่ บนพื้น
“โอ้วว? ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะสวยมาก”โจรร่ างผอมค่อนข้างตกตะลึง
ด้วยที่ไม่คาดคิดว่า หลาน ชิงเยว่ จะสวยขนาดนี้ เมื่อเขามองเห็นใบหน้า
ของ หลาน ชิงเยว่ ดวงตาของเขาฉายแววหื่ นกระหายใบหน้าของเขา
แสดงความลามก ออกมา
“อย่าขยับไม่ง้ นั ฉันจะยิงเธอให้พรุ นเลยเชียว ฮิฮิฮิ” โจรผอมจ่อปื น
ไปที่ หลาน ชิงเยว่
“บัดซบเอ้ย! แกจะหื่ นอะไรตอนนี้วะ่ เราไม่มีเวลาทําในสิ่ งที่แกคิด
หรอกนะตอนนี้แค่เฝ้าดูพวกมันอย่าให้ตุกติกก็พอ” โจรร่ างกํายําซึ่ ง
ทุบตูก้ ระจกจนแตกแล้ว ตะโกนใส่ โจรผอมเสี ยงดังหลังจากที่เขาได้
ยินเสี ยงดังวุน่ วาย ในเวลาเดียวกันเขาก็คว้าเครื่ องประดับในตูก้ ระจก
ออกมาไปด้วยขณะกล่าว
ในขณะที่โจรที่คล้ายหัวหน้า ชี้ปืนของเขาไปที่ผใู ้ ห้จดั การและสัง่ ให้
เธอเปิ ดตูท้ ี่เหลือด้วยกุญแจ
“บอส เธอมีจ้ ีหยกเกรดเอ อยูท่ ี่เธอฉันจะเอามาให้” โจรผอมคนนี้ดู
เหมือนจะเกรงกลัวโจรร่ างกํายําที่ตะโกนใส่ เขาก่อนหน้านี้มาก ด้วย
ใบหน้าแสยะยิม้ ดูน่าเกลียดเขายืน่ มือออกไปคว้าสร้อยคอของ หลาน
ชิงเยว่ “ถ้าเธอขัดขืนฉันจะฆ่าเธอ”
“ไม่นะ!” หลาน ชิงเยว่ สู ญเสี ยท่าทีที่เยือกเย็นตามปกติของเธออย่าง
สิ้ นเชิง เธอพยายามปกป้องจี้หยกในคอของเธอราวกับว่ากําลังปกป้อง
สิ่ งที่สาํ คัญที่สุดในชีวติ ของเธอ
“บัดซบ! เธอกําลังมองหาความตาย!” โจรร่ างผอมเอื้อมมือมาและ
คว้าไปที่คอของ หลาน ชิงเยว่ ด้วยแรงกระชากของเขาทําให้สร้อย
ขาดและหลุดออกจากคอเธอทันที
“เอาคืนฉันมานะ!” หลาน ชิงเยว่ รู ้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นผ่านคอ
ของเธอ แต่เธอก็ยงั ยืน่ มือของเธอออกไปเพื่อพยายามนําเอาจี้กลับคืน
มา
“นังบ้านี่!” โจรร่ างผอมเลือดขึ้นหน้ากล่าวโกรธแค้นเมื่อเขามองไป
ที่รอยข่วนสองรอยที่แขนของเขาซึ่งเกิดจากเล็บของ หลาน ชิงเยว่
“ฉันจะฉี กเสื้ อผ้าแกให้เหลือแต่ตวั เปล่า ๆ เลย!”
เขาเอื้อมมือออกไปและเริ่ มฉีกเสื้ อผ้าของ หลาน ชิงเยว่ ออกจากกัน
แค๊วกก! …
“กรี๊ ดดด!”
ชุดสู ททํางานสี ฟ้าของ หลาน ชิงเยว่ รวมถึงเสื้ อลําลองด้านในถูก
กระชากออกจนเผยให้เห็น ไหล่และผิวพรรณของเธอที่ขาวราวหยก
สลัก
“เฮ้ย” เมื่อหวังเสี ยนเห็นโจรผอมพยายามที่จะเอื้อมมือไปที่หลาน ชิง
เยว่ อีกครั้งหลังจากที่ฉีกเสื้ อผ้าของเธอ เขาก็ขมวดคิว้ ทันที
เขารี บโอบและใช้ตวั เขาบัง หลาน ชิงเยว่ ไว้พลางจ้องมองไปที่โจร
และพูดว่า “อย่าทําอะไรเกินไปนัก นายได้ในสิ่ งที่นายต้องการไป
แล้วนี่”
“เจ้าหนูแกกําลังพยายามเล่นบทฮีโร่ ช่วยหญิงงามงั้นเหรอ? โจรผอม
เล็งปื นไปที่หวังเสี ยนจ้องหน้าเขาและยิม้ เยาะเย้ย
หวังเสี ยนจ้องมองที่โจรและไม่ได้พดู อะไรต่อ เขาแค่ไม่อยากกระตุน้
ความโกรธของโจรให้มากขึ้น หลาน ชิงเยว่ ที่อยูใ่ นอ้อมกอดของ
เขา ตกใจและกลัวมากเธอนิ่งแข็งเป็ นหิ นอย่างสมบูรณ์
“ฉันจะแก้ผา้ ของเธอออกต่อหน้าแกเลยล่ะไอ้หนู!” โจรผอมแห้ง
หัวเราะอย่างน่าเกลียด ขณะที่เขาพูดเขาก็ยงั ชี้ปืนไปที่หวังเสี ยนด้วย
มือเดียวในขณะที่อีกข้างเอื้อมมือไปหา หลาน ชิงเยว่ หลาน ชิงเยว่
กลัวมากและจับแขนของหวังเสี ยนไว้แน่นทันที
“ไอ้ชวั่ ! ..เอ้ยยย” หวังเสี ยนมองไปที่โจรที่กาํ ลังยืน่ มือของเขามาด้วย
รอยยิม้ ที่น่าขยะแขยง
“กร๊ อบบ..!” ในตอนนี้เองหวังเสี ยนก็ลงมือทันที เขาเอื้อมมือไปจับ
แขนของโจรมือของเขาแข็งแกร่ งเหมือนดัง่ กงเล็บมังกรเขากําลงบน
แขนของโจรโดยตรง และบดขยี้แขนของโจรหักละเอียดโดยทันที
ผลัวะ!
เขายกขาขึ้นแล้วเตะเข้าที่หน้าอกของโจร พลังอันแข็งแกร่ งของเขา
ส่ งโจรร่ างผอมปลิวกระเด็นเข้าไปปะทะผนังโดยตรงทันทีและฟุบ
สลบลงไปเนื่องจากความเจ็บปวดที่รุนแรงของลูกเตะ
“ไอ้ขยะเอ้ยยย! ใช้งานอะไรไม่ได้เรื่ องเลยซักอย่าง’” โจรอีกสองคน
ได้ยนิ เสี ยงการต่อสู ด้ งั ขึ้น พวกเขาดึงปื นออกมาทันที
หวังเสี ยนเห็นโจรสองคนเล็งปื นมาที่เขา ทันใดนั้นเหงื่อเย็น ๆ ก็
แตกออกจากเต็มหน้าผากของเขาทันที
หลาน ชิงเยว่ ก็มองไปที่พวกโจรที่เล็งปื นมาที่พวกเขาด้วยความ
สยองขวัญ ตกใจกลัวเธอหนาวเย็นไปทั้งตัว
“ตายซะ!”
ปัง! ปัง!
เมื่อเธอได้ยนิ เสี ยงปื นเธอรู ้สึกกลัวและรู ้สึกว่าความตายกําลังเรี ยกหา
เธอ
อย่างไรก็ตามในขณะนั้นร่ างหนึ่งก็พงุ่ เข้ามาหาเธอและกอดเธอไว้
แน่น
“ซี๊ดด! โอ้ยย! เชี่ยเอ้ย เจ็บจริ ง ๆ !”
หวังเสี ยนรู ้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่ขยายออกมาจากทางด้านหลัง
อย่างไรก็ตามหลังจากความรู ้สึกเจ็บปวดค่อย ๆ สงบลงเขาก็ไม่รู้สึก
ถึงความเจ็บอีกเลย
“ร่ างกายของฉันสามารถทนกระสุ นปื นได้”
หวังเสี ยนประหลาดใจ เหตุผลที่เขาไม่ได้ลงมือทําอะไรตั้งแต่แรก
เพราะอีกฝ่ ายมีปืน เขากลัวว่าด้วยความทนทานของร่ างกายของเขา
มันจะยังคงไม่เพียงพอที่จะทนต่อการโจมตีของกระสุ น
“ไม่ไม่ อย่าพึ่งขยับ” เขาพูดเบา ๆ กับ หลาน ชิงเยว่ ในอ้อมแขนของ
เขา
“คุณ! คุณเป็ นอะไรไหม หวังเสี ยน” นํ้าตาไหลลงมาบนใบหน้าของ
หลาน ชิงเยว่ เธอได้ยนิ เสี ยงปื นสองกระบอกไม่ดงั มากนักแต่รู้สึก
ได้วา่ กระสุ นชนหลังเขา ปื นน่าจะติดตั้ง ที่เก็บเสี ยงไว้
“ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรต่อต้านพวกมันเลย จี้หยกอัน
นั้นเป็ นของดูต่างหน้าของคุณยายฉัน เมื่อยายเสี ยไป ฉันขอโทษ”
หลาน ชิงเยว่ พูดด้วยนํ้าตานองหน้าขณะที่เธอคิดว่าหวังเสี ยน ได้รับ
บาดเจ็บจากกระสุ น
“ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นอะไรมากหรอก”หวังเสี ยนส่ ายหัวและบอกเธอ
“ฉันขอโทษด้วยนะขอโทษด้วยที่ทาํ ให้คุณถูกยิง” หลาน ชิงเยว่ กอด
ที่ตวั ของหวังเสี ยนขณะที่เธอร้องไห้
ให้ตายเถอะ ผูห้ ญิงนี่วนุ่ วายจริ ง ๆ ถ้าเธอไม่ได้ต่อต้านก่อนหน้านี้
ตอนโจรคนนั้นสัง่ ให้ส่งสร้อยให้กค็ งไม่มีเรื่ อง มาตอนนี้เธอยังจะมา
ร้องไห้เสี ยงดัง ดึงดูดความสนใจจากพวกโจรอีกล่ะ?
ทําไมเธอถึงไม่มีท่าทางของราชินีน้ าํ แข็งตอนนี้ล่ะ?
“รี บไปกันเถอะผ่านไปสามนาทีแล้ว พวกตํารวจคงกําลังมา เราต้อง
รี บแล้ว!” ในขณะนี้โจรที่เป็ นหัวหน้าตะโกนบอกโจรร่ างกํายํา
“โอเค บอส”
โจรทั้งสองรี บมุ่งหน้าไปยังทางออกอย่างทันที
“หัวหน้าเราจะทําอย่างไรกับเพื่อนของเรา” โจรมองไปที่เพื่อนของ
เขาบนพื้นและถามอย่างสงสัย
“ช่างไอ้โง่นี่เถอะ! ปล่อยมันไว้ที่นี่”
หัวหน้ามีท่าทางเย็นชาขณะเปิ ดประตูอย่างแรง
“รี บไปกันเถอะ!”
ในขณะนี้หวังเสี ยนพยายามแกะแขนของ หลาน ชิงเยว่ ออกอย่าง
เงียบ ๆ ก่อนที่ หลาน ชิงเยว่ จะตอบสนองได้ทนั หวังเสี ยนพลิกตัว
ขึ้นและพุง่ หมัดเข้าใส่ โจรคนหนึ่งโดยตรง
พลัก่ !
หวังเสี ยนปัจจุบนั มีความแข็งแกร่ งมหาศาล เขาชกหมัดของเขาบน
หลังของโจรโดยตรงในขณะที่โจรไม่ทนั ได้ระวังตัวทําให้เขาล้มโจร
คนหนึ่งลงได้สมบูรณ์
เสี ยงที่ดงั สนัน่ เมื่อโจรร่ างกํายําล้มลงกับพื้น
“แมร่ ง..เอ้ย!” โจรอีกคนตอบสนองต่อสถานการณ์ได้เร็ วกว่าที่หวัง
เสี ยนคาดไว้มาก
“ตายยย” โจรคนนั้นชกหมัดไปที่ใบหน้าของหวังเสี ยนอย่างรวดเร็ ว
“นี่…เขาแข็งแกร่ งมาก!” หวังเสี ยนตกใจ แต่กไ็ ม่กลัว เขายกหมัด
ของเขาป้องกันที่หวั ของเขาไว้
“ผัว๊ ะ!” เขารู ้สึกว่าหมัดของตัวหัวหน้าโจรนี้หนักมากและเขา
แข็งแกร่ งจริ ง ๆ อย่างไรก็ตามระดับของโจรนั้นก็ยงั อ่อนแอกว่าเขา
เล็กน้อย
อย่างไรก็ตามโจรยังระดมหมัดชกเข้าใส่ เขาอย่างต่อเนื่อง แต่หวัง
เสี ยนก็สวนหมัดออกไปเช่นกัน
ตูมม!
เสี ยงที่ดงั ชัดเจนและคมชัดและใบหน้าของโจรที่แสดงออกมาก็น่า
กลัวเป็ นอย่างมาก
 ตอนที่ 25 ร่ างกายทีแ่ ข็งแกร่ ง
ตูมม! แคร๊ กกก!
หมัดของโจรแตกหักทันทีเมื่อหมัดของทั้งคู่กระแทกเข้าหากัน
โจรกลิ้งกระเด็นลงไปที่ประตูในขณะที่หวังเสี ยนก็ใช้เท้าของเขา
เหยียบลงบนหน้าอกของโจรคนนั้นไว้
“แก!แก!…” ด้วยดวงตาที่เบิกกว้างเขาจ้องมองที่หวังเสี ยนโดยไม่
อยากเชื่อ “แกเป็ นผูฝ้ ึ กยุทธ์…”
“ห๊ะ?” หวังเสี ยนสับสนทันที ‘ผูฝ้ ึ กยุทธ์?’
“ครื ดดด!
ทันใดนั้นประตูร้านถูกเปิ ดขึ้น จากภายนอกทีมรักษาความปลอดภัย
บุกเข้ามาพร้อมกับกระบองไฟฟ้า
“เกิดอะไรขึ้นกัน? เกิดอะไรขึ้นสัญญาณเตือนภัยดังแจ้งเตือนมา มี
ปล้นงั้นเหรอ?” ชายวัยกลางคนถามด้วยเสี ยงที่ดงั
“หัวหน้าลี่มีคนเข้ามาปล้นเครื่ องประดับที่ร้านของเรา” ผูจ้ ดั การ
ดําเนินการอย่างรวดเร็ วในขณะที่เขาวิง่ ไปและชี้ไปที่โจรทั้งสามคน
จากนั้นเขาก็รีบวิง่ ไปหา หลาน ชิงเยว่และถาม “ผูอ้ าํ นวยการ หลาน
คุณไม่เป็ นอะไรใช่ไหม”
“ใช่ ฉันสบายดี”
หลาน ชิงเยว่ กําลังดูเหมือนงุนงงเล็กน้อย เธอดึงเสื้ อผ้าของเธอที่
ขาดเข้ามาคลุมไหล่ไว้ แล้วหันไปมองดูที่หวังเสี ยน
“ผมก็สบายดีเหมือนกัน” หวังเสี ยนรู ้สึกได้ถึงการจ้องมองมาของเธอ
แต่ตอนนี้เขารู ้สึกว่าที่หลังของเขามีเลือดไหลออกมาและผิวหนังฉีก
ขาดจากแรงของกระสุ นปื น แต่มนั ก็ไม่ร้ายแรงอะไรมากนัก เนื่องจาก
เขาอยูใ่ นระดับสองของร่ างมังกรศักดิ์สิทธิ์และเขาสมควรจะฟื้ นตัว
อย่างสมบูรณ์ภายในหนึ่งถึงสองวัน
“ผูอ้ าํ นวยการ หลานคะ ใช้เสื้ อแจ็คเก็ตฉันไปก่อนนะคะ”
ผูจ้ ดั การถอดแจ็คเก็ตออกมาอย่างรวดเร็ วแล้วคลุมวางลงบนไหล่
ของหลาน ชิงเยว่ เมื่อเธอเห็นว่าเสื้ อผ้าของหลาน ชิงเยว่ ถูกฉี กขาด
“ขอบคุณมาก” หลาน ชิงเยว่ ยิม้ และพยักหน้าให้กบั ผูจ้ ดั การร้าน
เธอยืนขึ้นแล้วเดินไปที่หวังเสี ยน
“คุณไม่เป็ นอะไรจริ งเหรอ? ฉันเห็นพวกเขายิงปื นมาที่คุณ ขอให้ฉนั
ดูหลังของคุณหน่อย”
“ผมไม่เป็ นอะไรมากหรอก ปื นของพวกเขาอาจเป็ นปื นประดิษฐ์เอง”
หวังเสี ยนยิม้ ให้แล้วส่ ายหัว
“ให้ฉนั ดูเถอะน่า!” หลาน ชิงเยว่กล่าวเสี ยงดังขึ้นเล็กน้อย แล้วตรวจดู
หลังของเขาพบว่าเสื้ อเชิ้ตสี ขาวของเขามีรอยเลือดเปื้ อนเต็มไปหมด
เธอปิ ดปากของเธอนัยน์ตามีสีแดงเล็กน้อย “มีเลือดไหลออกมาฉัน
จะโทรเรี ยกรถพยาบาลคุณต้องไปโรงพยาบาลในทันที”
“มันไม่เป็ นไร” หวังเสี ยนส่ ายหัวอีกครั้งและดึงเสื้ อด้านหลังขึ้น
“ดูสิมนั ไม่เป็ นอะไรมากจริ ง ๆ มีเพียงแค่บาดแผลที่ไม่ลึกมากและ
เลือดออกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
“ใช่ เขาไม่เป็ นอะไรมาก มีเพียงบาดแผลที่ผวิ หนังเปิ ดออกแต่ไม่
ลึก” กัปตันลี่สาํ รวจดูที่หลังของเขาและบอกเจ้าหน้าที่รักษาความ
ปลอดภัยที่อยูด่ า้ นข้าง
“โทรหาตํารวจทันทีแล้วจับพวกเขาส่งไปที่สถานีตาํ รวจด้วย ผูจ้ ดั การ
หวางตรวจสอบร้านของคุณด้วยว่ามีทรัพย์สินสู ญหายหรื อไม่”
………
“ฉันดีใจที่คุณไม่เป็ นอะไร” ก่อนหน้านี้ หลาน ชิงเยว่ นั้นกลัวมาก
เพราะเป็ นครั้งแรกที่เธอเจอกับการปล้นแบบนี้ แต่ในตอนนี้เธอรู ้สึก
ว่าตัวเธอนั้นร้อนวูบวาบและหัวใจของเธอเต้นโครมครามขึ้นมา เมื่อ
เธอมองดูแผ่นหลังที่กว้างใหญ่และเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขา
เธอไม่สามารถหยุดคิดถึงตอนที่อยูใ่ นอ้อมกอดเขาในขณะนั้นได้เลย
“ผมว่าเราควรจะไปธนาคารในวันพรุ่ งนี้นะวันนี้คุณควรกลับไป
พักผ่อนก่อน”
“ไม่ !… ไม่เป็ นไรฉันเองก็สบายดีฉนั คิดว่าจะพาคุณไปทําแผลที่
โรงพยาบาลก่อนดีกว่าฉันกลัวว่าแผลของคุณจะติดเชื้อ” หลาน ชิง
เยว่ ส่ ายหัวปฏิเสธ
“อย่าห่วงเลยอาการบาดเจ็บเพียงแค่น้ ียงั ไม่ได้ถึงครึ่ งตอนที่ผมเป็ น
เด็กและเล่นซน ๆ เลย” หวังเสี ยนส่ ายหัวของเขาแล้วชี้ไปที่เสื้ อผ้า
ของเธอ “คุณควรกลับไปพักผ่อนและเสื้ อผ้าของคุณก็…”
หลาน ชิงเยว่ ก้มมองดูเสื้ อผ้าของเธอแล้วพูดอย่างอาย ๆ “งั้นฉันจะ
ให้ทางบริ ษทั โอนเงินให้คุณวันนี้ละกัน”
“อืมเอางั้นก็ได้” หวังเสี ยนไม่กลัวว่า หลาน ชิงเยว่ หรื อบริ ษทั
เครื่ องประดับทะเลคราม จะโกงเงินเขา เขาช่วยเธอและบริ ษทั ของ
เธอครั้งใหญ่ในวันนี้ เขาเชื่อว่าพวกเขาจะไม่ปฏิเสธที่จะจ่ายเงินค่า
ไข่มุกจํานวน 10 ล้านดอลลาร์ให้เขาอย่างแน่นอน
“ผมยังมีธุระบางอย่างต้องไปทําคุณก็ควรกลับไปพักผ่อนได้แล้ว”
หวังเสี ยน บอกลากับ หลาน ชิงเยว่ เขาโบกมือแล้วเดินออกไป
“ผูอ้ าํ นวยการ หลาน ฉันได้รายงานเรื่ องนี้กบั ซีอีโอบริ ษทั แล้ว พวกเขา
จะมาถึงเร็ ว ๆ นี้” ผูจ้ ดั การหวางเดินไปและบอกกับ ชิงเยว่ “พวกเขา
ถามถึงคุณและเป็ นห่วงคุณมาก”
“อืม” หลาน ชิงเยว่ พยักหน้าตอบรับสั้น ๆ ขณะที่เธอมองดู หวัง
เสี ยน เดินออกไป
ผูจ้ ดั การ หวาง มองตามสายตาของเธอและถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเธอ
นึกถึงช่วงเวลาที่ชายหนุ่มได้กระทําไปในตอนนั้น หากเป็ นตัวเธอ
เองและอายุนอ้ ยกว่านี้ เธอก็จะคงจะตกหลุมรักชายหนุ่มคนนี้อย่าง
แน่นอน เขาได้ช่วยชีวติ เธอและปกป้องเธอจากกระสุ นปื นอีกทั้งยัง
อ่อนโยน
ปี๊ บบบ!ปี๊ บบบ!
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของ หลาน ชิงเยว่ ก็ดงั ขึ้น เมื่อเห็นเป็ นแม่ของ
เธอโทรมาเธอรับโทรศัพท์แล้วเดินออกไปทันที
…… ……
“เฮ้อออโชคร้ายอะไรอย่างนี้นา้ เอาไข่มุกมาขายทั้งทียงั จะมาเจอโจร
ปล้นร้านอีก” หวังเสี ยนเดินออกจากร้านขายเครื่ องประดับเขาส่ าย
หัวพลางบ่นพึมพํา
อย่างไรก็ตามความจริ งที่วา่ ร่ างกายของเขาสามารถทนต่อกระสุ นปื น
พกได้น้ นั ทําให้เขาประหลาดใจไม่นอ้ ย
“ฮึฮึ นั้นกระสุ นปื นเลยนะกระสุ นปื นเชียวนะนั้น ว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า !”
“ถ้าฉันสามารถบล็อกกระสุ นปื นพกได้ตอนนี้ฉนั อยูท่ ี่ระดับสอง
เท่านั้น นัน่ หมายความว่าร่ างกายฉันสามารถป้องกันปื นไรเฟิ ลหรื อ
ลูกระเบิดมือได้เมื่อฉันอยูท่ ี่ระดับสามหรื อระดับสี่ จากนั้นถ้าฉันอยู่
ในระดับแปดหรื อเก้า ฉันจะอยูร่ อดได้แม้เจอระเบิดนิวเคลียร์เลย
ละมั้ง ถึงเวลานั้นจะมีอะไรที่สามารถทําอันตรายฉันได้อีกกันล่ะ
ว่ะ…ฮ่าฮ่าฮ่า”
หวังเสี ยนตื่นเต้นกับความคิดนี้ข้ ึนมาทันที ความแข็งแกร่ งของร่ างกาย
มังกรศักดิ์สิทธิ์เกินความคาดหมายของเขามาก
“ฉันสงสัยว่าเจ้าโจรคนนั้นสามารถดึงพลังอันแข็งแกร่ งของเขามา
จากไหนกันและสิ่ งที่เขาพูดหมายถึงอะไร?”
แล้วหวังเสี ยนก็นึกถึงสิ่ งที่โจรคนนั้นเพิ่งพูดไปได้ “หรื อว่าจะมีวชิ า
ยุทธ์ที่ใช้ฝึกศิลปะการต่อสู ใ้ นโลกนี้อยูจ่ ริ ง ๆ งั้นรึ ?”
หวังเสี ยนขบคิดกับตัวเองอยูค่ รู่ นึง เมื่อเขามองไปรอบ ๆ แล้วเขาจึง
เดินมาหยุดที่หน้าห้างสรรพสิ นค้าแห่งหนึ่ง
ห้างสรรพสิ นค้าซู่หนานเป็ นห้างสรรพสิ นค้าขนาดใหญ่และทําหน้าที่
เป็ นสถานที่สาํ คัญในใจกลางเมือง หวังเสี ยนเดินตรงเข้าไปในทันที
เขาไม่ได้มีเงินแค่ 1.7 ล้านหยวน แต่เขามี 11.7 ล้านหยวนในขณะนี้
แม้วา่ เขาจะยังไม่ได้รับเงินอีก 10 ล้าน แต่นี่กถ็ ือว่าข้อตกลงทาง
ธุรกิจนั้นเสร็ จเรี ยบร้อยแล้ว
“ฉันจะเปลี่ยนโทรศัพท์ของฉันให้เป็ นรุ่ นล่าสุดและซื้อเสื้ อผ้าแบรนด์
ดี ๆ ไว้สกั สามชุด”
หวังเสี ยนเดินเข้าไปในร้านที่มีชื่อเสี ยงและใช้เงินไปกว่า 50,000
สําหรับเสื้ อผ้าสามชุดและโทรศัพท์
“เอาล่ะได้เวลากลับซะที” หวังเสี ยนมองดูสิ่งของที่ซ้ือด้วยความพึง
พอใจ
เขาเดินออกไปและขี่มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ยข์ องเขากลับไปมหาลัย
แม้วา่ มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย ์ จะดูเท่ห์ แต่กไ็ ม่สะดวกเลย ฉันควรจะไป
สอบใบขับขี่และซื้อรถยนต์ไหม?
หวังเสี ยนมองไปที่ถุงช้อปปิ้ งที่แขวนอยูบ่ นรถ ฮาร์เล่ย ์ และคิดกับ
ตัวเอง
ไว้ก่อนล่ะกัน ฉันควรจะพัฒนาความแข็งแกร่ งให้ดีข้ ึนก่อนเป็ น
อันดับแรกสุ ด มันจะเป็ นการเสี ยเวลาถ้ามัวแต่ไปเรี ยนขับรถ
หวังเสี ยนโยนเสื้ อผ้าที่ซ้ือมาใหม่ของเขาลงบนเตียง แล้วทิ้งเสื้ อผ้า
เก่าเกือบทั้งหมดของเขาออกไป หลังจากที่เขากลับมาที่หอ้ งของเขา
ปี๊ บบบ! ปี๊ บบบ!
ทันใดนั้นเสี ยงโทรศัพท์กด็ งั ขึ้น หวังเสี ยนเปิ ดข้อความที่ถูกส่ งโดย
น้องสาวของเขา
“พี่ฉนั เพิ่งจะเลิกงานฉันเบื่อมากเสี่ ยวมี่ ก็หนีฉนั ไปเรี ยนขับรถและ
ทิ้งฉันไว้คนเดียว”
“เรี ยนขับรถ?” หวังเสี ยนเห็นข้อความของน้องสาวและมีความคิด
“สาวน้อยเธอก็ไปเรี ยนขับรถด้วยสิ พี่จะโอนเงินให้”
หลังจากนั้นเขาก็โอนเงิน 10,000 เหรี ยญให้เธอ
“พี่ชายทําไมโอนเงินให้ฉนั มากขนาดนี้ล่ะ พี่ไปได้เงินมาจากไหน
ฉันไม่ได้อยากเรี ยนขับรถ!”
หวังเสี่ ยวหยูเห็นเงิน 10,000 เหรี ยญที่พี่ชายของเธอโอนมาให้ เธอก็
ตกใจมาก
“เอาเถอะน่าพี่บอกแล้วว่าพีร่ วยแล้วมีเงินเยอะ ที่น้ ีเธอก็ไปเรี ยนขับ
รถกับเสี่ ยวมีได้แล้ว พี่จะรอให้เธอขับรถของพี่และคอยรับส่ งพี่”
หวังเสี ยนไม่ได้บอกความจริ งกับน้องสาวเขา เขาตั้งใจหลอกเธอเพื่อ
จะทําให้เธอเซอร์ไพรส์ เพราะเขาต้องการจะซื้อรถให้กบั เธอเมื่อเธอ
มาเรี ยนที่นี่
“รถหรู ราคาแพง”
 ตอนที่ 26 ชัดเจนในหนึ่งประโยค
“สาวสวยกําลังชวนฉันออกไปกินข้าว” หวังเสี ยนฮัมเพลงฮิตขณะ
อาบนํ้าอย่างอารมณ์ดี
หลังจากพักอยูใ่ นห้องราว ๆ ชัว่ โมงกว่า ๆ หวังเซียนได้รับข้อความ
จากกวนชูชิง บอกว่าเธอต้องการชวนเขาออกไปทานอาหารข้างนอก
หวังเสี ยนเห็นด้วยทันที หลังจากการทําอาหารกลางแจ้งเมื่อคํ่าวัน
ก่อนความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนนั้นสนิทกันมากขึ้น
และความรู ้สึกของทั้งคู่ น่าจะมากกว่าคําว่าเพื่อนปกติทวั่ ไป
หวังเสี ยนเปลี่ยนชุดเป็ นเสื้ อยืดสี ดาํ ชั้นดี คู่กบั กางเกงลําลองสี ขาว
สบาย ๆ รวมแล้วราคาทั้งชุดอยูท่ ี่หลัก 10,000 หยวน
อย่างไรก็ตามทั้งชุดนี้ยงั ไม่ใช่ส่วนที่แพงที่สุด หวังเสี ยนยังหยิบรองเท้า
Nike ที่มีราคา 800,000 หยวน ออกมาใส่
รองเท้า Nike คู่น้ ีคือ Nike MAG Back to the Future 2 มีวางจําหน่าย
อย่างจํากัดทัว่ โลก
*(น่าจะมาจากหนังเรื่ อง Back to the Future 2 ไปหาดูกนั เอาเอง)*
เขาได้รองเท้าเหล่านี้จากชายหนุ่มนักซิ่งที่ขี่มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เลย์ ซึ่ง
เขาซื้อมาจากต่างประเทศเพื่ออวดกับคนอื่น ๆ
ในท้ายที่สุดรองเท้าตกอยูใ่ นมือของหวังเสี ยน หวังเซียนต้องการขาย
มันในตอนแรก อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขามีเงินมากพอแล้วในตอนนี้
เขาจึงไม่ตอ้ งขายพวกมันอีกต่อไปและนํามาใส่ ไว้ใช้เอง
รองเท้าคู่น้ ีไม่เพียง แต่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีการผลิตที่ดี ยิง่ กว่านั้น
การออกแบบรู ปลักษณ์น้ นั ยอดเยีย่ มมากและสวมใส่ สบายอย่างยิง่
มันเป็ นการจับคู่ที่ยอดเยีย่ มสําหรับเสื้ อผ้าและรองเท้าของหวังเสี ยน
หลังจากเปลี่ยนการแต่งกายเป็ นเสื้ อผ้าใหม่ช้ นั แบรนด์เนมและร่ างกาย
ถูกปรับเปลี่ยนด้วยพลังมังกร หวังเสี ยนก็มีออร่ าที่เป็ นเอกลักษณ์
พิเศษรอบ ๆ ตัวเขา
หลังจากจอดรถ ฮาร์เลย์ ของเขาที่อีกฟากหนึ่งของถนนหวังเสี ยนยืน
รอที่ประตูของมหาลัย
กวนชูชิงได้งานทําเกี่ยวกับงานแปล เธอได้ขอเจ้านายที่ชื่อ เสี ยงกล่อม
ของแมลง กลับก่อนเวลาครึ่ งชัว่ โมง เจ้านายที่ซ่ ึงใจดีกอ็ นุญาตเธอ
และเธอขอให้ หวังเสี ยน รอเธอที่ประตูมหาลัยสักครู่
“หื อ?” ในขณะนั้นวังเซียนได้ยนิ เสี ยงถอนหายใจและบ่นพึมพํา เขา
หันหน้าไปมองและความสนใจของเขาตกลงบนเด็กผูห้ ญิงข้างหน้า
เขา
หญิงสาวคนนี้สวมชุดสี ขาวและถือกระเป๋ า LV เธอใช้เครื่ องสําอาง
และมีการแต่งหน้าที่สวยเธอมีรูปร่ างที่ดีซ่ ึงมองดูถือได้วา่ สวยมาก
*(Louis Vuitton หลุยส์ วิตตอง)*
เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้การแต่งกายของเธอทันสมัยมากขึ้นและดูดี
ขึ้นมาก เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหญิงสาวที่หวังเสี ยนเคยรัก ฉี ชู่ชู
ฉี ชู่ชู เองก็สงั เกตเห็นหวังเสี ยนและมองเขาด้วยความประหลาดใจ
เมื่อเทียบกับผูช้ ายคนก่อนที่เธอเคยรู ้จกั เขาคนนั้นเป็ นคนเรี ยบ ๆ
และแต่งตัวตามปกติจนเรี ยกว่าค่อนข้างเชย ในความคิดของเธอหวัง
เสี ยนในปัจจุบนั นี้แต่งตัวและดูดีกว่ามาก
ยิง่ กว่านั้นเขายังดูมีออร่ าที่ค่อนข้างสง่างามไม่เหมือนใคร
“เขาก็แค่ใส่ เสื้ อผ้าใหม่ตามแฟชัน่ ทัว่ ไปราคาคงไม่เกิน 10 หยวน”
ฉี ชู่ชู คิดกับตัวเองอย่างไม่เต็มใจ
“คุณมาทําอะไรที่นี่คุณไม่ตอ้ งทํางานรึ ไง” ฉี ชู่ชู ขยับกระเป๋ า LV
และชุดที่สวยงามขณะพูดกับ หวังเสี ยน
“ผมมารอคน” หวังเสี ยนยิม้ ให้เล็กน้อยและไม่ได้สนใจเธออีก
เมื่อเทียบกับ กวน ชูชิง แล้ว ฉี ชู่ชู ก็อยูห่ ่างไกลมากจนเทียบไม่ได้
“โอ้ ช่างเป็ นเรื่ องบังเอิญจริ งฉันก็รอคนอยูเ่ หมือนกัน” ฉี ชู่ชู จ้อง
มองที่หวังเสี ยนและรอยยิม้ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “ฉันรอ
แฟนของฉันมารับ”
เมื่อเห็นว่าหวังเสี ยนไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เธอก็โกรธนิดหน่อย
“คุณไม่ได้ทาํ งานแล้วงั้นเหรอ”
“ไม่ได้ทาํ ผมมีเงินพอใช้แล้ว” หวังเสี ยนตอบ
“พอ?” เมื่อ ฉี ชู่ชู ได้ยนิ คําพูดของเขาใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วย
ความดูถูกเหยียดหยาม
“คุณไม่ได้เคยบอกเหรอว่าน้องสาวของคุณกําลังจะเข้าเรี ยนใน
มหาวิทยาลัยปี นี้และคุณยังบอกอีกว่าจะปล่อยให้เธอมีชีวติ ใน
มหาวิทยาลัยที่ดีและสะดวกสบาย? คุณรู ้ไหมว่ากระเป๋ าใบนี้แพงแค่
ไหนผลิตภัณฑ์เครื่ องสําอางเครื่ องแต่งหน้าราคาแพง ๆ และเฉพาะ
แค่เพียงกระเป๋ าในมือของฉัน ราคาก็มากกว่า 10,000 หยวน แล้ว”
ขณะที่เธอพูดเธอสะบัดผมเบา ๆ ด้วยท่าทางและความรู ้สึกที่เหนือกว่า
เมื่อเธอกําลังพูดชายหนุ่มสามสี่ คนที่กาํ ลังรอคนอื่นอยูใ่ กล้ ๆ ในที่
เดียวกัน
พวกเขามองไปที่ ฉี ชู่ชู ก่อนที่จะมองดูหวังเสี ยน
“ผมคิดว่ามีเงินไว้สาํ หรับใช้จ่ายให้เพียงพอ มันจะดีกว่ามีกระเป๋ า
ราคาแพง ๆ และกระเป๋ าที่คนทัว่ ไปเขาใช้กนั สําหรับผม ผมคิดว่าก็
คงจะพอดีและใช้ได้ไม่เห็นจะเสี ยหายอะไร”
หลังจากได้ยนิ คําพูดที่หยิง่ ยโสของ ฉี ชู่ชู แล้วหวังเสี ยนตอบพร้อม
ยิม้ เล็กน้อย
“ผูห้ ญิงทุกคนหวังว่าจะสามารถซื้อกระเป๋ าราคาแพงที่ชอบและได้
ใช้เครื่ องสําอางยีห่ อ้ ดี ๆ กันทั้งนั้นแหละ ” ฉี ชู่ชู หัวเราะเยาะ
“คุณไม่ใช่พี่ชายที่ดีเลยจริ ง ๆ !”
“ฮึฮึ” หวังเสี ยนยิม้ หัวเราะเบา ๆ และไม่สนใจที่จะพูดคุยต่อล้อต่อ
เถียงกับ ฉี ชู่ชู ต่อมันไม่ได้ประโยชน์อะไร ซึ่งเขามองสิ่ งที่เธอทํา
ตอนนี้มนั ดูเป็ นเรื่ องตลกมากกว่า
เมื่อกลุ่มชายหนุ่มข้าง ๆ ได้ยนิ สิ่ งที่ ฉี ชู่ชู พูดพวกเขาตกใจเล็กน้อย
ชายหนุ่มคนหนึ่งชี้ไปที่รองเท้าของหวังเสี ยนและกระซิบเบา ๆ กับ
เพื่อนของเขา
เพื่อนอีกสองคนของเขามองดูและรู ้สึกตกใจ หลังจากนั้นพวกเขาก็
สังเกตเสื้ อผ้าของหวังเสี ยนอย่างละเอียดมากยิง่ ขึ้น
“นัน่ มันมอเตอร์ไซค์รุ่นใหญ่ที่สุด ฮาร์เล่ย ์ มันคือ ฮาร์เล่ย!์ เจ๋ งมาก ๆ”
ในขณะนี้กลุ่มชายหนุ่มเห็นมอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย ์ ด้านหลังของหวัง
เสี ยน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นและแสดงชื่นชอบ
“มันเจ๋ งเกินไปแล้ว ฮาร์เล่ย ์ คันนี้อาจมีราคาอย่างน้อยสองสามแสน”
“เฮ้ย..ไม่ใช่แล้ว ฮาร์เล่ย ์ คันนี้ได้รับการดัดแปลงเป็ นพิเศษและควร
จะเป็ นรุ่ นที่สงั่ ทําขึ้นเอง ฮาร์เล่ย ์ ที่สงั่ ทําเองมีราคาแพงกว่า ฮาร์เล่ย ์
Electra Glide ที่ขายในราคา 400,000 หยวนซะอีก ฉันมีเพื่อนคน
หนึ่งเขามี ฮาร์เล่ย ์ ที่สงั่ ทําเองและมันมีราคาสู งกว่า 800,000 หยวน
อย่างไรก็ตามรถคันนั้นของเพื่อนฉันยังเทียบกับรถคันนี้ไม่ได้เลย ”
“ในกรณี น้ ีรถคันนี้น่าจะเกินล้าน” กลุ่มชายหนุ่มเดินมองดูดว้ ยทึ่ง
และตื่นเต้นตกใจ
ฉี ชู่ชู ได้ยนิ สิ่ งที่พวกเขาพูดและหันหน้าของเธอมองตามไปด้วย
ความประหลาดใจ “อืม..ใช่มนั ดูดีจริ ง ๆ”
หวังเสี ยนสังเกตเห็นว่ามีกลุ่มคนเดินดูรถเขาวนไปมาอย่างชื่นชม
รอยยิม้ ปรากฏบนใบหน้าของเขา
“มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ย ์ คันนั้นเจ๋ งก็จริ ง แต่กย็ งั เทียบไม่ได้กบั รถยนต์”
เขากล่าวขึ้นเบา ๆ เบา
“ชิ !.. คุณมันจะรู ้อะไรเกี่ยวกับรถเหล่านี้?” ฉี ชู่ชู ได้ยนิ สิ่ งที่เขาพูด
และมองดูเขาด้วยความรังเกียจ
“ชีวติ นี้คุณคงจะไม่สามารถซื้อรถแบบนี้ใช้ได้หรอก”
หวังเสี ยนหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยนิ สิ่ งที่เธอพูด และกลุ่มชายหนุ่มก็
มองเขาด้วยความประหลาดใจ
“แฟนฉันกําลังมาคุณจะไปไหนล่ะคุณต้องการติดรถไปด้วยหรื อไม่”
ฉี ชู่ชู เห็นรถ BMW 5 Series ขับตรงมาหาเธอและเธอแกล้งถามหวัง
เสี ยนทันที
“ไม่เป็ นไร”
“ชู่ชู” ในขณะนี้รถ BMW เข้ามาจอดอยูข่ า้ ง ๆ ชายหนุ่มอายุประมาณ
20 ปี ก้าวออกมาเขาดูผอมและอ่อนแอเล็กน้อยและผิวของเขาซีดจาง
สิ่ งที่โดดเด่นยิง่ กว่านั้นก็คือเขามีปากที่ยนื่ ออกมาและคางเหมือนลิง
ซึ่งรวม ๆ แล้วเขาดูค่อนข้างน่าเกลียด
ชายหนุ่มเดินไปและอ้าแขนเล็กน้อยเพื่อโอบกอด ฉี ชู่ชู
“พี่ชิง” ฉี ชู่ชู เดินไปกอดชายหนุ่มโดยตรง ในขณะเดียวกันเธอก็จูบ
ที่แก้มเขา
“เธอกําลังคุยกับใครอยูเ่ หรอ?” ชายหนุ่มโอบแขนไว้รอบเอวของ ฉี
ชู่ชู และถามด้วยรอยยิม้
“ก็แค่ผชู ้ ายคนหนึ่งที่พยายามจะไล่จีบฉันในอดีต” ฉี ชู่ชู เบะปากใส่
เล็กน้อยและหัวเราะคิกคัก
“โอ้?” ชายหนุ่มคนนั้นมองไปที่หวังเสี ยนและสบถออกมาด้วยความ
รังเกียจและพูดว่า “เฮ้ พี่ชายคุณอยากจะไล่ตามจีบสาว คุณมีเงินที่จะ
ทําหรื อเปล่าล่ะ?”
หวังเสี ยนเห็นชายหนุ่มพูดกับเขาและรู ้สึกน่าสนใจเล็กน้อย รอยยิม้
เย็น ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาดู BMW 5 Series ก่อนที่จะก้มดู
รองเท้าของเขา สี หน้าเยาะเย้ยเบา ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหวัง
เสี ยน
เมื่อกลุ่มชายหนุ่มได้ยนิ การสนทนาพวกเขาก็ตกใจอยูเ่ หมือนกัน และ
พวกเขาก็ยงั ได้ยนิ สิ่ งที่เด็กผูห้ ญิงพูดมาก่อนหน้านี้พวกเขาก็แปลกใจ
และสับสนอยูเ่ ล็กน้อย แต่ตอนนี้พวกเขางงและตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
พวกเขาดู BMW คันนั้นก่อนที่จะดูรองเท้าของ หวังเสี ยน ชายหนุ่ม
คนนั้นมองเพื่อนสองคนของเขาและเขาชี้ไปที่รถ BMW และก็ช้ ีไป
ที่รองเท้าของหวังเสี ยน
“พวกนายรู ้ไหมว่าผูห้ ญิงคนนั้นบอกว่าผูช้ ายที่สวมใส่ Nikes และ
เสื้ อผ้าแบรนด์เนมไม่มีเงินแต่เมื่อผูช้ ายคนนั้นคนที่ขบั รถ BMW ซีรีย ์ 5
มาจอดแต่งตัวแฟชัน่ โหล ๆ เธอบอกว่าเขารวย พวกนายงงหรื อเปล่า
หรื อพวกเขาสองคนไม่รู้วา่ รถของเขามีราคาประมาณแค่ 600,000
หยวนแต่ Nikes ของผูช้ ายคนนั้นน่าจะราคาไม่ต่าํ กว่า 810,000
หยวนด้วยซํ้า”
ประโยคคําพูดของชายหนุ่มคนนั้นค่อนข้างดังและชัดเจนและทุกคน
สามารถได้ยนิ มันถนัด โดยเฉพาะอย่างยิง่ เมื่อชายหนุ่มคนนั้นกําลังชี้
นิ้วประกอบ
 ตอนที่ 27 ลงทะเลยามคํา่ คืน
ฉี ชู่ชู และแฟนหนุ่มของเธอได้ยนิ คําพูดของกลุ่มเด็กหนุ่ม พวกเขา
ทั้งคู่กต็ กตะลึงในทันที
เด็กหนุ่มและเพื่อนของเขา ชี้ไปที่รถยนต์ BMW และรองเท้าของ
หวังเสี ยน
“NIKE AIR MAG BACK TO THE FUTURE” เด็กหนุ่มคนนั้น
อุทานอีกครั้ง
ฉี ชู่ชู และชายหนุ่มแฟนของเธอจ้องที่รองเท้า NIKE คู่น้ นั ที่ หวัง
เสี ยนใส่ อยู่ ชายหนุ่มเบิกตากว้างใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่
อยากเชื่อ ฉี ชู่ชู ยังงงงันอยูเ่ พราะเธอไม่เชื่อหูของเธอ
หวังเสี ยนมองพวกเขาอย่างเย็นชาก่อนที่เขาจะเห็น กวนชูชิง เดิน
ตรงมาหาเขา เขายิม้ ทันทีและโบกมือให้เธอ
“ขอโทษที่ทาํ ให้รอนะ” กวนซู่ชิงรี บวิง่ มาพร้อมกล่าวขอโทษแต่เมื่อ
เธอเห็นหวังเสี ยนที่โบกมือพร้อมใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา รอยยิม้
จาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอ
“ไม่เป็ นไรผมเองก็เพิง่ มาถึงที่นี่เหมือนกัน” หวังเสี ยนส่ ายหัว
“ไปกันเถอะฉันจะเลี้ยงนายที่ร้านอาหารแถวถนนโบราณ” กวนชูชิง
ยิม้ และมองไปที่หวังเสี ยนขณะที่เธอพูด
“โอเคผมทานอะไรก็ได้” หวังเสี ยนพยักหน้า “เราจะขี่มอเตอร์ไซค์
ไปกัน”
หวังเสี ยนเดินตรงไปที่รถจักรยานยนต์ฮาร์เลย์และหยิบกุญแจออกมา
เพื่อสตาร์ทรถ
“ว้าว! มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์ดูเหมือนว่านายจะรวยจริ ง ๆ นะเนี่ย”
กวนชูชิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ
เธอคิดว่า หวังเสี ยน อาจทําเงินได้พอควร แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะรวย
พอที่จะซื้อมอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์
“มีคนจ่ายมันแทนค่าสิ นค้าให้ผมมา แต่น่าเสี ยดายที่ผมยังไม่มีใบขับขี่
รถยนต์ ดังนั้นผมจึงสามารถขี่ได้แต่มอเตอร์ไซค์คนั นี้เท่านั้น”
หวังเสี ยนยิม้ “คุณรังเกียจที่จะนัง่ ซ้อนท้ายผมหรื อเปล่าล่ะ?”
“ฮึ นายตั้งใจใช้มอเตอร์ไซค์คนั นี้เพื่อฉวยโอกาสกับสาว ๆ ใช่ม้ ยั ”
กวนชูชิงมองดูเขาและหยอกล้อ แต่เธอกลับขึ้นไปนัง่ ซ้อนข้างหลัง
เขาทันที
หวังเสี ยนหัวเราะเบา ๆ และตอบว่า “ผมเดาว่าผูห้ ญิงทัว่ ๆ ไป คงไม่
สนใจที่จะมานัง่ รถมอเตอร์ไซค์หรอกมันไม่มีประสิ ทธิภาพเท่ากับ
รถยนต์ BMW”
“คิกคิก” กวนชูชิงหัวเราะ “ไปกันเถอะเราไปกินเนื้อย่างเสี ยบไม้กนั ”
“ได้เลย” หวังเสี ยนพยักหน้า เขาสตาร์ทเครื่ องยนต์และขี่ไปยังถนน
โบราณ
กวนชูชิงจ้องมองที่ดา้ นหลังของชายข้างหน้าเธอ เธอลังเลเล็กน้อย
ก่อนที่จะกอดเอวเขาไว้
“เจ๋ งสุ ด ๆ เขาเท่ห์มาก!”
“รองเท้าไนกี้กบั มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์รวม ๆ แล้วมูลค่าอยูท่ ี่ประมาณ
2 ล้านเขารวยมาก”
“ฉันอิจฉาเขาจริ ง ๆ เขาใส่ รองเท้าราคา 800,000 หยวนได้ลงจริ ง ๆ
เหรอเนี่ย คนรวยนี่น่ารังเกียจจริ ง ๆ”
เด็กหนุ่มทั้งสามคนมองตามหลังมอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์ ที่กาํ ลังขี่ออกไป
หลังจากนั้นพวกเขาหันกลับมามองที่ฉี ชู่ชู และแฟนหนุ่มของเธอ
เขายังกล้าจะมาอวดรถ BMW ของเขาอีกเหรอราคาของรถ BMW
ของเขายังเทียบไม่ได้กบั รองเท้าหนึ่งคู่ของพี่ชายที่ขี่ฮาร์ เล่ย ์
ตอนนั้นผูห้ ญิงคนที่แต่งหน้ายังบอกอีกว่าทั้งชีวติ ของพี่ชายคนนั้น
คงไม่มีปัญญาได้ขี่ฮาร์เลย์
แฟนหนุ่มของเธอก็บอกพี่ชายคนนั้นด้วยว่าเขาไม่มีเงินทุน
แต่นี่คือการตบหน้าพวกเขาฉาดใหญ่อย่างแท้จริ ง!
เขามีรองเท้าหนึ่งคู่ที่มีมูลค่า 700,000 ถึง 800,000 หยวนและเขาขี่
มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย ์ ที่มีราคานับล้านได้อย่างสบาย ๆ พวกคุณยัง
กล้าล้อเลียนเขาอีกและถามว่าเขามีเงินทุนไหมงั้นเหรอ?
ในขณะเดียวกัน ฉี ชู่ชู ก็แสดงสี หน้าที่ตกตะลึงออกมาเธอมองตาม
ด้วยความเหลือเชื่อขณะที่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย ์ ค่อย ๆ หายลับตาไป
“เขาจะรวยได้ยงั ไง” ฉี ชู่ชู ไม่อยากที่จะเชื่อ เขาเป็ นแค่เด็กยากจน
เขาสามารถมีเงินมากมายขนาดนี้ในทันทีได้ยงั ไง และผูห้ ญิงคนนั้น
ที่ซอ้ นรถไปกับเขาเธอเป็ นดาวคณะฉายานางฟ้าผูใ้ จดี กวนชูชิง
ไม่ใช่เหรอ?
หรื อว่าเขาปิ ดบังตัวตนของเขา
จริ ง ๆ แล้วเขาเป็ นทายาทจากตระกูลที่ร่ าํ รวยใช่ไหม?
เธอมีความเสี ยดายและเสี ยใจอย่างที่สุดขึ้นมาทันที
ชายหนุ่มสังเกตเห็นสายตาแปลก ๆ จากเด็กหนุ่มทั้งสามคนที่อยู่
ด้านข้างเขา ใบหน้าของเขาก็ดูเก้อ ๆ และเหวอขึ้นมาทันที และเมื่อ
เขามองดู ฉี ชู่ชู ที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและเสี ยใจ
ทําให้เขารู ้สึกหงุดหงิดและโมโหขึ้นมาทันที “ไป! รี บไปที่โรงแรม
กัน”
…… ……
เรื่ องราวเลวร้ายที่เธอได้เคยทําไว้ในหัวใจของหวังเสี ยนได้ผา่ นพ้น
ไปแล้ว ครั้งนี้เมื่อเขาได้พบเจอ ฉี ชู่ชู อีกครั้ง หัวใจของหวังเสี ยนไม่
มีความคิดถึงและเสี ยใจอีกแม้แต่นอ้ ย มีแต่ความรู ้สึกขยะแขยงและ
รังเกียจเข้ามาแทนที่ ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจทําไมรู ้สึกแบบนั้น แต่เขาก็
ไม่ได้นาํ มันมาใส่ ใจ
หลังจากอาหารเย็นเขาขี่รถไปส่ ง กวน ชูชิง กลับไปที่หอพักของเธอ
หวังเสี ยนยืนมองไปที่ดวงจันทร์และดวงดาวที่ส่องแสงในท้องฟ้า
ยามคํ่าคืน เขาตัดสิ นใจจะออกไปที่ทะเล
“ฉันต้องพัฒนาความแข็งแกร่ งและทําให้ตวั เองมีพลังมากยิง่ ขึ้น”
เมื่อเขาได้เรี ยนรู ้วา่ ร่ างกายของเขาสามารถต้านทานกระสุ นได้ใน
ช่วงบ่ายวันนี้หวังเสี ยนตัดสิ นใจยกระดับความแข็งแกร่ งของเขาโดย
เร็ วที่สุดเพื่อให้เขามีความสามารถที่แข็งแกร่ งและเติบอย่างรวดเร็ ว
เขาไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซค์ของเขาไปซึ่ งมันจะไม่สะดวกในหลาย ๆ
อย่าง เขาจึงนัง่ แท็กซี่จากด้านนอกมหาลัยไปแทน
เมื่อเขามาถึงชายหาดมันเป็ นเวลา 21.00 น. หวังเซียงดูคลื่นทะเลที่
สาดซัดและเปล่งประกายภายใต้แสงจันทร์
เขาเลาะไปตามแนวโขดหิ นและพบจุดที่ห่างไกลจากที่ชุมชนเขา
ถอดเสื้ อผ้าแล้วกระโดดลงทะเล แปลงร่ างเป็ นมังกรด้วยความคิดใน
ใจ เขาดําดิ่งลงสู่ ทอ้ งทะเล
ในฐานะมังกรเกิดใหม่เขายังไม่มีความสามารถ การครอบครองอํานาจ
พลังพิเศษเหล่านั้น เช่น ลมฝน ฟ้าร้องและสายฟ้า มันจะต้อง
แลกเปลี่ยนโดยใช้พลังงานมังกร
การจะใช้พลังอํานาจพิเศษแห่งมังกรจะต้องฝึ กฝนพลังอํานาจเวทย์
มนตร์และแม้แต่ฝึกฝนเนื้อหนังร่ างกายก่อน
ในการฝึ กฝนพลังมังกรศักดิ์สิทธิ์มีทกั ษะวิชาและเทคนิคการฝึ กฝน
สําหรับอํานาจพิเศษตามคุณลักษณะต่าง ๆ ของพลังแตกต่างกัน
อย่างไรก็ตามการฝึ กตามแนวทางของ ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ จะใช้
พลังงานมังกร เพื่อปรับแต่งร่ างกายเขาให้เป็ นกายาศักดิ์สิทธิ์แห่ง
ธาตุก่อนเช่น ธาตุลม, ธาตุน้ าํ ธาตุมืดแห่งความตาย และอื่น ๆ อีก
มากมาย
หลังจากอัปเกรดเป็ นกายาศักดิ์สิทธิ์แห่งธาตุแล้ว การโจมตีคุณสมบัติ
ตามธาตุจะมีประสิ ทธิภาพมากขึ้น ด้วยร่ างกายที่แข็งแกร่ งและคุณสมบัติ
ที่เกือบจะเป็ นอมตะ มังกรศักดิ์สิทธิ์จะกลายเป็ นเผ่าพันธุ์ที่ทรงพลัง
ที่สุดในจักรวาล
มังกรศักดิ์สิทธิ์กถ็ ูกแบ่งออกเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์ลม, มังกรศักดิ์สิทธิ์
ไฟ, มังกรศักดิ์สิทธิ์ปฐพี, มังกรศักดิ์สิทธิ์สายฟ้าและอื่น ๆ ตาม
สายเลือดแห่งเผ่าพันธุ์
ในบรรดาเทคนิคการฝึ กฝนบ่มเพาะจากการเปลี่ยนแปลงมังกรศักดิ์สิทธิ์
เขายังไม่ได้ตดั สิ นใจทิศทางการเพาะปลูกของเขาในอนาคต
อย่างไรก็ตามหวังเสี ยนสามารถเพิม่ พลังของร่ างกายของเขาโดยใช้
พลังงานมังกร ตัวอย่างเช่นเขาสามารถใช้ พลังงานมังกร เพื่อเสริ ม
ความแข็งแกร่ งของกรงเล็บหรื ออัพเกรดดวงตาของเขา
ในฐานะมังกรศักดิ์สิทธิ์ ความมืดในเวลากลางคืนไม่อาจทําให้
วิสยั ทัศน์ของเขามืดมนได้
หวังเสี ยนพุง่ ลงทะเลและว่ายออกไปไกล
ท้องทะเลในเวลากลางคืนมีชีวติ ชีวาเหมือนในตอนกลางวัน ปลา
และสัตว์ทะเลต่าง ๆ กําลังแหวกว่ายในทะเล
สําหรับปลาไม่มีท้ งั กลางวันและกลางคืน ในความเป็ นจริ งปลาส่ วน
ใหญ่น้ นั กระฉับกระเฉงเป็ นอย่างมากและออกล่าหาอาหารในเวลา
กลางคืน
ที่ระดับสอง หวังเสี ยนไม่ได้อ่อนแอเลย เนื่องจากร่ างกายของเขาที่มี
พลังของมังกรศักดิ์สิทธิ์แม้แต่สิ่งมีชีวติ ในทะเลระดับสามก็ไม่ใช่คู่
ต่อสู ข้ องเขา
แต่ถา้ เขาเจอกับฉลามเขาจะไม่สามารถต่อสู แ้ ละเอาชนะมันได้ เพือ่
จะกลืนกินสิ่ งมีชีวติ ใต้ทะเลที่แข็งแกร่ งอย่างปลาฉลามเขาจะต้องรอ
จนกว่าเขาจะก้าวสู่ ระดับที่สี่
สําหรับสัตว์นกั ล่าทางทะเลเช่น วาฬเพชฌฆาต เขาจะต้องมีระดับ
อย่างน้อยระดับห้าหรื อระดับหก
อาจมีสตั ว์ทะเลลึกลับอื่น ๆ อีกมากมายที่น่ากลัวในมหาสมุทรอัน
กว้างใหญ่หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง เขาจับตาดูปลาเก๋ า เขาว่ายนํ้าตรง
เข้าไปและกลืนมัน
“ทะเล ปั๋วไห่ มีฝงู ปลาน้อยเกินไปหากมีฝงู ปลาขนาดใหญ่พลังงาน
ของฉันจะเพิม่ ขึ้นอย่างรวดเร็ ว”
หวังเสี ยนทําการล่าสัตว์ทะเลในบริ เวณนั้นและเปลี่ยนพวกมันให้
เป็ นพลังงานมังกร
แต่ทรัพยากรในทะเลแห่งนี้มีไม่มาก เนื่องจากการล่าสัตว์ทะเลและ
การทําประมงทรัพยากรทางทะเลจึงน้อยมากและมีไม่เพียงพอ
“เอ๊ะ! มีปลาแซลมอนหลายร้อยตัวอยูข่ า้ งหน้า”
หวังเสี ยนมาถึงจุดที่เด็กสาว หอยทะเล อยูเ่ มื่อเขาเห็นกลุ่มฝูงปลา
แซลมอน เขาว่ายนํ้าตรงไปอย่างรวดเร็ วและกลืนพวกมันทั้งหมดใน
ครั้งเดียว
“ท่านราชามังกร!”
เมื่อสัมผัสถึงการมาถึงของเขา เด็กสาวเปิ ดฝาหอยของเธอเผยให้เห็น
ตัวของเธอ
หอยทะเลยักษ์ : เลเวล 6
ศิลปะการฝึ กฝน : วิชามังกรวารี
พลังพิเศษ : ไม่มี
หลังจากที่เด็กสาวกลายเป็ นผูใ้ ต้บงั คับบัญชาของเขา หวังเสี ยน
สามารถอ่านข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอ เด็กสาวที่ฝึกฝนวิชามังกรวารี
เธอจะมีความแข็งแกร่ งและมีความสามารถในการควบคุมธาตุน้ าํ
“ดีมาก! ทําการฝึ กฝนต่อไป”
เด็กสาวเพิ่งเริ่ มฝึ กฝนเมื่อไม่นานมานี้ ดังนั้นจึงมีการเปลี่ยนแปลงไม่
มากนักกับเธอ
หลังจากสอนและแนะนําพูดคุยกับเด็กสาวพอสมควรแล้ว
หวังเสี ยนก็วา่ ยนํ้าออกไปยังพื้นที่อื่น ๆ โดยรอบ เพื่อล่าสัตว์ทะเล
ของเขาต่อ
 ตอนที่ 28 ชนวนเหตุเริ่มด้ วยขนมปัง
ดวงอาทิตย์ข้ ึนสู่ ทอ้ งฟ้าและแสงแดดสี แดงที่ส่องประกายระยิบระยับ
บนผิวนํ้าทะเลทําให้เกิดภาพที่สวยงามวิจิตรตระการตา หวังเสี ยนผุด
ขึ้นมาจากในทะเลด้วยร่ างเปลือยของเขา
ชื่อ : หวังเสี ยน
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ (สามารถแปลงเป็ นมังกรได้)
ระดับ : ขั้น 2
พลังงานมังกร : 753/10,000
ความสามารถพิเศษ : -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
- กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน (บ่มเพาะ) : ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
“หลังจากทํางานหนักในคํ่าคืนแห่งการกลืนกินฉันได้พลังงานมังกร
เพิ่มเพียงแค่ 700 คะแนนเท่านั้น” หวังเสี ยนขมวดคิว้ เมื่อคืนที่ผา่ น
มาเขาไม่ได้โชคดีมากเพราะเขาไม่ได้เจอฝูงปลาเหมือนที่เจอฝูงของ
ปลาดาบ ดังนั้นเขาจึงสามารถเพิม่ พลังงานมังกรได้เพียง 700 คะแนน
ในคํ่าคืนนี้
แต่ถึงจะเป็ นคะแนนเพียงแค่น้ นั เขาก็รู้สึกว่าร่ างกายของเขาแข็งแรง
ขึ้นมากกว่าเดิม รอยยิม้ จาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“ฉันแข็งแกร่ งขึ้นและฉันไม่รู้สึกง่วงเลย แต่ฉนั ก็ยงั คงหิวอยูเ่ หมือนเดิม”
หวังเสี ยนยังไม่สามารถอยูร่ อดได้ถา้ ปราศจากอาหารในขณะนี้ เขา
ว่ายนํ้าไปที่ชายฝั่งสวมเสื้ อผ้าและกระโดดขึ้นไปบนถนนได้อย่าง
ง่ายดาย
หากมีใครที่เห็นฉากนี้ปากของพวกเขาคงจะอ้าค้างอย่างแน่นอน นี่
เป็ นเพราะหวังเสี ยนกระโดดขึ้นไปถึงสี่ หรื อห้าเมตรด้วยการกระโดด
เพียงครั้งเดียว! โชคดีที่มีคนไม่มากในตอนเช้า
“เท่าที่จาํ ได้น่าจะมีร้านที่ขายอาหารเช้าอยูข่ า้ งหน้า”
หวังเสี ยนมองไปรอบ ๆ และคิดกับตัวเอง มีรีสอร์ทตากอากาศติด
ชายทะเลอยูข่ า้ งหน้า ในช่วงฤดูร้อนแบบนี้มนั จะเป็ นประสบการณ์
ที่ดีมากหากสามารถใช้วนั หยุดพักผ่อนอยูท่ ี่นี่ได้
รี สอร์ทแห่งนี้ค่อนข้างมีชื่อเสี ยง อาหารและที่พกั ในนั้นค่อนข้างมี
ระดับและโดยปกติค่าใช้จ่ายก็จะสู งมากตามไปด้วยเช่นกัน
หลังจากผ่านประตูทางเข้าของซัมเมอร์ซนั รี สอร์ต หวังเสี ยนมองไป
ที่ดา้ นหน้าเขาและพบร้านค้าแผงลอยริ มถนนสองสามแห่ง มีคน
จํานวนมากที่ทานอาหารเช้าอยูร่ อบ ๆ
หวังเสี ยนเดินเข้ามาและเห็นแผงขายแพนเค้กทอด เขาถามโดยตรง
ว่า “เฮีย เอาชุดแพนเค้กราคาห้าเหรี ยญและก็ซุปหนึ่งชามให้ผมด้วย”
“ขอโทษทีหนุ่มน้อยของหมดแล้ว” เถ้าแก่เจ้าของร้านยิม้ ตอบเขา
อย่างสุ ภาพ
“หมดเร็ วจัง” หวังเสี ยนรู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ตอนนี้มนั เกือบจะเก้าโมงเช้าแล้วนอกจากนี้เมื่อเร็ ว ๆ นี้ที่นี่ยงั มีคน
เข้ามาทํางานที่ริมทะเลมากเรื่ อย ๆ” เถ้าแก่อธิบาย
หวังเสี ยนพยักหน้ารับและมุ่งหน้าตรงไปที่แผงลอยอีกร้านที่อยูข่ า้ ง ๆ
หลังจากถามแผงลอยหลายแห่งก็ให้คาํ ตอบคล้าย ๆ กันเขารู ้สึกว่าไม่
สามารถทําอะไรได้เมื่อเจอกับสถานการณ์อย่างนี้
“พี่ชายคุณยังมีขนมปังเหลืออยูบ่ า้ งไหม?” หวังเสี ยนมาถึงแผงขาย
ขนมปั งก้อนสุ ดท้ายแล้วถามเจ้าของร้าน
“ใช่เรามีชุดสุ ดท้ายพอดีนายโชคดีจริ ง ๆ น้องชาย !” เจ้าของร้านยิม้
ให้เขา
“นัน่ เยีย่ มมากเลยผมขอชุดขนมปังและก็ซุปเพิ่มชามหนึ่ง” หวังเสี ยน
ตอบก่อนเดินเข้ามาและนัง่ ลง
“เอาล่ะโปรดรอซักครู่ ” เจ้าของร้านตอบ
“แจ้งเตือนเงินโอนเข้าบัญชีแล้วค่ะ” หวังเสี ยนหยิบโทรศัพท์ออกมา
และเห็นข้อความแจ้งเตือนอัตโนมัติ ทันใดนั้นเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมา
ทันที
“ฮึฮึ..ฮ่าฮ่าฮ่า สิ บล้าน มันคือเงินสิ บล้าน เงินที่ฉนั ขายไข่มุกไปเมื่อ
วานนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ขอบปากของเขาโค้งขึ้นสู ง
“ลูกพี่คุณยังมีขนมปังเหลืออยูบ่ า้ งไหม?” ในขณะนั้นชายวัยกลางคน
สองคนเดินเข้ามา
ชายวัยกลางคนนั้นค่อนข้างอวบอ้วนถามเจ้าของร้าน
เจ้าของร้านวัยกลางคนมองดูชายทั้งสองคนก่อนจะตอบว่า “ขอโทษ
ทีนะคุณลูกค้า น้องชายคนนั้นได้สงั่ ซื้อขนมปั งชุดสุ ดท้ายไปแล้ว”
“เอ้า!..?” ชายอวบอ้วนส่ งเสี ยง
“ลูกพี่คุณขายขนมปังชุดนั้นให้เราเถอะเราจะเสนอราคาที่ดีกว่าปกติ
อย่างแน่นอน”
ในขณะนั้นชายวัยกลางคนอีกคนที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ ชายวัยกลางคนที่
อวบอ้วนถามเจ้าของร้าน
“นี่ …เอ่อ.. ” เจ้าของร้านรู ้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับความคิดนี้ เขาส่ าย
หัวแล้วตอบว่า “ไม่ได้หรอกมันไม่ถูกต้องเขามาสัง่ มันก่อน”
“ทําไมไม่มีขนมปังเหลืออีกแล้วงั้นเหรอ?” ชายวัยกลางคนที่อวบ
อ้วนบ่นอย่างไม่มีความสุ ข
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่มนั ไม่เป็ นไรปล่อยให้ผมจัดการเอง” ชายวัยกลางคน
ที่ดูเหมือนจะกระตือรื อร้นที่จะประจบเอาใจ ชายคนที่อวบอ้วน เขา
รี บหันมองไปทางหวังเสี ยนผูซ้ ่ ึ งกําลังนัง่ อยูท่ ี่โต๊ะด้านใน
เขาเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะและหยิบเงิน 100 เหรี ยญจากกระเป๋ าของเขา
“เฮ้ เพื่อน” ชายวัยกลางคนเดินมาอยูท่ ี่ขา้ ง ๆ เขา หวังเสี ยนเงยหน้า
ขึ้นมองและรู ้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
“เฮ้เพื่อนฉันอยากซื้อขนมปังชุดสุ ดท้ายนั้นกับนายฉันให้ราคา 100
เหรี ยญ!” ชายวัยกลางคนกล่าวขณะที่วางธนบัตรสี แดงไว้บนโต๊ะ
ตรงหน้าหวังเสี ยน
หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อย เมื่อมองดูธนบัตร 100 เขายังคงเงียบและยิม้
ออกมา
การซื้อขนมปังชุดนี้ เขาต้องจ่ายเงินเพียงแปดหยวนเท่านั้น ถ้ามัน
เป็ นเมื่อก่อนเขาจะเห็นด้วยทันทีและจะดีใจซะด้วยซํ้า
นี่เป็ นเพราะเขาไม่มีเงินในอดีต
แต่สาํ หรับตอนนี้เขาจะไม่ปล่อยให้ตวั เองหิ วโหยเพียงแค่เงิน 100
หยวน
หวังเสี ยนส่ ายหัวแล้วตอบว่า “ขอโทษทีผมไม่ขาย”
ชายวัยกลางคนรู ้สึกประหลาดใจ เขาขมวดคิว้ และหยิบธนบัตร 100
เหรี ยญออกมาจากกระเป๋ าของเขา “200!”
“ผมไม่ขาย” หวังเสี ยนส่ ายหัว
“ฮะ?” ชายวัยกลางคนไม่พอใจอย่างชัดเจน ณ จุดนี้ เขาหยิบธนบัตร
เพิ่มอีก 100 และพูดเสี ยงดัง “300 ฉันจะไม่เสนอเพิ่มมากกว่านี้อีก
แล้ว!”
หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้นมองสร้อยคอทองคํารอบคอของชายวัยกลางคน
“ผมไม่ขายไม่วา่ คุณจะให้เพิ่มเท่าไหร่ กต็ าม”
“ไอ้…เด็กเวรนี่…เดี๋ยวบัด๊ ..ตบทิ่ม.. ”
ชายวัยกลางคนแสดงออกอย่างน่ากลัวเมื่อเขาได้ยนิ คําตอบของหวัง
เสี ยน
“มิสเตอร์เหว่ยทําไมช้านัก?” ผูอ้ าํ นวยการหลี่เดินเข้าไปที่โต๊ะและ
ถามชายวัยกลางคนด้วยนํ้าเสี ยงที่ไม่พอใจ
“ไม่มีอะไรผูอ้ าํ นวยการหลี่ผมเสนอเงินจํานวนมากให้เขา แต่เขาไม่
ยอมขาย” วัยกลางคนหันหน้ามาอธิบายอย่างอาย ๆ
“พื้นที่น้ ีดูแลโดย จาง เฉียนหยวนใช่ไหม” ผูอ้ าํ นวยการหลี่พดู ด้วย
นํ้าเสี ยงธรรมดาขณะมองดูหวังเสี ยน เขาพบว่าหวังเสี ยนดูคุน้ หน้า
เล็กน้อย
“ขอโทษที่ชา้ นะน้องชาย” ขณะนั้นเจ้าของร้านถือถาดชุดขนมปัง
พร้อมซุปเข้ามาพอดี
เมื่อชายวัยกลางคนได้ยนิ สิ่ งที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่พดู เขาก็เข้าใจ
ความหมายทันที เขามองไปที่เจ้าของร้านและพูดอย่างเยือกเย็นว่า
“คุณเจ้าของร้านพื้นที่น้ ีควรอยูภ่ ายใต้การดูแลของ จาง เฉี ยนหยวน
ใช่ไหมคุณต้องการให้ฉนั โทรหา จาง เฉี ยนหยวน หรื อไม่”
เจ้าของร้านตกตะลึงอยูค่ รู่ หนึ่งเมื่อเขาได้ยนิ ชื่อของ “จาง เฉียนหยวน”
เขาถามอย่างประหม่าทันที “มีอะไรที่ผมสามารถช่วยพวกคุณได้ไหม”
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่ของเรายังไม่ได้กินอาหารเช้า” ชายวัยกลางคนตอบ
ก่อนที่จะมองผูอ้ าํ นวยการหลี่ที่อยูข่ า้ งเขา “ผูอ้ าํ นวยการหลี่โปรดนัง่
ที่นี่ก่อน”
“อืม” ผูอ้ าํ นวยการหลี่พยักหน้าแล้วนัง่ ในที่นงั่ ทางด้านขวาของหวัง
เสี ยน
“นี่…” เจ้าของร้านทําอะไรไม่ถูก
จาง เฉี ยนหยวน เป็ นผูด้ ูแลถนนสายนี้ เพื่ออํานวยความสะดวกใน
พื้นที่น้ ีสิ่งต่าง ๆ มักได้รับการแก้ไขโดยเขา ทุกคนที่ตอ้ งการตั้งแผง
ขายของที่นี่ตอ้ งส่ งค่าคุม้ ครองมาให้เขา แม้วา่ สถานที่น้ ีอาจจะไม่ใช่
ย่านเศรษฐกิจ แต่ธุรกิจที่นี่กย็ อดเยีย่ มมาก ดังนั้นนี่จึงเป็ นสถานที่ที่ดี
ในการทําธุรกิจสําหรับเขาและทําให้เขาเลี้ยงดูครอบครัวทั้งหมดของ
เขาได้
ชายวัยกลางคนสองคนไม่ได้แต่งตัวเหมือนคนธรรมดาทัว่ ไปและ
เขามาด้วยรถยนต์หรู ซ่ ึ งจอดอยูด่ า้ นนอก
การที่พวกเขาสามารถเรี ยกชื่อของจาง เฉี ยนหยวน แบบปกติได้
แสดงว่าพวกเขาควรมีความสัมพันธ์ระหว่างกันเป็ นอย่างดี
“นี่ … น้องชาย” เจ้าของร้านกลัวที่จะทําผิดกับอีกฝ่ าย เขาหันไปหา
หวังเสี ยนด้วยสี หน้ารู ้สึกผิด “น้องชายนี่ … ฉันขอโทษนะ..ขนมปัง
ชุดนี้ให้กบั ..เจ้านายคนนี้เถอะนะ..ฉันมีชุดข้าวเช้า..ฉันจะเลี้ยงข้าว
เช้า..ให้คุณฟรี ๆ ..ฉันขอโทษทีนะ..”
หวังเซียนเห็นท่าทางของเจ้าของร้านเขามีท่าทีที่จนใจและสํานึกผิด
เจ้าของร้านกลัวอิทธิพลของทั้งสองคนนี้ อย่างชัดเจนและเขาต้องการ
จะมอบขนมปั งของหวังเสี ยนให้กบั ทั้งสองคนนั้น
เขาไม่ตาํ หนิเจ้าของร้าน แต่เขามองที่ชายวัยกลางคนและชายอีกคน
ที่ชื่อนายหลี่
เขารู ้จกั นายหลี่คนนี้ ซึ่งนายหลี่คนนี้น้ นั เป็ นเจ้าของร้านอาหารทะเล
ศาลาสวนอาหาร ยีป่ ิ ง ที่กวนชูชิงเคยทํางาน และถูกไล่ออกเนื่องจาก
มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่ องของปลามังกร
สําหรับเรื่ องที่เกี่ยวกับนายหลี่ หวังเสี ยนก็ไม่ได้มีความประทับใจใน
ตัวเขาเลยหนําซํ้ายังค่อนข้างเกลียดขี้หน้าด้วยซะมากกว่า และเขายัง
พยายามใช้อิทธิพลของเขาเพื่อกลัน่ แกล้งคนอื่นเพียงเพื่อขนมปัง
“ไม่มีปัญหา พี่ชายเจ้าของร้านผมเข้าใจ และก็เอาข้าวมาให้ผมหนึ่ง
ชุดคุณสามารถมอบขนมปังนี้ให้พวกเขาได้” หวังเสี ยนพูดกับ
เจ้าของร้านและไม่ได้ทาํ ให้เขายุง่ ยากลําบากใจ
“ขอบคุณมากน้องชาย ขอบคุณ” เจ้าของร้านพยักหน้าอย่างกตัญญู
ในขณะที่เขาขอบคุณหวังเสี ยน
“เหอะ ก่อนหน้านี้ฉนั เสนอให้แก 300 หยวน และแกก็ยงั ไม่เต็มใจที่
จะขายดูตอนนี้สิ … ชิ..สะใจว่ะ!” ชายวัยกลางคนข้าง ๆ เขาเยาะเย้ย
 ตอนที่ 29 ฟาร์ มปลาในทะเล
ที่แผงขายขนมปังหวังเสี ยนมองผูอ้ าํ นวยการหลี่และชายวัยกลางคน
อย่างเย็นชา
พวกเขาไม่มีความรู ้สึกผิดแม้แต่นอ้ ยในสิ่ งที่พวกเขาทําและยังทําท่า
เยาะเย้ยหวังเสี ยนอีกด้วย
“ฉันจะให้พวกนายได้สมั ผัสถึงความเสี ยใจเมื่อเวลานั้นมาถึง” หวัง
เสี ยนคิดอยูใ่ นใจ ดวงตาของเขาสาดประกายเย็นยะเยือกออกมา
ชายวัยกลางคนยิม้ เยาะหวังเสี ยน หลังจากนั้นเขาก็ส่งตะเกียบให้
ผูอ้ าํ นวยการหลี่อย่างนอบน้อม
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่ทานกันก่อนส่ วนของผมมีชุดข้าวเช้าแล้ว วันนี้คุณ
จะจับปลาขึ้นมาจํานวนหนึ่งใช่ไหมครับ ผมแน่ใจว่าคุณจะได้รับ
การเซ็นสัญญากับทั้งสองประเทศในเขตเอเชียตะวันออกแน่นอน
ครับในวันนี้”
“อืม มันเป็ นไปตามที่ฉนั คาดไว้น้ นั ล่ะมิฉะนั้นฉันจะกล้ากูย้ มื ธนาคาร
เป็ นเงินถึง 20 ล้านหยวนเพือ่ ทําการประมงเชียวรึ ”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่กล่าวด้วยนํ้าเสี ยงที่ไม่แยแสนัก แต่การแสดงออกของ
เขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“คราวนี้ผลกําไรของคุณจะเพิ่มขึ้นเป็ นสองเท่าคุณจะเป็ นเจ้านายผม
ตั้งแต่น้ ีเป็ นต้นไป” ชายวัยกลางคนรี บนําเข้าเรื่ องอย่างรวดเร็ ว
“แน่นอน เสี่ ยวจ้าว ฉันรับประกันได้วา่ คุณจะไม่เสี ยใจถ้าคุณติดตาม
ฉันอย่างแน่นอน ในปี นี้การประมงจะผลิตสิ นค้าอย่างน้อย 300,000
กิโลกรัมราคาส่ งออกอยูท่ ี่ 60 หยวนต่อ 500 กรัมนัน่ คือ 36 ล้าน
หลังจากนั้น ถ้าหักค่าใช้จ่ายและค่าแรงคนงาน สามารถทํากําไรได้
ประมาณ 20 ล้าน บ่อเลี้ยงปลาขนาดเล็กของคุณก็จะสามารถขยาย
ได้หลังจากวันนี้” ผูอ้ าํ นวยการหลี่พยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ
“ใช่ ผูอ้ าํ นวยการหลี่ผมจะติดตามคุณอย่างแน่นอน และหลังจากใน
ปี นี้คุณกําลังจะได้เงินที่ลงทุนกลับมาภายในหนึ่งปี นั้นมันช่างยอด
เยีย่ มมาก!”
“เฮ้..ช่วงนี้คุณพบช่องทางสําหรับการทําตลาดอาหารทะเลของฉัน
หรื อยังฉันขาดตลาดรองรับอาหารทะเลระดับพรี เมี่ยมในร้านอาหาร
ระดับชั้นหนึ่งของฉันช่องทางการจัดหาครั้งสุ ดท้ายเพิ่งหายไป
โรงเรี ยนและมหาลัยก็กาํ ลังจะเปิ ดเทอมอีกในเร็ ว ๆ นี้สถานการณ์
ปัจจุบนั ไม่ค่อยจะดี มันจะทําให้ชื่อเสี ยงร้านอาหารของฉันเสื่ อมเสี ย
ได้นอกจากนี้ยงั มีร้านอาหารทะเลชั้นสู งอีกแห่งที่กาํ ลังเปิ ดกิจการ
ข้าง ๆ ฉัน เห็นได้ชดั ว่าพวกเขาต้องการแย่งชิงตลาดขโมยลูกค้าของ
ฉัน”
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่ปล่อยเรื่ องนี้ให้ผมจัดการเอง ผมจะช่วยคุณหาคนที่
เกี่ยวข้องกับวัตถุดิบเพราะผมรู ้จกั ผูค้ นจากตลาดปลาแค่ปล่อยให้ผม
จัดการร้านอาหารทะเลที่กาํ ลังจะเปิ ดใหม่จะไม่มีวนั ขึ้นมาเทียบกับ
ร้านอาหารชั้นหนึ่งของคุณได้เลย”
การทําประมง? ฟาร์มปลา? หวังเสี ยนสนใจเล็กน้อยเมื่อเขาแอบฟัง
บทสนทนาเรื่ องการทําประมง เขาครุ่ นคิดกับตัวเองอยูค่ รู่ หนึ่ง
เขาวางชามข้าวหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่ มค้นหา การเพาะเลี้ยง
สัตว์น้ าํ ทางทะเลของเขตเจียงเฉิง
“โอ้ มีฟาร์มเลี้ยงปลาอยูท่ ี่นี่และพวกมันอยูใ่ กล้ ๆ” หวังเสี ยนศึกษา
ข้อมูลในโทรศัพท์ของเขาด้วยตาเป็ นประกาย
เขาหันหน้าไปมองดูผกู ้ าํ กับหลี่และชายวัยกลางคน ริ มฝี ปากของเขา
แสยะยิม้ เบา ๆ ดูน่ากลัวเล็กน้อย
พวกเขากินข้าวเสร็ จอย่างรวดเร็ วและออกเดินทางทันทีหวังเสี ยนยืน
ขึ้นและค่อย ๆ ติดตามพวกเขาไป
“น้องชายฉันขอโทษฉันจะไม่คิดเงินนายหรอกถือว่าเป็ นการไถ่โทษ
เถอะนะ”
เมื่อหวังเสี ยนเดินมาที่โต๊ะเพื่อจ่ายเงินสองเหรี ยญเจ้าของร้านก็กล่าว
คําขอโทษกับเขา
“ไม่เป็ นไรหรอกครับ” หวังเสี ยนแสดงท่าทางว่าไม่ได้ถือสาอะไร
มากนักและยังคงยืนยันที่จ่ายเงินค่าอาหาร
เมื่อเขาเห็นผูอ้ าํ นวยการหลี่และชายวัยกลางคนเดินกลับไปที่รถ ออดี้
คิว 7 (Audi Q7) เขาถามอย่างรวดเร็ วว่า “พี่ชายคุณรู ้หรื อไม่วา่ ฟาร์ม
ประมงที่ใกล้ที่สุดอยูท่ ี่ไหน”
“ฟาร์ม?” เจ้าของร้านสับสนเล็กน้อยขณะที่เขาชี้ไปในทิศทางตรงหน้า
ของเขา “เขตการทําประมงใน เจียงเฉิ ง นั้นเดินทางไปประมาณ 700
หรื อ 800 เมตรก็จะพบแล้วล่ะ”
“โอ้..ขอบคุณมากพี่ชาย!”
หวังเสี ยนพยักหน้าขณะที่เขายิม้ รถออดี้ของคนทั้งสองก็ขบั ออกไป
ในทิศทางเดียวกันกับที่เจ้าของร้านชี้
หวังเสี ยนเดินตามไปในทิศทางเดียวกันทันที
หวังเสี ยนไม่เคยไปเขตพื้นที่แถวนัน่ มาก่อนเพราะเขามักออกทะเล
เพื่อล่าสัตว์ทะเล ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สงั เกตเห็นฟาร์มปลา
เมื่อหวังเสี ยนเดินมาถึง เขาเห็นรถของผูอ้ าํ นวยการหลี่จอดอยูร่ ิ ม
ถนนห่างจากฟาร์มปลาไม่ไกล
เขาเดินไปและพบว่ามีฟาร์มเพาะพันธุ์ปลาบนชายหาดด้านล่าง
อย่างไรก็ตามมีจุดที่ยนื่ เป็ นแหลมออกมาไม่ไกลจากที่นนั่
พื้นที่น้ นั ครอบคลุมที่ดินมีพ้นื ที่ประมาณห้าหรื อหกร้อยเอเคอร์ซ่ ึ ง
เทียบเท่ากับเกาะขนาดเล็กในทะเล
ในเวลานี้บนฝั่งผูอ้ าํ นวยการหลี่และชายวัยกลางคนกําลังยืนอยูท่ ี่นนั่
ล้อมรอบไปด้วยกลุ่มคนงานจํานวนมาก
มีเรื อประมงหลายลําจอดอยูภ่ ายในเขตพื้นที่ของฟาร์ม จากระยะไกล
เขาสามารถมองเห็นปลาหลากหลายชนิดว่ายไปมาใต้ผวิ นํ้ามากมาย
แม้จะไม่ค่อยชัดเจนก็ตามที
“มีปลามากมายที่นี่”
หวังเสี ยนจ้องมองไปที่ฟาร์มปลาอย่างประหลาดใจ
“นี่คือฟาร์มปลาที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่เป็ นเจ้าของ ตามที่เขาพูดมีปลาอยู่
ถึง 300,000 กิโลกรัมที่นี่”
300,000 กิโลกรัม นัน่ ก็เพียงพอแล้วสําหรับเขาที่จะก้าวไปสู่ ระดับ
ต่อไป
หวังเสี ยนตื่นเต้นขึ้นมาทันที รอยยิม้ อันเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ของเขา ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ วของเขา เขามุ่งไปที่ทะเล
ด้านหลังไม่ไกลจากเขานัก
เขาพบจุดที่ห่างไกลและค่อนข้างมิดชิดเพื่อถอดเสื้ อผ้าและเขาก็กา้ ว
ลงสู่ ทะเล
“โฮกกกก..!”
แปลงร่ างเป็ นมังกร
ในขณะนั้น มังกรทองศักดิ์สิทธิที่มีความยาวกว่าหนึ่งเมตรได้แหวก
ว่ายโบกสะบัดหางมังกรของเขาและมุ่งหน้าไปยังตําแหน่งเขตพื้นที่
ทําฟาร์มอย่างรวดเร็ ว
“การจับปลาในฟาร์มแต่ละครั้งจะต้องมีปลาเป็ นจํานวนมากแน่ ๆ”
หวังเสี ยนแหวกว่ายและผ่านฝูงปลาไปเป็ นจํานวนมาก แต่เขาไม่ได้
เข้าไปกินพวกมัน
เจ้าของการประมงเหล่านี้เป็ นผูบ้ ริ สุทธิ์ไม่ได้ทาํ ให้เขาขุ่นเคือง หวัง
เสี ยนจะไม่ทาํ ร้ายผูอ้ ื่นเพียงเพราะแค่การอยากเลื่อนระดับของเขา
เขายังคงมีหลักการเป็ นของตัวเองและมีศีลธรรมขั้นพื้นฐาน
อย่างไรก็ตามพื้นที่ทาํ การประมงของผูอ้ าํ นวยการหลี่เขาจะไม่ปล่อย
ไปแน่
ในไม่ชา้ หวังเสี ยนก็วา่ ยไปด้านข้างเขตพื้นที่ของการประมงนั้น เมื่อ
มองผ่านผิวนํ้าเขาสามารถเห็นผูอ้ าํ นวยการหลี่และชายวัยกลางคน
บนฝั่งได้ค่อนข้างชัดเจน
“พวกเขาใช้ลวดเหล็กกั้นพื้นที่เขตประมงด้วยงั้นรึ ?”
หวังเสี ยนเห็นแนวของตะแกรงลวดเหล็กที่ป้องกันไม่ให้ปลาหนี
ออกไป
หวังเสี ยนยิม้ แล้วเหยียดแขน กางกงเล็บออกและเฉือนอย่างแรงไปที่
ตะแกรงเหล็ก
คว้ากกกก!
ตะแกรงลวดเหล็กก็ขาดกระจุยเป็ นช่องขนาดใหญ่ในทันที หวังเสี ยน
แสยะยิม้ แล้วว่ายนํ้าตรงเข้าไป
“โอ้วว!”
โค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่ : เลเวล 0
พลังมังกรที่สกัดได้ : 0.08
เมื่อเขาเข้ามาในฟาร์มเขาเห็นฝูงปลาโค้กเกอร์สีเหลืองขนาดประมาณ
1 กิโลกรัม
มีรอยยิม้ บนใบหน้าของเขา เขาปลดปล่อยออร่ ามังกรของเขาทันที
โค้กเกอร์สีเหลืองตัวใหญ่ตวั สัน่ เล็กน้อยและหยุดอยูก่ บั ที่ในทันที
ในระดับขั้นที่สองพลังออร่ ามังกรของเขาสามารถขยายครอบคลุม
พื้นที่เพิ่มขึ้นถึง 10 เมตร และสัตว์ทะเลในระยะ 10 เมตรที่มีระดับ
ขั้นที่ต่าํ กว่าเขาจะถูกบังคับและควบคุมจากเขาโดยตรง
หวังเสี ยนที่มีขนาดเพียงหนึ่งเมตรเปิ ดปากของเขาแล้วเริ่ มกลืนกิน
ฝูงปลาทันที
ทะเลลึกประมาณห้าถึงหกเมตร ไม่มีใครจะสามารถมองเห็นหรื อ
ค้นพบหวังเสี ยนที่ความลึกระดับนี้ได้
“พาพวกคนงานสองสามคนมาพร้อมกันกับฉัน ฉันจะไปที่ฟาร์มใน
ทะเลแล้วนําปลาขึ้นมาสักส่ วนหนึ่งเมื่อหุน้ ส่ วนจากทั้งสองประเทศ
มาถึงที่นี่เราก็จะสามารถแนะนําปลาให้พวกเขาได้”
จากนั้นหวังเสี ยนก็ดูเหมือนจะได้ยนิ เสี ยงของผูอ้ าํ นวยการหลี่ เขา
เงยหน้าขึ้นมองไปบนผิวนํ้าและนํ้าในทะเลก็ไม่สามารถปิ ดกั้น
สายตาของเขาได้
ผูอ้ าํ นวยการหลี่และชายวัยกลางคนขึ้นเรื อหาปลาพร้อมด้วยคนงาน
อีกสองสามคน ขับเรื อมาที่ตรงกลางของฟาร์มทะเล
“นําปลาทุกชนิดขึ้นมาอย่างละสองสามตัว” ผูอ้ าํ นวยการหลี่สงั่
คนงานด้านข้าง
“ครับเจ้านาย” คนงานพยักหน้า เขานําอวนออกมาแล้วโยนมันเข้า
ไปในฟาร์มปลาสุ่ ม ๆ โดยไม่เจาะจง
ในไม่ชา้ ปลาหลายสิ บตัวเช่นปลากะพงเหลือง ปลาโค้กเกอร์และ
ปลาดาบเงิน ถูกจับรวมอยูใ่ นอวน พวกมันเป็ นปลาที่เพาะเลี้ยงใน
ฟาร์มทั้งหมด
“เจ้านาย ปลาดีมาก ผมแน่ใจว่าพวกมันสามารถทําราคาที่ดีได้แน่ใน
ปี นี้” คนงานพูดเมื่อสังเกตดูปลา
“ดี ๆ ดีมาก ๆ เลยฮ่าฮ่า” ผูอ้ าํ นวยการหลี่หวั เราะออกมา
“เมื่อตัวแทนจากทั้งสองประเทศมาที่นี่ฉนั มัน่ ใจเลยว่าความร่ วมมือ
ของเราจะเป็ นไปได้อย่างรวดเร็ ว”
“ผมก็แน่ใจว่าจะไม่มีปัญหาหลังจากเซ็นสัญญานี้เราสามารถมีช่องทาง
จัดจําหน่ายของเราเองในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าเราจะได้รับเงินก้อนใหญ่
จํานวนมาก” ชายวัยกลางคนหันหน้ามาคุยกับผูอ้ าํ นวยการหลี่
“ใช่เลย” ผูอ้ าํ นวยการหหลี่ยนื อยูบ่ นเรื อประมงและดูการฟาร์มประมง
ของเขาด้วยความตื่นเต้นดีใจ
จากนี้ไปสถานที่น้ ีจะเป็ นเสมือนเหมืองทองของเขาในอนาคต
 ตอนที่ 30 การสั งหารหมู่
“เซ็นสัญญาทางธุรกิจงั้นเหรอ”
หวังเสี ยนอยูท่ ี่กน้ ทะเลเผยดวงตาเย็นชาเมื่อได้ยนิ การสนทนา
เขามองไปที่ปลา โค้กเกอร์สีเหลืองที่จบั กลุ่มเป็ นฝูงหนาแน่น, ฝูง
ปลากะพงขาว, ฝูงปลากะรังและฝูงปลาดาบเงินรอบตัวเขาและแสดง
รอยยิม้ จาง ๆ ออกมา
“การสังหารหมู่ครั้งนี้เหตุที่จุดชนวนทั้งหมดเกิดขึ้นโดยขนมปังชุดนั้น
การสังหารหมู่กาํ ลังจะเริ่ มขึ้นซึ่งจะทําให้พวกนายรู ้วา่ ผลที่ตามมา
จากการรุ กรานของกินของฉันนั้นไม่ธรรมดา รวมถึงความเย่อหยิง่
ของพวกนายหลังจากแย่งขนมปังของฉันและยังเยาะเย้ยฉันอีกด้วย”
หวังเสี ยนขยับร่ างกายและเปิ ดใช้พลังออร่ ามังกรของเขา ปลาหลาก
หลายชนิดรวมตัวกันรอบ ๆ เขาอย่างแน่นหนา เขาว่ายนํ้าไปรอบ ๆ
อีกครั้งปลาทุกตัวรวมตัวเข้าหาเขามากยิง่ ขึ้น
สถานที่น้ ีแตกต่างจากทะเลเพราะปลาทุกตัวรวมกันอยูใ่ นพื้นที่เล็ก ๆ
มีปลาเกือบสามร้อยตันที่ถูกเพาะพันธุ์ในพื้นที่ ที่จาํ กัดแห่งนี้และ
พวกมันมีอาหารจากการที่ถูกเลี้ยงดูอย่างเพียงพอ
พลังงานมังกรที่สกัดได้จากปลาเลี้ยงที่เพาะพันธุ์ในฟาร์มนั้นตํ่ากว่า
พลังงานจากปลาทะเลตามธรรมชาติเล็กน้อย อย่างไรก็ตามด้วยความ
ที่พวกมันมีจาํ นวนมาก จึงสามารถเพิ่มพลังงานให้แก่หวังเสี ยนได้
จํานวนมาก
หวังเสี ยนตื่นเต้นเล็กน้อยและอ้าปากกว้างเพื่อกลืนกินกลุ่มปลา
หลังจากที่เขารวบรวมปลามาไว้ดว้ ยกันอย่างบ้าคลัง่
ปลานับหมื่น ๆ ตัวต้องใช้เวลานานในการกลืนกิน
พลังงานมังกรของหวังเสี ยนเพิ่มขึ้นรวดเร็ วอย่างน่าตกใจ ขนาด
ร่ างกายของเขาก็เติบโตอย่างรวดเร็ วเช่นเดียวกัน จากหนึ่งเมตรเริ่ ม
ขยายขนาดไปจนถึงประมาณหนึ่งเมตรครึ่ ง
สําหรับปลาในฟาร์มนั้นพวกมันลดจํานวนลงอย่างรวดเร็ ว
“ยอดเยีย่ มมากความรู ้สึกนี้มนั ช่างยอดเยีย่ มจริ ง ๆ”
ความแข็งแกร่ งของเขาเพิม่ ขึ้นอย่างรวดเร็ ว หลังจากหนึ่งชัว่ โมงผ่าน
ไปขนาดร่ างกายของหวังเสี ยนขยายจนเกือบสองเมตร ความเร็ วใน
การกลืนของเขาเพิ่มขึ้นอีกสิ บเท่าและสามารถกินปลาครั้งละหนึ่ง
โหลต่อหนึ่งคํา
ในขณะนั้นผูอ้ าํ นวยการหลี่ซ่ ึงอยูบ่ นฝั่งยังไม่รู้วา่ เกิดอะไรขึ้นใน
ฟาร์มปลาของเขา
มีกลุ่มผูช้ ายประมาณหกถึงเจ็ดคนยืนอยูข่ า้ งเขาบนชายฝั่ง คนเหล่านี้
ไม่ใช่คนจีนอย่างเห็นได้ชดั และผูอ้ าํ นวยการหลี่ตอ้ นรับพร้อมกับ
รอยยิม้ อันเป็ นมิตร
“สวัสดีครับทุกคน! นี่คือฟาร์มปลาของผมมันเป็ นฟาร์มปลาที่ใหญ่
ที่สุดและดีที่สุดในเขต เจียงเฉิงทั้งหมด เราแตกต่างจากฟาร์มปลาที่
ทําอวนปลาในทะเล ฟาร์มของเราลึกห้าเมตรและปลาที่เราเพาะผสม
พันธุ์ มีคุณสมบัติคล้ายกับปลาที่มาจากธรรมชาติ”
“เรามีปลา โค้กเกอร์สีเหลือง,ปลาดาบเงิน,ปลาเก๋ าและปลากะพง
พวกมันถูกเลี้ยงที่นี่เรามีตวั อย่างของปลาชนิดต่าง ๆ อยูท่ ี่นี่และคุณ
สามารถที่จะดูคุณภาพของปลาได้”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่พดู อย่างมัน่ ใจกับกลุ่มคน
ในหมู่คนกลุ่มนี้ชายชราสองคนเดินไป พวกเขาก้มลงมองดูปลาแล้ว
พยักหน้าเล็กน้อย “คุณภาพดูดีมากถ้าดูจากภายนอกอย่างไรก็ตามถ้า
เราจะลงนามในข้อตกลงความร่ วมมือระยะยาวเราต้องขอตรวจสอบ
ให้ละเอียดมากขึ้น” ชายชราคนนั้นกล่าวกับผูอ้ าํ นวยการหลี่
“ได้อย่างแน่นอน” ผูอ้ าํ นวยการหลี่พยักหน้า “เราสามารถจับปลา
ขึ้นมาจากที่นี่และขอให้พอ่ ครัวปรุ งอาหารได้ทนั ที ถ้าเราร่ วมมือกัน
เราจะต้องได้รับผลประโยชน์ร่วมกันและจะไม่มีปัญหาใด ๆ”
“เยีย่ มมากฉันซาบซึ้งในความซื่อสัตย์ของผูอ้ าํ นวยการหลี่จริ ง ๆ ถ้า
ปลานั้นมีคุณภาพดี เรายินดีที่จะเซ็นสัญญากับคุณ” ชาวต่างชาติวยั
กลางคนตอบด้วยรอยยิม้
“โอเค ถ้างั้นโปรดตามผมมาผมเชื่อว่าปลาจากฟาร์มของเราจะไม่ทาํ
ให้พวกคุณผิดหวัง”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่ได้ทาํ การเชิญชวนให้กลุ่มคนทั้งหมดขึ้นเรื อประมง
ที่ริมทะเล
“ไปที่ฟาร์มและจับปลาเพื่อแสดงให้ลูกค้าของเราดู” ผูอ้ าํ นวยการหลี่
เดินไปข้างหน้าและพูดกับคนงานของฟาร์มปลา
“ได้ครับเจ้านาย” คนงานพยักหน้ารับเรื อประมงมุ่งหน้าไปที่ใจกลาง
ของฟาร์มปลา
ฟาร์มปลาแห่งนี้ค่อนข้างใหญ่และสามารถผลิตปลาได้ค่อนข้าง
หลากหลายในแต่ละปี
“หากปลาของพวกเขาดีและตรงกับความต้องการของพวกเรา เรา
สามารถทํางานและร่ วมกับพวกเขาได้ราคาที่เสนอและปริ มาณของ
พวกเขานั้นน่าดึงดูดใจมากถ้าสําเร็ จบริ ษทั ของเราจะเป็ นรายแรกของ
ประเทศที่ผลิต ปลาร้า,ปลาจ่อม,ปลาเจ่าและปลาส้ม ที่ใช้วตั ถุดิบเกรด
พรี เมี่ยม” บนเรื อประมงกลุ่มชาวต่างชาติพดู ภาษาของตัวเองเบา ๆ
ผูอ้ าํ นวยการหลี่สงั เกตเห็นการแสดงออกของพวกเขา เขากล่าวต่อว่า
“ฟาร์มปลาของผมสามารถเลี้ยงปลาสี่ ถึงห้าแสนตันและในปี นี้
จํานวนปลามีประมาณสามแสนตันจํานวนจะยิง่ มากขึ้นในปี หน้า”
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่ฟาร์มปลาของคุณยอดเยีย่ มมากเราหวังว่าเราจะได้
ทํางานร่ วมกัน” ชาวต่างชาติตอบ
“มันเป็ นความปรารถนาของผมที่จะทํางานร่ วมกับพวกคุณ” ความ
ตื่นเต้นส่ งประกายผ่านสายตาของผูอ้ าํ นวยการหลี่ “ผมมีร้านอาหาร
อยูไ่ ม่ไกลจากที่นี่ให้ผมเป็ นเจ้าบ้านที่ดีและต้อนรับพวกคุณด้วย
อาหารที่ข้ ึนชื่อของที่นี่ในช่วงบ่ายเถอะนะ”
“แน่นอน แน่นอน” ฝูงชนยิม้ และพยักหน้า
เรื อประมงมาถึงศูนย์กลางของฟาร์มปลา ผูอ้ าํ นวยการหลี่ส่งสัญญาณ
ให้คนงานและสัง่ งานทันที “จับปลาขึ้นมา”
“ได้เลยครับนาย”
คนงานคนนั้นพยักหน้าเอาแหขนาดใหญ่ออกมาแล้วเหวีย่ งแหไป
ข้างหน้าของเขา
ฝูงชนย้ายไปที่ดา้ นหน้าของเรื อเพื่อดูอย่างใกล้ชิด
ตูม!
แหตกลงไปในนํ้าอย่างรวดเร็ วและคนงานก็รีบดึงกลับมาอย่าง
รวดเร็ ว อย่างไรก็ตามเขาตกใจเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าแหนั้นว่างเปล่า
“เฮ้ย..ฉันจับอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” คนงานรู ้สึกเขินเล็กน้อย เขายิม้
ให้ผอู ้ าํ นวยการหลี่และอธิบายว่า “ผูอ้ าํ นวยการหลี่ขอให้ผมทําอีก
ครั้งปลาไม่ได้อยูแ่ ถวนี้”
“ไม่เป็ นไรไม่เป็ นไร” ผูอ้ าํ นวยการหลี่ส่ายหัวและไม่กงั วลอะไร เขา
มองไปที่ฝงู ชนและอธิบายว่า
“เพื่อให้ปลามีสภาพแวดล้อมที่ดีกว่าสําหรับการเจริ ญเติบโตปลาใน
ฟาร์มปลาของเราจะไม่ปล่อยให้ปลาเกิดความแออัดจนเกินไป”
กลุ่มคนบนเรื อยิม้ และก็ไม่ได้กล่าวอะไร
เรื อประมงเคลื่อนที่ไปข้างหน้าหลายสิ บเมตร คนงานเอาแหออก
มาแล้วเหวีย่ งมันไปข้างหน้าอีกครั้ง
ตูม!
ขณะที่แหตกลงไปในนํ้าคนงานก็เริ่ มสาวแหกลับมาทันที อย่างไรก็
ตามเขาประหลาดใจขึ้นมาทันทีปลาไม่มีติดแหแม้แต่ตวั เดียว
“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?” คนงานพึมพํากับตัวเองด้วยความตกใจ
เมื่อผูอ้ าํ นวยการหลี่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นเขาก็ขมวดคิ้วถาม
“มีอะไร! เกิดอะไรขึ้น? เมื่อตอนเช้าเรายังจับปลาในการทอดแหแค่
ครั้งเดียวเอง?”
“เจ้านายผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นขอผมลองอีกครั้ง”
คนงานขมวดคิ้วและเหวีย่ งแหโยนลงไปที่ดา้ นข้างอีกครั้ง
แหนั้นกระจายบานออกอย่างสวยงามเหมือนที่คนไทยเก่ง ๆ เขาทํา
กันในสารคดี คนงานยิม้ และพูดอย่างมัน่ ใจ
“ครานี้ได้ปลาแน่นอนเลย”
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาดึงแหขึ้นมามันก็ยงั ไม่มีแม้กระทัง่ ปลาสักตัว
เดียว
คราวนี้คนงานตกตะลึงมาก ผูอ้ าํ นวยการหลี่ยงั ขมวดคิว้ และพูดว่า
“เป็ นอะไรทําไม! ทําไมไม่มีปลาแม้แต่ตวั เดียวในบริ เวณนี้?”
“มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นทําไมถึงไม่มีปลา ‘แห’ กระจายขนาดนั้น
และยังเหวีย่ งแหอีกตั้งหลายครั้งมันไม่ควรที่จะเกิดอะไรขึ้นแบบนี้?
ความสงสัยปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของชาวต่างชาติ พวกเขาดู
ผูอ้ าํ นวยการหลี่ก่อนดูฟาร์มปลา
“บางทีปลาอาจจะรวมตัวกันในสถานที่อื่น เสี่ ยวหัวเราลองไปที่ริม
ขอบฟาร์มดู”
คนงานงุนงงในขณะที่เขาพูดกับชายหนุ่มที่กาํ ลังขับเรื อ
เรื อประมงแล่นเข้าหาริ มขอบฟาร์มและคนงานก็โยนแหออกไป
ทันที
ตูม!
แหจับปลาตกลงไปในทะเล หลังจากดึงแหขึ้นมาแล้วก็ยงั ไม่มีปลา
สักตัวเดียว
“เป็ นไปได้อย่างไร? เป็ นไปได้อย่างไร” คนงานเต็มไปด้วยความ
ตกใจและประหลาดใจ เขาทอดแหกระจายวนไปรอบ ๆ หลายครั้ง
แต่กย็ งั คงว่างเปล่า
ผูอ้ าํ นวยการหลี่ตกตะลึง เขาขมวดคิ้วและมองไปรอบ ๆ เขารู ้สึกอับ
อายอย่างมาก
“จะไม่มีปลาได้ยงั ไงกันว่ะ!ในตอนเช้ายังมีพวกมันอีกเยอะแยะเลยนี่
หว่า!”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่ตะโกนด้วยท่าทางที่น่ากลัว
“เจ้านายผมก็ไม่ทราบเช่นกัน พูดอย่างมีเหตุผลเราควรจะได้ปลา
จํานวนมากด้วยการดึงแหเพียงไม่กี่ครั้ง แต่สิ่งนี้ไม่ควรเกิดขึ้น”
“เกิดอะไรขึ้น? จะไม่มีปลาในฟาร์มปลาขนาดใหญ่ขนาดนี้ได้
อย่างไร?”
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่ปลาของคุณอยูท่ ี่ไหน”
กลุ่มชาวต่างชาติขมวดคิ้วขณะที่ถามผูอ้ าํ นวยการหลี่
 ตอนที่ 31 ระดับที่ 3 และหลี่ ซ่ ง ผู้สิ้นหวัง
“ปลางั้นเหรอ? พวกมันเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกรของฉันหมดแล้ว
พวกนายคงไม่เคยคาดคิดว่าจะจ่ายราคาแพงขนาดนี้เพื่อแย่งขนมปัง
ของฉันล่ะซิ”
หวังเสี ยนฟังการสนทนาของพวกเขาจากในทะเล เขามีรอยยิม้ จาง ๆ
บนใบหน้าของเขา
เขามองไปรอบ ๆ ปัจจุบนั เหลือฝูงปลาเพียงฝูงเดียวของปลาทั้งหมด
ของฟาร์มปลาและยังถูกควบคุมโดยเขา
หวังเสี ยนอ้าปากกว้าง เขาสะบัดหางเล็กน้อยแล้วพุง่ ออกไปอย่าง
รวดเร็ วเหมือนลูกศร
เขากินปลาไม่กี่ร้อยตัวอย่างง่าย ๆ เมื่อเขาพุง่ ผ่านไป
“พลังงานมังกรมีจาํ นวนถึง 10,000 คะแนนแล้ว พัฒนาเป็ นมังกร
ระดับขั้นที่ 3 “
ในเวลาเดียวกันหวังเสี ยนรู ้สึกได้ถึงพลังมังกรศักดิ์สิทธิ์อนั ยิง่ ใหญ่
กําลังไหลเข้าสู่ ร่างกายของเขาอย่างมากมายมหาศาล
เกล็ดมังกรบนร่ างกายของเขาดูแข็งแกร่ งและหนาขึ้นสาดแสงสี ทอง
สะท้อนแพรวพราวไปทัว่ ทั้งตัว
กงเล็บมังกรของเขามีความคมมันวาวราวโลหะแข็งแรงและแข็งแกร่ ง
ขึ้น อุง้ เท้าทั้งสี่ ขา้ งมีพลังทําลายล้างที่น่ากลัว
ร่ างกายของเขามีน้ าํ หนักและลําตัวที่หนามากยิง่ ขึ้น เคราและหนวด
มังกรทั้งสองข้างมีความยาวและสมบูรณ์แบบมากขึ้น
ชื่อ : หวังเสี ยน
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ (สามารถแปลงเป็ นมังกรได้)
ระดับ : ขั้น 3
พลังงานมังกร : 1/100,000
ความสามารถพิเศษ : -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
-กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน (เพาะปลูก) : ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
ในระดับที่สาม ด้วยร่ างกายปั จจุบนั ของฉัน ฉันเดาว่าแม้จะโดนยิง
แบบคราวก่อนกระสุ นจะไม่ระคายผิวฉันแน่นอน แต่จากการวิเคราะห์
ของฉันร่ างมนุษย์ของฉันอ่อนแอกว่าร่ างมังกรอย่างแน่นอน หวัง
เสี ยนคิดกับตัวเอง
เมื่อคืนนี้เขาทดลองและพยายามที่จะกระแทกร่ างมังกรของเขาเข้า
กับก้อนหิ นที่แข็งและแหลมคมแต่ร่างมังกรของเขาก็ไม่มีแม้กระทัง่
ร่ องรอยใด ๆ ทิ้งไว้เลย
ร่ างมนุษย์ของเขาอ่อนแอกว่าร่ างมังกรของเขาประมาณสองเท่า
ร่ างกายทางกายภาพของหวังเสี ยนในปัจจุบนั อาจทนทานต่อกระสุ น
ปื นพกหรื อแม้แต่ปืนบางกระบอกที่มีพลังมากกว่า
“ยังเหลือปลาอีกสองถึงสามพันตัวสุ ดท้ายฉันก็จะกินพวกมันทั้งหมด
และจะไม่เหลืออะไรไว้เลย”
หวังเสี ยนเคลื่อนไหวร่ างกายด้วยความเร็ วสู งมาก ภายในห้านาที
ปลาที่เหลืออยูใ่ นฟาร์มประมงแห่งนี้กถ็ ูกกลืนกินจนหมด
ฟาร์มแห่งนี้ท้ งั หมดดูโล่งสะอาดเอี่ยมขึ้นมาทันที
ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือฟาร์มปลาแห่งนี้ถูกกวาดล้างจนเหี้ ยนไม่เหลือหลอ
แม้กระทัง่ เศษซากปลาชิ้นเล็ก ๆ
บนเรื อประมง หลี่ซ่งยืนดูฟาร์มด้วยใบหน้าดํามืด ร่ างของเขาสัน่
เล็กน้อยและนํ้าเสี ยงของเขาก็สนั่ เครื อ
“ค้นหาต่อไปทํายังไงก็ได้ให้ได้เจอปลา!”
“ครับเจ้านาย!” คนงานบนเรื อเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ออกจากหน้าผากของเขา
ตอนนี้พวกเขาเหวีย่ งแหกัน 20 กว่าครั้งแล้วและไม่มีใครจับปลาได้
เลย นี่เป็ นเรื่ องแปลกประหลาดอย่างยิง่
ปลาจะหายไปจากฟาร์มปลาทั้งหมดได้อย่างไร ฟาร์มประมงแห่งนี้
มีปลาอย่างน้อย 300,000 กิโลกรัม?
ซวบ..ตูม!
แหอวนถูกโยนลงทะเลอีกครั้งแล้วสิ่ งเดิม ๆ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
แหที่สะอาดเอี่ยมและว่างเปล่าถูกดึงขึ้นมาจากนํ้า
ผูอ้ าํ นวยการหลี่เมื่อเห็นฉากเดียวกันเกิดขึ้นซํ้า ๆ ร่ างกายของเขา
หนักอึ้งเหมือนแบกนํ้าหนักไว้นบั พันกิโล
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่คุณไม่ได้บอกว่ามีปลา 300,000 กิโลกรัมอยูใ่ น
ฟาร์มประมงของคุณหรอกหรื อตอนนี้พวกมันอยูท่ ี่ไหน?”
“ใช่ผอู ้ าํ นวยการหลี่สาํ หรับการร่ วมมือของพวกเราทั้งสองฝ่ ายใน
การจะเป็ นหุน้ ส่ วนกันเราต้องการที่จะเห็นปลาของคุณ แต่ตอนนี้..?”
ในเวลานี้ชาวต่างชาติท้ งั กลุ่มบนเรื อประมงหน้าแดงด้วยความโกรธ
และจ้องมองที่ หลี่ซ่ง ด้วยความไม่พอใจ
หากไม่มีปลาพวกเขาจะสร้างความร่ วมมือและเซ็นสัญญาทําธุรกิจ
กันอย่างไร
เมื่อได้ยนิ สิ่ งที่พวกเขากล่าวทําให้สีหน้าของหลี่ซ่งมืดลง และหวัน่
วิตกเป็ นอย่างมาก
การทําฟาร์มประมงเขาใช้จ่ายด้วยเงินมหาศาลซึ่ งมันเป็ นเงินมากถึง
20 ล้านหยวนในการทําฟาร์มแห่งนี้
การลงทุนทั้งหมด 20 ล้านนั้นใช้ในการจ่ายค่าเช่าสัมปทานพื้นที่
ค่าใช้จ่ายปรับปรุ งพื้นที่ ค่าจ้างคนงานและอาหารปลารวมถึงอื่น ๆ
อีกมาก
ตอนนี้ผลผลิตปลาของเขาพร้อมที่จะเก็บเกี่ยวนํามาใช้เป็ นสิ นค้าเพื่อ
คืนต้นทุนในการทําประมงและมีผลกําไรค่อนข้างมาก
แต่สินค้าปลาทั้งหมดในการทําฟาร์มประมงทั้งหมดได้หายไป
หายไป!หาย…ไป..ไป…ไ…ป…!
ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าสิ่ งนี้ส่งผลกระทบต่อเขาอย่างมากและตอนนี้เขา
มีความเสี่ ยงต่อการล้มละลาย
“ใช้อวนข่ายที่ใหญ่กว่านี้และดึงมันออกมาฉันไม่เชื่อว่าปลาทั้ง
300,000 กิโลกรัมมันสามารถหายไปได้โดยไม่มีเหตุผล”
หลี่ ซ่ง ออกไปสัง่ คนงานของเขาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งแทนที่จะตอบ
ชาวต่างชาติเหล่านั้น
ในขณะที่คนงานบนเรื อสังเกตเห็นสี หน้าของเจ้านายเลือดในตัวของ
พวกเขาก็แทบจะหยุดไหลเวียนทันที
ในทันใดนั้นพวกเขาเรี ยกคนงานคนอื่น ๆ ที่เหลือทั้งหมดไปหาปลา
ด้วยอวนลอย
เรื อประมงสามลํามาถึงศูนย์กลางของฟาร์มและนําอวนล้อมรอบ
พื้นที่ของฟาร์มทั้งหมด
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ ว
ดวงอาทิตย์ส่องแสงแผดเผาร้อนอบอ้าวกําลังลอยอยูบ่ นท้องฟ้า
เหงื่อแตกที่หน้าผากผูอ้ าํ นวยการหลี่ในขณะที่ชายวัยกลางคนที่อยู่
ข้าง ๆ ส่ งผ้าเย็นให้กบั เขา
กลุ่มชาวต่างชาติยนื ดูอยูข่ า้ ง ๆ
เรื อประมงสามลําเริ่ มชักรอกขึ้นและตาข่ายถูกดึงขึ้นมาอย่างรวดเร็ ว
อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้กระทั้งปลาตัวเล็กก็ไม่มี ฟาร์ม
ทั้งหมดดูเหมือนจะว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์
“ไปกันเถอะเราเสี ยเวลาเปล่าไปทั้งวันแล้ว”
“ใช่เป็ นการเดินทางที่น่าผิดหวังมากครั้งต่อไปเราจะไม่ร่วมมือกับ
ฟาร์มประมงใด ๆ โดยที่ไม่มีการรับประกันแบบนี้อีก”
ชาวต่างชาติที่ยนื อยูบ่ นพื้นด้านข้างของฟาร์มส่ ายหัวของพวกเขาใน
ขณะที่จอ้ งมองผูอ้ าํ นวยการลี่อย่างเฉยเมย ทีละคนพวกเขาหันหลัง
กลับและเดินออกไป
“ทําไม!ทํามายยย..?!”
ดวงตาของหลี่ซ่งเปิ ดกว้างขณะที่เขาตะโกนบ่นกับตัวเองและมอง
ฟาร์มประมงในทะเล สําหรับเขาตอนนี้เหลือแต่ความสิ้ นหวังเท่านั้น
ดูเหมือนว่าเขาจะอยูใ่ นสภาพที่มึนงงและสับสน เขาเดินสะดุดและ
ล้มลงบนพื้น
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่! ผูอ้ าํ นวยการหลี่!” ชายวัยกลางคนอุทานในขณะที่
เขาตะโกนเรี ยกหลี่ซ่ง
“มันจบแล้วจบลงแล้ว” หลี่ซ่งนัง่ อยูบ่ นพื้นพร้อมใบหน้าและดวงตา
ของเขาแสดงออกอย่างสิ้ นหวัง
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่เราสามารถเริ่ มต้นใหม่ได้อีกครั้งอย่ายอมแพ้” ชาย
วัยกลางคนปลอบใจเขา
“มันจบแล้วฉันต้องคืนเงินที่กยู้ มื มา 20 ล้านหยวนภายในปี นี้เว้นแต่
ฉันจะขายทรัพย์สินทั้งหมดของฉันมิฉะนั้น … มิฉะนั้น … “
ผูอ้ าํ นวยการลี่รู้สึกงุนงงเมื่อเขานัง่ อยูท่ ี่นนั่ ด้วยดวงตาว่างเปล่า
ชายวัยกลางคนตกตะลึงอยูค่ รู่ หนึ่งและไม่สามารถพูดอะไรออกมา
ได้เหมือนคนลิ้นหาย
“อย่าโทษฉันว่าไร้ความปราณี โหดเหี้ ยมและหล่อแบบร้าย ๆ จง
ตําหนิตวั เองเถอะ”
หวังเสี ยนจ้องมองผูอ้ าํ นวยการลี่ซ่ ึงนัง่ อยูบ่ นฝั่งด้วยสายตาเย็นชา
เขาเคลื่อนร่ างกายของเขาและว่ายนํ้ากลับออกไปทางทะเลอย่าง
รวดเร็ ว
ลําตัวที่ยาวสองเมตรให้ความรู ้สึกถึงความยิง่ ใหญ่และมีอาํ นาจ เมื่อ
เขาไปถึงตาข่ายลวดเหล็กที่ทางออกหวังเสี ยนยืน่ กงเล็บมังกรของ
เขาและฉีกตาข่ายลวดเป็ นรู ขนาดใหญ่เพิม่ ขึ้นเพื่อที่เขาจะได้วา่ ย
ออกมาอย่างสะดวก
ความเร็ วของเขาในทะเลนั้นเร็ วมากจนแม้แต่ฉลามก็ชา้ กว่าเขา
ในมหาสมุทรเร็ วกว่าเขาอาจมีเพียงปลาที่เคลื่อนไหวเร็ วเช่นมาร์ช
เมลโลว์และนากทะเลเท่านั้นที่เทียบเท่าเขาได้
“ในตอนแรกฉันคิดว่าฉันอาจจะต้องใช้เวลามากกว่า 10 วันในการ
ก้าวไปสู่ระดับที่สามแต่นี่เป็ นเรื่ องที่น่าประหลาดใจอย่างมาก”
“ตอนนี้เป็ นเวลาบ่ายสองโมงเท่านั้นฉันจะหาจับสัตว์ทะเลกลับไป
เพื่อทําอาหารดีกว่า”
อารมณ์ของหวังเสี ยนดีมากในวันนี้เขาสามารถเพิ่มระดับได้ถึงขั้น 3
และเงิน 10 ล้านในธนาคารของเขาซึ่ งทําให้เขามีความสุ ขมาก
สิ่ งเลวร้ายเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือเขาหิ วมากในตอนนี้
เขาว่ายกลับไปที่ทะเลจับกุง้ มังกรสามตัวและปูทะเลและปูขนบางตัว
ก่อนที่เขาจะกลับขึ้นมาที่ชายฝั่ง
 ตอนที่ 32 อ่อนแอเกินไป ช่ างอ่อนแอเกินไป
หวังเสี ยนสวมเสื้ อผ้าของเขาทันทีที่ข้ ึนมาจากทะเล
ตั้งแต่เขาก้าวเข้าสู่ ระดับขั้นที่สาม
ออร่ าพลังแห่งมังกรแผ่ขยายออกมาจากตัวเขามากยิง่ ขึ้นโดยที่เขาไม่
รู ้ตวั ในเวลาเดียวกันร่ างกายของเขาก็มีกล้ามเนื้อที่กระชับเห็นลาย
กล้ามเนื้ออย่างชัดเจนเมื่อเขาถอดเสื้ อผ้า
เขาสู งขึ้นอีกเล็กน้อยถึงแม้ภายนอกจะดูเพรี ยวบางแต่กม็ ีสดั ส่ วนที่
สมบูรณ์
ด้วยพลังของมังกรที่แข็งแกร่ งขึ้นทําให้ผวิ ของเขาดูดีขาวเนียนและ
ไร้ที่ติและรอยตําหนิใด ๆ จนผูห้ ญิงบางคนยังต้องแอบอิจฉา
หวังเสี ยนเผยรอยยิม้ จาง ๆ เขาเหยียดหลังบิดขี้เกียจ ก่อนที่จะมองหา
เชือกเพื่อผูกกุง้ ก้ามกรามและปูท้ งั หมด
ฉันจะได้กลับไปพักผ่อนซะทีจะนอนให้สบายเลยเชียว
หวังเสี ยนกําหมัดของเขาในขณะที่เขารู ้สึกถึงความแข็งแกร่ งอันทรง
พลังของร่ างกายของเขา เขาเดินไปพร้อมด้วยรอยยิม้ บนใบหน้าของ
เขา
การหารถแท็กซี่ใกล้กบั ซัมเมอร์ซนั รี สอร์ท จะง่ายกว่าดังนั้นเขาจึง
เลือกที่จะเดินไปที่ทางเข้าซัมเมอร์ซนั รี สอร์ทเพื่อไปรอแท็กซี่
ดวงอาทิตย์ส่องแสงร้อนแรงยามบ่าย แต่ทนั ใดนั้นท้องฟ้าก็เริ่ มมืด
ครึ้ มลง หวังเสี ยนเงยหัวขึ้นและมองดูสภาพอากาศ
บางทีฉนั อาจจะสามารถเรี ยกก้อนเมฆและทําให้ฝนตกได้ตามที่ฉนั
ต้องการได้ในสักวัน
หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง เขายิม้ และมาถึงที่ทางเข้าของซัมเมอร์ซนั
รี สอร์ท
มีน้ าํ พุขนาดใหญ่หน้าประตูทางเข้าหลักของรี สอร์ท ที่ดา้ นข้างของ
ประตูมีสวนหย่อมที่ปลูกต้นไม้และพืชพันธุ์ต่าง ๆ เป็ นของตกแต่ง
ต้นไม้เหล่านี้มีเงาปกคลุมพื้นที่ดูแล้วร่ มรื่ น มีโต๊ะและเก้าอี้อยูใ่ ต้ร่ม
เงาไว้สาํ หรับให้คนอื่นได้มาพักผ่อน
หวังเสี ยนสังเกตว่าไม่มีรถแท็กซี่อยูแ่ ถวนี้เลย เขาจึงหยิบโทรศัพท์
ออกมาแล้วเริ่ มค้นหาบริ การรถแท็กซี่ ผา่ นอินเทอร์เน็ต
ฮะ!? ฝนตกตอนนี้เนี่ยนะ?
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ฝนละอองเม็ดเล็ก ๆ ก็เริ่ มตกลงมาจากท้องฟ้า
หวังเสี ยนวิง่ ตรงไปที่ร่มเงาของต้นไม้เพื่อหาที่หลบฝน
เมื่อเขามาถึงที่ใต้ร่มของต้นไม้เขาเห็นชายวัยกลางคนและชายชรา
ยืนอยูไ่ ม่ไกลจากตรงนั้น
ชายชราสวมชุดฝึ กศิลปะการต่อสู ส้ ี ขาวที่ทาํ จากผ้าไหมและดูเหมือน
ว่าจะเป็ นการฝึ กที่เรี ยกว่า การรําไทเก็กซึ่ งคนเฒ่าคนแก่ส่วนมาก
ทัว่ ไปนิยมที่ฝึกฝนตามสวนสาธารณะในตอนเช้าหรื อตอนเย็น
สําหรับชายวัยกลางคนเขาสวมเสื้ อเชิ้ตและยืนเคียงอยูไ่ ม่ไกลจาก
ชายชรา เขามองไปที่ชายชราด้วยสายตาที่เป็ นกังวลและห่วงใย
การมาถึงของหวังเสี ยนดึงดูดความสนใจของชายวัยกลางคน เขา
เหลียวมองมาที่หวังเสี ยนอยูค่ รู่ หนึ่งและไม่สนใจเขาอีกหลังจากนั้น
หวังเสี ยนวางกุง้ มังกรและปูต่าง ๆ ไว้ขา้ ง ๆ ก่อนหยิบโทรศัพท์
ขึ้นมาเพื่อทําการจองคิวรถต่อ
บรู มมม, บรู ม บรู มมม!
ในขณะนั้นมีเสี ยงของเครื่ องยนต์รถสปอร์ตที่เร่ งเครื่ องดังขึ้นและ
ขับมาจอดใกล้ ๆ ตรงที่ชายชราและชายวัยกลางคนยืนอยูห่ วังเสี ยน
หันหน้าของเขาไปเพื่อมองดูและสังเกตเห็นชายวัยรุ่ นที่วงิ่ ออกมา
จากรถ เฟอร์รารี่ วิง่ ตรงไปที่ท้ งั สองคนยืนอยู่
“ท่านปู่ ” ชายวัยรุ่ นดูแข็งแรงและมีสุขภาพร่ างกายที่ดีมาก ด้วยการ
กระโดดเบา ๆ ง่าย ๆ เขากระโดดขึ้นไปไกลจนถึงบนพื้นหญ้าและ
เริ่ มตะโกนอย่างตื่นเต้นไปที่ชายชรา “ท่านปู่ ผมบรรลุการฝึ กฝนได้
แล้ว”
“ห๊า!?” ชายชรามองดูหลานชายของเขาและเปิ ดเผยใบหน้าที่ยมิ้ ออกมา
อย่างพึงพอใจ “ไม่เลว ๆ เจ้าเก่งมากเก่งกว่าพ่อของเจ้ามาก พ่อของ
เจ้ากว่าจะบรรลุทะลวงผ่านการฝึ กฝนได้อย่างเจ้าเขาทําได้ในตอน
อายุ 27 ปี โน้นแน่ะ”
“ท่านปู่ ได้โปรดทดสอบผมและสัง่ สอนผมด้วยครับ” ชายวัยรุ่ นลูบ
ฝ่ ามือของเขาอย่างตื่นเต้น
ชายชราหันมองหวังเสี ยน เขาโบกมือแล้วตอบหลานชายว่า “ไว้มา
ทดสอบกันตอนกลางคืนแล้วกันนะตอนนี้มนั ไม่ค่อยสะดวก”
ชายวัยรุ่ นผงะเล็กน้อย เขาหันมองไปที่หวังเสี ยนผูซ้ ่ ึ งยืนอยูไ่ ม่ไกล
จากพวกเขาและเขารู ้วา่ ปู่ ของเขาค่อนข้างจะระวังตัวในเรื่ องพวกนี้
เขาหันเข้าไปหาหวังเสี ยนและพูดโดยตรงกับเขาทันทีวา่ “เฮ้!
น้องชายฉันคิดว่านายควรออกไปให้ไกลจากแถว ๆ นี้ซะจะดีกว่า
เรามีเรื่ องสําคัญที่จะต้องทําที่น้ ีนายสมควรหลบออกไปไกล ๆ ซะ”
เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ คําพูดของเขาความสงสัยของเขาก็เกิดขึ้นขณะที่
มองไปยังชายวัยรุ่ นที่อยูข่ า้ งหน้าเขา
พฤติกรรมและนํ้าเสี ยงของเขามันเป็ นคําสัง่ มากกว่าคําขอร้องและยัง
คําพูดในเชิงขับไล่น้ นั อีกทั้ง ๆ ที่นี่เป็ นที่สาธารณะมันทําให้หวังเสี ยน
รู ้สึกโกรธขึ้นมาบ้างเล็กน้อยเขาจึงนิ่งเฉยและไม่สนใจชายวัยรุ่ นคนนั้น
ฮือ..? ชายวัยรุ่ นขมวดคิ้วและเขาจ้องมองหวังเสี ยนอย่างเยือกเย็นและ
เจตนาสังหารฉายผ่านแววตาของเขาแว่บหนึ่ง เขาเดินช้า ๆ ไปยัง
หวังเสี ยน
“เสี่ ยวจิงอย่าก่อปัญหา” ชายชราเตือนเขา เมื่อเขาสังเกตเห็นหลานชาย
ของเขากําลังเดินตรงไปที่หวังเสี ยน
“ท่านปู่ ผมก็แค่จะชวนเขาให้ออกไปมันจะไม่ทาํ ให้เกิดปัญหาใด ๆ
หรอกครับ” วัยรุ่ นดูเหมือนจะเคารพและเกรงใจชายชราค่อนข้างมาก
ขณะที่เขาหันหลังกลับมายิม้ และตอบปู่ ของเขา หลังจากนั้นเขาก็ยนื่
มือไปคว้าที่ไหล่ของหวังเสี ยน
หวังเสี ยนยกคิ้วขึ้นมองทันทีเมื่อเห็นการกระทําของชายวัยรุ่ น เขา
มองไปที่มือของชายวัยรุ่ นที่ยนื่ ออกมาทางไหล่ของเขามือขวาของ
หวังเสี ยนขยับทันทีแล้วคว้าไปที่แขนของชายวัยรุ่ น
“นายต้องการจะทําอะไร?” หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้นมองแล้วพูดอย่าง
เย็นชากับชายวัยรุ่ น
อะไรกัน? วัยรุ่ นดูประหลาดใจและสัน่ สะท้านเล็กน้อยเมื่อมองนัยน์ตา
ของหวังเสี ยน แต่หลังจากนั้นไม่นานมุมปากของเขาก็โค้งขึ้นเล็กน้อย
ในขณะที่เขาพูด “ปฏิกิริยาของนายรวดเร็ วดีใช้ได้นี่”
เขาขยับพลิกแขนของเขากลับมาจับแขนขวาของหวังเสี ยนในทันที
เร็ วมาก! คนปกติธรรมดาทัว่ ไปไม่สามารถทําความเร็ วแบบนี้ได้
อย่างแน่นอน หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อยเมื่อมองดูชายวัยรุ่ นคว้าแขน
ของเขาไว้
เมื่อมาถึงจุดนี้เขาจําได้ถึงการสนทนาระหว่างเขาและโจรที่ปล้นร้าน
เครื่ องประดับทะเลคราม
“ผูฝ้ ึ กยุทธ์! ศิลปะการต่อสู!้ ” หัวหน้าโจรได้กล่าวถึงไว้ในก่อนหน้านี้
เป็ นไปได้ไหมว่าพวกเขาเป็ นผูฝ้ ึ กศิลปะการต่อสู ?้
“เฮ้ย..ไอ้เด็กน้อยฉันพูดกับนายดี ๆ แล้วนะออกไปให้พน้ สายตาของ
พวกเราซะ” ชายวัยรุ่ นเหล่มองหวังเสี ยนด้วยสายตาของผูท้ ี่เหนือกว่า
และออกคําสัง่ ด้วยท่าทางที่หยิง่ ยโสแต่ถึงเขาพูดอย่างนั้นเขาก็ยงั คง
บังคับใช้กาํ ลังของเขาเพิม่ แรงบีบไปที่แขนของหวังเสี ยนอย่างช้า ๆ
และค่อย ๆ เพิม่ แรงขึ้นเรื่ อย ๆ
ค่อนข้างแข็งแกร่ ง! หวังเสี ยนตกใจขึ้นอีกเล็กน้อย เมื่อเขารู ้สึกถึง
ความแข็งแกร่ งของชายวัยรุ่ นผ่านแขนของเขา
ในเวลาเดียวกันเขาก็เริ่ มปล่อยกําลังเพิ่มเข้าไปอีกเพียงเล็กน้อยบน
แขนของวัยรุ่ น
“โอ๊ะ!”
“นายอยากลองดีง้ นั รึ อยากจะตายใช่ไหมไอ้หนู!” ชายวัยรุ่ นคําราม
เสี ยงดังอย่างดุเดือด
ชายวัยกลางคนและชายชราตกตะลึงขึ้นทันทีเมื่อพวกเขาได้ยนิ เสี ยง
ตะโกนทั้งสองคนรี บหันกลับมามองพร้อมกันอย่างรวดเร็ ว
“เสี่ ยวจิงหยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้แกจะฆ่าเขารึ ยงั ไง!” พวกเขาทั้งคู่ตะโกน
ออกไปเมื่อเห็นชายวัยรุ่ นยกขาขึ้นเตะไปทางหวังเสี ยนอย่างแรง
ชายวัยรุ่ นรู ้สึกว่าแขนของเขาเจ็บปวดและมีความรู ้สึกว่าแขนของเขา
สามารถฉีกขาดได้ตลอดเวลาเขาสับสนมึนงงและโกรธแค้นมันเป็ น
สัญชาตญาณเขาไม่สามารถหยุดนิ่งเฉย ๆ ได้ และรี บใช้เท้าเตะกลับ
อย่างเต็มแรงโดยไม่สนใจว่าฝ่ ายตรงข้ามจะเป็ นหรื อตาย
“นายนั้นแหล่ะคือคนที่จะตายยย!”
หวังเสี ยนเห็นการโจมตีอย่างเต็มกําลังของชายวัยรุ่ นที่ต้ งั ใจทําร้าย
เขา การแสดงออกของหวังเสี ยนเผยแรงกดดันอันเย็นยะเยือกขึ้นมา
ทันทีเขายืน่ มือออกมาโดยตรง
ลูกเตะแบบเต็มแรงของชายวัยรุ่ นนั้นถูกจับอย่างง่ายดายโดยมือซ้าย
ของหวังเสี ยนเพียงมือเดียว และมันไม่สามารถขยับได้เลยแม้แต่นอ้ ย
ในจังหวะนั้นหวังเสี ยนก็ยกขาของเขาขึ้นมาและเตะเข้าที่หน้าอก
ของชายวัยรุ่ นกระเด็นออกไปทันที
ตูมมม!
เขาปลิวกระเด็นจากแรงเตะที่รุนแรงและกระแทกลงบนโต๊ะหิ นข้าง ๆ
ต้นไม้ ชายวัยรุ่ นกระอักเลือดออกมาทันทีพร้อมกับส่ งเสี ยงร้องอย่าง
เจ็บปวด
“แก!…แกกล้าทําร้ายลูกชายฉัน.. แก…กล้าทําร้ายลูกชายของฉันยัง
งั้นเหรอ!”
ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริ บตา ตอนแรกพวกเขาคิดว่าหวังเสี ยนจะได้รับ
บาดเจ็บจากชายวัยรุ่ น อย่างไรก็ตามเพียงชัว่ พริ บตาชายวัยรุ่ นกลับ
เป็ นคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนกระอักเลือดออกมา
ชายวัยกลางคนตื่นตกใจอย่างมาก แต่อย่างไรก็ตามเขาเคลื่อนไหว
อย่างรวดเร็ วและเข้าโจมตีหวังเสี ยนเหมือนเสื อดาวตะปบเหยือ่
หวังเสี ยนชําเลืองมองไปที่ชายวัยกลางคนและเจตนาสังหารเริ่ มก่อ
ตัวขึ้นมาทันที
ความเร็ วของชายวัยกลางคนนั้นเร็ วกว่าชายวัยรุ่ นมาก อย่างไรก็ตาม
มันก็ยงั เชื่องช้าเกินไปในสายตาของหวังเสี ยน
เมื่อเขามองดูกาํ ปั้นที่โจมตีมาที่เขา เขายืน่ และกางมือของเขาออกมา
โดยตรง เขาหยุดและรับหมัดที่โจมตีมาอย่างเร็ วและรุ นแรงด้วยมือ
เดียวและหยุดโดยไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิ้วเดียว
ชายวัยกลางคนตกตะลึงในทันใด หมัดที่เขาใช้พลังทั้งหมดของเขา
ในการโจมตีแบบสุดกําลังถูกหยุดราวกับว่ามันเป็ นแค่เพียงเศษใบไม้
ที่ล่วงหล่นโดยที่ไม่ได้อยูใ่ นสายตาของเด็กหนุ่มตรงหน้าแม้แต่นอ้ ย
“อ่อนแอเกินไป ช่างอ่อนแอเสี ยจริ ง”
หวังเสี ยนยกหมัดขวาของเขาขึ้นมาง้างและค้างไว้ขณะที่พดู
เมื่อเขาพูดจบเขาโจมตีไปยังท้องของชายวัยกลางคนในทันที
“ตูมมม!”
“อ๊อกกก!”
พลังอันแข็งแกร่ งของมังกรศักดิ์สิทธิ์ส่งชายวัยกลางคนบินกระเด็น
ไปพร้อมกับพ่นเลือดสด ๆ สําลักออกมาทันที
“นี่..น้องชายนี่เป็ นเพียงความเข้าใจผิดกันเท่านั้น” ชายชราตะลึงงัน
เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มเอาชนะหลานชายและลูกชายด้วยการเตะและ
ต่อยอย่างง่ายดาย เขารี บพูดขึ้นขัดจังหวะอย่างรวดเร็ ว
หวังเสี ยนมองไปที่ชายชราและหรี่ ตาลงเล็กน้อย “ฉันไม่คิดว่านี่เป็ น
เพียงความเข้าใจผิด”
“น้องชาย…ฉันขอโทษแทนลูกชายและหลานของฉันฉันขอโทษฉัน
ซู เหลียนเจิ้น โปรดยอมรับคําขอโทษของฉันด้วย”
ชายชรารี บเข้ามาแล้วพูดกับหวังเสี ยน พร้อมด้วยผสานมือกําหมัด
ขวาในฝ่ ามือซ้ายและโค้งตัวลง
“โปรดยกโทษให้เราหลานชายและลูกชายของฉันไม่เห็นความยิง่ ใหญ่
ของเขาไท่ซานได้โปรดยกโทษด้วย คุณเป็ นคนที่ยงิ่ ใหญ่ขออย่าถือ
สาหาความเด็ก ๆ เหล่านี้เลยหากน้องชายยังขุ่นเคืองอยูไ่ ด้โปรด
ลงโทษฉันแทน” ชายชรากล่าวขอโทษอย่างซํ้า ๆ
แค่ก..แค่ก ๆ ๆ ! ชายชราตื่นเต้นเล็กน้อยและเริ่ มมีอาการไออย่าง
รุ นแรง เขารี บหยิบผ้าเช็ดหน้าสี ขาวออกมาเพื่อเช็ดปากของเขาและ
เลือดของเขาเต็มผ้าเช็ดหน้า
หวังเสี ยนมองไปที่ชายชรา เขาส่ ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า“ช่างเถอะ
ลืมมันไปซะ”
เขาไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลและชอบใช้ความรุ นแรง หากทัศนคติของ
ชายวัยรุ่ นนั้นดีและพูดกับเขาแบบปกติธรรมดาทัว่ ไป และไม่จู่โจม
ทําร้ายใช้ความรุ นแรงในการข่มขู่บงั คับเขา เขาก็คงจะไม่ตอบโต้
ยิง่ กว่านั้นเขายังไม่เข้าใจถึงระดับความแข็งแกร่ งของเขาเองที่เพิ่ง
เลื่อนระดับ เขาจึงโจมตีแบบธรรมดาโดยไม่ได้ควบคุมกําลังไว้เขา
คิดว่าอีกฝ่ ายเป็ นถึงผูฝ้ ึ กยุทธ์และคงจะแข็งแกร่ ง แต่พวกเขาอ่อนแอ
อย่างไม่คาดคิดโดยที่กระอักเลือดหลังจากโดนลูกเตะแบบส่ งเดช
ผูช้ ายวัยรุ่ นคนนี้ช่างโชคร้ายเกินไปเสี ยจริ ง
อ่อนแอเกินไป ช่างอ่อนแอเกินไป! นี่เป็ นผูฝ้ ึ กวิชายุทธ์และศิลปะ
การต่อสู ย้ งั งั้นเหรอ?
 ตอนที่ 33 ฉันจะไม่ รับมันมาเปล่ า ๆ
“พ่อ!!”
ชายวัยกลางคนคุกเข่าบนพื้นมีหยดเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก เขาทนต่อ
ความเจ็บปวดและยืนขึ้นด้วยร่ างกายที่สนั่ เทา เมื่อเขาเห็นพ่อของเขา
ไออย่างหนักและคายเลือดออกมา จากนั้นเขาก็เดินไปที่ดา้ นข้างของ
ชายชรา
“ฉันสบายดี..ไม่เป็ นไร” ชายชราโบกมือของเขาพร้อมใบหน้าซีด
เซียว “ไปดูเสี่ ยวจิงก่อนแล้วเรี ยกรถพยาบาลด้วย” ชายวัยกลางคน
ผงกหัวรับคํา
เขากวาดสายตาจ้องมองไปที่หวังเสี ยนและเดินไปหาลูกชายของเขา
อย่างรวดเร็ ว
“เสี่ ยวจิงลูกเป็ นยังไงบ้าง”
ใบหน้าของชายวัยกลางคนนั้นดูแย่มากเมื่อเขาวางมือลงบนหน้าอก
ของชายวัยรุ่ น เขารี บโทรศัพท์เรี ยกรถพยาบาลทันที
“ชายหนุ่มคนนี้แข็งแกร่ งขนาดนี้ได้อย่างไร ต่อให้ฉนั อยูใ่ นช่วง
สมบูรณ์ที่สุดหรื อทะลวงเข้าสู่ ระดับใหม่อีกขั้นก็คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู ้
ของเขา”
ซู เหลียนเจิ้น ไออีกครั้งขณะที่เขาสังเกตหวังเสี ยนด้วยความหวาดกลัว
ท่ามกลางสายฝนที่ตกค่อนข้างหนัก ตอนนี้อาการบาดเจ็บที่เขาเคย
ได้รับมาในอดีตก็ยงั มากําเริ บอย่างรุ นแรงอีกด้วย และหลานชายของ
เขายังมาล่วงเกินผูเ้ ชี่ยวชาญที่น่าเกรงขาม
เขาไม่ได้คาดหวังว่าพฤติกรรมที่หยิง่ ผยองของหลานชายของเขาจะ
นํามาซึ่ งความหายนะเช่นนี้
หากอีกฝ่ ายยืนยันที่จะไล่ตามและกําจัดพวกเขานัน่ จะเป็ นหายนะ
สําหรับตระกูล “ซู” เลยทีเดียว
เมื่อเขานึกถึงเรื่ องนี้ ซู เหลียนเจิ้น รู ้สึกว่าอาการบาดเจ็บของเขาแย่
ลงกว่าเดิมไปอีก
เขารี บขยับไปยังที่นงั่ ที่มีกระเป๋ าเอกสารของเขาวางอยู่ เขาหยิบสมุด
เช็คและเขียนจํานวนเงินมากถึง 10 ล้านหยวนโดยไม่ลงั เล
นี่เป็ นของขวัญในการขอโทษ แม้วา่ พวกเขาจะไม่สามารถเป็ นเพื่อน
กับชายหนุ่มได้ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถยอมให้ตวั เองและตระกูล
เป็ นศัตรู กบั ผูเ้ ชี่ยวชาญที่น่าเกรงขามในระดับนี้และเวลาแบบนี้ได้
หวังเสี ยนไม่ได้ใส่ใจเกี่ยวกับพวกเขาในขณะที่เขามองดูคนทั้งสาม
รุ่ นของตระกูลนี้
หากมีคนมากระตุน้ และยัว่ ยุฉนั ฉันจะจ่ายคืนให้สาสมอย่างแน่นอน
และฉันก็จะไม่ยวั่ ยุหรื อทําร้ายใครคนอื่นโดยไม่มีเหตุผลเช่นกัน
นี่เป็ นหลักการของหวังเสี ยนแม้วา่ เขาขณะนี้จะมีพลังที่แข็งแกร่ ง
อย่างมากก็ตาม
แน่นอนเขารู ้วา่ เขาจําเป็ นต้องกําจัดแหล่งที่มาของปัญหาทั้งหมด
หากพวกเขาเป็ นศัตรู กนั ในท้ายที่สุดเขาได้เคยเห็นในละครและ
อ่านนวนิยายมามากมาย
คนดี ๆ จะซวยและตายเพราะความเมตตาปัญหาของพวกเขาจะตาม
มาไม่รู้จกั จบสิ้ น และในขณะเดียวกันคนที่ร้าย ๆ ก็จะตายเพราะพูด
มากเกินไป
“น้องชาย…”
เมื่อหวังเสี ยนกําลังเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ แล้วกลับบ้าน แต่ชายชราก็
เดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ
“หื ม?” หวังเสี ยนยกคิ้วขึ้นเมื่อเขาหมุนตัวกลับมาและมองไปที่ชาย
ชรา
“หลานชายของฉันนั้นแย่เกินไปและทําให้คุณขุ่นเคือง ในตอนนี้ฉนั
มาที่นี่เพื่อขอโทษอย่างจริ งใจแทนเขา”
ชายชราจับเช็คด้วยมือทั้งสองข้างส่ งไปที่หวังเสี ยนอย่างนอบน้อม
“10 ล้านหยวน?” หวังเสี ยนตกใจเมื่อเห็นตัวเลขในเช็ค
10 ล้าน 10 ล้านหยวนเลยงั้นรึ ชายชรากําลังเสนอเงินจํานวนนี้เพือ่
เป็ นการขอโทษเขา
เขามองไปที่ชายชราด้วยอาการตกตะลึง
“ได้โปรดยอมรับมันด้วย” เมื่อเห็นว่าไม่ได้รับคําตอบจากหวังเสี ยน
เขาคิดว่าหวังเสี ยนจะไม่ให้อภัยพวกเขา ดังนั้นเขาจึงอ้อนวอนอีก
ครั้งด้วยท่าทีที่ค่อนข้างกังวลใจ
หลังจากพูดจบประโยคเขาก็เริ่ มมีอาการไอไม่หยุดอีกครั้ง เขาเอามือ
ปิ ดปากของเขาอย่างรวดเร็ ว แต่เลือดก็ยงั ไหลออกมาผ่านทาง
ช่องว่างของนิ้วมือ
หวังเสี ยนมองไปที่ชายชราและยืน่ มือรับเช็คมา
“ขอบคุณที่ให้อภัยพวกเราน้องชาย” ชายชราที่มีใบหน้าซี ดเซี ยวมี
รอยยิม้ จาง ๆ บนใบหน้าของเขา
“พ่อ!” เมื่อชายวัยกลางคนที่ดา้ นข้างได้ยนิ อาการไอเขาก็เป็ นห่วง
มากจนตะโกนเรี ยกอย่างกังวล
“ฉันจะไม่รับเงินนี้มาเปล่า ๆ” หวังเสี ยนมองไปที่ชายชรา พูดแล้ว
เขาก็วางมือบนหน้าอกของชายชราในทันที
“น้องชาย…นี่…” ชายชราตัวแข็งทื่อเมื่อหวังเสี ยนวางมือที่หน้าอก
ในระยะประชิดอย่างกะทันหันเนื่องจากเขาไม่ทนั ได้ต้ งั ตัวและไม่
สามารถต่อต้านได้เลย
หวังเสี ยนส่ งพลังงานมังกรเข้าไปในร่ างของชายชราโดยไม่พดู อะไร
สักคํา เกือบจะในทันทีสภาพของชายชราก็ปรากฏอยูใ่ นใจของหวัง
เสี ยน
“หื ม?” มีจุดดําที่หวั ใจ นอกจากนั้นเขายังพบพลังงานพิเศษแปลก ๆ
ในเส้นลมปราณทั้งแปดเส้นซึ่งกําลังปกป้องหัวใจของชายชราอยู่
มิฉะนั้นเขาคงจะตายไปแล้ว
พลังงานนี้เรี ยกว่าพลังภายในหรื อพลังลมปราณงั้นเหรอ
หวังเสี ยนรู ้สึกถึงการบาดเจ็บในร่ างกายของชายชราและยังมีขอ้
สงสัยอยูใ่ นใจของเขา
หวังเสี ยนกดฝ่ ามือแนบกับหน้าอกของชายชรา
ขณะที่เขากดฝ่ ามือเบา ๆ สองสามครั้งพลังงานมังกรก็พงุ่ ไปยังจุดที่
เป็ นจุดสี ดาํ ทันที
พลังงานมังกรเป็ นพลังงานที่ทรงพลังที่สูงสุ ดแห่งจักวาล มันสามารถ
เสริ มสร้างร่ างกายและยกระดับสัตว์ทะเลทั้งหลายได้ไม่วา่ จะมีขนาด
ใด เช่นนั้นมันจึงมีผลอย่างมากในการซ่อมแซมและรักษาด้วยเช่นกัน
หลังจากที่ได้ใช้พลังงานมังกร 100 คะแนนหวังเสี ยนก็กาํ จัดจุดด่าง
ดํารอบ ๆ หัวใจของชายชราได้จนหมด
เขากดฝ่ ามืออีกครั้งเมื่อเขาเห็นเลือดที่จบั ตัวเป็ นก้อนยังตกค้างอยูใ่ น
ร่ างของชายชรา
“นี่…!” เมื่อชายชราถูกปล่อยออกจากฝ่ ามือของหวังเสี ยน
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงกระแสของพลังงานอันอบอุ่นที่ห่อหุม้ หัวใจ
ของเขาไว้
หลังจากนั้นไม่นานเขารู ้สึกว่ามีอะไรบางอย่างพุง่ ออกมาจากลําคอ
ของเขาและเขาก็พน่ เลือดสี ดาํ ออกมามากมายเต็มปากไปหมดจน
มองดูแล้วค่อนข้างน่ากลัว!
“แกกําลังทําอะไร! หยุดเดี๋ยวนี้อย่าทําร้ายพ่อของฉันมิฉะนั้นฉันจะ
แลกชีวติ กับแก ฉันกับ..!. “
“หุบปาก!!!”
ชายวัยกลางคนกําลังกัดฟันและมีดวงตาสี แดงกํ่าขณะที่เขาเห็นพ่อ
ของเขากระอักและพ่นเลือดออกมาอย่างมากในขณะที่หวังเสี ยนวาง
ฝ่ ามือบนหน้าอก
อย่างไรก็ตามชายชราหยุดเขาก่อนที่เขาจะสามารถพูดจบประโยคได้
นํ้าเสี ยงแตกต่างจากเสี ยงที่เคยได้ยนิ มาก่อนเสี ยงของเขาตอนนี้น้ นั
เต็มไปด้วยพลังงาน
“น้องชาย คุณเป็ นผูม้ ีพระคุณของฉันขอบคุณ ขอบคุณมาก ๆ สําหรับ
การรักษาอาการบาดเจ็บของฉันขอบคุณจริ ง ๆ”
ชายชรา งอร่ างกายของเขาและประสานมือป้องหมัดขณะที่เขาโค้ง
คํานับต่อหวังเสี ยนอย่างจริ งใจ
ใบหน้าของเขาเป็ นสี แดงและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความ
ตื่นเต้นดีใจ
ขณะที่เขาถ่มเลือดสี ดาํ ออกมาเขาก็รู้ทนั ทีวา่ เขาหายจากอาการบาดเจ็บ
แล้ว
ชายชรารู ้อาการบาดเจ็บของเขาเกือบจะเป็ นอันตรายถึงชีวติ มันยาก
มากจนแทบจะไม่มีโอกาสรักษาให้หายได้
กระนั้นสิ่ งที่ชายหนุ่มคนที่อยูต่ รงหน้าเขานี้ สิ่ งที่เขาทําคือวางฝ่ ามือ
ของเขาที่หน้าอกของตัวชายชราและมันก็หายเป็ นปกติหลังจากการ
กดสองสามครั้ง นี่คือความสามารถแบบไหนกันนะ?
แม้แต่สาวกของ หมอเทวดา หรื อหนึ่งในแพทย์ที่มีทกั ษะสู งจาก
สมาคมศาลาสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ ก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้ดว้ ย
ความเร็ วระดับนี้
เขาเป็ นปราชญ์ทางการแพทย์มือหนึ่งหรื อไม่? หรื อลูกหลานของ
นักบุญแสงศักดิ์สิทธิ์? ถ้ามันเป็ นอย่างนั้นตระกูลฉันจะต้องไม่
ล่วงเกินเขา!
“ไม่เป็ นไรไม่ตอ้ งขอบคุณ เพราะนี่ถือว่าเป็ นค่ารักษาพยาบาลของ
คุณเลยละกัน” หวังเสี ยนโบกเช็คเงิน 10 ล้านในมือของเขา เขามอง
และเดินไปที่ชายวัยรุ่ นที่อยูใ่ นอาการโคม่า “และรวมของเขาด้วย”
ชายหนุ่มวัยรุ่ นไม่สามารถตําหนิใครได้คงได้แต่โทษโชคชะตาของ
เขาเท่านั้นเอง
เขาจงใจหาเรื่ องหวังเสี ยนและพยายามใช้กาํ ลังซึ่งหวังเสี ยนก็อยูใ่ น
สภาพที่โกรธเช่นกันและที่สาํ คัญหวังเสี ยนในขณะนั้นไม่ทราบ
ความแข็งแกร่ งของเขาเอง ในท้ายที่สุดชายหนุ่มผูโ้ ชคร้ายก็กระอัก
เลือดหลังจากโดนเตะจนเกือบทําให้เขาเสี ยชีวติ
แต่เนื่องจากชายชราให้เงิน 10 ล้านถือเป็ นการไถ่โทษ ซึ่ งหวังเสี ยนก็
ถือเป็ นค่ารักษาพยาบาลเพื่อจะได้สบายใจกับตัวของเขาเอง
หวังเสี ยนไม่ตอ้ งการใช้ประโยชน์จากความลําบากและการข่มขู่ผอู ้ ื่น
การใช้พลังงานมังกรมากกว่า 100 คะแนน เพื่อแลกกับเงิน 10 ล้าน
นั้นถือว่าเป็ นงานที่ดีสาํ หรับเขา
หวังเสี ยนเดินเข้ามาทางชายวัยรุ่ นและวางมือลงบนหน้าอกของเขา
หลังจากที่เขาส่ งพลังเข้าไปในร่ างกายของชายวัยรุ่ น
เขารู ้วา่ กระดูกซี่โครงของเขาหักหลายชิ้นหนึ่งในนั้นถูกเจาะทะลุ
ผ่านปอดของเขา อาการบาดเจ็บนี้ไม่เบา ถ้าไม่ใช่เพราะร่ างกายที่
แข็งแกร่ งของเขาตอนนี้เขาน่าจะตายไปแล้ว
หวังเสี ยนส่ ายหัวและรักษาชายวัยรุ่ นด้วยพลังมังกรของเขา
“อ่า..?” อาการบาดเจ็บของชายวัยรุ่ นค่อย ๆ หายไป เขาลืมตาขึ้นและ
เห็นหวังเสี ยนซึ่งอยูต่ รงหน้าเขา เขาอดไม่ได้ที่จะตัวสัน่ เทา
“หลานควรขอบคุณเขาที่รักษาหลานเขาให้อภัยและรักษาอาการ
บาดเจ็บของหลาน หลานควรจะขอโทษและขอบคุณเขาซะ
ในตอนนี้!”
“เสี่ ยวจิงขอโทษและขอบคุณเขา ในตอนนี้ผมู ้ ีพระคุณของเรารักษา
อาการของคุณปู่ ของลูกและอาการบาดเจ็บของลูกด้วยลูกควรขอบคุณ
เขา”
ชายวัยรุ่ นตกใจเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่ปู่และพ่อเขาพูด
เขาจ้องมองด้วยความหวาดกลัวไปที่หวังเสี ยนที่มีรอยยิม้ จาง ๆ ยืน
อยูต่ รงหน้าเขา คนผูน้ ้ ีมีพละกําลังที่น่าหวาดกลัวมากและสามารถ
เกือบจะฆ่าเขาได้ในหนึ่งการโจมตี
“พี่ใหญ่ฉนั ขอโทษฉันมันคนผิดเอง ฉันกระทําทุกสิ่ งอย่างเหมือน
อันธพาลมันเป็ นความผิดฉัน ฉันเสี ยใจจริ ง ๆ และทั้งหมดนี้ฉนั ต้อง
ขอบคุณพี่ใหญ่มาก ขอบคุณสําหรับการกระทําที่มีน้ าํ ใจของคุณ”
ชายวัยรุ่ นกล่าวอย่างรวดเร็ วโดยไม่เหลือทัศนคติที่เห็นแก่ตวั และ
หยิง่ ยโสเหมือนก่อนหน้านี้แม้เพียงน้อย
 ตอนที่ 34 ตระกูลศิลปะการต่ อสู้ โบราณ
เมื่อมาถึงจุดนี้ชายชราและวัยกลางคนกําลังมองดูชายวัยรุ่ นที่ฟ้ื นตัว
ขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าชายหนุ่มผูล้ ึกลับและแข็งแกร่ งคนนี้จะ
ยอมโยนเรื่ องบาดหมางที่มีก่อนหน้าทิ้งและรักษาอาการบาดเจ็บ
ให้แก่พวกเขา
ชายชราอดไม่ได้ที่จะมีความสุ ข เขารู ้สึกโชคดีเกี่ยวกับทัศนคติของ
เขาและการตัดสิ นใจที่ชาญฉลาดเพื่อให้ชายหนุ่มยกโทษและแสดง
ความจริ งใจด้วยเงิน 10 ล้าน
“เสร็ จแล้วล่ะ” หวังเสี ยนยืนขึ้นแล้วพูดกับชายชรา
เขามีความประทับใจที่ค่อนข้างดีกบั ชายชราและชายวัยกลางคน เมื่อ
ตอนที่ชายวัยรุ่ นโจมตีเขา เขาทั้งสองก็ตะโกนใส่ ชายวัยรุ่ นทันที
เพื่อให้เขาหยุด
ต่อจากนั้นชายชราก็ขอโทษด้วยความจริ งใจ ในขณะนั้นหวังเสี ยนก็
ได้ยกโทษให้พวกเขาแล้วถึงจากไปในตอนนั้น
แต่หลังจากนั้นชายชราก็มอบเงินให้เขา 10 ล้านเหรี ยญ! นี่คือเหตุผล
หลักสําหรับเขาที่จะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของกลุ่มชายชรา
“ขอบคุณน้องชาย” ชายชรา ซู เหลียนเจิ้น ยกมือขึ้นคารวะหวังเสี ยน
แล้วกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณผูม้ ีอุปการคุณ”
“ขอบคุณพี่ใหญ่”
ชายวัยกลางคนและชายวัยรุ่ นยังขอบคุณเขาอย่างต่อเนื่อง แม้วา่ ชาย
วัยรุ่ นคนนั้นอาจแก่กว่าหวังเสี ยน แต่เขาก็ยงั คงเรี ยกหวังเสี ยนใน
ฐานะพี่ใหญ่
ความแข็งแกร่ งและความสามารถในด้านการรักษาของหวังเสี ยนทํา
ให้เขาเกรงกลัวและเคารพหวังเสี ยนขึ้นมาทันที
“ไม่เป็ นไรพวกคุณจ่ายค่ารักษาพยาบาลแล้ว” หวังเสี ยนโบกมือแล้ว
พูดกับชายชรา
“น้องชาย หากจะพูดถึงค่ารักษาพยาบาลนั้นเทียบไม่ได้กบั ที่นอ้ งชาย
รักษาให้ฉนั เลย ฉันรู ้ดีถึงอาการบาดบาดเจ็บของตัวเองซึ่ งตัวฉันยัง
ไม่เคยคิดว่าจะสามารถรักษาตัวให้จนหายได้ หากมีสิ่งใดที่ตระกูล ซู
ของฉันสามารถช่วยเหลือน้องชายได้ ได้โปรดบอกเรา เราจะไม่
ปฏิเสธคุณเลย” ซู เหลียนเจิ้น พูดด้วยความจริ งใจ
หวังเสี ยนมองไปที่ชายชราและยิม้ เขาเปลี่ยนนํ้าเสี ยงของเขาก่อน
ดําเนินการต่อ “มีบางสิ่ งที่ผมอยากรู ้อยากเห็นและต้องการถามผู ้
อาวุโส คุณช่วยบอกผมได้หรื อไม่”
“ถ้าฉันรู ้อะไรมันจะไม่มีความลับสําหรับน้องชายเลย” ชายชราตอบ
อย่างรี บร้อน
“เกี่ยวกับการบ่มเพาะและวิชายุทธ์ผอู ้ าวุโสสามารถบอกรายละเอียด
กับผมได้ไหม” หวังเสี ยนถามอย่างสงสัย
เขาไม่มีความรู ้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู แ้ ละพลังภายในเลยอย่างน้อย
เขาต้องการที่จะรู ้วา่ ยังมีผฝู ้ ึ กยุทธ์มากน้อยเพียงใดในปัจจุบนั
“บ่มเพาะ?” ซู เหลียนเจิ้น ตกใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขาก็ต้ งั สติได้
อย่างรวดเร็ วและกล่าวว่า “วิธีการบ่มเพาะหรื อเพาะปลูกเพื่อฝึ กวิชา
ยุทธ์ในปัจจุบนั เป็ นที่รู้จกั กันในชื่อศิลปะการต่อสู โ้ บราณผูท้ ี่กา้ วเข้า
สู่ โลกของศิลปะการต่อสู โ้ บราณนั้นเป็ นที่รู้จกั กันดีน้ นั เราเรี ยกกันว่า
นักรบ ผูท้ ี่ฝึกฝนจนถึงระดับนักรบมีอยูป่ ะปนกับคนธรรมดาอยูไ่ ม่
มากนักในตัวเมือง นักรบส่ วนมากที่ฝึกฝนกันนั้นจะมีหลักใหญ่ ๆ
อยูส่ องอย่างแบบคือ”
“หนึ่งสื บทอดกันมาในครอบครัวหรื อคนในตระกูลเท่านั้นซึ่ งวิชา
ยุทธ์สาํ หรับการบ่มเพาะและวิชาสําหรับต่อสู น้ ้ นั เป็ นทักษะลับ
เฉพาะของคนในตระกูลเท่านั้น ที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณหรื อ
ตั้งแต่สมัยสงคราม”
“สองคือถ่ายทอดกันแบบในระบบสํานักหรื อนิกายซึ่งก็คือถ่ายทอด
วิชายุทธ์ต่าง ๆ ผ่านระบบศิษย์และอาจารย์แบบโบราณนั้นเอง”
“แต่นกั รบในปัจจุบนั ก็เริ่ มถูกควบคุมและซื้อตัวโดยบริ ษทั เงินทุน
ต่าง ๆ ซึ่งทําให้บางทีนกั รบ ไร้ระเบียบเหล่านี้จะสร้างความเดือดร้อน
ให้กบั คนธรรมดาทัว่ ไปอย่างมาก” ชายชราหันมองหวังเสี ยนอยูค่ รู่
หนึ่งแล้วกล่าวต่อ
“ศิลปะการต่อสู ส้ ามารถแยกออกเป็ นเก้าระดับผ่านการดูดซับพลัง
ทางจิตวิญญาณ การดูดซับพลังงานต้องผ่านการบ่มเพาะตามแนว
วิชายุทธ์ของแต่ละบุคคล เมื่อไปถึงระดับนักรบขั้นหนึ่งก็จะสามารถ
เปิ ดเส้นลมปราณในร่ างกายได้แต่การที่จะเปิ ดเส้นลมปราณทัว่ ทั้ง
ร่ างกายนั้นจําเป็ นต้องเปิ ดจุดชีพจรก่อน ซึ่ งการเปิ ดจุดชีพจรได้หนึ่ง
จุดนั้นเราถือว่านับเป็ นนักรบระดับขั้นที่หนึ่ง
เมื่อเปิ ดจุดชีพจรครบทั้งแปดจุดแล้วจะสามารถเชื่อมต่อกันเป็ นเส้น
ลมปราณหนึ่งสายเราจะเรี ยกระดับนี้วา่ ระดับนักรบขั้นเก้า เมื่อถึงขั้น
ที่เก้าแล้วและสะสมพลังงานและดูดซับพลังงานทางจิตวิญญาณ
เพียงพอและสมบูรณ์พวกเขาจะทะลางผ่านขั้นใหญ่ข้นั ถัดไปซึ่ งถูก
เรี ยกว่า “ขั้นกําเนิดลมปราณ” ผูเ้ ชี่ยวชาญ ขั้นกําเนิดลมปราณ เป็ น
ผูเ้ ชี่ยวชาญที่แท้จริ งของโลกนี้ ส่ วนฉัน ซู เหลียนเจิ้น ไม่ได้มีพรสวรรค์
มากนัก ฉันได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณโดยบังเอิญเมื่อฉันยังเป็ น
เด็กอยู่ ตอนนี้ฉนั อายุ 85 ปี แล้วฉันอยูท่ ี่นกั รบระดับ 6 เท่านั้นและเป็ น
อันดับที่หา้ ในเมืองเจียงเฉิ งแห่งนี้ ด้วยสิ่ งนี้ทาํ ให้ฉนั สามารถสนับสนุน
และสร้างตระกูล ซู ของฉันให้พอมีที่ยนื ในเมืองแห่งนี้ได้”
“โอ้..” หวังเสี ยนพยักหน้าและคิดอย่างรอบคอบเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่ชายชรา
พูด โลกนี้มนั ลึกลับมากและเขาจะไม่แปลกใจเลยถ้ามีผฝู ้ ึ กศิลปะการ
ต่อสู ม้ ากมายเป็ นกองทัพ
“ลูกชายของฉัน ซู เจี่ยหัว มีความสามารถที่ค่อนข้างดีปัจจุบนั เขา
เป็ นนักรบขั้น 5 และ ซู จิง หลานชายของฉันมีพรสวรรค์ดีที่สุดใน
ตระกูลเราเขาเป็ นนักรบระดับที่ 4” ชายชรากล่าวเสริ ม เขามองไปที่
หวังเสี ยนและพูดต่อ “ด้วยความแข็งแกร่ งของน้องชายฉันกลัวว่า
อย่างน้อยต้องเป็ นนักรบระดับ 7 อย่างแน่นอนคุณมีพรสวรรค์อย่าง
น่าเหลือเชื่อจริ ง ๆ ทั้ง ๆ ที่อายุเพียงเท่านี้”
ระดับนักรบขั้น 7 หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อย ระดับปั จจุบนั ของเขามี
เพียงขั้นที่สาม
อย่างไรก็ตามระดับขั้นที่ 3 ของเขาเป็ นระดับขั้นของมังกรศักดิ์สิทธิ์
กล่าวอีกนัยคือหนึ่งเขาสามารถต่อสู ก้ บั ผูฝ้ ึ กยุทธ์ของมนุษย์สูงกว่า
เขาได้ 4 ระดับอย่างสบาย ๆ
“ในระดับนักรบขั้น 4 สามารถหลบกระสุ นในระยะไกลได้และนักรบ
ระดับ 5 สามารถทนกระสุ นปื นได้แม้บาดเจ็บก็จะไม่ถึงแก่ความตาย
หากไม่โดนจุดสําคัญหรื อโดนระดมยิงใส่ เมื่อถึงระดับ 6 กระสุ น
ธรรมดาจะไม่เป็ นภัยคุกคามอีกต่อไปที่ระดับ 7 คุณสามารถมองเห็น
วิถีกระสุ นได้เลย”
“มีเพียงการระดมยิงด้วยปื นใหญ่หรื อระเบิดเท่านั้นที่เป็ นอันตราย
สําหรับระดับ 8 และ 9 จะมีความแข็งแกร่ งยิง่ ขึ้นไปอีกอย่างเท่าทวี
เมื่อฝึ กจนถึงขั้น ขั้นกําเนิดลมปราณคนนั้นผูน้ ้ นั อาจเป็ นถึงผูป้ กครอง
ของภูมิภาคเลยก็ได้” ซู เหลียนเจิ้น อธิบายอย่างช้า ๆ
หวังเสี ยนพยักหน้าและยิม้
“ขอบคุณสําหรับข้อมูลนี้ผมมีบางอย่างที่ตอ้ งทําในตอนนี้ ถ้างั้นผม
ขอตัวกลับไปก่อนนะ”
“เอ่อ..เพื่อนตัวน้อย ฉันจะให้เจี่ยหัวไปส่ งคุณก็แล้วกัน” ชายชราตอบ
อย่างรี บร้อน
“ไม่เป็ นไรผมเรี ยกแท็กซี่ไว้แล้ว” หวังเสี ยนส่ ายหัวและปฏิเสธ
ข้อเสนอ
“พี่ชายถ้างั้นผมจะไปส่ งพี่เองรถของผมอยูท่ ี่นนั่ !” ซู จิง พูดขึ้นทันที
และชี้ไปที่รถสปอร์ตของเขาที่จอดอยูข่ า้ ง ๆ
“ใช่ น้องชายปล่อยให้เสี่ ยวจิงไปส่ งคุณมันจะเร็ วกว่า” ชายชรา
สนับสนุน
“อืม…ยังงั้นก็ได้” หวังเสี ยนเห็นรถแท็กซี่ขบั ออกไปแล้วดังนั้นเขา
จึงไม่ปฏิเสธในครั้งนี้
“มาพี่ชายให้ผมช่วยถือของไปไว้ในรถให้”
ซู จิง กระตือรื อร้นขณะที่เขาหยิบกุง้ ขนาดใหญ่และปูที่ดา้ นข้าง
ก่อนที่จะวิง่ ไปที่รถสปอร์ตอย่างรวดเร็ วเพื่อเปิ ดประตูรถ
หวังเสี ยนพยักหน้ากับ ซู จิง และนัง่ ลงฝั่งตรงข้ามคนขับ
ซู จิง ยิม้ และปิ ดประตูอย่างระมัดระวัง
“เสี่ ยวจิง!” เมื่อพวกเขากําลังออกรถไป ซู เหลียนเจิ้น และชายวัย
กลางคนเดินเข้ามาและเรี ยกเขาไว้
“ปู่ พ่อ” ซู จิง เดินออกมาจากรถและถามอย่างสงสัย
“นี่คือบัตรสมาชิกระดับสู งสําหรับ ซัมเมอร์ซนั รี สอร์ท ของเรานํา
มันมอบให้นอ้ งชายตัวน้อย และเจ้าต้องปฏิบตั ิต่อเขาอย่างดีนี่อาจ
เป็ นโอกาสสําหรับตระกูล ซู ของเราจําไว้! ตระกูล ซู ของเรายัง
อ่อนแอมาก” ซู เหลียนเจิ้น สัง่ ซู จิง อย่างเข้มงวด
“มัน่ ใจได้เลยท่านปู่ ผมรู ้วา่ ผมต้องทําอะไรและจะไม่มีปัญหาแน่นอน”
ซู จิง พยักหน้าอย่างเคร่ งขรึ ม
“หื มม ดี รี บไปส่ งเขาเถอะ”ซู เหลียนเจิ้น ตบบนไหล่ของเขาเบา ๆ
“ครับ” ซู เหลียนเจิ้น เข้าไปในรถของเขาทันที
“พี่ชายคุณจะไปที่ไหน”
“มหาวิทยาลัย เจียงเฉิ ง” หวังเสี ยนตอบพร้อมกับยิม้ เมื่อได้ยนิ ซู จิง
เรี ยกเขาพี่ชายใหญ่ เขาเห็นคราบเลือดบนเสื้ อผ้าของ ซู จิง แล้วคิด
กับตัวเอง
“หรื อว่าคนรวยพวกนี้ตอ้ งโดนตีแล้วถึงจะเชื่อง”
“เอาล่ะพี่ชาย พี่เป็ นนักเรี ยนของ มหาลัยเจียงเฉิ ง งั้นเหรอผมก็จบ
การศึกษาจากมหาวิทยาลัยนั้นเหมือนกัน” ซู จิง กล่าวด้วยใบหน้าที่
ยิม้ แย้ม เขาสตาร์ทรถและเห็นหวังเสี ยนพยักหน้า เขาจึงหยิบบัตร
สมาชิกระดับสู งสําหรับตระกูลของซัมเมอร์ซนั รี สอร์ทที่ปู่ของเขา
ส่ งให้หวังเสี ยน
“พี่ชายนี่เป็ นบัตรสมาชิกระดับสู งสําหรับคนในตระกูลของเราเท่านั้น
ถึงมีมนั ได้ พี่ชายสามารถเพลิดเพลินกับบริ การที่ดีที่สุดในซัมเมอร์
ซันรี สอร์ท ของเราได้ มันฟรี ทุกอย่างสําหรับพี่ชาย หากพี่มีเวลา
สามารถพาเพื่อนมาด้วยได้”
“บัตรสมาชิกครอบครัว” หวังเสี ยนประหลาดใจที่เห็นการ์ดใบนี้
“ซัมเมอร์ซนั รี สอร์ทเป็ นธุรกิจของตระกูลนายงั้นรึ ?”
“ใช่ พี่ชายนอกจากนี้ยงั มีโรงแรมนานาชาติซมั เมอร์ซนั ที่อยูใ่ นใจ
กลางเมืองบัตรใบนี้ยงั สามารถใช้ที่น้ นั ได้ดว้ ยอีกเหมือนกัน” ซู จิง
กล่าว
จนถึงตอนนี้ตระกูล ซู ได้ออกบัตรดังกล่าวให้แก่คนนอกตระกูล
เพียงสองใบเท่านั้น ผูท้ ี่ครอบครองบัตรใบนี้สามารถเพลิดเพลินกับ
บริ การที่ดีที่สุดในซัมเมอร์ซนั รี สอร์ทโดยไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ
ตลอดไป
ยิง่ ไปกว่านั้น “บัตรสมาชิกครอบครัว” เป็ นการให้เกียรติสูงสุ ดของ
คนในตระกูลเพื่อแสดงถึงความสนิทสนมและสามารถช่วยให้
ระยะห่างระหว่างพวกเขาสั้นลง
“ไม่เป็ นไร” หวังเสี ยนก็ตกตะลึงเล็กน้อยเขาไม่ได้คาดหวังว่าตระกูล
คนพวกนี้ นั้นจะเป็ นเจ้าของซัมเมอร์ซนั รี สอร์ทนี่อธิบายได้วา่ ทําไม
พวกเขาถึงได้ใช้เงินชดเชย 10 ล้านเหรี ยญอย่างง่ายดาย
“พี่ชายคุณ ช่วยยอมรับมันเถอะครับ ผมทําตามคําสัง่ ของปู่ และพ่อ
ของผม ไม่เช่นนั้นผมคงจะถูกพวกเขาจัดการแน่นอนเมื่อผมกลับไป
พี่ชายนึกว่าช่วยผมเถอะนะนะ..นะ”
ซู จิง หันกลับมาทําท่าทางอย่างน่าสงสารน่าเวทนา
“เฮ้ยย..อะไรกันว่ะ!!” หวังเสี ยนพูดไม่ออกเมื่อเห็นว่าเขาทําท่าอย่าง
นั้น
“นายจะมาแสดงความน่ารัก น่าสงสารแบบนี้ไม่ได้นะโว้ยย!!นี่มนั
แนวฮาเร็ มนะเฟ้ยยย!!ไม่วาย” หวังเสี ยนทําหน้าเหวอ และแอบด่าใน
ใจ และยังจะเรี ยกฉันว่า ‘พีช่ าย’ อีกด้วย
 ตอนที่ 35 การตกลงและการปฏิเสธ
“พี่ใหญ่ดูแลตัวเองด้วย”
ซู จิง ส่ ง หวังเสี ยนไปที่ประตูมหาลัยและโบกมือให้เขาอย่าง
กระตือรื อร้น
หวังเสี ยนพยักหน้า เขาหิ้วถุงกุง้ มังกรและปูกลับไปเข้ามหาลัยไป
“เฮ้ออ!” ซูจิง ถอนหายใจเสี ยงดังออกมาอย่างโล่งอก เมื่อเขามองไป
ทางด้านหลังของ หวังเสี ยนที่กาํ ลังเดินหายลับตาไป จากนั้นเขามอง
ไปที่ โทรศัพท์ที่เขาได้เพิ่มเพื่อนใน Wechat กับหวังเสี ยนไว้แล้ว
ตุบบ!
เมื่อหวังเสี ยนกลับมาถึงที่หอ้ งของเขาเขาก็โยนกุง้ มังกรและปูลงใน
อ่าง จากนั้นเขาดูที่บตั รสมาชิกครอบครัวของซัมเมอร์ซนั รี สอร์ท
และเช็คราคา 10 ล้านหยวน
“ฉันจะเอาเช็คไปขึ้นเงินเข้าบัญชีไว้กบั ธนาคารก่อนละกัน”
เวลา 16.00 น. หวังเสี ยนใส่ บตั รสมาชิกครอบครัวไว้ในกระเป๋ า
สตางค์ของเขาและออกไปพร้อมกับเช็ค
เขาขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์ของเขาไปยังธนาคารที่ใกล้ที่สุด หลังจาก
ฝากเช็คแล้วยอดเงินคงเหลือของเขาทะลุ 20 ล้าน
“ทําไมนายมันถึงเก่งอย่างนี้นะ หวังเสี ยน รวยเป็ นเศรษฐีต้ งั แต่อายุ
ยังน้อย ๆ ด้วยเงินมากกว่า 20 ล้านทั้งหล่อและรวยจริ ง ๆ แถมยัง
ฉลาดอีกด้วยนะเนี่ย เฮ้ออออ..!”
หวังเสี ยนยิม้ และพูดกับตัวเองพลางโยนบัตรธนาคารของเขาขึ้น ๆ
ลง ๆ ไปในอากาศราวกับว่าเขาเป็ นหนุ่มเพลย์บอยมาดเท่ห์ ก่อนที่
เขาจะกลับขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยข์ องเขาขับออกไป
จากนั้นเขาก็ซ้ือเครื่ องใช้เครื่ องครัวใหม่ซอสเครื่ องปรุ งต่าง ๆ ฯลฯ
เมื่อเขาอยูท่ ี่ซุปเปอร์มาร์เก็ต
หลังจากเสร็ จสิ้ นทุกอย่างก็ผา่ นไปแล้ว 5 โมงเย็น หวังเสี ยนหยิบ
โทรศัพท์ออกมาและโทรเฟชทามเรี ยก กวนชูชิง
“สวัสดีหวังเสี ยน!”
เมื่อได้รับเฟชทามจากหวังเสี ยนกวนชูชิงผูซ้ ่ ึ งกําลังรู ้สึกหดหู่หลังจาก
ที่คุยโทรศัพท์กบั พ่อของเธอในก่อนหน้านี้กเ็ ริ่ มอารมณ์ดีข้ ึนมา
“คืนนี้คุณว่างไหม? ผมมีกงุ้ มังกรและก็ปูอีกสองสามชนิด อยาก
ทําอาหารกลางแจ้งบ้างไหม?”
หวังเสี ยนถามกวนชูชิงพร้อมด้วยรอยยิม้ เมื่อวานตอนออกไปทาน
อาหารที่ถนนโบราณ กวนชูชิง บอกกับเขาว่าต้องเลี้ยงอาหารทะเล
เธอคืนเพราะว่าหวังเสี ยนกินอาหารเยอะทําให้เธอต้องจ่ายค่าอาหาร
แพง
“คืนนี้เหรอ! มีกงุ้ มังกรตัวใหญ่ ๆ ด้วยใช่ม้ ยั ” กวนชู่ชิงยิม้ แล้วถาม
ออกมาเมื่อเธอได้ยนิ คําถามของหวังเสี ยน ทําให้ดวงตาของเธอสดใส
ขึ้นมา
“แน่นอน ผมมีกงุ้ มังกรตัวใหญ่ ๆ และปูขนและปูทะเล แถมผมจะ
เปลี่ยนเมนูให้คุณแต่คงต้องรออีกสักสองสามวันนับจากนี้” หวัง
เสี ยนหัวเราะเบา ๆ และตอบกลับ
“เชอะ..แล้วฉันจะเกาะติดคุณเลยล่ะต่อจากนี้ไปฉันจะได้กินอาหาร
ชั้นเลิศระดับหรู หราบ่อย ๆ ”
กวนชูชิงไม่สามารถซ่อนรอยยิม้ และความสุ ขของเธอได้ซ่ ึงมัน
แสดงออกทางใบหน้าของเธอ
“แน่นอนไม่มีปัญหางั้นมาที่ลานบาร์บีคิว ที่เนินเขาตะวันออกที่เดิม
นะเจอกันหลังเลิกงาน” หวังเสี ยนพยักหน้า
“โอเคร” กวนชูชิงพยักหน้าและวางสายพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไป
ด้วยรอยยิม้ ขณะยังถือโทรศัพท์อยู่
“ชูชิง!”
ทันใดนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งขัดจังหวะจินตนาการของเธอ
“อ้าว? หัวหน้าโจว!” กวนชูชิงหมุนตัวและเรี ยกชื่อออกมาอย่าง
รวดเร็ วเมื่อเธอเห็นชายหนุ่ม
“จะมีการสังสรรค์เล็ก ๆ ในคํ่าคืนนี้มนั เป็ นการเฉลิมฉลองการปิ ด
ดีลสิ นค้าระหว่างประเทศของแผนกเรา” ชายหนุ่มมองไปที่กวนชูชิง
พร้อมกับแววตาแห่งความต้องการ
“ห๊ะ…คืนนี้ฉนั ไม่วา่ งหัวหน้าโจวฉันไม่คิดว่าฉันจะไปได้ฉนั สัญญา
กับเพื่อนไว้วา่ จะทานข้าวด้วยกัน!”
กวนชูชิงตกใจเล็กน้อยและเธอส่ ายหัวอย่างรวดเร็ วและปฏิเสธ เธอ
สัญญากับหวังเสี ยนไว้แล้ว
“อ้าว..ทําไมล่ะ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “พวกเราแปดคนจากทีมงาน
ธุรกิจและทีมแปลจะมารวมตัวกันในคืนนี้แม้วา่ คุณจะเป็ นพนักงาน
ชัว่ คราว แต่กไ็ ม่ควรพลาดเช่นกัน ไปเถอะ ชูชิง เราจะไปร้านอาหาร
ชื่อดังชั้นหนึ่งที่อยูใ่ กล้ ๆ นี่เอง “
“แต่…” กวนชูชิงทําหน้าใจเมื่อเธอได้ยนิ คําพูดของเขา “แต่ฉนั สัญญา
กับเพื่อนไว้แล้วถ้าไม่ไป…”
“คุณมีเพื่อนกี่คนทําไมไม่ชวนเพื่อนคุณมาด้วยกันละพวกเราทุกคน
เป็ นวัยรุ่ นอยูน่ ่าจะเข้ากันได้ง่ายขึ้น”ชายหนุ่มกล่าวหลังจากสังเกต
เห็นการแสดงออกของกวนชูชิง
“แค่คนเดียว แต่…” กวนชูชิงย่นคิว้ ของเธอชิดกันขณะที่เธอค่อนข้าง
ลังเล
“ไม่ตอ้ งกังวลหรอกชวนมากินข้าวด้วยกันคุณเป็ นนักศึกษาที่มหาลัย
เจียงเฉิง ผมอาจไปมหาลัยเพื่อรับสมัครคนที่มีความสามารถในอนาคต
ตอนนั้นบางทีพวกเพื่อน ๆ คุณทุกคนอาจสามารถเข้าร่ วมทํางานกับ
บริ ษทั เราได้กไ็ ด้นะ!” ชายหนุ่มโบกมือยิม้ แล้วพูดอย่างใจดี
เมื่อเห็นทัศนคติของเขากวนชูชิงก็รู้วา่ มันหักหน้าเขาถ้าเธอยังคง
ปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงลังเลและพยักหน้า “ฉันจะถามเพื่อนของฉัน
ดูก่อน”
“โอเคโทรหาเพื่อนของคุณ คุณไม่ควรจะพลาดการสังสรรค์ในคืน
นี้!” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่ขยับเน็คไทของเขาเบา ๆ
“ก็ได้” กวนชูชิงพยักหน้า เธอหยิบโทรศัพท์แล้วเดินหลบออกไปที่
ด้านข้าง
ชายหนุ่มลูบริ มฝี ปากของเขาเบา ๆ “จะดีกว่าถ้าเพื่อนของเธอเป็ น
ผูห้ ญิง แต่มนั ก็ไม่สาํ คัญ ว่ามันจะเป็ นผูช้ ายหรื อผูห้ ญิงหรอก”
เขายิม้ อย่างมัน่ ใจก่อนที่จะกลับไปที่โต๊ะทํางานของเขา
หวังเสี ยนนึกสงสัยเมื่อเขาเห็นหมายเลขของกวนชูชิงทางโทรศัพท์
พวกเขาเพิ่งคุยกันจบไปเมื่อไม่นานมานี้
“ทําไมคุณโทรมาอีกล่ะ” เขาถาม
“หวังเสี ยนมีการชุมนุมสังสรรค์กบั เพื่อนร่ วมงานคืนนี้หวั หน้าของ
ฉันต้องการให้ฉนั ไปไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้น” กวนชูชิงกล่าว ก่อนที่
หวังเสี ยนจะพูดอะไรเธอก็พดู อย่างรวดเร็ วว่า “ฉันบอกหัวหน้าแล้ว
แต่เขาขอให้ฉนั พาเพื่อนมาด้วยทําไมนายไม่มาร่ วมกับเราด้วยล่ะ?”
“ผมคิดว่ามันไม่สมควรนะ” หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อยกับคําชวนของ
เธอ จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและปฏิเสธเธอ “นี่เป็ นการรวมกันของเพื่อน
ร่ วมงานใน บริ ษทั ของคุณมันไม่เหมาะสมสําหรับผมที่จะไป”
“หวังเสี ยนนายสามารถ…สามารถ...นายมาเพื่อฉันได้ไหม…ฉันอยู่
ที่นี่แค่สองวันและฉันไม่คุน้ เคยกับเพื่อนร่ วมงานคนอื่น ๆ เลย
นอกจากนี้ฉนั ก็กะว่าจะไม่ทาํ งานที่นี่นานเกินไป.. ถ้านายอยูท่ ี่นี่กบั
ฉัน..ฉันก็สามารถคุยกับนายได้…กับคนอื่นฉันไม่รู้จะคุยอะไรและ
อีกอย่างสถานที่น้ นั อยูท่ ี่ร้านอาหารชั้นหนึ่งใกล้ ๆ มหาลัยเราเอง…
นะนะน้าา.. ” กวนชูชิงลากคําพูดสุ ดท้ายของเธอออกมาดูเหมือนจะ
วิงวอนเขาอย่างน่าสงสาร
“โอ้ว.…” หวังเสี ยนลังเล แต่ในที่สุดเขาก็พยักหน้า “ก็ได้..ตกลง”
“ฮิฮิฮิ..ขอบคุณนะเมื่อฉันได้รับเงินเดือนแล้วฉันจะเลี้ยงข้าวนายด้วย
ล่ะ”
เมื่อได้ยนิ ว่าหวังเสี ยนตกลงยินยอมไปกวนชูชิงก็มีความสุ ขมากและ
เธอก็หวั เราะคิกคักขึ้นทันที
“ผมจะกินให้เงินคุณหมดเลย” หวังเสี ยนกล่าวตอบพร้อมกับยิม้
พวกเขานัดเวลากันและวางสายโทรศัพท์
“อย่างมากฉันก็เอาเงินไปด้วย ถ้ามีปัญหาอะไรฉันก็กินและจ่ายของ
ฉันเองเพราะมันเป็ นการรวมตัวของเพื่อนร่ วมงานของเธอ”
หลังจากหวังเสี ยนวางโทรศัพท์ของเขากับกวนชูชิง เขาล้วงกระเป๋ า
ของเขาและยักไหล่เบา ๆ ตอนนี้เขามีเงินในบัตรมากกว่า 20 ล้านเขา
จึงมีความมัน่ ใจไม่วา่ จะไปที่ไหน
ซ่าา!ซ่าา!
หลังจากนั้นเขาเทนํ้าใส่ อ่างและเก็บกุง้ มังกรและปูไว้แล้ว เขาก็
เปลี่ยนเสื้ อผ้า แต่โทรศัพท์ของเขาก็ส่งเสี ยงดังขึ้นอีกครั้ง
“หลาน ชิงเยว่?” หวังเสี ยนเปิ ด Wechat ของเขาและรู ้สึกตกใจเมื่อ
เห็นข้อความของเธอ
“หลาน ชิงเยว่ ขอให้ฉนั ออกไปทานอาหารเย็นด้วย ดูเหมือนว่าฉัน
จะเป็ นที่ตอ้ งการของสาว ๆ ซะจริ ง ๆ เลย ทําไมฉันต้องเกิดมาหล่อ
ขนาดนี้ดว้ ยน้าา!”
…….(¬_¬)……
เขาสัมผัสใบหน้าของเขาในขณะที่เขาพูดกับตัวเอง อย่างไรก็ตามเขา
ปฏิเสธเธอและตอบเธอไป “คืนนี้ผมนัดทานข้าวเย็นกับเพื่อนไว้แล้ว
ขอโทษทีนะเอาไว้คราวหน้าละกัน!”
ในขณะเดียวกัน หลาน ชิงเยว่ ก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อเธอนัง่ อยูบ่ นโซฟา
ในวิลล่าสุ ดหรู นี่เป็ นครั้งแรกที่เธอชวนผูช้ ายออกไปทานอาหารคํ่า
ขณะที่เธอนึกภาพคนที่กอดเธอในวันที่อนั ตรายที่สุดในชีวติ เธอ เธอ
ก็ต้ งั ตารอคําตอบและรู ้สึกเป็ นกังวล
ดังนั้นเมื่อเสี ยงการแจ้งเตือนดังขึ้นเธอจึงรี บตรวจสอบอย่างรวดเร็ ว
“ถูกปฏิเสธ เขาปฏิเสธฉันจริ ง ๆ ด้วย ” หลาน ชิงเยว่ งงงันเมื่อเธอ
มองดูขอ้ ความ เธอรู ้สึกถึงบางสิ่ งที่แปลก ๆ ในหัวใจมันค่อนข้าง
สับสนและอึดอัดอย่างมากภายในตัวเธอ
เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะถูกปฏิเสธในครั้งแรกที่เธอถามผูช้ ายเพื่อ
ออกไปทานอาหารเย็น
 ตอนที่ 36 ฉันจะซื้อ
บรู มมม! บรู มมม!
หวังเสี ยนขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยเ์ พื่อไปร้านอาหาร ชั้นหนึ่ง
อย่างไรก็ตามเขาไม่ทราบว่าการปฏิเสธของตัวเองทําให้เกิดผลกระทบ
ครั้งใหญ่เป็ นอย่างมากต่อผูห้ ญิงที่มีเกียรติและเยือกเย็นคนหนึ่ง
“ยินดีตอ้ นรับค่ะ”
เมื่อเขาเข้าไปในร้านอาหารระดับเฟิ ร์สคลาสพนักงานสองคนที่
ทางเข้าก็พดู จาต้อนรับอย่างนอบน้อม
“คุณลูกค้านัง่ กี่ที่คะ?” พนักงานเสิ ร์ฟเดินมาถาม
“ผมกําลังรอเพื่อนอยูค่ รับ” หวังเสี ยนพูดกับพนักงานเสิ ร์ฟ
“ทราบแล้วค่ะได้โปรดรอที่นี่นะคะฉันจะนํานํ้าชามาให้ค่ะ”
พนักงานเสิ ร์ฟได้รับการฝึ กฝนมาอย่างดีและชี้ไปที่โซฟาที่เป็ นมุม
สําหรับให้ลูกค้าได้ผกั ผ่อน หรื อรอกลุ่มเพื่อน หลังจากนั้นเธอก็ไป
ริ นนํ้าชานํามาส่ งให้เขาหนึ่งถ้วย
หวังเสี ยนพยักหน้าและนัง่ ด้านข้าง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
และเริ่ มเล่นในขณะที่รอกวนซู่ชิงที่จะมาถึง
แป๊ ะ! แป๊ ะ! แป๊ ะ! แป๊ ะ! (เสี ยงตบมือ)
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่อยูท่ ี่ไหน”
ในขณะนั้นคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้า ชายหนุ่มคนหนึ่ง
คาบบุหรี่ ในปากพร้อมกับถามคําถามกับพนักงานเสิ ร์ฟ
“พวกคุณคือใครคะคุณมีนดั กับผูอ้ าํ นวยการหลี่หรื อคะ?” เสี ยงของ
พนักงานต้อนรับค่อนข้างตึงเครี ยดแต่กย็ งั คงมีความสุ ภาพต่อกลุ่ม
ชายสี่ คนที่เดินเข้ามา
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่เป็ นคนที่นดั กับเรามากกว่าเขาอยูท่ ี่ไหน” ชายหนุ่ม
ตอบ พร้อมกับทําสายตาเจ้าชูแ้ ละลามกใส่ พนักงานสาวสวยที่ยนื
ต้อนรับอยูห่ น้าประตู
“ขาวอวบทั้งคู่เลย..น่า…จริ ง ๆ”
พนักงานสาวทั้งคู่ขมวดคิว้
“ผูอ้ าํ นวยการโจว! พวกคุณมาตรงนี้ดีกว่า! พื้นที่ในสํานักงานมันคับ
แคบไปหน่อยเราจะนัง่ ที่นี่กนั ?”
ในขณะนี้น้ นั ผูอ้ าํ นวยการหลี่เดินออกจากห้องเล็กด้านในหลังโต๊ะ
แคชเชียร์ และมีชายวัยกลางคนติดตามเขาและเดินมาพร้อมกัน
เมื่อได้ยนิ เสี ยงของผูอ้ าํ นวยการหลี่ปากของหวังเสี ยนก็มีรอยยิม้
เล็กน้อยเขาหันความสนใจไปทางเสี ยงนั้นทันที
ในขณะนี้ผอู ้ าํ นวยการหลี่ไม่ได้ดูร่าเริ งเหมือนในตอนเช้าอีกต่อไป
ในความเป็ นจริ งเขาดูซีดเซียวเล็กน้อยและดูเหนื่อยล้า
ชายวัยกลางคนข้าง ๆ เขาก็ดูไม่ดีเช่นกัน
“โอ้..ผูอ้ าํ นวยการหลี่คุณดูไม่ดีเลยนะ ฮี่ฮี่ฮี่” ชายหนุ่มมองผูอ้ าํ นวยการ
หลี่เห็นได้ชดั ว่าเขาตั้งใจล้อเลียน
“ฉันเป็ นไข้เมื่อเช้านี้และรู ้สึกไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ” ผูอ้ าํ นวยการหลี่
เดินตรงเข้าไปและเชิญพวกเขาเข้าไปในร้าน
“ฮิฮิ” ชายหนุ่มยิม้ และหัวเราะเบา ๆ และเดินตามผูอ้ าํ นวยการหลี่ไป
ชายอีกสามคนที่มากับเขาพวกเขาก็เดิยตามไปด้วยเช่นกัน
ที่โซฟาในพื้นที่รับแขกไม่ไกลจากที่หวังเสี ยนนัง่ อยู่ กลุ่มชายหนุ่ม
มองไปที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่และพูดว่า
“ผมแปลกใจจริ ง ๆ ที่ได้รับการติดต่อจากผูอ้ าํ นวยการหลี่ หลังจาก
หนึ่งเดือนที่แล้วที่ผมเชิญคุณมางานเลี้ยงและขอซื้อร้านอาหารของ
คุณอย่างไรก็ตามคุณปฏิเสธในตอนนั้น แล้วตอนนี้…คุณเปลี่ยนใจ
แล้วใช่ไหม? “
“ใช่ฉนั เปลี่ยนใจแล้วฉันมีแผนธุรกิจอื่นที่ดีกว่าในการทําร้านอาหาร
ดังนั้นฉันจึงเตรี ยมที่จะขายร้านอาหารชั้นหนึ่งแห่งนี้”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่นงั่ ที่ดา้ นข้างยกถ้วยนํ้าชาที่บริ กรเสิ ร์ฟและฝื นให้มี
รอยยิม้ จาง ๆ
“โอ้ว..จริ งงั้นรึ ถ้างั้นในกรณี น้ ีผอู ้ าํ นวยการหลี่ตอ้ งการขายให้ฉนั
เท่าไหร่ หล่ะ” ขอบปากของชายหนุ่มนั้นโค้งขึ้น เขาเอนหลังบน
โซฟาและดูเหมือนจะเห็นว่านี่เป็ นเรื่ องตลก
“เท่ากับข้อเสนอก่อนหน้าของผูอ้ าํ นวยการโจว 23 ล้านหยวน!”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่มองที่เขาแล้วพูด
“อะไรนะ 23 ล้าน?” ชายหนุ่มแสร้งทําเป็ นตกใจ “ผูอ้ าํ นวยการหลี่
ข้อเสนอ 23 ล้าน คือของวันนั้น วันที่ผมไปขอเสนอซื้อกับคุณเอง
ราคาย่อมสู ง ส่ วนวันนี้คุณมาหาผมเพื่อที่จะขายมันราคาจะยังคงเป็ น
23 ล้านหยวนได้อย่างไร”
“ยิง่ กว่านั้น…” ชายหนุ่มหยุดและมองดูผอู ้ าํ นวยการหลี่อย่างเย็นชา
“ในตอนนั้นผมต้องการซื้ อสถานที่แห่งนี้ แต่ผอู ้ าํ นวยการลี่ไม่เต็มใจ
ที่จะขายผมเลยเพิง่ ซื้ อร้านอาหารที่ห่างเพียงไม่กี่กา้ วจากที่นี่และกําลัง
ตกแต่งปรับปรุ งมันอยู่ ผมยังคงคิดตั้งใจจะแข่งขันทําร้านอาหารกับ
คุณโดยตรงในอนาคต! “
เมื่อได้ยนิ ชายหนุ่ม การแสดงออกของผูอ้ าํ นวยการหลี่เปลี่ยนไป
อย่างน่ากลัว เขาตอบอย่างเฉียบขาด
“ร้านอาหารระดับเฟิ ร์สคลาสของฉันก่อตั้งและมีฐานลูกค้ามาประมาณ
ห้าถึงหกปี แล้วและชื่อเสี ยงของมันก็แพร่ กระจายไปทัว่ เจียงเฉิ ง
แม้วา่ คุณต้องการที่จะแข่งขันกับฉันโดยตรงเราก็ไม่กลัวตราบใดที่
ฉันและร้านอาหารชั้นหนึ่งยังคงอยู่ ร้านอาหารของคุณไม่มีทางมี
ลูกค้าเข้าไปกินอย่างแน่นอน! “
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่ … สิ่ งที่คุณกําลังพูดคือผมไม่ควรเปิ ดร้านอาหาร
ใกล้ ๆ ที่นี่ใช่ไหมแต่ควรซื้อร้านอาหารเพื่อทําต่อจากคุณงั้นเหรอ?
ผมใช้จ่ายไปแล้วกว่า 10 ล้านหยวนและควรใช้เงินเพือ่ ซื้อร้านอาหาร
ของคุณเพิ่มด้วยงั้นเหรอ” ชายหนุ่มมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม
“ที่คุณจ่ายไป 10 ล้านเพราะคุณซื้ออาคาร ฉันเชื่อว่าค่าใช้จ่ายในการ
ปรับปรุ งใหม่รวมถึงการซื้ออุปกรณ์และหาคนงานเพื่อทําธุรกิจ
ร้านอาหารของคุณจะเป็ นเรื่ องใหญ่และมีค่าใช้จ่ายเพิ่มอีกไม่ต่าํ กว่า
2 เท่า!”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่ตอบด้วยสี หน้าบูดบึ้ง
“ฮิฮิ..” ชายหนุ่มหัวเราะอีกครั้ง เขาจ้องที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่และตอบว่า
“คุณหลี่เนื่องจากผมตัดสิ นใจที่จะทํามันไปแล้วผมไม่กลัวร้านอาหาร
ระดับเฟิ ร์สคลาสของคุณ มันยังคงมีความไม่แน่นอนว่าใครจะชนะ
ในที่สุดนี้ แต่ผมรับประกันได้วา่ การสูญเสี ยลูกค้าของคุณก็จะรุ นแรง
อย่างแน่นอน”
“หากตอนนี้คุณยังต้องการจะขายร้านอาหารชั้นหนึ่ง…ราคาที่ผมให้
ได้คือ 15 ล้านถ้าคุณต้องการจะขายมันผมจะซื้อแต่ถา้ คุณไม่เต็มใจ
เราก็มาดูกนั ว่ามันจะเป็ นอย่างไร”
“15 ล้านหยวนเป็ นไปไม่ได้แค่เพียงเฉพาะอาคารอย่างเดียวก็มีราคา
ค่า 10 ล้านแล้วนั้นมันเหมือนคุณขอให้ฉนั ขายร้านอาหารให้คุณด้วย
เงิน 3 ล้านหยวนแค่น้ นั งั้นรึ ”
เมื่อผูอ้ าํ นวยการหลี่ได้ยนิ คําตอบของชายหนุ่มเขาก็ตะโกนเสี ยงดัง
และใบหน้าของเขาก็ดาํ มืด
“อืม..ก็ได้มากที่สุดคือ 15 ล้านหยวนถ้าคุณต้องการขายก็ขายถ้าคุณ
จะไม่ตกลงคุณก็สามารถไปขายให้คนอื่นได้” ชายหนุ่มนัง่ ที่นนั่
อย่างมัน่ ใจ
“ตอนนี้ดว้ ยโปรโมชัน่ ของร้านอาหารศาลามังกรของผม ต่อให้คุณ
ขายให้คนอื่นทําร้านอาหาร คนอื่นก็ไม่มีใครกล้าแข่งลดราคาแข่ง
กับผม และแน่นอนคนอื่นก็ไม่มีใครซื้อร้านอาหารของคุณเกินกว่า
15 ล้านที่ผมให้คุณแน่”
เมื่อได้ยนิ สิ่ งที่เขาพูดผูอ้ าํ นวยการกลี่หน้าแดงด้วยความโกรธ อย่างที่
ชายหนุ่มพูดกําไรของร้านอาหารของเขาในแต่ละปี นั้นมีเพียงสี่ ถึง
ห้าล้านเท่านั้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผา่ นมา และราคาที่ขอมากกว่า 20 ล้าน
นั้นถือสู งทีเดียว และที่สาํ คัญถนนสายนี้มีมีร้านอาหารที่เป็ นคู่แข่งที่
แข็งแกร่ งและทรงพลัง
นายหนุ่มแห่ง “เจียงไห่โอเชี่ยนฟิ ชชิ่งกรุ๊ ปดราก้อนซี” กลุ่มการค้า
ชาวประมงจะเข้าสู่ ธุรกิจการทําอาหาร เขาย่อมได้เปรี ยบทางด้าน
ทรัพยากรและวัตถุดิบทางทะเลซึ่ งเขาจะสามารถหาอาหารทะเลได้
ทุกชนิด
นอกจากนี้ชายหนุ่มคนนี้ยงั ยินดีที่จะใช้เงินและมีความกล้าที่จะ
แข่งขันกับ ร้านอาหารของเขาอีกด้วย แม้วา่ เป็ นเขาเองก็ไม่แน่ใจว่า
จะชนะ ซึ่งไม่ตอ้ งพูดถึงผูป้ ระกอบการรายอื่นที่จะซื้อร้านอาหารทํา
ต่อจากเขาคงต้องคิดอีกหลาย ๆ รอบเป็ นแน่
มันคงเป็ นไปไม่ได้ที่เขาจะขายร้านอาหารของเขาในราคา 20 ล้าน
แต่กย็ งั มีความเป็ นไปได้ที่จะขายในราคา 17-18 ล้านหยวน
แต่ราคาที่ชายหนุ่มยินดีที่จะซื้อต่อเขาในราคา 15 ล้านนั้นมันทําให้
เขารู ้สึกขุ่นเคืองมากจริ ง ๆ
การแสดงออกของผูอ้ าํ นวยการหลี่เปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง เขากําลัง
พิจารณาทางเลือกทั้งหมดของเขาและเหตุการณ์น้ ีในวันนี้กท็ าํ ให้เขา
ถึงทางตัน
ปลาทั้งหมดในฟาร์มปลาของเขาหายไปโดยไม่มีเหตุผล ปลาที่มี
มูลค่าหลายสิ บล้านเพิ่งหายไปในอากาศ!
ในขณะนี้เขาต้องคืนเงินกูธ้ นาคารโดยเร็ วที่สุด มิฉะนั้นบ้านที่เขา
จํานองเอาไว้อาจถูกยึดโดยธนาคารได้
ตัวเลือกเดียวที่เขามีคือการขายร้านอาหารชั้นหนึ่ง
เขาไม่มีทางเลือกอื่น!
ชายหนุ่มนัง่ ที่นนั่ อย่างมัน่ ใจและพูดกับผูอ้ าํ นวยการลี่ “ผมสามารถ
ให้เงินแก่คุณตราบได้ในทันทีเมื่อใดที่คุณยินดีที่จะขายเงิน 15 ล้าน
หยวนจะถูกโอนเข้าบัญชีของคุณทันทีคุณควรรู ้วา่ มีคนไม่มากนักที่
สามารถ ออกมาพร้อมกับเงินสดมากมายในการลงทุนแบบนี้”
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่มนั จะดีกว่าถ้าคุณขายร้านอาหารชั้นหนึ่งให้เรา ผูท้ ี่
จะซื้อนั้นเขาก็คงรู ้กนั อยูแ่ ล้วว่าผลกําไรนั้นมันจะไม่มากถ้าต้องแข่งขัน
กับร้านอาหารของเรา เพราะฉะนั้นผมคิดว่าคงไม่มีใครมาซื้อร้าน
อาหารของคุณ”
เด็กหนุ่มอายุ 18-19 ปี ที่นงั่ อยูข่ า้ ง ๆ ชายหนุ่มพูดอย่างตื่นเต้น เขายก
ขาขึ้นมานัง่ ไขว่หา้ งอย่างอวดดี และเขาก็มองไปที่หวังเสี ยนซึ่งน่าจะ
ฟังการสนทนาของพวกเขาอยูใ่ กล้ ๆ เขาหัวเราะและพูดขึ้นทันที
“คุณเห็นด้วยกับผมไหมเพือ่ น ถ้าเป็ นคุณคุณจะซื้ อที่นี่ไหมถ้าคุณมี
เงิน 15 ล้านหยวน”
เด็กหนุ่มยิม้ อย่างมีความสุ ข เขาจะเข้าเป็ นนักศึกษาปี แรกในปี นี้
เมื่อมหาลัยเปิ ดใหม่และนักศึกษาที่เข้ามาที่มหาลัยเจียงเฉิ ง ด้วย
ร้านอาหารของพี่ชายของเขาอยูท่ ี่น่ีและมันก็เป็ นร้านที่หรู หราที่สุด
ในละแวกนี้มนั จะเป็ นสิ่ งที่ยอดเยีย่ มสําหรับเขาเมื่อเขาพาเพื่อนร่ วม
ชั้นมาเพื่อโอ้อวดพวกเขา แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทาํ ให้เขาตื่นเต้นมาก
แล้ว
“ใช่ ฉันจะซื้อ”
คําสามคําที่ค่อนข้างดังและชัดเจนจากด้านข้าง
ทันใดนั้นเด็กหนุ่มสะดุง้ เล็กน้อย เขาเห็นว่าหวังเสี ยนมองมาอย่าง
จริ งจังและตกตะลึงในทันที หลังจากนั้นเขาก็หวั เราะเสี ยงดังว่า
“ฮ่าฮ่า เพื่อนของฉันคุณจะซื้องั้นเหรอคุณสามารถซื้อได้จริ ง ๆ งั้น
เหรอ คุณสามารถทําอะไรก็ได้แม้กระทัง่ ครองโลกแต่มนั ต้องอยูใ่ น
จินตนาการของคุณไม่ตอ้ งพูดมันออกมา ฮ่าฮ่า!” เด็กหนุ่มหัวเราะ
พร้อมเอานิ้วเคาะที่หวั ตัวเองเบา ๆ
“ผูอ้ าํ นวยการหลี่คุณคิดว่าเป็ นยังไงถ้าผมจะเสนอราคาที่ 16 ล้าน
หยวน”
หวังเสี ยนมองเด็กหนุ่มอย่างไม่แยแสและหยิบบัตรแพลทินมั จาก
ธนาคารเกษตรแห่งประเทศจีนขึ้นมา จะต้องมีเงินฝากมากกว่า 5
ล้านเพื่อที่จะได้รับบัตรดังกล่าว แม้วา่ บัตรใบนี้อาจจะไม่ได้มีมูลค่า
16 ล้านหยวน แต่กย็ งั คงเป็ นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่ งทาง
การเงิน!
 ตอนที่ 37 พร้ อมเสมอทุกทีท่ ุกเวลา
เมื่อเด็กหนุ่มเห็นหวังเสี ยนนําบัตรแพลทินมั ของธนาคารออกมาเขา
ก็ตกตะลึงดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
ผูค้ นรอบข้างรวมถึงผูอ้ าํ นวยการหลี่มองไปที่หวังเสี ยนด้วยความ
ประหลาดใจ
“เงินในบัตรของผมมีมากกว่า 16 ล้าน ผมจะซื้ อร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ของคุณ คุณคิดว่าไงผูอ้ าํ นวยการหลี่” หวังเสี ยนถามผูอ้ าํ นวยการหลี่
พร้อมด้วยรอยยิม้
ก่อนหน้านี้หวังเสี ยนได้ยนิ สิ่ งที่พวกเขาคุยกันทั้งหมด ทันทีที่เขาได้
ยินว่าผูอ้ าํ นวยการหลี่จะขายร้านอาหารชั้นหนึ่ง เขาสนใจขึ้นมาทันที
ปั จจุบนั เขามีเงินที่หาได้จากวิธีพิเศษ เท่านั้นซึ่ งมันไม่ใช่แหล่งรายได้
ที่มนั่ คง
หากแต่เขาซื้อร้านอาหารชั้นหนึ่งเขาจะสามารถมีอสังหาริ มทรัพย์เป็ น
ของตัวเองและหากตัวเขาเกิดอับโชคในชีวติ ขึ้นมาเขาก็ยงั สามารถ
บริ หารร้านอาหารของตัวเองได้ในอนาคต
ยิง่ ไปกว่านั้นเขามีขอ้ ได้เปรี ยบอย่างมากในการหาวัตถุดิบทางทะเล
เข้ามาในร้านอาหารของเขา
บางทีเขาอาจจะไม่ตอ้ งเสี ยเวลาที่จะต้องไปจับสัตว์ทะเลด้วยเอง แต่
เขาสามารถสัง่ ผูใ้ ต้บงั คับบัญชาจากวังมังกรของเขาจัดการแทนได้
เมื่อเขามีผใู ้ ต้บงั คับบัญชามากขึ้น ถึงตอนนั้นการจัดการกับวัตถุดิบ
จําพวกอาหารทะเลของเขาแทบจะไม่มีตน้ ทุนเลย
ร้านอาหารเพียงแค่ตอ้ งจ่ายค่าจ้างพนักงานและค่าใช้จ่ายที่จาํ เป็ นอื่น ๆ
เท่านั้น
ธุรกิจของเขาจะไม่มีคาํ ว่าขาดทุน แต่สามารถทํากําไรได้ 100% แทน
หวังเสี ยนต้องการรอจนกว่าพวกเขาจะคุยกันเสร็ จและออกไปก่อน เขา
จึงจะเข้าไปคุยกับผูอ้ าํ นวยการหลี่ แต่ใครจะรู ้วา่ เด็กหนุ่มที่อยูข่ า้ ง ๆ
เขาจะรู ้ใจและให้ความช่วยเหลือเขาแบบนี้? เขาช่างเป็ นคนดีจริ ง ๆ !
“16 ล้านคุณมีมนั จริ ง ๆ งั้นเหรอ?” เด็กหนุ่มชี้ไปที่หวังเสี ยนด้วย
ความไม่อยากจะเชื่อและถามด้วยเสี ยงสัน่
เด็กหนุ่มคนตรงหน้าเขานี้เขายังเด็กพอ ๆ กับตัวเขาเอง แต่เขาสามารถ
ใช้จ่ายเงินมากกว่า 16 ล้านหยวนเพื่อที่จะซื้ อร้านอาหาร มันจะเป็ นไป
ได้อย่างไร …
หวังเสี ยนมองไปที่เด็กหนุ่มก่อนที่เขาจะจ้องมองไปที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่
“คุณ..”ผูอ้ าํ นวยการหลี่เห็นหวังเสี ยนและจําเขาได้ เขาถามด้วยสี
หน้าอันสับสน “คุณต้องการจะซื้อร้านอาหารของผมจริ งเหรอ?”
“แน่นอนผมจะไม่ลอ้ เล่นเมื่อมันเกี่ยวข้องกับเงินหลายล้าน ด้วยเงิน
16 ล้านหยวนคุณจะขายหรื อไม่หากคุณจะขายเราสามารถเซ็นสัญญา
และชําระเงินได้ในวันพรุ่ งนี้” หวังเสี ยนพูดคุยพร้อมพยักหน้าอย่าง
จริ งจัง
ใบหน้าของผูอ้ าํ นวยการหลี่เปลี่ยนไปและดวงตาของเขามองไปที่
หวังเสี ยนอย่างพิจารณา
ในเวลานี้ชายหนุ่มคนเป็ นพี่จอ้ งมองไปที่หวังเสี ยน “นี่นอ้ งชาย นาย
แน่ใจยังงั้นเหรอว่าต้องการซื้ อภัตตาคารชั้นหนึ่งแห่งนี้? ลองคิดใหม่
อีกครั้งดีกว่าไหม”
“มันขึ้นอยูก่ บั ว่าราคามันจะแพงเกินไปไหม ผมจะไม่ซ้ื อถ้ามันมาก
เกินกว่า 16 ล้าน คุณต้องการเพิม่ ราคาหรื อเปล่าล่ะ” หวังเสี ยนยิม้ ให้
ชายหนุ่ม
โครมมม!
ชายหนุ่มทุบโต๊ะเสี ยงดังสนัน่
“ฉันว่านายลองคิดดูอีกครั้งจะดีกว่าหากนายต้องการที่จะซื้อร้านอาหาร
นี้กเ็ ท่ากับนายกําลังท้าทาย สวนอาหารศาลามังกร เมื่อถึงเวลานั้น
อย่าร้องไห้หาแม่และรี บล้มละลายไปก่อนซะล่ะ”
หวังเสี ยนจิบนํ้าชาแล้ววางอย่างช้า ๆ ลงบนโต๊ะและพูดอย่างเฉยเมย
ว่า “ผมเป็ นคนชอบความท้าทายถ้ามีคนต้องการจะสู ก้ บั ผม ผมยินดี
ต้อนรับทุกคน แต่ใครจะแพ้แล้วร้องไห้หาแม่น้ นั ? ผมคิดว่าน่าจะ
ไม่ใช่ผม”
“ก็ดี!!”
ชายหนุ่มยืนขึ้นทันที “ฉันนั้นสามารถทําได้โดยไม่ตอ้ งมีร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งเพราะนายอยากเล่นเกมส์ งั้นก็มาเล่นกันเถอะเด็กน้อย นาย
มันก็แค่มือสมัครเล่น”
“ถ้าผมจัดการร้านนี้…” หวังเสี ยนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนช้า ๆ “นายก็จะ
ไม่มีสิทธิ์เป็ นแม้แต่คู่แข่งของฉัน!!”
“ครื นนนน”
บรรยากาศรอบด้านหนักอึ้งขึ้นทันทีแรงกดดันมหาศาลครอบคลุม
ไปทัว่ บริ เวณ อิทธิพลของราชันย์มงั กรส่ งผลต่ออารมณ์ของเขา
ความเดือดพล่านของสายเลือดพุง่ ขึ้นสู ง คําต้องห้ามสําหรับเขาคือ
ผูใ้ ห้กาํ เนิด
จนบางทีเขาอยากจับหน้าไอ้หมอนี่กระแทกกับพื้นแรง ๆ แต่เขารี บ
สกัดกั้นอารมณ์ตวั เองไว้ทนั ที แต่สายตาสาดแสงประกายคมกล้าเย็น
ยะเยือกยังคงจ้องมองไปทางชายหนุ่มดัง่ สัตว์ร้ายกระหายเลือดจ้อง
มองอยูก่ ม็ ิปาน
ชายหนุ่มกลืนนํ้าลายฝื ด ๆ ลงคออย่างยากลําบากไม่กล้าแม้จอ้ งมอง
นัยน์ตาของหวังเสี ยน
“กะ..ก็.ด..ดีแล้วเราจะได้เห็นดีกนั !” ชายหนุ่มหันจ้องมองแวบหนึ่ง
แล้วรี บหลบสายตา แต่แววตาของเขาแสดงออกถึงความประสงค์ร้าย
อย่างชัดเจน
“พร้อมเสมอทุกที่ทุกเวลา” หวังเสี ยนมองไปที่ชายหนุ่มด้วยรอยยิม้
เย็นชา
“ฮึ่ม..ฉะ..ผมจะทําให้คุณเสี ยใจในการตัดสิ นใจในครั้งนี้”
ชายหนุ่มจากไปหลังจากที่เขากล่าวคําพูดทิ้งท้ายไว้ ขณะที่เขาจ้องมอง
ไปที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่อย่างเย็นชา
“นาย…คุณจะต้องเสี ยใจ!” เด็กหนุ่มคนน้องกล่าวและชี้นิ้วไปที่หวัง
เสี ยน แล้วกระโดดออกวิง่ ตามหลังพี่ชายเขาไปเหมือนเด็กน้อยขี้แพ้
กล่าวท้าทายขณะร้องไห้หนีกลับบ้าน
หวังเสี ยนเหลือบมองดูเขาด้วยท่าทางเฉยเมยและไม่สนใจเขา ก่อนที่
เขาจะหันไปหาทางผูอ้ าํ นวยการหลี่
คนอย่างเด็กหนุ่มไม่เหมาะสมที่จะพูดกับเขายกเว้นพี่ชายของเขา
“น้องชายคุณต้องการซื้อร้านอาหารชั้นหนึ่งด้วยเงิน 16 ล้านจริ ง ๆ
งั้นหรื อ?”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่ไม่ได้มองไปที่กลุ่มคนหนุ่มที่เพิ่งเดินจากไป เขาถาม
หวังเสี ยนเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“แน่นอนสิ ชวั ร์ 100%” หวังเสี ยนพยักหน้า
…….. …….
“ฮึ่ม…บัดซบ!”
เมื่อชายหนุ่มเดินนําออกมาจากภัตตาคารอาหารชั้นหนึ่งก็รู้สึกอับอาย
เป็ นอย่างมากเหงื่อของเขายังคงเปี ยกเต็มฝ่ ามือ ความรู ้สึกเหมือนพึ่ง
ถูกปล่อยตัวจากโทษประหารชีวติ
“พี่ใหญ่ไอ้หมอนั้นยโสโอหังมากเลยพี่เราจะปล่อยเขาไปแบบนี้
ไม่ได้นะพี่”
เด็กหนุ่มสบตากับชายหนุ่มผูพ้ ี่ดว้ ยสี หน้าขุ่นเคืองหลังจากที่เขาเดิน
ออกจากภัตตาคารอาหารชั้นหนึ่ง
“เออ!!…ฉันรู ้หรอกน่า” ชายหนุ่มบอกปัดเขาด้วยความหงุดหงิดรําคาญ
ถ้าน้องชายของเขาไม่ดนั โง่ไปถามยัว่ โมโหผูช้ ายคนนั้นเขาก็คงไม่
แสดงความสนใจที่จะซื้อภัตตาคารอาหารชั้นหนึ่ง
หากเขาสามารถซื้ อภัตตาคารอาหารชั้นหนึ่งแห่งนี้ได้ในราคา 15 ล้าน
มันจะเป็ นตัวเลือกที่ดีที่สุดสําหรับเขา และไม่มีความเสี่ ยงต่อธุรกิจ
อย่างแน่นอนเพราะไม่มีคู่แข่งและจะสามารถทํากําไรได้อย่างมากมาย
ตอนนี้เขาต้องต่อสู แ้ ละมีคู่แข่ง
“อย่างไรก็ตามร้านอาหารศาลามังกรได้ทาํ การปรับปรุ งเสร็ จเรี ยบร้อย
แล้วเราจะสามารถเปิ ดธุรกิจได้ในไม่ชา้ นี้จนกว่าจะถึงตอนนั้น…”
ชายหนุ่มแสดงออกอย่างมืดมนเมื่อนึกถึงแรงกดดันอันหนักหน่วง
และเย็นยะเยือกนัน่ เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบขมับของเขา
เอาไว้
“แค่รอดูฉนั จะปล่อยมันไว้ก่อนและทําให้มนั เสี ยใจที่คิดเป็ นคู่แข่ง
ทางธุรกิจกับฉัน…”
……
“เราจะจัดการเกี่ยวกับการโอนกรรมสิ ทธิ์ในเวลา 9.00 น. ของวัน
พรุ่ งนี้”
ย้อนกลับไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งผูอ้ าํ นวยการหลี่ยมิ้ ให้หวังเสี ยน
เขาพอใจที่จะขายร้านอาหารได้ในราคา 16 ล้านหยวน
“ตกลงวันพรุ่ งนี้เวลา 09.00 น.” หวังเสี ยนพยักหน้า
“ฉันจะให้พอ่ ครัวไปเตรี ยมของก่อนแล้วเรามาทานอาหารเย็นด้วยกัน”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่กล่าวขณะที่เขายืนขึ้น
“ไม่เป็ นไรผมกําลังรอเพื่อน” หวังเสี ยนส่ ายหัวพร้อมกับยิม้ นอกเหนือ
จากข้อตกลงทางธุรกิจนี้เขาไม่มีความอยากใกล้ชิดและพูดคุยกับ
ผูอ้ าํ นวยการหลี่เลยแม้แต่นิดเดียว
“อืม…ถ้าอย่างนั้นก็ทานอาหารเย็นให้อร่ อยนะครับ พรุ่ งนี้ที่นี่กจ็ ะ
เป็ นของคุณแล้ว!”
ทันทีที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่พดู จบเขาก็มองไปที่ร้านอาหารของเขาและ
ถอนหายใจออกมา เพราะเขาไม่แน่ใจว่าเขาจะได้กลับมาอีกครั้ง
เมื่อไหร่ หลังจากที่ขายร้านอาหารแห่งนี้ไปแล้ว
เขาเดินเข้าไปในสํานักงานที่ดา้ นหลังโต๊ะแคชเชียร์เหมือนคนไร้
ชีวติ ชีวา เขาอาจจะไม่มีทางรู ้เลยว่าคนที่ทาํ ให้เขาตกอยูใ่ นชะตากรรม
อย่างในปัจจุบนั นี้คือคนที่อยูต่ รงหน้าเขาเมื่อครู่ ที่ผา่ นมา
ทุกอย่างต้องโทษการกระทําและโชคชะตาของเขา
ปี๊ บบบ!
โทรศัพท์ของ หวังเสี ยน ดังขึ้นหลังจากนั้นประมาณ 10 นาที
“ชูชิง ผมรออยูท่ ี่ดา้ นรับรองแขกด้านใน…” หวังเสี ยนรับสายและ
บอกกับกวนชูชิง
“หวังเสี ยน”
เมื่อเสี ยงของเขาพูดยังไม่ทนั ได้จบประโยคดีเขาก็ได้ยนิ เสี ยงของ
กวนชูชิง ดังขึ้นที่ประตู
เธอยิม้ และโบกมือให้เขาพร้อมกับเดินเข้าไปหาเขาทันที
หวังเสี ยนมองไปพร้อมโบกมือและยิม้ รับแล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อ
ทักทายเธอก่อนที่เขาจะเห็นกลุ่มคนที่เดินตามเธอมาอยูข่ า้ งหลัง
ผูท้ ี่นาํ กลุ่มวัยรุ่ นมาคือชายหนุ่มอายุประมาณ 28 หรื อ 29 ปี สวม
เสื้ อผ้าที่ทนั สมัย อาร์มานี่ (Armani) เขาสู ง 1.8 เมตรและค่อนข้างดูดี
เมื่อหวังเสี ยนมองไปที่เขา ชายหนุ่มก็หนั มามองและสังเกตเขาเช่นกัน
ชายหนุ่มที่สวม เวอร์ซาเช่ (Versace) ครอบครัวของเขาน่าจะมีหน้า
มีตาพอควร
หัวหน้าโจวหรี่ ตาลงและสังเกตหวังเสี ยน ตั้งแต่หวั จรดเท้าเขาเลิกคิ้ว
ขึ้นเล็กน้อย แต่กไ็ ม่ได้ใส่ ใจเขามากมายนัก
ในความคิดของเขา หวังเสี ยน ก็แค่เด็กหนุ่มเพิ่งโตยังไม่มีประสบการณ์
“ชูชิงนี่เป็ นเพื่อนของคุณใช่ไหม สวัสดีผมชื่อโจวหยวนห่าว”
โจวหยวนห่าวเดินไปและยืน่ มือเพื่อแนะนําตัวเองพร้อมด้วยใบหน้า
ที่เต็มไปด้วยรอยยิม้
หวังเสี ยนมองเขาแล้วก็ยมิ้ รับพร้อมกล่าวตอบออกไป
“สวัสดีเช่นกัน ผมหวังเสี ยน!”
 ตอนที่ 38 สามพันต่ อเดือน?
“เฮ้..น้องชาย นายดูดีมาก! ไม่เลวไม่เลวเลย”
โจวหยวนห่าว ยิม้ และมองไปที่หวังเสี ยน พร้อมกับยืน่ มือไปที่ไหล่
ของหวังเสี ยนและต้องการที่จะตบไหล่ของเขาแบบผูอ้ าวุโสกว่า
“ฮึ…”
หวังเสี ยนจ้องมองไปที่การกระทําของชายหนุ่มคนนี้ และเขาเคลื่อน
ตัวพลิกหลบเบา ๆ ในชนิดที่สายตาคนธรรมดาสังเกตไม่ออก เนื่อง
เขารู ้วา่ ชายหนุ่มคนนี้ตอ้ งการแสดงวุฒิภาวะที่เหนือกว่าและข่มเขา
ในทางอ้อม
แขนของ โจวหยวนห่าว แข็งค้างเหมือนคว้าอากาศ เขามึนงงเล็กน้อย
ว่าเขากะระยะผิดหรื ออย่างไรถึงคว้าไหล่เด็กหนุ่มคนนี้ผดิ ไปได้
หลังจากนั้นเขาก็ยมิ้ แก้เขินและพูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะฉันจองห้อง VIP
ไว้แล้วเราสามารถตรงขึ้นไปที่หอ้ งรับรองส่ วนตัวตอนนี้ได้เลย”
“ทุกท่านคะโปรดเชิญทางนี้ค่ะ”
ขณะที่โจวหยวนห่าวพูดกับทุกคนจบพนักงานเสิ ร์ฟที่อยูข่ า้ ง ๆ ก็
กล่าวขึ้นมาและเดินนําทางให้กบั พวกเขา
ภัตตาคารอาหารชั้นหนึ่งแบ่งออกเป็ นสองชั้น ชั้นล่างเป็ นห้องโถง
ใหญ่ในรับรองแขกได้มากมายหลายสิ บโต๊ะส่ วนขณะที่ช้ นั บนเป็ น
ห้องรับรองส่ วนตัวแยกเป็ นห้อง ๆ ไป
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งเป็ นร้านอาหารที่มีชื่อเสี ยงใน เมืองเจียงเฉิง พวก
คุณสามารถลิ้มรสอาหารทะเลทุกประเภทเช่นหอยเป๋ าฮื้อ หูฉลาม
และปลิงทะเล บางครั้งยังมีอาหารทะเลลํ้าค่า เช่น เซ็ทฟลูคอร์ท
ซาซิมิ ทูน่าครี บนํ้าเงิน”
ขณะที่ โจวหยวนห่าว กําลังเดินนําไปที่ดา้ นหน้าของกลุ่มคน เขาก็
อธิบายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิม้ พร้อมกับมองไปยัง กวนชูชิง
และ หวังเสี ยน ที่อยูข่ า้ ง ๆ เธอแล้วพูดว่า
“ชูชิง มหาลัยของคุณอยูแ่ ถว ๆ นี้ผมเดาว่าคุณก็คงจะรู ้จกั ร้านอาหาร
แห่งนี้เหมือนกันสิ นะ”
“แน่นอนสิ ฉนั ต้องรู ้จกั และที่แน่ไปกว่านั้นฉันรู ้มาว่าอาหารที่นี่ข้ ึน
ชื่อว่าแพงมาก ๆ อีกด้วย” กวนชูชิง ยิม้ และตอบออกมา
“ฮิฮิ..ฉันก็เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งเหมือนกันตอนนั้นเพื่อนของฉันพาฉัน
มาเลี้ยงอาหารที่นี่ ต้องบอกเลยว่าอาหารที่นี่แพงมากจริ ง ๆ และ
อาหารในห้องรับรองส่ วนตัวแบบนี้กจ็ ะสมควรมีราคาอย่างน้อยเจ็ด
ถึงแปดพันหยวนมันเป็ นระดับเดียวกับของโรงแรมระดับห้าดาวเลย
นะ แต่เนื่องจากหัวหน้าโจวจ่ายเงินในวันนี้เราจึงสามารถสัมผัสถึง
รสชาติอาหารระดับห้าดาวได้!”
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งขึ้นชื่อเรื่ องอาหารทะเลชั้นดีแม้วา่ จะขึ้นชื่อเรื่ อง
ความอร่ อย แต่ราคาก็ยงั แพงเกินไปสําหรับฉัน และนี่กย็ งั เป็ นครั้ง
แรกที่ฉนั มาที่นี่ฉนั ต้องขอบคุณหัวหน้าโจวสําหรับความใจของคุณ”
หญิงสาวทั้งสองแสดงความคิดเห็นโดยมีเจตนาที่จะประจบเอาใจ
หัวหน้าโจว
“ฮ่าฮ่าฮ่า ตราบใดที่ทุกคนทํางานหนักและมีผลงานที่ดีเราสามารถ
จัดงานสังสรรค์รวมตัวกันแบบนี้ได้บ่อย ๆ เลยล่ะ”
โจวหยวนห่าว แสดงบทหัวหน้าผูใ้ จดี “แม้วา่ ร้านอาหารชั้นหนึ่งจะ
มีราคาแพง แต่อาหารของที่นี่กอ็ ร่ อยและมีคุณภาพที่ดีมากเลยนะ
ผมหน่ะชอบทานอาหารของที่นี่มากและก็มกั จะแวะเข้ามาอุดหนุนที่
ร้านนี้อยูบ่ ่อย ๆ”
“ว้าว!…ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องเกาะติดใกล้ชิดกับหัวหน้าโจวไว้ซะ
แล้วละคงไม่มีหวั หน้าคนไหนที่ใจดีและใจกว้างเท่าหัวหน้าโจวอีก
แล้ว!” หญิงสาวหนึ่งในสองคนนั้นยิม้ และพูดกับโจวหยวนห่าว
“ตามปกติของผม ผมดูแลคนของผมอย่างดีเสมอและผมจะไม่ปฏิบตั ิ
ต่อพวกคุณเหมือนเป็ นอื่นหรอก”
ริ มฝี ปากของโจวหยวนห่าวยกยิม้ ขึ้น
กวนชูชิง และ หวังเสี ยน ตามมาข้างหลังและก็ไม่ได้แสดงความ
คิดเห็นอะไรเมื่อกลุ่มของพวกเขามาถึงห้องVIP
“ชูชิงคุณมานัง่ ข้าง ๆ ผมเถอะ”
โจวหยวนห่าว นัง่ อยูท่ ี่นงั่ หัวโต๊ะตามปกติของเจ้าภาพ ขณะที่เขาพูด
กับ กวนชูชิง ให้มานัง่ ที่ขา้ ง ๆ เขา
กวนชูชิง ตกใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าและนัง่ ลง เธอมองไปที่
หวังเสี ยน และพูดว่า “หวังเสี ยน ทําไมคุณไม่มานัง่ ข้าง ๆ ฉันล่ะ”
“ห๊ะ?” หวังเสี ยนเหลือบมองดูเล็กน้อยแต่กพ็ ยักหน้า แล้วเดินไปนัง่
ลงใกล้กบั กวนชูชิง ชายหนุ่มและหญิงสาวสองสามคนมองไปที่
โจวหยวนห่าว และ กวนชูชิง ก่อนที่จะจมดิ่งลงไปในความคิดของ
พวกเขา
“พวกคุณหยิบดูเมนูสิวา่ มีอะไรที่อยากทานกันบ้าง! สัง่ มาได้เลย
ตามที่ตอ้ งการ”
โจวหยวนห่าว พูดพลางส่งเมนูให้ กวนชูชิง แล้วถาม “ลองดูสิวา่ มี
อะไรที่คุณอยากทานไหมสัง่ ได้เลยนะ”
“ไม่เป็ นไรหรอกหัวหน้าโจวฉันยังไม่ค่อยหิ วสักเท่าไหร่ ” กวนชูชิง
โบกมือและส่ งเมนูคืนให้กบั เขา
“คุณ!…เอ่อ… เอาล่ะถ้าอย่างนั้นให้ผมสัง่ อาหารก่อนสักสองสาม
อย่างแล้วกัน อืม … ปลิงทะเลตุ๋นเม็ดบัวนี่ดีต่อผิวมาก ๆ ขอมาอย่าง
ละชุดสําหรับชูชิงและคุณผูห้ ญิงทุกคนที่นี่”
โจวหยวนห่าว มองและพูดกับกวนชูชิง และผูห้ ญิงอีกสองสามคน
“หัวหน้าโจวของเรานี่เป็ นสุ ภาพบุรุษมาก ๆ เลยนะ ฮิฮิฮิ” หญิงสาว
คนหนึ่งหัวเราะและพูดออกมา
“นัน่ เป็ นเรื่ องจริ งนะ หัวหน้าโจวหน่ะเคยเรี ยนอยูท่ ี่มหาวิทยาลัยชื่อ
ดังในอังกฤษเป็ นเวลาสามปี เขาเป็ นสุ ภาพบุรุษในแบบผูด้ ีองั กฤษ
ของแท้เลยละ” ชายหนุ่มคนหนึ่งแสดงความคิดเห็นขณะที่เขา
พยายามพูดอวดข้อดีของหัวหน้าโจวอย่างละเอียด
“ฮ่า ๆ ” โจวหยวนห่าว ยิม้
“เอาล่ะ ๆ ขอแชมเปญกับไวน์ขาวอย่างละ 1 ขวดสําหรับไว้ทานกับ
อาหารทะเลกันดีกว่า”
“ทราบแล้วค่ะ ทุกท่านกรุ ณารอสักครู่ นะคะ” พนักงานเสิ ร์ฟพยัก
หน้ารับเมนูและเดินออกจากห้อง VIP ไป
“ชูชิงคุณมีความตั้งใจที่จะมาทํางานที่บริ ษทั เราหลังจากที่เรี ยนจบแล้ว
ไหม?” โจวหยวนห่าว ถามในขณะที่เขากําลังจะริ นชาใส่ ถว้ ยให้กบั
กวนชูชิง
“หัวหน้าโจวฉันทําเองได้” กวนชูชิง พยายามหยิบกานํ้าชาและริ น
ให้กบั ตัวเองอย่างเร่ งรี บ “ฉันยังไม่คิด ฉันยังเหลือเวลาอีกสองปี กว่า
ฉันจะเรี ยนจบ”
“ไม่เป็ นไรคุณสามารถมาที่ทาํ งานพิเศษที่ บริ ษทั ได้ในช่วงวันหยุด
หรื อเวลาว่างเมื่อคุณไม่มีเรี ยนผมจะไม่หกั เงินเดือนของคุณและให้คุณ
แบบพนักงานเต็มเวลา ธุรกิจของบริ ษทั เรามีขนาดใหญ่ข้ ึนเรื่ อย ๆ
และเรายังต้องการคนที่มีสามารถเพิ่มขึ้นเป็ นอย่างมาก” โจวหยวน
ห่าว กล่าว
“นี่…” กวนชูชิง ลังเลเล็กน้อย ตอนนี้บริ ษทั ของพ่อเธอล้มละลาย
สภาพครอบครัวของเธอในปัจจุบนั มีรายจ่ายค่าครองชีพที่สูงมาก
“ฉันว่าดีนะชูชิงนี่เป็ นความคิดที่ดีเพราะหลักสู ตรของมหาวิทยาลัย
ไม่ได้แน่นขนาดนั้นคุณจะสามารถได้รับประสบการณ์การทํางาน
ในเวลาว่างมันเป็ นสิ่ งที่ดีนะ”
“ใช่ลองดูตอนนี้สิวา่ หัวหน้าโจวปฏิบตั ิต่อเราได้ดีเพียงใดหายากนะ
ที่จะได้เจ้านายที่ดีเช่นเขาเนี่ย คุณอาจจะไม่สามารถหางานที่ดีแบบนี้
ได้อีกเลยก็ได้นะแม้วา่ คุณจะเรี ยนจบแล้วก็ตาม”
ชายหนุ่มสองคนที่อยูด่ า้ นข้างพยายามพูดจาโน้มน้าว กวนชูชิง
“อืม..มันก็น่าจะดีเหมือนกันนะ” กวนชูชิง มองไปที่ หวังเสี ยน ที่อยู่
ข้าง ๆ เธอแล้วพยักหน้า
เมื่อ โจวหยวนห่าว ได้ยนิ คําพูดของเธอความดีใจฉายปรากฏบนหน้า
ของเขาทันที “ฮ่าฮ่าขอต้อนรับ ชูชิงสําหรับการเข้าร่ วมกับเราอย่าง
เป็ นทางการนะ”
ขณะที่พวกเขากําลังคุยกันอาหารก็ถูกยกมาเสิ ร์ฟทีละจาน
โจวหยวนห่าว พยายามที่จะพูดคุยกับ กวนชูชิง ตลอดเวลาสําหรับ
หวังเสี ยนเขานัง่ อยูท่ ี่นนั่ และกินอาหารอยูอ่ ย่างเงียบ ๆ คนเดียว
“ชูชิงคุณมีแฟนแล้วหรื อยัง?”
ทันใดนั้น โจวหยวนห่าว ก็ถาม กวนชูชิง
คําถามนี้ทาํ ให้ กวนชูชิง ค่อนข้างตกใจ ดวงตาของเธอสัน่ ไหวและ
เธอก็หนั หน้าไปมองที่หวังเสี ยน
โจวหยวนห่าว เห็นการกระทําของเธอเขาขมวดคิ้ว สายตาของเขา
จับจ้องมองไปที่ หวังเสี ยน และเขาก็พยายามเปลี่ยนหัวข้อในทันที
“โอ้..ชูชิงคุณยังไม่ได้แนะนําเพื่อนของคุณคนนี้ให้เรารู ้จกั เลย!”
“นี่คือเพื่อนที่เรี ยนที่คณะเดียวกันของฉัน” กวนชูชิง ตอบทันที
“สวัสดีทุกคนผมหวังเสี ยน” หวังเสี ยน กล่าวทักทาย
“เอาละ..มาคุยกันไปด้วยขณะทานอาหารละกัน” โจวหยวนห่าวมอง
เขาและเผยรอยยิม้ จาง ๆ “น้องชายหวังเสี ยน สถานะทางครอบครัว
ของคุณน่าจะดีนะ ครอบครัวของคุณทําธุรกิจอะไรรึ ?”
“ครอบครัว?” เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ เขาก็หวั เราะเบา ๆ “ผมมีนอ้ งสาว
เป็ นญาติเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“ฮะ?” โจวหยวนห่าว ตกตะลึงและตกใจเล็กน้อย และรอยยิม้ ก็ปรากฏ
ขึ้นขณะที่เขาพูดต่อ “ผมขอโทษทีนะที่ถามเกี่ยวกับสิ่ งที่ไม่ควรถาม
อย่างไรก็ตามให้ผมแนะนําคุณในฐานะพี่ชายหน่อยเถอะนะ น้องชาย
หวังเสี ยน ชีวติ คนเราหน่ะไม่ใช่เรื่ องง่าย ๆ คุณควรวางแผนสําหรับ
ชีวติ หลังจาก จบการศึกษาคล้ายกับ ชูชิง คุณมาจากมหาวิทยาลัย
เจียงเฉิง เห็นได้ชดั ว่าคุณเป็ นผูช้ ายที่มีความสามารถทําไมคุณไม่มา
ทํางานที่ บริ ษทั ของฉันถ้าคุณทํางานให้กบั ฉันมันจะดีกว่ามากอย่าง
แน่นอนกับการที่คุณจะต้องใช้ความพยายาม หางานทําหลังจากที่
เรี ยนจบ”
“ถูกต้องแล้วเราจะทํางานให้กบั หัวหน้าโจวในอนาคตและเขาจะ
เป็ นหัวหน้าของพวกเราฮ่าฮ่า!” ชายหนุ่มด้านข้างหัวเราะและพูด
เสริ มขึ้นมา
“ขอบคุณนะแต่ไม่เป็ นไร” หวังเสี ยน ส่ ายหัว “ผมรู ้สึกยังอยากสนุก
กับชีวติ ในมหาลัยมากกว่า!”
“โอ้วว..เสี่ ยวหวังนัน่ มันไม่ใช่ความคิดที่ดีนกั นะ คุณควรจะเริ่ มทํางาน
อย่างหนักตั้งแต่เริ่ มเรี ยนมหาวิทยาลัยเมื่อคุณบอกว่าคุณต้องการมี
ความสุ ขกับชีวติ ในมหาวิทยาลัยคุณกําลังคิดอะไรอยู่ ฉันเดาว่ามัน
คงไม่ใช่การเล่นเกมเกี่ยวกับการหาแฟนสวย ๆ หรอกนะ อย่างไรก็
ตามคุณต้องมีเงินและรํ่ารวยก่อนถึงจะหาแฟนสวย ๆ และดูแลพวก
เธอได้ การซื้อกระเป๋ าให้แฟนจะทําให้คุณต้องใช้เงินหลายหมื่น
เชียวนะ! และทั้งหมดนี่ยงั ไม่รวมถึงการซื้ อเสื้ อผ้าเครื่ องประดับและ
ของขวัญอื่น ๆ อีก มันก็ตอ้ งใช้เงินอีกหลายหมื่นเช่นกัน!”
“เมื่อคุณโตเป็ นผูใ้ หญ่แล้วคุณควรมีเป้าหมายสิ่ งนี้จะทําให้คุณมี
แรงจูงใจมากขึ้น และถ้าคุณไม่มีพ้นื ฐานครอบครัวที่ดีคุณก็ตอ้ งพึ่ง
ได้แต่ตวั เองเท่านั้น”
“ตัวอย่างเช่นถ้าคุณอยากได้แฟนที่สวยเหมือน ชูชิง คุณไม่สามารถ
ซื้ อกระเป๋ าราคาแค่ไม่กี่ร้อยให้กบั เธอได้และนอกจากนี้พดู กันตรง ๆ
เลยตอนนี้คุณก็ยงั ไม่สามารถหาซื้ อแม้แต่กระเป๋ าราคาหลักหลาย
ร้อยให้เธอได้เลย และไม่ใช่วา่ คุณคิดจะพาเธอไปกินข้าวแต่ที่โรง
อาหารตลอดเวลาอย่างนั้นหรื อ ทั้งหมดนี้ตอ้ งใช้เงินถ้าผมมีแฟนที่
สวยเหมือน ชูชิง กระเป๋ าแบรนด์เนมเสื้ อผ้าที่เป็ นสิ่ งจําเป็ นและ
ของขวัญอื่น ๆ หรื อแม้กระทัง่ บ้านหรื อรถสิ่ งเหล่านี้เป็ นสิ่ งจําเป็ น
ในอนาคตผมสามารถหาให้แฟนของผมได้อย่างสบาย”
“บริ ษทั ที่ครอบครัวของผมเป็ นเจ้าของเพิ่งแม้เริ่ มต้นแต่อย่างไรก็
ตามผลกําไรประจําปี ของเราอยูใ่ นช่วงประมาณห้าถึงหกล้านหยวน
ถึงกระนั้นผมก็ยงั รู ้สึกว่าสถานะของผมในเมืองเจียงเฉิงยังตํ่ากว่า
ค่าเฉลี่ยทัว่ ไปดังนั้นชายหนุ่มอย่างคุณควร เริ่ มทํางานหนักตั้งแต่อายุ
น้อย ๆ นะ”
“หวังเสี ยน คุณสามารถพิจารณามาทํางานให้ผมได้ในอนาคตคุณ
อาจสามารถมีรายได้ถึง 3,000 หยวนต่อเดือนจากงานพาร์ทไทม์เลย
ทีเดียว”
หัวหน้าโจวจุดบุหรี่ สูบและยิม้
ในคําพูดของเขาเขาได้ยกตัวเองขึ้นสู ง อย่างแนบเนียนและทุบ หวัง
เสี ยนให้ต่าํ ลง ..
ทํางานพาร์ทไทม์เดือนละ 3,000 หยวน?
 ตอนที่ 39 ทานให้ มาก ๆ เผื่อไม่ มโี อกาสอีก
“3,000 หยวนต่อเดือน?”
หวังเสี ยน ยิม้ และแอบหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นโจวหยวนห่าวเสแสร้ง
ทําเป็ นรุ่ นพี่ที่ใจดีคอยให้คาํ แนะนํากับรุ่ นน้อง
เขาสังเกตเห็นความปรารถนาของโจวหยวนห่าว เมื่อมองเข้าไปใน
ดวงตาของเขา หวังเสี ยนก็สามารถเข้าใจในการกระทําทั้งหมดของ
เขาขึ้นมาในทันที
โจวหยวนห่าวผูน้ ้ ีตอ้ งการจีบ กวนชูชิง และมองว่าหวังเสี ยนเป็ น
เสมือนคู่แข่งที่ได้เปรี ยบในด้านของความใกล้ชิดกับกวนชูชิง
ซึ่งเขาก็ตอ้ งเหยียบคู่แข่งให้จมทันทีเมื่อเจอกัน
แต่เขาไม่สามารถทําได้อย่างเปิ ดเผยเพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าใจผิดทําให้
กวนชูชิงมองเขาในแง่ลบและเพือ่ สร้างความประทับใจในตัวของเขา
เขาจึงวางคําพูดในเชิงแนะนําเพื่อให้ตวั เองดูสูงขึ้นและลดสถานะ
ของ หวังเสี ยน ลงทางอ้อม
รับเขาเข้ามาทํางานหรื อก็คือให้เขามาเป็ นลูกน้อง! นําเขามาเป็ นคน
คอยรับคําสัง่ !
หวังเสี ยนยิม้ และส่ ายหัวเบา ๆ “คุณโจวนักศึกษาในมหาลัยของเรา
ไม่ได้เป็ นพวกชอบวัตถุนิยม พวกเรานั้นสามารถที่จะใช้กระเป๋ า
ราคาไม่กี่ร้อยหยวนแล้วมีความสุ ขกับมัน และพวกเราก็ชอบนัดกัน
ทานอาหารที่โรงอาหารของมหาลัยอยูท่ ่ามกลางกลุ่มเพื่อนฝูงเพื่อ
พูดคุยและเล่นสนุกกัน”
“ฮึ..?” เมื่อได้ยนิ คําพูดของหวังเสี ยนหัวหน้าโจวก็หายใจขึ้นจมูก
และหน้าเปลี่ยนสี เขาไม่คิดว่า หวังเสี ยน จะพูดประชดและแดกดัน
เขาว่าเป็ นพวกวัตถุนิยม
ดวงตาของโจวหยวนห่าวฉายแววความไม่พอใจ
“น้องชาย…เสี่ ยวหวังคุณไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ความรักในรั้ว
มหาลัยนั้นมันทั้งบริ สุทธิ์และไร้เดียงสา คุณอาจคิดว่ามันสวยงามแต่
เมื่อคุณจะออกจากมหาลัยและเริ่ มเข้าสู่ สงั คมคุณจะรู ้วา่ โลกภายนอก
นั้นมันไม่ใช่แค่เรี ยน มีความรักและสนุกสนานกับเพื่อนฝูงเพียงเท่านั้น
หัวหน้าโจวในฐานะรุ่ นพี่ เขาพูดทั้งหมดนี้กเ็ พื่อประโยชน์ของคุณ
เองคุณลองนําไปคิดดู อย่าถือเอาคําพูดของเขาผ่านหูไปเปล่า ๆ” ชาย
หนุ่มคนหนึ่งพูดและขมวดคิว้ ไปที่หวังเสี ยนเมื่อเขาเห็นสี หน้าของ
โจวหยวนห่าว แสดงความไม่พอใจ
“ถูกต้อง! หากพูดตามหลักความจริ งแล้วนั้น คุณจะทําอะไรได้ใน
เมื่อตัวคุณไม่มีเงินผูห้ ญิงสาว ๆ ต่างก็ตอ้ งการสามีที่ร่ าํ รวยและรัก
พวกเธอ มันแย่มากที่ฉนั แต่งงานแล้วไม่ง้ นั ฉันจะรี บไปจีบหัวหน้า
โจวซะตอนนี้”
หญิงสาวคนนั้นยังมองไปที่หวังเสี ยน “เสี่ ยวหวังคุณนี่ยงั เด็กอยูม่ าก
จริ ง ๆ”
พวกเขานั้นทํางานและอยูใ่ นสังคมมาหลายปี แล้วและพวกเขาสามารถ
สัมผัสได้ถึงบางสิ่ งบางอย่างจากการแสดงออกของเจ้านาย
ในความคิดพวกเขาพวกเขาบอกได้เลยว่าหัวหน้าโจวต้องการทําให้
เด็กหนุ่มคนนี้อบั อาย เมื่อเป็ นอย่างนั้นแล้วตามปกติพวกเขาก็จาํ เป็ น
ต้องยืน่ มือเข้าช่วยเหลือ
หวังเสี ยนนึกดูถูกพวกเขาอยูใ่ นใจ เมื่อเขาได้ยนิ คําพูดของกลุ่มคน
พวกนี้
“พวกเรายังเรี ยนกันอยูแ่ ละเราก็ไม่มีเรื่ องให้หนักใจมากมายเราแค่
ต้องการที่จะไล่ตามความฝันและทําสิ่ งที่พวกเราอยากจะทําในตอนนี้
สิ่ งที่เราสามารถทําและสนุกกับมันได้ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนเมื่อจบ
ออกไป ฉันว่ามันคงจะไม่ค่อยมีโอกาส”
กวนชูชิง พูดพร้อมกับรอยยิม้ เมื่อเธอรู ้สึกว่าบรรยากาศในการสนทนา
มันไม่ค่อยจะดี แต่จากคําพูดของเธอก็พอฟังออกว่าอยูฝ่ ั่งเดียวกับ
หวังเสี ยน
“ชูชิง เธอหน่ะยังเด็กอยูฟ่ ังพีส่ าวนะ เพื่ออนาคตของเธอ เธอควรฟัง
พี่สาวคนนี้แนะนําจะดีกว่า” หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวกับ กวนชูชิง
เธอรู ้สึกยินดีทนั ทีที่ได้เห็นความพึงพอใจในสายตาของหัวหน้าโจว
ทันทีที่เธอพูดจบประโยค
“พนักงานเสิ ร์ฟ”
ในเวลานี้ผอู ้ าํ นวยการโจวมีความคิดบางอย่างและเรี ยกพนักงาน
เสิ ร์ฟที่ประตูให้เข้ามา
“คุณค่ะมีอะไรให้รับใช้ค่ะ” ถามพนักงานเสิ ร์ฟเดินเข้ามาถามอย่าง
นอบน้อม
“คุณยังมีคาเวียร์แบบ พิเศษอยูไ่ หม?” หัวหน้าโจวถามพนักงานเสิ ร์ฟ
“ฉันจะสอบถามกับเชฟให้นะค่ะ” พนักงานเสิ ร์ฟตอบพร้อมรอยยิม้
“โอเค..โปรดตรวจสอบให้ผมที” หัวหน้าโจวพยักหน้าอย่างมัน่ ใจ
ต่อจากนั้นเขาบอกกับทุกคนว่า “ทรัฟเฟิ ลฟัวกราส์และคาเวียร์เป็ น
อาหารจากต่างประเทศที่มีชื่อเสี ยงที่สุดสามรายการโดยเฉพาะคาเวียร์
มีค่าอย่างยิง่ คาเวียร์ที่ขายในร้านอาหารที่นี่มีจาํ นวนจํากัด และราคา
4,000 หยวนต่อที่ (ประมาณ 30 กรัม) สามารถแบ่งกันทานได้ 1 - 2
คนรสชาติดีมากทีเดียว เดี๋ยวดูวา่ มีกี่ที่ที่เราสามารถสัง่ มาได้ มันขึ้น
อยูก่ บั ข้อกําหนดของทางร้าน”
“หัวหน้าโจวคุณใจดีมากเกินไปแล้วคาเวียร์มนั แพงเกินไป”
“ถูกต้องหัวหน้าโจว แค่อาหารเหล่านี้กเ็ พียงพอแล้วทําไมคุณไม่สงั่
สําหรับ แค่ชูชิงล่ะคุณไม่ตอ้ งเสี ยเงินเพิ่มเผือ่ พวกเราหรอก” ชายหนุ่ม
ที่มีหลายคนพูดขึ้นพร้อม ๆ กัน ในตอนนี้พวกเขารู ้ตวั ว่าควรพูด
อย่างไร
“ไม่เป็ นไร เราจะดูวา่ มีกี่ส่วนที่สงั่ ได้” หัวหน้าโจวพอใจกับพวกเขา
มากหลังจากที่ได้ยนิ พวกเขาพูดออกมา
“คุณค่ะขอโทษด้วยนะค่ะ แต่วนั นี้จาํ นวนคาเวียร์ของเราหมดแล้ว
ค่ะ” ไม่นานหลังจากนั้นพนักงานเสิ ร์ฟก็เดินเข้ามากล่าวพลางขอโทษ
“อืม..ยังงั้นเหรอขายหมดแล้วงั้นหรื อ งั้นผูจ้ ดั การหวางอยูไ่ หม?” หัว
หน้าโจวถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“อยูค่ ่ะ ฉันจะไปตามให้นะคะ” พนักงานเสิ ร์ฟตอบรับอย่างรวดเร็ ว
“ไม่มีเป็ นไรผมจะโทรหาเขาเอง” หัวหน้าโจวแสดงท่าทางบอก
พนักงานและหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา
“หัวหน้าโจวคุณรู ้จกั กับผูจ้ ดั การจากร้านอาหารชั้นหนึ่งด้วยงั้นรึ ”
ชายหนุ่มถามด้วยความประหลาดใจ
“เราเคยเจอกันสองสามครั้ง” หัวหน้าโจวพูดอย่างเฉยเมย แต่แววตา
ของเขากลับฉายแววภาคภูมิใจ “ฉันยังรู ้จกั คนไม่ค่อยมากนักหรอก
แค่นกั ธุรกิจใหญ่ ๆ ด้วยกันบางคนในเจียงเฉิงเท่านั้นในช่วงสอง
สามปี หลังจากกลับมาจากต่างประเทศ”
“หัวหน้าโจวคุณรู ้จกั กับผูค้ นมากมายจากทุกสาขาอาชีพจริ ง ๆ นัน่
จะทําให้คุณมีความได้เปรี ยบและประสบผลสําเร็ จในการทําธุรกิจ
อย่างแน่นอน” ชายหนุ่มที่อยูข่ า้ ง ๆ กําลังเลียรองเท้าของเขาอย่าง
ออกนอกหน้า
“ใช่ เครื อข่ายเป็ นสิ่ งที่สาํ คัญในสังคมทุกวันนี้” ผูอ้ าํ นวยการโจวกล่าว
อย่างยิม้ แย้มขณะที่โทรศัพท์ฝั่งตรงข้ามดังขึ้น
“สวัสดีผอู ้ าํ นวยการโจวสบายดีไหม” เสี ยงของชายวัยกลางคนดัง
ออกมาทางโทรศัพท์
“ผูจ้ ดั การหวางคุณงานยุง่ หรื เปล่า?” โจวหยวนห่าวถามด้วยรอยยิม้
“ไม่มีอะไรผมว่างสําหรับคุณเสมอ มีอะไรให้ผมช่วยไหม
ผูอ้ าํ นวยการโจววันนี้เป็ นยังไงบ้าง?”
“ผมค่อนข้างพอใจ ผมโทรหาคุณเกี่ยวกับคาเวียร์ คุณพอจะหาให้เรา
บ้างได้ไหมพนักงานของคุณบอกว่ามันหมดแล้ว แต่ผมอยากได้มนั
สักเล็กน้อยให้พอกับปริ มาณที่พอเลี้ยงคนสําคัญสักหน่อยจะได้ม้ ยั
ครับ ฮ่า ๆ ๆ”
“แน่นอนว่าห้องครัวควรจะมีสาํ รองน่าจะเหลืออยูบ่ า้ ง”
“เยีย่ มเลย ขอโทษที่ทาํ ให้คุณต้องลําบากผูจ้ ดั การหวาง” โจวหยวน
ห่าวยิม้ กว้างขึ้นขณะที่เขาวางสายหลังจากกล่าวคําพูดขอบคุณแบบ
สุ ภาพกับปลายสาย
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งจะมีสาํ รองอยูไ่ ว้ทุกวันเผือ่ ว่าจะมีเหตุจาํ เป็ น”
โจวหยวนห่าวหัวเราะเบา ๆ และเขาจ้องไปที่ กวนชูชิง “เดี๋ยวลอง
ชิมดูนะ ชูชิง รสชาติดีมากเลย”
“หัวหน้าโจวขอบคุณสําหรับการเลี้ยงอาหารของคุณ ค่าอาหารมื้อนี้
ต้องแพงมากแน่ ๆ” กวนชูชิงกล่าวอย่างเกรงใจ
“มันไม่ได้มีค่าใช้จ่ายมากอะไรขนาดนั้นบางทีอาจจะน้อยกว่า
10,000 หยวนซะอีก” โจวหยวนห่าวส่ ายหัว “ตอนแรกวันนี้คุณบอก
ว่าจะไปทานอาหารกับเพื่อน พวกคุณวางแผนจะไปทานอาหารกันที่
ไหนงั้นเหรอ”
“พวกเราวางแผนที่จะทําอาหารกลางแจ้งที่ลานบาร์บีคิวของมหาลัย”
กวนชูชิงพูดด้วยรอยยิม้
“ทําอาหารกลางแจ้งงั้นเหรอ” โจวหยวนห่าวเลิกคิ้วขึ้น “วันที่อากาศ
ร้อนขนาดนี้คุณกําลังจะไปทําอาหารกลางแจ้งเหรอและข้างนอกก็มี
ยุงมากมาย เสี่ ยวหวัง คุณไม่เข้าใจงั้นหรื อว่ามันไม่ดีต่อผิวของพวก
เธอหากสาว ๆ ถูกยุงกัดและควันบาร์บีคิวจะทําให้ผมเสี ยและมีกลิ่น
คุณปฏิบตั ิต่อหญิงสาวสวยอย่างนี้ไม่ได้ ในมื้อคํ่าอย่างน้อยคุณต้อง
พาไปร้านอาหารที่ดี ๆ”
“ร้านอาหารแบบไหนเหรอครับ?” หวังเสี ยนสังเกตเห็นว่าโจวหยวน
ห่าวเริ่ มก่าวก่ายเขามากเกินไป เขายกนํ้าขึ้นจิบเบา ๆ และถามอย่างมี
อารมณ์เล็กน้อย
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งแบบนี้ อาจจะมีราคาแพงเกินไปสําหรับคุณ
เพราะคุณยังเป็ นนักศึกษา แต่อย่างน้อยคุณก็ควรจะไปที่ร้านอาหาร
แฟรนไชส์ทวั่ ไปที่วยั รุ่ นนิยม ค่าอาหารแค่ 200 ถึง 300 หยวนเท่านั้น
เองอย่างคุณก็น่าจะมีปัญญาจ่ายไหวอยู่ แต่การทําอาหารกลางแจ้ง
แบบนี้มนั ไม่เหมาะสม” โจวหยวนห่าวมองกวนชูชิง แล้วพูดว่า
“นอกจากนี้การทําอาหารกลางแจ้งนั้นมันก็ไม่ปลอดภัย ชูชิง ต่อไป
คุณไม่ควรไปอีก”
“ฮึฮึ” เมื่อได้ยนิ คําพูดของโจวหยวนห่าว หวังเสี ยนก็หวั เราะเขาอย่าง
อดไม่ได้
โจวหยวนห่าวแสดงความไม่พอใจในดวงตาของเขาทันทีเมื่อได้ยนิ
เสี ยงหัวเราะของหวังเสี ยน
“หัวหน้าโจวมากินกันเถอะมันเริ่ มดึกแล้ว”
เมื่อเห็นว่าหวังเสี ยนไม่พอใจ กวนชูชิง ก็รีบจับมือของเขาบีบเบา ๆ
ที่ใต้โต๊ะ
ขณะที่เธอทําเช่นนั้นอย่างลืมตัวด้วยกลัวว่าหวังเสี ยนจะโมโห ดู
เหมือนว่าจะมีกระแสไฟสปาร์คเบา ๆ ระหว่างเธอกับเขา ร่ างกาย
ของเธอชะงักเล็กน้อยและเธอก็พยายามรี บถอนมือออกจากมือของ
เขา
หวังเสี ยนมองเธอและแกล้งยื้อไม่ยอมปล่อยมือเธอ และหัวเราะเบา ๆ
เมื่อเห็นหน้าเธอเริ่ มแดงระเรื่ อ เขาจึงไม่ย้อื ต่อไปและยิม้ และพูดขึ้น
“ทานข้าวกันเถอะอาหารทะเลในร้านอาหารชั้นหนึ่งนี่ดีที่สุด”
“โอ้วว..ถ้าอย่างนั้นก็ทานอาหารให้มาก ๆ ล่ะเพราะคุณอาจจะไม่มี
โอกาสได้เข้ามาทานที่นี่อีกเลยในอนาคต” โจวหยวนห่าวยิม้ เยาะ
แล้วพูด
” อืม..ใช่ ขอบคุณนะคุณโจวสําหรับการเลี้ยงอาหารผมในวันนี้”
หวังเสี ยนยกริ มฝี ปากของเขาขึ้นเล็กน้อยและพยักหน้า เขาหยิบ
ตะเกียบขึ้นมาและทานอาหารของเขาต่อ
กวนชูชิง รู ้สึกโล่งใจเมื่อเห็น หวังเสี ยน กําลังอร่ อยกับอาหารของเขา
เธอจึงหยิบก้ามปูชิ้นหนึ่งวางในจานของเขาและกล่าวด้วยรอยยิม้ ว่า
“ลองนี่สิอร่ อยมากเลยล่ะ”
“อืม..แน่นอน..ขอบคุณนะ” หวังเสี ยนมองไปที่เธอและพยักหน้า
” อร่ อยอย่างนั้นรึ … ก็คงใช่เพราะฉันเกรงว่านายจะไม่มีโอกาสได้
ลองกินมันอีกครั้งในชีวติ หลังจากนี้” ชายหนุ่มคนหนึ่งพึมพําประชด
เมื่อเห็นท่าทางของหวังเสี ยน
อย่างไรก็ตาม หวังเสี ยน ไม่ได้ใส่ ใจเลย เขาไม่ตอ้ งการเล่นลิ้นและ
โต้เถียงกับคนพวกนี้ อย่างน้อยพวกเขาก็เป็ นเพื่อนร่ วมงานของ กวน
ชูชิงในเวลาเดียวกันผูจ้ ดั การหวางวางสายจากโทรศัพท์ของ
ผูอ้ าํ นวยการหลี่และพูดคุยกับผูอ้ าํ นวยการหลี่ซ่ ึงกําลังเคลียร์สิ่งของ
ของเขาที่ดา้ นในออฟฟิ ต
“ยังไงก็ตาม…” ผูอ้ าํ นวยการหลี่พดู กับเขาทันทีวา่ “ปฏิเสธลูกค้าคน
นั้นซะหลังจากนั้นไปที่หอ้ งครัวจัดชุดคาเวียร์อย่างดีที่สุดมาเพิม่ แล้ว
ตามฉันไปที่หอ้ งส่วนตัวนั้น เราจะเข้าไปส่ งและทักทายเขาสัก
เล็กน้อย”
“ใครยังงั้นเหรอครับผูอ้ าํ นวยการหลี่..?” ผูจ้ ดั การหวางตะลึงเล็กน้อย
ขณะที่เขาถามด้วยความประหลาดใจ
“เจ้านายในอนาคตของคุณ!” ผูอ้ าํ นวยการหลี่มองเขาและพูดต่อว่า
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งจะเป็ นของเขาคนนี้ต้ งั แต่วนั พรุ่ งนี้เป็ นต้นไป
คุณควรทําความรู ้จกั กับเขาก่อนในวันนี้”
“เจ้านายในอนาคตของผม?” ผูจ้ ดั การหวางรู ้สึกประหลาดใจ เขารู ้วา่
ผูอ้ าํ นวยการหลี่มีขอ้ ตกลงกับบุคคลรายหนึ่งในการซื้อและจด
ทะเบียนร้านอาหารชั้นหนึ่ง แต่เขาไม่คาดคิดว่าเจ้านายในอนาคต
ของเขาจะมาทานอาหารเย็นที่นี่ในวันนี้
“ตกลงครับผูอ้ าํ นวยการหลี่ผมจะอธิบายให้ลูกค้าฟังเอง”
ผูจ้ ดั การหวางพยักหน้าอย่างรวดเร็ วและเดินไปที่หอ้ งครัว เขาขอให้
เชฟเตรี ยมอาหารอย่างเต็มที่ ท้ายที่สุดแล้วสิ่ งนี้กเ็ ตรี ยมพร้อม
ต้อนรับสําหรับเจ้านายในอนาคตของพวกเขา!
 ตอนที่ 40 ผมเป็ นเจ้ าของร้ าน
บรรยากาศในห้อง VIP บนชั้นที่สองของร้านอาหารชั้นหนึ่ง ค่อนข้าง
จะอึมครึ มกวนชูชิง รู ้สึกอึดอัดเล็กน้อยขณะนัง่ กินอาหารอยู่
ในตอนนี้เธอรู ้สึกได้แล้วว่าหัวหน้าโจวและเพือ่ นร่ วมงานโดยรอบ
ในที่น้ ีน้ นั ไม่ชอบหวังเสี ยน
และเธอยังรู ้สึกอีกได้วา่ หัวหน้าโจวมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับเธอ
สิ่ งนี้ทาํ ให้เธออดไม่ได้ที่จะรู ้สึกผิดที่ไม่ปฏิเสธคําเชิญเข้าร่ วมการ
สังสรรค์ในวันนี้ให้เด็ดขาดไปตั้งแต่แรก
ปี๊ บบ!ปี๊ บบ!
ขณะนั้นเองโทรศัพท์ของโจวหยวนห่าวก็ดงั ขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์
ออกมาดู “มันเป็ นโทรศัพท์จากผูจ้ ดั การหวางผูด้ ูแลที่นี่เขาน่าจะนํา
คาเวียร์ที่ผมสัง่ เอาไว้มาให้แล้วละมั้ง”
เขายิม้ และรับสายโทรศัพท์หลังจากนั้นครู่ หนึ่ง
“อะไรนะ! คุณว่ามันไม่มีเหลืออีกแล้วงั้นรึ ไม่มีเหลือแม้สกั ที่เลย
เหรอ?” เมื่อหัวหน้าโจวรับสายเขาก็ถามด้วยความตกใจ
“ผมขอโทษจริ ง ๆ ผูอ้ าํ นวยการโจวเราไม่มีคาเวียร์เหลืออยูใ่ นร้านอาหาร
ทะเลชั้นหนึ่งเลยในตอนนี้เนื่องจากทางร้านเราได้รับคําสัง่ จากลูกค้า
ประจําระดับ VIP ได้จองไปหมดแล้ว” ผูจ้ ดั การหวางอธิบายทาง
โทรศัพท์
“ผมขอโทษคุณจริ ง ๆ ครับ ครั้งหน้าผมจะบริ การคุณไม่ให้ขาดตก
บกพร่ องเลยนะครับผูอ้ าํ นวยการโจว!”
“ไม่เป็ นไรหรอกครับถ้ามันขายหมดแล้วก็ช่างมันเถอะครับ!” หัว
หน้าโจวส่ ายหัวเล็กน้อยและวางสายโทรศัพท์ทนั ที
“คราวนี้พวกเราคงไม่ได้มีโอกาสชิมคาเวียร์แล้วหล่ะ ผูจ้ ดั การ หวาง
บอกว่าคาเวียร์ขายหมดไปแล้ว”
เขายักไหล่และพูดกับ กวนชูชิง ว่า “คราวนี้เราพลาดไปเอาไว้คราว
หน้าผมจะพาคุณมาชิมคาเวียร์ของที่นี่ได้อย่างแน่นอน”
ปี๊ บบบ!ปี๊ บบบ!
หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ของ หวังเสี ยน ก็ดงั ขึ้นเช่นกัน เขาหยิบ
โทรศัพท์ออกมาและเห็นว่าเป็ นเบอร์โทรศัพท์จากหัวหน้าหลี่ เขาจึง
รับทันที
“น้องชาย หวังเสี ยนคุณอยูห่ อ้ งรับรองส่ วนตัวหมายเลขไหนหรื อ
ครับ?”
“ห้อง 203 หัวหน้าหลี่มีอะไรเร่ งด่วนหรื อเปล่า?”
“โอ้..ไม่มีครับไม่มีอะไรผมจะมาขอรบกวนเวลาคุณสักครู่ ”
เมื่อหัวหน้าหลี่พดู จบก็มีคนมาเคาะประตูหอ้ งรับรองส่วนตัวของ
พวกเขา หลังจากนั้นพนักงานเสิ ร์ฟก็เปิ ดประตู
“ขออภัยสําหรับการขัดจังหวะ น้องชาย หวังเสี ยนด้วยนะผมมาที่นี่
เพื่อเสิ ร์ฟอาหารพิเศษขึ้นชื่อของทางร้านเรา”
หัวหน้าหลี่ยนื อยูท่ ี่ทางเข้าประตูขณะที่เขายิม้ และพูดกับหวังเสี ยน
ด้านหลังของเขาคือผูจ้ ดั การหวางที่ยนื พร้อมจานในมือ ขณะที่พวก
เขาเดินเข้าไปผูจ้ ดั การ หวางมองไปที่ หวังเสี ยน และส่ งยิม้ ให้อย่าง
นอบน้อม
“หัวหน้าหวังครับนี่คือคาเวียร์สูตรพิเศษของร้านอาหารของเรามี
อาหารทั้งหมดห้าอย่างที่ข้ ึนชื่อของที่นี่และผมได้นาํ ทั้งหมดมาที่นี่
สําหรับคุณและแขกของคุณหัวหน้าหวังคุณสามารถเรี ยกผมว่าเสี่ ยว
หวางได้นะครับ ผมเป็ นผูจ้ ดั การของ ร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่งใน
ปัจจุบนั นี้ครับ”
ผูจ้ ดั การหวาง เป็ นชายวัยกลางคน และเขายังทําตัวได้อย่างน่าชื่นชม
เขาสุ ภาพเรี ยบร้อยเป็ นอย่างมาก เขาถือจานและวางคาเวียร์ที่เสิ ร์ฟ
ไว้บนโต๊ะตรงหน้าหวังเสี ยนอย่างนอบน้อม
หวังเสี ยนเองก็ตกใจเล็กน้อย แต่กย็ มิ้ และพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ ว
เขามองไปที่หวั หน้าหลี่และกล่าว “ขอบคุณสําหรับความตั้งใจดีของ
คุณนะครับหัวหน้าหลี่”
“ขอให้สนุกและอร่ อยกับมื้ออาหารนะครับ น้องชายหวังเสี ยนผมจะ
ไม่รบกวนเวลาของพวกคุณแล้วนะครับ ขอตัวก่อนนะครับ” หัวหน้า
หลี่ยมิ้ ให้เขา
“ขอบคุณมาก” หวังเสี ยนพยักหน้าและยิม้ ให้
“หัวหน้าหวัง ได้โปรดทําตัวตามสบายนะครับ ถ้ามีอะไรให้ผมรับ
ใช้อย่าลังเลที่จะเรี ยกผมนะครับผมยินดีให้บริ การหัวหน้าหวังอย่าง
เต็มใจเลยครับ”
ผูจ้ ดั การหวางโค้งตัวและก้มหัวลง ตั้งแต่ตน้ จนจบเขาไม่ได้มองไปที่
คนอื่นเลยและเขาให้ความสนใจแต่กบั หวังเสี ยนเพียงคนเดียว
แม้ในขณะที่เขากําลังจะออกไปเขาก็โค้งตัวลงอีกครั้งก่อนจะหัน
หลังกลับและเดินออกจากห้องไป
โจวหยวนห่าวตกตะลึงและดวงตาของเขาก็เบิกกว้างพร้อมกับอ้า
ปากค้างในขณะที่เขากําลังจะพูดอะไรบางอย่างเขาสังเกตว่าผูจ้ ดั การ
หวางไม่ได้หนั มองมาและสนใจที่เขาเลยแม้แต่นอ้ ย ประหนึ่งก้อน
หิ นริ มทาง มันทําให้เขารู ้สึกเสี ยหน้าและอับอายเป็ นอย่างมาก
ส่ วนบรรดาชายหนุ่มและหญิงสาวคนอื่น ๆ ก็ตกใจกับสิ่ งที่เพิ่งเห็น
สถานการณ์ตอนนี้คืออะไร?
สองคนนั้นก่อนหน้านี้น้ นั เป็ นใคร?
ผูช้ ายที่เสิ ร์ฟคาเวียร์บอกว่าเขาเป็ นผูจ้ ดั การของสถานที่แห่งนี้และ
หวังเสี ยนสามารถเรี ยกเขาว่าเสี่ ยวหวางได้ง้ นั เหรอ? เขาเป็ นผูจ้ ดั การ
หวางคนเดียวกับที่หวั หน้าโจวพูดถึงหรื อเปล่า?
พวกเขารี บหันหน้าไปมองหวังเสี ยน
พวกเขาเห็นคาเวียร์ท้ งั ห้าชุดจัดอย่างสวยงามข้าง ๆ เขาโดยแต่ละชุด
น่าจะมีราคาอย่างน้อย 4,000 หยวนแน่นอนและรวม ๆ แล้วคงไม่ต่าํ
กว่า 20,000 หยวนเป็ นแน่
และยิง่ ไปกว่านั้นสิ่ งนี้แม้วา่ จะมีเงินก็ไม่สามารถจัดหามาได้อย่าง
แน่นอน
แม้แต่หวั หน้าโจว ของพวกเขาก็ยงั ไม่สามารถสัง่ เมนูอาหารชุดพวก
นี้ได้แม้แต่จานเดียว แม้จะรู ้จกั และพึ่งจะโทรหาผูจ้ ดั การ หวาง ก็
ตาม
กระนั้นแม้แต่ผจู ้ ดั การหวางก็ยงั มาส่ งอาหารทั้งห้าชุดนี้ดว้ ยตัวเอง
อย่างนอบน้อมและมีความเคารพอย่างสู งนี้
มันจะเป็ นไปได้อย่างไร? เขาเป็ นแค่นกั ศึกษาไม่ใช่เหรอ?
กวนชูชิง ซึ่งอยูข่ า้ ง ๆ หวังเสี ยน ก็มองมาที่เขาด้วยความประหลาด
ใจ เธอสังเกตเห็นว่าเธอมีเรื่ องที่เธอยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับเขามากขึ้น
เรื่ อย ๆ
เขาเป็ นนักศึกษายากจนที่ตอ้ งทํางานพาร์ทไทม์บ่อย ๆ เพื่อหารายได้
ค่าเล่าเรี ยนและค่าครองชีพไม่ใช่หรื อ
ปัจจุบนั นี้เขาขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยแ์ ละเสื้ อผ้าที่เขาใช้กไ็ ม่ได้มีราคา
ถูก ๆ เช่นกัน
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดสําหรับเธอ สิ่ งที่ทาํ ให้เธอ
ตกใจมากคือทัศนคติของผูจ้ ดั การก่อนหน้านี้และอาหารฟรี ที่มีมูลค่า
ถึง 20,000 หยวน
“หวังเสี ยน…นาย…นาย…” กวนซูชิงมองไปที่หวังเสี ยนและพูดติด ๆ
ขัด ๆ เธอมีคาํ ถามมากมายที่จะถามเขา แต่เธอไม่รู้วา่ จะเริ่ มถามที่
ตรงไหน
“ทานอาหารกันก่อนเถอะคาเวียร์ลิมิเต็ดของร้าน อาหารชั้นหนึ่งแห่ง
นี้จะรสชาติสมคําเล่าลือหรื อเปล่า” หวังเสี ยนยิม้ และส่ งจานให้เธอ
“หวังเสี ยน…นี่…ทําไมผูจ้ ดั การของที่น้ ีถึงนําอาหารพวกนี้มาเสิ ร์ฟให้
หล่ะ… ” กวนชูชิงมองไปที่คาเวียร์ที่หวังเสี ยนส่ งมาวางอยูต่ รงหน้า
เธอและถามอย่างเหม่อลอย
“ผมซื้อที่นี่ไว้แล้ว” หวังเสี ยนมองเธอและพูดต่อ “หัวหน้าหลี่ที่เข้ามา
ก่อนหน้านี้เป็ นเจ้าของร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่งก่อนหน้านี้เราได้
บรรลุขอ้ ตกลงเบื้องต้นในการทําธุรกรรมแล้วและผมจะเป็ นเจ้าของ
ร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่งแห่งนี้ ในวันพรุ่ งนี้เพราะฉะนั้น…“
หวังเสี ยนพูดพร้อมกับยิม้ กวนชูชิง จ้องมองไปที่ หวังเสี ยน ด้วย
ดวงตาที่เบิกกว้างและเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่งแห่งนี้ …
“ใช่!” หวังเสี ยน ยิม้ และพยักหน้า “ถ้าคุณอยากจะกินอะไรในอนาคต
คุณสามารถมาหาผมได้เลย ผมจะเลี้ยงคุณเอง”
“นี่…” กวนชูชิง ตกตะลึงเล็กน้อย
“มันจะเป็ นไปได้ยงั ไง”
เมื่อมาถึงจุดนี้ชายหนุ่มที่นงั่ อยูข่ า้ ง ๆ ไม่สามารถเก็บซ่อนความ
ประหลาดใจไว้ได้อีกและแสดงท่าทางไม่อยากเชื่อออกมา
นักศึกษาที่นงั่ อยูต่ รงนี้กบั เขาเนี่ยนะซื้ อร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่ง? นี่
คือร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่งเชียวนะไม่ใช่แผงขายผัก! เขาต้องมีเงิน
ซักเท่าไร
10 ล้านหรื อ 20 ล้าน?
นี่คือร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่ง! ใครจะสามารถซื้อที่นี่ได้ดว้ ยเงินเพียง
10 ล้านหยวนมันคงเป็ นไปไม่ได้?
เหล่าบรรดาชายหนุ่มและหญิงสาวคนอื่น ๆ ที่อยูร่ อบ ๆ ก็แสดงท่าที
ที่ไม่อยากจะเชื่อ
พวกเขานึกถึงสิ่ งที่เคยพูดกับหวังเสี ยนก่อนหน้านี้ ‘ฉันเกรงว่านาย
จะไม่มีโอกาสได้ลองกินมันอีกครั้งในชีวติ หลังจากนี้’
เมื่อนึกย้อนกลับไป ตอนนี้พวกเขารู ้สึกได้ถึงความร้อนที่ใบหน้าของ
พวกเขา นี่เป็ นการตบหน้าพวกเขาแบบเต็มหน้า!
ไม่เพียง แต่จะลองอีกครั้งเขายังซื้ อร้านอาหารทั้งหมดนี่เลย
ตอนนี้พวกเขาหันไปมองหน้าของหัวหน้าโจวอย่างช้า ๆ ในตอนนี้
พวกเขาตระหนักว่าการแสดงออกทางใบหน้าของหัวหน้าโจวนั้นน่า
ทึ่งเป็ นอย่างมากขึ้น
ใบหน้าของเขากระตุกอย่างต่อเนื่องปากเบะลงเบี้ยวนิด ๆ และ
ร่ างกายของเขาสัน่ เล็กน้อยเมื่อเขามองไปที่หวังเสี ยน
แสร้งเป็ นหมูกินเสื อ? แกล้งทําตัวแย่ ๆ แล้วโชว์พาวเพือ่ ดึงดูดความ
สนใจ? คนอะไรคิดแผนการได้ร้ายกาจนัก!
หัวหน้าโจวจ้องไปที่หวังเสี ยนและมีวลีต่าง ๆ ที่ปรากฏขึ้นในใจของ
เขา เขากัดฟันแน่น
เพื่อที่จะสามารถซื้อร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่งที่นี่ได้ เขาต้องมีทรัพย์สิน
หลายสิ บล้านอย่างแน่นอน และสําหรับครอบครัวของตัวเขาเองพวก
เขามีทรัพย์สินรวมทั้งหมดเพียง 50 - 60 ล้านเท่านั้น
ยิง่ ไปกว่านั้นทรัพย์สินเหล่านี้ไม่ใช่ของตัวเขาเอง มันเป็ นทรัพย์สิน
ภายใต้ชื่อพ่อของเขาทั้งหมด
หวังเสี ยนเหลือบมองไปที่หวั หน้าโจวอย่างช้า ๆ ก่อนจะพูดกับ กวน
ชูชิง “ผมจะเริ่ มจัดการร้านอาหารแห่งนี้ในวันพรุ่ งนี้และผมจะไม่
เปลี่ยนแปลงพนักงานและจํานวนของลูกจ้างแต่ผมอาจต้องการหา
คนที่เชื่อถือได้เพือ่ จัดการเรื่ องภายในต่าง ๆ และผมคงไม่สามารถ
ดูแลด้วยตัวเองได้ท้ งั หมดคุณจะมาช่วยผมได้ไหม”
“ฉัน…ฉัน…” เมื่อ กวนชูชิง ได้ยนิ คําพูดของหวังเสี ยนดวงตาก็เป็ น
ประกาย แต่เธอก็ยงั เหลือบมองไปที่หวั หน้าโจวข้าง ๆ เธอและพูดว่า
“แต่ฉนั ยังไม่ได้ลาออก…”
อย่างไรก็ตามเมื่อเธอมองไปที่หวังเสี ยนอีกครั้งเธอก็พยักหน้าทันที
แม้จะลังเลอยูเ่ ล็กน้อยก็ตาม “ตกลงในเมื่อนายเชิญฉัน ฉันจะปฏิเสธ
คําเชิญของนายได้ยงั ไง”
“นัน่ เยีย่ มมากเลย เมื่อมีคุณมาช่วยงานผม ผมคงลดปั ญหาหลาย ๆ
อย่างไปได้เยอะเลยหล่ะ”
หวังเสี ยนยิม้
ตอนนี้หวั หน้าโจว ที่นงั่ อยูข่ า้ ง ๆ เธอคิ้วของเขากระตุกและหน้าบูด
เบี้ยวอย่างรุ นแรงและเขากําหมัดแน่นเมื่อเห็น กวนชูชิง ตอบตกลง
กับหวังเสี ยนต่อหน้าเขา
อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถทําอะไรได้ ชายหนุ่มที่อยูต่ รงหน้าเขา
สามารถซื้ อร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่งได้แบบง่ายดาย เขาอาจมีคน
หนุนหลังที่แข็งแกร่ งมาก ๆ
ไอ้ที่เขาตอบคําถามมาว่า ‘เขามีแต่นอ้ งสาวเพียงคนเดียว’! นั้นก็คง
เป็ นอีกแผนการที่ร้ายกาจของเขาอีกเป็ นแน่!….
 ตอนที่ 41 เริ่มการบริหารร้ าน
“ฉันเดาว่านายทําให้โจวหยวนห่าวนั้นโกรธมากจริ ง ๆ เลยในคืนนี้!”
“คุณก็เห็น เขาเป็ นคนเริ่ มก่อนถ้าไม่ใช่เพราะผมนึกถึงคุณผมคงอัด
พวกเขาจนกลับบ้านไม่ถูกแล้ว”
หวังเสี ยนพูดพร้อมกับท่าทําทางเหมือนอันธพาลน้อย
“หื ม!…คําพูดเมื่อกี้ของนาย นายพูดว่าอะไรนะ!?…ฮึ…ช่างเถอะ”
กวนชูชิงทําแก้มป่ องพองลมเมื่อเห็นว่าหวังเสี ยนไม่ได้ยนิ สิ่ งที่เธอ
พูด และเขายังทําท่าทางชกลมเหมือนเด็กน้อยอยู… ่ .
หวังเสี ยน และ กวนชูชิง เดินออกจากร้านอาหารชั้นหนึ่ง เขาและ
เธอพูดคุยกันไปเรื่ อยเปื่ อยบนถนนสายโบราณบางครั้งพวกเขาก็จะ
หัวเราะกันเสี ยงดังจนคนผ่านไปมามองพวกเขาแบบแปลก ๆ กวนชู
ชิงจะแอบบิดเอวเขาตลอดทางเมื่อมีคนมองมาตอนที่หวังเสี ยน
หัวเราะเสี ยงดัง
………
ก่อนหน้านั้นตอนที่การเลี้ยงสังสรรค์ยงั ไม่จบ ก่อนที่หวังเสี ยนจะ
ออกไปพร้อม กวนชูชิงเขาส่ งคาเวียร์ชุดที่เหลือให้กบั โจวหยวนห่าว
พร้อมกับยิม้ และพูดว่า
“คุณโจวนี่คือคาเวียร์ที่คุณร้องขอมาลอง เชิญเลยนะครับ และก็ยนิ ดี
ต้อนรับสู่ร้านอาหารของผมในอนาคตโอ้ว…แต่ตอนนี้ร้านนี้ยงั ไม่ใช่
ของผมดังนั้นคุณก็ยงั ต้องจ่ายค่าอาหารที่คุณสัง่ มาเหมือนเดิม ฮึฮึ..”
เขา ‘หัวเราะเยาะ’ เบา ๆ หลังจากที่เขาพูดจบประโยค
ตอนนั้นใบหน้าของโจวหยวนห่าวดูบ้ ึงตึงมาก!
……..
“เอ่อ…กวนชูชิง ผมต้องขอโทษคุณด้วยนะที่ทาํ ให้หวั หน้าของคุณ
โกรธและคุณต้องออกจากงาน และดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้รับค่าจ้าง
จากการทํางานซะแล้วล่ะ คุณเลยต้องทํางานฟรี ๆ ไปเลยตั้งสองวัน
ผมจะชดเชยให้คุณเองนะ” หวังเสี ยนพูดพร้อมกับยิม้ ให้เธอ
“แน่นอนนายต้องชดเชยให้ฉนั อย่างมากเลยด้วย” กวนชูชิง พูดและ
หัวเราะเบา ๆ เธอแอบชําเลืองมองข้ามไหล่ของตัวเองเลยไปที่ หวัง
เสี ยน และเธอรู ้สึกหัวใจของเธออบอุ่นเป็ นพิเศษ
นี่เป็ นเพื่อนผูช้ ายคนแรกของเธอที่เธออยูด่ ว้ ยแล้วรู ้สึกมีความสุ ข
และสบายใจรวมถึงมีความอบอุ่นในหัวใจ
ความรู ้สึกนี้แม้ไม่ยงิ่ ใหญ่อะไรมากนัก แต่เธอเสพติดมัน เธอชอบ
ความรู ้สึกแบบนี้
“กระโดดขึ้นมาเลยแม่สาวน้อย”
หวังเสี ยนสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยข์ องเขา และตะโกนเรี ยก
กวนชูชิง
“ได้เลย!!” กวนชูชิง รู ้สึกหัวใจของเธอเต้นแรงมากขณะที่เธอมอง
เขานัง่ รอบนมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย ์
เธอขึ้นนัง่ ซ้อนท้ายรถของเขาทันที แต่กย็ งั ลังเลเล็กน้อยก่อนที่เธอจะ
ยืน่ แขนออกมาและโอบรอบตัวหวังเสี ยนไว้อย่างแนบชิด
เมื่อรู ้สึกถึงร่ างกายอันอ่อนนุ่มและอบอุ่นแนบติดอยูท่ ี่ดา้ นหลังของ
เขาร่ างกายของ หวังเสี ยน แข็งเกร็ งประหม่าเล็กเล็กน้อย หลังจาก
นั้นใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิม้ อันสดใส
“นัง่ ให้ดี ๆ นะครับคุณผูห้ ญิง รถของเรากําลังจะออกเดินทางแล้ว”
เขาบิดคันเร่ งและมุ่งหน้ากลับไปทางมหาลัยทันที หลังจากนั้นไม่
นานพวกเขาก็กลับมาถึงที่หน้าหอพักหญิง
“แล้วเจอกันพรุ่ งนี้นะผมจะมารับคุณในตอนเช้า”
หวังเสี ยน ยิม้ และโบกมือให้กบั กวนชูชิง
“ตกลง” กวนชูชิง พยักหน้ารับและโบกมือกลับมาให้เขา เธอหัน
หลังกลับและฮัมเพลงเบา ๆ อย่างลืมตัวแต่เมื่อเธอนึกขึ้นได้วา่ เขายัง
ไม่ได้กลับ ตัวเธอแข็งค้างอยูค่ รู่ หนึ่ง แล้วจึงรี บวิง่ กลับไปที่หอ้ งของ
เธอ
หวังเสี ยนหัวเราะขึ้นเบา ๆ และจึงขับรถกลับไปที่หอพักชายของเขา
ในคืนนั้น หวังเสี ยน ไม่ได้ฝึกฝนและบ่มเพาะใด ๆ แต่เขากลับหลับ
แบบสนิทที่สุด
เขาตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นในเช้าวันรุ่ งขึ้นเวลา 8.00 น. หวังเสี ยน นอน
เหยียดหลังและบิดขี้เกียจอยูค่ รู่ นึงก่อนจะลุกจากที่นอน
แต่เมื่อเขาหยิบโทรศัพท์ข้ ึนมาเขาก็เห็นข้อความที่ยงั ไม่ได้อ่าน
“หลาน ชิงเยว่ อย่างนั้นเหรอ?”
หวังเสี ยนรู ้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นข้อความ Wechat ของ หลาน ชิง
เยว่ อีกครั้ง ข้อความคล้าย ๆ กับเมื่อวานเธอต้องการชวนเขาออกไป
ทานอาหารเย็นเพื่อที่จะขอบคุณเหตุการณ์ในวันก่อนนั้น
ข้อความถูกส่ งออกมาเมื่อประมาณห้านาทีที่แล้ว
“ผมขอโทษประธาน หลาน ช่วงนี้ผมค่อนข้างยุง่ มาก ๆ เลยและผม
ไม่มีเวลาว่างเลยจริ ง ๆ”
หวังเสี ยน พยายามปฏิเสธอย่างสุ ภาพที่สุด เพราะวันนี้เขาจะต้อง
จัดการธุระเกี่ยวกับร้านอาหารชั้นหนึ่ง และในช่วงอีกหลายวันต่อ
จากนี้เขาก็คงจะต้องยุง่ อย่างมากอีกเช่นกัน
เขาจําเป็ นต้องจัดการบริ หารระบบของร้านอาหารและปัญหาทาง
ด้านอื่น ๆ รวมถึงการจัดประชุมพบปะกับพนักงานทั้งหมดภายใน
ของร้านอาหาร
และร้านอาหารศาลามังกรก็กาํ ลังจะเปิ ดให้บริ การในเร็ ว ๆ นี้ ซึ่ งอยู่
ข้าง ๆ จนแทบจะติดกับร้านอาหารของเขาเลยและมันจะเป็ นการ
ต่อสู แ้ ย่งชิงลูกค้าที่รุนแรงอย่างแน่นอน
หลังจากที่เขาได้ยนิ การสนทนาระหว่างผูอ้ าํ นวยการหลี่และชาย
หนุ่มคนนั้นเมื่อวานนี้หวังเสี ยนรู ้วา่ อีกฝ่ ายต้องมีความสามารถพอดู
ดังนั้นเขาจึงต้องเตรี ยมตัวให้พร้อม
หลังจากที่หวังเสี ยนส่ งข้อความออกไปเขาก็เก็บข้าวของและนํากุง้
มังกรและปูไปที่ช้ นั ล่าง
ภายในห้องพักในวิลล่าแห่งหนึ่งทั้งห้องเต็มไปด้วยสี ชมพู
บรรดาหนุ่ม ๆ ทุกคนใน เมืองเจียงเฉิ งคงนึกไม่ถึงว่าราชินีน้ าํ แข็งชื่อ
ดังแห่งมหาวิทยาลัย เจียงเฉิง อย่างประธานหลาน ชิงเยว่ จะทาสี
ห้องของเธอด้วยสี ที่น่ารักเช่นนี้
มีคนเคยกล่าวไว้วา่ เด็กสาว ๆ เกือบจะทุกคนต่างก็ตอ้ งมีความเพ้อ
ฝันเกี่ยวกับเทพนิยายในแบบของตัวเองไม่มากก็นอ้ ย ไม่เว้นแม้แต่
ราชินีน้ าํ แข็งคนนี้
หลาน ชิงเยว่ นอนควํ่าท้องอยูบ่ นเตียงโดยมีตุก๊ ตาหมีสีชมพูตวั ใหญ่
อยูข่ า้ ง ๆ เธอ
ติ๊งงง!
เมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเธอก็รีบเปิ ด WeChat อย่างรวดเร็ ว
“ปฏิเสธอีกแล้ว!!…เขาปฏิเสธฉันอีกแล้ว!” หลาน ชิงเยว่ หน้าสลด
ลงไปเล็กน้อย
เมื่อวานเธอเดาว่าเขาอาจจะมีธุระจําเป็ นบางอย่างจริ ง ๆ และนัน่ ทํา
ให้เธอผิดหวังเล็กน้อยแต่กย็ งั มีเหตุผลที่รองรับได้อยู่ ดังนั้นเธอจึง
ถามเขาอีกครั้งในตอนเช้าวันนี้ แต่เธอก็ไม่คาดคิดเลยว่า เธอจะถูก
ปฏิเสธโดยทันทีอีกครั้ง
ยิง่ ไปกว่านั้นเขาตอบมาว่าช่วงนี้คงจะต้องยุง่ อย่างมาก!
“เขาไม่ชอบฉันยังงั้นเหรอ? เขาไม่อยากเจอฉันเหรอ? หรื อว่าเขา
กําลังยุง่ อยูจ่ ริ ง ๆ ?”
หลาน ชิงเยว่ ขมวดคิ้วและลุกขึ้นจากเตียงทันทีเพื่อจ้องมองตัวเอง
ในกระจก
แม้วา่ ความจริ งเธอเพิ่งตื่นขึ้นมาโดยไม่ได้แต่งหน้า แต่ใบหน้าและ
ผิวพรรณที่ละเอียดอ่อนและรู ปร่ างที่สมบูรณ์แบบของเธอนั้นมี
เสน่ห์เย้ายวนใจเป็ นอย่างมาก
“เสน่ห์ของฉันไม่ได้ดึงดูดเขาเลยอย่างงั้นเหรอ” นี่เป็ นครั้งแรกที่
หลาน ชิงเยว่ นึกสงสัยในเสน่ห์ของตัวเอง
……
“ไปหาอาหารเช้ากินกันก่อนเถอะคุณอยากกินเกี๊ยวนึ่งไหม”
หลังจากพา กวนชูชิง ขึ้นซ้อนท้ายฮาร์เล่ย ์ ของเขาแล้ว หวังเสี ยนก็
มุ่งหน้าไปยังถนนโบราณทันที
“ใช่ นายหญิงคนนี้ตอ้ งการอาหารอันโอชะที่สุด!”
“เจ้าบาปที่ 6 ในบรรดาบาปร้ายแรงทั้ง 7 เจ้าผูม้ ีลิ้นอันกะล่อน ถ้าข้า
อยากกินอะไรเจ้าจะต้องสรรหามาตอบสนองข้าในบัดดล”
(*1)
“นี่คุณผมไม่ใช่ปีศาจ จอมตะกละเบลเซบัฟ ในพระคัมภีร์นะคุณ”
“แต่ฉนั คือมารสาวผูช้ วั่ ร้ายฮ่าฮ่า!”
หวังเสี ยนและกวนชูชิงหยอกล้อกันขณะขี่รถ พวกเขามาถึงร้านเกี๊ยว
นึ่งและทานกันอย่างวางหาย หลังอาหารเช้าก็ได้เวลาไปพบกับ
ผูอ้ าํ นวยการหลี่
เมื่อพวกเขาไปถึงร้านอาหารชั้นหนึ่งประตูกถ็ ูกเปิ ดรออยูแ่ ล้ว
ผูอ้ าํ นวยการหลี่และผูจ้ ดั การหวางรออยูท่ ี่นี่ก่อนแล้ว
“ผอ. หวัง” เมื่อเห็นการมาถึงของเขาผูจ้ ดั การ หวาง ก็รีบเข้าไปหา
เขาทันทีและทักทายเขาด้วยสี หน้ายิม้ แย้ม
“อรุ ณสวัสดิ์ผจู ้ ดั การหวาง!”
หวังเสี ยนพยักหน้าและมองไปที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่ที่ยนื อยูด่ า้ นข้าง
“โฉนดที่ดินและหนังสื อโอนกรรมสิ ทธิ์พร้อมแล้วนอกจากนี้ของ
ทุกสิ่ งอย่างรวมถึงสต็อกอาหารในห้องแช่เย็นอุปกรณ์ในออฟฟิ ตของ
ในร้านอาหารแห่งนี้ทุก ๆ อย่างเป็ นของคุณเราคงจะต้องยุง่ ตลอดทั้ง
เช้าเนื่องจากเราจะต้องไปที่สาํ นักงานบริ หารจัดการทรัพย์สินเพื่อ
ดําเนินการโอนทรัพย์สิน และสิ่ งของอื่น ๆ” ผูอ้ าํ นวยการหลี่ยมิ้
พร้อมกับอธิบายเมื่อเห็นหวังเสี ยน
“เยีย่ มมากงั้นให้ผมดูสญ
ั ญาก่อน” หวังเสี ยนพยักหน้า
“ได้แน่นอน ผมแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติในสัญญาอย่างแน่นอน”
ผูอ้ าํ นวยการหลี่มอบสัญญาให้กบั เขา หวังเสี ยน รับมันมาและอ่าน
อย่างละเอียดรอบคอบก่อนที่เขาจะพยักหน้าอย่างไม่เป็ นทางการ
จากนั้นพวกเขานัง่ รถของผูอ้ าํ นวยการหลี่ไปที่สาํ นักงานบริ หาร
จัดการทรัพย์สินของรัฐ สําหรับอุตสาหกรรมและการพาณิ ชย์ใน
หน่วยงานบางส่ วนจะมีเคาน์เตอร์ของธนาคารเปิ ดสาขาย่อยอยูด่ า้ น
ในด้วยเพื่ออํานวยความสะดวกขั้นตอนการโอนจ่ายรวมถึงการเสี ย
ภาษีใบอนุญาตประกอบธุรกิจ
หลังจากยุง่ และวุน่ วายมาตลอดทั้งเช้า หวังเสี ยน ได้โอนยอดเงินตาม
ข้อตกลงไปยังบัญชีของ ผูอ้ าํ นวยการหลี่ ทั้งคู่จบั มือกันและข้อตกลง
ถือว่าเสร็ จสมบรู ณ์
“บอสครับ ผูอ้ าํ นวยการหลี่ไม่ได้นาํ อะไรติดตัวไปเลยตอนที่เขาจาก
ไปทุกอย่างสามารถดําเนินการตามปกติต่อไปได้เลยในตอนนี้ผมจะ
พาคุณไปพบกับทีมงานเชฟและบรรดาพนักงานที่เหลือทั้งหมด”
หลังจากกลับมาผูจ้ ดั การ หวาง ซึ่งติดตามคอยช่วยเหลือมาตลอดทั้ง
เช้าได้พดู คุยกับ หวังเสี ยน อย่างกระตือรื อร้น
“ตกลง เรามาทําความรู ้จกั กับร้านอาหารแห่งนี้กนั ดีกว่าและตําแหน่ง
พนักงานทั้งหมดจะยังคงอยูเ่ หมือนเดิม”
หวังเสี ยนพยักหน้า มันเป็ นเวลาอาหารกลางวันแล้วเมื่อพวกเขาไป
ถึงร้านอาหาร หวังเสี ยนเรี ยกให้ผจู ้ ดั การหวางและกวนซู่ชิงไปทาน
อาหารกลางกันก่อนภายในร้าน
ผูจ้ ดั การ หวาง จํา กวนชูชิง ได้เพราะเธอเคยทํางานเป็ นพนักงาน
ต้อนรับมานานกว่าครึ่ งเดือน
เมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้ง
ผูจ้ ดั การหวาง ก็เดาสถานะของเธอทันที เธอคนนี้อาจจะเป็ นเลดี้บอส
ในอนาคตของเขา ดังนั้นเขาจึงกระตือรื อร้น และบริ การรับใช้กวนชู
ชิงอย่างดีที่สุด
ด้วยเหตุน้ ี กวนชูชิง จึงรู ้สึกทําอะไรไม่ถูก เมื่อเจ้านายในอดีตของ
เธอต้องมาคอยบริ การและรับใช้เธออย่างนี้
ทั้งหมดนี้เป็ นเพราะผูช้ ายที่นงั่ อยูข่ า้ ง ๆ เธอ
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเรี ยบร้อยแล้ว หวังเสี ยน ก็เดิน
สํารวจไปรอบ ๆ ร้านอาหารทั้งหมด เมื่อมองไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
แห่งนี้ตวั เขารู ้สึกมีความภูมิใจในตัวเองขึ้นมาทันที
“หุหุ..ว่ะ ฮ่าฮ่า ๆ ฉันนี่มนั เก่งจริ ง ๆ ”
เขาตกอยูใ่ นภวังค์และยืนยิม้ อย่างโง่เง่าอยูค่ นเดียวตรงนั้น
นี่คือร้านอาหารของเขาและแน่นอนว่าเขาจะสร้างชื่อให้กบั
ร้านอาหารแห่งนี้ใน เมืองเจียงเฉิง มันจะเป็ นร้านอาหารที่ดีที่สุด
ตลอดกาล!…
………..
จบบท
Endnote: (*1) ตามต้นฉบับพวกเขาน่าจะคุยกันเกี่ยวกับคัมภีร์คาํ สอน
ของจีน ซึ่งผมไม่รู้และไม่เคยอ่าน
เลยเปลี่ยนให้เป็ นแบบคัมภีร์ในบทวิวรณ์ หากผิดพลาดประการใด
ขออภัยมา ณ ที่น้ ีดว้ ย
 ตอนที่ 42 จัดระบบร้ านใหม่
“ผมเชื่อว่าทุกคนคงจะพอทราบมาบ้างแล้วว่าร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ของเรานั้นมีบอสคนใหม่แล้ว บอสของเราคนนี้เป็ นหนุ่มหล่อผูใ้ จดี
เพราะฉะนั้นเพื่อไม่ให้เป็ นการเสี ยเวลา ขอเสี ยงปรบมือต้อนรับ
บอสคนใหม่ของพวกเราขอเชิญผูอ้ าํ นวยการหวังขึ้นมาบนเวทีครับ”
ภายในร้านอาหารชั้นหนึ่งผูจ้ ดั การ หวาง เรี ยกประชุมพนักงานทั้งหมด
ของร้านในทันที หลังจากที่ทาํ งานในร้านอาหารเสร็ จในเวลาประมาณ
บ่ายสามโมง
“สวัสดีทุกคนผมชื่อหวังเสี ยนและจะเป็ นหัวหน้าของพวกคุณและ
เป็ นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้ต้ งั แต่วนั นี้เป็ นต้นไป”
หวังเสี ยนเดินขึ้นมาบนเวทีและยิม้ ให้กบั กลุ่มพนักงาน ปัจจุบนั
ร้านอาหารมีพนักงานทั้งหมดห้าสิ บคน
จํานวนพนักงานขนาดนี้ถือว่าสู งเป็ นอย่างมากเมื่อเปรี ยบเทียบกับ
ร้านอาหารอื่น ๆ
เฉพาะพนักงานเสิ ร์ฟเพียงอย่างเดียวก็มีถึงสามสิ บคนแล้ว
แต่ในทํานองเดียวกันสิ่ งนี้กถ็ ือว่าเป็ นการช่วยรับประกันคุณภาพ
ของการบริ การ
“ยังเด็กมากเลย!” พนักงานเสิ ร์ฟหญิงคนหนึ่งมองไปที่หวังเสี ยนเธอ
ค่อนข้างที่จะตกใจและไม่สามารถควบคุมมันได้ เสี ยงอุทานของเธอ
จึงหลุดออกมา
พนักงานทุกคนในร้านมองไปที่ หวังเสี ยน ด้วยความอยากรู ้อยากเห็น
ถ้าพูดกันตามจริ งหวังเสี ยนก็ยงั ดูเด็กเกินไป เขาดูไม่เหมือนบอสใหญ่
เลยสักนิด ถ้าบอกว่าเป็ นนายน้อยลูกชายของบอสยังน่าเชื่อถือมากกว่า
เพราะพนักงานทั้งหมดของร้านอาหารนั้น พวกเขาอายุมากกว่า หวัง
เสี ยน กันทุกคน
เมื่อสังเกตุเห็นสิ่ งนี้และหวังเสี ยนพอเข้าใจความคิดของพวกเขา หวัง
เสี ยน ก็เงยหน้าขึ้นมาอีกเล็กน้อยและปลดปล่อยออร่ าแห่งราชันย์
มังกรออกมาขยายควบคุมไปทัว่ ทั้งร้านอาหาร
“ร้านอาหารจะเปิ ดดําเนินการตามปกติเหมือนเช่นเคย เนื่องจากผม
เข้ามาเป็ นเจ้าของร้านแห่งนี้ต้ งั แต่วนั นี้แล้ว ผมจะก็ถือโอกาส
ปรับเปลี่ยนอะไรบางอย่างกับร้านอาหารนี้ซกั เล็กน้อย…..
การปรับเปลี่ยนอย่างแรกคือการเพิ่มฐานเงินเดือนของพนักงานทั้งหมด
ทุกคนขึ้นอีก 10% ส่ วนกฎอื่น ๆ จะยังคงเหมือนเดิม และผมขอเตือน
เอาไว้ซะก่อนอย่าคิดว่าผมเป็ นเพียงเด็กหนุ่มและคิดว่าพวกคุณสามารถ
ที่จะหลอกลวงและทํางานกันแบบขอไปทีไม่เต็มประสิ ทธิภาพ เพียง
เพราะเห็นว่าผมยังเด็ก หากผมต้องจัดการใครสักคนผมจะไม่ไว้หน้า
และใจอ่อนอย่างแน่นอน “
“และผมได้สอบถามเกี่ยวกับงานและเงินเดือนของพวกคุณดูแล้ว สิ่ ง
ที่ผมพยายามจะบอกก็คือค่าตอบแทนของพวกคุณจะมากกว่าตอนที่
หัวหน้าหลี่บริ หารอยูอ่ ย่างแน่นอน และผมก็เป็ นคนง่าย ๆ ไม่เรื่ อง
มากหากพวกคุณปฏิบตั ิงานกันอย่างเต็มที่ผมขอรับรองว่ารายได้ของ
พวกคุณก็จะมากขึ้นตามไปด้วยอย่างแน่นอน”
ขณะที่เขาพูดเขาเผยรอยยิม้ บาง ๆ ออกมา
“หากพวกคุณพบปัญหาใด ๆ คุณสามารถมองหาผูจ้ ดั การ หวาง หรื อ
มองหาผมและขอปรึ กษาได้โดยตรงทุก ๆ อย่างสามารถพูดคุยกันได้
และผมก็เป็ นคนคุยง่าย อย่างไรก็ตามหากใครที่ต้ งั ใจทําผิดกฎระเบียบ
หรื อจงใจก่อให้เกิดความเสี ยหายกับร้านโดยตั้งใจ ผมก็จะไม่ใจดีกบั
พวกคุณเช่นเดียวกัน”
ในขณะที่หวังเสี ยนพูดออร่ าแห่งราชันย์มงั กรที่เขาปล่อยออกมาจาก
ร่ างกายก็ทาํ ให้บรรยากาศรอบ ๆ บริ เวณดูเหมือนจะมีแรงกดดันอัน
เย็นยะเยือกขึ้นมาทันที
ราวกับว่าทุกสิ่ งทุกอย่างภายใต้ทอ้ งฟ้าแห่งนี้มีเขาเป็ นผูป้ กครอง
เชฟและพนักงานในครัว พนักงานเสิ ร์ฟ พนักงานแผนกต้อนรับและ
พนักงานฝ่ ายอื่น ๆ ทุกคนเหมือนโดนสะกด นิ่งเงียบและตั้งใจฟังกัน
อย่างเรี ยบร้อย
พวกเขามีความรู ้สึกเคารพและเชื่อฟังเกือบจะในทันที มันเป็ นความ
รู ้สึกที่สมั ผัสได้ถึงความเป็ นผูน้ าํ และเชื่อมัน่ อย่างแรงกล้าว่าชายหนุ่ม
คนนี้คือคนที่พวกเขาสามารถที่จะเชื่อใจได้
“เอาล่ะพวกคุณไปพักผ่อนกันได้แล้วหัวหน้าเชฟพาทีมของพวกคุณ
และผูจ้ ดั การหวางมาพบผมด้วย”
หวังเสี ยนมองไปที่พวกเขาอีกเล็กน้อยและเดินลงจากเวทีไป
“เฮ้ออ!..” พวกเขารู ้สึกผ่อนคลายลงทันทีท่ีได้รับคําสัง่ ให้แยกย้ายกัน
ไป ขณะที่พวกเขาเดินออกไปกัน พวกเขาพูดคุยและแสดงความ
คิดเห็นกันเบา ๆ
“…ทําไมถึงฉันรู ้สึกว่าบอสของพวกเราคนนี้มีอาํ นาจอย่างมากเลยล่ะ
ตอนเขาพูด ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเลยละแก มันรู ้สึกว่ารอบตัว
เขามันมีออร่ าที่น่าเกรงขามอยู่ ฉันนี่ท้ งั เคารพและกลัวเขามากเลยละ
ตอนที่เขาทําเสี ยงดุหน่ะ น่ากลัวมากกว่าผูอ้ าํ นวยการหลี่ที่ดีแต่เสี ยง
ดังนั้นอีก”
“แล้วบอสก็ยงั ใจดีมาก ๆ เลยน๊า ถึงแม้ตอนทําเสี ยงเข้มจะดูน่ากลัว
ไปสักนิดแต่ฉนั ก็ชอบนะ ใจงี้เต้นไม่เป็ นจังหวะเลยเชียว แถมยังเพิ่ม
เงินเดือนให้เรา อีก 10% แหน่ะ เงินฉันเพิม่ มาอีกตั้ง 400- 500 หยวน
เชียวนะ!”
“เขาเป็ นเจ้านายที่มีเสน่ห์จริ ง ๆ ! ดูจากหน้าตาบอสน่าจะมีอายุ
ประมาณยีส่ ิ บเองนะ อย่างไรก็ตามเขาดูมีอาํ นาจและดูคุน้ เคยกับการ
บริ หารจัดการธุรกิจมาก เป็ นไปได้ไหมว่าเขาอาจเป็ นคนรุ่ นที่สอง
ของตระกูลใหญ่ที่ร่ าํ รวย?”
“อย่างอื่นฉันไม่รู้ ฉันรู ้แต่วา่ บอสหล่อมาก! ยังหนุ่มแถมหล่อและยัง
รวยมากอีกด้วย!”
พนักงานสาวของร้านจับกลุ่มคุยกันซุบซิบระหว่างเดินกลับจากการ
ประชุม
………
“ผอ.หวัง! ผอ.หวัง!”
หัวหน้าพ่อครัวนําพ่อครัวเข้ามาพร้อมกับส่ งยิม้ และก้มหัวให้เขา
อย่างเคารพ
หวังเสี ยนมองไปที่พอ่ ครัวทั้งสองคน เขายิม้ และพยักหน้าให้
นี่คือผลกระทบที่เขาต้องการ ในฐานะเจ้านายเขาต้องสามารถควบคุม
พนักงานของเขาได้ เพื่อให้พนักงานทุกคนของเขาเคารพและยําเกรง
เขาก่อนเป็ นอันดับแรก
มิฉะนั้นเขาจะไม่สามารถบริ หารงาน ได้อย่างมีประสิ ทธิภาพ ปั จจุบนั
เขาบรรลุเป้าหมายเบื้องต้นแล้ว
“ตอนนี้ผมอยากทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการดําเนินงานของ
ร้านอาหารปั จจุบนั ของเราทั้งหมด”
หวังเสี ยนเชิญให้พวกเขานัง่ ลงพร้อมกัน
“ผูอ้ าํ นวยการหวังนี่คือรายการแหล่งวัตถุดิบและสิ่ งของในการจัดหา
เพื่อนําส่ งโดยตรงเฉพาะร้านของเราครับ”
ผูจ้ ดั การหวางหยิบสมุดจดบันทึกส่ งให้กบั เขา
หวังเสี ยนพยักหน้า เขาอ่านสมุดบันทึกคราว ๆ เกี่ยวกับการส่ งสิ นค้า
และวัตถุดิบ
สิ่ งที่โดดเด่นของร้านอาหารชั้นหนึ่งคืออาหารทะเลชั้นดีที่มีให้เลือก
อย่างมากมาย นอกจากนี้เชฟยังมีทกั ษะในการทําอาหารที่ยอดเยีย่ ม
และร้านอาหารก็มีคุณภาพและการบริ การที่ดีเยีย่ มพร้อมด้วย
สภาพแวดล้อมที่ดี
ตัวอย่างเช่น คาเวียร์ , หอยเป๋ าฮื้อสองหัวและอาหารทะเลที่มีค่าและ
หายากก็ยงั มีให้ลูกค้าได้เลือกอย่างเพียบพร้อม [1]
ลุงของผูอ้ าํ นวยการหลี่ก่อนหน้านี้เป็ นผูน้ าํ เข้าวัตถุดิบเกรดพรี เมี่ยม
พวกนี้โดยเฉพาะ ตอนนี้ผอู ้ าํ นวยการหลี่ขายกิจการไปแล้ว เขาก็
ลาออกไปพร้อมกันด้วย
อย่างไรก็ตามช่องทางการสัง่ ซื้อยังคงมีลงรายละเอียดไว้อย่างครบถ้วน
สิ นค้าลํ้าค่าอย่างคาเวียร์ซ้ือจากต่างประเทศโดยตรงและมีราคาที่สูง
ส่ วนอาหารทะเลธรรมดาทัว่ ไปหาซื้อได้จากตลาดท่าเรื ออาหารทะเล
ปลาโค้กเกอร์สีเหลือง ปลาทูน่าขนาดใหญ่และอาหารทะเลลํ้าค่าอื่น ๆ
จะมีการประมูลริ มทะเล ณ จุดที่เรื อขึ้นฝั่งเท่านั้น บางทีมนั ก็ข้ ึนอยู่
กับโชคด้วยเหมือนกัน
“ผูอ้ าํ นวยการหวัง สัญญาของเรากับ บริ ษทั ผูจ้ ดั การโกลเดนซ์ รอ
สเตอร์ กําลังหมดสัญญาลงและจะไม่มีการต่ออายุกบั ทางเรา ฉะนั้น
เราต้องหาช่องทางอื่นโดยเร็ วที่สุด นอกจากนั้นเราต้องซื้ อคาเวียร์ชุด
ใหญ่เข้ามาอีกหนึ่งล็อต เนื่องจากในสต็อคสิ นค้าของเราเหลือไม่
เพียงพอ มันจําเป็ นและขาดไม่ได้เพราะมันเป็ นหนึ่งในอาหารขึ้นชื่อ
ระดับอันดับต้น ๆ ของเรา”
ผูจ้ ดั การ หวาง กล่าวกับ หวังเสี ยน
แม้วา่ จะมีลูกค้าไม่มากนักที่สามารถซื้ออาหารระดับพรี เมี่ยมพวกนี้
ได้ แต่มนั ก็เป็ นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่ งของร้านและเป็ นสื่ อ
ประชาสัมพันธ์ที่ดีไปในตัว
ตัวอย่างเช่นหากร้านอาหารแห่งหนึ่งมีหอยเป๋ าฮื้อ 2 หัว มาร์ลินบลู
แอตแลนติก ปลาครอสสี เหลือง กุง้ มังกรออสเตรเลีย กุง้ ก้ามกราม
ตัวใหญ่และอาหารทะเลคุณภาพชั้นดีชนิดอื่น ๆ วางโชว์และ
ร้านอาหารอื่น ๆ ไม่มีของคุณภาพชั้นเลิศอย่างเดียวกัน ส่ วนผสมนี่
จะเป็ นความแตกต่างที่ชดั เจน ในฐานะผูซ้ ้ื อคนหนึ่งจะรู ้สึกว่าร้าน
แรกดีกว่าและจํานวนลูกค้าที่มาอุดหนุนก็จะมากกว่าอีกร้านที่ไม่มี
ดังนั้นหวังเสี ยนจึงต้องหาวัตถุดิบชั้นเยีย่ มมาเข้าร้านในตอนนี้
“ปริ มาณกุง้ ก้ามกรามขนาดใหญ่จากทะเลของเราในแต่ละวันมีนอ้ ย
เกินไปนอกจากนั้นเรายังไม่มีส่วนผสมชั้นดีใหม่ ๆ ขึ้นมาเทียบชั้น
กับคาเวียร์” หวังเสี ยนส่ ายหัวเล็กน้อย
“บอสเราต้องไปที่ตลาดท่าเรื อตั้งแต่เช้าเพื่อหาวัตถุดิบเหล่านั้น ส่ วน
อาหารทะเลคุณภาพดีน้ นั มีอยูไ่ ม่มากและมันไม่เพียงพอในตลาด
อาหารทะเลชั้นดี พวกเขาจะไม่คาํ นึงถึงราคา กุง้ มังกรและปูขนาด
ใหญ่ ปริ มาณมันมี จํากัด บางครั้งเราอาจจะหาไม่ได้เลยด้วยซํ้าถ้าเรา
ใช้วตั ถุดิบแช่แข็งรสชาติจะแย่ลงเป็ นอย่างมาก” เชฟอธิบาย
“หน้าที่จดั การเกี่ยวอาหารทะเลชั้นเยีย่ มผมจะจัดการเอง”
หวังเสี ยนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดต่อ
“ส่ วนที่เหลือทุกอย่างจะเหมือนเดิมนอกจากนั้นร้านอาหารศาลา
มังกรกําลังจะเปิ ดให้บริ การในเร็ ว ๆ นี้ เมื่อพวกเขาเปิ ดทําการพวก
เขาจะต้องจัดโปรโมชัน่ อย่างแน่นอน เราต้องพร้อมและสามารถ
เล่นกับพวกเขาได้”
“บอส แม้วา่ พวกเขาต้องการที่จะได้รับส่ วนแบ่งการตลาด แต่เราก็
ยังคงมีความได้เปรี ยบอยู่ ด้วยชื่อเสี ยงของเรามีมานานมากกว่า
ตราบใดที่เราสามารถได้รับอาหารทะเลคุณภาพเยีย่ มเพียงพอและ
สามารถดึงดูดกลุ่มคนเข้ามาและรักษามาตรฐานคุณภาพของเราไว้
ได้ อาหารทะเลธรรมดาของพวกเขาจะไม่สามารถเป็ นคู่แข่งกับเรา
ได้เลย ”
ผูจ้ ดั การหวางพูดอย่างมัน่ ใจ
“งั้นก็เยีย่ มมาก ให้ผมจัดการเรื่ องวัตถุดิบชั้นยอดเอง หัวหน้าเชฟ
ผมจะฝากเรื่ องวัตถุดิบของอาหารทะเลธรรมดาและเรื่ องรสชาติของ
อาหารให้กบั ทีมของคุณ”
หวังเสี ยนมอบหมายงาน
“ขอให้บอสมัน่ ใจได้เลยครับ และปล่อยให้เป็ นหน้าที่ของพวกเรา
คนครัวเองเราจะรับรองคุณภาพของอาหารทะเลให้เอง”
หัวหน้าเชฟการันตี
“เอาล่ะงั้น ถ้ามีปัญหาอะไรในอนาคตก็มาหาผม ผมยินดีช่วยเหลือ
พวกคุณทุกคนอย่างเต็มที่ แม้กระทัง่ ชีวติ ส่ วนตัวของพวกคุณขอให้
มัน่ ใจได้ ผมจะไม่ทอดทิ้งคนของผมอย่างแน่นอน”
หวังเสี ยนยิม้ และตบที่แขนของหัวหน้าเชฟเบา ๆ
“ขอบคุณครับบอส” หัวหน้าเชฟยิม้ รับ
“แล้วก็กาํ จัดตูป้ ลาพวกนั้นทิ้งไปเสี ยสําหรับเรื่ องปลาสวยงาม
ประดับร้านผมจะจัดการเอง ” หวังเสี ยนสัง่ ขณะที่เขามองไปที่ตูป้ ลา
ที่วา่ งเปล่ากลางร้านอาหาร
ปลาสวยงามในนั้นถูกผูอ้ าํ นวยการหลี่นาํ ออกไปแล้ว ตอนแรกมัน
ใช้เพื่อเก็บปลามังกรที่ผอู ้ าํ นวยการหลี่ยมื มาจากคนอื่น
หวังเสี ยน สามารถหาปลาที่สวยงามมากกว่าปลาพวกนั้นได้อย่าง
มากมาย และมันเป็ นเรื่ องง่ายมากสําหรับเขา
ในตอนนี้เขากําลังพิจารณาว่าเขาควรใช้ตูป้ ลาแบบไหนเพื่อใช้โชว์
ปลาราคาแพงพวกนั้น…..
………
จบบท
………
EndNote:
[1] หอยเป๋ าฮื้อ2หัว คือการวัดขนาดและนํ้าหนักของหอยเป๋ าฮื้อต่อ
แคตตี้ (1 แคตตี้มีน้ าํ หนักประมาณ 500-600 กรัม) (กล่าวคือถ้านํ้าหนัก
รวมของหอยเป๋ าฮื้อเท่ากับหรื อเกิน 1 แคตตี้แสดงว่าเป็ นหอยเป๋ าฮื้อ
2 หัว ถ้าหนักเท่ากับหรื อเกิน 2 แคตตี้ เรี ยกว่าหอยเป๋ าฮื้อ 3 หัว แต่
หายากมาก)
 ตอนที่ 43 ออกหาส่ วนผสมคุณภาพเยีย่ ม
“ฉันไม่คิดว่านายจะดูเหมือนกับเป็ นผูบ้ ริ หารใหญ่คนหนึ่งเลยจริ ง ๆ
นะเนี่ย”
หลังจากพูดคุยกับผูจ้ ดั การ หวาง และพ่อครัวหลักทั้งสองคน กวนชู
ชิง ก็ได้เข้ามาพูดคุยกับ หวังเสี ยน
“ฮ่า ๆ ผมดูเหมือนมืออาชีพมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” หวังเสี ยน
หัวเราะเบา ๆ และถามอย่างไม่จริ งจัง
“ใช่ แต่แค่นิดหน่อยนะ ดูเหมือนว่านายจะต้องยุง่ มากแน่ ๆ ในช่วงนี้
นายจะไปหาวัตถุดิบชั้นดีมาจากที่ไหน นาย..อยากให้ฉนั ไปกับนาย
ด้วยไหม..” กวนชูชิง ยิม้ และถามเขา
“ไม่เป็ นไร ผมต้องวิง่ ไปหลาย ๆ ที่ และอากาศข้างนอกมันค่อนข้าง
ที่จะร้อนคุณอยูช่ ่วยผมดูแลในร้านและคอยเก็บเงินให้ผมดีกว่า”
หวังเสี ยน มองไปที่เธอและยิม้ ให้
“เรื่ องแค่น้ นั เอง ฉันรับความลําบากได้ดีน่า” กวนชูชิง กลอกตามาที่
เขาอย่างเคือง ๆ
“ผมไม่สามารถปล่อยให้นางฟ้าคนสวยแห่งมหาวิทยาลัย เจียงเฉิ ง วิง่
วุน่ ไปมารอบ ๆ อยูข่ า้ งนอกนั้นได้หรอกและถ้าหากผิวสวย ๆ ขาว ๆ
ของคุณนั้นเกิดดําขึ้นมาผมคงต้องรู ้สึกผิดอย่างมากแน่ ๆ เลยและ
หนุ่ม ๆ ในมหาลัยคงได้ยกขบวนมาตามไล่ฆ่าผมเป็ นแน่ หากผมพา
คุณไปด้วยและผมเองก็มีหลายวิธีที่จะหาวัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มเหล่านั้น
มา คุณไม่ตอ้ งกังวลมากนักหรอก เอาไว้คุณคอยมาชิมอาหารพวกนั้น
หลังจากที่ผมได้มาก็แล้วกันนะ” หวังเสี ยนพูดด้วยรอยยิม้
“นายพูดมาแล้วนะ ฉันขอเตือนไว้ก่อนถ้านายขอให้ฉนั ลองชิม
อาหาร ฉันจะกินมากเสี ยจนร้านอาหารของนายอาจล้มละลายเลยก็
ได้” กวนชูชิง ยิม้ และพูดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ฮ่าฮ่า ถ้าคุณสามารถทําได้จริ ง ๆ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด” หวังเสี ยน
พูดด้วยรอยยิม้
“เดี๋ยวอีกสักพักผมจะออกไปข้างนอกคุณก็เรี ยนรู ้เกี่ยวกับรายรับและ
ค่าใช้จ่ายรายวันจากผูจ้ ดั การ หวาง ไป หลังจากนั้นตรวจสอบสิ นค้า
คงคลังให้ผมด้วยผมจะต้องให้คุณช่วยดูแลเงินของผมในอนาคต”
เขาพูดติดตลกต่อไป
“ได้สิ นายไปทําธุระเถอะ” กวนชูชิง พยักหน้าให้เขา
“เอาล่ะผมจะจ่ายค่าจ้างล่วงหน้าให้คุณไว้ก่อน บอกผมด้วยนะถ้า
หากคุณมีเหตุจาํ เป็ นต้องใช้มากกว่านี้ หรื อคุณอาจต้องการเงินเดือน
มากกว่านี้ในอนาคต” หวังเสี ยนยืนขึ้นและหยิบโทรศัพท์ของเขา เขา
โอนเงิน 10,000 หยวนให้เธอผ่าน WeChat
กวนชูชิง หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาทันทีเมื่อเธอได้ยนิ เสี ยงดัง
อย่างไรก็ตามหวังเสี ยนได้นาํ โทรศัพท์ของเธอไปและกดรับเงินให้
เธอแทนทันที เขายิม้ และพูดว่า “ถ้าคุณทํางานกับผมคุณจะมีความสุ ข
กับชีวติ ” หวังเสี ยนคืนโทรศัพท์ให้เธอและพูดหยอกล้อ
กวนชูชิง ชะงักไปชัว่ ขณะ เธอดูขอ้ ความบน WeChat ของเธอ เธอ
พูดด้วยหน้าแดงเล็กน้อยว่า “เชอะ ขึ้นอยูก่ บั อารมณ์ของฉันด้วยถ้า
เจ้านายไม่ดีกบั ฉัน ฉันก็จะไม่อยูด่ ว้ ย”
“โอเค งั้นผมไปก่อนนะ” หวังเสี ยน ยิม้ และโบกมือให้ กวนชูชิง
“ไปได้แล้ว” กวนชูชิง มองไปที่เขาและพูด
“เดินทางปลอดภัยครับบอส ผมจะดูแลทุกอย่างในร้านอาหารให้
เรี ยบร้อยเองครับ” เมื่อเห็นว่า หวังเสี ยน กําลังจะออกไปผูจ้ ดั การ
หวาง ก็เดินเข้ามาพูดด้วยทันที
“โอเค โทรหาผมถ้ามีปัญหาอะไรแล้วก็คอยช่วยงาน กวนชูชิง และ
สอนงานเธอด้วย ” หวังเสี ยน หันมากล่าวกับผูจ้ ดั การหวาง
“มัน่ ใจได้เลยครับบอส ” ผูจ้ ดั การหวางพยักหน้า
หลังจากที่เขาออกจากร้านอาหารชั้นหนึ่งหวังเสี ยนก็ขี่มอเตอร์ไซค์
ฮาร์เล่ยข์ องเขาไปที่ริมทะเลพลางคิดหาวิธีหาวัตถุดิบ
ร้านอาหารต้องการวัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มทุกวัน ดังนั้นเขาจึงต้องการ
อาหารทะเลจํานวนมากและต่อเนื่อง
มีอาหารทะเลยอดนิยมมากมายในน่านนํ้าของประเทศ เช่น กุง้ มังกร
เป็ นตัวอย่าง ผูท้ ี่รู้จกั การเลือกทานอาหารจะเข้าใจดีวา่ กุง้ มังกร
ออสเตรเลียเป็ นหนึ่งในกุง้ มังกรที่มีราคาเฉลี่ยที่สูง
อย่างไรก็ตามราคาจะถูกปรับสู งขึ้นจาก 200 หยวนขึ้นไปถึง 250
หยวนสําหรับทุก ๆ 1 แคตตี้ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผา่ นมา [1]
ในประเทศจีนกุง้ มังกรมีหลายชนิดเช่น กุง้ มังกรเจ็ดสี (P. ornatus)
กุง้ มังกรเลน (P. polyphagus)
กุง้ มังกรเขียว (P. versicolor)
กุง้ มังกรแดง (P. longipes)
กุง้ มังกรกาบ (P. homalus)
กุง้ มังกรคิงคอง (P. pincillatus)
และหลายชนิดมีราคาแพงมากกว่ากุง้ มังกรออสเตรเลีย
แต่เนื่องจากมีจาํ นวนประชากรเป็ นจํานวนมากเกินไป ดังนั้นจํานวน
กุง้ มังกรในน่านนํ้าภายในประเทศของจีนจึงเหลือไม่เพียงพอ ดังนั้น
ราคาของพวกมันจึงพุง่ สู งขึ้นอย่างต่อเนื่อง
โดยเฉพาะอย่างยิง่ กุง้ มังกรเจ็ดสี หรื อที่รู้จกั กันในชื่อกุง้ มังกรศักดิ์สิทธิ์
(Divine Lobsters) มันมีราคาสู งถึง 5,000 ถึง 6,000 หยวนสําหรับทุก ๆ
4 ถึง 5 แคตตี้
นอกจากกุง้ ก้ามกรามแล้วปลาโค้กเกอร์เหลืองยักษ์ หรื ออีกชื่อคือ
Chinese Bahaba ที่พบในประเทศจีนก็มีราคาแพงเช่นกัน
ปลาโค้กเกอร์เหลืองยักษ์ที่มีขนาด 3 แคตตี้ข้ ึนไปจะมีราคาประมาณ
8,000 ถึง 12,000 หยวนต่อแคตตี้
ปลาเหล่านี้สามารถพบได้ในน่านนํ้าใกล้เคียงทัว่ ประเทศแต่กห็ ายาก
มากขึ้น ในช่วงไม่กี่ปีหลังมานี้
“ถ้าฉันจับปลาเช่นปลาโค้กเกอร์เหลืองยักษ์และปลาบาฮาบาจีนมัน
สามารถเป็ นสื่ อประชาสัมพันธ์ที่ดีของร้านได้เลย”
หวังเสี ยนครุ่ นคิดกับตัวเอง ไม่นานเขาก็มาถึงชายทะเล เขาจอดรถ
มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยไ์ ว้ที่ขา้ งทางแล้วเดินไปยังจุดที่ห่างไกลผูค้ น
เขาถอดเสื้ อผ้าออก ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ วหวังเสี ยนกระโดด
ลงไปในนํ้าทันที
“แปลงร่ างเป็ นมังกร”
จ่อม!…หวังเสี ยน กลายร่ างเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์ ความยาวสองเมตร
มังกรศักดิ์สิทธิ์ปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่ งและทรงพลังออกมา
ขณะที่มนั แหวกว่ายและดําดิ่งลงสู่ มหาสมุทร
ฉันจะไปดูเจ้าเด็กน้อยนั้นก่อนละกันเธอควรจะมีการเปลี่ยนแปลง
ขึ้นมาบ้างหลังจากผ่านการบ่มเพาะมาสองวัน หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง
และมุ่งหน้าไปยังจุดที่เด็กสาวอาศัยอยู่
หางสี ทองโบกสะบัดแหวกว่ายผ่านกระแสนํ้าอย่างรวดเร็ วเมื่อเห็น
หวังเสี ยน ที่เป็ นมังกรว่ายนํ้าอยูส่ ตั ว์ทะเลบางตัวที่อยูร่ อบ ๆ ก็ตวั สัน่
ขึ้นมาและไม่กล้าขยับตัว บางตัวถึงกับหนีไปด้วยความหวาดกลัว
ในไม่ชา้ หวังเสี ยน ก็มาถึงรอบเกาะที่ห่างไกลกลางมหาสมุทรและ
ตรวจจับหาตําแหน่งของ เด็กสาวหอยทะเล
เขาว่ายนํ้าไปที่เด็กสาว
ราชินีหอย : ระดับหก
เทคนิคการบ่มเพาะ : มังกรวารี ศกั ดิ์สิทธิ์
ความสามารถพิเศษ : สามารถควบคุมเผ่าพันธุ์หอยทุกระดับที่ต่าํ กว่า
ระดับของตัวเอง
“ไม่มีการเปลี่ยนแปลงระดับขั้น แต่เธอได้รับความสามารถพิเศษ
เป็ นของเธอเอง เธอสามารถควบคุมหอยทุกเผ่าพันธุ์ที่มีระดับตํ่ากว่า
เธอและควบคุมนํ้าได้”
หวังเสี ยน รู ้สึกประหลาดใจที่เห็นคุณลักษณะของเด็กสาว ยิง่ ไปกว่า
นั้นชื่อของ เธอ ได้เปลี่ยนเป็ น ราชินีหอย
“ท่านราชามังกร!”
เมื่อรู ้สึกถึงการมาถึงของ หวังเสี ยน เด็กสาว ก็เปิ ดเปลือกและเผยให้
เห็นตัวเธอที่ยขู่ า้ งใน
เขาประหลาดใจที่พบว่าเนื้อหนังของเธอค่อย ๆ คล้ายมนุษย์มากขึ้น
อย่างไรก็ตามยังไม่มีแขนขาและใบหน้ายกเว้นรู ปร่ างแบบตัวอ่อนที่
เรี ยบง่าย
นัน่ หมายความว่า เด็กสาว จะเปลี่ยนเป็ นมนุษย์เมื่อเลเวลสู งขึ้น?
หวังเสี ยนแอบคิดกับตัวเอง เขามองไปที่ เด็กสาว และสัง่ ว่า ” สาว
น้อยแสดงความสามารถในการควบคุมนํ้าของเธอให้ฉนั ดู”
“ค่ะราชามังกร!”
หลังจากส่ งข้อความไปหาเด็กสาวหอยทะเลเขาก็พบว่านํ้ารอบตัว
เริ่ มพุง่ สู งขึ้น
มีแรงกระชากรอบตัวมากขึ้น ในไม่ชา้ เขาสังเกตเห็นว่านํ้าทะเลที่กน้
มหาสมุทรเริ่ มกลายเป็ นนํ้าแข็ง
“โว้ววว!”
ในเวลานี้เขาเห็นบอลนํ้าที่ก่อตัวปรากฏขึ้นข้าง ๆ เด็กสาวหอยทะเล
ด้วยการควบคุมจิตใจของเธอลูกบอลนํ้าก็พงุ่ ไปข้างหน้าด้วยความเร็ ว
ลูกบอลนํ้าถูกยิงไปที่กอ้ นหิ นที่ดา้ นข้างทิ้งรอยยุบไว้ค่อนข้างลึก
“ไม่เลวตอนนี้เธอมีความแข็งแกร่ งพอสมควรด้วยการป้องกันที่แข็งแรง
ของเธอฉลามอาจไม่สามารถเอาชนะเธอได้”
“ตามฉันออกไปที่ทะเลลึก” หวังเสี ยนสัง่ เด็กสาว
“ค่ะราชามังกร”
หวังเสี ยน พยักหน้า เขาพาเด็กสาว ไปที่น่านนํ้าที่ไกลออกไป
เขาค่อนข้างประหลาดใจที่เด็กสาวกําลังเคลื่อนที่ดว้ ยความเร็ วเป็ น
อย่างมาก ความสามารถในการควบคุมนํ้าของเธอทําให้เธอสามารถ
ควบคุมการไหลของนํ้ารอบตัวและเร่ งความเร็ วได้
“เธอเพิ่งฝึ กฝนวิชาการบ่มเพาะของมังกรวารี ได้ไม่นานเธอยังสามารถ
มีพลังมากขึ้นขนาดนี้”
หวังเสี ยน มองและเร่ งไปข้างหน้า
มังกรศักดิ์สิทธิ์สีทองพร้อมกับหอยทะเลตัวใหญ่ยกั ษ์กาํ ลังแหวกว่าย
อย่างอิสระในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่
 ตอนที่ 44 พืน้ ทีแ่ นวปะการังทีส่ ั บสนวุ่นวาย
ปลาเก๋ า! ปลาเก๋ าตามธรรมชาติมีราคาประมาณ 100 หยวนต่อตัวใน
ปัจจุบนั
ปลาเก๋ า! ปลากะรังเสื อโคร่ งมีราคาประมาณ 200 หยวนต่อตัวใน
ปัจจุบนั
ในขณะที่วา่ ยนํ้าในทะเล หวังเสี ยน จะมองเห็นปลาที่มีค่าเป็ นครั้ง
คราว อย่างไรก็ตามปลาทั้งหมดเหล่านี้จะถูกเขากินซะส่ วนใหญ่
เนื่องจากมีปริ มาณน้อยเกินไปหรื อมีเพียงตัวเดียวจึงไม่มีประโยชน์
อะไรแม้วา่ เขาจะนําไปที่ร้านอาหารก็ตาม
ความจริ งก็คือในทะเลยังมีปลาจํานวนมากที่มีมูลค่าสู ง อย่างไรก็ตาม
ยิง่ พวกมันมีนอ้ ยเท่าไหร่ มูลค่าก็ยงิ่ สู งขึ้นเท่านั้น ปลาที่มีมูลค่าสู งมัก
ไม่มีในปริ มาณที่มาก
ทะเลปั๋วไห่เป็ นหนึ่งในพื้นที่ทะเลที่ต้ืนที่สุดในประเทศและมีความ
ลึกเพียงไม่กี่สิบเมตร ปัจจุบนั ความสามารถหวังเสี ยนสามารถ
ครอบครองสัตว์ทะเลทั้งหมดที่อยูห่ ่างจากเขาไม่เกินยีส่ ิ บเมตรโดย
ใช้พลังมังกรของเขา
ทรัพยากรในภูมิภาคใกล้เคียงของประเทศนั้นหายากเกินไปและไม่
สามารถเทียบได้กบั พื้นที่ทางทะเลของยุโรปและอเมริ กา
ด้วยจํานวนประชากรที่มากและการจับปลาที่ไม่มีการควบคุมสัตว์
ทะเลจํานวนมากจึงใกล้สูญพันธุ์
สัตว์ทะเลในท้องทะเลของประเทศจีนจึงเทียบไม่ได้กบั ท้องทะเลใน
ภูมิภาคของประเทศอื่น ๆ
ในตอนนี้มีฝงู ปลาเล็ก ๆ อยูข่ า้ งหน้าเขา
หวังเสี ยนมองไปที่ปลาหลายร้อยตัวที่อยูต่ รงหน้าเขา
น่าจะเป็ นปลาทะเลสี ดาํ ซึ่งเป็ นปลาทัว่ ไปที่พบในทะเลปั๋ วไห่
การเคลื่อนไหวร่ างกายของเขารวดเร็ วเป็ นอย่างมาก เขาครอบงําฝูง
ปลาโดยใช้พลังมังกรของเขาก่อนที่ฝงู ของปลาทะเลสี ดาํ จะตอบสนอง
ทันต่อสถานการณ์
“กลืนกิน”
หวังเสี ยนอ้าปากและเริ่ มกินปลาทะเลสี ดาํ หลายร้อยตัวทีละตัว
ชื่อ : หวังเสี ยน
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ (สามารถแปลงร่ างเป็ นมังกรได้)
ระดับ : ขั้น 3
พลังงานมังกร : 323 / 100,000
ความสามารถพิเศษ : -ปกครองสัตว์น้ าํ (สัตว์น้ าํ ทุกชนิดที่ต่าํ กว่า
ระดับความสามารถของคุณ)
- กลืนกินสิ่ งมีชีวติ (เพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงานมังกร)
ระบบการฝึ กฝน (บ่มเพาะ) : ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
“ฉันยังต้องการพลังงานมังกรอีกมากเพื่อให้ไปถึงเลเวล 4 แต่ตอนนี้
คงต้องพักการอัพเลเวลและมุ่งเน้นไปที่การค้นหาวัตถุดิบคุณภาพ
เยีย่ มซะก่อนดีกว่า”
หวังเสี ยนมองไปที่คุณลักษณะของเขาและคิดกับตัวเอง เขามองไปที่
เด็กสาวหอยทะเลที่อยูข่ า้ งหลังเขาก่อนจะเดินไปข้างหน้า
“สถานที่ขา้ งหน้าสวยมากจริ ง ๆ !”
พื้นทะเลกว้างและสวยงามเป็ นอย่างมาก ใต้ทอ้ งทะเลยังมีภูมิประเทศ
ที่สวยงามแปลกตามากกว่าบนบก
หลังจากว่ายนํ้ามาประมาณหนึ่งชัว่ โมงนอกจากพบกุง้ มังกรตัวใหญ่
หลายตัวแล้วเขาก็ไม่พบเห็นอาหารทะเลคุณภาพเยีย่ มอื่น ๆ เขามอง
ไปข้างหน้าและสังเกตเห็นแนวปะการังหลากสี อยูข่ า้ งหน้าเขา
พื้นทะเลทั้งหมดเหมือนได้รับการตกแต่งด้วยสี สนั ที่แตกต่างกัน
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่ องลงมามีแสงสว่างจาง ๆ ระยิบระยับ ดูมี
มนต์ขลังเป็ นอย่างมาก
อย่างไรก็ตามภูมิทศั น์ในบริ เวณนี้น้ นั ดูวนุ่ วายเป็ นอย่างมากมีโขดหิ น
ยืน่ ออกมาเป็ นระยะ ๆ หวังเสี ยนยังสังเกตเห็นว่ามีเศษตาข่ายและ
เศษอวนฉีกขาดมากมายรอบ ๆ บริ เวณนี้
หากมีใครขับเรื อประมงมาจับปลาในพื้นที่แนวปะการังที่สบั สน
วุน่ วายแห่งนี้ซ่ ึ งมีหินแหลมคมเป็ นจํานวนมากมันจะจบลงอย่าง
แน่นอนหากอวนของพวกเขาไปติดบนโขดหิ นและถูกฉี กขาดออก
หวังเสี ยนเร่ งความเร็ วและว่ายออกไปเขาพบอวนจับปลาติดบนโขด
หิ นเป็ นจํานวนมาก
สิ่ งที่ หวังเสี ยน ไม่รู้กค็ ือพื้นที่แห่งนี้ได้รับการขนานนามว่าเป็ น
“แดนต้องห้ามมือเปล่า” โดยชาวประมงที่มีประสบการณ์ในทะเล
ปั๋วไห่
สาเหตุที่เป็ นเช่นนี้กเ็ พราะมีแนวปะการังอยูใ่ ต้น้ าํ จํานวนมากรวมถึง
แนวหิ นแหลมคมในบริ เวณนี้ หากทําการลากอวนจับปลาในบริ เวณ
นี้ตอ้ งกลับบ้านมือเปล่ากันทุกรายไป นอกจากนี้ยงั ถือว่าเป็ นพื้นที่
ต้องห้าม สําหรับการอนุรักษ์พนั ธุ์สตั ว์ทะเลไปโดยปริ ยาย
ทรัพยากรรอบ ๆ พื้นที่เหล่านี้จึงมีมากขึ้นอย่างชัดเจน
เมื่อ หวังเสี ยน เข้าใกล้พ้นื ที่เขาก็เห็นฝูงปลาจะระเม็ดขนาดใหญ่
ทันที มีประมาณ 400-500 ตัวกําลังว่ายนํ้าอยูใ่ นบริ เวณใกล้เคียงนั้น
เขาพุง่ ตรงออกไปทันทีและเลือกที่จะกลืนกินพวกมัน
ซูมมมม!
หวังเสี ยน พุง่ เข้าใส่ กลางฝูงปลาจะระเม็ดโดยตรง หลังจากนั้นเขาก็
เปลี่ยนพวกมันให้เป็ น พลังงานมังกร
“ที่นี่สวยจัง” หลังจากที่กินฝูงปลาจนหมดแล้ว หวังเสี ยน ก็หนั มา
สนใจบริ เวณแนวปะการังทั้งหมดที่อยูต่ รงหน้าเขา
แม้วา่ ภูมิทศั น์รอบ ๆ จะไม่ค่อยราบรื่ น แต่มนั ก็มีสีสนั สวยงามแปลก
ตาและคงไม่มีใครสามารถซ่อนความรู ้สึกมหัศจรรย์ได้เมื่อมาพบ
สถานที่แห่งนี้
หวังเสี ยนว่ายขยับตัวออกไปอีกเล็กน้อยและมองไปรอบ ๆ เขา
สังเกตเห็นว่ามีแมงกะพรุ นจํานวนมากอยูร่ อบ ๆ
แมงกะพรุ นเป็ นสัตว์ทะเลที่มีพิษ แมงกะพรุ นบางชนิดอาจทําให้คน
ได้รับพิษถึงตายได้ อย่างง่ายดายเลยทีเดียว
อย่างไรก็ตามแมงกะพรุ นแค่บางชนิดที่มีขนาดใหญ่เท่านั้นที่จะ
สามารถเป็ นภัยคุกคามต่อหวังเสี ยนได้ สําหรับแมงกะพรุ นธรรมดา
หวังเสี ยน ไม่ได้สนใจมันเลย
หวังเสี ยนว่ายนํ้าช้า ๆ ไปยังบริ เวณด้านในของแนวปะการัง
“ฮือ!..นั้นน่าจะเป็ นกุง้ มังกรหนามแหลม ราคาปั จจุบนั อยูท่ ี่ประมาณ
200 หยวนต่อแคตตี้”
หวังเสี ยน เห็นกุง้ มังกรตัวหนึ่งที่มีขนาดใหญ่ ด้วยความคิดเขาควบคุม
มันด้วยพลังมังกรของเขาและทําให้มนั ว่ายเข้าหาเขา
งับบบ!
อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเองมีสิ่งมีชีวติ ที่น่ากลัวได้โผล่ออกมาจาก
พื้นทรายพุง่ ออกมาและกัดกุง้ มังกรหนามแหลมนั้นทันที
กร๊ วมม! กร๊ วมม!
สัตว์ประหลาดตัวนั้นกัดลงบนหัวของกุง้ มังกรโดยตรง เพียงไม่นาน
มันก็ฆ่ากุง้ มังกรและกินลงไป
หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อยและจ้องมองไปที่สตั ว์ประหลาดตัวนั้น
“นี่คือปลาไหล คองเกอร์!”
ปลาไหลคองเกอร์ถือเป็ นสัตว์ที่ดุร้ายมากเช่นเดียวกับปลาไหลไฟฟ้า
ปลาไหลไฟฟ้าและปลาไหลคองเกอร์สามารถปล่อยกระแสไฟฟ้าได้
เหมือนกัน นอกจากนี้ปลาไหลคองเกอร์ยงั น่ากลัวมากกว่าปลาไหล
ไฟฟ้า
ปลาไหล คองเกอร์ มันขึ้นชื่อเรื่ องความดุร้ายและยังชอบซุ่มโจมตี
ปลาชนิดอื่น ๆ โดยไม่ทนั รู ้ตวั
หวังเสี ยน กําลังตรวจสอบปลาไหล คองเกอร์ ที่กาํ ลังกินกุง้ อยู่ มันมี
ลําตัวยาว 2.5 เมตรและส่ วนหัวที่ดูน่ากลัว เพียงแค่กดั เพียงครั้งเดียว
มันก็ทาํ ให้เปลือกของกุง้ มังกรแตกออกอย่างงายดาย
ปลาไหลคองเกอร์ : ระดับ 3
พลังงานมังกรที่สกัดได้ : 231
ปลาไหลระดับสามหวังเสี ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่ระดับสามพลัง
มังกรในการควบคุมสัตว์น้ าํ ของเขาจึงไม่มีผลต่อปลาไหลตัวนี้
เขาสะบัดหางพุง่ ตรงออกไปและกางกงเล็บขึ้นมา เขาโจมตีปลาไหล
คองเกอร์โดยตรง
ควับบบบ!
ในขณะที่หวังเสี ยนพุง่ เข้าใส่ ปลาไหลคองเกอร์ซ่ ึ งอยูห่ ่างออกไป 10
เมตรก็เงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่หวังเสี ยนด้วยสายตาดุร้าย ใน
ขณะเดียวกันตัวของมันก็มีสีฟ้าเรื องแสงออกมาจาง ๆ
ในระดับขั้นเดียวกันมังกรศักดิ์สิทธิ์ไม่เกรงกลัวสิ่ งมีชีวติ ใด ๆ ใน
จักรวาล
สายตาเย็นชาและจิตสังหารของหวังเสี ยน ปรากฏขึ้นทันทีและเขา
ยังคงเพิ่มพลังการโจมตีของเขามากยิง่ ขึ้น
ฮูมมม!
ปลาไหล คองเกอร์ เปิ ดปากอ้ากว้างและพุง่ ตรงไปที่ หวังเสี ยน โดย
ไม่ลงั เลเช่นกัน
“ไปตายซะ!” หวังเสี ยนยืน่ กรงเล็บมังกรของเขาและคว้าเข้าที่หวั
ของมันโดยตรง
ตรื๊ อดดด!
อย่างไรก็ตามในขณะนั้นมีแสงสี ฟ้าเปล่งออกมาจากหัวของปลาไหล
คองเกอร์ มีกระแสไฟฟ้าที่รุนแรงถูกปล่อยออกมา
หวังเสี ยน รู ้สึกได้วา่ กรงเล็บมังกรของชาและปวดหนึบขึ้นมา ร่ างกาย
ของเขาเริ่ มเกร็ งสัน่ สะท้าน
ฮูมมม!
ปลาไหลคองเกอร์อา้ ปากอย่างกว้าง และหันไปทางหัวของหวังเสี ยน
โฮกกก!กรรร!
หวังเสี ยน เปิ ดปากคํารามบรรยากาศรอบข้างสัน่ สะเทือนแรงกดดัน
หนักข้นขึ้นมาทันที เขาพุง่ ไปข้างหน้าด้วยความเร็ ว
กร๊ วม ๆ !โพล๊ะ!
เขาฉีกกระชากหัวของปลาไหลคองเกอร์ออกมาพร้อมบดขยี้และกัด
กินมันอย่างอํามหิต
“แกมันช่างรนหาที่ตายซะจริ ง ๆ !”
หวังเสี ยนแสดงโทสะแห่งจอมราชันย์ฆ่าและกลืนกินอย่างโหดเหี้ ยม
ที่สุดปกติเขาจะให้เกียรติเหล่าสัตว์ทะเลที่เขากลืนกินเพื่อใช้เป็ น
แหล่งพลังงานแต่การกระทําของปลาไหลคองเกอร์ระดับขั้นสาม ซึ่ ง
หยิง่ ผยองและน่ารังเกียจเป็ นอย่างมาก จุดโทสะของเขาเข้าอย่างจัง
ในขณะนี้มีเพียงปลาไหลคองเกอร์ระดับห้าหรื อหกเท่านั้นที่สามารถ
ต่อสู ก้ บั เขาได้
แนวปะการังในภูมิภาคนี้วนุ่ วายและมีพ้นื ที่กว้างใหญ่เป็ นอย่างมาก
เหมาะสําหรับกุง้ ขนาดใหญ่และบรรดาปลาต่าง ๆ ได้อาศัยเพื่อความ
อยูร่ อด ถ้ามีจาํ นวนกุง้ มังกรมากกว่านี้ฉนั คงไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องวัตถุดิบ
คุณภาพเยีย่ มของร้านอาหาร
หวังเสี ยนมองไปรอบ ๆ และสัง่ ให้เด็กสาวหอยทะเลค้นหาในบริ เวณ
โดยรอบ
“ราชามังกรมีกงุ้ มังกรอยูบ่ ริ เวณนี้!”
เด็กสาวส่ งข้อความทางจิตให้เขาหวังเสี ยนขยับร่ างกายว่ายตรงออกไป
ทันที
เขาเห็นเด็กสาวจับกุง้ มังกรลําตัวยาวกว่า 1 เมตรได้
“กุง้ มังกร สปิ นนี่ ตัวยักษ์เลย!”
กุง้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ มีราคาแพงอย่างมาก ดูเหมือนว่าแถวนี้จะมี
กุง้ มังกรอยูม่ ากพอสมควร
เมื่อมองไปที่กงุ้ มังกรสี สนั สดใสขนาดใหญ่ตวั นี้ หวังเสี ยนก็เต็มไป
ด้วยความตื่นเต้น….
 ตอนที่ 45 มาเป็ นทหารวังมังกรของฉันเถอะ
“ราคาในตลาดของกุง้ มังกรตัวนี้สามารถตีราคาได้มากกว่า 1,000
หยวน ซึ่ งราคาต่อหน่วยแพงมากกว่ากุง้ มังกรออสเตรเลีย”
“เธอจัดการควบคุมกุง้ มังกรตัวนี้ไว้และทําการค้นหาต่อไป”
หวังเสี ยน สัง่ เด็กสาวและดําเนินการค้นหาในบริ เวณโดยรอบ
สี ของปะการังโดยรอบใกล้เคียงกับกุง้ มังกรมาก ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่ อง
ง่ายที่จะมองเห็นพวกมัน หากกุง้ มังกรยังคงนิ่งและซ่อนตัวอยู่
ท่ามกลางแนวปะการังก็คงไม่ง่ายนักที่จะมองเห็นพวกมัน
ท้ายที่สุด หวังเสี ยน เป็ นเพียงมังกรศักดิ์สิทธิ์เพิ่งเกิดใหม่ หากปราศจาก
พลังพิเศษเขาก็ไม่สามารถสแกนและตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบ
ได้
“ฉันควรจะอัพเกรดดวงตาของฉันด้วยพลังมังกรดีหรื อเปล่านะเผือ่
จะมีพลังเนตรสี ขาวเหมือนอย่างในแอนิเมชัน่ เรื่ องนารู โตะบ้าง” [1]
หวังเสี ยนครุ่ นคิดกับตัวเอง เขาสามารถใช้พลังงานมังกรเพื่ออัพเกรด
และเสริ มสร้างส่ วนต่าง ๆ ของร่ างกายรวมทั้งดวงตา อย่างไรก็ตาม
มันจะต้องใช้พลังงานมังกรจํานวนมากในการทําเช่นนั้น
หลังจากพิจารณาอย่างดีแล้วเขาก็ยอมแพ้ ระดับปัจจุบนั ของเขายังตํ่า
เกินไปและเขามีพลังงานมังกรน้อยเกินไป
หวังเสี ยนสังเกตบริ เวณรอบ ๆ ด้วยดวงตาของมังกรความชัดเจนนั้น
ไม่ต่างจากนัยน์ตาเหยีย่ ว ปลาหลากสี บางตัวว่ายอยูร่ อบ ๆ ตัวเขา
“ที่นนั่ มีกงุ้ มังกรอยูด่ ว้ ยน่าจะเป็ นกุง้ มังกร เจ็ดสี ราคาประมาณ 300
หยวนต่อแคตตี้ไม่ต่าํ เกินไปสําหรับมัน”
พลังมังกรของเขาโอบล้อมครอบงําในทันที หวังเสี ยนสัง่ ให้กงุ้ มังกร
ว่ายนํ้าเข้ามา
เมื่อมองไปที่กงุ้ มังกรขนาด 20 เซนติเมตรรอยยิม้ ปรากฏบนใบหน้า
ของหวังเสี ยน
บางทีกงุ้ มังกรที่นี่กเ็ หมาะที่จะจัดหามาใช้ในร้านอาหารของเขา
“ฮืม..มีปลาไหล คองเกอร์อยูต่ รงนั้น”
รอยยิม้ อันเย็นชาปรากฏขึ้น หวังเสี ยน เห็นปลาไหลกําลังว่ายไปมา
อย่างช้า ๆ ระหว่างแนวปะการัง
นัน่ คือปลาไหลระดับสองซึ่งมีขนาดเล็กกว่าก่อนหน้านี้
เขาว่ายนํ้าตรงเข้าไปและกินปลาไหลซึ่ งไม่มีท่าทีขดั ขืนเลยแม้แต่นอ้ ย
หลังจากนั้น หวังเสี ยน พบกุง้ มังกรอีกหลายตัวรวมแล้วเขาจับเพิ่ม
ได้อีก 20 ตัว พวกมันทั้งหมดถูกควบคุมโดยความสามารถของ เด็ก
สาว หอยทะเล
“ใช้เวลาประมาณแค่ครึ่ งชัว่ โมงในการจับและค้นหาพวกมัน 20 ตัว
จากมุมพื้นที่เล็ก ๆ ในเขตแนวปะการังแสดงว่าโซนบริ เวณนี้
ทั้งหมดดูเหมือนจะเป็ นดินแดนแห่งขุมทรัพย์เลยก็วา่ ได้”
ความตื่นเต้นฉายแววในดวงตาของหวังเสี ยน เขาว่ายนํ้าไปข้างหน้า
และเห็นแนวปะการังขนาดใหญ่อยูต่ รงด้านหน้าของเขา
แนวปะการังทั้งหมดยืน่ ออกมาจากก้นทะเลประมาณ 5 เมตรและปก
คลุมไปด้วยปะการังหลากสี
“ฉันน่าจะไปหากุง้ มังกรที่นนั่ เพิ่มได้อีก”
ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ ว หวังเสี ยน ว่ายนํ้าไปถึงที่น้ นั อย่างรวดเร็ ว
พอเขาไปถึงที่นนั่ เขาถึงกับอึ้งไปในทันที
บริ เวณพื้นที่เต็มไปด้วยรอยแยกของแนวปะการังมีกงุ้ มังกรอย่าง
น้อยสองถึงสามโหลรวมทั้งกุง้ มังกรเจ็ดสี , กุง้ มังกร ออเนทสปิ นนี่
และกุง้ มังกรจีน (ชื่อเรี ยกเฉพาะของกุง้ เช่นกุง้ มังกรออสเตรเลีย)
“ในบรรดากุง้ มังกรที่ใหญ่ที่สุดคือกุง้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ ซึ่ งมีอย่าง
น้อย หลายสิ บตัวนี่คือแหล่งเพาะพันธุ์กงุ้ มังกรอย่างนั้นรึ ”
เป็ นเรื่ องยากมากที่จะได้พบกับกุง้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ มากขนาดนี้
นี่ถือว่าเป็ นการค้นพบเขตภูมิภาคที่ยงั ไม่มีใครเข้ามาทําการประมง
ได้ ดังนั้นจํานวนกุง้ มังกรที่นี่จึงเกินความคาดหมายของเขา
หวังเสี ยนรู ้สึกตื่นเต้น เขารี บแหวกว่ายพุง่ ตรงไปข้างหน้าเขาโอบ
ล้อมครอบงําพื้นที่ดว้ ยพลังมังกรของเขาและสัง่ ให้กงุ้ มังกรทั้งหมด
ตามเขามา
ในขณะที่กงุ้ มังกรกําลังเคลื่อนที่ตามหลังมาอย่างช้า ๆ หวังเสี ยน ก็
ต้องลดความเร็ วลงไปด้วย
เขายังคงว่ายนํ้าไปข้างหน้าอย่างเรื่ อย ๆ และมองเห็นพื้นที่แนว
ปะการังขนาดใหญ่ขา้ งหน้า
“จากประสบการณ์อย่างเมื่อกี้น้ ี ที่นนั่ อาจจะเป็ นแหล่งรวมและ
เพาะพันธุ์กงุ้ มังกรอีกก็เป็ นได้”
ดวงตาของหวังเสี ยนสว่างขึ้นขณะที่เขานํากุง้ มังกรไปที่แนวปะการัง
“นี่คือ … !”
เมื่อเขามาถึงเขตแนวปะการังเขาก็ตอ้ งตกตะลึงกับสิ่ งที่เห็น แม้มีกงุ้
มังกรอาศัยอยูท่ ี่นี่ไม่มากนัก
แต่กลับมีกงุ้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ ใกล้ ๆ กุง้ มังกรตัวนั้นคือปลาไหล
คองเกอร์และมันมีขนาดใหญ่มากกว่าปลาไหล คองเกอร์ ที่เขาเจอ
ตัวแรกซะอีก
ปลาไหล คองเกอร์ ตัวนี้มีความยาวประมาณ 3.5 เมตรและถือว่าเป็ น
ปลาไหล คองเกอร์ ขนาดยักษ์
ร่ างกายของมันใหญ่โตมากและทําให้มนั ดูเหมือนสัตว์ประหลาดใต้
นํ้าเลยทีเดียว
อย่างไรก็ตามปลาไหลไม่ใช่ตวั เดียวที่ทาํ ให้เขาต้องตกใจ มีกงุ้ มังกร
ออเนทสปิ นนี่ ด้วย
ขนาดของกุง้ มังกรอย่างน้อยมีขนาด 1.5 เมตรนั้นเกินความคาดหมาย
ของเขาไปมาก
ในประวัติศาสตร์กงุ้ มังกรที่ใหญ่ที่สุดที่บนั ทึกไว้มีเพียง 1.2 เมตร
นํ้าหนักอยูท่ ี่ 40 แคตตี้
กุง้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ ตรงหน้าเขาตัวนี้ควรมีน้ าํ หนักประมาณ 50
แคตตี้ เป็ นอย่างน้อย
ร่ างกายของมันดูแข็งแรงมากโดยเฉพาะก้ามคู่หน้าของมันซึ่งมองดู
แล้วเหมือนอาวุธที่แหลมคมและน่ากลัว
ร่ างกายของมันที่มีสีสนั สวยงามดูแล้วสง่างามอย่างมากอย่างไรก็
ตามกุง้ มังกรตัวนี้รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับปลาไหล
คองเกอร์ ตัวนั้น
ปลาไหลคองเกอร์ : ระดับสี่
พลังงานมังกรที่สกัดได้ : 548
กุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่ : ระดับสาม
พลังงานมังกรที่สกัดได้ : 346
“ปลาไหลคองเกอร์ระดับสี่ และกุง้ มังกรระดับสาม!”
หวังเสี ยนตกใจกับระดับของปลาไหล คองเกอร์ ตัวใหญ่น้ ี ไม่มีแม้แต่
ฉลามธรรมดาตัวใดที่กล้าจะยัว่ ยุมนั กุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่ ระดับ
สาม ตัวนี้ยงั คงไม่ใช่คู่ต่อสู ข้ องมัน
“มหาสมุทรเป็ นสถานที่ ที่น่าอัศจรรย์จริ ง ๆ มีพ้นื ที่กว่า 70% ของ
โลกและมีพ้นื ที่ ที่มนุษย์ยงั ไม่สามารถเข้าถึงได้อีกมาก นอกจากนี้
นั้นยังมีสิ่งมีชีวติ ที่ไม่น่าเชื่ออีกมากมายเช่นกัน”
ขณะที่หวังเสี ยนกําลังตกตะลึงอยูน่ ้ นั ปลาไหล คองเกอร์ ยักษ์กพ็ งุ่
เข้าใส่ กงุ้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ อย่างรวดเร็ ว
กุง้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ ขนาดยักษ์ยกก้ามขนาดใหญ่ของมันขึ้นมา
อย่างเร่ งรี บและเซถลาไปข้างหน้า
ตรื อดดด!
ในเวลานี้ร่างกายของปลาไหล คองเกอร์ แผ่ประกายไฟฟ้าสี น้ าํ เงิน
จาง ๆ ออกมา
กุง้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ ถอยกลับอย่างรวดเร็ วเนื่องจากกลัวประกาย
ไฟฟ้าสี น้ าํ เงิน
ปลาไหล คองเกอร์ หมุนตัวไปรอบ ๆ และพุง่ ไปข้างหน้าอีกครั้ง
คราวนี้กงุ้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ ยกก้ามของมันขึ้นและจับที่ลาํ ตัวของ
ปลาไหล
“กุง้ มังกรตัวใหญ่ตวั นี้จะมีมูลค่าอย่างมากถ้าสามารถนํามันไปใส่ ตู ้
โชว์ของร้านอาหารไว้ได้”
หวังเสี ยนจ้องมองไปที่กงุ้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ ด้วยดวงตาที่สดใส
แต่เมื่อนึกถึงปลาไหล คองเกอร์ ที่น่ารังเกียจนัน่ เขาขยับร่ างกาย
ออกไปและโจมตีไปที่มนั
โฮกกก!
ก่อนที่ปลาไหล คองเกอร์ จะเริ่ มโจมตีกงุ้ มังกร มันก็หนั กลับมาอย่าง
รวดเร็ วและจ้องมองไปที่ หวังเสี ยน ที่พงุ่ เข้ามาหามันด้วยสายตาดุร้าย
หวังเสี ยน ไม่สนใจมัน เขาไม่กลัวปลาไหล คองเกอร์ ระดับสี่
ซูมมมม!
ปลาไหล คองเกอร์ มองไปที่ หวังเสี ยน ด้วยความลังเลและกังวล
กระนั้นดวงตาของมันก็ยงั เต็มไปด้วยความโลภและกระหาย ร่ างกาย
ของมันกระพริ บเต็มไปด้วยแสงสี ฟ้าจาง ๆ มันก็พงุ่ ตรงออกไปที่
หวังเสี ยน
“ถ้าแรงดันไฟฟ้าจากปลาไหล คองเกอร์ ระดับสามทําให้เกิดอาการ
ปวดและชา แรงดันไฟฟ้าจากปลาไหล ระดับสี่ น่าจะแรงกว่ามาก”
หวังเสี ยน ขยับวนอ้อมออกไปและหลบการโจมตีจากปลาไหล คอง
เกอร์ เขายืน่ กงเล็บออกมาและตะปบเข้าที่ร่างกายของปลาไหล
คว๊ากกก!
กรงเล็บที่แหลมคมวาดออกเป็ นรอยยาวและมีเลือดไหลเป็ นทางจาก
ร่ างกายของมัน
ฮูมมม!
ปลาไหล คองเกอร์คาํ ราม หมุนหัวกลับมาอย่างรวดเร็ ว มันอ้าปากที่
เต็มไปด้วยฟันแหลมกัดไปที่หวังเสี ยน
หวังเสี ยนยกกรงเล็บขึ้นมาและตวัดพุง่ ออกไปข้างหน้า
ตรื อดดด!
ในเวลาเดียวกันประกายไฟฟ้าสี น้ าํ เงินจาง ๆ ก็พงุ่ ออกมาจากปาก
ของปลาไหล คองเกอร์
หวังเสี ยนตกใจและรี บหลบทันที
ตูมมม!
จากนั้นเขาก็เห็นลูกบอลนํ้ายิงเข้าใส่ ไปในปากของปลาไหล คอง
เกอร์
หวังเสี ยนชะงักเล็กน้อย และเขารู ้วา่ มันคือบอลพลังนํ้าที่ เด็กสาว
หอยทะเลปล่อยออกมา เขารี บพุง่ ออกไปรวดเร็ วกงเล็บมังกรคว้าเข้า
ที่คอของปลาไหล คองเกอร์ เขาอ้าปากมังกรของเขาและงับกลืนกิน
มันเข้าไปทั้งตัว
พลังงานมังกรที่สกัดได้ 548
มีรอยยิม้ บนใบหน้าของเขา เขามองไปที่กงุ้ มังกร ออเนทสปิ นนี่ อีก
ครั้งและความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้น
กุง้ มังกรกําลังหนีดว้ ยความหวาดกลัวเมื่อเห็น หวังเสี ยน กลืนกิน
ปลาไหล คองเกอร์ ขนาดใหญ่ในคําเดียว
“อย่าคิดหนีนะเจ้ากุง้ มังกรฉันเห็นว่านายมีพรสวรรค์จากธรรมชาติ
อันยอดเยีย่ มฉันจะให้นายเป็ นหนึ่งในทหารวังมังกรของฉัน!”
……..
จบบท
EndNote: [1] เนตรสี ขาวเป็ นพลังที่มีตน้ กําเนิดในแอนิเมชัน่ เรื่ อง
นารู โตะเมื่อเปิ ดใช้งานเนตรสี ขาวความสามารถหลักคือสามารถมอง
ทะลุสิ่งต่าง ๆ ได้ในระยะ 5,000 เมตรและมองเห็นรอบตัวได้ 340
องศา (มีจุดบอดทางด้านหลัง 20 องศา) และผูใ้ ช้เนตรยังสามารถ
มองเห็นจุดพลังและเส้นพลังของจักระที่ไหลเวียนในร่ างกายทั้งหมด
ในร่ างกายได้
 ตอนที่ 46 ฝูงกุ้งมังกร
ภายใต้ทอ้ งทะเลในขณะนี้กงุ้ มังกรออเนทสปิ นนี่ ขนาด 1.5 เมตร
กําลังว่ายหนีไปพลางหันมองไปพลาง เหลียวหน้าแลหลัง การกระทํา
ของมันดูน่าตลกเป็ นอย่างมาก
“ยังจะพยายามหนีอยูอ่ ีกรึ !”
หวังเสี ยนใช้หางของเขารัดพันและจับตัวกุง้ มังกรไว้ได้โดยตรง เขา
กางกงเล็บมังกรของเขาไปที่ตรงหน้าของมัน
กุง้ มังกรชูกา้ มขนาดใหญ่ของมันขึ้นมาและมองไปที่หวังเสี ยนด้วย
ความหวาดกลัวด้วยดวงตาคู่เล็ก ๆ ของมันเบิกกว้างดูแล้วยิง่ ตลกเข้า
ไปใหญ่
ปลาไหลคองเกอร์ที่น่ากลัวนั้นแข็งแกร่ งกว่ามันอย่างมากยังถูกกิน
โดยสัตว์ประหลาดสี ทองตัวนี้อย่างง่ายดาย ตัวมันซึ่ งอ่อนแอกว่ามัน
จะไปสู ก้ บั สัตว์ประหลาดตัวนี้ได้ยงั ไง!
โฮกกกก!
หวังเสี ยนส่ งเสี ยงคํารามขณะที่เขารัดกุง้ มังกรไว้ดว้ ยพลังมังกรของ
เขา กุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่ สัน่ สะท้านทันที หากมันมีความฉลาด
และสามารถพูดได้มนั จะต้องร้องขอความเมตตาอย่างแน่นอนและ
อ้างว่ามีพอ่ แม่และลูกเล็ก ๆ ต้องคอยดูแล
“ยอมสยบให้ขา้ ราชามังกร!”
ความตั้งใจและแรงกดดันสู งสุ ดได้พงุ่ เข้าสู่ จิตใจของกุง้ มังกรออเนท
สปิ นนี่ มันหดตัวลงตามสัญชาตญาณและวางก้ามขนาดใหญ่ของมัน
ลงกับพื้นและหมอบอยูต่ รงหน้า หวังเสี ยนในทันที
“ดีมาก”
หวังเสี ยนเผยรอยยิม้ จาง ๆ ออกมาและเปิ ดปากของเขาขึ้นเล็กน้อย
เลือดมังกรสี ทองออกมาจากปากของเขา เลือดเปล่งแสงสี ทองและ
ตกลงบนหัวของกุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่
“จงอย่าขัดขืน!” หวังเสี ยนส่ งพลังอํานาจพร้อมกับคําพูดสื่ อผ่านจิต
ของเขากับกุง้ มังกร
กุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่ ไม่กล้าที่จะขยับและเคลื่อนไหวใด ๆ และนิ่ง
อยูอ่ ย่างนั้นโดยไม่ขยับ เลือดมังกรสี ทองเข้าสู่ร่างกายของมันโดยตรง
“สําเร็ จ!” หวังเสี ยนยิม้ กุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่ ได้กลายมาเป็ นลูกน้อง
ตัวที่สองของเขา
อืม.. กุง้ มังกรตัวนี้ไม่ได้มีความเฉลียวฉลาดและไม่สามารถบ่มเพาะ
ได้ ฉันต้องใช้พลังงานมังกรเพื่ออัพเกรดเพิ่มความฉลาดให้มนั เพื่อ
จะได้สามารถฝึ กฝนและบ่มเพาะได้
หวังเสี ยน คิดกับตัวเอง กุง้ มังกรตัวนี้แตกต่างจากเด็กสาวหอยทะเล
ซึ่งเด็กสาวมีความคิดบ้างแล้วในตอนแรก ดังนั้นหวังเสี ยนจึงไม่
จําเป็ นต้องใช้พลังมังกรเพื่อเพิม่ ความฉลาดของเธอหลังจากรับเธอ
มาเป็ นสาวก
การเพิ่มค่าความฉลาดจะทําให้ตอ้ งใช้พลังงานมังกรเป็ นจํานวนมาก
หวังเสี ยน วางกงเล็บมังกรของเขาไว้บนหัวของกุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่
กระแสพลังงานมังกรเข้าสู่ ร่างกายและเสริ มสร้างสติปัญญาและเพิ่ม
พลังทางร่ างกายของกุง้ มังกรอย่างรวดเร็ ว
แกร๊ กก! แกร๊ กก!
เสี ยงปริ แตกดังมาจากร่ างของกุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่ แสงเจ็ดสี ส่อง
ประกายบนตัวของมัน และร่ างกายของมันค่อย ๆ เพิ่มใหญ่ข้ ึนเป็ น
สองเมตร
“มันดูเหมือนมังกรขึ้นนิดหน่อย!” หวังเสี ยนหัวเราะเมื่อเขาเห็น
ร่ างกายใหม่ของกุง้ มังกร
“ราชามังกร!”
ขณะที่เขาใช้พลังงานมังกรหมดไปประมาณ 700 แต้มหวังเสี ยนก็ได้
ยินเสี ยงแผ่วเบาที่ส่งมาถึงเขา
หวังเสี ยน หยุดการอัพเกรดโดยใช้พลังงานมังกรทันทีและมองไปที่
กุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่ “เจ้าคือกุง้ มังกรใช่ไหม”
“ครับราชามังกร”
กุง้ มังกรที่ออเนทสปิ นนี่ ขยับหนวดที่ยาวของมันเป็ นการตอบสนอง
“ฮ่าฮ่า.. ยอดเยีย่ มมาก ข้าจะมอบเทคนิคการฝึ กฝนบ่มเพาะให้เจ้า อืม
กงเล็บของเจ้าค่อนข้างแหลมคม ในกรณี น้ ีขา้ จะมอบเทคนิคการบ่ม
เพาะของมังกรศักดิ์สิทธิ์ธาตุโลหะให้เจ้า!”
ด้วยความคิดของเขาเทคนิคการบ่มเพาะของ มังกรศักดิ์สิทธิ์ธาตุโลหะ
ซึ่ งเป็ นส่ วนหนึ่งของความรู ้ในระบบราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ ได้ถูก
ถ่ายทอดให้กบั กุง้ มังกรออเนทสปิ นนี่
นักรบกุง้ มังกร : ระดับ 4
เทคนิคการบ่มเพาะ : มังกรศักดิ์สิทธิ์ธาตุโลหะ
ความสามารถพิเศษ : สามารถควบคุมกุง้ ทุกชนิดที่มีระดับตํ่ากว่า
ระดับของตัวเองได้
หลังจากผ่านการอัพเกรดโดยใช้พลังงานมังกรระดับของกุง้ มังกร
ออเนทสปิ นนี่ได้เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งขั้น นอกจากนี้ร่างกายของมันยังดู
แข็งแกร่ งขึ้นอย่างมาก นี่อาจเป็ นเพราะฉันใช้พลังงานมังกรอัพเกรด
มันโดยตรง นอกจากนี้ยงั ช่วยให้สามารถปลุกความสามารถพิเศษ
ระดับแรกในการควบคุมกุง้ ที่มีระดับตํ่ากว่าตัวของมันขึ้นมาได้
หวังเสี ยนมองไปที่ความสามารถพิเศษของนักรบกุง้ มังกรและความ
ตื่นเต้นก็ฉายชัดอยูใ่ นดวงตาเขา
ถึงแม้เขาจะประหลาดใจอยูบ่ า้ งแต่ความสามารถนี้กย็ งั อยูใ่ นความ
คาดหมายของเขา หลังจากสร้างพันธะสัญญากับหอยทะเลยักษ์ แล้ว
นั้นเขาไม่ได้ใช้พลังมังกรเพือ่ อัพเกรดความสามารถของเธอ เธอพึ่งพา
ตัวเองในการรวบรวมพลังมังกรและปลุกความสามารถพิเศษได้ถึง
สองอย่างด้วยกัน หนึ่งในนั้นคือความสามารถในการควบคุมเผ่าพันธุ์
หอยที่มีระดับตํ่ากว่าระดับของเธอเองและอีกอย่างคือการควบคุมนํ้า
สําหรับกุง้ มังกร หวังเสี ยน ใช้พลังงานมังกรเพื่ออัพเกรดความสามารถ
โดยตรงทําให้ช่วยปลุกความสามารถอย่างแรกของมันได้ในทันที
คือการควบคุมกุง้ ทุกชนิดที่มีระดับตํ่ากว่าระดับของตัวกุง้ มังกร
นี่คือความแข็งแกร่ งของพลังมังกรศักดิ์สิทธิ์ ด้วยสายเลือดของ มังกร
ศักดิ์สิทธิ์ สัตว์ที่ผา่ นการฝึ กฝนและเปลี่ยนร่ างด้วยพลังงานมังกร
สามารถมีพลังที่น่ากลัวในการปกครองและควบคุมเผ่าพันธุ์ของ
ตัวเองได้
“ตอนนี้ฉนั สามารถควบคุมได้ 2 เผ่าพันธุ์แล้วขอเพียงแค่ต้ งั ชื่อให้
พวกเจ้าทั้งสองและเป็ นตัวแทนของเผ่าพันธุ์ หอยทะเล จะถูกเรี ยกว่า
ผูพ้ ิทกั ษ์หอยทะเลแห่งวังมังกร และกุง้ มังกรจะถูกเรี ยกว่า นักรบกุง้
มังกรแห่งวังมังกร ฮ่า ๆ ๆ !”
หวังเสี ยน ยิม้ และมองไปที่ นักรบกุง้ มังกร ตรงหน้าเขา เขาสัง่ ทันที
ว่า “ไปจับกุง้ มังกรทั้งหมดในบริ เวณนี้มาแล้วนํามาให้ฉนั ”
“ขอรับราชามังกร!” นักรบกุง้ มังกร พยักหน้าก่อนที่จะเคลื่อนไหว
ร่ างกายและว่ายนํ้าออกไป
แม้วา่ นักรบกุง้ มังกร อาจจะดูตลกเล็กน้อย ขณะที่มนั เคลื่อนที่ในนํ้า
แต่ความเร็ วของมันก็เร็ วกว่าเดิมห้าถึงหกเท่า
หลังจากการอัพเกรดด้วยพลังงานมังกรและได้รับเทคนิคการบ่มเพาะ
ของมังกรศักดิ์สิทธิ์ ธาตุโลหะ กุง้ มังกรตัวนี้ได้ถูกกําหนดให้ยงิ่ ใหญ่
กว่ากุง้ มังกรทัว่ ทั้งโลกไปแล้ว
“ด้วย นักรบกุง้ มังกรตัวนี้ การจับกุง้ มังกรในอนาคตของฉันจะสะดวก
เป็ นอย่างมาก”
ดวงตาของหวังเสี ยนฉายความตื่นเต้นเล็กน้อย นี่เป็ นหนึ่งในเหตุผล
ที่เขายอมใช้พลังงานมังกรจํานวนมากเพื่ออัพเกรดกุง้ มังกรเพียงตัว
เดียว
หวังเสี ยนรอคอยอย่างสงบ หลังจากผ่านไป 40-50 นาทีเขารู ้สึกและ
สัมผัสได้วา่ นักรบกุง้ มังกร กําลังกลับมาจากระยะไกล ๆ
หลังจากนั้นอีก 10 นาทีเขาก็เห็นนักรบกุง้ มังกรตัวใหญ่ 2 เมตรมุ่ง
หน้าตรงมาที่เขาโดยมีหนวดยาวสองเส้นทําให้ดูเหมือนกุง้ มังกร
แห่งวังมังกรศักดิ์สิทธิ์เป็ นอย่างมาก
ข้างหลังเขามีกงุ้ มังกรเป็ นกลุ่มขนาดใหญ่ตามมาอย่างหนาแน่น
กุง้ มังกรสี่ สายพันธุ์ ได้แก่ กุง้ มังกรเจ็ดสี , กุง้ มังกรแดง, กุง้ มังกรเลน
และกุง้ มังกรจีนถูกแยกออกเป็ นกลุ่ม ๆ ฉากนี้น้ นั ดูยงิ่ ใหญ่อลังการ
มากและมีกงุ้ มังกรอย่างน้อยนับ 10,000 ตัว
หวังเสี ยนมองไปที่นกั รบกุง้ มังกรของเขาตัวนี้ดว้ ยความตะลึง
“ราชามังกร!” นักรบกุง้ มังกร ว่ายนํ้าไปที่ดา้ นข้างของ หวังเสี ยน
และอยูอ่ ย่างนิ่งสงบด้วยความเคารพ
“เยีย่ มมากฮ่า ๆ กุง้ มังกรเยอะมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แค่มองดูคราว ๆ ก็มี
นับ 10,000 ตัวแล้วมากขนาดนี้คงขายได้หลายสิ บล้านสบาย ๆ ว่ะ…
ฮ่าฮ่าฮ่า”
ดวงตาของ หวังเสี ยน สว่างขึ้นมาในทันที เพียงแค่กงุ้ มังกรที่อยู่
ตรงหน้าเขาก็จะทําให้เขาได้กาํ ไรอย่างนับไม่หวาดไม่ไหวเลยทีเดียว
“พวกนี้เป็ นเพียงกุง้ มังกรส่ วนน้อยที่อยูใ่ นบริ เวณใกล้เคียงแถบนี้ ยัง
มีอีกหลาย ๆ แห่งที่อยูห่ ่างออกไป” นักรบกุง้ มังกร กล่าว
“ว่ะ..ฮ่าฮ่าฮ่า” หวังเสี ยนหัวเราะด้วยความดีใจ
กุง้ มังกรเหล่านี้เป็ นสัตว์ทะเลที่ไม่มีสติปัญญา ดังนั้นหวังเสี ยนจึงไม่
รู ้สึกผิดที่จะขายพวกมันเพื่อเปลี่ยนเป็ นเงิน
ในโลกของสัตว์ทะเลปลาใหญ่กินปลาเล็กและปลาตัวเล็กก็กินกุง้ นี่
คือกฎแห่งการเอาชีวติ รอดและห่วงโซ่อาหารดําเนินมาตั้งแต่ยคุ ดึก
ดําบรรพ์
“ฉันจะไม่ขาดกุง้ มังกรสําหรับวางขายในร้านอาหารชั้นหนึ่งอีกต่อไป
นอกจากนี้ฉนั ยังสามารถมีเวลาไปหาวัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มอื่น ๆ ได้
อีกด้วย”
หวังเสี ยนมองไปที่กงุ้ มังกรตัวใหญ่ตรงหน้าเขาและเผยรอยยิม้ ขึ้นมา
ภายในร้านอาหารชั้นหนึ่งเขาในอดีตนั้นมักจัดหากุง้ มังกรคุณภาพ
เยีย่ มไว้รับรองลูกค้าเสมอ แต่อย่างไรก็ตามมันยังคงไม่เพียงพอต่อ
ความต้องการของลูกค้า แต่ตอนนี้ปัญหาเรื่ องกุง้ มังกรสามารถวางใจ
ได้แล้ว แต่เขายังคงต้องมองหาวัตถุดิบชั้นยอดอื่น ๆ เพือ่ ที่จะทําให้
ร้านอาหารชั้นหนึ่งกลายเป็ นร้านอาหารที่ดีที่สุดและมีชื่อเสี ยงที่สุด
ในเมืองเจียงเฉิง
“นักรบกุง้ มังกร นายจงฝึ กฝนอย่างขยันขันแข็ง ณ สถานที่แห่งนี้
ผูพ้ ิทกั ษ์สาวแห่งวังมังกร ตามฉันมาและค้นหาต่อไป” หวังเสี ยน
กล่าวกับผูพ้ ิทกั ษ์สาวหอยทะเล หลังจากนั้นเขาก็พา ผูพ้ ิทกั ษ์สาว
ออกไปและเริ่ มสํารวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ
สถานที่แห่งนี้มีสตั ว์ทะเลอื่น ๆ นอกเหนือจากกุง้ มังกรอยูเ่ ป็ นจํานวน
มาก นอกจากนี้เขาต้องการดูวา่ ภูมิภาคบริ เวณแถบนี้มีขนาดใหญ่
เพียงใดรวมถึงจํานวนกุง้ มังกรโดยประมาณในพื้นที่
“เอ๊ะ..นัน่ .?”
หลังจากว่ายนํ้าสํารวจไปรอบ ๆ แนวปะการังที่วนุ่ วายเป็ นเวลาสอง
ชัว่ โมง หวังเสี ยน ก็ยงั ไม่สามารถไปได้ทวั่ ทั้งภูมิภาคแถบนี้
จากการประมาณการของเขาสถานที่แห่งนี้มีรัศมีรอบ ๆ อย่างน้อย
30 กิโลเมตร
ในที่สุดหวังเสี ยนก็พบปลาลํ้าค่าหายากหลายตัวหลังจากที่กินและ
มองหาวัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มไปด้วยเป็ นเวลาหลายชัว่ โมง พวกมัน
คือปลาโค้กเกอร์สีเหลืองตัวใหญ่ยกั ษ์!
ปลา โค้กเกอร์ สี เหลืองทั้งหมดมีสิบตัว เกล็ดของพวกมันสะท้อน
แสงระยิบระยับและแต่ละตัวมีน้ าํ หนัก 3-4 ปอนด์
“วันนี้ฉนั โชคดีมาก!”
หวังเสี ยนว่ายนํ้าเข้าไปหาพวกมันโดยตรง และใช้อาํ นาจมังกร
ครอบงําปลาโค้กเกอร์สีเหลืองทั้งห้าตัวในทันที เพื่อให้พวกมันทํา
ตามคําสัง่ ของเขา
 ตอนที่ 47 ปัญหาของ กวนชู ชิง
ปลาโค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่ตามธรรมชาติ ในปั จจุบนั เกือบจะ
สู ญพันธุ์และหายากเป็ นอย่างมาก หากปลาโค้กเกอร์ที่มีน้ าํ หนักตั้งแต่
3 ปอนด์ข้ ึนไปสามารถมีราคามากถึง 30,000 ถึง 40,000 หยวน
10,000 หยวนต่อแคตตี้น่าจะเป็ นปลาที่มีคุณภาพอันดับต้น ๆ ของโลก
หวังเสี ยน มองไปที่ ปลาโค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่10 ตัวที่เขา
ครอบครองพร้อมด้วยรอยยิม้ จาง ๆ บนใบหน้าของเขา
หลังจากอยูใ่ นมหาสมุทรนานกว่า 17 ชัว่ โมงผลประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุด
ที่เขาได้รับคือ นักรบกุง้ มังกร และฝูงกุง้ มังกรนับหมื่น นอกจากนั้น
เขายังได้รับ ปลาโค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่อีก 10 ตัว
ปลาโค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่เหล่านี้มีมูลค่าอย่างน้อย 300,000
หยวน
หวังเสี ยนไม่ได้นาํ กุง้ มังกรทั้งหมดขึ้นมา แต่เขานําปลาโค้กเกอร์สี
เหลืองขนาดใหญ่เหล่านั้นกลับเข้าฝั่งแทน
เขาได้สงั่ ให้ นักรบกุง้ มังกร ดูแลและปกป้องพื้นที่ ที่กงุ้ มังกรทั้งหมด
อาศัยอยูแ่ ละสัง่ ให้ ผูพ้ ิทกั ษ์สาว มองหาวัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มในช่วง
เวลาว่างของเธอ
หวังเสี ยน ได้ถ่ายโอนภาพของหอยเป๋ าฮื้อ ปลาโค้กเกอร์สีเหลือง
ขนาดใหญ่ และปลาจะระเม็ดจีน ให้กบั ผูพ้ ิทกั ษ์สาว เพื่อที่เธอจะได้
ค้นหาพวกมันได้ตรงตามที่เขาต้องการ
หลังจากออกมาจากทะเลก็เป็ นเวลา 9 โมงเช้าของวันใหม่ หวังเสี ยน
รู ้สึกว่าท้องของเขาว่างเป็ นอย่างมากเพราะเขาพลาดอาหารไปแล้ว
สองมื้อในหนึ่งวันที่ผา่ นมา
หวังเสี ยนสวมเสื้ อผ้าและมุ่งหน้าตรงไปยังสถานที่ที่เขาจอดรถ
มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยไ์ ว้
“จะดีแค่ไหนกันนะถ้ามีบา้ นติดริ มทะเล อย่างนั้นฉันคงไม่ตอ้ ง
ลําบากมากนัก และจะเป็ นการดีที่สุดหากมีฟาร์มปลาหรื อเรื อหาปลา
ในทะเลเป็ นของตัวเอง จะได้อธิบายที่มาที่ไปของวัตถุดิบอาหาร
ทะเลได้ดีกว่าถ้าเอาลงมาจากเรื อหาปลา”
หวังเสี ยนกําลังครุ่ นคิดกับตัวเอง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเช็ค
ราคาเรื อประมง
มีหลายข้อความในโทรศัพท์ นอกจากข้อความข่าวทัว่ ไปแล้วแล้วยัง
มีขอ้ ความจาก กวนชูชิง
ชูชิง ส่ งข้อความถึงเขาถามว่าเขายุง่ หรื อเปล่า มีเวลาเล่นโทรศัพท์กบั
เธอไหม ต่อจากนั้นก็ทกั ทายและส่ งสติ๊กเกอร์ มาอีกหลายแบบ
หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ หลังจากที่เขาเห็นข้อความเหล่านั้นและ
ตอบกลับเธอกลับสองสามข้อความ
เขาขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยก์ ลับไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งและเห็น กวน
ชูชิง และผูจ้ ดั การหวาง กําลังสนทนากันและศึกษาเอกสารค่อนข้าง
วุน่ วายเขาจึงค่อยเดินเข้าไปในร้านอาหาร
เมื่อเห็นเขา กวนชูชิง รู ้สึกไม่พอใจเล็กน้อยและบ่นว่า “นายไปไหน
มานายไม่ตอบกลับข้อความของฉันตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วนะ”
หวังเสี ยนสังเกตเห็นความโกรธของเธอแวบเข้าตา เขาหัวเราะเบา ๆ
และพูดว่า “ผมยุง่ มากเลยหล่ะและผมก็ไม่มีเวลาจะดูโทรศัพท์เลย”
“ใครจะไปเชื่อว่านายจะยุง่ จนไม่สามารถมองโทรศัพท์ได้เลยยังงั้น
เหรอ” กวนชูชิง จ้องมองเขาด้วยความสายตาคมกริ บ
“เป็ นเรื่ องจริ งผมไม่ได้โกหกคุณเลยนะ” หวังเสี ยนเดินตรงเข้าไป
และยกกระเป๋ าของเขาออกมาวาง เปิ ดโชว์ปลาโค้กเกอร์สีเหลือง
ขนาดใหญ่ในนั้นออกมา “เพื่อหาวัตถุดิบอาหารทะเลมา ผมยุง่ ตลอด
ทั้งคืนเลยเมื่อคืนนี้ และยังไม่ได้นอนเลยด้วยซํ้า ผูจ้ ดั การ หวาง นํา
มันไปไว้ที่หอ้ งครัวและเก็บรักษาเอาไว้ก่อนเราจะยังไม่ขายพวกมัน
ในตอนนี้”
เขายิม้ ให้ กวนชูชิง ขณะที่เขาพูดกับ ผูจ้ ดั การ หวาง
“ครับ บอส”
“ห๊ะ!!..นี่คือ…?” เมื่อเขาเห็น ปลาโค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่
ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขณะที่เขาพูดด้วยนํ้าเสี ยงที่ตกใจ ” บอส นี่
…นี่ พวกนี้คือ ปลาโค้กเกอร์สีเหลือง ตามธรรมชาติอย่างนั้นเหรอ
ครับ?”
“ใช่ ปลาโค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่ตามธรรมชาติ ของแท้เลยหล่ะ
เก็บพวกมันให้ดีพวกมันพึ่งจะตายไม่นาน” หวังเสี ยน พยักหน้ารับ
และออกคําสัง่
“แน่นอนครับ แน่นอนเลยบอส บอสคุณยอดเยีย่ มมาก ๆ ปลาโค้ก
เกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่ตามธรรมชาติแบบนี้น้ นั หายากมาก แม้กระทัง่
ตัวเดียวยังนาน ๆ จะได้เห็นซักครั้ง แต่บอสคุณสามารถหาพวกมัน
ได้ถึง 10 ตัวและแต่ละตัวอย่างน้อยหนักถึง 3 ปอนด์เลยทีเดียว
เจ้านาย คุณยอดเยีย่ มมากที่สุดเลยครับ “
ผูจ้ ดั การหวางพูดด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้น จากนั้นเขารี บ
เอาปลาพวกนั้นไปที่หอ้ งครัวในทันที
เมื่อเหล่าเชฟทั้งกลายเห็นปลาก็ตกใจมากเช่นกัน เจ้านายคนใหม่
ของพวกเขานั้นยอดเยีย่ มมากจริ ง ๆ เขาสามารถได้รับ ปลาโค้กเกอร์
สี เหลืองขนาดใหญ่ 10 ตัวโดยใช้เวลาเพียงแค่วนั เดียวและทั้งหมดนี้
เป็ นวัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มที่หาค่ามิได้เลย
“นายมี ปลาโค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่ธรรมชาติ 10 ตัว?” กวนชู
ชิง ถามอย่างตกใจ เธอรู ้เกี่ยวกับความหายากของขาดแคลนของ ปลา
โค้กเกอร์สีเหลืองขนาดใหญ่ เช่นกัน
“ใช่ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะพวกมันมา” หวังเสี ยน
พยักหน้ารับ
“หวังเสี ยนตอนนี้นาย … ยอดเยีย่ มมาก!” กวนชูชิง ค่อนข้างตกใจ
“มันไม่มีอะไรมากหรอกผมแค่มีเส้นสายอยูบ่ า้ งเท่านั้นเอง” หวัง
เสี ยนยิม้ และตอบเธอ
“ตอนนี้นายเป็ นผูช้ ายที่โดดเด่นอย่างมากฉันมัน่ ใจว่าสาว ๆ หลาย
คนจะต้องเข้าหานายอีกมากแน่ ๆ เลยในอนาคต” ทันใดนั้น กวนชู
ชิง ก็มองไปที่เขารู ้สึกใจเสี ยเล็กน้อย
“ฮืม..?” หวังเสี ยนตะลึงเล็กน้อย ต่อจากนั้นเขาก็พดู ติดตลกออกมา
ว่า “นัน่ แน่นอน แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะมีใครสวยเท่า กวนชูชิง ของ
มหาลัยเราที่จะมาเป็ นแฟนผมบ้างหรื อเปล่านะซิ ”
“กะล่อนนักนะ” กวนชูชิง ได้ยนิ คําพูดของเขาและเธอจึงหัวเราะขึ้น
เบา ๆ “เอาล่ะฉันจะไปตรวจสอบและเปรี ยบเทียบกับข้อมูลเก่าฉัน
ไม่สามารถรับเงินเดือนของคุณได้ฟรี ๆ หรอกนะ”
“งั้นผมก็จะไปดูที่สาํ นักงานด้วยละกัน”
หวังเสี ยนเข้ามาที่สาํ นักงานเล็ก ๆ ด้านในมีโต๊ะสามตัว ในนั้นมีโต๊ะ
หนึ่งตัวที่เป็ นของเขา
หวังเสี ยนหยิบข้อมูลการค้าเก่าของร้านอาหารและเริ่ มอ่านดูอย่าง
ละเอียด
ยอดขายประจําวันของร้านอาหารชั้นหนึ่งอยูท่ ี่ประมาณ 150,000
หยวน มูลค่าการซื้อขายดังกล่าวถือว่าสู งทีเดียวซึ่งรวมแล้วอยูท่ ี่
ประมาณ 50 ล้านหยวนต่อปี
แต่อตั รากําไรน้อยเป็ นอย่างมากคือ 12% ถึง 13% ของรายได้เท่านั้น
ค่าใช้จ่ายรวมภาษีค่าแรงพนักงานค่าใช้จ่ายในร้านและค่าจัดซื้อต่าง ๆ
ด้วยพนักงาน 50 คนค่าจ้างพนักงานเกือบ 300,000 หยวนต่อเดือน
ส่ วนสิ นค้าบางอย่างเช่นคาเวียร์แทบจะไม่มีกาํ ไรจากการขาย
ร้านอาหารชั้นหนึ่งมีชื่อเสี ยงเนื่องจากคุณภาพที่ยอดเยีย่ มในวัตถุดิบ
และทักษะการทําอาหารของเชฟ
ผูอ้ าํ นวยการหลี่เป็ นคนที่กล้าได้กล้าเสี ยมาก เขาจ้างเชฟ ‘ผูไ้ ด้รับ
รางวัลเหรี ยญทอง’ สามคน เชฟที่เรี ยกว่า ‘ผูไ้ ด้รับรางวัลเหรี ยญทอง’
คือเชฟที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็ นเชฟหลักของโรงแรมในระดับ
ห้าดาวเลยทีเดียว
เงินเดือนประจําปี ของพ่อครัวทั้งสามคนนี้อยูท่ ี่ประมาณเกือบหนึ่งล้าน
ด้วยต้นทุนที่เพิ่มขึ้นชื่อเสี ยงของร้านอาหารเองก็เพิ่มสู งขึ้นด้วยเช่นกัน
ส่ วนกําไรห้าถึงเจ็ดล้านในหนึ่งปี ก็ถือว่าสู งมากสําหรับธุรกิจร้าน
อาหารแล้ว
ร้านอาหารโดยเฉลี่ยทัว่ ไปจะทํากําไรได้มากกว่า 25% ซึ่งอัตรากําไร
ของร้านอาหารชั้นหนึ่งยังค่อนข้างตํ่า หากเราสามารถเพิ่มผลกําไร
ได้สองเท่าเราจะมีรายได้ 13 ถึง 14 ล้านหยวน
หวังเสี ยน กําลังคิดกับตัวเอง เขายังคงมัน่ ใจกับร้านอาหารชั้นหนึ่ง
เมื่อส่ วนผสมวัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มพร้อมแล้วละก็เขาสามารถทํา
กําไรได้อย่างน้อย 35%
เมื่อถึงเวลานั้นรายได้ต่อปี สามารถขึ้นไปแตะที่ 20 ล้านหยวนเป็ น
อย่างน้อยแน่นอน
ในระหว่างวันนั้น หวังเสี ยน อยูใ่ นร้านอาหารเพื่อศึกษาบัญชีทาง
การเงิน
กวนชูชิง เองก็กาํ ลังดูขอ้ มูลต่าง ๆ เช่นกัน
ปี๊ บ! ปี๊ บ!
เมื่อ หวังเสี ยน กําลังจะชวน กวนชูชิง ไปหาอาหารคํ่าทานกันใน
เวลา 18.00 น. โทรศัพท์ของ กวนชูชิง ก็ดงั ขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ยนิ เสี ยงที่ไม่ค่อยเต็มใจของ กวนชูชิง ดัง
ขึ้น
“หวังเสี ยนฉันต้องเดินทางกลับบ้านไปที่บา้ น” หลังจากที่เธอวาง
สายโทรศัพท์กวนชูชิงก็มีสีหน้าหนักใจขึ้นมาเธอขอโทษหวังเสี ยน
“พรุ่ งนี้ฉนั อาจจะมาไม่ได้เหมือนกันฉันขอโทษนะฉันเพิ่งเริ่ มงานได้
เพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้นเอง…”
“เฮ้..! เกิดอะไขึ้น? มีอะไรที่ผมพอช่วยได้บา้ ง?” หวังเสี ยน ถามด้วย
ความห่วงกังวลเช่นกัน เขาตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นการแสดงออกของ
เธอ
“มีเรื่ องบางอย่างเกี่ยวกับพ่อแม่ของฉัน ฉันขอโทษทีนะ” กวนชูชิง
ตอบด้วยความรู ้สึกผิด
“ไม่เป็ นไรหรอก ไปเถอะ”หวังเสี ยนส่ ายหัวและพยายามให้กาํ ลังใจ
เธอ
“เอาล่ะฉันจะกลับมาเมื่อเสร็ จธุระนะ” กวนชูชิง พยักหน้าให้เขา
หวังเสี ยน พยักหน้ารับขณะที่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
บ้านของ กวนชูชิง ตั้งอยูใ่ นย่านของ เขตแม่น้ าํ ตะวันออก ในเมือง
เจียงเฉิง พวกเขาเคยพักอาศัยอยูใ่ นอาคารที่พกั อาศัยระดับไฮเอนด์
ใจกลางเมือง แต่ตอ้ งขายบ้านเพื่อใช้หนี้หลังจากที่ บริ ษทั ของพ่อ
เธอประสบปัญหาและล้มละลาย
“พ่อ แม่?” เมื่อเธอเปิ ดประตู กวนชูชิง ก็เห็นพ่อแม่ของเธอนัง่ อยูบ่ น
โซฟา
ชายวัยกลางคนกําลังสู บบุหรี่ และผมของเขายุง่ เหยิง ความจริ งที่วา่
เขาผันตัวจากมหาเศรษฐีมาเป็ นชายที่สิ้นเนื้อประดาตัวทําให้พอ่ ของ
เธอได้รับความเสี ยหายทางจิตใจค่อนข้างมาก แม้แต่แม่ของเธอก็
ได้รับผลกระทบด้วยเช่นเดียวกัน
“ชูชิงมาแล้วรึ ” ชายวัยกลางคนดับบุหรี่ ในมือทันที เขาลุกขึ้นยืนแล้ว
พูดว่า “มาเถอะเรากําลังจะไปทานอาหารเย็นกัน”
“มาชูชิงวันนี้เรามีอาหารเย็นมื้อที่สาํ คัญมาก” แม่ของกวนชูชิงพูดกับ
เธอด้วยเช่นกัน
“ได้ค่ะ” กวนชูชิง ตอบรับใบหน้าของเธอดูเศร้าสร้อย เป็ นอย่างมาก
 ตอนที่ 48 นี่คือคําสารภาพ?
คืนกลางฤดูร้อนแต่อากาศกําลังเย็นลง กวนชูชิง เดินออกมาจากใน
โรงแรมแห่งหนึ่ง
สายลมหนาวเย็นพัดผ่านร่ างของเธอทําให้เธอสัน่ เล็กน้อย เมื่อมอง
ไปที่ดวงจันทร์สว่างบนท้องฟ้าเธอก็รู้สึกเศร้าใจและทําอะไรไม่ได้
เลย
“พี่หวูเ่ ดินทางปลอดภัยรักษาสุ ขภาพด้วย”
ในขณะนั้นเสี ยงพ่อของเธอดังขึ้นมาจากด้านหลัง
เขากําลังยืนยิม้ อยูต่ รงหน้าชายวัยกลางคนและพยายามพูดจาประจบ
เอาใจชายวัยกลางคนอยูต่ ลอดเวลา
ชายวัยกลางคนผงกศีรษะรับอย่างหยิง่ ผยองและตบบ่าพ่อของเธอ
“เอาล่ะ น้องชายถ้าฉันช่วยได้ฉนั จะช่วยนายอย่างแน่นอน!”
“ขอบคุณพี่หวู่ ขอบคุณมากนะครับครับพี่ ค่อย ๆ เดินนะครับ!”
พ่อของ กวนชูชิง ยิม้ และพูดกับพวกเขาอย่างนอบน้อม
“ชูชิงเจอกันพรุ่ งนี้เช้านะ!” ด้านหลังชายและหญิงวัยกลางคนชาย
หนุ่มจ้องมองไปที่ กวนชูชิง ด้วยสายตาที่เร่ าร้อน
กวนชูชิง รู ้สึกอึดอัดเมื่อเจอการจ้องมองของชายหนุ่ม แต่กย็ งั คงพยัก
หน้าเล็กน้อย
ขอบปากของชายหนุ่มยกยิม้ ขึ้นในขณะที่เขาพูดว่า “ผมจะไปรับคุณ
ในตอนเช้าพรุ่ งนี้”
เมื่อ กวนชูชิง และครอบครัวของเธอเห็นครอบครัวชายวัยกลางคน
จากไป กวน ชิเฉิง มองไปที่เธอและขมวดคิ้วขึ้น “ต่อจากนี้ไปลูก
ต้องทําตัวให้ดีกบั หวูเ่ ฉินให้มาก ๆ และอย่าทําตัวเย็นชากับเขาอย่าง
วันนี้อีก”
“พ่อ!” กวนชูชิง มองไปที่พอ่ ของเธอด้วยความไม่พอใจและตอบ
อย่างเด็ดเดี่ยวว่า “หนูไม่ชอบเขา!”
“ฮ๊ะ?” เมื่อ กวน ชิเฉิ ง ได้ยนิ คําพูดของเธอใบหน้าของเขาก็มืดลง
“ไม่เป็ นไรหากลูกไม่ชอบเขาตอนนี้ความรู ้สึกของคนเรามันสามารถ
พัฒนากันได้หากได้ใช้เวลาร่ วมกัน”
เมื่อได้ยนิ คําตอบของพ่อเธอ ร่ างกายของ กวนชูชิง ก็แข็งทื่อขึ้นทันที
“ชูชิง หวูเ่ ฉิน คนนี้เป็ นชายหนุ่มที่ดูดีจริ ง ๆ นะยิง่ กว่านั้นสถานภาพ
ครอบครัวและตระกูลของเขายังคงดีเป็ นอย่างมาก” แม่ของ กวนชูชิง
พยายามอย่างเต็มที่เพื่อโน้มน้าว กวนชูชิง
“แม่คะ พ่อกับแม่จะยอมสละความสุ ขของหนูเพื่อ บริ ษทั ยังงั้นเหรอ
คะ” กวนชูชิง ถามด้วยนํ้าเสี ยงปนสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“แก!..ฉันเลี้ยงดูแกมาจนถึงทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่ องง่าย ก่อนหน้านี้แก
อยากได้อะไรฉันหาให้แกทุกอย่าง ให้แกมีชีวติ สะดวกสบายเหมือน
เจ้าหญิง แต่มาถึงเวลานี้ท้ งั ครอบครัวและบริ ษทั เดือดร้อนแกบอกว่า
พวกฉันกําลังทําลายความสุ ขของแกยังงั้นเหรอ แกควรจะคิดถึงฉัน
กับแม่ของแกบ้าง แกสามารถทนได้ใช่ไหมที่ปล่อยให้เราอยูใ่ นบ้าน
หลังเก่าโทรม ๆ นัน่ ให้เราอยูแ่ บบขอทานไปวัน ๆ จนกว่าเราจะตาย
อย่างงั้นเหรอ! ถึงเวลาที่แกจะต้องหัดคิดถึงและรับผิดชอบคนใน
ครอบครัวเราบ้างแล้ว แกโตแล้วนะไม่ใช่เด็ก ๆ !” กวน ชิเฉิง สงบ
ลงเล็กน้อยแต่ยงั กล่าวกับเธอด้วยนํ้าเสี ยงที่เคร่ งขรึ มว่า “ถ้าหวูเ่ ฉิ น
ไม่ปฏิเสธครอบครัวเรา เราจะจัดงานแต่งงานให้เสร็ จโดยเร็ วที่สุด!”
“อะไรนะ?” เมื่อ กวนชูชิง ได้ยนิ พ่อของเธอพูด เธอก็มองดูอย่างไม่
เชื่อหูตวั “พ่อหนูยงั เรี ยนอยูแ่ ละอายุเพียงแค่ 21 ปี พ่อจะให้หนู
แต่งงานตอนนี้ได้ยงั ไง?”
“ยังไงแกก็ตอ้ งแต่งงานอยูด่ ีจะแต่งตอนนี้กไ็ ม่เห็นจะเป็ นอะไรไป”
กวน ชิเฉิง จ้องมองไปที่เธอแล้วตอบกลับ
“ไม่ ไม่แน่นอน หนูจะไม่แต่งงานกับคนที่หนูไม่ชอบ” กวนชูชิง ส่ าย
หัวไม่หยุดและร่ างกายของเธอก็เริ่ มเอนไปข้างหลังเหมือนจะล้มลง
“ชูชิง” แม่ของ กวนชูชิง เห็นว่าลูกสาวของเธอมีปฏิกิริยาต่อต้าน
อย่างรุ นแรงและสภาพจิตใจและร่ างกายดูไม่ดี เธออดไม่ได้ที่จะรู ้สึก
เจ็บปวดใจ เธอเดินไปประคอง กวนชูชิงอย่างรวดเร็ วและพูดว่า “โอ้
ลูกสาวของแม่ เราไม่ได้ขอให้หนูแต่งงานกับเขาในตอนนี้ รอให้หนู
และหวู่ เฉิน สามารถพัฒนาความรู ้สึกที่ดีต่อกันได้ซะก่อน”
“หนู…หนู…” กวนชูชิง มองไปที่พอ่ และแม่ของเธอ แล้วกัดฟันและ
พูดขึ้นมาว่า “หนูมีคนที่หนูชอบอยูแ่ ล้วค่ะ”
“อะไรนะ?” เมื่อ กวน ชิเฉิง ได้ยนิ คําพูดของเธอเขาก็จอ้ งมองเธอ
ด้วยสายตาที่น่ากลัว
“หนูมีคนที่หนูชอบแล้ว!” กวนชูชิง กัดฟันและพูดขึ้นมาด้วยเสี ยง
ค่อนข้างดังอย่างเด็ดเดี่ยว
“มีคนที่ชอบอยูแ่ ล้ว ก็ดี! ถ้าผูช้ ายที่แกชื่นชอบมีสภาพครอบครัวที่ดี
พอ ๆ กับตระกูลหวูแ่ ละสามารถช่วยเราได้ฉนั จะไม่คดั ค้านแกเลย
แต่ถา้ เขาไม่ได้เป็ นอย่างนั้น ฉันแนะนําให้แกยอมแพ้ และเลิกคิด
เกี่ยวกับเรื่ องนี้ซะโดยเร็ วที่สุด ฉันกับแม่แกเลี้ยงดูแกมาอย่างดียสี่ ิ บ
ปี แกช่วยครอบครัวเราสักครั้งไม่ได้เชียวเหรอ ฉันจะบอกแกไว้ตรง
นี้เลยว่าอย่าพูดกับฉันแบบนี้อีกครั้งคําพูดของฉันถือเป็ นที่สิ้นสุ ด
ความรักในแบบที่แกนึกฝันโดยไม่มีเงินมาเกี่ยวข้องนั้นน่ะ มันมีแต่
ในนิยายเท่านั้น แค่แกจะกินข้าวทุกวันนี้ยงั ต้องใช้เงินเลย!” กวนชิเฉิ ง
มองไปที่เธอและตะโกนเสี ยงดังออกมาอย่างโกรธเคือง
“ชูชิงพ่อกับแม่กาํ ลังทําสิ่ งนี้เพื่อประโยชน์ของตัวลูกเองนะ” แม่ของ
เธอเดินกอดและตบไหล่เธอเบา ๆ
เพื่อประโยชน์ของตัวฉัน? การขอให้ฉนั แต่งงานกับคนที่ฉนั ไม่ได้
ชอบมันคือการทําเพื่อฉันยังงั้นเหรอ?
ใช้ฉนั เป็ นชิปเพื่อแลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์แล้วมาบอกว่าเพื่อ
ผลประโยชน์ของตัวฉันเองยังงั้นเหรอ?
กวนชูชิง รู ้สึกว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดเป็ นอย่างมาก ตั้งแต่เหตุการณ์
โชคร้ายเกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอเธอรู ้สึกว่าพ่อกับแม่ของเธอ
เปลี่ยนไปอย่างมาก
หวังเสี ยน! เธอตะโกนชื่อเขาอย่างหมดหนทางในความคิดของเธอ
เอง
ถ้าสภาพครอบครัวของ หวังเสี ยน ดีกว่า ตระกูลหวู่ พ่อแม่ของฉัน
…
แต่ ตระกูลหวู่ เท่าที่ฉนั รู ้มีทรัพย์สิน หลายร้อยล้าน แม้วา่ หวังเสี ยน
จะรํ่ารวยก็จริ ง แต่กม็ ีความแตกต่างอย่างมากระหว่างเขากับตระกูล
หวูแ่ ละแทบไม่ตอ้ งพูดถึงการช่วยเหลือครอบครัวของฉันเลย
ไม่! ฉันจะไม่แต่งงานกับคนที่ฉนั ไม่ชอบอย่างเด็ดขาด!
กวนชูชิง นัง่ อยูใ่ นรถและสมองของเธอก็วนุ่ วายสับสน เป็ นตอนที่
เธอกลับมาถึงห้องของตัวเองแล้วเธอจึงได้สติกลับคืนมา
ใบหน้าของเธอดูมุ่งมัน่ อย่างแรงกล้าขณะที่เธอหยิบโทรศัพท์ข้ ึนมา
และแตะที่ “WeChat”
“หวังเสี ยนนายอยูห่ รื อเปล่า?” เธอส่ งข้อความไปและรออย่างใจจด
ใจจ่อ
เวลา 22.30 น. หวังเสี ยน เพิ่งกลับมาที่หอ้ งพักรวมของเขาหลังจาก
อาบนํ้าและเขาพบข้อความของ กวนชูชิง เขาตอบทันทีวา่
“ใช่ คุณเป็ นอะไรรึ เปล่า?” เขาถามด้วยความกังวล
“ไม่ค่อยดี” กวนชูชิง ตอบ หลังจากนั้นเธอก็ถามอย่างกังวลว่า “นาย
ชอบฉันไหม”
หา!!..อะไรกัน … !
เมื่อ หวังเสี ยน เห็นข้อความเขาก็อ้ ึงและประหลาดใจมาก เธอคิด
อะไรอยูถ่ ึงมาถามคําถามแบบนี้ในตอนนี้
สี หน้าของเขาเปลี่ยนไปมาอย่างรวดเร็ วและไม่รู้วา่ จะตอบกลับ
อย่างไร เขาจะโกหกถ้าเขาบอกว่าเขาไม่มีความรู ้สึกชอบกับสาวสวย
อย่าง กวนชูชิง เลย
“กินเหล้ามากไปหรื อเปล่าเธอต้องเมาแน่ ๆ เลยใช่ไหม”
อย่างไรก็ตาม หวังเสี ยน ไม่ได้ตอบว่า “ใช่” โดยตรง เขารู ้สึกได้วา่
กวนชูชิง มีอาการแปลก ๆ เล็กน้อยและนี่ไม่ใช่ตวั ตนปกติของเธอ
มันต้องมีสาเหตุของพฤติกรรมที่ผดิ ปกติน้ ีอย่างแน่นอน ดังนั้นหวัง
เสี ยนจึงไม่ได้ตอบคําถามของเธอโดยตรงเขาตอบคําถามด้วยคําถาม
แทน
กวนชูชิง รู ้สึกผิดหวังเล็กน้อยกับคําตอบนี้และเธอส่ งข้อความไปอีก
ว่า “ถ้านายสามารถสร้างรายได้ 50 ล้านภายใน 3 ปี นายจะแต่งงาน
กับฉันได้ไหม”
พรู๊ ดดด! แค่ก! แค่ก!
หวังเสี ยนกําลังดื่มนํ้าอยูเ่ มื่อเขาเห็นข้อความตอบกลับมา เขาสําลัก
นํ้าทันที ถ้าก่อนหน้านี้เขาแปลกแต่ในตอนนี้น้ นั คือตกใจแบบสุ ด ๆ
ช่างมันเถอะ! วันนี้ กวนชูชิง มีอะไร?! ทําไมเธอถึงพูดแปลก ๆ ? นี่
เรื่ องตลกใช่ไหม?
หวังเสี ยนกําลังเดาอยูใ่ นใจและรู ้สึกว่าอากาศแปรปรวนเล็กน้อย
ในช่วงสองสามวันที่ผา่ นมา เขาตอบแบบติดตลกว่า “ดูถูกผมเกินไป
สามปี มันไม่เป็ นปั ญหาสําหรับผมเลย เงินแค่ 50 ล้านภายในสองปี
ไม่สิ ภายในหนึ่งปี ก็เกินพอแล้ว! ในตอนนั้นผมจะสามารถถ่ายภาพ
สวย ๆ คู่กบั คุณที่เป็ นภรรยาของผมได้อย่างแน่นอน ฮิฮิฮิ!”
เมื่อ กวนชูชิง เห็นคําตอบของ หวังเสี ยน ในที่สุดเธอก็มีรอยยิม้
หวานย้อยออกมาบนใบหน้าของเธอ “ใช่เมื่อถึงเวลานั้นนายสามารถ
ทําได้”
“ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นก็เป็ นอันตกลง ถ้าเด็กผูช้ ายในมหาลัยรู ้เรื่ องนี้พวก
เขาจะไม่อิจฉาผมจนตายเลยเหรอเทพธิดาแห่งมหาลัยจะแต่งงานกับ
ผม!” หวังเสี ยนยังคงตอบอย่างขบขัน
“ใช่สิ!” เมื่อ กวนชูชิง เห็นคําตอบของเขาเธอก็ยมิ้ กว้างขึ้น เธอนอน
บนเตียงและตอบว่า “พ่อแม่ของฉันกําลังขอให้ฉนั คบกับผูช้ ายที่ฉนั
ไม่ชอบและออกไปข้างนอกกับเขาในวันพรุ่ งนี้ตอนนั้นนายได้โปรด
ไปกับฉันด้วยนะ”
“แน่นอนว่าไม่มีปัญหาว่าที่ภรรยา” หวังเสี ยน ตอบตรง ๆ แม้วา่ จะ
รู ้สึกว่าข้อความมันแปลก ๆ เล็กน้อย
“ถ้าอย่างนั้นเราตกลงกันแล้วนะ งั้นเด็กน้อยคนนี้จะนอนแล้วราตรี
สวัสดิ์นะเสี่ ยวเสี ยน ฉันจะโทรหานายอีกครั้งในตอนเช้าอย่าตื่นสาย
เด็ดขาดนะ!”เมื่อ กวนชูชิง ส่ งข้อความนั้นออกไปใบหน้าของเธอก็
เปลี่ยนเป็ นสี แดง แม้วา่ ตอนนี้ เสี่ ยวเสี ยน ของเธอจะไม่ประสบความ
สําเร็ จเท่า ตระกูล หวู่
แต่ถา้ เขาสามารถหาเงินได้ 50 ล้านเหรี ยญใน 2-3 ปี และฉันใช้ความ
ตายของตัวเองเพือ่ บังคับพ่อกับแม่ พวกท่านคงจะไม่กดดันฉันต่อไป
ยิง่ ไปกว่านั้นถ้าพวกเขาเห็นพวกเราอยูด่ ว้ ยกันแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นก็
คงต้องจําเป็ นและเห็นด้วยกับการที่เราอยูด่ ว้ ยกัน ท้ายที่สุด เสี่ ยวเสี ยน
เองก็มีความสามารถมากแม้จะอายุยงั น้อยก็ตาม
โอ้ว!!..พระเจ้า!
เมื่อ หวังเสี ยน เห็นข้อความสุ ดท้ายของ กวนชูชิง เขาไม่สามารถระงับ
อารมณ์ความตื่นเต้นของเขาได้อีกต่อไปขณะที่เขากระโดดไปมา
แม้วา่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะสนิทกัน แต่พวกเขาก็ยงั คงพูดคุย
กันโดยใช้ชื่อเต็ม เขาจะเรี ยกเธอว่า กวนชูชิง และเธอจะเรี ยกเขาว่า
หวังเสี ยน
ด้วยบุคลิกของ กวนชูชิง เธอจะไม่เรี ยกเขาว่าเสี่ ยวเสี ยน และเรี ยก
ตัวเองว่า “เด็กน้อย” สําหรับเขา
ข้อความสุ ดท้ายทําให้หวั ใจของหวังเสี ยนสัน่ อย่างรุ นแรง
เขาเลื่อนดูบนั ทึกการสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองคนพร้อมกับอม
ยิม้ และเริ่ มคิดถึงรายละเอียดต่าง ๆ
ประการแรกต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับ กวนชูชิง ระหว่างที่กลับไป
บ้าน และประการที่สอง …ฮิฮิฮิ เป็ นไปได้ไหมที่ กวนชูชิง ชอบฉัน
และนี่เป็ นคําสารภาพรัก?
โอ้ว โอ้ โอ ~…
หวังเสี ยน ฮึมฮัมพึมพําและกําลังล่องลอยอยูใ่ นสวรรค์แห่งความคิด
ของเขา…
 ตอนที่ 49 ซัมเมอร์ ซัน รีสอร์ ท
“ฉันนี่มนั โครตหล่อสุ ด ๆ ไปเลยจริ ง ๆ !”
เช้าวันรุ่ งขึ้น หวังเสี ยน ยืนมองตัวเองในกระจกอย่างสดชื่นหลังจาก
อาบนํ้า แล้วเขารู ้สึกดีเป็ นอย่างมาก
ในขณะที่เขากําลังร้องเพลงและจัดทรงผมอยูน่ ้ นั จู่ ๆ โทรศัพท์ของ
เขาก็ดงั ขึ้น
หวังเสี ยนหมุนตัวและหยิบโทรศัพท์ข้ ึนมาอย่างรวดเร็ ว เมื่อเขาเห็น
ว่าเป็ นหมายเลขของ กวนชูชิง รอยยิม้ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ
เขา
“สวัสดีเด็กน้อย!” หวังเสี ยนหลี่ตาของเขาลงเล็กน้อยขณะพูด
“ตื่นแล้วเหรอ” กวนชูชิง ถามเขาหลังจากที่ได้ยนิ เสี ยงทักทาย
“อืมใช่!..เราจะไปที่ไหนกันให้ผมไปรับไหม” หวังเสี ยนกล่าวพร้อม
ด้วยรอยยิม้
“ไม่ตอ้ งหรอก ฉันโดนบังคับให้ไปกับผูช้ ายที่น่ารําคาญคนหนึ่ง
อ้อ.!.เมื่อวานฉันลืมบอกนายไปว่าวันนี้นายต้องทําหน้าที่แฟนของ
ฉันนายมีปัญหาอะไรไหม?”“ได้เลยครับคุณนาย ไม่มีปัญหาเลย
ครับ”
หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ หลังจากที่ถูก กวน
ชูชิง ล่อลวงทางโทรศัพท์ดว้ ยข้อความหวาน ๆ พวกนั้น
เขาค่อนข้างตื่นเต้นเมื่อคิดถึง กวนชูชิง
แต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่สามารถพูดคุยกับสาว ๆ ได้อย่างสบาย ๆ
และไม่ใช่คนประเภทเชิงรุ ก ไม่อย่างนั้นฉี ฉู่ฉู่ คงจะกลายเป็ นแฟน
ของเขาไปแล้ว
หวังเสี ยนไม่ได้คิดมากในเรื่ องนี้ แต่นนั่ ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มี
ความต้องการ
ตอนนี้เขาถูกทําให้มีความคิดนั้นหลังจาก กวนชูชิง ล่อลวงเขา
“ฉันจะส่ งที่อยูใ่ ห้นายแล้วเจอกันนะ!”
กวนชูชิง วางสายหลังจากคุยกับเขา เธอรี บส่ งสถานที่ไปยัง WeChat
ของหวังเสี ยน
“วันนี้ กวนชูชิง กลับมาเป็ นตัวของตัวเองแล้ว มันแปลกจริ ง ๆ พวก
ผูห้ ญิงมักจะคาดเดาไม่ได้เสมอ”
หวังเสี ยน ส่ ายหัว เขารู ้วา่ กวนชูชิง ต้องพบกับเจอกับปัญหาบางอย่าง
มิฉะนั้นเมื่อวานนี้ตวั เธอคงไม่ได้พดู อย่างนั้นออกมา
อย่างไรก็ตามเขายังจําได้วา่ เธอสัญญาว่าจะแต่งงานกับเขาหากเขามี
รายได้ 50 ล้านเหรี ยญ นัน่ ไม่ใช่เรื่ องยากสําหรับ หวังเสี ยน ในปั จจุบนั
“ฮืม!…นี่มนั ที่ซมั เมอร์ซนั รี สอร์ทนี่นา มันเป็ นรี สอร์ทของตระกูล ซู
ไม่ใช่เหรอ”
เมื่อเห็นที่อยูท่ ี่ กวนชูชิง ส่ งมา หวังเสี ยน ก็ถึงกับประหลาดใจ
“บังเอิญอะไรอย่างนี้”
หวังเสี ยนหัวเราะออกมาเล็กน้อยในขณะที่เขาเดินออกมาจากหอพัก
เขาขี่มอเตอร์ไซค์ ฮาร์เล่ยไ์ ปตามถนนสายโบราณและรับประทาน
อาหารเช้าก่อนที่จะออกเดินทางไปยังซัมเมอร์ซนั รี สอร์ท
พอไปถึงซัมเมอร์ซนั รี สอร์ทก็ประมาณ 9 โมงเช้าเท่านั้น เขาจอด
มอเตอร์ไซค์ของเขาไว้ที่ลานจอดตรงทางเข้ารี สอร์ท
“ฉันควรบอกจะ ชูชิง เอาไว้ก่อนดีหรื อเปล่านะ”
หวังเสี ยนลังเล หลังจากพิจารณาบางอย่างแล้วเขาก็ตดั สิ นใจปล่อย
มันไปเพือ่ หลีกเลี่ยงปั ญหาอื่น ๆ ที่ไม่จาํ เป็ น
ุ แจรถเข้าไปไว้ในกระเป๋ าและมุ่งหน้าตรงไปที่ทางเข้า
เขาใส่ กญ
“ว่าวน้อยหยุด ๆ อย่าวิง่ !”
ในขณะนั้นเอง หวังเสี ยน ได้ยนิ เสี ยงตะโกนเรี ยกให้หยุดและมีเสี ยง
ของเด็กน้อยดังตอบรับขึ้นมา
“ผมอยากเล่น!”
ทันทีที่ได้ยนิ เสี ยงของเล็ก ๆ นั้น หวังเสี ยน รู ้สึกว่ามีคนมาชนที่ขา
จากทางด้านหลังของเขาและกอดขาเขาเอาไว้
“ระวัง! ระวังล้ม!”
หวังเสี ยนหันกลับมาและเห็นเด็กน้อยกอดต้นขาของเขาอย่างประหม่า
“ผมขอโทษที่ชนนะครับพี่ชายผมเกือบจะล้มเลยต้องเกาะขาของพี่
เอาไว้”
เมื่อหวังเสี ยนหันกลับมาเด็กน้อยก็เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่าง อาย ๆ
“ไม่เป็ นไรครับ” หวังเสี ยนมองไปที่เด็กชายที่น่ารักและมีมารยาทดี
คนนี้เขาชื่นชมและเอ็นดู จนอดไม่ได้ที่จะเอามือลูบหัวของเด็กน้อย
“ว่าวน้อยทําไมวิง่ เร็ วอย่างนั้นล่ะ” ชายวัยกลางคนและชายสู งอายุ
เดินออกมาจากรถตู ้ พวกเขามีชายหนุ่มสองคนที่ดูเหมือนบอดี้การ์ด
ในชุดสู ทเดินตามมาด้านหลัง
“คุณปู่ ครับและก็คุณพ่อด้วยรี บมาเล่นกันเถอะครับ” เด็กน้อยปล่อย
ขาของ หวังเสี ยน และรี บวิง่ เข้าไปข้างใน
“เจ้าเด็กจอมซน” ชายวัยกลางคนเร่ งฝี เท้าและไล่ตามเขาไป เขาจับ
และอุม้ เด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน “ฟังพ่อหยุดวิง่ ก่อน”
หวังเสี ยน ยืนยิม้ เมื่อมองเด็กตัวน้อยน่ารักคนนั้นยังคงดิ้นรนพยายาม
ออกจากอ้อมแขนของชายวัยกลางคน จากนั้นหวังเสี ยนก็มุ่งหน้าเข้า
ไปที่รีสอร์ท
“พี่ใหญ่ฉิน ผูอ้ าวุโสฉิ น” ในขณะนั้นมีชายวัยกลางคนอีกคนรี บเข้า
มาทักทายกลุ่มของพวกเขาที่ทางเข้ารี สอร์ท
นัน่ เขาไม่ใช่พอ่ ของ ซู จิง, ซู เจี่ยหัว หรอกหรื อ? หวังเสี ยน รู ้สึก
ประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นชายวัยกลางคน คนนั้น
ในขณะที่ ซู เจี่ยหัว กําลังนําทั้งสามคนเขาก็เห็น หวังเสี ยน เขาเองก็
ตกใจเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินไป “ผูม้ ีพระคุณหวังเสี ยน”
“เรี ยกผมว่าหวังเสี ยนธรรมดาเถอะครับ” หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ
กับคําพูดที่ ซู เจี่ยหัว เรี ยกเขา
“ได้ครับ คุณมาพักผ่อนงั้นหรื อครับ” ซู เจี่ยหัว ถามพร้อมด้วย
รอยยิม้
“ครับ ผมมาที่นี่เพื่อพักผ่อนและเดินดูรอบ ๆ น่ะครับ ” หวังเสี ยน
พยักหน้า
“ทําไมไม่บอกให้ เสี่ ยวจิง พาเที่ยวล่ะครับ”
“ไม่เป็ นไร ผมต้องรอเพื่อนน่ะ คุณ ซู ตามสบายเถอะครับไม่ตอ้ ง
สนใจผมหรอก” หวังเสี ยนยิม้ ขณะที่เขาปฏิเสธ ซู เจี่ยหัว
“ตกลงครับ งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้วละครับ เชิญตามสบายเลยนะ
ครับหากคุณต้องการอะไรแจ้งให้พนักงานเราทราบได้เลยนะครับ ”
ซู เจี่ยหัว พยักหน้าให้พร้อมกับยิม้
“ขอบคุณ” หวังเสี ยนพยักหน้าและเดินเข้าไปด้านในรี สอร์ท
ซู เจี่ยหัว มองดู หวังเสี ยน เดินหายเข้าไป เขาลังเลเล็กน้อยและหยิบ
โทรศัพท์ออกมาและส่ งข้อความถึงลูกชายเขา เพื่อสร้างความ
ประทับใจให้กบั หวังเสี ยนมากที่สุด
“พี่ ซู!”
จากนั้นชายวัยกลางคนที่อยูไ่ ม่ไกลก็มองเขาอย่างสงสัยพร้อมกับ
เรี ยก ซู เจี่ยหัว ในขณะที่ตวั เขายังคงอุม้ เด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนของ
เขา
ตอนนี้ ซู เจี่ยหัว ควรจะทักทายพวกเขา แต่ ซู เจี่ยหัว ก็ทิ้งพวกเขาไว้
ทันทีเมื่อเขาเห็นชายหนุ่มคนนั้น การกระทําดังกล่าวนั้นเขารู ้สึกมัน
ไม่ค่อยจะสุ ภาพกับพวกเขาซักเท่าไหร่
อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่ได้พดู อะไรออกมา เพราะท้ายที่สุดแล้ว
พวกเขามาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือ
“ผูอ้ าวุโสฉิน พี่ฉินผมขอโทษด้วยจริ ง ๆ” ซู เจี่ยหัว ตอบรับพร้อม
กับโค้งตัวลงเล็กน้อย และรี บทําการต้อนรับพวกอย่างรวดเร็ ว
ในเมือง เจียงเฉิง นี้มีไม่กี่คนที่มีคุณสมบัติพอที่จะทักทายพวกเขา
เป็ นการส่ วนตัวได้ ผูอ้ าวุโสฉิน นั้นเป็ นผูน้ าํ ตระกูล ฉิน และตระกูล
ฉิน นั้นมีอิทธิพลมากกว่าตระกูล ซู ของพวกเขามาก ดังนั้นเขาจึงไม่
กล้าที่จะทําตัวไร้มารยาทโดยเฉพาะอย่างยิง่ ในฐานะที่เขาเป็ นเจ้าภาพ
ในการต้อนรับครั้งนี้
“ผมขอโทษจริ ง ๆ ครับ พอดีผมได้พบกับผูม้ ีพระคุณของผมเข้าพอดี
ดังนั้นผมจึงต้องทักทายเขาเป็ นการส่วนตัวน่ะครับ” ซู เจี่ยหัว อธิบาย
ด้วยความรู ้สึกผิดและขอโทษ
“โอ้ว! ผูม้ ีพระคุณอย่างงั้นรึ ?” ชายวัยกลางคนมองตามชายหนุ่มที่
เดินเข้าไปในรี สอร์ทด้วยความอยากรู ้อยากเห็น
“ไม่เป็ นไร ฉันได้ยนิ มาว่า ผูเ้ ฒ่าซู ไม่เพียง แต่ฟ้ื นฟูสุขภาพของเขา
ได้ แต่เขายังมีการพัฒนาทางร่ างกายบางอย่างด้วย ฉันมาที่นี่เพื่อ
สอบถามเขา”
“แน่นอน ผูอ้ าวุโสฉิน พ่อของผมกําลังรออยูท่ ่านอยูข่ า้ งใน ได้โปรด
ตามผมมาทางนี้เลยครับ!”
ซู เจี่ยหัว มองเด็กน้อยในอ้อมแขนของชายวัยกลางคน เขารู ้จุดประสงค์
ของ ผูอ้ าวุโสฉิน ที่มาที่นี่เป็ นการส่ วนตัว ดังนั้นเขาจึงรี บนําทาง
ซัมเมอร์ซนั รี สอร์ทเป็ นสถานที่ ที่ค่อนข้างหรู หราเป็ นอย่างมาก
มีผทู ้ ี่เดินนําเขาในขณะที่หวังเสี ยน เองก็สงั เกตสภาพแวดล้อมที่
สวยงามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
รี สอร์ททั้งหมดนี้รายล้อมไปด้วยหิ นสวยงามมากมาย มีลาํ ธารและ
เส้นทางเดินปูดว้ ยหิ นอย่างดี สองข้างทางมีธารนํ้าใสแจ๋ วพร้อมฝูง
ปลามากมายว่ายนํ้าอยู่
เป็ นที่อยูอ่ าศัยที่ดูดีและสวยงามเป็ นอย่างมาก ซัมเมอร์ซนั รี สอร์ท
นั้นตั้งอยูใ่ กล้กบั ทะเล สามารถที่จะมองเห็นชายหาดที่เต็มไปด้วย
กิจกรรมมากมายเช่น การเล่นกระดานโต้คลื่น เจ็ทสกีและเรื อพาย
ต่าง ๆ เป็ นต้น
ไม่เพียงแค่น้ นั ยังมีร้านอาหารเล็ก ๆ ริ มทะเลที่มีนกั ท่องเที่ยวหลาย
คนนัง่ ดื่มกินกันอยู่
รอบ ๆ รี สอร์ทมีตน้ ไม้สูงใหญ่ทาํ ให้สถานที่น้ ีดูร่มรื่ นสวยงาม มี
สระว่ายนํ้าขนาดต่าง ๆ นํ้าใสสะอาดน่าลงเล่นพอ ๆ กับในทะเล
สถานที่ท้ งั หมดนี้สามารถผ่อนคลายความเครี ยดได้เป็ นอย่างดี
“เป็ นรี สอร์ทระดับห้าดาวที่สภาพแวดล้อมนั้นยอดเยีย่ มมากจริ ง ๆ”
หวังเสี ยนอุทานเบา ๆ “ท่านครับถ้าคุณกําลังรอเพื่อนของคุณอยูค่ ุณ
สามารถพักผ่อนในพื้นที่รับรองได้ในขณะนี้ครับ”
พนักงานนําหวังเสี ยนไปยังพื้นที่รับรองแขกทันที
 ตอนที่ 50 ตรวจอาการ
หวังเสี ยนนัง่ รออยูท่ ี่ซมั เมอร์ซนั รี สอร์ทและพนักงานก็นาํ ถ้วยนํ้าชา
มาเสิ ร์ฟให้เขา
เขาโทรหา กวนชูชิง และบอกให้เธอรู ้วา่ เขาอยูท่ ี่ซมั เมอร์ซนั รี สอร์ท
แล้วแต่วา่ ตอนนี้น้ นั เธอยังไม่ได้ออกจากบ้านเลย
หวังเสี ยนหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่ มเล่นมือถือเพื่อฆ่าเวลาและ
ความเบื่อหน่าย
“พี่ใหญ่หวังเสี ยน!”
ขณะนั้นเองมีเสี ยงเรี ยกชื่อของเขาดังขึ้น บรรดาพนักงานที่อยูร่ อบ ๆ
ต่างประหลาดใจที่ เจ้านายหนุ่มของพวกเขากําลังวิง่ เข้ามาหาชายหนุ่ม
อย่างนอบน้อม
“ฮืม?” หวังเสี ยน เงยหน้าขึ้นและเห็น ซู จิง วิง่ มาหาเขา เขาส่ ายหัว
และยิม้ ขึ้นมาเล็กน้อยเขาคิดว่า ซู จิง น่าจะได้รับคําสัง่ มาจาก ซู เจี่ย
หัว พ่อของเขาให้มาคอยดูแลและต้อนรับเขา
“พี่ใหญ่ทาํ ไมพี่ไม่โทรมาบอกผมก่อนล่ะผมจะได้ออกมารับพี่ วันนี้
ตัวผมนั้นว่างและกําลังเบื่ออย่างมาก พี่ใหญ่มาพอดีจะได้พาพี่เดิน
เที่ยวไปรอบ ๆ”
“พอดีเพือ่ นฉันชวนฉันมาที่นี่ ฉันก็เลยไม่อยากรบกวนนายน่ะ” หวัง
เสี ยน ยิม้ และตอบ ซู จิง
ในขณะที่ ซู จิง นั้นกระตือรื อร้นเป็ นอย่างมาก เขามีท่าทางการต้อนรับ
ที่อบอุ่นและปฏิบตั ิต่อเขาด้วยความจริ งใจอย่างเห็นได้ชดั
“โธ่! รบกวนอะไรกันพี่ใหญ่ ผมเคารพนับถือพี่เป็ นพี่ชายแท้ ๆ ของ
ผม มันไม่ได้เป็ นการรบกวนอะไรผมเลย ไม่เลยซักนิด! และผมอยู่
ที่นี่กเ็ บื่อเป็ นอย่างมาก” ซู จิง หัวเราะขณะที่เขานัง่ ลงใกล้ ๆ กับหวัง
เสี ยน “พีใ่ หญ่กาํ ลังรอเพื่อนอยูย่ งั งั้นเหรอ?”
“ใช่ ฉันกําลังรอเพือ่ นบางคนอยูน่ ่ะ” หวังเสี ยนพยักหน้า
“พี่ใหญ่ทาํ ไมไม่ให้ผมพาพีไ่ ปเที่ยวชมรอบ ๆ ซะก่อนล่ะ เพราะ
ตอนนี้พี่กว็ า่ งอยูน่ อกจากนี้คุณปู่ ของผมยังกําชับมาขอให้ผมกล่าว
ขอบคุณพี่ใหญ่อีกครั้ง เนื่องจากคุณปู่ ของผมได้รับการรักษาที่ดีจาก
พี่ใหญ่ และตอนนี้ท่านปู่ สามารถบรรลุระดับการบ่มเพาะของท่าน
ขึ้นไปอีกขั้นได้แล้วด้วย”
ซู จิง กล่าวพร้อมด้วยทําความเคารพและขอบคุณหวังเสี ยนอย่างจริ งใจ
“จริ งเหรอ! ถ้าอย่างนั้นฉันต้องแสดงความยินดีกบั ผูอ้ าวุโส ซู ด้วย
แล้ว” หวังเสี ยนยิม้ พร้อมพยักหน้าด้วยความประหลาดใจ พลังงาน
มังกร เป็ นพลังงานชั้นยอดจริ ง ๆ ในขณะที่รักษาอาการบาดเจ็บของ
ผูอ้ าวุโส ซู พลังงานคงจะทําให้หวั ใจของผูอ้ าวุโสซู แข็งแรงขึ้นไป
ด้วย และนี่คงเป็ นสาเหตุที่ทาํ ให้เขาประสบความสําเร็ จในการฝึ กฝน
จนสามารถบรรลุข้ นั ได้
“พี่ใหญ่ให้ผมพาพีไ่ ปเที่ยวรอบ ๆ เถอะ ผมเดาว่านี่คงเป็ นครั้งแรกที่
พี่ใหญ่มาที่ ซัมเมอร์ ซัน รี สอร์ท ของเราให้ผมได้แนะนําพี่เกี่ยวกับ
สถานที่ต่าง ๆ ในนี้เถอะนะ” ซู จิง ชักชวนกึ่งขอร้อง
“เอาล่ะ ฉันเองก็ไม่อยากจะทําให้นายต้องลําบากใจเหมือนกัน” หวัง
เสี ยน ลังเลก่อนที่จะพยักหน้ารับ
“ไม่ใช่เลย ไม่ลาํ บากใจหรอกพี่ใหญ่ผมแค่อยากทําให้พี่สนุกและ
ผ่อนคลายเท่านั้นเอง!” ซู จิง ส่ ายหัวและลุกขึ้นยืนนําทางไปในทันที
“รี สอร์ทนี้บรรยากาศดีมาก ๆ เลยนะและพื้นที่กก็ ว้างขวางเป็ นอย่าง
มาก” หวังเสี ยนมองดูรอบ ๆ และกล่าวขึ้นมา
“รี สอร์ทแห่งนี้ของเราใหญ่ที่สุดในจังหวัดแล้วครับ ตระกูล ซู ของ
เราลงทุนกว่า 1 พันล้านหยวนเพื่อสร้างมัน ปัจจุบนั ตระกูล ซู ของ
เราเองก็อาศัยอยูใ่ นรี สอร์ทแห่งนี้และบางส่ วนก็พกั และดูแลโรงแรม
ระดับ 5 ดาวที่อยูใ่ นใจกลางเมือง” ซู จิง อธิบาย
หวังเสี ยนพยักหน้ารับรู ้ เมื่อพิจารณาดี ๆ แล้วทรัพย์สินของ ตระกูล
ซู ควรมีอย่างน้อยเกินกว่าหนึ่งพันล้าน
มีคนรํ่ารวยเป็ นจํานวนมากในประเทศและคนรวยจํานวนมากเหล่านี้
ไม่ค่อยเป็ นที่รู้จกั เนื่องจากพวกเขาค่อนข้างเก็บตัวมีแต่คนในแวดวง
เดียวกันเท่านั้นที่รู้ ตระกูล ซู ถือได้วา่ เป็ นครอบครัวค่อนข้างเก็บตัว
และถ่อมตนอย่างมาก
พวกเขาไม่ได้มีคุณสมบัติและอํานาจอะไรมากมาย แต่คุณสมบัติ
และอํานาจของพวกเขาก็ไม่ใช่เล็กน้อยที่ใครจะสามารถดูถูกได้
เหมือนกัน
ทิวทัศน์รอบ ๆ ริ มทะเลสวยงามมากหลังการปรับเปลี่ยน บ้านตาก
อากาศในบริ เวณใกล้เคียงล้วนหรู หราและสวยงามเป็ นอย่างมาก
ต้นไม้ใหญ่ดูร่มรื่ นและสระว่ายนํ้าที่ใสสะอาด!
มีความบันเทิงหลากหลายประเภท ร้านอาหารริ มทะเลและผับก็เป็ น
หนึ่งในสถานที่ ที่เหมาะสําหรับกลุ่มคนที่ตอ้ งการเต้นรําและดื่มกิน
ในรี สอร์ทและเมื่อถึงฤดูหนาวก็จะมีบ่อนํ้าพุร้อน อยูใ่ นสถานที่แห่ง
นี้ดว้ ย มันเหมาะสําหรับการท่องเที่ยวในทุกฤดูกาลตลอดทั้งปี
“พี่ใหญ่ไปพักที่หอ้ งพิเศษที่ผมจัดไว้ให้เถอะ พ่อกับปู่ ของผมวันนี้
ทั้งคู่กอ็ ยูด่ ว้ ยเช่นกันและถ้าพี่สะดวกวันนี้กม็ าทานข้าวเที่ยงด้วยกันดี
ไหมครับ”
ตระกูล ซู ต้องการเป็ นเพือ่ นสนิทกับหวังเสี ยนเป็ นอย่างยิง่ โดยเฉพาะ
ซู จิงได้เห็นถึงความแข็งแกร่ งของเขาด้วยแล้ว ดังนั้นจึงพยายามเชิญ
เขาและทําให้เขาใกล้ชิดกับตระกูลมากยิง่ ขึ้น
หวังเสี ยน รู ้เกี่ยวกับความคิดของ ซู จิง และ ตระกูล ซู ดีแม้วา่ อีกฝ่ าย
จะต้องการเป็ นเพื่อนกับเขา แต่เขาก็ไม่ได้ต่อต้านหรื อมีท่าทีปฏิเสธ
ใด ๆ สําหรับเขาแล้วมันยังมีประโยชน์เป็ นอย่างมากจากการทํา
ความรู ้จกั และมีเพื่อนในระดับนี้
“โอเค เพราะว่าเพือ่ นของฉันยังมาไม่ถึง แต่เรื่ องอาหารกลางวันเรา
ค่อยมาคุยกันอีกครั้งในภายหลังถ้าฉันมีเวลาฉันจะตอบตกลงอย่าง
แน่นอน” หวังเสี ยนพยักหน้า
“เอาล่ะพี่ใหญ่เชิญทางนี้เลยครับ” มีความตื่นเต้นอยูใ่ นดวงตาของ ซู
จิง ในขณะที่เขาตอบรับอย่างรวดเร็ ว
“พี่ใหญ่หวังเสี ยนห้องพิเศษระดับ VIP และเป็ นห้องที่ดีที่สุดสอง
ห้องของรี สอร์ทของเราอยูท่ ี่นี่หนึ่งในนั้นคือห้องนี้และอีกห้องอยู่
ข้าง ๆ พี่ใหญ่สามารถมาใช้ที่หอ้ งนี้ได้โดยตรง ด้วยบัตรสมาชิก
ครอบครัวของพี”่
ซู จิง ชี้ไปที่หอ้ งพิเศษระดับ VIP ทั้งสองห้องในขณะที่เขาอธิบาย
หวังเสี ยนมองตามและพยักหน้า หลังจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้อง
พิเศษระดับ VIP หนึ่งในนั้น
ภายในห้อง ซู เจี่ยหัว กําลังนัง่ อยูใ่ นห้องโถงใหญ่กบั ชายวัยกลางคน
ชายวัยกลางคนกําลังสู บบุหรี่ และมีท่าทีที่วติ กกังวล
“น้องชายหวังเสี ยน!” เมื่อ ซู เจี่ยหัว เห็น หวังเสี ยน เดินเข้ามาเขาก็
เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขารี บลุกขึ้นยืนทันทีและเดินไป
ต้อนรับเขา
“คุณ ซู ไม่เป็ นไรครับกรุ ณานัง่ ลงเถอะ!” หวังเสี ยนรี บตอบทันที
“ครับ เชิญด้านในเลยครับ!” ซู เจี่ยหัว ยิม้ และพยักหน้า เขาหยิบถ้วย
นํ้าชาออกจากโต๊ะทันทีเทนํ้าชาและส่ งให้หวังเสี ยนด้วยตัวเอง
“น้องชายหวังเสี ยนเชิญนัง่ ก่อนครับ”
“ขอบคุณครับ ขอโทษทีนะครับที่มารบกวนคุณ ซู” หวังเสี ยนตอบ
กลับอย่างมีมารยาทเช่นกัน
“ไม่เลย! ไม่เลย! ไม่รบกวนอะไรเลย!” ซู เจี่ยหัว โบกมือทันที “นี่คือ
ชาหลงจิ่งของแท้เลยน้องชายต้องลองชิมดู!”
“ขอบคุณ งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ” หวังเสี ยนพยักหน้า และยก
ชาขึ้นจิบเบา ๆชายวัยกลางคนที่อยูข่ า้ ง ๆ มองไปที่หวังเสี ยนด้วย
ความประหลาดใจ
นี่เป็ นครั้งที่สองที่เขาเห็นหวังเสี ยน เขาพบหวังเสี ยนเป็ นครั้งแรกที่
ทางของ รี สอร์ท และ ซู เจี่ยหัว ก็ทิ้งพวกเขาไว้ทนั ทีเพือ่ ไปทักทาย
ชายหนุ่มคนนี้
และตอนนี้ ซู เจี่ยหัว ถึงกับบริ การริ นนํ้าชาให้เขาเป็ นการส่ วนตัว
และกล่าวกับเขาด้วยความเคารพ!
ถึงแม้จะเป็ นกับพ่อของเขาตัวเขาก็ไม่เคยเห็น ซู เจี่ยหัว จะกระตือรื อร้น
เท่านี้มาก่อน!
เขามองไปด้วยสงสัยและอยากรู ้อยากเห็น
แง ๆ ! แง ๆ ! ฮือ ๆ !
ในขณะนั้นเองมีเสี ยงของเด็กร้องไห้ดงั ไปทัว่ หลังจากนั้นไม่นานมี
เด็กชายตัวเล็กที่ถอดเสื้ อวิง่ ออกมาจากห้องเล็กที่อยูด่ า้ นใน
“ว่าวน้อยอย่าวิง่ ซิ เดี๋ยวปู่ จะพาออกไปเล่นนะ”
ที่ดา้ นหลังของเด็กชาย มีชายชราถือไม้เท้าเดินตามออกมาและเรี ยก
เด็กตัวน้อยนั้นเอาไว้
“พ่อครับผมคันมากและก็ปวดด้วย!” เด็กตัวเล็กมองไปที่พอ่ ของเขา
และร้องไห้น้ าํ ตาไหลพรากไปทัว่ ใบหน้า
“ไม่เป็ นไรนะลูกนะทุกอย่างจะดีในไม่ชา้ เดี๋ยวก็หายแล้วลูก!” ชาย
วัยกลางคนอุม้ เจ้าตัวเล็กตบหลังเบา ๆ และปลอบใจเขา
หวังเสี ยนมองไปที่เด็กชายตัวเล็กอย่างอยากรู ้อยากเห็น เขาสังเกต
เห็นว่าร่ างกายของเด็กน้อยนั้นเป็ นรอยสี แดงแปลก ๆ ไปทัว่
“น้อยชายหวังเสี ยนคุณอยูท่ ี่นี่ดว้ ยงั้นรึ ?” ผูอ้ าวุโส ซู เดินออกมาจาก
ห้องและเห็น หวังเสี ยน เขามีสีหน้าที่ตกใจขณะที่รีบเดินเข้าไปหา
“ผูอ้ าวุโส ซู ขอโทษที่มารบกวนคุณ” หวังเสี ยน โค้งให้เล็กน้อย
อย่างมีมารยาทให้กบั ซู เหลียนเจิ้น “พ่อ พอดีเราบังเอิญพบกันใน
ขณะที่ผมออกไปต้อนรับ ผูอ้ าวุโส ฉิน ที่ดา้ นหน้าของรี สอร์ท
ดังนั้นผมจึงขอให้ ซู จิง ไปต้อนรับเขา” ซู เจี่ยหัว ลุกขึ้นยืนเดินไป
ข้าง ๆ พ่อของเขาและพูดเบา ๆดวงตาของ ซู เหลียนเจิ้น สว่างขึ้นมา
ในทันที
“แง ๆ ๆ !.. พ่อครับผมร้อนจังเลย…ไปว่ายนํ้ากันเถอะนะครับ แง ๆ
….”
เสี ยงร้องไห้ของเด็กน้อยคนนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาหยุดไปอยูค่ รู่
หนึ่ง แต่ไม่นานก็เริ่ มร้องไห้เสี ยงดังขึ้นอีกครั้ง
หวังเสี ยน ถูกดึงดูดความสนใจไปที่เด็กน้อยคนนั้นอีกครั้ง เขาขมวด
คิว้ และลังเลก่อนที่จะยืน่ มือออกไป “เฮ้ สวัสดีเพื่อนตัวน้อยมาให้
พี่ชายดูหน่อยเร็ ว”
“ห๊ะ?” เมื่อชายวัยกลางคนได้ยนิ หวังเสี ยนพูดแบบนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว
ขึ้นทันที
ผูเ้ ฒ่าฉินที่ถือไม้เท้าอยูใ่ กล้กบั เขาก็มองไปที่หวังเสี ยนด้วยความสงสัย
เช่นเดียวกัน
อย่างไรก็ตาม ซู เหลียนเจิ้น ก็ตกตะลึงขึ้นมาทันที เขารี บพูดออกมา
อย่างไม่ลงั เล ” เร็ วสิ ! เสี่ ยวฉิ นไปหาพี่ชายหวังเสี ยนให้พี่เขาดูหน่อย!”
เมื่อชายวัยกลางคนได้ยนิ ผูอ้ าวุโส ซู พูดแบบนั้นเขาก็ตกใจขึ้นมา
และหันไปมองที่พอ่ ของเขา
ผูอ้ าวุโส ฉิน ตอนนี้กห็ นั ไปมองที่ ผูอ้ าวุโส ซู ด้วยความประหลาดใจ
เช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ผูอ้ าวุโส ซู ไม่ได้ให้ความสนใจใพวกเขาในตอนนี้
เขารี บแนะนําเด็กชายตัวน้อยให้ หวังเสี ยน รู ้จกั ”น้องชายหวังเสี ยน
ว่าวน้อยเป็ นหลานชายของผูเ้ ฒ่าฉินเขามีอาการป่ วย มาตั้งแต่กาํ เนิด
และอาการก็แปลกมากจริ ง ๆ ปัจจุบนั เราใช้พลังภายในเพื่อบรรเทา
ผลกระทบของอาการป่ วยได้เท่านั้นเอง น้องชายคุณโปรดลอง
ตรวจดูอาการให้ทีเถอะ ?”
 ตอนที่ 51 การเพิม่ เครื อข่ าย
“เฒ่าซูคนผูน้ ้ ีเป็ นใคร?”
เมื่อเห็นว่า ผูอ้ าวุโส ซู ไม่ได้สนใจเขา ผูอ้ าวุโส ฉิ น จึงขมวดคิ้ว
เล็กน้อยและเขาจึงเดินเข้าไปถามคําถามเบา ๆ เมื่อเห็นหวังเสี ยน
เอื้อมมือไปสัมผัสหลานชายของเขา
“ผูเ้ ชี่ยวชาญหนุ่ม!”
ผูอ้ าวุโส ซู หยุดคิดครู่ หนึ่งก่อนที่เขาจะหันมาพูดกับ ผูอ้ าวุโส ฉิน
ผูอ้ าวุโส ฉิน ตกตะลึงขึ้นมาทันที ผูเ้ ชี่ยวชาญหนุ่ม? คําที่พดู ออกมา
จาก ผูอ้ าวุโส ซู นั้นผิดปกติอย่างมากเนื่องจากความแข็งแกร่ งของผู ้
อาวุโส ซู นั้นติดอยูใ่ น 5 อันดับแรกของเมืองเจียงเฉิง ยิง่ ไปกว่านั้น
ตอนนี้เขาได้พฒั นาความแข็งแกร่ งของเขาขึ้นมาจนบรรลุไปอีกขั้น
หนึ่งแล้วด้วย
ดังนั้นเขาจึงมองไปที่ชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ
หวังเสี ยน ซึ่งกําลังตรวจอาการของเด็กน้อยนั้น เขาพบเกี่ยวกับ
สภาพร่ างกายของเด็กน้อยทันที หลังจากที่เขาถ่ายพลังออร่ ามังกร
เข้าไปบาง ๆ ที่ร่างกายของเด็กน้อย
มีบางอย่างกําลังเติบโตขึ้นมาในไตทางด้านขวา และมันเชื่อมต่อกัน
ไตโดยตรง ดูเหมือนเจ้าสิ่ งนี้คงจะติดตัวมาตั้งแต่เกิด ซึ่งหากยังคง
ปล่อยเอาไว้ต่อไปอย่างนี้จะทําให้เด็กน้อยคนนี้เกิดอาการไตวายได้
เลย
ตอนนี้ ผูอ้ าวุโส ซู ต้องใช้พลังภายในเพื่อหล่อเลี้ยงและหยุดยั้งการ
เติบโตของวัตถุประหลาดนัน่ เพื่อบรรเทาปั ญหาไปก่อนชัว่ คราว
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่วธิ ีแก้ปัญหาในระยะยาวที่ถูกต้องและไม่สามารถ
แก้ปัญหาที่ตน้ เหตุได้
ฉันสามารถลบมันออกได้ดว้ ยพลังงานมังกรของฉัน และมันน่าจะ
ใช้ พลังงานประมาณ 50 ถึง 60 แต้ม
หวังเสี ยนครุ่ นคิดกับตัวเองอยูค่ รู่ หนึ่งขณะที่เขาหันหน้ากลับไปมอง
ที่ผอู ้ าวุโสทั้งสองคน
“น้องชายหวังเสี ยนคุณสามารถรักษาหลานชายของผูเ้ ฒ่าฉิ นได้
หรื อไม่?”
“น้องชายพอมีวธิ ีบา้ งไหม”
ผูเ้ ฒ่าทั้งสองถาม หวังเสี ยน อย่างรวดเร็ ว พร้อม ๆ กันโดยเฉพาะ
อย่างยิง่ ผูเ้ ฒ่าฉินกําลังรอคอยคําตอบของเขาอย่างใจจดใจจ่อ
หวังเสี ยนพยักหน้าช้า ๆ “ใช่ผมมีวธิ ี”
“คุณสามารถรักษาโรคของหลานชายฉันได้จริ ง ๆ งั้นหรื อ?” เมื่อได้
ยินคําตอบของ หวังเสี ยน มือที่ถือไม้เท้าของผูอ้ าวุโส ฉิน ก็สนั่ สะท้าน
ขณะที่เขาถามขึ้นอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ
“ท่านอาจารย์นอ้ ยคุณ … คุณสามารถช่วยลูกชายของผมได้ง้ นั เหรอ
ครับ” ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืนและพูดด้วยเสี ยงที่สนั่ ปนไปด้วย
ความตื่นเต้น
“ใช่ ผมสามารถรักษาได้” หวังเสี ยน พยักหน้าและพูด
“ตราบเท่าที่นอ้ งชายสามารถรักษาหลานชายของฉันได้ ตระกูล ฉิน
ทั้งหมดจะขอบคุณ คุณเป็ นอย่างมากฉันหวังว่าน้องชายจะสามารถ
ช่วยหลานชายของฉันได้จริ ง ๆ”
แก้มของผูเ้ ฒ่าฉินแดงระเรื่ อเล็กน้อยขณะที่เขากําไม้เท้าของเขาแน่น
อย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อได้ยนิ หวังเสี ยนพูดออกมา
“ไม่ตอ้ งห่วงหรอกครับ!”
หวังเสี ยนลูบหัวของเพื่อนตัวเล็กและพูดต่อไปว่า “ไปกันเถอะพี่ชาย
จะช่วยรักษาอาการเจ็บป่ วยของนายให้นะ”
“พี่ช่วยรักษาผมได้จริ งเหรอครับ”
“ใช่แน่นอนแปบเดี๋ยวก็เสร็ จแล้วล่ะ” หวังเสี ยน ยิม้ และอุม้ เด็กชาย
ตัวเล็กขึ้นมาในอ้อมแขน
“10 นาทีให้เวลาผม 10 นาที”
“น้องชายหวังเสี ยน คุณสามารถใช้หอ้ งนี้ได้เราจะไม่เข้าไปรบกวน
คุณ” ผูอ้ าวุโส ซู กล่าวอย่างเร่ งรี บ
“ขอบคุณ” หวังเสี ยนพยักหน้ารับและอุม้ เด็กน้อยเข้าไปในห้อง
เด็กน้อยเชื่อฟังหวังเสี ยนเป็ นอย่างดีและ มีความคาดหวังอย่างเต็มที่
พร้อมด้วยความเชื่อใจอย่างที่สุดในดวงตาที่สดใสของเด็กน้อยคนนั้น
หวังเสี ยนเข้ามาในห้องเพราะเขาต้องการหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นรับรู ้
และต้องตกตะลึงกันมากจนเกินไป เนื่องจากการแก้ไขรักษาเด็กน้อย
นั้นใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่วนิ าทีเท่านั้นเอง
หากข่าวแพร่ กระจายออกไปและเขาต้องอยูภ่ ายใต้การติดตามและ
เฝ้าดู ท้ายที่สุดแล้วตอนนี้เขาก็ยงั คงไม่สามารถปกป้องตัวเองจาก
อิทธิพลหรื อมหาอํานาจในระดับประเทศได้
“ผูเ้ ฒ่าซู! … เขาจะทําได้จริ ง ๆ ยังงั้นเหรอ?” ผูอ้ าวุโส ฉิน มองดู
หวังเสี ยน อุม้ หลานชายของเขาเข้าไปในห้อง จากนั้นเขาก็หนั ไป
ถาม ผูอ้ าวุโส ซู เพือ่ ยืนยันความแน่ใจอีกครั้ง
“ถ้าเขาบอกว่าทําได้เขาก็ทาํ ได้” ผูอ้ าวุโส ซู พยักหน้าอย่างมัน่ ใจ เขา
มองไปที่ ผูอ้ าวุโส ฉิน แล้วพูดต่ออีกว่า “ผูเ้ ฒ่าฉินวันนี้โชคของคุณดี
มาก ๆ เพราะตั้งแต่ที่พวกเราได้พบกับน้องชายหวังเสี ยนนั้น…คุณดู
ฉันตอนนี้ดีกว่าว่าเป็ นอย่างไรบ้าง”
ผูอ้ าวุโส ซู พูดพร้อมด้วยรอยยิม้ บนใบหน้าของเขา
ผูอ้ าวุโส ฉิ น ตกตะลึงขึ้นในทันใดกับคําพูดของผูอ้ าวุโส ซู เขาจ้อง
มองด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “ผูอ้ าวุโส ซู คุณกําลังบอกว่า…ว่าอาการ
บาดเจ็บของคุณ … คือ!!…”
ผูอ้ าวุโส ซู ยิม้ และพยักหน้า
ผูอ้ าวุโส ฉิ น พูดไม่ออกไปชัว่ ขณะการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป
ในทันที เขาจ้องมองไปที่หอ้ งนั้นด้วยความตกตะลึงเป็ นอย่างมาก
นอกจากเขาแล้วบุคคลระดับสู งทุกคนในเมืองเจียงเฉิ ง ต่างก็รู้เรื่ องที่
ผูอ้ าวุโส ซู ได้รับบาดเจ็บสาหัสและตัวเขายังไปพบแพทย์ชื่อดังอีก
หลายคน และเห็นได้ชดั ว่าเขาจะไม่สามารถมีชีวติ อยูไ่ ด้นานเกินกว่า
สองปี
ทุกคนใน เมืองเจียงเฉิง คิดว่าตระกูล ซู คงจะล่มสลายไปในที่สุด แต่
ไม่มีใครคาดคิดว่าผูน้ าํ ตระกูล ซู อย่างผูอ้ าวุโส ซู จะฟื้ นตัวและพัฒนา
ความแข็งแกร่ งของเขาขึ้นมาได้ในเวลาไม่นาน
เรื่ องนี้ทาํ ให้ทุกคนประหลาดใจเป็ นอย่างมาก
เมื่อ ผูอ้ าวุโส ฉิน ได้ยนิ เรื่ องนี้เขาก็รีบพาหลานชายของเขามาพบ ผู ้
อาวุโส ซู เพื่อที่เขาจะได้ช่วยบรรเทาความเจ็บป่ วยของหลานชายเขา
ได้
ตัวเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะได้พบกับสิ่ งที่น่าอัศจรรย์และ
เหลือเชื่อเช่นนี้
“ว่าวตัวน้อยของพ่อมีความหวังแล้วว่าวตัวน้อยมีความหวังแล้ว!”
ชายวัยกลางคนที่อยูข่ า้ ง ๆ รู ้สึกดีใจกับความโชคดีที่ไม่คาดคิดของ
พวกเขา เขามีความสุ ขมากจนทําตัวเหมือนเด็ก ๆ
ดวงตาของผูเ้ ฒ่าฉิ นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นขณะที่เขาพยักหน้าช้า ๆ
ตระกูล ฉิ น ทั้งหมดพยายามอย่างหนักมาตลอดเพื่อช่วยหลานชาย
คนเดียวของพวกเขา ในที่สุดพวกเขาก็รู้สึกมีความหวังและโล่งใจ
กันขึ้นมาบ้าง
“ผูเ้ ฒ่าซู แล้วคุณตอบแทนเขาอย่างไร?” ผูอ้ าวุโส ฉิน มองไปที่ ผู ้
อาวุโส ซู อย่างลังเลและปรึ กษาเขา
“ตอบแทนงั้นเหรอ?” ผูอ้ าวุโส ซู ยิม้
“จริ ง ๆ แล้วมันเป็ นเรื่ องบังเอิญที่น่าอายเป็ นอย่างมาก เสี่ ยวจิง
หลานชายของฉันไปก่อปั ญหาทําให้ หวังเสี ยน ขุ่นเคืองเข้าโดย
บังเอิญดังนั้นฉันจึงรี บให้เงินเขา 10 ล้านหยวนเพื่อเป็ นค่าตอบแทน
ในการขอโทษ แต่อย่างไรก็ตาม หวังเสี ยน เขานั้นใจดีเป็ นอย่างมาก
เขาไม่ได้เอาเงินไปเป็ นสิ่ งของแทนคําขอโทษ แต่เขาบอกว่าเงินนี้คือ
ค่ารักษาพยาบาลของฉัน และถือว่าเป็ นค่าธรรมเนียมในการรักษา”
“นี่…” ผูเ้ ฒ่าฉินตะลึง เหตุบงั เอิญดี ๆ เช่นนี้เกิดขึ้นได้จริ ง ๆ งั้นหรื อ?
“จากที่ฉนั เคยมองผ่านผูค้ นมามากและสายตาของฉันนั้นแม่นยําเสมอ
ฉันสามารถรับประกันได้เลยว่าเด็กหนุ่มคนนี้ที่ชื่อ หวังเสี ยน นั้นเป็ น
คนใจดีเขาจะปฏิบตั ิต่อผูอ้ ื่นด้วยความจริ งใจถ้าผูอ้ ื่นจริ งใจต่อเขาและ
โดยธรรมชาติเขาก็จะตอบแทนอีกฝ่ ายด้วยความโหดร้ายพอ ๆ กัน
ถ้าเผลอไปยัว่ ยุเขาเข้า ถ้าไม่คิดมากอะไรฉันคิดว่าผูเ้ ฒ่าฉินสามารถ
ให้เงินจํานวนหนึ่งกับเขาได้โดยแสดงความจริ งใจเพราะคนหนุ่ม ๆ
ก็น่าจะชอบเงินกันทั้งนั้น” ผูเ้ ฒ่า ซู ครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่งแล้วบอก
ออกไป
“ขอบคุณมากผูเ้ ฒ่า ซู หากคุณต้องการความช่วยเหลือใด ๆ ได้โปรด
บอกมาให้เราทราบ” ผูอ้ าวุโส ฉิน พยักหน้าและพูดกับ ผูอ้ าวุโส ซู
อย่างขอบคุณสุ ดซึ้ง
“ตกลง” ผูอ้ าวุโส ซู รับคําแต่กย็ งั ตกตะลึงอยูบ่ า้ งเช่นกัน ตระกูลฉิ น
อาจไม่ได้มีภูมิหลังเป็ นตระกูลนักรบและฝึ กฝนการต่อสู โ้ บราณ แต่
พวกเขานั้นมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่ งอย่างยิง่ เพราะเบื้องหลังและ
ผูส้ นับสนุนของพวกเขามาจากฝ่ ายรัฐบาล
แม้แต่ตระกูลผูฝ้ ึ กฝนการต่อสู โ้ บราณก็ไม่กล้าที่จะรุ กรานตระกูลฉิน
“พี่ชายสุ ดยอดมากเลยครับ ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้วครับ”
เสี ยงของเด็กน้อยดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของคนในห้องนัง่ เล่น
ผูเ้ ฒ่าฉินและชายวัยกลางคนรี บหมุนตัวไปกลับไปมองทันที พวกเขา
เห็นว่าวน้อยยิม้ แย้มออกมา แก้มของเขามีเลือดฝาดสี แดงขณะที่เขา
ยังคงดึงมือของหวังเสี ยนและเดินออกจากห้องอย่างมีความสุ ข
“ว่าวน้อย!” ชายชราและชายวัยกลางร้องเรี ยกออกไปพร้อมกัน พวก
เขาดูตื่นเต้นและประหลาดใจ
“คุณปู่ และก็คุณพ่อพาผมออกไปข้างนอกที ผมอยากไปว่ายนํ้าครับ”
“ตกลงได้อย่างแน่นอน” ชายวัยกลางคนอุม้ เด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน
และจูบเขาอย่างแรงที่แก้ม
ผูอ้ าวุโส ฉิ น ยืนอยูด่ า้ นข้างนํ้าตาเอ่อคลอในดวงตาของเขา สุ ขภาพ
ของหลานชายนั้นเป็ นภาระที่หนักอึ้งในใจของเขามาโดยตลอด
“น้องชายหวังเสี ยนขอบคุณมากที่ช่วยหลานชายของฉัน ขอบคุณ
จริ ง ๆ !”
ผูอ้ าวุโส ฉิน มองไปที่ หวังเสี ยน และโค้งคํานับให้เขาอย่างจริ งใจ
“ด้วยความยินดีครับ เขาเองก็น่ารักมากเช่นกัน”
หวังเสี ยนหัวเราะและส่ ายหัว เมื่อเขารักษาเด็กน้อยด้วยพลังมังกรของ
เขานั้น เขาได้รับวัตถุประหลาดจากเด็กน้อยนั้น ที่หลุดออกมาโดย
บังเอิญด้วยพลังมังกร และมันเป็ นสิ่ งที่น่าประหลาดใจมากสําหรับ
เขา
“พี่ชายผมหล่อตะหากไม่ได้น่ารักซะหน่อย” เด็กน้อยหันมาหาเขา
แล้วพูดตอบโต้
“ขอบคุณพี่ชายก่อนสิ ” ชายวัยกลางคนบอกว่าวน้อย ลูกชายของเขา
“ขอขอบคุณครับพี่ชาย ” เด็กน้อยยิม้ กว้างพร้อมพูดขอบคุณ
“ขอโทษทีนะ น้องชายหวังเสี ยน อย่าคิดว่านี่เป็ นการดูถูกเลยนะนี่
เป็ นค่ารักษาพยาบาลของหลานชายของฉันมันไม่ได้มากมายอะไร
แต่มนั เป็ นสัญลักษณ์แทนการขอบคุณของฉันหมายเลขรหัสคือ
ตัวเลขหกหลักสุ ดท้ายบนหลังของบัตร”
ผูเ้ ฒ่าฉินหยิบการ์ดที่เขาเพิ่งเตรี ยมมาและส่ งให้หวังเสี ยนด้วยความ
เคารพ
“ฉัน ฉิน กัวะฮุย พอจะมีพลังอยูบ่ า้ งใน เมืองเจียงเฉิง หากคุณ
ต้องการความช่วยเหลือในอนาคตน้องชายสามารถโทรหาฉันได้
โดยตรง ถึงแม้วา่ มันจะไม่เพียงพอที่จะตอบแทนน้องชายสําหรับ
การรักษาหลานชายของฉันก็ตาม”
“ผมจะเก็บเงินไว้เป็ นค่ารักษา ส่ วนเรื่ องอื่นคุณไม่ตอ้ งคิดมากเกินไป
หรอกครับ”
หวังเสี ยนหยิบการ์ดขึ้นมาพร้อมด้วยรอยยิม้ ประการแรกเด็กชายคน
นั้นน่ารักและมีมารยาทดีมาก ประการที่สองเขาทําสิ่ งนี้เพื่อเงิน
เหมือนกัน ตอนนี้เขาเหลือเงินเพียงแค่ 5 ล้านหยวนเท่านั้นหลังจาก
ที่ซ้ือร้านอาหาร มันเป็ นอะไรที่นอ้ ยนิดเป็ นอย่างมากสําหรับเขา
ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงลงทุนใช้พลังงานมังกรบางส่ วนเพื่อรักษา
เด็กชายตัวน้อย
นอกจากนี้เขายังสามารถหาเพื่อนได้เพิ่มและสามารถสร้างเครื อข่าย
ของเขาได้มากขึ้น
และในเวลาเดียวกันเขาก็ได้รับสมบัติวเิ ศษมาโดยไม่คาดคิด ข้อตกลง
การค้าแบบนี้เป็ นข้อตกลงที่ทาํ กําไรให้กบั เขาอย่างแท้จริ ง
 ตอนที่ 52 เราจะสู้ ไปด้ วยกัน 1
“น้องชายหวังเสี ยนบ้านเกิดของคุณอยูท่ ี่ไหนยังงั้นหรื อ นี่ยงั เป็ นครั้ง
แรกที่ฉนั รู ้จกั คนที่มีความสามารถมากอย่างน้องชายในเมืองเจียงเฉิ ง
แห่งนี้”
“ผูอ้ าวุโส ฉิน คุณก็ยกย่องผมมากเกินไปแล้วละครับ ผมไม่ได้มีความ
สามารถมากอย่างที่คุณคิดมันเป็ นเพียงแค่เทคนิคทางการแพทย์โบราณ
บางอย่างที่ผมเคยเรี ยนรู ้มาบ้างบางอย่างเท่านั้น ผมมาจากเผิงโจวถ้า
ไม่มีอุบตั ิเหตุหรื อเกิดการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ผมอาจจะอยูใ่ นเมือง
เจียงเฉิงแห่งนี้ตลอดไปเลยก็ได้”
“ฮึฮึฮึ ถ้าเทคนิคการแพทย์ของน้องชายเรี ยบง่าย อย่างที่พดู มาก็คงไม่
มีเทคนิคการแพทย์อะไรที่ยอดเยีย่ มอีกต่อไปแล้ว เหล่าสมาคมศาลา
สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ และสาวกผูต้ ิดตามของปราชญ์แห่งแสง ก็คงไม่ได้
มีอะไรมากไปกว่าชื่อเสี ยงจอมปลอมเท่านั้นเองl”
“อาจารย์นอ้ ยหวังเสี ยน อย่าถ่อมตัวเลยครับ คุณเป็ นคนที่มีความสามารถ
มาก สําหรับอาการป่ วยของลูกชายผม ผมนั้นได้ปรึ กษาโรงพยาบาล
ระดับสู งที่มีชื่อเสี ยงเกือบทั้งหมดมาแล้ว แต่กย็ งั ไม่สามารถรักษาเขา
ได้หากไม่ได้อาจารย์นอ้ ยหวังเสี ยนช่วยเอาไว้ผมเองก็ไม่รู้จะทํา
อย่างไร”
“โดยทัว่ ไปแล้วแพทย์จะมีจิตใจที่มีความเมตตาเป็ นอย่างมากเหตุผล
ที่นอ้ งชายหวังเสี ยนมีเทคนิคพิเศษทางการแพทย์เช่นนี้กค็ งจะมีส่วน
เกี่ยวข้องกับหัวใจที่กล้าหาญเปี่ ยมด้วยความเมตตาของเขาอย่าง
แน่นอน”
“พวกคุณก็ชมผมมากเกินไป จนผมเกือบจะลอยไปอยูบ่ นท้องฟ้า
แล้วนะครับ! ผมอายุแค่ 20 ปี และไม่สามารถรับคําชมเหล่านี้ท้ งั หมด
ได้ไม่ง้ นั มันจะทําให้ผมต้องเป็ นคนที่หยิง่ มาก ๆ อย่างแน่นอนเลย
ฮ่า ๆ ๆ”
หวังเสี ยน กําลังคุยกับ ผูอ้ าวุโส ฉิน และ ผูอ้ าวุโส ซู ในห้องนัง่ เล่น
ซู เจี่ยหัว และลูกชายของ ผูอ้ าวุโส ฉิน ก็มีความตั้งใจที่จะผูกความ
สัมพันธ์กบั หวังเสี ยน ไว้ให้มาก ๆ เช่นกัน
สําหรับ ซู จิง เขาไม่ได้มีส่วนร่ วมเลยและตัวเขาเองก็ไม่กล้าที่จะเข้า
ไปร่ วมการสนทนาและขัดจังหวะในขณะที่ทุกคนกําลังคุยกันอย่าง
สนุกสนาน สิ่ งที่เขาทําได้คือการคือริ นชาให้กบั ทุก ๆ คนและหัวเราะ
ร่ วมไปด้วยเท่านั้น
สําหรับ ผูอ้ าวุโส ฉิน และ ผูอ้ าวุโส ซู พวกเขาอยูใ่ นตําแหน่งที่มี
อํานาจและมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา โดยธรรมชาติแล้วพวกเขานั้นจะ
มีออร่ าแห่งความเป็ นผูน้ าํ อยูร่ อบ ๆ ตัวของพวกเขา แต่สาํ หรับ หวัง
เสี ยน เขาไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นอ้ ยในขณะที่คุยกับ ผูอ้ าวุโส ซู
และ ผูอ้ าวุโส ฉิ น เขาพูดคุยได้อย่างสบาย ๆ เพราะหากให้เปรี ยบ
เทียบกันแล้วถ้าหวังเสี ยนเพียงปลดปล่อย ออร่ าราชันย์มงั กร ออกมา
เพียงเล็กน้อยคนทั้งหมดที่อยูใ่ นที่น้ ีคงจะอึดอัดกันจนแทบขยับตัว
กันไม่ได้เลย
ซู เจี่ยหัว และชายวัยกลางคนรู ้สึกประหลาดใจมากที่ หวังเสี ยน
สามารถพูดคุยและสนทนาได้อย่างเป็ นกันเองเหมือนคนรุ่ นเดียวกัน
กับพ่อของพวกเขาทั้ง ๆ ที่เขามีอายุยงั น้อยเพียงแค่น้ ี และนี่เป็ นสิ่ งที่
พวกเขาทําไม่ได้อย่างแน่นอน
ในบรรดาคนรุ่ นใหม่รวมถึงรุ่ นของพวกเขาในเมือง เจียงเฉิง แห่งนี้
คงไม่มีใครสามารถเทียบกับเขาได้เป็ นแน่
“ฉันได้ยนิ มาจาก เสี่ ยวจิง ว่า น้องชายหวังเสี ยน กําลังเปิ ดร้านอาหาร
อยูอ่ ย่างนั้นเหรอ ฉันขอทราบได้ไหมว่าร้านตั้งอยูท่ ี่ไหนเพื่อที่ฉนั จะ
ได้ไปหาอาหารทานกันบ้างเมื่อเราว่าง ฮ่า ๆ ๆ” ผูอ้ าวุโส ซู หัวเราะ
อย่างอารมณ์ดี
“ผมซื้อร้านอาหารที่เปิ ดทําการอยูแ่ ถว ๆ มหาวิทยาลัย เจียงเฉิ ง ผม
เชื่อว่า ผูอ้ าวุโส ซู และ ผูอ้ าวุโส ฉิน อาจเคยได้ยนิ ชื่อร้านนี้มาบ้าง
มันชื่อว่าร้านอาหารชั้นหนึ่ง” หวังเสี ยนตอบ
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งยังงั้นรึ ฉันไม่คิดเลยว่าน้องชายหวังเสี ยน จะซื้ อ
ร้านอาหารชั้นหนึ่งร้านนี้ ร้านอาหารร้านนี้ค่อนข้างมีชื่อเสี ยงในเมือง
เจียงเฉิง ในเมื่อเป็ นแบบนี้ งั้นวันหน้าเราจะไปชิมอาหารที่ร้านของ
น้องชายหวังเสี ยนอย่างแน่นอน!” ผูเ้ ฒ่าฉิ น กล่าวอย่างเป็ นกันเอง
“แน่นอนว่าไม่ใช่ปัญหาเลยครับ! ผมยินดีเป็ นอย่างยิง่ ถ้าพวกคุณมา
ได้โปรดอย่าลืมแจ้งให้ผมทราบล่วงหน้าเพื่อที่ผมจะได้เตรี ยมเมนู
สุ ดพิเศษให้กบั พวกคุณ” หวังเสี ยนหัวเราะ
“ฮ่า ๆ เยีย่ ม! เยีย่ ม!” ผูอ้ าวุโส ซู และ ผูอ้ าวุโส ฉิน พยักหน้าอย่างพึง
พอใจ พวกเขามีความสุ ขเป็ นอย่างมากที่พวกเขาสามารถเป็ นเพื่อน
กับคนพิเศษอย่าง หวังเสี ยน ได้
สําหรับ หวังเสี ยน เขาเองก็มีความประทับใจที่ดีกบั ผูอ้ าวุโส ซู และ
ผูอ้ าวุโส ฉิน เราสามารถบอกคุณสมบัติและลักษณะนิสยั ใจคอของ
อีกคนได้โดยการสังเกตวิธีที่พวกเขาพูดและการกระทํา และยิง่ ไป
กว่านั้นเขายังรู ้สึกพูดคุยถูกคอกับสองผูเ้ ฒ่านี้เป็ นอย่างมาก
“โอ้ใช่แล้วน้องชาย หวังเสี ยน ฉันจะจัดงานเลี้ยงในคืนนี้ ในตอนนั้น
จะมีชนชั้นสู งของ เมืองเจียงเฉิ ง มาร่ วมมากมายถ้าคุณว่างมาร่ วมงาน
กับเราด้วยสิ ” ผูเ้ ฒ่าฉินเชิญเขาอย่างจริ งใจ
“ผมไม่รู้จกั ใครเลยจริ ง ๆ ผมคิดว่าผมคงจะไม่ไปดีกว่า” หวังเสี ยน
คิดอยูค่ รู่ หนึ่งและส่ ายหัว
“โธ่! แค่รู้จกั ชายชราสองคนนี้ ก็เพียงพอแล้วในตอนนั้น ผูอ้ าวุโส ซู
จะพาครอบครัวของเขาไปด้วย และนอกจากนี้นอ้ งชาย หวังเสี ยน ยัง
ต้องการที่จะลงหลักปักฐานในเมืองเจียงเฉิง การได้รู้จกั ผูค้ นมากขึ้น
ก็เป็ นประโยชน์อย่างมากกับตัวของน้องชายเองต่อไปในอนาคต
ด้วย” ผูเ้ ฒ่าฉินยิม้
“อืม..ยังงั้นก็ได้ครับ” หวังเสี ยนลังเลอยูส่ กั พักก่อนจะพยักหน้าตกลง
“เอาล่ะน้องชายสะดวกทานอาหารกลางวันพร้อมกันกับพวกเรา
ไหม” ผูอ้ าวุโส ฉิน ถามหวังเสี ยนขึ้นมา
“ขอโทษทีนะครับ” หวังเสี ยน ตอบอย่างขอโทษ “ผมกําลังรอเพื่อน
ที่นดั กันไว้น่ะครับ แต่เขายังไม่มาผมก็เลยตาม ซู จิง มาเพื่อเดินเที่ยว
ไปรอบ ๆ และเขาคงจะมาในอีกไม่ชา้ นี้…”
ในขณะที่เขาพูดอยูโ่ ทรศัพท์ในกระเป๋ าของเขาก็ดงั ขึ้น
“ฮ่าฮ่าเนื่องจากน้องชายหวังเสี ยนมีเรื่ องที่ตอ้ งไปจัดการ ถ้าอย่างนั้น
ก็ตามสบายเถอะ พวกเราจะไปเที่ยวหาที่ร้านอาหารของคุณเพือ่
รับประทานอาหารที่น้ นั ตอนนั้นฉันกับผูเ้ ฒ่าฉิ นคงไปด้วยกัน” ผูเ้ ฒ่า
ซู ยิม้ และกล่าว
“ใช่ไปจัดการธุระเรื่ องของคุณต่อเถอะ”
หวังเสี ยนยิม้ และเปิ ดโทรศัพท์ของเขา มันเป็ นข้อความจาก กวน ชูชิง
หลังจากอ่านข้อความ หวังเสี ยนมองไปที่พวกเขา “ผูอ้ าวุโส ฉิ น ผู ้
อาวุโส ซู เพื่อนของผมเพิง่ ส่ งข้อความมาดังนั้นผมขอตัวก่อนนะ
ครับ”
“ไม่เป็ นไรไปเถอะเดี๋ยวค่อยมาคุยกันใหม่เมื่อคุณว่าง”
หวังเสี ยน พยักหน้าและเดินหน้าออกไป
“พี่ใหญ่ให้ผมไปส่ งพี่เถอะผมคุน้ เคยกับสถานที่ดีกว่าตอนนี้เพื่อน
ของพี่อยูท่ ี่ไหนเหรอครับ” ซู จิง เดินตามมาและถามเขา
“ห้องรับรองส่ วนตัว ซี คลาวด์ พาวิลเลี่ยน 101 อยูใ่ กล้กบั ทะเลน่ะ”
หวังเสี ยน มองไปที่ ซู จิง และบอกสถานที่กบั เขาไป
“เอาล่ะถ้างั้นพี่ใหญ่โปรดตามผมมา” ซู จิง ยิม้ และเดินไปข้างหน้า
เพื่อนําทางให้กบั หวังเสี ยน
ริ มชายหาดมีบา้ นต้นไม้อยู่ มันถูกจัดตกแต่งอย่างเรี ยบร้อยและดู
สวยงามมาก
“พี่ใหญ่นี่คือห้องรับรองส่ วนตัว ซี คลาวด์ พาวิลเลี่ยน 101 ของเรา”
ซู จิง ชี้ไปที่บา้ นต้นไม้หลังเล็ก ๆ
“โอเค” หวังเสี ยน พยักหน้ารับและหยิบโทรศัพท์โทรหา กวน ชูชิง
แอ๊ดด!
ไม่นานประตูหอ้ งรับรองส่ วนตัวก็เปิ ดออกมา กวน ชูชิง ซึ่งสวม
เสื้ อเชิ้ตสี ขาวแขนสั้นและกางเกงขาสั้นสี ดาํ เดินออกมาจากห้อง
“หวังเสี ยน!”
การแสดงออกของ กวน ชูชิง ดูไม่ค่อยดี แต่เมื่อเธอเห็นหวังเสี ยน
เธอก็มียมิ้ จาง ๆ บนใบหน้าของเธอ
“เกิดอะไรขึ้น?” หวังเสี ยนถามด้วยความกังวลเมื่อเห็นความผิดปกติ
ของเธอ
“ไม่ ไม่มีอะไรหรอก” กวน ชูชิง ส่ ายหัวและกล่าวขอโทษ “อีกสัก
พักมันอาจจะทําให้นายต้องลําบากใจมันเป็ นความผิดของฉันเอง!”
หื ม? เกิดอะไรขึ้น? หวังเสี ยนขมวดคิ้ว
“มีอะไรยังงั้นเหรอคนสวยชูชิง เชิญแฟนคุณเข้ามาสิ !” ในตอนนั้น
เองมีเสี ยงผูช้ ายที่ฟังดูเหมือนโมโหดังมาจากด้านใน
การแสดงออกของ กวน ชูชิง เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เข้าไปกันเถอะ” หวังเสี ยนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง เขาเดินไปข้าง ๆ กวน
ชูชิง และตบหลังเพื่อปลอบเธอเบา ๆ
กวน ชูชิง รู ้สึกถึงความอบอุ่นในหัวใจของเธอ เธอมองดูเขาอย่างซึ้ง
ใจและเชื่อมัน่ หลังจากนั้นเธอก็ยนื่ แขนออกไปและโอบแขนของ
เขาไว้
หัวใจของ หวังเสี ยน เต้นตึกตักอย่างผิดจังหวะและมุมปากของเขา
ยิม้ ขึ้นมา เขาเดินเข้าไปในห้องด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้มพร้อมกับ กวน ชู
ชิง
เมื่อเขาเข้าไปในห้อง หวังเสี ยน ก็เห็นชายหนุ่มสี่ คนและเด็กสาวสาม
คนนัง่ อยูใ่ นห้อง
เมื่อชายคนนั้นที่นงั่ อยูท่ างด้านข้างเห็น กวน ชูชิง เดินเข้ามาพร้อมกับ
หวังเสี ยน โดยมีแขนของเธออยูร่ อบ ๆ แขนของเขาความเศร้าปน
ความอิจฉาก็ฉายชัดอยูใ่ นดวงตาของเขา
“สวัสดีทุกคน” หวังเสี ยน ยิม้ ให้พวกเขา
ชายหนุ่มทั้งสี่ คนในห้องแกล้งทําเป็ นไม่เห็นและไม่สนใจเขาอย่าง
ไม่สงวนท่าที
“เอ๋ ? หวังเสี ยน?” ทันใดนั้นเด็กผูห้ ญิงคนหนึ่งก็มีสีหน้าตกใจและ
อุทานออกมาดัง ๆ
“หื มเหม่ยเอ๋ อร์คุณรู ้จกั เขาด้วยยังงั้นรึ ” ชายหนุ่มข้าง ๆ หญิงสาวถาม
ด้วยความสงสัย
“แน่นอนเราเรี ยนร่ วมชั้นเดียวกัน!” หญิงสาวที่ชื่อเหม่ยเอ๋ อนัง่ เกาะติด
กับชายหนุ่มขณะที่เธอใส่ เสื้ อผ้าน้อยชิ้นเป็ นอย่างมากและเผยให้
เห็นเนินหน้าอกและต้นขาของเธอ” ก็แค่เด็กยากจนที่น่าสงสารคน
หนึ่งในมหาลัย”
“ยังงั้นเหรอ?” เมื่อชายหนุ่มได้ยนิ เธอพูดตอบมา เขาก็แปลกใจ
เล็กน้อย
“แน่นอนสิ ” เหม่ยเอ๋ อพยักหน้า เธอหันไปหาหวังเสี ยนด้วยรอยยิม้
เย้ยหยันและถามว่า “ใช่ไหมล่ะ หวังเสี ยน”
หวังเสี ยนยิม้ และไม่ได้พดู อะไร เขามองอย่างดูถูกเล็กน้อยด้วยสายตา
ของเขา ขณะที่เขาก็พดู ขึ้นมาว่า “ซูเหม่ยเอ๋ อร์เป็ นอย่างที่ข่าวลือที่
แพร่ กระจายในมหาลัยจริ ง ๆ”
ขณะที่เขาพูดเขานัง่ ลงที่เก้าอี้ตวั หนึ่งด้านข้างโดยไม่สนใจใครเช่นกัน
“นายหมายความว่าไง?” ซูเหม่ยเอ๋ อถูกกระตุน้ ในทันใดและจ้องมอง
เขาด้วยความโกรธเคือง
“ผมหมายความว่าอะไร ผมก็แค่พดู ไปเรื่ อยเปื่ อยไม่ได้หมายถึงใคร
โดยตรง” หวังเสี ยนยังคงยิม้ ขณะตอบกลับ
ซู่เหม่ยเอ๋ อเป็ นคนเจ้าชูใ้ นมหาลัยและเปลี่ยนแฟนบ่อยอย่างมาก ยิง่
ไปกว่านั้นแฟนของเธอทุกคนล้วนมาจากครอบครัวที่ร่ าํ รวยซึ่ งมีข่าว
ออกมาว่าเธอเป็ นเหมือนดอกไม้ ให้เด็กที่ร่ าํ รวยเหล่านั้นเชยชมเล่น
เพื่อแลกกับชีวติ ที่หรู หราและของใช้ราคาแพง ๆ
“เฮ้..ไอ้นอ้ งชายนายค่อนข้างจะอวดดีนะ พอเข้ามาถึงก็ดูถูกแฟนของ
ฉันเลยยังงั้นเหรอ” ชายหนุ่มที่อยูต่ รงหน้าซูเหม่ยเอ๋ อกล่าวขึ้นด้วย
สายตาเย็นชา
“ผมนะเหรอถ้าอย่างนั้นแล้วเธอเรี ยกฉันว่าผูช้ ายที่น่าสงสารหรื อ
เปล่าล่ะ”
หวังเสี ยนยิม้
“สิ่ งที่ฉนั พูดมันคือความจริ ง!” ซู่เหม่ยเอ๋ อพูดเสี ยงดังด้วยความโกรธ
“ก็แล้วฉันโกหกหรื อเปล่าล่ะ”
คราวนี้หวังเสี ยนหันไปพูดกับซูเหม่ยเอ๋ อโดยตรงอย่างชัดเจน เขา
เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างไม่สนใจใครและมองไปที่ผคู ้ นรอบ ๆ อย่างท้า
ทาย
ตอนที่เขาเห็นใบหน้าและท่าทางของ กวน ชูชิง ก่อนหน้านี้เขารู ้วา่
เธอต้องโดนรังแกและได้รับการปฏิบตั ิที่ไม่ดีแต่เธอไม่กล้าโต้ตอบ
ในเมื่อมันเป็ นอย่างนั้นเขาจึงไม่จาํ เป็ นต้องให้เกียรติและสุ ภาพกับ
ทุกคนในห้องนี้เช่นกัน
มาตอบโต้พวกเขากลับด้วยกันเถอะ!
 ตอนที่ 53 เราจะสู้ ไปด้ วยกัน 2
“ไอ้นอ้ ง แกนี่มนั อวดดีจริ ง ๆ วะ แต่ฉนั ไม่แน่ใจว่าแกจะมีความ
สามารถมากพอที่จะอวดดีหรื อเปล่าเท่านั้นเองวะ”
ชายหนุ่มที่นงั่ สู บบุหรี่ อยูต่ รงกลางในตอนนี้ กําลังจ้องมองไปที่หวัง
เสี ยนอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นท่าทางของหวังเสี ยน
“ไอ้เด็กนักเรี ยนที่น่าสงสาร แกนี่มนั ช่างเย่อหยิง่ และโง่เขลาซะจริ ง ๆ
ไม่รู้กวน ชูชิง ไปเลือกแกมาเป็ นแฟนได้ยงั ไง”
ชายหนุ่มที่นงั่ อยูข่ า้ ง ๆ ซูเหม่ยเอ๋ อพูดเสี ยงดังออกมาและพร้อมกับ
มองไปที่ กวน ชูชิง “ชูชิง นี่เป็ นรสนิยมในการคบแฟนของคุณยังงั้น
เหรอ?” หวูเ่ ฉินซึ่งนัง่ อยูข่ า้ ง กวน ชูชิง กําลังจ้องมองไปที่ หวังเสี ยน
ด้วยสายตาที่ดุร้ายในสายตาของเขา หวังเสี ยน เปรี ยบดังศัตรู
“ฉัน…” กวน ชูชิง ตกใจจนหน้าซีด
เธอคิดว่าวันนี้มีเพียงเธอและหวูเ่ ฉินเท่านั้นและเธอไม่ได้คาดคิดว่า
เขาจะโทรหาพวกเพื่อนของเขา นัน่ จึงทําลายแผนการของเธอลง
ทั้งหมดโดยสิ้ นเชิง
โดยเฉพาะอย่างยิง่ เพื่อนของ หวูเ่ ฉิน เหล่านี้น้ นั ล้วนมาจากครอบครัว
ที่ร่ าํ รวยใน เมืองเจียงเฉิง โดยเฉพาะอย่างยิง่ ชายหนุ่มที่นงั่ อยูต่ รง
กลางมีภูมิหลังและสถานะที่น่ากลัวเป็ นอย่างมาก
พวกเขาทั้งหมดที่นงั่ ในห้องนี้ไม่มีคนไหนเลยที่ หวังเสี ยน สามารถ
ไปยัว่ ยุได้ เธอนึกเสี ยใจขึ้นมาทันที จะทําอย่างไรดีถา้ คนกลุ่มนี้
ตัดสิ นใจที่จะทําร้ายหวังเสี ยนเธอจะทําอย่างไรดี
กวน ชูชิง รี บยืน่ มือออกมาและดึงแขนของ หวังเสี ยน มากอดเอาไว้
หวังเสี ยนจับมือเธอบีบเบา ๆ และยิม้ ให้เธออย่างอบอุ่น
กวน ชูชิง ตัวแข็งทื่อ รู ้สึกว่าขณะนี้คนคนนี้คือคนที่เธอสามารถฝาก
ทุกอย่างไว้ได้และเขาสามารถทําทุกสิ่ งทุกอย่างให้เธอได้คือเขาคนนี้
เพียงคนเดียวเท่านั้น เธอรู ้สึกอยากร้องไห้และในเวลาเดียวกันเธอก็
รู ้สึกกังวลแทนเขาด้วยเช่นกัน
“ใช่! เธอมีรสนิยมที่ดี!” หวังเสี ยน ยิม้ และหันกลับไปมองที่ หวูเ่ ฉิ น
เขามองและสังเกต หวูเ่ ฉิ น ตั้งแต่หวั จรดเท้า
“อย่างน้อยผมก็หล่อกว่าคุณ!”
“เฮ้ย!!”
“ปั งง!!” เมื่อได้ยนิ คําพูดของหวังเสี ยน หวูเ่ ฉิ น ก็เอามือกระแทกโต๊ะ
เสี ยงดัง เขาจ้องมองไปที่หวังเสี ยนและตะโกนขึ้นทันที “ไอ้เด็กน้อย
ฉันขอบอกให้แกรี บออกห่างจาก ชูชิง ซะเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นพรุ่ งนี้
จะมีคนพบศพแกในทะเลปั๋วไห่”
“ไม่เจียมตัว โง่เง่า ช่างไม่รู้อะไรซะบ้างเลย เป็ นคน กระจอก ๆ ก็
อย่างนี้ล่ะไม่รู้ฟ้าสู งแผ่นดินตํ่าไม่รู้จกั ประเมินความสามารถของ
ตัวเองเลยโง่เง่าสิ้ นดี” ซู่เหม่ยเอ๋ อมองอย่างเหยียดหยามไปที่หวังเสี ยน
เมื่อได้ยนิ สิ่ งที่เขาพูด กับหวูเ่ ฉิ น
“ฮ่า ๆ พวกคุณนี่สุดยอดมาก ๆ เลยนะตั้งแต่ที่คุณขู่จะเอาชีวติ ผมโดย
ไม่มีเหตุผลนั้น ช่างเป็ นอะไรที่ยอดเยีย่ มจริ ง ๆ เนื่องจากพวกคุณ
น่าจะเป็ นบุคคลที่มีชื่อเสี ยงในสังคมทําไมพวกคุณไม่แนะนําตัวเอง
กันหน่อยล่ะ”
หวังเสี ยนเริ่ มมีอารมณ์ฉุนขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยนิ หวูเ่ ฉิน ข่มขู่
เขาแต่เขาก็พยายามสะกดกั้นไว้ แล้วจึงหัวเราะออกมา
“จําเอาไว้วา่ ฉันชื่อหวูเ่ ฉิน ทายาทของกลุ่มตระกูลหวู”่ หวูเ่ ฉินตอบ
หวังเสี ยน อย่างไร้อารมณ์
“ตระกูล กง แห่งเมืองเจียงเฉิง”
“ตระกูล ซ่ง เมืองเจียงเฉิง” ชายหนุ่มอีกคนพูดพร้อมกับยิม้
ชายหนุ่มที่อยูต่ รงกลางหัวเราะเบา ๆ และพูดขึ้น “ฉัน ไป๋ ซิ่ วหมิง แก
สามารถหาข้อมูลและสอบถามเกี่ยวกับตัวตนของฉันกับทุกคนได้”
“ตระกูล หวู่ , ตระกูลกง, ตระกูลซ่ง, อีกคนให้ชื่อไว้กบั ผมเพื่อให้
ค้นหาด้วยตัวเองพวกคุณสุ ดยอดมากจริ ง ๆ !”
หวังเสี ยนวางมือลงบนโต๊ะอย่างช้า ๆ ขณะที่จอ้ งมองพวกเขาทั้งสี่
คนด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้มแจ่มใส
“เสี่ ยวเสี ยนอย่า … อย่าทําเลยมันไม่คุม้ กัน!” เมื่อเห็นการกระทําของ
หวังเสี ยน กวน ชูชิง ก็รีบกระซิบห้ามที่หูของเขา
เธอกลัวว่าหวังเสี ยนจะขัดแย้งกับคนอื่น ๆ เพราะเธอ “ผมเคยบอก
คุณแล้วหากคุณมีปัญหาอะไรให้มาบอกผม ผมจะช่วยคุณทุก ๆ
เรื่ อง และไม่ตอ้ งกังวลใด ๆ ทั้งนั้นขอให้สบายใจได้” หวังเสี ยน
ปลอบโยนเธอเบา ๆ และมองไปยังคนอื่น ๆ ที่เหลือ
“ดูเหมือนผมจะไม่เคยมีความขัดแย้งใด ๆ กับใครคนอื่น มีแต่กบั คุณ
ใช่ม้ ยั ถ้าจะมีมนั ก็คงมีแค่กบั คุณเท่านั้น” หวังเสี ยนพูดและมองไป
ที่หวูเ่ ฉิน
“แกกลัวยังงั้นเหรอ ฮ่า ๆ ๆ ใช่เราไม่ได้มีความขัดแย้งอะไรกับแก
แต่ฉนั แค่จะอยากจะบอกอะไรแกไว้ ว่าพวกฉันแค่เกลียดแก และ
อยากกระทืบแกก็เท่านั้นเอง”
ไป๋ ซิ่วหมิง นัง่ อยูต่ รงกลางห้องและมองไปที่ หวังเสี ยน อย่างเยาะ
เย้ย “เอาอย่างนี้นะ พูดตามตรงการกระทืบคนอย่างแกมันไม่สนุกเอา
ซะเลย เสี ยเท้าซะเปล่า ๆ แต่แกมันหยิง่ และอวดดีเกินไป เอ้านี่…ดื่ม
เหล้าสองขวดนี้จนหมดแล้วแกก็คลานออกจากห้องไปแล้วฉันจะ
ปล่อยให้แกกลับ!”
“และอีกอย่างนะ ไอ้เด็กเปรตแกรี บออกไปจากเมืองนี้ซะ ถ้าฉันพบ
แกอีกครั้งแกจะต้องได้รับผลที่ตามมา” หวูเ่ ฉินกล่าวขณะจ้องไปที่
หวังเสี ยน จากนั้นเขาก็หนั ไปหา กวน ชูชิง “พ่อของเธอขอให้เธอ
แต่งงานกับฉันดังนั้นอย่ามาตลกกับฉันถ้าฉันรู ้วา่ เธอมีแฟนคนอื่น
พ่อของเธอบอกว่าจะสอนบทเรี ยนให้เธอเอง..ฮึ่ยย!”
“ทําเป็ นคุยใหญ่คุยโต โม้อะไรนักหนาหัดมองตัวเองในกระจกซะ
บ้างเถอะ” ซู่เหม่ยเอ๋ อพูดอย่างดูถูกหวังเสี ยน หน้าตาท่าทางของเธอ
ยิม้ แย้มแจ่มใสอย่างมีความสุ ขจากความโชคร้ายของผูอ้ ื่น
“พวกคุณทําแบบนี้ไม่ได้นะ!” เมื่อ กวน ชูชิง มองไปที่พวกเขาเธอก็
เต็มไปด้วยความรู ้สึกเสี ยใจ ถ้าเพียง แต่เธอรู ้ เธอคงไม่ขอให้ เสี่ ยว
เสี ยน มา … มันเป็ นความผิดของเธอทั้งหมด
“กวนชูชิงถ้าเธอต้องการหาคนมา เป็ นแฟนเพือ่ ก่อกวนฉันอย่างน้อย
ก็ควรหาคนที่สามารถทํามันได้ ไม่ใช่ขยะอย่างนี้”
“ฮ่า ๆ ๆ พวกนายนี่มนั มาจากครอบครัวที่ร่ าํ รวยและมีรสนิยมดี
จริ ง ๆ !”
หวังเสี ยนมองไปที่พวกเขาและยกริ มฝี ปากของเขาขึ้นช้า ๆ
สถานการณ์แบบนี้ดูเหมือนจะเคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน
โดยเฉพาะเหล้าสองขวดที่อยูต่ รงหน้าของเขา
หวังเสี ยนหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและยืนขึ้นช้า ๆ ขณะที่เขา
กําลังโทรหาซู จิง
“เฮ้พี่ใหญ่มีอะไรงั้นเหรอ?” ในตอนนี้ ซู จิง อยูใ่ นครัวไม่ไกลจาก
ที่นี่มากนัก เขาขอให้พอ่ ครัวปรุ งอาหารจานพิเศษให้กบั หวังเสี ยน
“มีคนขอให้ฉนั หาข้อมูลเกี่ยวกับเขาเขาชื่อไป๋ ซิ่วหมิงน่ะ” หวังเสี ยน
ถามด้วยรอยยิม้
“ไป๋ ซิ่วหมิง?” ซู จิง หยุดคิดเล็กน้อย“อืม..เขาน่าจะมาจากตระกูล ไป๋
ซึ่ งเป็ นหนึ่งในตระกูลการต่อสู โ้ บราณใน เมืองเจียงเฉิ ง จากการจัด
อันดับพวกเขาควรอยูใ่ นอันดับที่หกซึ่ งอ่อนแอกว่าพวกเราเล็กน้อย
แต่กไ็ ม่ได้เลวร้ายเกินไปนัก”
“โอ้…เข้าใจแล้วฉันอาจจะทําสิ่ งของบางอย่างพัง นายคงต้องมา
จัดการเอาทีหลังนะ” หวังเสี ยนวางสายโทรศัพท์หลังจากพูดจบ
ในอีกด้านหนึ่ง ซู จิง ก็หนาวสัน่ ขึ้นมาทันทีก่อนที่เขาจะกรี ดร้อง
ออกมา “เชี่ยย เอ้ยยย!!..ใครแม่งมันไปกวนตีนพี่ใหญ่ของฉันวะ?…
เดี๋ยวก็คงได้ตายห่ากันหมดหรอก!…ซวยชิบหายดันมาเกิดเรื่ องใน
รี สอร์ทฉันซะด้วย…!! “
“ฮ่าฮ่า แกก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นนี่นารู ้จกั คนที่รู้เกี่ยวกับฉันเหมือนกัน
นี่” ไป๋ ซิ่วหมิงชะงักเล็กน้อยเมื่อตอนหวังเสี ยนหยิบโทรศัพท์ข้ ึนมา
แต่เมื่อเขาได้ยนิ สิ่ งที่หวังเสี ยนพูดเขาก็หวั เราะเบา ๆ
“โอเค ฉันมีขอ้ มูลของนายแล้ว” หวังเสี ยนมีรอยยิม้ บนใบหน้าของ
เขาขณะที่เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้าขึ้นมา
“อืม..ดีตอนนี้แกก็รู้แล้วว่าแกกําลังยุง่ อยูก่ บั ใครดื่มให้หมดแล้วรี บ ๆ
คลานเหมือนหมาออกไปซะ” หวูเ่ ฉิ น แสดงใบหน้าที่เต็มไปด้วยการ
เยาะเย้ยและถากถางขณะที่ หวังเสี ยน หยิบขวดเหล้าขึ้นมา
“เสี่ ยวเสี ยน!” กวน ชูชิง คว้าแขนของ หวังเสี ยน ไว้อย่างเร่ งรี บ
หวังเสี ยนส่ ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็ นไรผมไม่ได้เจอกับเหตุการณ์
แบบนี้มานานแล้วครั้งสุ ดท้ายมันเป็ นเรื่ องของน้องสาวผม”
รอยยิม้ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ หวังเสี ยน สองปี ที่แล้วเขามัวยุง่ อยู่
กับงานโรงเรี ยนในช่วงปี สุดท้ายของ ม.ปลาย น้องสาวของเขากลัวว่า
การเรี ยนของเขาอาจได้รับผลกระทบเธอจึงไปทํางานในผับเพื่อหา
เงินใช้จ่ายในบ้าน
แต่เมื่อเขาพบว่ามีคนมารังแกน้องสาวของเขา เขาก็วงิ่ ไปในทันที
สถานการณ์กค็ ล้ายกับตอนนี้ อีกฝ่ ายต้องการให้เขาดื่มเหล้าให้หมด
ก่อนจึงจะสามารถให้เขาพาน้องสาวกลับไปได้ …
เขายืน่ มือออกไป ในอดีตตอนนั้นเป็ นน้องสาวของเขา และในวันนี้
มันเป็ นผูห้ ญิงคนอื่นแต่เป็ นคนที่เขาชอบ…
ในอดีตตอนนั้นเขาไม่มีอะไรเลยมีแต่ความกล้าหาญและความบ้า
คลัง่ ที่ไม่กลัวตายแต่ตอนนี้ …
ทุกคนอ้าปากค้างตาโตจ้องมองด้วยความสยดสยองเมื่อ หวังเสี ยน
คว้าขวดเหล้าและฟาดไปที่ ไป๋ ซิ่วหมิง
ความแข็งแกร่ งของเขาแข็งแกร่ งมากจนไม่มีใครสามารถหลบการ
โจมตีได้เว้นแต่พวกเขาจะเป็ นผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู ร้ ะดับเจ็ดและ
ไม่ตอ้ งพูดถึงมันเป็ นการโจมตีอย่างกะทันหัน
ไป๋ ซิ่วหมิง คนรุ่ นใหม่ของ ตระกูล ไป๋ ไม่ได้เก่งไปกว่า ซู จิง จาก
สายตาเขาน่าจะด้อยกว่าด้วยซํ้า
เพล๊งงง!
เมื่อเห็นขวดฟาดมาที่เขาไป่ ซิ่วหมิงสามารถตอบสนองตาม
สัญชาตญาณของเขาได้เพียงเท่านั้น โดยการยกแขนขึ้นมาปิ ดป้องไว้
“อ๊าาาา!” ไป๋ ซิ่วหมิงส่ งเสี ยงกรี ดร้องอย่างดัง แขนของเขาสัน่ สะท้าน
ด้วยความเจ็บปวด
“ตระกูลหวู,่ ตระกูล กง, ตระกูล ซ่ง, ตระกูล ไป๋ ? มันก็แค่น้ นั พวก
แกใหญ่มาจากไหนกันเชียว”
หวังเสี ยน พลิกโต๊ะด้วยมือของเขาและส่ งลูกเตะไปที่ หวูเ่ ฉิ น ทันที
ถ้าจะสู ก้ นั ก็เข้ามาไม่ตอ้ งพูดมาก!
 ตอนที่ 54 พีใ่ หญ่ น่ะใจดีเกินไป
ถ้าจะสู ก้ เ็ ข้ามาไม่ตอ้ งพูดมาก!
มาสู ก้ นั !
หวังเสี ยน มีหลักการและขีดจํากัดล่างของเขาเอง ที่ผา่ นมาตราบใดที่
ยังมีใครกล้ามารังแกน้องสาวของเขา เขาก็ไม่สนว่าอีกฝ่ ายจะเป็ นใคร
ยิง่ ใหญ่มาจากไหน เขาจะต่อสู ก้ บั มันแบบถวายชีวติ ทันที!
ตลอดมาตั้งแต่โรงเรี ยนประถม มัธยมต้นและมัธยมปลายเขามีความ
เด็ดเดี่ยวและกล้าหาญมากกว่าเด็กส่ วนใหญ่เนื่องจากเขานั้นเป็ นเด็ก
ที่ไม่มีพอ่ แม่คอยเลี้ยงดู และตัวเขาเองคิดเสมอมาว่าเขาคือเกราะ
กําบังสุ ดท้ายของน้องสาวเขา
และเขารู ้ลึก ๆ ว่าความแข็งแกร่ งกว่าเท่านั้นที่จะหยุดคนอื่นจากการ
มารังแกเขาได้
ดังนั้นตราบใดที่ยงั มีคนมารังแกน้องสาวของเขาในช่วงประถม
มัธยมต้นหรื อมัธยมปลายเขาจะไม่สนใจอายุของคนเหล่านั้นเลย เขา
จะยอมเสี่ ยงชีวติ และต่อสู ก้ บั พวกมันทันที
การทะเลาะกันสองครั้งใหญ่ในโรงเรี ยนมัธยมต้นระหว่างเขากับ
กลุ่มเด็กเกเร หลังจากนั้นมาทําให้ไม่มีใครกล้ามารังแกน้องสาวของ
เขาอีก
การทะเลาะกันอีกสามครั้งในโรงเรี ยนมัธยมปลายทําให้เด็กนักเรี ยน
ทุกโรงเรี ยนมัธยมในเขตนั้นไม่มีเด็กผูช้ ายคนไหนกล้าเข้ามาคุยไม่ดี
กับน้องสาวของเขา
และการต่อสู น้ อกบาร์ในครั้งนั้นทําให้พวกอันธพาลทั้งหมดในเขต
ถนนเคาน์ต้ ีจดจําหน้าตาของน้องสาวเขาในฐานะดอกไม้ตอ้ งห้าม
จนมีคาํ พูดติดปากของนักเลงประจําถนนว่า หากอยากฆ่าตัวตายให้
ไปรังแก หวังเสี่ ยวหยู
สําหรับผูท้ ี่กล้ารังแกคนที่เขาต้องการจะปกป้อง หวังเสี ยน จะไม่เสี ย
คําพูดกับพวกเขามากมาย เขาจะไม่พดู อะไรมากและจะต่อสู ก้ บั มันผู ้
นั้นในทันที
ในอดีตเขานั้นอาศัยเพียงแค่อะดรี นาลีนและความบ้าคลัง่ ที่ไม่กลัว
ตาย และครั้งหนึ่งเขาเคยโดนรุ มฟาดจนล้มลง แต่เขาจับนักเลงคนที่
ใกล้ตวั ที่สุดได้ เขายังคงโดนรุ มขณะที่อยูท่ ี่พ้นื แต่นกั เลงคนที่ถูกเขา
จับได้น้ นั โดนเขากัดที่คอจนเหวอะหวะ ใบหูฉีกขาด จนต้องร้องขอ
ชีวติ แต่หวังเสี ยนยังคงไม่ยอมปล่อย จนตํารวจต้องมาแยกเขาออก
แต่สาํ หรับตอนนี้เขาสามารถพึ่งพาความแข็งแกร่ งส่ วนตัวของเขาได้
อย่างเต็มที่ ยิง่ ไปกว่านั้นไป๋ ซิ่ วหมิงซึ่งมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ งที่สุดใน
ห้องก็ยงั อ่อนแอกว่าตระกูล ซู ซะอีก
ดังนั้นเขาสามารถซ้อมคนพวกนี้ได้โดยไม่ตอ้ งกลัวอะไรมากนัก
ผลัว๊ ะ!
“แก..แกกล้าตีฉนั ขนาดนี้..เลย..!”
ผลัว๊ ะ!ตุบ๊ บ!ตับบ!
“อ๊ากกก! … ขา!..ขาฉันหักขาหัก! … อย่าตีฉนั ..พอที!”
“อ๊าคค..ไอ้บา้ .! หยุดซะที..! หยุดเถอะ!…หยุดเถอะครับบ..ได้..
โปรด!”
ตูมม! ตุบบ!ผลัวะ!
หวังเสี ยน ไม่ได้พดู อะไรเขายังคงโจมตีต่อไป เขาไม่ชอบที่จะพูด
ในขณะต่อสู เ้ พราะมันจะขัดขวางการกระทําและอารมณ์ต่อเนื่อง
ของเขา
ดังนั้นในเวลาไม่ถึง 10 วินาทีชายหนุ่มทั้งสามคนก็นอนอยูบ่ นพื้น
ห้อง และบนตัวพวกเขามีเศษอาหารกระจัดกระจายไปทัว่ ปนกับรอย
เลือดและรอยฟกชํ้า ขณะที่พวกเขานอนร้องครวญครางด้วยความ
เจ็บปวดอยูบ่ นพื้น
และสิ่ งนี้ยงั คงต้องนึกถึงความจริ งที่วา่ หวังเสี ยน ต้องคอยควบคุม
ความแข็งแกร่ งของเขาเอาไว้ มิฉะนั้นพวกเขาทั้งสามคนคงจะตาย
ไปตั้งนานแล้ว
“แก..แกกล้าตีฉนั ยังงั้นรึ ! แกกล้าตีฉนั ด้วยขวดอย่างงั้นเหรอ !”
ไป๋ ซิ่วหมิงจ้องมองไปที่หวังเสี ยนแต่ร่างกายของเขาก็ยงั สัน่ เทาด้วย
ความกลัวผสมกับความโกรธ ใบหน้าของเขาแสดงออกมาอย่างน่า
เกลียดเมื่อเขายืนขึ้นมาดวงตาของเขาแดงกํ่า “ฉันจะฆ่าแก..จะฆ่าแก!”
“ฮึฮึ” หวังเสี ยน มองไปที่ ไป๋ ซิ่วหมิงและหัวเราะ “แค่นายยังงั้นเหรอ
มันไม่พอหรอก นายมันยังอ่อนแอเกินไป!”
เมื่อหวังเสี ยนพูดจบประโยคเขาก็เห็นขวดไวน์ขาววางอยูข่ า้ งเท้า เขา
ก้มตัวลงและหยิบมันขึ้นมา
“ตายซะ!” เมื่อเห็นหวังเสี ยนกําลังก้มหยิบขวดไวน์ ดวงตาของไป๋
ซิ่วหมิงก็กระตุกอย่างรุ นแรง เขาตะโกนเสี ยงดังและยกขาขึ้นเตะไป
ที่ หวังเสี ยน อย่างรุ นแรง
เพล๊งงง!
กร๊ อบบ!
อย่างไรก็ตามขวดไวน์ขาวถูกตีสวนเข้ากับที่ขาขวาของเขาที่เตะมา
อย่างไร้ความปรานีทาํ ให้เขาร้องลัน่ ด้วยความเจ็บปวด
“อ๊ากกกก! ไป๋ ซิ่ วหมิงล้มลงกับพื้นพลางนอนดิ้นครํ่าครวญด้วยความ
เจ็บปวด
ขาขวาหักงั้นรึ !
หวังเสี ยนได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องของไป๋ ซิ่วหมิง และที่ขาของเขาหักนั้น
เป็ นเพราะไป๋ ซิ่วหมิงนั้นเตะอย่างออกมาอย่างสุดแรง เขาไม่สามารถ
อดทนได้อีกต่อไปเขาร้องครวญครางอยูอ่ ีกครู่ หนึ่งแล้วก็สลบไป
“หวังเสี ยนนายกล้าดียงั ไง …นายกล้าทําร้ายพวกเขาได้ยงั ไงนาย
อยากจะตายจริ ง ๆ อย่างนั้นรึ …” ซูเหม่ยเอ๋ อที่ยนื อยูอ่ ีกด้านหนึ่งของ
ห้องส่ งเสี ยงร้องออกมาด้วยความตกใจ
หวังเสี ยนมองไปที่เธออย่างเย็นชา
“เสี่ ยวเสี ยน นาย! … นาย … นายหยุดก่อนเถอะ อย่าทําร้ายพวกนั้น
อีกต่อไปเลย พอเถอะมันจบแล้วเสี่ ยวเสี ยน”
กวน ชูชิง เห็น หวังเสี ยน ซ้อมคนพวกนั้นไม่หยุดยิง่ ไปกว่านั้นเขายัง
หักแขนและขาของพวกนั้น หัวใจของเธอเริ่ มเต้นแรงด้วยความกังวล
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยนํ้าตา
ปังง!
“พี่ใหญ่!..พวกมันอยูไ่ หน ! ไอ้เชี่ยตัวไหนที่มนั กล้ามาหาเรื่ องพีใ่ หญ่
ของฉันกันวะ”
ในขณะนั้นประตูหอ้ งถูกเปิ ดออกอย่างแรง มีเสี ยงดังขึ้นมาก่อนที่ตวั
จะมาถึง เมื่อ ซู จิง มาถึงเขาเห็นห้องจัดเลี้ยงเละเทะยุง่ เหยิงและชาย
หนุ่มทั้งสี่ คนนอนอยูบ่ นพื้นเขาจึงหันไปมองที่หวังเสี ยนและถามว่า
“พี่ใหญ่พไี่ ม่เป็ นอะไรใช่ไหม”
“ฉันสบายดี ฉันดูเหมือนคนได้รับบาดเจ็บหรื อเปล่าละ” หวังเสี ยน
หัวเราะ
“นัน่ เป็ นความจริ งพี่ใหญ่แข็งแกร่ งเป็ นอย่างมาก”ซู จิง หัวเราะเบา ๆ
เขาหันไปให้ความสนใจชายหนุ่มทั้งสี่ คนที่นอนอยูบ่ นพื้น เขาสบถ
ด่าออกมาเสี ยงดัง
“ไอ้บา้ พวกนี้มนั ช่างกล้าท้าทายพี่ใหญ่ของฉันได้ยงั ไง”
ขณะที่เขาพูดเขาเดินตรงเข้าไป และจับคนพวกนั้นลากโยนออกมา
กองรวมกันไว้
“ขอโทษนะที่ทาํ ให้นายต้องยุง่ ยาก” หวังเสี ยนเห็นสภาพห้องที่เละเทะ
และยุง่ เหยิงเขาจึงพูดขอโทษ
“ไม่เลยพี่ใหญ่ ไม่เลย” ซู จิง รี บส่ ายหัวอย่างรวดเร็ ว เขามองไปที่
ชายหนุ่มทั้งสี่ คนที่อยูบ่ นพื้นและพูดออกมาว่า “หมอนี่มาจากตระกูล
ไป๋ และนี่ตอ้ งเป็ น กง หลิวหยุน่ จาก ตระกูล กง ให้ตายเถอะพวกมัน
ช่างกล้าหาเรื่ องในรี สอร์ทแห่งนี้คงต้องอยากตายมาก พี่ใหญ่พี่น่ะใจ
ดีกบั พวกมันมากเกินไป”ในขณะที่ ซู จิง พูดจบประโยคเขาก็กระทืบ
ไปที่แขนของชายหนุ่มทั้งสี่ คนนั้นภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของ กวน
ชูชิง และสาว ๆ คนอื่นอีก 3 คน
กร๊ อบ!กร๊ อบ!กร๊ อบ!กร๊ อบ!เสี ยงของกระดูกแตกหักดังแพร่ กระจาย
ไปทัว่ ซู จิง ไม่ได้ลากคนพวกนั้นออกมาเพื่อช่วย แต่กลับลากคนทั้ง
สี่ ออกมาเพื่อกระทืบซํ้าและทําให้แขนของชายหนุ่มพวกนั้นหัก
อ๊าาา…!
ความเจ็บปวดที่รุนแรงทําให้พวกเขาทั้งหมดตื่นตัวขึ้นมา พวกเขากุม
แขนของตัวเองไว้ดว้ ยความเจ็บปวด
“ถุย้ !.. นี่เป็ นเพียงบทเรี ยนเล็กน้อยสําหรับพวกแก “
ซู จิง ถ่มนํ้าลายและหัวเราะออกมา เขานั้นได้เคยเห็นความแข็งแกร่ ง
ของ หวังเสี ยนมาแล้ว เพราะตอนนั้นเขาดันไปยัว่ ยุหวังเสี ยนเข้า จน
เขาเกือบจะตายจากการเตะเพียงครั้งเดียวของหวังเสี ยน หลังจากนั้น
พ่อของเขาบอกเขาว่าถ้าหวังเสี ยนไม่ได้เข้าไปช่วยเขาไว้เขาคง
จะต้องพิการเป็ นแน่
ดังนั้นเมื่อเขาเห็นว่าอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มทั้งสี่ ไม่ได้ร้ายแรง
อะไรมากมายขนาดนั้นเขาจึงจัดการชายหนุ่มพวกนี้ซ้ าํ เพื่อเอาใจพี่
ใหญ่หวังเสี ยน และแก้ปมในใจของเขาที่พี่ใหญ่หวังเสี ยนเบามือใจดี
กับพวกมันจนเกินไป ขนาดเขายังเกือบตายแล้วเขาจะปล่อยพวกมัน
ให้บาดเจ็บน้อยกว่านี้ได้ยงั ไง
“บอส ซู!”
ในตอนนั้นเองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเจ็ดถึงแปดคนของ
ซัมเมอร์ ซัน รี สอร์ท ได้รีบวิง่ เข้ามา แต่เมื่อพวกเขาเห็น ซู จิง พวก
เขาจึงรี บทักทายทันที
“เรี ยกรถพยาบาลแล้วส่ งพวกมันออกไป!” ซู จิง สัง่ อย่างเย็นชา
“ครับ บอส ซู” หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยักหน้ารับ
“แล้วพวกเธอทั้งสี่ คนก็ออกไปจากที่นี่ดว้ ย”
ซู่เหม่ยเอ๋ อและเด็กสาวอีกสองคนตกตะลึงและมองไปที่ซู่จิงด้วย
ความหวาดกลัว
กวน ชูชิง เองก็ตกใจเล็กน้อยเธอทําตัวหดลงและแอบซ่อนอยูข่ า้ ง
หลัง หวังเสี ยน ด้วยความกลัว
“เธอคนนี่เป็ นเพื่อนฉันเอง!” หวังเสี ยน โอบไหล่ของ กวน ชูชิง ไว้
เบา ๆ และพูดกับ ซู จิง
ซู จิง ตกใจทันที เมื่อเขาเห็นการกระทําและคําพูดของ หวังเสี ยน เขา
รี บพูดกับ กวน ชูชิง ทันที “ผมขอโทษทีครับพี่สะใภ้มนั เป็ นความ
เข้าใจผิด .. ผมเข้าใจผิด!”
กวน ชูชิง รู ้สึกโล่งอกขึ้นมาเล็กน้อยในตอนนี้
“พี่ใหญ่ดูเหมือนว่าพี่จะยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันเลย เดี๋ยวผม
บอกคุณปู่ ให้ทราบแล้วเรามาทานอาหารกลางวันด้วยกันนะครับ” ซู
จิง ถามพร้อมด้วยรอยยิม้ จาง ๆหวังเสี ยน ลังเลอยูพ่ กั หนึ่งและมอง
ไปที่ กวน ชูชิง “คุณทานข้าวหรื อยังล่ะอยากทานอาหารกลางวันกับ
พวกเราไหม”
กวน ชูชิง พยักหน้าอย่างเบา ๆ แต่กย็ งั กังวลและพูดเสริ มขึ้นมา “เสี่ ยว
เสี ยน! คนที่นายทุบตีพวกเขามีเบื้องหลังที่แข็งแกร่ งมากพวกเขา…”
“วางใจเถอะมันจะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น” หวังเสี ยน ส่ ายหัวและ
มองไปที่ กวน ชูชิง พร้อมกับยิม้ “ถ้าคุณพบปัญหาอะไรในอนาคต
ให้บอกผมทันทีและถ้าใครมารังแกคุณผมจะจัดการมันให้คุณเอง!”
กวน ชูชิง มองไปที่ หวังเสี ยน จับขอบชายเสื้ อของเธอเองและตอบ
อย่างเขินอายว่า “ขอบคุณนะ เสี่ ยวเสี ยน”
“ฮึฮึ” หวังเสี ยนจ้องมองเธอและยิม้ “นัน่ … คุณหมายถึงสิ่ งที่คุณพูด
เมื่อคืนด้วยหรื อเปล่า?”
“อ๊ะ! …นาย..นายจะมาพูดตรงนี้ไม่ได้นะ!”
“ฮ่า ๆ ๆ !” เมื่อ หวังเสี ยน เห็นปฏิกิริยาเขินอายของ กวน ชูชิง เขารู ้
แล้วว่าเขาตกหลุมรักผูห้ ญิงคนนี้ซะแล้ว เพราะเมื่อเขาเห็นเธอถูก
รังแกและปฏิบตั ิอย่างไม่เป็ นธรรม เขารู ้สึกโกรธมาก เขาต้องการ
ต่อสู แ้ ละปกป้องเธอและในตอนนี้เขายํ้าเตือนกับตัวเองว่าคนที่เขา
ต้องการปกป้องนั้นเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนแล้ว
“พี่ใหญ่หวังเสี ยนเราไปที่หอ้ งรับรองส่ วนตัวกันเถอะ ปู่ ของผมและ
ผูเ้ ฒ่าฉิ นเองก็จะไปที่นนั่ เหมือนกันเราไปรอที่หอ้ งรับรองส่ วนตัว
กันก่อนเถอะ!” ซู จิง กล่าว
“โอเค ไปกันเลย!”
หวังเสี ยนพยักหน้าและพูดกับกวนชูชิงที่อยูข่ า้ ง ๆ เขา”ไปกันเถอะ
เดี๋ยวเราจะไปทานอาหารกลางวันกับเพื่อนของผม”
“อืม!” กวน ชูชิง พยักหน้ารับ เธอมองไปที่ชายหนุ่มทั้งสี่ ที่นอนร้อง
ครวญครางด้วยความปวดร้าว
ก่อนหน้านี้ไม่นาน หวูเ่ ฉิน ยังมองเธออย่างหยิง่ ผยองและบอกเธอว่า
เธอจะต้องเป็ นภรรยาของเขาในอนาคตและเธอจะต้องเชื่อฟังทุกสิ่ ง
ที่เขาพูด
และชายหนุ่มอีกสองสามคนเพือ่ นของเขา ต่างมองมาที่เธออย่างดูถูก
และล้อเลียนเธอเกี่ยวกับการล้มละลายของครอบครัวเธอจนต้องขาย
ลูกสาวกินและว่ากล่าวเธอว่าไม่ควรจะวางตัวให้มนั สู งเกินไปควร
เจียมตัวและทําตัวให้ต่าํ ตามสถานะของเธอ
แต่ในขณะนี้พวกเขาทั้งหมดนอนกองกันอยูบ่ นพื้นต่อหน้าเธอ
 ตอนที่ 55 ผลึกธาตุอคั คี
“โอ้ว..ฉันได้ยนิ มาว่าน้องชายหวังเสี ยนสัง่ สอนเด็กน้อยกลุ่มหนึ่ง
ที่มารังแกเพื่อนของคุณอย่างนั้นรึ ”
หวังเสี ยน และ กวน ชูชิง กําลังนัง่ คุยกันอยูท่ ี่โต๊ะในห้องรับรอง
พิเศษ ผูอ้ าวุโส ซู และ ผูอ้ าวุโส ฉิน ก็เดินเข้ามาและทักทายเขา
ด้านหลังของพวกเขาที่เดินตามเข้ามาคือ ซู เจี่ยหัว และลูกชายของ ผู ้
อาวุโส ฉิน ที่อุม้ ลูกชายของเขาเข้ามาด้วย
ผูอ้ าวุโส ซู พูดพร้อมกับยิม้ ขณะที่เขากวาดสายตามองไปที่ กวน ชู
ชิง
“ใช่แล้วล่ะครับ พวกนั้นทั้ง 4 คนเขาอวดดีอย่างมากเลยล่ะ พวกเขา
บอกว่าพวกเขามาจากตระกูลกง,ซ่ง,ไป๋ และหวู่ พวกเขายังขู่ผมว่าจะ
โยนศพผมลงทะเลทําให้ผมตกใจกลัว มือไม้แข็งไปหมด เลยพลั้งมือ
ทําอะไรไปโดยไม่รู้ตวั ด้วยความตกใจไปนิดหน่อย” หวังเสี ยนพูด
ด้วยรอยยิม้
“เด็กรุ่ นหลังเหล่านั้นถูกตามใจจนเสี ยคน … เป็ นเรื่ องดีที่นอ้ งชาย
หวังเสี ยนได้สอนบทเรี ยนให้พวกเขาแทนคนในตระกูลของพวก
เขา” ผูอ้ าวุโส ซู กล่าวอย่างไม่สนใจตระกูลของเด็กพวกนั้นซัก
เท่าไหร่
“ผมแค่ไม่อยากให้คนพวกนั้นมายุง่ กับผมเท่านั้นเอง แต่พวกเขาลํ้า
เส้นมากเกินไป” หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ
“น้องชายหวังเสี ยน นี่ช่างยอดเยีย่ มจริ ง ๆ !” ผูเ้ ฒ่าฉินกล่าวด้วยความ
อิจฉาเล็กน้อย
“ฮ่า ๆ เรามานัง่ คุยกันเถอะ” ผูอ้ าวุโส ซู หัวเราะ” น้องชายหวังเสี ยน
คุณจะไม่แนะนําเพื่อนสนิทของคุณหน่อยหรื อ?”
หวังเสี ยน ยิม้ และมองไปที่ กวน ชูชิง “นี่คือเพื่อนที่มหาลัยของผม
กวน ชูชิง ครับ”
จากนั้นเขาก็หนั ไปหา กวน ชูชิง และพูดแนะนําเธอกับพวกเขา “นี่
คือผูอ้ าวุโส ฉิน และผูอ้ าวุโส ซู!”
“สวัสดีค่ะผูอ้ าวุโส ฉิน และผูอ้ าวุโส ซู!” กวน ชูชิง รี บโค้งตัวลง
และทักทายพวกเขาอย่างมีมารยาท ในขณะที่เธอรู ้สึกประหลาดใจ
มากเมื่อเห็น หวังเสี ยน กําลังสนทนากับผูอ้ าวุโสที่ดูไม่ธรรมดาทั้ง
สองคน
“อืม… เธอเป็ นคนสวยมากเลยนะ” ผูเ้ ฒ่าฉิ นยิม้
“กวน ชูชิง คุณรู ้จกั กวน ชิเฉิง ไหม” ชายวัยกลางคนที่อุม้ ว่าวน้อย
ถามขึ้นอย่างกะทันหัน
“เขาเป็ นพ่อของฉันเองค่ะ”
“ฉันได้ยนิ เรื่ องเกี่ยวกับเขามาบ้างเหมือนกัน” ชายวัยกลางคนยิม้ ให้
“หื ม?” ผูเ้ ฒ่าฉินมองไปที่ลูกชายของเขาด้วยเครื่ องหมายคําถามบน
ใบหน้าของเขา
“พ่อเราจะคุยกันหลังจากทานอาหารแล้ว!” ชายวัยกลางคนยิม้ และ
กล่าวออกมา
“ตกลง” ผูอ้ าวุโส ฉิน ไม่ได้ถามอะไรต่อให้มากความ และยังคง
พูดคุยสนทนากับ หวังเสี ยน และ ผูอ้ าวุโส ซู ต่ออย่างถูกคอ
อาหารกลางวันใช้เวลากว่าหนึ่งชัว่ โมง หวังเสี ยน และ กวน ชูชิง
ออกจากห้องรับรองพิเศษหลังจากที่สญ ั ญากับผูเ้ ฒ่า ฉิน ว่าจะเข้า
ร่ วมงานเลี้ยงอาหารคํ่าในคืนนี้
“พ่อ” เขามองไปที่ดา้ นหลังของ กวน ชูชิง แล้วชายวัยกลางคนก็
ขมวดคิว้ เล็กน้อยและพูดต่อ “พ่อของเด็กสาวที่ชื่อ กวน ชูชิง นั้น
ตอนนี้เขาล้มละลาย”
“ฮืม..เกิดอะไรขึ้นยังงั้นเหรอ?” ผูเ้ ฒ่าฉิ นถามขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น
เล็กน้อย
“กวน ชิเฉิง นั้นเขาทําธุรกิจเกี่ยวกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ และในปี
นี้บริ ษทั คู่คา้ ซึ่งเป็ นผูข้ ายส่ งอุปกรณ์ทางการแพทย์ของเขาประสบ
ปัญหาและทําให้เขาพลอยต้องตกอยูใ่ นนํ้าร้อน ไปพร้อม ๆ กัน ใน
ที่สุดเขาก็ลม้ ละลายเพราะเหตุน้ ีพอ่ ของเธอ เคยมาหาผมเพื่อขอความ
ช่วยเหลือ เมื่อไม่นานมานี้ แต่ผมก็ปฏิเสธเขาไป “ชายวัยกลางคน
กล่าวออกมา
“จริ ง ๆ งั้นเหรอ?” ผูเ้ ฒ่าฉินครุ่ นคิดครู่ หนึ่งแล้วกล่าวออกมา
“งั้นก็เชิญ กวน ชิเฉิง ไปงานเลี้ยงคืนนี้ดว้ ย”
“ได้ครับพ่อ” ชายวัยกลางคนพยักหน้าและเข้าใจเจตนาของผูเ้ ป็ นพ่อ
กวน ชิเฉิง มีลูกสาวที่ดีจริ ง ๆ
ชายวัยกลางคนครุ่ นคิดกับตัวเอง
“คืนนี้พวกเราสามคนจะขอไปรบกวนผูเ้ ฒ่าฉิ น ด้วยนะ” ผูอ้ าวุโส ซู
มีรอยยิม้ บนใบหน้าของเขา
คนในตระกูลของเขา มีเพียงสามคนเท่านั้นที่สนใจและมีความสามารถ
มากพอที่จะฝึ กฝนศิลปะการต่อสู ้ ได้
โชคดีที่ลูกชายและหลานชายของเขาไม่ทาํ ให้เขาผิดหวัง พวกเขามี
ความสามารถและพรสวรรค์พิเศษในด้านการฝึ กฝนศิลปะการต่อสู ้
ดังนั้นพวกเขาจึงควรจะสามารถสร้างชื่อใน เมืองเจียงเฉิง ได้อย่าง
แน่นอน
เมื่อไม่นานมานี้มีผคู ้ นบางส่ วนตั้งใจและพร้อมจะมาสร้างปัญหา
ให้กบั คนในตระกูลของเขา ในตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บ แต่คราวนี้
เขาจะประกาศการกลับมาของตระกูล ซู พร้อมกับเปิ ดตัวลูกชายและ
หลานชายของเขา ว่าพวกเขาตระกูล ซู จะยังคงอยูอ่ ย่างแข็งแกร่ ง
และจะยิง่ แข็งแกร่ งขึ้นกว่าเดิมมากขึ้นไปอีก…
…..
“อืม..พวกเราจะไปที่ไหนกันต่อดี?”
หลังจากออกมาจากห้องรับรอง หวังเสี ยน มองและถาม กวน ชูชิง ที่
ยืนอยูข่ า้ ง ๆ เขา
“ไม่รู้…” กวน ชูชิง ส่ ายหัวและจ้องมองมาที่เขาเช่นกัน
หวังเสี ยน มองไปที่ กวน ชูชิง เมื่อพวกเขาจ้องมองตาของกันและกัน
กวน ชูชิง ก็หนั หน้าหนีดว้ ยใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อย
“เสี่ ยวเสี ยนพวกเขาจะโอเคไหมหลังจากที่โดนนายซ้อมซะขนาด
นั้นน่ะ?”
“ไม่ตอ้ งกังวลไปหรอกน่า เมื่อกี้คุณไม่ได้พบกับ ผูอ้ าวุโส ซู หรอก
หรื อ ที่นี่น้ นั เป็ นทรัพย์สินของตระกูล ซู และชายหนุ่มพวกนั้นเป็ น
แค่เด็กรุ่ นหลังของคนในตระกูล พวกเขาไม่กล้าที่จะยัว่ ยุคนตระกูล
ซู อย่างแน่นอนนอกจากนี้คนที่หกั แขนของชายหนุ่มพวกนั้น ก็เป็ น
ทายาทสายตรงหลานชายของ ผูอ้ าวุโส ซู เชียวนะ “
หวังเสี ยน กล่าวอย่างมัน่ ใจ” คุณไม่สามารถจะมาดูถูกผมได้นะ ผม
รู ้จกั คนที่มีอิทธิพล ถึงสองตระกูล แต่ถึงผมไม่มีใครสนับสนุนผมก็
ไม่กลัวพวกเขาหรอก ถึงแม้วา่ ผมจะอยูต่ วั คนเดียวก็ตามที”
กวน ชูชิง ตกตะลึงเธอมองไปที่ หวังเสี ยน อย่างเหม่อลอย เขาทําให้
เธอประหลาดใจมากจนเกินไป จนทําให้เธอค่อนข้างที่จะสับสนใน
ตัวตนของเขา
แต่ในไม่ชา้ กวน ชูชิง ก็ยมิ้ และกล่าวขึ้นมาว่า “ข้อตกลงเมื่อวานนี้ยงั
สามารถใช้ได้อยู”่
หวังเสี ยน ยิม้ และหรี่ ตามองไปที่ กวน ชูชิง “คุณตกลงแล้วนะ”
“ใช่..ฉันพูดไปแล้ว” (≧∇≦)
หวังเสี ยนยืนอยูบ่ นพื้นสนามหญ้าในขณะที่เขาจ้องมองหญิงสาว
ตรงหน้าเขาอย่างเงียบ ๆ
เธอสู งเกือบ 1.7 เมตร ผมดํายาวลงมาถึงกลางหลัง ผมตรงยาวของ
เธอนั้นมองดูแล้วเหมาะสมกับฉายา นางฟ้าผูใ้ จดีของเธอเป็ นอย่าง
ยิง่
การแต่งตัวในแบบที่เรี ยบง่ายสี ขาวและสี ดาํ สลับกันทําให้เธอดูมี
เสน่ห์น่าดึงดูดใจเป็ นอย่างมาก
เมื่อเธอรู ้สึกว่าหวังเสี ยนจ้องมองมาที่เธอกวนชูชิงยิม้ อย่างอาย ๆ
และหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ เธอแกล้งหมุนตัวเพื่อหลบสายตาของเขา
พร้อมกับพูดขึ้นมา “เรากลับไปที่ร้านอาหารกันเถอะฉันต้องทํางาน
เพื่อที่จะได้ไม่ตอ้ งโดนเจ้านายใจร้ายหักเงินเดือน”
“แน่นอนว่าเจ้านายใจร้ายคนนี้จะไปส่ งคุณเอง”
หวังเสี ยนหัวเราะและหยอกล้อเธอขณะที่เดินออกไป พวกเขามาถึง
ทางเข้าที่หวังเสี ยนจอดรถเอาไว้ และพวกเขาก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์ ฮาร์
เล่ย ์ กลับไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งพร้อมกัน
กวน ชูชิง กอดที่เอวของ หวังเสี ยน อย่างใกล้ชิดพร้อมด้วยใบหน้าที่
ยิม้ แย้ม เธอแอบสูดดมกลิ่นหอมจากร่ างกายของเขาและค่อย ๆ เอน
ตัวเอาใบหน้าแนบลงบนแผ่นหลังของเขาเบา ๆ
……..
“สวัสดีครับ บอส!”
ผูจ้ ดั การ หวาง ทักทายพวกเขาทันทีที่เห็น หวังเสี ยน และ กวน ชูชิง
เดินเข้ามาในร้านอาหาร
หวังเสี ยน พยักหน้าและกลับไปที่หอ้ งทํางานพร้อมกับ กวน ชูชิง
ผูจ้ ดั การ หวาง ก็รู้งานเป็ นอย่างดีเขาจึงเดินออกจากสํานักงานไป
“ฉันจะเช็คข้อมูลเก่าและเริ่ มการปรับแก้เพื่อให้เข้ากับข้อมูลใหม่
ของร้าน” กวน ชูชิง นัง่ ลงและวิเคราะห์ขอ้ มูลของเธอต่อไปหลังจาก
ที่พดู จบประโยคของเธอ
หวังเสี ยน พยักหน้ารับทราบและกลับไปที่ ที่นงั่ ของเขา เขาล้วงเอา
ก้อนคล้ายผลึกที่มีขนาดประมาณหัวแม่มือออกมาจากกระเป๋ าเสื้ อ
ของเขา
มันเป็ นผลึกใสสี แดงมันวาวซึ่ งเติบโตขึ้นในไตของ ว่าวน้อย
ผลึกอัคคี : ระดับหก
พลังงานมังกรที่สกัดได้ : 48,338
พลังพิเศษ : เพลิงโลกันต์
หวังเสี ยนเล่นกับผลึกสี แดงประหลาด ในมือของเขาขณะที่เขาจมลง
ไปในความคิดของของเขา
ผลึกอัคคี ลูกนี้กาํ ลังเติบโตอยูใ่ นร่ างกายของ ว่าวน้อย เมื่อมันแผ่
ความร้อนออกมา ร่ างกายของเขาจะถูกมันแผดเผา และเมื่อเวลาผ่าน
ไปอุณหภูมิกจ็ ะสู งขึ้นเรื่ อย ๆ และในที่สุด ว่าวน้อย ก็จะถูกแผดเผา
จนตาย
เพื่อที่จะหยุดยั้งพลังงานความร้อนที่ไม่ทราบสาเหตุคนตระกูล ฉิน
ได้ขอความช่วยเหลือจากบรรดาผูฝ้ ึ กยุทธพวกเขาใช้พลังภายในเพื่อ
หยุดยั้งและปราบปรามมัน
อย่างไรก็ตามสิ่ งที่ ผูอ้ าวุโส ฉิน ไม่รู้กค็ ือพลังภายในไม่ได้ไปยับยั้ง
มันไว้แต่กลับไปหล่อเลี้ยงและกระตุน้ วิวฒั นาการของมันแทนมันจึง
หยุดชัว่ คราวหลังจากที่ได้รับพลังภายในเพื่อกลัน่ กรองไปใช้ในการ
เจริ ญเติบโตของมัน
ดังนั้น ผูอ้ าวุโส ฉิน จึงต้องมองหานักรบระดับสองเพือ่ ปราบปราม
มันในตอนแรก ต่อจากนั้นเขาสังเกตว่าพลังงานภายในของนักรบ
ระดับสองไม่เพียงพอ จากนั้นเขาก็ไปยังระดับสามสี่ หา้ และหก ใน
ที่สุดเขาก็ได้พบ ผูอ้ าวุโส ซู ซึ่ งเป็ นผูฝ้ ึ กฝนการต่อสู ร้ ะดับเจ็ดใน
ปัจจุบนั
ผลึกอัคคีโลกันต์น้ ี ได้รับการพัฒนาจนเป็ นระดับหกโดยใช้พลังงาน
ภายในจากเหล่าผูฝ้ ึ กยุทธทั้งหลาย
เมื่อตระกูลฉินไม่สามารถหาผูฝ้ ึ กยุทธขั้นสู งมาปราบปรามมันได้อีก
ต่อไป ว่าวน้อยจะกลายเป็ นเถ้าถ่านทันทีเมื่อถึงรอบการแผ่ความ
ร้อนครั้งต่อไปของมัน
โชคดีที่พวกเขาได้พบกับหวังเสี ยน
“ฉันสามารถเพิ่ม พลังงานมังกร ได้มากกว่า 40,000 แต้ม แต่มนั
น่าจะมีประโยชน์มากกว่า ถ้าฉันสามารถปรับแต่งเป็ นแก้วผลึก
มังกรได้”
หวังเสี ยน ไม่ได้กลืนกินมันเข้าไปเพราะเขาต้องการสร้างมันให้เป็ น
อาวุธพิเศษขึ้นมา
โดยพื้นฐานแล้ว มังกรศักดิ์สิทธิ์ ไม่จาํ เป็ นต้องใช้อาวุธเนื่องจาก
ร่ างกายของพวกมังกรนั้นเป็ นอาวุธที่ทรงพลังและน่ากลัวที่สุดอยู่
แล้ว
แต่อย่างไรก็ตามมีเทคนิคการปรับแต่งอาวุธของมังกรศักดิ์สิทธิ์ใน
ระบบการฝึ กฝนของราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์สาํ หรับทําแก้วผลึกมังกร
 ตอนที่ 56 งานเลีย้ งระดับสู ง
แก้วผลึกมังกรเป็ นอาวุธเฉพาะของเผ่าพันธุ์มงั กร ขึ้นอยูก่ บั คุณสมบัติ
ธาตุของพวกเขา พลังงานของมังกรแต่ละตัวจะแตกต่างกันออกไป
คุณสมบัติของแก้วผลึกมังกรอัคคีสามารถแผดเผาท้องฟ้าและเผาผลาญ
นํ้าทะเลให้แห้งเหือดได้
ในขณะที่คุณสมบัติแก้วผลึกมังกรเหมันต์สามารถเปลี่ยนโลกให้เป็ น
โลกนํ้าแข็งได้เลย
แก้วผลึกมังกรที่แข็งแกร่ งและมีพลังเพียงพอนั้นสามารถที่จะเปลี่ยน
แปลงโลกทั้งใบได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว
หวังเสี ยนมองไปที่ผลึกอัคคีที่อยูใ่ นมือของเขา เขาหยดเลือดมังกรสี
ทองหนึ่งหยด ก่อนที่จะถ่ายเทพลังงานมังกรเข้าไปในผลึกอัคคี ใน
ไม่ชา้ เขาก็รู้สึกถึงการเชื่อมต่อระหว่างกัน
หวังเสี ยน ยิม้ ออกมาจาง ๆ ด้วยการปรับเปลี่ยนมันโดยใช้เลือดมังกร
และพลังงานมังกร ผลึกอัคคีเริ่ มเปล่งประกายมีสีสนั ของตัวเองและ
มีความเปลี่ยนแปลงสภาพของมันเกิดขึ้น
มันเริ่ มเปลี่ยนกลายเป็ นแก้วผลึกมังกรไปอย่างช้า ๆ
แสงสี แดงเข้มเปล่งอุณหภูมิร้อนแรงแผดเผาออกมา ตอนนี้มนั สามารถ
เผาผลาญมนุษย์ธรรมดาให้กลายเป็ นเถ้าถ่านได้ภายในพริ บตา
เมื่อหวังเสี ยนส่ งความคิดออกไปแก้วผลึกมังกรค่อย ๆ ลอยขึ้นกลาง
อากาศ สิ่ งที่ หวังเสี ยน ต้องทําทั้งหมดคือสัง่ มันด้วยความคิดและ
แก้วผลึกมังกรจะเริ่ มเคลื่อนไหวตามอย่างรวดเร็ ว
“เยีย่ มมาก ด้วยการถ่ายทอดและเสริ มด้วยพลังงานมังกรมันจะค่อย ๆ
แข็งแกร่ งเพิ่มขึ้นอย่างเรื่ อย ๆ ในอนาคตมันคงจะเป็ นสุ ดยอดแก้ว
ผลึกมังกรที่ยงิ่ ใหญ่ที่สุดในจักรวาล ว่ะ..ฮ่าฮ่าฮ่า !”
หวังเสี ยนรู ้สึกตื่นเต้นดีใจเป็ นอย่างมากแม้วา่ ในขณะนี้มนั ยังเป็ นแค่
แก้วผลึกมังกรในขั้นเริ่ มต้น แต่ความแข็งแกร่ งของแก้วผลึกมังกรนี้
ก็น่ากลัวเป็ นอย่างมาก
อุณหภูมิความร้อนอาจจะสู งถึง 3,000-4,000 องศา
ผูช้ ายธรรมดาคนหนึ่งจะกลายเป็ นขี้เถ้าทันทีเมื่อสัมผัสกับแก้วผลึก
มังกรเพลิงโลกันต์ ในตอนนี้แม้แต่ร่างกายของฉันก็ไม่สามารถ
ต่อต้านมันได้นานมากนัก ต่อให้เป็ นผูฝ้ ึ กยุทธที่เป็ นระดับนักรบขั้น
ที่เจ็ดก็ยงั ไม่สามารถที่จะแตะต้องมันได้เลย!
หวังเสี ยน ใช้ความคิดกับตัวเอง และด้วยความคิดของเขาที่เปลี่ยนไป
อีกครั้งแก้วผลึกมังกรเพลิงโลกันต์กห็ ายเข้าไปอยูใ่ นตัวของเขาในทันที
“ยอดเยีย่ มมาก”
ความตื่นเต้นนั้นฉายชัดอยูบ่ นใบหน้าของหวังเสี ยน เมื่อเขาเห็นว่า
กวน ชูชิง ยังคงอ่านข้อมูลและทํางานอยูเ่ ขาจึงเปิ ดคอมพิวเตอร์และ
เริ่ มเล่นเกมส์แก้เบื่อ…
“เสี่ ยวเสี ยนฉันจะกลับบ้านแล้วนะ” ในตอนนี้เวลาห้าโมงเย็นแล้ว
กวน ชูชิง พูดกับ หวังเสี ยน ที่กาํ ลังนัง่ เล่นเกมส์อยูห่ น้าคอมพิวเตอร์
“คุณจะกลับตอนนี้เลยใช่ไหมเดี๋ยวผมจะไปส่ งนะ” หวังเสี ยนถอดหู
ฟังของเขาและหันมาพูดกับเธอ
“ไม่เป็ นไร ฉันยังไม่อยากอธิบายกับพ่อตอนนี้” กวน ชูชิง ส่ ายหัว
“โทรหาผมนะถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น” หวังเสี ยนพูดกับเธอ
“อืม..ได้สิ” กวน ชูชิง ยิม้ และพยักหน้าก่อนที่จะออกไป
…….
“ตอนนี้หา้ โมงกว่า ๆ แล้วฉันควรจะไปก่อนเวลาน่าจะไปถึงตอน 1
ทุ่ม”
หวังเสี ยนมองไปที่นาฬิกา จะมีงานเลี้ยงในคืนนี้ที่จดั โดย ผูอ้ าวุโส
ฉิน ที่โรงแรมระดับห้าดาวของ ผูอ้ าวุโส ซู ในคืนนี้และเขาควรที่จะ
แวะไปดูซกั หน่อย
เมื่อ กวน ชูชิง กลับไปถึงที่บา้ นพ่อและแม่ของเธอขอให้เธอเปลี่ยน
เป็ นชุดราตรี และตามพวกเขาไปงานเลี้ยงด้วยความตื่นเต้น
กวน ชูชิง รู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับพฤติกรรมของพ่อและแม่
ของเธอ
“รี บหน่อย ตระกูล ฉิน จะจัดงานเลี้ยงที่โรงแรม ซัมเมอร์ ซันอินเตอร์
เนชัน่ แนล ในคืนนี้และพวกเขาเชิญพวกเราด้วย!” พ่อของเธอพูด
อย่างกระตือรื อร้น
เมื่อพิจารณาถึงสถานะของครอบครัวของเธอในขณะนี้พวกเขาไม่มี
คุณสมบัติพอที่จะเข้าร่ วมงานเลี้ยงที่จดั โดยตระกูลฉิน อย่างไรก็ตาม
พวกเขากลับได้รับคําเชิญให้ไปร่ วมงาน ทําให้พอ่ ของ กวน ชูชิง
ตื่นเต้นดีใจและประหลาดใจไปพร้อม ๆ กัน!
ถ้าพ่อของ กวน ชูชิง สามารถทําความรู ้จกั กับเพื่อนใหม่ ๆ ในงาน
เลี้ยงหรื อสามารถสร้างความประทับใจให้กบั ตระกูล ฉิ น ได้กจ็ ะ
เป็ นเรื่ องง่ายสําหรับเขาที่จะสามารถกลับมาฟื้ นตัวได้
กวน ชูชิง เองก็ตกใจกับสิ่ งที่เธอได้ยนิ มาจากพ่อของเธอ ตระกูล
ฉิน? โรงแรมซัมเมอร์ซนั อินเตอร์เนชัน่ แนล?
สิ่ งนี้ทาํ ให้เธอหวนนึกถึงการทานมื้อเที่ยงกับ ผูอ้ าวุโส ฉิน และ ผู ้
อาวุโส ซู ที่ ซัมเมอร์ซนั รี สอร์ท ในช่วงบ่ายที่ผา่ นมา
อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คิดมากเกินไปและไม่คิดว่าเรื่ องทั้งสองเรื่ องนี้
มันจะเกี่ยวข้องกัน เธอเปลี่ยนเสื้ อผ้าเป็ นชุดราตรี และครอบครัวของ
เธอก็มุ่งหน้าไปที่ โรงแรมซัมเมอร์ซนั อินเตอร์เนชัน่ แนล พร้อมกัน
โรงแรมซัมเมอร์ซนั อินเตอร์เนชัน่ แนล เป็ นโรงแรมในเครื อของ
ตระกูล ซู แห่งเมืองเจียงเฉิง เมื่อมีคนพูดถึงตระกูล ซู วงสังคมใน
ระดับสู งมักจะเรี ยกพวกเขาว่าตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณ
ตระกูล ซู
พวกเขาอยูใ่ นอันดับที่หา้ ในการจัดอันดับของ ตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะ
การต่อสู โ้ บราณของเมืองเจียงเฉิง อย่างไรก็ตามพวกเขาอาจจะได้
เลื่อนอันดับขึ้นหนึ่งหรื อสองอันดับ เนื่องจากในขณะนี้ ผูอ้ าวุโส ซู
เหลียนเจิ้น ผูน้ าํ ของตระกูล ซู เพิ่งประสบความสําเร็ จในการบรรลุ
ระดับขั้นขึ้นมาเป็ นนักรบขั้นที่เจ็ด
สําหรับตระกูลฉินพวกเขาเป็ นมหาอํานาจทางการค้าในเมืองเจียงเฉิ ง
ทรัพย์สินและอสังหาริ มทรัพย์ของตระกูลนั้นมีอย่างมากมายมหาศาล
ตระกูลฉิ นนั้นก็เป็ นอีกตระกูลหนึ่งซึ่งมีประวัติความเป็ นมาอย่าง
ยาวนาน คนในตระกูลของพวกเขาส่ วนมากล้วนเป็ นคนที่มีอาํ นาจ
ในรัฐบาล
ทรัพย์สินของตระกูล ฉิ น มีมากกว่า 10,000 ล้าน ยิง่ ไปกว่านั้นเบื้องหลัง
ของตระกูลฉินนั้นแข็งแกร่ งมาก
ปัจจุบนั ผูน้ าํ ตระกูล ของตระกูลฉินนั้นมีสหายที่เคยร่ วมรบมาด้วยกัน
ที่ดาํ รงตําแหน่งสําคัญ ๆ ในรัฐบาล พี่ชายของผูเ้ ฒ่าฉิ นเองก็เป็ นคน
ที่มีความสามารถและทําหน้าที่ ที่สาํ คัญมากอยูใ่ นเมืองหลวง แม้วา่
จะไม่ใช่ตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณ แต่ตระกูลฉิ นก็ยงั คง
เป็ นหนึ่งในตระกูลที่แข็งแกร่ งที่สุดในเมืองเจียงเฉิ ง
แม้แต่ตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณก็ไม่กล้าที่จะรุ กรานพวก
เขา
สําหรับงานเลี้ยงที่ตระกูล ฉิ น จัดขึ้นในคืนนี้น้ นั ชนชั้นสู งอย่างน้อย
60% ของเมืองเจียงเฉิง จะต้องมาอย่างแน่นอน
เวลา 19.30 น. รถจักรยานยนต์ฮาร์เล่ย ์ คันหนึ่งได้มาถึงโรงแรม
ซัมเมอร์ซนั อินเตอร์เนชัน่ แนล ในตอนนี้มีรถยนต์หรู จอดเรี ยงราย
กันอย่างเป็ นระเบียบบริ เวณที่หน้าทางเข้าของโรงแรม
หวังเสี ยนถอดหมวกกันน็อกออกและยิม้ ขณะมองไปที่โรงแรมหรู หรา
ตรงหน้าของเขา
“โอ้โห! … ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินตระกูล ซู นั้นตํ่าเกินไปเฉพาะ
ค่าก่อสร้างโรงแรมนี้อย่างน้อยก็น่าจะหลายร้อยล้าน”
หวังเสี ยนมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน
ชั้นที่เจ็ดคือที่ที่ตระกูลฉินจะจัดงานเลี้ยงในคืนนี้และพวกเขาได้จอง
ทั้งชั้นเอาไว้หมดแล้ว
หวังเสี ยนเดินออกจากลิฟต์และตรงเข้าไปยังห้องโถงใหญ่อย่างตื่นตา
“คุณผูช้ ายครับได้โปรดแสดงบัตรเชิญของคุณด้วยครับ” เมื่อเขา
มาถึงที่ประตูทางเข้าพนักงานทั้งสองคนก็มองมาที่เขาด้วยสายตา
แปลก ๆ
“บัตรเชิญยังงั้นเหรอ?” หวังเสี ยน ยิม้ และยักไหล่เบา ๆ ตอบว่า “ผู ้
อาวุโส ฉิน กัวะฮุย บอกว่าผมสามารถเข้ามาที่งานได้โดยตรงพวก
คุณสามารถโทรหาเขาเพื่อตรวจสอบได้”
“ฉิน กัวะฮุ่ย?”
ผูน้ าํ ตระกูล ฉิน!!
พนักงานทั้งสองคนตกใจมาก หนึ่งในนั้นรี บหยิบโทรศัพท์ออกมา
เพื่อตรวจสอบทันทีหลังจากมองไปที่ หวังเสี ยน อีกครั้ง
“คุณชายหวังเชิญทางนี้เลยครับ” หลังจากที่วางสายโทรศัพท์แล้ว
พนักงานก็รีบพูดต้อนรับเขาอย่างกระตือรื อร้น
หวังเสี ยนพยักหน้าและเดินไปตามที่พนักงานต้อนรับแนะนํา
“นี่เป็ นงานเลี้ยงระดับสู งของตระกูลฉิน คุณชายท่านนี้จะไม่แต่งตัว
ตามสบายเกินไปหน่อยหรื อ?”
“ถ้าเขาสามารถเรี ยกผูน้ าํ ตระกูลฉินของเราและยืนยันได้โดยตรงกับ
ท่านเบื้องหลังของเขาจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”
พนักงานทั้งสองพูดคุยกันเสี ยงเบาเมื่อเห็น หวังเสี ยน เดินออกไป
ไกลแล้ว
แต่งตัวงั้นเหรอ?
ด้วยประสาทสัมผัสและความสามารถของเขาพัฒนาขึ้นอย่างมาก
การได้ยนิ เสี ยงในระยะนี้น้ นั ธรรมดาเป็ นอย่างยิง่ หวังเสี ยน สามารถ
ได้ยนิ บทสนทนาระหว่างพนักงานทั้งสองคนได้อย่างชัดเจน เขาเอง
ก็ค่อนข้างตกใจเหมือนกันและรี บก้มมองการแต่งตัวของเขาในทันที
ตัวเขาสวมชุดลําลองของ เวอร์ชาเช่และรองเท้าผ้าใบสี ขาวคู่หนึ่ง
หื ม? บางทีเครื่ องแต่งกายของฉันอาจจะไม่ค่อยเหมาะสมจริ ง ๆ ด้วย!
ในขณะนั้น หวังเสี ยน เห็นกลุ่มคนในห้องจัดเลี้ยงที่มาถึงก่อนหน้า
พวกผูช้ ายนั้นสวมชุดสู ทและบรรดาหญิงสาวเองก็อยูใ่ นชุดราตรี ที่
สวยงาม
เมื่อมองเข้าไปเขาก็เข้าใจระดับของงานเลี้ยงในคืนนี้ได้ทนั ที
ผูช้ ายส่ วนใหญ่มีนาฬิกาหรู หราราคาแพงที่ขอ้ มือ ส่ วนสําหรับพวก
ผูห้ ญิงนั้นพวกเธอก็สวมใส่ เครื่ องประดับหลากหลายชนิดแตกต่าง
กัน แต่ส่วนมากทุกชนิดดู ๆ แล้วคงมีราคาแพงเป็ นอย่างมาก
“ให้ตายเถอะ นี่เป็ นครั้งแรกของฉันที่มาเข้าร่ วมงานเลี้ยงระดับสู ง
แบบนี้ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่ องพวกนี้เลย!”
หวังเสี ยนนั้นไม่รู้อะไรเลยอย่างแท้จริ ง และเขาก็ไม่ได้คิดอะไร
มากมายนัก เขาคิดว่าคงเหมือนกับงานเลี้ยงในช่วงบ่ายของวันนี้ มี
แต่คนกันเองและเป็ นงานเลี้ยงง่าย ๆ ทุกคนกินเลี้ยงสังสรรค์กนั เพื่อ
แลกเปลี่ยนพูดคุยกันธรรมดาเหมือนงานเลี้ยงรุ่ นทัว่ ๆ ไป
“แต่ตอนนี้เครื่ องแต่งกายของฉันไม่ถูกต้องและเหมาะสมกับโอกาส
นี้จริ ง ๆ !”
“ช่างมันเถอะ เนื่องจากงานในคืนนี้ถูกจัดโดย ผูอ้ าวุโส ฉิ น เขารู ้อยู่
แล้วว่าฉันไม่ได้ดูหมิ่นงานของเขา”
หวังเสี ยนถอนหายใจเบา ๆ และไม่ใส่ ใจกับมันมากเกินไป เขาจึง
เดินตรงเข้าไปในงานทันที
เขานั้นยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่หลังอาหารกลางวันที่รีสอร์ท และ
ตอนนี้ตวั เขานั้นค่อนข้างที่จะหิ ว ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะตรงไป
ทางด้านที่จดั วางอาหาร
เอ๊ะ? นัน่ ชูชิง ไม่ใช่เหรอ? เมื่อ หวังเสี ยน มาถึงที่มุมหนึ่งเขาก็ตอ้ ง
ประหลาดใจเมื่อเห็นร่ างที่เขาคุน้ เคย
กวน ชูชิง นัง่ อยูก่ บั คู่สามีภรรยาพวกเขาน่าจะเป็ นเป็ นพ่อกับแม่ของ
เธอ
กวน ชูชิง ในคืนนี้น้ นั เธอสวมชุดราตรี สีดาํ และเธอยังสวมรองเท้า
ส้นสู ง แต่งหน้าอย่างสวยงามทําให้เธอดูมีเสน่ห์เป็ นอย่างมาก
หวังเสี ยน เดินเขาไปพร้อมรอยยิม้
“ชูชิง บังเอิญอะไรอย่างนี้! คุณก็อยูท่ ี่นี่ดว้ ยยังงั้นหรื อ!”
กวน ชูชิง ตกใจเล็กน้อยเมื่อเธอเห็น หวังเสี ยน หลังจากที่เธอเงยหน้า
ขึ้นมามอง เธอก็แปลกใจและถามว่า “เสี่ ยวเสี ยนทําไมคุณถึงมาที่นี่
ด้วยล่ะไหนว่าคุณจะไปที่งานเลี้ยงของผูอ้ าวุโสทั้งสองท่านนั้นล่ะ?”
กวน ชูชิง ลุกขึ้นยืนคุยกับเขา
พ่อแม่ของเธอที่อยูข่ า้ ง ๆ หันมามองด้วยความสงสัย พวกเขามองไป
ที่ หวังเสี ยน ก่อนที่จะมองไปที่ลูกสาวของพวกเขาอีกครั้ง พวกเขา
ขมวดคิ้วขึ้นมาพร้อมกันทันที
“ชูชิงเขาเป็ นใครกันล่ะลูก” พ่อของเธอขมวดคิว้ และถามขึ้นมา
การแต่งตัวแบบนี้ ในสถานที่ที่จดั งานเลี้ยงอย่างเป็ นทางการแบบนี้
ทําให้ความรู ้สึกแรกที่เขามีต่อหวังเสี ยนก็คือชายหนุ่มคนนี้ไร้มารยาท
และไม่รู้จกั กาลเทศะเป็ นอย่างยิง่
 ตอนที่ 57 พายุก่อตัวในงานเลีย้ ง.
“สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า!”
หวังเสี ยน ทักทายพ่อแม่ของ กวน ชูชิง เมื่อพวกเขาทั้งสองคนมองมา
ที่เขา ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาทั้งสองคนนี้อาจจะเป็ น พ่อตาและแม่ยาย
ของเขาในอนาคต
“ฮึ” พ่อของ กวน ชูชิง ขมวดคิว้ และมองมาที่เขาครู่ หนึ่งก่อนที่จะ
หันไปจ้องมองที่ลูกสาวของเขา
“พ่อนี่ … นี่คือเพื่อนที่มหาลัยของหนูเองค่ะ” กวน ชูชิง พูดออกมา
อย่างติด ๆ ขัด ๆ
“เพื่อนที่มหาลัย” พ่อของเธอมองไปที่ กวน ชูชิง และพยักหน้ารับ
เล็กน้อย
หวังเสี ยน ยืนสังเกตดูอยูค่ รู่ หนึ่งเพราะเขารู ้สึกได้วา่ พ่อตาในอนาคต
ของเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเขา ซักเท่าไหร่ เขาจึงมองไปที่ กวน
ชูชิง และพูดออกมา “งั้นผมนัง่ ตรงนี้นะ”
ในขณะที่เขาพูดเขาก็นงั่ ที่โซฟาข้าง ๆ กวน ชูชิง
“พ่อคะแม่คะ หนูจะคุยอยูก่ บั เพื่อนสักครู่ นะคะ”
“มานัง่ ที่นี่กบั เรา เดี๋ยวพ่อจะพาลูกไปพบกับใครบางคน” พ่อของ
กวน ชูชิง กล่าวออกมาอย่างเย็นชา
กวน ชูชิง ขมวดคิ้วของเธอแต่กเ็ ดินไปนัง่ ลงกับพวกเขาอย่างเชื่อฟัง
และยิม้ ให้ หวังเสี ยน ด้วยความขมขื่น
หวังเสี ยนส่ ายหัวเล็กน้อยและยิม้ ให้เธอ
“ชูชิงเพื่อนของลูกมาจากครอบครัวแบบไหน?” แม่ของ กวน ชูชิง
มองไปที่ หวังเสี ยน และถามด้วยความสงสัย
“เพื่อนของหนูคนนี้…” กวน ชูชิง เหลือบมองไปที่ หวังเสี ยน และ
ตอบด้วยความภาคภูมิใจ “เขาเป็ นคนที่ยอดเยีย่ มจริ ง ๆ นะแม่เขาอายุ
เท่ากับหนู แต่เขาสามารถสร้างรายได้ ได้หลายล้านหยวนแล้วนะ
หนูวา่ เขานั้นเก่ง มาก ๆ เลยล่ะ?”
“เขาทําเงินล้านตั้งแต่อายุยงั น้อยขนาดนี้เลยเหรอ?” แม่ของเธอกล่าว
ออกมาด้วยความประหลาดใจ
พ่อของ กวน ชูชิง ก็ตะลึงเช่นกัน เขามองไปที่ลูกสาวและถามว่า
“เขาทําธุรกิจอะไร”
“เขา…!” กวน ชูชิง หัวเราะเบา ๆ “พ่อคะแม่คะ ฟังหนูนะนี่เป็ นส่ วน
ที่ดีที่สุดของเขาเขามีแค่นอ้ งสาวคนเดียว แต่เขาพึ่งพาตัวเองจน
กลายเป็ นเจ้าของกิจการ พ่อกับแม่ไม่คิดว่าเขายอดเยีย่ มมากยังงั้น
เหรอ?”
“ไม่มีเบื้องหลังยังงั้นเหรอ” พ่อของเธอหยุดชัว่ ครู่ ขมวดคิ้วและถาม
ขึ้นมา
“เขาไม่มี เขาอาศัยความพยายามของตัวเองตั้งแต่ตอนที่เขายังเด็ก”
กวน ชูชิง หัวเราะขณะที่พดู
พ่อของเธอส่ ายหัวเล็กน้อย “ไม่น่าแปลกใจที่เขาเข้ามาในงานเลี้ยง
แห่งนี้ในชุดแบบนั้นฉันเดาว่าเขาคงมากับใครบางคนที่ได้รับเชิญ
แต่คน ๆ นั้นคงไม่ได้พาเขาไปพบปะและทําความรู ้จกั กับคนอื่น ๆ”
พ่อของเธอผิดหวัง ชายหนุ่มที่สามารถสร้างรายได้นบั ล้านนั้นยอด
เยีย่ มมาก แต่หากไม่มีการสนับสนุนหรื อภูมิหลังที่ดีความสําเร็ จของ
เขาจะถูก จํากัด ลงอย่างมาก
เมื่อเขาเห็นหวังเสี ยนเดินหยิบอาหารและเริ่ มกินก่อนที่เจ้าของงาน
จะเข้ามาเขาก็ยงิ่ ส่ ายหัว
เมื่อเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของพ่อเธอ กวน ชูชิง ก็ไม่เข้าใจว่า
ทําไมพ่อของเธอถึงทําหน้าอย่างนั้น
“ผูอ้ าํ นวยการหวูอ่ ยูท่ ี่นี่ดว้ ยไปกันเถอะชูชิง”
พ่อของเธอเหลือบไปที่หอ้ งโถงและเห็นร่ างที่คุน้ เคยเดินเข้ามา เขา
รี บลุกขึ้นและบอกคนในครอบครัวทันที
กวน ชูชิง ตามมาข้างหลังอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“พ่อตาในอนาคตของฉันดูเหมือนจะมีปัญหากับฉัน!” เมื่อ หวัง
เสี ยน รู ้วา่ พ่อแม่ของ กวน ชูชิง ไม่แม้แต่จะมองมาที่เขา เขาก็หยิบ
ผลไม้ข้ ึนมาและเริ่ มกินมัน จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ข้ ึนมาและ
โทรหา ซู จิง ถามว่าเขาจะมาที่นี่เมื่อไหร่ เพราะตัวเขาเริ่ มจะเบื่อแล้ว
เพี๊ยะ!
ทันใดนั้นก็มีเสี ยงตบดังขึ้นมาอย่างกะทันหันในห้องจัดงานเลี้ยง
ทุกคนตกใจรวมทั้งหวังเสี ยนด้วย
หวังเสี ยนกําลังเล่นโทรศัพท์ของเขาอยูแ่ ต่เมื่อเขาหันไปมอง เขาก็ลุก
ขึ้นยืนด้วยสี หน้าที่เคร่ งขรึ ม
ที่ตรงกลางห้องบอลรู ม กวน ชูชิงยกมือปิ ดใบหน้าของเธอและก้ม
หน้าของเธอลงขณะที่พอ่ ของเธอยืนอยูท่ ี่นนั่ แสดงสี หน้าที่กาํ ลัง
โกรธเป็ นอย่างมาก
ถัดจากพวกเขามีชายวัยกลางคนสองสามคนยืนดูอยูใ่ กล้ ๆ และ
แสดงสี หน้าที่เย็นชา
พ่อของ กวน ชูชิง เดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าที่เคร่ งเครี ยด
“ประธานหวู,่ ประธานกง, ปรมาจารย์ไป๋ , ผูอ้ าํ นวยการ ซ่ง ผมขอโทษ
ผมไม่คิดว่าเธอจะทําตัวแบบนั้นมันเป็ นความผิดของผมเองที่ไม่รู้จกั
สัง่ สอนเธอให้ดี”
หวังเสี ยนเดินมาถึงที่กลางห้องบอลรู มขณะที่เขามองดู กวน ชิเฉิง
ก้มหัวขอโทษคนพวกนั้นด้วยความกลัว
“คุณคิดว่าจะจัดการเรื่ องนี้ดว้ ยการลงโทษเพียงแค่ตบลูกของตัวเอง
ได้ยงั งั้นเหรอ ลูกชายของฉันยังนอนอยูใ่ นโรงพยาบาลแขนขาของ
เขานั้นหักและยังโดนซ้อมขนาดนั้นอีก!” ประธานหวูจ่ อ้ งมอง กวน
ชิเฉิง อย่างเคียดแค้น
เมื่อเขารู ้วา่ ลูกชายของเขาถูกส่ งเข้าโรงพยาบาลในช่วงบ่ายเขาตกใจ
อย่างมาก เขารี บตรงไปที่โรงพยาบาลในทันที หมอบอกว่าแขนขวา
และขาขวาของลูกชายเขาหัก จะต้องใช้เวลาสามถึงสี่ เดือนในการพัก
รักษาตัว
เขาโกรธอย่างมากเมื่อรู ้วา่ ลูกชายของเขาถูกซ้อม เขารู ้จากลูกชาย
ของเขาว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะ กวน ชูชิง และแฟนของเธอ
มันทําให้เขาโมโหอย่างที่สุด เขารี บส่ งคนไปตรวจสอบรายละเอียด
ทันทีโดยเฉพาะเจาะจงไปที่คนที่ทาํ ร้ายและทุบตีลูกชายของเขา
แต่ กวน ชิเฉิง ยังคงหน้าหนาและยังเข้ามาเพื่อจะทักทายเขาอีกมัน
เหมือนเป็ นการหยามนํ้าหน้ากัน ถ้านี่ไม่ใช่อยูภ่ ายในงานของตระกูล
ฉิน เขาอาจจะจัดการคนพวกนี้ไปแล้ว
ชายวัยกลางคนที่เหลืออีกสามคนก็มีความรู ้สึกไม่ต่างกัน ขณะที่
พวกเขายืนจ้องมอง กวน ชิเฉิง ด้วยสายตาที่เย็นชา
กวน ชิเฉิง รู ้สึกหวาดกลัวมาก เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าลูกสาว
ของเขาจะสร้างปั ญหาให้เขาเช่นนี้ เขายืนสัน่ สะท้านและทําอะไรไม่
ถูก
“ชูชิง!”
หวังเสี ยนเดินเข้าไปและเรี ยกชื่อเธอเบา ๆ ทันทีที่เขาเห็น กวน ชูชิง
จับใบหน้าตัวเองอยู่ เขาก็ยนื่ มือออกมาช้า ๆ และลูบไปที่แก้มของ
เธอเบา ๆ
“เสี่ ยวเสี ยน!” นํ้าตาหยดลงบนมือของเขา กวน ชูชิง เงยหน้าของเธอ
ขึ้นมาพร้อมกับนํ้าตาที่ไหลลงมาเปื้ อนแก้มทั้งสองข้าง
“ไม่เป็ นไรแล้วนะ ผมอยูท่ ี่นี่แล้ว”
หวังเสี ยนลูบใบหน้าของเธอขณะเดียวกันหัวใจของเขาก็เจ็บปวด
อย่างมาก เขาใช้พลังมังกรเพือ่ รักษาเธอทําให้แก้มของเธอหายบวมชํ้า
“แกเป็ นใครออกไปให้พน้ !” กวน ชิเฉิ ง มองไปที่ หวังเสี ยน ก่อนที่
เขาจะจ้องมองไปที่ กวน ชูชิง ตัวของเขาสัน่ ด้วยความโมโห
“ฉันเลี้ยงดูแกมาอย่างยากลําบาก มันไม่เป็ นอะไรถ้าแกไม่ได้ทาํ ทุก
อย่างที่ฉนั หวังเอาไว้ แต่แกกลับมาสร้างปั ญหาอย่างนี้ ฉันขอบอก
ตรงนี้เลยว่าฉันไม่มีลูกสาวอย่างแกอีกต่อไป…”
หวังเสี ยนมองไปที่ กวน ชิเฉิง และขมวดคิ้วขึ้นมา จากนั้นเขาก็หนั
ไปมองชายวัยกลางคนทั้งสี่ คน เขายิม้ และพูดขึ้นมาว่า “ผมเป็ นคน
ซ้อมลูกชายของพวกคุณเองล่ะ”
“อะไรนะ?” ก่อนที่ชายวัยกลางคนทั้งสี่ คนจะได้พดู อะไร กวน ชิเฉิง
ก็จอ้ งไปที่หวังเสี ยนและพูดเสี ยงดัง “แกเป็ นคนที่ทุบตีลูกชายของ
พวกเขายังงั้นเหรอ!!”
“ใช่ครับลุง มันเป็ นผมเองที่ทาํ และมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ ชูชิง
เลย” หวังเสี ยน หันมองไปที่ กวน ชิเฉิง และพยักหน้า
“ดีมากที่แกยอมรับออกมา แกนี่มนั เป็ นคนเลวจริ ง ๆ แกกล้าทุบตีทาํ
ร้ายลูกชายของพวกเขาได้ยงั ไง” กวน ชิเฉิง ชี้ไปที่ หวังเสี ยน ด้วย
ใบหน้าที่น่ากลัว “แกมันก็แค่ไอ้เด็กป่ าเถื่อนที่ไร้มารยาท”
กวน ชิเฉิง พูดต่อในขณะที่เขาหันไปมองไปที่ชายวัยกลางคนทั้งสี่
“ปรมาจารย์ ไป๋ ประธานหวู่ ประธานกง และผูอ้ าํ นวยการซ่ง มัน
เป็ นความผิดของเขาทั้งหมดและมันไม่เกี่ยวข้องกับผมเลย”
เมื่อเห็น กวน ชิเฉิง ชี้นิ้วมาที่ตวั เอง หวังเสี ยน ก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น
“ลูกสาวของนายเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่ องนี้ดว้ ยเช่นกัน”
ปรมาจารย์ไป๋ ซาน มองไปที่ กวน ชิเฉิง และพูดด้วยนํ้าเสี ยงที่เย็นชา
จากนั้นเขาก็หนั ไปมองที่หวังเสี ยน “แกกล้าทําร้ายลูกชายของฉันได้
ยังไงแกนี่มนั ช่างกล้าซะจริ ง ๆ !”
“แกหักแขนและขาของลูกชายฉัน ดีมากฉันจะทําให้แกเจ็บและหัก
กระดูกแกมากกว่าลูกของฉัน 10 เท่าเลยทีเดียว” ประธานหวู่ จ้อง
มองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ….
 ตอนที่ 58 เริ่มยุ่งเหยิง
ทุกคนในห้องจัดเลี้ยงถูกดึงดูดสายตาด้วยเหตุการณ์ความวุน่ วายที่
เกิดขึ้น พวกเขารวมตัวกันมามุงดูอย่างอยากรู ้อยากเห็น
หวังเสี ยน มองไปที่ ปรมาจารย์ไป๋ ประธานหวู่ ประธานกง และ
ผูอ้ าํ นวยการซ่ง อย่างเฉยเมยและพูดด้วยนํ้าเสี ยงเรี ยบ ๆ ว่า “ผม
เอาชนะและก็ทุบตีพวกเขาไปแล้วพวกคุณต้องการอะไร?”
“แกนี่มนั ช่างหยิง่ ผยองอวดดีซะจริ ง ๆ ที่กล้าพูดออกมาว่าเอาชนะ
พวกเขาได้ แล้วแกคิดว่าผลลัพธ์ของแกจะเป็ นยังไงล่ะ หลังจากที่แก
บอกว่าแกเอาชนะลูกชายของปรมาจารย์ไป๋ ซานได้”
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยนื ดูอยูพ่ ดู จาเยาะเย้ย หวังเสี ยน เมื่อเขาได้ยนิ
คําพูดของ หวังเสี ยน
“ต้องการอะไรยังงั้นหรื อ? นัน่ เป็ นคําถามที่ดีมาก! นัน่ เป็ นคําถามที่ดี
จริ ง ๆ !”
ปรมาจารย์ไป๋ ซาน มองไปที่หวังเสี ยน ที่ยงั คงยืนอยูอ่ ย่างหยิง่ ผยอง
และหัวเราะเยาะออกมา
“ตอนนี้พวกเราอยูท่ ี่งานเลี้ยงของตระกูล ฉิ น ดังนั้นฉันจะยังไม่ทาํ
อะไรแกในตอนนี้ แต่เมื่องานเลี้ยงจบลงฉันจะทําให้แกรู ้สึกว่าความ
ตายนั้นมันสบายกว่าการมีชีวติ ”
“ไอ้หนูฉนั ไม่สนใจหรอกว่าแกจะมีคนแบบไหนที่สนับสนุนและอยู่
เบื้องหลังแก วันนี้ฉนั จะทําให้แกได้สมั ผัสกับสิ่ งที่เลวร้ายยิง่ กว่า
ความตายเอง!” ประธานหวู่ จ้องมองไปที่ หวังเสี ยน อย่างอาฆาต
“วันนี้ฉนั สงสัยว่าใครเป็ นคนพาไอ้เด็กคนนี้มา ดูที่การแต่งตัวของ
มันก็รู้แล้วว่ามันไม่ให้เกียรติ คนตระกูล ฉินเลย คนแบบนี้เข้ามาได้
อย่างไร แต่ไม่วา่ ยังไงก็ตาม ฉันเองก็ไม่สนหรอกว่ามันจะเป็ นใครที่
ให้แกเข้ามา ยังไงวันนี้แกก็ตอ้ งจ่ายราคาสําหรับสิ่ งที่แกได้ทาํ เอาไว้!”
ผูอ้ าํ นวยการ ซ่งคํารามใส่ หวังเสี ยน
“ใครจะคาดคิดว่าเด็กคนนี้จะบ้าคลัง่ ถึงขนาดทําร้ายพวกลูกชายของ
อาจารย์ ไป๋ ซาน ประธานกง ผูอ้ าํ นวยการซ่ง และประธานหวู่ ฉันว่า
เขาคงต้องอยากที่จะตายจริ ง ๆ”
“ใช่แล้วดูการใส่ เสื้ อผ้าของเขาสิ ชุดลําลองแบบนี้ยงั กล้าที่จะใส่ มา
ร่ วมงานเลี้ยงระดับสู งของตระกูลฉิ นอีกการอบรมเลี้ยงดูของเขาที่
บ้านนั้นต้องแย่มากจริ ง ๆ !”
“เขานั้นสมควรตายอย่างแท้จริ งเลยล่ะ ถึงแม้วา่ คนทั้งสี่ ตระกูลจะทํา
ให้เขาพิการ แต่แค่น้ นั ก็ถือว่าเมตตามากอย่างที่สุดแล้ว
ฝูงชนเริ่ มวิพากษ์วจิ ารณ์หวังเสี ยนในแง่ร้ายมากขึ้น จากการกระทํา
และการแต่งตัวของเขา ที่บ่งบอกเป็ นอย่างดีวา่ เขาเป็ นคนระดับล่าง
และไม่น่าจะมีคนคอยหนุนหลังที่ยงิ่ ใหญ่อะไร
“เขาใส่ ชุดแบบนี้มาร่ วมงานเลี้ยงนี้ได้ยงั ไงฉันคิดว่าพวกเราควรจะ
โยนเขาออกไปจากงานเลี้ยงนี้ซะ” ชายหนุ่มที่พดู ในก่อนหน้านี้
กล่าวขึ้นมากับหวังเสี ยน อีกครั้ง
“หุบปากซะ!”
หวังเสี ยนยิม้ เยาะขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยนิ คําวิจารณ์ของฝูงชนและกลุ่ม
คนที่หยิง่ ผยองจากทั้งสี่ ตระกูล
“แกคิดว่าแกเป็ นใครกัน หา ไอ้บดั ซบบังอาจที่จะมาบอกให้ฉนั หุบ
ปาก?”
ชายหนุ่มคนนั้นตะโกนใส่ หวังเสี ยน ทันทีที่ หวังเสี ยน พูดจบประโยค
เขาเดินไปที่ดา้ นข้างของปรมาจารย์ ไป๋ ซาน และกล่าวว่า “ปรมาจารย์
ไป๋ ซาน ไอ้เด็กคนนี้มนั อวดดีจริ ง ๆ หลังจากที่มนั เอาชนะ ซิ่วหมิง
ลงได้ท่านปรมาจารย์ ไป๋ ซานสมควรให้มนั ได้รู้ผลของการที่มนั ได้
ทําลงไปในวันนี้ดว้ ยเถอะ”
“มันหยิง่ และอวดดีจริ ง ๆ นัน่ แหละเป็ นเวลานานแล้วที่ฉนั ไม่ได้
เห็นชายหนุ่มที่หยิง่ ยโสเช่นนี้”
ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน จ้องมองไปที่ หวังเสี ยน อย่างสมเพช
“ขออนุญาตนะคะ ทุกคน”
ทันใดนั้นเสี ยงอันไพเราะและใสกังวานแต่ผสมกับความเยือกเย็นก็
ดังขึ้นออกมาจากหน้าประตูทางเข้า หลังจากนั้นก็มีสาวสวยปาน
นางฟ้าเดินเข้ามา
เธอคนนี้น้ นั อยูใ่ นชุดสี แดงสดใสแต่งหน้าบาง ๆ ดูสวยงามจับตา แต่
เมื่อมองโดยรวมแล้วเธอให้ความรู ้สึกที่สูงส่ งหนาวเย็นทําให้คนอื่น ๆ
รู ้สึกต้อยตํ่าจนไม่อยากเข้าใกล้มากเกินไป
หน้าประตูทางเข้า เธอดึงดูดทุกความสนใจ สายตาของผูค้ นจํานวน
มากมองไปที่เธอในทันที ชายหนุ่มหลาย ๆ คนมองไปที่รูปร่ าง
หน้าตาของเธอด้วยสายตาที่ลุกวาวและเร่ าร้อน
ดวงตาของชายหนุ่มที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน สว่างขึ้นมา
และเขาก็จอ้ งมองค้างไปที่เธอเหมือนรู ปปั้น
“ลูกสาวคนโตของตระกูล หลาน หลาน ชิงเยว่”
“เธอเป็ นทายาทผูส้ ื บทอดในอนาคตของตระกูล หลาน หลาน ชิงเยว่
คนที่อยูข่ า้ ง ๆ เธอคือผูจ้ ดั การทัว่ ไปของ ตระกูล หลาน นัน่ คือ หลาน
กงเหวิน แล้วเขายังเป็ นลุงของ หลาน ชิงเยว่ อีกด้วย”
“ทายาทในอนาคตของบริ ษทั เครื่ องประดับทะเลคราม หลาน ชิงเยว่
พวกเขาเป็ น บริ ษทั จดทะเบียนที่แข็งแกร่ งที่สุดในเมืองเจียงเฉิ งและ
ถือได้วา่ เป็ นผูน้ าํ ในอุตสาหกรรมอัญมณี ของประเทศเลยก็วา่ ได้”
บางคนเมื่อได้เห็น หลาน ชิงเยว่ จึงอุทานขึ้นมาเบา ๆ
“สวัสดีค่ะคุณลุง เพื่อนของฉันเป็ นฝ่ ายผิดเองสําหรับในเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้นนี้ฉนั อยากจะขออภัยแทนตัวเขาด้วยนะคะ”
หลาน ชิงเยว่ มองไปที่ หวังเสี ยน และสายตาที่เย็นชาของเธอนั้นก็
กะพริ บเบา ๆ ให้เขาชัว่ ขณะหนึ่ง เธอเดินไปที่ดา้ นข้างของเขาและ
มองไปที่ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน และคนอื่น ๆ ในกลุ่ม
“อะไรกันทําไม หลาน ชิงเยว่ ถึงพยายามปกป้องเด็กคนนั้นล่ะ?”
“เป็ นไปได้ไหมที่เด็กคนนี้จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกบั คนตระกูลหลาน”
กลุ่มฝูงชนโดยรอบต่างประหลาดใจ บางคนก็มองไปที่ หลาน ชิงเยว่
ด้วยความตกใจ
หวังเสี ยน ก็มองไปที่ หลาน ชิงเยว่ ด้วยความสับสนเช่นกัน เขาไม่
คาดคิดว่าจะได้พบเธอในสถานที่แห่งนี้และไม่คาดคิดว่าเธอจะเข้า
มาช่วยเขา
หลาน ชิงเยว่ หันหน้าไปทางเขาและยิม้ ให้ หวังเสี ยน และก็พดู
ขึ้นมาว่า “ช่างเป็ นเรื่ องบังเอิญจังเลยนะ!”
รอยยิม้ นี้มนั ช่างสวยงามราวกับดอกไม้นบั ร้อย ๆ ที่ผลิบานในเวลา
เดียวกัน หลาน ชิงเยว่ ที่เคยดูเย็นชากลับมีเสน่ห์อย่างที่ไม่สามารถ
อธิบายได้
“ขอบคุณนะ!” หวังเสี ยน แสดงความขอบคุณ หลาน ชิงเยว่ เมื่อนึก
ถึงว่าเขาเคยปฏิเสธคําเชิญของเธอที่ให้ไปทานอาหารสองครั้งติดกัน
จู่ ๆ เขาก็รู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อย
หลาน ชิงเยว่ ยิม้ และพยักหน้า เธอหันมาสนใจปรมาจารย์ไป๋ ,
ประธานหวู,่ ประธานกง และ ผูอ้ าํ นวยการซ่ง “เรี ยนคุณลุงได้โปรด
มองข้ามเหตุการณ์น้ ีไปด้วยเถอะค่ะเพือ่ ความสัมพันธ์ในวันข้างหน้า”
เมื่อประธานหวู่ ประธานกง และคณะได้เห็น หลาน ชิงเยว่ การ
แสดงออกของพวกเขาก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน
บริ ษทั เครื่ องประดับทะเลคราม เป็ น บริ ษทั ขนาดใหญ่ที่มีมูลค่า
ตลาดมากกว่า 10,000 ล้าน มากกว่าทรัพย์สินของพวกเขาสิ บเท่า
แม้วา่ ทั้งสี่ ตระกูลจะนําทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขามารวมเข้าด้วย
กัน แต่พวกเขาก็ยงั ไม่สามารถเปรี ยบเทียบได้กบั บริ ษทั เครื่ องประดับ
ทะเลคราม
คนเดียวที่ยงั ไม่สนใจคือ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน เนื่องจากตระกูล ไป๋
เป็ นตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณและไม่สามารถที่จะวัดได้
โดยตรงโดยใช้มูลค่าทรัพย์สินและภูมิหลังทัว่ ๆ ไปได้
อย่างไรก็ตามปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ก็ยงั คงต้องเกรงใจกันอยูบ่ า้ ง
ท้ายที่สุดแล้วตระกูลที่มีมูลค่ากว่า 10,000 ล้านจะต้องมีภูมิหลังที่
ซับซ้อนและเชื่อมโยงกันอย่างกว้างขวาง เมื่อเงินของคน ๆ หนึ่งมี
จํานวนที่สูงมากก็อาจถูกมองว่าเป็ นจุดแข็งของคน ๆ หนึ่งได้เช่นกัน
“คุณหลาน เพื่อนคนนี้ของคุณทําให้แขนและขาของลูกชายฉันหัก
และต้องพักฟื้ นเป็ นเวลานาน คุณไม่มีเหตุผลที่จะขอให้ฉนั ปล่อย
เรื่ องนี้ไปได้!”
ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน จ้องไปที่ หลาน ชิงเยว่ แต่ดวงตาของเขาก็มีท่าที
ที่อ่อนลงเล็กน้อย
“ถูกต้องครับคุณหลานลูกชายของผมพิการเพราะเขา ถ้าปล่อยไป
แบบนี้ใครจะมาแสดงความเคารพและนับถือต่อเราอีกในอนาคต”
ประธานหวูก่ ล่าวเสริ มด้วยใบหน้าที่เคร่ งขรึ ม
“ท่านลุง หลาน ชิงเยว่ ยินดีที่จะชดเชยการบาดเจ็บของลูกชายที่รัก
ของพวกคุณได้โปรดอย่าติดตามเอาความเรื่ องนี้อีกต่อไปเลยนึกเสี ย
ว่าเห็นแก่หน้าของฉันเถอะ” หลาน ชิงเยว่ กล่าวด้วยท่าทางที่มุ่งมัน่
คําพูดของ หลาน ชิงเยว่ ทําให้บรรยากาศโดยรอบแข็งตัวขึ้น
และทําให้ชายหนุ่มจํานวนมากในฝูงชนเต็มไปด้วยความอิจฉา
เด็กผูช้ ายคนนี้ไม่สมควรได้รับสิ่ งดี ๆ เหล่านี้เลย!
การแสดงออกของ กวน ชิเฉิง ก็เปลี่ยนไปเช่นกันเขามองไปด้วย
ความที่ไม่อยากจะเชื่อ
ประธาน หวู,่ ประธาน กง, ผูอ้ าํ นวยการ ซ่ง และ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน
มีสีหน้าที่ดูไม่ดี พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าลูกสาวคนโตของ ตระกูล
หลาน จะยืนกรานในเรื่ องนี้โดยไม่สนใจโอกาสที่จะทําให้พวกเขา
ขุ่นเคืองเพื่อปกป้องชายหนุ่มคนนี้ สิ่ งนี้ทาํ ให้พวกเขารู ้สึกอึดอัดและ
อับอายมากจากสถานการณ์แบบนี้
“มีอะไรกันงั้นเหรอ?”
อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเองมีเสี ยงที่ไม่คาดคิดดังขึ้นมา ชายวัย
กลางคนเดินมาจากบริ เวณด้านในของห้องจัดเลี้ยงและมองไปยัง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างอยากรู ้อยากเห็น
ทุกคนแปลกใจและหันกลับไปมอง พวกเขาทั้งหมดเห็นชายวัย
กลางคนถือแอปเปิ้ ลในมือกินมันขณะกําลังเดินเข้ามา
“คุณชายรองฉิน!”
“คุณชายรองฉิ น!”
บางคนในฝูงชนทักทายชายวัยกลางคน คนนี้ข้ ึน ทันที
คุณชายรองฉิ น คนนี้ดูซีดเซียวเล็กน้อยและมีถุงใต้ตาที่ดาํ คลํ้า
นอกจากนี้เขายังดูเหมือนชายเจ้าสําราญเป็ นอย่างมาก
เมื่อกลุ่มคนเห็นท่าทางของเขาพวกเขาไม่ได้พดู อะไรมากนัก แต่
พวกเขาทักทาย “คุณชายรองฉิน” ด้วยความเคารพ
นี่เป็ นเพราะเขาเป็ นลูกชายคนที่สองของ ผูอ้ าวุโส ฉิน หรื อถ้าเรี ยก
ให้ถูกต้องก็คือเขาเป็ นลูกบุญธรรม
ผูเ้ ฒ่าฉินมีบุตรชายสองคน ลูกชายคนที่สองเป็ นบุตรบุญธรรมและ
เป็ นบุตรชายของสหายในสงครามของ ผูเ้ ฒ่าฉิน หลังจากเพื่อนร่ วม
สงครามของเขาจากไปแล้วเขาก็ขอให้ ผูเ้ ฒ่าฉิ น ดูแลลูกชายของเขา
แทน ผูเ้ ฒ่าฉิ นพาเขาเข้ามาและรับเขาเป็ นบุตรชายบุญธรรมของเขา
ทันที อย่างไรก็ตามบุตรบุญธรรมคนนี้หยิง่ และอวดดีต้ งั แต่ยงั เด็ก
และมีปัญหามากมายในเมืองเจียงเฉิง เขาถึงกับเคยทําให้คนบางคน
เสี ยชีวติ มาแล้ว แม้จะอายุเกือบสี่ สิบ แต่เขาก็ยงั ไม่แต่งงานและไม่มี
ลูก มีข่าวลือว่าเขาเป็ นคนมีรสนิยมแปลก ๆ และผูเ้ ฒ่าฉิ นก็ไม่ค่อย
ชอบเขาซักเท่าไหร่
แม้จะเป็ นเช่นนั้น ผูเ้ ฒ่าฉิน ก็ให้ความสําคัญกับความสัมพันธ์เก่า
ก่อนของเพื่อนของเขา และทําเป็ นมองข้ามการกระทําของบุตรบุญ
ธรรมคนนี้ไปซะ
แม้วา่ เขาจะเป็ นบุตรบุญธรรม แต่เขาก็ยงั คงเป็ นเจ้านายคนที่สองใน
ตระกูลฉิ น ไม่วา่ เขาจะไร้ประโยชน์แค่ไหน แต่เขาก็ยงั สู งส่ งกว่าคน
อื่น ๆ เพราะตัวตนของเขาเป็ นที่รู้จกั ของทุก ๆ คน
“คุณชายรอง” ปรมาจารย์ไป๋ ซาน ร้องเรี ยก คุณชายรองฉินทันทีเมื่อ
เห็นเขา ครอบครัว ไป๋ นั้นด้อยกว่าตระกูล ซู และยังอยูต่ ่าํ กว่าตระกูล
ฉิน อีกด้วย เมื่อ ปรมาจารย์ไป๋ ซาน เห็น คุณชายรองฉิ น เขาก็ยงั ต้อง
ทักทายอย่างสุ ภาพ
ยิง่ ไปกว่านั้น ปรมาจารย์ไป๋ ซาน มีความสัมพันธ์ที่ดีกบั คุณชายรอง
ฉินอยูเ่ สมอ
“มีอะไรเหรอ ปรมาจารย์ไป๋ ซาน” คุณชายรองฉิน ถามปรมาจารย์ไป๋
ซาน ก่อนจะกัดแอปเปิ้ ลของเขาต่อ
“คุณชายรองฉิ น ได้โปรดเป็ นผูต้ ดั สิ นให้ความเป็ นธรรมกับเราใน
เรื่ องนี้ดว้ ย” ปรมาจารย์ไป๋ ซาน อธิบายสถานการณ์ท้ งั หมดให้ คุณชาย
รองฉิน ฟัง
คุณชายรองฉิ น มองไปข้างหน้าและสายตาของเขาก็มองไปที่ หวัง
เสี ยน และ หลาน ชิงเยว่
“โอ้..หลานสาว ชิงเยว่ จะดีกว่าถ้าคุณอยูห่ ่างจากเด็กคนนี้ เขาคนนี้
สมควรได้รับโทษฐานที่ไปหักแขนและขาของผูอ้ ื่น ยังไงเขาก็ตอ้ ง
ชดใช้ความผิด”
แซ่ด ๆ ๆ !
เมื่อได้ยนิ คําพูดคุณชายรองฉิน เสี ยงพูดคุยของกลุ่มคนในงานก็ดงั
ขึ้น
“ตั้งแต่คุณชายรองฉิน พูดไปแบบนั้นตอนนี้มนั ก็ไม่มีความหมาย
อะไรอีกแล้วล่ะ แม้วา่ หลาน ชิงเยว่ จะพูดแทนให้ขนาดไหนก็ตาม
เด็กคนนี้กค็ งจะจบสิ้ นลงแล้วล่ะ”
 ตอนที่ 59 ไปถาม ฉิน กัวะฮุ่ย
เหตุการณ์ในงานเลี้ยงเปลี่ยนไปอีกครั้ง เมื่อทุกคนกําลังคิดว่า หลาน
ชิงเยว่ สามารถปกป้องเด็กหนุ่มคนนี้ได้ แต่ในขณะนั้นเอง คุณชาย
รองฉิน ก็เข้ามาหยุดไว้
คุณชายรองฉิน เป็ นลูกชายบุญธรรมของ ผูอ้ าวุโส ฉิ น แม้วา่ เขาจะ
ไม่ใช่ลูกชายจริ ง ๆ ของผูอ้ าวุโส ฉิ น แต่สถานะของเขาก็สูงพอที่จะ
ยับยั้ง หลาน ชิงเยว่ ซึ่งเธอยังไม่ได้สืบทอดและเป็ นผูน้ าํ ของบริ ษทั
เครื่ องประดับทะเลครามอย่างเต็มตัว
หลาน ชิงเยว่ ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยนิ สิ่ งที่ คุณชายรองฉิน พูด
คุณชายรองฉิน มองดูและสังเกตหวังเสี ยนตั้งแต่หวั จรดเท้า จากนั้น
เขาก็ทิ้งแกนแอปเปิ้ ลในมือลงถังขยะ
“ไอ้เด็กน้อยแกมันอวดดีและยังไร้มารยาทมาก ใส่ ชุดอย่างนี้ยงั กล้า
เข้ามาในพื้นที่จดั งานเลี้ยงของตระกูลฉินอีก สงสัยไม่มีใครสัง่ สอน”
“คุณชายรองฉิ นเขาเป็ นเพื่อนของฉันฉันหวังว่าคุณจะปล่อยเขาสัก
ครั้งนึกว่าเห็นแก่หน้าฉันเถอะค่ะ” หลาน ชิงเยว่ กล่าวกับ คุณชาย
รองฉิน ด้วยท่าทางที่จริ งจัง
“ชิงเยว่ คนเรามันต้องมีเหตุผล เพื่อนคนนี้ของคุณควรได้รับในสิ่ งที่
เขานั้นกระทํา เนื่องจากเขาหักแขนและขาของคนอื่นคุณก็ไม่ควรจะ
เอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่ องนี้” คุณชายรองฉิน พูดในเชิงแนะนํา
และยิม้ ให้กบั หลาน ชิงเยว่
“ชิงเยว่..!!” ชายวัยกลางคนที่อยูด่ า้ นข้าง หลาน ชิงเยว่ ดึงแขนเธอและ
ส่ ายหัว “เนื่องจากคุณชายรองฉินมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่ องนี้แล้ว เธอ
ควรจะปล่อยเรื่ องนี้ไปจะดีกว่า เธอไม่มีอาํ นาจมากพอที่จะควบคุม
เรื่ องนี้ได้อีกต่อไป”
“ไม่มีทางเด็ดขาดค่ะคุณลุง! เขาเป็ นเพื่อนของหนู!” หลาน ชิงเยว่
กัดฟันและมองไปที่ลุงของเธอด้วยความมุ่งมัน่
ชายวัยกลางคนส่ ายหัวอีกครั้ง “ชิงเยว่ อย่าประมาทเธอต้องเผือ่ ความคิด
ไว้สาํ หรับ ตระกูล หลาน ของเราด้วยหากไม่มีคุณชายรองฉิ น เกี่ยวข้อง
ในเรื่ องนี้ดว้ ยเราสามารถช่วยได้ แต่ …”
ชายวัยกลางคนส่ ายหัว เขาไม่เข้าใจว่าทําไมหลานสาวของเขาถึงยืน
กรานที่จะช่วยเหลือชายหนุ่มคนนี้ ถ้าคุณชายรองฉินไม่เกี่ยวข้องก็
ไม่สาํ คัญเลยเนื่องจากตระกูลหลานสามารถจัดการกับเรื่ องนี้ได้อย่าง
แน่นอน
แต่ตระกูลฉิ นเป็ นตระกูลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองเจียงเฉิ ง
ใบหน้าของ หลาน ชิงเยว่ ดูไม่ดีเป็ นอย่างมากในตอนนี้ เธอมองไป
ที่หวังเสี ยนอย่างเป็ นห่วง
“เรื่ องนี้มนั ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยมันเป็ นเพราะตัวฉันเอง!”
ทันใดนั้น กวน ชูชิง ก็กา้ วออกมายืนอยูข่ า้ งหน้าของ หวังเสี ยน ถึงแม้
ตัวของเธอจะสัน่ ขณะที่เธอก้าวไปข้างหน้า แต่น้ าํ เสี ยงและสายตา
ของเธอก็มุ่งมัน่ เด็ดเดี่ยว
“ไม่ใช่ ! เรื่ องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะไอ้เด็กคนนั้นและมันไม่มีส่วน
เกี่ยวข้องใด ๆ กับตระกูล กวน เลย กวน ชูชิง!!..นังลูกไม่รักดี!!..ฉัน
ไม่น่าจะมีลูกสาวเลว ๆ แบบแกเลย” กวน ชิเฉิง ตัวสัน่ ด้วยความโกรธ
ขณะที่เขาตะคอกไปทาง กวน ชูชิง
“ผมเป็ นคนทําร้ายพวกเขาเอง คุณไม่ได้ทาํ อะไรเลยนะ กวน ชูชิง
ให้ผมจัดการเองเถอะ” หวังเสี ยน รู ้สึกดีเป็ นอย่างมากเมื่อ หลาน ชิง
เยว่ ยืน่ มือเข้ามาช่วยเหลือเขาและ กวน ชูชิง ยังเข้ามายืนขวางอยูท่ ี่
ข้างหน้าเพื่อปกป้องเขา
เขาค่อย ๆ เดินไปที่กลางห้องบอลรู มและกวาดสายตามองไปยัง
คุณชายรองฉิ น ปรมาจารย์ไป๋ ซาน และคนอื่น ๆ ด้วยนํ้าเสี ยงที่เย็น
ชา เขาพูดอีกครั้งว่า “ผมได้ทาํ ในสิ่ งที่สมควรทําไปแล้ว ถ้าเหตุการณ์
แบบนั้นเกิดขึ้นอีกครั้งมันจะไม่จบง่าย ๆ เหมือนกับครั้งนั้นอย่าง
แน่นอน”
“ไอ้เด็กอวดดี หลังจากที่แกเดินออกจากประตูน้ ีไป ในวันนี้ฉนั จะทํา
ให้แกอยูอ่ ย่างสิ้ นหวังไปตลอดชีวติ ” ปรมาจารย์ไป๋ ซาน ตะโกนใส่
หวังเสี ยนด้วยท่าทางที่โกรธแค้นอย่างที่สุด
“แกมันหยิง่ ยโสโอหังเกินไปจริ ง ๆ !” เมื่อคุณชายรองฉิน เห็นท่าทาง
ของ หวังเสี ยน เขาก็หวั เราะเยาะและส่ายหัวเหมือนเห็นเป็ นเรื่ องตลก
“ทําไมเราไม่มายุติเรื่ องนี้ตอนนี้ซะเลยล่ะ..หื มมม?” รอยยิม้ เย็นชา
ปรากฏขึ้นที่มุมปากของ หวังเสี ยน ขณะที่เขากําลังเดินช้า ๆ ไปหา
ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน
“หวังเสี ยน!!” หลาน ชิงเยว่ ที่อยูข่ า้ ง ๆ เขารี บตะโกนเรี ยกเขาทันที
เมื่อเธอเห็น ว่า หวังเสี ยน กําลังเดินเข้าไปหาคนพวกนั้น
หวังเสี ยน ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ ในขณะที่เขายังเดินตรงเข้า
ไปหา ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน
“แกกล้าสร้างปัญหาในงานเลี้ยงของตระกูลฉินอย่างนั้นเหรอ!” สี
หน้าของคุณชายรองฉิน เปลี่ยนไปในทันทีเมื่อเขาเห็นหวังเสี ยน
กําลังท้าทายและก่อปัญหาในงานของตระกูล ฉิน
“แกนี่มนั กล้าจริ ง ๆ คิดจะพังและก่อกวนงานเลี้ยงของตระกูลฉิ นยัง
งั้นใช่ไหม! อยากตายมากซะขนาดนั้นเลยใช่ไหม!” ปรมาจารย์ไป๋
ซานจ้องมองหวังเสี ยนอย่างเย็นชา
“เขากําลังอยากฆ่าตัวตายรึ ยงั ไงกันถึงได้มาสร้างปั ญหาในงานเลี้ยง
อาหารคํ่าของตระกูลฉินแบบนี้”
เสี ยงคนที่มุงดูอยูร่ อบข้างพูดจาขึ้นเบา ๆประธานหวู่ , ผูอ้ าํ นวยการ
ซ่ง, ประธานกง และแขกคนอื่น ๆ เองก็ยงั พูดด้วยนํ้าเสี ยงที่ดูถูก
ขณะที่มองไปที่ หวังเสี ยนอย่างสมเพช
“เด็กคนนี้…ช่างแสวงหาความตายของตัวเองซะจริ ง ๆ” ชายวัย
กลางคนที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ หลาน ชิงเยว่ ส่ ายหัวช้า ๆ และมองไปที่ หวัง
เสี ยน อย่างสงสาร
“พวกนายทุกคนนี่ เสี ยงดังน่ารําคาญซะจริ ง ๆ วันนี้ฉนั จะทําให้พวก
นายหุบปากซะให้หมด” หวังเสี ยนเริ่ มแสดงความโกรธขึ้นมาความ
โกรธของเขาไม่ได้มาจากปรมาจารย์ ไป๋ ซาน และอีกสามคนเพียง
เท่านั้น นอกจากนี้ยงั เป็ นเพราะพ่อของ กวน ชูชิง และคุณชายรอง
ฉิ น อีกคน
‘วันนี้ผเู ้ ฒ่าฉินเป็ นคนเชิญฉันมาที่นี่ดว้ ยตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าลูกชาย
คนที่สองของเขา ตั้งใจจะมีเรื่ องกับฉัน? เขาตั้งใจจะทําอะไรกันแน่?
หรื อนี่เป็ นวิธีที่ตระกูล ฉิน ปฏิบตั ิต่อแขกของพวกเขายังงั้นหรื อ?’
หวังเสี ยน คิดกับตัวเองและผิดหวังเป็ นอย่างมากที่ตระกูล ฉิ น
ปฏิบตั ิกบั เขาแบบนี้
ประกายตาดุร้ายฉายขึ้นมาในดวงตาของหวังเสี ยนขณะที่เขาจ้อง
มองไปที่ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน พลังออร่ ามังกรระเบิดออกจากร่ างกาย
ของเขาห่อหุม้ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน และ คุณชายรองฉินในทันที
ทั้งสองคนตกตะลึงเป็ นอย่างมากการแสดงออกของพวกเขานั้นดูอึด
อัดขึ้นมาอย่างชัดเจน เมื่อพวกเขาสัมผัสได้ถึงการกดขี่และแรงกดดัน
อันยิง่ ใหญ่ของชายหนุ่มตรงหน้า
“ไอ้หนู ถ้าแกกล้าที่จะต่อสู ใ้ นสถานที่ของตระกูล ฉิ น ฉันจะทําให้
แกได้ตายอย่างน่าสยดสยองที่สุด” คุณชายรองฉิ น พูดออกมาอย่าง
เกรี้ ยวกราดขณะที่เขาจ้องมองไปที่หวังเสี ยน
“แกมันไม่รู้จกั ประมาณตน ฉันจะสอนบทเรี ยนให้แกแทนครอบครัว
แกเอง เพื่อที่แกจะได้สาํ นึกและเลิกอวดดีก่อนที่จะตาย”
ชายหนุ่มที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน สังเกตเห็นสถานการณ์
ที่ได้เปรี ยบเขารี บชิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ วและเหวีย่ งหมัดอย่าง
เต็มแรงไปที่หวังเสี ยน
กู่ ชิงหลง ตระกูล กู่ เป็ นตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณที่มา
จากเมืองอื่นพวกเขามีสมาชิกในตระกูลไม่มากนักและทักษะการ
ต่อสู ข้ องพวกเขาก็ไม่ได้น่าเกรงขามอะไรมากมาย แต่ถึงอย่างไรก็
ไม่สามารถประเมินพวกเขาตํ่าเกินไปได้
“เด็กหนุ่มคนนี้ช่างรนหาที่ตายซะจริ ง ๆ เขากล้าก่อเรื่ องในงานเลี้ยง
ของตระกูลฉินได้อย่างไร นี่มนั เหมือนกับเป็ นการตบหน้าพวกเขา
ฉาดใหญ่เลยทีเดียว เขาจบสิ้ นแล้วล่ะ”
“เมื่อกี้ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน และคนอื่น ๆ ยังไม่กล้าที่ก่อปั ญหาใน
งานเลี้ยงแห่งนี้เลย เด็กคนนี้หยิง่ เกินไปเขากําลังมองหาทางตายอย่าง
รวดเร็ วรึ ไงกัน?”
แขกที่เหลือต่างมองไปที่ หวังเสี ยน ราวกับว่าพวกเขากําลังมองไปที่
คนงี่เง่า
“นายพูดมากไปนะ” หวังเสี ยนมองไปที่ชายหนุ่มและจ้องมองไปที่
เขาอย่างไม่พอใจ
หวังเสี ยนชกหมัดตรงกลับไปที่หมัดของชายหนุ่มคนดังกล่าว
“คนธรรมดาอย่างแกกล้าเอากําปั้นมาวัดกับฉันยังงั้นรึ ? ไม่รู้จกั นรกรึ
ยังไง!” กู่ ชิงหลงแสดงท่าทางดูถูกเป็ นอย่างยิง่ เขานั้นต้องการพิสูจน์
และอวดตัวเองให้ทุกคนได้เห็นและรู ้จกั นัน่ เป็ นเหตุผลว่าทําไมเขา
ถึงกระตือรื อร้นที่จะออกหน้าและเริ่ มต่อสู ข้ ้ ึนมาในทันที
เขาต้องการประกาศการมาถึงของ ตระกูล กู่ ใน เมืองเจียงเฉิง และ
ต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกบั ตระกูล ไป๋ ซึ่งเป็ นอีกหนึ่งตระกูล
ผูฝ้ ึ กฝนการต่อสู โ้ บราณ ในเมื่อมีกรณี แบบนี้เกิดขึ้นมันเข้าทางเขา
เป็ นอย่างมากเขาจะสามารถสร้างรากฐานได้อย่างรวดเร็ วมากยิง่ ขึ้น
แกร๊ กกก!!
เขากําลังวางแผนขั้นต่อไปอยูใ่ นคิดของเขา แต่ในทันทีน้ นั ก็ได้ยนิ
เสี ยงกระดูกแตกหักอย่างชัดเจนเมื่อหมัดของพวกเขาชนกัน
แขนของ กู่ ชิงหลง บิดเบี้ยวและแตกหักในทันทีอย่างน่ากลัว
“อ่อนแอซะจริ ง!” หวังเสี ยน ใช้กาํ ลังยังไม่ถึง 20% ของเขาซะด้วย
ซํ้า เขาพูดออกมาให้ กู่ ชิงหลง ที่นอนกรี ดร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่
บนพื้นได้ยนิ
“อ๊ากกกก..!”
กู่ ชิงหลง แหกปากรํ่าร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ตอนนี้เขาดู
หวาดกลัวเป็ นอย่างมาก
“โอ้ววว!”
กลุ่มฝูงชนที่เหลือต่างอ้าปากค้างและร้องออกมาเมื่อพวกเขาเห็น
แขนที่บิดเบี้ยวของ กู่ ชิงหลง
หวังเสี ยน มองไปที่ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน และมีรอยยิม้ เย็นชาปรากฏ
ขึ้นที่มุมปาก “ไม่ตอ้ งรอนานหรอก นายไม่ตอ้ งรอจนกว่าฉันจะ
ออกไปพวกเราสามารถมาจัดการเรื่ องนี้ได้เลยในทันทีใครอยากจะ
เริ่ มก่อนล่ะ”
ในขณะที่เขากําลังพูดอยูน่ ้ นั เขาก็ขยับตัวเคลื่อนไหวและเริ่ มโจมตี
ไปที่ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน
“แก!..ไอ้บดั ซบ!…วันนี้ฉนั จะฆ่าแก!” ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน กําหมัด
แน่นมีเส้นเลือดปูดโปนโผล่ออกมาที่หลังหมัด
ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน เป็ นผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู ท้ ี่มีความแข็งแกร่ ง
ในระดับนักรบขั้นที่หา้ เขาเองนั้นตกใจอย่างมากที่เห็นว่าชายหนุ่ม
ตรงหน้าเขาเป็ นผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู เ้ ช่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้กลัว
เช่นกัน
“ไม่น่าแปลกใจที่แกนั้นหยิง่ ผยอง แต่แกมันโอหังมากเกินไป ลง
นรกไปซะ!”
ตอนนี้ท่าทางของปรมาจารย์ ไป๋ ซาน น่ากลัวเป็ นอย่างมาก เขา
เคลื่อนตัวเหมือนพยัคฆ์ร้ายนิ้วทั้งห้าของเขากางออกมากลายเป็ น
กรงเล็บ
“จะส่ งฉันไปนรกเหรอ นายยังไม่มีสิทธิ์ที่จะทําได้แม้แต่นอ้ ย” หวัง
เสี ยน มองไปที่ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน อย่างเฉยเมย และยกเท้าขึ้นเตะ
ออกไปในทันที
“ตาย!!..” ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ตะปบกรงเล็บของเขาไปที่ขาของ
หวังเสี ยน
ครึ กก!
ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน รู ้สึกเหมือนกําลังตะปบลงบนแผ่นเหล็กหนา
ตอนที่กรงเล็บของเขาชนกับขาของหวังเสี ยน ในทันใดนั้นเขารู ้สึก
ได้ถึงพลังมหาศาลเข้ามากระทบที่ไหล่ของเขา
ตูมมม!
โครมม!
พลังอันหนักหน่วงส่ งให้ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ลอยกระเด็นไปกระแทก
กับโต๊ะที่ดา้ นหลังเขาด้วยความเร็ วและแรงเป็ นอย่างมาก จากนั้นเขา
ก็ลม้ ลงไปบนพื้นและกระอักพ่นเลือดออกมาเต็มไปหมด
พรวดดด!
อ๊อกกกก! แค่ก..แค่ก ๆ ๆ !
“กะ…แก!…แก ..!! “ช่วงเวลาที่ปรมาจารย์ไป๋ ซานถูกเตะจนล้มลง
นั้นใช้เวลาเพียงเสี้ ยววินาที คุณชายรองฉิน รู ้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเมื่อ
เขาเห็นแววตาที่เย็นยะเยือกของหวังเสี ยนมองมาที่เขา เขาพยายาม
ทําตัวให้แข็งกร้าวในขณะที่เขาตะโกนข่มขู่ออกไป
“หยุดนะไม่อย่างนั้น! … ไม่อย่างนั้นตระกูลฉิน จะไม่ปล่อยแกไป
อย่างแน่นอนไม่มีใครสามารถกล้ามายัว่ ยุเราคนตระกูล ฉิ น ในเมือง
เจียงเฉิงแห่งนี้ได้”
“งั้นรึ !?.นายจะไม่ปล่อยฉันไปยังงั้นรึ ถ้าอย่างนั้นนายอาจจะต้องไป
ถาม ฉิน กัวะฮุ่ย ว่ากล้าพูดแบบนี้กบั ฉันหรื อเปล่า!” หวังเสี ยนส่ ง
เสี ยงคํารามตํ่า ๆ อย่างดุร้ายออกมาทันที
กลุ่มคนทั้งหมดที่เหลือในงานต่างตกใจกันเป็ นอย่างมากเมื่อได้ยนิ
สิ่ งที่เขาพูดออกมา!
ฉิน กัวะฮุ่ย?, ผูอ้ าวุโส ฉิน..!!!
 ตอนที่ 60 ขับออกจากตระกูล
“แก...แก…ไอ้สารเลว!” คุณชายรองฉิน ชี้ไปที่หวังเสี ยน และตัวสัน่
ด้วยความโกรธ
ในขณะนั้นผูเ้ ฒ่าฉิ นและคนในครอบครัวของเขา พร้อมกับคนทั้ง
สามรุ่ นของตระกูล ซู กําลังเดินเข้าไปที่ทางเข้าของห้องจัดเลี้ยง
“งั้นรึ !? นายจะไม่ปล่อยฉันไปยังงั้นรึ ถ้าอย่างนั้นนายอาจจะต้องไป
ถาม ฉิ น กัวะฮุ่ย ว่ากล้าพูดแบบนี้กบั ฉันหรื อเปล่า!”
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเดินมาถึงทางเข้าของห้องจัดเลี้ยงทุกคนก็
ได้ยนิ เสี ยงคํารามด้วยความโกรธเกรี้ ยวนี้ทนั ที
ผูอ้ าวุโส ฉิน ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์และ ผูอ้ าวุโส ซู เองก็ขมวดคิ้ว
ขึ้นมา
“ปู่ นัน่ คือเสี ยงของพี่ใหญ่หวังเสี ยน” ซู จิง รี บพูดออกมาอย่างรวดเร็ ว
เมื่อได้ยนิ เสี ยงที่คุน้ เคยขณะที่สีหน้าของเขาดูเคร่ งเครี ยดขึ้นมาในทันที
ผูอ้ าวุโส ฉิน ก็ได้ยนิ เสี ยงของ หวังเสี ยน อย่างชัดเจนเช่นกัน การ
แสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ วและมีท่าทางกังวลอยูบ่ น
ใบหน้าของเขา “ไป! รี บไปที่นนั่ เร็ วเข้า!”
เขาไม่อาจเข้าใจได้วา่ ทําไม หวังเสี ยน ถึงส่ งเสี ยงตะโกนอย่างโกรธ
เกรี้ ยวเช่นนี้ออกมา
เขาไม่เข้าใจว่าทําไม หวังเสี ยน ที่ดูเป็ นมิตรอย่างมากในตอนที่เขา
ทานอาหารกลางวันด้วยกันในตอนบ่ายนั้นพวกเขาพูดคุยกันอย่าง
สนุกสนาน แล้วทําไมในตอนนี้ถึงได้โกรธมากขนาดนั้น
หากเมื่อคิดให้ดี ๆ แล้ว ผูอ้ าวุโส ซู เชื่อว่า หวังเสี ยน นั้นมีความ
แข็งแกร่ งที่น่ากลัวเป็ นอย่างมาก และคงไม่มีใครในเมืองเจียงเฉิ ง
แห่งนี้สามารถเทียบกับเขาได้ และ หวังเสี ยน ยังมีความสามารถทาง
การแพทย์ระดับหมอเทวะอีกด้วย แล้วเขายังเพิ่งรักษาหลานชายที่รัก
ของ ตระกูลฉิน ซึ่งถือว่าเป็ นผูม้ ีพระคุณของพวกเขาเลยทีเดียว ฉะนั้น
พวกเขาจึงไม่สามารถจะเป็ นศัตรู กบั หวังเสี ยน ได้
และยิง่ ไปกว่านั้นถึงแม้วา่ จะเป็ นตระกูลฉินเอง พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะ
ไปรุ กรานผูฝ้ ึ กยุทธในระดับนี้ได้โดยไม่มีเหตุผล
ในยุคปัจจุบนั นี้นอกจากสังคมธรรมดาทัว่ ไปและผูฝ้ ึ กศิลปะการต่อสู ้
โบราณแล้วยังมีโลกเบื้องหลังของของเหล่าผูฝ้ ึ กยุทธที่ลึกลับซ่อนเร้น
อยูอ่ ีกมากมาย แม้วา่ ตระกูลฉิ นจะแข็งแกร่ งมากในสังคม แต่พวกเขา
ก็ยงั ไม่กล้าที่จะรุ กรานผูเ้ ชี่ยวชาญที่แข็งแกร่ งของโลกลึกลับในเงามืด
ได้แม้แต่นอ้ ย
ผูอ้ าวุโส ซู ขมวดคิ้วและรี บเข้าไปในงาน
ขณะนี้กลุ่มผูค้ นรู ้สึกประหลาดใจอย่างมากกับคําพูดของ หวังเสี ยน
ทุกคนต่างตกตะลึงเพราะไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะตะโกนว่า ฉิ น
กัวะฮุ่ย ยังไม่กล้าพูดเรื่ องนี้กบั เขาในงานเลี้ยงของตระกูล ฉิ น
“หลีกทางกันหน่อยทุกคนหลีกทางหน่อย!” ในขณะนั้นก็มีเสี ยง
ตะโกนของ ซู จิง ดังขึ้นจากมาจากทางด้านหลังฝูงชน
ทุกคนที่มายืนรวมตัวกันอยูต่ อนนี้ต่างต้องตกใจเมื่อหันกลับไปมอง
“ผูอ้ าวุโส ฉิ น กําลังมาและนั้น ผูอ้ าวุโส ซู ก็มาพร้อมกันเลยด้วย!”
กลุ่มของฝูงชนไม่สามารถระงับความตกใจและอุทานออกมาได้
ผูค้ นโดยรอบรี บหลบและเปิ ดทางของพวกเขาโดยอัตโนมัติ
“เด็กหนุ่มคนนี้เสร็ จแน่ ๆ”
“ไม่รอดแล้วล่ะตายอย่างแน่นอน!”
เสี ยงพูดเบา ๆ ดังขึ้นมาจากคนที่อยูร่ อบ ๆ
เมื่อ หลาน ชิงเยว่ เห็น ผูอ้ าวุโส ฉิ น และ ผูอ้ าวุโส ซู เธอก็อดไม่ได้ที่
จะรู ้สึกกังวลมากขึ้น
แต่สาํ หรับ กวน ชูชิง เธอตกตะลึงในทันทีเมื่อมองไปที่กลุ่มคนที่
กําลังเดินเข้ามา หลังจากนั้นความสุ ขและความโล่งใจก็เข้ามาแทนที่
ใบหน้าของเธอในตอนนี้น้ นั ปรากฏรอยยิม้ ขึ้นมา
เป็ นพวกเขาจริ ง ๆ ! มันคือพวกเขาจริ ง ๆ … !
ตอนนี้เธอยังคงสับสนอยูบ่ า้ ง แต่คนทั้งสองคนที่เดินอยูด่ า้ นหน้า
กลุ่มคือชายชราสองคนที่เธอได้ทานอาหารกลางวันด้วยในช่วงบ่าย
ของวันนี้
ในตอนแรกเธอก็ยงั คงสงสัยอยูบ่ า้ งเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเธอไม่กล้า
คิดว่าจะน่าเป็ นไปได้เธอคิดว่าชายชราทั้งสองคนที่เธอทานอาหาร
กลางวันด้วยนั้นเป็ นชายชราธรรมดาทัว่ ไป แต่ในขณะนี้ความสงสัย
และความกังวลทั้งหมดของเธอได้หายไปอย่างสิ้ นเชิง
เธอนึกถึงทัศนคติของชายชราทั้งสองคนในตอนที่พดู คุยกับหวังเสี ยน
ในช่วงบ่าย ทําให้เธอมัน่ ใจมากขึ้นว่า หวังเสี ยน มีคุณสมบัติตามใน
สิ่ งที่เขาเพิง่ พูดออกไปในก่อนหน้านี้
“ดีเลย! แกซวยแล้วล่ะ แกกล้าดียงั ไงที่มาต่อสู แ้ ละทําร้ายผูอ้ ื่นใน
งานเลี้ยงที่จดั ขึ้นโดยตระกูลฉินตอนนี้แกหนีไม่รอดแล้ว! พ่อของ
ฉันอยูท่ ี่นี่แล้ว” คุณชายรองฉิน รู ้สึกดีใจเป็ นอย่างมากเมื่อเห็น ผู ้
อาวุโส ฉิน กําลังเดินเข้ามา
การแสดงออกของ หวังเสี ยน ไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิดเขายังคงปลดปล่อย
ออร่ าแห่งราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ออกมา เขาค่อย ๆ หันหน้าไปมอง
คนในครอบครัวของ ผูอ้ าวุโส ฉิน และคนทั้งสามคนจากตระกูล ซู
“อึก!..ช่างเป็ นแรงกดดันที่แข็งแกร่ งอะไรอย่างนี้..!
ผูอ้ าวุโส ซู สามารถสัมผัสได้ถึงออร่ าจาง ๆ รอบ ๆ ตัวของหวังเสี ยน
และต้องตกใจอย่างมาก ตอนแรกเขาคิดว่าความแข็งแกร่ งของเขาคง
ไม่ห่างไกลจาก หวังเสี ยน มากเท่าไหร่ นกั หลังจากที่เขาได้บรรลุระดับ
ขั้นพลังใหม่แล้ว แต่ตอนนี้เขารู ้สึกว่าเขายังไม่สามารถรับแม้แต่หมัด
ที่ชกมาอย่างเต็มกําลังของ หวังเสี ยนได้เลยแม้แต่หมัดเดียว แค่แรง
กดดันจากออร่ ารอบตัวของ หวังเสี ยน ก็เพียงพอที่จะทําให้เขารู ้สึก
อึดอัดและกดดันอย่างมากแล้วในขณะนี้ ถึงแม้วา่ แรงกดดันนั้นจะ
ไม่ได้พงุ่ เป้ามาที่เขาก็ตามที
คนในตระกูล ฉิน และ ตระกูล ซู เดินเป็ นเส้นตรงเข้ามา
บรรยากาศโดยรอบเย็นลงและเงียบสนิท จนไม่มีใครกล้าหายใจแรง
บางคนถึงกับกลั้นลมหายใจไปเลยด้วยซํ้า
เมื่อ ผูอ้ าวุโส ฉิ น ได้ยนิ สิ่ งที่บุตรบุญธรรมของเขาพูดออกมา มือที่
จับไม้เท้าของเขาก็เริ่ มสัน่ เทา เขาเดินตรงไปที่ คุณชายรองฉิ น โดย
ไม่มีคาํ พูดใด ๆ
“พ่อ!ไอ้เด็กเวร…นี่มนั กล้าที่…อ๊ากกก!” เมื่อคุณชายรองฉินเห็นพ่อ
บุญธรรมของเขาเดินเข้ามา เขาก็รีบฟ้องพ่อบุญธรรมของเขาในทันที
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคไม้เท้าในมือของ ผูอ้ าวุโส
ฉิน ก็ได้ฟาดลงมาที่ขาของเขาอย่างไร้ความปรานี
ผลัว๊ ะ!แกร๊ กก!
ไม้เท้าที่ทาํ จากไม้จริ งนั้นหักในทันที! สามารถจินตนาการได้วา่ ผู ้
อาวุโส ฉิน ฟาดไปด้วยความโกรธมากขนาดไหน
“ท่านพ่อบุญธรรมท่าน!…ท่านทุบตีขา้ ทําไม!?…” ใบหน้าของคุณชาย
รองฉินเปลี่ยนเป็ นซีดขาว ขณะจับขาของเขาด้วยความเจ็บปวดและ
พูดด้วยนํ้าเสี ยงที่หวาดกลัว
“เฮ้ออ.!” ผูเ้ ฒ่าฉินถอนหายใจยาวเหยียด “ในตอนที่พอ่ ของแกจากไป
และเขามอบแกมาให้ฉนั ดูแลฉันเองก็เห็นแกเป็ นลูกชายแท้ ๆ คนนึง
อย่างไรก็ตามแกเองก็กระทําความผิดซํ้าแล้วซํ้าเล่า…ฉันพยายามมอง
ข้ามการกระทําที่เลวร้ายของแกมาโดยตลอด แต่แกก็ไม่ได้เรี ยนรู ้
อะไรขึ้นมาเลย สิ่ งตํ่าช้าและการกระทําที่เลวร้ายมากมายที่แกได้เคย
กระทําภายใต้ชื่อของตระกูล ฉิน ของเรานั้นมีมากมายเต็มไปหมด
คงจะต้องมีซกั วันนึงที่ตระกูลของเราอาจจะต้องพบเจอกับปัญหา
ร้ายแรงเพราะแกเป็ นแน่!”
ผูเ้ ฒ่าฉินโยนไม้เท้าที่หกั ของเขาทิ้งลงบนพื้น
“เหลียนฮุ่ย ยกอาคาร มินนิ่ง กราวด์ ในเมืองเจียงเฉิง ให้เป็ นชื่อของ
เขาและตั้งแต่วนั นี้เป็ นต้นไปเขาจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับตระกูล
ฉิน ของเราอีกต่อไป ไม่วา่ เขาจะทําอะไรจะอยูห่ รื อว่าจะตาย มันก็
ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูล ฉิน ของเราอีกต่อไป ตระกูล ฉิ น ของ
เราไม่มีความสามารถมากพอที่จะเลี้ยงดูเขาได้อีกต่อไปแล้ว!”
คําพูดที่ดงั หนักแน่นและเด็ดขาดของ ผูอ้ าวุโส ฉิน ดังสะท้อนไปทัว่
ห้องจัดเลี้ยง ไม่มีใครสามารถคาดคิดว่าเรื่ องแบบนี้จะเกิดขึ้น
“คุณชายรองฉินถูกขับออกจากตระกูล ฉิน ในทันทีแบบนี้เลยรึ นี่”
แต่อย่างไรก็ตามสิ่ งที่ทาํ ให้กลุ่มของผูค้ นตกใจมากที่สุดคือ ผูเ้ ฒ่าฉิน
โค้งตัวลงเล็กน้อยขณะที่เขาพูดกับชายหนุ่มคนนั้น “ฉันขอโทษ
น้องชายหวังเสี ยนจริ ง ๆ ฉันขอโทษ มันเป็ นผิดของฉันเอง เพราะ
ฉันสัง่ สอนเขาได้ไม่ดีเลยต้องทําให้นอ้ งชายหวังเสี ยน ต้องพบกับ
ปัญหาในสถานที่จดั งานของฉัน !”
“พี่ชาย อย่าโกรธนะ อุม้ ๆ กอด ๆ !” ว่าวน้อย มองไปที่ หวังเสี ยน
หน้าของเขาตอนนี้เคร่ งขรึ มมาก แต่วา่ วน้อยไม่ได้สนใจและยังพูด
ขณะที่เขาเดินเตาะแตะเข้าไปหาและยกแขนชูข้ ึนให้อุม้
หลังจากที่หวังเสี ยนได้เห็นการกระทําของ ผูอ้ าวุโส ฉิน และ ว่าวน้อย
ที่น่ารักน่าชังแล้วนั้น รอยยิม้ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ หวังเสี ยน
เขากางแขนออกไปแล้วอุม้ ว่าวน้อยขึ้มมากอดเอาไว้ “ผูเ้ ฒ่าฉิน ผมเอง
ก็ตอ้ งขอโทษคุณด้วยเช่นกัน ผมเองก็ใช้อารมณ์และหุนหันพลันแล่น
มากเกินไปหน่อย ผมขอโทษที่ทาํ ให้คุณต้องลําบากใจด้วยนะครับ”
ผูเ้ ฒ่าฉินถอนหายใจยาว ๆ อย่างโล่งอกเมื่อเห็นการแสดงออกของ
หวังเสี ยน เขายิม้ ขึ้นมาเต็มใบหน้า “ไม่เลยไม่เลย นั้นดีมากแล้ว …
ตราบใดที่ น้องชายหวังเสี ยนไม่ได้ตาํ หนิชายชราคนนี้ นั้นก็ยอด
เยีย่ มมากแล้ว”
หวังเสี ยนยิม้ และตอบว่า “ผมเองก็โมโหและหุนหันพลันแล่นไป ผม
เองก็หวังว่าคุณจะไม่ตาํ หนิผมเช่นกัน”
“ฮ่าฮ่า!” ผูเ้ ฒ่าฉินหัวเราะออกมา “ผูอ้ าวุโส ซู กับฉันมาช้าไปหน่อย
ขอโทษน้องชายหวังเสี ยนด้วยจริ ง ๆ มาเถอะ! เราไปนัง่ คุยกันเดี๋ยว
ฉันจะให้คาํ อธิบายที่ดีสาํ หรับสิ่ งที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้อย่างแน่นอน”
หวังเสี ยนยิม้ รับ
“ท่านปู่ ผมทราบเรื่ องที่เกิดขึ้นแล้วล่ะครับ” ซู จิง กลับมาทันที
หลังจากไปสอบถาม กับพนักงานบริ การของโรงแรมเพือ่ หาข้อมูล
เพิม่ เติมมา ต่อจากนั้นเขาก็เล่าเหตุการณ์ท้ งั หมดอย่างละเอียด
“หื ม? ดูเหมือนว่าจะยังเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายของตระกูล
ไป๋ ด้วยยังงั้นรึ ?”
สายตาอันเย็นยะเยือกปรากฏในแววตาและส่ งผ่านใบหน้าที่เคร่ งขรึ ม
ของ ผูอ้ าวุโส ซู ขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นลูกไปจัดการกับ ตระกูล ไป๋ เพื่อให้เขาได้รับรู ้ถึงระดับ
ชั้นในเมืองนี้ซะหน่อย ส่ วนตระกูลที่เหลือน่าจะปล่อยให้ตระกูล
ฉิน เป็ นคนจัดการ”
“ครับพ่อ!” ซู เจี่ยหัว พยักหน้าและมองไปที่ ฉิน เหลียนฮุ่ย
ฉิน เหลียนฮุ่ย พยักหน้ารับและเดินตรงไปที่ประธานหวู่ ประธาน
กง และผูอ้ าํ นวยการ ซ่ง
สําหรับ ซู เจี่ยหัว เขาเดินไปหาปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ที่กาํ ลังลุกขึ้นมา
จากพื้น
“ท่านพ่อ แบบนี้..ไม่..ไม่ได้! …”
ในขณะนี้คุณชายรองฉิน กําลังพูดพึมพํากับตัวเองเบา ๆ ด้วยความ
งุนงง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่ งที่เกิดขึ้นนั้นคือความจริ ง ถ้าเขา
ออกจากตระกูลฉิ นไป เขาจะเป็ นอย่างไรในเมืองเจียงเฉิงเขาเคยก่อ
ปัญหากับผูค้ นเอาไว้มากมาย
และในตอนนี้ผคู ้ นในห้องจัดเลี้ยงต่างให้ความสนใจไปที่ชายหนุ่ม
คนที่กาํ ลังอุม้ หลานชายสุ ดที่รักของ ผูอ้ าวุโส ฉิน เสี ยงของพวกเขา
นั้นเงียบหายไปอย่างสมบูรณ์
พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าเรื่ องนี้จะจบลงอย่างพลิกล็อคเหนือความ
คาดหมายมากถึงขนาดนี้
คุณชายรองฉินถูกขับออกจากตระกูลฉินและชายหนุ่มคนนั้นสามารถ
ทําให้ผเู ้ ฒ่าฉิ นก้มหัวขอโทษได้?
ตอนนี้พวกเขามองไปที่คุณชายใหญ่ ทายาทสายตรงและผูน้ าํ ใน
อนาคตของตระกูลฉิ นอย่างรวดเร็ วซึ่งตอนนี้กาํ ลังมุ่งหน้าตรงไปหา
คนตระกูลหวู,่ ซ่งและตระกูลกง
หลังจากนั้นพวกเขาก็มองไปที่ ซู เจี่ยหัว ซึ่ งเป็ นผูน้ าํ ในอนาคตของ
ตระกูล ซู
ในที่สุดพวกเขาก็หนั มาเห็นประธาหวู,่ ผูอ้ าํ นวยการซ่ง, ประธานกง
และ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ใบหน้าของพวกเขานั้นซี ดขาว เป็ นอย่างมาก
และดูเหมือนพวกเขาจะหวาดกลัวจนไม่สามารถจะขยับไปไหนได้
 ตอนที่ 61 ชุดลําลองคือสั ญลักษณ์ ของอํานาจ
“ปรมาอาจารย์ ไป๋ ซาน แขนของลูกชายนายถูกหักโดยลูกชายของ
ฉันเอง มันเป็ นการลงโทษที่เขามาล่วงเกินผูม้ ีพระคุณของตระกูล ซู
เรา!”
ในตรงกลางของห้องบอลรู ม ซู เจี่ยหัว เดินไปหาปรมาจารย์ ไป๋ ซาน
และจ้องมองไปที่เขาอย่างเย็นชา
ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ตัวสัน่ ขึ้นมาขณะที่มองไปทางชายหนุ่มคนนั้น
ตอนนี้ เขากําลังยืนพูดคุยอยูก่ บั ผูเ้ ฒ่าซูและผูเ้ ฒ่าฉิน รอยยิม้ ขมขื่น
ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของปรมาจารย์ ไป่ ซาน เขาหันไปมองที่ ซู
เจี่ยหัว แล้วก้มหน้าลงอย่างทําอะไรไม่ถูก
จากการที่เขาได้ประมือกันอยูค่ รู่ นึงตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าเขาได้ไปยัว่
ยุคนที่ไม่สมควรที่จะไปยัว่ ยุได้ ความแข็งแกร่ งที่ชายหนุ่มคนนั้นได้
แสดงออกมา ต่อให้รวมคนตระกูล ไป๋ ทั้งหมดมายังไม่มีสิทธิ์
แม้กระทัง่ จะสามารถต่อสู ห้ รื อทําร้ายเขาได้เลย
“แต่ ตัวนายเองมันก็เลวพอ ๆ กัน”
หลังจากนั้น ซู เจี่ยหัว ก็ตะโกนออกมาและใช้คาํ พูดที่รุนแรงพร้อม
กับชกไปที่ตน้ แขนของ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ในทันที
เมื่อเห็น ซู เจี่ยหัว โจมตีมาที่เขา ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ได้แต่อดทน
และยืนรับหมัดของเขาอย่างนิ่งงัน โดยไม่คิดขัดขืนและกล้าต่อสู ้
กลับเลยแม้แต่นอ้ ย
ในก่อนหน้านั้น ผูเ้ ฒ่า ซู ของตระกูล ซู นั้นทุกคนต่างก็คิดว่าอีกไม่
นานเขาก็คงต้องตายจากไป และตระกูล ซู ก็คงต้องตกตํ่าลงอย่าง
มาก แต่กระนั้นข่าวล่าสุ ดที่ทาํ ให้คนในวงการผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู ้
โบราณต่างต้องตกใจก็เกิดขึ้น ผูเ้ ฒ่า ซู เขาสามารถรักษาตัวจนหาย
จากอาการบาดเจ็บ และยังสามารถบรรลุระดับการฝึ กฝนจนเข้าสู่
นักรบระดับขั้นที่เจ็ดได้จนสําเร็ จ และนี่ถือว่าเป็ นการเปลี่ยนแปลง
การปรับอันดับของตระกูลผูฝ้ ึ กฝนการต่อสู โ้ บราณในเมืองเจียงเฉิ ง
ของตระกูล ซู ให้ขยับขึ้นมาในทันที
โดยปกติตระกูล ซู นั้นน่าเกรงขามและอยูใ่ นระดับที่สูงกว่าตระกูล
ไป๋ ของเขาอยูแ่ ล้ว และตอนนี้ความแข็งแกร่ งของตระกูล ซู เพิ่มมาก
ขึ้นทําให้พวกเขากลายเป็ นตระกูลที่พวกเขาไม่สามารถยัว่ ยุได้อีก
ต่อไป
กร๊ อบบ!
มีเสี ยงของกระดูกแตกดังขึ้นมาจากกลางห้องบอลรู ม ทุกคนในงาน
เลี้ยงต่างตกใจเมื่อเห็นปรมาจารย์ ไป๋ ซาน นอนอยูบ่ นพื้นในขณะที่
ตัวเขาเองกุมแขนของเขาด้วยสี หน้าท่าทางที่เจ็บปวดเป็ นอย่างมาก
“แขนที่หกั ของนายในวันนี้ถือว่าเป็ นบทเรี ยนก็แล้วกัน หากนายยังมี
ข้อข้องใจใด ๆ ตระกูล ซู พร้อมที่จะตอบคําถามทั้งหมด” ซู เจี่ยหัว
กล่าวกับ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ด้วยนํ้าเสี ยงที่ค่อนข้างเย็นชา
ทุกคนในงานเลี้ยงต่างตกตะลึงเมื่อเห็นท่าทางที่น่ากลัวของ ซู เจี่ยหัว
“คุณกง, คุณซ่งและคุณหวู”่
ในอีกด้านหนึ่ง ฉิน เหลียนฮุ่ย เดินมาหาพวกเขาและมองไปที่คนทั้ง
สามของตระกูลนักธุรกิจระดับกลางในเมืองเจียงเฉิ ง
“ท่านประธานฉิน …! “
พวกเขารี บพูดทักทายกันทันที ในเวลานี้เหงื่อเม็ดใหญ่ ๆ ผุดขึ้นที่
หน้าผากของพวกเขาเต็มไปหมด พวกเขารี บก้มหน้าหลบสายตามอง
ลงพื้นด้วยความกลัว
“คุณหวังนั้นเป็ นแขกที่มีเกียรติของตระกูลฉิ นเรา” ฉินเหลียนฮุย
กล่าวขึ้นมาอย่างช้า ๆ “พวกเราเองก็อยูท่ ี่นนั่ ตอนที่เกิดเรื่ องในตอน
บ่ายของวันนี้ฉนั เองกําลังคิดจะพูดเตือนพวกนายอยูเ่ หมือนกันใน
คืนนี้ แต่ตอนนี้…”
ฉิน เหลียนฮุ่ย พูดขึ้นมาด้วยนํ้าเสี ยงที่เรี ยบเฉยราวกับว่าเขากําลังพูด
ถึงเรื่ องเล็กน้อยเพียงเท่านั้น
กระนั้นบรรดาบุคคลทั้งสามก็ยงั อดไม่ได้ที่จะกลืนนํ้าลายลงคออย่าง
ฝื ด ๆ เพราะพวกเขารู ้วา่ มันเป็ นเพียงจุดเริ่ มต้นของเรื่ องเลวร้ายที่จะ
ตามมาอย่างแน่นอน อย่างน้อยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับ
ตระกูลฉิ นคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“ท่านประธานฉิน ผมผิดไปแล้วผมนั้นไม่รู้จริ ง ๆ ถ้าผมรู ้ผมจะต้อง
ฆ่าไอ้ลูกชายไม่รักดีคนนั้นที่มนั มาแต่งเรื่ องโกหกผมอย่างแน่นอน”
ประธานหวู่ โค้งคํานับตัวอ่อนจนเกือบจะเป็ นวุน้ ในขณะที่ร่างกาย
ของเขาก็สนั่ เทาด้วยความกลัว
“ออกจากเมืองเจียงเฉิงไปซะแล้วอย่าให้ฉนั เจอพวกคุณอีก” ฉิ น
เหลียนฮุ่ยพูดอย่างเรี ยบเฉยแต่ในนํ้าเสี ยงนั้นเย็นชาเป็ นอย่างมาก
ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็ นสี ดาํ คลํ้าเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่ ฉิน เหลียนฮุ่ย
พูด กระนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถจะพูดอะไรออกมาได้ พวกเขาได้
แต่นิ่งเงียบและก้มหน้าลงอย่างสิ้ นหวัง
การที่ตระกูล ฉิน สัง่ ให้พวกเขาออกจากเมืองเจียงเฉิงนั้นก็เท่ากับสัง่
ให้พวกเขาสละทุกอย่างทั้งหมดรวมถึงรากฐานของพวกเขาด้วย
และพวกเขาก็ไม่มีอาํ นาจที่จะฝ่ าฝื นหรื อต่อต้านใด ๆ ได้หากทํา
เช่นนั้นผลของมันอาจจะน่ากลัวกว่าในตอนนี้มากก็เป็ นได้ เพราะ
อย่างน้อยตอนนี้พวกเขาก็ยงั มีทรัพย์สินอยูม่ ากมายพอให้ไปตั้งหลัก
ที่เมืองอื่นได้อย่างสบาย แต่หากยังคงฝื นอยูใ่ นเมืองเจียงเฉิ งพวกเขา
อาจจะไม่เหลืออะไรอีกต่อไปเลยกระทัง่ ชีวติ ของพวกเขาเองก็ยงั ไม่
แน่ ว่าจะสามารถรักษาไว้ได้
“มันเป็ นความผิดของไอ้ลูกไม่รักดีของฉันเองหรอกรึ ? ที่ไปทําให้
คนที่มีเบื้องหลังระดับนี้ข่นุ เคืองใจ”
พวกเขาทั้งสามคนกําหมัดแน่น นึกสบถด่าเหล่าบรรดาลูกชายของ
ตัวเองในใจและเดินออกไปอย่างไร้จิตวิญญาณ
ไม่มีสถานที่สาํ หรับพวกเขาอีกต่อไปแล้วในเมืองเจียงเฉิ งแห่งนี้
ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน ก็เดินออกไปจากงานเลี้ยงด้วยใบหน้าที่สิ้นหวัง
เช่นกัน
สิ่ งที่เกิดขึ้นในแวดวงของสังคมนักธุรกิจก็จะต้องได้รับการแก้ไข
ปัญหาด้วยบุคคลภายในแวดวงนักธุรกิจด้วยกัน เรื่ องของผูฝ้ ึ กฝน
วิชายุทธเองก็เป็ นเช่นเดียวกัน
แม้วา่ ตระกูล ไป๋ จะไม่ได้ถูกสัง่ ให้ออกจาก เมืองเจียงเฉิ ง แต่ ตระกูล
ซูกค็ งจะกดดันพวกเขาอย่างต่อเนื่องตระกูล ไป๋ จะไม่เป็ นที่ตอ้ นรับ
ของเหล่าบรรดาผูฝ้ ึ กยุทธในเมืองเจียงเฉิงและการหาทรัพยากรใน
การฝึ กฝนก็จะยากขึ้นอย่างมากอีกด้วย
“โยนมันออกไป” ซู จิง สัง่ พนักงานชายของโรงแรมสองสามคนที่
ยืนอยูใ่ นบริ เวณนั้นก่อนที่เขาจะกระทืบไปที่ขาทั้งสองข้างของ กู่ ชิง
หลง อย่างแรง
กลุ่มของผูค้ นรอบข้างอดไม่ได้ที่จะตกใจและสัน่ กลัวเมื่อเห็น
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
พวกเขาดีใจที่ไม่ได้เข้าไปยุง่ เกี่ยวแทรกแซงหรื อร่ วมเยาะเย้ยชาย
หนุ่มคนนั้น
แต่บรรดาคนที่พดู ไม่ดีเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนั้นตอนนี้ต่างยืนปิ ดปาก
ของพวกเขาแน่น และนึกหวาดกลัวอยูใ่ นใจ
คุณชายรองฉิน บุตรบุญธรรมของ ผูอ้ าวุโส ฉิน ตอนนี้ถึงกับถูกไล่
ออกจากตระกูล
ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน แห่งตระกูล ไป๋ ก็ยงั ถูกว่าที่ผนู ้ าํ ตระกูล ซู หรื อ
ท่านปรมาจารย์ ซู เจี่ยหัว หักแขนของเขาหัก
กง, ซ่ง และ หวู่ ทั้งสามตระกูล จะไม่สามารถอยูแ่ ละก่อตั้งตระกูล
ในเมืองเจียงเฉิ งได้อีกต่อไป
กู่ ชิงหลง แห่งตระกูล กู่ ที่ช่วยเหลือ ปรมาจารย์ ไป๋ ซาน จะมีชีวติ ที่
ยากลําบากใน เมืองเจียงเฉิง แห่งนี้เป็ นอย่างมาก
ทั้งหมดนี้เป็ นผลมาจากการทําให้ชายหนุ่มคนนั้นไม่พอใจ
คนเกือบทั้งงานตอนนี้พวกเขาหันมองไปที่ชายหนุ่ม ที่ตอนนี้กาํ ลัง
พูดคุยอย่างสนุกสนานกับ ผูอ้ าวุโส ซู และ ผูอ้ าวุโส ฉิน
ไม่น่าแปลกใจอะไรเลยที่เขาไม่ได้ให้ความสําคัญกับตระกูล กง, หวู,่
ซ่ง และ ไป๋ และก็ไม่แปลกใจเลยที่เขากล้าเข้ามางานเลี้ยงนี้ในชุด
ลําลองแบบนี้
เขาไม่ตอ้ งสนใจอะไรและเขาไม่จาํ เป็ นต้องสนใจเรื่ องราวอื่นใดทั้งสิ้ น
มันเป็ นสัญลักษณ์ของผูท้ ี่มีอาํ นาจอย่างเช่น ผูอ้ าวุโส ซู และ ผู ้
อาวุโส ฉิน ก็ยงั อยูใ่ นชุดลําลองด้วยเช่นกันไม่ใช่หรอกเหรอ?
ในตอนนี้ กวน ชิเฉิง ซึ่งยืนอยูท่ ่ามกลางฝูงชน เขาตอนนี้น้ นั อยูใ่ น
ความสับสนและงุนงงอย่างที่สุด
เขากําลังมองดูชายหนุ่มคนนั้นกําลังสนทนาอย่างสนุกสนานกับ ผู ้
อาวุโส ซู และ ผูอ้ าวุโส ฉิน อย่างไม่อยากที่จะเชื่อสายตา
ตอนนี้เขากําลังนึกถึงในตอนนั้น ชายหนุ่มคนนี้เดินเข้ามาทักทายเขา
พร้อมกับเรี ยกเขาในฐานะคุณลุงพร้อมกับรอยยิม้ ที่จริ งใจบนใบหน้า
ในตอนนั้นเขาปฏิบตั ิต่อชายหนุ่มอย่างเย็นชาเหยียดหยามและ
แม้กระทัง่ …
ในตอนนี้เขารู ้สึกเสี ยใจมาก ถ้าฉันสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ฉัน
จะรี บต้อนรับเขาเป็ นอย่างดีในทันทีอย่างแน่นอน…
“ทําไมมันถึงต้องเป็ นแบบนี้ดว้ ยนะ” กวน ชิเฉิงรู ้สึกกระสับกระส่ าย
มันเป็ นโอกาสที่ดีสาํ หรับเขาที่จะสามารถฟื้ นฟูตระกูล กวน ขึ้นมา
อีกครั้ง
ในขณะนั้นเองเขาเห็น ฉิ น เหลียนฮุ่ย กําลังเดินตรงมาทางเขา เขา
ตกใจและเป็ นกังวลเล็กน้อย
“คุณหนู ชิงเยว่, คุณหนู ชูชิง”
กวน ชิเฉิง ตกใจมากที่เห็นว่าท่านประธาน ฉิ น กําลังเดินเข้าไปหา
และทักทายลูกสาวของเขากับ หลาน ชิงเยว่
“ท่านลุงฉิน!” หลาน ชิงเยว่ เองก็รีบกล่าวทักทายและตอบรับอย่าง
สุ ภาพ
“ท่านประธานฉิน” กวน ชูชิง ก็โค้งตัวลงทักทาย ฉิน เหลียนฮุ่ย
อย่างสุ ภาพเช่นเดียวกัน เธอจําได้วา่ เขาก็เป็ นหนึ่งในกลุ่มคนที่ทาน
อาหารกลางวันร่ วมกับเธอเมื่อตอนบ่ายของวันนี้
“ฉันต้องขอโทษ หนูชูชิง ด้วยนะที่ปล่อยให้เธอต้องได้รับความเจ็บ
ชํ้านํ้าใจและความอยุติธรรม”
ฉิน เหลียนฮุ่ย กล่าวขอโทษ กวน ชูชิง
“ไม่ค่ะ ไม่เป็ นอะไรเลยค่ะ” กวน ชูชิง รี บส่ ายหัวอย่างรวดเร็ ว
“เสี่ ยวเสี ยนเขาอยูใ่ กล้ ๆ กับหนูตลอดหนูไม่ได้เป็ นอะไรมากหรอก
ค่ะ”
“อืม..ใช่มีหวังเสี ยนอยูใ่ กล้ ๆ ก็สบายใจได้ !” ฉิ น เหลียนฮุ่ย หัวเราะ
อย่างอารมณ์ดีแล้วเขาจึงหันไปหา กวนชิเฉิ ง และยิม้ ให้ “คุณกวน
เดี๋ยวเราค่อยมาคุยกันเรื่ องของคุณในภายหลังนะ”
“ท่านประธานฉิน!” กวน ชิเฉิง ตกตะลึงทันที เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่
ยิม้ แย้มของอีกฝ่ ายเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาเป็ นอย่างมาก เขามองไปที่ลูก
สาวของตัวเองและคิดใคร่ ครวญอยูค่ รู่ นึง
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
กวน ชิเฉิง เดินไปหาลูกสาวของเขาและตบหน้าตัวเอง “ลูกรัก
ทั้งหมดเป็ นความผิดของพ่อเอง พ่อมันไม่ดีที่ทาํ ให้ลูกเสี ยใจ มันเป็ น
ความผิดของพ่อเอง พ่อขอโทษลูกด้วยนะ!”
เมื่อ กวน ชูชิง เห็นพ่อของเธอทําอย่างนั้น เธอก็รู้สึกซับซ้อนลึก ๆ
ในใจ เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ท้ายที่สุดแล้วนี่กค็ ือพ่อของเธอ
“พ่อคะหนูไม่ได้โกรธและโทษพ่อหรอกค่ะ!” กวน ชูชิง ส่ ายหัวและ
ยิม้ ให้กบั พ่อของเธอบาง ๆ
“พ่อดีใจที่ลูกไม่ได้ตาํ หนิพอ่ พ่อดีใจจริ ง ๆ ที่ได้ยนิ เช่นนั้น” กวน ชิ
เฉิง พยักหน้าพร้อมกับยิม้ เขาลังเลอยูค่ รู่ นึงก่อนที่จะถามออกไปว่า
“ชูชิง ความสัมพันธ์ของลูกกับชายหนุ่มคนนั้นเกี่ยวข้องกันอย่างไร
งั้นรึ ?”
เมื่อ กวน ชิเฉิง ถามคําถามนั้นกับ กวน ชูชิง หลาน ชิงเยว่ เองก็เป็ น
กังวลกับคําตอบที่จะได้รับเช่นกัน
“เพื่อนค่ะเราเป็ นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเองค่ะ” กวน ชูชิง ตอบออกไป
เธอนั้นรู ้วา่ ตอนนี้พอ่ ของเธอนั้นคิดอะไรอยู่
“แค่เพื่อนแค่น้ นั เองเหรอ?” กวน ชิเฉิง ผิดหวังเล็กน้อย
เขาหวังว่าชายหนุ่มคนนี้จะเป็ นแฟนของลูกสาวเขาและชายหนุ่มคน
นี้น้ นั จะได้เป็ นลูกเขยของเขาด้วย หากเป็ นเช่นนั้นจริ ง ๆ ใครจะมา
กล้ารุ กรานตระกูลกวนของเขา และอนาคตของตระกูลของเขา
จะต้องมัน่ คงและเจริ ญรุ่ งเรื องขึ้นมากอย่างแน่นอน !!
 ตอนที่ 62 สองเทพธิดา
“ผมขอตัวสักครู่ นะครับ ผมอยากจะเข้าไปทักทายและพูดคุยกับ
เพื่อนของผมสักหน่อย ผูอ้ าวุโส ฉิน และ ผูอ้ าวุโส ซู โปรดพูดคุยกัน
ไปก่อนตามสบายนะครับ”
งานเลี้ยงยังคงดําเนินต่อไปตามปกติ แม้วา่ บรรยากาศจะเปลี่ยนไป
เล็กน้อย แต่ผลกระทบก็มีไม่มากนัก
หลังจากบอกกล่าว ผูอ้ าวุโส ฉิน และ ผูอ้ าวุโส ซู แล้ว หวังเสี ยน ก็
เดินเข้ายังที่ที่ กวน ชูชิง และ หลาน ชิงเยว่ ยืนอยู่
เขาเดินผ่านใจกลางของงานเลี้ยงและรู ้สึกได้ถึงการจ้องมองมาจาก
กลุ่มของผูค้ นในงานเลี้ยง มุมปากของ หวังเสี ยน มีรอยยิม้ ขึ้นมา
“ประธานหลานขอบคุณมากนะ”
หวังเสี ยน เห็น กวน ชูชิง กําลังคุยอยูก่ บั พ่อแม่ของเธอเขาจึงเดินไป
ที่ หลาน ชิงเยว่ เพื่อพูดคุยและแสดงความขอบคุณกับเธอก่อน
ก่อนหน้านี้เพื่อช่วยเหลือเขา หลาน ชิงเยว่ ต้องทนต่อแรงกดดัน
มหาศาลจากกลุ่มของผูค้ น เพื่อช่วยเขาและพยายามให้ผลลัพธ์
ออกมาดีอย่างที่สุด การให้ความช่วยเหลือเขาในขณะที่ทุกคนรอบ ๆ
ด้านนั้นไม่มีใครเห็นด้วยนั้นเป็ นเรื่ องที่ยากและลําบากมาก มันทําให้
เขาซาบซึ้งใจและประทับใจตัวเธอเป็ นอย่างมาก
และเขาก็ยงั รู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ หลาน ชิงเยว่ เลือกที่จะช่วย
เขาอย่างไม่กลัวเกรงสิ่ งใด กระทัง่ คุณชายรองฉิ นพูดออกมาเธอก็
ยังคงเข้าช่วยเหลือและปกป้องเขา
หลาน ชิงเยว่ ซึ่งอยูใ่ นชุดราตรี สีแดงดูมีเสน่ห์และน่าดึงดูดใจเป็ น
อย่างมากใบหน้าที่สวยงามราวกับเทพธิดา และรู ปร่ างที่ทรงเสน่ห์
เหมือนนางแบบ เมื่อรวมกับแสงไฟอ่อน ๆ อันอบอุ่นของห้องจัด
เลี้ยงทําให้หวังเสี ยนเองก็ตกตะลึงไปชัว่ ครู่ เช่นกัน และเธอที่สวม
รองเท้าส้นสู งทําให้เธอมีความสู งใกล้เคียงกับ หวังเสี ยน เป็ นอย่าง
มากเมื่อมองดูท้ งั คู่ที่ยนื อย่างใกล้ชิดกันแล้วนั้นทําให้เหมือนทั้งสอง
คนนั้นเป็ นคู่รักที่เหมาะกันอย่างมาก
“ไม่เป็ นไร ฉันเต็มใจช่วยคุณอย่างยิง่ ” หลาน ชิงเยว่ มองเข้าไปที่
ดวงตาของเขาด้วยสายตาที่เร่ าร้อน แต่ไม่นานเธอก็ทาํ หน้ามุ่ย
ออกมาเล็กน้อย
“แต่มนั ก็น่าสะเทือนใจและน้อยใจเกินไป ที่คุณปฏิเสธคําเชิญของฉัน
ที่ชวนไปทานอาหารคํ่าตั้งสองครั้ง ฉันตั้งใจจะเลี้ยงขอบคุณสําหรับ
เหตุการณ์ที่เกิดในร้านเครื่ องประดับในวันนั้น!”
หลาน ชิงเยว่ มองไปที่เขาและนึกถึงการปฏิเสธของเขา เธออดไม่ได้
ที่จะพูดออกมาและแสดงท่าทีนอ้ ยใจต่อเขา
“ฮึฮึฮึ” หวังเสี ยนหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับยิม้ ให้เธออย่างอ่อนโยน
“ผมมีเรื่ องยุง่ มากจริ ง ๆ ในช่วงสองวันที่ผา่ นมานี้ แต่ตอนนี้ถา้ คุณ
อยากทานอาหารคุณสามารถมาที่ร้านอาหารของผมได้ตลอดเวลา
ผมก็อยูท่ ี่นนั่ เกือบจะตลอดทั้งวันเช่นกันถ้าคุณมาผมจะจัดเมนูพิเศษ
ต้อนรับคุณ แทนคําขอโทษสําหรับการปฏิเสธคุณในสองครั้งก่อน
และผมจะเป็ นคนเลี้ยงคุณเองเป็ นไงดีไหม! “
“ร้านอาหารของคุณยังงั้นเหรอ!” เมื่อได้ยนิ คําตอบของเขา หลาน ชิง
เยว่ ก็มีรอยยิม้ บาง ๆ ขึ้นมาและพยักหน้ารับข้อเสนอ “ถ้าอย่างนั้น
ถือว่าเป็ นอันตกลง คราวนี้คุณห้ามเบี้ยวเด็ดขาด”
“ได้เลย” หวังเสี ยน ยิม้ และพยักหน้า
ข้าง ๆ พวกเขานั้น กวน ชีเฉิง ยืนมองดูพวกเขาอยู่ ตัวเขานั้นรู ้ดีอยู่
แล้วว่า หลาน ชิงเยว่ คือใครเพราะเธอเป็ นทายาทว่าที่ผนู ้ าํ ตระกูล
หลาน ในอนาคต ความมัง่ คัง่ และอํานาจของตระกูลเธอนั้นเป็ นหนึ่ง
ในสามอันดับแรกของเมืองเจียงเฉิงในปัจจุบนั
ยิง่ ไปกว่านั้นในด้านรู ปร่ างหน้าตาของ หลาน ชิงเยว่ นั้นเธอสมบูรณ์
แบบมากหากรวมกับเบื้องหลังของตระกูลเธอด้วยแล้วละก็ภายใน
เมืองเจียงเฉิงทั้งหมดนี้เธอนับว่าเป็ นสาวงามที่เพียบพร้อมและ
สมบูรณ์แบบอันดับหนึ่งเลยก็วา่ ได้
และยิง่ ในตอนนั้นเขาเห็นว่าเธอพยายามปกป้องหวังเสี ยนอย่างถึง
ที่สุด เขาก็สามารถเดาบางสิ่ งบางอย่างจากการกระทําของเธอได้
แต่เมื่อดูไปแล้วเขามัน่ ใจว่าลูกสาวของเขาก็ไม่ได้ดอ้ ยไปกว่า หลาน
ชิงเยว่ เลยแม้แต่นอ้ ย อย่างไรก็ตามหากพูดถึงเบื้องหลังของตระกูล
แล้วนั้นความแตกต่างนั้นชัดเจนเป็ นอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิง่ หลังจากสิ่ งที่เขาได้เคยพูดกับหวังเสี ยนไปก่อน
หน้านี้ และเมื่อนึกถึงเรื่ องนี้ข้ ึนมาเขาก็เริ่ มเสี ยใจมากขึ้นเรื่ อย ๆ
เขาไม่เพียงแต่รู้สึกเสี ยใจ แต่ยงั รู ้สึกถึงอันตรายอย่างมากอีกด้วย ถ้า
ว่าที่ลูกเขยของเขาถูกกระชากแย่งออกไปมันจะไม่มีประโยชน์สาํ หรับ
เขาที่จะนัง่ ร้องไห้เสี ยใจในตอนนั้นอย่างแน่นอน
ใบหน้าและการแสดงออกของ กวน ชีเฉิ ง เปลี่ยนไปเรื่ อย ๆ เขากําลัง
คิดหาวิธีที่จะเข้าหาและเอาใจ หวังเสี ยนเพื่อชดเชยสิ่ งที่เขาได้เคยทํา
ในก่อนหน้านี้
กวน ชูชิง เห็น หวังเสี ยน และ หลาน ชิงเยว่ คุยกันและหัวเราะกัน
อย่างสนุกสนานและเธอรู ้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อยในตอนนี้
หลังจากคุยกับ หลาน ชิงเยว่ เสร็ จแล้ว หวังเสี ยน ก็หนั หน้ามาและ
ยิม้ ให้ กวน ชูชิง เขาเดินเข้ามาและถามว่า “ชูชิงตอนนี้คุณเป็ นยังไง
บ้างสบายดีไหม”
“อืม..ฉันสบายดี” กวน ชูชิง พยักหน้า เธอมองไปที่เขาและกล่าวว่า
“ขอบคุณนะ เสี่ ยวเสี ยน”
“ไม่ตอ้ งก็ได้ ทําไมต้องขอบคุณผมด้วยล่ะ” หวังเสี ยนยิม้ และส่ ายหัว
“คุณลูกเขยฉันขอโทษจริ ง ๆ ขอโทษจริ ง ๆ นะ ฉันมันผิดเอง ใน
ก่อนหน้านี้มนั เป็ นความผิดของฉันทั้งหมดได้โปรดยกโทษให้ฉนั
ด้วยเถอะนะ”
ในขณะนั้น กวน ชีเฉิ ง ก็เข้ามาพูดแทรกทั้งคู่อย่างไร้ยางอายและพูด
ด้วยใบหน้าที่จริ งจัง แล้วเขายังเรี ยก หวังเสี ยน ว่าลูกเขยของเขา
ออกมาเต็มปากเต็มคํา
หวังเสี ยน ตกใจ กวน ชูชิง ก็เช่นกัน
เขาไม่คาดคิดว่าพ่อของ กวน ชูชิง จะพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้โดย
ไม่รู้สึกกระดากอายเลยซักนิด
“พ่อ! พ่อเรี ยกเขาว่าอะไรนะ!” ใบหน้าของ กวน ชูชิง เปลี่ยนเป็ นสี
แดงขณะพูดที่เธอพูดกับพ่อของเธอ
“ฮึฮึ” กวน ชีเฉิง ยังคงยิม้ และพูดกับ หวังเสี ยน อีกครั้ง “ก่อนหน้านี้
นั้นฉันเป็ นคนโง่เขลาและตาบอดได้โปรดอย่านําไปใส่ ใจเลยนะ”
หวังเสี ยน เองก็พดู ไม่ออกขณะมองไปที่ กวน ชีเฉิ ง
คนอะไรฉวยโอกาสขนาดนี้!
หวังเสี ยน ไม่ได้คิดอะไรมากมายกับเขามากเกินไป เนื่องจากเขาเป็ น
พ่อของ กวน ชูชิง แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้อยากสนิทและเป็ น
มิตรกับเขามากเกินไปเช่นกัน หวังเสี ยน ส่ ายหัวยิม้ และตอบว่า “ไม่
เป็ นไรครับ”
“อืม..ตราบใดที่คุณสบายดีและไม่ถือโทษโกรธฉัน คุณก็คุยกับ ชูชิง
ต่อไปเถอะนะ แต่วนั ไหนที่คุณว่างฉันอยากจะชวนคุณไปทานอาหาร
ร่ วมกันกับพวกเราซักมื้อเพื่อเป็ นการขอโทษ แม่ของ ชูชิงนั้นมีฝีมือ
ในการทําอาหารที่อร่ อยเป็ นอย่างมากเลยล่ะคุณต้องลองมาทานดู
รับรองต้องติดใจอย่างแน่นอน และแม่ของ ชูชิงก็กาํ ลังจะสอนให้
เธอทําอาหารอยูเ่ หมือนกันในตอนที่คุณอยากทาน ชูชิงจะได้ไปคอย
ทําให้คุณทานที่บา้ นได้ ”
กวน ชีเฉิง รู ้สึกได้วา่ หวังเสี ยน พยายามรักษาระยะห่างกับเขา แต่จะ
อย่างไรก็ตามเขาค่อนข้างเป็ นคนผิวหนาหน้าด้านและยังพูดชักชวน
พร้อมกับขาย ชูชิง ทางอ้อมให้ในเวลาเดียวกัน
หวังเสี ยนพยักหน้า “แน่นอนครับลุงผมคงต้องไปลองทานซักครั้ง”
“เยีย่ มมาก? นั้นยอดเยีย่ มมาก!” กวน ชีเฉิง ถอนหายใจออกมาอย่าง
โล่งอก เขาหันกลับไปและเดินเข้าไปหาภรรยาเขาที่อยูไ่ ม่ไกลมากนัก
“เสี่ ยวเสี ยน พ่อของฉัน … ฉันหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจการกระทําของ
เขานะ” กวน ชูชิง กล่าวอย่างอาย ๆ ขณะที่เธอมองไปที่พอ่ ของเธอ
“ไม่มีอะไรหรอกทุกอย่างเป็ นเรื่ องที่ดี” หวังเสี ยนยิม้ ให้กบั เธออย่าง
อ่อนโยน หลังจากนั้นเขาก็หนั ไปหา กวน ชูชิง และพูดต่อว่า “นี่คือ
หลาน ชิงเยว่ ชูชิง ผมเชื่อว่าคุณก็น่าจะรู ้จกั เธอเช่นกัน”
“สวัสดีค่ะ!” หลาน ชิงเยว่ มองไปที่ กวน ชูชิง ยิม้ และยืน่ มือออกไป
ทักทาย
“สวัสดีเช่นกันค่ะ!” กวน ชูชิง มองไปที่ หลาน ชิงเยว่ และยืน่ มือ
ของเธอออกไปเช่นกัน
มีสนามพลังพิเศษที่มองไม่เห็นถูกสร้างขึ้นระหว่างหญิงสาวทั้งสอง
คน
เมื่อบรรดาชายหนุ่มในห้องจัดเลี้ยงมองไปเห็นสาวสวยราวกับ
เทพธิดาทั้งสองคนนี้พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู ้สึกตกใจกันขึ้นมา
ในขณะเดียวกันพวกเขาก็เริ่ มอิจฉาเจ้าหนุ่มวัยรุ่ นที่ยนื ข้าง ๆ พวก
เธอ
“สาวสวยคู่น้ ีน้ นั มีเสน่ห์มากจริ ง ๆ” หวังเสี ยนยิม้ และชมเชยพวกเธอ
หลังจากที่เห็นบรรดาหนุ่ม ๆ หันมามองพวกเธอ
“น้องสาวชูชิง เธอสวยมาก ๆ และยังสามารถดึงดูดความสนใจของ
ทุกคนได้มากเลยทีเดียว” หลาน ชิงเยว่ ยิม้ และแสดงความคิดเห็น
ขึ้นมา
“ไม่จริ งหรอกค่ะ พี่สาว ชิงเยว่ต่างหากที่สวยมาก จนดูเหมือนดารา
เลยล่ะค่ะ ขนาดฉันเป็ นผูห้ ญิงด้วยกันยังหลงเสน่ห์พี่สาวเลย ทุกคน
ต่างหันมามองความสวยงามของพี่ ชิงเยว่กนั ทั้งนั้นเลย” กวน ชูชิง
ชมตอบออกไปทันทีเช่นกัน
บรรยากาศแปลกออกไปเล็กน้อย
“ฮ่า ๆ ทั้งสองคนนั้นสวยมากจริ ง ๆ นั้นแหล่ะ” หวังเสี ยน ที่ไม่ได้รู้
เรื่ องอะไรเลย ก็พดู ออกมาอย่างอารมณ์ดีและชมเชยหญิงสาวทั้งสอง
คนพร้อมกับยืนยิม้ อย่างโง่เง่า
เมื่อเห็นท่าทางของเขาทําให้เด็กสาวทั้งสองหัวเราะออกมาในขณะที่
หันมามองหน้ากัน
“หวังเสี ยนฉันต้องไปทักทายและพูดคุยกับคนรู ้จกั พร้อมกับลุงของ
ฉันก่อนนะ อย่าลืมว่าคุณมีนดั จะเลี้ยงอาหารคํ่าฉันล่ะ” หลาน ชิงเยว่
ส่ งยิม้ ให้และพูดกับ หวังเสี ยน
ต่อจากนั้น หวังเสี ยน ก็พดู คุยกับ กวน ชูชิง สักพักก่อนที่จะเดิน
กลับไปยังที่ ที่ของ ผูอ้ าวุโส ฉิ น และ ผูอ้ าวุโส ซู อยู่
ผูเ้ ฒ่าฉินแนะนําเขาให้รู้จกั กับคนบางคนในแวดวงธุรกิจของเมือง
เจียงเฉิง มีท้ งั นักธุรกิจและเจ้าหน้าที่ของรัฐบาล รวมอยูด่ ว้ ย
สําหรับผูช้ ายคนที่สามารถทําให้ผเู ้ ฒ่าฉิ นก้มหัวเพื่อขอโทษได้น้ นั
พวกเขาไม่กล้าที่จะเสี ยมารยาทด้วยเด็ดขาด ใบหน้าของพวกเขานั้น
เต็มไปด้วยรอยยิม้ ขณะสนทนากับหวังเสี ยน
จากงานเลี้ยงในวันนี้ หวังเสี ยน ได้รับนามบัตรมาเป็ นจํานวนมาก
เมื่อเขาออกมาจากงานในห้องจัดเลี้ยงก็เป็ นเวลา 5 ทุ่มกว่า ๆ แล้ว
หลังจากกล่าวลากับ ผูอ้ าวุโส ฉิน, ผูอ้ าวุโส ซู, หลาน ชิงเยว่, กวน ชู
ชิง และพ่อแม่ของเธอ หวังเสี ยน ก็ขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยก์ ลับไป
หอพักที่มหาลัย
ขณะที่ลมหนาวพัดผ่านมาที่เขาหวังเสี ยนรู ้สึกสบายตัวเป็ นอย่างมาก
หลังจากวันนี้เขาถือได้วา่ มีรากฐานที่ค่อนข้างจะมัน่ คงในเมืองเจียง
เฉิงแล้ว
สิ่ งที่เขาจะต้องทําต่อจากนี้คือการเสริ มสร้างตัวเองให้แข็งแกร่ งขึ้น
ทั้งทางด้านร่ างกายและเครื อข่ายทางธุรกิจ
ดวงจันทร์ส่องสว่างมีแสงเรื อง ๆ มองแล้วสวยงามจับตาเป็ นอย่างยิง่
หวังเสี ยน กําลังมุ่งหน้ากลับไปที่หอพักด้วยมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยข์ อง
เขา ต้นไม้ริมทางไหวเอนเมื่อยามต้องลมเขาขี่ผา่ นพวกมันไปอย่าง
รวดเร็ ว
ตอนนี้ดึกมากแล้วบนถนนแทบไม่มีรถคันอื่นเหลืออยูเ่ ลย
ขณะที่หวังเสี ยนกําลังขี่มาถึงทางโค้งเงาดํา ๆ ก็พงุ่ สวนเขาออกมา
เฮ้ยยย..!!
หวังเสี ยน ค่อนข้างตกใจเขารี บเบรครถในทันที เสี ยงรถเบรคดังขึ้น
จนแสบแก้วหูเมื่อล้อรถจักรยานยนต์ที่เบรคจนล้อตายเสี ยดสี กบั
ถนนด้วยความเร็ วสู ง
 ตอนที่ 63 แผ่ นหินห้ าธาตุ
ตุบบ!
ชายชราที่ร่างกายโชกไปด้วยเลือดล้มลงกลางถนน ไม่ไกลจากตรง
จุดที่หวังเสี ยนหยุดรถเอาไว้
‘แค่ก ๆ ๆ !’
ชายชราใบหน้าซีดขาว ไอออกมาพร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากที่
มุมปากของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมามองไปทางหวังเสี ยนอยูค่ รู่ หนึ่ง
แล้วจึงหันมองไปทางป่ าไม้ริมถนนด้วยสี หน้าที่สิ้นหวัง
“ม่อชิงหลง แกไม่สามารถหนีไปได้อีกต่อไปแล้ว ส่ งของสิ่ งนั้น
ออกมาตอนนี้และฉันจะปล่อยให้แกได้ตายอย่างสงบ”
หวังเสี ยนได้ยนิ เสี ยงร้องตะโกนออกมาอย่างโกรธแค้นหลังจากนั้น
เขาก็เห็นชายแปดคนกระโดดออกมาจากแนวป่ าริ มทางและตรงเข้า
ไปหาชายชราคนที่ลม้ ลง
พวกเขาเหมือนผูฝ้ ึ กฝนวิชายุทธทางโทรทัศน์ที่เขาเคยดู คนทั้งหมด
นั้นกระโดดมาตามกิ่งไม้และร่ อนลงบนพื้นถนนต่อหน้าเขา
ทั้งแปดคนแต่งกายด้วยชุดสี ดาํ และดาบยาวในมือของพวกเขานั้น
สะท้อนประกายเย็นยะเยือกทันทีเมื่อต้องกับแสงของดวงจันทร์
ชายวัยกลางคนที่อยูต่ รงกลางกลุ่มก้าวไปข้างหน้าและจ้องมองชาย
ชราที่นอนล้มลงอยูบ่ นพื้นด้วยสายตาที่เย็นชา
ชายชราเองก็เงยหน้าขึ้นมามองไปยังพวกเขาเช่นกันแล้วถ่มนํ้าลาย
ออกมาอย่างรังเกียจ
“ถุย้ !…นิกายหมื่นบัวเขียว ของพวกแกนี่มนั ช่างชัว่ ช้าซะจริ ง ๆ ใช้
อุบายที่น่ารังเกียจและไร้ยางอายพยายามเข้ามาเพื่อขโมยสมบัติจาก
สํานักอสู รโบราณของข้าและยังไล่ฆ่าคนทั้งสํานักของข้าอีก” ชาย
ชราคนนั้นค่อย ๆ ลุกยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ด้วยสี หน้าและแววตาที่น่า
กลัว
“ฮ่าฮ่า, สํานักอสู รโบราณของแกนั้นมันช่างไร้ฝีมือเป็ นอย่างมาก
พวกเราจึงช่วยถอนรากถอนโคนและกําจัดสํานักของแกให้หายไป
ซะ เวลาที่แกตายไปจะได้ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงกังวลมากยังไงล่ะ และสิ่ ง
ที่เราทํานี้กเ็ พื่อประโยชน์ของผูค้ น สํานักของแกเอาแต่เก็บซ่อนของ
ดีเอาไว้กบั ตัว สมควรที่จะต้องแบ่งปันให้ผอู ้ ื่นได้ศึกษากันบ้าง มัน
จะได้เป็ นประโยชน์ต่อเหล่าผูฝ้ ึ กยุทธด้วยกัน แต่ฉนั ไม่เคยคิดเลยว่า
แกจะยอมทิ้งสํานักและหลบหนีออกมาเพียงเพราะแผ่นศิลาห้าธาตุ
ฉันว่าแกมอบมันออกมาดี ๆ ซะเถอะจะได้ตายอย่างไม่ทรมาน” ชาย
วัยกลางคนที่อยูต่ รงกลางกําลังจ้องมองชายชราด้วยเจตนาฆ่าอันแรง
กล้า เขาจ้องมองไปตรงบริ เวณหน้าอกของชายชราด้วยความโลภ
“อยากได้ศิลาห้าธาตุอย่างนั้นเหรอฆ่าฉันให้ได้ซะก่อนเถอะแกถึงจะ
มีสิทธิ์ได้รับมัน” ตอนนี้ร่างกายของชายชราเต็มไปด้วยเลือดและมี
บาดแผลมากมายนับไม่ถว้ น
เสื้ อผ้าของเขาชุ่มโชกไปด้วยเลือดเหมือนกับโดดลงบ่อเลือดมา
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะฆ่าแกทิ้งซะ” ชายวัยกลางคนที่อยูต่ รงกลางมี
ท่าทางไม่ยนิ ดียนิ ร้าย และเขามองไปทางคนของเขาและสัง่ ว่า “ฆ่า
มันเสี ยเราจะต้องได้รับแผ่นศิลาห้าธาตุมา”
“ฆ่า!” สมาชิกที่เหลือทั้ง 7 คนพยักหน้าและเข้าจู่โจมชายชราอย่าง
รวดเร็ ว
และทันใดนั้น หนึ่งในคนเหล่านั้นก็หนั หน้าไปมองตรงที่หวังเสี ยน
จอดรถอยูอ่ ยู่
“ไอ้หนุ่มแกนี่มนั โชคร้ายจริ ง ๆ ว่ะ” ขณะที่เขาพูดเขาเหวีย่ งแขน
สะบัดข้อมือของเขาและมีดสั้นขนาดเล็กก็พงุ่ ตรงออกไปที่หวังเสี ยน
ชายคนนั้นหันไปรุ มโจมตีชายชราคนนั้นต่อโดยไม่หนั ไปมองที่หวัง
เสี ยนอีก
ในความคิดของเขา ชายคนนี้คือคนที่ตายไปแล้ว ในทันทีที่เขาซัด
มีดสั้นออกไปมันถือเป็ นความโชคร้ายของไอ้หนุ่มคนนี้เองที่ดนั มา
อยูผ่ ดิ ที่ผดิ เวลา
หวังเสี ยนกําลังจะหลบออกไปเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่อยากจะ
ยุง่ เกี่ยวกับเรื่ องราวขัดแย้งส่ วนตัวของบุคคลอื่น แต่ในตอนนั้นเอง
เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าชายคนนั้นขว้างมีดสั้นตรงมาที่เขาพร้อมกับ
จิตสังหารอันเต็มเปี่ ยม
วิธีการแบบนี้คืออะไรฉันเป็ นแค่คนที่ผา่ นมาโดยบังเอิญเท่านั้นเอง
หวังเสี ยนหลี่ตาลงขณะที่เขามองไปที่มีดสั้นที่พงุ่ ตรงเข้ามา เขา
เหยียดแขนและยืน่ มือออกไป
หมับ!
เขาคว้ามีดสั้นนั้นได้อย่างง่ายดาย
ย้อนกลับไปในการต่อสู ช้ ายชราถูกล้อมรอบโดยคนทั้งแปดคนและ
ในไม่ชา้ เขาก็ถูกดาบฟันเข้าที่ตวั ของเขาถึงสองครั้ง
ความแข็งแกร่ งของชายชราคนนี่ควรอยูท่ ี่ระดับนักรบขั้นที่แปดและ
มีเพียงชายวัยกลางคนที่เป็ นผูน้ าํ กลุ่มเท่านั้นที่เทียบเท่ากับเขา ส่ วน
คนที่เหลือทั้งหมดนั้นน่าจะอยูใ่ นระดับนักรบขั้นที่เจ็ด
ประกายตาคมกล้าสะท้อนออกมาจากดวงตาของหวังเสี ยน เขาลง
จากรถมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยอ์ ย่างช้า ๆ และจ้องมองคนทั้งแปดด้วย
สายตาเย็นยะเยือก
“ถ้าไม่ใช่เพราะพวกนายต้องการที่จะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่คิดจะเข้าไปยุง่
เกี่ยวกับเรื่ องนี้ แต่ตอนนี้มนั ก็เป็ นโอกาสดีที่ฉนั จะได้ทดสอบฝี มือ
และความแข็งแกร่ งของฉัน”
หวังเสี ยนคลึงนิ้วมือและนวดกําปั้นของเขาเบา ๆ เขาสวมหมวก
กันน็อคอยู่ และเขาไม่กลัวว่าจะมีคนจําเขาได้
แกร๊ กกกก!
มีดสั้นในมือของเขาถูกบดขยี้จนกลายเป็ นก้อนโลหะกลม ๆ และ
โยนทิ้งลงบนพื้นไปอย่างไม่ใยดี
“ฉันเป็ นแค่คนผ่านทางมาเท่านั้น แต่พวกนายอยากจะฆ่าฉันปิ ดปาก
ดีมากดีจริ ง ๆ ถ้าเป็ นอย่างนั้นเราก็มาสนุกกันเถอะ”
หวังเสี ยนขยับทันทีขณะที่เขาพูดจบ เขาพุง่ เข้าจู่โจมชายวัยกลางคน
ที่อยูใ่ กล้เขามากที่สุด
“รนหาที่ตาย! ฉิงเหวิน กับ ฉิงเยีย่ พวกนายไปฆ่ามันซะ!” ชายวัย
กลางที่เป็ นผูน้ าํ สัง่ ด้วยนํ้าเสี ยงที่เย็นชาหลังจากที่เห็นหวังเสี ยน
สามารถหลบมีดสั้นและเข้ามาโจมตีพวกเขา
“ไอ้หนูฉนั ไม่เคยคิดว่าแกเองก็เป็ น ผูฝ้ ึ กยุทธด้วยเหมือนกัน อย่างไร
ก็ตามวันนี้แกคงต้องตายซะแล้วล่ะ!” ชายวัยกลางคนสองคน ฉิงเหวิน
และ ฉิงเยีย่ เดินออกมาจากกลุ่มที่กาํ ลังล้อมรอบชายชราคนนั้นและ
ทําการพุง่ ตรงเข้ามาที่ หวังเสี ยน และตั้งใจที่จะสังหารเขาในทันที
“หึ หึ!”
มีเพียงแววตาและจิตสังหารที่ก่อตัวขึ้นในดวงตาของ หวังเสี ยน ใน
ตอนแรกเขามีอารมณ์ดีเป็ นอย่างมากหลังจากที่กลับออกมาจากงาน
เลี้ยง แต่ความตั้งใจในการฆ่าของเขาก็เกิดขึ้นทันทีเมื่อเขาพบกับ
กลุ่มคนที่ตอ้ งการฆ่าเขาโดยไม่มีเหตุผลใด ๆชายวัยกลางคนสองคน
ใช้ดาบยาวเล็งฟันไปที่หน้าอกและลําคอของเขา
“ขอทดลองพลังความแข็งแกร่ งของร่ างกายซะหน่อยก็แล้วกัน!
เขาเร่ งพลังแห่งมังกรในร่ างกายของเขาให้สูงขึ้น และยืน่ มือทั้งสอง
ข้างออกไปคว้าที่ดาบทั้งสองเล่มนั้นไว้ทนั ที
“ไปตายซะ!” ชายทั้งสองคนเมื่อเห็นหวังเสี ยนยืน่ มืออกมารับคม
ดาบอย่างคนโง่เขลา พวกเขามองดูหวังเสี ยนเหมือนคนบ้า มีรอยยิม้
ขึ้นที่มุมปากของพวกเขาอย่างดูถูก ในขณะที่พวกเขาก็เพิ่มแรงใน
การฟาดฟันเข้าไปอีก “ลงนรกไปซะ!”
เคร้งงง!
อย่างไรก็ตามสิ่ งที่พวกเขาคิดไม่ได้เกิดขึ้น พวกเขาคิดว่าแขนทั้งสอง
ข้างของหวังเสี ยนคงจะขาดกระเด็นเหมือนตัดผ่านกิ่งไม้ แต่ตอนนี้
พวกเขาตกใจอย่างที่สุด ดาบทั้งสองเล่มของพวกเขาถูกหยุดได้โดย
ที่มือของหวังเสี ยนไม่มีแม้แต่รอยแผลหรื อเลือดไหลออกมาแม้แต่
หยดเดียว
“อะไรกัน!!”
ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสนและไม่อยากจะเชื่อในสิ่ ง
ที่เกิดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นดาบในมือของพวกเขาถึงกับมีรอยบิ่นและ
แตกร้าว
“ตาย!”
หวังเสี ยนคํารามออกมาพร้อมกับพุง่ ตัวไปข้างหน้าโจมตีไปที่ชายวัย
กลางคนหนึ่งในนั้น
หวังเสี ยนนั้นไม่เคยเรี ยนรู ้และฝึ กฝนวิชาการต่อสู ใ้ ด ๆ มาก่อนและ
มีประสบการณ์ในการต่อสู เ้ พียงแค่ในรู ปแบบของนักเลงข้างถนน
เพียงเท่านั้น อย่างไรก็ตามสายเลือดแห่งเผ่าพันธุ์ราชันย์มงั กร
ศักดิ์สิทธิ์ที่อยูใ่ นร่ าง ก็ช่วยเพิ่มพลังและความความเร็ วของเขาเพื่อ
ชดเชยความเสี ยเปรี ยบในด้านนี้ให้กบั เขาได้
หมัดของเขาอัดแน่นไปด้วยพลังอันแข็งแกร่ งของเขา หวังเสี ยน
ปล่อยหมัดไปที่ชายวัยกลางคนในทันที ชายคนนั้นตกใจและรี บยก
ดาบของเขาขึ้นมาไว้ที่หน้าอกเพื่อป้องกันตัวโดยสัญชาตญาณ
ตูมมม!
แคร้งงง!
เสี ยงของดาบหักได้ยนิ อย่างชัดเจน แรงที่เหลือพุง่ ตรงเข้าสู่ หน้าอก
ของชายวัยกลางคน คนนั้นในทันที
พร๊ วดด! ชายวัยกลางคนกระอักเลือดออกมา เขารู ้สึกว่าหน้าอกของ
ตัวเขานั้นมันระเบิดออกมา ดวงตาเขาถลนออกมาและจ้องมองไปที่
หวังเสี ยนด้วยอาการแข็งค้างและค่อย ๆ ทรุ ดตัวลงแน่นิ่งไป
“เชี่ยแล้ววว!..เราพบผูเ้ ชี่ยวชาญระดับสู งเข้าให้แล้ว!” ชายอีกคนที่
เห็นการตายในทันทีของคนที่ชื่อ ฉิงเยีย่ ซึ่งเป็ นเพื่อนของเขา เขา
ตกใจอย่างมากจนแหกปากตะโกนออกมาอย่างลืมตัว
“พวกนายบอกว่าจะฆ่าฉันยังงั้นไม่ใช่เหรอ” หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้น
และจ้องมองไปที่ชายวัยกลางคน คนนั้นอย่างดุร้ายพร้อมกับแรง
กดดันอันหนักหน่วงความรู ้สึกที่ชายวัยกลางคนได้รับในตอนนี้
เหมือนกับโดนจ้องมองโดยสัตว์ร้ายกระหายเลือดที่กาํ ลังจะเขมือบ
และกลืนกินเขา
ชายวัยกลางคน ตอนนี้น้ นั ตกใจมากที่เห็นหวังเสี ยนพุง่ ตรงเข้ามาหา
เขา เขารี บพลิกดาบในมือตวัดขึ้นพร้อมกับเคลื่อนไหวเท้าเป็ น
วงกลม ทันใดนั้นก็มีภาพดอกบัวสี เขียวปรากฏที่ปลายดาบ ตอนที่
เขากําลังร่ ายรําเพลงดาบด้วยท่าทางที่แปลกตา
ดอกบัวสี เขียวกําลังเปล่งรัศมีเย็นยะเยือกจนเสี ยดกระดูก
“สวยงามดี แต่กแ็ ค่น้ นั ”
แม้จะเห็นการปรากฏตัวขึ้นของดาบที่เปล่งรัศมีเป็ นรู ปดอกบัวเขียว
แต่หวังเสี ยนก็ไม่ลงั เลและชะงักลงแม้แต่นอ้ ย เขายังคงปล่อยหมัด
โจมตีออกไป
ฉัวะ!ฉัวะ!
บนแขนของ หวังเสี ยน ตอนนี้ถูกกรี ดเป็ นรอยดาบหลายสิ บรอย มัน
มากมายจนเหมือนรอยกระจกที่แตกร้าว
ร่ องรอยบาดแผลตอนนี้สามารถมองเห็นเลือดกําลังจะไหลซึม
ออกมา แต่ไม่ทนั ที่เลือดจะได้ออกมาจากบาดแผลของเขา บาดแผล
พวกนั้นกลับฟื้ นตัวและสมานกันในทันที เนื่องมาจากพลังแห่ง
สายเลือดของ ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์อนั ยิง่ ใหญ่
“ไม่!! …ไม่จริ ง!!? ” ชายวัยกลางคนตกตะลึงเขาไม่อยากเชื่อสายตา
ตัวเอง เขาในตอนนี้อยากวิง่ หนีไปให้ใกล้เขาไม่รู้วา่ คนตรงหน้าเขา
มันคือตัวอะไรกันแน่ ไม่ทนั ที่เสี ยงร้องอย่างตกตะลึงของเขาจะจบ
ลง พลังหมัดอันรุ นแรงของ หวังเสี ยน ก็กระแทกมาที่หน้าอกของ
เขาแล้ว ทันใดนั้นหน้าอกของเขาก็ยบุ จมลงไปเหมือนไม่มีกระดูก
ในทันทีและเขาก็ทรุ ดตัวลงกับพื้นนอนแน่นิ่งด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
ตามเพื่อนของเขาไป
“บัดซบ..!! ฉิงเหวิน และ ฉิงเยีย่ ถูกฆ่าตายแล้ว!”
เสี ยงร้องที่ดงั โหยหวนจาก ฉิงเหวิน และ ฉิ งเยีย่ ทําให้กลุ่มของคน
ทั้งหกคนที่กาํ ลังล้อมรอบรุ มโจมตีชายชราต้องหันมามองและพวก
เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาในสิ่ งที่เห็น
ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าพวกเขาฆ่าชายหนุ่มผูโ้ ชคร้ายคนหนึ่งที่
ผ่านมาเห็นในสิ่ งที่ไม่ควร เพื่อปกปิ ดความลับ แต่ไม่มีใครคาดคิดว่า
เขาคนนี้จะเป็ นผูฝ้ ึ กฝนวิชาการต่อสู ท้ ี่น่ากลัวขนาดนี้เขาสามารถ
สังหารนักรบระดับขั้นที่เจ็ดได้อย่างง่ายดายถึงสองคนพร้อมกันใน
เวลาไม่ถึงนาที
ผูฝ้ ึ กฝนวิชายุทธระดับนักรบขั้นที่เจ็ดนั้นถือว่าเป็ นระดับผูเ้ ชี่ยวชาญ
ที่สามารถก่อตั้งตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณ ได้อย่างสบาย
และเป็ นที่ยอมรับโดยทัว่ ไปของเหล่าผูฝ้ ึ กฝนทุกคน
“ฉันแค่กาํ ลังเดินทางผ่านมาทางนี้กเ็ ท่านั้น แต่พวกนายก็อยากจะฆ่า
ฉันอย่างไม่มีเหตุผล งั้นก็อย่ามาโทษฉันละกันว่าโหดร้าย เรามาดูกนั
ว่าวันนี้ใครกันแน่ที่จะต้องตาย!”
หวังเสี ยนจ้องมองไปที่คนทั้งหกที่เหลืออยู่ ทั้งหมดที่เขาต้องการ
ตอนนี้คือการต่อสู ้
เขาอยากจะรู ้วา่ ตอนนี้ตวั เขานั้นแข็งแกร่ งมากแค่ไหน!
 ตอนที่ 64 ดินแดนราชันย์ มงั กร
“ฮ่าฮ่า เยีย่ มจริ ง ๆ !”
เมื่อชายชราคนที่ถูกล้อมโจมตีเห็นว่าหวังเสี ยนได้สงั หารสมาชิก
สองคนของนิกายหมื่นบัวเขียว ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นมาอย่าง
ตื่นเต้น เขามองไปที่ ผูน้ าํ ชายวัยกลางคนและเริ่ มหัวเราะออกมา
“เป็ นความอัปยศซะจริ ง ๆ นะ ที่นิกายหมื่นบัวเขียวอ้างว่าเป็ นนิกาย
โบราณดั้งเดิม แต่ต้ งั ใจโจมตีและสังหารคนธรรมดาทัว่ ไปเพื่อที่จะ
ฆ่าปิ ดปากเขา แต่กระนั้นพวกแกคงไม่เคยคาดคิดฝันเลยว่าเขาจะ
แข็งแกร่ งขนาดนี้ ฮ่า ๆ !”
“น้องชายขอบคุณมากที่ให้ความช่วยเหลือฉัน ถ้าคุณสามารถช่วย
ฉันกําจัดกลุ่มคนบัดซบพวกนี้ได้ฉนั จะยกสิ่ งของที่พวกเขาพยายาม
จะแย่งชิงไปจากฉันให้กบั คุณ”
การแสดงออกบนใบหน้าของชายวัยกลางคนหกคนเปลี่ยนไปอย่าง
มาก พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่าพวกเขาจะต้องเจอกับสถานการณ์
เช่นนี้ พวกเขาเคยชินกับการที่จะฆ่าคนธรรมดาทัว่ ไปอย่างไม่ตอ้ ง
สนใจอะไรมามาก
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เคยคาดคิดว่าคนที่เขาจะฆ่าทิ้งในวันนี้น้ นั
จะร้ายกาจมากขนาดนี้
ชายวัยกลางคนที่เป็ นผูน้ าํ ถือดาบไว้ในมือแน่นและจ้องมองไปที่
หวังเสี ยนด้วยสายตาที่อาฆาต
“นี่เป็ นเรื่ องระหว่างนิกายหมื่นบัวเขียวและสํานักอสู รโบราณข้าหวัง
ว่าน้องชายคนนี้จะไม่เข้ามายุง่ และเราจะตอบแทนท่านอย่างงาม
หลังจากที่เรื่ องทุกอย่างจบลง!”
“ไปตายซะ!”
หวังเสี ยนไม่ได้สนใจหรื อหวัน่ ไหวกับคําพูดของชายวัยกลางคนที่
เป็ นผูน้ าํ เขายังคงพุง่ ตรงเข้าไปโจมตีคนที่อยูใ่ กล้ที่สุด
“ฆ่า! แม้วา่ ฉัน โม่ ชิงหลง จะต้องเสี ยชีวติ ฉันก็อยากให้พวกแกทุก
คนตายไปพร้อมกับฉัน!” เมื่อ โม่ชิงหลง เห็น หวังเสี ยน เคลื่อนไหว
และเข้าโจมตีดวงตาของเขาก็สว่างสาดประกายออกมาขึ้น ออร่ าสี ดาํ
รอบตัวเขาเริ่ มพุง่ พล่านอย่างรุ นแรง โดยที่เขาไม่คาํ นึงถึงอาการการ
บาดเจ็บของตัวเอง เขาพุง่ เข้าโจมตีคนรอบข้างทั้งหกคนนั้นทันที
“บัดซบ..!”
เมื่อชายวัยกลางคนที่เป็ นผูน้ าํ เห็นพวกเขาโจมตีเข้ามาใบหน้าของเขา
ก็มืดมนลง “พวกนายพยายามตรึ งและพัวพัน โม่ ชิงหลง เข้าไว้ ส่ วน
ฉันไปจัดการไอ้เด็กเหลือขอคนนั้นเอง”
“ครับประมุข!” ทั้งห้าคนจับดาบของพวกเขาแน่นและสร้างรู ปแบบ
ดาบเป็ นกลุ่มค่ายกลไปทาง โม่ ชิงหลง
“แกคิดว่าพวกแกทั้งห้าคนพอที่จะจัดการกับฉันได้ยงั งั้นรึ ถึงแม้วา่
ฉันจะบาดเจ็บสาหัส แต่พวกแกก็ยงั ไม่ใช่คู่ต่อสู ข้ องฉัน!” ผมสี ดาํ
เข้มของโม่ชิงหลง โบกพลิ้วเหมือนมีลมพัดให้ลอยขึ้นไปมาอย่าง
อิสระและออร่ าสี ดาํ แห่งความมืดรอบ ๆ ตัวของเขาก็พงุ่ พล่านหมุน
วนไปรอบ ๆ
ในอีกด้านหนึ่ง หวังเสี ยน เองตอนนี้กค็ ่อนข้างที่ตกใจพอสมควร
เมื่อชายวัยกลางคนที่เป็ นผูน้ าํ เริ่ มโจมตีเขา
เขาตระหนักว่าความเร็ วของชายวัยกลางคนนั้นเร็ วกว่าเขาเล็กน้อย
นักรบระดับขั้นที่แปด! ฉันสงสัยว่าร่ างกายของฉันจะทนต่อการ
โจมตีของนักรบระดับขั้นที่แปดได้หรื อไม่?
หวังเสี ยน ดูเคร่ งขรึ มขึ้น ด้วยความแข็งแกร่ งในปั จจุบนั ของเขาเขา
สามารถต่อต้านและสังหารนักรบระดับขั้นที่เจ็ดได้อย่างสบาย
สําหรับนักรบระดับขั้นที่แปดเขาไม่แน่ใจมากนัก อย่างไรก็ตามเขา
ไม่ได้กลัวเลยซักนิดเดียว
“ตายซะ! ไอ้เด็กสารเลว!” ชายวัยกลางคนขยับดาบในมือของเขา
และมีแสงเย็น ๆ พุง่ ออกมาเข้าไปหาที่หวังเสี ยน
เร็ วมาก!
หวังเสี ยนตกใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นดาบของชายวัยกลางคน เขารี บ
พลิกตัวของเขาหลบไปที่ดา้ นข้างทันที
“แกคิดจะหลบยังงั้นรึ ” ชายวัยกลางคนมองไปที่หวังเสี ยนด้วยความ
ดูถูกและเย้ยหยัน เขาพลิกข้อมือกลับดาบของและตวัดฟันตามหวัง
เสี ยนที่หลบออกไปด้านข้างด้วยความเร็ วที่เร็ วมากกว่า
ฉัวะ!
คมดาบตัดผ่านไปตามแขนของ หวังเสี ยน และทิ้งรอยแผลยาวประมาณ
สามนิ้วเอาไว้
แต่บาดแผลก็ไม่ลึกมากนัก แต่ดูเผิน ๆ แล้วค่อนข้างจะรุ นแรง
“ใช้ได้เลยนิ! นี่คือนักรบระดับขั้นที่แปดยังงั้นรึ ? สามารถทําร้าย
ร่ างกายของฉันได้จริ ง ๆ ด้วย!”
เมื่อเห็นบาดแผลบนแขนของเขาที่ค่อย ๆ สมานติดกันขึ้นมา หวัง
เสี ยน มองไปที่ชายวัยกลางคนที่เป็ นผูน้ าํ ด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
“แกมันไม่ใช่ผฝู ้ ึ กยุทธและไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวิชายุทธและศิลปะการ
ต่อสู เ้ ลย แต่แกก็ยงั กล้ามายุง่ เรื่ องของพวกเราอีกยังงั้นรึ ?”
ชายวัยกลางคนที่เป็ นผูน้ าํ รู ้วา่ หวังเสี ยนไม่รู้จกั วิชาการต่อสู ใ้ ด ๆ เลย
เพียงแค่มองเขาก็รู้ได้ทนั ที เขามองหวังเสี ยนด้วยความรังเกียจและ
พูดขึ้นมาว่า “แกตายได้แล้วไอ้เด็กเวร!”
เมื่อเขาพูดจบประโยคดาบในมือของเขาก็ขยับเคลื่อนไหวด้วยท่าทาง
ที่สง่างาม เงาดาบจํานวนนับไม่ถว้ นได้รวมเข้าด้วยกันเพื่อสร้างเป็ น
ดาบใหญ่อนั คมกริ บและฟันไปที่หวังเสี ยน
ฮ่าห์..!
หวังเสี ยนสู ดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เขาเห็นดาบใหญ่อนั แหลม
คมพุง่ ตรงเข้ามาหาเขา ถ้าเขาถูกโจมตีดว้ ยดาบนี้เขาจะต้องได้รับ
บาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน
แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวเลย
“มาดูกนั ว่าแก้วผลึกมังกรเพลิงโลกันต์ จะทรงพลังมากขนาดไหน!”
เขาอ้าปากขึ้นเล็กน้อยและแก้วผลึกมังกร ขนาดเท่าไข่นกกระทาก็
บินพุง่ ออกจากปากของเขา มันกําลังลุกไหม้ดว้ ยเปลวไฟสี แดงเข้ม
และมันบินพุง่ ตรงเข้าไปหาชายวัยกลางคนด้วยความเร็ วที่น่ากลัว
“มัน!..คืออะไร?” ชายวัยกลางคนตกใจในทันทีเมื่อเห็นวัตถุคล้าย
ลูกไฟบินตรงมาหาเขา เขารี บพลิกดาบของเขากลับทันทีและฟันไป
ที่ลูกไฟประหลาดโดยตรง
ด้วยความคิดเพียงเล็กน้อยแก้วผลึกมังกร วิง่ โค้งและหลบหลีกดาบ
ของชายวัยกลางคน มันตรงเข้าไปปะทะกับแขนของชายวัยกลางคน
ที่เป็ นผูน้ าํ ทันที
เฮื้อออ..!!..อ๊ากกกก!
เสี ยงกรี ดร้องโหยหวนอย่างน่ากลัวทะลุผา่ นความมืดมิด ฟังแล้ว
สยดสยองเป็ นอย่างมาก ชายวัยกลางคนโดนวัตถุคล้ายลูกไฟขนาด
เล็กตกลงบนแขนของเขาทําให้ร่างกายของเขาสลายกลายเป็ นเถ้า
ถ่านและสลายหายไปกับสายลมอย่างรวดเร็ ว
ในตอนนั้น เพียงเสี้ ยววินาทีกม็ ีรูปรากฏขึ้นที่แขนของเขา ความ
หวาดกลัวครอบงําเขาในทันที และเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าบริ เวณหน้าอก
ของเขาก็ดูเหมือน จะลุกไหม้เป็ นรู ไปด้วยเช่นกัน และตอนนี้มนั กําลัง
แผดเผาและลุกไหม้ดว้ ยดวงไฟที่มีความร้อนแรงเป็ นอย่างมาก!
ดวงตาของชายวัยกลางคนนั้นเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความไม่อยาก
จะเชื่อ เขาจ้องไปที่หวังเสี ยนดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้ นหวัง
“ถ้านายพยายามที่ฆ่าผูอ้ ื่นก็จงเตรี ยมใจที่จะถูกฆ่าผูอ้ ื่นฆ่าไว้ดว้ ย
เช่นกัน!”
หวังเสี ยนพูดช้า ๆ กับชายผูน้ าํ วัยกลางคน เพียงแค่คิดแก้วผลึกมังกร
ก็พงุ่ ผ่านร่ างของชายวัยกลางคนที่เป็ นผูน้ าํ
ทันใดนั้นร่ างของชายวัยกลางคนก็กลายเป็ นฝุ่ นผง! ไม่! หากจะกล่าว
ให้ตรงก็คือภายใต้อุณหภูมิที่สูงขนาดนั้นคงไม่มีแม้แต่ข้ ีเถ้าหลงเหลือ
อยูเ่ ลยถึงจะถูกต้อง!
เมื่อเขาควบคุมแก้วผลึกมังกรด้วยความคิดของเขาแก้วผลึกมังกรก็
บินเข้าไปหาอีกสองศพ เมื่อมันผ่านพวกเขาไปก็ไม่มีอะไรเหลืออีก
เช่นกัน
“เชี่ยย! แล้วว ! ประมุขนิกายถูกฆ่าตายห่าไปแล้ว!”
ในขณะนั้นมีเสี ยงร้องตะโกนออกมาอย่างลืมตัวและหวาดกลัวอย่าง
สุ ดชีวติ ดังออกมาจากทางด้านกลุ่มคนทั้งห้า พวกเขาไม่เคยคาดคิด
ว่าผูน้ าํ นิกายของพวกเขาจะถูกฆ่าตายและสลายหายไปในทันที
ตอนนี้พวกเขาถูกจ้องมองโดย หวังเสี ยน และในทันทีน้ นั ร่ างกาย
ของพวกเขาก็สนั่ สะท้านแทบจะยืนไม่อยูด่ ว้ ยความหวาดกลัว
ทําไม! ทําไมเราถึงมายุง่ กับผูเ้ ชี่ยวชาญระดับนี้ได้?
“ฮ่าฮ่า พวกแกทุกคนก็ตอ้ งตายเหมือนกัน!” โม่ ชิงหลง เห็นคนพวก
นี้กาํ ลังสัน่ เทาและตกตะลึงด้วยความกลัว ในทันใดนั้นกลุ่มหมอก
ควันสี ดาํ รอบตัวเขาก็พงุ่ ขึ้นมาอย่างรุ นแรงและกระจายเข้าไปหา
พวกเขาทั้งห้าคน
“เฮือกก!”
“อึกก! ไม่!”ม่ายย “
เสี ยงกรี ดร้องที่น่าสยดสยองร้องโหยหวนดังก้องไปในอากาศชายวัย
กลางคนทั้งห้ากําลังปกป้องตัวเองอย่างสิ้ นหวัง แต่อย่างไรก็ตาม
พวกเขาทั้งหมดก็ถูกสังหารโดยชายชราคนนั้นในเวลาไม่นาน
แค่ก ๆ ๆ !
โม่ ชิงหลง กระอักเลือดออกมาในทันทีหลังจากสังหารชายวัยกลางคน
ทั้งห้าเขาแทบจะไม่เหลือพลังแม้กระทัง่ จะยืน ขณะที่ร่างกายของเขา
กําลังเปล่งพลังสุ ดท้ายแห่งชีวติ ออกมาตอนนี้เขาใกล้จะตายเต็มทีแล้ว!
การหลบหนีและการต่อสู ด้ ว้ ยพลังชีวติ เฮือกสุ ดท้ายเมื่อครู่ ทาํ ให้
พลังงานชีวติ ของเขาที่มีน้ นั หมดลง
“ขอบคุณมากนะน้องชาย!”
ด้วยกําลังทั้งหมดที่เขามีในตอนนี้ของเขา เขาพยายามโค้งคํานับ
ขอบคุณหวังเสี ยนอย่างเต็มฝื น
หวังเสี ยนมองไปที่ชายชราและขมวดคิ้ว
แค่ก ๆ ! โม่ ชิงหลง ไอออกมาอย่างรุ นแรงอีกครั้งพร้อมกับกระอัก
เลือดออกมาด้วย เขาหยิบสิ่ งของบางอย่างออกมาจากเอวของเขา
อย่างช้า ๆ และพูดว่า “นี่คือสิ่ งที่คนพวกนี้น้ นั พยายามฉกฉวยไปจาก
พวกเราเนื่องจากฉันสัญญากับคุณเอาไว้ ฉันจะมอบมันให้กบั คุณ
ตามสัญญานะน้องชาย”
เมื่อเขาพูดจบประโยค โม่ ชิงหลง ก็ลม้ ลงกับพื้นไปในทันทีราวกับ
ว่าคําพูดและการกระทําเมื่อครู่ คือพลังทั้งหมดของเขาแล้ว
หวังเสี ยนมองไปที่ชายชราอย่างเงียบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดนึง
ผุดขึ้นมาเขาเดินไปที่ดา้ นข้างของ โม่ ชิงหลง และอุม้ เขาขึ้นมา
ในขณะที่แก้วผลึกมังกร กวาดผ่านซากศพที่เหลือโดยรอบ และครู่
ต่อมาซากศพเหล่านั้นก็หายไปในอากาศ
เมื่อมองไปที่สิ่งของในมือของชายชรา หวังเสี ยน ก็อุม้ ชายชราและ
นัง่ ลงซ้อนบนรถจักรยานยนต์ฮาร์เล่ยข์ องเขา หลังจากนั้นเขาก็ขี่ไป
ที่ชายทะเล
ที่ริมทะเล หวังเสี ยน อุม้ ชายชราและกระโดดลงไปในนํ้าทันที แต่
เขาไม่ได้กลายร่ างเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์เขาเพียงแค่วา่ ยนํ้าไปในทะเล
ในร่ างมนุษย์
ใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที หวังเสี ยน ก็มาถึงเกาะร้างที่มี เด็กสาวหอย
ทะเลอยู่
หวังเสี ยนวางชายชราลงบนพื้น เมื่อมองไปที่เขา ที่ใกล้จะตาย หวัง
เสี ยน ก็มีรอยยิม้ จาง ๆ ขึ้นมา
ในฐานะจอมราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ฉนั ไม่เพียงแต่ตอ้ งมีผใู ้ ต้บงั คับบัญชา
ใต้ทะเลสําหรับวังมังกรของฉัน แต่ฉนั ยังต้องมีกองกําลังของตัวเอง
ในดินแดน บนภาคพื้นด้วย ไม่วา่ ฉันจะอยูใ่ นทะเลหรื อบนบกฉัน
ต้องการให้ชื่อของฉัน จอมราชันย์มงั กรแผ่ขยายไปทัว่ ทุกดินแดน!
หวังเสี ยนจ้องมองชายชราอยูค่ รู่ นึง เขากําลังคิดที่จะสร้างกองกําลัง
และดินแดนแห่งราชันย์มงั กร ดินแดนที่เป็ นอิสระไม่ข้ ึนตรงต่อ
ประเทศใด ๆ และมีเขาเป็ นผูป้ กครองแต่เพียงผูเ้ ดียว
ชายชราคนนี้จะเป็ นมนุษย์คนแรกที่อยูใ่ ต้อาณัติ ของเขา
 ตอนที่ 65 วิวฒ
ั นาการ: มังกรศักดิ์สิทธิ์ห้าธาตุ [1]
มนุษย์มงั กร เป็ นที่รู้จกั กันในนามของ ผูร้ ับใช้แห่งมังกรหรื อบางพื้นที่
อาจเรี ยกว่านักรบมังกร
มนุษย์มงั กร เป็ นตัวแทนของ มังกรศักดิ์สิทธิ์ ที่สามารถใช้พลังแห่ง
มังกรที่ได้รับมานั้นเพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างของผูเ้ ป็ นนาย
ความบริ สุทธิ์ในสายเลือดของ มนุษย์มงั กร จะเป็ นตัวกําหนดขีดจํากัด
ความแข็งแกร่ งและความสามารถของพวกเขา
มันเป็ นเรื่ องยากมากสําหรับ มังกรสายเลือดทัว่ ไป หรื อมังกรที่มี
ความบริ สุทธิ์ของสายเลือดตํ่า ที่จะสามารถสร้างและพัฒนามนุษย์
มังกรให้เกิดขึ้นมาได้ ถ้ามังกรทัว่ ไปต้องการสร้างมนุษย์มงั กรสัก
หนึ่งคนขึ้นมาบางทีมงั กรตัวนั้นอาจต้องพักฟื้ นเข้าสู่ สภาวะจําศีล
เป็ นเวลาหลายร้อยปี หรื อบางทีอาจสิ้ นอายุขยั ลงเลยก็วา่ ได้หาก
มังกรตัวนั้นไม่มีพลังอํานาจเพียงพอแต่ยงั ฝื นส่ งมอบพลังและ
อํานาจเพือ่ สร้างมนุษย์มงั กร
แต่กอ็ าจจะมีกรณี ยกเว้นบางอย่างได้เหมือนกัน ถ้ามังกรที่มีสายเลือด
ความบริ สุทธิ์ต่าํ นั้นมีลูกหลานกับมนุษย์ ก็อาจจะให้กาํ เนิดมนุษย์
มังกรขึ้นมาได้ แต่โอกาสที่จะเป็ นเช่นนั้นได้กต็ ่าํ เป็ นอย่างมากจน
แทบจะไม่มี
มนุษย์มงั กร จะมีสมรรถภาพ, อายุขยั , พลัง, ความทนทานและจะมี
ความรวดเร็ วในการบ่มเพาะวิชายุทธที่สูงมาก
และเมื่อฝึ กฝนจนมีความสามารถในระดับนึงพวกเขาจะสามารถ
เปลี่ยนจากร่ างมนุษย์เป็ นร่ างนักรบมังกรได้
แน่นอนว่ามันก็เป็ นเรื่ องยากมากอีกเช่นกันที่จะสามารถทําเช่นนั้นได้
การพัฒนาและการฝึ กฝน มนุษย์มงั กร และสัตว์ทะเลค่อนข้างที่จะ
คล้ายกัน ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือความเร็ วของการบ่มเพาะ
ของพวกเขา มนุษย์มงั กรไม่เพียงแต่บ่มเพาะได้ชา้ กว่าสัตว์ทะเลเท่านั้น
แต่พวกเขายังต้องฝึ กฝนตามสภาพร่ างกายของพวกเขาเองอีกด้วย
นัน่ คือพวกเขาต้องฝึ กฝนบ่มเพาะทีละขั้นตอนโดยการทะลวงจุด
ชีพจรทั้งแปดจุดซะก่อนเมื่อการทะลวงจุดชีพจรทั้งจุดแปดจุดแล้วจะ
สามารถสร้างเส้นลมปราณพิเศษขึ้นมาได้หนึ่งเส้นแล้วจะสามารถ
ทะลวงจุดชีพจรจุดที่เก้าได้หลังจากนั้นก็จะฝึ กฝนบ่มเพาะต่อไปจน
สามารถ สร้างเส้นลมปราณพิเศษได้จนครบทั้งแปดเส้น จนทะลวง
ระดับขึ้นเป็ นระดับก่อกําเนิดลมปราณขึ้นมาได้
แต่อย่างไรก็ตามสิ่ งเหล่านี้ หวังเสี ยนไม่จาํ เป็ นต้องทําและฝึ กฝนตาม
ขั้นตอนดังที่กล่าวมาเลย ถ้าหากใช้พลังของมังกรระดับสายเลือดมังกร
ศักดิ์สิทธิ์ข้ ึนไป โดยเฉพาะอย่างยิง่ สายเลือดผูป้ กครองระดับสู งสุ ด
อย่างระดับราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ สายเลือดระดับชั้นบนสุ ดระดับนี้
มีความแข็งแกร่ งแต่โดยกําเนิดพวกเขาต้องการเพียงแค่ดูดซับพลังงาน
มังกรให้ได้มากขึ้น เพื่อพัฒนาและเสริ มสร้างร่ างกายของพวกเขา
กล่าวคือเทคนิคการบ่มเพาะทัว่ ไปของมนุษย์ไม่สามารถจะนํามาใช้
กับ หวังเสี ยน ได้นนั่ เอง…
หวังเสี ยนค่อย ๆ ยืน่ มือออกไป เขามองไปที่ชายชราที่กาํ ลังใกล้จะ
ตาย หยดเลือดสี ทองปรากฏขึ้นบนปลายนิ้วมือของเขาและหยดลง
บนกลางหน้าผาก ระหว่างคิว้ ของชายชรา
ทันใดนั้นศีรษะของชายชราก็กระตุกและสัน่ อย่างรุ นแรง
“ถ้าหากคุณต้องการที่จะมีชีวติ อยูจ่ งยอมรับและดูดซับเลือดสี ทอง
หยดนี้เข้าไปและอย่าต่อต้านใด ๆ ทั้งสิ้ น!” หวังเสี ยนพูดช้า ๆ กับ
ชายชราอย่างชัดถ้อยชัดคําเมื่อเขาเห็นการต่อต้านของชายชรา
ชายชราคนนั้นสงบลงทันทีและหยดเลือดสี ทองของมังกรศักดิ์สิทธิ์
ก็ซึมซับเข้าสู่ ร่างกายและจิตวิญญาณของเขา
เกิดพันธสัญญานายบ่าวขึ้นมาระหว่างชายชรากับหวังเสี ยน พันธ
สัญญานี้เกิดขึ้นเมื่อชายชรายอมรับหยดเลือดสี ทองและได้รับชีวติ
ใหม่ของเขา เขาจะต้องยอมรับหวังเสี ยนในฐานะเจ้านายผูเ้ ป็ นจ้าว
แห่งชีวติ ของเขานับจากนี้และตลอดไป
“คงต้องรักษาอาการบาดเจ็บของเขาด้วยสิ นะ!” เมื่อเห็นการทําสัญญา
เสร็ จสิ้ น หวังเสี ยน ก็ยมิ้ และวางมือลงบนหน้าอกของชายชรา
กระแสพลังงานมังกรเข้าสู่ ร่างกายของชายชรา
หวังเสี ยนสามารถรับรู ้อาการของชายชราได้ในทันทีที่เขาส่ งพลังงาน
มังกรเข้าไป เห็นได้ชดั ว่าชายชราใช้พลังลมปราณในชีพจรทั้งหมด
ของเขาไปในการต่อสู ้ รวมถึงพลังชีวติ ของเขาเองด้วย เส้นลมปราณ
และจุดชีพจรรวมถึงอวัยวะภายในทั้งหมดของเขา ในตอนนี้เสี ยหาย
จนไม่สามารถทํางานได้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ถือได้วา่ ร่ างกายของเขา
นั้นได้ตายไปแล้วเขาแค่ยงั คงเหลือการทํางานของสมองความรู ้สึก
นึกคิดและลมหายใจอันบางเบาเพียงเท่านั้น หากทิ้งเขาไว้อย่างนี้
ต่อไปคงไม่เกินครึ่ งชัว่ โมงชายชราคนนี้คงได้ตายลงไปอย่างแท้จริ ง
แต่ในเวลาเดียวกันเลือดมังกรศักดิ์สิทธิ์สีทองก็ไหลเข้าสู่ ร่างกายของ
ชายชราทําให้เขานั้นมีสายเลือดของ มังกรศักดิ์สิทธิ์ ทั้งเลือดมังกรและ
พลังงานมังกรทําให้ชายชราพัฒนาและเปลี่ยนแปลงร่ างกายขึ้นมา มี
เกล็ดมังกรเล็ก ๆ เกิดขึ้นบนร่ างกายของเขาซึ่งทําให้เขาดูน่าทรงพลัง
และน่ากลัวขึ้นเป็ นอย่างมาก
“หลังจากกลายเป็ น มนุษย์มงั กร ความสามารถในการป้องกันและ
พลังของเขาเพิ่มขึ้นมาสองถึงสามเท่าเลยทีเดียว และพวกมนุษย์มงั กร
ที่แข็งแกร่ งจะสามารถเปลี่ยนแขนของพวกเขาให้เป็ นกรงเล็บมังกรได้
และพวกเขายังสามารถใช้หางมังกรที่ทรงพลังนั้นช่วยในการต่อสู ้
ได้อีกด้วย”
หวังเสี ยน คิดกับตัวเอง เขาสามารถรู ้สึกได้ถึงพลังงานที่ไหลเวียนอยู่
ในร่ างกายของชายชรา ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดนึงเกิดขึ้นมา
มนุษย์ส่วนใหญ่ที่ฝึกฝนเพื่อที่จะเปิ ดเส้นลมปราณพิเศษทั้งแปดเส้น
ได้น้ นั พวกเขาต้องฝึ กฝนอย่างช้า ๆ ทีละขั้นตอนก่อนที่จะสามารถ
เปิ ดเส้นลมปราณได้ทีละเส้น มันต้องใช้เวลาและความพยายามเป็ น
อย่างมาก
“แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันนั้นใช้พลังงานมังกรในการเปิ ดเส้นลมปราณ
เพื่อช่วยชายชรา? ฉันควรจะช่วยเร่ งการบ่มเพาะดีหรื อเปล่า? มันจะ
มีอนั ตรายเกิดขึ้นหรื อไม่?”
หวังเสี ยนคิดอยูค่ รู่ นึง เขายังคงลังเล แต่เขาลองพยายามนําพลังงาน
มังกรของเขาแทรกเข้าไปยังเส้นลมปราณพิเศษแปดสายของชายชรา
ขณะนี้มีเพียง เส้นลมปราณเหลืออยูเ่ พียงสองเส้นเท่านั้นที่ชายชรา
ไม่สามารถทะลวงผ่านและเปิ ดมันได้ หากเขาสามารถเปิ ดเส้นลมปราณ
สองเส้นที่เหลือได้เขาจะกลายเป็ นผูเ้ ชี่ยวชาญระดับก่อกําเนิดลมปราณ
โดยทันที
ผูเ้ ชี่ยวชาญระดับก่อกําเนิดลมปราณนั้นถือว่าดีมากแล้วในการที่จะ
เป็ นผูน้ าํ กองกําลังของเขาในตอนนี้
หวังเสี ยน รู ้สึกและสัมผัสได้วา่ เส้นลมปราณทั้งสองเส้นของชายชรา
นั้นอยูท่ ี่ตรงไหนเขาเร่ งส่ งพลังงานมังกรตรงเข้าไปทันที
ผลุบ! ผลุบ!
เสี ยงเหมือนกระดาษทะลุดงั ขึ้นมาเบา ๆ จากร่ างกายของชายชราใน
ขณะเดียวกันพลังงานภายในของเขาก็กาํ ลังไหลเวียนอยูภ่ ายในตัว
เขาอย่างมากมายหมุนวนไปทัว่ ทุกเส้นลมปราณทั้งแปดเส้นเชื่อมต่อ
กันจนเหมือนสายนํ้าย่อยทั้งแปดสายไหลรวมกันเป็ นแม่น้ าํ สายใหญ่
“มันได้ผล!” ดวงตาของหวังเสี ยนมีประกายสว่างขึ้นมา เขาใช้พลังงาน
มังกรหมดไปกว่า 100 แต้มเขาจึงสามารถทะลวงเปิ ดเส้นลมปราณ
ทั้งสองเส้นนี้ได้
“ถ้าฉันสามารถทะลวงเปิ ดเส้นลมปราณของผูฝ้ ึ กยุทธได้นนั่ ก็หมาย
ความว่า ฉันสามารถสร้างกองทัพที่ทรงพลังของฉันได้โดยใช้เวลา
เพียงไม่นาน”
หวังเสี ยน รู ้สึกตื่นเต้น ทันใดนั้นชายชราที่นอนอยูบ่ นพื้นก็ลุกขึ้นนัง่
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากและดวงตาของเขาก็เปิ ด
กว้างเมื่อสัมผัสถึงร่ างกายของตัวเองและได้เรี ยนรู ้สิ่งใหม่ ๆ
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ และมองไปที่หวังเสี ยนซึ่งอยูข่ า้ ง ๆ เขา
ขณะที่ร่างกายของเขานั้นสัน่ สะท้านและเขารี บคุกเข่าลงบนพื้นทันที
“ท่านราชามังกร!”
เขาเคารพหวังเสี ยนอย่างสู งสุ ดด้วยการหมอบจนหน้าผากแตะพื้น
“ขอบคุณท่านราชามังกรที่มอบชีวติ ใหม่ให้กระผม กระผมขอมอบ
ชีวติ นี้เพื่อรับใช้ท่านจนกว่าชีวติ นี้จะดับสู ญไป!”
โม่ ชิงหลง ทั้งตกใจและตื่นเต้นดีใจตัวเขานั้นแทบจะไม่อยากเชื่อใน
สิ่ งที่เกิดขึ้น
ตามความรู ้ที่ส่งผ่านเข้ามาทางจิตวิญญาณเขาสามารถรับรู ้ได้ในทุก
สิ่ งที่เกิดขึ้นกับตัวเขา ตอนนี้ตวั เขากลายเป็ น มนุษย์มงั กรหรื อนักรบ
มังกรแล้ว อายุขยั ในตอนนี้แทบจะไม่มีสิ้นสุ ดเรี ยกได้วา่ ถ้าเขาไม่
โดนสังหารแล้วเขาสามารถอยูไ่ ด้ไปอีกหลายหมื่นปี และทั้งหมดนี้
ถูกมอบให้กบั เขาโดยจอมราชันย์มงั กรในตํานานที่ยนื อยูต่ ่อหน้าเขา
“ลุกขึ้นเถอะ!” หวังเสี ยน รู ้สึกพอใจกับท่าทางและการกระทําของ
โม่ ชิงหลง ในขณะนี้เป็ นอย่างมาก
“ขอรับท่านราชามังกร!” โม่ชิงหลงยืนขึ้นและไปอยูท่ างด้านข้าง
ด้วยความเคารพ
“คุณเป็ นผูใ้ ต้บงั คับบัญชา มนุษย์มงั กร คนแรกของผมในอนาคตคุณ
จะกลายเป็ นผูน้ าํ ของกองทัพ มนุษย์มงั กร ที่ทรงพลังที่สุดตอนนี้คุณ
จะต้องหากลุ่มผูฝ้ ึ กฝนวิชายุทธที่ซื่อสัตย์และภักดีเพื่อที่ผมจะได้
เปลี่ยนสายเลือดของพวกเขาให้เป็ น มนุษย์มงั กร” หวังเสี ยน มองไป
ที่ โม่ ชิงหลง
“ขอรับ ท่านราชามังกรกระผมสามารถทําเรื่ องนี้ตอนนี้ได้เลยขอรับ!”
โม่ ชิงหลง ตอบอย่างเร่ งรี บ
“กระผมเป็ นผูอ้ าวุโสของสํานักอสู รโบราณ สํานักของพวกเรานั้น
หลังจากที่ได้รับสมบัติ แผ่นหิ นห้าธาตุ มาโดยบังเอิญ สํานักอสู ร
โบราณของเรา ทั้งหมดถูกไล่ล่าและตามฆ่าจนเกือบหมด ยกเว้น
พวกสาวกบางกลุ่มและเหล่ามือสังหารที่ซ่อนตัวในระหว่างการฝึ กฝน
หรื อผูท้ ี่กาํ ลังรับภารกิจพวกเขาจึงสามารถรอดพ้นจากภัยพิบตั ิครั้งนี้
ไปได้”
“แต่พวกเขาไม่ได้แข็งแกร่ งอะไรมากนักพวกเขาเป็ นผูฝ้ ึ กฝนในระดับ
เริ่ มต้น แต่หากเปรี ยบเทียบกับคนธรรมดาทัว่ ไปพวกเขานั้นก็ถือว่า
เป็ นสุ ดยอดทหารได้เลยเช่นกัน”
“เรื่ องจริ งยังงั้นรึ ?” ดวงตาของหวังเสี ยนเป็ นประกายแวววาว “ความ
แข็งแกร่ งไม่สาํ คัญขอให้ซื่อสัตย์และภักดีกพ็ อ รี บรวบรวมพวกเขา
มาอย่างรวดเร็ วเลย”
“ขอรับ ท่านราชามังกร!” โม่ ชิงหลงก้มหัวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
“และสิ่ งนี้คือแผ่นหิ นห้าธาตุที่คุณพูดถึงยังงั้นรึ มันเอาไว้ใช้ทาํ อะไร
ได้บา้ ง” หวังเสี ยนหยิบกล่องเล็ก ๆ บนพื้นและเปิ ดมันออกมา
“ใช่ขอรับ !” โม่ ชิงหลง พยักหน้ารับขณะที่เขามองไปที่กล่องเล็ก ๆ
นัน่
“แผ่นหิ นห้าธาตุเป็ นสมบัติที่วเิ ศษมากจนถึงตอนนี้กระผมก็ยงั ไม่
เข้าใจมันซักเท่าไหร่ ทั้งหมดที่พวกกระผมรู ้น้ นั มันสามารถเพิ่ม
ความเร็ วในการบ่มเพาะขึ้นได้หา้ เท่า และมันยังสามารถรักษาอาการ
บาดเจ็บบางส่ วนให้ทุเลาลงได้!”
“ยังงั้นเหรอ?” หวังเสี ยน เปิ ดกล่องออกมา และมองดูแผ่นหิ นห้าธาตุ
ด้านใน
“นี่ !!…”
ทันใดนั้นดวงตาของ หวังเสี ยน ก็เปิ ดกว้างขณะที่เขามองไปที่แผ่นหิ น
ตรงหน้าของเขา หิ นส่ องประกายออกมาด้วยสี ที่แตกต่างกันห้าสี
ได้แก่ ทอง, เขียว, ขาว, แดงและเหลือง
หิ นจักรวาลต้นกําเนิดแห่งธาตุท้ งั ห้า : แหล่งธาตุท้ งั ห้า
- ไม้คือสรรพชีวติ สามารถก่อเกิดไฟ
- ไฟเผาผลาญสิ่ งชัว่ ร้ายก่อเกิดดิน
- ดินยัง่ ยืนมัน่ คงก่อเกิดโลหะธาตุทอง
- ทองตัวแทนสิ นแร่ โลหะหลอมเหลวเกิดนํ้า
- นํ้าพื้นฐานแห่งชีวติ ก่อเกิดพืชพันธุ์ไม้
พลังงานมังกรที่สกัดได้ : พลังงานสู งเกินกว่าจะสกัดได้
“หิ นจักวาลต้นกําเนิดแห่งธาตุท้ งั ห้า! มันคือหิ นต้นกําเนิดของธาตุ
ทั้งห้า!” ร่ างกายของ หวังเสี ยน สัน่ สะท้านด้วยความตื่นเต้น
สิ่ งที่เรี ยกว่า หิ นต้นกําเนิดของธาตุ คือแหล่งกําเนิดธาตุเริ่ มต้นซึ่ง
ส่ วนมากจะแสดงถึงรู ปแบบข้อจํากัดเพียงธาตุใดธาตุเดียวเท่านั้น
ตัวอย่างเช่นหาก หวังเสี ยน ฝึ กฝนคุณลักษณะแห่งธาตุไฟหลังจาก
ฝึ กฝนจนถึงการเปลี่ยนแปลงของมังกรศักดิ์สิทธิ์ข้นั ที่เก้าร่ างกายจะ
ถูกเปลี่ยนเป็ นจุดต้นกําเนิดของธาตุไฟเขาสามารถควบคุมไฟทั้งหมด
ในโลกแห่งธาตุไฟได้อย่างง่ายดายด้วยความคิดเดียวของเขา
และต้นกําเนิดของไฟก็ถูกแทนที่ดว้ ยส่ วนสี แดงบนหินต้นกําเนิดของ
ธาตุท้ งั ห้า เช่นเดียวกันกับคุณลักษณะของนํ้าโลหะและอื่น ๆ
“ตามหลักการฝึ กฝนวิชาบ่มเพาะของราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ สายเลือด
แห่งราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ จะต้องเลือกคุณสมบัติธาตุอย่างใดอย่าง
หนึ่งเมื่อเชี่ยวชาญจนถึงในระดับที่สามารถควบคุมและเปลี่ยนร่ างตาม
ธาตุได้เป็ นครั้งแรกแล้ว หลังจากนั้นจะต้องฝึ กฝนตามคุณสมบัติของ
ธาตุน้ นั ๆ ตลอดไปไม่สามารถเปลี่ยนแปลงธาตุได้อีก แต่มีสมบัติ
ในตํานานที่เรี ยกว่าสมบัติแห่งห้าธาตุตน้ กําเนิด เป็ นสิ่ งที่เกิดขึ้นจาก
ช่วงแรกของการก่อตัวขึ้นของห้วงจักวาล มันเป็ นแหล่งก่อกําเนิดธาตุ
ที่ทรงพลังที่สุดของยุคแรกเริ่ ม เนื่องจากองค์ประกอบทั้งห้านั้นส่ ง
เสริ มสร้างกันขึ้นมาและพวกมันก็ยงั ต่อต้านซึ่ งกันและกันอีกด้วย”
การที่จะฝึ กฝนบ่มเพาะคุณสมบัติของธาตุใด ๆ ก็ตาม ไม่วา่ จะเป็ น
มนุษย์หรื อสัตว์อสูร [1] จะต้องใช้สมบัติของธาตุที่ตอ้ งการจะฝึ กฝน
ประกอบด้วย
เนื่องจากการฝึ กฝนธาตุน้ นั ต้องใช้สื่อในการชักนําและหลอมรวม
ธาตุเข้าสู่ ร่างกายเพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขององค์ประกอบใน
ร่ างกายให้สามารถควบคุมและใช้งานธาตุได้ แต่สมบัติจาํ พวกธาตุ
นั้นก็หาได้ยากยิง่ จึงมีผฝู ้ ึ กฝนจํานวนน้อยมากที่สามารถฝึ กฝนและ
ควบคุมจนสามารถใช้พลังแห่งธาตุได้จนสําเร็ จ และยิง่ สมบัติที่มี
องค์ประกอบตั้งแต่สองธาตุข้ ึนไปนั้นก็หาได้ยากยิง่ ขึ้นเป็ นเท่าทวี
กันไปเรื่ อย ๆ
ส่ วนหิ นจักวาลต้นกําเนิดแห่งธาตุท้ งั ห้า ก้อนนี้น้ นั ในโลกใบคงมีแค่
ก้อนเดียวเท่านั้น หากตั้งใจค้นหาคงต้องท่องไปทัว่ ทั้งจักวาลและไม่
รู ้ตอ้ งใช้เวลากี่หมื่นปี หรื อไม่แน่วา่ อาจจะไม่สามารถหาหิ นแบบนี้
เจอได้อีกเลย
หวังเสี ยน จ้องมองไปที่ หิ นจักวาลต้นกําเนิดแห่งธาตุท้ งั ห้า ด้วย
สายตาที่ร้อนแรงอย่างหลงใหลและมัวเมา สี ท้ งั ห้าสี เชื่อมต่อกันซึ่ ง
แสดงถึงพลังต้นกําเนิดธาตุอนั ยิง่ ใหญ่
“ฉันจะรวมและดูดซับหิ นก้อนนี้เข้ากับร่ างกายของฉันและฝึ กฝนบ่ม
เพาะพลังแห่งธาตุท้ งั ห้าเมื่อฉันเชี่ยวชาญและแปลงร่ างครั้งแรกฉันก็
จะกลายเป็ นราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์หา้ ธาตุตวั แรกของจักวาลและ
สร้างตํานานบทใหม่ข้ ึนมา!”
………
จบบท
EndNote : สัตว์ที่สามารถฝึ กฝนบ่มเพาะได้ส่วนมากมักจะเรี ยกสัตว์
อสู ร ส่ วนสัตว์ที่ไม่สามารถฝึ กฝนบ่มเพาะได้แต่มีกาํ ลังและดุร้ายจะ
เรี ยกว่าสัตว์ร้าย
 ตอนที่ 66 วิวฒ
ั นาการ : มังกรศักดิ์สิทธิ์ห้าธาตุ [2]
หิ นต้นกําเนิดแห่งธาตุท้ งั ห้า นั้นไม่สามารถที่จะกลืนกินได้เนื่องจาก
หวังเสี ยน ไม่สามารถดูดซับพลังงานของมันและย่อยสลายมันได้
และในตอนนี้หวังเสี ยนกระโดดลงไปในนํ้าทะเลทันที
โฮกกกก! กรรรร!
เสี ยงคํารามของมังกรดังสะท้านสะเทือนไปทัว่ ท้องทะเล หวังเสี ยน
ในรู ปลักษณ์ของมังกรนัง่ ขดม้วนตัวอยูท่ ี่กน้ ทะเลและหยิบหิ นต้น
กําเนิดแห่งธาตุท้ งั ห้าออกมาด้วยกรงเล็บมังกรของเขา
“วิวฒั นาการ : มังกรศักดิ์สิทธิ์หา้ ธาตุ!”
หวังเสี ยนตะโกนเบา ๆ หิ นต้นกําเนิดแห่งธาตุท้ งั ห้าเปล่งแสงสี ต่าง ๆ
ออกมา 5 สี ขณะที่มนั ค่อย ๆ จมหายเข้าไปในร่ างกายของ หวังเสี ยน
ทีละน้อย
ในช่วงเวลานี้น้ นั ร่ างกายของเขาเปล่งแสงประกายออกมาทั้ง 5 สี
และตอนนี้ร่างกายของเขาไม่ได้เป็ นสี ทองสี เดียวอีกต่อไป
“วิวฒั นาการ : มังกรศักดิ์สิทธิ์หา้ ธาตุ!”
เสี ยงภาษามังกรดังเหมือนระเบิดขึ้นในจิตใจของ หวังเสี ยน และร่ าง
มังกรของเขาก็เริ่ มปริ แตก
ร่ างกายของเขาขยายใหญ่ข้ ึนและเติบโตอย่างรวดเร็ วจากสามเมตร
ไปเป็ นห้าเมตร นอกจากนี้สีของร่ างกายของเขาก็มีการเปลี่ยนแปลง
ไปครั้งใหญ่ดว้ ยเช่นกัน
หัวมังกรของเขาเป็ นสี ฟ้าของธาตุน้ าํ กรงเล็บและเขามังกรทั้งคู่ของ
เขาเป็ นสี ทองของธาตุทอง ร่ างกายของเขาเป็ นสี เหลืองหม่นและมีสี
เขียวสลับผสมปนกันไป ของธาตุดินและธาตุไม้
ส่ วนหางและครี บด้านหลังของเขาเป็ นสี แดงของธาตุไฟ ร่ างกายของ
เขาสะท้อนสี ของธาตุท้ งั ห้า ได้แก่ โลหะ (ทอง) , นํ้า , ไม้ , ไฟและดิน
ในตอนนี้หวังเสี ยนรู ้สึกว่ากรงเล็บมังกรของเขาดูเหมือนจะกลายเป็ น
โลหะที่แข็งแกร่ งขึ้นอย่างสมบูรณ์มนั สามารถแยกโลหะและหิ นให้
แตกได้ โดยง่าย ส่ วนหัวของเขาสามารถควบคุมการไหลของกระแสนํ้า
ได้และร่ างกายของเขามีการป้องกันที่หนาแน่นทนทานและมีความ
สามารถในการฟื้ นฟูร่างกายด้วยพลังชีวติ ที่แข็งแกร่ ง
ส่ วนหางของเขานั้นมันเต็มไปด้วยพลังไฟอันร้อนแรง
สี ของธาตุท้ งั ห้าหมุนวนอยูภ่ ายในร่ างกายของเขามีการช่วยเสริ มกัน
และขัดแย้งกันแต่ในแต่ละส่ วนของขอบเขตธาตุ
โฮกกกกกก!
หวังเสี ยน อดไม่ได้ที่ปลดปล่อยพลังด้วยการเปล่งเสี ยงคํารามออกมา
มันดังสัน่ สะเทือนออกไปไกล รัศมีหลายสิ บไมล์ สัตว์ทะเลทั้งหมด
ที่อยูใ่ นระยะที่ได้ยนิ เสี ยง ต่างก็หนั มองไปยังทิศทางที่เขาอยูด่ ว้ ย
ความหวาดกลัว
พวกสัตว์ทะเลแทบจะทั้งหมดถึงกับตัวสัน่ ด้วยความกลัวพวกมันรี บ
นอนราบกับพื้นทะเลราวกับว่าพวกมันกําลังแสดงความเคารพต่อ
จอมราชันย์ผยู ้ งิ่ ใหญ่
แข็งแกร่ งมาก! ตอนนี้ฉนั แข็งแรงขึ้นอย่างมาก! หวังเสี ยน รู ้สึกได้ถึง
พละกําลังและพลังทําลายล้างที่เติมเต็มเข้ามาในร่ างกายของเขา
เมื่อมองไปโดยรอบเขาสามารถเห็นสัตว์ทะเลทั้งหมดในรัศมีหนึ่ง
กิโลเมตรอย่างชัดเจนและสัตว์ทะเลทั้งหมดที่อยูห่ ่างออกไปไกล
หลายกิโลเมตร ด้วยความคิดของเขา เขาสามารถควบคุมพวกมันได้
ทั้งหมด
ชื่อ : หวังเสี ยน
เผ่าพันธุ์ : ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์หา้ ธาตุ (สามารถแปลงร่ างเป็ น
มนุษย์ได้)
ระดับ : ขั้นที่ 6
พลังงานมังกร : 563,421/100,000,000
พลังพิเศษ : - ปกครองสัตว์น้ าํ (ความสามารถในการปกครองสัตว์น้ าํ
ทุกชนิดที่ต่าํ กว่าระดับของตัวเอง)
- กลืนกิน (วัตถุหรื อสิ่ งมีชีวติ ที่มีพลังงานเพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงาน
มังกร)
- การควบคุมธาตุท้ งั ห้า
การบ่มเพาะ : ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
ระดับขั้นของฉันเพิม่ ขึ้นสามขั้นจากระดับสามมาเป็ นระดับหกและ
ฉันได้รับพลังพิเศษเพิม่ ขึ้นมาใหม่!
ดวงตาของ หวังเสี ยน สว่างเป็ นประกายขึ้นมา เมื่อเขารู ้สึกถึงความ
แข็งแกร่ งของตัวเองอย่างที่ไม่เคยรู ้สึกมาก่อน
ด้วยความยาว 5 เมตรตัวเขาในขณะนี้น้ นั ถือว่าค่อนข้างใหญ่มากใน
บรรดาสัตว์ทะเล ยิง่ ไปกว่านั้นด้วยความแข็งแกร่ งในปัจจุบนั ของเขา
เขาสามารถฆ่าฉลามทุกชนิดได้อย่างง่ายดาย แม้วา่ ตอนนี้ต่อให้มี
ปลาวาฬเพชฌฆาตมาเป็ นฝูงเขายังสามารถฆ่าได้อย่างสบายมือ
การควบคุมธาตุท้ งั ห้า!
ด้วยความคิดของเขา เขากางกรงเล็บมังกรของเขาออกมา โลหะยาว
คล้ายดาบที่แหลมคมก็ปรากฏขึ้นมาในมือของเขา
และเมื่อเขาอ้าปากเล็กน้อยลูกบอลกระสุ นนํ้าก็ปรากฏขึ้นออกมาจาก
ภายใน
เมื่อเขากวัดแกว่งหางเพียงเล็กน้อยอุณหภูมิที่ร้อนแรงก็พวยพุง่ ออกมา
จนนํ้าทะเลบริ เวณโดยรอบเดือดพล่าน
ตอนนี้ฉนั แข็งแกร่ งมาก ถึงแม้วา่ ฉันจะเจอกับผูเ้ ชี่ยวชาญ ระดับ
ก่อกําเนิดลมปราณพวกเขาก็ไม่สามารถต่อสู ห้ รื อเป็ นคู่มือให้กบั ฉัน
ได้เลยแม้แต่นอ้ ย!
ตอนนี้ หวังเสี ยน เขานั้นเต็มไปด้วยความมัน่ ใจ หลังจากนี้เป็ นต้นไป
เขาจะกลายเป็ นสิ่ งมีชีวติ ที่สามารถปกครองและสร้างพื้นที่ส่วนตัว
ของเขาได้แล้ว
“ท่านราชามังกร!”
ในขณะนั้นเอง เด็กสาวหอยทะเลที่อาศัยอยูร่ อบ ๆ ในบริ เวณนี้ ก็วา่ ย
นํ้าตรงเข้ามา เธอเปิ ดเปลือกของเธอออกและเผยให้เห็นร่ างมนุษย์
ของเธอ
“ฮ่าฮ่าวันนี้ฉนั อารมณ์ดีมากจริ ง ๆ และนี่คือพลังงานมังกรสําหรับ
เธอ!”
หวังเสี ยนมองไปที่เด็กสาวหอยทะเลและมีรอยยิม้ ด้วยกระแสคลื่น
ของกรงเล็บสี ทอง เขาส่ งกระแสพลังงานมังกรเข้าสู่ ร่างกายของเด็ก
สาวหอยทะเลในทันที
“ขอบคุณค่ะ ท่านราชามังกร!”
เด็กสาวหอยทะเล ดูดซับพลังมังกรอย่างรวดเร็ ว รู ปร่ างของเธอกําลัง
เปลี่ยนแปลงไปและดูเหมือนมนุษย์มากขึ้นเรื่ อย ๆ เปลือกที่อยู่
ด้านหลังของเธอก็เปล่งแสงประกายแวววาว และในเวลานี้ระดับ
ของเธอก็เพิ่มขึ้นมาเป็ นระดับที่เจ็ด
“สาวน้อย เธอจับสัตว์ทะเลคุณภาพดีได้บา้ งหรื อไม่ในช่วงสองสาม
วันมานี้” หวังเสี ยนถาม เด็กสาวหอยทะเล
“ท่านราชามังกรฉันพบหอยเป๋ าฮื้อตามที่ท่านได้อธิบายไว้ใกล้ ๆ กับ
เกาะแห่งนี้” เธอขยับเคลื่อนไหวร่ างกายของเธอโดยการควบคุมการ
ไหลของนํ้าและชี้ไปในทิศทางหนึ่ง
โอ้ว..? หอยเป๋ าฮื้อ? หวังเสี ยนมีสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อย “พาฉันไปดู”
“เจ้าค่ะ ราชามังกร!” เด็กสาวหอยทะเล พยักหน้า ในขณะที่เธอขยับ
ร่ างกายเธอก็วา่ ยตรงออกไปข้างหน้าและนําทางไป
หวังเสี ยนพลิกตัวขยับหางเล็กน้อย ความเร็ วในปัจจุบนั ของเขาน่า
กลัวมากในทะเลปัจจุบนั คงมีสตั ว์ทะเลเพียงไม่กี่ตวั ที่สามารถจะ
เทียบความเร็ วของเขาได้
มังกรศักดิ์สิทธิ์หา้ ธาตุยาวห้าเมตรมีรูปลักษณ์ที่สง่างามเป็ นอย่างมาก
ที่ใต้เกาะมีโขดหิ นแหลมคมมากมายระเกะระกะเต็มไปหมดเด็กสาว
หอยทะเล พาเขาไปยังทิศทางในฝั่งตรงกันข้ามกับที่หวังเสี ยนเคยไป
สํารวจมาเมื่อครั้งที่แล้ว
ในทิศทางด้านนั้นมีสาหร่ ายทะเลสี เขียวอยูเ่ ต็มไปทัว่ บนพื้นผิวของ
หิ น
“ท่านราชามังกรดูสิน้ นั คือหอยเป๋ าฮื้อที่ท่านเคยอธิบายไว้!”
เด็กสาวหอยทะเลชี้ไปที่หอยเป๋ าฮื้อในรอยแตกระหว่างหิ น เธอควบคุม
การไหลของนํ้าและยกกวาดเอาหอยเป๋ าฮื้อเข้าหาเธอในทันที
“นี่มนั !… เป๋ าฮื้อสองหัว!”
เมื่อหวังเสี ยนเห็นหอยเป๋ าฮื้อที่อยูต่ รงหน้าเขา ดวงตาของเขาก็สว่าง
สดใสขึ้นมาและมีสีหน้าที่แสดงอาการตกใจเล็กน้อย
“หอยเป๋ าฮื้อทั้งหมดนี่เป็ นหอยเป๋ าฮื้อสองหัว”
หอยเป๋ าฮื้อสองหัวเป็ นหอยที่หายากและมีค่าอย่างมาก หอยเป๋ าฮื้อ
สองหัวตัวเดียวจะสามารถทําเงินได้อย่างน้อย 400,000 – 500,000
หยวน
ถึงแม้มนั จะมีราคาที่แพงมากแต่กไ็ ม่ใช่วา่ ใคร ๆ ที่มีเงินก็สามารถหา
มาทานกันได้โดยง่ายเพราะบางทีเพื่อจะได้ทานมัน พวกเขาก็ยงั ต้อง
ใช้ความพยายามและเส้นสายพอสมควรกว่าจะหามาได้ซกั หนึ่งตัว
หวังเสี ยนมองดูเด็กสาวหอยทะเลด้วยความดีใจและถามว่า “หอย
เป๋ าฮื้อพวกนี้มีอีกเยอะไหม”
“เยอะเจ้าค่ะ” เด็กสาวหอยทะเลผงกหัวแล้วว่ายนํ้าตรงออกไปทาง
ด้านข้าง เธอใช้การควบคุมนํ้ากวาดเอาหอยเป๋ าฮื้อที่ตวั ใหญ่กว่าเมื่อ
ครู่ ออกมา
“นี่ !!… “
หวังเสี ยนพูดไม่ออกเมื่อเห็นหอยเป๋ าฮื้อตัวนี้ อย่างน้อยก็มีขนาด
เท่ากับสองฝ่ ามือมีเปลือกหนาและเนื้อสี เหลืองขุ่นเข้ม
“หอยเป๋ าฮื้อ 1 หัว!!..โอ้ยยย..นี่มนั หอยเป๋ าฮื้อ 1 หัวราคาของมัน
หลายล้านต่อ 1 ตัวเลยทีเดียว!”
หวังเสี ยนรู ้สึกดีอกดีใจเป็ นอย่างมาก เขารี บเปิ ดกรงเล็บของเขาออก
และถือมันเอาไว้ดว้ ยตัวเองในทันที
หอยเป๋ าฮื้อตัวนี้! นี่คือวัตถุดิบที่มีคุณภาพสู งที่สุด!
เพียงแค่หอยเป๋ าฮื้อตัวเดียวตัวนี้กม็ ีมูลค่ามากกว่า 2 ล้านเข้าไปแล้ว
และดูจากขนาดของมันแล้วแค่หอยเป๋ าฮื้อตัวนี้เพียงตัวเดียวก็เพียงพอ
สําหรับที่จะทานได้สองถึงสามคน
2 ล้านหยวนสําหรับอาหารหนึ่งมื้อ? ใครจะสามารถจ่ายได้ไหว?
“สาวน้อย นําหอยเป๋ าฮื้อทั้งหมดในบริ เวณโดยรอบส่ งมาให้ฉนั ”
หวังเสี ยนสัง่ ในทันที
เด็กสาวหอยทะเลพยักหน้ารับ เมื่อเธอขยับร่ างกายของเธอและเริ่ ม
จับหอยเป๋ าฮื้อภายในรอยแตกของหิ นด้วยการควบคุมพลังนํ้า
ในไม่ชา้ หอยเป๋ าฮื้อ 20-30 ตัวก็ปรากฏตัวขึ้นในพื้นที่รอบ ๆ ตัวเธอ
ในนั้นมีหอยเป๋ าฮื้อ 1 หัวและหอยเป๋ าฮื้อสองหัวหลายตัวที่คล้ายกับ
ในมือของหวังเสี ยน
มีหอยเป๋ าฮื้อ 1 หัว 1 ตัวและหอยเป๋ าฮื้อ 2 หัว 4 ตัว ส่ วนที่เหลือเป็ น
หอยเป๋ าฮื้อ 3 หัวหรื อหอยเป๋ าฮื้อ 4 หัว
“ท่านราชามังกรนี่เป็ นแค่ส่วนหนึ่งของหอยเป๋ าฮื้อทั้งหมดเท่านั้น”
ภายในเวลาไม่ถึง 10 นาทีหอยเป๋ าฮื้อทั้งหมดก็หยุดนิ่งอยูร่ อบ ๆ เด็ก
สาวหอยทะเล มีประมาณ 100 ตัว
“เยีย่ มมากแค่น้ ีกเ็ พียงพอแล้ว!”
หวังเสี ยน รู ้สึกตื่นเต้นดีใจ ในบรรดาหอยเป๋ าฮื้อตรงหน้าเขามีหอย
เป๋ าฮื้อหัวเดียวประมาณ 5 ตัวหอยเป๋ าฮื้อสองหัว 15 ตัวที่เหลือเป็ น
หอยเป๋ าฮื้อสามหัวหรื อหอยเป๋ าฮื้อสี่ หวั
“ถ้าฉันวางมันไว้ในร้านอาหารมันจะทําให้เกิดความปั่ นป่ วนไปทัว่
เมืองอย่างแน่นอนนี่คือหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวและหอยเป๋ าฮื้อ 2 หัวที่
แทบจะหาไม่ได้อีกแล้วในประเทศ!”
หวังเสี ยน นึกถึงข่าวที่เขาได้เคยดู มีคนอบหอยเป๋ าฮื้อสองหัวให้แห้ง
และเก็บรักษาไว้ภายใต้สภาพที่สมบูรณ์ที่สุดหลังจากนั้นเขาก็ใช้มนั
เป็ นมรดกตกทอดของครอบครัว แสดงให้เห็นถึงคุณค่าของหอย
เป๋ าฮื้อ 2 หัวเป็ นอย่างมากนับประสาอะไรกับหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว
กุง้ มังกรและหอยเป๋ าฮื้อ … ถ้าฉันสามารถหาปลาบาฮาบาจีนและ
ปลาบลูฟินแอตแลนติกมาร์ลินได้กค็ งจะสมบูรณ์แบบเป็ นอย่างมาก
ในเวลานั้นคงไม่มีร้านอาหารที่ไหน ที่จะสามารถเทียบเคียงกับ
วัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มของร้านอาหารชั้นหนึ่งได้อีกต่อไป!
 ตอนที่ 67 ก่ อตั้ง สํ านักมังกร
ภายใต้ทอ้ งทะเล หวังเสี ยน แหวกว่ายโบกสะบัดหางเพียงไม่กี่ครั้ง
เขาก็ออกไปไกลหลายร้อยเมตรด้วยร่ างกายอันใหญ่โตของเขา เขา
มุ่งหน้าตรงไปยังจุดที่ นักรบกุง้ มังกรสาวกแห่งวังมังกรตัวที่สอง
ของเขาอาศัยอยู่
โฮกกกกก!!
เมื่อได้ยนิ เสี ยงร้องคํารามของมังกรในบริ เวณที่เต็มไปด้วยแนว
ปะการังแห่งความสับสนวุน่ วาย สัตว์ทะเลทั้งหมดในบริ เวณนั้นก็
ตัวสัน่ กันขึ้นมาทันที
ในไม่ชา้ นักรบกุง้ มังกรลําตัวยาวสองเมตร พร้อมด้วยก้ามขนาด
ใหญ่ของมัน ก็วา่ ยตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ วและคุกเข่าลงตรงเบื้อง
หน้าของหวังเสี ยน “คารวะ ท่านราชามังกร!”
หวังเสี ยน มองไปที่ นักรบกุง้ มังกร ระดับที่สี่และมีรอยยิม้ ที่มุมปาก
ของเขา “ข้ามาที่นี่เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ งและระดับการบ่มเพาะ
ให้กบั เจ้า”
“ขอบคุณขอรับ ท่านราชามังกร!” นักรบกุง้ มังกรกล่าวขอบคุณหวัง
เสี ยนอย่างซาบซึ้งใจพร้อมกับทําท่าทางเคารพ ซึ่ งเมื่อมองดูแล้วมัน
น่าตลกซะมากกว่า
หวังเสี ยน ยิม้ ให้พร้อมยืน่ แขนของเขาส่ งกระแสพลังงานมังกร พุง่
ตรงเข้าสู่ ร่างกายของ นักรบกุง้ มังกรในทันที
ฮืดดด!!
นักรบกุง้ มังกร ส่งเสี ยงครางตํ่า ๆ ออกมาจากร่ างกายของมัน ร่ างกาย
ของนักรบกุง้ มังกรนั้น มันไม่ได้เติบโตขึ้นมาแต่อย่างใด แต่ขาทั้งหมด
ของมันรวมถึงก้ามคู่หน้าของมันมีขนาดที่ใหญ่ข้ ึนและโป่ งพอง
เหมือนกล้ามเนื้อสี เหล็กที่อดั แน่นไปด้วยพละกําลัง
ตรงปลายก้ามคู่หน้ามีความยาวมากขึ้นประมาณ 1.5 เมตรจนคล้าย
กับปลายเคียว ความคมของมันเหมือนมีดโกน ขาของมันทั้งหมดทุก
ข้างมีขนาดใหญ่และโป่ งพองเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ซึ่ งดู ๆ แล้วมันมี
ขนาดใกล้เคียงกับขาของมนุษย์มาก
นักรบกุง้ มังกร ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ด้วยความสู งสองเมตร ขา
สองข้างจากทั้งหมดแปดข้างยืนขึ้นและรองรับร่ างกายส่ วนที่เหลือ
ของมัน เปลือกของนักรบกุง้ มังกรตอนนี้ดูแข็งแกร่ งทนทานและ
คล้ายกับชุดเกราะของนักรบโบราณเป็ นอย่างมาก
มันยืนขึ้นอย่างเต็มตัวด้วยส่ วนสู งสองเมตรและขาที่ยนื ขึ้นมาเหมือน
มนุษย์ทาํ ให้มนั สู งขึ้นไปอีกมาก เมื่อมันยืนอยูด่ า้ นข้างของ หวังเสี ยน
ที่ลาํ ตัวยาวกว่าห้าเมตรและเปล่งประกายรัศมีของมังกรศักดิ์สิทธิ์หา้
ธาตุ ทําให้มนั ดูเหมือนองครักษ์ของราชามังกรอย่างแท้จริ ง
นักรบกุง้ มังกร ตอนนี้ระดับของมันเพิ่มขึ้นมาเป็ นระดับหกทันที
หลังจากที่ หวังเสี ยน ใช้พลังงานมังกรให้กบั มันไปถึง 100,000 แต้ม
แต่เมื่อเทียบกับนักรบระดับขั้นที่เจ็ดของมนุษย์แล้ว นักรบระดับขั้น
ที่เจ็ดของมนุษย์ไม่สามารถที่จะเทียบความแข็งแกร่ งกับนักรบกุง้
มังกรระดับหกได้
“ตอนนี้เจ้าจงอยูแ่ ละปกป้องดินแดนและแหล่งเพาะพันธุ์กงุ้ มังกร
แห่งนี้ นี่คือหน้าที่หลักของเจ้าในตอนนี้” ประกายจากดวงตาของ
หวังเสี ยน ในตอนนี้มีอาํ นาจมาก เพียงแค่จอ้ งมองและออกคําสัง่ เบา ๆ
นักรบกุง้ มังกรก็ตวั สัน่ สะท้านขึ้นมาทันที
“ขอขอบคุณและน้อมรับคําสัง่ องค์ราชามังกร ขอรับ!” นักรบกุง้
มังกร คุกเข่าลงอีกครั้งและกล่าวคําขอบคุณด้วยความเคารพอย่าง
สู งสุ ด
“จงขยันฝึ กฝนการบ่มเพาะของเจ้าต่อไป!”
หลังจากพูดคุยและสัง่ งานอีกเล็กน้อยหวังเสี ยนก็ออกจากแนวปะการัง
แห่งความสับสนวุน่ วายและมุ่งหน้าไปยังเกาะขนาดเล็กที่ โม่ ชิงหลง
อาศัยอยู่
เมื่อ หวังเสี ยน ขึ้นมาจากทะเล โม่ ชิงหลง ก็เดินไปทําความเคารพ
ทันที
“ท่านราชามังกร!”
“อืม..” หวังเสี ยนพยักหน้ารับและถามขึ้นมา “เมื่อไหร่ ลูกน้องของ
เจ้าจะมาถึง?”
“ท่านราชามังกร อีกไม่นานพวกเขาก็คงจะมาถึงกันแล้วล่ะ ขอรับ!”
โม่ ชิงหลง ตอบพร้อมก้มหัวลงอย่างสุ ภาพ
“อีกไม่นานงั้นหรื อ?” หวังเสี ยน มองไปที่ โม่ ชิงหลง ด้วยความ
ประหลาดใจ “เร็ วขนาดนั้นเลยรึ ?”
“เรี ยน องค์ราชา ตอนนี้พวกเขากําลังรับการฝึ กฝนและทําภารกิจของ
สํานัก กระผมได้โทรหาและแจ้งข่าวรวมพลกับพวกเขา และพวกเขา
ก็อยูไ่ ม่ไกลจากเมืองเจียงเฉิง มากนักและตอนนี้พวกเขากําลังเดินทาง
มากระผมเชื่อว่าพวกเขาจะมาที่นี่ในเร็ ว ๆ นี้!” โม่ ชิงหลง ตอบเขา
“อืม?” หวังเสี ยนยิม้ และพยักหน้า ทันใดนั้นเขาก็หนั หน้ากลับไป
มองทางทะเลและหรี่ ตาลงเล็กน้อย เขามอง ออกไปมีเรื อลําใหญ่
กําลังแล่นตรงเข้ามาหาพวกเขา “นัน่ คือพวกเขาอย่างงั้นเหรอ?”
โม่ ชิงหลง หันมองออกไปตามที่หวังเสี ยนมองอยูแ่ ละพยักหน้าตอบ
ด้วยความเคารพ “ใช่ขอรับ มันสมควรที่จะเป็ นพวกเขา!”
“พวกเขาเอาเรื อมาจากไหนกัน” หวังเสี ยน ถามอย่างสงสัย
“ท่านราชามังกรในฐานะนักฆ่าชั้นสู งในโลกมืด สํานักอสู รโบราณ
ของเราย่อมมีสิ่งของพวกนี้อยูแ่ ล้วล่ะขอรับ” โมชิงหลงตอบ
“ดี! นัน่ ยอดเยีย่ มมาก!”
หวังเสี ยน แสดงท่าทางพึงพอใจในทันที ขณะที่เขารอเรื อที่กาํ ลังจะ
มาถึงอย่างเงียบ ๆ
“มารวมกันที่นี่!” เมื่อเรื อเทียบท่า โม่ ชิงหลง ก็ตะโกนสัง่ ในทันที
“ท่านอาจารย์!”
เมื่อได้ยนิ เสี ยงที่คุน้ เคย พวกเขาก็ร้องเรี ยกกันออกมาอย่างตกใจ
หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มของชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่กว็ งิ่ ตรงมาหา โม่
ชิงหลง ในกลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านี้น้ นั มีท้ งั ชายวัยกลางคนและชาย
หนุ่มปะปนกันไป
“มารวมกันตรงนี้!” โม่ ชิงหลง กล่าวด้วยเสี ยงตํ่า ๆ
“ครับ!”
กลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้นวิง่ เรี ยงแถวเข้ามาอย่างเป็ นระเบียบ
หวังเสี ยนกวาดสายตามองไปยังกลุ่มคนเหล่านั้น เขาสังเกตเห็นชาย
ฉกรรจ์เหล่านี้น้ นั มีรูปร่ างและกล้ามเนื้อที่ดีเหมือนทหารระดับสู ง
คนทั้ง 50 คนเหล่านี้ พวกเขายืนเรี ยงแถวอย่างเป็ นระเบียบและไม่มี
การส่ งเสี ยงพูดคุยใด ๆ แม้แต่นอ้ ย
กลิ่นอายแห่งการฆ่าฟันกระจายออกมาจากพวกเขาอย่างเย็นยะเยือก
กลุ่มคนพวกนี้ไม่ได้แข็งแกร่ งมากนักน่าจะเพราะว่าพวกเขามาจาก
สาขาย่อยของสํานักอสู รโบราณและดูเหมือนว่าไม่มีใครในที่น้ ีได้
ฝึ กฝนวิชา การต่อสู โ้ บราณมาเลย
และนอกจากนี้เมื่ออายุมากขึ้นเส้นลมปราณของพวกเขาจะแข็งตัว
ขึ้น และมันจะเป็ นเรื่ องยากมากที่จะทําการบ่มเพาะฝึ กฝนวิชา มี
เพียงผูน้ าํ ที่เป็ นชายวัยกลางคนเท่านั้นที่เป็ นนักรบระดับขั้นที่หก
“นี่คือ องค์ราชามังกรและท่านจะเป็ นองค์ราชาของพวกนายนับจาก
นี้ต่อไป!” โม่ ชิงหลง กล่าวด้วยเสี ยงอันดังกับคนทั้ง 50 คน
ชายวัยกลางคนที่นาํ ทีมขมวดคิ้วและมีสีหน้าที่ตกตะลึงขณะที่เขา
หันมองไปที่อาจารย์ของเขา
“ข้าจะพาพวกเจ้าไปสู่ โลกใบใหม่!”
หวังเสี ยนค่อย ๆ เดินไปที่ตรงกลางด้านหน้าของกลุ่มชายฉกรรจ์
อย่างช้า ๆ ขณะที่เขาปลดปล่อยพลังออร่ าแห่งราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
ล้อมรอบทุกคนในที่น้ ีเอาไว้
ครื นนนน!!
บรรยากาศรอบด้านสัน่ สะเทือนเหมือนโลกตอบรับพลังอันยิง่ ใหญ่
ของจอมราชันย์ อากาศโดยรอบเปลี่ยนแปลงไปในทันทีแรงกดดัน
อันเข้มข้นและหนักอึ้ง กําลังกดทับร่ างกายและจิตใจของพวกเขา
เหมือนมีแรงกดขี่ที่ไม่มีที่สิ้นสุ ดของโลกทั้งใบจะถล่มลงมาทับพวก
เขาในทันทีหากพวกเขาต่อต้านมัน
“องค์ราชามังกร!” กลุ่มมือสังหารทั้งหมดนั้น พวกเขาเคยได้รับการ
ฝึ กฝนผ่านความเป็ นและความตายมาอย่างดียงั ตกใจและหวาดกลัว
เป็ นอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดรวมถึงชายวัยกลางคนที่เป็ นผูน้ าํ รี บ
คุกเข่าลงกับพื้นอย่างรวดเร็ ว
“พวกเจ้าทุกคนจงอย่าขัดขืน”
หวังเสี ยนพลิกข้อมือของเขาเบา ๆ และในทันทีน้ นั หยดเลือดมังกรสี
ทอง 50 หยดปรากฏขึ้นบนฝ่ ามือของเขา เขาเหวีย่ งแขนสะบัดส่ ง
หยดเลือดสี ทองเหล่านั้นไปยังกึ่งกลางระหว่างคิ้วของพวกเขาทุกคน
กลุ่มคนทั้งหมดตกตะลึง แต่ไม่มีใครกล้าขัดขืนเมื่อเห็นทักษะและ
สภาวะกดดันที่หวังเสี ยนปลดปล่อยออกมาในขณะนี้
“ต่อไปข้าจะทะลวงจุดชีพจรทั้งหมดและเปิ ดเส้นลมปราณพิเศษทั้ง
แปดของพวกเจ้า ในช่วงเวลาหลังจากนี้พวกเจ้าควรจะมุ่งเน้นไปที่
การฝึ กฝนของพวกเจ้าโดยใช้เวลาที่ส้ นั ที่สุดฝึ กฝนบ่มเพาะตัวเองให้
เข้าสู่ ระดับขั้นก่อกําเนิดลมปราณและกลายเป็ นปรมาจารย์วชิ ายุทธที่
แท้จริ ง!”
หวังเสี ยน ยกแขนของเขาและปลดปล่อยพลังงานมังกร จํานวนมาก
เข้าสู่ ร่างกายของพวกเขา เขาหลับตาลงและทําการเปิ ดเส้นลมปราณ
ของคนทั้งหมด
การเปิ ดเส้นลมปราณในครั้งนี้จะไม่ได้ทาํ ให้พวกเขาเปลี่ยนระดับการ
ฝึ กฝนบ่มเพาะเป็ นระดับ ก่อกําเนิดลมปราณในทันที เพราะพวกเขา
ยังไม่ได้ฝึกฝนและบ่มเพาะวิชายุทธใด ๆ เลย แต่จะเป็ นการทะลวง
จุดชีพจรและเปิ ดเส้นลมปราณให้พวกเขาซึ่ งมันก็เหมือนพวกเขา
กําเนิดใหม่ พวกเขาจะไม่มีคอขวดในการฝึ กฝนใด ๆ เลยจนถึงระดับ
สู งสุ ดของขั้นก่อกําเนิดลมปราณ และพวกเขาสามารถฝึ กฝนและบ่ม
เพาะวิชาใด ๆ ก็ได้ตามที่พวกเขาต้องการมันจะไม่มีอุปสรรคและ
ขีดจํากัดใด ๆ พวกเขาเพียงแค่เลือกฝึ กฝนวิชายุทธบ่มเพาะและดูด
ซับพลังวิญญาณเท่านั้นเอง
และความเร็ วในการดูดซับพลังวิญญาณของพวกเขาจะเพิ่มขึ้น 100
เท่าหลังจากที่เปิ ดเส้นลมปราณทั้งหมดไปแล้ว
หลังจากที่กาํ เนิดใหม่และพันธสัญญานายบ่าวทางจิตวิญญาณเสร็ จ
สิ้ นลงจุดชีพจรและเส้นลมปราณของพวกเขาทั้งหมดก็ถูกเปิ ดออก
เสร็ จสิ้ นไปพร้อมกันด้วยในทันที
กรรรรร!!
พวกเขาทั้งหมดพลันเงยหน้าและส่ งเสี ยงคํารามของมนุษย์มงั กร
ออกมาพร้อมกันในทันที เสื้ อผ้าทั้งหมดของพวกเขาฉีกขาดกระจุย
ออกเป็ นชิ้น ๆ โดยพลังที่แสดงออกมา เกล็ดมังกรชิ้นเล็ก ๆ เกิดขึ้น
บนร่ างกายของพวกเขาทุกคน
“ขอบพระคุณมากขอรับ องค์ราชามังกร!!!”
หลังจากที่ทุกคนก่อกําเนิดใหม่แล้ว ตอนนี้พวกเขาทุกคนกําหมัดที่
เต็มไปด้วยพลังของพวกเขาเอาไว้แน่น
พวกเขารับรู ้ทุกสิ่ งที่ส่งผ่านมาทางพันธสัญญาจิตวิญญาณของพวก
เขา พวกเขามีสีหน้าที่ตื่นเต้นดีใจกันอย่างที่สุด โดยเฉพาะข้อที่วา่
อายุขยั ของพวกเขานั้นมากมายสุ ดประมาณ ตราบใดที่องค์ราชา
มังกรของพวกเขายังคงอยูอ่ ายุขยั ของพวกเขาจะอยูไ่ ด้นบั หมื่นปี
พวกเขาคุกเข่าลงและเสี ยงคํารามของพวกเขาก็ดงั ก้องไปทัว่ ท้องฟ้า
“จากนี้ไปพวกเจ้าจะเป็ นคนของวังมังกร และพวกเจ้าจะถูกเรี ยกว่า
คนของ สํานักมังกร ภายใต้สงั กัด วังมังกรของข้า ส่ วนสํานักมังกร
ทั้งหมดนี้จะยกให้ โม่ ชิงหลง เป็ นผูด้ ูแล” หวังเสี ยน สัง่ บอกกล่าว
กับพวกเขา
“ขอรับ องค์ราชามังกร!”
โม่ ชิงหลง คุกเข่าลงต่อหน้าหวังเสี ยนอย่างตื่นเต้น
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้อนั ดับแรกเราควรหาสถานที่สาํ หรับฝึ กฝนและ
บ่มเพาะให้กบั ทุกคน!” หวังเสี ยน คิดอยูค่ รู่ หนึ่งและพูดออกมาช้า ๆ
“องค์ราชา ทําไมเราไม่สร้างที่นี่ให้เป็ นฐานทัพของสํานักมังกรเลย
ล่ะขอรับ?” โม่ ชิงหลง แนะนําในขณะที่ยนื ขึ้น
“ที่นี่ง้ นั เหรอ?” หวังเสี ยนสังเกตโดยรอบ ทั้งเกาะมีขนาดประมาณ
3,000 เมตร พื้นที่น้ นั เพียงพอ แต่บรรยากาศของเกาะหนาวเย็น
เกินไป
“มันต้องใช้เงินเป็ นจํานวนมากในการเปลี่ยนสถานที่ ที่รกร้างเช่นนี้
ให้เป็ นสํานักมังกร!” หวังเสี ยนขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะใช้ความคิด
“องค์ราชา พวกเรามีเงินทุนอยูม่ ากมาย มันเพียงพอสําหรับที่จะก่อตั้ง
สํานักของพวกเรา” โม่ ชิงหลง กล่าวขึ้นมาอย่างรู ้สึกดีใจและฮึกเหิ ม
“นอกจากนี้ระดับพลังของเหล่ากองกําลังทั้งหมดของสํานักเรากําลัง
จะบรรลุข้ ึนสู่ ระดับก่อกําเนิดลมปราณในไม่ชา้ จนถึงตอนนั้นเรา
สามารถสร้างเกาะนี้เพื่อเป็ นฐานของสํานักมังกรของเราได้อย่าง
แน่นอน”
“ยอดเยีย่ มมาก!”
ดวงตาของ หวังเสี ยน มีประกายแวววาวขึ้นมา “ข้าจะฝากเรื่ องของ
สํานักมังกรให้กบั เจ้า และข้าหวังว่าพวกเจ้าทุกคนจะสามารถฝึ กฝน
ไปจนถึงระดับก่อกําเนิดลมปราณกันได้ทุกคนอย่างรวดเร็ ว !”
“กระผมขอรับรองว่าทุกคนจะยกระดับการบ่มเพาะจนถึงระดับ
ก่อกําเนิดลมปราณ ภายใน 100 วันขอรับ!” โม่ ชิงหลง การันตีทนั ที
“เนื่องจากพวกกระผม มีสายเลือดขององค์ราชา พวกเราสามารถ
ฝึ กฝนบ่มเพาะเพื่อยกระดับความแข็งแกร่ งได้ง่ายและรวดเร็ วอย่าง
แน่นอนขอรับ!”
“และนับจากนี้ไปกระผม โม่ ชิงหลง จากสํานักมังกร จะกวาดล้าง
อุปสรรคทั้งหมดที่เข้ามาขวางทางองค์ราชาทุกสิ่ งทุกอย่างไม่วา่ มันผู ้
นั้นจะเป็ นใครทุก ๆ คนในโลกต้องให้ความเคารพสํานักมังกร!”
“พวกเราจะทําให้ สํานักมังกร เป็ นที่รู้จกั แก่ทุก ๆ คนในโลกและ
พวกเราจะกําจัดอุปสรรคทั้งหมดของ องค์ราชามังกร! ทุก ๆ คน
จะต้องเคารพ สํานักมังกร!”
เหล่ามนุษย์มงั กร ทั้งหมดต่างร้องคํารามด้วยความฮึกเหิ มและมีสายตา
ที่มุ่งมัน่ เด็ดเดี่ยว
หวังเสี ยนกวาดสายตามองไปที่พวกเขาทั้งหมด ที่กาํ ลังร้องคําราม
ขึ้นไปบนท้องฟ้า!
เสี ยงคํารามอันดังกึกก้องนี้เป็ นสัญลักษณ์ การก่อกําเนิดจุดเริ่ มต้น
ความยิง่ ใหญ่ของข้า และเสี ยงคํารามอันดังกึกก้องนี้กย็ งั เป็ นสัญลักษณ์
ของการก่อกําเนิด ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์หา้ ธาตุตวั แรกของจักวาล
นามว่าหวังเสี ยน ข้าจะทะยานเข้าสู่ จุดที่สูงที่สุดในจักรวาลได้อย่าง
แน่นอน!
 ตอนที่ 68 มังกรหรื อหนอนแมลง?
ในตอนเช้าตรู่ มีร่างคนเหาะออกมาจากทะเล ใช่แล้วเขาเหาะออกมา
ราวกับเทพเจ้า
แต่หากจะกล่าวตามตรงแล้วคําว่า “เหาะ” อาจจะเกินจริ งมากไป แต่
อย่างไรก็ตามความสู งสิ บเมตรจากพื้นหากไม่เรี ยกว่าเหาะก็อาจจะ
เรี ยกว่าบินระยะสั้นก็ได้ เพราะหวังเสี ยน สามารถกระโดดได้สูง
มากกว่าสิ บเมตรเลยทีเดียว
หลังจากที่ระดับการฝึ กฝนของเขาเพิม่ ขึ้นมาจนถึงระดับที่หกร่ างกาย
ของเขาที่ได้รวมเข้ากับหิ นต้นกําเนิดแห่งธาตุท้ งั ห้าและมีคุณสมบัติ
ของธาตุท้ งั ห้า คือโลหะ, ไม้, นํ้า, ไฟและดินรวมกันอยูใ่ นร่ างกายของ
เขาความแข็งแกร่ งของหวังเสี ยนนั้นแข็งแกร่ งมากกว่าเดิมถึงร้อยเท่า
ด้วยความคิดของเขา เขาสะบัดนิ้วเพียงเบา ๆ ลูกไฟก็ปรากฏขึ้นใน
มือของเขา คราวนี้เขาขยับมืออีกครั้งมีดาบโลหะสวยงามอยูใ่ นมือ
เขาทดลองต่อไปจากนั้นก็มีเกราะดินห่อหุม้ ที่มือของเขาเอาไว้และ
ต่อจากนั้นก็มีตน้ ไม้ขนาดเล็กโตขึ้นบนฝ่ ามือของเขา
แต่สิ่งที่ทาํ ให้ หวังเสี ยน พบว่าน่าสนใจที่สุดก็คือเขาสามารถสร้าง
ดอกไม้ที่สวยงามให้มาอยูบ่ นฝ่ ามือของเขาได้ซ่ ึงดอกไม้จะมีลกั ษณะ
ตามความคิดของเขา
สิ่ งเหล่านี้น้ นั คือความแข็งแกร่ งขององค์ประกอบธาตุท้ งั ห้าและแสดง
ให้เห็นว่าเหตุใดมังกรศักดิ์สิทธิ์หา้ ธาตุน้ นั จึงน่ากลัวมากที่สุด
หวังเสี ยน เก็บซ่อนพลังและออร่ าของเขาในทันที ตอนนี้ใบหน้าของ
เขาเต็มไปด้วยรอยยิม้ ขณะที่เขาเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยข์ องเขา
เขาสตาร์ทเครื่ องและขี่มนั มุ่งหน้ากลับออกไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ของเขา
เมื่อเขาไปถึงที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งในเวลา 9.30 น. กวน ชูชิง ก็มาถึง
ที่ร้านก่อนเขาสักพักหนึ่งแล้ว
“เสี่ ยวเสี ยนคุณกินข้าวมาหรื อยัง?” กวน ชูชิง มองไปที่ หวังเสี ยน
ด้วยประกายตาที่ระยิบระยับและถามขึ้นอย่างอ่อนหวาน
แม้วา่ เธอจะค่อนข้างเสี ยใจกับการกระทําของพ่อเธอเมื่อคืนนี้ใน
ระหว่างงานเลี้ยง แต่เธอก็รู้สึกโชคดีอย่างมากที่มี หวังเสี ยน นั้นอยู่
เคียงข้างเธอตลอดเวลา และในปั จจุบนั ครอบครัวของเธอมีแนวโน้ม
ที่จะฟื้ นตัวขึ้นมาอีกครั้งโดยที่ ตระกูล ฉิ น เข้ามาให้ความช่วยเหลือ
ยิง่ ไปกว่านั้นครอบครัวของเธอน่าจะเติบโตขึ้นมาจนแข็งแกร่ งมาก
ขึ้นกว่าเดิม
พ่อและแม่ของเธอรู ้สึกดีใจเป็ นอย่างมากและต้องการที่จะให้เธอคว้า
โอกาสที่จะคบหาและเป็ นแฟนกับ หวังเสี ยน
ถึงแม้วา่ สิ่ งนี้จะทําให้เธอพูดไม่ออกไปพักใหญ่ ๆ แต่ตวั เธอก็แอบมี
ความสุ ขกับเรื่ องนี้มาก เนื่องจากพ่อแม่ของเธอไม่กีดกันและต่อต้าน
การคบหากับ หวังเสี ยน อีกต่อไป
“ผมยังไม่ได้กินอะไรมาเลย คุณอยากออกไปกินอาหารเช้าด้วยกัน
กับผมไหม?” หวังเสี ยนยิม้ และถามเธอขึ้นมา
“ฉันกินไปแล้วล่ะ นายไปกินเถอะ” กวน ชูชิง มองไปที่เขาและส่ ง
ยิม้ ให้
หวังเสี ยน พยักหน้ารับและค่อย ๆ เดินออกไป
คนเดินบนถนนโบราณในตอนเช้านั้นค่อนข้างหนาแน่นมาก แม้วา่
จะเป็ นช่วงปิ ดเทอมฤดูร้อนก็ตาม แต่กย็ งั มีคนจํานวนมากเข้ามา
จับจ่ายใช้สอยในบริ เวณถนนโบราณมากขึ้นอยูด่ ี
หวังเสี ยนมองไปรอบ ๆ ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารเช้าที่เขารู ้จกั
“ร้านอาหารศาลามังกรจะเปิ ดให้บริ การในอีกห้าวันนะคะ ทุกท่าน
ได้โปรดเข้าดูและรับส่ วนลดไปได้ค่ะ”
ในขณะนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับนําใบปลิว
ยืน่ ส่ งมาให้กบั เขา
ร้านอาหารศาลามังกร?
เขารับใบปลิวมาจากมือของหญิงสาวด้วยความอยากรู ้อยากเห็นและ
อ่านดู
‘ร้านอาหารศาลามังกร จะเปิ ดให้บริ การในอีกห้าวัน ในวันที่เปิ ดขาย
อาหารทุกอย่างจะขายในราคา 50% ของราคาเดิม ต่อจากนั้นจะเป็ น
60% ในวันที่สอง 70% ในวันที่สาม 80% ในวันที่สี่และ 90% ใน
วันที่หา้
ร้านอาหารศาลามังกรของเราขายอาหารทะเลทุกชนิดเป็ นหลักและมี
ความหลากหลายมากกว่าร้านอาหารชั้นหนึ่ง เรามีอาหารทะเลที่มี
คุณค่าและลํ้าค่าทุกชนิด
ในเวลานั้นเราจะขายหอยเป๋ าฮื้อสองหัว, ซาซิมิปลาแอตแลนติกบลู
ฟิ นมาร์ลิน, คาเวียร์ช้ นั สู งแสนอร่ อยและกุง้ มังกรออสเตรเลีย
เรายินดีตอ้ นรับแขกทุกท่านที่จะมาเยีย่ มชมและลิ้มรสอาหารทะเล
รสเลิศของเรา นอกจากนี้เรายังจะแจกรางวัลที่น่าสนใจอีกมากมาย!’
หวังเสี ยนมองไปที่ใบปลิวโฆษณาในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่
ร้านอาหารศาลามังกรซึ่งอยูห่ ่างออกไปเพียงไม่มากนักจากร้านของเขา
ในขณะนี้การปรับปรุ งร้านอาหารศาลามังกรเสร็ จสมบูรณ์แล้ว เมื่อ
มองดูจากภายนอกแล้วมันไม่ได้ดอ้ ยไปกว่าร้านอาหารชั้นหนึ่งเลย
อันที่จริ งมันดูหรู หรากว่ามากกว่าเล็กน้อยเพราะเป็ นร้านอาหารที่
ได้รับการปรับปรุ งใหม่ท้ งั หมด
ทุกอย่างลดครึ่ งราคาในวันเปิ ดวันแรกและลดหลัน่ กันมาในอีกห้าวัน?
และยังอ้างว่ามีอาหารทะเลมากมายหลากหลายมากกว่าร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งอีก?
ดวงตาของ หวังเสี ยน กระพริ บช้า ๆ และมีรอยยิม้ เย็น ๆ ปรากฏขึ้น
บนใบหน้าของเขา
“อ้าว!..เอ๊ะนี่ไม่ใช่ผอู ้ าํ นวยการหวังจากร้านอาหารชั้นหนึ่งหรื อไง
แอบมาศึกษาเกี่ยวกับคู่แข่งของนายยังงั้นเหรอ?” ในขณะนั้นเองก็มี
เสี ยงล้อเลียนดังขึ้นมาจากข้าง ๆ เขา
หวังเสี ยนหันหน้าไปมองและเห็นชายหนุ่มคนที่ขดั แย้งกับเขาใน
วันที่ซ้ือร้านอาหารชั้นหนึ่งและอีกสามคนนั้นก็ตามเขามาด้วย ริ ม
ฝี ปากของชายหนุ่มคนนั้นมีรอยยิม้ ขึ้นมา เมื่อเขาเห็นหวังเสี ยนถือ
ใบปลิวโฆษณาร้านอาหารของเขา
หวังเสี ยนมองไปที่ชายหนุ่มและยิม้ ตอบกลับไปอย่างเย็นชา “ผมไม่
ต้องแอบมาศึกษาร้านอาหารของคุณหรอก ร้านอาหารชั้นหนึ่งของ
ผมไม่เคยกลัวใคร มันจึงไม่มีความจําเป็ นต้องทําอย่างนั้น!”
“ฮ่าฮ่า เยีย่ มมากผูอ้ าํ นวยการหวังมัน่ ใจมากจริ ง ๆ !” ชายหนุ่มมอง
ไปที่หวังเสี ยนและยิม้ สี หน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากในขณะที่
เขาพูดต่อออกมาว่า “อย่างไรก็ตามฉันสงสัยว่าผูอ้ าํ นวยการหวังจะ
อยูต่ ่อไปได้อีกนานไหมเมื่อร้านอาหารของนายนั้นล้มละลาย”
“ล้มละลายยังงั้นเหรอนัน่ น่าสนใจมากงั้นเรามารอดูกนั ว่าใครจะเป็ น
คนแรกที่ประกาศล้มละลายกัน” หวังเสี ยนยิม้ และมองไปที่พวกเขา
“งั้นมารอดูตอนนั้นกัน ฉันจะทําให้นายได้รับรู ้ถึงจุดแข็งของร้าน
อาหารศาลามังกรของเรา” ชายหนุ่มยิม้ เย็น “ถ้านายล้มละลายฉันจะ
ซื้อร้านอาหารจากนายในราคาถูกเพือ่ สงเคราะห์นายล่ะกัน ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“ตามสบาย!” หวังเสี ยนมองไปที่ชายหนุ่มและพูดด้วยนํ้าเสี ยงที่ไร้
อารมณ์
“เด็กน้อยนายนั้นยังขาดอยูอ่ ีกมากยังคิดจะมาเทียบฝี มือกับพี่ชายของ
ฉัน ความสามารถและเบื้องหลังของนายเราได้ตรวจสอบอย่างละเอียด
แล้วมันไม่มีอะไรเลย ครั้งนี้เราจะมอบความพ่ายแพ้ให้กบั นาย โดยที่
นายคงได้แต่กลับไปหางานพิเศษทํา”
ในตอนนั้นเองเด็กหนุ่มวัยรุ่ นที่อยูข่ า้ ง ๆ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมายิม้
เยาะและพูดกับหวังเสี ยนในลักษณะดูถูกและเหยียดหยาม
“ความสามารถและเบื้องหลังของผมยังงั้นเหรอ ? ฮึฮึ..ดูเหมือนว่า
พวกคุณก็สืบประวัติผมมาพอสมควรเลยทีเดียว” ใบหน้าของ หวัง
เสี ยน เย็นชาขึ้นมาทันที
“ฮิฮิ. รู ้เขารู ้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ต่อให้ไม่ชนะร้อยครั้งแต่กไ็ ม่
แพ้อย่างแน่นอน! นายมันก็เป็ นแค่คนที่โชคดีเท่านั้นเองหลังจาก
เรื่ องนี้จบลงนายจะไม่เหลืออะไรเลยซักแดงเดียว” ชายหนุ่มคนนั้นดู
ถูกและกล่าวอย่างเย็นชา
“ได้สิ” หวังเสี ยนยิม้ ที่มุมปาก “ถ้าอย่างนั้นผมเองก็อยากจะดูวา่ ใคร
จะเป็ นคนที่ไม่เหลืออะไรเลย!”
“ดี! ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะเยาะเสี ยงดังและเดินจากไป
“พี่ใหญ่คราวนี้เราจะสอนไอ้เด็กคนนี้ให้ได้รับบทเรี ยนที่ตอ้ งจดจํา
ไปตลอดชีวติ ของมัน และให้มนั ได้รู้ถึงผลของการต่อต้านร้านอาหาร
ศาลามังกรของเรา ว่าผลมันจะเป็ นยังไง” เด็กหนุ่มวัยรุ่ นพูดกับชาย
หนุ่ม
“ในอีกห้าวันมันจะต้องร้องไห้เสี ยใจในเรื่ องนี้ ร้านอาหารศาลามังกร
ของเราในเมืองจะเหมือนกับพายุเฮอริ เคนกวาดล้างทุกร้านค้าในย่าน
นี้ออกไปให้หมดและจะมีชยั ชนะเหนือร้านอาหารชั้นหนึ่งของท้องถิ่น
ไม่วา่ ร้านนี้น้ นั มันจะแข็งแกร่ งเพียงใดก็ตามนอกจากนี้มนั ก็เป็ นแค่
หนอนแมลงตัวน้อยเท่านั้นเอง “
ชายหนุ่มเผยรอยยิม้ แห่งความมัน่ ใจ
ถ้าตัวเขาไม่มีความสามารถเขาก็คงไม่กล้ามาในพื้นที่น้ ี เพื่อตั้งร้าน
อาหารของเขา ในสายตาของเขาร้านอาหารชั้นหนึ่งเป็ นเพียงแค่
หนอนแมลงเท่านั้น
“ฮ่าฮ่าใช่แล้วพี่ใหญ่อีกห้าวันเราจะได้รู้กนั ว่าใครเป็ นมังกรและใคร
เป็ นหนอนแมลง!” เด็กหนุ่มวัยรุ่ นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ร้านอาหารศาลามังกร!
หวังเสี ยนมองไปที่พวกเขาขณะที่พวกเขาจากไปก่อนที่จะมองไปที่
ร้านอาหารศาลามังกรอีกครั้ง เขาแสยะยิม้ อย่างเย็นชาและพึมพํา
“พวกคุณกล้าอ้างตัวว่าเป็ นร้านอาหารศาลามังกรงั้นหรื ออ้างว่าเป็ น
‘มังกร’ เชียวรึ ?”
“อีกห้าวัน?” หวังเสี ยนยิม้ และโยนใบโฆษณาลงถังขยะ
“สวัสดีครับ บอส!”
เมื่อเขากลับไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งหลังจากทานอาหารเช้าเสร็ จ
ผูจ้ ดั การหวางก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ในมือของเขา
มีใบปลิวโฆษณาอยู่
“มีอะไรยังงั้นรึ ?” หวังเสี ยนเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเขาจึงถามขึ้น
“บอสครับ ร้านอาหารศาลามังกรเพิง่ เริ่ มแคมเปญโฆษณาที่น่ากลัว
อย่างมาก ด้วยการแจกใบปลิวและจ้างสื่ อแขนงต่าง ๆ เพื่อ
ประชาสัมพันธ์ในเวลานี้การเข้าถึงของพวกเขานั้นกว้างอย่างมาก!”
ผูจ้ ดั การหวางตอบอย่างรี บร้อนและส่ งใบปลิวให้หวังเสี ยนทันที “นี่
คือใบปลิวที่ผมได้รับมาจากพวกเขาครับ”
“ผมรู ้เรื่ องนี้แล้วล่ะ” หวังเสี ยนยิม้ และส่ ายหัวเมื่อเห็นใบปลิว
“บอส คุณรู ้เรื่ องนี้แล้วงั้นหรื อ” ผูจ้ ดั การหวางตกใจเล็กน้อย และ
กล่าวเสริ มขึ้นมาอย่างรวดเร็ ว”บอสครับ เราต้องเตรี ยมตัวให้พร้อม
ร้านอาหารศาลามังกรเป็ นร้านอาหารที่มีชื่อเสี ยงขยายสาขามาจาก
ในเมืองใกล้เคียงและพวกเขามีความสามารถที่แข็งแกร่ งมาก ยิง่ ไป
กว่านั้นเจ้านายใหญ่ของพวกเขาเป็ นกลุ่มบริ ษทั ประมงทางทะเล
ขนาดใหญ่พวกเขานั้นได้เปรี ยบในเรื่ องของ วัตถุดิบคุณภาพเยีย่ ม
อย่างมากมาย ดูที่โฆษณานี่สิครับ “
“ใจเย็น ๆ ผ่อนคลายเอาไว้เถอะ! ผมคิดวิธีจดั การสําหรับเรื่ องนี้เอาไว้
แล้วสําหรับตอนนี้การดําเนินงานของร้านอาหารชั้นหนึ่งของเราจะ
ยังคงเหมือนเดิม เพียงแค่ร้านอาหารศาลามังกรแค่น้ นั เอง ผมจะทํา
ให้พวกเขาปิ ดร้านหนีโดยเร็ วที่สุด!” หวังเสี ยนกล่าวเรี ยบ ๆ
“บอส คุณมัน่ ใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผูจ้ ดั การหวางถามอีกครั้ง
เขานั้นรู ้สึกสงสัยเล็กน้อย
“แค่ทาํ ในสิ่ งที่เราทําตามปกติน้ นั ล่ะที่เหลือปล่อยให้ผมจัดการเอง”
หวังเสี ยนมองไปที่เขาและยิม้ ขึ้นมาอย่างลึกลับ
หวังเสี ยนไม่ได้นาํ กุง้ มังกรขนาดใหญ่มาจากบริ เวณแนวปะการังที่
สับสนวุน่ วายและหอยเป๋ าฮื้อจากเขตหิ นใต้เกาะ นั้นเป็ นเพราะมันยัง
ไม่ถึงเวลา
ยังมีเวลาอีกห้าวันและเป็ นเวลาที่มากอย่างเหลือเฟื อ เพื่อที่เขาจะได้
เตรี ยมการบางอย่าง
 ตอนที่ 69 ร้ านอาหารชั้นหนึ่ง VS ร้ านอาหารศาลามังกร [1]
…เหลือเวลาอีกเพียงแค่สิบวันก่อนที่มหาวิทยาลัยเจียงเฉิงจะเปิ ด
ภาคเรี ยนใหม่
และเหลือเวลาอีกหนึ่งวันก่อนที่ร้านอาหารศาลามังกรจะเปิ ดทําการ
“บอสหวังครับ สิ่ งที่คุณสัง่ การไว้เสร็ จเรี ยบร้อยและพร้อมแล้วครับ!”
เมื่อผูจ้ ดั การ หวาง เห็นการมาถึงของ หวังเสี ยน ในตอนเช้าเขาก็อด
ไม่ได้ที่จะกังวลและไม่สบายใจ เขาจึงถามขึ้นมา
“บอสครับ การโปรโมทของร้านอาหารศาลามังกรนั้นน่ากลัวมาก
เลยครับ เกือบทุกคนในเมืองเจียงเฉิ งรู ้วา่ ร้านอาหารศาลามังกรกําลัง
จะเปิ ดให้บริ การในเร็ ว ๆ นี้และจากการตรวจสอบของผม ผลการ
ตอบรับของผูค้ นนั้นดีมากเลยทีเดียวคนจํานวนมากคงจะมาที่ร้านอาหาร
ของพวกเขาในวันแรกอย่างล้นหลามอย่างแน่นอนเราควรจะจัดการ
กับเรื่ องนี้ยงั ไงดีครับ ?”
“ไม่เป็ นไรหรอกน่า แค่เตรี ยมทุกอย่างที่ผมสัง่ ให้เรี ยบร้อยก็พอ!”
หวังเสี ยนไม่ได้ตอบคําถามและอธิบายอะไรให้เขาฟังมากนักและ
ในตอนนี้เขามองไปที่ทางเข้าร้านอาหารของเขาด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้ม
ในช่วงสองสามวันที่ผา่ นมานี้ หวังเสี ยน ได้ให้ ผูจ้ ดั การ หวาง จัดเตรี ยม
ตูโ้ ชว์อาหารสดขนาดใหญ่ช้ นั ดีมาสามถึงสี่ ตู ้ และตูป้ ลาสวยงาม
ขนาดใหญ่ซ่ ึงจัดให้ภายในตูป้ ลานั้นเป็ นเหมือนกับพิพธิ ภัณฑ์สตั ว์น้ าํ
ส่ วนตูโ้ ชว์อาหารสดที่เขาสัง่ ให้นาํ มาลงในร้านนั้นต้องเป็ นแบบใส
และสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตามตูโ้ ชว์ที่มาพร้อมกับที่เก็บของและสามารถแช่แข็งได้
นั้นมีคุณภาพสู งและสวยงามมาก แต่กม็ ีราคาที่แพงอย่างมากเช่นกัน
ตูโ้ ชว์สี่ตูต้ ้ งั อยูท่ ้ งั สองด้านของทางเข้าในขณะที่พิพิธภัณฑ์สตั ว์น้ าํ
ขนาดใหญ่ต้ งั อยูต่ รงกลาง อย่างไรก็ตามในพิพิธภัณฑ์สตั ว์น้ าํ ตอนนี้
ยังไม่มีปลาสวยงามใด ๆ เลย
“เสร็ จเรี ยบร้อยตามที่ บอสสัง่ ทุกอย่างแล้วครับ แต่จากการที่จดั วาง
ตูเ้ ปล่าพวกนั้นเอาไว้อย่างนี้ ผมว่ามันค่อนข้างกีดขวางทัศนียภาพและ
ทางเดินของลูกค้านะครับบอส ” ผูจ้ ดั การ หวาง ออกความคิดเห็น
“ชูชิง พิมพ์ใบโปรโมชัน่ ลดราคาอาหารของเราทั้งหมดแล้วใช่ไหม”
หวังเสี ยน ไม่ได้สนใจผูจ้ ดั การ หวาง เขาหันไปยิม้ ให้ กวน ชูชิง และ
ถามงานเธอ
“ใช่ เสร็ จแล้วล่ะเราสามารถเริ่ มการโปรโมตของร้านเราได้ตลอดเวลา”
กวน ชูชิง กล่าวด้วยรอยยิม้ เช่นกัน
“เยีย่ มมากผมจะให้คนขนย้ายของเข้ามาในตอนบ่าย!” หวังเสี ยน
พยักหน้า
“เสี่ ยวเสี ยนนายมัน่ ใจ ที่จะสามารถแข่งกับร้านอาหารศาลามังกรนัน่
ได้จริ ง ๆ ยังงั้นเหรอ?” กวน ชูชิง ถามด้วยความกังวล
“ไม่มีปัญหาหรอก” หวังเสี ยน พยักหน้า
เมื่อเห็น หวังเสี ยน ไม่ได้พดู อะไรและดูเหมือนว่าเขาจะมีความลับ
ทั้ง กวน ชูชิง และ ผูจ้ ดั การ หวาง ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมอีก ทั้งหมด
ที่พวกเขาทําคือรออย่างเงียบ ๆ
ร้านอาหารศาลามังกรที่อยูใ่ กล้ ๆ กันในตอนนี้ได้แขวนโคมไฟสี แดง
ขนาดใหญ่ที่ประดับประดาอย่างสวยงามไว้ที่ทางเข้าแล้ว
เพียงแค่การโฆษณาและโปรโมชัน่ เพียงอย่างเดียวของร้านอาหาร
ศาลามังกรพวกเขาก็ใช้เงินไปนับล้านแล้วเพียงแค่ในห้าวันมานี้ ด้วย
การลงทุนด้านการโฆษณาประชาสัมพันธ์อย่างมากเช่นนี้ทาํ ให้เห็น
ผลลัพธ์ได้อย่างชัดเจน จนมีบางคนถึงกับเดินเข้ามา สอบถามใน
เวลากลางวันของวันนี้อย่างมากมาย
ในตอนประมาณบ่ายสามชายชราพร้อมกับชายหนุ่มหกคนเดินเข้า
มาพวกเขาเหล่านี้มีร่างกายที่สูงใหญ่กาํ ยําเป็ นอย่างมากและมีบุคลิก
ที่น่ากลัวพร้อมกับปล่อยกลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมาอย่างบางเบา
พวกเขากําลังยกสิ่ งของหลายอย่างเข้ามา
“เวลาทําการของร้านเราเริ่ มเวลา 17.00 น. ค่ะ ถ้า…!!”
หวังเสี ยน ยกมือห้ามพนักงานต้อนรับสาวที่กาํ ลังแจ้งบอกกลุ่มคนที่
กําลังเดินเข้ามาในร้านอาหาร
“พวกคุณทุกคนมาถึงแล้วยังงั้นเหรอย้ายของทุกอย่างมาที่นี่!” เขา
พยักหน้าให้กลุ่มคนที่เดินเข้ามาและ ออกคําสัง่ ในทันที โม่ ชิงหลง
และเหล่ามนุษย์มงั กร เมื่อเห็นหวังเสี ยนพวกเขาโค้งตัวลงทําความ
เคารพกันอย่างนอบน้อมทันที
“ครับนายท่าน!” เมื่อ โม่ ชิงหลง เห็น หวังเสี ยน เดินออกมาเขาก็รีบ
เดินเข้าไปยืนอยูด่ า้ นข้างอย่างนอบน้อม
ก่อนหน้านี้น้ นั หวังเสี ยนกําชับกับพวกเขาเวลาอยูโ่ ลกภายนอกใน
สังคมท่ามกลางผูค้ นให้พวกเขาพูดกับตัวเขาเพียงแค่ หัวหน้าหรื อ
บอส เท่านั้น และไม่ตอ้ งคุกเข่าลง ในตอนแรก โม่ ชิงหลง และเหล่า
มนุษย์มงั กรนั้นค่อนข้างอึดอัดใจเป็ นอย่างมากและพยายามขอร้อง
ให้หวังเสี ยนเปลี่ยนใจ เนื่องจากความรู ้สึกนึกคิดและจิตวิญญาณ
ของพวกเขานั้น หวังเสี ยนคือองค์ราชาผูเ้ ป็ นจ้าวชีวติ ของพวกเขา ซึ่ง
หวังเสี ยนก็ตอ้ งอธิบายกึ่งบังคับพวกเขา เพราะสังคมโลกภายนอก
นั้นคําว่า ‘ราชามังกร’ นั้นอาจก่อให้เกิดปั ญหาอื่น ๆ ให้กบั ตัวเขา
ตามมาอีกมากมาย แต่เมื่ออยูใ่ นดินแดนของพวกเขาเอง หวังเสี ยน
อนุญาตให้พวกเขาเรี ยกและทําความเคารพ ได้ตามที่พวกเขาพอใจ
แต่พวกเขาก็ยงั มีขอ้ ต่อรองอีกเล็กน้อยพวกเขาขอเรี ยกหวังเสี ยนว่า
‘นายหรื อนายท่าน’ ซึ่งเป็ นคําย่อลงมาของคําว่านายเหนือหัวหรื อ
นายท่านผูเ้ ป็ นจ้าวแห่งชีวติ
“ไปขนของเข้ามา!” หวังเสี ยนหันไปมองกล่องโฟมขนาดใหญ่หลาย
ใบและออกคําสัง่
กวน ชูชิง ผูจ้ ดั การ หวาง และเหล่าพ่อครัวที่เหลือกําลังยืนมองดูดว้ ย
ความสงสัย
“ยกของเข้ามาระวังด้วยล่ะ!” โมชิงหลง โบกมือและสัง่ ให้ชายหนุ่ม
ที่เหลือทั้งหกคนยกของทั้งหมดนําเข้าไปในร้านตามคําสัง่ ของ หวัง
เสี ยน
“ใส่ ไว้ในตูโ้ ชว์พวกนั้น!” หวังเสี ยนชี้ไปที่ตูโ้ ชว์สินค้าและบอกกับ
พวกเขา
“ครับนายท่าน!” ชายหนุ่มที่เหลือทั้งหกคนพยักหน้ารับคํา
ชายหนุ่มสองคนช่วยกันยกและเคลื่อนย้ายกล่องโฟมขนาดใหญ่ที่มี
นํ้าแข็งอยูใ่ นนั้น พวกเขาเปิ ดฝากล่องโฟมออกทําให้เห็นตัวปลา
ขนาดใหญ่ที่อยูข่ า้ งใน
ขนาดลําตัวของปลาตัวนั้นยาวประมาณสามเมตร มันมีสีน้ าํ เงินเงา
งามสะท้อนกับแสงเป็ นประกายระยิบระยับ
“ปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน ! นัน่ มันคือปลาทูน่าครี บนํ้าเงินขนาดใหญ่
ยักษ์เลยนะนัน่ !”
“โอ้โฮ้!! ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินตัวนี้น่าจะหนักอย่างน้อย 400-500
ปอนด์!”
“โอ้วว.!! ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินตัวนี้สวยงามมาก มันน่าจะมีระดับสู ง
ยิง่ กว่าระดับเกรดพรี เมี่ยมซะอีกมั้งเนี่ย ตัวใหญ่ขนาดนี้มนั ต้องมี
มูลค่าอย่างน้อย 3 ล้านหยวนขึ้นไปอย่างแน่นอน!”
กลุ่มพ่อครัวที่ยนื อยูร่ อบ ๆ อดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความประหลาด
ใจขณะที่พวกเขารี บเข้าไปล้อมรอบกล่องโฟมอย่างรวดเร็ ว
ตั้งแต่พวกเขาเคยเห็นปลาทูน่าครี บนํ้าเงินมา สําหรับพวกเขาปลาตัว
นี้คือปลาที่ดีที่สุดในโลก ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินขนาดใหญ่ยกั ษ์
แต่ไม่นานหลังจากนั้น กล่องที่อยูต่ รงข้ามของพวกเขาฝากล่องก็ถูก
เปิ ดออก ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างและอ้าปากค้างเล็กน้อย ปลาที่
อยูด่ า้ นในของกล่องโฟมใบนั้น มันเป็ นสี เหลืองมีขนาดยาวประมาณ
หนึ่งเมตรและมีน้ าํ หนักประมาณ 100-200 ปอนด์
“ปลา บาฮาบาจีน มันคือปลา บาฮาบาจีนจริ ง ๆ ด้วย!”
“ดูไขมันและช่วงท้องของมันสิ สมบูรณ์แบบมาก เจลาตินปลาที่อยู่
ข้างในพื้นท้องของมัน คงจะใหญ่มาก ๆ อย่างแน่นอนเลย !”
“เฮ้ย!!..มีอีกตัว ด้านในยังมีปลาบาฮาบาจีนอยูอ่ ีกตัวนึง มันมีปลาบา
ฮาบาจีนขนาดใหญ่และสมบูรณ์แบบทั้งหมดสองตัว!”
เมื่อกล่องโฟมอีกกล่องเปิ ดเผยปลาบาฮาบาจีนขนาดใหญ่ที่สมบูรณ์
แบบออกมาสองตัว มันได้สร้างความปั่นป่ วนให้กบั เหล่าพ่อครัวได้
อีกรอบในทันที
“นายท่าน!!..เอ่อ.!บอสครับ คุณสุ ดยอด มาก ๆ เลยครับ ปลาทูน่า
ครี บนํ้าเงินขนาดใหญ่และปลาบาฮาบาจีนระดับหายาก ระดับของ
ปลาพวกนี้มนั แทบจะไม่มีให้เห็นกันได้ง่าย ๆ เลย !”
ผูจ้ ดั การ หวาง ค่อนข้างที่จะตกตะลึงจนเรี ยก หวังเสี ยน ผิดและ
เผลอปากเรี ยกเขาไปตามเหล่าชายหนุ่มที่ยกปลาเข้ามาอย่างมึนงง
ด้วยปลาชั้นยอดสองตัวนี้ร้านอาหารชั้นหนึ่งจะยังต้องกลัวร้านอาหาร
ศาลามังกรอีกยังงั้นหรื อ? ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรต้องกลัวพวกนั้น
เลย
กวน ชูชิง เลิกคิว้ จ้องมองตาค้างไปที่บรรดาปลาราคาแพงเหล่านั้น
เธอนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างมาก
และตัวเธอเองนั้นก็ไม่เคยมีโอกาสได้กินปลาราคาแพงระดับนี้มา
ก่อนเช่นกัน
“โว้วว..!! หอยเป๋ าฮื้อตัวใหญ่อะไรอย่างนี้! โอ้ว..!!หอยเป๋ าฮื้อตัวใหญ่
มาก ๆ !”
เหมือนเช่นเดียวกันกับที่ทุกคนจ้องมองไปที่ปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน
ขนาดใหญ่และปลาบาฮาบาจีนระดับหายาก ในทันทีที่หอยเป๋ าฮื้อ
ขนาดใหญ่เหล่านั้นทยอยถูกขนออกมาทีละตัว
มันก็ได้สร้างความตกตะลึงให้กบั ทุกคนอีกรอบ
ในบรรดาหอยเป๋ าฮื้อเหล่านั้น หอยเป๋ าฮื้อขนาดใหญ่เท่าสองถึงสาม
ฝ่ ามือดึงดูดความสนใจจากเหล่าบรรดาพ่อครัวได้ในทันที
เหล่าพ่อครัวชี้ไปที่หอยเป๋ าฮื้อที่ถูกหยิบออกมาจากกล่องโฟมด้วย
ดวงตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
“นี่!!… เป๋ าฮื้อหัวเดียวมันคือหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว!”
“เฮ้ย!!..ฉันอยากจะบ้าตาย มันจะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!”
เมื่อ หวังเสี ยน เห็นปฏิกิริยาของพวกเขา เขาก็ยมิ้ ขึ้นมาบาง ๆ และ
ส่ ายหัวออกมาเล็กน้อย “ใส่ ปลาสวยงามทั้งหมดลงในตูพ้ ิพิธภัณฑ์
ปลา!”
“ครับนายท่าน!”
มนุษย์มงั กรหนุ่มพยักหน้าเปิ ดกล่องโฟมที่เก็บปลามังกรเอาไว้ในนั้น
ปลามังกร มีท้ งั หมดเก้าตัวและแต่ละตัวมีความยาวประมาณ 80
เซนติเมตร
ปลามังกรเรดชิลลี่, ปลามังกรราชวงษ์เอเชีย, ปลามังกรสี เงินครามที่
โดดเด่น, ปลามังกรสี ทองเข้มสง่างามและปลามังกรบลูเรเดียน …
ปลามังกร แต่ละตัวมีกลิ่นอายที่สูงส่ งและสง่างามเป็ นอย่างมาก
พวกมันเป็ น ปลามังกรที่สร้างด้วยพลังงานมังกรที่ใช้แต้มค่อนข้าง
สู ง และแน่นอนว่ามันจึงเป็ นปลามังกรระดับสู งชั้นสุ ดยอด
ผูจ้ ดั การ หวาง จ้องมองไปที่บรรดา ปลามังกร เหล่านั้นอย่างไม่เชื่อ
สายตาตัวเอง
ถึงแม้วา่ เขาจะไม่ได้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับเรื่ องของปลามังกร แต่ในอดีต
เจ้านายคนเก่าของเขา หลี่ซ่ง เคยขอยืมปลามังกรมาหลายตัวเพื่อใช้
โชว์และประดับร้านอาหาร เขารู ้ราคาของพวกมันดีวา่ ปลาเหล่านั้นมี
มูลค่ามากกว่าตัวละล้านหยวน
และในตอนนี้เขาแน่ใจว่าปลามังกรเหล่านี้ของ บอสหวังเสี ยน
เจ้านายคนปัจจุบนั ของเขา ในตอนนี้น้ นั ระดับสู งกว่าปลามังกรพวก
นั้นอย่างเทียบกันไม่ติด
ปลามังกร ทั้งเก้าตัวกําลังแหวกว่ายอวดร่ างกายของพวกมันจากซ้าย
ไปขวาในตูพ้ ิพิธภัณฑ์ปลาขนาดใหญ่ ความสง่างามและสวยงาม
ของพวกมันนั้นช่างน่าหลงใหลและครอบงําเป็ นอย่างมาก!
“เพียงแค่เลือก ปลามังกร ออกมาซักตัวนึงอาจจะมีราคามากกว่า 10
ล้านหยวนแล้วก็ได้? ” ผูจ้ ดั การ หวาง รู ้สึกตกตะลึงและงงงวยเป็ น
อย่างมาก
และสุ ดท้ายบรรดากุง้ มังกรขนาดใหญ่หลายร้อยตัวก็ถูกนําเข้ามาและ
คลายความตกใจของกลุ่มคนที่ยงั ตกตะลึงลงไปได้บา้ งหากยังมีวตั ถุดิบ
ที่น่าตกใจเพิ่มขึ้นมาอีกพวกเขาบางคนอาจต้องอึ้งค้างไปนานกว่านี้
อีกเป็ นแน่
โชคดีที่กงุ้ มังกรชุดสุ ดท้ายมีมูลค่าแค่หลายแสนหยวนซึ่งเทียบไม่ได้
กับวัตถุดิบก่อนหน้านั้น
“ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินขนาดใหญ่ 1 ตัว, ปลาบาฮาบาจีนหายาก 2 ตัว,
หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว 2 ตัว, หอยเป๋ าฮื้อสองหัว 10 ตัว นําปลาโค้กเกอร์
ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์ที่ผมให้นาํ ไปเก็บไว้ในก่อนหน้านี้ออกมา
แล้วนําไปใส่ ตูโ้ ชว์รวมเอาไว้ดว้ ยกัน”
หวังเสี ยนมองไปที่พอ่ ครัวคนนึงและสัง่ งานเขาทันที
“ครับบอสผมจะไปเดี๋ยวนี้!” พ่อครัวคนนั้นรี บเข้าไปในครัวอย่าง
รวดเร็ ว
ในไม่ชา้ ปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์ 10 ตัวก็มาถึง
ปลาบาฮาบาจีนและปลาทูน่าครี บนํ้าเงินขนาดใหญ่ต้ งั อยูท่ ี่ประตูท้ งั
สองข้าง ในขณะที่หอยเป๋ าฮื้อวางไว้ขา้ งปลาบาฮาบาจีน และตรงนี้
ปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์ วางไว้ขา้ งปลาทูน่าครี บนํ้า
เงินขนาดใหญ่
ในที่สุดบรรดาปลามังกรอันสวยงามที่มีมูลค่าต่อตัวมากกว่า 10 ล้าน
หยวนก็ถูกตั้งโชว์พร้อมด้วยตูพ้ ิพิธภัณฑ์ปลาขนาดใหญ่วางไว้ที่
ตําแหน่งตรงกึ่งกลาง
ตอนนี้ใบหน้าของ ผูจ้ ดั การหวางและบรรดาพ่อครัวทุกคนยังไม่หาย
ตื่นตะลึง
ใครก็ตามที่ได้เดินเข้ามาในร้านอาหารของพวกเขา จะต้องนึกว่า
พวกเขาอยูใ่ นพิพิธภัณฑ์สตั ว์ทะเลที่จดั แสดงอาหารทะเลที่ดีที่สุดใน
โลกอย่างแน่นอนและคิดว่านี่คือ “ปราสาทแห่งสัตว์ทะเล!”
 ตอนที่ 70 ร้ านอาหารชั้นหนึ่ง VS ร้ านอาหารศาลามังกร [2]
“เอ้า! มาชนแก้วและดื่มกันให้เต็มที่พร้อมกับฉลองล่วงหน้าอย่างมี
ความสุ ขกันเถอะพวกเรา เพราะตั้งแต่วนั พรุ่ งนี้เป็ นต้นไปร้านอาหาร
ศาลามังกรของเราจะเริ่ มเปิ ดดําเนินการอย่างเป็ นทางการและจะเป็ น
ตํานานบทใหม่แห่งประวัติศาสตร์ในเมืองเจียงเฉิงแล้ว เพราะ
ร้านอาหารศาลามังกรของเราจะเป็ นร้านอาหารอันดับหนึ่งในเมือง
เจียงเฉิ งแห่งนี้”
“ในอนาคตผูค้ นจะพูดถึงแต่ร้านอาหารของพวกเราอย่างแน่นอนเมื่อ
พูดถึงร้านอาหารในเมืองเจียงเฉิงต้องพูดถึงร้านอาหารศาลามังกร
เท่านั้นสําหรับร้านอาหารชั้นหนึ่งนั้นมันจะกลายเป็ นประวัติศาสตร์
ในอีกไม่ชา้ ต่อจากนี้ไป!”
“ถูกต้องเลยครับ ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย! ด้วยความสามารถของผูอ้ าํ นวยการ
เซี่ย และการประชาสัมพันธ์ที่ดีของพวกเรา เราได้ทาํ ให้ในช่วงสอง
สามวันที่ผา่ นมาร้านอาหารชั้นหนึ่งไม่ใช่คู่แข่งของพวกเราอีกต่อไป
แล้ว พวกเขาจะกลายเป็ นส่ วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ในอีกไม่ชา้
อย่างที่คุณพูดจริ ง ๆ นั้นล่ะครับ!”
ในช่วงตอนเย็นเจ้าของร้านอาหารศาลามังกรพาพนักงานทั้งหมด
ของเขาไปที่โรงแรมสุ ดหรู แห่งหนึ่งเพื่อจัดงานเลี้ยงฉลองเปิ ดร้าน
ใหม่ให้กบั พวกเขา
ร้านอาหารศาลามังกร จะเปิ ดให้บริ การในวันพรุ่ งนี้ไป ในวันนี้พวก
เขาจึงมีงานเลี้ยงฉลองให้กบั พนักงานในร้านทุก ๆ คน!
พวกเขากําลังฉลองความสําเร็ จล่วงหน้าที่กาํ ลังจะมาถึงของร้านอาหาร
ศาลามังกรและชื่อเสี ยงของร้านอาหารศาลามังกรที่กาํ ลังจะโด่งดัง
และแพร่ กระจายไปทัว่ ทั้งเมืองเจียงเฉิ ง!
“นัน่ มันแน่นอนอยูแ่ ล้วด้วยวัตถุดิบที่เราเตรี ยมเอาไว้มนั จะทําให้คน
ทั้งเมืองเจียงเฉิงนั้นต้องตกใจกันอย่างแน่นอนฉันไม่เห็นว่าร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งจะเป็ นภัยคุกคามของร้านอาหารเราเลยแม้แต่นอ้ ย!” ผูอ้ าํ นวยการ
เซี่ ย แสดงออกอย่างหยิง่ ยโสและอวดดี
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งในตอนนี้น้ นั ไม่ได้ทาํ การประชาสัมพันธ์อะไร
เลย น่าจะเป็ นเพราะว่าพวกเขานั้นมันหยิง่ ผยองและเชื่อว่าชื่อเสี ยง
เก่าแก่ของพวกเขาเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะสามารถแข่งขันกับ
พวกเราได้นนั่ มันช่างไร้เดียงสาซะจริ ง ๆ !”
ชายวัยกลางคนร่ างอวบที่ดูเหมือนพ่อครัวหัวเราะขึ้นมาเสี ยงดัง
“ไอ้พวกร้านอาหารชั้นหนึ่งนั้นมันต้องจ่ายค่าความเย่อหยิง่ ยโสด้วย
การเลิกกิจการไปอย่างสิ้ นหวัง อย่างที่ฉนั พูดไปฉันจะทําให้ไอ้เด็ก
นัน่ เสี ยใจที่บงั อาจคิดจะมาแข่งกับฉัน!”
เมื่อนึกถึงหวังเสี ยนผูห้ ยิง่ ผยองคนนั้นผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ก็มีท่าทางที่
เดือดดาลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชดั
“มาเถอะ! มาดื่มเพือ่ ฉลองในการก้าวไปสู่ ความสําเร็ จของร้านอาหาร
ศาลามังกรกันเถอะ!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย ยืนขึ้นและกล่าวกับฝูงชนที่
อยูร่ อบตัวเขา
“ไชโย!! ร้านอาหารศาลามังกรของเราจะมีชื่อเสี ยงโด่งดังไปทัว่ ทั้ง
เมืองเจียงเฉิงอย่างแน่นอนในวันพรุ่ งนี้!”
“ฮ่าฮ่า ชื่อเสี ยงโด่งดังและเป็ นอันดับหนึ่งแห่งเมืองเจียงเฉิง!”
……
เช่นเดียวกับผูค้ นในร้านอาหารศาลามังกรที่กาํ ลังจัดงานเลี้ยงฉลอง
ล่วงหน้าแห่งความสําเร็ จ แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้กค็ ือในอีกไม่ชา้ จะมี
ความสับสนวุน่ วายเกิดขึ้นที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง!
“ยินดีตอ้ นรับค่ะ!”
กลุ่มคนห้าคนเดินเข้าไปในร้านอาหารชั้นหนึ่งในตอนเย็น
“ว้าว!..พวกคุณเปลี่ยนแปลงและตกแต่งทางเข้าร้านใหม่อย่างนั้น
เหรอ?”
ลูกค้าประจําชายวัยกลางคนสังเกตเห็นว่ามีการจัดและตกแต่งทางเข้า
ร้านใหม่ ในทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในร้านอาหาร เขามองไปรอบ ๆ
อย่างอยากรู ้อยากเห็นในขณะที่ถามพนักงานต้อนรับสาวสวยที่เข้า
มาต้อนรับพวกเขาอยูท่ างด้านข้าง
“ใช่แล้วค่ะท่าน” พนักงานต้อนสาวสวยยิม้ รับและตอบพวกเขาอย่าง
สุ ภาพ
“มันก็ดูดีล่ะนะ แต่อย่างไรก็ตามการตกแต่งและเปลี่ยนแปลงร้านใหม่
มันก็ไม่สาํ คัญมากนัก มันเป็ นเพียงแค่การเปลี่ยนแปลงภายนอกเท่านั้น”
ชายวัยกลางคนมองไปรอบ ๆ และส่ ายหัวเบา ๆ “ฉันว่าสิ่ งนี้ไม่สามารถ
จะช่วยอะไรได้มากนักหรอกนะร้านอาหารศาลามังกร จะเปิ ดให้บริ การ
ในวันพรุ่ งนี้พร้อมกับส่ วนลดถึง 50% สําหรับอาหารทุกอย่างและยิง่
ไปกว่านั้นพวกเขายังมีอาหารทะเลที่หลากหลายมากกว่าร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งของพวกคุณ แล้วฉันได้ยนิ มาว่าพวกคุณมีเจ้านายคนใหม่
เพิ่งขึ้นมาบริ หารอีกตะหาก และหากไม่ได้รับการจัดการที่ดีธุรกิจของ
พวกคุณจะถูกฉกลูกค้าไปโดยร้านอาหารศาลามังกรอย่างแน่นอน”
“ท่านค่ะ ในวันพรุ่ งนี้ทางร้านของเราก็จะลดราคาลง 50% เช่นกันค่ะ
และทุก ๆ รายการอาหารเลยด้วยค่ะ” พนักงานต้อนรับสาวสวยตอบ
พร้อมรอยยิม้ อย่างสุ ภาพ
“แค่ส่วนลดมันยังไม่พอหรอกนะ รู ้ไหมว่าร้านอาหารศาลามังกร นั้น
มีอาหารทะเลให้เลือกอย่างมากมาย จากที่พวกเขาประชาสัมพันธ์
ออกมานั้นร้านอาหารศาลามังกร จะมีซาซิมิ ปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน
ปลิงทะเลอันลํ้าค่าและปลาทะเลนํ้าลึกประเภทอื่น ๆ อีกมากมายให้
ได้ลิ้มลอง ฉันได้ยนิ มาว่าจะมีให้เลือกอย่างไม่จาํ กัดรวมถึงกุง้ มังกร
ออสเตรเลียและปูอลาสก้าด้วย ”
ชายวัยกลางคนส่ ายหัวขณะที่เขาพูด เขามองไปยังกลุ่มคนที่มากับ
เขาและพูดต่อ “พรุ่ งนี้พวกเราลองไปชิมอาหารของร้านอาหารศาลา
มังกรกันเถอะว่าจะมีของดีอย่างที่พวกเขาประชาสัมพันธ์เอาไว้
หรื อไม่ “
“ฉันเองก็เคยได้ยนิ เกี่ยวกับร้านอาหารศาลามังกรด้วยจากการที่พวก
เขาประชาสัมพันธ์ออกมา พวกเขาดูเหมือนว่าจะมีดีกว่าร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งและมีอาหารทะเลคุณภาพเยีย่ มอย่างมากมาย” ชายวัยกลางคน
อีกคนที่อยูข่ า้ ง ๆ พูดแสดงความคิดเห็นขึ้นมา
เมื่อพนักงานต้อนรับสาวได้ยนิ คําพูดของชายวัยกลางคนเธอก็ยมิ้ ให้
พวกเขาบาง ๆ และกล่าวว่า
“ท่านค่ะร้านอาหารศาลามังกรยังคงห่างไกลจากร้านอาหารของพวก
เราเป็ นอย่างมาก เรามีเจ้านายคนใหม่ที่ยอดเยีย่ มเป็ นอย่างมากและนี่
เป็ นการปรับปรุ งเปลี่ยนแปลงอย่างยอดเยีย่ มที่สุดของร้านเราเลยค่ะ
ขอเชิญพวกท่านกรุ ณาเข้าไปดูขา้ งในก่อนนะคะ”
“เอาล่ะงั้นก็เข้าไปดูกนั เถอะ” ชายวัยกลางคนผูท้ ี่นาํ เข้ามาในตอนแรก
พยักหน้า แต่เขาก็ยงั ยิม้ และส่ ายหัวหลังจากนั้นไม่นาน “แต่ฉนั ก็ยงั
รู ้สึกว่าเมื่อเทียบกับร้านอาหารศาลามังกรพวกคุณยังด้อยกว่านิดหน่อย
นะและ!!…”
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคเขาก็เห็นตูโ้ ชว์ที่ใกล้กบั เขา
มากที่สุด
มีปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์ 10 ตัวที่มีน้ าํ หนักประมาณ
สามถึงสี่ ปอนด์ต่อตัวบนแท่นวางของตูโ้ ชว์ เมื่อมองไปที่สีและความ
มันวาวบนตัวของพวกมันก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกมันคือปลา
โค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์
ชายวัยกลางคนถึงกับผงะออกมาและพูดแสดงความคิดเห็นด้วยความ
ตกใจว่า “ปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์! มีท้ งั หมด 10 ตัวฉัน
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพวกคุณจะสามารถหาปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติ
สี เหลืองตัวยักษ์ท้ งั 10 ตัวมาจัดวางได้!”
“ท่านคะ หากท่านยังไม่สามารถตัดสิ นใจว่าจะเลือกอาหารประเภท
ใดท่านสามารถที่จะดูอาหารทะเลที่ตูโ้ ชว์ในแท่นอื่น ๆ อีกได้นะค่ะ
เรามีท้ งั หมด 4 แท่นแสดงคะ เราให้คุณสามารถเลือกได้ทุกเมนูค่ะ
และหลังจากนั้นเราจะปรุ งให้คุณทันทีเลยค่ะ!” พนักงานเสิ ร์ฟสาว
สวยที่ยนื ด้านข้างตูโ้ ชว์กล่าวกับพวกเขา
“ปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์ 10 ตัวนี้ล้ าํ ค่าจริ ง ๆ ใครจะ
ไปคิดว่าร้านอาหารชั้นหนึ่งจะได้มาถึงสิ บตัวหาก!!…”
คราวนี้เขาก็พดู ไม่จบประโยคอีกครั้ง นั้นเป็ นเพราะไม่ไกลจากเขา
มากนักเขาเห็นปลาทูน่าครี บนํ้าเงินขนาดใหญ่มาก ๆ อยูบ่ นแท่น
โชว์อีกแท่นไม่ไกลกันมากนัก
“นัน่ มันปลาทูน่าครี บนํ้าเงินทั้งตัว ความยาวกว่า 3 เมตร!” ชายวัย
กลางคนดวงตาเบิกกว้างและจ้องมองในขณะที่เขาพูดขึ้นมา
“โอ้ว!พระเจ้า! ช่างเป็ นการเคลื่อนไหวที่ทรงพลังอะไรเช่นนี้ แค่ที่
ร้านอาหารชั้นหนึ่งของพวกคุณมีเพียงแค่ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินตัวนี้
เพียงตัวเดียวก็ชนะร้านอาหารศาลามังกรทั้งร้านไปจนไกลแล้ว พวก
เขานั้นมีแค่ ซาซิมิปลาทูน่าครี บนํ้าเงินแต่พวกคุณมีมนั ทั้งตัวและ
ขนาดยังใหญ่ยกั ษ์มาก ๆ !”
พนักงานต้อนรับสาวที่อยูข่ า้ ง ๆ ได้เพียงแต่ยมิ้ และไม่ได้แสดงความ
คิดเห็นอะไร
“ผูเ้ ฒ่าหลิวลองดูนี่สิโอ้พระเจ้า! ปลาบาฮาบาจีน! เป็ นปลาบาฮาบาจีน
หายากทั้งตัวเลย!”
“นี่เป็ นครั้งแรกที่ฉนั ได้เห็นปลาบาฮาบาของจีนพันธุ์หายากแบบนี้
ปลาตัวนี้มีมูลค่าหลายล้านเลยทีเดียว เฉพาะแค่เจลาตินจากปลาบาฮา
บาจีนธรรมดาที่มีขายกันในตลาดชั้นสู ง ก็มีค่าหลายแสนแล้ว แต่นี่
เป็ นปลาบาฮาบาของจีนพันธุ์หายากทั้งตัว และขนาดของตัวยังใหญ่
มากขนาดนี้อีก!”
“เฮ้ อย่ามองแค่ปลาบาฮาบาจีนซิ! ลองดูที่แท่นพวกนั้นสิ ! โอ้โฮ้! ฉัน
ไม่เคยเห็นหอยเป๋ าฮื้อที่มีขนาดใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลยมันเหมือนกับ
ความฝันเลยทีเดียว!”
“หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว! และมันยังมีอยู่ 2 ตัวอีกด้วย นอกจากนี้ยงั มีหอย
เป๋ าฮื้อ 2 หัว 10 ตัวอีก ตั้งแต่เมื่อไหร่ กนั ที่หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวและ
สองหัวเป็ นของธรรมดาหาง่ายขนาดนี้ แต่ละตัวคงมีมูลค่ามากกว่า
ล้านหยวนอย่างแน่นอน!”
“นี่มนั บ้าไปแล้ว! หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว 2 ตัวและหอยเป๋ าฮื้อ 2 หัว 10
ตัวรวมมูลค่าเกือบ 10 ล้านหยวนนอกจากนี้ยงั มีปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน
ตัวใหญ่ยกั ษ์ท้ งั ตัวอีก ปลาบาฮาบาจีนและปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติสี
เหลืองตัวยักษ์ท้ งั หมดรวมกันแล้วมีมูลค่าไม่ต่าํ กว่า 20 ล้านหยวน
อย่างแน่นอน!”
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งนี่จะสุ ดยอดเกินไปแล้ว ที่นี่เหมือนดินแดนแห่ง
ความฝันของนักชิมอาหารทะเลเลย!”
“อ้าว! สวัสดีครับคุณหลิวยินดีตอ้ นรับครับ!” ในขณะนั้นผูจ้ ดั การ
หวาง เห็นกลุ่มของพวกเขา และเขารี บออกมาต้อนรับในทันที เขา
ยิม้ กล่าวทักทายอย่างมีมารยาท
“ผูจ้ ดั การหวาง ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินปลาบาฮาบาจีนและหอยเป๋ าฮื้อที่
วางโชว์บนแท่นนั้น มีไว้สาํ หรับขายหรื อเปล่า” ชายวัยกลางคนที่กาํ ลัง
ตกตะลึงถามผูจ้ ดั การหวางในทันทีที่เขาเดินเข้ามา
“แน่นอนครับถ้าคุณหลิวอยากทานอย่าลังเลที่จะเลือก คุณสามารถ
บอกพนักงานได้ทนั ที แล้วเชฟของเราจะปรุ งอาหารให้คุณตามที่สงั่
เลยละครับวัตถุดิบเหล่านี้เป็ นอาหารระดับพรี เมียมที่ดีที่สุดในโลก
อย่างแน่นอนเลยครับ” ผูจ้ ดั การหวางยิม้ และตอบกลับไป
“ยิง่ ไปกว่านั้นเราจะมีการลดราคาครั้งใหญ่ในวันพรุ่ งนี้ทุกอย่างจะ
ขายในราคา 50% ของราคาเดิมซึ่งจะรวมถึงทุกสิ่ งที่คุณได้เห็นใน
ที่นี่ดว้ ยครับ”
“กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือถ้าท่านใดอยากทานหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวท่านก็
เพียงใช้เงินในราคาครึ่ งเดียวคือ 1.2 ล้านหยวนและสามารถประหยัด
ค่าใช้จ่ายได้ถึงครึ่ งหนึ่ง!”
ชายวัยกลางคนทั้งห้าตกตะลึง
“ห๊ะ!อะไรนะ! หอยเป๋ าฮื้อยังคงมีราคา 1.2 ล้านหยวน หลังจากลด
ราคาลง 50% แล้ว?”
“อึก! “
ในขณะที่ชายวัยกลางคนมองไปที่อาหารทะเลคุณภาพเยีย่ มรอบ ๆ
ตัวเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนนํ้าลายลงคอ “ผูจ้ ดั การหวางพวกคุณ
กําลังแข่งขันกับร้านอาหารศาลามังกรจริ ง ๆ อย่างงั้นเหรอ!”
“แข่งขัน?” ผูจ้ ดั การหวางยิม้ และพูดด้วยนํ้าเสี ยงราบเรี ยบธรรมดา
“คุณหลิวครับคุณคิดอย่างไรกับร้านอาหารชั้นหนึ่งของเราเมื่อเทียบ
กับร้านอาหารศาลามังกรละครับ”
“ผูจ้ ดั การหวาง เจ้านายคนใหม่ของคุณยอดเยีย่ มมากที่สามารถหา
วัตถุดิบคุณภาพเยีย่ มระดับโลกเหล่านี้มาได้”
ชายวัยกลางคนยิม้ และพูดต่อว่า “นี่ไม่ใช่การแข่งขันกับร้านอาหาร
ศาลามังกรอีกแล้วพวกคุณแค่จบั พวกเขากดลงพื้นแล้วเอาหน้าพวก
เขาถูไถไปกับพื้นและถูถู! ให้หน้ายับย่นก็คงไม่ได้กล่าวเกินไป
เท่าไหร่ นกั !”
ถูถู!
 ตอนที่ 71 ร้ านอาหารชั้นหนึ่ง VS ร้ านอาหารศาลามังกร [3]
นอกเหนือจากคุณหลิวและกลุ่มของพวกเขาในคืนนี้แล้วนั้น ยังมีอีก
หลายร้อยคนที่เข้ามาทานอาหารเย็นที่นี่และได้เห็นเหล่าวัตถุดิบ
อาหารทะเลสุ ดหรู หราพวกนั้น
ลูกค้าทุกคนที่เดินเข้ามาต่างตกตะลึงกับอาหารทะเลที่ดีที่สุดในโลก
ยิง่ ไปกว่านั้นอาหารทะเลเหล่านี้สามารถพบได้ในข่าวหรื อภาพใน
อินเตอร์เน็ตเท่านั้น
ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าการนําเสนออาหารทะเลของร้านอาหาร
ศาลามังกร นั้นน่าประทับใจอยูแ่ ล้ว แต่ตอนนี้ในความคิดพวกเขา
มันเทียบกับอาหารทะเลของร้านอาหารชั้นหนึ่งไม่ได้เลย!
ในคืนนั้นหวังเสี ยนสัง่ ให้ส่งกิจกรรมส่ งเสริ มการขายทั้งหมดของ
ร้านอาหารชั้นหนึ่งไปยังลูกค้าในรายชื่อที่มีทางโทรศัพท์
ไม่มีการส่ งข้อความอื่นใดมากมาย ยกเว้นภาพของอาหารทะเลระดับ
สุ ดยอดและข้อความ “ลด 50%ทั้งร้าน”
แต่ภาพเหล่านั้นถูกแชร์บนฟี ดโซเชียลมีเดียท่ามกลางผูค้ นในเมือง
เจียงเฉิงในคืนนั้นพร้อมกับคอมเม้นต์แสดงความคิดเห็นมากมาย
“บ้า! คุณรู ้หรื อไม่วา่ อาหารทะเลที่ดีที่สุดในโลกคืออะไรกุง้ มังกร
ออสเตรเลีย ปูอลาสก้า เส็งเคร็ งพวกนี้ง้ นั รึ ให้ฉนั บอกคุณว่าอาหาร
ทะเลที่ดีที่สุดในโลกนั้นคืออะไรดูภาพด้านล่างนี้ซะ”
ด้านล่างคําบรรยายเป็ นภาพบางส่ วนของหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว ปลา
ทูน่าครี บนํ้าเงินขนาดใหญ่ยกั ษ์ ปลาบาฮาบาจีนหายากตัวใหญ่
“โอ้วพระเจ้า! นี่คืออาหารทะเลที่ยอดเยีย่ มที่สุดที่ฉนั เคยเห็นมา
ร้านอาหารชั้นหนึ่งกําลังจะทําให้ฉนั ตายถ้าไม่ได้กินพวกมัน หอย
เป๋ าฮื้อหัวเดียวปลาทูน่าครี บนํ้าเงินขนาดใหญ่ยกั ษ์ปลาบาฮาบาจีน
หายากตัวใหญ่ตอนนี้ลด 50%ทั้งหมดเลย”
รู ปภาพและข้อมูลถูกแชร์บนฟี ด WeChat ซึ่งทําให้เกิดเรื่ องราว
มากมายบนโลกออนไลน์ข้ ึนในเวลาต่อมา
“ฉันจะแต่งงานกับผูช้ ายคนใดก็ตามที่พาฉันไปเลี้ยงอาหารที่ร้าน
อาหารชั้นหนึ่ง!”
“คอมเม้นต์บน พี่ชายของฉันชวนฉันไปงานเลี้ยงที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ฉันจะพาคุณไปและคุณต้องทําตามสัญญาแต่งงานกับฉัน!”
“การไปกินข้าวนอกบ้านที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งราคาเท่าไหร่ นายควร
ดูราคาก่อน นายควรขายบ้านไปด้วยนะเม้นต์บน!”
“พวกคนจนทั้งหลายตอนนี้ ฉันกําลังนัง่ อยูใ่ นห้องส่ วนตัวของร้าน
อาหารชั้นหนึ่งในขณะที่ทานหอยเป๋ าฮื้อ,ซาซิมิปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน
และปลาบาฮาบาของจีน อย่าอิจฉาความรวยของฉัน เฮ้อ..! อร่ อย
มากจริ ง ๆ !”
ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ ร้านอาหารชั้นหนึ่งที่มีวตั ถุดิบระดับพระเจ้า
ถูกแชร์ไว้ทวั่ ฟี ด WeChat หลายคนเตรี ยมพร้อมที่จะตรวจสอบว่า
จริ งหรื อไม่
เช้าวันรุ่ งขึ้น
ถนนโบราณทั้งหมดเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลอง
เนื่องจากร้านอาหารศาลามังกรจะเปิ ดให้บริ การตั้งแต่ตอนเช้าตรู่
สิ งโตและมังกรเชิดของคณะชื่อดังกําลังแสดงอย่างยิง่ ใหญ่ที่ถนน
ด้านนอกร้านอาหารศาลามังกร
ที่ทางเข้าของร้านอาหารศาลามังกรมีนางแบบหน้าตางดงามกว่า 10
คนที่ยนื ยิม้ แย้มตลอดทาง
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย น้องชายของเขาและผูจ้ ดั การร้านอาหารศาลามังกร
ยืนอยูห่ น้าร้านอาหารพร้อมด้วยรอยยิม้ เต็มใบหน้า พวกเขามีความสุ ข
มากที่ได้เห็นฝูงชนมารวมตัวกันที่ประตูทางเข้าร้านของพวกเขาอย่าง
มากมาย
“ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ตอนนี้แค่ 9 โมงเช้าแล้วที่ทางเข้าร้านเราก็มีคน
เยอะจริ ง ๆ คงจะมีคนมาเพิ่มเมื่อเราเปิ ดอย่างเป็ นทางการเวลา 9.30
น. ผมพนันได้เลยว่าพวกเขาจะเริ่ มเข้ามาสัง่ อาหารกันทันทีหลังจาก
ร้านเปิ ดในตอน 9.30 น.!”
“ฮ่าฮ่า แน่นอนวันนี้เรามีโปรโมชัน่ ลด 50% คงจะน่าเสี ยดายถ้าพวก
เขาไม่ได้กินอาหารทะเลชั้นยอดในราคาที่ลดลงครึ่ งหนึ่ง”
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย กล่าวพร้อมกับหัวเราะออกมาดัง ๆ
“พี่ชายร้านอาหารชั้นหนึ่งยังไม่เปิ ดเลยมันน่าสนใจจริ ง ๆ” เด็กหนุ่ม
ข้าง ๆ ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย พูดพร้อมกับยิม้ เยาะ
“ร้านอาหารนั้นสมควรจะปิ ดไปตลอดกาล!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย กล่าว
อย่างมัน่ ใจ
“ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย คุณหลิน ชิงอิง มาที่นี่แล้วคนอื่น ๆ น่าจะตามมา
ในภายหลัง!” ในเวลานี้ผจู ้ ดั การของร้านอาหารศาลามังกรเห็นสาว
สวยสวมแว่นกันแดดอันใหญ่ มีผชู ้ ่วยติดตามมาข้าง ๆ เธอด้วย
“โอ้! เป็ นเวลาที่เหมาะมากช่วยขอให้เธอร้องเพลงในตอนพิธีเปิ ด
ร้านอาหารศาลามังกรทีนะ!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย กล่าวอย่างยิม้ แย้ม
แจ่มใส
“รับทราบครับ” ผูจ้ ดั การพยักหน้าและเดินออกไปทันที
“พี่เราควรจ้างดาราชั้นนํามาเปิ ดงานมากกว่าทําไมเราถึงให้คนที่เป็ น
แค่ดาราชั้นรองมาล่ะ” เด็กหนุ่มถามผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย
“หลิน ชิงอิง อาจจะเป็ นแค่ดาราชั้นรอง แต่เธอเป็ นกรณี พิเศษเธอเป็ น
ดาราที่ชื่นชอบการชิมอาหารและบทวิจารณ์ของเธอก็ตรงประเด็น
และโด่งดังมาก ดังนั้นเธอจึงมีฐานแฟน ๆ จํานวนมากที่เป็ นนักชิม
ที่ฉนั จ้างเธอมาเพราะเธอเหมาะสมในงานนี้มากกว่าดาราชั้นนําคน
อื่น ๆ !” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย อธิบายให้นอ้ งชายเขาเข้าใจ
“พี่ชายยอดเยีย่ มมากมีความสามารถในการมองการณ์ไกลจริ ง ๆ”
เด็กหนุ่มยิม้ และตอบ
“เสี่ ยวเฟิ งนายยังเด็กและมีสิ่งที่ตอ้ งเรี ยนรู ้อีกมาก!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย
ยิม้ ให้นอ้ งชายของเขา
“ครับพี่”
เวทีที่เรี ยบง่ายตั้งอยูท่ ี่ทางเข้าของร้านอาหารศาลามังกร
“สวัสดีคุณหลินชิงอิง!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย ทักทาย หลิน ชิงอิง ด้วย
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิม้ เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา
“สวัสดีผอู ้ าํ นวยการ เซี่ย!” หลิน ชิงอิงยิม้ และพยักหน้ารับด้วยความ
เย่อหยิง่ เล็กน้อย
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ไม่สนใจมากนัก เขารู ้วา่ หลิน ชิงอิง ค่อนข้างมี
ความหยิง่ เธอได้รับความนิยมจากการเป็ นนักชิมอาหารและจาก
สองบทเพลงดังที่เธอร้อง แล้วเธอก็ไม่ใช่คนที่ขาดแคลนเงินทอง
และตอนนี้เขาเป็ นคนที่ตอ้ งการความช่วยเหลือจากเธอ
“คุณ หลิน ชิงอิง เราจะขอให้คุณร้องเพลงให้พวกเราและแนะนํา
ร้านอาหาร ศาลามังกรของเรา ในตอนเปิ ดพิธีมีปัญหาอะไรหรื อ
เปล่าครับ?” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ถามด้วยรอยยิม้
“ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ตั้งแต่ฉนั สัญญาว่าจะรับงาน
นี้ฉนั จะทําให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน!” หลินชิงอิง จัดผมของเธอเบา ๆ
และพยักหน้ารับ
เธอสู ง 1.7 เมตรมีรูปร่ างที่สมบูรณ์แบบ ริ มฝี ปากของเธออาจจะบาง
ไปเล็กน้อย แต่กม็ ีเสน่ห์ในแบบของตัวเธอเอง
“ยินดีตอ้ นรับทุกท่านสู่ ร้านอาหารศาลามังกรวันนี้เป็ นวันเปิ ดร้าน
อาหารศาลามังกรของเรา เรากําลังประกาศการมาถึงของเราในเมือง
เจียงเฉิงอย่างเป็ นทางการด้วยอาหารทะเลชั้นยอดและอาหารที่อร่ อย
ที่สุด และในพิธีเปิ ดครั้งนี้เราได้เชิญนักชิมที่มีชื่อเสี ยงมาด้วยนั้นก็
คือคุณหลินชิงอิง! ต่อไปเชิญคุณหลินชิงอิงมาพูดแนะนําร้านอาหาร
ศาลามังกรที่มีประวัติศาสตร์อนั ยาวนาน! “
พิธีกรยืนถือไมโครโฟนอยูบ่ นเวทีขณะที่เขาพูดแนะนําตัว หลินชิง
อิง เธอเดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมรับไมโครโฟน ด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้ม
ทําให้เธอดูงดงามและน่าดึงดูดใจเป็ นอย่างมาก
“สวัสดีค่ะทุกคน ฉันหลินชิงอิง ค่ะ ฉันรู ้สึกเป็ นเกียรติอย่างมากที่
ได้รับเชิญมาที่นี่เพื่อทําพิธีเปิ ดร้านอาหารศาลามังกร … “
“หลินชิงอิง! เธอสวยมาก ๆ เลย”
“หลินชิงอิง ได้รับเชิญให้เข้าร่ วมพิธีเปิ ดร้านอาหารแห่งนี้ดว้ ยงั้น
เหรอ ร้านอาหารศาลามังกรนี่ยอดเยีย่ มมาก ๆ”
“การประชาสัมพันธ์ของร้านอาหารศาลามังกรในช่วงสองสามวันที่
ผ่านมานั้นเยอะมากฉันยังได้ยนิ มาว่าที่นี่เป็ นร้านอาหารทะเลชั้นสู ง
ที่มีส่วนผสมวัตถุดิบของอาหารทะเลชั้นยอดมากมายเลยอีกด้วย”
การปรากฏตัวของ หลินชิงอิง บนเวทีน้ นั ดึงดูดผูค้ นทั้งหมดบนถนน
ให้เข้ามาในทันที
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย มีรอยยิม้ ที่ริมฝี ปากของเขา เมื่อเขาเห็นกลุ่มของ
ผูค้ นเข้ามารายล้อมจนเกือบจะเต็มหน้าร้านอาหาร ศาลามังกร
ทั้งหมดของเขา
“คราวนี้ฉนั อยากให้คนทั้งเมืองเจียงเฉิงหรื อแม้แต่ท้ งั ประเทศนั้น
ต้องตกตะลึงกับการเปิ ดร้านอาหารของฉัน!”
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย กําหมัดแน่นขณะที่เขานั้นมีท่าทางที่มนั่ ใจเป็ น
อย่างมาก เขามองไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งซึ่งยังไม่เปิ ดริ มฝี ปากของ
ยกยิม้ ขึ้นเล็กน้อย!
ในเวลานี้กลุ่มคนรักการชิมอาหารจํานวนมากเร่ งรี บเดินทางมา
ในทันทีเมื่อพวกเขาทราบข่าว
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งเปิ ดเวลา 9.30 น. ตอนนี้ยงั ไม่ได้เวลาเปิ ด งั้นเรา
เข้าไปดูที่ร้านอาหารศาลามังกรกันก่อนดีไหม?”
“ร้านอาหารศาลามังกรอาจมีการประชาสัมพันธ์ที่ดี แต่เรื่ องระดับ
คุณภาพของอาหารและวัตถุดิบดูเหมือนว่าพวกเขาจะแพ้ร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งเป็ นอย่างมาก แต่เราก็ควรตรวจสอบดูก่อนเนื่องจากเราไม่มี
อะไรจะทํา และฉันคิดว่ามีดาราดังอยูท่ ี่นนั่ ด้วย!”
นักชิมบางคนที่ต้ งั ใจมาร้านอาหารชั้นหนึ่ง เดินเข้าไปร่ วมมุงดูดารา
ที่ร้านอาหารศาลามังกรก่อนเพื่อขั้นเวลา เมื่อพวกเขาเห็นว่าร้าน
อาหารชั้นหนึ่งยังไม่ได้เวลาเปิ ดทําการ
 ตอนที่ 72 ร้ านอาหารชั้นหนึ่ง VS ร้ านอาหารศาลามังกร [4]
09.20 น. อีก 10 นาทีจะถึงการเปิ ดอย่างเป็ นทางการของ ร้านอาหาร
ศาลามังกร
ในขณะนี้ผอู ้ าํ นวยการ เซี่ย และ หลินชิงอิง กําลังยืนอยูบ่ นเวทีกบั
ผูจ้ ดั การร้านอาหาร,หัวหน้าพ่อครัวและน้องชายของผูอ้ าํ นวยการ
เซี่ย ทุกคนมีรอยยิม้ ที่สดใส!
“ตอนนี้เราจะมีพิธีตดั ริ บบิ้นเพื่อทําการเปิ ดร้านอาหารศาลามังกร
ขอให้พวกเรามีอนาคตที่สดใสมัน่ คงและเจริ ญรุ่ งเรื องอยูเ่ คียงคู่เป็ น
ร้านอาหารอันดับหนึ่งของเมืองเจียงเฉิงตลอดไป!”
พิธีตดั ริ บบิ้นเสร็ จสิ้ น!
ใบหน้าของผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย เต็มไปด้วยรอยยิม้ ขณะที่เขาหยิบ
ไมโครโฟนขึ้นมาและมองไปที่กลุ่มผูค้ นที่หนาแน่นอยูต่ รงหน้าเขา
ในขณะนี้บนถนนแออัดไปด้วยผูค้ น มีผคู ้ นอย่างน้อย 700-800 คน
มารวมตัวกันที่นี่และทําให้เขาพึงพอใจเป็ นอย่างมาก
“อันดับแรกผมอยากจะขอต้อนรับทุกท่านที่มาที่นี่เพื่อเป็ นสักขีพยาน
ในการเปิ ดร้านอาหารศาลามังกรดังที่ คุณหลิน ชิงอิง ดาราสาวที่งดงาม
ของเราได้แนะนําไปแล้ว ร้านอาหารศาลามังกร ของเรามีประวัติอนั
ยาวนานและมีอาหารทะเลคุณภาพเยีย่ มหลากหลายชนิดในปั จจุบนั
นี้ถือเป็ นจุดเริ่ มต้นของ ร้านอาหารศาลามังกรในเมืองเจียงเฉิงและนี่
จะเป็ นการบ่งบอกว่าร้านศาลามังกรจะกลายเป็ นร้านอาหารทะเลที่ดี
ที่สุดหรู หราที่สุดและอร่ อยที่สุดในเมืองเจียงเฉิ ง!”
“ร้านอาหารศาลามังกรของเราพร้อมที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่ งของ
เราเสมอ ในอีก 5 นาทีเราจะเปิ ดให้บริ การอย่างเป็ นทางการทุกคน
สามารถเข้ามาลิ้มลองอาหารของเราได้ผมเชื่อว่าอาหารทะเลคุณภาพ
เยีย่ มในห้องอาหารศาลามังกรของเราจะอยูไ่ กลและเหนือกว่าร้าน
อาหารชั้นหนึ่งในบริ เวณใกล้เคียงกันนี้ในชนิดที่พวกเขาเทียบเราไม่
ติด เรามี ซาซิมิเนื้อปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน มีหอยเป๋ าฮื้อ 2 หัว มีคาเวียร์
คุณภาพเยีย่ ม มีกงุ้ มังกรออสเตรเลียและปูอลาสก้าด้วยเช่นกัน เรามี
อาหารทะเลคุณภาพเยีย่ มที่คุณไม่สามารถจินตนาการได้เยอะแยะ
มากมาย!”
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย พูดอย่างมัน่ ใจเขามีความภาคภูมิใจเป็ นอย่างมาก
หลังจากนั้นประตูของร้านอาหารศาลามังกรก็เปิ ดออกขณะที่เขา
โบกมือเป็ นสัญญาณให้กบั พนักงานของร้าน
ปลาตัวใหญ่ถูกวางไว้ที่หน้าประตูทางเข้าหลักในทันที
“นี่ถือเป็ นการขอบคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะทําให้ทุกคนระลึกถึงการ
เปิ ดร้านอาหารของเรา นี่คือปลาเก๋ าขนาดใหญ่! มีน้ าํ หนักมากกว่า
300 ปอนด์และราคาในตลาดของมันมากกว่า 100 หยวนต่อปอนด์
ตราบใดที่พวกคุณทานอาหารในร้านของเราวันนี้ในราคาที่กาํ หนด
เราจะให้บริ การปลาเก๋ ากับพวกคุณฟรี หนึ่งเมนู”
“ว้าว ปลาตัวใหญ่อะไรอย่างนี้! ‘
“ปลาเก๋ า! ราคาปลาเก๋ าไม่ใช่ถูก ๆ เลยมันประมาณ 100 หยวนต่อ
ปอนด์!”
“ปลาเก๋ าตัวนี้ใหญ่มาก! นี่ไม่ได้หมายความว่าตัวเดียวมีมูลค่า 30,000
ถึง 40,000 หยวนเลยเหรอร้านอาหารศาลามังกรใจดีจริ ง ๆ ที่แจกฟรี !”
“รวยมาก! ร้านอาหารศาลามังกรแห่งนี้ร่ าํ รวยมาก หากนับรวมค่า
ประชาสัมพันธ์ในช่วงไม่กี่วนั ที่ผา่ นมาใคร ๆ ก็สามารถบอกถึงความ
แข็งแกร่ งของพวกเขาได้อย่างง่ายดายและด้วยความสามารถในการ
เชิญ หลิน ชิงอิง มานอกจากนี้ยงั มีอาหารทะเลคุณภาพเยีย่ มอีกมากมาย
ที่นี่!”
บางคนมองไปที่ปลาเก๋ าตัวใหญ่ดว้ ยความตกตะลึง ต้องฟุ่ มเฟื อย
ขนาดไหนถึงกล้าแจกมากขนาดนี้สุดยอด มาก ๆ !
ริ มฝี ปากของผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย ยิม้ ขึ้นมาและเขาพอใจกับปฏิกิริยา
ของกลุ่มฝูงชนมาก เขายิม้ ให้กบั ผูค้ นด้านล่างเวทีที่กาํ ลังยุง่ อยูก่ บั
การถ่ายรู ปด้วยโทรศัพท์มือถือของพวกเขา
อย่างไรก็ตามมีกลุ่มคนจํานวนหนึ่งที่ไม่ได้ตกใจและแปลกใจอะไร
ตรงกันข้ามพวกเขาแสดงความคิดเห็นขึ้นมากันเบา ๆ ว่า “มันเป็ นแค่
เพียงปลาเก๋ าเท่านั้น! นี่มนั ยังห่างไกลจากร้านอาหารชั้นหนึ่งมาก!”
“ใช่! นี่คือทั้งหมดที่พวกเขามีและอวดอ้างอย่างงั้นรึ ? ทําไมฉันรู ้สึก
ว่าพวกเขายังตามหลังร้านอาหารชั้นหนึ่งอีกไกลหลายไมล์ แล้วพวก
เขากล้าที่จะอ้างว่าอยูเ่ หนือกว่าร้านอาหารชั้นหนึ่งหลายชั้น ช่างไม่รู้
อะไรเลยจริ ง ๆ !”
คนกลุ่มนี้งงงวยขณะมองไปที่ผอู ้ าํ นวยการ เซี่ย ที่กาํ ลังแสดงท่าทาง
ภาคภูมิใจอยูบ่ นเวที
“คุณผูบ้ ริ หาร ทุกอย่างจะลด 50% จากราคาเดิมอย่างที่บอกไว้หรื อ
เปล่า” ทันใดนั้นเสี ยงของชายวัยกลางคนก็ดงั ขึ้น กลุ่มของผูค้ นก็
มองไปที่ผอู ้ าํ นวยการ เซี่ย และรอคําตอบจากเขาด้วยเช่นกัน
“ทุกอย่างในร้านอาหารของเราจะลดราคาอย่างที่เคยบอกไว้คือ 50%
ของราคาเดิมซึ่งทั้งหมดนั้นรวมค่าเครื่ องดื่มแล้ว” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย
ยิม้ เล็กน้อยแต่เขารี บพูดต่อไปอย่างรวดเร็ วว่า “แต่ของบางอย่างอาจ
ไม่ได้ลด 50% ตัวอย่างเช่นหอยเป๋ าฮื้อ 2 หัวเราใช้ความพยายามอย่าง
มากในการนําพวกมันเข้ามาจากออสเตรเลียดังนั้นสิ่ งเหล่านี้จะถูก
ขายที่ ราคาเต็มของมันที่ราคา 450,000 หยวนนอกจากนั้นซาซิ มิปลา
ทูน่าครี บนํ้าเงินและคาเวียร์กจ็ ะไม่ลดราคา 50% ด้วยเช่นเดียวกัน
ผมเชื่อว่าทุกคนคงเข้าใจและรู ้ราคาของสิ่ งเหล่านี้ดี”
“แต่อย่างไรก็ตาม!” ใบหน้าของผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย ยังคงเต็มไปด้วย
ความมัน่ ใจอย่างมาก “กุง้ มังกรออสเตรเลียและปูอลาสก้าของเราจะ
ลดราคาอยูท่ ี่ 50% ลองคิดดูซิวา่ จะสามารถหาอาหารดี ๆ ที่มีราคาแค่
1,000 หยวนแต่ปกติแล้วราคา 2,000 ถึง 3,000 หยวนได้จากที่ไหนอีก!”
“ร้านอาหารศาลามังกรของเรานั้นจริ งใจต่อลูกค้าจริ ง ๆ ปกติราคาของ
อาหารจะอยูท่ ี่ 10,000 หยวน แต่หลังจากลดราคาแล้วทุกคนสามารถ
ทานได้ที่ราคาเพียง 5,000 หยวนเท่านั้น นี่ถือเป็ นโอกาสที่หายาก
และมีไม่บ่อยครั้งนัก ที่ท่านจะสามารถได้ลิ้มรสอาหารทะเลระดับ
พรี เมี่ยมและจากพ่อครัวฝี มือดี นอกจากนี้กิจกรรมลดราคา 50%
ของเราจะมีให้เฉพาะวันนี้เท่านั้น ส่ วนวันอื่น ๆ ก็ยงั คงมีส่วนลดให้
แต่กจ็ ะลดหลัน่ กันลงไปเหมือนที่ในใบโปรโมทราคาได้แจ้งเอาไว้ ”
ผูจ้ ดั การของร้านรี บกล่าวเพิม่ เติมจากทางด้านข้าง
“นัน่ ถือเป็ นโอกาสที่ดีมากจริ ง ๆ !”
“มันก็โอเค เลยล่ะเป็ นเงื่อนไขที่ดีมาก! แม้แต่กงุ้ มังกรออสเตรเลีย
และปูอลาสก้าก็ยงั ลดครึ่ งราคา”
“ร้านอาหารศาลามังกรยอมขายขาดทุนเลยเพื่อโปรโมทร้านครั้งนี้
แต่วา่ ยอดขายก็คงจะน่ากลัวมากเช่นกัน!”
กลุ่มผูค้ นไม่สามารถจะระงับความประหลาดใจของพวกเขาเอาไว้ได้
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ได้เชิญสื่ อมวลชนมาเพือ่ บันทึกภาพเหตุการณ์ครั้งนี้
ด้วย พวกเขาถ่ายรู ปและบันทึกวีดีโอกันอย่างต่อเนื่องเพื่อเตรี ยมพร้อม
สําหรับการตีพิมพ์ในอนาคต
พวกเขาคิดหัวข้อข่าวไว้แล้ว ตัวอย่างเช่น “ร้านอาหารศาลามังกรเปิ ดตัว
สุ ดใจกว้าง! ทุกอย่างในราคาเพียง 50% ในวันเปิ ดทําการ! อาหารทะเล
คุณภาพเยีย่ มรอให้คุณได้ลิม้ ลอง!”
“ร้านอาหารที่สุดหรู หรา! ร้านอาหารที่อร่ อยที่สุด! ร้านอาหารคุณภาพ
เยีย่ มรอการมาถึงของคุณ!”
อย่างไรก็ตามมีกลุ่มคนมองไปที่ผอู ้ าํ นวยการ เซี่ ย และผูจ้ ดั การร้าน
ด้วยสี หน้าแปลก ๆ
ชายวัยกลางคน หนึ่งในนั้นไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และพูดเสี ยง
ดังว่า “ฉันขอโทษทีนะหากฉันพูดไม่เหมาะสม แต่ฉนั นั้นขอพูดตรง ๆ
เถอะนะ! ถ้าวัตถุดิบอาหารทะเลของพวกคุณมีเพียงเท่านี้ฉนั เกรงว่า
ร้านอาหารศาลามังกรของคุณ จะยังห่างอีกไกลกว่าจะตามร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งได้ทนั !”
“ใช่ หากพวกคุณต้องการยกเว้น ปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน หอยเป๋ าฮื้อสอง
หัวและวัตถุดิบชั้นยอดอื่น ๆ จากส่ วนลดพวกคุณนั้นต้องตามหลัง
ร้านอาหารชั้นหนึ่งอยูอ่ ีกไกลเลยทีเดียว!”
“ใช่ค่ะร้านอาหารชั้นหนึ่งกําลังมีกิจกรรมส่ งเสริ มการขายในวันนี้
ด้วยและวัตถุดิบทั้งหมดในร้านก็ลดครึ่ งราคาเช่นกันแม้แต่หอยเป๋ าฮื้อ
หัวเดียวก็ครึ่ งราคา ลองคิดดูสิ หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวมูลค่า 2 ล้านหยวน
จ่ายในราคาเพียงครึ่ งเดียวลดราคาลง 1 ล้านหยวนเชียวนะ!”
“ฉันคิดว่าร้านอาหารศาลามังกรจะใจกว้างจริ ง ๆ ซะอีก มีความแตกต่าง
อย่างเห็นได้ชดั เลย น่าผิดหวังมากซะจริ ง ๆ !”
เมื่อชายวัยกลางคนพูดเปิ ดประเด็นขึ้นมา เหล่าบรรดาลูกค้าเหล่านั้น
ที่รอการเปิ ดร้านของร้านอาหารชั้นหนึ่งก็อดกลั้นไม่ได้กนั อีกต่อไป
หลังจากที่มีกลุ่มคนหลาย ๆ คนพูดออกมา กลุ่มคนโดยรอบนั้นก็ตก
ตะลึงกันทันที
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ก็ตกตะลึงและจ้องมองคนเหล่านั้นอย่างโกรธแค้น
“พวกนายนั้นถูกร้านอาหารชั้นหนึ่งจ้างมาเพื่อก่อปั ญหาที่นี่ใช่ไหม!
ด้วยความสามารถของร้านอาหารชั้นหนึ่งนั้นไม่มีทางที่จะมาแข่งขัน
กับร้านอาหารศาลามังกรของเราได้อยูแ่ ล้ว อย่างน้อยพวกเขายัง
ห่างไกลกับพวกเราสองถึงสามชั้น!”
คําพูดของผูอ้ าํ นวย เซี่ย นั้นเป็ นการดูถูกบรรดาลูกค้ากลุ่มนั้นกันเป็ น
อย่างมาก ทําให้คนเหล่านั้นค่อนข้างโกรธ
“เราถูกจ้าง?” โดยปกติคนเรานั้นจะไม่พอใจที่ถูกกล่าวหาว่าเป็ นใน
สิ่ งที่พวกเขาไม่ได้เป็ นหรื อไม่ได้ทาํ !
“เราได้รับการว่าจ้างมายังงั้นหรื อ!? ช่างเป็ นเรื่ องตลกซะจริ ง ๆ ! เรา
เป็ นแค่เพียงกลุ่มคนที่ชื่นชอบอาหารทะเลชั้นดี และจะไปในที่ใดก็
ตามที่มีอาหารที่อร่ อยที่สุดและวัตถุดิบคุณภาพเยีย่ ม เราแค่พดู ความ
จริ งแต่คุณกําลังดูถูกพวกเราเป็ นอย่างมาก!”
“ถูกต้อง!! ฉันสงสัยจริ ง ๆ ว่าคุณกล้าพูดได้อย่างไรว่าพวกคุณเหนือ
กว่าร้านอาหารชั้นหนึ่งถึงสองสามชั้น พวกคุณควรจะไปดูในสิ่ งที่
คนอื่นมีซะก่อนที่จะพูดแบบนั้นออกมา”
“แต่ที่แน่ ๆ ฉันว่าพวกคุณเป็ นพวกที่ดอ้ ยกว่าหลายชั้นมาก เมื่อเทียบ
กับร้านอาหารชั้นหนึ่งและต้องพึ่งพาการประชาสัมพันธ์อย่างมากมาย
เพื่อให้ได้รับชื่อเสี ยง พวกคุณควรตรวจสอบความแตกต่างระหว่าง
ร้านอาหารศาลามังกรกับร้านอาหารชั้นหนึ่งดูซะบ้างนะ!”
กลุ่มลูกค้าที่อยูด่ า้ นล่างของเวทีต่างพูดกันขึ้นมาอย่างโกรธเคือง
เนื่องจากพวกเขาถูกกล่าวหาว่าได้รับการว่าจ้างมา พวกเขาจึงไม่
จําเป็ นต้องมีมารยาทกับร้านอาหารศาลามังกรอีกต่อไป
“ฮึ!.. ใครจะไปคาดคิดกันว่าร้านอาหารชั้นหนึ่งจะจ้างให้คนมาก่อ
ปั ญหาและความวุน่ วายที่นี่ คนเหล่านี้น่ารังเกียจซะจริ ง ๆ เจ้าหน้าที่
รักษาความปลอดภัย! ไล่คนเหล่านี้ออกไปให้พน้ ”
ชายหนุ่มคนหนึ่งจากกลุ่มของผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย รู ้สึกโมโหเป็ นอย่าง
มากเมื่อเห็นชายวัยกลางคนและคนในกลุ่มของพวกเขาแสดงความ
คิดเห็นว่า ร้านอาหารศาลามังกรของพวกเขายังห่างไกลเมื่อเทียบกับ
ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“ดี! ดีมากจริ ง ๆ ! พวกเราแค่พดู ความจริ งว่าพวกคุณกล้าอวดอ้างว่า
ร้านอาหารชั้นหนึ่งนั้นด้อยกว่าร้านอาหารของพวกคุณ ในเมื่อพวก
คุณยังไม่เคยแม้แต่จะรู ้เลยว่าพวกเขาขายวัตถุดิบอาหารทะเลในระดับ
ไหน ยังกล้ามาพูดอวดดีวา่ ร้านของตัวเองมีวตั ถุดิบชั้นดีที่สุด เรา
กล่าวเตือนด้วยความจริ งของนักชิมอาหาร พวกคุณยังกล้าใส่ ความ
และยังไล่พวกเราอีกยังงั้นหรื อ ดี! ดีมากจริ ง ๆ !”
“พวกฉันไม่สนว่าพวกคุณจะอวดอ้างร้านอาหารศาลามังกรของพวก
คุณด้วยโฆษณาชวนเชื่อมากแค่ไหน แต่พวกฉันทุกคนได้ไปเห็น
วัตถุดิบอาหารทะเลระดับโลกของร้านอาหารชั้นหนึ่งมาแล้ว เมื่อมา
เห็นและเปรี ยบเทียบกับวัตถุดิบอาหารทะเลของพวกคุณแล้วฉันพูด
ได้อย่างไม่อายเลยว่าอาหารทะเลของพวกคุณนั้นมันระดับตํ่ากว่า
ร้านอาหารชั้นหนึ่งเป็ นอย่างมาก !”
“พวกคุณมันช่างโง่เง่าจริ ง ๆ !”
 ตอนที่ 73 ร้ านอาหารชั้นหนึ่ง Vs ร้ านอาหารศาลามังกร [5]
“ไล่พวกมันออกไป! ไล่ไอ้พวกตัวแสบเหล่านี้ออกไปให้หมด!”
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย หันไปสัง่ ทีมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเขา
ตอนนี้เขานั้นโกรธเป็ นอย่างมากหลังจากที่ได้ยนิ กลุ่มของชายวัย
กลางคนพูดว่าร้านอาหารศาลามังกรของเขานั้นเทียบกับร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งไม่ได้
“พวกเราไม่ตอ้ งให้พวกคุณมาไล่พวกเราออกไปหรอก เราจะเดิน
ออกไปเองและพวกเราจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกต่อไป และอีกอย่าง
หนึ่งร้านอาหารชั้นหนึ่งก็กาํ ลังจะเปิ ดในอีกไม่กี่นาทีหลังจากนี้!”
ชายวัยกลางคนพูดกับผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย อย่างเย็นชาขณะที่เขาเดิน
ตรงไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“คุณจะรู ้วา่ ร้านอาหารของใครดีที่สุดเมื่อคุณเดินเข้าไปในร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งถ้าคุณยังกล้าอ้างว่าร้านของตัวเองเป็ นร้านอาหารที่มีวตั ถุดิบ
อาหารทะเลที่ดีและหรู หราที่สุด ฉันว่าพวกคุณคงต้องไปเช็คสมอง
และก็สายตาได้แล้วล่ะ!”
“เฮ้อ ฉันแทบทนไม่ได้ที่จะมองอีกต่อไปแล้วล่ะ วัตถุดิบชั้นยอด
ของร้านอาหารชั้นหนึ่งถูกแชร์อย่างเมามันบนฟี ด Wechat ลด 50%
ทุกอย่างในร้านแม้แต่เป๋ าฮื้อหัวเดียวที่มีมูลค่า 2 ล้านต่อตัวขายที่ครึ่ ง
ราคา และพวกเขายังมีหอยเป๋ าฮื้อสองหัวอีกสิ บตัว”
พวกเขาบางคนแสดงความคิดเห็นในขณะที่ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ
พวกเขาเดินออกจากที่นนั่ และมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
มีคนประมาณ 80 - 90 คนเดินออกมาจากหน้าทางเข้าของร้านอาหาร
ศาลามังกร ด้วยท่าทางที่รังเกียจและดูถูกบนใบหน้าของพวกเขาใน
ขณะที่พวกเขากําลังพูดคุยเปรี ยบเทียบอาหารทะเลของทั้งสองร้าน
คนบริ เวณโดยรอบบางคนตกตะลึงในทันที เพราะพวกเขาไม่รู้เรื่ อง
เกี่ยวกับอาหารทะเลชั้นยอดของร้านอาหารชั้นหนึ่งเลยและโปรโมชัน่
ครึ่ งราคาที่วา่ นัน่ อีก
ถ้ากล่าวกันตามความจริ งแล้วทุกคนในที่น้ ีลว้ นแล้วแต่เคยไปทาน
อาหารที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งกันมาแล้วทั้งนั้น ทุกคนรู ้รสชาติและ
บริ การของที่น้ นั ดี ถือได้วา่ ยอดเยีย่ มและอยูใ่ นระดับสู งเลยทีเดียว
หากมีวตั ถุดิบอาหารทะเลชั้นยอดและลดราคาครึ่ งหนึ่งจริ ง ๆ ทําไม
พวกเขาจะไม่ไปล่ะ
แต่เพราะข่าวมันพึ่งแพร่ กระจายออกไปเมื่อคืนและมีคนเห็นยังไม่
มากนัก ต่อให้โลกโซเชียลรวดเร็ วแค่ไหนแต่บางคนก็ยงั ไม่เห็นหรื อ
ไม่ทนั ได้ทราบข่าว
ผูค้ นโดยรอบต่างก็เริ่ มหวัน่ ไหวและลังเลใจ ขณะที่พวกเขาหันมอง
ไปตามกลุ่มคนที่เดินออกจากหน้าร้านอาหารศาลามังกรและเดินไป
ทางร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ทันใดนั้นเองประตูของร้านอาหารชั้นหนึ่งก็เปิ ดออกมา ต่อจากนั้นมี
พนักงานสองสามคนยกป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ออกมาตั้งไว้ที่
ด้านหน้าประตูของร้าน
“ลด 50% ทุกอย่างรวมถึงหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว, หอยเป๋ าฮื้อ 2 หัว, ปลา
ทูน่าครี บนํ้าเงิน, ปลาบาฮาบาจีนและแม้แต่โค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลือง
ตัวยักษ์! ลด 50% ทุกอย่าง!”
ป้ายโฆษณาเรี ยบง่ายที่มีภาพหอยเป๋ าฮื้อ,ปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน,ปลาบา
ฮาบาจีนและโค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์
“ในที่สุดพวกเขาก็เปิ ดร้านแล้วไปกันเถอะฉันได้ยนิ มาว่าพวกเขา
วางวัตถุดิบชั้นยอดทั้งหมดไว้ที่ทางเข้าถ้าเราเลือกได้แล้วพ่อครัวก็
จะสามารถปรุ งให้ได้ในทันที!”
“รี บไปกันเถอะร้านอาหารชั้นหนึ่งมีโปรโมชัน่ ลด 50% และอีกไม่
นานที่แห่งนี้จะถูกจองจนเต็มเราควรจะเริ่ มไปต่อคิวเลยไม่อย่างงั้น
เราคงไม่ได้กินกันแน่นอนแม้วา่ เราจะอยากกินแค่ไหนก็ตาม!”
“เร็ วเข้าฉันได้ยนิ มาว่าเจ้านายคนใหม่ของร้านมี ปลามังกร ที่สวยงาม
เป็ นอย่างมากและมีมูลค่าหลายล้านหยวนอยูด่ ว้ ยแค่ได้นงั่ มองพร้อม
กับกินอาหารแค่คิดฉันก็มีความสุ ขมากแล้ว!”
เหล่าผูค้ นที่เดินออกไปต่างก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที พวกเขาเริ่ มวิง่ ออกไป
อย่างเร่ งรี บเมื่อร้านอาหารชั้นหนึ่งเปิ ดประตูร้านและเริ่ มธุรกิจ
“นี่..ทําไมเราไม่ลองเข้าไปดูดว้ ยล่ะ!” บรรดาผูค้ นที่อยูห่ น้าร้านอาหาร
ศาลามังกร เริ่ มพูดคุยกันอย่างลังเลเมื่อเห็นกลุ่มผูค้ นเริ่ มที่จะทยอย
ตามคนกลุ่มแรกออกไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“ฉันควรจะไปตรวจดูวา่ สิ่ งที่พวกเขาพูดนั้นเป็ นเรื่ องจริ งหรื อไม่!”
“ฉันก็ควรที่จะไปเช่นกันมันไม่น่าที่จะเป็ นไปได้ที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
จะหาคนมากกว่า 90 คนมาทําหน้าที่เป็ นหน้าม้า และบางคนในนั้น
ฉันเองก็พอรู ้จกั บ้างพอสมควร พวกเขาบางคนเป็ นนักธุรกิจที่มี
ชื่อเสี ยงที่ดีและค่อนข้างที่จะมีเงินมันเป็ นไปได้นอ้ ยอย่างมากที่จะ
หาคนอย่างนั้นมาเป็ นหน้าม้าให้ และหากสิ่ งที่พวกเขาพูดนั้นไม่เป็ น
ความจริ งพวกเขาก็จะคงจะทําให้ชื่อเสี ยงของตัวเขาเองเสื่ อมเสี ยได้!”
“ถูกต้อง! ฉันเองก็ควรจะไปตรวจสอบดูดว้ ยเหมือนกัน คล้าย ๆ ใน
กลุ่มนั้นมีคนที่ฉนั รู ้จกั อยูด่ ว้ ย!”
“อืม!..พวกเราก็จะไปดูวา่ มันจะมีอาหารทะเลระดับยอดเยีย่ มอย่างที่
พวกเขากล่าวอ้างหรื อไม่!”
ผูค้ นบางส่ วนเริ่ มพากันไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งในขณะที่บางคน
เตรี ยมพร้อมที่จะรอดูสถานการณ์และนัง่ รอดูรอบ ๆ และคอย
สังเกตการณ์
ครู่ ต่อมาไม่มีใครเข้าไปในร้านอาหารศาลามังกร บนเวทีผอู ้ าํ นวยการ
เซี่ ย ใบหน้าบึ้งตึงเขากําไมโครโฟนในมือแน่นพร้อมกับส่ งสายตา
อันน่ากลัวจ้องมองไปทางร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“อย่าดันกันเข้ามาครับทุกคน ช่วยเข้าแถวกันอย่างเป็ นระเบียบด้วย
ครับ”
ผูจ้ ดั การ หวาง รู ้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นกลุ่มของผูค้ นแห่กนั เข้ามารอที่
หน้าร้านอาหารชั้นหนึ่งของพวกเขา
“ขออภัยด้วยนะครับ เราขออภัยอย่างสู งจริ ง ๆ ตอนนี้ทางเรายังอยู่
ในระหว่างการเตรี ยมการดังนั้นหากทุกท่านต้องการทานอาหารทุก
ท่านอาจต้องรอประมาณหนึ่งชัว่ โมง ระหว่างนั้นขอเชิญทุกท่านเดิน
ชมบรรยากาศของทางร้านของเราก่อนได้นะครับ! “
ผูจ้ ดั การหวางกล่าวออกมาอย่างสุ ภาพแต่ทุกคนสามารถได้ยนิ กัน
อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขายกขึ้นเล็กน้อยอย่างภาคภูมิใจ
“เฮ้! มาดูการจัดแสดงสิ นค้าที่อยูต่ รงนี้สิ ดูหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวและ
ปลาบาฮาบาจีนพวกนี้!”
“โอ้ว.!ใช่เรามาดูส่ิ งเหล่านี้กนั ก่อนเถอะ พระเจ้า!! ฉันไม่เคยเห็น
หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวมาก่อนเลย นัน่ ปลาบาฮาบาจีนด้วย!”
“ผูจ้ ดั การหวางแม้กระทัง่ หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวราคากว่า 2 ล้าน … ก็
ครึ่ งราคาเช่นกันยังงั้นเหรอ ถ้ามีคนมาซื้ อออกไปจริ ง ๆ และนําไป
ขายต่อ ร้านของคุณจะไม่ขาดทุนแย่เลยเหรอ?” กลุ่มของผูค้ นถาม
อย่างสงสัยขณะที่พวกเขาเดินเข้ามา
“ทุกท่านครับราคาที่เราลด 50% สําหรับทุกอย่างนี่ไม่ใช่การขาย
อาหารสดครับ แต่อาหารทะเลทั้งหมดของเราจะต้องปรุ งในร้านของ
เราเท่านั้นหลังจากการซื้อ เพื่อป้องกันไม่ให้คนหัวใสนําหอยเป๋ าฮื้อ
หัวเดียวของเราไปขายต่อเพื่อทํากําไร” ผูจ้ ดั การหวางยิม้ และตอบ
ด้วยนํ้าเสี ยงดัง
“โอ้ว! มันคือเรื่ องจริ งนี่คือเรื่ องจริ งพวกเขาจัดโปรโมชัน่ ขั้นเทพเลย
จริ ง ๆ หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวในราคาครึ่ งหนึ่งหมายความว่าเรา
ประหยัดเงินได้กว่า 1 ล้านหยวน!”
“ว้าว! พวกมันเป็ นปลาบาฮาบาจีนพันธุ์หายากจริ ง ๆ ด้วย, ปลาโค้ก
เกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวยักษ์, หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว 2 ตัว, และหอย
เป๋ าฮื้อ 2 หัว 10 ตัวสิ่ งเหล่านี้น่าทึ่งมาก!”
“หอยเป๋ าฮื้อตัวใหญ่มากตัวหนึ่งราคามากกว่า 2 ล้านนี่เหลือเชื่อจริ ง ๆ
เหลือเชื่อเกินไปแล้ว”
“ช่างเป็ นภาพที่น่าตกตะลึงอะไรอย่างนี้!” ทุกคนต่างหยิบโทรศัพท์
ออกมาเพือ่ ถ่ายรู ปในขณะที่พวกเขาร้องอุทานอย่างไม่อยากเชื่อ
สายตาตัวเอง
“และดูปลามังกรพวกนั้นสิ …โอ้ว! ผูจ้ ดั การ หวาง เจ้านายของคุณไป
ได้ปลามังกรลํ้าค่ามากมายขนาดนี้มาจากที่ไหนกัน ฉันคิดว่าแต่ละ
ตัวคงมีราคาหลายล้านหยวนเลยทีเดียว !”
“เฮ้ย..เพื่อน..คุณล้อเล่นหรื อไงเจ้าปลาสวยงามพวกนี้แพงขนาดนั้น
เลยเหรอ?”
“ใช่แน่นอน เพื่อนของฉันขายปลาสวยงามดังนั้นฉันย่อมรู ้เรื่ องเกี่ยว
ปลามังกรดี ดูปลาเหล่านี้สิดูสง่างามน่าประทับใจจริ ง ๆ พวกมัน
ต้องมีมูลค่าไม่ต่าํ กว่าหลายล้านอย่างแน่นอน!”
“เฮ้! ถ้าอย่างนั้นอาหารทะเลและเหล่าปลาสวยงามทั้งหมดนี้น่าจะมี
มูลค่าประมาณ 40 ถึง 50 ล้านหยวนเลยทีเดียว ฉันได้ยนิ มาว่า
ร้านอาหารชั้นหนึ่งตอนนี้มีเจ้านายคนใหม่เจ้านายคนปั จจุบนั นี้น้ นั
ต้องรํ่ารวยเป็ นอย่างมากแน่ ๆ”
“เฮ้!..คนข้างหน้าช่วยขยับไปต่อได้ไหมหลังจากพวกคุณดูเสร็ จแล้ว
ให้โอกาสพวกเราคนที่อยูด่ า้ นหลังได้มีโอกาสดูบา้ งสิ !”
ลูกค้าที่รออยูข่ า้ งหลังกล่าวด้วยอาการร้อนรน หลังจากได้ยนิ สิ่ งที่คน
ที่อยูข่ า้ งหน้าพูดคุยกัน
“พวกเรายังดูไม่เสร็ จดีเลย!” คนข้างหน้ารี บตอบ
“คนที่เข้าคิวอยูข่ า้ งหลังเลยออกไปบนถนนแล้วนะ คนข้างหน้ารี บ
หน่อยได้ไหม!”
กลุ่มคนดูลน้ หลามแน่นหนาเป็ นอย่างมาก พวกเขาบางคนเข้ามาดู
อย่างช้า ๆ และแสดงสี หน้าที่ตกใจขณะที่จอ้ งมองอาหารทะเลชั้น
ยอด ทุกคนหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อถ่ายภาพแชร์ลงบนฟี ด WeChat
โซเชียลต่าง ๆ และทางอินเทอร์เน็ต
“เป็ นยังไงล่ะ! มันจริ งอย่างที่คนพวกนั้นพูดหรื อเปล่า?” คนที่ไม่รู้
บางคนถามคนตรงหน้าที่เข้าไปดู
“มันเป็ นเรื่ องจริ ง พระเจ้าช่วย หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวตัวใหญ่ปลาบาฮา
บาจีนหายากและปลาทูน่าทั้งตัวยาวกว่า 3 เมตรมันช่างน่าเหลือเชื่อ
จริ ง ๆ”
“เมื่อเทียบกับร้านอาหารชั้นหนึ่งแล้วร้านอาหารศาลามังกรนั้นไม่มี
อะไรน่าตื่นเต้นเลยมันช่างน่าเบื่อเสี ยจริ ง ๆ ! ปลาเก๋ าอย่างนั้นรึ มัน
จะเป็ นเรื่ องตลกต่อหน้าอาหารทะเลชั้นยอดเหล่านั้นในทันที!”
“ผูค้ นในร้านอาหารศาลามังกรเป็ นคนงี่เง่าจริ ง ๆ พวกเขาพูดไปได้
อย่างไรว่าร้านอาหารชั้นหนึ่งนั้นหาที่เปรี ยบกับพวกเขาไม่ได้เลยซัก
นิด ฉันว่ามันควรจะพูดกลับกันซะมากกว่าว่า พวกเขาไม่สามารถ
เปรี ยบกับร้านอาหารชั้นหนึ่งได้เลยสักนิด ฉันว่าพวกเขาทั้งสองร้าน
ไม่ได้อยูใ่ นระดับเดียวกันเลยร้านอาหารศาลามังกรกล้าดียงั ไง อ้าง
ว่าพวกเขาเป็ นคนใจกว้าง? ทั้ง ๆ ที่ลงโฆษณาว่าทุกอย่างลด 50%
แต่ถึงเวลากลับเล่นแง่เปลี่ยนคําพูด สู ค้ นจริ งทําจริ งใจกว้างอย่าง
ร้านอาหารชั้นหนึ่งไม่ได้เลย! “
“ใช่! ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขามีความกล้าในการที่จะประกาศ
เช่นนั้นออกมาได้อย่างไร พวกเขาเพียงแค่เชิญคนดังมาด้วย เห็นได้
ชัดว่าพวกเขาไม่ได้อยูใ่ นระดับเดียวกัน พวกเขาเก่งเพียงแค่การ
โฆษณาชวนเชื่อเท่านั้นเอง”
เมื่อมีหลายคนเริ่ มพูดคุยกันในเรื่ องทํานองนี้ ไม่นานข่าวก็แพร่ กระจาย
ออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ ว
คนพวกนั้นไม่ใช่หน้าม้า!
สิ่ งที่พวกเขาพูดเป็ นความจริ ง!
คนข้างนอกที่อยูโ่ ดยรอบตกตะลึงเมื่อได้ยนิ คําอธิบายจากคนที่เข้า
ไปดูขา้ งในมาแล้ว
เช่นเดียวกับสิ่ งที่คนพวกนั้นพูดอย่างโกรธเคืองคือ
เมื่อเทียบกับร้านอาหารชั้นหนึ่งแล้วนั้น ร้านอาหารศาลามังกรนั้น
ห่วยแตกเป็ นอย่างมาก พวกเขามันเป็ นคนโง่เง่า!
พวกเขาทั้งคู่ไม่ได้อยูใ่ นระดับเดียวกันเลยจริ ง ๆ !
 ตอนที่ 74 การแข่ งขันทีจ่ บลง
ถนนโบราณในตอนนี้มีชีวติ ชีวาเป็ นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิง่ ใน
บริ เวณใกล้เคียงกับร้านอาหารชั้นหนึ่ง
เมื่อไม่นานมานี้มีกลุ่มคนมากมายได้รวมตัวกันอยูท่ ี่ทางเข้าของร้าน
อาหารศาลามังกรที่ตกแต่งอย่างสวยงามอีกทั้งยังจ้างดารานางแบบ
หลายคนมาจัดงานพิธีเปิ ดร้านอาหารศาลามังกร สาขาเมืองเจียงเฉิ ง
แต่ทว่าในตอนนี้มนั ดูเงียบเหงาและแทบจะไม่มีผคู ้ นอยูเ่ ลย
“บ้าจัง! ทํายังไงดีล่ะตอนนี้ร้านอาหารชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยผูค้ นต่อคิว
แน่นออกมาถึงข้างนอกถนนเลย ฉันไม่สามารถเบียดเข้าไปได้ซกั
นิดเดียวทํายังไงดี!”
“ฉันกําลังคิดว่าจะไปดูหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว และถ่ายรู ปคู่กบั มันมาลง
โซเชียลอวดซะหน่อย ฉันยังไม่เคยเห็นหอยเป๋ าฮื้อหัวเดียวมาก่อน
เลยในชีวติ นี้”
“หอยเป๋ าฮื้อหัวเดียว, หอยเป๋ าฮื้อ 2 หัว, ปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน, ปลาบา
ฮาบาจีน, ปลาโค้กเกอร์สีเหลืองและปลามังกรที่สวยงามสุ ดแสนลํ้าค่า
หลายชนิด กิจกรรมส่ งเสริ มการขายของร้านอาหารชั้นหนึ่งช่างยิง่ ใหญ่
และเป็ นเรื่ องที่น่าตกใจมากอย่างแท้จริ ง”
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งสมควรกับชื่อร้านอาหารอันดับหนึ่งอย่างแท้จริ ง
แต่อย่างไรก็ตามร้านอาหารศาลามังกรตอนนี้กาํ ลังตกอยูใ่ นสถานการณ์
ที่น่าอับอายเป็ นอย่างมาก พวกเขาได้ทาํ การประชาสัมพันธ์อย่าง
ร้อนแรงและเชิญดารานางแบบหลายคนมาร่ วมงานด้วย และในตอน
ที่อยูร่ ะหว่างการกล่าวเปิ ดงานพวกเขาอ้างว่าร้านของพวกเขาเหนือชั้น
กว่าและดีกว่าร้านอาหารชั้นหนึ่งเป็ นอย่างมากมาก นี่ถือว่าเป็ นการ
ตบหน้าตัวเองอย่างแท้จริ ง!”
“ใช่ พวกเขาตบหน้าของตัวเองจริ ง ๆ ร้านอาหารศาลามังกร ประกาศ
ว่าทุกอย่างลดราคาเหลือเพียงครึ่ งเดียว แต่พอถึงเวลาเปิ ดร้าน กลับ
ออกมาบอกว่าราคาลดครึ่ งเดียวนั้นไม่รวมหอยเป๋ าฮื้อ 2 หัว ซาซิมิ
ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินและวัตถุดิบคุณภาพสู งบางอย่าง แต่ของอื่น ๆ
ทัว่ ไปจะอยูใ่ นส่ วนลดครึ่ งราคา ช่างเป็ นเทคนิคการโฆษณาชวนเชื่อ
ที่น่ารังเกียจซะจริ ง ๆ แต่ที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง พวกเขาลด 50% ทุก
อย่างไม่วา่ จะเป็ นอาหารทะเลระดับชั้นยอดขนาดไหน ลดทุกอย่าง
50% ตามที่โปรโมทไว้ ร้านอาหารชั้นหนึ่งยอมขาดทุนดีกว่าผิดคําพูด
ช่างสมกับเป็ นร้านอาหารชั้นหนึ่งสมชื่อที่เป็ นอันดับหนึ่งของเมือง
เจียงเฉิงจริ ง ๆ !”
“นี่คือการแข่งขันระหว่างร้านอาหารชั้นหนึ่งและร้านอาหารศาลามังกร
แต่ดูเหมือนว่าร้านอาหารศาลามังกรจะพ่ายแพ้อย่างห่างไกลกันหลายขุม!”
ที่ทางเข้าของร้านอาหารศาลามังกรลูกค้าบางคนเหลือบไปมอง
ร้านอาหารศาลามังกรอยูค่ รู่ นึง แล้วพวกเขาก็ส่ายหัวและเดินไปที่
ร้านอาหารชั้นหนึ่งซึ่ งอยูห่ ่างออกไปไม่ไกลเท่าไหร่ นกั
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย กําลังยืนตัวสัน่ ด้วยความโกรธ หลังจากที่เขาได้ยนิ
การสนทนาของกลุ่มคนที่เดินผ่านหน้าร้านอาหารของเขา เขายืนกัด
ฟันแทบแตกและกําหมัดแน่น
ฉันพ่ายแพ้ยงั งั้นรึ ? พ่ายแพ้ !!
ตั้งแต่ตน้ จนจบเจ้าของร้านอาหารชั้นหนึ่งไม่เคยต้องออกมาทําอะไร
เลย ไม่แม้แต่จะออกมาแสดงท่าทีที่จะแข่งขันใด ๆ ด้วย และตั้งแต่
ต้นจนจบร้านอาหารชั้นหนึ่งไม่จาํ เป็ นต้องทําการประชาสัมพันธ์ที่
เสี ยค่าใช้จ่ายใด ๆ เลยแม้แต่หยวนเดียว
ด้วยความแข็งแกร่ งเพียงอย่างเดียวร้านอาหารชั้นหนึ่งได้ครอบคลุม
ร้านอาหารศาลามังกรอย่างสมบูรณ์และนําพวกเขาทิ้งห่างอย่างไม่
เห็นฝุ่ น
“เป็ นไปได้ยงั ไงพวกเขาจัดหาวัตถุดิบอาหารทะเลลํ้าค่าแบบนั้นมา
ได้ยงั ไง!”
ในดวงตาของผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสนมึนงง
และไม่อยากเชื่อ
เขาคิดว่าตัวเองเก่งมากแล้วที่สรรหาหอยเป๋ าฮื้อสองหัวและเนื้อของ
ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินสําหรับทําซาซิมิชิ้นใหญ่มาได้ แต่อย่างไรก็ตาม
เมื่อเปรี ยบเทียบกับทางร้านอาหารชั้นหนึ่งอย่างง่าย ๆ ที่เห็นกันได้
อย่างชัด ๆ ระหว่างเนื้อปลาทูน่าครี บนํ้าเงินสําหรับทําซาซิมิชิ้นใหญ่
กับ ปลาทูน่าครี บนํ้าเงินทั้งตัวขนาดใหญ่กว่าสามเมตร เห็นได้อย่าง
ชัดเจนเลยว่าร้านอาหารของพวกเขายังอยูห่ ่างไกลจากร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งมากนัก
“ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย พวกเรา … เรา … ” ผูจ้ ดั การวัยกลางคนของร้าน
อาหารศาลามังกรเดินเข้ามาและพูดตะกุกตะกักด้วยความเสี ยใจ
“ไอ้บา้ เอ้ย!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย หันหน้าจ้องมองไปที่ชายวัยกลางคน
ด้วยสายตาที่ดุร้าย “ฉันบอกให้แกตรวจสอบทุก ๆ อย่างเกี่ยวกับไอ้
เด็กนั้นมาไม่ใช่เหรอ และฉันไม่ได้บอกหรอกเหรอให้แกและคน
ของแกคอยเฝ้าจับตามองดูการกระทําทุก ๆ อย่างของพวกมันที่ทาํ
ทั้งหมดในร้านอาหารชั้นหนึ่ง แล้วแกได้อะไรมากันบ้างห๊าาา!! พวก
แกมัวทําอะไรกันอยู?่ !”
“ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย แต่..นี่..นี่ไม่ใช่ความผิดของผมจริ ง ๆ นะครับ ผม
ไม่คาดคิดว่าไอ้พวกร้านอาหารชั้นหนึ่งมันจะมีของพวกนั้น ผมให้
ลูกน้องหลายคนคอยจับตามองพวกมันอยูต่ ลอดเวลา ไม่เห็นมีอะไร
ผิดปกติอะไร จน!..จนถึงเมื่อวานตอนบ่ายผมเห็นว่าคงไม่มีเรื่ องเหนือ
ความคาดหมาย และ…และเมื่อคืนตอนนั้นเรากําลังมีงานเลี้ยงฉลอง
กันทุกคนก็เลย..ไปที่งานเลี้ยงฉลองกันหมด!” ผูจ้ ดั การร้าน พูดจบก็
ก้มหน้าลงไม่กล้ามองตา ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย
ฮึ! งานเลี้ยงฉลอง!
เมื่อผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ได้ยนิ คําพูดของผูจ้ ดั การร้าน เขาก็มีใบหน้าที่
มืดมนลง งานเลี้ยงฉลองที่เขาจัดให้พนักงานเมื่อวาน? งานเลี้ยงฉลอง
ที่จดั ขึ้นฉลองความสําเร็ จล่วงหน้า? งานเลี้ยงฉลองสําหรับผลลัพธ์ที่
น่ากลัวและการตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่น่ะสิ !!
“พี่ใหญ่วา่ เราควรจะทํากันยังไงดี” เด็กหนุ่มวัยรุ่ นด้านข้างเดินเข้ามา
ถามผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ด้วยสี หน้าเศร้าหมอง
“ฉันลงทุนไปทั้งหมดเกือบ 20 ล้านฉันคงจะปล่อยให้มนั เป็ นอย่างนี้
ไปไม่ได้!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย กําหมัดแน่นขณะที่ดวงตาสาดประกาย
ฉายแววอันเย็นยะเยือกอย่างน่ากลัวออกมา
เด็กหนุ่มถึงกับหน้าเสี ยผงะถอยหลังออกมาเล็กน้อย แต่ไม่นานก็
กลับมาผ่อนคลายลงและพูดออกไปว่า “พี่ใหญ่ผมเองก็รู้สึกว่าเราไม่
ควรปล่อยเรื่ องนี้ผา่ นไปอย่างง่าย ๆ ผมมีความคิดดี ๆ อย่างนึง ความ
แข็งแกร่ งของพี่เขยเราในเมืองเจียงเฉิงถือได้วา่ แข็งแกร่ งมาก เรา
ควรให้เขาช่วยเหลือดีไหมพี?่ ”
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย หยิบบุหรี่ ออกมาแล้วจุดไฟ “ฉันจะโทรหาเขา”
“ร้านอาหารศาลามังกรจะต้องดําเนินการตามแผนที่วางไว้ให้สาํ เร็ จ
ชัยชนะครั้งนี้จะต้องเป็ นของพวกเรา”
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย หัวเราะเสี ยงเย็นออกมาและหันหลังกลับเข้าไปที่
สํานักงานของเขาในร้านอาหารศาลามังกร
สื่ อมวลชนและเหล่าบรรดาช่างภาพจากนิตยสารต่าง ๆ ที่ได้รับเชิญ
มาที่ร้านอาหารศาลามังกร หันมามองหน้ากันก่อนที่จะมองไปทาง
ร้านอาหารชั้นหนึ่ง ซึ่งอยูห่ ่างออกไปไม่ไกลเท่าไหร่ นกั ตอนนี้พวก
เขานั้นสับสนกันอย่างมากเนื่องจากพวกเขาไม่รู้วา่ จะเขียนบทความ
อย่างไรดี
หลิน ชิงอิง มองไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งด้วยความอยากรู ้อยากเห็น
ดวงตาของเธอก็เป็ นประกายขึ้นมาในทันที
“บอสครับ ตอนนี้ลูกค้าแน่นร้านและยังต่อคิวอยูอ่ ีกยาวเลยครับ วันนี้
เราประสบความสําเร็ จมาก ๆ เลยครับ แทบจะไม่มีลูกค้าที่ร้านอาหาร
ศาลามังกรเลย!”
ผูจ้ ดั การ หวาง พูดคุยกับ หวังเสี ยน อย่างตื่นเต้นภายในสํานักงาน
ของร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“เหนือกว่าที่คาดไว้เล็กน้อย!”
ปากของ หวังเสี ยน มีรอยยิม้ ขึ้นมาเล็กน้อย “วันนี้พนักงานของเรา
ทุกคนทําได้ดีมากบอกพวกเขาช่วยกันทํางานให้ดีอย่างนี้ทุกวัน และ
เพื่อเป็ นการฉลองเล็ก ๆ วันนี้ผมจะเลี้ยงอาหารเที่ยงทุกคนเอง และ
รับรองว่าอาหารเที่ยงของวันนี้จะทําให้พวกเขาทุกคนนั้นหายเหนื่อย
อย่างแน่นอน”
“ครับบอส” ผูจ้ ดั การหวางพยักหน้ารับและเขายังกล่าวต่ออีกว่า
“บอส ผมว่าหลังจากเหตุการณ์น้ ีมนั คงไม่ใช่เรื่ องง่ายที่ ร้านอาหาร
ศาลามังกร จะสามารถลุกยืนกลับขึ้นมาเพื่อเทียบชั้นร้านอาหารของ
พวกเราได้อีกครั้ง เพราะว่าตอนนี้อาหารทะเลระดับชั้นสุดยอดที่บอส
นํามาในครั้งนี้สามารถยกระดับธุรกิจร้านอาหารของเราให้ข้ ึนสู่ ระดับ
ใหม่ได้ในทันที และชื่อเสี ยงของธุรกิจเราจะดีข้ ึนเรื่ อย ๆ อย่างแน่นอน
เลยครับ !”
ผูจ้ ดั การหวางยิม้ หน้าบานและกล่าวออกมาด้วยความยินดี
“อืม!..เอ่อนี่ ผูจ้ ดั การ หวาง จัดห้องรับรองส่วนตัวที่ดีที่สุดให้ผมคืน
นี้หอ้ งนึงนะ คืนนี้ผมจะชวนเพื่อนมาทานอาหารคํ่าที่ร้านน่ะ”
หวังเสี ยนบอกกับผูจ้ ดั การหวางและยิม้ ให้อย่างอารมณ์ดี
“ได้เลยครับบอส ” ผูจ้ ดั การหวางพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม
“เสี่ ยวเซียนนายเนี่ยสุ ดยอดไปเลยนะ” หลังจากที่ผจู ้ ดั การ หวาง เดิน
ออกไป กวน ชูชิง ก็มองไปที่ หวังเสี ยน อย่างชื่นชม
“ฮ่า ๆ นี่แค่เรื่ องเล็กน้อยเอง” หวังเสี ยน ยิม้ และมีท่าทางเขินเหมือน
เด็ก ๆ ที่ได้รับคําชม
แต่มนั ก็เกินความคาดหมายของเขาไปเล็กน้อย เพราะเขาสามารถ
ชนะการแข่งขันครั้งนี้ได้อย่างง่ายดายเกินไป
ในตอนแรกเขาคิดว่าถึงแม้เขาจะนําวัตถุดิบอาหารทะเลคุณภาพยอด
เยีย่ มจํานวนมากจากทะเลก่อนหน้านี้เพื่อเตรี ยมเอาไว้ และระดับ
ของอาหารของเขาเมื่อเทียบกับร้านอาหารศาลามังกรแล้วพวกนั้นยัง
เทียบกับเขาไม่ได้กต็ าม แต่ร้านอาหารศาลามังกรก็ไม่ควรพ่ายแพ้
อย่างเต็มรู ปแบบเช่นนี้
แต่ส่วนที่ช่วยเร่ งให้พวกเขาพ่ายแพ้อย่างยับเยินคราวนี้มีสาเหตุใหญ่
มาจากข้อผิดพลาดของพวกเขาที่ลงโฆษณาส่ วนลดทุกอย่าง 50%
แต่แล้วพวกเขาก็ฆ่าตัวเองด้วยการเล่นแง่บางอย่างกับอาหารทะเล
ระดับสู งของพวกเขาโดยการไม่รวมอาหารระดับสู งพวกนั้นอยูใ่ น
ส่ วนลดราคา
แต่ร้านอาหารชั้นหนึ่งยังคงให้ส่วนลด 50% เช่นเดียวกับร้านอาหาร
ศาลามังกร อย่างไรก็ตามส่ วนลด 50% ของร้านอาหารชั้นหนึ่งคือ
วัตถุดิบระดับชั้นสู งทั้งหมด
นอกจากนี้พวกเขายังคงเน้นยํ้าด้วยความโอ้อวดว่าวัตถุดิบของพวก
เขานั้นไม่มีใครเทียบได้ในระหว่างพิธีเปิ ด ในที่สุดนี่กก็ ลายเป็ นการ
ตบหน้าตัวเอง
การเปรี ยบเทียบที่พวกเขาทํานั้นเป็ นการเปิ ดเผยข้อบกพร่ องของ
ตัวเองและทําให้ร้านอาหารชั้นหนึ่งเด่นขึ้นมา
หากร้านอาหารศาลามังกรไม่ได้เปรี ยบเทียบร้านของพวกเขากับ
ร้านอาหารชั้นหนึ่ง ร้านของพวกเขาก็ถือได้วา่ มีวตั ถุดิบชั้นยอด
เช่นเดียวกัน
แต่เมื่อมีการเปรี ยบเทียบเกิดขึ้นความแตกต่างระหว่างทั้งสองร้าน
อาหารนั้นชัดเจนเป็ นอย่างมาก
แม้แต่ หวังเสี ยน เองก็ไม่คิดว่าผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย จะหยิง่ ผยองซะจน
ไม่ทนั ได้รู้จกั จุดแข็งของคู่แข่งก็กล้าอวดอ้างอย่างอวดดีจนต้องทํา
ร้ายตัวเอง
และจุดแข็งที่ ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ไม่รู้กค็ ือต่อให้ลดราคาลงมากกว่า
50% หวังเสี ยน ก็สามารถทําได้เนื่องจากวัตถุดิบคุณภาพยอดเยีย่ ม
เหล่านี้น้ นั ไม่ได้มีตน้ ทุนใด ๆ ที่ทาํ ให้เขาเสี ยค่าใช้จ่ายเลย เพราะเขา
จับพวกมันมาจากทะเลเหมือนได้รับมาอย่างฟรี ๆ แต่อย่างไรก็ตาม
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ต้องใช้ตน้ ทุนและเงินสดค่อนข้างมากในการซื้ อ
วัตถุดิบของเขา!
หวังเสี ยนนอนอยูบ่ นเก้าอี้อย่างสบาย ๆ และยิม้ อย่างพึงพอใจที่เขา
เห็นลูกค้าของร้านอาหารชั้นหนึ่งเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
สิ่ งที่เกิดขึ้นบนถนนโบราณ ในวันนี้ได้แพร่ กระจายไปยังพื้นที่ส่วน
อื่น ๆ ของ เมืองเจียงเฉิง อย่างรวดเร็ ว
ข้อความและรู ปภาพการแชทบน เว่ยป๋ อ (Weibo) กลุ่มการแชทบน
วีแชท (WeChat) และฟอรัมบนเว็บไซต์ต่าง ๆ กําลังพูดคุยเกี่ยวกับ
ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ชื่อเสี ยงของร้านอาหารชั้นหนึ่งยังแพร่ กระจายไปยังเมืองอื่น ๆ อย่าง
รวดเร็ วเนื่องจากเป็ นที่ฮือฮาทางอินเทอร์เน็ตเป็ นอย่างมาก
ในยุคนี้ปลาบาฮาบาจีนพันธุ์หายากของจีนก็เพียงพอแล้วที่จะพาด
หัวข่าว แล้วนับประสาอะไรกับร้านอาหารที่มีส่วนผสมคุณภาพ
เยีย่ มระดับโลกมากมายขนาดนี้
สําหรับร้านอาหารศาลามังกรที่ได้รับการประชาสัมพันธ์อย่างมาก
ในช่วงไม่กี่วนั ที่ผา่ นมา ตอนนี้พวกเขานั้นกลายเป็ นตัวตลกไปเลย
การแข่งขันจบลงด้วยความพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ของร้านอาหาร
ศาลามังกร!
ในตอนนี้สื่อมวลชนบางสํานักที่กาํ ลังจะทําข่าวได้ถือกล้องของพวก
เขาไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งเพื่อเยีย่ มชมร้านอาหารที่กาํ ลังร้อนแรง
ที่สุดในเมืองเจียงเฉิงแห่งนี้
หวังเสี ยนมองเห็นจากห้องทํางานของเขา หลังจากนั้นเขาก็ส่ง
ผูจ้ ดั การหวางไปต้อนรับพวกเขาทันที
เมื่อพูดถึงการสัมภาษณ์และประโคมข่าวจากสื่ อ หวังเสี ยน ก็ยงั
ยอมรับว่านี่เป็ นวิธีที่ดีมาก ๆ ในการเผยแพร่ และประชาสัมพันธ์
“ไปลิ้มลองอาหารของร้านอาหารชั้นหนึ่งกันเถอะ ที่สาํ คัญถ้าได้ชุด
เมนูเจลาตินปลาในตํานานอย่างปลาบาฮาบาของจีนที่ลือกันว่าเป็ น
อาหารเสริ มความงามชั้นยอดด้วยละก็ คงวิเศษไปเลย!”
“ชิงอิง ร้านอาหารชั้นหนึ่งโต๊ะคงจะเต็มหมดแล้วล่ะวันนี้!”
“ไม่เป็ นไรหรอกน่าเชื่อฉันสิ เจ้านายของร้านอาหารชั้นหนึ่งคงต้อง
รี บจัดให้โต๊ะเราแน่ ๆ เลยล่ะ ฮิฮิเผลอ ๆ เราอาจจะได้โต๊ะฟรี ดว้ ยซํ้า!”
ที่ดา้ นหน้าทางเข้า หลิน ชิงอิง สวมแว่นดําขนาดใหญ่และเดินเข้าไป
ในร้านอาหารชั้นหนึ่งพร้อมกับผูช้ ่วยของเธอ
 ตอนที่ 75 แม้ แต่ ดาราดังก็ต้องเข้ าคิว
ร้านอาหารชั้นหนึ่งในตอนคํ่าไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยผูค้ นที่นงั่ ทาน
อาหารกันอยูท่ ี่ดา้ นใน แต่อีกหลายคนก็กาํ ลังเข้าคิวรอที่บริ เวณใกล้
ประตูทางเข้าด้วย
ลูกค้าจํานวนมากกําลังจ้องมองกันไปที่อาหารทะเลราคาแพงระดับ
โลกกันอยู่
เมื่อ หลิน ชิงอิง เดินเข้าไปในร้านอาหาร เธอขมวดคิว้ เข้าหากัน
เล็กน้อยเมื่อเธอได้เห็นจํานวนของผูค้ นที่เข้ามาทานอาหารในร้าน
อย่างหนาแน่นและยังมีผทู ้ ี่ยนื รอคิวอีกค่อนข้างมาก
มีผคู ้ นมากมายเป็ นอย่างมากจนร้านอาหารชั้นหนึ่งที่กว้างใหญ่ดูเล็ก
ลงไปถนัดตา
อย่างไรก็ตามนี่ถือเป็ นเรื่ องปกติเนื่องจากตอนนี้ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
มีชื่อเสี ยงเป็ นอย่างมากและร้อนแรงที่สุดบนโลกโซเชียล
หลิน ชิงอิง เลิกคิ้วของเธอขึ้นเล็กน้อยขณะที่มองไปยังพนักงาน
ต้อนรับ และเธอก็ถามพนักงานที่เคาน์เตอร์ข้ ึนมาทันทีวา่ “มีที่นงั่
ว่างเหลือบ้างไหม”
“ตอนนี้ยงั ไม่มีค่ะ แต่คุณสามารถรับหมายเลขคิวได้ที่นี่ค่ะ แต่ดิฉนั
ไม่แนะนําให้คุณรอถ้าหากมีคิวมากเกินไป” พนักงานต้อนรับกล่าว
ด้วยรอยยิม้ อย่างสุ ภาพ
หลิน ชิงอิง ขมวดคิ้วและพูดต่อขึ้นมาว่า “ถ้าอย่างนั้นได้โปรดแจ้ง
กับเจ้านายของคุณด้วยว่ามีคนมาขอพบเขา”
“ฮืม!..มีอะไรงั้นเหรอครับ”
หวังเสี ยน ที่เพิ่งเดินออกจากห้องทํางานได้ยนิ สิ่ งที่ หลิน ชิงอิง พึ่ง
พูดขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงหันไปมองเธอด้วยความสนใจ
“คุณเป็ นเจ้าของที่นี่ยงั งั้นเหรอคะ” หลิน ชิงอิง มองไปที่ หวังเสี ยน
ด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ครับมีอะไรยังงั้นเหรอครับ?” หวังเสี ยน ถามและยังคงยิม้ ให้
“ช่วยจัดที่นงั่ ให้ฉนั หน่อยได้ไหมคะ ฉันอยากจะชิมรสชาติอาหารที่
ลํ่าลือกันว่าอร่ อยของร้านอาหารชั้นหนึ่งและเจลาตินปลาจากปลาบา
ฮาบาของจีน!” หลิน ชิงอิง ถอดแว่นกันแดดของเธอออกเผยให้เห็น
รู ปลักษณ์และใบหน้าของเธอขณะที่เธอส่ งยิม้ หวานให้กบั หวังเสี ยน
“หลิน ชิงอิง!”
เมื่อ หลิน ชิงอิง ถอดแว่นกันแดดออกพนักงานที่อยูด่ า้ นข้างก็อุทาน
ขึ้นมาและหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาเพื่อถ่ายรู ป
หลิน ชิงอิง ยิม้ และมีท่าทางมัน่ ใจมากขึ้นในทันทีที่เธอเห็นปฏิกิริยา
ของพนักงาน
“หลิน ชิงอิง ยังงั้นเหรอ!” หวังเสี ยนเองตอนนี้กร็ ู ้แล้วว่าสาวสวย
ตรงหน้าของเขาคนนี้ เธอเป็ นดารานักร้องชื่อดัง ที่มีชื่อเสี ยงทางด้าน
การชิมและบทวิจารณ์ทางอาหาร และเธอเองก็ได้รับเชิญให้เข้าร่ วม
ในงานพิธีเปิ ดของร้านอาหารศาลามังกรเมื่อเช้านี้ดว้ ย
“ขอที่ให้เราหน่อยได้ไหมคะ” หลิน ชิงอิง เลิกคิว้ และยิม้ เล็กน้อย
ขณะที่เธอยังคงถาม หวังเสี ยน ต่อไป
“ตอนนี้มีคนต่อคิวกี่คนยังงั้นเหรอ?” หวังเสี ยนไม่ตอบเธอ แต่เขา
ถามพนักงานสาวที่อยูข่ า้ ง ๆ
“มีคิวอีก 25 คิวค่ะ บอส!” พนักงานสาวรี บตอบทันที
“25 คิวยั้งงั้นรึ ?” หวังเสี ยน พยักหน้าและหันไปหา หลิน ชิงอิง
พร้อมกับกล่าวขอโทษด้วยความเสี ยใจเป็ นอย่างมาก “ผมขอโทษ
ด้วยนะครับ คุณหลิน ชิงอิง ตอนนี้มีคิวทั้งหมด 25 คิวก่อนที่จะถึง
คิวของคุณ ผมกลัวว่าวันนี้น่าจะไม่ทนั เวลาแล้วล่ะครับ ถ้ายังไงผม
ต้องขอโทษด้วยนะครับ ถ้าคุณอยากจะทานอาหารที่นี่จริ ง ๆ พรุ่ งนี้
ผมจะล็อคคิวของคุณเอาไว้ให้ คุณน่าจะได้เป็ นแขกชุดแรกตามสิ ทธิ์
ของวันนี้เลยล่ะครับ!”
หลิน ชิงอิง ตกตะลึงกับคําตอบของ หวังเสี ยน เป็ นอย่างมากและเธอ
ก็ยนื มองไปที่เขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
หลิน ชิงอิง ไม่ได้คาดคิดเลยว่าคําตอบของอีกฝ่ ายจะเป็ นเช่นนี้ เธอ
เป็ นดาราดังและยังเป็ นนักชิมนักวิจารณ์อาหารชื่อดังอีกด้วย การ
ปรากฏตัวของเธอในร้านอาหารใด ๆ ก็ตามถือว่าเป็ นการประชาสัมพันธ์
ที่ดีให้กบั ร้านอาหารร้านนั้น ๆ เลยก็วา่ ได้
แต่ชายหนุ่มคนนี้กลับไม่สนใจเธอเลยแม้แต่นอ้ ย
นี่ถือเป็ นเรื่ องที่น่าอายมากสําหรับคนอย่างเธอ เธอมองไปที่หวังเสี ยน
ด้วยสายตาที่เย่อหยิง่ และถามเขาด้วยนํ้าเสี ยงเย็นชาขึ้นมาทันที “คุณ
..คุณรู ้ไหมว่าฉันเป็ นใคร!”
ทันทีที่คาํ ถามหลุดออกมาจากปากของ หลิน ชิงอิง ทําให้ หวังเสี ยน
ตกตะลึงเล็กน้อยและเขาก็หวั เราะขึ้นมาเบา ๆ พร้อมกับกล่าวออกไป
ว่า “แล้วมันเกี่ยวอะไรกันยังงั้นหรื อครับ”
“คุณ!!… ” คําตอบของ หวังเสี ยน ทําให้เธอโกรธมาก “คุณ!..คุณ
ปฏิเสธฉันและไม่ตอ้ งการที่จะต้อนรับฉันจริ ง ๆ ยังงั้นเหรอ?”
หลิน ชิงอิง มองไปที่ หวังเสี ยน ด้วยสายตาที่โกรธเคืองอย่างที่สุด
ในอดีตผูจ้ ดั การหรื อเจ้าของร้านอาหารทุกคนจะต้องรี บออกมา
ต้อนรับเธอ และนําอาหารที่ดีที่สุด ของร้านนํามาเสิ ร์ฟให้กบั เธอ
ด้วยตัวเอง เพื่อที่พวกเขาเหล่านั้นหวังว่าจะได้รับคําวิจารณ์ที่ดีจาก
เธอและถ้าเธอช่วยโพสต์ร้านอาหารของพวกเขาลงบน เว่ยป๋ อ
(Weibo) ของเธอได้นนั่ จะเป็ นเรื่ องที่ดีเป็ นอย่างมาก
แต่กระนั้นร้านอาหารชั้นหนึ่งกลับบอกให้เธอกลับมาในวันพรุ่ งนี้ นี่
ถือว่าเป็ นการดูถูกเธอเป็ นอย่างมาก
“คุณดาราคนสวยครับ ผมขอพูดตรง ๆ แบบชัดเจนเลยนะครับ ผม
ขอบอกกับคุณอีกครั้งนะครับว่าตอนนี้โต๊ะของร้านอาหารเรานั้นเต็ม
แล้ว ถ้าคุณต้องการทานอาหารที่นี่คุณสามารถรอคิวได้ แต่ร้านของ
เราจะหยุดรับลูกค้าในเวลา 21.00 น. และจนกว่าจะถึงในตอนนั้นถ้า
ยังไม่ถึงคิวของคุณ คุณก็คงต้องมาใหม่ในวันพรุ่ งนี้ ไม่วา่ คุณจะเป็ น
ใครยิง่ ใหญ่มาจากไหนหรื อว่าเป็ นดาราที่มีชื่อเสี ยง ร้านของเรานั้น
ต้อนรับลูกค้าทุกคนอย่างเท่าเทียมและให้เกียรติลูกค้าทุกคนเท่ากัน
จะไม่มีใครได้รับสิ ทธิพเิ ศษอะไรทั้งสิ้ นในร้านของผม!”
หวังเสี ยนมองไปที่ หลิน ชิงอิง และพูดกับเธออย่างไม่สนใจ หลังจาก
นั้นเขาก็เดินไปที่แผนกต้อนรับเพื่อทําธุระของเขาต่อไม่ได้หนั กลับมา
มองอีกเลย
ตอนนี้ใบหน้าของ หลิน ชิงอิงแสดงออกถึงความโกรธเป็ นอย่างมาก
หลังจากได้ยนิ ในสิ่ งที่ หวังเสี ยน พูด
ลูกค้าบางคนที่ยนื รอคิวอยูก่ ค็ ่อนข้างวุน่ วายขึ้นมาทันเมื่อพวกเขา
เห็น หลิน ชิงอิง ซึ่ งเป็ นดาราเข้ามาทานอาหารที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ทุกคนต่างก็มีสีหน้าประหลาดใจ
แต่เมื่อพวกเขาได้ยนิ การสนทนาระหว่าง หลิน ชิงอิง กับหวังเสี ยน
พวกเขาก็ตกใจกันขึ้นมา
“เจ้าของร้านนั้นสุ ดยอดจริ ง ๆ ถ้าอยากทานอาหารก็ตอ้ งรอและต่อ
คิว ไม่วา่ ใครก็ไม่มีสิทธิพิเศษ ร้านอาหารชั้นหนึ่งไม่จาํ เป็ นต้องมีคน
ดังมาโปรโมตให้”
“หลิน ชิงอิง … ใครจะไปคิดว่าเจ้าของร้านจะให้เธอต้องรอและต่อ
คิวเหมือนคนอื่น ๆ นัน่ ดาราเลยนะ! ช่างปฏิบตั ิกบั ลูกค้าทุกคนได้
อย่างเท่าเทียมดีมาก ๆ มันต้องแบบนี้สิถูกใจฉันจริ ง ๆ ”
“นัน่ ยอดเยีย่ มไปเลย ใช่แล้วต่อให้คุณเป็ นดาราดังแล้วยังไงล่ะ
ร้านอาหารชั้นหนึ่งสามารถมีชื่อเสี ยงได้ดว้ ยตัวเองโดยไม่ตอ้ งมีการ
โปรโมทของดาราคนไหนด้วยซํ้า! “
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งนั้นเป็ นมืออาชีพอย่างแท้จริ ง พวกเขามีความ
สามารถสูงไม่วา่ จะด้านการหาวัตถุดิบชั้นสู งระดับโลก รสชาติอาหาร
ของเชฟฝี มือระดับรางวัลเหรี ยญทอง และการบริ การลูกค้าทุกชนชั้น
อย่างเท่าเทียมไม่วา่ คุณจะเป็ นใครแต่เมื่อเข้ามาใช้บริ การที่นี่พวกเรา
คือลูกค้าของพวกเขาและพวกเขาก็ปฏิบตั ิกบั พวกเราอย่างดีและเท่า
เทียมกัน คุณต้องต่อคิวรอทานอาหารถึงแม้วา่ คุณจะเป็ นคนดังทาง
ด้านอาหารก็ตาม!”
ลูกค้าบางคนชื่นชม หวังเสี ยน สําหรับวิธีที่เขาจัดการกับสถานการณ์
ที่เกิดขึ้น
มีสื่อมวลชนหลายคนซึ่งอยูไ่ ม่ไกลจากที่พวกเขาคุยกัน ได้บนั ทึกภาพ
เหตุการณ์เอาไว้ดว้ ยความตื่นเต้นเป็ นอย่างมาก
พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับดารานักชิมอาหารชื่อดัง หลิน
ชิงอิง ที่นี่ ในตอนแรกพวกเขาตั้งใจมาทําข่าวร้านอาหารที่มีวตั ถุดิบ
ระดับโลกเพียงเท่านั้น
แต่ข่าวนั้นจํากัดเฉพาะคนที่ชื่นชอบอาหารเท่านั้น แต่ตอนนี้พวกเขา
คิดหาวิธีเผยแพร่ ข่าวสู่ สาธารณะให้เป็ นที่น่าสนใจและข่าวสมควรที่
จะขายดีอย่างแน่นอน พวกยังคิดหัวข้อข่าวเด็ด ๆ ได้อีกด้วย
หัวข้อข่าว “ข่าวด่วน! หลิน ชิงอิง ถูกเจ้าของร้านบอกให้รอคิวเหมือน
คนอื่นเมื่อเธอมาทานอาหารและขอใช้สิทธิพิเศษ แต่ที่นี่ทุกคนต้อง
เข้าคิวรอแม้แต่คนดังก็ตอ้ งเข้าคิวไม่มีสิทธิพิเศษใด ๆ ทั้งสิ้ น!”
หรื ออีกหัวข้อหนึ่ง…
“น่าตกใจ! ร้านอาหารชั้นหนึ่งมีความสามารถมากจนไม่ตอ้ งการการ
โปรโมทของคนดัง ถ้าคุณเป็ นดาราเหมือน หลิน ชิงอิง ก็ตอ้ งเข้าคิว
เช่นกัน!”
หลิน ชิงอิง มีสีหน้าที่ซบั ซ้อนเมื่อเธอได้ยนิ ความคิดเห็นโดยรอบ
“ชิงอิง ออกไปจากที่นี่กนั เถอะสื่ อต่าง ๆ ก็มาที่นี่ดว้ ยเยอะเลย” ผูช้ ่วย
ข้าง ๆ เธอพูดกับเธออย่างใจคอไม่ดีเมื่อสังเกตเห็นสื่ อกําลังถ่ายรู ป
พวกเขาอยูใ่ นตอนนี้
หลิน ชิงอิง หายใจเข้าลึก ๆ เธอใส่ แว่นกันแดดกลับเข้าไป แล้วรี บ
เดินออกไปจากร้านในทันที
หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้น ในขณะที่หลิน ชิงอิง จากไปเขามีสีหน้าดูถูก
เหยียดหยามเล็กน้อย
ถ้าคุณเป็ นดาราฉันต้องต้อนรับคุณอย่างดีง้ นั รึ ? วัน ๆ ฉันคงไม่ตอ้ ง
ทําอะไรเลยสิ นะเพื่อที่จะได้มาคอยมาต้อนรับคนพวกนี้และเลี้ยง
อาหารฟรี พร้อมบริ การอย่างดียงั งั้นรึ ? ร้านอาหาร ศาลามังกร อาจ
ต้องการ การประชาสัมพันธ์จากคนพวกนี้ แต่ไม่ใช่ที่ร้านอาหาร
ชั้นหนึ่ง
ในตอน 19.00 น. เพื่อน ๆ ที่หวังเสี ยนเชิญมาทานอาหารคํ่า ค่อย ๆ
ทยอยมาถึงทีละคน
ผูอ้ าวุโส ฉิน นํา ฉิน เหลียนฮุ่ย ภรรยาของเขาและ ว่าวน้อย มาด้วย
สมาชิกสี่ คนจากครอบครัวของ ผูอ้ าวุโส ซู รวมถึงแม่ของ ซู จิง ด้วย
หลาน ชิงเยว่ ก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยเช่นกัน
เมื่อรู ้วา่ หวังเสี ยน เชิญพวกเขาไปทานอาหารทั้ง ผูอ้ าวุโส ซู และ ผู ้
อาวุโส ฉิน ก็ตอบตกลงโดยไม่ลงั เลใด ๆ
กวน ชูชิง ก็มาด้วยเธอยิม้ อย่างมีความสุ ข
“วันนี้ผมอยากเชิญชวนทุกท่านมาลิ้มลองรสชาติอาหารในร้าน อาหาร
ชั้นหนึ่ง ของผม”
หวังเสี ยนมองและยิม้ ให้กบั ทุกคนขณะที่อาหารถูกนํามาที่โต๊ะ
เมื่อมองไปที่อาหารที่มีมูลค่ากว่าล้านบนโต๊ะ ผูอ้ าวุโส ซู ก็อุทาน
ออกมา “โอ้ว!.. น้องชาย หวังเสี ยน คุณใจกว้างเกินไปเป๋ าฮื้อ 2 หัว,
ซาซิมิปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน, ปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลืองตัวใหญ่
และบาฮาบาจีน ซุปเจลาตินปลานี่มนั สุ ดยอดมาก ๆ เลยนะเนี่ย
อาหารมื้อนี้ช่างราคาสู งมากจริ ง ๆ !”
“นี่เป็ นครั้งแรกในชีวติ ของฉันที่ได้ทานอาหารมีราคามากขนาดนี้ใน
หนึ่งมื้อเช่นนี้ขอบคุณน้องชายหวังเสี ยนจริ ง ๆ แต่ฉนั ว่ามันจะฟุ่ มเฟื อย
เกินไปหรื อเปล่า” ผูเ้ ฒ่าฉินหัวเราะออกมาเสี ยงดัง ในขณะที่เขาพูด
กับหวังเสี ยน
“ผมต้องนําสิ่ งที่ดีที่สุดออกมาเพือ่ ต้อนรับเพือ่ นของผมอยูแ่ ล้ว ในเมื่อ
วันนี้ผมเป็ นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารเพื่อนที่เกียรติของผมถ้าไม่ทาํ เช่นนั้น
ผมคงโดนกล่าวหาว่าเป็ นคนขี้เหนียวมากแน่ ๆ เลย” หวังเสี ยนยิม้
และหัวเราะเบา ๆ
“เจลาตินของปลาบาฮาบาจีนดีต่อผิวของผูห้ ญิงช่วยเพิ่มความเต่งตึง
และทําให้ผวิ พรรณสวยงามมากขึ้นแล้วยังช่วยเพิ่มระบบการไหลเวียน
ของเลือดให้ดีข้ ึนอีกด้วย”
“เสี่ ยวเสี ยน คุณจริ งใจเป็ นอย่างมากที่เลี้ยงอาหารพวกเราในวันนี้!”
หลาน ชิงเยว่ ซึ่งนัง่ อยูท่ างด้านซ้ายของ หวังเสี ยน หัวเราะขณะที่เธอ
พูดขึ้นมา
“ฮ่าฮ่า ยังไงอาหารวันนี้ที่ร้านก็ขายให้ลูกค้าทัว่ ไปครึ่ งราคาอยูแ่ ล้ว
หากผมจะเลี้ยงเพื่อน ๆ ของผม ผมไม่รู้สึกแย่อะไรเลย กับการทาน
อาหารร่ วมกันกับคนที่เป็ นเพื่อนของผม!” หวังเสี ยน พูดติดตลก
ขณะที่ กวน ชูชิง ก็นงั่ ยิม้ อยูท่ างด้านขวาของเขา
“น้องชายหวังเสี ยนและสาวงามทั้งสอง พวกเรามาชนแก้วกันสัก
หน่อยเถอะ ในอนาคตพวกคุณสามารถมองหาฉันได้หากต้องการ
ความช่วยเหลือใด ๆ ตระกูล ฉิ น จะช่วยพวกคุณแน่นอน”
“ขอบคุณปู่ ฉิน!” ทั้ง กวน ชูชิง และ หลาน ชิงเยว่ รี บยกแก้วขึ้น
หวังเสี ยนและคนอื่น ๆ ร่ วมดื่มด้วยกันจนหมดทุกคนหลังจากนี้
ตระกูล ซู และตระกูล ฉิน พร้อมกับ หวังเสี ยน เป็ นเพื่อนที่ดีต่อ
ตลอดไป
มันเป็ นเพียงการตอบสนองและรับมิตรภาพระหว่างกันของพวกเขา
อย่างสุ ภาพ หวังเสี ยนเชิญและเลี้ยงอาหารพวกเขาเพื่อเสริ มสร้าง
ความผูกพันที่ดีต่อกัน
ในทางกลับกันสองตระกูลที่มีอิทธิพลอย่างมากตระกูล ฉิน และ
ตระกูล ซู ก็มีความสุ ขและดีใจมากเช่นกันที่ได้เป็ นเพื่อนสนิทกับ
หวังเสี ยน
 ตอนที่ 76 ดอกไม้ ไฟทีแ่ ท้ จริง?
เมื่ออาหารมื้อคํ่าจบลงก็เป็ นเวลาประมาณ 23.00 น. หวังเสี ยน รู ้สึก
ประหลาดใจที่เห็นสาวสวยทั้งสองคนยังคงเดินเล่นอยูร่ อบ ๆ โดยยัง
ไม่มีทีท่าจะกลับไป หลังจากที่ส่งผูอ้ าวุโส ฉิ นและ ผูอ้ าวุโส ซู
ออกไปแล้ว
“คุณยังไม่กลับบ้านยังงั้นเหรอครับ?” หวังเสี ยนยิม้ ให้อย่างอ่อนโยน
และถาม หลาน ชิงเยว่
หวังเสี ยน ไม่คอ่ ยคุน้ เคยกับ หลาน ชิงเยว่ มากนักสามารถนับจํานวน
ครั้งที่พวกเขาพบและสนทนากันได้ดว้ ยมือเพียงข้างเดียว
แต่อย่างไรก็ตามความประทับใจของเขาที่มีต่อ หลาน ชิงเยว่ นั้นดี
เป็ นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิง่ หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ในงานเลี้ยง
ของตระกูลฉิน ความรู ้สึกที่เขามีเกี่ยวกับหญิงสาวฉายาราชินีน้ าํ แข็ง
คนนี้เขามีความรู ้สึกดี ๆ ให้กบั เธอมากเช่นกัน
แต่อย่างไรก็ตามความรู ้สึกดังกล่าวยังคงไม่ถึงระดับที่เขามีต่อ กวน
ชูชิง
“นี่มนั ก็ดึกมากแล้วฉันคงไม่กลับบ้าน คงจะกลับไปนอนหอที่มหาลัย”
หลาน ชิงเยว่ ยิม้ และมองไปที่ กวน ชูชิง ก่อนที่จะถาม หวังเสี ยน
“นายก็กาํ ลังจะกลับไปที่หอพักของมหาลัยด้วยหรื อเปล่า?”
“ใช่ ผมก็จะกลับไปนอนที่หอของมหาลัยคงจะนอนในร้านอาหาร
ไม่ได้” หวังเสี ยน ยิม้ และหันไปหา กวน ชูชิง “ไปกันเถอะตอนนี้มนั
ค่อนข้างดึกแล้วกลับกันเถอะ!”
“เอาล่ะ! ถ้าอย่างนั้นก็เดินกลับกันเถอะมอเตอร์ไซค์ของนายไม่น่าจะ
นัง่ ได้สามคน!” กวน ชูชิง พูดติดตลก
“นัน่ คือเรื่ องจริ ง!” หวังเสี ยนตอบด้วยรอยยิม้ การขี่มอเตอร์ไซด์น้ นั
มีปัญหาในเรื่ องของจํานวนคนที่สามารถพาไปด้วยได้
“งั้น! เราเดินกลับกันเถอะ!” หวังเสี ยน ชวนทั้งสองสาวให้เดินกลับ
พร้อมกัน
“อืม ตอนนี้ฉนั รู ้สึกอิ่มมากเลยล่ะการเดินกลับสามารถช่วยในการ
ย่อยอาหารและช่วยในการเผาผลาญได้” กวน ชูชิง พยักหน้าและส่ ง
ยิม้ ให้กบั หวังเสี ยน
หลาน ชิงเยว่ นั้นรู ้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยหลังจากที่ฟังการสนทนา
ระหว่างพวกเขาสองคนจากทางด้านข้าง แต่เธอก็ยงั ยิม้ ออกมาและ
พูดขึ้นมาว่า “แสงดาวจากท้องฟ้าในยามคํ่าคืนนั้นสวยงามมากจริ ง ๆ
งั้นวันนี้พวกเราเดินกลับด้วยกันเถอะนะ ฉันสงสัยจริ ง ๆ เลยว่าหาก
หนุ่ม ๆ จากมหาลัยเรามาเห็นว่านายเดินควงกับสาวสวยสองคนของ
มหาลัยพวกเขาจะคิดยังไง!”
“ฮ่าฮ่า นัน่ เป็ นความจริ งคุณสองคนเป็ นสาวสวยที่มีชื่อเสี ยงในมหาลัย
ของเราและถือว่าเป็ นเหมือนกับเทพธิดาของมหาลัยเลยทีเดียว ผม
อาจจะโดนไล่ฆ่าเอาได้หากมีคนมาเห็นเข้า ! ฉะนั้นผมคงต้องเดิน
ให้ชา้ ลงและห่างจากพวกคุณเอาไว้ก่อนเมื่อใกล้ถึงมหาลัย!” หวัง
เสี ยน หัวเราะขึ้นเบา ๆ
หลาน ชิงเยว่ อยูท่ างซ้ายของเขาในชุดสี ดาํ และมีลกั ษณะท่าทาง
เหมือนดังเทพธิดานํ้าแข็งที่ดูเย็นชา ส่ วน กวน ชูชิง อยูท่ างขวาของ
เขามีรอยยิม้ บาง ๆ เธอมีลกั ษณะท่าทางเหมือนเทพธิดาที่น่ารักและดู
ใจดี
ทั้งสองสาวนั้นดูสง่างามและสู งส่ งมากเนื่องจากมีภูมิหลังทาง
ครอบครัวที่ดีและมีหลายคนถือว่าพวกเธอนั้นเปรี ยบดัง่ เป็ นเทพธิดา
กวน ชูชิง กลอกตามองไปที่ หวังเสี ยน ก่อนที่จะแสดงความคิดเห็น
ขึ้นมา “ไปกันเถอะคงต้องขอบคุณเจ้านายที่แสนใจดีดว้ ยนะวันนี้ที่
ดูแลพวกเราด้วยอาหารมื้อคํ่าที่ยอดเยีย่ มที่สุด!”
“ใช่เลย เสี่ ยวเสี ยนถ้ามีการเลี้ยงอาหารอร่ อย ๆ แบบนี้อีกในอนาคต
อย่าลืมโทรหาฉันด้วยล่ะ” หลาน ชิงเยว่ ยิม้ และพูดออกมาอย่างมี
ความหมายแฝงเอาไว้
“ได้แน่นอนเลย ผมจะโทรชวนคุณมาทานบ่อย ๆ เลยล่ะ เพราะว่าที่
ร้านของผมนั้นสามารถหาวัตถุดิบชั้นดีระดับโลกมาได้ไม่ยาก ผมจะ
โทรหาคุณอย่างแน่นอน” หวังเสี ยน หันคุยไปมาระหว่างสาวสวยทั้ง
สองและได้กลิ่นนํ้าหอมสองกลิ่นที่แตกต่างกัน สิ่ งนี้ทาํ ให้ใบหน้า
ของเขาสว่างขึ้นและสายตาของเขาในเงามืดนั้นดูเจ้าเล่ห์เป็ นอย่าง
มาก!
“เสี่ ยวเสี ยน ฉันต้องขอบคุณนายมากจริ ง ๆ สําหรับเรื่ องนี้เป็ นเพราะ
นาย ตระกูล หลาน ของฉันจึงได้สนิทกับ ตระกูล ฉิ น มากขึ้น หาก
วันหน้านายว่างคงต้องพานายไปแนะนําให้คนที่บา้ นได้รู้จกั เอาไว้
บ้าง”
“อืม นี่! ใช่แล้วเสี่ ยวเซียนพ่อของฉันคิดจะขอโทษนายสําหรับ
เหตุการณ์ในวันนั้นเขาอยากจะขอให้นายไปทานอาหารเย็นที่บา้ น
แต่ฉนั บอกเขาว่านายไม่ค่อยว่าง…”
ระหว่างทาง หวังเสี ยน งงเล็กน้อยและตระหนักได้วา่ กวน ชูชิง และ
หลาน ชิงเยว่ มีหลายเรื่ องที่พดู คุยคล้าย ๆ คุยกับเขาแต่มนั ฟังแปลก ๆ
เหมือนทั้งคู่คุยผ่านเขาไปยังอีกคน สิ่ งที่เขาทําได้คือพยักหน้าเห็นด้วย
เท่านั้นขณะฟังพวกเธอ
พวกเขาเริ่ มจากครอบครัวไปจนถึงเหตุการณ์ที่น่าสนใจที่เกิดขึ้นใน
มหาลัยและการพูดคุยกันค่อย ๆ ออกรสชาติมากขึ้น ตลอดการ
เดินทางมันเป็ นประสบการณ์ที่สนุกสนานมากสําหรับพวกเขาทุก
คน ทั้งสามคนหัวเราะด้วยกันดังลัน่ ถนนไปหมดโดยเฉพาะเสี ยง
ของหวังเสี ยน
หลังจากส่ งเด็กสาวทั้งสองไปถึงที่หอพักหญิงของทั้งสองสาว แล้ว
หวังเสี ยน ก็โบกมืออําลาพวกเธอทั้งสองคน
“เจอกันพรุ่ งนี้นะ!” กวน ชูชิง มองไปที่ หวังเสี ยน และโบกมือกลับ
“โอเค!”
หวังเสี ยนพยักหน้าและโบกมือให้พวกเธอก่อนจะเดินกลับไปที่
หอพักของเขา
เมื่อมองไปที่ดา้ นหลังของ หวังเสี ยน ที่เดินหายลับไปไกลแล้ว หลาน
ชิงเยว่ และ กวน ชูชิง ก็เงียบลงทันที บรรยากาศอึมครึ ม มาคุเริ่ มก่อ
ตัวขึ้นรอบ ๆ ตัวพวกเธอทั้งสองคน
“น้องสาว ชูชิง ฉันจะไม่ยอมแพ้เรื่ องนี้อย่างแน่นอน” ทันใดนั้น หลาน
ชิงเยว่ ก็ทาํ ลายความเงียบลง เธอสะบัดผมที่ยาวสลวยของเธอเพื่อ
แสดงความมัน่ ใจออกมา
“พี่สาว ชิงเยว่ ฉันเองอยูใ่ กล้ชิดกับเขามากกว่าและนัน่ เป็ นข้อดีและ
ได้เปรี ยบ!” กวน ชูชิง ยิม้ อย่างสดใสและพูดกับ หลาน ชิงเยว่ เธอยัง
แสดงท่าทางมัน่ ใจแบบเดียวกันอีกด้วย
“งั้นนี่จะเป็ นการแข่งขันที่ยตุ ิธรรมระหว่างเรา!” หลาน ชิงเยว่ มอง
ไปที่ กวน ชูชิง ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดหอพักไป
เมื่อมองไปที่ดา้ นหลังของเธอ กวน ชูชิง ก็รู้สึกหวัน่ ใจขึ้นมาเล็กน้อย
เธอพึมพําเบา ๆ ว่า “แม้วา่ ฉันจะมัน่ ใจ แต่แม่ของฉันเคยบอกว่าผูช้ าย
ทุกคนแม้กาํ ลังกินอาหารจากชามของพวกเขา แต่พวกเขาก็ยงั คงจ้อง
ไปยังสิ่ งที่อยูใ่ นหม้อโดยเฉพาะอย่างยิง่ เมื่อมีชิ้นเนื้อที่น่าอร่ อยเช่นนี้
ในหม้อ … “
ตัว หวังเสี ยน นั้นไม่รู้เกี่ยวกับบทสนทนาระหว่างทั้งสองสาวหลังจาก
ที่เขาจากไป
พอเขากลับเข้าหอพักก็อาบนํ้านอนยืดหลัง บิดขี้เกียจอย่างสบาย
อารมณ์
มันเหนื่อยมากสําหรับเขาในช่วงสองสามวันที่ผา่ นมาในขณะที่เขา
กําลังมองหาปลาบาฮาบาจีนและปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน
แต่อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากําลังจะเข้านอนใบหน้าของเขาก็
เปลี่ยนไปในทันที
“เชี่ยเอ้ย! มันจะมากเกินไปแล้วบังอาจมารบกวนเวลาพักผ่อนของฉัน”
หวังเสี ยนสวมเสื้ อผ้าทันทีเดินออกจากหอพักและรี บตรงไปที่
ร้านอาหารชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ ว
ในเวลาไม่กี่นาทีเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ วเหมือนปี ศาจ หากมีใคร
มาเห็นและมองเพียงแค่ใช้ตาเปล่าของพวกเขาสิ่ งที่สามารถมองเห็น
ได้กค็ ือร่ างสี ดาํ ที่กระพริ บผ่านไปอย่างรวดเร็ วและหายไปคล้ายดัง่
ภูตผี
“พี่เขยพวกเราจะมีปัญหาอะไรไหมถ้าเราเผาร้านอาหารของเขา!”
ที่หน้าทางเข้าถนนโบราณ มีรถเบนท์ลียส์ ุ ดหรู จอดอยูท่ ี่ดา้ นซ้ายของ
ถนน
ภายในรถมีชายหนุ่มคนหนึ่งนัง่ อยูท่ ี่เบาะคนขับ และมีผอู ้ าํ นวยการ
เซี่ ย นัง่ อยูข่ า้ งเบาะคนขับและเด็กหนุ่มคนหนึ่งนัง่ อยูท่ ี่เบาะด้านหลัง
ของรถ
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกมัน่ ใจได้! ร้านอาหารที่ถูกไฟไหม้น้ นั เป็ น
เพียงเรื่ องปกติที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ และเป็ นปั ญหาเล็กน้อยยิง่ ไปกว่านั้น
พวกเขาจะทําอะไรได้แม้วา่ จะพบร่ องรอยบางอย่างก็ตาม” ชายหนุ่ม
ที่นงั่ ในที่คนขับกล่าวด้วยความเฉยชาในขณะที่เขาสู บบุหรี่
“ขอบคุณพี่เขยมากจริ ง ๆ ถ้าเราไม่มีพชี่ ่วย ฉันก็ไม่รู้จะทํายังไง
เหมือนกัน” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย นัง่ อยูข่ า้ ง ๆ และกล่าวอย่างนอบน้อม
พยายามแสดงตัวให้ต่าํ กว่า
“นี่เป็ นเพียงปัญหาเล็กน้อยมาหาฉันได้เสมอหากพวกนายพบปั ญหา
อะไรก็ตาม ในเมืองเจียงเฉิงฉันจะจัดการให้เอง” ชายหนุ่มพูดอย่าง
ไม่สนใจไยดีราวกับว่าการเผาร้านอาหารชื่อดังนั้นไม่มีอะไรที่อยูใ่ น
สายตาของเขาและมันเป็ นเพียงเรื่ องธรรมดา
“พี่เขยมาจากตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณชั้นนําในเมือง
เจียงเฉิ งเราเองก็ไม่ได้ต้ งั ใจจะรบกวนพี่ในตอนแรกและต้องการเชิญ
พี่เขยมาทานอาหารด้วยกัน แต่อย่างไรก็ตามเราพบกับเหตุการณ์ที่
ยุง่ ยากนี้ซะก่อน” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย ยิม้ และพูดอย่างเอาใจชายหนุ่ม
คนนั้น
“ฮึฮึ ยังไม่สายเกินไปถ้านายจะเชิญฉันหลังจากนี้อีกสองสามวันต่อ
จากนี้ แต่ตอนนี้เรามาสนุกกับการดูดอกไม้ไฟกันเถอะ!” ชายหนุ่ม
หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ
“ดอกไม้ไฟ!” เด็กหนุ่มที่นง่ั อยูเ่ บาะหลังแสดงสี หน้าตื่นเต้นขึ้นมา
ริ มฝี ปากของ ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย โค้งขึ้นเล็กน้อยและยิม้ ออกมาอย่าง
เยือกเย็น เขากําลังคิดและจินตนาการว่ากําลังจะได้เห็นหน้าตาที่สิ้น
หวังของเด็กหนุ่มเจ้าของร้านอาหารชั้นหนึ่งคนนั้นในวันรุ่ งขึ้น
บังอาจมาแข่งกับฉัน? แกมันไม่มีคุณสมบัติ! แม้วา่ อิทธิพลของตระกูล
เซี่ย ของฉันจะไม่ได้อยูใ่ น เมืองเจียงเฉิ ง แต่ฉนั ก็ยงั สามารถทําลาย
แกได้อย่างง่ายดาย!
ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย หยิบบุหรี่ ออกมาอย่างสบาย ๆ และรออย่างอดทน
เพื่อให้ดอกไม้ไฟเริ่ มขึ้น
ฟุ๊ บบบ!
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้สงั เกตเห็นว่ามีเงาราง ๆ ที่พงุ่ เข้ามาจาก
ด้านข้าง
คนพวกนี้เองงั้นรึ ? มานัง่ ทําอะไรกันที่นี่กนั นะ?
หวังเสี ยน ยังคงสามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมรอบด้านผ่านความ
มืดได้อย่างชัดเจนในขณะที่เขาวิง่ ด้วยความเร็ ว เมื่อสายตาของเขา
กวาดผ่านรถยนต์เบนท์ลียเ์ ปิ ดประทุนที่ทางแยกถนนเขาก็นึกสงสัย
ขึ้นมา
ฟุ๊ บบบ!
ในพริ บตาเดียว หวังเสี ยน ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าร้านอาหาร
ไม่มีใครอยูแ่ ถว ๆ ถนนโบราณ ในช่วงเวลานี้ของวันและร้านค้า
ทั้งหมดก็ปิดลงหมดแล้ว ที่ต้ งั ของร้านอาหารชั้นหนึ่งมีร่างสองร่ าง
นอนอยูท่ ี่พ้นื
“ท่านราชามังกรทั้งสองคนนี้พยายามที่จะเผาร้านอาหารชั้นหนึ่งของ
เรา”
ชายชราร่ างกายกํายํายืนอยูท่ ี่ทางเข้าร้านอาหารชั้นหนึ่งและเขาก็
ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก โม่ ชิงหลง
ด้วยสิ นค้ามูลค่าหลายสิ บล้านในร้านอาหารชั้นหนึ่งในปัจจุบนั หวัง
เสี ยน ย่อมไม่รู้สึกปลอดภัยมากนัก ดังนั้นเขาจึงจัดให้ โม่ ชิงหลง
เฝ้าที่นี่ในตอนกลางคืน
เนื่องจาก โม่ ชิงหลง เปรี ยบดังเป็ นลูกหลานทางสายเลือดของเขา
เขาสามารถติดต่อ หวังเสี ยน ผ่านวิธีการพิเศษภายในรัศมีสาม
กิโลเมตรได้
“ผูฝ้ ึ กฝนวิชายุทธรึ ?” หวังเสี ยนประหลาดใจที่เห็นคนหมดสติท้ งั
สองคนที่อยูบ่ นพื้น
“ใช่ ขอรับองค์ราชา ทั้งสองคนเป็ นผูฝ้ ึ กฝนวิชายุทธ นักรบขั้นที่หา้
และถือได้วา่ แข็งแกร่ งมากทีเดียว!” โม่ ชิงหลง กล่าว
“ผูฝ้ ึ กฝนวิชายุทธสองคน?” เมื่อ หวังเสี ยน นึกถึงรถเบนท์ลียเ์ ปิ ด
ประทุนหรู หราที่ทางแยกถนนก่อนหน้านี้ภาพของชายหนุ่มคนนั้น
กับคนของร้านอาหารศาลามังกรก็ปรากฏขึ้นมาทันที
“ใครจะไปคาดคิดว่าพวกนายจะใช้วธิ ีที่น่ารังเกียจเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้น
ละก็ …”
ดวงตาของ หวังเสี ยน กระพริ บอย่างช้า ๆ และมองไปที่ร้านอาหาร
ศาลามังกร
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะให้พวกนายได้ดูดอกไม้ไฟที่แท้จริ ง!”
 ตอนที่ 77 ดอกไม้ ไฟทีส่ วยงาม
พรึ๊ บบ!!ฟู่ วว!!
“มัดพวกเขาทั้งสองคนไว้และตามข้าไปพบกับคนร้ายที่อยูเ่ บื้องหลัง
ของเรื่ องนี้”
ทันใดนั้นไฟก็ลุกโชติช่วงขึ้นมาอย่างบ้าคลัง่ เหมือนมีชีวติ ขึ้นมา
เพียงแค่ หวังเสี ยน โบกมือเบา ๆ เขาเดินออกมาจากหน้าร้านอาหาร
ศาลามังกร ด้วยใบหน้าที่เย็นชาแล้วเขาจึงเคลื่อนที่ไปยังถนนสาย
โบราณในทันที
“ขอรับ องค์ราชามังกร!”
โม่ ชิงหลง ดวงตาเป็ นประกายด้วยความเลื่อมใสและเคารพเทิดทูน
อย่างสู ง ด้วยการแกว่งแขนโบกมืออย่างง่าย ๆ ของราชามังกร สถานที่
แห่งนั้นก็ลุกท่วมเต็มไปด้วยไฟที่แผดเผาขึ้นมาอย่างบ้าคลัง่ ในทันที
อํานาจวิเศษที่น่าเกรงขามเช่นนี้ แม้วา่ การบ่มเพาะของเขาจะบรรลุ
ถึงระดับก่อกําเนิด แต่เขาก็ไม่สามารถทําเช่นนี้ได้
หวังเสี ยน เพียงแค่ลอ้ มรอบร้านอาหารศาลามังกร ทั้งหมดด้วย
คุณสมบัติธาตุไฟของเขาและสัง่ งานธาตุไฟเป็ นการเฉพาะให้โหม
ไหม้อย่างรุ นแรงเฉพาะที่ร้านอาหารศาลามังกรเท่านั้นไม่ให้ลุกลาม
ไปที่อื่น ไม่นานร้านอาหารศาลามังกรก็ลุกเป็ นไฟแผดเผาด้วย
อุณหภูมิที่สูงกว่าไฟธรรมดาทัว่ ไป
“นัน่ !..ดอกไม้ไฟขึ้นมาแล้วฮ่า ๆ สวยงามมาก ๆ !”
เมื่อเห็นเปลวไฟลุกขึ้นอย่างร้อนแรงเด็กหนุ่มที่นงั่ อยูเ่ บาะหลังในรถ
สปอร์ตเบนท์ลียก์ ล็ ุกขึ้นยืนดูดอกไม้ไฟในถนนสายโบราณจาก
ระยะไกลด้วยรอยยิม้
“สวย! มันสวยมาก!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย มีสีหน้าที่มึนเมา “ฮ่าฮ่า
ร้านอาหารชั้นหนึ่งแกกล้าสู ก้ บั ฉันได้ยงั ไงนี่คือจุดจบของพวกแก
พี่เขยขอบคุณมากในครั้งนี้”
“ไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไร!” ชายหนุ่มสะบัดก้นบุหรี่ ทิ้งออกไปด้วย
ใบหน้าเรี ยบเฉยเหมือนไม่สนใจอะไร นี่เป็ นงานง่าย ๆ เหมือนขนม
ชิ้นหนึ่งสําหรับเขา
เขาไม่สนใจเรื่ องแค่วางเพลิงเผาร้านอาหาร มันเรื่ องเล็กน้อยสําหรับ
เขาจริ ง ๆ
“เมื่อไอ้เด็กหนุ่มคนนั้นพบว่าร้านอาหารของมันกลายเป็ นขี้เถ้าใน
วันพรุ่ งนี้มนั คงจะต้องนัง่ กอดเข่าตัวเองและร้องไห้อย่างแน่นอน
ฮ่า ๆ ๆ !” เด็กหนุ่มจ้องไปที่ไฟไหม้ร้อนแรงเหมือนดอกไม้ไฟใน
ระยะไกลด้วยความตื่นเต้น
“นี่คือจุดจบของมัน!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย หายใจลึก ๆ และยิม้ อย่าง
สะใจ!
“ใช่ ดอกไม้ไฟสวยงามตระการตามากเลยนะ!”
ทันใดนั้นก็มีเสี ยงที่ไม่คุน้ เคยดังขึ้นมาจากด้านหลังรถ
“ใช่สิ มันต้องสวยแน่นอน!!…” เมื่อเด็กหนุ่มได้ยนิ การพูดเช่นนี้เขาก็
ตอบสนองโดยสัญชาตญาณ แต่ในไม่ชา้ เขาก็ตระหนักว่ามีบางอย่าง
ผิดปกติ
เสี ยงนั้นดูเหมือนจะดังมาจากที่นงั่ ข้าง ๆ เขา
แต่ตอนนี้ไม่ควรมีใครอยูข่ า้ ง ๆ เขา …
เขารี บหันหน้ามองไปที่ดา้ นข้างของเขา ดวงตาฉายแววตกตะลึง
ขึ้นมาทันที “นาย… นายมัน …”
เขาชี้ไปที่หวังเสี ยนและพูดตะกุกตะกักด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ
“คุณคือใคร?”
ชายหนุ่มที่นงั่ อยูบ่ นเบาะคนขับสัมผัสได้ถึงอันตรายที่บีบคั้นและ
แรงกดดันได้ทนั ที เขาลุกรี บขึ้นยืนและมองไปที่หวังเสี ยนด้วยความ
หวัน่ เกรง จากนั้นเขาก็กวาดสายตามองไปที่ โม่ ชิงหลง ซึ่ งยืนอยู่
ข้าง ๆ รถ
เขาไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีคนเข้ามาใกล้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ผม?” หวังเสี ยนเผยสี หน้าขี้เล่นขึ้นมาและชี้นิ้วมาที่ตวั เอง เมื่อเห็น
ชายหนุ่มจ้องมองเขาด้วยความตกใจ “ให้พวกเขาแนะนําผมดีกว่า!”
“แล้ว…นายเข้ามาได้ยงั ไง?” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย ก็ตกตะลึงเช่นกันเมื่อ
เขาหันกลับมาและเห็น หวังเสี ยน นัง่ อยูใ่ นรถ
“เฮ้!อย่าพึ่งสนใจผมเลยในตอนนี้เรามาดูดอกไม้ไฟที่สวยนัน่ ก่อน
ดีกว่ามันสวยงามมาก!”
หวังเสี ยนมองไปที่ดอกไม้ไฟที่อยูห่ ่างไกลด้วยรอยยิม้
“สถานที่น้ นั …ไม่…นัน่ คือ …” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย สังเกตเห็นความ
สงบของหวังเสี ยน เขาจึงเอะใจและหันกลับไปดูอย่างละเอียดอีก
ครั้ง ต่อจากนั้นร่ างกายของเขาก็สนั่ สะท้านในขณะที่เขาหมุนตัว
กลับมาและจ้องมองไปที่หวังเสี ยนด้วยดวงตาสี เลือดของเขา
“แก..แกกล้าเผาร้านอาหารศาลามังกรของฉันอย่างงั้นเหรอ…”
“อะไรนะร้านศาลามังกรเป็ นร้านที่ถูกไฟไหม้? เด็กหนุ่มตกใจพร้อม
กับการแสดงออกที่หลากหลายบนใบหน้าของเขา “พี่เขยฆ่ามัน..ฆ่า
มันที! มันกล้าดียงั ไงที่ …”
“หุบปาก!!” ในเวลานี้เองเหริ นอันจื่อ จ้องมองไปที่หวังเสี ยนและโม่
ชิงหลงด้วยความหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา เมื่อเขาได้ยนิ เสี ยงของ
เด็กหนุ่มพูดออกมา เขาจึงตะโกนใส่ ดว้ ยนํ้าเสี ยงที่เย็นชา
ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็หุบปากทันทีเมื่อได้ยนิ พี่เขยเขาตวาด แต่เขาก็ยงั
จ้องมองไปที่ หวังเสี ยน อย่างโกรธเกรี้ ยว
“ใช่นนั่ คือร้านอาหารศาลามังกรดูสิตอนนี้กลายเป็ นดอกไม้ไฟไป
แล้วมันสวยงามแค่ไหนพวกนายรี บดูกนั สิ !”
หวังเสี ยนมองไปในระยะไกลด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้มแจ่มใส
“คุณมาจากตระกูลไหนหรื อนิกายไหน?” เหริ น อันจื่อ ถามอย่าง
สงบ เขาไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวโดยประมาทเพราะเขาสัมผัสได้ถึง
ภัยคุกคามที่อนั ตรายจากคนพวกนี้!
“แล้วคุณมาจากตระกูลไหนล่ะ” หวังเสี ยนหันกลับมาและมองเขา
พร้อมกับมีรอยยิม้ บนใบหน้าของเขาเมื่อเขาได้ยนิ คําถามของเหริ น
อันจื่อ
“ตระกูล เหริ น แห่งเมืองเจียงเฉิง!” เหริ น อันจื่อ กล่าวขึ้นด้วย
นํ้าเสี ยงที่ราบเรี ยบ
“โอ้! ตระกูลเหริ นเป็ นอันดับที่สองในตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู ้
โบราณแห่งเมืองเจียงเฉิ งเป็ นตระกูลที่น่าเกรงขามตระกูลนึงเลย
ทีเดียว!”
หวังเสี ยนมีรอยยิม้ ที่มุมปากเล็กน้อย เขาเคยสอบถาม จาก ผูอ้ าวุโส
ซู เกี่ยวกับการจัดอันดับของตระกูลผูฝ้ ึ กวิชายุทธใน เมืองเจียงเฉิ ง
และตระกูล เหริ น ก็อยูใ่ นอันดับที่สองของเมืองเจียงเฉิ ง
ผูท้ ี่แข็งแกร่ งที่สุดคือผูอ้ าวุโสของตระกูลที่เป็ นนักรบระดับขั้นที่
แปดในตระกูลเหริ น พวกเขามีนกั รบระดับขั้นที่เจ็ดอีกสองคนทําให้
พวกเขาเป็ นตระกูลที่ค่อนข้างจะทรงพลัง
แต่สาํ หรับหวังเสี ยนตอนนี้แล้วนั้นพวกเขาไม่ได้เป็ นอะไรที่น่ากลัว
แม้แต่นอ้ ยเลย ถ้าเขาเพียงแค่สะบัดนิ้วเท่านั้นในตอนนี้นกั รบระดับ
ขั้นที่แปดจะถูกเผาเป็ นจุลในทันที
“นัน่ คือจุดสิ้ นสุ ดของดอกไม้ไฟแล้ว จัดการทุกอย่างให้เสร็ จ!”
หวังเสี ยน ค่อย ๆ เปิ ดประตูรถและก้าวออกไปพร้อมกับสัง่ โม่ ชิง
หลง ที่อยูข่ า้ ง ๆ เขา
“ขอรับ องค์ราชามังกร!” โม่ชิงหลงพยักหน้าขณะจ้องไปที่เหริ น
อันจื่อ
“จัดการให้เสร็ จ” เหริ น อันจื่อ รู ้สึกโกรธเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่หวังเสี ยนพูด
ใบหน้าเขาแสดงความเย็นชาออกมาทันทีและพูดออกมาว่า “ให้ฉนั
บอกพวกนายเรื่ องนึง ไม่วา่ พวกนายจะเป็ นใครตระกูล เหริ น ไม่
เกรงกลัวพวกนาย”
“แกพูดมากเกินไป” โม่ ชิงหลง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ขณะที่เขายืน่
แขนออกไปเพื่อจับเขา
“รนหาที่ตาย!” เหริ น อันจื่อ โกรธมากเมื่อเขารู ้สึกได้ถึงการดูถูกของ
โม่ ชิงหลง เขากําหมัดของเขาและต่อยออกไปด้วยกําลังภายใน
ทั้งหมดของเขาไปที่ โม่ ชิงหลง
“กระจอกมาก!”
โม่ ชิงหลง ส่ ายหัวเบา ๆ เขาคว้าหมัดของ เหริ น อันจื่อ ได้โดยไม่
ต้องมีการเคลื่อนไหวใด ๆ เพียงแค่ยนื่ มือออกไปคว้าไว้อย่างง่าย ๆ
“ไม่!!..แย่แล้ว!!” เหริ น อันจื่อ ตกใจและกลัวเป็ นอย่างมาก ดวงตา
ของเขาหดเล็กลงเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
ตัวเขานั้นเป็ นนักรบระดับขั้นที่หา้ !
“ตระกูลเหริ น ยังงั้นเหรอไม่วา่ เจ้าจะมาจากตระกูลไหนเจ้าจะต้อง
ชดใช้ที่บงั อาจมายัว่ ยุโทสะของท่านราชามังกร!” โม่ ชิงหลง พูด
ออกมาด้วยอารมณ์ที่ข่นุ เคือง
ด้วยสายตาที่น่าหวาดกลัวเหริ น อันจื่อรู ้สึกได้ถึงกระแสพลังภายใน
ที่รุนแรงพุง่ เข้าตรงเข้ามาที่จุดตันเถียนของเขา
โพล๊ะ!
เสี ยงของบางอย่างแตกเกิดขึ้นภายในร่ างกายของเหริ นอันจื่อ เขา
กระอักเลือดออกมาทันที ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้ นหวัง
“อ๊อกก! แก!…แกทําลายจุดตันเถียนและการบ่มเพาะของฉัน แก
เป็ น…ครึ่ งก้าวสู่ ระดับก่อกําเนิดลมปราณ!”
เมื่อรู ้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุ นแรงจากภายในร่ างกายของเขาและ
กระแสพลังภายในที่มากมายจากชายชราตรงหน้าเขา เขาสัน่ สะท้าน
ด้วยความหวาดกลัวและแรงกดดันอันหนักหน่วงยังกดขี่แฝงตัวอยู่
ในร่ างกายของเขาราวกับว่ามีอะไรหนัก ๆ ตกลงมาจากท้องฟ้ามากด
ทับร่ างกายของเขาเอาไว้
“การจะฆ่าเจ้าหรื อกวาดล้างตระกูลเหริ นทั้งหมดของเจ้าไม่ใช่เรื่ อง
ใหญ่อนั ใดเลย!” โม่ชิงหลงพูดกับเหริ นอันจื่ออย่างเมินเฉย
“ไม่!!… ผมขอร้องล่ะ!…” เหริ นอันจื่อก้มหน้าคุกเข่าลงในขณะที่
เขาอ้อนวอนขอความเมตตา
“ฮึ่ม!” โม่ ชิงหลง มองเขาอย่างเย้ยหยัน หลังจากนั้น เหริ น อันจื่อ
ถูกเหวีย่ งจนกระเด็นไปกระแทกลงบนรถอย่างแรง จากนั้นโม่ ชิง
หลงก็หมุนตัวหันไปมองดูคนที่เหลืออีกสองคน
“ไม่!!… อย่าเข้ามานะ” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย รู ้สึกตกใจมากที่เห็นพี่เขย
ของเขาถูกซ้อมจนบาดเจ็บสาหัส
“กลัวยังงั้นรึ ! มันสายไปแล้ว!” โม่ ชิงหลง ใช้ฝ่ามือฟันไปที่แขน
และขาของผูอ้ าํ นวยการ เซี่ย
“อ๊ากกก!” ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย กรี ดร้องอย่างโหยหวน หลังจากนั้นแล้ว
โม่ ชิงหลง จึงหันไปมองที่เด็กหนุ่มอีกคน
“ไม่อย่า..ได้โปรดอย่าฆ่าผมไม่!”
เด็กหนุ่มตกตะลึงจนคุกเข่าลงในรถอย่างรวดเร็ ว
เขาอายุแค่เพียง 19 ปี และกําลังจะเข้ามหาวิทยาลัย เขายังไม่ได้ใช้
ชีวติ อันน่าสนุกสนานอย่างที่เขาฝันไว้ เขายังไม่อยากตาย
“ไร้ประโยชน์น่า”
โม่ ชิงหลง แสดงท่าทางดูถูกและเหยียดหยาม ใช้ฝ่ามือฟันไปที่แขน
และขาของเด็กหนุ่มเหมือนกับที่เขาทํากับ ผูอ้ าํ นวยการ เซี่ ย
แขนขาของพวกเขาหักและพิการไปทั้งหมด!
เมื่อมองไปที่คนทั้งสามคนที่กาํ ลังเกลือกกลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด
หวังเสี ยน ก็ยมิ้ อย่างเย็นชาก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับไปที่หอพักเขาหัน
กลับมาพูดทิ้งท้ายไว้อีกเล็กน้อย
“หากพวกนายอยากแก้แค้นให้มาหาฉัน เรามาจัดการเรื่ องนี้ในแบบ
ของผูฝ้ ึ กวิชายุทธกัน ฉันยินดีรับทุกคําท้า!”
“ฮึ..ถ้าพวกเจ้ากล้าทําในสิ่ งที่น่ารังเกียจอย่างหมาลอบกัดเช่นนี้อีก
มันจะไม่จบลงเพียงแค่น้ ี ถ้าเราพบกันอีกในครั้งหน้า” โม่ ชิงหลงพูด
ออกมาพร้อมด้วยสายตาเย็นยะเยือกเขาหันหลังและกลับไปที่
ร้านอาหารชั้นหนึ่งเพื่อเฝ้าและป้องกันร้านตามที่องค์ราชาของเขาได้
มอบหมายหน้าที่ไว้ให้
“จบสิ้ นแล้วชีวติ ของฉัน ฉัน..ไม่สามารถฝึ กฝนได้อีกต่อไปแล้ว…
ครึ่ งก้าวก่อกําเนิดลมปราณยังงั้นเหรอ? หรื ออาจเป็ นขั้นก่อกําเนิด
ลมปราณไปแล้ว แต่คงไม่ต่าํ กว่าครึ่ งก้าวก่อกําเนิดลมปราณเป็ น
แน่!…. “
เหริ นอันจื่อจ้องมองไปในอากาศอย่างว่างเปล่าขณะที่เขาตกอยูใ่ น
ภวังค์ ท่วงท่าสบาย ๆ เฉยเมยและไม่สนอะไร ของเขาในก่อนหน้านี้
หายไปหมดสิ้ น
ดอกไม้ไฟที่เกิดจากการลุกไหม้ของร้านอาหารศาลามังกรในระยะไกล
ดูเหมือนว่ามันก็แผดเผาวิญญาณของพวกเขาออกไปด้วยพร้อมกัน
ในทีเดียว
 ตอนที่ 78 โด่ งดังไปทัว่ ประเทศ
ร้านอาหารชั้นหนึ่งลุกเป็ นไฟ!
ร้านอาหารศาลามังกรลุกเป็ นไฟ!
ชื่อเสี ยงของร้านอาหารชั้นหนึ่งแพร่ กระจายไปทัว่ ประเทศร้อนแรง
จนลุกเป็ นไฟ
สําหรับร้านอาหารศาลามังกรลุกเป็ นไฟจากการถูกเผาจนเป็ นเถ้าถ่าน!
ในคืนเกิดเหตุไฟไหม้ เจ้าหน้าที่ดบั เพลิงรายงานมาว่า หลังจากดับ
ไฟแล้วด้านในของร้านอาหารศาลามังกร ไม่มีอะไรหลงเหลือเลยมี
แต่คราบสี ดาํ คลํ้าและไหม้เกรี ยม ทุกอย่างถูกทําลายในกองไฟ มอด
ไหม้กลายเป็ นเถ้าถ่านทุกสิ่ งทุกอย่าง แต่ที่น่าแปลกก็คือระหว่างนั้น
เจ้าหน้าที่ดบั เพลิงพยายามดับไฟกันอย่างเต็มที่ แต่กไ็ ม่สามารถดับ
ได้ แต่หลังจากที่ไฟได้ไหม้ ร้านอาหารศาลามังกรจนเหลือแต่เถ้าถ่าน
ไฟที่เคยโหมไหม้อย่างรุ นแรงก็ดบั ลงเองอย่างน่าอัศจรรย์ เจ้าหน้าที่
ดับเพลิงต่างสับสนมึนงงไปตาม ๆ กัน
“บอสร้านเรามีชื่อเสี ยงแล้ว! ร้านเรามีชื่อเสี ยงไปทัว่ เมืองเจียงเฉิ ง
แล้ว!”
เช้าวันรุ่ งขึ้นเมื่อ หวังเสี ยน และ กวน ชูชิง เข้ามาถึงร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ผูจ้ ดั การ หวาง ก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น เขารี บหยิบ
หนังสื อพิมพ์ออกมาและพูดต่อว่า “บอสดูสินี่คือหนังสื อพิมพ์ฉบับ
เช้าวันนี้ของเมืองเจียงเฉิง ร้านอาหารชั้นหนึ่งของเราเป็ นที่รู้จกั ไป
ทัว่ ทั้งเมืองแล้ว! ยิง่ ไปกว่านั้นร้านอาหาร ศาลามังกร จบสิ้ นลงอย่าง
สมบูรณ์แล้วครับ! เมื่อคืนนี้ไฟไหม้ร้านอาหารของพวกเขาวอดวาย
ไปจนเหลือแต่ข้ ีเถ้า พวกเขาไม่น่าจะสามารถเปิ ดร้านได้อีกต่อไป
แล้วในอนาคต”
“ผมรู ้เรื่ องพวกนี้แล้วล่ะ”
หวังเสี ยนยิม้ “พวกเราอาจจะมีงานยุง่ ขึ้นอีกเล็กน้อยในอีกไม่กี่วนั
ข้างหน้าและคงจะต้องรบกวนผูจ้ ดั การหวาง ต้องคอยดูแล
สถานการณ์ของร้านอาหารให้ดว้ ย”
“ไม่ใช่ปัญหาเลยครับบอส ไม่ใช่ปัญหาเลยครับ” ผูจ้ ดั การหวางยิม้
ขณะที่เขาส่ ายหัวให้กบั หวังเสี ยน
หวังเสี ยน พยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องทํางาน เขาเปิ ดคอมพิวเตอร์
ขึ้นมาเล่นเพราะไม่มีอะไรให้ทาํ
ในฐานะเจ้านายตอนนี้เขานั้นว่างเป็ นอย่างมากเพราะมีคนจัดการงาน
ทุกอย่างตามหน้าที่ของแต่ละคนกันอยูแ่ ล้ว และธุรกิจร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งตอนนี้น้ นั ผลตอบรับดีเป็ นอย่างมากและยังไม่มีเรื่ องใด ๆ
ให้ตอ้ งปรับปรุ งเพิม่ เติม เขาจึงมีเวลาว่างสามารถเล่นคอมพิวเตอร์
ได้อย่างสบายใจ
“เอ๊ะ? ร้านอาหารชั้นหนึ่งอยูใ่ นหัวข้อข่าวของเว็บไซต์!”
เมื่อ หวังเสี ยน อ่านเนื้อหาคร่ าว ๆ ของบทความเหล่านั้นเขาก็ยมิ้
ออกมา หลังจากนั้นเขาก็เห็นบทความข่าวมากมายรายงานเกี่ยวกับ
ร้านอาหารของเขา นอกจากนี้ยงั มีบทความจากสํานักข่าวใหญ่ ๆ อีก
มาก
หนึ่งในนั้นคือบทความข่าวเกี่ยวกับ หลิน ชิงอิง และ ร้านอาหาร
ชั้นหนึ่ง
ในบทความนั้นมีการกล่าวถึง หลิน ชิงอิง มาที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
เพื่อรับประทานอาหาร เธอพยายามใช้ชื่อเสี ยงของเธอเพื่อขอสิ ทธิ
พิเศษและขอให้เจ้าของร้านอาหารชั้นหนึ่งจัดโต๊ะให้กบั เธอ แต่
อย่างไรก็ตามเธอได้รับการปฏิเสธและถูกขอให้ทาํ ตามกฎของ
ร้านอาหารโดยรอคิวตามหมายเลขคิวโดยเจ้าของร้านบอกกับเธอว่า
ต่อให้เป็ นดาราเมื่อมาที่นี่กต็ อ้ งทํากฎและจะไม่มีสิทธิพิเศษใด ๆ
ทั้งสิ้ น และมีความคิดเห็นมากมายต่อบทความของข่าวนั้นเช่น
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งนั้นยอดเยีย่ มมาก!”
“เมื่อนึกถึงอาหารทะเลระดับโลก ต้องนึกถึงร้านอาหารชั้นหนึ่งเป็ น
อันดับแรก”
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งทําได้ดีมาก ถ้าหากว่าแม้กระทัง่ การทานอาหาร
ยังต้องใช้เส้นสายเพื่อให้มีสิทธิพิเศษเหนือคนอื่น คนธรรมดาเช่น
พวกเราก็คงจะอยูใ่ นสังคมได้อย่างยากลําบากแล้วล่ะ”
ในนิตยสารอาหารชั้นนําของประเทศ ร้านอาหารชั้นหนึ่งได้รับการ
เลื่อนตําแหน่งให้เป็ นร้านอาหารที่หรู หราและมีระดับที่สุด
ภายในวันเดียวร้านอาหารชั้นหนึ่งได้เป็ นที่รู้จกั ไปทัว่ ประเทศ และมี
ลูกค้าจํานวนมากมาจากเมืองอื่น ๆ ที่ตอ้ งการมาที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
เพื่อลิ้มลองอาหารที่ทาํ จากวัตถุดิบชั้นยอดระดับโลกของพวกเขา
และดูร้านอาหารที่น่าทึ่งที่สุดในประเทศ
ในบรรดารายงานของสื่ อของ เมืองเจียงเฉิง ยังมีการประเมินระดับ
ของอาหารระหว่าง ร้านอาหารศาลามังกร และ ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ส่ วนที่สาํ คัญของเนื้อหาคือร้านอาหารชั้นหนึ่งทิ้งห่างไปไกลเกินกว่า
ที่ร้านอาหารศาลามังกรจะสามารถนํามาเทียบชั้นได้
มีแม้กระทัง่ วิดีโอของ หลิน ชิงอิง ที่ถูกปฏิเสธโดยตรงจากเจ้าของร้าน
ที่ถูกเผยแพร่ ลงบนอินเทอร์เน็ต
ร้านอาหารศาลามังกรได้พา่ ยแพ้ลงอย่างสิ้ นเชิง
และเมื่อรวมกับที่มีเหตุไฟไหม้ในตอนกลางคืนแล้ว ทุกคนทําได้
เพียงแค่สงสารและเห็นใจร้านอาหารศาลามังกรเท่านั้นเอง
ในวันต่อมาธุรกิจของร้านอาหารชั้นหนึ่งก็เหมือนกับระเบิดขึ้นมา คน
ที่มาที่นี่เพื่อทานอาหารไม่ได้มาจากเมืองเจียงเฉิ งเพียงเท่านั้น ทุกคน
ที่เป็ นนักชิมอาหารต่างหลัง่ ไหลกันเข้ามาจากทัว่ ประเทศ ส่ วนนักชิม
อาหารในเมืองเจียงเฉิ งทุกคนสามารถที่จะมาที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
เพื่อทานอาหารได้บ่อยครั้งอยูแ่ ล้วตราบใดที่พวกเขามีเวลาว่างและ
เงินในกระเป๋ า ผูค้ นส่ วนมากในช่วงเวลานี้จึงเป็ นคนต่างเมืองซะ
มากกว่า
นอกจากนั้นด้วยการแนะนําจากในแวดวงธุรกิจระดับสู งของ ผูอ้ าวุโส
ฉิน ร้านอาหารชั้นหนึ่งจึงถูกจัดให้อยูใ่ นคู่มือการแนะนําสถานที่
ท่องเที่ยวของ เมืองเจียงเฉิ ง ปัจจุบนั ร้านอาหารชั้นหนึ่งถูกจัดให้เป็ น
ร้านอาหารแนะนําหนึ่งในสถานที่ ที่ตอ้ งไปสําหรับทุกคนที่มาเที่ยว
ที่เมืองเจียงเฉิง
ด้วยการประชาสัมพันธ์ของหน่วยงานรัฐท้องถิ่นควบคู่ไปกับชื่อเสี ยง
ของร้านอาหารชั้นหนึ่งร้านอาหารชั้นหนึ่งจึงมีคนเต็มแน่นร้านทุก
วัน ยอดขายจึงเพิม่ ขึ้นมาหลายเท่าตัวเมื่อเปรี ยบเทียบกับจากก่อนหน้า
หอยเป๋ าฮื้อ 2 หัว ปลาทูน่าครี บนํ้าเงิน ปลาโค้กเกอร์ธรรมชาติสีเหลือง
ขนาดยักษ์ และปลาบาฮาบาจีนพันธุ์หายาก ตอนนี้น้ นั ขายหมดไปแล้ว
“เสี่ ยวเสี ยน นี่คือตัวเลขยอดขายในช่วงสองสามวันที่ผา่ นมาฉันได้
คํานวณผลกําไรเอาไว้ดว้ ยลองเช็คดูสิ”
ในวันที่สี่ กวน ชูชิง นํารายงานการขายทั้งหมดสี่ วนั ส่ งไปให้ หวัง
เสี ยน เพื่อตรวจสอบ
หวังเสี ยน มองไปที่รายงานหลังจากได้รับมาจาก กวน ชูชิง
ยอดขายวันแรก : 770,000 หยวน
ยอดขายวันที่สอง : 830,000 หยวน
ยอดขายวันที่สาม : 970,000 หยวน
ยอดขายวันที่สี่ : 1,020,000 หยวน
เมื่อหวังเสี ยนเห็นใบรายงานเหล่านี้เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ตัวเลข
สรุ ปยอดการขายต่อวันนั้นสู งมาก หากรวมยอดทั้งสี่ วนั แล้วสู งกว่า
ยอดขายของเมื่อก่อนหลายเท่าตัว
แต่หากมองในแง่ของการขายตามปกติแล้วก็ถือว่าไม่ได้สูงมากนัก
เพราะตัวเลขยอดขายของทั้งสี่ วนั นี้คือการกระตุน้ การขายด้วยการ
ลดราคา
ยอดขาย 770,000 หยวนของส่ วนลด 50% ในวันแรก หากไม่มี
ส่ วนลดก็จะเป็ น 1.54 ล้านหยวน
นอกจากนี้ยงั มีส่วนลด 40% ในวันที่สองส่ วนลด 30% ในวันที่สาม
และส่ วนลด 20% ในวันที่สี่
ในวันที่สี่ยอดขายทะลุหลักล้านหยวน และยิง่ ไปกว่านั้นด้วยความ
นิยมในปัจจุบนั ของร้านอาหารชั้นหนึ่งตัวเลขยอดขาย 1 ล้านหยวน
นี้น่าจะเป็ นตัวเลขหลักของร้านและคงที่อยูใ่ นระดับนี้ต่อไปเป็ น
มาตรฐาน อาจจะเพิ่มขึ้นหรื อลดลง แต่คงไม่มากนัก ถ้าที่ร้านอาการ
ของเขายังคงมีวตั ถุดิบอาหารทะเลระดับโลกอย่างต่อเนื่อง
และถ้าหากเขาจัดกิจกรรมส่ งเสริ มการขาย ขึ้นมาอีกครั้งยอดขายก็
จะพุง่ สู งขึ้นมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน
และหากวันไหนเขาโชคดีที่มีลูกค้าสัง่ ซื้อหอยเป๋ าฮื้อ 2 หัวประมาณ
3 ตัวในวันนั้นจะมีมูลค่ายอดขายมากกว่า 1 ล้านหยวน ยิง่ ไปกว่านั้น
หอยเป๋ าฮื้อกุง้ มังกรปลาทูน่าครี บนํ้าเงินและสัตว์ทะเลหลากหลาย
ชนิดล้วนจับได้จากทะเล เขาไม่ตอ้ งมีตน้ ทุนค่าใช้จ่ายใด ๆ ถือว่า
เป็ นกําไร 100%
หากยังไม่รวมหักค่าใช้จ่ายอื่น ๆ เช่นค่าจ้างพนักงานและค่าเครื่ องดื่ม
แล้ว ตอนนี้ฉนั มีรายได้ประมาณ 2.5 ล้านหยวนในสี่ วนั !
ริ มฝี ปากของ หวังเสี ยน โค้งขึ้นเป็ นรอยยิม้ แม้วา่ เขาจะให้ส่วนลด
มากมายกับลูกค้าในช่วงสองสามวันที่ผา่ นมา แต่เขาก็ไม่ได้กงั วล
อะไรมากนักเนื่องจากเขานั้นไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ ที่ตอ้ งใช้ในการนํา
วัตถุดิบระดับโลกมาทําอาหารที่ร้าน
ถ้าหากยังเป็ นเช่นนี้ต่อไป เขาสามารถสร้างรายได้มากกว่า 10 ล้าน
หยวนได้ภายในหนึ่งเดือน แต่สิ่งนี้จะต้องขึ้นอยูก่ บั การที่เขาต้องมี
วัตถุดิบระดับโลกอย่างต่อเนื่องด้วย
หวังเสี ยน กําลังคิดและประมวลผล อย่างรวดเร็ ว รอยยิม้ ของเขาก็
ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นมา ปั ญหาเกี่ยวกับการจัดหาวัตถุดิบคงต้องให้ เด็ก
สาวหอยทะเล เป็ นผูจ้ ดั การเนื่องจากความสามารถในการควบคุม
กระแสนํ้าของเธอ มันจะไม่มีปัญหาใด ๆ ต่อการหาแหล่งวัตถุดิบ
ระดับโลกของเธอเลยแม้แต่นอ้ ย
ปี๊ บบ!,ปี๊ บบบ!
ในขณะนั้นเองโทรศัพท์ของ หวังเสี ยน ก็ดงั ขึ้นอย่างกะทันหัน เขา
หยิบมันขึ้นมาดูและเขาก็ยมิ้ ขึ้นมา
“เสี่ ยวหยู”
“พี่ชายฉันกําลังจะไปมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงกับเสี่ ยวมี่และเพื่อนคน
อื่น ๆ ที่เข้ามาเรี ยนที่นี่ดว้ ยกัน พี่ตอ้ งมารับฉันด้วยนะ”
เมื่อรับโทรศัพท์เสี ยงน้องสาวของเขา เสี่ ยวหยูกด็ งั ขึ้นมาทันที
“พรุ่ งนี้ง้ นั เหรอ? เธอจะมาถึงกี่โมงล่ะ” หวังเสี ยนถาม
เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ วโดยไม่รู้ตวั จริ ง ๆ มหาวิทยาลัยภาค
การศึกษาใหม่กาํ ลังจะเปิ ดเทอมแล้ว และเสี่ ยวหยูนอ้ งสาวของเขาก็
กําลังจะเข้ามาเรี ยนมหาลัยเดียวกันกับเขาในอีกไม่กี่วนั นี้แล้ว
“เราจะไปถึงสถานีรถไฟความเร็ วสูงของเมืองเจียงเฉิงพรุ่ งนี้เวลา
ประมาณ 10.00 น. ถึงเวลานั้นพี่จะต้องมารับฉันให้ตรงเวลาด้วยอย่า
ให้ฉนั ต้องรอนานนะ !”
“สบายใจได้เลย! พีช่ ายของเธอนั้นรับประกันว่าจะไปตรงเวลาอย่าง
แน่นอน!”
หวังเสี ยนวางสายโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาในตอนนี้น้ นั เต็มไปด้วย
รอยยิม้
นักศึกษาชั้นปี ที่ 1 ของ มหาวิทยาลัยเจียงเฉิ ง มีเวลารายงานตัวให้
แล้วเสร็ จภายในสามวัน เพื่อให้แน่ใจว่านักศึกษาที่มาจากที่ไกล ๆ
จะมีเวลาพอสําหรับมารายงานตัวให้ทนั
เสี่ ยวหยูและเพื่อน ๆ ของเธอมาถึงล่วงหน้าก่อนวันเริ่ มรายงานตัว
เพื่อลงทะเบียนหนึ่งวัน รวมเสี่ ยวหยูและกลุ่มเพื่อนของพวกเธอแล้ว
น่าจะมีประมาณแปดคนจากที่เธอบอกมา
“เสี่ ยวเสี ยน น้องสาวของนายจะมาถึงพรุ่ งนี้ง้ นั เหรอ” กวน ชูชิง ได้
ยินการสนทนาทางโทรศัพท์ของเขาและถามขึ้นมาด้วยความอยากรู ้
อยากเห็น
“ใช่แล้วล่ะ” หวังเสี ยนพยักหน้า
“ในอีกหนึ่งหรื อสองวันต่อจากนี้ผมคงไม่ได้เข้ามาที่ร้านอาหาร
เพราะคงต้องพาเธอไปเที่ยวเล่นผมคงต้องรบกวนคุณให้ดูแลแทน
ไปก่อนนะ”
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอก พาเสี่ ยวหยูไปเที่ยวให้สนุกเถอะ เพราะยังมี
เวลาอีกสองถึงสามวันกว่าจะเปิ ดเทอมอย่างเป็ นทางการ” กวน ชูชิง
ตอบ
“ขอบคุณมากนะ ชูชิง”
หวังเสี ยน พยักหน้าขอบคุณ กวน ชูชิง และจมลงในความคิดของเขา
เขาคิดว่าจะทําให้นอ้ งสาวของเขาประหลาดใจครั้งใหญ่ในครั้งนี้
เช้าวันรุ่ งขึ้นหลังจากทานอาหารเช้าเสร็ จหวังเสี ยนก็มาถึงสถานี
รถไฟความเร็ วสู งเพื่อรอการมาถึงของน้องสาวเขา
เมื่อถึงเวลา 10.00 น. กลุ่มวัยรุ่ นชายและหญิงเดินออกมาจากสถานี
รถไฟความเร็ วสู ง
มีท้ งั หมดแปดคนเป็ นเด็กสาวสามคนและเด็กหนุ่มห้าคน
เด็กสาวคนหนึ่งสูงประมาณ 1.6 เมตร เธอไม่ได้สูงมากและดูค่อนข้าง
ผอมเล็กน้อย แต่เธอมีใบหน้าที่สวยงามมาก
เธอนั้นไม่ได้ตกแต่งใบหน้าแต่อย่างใด ทําให้ดูเรี ยบร้อยและใสซื่ อ
บริ สุทธิ์ ทําให้รู้สึกว่าเธอนั้นเรี ยบง่ายเป็ นกันเองเหมือนกับ “น้องสาว
ผูน้ ่ารักข้างบ้าน”
 ตอนที่ 79 เด็กหนุ่มผู้ตามชอบน้ องสาว
“เสี่ ยวหยู!”
“พี่!”
ที่ทางออกของสถานีรถไฟความเร็ วสู ง หวังเสี ยน เรี ยกน้องสาวของ
เขาที่กาํ ลังยืนถือกระเป๋ าเป้อยูเ่ มื่อ เสี่ ยวหยู เห็นเขาเธอตื่นเต้นมากจน
วิง่ เข้ามากระโดดกอดเขาทันที
“พี่!”
เสี่ ยวหยู กระโดดกอด หวังเสี ยน พร้อมด้วยใบหน้าที่เบิกบาน เธอ
กอดคอเขาและร้องเรี ยกชื่ออย่างมีความสุ ขเหมือนเด็ก ๆ
“ยัยบ๊อง เธอโตเป็ นสาวแล้วนะทําไมยังทําตัวเป็ นเหมือนเด็กเล็ก ๆ
ไปได้ล่ะหื ม!”
หวังเสี ยนลูบหัวเธอเบา ๆ แล้ววางเธอลง
“ฮิฮิ” เสี่ ยวหยู หัวเราะเบา ๆ อย่างดีใจ ขณะที่เธอปล่อยเขาจากการ
กอด “พี่ นี่คือพวกเพื่อน ๆ ของฉันจากที่โรงเรี ยนเดิม พวกเขาก็มา
เข้าเรี ยนที่มหาลัยเจียงเฉิ งเหมือนกัน”
เสี่ ยวหยู ยิม้ ขณะที่เธอแนะนําคนทั้งเจ็ดที่กาํ ลังเดินมาที่ หวังเสี ยน
“สวัสดีค่ะ พี่หวังเสี ยน!” หญิงสาวหน้าตาน่ารักรี บเข้ามาทักทาย
หวังเสี ยน ทันที
“สวัสดีจ๊ะเสี่ ยวมี่!” หวังเสี ยนพยักหน้ายิม้ ให้กบั หญิงสาว เสี่ ยวมี่เป็ น
เพื่อนที่ดีที่สุดของน้องสาวเขาครอบครัวของเธอค่อนข้างมีหน้ามีตา
และมีเงินทอง ดังนั้นเธอมักจะดูแล เสี่ ยวหยูอย่างดีเสมอ
“สวัสดี ครับ/ค่ะ พี่!” เด็กวัยรุ่ นคนที่เหลือสังเกตเห็นหวังเสี ยนและ
รี บทักทายเขา
“พวกเธออยากจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีละวันนี้ แต่วนั นี้พวกเธอคงต้อง
หาที่พกั ด้านนอกเนื่องจากหอพักและมหาลัยยังไม่เปิ ด” หวังเสี ยน
มองไปที่กลุ่มของเด็กวัยรุ่ น จากนั้นเขาก็หนั ไปหา เสี่ ยวหยู และถาม
ว่า “น้องหิ วรึ เปล่าอยากกินอะไรเป็ นพิเศษไหม”
“พวกเราไม่ค่อยหิวกันหรอกค่ะ เราจะไปหาห้องเช่าใกล้ ๆ มหาลัย
ก่อนและพักสักคืนจากนั้นเราตั้งใจจะไปเที่ยวรอบ ๆ เมืองเจียงเฉิง
ให้ทวั่ ในอีกสองวันหลังจากนั้น แต่เราไม่รู้จะไปไหนกันดี?” เสี่ ยว
หยู กับกลุ่มเพื่อน ๆ ของเธอแสดงท่าทางตื่นเต้นกันออกมา
“ไปหาซื้อของกันก่อนเถอะนะวันนี้เดี๋ยวเราค่อยหาที่เที่ยวกันหลังจาก
ไปรายงานตัวที่มหาลัยในวันพรุ่ งนี้” เด็กสาวที่ถือกระเป๋ าสะพายข้าง
คนหนึ่งพูดขึ้นมา “พวกเราไม่ได้นาํ สิ่ งของต่าง ๆ ตัวติดมาด้วยดังนั้น
เราจําเป็ นต้องซื้อของอย่างเช่นคอมพิวเตอร์ … พี่ชายหวังเสี ยนรู ้
หรื อเปล่าว่าเราจะหาซื้อได้จากที่ไหน? “
“ใช่แล้วครับ วันนี้เราควรไปหาซื้อของก่อน แล้วเอาไปเก็บไว้ที่หอพัก
ในวันพรุ่ งนี้ รุ่ นพีช่ ่วยพาเราไปซื้อของหน่อยนะครับ!” เด็กหนุ่มอีก
คนรี บพูดสนับสนุนทันที
“ตกลง!”
หวังเสี ยนมองไปที่พวกเขาและพยักหน้า เขาเอื้อมมือไปถือกระเป๋ า
ของ เสี่ ยวหยู และพูดว่า “งั้นก็ไปกันเถอะเราจะหาอะไรทานง่าย ๆ
ในร้านอาหารแถวนี้และพี่จะพาพวกเธอไปที่ในตัวเมืองกันเพื่อจะ
ได้หาซื้อของ”
“ครับพี่” พวกเขาที่เหลือพยักหน้าและออกไปข้างนอกพร้อมกัน
“รุ่ นพี่ครับชีวติ ในมหาลัยเป็ นยังไงบ้างสนุกมากไหมครับ” เด็กหนุ่ม
คนหนึ่งเดินไปที่ขา้ ง ๆ หวังเสี ยนและถามขึ้นมา
“ไม่มีอะไรมากพวกเธอค่อนข้างที่จะมีอิสระมากพอ เนื่องจากมหาลัย
ไม่ได้เข้มงวดมากขนาดนั้น” หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ
“รุ่ นพี่คุณช่วยพาเราไปร้านอาหารที่ข้ ึนชื่อของที่นี่ได้ไหมผมจะเลี้ยง
อาหารทุกคนเองครับ”
เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดออกมาเขาแต่งตัวด้วยเสื้ อวัยรุ่ นที่มียหี่ อ้ พร้อม
แว่นตาสี ทองไร้กรอบราคาแพง และถือกระเป๋ าแอร์เมสของผูช้ าย
ขณะที่เขาพูดเขาหันไปมองที่เสี่ ยวหยู “เสี่ ยวหยูคุณอยากกินอะไร?”
“ไม่เป็ นไร เจีย เหวินรุ ย ฉันกินอะไรก็ได้!” เมื่อเธอรู ้สึกได้ถึงความ
สนใจที่มากเกินไปของเด็กหนุ่มเซียวหยู ส่ ายหัวและรู ้สึกอึดอัด
เล็กน้อย
“เถอะน่าเราจะไปกินในสิ่ งที่เธออยากกิน” เจีย เหวินรุ ย ยังคงพูดเอา
ใจ เสี่ ยวหยู อย่างหน้าหนา
“ถามพวกเขาเถอะว่าอยากกินอะไรกัน ฉันไม่มีอะไรที่อยากกินเป็ น
พิเศษ” เสี่ ยวหยู ส่ ายหัวพร้อมกับมองไปที่ หวังเสี ยน
หวังเสี ยน ยิม้ ให้เธอ เขาไม่แปลกใจเท่าไหร่ ถา้ จะมีผชู ้ ายมาชอบ
เสี่ ยวหยู เพราะน้องสาวของเขาก็สวยและน่ารักมากเช่นกัน
“ฉันอยากกินอาหารญี่ปุ่นขอเป็ นอาหารญี่ปุ่นนะ เหวินรุ ย” เด็กผูห้ ญิง
คนหนึ่งเดินไปข้าง ๆ เจีย เหวินรุ ย และตอบกลับขณะที่เธอโน้มตัว
เข้าไปใกล้ ๆ เขา
เจีย เหวินรุ ย ลังเลเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กสาวที่สูงและสมส่ วน เธอเป็ น
เด็กสาวที่แตกต่างจาก เสี่ ยวหยู เธอสู งหุ่นดีมากด้วยความสู ง 1.7
เมตรและรู ปร่ างของเธอก็เซ็กซี่มากเช่นกัน
เธอมีใบหน้าที่สวย คางแหลมจมูกโด่ง รวม ๆ แล้วเธอเป็ นคนที่สวย
มากคนหนึ่ง
แม้วา่ เธอจะดูสวย แต่ใบหน้าของเธอก็ดูราวกับว่ามาจากบล็อคพิมพ์
เดียวกับเน็ตไอดอลหรื อนางแบบบางคนซึ่งหากมองดูดี ๆ แล้วก็คง
พอจะเดาได้วา่ เป็ นใบหน้าที่ผา่ นการศัลยกรรมตกแต่งมา เธอแต่งหน้า
เข้มและสวมใส่ เสื้ อผ้าชาแนลและกระเป๋ าแบรนด์เนม เธอน่าจะเป็ น
เด็กผูห้ ญิงที่มาจากครอบครัวที่ร่ าํ รวย
“พี่วา่ อาหารญี่ปุ่นมันคงไม่เหมาะกับมือเที่ยง และมันใช้เวลาค่อนข้าง
มาก” หวังเสี ยนแนะนําและพูดต่อว่า “เราทานอะไรที่ง่าย ๆ กันก่อน
แล้วพี่จะพาพวกเธอไปกินอาหารทะเลกันในคืนนี้”
เมื่อได้ยนิ หวังเสี ยนพูดเช่นนั้นเด็กสาวก็ขมวดคิว้ เล็กน้อยพร้อมกับทํา
หน้าตาเซ็ง ๆ “การกินอาหารญี่ปุ่นจะเสี ยเวลาได้ยงั ไงกันนอกจากนี้
มันยังอร่ อยมากฉันพนันได้เลยว่าพี่คงไม่เคยกินมาก่อน”
“ช่างมันเถอะ เราไม่ทานอาหารญี่ปุ่นแล้วเราจะทานอะไรที่ง่าย ๆ
กันสําหรับมื้อกลางวันนี้!” เจีย เหวินรุ ย หันไปบอกเด็กสาวคนนั้นว่า
“พรุ่ งนี้เราค่อยมากินอาหารญี่ปุ่นกัน”
“ฮึ! ยังงั้นก็ได้!” เด็กสาวรู ้สึกไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้หกั หน้า เจีย
เหวินรุ่ ย และเธอยังคงพูดคุยอยูข่ า้ ง ๆ เขา
ในขณะที่ เจีย เหวินรุ ย กําลังคุยอยูข่ า้ ง ๆ เด็กสาวคนนั้นแต่สายตา
ของเขามักจะมองไปที่ เสี่ ยวหยู
แต่เสี่ ยวหยูเองก็กาํ ลังคุยอย่างมีความสุ ขกับหวังเสี ยนและเสี่ ยวมี่
พวกเขาพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่ องราวตลก ๆ เกี่ยวกับบทเรี ยนการขับรถ
ของพวกเขาในช่วงปิ ดเทอมฤดูร้อน
“นัง่ แท็กซี่ไปในเมืองกันเถอะและพวกเธอสามารถหาที่พกั หลังจาก
กินอาหารกลางวันและซื้ อของได้ที่นนั่ ”
กลุ่มของพวกเขาพยักหน้าให้กบั คําแนะนําของ หวังเสี ยน
ทั้งหมดแบ่งกลุ่มออกเป็ นสามคนต่อรถแท็กซี่ หนึ่งคัน หวังเสี ยน,
เสี่ ยวหยู และเสี่ ยวมี่ นัง่ รถแท็กซี่คนั เดียวกัน
“เสี่ ยวหยู หนุ่มหล่อคนนั้นน่าจะชอบเธอนะ!” เมื่อพวกเขาอยูใ่ นรถ
แท็กซี่ หวังเสี ยน ก็พดู คุยกับ เสี่ ยวหยู อย่างหยอกล้อ
“ฮึ” เสี่ ยวหยู เชิดหน้าของเธอขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ และก็ส่ายหัว
ในเวลาเดียวกัน “แต่ฉนั ไม่ได้ชอบ เจีย เหวินรุ ย เขาเป็ นคนผิวหนา
หน้าด้าน ฉันชอบคนประเภทเดียวกันกับพี่ชายของฉัน แต่วา่ พี่ชาย
เหมือนกับว่าฉันไม่ได้เจอพีม่ านานเลยนะรู ้สึกพี่หล่อและดูดีข้ ึนมาก
กว่าเดิมเยอะเลยใช่ไหม เสี่ ยวมี่”
“ใช่เลย! พี่หวังเสี ยนดูมีเสน่ห์และหล่อขึ้นมาก ๆ เลย!” เสี่ ยวมี่ มอง
ไปที่หวังเสี ยนและพูดขึ้นมาพร้อมกับที่ใบหน้าของเธอขึ้นสี แดงระ
เรื่ อ
“ฮึ! มันแน่นอนอยูแ่ ล้ว พี่ชายของฉันเป็ นคนที่หล่อที่สุดและใจดี
ที่สุดในโลกเลยล่ะ” เสี่ ยวหยู ยิม้ และพูดต่อ “ถ้าฉันจะมีแฟนฉันต้อง
หาคนที่เป็ นเหมือนกับพี่ชายของฉัน”
หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ เขาหันไปหา เสี่ ยวหยู และเตือนเธอขึ้นมา
ว่า “พี่บอกแล้วว่า … เธอนั้นได้รับอนุญาตให้ออกเดทได้ในตอนที่
เธอเรี ยนอยูใ่ นระดับมหาวิทยาลัย แต่ผชู ้ ายคนนั้นต้องดีพอและพี่
ต้องรู ้จกั ไม่อย่างงั้น … เธอก็รู้จกั นิสยั พี่ชายของเธอดี … “
“ใช่พี่ แต่ฉนั ไม่ได้เตรี ยมตัวไปเดทต่อให้เรี ยนมหาลัย เว้นแต่วา่ ฉัน
จะเจอคนแบบเดียวกับพี่ ฮิฮิ” เสี่ ยวหยู หัวเราะและพูดอย่างเอาใจเขา
สิ่ งที่มีความสุ ขที่สุดสําหรับเธอคือการได้เข้าเรี ยนกับพี่ชายของเธอ
การมีแฟนนั้นไม่ได้สาํ คัญกับเธอแม้แต่นอ้ ย แค่ฉนั มีพี่ชายของฉันก็
เพียงพอแล้ว?
หวังเสี ยน พยักหน้าอย่างพึงพอใจ
รถแล่นไปถึงใจกลางเมือง กลุ่มคนทั้งเก้าคนมาถึงที่อาคารหลังหนึ่ง
และรับประทานอาหารกลางวันร่ วมกัน หลังจากที่ เจี่ย เหวินรุ ย ผูใ้ จ
กว้างรี บควักจ่ายเงินเลี้ยงทุกคนแล้วกลุ่มวัยรุ่ นทั้งหมดก็เริ่ มจับจ่าย
ซื้อของกันอย่างตื่นเต้น
โดยมากเด็กหนุ่มเด็กสาวที่เดินทางมาเรี ยนมหาลัยในปี แรก พ่อแม่
ของพวกเขาจะต้องเตรี ยมเงินมาให้เพื่อซื้อเสื้ อผ้าและสิ่ งของต่าง ๆ
ที่จาํ เป็ นต้องใช้
หวังเสี ยน สังเกตเห็นเด็ก ๆ เหล่านี้น้ นั ค่อนข้างมีเงินกันทุกคน
“ไปซื้อของกันเถอะฉันอยากซื้อคอมพิวเตอร์กบั เสื้ อผ้าใหม่ ๆ”
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันทุกคนต่างก็ตื่นเต้นกันมาก
“ไปซื้อเสื้ อผ้ากันก่อนเถอะมันเบาแล้วค่อยไปซื้อของอย่างอื่นกัน”
หวังเสี ยนแนะนําพวกเขา
“ครับรุ่ นพี่” เจี่ย เหวินรุ ย พยักหน้าและถามต่อด้วยรอยยิม้ “รุ่ นพี่เรา
จะซื้ อเสื้ อผ้ามียหี่ อ้ ได้ที่ไหนครับ”
“ฉันก็อยากได้กระเป๋ าใหม่เหมือนกันฉันใช้ใบนี้มาครึ่ งปี แล้วมันถึง
เวลาที่จะเปลี่ยนแล้ว” เด็กสาวที่ดูเหมือนออกมาจากพิมพ์เดียวกันกับ
คนดังออนไลน์บางคนกล่าวด้วยความภาคภูมิใจและรู ้สึกเหนือกว่า
หลังจากพูดคุยกันระหว่างรับประทานอาหารกลางวัน หวังเสี ยน
พบว่าหญิงสาวคนนี้ชื่อว่า เจียง ฉวง
“เหวินรุ ย, เจียง ฉวง, พวกคุณทั้งสองเป็ นคนรวยระดับเศรษฐี เราไม่
สามารถซื้อของที่มีราคาแพงเหมือนพวกนายได้ แต่เราสามารถไป
ร่ วมดูและสนุกด้วยได้” เด็กผูช้ ายคนอื่น ๆ ที่เหลือพูดด้วยความอิจฉา
“เฮ้ ไม่เป็ นไร รอดูวา่ ตอนบ่ายเรามีเวลาว่างไหมฉันว่าจะซื้ อรถซักคัน
ฉันเอาเงินมาด้วย 200,000 หยวนจากพ่อแม่ เอาไว้สาํ หรับไปซื้อรถ
นําใช้ไปที่มหาลัย” เจี่ย เหวินรุ ย ยิม้ ขณะที่เขาพูด แต่ดวงตาของเขา
เต็มไปด้วยความเย่อหยิง่
“ว้าว!สุ ดยอดนายนี่รวยมากจริ ง ๆ” เด็กหนุ่มอีกคนอุทานออกมาด้วย
ความประหลาดใจ และอิจฉา
“โอเค แล้วพี่จะพาพวกนายไปที่นนั่ แต่ตอนนี้ไปซื้อของกันก่อน
เถอะ!”
หวังเสี ยนมองไปที่พวกเด็กวัยรุ่ นกลุ่มนี้พร้อมกับรอยยิม้ จาง ๆ บน
ใบหน้าของเขา
 ตอนที่ 80 ช้ อปปิ้ งสุ ดหรู [1]
“ห้างสรรพสิ นค้า ซูหนาน เป็ นห้างสรรพสิ นค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมือง
เจียงเฉิงและมีสินค้าหลากหลายแบรนด์ดงั ระดับโลก เรามาที่หา้ งนี้
รับรองทุกคนได้ครบทุกความต้องการอย่างแน่นอน”
หวังเสี ยนพาพวกเขาเข้าไปในห้างสรรพสิ นค้า ซูหนาน เขาเคยเข้า
ไปซื้อของในห้างนี้ครั้งหนึ่งและใช้เงินไปกว่า 50,000 หยวนกับ
โทรศัพท์พร้อมด้วยเสื้ อผ้าเพียงแค่สามชุด
“เอาล่ะเข้าไปข้างในกันเถอะ”
เจี่ย เหวินรุ ย ยิม้ และรี บเดินเข้าไป
“สิ นค้าในส่ วนของพวกผูช้ ายอยูท่ ี่ช้ นั สองและส่ วนของเด็กผูห้ ญิงอยู่
ที่ช้ นั สาม พวกเราไปที่ช้ นั สองกันก่อนเถอะฉันอยากได้เสื้ อผ้าสัก
สองชุด” ริ มฝี ปากของ เจี่ย เหวินรุ ย โค้งขึ้นเป็ นรอยยิม้ ในขณะที่เขา
พูดกับกลุ่มเพื่อน ๆ ที่อยูข่ า้ งหลังเขา
“ตกลงเพื่อน พวกเราไปดูดว้ ยกัน” คนอื่น ๆ ยิม้ และเดินตาม เจี่ย
เหวินรุ ยไป
เห็นได้ชดั ว่าเจี๋ยเหวินรุ่ ยรํ่ารวยและดูแลพวกเขาค่อนข้างดี ดังนั้นใน
กลุ่มเด็กผูช้ ายกลุ่มนี้จึงมีเขาเป็ นเหมือนกับผูน้ าํ ของกลุ่ม
“ไปกันเถอะ” เจียเหวินรุ่ ยโบกมือและเดินไปที่ดา้ นหน้าของกลุ่ม
เสี่ ยวหยู จับแขนของ หวังเสี ยน และเดินตามไปด้านหลังในขณะที่
มองไปรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น
เมื่อกลุ่มของพวกเขามาถึงชั้นสอง เจี่ย เหวินรุ ย ก็มุ่งหน้าตรงไปที่
ช๊อปของร้าน อาร์มานี่ สเปเชียลสโตร์ และเดินเข้าไปอย่างมัน่ ใจ
กลุ่มเพื่อนของเขาก็ตามเข้ามาด้วยกัน แต่เมื่อเพื่อน ๆ ของเขาเห็น
ป้ายราคาบนเสื้ อผ้า พวกเขาก็อดไม่ได้ ที่จะมองหน้ากันและส่ ายหัว
“มันแพงมากจริ ง ๆ ! เพียงแค่เสื้ อเชิ้ตทําไมราคาของมันถึงปาเข้าไป
700-800 หยวน แถมยังมีบางตัวที่ราคาหลักพันขึ้นไปอีกด้วย” เสี่ ยว
หยู พูดกับหวังเสี ยน
“ใช่มนั เป็ นแบรนด์ดงั ระดับโลกและเป็ นเรื่ องธรรมดาที่ราคาของมัน
จะแพงเป็ นอย่ามาก!” หวังเสี ยน พยักหน้าและอธิบายกับน้องสาว
ของเขา
“ใช่มนั แพงมากจริ ง ๆ แม้แต่ฉนั ก็ไม่สามารถซื้ อเสื้ อผ้าราคาสู งแบบ
นี้ใส่ ได้” เสี่ ยวมี่แลบลิ้นออกมาและพูดอย่างติดตลก
“มันแพงงั้นรึ ?” ในขณะนั้นเสี ยงของ เจียงฉวง ก็ดงั ขึ้นมาจากทาง
ด้านข้าง เธอมอง เสี่ ยวหยู อย่างไม่สนใจและแสดงความคิดเห็นออก
มาว่า “เสื้ อเชิ้ตราคา 700-800 เป็ นราคาธรรมดาของยีห่ อ้ อาร์มานี่
แบรนด์ระดับนี้แพร่ หลายเป็ นที่นิยมไปทัว่ โลก การสวมใส่ เสื้ อผ้า
ยีห่ อ้ และราคาที่ต่างกันนั้น สามารถแยกระดับของคนออกได้โดยง่าย
มันเป็ นการบ่งบอกถึงฐานะของพวกเขาได้ พวกเธอคงไม่เข้าใจ ถึง
ฉันจะอธิบายให้พวกเธอฟังมากขนาดไหนก็ตาม”
เจียง ฉวง มีท่าทางหยิง่ ผยองเล็กน้อย เธอชําเลืองมองไปที่ เสี่ ยวหยู
และ เสี่ ยวมี่ คําพูดของเธอบ่งบอกความหมายอย่างชัดเจน
โดยเฉพาะอย่างยิง่ สําหรับ หวังเสี่ ยวหยู เสื้ อผ้าทั้งชุดของเธอรวมกัน
ไม่เกิน 200 หยวน แต่เธอก็ยงั สามารถดึงดูดความสนใจของ เจี่ย เหวิน
รุ ย ได้ สิ่ งนี้ทาํ ให้ตวั เธอนั้นอิจฉา หวังเสี่ ยวหยู จริ ง ๆ
เมื่อ เสี่ ยวหยู ได้ยนิ ความคิดเห็นของ เจียงฉวง เธอก็หน้ามุ่ยลงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้พดู อะไรออกมา เธอรู ้ดีวา่ เธอไม่สามารถแข่งขัน
กับคนอื่นได้ในเรื่ องของจํานวนเงินและเธอไม่ตอ้ งการเปรี ยบเทียบ
ในเรื่ องแบบนั้น
หวังเสี ยน มองไปที่ เจียงฉวง และไม่ได้พดู อะไรออกมาเช่นกัน
“เสี่ ยวหยู คุณคิดยังไงกับเสื้ อผ้าชุดนี้ของผม”
ในขณะนั้น เจี่ย เหวินรุ่ ย เพิง่ เปลี่ยนเป็ นชุดใหม่ เขาเดินไปที่ขา้ งหน้า
ของ เสี่ ยวหยู และถามเธอ
“มันดูดีมากเลยล่ะ” เสี่ ยวหยู ตอบอย่างมีมารยาทพร้อมกับพยักหน้า
ให้
“เหวินรุ ย ฉันรู ้สึกว่าเสื้ อเชิ้ตสี น้ าํ เงินน่าจะดูดีและเหมาะกับนาย
มากกว่านะ ถึงแม้วา่ สี ขาวมันจะเข้ากันได้ดีกบั สี ดาํ แต่สีน้ าํ เงินก็ดูจะ
เหมาะกว่า”
เจียงฉวง เดินไปหา เจี่ย เหวินรุ ย และรี บยืนเบียดอยูด่ า้ นข้างเขาทันที
หลังจากที่แสดงความคิดเห็นและแนะนําเขา
“ไม่เป็ นไรฉันจะซื้อชุดนี้” เจี่ย เหวินรุ ย ยิม้ และส่ ายหัวให้ เจียงฉวง
หลังจากนั้นเขาก็หนั ไปหาหวังเสี ยนและกล่าวว่า “รุ่ นพี่ให้ผมเลือก
ชุดให้กบั พี่สกั ชุดถือว่าเป็ นของขวัญแทนคําขอบคุณนะครับ”
เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ คําพูดอย่างกะทันหันจาก เจี่ย เหวินรุ่ ย เขารี บ
ส่ ายหัวและตอบว่า “ขอบคุณแต่ไม่จาํ เป็ นหรอก”
“ไม่เป็ นไรครับ ไม่เป็ นไรผมอยากซื้ อให้พี่จริ ง ๆ” เจี่ย เหวินรุ ย ยิม้
และมองไปที่ เสี่ ยวหยู “พี่เป็ นพี่ชายของเสี่ ยวหยูและผมควรจะต้อง
จัดหาของขวัญแรกพบให้กบั พี่เอาไว้บา้ ง! ยิง่ ไปกว่านั้นชุดเสื้ อผ้า
ราคาเพียงไม่กี่พนั หยวนและนัน่ ก็ไม่ใช่ราคาที่มากมายอะไรสําหรับ
ผม ผมหวังว่าจะสามารถสนิทและสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกบั พี่ได้
ฮิฮิ”
ขณะที่ เจีย เหวินรุ่ ย พูดเขามีรอยยิม้ ที่มนั่ ใจ เขารู ้สภาพครอบครัวของ
หวังเสี่ ยวหยู และ หวังเสี ยน ดังนั้นเขาจึงมัน่ ใจเป็ นอย่างมากมาก
เขาเชื่อว่าตัวเขาโดดเด่นรํ่ารวยมากจนถึงจุดที่ เสี่ ยวหยู และแม้แต่
พี่ชายของเธอก็ไม่อาจปฏิเสธเขาได้
ดังนั้น เจี่ย เหวินรุ ย จึงไม่ได้ซ่อนความคิดของเขาที่จะจีบ เสี่ ยวหยู
และพูดออกไปโดยตรง แต่เมื่อเสี่ ยวหยู ได้ยนิ คําพูดของเขา เธอก็
ขมวดคิ้วเข้าหากันในทันที
หวังเสี ยนก็เลิกคิว้ ขึ้น เขาสังเกตเห็นการตอบสนองของ เสี่ ยวหยู
น้องสาวของเขา เขาจึงพูดออกไปตรง ๆ ว่า “ไม่เป็ นไร นายไม่ใช่คน
ที่นอ้ งสาวของฉันชอบดังนั้นนายไม่จาํ เป็ นต้องทําแบบนี้”
เขารู ้วา่ เสี่ ยวหยู ไม่ชอบ เจี่ย เหวินรุ ย แต่เธอขี้อายเกินกว่าที่จะปฏิเสธ
เขา ดังนั้น หวังเสี ยน ในฐานะพี่ชาย เขาจึงพูดแทนเธอและปฏิเสธ
เขาโดยตรง
ใบหน้าของ เจี่ย เหวินรุ ย แข็งค้างขึ้นเมื่อได้ยนิ คําพูดของ หวังเสี ยน
และพูดไม่ออก
เขาปฏิเสธฉัน! ยิง่ ไปกว่านั้นเป็ นการปฏิเสธโดยตรงอย่างไม่มีเยือ่ ใย
สิ่ งนี้ทาํ ให้เขารู ้สึกอับอายมาก
คนรอบข้างเองก็ตกใจกันขึ้นมาเช่นกัน พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน
เลยว่า หวังเสี ยน จะปฏิเสธ เจี่ย เหวินรุ ย ออกมาโดยตรงโดยไม่ไว้หน้า
กันแม้แต่นอ้ ย
เมื่อ เจียงฉวง ได้ยนิ คําตอบของ หวังเสี ยน ความสุ ขก็เปล่งประกาย
ออกมาจากในดวงตาของเธอ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นความ
เสี ยใจและอับอายบนใบหน้าของ เจี่ย เหวินรุ ย เธอก็รีบเดินตรงไปที่
ด้านหน้าเขาและพูดออกมาว่า
“เหวินรุ่ ย นายนั้นโดดเด่นและดูหล่อมากจริ ง ๆ เสี่ ยวหยู เธอเป็ นคน
ที่ไม่เหมาะสมคู่ควรกับนาย สถานะของตระกูลของนายก็ดีมาก ยังคง
มีสาว ๆ อีกหลายคนที่ยงั คงชื่นชอบในตัวนายอยู”่
“รุ่ นพี่ คุณก็ไม่ควรจะพูดโดยตรงและไม่ไว้หน้ากันถึงเพียงนี้ อย่าง
น้อยก็ควรถนอมนํ้าใจและให้ เกียรติกนั บ้าง” ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่
อยูข่ า้ ง ๆ กล่าวกับหวังเสี ยนหลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่า เจี๋ย เหวินรุ ย
แสดงความไม่พอใจบนใบหน้าของเขา
“ฉันแค่พดู ความจริ ง” หวังเสี ยน พูดตอบออกไปโดยไม่สนใจอะไร
“เฮอะ! เอาล่ะฉันคงจะทําให้รุ่นพี่คิดมากเกินไปในเรื่ องนี้” เจี่ย เหวิน
รุ ย ดูยงั อับอายกับคําพูดของหวังเสี ยน เขาจ้องมองไปที่ หวังเสี ยน
และหัวเราะเยาะพร้อมกับพูดออกมา “เนื่องจากรุ่ นพี่ไม่สามารถมอง
ออกถึงความจริ งใจของผมได้ ถ้าอย่างนั้นก็จงลืมมันไปซะเถอะ”
หวังเสี ยนยิม้ และไม่พดู อะไรอีก ในสายตาของเขาเด็กวัยรุ่ นเหล่านี้
ตรงหน้าของเขา มีความคิดที่น่าตลกมาก และยังมีความเป็ นเด็กมาก
เกินไป
หยิง่ , อวดดี, วัตถุนิยม, ไม่รู้จกั คิด
“เหวินรุ่ ยทําไม ยังต้องไปรบกวนคนที่ไม่รู้ค่าและไม่เคยสัมผัสกับ
ของแบรนด์เนมด้วยล่ะ ถ้านายยังอยากได้เสื้ อผ้าอยูฉ่ นั จะช่วยเลือก
เอง” เจียงฉวง มองไปที่เขาและพยายามปลอบใจเขา
“ไม่มีอะไร ทุกอย่างปกติดี” เจี่ย เหวินรุ ย ส่ ายหัวของเขาขณะมองไป
ที่ เจียงฉวง “ไปหาซื้อเสื้ อผ้ากันต่อเถอะผมจะซื้ อชุดให้เธอด้วย”
“จริ งเหรอนายใจดีที่สุดเลย เหวินรุ่ ย!” เจียงฉวง ตกตะลึงและพูด
ออกมาด้วยความดีใจ
“อืม! ไปกันเถอะ” เจี่ย เหวินรุ่ ยเหลือบมองไปที่หวังเสี ยนและเสี่ ยว
หยู ด้วยสี หน้าที่กลับมาภาคภูมิใจและเย่อหยิง่ เช่นเดิม ก่อนที่จะเดิน
ไปที่ช้ นั สาม เจียงฉวง เต็มไปด้วยรอยยิม้ ขณะที่เธอรี บเดินตามหลัง
เขาไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนเด็กผูช้ ายวัยรุ่ นทั้งหมด
หวังเสี ยน เห็นว่ากลุ่มนั้นออกไปก่อนที่จะมองไปที่ เสี่ ยวหยู และ
เสี่ ยวมี่ ที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ เขา เขาหันไปยิม้ และถามขึ้นมาว่า “พวกเธอยัง
อยากไปกับพวกเขาอยูไ่ หม”
เสี่ ยวมี่มีท่าทางที่เศร้าซึมออกมาเล็กน้อยและมองไปที่เสี่ ยวหยูพร้อม
กับพูดขึ้นมาว่า “เราไม่ได้อยูใ่ นระดับเดียวกับพวกเขาทําไมเราต้อง
ไปกับพวกเขา เราไปหาซื้ อของพวกเรากันเองเถอะค่ะ”
“ใช่แล้วล่ะ” เสี่ ยวหยู พยักหน้า แต่เธอลังเลก่อนจะพูดเสริ มออกมา
ว่า “เราไม่เหมือนกันกับพวกเขาจริ ง ๆ อย่าตามพวกเขาไปเลย และ
ตอนนี้เราไม่ได้อยูร่ ่ วมชั้นเรี ยนเดียวกันกับพวกเขาเหมือนตอนเรี ยน
ในมัธยมปลายอีกต่อไปแล้ว”
“เอาล่ะถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย พวกเราไปซื้อของกันเถอะพี่บอกว่าจะให้
ของขวัญชิ้นใหญ่ก่อนเปิ ดเทอมกับเธอไม่ใช่เหรอ” หวังเสี ยนมอง
ไปที่พวกเธอทั้งสองคนและยิม้ ออกมา
“หื ม!! พีช่ ายทําไมเราไม่ไปที่อื่นกันล่ะพาเราไปเที่ยวในสถานที่ ที่
น่าสนใจดีกว่าค่ะ!” เสี่ ยวหยู เงยหน้าขึ้นมองพีช่ ายเธอ เธอรู ้วา่ ของ
ในบริ เวณร้านชื่อดังของในห้างนี้น้ นั แพงมาก
“ไว้พรุ่ งนี้ค่อยไปเที่ยวกัน แต่วนั นี้เราไปช๊อปปิ้ งให้สนุกกันเถอะ”
หวังเสี ยน ยิม้ อย่างเจ้าเล่ห์ในขณะที่เขาพูดกับ เสี่ ยวหยู ต่อไปอีกว่า
“มันไม่มีอะไรหรอกน่า ตามพี่มากันเถอะ”
“พี่ชายแล้วพวกเรามาทําอะไรกันที่ช้ นั บน?” เสี่ ยวหยู ถามด้วยความ
สงสัย
“ก็ตอ้ งไปช๊อปปิ้ งนะสิ !” หวังเสี ยนยิม้ และดึงมือพวกเธอไปที่ลิฟต์
“เอ๊ะ!!ไม่เป็ นไรพีช่ ายเสื้ อผ้าที่นี่มนั แพงมากเกินไป” เสี่ ยวหยู ส่ าย
หัวของเธอทันที
“อย่าเถียงพี่และไม่ตอ้ งพูดอะไรแค่ตามมาเงียบ ๆ ก็พอ!” หวังเสี ยน
หันหน้ากลับมา และแกล้งทําเสี ยงดุกบั เธอ
“โอ้!!” เมื่อเห็นพี่ชายของเธอทําแบบนี้เสี่ ยวหยูกท็ าํ หน้ามุ่ยและรี บ
ทําตามโดยว่าง่าย
ที่ช้ นั สามเป็ นสิ นค้าที่มีไว้สาํ หรับผูห้ ญิงทั้งหมด สิ นค้าแบรนด์ดงั
จากทัว่ โลกมารวมตัวกันอยูท่ ี่ช้ นั นี้
เมื่อพวกเขามาถึงชั้นสาม หวังเสี ยน มองตรงไปที่ช็อปร้านค้าของ
ปราด้า!
มีภาพยนตร์ชื่อดังเรื่ องหนึ่งชื่อ นางมารสวมปราด้า (The Queen
Who Wears Prada)
ปราด้า เป็ นสิ นค้าระดับแบรนด์หรู ในกลุ่มของแบรนด์หรู ดว้ ยกัน
มันเป็ นสิ นค้าระดับสู งสุ ดของหมวดสิ นค้าในชนิดเดียวกัน
ถ้าหากอยากได้ของหรู หราที่แท้จริ งก็ตอ้ งร้านนี้แหละ!
 ตอนที่ 81 ช้ อปปิ้ งสุ ดหรู [2]
“มาเถอะทั้งสองคนมาอยูข่ า้ ง ๆ พี่” หวังเสี ยน ดึงแขนของ เสี่ ยวหยู
และเสี่ ยวมี่ ขณะเดียวกันเขาก็พดู กึ่งบังคับพวกเธอให้ตามเขามา
“พี่คะ! ช่างมันเถอะฉันรู ้วา่ พี่หาเงินได้เยอะ แต่! … แต่ของที่นี่มนั
แพงเกินไป”
เสี่ ยวหยู มองไปที่ของแบรนด์เนมหรู หราเหล่านั้นรอบ ๆ ตัวเธอ
และเธอขมวดคิว้ กับราคาของสิ นค้า เธอรู ้จากพี่ชายของเธอมาว่าเขา
ตอนนี้น้ นั หาเงินได้มากพอควร แต่เธอก็เข้าใจด้วยว่าพีช่ ายของเธอ
นั้นต้องทํางานหนักมากแค่ไหน
เธอนั้นเป็ นคนที่ประหยัดมาตั้งแต่ยงั เด็ก ดังนั้นเธอจึงไม่ตอ้ งการ
เสื้ อผ้าแบรนด์เนมที่หรู หราเหล่านี้ยกเว้นเสื้ อผ้าที่ใช้งานได้และสวย
เข้าตาเธอเท่านั้น และที่สาํ คัญราคาเหมาะสมไม่แพงเกินกว่าความ
ต้องการของเธอ
ยิง่ ไปกว่านั้นเสื้ อผ้าที่นี่กแ็ พงมากจนเกินไป พี่ชายของเธอจะมีเงิน
มากเท่าไหร่ กนั ?
“แค่ตามพี่มาก็พอ” ในหัวใจของ หวังเสี ยนตอนนี้น้ นั รู ้สึกเจ็บปวด
ขึ้นมาในทันทีที่เห็นใบหน้าที่กงั วลของเสี่ ยวหยู และตอนนี้เขาก็นึก
สงสารน้องสาวของเขาเป็ นอย่างมากเขาจึงใช้มือลูบผมของเธอเบา ๆ
อย่างอ่อนโยน
เด็กผูห้ ญิงในวัยเดียวกันมักขอเงินจากพ่อแม่ เพื่อซื้อเสื้ อผ้าและเครื่ อง
สําอางดี ๆ ราคาแพง แต่นอ้ งสาวของเขาไม่เต็มใจที่จะจ่ายเงินไปกับ
สิ นค้าราคาแพงเหล่านั้น เพียงเพื่อที่จะได้ประหยัดและเก็บเงินเป็ น
ค่าใช้จ่ายในบ้าน ทําให้บางครั้งเธอดูเคร่ งเครี ยดเกินวัยที่สมควรจะ
สดใสของเธอ
“เสี่ ยวหยู หยุดขี้บ่นและตามพี่มาดี ๆ ซะ วันนี้พี่จะทําให้เธอได้รู้วา่
พี่ชายของเธอมีเงินมากขนาดไหนและพี่สามารถใช้จ่ายได้เท่าไหร่ พี่
ไม่ได้ใช้จ่ายฟุ่ มเฟื อยอย่างที่นอ้ งคิดตอนนี้หรอกนะ” หวังเสี ยนจ้อง
มองไปที่เสี่ ยวหยู และพูดอย่างเคร่ งขรึ มจริ งจัง
“อืม!! … ก็ได้ค่ะ” เมื่อได้เห็นใบหน้าที่จริ งจังของพี่ชายของเธอ
เสี่ ยวหยู ก็รู้สึกมัน่ ใจและเชื่อใจในขณะที่เธอจับมือของเขาไว้
“ที่นี่ดีกว่า ตามพี่มา!”
หวังเสี ยนเดินตรงเข้าไปในร้านปราด้าพร้อมด้วยรอยยิม้
“ยินดีตอ้ นรับค่ะ!”
พนักงานต้อนรับที่หน้าประตูรีบทักทายพวกเขาทันที
หวังเสี ยนพาพวกเธอทั้งสองคนดูไปรอบ ๆ ในขณะที่เขาดูเสื้ อผ้า
เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและบอกพนักงานขายว่า
“หาเสื้ อผ้ามาให้พวกเธอแต่ละคนอย่างดีที่สุด ผมต้องการเสื้ อผ้าสวย ๆ
ที่เหมาะกับวัยของพวกเธอ”
พนักงานขายตกตะลึงเล็กน้อยขณะที่เธอมองไปที่เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่
เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ ว “ได้ค่ะ คุณผูห้ ญิงโปรดตามมาทางนี้ค่ะ
ตอนนี้เป็ นช่วงฤดูร้อนและสาว ๆ จะดูดีที่สุดในชุดกระโปรงนี่คือ
ชุดกระโปรง ปราด้า ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในปี นี้ท้ งั สองท่านดู
เหมือนนักศึกษาชุดนี้เหมาะกับพวกคุณที่เป็ นวัยรุ่ นวัยสดใสมาก
ที่สุดเลยค่ะ”
พนักงานขายแนะนําเสื้ อผ้าให้เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่อย่างกระตือรื อร้น
ทันที
เสี่ ยวหยู ตะลึง เธอเห็นชุดที่พนักงานขายถืออยู่ พวกมันสวยมาก แต่
สายตาของเธอกลับมองและพุง่ ตรงไปที่ป้ายราคา
33,299 หยวน
นัน่ คือราคาของกระโปรง
“พี่!! นี่…ที่นี่ … เราไปที่อื่นดีกว่าไหม …”
เสี่ ยวหยู รู ้สึกกังวลเมื่อเห็นราคาที่สูงมาก เธอจะซื้อเสื้ อผ้าราคาแพง
มากขนาดนี้ได้อย่างไร?
หวังเสี ยนลูบหัวของเธอและหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋ า
เสื้ อ “วันนี้ถา้ เธอสามารถช่วยพี่ใช้จ่ายและปิ ดบัตรใบนี้ได้กถ็ ือได้วา่
เธอมีความสามารถมากพอแล้วล่ะ เพราะพี่เองก็ไม่อยากพกบัตร
หลาย ๆ ใบเหมือนกัน!”
เป็ นบัตรเพชรจากธนาคารการเกษตรแห่งประเทศจีนที่มีเงินมากกว่า
5 ล้านอยูใ่ นบัตรใบนี้ซ่ ึงเหลือจาการซื้อร้านอาหาร
หวังเสี ยน ไม่ได้ขาดแคลนเงินในตอนนี้ ในตอนที่เขารักษา ว่าวน้อย
ในตอนนั้น บัตรธนาคารที่ ผูอ้ าวุโส ฉิน มอบให้เขามามี 20 ล้าน
หยวนในบัตรใบนั้น
และยังมีรายได้จากที่ร้านอาหารชั้นหนึ่งของเขา เขาจึงไม่มีปัญหาใน
การใช้จ่ายเงินของเขาเลยแม้แต่นอ้ ยในขณะนี้
ในขณะที่หวังเสี ยนพูดเขาก็ยนื่ บัตรให้พนักงานต้อนรับสาว “เอา
เสื้ อผ้าทุกตัวมาให้พวกเธอเลือก!”
พนักงานขายรู ้สึกมึนงงกับบัตรเพชรที่หวังเสี ยนมอบให้เธอ ในฐานะ
พนักงานขายที่มีประสบการณ์เธอจึงรู ้จกั บัตรระดับนี้ดี
ไม่ตอ้ งพูดถึงเลยว่าเงินที่เก็บไว้ขา้ งในนั้นเพียงพออย่างแน่นอน
แม้วา่ จะเป็ นการใช้เงินเบิกเกินบัญชีกต็ าม
“ค่ะท่านดิฉนั จะเลือกเสื้ อผ้าให้กบั คุณผูห้ ญิงทั้งสองท่านอย่างดีเลย
ค่ะ” พนักงานขายกล่าวอย่างนอบน้อมและตื่นเต้น
“พี่รวยจริ ง ๆ ยังงั้นเหรอ” เสี่ ยวหยู ค่อนข้างมึนงง เธอถามขึ้นมาเมื่อ
เห็นพนักงานต้อนรับยิม้ เคารพนอบน้อมเขาเมื่อได้รับบัตรธนาคาร
“มาที่นี่กนั สิ สาว ๆ มาลองชุดดูกนั เถอะว่ากระโปรงแบบไหนดูดี
และเหมาะกับพวกคุณที่สุด” พนักงานขายพูดกับพวกเธอทั้งสองคน
หวังเสี ยน ยิม้ ให้กบั เสี่ ยวหยู โดยไม่ตอบคําถามของเธอและเขาก็
โบกมือให้เธอไปกับพนักงานขาย
“พี่หวังเสี ยน พี่ซ้ือเสื้ อผ้าให้เสี่ ยวหยูเถอะค่ะ ฉันรับมันไม่ได้หรอก
ค่ะ” เสี่ ยวมี่ส่ายหัว
เธอรู ้วา่ เสี่ ยวหยู มีเพียงพี่ชายของเธอที่ตอ้ งพึ่งพาและชีวติ ของพวก
เขาก็ยากลําบากมาก
“ไม่เป็ นอะไรเลยเสี่ ยวมี่ เอาเลย นี่ถือว่าเป็ นการขอบคุณจากพี่ที่เธอ
ช่วยดูแล เสี่ ยวหยู มานานขนาดนี้” หวังเสี ยน ยิม้ ให้เธอแล้วพูด
“ของราคาเพียงแค่น้ ีเองไปเถอะ”
“นี่!! …” เสี่ ยวมี่ลงั เล
“เสี่ ยวหยูลากเพื่อนซี้ ของเธอไปด้วย” เมื่อเห็นอาการของ เสี่ ยวมี่
หวังเสี ยน ก็สงั่ น้องสาวของเขาทันที
เสี่ ยวมี่เป็ นเด็กสาวที่ดีและไร้เดียงสาและน้องสาวของเขากับเสี่ ยวมี่
ทั้งสองคนก็รักกันและเข้ากันได้ดี
เสี่ ยวหยู อยูใ่ นบ้านของ เสี่ ยวมี่ ตลอดช่วงวันหยุดฤดูร้อนที่ผา่ นมา
เขาจะปฏิบตั ิต่อทุกคนที่ดีกบั เสี่ ยวหยู น้องสาวของเขาเป็ นอย่างดี
พนักงานขายสาวคนนั้นรี บเรี ยกพนักงานขายอีกสองคนมาช่วยกัน
เลือกจัดชุดทยอยส่ งเข้ามาก่อนที่พวกเขาจะเริ่ มปล่อยให้เสี่ ยวหยูและ
เสี่ ยวมี่ลองเสื้ อผ้า
หลังจากที่เปลี่ยนเป็ นชุดกระโปรงที่ดูมีระดับแล้ว เสี่ ยวหยู ตอนนี้
นั้นดูสวยและงดงามขึ้นเป็ นอย่างมาก
หวังเสี ยนรู ้สึกพึงพอใจเป็ นอย่างมาก
“คุณผูช้ ายคะ ดูเสื้ อผ้าที่นอ้ งสาวคนสวยใส่ สิคะ มันดูดีมาก ๆ เลยใช่
ไหมคะ” พนักงานสาวมองไปที่ หวังเสี ยน
“ดี ดูดีจริ ง ๆ ตกลงเอาชุดนี้ แล้วก็ชุดที่เสี่ ยวมี่ใส่ กด็ ูดีเหมือนกันเอา
ชุดนั้นด้วย” หวังเสี ยนสัง่ พนักงานขาย
“พี่!!..พี่หวังเสี ยนคะ! ..ฉันว่ามันแพงเกินไปค่ะ!”
“เอาล่ะหลังจากเลือกชุดแล้วพี่จะซื้อกระเป๋ าให้พวกเธออีก”
หวังเสี ยนพยักหน้าให้เสี่ ยวมี่โดยแกล้งไม่สนใจในสิ่ งที่เธอพูด
หลังจากชําระค่าสิ นค้าแล้วเสื้ อผ้าทั้งสามชุดมีราคารวม 100,300 หยวน
“ไปหาเลือกซื้อต่อกันเถอะแค่น้ ียงั ไม่พอหรอกเราต้องได้แบบอื่นกัน
อีกด้วยขออีกสองสามชุดนะ” หวังเสี ยนยิม้ และพูดพร้อมกับถือถุง
เสื้ อผ้าในมือของเขา หลังจากซื้อของในร้าน ปราด้า หวังเสี ยน ก็ลาก
เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่ ออกมาในขณะที่พวกเธอยังสับสนกันอยู่
“พี่ทาํ ไมมีเงินเยอะจังเลยล่ะ” เสี่ ยวหยู ถามด้วยความไม่อยากเชื่อ
“พี่เป็ นเจ้าของร้านอาหารแล้วนะในตอนนี้ เดี๋ยวคืนนี้พี่จะพาพวกเธอ
ไปที่นนั่ กัน แต่ตอนภารกิจของเราตอนนี้คือจัดการกับเจ้าบัตรใบนี้
ให้เสร็ จ”
หวังเสี ยน โบกบัตรธนาคารในมือของเขาอีกครั้งและหัวเราะ
“เสี่ ยวหยูพี่ชายของเธอยอดเยีย่ มมากเลยจริ ง ๆ ตอนนี้!” เสี่ ยวมี่อุทาน
ด้วยความสับสนและตกตะลึง
“ไปเถอะอันนี้ช็อปของร้านหลุยส์วติ ตอง”
หวังเสี ยนมุ่งหน้าไปที่ช็อปร้านค้าที่อยูต่ รงหน้าเขา หลุยส์วติ ตอง
(Louis Vuitton) แบรนด์หรู ที่ใหญ่ที่สุดในโลกหรื อที่รู้จกั กันในชื่อ
LV
หวังเสี ยน ตอนนี้น้ นั เป็ นเหมือนคนยุคเก่า ที่พอรํ่ารวยแล้วก็อยากได้
สิ่ งที่ดีที่สุดสําหรับน้องสาวของเขา
“ยินดีตอ้ นรับค่ะ!” พนักงานต้อนรับสาวสวยทักทายพวกเขาพร้อม
ด้วยรอยยิม้ ในทันทีที่เห็นพวกเขาเดินเข้ามา
หวังเสี ยน สังเกตเห็นร้านค้าที่ขายสิ นค้าไม่วา่ จะเป็ นเสื้ อผ้าหรื อ
กระเป๋ าผูห้ ญิงเขาไม่รู้เรื่ องเกี่ยวกับของพวกนี้เลย … เขาจึงไม่
สามารถช่วยเลือกได้ในสายตาของเขา ของพวกนี้มนั ดูคล้าย ๆ กัน
เขามองความแตกต่างของพวกมันไม่ออก
“เลือกเสื้ อผ้าให้เธอสองชุด” หวังเสี ยนบอกพนักงานขายและหันไป
หาเซียวหยูและเสี่ ยวมี่ “ลองดูและเลือกกระเป๋ าใบที่พวกเธอชอบ
ด้วยเลย”
ในไม่ชา้ พวกเขาก็ได้เสื้ อผ้าสองชุดและกระเป๋ าอีกสองใบโดยใช้จ่าย
ไปกว่า 140,000 หยวน
หลังจากที่พวกเขาเดินออกมาจากร้านแล้ว เสี่ ยวหยู ก็หายจากอาการ
ตกใจและถาม หวังเสี ยน ด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้ม “พี่ชายบัตรของพี่มี
เงินเท่าไหร่ พี่ต้ งั ใจจะทําให้ฉนั เป็ นเจ้าหญิงตัวน้อยยังงั้นเหรอ?”
“น้องจะรู ้หลังจากพวกเราเสร็ จธุระทั้งหมดแล้ว ไปกันต่อเถอะเรามี
เสื้ อผ้าและกระเป๋ าแล้วตอนนี้ แต่สาว ๆ ก็ตอ้ งมีรองเท้า อ้อ!และ
เครื่ องประดับพร้อมด้วยเครื่ องสําอางบางอย่างอีกด้วยถึงแม้วา่ พวก
เธอจะสวยตามธรรมชาติกนั มากอยูแ่ ล้วก็ตาม”
หวังเสี ยน ยิม้ ให้ เสี่ ยวหยู “ไปกันเถอะเจ้าหญิงน้อยขึ้นไปที่ช้ นั 4 กัน
เถอะ!”
“เจ้าค่ะ! ท่านพี่ ตอนนี้พี่กลายเป็ นคนรํ่ารวยแล้วฉันซึ่งเป็ นน้องสาวก็
กลายเป็ นน้องของคนรํ่ารวยไปด้วยแล้วล่ะ ฮิฮิ!”
เสี่ ยวหยู รู ้สึกตื่นเต้นอย่างมาก ตอนนี้เธอเหมือนปลดปล่อยภาระ
บางอย่างของเธอลง ทําให้เธอดูสดใสน่ารักสมวัยของเด็กสาว เธอ
กระโดดขึ้นลงเบา ๆ เหมือนเด็กหญิงตัวน้อยพร้อมกับคล้องแขน
ของหวังเสี ยนเพือ่ ขึ้นไปที่ช้ นั สี่ เพือ่ ช้อปปิ้ งในสิ่ งที่ยงั อยากได้เพิม่ เติม
 ตอนที่ 82 ช้ อปปิ้ งสุ ดหรู [3]
“พี่ชายเราจ่ายเงินค่าเครื่ องสําอางและผลิตภัณฑ์บาํ รุ งผิวไปมากกว่า
70,000 หยวนแล้วนะ พี่เหลือเงินในบัตรเท่าไหร่ กนั แน่ ของที่เราซื้อ
ทั้งหมดรวมกันแล้วมากกว่า 300,000 หยวนแล้วนะพี่!”
หวังเสี ยน เดินออกจากร้านขายเครื่ องสําอางระดับโลก ตอนนี้ในมือ
ของเขามีถุงใส่ เสื้ อผ้าและของ อื่น ๆ รวมถึงกระเป๋ าถือของผูห้ ญิง
เต็มมือไปหมด
แต่ดว้ ยความแข็งแก่งในปัจจุบนั ของเขามันเป็ นเรื่ องง่ายมากที่จะถือ
ของพวกนี้ท้ งั หมด
“ไปต่อเถอะเรายังไม่ได้รองเท้าเลย” หวังเสี ยนยิม้ เขาดีใจมากที่ได้
เห็นน้องสาวของเขาร่ าเริ งและสดใสขึ้นมากกว่าเดิม
นี่เป็ นครั้งแรกที่เขาสามารถซื้อสิ่ งของให้เธอได้โดยไม่ตอ้ งคิดถึง
ราคาของสิ นค้า แค่นอ้ งของเขาชอบเขาก็พร้อมจะซื้อให้ทนั ที
“ฮืม!..ตรงนั้นมีร้านนาฬิกาอยูพ่ วกเธอเดินเข้าไปดูก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่
จะจัดระเบียบของในมือก่อนอีกสักครู่ พี่จะตามเข้าไป” หวังเสี ยนพูด
กับน้องสาวของเขาและเสี่ ยวมี่
“พี่หวังเสี ยน ให้พวกเราช่วยพี่ถือเถอะค่ะ” เสี่ ยวมี่พดู อย่างเขินอาย
เล็กน้อย
หวังเสี ยน ส่ ายหัวและยิม้ ให้ “ไม่เป็ นไรของพวกนี้ไม่ได้หนักอะไร
อยูแ่ ล้ว พวกเธอเข้าไปดูขา้ งในก่อนเถอะพี่จดั ระเบียบของแป๊ บเดียว
เท่านั้นเอง”
“เอาล่ะ ถ้ายังงั้นเราเข้าไปกันเถอะเสี่ ยวมี่ไหน ๆ วันนี้เราได้กไ็ ด้พี่มา
เป็ นบอดี้การ์ดและคนถือของให้กบั พวกเราแล้วโอกาสหายากแบบนี้
พวกเราก็ใช้ให้คุม้ ค่าเถอะ! ฮิฮิ!”
เสี่ ยวหยูยมิ้ ในขณะที่เธอก็เดินไปดึงมือเสี่ ยวมี่เข้าไปที่ร้านนาฬิกา
ปาเต็ก ฟิ ลลิปป์ (Patek Philippe)
“อ๊ะ!?”
เมื่อทั้งสองคนเข้าไปก็เห็นกลุ่มคนคุน้ เคยทันที เจียงฉ๋ วง อยูห่ น้าตู ้
คอลเล็คชัน่ วางสิ นค้าและกําลังเลือกดูนาฬิกาอยู่
“นาฬิกาเรื อนนี้ราคาอยูท่ ี่ประมาณ 37,000 กว่า ๆ เป็ นสิ นค้าที่อยู่
ในช่วงจัดโปรโมชัน่ ลดราคาอยู่ มันออกแบบมาสําหรับวัยรุ่ นผูห้ ญิง
ที่ทนั สมัยมันเหมาะกับผูห้ ญิงที่สวยและดูดีอย่างคุณมาก” ผูด้ ูแลร้าน
กล่าวกับ เจียงฉ๋ วง
เจียงฉ๋ วง มองไปที่นาฬิกาบนข้อมือของเธอ เธอรู ้สึกชอบมันมาก
อย่างไรก็ตามครอบครัวของเธอให้เงินเธอมาเพียง 60,000 หยวนใน
ครั้งนี้ ถ้าเธอซื้อนาฬิกาเรื อนนี้เธอจะเหลือเงินไม่มากหลังจากที่ตวั
เธอก็พ่ งึ ซื้อของบางอย่างไปบ้างแล้ว ดังนั้นเธอจึงลังเลเล็กน้อย
“หื ม? ทําไมพวกเธอถึงตามเรามาที่นี่กนั ล่ะ”
ชายหนุ่มวัยรุ่ นคนหนึ่งที่อยูใ่ นกลุ่มพูดขึ้นมาและรู ้สึกประหลาดใจที่
เห็นเสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่เดินเข้ามาในร้าน
“พวกเราไม่ได้ตามพวกนายมาที่นี่พวกเราเองก็มาที่นี่เพื่อเลือกดูของ
ที่เราอยากได้เหมือนกัน” เสี่ ยวมี่มองไปที่พวกเขาและพูดตอบกลับไป
เสี่ ยวหยู เห็น เจี่ย เหวินรุ ย และคนในกลุ่มมองมาที่พวกเธอ แต่เธอก็
ไม่ได้สนใจพวกเขา เธอเดินไปที่ตูโ้ ชว์สินค้าตรงหน้าเธอและเริ่ ม
มองดูนาฬิกาที่อยูข่ า้ งในนั้น
“นาฬิกาพวกนี้แพงจังเลย!” เสี่ ยวหยู ค่อนข้างที่จะตกใจกับราคาของ
นาฬิกาเหล่านี้
เมื่อเทียบกับกระเป๋ าแบรนด์เนมสุ ดหรู ราคาของนาฬิกาก็ยงิ่ แพงเป็ น
อย่างมาก
แค่นาฬิกาใส่ เล่นแบบสบาย ๆ ราคาก็อยูท่ ี่ 30,000 – 40,000 หยวน มี
บางเรื อนที่มีราคามากกว่า 100,000 หยวนหรื อหลายแสนหยวนเลย
ด้วยซํ้า
“ปาเต็ก ฟิ ลลิปป์ (Patek Philippe) เป็ นแบรนด์นาฬิการะดับโลก
นาฬิกาที่ดี ๆ อาจจะมีราคาพอ ๆ กับรถหรู เลยเชียวล่ะ” เสี่ ยวมี่พดู
อธิบายกับเธอจากทางด้านข้าง
ปากของ เสี่ ยวหยู อ้าค้างเล็กน้อย เธอมองเข้าไปในตูโ้ ชว์และเห็น
นาฬิการาคา 80,000 หยวน
“นาฬิกาเรื อนนี้สวยมากเลย”
“คุณพนักงานขายช่วยเอาออกมาให้เราดูหน่อยได้ไหมค่ะ” เสี่ ยวมี่
พูดกับพนักงานขายที่ยนื อยูด่ า้ นข้าง
“ฮึ!หน้าด้าน”
ในตอนนั้นเอง เจียงฉ๋ วง ซึ่งนัง่ อยูห่ ่างออกไปไม่ไกลเท่าไหร่ นกั และ
กําลังเลือกนาฬิกาอยู่ ก็มองไปที่ เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ พร้อมกับส่ ง
เสี ยงพูดออกมาด้วยความดูถูก
“พวกเธอควรจะดูราคาของนาฬิกาด้วย ว่าพวกเธอมีความสามารถ
พอที่จะจ่ายได้ไหมถ้าคิดจะขอลองดูเฉย ๆ หากพวกเธอทํามันมีรอย
ขึ้นมาพวกเธอต้องรับผิดชอบโดยการซื้ อนาฬิกาเรื อนนั้นพวกเธอ
สามารถจ่ายมันได้ยงั งั้นเหรอ?”
เมื่อพนักงานขายได้ยนิ สิ่ งที่ เจียงฉ๋ วง พูดเธอมองไปที่ เสี่ ยวมี่ และ
เสี่ ยวหยู ด้วยความลังเลใจ
พวกเธอนั้นสวมเสื้ อผ้าธรรมดามาก โดยเฉพาะอย่างยิง่ สําหรับ เสี่ ยว
หยู ในความเป็ นจริ งอาจกล่าวได้วา่ เสื้ อผ้าของเธอนั้นมีคุณภาพตํ่ามาก
พวกเธอไม่ได้สวมใส่ เครื่ องประดับใด ๆ เลย และดูเหมือนว่าพวก
เธอนั้นจะไม่มีความสามารถที่จะซื้อนาฬิกาได้ดว้ ยซํ้า
“คุณแน่ใจหรื อว่าซื้อน่ะ” พนักงานขายที่อยูต่ รงหน้า เจียงฉ๋ วง ถาม
เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่
เสี่ ยวมี่และเสี่ ยวหยูโกรธเป็ นอย่างมากเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่พนักงานขาย
พูดออกมา
นี่เป็ นครั้งแรกของพวกเธอที่เข้ามาในร้านนาฬิกาหรู แห่งนี้และเป็ น
เรื่ องธรรมดามากที่พวกเธอจะรู ้สึกโกรธเมื่อถูกพนักงานขายซักถาม
ในลักษณะแบบนี้
“พวกฉันจะไม่ลองถ้าไม่แน่ใจ” เสี่ ยวมี่ตอบอย่างโกรธ ๆ
เธอรู ้วา่ พีช่ ายของ เสี่ ยวหยู รํ่ารวยมากและสามารถจ่ายได้อย่าง
แน่นอน
“เชอะ! ถ้าไม่แน่ใจยังงั้นเหรอ?” เจียงฉ๋ วง หัวเราะขึ้นมาด้วยท่าทาง
ที่ดูถูก และมองไปที่เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่พร้อมกับพูดเสริ มออกมาว่า
“พวกเธอสามารถจ่ายได้ยงั งั้นเหรอ เธอไม่เห็นราคานี้ใช่ไหมควรดู
สภาพตัวเองด้วยนะ!”
“ถ้าคุณไม่มีเงินที่สามารถจะจ่ายค่านาฬิกาได้ คุณไม่ควรจะลอง
ดีกว่านะคะ” พนักงานขายกล่าวหลังจากได้ยนิ คําพูดของ เจียงฉ๋ วง
“พวกเธอได้ยนิ ชัดหรื อเปล่า ถ้าพวกเธอไม่มีเงินอย่าคิดที่จะเข้ามาที
นี่จะดีกว่ามันเสี ยเวลาของทุกคนเขา” เจียงฉ๋ วง พูดขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย
คําพูดของพนักงานขายและ เจียงฉ๋ วง ทําให้ใบหน้าของ เสี่ ยวมี่ และ
เสี่ ยวหยู เปลี่ยนเป็ นสี แดงด้วยความโกรธอย่างรวดเร็ ว
พวกเธอทั้งคู่เป็ นเพียงแค่เด็กผูห้ ญิงอายุ 18-19 ปี โดยธรรมชาติแล้ว
จะไม่สามารถทนกับการเยาะเย้ยและการดูถูกดูแคลนเช่นนี้ได้
“เรา … ใครบอกว่าเราไม่สามารถจ่ายได้ … ” เสี่ ยวมี่น้ นั โกรธมาก
ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็ นสี แดงเล็กน้อยเนื่องจากความโกรธและ
ความอาย
ชิ! เจียงฉ๋ วง ยิม้ เบะปากออกมาอย่างเยาะเย้ยและยืนขึ้น เธอพูดกับ
พนักงานขายตรงหน้าเธอว่า “ฉันจะซื้ อนาฬิกาเรื อนนี้ช่วยจัดการห่อ
ให้หน่อย”
“ขอบคุณมากนะคะ ทางเราจะจัดการห่อให้เรี ยบร้อยเลยค่ะ”
พนักงานขายคนนั้นตื่นเต้นมากและรี บเดินไปในทันที
“ฉันจะจ่ายด้วยบัตรนะ!” เจียงฉ๋ วง ยืน่ บัตรธนาคารออกมา
“เสี่ ยวหยู ”
ในตอนนั้นเอง เจี่ย เหวินรุ่ ย ก็เดินเข้าไปหาเสี่ ยวหยูที่กาํ ลังโกรธ เขา
เหลือบไปมองนาฬิกาที่อยูใ่ นตูโ้ ชว์
“ถ้าเธอชอบนาฬิกานั้นฉันจะซื้ อให้ แต่เธอต้องมาเป็ นแฟนของฉัน”
เจี่ย เหวินรุ่ ย พูดด้วยสี หน้าจริ งจัง เขาจ้องมองไปที่ เสี่ ยวหยู และพูด
ต่อ “ฉันสามารถให้ชีวติ ที่ดีกบั เธอได้ อย่างที่เธอไม่สามารถจะมีได้
ในชีวติ นี้ ขอแค่เพียงเธอตกลงคบเป็ นแฟนกับฉัน และเธอจะได้ไม่
ต้องทนลําบากทุกข์ยากอยูก่ บั พี่ชายของเธอ และเธอจะไม่โดนดูถูก
เหมือนอย่างเช่นในตอนนี้อีกต่อไป “
เจี่ย เหวินรุ่ ย แสดงท่าทางของเขาด้วยความมัน่ ใจ เขาเชื่อมัน่ ว่าความ
รํ่ารวยและคําพูดของเขาสามารถกระตุน้ หญิงสาวได้อย่างแน่นอน
สําหรับเขาแล้วไม่มีใครเลือกที่จะมีชีวติ ที่ลาํ บากอย่างแน่นอนในเมื่อ
มีหนทางและความสะดวกสบายรออยูต่ รงหน้า
และตราบใดที่เธออยูก่ บั เขาและเป็ นแฟนกับเขา เขาก็สามารถทําให้
เธอได้อย่างที่พดู
“เหวินหรุ ย!” เจียงฉ๋ วง ตกใจเมื่อได้ยนิ เจี่ย เหวินรุ่ ย ใบหน้าของเธอ
มืดลงอย่างรวดเร็ วและดูน่ากลัวมากขณะที่เธอเดินเข้าไป “เหวินรุ่ ย
เสี่ ยวหนู เธอเป็ นเพียงเด็กบ้านนอก จากหมู่บา้ นชนบท การแต่งกาย
ของเธอก็ไม่ดีและครอบครัวของเธอก็ยากจนคุณจะ … “
“หุบปาก!!”
ในขณะนั้นเองเสี ยงตวาดดังออกมาจนอากาศมีคลื่นสัน่ สะเทือน
บรรยากาศโดยรอบเย็นยะเยือกลงมาอย่างฉับพลัน แม้แต่อุณหภูมิใน
ร้านก็ลดลงหลายองศาจนหนาวเหน็บ
หวังเสี ยน ตามเข้ามาและบังเอิญได้ยนิ คําพูดของ เจี่ย เหวินรุ่ ย เมื่อ
เขาเดินเข้ามาหลังจากที่จดั ถุงสิ่ งของในมือของเขาเสร็ จ และเขายัง
ได้ยนิ สิ่ งที่หญิงสาวที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกับดาราออนไลน์กาํ ลังพูด
ถึงน้องสาวของเขา สิ่ งนี้ได้ทาํ ให้ใบหน้าของเขากระตุกด้วยความ
โกรธ
“พี่ชาย?” เสี่ ยวหยู เห็น หวังเสี ยน และเดินไปหาเขาทันที ใบหน้า
ของเธอยังคงแดงเล็กน้อยด้วยความอายและความโกรธ
“พี่ชายหวังเสี ยน” เสี่ ยวมี่กร็ ี บเดินเข้าไป
หวังเสี ยน มองไปที่ เจียงฉ๋ วง และ เจี่ย เหวินรุ่ ย
“ขยะ! นายคิดไปเองหรื อยังไงว่าครอบครัวของนายรวยมากที่สุด มี
เงินแค่เพียงเล็กน้อยแค่น้ นั คิดว่ารํ่ารวยมากยังงั้นรึ ?”
หวังเสี ยน มองไปที่ เจี่ย เหวินรุ่ ย อย่างเย็นชาและพูดต่อ “เฮอะ! จะ
ทําให้นอ้ งสาวของฉันมีชีวติ ที่ดียงั งั้นเหรอ ฉันนึกไม่ออกจริ ง ๆ ว่า
ตัวนายสามารถจะทําให้นอ้ งสาวของฉันมีชีวติ ที่ดีกว่าที่เธอเป็ นอยู่
ตอนนี้ได้ยงั ไง?
“นายรู ้ไหมว่ามีเงินอยูใ่ นมือของฉันเท่าไหร่ และเฉพาะราคาสิ่ งของ
ที่ฉนั ซื้อให้นอ้ งสาวฉันนั้นราคาเท่าไหร่ พ่อแม่ของนายให้เงินมา
มากพอกับของในมือของฉันหรื อเปล่า”
“พนักงานขายนําเอานาฬิกาของผูห้ ญิงที่แพงที่สุดและดีที่สุดในร้าน
นี้มาออกมาให้ฉนั !”
หวังเสี ยนวางสิ่ งของในมือลงบนตูโ้ ชว์ ในขณะที่เขาพูดขึ้นมา
เสื้ อผ้าจาก ปราด้า กระเป๋ าและเสื้ อผ้าจาก LV ผลิตภัณฑ์บาํ รุ งผิว
เครื่ องสําอางจากลังโคม (Lancrome) ทั้งหมดนี้เป็ นสิ นค้าระดับพรี
เมี่ยมออกใหม่ล่าสุ ด
พนักงานขายที่หน้าตูโ้ ชว์เห็นกระเป๋ าใส่ สินค้าแบรนด์ช้ นั นํา 7-8 ใบ
บนตูก้ ต็ กใจมาก สิ่ งของเหล่านี้น่าจะมีราคาไม่ต่าํ กว่า 200,000 –
300,000 หยวน!
“ได้เลยครับ!” พนักงานขายรี บตอบกลับอย่างสุ ภาพและรวดเร็ ว
“คุณชายนี่คือนาฬิกาผูห้ ญิงที่ดีที่สุดที่เรามีนาฬิกาเรื อนนี้มีเพชรฝัง
อยูท่ ี่จุดนี้และไพลินที่นี่ … “
“โอเค นาฬิกาเรื อนนี้นี่ล่ะ การชําระเงินจ่ายด้วยบัตร” หวังเสี ยน พูด
ขึ้นมาในขณะที่เขาชี้ไปที่นาฬิกาเรื อนที่เขารู ้สึกว่าดูดีที่สุด
“คุณชายคุณจะซื้ อจริ ง ๆ เหรอครับนาฬิกาเรื อนนี้ราคา 888,000 หยวน
คุณแน่ใจยังงั้นเหรอครับ” เสี ยงของพนักงานขายสัน่ สะท้านอย่างไม่
แน่ใจ
“ห่อมันซะ” หวังเสี ยน โยนบัตรธนาคารลงบนตูใ้ ห้กบั พนักงานขาย
โดยตรง
“ครับท่าน!” พนักงานขายคนนั้นตื่นเต้นมาก ช่างเป็ นลูกค้าที่ร่ าํ รวย
อย่างแท้จริ ง ที่ใช้จ่ายเงินจํานวน 888,000 หยวนโดยไม่กระพริ บตา!
“แล้วเรี ยกผูจ้ ดั การของคุณมาที่นี่ดว้ ย” หวังเสี ยนพูดกับพนักงานขาย
ด้วยนํ้าเสี ยงที่เย็นชา
“ครับท่าน” พนักงานขายคนนั้นตกใจและรี บวิง่ ไปที่ออฟฟิ ตเล็ก ๆ
ด้านหลัง
ไม่นานหญิงวัยกลางคนเดินออกมาและมองไปที่หวังเสี ยน และ
ทักทายเขาด้วยนํ้าเสี ยงที่อบอุ่น “สวัสดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มา
เยีย่ มชมและอุดหนุนสิ นค้า ปาเต็ก ฟิ ลลิปป์ (Patek Philippe) ของเรา
มีอะไรที่ท่านต้องการให้รับใช้อีกไหมค่ะ”
“น้องสาวของผมเข้ามาที่นี่ในก่อนหน้านี้เพือ่ เข้ามาเลือกดูนาฬิกาและ
เธอถูกว่ากล่าวและดูถูกโดยพนักงานขายของคุณ คุณช่วยอธิบายให้
ผมฟังหน่อยได้ไหมทําไมน้องสาวของผมถึงถูกปฏิบตั ิเช่นนั้น!”
หวังเสี ยนกล่าวกับผูจ้ ดั การหญิงวัยกลางคนด้วยนํ้าเสี ยงที่เย็นชา
ผูจ้ ดั การหญิงวัยกลางคนตกใจและขมวดคิว้ มองไปที่พนักงานขาย
ในฐานะสิ นค้าแบรนด์ระดับชั้นนําจากต่างประเทศพวกเขามีระดับ
การฝึ กอบรมพนักงานทุกคนให้มีคุณภาพของการบริ การที่สูงมาก
และให้ความสําคัญกับชื่อเสี ยงและการบอกต่อของลูกค้าแบบปาก
ต่อปาก
ตอนนี้ลูกค้ารายนี้ที่ใช้จ่ายเงินเพื่อซื้อสิ นค้าที่มีราคาสู งที่สุดจากใน
ร้าน 888,000 หยวนโดยไม่กระพริ บตาและเขาถามหามาตรฐานการ
ให้บริ การจากเธอโดยตรงและต้องการให้เธออธิบายเกี่ยวกับสิ่ งที่
พวกเขาได้รับจากพนักงานของร้าน
ในสถานการณ์เช่นนี้เธอต้องให้คาํ อธิ บายแก่เขาจริ ง ๆ โดยไม่สามารถ
บ่ายเบี่ยงหรื อปฏิเสธได้
ทุกคนรอบข้างต่างตกตะลึง
เมื่อ เจี่ย เหวินรุ่ ย ได้ยนิ หวังเสี ยนเรี ยกเขาว่า “ขยะ” เขาอยากจะโต้ตอบ
กลับ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นสิ นค้าแบรนด์เนมหรู หรามากมาย
ในมือของหวังเสี ยน เขาก็ตะลึงเช่นกัน
ตัวเขานั้นรู ้ชดั เจนมากเกี่ยวกับสิ่ งของเหล่านี้ ราคาของสิ่ งของเหล่านี้
ในมือพี่ชายของ หวังเสี่ ยวหยู ไม่ใช่ราคาถูก ๆ ที่คนธรรมดาทัว่ ไป
สามารถจับจ่ายซื้อมาได้อย่างง่ายดาย นัน่ รวมถึงตัวเขาเองด้วย
และเขายังตกใจมากยิง่ ขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายของ หวังเสี่ ยวหยู ซื้อนาฬิกา
ข้อมือผูห้ ญิงราคา 888,000 หยวนในทันทีแบบไม่กระพริ บตา
ในเวลาเดียวกัน เจียงฉ๋ วง ก็กาํ ลังยืนมองเหตุการณ์ท้ งั หมดรวมถึง
การกระทําของ หวังเสี ยน ด้วยความไม่อยากเชื่อ
เขาซื้อนาฬิกาข้อมือผูห้ ญิงราคา 888,000 หยวนโดยไม่สนใจราคา
แม้แต่นอ้ ย!
เด็กหนุ่มคนอื่น ๆ ในกลุ่มทุกคนต่างก็ตกใจมากซะยิง่ กว่า 8880,000
หยวน! 888,000 สําหรับนาฬิกาแค่เรื อนเดียว! บ้าไปแล้ว!
นี่!!…
พวกเขาไม่ได้บอกกันมาหรอกหรื อว่า หวังเสี่ ยวหยู และพี่ชายของเธอ
มีแค่กนั และกันเพียงแค่สองคนตั้งแต่ยงั เด็กและมีชีวติ ที่ยากลําบาก
โดยพื้นฐานครอบครัวนั้นยากจนมาก?
นี่คือสิ่ งที่พวกเขากําลังคิดและมึนงงอย่างที่สุด?
 ตอนที่ 83 ช่ องว่ างและความห่ างชั้น
“ท่านค่ะ ดิฉนั อยากจะเป็ นตัวแทนในการขอโทษท่านแทนเจ้าหน้าที่
และพนักงานของร้านทุกคน ด้วยความจริ งใจค่ะ และจะให้คาํ ตอบที่
ดีที่สุดแก่ท่านค่ะ”
ผูจ้ ดั การโค้งคํานับให้หวังเสี ยนขอโทษก่อนที่เธอจะหันไปหา
พนักงานขายทุกคนและสอบถามเรื่ องราวที่เกิดขึ้น
“เสี่ ยวหยูมาเถอะ” หวังเสี ยนกวักมือเรี ยกน้องสาวของเขา”พนักงาน
ขายคนไหนที่ดูถูกเธอในตอนนั้น”
“ช่างมันเถอะพี่ ไม่เป็ นอะไรหรอกเธอแค่ถามพวกเราว่าเราสามารถ
จ่ายได้ไหมถ้าไม่ได้กไ็ ม่ตอ้ งลอง” เสี่ ยวหยู รู ้สึกอายเล็กน้อยเมื่อเธอ
ต้องพูดถึงเหตุการณ์น้ นั ซํ้าอีกครั้ง
“ฮึฮึ ยังงั้นเหรอ ถ้าเรายังไม่ซ้ือเราไม่สามารถที่จะลองหรื อเลือกนาฬิกา
ได้ยงั งั้นเหรอ?” หวังเสี ยน หันไปมองที่ผจู ้ ดั การร้านและหัวเราะ
เยาะขึ้นมา
“ไม่แน่นอนค่ะ! ไม่ใช่แน่นอน! ผูท้ ี่เดินเข้ามาในร้านของเราทุกคน
คือลูกค้าของเรา เราจะให้ลูกค้าได้ลองและเลือกนาฬิกาได้อย่างพอใจ
ไม่วา่ จะซื้อหรื อไม่กต็ าม”
ใบหน้าของผูจ้ ดั การคนนั้น ดูไม่ดีเป็ นอย่างมากเมื่อถูก หวังเสี ยน
ถามเธออย่างนั้น เธอมองไปที่พนักงานขายเหล่านั้นและถามด้วย
นํ้าเสี ยงที่ค่อนข้างเย็นชาว่า “ใครคือคนที่บอกว่าไม่สามารถขอลองดู
นาฬิกาได้”
“ผูจ้ ดั การฉัน!!…ฉันคิดว่าพวกเขาไม่!… ” พนักงานขายคนหนึ่งพูด
ขึ้นมาเสี ยงเบา ในขณะที่เธอพยายามอธิบายกับผูจ้ ดั การของเธอด้วย
ใบหน้าที่ดูซีดเซียว
“อย่าพยายามอธิบายอะไรให้ฉนั ฟัง ถ้าพนักงานทุกคนทําตัวเหมือน
เธอเราจะทําธุรกิจได้ยงั ไง ใครเป็ นคนบอกเธอว่าลูกค้าไม่สามารถ
ลองนาฬิกาได้ เธอเคยผ่านการอบรมของบริ ษทั มาแล้วไม่ใช่หรื อ
ยังไง” ผูจ้ ดั การค่อนข้างโมโห หากร้านที่เธอเป็ นผูจ้ ดั การโดนร้องเรี ยน
คนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดย่อมเป็ นตัวเธอเอง
“เก็บข้าวของ ของเธอซะ ร้านของเราไม่มีพนักงานที่ปฏิบตั ิกบั ลูกค้า
ที่เข้ามาเลือกซื้อสิ นค้าอย่างเธอ เราไม่สามารถที่จะจ้างเธอไว้ได้อีก
ต่อไป”
“ผูจ้ ดั การฉัน! … ฉันผิดไปแล้วได้โปรดให้โอกาสฉันอีกครั้ง”
พนักงานสาวคนนั้นพยายามวิงวอนขอร้อง
ผูจ้ ดั การขมวดคิ้วและมองไปที่หวังเสี ยน ซึ่ งเขากําลังเฝ้ามองดูทุกอย่าง
ด้วยท่าทางที่ไม่ยนิ ดียนิ ร้ายเหมือนเช่นเคย ผูจ้ ดั การกัดฟันและพูด
ออกมา “เลิกพูดซะที เธอถูกไล่ออกตั้งแต่วนั นี้เป็ นต้นไป!”
“เอาล่ะช่างมันเถอะ คราวหลังก็ควรทําตัวให้มนั สมกับเป็ นร้านที่
ค้าขายสิ นค้าระดับโลกหน่อย สิ นค้าราคาแพงแต่บริ การห่วยขนาดนี้
มันแย่ต่อความรู ้สึกของลูกค้ามาก” หวังเสี ยนกล่าวกับพนักงานขาย
คนนั้นอย่างไร้อารมณ์
พนักงานขายคนนั้น ใบหน้าของเธอซี ดเซี ยว และเธอก็เต็มไปด้วย
ความเสี ยใจ
จากนั้นพนักงานขายคนอื่น ๆ จัดการเก็บนาฬิกาลงกล่องอย่างดีและ
ส่ งให้กบั หวังเสี ยน อย่างนอบน้อม “ท่านค่ะ นาฬิกาของคุณค่ะ”
หวังเสี ยนพยักหน้ารับและหยิบกล่องนาฬิกาที่อยูใ่ นกระเป๋ าอย่างดี
ก่อนจะส่ งต่อให้กบั น้องสาวของเขา
“เอาเถอะพวกเราก็ไปกันเถอะ มีคนเคยบอกไว้วา่ หญิงสาว ต้องได้รับ
การปฏิบตั ิอย่างดีเมื่อกําลังโตขึ้นถึงแม้วา่ ตอนนี้เธอจะโตเป็ นสาว
แล้ว แต่ตอนนี้กย็ งั คงไม่สายเกินไป”
หวังเสี ยน ยิม้ ในขณะที่เขาส่ งนาฬิกาให้ เสี่ ยวหยู จากนั้นเขาก็มอง
ไปที่ เจี๋ย เหวินรุ ย และ เจียงฉ๋ วง “พวกคุณคิดว่าพวกคุณรวยและจะ
สามารถทําตัวยังไงก็ได้ยงั งั้นเหรอ ฉันไม่อยากจะพูดอะไรมากนัก
หรอก แต่พวกคุณมันก็แค่เด็ก ๆ ที่ยงั แบมือขอเงินพ่อแม่ ไม่เคยที่จะ
หาเงินได้ดว้ ยตัวเองแม้แต่เหรี ยญเดียว หลาย ๆ คนพวกเขารํ่ารวย
กว่าพวกคุณหรื อแม้กระทัง่ ครอบครัวของพวกคุณซะด้วยซํ้า”
ในขณะที่หวังเสี ยนพูดแบบนั้น เขาก็เดินไปหา เจี่ย เหวินรุ ยและตบ
ลงบนไหล่ของเขา “อย่ายุง่ กับน้องสาวของฉัน นายยังไม่มีคุณสมบัติ
ถ้านายยังไม่รู้วา่ สิ่ งที่ฉนั พูดคืออะไร ฉันจะทําให้นายได้รู้เอาไว้วา่ ผล
ที่ตามจากการที่ฉนั ได้เตือนไปแล้วนั้นนายไม่สามารถทนรับมันได้
อย่างแน่นอน”
หลังจากที่หวังเสี ยนพูดจบประโยคของเขา เขาก็หนั ไปหาเสี่ ยวหยู
และยิม้ ให้พร้อมกับพูดขึ้นมา “ไปกันเถอะน้องสาวเรายังต้องไปซื้อ
รองเท้ากันอีก แล้วเธอยังต้องมีเครื่ องประดับอีกด้วย” ถ้าอย่างงั้นเรา
ไปหาซื้อกันเลยไหม “
“ตกลงค่ะพี่ ไปกันเถอะ”
เมื่อเห็นว่าพี่ชายของเธอเข้ามาปกป้องและทําทุกอย่างเพื่อเธอ
ความสุ ขและรอยยิม้ ก็ปกคลุมไปทัว่ ทั้งใบหน้าของ เสี่ ยวหยู เธอนั้น
ทั้งเคารพและรักพี่ชายของเธออย่างมาก
พี่ชายของเธอปกป้องเธอแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็ก
ในอดีตเขาจะต่อสู แ้ ละเอาชนะคนที่รังแกเธอด้วยกําลังและร่ างกาย
ของเขา แต่ตอนนี้มนั น่าสนใจยิง่ ขึ้น หากใครรังแกเธอเขาจะทุบคน
พวกนั้นด้วยเงิน
“ไปซื้อของกันต่อเถอะ แต่รอบนี้พวกเธอคงต้องช่วยพี่ถือบ้างแล้ว
ล่ะ เพราะตอนนี้ของเต็มมือของพี่ไปหมดแล้ว”
หวังเสี ยนถือถุงช้อปปิ้ งและเดินออกไปจากร้าน
“พี่ชายของเสี่ ยวหยู จริ ง ๆ แล้วเป็ นคนรวยยังงั้นเหรอ?” เมื่อมองไป
ที่ดา้ นหลังของหวังเสี ยนที่กาํ ลังเดินออกไป กลุ่มเด็กวัยรุ่ นผูช้ ายที่อยู่
ข้างหลังก็พดู ขึ้นมาด้วยความตกใจ
ตอนนี้ใบหน้าของ เจี่ย เหวินรุ ย นั้นบึ้งตึงและริ มฝี ปากของเขาก็
กระตุกขึ้น
สิ่ งที่หวังเสี ยนพูดออกมานั้นเขาถือว่าเป็ นการดูถูกเหยียดหยามและ
เป็ นความอัปยศอดสู สาํ หรับเขาเป็ นอย่างมาก
แต่กระนั้นเขาก็ไม่กล้าจะพูดอะไรมาก เนื่องจาก หวังเสี ยน นั้น
สามารถจ่ายเงิน 880,000 หยวนได้อย่างง่ายดายสําหรับซื้ อนาฬิกา
และเขาอาจเป็ นคนที่มีอาํ นาจหรื ออิทธิพลในเมืองเจียงเฉิ ง
เขาไม่กล้าโต้ตอบเพราะกลัวว่าหวังเสี ยน จะพาพวกมาทําร้ายเขา ซึ่ ง
พึ่งมาในเมืองเจียงเฉิงและไม่รู้จกั ใครเลย
ในอีกด้านหนึ่ง เจียงฉ๋ วง จ้องมองไปที่ดา้ นหลังของ เสี่ ยวหยู ด้วย
ความอิจฉาและโกรธแค้น
ทําไม? ทําไม เจี่ย เหวินรุ่ ยถึงไม่ชอบฉันและไปชอบยัยเด็ก หวัง
เสี่ ยวหยู
แล้วทําไมเธอถึงมีพี่ชายที่ร่ าํ รวยและน่าเกรงขามเช่นนี้?
เธอก้มลงมองไปที่นาฬิกาที่ตวั เธอเองพึ่งซื้ อมา ด้วยความปวดใจ
ใบหน้าของเธอนั้นมืดมนลงทันทีเมื่อเธอนึกถึงนาฬิกาฝังเพชรอัน
หรู หราราคาแพงที่พี่ชายของหวังเสี่ ยวหยูซ้ื อให้กบั น้องสาวของเขา
โดยไม่สนใจราคาเลย
ถ้าพูดกันตามตรงแล้วคนที่สามารถใช้จ่ายเงินได้แบบนี้คงต้องมีเงิน
อย่างน้อยหลายสิ บล้านและมีเบื้องหลังที่ยงิ่ ใหญ่ในเมืองเจียงเฉิง
อย่างแน่นอน
ครอบครัวของเธอและครอบครัวของเจี่ย เหวินรุ ย คงจะไม่สามารถ
นําไปเปรี ยบเทียบได้ ช่องว่างระหว่างพวกเขานั้นห่างชั้นกันมาก
“โอเคพี่เรามีของครบทุกอย่างแล้ว” หลังจากที่ได้ซ้ือรองเท้าแล้ว
พวกเธอก็ซ้ือชุดชั้นในแบรนด์เนมอีกคนละสองสามชุด เสี่ ยวหยู ถือ
ถุงช้อปปิ้ งอยูใ่ นขณะที่เธอพูดกับ หวังเสี ยน
“ใช่เรามีทุกอย่างรวมถึงเสื้ อผ้าแล้วแต่เหมือนยังขาด?…”
หวังเสี ยนคิดอยูค่ รู่ นึงในขณะที่เขาสังเกตสิ่ งของในมือ “เรายังขาด
แล็ปท็อปและโทรศัพท์มือถืออีกอย่างก็น่าจะครบแล้วล่ะ โอ้ว!
เสี่ ยวหยูแล้วน้องต้องการอะไรเพิ่มอีกไหม?”
“โธ่ พี่ชายที่รัก แค่คอมพิวเตอร์อีกอย่างเดียวก็พอแล้วล่ะ…”
“อืม…คอมพิวเตอร์ยงั งั้นเหรอ มีร้าน Apple อยูต่ รงนั้นไปกันเถอะ”
หวังเสี ยน พูดขึ้นมาและเดินนําออกไป
เสี่ ยวหยู มองตามหลังพี่ชายของเธอและรี บเดินตามเขาไปพร้อมกับ
รอยยิม้ ที่มีความสุ ข
หวังเสี ยน ซื้อคอมพิวเตอร์โทรศัพท์มือถือและ iPad ให้นอ้ งสาวของ
เขา ราคารวมกันของทั้งสามอย่างไม่แพงมากนักรวมกันแล้วราคาอยู่
ที่ประมาณ 30,000 หยวน
“พี่ค่ะ เราซื้อของกันเสร็ จแล้วเอาของพวกนี้ไปเก็บไว้ที่หอพักของพี่
ก่อนกันดีกว่า”
เสี่ ยวหยู ยิม้ ขณะมองไปที่ หวังเสี ยน ซึ่งในตอนนี้ขา้ วของเต็มมือ
ของเขาไปหมด
“พี่วา่ หาโรงแรมให้พวกเธอก่อนดีกว่า และเก็บของเอาไว้ที่น้ นั เลย
หลังจากนั้นก็ค่อยเอาไปที่หอพักในวันพรุ่ งนี้ทีเดียวเลย” หวังเสี ยน
ยิม้ และพูดขึ้นมา
“ยังงั้นก็ได้ค่ะพี่” เสี่ ยวหยู พยักหน้า
หลังจากที่พวกเขาออกมาจากห้างสรรพสิ นค้า ซูหนาน แล้วหวัง
เสี ยน ก็หนั มองไปรอบ ๆ และเขาก็มองไปที่ ซัมเมอร์ซนั อินเตอร์
เนชัน่ แนลโฮเต็ล ซึ่งเป็ นโรงแรมของตระกูล ซู ที่พวกเขานั้นเป็ น
เจ้าของอยู่
“มาตามพี่มา”
ในขณะที่หวังเสี ยนพูดเขาก็เดินนําหน้าและตรงไปยังโรงแรมซัมเมอร์
ซันอินเตอร์เนชัน่ แนล
เมื่อ เสี่ ยวหยู มองตามเขาไปเธอจ้องมองไปที่ชื่อของโรงแรมและ
พึมพําว่า “ซัมเมอร์ซนั อินเตอร์เนชัน่ แนลโฮเต็ล โรงแรมระดับ 5
ดาว!”
ถ้าเป็ นในอดีตเธอจะไม่มีวนั ยอมปล่อยให้พี่ชายของเธอ หาที่พกั ให้
เธอด้วยที่พกั ราคาแพงแบบนี้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เธอได้เห็นแล้ว
ว่าพี่ชายของเธอนั้นรํ่ารวยมากและสามารถใช้จ่ายเงินได้อย่างสบาย
มือ ดังนั้นเธอจึงเริ่ มปรับตัวเข้ากับมันได้อย่างช้า ๆ
“คุณครับผมขอห้องสู ทเพรสซิเดนเชียลสวีทให้ผมหนึ่งห้อง” หวัง
เสี ยนเดินมาที่แผนกต้อนรับของโรงแรมและพูดกับพนักงานต้อนรับ
สาวสวย
“ขอโทษด้วยค่ะท่าน ห้องสูทเพรสซิ เดนเชียลสวีทของเราถูกจองเต็ม
หมดแล้ว ท่านต้องการเลือกห้องพักในระดับรองลงมาหรื อไม่คะ่ ”
พนักงานต้อนรับกล่าวขอโทษกับหวังเสี ยน
“พี่! ฉันกับเสี่ ยวมี่ พวกเราสามารถอยูใ่ นห้องมาตรฐานธรรมดาก็ได้
ไม่จาํ เป็ นต้องถึงระดับห้องสูทเพรสซิ เดนเชียลสวีทหรอก จะได้ไม่
ต้องเสี ยเงินแพงมากเกินไป” เสี่ ยวหยู ดึงมือของเขาแล้วแอบกระซิ บ
เบา ๆ
“ไม่ได้จะห้องธรรมดาได้ยงั ไงกันล่ะ ถ้าไม่วา่ งอย่างน้อยก็ตอ้ งห้อง
ระดับรองลงมา”
หวังเสี ยน หันมายิม้ ให้กบั ทั้งสองสาว แล้วเขาจึงหยิบบัตรสมาชิก
ระดับครอบครัวที่ตระกูล ซู เคยมอบไว้ให้เขาและยืน่ ส่ งให้กบั
พนักงานต้อนรับ
เมื่อพนักงานต้อนรับสาวได้รับบัตรสมาชิกระดับครอบครัว เธอก็ตก
ตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นบัตรสมาชิก ซัมเมอร์ซนั
แต่เมื่อเธอรู ดบัตรบนเครื่ องคอมพิวเตอร์กม็ ีเสี ยงเตือนตอบรับทันที
“ยินดีตอ้ นรับสมาชิกระดับสู งที่มีชื่อเสี ยงของเราด้วยบัตรสมาชิก
ระดับครอบครัว คุณสามารถที่จะเพลิดเพลินไปกับบริ การที่ดีที่สุด
ในโรงแรมของเรา”
พนักงานต้อนรับสาวสวยตกใจมากและในขณะนั้นพนักงานต้อนรับ
อีกสองคนรี บเข้ามาในทันที พวกเขาตกใจมากและพูดว่า “มันคือ
บัตรสมาชิกระดับครอบครัว ซึ่งเป็ นบัตรสมาชิกที่มีระดับสู งที่สุด
ของ ในเครื อซัมเมอร์ซนั บัตรระดับนี้จะได้รับบริ การอย่างดีที่สุดใน
โรงแรมและฟรี ทุกอย่าง!”
สาวสวยคนที่ถือบัตรหายจากอาการตกใจ เธอกล่าวด้วยความเคารพ
ขึ้นมาทันทีวา่ “ขออภัยด้วยค่ะโรงแรมของเรามีหอ้ งเพรสซิเดนเชียล
สวีทแยกต่างหากสําหรับสมาชิก ผูถ้ ือบัตรสมาชิกระดับครอบครัว
ดิฉนั จะพาท่านไปที่หอ้ งเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“ขอบคุณมากนะ ” หวังเสี ยน พยักหน้าและยิม้ รับ
“ยินดีค่ะ” พนักงานต้อนรับคนสวยรี บตอบทันที
เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ จ้องมอง หวังเสี ยน ด้วยความมึนงงและ
ประหลาดใจ
 ตอนที่ 84 งานมหกรรมรถยนต์
“พี่ค่ะ! โรงแรมนี้พี่!?…”
เมื่อ เสี่ ยวหยู เห็นเหล่าพนักงานต้อนรับกระตือรื อร้นและค่อนข้างที่
จะเคารพพี่ชายของเธอ เธอจึงไม่สามารถเก็บความอยากรู ้อยากเห็น
เอาไว้ได้
“อ๋ อ!โรงแรมนี้เป็ นของตระกูล ซู ซึ่ งเป็ นเพื่อนของพี่ พวกเขายังมี
รี สอร์ทตากอากาศริ มทะเลอีกแห่งหนึ่งและบัตรสมาชิกใบนี้เป็ น
ของขวัญจากพวกเขาน่ะ ด้วยบัตรใบนี้เราสามารถใช้บริ การในเครื อ
ได้ทุกอย่างไม่วา่ จะในโรงแรมนี้หรื อที่รีสอร์ท ยิง่ ไปกว่านั้นเราจะ
ได้รับบริ การที่ดีที่สุดอีกด้วย”
หวังเสี ยน อธิบายกับ เสี่ ยวหยู อย่างเรี ยบ ๆ จนดูเหมือนเป็ นเรื่ อง
ธรรมดา “พี่จะพาพวกเธอไปเที่ยวที่ ซัมเมอร์ซนั รี สอร์ท เพื่อเล่นนํ้า
ในวันพรุ่ งดีกท็ ่าจะดีเหมือนกันนะ! สถานที่น้ นั เป็ นรี สอร์ทตาก
อากาศระดับห้าดาวเหมือนกัน”
ปากของ เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่ ก็อา้ ค้างและมีสีหน้าที่ตกใจ
เมื่อเห็นการแสดงออกของพวกเธอ หวังเสี ยน ก็ลูบหัวของเสี่ ยวหยู
และพูดว่า “ไม่มีอะไรที่พี่ชายของเธอไม่สามารถทําได้เมื่ออยูใ่ น
เมืองเจียงเฉิง ในอนาคตเธอไม่ตอ้ งหวาดกลัวอะไรทั้งนั้นจงมัน่ ใจ
ในตัวเอง เพราะเธอเป็ นน้องสาวของพี่”
“พี่ชาย! พี่เท่ห์สุด ๆ ไปเลยตอนนี้!” ดวงตาของ เสี่ ยวหยู เป็ นประกาย
ในขณะที่เธอจ้องมองเขา
“พี่ค่อนข้างโชคดีน่ะ ในช่วงนี้!” หวังเสี ยนยิม้
“คุณหวังค่ะ ห้องนี้เป็ นห้องที่เราใช้รับแขกบุคคลคนสําคัญของโรงแรม
เรา นอกจากนี้ยงั มีผชู ้ ่วยส่ วนตัวคอยให้บริ การ หากคุณมีความต้องการ
อะไรเพิม่ เติม คุณสามารถกดปุ่ มสําหรับเรี ยกผูช้ ่วยส่ วนตัวได้ตลอด
เวลาและผูช้ ่วยส่ วนตัวของคุณจะมาถึงภายในสองนาทีค่ะ”
พนักงานต้อนรับสาวสวยพาพวกเขาขึ้นไปบนชั้นสู งสุ ดของโรงแรม
หลังจากเปิ ดประตูหอ้ งเข้าไป
“เอาล่ะขอบคุณมากครับ!”
หวังเสี ยนพยักหน้าและเดินเข้าไป
ในห้องรับรองนั้นประกอบไปด้วยห้องนอนสามห้องและหนึ่งห้อง
นัง่ เล่นที่เป็ นโถงกว้าง การตกแต่งนั้นหรู หรามากและสามารถมองเห็น
วิวใจกลางเมืองได้ท้ งั เมืองเพียงแค่ดึงผ้าม่านและมองออกไปก็สามารถ
มองเห็นวิวที่สวยงามของทั้งเมืองเจียงเฉิงได้แล้ว
“ว้าว! ห้องใหญ่และสวยมาก ๆ เลย!” เสี่ ยวมี่มองไปรอบ ๆ ด้วย
ความตื่นเต้น
“ไม่เลว! คืนนี้พวกเธอสามารถพักอยูท่ ี่นี่ให้สบายได้เลยนะ ไม่ตอ้ ง
ห่วงอะไรทั้งนั้น”
หวังเสี ยน วางสิ่ งของเอาไว้ที่โต๊ะและนัง่ ลงบนโซฟาพร้อมกับริ นนํ้า
มาดื่ม “เดี๋ยวเราพักกันก่อนนะ ตอนนี้แค่บ่ายสองโมงเอง แล้วเดี๋ยว
เราค่อยไปทําธุระซื้อของอย่างอื่นเพิ่มกันอีก”
“เรายังต้องไปซื้อของเพิม่ อีกเหรอพี่เรามีทุกอย่างที่ตอ้ งการแล้ว พอ
แล้วล่ะค่ะ”
เสี่ ยวหยู นัง่ ข้าง ๆ เขา เธอจับแขนของ หวังเสี ยน และพูดว่า “พี่ชาย
พี่ใจดีกบั ฉันมากเลย ระวังฉันเป็ นเด็กเอาแต่ใจนะ”
“ฮึฮึ ดีแล้วล่ะที่เธอรู ้วา่ พีช่ ายของเธอดีกบั เธอแค่ไหนน่ะ แต่วา่ เราต้อง
ซื้อของที่เป็ นประโยชน์กบั เธออีกหนึ่งอย่างและก็เป็ นประโยชน์กบั พี่
ด้วย แต่เราจะนัง่ พักให้หายเหนื่อยกันสัก 10 นาทีก่อน และนอกจากนี้
พี่ได้บอกเอาไว้แล้วว่าเราจะใช้เงินทั้งหมดในบัตรนี้”
หวังเสี ยนยิม้
หลังจากหยุดพักสักครู่ หวังเสี ยน ก็นาํ เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ ออกมา
และเรี ยกรถแท็กซี่
“พี่ชายขับพาเราไปส่ งที่ ถนน เชหยุน ทีครับ” หวังเสี ยน บอกจุดหมาย
ปลายทางกับคนขับรถ
“คุณจะไปดูงาน มหกรรมรถยนต์ยงั งั้นเหรอครับ?” คนขับยิม้ ให้
พวกเขาและถามขึ้นมา
“มหกรรมรถยนต์?” หวังเสี ยนประหลาดใจและถามคนขับ “ใช่แล้ว
ครับ วันนี้มีงานแสดงมหกรรมรถยนต์ที่น้ นั ”
“ใช่คุณไม่รู้เรื่ องยังงั้นเหรอ ผมคิดว่าคุณจะไปที่งานแสดงรถยนต์
วันนี้วนั สุดท้ายของงานแล้ว มีคนมาร่ วมงานมหกรรมรถยนต์กนั
เยอะมากเลย ฮิฮิฮิ! และพริ ตตี้สวย ๆ แต่งตัววับ ๆ แวม ๆ ขาว ๆ
อวบ ๆ มากมายเลยเชียวล่ะ ฮิฮิฮิ…” คนขับยักคิ้วขึ้นและทําหน้าตา
เหมือนกับว่าคุณก็รู้ผมหมายถึงอะไร
“โอ้ว!มีรถเข้ามหกรรมรถยนต์เยอะไหม?” หวังเสี ยนถาม
“ใช่แล้วล่ะ! นัน่ งานมหกรรมรถยนต์เลยนะ จะไม่มีได้อย่างไรมีรถ
ซูเปอร์คาร์มากมายเลยเชียวล่ะ ขนาดของงานแสดงรถยนต์น้ ีใหญ่
มากและคุณจะรู ้ได้เมื่อเห็นขนาดของงาน ในอีกไม่นานนี้ล่ะ”
คนขับผงกศีรษะ แต่ตาลอย ๆ ไม่รู้คิดอะไรอยู่
ถนน เชหยุน เป็ นที่รวบรวมโชว์รูมรถยนต์ 4S ในเมืองเจียงเฉิ ง ใคร
ก็ตามที่คิดจะซื้ อรถในเมืองเจียงเฉิง มักจะมาที่น่ี
หลังจากลงจากรถแล้ว หวังเสี ยน ก็นาํ เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ มองไป
ที่ป้ายขนาดใหญ่
ในทางด้านหน้าของพวกเขานั้นมีป้ายขนาดใหญ่แขวนอยูร่ อบ ๆ งาน
เป็ นงานที่ใช้พ้นื ที่ ที่กว้างเป็ นอย่างมากป้ายตรงทางเข้าเขียนด้วยอักษร
อันสวยงามว่า “งานมหกรรมรถยนต์ แห่งเมืองเจียงเฉิ งครั้งที่ 5”
ห้องโถงของนิทรรศการมีขนาดใหญ่มากและมีผคู ้ นมากมายเดินทาง
มาจับจ่ายซื้อของทั้งอุปกรณ์ตกแต่งรถยนต์หรื อมาดูการจัดการแสดง
ของรถยนต์ยหี่ อ้ ต่าง ๆ เพื่อจองรถยนต์กนั อย่างมากมาย
“ไปหาซื้อรถกันเถอะ เหตุผลที่พี่บอกให้เธอเรี ยนขับรถในช่วงฤดู
ร้อนที่ผา่ นมาก็เพื่อที่ได้ให้เธอเป็ นคนขับรถให้พี่ ฮึฮึ”
หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ
“ปล่อยให้นอ้ งสาวของตัวเองเป็ นคนขับรถให้ได้ยงั ไง! คนขี้โกง
พี่ชายเป็ นคนขี้โกงที่สุด!” เสี่ ยวหยูกลอกตามองไปที่เขา แต่กย็ งั คง
เดินตามหวังเสี ยนเข้ามาในงาน
“นัน่ เป็ นเพราะพี่ไม่มีเวลาไปเรี ยนขับรถและสอบใบอนุญาตขับขี่!”
หวังเสี ยน หัวเราะและเดินไปข้างหน้า
“มีผคู ้ นจํานวนไม่นอ้ ยที่มางานแสดงรถยนต์ และมีการแสดงตัวอย่าง
รถยนต์รุ่นใหม่ออกมานําเสนอมากมายเช่นกัน”
หวังเสี ยนมองไปรอบ ๆ และเห็นผูค้ นมากมาย บางคนกําลังมองไป
ที่รถในขณะที่อีกหลายคนกําลังดูโบว์ชวั ร์แนะนํารุ่ นรถ
หน้าค่ายรถยนต์แต่ละยีห่ อ้ มีรถประมาณ 3-4 รุ่ น และแต่ค่ายยีห่ อ้
รถยนต์เหล่านี้จะมีพริ ตตี้ที่เป็ นสาวงามอยูห่ ลายคนสวมใส่ เสื้ อผ้า
น้อยชิ้นและเย้ายวน ซึ่งช่วยเสริ มหุ่นทรงที่ยอดเยีย่ มของพวกเธอให้
น่าดูมากยิง่ ขึ้น การเต้นรําและการแสดงของพวกเธอทําให้เห็นถึง
ความร้อนแรงของช่วงฤดูร้อนได้เป็ นอย่างดี
และนอกจากนี้ยงั มีผคู ้ นจํานวนมากมาถ่ายรู ปพวกเธอพร้อมกับ
ถ่ายรู ปรถยนต์ไปด้วย
“ว้าว! มีผคู ้ นจํานวนมากและรถเยอะแยะมากมายเลย!”
เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ หันมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้นและอยากรู ้
อยากเห็น
“รถคันนี้สวยมาก!”
ทางด้านหน้าของ เสี่ ยวหยู และที่ทางเข้ามีรถหรู หราหลายคันที่มี
มูลค่าหลายล้านจัดแสดงอยู่
เสี่ ยวหยูช้ ีไปที่โรลส์-รอยซ์และร้องอุทานออกมา
“โรลส์-รอยซ์ แฟนท่อม! รถคันนี้ราคาไม่ต่าํ กว่า 6-7 ล้านหยวน!”
หวังเสี ยน มองไปที่ โรลส์-รอยซ์ และรู ้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน
ผูช้ ายมักจะมีความรักในรถซุปเปอร์คาร์ ดังนั้นจึงเป็ นเรื่ องธรรมดาที่
เขาจะชอบรถที่ดูโดดเด่นเช่นนี้
อย่างไรก็ตามเขาไม่มีใบอนุญาตขับขี่และไม่สามารถขับรถได้
และโรลส์ – รอยซ์น้ นั ไม่เหมาะกับเสี่ ยวหยู
“เดินไปดูรอบ ๆ กันก่อนเถอะ” หวังเสี ยนพูดกับพวกเธอก่อนที่จะ
เดินเข้าไปด้านใน
“ว้าว! รถสปอร์ตคันนี้เจ๋ งมาก” ดวงตาของเสี่ ยวมี่ เป็ นประกายสว่าง
ขึ้นมาเมื่อเธอเห็นรถลัมโบร์กินีอยูข่ า้ ง ๆ เธอ
“ใช่แต่อย่างไร มันก็คงจะขับยากถ้าสภาพของถนนนั้นแย่!”
“เบนซ์คนั ข้างหน้านัน่ ก็ดูดีทีเดียว”
“เบนซ์ จี-ซีรี่ย ์ มันเป็ นความใฝ่ ฝันของผูช้ ายทุกคน พี่ชายหวังเสี ยน
ทําไมพี่ไม่ซ้ือรถแบบนี้ล่ะมันจะเจ๋ งมาก”
เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ มองไปที่รถคันเดียวกันด้วยสายร้อนแรงขณะที่
พวกเธอแสดงความคิดเห็นกันออกมา
หวังเสี ยนยิม้ และเห็นด้วยกับสิ่ งที่พวกเธอทั้งคู่แสดงความคิดเห็น
ออกมา ขณะที่พวกเขามองผ่านคอลเลกชันของเหล่ารถยนต์หรู
งานแสดงรถยนต์น้ ีมีขนาดใหญ่มากทีเดียว สามารถเห็นแบรนด์
รถยนต์หรู ระดับโลกได้อย่างมากมายในนิทรรศการนี้
หวังเสี ยนพยายามคิดและตัดสิ นใจเลือกรถให้กบั เสี่ ยวหยู
เขาได้ลองค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่ องนี้เมื่อสองสามวันก่อน สําหรับ
เด็กผูห้ ญิงรถยนต์ยหี่ อ้ มาเซราติ น่าจะเหมาะสมกว่าและรถยนต์ มา
เซราติ ระดับไฮคราสจะมีราคาขั้นตํ่า 3 ล้านหยวนขึ้นไป
อย่างไรก็ตามเขายังคงต้องการให้เสี่ ยวหยู เป็ นคนตัดสิ นใจเลือกรถ
ด้วยตัวเองและให้เธอชอบในรถที่เธอจะขับ!
“ว้าว! รถคันนั้นสวยมากเลย!”
“ใช่มนั น่าทึ่งมากจริ ง ๆ และมันเป็ นสี ชมพูสวยมาก ๆ”
ในขณะนั้น เสี่ ยวหยู ร้องอุทานและเดินไปข้างหน้า ดวงตาของ เสี่ ยว
มี่ มองตาม เสี่ ยวหยู ขณะที่พวกเธอเดินไปด้วยกัน
หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้นมอง มันคือรถยนต์ เบนท์ลี่ย ์ คอนติเนนทัล สี
ชมพูสวยงาม! เมื่อมองดูแล้วมันสามารถจับหัวใจของเด็กสาวทุกคน
ได้ในทันที
ความสง่างามและความหรู หราของเบนท์ลียท์ ี่จบั คู่กบั สี ชมพูหวาน
แหววสวยงามทําให้เป็ นรถคลาสสิ กที่ผหู ้ ญิงสาวสวยทุกคนต้องการ
เมื่อเห็นใบหน้าและการแสดงออกที่ตื่นเต้นของ เสี่ ยวหยู หวังเสี ยน
จึงเดินตามมาข้างหลัง
“ว้าว น่าทึ่งมาก!”
“เบนท์ลีย!์ เบนท์ลียแ์ ต่มนั มีราคาแพงมาก ราคาอย่างน้อยสองถึง
สามล้านแน่นอนเลย อย่างไรก็ตามเบนท์ลียส์ ี ชมพูคนั นี้สวยงามและ
น่าทึ่งจริ ง ๆ !”
“ใช่! แต่ถา้ ขับรถแบบนี้คงจะสะดุดตามากเกินไปหน่อย”
เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่กาํ ลังคุยกันอย่างมีความสุ ขและอดไม่ได้ที่จะ
หยิบโทรศัพท์ของพวกเธอออกมาเพื่อถ่ายรู ปสักสองสามภาพ
หวังเสี ยนยิม้ อยูข่ า้ ง ๆ และไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร หลังจาก
มองรถคันนี้อยูห่ ลายนาทีเด็กสาวทั้งสองก็เดินไปข้างหน้าต่อ
ที่พ้นื ที่จดั แสดงของโชว์รูมรถยีห่ อ้ มาเซราติ เซี ยวหยูและเสี่ ยวมี่ต่าง
ร้องลัน่ ออกมาพร้อมเพรี ยงกัน สาว ๆ ทุกคนมักชอบรถยีห่ อ้ นี้
และรถรุ่ นนี้ยงั เหมาะกับสาว ๆ วัยรุ่ นที่ชื่นชอบในการขับรถที่มี
ความแรง, ความสวยงามและมีความโดดเด่นอีกด้วย
 ตอนที่ 85 การทดลองขับรถ
“โซนนี้คือแบรนด์ทวั่ ไปที่ผลิตภายในประเทศ”
หวังเสี ยน, เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ กําลังเดินดูรถยนต์ภายในงาน
มหกรรมรถยนต์
บรรดารถแบรนด์หรู หราระดับโลกถูกจัดวางไว้ที่ประตูทางเข้า ในขณะ
ที่พวกเขาเดินลึกเข้ามาด้านในของงานมากขึ้น รถยนต์ภายในงาน
แสดงส่ วนใหญ่เป็ นแบรนด์ระดับตํ่าจนถึงระดับกลาง ทั้งสามคน
เดินวนกันไปครบรอบหนึ่งแล้ว
“คันไหนดูดีและถูกใจน้องที่สุด” หวังเสี ยน ถาม เสี่ ยวหยู พร้อมกับ
รอยยิม้
“ถ้าในแง่ของรู ปลักษณ์ เบนท์ลียส์ ี ชมพู นั้นสวยที่สุด มาเซราติ ก็
สวย แต่ถา้ เราจะมีรถสักคันฉันคิดว่าควรเลือก บีเอ็มดับเบิลยู หรื อ
เมอร์เซเดสเบนซ์ น่าจะดีกว่า” เสี่ ยวหยู กล่าวกับ หวังเสี ยน ด้วย
รอยยิม้
“งั้นมากับพี่”
หวังเสี ยน พยักหน้าและยิม้ เขาคิดว่าเนื่องจากเขายังเหลือเงินในบัตร
กว่า 4 ล้านก็น่าจะเพียงพอแล้วที่จะได้เบนท์ลียส์ ี ชมพูคนั นั้น
เมื่อพวกเขากลับไปที่รถเบนท์ลียส์ ี ชมพูผคู ้ นมากมายมารวมตัวกัน
ล้อมรอบมุงดูมนั อยูแ่ ละส่ วนใหญ่เป็ นผูห้ ญิง
เบนท์ลียส์ ี ชมพู ให้ความรู ้สึกสดใสอ่อนเยาว์ท่ามกลางความสง่างาม
แน่นอนว่ามันเป็ นสิ่ งที่น่าดึงดูดใจสําหรับผูห้ ญิง
“ฮับบี้เมื่อคุณมีเงินคุณสามารถซื้อเบนท์ลียส์ ี ชมพูให้ฉนั ได้ใช่ไหม”
“ไม่มีปัญหาค่ะคุณภรรยาที่รักถ้าผมได้รับเทพธิดาแห่งโชคดีพรุ่ งนี้
ผมจะซื้อให้คุณ!”
“พรุ่ งนี้เหรอฮับบี้ ทําไมเราต้องรอถึงพรุ่ งนี้”
“ผมซื้อตัว๋ ลอตเตอรี่ เอาไว้และผลการออกรางวัลจะออกในคืนนี้ ถ้า
ผมได้รางวัลที่หนึ่งเราสามารถมารับรถเบนท์ลียไ์ ด้ทนั ทีเลย”
“คุณ … คุณไปลงนรกซะ”
เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปถึงบริ เวณโชว์รูมของรถเบนท์ลี่ย ์ พวกเขาก็ได้
ยินการสนทนาของคู่หนุ่มสาวที่ค่อนข้างตลก ทุกคนรอบตัวพวกเขา
ต่างหัวเราะและอมยิม้ กัน
“รถคันนี้สวยมากและน่ารักมาก แต่แพงเกินไปรถทั้งคันราคา 4.2
ล้าน!” ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวเหมือนนักธุรกิจที่ประสบความสําเร็ จ
ในชุดสู ทส่ ายหัว
“เบนท์ลียต์ วั ธรรมดาราคาถูกกว่าเล็กน้อยราคา 3 ล้าน แต่ราคาของ
เบนท์ลียส์ ี ชมพูคนั นี้สามารถซื้ อบ้านสวย ๆ ได้สองหลังเลย” หญิง
สาวข้างรถพึมพําขณะที่เธอก็ไม่สามารถหยุดถ่ายรู ปรถได้
หลายคนชื่นชมรถสวยงามเหล่านี้ แต่กบ็ ่นกันเรื่ องราคา
“4.2 ล้าน?”
หวังเสี ยน สังเกตรถอย่างละเอียด เขาตัดสิ นใจหลังจากสังเกตเห็นว่า
เสี่ ยวหยู ยืนมองอย่างไม่วางตาและยังเข้าไปถ่ายรู ปคู่กบั รถ
“เฮ้..น้องชาย !” หวังเสี ยนเรี ยกพนักงานขายที่ยนื อยูข่ า้ งรถ
“สวัสดีครับ ท่านมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” พนักงานขายหนุ่มมองไป
ที่หวังเสี ยนและถามด้วยรอยยิม้
“ให้เราทดลองขับรถหน่อยได้ไหม” ในขณะที่หวังเสี ยนถามเขาก็
หยิบบัตรธนาคารออกมาด้วย “เราจะซื้ อทันทีถา้ เราพอใจ!”
พนักงานขายหนุ่มคนนั้นตกใจเล็กน้อยในขณะที่มองดูบตั รธนาคาร
ในมือของ หวังเสี ยน เขารี บตอบทันทีวา่ “ครับ!!รอสักครู่ นะครับผม
ขอตัวไปตามผูจ้ ดั การสักครู่ นะครับ!”
“ได้เลย” หวังเสี ยน พยักหน้า
“พี่ชาย!! … ” หลังจากได้ยนิ การการสนทนาของ หวังเสี ยน ,เสี่ ยวหยู
รี บดึงแขนของ หวังเสี ยน และส่ ายหัว “พี่ชายราคามันแพงมากนะ
นอกจากนี้มนั ก็โดดเด่นและสะดุดตาเกินไป… “
“พี่บอกแล้วไงว่าให้เธอใช้จ่ายเงินในบัตรนี้ให้หมด และหลังจากที่
ซื้อรถคันนี้แล้วในบัตรน่าจะมีเงินเหลืออยูป่ ระมาณ 30,000 หยวน ก็
คงพอดีสาํ หรับให้นอ้ งพกเอาไว้ติดกระเป๋ า” หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ
“พี่ยงั มีเงินเหลือมากกว่า 4 ล้านในบัตรนี้ยงั งั้นเหรอ!!” ดวงตาของ
เสี ยวหยูน้ นั เบิกกว้างและปากของเธออ้าค้างเล็กน้อย ท่าทางตกใจ
ของเธอนั้นดูน่ารักมาก
ตอนบ่ายวันนี้พวกเขาใช้เงินไปเกือบ 300,000 หยวน เพือ่ ซื้อเสื้ อผ้า
และกระเป๋ า และหลังจากนั้นยังจ่ายเงินซื้อนาฬิการาคาเกือบ
900,000 หยวน แต่ในบัตรยังมีเงินเหลือมากกว่า 4 ล้านหยวน จะ
ไม่ให้เธอตกใจได้ยงั ไง
“โว้ว!เขาเป็ นเศรษฐีผรู ้ ่ าํ รวยด้วยบัตรเพชรจากธนาคารการเกษตร
แห่งประเทศจีนหากต้องการมีบตั รใบนั้นคุณจะต้องมีเงินอย่างน้อย
5 ล้านหยวนในบัญชีของคุณ”
“มีคนซื้อเบนท์ลียส์ ี ชมพูดว้ ยเงินสดจริ ง ๆ เขารวยมาก”
“นี่คือเศรษฐีตวั จริ งซื้ อรถเบนท์ลียร์ าคานี้ให้นอ้ งสาวอย่างไม่กระพริ บ
ตาทําไมฉันถึงไม่มีพี่ชายที่แสนดีขนาดนี้บา้ งนะ!”
“เขาน่าจะเป็ นคนรุ่ นที่สองจากตระกูลที่ร่ าํ รวย ฉันแน่ใจอย่างนั้น และ
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพยายามใช้เงินในบัตรนัน่ ให้หมดเพียงในวัน
เดียว โอ้วว!”
กลุ่มคนรอบ ๆ จ้องมองไปที่หวังเสี ยน อย่างตกตะลึง
รู ปร่ างเพรี ยวบางสูง 1.8 เมตรท่าทางเจ้าสําอางและหน้าตาที่หล่อเหลา
แต่ในขณะเดียวกันเขาก็มีท่าทางที่สง่างามเป็ นเอกลักษณ์ซ่ ึงมีออร่ า
และกลิ่นอายอันสูงส่ ง
แต่เด็กผูห้ ญิงสองคนข้าง ๆ เขาค่อนข้างดูธรรมดามากแม้วา่ พวกเธอ
จะสวยและน่ารักก็ตาม แต่เมื่อเทียบกับท่วงท่าและออร่ าของชายหนุ่ม
ทําให้ดูต่างกันเป็ นอย่างมาก
และท้ายที่สุดในยุคนี้กม็ ีหญิงสาวที่สวยงามมากเกินไปทั้งสวยธรรมชาติ
และสวยศัลยกรรม จึงทําให้เด็กสาวทั้งคู่ดูไม่โดดเด่นมากนัก
“เสี่ ยวหยูพี่ชายของเธอ จะน่าทึ่งมากเกินไปแล้ว ตอนนี้เขากําลังจะ
ซื้อรถเบนท์ลีย ์ ที่มีราคามากกว่า 4 ล้าน ให้กบั เธอและถ้าเธอขับรถ
ไปมหาลัยละก็ ฉันนึกภาพไม่ออกจริ ง ๆ … ” เสี่ ยวมี่เขย่าแขนของ
เสี่ ยวหยู ในขณะที่เธอก็พดู ด้วยอาการที่ตื่นเต้นและดวงตาที่สดใส
“เสี่ ยวมี่ ความรู ้สึกฉันตอนนี้กน็ ่าจะเหมือนคนถูกล็อตเตอรี่ ที่ร่ าํ รวย
ขึ้นในชัว่ ข้ามคืนเลย?” เสี่ ยวหยู เองก็พดู แบบงง ๆ เช่นกัน
“ตอนนี้เธอจากเดิมที่เป็ นหงส์งดงามอยูแ่ ล้ว กลายมาเป็ นนกฟี นิกซ์ที่
ยิง่ ใหญ่กว่า ฉันอิจฉาเธอจริ ง ๆ ที่มีพี่ชายที่ร่ าํ รวยจนน่ากลัวแบบนี้!”
เสี่ ยวมี่กล่าวด้วยความอิจฉา
“ฮิฮิ!” เสี่ ยวหยู หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ขณะที่เธอโอบแขนรอบแขน
ของ หวังเสี ยน
“สวัสดีครับ คุณคือคนที่สนใจจะซื้อรถคันนี้อย่างนั้นเหรอครับ”
ในขณะนั้นเองมีชายวัยกลางคนเดินตาม พนักงานขายหนุ่มออกมา
ด้วยท่าทางกระตือรื อร้นเขารี บถาม หวังเสี ยน อย่างสุ ภาพทันที
“ใช่ครับ แต่เราอยากจะทดลองขับดูก่อนได้ไหม” หวังเสี ยนถาม
“เงินไม่ใช่ปัญหาเราจะซื้อรถทันทีถา้ ถูกใจ”
“ได้แน่นอนครับ!” ผูจ้ ดั การชายวัยกลางคนตอบโดยไม่ลงั เลแม้แต่
น้อย เขารู ้วา่ ชายหนุ่มคนนี้มีกาํ ลังซื้อ
“เยีย่ มมากเราจะทดลองขับกันได้ที่ไหน” หวังเสี ยน ถาม
“ท่านครับเรามีสถานที่สาํ หรับทดลองขับอยูข่ า้ งนอกเท่านั้นผมจะ
ไปกับพวกคุณด้วย” ผูจ้ ดั การวัยกลางคนตอบทันที
“โอเค” หวังเสี ยน พยักหน้าและมองไปที่ เสี่ ยวหยู ยิม้ และพยักหน้า
ให้กบั เธอ “เราไปทดลองขับรถดูกนั เถอะ!”
“พี่ชาย! ฉันพึ่งมีใบขับขี่ได้เพียงไม่กี่วนั เองนะ ถ้าฉันทํารถเสี ยหาย
ล่ะ!” เสี่ ยวหยู พูดขึ้นมาพร้อมกับทําท่าทางตกใจและกลัวขึ้นมา
เล็กน้อย เธอไม่กล้าที่จะทดลองขับรถเนื่องจากกลัวทํารถเสี ยหาย
เธอรู ้ดีวา่ ค่าซ่อมรถคงจะต้องใช้เงินหลายแสนหยวน
“ไม่เป็ นไรหรอก คุณผูจ้ ดั การจะนัง่ อยูข่ า้ ง ๆ น้องเขาจะคอยเตือนเธอ
เอง นอกจากนี้รถก็น่าจะมีประกันอุบตั ิเหตุอยูแ่ ล้ว แต่ต่อให้มนั ไม่มี
ถ้าเกิดชนขึ้นมาจริ งเราก็แค่จ่ายค่าซ่อม!” หวังเสี ยน ยิม้ ในขณะที่เขา
พูดปลอบใจเพื่อให้นอ้ งสาวของเขาไม่ตอ้ งกลัวและคิดมากเกินไป
ผูจ้ ดั การที่อยูข่ า้ ง ๆ พวกเขาหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ เมื่อเขาได้ยนิ หวัง
เสี ยนพูด “ใช่แล้วคุณหนูไม่ตอ้ งกังวลไปหรอก”
และยังมีอีกประโยคหนึ่งที่เขาไม่ได้พดู ออกมาคือ ‘พี่ชายของคุณ
รํ่ารวยขนาดนี้ คุณไม่จาํ เป็ นต้องกังวลอะไรเลย!’
“งั้นก็ได้ค่ะ!” เสี่ ยวหยูพยักหน้าและเดินไปที่รถ ผูจ้ ดั การชายวัย
กลางคนนัง่ อยูบ่ นที่นงั่ ผูโ้ ดยสาร ด้านข้างเพื่อคอยเตือนเธอ ส่ วน
หวังเสี ยนและเสี่ ยวมี่นงั่ อยูท่ ี่เบาะหลัง
“นี่คุณหนู ผมจะแนะนําอุปกรณ์และฟังก์ชนั่ ต่าง ๆ ในรถให้นะครับ!”
ผูจ้ ดั การวัยกลางคนเข้าไปในรถและเริ่ มแนะนําฟังก์ชนั่ ต่าง ๆ ของ
รถหรู ให้กบั เสี่ ยวหยู
เสี่ ยวหยูฟังด้วยสายตาที่เป็ นประกายแวววาว ฟังก์ชนั่ ของรถคันนี้
ไม่ใช่สิ่งที่รถยนต์ในโรงเรี ยนสอนขับรถจะสามารถเปรี ยบเทียบได้
“เอาล่ะไปกันเถอะเราจะขับรถออกไปวนดูสกั สองรอบ!” ผูจ้ ดั การ
ชายวัยกลางคนกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิม้
เสี่ ยวหยูหายใจเข้าลึก ๆ และหันหน้ากลับไปมองที่พชี่ ายของเธอ
“ไม่ตอ้ งกังวลอะไร ขับไปตามปกติไม่ตอ้ งกลัว” หวังเสี ยนพูดออกมา
และยิม้ ให้เพื่อเพิ่มความมัน่ ใจให้กบั น้องสาวเขา
“ตกลงค่ะพี่!” เสี่ ยวหยู พยักหน้าและขับรถออกไปอย่างระมัดระวัง
เธอขับรถด้วยความระมัดระวังเนื่องจากเพิ่งได้รับใบอนุญาตขับขี่
แต่หลังจากทดลองขับอยูส่ องรอบใบหน้าของเธอก็มีรอยยิม้ กลับมา
การขับรถหรู น้ นั ดีกว่าการขับรถธรรมดาเหล่านั้นมาก และมันนัง่
สบายกว่า
หวังเสี ยน มองไปที่รอยยิม้ ของ เสี่ ยวหยู และหันไปหาผูจ้ ดั การวัย
กลางคนที่นงั่ อยูท่ ี่ที่นงั่ ของผูโ้ ดยสาร “ผมจะซื้อรถคันนี้เตรี ยมเอกสาร
ทั้งหมดให้ดว้ ยนะครับ”
“ครับ! แน่นอนเลยครับ เราสัญญาว่าจะจัดการเอกสารทั้งหมดให้เสร็ จ
ภายในวันนี้” ผูจ้ ดั การชายวัยกลางคนรู ้สึกตื่นเต้นมากในขณะที่ใบหน้า
ของเขายิม้ แย้มแจ่มใสขึ้นมาทันที “โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นพวกคุณ
กรุ ณาไปนัง่ รอที่ดา้ นในโชว์รูมก่อนนะครับผมใช้เวลาจัดทําเอกสาร
ไม่นานหรอกครับ”
“ตกลง!” หวังเสี ยน พยักหน้า
พวกเขาขับรถกลับเข้าไปที่งานแสดงรถและตามผูจ้ ดั การกลับไปที่
โชว์รูม
“ผูอ้ าํ นวยการ ซีอุยคุณอยูท่ ี่นี่ดว้ ยงั้นรึ ครับ!”
ในโชว์รูมรถเบนท์ลียม์ ีขนาดกว้างขวางและมีการตกแต่งที่หรู หรา
ด้วยรถยนต์เบนท์ลียห์ รู หราหลายคันในนั้น
หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในโชว์รูมผูจ้ ดั การก็เห็นชายวัยกลางคนพูด
อยูก่ บั คู่รักคู่หนึ่งด้วยรอยยิม้ อย่างสุ ภาพ เขาตะลึงเล็กน้อยขณะที่รีบ
เข้าไปทักทายพวกเขา
“ใช่ผมเพิ่งจะมาถึง!” ผูอ้ าํ นวยการซี อุยพยักหน้าและกล่าว “ผูจ้ ดั การ
เฉา นี่คือคุณหลิน เขาต้องการที่ซ้ือรถ เบนท์ลี่สีชมพูคนั นั้น ช่วยทํา
เอกสารให้ดว้ ยนะ”
ผูจ้ ดั การ เฉา แสดงสี หน้าที่ตกใจและพูดอย่างเร่ งรี บว่า “ผูอ้ าํ นวยการ
ซีอุย ลูกค้าของเราคนหนึ่งกําลังจะจ่ายค่ารถคันนั้นอยูน่ ะครับ”
“ขายแล้วงั้นเหรอ” ชายหนุ่มข้าง ๆ ผูอ้ าํ นวยการซีอุยขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณหลินไม่ตอ้ งกังวลยังไม่ได้ขายออกไปหรอกครับ” เมื่อผูอ้ าํ นวยการ
ซี อุยได้ยนิ ชายหนุ่มถามเขาก็รีบตอบว่า “รถคันนี้ได้เตรี ยมไว้ให้คุณ
แล้วเราจะขายไปได้ยงั ไง”
ขณะที่ผอู ้ าํ นวยการซีอุย พูดเขามองไปที่ผจู ้ ดั การ เฉา “แจ้งให้ลูกค้า
คนนั้นทราบว่ารถเบนท์ลียส์ ี ชมพู คันนั้นได้ขายไปแล้ว เราสามารถ
แนะนํารถคันอื่นให้พวกเขาได้”
 ตอนที่ 86 ตอบโต้
[Note ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อตัวละครจาก *ซีอุยเป็ นซุย* นะครับจริ ง ๆ
แล้วออกเสี ยงเหมือน ๆ กันแต่ ชื่อ ซุย น่าจะเหมาะกว่า]
“คุณไม่ตอ้ งแจ้งพวกเราแล้ว พวกเราได้ยนิ ทุกอย่างแล้ว”
หวังเสี ยนขมวดคิว้ เมื่อได้ยนิ บทสนทนาของพวกเขาและเดินเข้าไป
ช้า ๆ
ผูอ้ าํ นวยการ ซุย ตกใจเล็กน้อยและมองไปที่หวังเสี ยนด้วยความ
ประหลาดใจ อย่างไรก็ตามเขาฟื้ นตัวได้อย่างรวดเร็ วและรี บรักษา
รอยยิม้ บนใบหน้าของเขาทันที
“ผมขอโทษจริ ง ๆ เกี่ยวกับเรื่ องนี้นอ้ งชาย แต่เบนท์ลียส์ ี ชมพูคนั นี้
นั้นมีคนสัง่ จองเอาไว้แล้ว ถ้าคุณยังอยากได้จริ ง ๆ คุณคงต้องรอ
ประมาณหนึ่งเดือนแล้วผมจะรี บทําเรื่ องส่ งสํานักงานใหญ่ให้พวก
เขารี บจัดการส่ งรถเบนท์ลียร์ ุ่ นเดียวกันนี้มาให้คุณทันที”
“มันไม่ถูกต้องนะผมว่า! คุณควรจะมีลาํ ดับในการซื้ อรถที่ดีกว่านี้
เมื่อเราต้องการซื้อรถคันนี้ตอนนั้นคนของคุณไม่ได้แจ้งอะไรและยัง
ต้องการขายให้ผม แต่ตอนนี้เรากําลังจะจ่ายเงินซื้อพวกคุณกลับมา
บอกว่ามีการจองรถเอาไว้แล้ว นี่มนั ไม่ถูกต้องแล้วล่ะ คุณเห็นผม
เป็ นเด็กที่คิดจะหลอกกันได้ง่าย ๆ ยังงั้นเหรอ ?”
หวังเสี ยน มองไปที่ผอู ้ าํ นวยการซุยและพูดอย่างมีเหตุผล เนื่องจาก
ว่าเขาคิดว่าสิ่ งนี้มนั ไม่ถูกต้องและต้องการคําอธิบายที่ชดั เจนกว่าคํา
กล่าวอ้างว่ามีการจองรถไว้แล้ว
เมื่อผูอ้ าํ นวยการซุย ได้ยนิ คําพูดของหวังเสี ยน คิ้วของเขาก็ขมวดเข้า
หากัน และนอกจากนี้เขายังต้องระวังที่จะทําให้ หวังเสี ยน ขุ่นเคือง
ในฐานะคนที่สามารถซื้อรถราคามากกว่า 4 ล้านหยวนได้น้ นั แน่นอน
ว่าจะต้องไม่ใช่ผชู ้ ายธรรมดา ๆ อย่างแน่นอน แต่อย่างไรก็ตามเขาก็
ยังคงต้องระวังและเกรงใจชายหนุ่มคนที่นงั่ อยูข่ า้ ง ๆ เขามากกว่า
และควรจะต้องไม่ทาํ ให้คน คนนี้ข่นุ เคือง
“เอาแบบนี้สินอ้ งชายทําไมคุณไม่ลองดูรถรุ่ นอื่น ๆ ล่ะ หรื อบางที
คุณอาจรอแค่หนึ่งเดือนเท่านั้นเอง ผมจะรี บติดต่อสํานักงานใหญ่
ให้กบั คุณ” ผูอ้ าํ นวยการซุย มองไปที่หวังเสี ยนและพูดออกมา
“คุณสามารถพูดแบบนี้กบั ชายหนุ่มที่อยูข่ า้ ง ๆ คุณก็ได้” หวังเสี ยน
ตอบ
คําตอบของ หวังเสี ยน ทําให้ใบหน้าของผูอ้ าํ นวยการซุย มืดลง คิ้ว
ของเขาขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ช่วยอะไรไม่ได้นะน้องชาย ผมก็บอกไปแล้วว่ารถ
คันนี้มีลูกค้าคนอื่นจองไว้ก่อนแล้ว”
“อีกอย่างนายยังไม่ได้จ่ายเงินเลยคนขายเขาก็มีอิสระที่จะขายให้ใคร
ก็ตามที่เขาพอใจที่จะขายให้เขาไม่อยากขายให้นาย นายมีปัญหาอะไร
มากนักอย่างงั้นเหรอ!”
สาวสวยข้าง ๆ ชายหนุ่มมองไปที่หวังเสี ยนและพูดด้วยความรําคาญ
อย่างเห็นได้ชดั
เบนท์ลียส์ ี ชมพูคนั นั้นมีไว้สาํ หรับเธอและโดยธรรมดาแล้วเธอจะไม่
ยอมให้ใครฉกมันไปจากเธออย่างแน่นอน
ชายหนุ่มคนนั้นนัง่ มองอย่างเฉยเมยและไม่พดู อะไรสักคํา
“นัน่ ก็ไม่ผดิ แต่มนั ก็ไม่ถูกต้องเช่นกันและที่สาํ คัญ ผมไม่ยอมให้
ใครมาทํากับผมแบบนี้!”
หวังเสี ยน ยิม้ และพูดอย่างช้า ๆ “ผมเป็ นผูบ้ ริ โภคและผมไม่ได้มา
ที่นี่เพื่อรับความรู ้สึกที่ไม่ดีและไม่ยตุ ิธรรมเช่นนี้!”
“มีสิ่งที่ไม่ยตุ ิธรรมมากมายในโลกใบนี้คนอย่างนายจะสามารถทํา
อะไรได้ยงั งั้นเหรอ ไอ้นอ้ ง! มันเป็ นเรื่ องดีนะที่นายสามารถผ่าน
ประสบการณ์เหล่านี้ไปได้โดยไม่ตอ้ งเจ็บตัวน่ะ”
ชายหนุ่มที่นงั่ อยูย่ มิ้ เยาะเมื่อเห็นว่าหวังเสี ยนมีปฏิกิริยาอย่างไร
หวังเสี ยนยิม้ ที่มุมปากเล็กน้อยและมองไปที่ผจู ้ ดั การและผูอ้ าํ นวยการ
ซุย “ตอนนี้เรามาคุยเรื่ องซื้อรถกันก่อนดีกว่า ส่ วนเรื่ องความยุติธรรม
ของโลกใบนี้น้ นั ฉันจะคุยกับนายทีหลังหากนายต้องการ ที่น้ ีสรุ ปว่า
ไม่ได้มีจองยังงั้นใช่ไหมหากมีการยืนยันใบจองฉันก็จะยอมรับเรื่ อง
นี้ แต่หากไม่มีกค็ งต้องอธิบายให้มนั ชัดเจนกันหน่อยเพราะฉันกําลัง
จะจ่ายเงินซื้อแต่พวกนายบอกว่ามีการจองฉันต้องการคําอธิบายของ
โชว์รูมรถในตอนนี้”
“เฮ้! น้องชายเราเป็ นคนขายนะ!” เมื่อผูอ้ าํ นวยการซุยได้ยนิ คําพูดของ
หวังเสี ยน การแสดงออกของเขาก็ยงิ่ แข็งกร้าวหนักขึ้น “เรามีอิสระที่
จะเลือกว่าเราต้องการที่จะขายให้ใคร”
“นายไม่ได้ยนิ เหรอพวกเขามีอิสระที่จะเลือกว่าต้องการขายให้ใคร!
นายนี่มนั พูดไม่รู้เรื่ องน่ารําคาญจริ ง ๆ พวกเขาบอกแล้วว่าพวกเขา
จะไม่ขายให้กบั นาย!”
สาวสวยที่อยูข่ า้ ง ๆ ยืนกอดอกพูดออกมาด้วยความรําคาญ
“โอเคดีมาก!” ใบหน้าของหวังเสี ยน เย็นชาขึ้นมาทันที เมื่อความ
โกรธในตัวเขาเริ่ มก่อตัวขึ้น
เขาโกรธในสิ่ งที่ผอู ้ าํ นวยการซุยพูด หลังจากลองรถได้ครึ่ งชัว่ โมง
การพูดคุยและข้อตกลงในการซื้อรถนั้นค่อนข้างแน่นอนแล้วเหลือ
แต่จดั การเรื่ องเอกสารและเขาก็กาํ ลังจะจ่ายเงินเพื่อซื้ อรถ แต่เขา
กลับได้รับแจ้งว่ารถถูกจองโดยบุคคลอื่นไปแล้ว ยิง่ ไปกว่านั้นพวก
เขาไม่ได้คิดจะยอมรับผิดหรื อแสดงหลักฐานในสิ่ งที่พวกเขาพูดซึ่ ง
มันเป็ นการหลอกลวงกันซึ่ง ๆ หน้า และการที่ทาํ ให้เขาโมโหมาก
ที่สุดคือหลังจากที่ตวั เขาจับโกหกได้แล้วคนพวกนี้ไม่เพียงไม่คิดจะ
ขอโทษแต่กลับย้อนเขากลับมาอย่างหน้าด้าน ๆ ว่าพวกเขามีอิสระที่
จะขายให้กบั ใครก็ตามที่พวกเขาพอใจ และนี่คือฟางเส้นสุ ดท้ายที่ทาํ
ให้โกรธขึ้นมาจริ ง ๆ
ใครก็ตามที่เจอเหตุการณ์แบบนี้เป็ นธรรมดาที่จะรู ้สึกไม่ดีกบั มัน
และแต่ละคนก็จะแสดงความโกรธออกมาแตกต่างกันต่อเหตุการณ์
ที่เกิดขึ้นแบบนี้
“และเมื่อมันเป็ นแบบนี้ฉนั ก็จะให้พวกนายได้จ่ายในสิ่ งที่กระทํา!”
หวังเสี ยนกล่าวอย่างเย็นชา
เนื่องจากคนพวกนี้ทาํ ให้เขาไม่มีความสุ ขเขาก็จะทําให้คนพวกนี้ไม่
มีความสุ ขด้วยเช่นกัน
“ต้องจ่ายยังงั้นเหรอ ฮึฮึ!” เมื่อผูอ้ าํ นวยการซุยได้ยนิ คําพูดของหวัง
เสี ยน เขาก็แสยะยิม้ อย่างเย็นชาและจ้องไปที่หวังเสี ยนด้วยความดู
ถูก “ฉันเองก็อยากจะดูวา่ นายจะสามารถให้เราจ่ายให้นายได้ยงั ไง
แต่ตอนนี้นายออกจากร้านของฉันไปซะที ไปให้พน้ เลยไป๊ !”
“อวดดีจริ ง ๆ ฉันสงสัยว่าไอ้หมอนี่มนั มาจากไหนกัน” ชายหนุ่มที่
นัง่ อยูม่ ีชื่อว่า หลินเฟิ ง จ้องมองไปที่ หวังเสี ยน จากทางด้านข้างแล้ว
พูดออกไปว่า “ฉันว่านายอย่ามาอวดดีและโอหังในเมืองเจียงเฉิ งจะ
ดีกว่ามิฉะนั้นนายอาจจะไม่รู้ดว้ ยซํ้าว่าตายได้ยงั ไง”
หวังเสี ยนหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่นงั่ อยูแ่ ละตอบกลับออกไปทันที
“ฉันเองก็อยากรู ้วา่ จะมีคนที่มีความสามารถนั้นรึ เปล่าในเมืองเจียงเฉิง
แห่งนี้!”
แรงกดดันและออร่ าแห่งราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์เริ่ มแผ่กระจายออก
จากร่ างกายของหวังเสี ยนทีละน้อย
“พี่ช่างมันเถอะ … ฉันไม่อยากได้รถคันนั้นอีกแล้ว”
เสี่ ยวหยู มองไปที่กลุ่มคนรอบ ๆ ตัวเธอ เธอเริ่ มรู ้สึกเป็ นกังวลขึ้นมา
และดึงแขนของ หวังเสี ยน เอาไว้
“ฮึฮึ” เมื่อ หวังเสี ยน ได้ยนิ น้องสาวของเขาพูดออกมา เขาก็ยมิ้ หัวเราะ
ออกมาเบา ๆ แล้วก็สลายแรงกดดันและเก็บออร่ าของเขาเอาไว้
เหมือนเดิม และพูดติดตลกว่า “เสี่ ยวหยู น้องเพียงแค่ยนื ดูเฉย ๆ พี่จะ
ให้เธอได้เห็นว่าพีช่ ายของเธอมีความสามารถมากแค่ไหน และใน
เมืองเจียงเฉิงแห่งนี้ไม่มีใครที่เราจะต้องกลัว”
“พี่ชาย”
หวังเสี ยนลูบหัวของเธอก่อนที่จะหันไปมองผูอ้ าํ นวยการซุย, หลิน
เฟิ งและเด็กสาว
“นายไม่ได้ยนิ ที่ฉนั บอกหรื อไงนี่คือร้านของฉันออกไปจากที่นี่ซะ
ไอ้เด็กหน้าด้าน!” ผูอ้ าํ นวยการ ซุย จ้องมองไปทาง หวังเสี ยน
“ ‘ลูกวัวแรกเกิดไม่กลัวเสื อ’ เด็กอวดดีและหยิง่ ผยองอย่างนายจะต้อง
ตายอย่างเจ็บปวด” หลินเฟิ ง จุดบุหรี่ สูบและมองไปที่ หวังเสี ยน ราว
กับว่าเขากําลังดูการแสดงจําอวด
“ถ้าอย่างนั้นมาดูกนั ว่าฉันจะต้องตายอย่างเจ็บปวดจริ งหรื อไม่”
หวังเสี ยนยิม้ เยาะและหันไปสังเกตเห็นค้อนขนาดใหญ่ที่ใช้ในการ
ทุบซ่อมแซมพื้นที่มุมด้านหนึ่ง เขาเดินเข้าไปหยิบค้อนขึ้นมา
“ไอ้เด็กสารเลวแกคิดจะทําอะไร” เมื่อผูอ้ าํ นวยการ ซุย เห็น หวังเสี ยน
เดินไปหยิบค้อน ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันทีเขาตะโกนออกมา
เสี ยงดัง
หลินเฟิ ง เพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นและจ้องมองไปที่หวังเสี ยนอย่างเย็นชา
เช่นเดิม
“ฉันกําลังพยายามทําอะไรอยูย่ งั งั้นรึ ! เนื่องจากนายทําให้ฉนั ไม่มี
ความสุ ขและเครี ยดมาก ๆ ฉันก็แค่ตอ้ งการระบายมันออกมาสัก
เล็กน้อย”
ริ มฝี ปากของ หวังเสี ยน โค้งขึ้นเป็ นรอยยิม้ เขาหันมามองข้างในร้าน
ในร้านมีเบ็นเทิลลี่ยป์ ระมาณ 10 คัน เขาถือค้อนและเดินตรงไปยัง
คันที่ใกล้กบั เขามากที่สุด
โครมม!
เสี ยงค้อนทุบเข้าไปที่หน้ารถเบนท์ลียอ์ ย่างแรงจนเกิดรอยบุ๋มขนาด
ใหญ่จากแรงกระแทกของค้อน
“กะ …แก! ” สี หน้าของผูอ้ าํ นวยการซุยเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวเมื่อ
เห็นหวังเสี ยนทุบรถเบนท์ลีย ์ “หยุด!หยุดเดี๋ยวนี้ไม่ง้ นั ฉันจะทําให้แก
ได้ตายอย่างแน่นอน”
“ฉันจะทุบรถในร้านนี้และก็อยากจะดูวา่ จะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน!”
หวังเสี ยนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ค้อนในมือของเขาทุบลงบนรถ
เบนท์ลียอ์ ีกครั้ง
รอยบุ๋มขนาดใหญ่ปรากฏอีกครั้งขึ้นหลังจากการทุบและหลังจากทุบ
รถเบนท์ลียไ์ ป 4-5 ครั้งรถเบนท์ลียค์ นั นั้นก็พงั ยับเยิน
แต่อย่างไรก็ตาม หวังเสี ยน ไม่ได้หยุดเพียงนั้นแต่เขาเดินไปที่รถ
เบนท์ลียค์ นั ถัดไปเพื่อทุบมันต่อ
“หยุดมันซะ! เรี ยกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาที่นี่แล้วจัดการ
จับมันเอาไว้ … “
เมื่อเห็นว่าหวังเสี ยนทุบรถเบนท์ลียส์ องคันไปแล้ว ดวงตาของ
ผูอ้ าํ นวยการซุยก็เปลี่ยนเป็ นสี แดงด้วยความโกรธขณะที่เขาตะโกน
ออกมาด้วยเสี ยงอันดัง
ชายหนุ่มที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ โยนบุหรี่ ลงบนพื้นและจ้องมองไปที่หวัง
เสี ยน อย่างตกใจและมึนงง
หวังเสี ยนยิม้ ที่มุมปากและพูดต่อไปว่า “หลังจากที่ฉนั ทุบรถทั้งหมด
แล้วฉันจะรอดูวา่ จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรื อเปล่า”
ปัจจุบนั หวังเสี ยน ไม่กลัวใครใน เมืองเจียงเฉิ ง แค่อิทธิพลของตระกูล
ฉินก็สามารถจัดการกับปัญหาทุกอย่างในด้านของแวดวงสังคมและ
นักธุรกิจได้อย่างง่ายดาย
และสําหรับโลกของผูฝ้ ึ กฝนวิชายุทธ เขาก็ยงิ่ ไม่เกรงกลัวใครเลย
แม้แต่นอ้ ย แค่มนุษย์มงั กรในสํานักมังกรของเขาสัก 10 คนก็คงจะ
เกินพอแล้วที่จะครอบครองเมืองเจียงเฉิงทั้งเมืองถ้าหากว่าเขา
ต้องการที่จะทํา
ตูม!ตูม!ตูม!
เสี ยงกระแทกดังไม่หยุด หวังเสี ยนได้ทุบเบนท์ลียไ์ ปแล้วห้าคัน เมื่อ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาถึงพวกเขารี บตะโกนออกมาทันที
“หยุด! นายคนนั้นหยุดเดี๋ยวนี้!”
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสี่ คนเห็นหวังเสี ยนทุบรถเบนท์
ลียพ์ วกเขาก็ตกใจเป็ นอย่างมาก รถเหล่านี้คือรถเบนท์ลีย ์ ที่มีราคา
กว่า 3 ล้านหยวนต่อคัน!
แต่เขาก็กล้าที่จะทุบ!
และเขาคนนี้ได้ทุบรถไปแล้วทั้งหมดห้าคัน!
คนธรรมดาที่ไหนจะกล้าทําแบบนี้? เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ของงานมหกรรมยานยนต์ ไม่กล้าที่จะยุง่ กับคนประเภทนี้ พวกเขา
ทําอะไรไม่ถูก ได้แต่ยนื อึ้งกันอยูต่ รงนั้น
หวังเสี ยนเห็นกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนไม่ขยับอยูท่ ี่เดิม
เขาจึงโยนค้อนในมือลงบนพื้นและจ้องมองไปที่ผอู ้ าํ นวยการซุยที่
กําลังโมโหจนนัยน์ตาแดงกํ่า
“ฉันเพิ่งทุบรถไปห้าคันมาทําให้ฉนั ดูวา่ หน่อยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับ
ฉัน!”
“ไอ้พวกโง่ไร้ประโยชน์!” เมื่อเห็นว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ไม่กล้าทําอะไรชายหนุ่ม ผูอ้ าํ นวยการ ซุยจึงสบถด่าเจ้าหน้าพวกนั้น
เสี ยงดังแล้วหันไปจ้องมองหวังเสี ยนพร้อมกับพูด “ก็ดีถา้ อย่างนั้น
แกก็อย่าพึ่งหนีไปไหน แกเตรี ยมตัวตายไว้ได้เลย!”
เมื่อเห็นท่าทางที่เยาะเย้ยและไม่เกรงกลัวของ หวังเสี ยน เขาก็ดึง
โทรศัพท์ออกมาทันที
เขาไม่ได้โทรหาตํารวจ แต่โทรไปที่เบอร์อื่น
นายน้อยของตระกูลเหริ นนั้นอยูท่ ี่นี่ และดูเหมือนว่านายหนุ่มเหริ น
จะอารมณ์ไม่คอ่ ยดีในช่วงนี้ ถ้าเขารู ้วา่ มีคนมาก่อปัญหาที่นี่เขา
จะต้องทําให้ผกู ้ ่อเหตุพิการปางตายแน่นอน
ตระกูล เหริ น นั้นแข็งแกร่ งมากและเป็ นผูด้ ูแลทั้งหมดของย่านค้ารถ
โชว์รูมทุกโชว์รูมต้องปันส่ วนกําไรครึ่ งหนึ่งให้กบั ตระกูลของพวก
เขา และก็มีบางโชว์รูมที่พวกเขาถือหุน้ อยูเ่ กินครึ่ งอย่างเช่นโชว์รู
มของรถยีห่ อ้ เบนท์ลียแ์ ห่งนี้
ชีวติ ของไอ้เด็กเวรนี่มนั จบแล้ว ไอ้เด็กสารเลวคนนี้กเ็ หมือนกับตาย
ไปครึ่ งตัวแล้วตั้งแต่ที่ฉนั หยิบโทรศัพท์ออกมา
 ตอนที่ 87 การกระทําทีน่ ่ าตกตะลึงของ เหรินอันจื่อ
เหริ น อันจื่อ รู ้สึกสิ้ นหวังและรู ้สึกหงุดหงิดมากเมื่อไม่กี่วนั ที่ผา่ นมานี้
แต่เมื่อเขานึกถึงสิ่ งที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามคืนก่อนเขารู ้สึกหวาดกลัว
ขึ้นมาเป็ นอย่างมาก
ตันเถียน ของเขาถูกทําลายและตอนนี้เขากลายเป็ นคนไร้ประโยชน์
คนที่ทาํ ลายเขาคือผูเ้ ชี่ยวชาญระดับก่อกําเนิดลมปราณ
เขาสัน่ สะท้านขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงชายชราและชายหนุ่มคนนั้น
เขาบอกเล่าเรื่ องนี้กบั พ่อของเขาซึ่งเป็ นผูน้ าํ คนปั จจุบนั ของตระกูล
เหริ น
เมื่อพ่อของเขาได้ยนิ เกี่ยวกับเหตุการณ์น้ ีพอ่ ของเขาเกือบจะฆ่าเขา
เพื่อเป็ นการขอขมาและชดใช้ความผิดกับผูเ้ ชี่ยวชาญคนนั้นและเพื่อ
ปกป้องตระกูลจากการถูกกวาดล้าง หากผูเ้ ชี่ยวชาญคนนั้นยังโกรธ
เคืองอยู่ แต่แม่ของเขาร้องไห้และอ้อนวอนขอชีวติ ของเขาเอาไว้
สุ ดท้ายพ่อของเขาก็ลม้ เลิกความคิดนี้ในที่สุด
ในตอนแรกพ่อของเขาต้องการพาเขาไปเพื่อกราบขอขมาคนพวกนั้น
แต่พอ่ ของเขาล้มเลิกความคิดนั้นไป เพราะพ่อของเขาไม่อยากให้
ใครในตระกูลรู ้เรื่ องนี้และอาจส่ งผลต่อฐานะผูน้ าํ ตระกูลของเขา
หากผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ ในตระกูลรู ้วา่ เขามีปัญหากับผูเ้ ชี่ยวชาญที่น่า
เกรงขามเช่นนี้เขาคงจะถูกทุบตีจนตายเพื่อชดใช้ความผิด แม้วา่ พ่อ
ของเขาจะเป็ นผูน้ าํ ตระกูลแต่กค็ งไม่สามารถขัดคําสัง่ ของเหล่าบรรดา
ผูอ้ าวุโสของตระกูลได้และอาจต้องพลอยโดนลงโทษไปพร้อมกันด้วย
เลือดและความโหดร้ายนั้นมีอยูใ่ นโลกแห่งศิลปะการต่อสู โ้ บราณ
แต่ละตระกูล แต่ละสํานักมีกฎของตัวเองอยู่ ไม่สามารถฝ่ าฝื นกันได้
แม้วา่ เหริ น อันจื่อ จะรอดพ้นจากภัยพิบตั ิน้ นั มาได้ แต่การบ่มเพาะ
ของเขาก็ถูกทําลายลงอย่างสิ้ นเชิง ในตอนแรกเขานั้นมีโอกาสที่จะ
เป็ นผูส้ ื บทอดตระกูลในฐานะว่าที่ผนู ้ าํ ตระกูล แต่ตอนนี้เขานั้นหมด
โอกาสแล้ว
จุดตันเถียน ของเขาถูกทําลายอย่างสมบูรณ์ แต่กย็ งั พอมีความหวังที่
จะสามารถฟื้ นตัวได้บา้ งเหมือนกัน ถ้าได้รับการช่วยเหลือของ
ผูเ้ ชี่ยวชาญระดับก่อกําเนิดลมปราณและตัวยาบางชนิดแต่โอกาสก็
ยังน้อยมากอยูด่ ี
แต่เห็นได้ชดั ว่าตระกูล เหริ น ไม่สามารถเชิญผูเ้ ชี่ยวชาญระดับ
ก่อกําเนิดลมปราณ มาช่วยรักษาเขาได้อย่างแน่นอน
หลังจากที่เขาสู ญเสี ยการบ่มเพาะทั้งหมดไป เขาถูกส่ งให้ไปจัดการ
ธุรกิจส่ วนหนึ่งของตระกูลเพื่อให้เขาอยูไ่ กลจากตระกูลและตัด
ปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
“เชี่ยเอ้ยยย!!..ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้งี่เง่าสองคนนั้น ฉันจะต้องมาลงเอย
ด้วยสภาพแบบนี้ยงั งั้นหรื อ?”
เหริ น อันจื่อ นัง่ อยูใ่ นห้องทํางานจ้องมองคอมพิวเตอร์ของเขา เมื่อ
เขานึกถึงสิ่ งที่เกิดขึ้นในวันนั้นเขาก็อยากจะฆ่าญาติทางฝ่ ายแม่ของ
เขาทิ้งซะ
ถ้าไม่ใช่เพราะลูกพี่ลูกน้องที่งี่เง่าทั้งสองคนนั้นเขาจะมาลงเอยใน
สภาพนี้ได้อย่างไร?
แต่อย่างไรก็ตามทั้งสองคนนั้นก็มีชีวติ ที่ยากลําบากมากกว่าเขา แขน
ขาพิการและต้องใช้ชีวติ ที่เหลืออยูบ่ นเก้าอี้รถเข็นตลอดชีวติ
นอกจากนี้ตระกูลของญาติทางฝั่งแม่ของเขายังชดเชยทรัพย์สินครึ่ งหนึ่ง
ของพวกเขาชดเชยให้กบั ตัวเขามาแล้วด้วย
แต่อย่างไรก็ตามไม่วา่ คนพวกนั้นจะชดเชยเงินให้กบั ตัวเขามากแค่
ไหน แต่มนั ก็ไม่เพียงพอและคู่ควรที่จะแลกกับการบ่มเพาะของเขา
ได้เลย
ปี๊ บบบบ!
เหริ น อันจื่อ กําลังอยูใ่ นห้วงแห่งความนึกคิดของเขา แต่โทรศัพท์ก็
ดังขึ้นทําลายความสงบของเขาลง เขาแสดงท่าทางหงุดหงิดเมื่อเห็น
ชื่อผูท้ ี่โทรศัพท์เข้ามา
“มีธุระอะไรพูดออกมาให้เร็ ว!”
เหริ น อันจื่อ ตะโกนใส่ โทรศัพท์ดว้ ยสี หน้าที่ไม่พอใจ
“ท่านประธาน เหริ น ผมขอโทษที่ตอ้ งโทรมารบกวนคุณมีบางอย่าง
เกิดขึ้นในโชว์รูมของเรามีคนเข้ามาทุบรถ เบนท์ลี่ย ์ ของเรา 5 คัน!
และคน ๆ นั้นยังเยาะเย้ยท้าทายพวกเราอีกด้วย”
“อะไรนะ?”
การบอกเล่าของผูอ้ าํ นวยการ ซุย ทําให้ เหริ น อันจื่อ ตกใจไป
ชัว่ ขณะ เขาตะโกนออกไปด้วยความโกรธ “พวกมันอยูไ่ หน?”
เหริ น อันจื่อ สี หน้าของเขามืดมนลงในขณะที่เขาถามด้วยประกาย
ตาที่เย็นยะเยือก
“ยังไม่ได้ไปไหนครับท่านประธานเหริ น มันยังอยูใ่ นโชว์รูม”
“เยีย่ มมากฉันจะไปที่นนั่ ในทันที ไอ้สารเลวคนนี้มนั ต้องการที่จะ
ตาย!”
ประกายตาของ เหริ น อันจื่อ แผ่กลิ่นอายสังหารออกมา เขากําลัง
รู ้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจเป็ นอย่างมากในตอนนี้ แต่กย็ งั มีใครบาง
คนกล้าเข้ามาสร้างปัญหาภายในโชว์รูมของเขา คน ๆ นั้นจะต้องตาย
กลายเป็ นชิ้น ๆ และถูกโยนลงไปในทะเล
“ใน เมืองเจียงเฉิง ทั้งหมดทุกคนรู ้วา่ โชว์รูมรถของเมืองเจียงเฉิ ง 4S
ได้รับการสนับสนุนจากตระกูล เหริ น ช่างเป็ นเรื่ องที่น่าสนใจจริ ง ๆ”
เหริ น อันจื่อ ลุกขึ้นทันทีดว้ ยสี หน้าเย็นชาขณะที่เขาเดินเข้าไปที่โชว์
รู ม
เขากําลังจะไปสอนบทเรี ยนให้ไอ้สารเลวคนไหนก็ตามที่บงั อาจมา
ยัว่ ยุตระกูลเหริ น
“ไอ้เด็กน้อยแกถึงคราวซวยแล้ว ฉันจะทําให้แกต้องเสี ยใจกับสิ่ งที่
แกทําลงไป ตลอดชีวติ ของแกนี่อาจเป็ นครั้งสุ ดท้ายที่แกจะได้ทาํ ท่า
หยิง่ ผยองเช่นนี้ได้อีก รอก่อนเถอะแกตายแน่!”
ย้อนกลับไปที่โชว์รูมรถยนต์เบนท์ลี่ยใ์ นเขต 4S ผูอ้ าํ นวยการ ซุย พูด
กับ หวังเสี ยน ด้วยการแสดงออกที่น่ากลัว เมื่อเขาได้รับคําตอบจาก
ท่านประธาน เหริ น
“ผูอ้ าํ นวยการซุย เมื่อกี้คุณโทรหาใคร” หลินเฟิ ง ถามด้วยความสงสัย
เมื่อได้ยนิ ว่าผูอ้ าํ นวยการ ซุย พูดกับบุคคลในสายอย่างนอบน้อม
“ผมโทรหาท่านประธานเหริ นลูกชายคนโตของตระกูลเหริ น”
ผูอ้ าํ นวยการซุยตอบ เขาพูดต่ออย่างเย็นชาว่า”ท่านประธานเหริ น
กําลังจะมาที่นี่ในอีกไม่นาน ไอ้เด็กนัน่ ต้องตายอย่างแน่นอน!”
“ลูกชายคนโตของตระกูลเหริ น?” หลินเฟิ ง รู ้สึกประหลาดใจและ
ความกลัวก็เข้าครอบงําตัวเขาทันที
ตระกูลเหริ น เป็ นตระกูลใหญ่และมีอิทธิพลในเมืองเจียงเฉิงมาก
ตระกูลหลิน ของเขานั้นด้อยกว่าตระกูลเหริ นเป็ นอย่างมาก ลูกชาย
คนโตของตระกูลเหริ นไม่ใช่คนที่ตวั เขาสามารถเปรี ยบเทียบได้อย่าง
แน่นอน
“ท่านประธานเหริ น จะมาที่นี่ในอีกไม่นานแกคงจะต้องตายแล้วล่ะ!”
หลินเฟิ ง มองไปที่ หวังเสี ยน ราวกับว่าเขานั้นเป็ นคนตายไปแล้ว
สาวสวยที่อยูข่ า้ ง ๆ หลินเฟิ ง คว้าแขนของเขาและมองอย่างดูถูกไป
ที่ หวังเสี ยน “ชิ! ไอ้เด็กน้อยแกหยิง่ มากเกินไปจริ ง ๆ แกทุบรถของ
พวกเขาเพราะพวกเขาไม่อยากทําธุรกิจขายรถกับแกเนี่ยนะ แกนี่มนั
ขยะไร้การศึกษาจริ ง ๆ !”
หวังเสี ยนกวาดสายตาที่เย็นชาของเขาจับจ้องไปที่สาวสวยและหลิน
เฟิ ง เมื่อได้ยนิ ในสิ่ งที่พวกเขาพูด
ทันใดนั้นก็มีเสี ยงดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสี ยงนั้นจะมาถึง “ใครกันที่
กล้ามาสร้างปัญหาในเขตของตระกูลเหริ นแกมันเบื่อกับการมีชีวติ
อยูม่ ากนักใช่ไหม?”
เมื่อผูอ้ าํ นวยการ ซุย ได้ยนิ เสี ยงนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วย
ความสุ ขในขณะที่เขารี บวิง่ เข้าไปทักทายบุคคลนั้นทันที
“ท่านประธานเหริ น ไอ้เด็กนัน่ อยูข่ า้ งในมันหยิง่ มากเกินไปมันทุบ
รถของเราเมื่อเราไม่ตอ้ งการขายรถให้กบั มัน ท่านประธานเหริ นคุณ
จะต้องสอนบทเรี ยนให้กบั มันนะครับ!” ผูอ้ าํ นวยการซุยรี บอธิบาย
ในขณะที่เขาวิง่ ออกมาต้อนรับ
เหริ น อันจื่อ มีบุหรี่ อยูร่ ะหว่างนิ้วมือของเขา และเขาดูเย็นชามากเมื่อ
เห็นผูอ้ าํ นวยการซุย วิง่ มาหาเขา เขาผงกศีรษะเล็กน้อยและเดินเข้า
ไปข้างใน
แต่หลังจากที่เขาเข้าไปข้างในโชว์รูม ตัวเขาก็ยนื แข็งทื่อเมื่อเห็นชาย
หนุ่มคนหนึ่งยืนพิงรถเบนท์ลียด์ ว้ ยท่าทางสบาย ๆ
“สวัสดีนายน้อยเหริ น ผมหลินเฟิ ง จากตระกูลหลินครับ” เมื่อ หลิน
เฟิ ง เห็น เหริ น อันจื่อ เขาก็รีบเข้าไปทักทาย เหริ น อันจื่อทันที
กระนั้น เหริ น อันจื่อ ในตอนนี้ไม่สามารถได้ยนิ สิ่ งที่ หลินเฟิ ง พูด
อะไรออกมาสักอย่างเลยเหมือนคนหูดบั
เขามองเห็นแต่ความมืดมนตรงหน้าของเขา ราวกับว่าเขาตกลงไปใน
เหวลึกอันมืดมิด
ชายหนุ่มคนนี้! ชายหนุ่มตรงหน้าเขาคนนี้!!
ตัวเขาจะไม่มีวนั สามารถลืมชายหนุ่มคนนี้ลงได้!
รอยยิม้ อันเงียบสงบของเขา!
สายตาเหยียดหยามและหยิง่ ผยองดัง่ จอมราชันย์ของเขา!
เขานึกถึงในคํ่าคืนนั้น แม้แต่ ผูเ้ ชี่ยวชาญระดับก่อกําเนิดลมปราณ ก็
ต้องยังต้องฟังคําสัง่ ของเขา!
เขารู ้สึกหายใจไม่ออกเหมือนกําลังจะตาย!
ทําไม! ทําไมถึงต้องเป็ นเขากันล่ะ?!
จะน่าสมเพชและซวยอะไรขนาดนี้นะตัวฉัน! ที่จะต้องมาเจอกับชาย
หนุ่มที่เหมือนจอมมารปี ศาจร้ายคนนี้อีกครั้ง!
เหริ น อันจื่อ ตัวสัน่ ไปทั้งตัวเมื่อเขาเห็นแววตาขี้สงสัยและขี้เล่นของ
ชายหนุ่มคนนั้น
“ท่านประธานเหริ น มันเป็ นคนที่ทุบรถของเรา 5 คัน” ผูอ้ าํ นวยการ
ซุย ชี้ไปที่หวังเสี ยนในขณะที่เขารี บฟ้อง เหริ น อันจื่อ ด้วยความโกรธ
เหริ น อันจื่อ หยุดหายใจและการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่าง
มากเมื่อได้ยนิ ผูอ้ าํ นวยการซุยพูดออกมา
“ไอ้เชี้ยยย! แก!.. แกวางแผนจะฆ่าฉันใช่ไหม แกอยากจะฆ่าฉันให้
ตายเลยใช่ไหม! ไอ้บดั ซบ..!!”
เหริ น อันจื่อ กระโดดขึ้นและตบเข้าไปที่หน้าผูอ้ าํ นวยการซุย อย่างแรง
เขาแทบจะออกแรงทั้งหมดที่เขามีกบั การตบครั้งนี้ หากพลังภายใน
ของเขายังคงอยู่ ผูอ้ าํ นวยการซุยอาจตายด้วยลูกตบนี้ไปแล้วอย่าง
แน่นอน
เหริ น อันจื่อ มองไปที่หวังเสี ยนด้วยความหวาดกลัวและความขมขื่น
สุ ดชีวติ ในขณะที่เขารี บวิง่ เหยาะ ๆ ก้มตัวลงไป
ตุบบ!
จากนั้น เหริ น อันจื่อ ก็ได้ทาํ ในสิ่ งที่ทาํ ให้ทุกคนต้องตกใจกันอย่าง
ที่สุด
เขาวิง่ ไปคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่เหลือสภาพของนาย
หนุ่มลูกชายตระกูลใหญ่
ใช่! เขาคุกเข่าและเสี ยงคุกเข่าของเขาก็ดงั สนัน่ จนได้ยนิ กันอย่าง
ชัดเจน
ทุกคนต่างรู ้สึกตกตะตึงกับการกระทําของ เหริ น อันจื่อ กันจนอ้า
ปากค้างแม้กระทัง่ ผูอ้ าํ นวยการซุยที่โดนตบจนเลือดออกปากออก
จมูก ก็ยงั อ้าปากค้างเหมือนกับคนอื่นซึ่ งดูแล้วทุเรศนัยน์ตาเป็ นอย่าง
มาก
เขาตบผูอ้ าํ นวยการซุยอย่างหนัก!
จากนั้นเขาก็รีบวิง่ ไปคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่ม!
เขาเป็ นนายน้อยของตระกูล เหริ นลูกชายคนโตของผูน้ าํ ตระกูลเหริ น
เชียวนะ!
ยิง่ ไปกว่านั้นตระกูล เหริ น ยังได้รับการจัดอันดับให้เป็ นตระกูลผู ้
ฝึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณอันดับที่สองในเมืองเจียงเฉิงอีกด้วย
แต่เมื่อเขาเห็นและเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ทุบรถของพวกเขา
เหริ น อันจื่อ ก็รีบวิง่ แซงเหมือนแข่งกับใครไปและคุกเข่าลงในทันที!
เขาคุกเข่าลงจนพื้นสะเทือน!!
 ตอนที่ 88 โหดร้ ายเหมือนจอมปี ศาจใจดีดุจดัง่ เทพเจ้ า
“คุณชายหวัง ครับ! คุณชายหวัง! ผมไม่รู้วา่ คุณอยูท่ ี่นี่ และผมก็ไม่ได้
มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่ องพวกนี้ดว้ ยเลยนะครับ! มันเป็ นคนพวกนี้ ไอ้
พวกบัดซบที่น่ารังเกียจเหล่านี้ที่ทาํ ให้คุณชายหวัง ขุ่นเคืองแล้วมัน
ยังหลอกให้ผมมาที่นี่อีก ผมไม่มีส่วนรู ้เห็นกับการกระทําของคน
พวกนี้เลยจริ ง ๆ นะครับ!”
“คุณชายหวัง ผมขอโทษคุณด้วยนะครับ พื้นที่น้ ีตระกูลของเราดูแล
อยูก่ จ็ ริ ง แต่การกระทําทั้งหมดของพวกมันไม่เกี่ยวข้องกับผมและ
ตระกูลเหริ นเลย ผมขอโทษคุณชายหวังกับเรื่ องที่เกิดขึ้นในเหตุการณ์
นี้ ที่ทาํ ให้คุณต้องขุ่นเคืองด้วยนะครับ!”
หวังเสี ยน ต้องการรอคนที่ผอู ้ าํ นวยการ ซุย โทรตามมาจัดการเรื่ องนี้
ก่อนที่เขาจะโทรหา ผูอ้ าวุโส ฉิน หรื อพยายามจัดการด้วยตัวเอง แต่
อย่างไรก็ตามมันเกินความคาดหมายของเขาที่คนที่มาคือ เหริ น อันจื่อ
เขาจํา เหริ น อันจื่อ ได้เป็ นอย่างดีเลยทีเดียว
เหริ น อันจื่อ มาจากตระกูล เหริ น ก่อนหน้านี้เขาถูกขอร้องจาก ร้าน
อาหารศาลามังกร ให้มาเผาร้านอาหารชั้นหนึ่งของเขา ในเวลาต่อมา
เขาถูกทําลายการบ่มเพาะจนพิการโดย โม่ ชิงหลง
สิ่ งที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนคือท่านประธานเหริ น ที่ผอู ้ าํ นวยการซุย
พูดถึงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหริ น อันจื่อ คนนี้นี่เอง
เมื่อเห็น เหริ น อันจื่อ คุกเข่าลงตรงหน้าเขาพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย
พูดจาขอโทษเขาวนซํ้าไปซํ้ามาฟังไม่ค่อยรู ้เรื่ องพร้อมกับนํ้าตาที่
ไหลนองเต็มหน้า หวังเสี ยน ก็พดู ไม่ออก
นี่ฉนั น่ากลัวขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?
แล้วเขาเป็ นผูช้ ายจะมาทําตัวร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้ได้ยงั ไง?
ถ้าเหริ น อันจื่อ รู ้วา่ หวังเสี ยนกําลังคิดอะไรอยูเ่ ขาคงจะร้องไห้และ
เถียงออกมาดัง ๆ ว่า ‘คุณชายหวัง คุณจะไม่น่ากลัวได้อย่างไร?’
ไม่เพียง แต่คุณจะน่ากลัวและไร้หวั ใจเท่านั้น แต่ตวั คุณยังเป็ นศูนย์
รวมของพวกปี ศาจร้ายอีกด้วยอย่างแน่นอน!
ให้ตายเถอะ คุณมีคนที่กม้ หัวคอยรับใช้ในระดับผูเ้ ชี่ยวชาญก่อกําเนิด
ลมปราณ คอยดูแลความเรี ยบร้อยให้ แล้วเบื้องหลังของคุณคงมีผฝู ้ ึ ก
วิชายุทธนับโหลที่คงไม่ดอ้ ยไปกว่ากัน
ในความคิดของ เหริ น อันจื่อ เพียงแค่ หวังเสี ยนออกปากเพียงคําเดียว
ก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้ตระกูล เหริ น จบสิ้ นลง
ถ้าฉันบอกให้พอ่ ของฉันรู ้วา่ ฉันได้ไปทําให้จอมปี ศาจร้ายตัวนี้ข่นุ เคือง
ขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ฉนั อาจจะถูกเขาฆ่าตายในทันทีเลยก็ได้
“เฮ้อ!..ผมก็นึกสงสัยอยูว่ า่ ผูอ้ าํ นวยการ ซุย จะโทรหาใครที่แท้มนั ก็
เป็ นคนที่ผมรู ้จกั นี่เอง คนกันเองแท้ ๆ”
หวังเสี ยน มองไปที่ เหริ น อันจื่อ เขาถูจมูกของเขาเบา ๆ และพบว่า
นี่เป็ นเรื่ องตลกเล็กน้อย โลกมันช่างกลมดีเหลือเกิน
“คุณชายหวัง ผมก็ไม่รู้วา่ จะเป็ นคุณเช่นกัน ถ้าผมรู ้ผมก็คงไม่กล้าที่
จะมาแม้วา่ จะมีคนมาทุบตีบงั คับผมก็ตามที! … ผมก็คงไม่กล้า!! …
”
เหริ น อันจื่อ ตัวสัน่ เทาขณะนํ้าตายังคงไหลนองไปทัว่ ใบหน้า
“อืม..มันคงจะง่ายขึ้นเพราะเราเป็ นคนรู ้จกั กัน ผมเชื่อว่าเรื่ องนี้
สามารถยุติลงได้อย่างที่มนั ควรจะเป็ น”
หวังเสี ยน ยังคงจ้องมองไปที่เหริ น อันจื่อ เขายิม้ และนัง่ ยอง ๆ ลง
“คุณชายหวัง พวกเราเป็ นฝ่ ายผิดเองในเรื่ องนี้ ผมขอโทษจริ ง ๆ ผม
จะฆ่าผูอ้ าํ นวยการ ซุย ให้คุณเองเพื่อเป็ นการขอโทษในสิ่ งที่เขาทํา
ให้คุณไม่พอใจ ได้โปรดใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ !”
เหริ น อันจื่อ นัง่ เหงื่อแตกตัวสัน่ ด้วยความกลัวเมื่อเขาเห็นว่า หวัง
เสี ยน นัง่ ยอง ๆ ลงมาใกล้ ๆ กับเขาทําให้ในตอนนี้เขานัง่ ตัวเกร็ งจน
แทบจะกลายเป็ นหิ นไปอย่างสมบูรณ์แล้ว !
ในอีกด้านหนึ่งผูอ้ าํ นวยการซุย ซึ่ งถูกตบอย่างแรงจนเลือดออกปาก
และจมูก ในที่สุดตอนนี้กเ็ ริ่ มหายจากอาการช็อกขึ้นมาบ้างแล้ว
แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเขาได้ยนิ สิ่ งที่ เหริ น อันจื่อ พูดตัวเขาก็นิ่งแข็ง
อ้าปากค้างไปอีกรอบ เหมือนกับคนเป็ นลมหมดสติไปในท่ายืน
บรรดาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยูร่ อบ ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะกลืน
นํ้าลายอย่างฝื ด ๆ ลงคอ ในขณะที่พวกเขาเห็นเหตุการณ์ท้ งั หมด
และมันช่างเป็ นเรื่ องน่าเหลือเชื่ออย่างที่สุด
เมื่อ หลินเฟิ ง และสาวสวยข้าง ๆ เขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขา
ต่างก็งุนงงและใบหน้าของพวกเขาตอนนี้กซ็ ีดลงจนแทบจะไม่มีสี
เลือด
แม้แต่ เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ ก็ตกตะลึงตาค้าง
หวังเสี ยน มองไปรอบ ๆ ก่อนจะหันไปหา เหริ น อันจื่อ “ผมก็ไม่ใช่
ผูช้ ายที่ไม่มีเหตุผลคุณสามารถเป็ นคนตัดสิ นผิดถูกให้ผมได้ใช่ไหม
หื ออ!”
“ครับ ๆ ! ได้อย่างแน่นอนครับคุณชายหวัง ได้โปรดสัง่ ผมมาเถอะ
ครับ ผมจะดําเนินการเอาผิดคนพวกนี้ให้เองเลยครับ” เหริ น อันจื่อ
รี บตอบทันที
“อืม! เอางี้แล้วกันผมจะเล่าให้คุณฟังแล้วให้คุณตัดสิ น เรื่ องมันเกิดขึ้น
แบบนี้นะ ผมพาน้องสาวมาที่นี่เพื่อจะซื้ อรถและเราเลือกรถเบนท์ลีย ์
สี ชมพูคนั นั้น หลังจากทดลองขับอยูค่ รู่ นึง ผมจึงตัดสิ นใจที่จะซื้อมัน
ให้กบั น้องสาว และตกลงกับคุณเฉา ผูจ้ ดั การของที่นี่แต่แล้วคน ๆ นั้น
ที่ชื่อ ผูอ้ าํ นวยการซุย กลับมาบอกผมว่ารถคันนั้น ขายให้ผมไม่ได้”
“เขาบอกว่ารถคันนี้ถูกจองไว้ล่วงหน้าโดยชายหนุ่มที่ชื่อ หลินเฟิ ง
และจะไม่ขายให้ผม แต่อย่างไรก็ตามเป็ นที่ชดั เจนว่าในขณะที่เรา
กําลังทดลองขับรถกันอยู่ ผมได้รับการยืนยันว่าเราสามารถซื้อรถคัน
นี้ได้อย่างแน่นอน แต่ยงั ไม่ทนั ได้เสร็ จธุระเรื่ องเอกสารและการจ่าย
เงินดี หรื อถ้าพูดให้ถูกก็คือผมทําการตกลงซื้ อขายกันก่อนอย่าง
แน่นอนแล้ว แต่เขาคนนั้นที่เป็ นผูอ้ าํ นวยการ กลับบอกที่จะขายให้
คนอื่น และบอกผมว่าเขาจะไม่ขายให้ผมเพราะเขามีสิทธิ์ ถ้าเป็ นคุณ
คุณจะโกรธไหมถ้าคุณเป็ นผม?”
“ยิง่ ไปกว่านั้นผูอ้ าํ นวยการ ซุย คนนั้นก็ไม่เคยคิดจะขอโทษผมเลย
และยังไล่ให้ผมออกไปให้พน้ จากที่นี่เหมือนกับไล่หมูไล่หมา
ซํ้าร้ายชายหนุ่มคนนั้นที่ชื่อ หลินเฟิ งและแฟนสาวของเขาที่อยูข่ า้ ง ๆ
ถึงกับบอกว่าผมนั้นหยิง่ อวดดีและรนหาที่ตายและเป็ นพวกไม่ได้รับ
การศึกษาอีก บอกผมหน่อยได้ไหมว่าคุณจะโทษในสิ่ งที่ผมทําลงไป
ไหม?”
“ไม่แน่นอนครับ ไม่เลย คุณชายหวังทําถูกต้องแล้วล่ะครับผมไม่
สามารถตําหนิคุณได้เลย ถ้าเป็ นผมคงทุบพังไปทั้งร้านเลยครับ นี่ยงั
ถือว่าคุณชายหวังยังใจดีมากเลยนะครับ แล้วในกรณี เหตุการณ์แบบ
นี้ผมจะให้คาํ อธิบายที่คุณพอใจอย่างแน่นอนครับ!”
เมื่อ เหริ น อันจื่อ ได้ยนิ ในสิ่ งที่หวังเสี ยน บอกกล่าวออกมาเขาก็หนั
หน้าไปมองยังกลุ่มของผูอ้ าํ นวยการซุย พร้อมกับกัดฟันอย่างโมโห
และตอบกลับอย่างรวดเร็ ว เขาพูดซํ้าอีกครั้งว่า “คุณชายหวัง ผมจะ
ให้คาํ อธิบายที่คุณพอใจอย่างแน่นอนมัน่ ใจได้เลยว่าไอ้พวกสารเลว
ที่มนั ไม่ปฏิบตั ิตามกฎมันจะต้องได้รับผลยังไง!”
“ใช่พวกเขาเป็ นคนที่ไม่ทาํ ตามกฎและผมก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล!”
หวังเสี ยนยิม้ พยักหน้าและยืน่ มือไปตบที่ไหล่ของ เหริ น อันจื่อ
“ไม่!ไม่ !!… ปรมาจารย์หวัง ได้โปรดอย่าทําร้าย! …? ”
เมื่อเขาเห็น หวังเสี ยน ยืน่ มือออกมาเขาคิดว่า หวังเสี ยน กําลังจะจัดการ
ลงโทษเขา ใบหน้าของเขาซีดเซียว ขณะเดียวกันกับที่เขาร้องไห้และ
ขอร้องหวังเสี ยนให้อภัยให้กบั เขา
แต่อย่างไรก็ตามในทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากสนามพลัง
ในจุดตันเถียนของเขา ด้วยความประหลาดใจและดีใจเขาสังเกตเห็น
ว่าสนามพลังในจุดตันเถียน ของเขากําลังฟื้ นตัวและซ่อมแซมตัวเอง
ขึ้นมาอย่างรวดเร็ ว
สิ่ งนี้ทาํ ให้เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองไปที่ หวังเสี ยน ด้วยดวงตาที่เบิก
กว้างใบหน้าแดงกํ่าด้วยความปิ ติยนิ ดีและไม่อยากจะเชื่อในสิ่ งที่
เกิดขึ้นในตอนนี้
“ผมเองก็เป็ นคนที่มีเหตุผลและเป็ นคนดีมาก ๆ คนหนึ่งเช่นกัน ว่ะ
ฮ่า ๆ ๆ ตราบใดที่คุณไม่ทาํ ให้ผมไม่สบายใจและทําให้ผมมีอารมณ์
ที่ดีทุกอย่างมันก็เป็ นเรื่ องง่ายสําหรับผม!”
หวังเสี ยน ตบไหล่ของเขาเบา ๆ และยิม้ ให้
เหริ นอันจื่อรู ้สึกถึงพลังที่กลับคืนสู่ ร่างกายของเขา ใบหน้าของเขา
เปลี่ยนเป็ นสี แดงด้วยความตื่นเต้นและนํ้ามูกนํ้าตาของเขาก็ไหลลง
มาอีกครั้งเหมือนกับเด็ก ๆ ที่กาํ ลังดีใจอย่างสุ ดซึ้ง
“ขอบคุณปรมาจารย์หวัง! ขอบคุณคุณชายหวัง!”
เหริ น อันจื่อ มีความรู ้สึกขนลุกตั้งชันตลอดเวลาที่อยูใ่ กล้ ๆ กับ หวัง
เสี ยน เขานั้นรู ้สึกสับสนกระวนกระวายอย่างไม่สามารถอธิบายได้
มันเป็ นความรู ้สึกของความหวาดกลัวและเคารพยําเกรงไปพร้อม ๆ
กัน
อีกใจหนึ่งก็อยากจะวิง่ หนีไปให้ไกล แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่านี่คือ
โอกาสอันยอดเยีย่ มที่สุดในชีวติ สัญชาตญาณบอกเขาว่าหากได้อยู่
รับใช้คนตรงหน้าได้เขาจะมีโอกาสที่จะยิง่ ใหญ่ได้ภายใต้การปกครอง
ของบุคคลนี้
ความรู ้สึกทั้งหมดนี้คือคนตรงหน้าของเขาดัง่ จอมปี ศาจและเทพเจ้าใน
คน คนเดียวกัน และในตอนนี้เทพเจ้าองค์น้ ีสามารถรักษาจุดตันเถียน
ของเขาให้หายและฟื้ นคืนอย่างสมบูรณ์ได้โดยทันที ช่างน่าอัศจรรย์
ใจอย่างแท้จริ ง
ตัวเขาไม่เคยคาดหวังว่าในวันนี้เขาจะประสบพบเจอโชคดีถึงเพียงนี้
หวังเสี ยน ยืนขึ้นและยิม้ ให้กบั เหริ น อันจื่อ บาง ๆ ก่อนจะทํามือส่ ง
สัญญาณให้เขาลุกยืนขึ้น
เหริ น อันจื่อ ลุกขึ้นยืนทันทีและรี บไปยืนอยูข่ า้ ง ๆ หวังเสี ยนพร้อม
กับก้มหัวลงเหมือนกับคนรับใช้
“สําหรับรถเบนท์ลี่ยท์ ี่ผมทุบและทําลายไปในโชว์รูมของผูอ้ าํ นวยการ
ซุย แล้วก็เรื่ องของนายคนที่ชื่อหลินเฟิ งและแฟนสาวของเขาที่อยู่
ข้าง ๆ กัน ที่พวกเขาข่มขู่ผมว่าจะให้ผมตายโดยไม่รู้ดว้ ยซํ้าว่าผมตาย
ยังไง ผมขอฝากเรื่ องทั้งหมดนี้ไว้กบั คุณละกันนะ”
หวังเสี ยน ยิม้ เย็น ๆ ออกมา ในขณะที่เขาหันไปมอง หลินเฟิ งและ
หญิงสาวที่อยูข่ า้ ง ๆ เขา
“ได้โปรดมัน่ ใจได้เลยครับนายน้อยหวัง ฝากเรื่ องนี้ไว้กบั กระผมได้
เลยครับ กระผมจะไม่ทาํ ให้นายน้อยผิดหวังอย่างแน่นอนเลยครับ”
เหริ น อันจื่อ เงยหน้าขึ้นและรับปากอย่างแข็งขันและเคร่ งขรึ ม
“เนื่องจากคนพวกนี้กล้าที่จะรุ กรานและยัว่ ยุนายน้อยหวัง กระผมจะ
ทําให้พวกเขาได้รู้ความหมายของคําว่า ‘ตายซะยังจะดีกว่าอยู’่ ให้ถึง
ก้นบึ้งและสาแก่ใจเลยทีเดียวเชียวครับ!”
เหริ น อันจื่อ พูดเสี ยงดังมากหลินเฟิ งและสาวสวยที่อยูข่ า้ ง ๆ เขา
สามารถได้ยนิ คําพูดของเขาได้อย่างชัดเจน
เมื่อพวกเขาหันไปพบเจอกับการจ้องมองอย่างมุ่งร้ายหมายขวัญของ
เหริ น อันจื่อ พวกเขารู ้สึกว่ากระดูกสันหลังแข็งค้างจนไม่สามารถที่
จะขยับได้เหมือนกลายเป็ นหิ น
“คุณชายเหริ น, คุณชายเหริ น … อย่า … ได้โปรด..มันเป็ นความผิด
ของพวกเรา … ได้โปรดเถอะคุณชายเหริ น!” เสี ยงของหลินเฟิ งสัน่
สะท้านเขาดูหวาดกลัวเป็ นอย่างมาก
เหริ น อันจื่อ จ้องมองไปที่ หลินเฟิ ง อย่างเย็นชาและพูดขึ้นมาว่า
“แกกล้ายัว่ ยุนายน้อยหวังและยังทําตัวเย่อหยิง่ ต่อหน้าเขาได้อย่างไร
ช่างกล้าซะจริ ง ๆ รอดูได้เลยว่าพวกเราจะมีช่วงเวลาที่ดี ๆ ด้วยกัน!”
“คุณชายเหริ น ได้โปรดอย่าทําอะไรผมเลย ผมมันโง่ผมขอโทษมัน
เป็ นความผิดของผมเอง คุณชายหวังได้โปรด คุณชายหวัง มันเป็ น
ความผิดของผมทั้งหมดผมไม่รู้วา่ คุณเป็ นใครผมสํานึกผิดแล้วครับ
ได้โปรดเถอะ!”
เมื่อหลินเฟิ ง ได้ยนิ คําพูดของ เหริ น อันจื่อ เขาก็รู้สึกตกใจมาก เขา
มองไปที่ หวังเสี ยน ด้วยความหวาดกลัว ในสายตาของเขาชายหนุ่ม
คนนี้น่ากลัวเทียบเท่ากับจอมปี ศาจ
เขานั้นกลัวอย่างแท้จริ ง แม้แต่คุณชายเหริ น ลูกชายคนโตของตระกูล
เหริ น ก็ยงั ต้องคุกเข่าลงต่อหน้าชายหนุ่มคนนี้ เพื่อขอร้องและอ้อน
วอนให้เขาอภัยให้ เพียงแค่คาํ พูดจาก ชายหนุ่มคนนี้ ไม่กี่คาํ ก็เพียงพอ
แล้วที่จะทําให้ คุณชาย เหริ น ตัดสิ นใจทําทุกอย่างได้ตามคําสัง่ ใน
ทันที
และเมื่อพิจารณาดูดี ๆ แล้ว ขนาดคุณชายเหริ นยังประพฤติกบั เขา
อย่างต้อยตํ่าขนาดนั้น แล้วตัวเขาที่ซ่ ึงไม่อาจจะเปรี ยบเทียบได้กบั
คุณชายเหริ น คงจะถูกฆ่าตายได้อย่างง่ายดายหากชายหนุ่มคนนี้
ต้องการ
ร่ างกายของเขาสัน่ สะท้านใบหน้าซีดขาวในขณะที่เขาร้องขอการให้
อภัย
และสาวสวยที่อยูข่ า้ ง ๆ เขาตอนนี้หน้ากลายเป็ นสี ขาวราวกับกระดาษ
ทั้งตัวของเธอก็สนั่ เทาอย่างหยุดไม่ได้ “ฉันโง่ไปหาเรื่ องคนระดับไหน
เข้ากันแน่เนี่ย?”
หวังเสี ยน มองไปที่พวกเขาอย่างเฉยเมยและไร้อารมณ์
ในสายตาของคนที่ทาํ ให้เขาโมโหและขุ่นเคือง หวังเสี ยน ก็จะน่ากลัว
เหมือนกับจอมปี ศาจ แต่ในทางตรงกันข้ามเขาก็สามารถที่จะทําให้
คนอื่นเคารพบูชาเขาเหมือนเทพเจ้าได้หากคน ๆ นั้นทําให้เขาถูกใจ
ทั้งหมดนี้ข้ ึนอยูก่ บั อารมณ์ของเขา
ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเขาอารมณ์ไม่ดีเขาอาจทําให้ เหริ น อันจื่อ พิการ
หรื อตายแบบไร้เถ้าถ่านได้ในทันที แต่หากการกระทําของ เหริ น
อันจื่อ ทําให้เขาพอใจ เขาสามารถรักษาหรื ออาจช่วยยกระดับได้โดย
การทะลวงจุดและเปิ ดเส้นลมปราณให้เขาได้ เพียงแค่ขยับมือเท่านั้น
น่าหวาดกลัวโหดร้ายเหมือนจอมปี ศาจและจิตใจดีน่านับถือดุจดัง่
เทพเจ้า
และเกี่ยวกับการที่เขาสามารถควบคุม ชีวติ หรื อความตายของคนอื่น
ให้มาอยูใ่ นมือของเขาได้ ทําให้หวังเสี ยน ในตอนนี้ค่อนข้างจะเริ่ ม
สนุกกับมัน!
ทุกอย่างจะเป็ นไปตามที่ฉนั ต้องการ ว่ะ..ฮ่าฮ่าฮ่า!
 ตอนที่ 89 พีช่ ายของเธอคือตํานาน
“นายน้อยหวังครับ กระผมจัดการเอกสารต่าง ๆ ในการรับรถเสร็ จ
แล้วละครับและนี่คือกุญแจรถยนต์ครับ”
“ไม่ครับ! นายน้อยหวัง กระผมไม่สามารถรับเงินของนายน้อยได้
ครับ ถือว่านี่เป็ นของขวัญแทนคําขอบคุณจากกระผม สําหรับที่นาย
น้อยกรุ ณาช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของกระผมครับ ขอให้นายน้อย
หวังเดินทางปลอดภัยนะครับ หากนายน้อยมีสิ่งใดให้ผมรับใช้โปรด
ติดต่อผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ!”
ย้อนกลับไปในโชว์รูมซึ่ งเป็ นโชว์รูมของรถยนต์ เบนท์ลี่ย ์ 4S เหริ น
อันจื่อ ได้กล่าวขอบคุณ หวังเสี ยน ด้วยความเคารพนอบน้อมและ
กระตือรื อร้นเป็ นอย่างยิง่
หวังเสี ยนยิม้ เมื่อเห็นลักษณะท่าทางของเขา “ขอบใจนะ ผมไปก่อน
ละกัน”
“นายน้อยหวัง ดูแลตัวเองด้วยครับ!” เหริ น อันจื่อ ยืนยิม้ ส่ ง หวัง
เสี ยน ออกไปอย่างสุ ภาพ
หวังเสี ยน พยักหน้าและส่ งกุญแจรถให้ เสี่ ยวหยู “เสี่ ยวหยู ไปกันเถอะ
และน้องคงจะต้องเป็ นคนขับเพราะมันเป็ นรถของเธอแล้วในตอนนี้”
“โอ้ว! ค่ะ ๆ พี่!” เสี่ ยวหยู พยักหน้า เธอรับกุญแจอย่างรี บร้อนและ
เปิ ดรถเบนท์ลียส์ ี ชมพูข้ ึนไปนัง่ ฝั่งคนขับอย่างตื่นเต้น
พวกเขาได้รับรถหรู โดยไม่ตอ้ งเสี ยเงินแม้แต่สตางค์แดงเดียว
หวังเสี ยนนัง่ อยูใ่ นรถและดูนอ้ งสาวของเขาที่กาํ ลังขับรถออกไป
ด้วยรอยยิม้ อันสดใส
เหริ น อันจื่อ เฝ้าดูขณะที่กลุ่มของหวังเสี ยน รถขับออกไป เขาเช็ด
เหงื่อที่หน้าผากออกอย่างโล่งอกและมีการแสดงออกที่ซบั ซ้อนบน
ใบหน้าของเขา “ช่างเป็ นการดํารงอยูท่ ี่ครอบงําซะจริ ง ๆ ฉันยังคง
สงสัยว่าควรจะรู ้สึกโชคร้ายหรื อโชคดีกนั แน่ที่ได้พบคนอย่างเขาไม่
ว่าจะเป็ นอย่างไรก็ตามอย่าไปยัว่ โมโหเขาก็เป็ นอันพอแล้ว!
เขาสามารถทําลายคุณเมื่อเขาไม่พอใจและไม่มีความสุ ขและสามารถ
รักษาคุณได้อย่างง่ายดายเมื่อเขาอารมณ์ดี
มีประกายเยือกเย็นออกมาจากในดวงตาของ เหริ น อันจื่อ ในขณะที่
เขาค่อย ๆ หันหน้ามองไปรอบ ๆ อย่างช้า ๆ เขาจ้องมองไปที่หลิน
เฟิ งและสาวสวยที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ เขา
แต่ในทันใดนั้นหลินเฟิ งก็ตบเด็กสาวแฟนของเขาอย่างโกรธเกรี้ ยว
เป็ นเพราะเธอ เขาจึงไปยัว่ ยุการมีอยูข่ องบุคคลที่น่ากลัวเช่นนั้นเข้า
“หลินเฟิ งนับว่าตัวนายเองโชคไม่คอ่ ยดีละกันนะที่ได้ไปยัว่ ยุนายน้อย
หวังเข้าน่ะ” เหริ น อันจื่อ พูดพร้อมกับใบหน้าอันเย็นชาและเฉยเมย
ในแบบปกติของเขา ในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาทั้งสองคนอย่างช้า ๆ
ไม่มีใครรู ้วา่ เกิดอะไรขึ้นในโชว์รูม 4S และบรรดาผูท้ ี่รู้กไ็ ม่มีใคร
กล้าที่จะปริ ปากพูดออกไป
“เฮ้ย! นัน่ มันพวกเขานี่!! … นัน่ ไม่ใช่เสี่ ยวหยูและพี่ชายของเธอ
หรอกเหรอ?”
ในตอนนั้นเองกลุ่มคนหนุ่มสาวเพื่อนของเสี่ ยวหยู ก็เห็นกลุ่มของ
หวังเสี ยนจากระยะที่ไม่ไกลมากนัก
พวกเขาเห็น เสี่ ยวหยู ขับรถเบนท์ลี่ย ์ สี ชมพูใหม่เอี่ยมออกไปอย่าง
สบายอารมณ์
มันเป็ นรถหรู หราระดับสู งยีห่ อ้ เบนท์ลี่ย ์
เจี่ย เหวินรุ ย, เจียงฉ๋ วง และคนอื่น ๆ ดูดว้ ยความประหลาดใจเมื่อ
เบนท์ลี่ยส์ ี ชมพูขบั หายไปต่อหน้าพวกเขา
“พี่ชายของเธอรวยมาก! เขาซื้อรถเบนท์ลียใ์ ห้เธอจริ ง ๆ รถหรู ขนาด
นั้นน่าจะราคาประมาณ 5 ล้านหยวน”
“มันช่างน่าอิจฉาจริ ง ๆ พี่ชายของเสี่ ยวหยูน้ นั น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!”
เด็กหนุ่มหลายคนอดไม่ได้ที่จะพูดคุยกันด้วยความอิจฉา พวกเขาไม่
เคยคิดเลยว่าพี่ชายของ เสี่ ยวหยู นั้นจะยอดเยีย่ มมากขนาดนี้
เจี่ย เหวินรุ ย ยืนอยูท่ ี่นนั่ ด้วยการแสดงออกที่ค่อนข้างสับสน เขามี
ท่าทางที่อึดอัดใจและดูอบั อายเล็กน้อยผสมปนเปกันอยูบ่ นใบหน้า
ของเขา
เจียงฉ๋ วง เองก็อยูใ่ นอาการที่ค่อนข้างจะตกตะลึงอย่างเห็นได้ชดั
นอกเหนือจากนั้นก็มีความอิจฉาอยูใ่ นแววตาของเธออีกด้วย
รถยนต์ยหี่ อ้ เบนท์ลี่ย ์ … แม้แต่พอ่ ของเธอก็ยงั ลําบากใจหากจะซื้ อ
มันด้วยเงินสดจํานวนมากขนาดนั้น
“พี่หวังเสี ยน! พี่จะยอดเยีย่ มเกินไปแล้ว! คนที่เรี ยกว่าผูอ้ าํ นวยการ
ซุยกลัวพี่มากถึงกับขนาดให้รถฟรี กบั พวกเรามาเลยด้วย!” เมื่ออยูใ่ น
รถเสี่ ยวมี่ พูดกับหวังเสี ยนด้วยดวงตาเป็ นประกายอย่างชื่นชม
“พี่ชายของฉันน่ะเจ๋ งมากอยูแ่ ล้วล่ะ!” เสี่ ยวหยู ก็รีบเสริ มขึ้นมา
ในทันทีเช่นกัน
“ฮ่าฮ่า พวกเธอไม่รู้รึวา่ พี่ชายของเธอคือใครพี่ชายของเธอนั้นเป็ น
ตํานานแห่งเมืองเจียงเฉิงเชียวนะ ฮ่าฮ่าฮ่า” หวังเสี ยน พูดคุยและ
หัวเราะออกมาเสี ยงดัง
เสี่ ยวหยูยงั พูดออกมาอีกว่า “ใช่แล้วล่ะ พี่ชายของฉันเก่งมากที่สุดใน
โลกเลย!”
“แล้วพวกเราจะไปที่ไหนกันดีล่ะพี่ชาย”
“อืม!..เกือบจะคํ่าแล้วพี่จะพาพวกเธอไปที่ร้านอาหารของพี่เพือ่ ทาน
อาหารเย็นกัน”
หวังเสี ยน เหลือบมองไปที่นาฬิกาที่หน้าปัดของรถ เขารี บบอกเส้นทาง
ให้แก่ เสี่ ยวหยู และขับไปตามที่เขาบอก
“ร้านอาหารของพี่อยูต่ รงจุดไหนเหรอคะ ร้านของพี่อยูใ่ กล้กบั มหาลัย
ของพวกเราไหม” เสี่ ยวหยู ถามออกมาอย่างอยากรู ้อยากเห็น
“ใช่แล้ว อยูใ่ กล้กบั มหาลัยของพวกเรามาก”
หลังจากคุยกับเสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่ได้ไม่นาน รถก็วงิ่ มาถึงที่ทางเข้า
ถนนสายโบราณ ใช้เวลาไปเพียงแค่ครึ่ งชัว่ โมงจากถนน เชหยุน
“ที่นี่หา้ มขับรถยนต์เข้าไปข้างในเดี๋ยวน้องเอารถไปจอดตรงที่ลาน
จอดรถของส่ วนกลางเลยนะ” หวังเสี ยนบอกน้องสาวของเขา
“ได้เลยค่ะ พี่ชาย!”
หลังจากที่พวกเขาจอดรถและเดินออกมา หวังเสี ยน ก็เริ่ มแนะนํา
ถนนโบราณให้กบั พวกเธอทั้งคู่
“ถนนสายนี้เรี ยกว่าถนนสายโบราณ พวกเธอสามารถหาซื้อของกิน
และเดินเล่นชมบ้านโบราณได้ที่ถนนเส้นนี้และร้านอาหารของพี่ก็
อยูด่ า้ นในตรงนั้น”
ขณะที่พวกเขากําลังเดินไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง หวังเสี ยนก็แนะนํา
ร้านค้าต่าง ๆ ให้ท้ งั สองสาวได้รู้ เช่นอาหารเช้าที่อร่ อย ร้านอาหาร
กินเล่นริ มทางเดินที่มีคุณภาพและสะอาด ร้านไหนที่ไม่ควรเข้าไป
ซื้อเพื่อเพิม่ ความสะดวกและประหยัดเวลาหากทั้งคู่จะมาเดินเที่ยว
เล่นกันเองจะได้รู้เอาไว้
เสี่ ยวหยู พยักหน้ารับรู ้อย่างต่อเนื่อง ในขณะเดียวกันเธอก็จะถาม
คําถามในทันทีถา้ เธออยากรู ้อะไร
เสี่ ยวหยู คล้องแขนของพี่ชายเธออย่างผ่อนคลายและมีความสุ ข เธอ
รู ้สึกดีที่มีพี่ชายของเธออยูใ่ กล้ ๆ
“ที่นี่คือร้านอาหารของพี”่ หวังเสี ยน พูดกับ เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่ เมื่อ
พวกเขาเดินมาถึงทางเข้าร้านอาหารชั้นหนึ่ง
ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมองและต้องตกตะลึงกันในทันทีเมื่อเห็นชื่อ
ร้านอาหาร
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งชื่อนี้คุน้ ๆ !” เสี่ ยวหยู บ่นพึมพําขณะกําลังใช้
ความคิด
“เสี่ ยวหยู นี่ไม่ใช่ร้านอาหารที่ได้รับความนิยมบนอินเทอร์เน็ตเมื่อ
เร็ ว ๆ นี้ยงั งั้นเหรอ? ที่นี่เป็ นที่รู้กนั ว่าเป็ นร้านอาหารที่ดีที่สุดของ
ประเทศเลยเชียวนะ” เสี่ ยวมี่นึกถึงข่าวที่เธออ่านเมื่อเร็ ว ๆ นี้และพูด
ด้วยความตกใจอย่างมาก
“ใช่! ฉันจําได้แล้ว ร้านอาหารชั้นหนึ่งเหมือนในรู ปจากอินเทอร์เน็ต
เลย! ใช่แล้วมันคือที่นี่ พี่ชายฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งจะเป็ นของพี่ ร้านนี้มีชื่อเสี ยงอย่างมากเลยนะ!” เสี่ ยวหยู
จ้องมองไปที่ หวังเสี ยน และพูดออกมาเสี ยงดังอย่างตื่นเต้นและ
ประหลาดใจ
“เข้ามาเถอะ พี่จะจัดอาหารชุดใหญ่ให้พวกเธอเลยเชียวละในคืนนี้”
หวังเสี ยน หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ในขณะที่เขาเดินนําทั้งสองสาวเข้าไป
ข้างใน
“ผอ. หวัง”
“บอส!”
ในทันทีที่พนักงานต้อนรับสาวสวยทั้งสองคนที่หน้าประตูเห็นเขา
พวกเธอก็รีบทักทายเขาในทันที
“อืม! สวัสดี” หวังเสี ยน ยิม้ และพยักหน้าให้พวกเธอในขณะที่เขา
มองเข้าไปข้างใน
แค่ 6 โมงเย็นแต่ตอนนี้มีคนนัง่ ทานอาหารกันแล้วเกือบ 80 คน
ไม่ยากที่จะจินตนาการถึงความนิยมของร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“บอสหวัง สวัสดีครับ!” เมื่อเห็นการมาถึงของ หวังเสี ยน ผูจ้ ดั การ
หวาง ก็รีบเดินเข้าไปทักทายในทันที
“คุณจัดห้องไว้ให้ผมแล้วใช่ไหม ผมจะเลี้ยงต้อนรับน้องสาวของผม
เอ้อ..แล้วก็ช่วยบอกพ่อครัวให้เตรี ยมอาหารคํ่าให้ดว้ ยขอเป็ นหอย
เป๋ าฮื้อสองหัว, ซาซิ มิปลาทูน่าครี บนํ้าเงินและเจลาตินปลาบาฮาบา
จีน นอกจากนี้กเ็ ตรี ยมอาหาร อาหารจานพิเศษเพิ่มให้ดว้ ยนะ” หวัง
เสี ยนสัง่ อาหารผ่านผูจ้ ดั การหวาง
“ครับบอส ผมจัดห้องเอาไว้เรี ยบร้อยแล้วครับ กรุ ณารอสักครู่ นะ
ครับผมจะไปบอกพ่อครัวให้จดั เตรี ยมอาหารให้ครับ”
ผูจ้ ดั การ หวาง พยักหน้ารับคําในขณะนั้นเขาก็กวาดสายตามองไป
ยัง เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ ที่อยูท่ างด้านหลังของหวังเสี ยน และเขาก็
หันกลับมาจ้องมองไปที่ เสี่ ยวหยู อีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่านี่คือน้องสาว
ของเจ้านายเขา เขาก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อทักทายและส่ งยิม้ ให้อย่าง
สุ ภาพ
“โอเค ขอบคุณมากนะ” หวังเสี ยน พยักหน้าให้ หลังจากนั้นเขาก็พา
ทั้งคู่เข้าไปในสํานักงานของเขาเพื่อที่จะแนะนําให้ กวน ชูชิง ได้รู้จกั
กันกับน้องสาวของเขา
“เสี่ ยวเสี ยน สาวสวยน่ารักคนนี้คือน้องสาวของนาย เสี่ ยวหยู ใช่หรื อ
เปล่า” กวน ชูชิง ถามพร้อมกับมีรอยยิม้ เธอสามารถมองและสังเกต
ได้วา่ เสี่ ยวหยู นั้นหน้าตาดูคล้ายกับ หวังเสี ยน เป็ นอย่างมาก
“ใช่แล้วล่ะนี่คือ เสี่ ยวหยู และนี่คือเพื่อนสนิทของเธอ เสี่ ยวมี่ และ
ส่ วนนี่คือ กวน ชูชิง เธอเป็ นรุ่ นพี่ของพวกเธอตัง่ แต่ตอนนี้เป็ นต้น
ไป” หวังเสี ยน พยักหน้า ให้กบั สาว ๆ ทั้งสามคน
“สวัสดีจ๊ะ เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่!” กวน ชูชิง ยิม้ ในขณะที่เธอก็ยกมือ
โบกทักทายพวกเธอเบา ๆ
“สวัสดีค่ะพี่สาว!” เสี่ ยวหยู มองไปที่ กวน ชูชิง ที่หน้าตารู ปร่ าง
สวยงามและยังดูสง่างามมาก ๆ เธอโน้มตัวไปที่ หวังเสี ยน และ
กระซิบที่ขา้ งหูของเขาว่า “พี่ชายเธอเป็ น … ว่าที่พี่สะใภ้ของฉันใช่
ไหม?”
“ห๊ะ!..เธอเนี่ยน่ะคิดอะไรไปเรื่ อยเปื่ อย?” หวังเสี ยนเคาะหน้าผาก
ของเธอเบา ๆ “ไปเถอะ ไปทานอาหารเย็นกันเถอะ”
“พี่ชาย ตอนนี้ฉนั นั้นมีความสุ ขมากเลยล่ะ ได้กินอาหารดี ๆ และมี
เสื้ อผ้าสวย ๆ ฮิฮิ ฉันมีความสุ ขมากจริ ง ๆ นะ ที่ได้เข้ามาเรี ยนใน
มหาวิทยาลัยเดียวกันกับพี่น่ะ!”
“ต่อจากนี้ฉนั ก็จะได้เป็ นเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ อย่างที่พี่บอกจริ ง ๆ แล้ว
นะ พี่ไม่ได้โกหกฉันจริ ง ๆ ด้วย!”
“พี่ชายของฉันนั้นวิเศษที่สุดในโลกเลย!”
“พอแล้วล่ะไม่ตอ้ งชมแล้วพี่จะไปส่งเธอกลับหลังจากทานอาหาร
เย็นกันแล้ว พวกเธอเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้วคืนนี้พกั ผ่อนให้เต็มที่
วันรายงานตัวพรุ่ งนี้ก่อนไปที่มหาลัยพี่จะไปรับพวกเธอในตอนเช้า!”
หวังเสี ยน และ เสี่ ยวหยู ต่างยิม้ ให้กนั อย่างมีความสุ ข กวน ชูชิง เอง
ก็มองพวกเขาพร้อมกับยิม้ ตามไปด้วยเช่นเดียวกัน
 ตอนที่ 90 เริ่มต้ นเปิ ดเทอม
ใกล้ถึงเวลารายงานตัวของมหาวิทยาลัยแล้วนักศึกษาเก่าและใหม่ก็
เริ่ มที่จะทยอยเข้ามาที่มหาลัยเพิ่มขึ้นเรื่ อย ๆ
วันนี้เป็ นวันแรกที่มหาวิทยาลัยเปิ ดให้รายงานตัวอย่างเป็ นทางการ
สําหรับนักศึกษาใหม่ที่พ่ งึ สอบเข้ามาเรี ยนได้ในปี นี้ แต่อย่างไรก็ตาม
นักศึกษาชั้นปี สองและปี สามก็ตอ้ งรี บกลับมาที่มหาลัยเช่นเดียวกัน
พวกเขาเองก็เป็ นเช่นเดียวกับนักศึกษาน้องใหม่ นักศึกษาชั้นปี ที่สอง
และปี ที่สาม เองก็มีเวลารายงานตัวที่มหาลัยเพียงแค่สามวันเช่นกัน
แต่อย่างไรก็ตามมีนกั ศึกษาบางคนที่ตอ้ งรับผิดชอบในการดูแล
จัดการในเรื่ องของการรับน้องและต้องมาถึงก่อนวันรายงานตัว
ประมาณ 10 โมงเช้าที่ทางเข้ามหาลัยมีนกั ศึกษาค่อย ๆ มารวมตัวกัน
เพิ่มขึ้นอย่างมากมาย
นอกจากนี้ยงั มีรถจอดอยูท่ ี่บริ เวณทางเข้ามหาลัยด้านนอกค่อนข้างมาก
เราสามารถมองเห็นฉากที่พอ่ แม่พาลูกของพวกเขาพร้อมกับหิ้วข้าว
ของกันพะรุ งพะรังเดินเข้ามหาวิทยาลัยกันมากมายจนเป็ นเรื่ องปกติ
เด็กวัยรุ่ นหนุ่มสาวหลายคนถือกระเป๋ าเดินทางกันมาเองขณะที่พวก
เขามองไปรอบ ๆ มหาวิทยาลัยอย่างตื่นเต้นซึ่ งพวกเขาจะต้องใช้
ชีวติ กันอยูท่ ี่นี่อีกสี่ ปี
รถเบนท์ลียส์ ี ชมพูคนั หนึ่งขับผ่านเข้ามาและหยุดจอดอยูท่ ี่ขา้ งมหาลัย
ดึงดูดความสนใจของนักศึกษาเป็ นจํานวนมาก
“ไปหาที่จอดรถกันก่อนนะวันนี้มหาลัยห้ามให้ทุกคนขับรถเข้าไป
จอดข้างใน”
หวังเสี ยน มองไปที่บรรดารถยนต์มากมายที่จอดอยูร่ อบ ๆ และพูด
กับ เสี่ ยวหยู ที่กาํ ลังขับรถอยู่
ในช่วงสามวันแรกของการไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยพ่อแม่ของ
นักศึกษาหลายคนจะขับรถพาลูกมาส่ งที่มหาวิทยาลัยกัน และเพื่อ
ป้องกันความแออัด ทางมหาวิทยาลัยห้ามไม่ให้ขบั รถยนต์เข้ามา
ภายในเขตของมหาลัย
“ตกลงค่ะพี่!”
เสี่ ยวหยูพยักหน้ารับรู ้และหาจุดที่จอดรถ
“ไปกันเถอะพี่จะหิ้วของให้และพาพวกเธอไปยังพื้นที่รายงานตัว
หลังจากนั้นเราจะไปที่หอพักเพื่อเก็บกระเป๋ าของพวกเธอ!” หวัง
เสี ยน พูดกับ เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ ขณะที่เขาลากกระเป๋ าและหิ้ว
สิ่ งของเดินออกไป
นอกจากเสื้ อผ้าและแล็ปท็อปแล้วพวกเธอก็ไม่มีสิ่งของอะไรมากนัก
มีแค่ของใช้ส่วนตัวกันอีกเล็กน้อย
ทางมหาลัยมีชุดเครื่ องนอนใหม่ให้กบั นักศึกษาครบชุดซึ่ งมันรวมอยู่
ในค่าเทอมแรกเข้าอยูแ่ ล้ว ฉะนั้นนักศึกษาเข้าใหม่ทุกคนจึงไม่จาํ เป็ น
ต้องยุง่ ยากจัดหาชุดเครื่ องนอนเข้ามาด้วยให้ลาํ บาก
หลังจากที่ลอ็ ครถแล้ว เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ ก็เดินตามหลัง หวังเสี ยน
ไปกันอย่างตื่นเต้นในขณะที่พวกเธอมองไปที่มหาลัยตรงหน้าด้วย
ดวงตาที่สดใส
เสี่ ยวหยูเปลี่ยนเสื้ อผ้าใหม่ที่เธอซื้อมาเมื่อวันก่อน
มันเป็ นชุดเดรสยาวที่สวยงามจาก ปราด้า เผยให้เห็นท่อนแขนอัน
ขาวเนียนของเธอ บนข้อมือของเธอคือนาฬิกาจาก ปาเต็ก ฟิ ลิปป์ ซึ่ ง
มีราคามากกว่า 880,000 หยวน
เธอไม่ได้แต่งหน้าอะไรมาก มีเพียงแค่ทาแป้งบาง ๆ เพียงเท่านั้น แต่
อย่างไรก็ตามเธอเป็ นคนที่สวยและมีรอยยิม้ ที่เป็ นธรรมชาติเมื่อรวม
กับเสื้ อผ้าและการแต่งกายชั้นดีทาํ ให้ดูเป็ นเหมือนลูกคุณหนูผสู ้ วยงาม
น่ารักและไร้เดียงสา
ถ้าเสี่ ยวหยูเป็ นหงส์เมื่อวันก่อน เธอก็เป็ นนกฟี นิกซ์ที่สวยงามในวันนี้!
ไม่วา่ จะเป็ นท่วงท่าหรื อการกระทําใด ๆ ก็ดูน่ามอง แค่การยิม้ เพียง
ครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจของหนุ่ม ๆ ให้ใจละลายได้
แล้ว
“ดูเหมือนว่ามหาวิทยาลัยเจียงเฉิงของเราจะมีสาวสวยเพิ่มมาอีกคน
ซะแล้วซิ!” หวังเสี ยน มองไปที่ เสี่ ยวหยู และพูดติดตลกออกมา
“อิอิ พี่ชายฉันเป็ นผูห้ ญิงที่น่ารักและสวยมาตลอดอยูแ่ ล้วไม่รู้เหรอ!”
เสี่ ยวหยู หัวเราะเบา ๆ
“ไปรายงานตัวกันก่อนเถอะแล้วพวกเราจะได้เข้าไปที่หอพักเพือ่ เอา
ของไปเก็บด้วย” หวังเสี ยนพูดขณะที่เขาพาเด็กสาวทั้งสองคนไปยัง
พื้นที่รายงานตัว
เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ ทั้งคู่เรี ยนอยูใ่ นคณะและห้องเดียวกัน ดังนั้น
หวังเสี ยน จึงพาพวกเธอไปยังพื้นที่รายงานตัวเดียวกันได้โดยตรง
มีอาจารย์และนักศึกษารุ่ นพี่นงั่ อยูท่ ี่บริ เวณรับรายงานตัว เมื่อพวกเขา
เห็น เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ เดินเช้ามาชายหนุ่มคนหนึ่งรี บเข้ามาพูด
กับ เสี่ ยวหยู ทันที
“รุ่ นน้องครับ นําหนังสื อแจ้งการลงทะเบียนของคุณออกมาให้เรา
ตรวจสอบด้วย ผมจะให้นกั ศึกษารุ่ นพี่พาคุณไปที่หอพักของคุณและ
แจ้งตําแหน่งของชั้นเรี ยนให้คุณทราบ”
“ตกลงค่ะ” เสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่หยิบจดหมายแนะนําตัวส่ งให้นกั ศึกษา
รุ่ นพี่ที่อยูด่ า้ นข้างตรวจสอบข้อมูลห้องพักรวมถึงห้องเรี ยนและคณะ
“หวังหยู ห้อง 303 จางเสี่ ยวมี่หอ้ ง 305 ผมจะพาพวกเธอไปที่หอพัก
เองนะ”
“ให้ผมเองครับ เดี๋ยวผมจะเป็ นคนพารุ่ นน้องไปที่หอพักเองครับ…”
เมื่อชายหนุ่มวัยรุ่ นคนหนึ่งเห็นเสี่ ยวหยูและเสี่ ยวมี่ดวงตาของเขาก็
สว่างเป็ นประกายขึ้นมาในขณะที่เขารี บอาสาเข้ามาช่วยถือของและ
พาไปที่หอพักอย่างกระตือรื อร้น
“ไม่เป็ นไร! ผมเป็ นพี่ชายของหวังหยู และผมก็เรี ยนที่มหาลัยแห่งนี้
ด้วยเช่นเดียวกัน ผมรู ้ตาํ แหน่งที่ต้ งั ของหอพักหญิงดี ผมจะพาพวก
เธอไปเอง”
หวังเสี ยน ยืนอยูข่ า้ งหลังและยิม้ เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เป็ นรุ่ นพี่ทาํ
ท่าทางตื่นเต้นเมื่อมองน้องสาวเขา
ในมหาวิทยาลัยส่ วนมากพวกรุ่ นพี่เป็ นเหมือนหมาป่ าและรุ่ นน้อง
เป็ นเหมือนลูกแกะตัวน้อย รุ่ นพี่หลายคนรอคอยการเข้ามาของรุ่ น
น้องปี หนึ่ง และพร้อมที่จะกระโดดเข้าหาเมื่อมีโอกาส
หวังเสี ยน รี บแสดงตัวและไล่ความคิดไม่ดีของรุ่ นพี่คนนั้นให้ออก
ห่างจากน้องสาวเขาทันที
“อืมนี่! … ” ผูช้ ายคนนั้นมองไปที่หวังเสี ยนและพูดไม่ออก
“ไปกันเถอะพี่จะพาพวกเธอไปที่หอพัก”
หวังเสี ยน ยิม้ และพา เสี่ ยวหยู และ เสี่ ยวมี่ ไปที่หอพัก
“สวยมากเลย รุ่ นน้องคนนั้นสวยมากจริ ง ๆ”
หลังจากที่พวกเขาเดินไปแล้วชายหนุ่มผูก้ ระตือรื อร้นมองไปที่
ด้านหลังของ เสี่ ยวหยู และพูดออกมาอย่างเศร้า ๆ
“เหอะ! ฉันคิดว่านายควรจะล้มเลิกความคิดที่จะจีบเธอคนนั้นซะ
ดีกว่า!” หญิงสาวที่นงั่ อยูห่ น้าโต๊ะพูดกับชายหนุ่มคนนั้นด้วยความดู
ถูก
“หยุนเหม่ย เธอหมายความว่าไง ทําไมเธอถึงต้องขอให้ฉนั ล้มเลิก
ความคิดที่จะจีบรุ่ นน้องคนนั้นด้วยล่ะ เธอหวงฉันยังงั้นเหรอ เอา
เถอะฉันรู ้วา่ ฉันนั้นมันหล่อและน่าดึงดูดใจ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าบ้านายนี่หลงตัวเองชะมัด นายควรถ่างตาดูเด็กสาวคน
นั้นให้ละเอียดด้วยนะ ใส่ ชุดปราด้าราคาอย่างน้อย 30,000 - 40,000
หยวน รองเท้าของเธออย่างน้อย 4,000 - 5,000 หยวน และที่สาํ คัญ
ถ้าฉันไม่ได้มองพลาดนาฬิกาที่ขอ้ มือของเธอก็คือ นาฬิการุ่ นใหม่
ล่าสุ ดจาก ปาเต็ก ฟิ ลิปป์ และมีราคาประมาณ 900,000 หยวน เด็ก
สาวลูกคุณหนู สวยน่ารักและรวยมากแบบนี้จะมาชอบนายได้ยงั ไง
ฮ่าฮ่าฮา” หญิงสาวคนตอบและหัวเราะเยาะอย่างดูถูก
“อึก!.นี่!!… ” ชายหนุ่มคนนั้นอึ้งอย่างมากและกลืนนํ้าลายลงคอ
เสี ยงดัง “เธอรวยมาก!”
เสี่ ยวหยู ไม่ได้รู้ในสิ่ งที่พวกรุ่ นพี่พดู ถึงเธอ ตอนนี้เธอนั้นเต็มไปด้วย
รอยยิม้ ขณะที่กาํ ลังสังเกตสภาพแวดล้อมของมหาวิทยาลัย
หวังเสี ยน เดินอยูข่ า้ ง ๆ เธอและกําลังอธิบายให้เด็กสาวทั้งสองคน
เข้าใจเกี่ยวกับพื้นที่ต่าง ๆ ของมหาลัย
“ที่นี่คือหอพักหญิงขึ้นไปที่ช้ นั สามกันเถอะ!”
สองสามวันแรกของการลงทะเบียนเรี ยนเป็ นช่วงเวลาเดียวที่ผชู ้ าย
สามารถเข้าหอพักหญิงได้อย่างถูกกฎของมหาวิทยาลัย หวังเสี ยน
พาพวกเธอขึ้นไปที่ช้ นั สาม
“นี่คือห้อง 303 ของเสี่ ยวหยู ส่ วนเสี่ ยวมี่หอ้ ง 305 อยูท่ ี่ตรงนั้น!”
หวังเสี ยน ชี้ไปที่หอ้ งที่อยูต่ ิด ๆ กันและพูดกับเสี่ ยวมี่
“เราไม่ได้อยูห่ อ้ งเดียวกันอย่างงั้นเหรอ” เสี่ ยวหยู แสดงความไม่
พอใจเล็กน้อยออกมา
“ไม่เป็ นไรหรอกน่า เรายังคงอยูใ่ กล้ ๆ กันจริ งไหม” เสี่ ยวมี่ยมิ้ ก่อน
จะพูดต่อ “ฉันจะไปเก็บกระเป๋ าก่อนเธอก็ควรจะรี บไปด้วยนะ”
เสี่ ยวหยู พยักหน้าและเข้าไปในห้องของเธอเองด้วยเช่นกัน
หอพักของมหาลัยแต่ละห้องมีไว้สาํ หรับนักศึกษาสี่ คน พื้นที่ใช้สอย
นั้นเพียงพอให้คนสี่ คนอยูด่ ว้ ยกันอย่างสบายและไม่แออัด พื้นที่
ส่ วนตัวของแต่ละคนจะมีเตียงนอนสู งที่อยูด่ า้ นบน และตูเ้ ก็บของ
รวมถึงโต๊ะเขียนหนังสื อจะอยูด่ า้ นล่างของเตียง
เมื่อพวกเขาเข้าไปพวกเขาสังเกตเห็นว่ามีเด็กสาวอีก 3 คนมาถึงอยู่
ก่อนหน้าแล้ว
“โอ้! เด็กสาวตัวเล็กคนสุ ดท้ายของเรามาถึงแล้ว ที่นี่ทุกคนก็อยูท่ ี่นี่
กันครบทั้งสี่ คนแล้ว!”
เมื่อหวังเสี ยน และเสี่ ยวหยู เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องเสี ยงของผูช้ ายคน
หนึ่งก็พดู และหัวเราะออกมาค่อนข้างดัง
“สวัสดีค่ะคุณลุง!” เสี่ ยวหยู กล่าวคําสวัสดีและยิม้ อย่างสดใสให้กบั
ชายวัยกลางคนรู ปร่ างค่อนข้างท้วมที่แต่งตัวธรรมดาเหมือนชาวบ้าน
ตามชานเมืองคนหนึ่ง
“สวัสดีครับคุณลุง!” หวังเสี ยน เองก็กล่าวทักทายและมองไปที่ชาย
วัยกลางคนเช่นกัน ชายวัยกลางคนยิม้ ให้เขาอย่างจริ งใจและน่าจะมา
จากพื้นที่ชนบท
อย่างไรก็ตามหวังเสี ยนนั้นชอบคนแบบนี้ เพราะโดยส่ วนมากคน
แบบนี้น้ นั เป็ นคนซื่อ ๆ และก็เข้าถึงได้ง่าย
“สวัสดีค่ะ!..” เด็กสาวที่อยูข่ า้ ง ๆ ชายวัยกลางคนทักทาย เสี่ ยวหยู
และ หวังเสี ยน อย่างเขิลอาย
เด็กสาวดูใสซื่อและขี้อายมาก ดวงตาของเธอกลมโตสดใสและดู
สวยงาม การแต่งกายของเธอดูธรรมดาจนค่อนข้างที่จะเชยเล็กน้อย
เป็ นเด็กสาวในแบบชาวชนบทดั้งเดิมโดยแท้จริ ง แต่อย่างไรก็ตาม
เธอดูสวยงามเป็ นธรรมชาติมากโดยไม่ตอ้ งเติมแต่ง
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหวังหยู หรื อเรี ยกฉันว่าเสี่ ยวหยูกไ็ ด้และนี่คือพี่ชาย
ของฉันหวังเสี ยน พี่ชายของฉันก็เรี ยนที่นี่ดว้ ยเหมือนกัน พี่เขาอยูช่ ้ นั
ปี ที่สอง” เสี่ ยวหยูยมิ้
“สวัสดีฉนั ชื่อ หยวน หยานอัน” หยวน หยานอัน ยิม้ ให้และแนะนํา
ตัวเองอย่างประหม่า
“เรามาคุยกันระหว่างที่จดั ของไปด้วยเถอะ” ชายวัยกลางคนยิม้ ให้
และยืน่ มือเข้ามาช่วยหวังเสี ยน ถือของเข้าห้อง
“ไม่เป็ นไรครับคุณลุงพวกเราไม่ได้มีของเยอะอะไรมากมายพวกเรา
จัดการกันเองได้ครับ” หวังเสี ยนยิม้ และตอบกลับไปอย่างสุ ภาพ
“งั้นที่ตรงนั้นยังว่างอยูน่ ะ” ชายวัยกลางคนพูดและหัวเราะออกมา
อย่างเป็ นกันเอง
หวังเสี ยนพยักหน้ารับ มีหมอน , ผ้าห่มและผ้าปูเตียงผืนใหม่ที่ยงั
ไม่ได้แกะออกจากถุงพลาสติกวางไว้อยูบ่ นเตียง หวังเสี ยนปี นขึ้น
บันไดเพือ่ จัดเตรี ยมเตียงให้กบั น้องสาวของเขา
และเสี่ ยวหยู ตอนนี้เธออยูท่ ี่ดา้ นล่างกําลังจัดเรี ยงผับเสื้ อผ้าเข้าตูเ้ ล็ก
ส่ วนตัวและวางคอมพิวเตอร์แล็ปท๊อปของเธอลงบนโต๊ะเขียน
หนังสื อ
ของใช้ของเสี่ ยวหยู นั้นไม่มีอะไรมากการจัดของจึงเสร็ จอย่างรวดเร็ ว
ในตอนนี้เด็กสาวอีก 3 คนก็จดั การกับสิ่ งของ ของพวกเธอเสร็ จแล้ว
เช่นกันด้วยความช่วยเหลือของผูป้ กครองของพวกเธอ
“นี่!ทุกคนมาลองขนมหวานจากบ้านเกิดของเรา พวกเราทํากันเอง
และรสชาติน้ นั ดีมากจริ ง ๆ ”
ชายวัยกลางคนร่ างท้วมหยิบถุงขนมออกมาจากกระเป๋ าของเขา พอ
เปิ ดออกมาแล้วก็ส่งต่อให้คนรอบข้าง “มาลองชิมกันดูสิอร่ อยมาก
เลยนะ”
 ตอนที่ 91 เด็กสาวใจแตก
“ขอบคุณมากครับลุง!”
หวังเสี ยนและเสี่ ยวหยู มองดูขนมที่ชายวัยกลางคนส่ งมาให้ ทั้งคู่ยมิ้
ออกมาบาง ๆ เมื่อเห็นนํ้าตาลทรายแดงทอดอยูข่ า้ งในถุง
“ที่บา้ นของเราเป็ นครอบครัวธรรมดาไม่ค่อยมีอะไรมากมายนัก ฉัน
เลยให้ลูกสาวเอาของฝากที่ข้ ึนชื่อของหมู่บา้ นมาให้เพื่อนใหม่ของ
เธอได้ลองชิม!”
ชายวัยกลางคนยิม้ อย่างอารมณ์ดีและส่ งต่อขนมหวานให้กบั อีกสอง
ครอบครัวด้วย
เด็กสาวอีกสองคนมากับพ่อแม่ ของพวกเธอหนึ่งในนั้นมีรูปร่ างอวบ
เล็กน้อยพ่อแม่ของเธอก็เช่นเดียวกัน ดูจากลักษณะท่าทางแล้ว
ครอบครัวของพวกเขาต้องมีอนั จะกินกันพอสมควร
และอีกครอบครัวหนึ่งที่อยูใ่ กล้กบั ระเบียง เห็นได้ชดั ว่าเป็ นครอบครัว
ที่ค่อนข้างรํ่ารวย
เด็กสาวรู ปร่ างสู งและใบหน้าที่ดูดี เธอสวมเสื้ อยืดสี ขาวตัวใหญ่กบั
กางเกงขาสั้นเผยให้เห็นต้นขาที่ขาวสวยและมีรอยสักที่ตน้ ขา
ริ มฝี ปากของเธอทาลิปสติกสี สนั สดใส
แม่ของเด็กสาวคนนั้นก็ดูดีเช่นกันเธอแต่งตัวทันสมัยและเธอก็รักษา
หุ่นได้ดีเป็ นอย่างมาก
พ่อของเธอก็แต่งตัวด้วยเสื้ อผ้าราคาแพงเหมือนกับผูจ้ ดั การบริ ษทั
ใหญ่ หุ่นของเขาค่อนข้างมีพงุ เหมือนกับพวกชอบดื่มเบียร์เป็ นประจํา
“ขอบคุณมาก” ครอบครัวของเด็กสาวตัวอวบพยักหน้าให้กบั ชายวัย
กลางคนด้วยท่าทางเป็ นมิตรขณะที่พวกเขาหยิบขนมออกมาชิม
เล็กน้อยเป็ นมารยาท
“ไม่เป็ นไรของเราไม่ตอ้ งหรอก”
แม่ของเด็กสาวร่ างสู งเพรี ยวโบกมือปฏิเสธและพูดต่อไปอีกว่า
“พวกคุณกินตามสบายเถอะพวกเราไม่ค่อยชอบของหวาน”
“ลองชิมดูสิ ไม่ตอ้ งเกรงใจ พวกเราทํามาเยอะเลย” ชายวัยกลางคน
พูดกับพวกเขาและยิม้ ให้อย่างจริ งใจ
“รสชาติดีจริ ง ๆ อร่ อยมากเลยครับ” หวังเสี ยน ชิมเล็กน้อยและพยัก
หน้ายิม้ ๆ
“ฉันบอกคุณแล้วนี่เป็ นอาหารพิเศษในบ้านเกิดของเรา พวกเรามี
สู ตรลับดังนั้นขนมพวกนี้จึงมีรสชาติที่ดีมาก” เมื่อชายวัยกลางคนได้
ยินหวังเสี ยนพูดชมออกมา เขาก็ยมิ้ อย่างอารมณ์ดีในขณะที่เขา
อธิบายด้วยใบหน้าที่มีความสุ ข
เขายังพยายามส่ งถุงขนมไปให้กบั ครอบครัวเด็กสาวตัวสู งที่ปฏิเสธ
ไปในตอนแรก
“ไม่เป็ นไรจริ ง ๆ” ชายวัยกลางคนลงพุงที่แต่งตัวหรู มองไปที่
ถุงพลาสติกธรรมดาราคาถูก ๆ พลางขมวดคิ้วขณะที่เขาแสดงท่าที
ปฏิเสธอย่างจริ งจัง
“ไม่เป็ นไรไม่ตอ้ งเกรงใจ ลองชิมดูก่อนสิ ฉนั จะเทให้คุณเอง”
ชายวัยกลางคนขยับเตรี ยมเดินไปเทขนมใส่ มือพวกเขา
“ก็พวกฉันบอกแล้วว่าไม่ตอ้ งการไง!… ”
อย่างไรก็ตามในขณะนั้นเสี ยงที่หงุดหงิดก็ดงั ขึ้นมา ชายวัยกลางคน
ที่กาํ ลังจะเดินเข้าไป ตัวแข็งค้างเล็กน้อยการแสดงออกของเขา
ค่อนข้างเก้ ๆ กัง ๆ ทําอะไรไม่ถูก
“นี่ลูก!! … ” หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวทันสมัยพูดออกมาได้ครึ่ งนึง
แล้วหยุดลง ขณะที่มองลูกสาวของเธอ เธอหัวเราะและพูดว่า “ลูก
สาวของฉันเขา เข้าสังคมไม่เป็ นและก็พดู กับคนไม่ค่อยเก่ง”
“คุณลุงครับ ขอเพิม่ อีกหน่อยสิ อร่ อยมากเลยครับ” หวังเสี ยนหัวเราะ
ออกมาเบา ๆ ขณะที่เขาลุกขึ้นยืนและยืน่ มือออกไปขอขนมเพิ่มเมื่อ
เขาเห็นชายวัยกลางคนรู ้สึกอายและเก้อเขิน
“เยีย่ มไปเลย อร่ อยจริ ง ๆ ใช่ไหมล่ะ ฮ่า ๆ ๆ ” ชายวัยกลางคนบีบ
รอยยิม้ บนใบหน้าของเขา เขาแสร้งทําเป็ นว่าเขาไม่ได้ยนิ สิ่ งที่เด็กสาว
คนนั้นพูด
เขาถูฝ่ามือเข้าหากันไปมาเมื่อเห็นหวังเสี ยนกําลังกินขนมของเขา
อย่างอร่ อย เขาพูดออกมาอย่าง อาย ๆ ว่า “ลูกสาวของฉันชื่อ หยวน
หยานอัน เธอขี้อายเล็กน้อยฉันหวังว่าพวกเธอจะช่วยดูแลลูกสาว
ของฉันด้วยนะ ถ้าหากพวกเธอต้องการขนมเพิ่มได้โปรดบอกกับฉัน
ได้เลยนะไม่ตอ้ งเกรงใจ ฉันจะให้ หยานอัน เอามาให้พวกเธอเอง”
“ใช่เลย ลูกสาวของฉันชื่อ ซู่เฉียนเธอชอบขนมหวานมาก ลูกสาว
ฉันและ หยานอัน กับเพื่อนคนอื่น ๆ จะต้องเข้ากันได้ดีแน่ ๆ เลย”
แม่ของซู่เฉี ยน พูดออกมาและยิม้ ให้ทุกคน
“ใช่ ๆ ทุกคนเป็ นเพื่อนกัน!” ชายวัยกลางคนหัวเราะเบา ๆ และพยักหน้า
“ผมกับน้องสาวก็กาํ ลังเรี ยนอยูใ่ นมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ตอนนี้ผมเป็ น
นักศึกษาชั้นปี ที่ 2 หากพวกคุณมีอะไรที่ตอ้ งการความช่วยเหลือ
และผมสามารถช่วยเหลือได้ พวกคุณสามารถบอกผมได้เช่นกันนะ
ครับ” หวังเสี ยน เองก็พดู และยิม้ ให้กบั ทุกคน
“หนุ่มน้อยคุณก็เรี ยนที่นี่ดว้ ยอย่างนั้นเหรอ คุณสองคนพีน่ อ้ งนี่เก่ง
มากเลยนะที่สามารถสอบเข้าเรี ยนที่นี่ได้ท้ งั คู่เลย !” พ่อของ ซู่เฉียน
พูดออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ครับ ” หวังเสี ยน หัวเราะเบา ๆ
“ดีเลยล่ะ” ชายวัยกลางคนพ่อของหยานอัน พยักหน้าและพูดออกมา
ด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้ม
“พวกเราเองก็เป็ นคนท้องถิ่นที่นี่ และลูกสาวของเรา เฟย์ยา่ ก็ไม่ค่อย
รู ้เรื่ องและทําอะไรไม่เป็ นเลย ฉันหวังว่าพวกเธอที่เป็ นเพื่อนร่ วม
ห้องกันจะช่วยเหลือเธอได้บา้ ง” แม่ของหญิงสาวร่ างสู งพูดออกมา
ด้วยรอยยิม้
“ใครบอกว่าหนูไม่รู้เรื่ องและทําอะไรไม่เป็ น” หญิงสาวทําหน้ามุ่ย
ด้วยความไม่พอใจ
“ลูกทําอะไรได้บา้ ง ลูกรู ้วธิ ีซกั ผ้าและล้างห้องนํ้าหรื อเปล่า” ผูห้ ญิง
คนนั้นจ้องมองมาที่ลูกสาวของเธอ
เด็กสาวไม่พอใจเล็กน้อย ในขณะที่เธอก็หยิบบุหรี่ สีอ่อน ๆ ของ
ผูห้ ญิงออกมาแล้วจุดสู บ
“สู บบุหรี่ ให้นอ้ ยลงเธออยูร่ ่ วมกับเพื่อนคนอื่น ๆ อยูต่ อ้ งเกรงใจ
เพื่อน ๆ บ้าง” ชายวัยกลางคนลงพุงมองลูกสาวของเขาก่อนจะหัน
ไปมองคนที่เหลือ “ลูกของฉันได้รับการเลี้ยงดูที่ดีเกินไป ฉันหวังว่า
เพื่อน ๆ ร่ วมห้องที่เหลือของเธอจะสามารถช่วยเธอในเรื่ องต่าง ๆ
เช่น การทําความสะอาดภายในห้องพัก!”
สิ่ งที่เขาพูดทําให้พอ่ แม่ของซูเฉียนขมวดคิ้ว แต่พวกเขาก็ไม่ได้พดู
อะไร
ชายวัยกลางคนก็ไม่พดู อะไรเช่นกัน
หวังเสี ยนเลิกคิว้ และมองไปที่หญิงสาวที่สูบบุหรี่ จากนั้นเขาก็หนั
ไปหาพ่อของเธอและถามว่า “เนื่องจากคุณเป็ นคนท้องถิ่นที่เมืองนี้
ทําไมไม่ให้เธออยูท่ ี่บา้ นเลยล่ะ จะได้ดูแลเธออย่างสะดวก”
หวังเสี ยน เหมือนกําลังบอกใบ้ให้พวกเขารู ้ตวั
“บ้านของพวกเราอยูไ่ กลจากมหาลัยกว่าจะมาที่นี่ได้ตอ้ งใช้เวลา
ประมาณหนึ่งชัว่ โมง” ชายวัยกลางคนลงพุงยิม้ และพูดออกมา
“โอ้ว!” หวังเสี ยนพยักหน้าและพูดต่อ “ผมคิดว่าสาว ๆ ทั้งสี่ คนควร
รับผิดชอบเรื่ องต่าง ๆ ในห้องของตัวเองพวกเธอควรทําความสะอาด
สิ่ งของ ของตัวเองและเก็บของของตัวเอง ห้องก็ไม่ได้ใหญ่อะไร
มากนัก และก็ควรแบ่งหน้าที่กนั ทําความสะอาดสิ่ งของส่ วนรวม
ด้วย อย่างเช่นห้องนํ้าเพราะทุกคนใช้ดว้ ยกัน … “
หวังเสี ยนมองไปที่หญิงสาวที่กาํ ลังสู บบุหรี่ และพูดอีกว่า “และจะ
เป็ นการดีที่สุดที่จะไม่สูบบุหรี่ ในหอพักเพราะมันจะส่ งผลกระทบ
ต่อคนอื่นที่เขาอยูร่ ่ วมกัน”
บรรยากาศก็เย็นและเงียบลงทันทีหลังจากที่หวังเสี ยนพูดออกมา
หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวทันสมัยขมวดคิว้ ทันที
หญิงสาวที่สูบบุหรี่ กจ็ อ้ งมองไปที่หวังเสี ยนอย่างไม่พอใจเช่นกัน
“ถูกต้องแล้วล่ะ ลูกสาวของฉันเอาแต่ใจเกินไปแล้ว” ชายวัยกลางคน
ลงพุงพูดออกมาอย่างรําคาญใจเล็กน้อย
“แล้วการสู บบุหรี่ ของฉันเกี่ยวข้องอะไรกับนาย นายเป็ นคนชอบยุง่
เรื่ องของคนอื่นยังงั้นเหรอ!”
ในเวลานี้หญิงสาวที่สูบบุหรี่ กจ็ อ้ งมองไปที่หวังเสี ยนและกลอกตา
มองไปที่เขา
“เฟย์ยา่ พูดแบบนั้นได้ยงั ไงกันล่ะลูก แม่บอกแล้วว่าทําตัวให้มนั ดี ๆ
และเข้ากับเพื่อนร่ วมห้องคนอื่น ๆ ให้ได้” หญิงวัยกลางคนรี บดุลูก
สาวของเธอเบา ๆ
แต่เมื่อเด็กสาวหันไปมองพวกเขาเธอก็พดู ว่า “มันเป็ นแค่บุหรี่ ของ
ผูห้ ญิงเท่านั้นมันจะไม่เหม็นอะไรหรอก”
ชายวัยกลางคนลงพุง แสดงออกอย่างมืดมน เขามองไปที่เวลาและ
ยืนขึ้นในทันที “มันจะเที่ยงแล้วฉันจะเลี้ยงอาหารเที่ยงพวกคุณทุก
คนเอง และมันก็เป็ นโชคชะตาของเด็ก ๆ ที่จะได้อยูร่ ่ วมห้องด้วยกัน
เรามาทานอาหารกลางวันด้วยกันเถอะ”
“ใช่มาทานอาหารกลางวันด้วยกันดีกว่าเพื่อให้เด็ก ๆ ได้รู้จกั กันมาก
ขึ้น” หญิงสาววัยกลางคนเห็นด้วย
“อืม!! … ” พ่อแม่ของซูเฉียนลังเลเล็กน้อย ในขณะที่พวกเขามองไป
ที่ชายวัยกลางคนร่ างท้วมจากชนบทและหวังเสี ยน
“ไปหาอะไรกินกันข้างนอกเถอะ” ชายวัยกลางคนที่ลงพุงลุกขึ้นยืน
และพูดออกมา
“โอเค งั้นไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันเถอะ” หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถว้ น
แล้วพ่อแม่ของ ซูเฉียนก็เห็นด้วย
“ได้สิ” ชายวัยกลางคนร่ างท้วมก็เห็นด้วย
แต่เห็นได้ชดั ว่าพวกเขามีความรู ้สึกที่ไม่ค่อยดีต่อครอบครัวและเด็ก
สาวตัวสูงคนนั้น
หวังเสี ยน ยิม้ มุมปากและยืนขึ้นพร้อมกับ เสี่ ยวหยู
“ฮึ่ยย!”
ชายวัยกลางคนลงพุงและหญิงกลางคน จูงมือกันเดินออกไปก่อนที่
ลูกสาวของพวกจะเดินตามมาเมื่อเธอเดินผ่านหวังเสี ยนเธอจ้องมอง
และทําเสี ยงแยกเขี้ยวใส่ เขา
หวังเสี ยนก็มองไปที่เธอขณะที่เขาก็เลิกคิว้ ขึ้นเล็กน้อย
“พี่ค่ะ ผูห้ ญิงคนนั้นคงเข้ากันไม่ได้กบั ฉันอย่างแน่นอน” เสี่ ยวหยู
แลบลิ้นของเธอไปที่ หวังเสี ยน ขณะที่เธอกระซิ บบอกเขา
“ไปกันเถอะเราจะคุยกันในตอนที่กินอาหารมื้อกลางวัน และพี่ก็
อยากจะเห็นว่าพวกเขาต้องการจะทําอะไร
หวังเสี ยนหัวเราะออกมาเบา ๆ
 ตอนที่ 92 ใครกล้าบอกว่ ามันไม่ เหมาะสม?
“พ่อฝากของไว้ที่นี่ก่อนเถอะจะได้ไม่ตอ้ งหนักหิ้วไปมา!”
“ไม่เป็ นไรไม่เป็ นไรพ่อจะออกไปหลังจากที่กินอาหารกลางวันแล้ว
และจะไม่กลับเข้ามาอีกพ่อยังจะต้องรี บไปให้ถึงที่ไซต์ก่อสร้างอย่าง
ช้าที่สุดภายในคืนนี้”
“เอาล่ะถ้างั้นพ่อต้องระวังตัวด้วยนะเวลาไปทํางานที่น้ นั หนูเป็ นห่วง”
ชายวัยกลางคนและหยวน หยานอัน เดินอยูด่ า้ นหลังของกลุ่ม พ่อของ
เธอถือกระสอบผ้าสี เทาเก่า ๆ พร้อมสิ่ งของจําเป็ นในการดํารงชีวติ
ของเขาที่อยูใ่ นนั้น
หวังเสี ยนหันหน้าไปยิม้ ให้ชายวัยกลางคนแล้วถามว่า “คุณลุงคุณ
ทํางานที่เมืองเจียงเฉิงนี้ใช่ไหม”
“ใช่ฉนั พึ่งสมัครทํางานที่ไซต์ก่อสร้าง รอบนอกของเมืองเจียงเฉิง
หยานอัน บังเอิญมาเรี ยนที่เมืองเจียงเฉิง ฉันอยากอยูใ่ กล้ลูกก็เลยมา
หางานทําในเขตเมืองนี้พร้อมกัน หากฉันมีเวลาจะได้มาเยีย่ ม หยาน
อัน ได้สะดวกมากขึ้น” ชายวัยกลางคนยิม้ เขาหยิบบุหรี่ ออกมาจาก
กระสอบผ้าของเขา
“หลานชายคุณสู บบุหรี่ ไหม”
“ไม่ครับ ผมไม่สูบ!”
หวังเสี ยน ส่ ายหัวและยิม้ ให้
“ดีแล้วที่ไม่สูบบุหรี่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดี!” ชายวัยกลางคนยิม้ และเก็บบุหรี่
กลับเข้าไป
กลุ่มของพวกเขานั้นมุ่งหน้าออกมาจากมหาลัย ชายและหญิงร่ างอวบ
วัยกลางคนก็คอยสอนลูกสาวของพวกเขาในบางเรื่ องอยูต่ ลอดเวลา
พ่อแม่ของซูเฉียน เดินไปพร้อม ๆ กับหวังเสี ยนและชายวัยกลางคน
คุยกันไปตลอดทาง
เสี่ ยวหยู และเด็กผูห้ ญิงอีกสองคนก็ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีขณะที่
พวกเธอยิม้ และคุยกันอย่างสนุกสนาน
พวกเขานั้นมุ่งหน้าไปยังถนนโบราณ ถึงแม้วา่ จะเป็ นเดือนกันยายน
ไปแล้ว แต่ดวงอาทิตย์กย็ งั คงร้อนแรงแสงแดดแรงกล้าอย่างมาก แต่
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้เดินกันไกลจนเกินไปและการเดินทาง
ทั้งหมดก็ใช้เวลาเพียงแค่ประมาณห้านาที
“ไปกันเถอะฉันจะพาพวกคุณไปที่ร้านอาหารที่มีชื่อเสี ยงที่สุดใน
ประเทศนัน่ คือร้านอาหารชั้นหนึ่งเพื่อรับประทานอาหารอร่ อย ๆ”
ชายวัยกลางคนลงพุงหันหน้ากลับมามองคนทั้งกลุ่ม และพูดกับพวก
เขาอย่างโอ้อวด
“ร้านอาหารชั้นหนึ่งเป็ นร้านอาหารเดียวกันกับที่โด่งดังทาง
อินเทอร์เน็ตเมื่อเร็ ว ๆ นี้ใช่หรื อไม่” พ่อของซูเฉียนพูดออกมาด้วย
ความประหลาดใจ
“ใช่ร้านอาหารชั้นหนึ่งเป็ นร้านอาหารที่หรู หราที่สุดในเมืองเจียงเฉิง
เลยด้วย” ชายวัยกลางคนลงพุงยิม้ และผงกศีรษะ ด้วยความภาคภูมิใจ
ที่เขียนไว้บนใบหน้าของเขา เขากล่าวต่อไปอีกว่า “เฉพาะอาหาร
ธรรมดาก็ราคาหลายพันหยวนแล้ว เอาล่ะไปที่นนั่ กันเถอะลูก ๆ
ของเราจะได้เป็ นเพื่อนร่ วมห้องที่ดีต่อกันในอนาคต”
“มันแพงเกินไปแล้ว มันแพงเกินไปจริ ง ๆ ! ไปหาที่อื่นและทานอาหาร
ง่าย ๆ กันเถอะ” พ่อของหยวน หยานอัน พูดออกมาอย่างรวดเร็ ว
“ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไร ไม่ใช่ปัญหามันเป็ นแค่อาหารราคาเพียงไม่กี่
พันเท่านั้นเอง ไปกันเถอะ! มื้อนี้ฉนั เลี้ยงเอง” ชายวัยกลางคนลงพุง
โบกมืออย่างไม่สนใจอะไรมากนักขณะที่เขาเดินนําไปข้างหน้า
เมื่อ เสี่ ยวหยู ได้ยนิ ว่าพวกเขากําลังจะไปที่ไหนเธอก็เงยหน้าขึ้นและ
หันมองไปที่ หวังเสี ยน
หวังเสี ยนยิม้ ให้เธอ และเดินตามหลังชายวัยกลางคนลงพุงที่ดูเหมือน
จะรู ้สึกว่าตัวเขานั้นเหนือกว่าคนอื่น ๆ ไปที่ร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“นี่คือร้านอาหารชั้นหนึ่งที่มีชื่อเสี ยงที่สุดในเมืองเจียงเฉิงเชิญเข้าไป
ข้างในกันเถอะ!”
ที่ทางเข้าชายวัยกลางคนลงพุงพูดกับคนในกลุ่มและพาพวกเขาเข้า
ไปด้านใน
“ยินดีตอ้ นรับค่ะ!”
เมื่อพวกเขาเข้ามาถึงประตูทางเข้าพนักงานต้อนรับสาวสวยก็ทกั ทาย
พวกเขาอย่างนอบน้อม
“ยังมีโต๊ะว่างไหม” ชายวัยกลางคนลงพุงถาม
“เหลืออีกเพียงห้องเดียวที่หอ้ งโถงใหญ่เท่านั้นค่ะ!” พนักงานต้อนรับ
ตอบ
“ธุรกิจของพวกคุณดีจริ ง ๆ นี่ยงั ไม่ถึงเวลา 11.30 น. ด้วยซํ้า เอาล่ะ
เข้าไปกันเถอะ!”
ชายวัยกลางคนลงพุงเดินนําทาง หวังเสี ยน และ เสี่ ยวหยู ก็เดินตาม
กลุ่มเข้ามาทีหลัง
“บอส!! …”
เมื่อพนักงานต้อนรับสาวทั้งสองคนเห็นหวังเสี ยนพวกเธอก็ประหลาด
ใจ ขณะที่พวกเธอกําลังจะทักทายเขา หวังเสี ยน ก็โบกมือให้พวกเธอ
ทันทีส่งสัญญาณให้พวกเธอไม่ตอ้ งทักทาย หวังเสี ยนเดินตามหลัง
ชายวัยกลางคนลงพุงต่อไป
พนักงานต้อนรับสาวทั้งสองคนมองมาที่เขา และเข้าใจความหมาย
และไม่ได้พดู อะไรต่อ
“ดูสิ! นี่คือวัตถุดิบระดับโลก โอ้โห เหลือเชื่อมาก ๆ เลย!”
ชายวัยกลางคนลงพุงมองส่ วนผสมวัตถุดิบระดับโลก ในขณะที่เขา
ยิม้ และอธิบายให้ทุกคนได้ฟัง
พ่อของ หยวน หยานอัน และครอบครัวของ ซูเฉียน เดินเข้าไปมอง
ด้วยความอยากรู ้อยากเห็นและตกใจกับสิ่ งที่พวกเขาเห็นทันที
“ไปนัง่ ที่โต๊ะและสัง่ อาหารกันเถอะ”
เมื่อชายวัยกลางคนลงพุงเห็นการแสดงออกของคนอื่น ๆ เขาก็พยัก
หน้ายิม้ และชวนทุกคนไปนัง่ โต๊ะสัง่ อาหารเขาเดินนําเข้าไปด้าน
ในทันที
“โอ๊ย!”
ในตอนนั้นเองมีเสี ยงกรี ดร้องโวยวายดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“เสื้ อผ้าของฉัน! คุณกําลังทําอะไรอยู่ คุณไม่ได้ลืมตามองหรื อยังไง
ตอนที่กาํ ลังเดินอยูน่ ่ะ ดูสิ่งที่คุณทํากับเสื้ อผ้าใหม่ของฉันสิ !”
ต่อจากนั้นก็มีเสี ยงโวยวายแหลมเล็กแทรกเข้าไปในอากาศจนแสบ
แก้วหู
หวังเสี ยนมองด้วยความประหลาดใจและเห็นหญิงสาวตัวสู งปัดมือ
ของเธอลงบนเสื้ อสี ขาวของเธอด้วยความรังเกียจ และใบหน้าของ
เธอ ก็แสดงความโกรธออกมาอย่างน่ากลัว
“ฉันขอโทษทีนะ ฉันขอโทษ” ชายวัยกลางคนรี บหันกลับมาและขอ
โทษเมื่อเห็นรอยเปื้ อนบนเสื้ อยืดสี ขาวของเธอ
“คุณแบกถุงสกปรกแบบนี้มาทําไม คุณจะเข้ามากินอาหารยังเอาไอ้
ถุงเน่า ๆ น่ารังเกียจแบบนี้เข้ามาด้วย ไม่รู้หรื อว่านี่คือร้านอาหาร
ชั้นสู ง คุณรู ้จกั หรื อเปล่า …”
หญิงสาวโกรธอย่างมากและว่ากล่าวดูหมิ่นชายวัยกลางคน เหมือน
เขาเป็ นชนชั้นตํ่ากว่า
“มีอะไรงั้นเหรอเฟย์ยา่ ” ผูห้ ญิงวัยกลางคนที่อยูข่ า้ ง ๆ กันมองมาและ
ถามด้วยความวิตกกังวล
“แม่ดูเสื้ อผ้าของหนูสิพวกนี้เป็ นเสื้ อผ้ารุ่ นใหม่ที่หนูพ่ งึ ซื้อมาและ
ราคามันก็ 2,000 กว่าหยวน แต่ตอนนี้มนั เปื้ อนไปหมดแล้ว!” เด็ก
สาวตอบอย่างโกรธเกรี้ ยว
“คุณลุงเขาก็กาํ ลังเดินปกติอยูข่ า้ งหน้าคุณ คุณอาจจะเดินไปชนเขา
ตอนที่คุณกําลังเสี ยสมาธิจากการเล่นโทรศัพท์ของคุณก็ได้!”
หวังเสี ยนมองไปที่เด็กสาวที่ไม่มีเหตุผลคนนี้และพูดด้วยสี หน้าที่ไม่
เป็ นมิตร
“ก็ถา้ เขาไม่พกไอ้ถุงสกปรกใบนี้เข้ามาฉันจะไปชนเขาจนเสื้ อฉัน
เปื้ อนเข้าไปได้อย่างไรล่ะ” หญิงสาวจ้องมองไปที่หวังเสี ยน “พวก
เรามาในร้านอาหารชั้นสู งนี้เพื่อทานข้าวกันบอกฉันทีสิทาํ ไมเขาถึง
เอาไอ้ถุงสกปรกโสโครกใบนี้มาด้วยล่ัะ!”
“ทําไมถึงว่าพ่อฉันทําให้เสื้ อคุณเปื้ อนล่ะ คุณเดินเล่นมือถือแล้วเดิน
มาชนเองชัด ๆ และอีกอย่างนั้นคือกระเป๋ าใส่ ของทํางานของพ่อฉัน
มันไม่ใช่ถุงสกปรกโสโครกอย่างที่คุณว่ามา!”
เมื่อเห็นเด็กสาวคนนั้นดูถูกพ่อของเธออย่างรุ นแรงใบหน้าของ
หยวน หยานอัน ก็เปลี่ยนเป็ นสี แดงด้วยความโกรธ และเธอก็ตอ้ งการ
ที่จะพูดแทนพ่อของเธอ
“คุณรู ้ไหมว่าเราอยูท่ ี่ไหนนี่คือร้านอาหารชั้นหนึ่ง! คุณเป็ นกลุ่มชน
ชั้นแรงงานชั้นตํ่า! คุณเคยมาสถานที่ระดับสู งแบบนี้บา้ งหรื อเปล่า?”
หญิงสาวโต้กลับด้วยความโกรธเช่นกัน
“เอาล่ะเฟย์ยา่ มันสกปรกนิดหน่อยเท่านั้นเอง นําผ้าชุบนํ้ามาเช็ด
ออกนิดหน่อยมันดีข้ ึนแล้วละลูก”ผูห้ ญิงวัยกลางคนที่อยูข่ า้ ง ๆ รี บ
เข้ามาห้ามลูกสาวของเธอด้วยความที่เธอเริ่ มรู ้สึกอายขึ้นมาเพราะมี
คนหันมาสนใจกันค่อนข้างมากแล้วในตอนนี้ แต่เธอก็ยงั หันมาว่า
กล่าวชายวัยกลางคนด้วยเช่นเดียวกัน
‘แต่คุณก็ไม่ควรนําถุงสก!..ถุงสิ่ งของ ของคุณเข้ามาด้วยมันอาจจะ
ทําให้คุณถูกเชิญออกไปก็ได้!” หญิงวัยกลางคนทําท่าทางดูถูกชาย
วัยกลางคนทางสายตา
“แล้วใครบอกว่าร้านอาหารชั้นหนึ่งไม่อนุญาตให้นาํ สิ่ งของเข้ามา
ในนี้กนั ล่ะ”
หวังเสี ยนมองไปที่หญิงสาวอย่างเฉยชาไร้ความรู ้สึก ก่อนที่จะหัน
กลับมามองเขาเห็นชายวัยกลางคนลงพุง ยืนนิ่งไม่ออกความคิดเห็น
อะไรออกมาเหมือนเห็นด้วยกับคําพูดของภรรยาและลูกสาวเขา
“แล้วเขาควรต้องรู ้ตวั สิ ว่าไม่ควรนํากระเป๋ าสกปรกแบบนี้เข้ามาที่นี่
และมันจะไปสร้างความสกปรกให้กบั คนอื่นได้ง่าย ๆ อีกด้วย” เด็ก
สาวยังคงกล่าวแย้งออกไป
“คุณนี่มนั ถูกเลี้ยงดูและตามใจจนเสี ยคนไปแล้ว ช่างน่าสงสารซะ
จริ ง ๆ ! คุณเข้าไปชนเขาแล้วยังพยายามจะโทษเขาอีกยังงั้นเหรอ”
หวังเสี ยนพูดกับเด็กสาวอย่างเย็นชา ครั้งนี้เขาไม่ได้ต้ งั ใจที่จะสุ ภาพ
และพูดค่อนข้างเสี ยงดัง
“นายว่าอะไรนะ! นายบอกว่าฉันถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจจนเสี ยคน
อย่างงั้นเหรอ นายเคยเข้ามาที่นี่มาก่อนหรื อเปล่านี่คือหนึ่งใน
ร้านอาหารระดับสู งที่สุดในประเทศแต่เขากลับนําถุงที่สกปรกแบบ
นี้เข้ามาได้ยงั ไง?” หญิงสาวโต้เถียงและชี้นิ้วไปทาง หวังเสี ยน
“เอาล่ะเฟย์ยา่ หยุดได้แล้ว ไอ้หนุ่มนายก็ควรจะหยุดด้วยเช่นกัน”
ชายวัยกลางคนลงพุงขมวดคิ้วและตวาดออกมาเสี ยงดัง
“หุบปากซะ!”
เมื่อ หวังเสี ยน ได้ยนิ คําพูดของชายวัยกลางคน เขาก็เริ่ มโกรธขึ้นมา
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้พบกับครอบครัวที่ “น่ารังเกียจไม่
เหมือนใคร” เช่นนี้
“แล้วใครบอกว่าเอากระเป๋ าผ้าเข้ามาไม่ได้ ช่วยบอกทีสิ! มันเป็ น
ความผิดของผูป้ กครองถ้าเด็กทําผิดก็ควรจะสัง่ สอนลูกสาวของตัวเอง
ให้ดี ๆ !”
“สารเลวคุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาวิจารณ์ลูกสาวของฉัน?” ผูห้ ญิง
วัยกลางคน ระเบิดอารมณ์ออกมาเมื่อได้ยนิ หวังเสี ยนพูด “ลูกสาวของ
ฉันก็แค่บ่นอะไรนิดหน่อยหลังจากที่เสื้ อของเธอเปื้ อน และนอกจากนั้น
มันเหมาะสมแล้วยังงั้นเหรอที่เขาจะแบกกระสอบผ้าเก่า ๆ เข้ามาใน
ร้านอาหารแห่งนี้”
“แน่นอนเขาทําได้ ถ้าเขาต้องการที่จะทํา ทําไมถึงไม่เหมาะสมกัน
ล่ะ ในที่น้ ีใครจะกล้าพูดว่ามันไม่เหมาะสม” หวังเสี ยนมองพวกเขา
อย่างไร้อารมณ์ ..
ในขณะนี้การทะเลาะกันระหว่าง หวังเสี ยน และพวกเขาได้ดึงดูด
ความสนใจของฝูงชนโดยรอบ ๆ
ผูจ้ ดั การ หวาง ตกใจมากเมื่อได้ยนิ เสี ยงเจ้านายของเขา เขารี บวิง่
ออกมาในทันที
“บอสครับ! เกิดอะไรขึ้น” ผูจ้ ดั การ หวาง เดินไปที่ หวังเสี ยน และ
ถามอย่างกระวนกระวายหลังจากเห็นเจ้านายของเขาที่กาํ ลังมี
อารมณ์โกรธ
 ตอนที่ 93 เชิญออกไป
“ไม่มีอะไรมากหรอก! มันไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไร!”
หวังเสี ยนส่ ายหัวให้กบั ผูจ้ ดั การหวางที่เข้ามาสอบถามเขา จากนั้น
เขาก็หนั ไปมองหญิงวัยกลางคนและลูกสาวของเธอ เขาพูดด้วย
นํ้าเสี ยงเย็นชาว่า “ร้านอาหารชั้นหนึ่งคือร้านอาหารของผมลูกค้า
ของผมจะถือกระเป๋ าอะไรเข้ามาก็ได้ในขณะที่พวกเขาเข้ามา
รับประทานอาหารที่นี่ บอกผมทีวา่ ใครเป็ นคนห้ามถือกระเป๋ าเข้า
ที่นี่ยงั งั้นเหรอ?”
“คุณก็รู้ตวั ดีวา่ ลูกสาวของคุณมีนิสยั ยังไงมารยาทของเธอนั้นแย่และ
เอาแต่ใจแค่ไหน หากคุณต้องการเลี้ยงดูและเอาอกเอาใจลูกสาวของ
คุณ คุณก็สามารถทําได้ แต่คนอื่น ๆ เขาจะไม่มีใครมานัง่ ทนกับนิสยั
ของพวกคุณ คุณต้องไปทําที่บา้ นและไม่ควรออกมาทําให้คนอื่นเขา
เดือดร้อน และที่สาํ คัญต้องไม่ใช่ที่นี่ ที่ร้านอาหารของผม! ดังนั้นผม
ว่าทัศนคติของพวกคุณเข้ากับสังคมไม่ได้และผมว่าพวกคุณไม่ควร
จะอยูท่ ี่นี่อีกต่อไป”
หวังเสี ยน มองไปที่ ผูจ้ ดั การ หวาง และพูดว่า “เชิญพวกเขาทั้งสาม
คนนี้ออกไปซะ! ผมรู ้สึกรําคาญมากเมื่อต้องเห็นหน้าพวกเขา”
“ครับบอส!” ผูจ้ ดั การ หวาง พยักหน้ารับคําสัง่ และมองไปที่คนทั้ง
สาม พร้อมกับพูดด้วยนํ้าเสี ยงอันเย็นชาว่า “ได้โปรดออกจากร้าน
อาหารชั้นหนึ่งของเราไปซะ มิฉะนั้นเราจะโยนพวกคุณออกไปเอง”
“คุณ!!…”
คู่สามีภรรยาวัยกลางคนทั้งคู่ต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ในตอนนี้ ใบหน้าของพวกเขานั้นเปลี่ยนสี ไปในทันที พวกเขาไม่
คาดคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าของพวกเขาคนนี้จะเป็ นเจ้าของร้าน
อาหารชั้นหนึ่ง
เขาไม่ใช่แค่นกั ศึกษาปี สองของมหาลัยเจียงเฉิ งหรอกเหรอ? เขาจะ
เป็ นเจ้าของร้านอาหารชั้นหนึ่งได้ยงั ไง?
แต่อย่างไรก็ตามผูจ้ ดั การหวางที่ตอนนี้ กําลังจ้องมองพวกเขาอย่าง
เย็นชาต้องการให้พวกเขาออกไปจากร้านอาหารชั้นหนึ่งแห่งนี้
ในทันที!
ชายวัยกลางคนมีสีหน้าที่หมองคลํ้าและอับอายเป็ นอย่างมากเขากํา
หมัดแน่นด้วยอารมณ์ที่อดั อั้น
เด็กสาวคนนั้นตอนนี้เองก็ตกใจมากเช่นเดียวกัน เธอทําอะไรไม่ถูก
ปกติเธอเป็ นคนขี้วนี และโวยวายเสี ยงดังแต่ตอนนี้ดว้ ยความอับอาย
ที่ถูกไล่ให้ออกไปจากร้านอาหาร สี หน้าของเธอก็บูดบึ้งเหยเกจน
เหมือนจะร้องไห้
“ถ้าคุณไม่ออกไปในตอนนี้อย่ามาโทษว่าพวกเรานั้นโหดร้ายนะ”
เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนยังคงยืนนิ่งกันอยูผ่ จู ้ ดั การ กวาง จึงเตือนพวก
เขาขึ้นอีกครั้ง
“ตกลง! ตกลง! พวกผมจะไป! พวกผมจะออกไปกันเดี๋ยวนี้ !”
ชายวัยกลางคนหันหน้าไปจ้องมองที่หวังเสี ยน ด้วยสี หน้าอันมืดมน
ในขณะที่เขาก็รีบเดินออกไปจากร้านอาหารชั้นหนึ่งด้วยอาการโมโห
และหงุดหงิด
หญิงวัยกลางคน จ้องมองไปที่หวังเสี ยนอย่างโกรธแค้น แต่เธอก็ไม่ได้
พูดอะไรออกมาเหมือนกับเก็บกดและอัดอั้นเอาไว้จนหน้าแดงกํ่ามี
เส้นเลือดสี แดงขึ้นในดวงตา เธอหันหลังกลับพร้อมกับดึงมือลูกสาว
ของเธอออกจากร้านอาหารชั้นหนึ่งไป
หญิงสาวยังคงจ้องมองไปที่หวังเสี ยน อย่างดุร้ายขณะที่เธอเดินผ่าน
เขาและตามพ่อแม่ของเธอไป
“ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะเป็ นเจ้าของร้านอาหาร
ชั้นหนึ่ง! …”
ชายวัยกลางคนเดินออกมาด้วยหน้าตาที่บ้ ึงตึง
ระดับความแข็งแกร่ งในปัจจุบนั ของร้านอาหารชั้นหนึ่งนั้น เขาพอจะ
เดาได้วา่ คนที่เป็ นเจ้าของร้านอาหารที่มีชื่อเสี ยงระดับประเทศจะต้อง
มีอิทธิพลมากขนาดไหน ตัวเขาเองทําธุรกิจเกี่ยวกับจัดหาและส่ ง
อุปกรณ์ก่อสร้างให้กบั บริ ษทั อสังหาริ มทรัพย์แห่งหนึ่งของเมือง
เจียงเฉิง แม้วา่ สถานะทางสังคมของเขาจะไม่ได้อยูใ่ นระดับที่ต่าํ แต่
เขาก็ไม่กล้าที่จะยัว่ ยุและตั้งตัวเป็ นศัตรู กบั เจ้าของร้านอาหารชั้นหนึ่ง
“อ่ะ?..” เมื่อชายวัยกลางคนกําลังเดินออกจากประตูของร้านอาหาร
ชั้นหนึ่ง เขาก็เห็นคนคุน้ เคยกําลังเดินมาที่ทางเข้าของร้านอาหาร
เขาหยุดคิดอยูค่ รู่ หนึ่งแล้วรี บเดินเข้าไปทักทายด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้ม
ในทันทีวา่ “ผูอ้ าํ นวยการซัน ผมไม่คาดคิดจริ ง ๆ ว่าจะได้พบคุณที่นี่!”
“อ้าว!.คุณจ้าว นี่เองคุณพาครอบครัวมาทานอาหารที่นี่เหมือนกัน
อย่างงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิ บกว่าปี ถามชายวัย
กลางคนและยิม้ ให้เล็กน้อย
“ไม่ครับ! คือ!… ” ชายวัยกลางคนยิม้ อย่างอาย ๆ และพูดไม่ออก
“ตอนนี้ผมนัดเพื่อนสองสามคนจากในแวดวงธุรกิจเดียวกันเอาไว้
ซึ่ งคุณก็น่าจะรู ้จกั เราไปทานอาหารด้วยกันไหม!” ชายหนุ่มยิม้ และ
เชิญชวนเขาไปทานอาหารพร้อมกัน
“ผูอ้ าํ นวยการซันครับบางที!… บางทีผมอาจต้องขอรบกวนให้คุณ
กรุ ณาช่วยผมสักเรื่ องหนึ่งจะได้ไหมครับ” ชายวัยกลางคนมองไปที่
ผูอ้ าํ นวยการซันอย่างมีความหวังพร้อมกับดวงตาของเขามีประกาย
อันเย็นเยียบออกมา
ผูอ้ าํ นวยการซันและเขาค่อนข้างคุน้ เคยกัน แน่นอนเขาต้องพึ่งพา
บริ ษทั ผูพ้ ฒั นาอสังหาริ มทรัพย์เป็ นหลักเพราะบริ ษทั ของเขาทํา
เกี่ยวกับวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง
ผูอ้ าํ นวยการซันทํางานใน บริ ษทั พัฒนาอสังหาริ มทรัพย์ในตําแหน่ง
ผูบ้ ริ หารระดับสู งและมีเบื้องหลังค่อนข้างที่จะลึกมาก
กลุ่มและเครื อข่ายของเขากว้างขวางเป็ นอย่างมาก เขาค่อนข้างที่จะมี
อิทธิพลในกลุ่มของพวกที่กระทําผิดกฎหมายอยูพ่ อสมควรและมี
ลูกน้องในกลุ่มแก๊งต่าง ๆ หลายสิ บคนเอาไว้คอยจัดการครอบครัวที่
ดื้อรั้นที่ไม่เต็มใจจะย้ายออกจากบริ เวณพื้นที่ ที่บริ ษทั ต้องการพัฒนา
นอกจากนั้นผูอ้ าํ นวยการซันยังเป็ นเจ้าของไนท์คลับ,บาร์และสถาน
บันเทิง KTV [1] อีกสามถึงสี่ แห่ง หลายคนที่ทาํ งานในเมืองเจียงเฉิง
บางคนต้องลดตัวลงเมื่อพบเจอเขาและต้องเรี ยกเขาว่า “คุณชายซัน”
ด้วยความเคารพ
ผูอ้ าํ นวยการซันแทบจะเรี ยกว่าเป็ นกลุ่มธุรกิจสี เทาที่มีอิทธิพลกลุ่ม
หนึ่งเลยทีเดียว!
แล้วถ้าฉันขอร้องให้เขาจัดการกับเจ้าเด็กหนุ่มเจ้าของร้านอาหาร
ชั้นหนึ่งล่ะ?
“ช่วย! ช่วยเรื่ องอะไรยังงั้นเหรอ?” ผูอ้ าํ นวยการซันมองชายวัย
กลางคนอย่างสงสัย
“ผูอ้ าํ นวยการซัน คือเจ้าของร้านอาหารชั้นหนึ่งไล่พวกเราออกมา
จากร้านของเขา ผมหวังว่าคุณจะช่วยจัดการเรื่ องนี้ให้ผมด้วย” ชาย
วัยกลางคนกล่าวด้วยใบหน้าที่ขมขื่น
“เจ้าของร้านอาหารชั้นหนึ่ง?” ผูอ้ าํ นวยการซันตกใจเล็กน้อยและสี
หน้าของเขาก็มืดลงเมื่อได้ยนิ เช่นนั้น เขามองไปที่ชายวัยกลางคน
ด้วยดวงตาที่เป็ นประกาย
“ทําไมเขาถึงไล่คุณออกมาล่ะ ”
“นี่!…เอ่อ!…ผูอ้ าํ นวยการซันเรื่ องมันยาว เด็กหนุ่มคนนั้นหยาบคาย
มากเขามีเรื่ องทะเลาะกับลูกสาวผม และเขายังมาว่ากล่าวลูกสาวของ
ผมอย่างรุ นแรงอีกด้วย แบบนี้มนั ไม่ให้เกียรติกนั เลย ผูอ้ าํ นวยการซัน
ผมไม่สามารถยอมได้ ผูอ้ าํ นวยการซัน คุณนั้นมีอิทธิพลค่อนข้างมาก
ผมหวังว่าคุณจะช่วยผมจัดการเขาให้หน่อย แล้วผมจะตอบแทนคุณ
อย่างงามเลยครับ! ” ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยใบหน้าที่เคร่ งขรึ ม
“คุณทําให้พอ่ ของคุณจบแล้วล่ะ!” ผูอ้ าํ นวยการซุนมองไปที่หญิงสาว
ที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ เขาและพูดอย่างช้า ๆ
“อะไรรึ ?” ชายวัยกลางคนถามอย่างงงงวยเมื่อได้ยนิ คําพูดแปลก ๆ
ของเขา
“ไม่มีอะไร ถ้าอย่างนั้นก็รอฟังข่าวจากผมได้เลย” ผูอ้ าํ นวยการซัน
พูดกับชายวัยกลางคนและจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขาอย่างนึก
สมเพช
“เยีย่ มมาก!” เมื่อเขาได้ยนิ คําพูดของผูอ้ าํ นวยการซัน ดวงตาของเขา
ก็สดใสขึ้นมาทันที “ขอบคุณผูอ้ าํ นวยการซันสําหรับการช่วยเหลือ
ผม คืนพรุ่ งนี้ผมจะเลี้ยงอาหารคุณด้วยอาหารคํ่าที่ดีที่สุด”
“ตกลง” ผูอ้ าํ นวยการซันพยักหน้าและยิม้ อย่างอ่อนโยน
“ถ้าอย่างนั้นเชิญผูอ้ าํ นวยการซัน ตามสบายเลยนะครับ ได้โปรดทาน
อาหารกลางวันของคุณให้อร่ อย ผมจะไม่รบกวนคุณแล้ว ขอบคุณ
มากนะครับ” ชายวัยกลางคนยิม้ อย่างสุ ภาพในขณะที่เขาพูด
ผูอ้ าํ นวยการซันพยักหน้าและเดินเข้าไปในร้านอาหาร
“ที่รักนั้นคือผูอ้ าํ นวยการซันที่คุณเคยพูดถึงอย่างงั้นเหรอ คนที่คุณ
บอกว่าน่าเกรงขามมาก ๆ คนนั้นน่ะ” ภรรยาของเขาที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ
ได้ยนิ การสนทนาของพวกเขาทั้งคู่รีบถามด้วยดวงตาที่สดใสและมี
ความหวัง
“ใช่เป็ นเขาคนนี้นี่ล่ะ” ชายวัยกลางคนเผยสี หน้าที่ตื่นเต้น “ผูอ้ าํ นวยการ
ซันได้สญ ั ญาแล้วว่าเขาจะแก้แค้นให้ฉนั …ฮึ เจ้าของร้านอาหารยังงั้น
เหรอ ไม่วา่ ร้านอาหารของแกจะโด่งดังและมีชื่อเสี ยงมากแค่ไหนแก
ก็ไม่มีทางสู ผ้ อู ้ าํ นวยการซันได้หรอก”
“พ่อน่าจะหาใครมาซ้อมไอ้เด็กนัน่ ซะหน่อยเขามันน่ารังเกียจและ
อวดดีเกินไป!” เด็กสาวพูดขึ้นมาอย่างอาฆาตแค้นและเธอก็ยงั กํา
หมัดแน่น
“พอแล้ว” ชายวัยกลางคนมองลูกสาวของเขาแล้วขมวดคิ้ว “ลูกก็
ควรที่จะหยุดนิสยั ที่เอาแต่ใจแบบนี้เสี ยทีดว้ ยนิสยั แบบนี้ลูกจะหา
เพื่อนในมหาลัยได้ยากนะ ตอนแรกพ่ออยากจะเลี้ยงอาหารกลางวัน
พวกเขาเพื่อให้เพือ่ น ๆ รู มเมทในห้องของลูกคอยดูแลและช่วยเหลือ
ลูก แต่ตอนนี้ลูกทําทุกอย่างพังหมดเลย!”
“ใครอยากให้พวกเขามาดูแลหนูกนั ล่ะ หนูไม่ได้อยากเป็ นเพื่อนกับ
พวกเขา ขอแค่ให้พวกนั้นอย่ามายุง่ ในเรื่ องของหนูกพ็ อแล้ว และอีก
อย่างนะพ่อ พ่ออย่าปล่อยให้ไอ้เด็กผูช้ ายคนนั้นหนีไปง่าย ๆ ด้วยนะ
หากทําให้มนั พิการไปเลยได้กย็ งิ่ ดี หญิงสาวโบกมือออกท่าทางอย่าง
ไม่สบอารมณ์
“เธอนี่มนั นิสยั แย่จริ ง ๆ !! … ”
ชายวัยกลางคนเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
“ไอ้โง่บดั ซบเอ้ยยย!” ผูอ้ าํ นวยการซันหันกลับไปมองครอบครัวของ
ชายวัยกลางคนที่เพิง่ เดินจากไปด้วยสายตาที่เย็นชาพร้อมกับส่ ายหัว
“แต่ฉนั นั้นก็ตอ้ งขอบคุณเพือ่ นที่โง่เง่าคนนี้ดว้ ยอยูเ่ หมือนกันที่มอบ
โอกาสดี ๆ ให้!”
ผูอ้ าํ นวยการซันเลิกคิ้วขึ้นและแสยะยิม้ ออกมาอย่างอารมณ์ดี ในขณะ
ที่เขามองเข้าไปในร้านอาหารชั้นหนึ่งของหวังเสี ยน
“นัน่ เขานัง่ อยูท่ ี่น้ นั !” ดวงตาของเขาสว่างสดใสขึ้นมาทันทีเมื่อเขา
เดินเข้าไปที่โต๊ะในห้องโถงของร้านอาหาร
เขายังจําได้ชดั เจนว่าชายหนุ่มคนนี้ตะโกนออกมาว่าอย่างไรในงาน
เลี้ยงในคํ่าคืนนั้น
“นายอาจจะต้องไปถาม ฉิ น กัวะฮุ่ย ว่ากล้าพูดแบบนี้กบั ฉันหรื อ
เปล่า!”
ในตอนนั้นทุก ๆ คนในงานต่างตกใจกันมากรวมถึงตัวเขาเองด้วย
โดยเฉพาะอย่างยิง่ ในตอนที่ ผูอ้ าวุโส ฉิ น ปรากฏตัวขึ้นและไล่บุตร
บุญธรรม คุณชายรองฉิน ออกจากตระกูล ฉิ น ไม่เพียงแค่น้ นั แต่ ผู ้
อาวุโส ฉิน ยังโค้งคํานับและขอโทษเขาอย่างจริ งจังอีกด้วย
ฉากนั้นทิ้งความตกตะลึงและความประทับใจไว้ให้กบั เขา
ชายหนุ่มคนนี้น้ นั น่าเกรงขามเพียงใด แม้แต่ผอู ้ าวุโส ฉิน ก็ยงั ต้อง
โค้งคํานับและขอโทษเขา
ตัวเขานั้นเป็ นเพียงผูบ้ ริ หารระดับสู งภายใต้การปกครองของตระกูล
ฉิน มันไม่ใช่เรื่ องเกินจริ งเลยที่จะบอกว่าชายหนุ่มคนนี้คือไม้ตน้
ใหญ่ที่สุดที่เขามองหาและหวังพึ่งพิงยิง่ ไปกว่าตระกูลฉิ นซะอีก
และในตอนนี้มีโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดและประจบเอาใจชายหนุ่มคน
นี้เขาจะต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้ให้ได้อย่างแน่นอน!
………
จบบท
EndNote: สถานบันเทิง KTV คือสถานบริ การสําหรับผูช้ ายที่เข้าไป
เที่ยวกินดื่มและมีหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยคอยให้บริ การต้อนรับแขก
บางสถานที่อาจจะมีการขายบริ การรวมอยูใ่ นนั้นด้วย (น่าจะเหมือน
คาราโอเกะบาร์ญี่ปุ่นของเมืองไทย มีควักมีลว้ ง และมีสาว ๆ เปลือย
กายท่อนบนมานัง่ บดขยี้บนตัก ) ..( ꈍ ᴗꈍ )..
 ตอนที่ 94 ไม่ ต้องทําด้ วยตัวเอง
“คุณลุงครับได้โปรดให้ผจู ้ ดั การหวาง นํากระเป๋ าของคุณลุงไปเก็บ
ไว้ก่อนก็ได้นะครับเราจะได้รับประทานอาหารกันได้อย่างสะดวก”
หวังเสี ยนพูดแล้วยิม้ ให้ชายวัยกลางคนที่ยงั คงตกตะลึงอยู่
“เฮ้..หลานชาย! ขอบคุณมากนะคุณเป็ นคนดีมากจริ ง ๆ” ชายวัย
กลางคนฟื้ นจากอาการตกตะลึง ดวงตาของเขานั้นยังมีสีแดงเล็กน้อย
จากเหตุการณ์ที่เพิง่ เกิดขึ้น
“มันเป็ นแค่เพียงเรื่ องเล็กน้อยเท่านั้นเองครับและมันถือว่าเป็ นโชคชะตา
ที่ทาํ ให้พวกเราได้มาพบกัน” หวังเสี ยนยิม้ ให้ชายวัยกลางคนอย่าง
เป็ นกันเอง
“ไปที่โต๊ะทานอาหารกันเถอะครับ”
หวังเสี ยนนั้นมีความรู ้สึกถูกชะตากับชายวัยกลางคนนี้มาก
เขายังจําได้ต้ งั แต่ตอนที่เขายังเด็กตอนที่ยงั อยูก่ บั คุณย่าและน้องสาว
ของเขา มีชายวัยกลางคน คนหนึ่งที่ชื่อว่าลุงจางคอยดูแลและ
ช่วยเหลือพวกเขาเป็ นอย่างดี
ลุงจางนั้นเป็ นคนดีมากคอยห่วงใยดูแลพวกเขาเสมอ นอกจากนี้เขา
ยังเป็ นคนที่ซื่อสัตย์และยิม้ ง่ายในช่วงฤดูเก็บเกี่ยวเขาจะนําอาหารมา
แบ่งปันให้กบั พวกเขาเสมอ
และหลังจากที่คุณย่าของพวกเขาเสี ยไป ลุงจางคนนี้กย็ งั ใช้เงินเป็ น
จํานวนมากเพื่อช่วยเหลือในการทําศพของคุณย่าพวกเขารวมถึงเป็ น
คนจัดการธุระทั้งหมดให้ดว้ ย
“ฉันสงสัยจริ ง ๆ ว่าตอนนี้ลุงจางจะเป็ นอย่างไรบ้างฉันควรจะกลับไป
และตอบแทนบุญคุณของเขาบ้าง” หวังเสี ยนคิดกับตัวเอง
ชายวัยกลางคน คนนี้ที่อยูต่ รงหน้าเขาเป็ นคนสุ ภาพและซื่อสัตย์ เขา
เองก็มีลกั ษณะคล้าย ๆ กันกับลุงจางที่คอยช่วยเหลือพวกเขาเมื่อตอน
ยังเป็ นเด็ก เมื่อดูแล้วก็สามารถบอกได้ทนั ทีเลยว่าชายวัยกลางคน
คนนี้เป็ นคนดีคนหนึ่งเลยทีเดียว
“ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคุณจะเป็ นเจ้าของร้านอาหารชั้นหนึ่ง แห่ง
นี้ มันช่างน่าเหลือเชื่อจริ ง ๆ คุณอายุยงั น้อยเพียงแค่น้ ี แต่สามารถเป็ น
เจ้าของกิจการที่ประสบความสําเร็ จได้อย่างมากขนาดนี้ คุณช่างเป็ น
คนที่โดดเด่นเป็ นอย่างมากเลยจริ ง ๆ”
พ่อแม่ของ ซู่เฉียน นั้นก็ตกตะลึงมากขณะที่เขามองไปยังหวังเสี ยน
“ผมเพียงแค่โชคดีเท่านั้นเองครับ”
หวังเสี ยนยิม้ และตอบพวกเขา
“มาเถอะครับ ทุกคนนัง่ ลงกันเถอะลืมเหตุการณ์ที่ทาํ ให้เสี ยอารมณ์
และรู ้สึกไม่ดีกนั ไปเถอะครับ ส่ วนเด็กสาวคนนั้นที่นิสยั ไม่ดี พวก
เธอทั้งสามคนก็ไม่ตอ้ งไปสนใจอะไรมาก แค่อยูใ่ ห้ห่างเข้าไว้ตราบ
ใดที่เธอทั้งสามคนสนิทกันและคอยช่วยเหลือกันก็ไม่มีอะไรต้อง
กลัว”
“ใช่แล้วค่ะ” ซู่เฉียนและหยวน หยานอัน พยักหน้ารับตามคําพูดของ
หวังเสี ยน สายตาของเด็กสาวทั้งสองคนมอง หวังเสี ยน ด้วยดวงตาที่
เป็ นประกาย นี่คือประเภทของชายหนุ่มที่เด็กสาวทุกคนต่างใฝ่ ฝัน
และจะต้องตกหลุมรัก หล่อเหลาและมีคุณธรรม เป็ นเหมือนดัง่ อัศวิน
ม้าขาว
“หยานอัน ลูกต้องทําตัวให้ดีและคอยช่วยเหลือเพื่อน ๆ ทั้งสองคน
ด้วยนะ เด็กสาวทั้งสองคนนี้เป็ นเพื่อนที่ดีมากเลยนะลูก” ชายวัย
กลางคนพูดสอนลูกสาวของเขา ในขณะที่ลูบหัวของเธออย่างห่วงใย
“หนูรู้แล้วค่ะพ่อ พ่อมัน่ ใจในตัวหนูเถอะไม่ตอ้ งเป็ นห่วงหนู” หยวน
หยานอัน สามารถรับรู ้ได้ถึงความรักและความเป็ นห่วงของพ่อเธอได้
หวังเสี ยนยิม้ และพูดขึ้นมาว่า “หากพวกเธอพบปัญหาใด ๆ ในมหาลัย
หรื อในเมืองเจียงเฉินอย่าเกรงใจและลังเลที่จะบอกผม”
“ขอบใจนะหลานชาย”
“ขอบคุณมากนะน้องชาย”
ชายวัยกลางคนและพ่อแม่ของซู่เฉียน ทําการขอบคุณหวังเสี ยนทันที
“มันเป็ นเพียงแค่เรื่ องเล็กน้อยเท่านั้นเองครับพวกเราทุกคนก็เรี ยนที่
มหาลัยเดียวกัน”
หวังเสี ยนยิม้ และพยักหน้าเชิญชวนทุกคนทานอาหาร
“คุณชายหวังครับ” ในขณะนั้นเองมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา
ทักทายหวังเสี ยน
“หื ม!” หวังเสี ยนมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้นที่เดินเข้ามาทักทายเขา
และพยายามนึกอยูค่ รู หนึ่ง แต่กน็ ึกไม่ออกว่าเขาเคยรู ้จกั ผูช้ ายคนนี้
ด้วยหรื อเปล่า
“คุณชายหวังครับ พวกเราเคยพบกันครั้งหนึ่งในงานเลี้ยงของผูอ้ าวุโส
ฉิ น บางทีคุณชายหวัง อาจจะจําผมไม่ได้”
ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผูอ้ าํ นวยการซัน ในขณะที่เขา
กล่าวคําอธิบายด้วยความสุ ภาพกับหวังเสี ยน
“โอ้!ผมขอโทษด้วยนะครับ” หวังเสี ยน ยิม้ และขอโทษแต่เขาก็ยงั มี
ข้อสงสัยอยูน่ ิดหน่อยกับการที่ชายหนุ่มคนนี้เดินเข้ามาทักทายเขา
“คุณชายหวังเสี ยนผมมีเรื่ องต้องพูดด้วยนิดหน่อยครับ” ผูอ้ าํ นวยการ
ซันพูดเข้าเรื่ องในทันที
“พอดีเมื่อกี้ผมได้พบเจอกับ จ้าว ฉิงซาน แล้วเขาก็มีเรื่ องมาขอร้อง
ผมน่ะครับ”
ผูอ้ าํ นวยการซันเห็นแววตาสับสนและสงสัยของหวังเสี ยนเขาจึงรี บ
ชี้แจงลักษณะของชายที่ชื่อ จ้าว ฉิงซาน
“จ้าว ฉิงซาน คือชายวัยกลางคนอวบอ้วนลงพุงเล็กน้อยที่มากับ
ครอบครัว พอดีผมเพิ่งเจอกับเขาทั้งสามคนที่ทางเข้าร้านอาหารของ
คุณชายหวังน่ะครับ”
“หื ม! คุณรู ้จกั และสนิทกับพวกเขาด้วยอย่างนั้นหรื อ?”
หวังเสี ยนขมวดคิ้วและถามขึ้น
“ไม่ใช่ครับ! ไม่ใช่ผมไม่ได้สนิทกับพวกเขา” ผูอ้ าํ นวยการซัน รี บ
อธิบายทันที
“จ้าว ฉิงซาน คนนั้นเขาเป็ นผูจ้ ดั หาวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้างภายใต้
บริ ษทั ฉิน แฟมิลี่ พอร์ทเพอร์ต้ ี ส่ วนผมนั้นเป็ นผูบ้ ริ หารจัดการของ
บริ ษทั ตัวผมนั้นค่อนข้างที่จะมีความสามารถบางอย่างเกี่ยวกับการ
ดูแลผูค้ น ดังนั้นเขาจึงขอร้องให้ผมมาช่วยเขาแก้แค้น และทําให้คุณ
นั้นเดือดร้อน ในตอนที่ผมเจอเขาที่ทางเข้าของร้านอาหาร เขาคนนี้
เป็ นคนที่น่ารังเกียจซะจริ ง ๆ และน่าจะต้องได้รับการลงโทษ ซะบ้าง”
“คุณชายหวังเสี ยน เอาอย่างนี้ดีไหมครับให้ผมจัดการกับเขาเองโดย
การปล่อยให้บริ ษทั ทั้งหมดในเครื อของตระกูลฉินในเมืองเจียงเฉิ ง
แห่งนี้ งดทํางานร่ วมกันกับเขาคุณชายหวังเสี ยนคิดยังไงกับบทลงโทษ
นี้บา้ งครับ” ผูอ้ าํ นวยการซันถามความเห็นจากหวังเสี ยน
“อืม! ก็ดีครับ งั้นผมฝากเรื่ องนี้ไว้กบั คุณด้วยนะครับ” หวังเสี ยนพยัก
หน้าและพูดกับผูอ้ าํ นวยการซัน
“ยังไงก็ตอ้ งขอบคุณมากนะครับที่เป็ นธุระจัดการให้” หวังเสี ยน กล่าว
ขอบคุณและยิม้ ให้
“คุณชายหวังเสี ยนเกรงใจไปแล้วครับ มันเป็ นเพียงเรื่ องเล็กน้อยเท่า
นั้นเอง ผมนั้นเต็มใจทําให้คุณอยูแ่ ล้วละครับ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผม
ไม่รบกวนเวลาของคุณแล้วละครับ ขอตัวนะครับ”
ผูอ้ าํ นวยการซัน ตอบกลับด้วยรอยยิม้ และรี บขอตัวออกไปอย่าง
เกรงใจ
“รอเดี๋ยวก่อนครับ…ผมจะเรี ยกคุณว่าอะไรครับ” หวังเสี ยนคิดอยูค่ รู่
หนึ่งและเรี ยกผูอ้ าํ นวยการซัน เอาไว้
“คุณชายหวังเสี ยนครับ เรี ยกผมว่าเสี่ ยวซันก็ได้ครับ” เมื่อผูอ้ าํ นวยการ
ซันได้ยนิ หวังเสี ยน เรี ยกให้เขาหยุดเขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“ผมจะเรี ยกคุณว่าผูอ้ าํ นวยการซัน ดีกว่านะครับ ผูอ้ าํ นวยการซันผม
มีเรื่ องจะรบกวนคุณเล็กน้อย” หวังเสี ยนมองไปที่เขาและยิม้ ให้บาง ๆ
“นี่คือพ่อของเพื่อนร่ วมหอพักของน้องสาวผม ตอนนี้เขาทํางานอยูท่ ี่
ไซต์ก่อสร้าง คุณช่วยผมดูหน่อยพอจะมีงานอะไรที่เหมาะสมกับเขา
บ้างในเขตตัวเมืองเจียงเฉิงแห่งนี้”
“งานเหรอครับ?” ผูอ้ าํ นวยการซันตกใจเล็กน้อยหลังจากนั้นความ
ตื่นเต้นดีใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
“ใช่แล้วครับคุณชายหวัง บริ ษทั ของเรากําลังมองหาหัวหน้าแผนก
รักษาความปลอดภัยอยูพ่ อดี และยังมีตาํ แหน่งงานว่างอีกมากมายใน
แผนกของการตรวจสอบคุณภาพงานก่อสร้าง แต่เงินเดือนก็ไม่สูง
มากเท่าไหร่ อยูท่ ี่ประมาณ 10,000 หยวนต่อเดือน” ผูอ้ าํ นวยการซัน
พูดออกมาและหันหน้าไปยิม้ ให้กบั ชายวัยกลางคนอย่างกระตือรื อร้น
และพูดต่ออีกว่า
“พี่ชายนี่คือนามบัตรของผม หากคุณพร้อมทํางานคุณสามารถโทร
หาผมได้ตลอดเวลา หรื อทิ้งเบอร์ไว้ให้ผมก็ได้หลังจากทานอาหาร
กลางวันแล้วผมจะโทรหาคุณเพื่อพาคุณไปเซ็นสัญญาการทํางานที่
บริ ษทั ในวันนี้เลย”
ชายวัยกลางคนตอนนี้น้ นั ตกตะลึงในทันทีเมื่อมองไปที่ผอู ้ าํ นวยการ
ซัน ที่แต่งตัวดี ถึงแม้วา่ ตัวของเขาจะมาจากหมู่บา้ นชนบทที่ห่างไกล
แต่ตวั เขาก็ไม่ได้โง่
เขาสามารถสรุ ปและมองออกได้วา่ ผูอ้ าํ นวยการซันที่อยูต่ รงหน้าเขา
นี้ อยูใ่ นระดับที่สูงกว่าครอบครัวของคู่สามีภรรยาและลูกสาวที่พ่ งึ มี
เรื่ องกับพวกเขาไปเป็ นอย่างมาก เพราะว่าผูอ้ าํ นวยการซันคนนี้
สามารถหยุดบริ ษทั คู่คา้ ทั้งหมดที่ทาํ งานร่ วมกับบริ ษทั ของชายคน
นั้นได้อย่างง่ายดาย และบริ ษทั ของชายคนนั้นน่าจะเป็ นเพียงบริ ษทั
หุน้ ส่ วนเล็ก ๆ ภายใต้การดูแลของบริ ษทั ที่เขาบริ หารอยูเ่ ท่านั้นเอง
“เอ่อ..ผูอ้ าํ นวยการซัน” ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืนเขามองไปที่หวัง
เสี ยนเขาส่ ายหัวและโบกมือตลอดเวลาพร้อมกับพูดไปว่า
“หลานชายฉันไม่ค่อยรู ้เรื่ องอะไรฉันไม่มีความสามารถพิเศษอะไร
งานบางอย่างที่คุณเสนอมาให้ผมทํานั้นผมคิดว่าผมไม่สามารถทําได้”
“ไม่เป็ นไรหรอกครับคุณลุง ทํางานไปด้วยเรี ยนรู ้ไปด้วยก็ได้ครับ
ถ้าทําไม่ได้จริ ง ๆ หรื อเกิดไม่ชอบงานก็แค่เปลี่ยนไปทํางานอย่างอื่น
ที่คุณลุงชอบก็ได้ครับ”
หวังเสี ยนลุกขึ้นยืนแล้วตบไปที่แขนของชายวัยกลางคนเบา ๆ แต่
เขาหันไปมองที่ผอู ้ าํ นวยการซันพร้อมกับพูดออกมาว่า
“ผูอ้ าํ นวยการซัน คุณบันทึกเบอร์ของผมไว้ถา้ มีอะไรคุณสามารถ
โทรหาผมได้ตลอดเวลา และผมจะติดต่อกับคุณโดยตรงเกี่ยวกับคุณ
ลุงคนนี้ในอนาคต”
“ครับ! ตกลงครับ!” ผูอ้ าํ นวยการซัน พยักหน้ารับอย่างยินดี เขารี บ
หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อแลกเบอร์กบั หวังเสี ยน
“เอาละถ้าอย่างนั้นเรามาคุยกันอีกครั้งหลังจากที่ทานอาหารกลางวัน
แล้ว” หวังเสี ยนยิม้ แล้วพยักหน้าให้กลับผูอ้ าํ นวยการซัน
“ตกลงครับ! ได้แน่นอนเลยครับคุณชายหวัง ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณทาน
อาหารกลางวันตามสบายเลยนะครับ ผมเองก็จะไปทานอาหาร
กลางวันกับเพื่อนที่นดั ไว้เช่นเดียวกัน”
ผูอ้ าํ นวยการซัน ก้มหัวและยิม้ ให้กบั หวังเสี ยนก่อนที่เขาจะเดิน
ออกไป
เมื่อหวังเสี ยนมองไปพี่ชายวัยกลางคนเขายังคงยืนเหม่อลอยอยู่ “ลุง
นัง่ ลงก่อนเถอะไม่ตอ้ งตื่นเต้นมากเกินไป”
“เฮ้อ!..หลานชายคุณเป็ นคนที่ยอดเยีย่ มจริ ง ๆ ผมต้องขอบคุณคุณ
มาก ๆ” ชายวัยกลางคนรู ้สึกตื้นตันใจและซาบซึ้ งใจอย่างต่อเนื่อง
“มันเป็ นเพียงเรื่ องเล็กน้อยไม่มีอะไรมากคุณลุงเป็ นคนดีมากผมแค่
พยายามช่วยตามความสามารถเท่านั้นเอง”
หวังเสี ยน ส่ ายหัวและพูดต่อว่า”พวกเราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ และ
ถ้าพวกเธอว่างในอนาคตให้เสี่ ยวหยูเป็ นคนพามาทานอาหารที่นี่กนั
ได้ตลอดเลยนะ”
“ขอบคุณมากค่ะรุ่ นพี่” หยวน หยานอัน ตอบขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ
“ฉันเองก็ยนิ ดีเสมอพวกเราเป็ นเพื่อนร่ วมหอพักเดียวกันและจะอยู่
ด้วยกันแบบนี้ไปอีก 4 ปี นี่เป็ นเพียงเรื่ องเล็กน้อยเท่านั้น”
เสี่ ยวหยูจบั แขนของ หยวน หยานอัน และหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ พ่อแม่
ของซู่เฉียน ที่นงั่ มองดูอยูอ่ ีกด้านหนึ่งเขามองไปที่หวังเสี ยนด้วย
ความตกใจ
เขาไม่ตอ้ งทําอะไรเลยก็มีคนพร้อมที่จะมาช่วยจัดการครอบครัวที่
อวดดีพวกนั้น
และเพียงเขาพูดแค่ไม่กี่คาํ ก็สามารถหางานดี ๆ เงินเดือนสู ง ๆ ที่คน
อื่นนั้นแย่งกันแทบตาย ให้กบั ชายวัยกลางคนได้อย่างง่ายดาย
ตอนนี้พวกเขารู ้สึกโชคดีเป็ นอย่างมากที่ลูกสาวของพวกเขาได้เป็ น
เพื่อนร่ วมหอพักกับน้องสาวของชายหนุ่มคนนี้..
 ตอนที่ 95 โลกแห่ งยุทธภพ
“พี่ชายเราจะไปเที่ยวที่นนั่ กันไหม?”
หลังจากที่รับประทานอาหารกลางวันเสร็ จเรี ยบร้อยแล้ว หวังเสี ยน
จัดการธุระเรื่ องงานของชายวัยกลางคนโดยฝากให้เขาไปกับผูอ้ าํ นวยการ
ซัน เพื่อไปที่บริ ษทั และเข้าไปเริ่ มทํางานได้ในทันที ส่ วนพ่อแม่ของ
ซู่เฉียน ก็กลับกันไปแล้วตอนนี้คงเหลือแต่เด็กสาวทั้งสามคน เสี่ ยวหยู,
หยวน หยานอันและซู่เฉี ยน เด็กสาวทั้งสามคนรี บถามเขาขึ้นมาทันที
หลังจากที่เดินเล่นรอบร้านอาหารชั้นหนึ่งเพื่อย่อยอาหารกลางวัน
กันไปพักใหญ่แล้ว
“ตอนนี้กป็ ระมาณบ่ายสองโมงแล้วทําไมเราไม่!…”
ปี๊ บบบบ!
เมื่อหวังเสี ยนกําลังจะพาเด็กสาวทั้งสามคนไปที่ ซัมเมอร์ซนั รี สอร์ท
เพื่อเที่ยวเล่นและพักผ่อน โทรศัพท์ของเขาก็ดงั ขึ้นซะก่อน
“ผูอ้ าวุโส ซู?”
หวังเสี ยนหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเมื่อเห็นรายชื่อที่โทรเข้ามาเขา
ค่อนข้างที่จะประหลาดใจ ผูอ้ าวุโส ซู ไม่เคยโทรหาเขามาก่อน ปกติ
โดยส่วนมากคนที่โทรหาเขาจะเป็ น ซูจิง ซึ่งจะเป็ นคนที่โทรมาพูดคุย
เรื่ องไร้สาระให้เขาฟังบ่อย ๆ
“สวัสดีครับ ผูอ้ าวุโส ซู!”
หวังเสี ยนรับสายโทรศัพท์และกล่าวทักทาย
“น้องชายหวังเสี ยน ตอนนี้คุณยุง่ อยูห่ รื อเปล่า?” เมื่อได้ยนิ เสี ยงของ
หวังเสี ยน ผูอ้ าวุโส ซู ก็ถามเขาขึ้นมาในทันที
“ไม่ยงุ่ หรอกครับ มีเรื่ องอะไรยังงั้นเหรอครับ ผูอ้ าวุโส ซู?” หวังเสี ยน
ถามอย่างสงสัย
“มีเรื่ องบางอย่างที่ฉนั อยากจะพูดคุยกับคุณสักเล็กน้อย ผูเ้ ฒ่าฉินเอง
ก็อยูท่ ี่นี่กบั ฉันด้วย ฉันสงสัยว่าคุณพอมีเวลาว่างไหมในตอนบ่าย
ของวันนี้!”
หวังเสี ยนลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าเงียบ ๆ และตอบกลับไป
“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมจะเข้าไปหานะครับ!”
“น้องชายหวังเสี ยน จะให้ฉนั ส่ งคนไปรับไหม หรื อจะให้ฉนั ส่ งที่อยู่
ไปให้คุณดี ?”
“ผมไปเองดีกว่าครับ ผูอ้ าวุโสซู คุณแค่ส่งที่อยูข่ องคุณในตอนนี้มา
ให้ผมก็พอแล้วละครับ!”
“ตกลง งั้นเดี๋ยวไว้เจอกันนะ!”
หวังเสี ยน ตอบรับกลับไปและวางสายโทรศัพท์ เขาหันมองไปที่
เสี่ ยวหยู และเด็กผูห้ ญิงอีกสองคนพร้อมกับส่ ายหัวเบา ๆ และยิม้
ให้กบั พวกเธอ
“เสี่ ยวหยู พี่คงไม่ได้พาพวกน้องไปเที่ยวแล้วล่ะ พอดีตอนบ่ายนี้พี่มี
ธุระบางอย่างที่จะต้องออกไปข้างนอกน่ะ!”
“ได้ค่ะ มันคงจะไม่ค่อยสะดวกเท่าไรถ้าหากพี่ตอ้ งพาเด็กสาวที่สวย
และน่ารักทั้งสามคนไปด้วย ฮิฮิ นอกจากนี้พวกเราก็จะได้ถือโอกาส
เดินสํารวจรอบ ๆ มหาลัยได้อีกด้วย” เสี่ ยวหยูกล่าวกับหวังเสี ยนด้วย
รอยยิม้
“ถ้างั้นเด็กน้อยทั้งหลายก็ไปเที่ยวกันให้สนุกนะ พี่ตอ้ งรี บไปแล้ว”
หวังเสี ยนขยี้หวั ของเสี่ ยวหยูเบา ๆ และเดินนําเด็กสาวทั้งสามคน
กลับไปที่มหาลัย
หวังเสี ยน เดินมาที่ดา้ นหลังของหอพักชาย เขาเปิ ดผ้าคลุมรถออก
และขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์ของเขาออกมา ก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปยัง
สถานที่ที่ ผูอ้ าวุโส ซู ส่ งมาให้เขา
“ว้าว!!..เสี่ ยวหยูมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยท์ ี่พี่ชายของเธอขี่มนั เท่ห์สุด ๆ
ไปเลย เธอคิดว่าฉันจะมีโอกาสได้นงั่ ซ้อนท้ายพี่หวังเสี ยน บ้างไหม
ถ้าฉันผอมลงน่ะ”
ซู่ เฉียน มองไปที่ หวังเสี ยน ด้วยสายตาที่หลงใหล หลังจากนั้นเธอก็
ก้มลงมองไปที่ร่างอวบจนค่อนข้างอ้วนของเธอด้วยความไม่พอใจ
“ฮิฮิ พี่ชายของฉันดูเหมือนจะมีแฟนแล้ว แต่ถา้ เธอผอมลงฉันมัน่ ใจ
ว่าเธอจะต้องสวยมากแน่ ๆ เลย” เสี่ ยวหยู หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอ
พูดและให้กาํ ลังใจเพื่อนรู มเมทของเธอ
“พี่หวังเสี ยน..เขาใจดีมากเลยนะ” หยวน หยานอัน พูดออกมาอย่าง
ซึ้งใจและรู ้สึกขอบคุณในสิ่ งที่หวังเสี ยน ช่วยเหลือพ่อของเธอให้ได้
งานทําและยังอยูใ่ กล้ ๆ กับมหาลัยของเธอ ในขณะที่เธอก็จอ้ งมอง
ไปที่หวังเสี ยน ที่ขี่รถมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยค์ ่อย ๆ หายลับตาไป
“ตอนแรกฉันอยากจะให้พี่ชายพาพวกเราออกไปเที่ยว แต่เพราะพี่
เขามีธุระซะก่อน งั้นตอนนี้พวกเราก็เดินสํารวจดูอาคารเรี ยนและ
สถานที่ ที่เราต้องเข้าไปใช้งานกันก่อน หลังจากนั้นพวกเราก็ไปหา
ซื้อของใช้ที่จาํ เป็ นในชีวติ ประจําวันกัน แล้วก็ของที่พวกเราควรจะ
ใช้ในการตกแต่งห้องของพวกเราด้วย”
……
ที่อยูท่ ี่ ผูอ้ าวุโส ซู ส่ งให้เขาไม่ใช่ ที่ซมั เมอร์ซนั รี สอร์ท มันเป็ นอีก
สถานที่หนึ่ง
เป็ นพื้นที่ใกล้ทะเลที่มีวลิ ล่าหลังใหญ่อยู่ หลายหลัง ‘แบมบูฟอร์เรส
เอสเตรท’ [ชื่อโครงการของวิลล่า]
เมื่อเขาเข้าไปถึงที่หน้าทางเข้าของโครงการวิลล่า หวังเสี ยน ก็โทร
ไปหา ซูจิง ไม่นานหลังจากนั้น ซูจิง ก็ออกมารับเขา
“พี่ใหญ่ หวังเสี ยน พี่มาถึงเร็ วมากเลย ปู่ ของผมและผูอ้ าวุโสฉิน
กําลังนัง่ คุยกันอยูข่ า้ งในครับพี่!”
“ผูอ้ าวุโส ซู และ ผูอ้ าวุโส ฉิน เรี ยกฉันมาที่นี่พวกเขามีธุระอะไรกัน
ยังงั้นเหรอ?” หวังเสี ยน ถาม ซูจิง อย่างอยากรู ้อยากเห็น
ซูจิง หยุดคิดครู่ หนึ่งก่อนที่เขาจะพูดว่า “น่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่ องของ
พวกชาวยุทธหรื อโลกยุทธภพอะไรนี่ล่ะครับ!”
“เกี่ยวกับโลกยุทธภพ?”
ซูจิง พยักหน้าช้า ๆ คนธรรมดาส่ วนมากไม่คอ่ ยรู ้เกี่ยวกับเรื่ องนี้มาก
นักในสังคมของผูค้ นยุคนี้ สามารถแบ่งแยกออกได้เป็ นสองระบบ
และไม่ค่อยยุง่ เกี่ยวกันคือ สังคมและแวดวงของคนธรรมดาทัว่ ไป
และสังคมของพวกชาวยุทธ
ยุทธภพ เป็ นสถานที่สาํ หรับผูท้ ี่มีพลังและอํานาจคอยแก่งแย่งชิงดีชิง
เด่นกัน
หวังเสี ยน เดินตาม ซูจิง เข้าไปในวิลล่าหลังใหญ่ซ่ ึงรายล้อมไปด้วย
ป่ าไผ่เขียวขจี ตามทางเดินเขาพบลําธารที่เงียบสงบพร้อมกับมี
สะพานเล็ก ๆ ที่งดงามราวกับฉากในภาพยนตร์
พวกเขาเดินผ่านประตูไม้เข้าไปในลานบ้านซึ่ งสามารถมองเห็นบ้าน
รู ปทรงโบราณดูสวยงามและหรู หราเหมือนกับจวนของแม่ทพั ใน
ภาพยนตร์ยอ้ นยุค
ในลานกว้างมีสระนํ้าขนาดใหญ่ที่มีปลาสวยงามแหวกว่ายอยู่
มากมาย
ผูอ้ าวุโส ฉิน และ ผูอ้ าวุโส ซู นัง่ อยูท่ ี่ศาลาหลังเล็กใต้ตน้ หลิวต้น
ใหญ่ทางด้านซ้ายของสระนํ้า พวกเขากําลังจิบชาและนัง่ คุยกันด้วย
ท่าทางที่ผอ่ นคลาย
“น้องชายหวังเสี ยน มาถึงแล้วยังงั้นรึ !”
ทั้ง ผูอ้ าวุโส ซู และ ผูอ้ าวุโส ฉิน ยิม้ และทักทายเขาทันทีเมื่อเห็นเขา
เดินตรงเข้ามา
“ขอโทษนะครับ ที่ทาํ ให้ผอู ้ าวุโสทั้งสองคนต้องรอ”
หวังเสี ยนยิม้ และนัง่ ลงบนม้านัง่ ข้าง ๆ พวกเขา ซูจิง ก็เดินนํานํ้าชา
มาริ นให้กบั หวังเสี ยน
“พวกเราก็เพิ่งมาถึงก่อนหน้าน้องชายหวังเสี ยนไม่นานเหมือนกัน”
ผูเ้ ฒ่าฉินยิม้ และส่ ายหัวเบา ๆ “วันนี้พวกเราอยากคุยเรื่ องบางอย่าง
กับน้องชายดังนั้นพวกเราจึงเชิญคุณมาที่นี่”
“มันเกี่ยวกับอะไรงั้นเหรอครับ?” หวังเสี ยนจิบชาเล็กน้อยและถาม
“ให้ฉนั อธิบายให้ฟังเอง” ผูอ้ าวุโส ซู เปลี่ยนท่าทางการแสดงออก
ของเขาเป็ นเคร่ งขรึ มในทันที
“มันเป็ นเรื่ องที่เกี่ยวข้องกับโลกยุทธภพ น่าจะมีเรื่ องใหญ่บางอย่าง
กําลังจะเกิดขึ้นในโลกของยุทธภพ เมื่อสองวันที่ผา่ นมาบรรดากลุ่ม
สํานักและนิกายที่ซ่อนตัวอยูเ่ บื้องหลังอย่างปกปิ ดและซ่อนเร้นซึ่ ง
ปกติคนพวกนี้จะไม่ค่อยเปิ ดเผยตัวตนของพวกเขากับโลกภายนอก
มากนัก อยู่ ๆ พวกเขาเหล่านั้นก็เปิ ดเผยตัวเองกันขึ้นมาทีละกลุ่มที
ละสํานัก ฉันเกรงว่าคงจะเกิดความวุน่ วายในโลกของยุทธภพและคง
จะลุกลามเดือดร้อนมาถึงกลุ่มสังคมของคนธรรมดาในไม่ชา้ นี้อย่าง
แน่นอน!”
“อืม!..?” หวังเสี ยน คิดอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะพูดพึมพําออกมาด้วย
ความสงสัยและความอยากรู ้อยากเห็นก็เพิ่มขึ้นเป็ นอย่างมาก “สํานัก
ที่ปกปิ ดตัวเอง? นิกายที่ซ่อนเร้น?”
“ถูกต้องตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณอันดับหนึ่งในเมือง
เจียงเฉิงตระกูลหยาน พึ่งกลับมาเมื่อวานนี้หลังจากที่พวกเขาอยูใ่ น
โลกยุทธภพมานานถึง 20 ปี และสํานักหลิงหลัว ของเมืองหลักใน
มณฑลของเราก็เริ่ มที่รับสมัครสาวกขึ้นมาในทันทีทนั ใด สองนิกาย
ทางตอนเหนือของเมืองเราเองก็เช่นเดียวกัน พวกเขาก็เริ่ มประกาศ
รับสมัครสาวกเข้าสู่ นิกายแล้ว ส่ วนนิกายหลักทางทะเลตะวันออกที่
ติดกับเมืองของเราและค่อนข้างที่จะแข็งแกร่ งเป็ นอย่างมากพวกเขา
มีเหล่าสาวกระดับสู งอย่างมากมาย พวกเขาเองก็เริ่ มตามหาและรับ
สมัครเหล่าศิษย์ที่มีพรสวรรค์เป็ นจํานวนมากเช่นกัน นี่ยงั แค่เฉพาะ
ในเขตรอบ ๆ เมืองของเราเท่านั้น ฉันเองก็ยงั ไม่รู้ข่าวของเมืองอื่น ๆ
ในเขตมณฑลของพวกเรา และยังมีอีก 23 มณฑลที่เหลือด้วยแล้วยิง่
ไปกว่านั้นเมืองใหญ่ ๆ ในเขตของมหานครทั้งสี่ อีกซึ่งคงจะมี
เหตุการณ์ไม่ต่างจากมณฑลของเรามากนัก” ผูอ้ าวุโส ซู อธิบายเรื่ อง
นี้ให้เขาฟังอย่างช้า ๆ และค่อนข้างที่จะกระชับเข้าใจง่าย
“ตระกูลหยาน? รับสมัครสาวก? สํานักใหญ่ ๆ ของมณฑลเรา?”
หวังเสี ยน กําลังขบคิดอยูใ่ นภวังค์ของเขาหลังจากนั้นจึงถามออกมา
“แล้วเหตุใดเหล่าสํานักและนิกายที่ซ่อนเร้นเหล่านี้จึงเริ่ มการรับ
สมัครสาวกขึ้นมาในทันทีตอนนี้ดว้ ยล่ะ?” เขายังคงไม่เข้าใจเหตุผล
ของคนพวกนี้มากนัก หากปิ ดบังซ่อนเร้นกันมาตั้งแต่ในอดีต แล้ว
ไฉนจึงต้องมาเปิ ดเผยตัวตนขึ้นมากันในตอนนี้ และพร้อม ๆ กัน
แบบนี้อีกด้วย
“นัน่ คงเป็ นเพราะพวกเขาคงต้องการที่จะแย่งชิงทรัพยากรในการ
ฝึ กฝนกัน หรื อเปล่าฉันเองก็ไม่แน่ใจ” ผูอ้ าวุโส ซู ขมวดคิ้วและพูด
ต่อ “แต่ในขณะนี้ทรัพยากรในการบ่มเพาะขาดแคลนมาก และมัน
หายากยิง่ ขึ้นเมื่อเราอยูใ่ นยุคสมัยใหม่กลุ่มที่ซ่อนเร้นอยูเ่ หล่านี้น้ นั
ต้องการคนมากขึ้นเพื่อช่วยพวกเขาค้นหาทรัพยากรและจัดการกับ
สิ่ งมีชีวติ อื่น ๆ ที่ทรงพลังเพือ่ นํามาเป็ นวัตถุดิบในการปรุ งแต่งยา”
“สิ่ งมีชีวติ อื่น ๆ ที่ทรงพลัง ?” หวังเสี ยน ตกตะลึงไปชัว่ คราวและ
เลิกคิ้วอย่างมึนงง
“ใช่! คุณได้ยนิ ไม่ผดิ หรอก น้องชายหวังเสี ยน คุณอาจไม่รู้วา่ สิ่ ง
เหล่านี้น้ นั มีอยูจ่ ริ งและยังคงอยู่ มนุษย์ไม่ใช่สิ่งมีชีวติ เดียวที่ครอบ
ครองโลกใบนี้อยูแ่ ต่เพียงผูเ้ ดียว บนโลกใบนี้ยงั มีสิ่งมีชีวติ อื่น ๆ ที่
ทรงพลังอย่างมากมายอยูร่ อบ ๆ ตัวเราด้วยเช่นเดียวกัน”
“ในเขตลึกลับและหวงห้ามบางพื้นที่ เช่นในมหาสมุทรที่ลึกลับบาง
แห่งอาจมีสตั ว์อสูรที่ทรงพลัง สัตว์จิตวิญญาณที่ร้ายกาจและสัตว์
ศักดิ์สิทธิ์ในตํานานอันแปลกประหลาดจํานวนมากมาย โดยส่วนมาก
พวกมันนั้นจะอาศัยอยูใ่ นเขตพื้นที่ลึกลับแตกต่างกันออกไปในภูเขา
ในแม่น้ าํ ในทะเลสาบและโดยเฉพาะในมหาสมุทรยิง่ ลึกลับและมี
สัตว์ประหลาดพวกนี้อย่างมากมาย แต่การเข้าถึงก็เป็ นไปได้ยากมาก
เช่นกัน!”
“ฉันจะยกตัวอย่างเช่นทะเลสาบ เจียงไห่ ในเมืองเจียงเฉิ ง ของเราฉัน
แน่ใจว่าคุณคงจะเคยได้ยนิ เรื่ องราวเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดทะเลใน
ทะเลสาบ เจียงไห่มาบ้างไม่มากก็นอ้ ยใช่ไหม”
เมื่อได้ยนิ เช่นนั้น หวังเสี ยน ก็พยักหน้าเบา ๆ ทะเลสาบเจียงไห่เป็ น
ทะเลสาบที่เชื่อมต่อกับทะเลปั๋วไห่ มันเป็ นทะเลสาบที่มีพ้นื ที่ขนาด
กลางโดยมีความลึกอยูท่ ี่ประมาณ 178 เมตร
ตัวเขาเองก็รู้เรื่ องเกี่ยวกับสัตว์ทะเลในทะเลสาบเจียงไห่ มาบ้าง
เช่นกันแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากมายนักเพราะเขาเชื่อว่ามัน
เป็ นเพียงแค่เรื่ องเล่าและตํานานของคนในพื้นที่
“เรื่ องเล่าเกี่ยวกับสัตว์น้ าํ และสัตว์ทะเลมีมาโดยตลอด แต่ไม่ใช่วา่
ทั้งหมดนั้นจะเป็ นเพียงแค่ข่าวลือพวกมันนั้นมีอยูจ่ ริ ง และในขณะนี้
เราผูฝ้ ึ กยุทธยังขาดแคลนทรัพยากรในการบ่มเพาะดังนั้นพวกเราชาว
ยุทธจึงต้องหาวิธีอื่น ๆ เพือ่ จับหรื อจัดการกับพวกมัน เมื่อไม่นานมา
นี้มีคนจับสิ่ งมีชีวติ ที่ทรงพลังประหลาดได้ เขาได้เพิม่ ความแข็งแกร่ ง
ให้กบั ตัวเองได้อย่างมากและผลการฝึ กก็รวดเร็ วขึ้นอีกด้วย
“ปั จจุบนั ตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณหลายตระกูลได้โผล่
ขึ้นมาเพื่อแย่งชิงทรัพยากรเหล่านี้เป็ นจํานวนมาก โลกยุทธภพจะ
เปิ ดตัวต่อสายตาชาวโลกด้วยการต่อสู ท้ ี่นองเลือดและโหดร้ายอย่าง
ที่สุดคงจะอีกไม่นานหลังจากนี้ แต่ในตอนแรกนี้กค็ งจะมีส่วน
เกี่ยวข้องแค่กบั ตระกูลผูฝ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณที่ซ่อนตัวอยู่
เท่านั้น แต่กอ็ าจจะมีนิกายโบราณขนาดเล็กเข้าร่ วมด้วยเช่นเดียวกัน”
หวังเสี ยน ฟังการพูดคุยและสนทนาระหว่าง ผูอ้ าวุโส ฉิน และ ผู ้
อาวุโส ซู อย่างเงียบ ๆ จากการที่เขาได้รับฟังมานั้นเขามีความเข้าใจ
อย่างลึกซึ้งมากยิง่ ขึ้น เกี่ยวกับเทคนิคการบ่มเพาะของสํานักและ
นิกายต่าง ๆ ในโลกแห่งยุทธภพ
ปัจจุบนั ไม่เพียง แต่มีผฝู ้ ึ กฝนศิลปะการต่อสู โ้ บราณเท่านั้น แต่ยงั มี
โยคะโบราณ,นินจุสึ,อาคมและมวยไทยโบราณ,ศิลปะการต่อสู ข้ อง
ชาวตะวันตกและศิลปะการแปลงร่ างเป็ นสัตว์ร้ายจําพวกสัตว์สมิง
แต่ในความเป็ นจริ งศิลปะการบ่มเพาะทั้งหมดอาจดูเหมือนแตกต่าง
กัน แต่กม็ ีความคล้ายคลึงกัน ในช่วงหลัง ๆ ของการบ่มเพาะ
เป้าหมายทั้งหมดของการบ่มเพาะนั้นเหมือนกัน
หวังเสี ยน ไม่เพียง แต่เรี ยนรู ้เกี่ยวกับศิลปะการบ่มเพาะ แต่เขายังได้
พบและรับรู ้เกร็ ดเล็กเกร็ ดน้อยมากมายเกี่ยวกับสัตว์วญ ิ ญาณภูเขา
และสัตว์ทะเลใต้พิภพ
นัน่ ดูน่าสนใจมาก สัตว์ทะเล? สัตว์ในมหาสมุทร? ในตอนนี้ความเร็ ว
ในการบ่มเพาะฝึ กฝนของฉันช้าเกินไป บางทีฉนั อาจสามารถกลืน
กินพวกมันหรื อรับสัตว์ประหลาดพวกนั้นเข้ามาเป็ นสาวกแห่งวัง
มังกรของฉันก็ได้ ว่ะ…ฮ่าฮ่าฮ่า
หวังเสี ยนครุ่ นคิดอยูก่ บั ตัวเอง เขาไม่ได้กงั วลเกี่ยวกับตระกูลหรื อ
สํานักและนิกายต่าง ๆ ที่ซ่อนตัวอยูเ่ ลยแม้แต่นอ้ ย โลกยุทธภพ
เหรอ? แล้วมันยังไงละ หากขวางทางฉัน ฉันก็จะขยี้มนั ให้เละ
และในตอนนี้สาํ นักมังกรของเขาก็กาํ ลังพัฒนาขึ้นมาอย่างรวดเร็ วอีก
ด้วย!
 ตอนที่ 96 เต่ าแห่ งจิตวิญญาณ
ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่ผอู ้ าวุโส ฉินและผูอ้ าวุโส ซู เชิญเขาเข้ามา
พูดคุยนัน่ ก็คือ ‘ความแข็งแกร่ งของเขา’
ในความคิดของพวกเขา หวังเสี ยน นั้นเป็ นพันธมิตรกับพวกเขาและ
การเป็ นพันธมิตรกับหวังเสี ยน นั้นพวกเขาสามารถช่วยเหลือซึ่งกัน
และกันได้อีกด้วย
หวังเสี ยนเข้าใจความคิดของพวกเขาและก็ลงั เลอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะ
ยอมรับข้อเสนอ
เหตุผลที่หวังเสี ยนเลือกที่จะเป็ นพันธมิตรกับพวกเขาทั้งผูอ้ าวุโส ฉิน
และผูอ้ าวุโส ซู เขารู ้สึกว่าผูอ้ าวุโสฉินและผูอ้ าวุโส ซู นั้นเป็ นคนดี
และเป็ นเพื่อนที่ดี
มิฉะนั้นด้วยความแข็งแกร่ งและความสามารถในปัจจุบนั ของเขา
รวมถึงพลังของสํานักมังกรแล้วมนุษย์มงั กรภายในสํานัก หวังเสี ยน
นั้นไม่จาํ เป็ นต้องเป็ นพันธมิตรกับพวกเขาเลย
หลังจากที่เขาเดินออกมาจากการ พูดคุยและปรึ กษาหารื อกับผูอ้ าวุโส
ฉินและผูอ้ าวุโสซูกเ็ ป็ นเวลา 2 ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว หวังเสี ยนนั้นลังเล
อยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะมุ่งหน้าตรงไปที่ทะเล
เขานั้นไม่ได้ไปทะเลมาประมาณ 2-3 วันแล้วเขานั้นต้องการไปดู
ความคืบหน้าของการก่อตั้งสํานักมังกร ที่เกาะของเขา
ในตอนนี้ที่ริมทะเลห่างไกลจากผูค้ นหวังเสี ยนถอดเสื้ อผ้าของเขา
วางเอาไว้แล้วกระโดดออกไปไกลกว่า 10 เมตรได้อย่างง่ายดาย
โฮกกกก!
หลังจากที่ส่งเสี ยงคํารามออกมาหวังเสี ยนกลายร่ างเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์
ตัวยาวกว่า 5 เมตร
ราชันมังกรศักดิ์สิทธิ์ 5 ธาตุที่มี 5 สี แตกต่างกันหวังเสี ยนว่ายนํ้าไปที่
เกาะกลางทะเลด้วยความรวดเร็ วที่น่าเหลือเชื่อ
เขามาถึงเกาะกลางทะเลที่อยูห่ ่างออกไปไกลประมาณ 5 กิโลเมตร
โดยใช้เทคนิคการควบคุมธาตุน้ าํ ไปตลอดทาง
‘เอ๊ะ! ทําไมมีเรื อจํานวนมากมายอยูร่ อบ ๆ บริ เวณนี้”
หวังเสี ยนสังเกตเห็นเรื อ 3 ลําอยูบ่ ริ เวณรอบ ๆ เกาะและบริ เวณด้าน
ในของเกาะสว่างไสวไปด้วยแสงไฟเขาสามารถมองเห็นร่ างของคน
เคลื่อนไหวไปมาอยูบ่ นเกาะ
ด้วยความคิดของเขาพลังออร่ าแห่งราชามังกรก็แผ่ขยายควบคุมไป
ทัว่ ทั้งเกาะ
ในไม่ชา้ ร่ างหลายร่ างก็เดินลงมาที่ริมทะเล
“องค์ราชามังกร!”
“องค์ราชามังกร!”
โม่ ชิงหลงและเหล่าบรรดาสาวกของเขาที่เป็ นมนุษย์มงั กรทั้งหมด
ต่างก็รีบวิง่ ไปคุกเข่าลงตรงหน้าของหวังเสี ยน ด้วยความเคารพ
“นักรบระดับขั้นที่ 6 อย่างนั้นหรื อไม่เลวเลยพวกเจ้าสามารถไปถึง
ระดับนักรบวันที่ 6 ได้ในเวลาอันสั้น”
หวังเสี ยนมองไปที่กลุ่มของมนุษย์มงั กรก่อนที่จะหันไปสนใจโม่ชิง
หลงและลูกศิษย์ของเขา
โม่ ชิงหลง ในตอนนี้น้ นั ได้ไปถึงระดับผูเ้ ชี่ยวชาญก่อกําเนิดลมปราณ
ได้อย่างเสถียรและมัน่ คงดีแล้ว และลูกศิษย์ของเขาได้ไปถึงระดับ
นักรบขั้นที่ 8 กันแล้ว
“ระดับความคืบหน้าของการก่อตั้งสํานักมังกรไปถึงไหนแล้ว” หวัง
เสี ยน มองไปบริ เวณรอบ ๆ เกาะและถามขึ้นมา
“องค์ราชามังกรขอรับ ตอนนี้พวกเราดําเนินการสําเร็ จเกินกว่าครึ่ ง
แล้วขอรับ อีกแค่ประมาณเดือนเดียวสํานักมังกรของเราก็จะก่อตั้ง
ขึ้นแล้วเสร็ จและเมื่อถึงเวลานั้นด้วยพลังของพวกเราชื่อเสี ยงของ
สํานักมังกรก็แพร่ กระจายไปทัว่ โลกอย่างแน่นอนเลย ขอรับ!”
ดวงตาของ โม่ ชิงหลง นั้นเป็ นประกายสว่างสดใสขึ้นมา ในขณะที่
เขารายงานความคืบหน้ากับองค์ราชามังกรของเขา
“ดีมากจงขยันฝึ กฝนและบ่มเพาะต่อไป!”
หวังเสี ยนพยักหน้าอย่างช้า ๆ และเขาก็หนั หลังกลับลงไปในทะเล
“น้อมส่ ง! องค์ราชามังกร” กลุ่มของมนุษย์มงั กรทั้งหมดคุกเข่าลง
และส่ งเสี ยงตะโกนออกไปอย่างพร้อมเพียงกัน
หลังจากที่ลงนํ้าทะเลแล้วหวังเสี ยน ก็วา่ ยนํ้าลงไปในบริ เวณที่เด็ก
สาวหอยทะเลอยูใ่ นทันที
เมื่อไปถึงเด็กสาวหอยทะเลออกมาจากเปลือกหอยด้วยร่ างกายของ
มนุษย์ของเธอ เธอรี บคุกเข่าลงและทักทายองค์ราชาของเธอในทันที
หวังเสี ยนพยักหน้าแล้วยิม้ ให้กบั เธอก่อนที่เขาจะแหวกว่ายนํ้าออกไป
บริ เวณโดยรอบและเริ่ มไล่กลืนกินสัตว์ทะเลที่อยูใ่ นบริ เวณโดยรอบ
นั้น
“ทะเลปั๋วไห่ต้ืนเขินมากเกินไปความหลากหลายของสัตว์ทะเลก็มี
น้อยมากและจํากัดเกินไป!”
หลังจากที่หวังเสี ยนกลืนกินฉลามตัวไม่ใหญ่มากลงไปเขาก็ถอน
หายใจออกมาอย่างหดหู่ใจ
ในปัจจุบนั ตอนนี้เขาอยูห่ ่างจากผืนแผ่นดินประมาณ 80 กิโลเมตร
แต่อย่างไรก็ตามทะเลในที่น้ ีมีความลึกแค่เพียง 18 เมตรเท่านั้นและ
บริ เวณโดยรอบแทบจะไม่มีฝงู ปลากลุ่มใหญ่ ๆ อยูเ่ ลย
หากเมื่อเทียบกับพื้นที่ในทะเลของเขตอื่น ๆ แล้วความห่างจาก
แผ่นดินในระดับนี้น้ นั นํ้าในทะเลน่าจะมีความลึกอยูท่ ี่ประมาณ
1,000 เมตร ทะเลปั๋ วไห่ นั้นตื้นเกินไป
หากตัวเขาต้องการเพิม่ ระดับขั้นของเขาให้เร็ วมากขึ้นทะเลปั๋ วไห่
แห่งนี้น้ นั ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้
หากฉันต้องการที่จะเพิ่มระดับการฝึ กฝนของฉันขึ้นอย่างมี
ประสิ ทธิภาพและรวดเร็ วฉันคงจะต้องมองหาสัตว์ทะเลในระดับที่
สู งขึ้น…
หวังเสี ยนคิดอยูค่ รู่ หนึ่งและในตอนนั้นเองสถานที่แห่งหนึ่งก็ปรากฏ
ขึ้นมาในความคิดของเขา
“ทะเลสาบเจียงไห่”
ในทะเลแห่งนั้นมีข่าวรํ่าลือเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดตัวขนาดใหญ่ที่
อยูใ่ นทะเลสาบเจียงไห่มาตั้งแต่เมื่อ 4 ปี ที่แล้ว มีข่าวมาว่าบางคนได้
เห็นสัตว์ประหลาดทะเลตัวขนาดยักษ์ที่มีลกั ษณะคล้ายกับแผ่นจาน
ใหญ่ ๆ …
มีคนเคยถ่ายรู ปภาพของมันออกมาแต่รูปภาพที่ได้ออกมานั้น
คลุมเครื อเป็ นอย่างมากมองเห็นไม่ชดั เจนแต่จากรู ปภาพที่ได้มานั้น
ลําตัวของมันมีขนาดใหญ่มากมันมีขนาดตัวเท่ากับเรื อประมงขนาด
เล็ก
แต่อย่างไรก็ตามเนื่องจากภาพในนั้นคลุมเครื อมากเกินไป และถ่าย
ได้จากระยะไกลเป็ นอย่างมากผูต้ รวจสอบและผูร้ ู ้บางคนกล่าวว่ามัน
ไม่ใช่สตั ว์ประหลาดในทะเลแต่มนั เป็ นเพียงภาพสะท้อนของวัตถุ
สิ่ งของบางอย่างเพียงเท่านั้นเอง
นอกจากนี้ยงั มีผคู ้ นคาดเดาว่าน่าจะเป็ นฉลามยักษ์หรื อไม่กเ็ ป็ น
ปลาวาฬหรื อสัตว์อื่นที่คล้าย ๆ กันว่ายนํ้าเข้ามาในทะเลสาบเจียงไห่
นักวิชาการหลาย ๆ คนมีคาํ อธิบายเป็ นของตัวเองและนักวิจยั หลาย
กลุ่มก็ได้ทาํ การค้นหาไปทัว่ ทั้งทะเลสาบเจียงไห่แต่กไ็ ม่พบสัตว์
ประหลาดเหมือนที่ในข่าวรํ่าลือกันออกมา
ดังนั้นสิ่ งนี้จึงจบลงโดยไม่มีคาํ ตอบที่แน่ชดั
แต่อย่างไรก็ตามข่าวลือเรื่ องสัตว์ประหลาดในทะเลสาบเจียงไห่ ยัง
ไม่ได้หยุดเพียงแค่น้ นั ยังมีคนอ้างว่าได้พบสัตว์ประหลาดนี้เป็ น
บางครั้งบางคราว
แต่อย่างไรก็ตามไม่ได้มีหลักฐานที่เป็ นรู ปธรรมออกมาว่ามีใครได้
เห็นสัตว์ประหลาดในทะเลสาบอย่างแท้จริ ง
และในวันนี้ผอู ้ าวุโส ซูและผูอ้ าวุโสฉิน ได้พดู คุยให้เขาฟังเกี่ยวกับ
สัตว์ประหลาดที่ทรงพลังนี้ดว้ ยเช่นเดียวกัน
และหวังเสี ยนก็มีความคิดที่จะไปตรวจสอบทดลองดู เขาจึงว่ายนํ้า
ออกไปอย่างรวดเร็ วไปยังที่ต้ งั ของทะเลสาบเจียงไห่
ทะเลสาบเจียงไห่เชื่อมต่อกับทะเลปั๋ วไห่ แต่อย่างไรก็ตาม ทะเลสาบ
แห่งนี้มีพ้นื ที่ครอบคลุมประมาณ 20 ตารางกิโลเมตรเท่านั้น
หลังจากที่หวังเสี ยน ผ่านทางเข้าที่ติดระหว่างทะเลสาบเจียงไห่กบั
พื้นที่ทะเลปั๋วไห่ ที่มีความยาวกว่า 100 เมตรและมีความกว้าง 40 ถึง
50 เมตรหวังเสี ยนก็เข้ามาสู่ ทะเลสาบเจียงไห่
เมื่อเข้าไปถึงในเขตทะเลสาบเจียงไห่หวังเสี ยนก็ค่อนข้างที่จะตื่นเต้น
เพราะทะเลสาบแห่งนี้มีความลึกอย่างน้อย 20 เมตร
แต่หวังเสี ยนก็ตอ้ งตกใจเล็กน้อย เพราะนํ้าของทะเลสาบเจียงไห่แห่ง
นี้น้ นั เป็ นสี ครามเข้มจนถึงค่อนข้างดํามืด หวังเสี ยนแหวกว่ายนํ้าเข้า
ไปในทันที
ตัวของเขานั้นต้องการพลังงานมังกรสําหรับการบ่มเพาะที่สูงมาก ๆ
ปลาธรรมดาทัว่ ไปไม่สามารถให้พลังงานมังกรที่เพียงพอแก่เขาได้
แต่หากทะเลสาบเจียงไห่ แห่งนี้มีสตั ว์ทะเลที่มีระดับสู งมากกว่า
ทะเลปั๋วไห่ ความเร็ วในการบ่มเพาะฝึ กฝนของเขาก็จะเร็ วขึ้นอย่าง
แน่นอน
หวังเสี ยนคิดขึ้นมาอยากตื่นเต้นเขารี บแหวกว่ายเข้าไปตรงกลางของ
ทะเลสาบ
ที่ระยะทาง 20 กิโลเมตรหวังเสี ยนเริ่ มสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบ ๆ
ว่าสัตว์ประหลาดทะเลตัวนั้นมีร่องรอยใด ๆ ให้สงั เกตเห็นเหลืออยู่
บ้าง
หวังเสี ยนใช้สายตาแห่งราชันมังกรศักดิ์สิทธิ์มีแสงสี ทองพุง่ ออกมา
จากดวงตาของเขาและเขาก็หนั มองสังเกตไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง
และเขายังว่ายนํ้าไปมาในบริ เวณโดยรอบขณะทําการค้นหาไปด้วย
แต่เขาก็ไม่พบสิ่ งผิดปกติใด ๆ เลย
“เอ๊ะ? มันเป็ นไปได้อย่างไรมันไม่มีร่องรอยอะไรเลยหากเป็ นไป
ตามที่คาํ รํ่าลือในข่าวลือ หรื อในอินเทอร์เน็ตได้กล่าวเอาไว้วา่ สัตว์
ประหลาดทะเลตัวนี้ควรมีความยาวอย่างน้อย 10 เมตร อย่างน้อยน่า
จะต้องมีร่องรอยอะไรของมันให้เห็นอยูบ่ า้ งสิ ?”
คิ้วของ หวังเสี ยน ขมวดเข้าหากัน แต่เขาก็ยงั คงแหวกว่ายสํารวจ
บริ เวณโดยรอบอย่างช้า ๆ
โฮกกกกก!
เสี ยงคํารามของมังกรดังก้องสะท้านไปทัว่ ทะเลสาบเจียงไห่ หวัง
เสี ยน ได้ปลดปล่อยออร่ าทั้งหมดของเขาเพื่อประกาศการมาถึงของ
ราชันมังกรในพื้นที่
ทะเลสาบเจียงไห่
หวังเสี ยนในปัจจุบนั สามารถแผ่ขยายพลังมังกรของเขาออกไป
ครอบคลุมรัศมีประมาณ 2 กิโลเมตรสัตว์ทะเลทั้งหมดในบริ เวณ
โดยรอบนั้นตัวสัน่ เทาไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว
แต่ในทันใดนั้นนํ้าในทะเลสาบชิงไห่ใกล้ตวั เขาก็สนั่ สะเทือนโดยไม่
มีสาเหตุ
ฮูมมมม!
เสี ยงคํารามแปลก ๆ ดังออกมา เหมือนกับต้องการตอบโต้เสี ยง
คํารามแรกของหวังเสี ยน เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ เสี ยงคํารามนั้นเขาจึง
รี บแหวกว่ายนํ้าไปยังต้นเสี ยงนั้นทันที
ตูมม!
เขารี บพลิกตัวกลับมาทันทีและจ้องมองไปยังที่กน้ ของทะเลสาบ
เจียงไห่
ใช่แล้วมันคือสัตว์ประหลาดในทะเลสาบอย่างที่คาํ รํ่าลือบอกมา มัน
มีอยูจ่ ริ ง ๆ
หวังเสี ยนมองไปข้างหน้าและในทิศทางที่เขาหันหน้าไปนั้น มีสตั ว์
ทะเลขนาดใหญ่กาํ ลังลอยตัวขึ้นมาทีละน้อย
ดูเหมือนว่ามันจะนอนอยูท่ ี่ใต้ดินโคลนก้นทะเลสาบ โดยที่ท้ งั ตัว
ของมันจมลงไปในโคลนหมดทั้งตัว
ขณะที่มนั ลอยตัวขึ้นมาอย่างช้า ๆ นั้นโคลนบนร่ างของมันก็ค่อย ๆ
หลุดออกไป
ภาพของลวดลายหกเหลี่ยมบนกระดองขนาดยักษ์ เห็นได้อย่าง
ชัดเจน บนกระดองมีขอบหนามคมเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนทํามาจากดิน
โคลนติดอยูเ่ ต็มรอบกระดอง
“ตัวใหญ่มาก!”
ที่ดา้ นหน้าของกระดองขนาดใหญ่น้ นั มีความยาวอย่างน้อย 10 เมตร
และหัวค่อย ๆ ยืน่ โผล่ออกมาจากกระดอง
หัวของมันเป็ นสี ดาํ และมีปลายขอบที่แหลมคม แม้วา่ ดวงตาของมัน
จะเป็ นสี ดาํ สนิท แต่กม็ ีแสงสี ขาวออกมาจากดวงตาทําให้มนั
สามารถมองเห็นได้แม้เวลานี้จะเป็ นยามคํ่าคืนและใต้น้ าํ ในตอนนี้
นั้นมืดสนิทก็ตามที
อื้อ..อ่าา! “เจ้า..เป็ น..ใคร?”
มันอ้าปากและส่ งเสี ยงคํารามแสดงฟันในปากที่ดูน่ากลัวจนขนลุก
มันมองตรงไปที่หวังเสี ยนอย่างไม่เป็ นมิตร
มันมีความฉลาดและสติปัญญา!
เมื่อหวังเสี ยนได้ยนิ เสี ยงคํารามของเต่าที่เหมือนไดโนเสาร์ยคุ โบราณ
ตัวนี้เขาก็ค่อนข้างที่จะตกใจ
เต่าแห่งจิตวิญญาณ : ระดับ 10
พลังงานมังกรสกัดได้ : 123,272
เต่าจิตวิญญาณระดับ 10? นั้นเทียบเท่ากับ ระดับก่อกําเนิดลมปราณ
หวังเสี ยนตกใจและดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นด้วยความตื่นเต้นขณะที่
เขาจ้องมองไปที่เต่าจิตวิญญาณตัวนี้
 ตอนที่ 97 ยอมจํานน
“ข้าคือจอมราชันย์มงั กรที่ยงิ่ ใหญ่ผเู ้ ดียวในโลกแห่งนี้”
หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและจ้องมองไปที่เต่าขนาดใหญ่
“ก้มหัวยอมรับใช้ขา้ ในฐานะจ้าวเหนือหัวซะ ไม่เช่นนั้นข้าจะกลืน
กินเจ้า!”
“ก้มหัวให้ยงั งั้นรึ ? ฮึฮึ ช่างน่าตลกนัก ข้าคือบรรพบุรุษเต่าผูย้ งิ่ ใหญ่
ที่สุดในที่แห่งนี้ เจ้านั้นเป็ นแค่เพียงสัตว์แปลกประหลาดตัวกระจ้อย
ร่ อยเท่านั้น เจ้ายังจะมีหน้ามาขอให้ขา้ ก้มหัว ยอมรับใช้เจ้าอย่างนั้นรึ
ช่างน่าขันเสี ยจริ ง ๆ !”
เต่ายักษ์ขนาดใหญ่มนั มีสติปัญญาสู งมากในขณะที่มนั เองก็จอ้ งมอง
หวังเสี ยนกลับมาอย่างเย็นชาเช่นกัน มันเอียงหัวเล็กน้อยและจ้อง
มองหวังเสี ยน อย่างดูถูกเหยียดหยามเหมือนดูสตั ว์ตวั เล็ก ๆ ที่โง่เง่า
ตัวหนึ่ง
ถึงแม้วา่ เต่ายักษ์ตวั นี้จะสามารถสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่ งและแรง
กดดันที่ทรงพลังจากสิ่ งมีชีวติ แปลกประหลาดตรงหน้าได้ แต่มนั ก็
ไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่นอ้ ย เพราะว่าขนาดร่ างกายของมันนั้นใหญ่โต
กว่ามาก
และนอกจากนี้ตวั มันเองยังมีชีวติ อยูม่ าเป็ นเวลานับหลายพันปี แล้ว
ผ่านศึกและการต่อสู ม้ าก็มากและในฐานะบรรพบุรุษของเต่าที่มี
ลูกหลานมาหลายร้อยรุ่ น จะให้มนั ยอมจํานนต่อสัตว์ตวั เล็ก ๆ
ตรงหน้า ที่มาบุกรุ กถึงอาณาเขตของมันนั้นมันมองเป็ นเรื่ องตลก
อย่างแท้จริ ง
“เฮอะ!..บรรพบุรุษเต่า?”
หวังเสี ยนตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยนิ เต่าจิตวิญญาณตัวนี้เรี ยกตัวเอง
ว่าบรรพบุรุษเต่า เป็ นเรื่ องที่ไม่คาดคิดสําหรับเขาที่จะได้พบกับเต่า
จิตวิญญาณที่อวดดีและหลงตัวเองมากเช่นนี้
“หากเป็ นเช่นนั้นก็แสดงว่าเจ้าต้องการที่จะเลือก ทางเลือกที่สอง
อย่างนั้นใช่ไหม!”
หวังเสี ยนโบกสะบัดหางเบา ๆ ขณะที่เขาจ้องมองไปที่เต่าจิตวิญญาณ
ขนาดยักษ์ ด้วยสายตาที่เย็นชา
“เจ้านี่มนั ช่างรนหาที่ตายซะจริ ง ๆ เจ้ากล้าบุกรุ กเข้ามาในอาณาเขต
ของข้า และยังมาส่ งเสี ยงร้องอันน่าหนวกหูรบกวนการนอนจําศีล
ของข้าอีก ข้าจะกินเจ้าซะเจ้าสัตว์ประหลาดตัวน้อยจอมโอหัง!”
เต่าจิตวิญญาณอ้าปากอันใหญ่โตของมันออกกว้าง และเริ่ มเข้าโจมตี
หวังเสี ยนโดยไม่สนใจสิ่ งใดอีกต่อไป มันเพียงต้องการกําจัดเจ้าตัว
ประหลาดน่ารําคาญตรงหน้าให้หายไป แล้วมันจะได้กลับไปนอน
ต่อ
มันขยับตัวเบา ๆ มีแสงสี เหลืองประกายหม่น ๆ ออกมาจากตัวมัน
ดินโคลนบริ เวณโดยรอบตัวของมันก็เริ่ มกระจายออกไปเป็ นวง
กว้าง ทัว่ ทั้งบริ เวณมืดครึ้ มลงและทัศนวิสยั ในการมองเห็นของหวัง
เสี ยนก็ลดลงไปด้วย
“ธาตุดิน! การควบคุมธาตุดิน?”
เป็ นอีกครั้งที่หวังเสี ยน ต้องประหลาดใจเมื่อเขารู ้สึกได้ถึงแรงสัน่
สะเทือนและความผันผวนของพื้นดินโดยรอบใต้กน้ ทะเลสาบ
นี่เป็ นสัตว์ทะเลที่น่ากลัวที่สุดที่เขาได้เคยเผชิญหน้ามา สิ่ งมีชีวติ ตัว
นี้น้ นั ไม่เพียง แต่มีสติปัญญาที่สูงพอ ๆ กับมนุษย์เท่านั้น แต่มนั ยังมี
ความสามารถพิเศษในการควบคุมธาตุดินได้อีกด้วย
“ฮึ! ไม่ได้มีเพียงแต่เจ้าเท่านั้นหรอก ที่สามารถควบคุมธาตุดินได้ ข้า
เองก็สามารถทําได้เช่นเดียวกัน!”
หวังเสี ยน แสยะยิม้ จนมองเห็นเขี้ยวสี ขาว มองดูแล้วค่อนข้างที่จะน่า
กลัว เขาพลิกบิดตัวเล็กน้อย ในทันทีน้ นั ดินโคลนในทะเลสาบที่
กําลังพวยพุง่ และฟุ้งกระจายปั่นป่ วนอยูก่ พ็ ลันแยกออก และเริ่ มกลัน่
รวมตัวกันขึ้นมาเป็ นก้อนดินมากมายลอยอยูร่ อบ ๆ ตัวเขา
และนํ้าโดยรอบก็หมุนวนผลัดเปลี่ยนไปในทันที จากที่ข่นุ มัวดํามืด
กลับกลายเป็ นใสสะอาด ด้วยการควบคุมธาตุน้ าํ ของเขา หลังจากนั้น
หวังเสี ยน ก็เห็นเต่าจิตวิญญาณกําลังว่ายตรงมายังตําแหน่งที่เขาอยู่
ห่างจากเขาออกไปไม่เกินสิ บเมตร รอยยิม้ ปรากฏที่มุมปากของหวัง
เสี ยน
“กระสุ นหนามปฐพี!”
กระสุ นหนามปฐพี เป็ นเทคนิคที่ง่ายที่สุดในตอนนี้ของการใช้พลัง
อํานาจแห่งธาตุดิน ที่มีมากับระบบการฝึ กฝนของระบบมังกรศักดิ์สิทธิ์
ของเขา ตัวของหวังเสี ยนในปัจจุบนั นั้นยังอ่อนแอมากเกินไปและ
เขายังไม่สามารถควบคุมองค์ประกอบของธาตุท้ งั ห้าขั้นสู งได้อย่าง
ชํานาญมากนัก
ถ้าเขาแข็งแกร่ งขึ้นมากกว่านี้เขาจะสามารถควบคุมธาตุดินรอบ ๆ
ตัวเขาได้ดงั ใจนึกและสามารถกลบฝังทุกสิ่ งอย่างให้จมหายไปในใต้
ผืนแผ่นดินได้ในทันที
“เจ้าเองก็สามารถควบคุมธาตุดินได้ดว้ ยยังงั้นรึ !?”
เต่าจิตวิญญาณ สะดุง้ ตกใจเมื่อเห็นหนามปฐพี จํานวนมากที่พงุ่ ตรง
เข้ามาหาตัวมัน แต่อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ได้มีความกลัวเช่นกันมันยัง
คงพุง่ ตรงสวนเข้ามาพร้อมกับหดหัวซ่อนเข้าไปในกระดองของมัน
ตูมมม!
กระสุ นหนามปฐพี กระแทกเข้ากับกระดองของมันอย่างแรงจนเกิด
คลื่นนํ้าสัน่ กระเพื่อมเป็ นระลอกขึ้นสู งไปบนผิวนํ้า แต่กระดองของ
เต่าจิตวิญญาณ ก็เหมือนกับกําแพงเหล็กกล้าหลังจากที่โดนการ
โจมตีดว้ ยกระสุ นหนามปฐพีหลายสิ บลูก มันไม่มีร่องรอยการ
เสี ยหายใด ๆ ปรากฏขึ้นบนกระดองของมันเลย
“ไปลงนรกซะ!”
เต่าแห่งจิตวิญญาณก็เร่ งความเร็ วขึ้นในขณะเดียวกันมันก็อา้ ปาก
ขนาดมหึ มาของมันตรงเข้ามาเพื่อที่จะกัดหวังเสี ยน
เมื่อหวังเสี ยน เห็นฟันที่หนาแน่นและแหลมคมในปากของมัน เขารู ้
ว่าถ้าเขาถูกมันกัด ปากและฟันของมันสามารถกัดทะลุเกร็ ดมังกร
ของเขาได้และตัวเขาคงจะต้องบาดเจ็บอย่างสาหัสและอาจจะถึงกับ
ตายได้ถา้ เขาไม่ระวังและติดอยูใ่ นปากของมัน
“ไปนรกยังงั้นเหรอ!..เฮอะ!”
หวังเสี ยน มองไปที่ เต่าจิตวิญญาณ ด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก แม้วา่
ตัวเขาตอนนี้จะอยูแ่ ค่เพียงในระดับขั้นที่ 6 ของระบบราชันย์มงั กร
ศักดิ์สิทธิ์ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่ งมีชีวติ ที่อยูใ่ นระดับก่อกําเนิด
ลมปราณแล้วนั้นสําหรับเขามันยังอ่อนแอกว่าเขาอยูม่ าก
ในฐานะที่เป็ นถึงต้นกําเนิดสายเลือดของเผ่าพันธุ์ ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
ห้าธาตุ ตัวแรกของจักวาล สัตว์ทะเลระดับสิ บนั้นไม่สามารถคุกคาม
เขาได้มากนักหากเขานั้นระวังตัวก็จะไม่เป็ นอันตราย
“โลหะพิฆาตไม้ ,ไม้พิฆาตดิน , ดินพิฆาตนํ้า , นํ้าพิฆาตไฟ , ไฟ
พิฆาตโลหะ!”
องค์ประกอบของธาตุท้ งั ห้าส่ งเสริ มและทําลายล้างซึ่ งกันและกัน สี
บนร่ างกายของ หวังเสี ยน เปลี่ยนแปลงไปกลายเป็ นมังกรตัวสี เขียว
ในทันที
“จ้าวแห่งพฤกษาทั้งมวล มังกรเขียว ธาตุไม้”
“โฮกกกก!” หวังเสี ยนร้องคํารามออกมาพร้อมกับมีออร่ าสี เขียวปก
คลุมไปทัว่ บริ เวณ
มังกรเขียวธาตุไม้ นั้นเป็ นผูค้ วบคุมธาตุไม้ ทุกสิ่ งอย่างที่มีแหล่งที่มา
จากธาตุไม้ มังกรเขียวสามารถควบคุมมันได้ท้ งั หมด และสิ่ งที่มงั กร
เขียวผูเ้ ป็ นจ้าวแห่งธาตุไม้ชอบมากที่สุดก็คือการกําหราบและพิฆาต
ธาตุดิน! [1]
“พฤกษา พันธนาการ”
หวังเสี ยนเหยียดกรงเล็บมังกรของเขาออกไป มีแสงสี เขียวเข้มที่มี
ลักษณะคล้ายกับเมล็ดพืชมากมายพุง่ ตรงออกไป ฝั่งตัวอยูร่ อบ ๆ
บริ เวณใกล้กบั ที่เต่าจิตวิญญาณตัวยักษ์กาํ ลังพุง่ ตรงเข้ามา
โฮกกกกก!
หวังเสี ยน ปลดปล่อยเสี ยงคํารามของมังกรพร้อมกับพ่นลมหายใจ
มังกรที่มีควันสี เขียวพุง่ กระจายออกมาด้วย
เมื่อลมหายใจสี เขียวกระทบกับเมล็ดแสงสี เขียวเข้มที่เขากระจายมัน
เอาไว้รอบ ๆ ในตอนแรกแล้วนั้น ก้นพื้นทะเลสาบโดยรอบก็เริ่ ม
เคลื่อนไหวกระจายตัวกลายเป็ นสี เขียวเต็มไปทัว่ บริ เวณอย่าง
หนาแน่นและพืชสี เขียวเหล่านั้นก็เริ่ มดูดซับพลังงานและกําหราบ
ธาตุดินบริ เวณโดยรอบตัวพวกเขาทั้งคู่อย่างรวดเร็ วในทันที
เครื อเถาวัลย์มากมายพวยพุง่ เติบโตกันอย่างรวดเร็ วเหมือนกับ
บริ เวณนี้น้ นั กลายเป็ นป่ าดงดิบใจกลางก้นทะเลสาบไปเลย
พืชพันธุ์แปลกประหลาดนับพันนับหมื่น บิดเกลียวรวมกันกลายเป็ น
เชือกเถาวัลย์เส้นมหึ มาหลายร้อยเส้นพุง่ ตรงเข้าไปรัดพัวพันทุก ๆ
ส่ วนของร่ างกายเจ้าเต่าวิญญาณยักษ์ตวั นั้นในทันที
ในไม่ชา้ เต่าวิญญาณยักษ์ ก็ถูกขังอยูใ่ นเครื อเถาวัลย์ไม้ซ่ ึงทอดยาว
ไปรอบ ๆ รัศมี 100 เมตร
“การใช้พลังงานธาตุช่างทรงพลังมากอะไรเช่นนี้!”
เมื่อหวังเสี ยนมองไปที่ทุ่งป่ าดงดิบสี เขียวที่เขาสร้างขึ้น เขาก็ค่อนข้าง
ที่จะประหลาดใจ
ตอนที่เขาอยูใ่ นร่ างมนุษย์ ตัวเขาอ่อนแอกว่าในร่ างของมังกรถึงห้า
เท่า ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถสร้างทุ่งป่ าไม้ที่ทรงพลังมากขนาดนี้ได้
ยิง่ ไปกว่านั้นเขาไม่สามารถปรับเปลี่ยนแปลงร่ างเลือกเฉพาะเจาะจง
ธาตุใดธาตุหนึ่งแบบนี้ได้ เมื่อเขาอยูใ่ นร่ างของมนุษย์ ดังนั้นเขาจึง
อ่อนแอกว่ามากและทักษะการต่อสู ข้ องเขาก็น่าจะลดลงมากว่าร่ าง
มังกรประมาณ 10 เท่า
“ปล่อยข้าไป! ปล่อยข้าออกไปเดี๋ยวนี้!”
เต่าแห่งจิตวิญญาณพยายามต่อสู แ้ ละดิ้นรนอย่างรุ นแรง แต่มนั
ตระหนักได้ในทันทีวา่ เครื อเถาวัลย์ที่รัดพันรอบร่ างกายตัวมันอยูน่ ้ ี
ไม่มีทางที่ดิ้นหลุดออกไปได้อย่างแน่นอน มีแต่จะยิง่ รัดแน่นมาก
ยิง่ ขึ้น
และนอกจากนี้ตวั ของมันนั้นมีธาตุประจําตัวคือธาตุดิน การกําหราบ
ของธาตุไม้ต่อธาตุดินนั้นก็เริ่ มจะส่ งผลกระทบต่อตัวมันบ้างแล้ว
พลังอํานาจแห่งธาตุไม้เริ่ มจะคุกคามและดูดซับพลังงานจากตัวของ
มันออกไปเรื่ อย ๆ แล้ว ตอนนี้พลังในการต่อต้านของมันเริ่ มลดลง
เรื่ อย ๆ ตัวมันก็เริ่ มจะหนักขึ้นจนมันเริ่ มจะขยับไม่ได้แล้ว หาก
ปล่อยให้เป็ นเช่นนี้ต่อไปตัวของมันคงจะโดนเถาวัลย์พวกนี้ดูดซับ
จนแห้งตายอย่างแน่นอน
“มีคนบอกว่าเนื้อเต่าเป็ นยาชูกาํ ลังและยาโป๊ ชั้นยอด หึ หึ ข้าจะสับขา
ทั้งสี่ ขา้ งของเจ้าออก แล้วปิ้ งบาร์บีคิวกินวันละข้างกับว่าที่ภรรยาข้า
เผือ่ กินแล้วมันออกฤทธิ์รุนแรงข้าจะได้มีคนคอยช่วยเหลือหากมัน
เกิดคึกคักเกินเหตุ ฮ่า ๆ ๆ แล้วข้าจะนําหัวของเจ้าไปปรุ งทํานํ้าซุป
ว่ะ..ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“อ๋ อ!!… ไม่ ๆ ๆ ! หัวมันใช้ทาํ ซุปไม่ดีมนั น่าขยะแขยง ข้าจะทุบมัน
ให้เละและขยี้มนั ทิ้งให้เป็ นผุยผงดีกว่า..เอ๊ะเอาไปขายให้พวกที่ฝึก
วิชายุทธเพื่อปรุ งยา ก็ท่าจะได้เงินหลายล้านอยู.่ . หึ หึ!”
หวังเสี ยนแยกเขี้ยวแสยะยิม้ จนเห็นเขี้ยวและฟันที่แหลมคมจนน่าขน
ลุกของเขา ในขณะที่เขาก็กาํ ลังสังเกตมองชิ้นส่วนต่าง ๆ ของเต่าจิต
วิญญาณด้วยความคิดและพูดออกมาอย่างไม่สนหัวจิตหัวใจของผูท้ ี่
กําลังได้ยนิ
“..!!..ข้า!..ข้ายอมแล้ว!..ข้ายินยอมแล้ว..ข้ายินดีรับท่านเป็ นเจ้านาย
ของข้า ท่านอย่ากินข้าเลยนะถึงแม้วา่ เลือดของข้าจะเป็ นยาโป๊ !..
เอ่อ!!..ไม่ ๆ .. ได้โปรดไว้ชีวติ ข้าด้วย ท่านราชาผูย้ งิ่ ใหญ่!”
เต่าแห่งจิตวิญญาณรี บซ่อนหัวและขาทั้งสี่ ขา้ งของมันไว้ในกระดอง
ทันที ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนเสี ยขวัญ
โดยเฉพาะคําพูดที่หวังเสี ยนพึ่งพูดว่าจะกินมันอย่างไร มันกลัวจน
คําพูดที่ขอร้องให้เขาไว้ชีวติ มันสับสันและติดขัดไปหมด
“เมื่อครู่ ขา้ ขอให้เจ้ายอมแพ้และยอมรับใช้ขา้ แต่เจ้าปฏิเสธและ
โจมตีขา้ ในทันที แต่ในตอนนี้เจ้ากลับบอกว่าจะยอมรับข้าเป็ นนาย
ของเจ้า นัน่ เป็ นเพราะเจ้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้ยงั งั้นใช่ไหม?”
หวังเสี ยนจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาอย่างเย็นเยียบ
“ท่านราชาผูย้ งิ่ ใหญ่ขา้ จะมอบสมบัติท้ งั หมดที่ขา้ เก็บเอาไว้ นํามาให้
ท่านด้วย ขอให้ท่านไว้ชีวติ ข้าด้วยเถอะ!” เต่าแห่งจิตวิญญาณรี บพูด
อย่างเร่ งรี บ
“สมบัติง้ นั หรื อ! สมบัติอะไร?” หวังเสี ยนรี บถามพร้อมด้วยดวงตาที่
สว่างจ้าเป็ นประกายขึ้นมา
“ข้าจะนํามาให้ท่าน แต่ขอท่านได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลยนะ!”
“ยังงั้นก็ได้ แต่หากเจ้าคิดหนีขา้ จะฆ่าเจ้าทิ้งเสี ยในทันที”
หวังเสี ยน พยักหน้าให้กบั มันเขาไม่กลัวว่าเจ้าเต่าวิญญาณตัวนี้จะ
หลบหนีเขาได้เพราะมันค่อนข้างที่จะช้ากว่าเขามาก ด้วยความคิด
ของเขาบรรดาเถาวัลย์โดยรอบก็หดตัวกลับลงไปอย่างรวดเร็ วและ
เปลี่ยนกลายเป็ นสาหร่ ายทะเลและพืชใต้ทะเลธรรมดาไป
ด้วยสายตาที่ยงั คงหวาดระแวงของเต่าวิญญาณ มันมองไปที่หวัง
เสี ยนก่อนที่มนั จะค่อย ๆ ว่ายนํ้ากลับไปทางด้านหลัง
หวังเสี ยนติดตามมันมาทันทีและมาถึงสถานที่ที่มนั อาศัยอยูไ่ ม่ไกล
จากสถานที่เมื่อครู่ มากนัก
ครื ดดด!
เต่าแห่งจิตวิญญาณมาถึงสถานที่ที่มนั อาศัยอยูแ่ ละจัดการกับพื้นดิน
เบื้องล่างของมันให้เปิ ดออก เมื่อมันทําเช่นนั้นสิ่ งของหลากหลายแต่
ละชิ้นก็เริ่ มที่จะปรากฏขึ้นและลอยออกมา
“เฮ้อ!!..อะไรของมันกันไอ้ของพวกนี้?..”
หวังเสี ยนมองไปยังสิ่ งของที่ลอยออกมาและส่ ายหัว มันคล้ายกับ
กระดองเต่าทัว่ ๆ ไป และยังมีมากมาย
“สิ่ งพวกนี้คือถ้วยรางวัลของข้าท่านราชา นี่คือถ้วยรางวัลของข้าที่
ได้มาจากการต่อสู ้ พวกมันถูกข้านั้นฆ่าตายทั้งหมดและนี่คือ
กระดองของพวกมัน”
เต่าแห่งจิตวิญญาณขยับร่ างกายขนาดมหึ มาของมันขึ้น ๆ ลงอย่าง
ภูมิใจในขณะที่มนั กําลังเล่าถึงกระดองแต่ละชิ้น
“พอ!!..หยุด ๆ !!”
หวังเสี ยนมองไปที่กองกระดองเต่ารอบ ๆ ตัวเขาและเปิ ดปากเป่ าลม
ออกมาอย่างถอดถอนใจจนเคราและหนวดมังกรนั้นปลิวไสว [อยูใ่ ต้
นํ้านะเฮ้ย?..]
ในบรรดากระดองเต่าเหล่านี้มีอยูก่ ระดองหนึ่งที่มีขนาดประมาณห้า
หรื อหกเมตร มันต้องเป็ นสิ่ งมีชีวติ ที่น่าเกรงขามมากพอดูก่อนที่มนั
จะถูกสังหารไปอย่างน่าเสี ยดาย
“ท่านราชาข้าเก่งหรื อไม่!” เต่าแห่งจิตวิญญาณยังคงเล่าวีรกรรมของ
มันอย่างภาคภูมิใจ
“เออ!..เก่ง แต่วา่ ข้าไม่สนใจถ้วยรางวัลของเจ้าหรอกนะ ตอนนี้เจ้าจง
กลืนเลือดหยดนี้ลงไปซะและอย่าคิดขัดขืนใด ๆ !”
หวังเสี ยน ขยับกรงเล็บของเขาเบา ๆ แล้วหยดเลือดมังกรก็พงุ่ ตรง
เข้าปากของ เต่าวิญญาณในทันที
เลือดมังกรของเขาไม่ได้เป็ นสี ทองอีกต่อไปแล้ว แต่เป็ นสี เหมือนสี
รุ ้งดูสดใสและสวยงามมาก
เต่าแห่งจิตวิญญาณหลับตาลงโดยไม่ขดั ขืนใด ๆ
“เสร็ จแล้วต่อจากนี้ไปเจ้าจะได้เป็ นผูด้ ูแลวังมังกรของข้าในฐานะ
พ่อบ้านแห่งวังมังกร!”
ในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ตอนที่หวังเสี ยน ได้เห็นเต่าจิตวิญญาณขนาด
ใหญ่ตวั นี้ เขาก็ได้วางแผนเอาไว้แล้วว่าจะบังคับให้มนั เป็ นพ่อบ้าน
ดูแลวังมังกร แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะง่ายดายถึงเพียงนี้
วังมังกรต้องการพ่อบ้านเต่า!
ติ้งง!!.
“คุณได้ครอบครองและเป็ นจ้าวชีวติ ของสัตว์ทะเลสามตัวและมี
คุณสมบัติตามเกณฑ์ในการสร้างวังมังกรแล้ว”
“วังมังกรเลเวลหนึ่งสามารถสร้างได้ลึกลงไปในก้นทะเลโดยที่มนั
จะมีคุณสมบัติพิเศษในการต้านทานต่อพลังธาตุน้ าํ และพลังธาตุไฟ
และมันจะสามารถสร้างอาณาเขตของตัวเองได้อีกด้วย วัสดุที่จาํ เป็ น
ในการสร้างวังมังกรระดับเลเวลหนึ่ง : ทองคํา 100 ตัน, เงิน 100,000
ตัน, ทองเหลือง 1 ล้านตัน, เหล็กหล่อ 10,000 ตัน, แนวปะการัง 1
ล้านชิ้น, อัญมณี ที่มีสีต่างกัน 5 สี 1ตัน และหิ นจิตวิญญาณ 1 ตัน “
ในขณะนั้นเองเสี ยงการแจ้งเตือนของระบบก็ดงั ในหัวของเขาทําให้
เขาตกใจอ้าปากค้าง
เขาแทบจะไม่ได้ยนิ เสี ยงการแจ้งเตือนของระบบมานานมากจนลืม
ไปแล้วตั้งแต่จุดเริ่ มต้นที่เขาเพิ่งกลายเป็ นมังกรน้อยในวันแรกเท่านั้น
ที่เขาได้ยนิ เสี ยงระบบแจ้งข้อมูลกับเขา แต่ในวันนี้เสี ยงของระบบก็
ดังขึ้นและแจ้งข้อมูลเกี่ยวกับ วังมังกรที่เขามีคุณสมบัติถึงข้อกําหนด
ในการสร้างมันแล้ว
ในตอนแรก หวังเสี ยน คิดว่าเขาจําเป็ นต้องสร้างวังมังกร ของเขา
โดยการควบคุมพลังงานมังกรสร้างพื้นที่และอาณาเขตเพียงเท่านั้น
เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าระบบจะสร้างมันขึ้นมาให้เขาในแบบมี
เงื่อนไขและต้องใช้วสั ดุมากมายมหาศาลขนาดนี้
ช่างน่าตกใจเสี ยจริ ง ๆ !
…….
จบบท
EndNote : ธาตุไม้น้ นั ชอบธาตุดินมากเนื่องจากว่ามันเป็ นเรื่ องปกติ
ของพืชพันธ์ไม้อยูแ่ ล้วที่ตอ้ งการดูดซับพลังงานและสารอาหารจาก
ดิน
 ตอนที่ 98 หวังต้ าไห่
ดูเหมือนว่าระบบจะยังคงมีฟังก์ชนั่ มากมายที่ยงั ไม่ได้ปลดล็อกและ
จะทําได้กต็ ่อเมื่อฉันไปถึงการฝึ กฝนในระดับหนึ่งหรื อผ่านเงื่อนไข
บางอย่างเท่านั้น
ดวงตาของ หวังเสี ยน กะพริ บขึ้นเพื่ออ่านข้อมูลของเขา
ชื่อ : หวังเสี ยน
เผ่าพันธุ์ : มังกรศักดิ์สิทธิ์หา้ ธาตุ (สามารถแปลงร่ างเป็ นมนุษย์ได้)
ระดับ : หก
พลังงานมังกร : 563,421 / 100,000,000
ความสามารพิเศษ : ปกครองสัตว์น้ าํ (ความสามารถในการปกครอง
สัตว์น้ าํ ใด ๆ ที่ต่าํ กว่าระดับของคุณเอง)
กลืนกิน (วัตถุหรื อสิ่ งมีชีวติ ที่มีพลังงานเพื่อสกัดเปลี่ยนเป็ นพลังงาน
มังกร)
การควบคุมธาตุท้ งั 5
การบ่มเพาะ : ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์
วังมังกรระดับหนึ่ง : ยังไม่ได้สร้าง (วัสดุที่ตอ้ งการ : 0/100)
ผูใ้ ต้บงั คับบัญชาวังมังกร : เผ่าพันธุ์เต่า (1); เผ่าพันธุ์หอยทะเล (1)
เผ่าพันธุ์กงุ้ (1)
มันเปลี่ยนไปแล้ว! ข้อมูลในระบบส่ วนตัวของฉันมีการเปลี่ยนแปลง
ไปอย่างมาก!
มีรายการเพิ่มขึ้นมาในระบบข้อมูลส่ วนตัวของฉัน “การสร้างวัง
มังกร” และ “ผูใ้ ต้บงั คับบัญชาของวังมังกร”
มีมงั กรศักดิ์สิทธิ์ที่อยูใ่ นจักรวาลนี้อย่างมากมายแต่อย่างไรก็ตามฉัน
ไม่ใช่มงั กรศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาทัว่ ไปฉันนั้นมีระบบในระดับพระเจ้า
และการฝึ กฝนบ่มเพาะในระดับพระเจ้าคอยช่วยเหลือ
มังกรศักดิ์สิทธิ์ทวั่ ๆ ไปไม่สามารถดูดซับพลังงานโดยการกลืนกิน
สิ่ งมีชีวติ และวัตถุที่มีพลังงานได้ แต่พวกมันต้องใช้เวลาในการ
ฝึ กฝนและบ่มเพาะอย่างตั้งใจและอดทนแทน
แต่สาํ หรับฉัน ฉันสามารถใช้ประโยชน์จากระบบเพื่อเปลี่ยนสิ่ งที่
กลืนกินให้เป็ นพลังงานมังกรได้โดยตรง เมื่อเปรี ยบเทียบกับ
เผ่าพันธุ์มงั กรศักดิ์สิทธิ์อื่น ๆ ฉันมีความได้เปรี ยบและข้อแตกต่าง
เป็ นอย่างมาก!
และในทํานองเดียวกันฉันสามารถสร้างวังมังกรที่แข็งแกร่ งที่สุดได้
โดยตรงโดยผ่านระบบ
ดวงตาของหวังเสี ยน เป็ นประกายขึ้นมา ระบบฝึ กฝนในระดับพระเจ้า
ที่เขาได้มานี้ มันไม่ได้ทาํ ให้เขาเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้เทียมทานที่สุด
ได้โดยตรง แต่ตวั เขาต้องทําและผ่านเงื่อนไขทีละขั้นตอน
จุดสําคัญของระบบนี้อยูท่ ี่การฝึ กฝนและการกลืนกินรวมถึงเงื่อนไข
ของระบบ
เมื่อสามารถผ่านขั้นตอนแต่ละขั้นตอนไปได้ เขาก็จะกลายเป็ นจอม
ราชันย์มงั กรศักดิ์สิทธิ์ที่เป็ นอมตะอย่างที่เขาใฝ่ ฝันได้
โดยทัว่ ไปเราควรรู ้วา่ เผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่ งที่สุดในจักรวาลไม่ใช่มีแค่
เผ่าพันธุ์มงั กรเพียงเท่านั้น
แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ยงั สามารถใช้ระบบในระดับพระเจ้านี้เพื่อให้
ตัวเขากลายเป็ นสิ่ งมีชีวติ ที่เป็ นอมตะได้!
“แต่!” หวังเสี ยนมีความคิดมากมายอยูใ่ นหัวของเขา และเขาก็มีสีหน้า
สลดเป็ นอย่างมากจนอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา “วัสดุที่จาํ เป็ นต้อง
ใช้ในการสร้างวังมังกรไม่มากไปหน่อยเหรอ?”
หากไม่มองวัสดุอื่น ๆ เพียงแค่ทองคํา 100 ตันเพียงอย่างเดียวก็น่า
ปวดหัวมากแล้ว
ทองคําหนึ่งร้อยตันคิดเป็ น 100 ล้านกรัม ราคาทองคําอยูท่ ี่ 330 หยวน
ต่อกรัม เขาต้องใช้เงินมากถึง 33 พันล้านหยวน
มูลค่า 33 พันล้านหยวน เพียงอย่างเดียวยังไม่รวมถึงวัสดุอื่น ๆ หาก
ต้องคิดราคาวัสดุท้ งั หมดจํานวนเงินที่จะต้องใช้ในการสร้างวังมังกร
คงจะมากมายมหาศาลยิง่ นัก
ใบหน้าของหวังเสี ยน มืดมนลงอย่างมาก เฉพาะตอนนี้แค่หาเงิน
100 ล้านหยวนเขาก็ไม่สามารถที่จะหาได้แล้ว
“แย่จริ ง ๆ จนมาก! ฉันนั้นยากจนเป็ นอย่างมาก”
หวังเสี ยน หายใจเข้าลึก ๆ และถอนใจยาว “นี่คือการบังคับให้ฉนั
ต้องครอบครองใบโลกนี้เพื่อค้นหาทรัพยากรว่างั้นเถอะ!”
“ช่างมันเถอะฉันอาจไม่จาํ เป็ นต้องปกครองโลกนี้กไ็ ด้ เพียงแค่ฉนั
ต้องจัดหาวัสดุและอุปกรณ์ให้เพียงพอก็น่าจะได้แล้ว แต่หินจิต
วิญญาณเท่านั้นเองที่คงจะหามาไม่ได้ง่าย ๆ !”
หิ นจิตวิญญาณเป็ นพลังงานบริ สุทธิ์ที่เกิดจากการควบแน่นของพลัง
ปราณธรรมชาติ แต่จนถึงในตอนนี้เขาก็ยงั ไม่เคยเห็นมันมาก่อน
ดังนั้นมันจึงน่าจะหายากมากและมีค่ามากที่สุดอีกด้วย
หวังเสี ยน ส่ ายหัวเบา ๆ และหยุดคิดเรื่ องนี้ไปก่อน เขาต้องทําทีละ
ขั้นตอนค่อย ๆ ก้าวไปอย่างช้า ๆ เพราะมันคงไม่จาํ เป็ นต้องใช้เวลา
เร่ งด่วนมากเกินไปนัก เพื่อที่จะกลายเป็ นมังกรศักดิ์สิทธิ์ที่ยงิ่ ใหญ่
ถ้าสามารถหาเงินได้วงั มังกรก็จะตามมา
“ท่านราชา!”
ในตอนนั้นเองเต่าจิตวิญญาณได้พดู ออกมาและปลุกให้หวังเสี ยนตื่น
จากภวังค์ในความคิดของเขา
หวังเสี ยน เขาหันไปมองที่เต่าจิตวิญญาณ เต่าจิตวิญญาณแตกต่าง
จากเมื่อตอนแรกเห็นเป็ นอย่างมาก
กระดองของมันดูแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมมากไม่เหมือนก่อนหน้านี้ และ
ในตอนนี้มนั ดูสวยงามเป็ นอย่างมาก
“ไม่เลว! ไม่เลวเลย ข้าจะเรี ยกเจ้าว่าพ่อบ้านเต่า และในอนาคตจง
เรี ยกข้าว่า ‘ราชามังกร!'”
“ขอรับ องค์ราชามังกร พ่อบ้านเต่าคนนี้ขอขอบคุณ องค์ราชามังกร
สําหรับชื่อด้วยขอรับ!”
“ดีมาก!”
หวังเสี ยน มองไปที่พอ่ บ้านเต่าด้วยความพึงพอใจแม้วา่ รู ปลักษณ์ใน
ปัจจุบนั ของมันจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นกั แต่ความฉลาดและสติปัญญา
ของมันนั้นดีมาก!
“ทําไมเจ้าไม่ไปอยูใ่ นมหาสมุทรทําไมถึงเลือกที่จะอยูใ่ นทะเลสาบ
แห่งนี้” หวังเสี ยนถามด้วยความสงสัย
“ที่นี่นนั่ อยูส่ บายมากกว่าขอรับ และตัวกระผมไม่ชอบที่จะต้อง
เดินทางที่มนั ไกล ๆ น่ะขอรับ”
“อืม!..ยังงั้นเหรอ”
หวังเสี ยน พูดไม่ออกแต่เขาก็ชูกรงเล็บขึ้นมาแตะไปที่หน้าผากของ
พ่อบ้านเต่า เพื่อถ่ายทอดวิชาการฝึ กฝนบ่มเพาะของมังกรธาตุปฐพี
ให้แก่พอ่ บ้านเต่า
“จงตั้งใจฝึ กฝนอย่างขยันขันแข็งอยูท่ ี่นี่ขา้ จะกลับออกไปก่อน”
หลังจากพูดจบหวังเสี ยนก็มุ่งหน้ากลับออกไปในทันที
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ วและเขาก็กลับมาถึงจุดที่เขาถอดเสื้ อผ้าทิ้ง
ไว้
ในคํ่าวันนี้ถือว่าเขานั้นได้รับผลประโยชน์เป็ นอย่างมาก ไม่เพียงแต่
เขาสามารถได้รับพ่อบ้านเต่าที่มีความสามารถสู ง แต่เขายังได้ปลด
ล็อคกระบวนการสร้างวังมังกรของเขาได้อีกด้วย
แต่อย่างไรก็ตามคงไม่มีใครจะคาดคิดว่าสัตว์ประหลาดแห่งทะเลสาบ
เจียงไห่น้ นั จะเป็ นเต่ายักษ์ขนาดใหญ่ที่น่ากลัวและมีลาํ ตัวยาวกว่า 10
เมตร
เมื่อหวังเสี ยนกลับมาถึงที่มหาวิทยาลัยหลังจากที่เดินทางกลับมาจาก
ทะเลในตอนนี้กเ็ ป็ นเวลา 09:00 น แล้ว ในตอนที่เขากําลังจะก้าวเข้า
ไปในห้องเสี ยงตะโกนสบถด่าก็ดงั ขึ้นมา
“อะไรกันวะ…เจ้าเพื่อนบ้านายเพิ่งกลับมาตอนนี้เนี่ยนะ ฉันโทรหา
นายตั้งหลายครั้งแล้ว แต่นายไม่รับโทรศัพท์ฉนั เลย และวันนี้ฉนั
ต้องไปซื้อเสื้ อผ้าใหม่ดว้ ย”
หวังเสี ยนเงยหน้าขึ้นมองและทันทีเขาก็เห็นหัวอ้วน ๆ ยืน่ ออกมา
จากเตียง
“ต้าไห่ ทําไมนายมาเร็ วขนาดนี้ ช่างเป็ นเรื่ องที่หาดูได้ยากโดยแท้!”
หวัง ต้าไห่ มีนามสกุลเดียวกันกับเขาและมีอายุมากกว่า หวังเสี ยน
หนึ่งปี เขามีน้ าํ หนักประมาณ 190 ปอนด์
เขามีนิสยั โดยส่ วนมากเหมือนคนอ้วนทัว่ ไปคือมีความซื่อสัตย์
ตรงไปตรงมาและการแสดงออกภายนอกค่อนข้างหัวโบราณ แต่
ภายในเป็ นหนุ่มเพลย์บอยคนนึง เขาเป็ นเพื่อนที่สนิทที่สุดและดี
ที่สุดเขาวังเสี ยนในหอพักชายแห่งนี้
หวัง ต้าไห่ เป็ นคนที่นี่ครอบครัวของเขาอยูใ่ นเมืองเจียงเฉิง โดย
ปกติแล้วเขาไม่น่าจะมารายงานตัวก่อนมหาลัยเปิ ด แต่ดูเหมือนว่า
เขาจะมาถึงตั้งแต่เมื่อวานและดูเหมือนว่าเขาทําตัวแปลก ๆ ออกไป
เล็กน้อย
“ฉันมีบางอย่างในใจในตอนนี้ ฮิฮิ” หวังต้าไห่หวั เราะขึ้นเบา ๆ
หลังจากดูท่าทางแล้ว หวังเสี ยน เดาว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับผูห้ ญิง
อย่างแน่นอน!
“ผูเ้ ฒ่าหวัง ฉันกําลังจะลุกแล้วเดี๋ยวไปซื้ อเสื้ อผ้าด้วยกัน!” หวังต้าไห่
ลุกขึ้นจากเตียงในขณะที่เขาพูด
เมื่อพูดถึงชื่อเล่นของ หวังเสี ยน “ผูเ้ ฒ่าหวัง” มันมีที่มาที่ไปอยู่
เบื้องหลังของเรื่ องนี้
เรื่ องราวเกิดขึ้นตั้งแต่ตน้ ปี ในเวลานั้นมีผชู ้ ายจากหอพักตรงข้ามที่
ชอบผูห้ ญิงคนหนึ่งจากชั้นเรี ยนของพวกเขา
แต่อย่างไรก็ตามผูห้ ญิงคนนั้นสนใจ หวังเสี ยน มากกว่า
หลังจากผูช้ ายคนนั้นสารภาพและถูกปฏิเสธ หวังเสี ยน ก็ได้รับฉายา
อีกชื่อหนึ่งว่า “ผูเ้ ฒ่าหวัง ” [1] เกือบทุกคนในหอพักเรี ยกเขาเช่นนี้
“ซื้อเสื้ อผ้าใหม่อย่างนั้นเหรอแต่วนั นี้ฉนั ต้องไปกับน้องสาวของฉัน
น้องสาวของฉันเธอพึ่งมารายงานตัวได้เมื่อวาน” หวังเสี ยน หัวเราะ
เบา ๆ
“น้องสาวของนาย เสี่ ยวหยูมาแล้วงั้นเหรอ?” หวังต้าไห่รู้สึกประหลาดใจ
เล็กน้อย “แล้วทําไมเราไม่พาน้องสาวของนาย เสี่ ยวหยูไปด้วยกันล่ะ”
“ให้ฉนั ถามเธอก่อนละกัน”
หวังเสี ยน ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอแนะ
หวังต้าไห่เป็ นเพื่อนที่ยอดเยีย่ มและดูแลเขาเป็ นอย่างดี เขาปฏิบตั ิต่อ
หวังเสี ยนด้วยมิตรภาพที่ดีเขาเลี้ยงอาหารและกินด้วยกันบ่อย ๆ และ
ยังให้หวังเสี ยนยืมรถมอเตอร์ไซค์สกูตเตอร์ เอาไว้ใช้ในช่วงปิ ดเทอม
ฤดูร้อน
หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากหวังเสี ยนก็ตอบว่า “พี่ชายฉันจะไปดู
ชมรมของมหาลัยกับ เสี่ ยวมี่, หยานอัน และ ซู่เฉียน ฉันว่าฉันไม่
น่าจะไปได้”
หวังเสี ยน ยิม้ แล้วตอบกลับไป “ไม่เป็ นไรเธอไปกับพวกเพื่อน ๆ เถอะ
พี่กจ็ ะไปกับเพื่อนของพี่เช่นเดียวกัน งั้นก็ขอให้สนุกนะ” หวังเสี ยน
ยิม้ แล้ววางสายโทรศัพท์
“งั้นขอเวลาอาบนํ้าสักครู่ นะ!”
เมื่อได้ยนิ คําพูดของ หวังเสี ยน หวัง ต้าไห่ ก็กระโดดลงจากเตียงและ
ถอดเสื้ อผ้าวิง่ เข้าไปในห้องนํ้า
“เราจะไปหาซื้อเสื้ อผ้ากันที่ไหนอย่างนั้นเหรอ?” หวังเสี ยนถาม
“ก็ในย่านตัวเมืองนะสิ !”
“ทําไมนายถึงอยากไปซื้ อเสื้ อผ้าในย่านตัวเมืองล่ะ แค่หาซื้อจาก
ร้านค้าแถวนี้ขา้ ง ๆ มหาลัยก็ได้ไม่ใช่เหรอ และนายก็ยงั ไม่ได้บอก
ฉันเลยว่าทําไมถึงรี บมาที่มหาลัยเร็ วจัง”
หวังเสี ยน จ้องมองไปที่ หวัง ต้าไห่
ฮิฮิ! หวังต้าไห่หวั เราะเบา ๆ เขายืน่ หัวกลม ๆ ออกมาจากห้องนํ้า
และพูดว่า “คืนนี้ฉนั มีนดั เดทกับสาว”
“เอ๊ะ! … นายมีนดั เดทกับสาวอย่างนั้นเหรออยูม่ หาลัยเดียวกับเรา
หรื อเปล่า?” หวังเสี ยนถามด้วยความประหลาดใจ
“เธอเป็ นสาวรุ่ นพีน่ ่ะ ฮิฮิฮิ นี่เป็ นครั้งแรกน่ะเมื่อวานตอนกลางคืน
เธอออกไปทานอาหารเย็นกับเพื่อนร่ วมห้องมาดังนั้นเธอจึงเลื่อนมา
เป็ นในคืนนี้ ผูเ้ ฒ่าหวัง นายนี่มนั โชคดีจริ ง ๆ ฉันจะแนะนําเพื่อน
ของเธอให้นายรู ้จกั ด้วย”
“แต่!..เชี่ยเอ้ย!…ทําไมฉันรู ้สึกว่านายดูหล่อขึ้นกว่าเก่าหรื อเพราะว่า
ฉันไม่ได้เจอนายมาตั้งเดือนนึง แต่ตอนนี้นายยังดูสูงขึ้นและดูมี
กล้ามเนื้อมากขึ้นด้วย ”
“เฮ้อ!..แต่กไ็ ม่เป็ นไรใครขอให้ฉนั เป็ นคนดีมากล่ะฉันถามว่าเธอมี
เพื่อนบ้างไหมฉันจะได้พาเพือ่ นร่ วมห้องไปด้วย แต่ตอนนี้นายนั้นดู
หล่อมาก ๆ สงสัยคืนนี้ฉนั คงอดเป็ นพระเอกนายต้องดูเด่นกว่าฉัน
มากแน่ ๆ เลย เจ้าผูเ้ ฒ่าหวัง นายเหมาะกับชื่อนี้จริ ง ๆ ”
……..
จบบท
EndNote: “ผูเ้ ฒ่าหวัง” เป็ นตัวละครในการ์ตูนจีน เขาเป็ นชายวัย
กลางคนที่เจ้าชู ้ แต่หล่อเหลาและชอบแอบไปมีความสัมพันธ์กบั
ภรรยาของคนอื่น จนเป็ นสํานวนล้อเล่นในกลุ่มเพื่อนสนิท เพื่อ
เปรี ยบเปรยคนที่ชอบแย่งแฟนหรื อแย่งความสนใจจากคนอื่นว่าเป็ น
“ผูเ้ ฒ่าหวัง” ซึ่ งมันก็ตรงกับ นามสกุลของหวังเสี ยนพอดี
 ตอนที่ 99 พีใ่ หญ่ เสียน
มันดูน่าตลกเป็ นอย่างมากในขณะที่หวังต้าไห่ นั้นบ่นพึมพําเกี่ยวกับ
ความหล่อของหวังเสี ยน และหลังจากที่เขาอาบนํ้าเสร็ จแล้วหวังต้า
ไห่ ก็เปลี่ยนเสื้ อผ้าแล้วมายืนโพสท่าทําหน้าหล่อที่หน้ากระจก
“ฉันนี่ดูดีและหล่อมากจริ ง ๆ ถึงแม้วา่ จะดูอวบอ้วนไปนิดนึง แต่ก็
ยังคงดูสมบูรณ์แบบและเพอร์เฟคอย่างเหลือล้น! “
หวังต้าไห่ ยืนมองตัวเองที่ในกระจกเขารู ้สึกพอใจในรู ปลักษณ์ของ
ตัวเองเป็ นอย่างมาก
“งานนี้หวังว่าคงจะไม่ผดิ หวังและกลับมานัง่ ซึ มร้องไห้ฟูมฟายอีก
นะ! ฮึฮึ”
หวังเสี ยน มองไปที่เขาพร้อมกับพูดแซวแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
หวังต้าไห่ เคยมีประสบการณ์การออกเดทกับหญิงสาวจากอินเทอร์เน็ต
แต่หลังจากที่ได้นดั เจอกันเด็กสาวตัวเล็กที่น่ารัก เธอก็แอบหนีเขา
ไปโดยไม่ได้บอกลา หลังจากที่พดู คุยกันเพียงครู่ เดียวและเด็กสาว
คนนั้นก็บล็อคเบอร์เขาไปในทันที
“ไม่แน่นอน! ไม่อย่างแน่นอน คนนี้แหละใช่เลย ฉันนั้นมีสิทธิ์ลุน้
อย่างแน่นอน!”
ดวงตาของหวังต้าไห่ ดูสดใสและสว่างขึ้นมาเมื่อพูดถึงหญิงสาวคนนี้
“ฉันกับเธอเคยเจอกันมาก่อน และเคยพูดคุยกันมาบ้างนิดหน่อยแล้ว
ฉันไม่กลัวว่าเธอจะหนีไปหลังจากที่ได้ไปออกเดทด้วยกันหรอก!”
“เอาละถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ!”
หวังเสี ยน ยิม้ ขณะที่เขาเดินนําหวังต้าไห่ ลงไปจากหอพัก
“เอากุญแจรถมาให้ฉนั ฉันจะเป็ นคนขับเอง!” หวังต้าไห่ บอกกับ
หวังเสี ยน
“รถมอเตอร์ไซค์สกูตเตอร์ของนายนั้นพังไปแล้ว เพราะงั้นฉันเลย
ซื้อรถไว้อีกคันนึง!” หวังเสี ยนยิม้ และพูดออกมา
“รถมอเตอร์ไซค์พงั ?”
หวังต้าไห่ ตกใจและทําเสี ยงดุใส่ เขาว่า “ถ้ามันพังก็ช่างมันสิ ทําไม
นายจะต้องซื้อคันใหม่ดว้ ยล่ะ นายน่าจะบอกฉัน ที่บา้ นของฉันยังมี
รถแบบนี้จอดทิ้งไว้อีกตั้งสองคัน ทําไมต้องเสี ยเงินซื้อใหม่ท้ งั ๆ ที่
นายก็ไม่ค่อยจะมีเงิน นายต้องดูแลน้องสาวของนายอีกคนนึงด้วยนะ
อย่าลืมสิ !”
หวังเสี ยน ยิม้ และหันมองไปที่หวังต้าไห่ เขารู ้สึกซาบซึ้งในตัวของ
เพื่อนคนนี้มาก หวังต้าไห่ นัน่ เป็ นเพื่อนรักของเขาและรู ้ดีทุกอย่าง
เกี่ยวกับสภาพครอบครัวของเขา
ครอบครัวของ หวังต้าไห่ มีฐานะที่ค่อนข้างดี ถึงแม้วา่ ครอบครัว
ของเขาจะไม่ได้ร่ าํ รวยถึงขั้นเป็ นมหาเศรษฐี แต่กไ็ ม่ได้ยากจนและ
ถือว่าเป็ นครอบครัวที่ค่อนข้างมัง่ มีครอบครัวหนึ่งเลยทีเดียว เฉพาะ
เงินเดือนที่หวังต้าไห่ ได้รับจากครอบครัวของเขาก็คงจะประมาณ
3,000 หยวนต่อเดือน เทียบเท่ากับค่าแรงขั้นตํ่าของคนในเมืองเจียง
เฉิ งแห่งนี้เลยทีเดียว
“เอาเถอะน่าลองไปดูก่อนเถอะ ฉันจะอวดรถใหม่ของฉันให้นายดู!”
หวังเสี ยน มีรอยยิม้ บาง ๆ ในขณะที่เขาพาหวังต้าไห่ ไปที่ดา้ นหลัง
ของหอพัก
“ว้าว!!..ฮาร์เลย์! นั้นมันคือมอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์คนั ใหญ่เลยนี่นา มัน
คือมอเตอร์ไซค์ในฝันของฉันเลย ถ้าฉันรวยนะฉันจะซื้อรถแบบนี้
ไว้บา้ งสักคันนึง! “
หวังต้าไห่ ยืนทําตาโตจ้องมองไปที่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์ดว้ ยสายตาที่
หลงใหลและคลัง่ ไคล้เป็ นอย่างมาก
หวังเสี ยนหยิบกุญแจรถออกมาและค่อย ๆ เดินไปยืนอยูข่ า้ ง ๆ เขา
ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิม้ “อยากลองขับดูยงั งั้นเหรอ?”
“เฮ้อ! ฉันคงได้แต่มองมันเท่านั้นเอง รถมอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์คนั นี้
ราคาคงไม่ต่าํ กว่าสองสามแสนหยวน ฉันสงสัยจริ ง ๆ ว่าคนรวยคน
ไหนกันที่เป็ นเจ้าของมัน หอพักชายของเรามีคนขี่ฮาเล่ยด์ ว้ ยงั้น
เหรอ?… ถ้าคืนนี้ฉนั ได้เจ้าคันนี้!!… ”
หวังต้าไห่ ที่กาํ ลังพูดคุยและมองดูรถมอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ย ์ อย่างสนใจ
อยูน่ ้ นั เมื่อเขาได้ยนิ เสี ยงพูดของหวังเสี ยน เขาก็หนั มองกลับมาแต่
เขาก็ตอ้ งอ้าปากแข็งค้างดวงตาเบิกกว้างขึ้นอย่างตกตะลึง
เขาเห็นหวังเสี ยน หยิบกุญแจรถออกมาและปลดล็อกจักรยานยนต์
ฮาร์เล่ยแ์ ล้วขึ้นไปนัง่ อยูท่ ี่รถ
“เฮ้!..เฒ่าหวัง! เอ้ย!.พี่!..พี่ใหญ่เสี ยน! นี่ !… นี่!… “
หวังต้าไห่ มองไปที่หวังเสี ยน ด้วยสี หน้าที่ตกตะลึงสุ ด ๆ
“เป็ นอะไรไปดูจากการแต่งตัวและสภาพของฉัน ฉันไม่น่าที่จะมี
มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยค์ นั นี้ยงั งั้นใช่ไหม!”
หวังเสี ยนยิม้ และชี้ไปที่เสื้ อผ้าของเขาขณะที่เขาสวมแว่นกันแดดสี
ดําฉาบปรอทสะท้อนแสงของเรย์แบนที่เก็บไว้ในรถมอเตอร์ไซค์
“จีวองชี่! เสื้ อผ้าของจีวองชี่! มันเป็ นเสื้ อวัยรุ่ นของแท้จากจีวองชี่
เฒ่าหวัง นายถูกล็อตเตอรี่ มายังงั้นเหรอ!”
หวังต้าไห่ เพิ่งสังเกตเห็นแบรนด์บนเสื้ อผ้าของ หวังเสี ยน เขาผงะ
กระโดดขึ้นตัวลอยทันทีดว้ ยความตกใจ
“มีเรื่ องหนึ่งที่ฉนั ไม่เคยได้บอกกับนาย จริ ง ๆ แล้วฉันเป็ นทายาทรุ่ น
ที่สองของตระกูลที่ร่ าํ รวยที่ปลอมตัวมาใช้ชีวติ อย่างพอเพียง ฉันจะ
สามารถสื บทอดและรับทรัพย์สินของตระกูลตามที่ระบุไว้ใน
พินยั กรรมได้กต็ ่อเมื่อฉันมีอายุ 20 แล้วเท่านั้น”
หวังเสี ยน พูดติดตลกด้วยใบหน้าที่ยมิ้ แย้ม
“จริ งเหรอ! นายมีนอ้ งสาวแค่คนเดียวเองไม่ใช่เหรอ”
หวังต้าไห่ดูเหมือนว่าจะเชื่อคําพูดของหวังเสี ยนในขณะที่เขามองไป
ที่ หวังเสี ยน อย่างตะลึงงัน
“ไปกันเถอะ! ต่อจากนี้นายจะได้รู้วา่ ฉันไม่ใช่คนยากจนอีกต่อไป”
หวังเสี ยน กวักมือเรี ยกหวังต้าไห่ให้ข้ ึนมานัง่ ซ้อนเขาที่เบาะหลัง
“โอ้วว!! มันเจ๋ งมากเลยเพื่อน!” หวังต้าไห่ ถูฝ่ามือของเขาเข้าหากัน
เขารู ้สึกตื่นเต้นเป็ นอย่างมาก “ขอให้ฉนั ได้ลองขี่หน่อยได้ไหม!”
“ได้สิ นายสามารถขี่ไปเที่ยวรอบ ๆ มหาลัยได้ แต่นายไม่สามารถขี่
เข้าไปในใจกลางเมืองได้เพราะนายไม่มีใบอนุญาตขับขี่ !”
“นัน่ ก็จริ ง แต่นายจะต้องให้ฉนั ขับขี่มนั ทุกวันตอนที่ไปมหาลัยและ
ใช้ไปรับสาว ๆ ได้ดว้ ยนะ ฉันคงจะมีความสุ ขมาก !”
“ความสุ ขอะไรของนาย นายยังไม่มีสาว ๆ ให้ไปรับเลย!”
“พี่ใหญ่เสี ยน ต่อจากนี้ไปพี่จะเป็ นลูกพี่ของผม พี่เรี ยกผมว่าเสี่ ยวไห่
ก็แล้วกันนะ!”
หวังเสี ยน หัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วเขาก็สตาร์ทเครื่ องยนต์และขี่ไป
ที่ใจกลางเมืองพร้อมกับ หวังต้าไห่
ในทันทีที่ หวังต้าไห่ เข้าไปในห้างสรรพสิ นค้าเขาก็เริ่ มจับจ่ายซื้อ
ของอย่างบ้าคลัง่
หวังต้าไห่ซ้ือแว่นตาไร้ขอบสี ทองหรู หรามาด้วย ซึ่งดูแล้วฉูดฉาด
เป็ นอย่างมาก!
หวังเสี ยน มองไปที่เขาและอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ดูเหมือนว่าคืน
นี้นายตั้งใจจะจีบผูห้ ญิงคนนี้อย่างจริ งจังเลยงั้นสิ นะ!”
“ใช่เธอคือรักแท้ในชีวติ ของฉันเลยล่ะพี่เสี ยน คืนนี้นายต้องเป็ น
พยานรักให้ฉนั ด้วยนะ!” หวังต้าไห่ตบบนไหล่ของหวังเสี ยน เบา ๆ
อย่างอารมณ์ดี
“ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายโมงกว่า ๆ เอง เราจะไปที่ไหนกันต่อล่ะ” หวัง
เสี ยน มองไปที่เวลาและถามหวังต้าไห่
“กลับกันเถอะ! ฉันอยากจะลองแต่งตัวดูก่อนแล้วพวกเราค่อยเข้าไป
ในร้านอินเตอร์เน็ตเพื่อเล่นเกมฆ่าเวลากัน!”
หวังต้าไห่ ตอนนี้น้ นั เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู ้
หวังเสี ยน เองก็ตาม หวังต้าไห่ กลับไปที่หอพักอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากพักผ่อนกันได้ครู่ ใหญ่ ๆ พวกเขาก็มาที่ร้านอินเตอร์เน็ตที่อยู่
ใกล้ ๆ กับหอพัก
ในตอนเย็นหวังต้าไห่ โทรหาหญิงสาวคนนั้น แต่หญิงสาวบอกว่า
ให้เขารอก่อนแล้วตอนคํ่าเธอจะนัดเขาอีกทีนึง
หวังเสี ยน ถามหวังต้าไห่ ขึ้นมาทันทีวา่ คืนนี้หญิงสาวคนนั้นจะ
หลอกให้เขารอเก้อเหมือนเมื่อวานอีกหรื อเปล่า
หวังต้าไห่ตบหน้าอกของตัวเองและบอกว่าเธอจะไม่มีวนั ทําแบบ
นั้นแน่นอน
หวังเสี ยน ไม่สามารถเข้าใจกระบวนการทางความคิดของ หวังต้าไห่
ได้ แต่พอถึง 1 ทุ่มหญิงสาวคนนั้นก็โทรมานัดกับหวังต้าไห่จริ ง ๆ
“เจอกันที่ประตูทางเข้ามหาลัยนะ!”
“ไปกันเถอะฮ่า ๆ 2 ทุ่มคืนนี้มาสนุกด้วยกันเถอะนะ!”
หวังต้าไห่ หวีผมเรี ยบแปล้มนั วาวและมีท่าทีที่ประหม่าและตื่นเต้น
แสดงออกมาทางใบหน้าของเขา
“2 ทุ่มอย่างงั้นเหรอ! มันค่อนข้างจะดึกมาก แล้วพวกเราจะไปเที่ยว
ที่ไหนกัน?” หวังเสี ยน ถามออกมาอย่างสงสัย
“น่าจะต้องเป็ นที่ผบั อย่างแน่นอน!”
หวังต้าไห่เลิกคิ้วขึ้น “ไปกันเถอะเราจะขี่มอเตอร์ไซค์ฮาเล่ยไ์ ปกัน
ส่ วนพวกผูห้ ญิงทั้งสามคนที่เหลือพวกเธอคงจะนัง่ แท็กซี่ ไปกันได้”
“เอาล่ะถ้างั้นก็ไปกันเถอะ!”
หวังเสี ยนมาถึงประตูทางเข้าของมหาลัย พร้อมกับหวังต้าไห่ดว้ ย
รถจักรยานยนต์ฮาร์เล่ย ์ เขาเห็นเด็กสาววัยรุ่ นสามคนแต่งตัวกันอย่าง
ทันสมัยยืนรออยูท่ ี่ประตูทางเข้าของมหาลัยกันอยูก่ ่อนแล้ว
เด็กสาวทั้งสามคนอยูใ่ นชุดกระโปรงสั้น และหนึ่งในนั้นสวมถุงน่อง
สี ดาํ แบบเซ็กซี่อีกด้วย ซึ่ งดูแล้วล่อตาล่อใจและยัว่ ยวนเป็ นอย่างมาก
“หรงหรงนี่คือเพื่อนร่ วมห้องของผมเขาชื่อ หวังเสี ยน เราทั้งสองคน
จะขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปกัน พวกคุณทั้งสามคน ก็นงั่ รถแท็กซี่ ไปกัน
คุณมีความคิดเห็นว่าอย่างไรดี?” เขาพูดและยิม้ ให้
ในตอนที่มาถึง ทันทีที่หวังต้าไห่ เห็นพวกเธอเขาก็รีบกระโดดลงจาก
รถจักรยานยนต์และวิง่ เข้ามาหากลุ่มของเด็กสาวทั้งสามคนในทันที
“ได้สิ เดี๋ยวเราไปเจอกันที่ผบั ล่ะกันนะ”
“ได้เลย ผมจะเรี ยกรถให้คุณก่อนแล้วเราจึงจะค่อยออกไป !” หวังต้า
ไห่พดู พร้อมกับเก็กหน้ายิม้ เหมือนกับสุ ภาพบุรุษในทีวี
เด็กสาวอีกสองคนที่อยูข่ า้ ง ๆ เด็กสาวที่ชื่อหรงหรง พวกเธอกําลัง
สังเกต หวังต้าไห่ อย่างพิจารณาและก็หนั ไปจ้องมอง หวังเสี ยน ที่
กําลังนัง่ อยูบ่ นรถมอเตอร์ไซค์ฮาเล่ยข์ องเขา
“มาเถอะสาวงามทั้งสามคน รถมาแล้วผมจะเปิ ดประตูให้พวกคุณ
เอง”
ทันทีที่รถแท็กซี่มาถึง หวังต้าไห่ ก็เปิ ดประตูรถแท็กซี่ ให้กบั ทั้งสาม
สาวพร้อมกับมีรอยยิม้ บนใบหน้าของเขา
“งั้นเดี๋ยวเราไปเจอกันที่ทางเข้าของผับนะ” หญิงสาวที่ชื่อหรงหรง
โบกมือให้เขาในขณะที่เธอนัง่ อยูใ่ นรถ
“หรงหรง เด็กหนุ่มคนนั้นเขาคือหวังต้าไห่ อย่างนั้นเหรอเขาอ้วน
มากเลยนะ!.. แต่วา่ รู มเมทของเขานั้นหล่อมาก!”
“ใช่นนั่ แหละเขา! ฉันปฏิเสธเขาไปหลายครั้งแล้วเมื่อวานนี้ แต่เขาก็
ยังโทรมาตามตื๊อให้ฉนั ออกไปเที่ยวกับเขา แล้วก็พอดีในวันนี้พวก
เราไม่มีอะไรทําก็ถือซะว่าพวกเราได้ออกไปเที่ยวและมีคนพาไป
เลี้ยงก็แล้วกันนะ!”
“งั้นวันนี้พวกเรามาสนุกกันให้เต็มที่เลยดีกว่า นาน ๆ จะมีคนออก
ค่าใช้จ่ายให้ท้ งั ที ฉันเห็นพวกเขาขี่มอเตอร์ไซค์ฮาร์เล่ยก์ นั ด้วย พวก
เขาน่าจะมีเงินเยอะกันพอสมควร ! “
“งั้นวันนี้เรามาตกลงกันล่วงหน้าไว้ก่อน ว่าพวกเราจะไม่ดื่มจนเมา
เหมือนวันอื่น ๆ เดี๋ยวก็ได้โดนหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้ มาหิ้วไปอย่างครั้ง
ที่แล้วหรอก”
“ไม่! ครั้งนี้เราจะไม่เมามากขนาดนั้น”
“รู มเมทของเขาหล่อขนาดนี้เธออยากยัว่ ยวนเขาขึ้นมาแล้วล่ะสิ ”
“เธอจะบ้าเหรอ!ฉันมีแฟนแล้วนะ!”
สาว ๆ กําลังหัวเราะและพูดคุยกันอยูใ่ นรถแท็กซี่ อย่างสนุกสนาน
“โอเค! ความสุ ขชัว่ ชีวติ ของฉันขึ้นอยูก่ บั วันนี้แล้ว!” หวังต้าไห่ นัง่
ลงหลังเบาะรถจักรยานและตะโกนคุยกับ หวังเสี ยน อย่างตื่นเต้น
“ตกลงเพื่อนเพื่อความสุ ขของนาย!”
 ตอนที่ 100 เลิฟ บาร์
เลิฟบาร์ เป็ นบาร์ที่มีชื่อเสี ยงบนถนนของเมืองเจียงเฉิ งและมันเป็ น
สถานที่ที่ได้รับความนิยมเป็ นอย่างมากของหมู่วยั รุ่ นและมีบรรยากาศ
ที่ค่อนข้างดี
หวังเสี ยน และ หวัง ต้าไห่ มาถึงทางเข้าบาร์ก่อนที่สาว ๆ จะมาถึง
หวังต้าไห่รออยูข่ า้ ง ๆ ทางเข้าอย่างใจจดใจจ่อ
“ทําไมนายดูตื่นเต้นมากเสี ยจริ งทําท่าเหมือนมดบนกระทะร้อนไป
ได้!”
เมื่อเขามองไปที่ หวังต้าไห่ หวังเสี ยน พบว่ามันดูตลกอย่างมาก
“นายคงไม่เข้าใจฉันหรอกนี่คือรักแท้ ถ้านายได้พบกับผูห้ ญิงที่นาย
ชอบจริ ง ๆ นายก็คงจะเหมือนกับฉัน หรงหรงเป็ นผูห้ ญิงที่น่ารักที่สุด
ที่ฉนั เคยพบมา ฉันอยากให้เธอมาเป็ นแฟนของฉันเป็ นอย่างมาก”
หวังต้าไห่ พูดอย่างมีคารมคมคาย
หวังเสี ยน ถึงกับผงะ นี่เป็ นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหวังต้าไห่ จริ งจังกับ
การไล่ตามจีบผูห้ ญิงคนหนึ่ง หวังเสี ยน ตบไหล่เขาและให้กาํ ลังใจ
“โอเค งั้นก็ทาํ ให้ดีที่สุด!”
“เธอมาแล้ว! เธอมาถึงแล้ว!” หวังต้าไห่เห็นพวกเธอเดินออกมาจาก
รถแท็กซี่และรี บวิง่ ไปรับพวกเธอในทันที
เมื่อหรงหรงเห็นหวังต้าไห่เธอก็พดู ด้วยรอยยิม้ “ไปกันเถอะฉันจอง
โต๊ะให้กบั พวกเราทั้งห้าคนได้คุยและดื่มกินกันเอาไว้แล้ว!”
“ตกลงเข้าไปกันเลย”
หวังต้าไห่พยักหน้าและกลุ่มคนทั้งห้าคนก็เดินเข้าไปที่บาร์
เมื่อพวกเขาเข้ามาในบาร์เสี ยงเพลงที่ดงั อึกทึกก็เข้าหูของพวกเขาจน
เยือ่ หูสนั่ สะเทือน
คิว้ ของ หวังเสี ยน ขมวดเข้าหากัน นี่เป็ นครั้งแรกที่เขาได้เคยเข้าไป
ในบาร์เขาไม่คุน้ เคยกับบรรยากาศแบบนี้เลย
เมื่อมองไปที่เวทีเต้นรําเขาเห็นกลุ่มคนจํานวนมาก ชายหนุ่มและ
หญิงสาวกําลังเต้นรําด้วยท่าเต้นแปลก ๆ อย่างสนุกสนาน
คนบางกลุ่มนัง่ อยูท่ ี่โต๊ะในมุมมืด ๆ กอดและจูบกันอย่างมัวเมาโดย
ไม่อายสายตาคนรอบข้าง ทําให้บรรยากาศโดยรอบดูคล้ายกับแหล่ง
มัว่ สุ มและขมุกขมัวจนน่าอึดอัดใจเป็ นอย่างมากสําหรับ หวังเสี ยน
หวังเสี ยน มองไปที่ หวังต้าไห่ และสังเกตว่าเขาเองก็ขมวดคิ้ว
เช่นกัน
เด็กสาวทั้งสามดูเหมือนจะคุน้ เคยกับสถานที่น้ ีกนั เป็ นอย่างดีเมื่อ
พวกเธอเดินไปที่โต๊ะยาว ทันใดนั้นบริ กรก็เดินมา
“สาว ๆ วันนี้อยากได้ชุดไหน” บริ กรถามขณะยืน่ เมนูให้กบั เด็กสาว
ทั้งสาม
หรงหรง ตรวจดูรายการราคาก่อนที่จะสัง่ “ชุด 1,888 หยวนนอกจากนั้น
เรายังต้องการเหล้า ชีวาส รี เกิ้ล สองขวด!”
“ได้เลยโปรดรอสักครู่ ”
หวังต้าไห่ และ หวังเสี ยน นัง่ ลง เมื่อพวกเขาเห็นราคาในเมนูพวกเขา
ก็ขมวดคิ้ว
“ต้าไห่ชุดเซ็ทอาหาร 1,888 หยวนพร้อมกับ ชีวาส รี เกิ้ล 2 ขวดราคา
นัน่ มากกว่า 2,600 หยวนแล้วนะ!”
“2,600 หยวน?” หวังต้าไห่ วางเมนูเอาไว้และกระซิบว่า “เฒ่าหวัง
ตั้งแต่ก่อนที่ฉนั จะมาที่นี่ฉนั ก็ได้เตรี ยมการเอาไว้แล้วถ้าฉันไม่จ่าย
บิลพวกนี้ ฉันจะกล้าตามจีบเธอคนนั้นได้ยงั ไงกันเล่า”
“เอาล่ะ ๆ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็ นไร!”
หวังเสี ยน ยิม้ และตบไหล่ของเขา
“หรงหรง คุณและรู มเมทของคุณวันนี้แต่งตัวกันสวยมาก ๆ เลยนะ
มองแล้วเหมือนอยูท่ ่ามกลางดาราเลย!”
หวังต้าไห่ เริ่ มยกยอป้อนคําหวานอย่างรวดเร็ ว แต่สาํ หรับหวังเสี ยน
เขานัง่ เงียบ ๆ และสังเกตมองไปรอบ ๆ
บริ กรรี บนําแอลกอฮอล์ผลไม้และถัว่ มาให้ หวังเสี ยนหยิบขวดเหล้า
และริ นให้ตวั เอง
หลังจากลองชิมเข้าไปเต็มกลืนแล้วเขาก็วางมันลงทันที
“เหล้าปลอม!” ประสาทสัมผัสของเขาในขณะนี้น้ นั ดีกว่าเดิม
หลายเท่าตัวมากนักเขาสามารถแยกแยะออกได้ในทันที
“คุณหล่อมาก ๆ เลย คุณเรี ยนชั้นเดียวกับหวังต้าไห่ อย่างนั้นเหรอ
คะ”
ในขณะที่หวังเสี ยนกําลังรู ้สึกเบื่อและมองไปรอบ ๆ เด็กผูห้ ญิงคน
หนึ่งก็มานัง่ ข้าง ๆ เขา
เด็กสาวหุ่นดี ใบหน้ายาวดูยวั่ ยวนเป็ นอย่างมาก เธอให้กลิ่นอาย
เหมือนกับ “จิ้งจอกสาว”
“ใช่ครับ” หวังเสี ยนพยักหน้าก่อนมองไปยังหวังต้าไห่ “เฮ้! คนสวย
คิดว่า ต้าไห่ นั้นมีโอกาสคบกับหรงหรงไหม”
“นี่!…” หญิงสาวคิดสักพักก่อนจะพูดต่อ “ฉันจะบอกคุณถ้าคุณดื่ม
เหล้าให้ฉนั ดูอีกสองแก้ว!”
“ได้เลย!” หวังเสี ยนยักไหล่ข้ ึนอย่างช่วยไม่ได้และดื่มเหล้าเข้าไป
สองแก้วติด “โอเคผมดื่มแล้วทีน้ ีคุณบอกผมได้แล้วหรื อยัง?”
“ฉันเองก็ไม่รู้ ถ้าหวังต้าไห่ต้ งั ใจขยันตามตื้อและคอยเอาใจเขาก็มี
โอกาส ฮิฮิ !”
หวังเสี ยน นั้นพูดไม่ออกเมื่อได้ยนิ คําตอบของเธอ เท่ากับเธอไม่ได้
ตอบอะไรเขาเลย
“เรามานัง่ คุยกันเรื่ องของเราดีกว่า!”
หญิงสาวคนนั้นเอนตัวลงไปซบอกของเขาและขาข้างหนึ่งของเธอก็
วางอยูบ่ นตักของหวังเสี ยน จนเขาสามารถได้กลิ่นนํ้าหอมของเธอ
อย่างใกล้ ๆ
หวังเสี ยนขมวดคิว้ และพูด “ดื่มไปสองแก้วเมื่อกี้ผมรู ้สึกเมานิด
หน่อยแล้ว”
“แค่เมานิดหน่อยไม่เป็ นไรหรอกน่า! แล้วคุณมีแฟนหรื อยัง” หญิง
สาวถามเขาตรง ๆ
“อืม!” หวังเสี ยนลังเลอยูพ่ กั หนึ่ง “ใช่ผมมีแล้ว”
“ห๊ะ? คุณมีแฟนแล้วงั้นเหรอ แล้วคุณคิดจะเปลี่ยนแฟนบ้างไหม!”
หญิงสาวมองเขาด้วยดวงตากลมโตของเธอและกระพริ บตาอย่าง
เจ้าชูใ้ ส่ เขา
เมื่อมองไปที่หญิงสาวคนนี้ หวังเสี ยน รู ้สึกราวกับว่าเขานั้นเป็ นลูก
แกะตัวน้อย ๆ ที่อ่อนแอเมื่อต้องเจอกับหมาป่ าเจ้าเล่ห์
อีกฝ่ ายมีประสบการณ์เกี่ยวกับความเจ้าชูอ้ ย่างเหลือเฟื อ แม้วา่ หวัง
เสี ยนจะถูกเด็กสาวเอาเนื้อตัวเข้ามาเบียดเสี ยดเขาแบบใกล้ชิดมาก
ขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่รู้สึกมีความสุ ขแม้แต่นอ้ ย
หญิงสาวที่อยูต่ รงหน้าเขาไม่สามารถเทียบได้กบั กวนชูชิง หรื อ
หลาน ชิงเยว่ เลย หากให้เปรี ยบก็คงเหมือนกับว่าเธอคนนี้น้ นั เป็ น
เพียงคนรับใช้ของเทพธิดาทั้งสองเท่านั้นเอง
หวังเสี ยน ไม่ได้สนใจที่จะพูดคุยกับเธออีกต่อไปมากนัก เขาเพียง
พูดคําต่อคําเมื่อหญิงสาวคนนั้นถามเขา เขาจึงตอบเพื่อรักษามารยาท
เท่านั้นเอง
เด็กสาวคนนั้นเห็นว่าหวังเสี ยน นั้นทําตัวกับเธออย่างไร เธอขมวดคิ้ว
และแววตาก็เย็นชาขึ้นมาในทันทีและเธอก็กลับไปนัง่ ข้าง ๆ เพื่อน
สาวของเธอเพื่อพูดคุยและดื่มเหล้าต่อโดยไม่สนใจเขาอีกต่อไป
เวลาประมาณ 22.00 น. หวังต้าไห่พดู กับหวังเสี ยน “ไปห้องนํ้ากัน
เถอะเฒ่าหวัง!”
“โอเค”
หวังเสี ยนพยักหน้าและเดินตามเขาไปที่หอ้ งนํ้า
สาว ๆ ที่นงั่ อยูม่ องตามหลังพวกเขาไป แต่ไม่นานก็กลับมาคุยสนุก
กันเองต่อ
“เป็ นยังไงบ้าง”
เมื่อเข้ามาในห้องนํ้าหวังเสี ยนเหลือบมองไปที่หวังต้าไห่และถาม
“นี่…” หวังต้าไห่ขมวดคิ้ว “หรงหรงก็สวยดี แต่…แต่…”
“ไม่รู้สึกเหมือนกับว่าพวกเธอเป็ นนักศึกษาใช่ไหม รู ้สึกว่าพวกเธอ
เปิ ดกว้างในเรื่ องอย่างว่ามากเกินไป” หวังเสี ยนลังเลครู่ หนึ่งและพูด
เสริ มออกมา
“ใช่!” หวังต้าไห่ไม่รู้วา่ จะอธิบายอย่างไรได้เพียงแต่พยักหน้า
สําหรับนักศึกษาหญิงที่เปิ ดกว้างในสถานที่เช่นนี้เห็นได้ชดั ว่าพวก
เธอ นั้นมาเที่ยวและเปลี่ยนคู่ควงบ่อย ๆ ด้วยเหตุน้ ีมนั จึงทําให้
หวังต้าไห่ รู ้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
“ฉันก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับนาย ฉันว่านายต้องคิดทบทวนเรื่ องผูห้ ญิง
คนนี้ดูใหม่แล้วล่ะ!”
“ฉันรู ้ แต่ฉนั ก็อยากจะลองคบเธอดูสกั พักนึงเธออาจจะไม่ได้เป็ น
อย่างที่เห็นภายนอกก็ได้ ” หวังต้าไห่ ตอบหลังจากคิดอยูค่ รู่ หนึ่ง
” อื้ม! ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่นายเลยเพื่อนยังไงซะฉันก็อยูข่ า้ งนาย
เสมอ”
หวังต้าไห่หยิบบุหรี่ ข้ ึนมาสู บ หลังจากที่เขาสู บบุหรี่ หมดมวนแล้ว
เขาก็พยักหน้าชวนหวังเสี ยน กลับไปนัง่ ดื่มกันต่อ
ในตอนนี้คนในบาร์เพิ่มขึ้นเป็ นอย่างมาก เพราะโดยส่ วนมากคนจะ
มาเที่ยวกันในช่วงเวลา 22:00 น.มันเป็ นธรรมชาติของสถานบันเทิง
ที่คนจะออกมาสนุกกันทั้งคืน
“เฮ้..?”
ในทันทีที่พวกเขาเดินกลับมาถึงที่นงั่ ของพวกเขา ตอนนี้มีผชู ้ ายอีกสี่
คนเพิม่ เข้ามาที่โต๊ะของพวกเขา
ชายหนุ่มทั้งสี่ น้ นั กําลังนัง่ อยูใ่ นที่นงั่ ของพวกเขา และพูดคุยกันอย่าง
สนุกสนานกับเด็กสาวทั้งสามคน
บนโต๊ะมีไวน์นาํ เข้าจากนอก 5 ขวดและเบียร์อีกกว่า 20 ขวด
หวังเสี ยน และ หวังต้าไห่ สบตากันก่อนจะหาที่อื่นนัง่ ลง
“มา ต้าไห่ ฉันขอแนะนําพวกเขาให้คุณรู ้จกั นี่คือแฟนของ หลิงหลิง
และพวกเพื่อน ๆ ของเขา พวกเราบังเอิญมาเจอกันฉันเลยชวนพวก
เขามานัง่ ร่ วมโต๊ะด้วยกันกับพวกเรา เราจะได้สนุกกันมากขึ้นถ้ามี
คนเยอะ ๆ”
หรงหรงเดินไปหาหวังต้าไห่ และพูดกับเขาพร้อมกับรอยยิม้
“หรงหรง นี่คือหนุ่มรู ปหล่อที่กาํ ลังจีบคุณอยูย่ งั งั้นเหรอ เขาไม่เห็น
หล่อเท่าผมเลย!” ชายหนุ่มข้าง ๆ หรงหรง มองไปที่หวังต้าไห่ และ
หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ
“เชอะ คุณหล่อยังงั้นเหรอ?” หรงหรง กลอกตามองมาที่เขา
“ไม่ใช่ง้ นั เหรอแต่คืนนั้น!!..” ชายหนุ่มเอนตัวไปทางหรงหรงและ
คุยกับเธอใกล้ ๆ
“บ้า! ออกไปให้ไกล ๆ จากฉันเลย!” หรงหรงยืน่ มือไปตีเขาเบา ๆ
เมื่อเห็นทั้งสองคนกําลังเล่นหูเล่นตากัน คิ้วของ หวังต้าไห่ ก็กระตุก
และสี หน้าก็ดูไม่ค่อยดี
“ต้าไห่ เรากลับกันก่อนดีไหม” หวังเสี ยน เองก็เห็นทุกอย่างชัดเจน
เช่นกัน เขาเดินไปหาหวังต้าไห่และพูดกับเขาเบา ๆ
“อืม!.ก็ได้!” หวังต้าไห่ หายใจเข้าลึก ๆ และยิม้ ออกมา เขามองไปที่
หรงหรงและพูดว่า “หรงหรงฉันขอโทษทีนะ เราเพิ่งได้รับโทรศัพท์
และมีเรื่ องเร่ งด่วนที่ตอ้ งรี บไป เราขอตัวกลับไปกันก่อนนะ!”
“ห๊ะ?” หรงหรงขมวดคิ้วเมื่อได้ยนิ หวังต้าไห่ พูดขึ้นมา แต่อย่างไรก็
ตามเธอไม่สนใจและพูดออกมาว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เช็คบิลก่อนละกัน
แล้วนายค่อยกลับไป!”
“ตกลง!” หวังต้าไห่ พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ เขาตะโกนเรี ยกบริ กรที่
อยูต่ รงหัวมุม “น้องครับ กรุ ณาเช็คบิลด้วยครับ!”
“ได้ครับท่าน” บริ กรคนหนึ่งเดินเข้ามา “ยอดบิลของคุณ!… “
“เดี๋ยวก่อนสิ สัง่ เบียร์อีกสองโหลและวิสกี้สองขวดให้พวกเราก่อน!”
ในขณะนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดพวกเขาเอาไว้และพูดออกมา
“เอาล่ะครับท่าน” บริ กรพยักหน้า หลังจากคํานวณใหม่แล้วเขาก็พดู
ต่อว่า ” รายการในบิลของโต๊ะนี้ท้ งั หมด 9,380 หยวนครับ!”
“อะไรนะ ?? 9,380 หยวน?”
หวังต้าไห่ ตกใจและมองไปที่บิลในมือของบริ กรด้วยความไม่อยาก
เชื่อ!