Antisemitisme in Geskiedenis: Nazi - Antisemitisme in

Duitsland (1930 tot 1935)

In die konteks van die ekonomiese depressie van die 1930's het
die Nazi -party deels gewild geword deur 'Jode' voor te stel as
die bron vir 'n verskeidenheid politieke, sosiale, ekonomiese en
etiese probleme waarmee die Duitse volk te kampe het. Die
Nazi's het rassistiese en ook ouer sosiale, ekonomiese en
godsdienstige beelde hiervoor gebruik. Nadat hulle die mag
oorgeneem het, het hulle voortgegaan om dieselfde middele te
gebruik om legitimiteit te verkry.
Geïnspireer deur Adolf Hitler se teorieë oor rassestryd en die
'bedoeling' van die Jode om te oorleef en uit te brei ten koste
van Duitsers, het die Nazi's as 'n regerende party van 1933-1938
anti-Joodse boikotte beveel, boekverbrandings opgevoer en
anti-Joodse wetgewing uitgevaardig. In 1935 het die
Neurenbergwette Jode volgens ras gedefinieer en die totale
skeiding van 'Ariërs' en 'nie-Ariërs' opdrag gegee. Op 9
November 1938 vernietig die Nazi's sinagoges en die
winkelvensters van winkels in Joodse besit in Duitsland en
Oostenryk (Kristallnacht). Hierdie maatreëls was gemik op
wettige en sosiale segregasie van Jode van Duitsers en
Oostenrykers.
Kristallnacht, die aanvang van die Tweede Wêreldoorlog in 1939
en die inval in die Sowjetunie in 1941 was die oorgang na die
era van vernietiging, waarin volksmoord die belangrikste fokus
van Nazi -antisemitisme sou word. Om die moord op die Jode
sowel as die oortreders in Duitsland en Europa te regverdig, het
die Nazi's nie net rassistiese argumente gebruik nie, maar ook
argumente wat voortspruit uit ouer negatiewe stereotipes,
waaronder Jode as kommunistiese ondermyners, as
oorlogswinsgewendes en opgaarders, en as 'n gevaar vir interne
veiligheid as gevolg van hul inherente ontrouheid en opposisie
teen Duitsland.