Nikita Siergiejewicz Chruszczow

radziecki polityk, działacz partyjny i państwowy, I sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej

Partii Partii Ukrainy w latach 1953–1964 i premier ZSRR w latach 1958–1964. Generał porucznik
Armii Czerwonej. był współorganizatorem masowego terroru w Moskwie i na Ukrainie, po śmierci
Stalina został I sekretarzem KC KPZS; w 1964 r. odsunięto go od władzy. Chruszczow uznawany
był za twardego oratora. Pochodził z chłopskiej rodziny.

Radziecki polityk i dyktator. Urodził się w Kalinówce na Ukrainie. W młodości pracował jako
ślusarz, w 1919 roku wstąpił do Armii Czerwonej, w której szeregach brał udział w rosyjskiej
wojnie domowej. Od 1925 roku pracownik aparatu partyjnego na Ukrainie, następnie też w
Moskwie. W latach 1944-1947 premier Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Od 1953
do 1964 pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego;
faktyczny przywódca ZSRR po śmierci Józefa Stalina.
Znany z głośnego referatu O kulcie jednostki i jego następstwach, który zapoczątkował tak zwaną
destalinizację. Był odpowiedzialny zarówno za zbrojną interwencję sił Układu Warszawskiego na
Węgrzech (1956), jak i za sprowokowanie kryzysu kubańskiego, który mógł doprowadzić do
wybuchu III wojny światowej (1962).
Odsunięty od władzy w 1964 roku. Był jedynym dyktatorem w historii ZSRR, któremu pozwolono
przejść na „emeryturę” i zachować życie.

Józef Cyrankiewicz
Józef Cyrankiewicz – polski działacz socjalistyczny i komunistyczny,
• z zawodu dziennikarz,
• członek władz PPS i PZPR,
• pięciokrotny premier Polski w latach 1947–1952 i 1954–1970 (urząd ten sprawował
najdłużej w historii Polski),
• członek Biura Politycznego KC PZPR (1948–1971),
• przewodniczący Rady Państwa (1970–1972),
• wicepremier i minister bez teki,
• przewodniczący Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1952–1955,
• członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w latach 1958–
1983. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz
na Sejm PRL I, II, III, IV i V kadencji,
• członek Centralnej Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych w 1946
 Imre Nagy
Imre Nagy – komunistyczny polityk węgierski, premier Węgier podczas rewolucji węgierskiej
1956.

Janosz Kadar
(János Kádár) (*1912 †1989) - sekretarz generalny KC Węgierskiej
Socjalistycznej Partii Robotniczej, sprawujący władzę na Węgrzech w
latach 1956–1988.

Złodziej, przestępca wojenny i przeciwko ludzkości, z wykształceniem zaledwie czterech klas

szkoły powszechnej i czterech klas szkoły obywatelskiej,

kilkakrotnie skazany za pospolite przestępstwa kryminalne, które później przedstawił jako

„polityczne”,
podlegający Węgierskiej Ustawie CCXX/2011 o nieprzedawnieniu zbrodni hitlerowskich i
bolszewickich.

Właściwe jego nazwisko „Czermanik” („Čiermanik”), które później zmienił na Czermanek, ale
używał także pseudonim „Janosz Barna” oraz „Janosz Luptak”.

Sowiecki kolaborant, który do władzy dorwał się po krwawym stłumieniu Rewolucji węgierskiej
1956 r. przez sowieckich bandytów.

Według oficjalnej propagandy, w mieście Szolnok, leżącym 100 km od Budapesztu, powołał do

życia następcę Węgierskiej Partii Pracujących (Magyar Dolgozók Pártja, MDP) — Węgierską
Socjalistyczną Partię Robotniczą (WSPR — Magyar Szocialista Munkáspárt, MSZMP) oraz
„Węgierski Rewolucyjny Rząd Robotniczo-Chłopski” (Magyar Forradalmi Munkás-Paraszt
Kormány), ale według bardzo wielu mieszkańców tego miasta, w tym okresie wspomniany nigdy
nie przebywał w ich mieście.

Po przejęciu władzy, na Węgrzech wprowadził krwawy terror, mordując tych wszystkich, których
posądzono o udział w Rewolucji, bez względu na to, czy brał w niej udział, czy też nie.

Wśród ofiar jego amoku było bardzo wiele dzieci i młodzieży. Jego wspólnikami były m.in. takie
osoby, jak Antal Apró, Béla Biszku, György Aczél czy Ferenc Münnich.

Po 1962 r. udawał jowialnego człowieka, który „jest przyjacielem wszystkich Węgrów” i

wprowadzając „gulaszowy komunizm”.

Jako Wiceminister Spraw Wewnętrznych przy Laszlo Rajku, licząc na objęcie kierownictwa resortu,
na podstawie fałszywych donosów i zeznań, spowodował wytoczenie Rajkowi procesu
koncepcyjnego i skazanie jego na śmierć.

Istnieją także doniesienia o innych przestępstwach Kádára w tym czasie.