हॅरी पॉटर आणि रहस्यमय तळघर

हे पुस्तक केवळ वैयिक्तक वापरासाठ� आ�ण मोफत आहे जर हे पुस्तक तुम्हाला �वकत �कं वा मराठ� ग्रंथ संपदा
या टे लेग्राम ग्रुप वरुन �मळाले असेल तर तुमची फसवणूक झालेल� आहे

प्रकरण एक
वाढ�दवसाचा बट्ट्याबोळ
�प्रिव्हट ड्राइव्ह वर�ल क्रमांक चारच्या घरात सकाळी नाश्त्याच्या वेळी

वादावाद� होण्याची ह� काह� प�हल�च वेळ नव्हती. कसल्याशा आवाजाने भल्या
पहाटे व्हरनॉन डिस्ल�ची झोपमोड होऊन ते जागे झाले होते. त्यांच्या भाच्याचे -
हॅर� पॉटरचे घुबड ओरडत होते.
नाश्त्याच्या वेळी ते रागावन
ू जोरात ओरडत होते, “या आठवड्यातल� ह�
�तसर� वेळ आहे . आता जर का तू तुझ्या घुब�डणीचं त�ड बंद केलं नाह�स तर
मी �तला हाकलून दे ईन."
हॅर�ने अिजजी करून सावरून घ्यायचा प्रयत्न केला.
म्हणाला, "अहो ती कंटाळल�य हो. खुल्या आकाशात उडायची सवय आहे
ना �तला. फक्त रात्रीच्या वेळी �तला बाहे र सोडलं तर कदा�चत..."
व्हरनॉन काका खेकसले, “ए, तल
ु ा काय मी वेडा - �बडा वाटतो क� काय?”
हे बोलत असताना तळलेल्या अंड्याचा एक तक
ु डा त्यांच्या भरघोस �मशांवर
लटकत होता. “त्या घुब�डणीला बाहे र काढल्यावर काय सावळा ग�धळ होणार
आहे ते चांगलंच ओळखन
ू आहे मी."
त्यांनी आ�ण त्यांची बायको पेटू�नयाने एकमेकांकडे अथर्पण
ू र् नजरे ने
पा�हलं. हॅर�ने त्यावर काह�तर� बोलायचा प्रयत्न केला खरा; पण डिस्ल�च्या
मल
ु ाने, डडल�ने एक मोठ्ठ� ढे कर �दल�. त्या ढे करे च्या आवाजात त्याचं बोलणं
दबून गेलं.
"मला अजून हवंय खायला."
पेटू�नया मावशीने आपल्या गलेलठ्ठ मल
ु ाकडे प्रेमाने ब�घतलं आ�ण
म्हणाल�, “कढईत भरपूर आहे हं बाळा. �क�ी �दवसांनी तुला पोटभर खायला
द्यायला �मळतंय मला. शाळे त जेवायचे हाल होत असतील माझ्या
सोनल्
ु याचे...."
“काह�तर�च काय बोलतेस पेटू�नया? मी जेव्हा स्मेिल्टं ग्जमध्ये होतो तेव्हा
कधीह� �रकाम्या पोट� बसायची वेळ आल� नाह� माझ्यावर." व्हरनॉन काका
जोरात बोलले. "काय रे डडल�, तुला सुद्धा पोटभर खाणं �मळत असेल ना?"
डडल� इतका जाडा होता क� खुच�त क�बून बसवल्यासारखा �दसत होता. हे
ऐकून तो बावळटासारखा हसला आ�ण हॅर�कडे वळून म्हणाला, “ए, मला कढई दे
उठून."
हॅर� �चडून म्हणाला, "पण तू जादई
ु शब्द म्हणायचा �वसरलास."
या एका साध्याशा वाक्यानं सगळ्या कुटुंबावर एकदम चमत्का�रक
प�रणाम झाला. डडल�चा श्वासच अडकला आ�ण तो धापा टाकत खुच�वरून
धडाम�दशी खाल� पडल्याबरोबर सगळं स्वैपाकघर हादरलं, डिस्ल�बा�नी एक
�कंकाळी फोडून त�डावर हात दाबन
ू धरला. डिस्लर्काका उठून उभे रा�हले. त्यांच्या
मस्तकावरची शीर ताडताड उडत होती.
हॅर� पटकन म्हणाला, "मला असं म्हणायचं होतं क� त्याने 'प्ल�ज' शब्द
वापरायला हवा होता. दस
ु रं काह� नाह� -"
काका रागाने टे बलावर थक
ंु � उडवत म्हणाले "मी तुला काय सां�गतलं
होतं? या घरात जादच
ू ं नावसुद्धा काढायचं नाह� म्हणून?"
"पण मी फक्त.... "
व्हरनॉन काका टे बलावर बुक्का मारून �कंचाळले, "डडल�ला घाबरवायची
�हंमत कशी झाल� तझ
ु ी?"
"पण मी फक्त..."
"मी तुला आधीच सांगून ठे वलं होतं. तुझ्या त्या �व�चत्र उचापतींचं
नावसुद्धा काढायचं नाह� या घरात."
काकांच्या लाल चेहेर्यावरून नजर वळवन
ू हॅर�ने मावशीच्या पांढर्याफटक
चेहर्याकडे पा�हलं. ती खाल� पडलेल्या डडल�ला उठून उभं राहायला मदत करत
होती.
हर� म्हणाला, "होय होय, ठ�क आहे..."
व्हरनॉन काका खाल� बसले. पण ते अजूनह� एखाद्या �पसाळलेल्या
ग� ड्यासारखे धापा टाकत धुसफुसत होते. आ�ण आपल्या बार�क �तखट डोळ्यांनी
�तरक्या नजरे ने हॅर�वर ल� ठे वून बसले होते.
उन्हाळ्याच्या सुट्ट�त हॅर� घर� आल्यापासून व्हरनॉन काका त्याच्याकडे
अशा भयंकर नजरे ने बघत असायचे क� जणू काह� तो एखादा िजवंत बॉम्बच
होता. कभी फुटे ल त्याचा नेम नाह�. याचं कारण असं होतं क� हॅर� हा काह�
सवर्सामान्य मुलगा नव्हता. खरं सांगायचं तर तो असामान्यतेची सुद्धा प�रसीमा
होता.
हॅर� पॉटर एक जादग
ू ार होता. तो हॉगवट्र्स जाद ू आ�ण तंत्र �वद्यालयात
वषर्भर �शकून घर� परत आला होता. तो सुट्ट�त घर� आल्यामळ
ु े डिस्लर्
पतीपत्नी दःु खी झाले होते. पण त्याह�पे�ा जास्त दःु ख हॅर� पॉटरला झालं होतं.
हॉगवट्र्सच्या आठवणीने त्याच्या पोटात अगद� गलबलून येत होतं.
गढ�तले रहस्यमय गल्ल�बोळ आ�ण भुतांची आठवण येत होती. आपलं जादच
ू ं
�श�ण (बहुधा जादच्
ू या काढ्याचे �श�क स्नॅपना सोडून), घब
ु डांमाफर्त पोचवल�
जाणार� पत्रं, मोठाल्या सभागह
ृ ातल्या मेजवान्या टॉवरच्या खोल�त चारखांबी
पलंगावर झोपणं, �कल्ला आ�ण मैदानाचा रखवालदार हॅ�ग्रडच्या अंधार्या
जंगलाजवळच्या घर� येणं-जाणं आठवत होतं. त्याला सगळ्यात जास्त
िक्वडीचची आठवण येत होती. जादग
ू ारांच्या जगातला िक्वडीच हा सगळ्यात
लोक�प्रय खेळ होता. (सहा उं च गोलपोस्ट, चार उसळते च� डू आ�ण जादच्
ू या
झाडूवर बसन
ू उडणारे चौदा खेळाडू.)
हॅर� घर� परतल्यापासून त्याची मंत्रांची पुस्तकं, जादच
ू ी छडी, शाल�, कढई,
अव्वल दजार्चा �नम्बस २००० झाडू या सगळ्या वस्तू व्हरनॉन काकांनी
िजन्याखालच्या खोल�त क�बन
ू खोल�ला कुलप
ू च ठोकून टाकलं होतं. अख्ख्या
सुट्ट�त िक्वडीच खेळाचा अिजबात सराव न केल्याबद्दल हॅर�ला त्याच्या
हाऊसच्या िक्वडीच ट�ममधून काढून टाकलं असतं तर� डिस्ल� पती-पत्नींना काय
फरक पडणार होता? हॅर� गह
ृ पाठ न करताच �वद्यालयात गेला असता तर� त्यांचं
काह�च �बघडणार नव्हतं. खरं म्हणजे ह्या डिस्ल� पती-पत्नीसारख्या लोकांना
जादग
ू ारांच्या भाषेत "मगलू" म्हटलं जायचं. (मगलू म्हणजे रक्तात जादच
ू ा एक
थ�बह� नसलेले लोक.) त्यांच्या मते घराण्यात कुणी जादग
ू ार असणं ह� अत्यंत
लािजरवाणी गोष्ट होती. व्हरनॉन काकांनी हॅर�च्या हे ड�वग घुब�डणीलासुद्धा
�पंजर्यात क�डून वर कुलूप लावून टाकलं होतं. कारण का, तर ती जादच्
ू या
द�ु नयेतल्या कुणालाह� जाऊन �नरोप दे ण्याच्या उचापती करे ल म्हणून.
हॅर�चा एकंदर�त अवतार त्याच्या कुटुंबातल्या बाक�च्या मंडळींपे�ा वेगळाच
होता. व्हरनॉन काका इतके जाडजूड होते क� त्यांच्या मानेचा प�ासुद्धा
लागायचा नाह�. त्यांना काळ्याभोर घनदाट �मशा होत्या. पेटू�नया मावशीचा
चेहरा बार�क, उभट, घोड्यासारखा होता. डडल�चे केस सोनेर� होते आ�ण तो
एखाद्या गुलाबी डुकरासारखा �दसायचा. पण हॅर� मात्र छोटासा, सडपातळ मुलगा
होता. त्याचे डोळे �हरवेगार आ�ण चमकदार होते. त्याचे दाट केस कायम
�वस्कटलेले असायचे. तो गोल चष्मा घालायचा. आ�ण त्याच्या कपाळावर वीज
चमकल्यावर �दसते तशा आकाराची एक खण
ू होती.
खरं म्हणजे या खण
ु ेमळ
ु ेच तो �वल�ण वाटायचा. बाक�च्या
जादग
ू ारांपे�ाह� असामान्य होता तो. ह� खण
ू म्हणजे हॅर�च्या रहस्यमय
भूतकाळाची एकुलती एक �नशाणी होती. या खण
ु ेमुळेच अकरा वषा�पूव� त्याला
डिस्लर् पती-पत्नींच्या घरापढ
ु े सोडून दे ण्यात आलं होतं.
जेमतेम वषार्चा असताना कसा कोण जाणे पण हॅर�, लॉडर् वॉल्डेमॉटर्
नावाच्या भयंकर दष्ु ट जादग
ू ाराच्या शापापासून वाचला होता. या वॉल्डेमॉटर् चं
नस
ु तं नाव जर� ऐकलं तर� सगळे जादग
ू ार आ�ण जादग
ू ा�रणी भीतीने थरथर
कापायला लागायचे. वॉल्डेमॉटर् च्या हल्ल्यात हॅर�चे आई-वडील मारले गेले, पण
हॅर� मात्र वीज कडाडल्यासारखी खण
ू घेऊन वाचला कसाबसा आ�ण हॅर�ला मारू
न शकल्याच्या त्या �णापासन
ू वॉल्डेमॉटर् च्या सगळ्या जादईु शक्ती त्याला
सोडून �नघून गेल्या. पण त्या का गेल्या याचं रहस्य मात्र आजतागायत
कुणालाह� कळू शकलेलं नाह�.
त्यामळ
ु े हॅर�चं, त्याच्या आईची बह�ण आ�ण नवर्याने पालनपोषण केलं.
डिस्ल� कुटुंबीयांच्या सोबत तो गेल� दहा वषर् राहात होता. पण आपल्या
अवतीभोवती चमत्का�रक घटना का घडतात याचं मात्र त्याला कोडं उलगडलेलं
नव्हतं. डिस्लर् कुटुंबीयांनी त्याला सां�गतलं होतं क�, एका कार अपघातात त्याचे
आई-वडील वारले. आ�ण त्यातच त्याच्या कपाळावर ती जखमेची खण
ू उमटल�.
या हक�कतीवर हॅर�चा �वश्वास बसला होता.
परं तु बरोबर एका वषार्पूव� हॉगवट्र्स �वद्यालयातून हॅर�च्या नावाने एक
पत्र आलं. आ�ण वीज चमकल्यासारखं सगळं सत्य समोर आलं. हॅर� जादच्
ू या
शाळे त �शकायला गेला. �तथं तो आ�ण त्याची ती खूण दोघेह� प्र�सद्ध होते.
पण आता शाळे ला सट्
ु ट� लागल� होती. त्यामळ
ु े नाईलाजाने हॅर� सट्
ु ट�त
राहायला म्हणून डस्ल कुटुंबीयांकडे परत आला होता. पण इथे मात्र त्याला
एखाद्या घाणीत लोळून, लडबडून आलेल्या कु�यासारखी वागणूक �दल� जात
होती.
त्या डिस्लर् कुटुंबीयांच्या साधं ल�ात सुद्धा नव्हतं क� आज हॅर�चा बारावा
वाढ�दवस आहे . त्यामुळे साहिजकच तो त्यांच्याकडून अपे�ा तर� काय करणार
होता? केक-�बक तर जाऊचदे त, पण त्याला त्यांनी कधी आजपय�त एखाद�
छोट�शी भेटवस्तूसुद्धा �दलेल� नव्हती. परं तु त्याच्या वाढ�दवसाकडे चक्क दल
ु �
र्
करणं...
त्याच वेळी व्हरनॉन काका घसा खाकरून गंभीर आवाजात म्हणाले,
“आपल्याला सगळ्यांना माह�तच असेल क�, आजचा �दवस खप
ू �वशेष मह�वाचा
आहे .”
हॅर�ने वर पा�हलं. त्याचा आपल्या कानांवर �वश्वासच बसेना..
व्हरनॉन काका म्हणाले, “आज मी माझ्या आयुष्यातला सगळ्यात मोठा
सौदा करणार आहे."
हॅर� पन्
ु हा आपला टोस्ट खायला लागला. त्याच्या मनात कडवट �वचार
आला क�, काका नक्क�च त्यांच्या त्या मूखप
र् णाच्या पाट�चा �वचार करताहेत.
गेले पंधरा �दवस ते या एकाच �वषयावर बोलत होते. एक गब्बर �बल्डर आ�ण
त्याची बायको जेवायला घर� येणार होते. व्हरनॉन काकांना आशा होती क� तो
�बल्डर त्यांना खूप मोठ� ऑडर्र दे ईल. (व्हरनॉन काकांची कंपनी �ड्रल बनवायची.)
व्हरनॉन काका म्हणाले, "चला, संध्याकाळच्या कायर्क्रमाची आपण पन्
ु हा
एकदा उजळणी करूया. आपण सवर्जण बरोबर आठ वाजता आपापल� जागा
घेऊ. पेटू�नया तू असशील-"
"इथे बैठक�च्या खोल�त." पेटू�नया मावशी चटकन बोलल�, "आपल्या घरात
त्यांच्या स्वागतासाठ� सज्ज असेन मी."
"शाब्बास! आ�ण डडल� बेटा तू?"
“दरवाजा उघडण्यासाठ� तैय्यार." डडल�ने चेहेर्यावर एक कृत्रीम गचाळ
हास्य आणन
ू म्हटलं. "मेसन काका-काकू, तम
ु चे कोट द्याना माझ्याकडे मी नीट
सांभाळून ठे वीन."
हे ऐकताच पेटू�नया मावशी ग�हवरून बोलल�, "�कती गुणी वाटे ल माझा
राजा त्यांना.”
"शाब्बास डडल�." व्हरनॉन काका म्हणाले. मग ते हॅर�कडे वळून म्हणाले,
“आ�ण तू?"
हॅर� �न�वर्कारपणे म्हणाला, "मी माझ्या खोल�त बसलेलो असेन. अगद�
चुपचाप आवाजसुद्धा न करता. जणू काह� मी घरात नाह�च आहे ."
"बस्स, असंच कर म्हणजे झालं." व्हरनॉन काका त�ड वाकडं करून
म्हणाले. "पेटू�नया, मी त्या मंडळींना बैठक�च्या खोल�त घेऊन येईन, तझ
ु ी
त्यांच्याशी ओळख करून दे ईन आ�ण त्यांच्या पेयपानाची व्यवस्था कर�न. सव्वा
आठ वाजता..."
"मी म्हणेन, जेवण तयार आहे." पेटू�नया मावशी म्हणाल�.
"आ�ण डडल� बेटा, तू काय म्हणशील?"
"मेसन काकू, चला ना मी तुम्हाला जेवणाच्या खोल�त घेऊन जातो."
डडल�ने आपला जाडगेला हात एका अदृश्य बाईच्या �दशेने हलवत उचलला.
पेटू�नया मावशी लांब श्वास घेत म्हणाल�, "�क�ी गण
ु ाचा आ�ण आदशर्
आहे माझा मुलगा!”
“आ�ण त?ू " व्हरनॉन काकांनी हॅर�कडे खाऊ क� �गळू अशा आ�वभार्वात
बघत �वचारलं.
"मी माझ्या खोल�त, चुपचाप आवाजसुद्धा न करता बसलेलो असेन. जणू
काह� मी या घरात नाह�च आहे." हॅर�ने �नरसपणे उ�र �दलं.
"हां, आता कसं! हां, तर मी काय म्हणत होतो क� जेवताना त्यांची आपण
थोडी स्तत
ु ी केल� पा�हजे. पेटू�नया तू काय म्हणशील सांग बरं ?"
"मी म्हणेन, �मस्टर मेसन, व्हरनॉन म्हणत होते क� तुम्ह� गोल्फ फारच
सुंदर खेळता म्हणे. आ�ण �मसेस मेसन, हा इतका सुरेख ड्रेस कुठून बाई घेतलात
तुम्ह�?"
“वाहव्वा! छान, आ�ण डडल� बेटा तू काय म्हणशील?"
"मी असं म्हणालो तर? क� मला शाळे त आदशर् व्यक्तींबद्दल �नबंध
�लहायला सां�गतला होता तेव्हा मेसनकाका मी तो तुमच्यावरच �ल�हला."
आता मात्र हद्द झाल�. डडल�चं हे बोलणं पेटू�नया मावशी आ�ण हॅर�
दोघांनाह� पचवता आलं नाह�. पेटू�नया मावशीच्या डोळ्यांत खळकन ् पाणीच
आलं. �तने कौतुकाने डडल�ला जवळ घेतलं. आ�ण हॅर�ने टे बलाखाल� आपलं त�ड
लपवलं हसू कुणाला �दसू नये म्हणन
ू .
“आ�ण तू रे पोरा?"
हॅर�ने चेहेरा वर केला आ�ण तो �न�वर्कार ठे वायचे शक्य �ततके प्रयत्न
केले आ�ण म्हणाला, “मी अथार्तच माझ्या खोल�त बसन
ू राह�न. चप
ु चाप, आवाज
न करता. जणू काह� मी या घरात नाह�च आहे .
"हां, असंच कर म्हणजे झालं." व्हरनॉन काका जोरात म्हणाले. "मेसन
पती-पत्नीना तझ्
ु याबद्दल काह�च माह�त नाह�ए. आ�ण मा�हती व्हावं अशी
आमची कुणाची मळ
ु ीच इच्छा नाह�ए, समजलास? पेटू�नया जेवण झाल्यावर तू
�मसेस मेसनना कॉफ� प्यायला �दवाणखान्यात घेऊन जा. मग मी हळूच बोलता
बोलता �ड्रलचा �वषय काढे न. न�शबाने साथ �दल� तर दहाच्या बातम्या सरू
ु
होण्यापूव� मी करारावर सह्या घेऊन तो पा�कटात घालूनसुद्धा टाक�न. आ�ण
उद्या याच वेळेला आपण माजोकार्मध्ये "हॉ�लडे होम"खरे द� करत अस.ू "
हे ऐकून हॅर�ला तर� काह�च �वशेष वाटलं नाह�. आपल्याला �प्र�वट
ड्राइव्हपे�ा जास्त चांगल� वागणक
ू माजोकार्मध्ये गेल्यावर �मळे ल अशी त्याच्या
मनात मळ
ु ीच वेडगळ आशा नव्हती.
"ठरलं तर मग सगळं ! मग मी आता बाजारात जाऊन डडल� करता आ�ण
माझ्याकरता "�डनरजॅकेट्स खरे द� करतो." आ�ण मग हॅर�कडे बघत दरडावून
बोलले, "आ�ण तू रे , जेव्हा तुझी मावशी आवराआवर करत असेल तेव्हा अिजबात
मध्ये कडमडू नकोस."
हॅर� मागच्या दरवाजाने बाहे र सटकला. आजचा �दवस सय
ू ार्च्या चमकदार
प्रकाशात प्रसन्न वाटत होता. �हरवळीपल�कडे जाऊन हॅर� एका बाकावर बसला.
आ�ण अगद� हलक्या आवाजात गुणगण
ु ायला लागला, "हॅपी बथर् डे टू मी, हॅपी
बथर् टू मी..."
ग्री�टंग काडर् नाह�, भेटवस्तू नाह� आ�ण हे काय कमी होतं, म्हणून त्याला
आज �दवसभर खोल�त स्वतःला असं क�डून घेऊन बसायचं होतं जसं काह� तो
या जगात अिस्तत्वातच नाह�ए. तो उदासपणे झाडाकडे शन्
ू य नजरे ने एकटक
बघत बसला. इतकं एकटं एकटं त्याला आयुष्यात कधी वाटलं नव्हतं. हॅर�ला
हॉगवट्र्स मधल्या कोणत्याह� वस्तप
ू े�ा, िक्वडीच खेळण्यापे�ासुद्धा जास्त
आपल्या दोन आवडत्या �मत्रांची आठवण येत होती रॉन वीज्ल� आ�ण हमार्यनी
ग्र� जर. पण त्यांना मात्र हॅर�ची मळ
ु ीच खबर नसल्यासारखं वाटत होतं. आख्ख्या
सुट्ट�त दोघांपैक� कुणीह� त्याला एकह� पत्र पाठवलं नव्हतं. आ�ण �नघताना
रॉनने मारे घर� राहायला बोलवायचं वचन �दलं होतं.
�कतीतर� वेळा हॅर�ला जादन
ू े घुबडीण हे ड�वगच्या �पंजर्याचं कुलूप
तोडण्याचा मोह झाला होता. �तच्यामाफर्त रॉन आ�ण हमार्यनीला पत्र पाठवायची
त्याची इच्छा होती. पण एवढ� मोठ� जोखीम घेण्याइतकं मह�वाचं काम नव्हतं
हे . कारण स�ान नसणार्या जादग
ू ारांना शाळे बाहेर जाद ू करायची परवानगी
नव्हती. हॅर�ने ह� गोष्ट डिस्ल� पती-पत्नींना कळूच �दल� नव्हती. जादच
ू ी छडी
आ�ण जादच्
ू या झाडूसोबत डस्ल दांपत्याने हॅर�ला पण िजन्याखालच्या खोल�त
क�डून का ठे वलं नव्हतं ते हॅर� ओळखून होता. त्यांना अशी भीती वाटायची क�,
हॅर� त्यांना जादन
ू े शेणातले �कडे बनवून टाकेल म्हणून. सुट्ट�त घर� आल्या
आल्या सुरुवातीला हॅर� जादच
ू े काह�तर� मंत्र म्हणायचा आ�ण मग डडल�
आपल्या थुलथुल�त पायांनी िजवाच्या आकांताने बाहे र धावत सुटायचा तेव्हा
त्याला जाम मजा यायची. परं तु रॉन आ�ण हमार्यनीने काह�च संपकर् न
ठे वल्यामुळे त्याला स्वत:लाच जादई
ु द�ु नयेपासून अलग झाल्यासारखं वाटत होतं.
डडल�ला छळण्यात पण आता गंमत वाटत नव्हती. आ�ण आता तर रॉन आ�ण
हमार्यनी त्याचा वाढ�दवससुद्धा �वसरून गेले होते.
हॉगवटर् हून आज एक जर� पत्र आलं असतं तर� त्याच्या बदल्यात तो
ू ार �कंवा जादग
काह�ह� द्यायला तयार होता. अगद� कुठल्याह� जादग ू ा�रणीच्या
पत्राच्या बदल्यातसुद्धा. फार काय त्याच्या शत्रूचा ड्रॅको मॅल्फॉयचा चेहेरा
बघन
ू सद्
ु धा त्याला एक प्रकारचं समाधान वाटलं असतं; समाधान अशासाठ� क�
त्याची खात्री पटल� असती क� ते एक स्वप्न नव्हतं...
मागच्या वष� हॉगवट्र्समध्ये फक्त धमालच केल� होती असं नक्क�च
नव्हतं. वषार्च्या शेवट� हॅर�ने कुणा अशातशा उपटसंभ
ु ाशी नाह� तर चक्क लॉडर्
वॉल्डेमॉटर् शी मक
ु ाबला केला होता. वॉल्डेमॉटर् आता प�हल्याइतका शिक्तशाल�
रा�हला नव्हता हे जर� खरं असलं तर� तो अजूनह� भयंकरच होता, अजूनह�
चलाख होता आ�ण पन्
ु हा एकदा शिक्तशाल� बनायचा �नकराचा प्रयत्न चालू
होता त्याचा. हॅर� दस
ु र्यांदा वॉल्डेमॉटर् च्या कचाट्यातून सुटला होता. परं तु यावेळी
मात्र तो अ�रश: िजवा�नशी वाचला होता. खरं तर या घटनेला काह� आठवडे
होऊन गेले होते, पण अजन
ू ह� कधीतर� रात्री मध्येच तो दचकून जागा व्हायचा.
घामानी थबथबून जायचा अगद� �वचार करायचा क� कुणास ठाऊक तो वॉल्डेमॉटर्
आता कुठं असेल! त्याला वॉल्डेमॉटर् चा लालभडक चेहेरा आ�ण रागाने वटारलेले
मोठाले डोळे आठवायचे....
हॅर� अचानक बागेतल्या बाकावर ताठ बसला. तो झाडाझुडपांकडे उगीचच
आपला पाहात होता, तर अचानक ते झुडुपच वळून त्याच्याकडे बघायला लागलं.
पानांमधन
ू दोन �हरवेगार डोळे डोकावताना �दसायला लागले.
हॅर� टुणकन ् उडी मारून उभा रा�हला आ�ण पल�कडून एक �चडवणारा
आवाज ऐकू आला.
डडल� बदकासारखा फताकफताक चालत त्याच्याकडे येत होता आ�ण गाणं
म्हणत होता, "मला माह�त आहे , आज काय तार�ख आहे , आज काय आहे ..."
त्याबरोबर ते मोठाले डोळे उघडझाप करून गायब झाले.
“काय आहे ?" हॅर�ने �वचारलं. पण त्याचे डोळे मात्र झाडीवरच �खळून होते.
"मला माह�त आहे आज कोणता �दवस आहे ते." डडल� त्याच्या जवळ
येऊन तेचपन्
ु हा बडबडला.
“अरे वा" हॅर� म्हणाला, "चला, तुला आता �नदान आठवड्याचे �दवस तर�
माह�त झाले!”
डडल�ने टोमणा मारला, “आज तझ
ु ा वाढ�दवस आहे. पण तल
ु ा कुणी
काडर्सुद्धा का नाह� रे पाठवलं? त्या �व�चत्र �ठकाणी तुला एक पण �मत्र नाह�
�मळाला?"
हॅर� थंडपणे म्हणाला, “तू माझ्या शाळे तल्या मल
ु ांबद्दल बोलतो आहे स हे
तुझ्या आईला कळलं तर तुझी काह� खैर नाह� बाबा."
डडल�ने आपल� घसरणार� पँट वर खेचल�. कारण ती त्याच्या ढोल्या
पोटावरून सारखी खाल� सरकत होती.
त्याने संशयाने �वचारलं, “तू त्या झुडपात काय एवढं बघत होतास?" हॅर�
म्हणाला, "मी �वचार करत होतो क� याला जर आग लावायची असेल तर सवा�त
चांगला मंत्र कोणता बरं असू शकेल?"
डडल� मागच्या मागे धडपडला. त्याच्या भल्यामोठ्या चेहेर्यावर दहशत
तरळल�.
"पण तू असं करूच शकणार नाह�स. डॅडींनी तल
ु ा जाद ू करायला मनाई
केल� आहे . त्यांनी तल
ु ा बजावून सां�गतलंय क� जाद ू शब्द जर� उच्चारलास, तर�
ते तुला घरातून हाकलून दे तील म्हणून. आ�ण तुला जायला दस
ु रं घर कुठं आहे
आमच्या घरा�शवाय? तल
ु ा कुणी �मत्र सद्
ु धा नाह�एत, तल
ु ा त्यांच्या घर� बोलावन
ू
न्यायला..."
“छूमंतर काल� कंतर!" हॅर� मोठ्या आवाजात मंत्र म्हणायला लागला. "जय
काल� कलक�ेवाल� तेरा वचन न जाए खाल�..."
"मम्मी... मी... मी..." डडल� िजवाच्या आकांताने पडत धडपडत कसाबसा
पळत घरात गेला. म्हणाला, "मम्मी! तो बघ काय करतोय ते!”
हॅर�ला त्या �णभराच्या आनंदाची फार मोठ� �कंमत द्यावी लागल�. डडल�
आ�ण झाडं-�बडं सुर��त आहेत हे पाहून पेटू�नया मावशीच्या ल�ात आलं होतं
क� त्याने खरोखर जाद ू नव्हती केल�. पण तर�ह� �तने रागाने साबण लावलेला
फ्रा�यंग पॅन हॅर�वर �भरकावला. त्याला वाकून तो चक
ु वावा लागला. मग पेटू�नया
मावशीने त्याला ढ�गभर काम �दलं आ�ण बजावलं क� काम पूणर् केल्या�शवाय
त्याला जेवायला �मळणार नाह�.
हॅर� जेव्हा �खडक्या स्वच्छ करत होता, कार धव
ु त होता, लॉन कापत होता,
फुलं फुलदाणीत नीट लावून सजवत होता, गुलाबाची झाडं छाटून त्यांना पाणी
दे त होता, बागेतल्या बाकाला रं ग लावत होता तेव्हा डडल� आइस्क्र�म चाटत होता
आ�ण त्याच्यावर ल� ठे वत असल्यासारखा त्याच्याकडे बघत होता. आकाशात
सूयर् तळपत होता आ�ण त्याच्या मानेला चटके बसत होते. हॅर�च्या ल�ात आलं
होतं क� त्याने डडल�कडे ल�च द्यायला नको होतं, पण डडल�ने नेमके त्याच्याच
मनातले �वचार बोलन
ू दाखवले होते. बहुधा खरोखरच हॉगवट्र्समध्ये त्याला
कुणीच �मत्र नव्हते...
फुलझाडांना खत घालता घालता तो रागाने मनात �वचार करत होता,
“आज त्यांनी सप्र
ु �सद्ध हॅर� पॉटरला बघायला हवं होतं!”
त्याची आता कंबर दख
ु ायला लागल� होती आ�ण चेहेरा घामाने �नथळत
होता.
शेवट� संध्याकाळी साडे-सात वाजता एकदाची त्याला पेटू�नया मावशीची
हाक ऐकू आल�. ती त्याला बोलवत होती.
“आत ये रे . येताना वतर्मानपत्रावर पाय ठे वन
ू ये."
हॅर� आनंदाने चकाकणार्या स्वैपाकघरात आला. �फ्रजवर रात्रीचं प�ु डंग
ठे वलेलं होतं. घुसळलेल्या मलईचा एक गोळा आ�ण �मठाई. ओव्हनमध्ये मटण
भाजलं जात होतं.
“लवकर गीळ. मेसन नवरा बायको येतीलच एवढ्यात." पेटू�नया मावशीने
त्याला खेकसून सां�गतलं आ�ण टे बलावर ठे वलेल्या ब्रेडच्या दोन स्लाइस आ�ण
चीजच्या एका तक
ु ड्याकडे बोट दखवलं. �तनं अंगात आपला केशर�- गुलाबी
पाट�चा ड्रेस घातला होता.
हॅर�ने हात धऊ
ु न ते बेचव जेवण कसंबसं घशाखाल� घातलं. त्याने शेवटचा
घास उचलला नाह� उचलला तोच पेटू�नया मावशीने खसकन त्याची ताटल�
ओढल� आ�ण म्हणाल�,
"चल, चल, नाह�सा हो तझ्
ु या खोल�त."
हॅर� �दवाणखान्याच्या दरवाजाजवळून गेला तेव्हा त्याला �डनर जॅकेट
घालून सजलेले डडल� आ�ण व्हरनॉन काका �दसले. हॅर� वरच्या मजल्यावर
जाणार्या िजन्याच्या शेवटच्या पायर�वर पोचायचाच होता अजन
ू , तेवढ्यात बेल
वाजल�. त्याच�णी व्हरनॉन काकांचा रागीट चेहेरा त्याला िजन्याखाल� �दसला.
"ए पोरा, जरा जर� आवाज केलास ना, तर याद राख..."
हॅर� दबक्या पावलांनी आपल्या खोल�त जाऊन पोचला. आत जाऊन त्याने
दरवाजा बंद करून घेतला. आता तो स्वतःला गाद�वर �भरकावून दे णार होता.
पण अडचण अशी होती क� त्याच्या गाद�वर आधीपासूनच कुणीतर�
बसलेलं होतं.
प्रकरण दोन
डॉबीचा इशारा
हॅर�ने कशीबशी आपल� �कंकाळी रोखून धरल�. पण ते प्रकरण फारच

जवळ होतं. गाद�वर बसलेल्या त्या छोट्याशा प्राण्याचे कान वटवाघळासारखे लांब
होते. त्याचे खोबणीबाहे र लटकलेले बटबट�त डोळे टे �नसच्या च�डूइतके मोठे होते.
हॅर�च्या ताबडतोब ल�ात आलं क� सकाळी झाडीमधून त्याला �नरखून बघणारा
प्राणी हाच तो.
तो प्राणी आ�ण हॅर� एकम� काना �नरखून बघत असतानाच हॅर�ला
हॉलमधून डडल�चा आवाज ऐकू आला.
"मेसन काका-काकू, तम
ु चे कोट द्या माझ्याकडे. मी नीट ठे वू का
सांभाळून?"
तो प्राणी गाद�वरून खाल� उतरला. हॅर�ला अ�भवादन करायसाठ� तो इतका
खाल� वाकला क� त्याचं नाक खाल� गाल�च्याला �चकटलं. त्याने जे काह� डगलं
अंगात घातलं होतं ते एखाद्या लोडाचा जन
ु ा-पुराणा अभ्राच वाटत होता. आ�ण
त्या अभ्र्याला हातपाय घालण्यापुरती भोकं पाडलेल� होती फक्त.
हॅर� त्रा�सकपणे म्हणाला, "हां, हॅलो."
“हॅर� पॉटर", तो प्राणी तारस्वरात बोलायला लागल्याबरोबर हॅर�च्या
तात्काळ ल�ात आलं क� तो आवाज खालच्या िजन्यापय�त नक्क�च ऐकू जाणार.
"डॉबीला कधीपासन
ू तम्
ु हाला भेटायची इच्छा होती सर. ह� फार सन्मानाची गोष्ट
आहे ."
“ध-धन्यवाद." हॅर� म्हणाला आ�ण �भंतीला घसपटत कसाबसा चालत
आपल्या खच
ु �त धपकन बसला. याच खच
ु �जवळ हे ड�वगला ठे वलेला मोठ �पंजरा
ठे वला होता. त्यात हेड�वग झोपलेल� होती. हॅर�ला �वचारावसं वाटत होतं क�, "तू
आहे स तर� काय नक्क�?" पण मग त्याला वाटलं असं �वचारणं योग्य होणार
नाह�. म्हणन
ू मग त्याने �वचारलं, “तू कोण आहे स?"
त्या �व�चत्र प्राण्याने उ�र �दलं, "डॉबी सर. फक्त डॉबी. डॉबी एक बुटका
गुलाम."
“काय सांगतोस?" हॅर� म्हणाला, "पण हे बघ, रागावू नकोस पण माझ्या
घर� बुटक्या �बटक्याने येण्याची ह� काह� वेळ नाह�."
�दवाणखान्यातून पेटू�नया मावशीचं खोटं खोटं हसणं ऐकू येत होतं. त्या
छोट्याशा बुटक्याने मान खाल� घातल�.
हॅर� ताबडतोब म्हणाला, "तुला भेटून मला आनंद झालेला नाह� असं
नाह�ए. पण तू काह� खास काम काढून आला आहे स का इथे?"
“हां, होय सर, " डॉबी गंभीरपणे म्हणाला, "डॉबी तुम्हाला काह�तर�
सांगण्यासाठ� आला आहे , पण कठ�ण आहे सर... मला कुठून सरु
ु वात करावी तेच
कळत नाह�ए..."
“बस!" हॅर�ने पलंगाकडे बोट दाखवत हळुवारपणे सां�गतलं.
आ�ण बुटका एकाएक� जोरजोरात आवाज करून धाय मोकलून रडायलाच
लागला. ते बघन
ू हॅर� सटपटलाच.
“ब...बसू?” बुटका टाहो फोडून रडतच होता. "कधीच नाह�. मळ
ु ीच नाह�."
हॅर�ला वाटायला लागलं क� खालच्या मजल्यावरून येणारे आवाज आता
मधे मधे बंद व्हायला लागले होते..
हॅर� कुजबज
ु त्या आवाजात म्हणाला, "माफ कर मला. मला तुला दख
ु वायचं
नव्हतं.”
"डॉबीला दख
ु वायचं नव्हतं?" त्या बट
ु क्याचा श्वास क�डला गेला. "डॉबीला
कोणत्याह� जादग
ू ारानं कधीच बसायला सां�गतलं नाह�. आ�ण ते सुद्धा स्वतः
जवळ.”
हॅर� "श शऽ शऽ" करत बट
ु क्याला गप्प बसवण्याचा प्रयत्न करत होता.
एक�कडे खूश झाल्यासारखं पण दाखवत होता. त्याने डॉबीला परत पलंगावर
बसवलं. तो �तथे हुदंके दे त बसून रा�हला. तो एखाद्या कुरूप चेहेर्याच्या मोठ्या
बाहुल�सारखा �दसत होता. शेवट� एकदाचं त्याने स्वतःला कसंबसं सांभाळलं. मग
आपल्या गटाण्या डोळ्यांनी तो हॅर�कडे एकटक भिक्तभावानं पाहायला लागला.
हॅर�ने त्याला जरा खल
ु वायचा प्रयत्न केला, "तुला बहुधा चांगले जादग
ू ार
भेटलेच नसतील."
डॉबीने डोकं हलवलं. आ�ण मग तो एकाएक� उडी मारून आपलं डोकं
जोरजोरात �खडक�वर आपटायला लागला. आ�ण त्याचबरोबर ओरडायलाह�
लागला,
"वाईट्ट डॉबी, वाईट्ट डॉबी!"
"ए अरे असं नको ना करूस. काय चाललंय काय तुझ?ं " हॅर� ओरडला
आ�ण त्याने उसळी मारून डॉबीला पन्
ु हा �बछान्यावर खेचलं. या सगळ्या
सावळ्या ग�धळात हे ड�वग जागी झाल�. �तने एक जोरात �कंचाळी मारल� आ�ण
ती पंखांचा फडफडाट करत पंख �पंजर्यावर जोरात आपटायला लागल�.
"डॉबीला �श�ा करून घेणं भागच होतं सर, " बट
ु का डोळे वाकडे करत
म्हणाला, "डॉबीने आपल्या मालकाची �नंदा केल� सर....."
"तुझा मालक?"
“जादग
ू ारांचा प�रवार... �तथे डॉबी गल
ु ाम आहे सर... डॉबी एक गल
ु ाम
आहे . डॉबीला जन्मभर त्यांची गुलामी करणं भाग आहे सर...”
“त्या लोकांना तू इथं आलेला आहे स हे माह�त आहे ?" हॅर�ने उत्सुकतेने
�वचारलं.
डॉबी थरथर कापायला लागला.
“अरे बापरे ! नाह� सर, अिजबात नाह�... तुम्हाला भेटायला आल्याबद्दल
डॉबी स्वतःला जबर �श�ा करून घेईल सर. या चक
ु �बद्दल डॉबी आपले कान
ओव्हनमध्ये बंद करून घेईल, जर त्या लोकांना कधी हे कळलं ना सर...”
"पण जर का तू स्वतःचे कान ओव्हनमध्ये घातलेस तर त्यांच्या हे ल�ात
नाह� का येणार?"
"त्यांच्या ल�ात येईल असं डॉबीला वाटत नाह� सर. कारण डॉबी नेहमीच
स्वतःला कुठल्या ना कुठल्या तर� कारणावरून �श�ा करून घेत असतो.
डॉबीच्या असं करण्यावर त्यांची काह� हरकत नसते सर. �कतीतर� वेळा तर ते
स्वतःच डॉबीला �श�ा करून घ्यायची आठवण करून दे तात...”
“पण मग तू त्यांना सोडून का नाह� जात? �तथून पळून जा ना."
“घरातल� कामं करणार्या बुटक्या गुलामाला मालकाने मुक्त करावं लागतं
ते कुटुंब आ�ण ते डॉबीला कधीच मुक्त करणार नाह�... डॉबीला मरे पय�त त्यांची
गुलामी करावीच लागेल सर..."
हॅर� त्याच्याकडे रोखून पाहायला लागला.
हॅर� म्हणाला, "मला इथे अजून चार आठवडे राहायला लागणार आहे या
कल्पनेनेच माझा जीव कासावीस होत होता. पण तुझं बोलणं ऐकून मला डिस्लर्
कुटुंबातले लोक चक्क माणसांसारखे वाटायला लागले आहेत. तल
ु ा कुणी मदत
नाह� का करू शकत? माझी काह� मदत होऊ शकेल का?”
हे बोलून गेल्यावर हॅर�च्या ल�ात आलं क� त्याने अशा प्रकारचा त�डून
शब्दह� काढायला नको होता. कारण ते ऐकून डॉबी पन्
ु हा एकदा कृत�तेने
हमसून हमसून रडायला लागला.
हॅर� वैतागून शक्य �ततक्या हळू आवाजात म्हणाला, "कृपा करून गप्प
बैस. जर का डिस्लर् मंडळींच्या कानावर तझ
ु ं रडू गेलं आ�ण तू इथं आहे स हे
त्यांना कळलं तर..."
"हॅर� पॉटर डॉबीला काह� मदत करता येईल का असं �वचारत आहे त...
डॉबीने तम
ु च्या महानतेबद्दल ऐकलं होतं सर, पण तम्
ु ह� इतके दयाळू आहात हे
डॉबीला माह�त नव्हतं...”
हॅर� लालभडक झाला. म्हणाला, "तू माझ्या महानतेबद्दल जे जे काह�
ऐकलं आहे स ती सगळी बकवास आहे . मी हॉगवट्र्समध्ये वगार्त प�हलासद्
ु धा
आलेलो नाह�ए. हमार्यनीचा प�हला नंबर आला होता. ती-"
त्याने वाक्य अध्यार्वरच सोडून �दलं. कारण �तच्या आठवणीने त्याचं मन
कळवळलं.
"हॅर� पॉटर नम्र आ�ण सज्जन आहेत." डॉबी आदराने म्हणाला. त्याचे
च� डूसारखे डोळे आता चमकायला लागले होते. “ज्या जादग
ू ाराचं आम्ह� नावसुद्धा
घेत नाह�, त्याला हरवल्याचा साधा उल्लेखह� हॅर� पॉटरने केला नाह�."
हॅर� म्हणाला, “वॉल्डेमॉटर् ?”
डॉबीने आपले वटवाघळासारखे कान घट्ट दाबून घेतले आ�ण दःु खाने
कळवळून म्हणाला, "त्याचे नाव घेऊ नका सर, नाव नका घेऊ.”
"सॉर�" हॅर� पटकन बोलला, "त्याचं नावसद्
ु धा घ्यायला न आवडणारे खूप
लोक माह�त आहे त मला. माझा �मत्र रॉन..."
तो परत गप्प झाला. रॉनच्या आठवणीने तो व्याकूळ झाला.
डॉबी हॅर�कडे वाकला. त्याचे डोळे हे डलाईटसारखे पसरट वाटत होते.
भरल्या गळ्याने म्हणाला, "डॉबीला असं कळलं आहे क� हॅर� पॉटरने काह�
आठवड्यांपव
ू � दस
ु र्यांदा त्या दष्ु ट जादग
ू ाराशी सामना केला आहे आ�ण हॅर�
पॉटर पुन्हा एकदा वाचले."
हॅर�ने मान खाल� केल्यावर डॉबीचे डोळे पन्
ु हा एकदा भरून आले.
“अयाई गं." तो उसासे टाकत म्हणाला. त्याने अंगात जे काह� घातलेलं
होतं- घाणेरड्या मळक्या अभ्यासारखं त्याच्या टोकाला नाक पस
ु त तो म्हणाला,
"हॅर� पॉटर बहादरू आ�ण साहसी आहेत. �कतीतर� संकटांवर त्यांनी मात केल�
आहे . परं तु आज डॉबी हॅर� पॉटरला वाचवायला आला आहे. त्यांना सावध
करायला आला आहे . मग त्याकरता नंतर डॉबीला आपले कान ओव्हनमध्ये
घालावे लागले तर� बेह�र, पण हॅर� पॉटरने हॉगवट्र्समध्ये परत जाऊ नये."
आता मात्र शांतता पसरल�. खालन
ू फक्त सरु �काट्यांचे प्लेटवर वाजण्याचे
आ�ण व्हरनॉन काकांच्या बोलण्याचे आवाज येत होते तेवढे च.
“क् काय?" हॅर� चाचरत बोलला. “पण मला तर परत जावंच लागेल.. एक
सप्ट� बरपासन
ू शाळा सरू
ु होतेय परत. त्या एका आशेवरच तर मी हे सगळं सहन
करू शकतोय. तुला नाह� समजणार इथं राहणं �कती महाकमर्कठ�ण आहे ते. या
लोकांच्या जगात माझं काह� काम नाह�. मी तुमच्या जगातला आहे . हॉगवटर् स ्
मधला आहे."
“नाह�, नाह�, नाह�." डॉबी �कंचाळत म्हणाला. आ�ण त्याने इतक्या
जोरजोरात मान हलवल� क� त्याचे कान फडफडायला लागले. "हॅर� पॉटर िजथे
सरु ��त असतील �तथेच राहतील. ते इतके महान आहेत, इतके सच्चे आहे त क�
त्यांना गमवून चालणार नाह�. हॅर� पॉटर जर हॉगवट्र्समध्ये परत गेले तर
िजवाला धोका आहे त्यांच्या."
हॅर�ने च�कत होऊन �वचारलं, “का?”
"एक षड्यंत्र रचलं गेलंय हॅर� पॉटर. या वष� हॉगवट्र्स जाद ू आ�ण तंत्र
�वद्यालयात भयंकर घटना घडणार आहे त." डॉबी कुजबुजला. आ�ण एकदम
भीतीने गारठला. "डॉबीला ह� गोष्ट �कतीतर� म�हन्यांपासून माह�त आहे सर.
हॅर� पॉटरने आपला जीव धोक्यात घालू नये. तुमचं आयुष्य खूप मोलाचं आहे
सर."
हॅर�ने झटकन �वचारलं, "कसल्या भयंकर घटना? कसलं षड्यंत्र?” डॉबीने
गळा दाटून आल्यासारखा एक �व�चत्र आवाज काढला. आ�ण मग तो
वेड्यासारखा आपलं डोकं �भतींवर थाडथाड आपटायला लागला.
हॅर� ओरडला, "ठ�क आहे ." डॉबीला थांबवायला त्याने डॉबीचा हात धरला.
"मला समजलं क� तू सांगू नाह� शकत. पण मग तू मला इशारा तर� कशाला
करतो आहे स सावध�गर�चा?" तेवढ्यात त्याच्या मनात एक अ�प्रय �वचार आला.
म्हणाला, "एक �म�नट, या सगळ्याचा संबंध वॉल माफ कर तुला माह�त आहे
कोण- त्या व्यक्तीशी नाह� ना? तू फक्त हो �कंवा नाह� असं मानेने सांग."
तेवढ्यात डॉबीचं डोकं पन्
ु हा एकदा �भंतीजवळ जाऊन पोचलं.
डॉबीने हळूच “नाह� नाह�" अशा अथार्ने मान हलवल�.
"नाह�, तो नाह�. ज्याचं नाव घेता येत नाह�, त्याचा काह� संबंध नाह� सर."
परं तु डॉबीच्या डोळ्यांत असे काह�से भाव होते क� जणू काह� तो काह�तर�
इशारा दे ऊ इिच्छत होता. पण हॅर�च्या तर� काह� ल�ात आलं नाह�. "त्याचा
कुणी भाऊ-�बऊ आहे का?"
डॉबीने पन्
ु हा "नाह�" अशी मान हलवल�. आता त्याचे डोळे आणखीनच
�वस्फारले होते.
"मग मला नाह� कळत क� हॉगवट्र्समध्ये आणखी कोण भयानक घटना
घडवन
ू आणू शकतं ते." हॅर� म्हणाला, "म्हणजे मला असं म्हणायचं आहे क�
�तथे डम्बलडोर आहेत. तू डम्बलडोरना ओळखत असशील ना?" डॉबीने मान
खाल� केल�.
"एल्बस डम्बलडोर हे आ�ापय�तचे सगळ्यात थोर हे डमास्तर आहे त.
डॉबीला ठाऊक आहे हे . डॉबीने तर असं ऐकलं आहे , क� तो जो जेव्हा सगळ्यात
शिक्तशाल� होता तेव्हाह� तो डम्बलडोरपे�ा थोर नव्हता. परं तु सर," डॉबीच्या
आवाजात एकदम खास बदल झाला. हलक्या आवाजात तो म्हणाला, "काह� अशा
शक्ती आहेत ज्यांचा डम्बलडोर कधी... अशा काह� शक्ती आहे त ज्यांचा कोणी
चांगला जादग
ू ार कधी..." आ�ण त्यावर हॅर� काह� बोलण्याआधीच त्याने टुणकन
उडी मारून हॅर�च्या टे बलावरचा लँ प उचलला आ�ण तो थाडथाड आपलं कपाळ
बडवून घ्यायला लागला. आ�ण त्याचबरोबर तो कणर्कटू �कंकाळ्या पण फोडत
होता.
अचानक खालच्या मजल्यावर सन्नाटा पसरला. हॅर�ला प्रचंड धडधडायला
लागलं. दोन सेकंदांच्या नंतर त्याला व्हरनॉन काका वरती येत येत बोलत
असताना ऐकायला आलं, “डडल�ने बहुतक
े आपला ट�. व्ह� वरती चालच
ू ठे वलेला
�दसतोय. जरा बघून येतो हं ."
“लवकर, कपाटात जा!" हॅर� कुजबज
ु त म्हणाला. आ�ण मग त्याने गडबडीने
डॉबीला कपाटात क�बलं आ�ण खोल�चा दरवाजा उघडला जाईपय�त तो पटकन
येऊन गाद�वर आडवा झालासुद्धा.
दातओठ खात आपला चेहेरा हॅर�च्या अगद� जवळ आणत व्हरनॉन काका
म्हणाले, "नालायक कायार्, तझ
ु ं काय चाललं होतं? तू माझ्या जाड्या-रड्याच्या
जोकमधल� हवाच घालवल�स सगळी. याद राख, आता जर का वरून एक जर�
आवाज आला तर तल
ु ा अशी अद्दल घडवीन क� जन्माला आल्याबद्दल तुला
पश्चा�ाप वाटायला लागेल."
आ�ण ते उलट्या पावल� �नघून गेले.
थरथर कापत हॅर�ने डॉबीला कपाटातून बाहेर काढलं.
म्हणाला, "ब�घतलंस ना इथे काय चालतं ते? तझ्
ु या आता ल�ात आलंच
असेल क� मला हॉगवट्र्सला परत का जायचं आहे ते! तीच एकमेव अशी
जागा आहे िजथे माझे, म्हणजे मी तर� असं समजतो क� िजथे माझे �मत्र
आहे त.”
“असे �मत्र जे हॅर� पॉटरला साधं एक पत्रसुद्धा �लह�त नाह�त?" डॉबीने
खोचकपणे �वचारलं.
“माझी खात्री आहे क� ते फक्त पण एक �म�नट थांब, " हॅर�ने भुवया
उं चावून �वचारलं, "माझ्या �मत्रांनी मला पत्रं नाह� �ल�हल� हे तुला माह�त
असायचं काय कारण?"
डॉबीने आपले पाय पसरून हलवले.
“हॅर� पॉटर, डॉबीवर रागवू नका. पण डॉबीने जे केलं ते हॅर� पॉटरच्या
भल्यासाठ�च केलं...”
"तू माझी पत्रं मधल्या मधे उडवल� तर नाह�स?"
तो बट
ु का म्हणाला, "डॉबीकडे आपल� सगळी पत्रं सरु ��त आहे त सर.'
झटकन हॅर� पॉटरपासून लांब जात आपल्या डगल्याच्या आतून त्याने पत्रांचा
एक मोठ्ठा गठ्ठा बाहे र काढला. त्या गठ्यातल्या पत्रांवरची अ�रं त्याने
ताबडतोब ओळखल�. हमार्यनीचं वळणदार मोत्यासारखं अ�र, रॉनचं घाणेरडं
अ�र, आणखी एक काह�तर� �गच�मड �ल�हल्यासारखं पत्र होतं. ते बहुधा
मैदानाचा रखवालदार है �ग्रडचं असणार. डॉबीने हॅर�कडे काळजीने पा�हलं आ�ण
डोळे �मचकावले.
"हॅर� पॉटर रागावू नका. डॉबीला आशा वाटत होती, क� जर हॅर� पॉटरना
आपले �मत्र आपल्याला �वसरून गेले आहे त असं वाटलं तर ते पुन्हा शाळे कडे
�फरकणारसद्
ु धा नाह�त.”
हॅर�चं त्याच्या बोलण्याकडे ल�च नव्हतं. तो पत्रांकडे झेपावला. पण डॉबी
लांब पळाला. "हॅर� पॉटरना सगळी पत्रं �मळतील सर. पण त्यांनी आधी एक
वचन �दलं पा�हजे, हॉगवट्र्सला परत न जायचं. हे बघा सर, तम्
ु ह� स्वतःला
संकटात घालू नये. तम्
ु ह� परत जाऊ नका सर, एवढं च करा फक्त."
"नाह�", हॅर� रागाने ओरडला, "माझ्या �मत्रांची पत्रं दे मला ताबडतोब."
"आता मात्र डॉबीचा नाईलाज आहे." डॉबी दःु खी आवाजात म्हणाला. हॅर�ने काह�
करण्याच्या आत त्याने झटकन बेडरूमचा दरवाजा उघडला आ�ण तो वेगाने
धाडधाड िजना उतरायला लागला.
हॅर�च्या घशाला कोरड पडल�. त्याचं हृदय जोरजोरात धडधडायला लागलं.
तो त्याच्या मागे आवाज न करता धावला. त्याने शेवटच्या सहा पायर्या मोठ�
उडी मारून ओलांडल्या. आ�ण �दवाणखान्यातल्या गाल�चावर मांजर�सारखा
पसरला. त्याने डॉबीला सगळीकडे शोधशोध शोधलं. व्हॅरनॉन काका जेवणाच्या
खोल�तून बोलत होते, “�मस्टर मेसन, पेटू�नयाला तो अमे�रकन प्लंबरचा �वनोद
सांगा ना. �तला तो ऐकायची खूप इच्छा आहे ..." हॅर� धावत स्वैपाकघरात गेला.
जीव जातोय क� काय असंच वाटत होतं त्याला.
पेटू�नया मावशीनं बनवलेलं झकास पु�डंग, क्र�म आ�ण �मठाईचा �ढगारा
छताजवळ हवेत अधांतर� तरं गत होतं. डॉबी एका कपाटाच्या टोकावर लपून
बसला होता.
"नको रे प्ल�ज, ते मला मारूनच टाकतील." हॅर� घोगर्या आवाजात
म्हणाला,
"हॅर� पॉटरने म्हणावे क� तो पन्
ु हा शाळे त जाणार नाह�..."
"डॉबी... प्ल�ज..."
"म्हणा ना सर...”
"मी नाह� म्हणू शकत."
डॉबीने त्याच्याकडे दख
ु ावल्या नजरे ने पा�हलं.
“मग डॉबीला हे करावंच लागेल, सर... हॅर� पॉटरच्या भल्यासाठ�च."
काळीज फाटे ल असा मोठ्ठा आवाज करत प�ु डंग फरशीवर आदळलं.
काचेचं भांडं फुटून सगळं क्र�म �खडक्यांवर, �भंतींवर उडालं. वेताची छडी
�फरवल्यासारखा आवाज आला आ�ण डॉबी गायब झाला. डाय�नंग रूममधून
�कंचाळ्यांचे आवाज आले. व्हरनॉन काका धावत स्वैपाकघरात आले. बघतात तर
काय? समोर हॅर� सन्
ु न होऊन उभा होता. डोक्यापासून पायापय�त पेटू�नया
मावशीच्या प�ु डंगने न्हायलेला होता.
आधी वाटलं क� व्हरनॉन काका झाल्या घटनेची काह�तर� सारवासारव
करून वेळ मारून नेतील. (आमचा भाचा, थोडा वेडसर आहे . अनोळखी लोक
पाहून �बथरल्यासारखा करतो. त्यामुळे आम्ह� त्याला वरच्या मजल्यावरच
ठे वतो.) व्हरनॉन काका काह� न सुचून मेसन पती-पत्नीला परत जेवणाच्या
खोल�त घेऊन गेले. पण जाता जाता हॅर�ला बजावून गेले, क� पाहुणे गेल्यावर ते
त्याची मारमारून चामडी लोळवतील म्हणन
ू . आ�ण त्याच्या हातात एक झाडूह�
खुपसला त्यांनी. पेटू�नया मावशीने फ्र�जरमधून थोडसं आइस्क्र�म शोधून काढलं.
आ�ण हॅर� थरथर कापत स्वैपाकघर साफ करायला लागला.
एक घब
ु ड मध्येच कडमडलं नसतं तर व्हरनॉन काका सौदा करण्यात
यशस्वी झालेह� असते.
पेटू�नया मावशी जेवणानंतर पाहुण्यांना बडीशेप वगैरे दे त होती तेवढ्यात
एक भलं मोठं घब
ु ड पंख फडफडवत डाय�नंग रूमच्या �खडक�तन
ू आत घस
ु लं
आ�ण �मसेस मेसनच्या डोक्यावर एक पत्र टाकून �नघून गेलं. �मसेस
मेसन एखाद्या रा��सणीसारखी �खंकाळत जीव तोडून धावत बाहे र गेल्या.
�मस्टर मेसनने डिस्लर् मंडळींना एवढं च सां�गतलं, क� त्यांच्या बायकोला प�यांची
भयंकर भीती वाटते, आ�ण त्यांना ह� जीवघेणी थट्टा मुळीच आवडलेल� नाह�.
आ�ण ते �नघून गेले.
हॅर� स्वैपाकघरात झाडूच्या आधाराने कसाबसा उभा होता. तेवढ्यात
व्हरनॉन काका आत आले. त्यांच्या �पचक्या डोळ्यांत दष्ु टावा �दसत होता.
“हे वाच.” त्यांनी दष्ु टपणे खेकसून सां�गतलं. घुबडानं टाकलेलं पत्र
त्याच्यापढ
ु े नाचवत ते म्हणाले, "चल, वाच लवकर."
हॅर�ने पत्र हातात घेतलं. पण त्यात काह� वाढ�दवसाच्या शुभेच्छा नव्हत्या.
�प्रय �मस्टर पॉटर,
आम्हाला एक गप्ु त सच
ू ना �मळाल� आहे , क� आपल्या घर� आज रात्री नऊ
वाजन
ू बारा �म�नटांनी "वाय-ू �वचरण" जादच
ू ा प्रयोग करण्यात आला आहे.
अ�ान जादग
ू ारांना शाळे बाहे र जादच
ू ा वापर करायची परवानगी नाह� हे
तम्
ु हाला माह�त आहेच. इतःपर तम्
ु ह� जर जादच्ू या मंत्राचा वापर केलात तर
तम्
ु हाला शाळे तन
ू काढून टाकण्यात येऊ शकते. (जाद�ू गर�वर�ल ता�कर् क प्र�तबंध
अ�ध�नयम, १८७५, प�रच्छे द सी)
आम्ह� आपल्याला आणखी एका गोष्ट�ची आठवण करून दे ऊ इिच्छतो, क�
कोणत्याह� जादच्ू या प्रयोगाबद्दल जादश
ू ी संबंध नसलेल्या "मगल"ू लोकांना
मा�हती होण्याचा धोका �नमार्ण झाला तर तो आंतरराष्ट्र�य जादग
ू ार संघटनेच्या
गोपनीयता अ�ध�नयमाचा अनच्
ु छे द १३च्या अनस
ु ार एक गंभीर अपराध आहे .
आपल� सट्
ु ट� आनंदाची जावो.
आपल�, माफाल्डा हॉफककर्

"जादच
ू ा अन�ु चत प्रयोग" कायार्लय
जाद ू मंत्रालय.
हॅर�ने पत्र वाचून वर पा�हलं आ�ण आवंढा �गळला. "तुला शाळे बाहे र जाद ू
करायची परवानगी नाह�ए ह� गोष्ट तू बोलला नाह�स आम्हाला." हे बोलत
असताना व्हरनॉन काकांच्या डोळ्यांत वेडसरपणाची चमक स्पष्ट �दसत होती.
"मला वाटतं ह� गोष्ट सांगायची �वसरून गेला होतास तू. बहुधा तुझ्या
डोक्यातन
ू गेल�च असेल ह� गोष्ट."
ते एखाद्या भयंकर बुलडॉगसारखे दात �वचकत हॅर�च्या �दशेने सरकत
होते. "आता तुला मी एक खूशखबर सांगणार आहे . मी तुला वरच्या खोल�त बंद
करून टाकणार आहे कुलप
ू लावन
ू . तू आता त्या शाळे कडे पन्
ु हा कधी
�फरकूसुद्धा शकणार नाह�स... कधीच नाह�... आ�ण जर का तू जादन
ू े बाहेर
जाण्याचा प्रयत्न केलास तर ते लोक तुला शाळे तून काढून टाकतील.”
त्यानंतर वेड लागल्यासारखं हसत हसत ते हॅर�ला फरफटत वरच्या
खोल�कडे घेऊन गेले.
खरं च, व्हरनॉन काकांइतकं दष्ु ट आ�ण वाईट या जगात दस
ु रं कुणीह� असू
शकणार नाह�. दस
ु र्या �दवशी सकाळी त्यांनी हॅर�च्या �खडक�वर फळ्या ठोकून
�खडक� बंद करण्यासाठ� पैसे दे ऊन एका माणसाला बोलावलं. त्यांनी स्वतः
बेडरूमच्या दाराला एक छोट�शी �खडक� केल�. �दवसभरात तीन वेळा थोडं-
जेवण -बहुत त्यातूनच आत ढकलण्याचा त्यांचा �वचार होता. आता ते हॅर�ला
फक्त बाथरूमला जाण्यापुरतं सकाळ-संध्याकाळी बाहेर काढायचे. बाक�चे
चोवीसतास तो त्या खोल�त बंद असायचा.
*
तीन �दवस होऊन गेले तर� डिस्लर् नवरा-बायकोना थोडीसुद्धा त्याला सूट
द्यावीशी वाटल� नाह�. हॅर�ला या कैदे तून सुटका करून घ्यायचा काह�ह� मागर्
�दसत नव्हता. तो पलंगावर पडल्या पडल्या �खडक�ला मारलेल्या फळ्यांमधन
ू
सूयार्स्त बघत होता. त्याला खूप वाईट वाटत होतं. आपलं पुढे काय होणार आहे
तेच त्याला कळे नासं झालं होतं.
स्वत:ला जादन
ू े बाहे र काढण्याचा तर� काय फायदा? कारण मग त्यामळ
ु े
जर त्याला हॉगवट्र्स मधून काढून टाकलं तर? पण �प्रिव्हट ड्राइव्हमधल्या दःु खद
जीवनाची तर आता प�रसीमा झाल� होती. डिस्ल� नवराबायकोची आता खात्री
पटल� होती, क� तो त्यांना झोपेत वटवाघळ
ू बनवन
ू टाकणार नाह�. त्यामळ
ु े
त्यांना घाबरवण्याचे हातातले एकमेव हत्यारह� �नघून गेले होते. डॉबीने हॅर�ला
हागवट्र्समधल्या भयंकर घटनांपासून वाचवलं होतं खरं ; पण इथे जे काह� घडत
होतं ते बघता हॅर�ला वाटायला लागलं होतं क� त्याचा आता बहुतेक भक
ू बळी
होणार.
तेवढ्यात दरवाजाला असलेल्या झडपेचा – कॅटफ्लॅ पचा - आवाज आला
आ�ण पेटू�नया मावशीचा हात �दसला. त्या हाताने सप
ु ाचा वाडगा आत ढकलला.
हॅर�च्या पोटात भुकेचा ड�ब उसळला होता. त्याने पलंगावरून उडी मारून झटकन
सुपाचा वाडगा उचलला. सूप बफार्सारखं थंडगार होतं, पण त्याने एकाच घोटात
अधर्अ�धक घशाखाल� ओतलंसद्
ु धा. मग तो खोल�च्या दस
ु र्या टोकाला ठे वलेल्या
हे ड�वगच्या �पंजर्याजवळ गेला. आ�ण वाडग्याच्या तळाशी असलेले भाजीचे ओले
तुकडे काढून हे ड�वगच्या �रकाम्या ताटल�त ठे वले. हे ड�वगने पंख फडफडवले
आ�ण हॅर�कडे अ�तशय �तटकार्याने पा�हले.
हॅर� उदासपणे म्हणाला, "मला चोच वाकडी करून दाखवू नकोस. सध्या
तर� आपल्यापुढे दस
ु रा काह� पयार्य नाह�ए.”
मग त्याने �रकामा वाडगा कॅटफ्लॅ पच्या बाजूला ठे वून �दला आ�ण तो
पुन्हा पलंगावर आडवा झाला. सूप प्यायच्या आधी त्याला जेवढ� भक
ू होती
त्याच्या का कुणास ठाऊक पण दसपट भक
ू आणखी लागल�.
चार आठवडे तो कसाबसा िजवंत राह�ल सद्
ु धा कादा�चत. पण मग तो
हॉगवट्र्सला कसा काय पोचणार होता? तो का आला नाह� हे पाहायला
कुणालातर� पाठवलं जाईल का? ते लोकं डिस्लर् नवराबायकोची समजूत घालून
त्याला घेऊन जाऊ शकतील का?
खोल�त अंधार दाटायला लागला होता. तो थकून गेला होता. पोटात आग
होत होती. त्याच त्याच प्रश्नांवर �वचार करकरून त्याचा म�द ू चक्रावून गेला
होता. पण त्यांची उ�रं च �मळत नव्हती. त्याच अस्वस्थ अवस्थेत त्याला
कधीतर� झोप लागून गेल�.
स्वप्नात त्याला तो एका प्राणी संग्रहालयातल्या �पंजर्यात बंद असलेला
�दसला. त्याच्या �पंजर्याबाहेर लटकवलेल्या बोडर्वर �ल�हलेलं होतं "अ�ान
जादग
ू ार". लोक त्याला जाळीपल�कडून पाहत होते. तो भक
ु े ल्या पोट� कमजोर
होऊन वाळक्या गवताच्या �बछान्यावर पडलेला आहे. गद�त त्याला डॉबीचा चेहेरा
�दसतोय. तो ओरडून मदत मागतोय पण डॉबी म्हणतो, "हॅर� पॉटर इथेच
सुर��त आहे सर.” आ�ण गायब होतो. त्यानंतर त्याला डिस्ल� नवराबायको
�दसतात. डडल� त्याच्या �पंजर्याच्या कड्या वाजवून त्याच्याकडे बघून �फद�
�फद� हसतोय.
त्या आवाजाने त्याचं डोकं भणभणायला लागलं तेव्हा हॅर� झोपेत बरळला,
"बंद कर... मला शांतपणे राहू दे ... गप्प बस... मी झोपायचा प्रयत्न करतोय..."
त्याने डोळे उघडले. �खडक�च्या जाळीतन
ू चंद्रप्रकाश आत येत होता. आ�ण
जाळीपल�कडून कोणीतर� त्याच्याकडे पाहात होतं. त्याच्या चेहेर्यावर चट्टे होते.
त्याचे केस लाल रं गाचे होते आ�ण त्याचं नाक लांब होतं. हॅर�च्या �खडक�बाहे रून
रॉन वीज्ल� आत डोकावून पाहत होता.
प्रकरण तीन
रॉनचे घर
“रॉन!" हॅर� दबक्या आवाजात बोलला. मग तो दबकत दबकत

�खडक�जवळ आला. �खडक�ची काच वर करून गजाआडून बोलायला लागला.
"रॉन तू कसा काय आलास इथं?"
हॅर� समोरचं दृश्य बघून चाटच पडला. बाहे र हवेतल्या हवेत अधांतर� एक
�नळ्या रं गाची जन
ु ी कार उभी होती. कारच्या मागच्या सीटच्या �खडक�तन
ू रॉन
बाहे र वाकून बघत होता. आ�ण पुढच्या सीटवर त्याचे मोठे जुळे भाऊ बसलेले
होते- फ्रेड आ�ण जॉजर्. ते हॅर�कडे बघून हसत होते.
“कसा आहे स हॅर�?"
रॉनने �वचारलं, “हॅर� काय झालं रे ? तू माझ्या पत्रांची उ�रं का �दल�
नाह�स? मी तुला बारा वेळा माझ्या घर� राहायला बोलावणं पाठवलं होतं. परवा
डॅडींनी मला सां�गतलं क� मगलंच्
ू या समोर जाद ू करण्याबद्दल तल
ु ा जाद ू
मंत्रालयाने पत्र पाठवन
ू ताक�द �दल� आहे म्हणून...”
“अरे ते मी नव्हतं केलं. पण हे डॅडींना कसं कळलं?"
“ते जाद ू मंत्रालयात काम करतात." रॉन म्हणाला. "तल
ु ा माह�त आहे ना,
क� शाळे बाहे र जादच
ू ा प्रयोग करायची आपल्याला परवानगी नाह�ए ते?"
"हे तू सांगतो आहे स मला?" हॅर� हवेत तरं गणार्या कारकडे बघत म्हणाला.
रॉन म्हणाला, "अरे याचा त्याच्याशी काह� संबंध नाह�. आम्ह� ह� कार
उसनी घेतल� आहे . ह� डॅडींची कार आहे. आम्ह� कारवर जाद ू केलेल� नाह�. पण
तू ज्या मगलूंच्या बरोबर राहतो आहे स त्यांच्या समोर जाद ू करायची म्हणजे..."
"मी तल
ु ा सां�गतलं ना, मी जाद ू केल� नव्हती म्हणन
ू ? पण जाऊ दे , सगळं
सांगत बसायला आ�ा वेळ परु णार नाह�. ए, प्ल�ज तू हॉगवट्र्स मध्ये जाऊन
माझा �नरोप दे ऊन येऊ शकशील का, क� मला मावशी काकांनी कुलपात कोडून
ठे वलंय म्हणन
ू ? मी तर जादच
ू ा वापर करू शकत नाह�ए. कारण नाह�तर
मंत्रालयाला वाटे ल, क� मी तीन �दवसांत दस
ु र्यांदा जादच
ू ा प्रयोग केलाय म्हणून.
म्हणून...”
“काह�तर� बडबड करू नकोस." रॉन म्हणाला, "आम्ह� तुला आमच्या
बरोबर घर� घेऊन जायला आलो आहोत.”
"अरे पण तू सुद्धा मला जादन
ू े बाहे र काढू शकत नाह�स."
“आपल्याला त्याची गरजच पडणार नाह�." रॉनने पटकन आपल� मान
समोरच्या सीटकडे वळवत हसत सां�गतलं. "माझ्याबरोबर कोण आहे पा�हलंस
ना?"
“त्या गजाला हे बांध." रॉनने एक दोरखंड त्याच्याकडे फेकला.
"डिस्लर् मंडळी जागी झाल� ना तर माझा जीवच घेतील." गजाला दोर�
बांधत हॅर� म्हणाला.
"काळजी करू नकोस." फ्रेड कार स्टाटर् करत म्हणाला. "आ�ण मागे हो
जरा.”
हॅर� मागे सरकून हे ड�वगच्या �पंजर्याजवळ उभा रा�हला. हे ड�वगला पण
बहुधा या सगळ्या कामाचं मह�व कळलं असल्यासारखी ती चप
ु चाप उभी होती.
कारच्या इंिजनने जोरजोरात आवाज केला. आवाज वाढवत फ्रेडने कार हवेत
जोरात पढ
ु े घेतल�. त्याबरोबर धडाड�दशी आवाज होऊन �खडक�चे गज उपटले
गेले. हॅर� झटकन �खडक�जवळ पोचला. त्याला �खडक�चे गज ज�मनीपासून
काह� फुटांवर लटकताना �दसले. रॉन कारमधून धापा टाकत गज वर खेचत
होता. घाबरलेला हॅर� कान दे ऊन ऐकायचा प्रयत्न करता होता. पण डिस्लर्
मंडळींना काह� जागबीग आल्यासारखं वाटलं नाह�.
रॉनने गज उचलून कारच्या मागच्या सीटवर ठे वल्यावर फ्रेडने कार मागे
घेतल� आ�ण हॅर�च्या �खडक�ला �चकटून उभी केल�. रॉन म्हणाला, "चल आता,
बस आत."
"पण माझं हॉगवट्र्स मधलं सामान? माझी छडी... जादच
ू ा झाडू...."
"हे सगळं कुठं ठे वलं आहे ?"
"िजन्याखालच्या खोल�त कपाटात बंद करून ठे वलंय. आ�ण मी तर या
खोल�तून बाहेर नाह� पडू शकत."
“काह� हरकत नाह�." पुढच्या सीटवरून जॉजर् बोलला. "वाटे तून बाजूला हो
हॅर�."
फ्रेड आ�ण जॉजर् सावधपणे �खडक�तून आत हॅर�च्या खोल�त आले. जॉजर्ने
�खशातून एक साधी हे अर�पन काढल� आ�ण तो ती कुलपात घालून �फरवायला
लागला. हॅर� मनात म्हणाला, कमालच झाल� बुवा, मानलं पा�हजे या लोकांना.
फ्रेड म्हणाला, "पष्ु कळशा जादग
ू ारांना वाटतं क� मगलंच
ू ी ह� यक्
ु ती �शकणं
म्हणजे वेळ वाया घालवण्यासारखं आहे . पण आम्हाला तर� असं वाटतं, क� ह�
पण एक कलाच आहे . आ�ण ती �शकून घेण्यात फायदा आहे . आता तसा हा
वेळखाऊ प्रकार आहे , नाह� असं नाह�. पण असेना का!"
एक हलकासा "िक्लक" असा आवाज झाला आ�ण दार उघडलं.
जॉजर् बार�क आवाजात म्हणाला, “आम्ह� तुझा पेटारा घेऊन येतो. तोपय�त
तू खोल�तलं तझ
ु ं सामान गोळा करून रॉनला दे ."
जुळे भाऊ िजन्याच्या पायर्या अंधारातच उतरायला लागले. हॅर�ने हळू
आवाजात त्यांना इशारा �दला, "सगळ्यात शेवटची पायर� आवाज करते करकर.
सांभाळून जा."
मग हॅर�ने भराभर खोल�तून आपल्या जरूर�च्या वस्तू एकत्र केल्या आ�ण
�खडक�तून रॉनकडे �दल्या. मग तो िजन्यावर जाऊन पेटारा वर आणायला जॉजर्
आ�ण फ्रेडला मदत करायला लागला. तेवढ्यात हॅर�ला व्हरनॉन काकांच्या
खोकण्याचा आवाज आला.
शेवट� एकदाचे ते �तघे धापा टाकत वर पोचले. मग हॅर�च्या खोल�तून तो
पेटारा त्यांनी उघड्या �खडक�पय�त नेला. फ्रेड कारमध्ये गेला आ�ण रॉनच्या
मदतीने पेटारा आत ओढून घ्यायला लागला. इकडून हॅर� आ�ण जॉजर् खोल�तून
पेटारा ढकलत होते. एकेका इंचाने पेटारा �खडक�बाहे र जायला लागला.
व्हरनॉन काका पन्
ु हा खोकले.
कारमधून धापा टाकत पेटारा आत खेचत फ्रेड म्हणाला, "जरा ढकला,
थोडंसं... आता एकच जोराचा धक्का द्या...”
हॅर� आ�ण जॉजर्ने सगळी शक्ती एकवटून एक जोरदार धक्का �दला आ�ण
पेटारा अलगद कारच्या मागच्या सीटवर जाऊन बसला.
"चला, आता �नघायला हरकत नाह�." फ्रेड म्हणाला. पण हॅर� �खडक�च्या
चौकट�वर चढतोय नाह� चढतोय तोच मागून त्याच्या घुबडाचं केकाटणं ऐकू
आलं. आ�ण पाठोपाठ व्हरनॉन काकांचा ओरडण्याचा आवाज आला, “काय
नतद्रष्ट आहे हे घब
ु ड!"
“अरे बापरे , मी हे ड�वगला �वसरूनच गेलो होतो." हॅर� खोल�त परत
येईपय�त बाहे रचा �दवा लागलेला होता. त्याने हे ड�वगचा �पंजरा उचलला आ�ण
पळत येऊन रॉनकडे �दला. तो �खडक�तन
ू बाहे र पडतच होता तेवढ्यात बाहे रून
कहरनॉन काकांनी कुलूप काढलेल्या दरवाजावर जोरदार धक्का �दला. आ�ण
त्याबरोबर दार झटक्यात उघडलं.
एक �णभर व्हरनॉन काका अचं�बत होऊन दारातच बघत उभे रा�हले.
मग मात्र �पसाळलेल्या बैलासारखे हॅर�च्या अंगावर धावून गेले आ�ण त्यांनी
त्याचं पाऊल गच्च पकडलं.
रॉन, फ्रेड आ�ण जॉजर् कारमधन
ू सगळा जोर लावन
ू हॅर�च्या हाताला धरून
वर खेचायला लागले.
“पेटू�नया", व्हरनॉन काका �कंचाळले. "अग तो पळतोय, पळून चाललाय
तो!”
वीज्ल� भावंडांनी एक जोराचा झटका दे ऊन खेचल्या बरोबर हॅर�चा पाय
व्हरनॉन काकांच्या हातातून �नसटला. हॅर� कारमध्ये आल्यावर फटकन त्यांनी
कारचा दरवाजा बंद करून टाकला. रॉन ओरडला, "फ्रेड, आता पळव गाडी." आ�ण
कार चंद्राच्या �दशेने सुसाट पुढे पळायला लागल�.
आपल� सुटका झाल� आहे यावर हॅर�चा �वश्वासच बसेना. त्याने कारच्या
�खडक�ची काच थोडी खाल� केल� त्यासरशी रात्रीचा गार वारा आत आला आ�ण
हॅर�चे केस भरु भुरायला लागले. त्याने वळून �प्रिव्हट ड्राइव्हच्या छोट्या छोट्या
होत जाणार्या छताकडे पा�हलं. व्हरनॉन काका, पेटू�नया मावशी आ�ण डडल�
वेड्यासारखे डोळे फाडफाडून �खडक�तून वाकून बाहे र बघत होते. हॅर� ओरडून
म्हणाला, "पुढच्या सट्
ु ट�त भेटूया." बीज्ल� बंधूंची हसून हसून मुरकंु डी वळल�
आ�ण हॅर�लाह� हसू आवरे नासं होऊन तो सीटच्या पाठ�वर कोसळला. मग अंग
सैलावन
ू आरामात बसला.
तो रॉनला म्हणाला, "हे ड�वगला बाहे र काढ रे . ती येईल उडत उडत
आपल्या मागोमाग. आपले पंख �तने मागे पसरले होते त्याला आता युगं
लोटल�." जॉजर्ने रॉनला हेअर�पन �दल�. काह� �णानंतर हेड�वग मजेत बाहे र
मोकळ्या हवेत उडायला लागल�. ती एखाद्या उडणार्या भुतासारखी �दसत होती.
“हां, आता सांग बरं सगळी हक�कत," "रॉन अधीरपणे म्हणाला. “नक्क�
काय झालं होतं?" मग हॅर�ने डॉबीची सगळी कहाणी त्यांना अगद� इत्यंभत
ू
सां�गतल�. डॉबीचा इशारा आ�ण प�ु डंगच्या सत्यानाशाची हक�कत सां�गतल�.
त्याचं बोलणं संपल्यावर एक भीतीयुक्त शांतता पसरल�.
शेवट� फ्रेड म्हणाला, “काह�तर� गडबड �दसतेय." जॉजर्लाह� तसंच वाटत
होतं. "नक्क�च काह�तर� घोटाळा आहे . पण हे सगळं कारस्थान आहे कुणाचं?
त्याने नाव नाह� सां�गतलं का?"
हॅर� म्हणाला, "बहुधा तो त्या व्यक्तीचं नाव सांगू शकत नव्हता. मी तल
ु ा
बोललो ना, क� काह�ह� मह�वाचं सांगायचं झालं क� तो प्राणी आपलं डोकं
�भंतीवर आपटायला लागायचा.”
त्याला फ्रेड आ�ण जॉजर् एकमेकांकडे बघताना �दसले. हॅर�ने �वचारलं, "तो
खोटं बोलत असेल असं वाटतंय का?"
फ्रेड म्हणाला, "तू जरा असा �वचार करून बघ, हे जे गुलाम असतात
त्यांच्याकडे पण पष्ु कळ जादई
ु शक्ती असतात. पण ते आपल्या मालकाच्या
अनुमती�शवाय शक्तीचा वापर करू शकत नाह�त. मला असं वाटतं क� तू
हॉगवट्र्सला परत जाऊ नयेस म्हणूनच त्याला तुझ्याकडे पाठवण्यात आलं
असावं. कोणीतर� कदा�चत तझ
ु ी �खल्ल� उडवल� असेल. शाळे त तझ
ु ा कोणी शत्रू
आहे का?"
"हो, आहे. हॅर� आ�ण रॉन एकदमच बोलले. "ड्रेको मॅल्फॉय." हॅर� म्हणाला,
"तो माझा �तरस्कार करतो."
"ड्रॅको मॅल्फॉय?" जॉजर्ने वळून �वचारलं. "ल्यू�सयस मॅल्फॉयचा मुलगा तर
नाह� ना हा?"
"तोच असेल. हे काह� कॉमन आडनाव नाह�ए." हॅर� म्हणाला, "का रे ?"
“डॅडींकडून मी त्याच्याबद्दल पुष्कळ ऐकलंय." जॉजर् म्हणाला, "तो तुला
मा�हतेय कोण ते त्याचा खंदा समथर्क आहे.”
“आ�ण तल
ु ा मा�हतेय कोण ते तो गायब झाला तेव्हा", फ्रेड हॅर�कडे बळून
बघत म्हणाला, "हा म्हणत होता क� त्याच्याबद्दल उगीचच काह�तर� उठवलं होतं
म्हणे. फेकत असतो रे ! डॅडी तर म्हणत होते क� तो त्या तुला माह�ताय ते
कुणाच्या त्याच्या अगद� खास लोकांमधला एक होता.”
हॅर� मॅल्फॉय कुटुंबीयांच्या बाबतीतल्या अफवा पूव�पासूनच ऐकून होता.
त्यामुळे हे सगळं ऐकून त्याला जराह� आश्चयर् वाटलं नाह�. ड्रॅको मॅल्फॉयच्या
तल
ु नेत त्याला डडल� डिस्ल� फारच दयाळू, �वचार� आ�ण संवेदनशील मल
ु गा
बाटायला लागला. हॅर� म्हणाला, "पण त्याबद्दल मला काह�च ठाऊक नाह�ए.
मॅल्फॉय लोकांकडे एखादा बुटका गुलाम वगैरे आहे �कंवा नाह�!"
फ्रेड म्हणाला, "हे बघ जो कोणी त्याचा मालक असेल तो नक्क�च खप
ू
जुना आ�ण श्रीमंत जादग
ू ार असणार आहे."
"हो, खरं च रे . मम्मी नेहमी म्हणते, क� आपल्याकडे कपड्यांना इस्त्री
करण्यासाठ� एखादा बट
ु का गल
ु ाम असता तर बरं झालं असतं." जॉजर् म्हणाला.
"पण आमच्याकडे फक्त माळ्यावर राहणारं एक ग�लच्छ म्हातारं भूत
आहे आ�ण बागेतले बुटके आहे त. हे घर� राहणारे बुटके खूप जुने महाल �कंवा
गढ्यांमध्येच राहतात. तो बट
ु का आमच्या घरासारख्या �ठकाणी नाह�च
सापडणार..."
हॅर� गप्प होता. ड्रॅको मॅल्फॉयकडची प्रत्येक वस्तू अत्यु�म दजार्ची
असायची. त्याचा प�रवार खप
ू श्रीमंतह� होता. ड्रॅको मॅल्फॉय एका खप
ू मोठ्या
महालात �शष्टपणे इकडे �तकडे करत असल्याची कल्पना हॅर�च्या डोळ्यांपुढे
चमकल�. आपल्या घरच्या एखाद्या नोकराकरवी �नरोप पाठवून हॅर�ला
हॉगवट्र्सला जाण्यापासून पराव�
ृ करण्याचे डावपेच मॅल्फॉय नक्क�च करू शकत
होता. पण डॉबीचं बोलणं मनावर घेण्याइतका हॅर� मूखर् होता का?
रॉन म्हणाला, "ते काह� का असेना, आम्ह� तुला नेण्याकरता तझ्
ु यापय�त
येऊन पोचू शकलो यातच मला आनंद वाटतोय. कारण तू माझ्या एकाह� पत्राचं
उ�र न �दल्यामुळे मी काळजीतच पडलो होतो. प�हल्यांदा मला वाटलं क� हा
एरलचाच खोडसाळपणा असणार."
“एरल कोण?"
“आमचं घुबड रे . तो आता थकलाय खूप मागे सुद्धा काह� वेळा
त्याच्याकडून चुका झाल्या आहे त. तो काह� पत्रं पोचवू शकलेला नाह� आमची.
त्यामळ
ु े मी हमींजला उधार घ्यायचा �वचार करत होतो"
“कुणाला?"
"अरे , पस�ला �प्रफेक्ट बनल्याबद्दल ब�ीस म्हणून मम्मी-डॅडींनी �वकत
घेऊन �दलेल्या घब
ु डाला." फ्रेड पढ
ु च्या सीटवरून बोलला.
“पण पस� द्यायला तयारच होईना अरे ." रॉन म्हणाला, "त्याचं पण त्या
घुबडाकडे काम होतं म्हणे."
जॉजर् आठ्या घालन
ू म्हणाला, "ए, पण पस� या सट्
ु ट�त जरा �व�चत्रच
वागतोय, नाह�? तो सारखी पत्रं पाठवत असतो आ�ण �दवसभर आपल्या खोल�तच
बसून असतो. मला असं म्हणायचं आहे , क� आपल्या �प्रफेक्टच्या �बल्ल्याला
एखादा माणस
ू पॉ�लश करून करून तर� �कती वेळ करे ल रे ?.... फ्रेड, तू
पिश्चमेकडे जास्त पढ
ु े चालला आहे स." त्याने डॅशबोडर्वर असलेल्या �दशादशर्क
यंत्राकडे बोट दाखवलं. फ्रेडने िस्टय�रंग वळवलं.
“तू डॅडींची कार घेऊन आला आहे स हे डॅडींना माह�त आहे का?" हॅर�ने
�वचारलं. आ�ण उ�र काय �मळे ल याचा अंदाज बांधायला लागला.
“अरे नाह�." रॉन म्हणाला. "त्यांना रात्री ऑ�फसात काम होतं. बहुधा
आम्ह� हळूच कार गॅरेजमध्ये लावन
ू टाकू. कदा�चत आईच्या सद्
ु धा आम्ह� कार
उडवल्याचं ल�ात येणार नाह�."
“तुझे डॅडी जाद ू मंत्रालयात काय काम करतात?"
रॉन म्हणाला, "ते सगळ्यात बोअ�रंग �वभागात काम करतात. "मगलू
वस्तू दरु
ु पयोग �वभागात."
“काय?"
"मगलूंच्या वस्तूंवर जादग
ू ार जाद ू करतो. जेणेकरून जादग
ू ार नंतर पुढे
ु ानात �कंवा घर� जाऊन पोचू शकतो. उदाहरणाथर्, मागच्या
कधी मगलूंच्या दक
वष� एक म्हातार� जादग
ू ार�ण मेल� होती. �तचा ट�-सेट एका जुन्या
वस्तंच्
ू यामगलू दक
ु ानात जाऊन पोचला. पढ
ु े एक मगलू म�हला तो ट� सेट खरे द�
करून घर� घेऊन गेल�. �तने त्यातून आपल्या �मत्रमंडळींना चहा पाजला. आ�ण
त्यानंतर जे रामायण घडलं ते �नस्तरायला �कत्येक आठवडे काम करावं लागलं
डॅडींना.”
"अच्छा? पण झालं तर� काय असं?"
“अरे ती �कटल� बेफाम झाल�. �तने उकळता चहा सगळीकडे फेकला.
आ�ण एवढ्यावर थांबल� नाह� रे . �तने शग
ु र क्यब
ू उचलायच्या �चमट्याने एकाचं
नाक असं आवळलं क� त्याला हॉिस्पटलमध्ये अॅड�मटच करावं लागलं. डॅडी
वेड्यासारखं काम करत होते अरे . ऑ�फसात ते आ�ण वद्
ृ ध प�कर्न्सच होते
फक्त. मग त्यांना हा मामला शांत करण्यासाठ� स्मत
ृ ी घालवणारे मंत्र म्हणावे
लागले. आ�ण आणखी बरं च काह� करावं लागलं..."
“पण तुझे डॅडी... ह� कार..."
फ्रेड हसला. म्हणाला, “अरे आमच्या डॅडींना मगलंच्
ू या सगळ्या वस्तंच
ू ं वेड
आहे अ�रश: आमचं गॅरेज तर मगलूंच्या वस्तूंनी भरलंय. त्या वस्तू उघडतात
आ�ण मंत्र म्हणून पन्
ु हा जोडतात. अरे तल
ु ा गंमत माह�त आहे का, त्यांनी जर
स्वतःच्याच घरावर छापा मारला ना तर त्यांना स्वतःलाच अटक करून घ्यावी
लागेल. या गोष्ट�वरून मम्मी असल� भडकते ना..." जॉजर्ने �वंडस्क्र�नमधून
खाल� वाकून पा�हलं आ�ण म्हणाला, "हा आला मोठा रस्ता. आता आपण दहा
�म�नटांत पोच.ू .. म्हणजे पोचलेलं बरं , कारण आता उजाडायची वेळ होत आल�
आहे ..."
पूव�ला आकाश गुलाबीसर उजळल्यासारखं �दसत होतं.
फ्रेडने कार थोडी खाल� घेतल�. हॅर�ला आता शेतं आ�ण झाडांच्या काळ्या
आकृत्या �दसायला लागल्या.
जॉजर् म्हणाला, "आपण आमच्या गावाच्या वेशीजवळ पोचलो आहोत.
आमच्या गावाचं नाव आहे ऑटर� स�ट कॅचपोल..."
उडणार� कार खाल� उतरत गेल�. झाडांमधून चमकणार्या लालसर सूयार्ची
�करणं लकाकत होती. "चला, उतरलो." फ्रेड म्हणाला. कार एक बार�कसा गचका
खाऊन ज�मनीवर उतरल�. ते एका मोडक्या तोडक्या गॅरेजजवळच्या आवारात
उतरले होते. आ�ण तेव्हा हॅर�ने प�हल्यांदाच रॉनचं घर पा�हलं.
रॉनचं घर एखाद्या जुन्या डुक्करखान्यासारखं �दसत होतं. जणू काह�
नंतर त्याच खोल्या पाडून, मजले बांधन
ू लोक राहायला लागले असावेत असं
वाटत होतं. रॉनचं घर इतकं वेडव
ं ाकडं होतं, क� बहुधा जादच्
ू या आधारावरच ते
उभं राहू शकलं असावं. (हॅर�ला वाटलं क� शक्य आहे हे खरोखरच जादव
ू रती उभं
असेल.) लाल छतावर चार-पाच धरु ाच्या �चमण्या होत्या. प्रवेशद्वाराजवळ
ज�मनीवर एक �तरका साईनबोडर् होता. त्यावर �ल�हलेलं होतं "द बरो." या
प्रवेशद्वाराजवळच वे�लंग्टन चपलांचा एक �ढगारा आ�ण एक गंजलेल� कढईपण
पडलेल� होती. भरु क्या रं गाच्या �कतीतर� जाड्या ढोल्या क�बड्या अंगणात चोच
मारत �फरत होत्या.
रॉन म्हणाला, “आमचं घर काह� खास नाह�ए."
"अरे नाह� रे . खप
ू च मस्त आहे उलट." �प्रिव्हट ड्राइव्हशी तल
ु ना करत हॅर�
आनंदाने म्हणाला. ती मुलं कारमधून उतरून बाहे र आल�. फ्रेड म्हणाला, "आता
आपण गुपचूप वरच्या मजल्यावर जाऊ या. मम्मी नाश्त्याला बोलवेपय�त वाट
बघू या. मग रॉन तू पायर्या उतरून खाल� ये आ�ण म्हण, "मम्मी, रात्री
आपल्याकडे कोण आलंय पा�हलंस का?" मग हॅर�ला बघून ती खूष होईल. आपण
कार उडवल्याचं कुणाच्या ल�ातसुद्धा येणार नाह�."
"ठ�क आहे", रॉन म्हणाला, "चल हॅर�, माझी खोल� �तकडे आहे." अचानक
रॉनचा चेहेरा काळा�ठक्कर पडला. तो घराकडे बघत होता. बाक�चे �तघेजण काय
झालं पाहायला मागे वळले.
�मसेस वीज्ल� क�बड्यांना हाकलत अंगण ओलांडून येत होत्या. एरवी
प्रेमळ चेहेरा असलेल� ह� बुटक� लठ्ठ बाई आज एखाद्या चवताळलेल्या
वा�घणीसारखी �दसत होती.
“अरे दे वा!" फ्रेड म्हणाला.
“आता काह� खरं नाह� आपलं!" जॉजर् म्हणाला.
�मसेस वीज्ल� त्यांच्यासमोर येऊन उभ्या रा�हल्या. कमरे वर हात ठे वून
त्या सगळ्यांच्या अपराधी चेहेर्यांकडे बघायला लागल्या. त्यांनी फुलाफुलांचं �प्रंट
असलेला एप्रन घातला होता. �खशातन
ू एक छडी डोकावत होती.
"मग?" त्या म्हणाल्या.
"गुड मॉ�न�ग मम्मी", जॉजर् शक्य �ततक्या उत्साह� आ�ण गोड आवाजात
बोलला.
�मसेस वीज्ल� कडाडल्या, "काळजीने माझा जीव �कती टांगणीला लागला
होता माह�त आहे ?"
“सॉर� मम्मी, पण आमचा नाईलाज झाला. हे करणं भाग होतं आम्हाला.”
�मसेस वीज्ल�चे �तन्ह� मुलगे उं च होते. पण आईचा राग बघन
ू �तघांनीह� माना
खाल� घातल्या होत्या.
“�बछाने �रकामे... �चठ्ठ�चपाट� काह� नाह�... कार गायब... काह� अपघात
घडला असता म्हणजे? काळजीने जीव वेडा�पसा झाला होता नस
ु ता, पण तुम्हाला
काह� आहे त्याचं? मी िजवंत असेपय�त असलं काह� खपवून घेणार नाह�... सांगून
ठे वतेय. जरा थांबा, तम
ु चे वडील येऊदे त, मग बघते तम
ु च्याकडे. आम्हाला �बल,
चाल� �कंवा पस�ने असा त्रास कधी कध्धी �दला नव्हता."
“पस� काय आदशर्च आहे ." फ्रेड पुटपुटला.
"पस�चं बघा वागणं, जरा �शका काह�तर� त्याच्या कडून." �मसेस वीज्ल�
पुन्हा कडाडल्यावर फ्रेडच्या काळजात धडक�च भरल�.
"तुमचा जीव धोक्यात आला असता, कुणी पा�हलं असतं तर डॅडींची नोकर�
जाऊ शकल� असती-" त्या �कत्येक तास ओरडतायत असं वाटत होतं. ओरडून
ओरडून जेव्हा त्यांचा घसा बसला तेव्हा कुठं थांबून त्या हॅर�कडे वळल्या. तो
मागच्या मागे लपला होता.
त्या म्हणाल्या, "बाळ, बरं झालं आलास इथे ते. आत जा, आ�ण नाश्ता
करून घे."
मग त्या वळून घरात �नघून गेल्या. हॅर�ने घाबरून रॉनकडे ब�घतलं.
त्याने "घाबरू नकोस आत चल" असा मानेने इशारा केल्यावर हॅर� त्याच्या
मागोमाग घरात गेला.
स्वैपाकघर फारच लहान होतं. �तथे फारशी जागा नव्हती. बरोबर
मध्यभागी लाकडी टे बलखच्
ु यार् मांडून ठे वल्या होत्या. हॅर� इकडे �तकडे बघत एका
खुच�च्या होकावर टे कला. तो यापूव� कधीह� कुठल्या जादग
ू ाराच्या घर� गेलेला
नव्हता.
त्याच्यासमोरच एक �भंतीवरचं घड्याळ होतं. त्यात एकच काटा होता.
आ�ण आकडे अिजबातच नव्हते. आकड्यांऐवजी त्यावर काह� अशा प्रकारच्या
गर� �ल�हलेल्या होत्या- "चहा करायची वेळ", "क�बड्यांना दाणे घालायची वेळ"
आ�ण "तल
ु ा उशीर झालेला आहे ." वरच्या कपाटात तीन ओळीत पस्
ु तकं एकावर
एक रचून ठे वलेल� होती. पुस्तकांची नावं अशी होती, "स्वतःच बनवलेल्या
पनीरवर जाद ू करा", "बे�कंगची जाद"ू , "एका �म�नटात मेजवानीजादच्
ू या
साहाय्याने" हॅर�ची जर ऐकण्यात चक
ू होत नसेल तर �संकजवळ ठे वलेल्या एका
जुन्या रे �डओमधले एक �नवेदन त्याला ऐकायला आले, “जादग
ू ारणींची आपल�
आवड" कायर्क्रम सादर होत आहे. या कायर्क्रमात लोक�प्रय जादग
ू ार�ण
से�लिस्टना गायन करे ल."
�मसेस वीज्ल� इकडे �तकडे �फरत धडाधडा कामं करत होत्या. आदळ
आपट करत नाश्ता बनवत होत्या. आपल्या मुलांकडे रागारागानं बघत �तने
फ्रा�यंग पॅनमध्ये कबाब टाकले. कबाब हलवता हलवता मधन
ू मधन
ू एखादं
वाक्य बडबडत होत्या, “तुम्ह� असं कराल असं वाटलं नव्हतं", "�वश्वासच ठे वायला
नको होता यांच्यावर."
“यात तुझा काह�च दोष नाह�ए.” �तने हॅर�ला �दलासा �दला. आ�ण
त्याच्या प्लेटमध्ये आठ-नऊ कबाब घातले. "आथर्र आ�ण मलासुद्धा तुझी
काळजी लागून रा�हल� होती. काल रात्रीच आम्ह� चचार् करून ठरवलं होतं, क�
शुक्रवारपय�त जर तझ
ु ं पत्र नाह� आलं तर आम्ह� स्वत:च तुला घेऊन
जाण्यासाठ� येणार होतो. परं तु हे जरा अ�तच झालं आज.” (आता ती त्याच्या
प्लेटमध्ये तीन तळलेल� अंडी ठे वत होती.) "एक बेकायदे शीर कार उडवन
ू अध्यार्
दे शाला फेर� मारून यायचं... कुणीतर� तुम्हाला पा�हलेलं असू शकतं."
त्यांनी सहजपणे �संकमध्ये ठे वलेल्या भांड्याच्या �दशेने छडी �फरवल�.
त्याबरोबर भांडी आपोआपच घासल� जायला लागल�. त्यांचे आवाज यायला
लागले.
"आकाश ढगाळ होतं मम्मी". फ्रेड बोलला.
“खाताना त�ड बंद ठे व." �मसेस वीज्ल�ंनी फटकारलं.
जॉजर् म्हणाला, "मम्मी ते लोक हॅर�ला उपाशी ठे वत होते."
“तू पण गप्प राहा." �मसेस वीज्ल� म्हणाल्या. पण ते बोलणं ऐकून त्या
थोड्याशा नरमाईने हॅर�करता ब्रेड कापन
ू त्यावर लोणी लावायला लागल्या.
तेवढ्यात एक गडबड झाल� आ�ण संभाषणाची गाडी वेगळ्याच रूळावर गेल�.
लाल केसवाल� एक छोट� मुलगी लांब नाईटगाऊन घालून स्वैपाकघरात आल�,
�कंचाळल� आ�ण बाहेर पळून गेल�.
रॉनने हळूच हॅर�ला सां�गतलं, "िजनी माझी बह�ण. ती सगळ्या सुट्ट�भर
तुझ्याबद्दलच बोलत असते.”
“होय हॅर�, ती बहुधा तझ
ु ी स्वा�र� घेणार असेल." फ्रेड हसत हसत
म्हणाला. परं तु तेवढ्यात त्याची आ�ण त्याच्या आईची नजरानजर झाल�. आ�ण
त्याने त�ड बंद करून प्लेटमध्ये ल� घातलं. चार� प्लेट्स �रकाम्या होईपय�त
कुणीह� काह� बोललं नाह�. गंमत म्हणजे या सगळ्या गोष्ट� काह� �णातच
घडल्या.
फ्रेड जांभई दे त म्हणाला, "आई गं, दमलो बुवा!” मग सुर�-काटा ठे वत
म्हणाला, "मला वाटतं क� आता मस्त ताणन
ू द्यावी आ�ण..."
“तू आ�ा झोपणार नाह�एस", �मसेस वीज्ल� त्याचं बोलणं मध्येच तोडत
म्हणाल्या, "तू तुझ्या चुक�मुळे रात्रभर जागलेला आहे स. तू आज बागेतल्या
बट
ु क्यांचा समाचार घेणार आहे स. कारण ते आता जम
ु ानत नाह�से झालेत."
“ओहो मम्मी..."
“आ�ण तुम्ह� दोघं सुद्धा" ती रॉन आ�ण जॉजर्कडे जळजळीत नजरे ने
पाहात म्हणाल�. पण हॅर�कडे बघत मात्र म्हणाल�, "बेटा, तू झोपायला गेलास तर�
चालेल. तू काह� या मूखार्ना कार उडवायला सां�गतलं नव्हतंस."
पण हॅर�ला झोप कुठे येत होती? त्यामळ
ु े तो पटकन म्हणाला, “मी रॉनला
मदत कर�न. मी कधी बट
ु क्यांचा समाचार घेतला जाताना पा�हलेला नाह�."
"मदत करायची तुझी इच्छा चांगल�च आहे. पण हे काम खूपच कंटाळवाणं
आहे ." �मसेस वीज्ल� म्हणाल्या. "लॉकहाटर् " या �वषयावर काय म्हणतात ते
पाहूया.”
मग त्यांनी कपाटातल्या पुस्तकांपक
ै � एक जाडजूड पुस्तक बाहे र काढलं.
जॉजर्ने कळवळून एक उसासा टाकला.
“मम्मी आम्हाला माह�त आहे , बागेतल्या बट
ु क्यांचा बंदोबस्त कसा
करायचा ते." हॅर�ने �मसेस वीज्ल�ंच्या हातातल्या पुस्तकावरचे कव्हर पा�हले.
त्यावर चकाकत्या सोनेर� अ�रात �ल�हले होते. "�गलड्रॉय लॉकहाटर् ची घरगत
ु ी
क�टकनाशक मागर्द�शर्का." पढ
ु े एक �चत्र होतं. त्या �चत्रात भरु भर उडणार्या
सोनेर� केसांचा आ�ण चमकदार �नळ्या डोळ्यांचा एक खूपच आकषर्क जादग
ू ार
होता. जादच्
ू या द�ु नयेत घडणार्या गोष्ट�ंप्रमाणे ते �चत्र हलत होतं. हॅर�च्या
ताबडतोब ल�ात आलं, क� हाच �गल्ड्रॉय असणार. तो जादग
ू ार सगळ्यांकडे
धीटपणे पाहात डोळे �मचकावत होता. आ�ण ते बघून �मसेस वीज्ल� जाम खूश
होत होत्या.
त्या म्हणाल्या, "फारच �वल�ण जादग
ू ार आहेत हे घरगत
ु ी �कटकांबद्दल
त्यांना सगळं माह�त आहे . या पुस्तकाला तोड नाह�..."
सगळ्यांना ऐकू जाईल अशा स्वरात कुजबज
ु त फ्रेड म्हणाला, "मम्मी
लॉकहाटर् ची जबरदस्त फॅन आहे ."
�मसेस वीज्ल�ंचे गाल लाजल्यामळ
ु े गुलाबी झाले. पण त्या म्हणाल्या,
“वेड्यासारखं काह�तर� बोलू नका. बरं , ठ�क आहे . तम्
ु हाला जर असं वाटत असेल
क�, या �वषयातलं लॉकहाटर् पे�ा तुम्हाला जास्त कळतं, तर जा, जाऊन काम फ�े
करून दाखवा. मी जेव्हा बगीच्याची पाहणी करायला येईन तेव्हा एक जर� बुटका
�दसला ना मला तर तम
ु ची खैर नाह�."
त�डं वाकडी करत जांभया दे त बडबडत वीज्ल� बंधू पाय ओढत बाहे र
जायला �नघाले. हॅर� त्यांच्या मागेच होता. बगीचा चांगलाच मोठा होता. हॅर�ला
तो बगीचा जसा सगळीकडे असतो तसाच वाटला. पण डिस्ल� दांपत्याला नसता
आवडला. कारण त्यात बर�च रानट� झुडपं उगवलेल� होती. गवतह� खूप वाढलं
होतं. �भंतीला लागून चहूबाजूंनी गाठ� गाठ� असलेले व�
ृ होते. वाफ्यांमध्ये तर
असल� एकेक रोपं होती क� हॅर�ने तसल� रोपं आजवरच्या आयष्ु यात कधीच
पा�हलेल� नव्हती. एक मोठा �हरवा तलाव भरपूर बेडकांनी भरलेला होता.
लॉन ओलांडून जाता जाता हॅर� रॉनला म्हणाला, "मगलूंच्या बगीच्यात पण
हे बट
ु के असतात. तल
ु ा माह�त आहे का?"
“मगलू ज्यांना बुटके समजतात, ते प्राणी ब�घतलेत मी." रॉन म्हणाला.
मग आपलं डोकं बाजच्
ू या झुडपात आत घालत म्हणाला, "�ख्रसमसच्या वेळी मासे
पकडायची छडी उगवते ना, तसल� ढोल�, बट
ु क� रोपट�...”
जोरदार मारामार�चा आवाज आला, झाडी हलल� आ�ण रॉन सरळ ताठ
उभा रा�हला. “इथे एक बुटका आहे." तो गंभीरपणे म्हणाला.
ु का �कंचाळला. हा बट
"सोड मला, सोड सोड." बट ु का तर� �ख्रसमसच्या
सुमाराला उगवणार्या रोपट्यांसारखाच �दसत होता. आ�ण त्याचं मोठ्ठ, टक्कल
पडलेले डोकं बटाट्यासारखं �दसत होतं. रॉनने त्याला हाताने लांब धरलं होतं. तो
बुटका त्याला आपल्या टोकदार पायांनी लाथा मारत होता. रॉनने त्याला
पायाच्या घोट्यांजवळ पकडलं आ�ण उलटं टांगलं.
रॉन म्हणाला, "असं करावं लागतं." मग त्याने त्या बुटक्याला आपल्या
डोक्याच्या वर धरलं. ("सोड मला.") आ�ण मग फाशासारखं त्याला गोल गोल
�फरवायला लागला. हॅर�चा धास्तावलेला चेहेरा बघून रॉन म्हणाला, "त्यांना काह�
होत नाह� यामुळे आपल्याला फक्त त्यांना चक्रावून टाकायचं असतं. म्हणजे मग
त्यांना पन्
ु हा आपल्या �बळाचा रस्ताच सापडत नाह�."
मग त्याने बुटक्याचे पाय सोडून �दले. तो हवेत वीस फूट वर उडाला
आ�ण मग धडाम�दशी कंु पणापल�कडच्या मैदानात जाऊन पडला.
“काह� �वशेष नाह�." फ्रेड म्हणाला. "मी पैज लावतो चल, माझा बट
ु का त्या
स्टं पच्या पल�कडे जाऊन पडेल."
थोड्याच वेळात हॅर�च्या ल�ात आलं, क� या बुटक्यांना दयामाया
दाखवण्यात काह�च अथर् नाह�. त्याने जेव्हा आपला प�हला बट
ु का पकडला तेव्हा
�वचार केला, क� याला फक्त कंु पणापल�कडं फेकून दे ऊ झालं. पण बुटक्याने
त्याचा नवखेपणा ओळखला आ�ण आपले ब्लेडसारखे धारदार दात हॅर�च्या बोटात
खप
ु सले. त्याला दरू फेकून दे ण्यासाठ� हॅर�ला जोरदार प्रयत्न करावे लागले. आ�ण
त्याला आवाज ऐकू आला, "वा हॅर�! चांगला पन्नास फूट लांब गेला क�.”
आ�ण थोड्याच वेळात वर हवेत पुष्कळसे उडते बुटके �दसायला लागले.
"हे बघ, त्यांना फारशी काह� अक्कल नसते." जॉजर्ने एकदम पाच-सहा
बुटक्यांना पकडलं होतं. “त्यांना नुसतं समजलं ना, क� बुटक्यांचा बंदोबस्त केला
जातोय असं, क� वेडपटासारखे बाहे र बघायला येतात. खरं तर अशा वेळी आत
लपन
ू बसावं हे आ�ापय�त त्यांनी �शकून घ्यायला हवं होतं."
लवकरच मैदानात जाऊन पडलेले बुटके वेगवेगळ्या रांगा करून दरू
जायला लागले. त्यांचे छोटे खांदे खाल� झक
ु लेले होते.
ते बट
ु के जेव्हा समोरच्या कंु पणापल�कडे जाऊन गायब झाले तेव्हा रॉन
म्हणाला, “ते पुन्हा इकडे परत येतील. त्यांना इथेच राहायला आवडतं..... कारण
डॅडी त्यांच्याशी मऊपणानं वागतात. कारण डॅडींना ते बुटके खूप मजेदार
वाटतात."
तेवढ्यात पुढचा दरवाजा धाडकन बंद झाला.
"ते परत आले.” जॉजर् म्हणाला, "डॅडी घर� परत आले." मग ती मुलं
बगीच्यातन
ू पळत पळत घरात घस
ु ल�.
�मस्टर वीज्ल�ंनी आपला चष्मा काढून ठे वला होता. आ�ण डोळे बंद करून
ते स्वैपाकघरातल्या खुच�वर स्वस्थ बसले होते. ते सडपातळ होते. त्यांना
टक्कल पडायला लागलं होतं. पण त्यांच्या डोक्यावर जे काह� थोडेसे केस
�शल्लक होते तेह� त्यांच्या मुलांसारखेच लाल होते. त्यांनी लांब �हरव्या रं गाचा
झगा घातलेला होता. पण प्रवासामळ
ु े तो चरु गाळून, धुळीने माखलेला होता.
सगळी मल
ु ं त्यांच्या अवतीभोवती बसल्यावर चहाच्या �कटल�ला चाचपत
ते पुटपुटले, "आज खप
ू काम होतं, नऊ छापे मारले, नऊ! म्हाताच्या मन्डन्गस
फ्लेचरने माझी पाठ आहे त्याच्याकडे हे पाहून माझ्यावर हल्ला करण्याचा प्रयत्न
केला..." चहाचा एक मोठ्ठा घोट घेऊन त्यांनी उसासा टाकला. फ्र�डने उत्सक
ु तेने
�वचारलं, "काह� �मळालं डॅडी?” �मस्टर वीज्ल� जांभई दे त म्हणाले, "मला फक्त
एक आक्रसणार� �कल्ल� आ�ण चावणार� �कटल� �मळाल�. माझ्या �वभागात न
येणारं काह� गंभीर सामान पण होतं. मॉटर् लेकला काह� फारच चमत्का�रक
मांजरांची चौकशी करण्याकरता ताब्यात घेतलं आहे . पण माझं नशीबच म्हणेन
मी, क� हे काम प्रायो�गक मंत्र स�मतीच्या अखत्यार�त येतं".
जॉजर्ने �वचारलं, "दरवाज्याची �कल्ल� आक्रसन
ू ठे वण्याचं काय कारण?"
“काह� नाह� रे . फक्त मगलूंना सतावण्यासाठ� असतात अशा गोष्ट�.”
�मस्टर वीज्ल� उसासा टाकत म्हणाले. “त्या लोकांना अशी �कल्ल� �वकायची जी
आक्रसत आक्रसत नाह�शीच होऊन जाईल. आ�ण मग त्यांना गरज पडेल तेव्हा
ती �मळूच नये. आता याबद्दल कुणाला अपराधी ठरवायचं? कारण कुणीह� मगलू
असं मान्यच करणार नाह� क� त्याची �कल्ल� लहान होत चालल� आहे म्हणून ते
लोक म्हणत राहतात, क� त्यांची �कल्ल� सारखी हरवत राहते. धन्य आहेत ते
लोक! जाद ू त्यांच्या डोळ्यांदेखत होत असल� तर� ते �तकडे दल
ु �
र् करण्याकरता
काय वाट्टे ल ते करतील... पण तुम्हाला कल्पना सुद्धा येणार नाह� आपले
जादग
ू ार कशाकशावर जाद ू करू शकतात ते!"
"उदाहरणाथर् गाड्यांवरती?”
�मसेस वीज्ल� आत आल्या. हातातला लोखंडी गज त्या तलवार�सारखा
नाचवत होत्या. �मस्टर वीज्ल�ंचे डोळे खाडकन उघडले गेले. ते अपराधीपणाने
बायकोकडे रोखून बघायला लागले.
“ग.. गाडी मॉल�?"
“हो आथर्र, गाडी." �मसेस वीज्ल� म्हणाल�. त्यांचे डोळे आग ओकत होते.
"जरा कल्पना करून बघ. एक जादग
ू ार गंजलेल� जुनाट कार �वकत घेऊन
बायकोला म्हणतो, क� त्याला फक्त त्याचे पाटर् स ् वेगळे करून पाहायचं आहे क�
कार चालते कशी? पण प्रत्य�ात त्याला त्यावर जाद ू करून उडवायची असते ती
कार."
�मस्टर वीज्ल� डोळ्यांची उघडझाप करायला लागले. "अग बाई माझे आई,
तो जादग
ू ार हे काम कायद्याच्या चौकट�त राहूनच करतोय. खरं म्हणजे त्याने
बायकोशी खोटं बोलायला नको होतं... तुला माह�त नसेल कदा�चत... पण
कायद्यात यासाठ� पळवाट आहे ... तो जोपय�त कार उडवत नाह�... तोपय�त कार
उडवण्याबद्दल त्याला अपराधी..."
�मसेस वीज्ल� ककर्श्शपणे ओरडल्या, “आथर्र वीज्ल�, जेव्हा तू हा कायदा
�ल�हलास तेव्हा तू जाणून बज
ु ून त्यात पळवाटा ठे वल्यास. कारण तुला
गॅरेजमध्ये मगलंच्
ू या वस्तू जमा करून कारभार करता यावेत म्हणन
ू आ�ण
तुझ्या मा�हतीकरता म्हणून सांगते, जी कार उडवायचा तझ
ु ा मुळीच �वचार
नव्हता, त्याच कारमधन
ू आज सकाळीच आपल्या घर� हॅर� आलेला आहे ."
“हॅर�?” �मस्टर वीज्ल�ंनी �न�वर्कारपणे �वचारलं, "कोण हॅर�?"
त्यांनी इकडे �तकडे पा�हलं. हॅर�ला ब�घतल्यावर एकदम गडबडले. “अरे
दे वा, हा हॅर� पॉटर तर नाह� ना? तुला भेटून खूप आनंद झाला. रॉन सारखा
तझ्
ु याबद्दल आम्हाला सांगत असतो.”
"तुझे हे सगळे �चरं जीव काल रात्री कार उडवत हॅर�च्या घर� गेले आ�ण
�तथून त्याला घेऊन इकडे आले." �मसेस वीज्ल�ंनी ओरडून �वचारलं, "यावर तुझं
काय म्हणणं आहे ?"
“खरं च का?” �मस्टर वीज्ल�ंनी उत्सुकतेने �वचारलं. “कार कशी उडत होती?
म मला असं म्हणाचंय...", पण तेवढ्यात त्यांना �मसेस वीज्ल�ंचे आग पाखडणारे
डोळे �दसल्यावर ते अडखळत म्हणाले, "तुम्ह� हे चांगलं केलं नाह�त मुलांनो,
तुम्ह� चुक�चं वागलात."
�मसेस वीज्ल�ंचा पारा आणखी चढायला लागल्यावर रॉन हॅर�ला हळूच
म्हणाला, “आम्ह� या दोघांच्यामध्ये पडत नाह�. चल, मी तल
ु ा माझी खोल�
दाखवतो." मग ती मुलं स्वैपाकघरातून �नघून बाहे र आल� आ�ण एका अरुं द
बोळकांडीतन
ू �नघन
ू एका खडबडीत िजन्याजवळ आल�. हा िजना नागमोडी
वळणं घेत वरच्या मजल्यावर जात होता. �तसर्या मजल्यावरचा एक दरवाजा
अधर्वट उघडा होता. हॅर�ला त्या दरवाज्यातून दोन तप�कर� रं गांचे डोळे
त्याच्याकडे बघताना �दसले. हॅर�चं ल� गेल्यावर दरवाजा झटकन बंद झाला.
'िजनी', रॉन म्हणाला, "अरे हे �तचं लाजणं आम्हाला खूपच �वल�ण वाटतंय.
कारण एरवी बघावं तेव्हा ती सतत बडबड करत असते.”
ते दोघं दोन मजले आणखी वर गेले. रं ग उडलेल्या एका दरवाज्याजवळ
दोघं येऊन थांबले. त्या दरवाज्यावर एक पाट� �ल�हल� होती, “रॉनाल्डची खोल�."
हॅर� आत �शरला. त्याचं डोकं खोल�च्या उतरत्या छपराला जवळजवळ �चकटतच
होतं. त्याने डोळे �कल�कले करून पा�हलं. त्याला एखाद्या भट्ट�त �शरल्यासारखं
वाटत होतं. कारण रॉनच्या खोल�तल� जवळपास प्रत्येक वस्तू ना�रंगी रं गाची
होती. पलंगपूस, चादर, �भंती, फार काय वरचं छप्परसुद्धा केशर� रं गाचं होतं. मग
हॅर�च्या ल�ात आलं, क� रॉनने �भंतीवरच्या फाटलेल्या वॉलपेपरला झाकण्यासाठ�
वर एक पोस्टर �चकटवलेलं होतं. त्यातल्या जादग
ू ारणींनी भडक
ना�रंगी रं गाचे झगे घातलेले होते. सगळ्यांच्या हातात जादच
ू े झाडू होते. आ�ण ते
उत्साहाने हात हलवत होते. "तझ
ु ी िक्वडीच ट�म?" हॅर�ने �वचारलं.
“द कडल� कॅनन्स", रॉन ना�रंगी चादर�कडे बोट दाखवत म्हणाला. त्यावर
काळ्या अ�रात दोन मोठ्ठे 'सी' �ल�हलेले होते आ�ण एक वेगाने चालणारा
तोफेचा गोळा होता. संघात नववा."
रॉनच्या शाळे तल्या मंत्रांच्या पुस्तकांचा �ढगारा एका कोपर्यात पडलेला
होता. जवळच एक कॉ�मक्सचा �ढगारापण होता. सगळी कॉ�मक्स वेड्या
मगलूच्या, मा�टर् न �मग्सच्या रहस्यमय उचापतींनी भरलेल� होती. माशांच्या
टँ कवर त्याची जादच
ू ी छडी पडलेल� होती. हा टँ क �खडक�च्या चौकट�वर ठे वलेला
होता आ�ण तो बेडकाच्या अंड्यांनी भरलेला होता. त्याच्याजवळ रॉनचा एक
गलेलठ्ठ तप�कर� रं गाचा उं द�र ऊन खात पडलेला होता.
फरशीवरच्या आपोआप �पसल्या जाणार्या प�यांच्या कॅटला ओलांडून हॅर�
पढ
ु े गेला आ�ण �खडक�तन
ू बाहे र बघायला लागला. खालच्या मैदानात त्या
बुटक्यांची फौजच्या फौज �दसत होती. ह� सगळी मंडळी पुन्हा कंु पणामधून आत
बगीच्यात घुसत होती. मग तो रॉनकडे वळला, तर रॉन त्याची प्र�त�क्रया जाणून
घेण्याच्या उत्सक
ु तेने त्याच्याकडे बघत होता. “ह� खोल� जरा लहानशी आहे ,
नाह�?" रॉन पटकन म्हणाला, "त्या मगलूंबरोबर तू राहत होतास, �ततक� मोठ�
नाह�ए. मी तर माळ्यावरच्या भत
ु ाच्या बरोबर खालच्या बाजूला राहतो. ते पाईप
वाजवत बसतं जोरजोरात, आ�ण �कंकाळत असतं..."
हॅर� हसून म्हणाला, “आ�ापय�त मी िजतक्या घरांमधून रा�हलो आहे ,
त्यांच्यातलं हे सगळ्यात छान घर आहे."
रॉनचे कान गल
ु ाबी झाले.
प्रकरण चार
पुस्तकांचे दक
ु ान
रॉनच्या घरातलं वातावरण �प्रिव्हट ड्राइव्हच्या घरापे�ा अगद� वेगळं होतं.

डिस्लर् प�रवाराला सगळं कसं अगद� जागच्या जागी ठे वायला आवडायचं आ�ण
वीज्ल� मंडळींना चमत्का�रक आ�ण जगावेगळ्या गोष्ट�च बरोबर वाटायच्या.
हॅर�ने जेव्हा स्वैपाकघरातल्या आरशात प�हल्यांदा डोकावून पा�हलं तेव्हा तो
हबकूनच गेला. कारण त्याने आरशात पा�हल्यावर आरसा ओरडला, "घाणेरडा
कुठला! शटर् आत खोच." माळयावरच्या भुताला घर शांत शांत वाटायला लागलं,
क� ते लगेच �कंचाळायला लागायचं, पाइप वाजवायला लागायचं. फ्रेड आ�ण
जॉजर्च्या खोल�त होणारे बार�कसार�क स्फोट �करकोळ समजले जायचे. तर�सद्
ु धा
हॅर�ला मात्र बोलणारा आरसा �कंवा दं गा करणारं भूत यांचं काह�च नवल वाटलं
नव्हतं. त्याला एकच गोष्ट खूप �वल�ण वाटल� होती. आ�ण ती म्हणजे या
घरातला प्रत्येकजण त्याच्याशी प्रेमाने वागत होता.
�मसेस वीज्ल�ंना त्याचे फाटके मोजे बघून हळहळ वाटत होती. त्या
दरवेळी त्याला स्वैपाकघरात भरपूर खायला- प्यायला घालायच्या. �मस्टर
वीज्ल�ंना हॅर�वर मगलंब
ू द्दलच्या प्रश्नांची सरब�ी करायची असायची, म्हणन
ू ते
त्याला आपल्याशेजार�च बसवून घ्यायचे. �वजेचे प्लग आ�ण पोस्टाचा कारभार
कसा चालतो हे जाणन
ू घेण्याची त्यांची प्रचंड इच्छा होती.
टे �लफोनचा वापर कसा करायचा हे हॅर�ने त्यांना सां�गतल्यावर ते म्हणाले,
"अद्भुत! काय डोकेबाज कल्पना आहे! कमाल झाल� बुवा! मगलू लोकांनी
जाद�ू शवाय जगायच्या �कती युक्त्या शोधून काढल्या आहे त!"
रॉनच्या घर� गेल्यानंतर आठवड्याभराने हॅर�ला एका छान सकाळी
हॉगवट्र्स कडून एक संदेश �मळाला. हॅर� आ�ण रॉन नाश्ता करायला आले तेव्हा
�मस्टर आ�ण �मसेस वीज्ल� आ�ण िजनी �तथे आधीच येऊन बसले होते. हॅर�ला
बघताच�णी िजनीची एकदम धांदल उडाल� आ�ण �तच्या हातातल� �खर�ची वाट�
धडाम�दशी खाल� पडल�. हे असं नेहेमीच व्हायचं. हॅर� खोल�त आला रे आला क�
िजनीच्या हातातल्या वस्तू खाल� पडायच्या. ती वाट� उचलायला टे बलाखाल�
वाकल�. जेव्हा �तचा चेहेरा वर झाला तेव्हा तो मावळत्या सय
ू ार्सारखा लालबुंद
झाला होता. हॅर�नं असं दाखवलं क� जणू काह� त्याचं ल�च नव्हतं. मग त्याने
�मसेस वीज्ल�ंनी पुढे केलेला टोस्ट घेतला.
�मस्टर वीज्ल� म्हणाले, "शाळे तून पत्रं आल� आहे त. त्यांनी हॅर� आ�ण
रॉनकडे दोन �पवळी चामडी, एकसारखी �दसणार� पा�कटं �दल�. त्यावर �हरव्या
शाईने �ल�हलेलं होतं. "हॅर�, डम्बलडोरना तू इथं असल्याचं आधीपासन
ू च माह�त
होतं. त्यांच्यापासून काह� लपून राहात नाह�. तुमची दोघांचीह� पत्रं आल� आहे त.”
त्यांनी शेवटचं वाक्य आत येत असलेल्या फ्रेड आ�ण जॉजर्ला उद्दे शून म्हटलं. ते
अजन
ू पायजम्यातच होते.
सगळ्यांची पत्रं वाचून झाल्यानंतर �तथे काह� वेळ शांतता पसरल�. हॅर�ला
पत्रात �ल�हलं गेलं होतं, क� त्याने प�हल्यासारखंच एक सप्ट� बरला �कंग्ज क्रॉस
स्टे शनात हॉगवट्र्स एक्सप्रेस पकडावी. आ�ण त्याला पढ
ु च्या वष� लागणार्या
पुस्तकांची याद� पण सोबत �दलेल� होती.
दस
ु र्या वषार्च्या मुलांना खाल�ल पुस्तके घ्यावी लागतील
• मंत्रांचे अ�धकृत पुस्तक इय�ा दस

ु र� : �मरान्डा गोशांक
• हडळीला कसे पळवाल? - �गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
• �पशाच्याबरोबर भटकंती- �गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
• चेट�कणीसोबत सुट्ट� - �गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
• रा�सांबरोबर सफर - �गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
• रक्त�पपासू �पशाच्याबरोबर साहसी समुद्रयात्रा -�गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
• लांडग्यांचे रूप घेणार्या माणसाबरोबर भ्रमण - �गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
• �हममानवाबरोबर एक वषर् - �गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
आपल्या पस्
ु तकांची याद� वाचन
ू झाल्यावर फ्रेड हॅर�च्या याद�त डोकावन
ू
बघायला लागला. म्हणाला, "अरे च्या, तुला पण लॉकहाटर् चीच सगळी पुस्तकं
आणायला सां�गतलेल� �दसताहे त. मला वाटतं, "काळ्या जादप
ू ासन
ू बचाव" चे नवे
�श�क लॉकहाटर् चे चाहते आहे त. आ�ण मी पैजेवर सांगतो क� हे �श�क म्हणजे
नक्क� कोणीतर� जादग
ू ार�ण असल� पा�हजे.”
हे बोलता बोलता त्याचं ल� आईकडे गेल्यावर तो लगेच मुरांबा खायला
लागला.
जॉजर् आई-व�डलांकडे नजर टाकत म्हणाला, “ह� पुस्तकं महागडी असणार.
लॉकहाटर् ची पुस्तकं खरोखर महागडी असतात."
“आम्ह� करू काह�तर� व्यवस्था", �मसेस वीज्ल� म्हणाल्या खर्या पण त्या
काळजीत पडल्या होत्या. “मला वाटतं आपल्याला िजनीची पुष्कळशी पुस्तकं
सेकंडहँड घेता येतील.”
हे ऐकून हॅर�ने िजनीला �वचारलं, "अरे वा, तू पण यावष� हॉगवट्र्समध्ये
�शकणार?"
�तने नुसतीच मान हलवल�. पण लाजण्यामुळे �तचा चेहेरा केसांसारखाच
लालबंद
ु �दसायला लागला. भांबावन
ू गेल्यामळ
ु े �तचं कोपर बटरमध्ये बरबटलं.
न�शबाने हॅर��शवाय इतर कुणीच हे पा�हलं नाह�. कारण त्याच वेळी रॉनचा मोठा
भाऊ पस� आत आला. तो व्यविस्थत तयार होऊन आला होता. त्याच्या
�वणलेल्या जॅकेटवर हॉगवट्र्स �प्रफेक्टचा �बल्ला लावलेला होता. तो चटपट�तपणे
म्हणाला, "गुड मॉ�न�ग. मस्त सकाळ आहे .”
�रकाम्या असलेल्या एकमेव खुच�वर तो बसला. आ�ण एकदम खडबडून उभा
रा�हला. तो बसलेल्या जागेवरून त्याने एक तप�कर� रं गाचं केसाळ डस्टर
उचललं- म्हणजे हॅर�ला तर� ते तसंच वाटलं होतं. ते डस्टर श्वास घेतंय हे
त्याच्या नंतर ल�ात आलं.
“एरल" असं म्हणत रॉनने पस�कडून ते मरतक
ु डं घब
ु ड घेतलं आ�ण त्याच्या
पंखाखालून एक पत्र बाहेर काढलं. "हमार्यनीचं पत्रो�र घेऊन आला म्हणायचा
एकदाचा. मी हमार्यनीला पत्रात �ल�हलं होतं क� तुला आम्ह� डिस्लर्
प�रवारापासन
ू सोडवायचा प्रयत्न करणार आहोत."
मागच्या दरवाजाला लागून असलेल्या स्टँ डजवळ रॉन त्या एरलला घेऊन
गेला. आ�ण त्याने त्याला �तथे उभं करून ठे वायचा प्रयत्न केला. पण एरल
धाड�दशी खाल� पडला. त्यामळ
ु े रॉनने त्याला झोपवलं आ�ण पुटपुटला,
“�बच्चारा!” मग हमार्यनीचं पत्र फोडून तो ते मोठ्याने वाचायला लागला.
�प्रय रॉन आ�ण हॅर�- जर तू पण �तथे असशील तर,

सगळं नीट पार पडून हॅर� खश
ु ाल असेल अशी आशा करते. आ�ण माझी
खात्री आहे क� हॅर�ला �तथन
ू बाहे र काढण्यासाठ� रॉन तू कोणतंह� बेकायदे शीर
काम केलेलं नसशील. कारण त्यामळ
ु ं हॅर�सद्
ु धा संकटात सापडू शकतो. मला खप
ू
काळजी वाटतेय. हॅर� ठ�क असेल तर मला ताबडतोब कळवा. पण एखाद्या
दस
ु र्या घब
ु डाकरवी कळवलंस तर बरं होईल. कारण आणखी एखादा प्रवास
केल्यानंतर हे घब
ु ड बहुधा मानच टाकेल.
सध्या मी शाळे चा अभ्यास करण्यात व्यस्त आहे . ("कसं शक्य आहे ?"
रॉनने धास्तावन
ू �वचारलं, "अजन
ू आपल� सट्
ु ट�च चालू आहे ना?") आम्ह� पढ
ु च्या
बध
ु वार� नवीन पस्
ु तकं खरे द� करायला लंडनला जाणार आहोत. आपल्याला
छूमंतर गल्ल�त भेटता आलं तर? लवकरात लवकर मला खश
ु ाल� कळवा.
तम
ु चीच,
हमार्यनी.
"चालेल, असं करायला काह�च हरकत नाह�. आपण बुधवार� जाऊ, तुमचं
सामान खरे द� करूया." �मसेस वीज्ल� टे बल साफ करत म्हणाल्या, "आज काय
बेत आहे तुमचा? आज काय करणार आहात?"
हॅर�, रॉन, फ्रेड आ�ण जॉजर्, बीज्ल� कुटुंबीयांच्या ड�गरावरच्या छोट्या
वाड्यात जायचं ठरवत होते. तो वाडा चहूबाजूंनी झाडा-झुडपांनी वेढलेला होता.
त्यामळ
ु े खालच्या गावातन
ू कुणाला सहजासहजी �दसत नव्हता. त्याचा एक
फायदा असा होता, क� जर ते जास्त उं चावर उडले नाह�त तर �तथे िक्वडीचची
प्रॅिक्टस करता येणं शक्य होतं. मात्र िक्वडीचच्या च� डूच
ं ा वापर करता
येण्यासारखा नव्हता. कारण जर का ते च� डू चुकून हातातून सुटून गावात गेले
असते तर त्याचं स्पष्ट�करण दे णं महामश्ु क�ल झालं असतं. त्यामुळे च� डूच्
ं या
ऐवजी त्यांनी एकमेकांकडे सफरचंद फेकल�. ती सगळी आळीपाळीने हॅर�च्या
�नम्बस २००० वर स्वार झाल�. तो झाडू खरोखरच उच्च प्रतीचा होता. रॉनच्या
जुन्या शू�टंग स्टार पे�ा फुलपाखरं सुद्धा वेगाने उडू शकत होती.
पाच �म�नटांनी ते ड�गर चढायला लागले. त्यांच्या खांद्यांवर झाडू होते.
पस�ला बरोबर येणार का म्हणून त्यांनी �वचारलं, पण त्याने कामात आहे म्हणून
सां�गतलं. हॅर�ने आ�ापय�त पस�ला जेवताना �कंवा नाश्ता करतानाच फक्त
पा�हलं होतं. बाक�चा सगळा वेळ तो खोल�तच बसून असायचा.
फ्रेड आठ्या घालून म्हणाला, "त्याचं नक्क� काय चाललंय ते मला
कळायला हवं होतं. तो आता प�हल्यासारखा रा�हलेला नाह�. खप
ू बदलला आहे.
तू यायच्या एकच �दवस आधी त्याच्या पर��ेचा �नकाल आला आहे . त्याला बारा
ओ. डब्ल्य.ू एल ्. �मळालेत. पण तर�ह� त्याला काह� आनंद वगैरे झालेला �दसला
नाह�." हॅर�चा प्रश्नाथर्क चेहेरा बघन
ू जॉजर्ने समजावन
ू सां�गतलं, "ऑ�डर्नर�
�वजा�ड�ग लेव्हल्स, �बलला पण बारा �मळाले होते. आपण जर सावध�गर�
बाळगल� नाह� तर आपल्या प�रवारातला आणखी एक मुलगा हे डबॉय बनेल.
बापरे , इतक� नामष्ु क� मला झेपेल असं वाटत नाह�.”
भावंडांमध्ये �बल वीज्ल� सगळ्यात मोठा होता. तो आ�ण त्याच्या पाठचा
चाल�, दोघेजण नक
ु तेच हॉगवट्र्स मधून बाहे र पडले होते. हॅर�ने त्या दोघांना
कधीच पा�हलं नव्हतं, परं तु त्याला एवढं माह�त होतं क� चाल� रूमा�नयात
ड्रॅगन्सचा अभ्यास करतोय आ�ण �बल �मस्त्रमध्ये जादग
ू ारांच्या बँकेत म्हणजे
�ग्रन्गॉटमध्ये काम करत आहे.
थोड्या वेळाने जॉजर् म्हणाला, "मम्मी-डॅडी या वष� आपल्या पस्
ु तकांचा खचर्
कसा काय करणार आहे त कोण जाणे! लॉकहाटर् च्या पुस्तकांचे पाच संच,
िजनीसाठ� झगा, छडी आ�ण आणखीसुद्धा �कतीतर� वस्तू लागतील..."
हॅर� काह� बोलला नाह�. तो जरा अस्वस्थ झाला होता. लंडनमधल्या
�ग्रन्गॉटच्या तळघरात त्याच्या आई-व�डलांनी त्याच्याकरता काह� द्रव्य ठे वलेलं
होतं. तो फक्त जादग
ू ारांच्या जगातच श्रीमंत होता. मगलूंच्या दक
ु ानात
जादग
ू ारांचे पैसे म्हणजे गॅ�लयन्स, �सकल्स आ�ण नट्स चालायचा प्रश्नच येत
नव्हता. त्याने �ग्रन्गॉटमधल्या आपल्या बँकेच्या खात्याचा डस्ल प�रवाराकडे
कधी �वषयसुद्धा काढलेला नव्हता. कारण त्याला वाटायचं क� जादच्
ू या
जगातल्या इतर सवर् गोष्ट�ंबद्दल त्यांच्या मनात भीती असल� तर� जादच्
ू या
जगातल्या सोन्याबाबत मात्र त्यांना भय वाटणार नाह�.
*
पढ
ु च्या बध
ु वार� �मसेस वीज्ल�ंनी सवा�ना लवकर उठवलं. सगळ्यांनी
पटापट सहा सहा बेकन सँड�वचेस खाऊन आपापले कोट चढवले. त्यानंतर
�मसेस बीज्ल�ंनी स्वैपाकघरातल� फुलदाणी उचलून आत डोकावून पा�हलं.
मग त्या उसासा टाकत म्हणाल्या, "ह� संपत आल� आहे . आपल्याला आज
आणखी थोडी खरे द� करावी लागेल... बरं , असू दे त. आधी पाहुणे. हॅर� बेटा, आम्ह�
तुझ्या पाठोपाठ येऊ. आ�ण त्यांनी ती फुलदाणी हॅर�पुढे केल�. हर� त्या
सगळ्यांकडे आ�ण ते सगळे हॅर�कडे पाहात रा�हले.
तो चाचरत म्हणाला, "प- पण मी काय करू?" रॉन एकदम म्हणाला, "तो
याआधी कधीच छूपावडरने गेलेला नाह�ए. सॉर� हॅर�, मी हे �वसरूनच गेलो होतो.”
�मस्टर वीज्ल� म्हणाले, “छूपावडरने गेला नाह�स? मग मागच्या वष� तू
शाळे चं सा�हत्य खरे द� करायला छूमंतर गल्ल�त कसा जाऊन पोचलास?"
“मी ट्रे नने गेलो होतो-”
“खरं च?” �मस्टर वीज्ल�ंनी उत्सक
ु तेने �वचारलं, "�तथे सरकते िजने होते का
रे ? जरा नीट सांग ना क� कसं...”
“आथर्र, आ�ा नको ना." �मसेस वीज्ल� बोलल्या. “छूपावडर त्याह�पे�ा
वेगाने पोचवते आपल्याला."
“पण जर हॅर� यापूव� कधीच छूपावडरने गेलेला नसेल तर कसं करायचं?"
फ्रेड म्हणाला, "मम्मी तो सुखरूप पोचेल. हॅर� तू आधी बघ, आम्ह� कसं जातो
ते."
त्याने फुलदाणीतून �चमूटभर चकाकणार� पावडर घेतल�. शेकोट�जवळ
जाऊन त्याने ती पावडर आगीत टाकल�.
गडगडाट करत ती आग पानासारखी �हरवी झाल� आ�ण फ्रेडपे�ा उं च उं च
आगीचे लोळ यायला लागले. फ्रेड सरळ या ज्वाळांमध्ये �शरला आ�ण म्हणाला,
“छूमंतर गल्ल�!" आ�ण मग तो अदृश्य झाला.
जॉजर् फुलदाणीतून पावडर घेत असताना �मसेस वीज्ल�ंनी हॅर�ला सूचना
�दल�, "अगद� स्पष्ट बोल बरं का हॅर�. आ�ण बरोबर शेगडीतूनच बाहेर पड...”
“बरोबर काय?" हॅर�ने घाबरून �वचारलं. त्याच �णी आग गरजल� आ�ण
जॉजर् गायब झाला. "हे बघ, पुष्कळशा जादग
ू ारांच्या शेगड्या उघड्याच पडलेल्या
असतात. त्यातून �नवडावी लागते. पण तू जर स्पष्ट बोललास तर काह�च प्रश्न
येणार नाह�."
"तो नीट पोचेल गं मॉल�. तू उगीच त्याला घाबरवून टाकू नकोस." �मस्टर
वीज्ल� छूपावडर घेत बोलले.
"पण जर तो हरवला तर त्याच्या मावशी-काकांना कसं त�ड दाखवू मी?"
हॅर�ने त्यांना �दलासा �दला, "त्यांना काह� फरक पडणार नाह�. जर मी एखाद्या
धुरकांड्याच्या वर हरवून गेलो तर ते ऐकून डडल�ला खूप गंमत वाटे ल. त्यामळ
ु े
काळजीचं कारण नाह�."
“बरं बरं ... ठ�क आहे... तू आथर्रनंतर जा."
�मसेस वीज्ल� म्हणाल्या, "आ�ण हे बघ, आत गेलास क� तुला कुठं
जायचंय ते स्पष्ट शब्दात बोल-"
“हां, आ�ण आपल� कोपरं सुद्धा नीट आत घे बरं का!" रॉनने सल्ला �दला.
“आ�ण डोळे बंद कर". �मसेस वीज्ल� म्हणाल्या.
“राख -"
“हलू नकोस. नाह�तर चुक�च्या शेगडीतून बाहे र पडशील..."
“पण घाबरू नकोस. बरोबर �ठकाणी पोचायच्या आधीच शेगडीबाहे र
पडायची घाई करू नकोस. फ्रेड आ�ण जॉजर् �दसेपय�त थांबन
ू राहा."
या सगळ्या गोष्ट� ल�ात ठे वायचा प्रयत्न करत हॅर�ने �चमूटभर छूपावडर
हातात घेतल�. मग तो आगीजवळ गेला. एक मोठ्ठा श्वास घेऊन त्याने पावडर
आगीत टाकल� आ�ण पाय पुढे टाकला. आग गरम हवेसारखी वाटत होती. त्याने
त�ड उघडल्याबरोबर त्याच्या त�डात गरम राख गेल�.
खोकत खोकत तो म्हणाला, “शू-शू- मंतरगल्ल�." त्याला असं वाटलं क�
एखाद्या भल्या मोठ्या भुंग्याने त्याला शोषून घेतलं बहुतक
े . तो वेगाने गर गर
�फरायला लागला. गडगडाटाने त्याच्या कानठळ्या बसल्या. डोळे उघडायचा त्याने
खप
ू प्रयत्न केला. पण �हरव्या ज्वाळांमध्ये वेगाने गोल गोल �फरल्यामळ
ु े त्याला
चक्कर यायला लागल� होती. त्याच्या कोपराला काह�तर� टणक वस्तू
धडकल्यावर त्याने चटकन कोपर आत घेतलं. तो अजूनह� गोल �फरत होता...
�कतीतर� वेळ गोल गोल �फरतच होता... त्याला आता असं वाटत होतं क�
थंडगार हात त्याला थोबाडीत मारताहेत फाडफाड... त्याला आपल्या चष्म्यातून
�कल�कल्या डोळ्यांनी शेगड्यांची अंधक
ु शी रांग आ�ण त्यांच्या पल�कडे खोल्या
�दसल्या. त्याच्या पोटात बेकन सँड�वचेस डचमळत होते. त्याने आपले डोळे
पुन्हा बंद करून घेतले. त्याला हे सगळं थांबावं असं वाटत होतं आ�ण त्यानंतर
तो एका थंडगार दगडावर त�डावरती आपटला. त्याला चष्मा तुटल्याचं जाणवलं.
हॅर�ला गरगरत होतं. त्याला जखम झाल� होती. तो राखेत लडबडून गेला
होता. कसातर� तडमडत तो उठून उभा रा�हला. त्याने तट
ु क्या चष्म्याला
डोळ्यांवर चढवलं. तो अगद� अगद� एकटा होता आ�ण आपण कुठं आहोत याचा
त्याला काह�ह� थांगप�ा लागला नव्हता. त्याला फक्त इतकंच समजत होतं क�
तो एका जादग
ू ाराच्या मोठ्या आ�ण अंधक
ू उजेड असलेल्या दक
ु ानाच्या दगडी
शेगडीत उभा होता आ�ण या दक
ु ानात जे काह� उपलब्ध होतं त्यात हॉगवट्र्सच्या
याद�तल� एकह� वस्तू असण्याची �कं�चतशीसद्
ु धा शक्यता नव्हती.
जवळच एक काचेची शोकेस होती. त्यातल्या गाद�वर एक नुसता तुटलेला
वाळका हात ठे वलेला होता. त्याच्या जवळच रक्ताने माखलेला प�यांचा कॅट
आ�ण रोखन
ू बघणारे काचेचे डोळे ठे वलेले होते. सैतानी मख
ु वटे �भंतीवरून खाल�
बघत होते. काऊंटरवर माणसांच्या हाडांचा �ढगारा ठे वलेला होता आ�ण छताला
गंजक�, अणकुचीदार यंत्रं लटकत होती. वाईटात वाईट गोष्ट अशी होती, क� बाहे र
जी अंधार� अरुं द गल्ल� होती ती छूमंतर नाह�ए हे हॅर�ला कळत होतं.
त्याने �वचार केला क� इथून िजतक्या लवकर बाहे र पडता येईल �ततक्या
लवकर पडावं. तो पडला तेव्हा दगडावर त्याचं नाक चांगलंच ठे चकाळलं होतं. ते
आता सणकून दख
ु त होतं. हॅर�ने हळूच दरवाजाकडे पळ काढायला केल� तोच
त्याला काचेच्या दरवाजापल�कडं दोन माणसं �दसल�. त्यातल्या सुरुवात एकाला
तर अशा प�रिस्थतीत भेटायची हॅर�ची मळ
ु ीच इच्छा नव्हती. कारण हॅर� रस्ता
चक
ु लेला होता, राखेने लडबडलेला होता आ�ण त्याने तट
ु काफुटका चष्मा घातलेला
होता. ती व्यक्ती दस
ु र�-�तसर� कुणी नसून ड्रॅको मॅल्फॉय होता.
हॅर�ने चटकन चहूकडे पा�हलं. त्याला डावीकडे एक मोठं काळं कपाट
�दसलं. तो झटकन त्यात �शरला आ�ण दरवाजे लावन
ू घेतले. त्याने फक्त बाहे र
बघता येण्यापरु ती छोट�शी फट ठे वल� होती. थोड्या वेळाने घंटा वाजल� आ�ण
मॅल्फॉय आत आला.
त्याच्या पाठोपाठ जी व्यक्ती आत आल� ते त्याचे वडीलच असू शकत
होते. त्यांचा चेहेरा त्याच्या इतकाच �पवळसर आ�ण उभट होता आ�ण डोळे ह�
तसेच थंड आ�ण तप�कर� रं गांचे होते. �मस्टर मॅल्फॉय काऊंटरपय�त आले आ�ण
त्यांनी कंटाळलेल्या चेहेर्याने शोकेसमध्ये ठे वलेल्या सामानावर नजर �फरवल�.
मग त्यांनी काऊंटरवर ठे वलेल� घंटा वाजवल� आ�ण आपल्या मुलाकडे वळून
म्हणाले, "ड्रॅको, कशाला हात लावू नकोस."
तेवढ्यात काचेच्या डोळ्यांना मॅल्फॉय हात लावणारच होता. तो म्हणाला,
“मला वाटलं तुम्ह� माझ्यासाठ� काह�तर� भेटवस्तू खरे द� करणार आहात इथून."
“मी तुला सां�गतलंय ना एकदा, क� तुला मी उडणारा झाडू घेऊन दे ईन
म्हणन
ू ?” त्याचे वडील म्हणाले आ�ण त्यांनी बोटांनी काऊंटरवर ठे का धरला.
मॅल्फॉय रागाने म्हणाला, "पण जर मला माझ्या हाऊसच्या ट�ममध्ये
घेतलंच नाह� तर झाडू घेऊन काय फायदा? मागच्या वष� हॅर� पॉटरला �नम्बस
२००० �मळाला होता. डम्बलडोरनी त्याला गरुडद्वार तफ� खेळायची खास
परवानगी �दल� होती. पण हे काह� तो चांगलं खेळतो म्हणून नव्हे ... तो प्र�सद्ध
आहे आहे म्हणून फक्त... कपाळावर एक काह�तर� मूखार्सारखी खूण म्हणून
प्र�सद्ध म्हणे..."
मॅल्फॉय खाल� वाकून एका शेल्फकडे न्याहाळून बघायला लागला. त्यात
कवट्या ठे वलेल्या होत्या.
"प्रत्येकाला वाटतं क� तो �कती स्माटर् आहे, �कती �वल�ण आहे , त्याची ती
खूण, त्याचा तो झाडू..."
“तू हे सगळं मला यापूव� कमीत कमी दहा वेळा तर� सां�गतलेलं आहे स.'
�मस्टर मॅल्फॉयच्या डोळ्यांत अंगार फुलला होता. ते म्हणाले, "हॅर� पॉटर
आपल्याला आवडत नाह� हे लोकांच्या ल�ात येऊ न दे ण्यातच शहाणपणा आहे.
कारण बहुतेक सगळे जादग
ू ार त्याला आपला �हरो मानतात. कारण त्याने
सगळ्यांत मोठ्या सैतानी जादग
ू ाराला हरवलेलं आहे -ओह �मस्टर बो�गर्न".
एक वाकलेल� व्यक्ती काऊंटरमागे प्रकटल�. तो आपल्या तेलकट्ट �चकट
केसांना चेहेर्यावरून मागे �फरवत हाताने चापून चोपून बसवत होता. आपल्या
केसांसारख्याच गळ
ु गळ
ु ीत आवाजात तो बोलला, "�मस्टर मॅल्फॉय, तम्
ु हाला पन्
ु हा
एकदा भेटून खूप आनंद वाटतोय. आज नशीब जोरावर आहे म्हणायचं माझं...
आ�ण हे काय, मास्टर मॅल्फॉयसुद्धा आलेत वाटतं? वा वा वा! सौभाग्य आमचं!
बोला, काय सेवा करू आपल�? मी तम्
ु हाला काह� खास वस्तू दाखवू शकतो. त्या
आजच आल्या आहेत... फार महागह� नाह�त."
�मस्टर मॅल्फॉय म्हणाले, "�मस्टर बो�गर्न, आज मी काह� �वकत
घेण्यासाठ� आलेलो नसन
ू काह�तर� �वकण्यासाठ� आलो आहे.”
"�वकण्यासाठ�?" �मस्टर बो�गर्नच्या चेहेर्यावरचं हास्य मावळलं.
"मंत्रालय आजकाल जोरदार धाडी घालतंय". असं म्हणता म्हणता �मस्टर
मैल्फॉयने आतल्या �खशातन
ू एक चामडी गंड
ु ाळी काढून बो�गर्नला वाचता बाती
म्हणून उघडल�. "जर मंत्रालयाने माझ्या घरावर धाड टाकल� तर मला अडचणीत
आणण्यासारखं काह� सामान घरात पडलेलं आहे.....”
बो�गर्नने लटकणारा चष्मा आपल्या नाकावर अडकवला आ�ण याद�
पा�हल�. "मंत्रालय तम
ु च्याकडे नजर वाकडी करायचं धाडस करे ल असं वाटत
नाह�, नाह� का सर? "
�मस्टर मॅल्फॉयचा ओठ मुडपला गेला. "ते लोक अजून तर� माझ्या
दारावर आलेले नाह�त. मॅल्फॉय नावाचा अजून तर� मान राखला जातो. परं तु
�दवस��दवस लय जास्तच ढवळाढवळ करत चाललंय. कुठल्यातर� नवीन मगलू
संर�ण अ�ध�नयमाबद्दल अफवा उठत आहे त. माझी खात्री आहे क� याच्यामागे
त्या नीच मगलप्र
ू मे ी, मख
ू र् आथर्र वीज्ल�चाच हात असणार आहे ...”
संतापाने हॅर�चं �प� खवळलं.
“आ�ण तुमच्या ल�ात आलंच असेल क� यातल� काह� �वषं अशी आहेत
जी –”
"मी समजू शकतो सर." बो�गर्न म्हणाला, "बघू दे ."
"मी ते घेऊ का?" ड्रॅको मध्येच गाद�वर ठे वलेल्या हाताकडे बोट दाखवत
म्हणाला.
बो�गर्न �मस्टर मॅल्फॉयची याद� बाजूला करून ड्रॅकोकडे वळला. म्हणाला,
“अच्छा, तो हात-पैसा दे णारा! याच्या आत फक्त एक मेणब�ी घालायची. हा हात
ज्याच्याकडे असेल त्यालाच फक्त ती प्रकाश दे ते. चोरा-�चलटांचा िजगर� दोस्त.
सर, तुमच्या मुलाची आवड-�नवड जबरदस्त आहे ."
“बो�गर्न माझा मुलगा चोरा-�चलटांपे�ा जास्त चांगलं काह�तर� बनेल अशी
मला आशा आहे." �मस्टर मॅल्फॉय थंडपणे म्हणाले.
�मस्टर बो�गर्न घाईघाईने म्हणाले, "मला तसं नव्हतं म्हणायचं सर, माझ्या
बोलण्याचा तो अथर् नव्हता."
"पण जर शाळे त त्याची प्रगती झाल� नाह�," �मस्टर मॅल्फॉय आणखीनच
थंडपणे म्हणाले, “तर मात्र तो चोर दरोडेखोरापल�कडं दस
ु रं काह� बनेल असं
वाटत नाह�.”
ड्रॅको वळून म्हणाला, "यात माझा काह�च दोष नाह�ए. हमार्यनी ग्र� जर
सगळ्या �श�कांची लाडक� आहे."
�मस्टर मॅल्फॉय त्याच्यावर कडाडले, "तुला लाज वाटायला हवी, एक मगलू
प�रवारातल� मुलगी तझ्
ु यापुढे �नघून जाते म्हणजे काय?"
“हां." हॅर� मनात म्हणाला. ड्रॅको �चडलेला पण होता आ�ण लिज्जत पण
झालेला होता. ते बघून हॅर�ला आनंदाच्या उकळ्या फुटायला लागल्या. बो�गर्न
आपल्या गुळगळ
ु ीत आवाजात म्हणाला, "िजकडं बघावं �तकडं हे च चाललंय
आजकाल शुद्ध रक्ताच्या जा�तवंत जादग
ू ारांचं मह�व कमीकमीच होत चाललंय."
�मस्टर मॅल्फॉयने आपल्या लांब नाकाच्या नाकपुड्या फुगवल्या. आ�ण
म्हणाले, "पण माझ्या दृष्ट�ने नाह�."
"माझ्या दृष्ट�ने पण नाह� सर." बो�गर्न कमरे त वाकत म्हणाला.
“तर मग आपल्याला या याद�कडे पुन्हा वळायला हरकत नाह�." �मस्टर
मॅल्फॉय रू�पणे म्हणाले, "मी जरा घाईत आहे बो�गर्न. मला आज आणखी एका
�ठकाणी जाऊन मह�वाचं काम उरकायचं आहे .”
मग ते घासाघीस करायला लागले. तेवढ्यात ड्रॅको आपल्या लपलेल्या
जागेच्या जवळ जवळ येत चाललेला पाहून हॅर� घाबरला. ड्रॅको दक
ु ानात
ठे वलेल्या सामानाकडे �नरखून बघत होता. तो फाशीच्या दोरखंडाकडे बघत
थांबला. मग तो एका मोत्याच्या सुंदरशा हाराला लावलेल्या काडार्वरचा मजकूर
वाचायला लागला. "याला हात लावू नका. शा�पत याने आ�ापय�त एकोणीस
मगलू माल�कणींचा जीव घेतलेला आहे ."
ड्रॅको वळला. त्याला समोरच ठे वलेलं कपाट �दसलं. तो पुढे झाला...
हँडलकडे हात नेला....
“ठ�क आहे ." काऊंटरवरून �मस्टर मॅल्फॉय म्हणाले, "चल ड्रॅको."
ड्रॅको वळल्यावर हॅर�ने आपल्या कपाळावरचा घाम बाह�ने पुसला.
"बरं आहे तर, �मस्टर बो�गर्न सामान दे ण्यासाठ� उद्या मी माझ्या
हवेल�वर तुमची वाट पाह�न."
दरवाजा बंद झाल्या�णी बो�गर्नने आपला नाटक� गोड गुळगळ
ु ीत
आणलेला आव टाकून �दला.
“तुमचा पण �दवस चांगला जावो �मस्टर मॅल्फॉय. लोक बोलतात ते जर
खरं असेल तर तुम्ह� तुमच्या हवेल�तलं �नम्मं सामानसुद्धा मला �वकलेलं
नाह�..."
घाणेरड्या स्वरात बडबड करत बो�गर्न मागच्या खोल�त गायब झाला.
हॅर�ने �म�नटभर वाट पा�हल�. त्याला भीती वाटल� क� कदा�चत ते परत येतील
क� काय? मग तो आवाज न करता कपाटाबाहे र आला. मग काचेची शोकेस
ओलांडून दक
ु ानाच्या दरवाजातून बाहे र पडला.
तट
ु का चष्मा चेहेर्यावर धरून त्याने चार� बाजक
ंू डे नजर टाकल�. काळ्या
जादल
ू ा वा�हलेल्या दक
ु ानांनी भरलेल्या एका घाणेरड्या बोळकांडीत तो उभा होता.
तो नुकताच ज्या दक
ु ानातून बाहेर पडला होता ते “बो�गर्न अँड बक्सर्" नावाचं
दक
ु ानच सगळ्यात मोठं वाटत होतं. त्याला समोरच्याच दक
ु ानाच्या भयंकर
�खडक�त प्रदशर्नासाठ� लावून ठे वलेल्या कवट्या �दसल्या. दोन दक
ु ानं सोडून
एका मोठ्या �पंजर्यात रा�सी काळे कोळी �दसले. दोन कसेतर�च �दसणारे
'जादग
ू ार प्रवेशद्वाराच्या सावल�त उभे राहून त्यांच्याकडे �नरखन
ू बघत होते
आ�ण आपापसात कुजबज
ु त बोलत होते. साशंक मनाने हॅर� चालायला लागला.
चष्मा सरळ ठे वायचा त्याने प्रयत्न केला. मनात त्याने आशा केल� क� �तथून
बाहे र पडायचा मागर् त्याला लवकरात लवकर सापडेल.
�वषार� मेणब�या �वकणार्या एका दक
ु ानावर जुना लाकडी बोडर् होता.
त्यावर �ल�हलेल्या रस्त्याच्या नावावरून हॅर�ला कळून चुकलं क� तो छूमंतर
नाह� तर शम
ू ंतर गल्ल�त पोचला होता. पण एवढ्यावरून हॅर�ला फार मोठा
खुलासा झाला नाह�. कारण त्याने या गल्ल�चं नाव कधीच ऐकलं नव्हतं. पण
एक गोष्ट त्याच्या नक्क� ल�ात आल� होती, क� वीज्ल�ंच्याकडे आगीत गेल्यावर
त्याच्या त�डात राख गेल्यामळ
ु े तो स्पष्टपणे बोलू शकला नाह�. शक्य �ततकं
शांत राहून आता पुढे काय करावं यावर तो �वचार करायला लागला.
"काय रे बाळ, तू हरवला आहे स का?" हे शब्द कानावर पडताच तो एकदम
दचकलाच.
एक म्हातार� जादग
ू ार�ण त्याच्या समोर उभी होती. �तच्या हातात एक
भयाण �दसणारा ट्रे होता. त्यात मानवी नखं खचाखच भरलेल� होती.
जादग
ू ा�रणीने कुट�लपणे त्याच्याकडे पा�हले तेव्हा त्याला �तचे शेवाळल्यासारखे
घाणेरडे दात �दसले. हॅर� मागे सरकला.
"मी ठ�क आहे . धन्यवाद." तो म्हणाला, "मी फक्त..."
"हॅर� तू इथे काय करतो आहे स?"
हॅर�चं हृदय धडधडायला लागलं. जादग
ू ार�ण पण दचकल� आ�ण �तच्या
हातातल्या ट्रे मधल� नखं �तच्या पायावर पडल�. हॅ�ग्रड म्हणजे मैदानाच्या
रखवालदाराचा अगडबंब दे ह त्यांच्या �दशेने यायला लागला तेव्हा ती �शव्या
द्यायला लागल�.
त्याच्या मोठ्या घनदाट दाढ�च्यावर त्याचे �कड्यासारखे डोळे चमकत होते.
“हॅ�ग्रड!” हॅर�ने सुटकेचा �नःश्वास टाकला. “मी हरवलो होतो... छुपावडर...”
हॅ�ग्रडने हॅर�च्या बखोट्याला पकडून त्याला जादग
ू ा�रणीपासून लांब खेचलं.
त्यामळ
ु े जादग
ू ा�रणीच्या ट्रे ला धक्का बसला आ�ण ती खाल� पडल�. ती दोघं
उजेडात येईपय�त जादग
ू ा�रणीच्या �कंकाळ्या गल्ल�बोळातन
ू त्यांच्या मागे
पाठलाग करत येत रा�हल्या. हॅर�ला लांबवर एक ओळखीची संगमरवर� इमारत
�दसल�:�ग्रन्गॉट बँक. हॅ�ग्रड त्याला थेट छूमंतर गल्ल�तच घेऊन आला होता.
हँ�ग्रड रू�पणे म्हणाला, "तुझी अवस्था फारच वाईट झाल� आहे ." मग हॅर�च्या
कपड्यावरची राख झटकण्यासाठ� त्याने इतक्या जोरात त्याच्या पाठ�वर थाप
मारल� क� तो औषधांच्या दक
ु ानाबाहेर ठे वलेल्या ड्रॅगनच्या शेणाच्या �पपात पडता
पडता वाचला. "शूमंतर गल्ल�त भटकत होता. जर मी पोचलो नसतो तर फार
भयंकर जागा आहे ती �तथे, तुला कुणी पा�हलं नाह� म्हणजे �मळवल�..."
"मला हे जाणवलं होतं, "हॅर� म्हणाला. पन्
ु हा दस
ु र्यांदा हँ�ग्रड त्याच्या
अंगावरची राख झटकायला गेला तेव्हा त्याने बाकून स्वत:ला वाचवलं. "पण मी
तुला सां�गतलं ना क� मी वाट चक
ु लो म्हणून? पण तू �तथे काय करत होतास?"
“मी �तथे गोगलगा�ना मारण्याचं औषध घ्यायला गेलो होतो." हॅ�ग्रडने
गुरगुरत सां�गतलं. "त्या शाळे तल� भाजी खाऊन टाकतात. तू एकटा नाह� ना
आलास?"
हॅर�ने सां�गतलं, "मी वीज्ल�ंकडे राहतोय सध्या. पण आमची चक
ु ामक
ू
झाल�. पण मला आता त्यांना शोधावं लागेल..." मग ते बरोबर रस्त्यावरून
चालायला लागले. हॅ�ग्रडने �वचारलं, "तू माझ्या पत्राचं उ�र का नाह� �दलंस?”
हॅर�ला त्याच्या सोबत राहण्यासाठ� पळावं लागत होतं. (हॅ�ग्रडच्या महाकाय
चपलांच्या एका ढांगेची बरोबर� करायला त्याला तीन पावलं चालावं लागत होतं.)
हॅर�ने डॉबी आ�ण डिस्लर् प�रवाराची सगळी हक�कत त्याला सां�गतल�.
"बदमाश मगलू" हॅ�ग्रड गरु कावला, "जर मला समजलं असतं तर...”
“हॅर�! हॅर�! इकडे वर." एक आवाज आला. हॅर�ने वर ब�घतलं. �ग्रन्गॉटच्या
पांढर्याशुभ्र पायर्यांवरती सगळ्यात वर त्याला हमार्यनी ग्र� जर उभी �दसल�. ती
धाडधाड िजना उतरून धावत त्यांना भेटायला आल�. �तचे घनदाट तप�कर� केस
पाठ�वर रूळत होते.
"तुझ्या चष्म्याला काय झालंय? हॅलो हॅ�ग्रड, वाव! तुम्हाला दोघांना बघून
इतका आनंद झालाय मला... हॅर� तू �ग्रन्गॉटमध्ये �नघाला होतास?"
हॅर� म्हणाला, "वीज्ल� मंडळी भेटल� क� मी �तकडेच जाणार आहे."
“तर मग तुला फार काळ वाट पाहावी लागणार नाह�." हॅ�ग्रड हसत हसत
हॅर� आ�ण हमार्यनीने सभोवार पा�हलं. गद�ने भरलेल्या रस्त्यावरून रॉन,
फ्रेड, जॉजर्, पस� आ�ण �मस्टर बीज्ल� पळत पळत येत होते.
“हॅर�” �मस्टर वीज्ल� धापा टाकत म्हणाले. “आम्हाला वाटलं क� तू
जेमतेम एखाद� शेगडी दरू गेला असशील..." त्यांनी आपलं चमकणारं टक्कल
पुसलं. "मॉल�चा जीव काळजीने वेडा�पसा झालाय. तीपण येतेय पाठोपाठ."
“तू कुठे बाहे र पडलास?" रॉनने �वचारलं. हॅ�ग्रडने त�ड वाकडं करत
सां�गतलं, "शम
ू ंतर गल्ल�त."
“छान, चांगलं आहे." फ्रेड आ�ण जॉजर् एकदमच बोलले.
रॉन मत्सर वाटून म्हणाला, “आम्हाला �तकडे जायची परवानगी कधीच
�मळाल� नाह�."
हॅ�ग्रड गुरकावला, "आ�ण आमच्या मते ती �मळायची गरज नाह�."
त्याच वेळी �मसेस वीज्ल� पळत येताना �दसल्या. त्यांच्या एका हातातल�
हँडबॅग वेगाने हलत होती आ�ण दस
ु र्या हाताला िजनी कशीबशी �चकटलेल�
होती. "हॅर�, हॅर�, बेटा, तू कुठं तर� हरवला असतास.... श्वास घेण्यासाठ� �णभर
थांबून त्यांनी आपल्या बॅगेतून कपड्यांचा मोठा ब्रश बाहे र काढला. हँ�ग्रड जी
राख झटकू शकला नव्हता ती राख त्या झटकून काढायला लागल्या. �मस्टर
वीज्ल�ंनी हॅर�चा चष्मा घेतला आ�ण आपल्या छडीने त्याला एकदा ठोकून परत
केला. चष्मा आता नव्यासारखा �दसायला लागला होता.
“आता मी �नघतो." हॅ�ग्रड बोलला. पण �मसेस वीज्ल� त्याचा हात
सोडतच नव्हत्या. (शम
ू ंतर गल्ल�! हॅ�ग्रड तू �तथे भेटला नसतास तर?)
“हॉगवट्र्समध्ये भेटूया!" असं म्हणून तो लांब लांब ढांगा टाकत �नघून
गेला. गद�च्या रस्त्यात केवळ त्याचं डोकंच नाह� तर खांदेपण सगळ्यांच्या वर
उठून �दसत होते.
"बो�गर्न अँड बक्सर्" दक
ु ानात मला कोण �दसलं असेल?" �ग्रन्गॉटच्या
पायर्या चढत असताना हॅर�ने रॉन आ�ण हमार्यनीला �वचारले. "मॅल्फॉय आ�ण
त्याचे डॅडी."
“ल्यू�सयस मॅल्फॉयने काय �वकत घेतलं?” पाठ�मागून येणार्या �मस्टर वीज्ल�ंनी
चटकन �वचारलं.
“नाह�, ते आपलं सामान �वकायसाठ� आले होते."
“याचा अथर् त्याला आता काळजी वाटायला लागल� आहे." �मस्टर वीज्ल�
परम संतोषाने म्हणाले. "अहाहा, एखाद्या वस्तक
ू रता ल्य�ू सयस मॅल्फॉयला
पकडायला मला जाम मजा येईल.”
“तू जरा सांभाळून काम करावंस हे बरं , आथर्र." �मसेस वीज्ल� झटकन
म्हणाल्या. त्याच वेळी �पशाच्चाने झक
ु ू न बँकेचा दरवाजा उघडला. “ते भयंकर
कुटुंब आहे. तू लहान त�डी मोठा घास घेण्याच्या भानगडीत पडू नकोस."
"मी ल्यूसीयस मॅल्फॉयशी टक्कर घेऊ शकणार नाह� असं म्हणायचं आहे
का तुला?" �मस्टर वीज्ल� �चडून बोलले. पण तेवढ्यात त्यांना हमार्यनीचे आई-
वडील �दसले. त्यामळ
ु े त्यांचं ल� �तकडे गेलं. हमार्यनीचे आई-वडील जरा
वैतागूनच काऊंटरवर उभे होते. संगमरवर� मोठ्या हॉलमध्ये अगद� पुढेपय�त हा
काऊंटर होता. हमार्यनी त्यांची ओळख कधी करून दे तेय म्हणून ते वाट बघत
उभे होते.
“व्वा! तुम्ह� मगलू �दसताय!" �मस्टर वीज्ल� खूश होऊन म्हणाले, "या
आनंदाप्रीत्यथर् एक एक पेग घ्यायला पा�हजे. तम
ु च्या हातात काय आहे ? अच्छा,
तुम्ह� मगलूंचे चलन बदलून घेताय वाटतं? मॉल�, पा�हलंस का?” त्यांनी �मस्टर
ग्र� जरांच्या हातातल्या दहा प�डाच्या नोटांकडे हषर्भ�रत होऊन बोट दाखवत
म्हटलं.
"आम्ह� तुला इथेच परत येऊन भेटू." रॉन हमार्यनीला म्हणाला. �ग्रन्गॉटचे
आणखी एक �पशाच्च हॅर� आ�ण वीज्ल� प�रवाराला त्यांच्या तळघरातल्या
खिजन्याकडे घेऊन गेले.
�तजोर्यांपय�त जाण्यासाठ� भुतं चालवत असलेल्या छोट्या गाड्यांमधून
जावं लागत होतं. या गाड्या बँकेच्या भुयार� मागार्ने रे ल्वेच्या रूळावरून जोरात
पळायच्या. हॅर�ला वीज्ल�ंच्या �तजोर�पय�त या तफ
ु ानी प्रवासात जायला खप
ू
धमाल वाटल�. परं तु जेव्हा त्यांची �तजोर� उघडल� तेव्हा मात्र त्याला प्रचंड
धक्का बसला. एवढा भयंकर धक्का त्याला शूमंतर गल्ल�त सुद्धा बसला
नव्हता. आत चांद�च्या �सकल्सचा अगद� छोटासा �ढगारा होता. आ�ण सोन्याचा
फक्त एक गॅ�लयन होता. �मसेस वीज्ल�ंनी �तजोर�चा कानाकोपरा व्यविस्थत
चाचपून पा�हला. मग सगळी नाणी आपल्या बॅगेत भरून घेतल�. सगळे जण
जेव्हा हॅर�च्या �तजोर�जवळ पोचले तेव्हाह� त्याला खप
ू वाईट टलं. आत �कती
भरपूर पैसे आहे त ते कुणाला कळू नये म्हणून त्याने खप
ू धडपड केल�. त्याने
आपल्या चामडी बॅगेत भराभरा काह� मुठ� भरून नाणी क�बल�.
बाहे रच्या संगमरवर� िजन्यावर आल्यानंतर ते सगळे जण पांगले. पस�
अस्फुट शब्दांत पुटपुटला, क� त्याला नवीन पेन घ्यायचं आहे. फ्रेड आ�ण जॉजर्ला
त्यांचा ल� जॉडर्न नावाचा हॉगवट्र्स मधला �मत्र �दसला. �मसेस वीज्ल� आ�ण
िजनी सेकंडहँड झग्याच्या दक
ु ानाकडे गेल्या. �मस्टर बीज्ल� र� जर पती-पत्नींना
आग्रह करत होते क� त्यांनी "�लक� कॉल्ड्रन" मध्ये एक एक पेग घेण्यासाठ�
चलावं. "आपण सगळे तासाभराने "फ्ल�रश अँड ब्लॉट्स" या पुस्तकाच्या
दक
ु ानात भेटू या. �तथे तुमची शाळे ची पस्
ु तकं �वकत घ्यायची आहेत." �मसेस
बीज्ल� िजनीसोबत जाता जाता म्हणाल्या. त्यानंतर जुळ्या भावंडांना त्यांनी
मोठ्याने सां�गतलं, "आ�ण शूमंतर गल्ल�त पाऊलसुद्धा टाकू नका."
हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनी गोल गोल दगड जडवलेल्या वळणदार
रस्त्यावरून �फरायला लागले. हॅर�च्या �खशातल� सोन्या-चांद�च्या तांब्याच्या
नाण्यांनी भरलेल� थैल� खुशीत छनछन नाचत होती. आ�ण खचर् होण्यासाठ�
उतावळे पणाने ओरडत होती. त्यामळ
ु े त्याने तीन मोठ� स्ट्रॉबेर� आ�ण पीनटबटर
आइस्क्र�म्स घेतल� आ�ण मग मजेत खात खात �तघेजण दक
ु ानांच्या
�खडक्यांमधून ठे वलेलं सामान बघत �फरले. रॉन "क्वा�लट� िक्वडीच सप्लाइज"
दक
ु ानाच्या �खडक�तला चडल� कॅनन ट�मच्या झग्यांचा संपण
ू र् संच भारावन
ू
जाऊन डोळे भरून पाहात रा�हला. शेवट� हमार्यनी त्याला खेचत शाई आ�ण
चामड्याचे कागद घेण्यासाठ� घेऊन गेल�. "गँबल अँड जेप्स �वजाडींग जोक शॉप"
मध्ये त्यांना फ्रेड, जॉजर् आ�ण ल� जॉडर्न �दसले. ते “डॉ. �फ�लबस्टरचे ओले
असूनह� वाजणारे आ�ण उष्णता �नमार्ण न करणारे फटाके" बघून वेडच
े झाले
होते. मग त्यांना जुन्यापुराण्या भंगार वस्तूंच्या दक
ु ानात तुटक्या छड्या, �पतळी
सैल पडलेले तराज,ू जादच्
ू या काठ्याचे डाग पडलेले मोठाले झगे �दसले. �तथेच
त्यांना पस� एका छोट्याशा, नीरस पुस्तकात डोकं खुपसून वाचण्यात गढून
गेलेला �दसला. त्या पुस्तकाचं नाव होतं "शक्ती संपादन करणारे �प्रफेक्टस."
रॉन पस्
ु तकाच्या मलपष्ृ ठावर �ल�हलेला मजकूर मोठ्याने वाचायला लागला,
"हॉगवट्र्सचे �प्रफेक्टस ् आ�ण त्यांच्या पुढ�ल क�रअरचा अभ्यास. "अरे व्वा!
खूपच इंटरे िस्टं ग पुस्तक �दसतंय..."
“ए, पळ इथन
ू .” पस� वैतागन
ू म्हणाला.
"तुमच्या ल�ात आलंच असेल क� पस� खूप मह�वाकां�ी आहे , त्याने
पुढची सगळी योजना तयार करून ठे वल� आहे ... त्याला जादम
ू त्र
ं ी बनायची इच्छा
आहे ..." पस�ला सोडून पुढे �नघाल्यावर रॉनने हळू आवाजात हॅर� आ�ण
हमार्यनीला सां�गतलं.
तासाभराने ती �तघं “फ्ल�रश अँड ब्लॉट्स" दक
ु ानाकडे �नघाल�. पण
पुस्तकाच्या दक
ु ानाकडे जाणारे काह� ते �तघेच नव्हते फक्त. कारण ते �तथे
पोचले तेव्हा �तथे उसळलेल� गद� बघून त्यांना आश्चयर्च वाटलं. लोकं दक
ु ानात
घस
ु ण्यासाठ� धक्का-बक्
ु क� करत होते. वर लटकवलेला बॅनर ब�घतल्यावर सगळा
प्रकार त्यांच्या ल�ात आला.
�गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
आपले आत्मच�रत्र
"माझी जाद"ू
च्या प्रतीवर आपल� स्वा�र� दे तील.
आज दप
ु ार� १२.३० ते ४.३० पय�त.
हमार्यनी ओरडल�, "आपण खरं च त्यांना भेटू शकतो? मला असं म्हणायचं
आहे क� आपल� जवळपास सगळीच पस्
ु तकं त्यांनी �ल�हलेल� आहे त."
गद�त जादग
ू ा�रणीच जास्त होत्या. त्या बहुतेक सगळ्या �मसेस वीज्ल�ंच्या
वयाच्याच �दसत होत्या. एक त्रासून गेलेला जादग
ू ार दरवाजापाशी उभा राहून
म्हणत होता, "भ�गनींनो, शांतता राखा... ढकलाढकल� करू नका... पस्
ु तकांकडे
ल� द्या."
हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनी आत घुसले. दक
ु ानाच्या आतपय�त लोकांची लांबच
लांब रांग लागलेल� होती. �तथे �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् आपल्या पस्
ु तकावर ऑटोग्राफ
दे त होते. त्या �तघांनी "हडळीला कसे पळवाल?" या पुस्तकाची एक एक प्रत
झडप घालून घेतल�. आ�ण �मस्टर आ�ण �मसेस ग्र� जर बरोबर उभ्या असलेल्या
वीज्ल� प�रवाराजवळ सरकत जाऊन रांगेत उभे रा�हले.
�मसेस वीज्ल� म्हणाल्या, "आलात का? चला, बरं झालं!” त्या जोरजोरात
श्वास घेत होत्या. केसांमधून हात �फरवत होत्या. “आता �म�नटभरात ते
आपल्याला �दसतीलच...”
हळूहळू त्यांना �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् �दसायला लागले. ते एका टे बलाशी
बसलेले होते. त्यांच्या चार� बाजूला त्यांचे फोटो लावलेले होते. त्या फोट�मधून ते
लोकांकडे बघून डोळा मारत होते आ�ण त्यांचे पांढरे शुभ्र दात चमकत होते.
स्वतःच्या �नळ्या डोळ्यांना मॅच होईल असा �नळसर रं गाचा झगा त्यांनी घातला
होता. त्यांच्या भरु भरु णार्या केसांवर जादग
ू ारांची टोकदार टोपी सरु े ख �दसत होती.
एक बुटकासा �चडक्या चेहर्याचा माणस
ू इकडे �तकडे उड्या मारत
आपल्या मोठ्या काळ्या कॅमेर्याने फोटो काढत होता. फ्लॅ श उडला रे उडला क�
दर वेळी झगझगीत प्रकाश पडायचा आ�ण मग कॅमेर्यातन
ू जांभळट रं गाचा धरू
�नघायचा.
त्या माणसाला जरा मागे सरकून एक छानसा फोटो घ्यायचा होता म्हणून
तो रॉनवर खेकसला, "ए, सर जरा बाजल
ू ा. मी दै �नक "जादग
ू ार" साठ� फोटो
वाढतोय.”
"अरे वा! फारच महान कायर् �दसतंय!" रॉन पाय चोळत म्हणाला. त्याच्या
पायावर फोटोग्राफरने पाय �दला होता.
त्याचं बोलणं ऐकून �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् ने वर ब�घतलं. आधी त्याला रॉन
�दसला. मग त्यांनी हॅर�ला ब�घतलं. �णभर ते त्याच्याकडे एकटक बघतच
बसले मग एकदम टुणकन उडी मारून उभे रा�हले आ�ण ओरडले, “अरे हा हॅर�
पॉटर तर नाह� ना?"
गद�त एकदम गडबड सुरू झाल�. लोक रोमां�चत होऊन कुजबुजायला
लागले लॉकहाटर् ने पढ
ु े उडी मारल�. हॅर�च्या हाताला धरून त्याला पढ
ु े ओढून
घेतले. गद� आनंदाने टाळ्या वाजवायला लागल�. हॅर�चा चेहेरा लाल झाला. कारण
वीज्ल� प�रवारावर धरू उडवत वेड्यासारखा फोटो काढत सुटलेल्या फोटोग्राफरकडे
बघन
ू लॉकहाटर् ने हात उं चावला.
लॉकहाटर् आपले चमकते दात दाखवत म्हणाला, "हॅर�, जरा छान पैक� हास
बघू. तुझा आ�ण माझा एक�त्रत फोटो प�हल्या पानावर छापला गेला पा�हजे.”
शेवट� एकदाचा त्यांनी जेव्हा हॅर�चा हात सोडला तेव्हा त्याची बोटं
जवळपास ब�धर झालेल� होती. त्याने पुन्हा वीज्ल� प�रवाराजवळ जायचा प्रयत्न
केला.
पण लॉकहाटर् ने त्याच्या खांद्याभोवती हात टाकून त्याला आपल्या कुशीत
घट्ट पकडून ठे वलं.
त्यांनी हात हलवन
ू गद�ला शांत राहायचा इशारा केला. मग मोठ्याने
म्हणाले, "बंधूंनो आ�ण भ�गनींनो, हा फारच �वल�ण �ण आहे . काह�
�दवसांपासून मी एक घोषणा करायची इच्छा बाळगून होतो. ती घोषणा करायला
आज योग्य मह
ु ू तर् �मळालेला आहे !”
“आज जेव्हा हॅर� दक
ु ानात आला तेव्हा त्याला फक्त माझं आत्मच�रत्र
खरे द� करायचं होतं. पण मी त्याला ते आनंदाने भेट दे णार आहे . अगद� फुकट."
गद�ने पन्
ु हा जोरदार टाळ्या वाजवल्या, " तेव्हा त्याला हे माह�त नव्हतं",
लॉकहाटर् ने पुढे बोलत हॅर�ला एकदम हलवल्यावर त्याचा चष्मा घसरून नाकाच्या
टोकावर आला, "क� त्याला "माझी जाद"ू या माझ्या पुस्तकापे�ासुद्धा जास्त
काह�तर� �मळणार आहे . तो आ�ण त्याच्या शाळासोबत्यांना प्रत्य� मी स्वतःच
�मळणार आहे . होय, बंधू-भ�गनींनो, मला ह� घोषणा करताना खप
ू च आनंद आ�ण
अ�भमान वाटतोय क� या सप्ट� बरमध्ये मी हॉगवट्र्स जाद ू आ�ण तंत्र
�वद्यालयात "काळ्या जादप
ू ासन
ू बचाव” चा �श�क बनन
ू जाणार आहे ."
गद�ने आनंदाने चीत्कारून टाळ्यांचा गजर केला. हॅर�ला �गल्ड्रॉय
लॉकहाटर् ची सगळी पस्
ु तकं भेट�दाखल दे ण्यात आल�. दक
ु ानाच्या दस
ु र्या टोकाला
िजनी आपल्या नव्या कढईजवळ उभी होती. �तथे हॅर� त्या पस्
ु तकांचं ओझं
सांभाळत कसाबसा डगमगत गद�तून वाट काढत जाऊन पोचला.
हॅर�ने सगळी पुस्तकं �तच्या कढईत टाकल�. आ�ण �तच्याकडे बघत
पट
ु पट
ु ला, ह� तल
ु ा ठे व. मी माझ्यासाठ� नवीन �वकत घेईन."
“�ततक्यात त्याला आवाज ऐकू आला, "काय हॅर� पॉटर, खश
ु ीत गाजरं
खातो आहे स ना?" तो आवाज न ओळखता यायला हॅर� काय वेडा होता? हॅर�
वळून सरळ उभा रा�हला तेव्हा त्याला समोर ड्रॅको मॅल्फॉय उभा असलेला
�दसला. मॅल्फॉयच्या चेहेर्यावर त्याचं ते नेहेमीचं छद्मी हास्य होतं.
"सुप्र�सद्ध हॅर� पॉटर!" मॅल्फॉय म्हणाला, तो पुस्तकांच्या दक
ु ानात गेला
तर�, पेपरात प�हल्या पानावर त्याचा फोटो चमकतो.”
"त्याला त्रास दे ऊ नको. त्याला काह� हाव नाह�ए अशा गोष्ट�ंची." िजनी
म्हणाल�. ती हॅर�च्या समोर प�हल्यांदाच बोलत होती. ती मॅल्फॉयकडे रागान
बघत होती.
“अरे व्वा, पॉटर. स्वतःसाठ� मैत्रीणसुद्धा शोधल�स वाटतं!” मॅल्फॉय
म्हणाला िजनीचा चेहेरा लाजेने लाल झाला. रॉन आ�ण हमार्यनीला प�रिस्थतीचा
अंदाज आला होता. ते दोघं लॉकहाटर् च्या पुस्तकांचे गठ्ठे घेऊन गद�तून वाट
काढत �तकडेच यायला �नघाले होते.
“तू आहे स होय?" रॉनने मॅल्फॉयकडे असं काह� तच्
ु छतेने पा�हलं क� जणू
काह� तो म्हणजे चप्पलच्या तळाला लागलेल� काह�तर� घाणेरडी टाकावू वस्तू
आहे . "हॅर�ला इथं बघन
ू तुला आश्चयार्चा धक्का बसला असेल नाह�?"
"तल
ु ा एखाद्या दक
ु ानात बघन
ू जेवढं आश्चयर् वाटलं तेवढं पण नाह�
बीज्ल�. मला वाटतं ह� सगळी पुस्तकं खरे द� केल्यानंतर तुझ्या आई-व�डलांना
बहुधा म�हनाभर उपाशीच राहावं लागेल."
िजनीइतकाच रॉनचाह� चेहेरा लालभडक झाला. त्याने पण आपल� पस्
ु तकं
कढईत टाकल� आ�ण तो सरळ मॅल्फॉयच्या �दशेने पुढे गेला. पण हमार्यनी
आ�ण हॅर�ने त्याचं जॅकेट पाठ�मागून ओढलं.
"रॉन!” �मस्टर वीज्ल� फ्रेड आ�ण जॉजर्च्या पढ
ु े मोठ्या मश्ु क�ल�ने जात
म्हणाले. "तुझं काय चाललंय? इथे खूप गरम होतंय. चल आपण बाहेर जाऊया.”
“ओ हो हो हो! आथर्र वीज्ल�!"
हा �मस्टर मॅल्फॉयचा आवाज होता. त्यांनी आपले हात ड्रॅकोच्या खांद्यावर
ठे वले. आ�ण तेसुद्धा उपहासाने हसायला लागले.
"ल्यूसीयस!" �मस्टर वीज्ल� कोरडेपणाने मान हलवत म्हणाले.
"मंत्रालयात खूप कामात गढून गेला आहे स असं कळलं." �मस्टर मॅल्फॉय
म्हणाले. "इतक्या धाडी घालायच्या म्हणजे... तुला ओव्हरटाईम नक्क�च �मळत
असेल."
ते िजनीच्या कढईजवळ गेले. आ�ण त्यातन
ू त्यांनी लॉकहाटर् च्या चमकदार
पुस्तकांच्या मधून एक खूप जुन-ं पुराणं-जीणर्-शीणर् रूप प�रवतर्नाचं प्रारं �भक
पुस्तक काढलं.
�मस्टर मॅल्फॉय म्हणाले, "तल
ु ा ओव्हरटाईम �मळत नाह� हे उघडच
�दसतंय. वीज्ल�, जादग
ू ारांची इज्जत धुळीला �मळवून त्याबदल� जर पैसेसुद्धा
�मळत असतील, तर काय उपयोग आहे ?"
�मस्टर बीज्ल�ंचा चेहेरा रॉन आ�ण िजनीपे�ा सद्
ु धा लाल झाला.
"जादग
ू ारांची इज्जत कशामळ
ु े धळ
ु ीला �मळते त्याबद्दल आपलं एकमत
नाह�." ते म्हणाले.
“ते �दसतंच आहे." असं म्हणत त्यांनी आपले �पवळे डोळे �मस्टर आ�ण
�मसेस ग्र� जरकडे वळवले. ते हा सगळा प्रकार बघून हबकूनच गेले होते.
“तू तर� कसल्या माणसांमध्ये उठ बस करतोस रे ? वीज्ल�... मला वाटलं
नव्हतं तू इतका खाल� घसरशील म्हणन
ू ..." धातच
ू ी वस्तू पडल्याचा आवाज
आला. िजनीची कढई पडल� होती. कारण �मस्टर वीज्ल� �मस्टर मॅल्फॉयकडे
झेपावले होते. त्यांनी त्यांना पुस्तकांच्या कपाटावर धक्का दे ऊन धडकवलं होतं.
मंत्रांची जाडीजड
ु ी पस्
ु तकं धडाधड दोघांच्या डोक्यावर पडल�. फ्रेड आ�ण जॉजर्
ओरडत होते, "डॅडी, त्याला सोडू नका!" आ�ण �मसेस वीज्ल� ओरडत होत्या, “नाह�
आथर्र, नको!” पाठ�मागच्या गद�त एकच ग�धळ उडाला. त्यामुळे दस
ु र्या
कपाटांमधल� पस्
ु तकं पडायला लागल�. दक
ु ानातला कमर्चार� म्हणत होता, "अहो
साहे ब, शांत व्हा बघू जरा!" आ�ण तेवढ्यात या सगळ्या ग�गाटाच्या वरताण
आवाज आला, "बाजूला व्हा... बाजूला व्हा..."
हॅ�ग्रड पस्
ु तकांच्या समद्र
ु ातन
ू पोहत, वाट काढत त्यांच्या �दशेने येत होता.
त्याने �णाधार्त �मस्टर मॅल्फॉय आ�ण �मस्टर वीज्ल�ंना वेगळं केलं. �मस्टर
वीज्ल�ंचा ओठ फाटला होता. आ�ण �मस्टर मॅल्फॉयच्या डोळ्याला कु�याच्या
छ�यांचा एनसायक्लोपी�डया लागला होता. �मस्टर मॅल्फॉयच्या हातात अजूनह�
िजनीचं "रूप प�रवतर्न" हे जुनं पुस्तकं होतं. त्यांनी िजनीच्या पढ
ु े पुस्तक धरलं.
त्यांच्या डोळ्यांत दष्ु टपणा �दसत होता.
“घे बाळ, पुस्तक घे तझ
ु ं तुझे वडील याच्यापे�ा चांगलं पुस्तक तुला घेऊन
दे ऊ शकत नाह�त..."
मग हँ�ग्रडच्या हातातून स्वतःची सुटका करून घेत त्यांनी ड्रॅकोला खण
ू
केल� आ�ण ते दक
ु ानाच्या बाहे र पडले.
"तू त्याच्याकडे ल�च द्यायला नको होतंस आथर्र." हॅ�ग्रडने आपला
चुरगळलेला झगा ठ�क करत असलेल्या �मस्टर वीज्ल�ंना इतकं वर उचलून
घेतलं क� त्यांचे पाय हवेत ल�बायला लागले. "सगळं घराणंच बेकार आहे अगद�.
सगळ्यांना माह�त आहे , एकह� मॅल्फॉय ल� दे ण्याच्या लायक�चा नाह�ए. रक्ताचा
दोष... दस
ु रं काय ? चला आता इथून बाहे र पडूया." दक
ु ानाच्या कमर्चार्याने
त्यांच्याकडे अशा नजरे ने ब�घतलं क� जणू काह� तो त्यांना थांबवू इिच्छत होता.
पण तो हॅ�ग्रडच्या जेमतेम कमरे पय�त पोचत होता. त्यामुळे त्याने मनातला
�वचार कृतीत न आणण्यातच शहाणपणा मानला. ते लोक रस्त्यावरून वेगाने
चालू लागले. ग्र� जर प�रवार भीतीने लटलट कापत होता. �मसेस वीज्ल� संतापाने
थरथरत होत्या. "मुलांसमोर चांगला आदशर् ठे वलास बरं का! सगळ्यांच्या दे खत
मारामार� करायची... �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् ला काय वाटलं असेल..."
“ते खश
ू झाले होते." फ्रेड म्हणाला. "आपण बाहे र पडलो तेव्हा ते काय
म्हणाले, ऐकलं नाह� का? ते दै �नक "जादग
ू ार" च्या वातार्हराला सांगत होते क�
बातमीमध्ये या घटनेचा उल्लेख अवश्य करा. त्यामळ
ु े त्यांचा खप खूप वाढे ल."
पण �लक� कॉलड्रॉनच्या शेगडीकडे येताना त्या सगळ्यांचे चेहेरे उतरलेले
होते. इथूनच हॅर�, वीज्ल� प�रवार त्यांनी खरे द� केलेलं सगळं सामान घेऊन छू
पावडरच्या मदतीने रॉनच्या घर� जाणार होते. त्यांनी ग्र� जर प�रवाराचा �नरोप
घेतला. ते मगलंच्
ू या रस्त्यावर जायला �नघाले होते. बस स्टॉपचा उपयोग कसा
करायचा हे त्यांना �वचारायची �मस्टर वीज्ल�ंची खूप इच्छा होती, पण �मसेस
वीज्ल�ंच्या चेहेर्यावरचे भाव बघून त्यांनी गप्प राहणंच पसंत केलं.
छूपावडर �चमट�त घेण्यापूव� हॅर�ने आपला चष्मा काढून नीट �खशात
ठे वला. कारण प्रवास करायची ह� पद्धत त्याला फारशी आवडल� नव्हती.
प्रकरण पाच
रा�सी झाड
उन्हाळ्याची सुट� कशी संपल� तेच कळलं नाह�. पण हॅर�ला खूप वाईट
वाटलं. खरं तर हॉगवट्र्समध्ये परत जायची त्याला खूप घाई झाल� होती. पण
रॉनच्या घर� घालवलेला हा म�हन्याभराचा काळ त्याच्या आयुष्यातला सवा�त
सुखद काळ होता. त्याला एकदम डिस्लर् प�रवाराची आठवण झाल�. त्याच्या
मनात �वचार आला, क� पढ
ु च्या सट्
ु ट�त जो जेव्हा �प्रिव्हट ड्राइव्हमध्ये परत
जाईल तेव्हा ते लोक त्याची काय हालत करून ठे वतील कुणास ठाऊक! मग
त्याला रॉनचा हे वा वाटणं स्वाभा�वकच होतं.
रॉनच्या घरातल्या शेवटच्या रात्री �मसेस वीज्ल�ंनी खप
ू च च�वष्ट स्वैपाक
केला. त्यांनी हॅर�चे सवर् आवडते पदाथर् केले होते. त�डाला पाणी सुटेल असं
�ट्रकल पु�डंग खाऊन सगळ्यांनी जेवण संपवलं. शेवट� फ्रेड आ�ण जॉजर्ने
�फल�बस्टर फटाके उडवले तेव्हा स्वैपाकघरात लाल �नळे तारे चमचमले. हे तारे
छतावर आपटून मग �भंतींना अधार् तास धडकत होते. मग सवा�त शेवट� गरम
चॉकलेटचा कप �पऊन झोपायला जायची वेळ झाल�.
दस
ु र्या �दवशी सकाळी उठून आवराआवर करण्यात त्यांचा पष्ु कळ वेळ
गेला. खरं म्हणजे ते सगळे जण क�बडा आरवल्याबरोबर पहाटे लवकर उठले होते.
पण तर�सुद्धा का कुणास ठाऊक, आज काह� लवकर उरकतच नव्हतं. �मसेस
वीज्ल�ंचा आज मड
ू च नव्हता. कारण त्यांना जादाचे मोजे आ�ण �लहायसाठ�ची
�पसं धुंडाळण्यासाठ� घरभर धावाधाव करावी लागत होती. िजन्यावर सगळ्यांची
टक्कर होत होती. सगळ्यांनी पूणर् कपडेह� चढवले नव्हते. हातात अध�-मुध� टोस्ट
होते. �मस्टर वीज्ल�ंची तर मान तट
ु ता तट
ु ता वाचल�. ते जेव्हा िजनीची पेट�
कारमध्ये ठे वण्यासाठ� खोल�तून जात होते तेव्हा वाटे त एक क�बडी कडमडल�
आ�ण ते पडता पडता बाचले. हॅर�ला कळत नव्हतं क� आठ माणसं, सहा मोठे
पेटारे , दोन घब
ु डं आ�ण एक छोटासा उं द�र एका छोट्याशा फोडर् एंिग्लया कार
मध्ये कसे मावणार? पण त्याला कारमधल्या गंमती-जमती कुठं माह�त होत्या?
म्हणून तर त्याला ह� शंका येत होती. ह� कार �मस्टर वीज्ल�ंनी स्वतःच जोडून
तयार केल� होती. "मॉल�जवळ एका अ�रानेह� बोलायचं नाह�." त्यांनी हळूच
हॅर�च्या कानात सां�गतलं. मग त्यांनी �डक� उघडून त्याला सगळ्या बॅगा
मावाव्यात म्हणून त्यांनी जादन
ू े �डक� कशी मोठ� केल� आहे ते दाखवलं.
शेवट� एकदाचे सगळे जण जेव्हा कारमध्ये बसले तेव्हा �मसेस वीज्ल�ंनी
मागच्या सीटवरून नजर �फरवल�. मागे हॅर�, रॉन, फ्रेड, जॉजर् आ�ण पस� अगद�
ऐसपैस बसलेले होते. ते बघन
ू त्या म्हणाल्या, "आपण मगलंन
ू ा िजतकं कळतं
असं समजतो त्याह�पे�ा जास्त कळतं त्यांना, नाह� का?” त्या आ�ण िजनी
पुढच्या सीटवर बसल्या. ती इतक� मोठ� झाल� होती क� बागेतल्या
बाकड्यासारखीच वाटत होती. "मला असं म्हणायचं आहे , क� बाहे रून
बघणार्याच्या ल�ातसद्
ु धा येणार नाह� क� आत इतक� जागा असेल म्हणून."
�मस्टर वीज्ल�ंनी इंिजन स्टाटर् केलं आ�ण कार अंगणातून सरकत पुढे
आल�. हॅर�ने शेवटचं एकदा घराकडं बघावं म्हणन
ू मान वळवल�. आपल्याला इथे
परत यायला आता कधी �मळणार कुणास ठाऊक, असा �वचार जेमतेम त्याच्या
मनात आला न ् आला तेवढ्यात ते लोक �तथे परत आले; जॉजर् �फ�लबस्टर
फटाक्यांचा डबा �वसरला होता. त्यानंतर पाच �म�नटांनी ते परत अंगणात आले.
कारण फ्रेड पळत जाऊन आपला जादच
ू ा झाडू घेऊन येणार होता. ते आता मुख्य
रस्त्यावर पोचणारच होते तेवढ्यात िजनी �कंचाळल� क� �तची डायर� घर�च
रा�हल� होती. िजनी कारमध्ये पन्
ु हा येऊन बसेपय�त चांगलाच उशीर झाला होता.
सगळे जण वैतागले होते.
�मस्टर वीज्ल�ंनी आधी घड्याळाकडे पा�हलं, मग बायकोकडे पा�हलं.
"मॉल� गं..."
"नाह� आथर्र."
"कुणाच्या ल�ातसुद्धा येणार नाह�. कारण मी यात अदृश्य होण्याचं
छोटं सं बटण लावलंय. कुणालाह� न �दसता आपण आकाशात पोच.ू मग आपण
ढगांच्या वरून उडू शकतो. �तथे दहा �म�नटांत पोचू आपण आ�ण कुणाला काह�
प�ासुद्धा लागणार नाह�..."
“नाह� आथर्र. �दवसाउजेडी तर मुळीच नाह�.” ते पावणे अकरा वाजता
�कंग्ज क्रॉस स्टे शनवर पोचले. �मस्टर वीज्ल� धावत पळत रस्त्यापल�कडं
सामानाकरता ट्रॉल� आणायला गेले. मग सगळे जण भराभर स्टे शनमध्ये �शरले.
हॅर�ने मागच्या वष�सद्
ु धा हॉगवट्र्स एक्स्प्रेस पकडल� होती. मगलूंना न
�दसणार्या पावणे दहा नंबरच्या प्लॅ टफॉमर्वर पोचणं सगळ्यात कठ�ण होतं. �तथे
जाण्याकरता नऊ आ�ण दहा नंबरच्या प्लॅ टफॉमर्च्या मध्ये असलेल्या टणक
बॅ�रअर मधून �नघून जावं लागायचं. बॅ�रअरला धडकणं हा प्रकारच नव्हता.
फक्त जरा काळजीपूवक
र् जावं लागायचं. कारण ते अदृश्य होत असल्याचं
मगलंच्
ू या दृष्ट�ला पडून चालणार नव्हतं.
“सगळ्यात आधी पस� जाईल." �मसेस वीज्ल� वरती लावलेल्या
घड्याळाकडे अस्वस्थपणे बघत बोलल्या. कारण बॅ�रअरमधून पार होऊन गायब
होण्याकरता त्याच्याकडे फक्त पाच �म�नटं होती.
पस� झटकन पुढे होऊन गायब झाला. मग �मस्टर वीज्ल� गेले. पाठोपाठ
फ्रेड आ�ण जॉजर् गेले. �मसेस वीज्ल� म्हणाल्या, "मी िजनीला घेऊन जाते. तुम्ह�
दोघंजण लगेचच आमच्या पाठोपाठ या.” त्यांनी िजनीचा हात धरून पाऊल पढ
ु े
टाकलं आ�ण त्या �णाधार्त ना�हशा झाल्या.
रॉन हॅर�ला म्हणाला, “आपण एकदमच जाऊया. कारण आपल्याकडे फक्त
एक �म�नटच आहे आता."
हे ड�वगचा �पंजरा आपल्या बॅगेवर नीट सरु ��त ठे वलेला आहे ना ते हॅर�ने
पाहून घेतलं. मग त्याने आपल� ट्रॉल� बॅ�रअरच्या समोर ठे वल�. त्याच्यात
आत्म�वश्वास ओतप्रोत भरलेला होता. छूपावडरचा उपयोग करण्याचा त्याला
िजतका त्रास वाटला होता �ततकं हे कठ�ण वाटत नव्हतं. ते दोघं आपल्या
ट्रॉल�च्या हँडलवर वाकले आ�ण बॅ�रअरकडे �नघाले. त्यांचा वेग वाढत होता.
बॅ�रअरपासन
ू काह� फुटांवर आल्यावर ते पळायला लागले आ�ण
धडाम!
दोन्ह� ट्रॉल्या बॅ�रअरला धडकल्या आ�ण उलटून मागे पडल्या. रॉनची बॅग
जोरात फरशीवर आदळल�. हॅर� खाल� पडला. हे ड�वगचा �पंजरा चमकदार
फरशीवर पडला. ती रागाने �कंचाळत होती. आजूबाजूचे लोक त्यांच्याकडे चमकून
बघायला लागले. एक गाडर् ओरडून म्हणाला,
"ए अरे , काय करताय काय?"
“आमच्या हातातून ट्रॉल� �नसटल�.” हॅर� धापा टाकत म्हणाला. बरगड्यांना
चाचपत तो उठून उभा राहायचा प्रयत्न करायला लागला. रॉन हे ड�वगचा �पंजरा
घ्यायला धावला. कारण ती इतक� केकाटत होती क� आसपासचे लोक
प्राण्यांवरच्या अत्याचाराबद्दल बोलायला लागले होते.
“आपण आत का जाऊ शकलो नाह�?" हॅर�ने रॉनला हळूच �वचारलं.
"मला नाह� माह�त-”
रॉनने त्रा�सकपणे इकडे �तकडे पा�हलं. सगळे लोक त्यांच्याचकडे कुतूहलाने
बघत होते.
रॉन पट
ु पट
ु ला, “आपल� ट्रे न सट
ु ायची वेळ झाल� आहे . दरवाजा बंद का
झाला तेच कळत नाह�ए मला..."
हॅर�ने मोठ्या घड्याळाकडे पा�हल्यावर त्याच्या पोटात एकदम गोळाच
आला. दहा सेकंद... नऊ सेकंद...
त्याने सावधपणे आपल� ट्रॉल� पुढे ढकलल� आ�ण नीट बॅ�रअरला सरळ
लावल�. मग सगळी शक्ती पणाला लावून ती पुढे ढकलल�. ती �भंत अजूनह�
घट्टच होती.
एक सेकंद... तीन सेकंद... दोन सेकंद...
"गेल�..." रॉन म्हणाला आ�ण एकदम गप्प झाला.
"ट्रे न गेल�. जर मम्मी-डॅडी परत येऊ शकले नाह�त तर काय होईल रे ?
तुझ्याजवळ मगलूंचे पैसे आहेत का?”
हॅर� उसनं हसू आणत म्हणाला, "मावशी- काकांनी जवळ जवळ गेल� सहा
वष� मला पॉकेटमनी �दलेला नाह�ए."
रॉनने थंडगार बॅ�रअरला आपला कान लावला. घोगर्या आवाजात तो
म्हणाला, "काह�च आवाज येत नाह�ए. आता आपण काय करायचं? मम्मी डॅडींना
परत यायला �कती वेळ लागेल कुणास ठाऊक?" त्यांनी आजब
ू ाजूला ब�घतलं.
लोक अजूनह� त्यांच्याचकडे बघत होते कारण हे ड�वग अजूनह� �कंचाळत होती.
"मला वाटतं आपण कारजवळ जाऊन त्यांची वाट बघूया." हॅर� म्हणाला,
"लोक आपल्याकडे �व�चत्र नजरे ने पाहतायत...”
"हॅर�!" रॉन म्हणाला. त्याचे डोळे चमकत होते, "कार!"
"कार?"
“आपण कार उडवत हॉगवट्र्सला जाऊ शकतो."
"पण मला असं वाटतं क�..."
"आपण अडकून पडलो आहोत. आपल्याला शाळे त पोचलं पा�हजे, खरं आहे
क� नाह�? आ�ण आपण जर खरोखरच संकटात सापडलेलो असलो तर अ�ान
ू ारांनाह� जाद ू करायची परवानगी आहे . कलम एकोणीस �कंवा कुठलातर�
जादग
अ�ध�नयम...”
घाबरलेला हॅर� एकदम उ�ेिजत झाला.
"तुला कार उडवता येते का पण?"
“काह� �वशेष नाह�ये अरे त्यात". रॉनं बाहेरच्या दरवाज्याकडे आपल� ट्रॉल�
ढकलत म्हणाला.
“चल, आपण चटकन �नघालो तर हॉगवट्र्स एक्स्प्रेसच्या मागोमाग जाऊ
शकू."
उत्सुकतेने बघणाया मगलूंच्या गद�तून वाट काढत ते स्टे शनबाहे र आले
आ�ण शेजारच्या रस्त्यावर आले. �तथे जुनी फोडर् एंिग्लया उभी होती.
रॉनने आपल� छडी �व�शष्ट पद्धतीने आपटून कारची गह
ु ेसारखी मोठ�
�डक� उघडल�. मग त्यांनी आपल्या बॅगा आत ठे वल्या. हे ड�वगचा �पंजरा
मागच्या सीटवर नीट ठे वला. आ�ण मग ते दोघे पुढे येऊन बसले.
रॉनने पुन्हा एकदा आपल� छडी आपटून कार स्टाटर् केल�. "जरा बघ रे ,
कुणाचं ल� नाह�ए ना?" हॅर�ने �खडक�बाहेर डोकं काढलं. मुख्य रस्त्यावर भरपूर
कासर् ये-जा करत होत्या. पण त्यांच्या गल्ल�त कुणीच नव्हतं.
तो म्हणाला, "सगळं ठ�क आहे ."
रॉनने डॅशबोडर्वरचं छोटं पांढरं बटण दाबलं. त्याबरोबर त्यांच्या आसपासची
संपूणर् कार आ�ण ते स्वत:ह� अदृश्य झाले. अंगाखालची सीट हलत असल्याची
आ�ण इंिजन चालू असल्याची हॅर�ला जाणीव होत होती. आपले हात गुडघ्यावर
आहे त आ�ण नाकावर चष्मा आहे हे ह� त्याला जाणवत होतं, पण त्याला स्वतःचं
शर�र �दसत नव्हतं. कासर् पाकर् केलेल्या घाणेरड्या गल्ल�त ज�मनीपासून काह�
फूट वर तरं गणारे डोळे च फक्त �दसत होते.
उजवीकडून रॉनचा आवाज आला, "चल, �नघू या." जशीजशी कार वर वर
उडायला लागल� तसं तसं त्यांच्या एका बाजूचं मैदान आ�ण दस
ु र�कडच्या
कळकट इमारती लांब लांब जात �दसेनाशा झाल्या. काह� �णातच खाल� संपण
ू र्
लंडन धरु ाच्यामध्ये चमकताना �दसायला लागलं.
मग एक खडखड आवाज झाला आ�ण हॅर� अन ् रॉन पुन्हा �दसायला
लागले.
“अरे च्यामार�!" रॉन अदृश्य होण्याचं बटण पन्
ु हा दाबत म्हणाला, खराब
झालं आहे - "
दोघांनी त्याच्यावर बक्
ु क्या मारल्या. कार पुन्हा अदृश्य झाल�. पण थोड्या
वेळाने पन्
ु हा �दसायला लागल�.
“घट्ट धरून बस." रॉन ओरडला आ�ण त्याने आपला पाय अॅिक्सलरे टरवर
जोरात दाबला. ते खाल� तरं गत असलेल्या कापसासारख्या ढगांमध्ये घुसले आ�ण
मग सगळं काह� धक्
ु यात �वरून गेल.ं “आता काय करायचं?" चार� बाजंन
ू ी वेगाने
येणार्या ढगांमधून डोळे �कल�कले करून बघत हॅर�ने �वचारलं.
रॉन म्हणाला, "ट्रे न कुठे �दसतेय का बघायला पा�हजे. म्हणजे मग
कोणत्या �दशेने जायचं ते कळे ल."
“एकदा खाल� घे बरं पुन्हा, लवकर."
ते पुन्हा ढगांच्या खाल� आले. आपल्या सीटवरून वाकून वाकून खाल�
बघायला लागले.
"मला ट्रे न �दसल�." हॅर� ओरडला. "�तथे समोर आहे बघ... �तकडे...!"
खाल� हॉगवट्र्स एक्स्प्रेस एखाद्या लाल सापासारखी सळसळत �नघाल�
होती.
रॉन म्हणाला, "उ�रे कडे" आ�ण मग त्याने डॅशबोडर्वर लावलेल्या �दशादशर्क
यंत्राकडे पा�हलं. "ठ�क आहे . आपल्याला दर अध्यार् तासाने हे यंत्र बघावं लागेल.
धरून बस..." आ�ण मग ते पन्
ु हा ढगांमधन
ू �नघन
ू वर उडत �नघाले.
�म�नटभरानंतर ते ढगातून बाहे र पडून झगझगीत सूयप्र
र् काशात आले.
आता ते एका वेगळ्याच द�ु नयेत होते. कारची चाकं कापसासारख्या
ढगांच्या समद्र
ु ाला घस
ु ळत होती. तळपणार्या सय
ू ार्च्या खाल� �नळं आकाश
चमकत होतं.
रॉन बोलला, "आपण एखाद्या �वमानाला धडकणार नाह� ना याची फक्त
काळजी घ्यावी लागेल." त्या दोघांनी एकमेकांकडे पा�हलं आ�ण दोघं हसायला
लागले. �कतीतर� वेळ दोघं हसतच होते.
एखादं छानसं स्वप्न बघत असल्यासारखं वाटत होतं. हॅर�ला वाटलं क�
प्रवास करायची ह�च पद्धत सगळ्यात मस्त आहे कारमध्ये चमकदार प्रकाश
असावा आ�ण बफार्ळ ढगांच्या भोवर्यातून ढगांच्या आवरणापल�कडे जावं, समोर
टॉफ�चा मोठ्ठा डबा असावा! हॉगवसच्या गढ�समोरच्या �हरवळीवर ते जेव्हा
�दमाखात उतरतील तेव्हा फ्रेड आ�ण जॉजर् त्यांना बघन
ू मत्सराने कसे
जळफळतील त्याची नुसती कल्पना करूनच हॅर� खूश झाला.
उ�रे कडे पुढे जात ते सतत ट्रे नकडे ल� ठे वून होते. ढगांच्या खाल� आले
क� प्रत्येकवेळी त्यांना एक वेगळं च दृश्य �दसायचं. आता लंडन खप
ू दरू रा�हलं
होतं. आता त्यांना �हरवीगार शेतं �दसायला लागल�. मग �वस्तीणर् जांभळट
माळरान, मग छोट� चचर् असलेल� गावं, मग एका मोठ्या शहरात मुंग्यांसारख्या
सरपटत �नघालेल्या गाड्या, �दसल्या.
पण काह� तासांच्या प्रवासानंतर मात्र हॅर�ला त्यात गंमत वाटे नाशी झाल�.
भरपूर चॉकलेट् खाल्ल्यामुळे त्याला तहान लागलेल� होती. पण त्यांच्याजवळ
प्यायचं पाणीच नव्हतं. त्याने आ�ण रॉनने आपापले स्वेटसर् काढले. परं तु घामाने
�भजल्यामुळे हॅर�चा शटर् सीटला �चकटून बसला होता. आ�ण घामामुळे त्याचा
चष्मा नाकावरून सारखा घसरत होता. आता सुंदर ढगाळ आकाशाकडे बघायचं
त्याने सोडून �दलं होतं. आता तो �कत्येक मैल खालून जाणार्या ट्रे नचा मोठ्या
आशेने �वचार करत होता. �तथे जाड्या जादग
ू ा�रणीकडून बफार्सारखा थंडगार
भोपळ्याचा रस खरे द� करता आला असता. पण ते दोघं पावणेदहा नंबरच्या
प्लॅ टफॉमर्वर का नाह� पोचू शकले?
�कत्येक तासांनी ओढलेल्या आवाजात रॉन म्हणाला, "आता फार दरू
नसेल, नाह� का?” गदर् गल
ु ाबी रं गाचा सय
ू र् आता ढगांच्या छताखाल� बड
ु ायला
लागला होता. "पुन्हा एकदा खाल� जाऊन बघूया का, ट्रे न कुठं आहे ते?”
ट्रे न अजूनह� बरोब्बर खाल�च होती त्यांच्या वळणदार रस्त्यावरून
बफार्च्छा�दत ड�गरापल�कडे �नघालेल� होती. ढगांच्या छत्रीखाल� खप
ू अंधार होता.
रॉनने अॅिक्सलरे टरवर पायाने पुन्हा दाब �दला आ�ण कार वर घेतल�. पण
त्यानंतर कारचं इंिजन आवाज करायला लागलं.
हॅर� आ�ण रॉनने घाबरून एकमेकांकडे पा�हलं. "इंिजन दमलं बहुधा,” रॉन
म्हणाला, "याने इतका मोठा प्रवास यापूव� कधीच केलेला नाह�...”
आ�ण मग हा घरघराट जणू काह� ऐकूच येत नसल्यासारखा चेहरा करून
बसले दोघे. आकाश झपाट्याने काळं होत चाललं होतं आ�ण तारे चमकायला
लागले होते. हॅर�ने पुन्हा आपला स्वेटर घातला. गाडीच्या थरथरण्यामुळे
�वंडस्क्र�नवरचा वायपर असा काह� कापत होता क� जणू काह� गदगद हलून तो
आपला �वरोधच प्रकट करतोय. पण हॅर�ने �तकडे चक्क दल
ु �
र् केलं.
रॉन म्हणाला, “आता फार लांब नाह� रा�हलं." हे वाक्य त्याने हॅर�पे�ा
कारलाच उद्दे शून म्हटलं होतं. आ�ण मग त्याने उदासपणे डॅशबोडर्ला थोपटलं.
थोड्या वेळाने ते पुन्हा ढगांच्या खाल� आले. आ�ण एखाद� ओळखीची
वस्तू �दसतेय का ते डोळे फाडफाडून बघायला लागले, म्हणजे मग आपण कुठे
आहोत ते तर� त्यांना कळलं असतं.
"ते बघ �तकडे!” हॅर�चं ओरडणं ऐकून रॉन आ�ण हे ड�वग दचकलेच. “सरळ
अगद� समोर."
दरू काळ्याकुट्ट आकाशाखाल� काह� रे षा �दसत होत्या. सरोवराकाठ�
पहाडावर बांधलेल्या हॉगवट्र्सच्या उं च गढ�चे कळस �दसत होते.
पण कार थडथडायला लागल� होती. �तचा वेगह� मंदावत चालला होता.
"चल ग." रॉनने कारला धीर दे त उत्साह वाढवायचा प्रयत्न केला. आ�ण
िस्टय�रंग व्ह�लला एक हलकासा झटका �दला. “झालं, आता, पोचतोच आहोत हं
आपण. आता अगद� थोडं...."
इंिजन कळवळून ओरडलं. बॉनेटखालून धुराची वलयं यायला लागल�. जेव्हा
ते सरोवराकडे उडायला लागले तेव्हा नकळत हॅर�ने सीटला घट्ट धरून ठे वलं.
कारने एक जोरदार आचका �दला. हॅर�ने �खडक�बाहेर पा�हलं तेव्हा त्याला
मैलभर खाल� पाण्याचा गळ
ु गुळीत, काळाभोर, काचेसारखा पष्ृ ठभाग �दसला.
िस्टय�रंग व्ह�लवर रॉनच्या बोटांची पेरं पांढर� पडायला लागल� होती. कार पुन्हा
आचके द्यायला लागल�.
“थांबू नकोस गं बाई." रॉन पुटपुटला.
ते आता सरोवराच्या वर होते... गढ� समोरच �दसत होती... रॉनने
अॅिक्सलरे टरवर पायाने आणखी दाब �दला.
परं तु �ततक्यात जोरदार खडखड आवाज करत शेवटचा आचका दे ऊन
इंिजन बंद पडलं.
"अरे दे वा!" रॉन त्या भयाण शांततेत बोलला.
कार खाल� त�डावर पडायला लागल�. आता ते वेगाने खाल� पडत थेट
गढ�च्या टणक तटबंद�च्या �दशेने जात होते.
“नाह�ऽऽऽऽ” रॉन ओरडला. त्याने िस्टय�रंग व्ह�ल जोरात वळवलं. ते दगडी
काळ्या तटबंद�ला धडकता धडकता अगद� थोडक्यात बचावले. कारण कार
गरर्कन वळल� आ�ण अस्पष्ट अशा ग्रीनहाऊसवरून उडायला लागल�, मग
भाज्यांच्या वाफ्यांवरून, मग काळ्या लॉनवरून उडायला लागल�. पण तर�ह� ते
खाल� खाल�च येत होते.
रॉनने िस्टय�रंग व्ह�ल सोडून �दलं आ�ण मागच्या �खशातून आपल� छडी
बाहे र काढल�. तो ओरडला, "अग थांब, थांब!" त्याने डॅशबोडर् आ�ण �वंडस्क्र�नवर
छडी आपटल�. पण कार तर�ह� खाल�च जात होती. आ�ण जणू काह� जमीनच
त्यांच्या �दशेने वर उडत येत असल्यासारखं वाटत होतं. ते बघ, समोर झाड
आहे !" हॅर� ओरडला आ�ण िस्टय�रंग व्ह�लकडे झेपावला. पण उशीर झाला
होता... धडाम!
कानठळ्या बसवणारा दण�दशी आवाज झाला आ�ण कार झाडाला जाऊन
धडकल�. झाडाच्या लठ्ठ बंध्
ु यावर आपटून ते ज�मनीवर आले. बाकड्या
झालेल्या बॉनेटखालून धूर येत होता, हे ड�वग �भतीने �कंचाळत होती, �वंडस्क्र�नला
धडकल्यामळ
ु े हॅर�च्या डोक्यावर गोल्फच्या च� डूइतकं मोठं ट� गळ
ू आलं होतं आ�ण
त्याला त्याच्या उजवीकडून रॉनचं �नराशेने �वव्हळणं ऐकू आलं.
“तू ठ�क आहे स ना?" हॅर�ने �चंतेने �वचारलं.
"माझी छडी." रॉनचा आवाज कापत होता, "माझ्या छडीचं काय झालं ते
बघ."
छडीचे जवळ जवळ दोन तक
ु डे झाले होते. �तचा खालचा भाग मोडून
ल�बत होता आ�ण फक्त काह� काड्यांमळ
ु े कशीतर� जोडलेल्या अवस्थेत �दसत
होती.
शाळे तले �श�क ती नक्क� जोडून दे तील असं म्हणायला हॅर�ने आपलं
त�ड उघडलं पण त्याच्या त�डून शब्दच फुटले नाह�त. कारण त्याच �णी
काह�तर� वस्तू उधळलेल्या माजलेल्या बैलाच्या ताकद�नं त्याच्या बाजच्
ू या
कारच्या दरवाज्यावर येऊन आदळल�. त्यामुळे तो उसळून रॉनकडे आला. त्याच
वेळी छपरावरह� जोरदार प्रहार झाला.
“काय होतंय?"
रॉन धापा टाकत �वंडस्क्र�नच्या बाहे र बघायला लागला. आ�ण हॅर� वळून
बघतोय न बघतोय तेवढ्यात एक अजगराएवढ� मोठ� फांद� आत घुसताना
�दसल�. ज्या झाडाला ते धडकले होते ते झाड त्यांच्यावर हल्ला करत होते.
झाडाचा बुंधा आता वाकला होता. त्याच्या गाठ�गाठ� असलेल्या फांद्या िजथपय�त
पोचू शकत होत्या �तथपय�त जात त्या सगळ्या बाजूंनी कारवर प्रहार करत
होत्या. “आऽ ह, आई गं!" रॉन बोलला. तेवढ्यात दस
ु र्या एका वाकलेल्या फांद�ने
त्याच्याकडचा दरवाजा चेपला. �वंडस्क्र�न गाठ�दार फांद्यांच्या तडाख्यांनी
थडथडत होता. �पसाळलेल्या बैलासारख्या त्या फांद्या छतावर माथे�फरूपणाने
प्रहार करत होत्या. आता कोणत्याह� �णी छप्पर फाटे ल असं वाटत होतं.
"जीव खाऊन पळ!" रॉन ओरडला आ�ण त्याने सगळी शक्ती एकवटून
दरवाजा ढकलला. पण दस
ु र्याच �णी तो हॅर�च्या अंगावर येऊन आदळला.
कारण वरून येणार्या फांद�ने त्याला जोरदार धडक �दल� होती.
“आपलं काह� खरं नाह� आता!" तो कळवळून म्हणाला. छत वरून खाल�
खाल� दबायला लागलं होतं. परं तु अचानक कार थरथरायला लागल�. इंिजन
पुन्हा चालू झालं होतं.
“वळ!" हॅर� जोरात ओरडला आ�ण कार वेगाने मागच्या �दशेने जायला
लागल�. झाड अजन
ू ह� त्यांच्यावर हल्ला चढवायचा प्रयत्न करतच होतं. त्यांना
त्याची मुळं तटतटल्यासारखा आवाज येत होता. जणू काह� ते स्वतःला उखडत
होतं. ते झाडापासून लांब गेल्यावर ते त्यांच्याजवळ पोचू शकत नसतानाह�
त्यांच्यावर हल्ला करायची धडपड करतच होतं.
“वाचलो बुवा!", रॉन धापा टाकत म्हणाला, "शाब्बास कार!"
पण आता मात्र कारच्या सहनशक्तीच्या पल�कडे गेलं होतं सगळं . दोन
जोरदार झटके बसन
ू कारचे दरवाजे उघडले गेले. हॅर�च्या ल�ात आलं, क�
त्याच्या सीटच्या कडाह� बाहे र आल्या आहेत. पुढच्याच �णी तो धपकन ओल्या
ज�मनीवर पडलेला होता. धडाधडा काह�तर� पडण्याचा आवाज ऐकल्यावर त्याच्या
ल�ात आलं क� �डक�त ठे वलेल्या त्यांच्या बॅगा कार बाहे र फेकत होती.
हे ड�वगचा �पंजरा हवेतून उडत आला आ�ण उघडला गेला. रागाने �कंचाळून ती
त्यातून बाहे र पडल� आ�ण मागे वळूनसुद्धा न बघता गढ�कडे बेगाने उडत गेल�.
मग सगळीकडून चेपलेल�, खरचटून ओरखडे पडलेल� आ�ण धरू ओकत असलेल�
कार घरघरायला लागल�. �तच्या मागचे �दवे, रागाने तळपत होते.
"परत ये!" रॉन पाठ�मागून आपल� तुटक� छडी हलवत ओरडला, "डॅडी
माझा जीवच घेतील." परं तु कार शेवटचा एकदा धरू ओकत आवाज करत
त्यांच्या नजरे आड गेल�.
"न�शबाने दगाच �दला आपल्याला." रॉन दख
ु ावलेल्या स्वरात म्हणाला.
आ�ण त्याने वाकून आपल्या स्कॅबसर् उं दराला उचलले. "दस
ु र्या एखाद्या झाडाला
धडकलो असतो तर चाललं नसतं का? पण नाह�. आपल्यावर हल्ला करणार्या,
झाडावरच धडकायचं �ल�हलं होतं न�शबात!” त्याने वळून त्या रा�सी झाडाकडे
पा�हलं. ते अजन
ू ह� �भतीदायकपणे आपल्या फांद्या हलवत होतं.
"चल, जाऊ दे ." हॅर� थकून म्हणाला, "आता आपण शाळे कडे गेलेलं बरं !'
त्यांनी ज्या भव्य �दव्यपणे �दमाखात उतरायचं ठरवलं होतं �ततकं हे
आकषर्क, खास आगमन नक्क�च नव्हतं. त्यांची अंग ठे चकळून, सोलवटून जाऊन
थंडगार पडलेल� होती. त्यांनी आपापल्या बॅगांची हँडल्स पकडल� आ�ण त्यांना
खेचत गवताळ चढणीवर चढायला लागले. ओकच्या लाकडी दरवाजाच्या �दशेने
जायला लागले. "मला वाटतं मेजवानी सरू
ु झाल� असावी." रॉन बोलला. त्याने
आपल� बॅग पुढच्या पायर्यांच्या पायथ्याशी ठे वल�. त्याला झगमगीत प्रकाश येत
असलेल� एक �खडक� �दसल�. त्यातून आत डोकवायसाठ� तो हळूच �तकडे
सरकला. “अरे हॅर�, हे ब�घतलंस का? गट पाडणं चाललंय!”
हॅर�पण घाईघाईने �तथे गेला. मग तो आ�ण रॉन मोठ्या हॉलमध्ये
डोकावून पाहायला लागले. लांबलचक गद�ने भरलेल्या चार टे बलांवर असंख्य
मेणब�या हवेत तरं गत होत्या. त्यामळ
ु े सोनेर� ताटल्या आ�ण पेले चमकत होते.
नेहेमीच खर्या खर्ु या आकाशासारखं �दसणारं जादच
ू ं छप्पर चमचमणार्या
तारकांनी गच्च भरलं होतं.
हॉगवट्र्सच्या लांब टोकदार टोप्यांच्या गद�त हॅर�ला प�हल्या वषार्ची
धास्तावलेल� मुलं रांगेत उभी असलेल� �दसल�. त्यात िजनीपण उभी होती. ती
�तच्या वींज्ल� छाप लाल केसांमुळे पटकन ओळखू येत होती. जवळच चिष्मश
जादग
ू ार�ण प्राध्या�पका मॅक्गॉनॅगल होती. �तने केस करकचन
ू आवळून बांधले
होते. आ�ण ती नव्या �वद्याथ्या�च्या पढ
ु े हॉगवची सुप्र�सद्ध "बोलक� टोपी"
स्टूलवर ठे वत होती.
फाटक�, मळक�, �ठगळं लावलेल� ह� �कत्येक शतकं जुनी असलेल� टोपी
दरवष� नव्या �वद्याथ्या�चे चार गट पाडायची (ग्रीफ�नडॉर, हफलपफ, रे व्हनक्लो,
स्ल�दर�न) हॅर�ला ह� टोपी घालण्याचा प्रसंग चांगलाच आठवत होता. बरोब्बर
एक वषार्पव
ू � ह� टोपी घालन
ू त्याने वाट पा�हल� होती. ती आता काय �नणर्य
दे ईल या कल्पनेने तो धास्तावलेला असतानाच ती एकदम त्याच्या कानात
जोरात बडबडल� होती. टोपी आपल्याला स्वायथेर�न गटात पाठवेल अशी
�कतीतर� �ण त्याला भीती वाटत होती. �तथन
ू काळी जाद ू करणारे जादग
ू ार
आ�ण जादग
ू ा�रणी मोठ्या संख्येने बाहेर पडायचे. पण सरतेशेवट� तो रॉन,
हमार्यनी आ�ण वीज्ल� बंधू असलेल्या ग्रीफ�नडॉर गटात गेला. मागच्या वष� रॉन
आ�ण हॅर�मळ
ु े ग्रीफ�नडॉरला चँ�पयन�शप �मळाल� होती. त्यांनी सात वषा�त
प�हल्यांदा स्ल�दर�न ला हरवलं होतं.
एका छोट्याशा �पंगट केस असलेल्या एका मुलाला टोपी डोक्यावर
ठे वायसाठ� बोलावलं गेलं. हॅर�ची नजर त्याच्यावरून �फरत �फरत हे डमास्तर
प्रोफेसर डम्बलडोरवर गेल�. ते स्टाफ टे बलजवळून ह� �नवड प्र�क्रया बघत होते.
त्यांची लांबलचक पांढर�शुभ्र दाढ� आ�ण अधर्चंद्राकृती चष्मा मेणब�ीच्या उजेडात
चमकत होता. थोड्या अंतरावर हॅर�ला �गलड्रॉय लॉकहाटर् �दसले. त्यांनी �फकट
�नळ्या रं गाचा झगा घातलेला होता. आ�ण शेवटच्या टोकाला डोक्यावर केसांचं
जंजाळ असलेला महाकाय हॅ�ग्रड होता. तो आपल्या पेल्यातून मोठाले घोट घेत
होता.
“तू ब�घतलंस का," हॅर� रॉनजवळ कुजबज
ु ला, "स्टाफ टे बलाजवळची एक
खुच� �रकामीच �दसते... स्नॅप कुठे आहे त?”
प्रोफेसर �सिव्हरस स्नॅप हॅर�ला फारसे आवडत नव्हते. आ�ण स्नॅपनाह�
हॅर� फारसा पसंत नव्हता. क्रूर, �तरकस आ�ण त्यांच्या स्ल�दर�न गटाच्या मुलांना
सोडून इतर कुठल्याच �वद्याथ्यार्ला न आवडणारे स्नॅप जादच्
ू या काढयांचा �वषय
�शकवायचे.
"कदा�चत आजार� असतील." रॉन आशेने म्हणाला.
"कदा�चत, हॉगवट्र्स सोडून गेले असतील." हॅर� म्हणाला, "कारण त्यांना
पुन्हा एकदा "काळ्या जादप
ू ासून बचाव" �वषय �दला गेला नाह� ना!"
"�कंवा त्यांना काढूनच टाकण्यात आलं असेल!" रॉन एकदम उत्साहाने
बोलला. "मला असं म्हणायचं आहे क� ते कुणालाच आवडत नाह�त."
"�कंवा असं असू शकतं," त्यांच्या पाठ�मागन
ू एक रू� आवाज आला,
"त्यांना हे जाणून घ्यायची इच्छा असेल क� तुम्ह� दोघं शाळे च्या ट्रे नमधून का
आला नाह�त?"
हर�ने वळून पा�हलं. �तथे गार वार्यावर उडणार्या काळ्या झग्यात
�सिव्हरस स्नेप उभे होते. ते सडपातळ होते. त्यांचा रं ग �पवळट आ�ण नाक
बाकदार होतं आ�ण खांद्यावर रुळणारे त्यांचे लांब केस काळे आ�ण तेलकट
होते. आ�ा ते ज्या प्रकारे हसत होते ते पाहून हॅर�ने �णाधार्त ओळखलं क� तो
आ�ण रॉन संकटात सापडलेले आहेत.
"माझ्या मागून या." स्नॅप म्हणाले.
एकमेकांकडे पाहायचीसद्
ु धा �हंमत न करता हॅर� आ�ण रॉन चप
ु चाप
स्नॅपच्या मागोमाग चालत �नघाले. ते पायर्या चढून गरजत असलेल्या
प्रवेशहॉलमध्ये आलं. �तथे जळत्या मशाल� तळपत होत्या. मोठ्या हॉलमधून
�मष्टान्नाचा संद
ु र बास येत होता. परं तु स्नॅप त्यांना ऊब आ�ण प्रकाशापासन
ू
दरू अरुं द िजन्याकडे घेऊन गेले. हा िजना तळघराकडे जात होता.
"आत!" स्नॅपने गारढोण बोळकांडाच्या मध्यावर असलेला दरवाजा अधर्वट
उघडत फमार्वलं.
ते लटपटत स्नॅपच्या ऑ�फसमध्ये �शरले. आत काळ्या �भंतीवरच्या
शेल्फमध्ये काचेची मोठाल� भांडी ठे वलेल� होती. त्यात चमत्का�रक गोष्ट� तरं गत
होत्या. खरं सांगायचं तर हॅर�ची आ�ा या �णी त्या वस्तंच
ू ी नावंसद्
ु धा जाणन
ू
घ्यायची इच्छा नव्हती. शेगडी �रकामी आ�ण �वझलेल� होती. स्नॅपने दरवाजा
बंद केला आ�ण त्यांच्याकडे बघण्यासाठ� वळले. “तर मग," त्यांनी थंडपणे
बोलायला सुरुवात केल�. "सुप्र�सद्ध हॅर� पॉटर आ�ण त्याचा इमानदार साथीदार
वीज्ल�ला ट्रे नचा प्रवास आवडत नाह� असं �दसतंय! इथे जोरदार एन्ट्र� घ्यायची
इच्छा होती ना तुमची मुलांनो?"
"नाह� सर. �कंग्ज क्रॉसच्या बॅ�रअरमुळे झालं हे सगळं . ते..."
"चूप!” स्नॅप थंडपणे कडाडले. "तुम्ह� कारचं काय केलं?”
रॉनने आवंढा �गळला. स्नॅप मनकवडे आहे त असं हॅर�ला यापूव�पण
�कत्येक वेळा वाटलं होतं. पण एका �णातच हॅर�ला त्यामागचं कारण समजलं.
स्नॅपने आजचा सायं - जादग
ू ार पेपर उघडला.
"तुम्हाला मगलूंनी पा�हलं होतं.” त्यांनी फुत्कारत दोघांना पेपरमधला
मथळा दाखवला: "उडणार्या फोडर् एंिग्लयाने चक्रावले मगल.ू ” त्यांनी मोठ्याने
वाचायला सुरुवात केल�. "लंडनमधल्या दोन मगलूंचा खात्रीशीर दावा आहे क�
एक जुनी कार पोस्टऑ�फसच्या टॉवरवरून उडताना त्यांनी पा�हल� आहे... दप
ु ार�
नॉरफोकमध्ये कपडे वाळत घालायला बाहे र आलेल्या �मसेस हे ट� बे�लस...,
पीबल्सच्या �मस्टर एंगस फ्ल�टने पोल�स सूत्रांना कळवलं." सगळे �मळून सहा
ते सात मगलू. मला वाटतं तुझे वडील मगलू वस्तू दरु
ु पयोग �वभागात काम
करतात ना?" ते रॉनकडे बघन
ू दष्ु टपणे हसले. "आ�ण... त्यांचाच मल
ु गा...”
हॅर�ला वाटलं क� आपल्या पोटात त्या भयंकर झाडाची फांद� घुसल�
बहुतेक. �मस्टर वीज्ल�ंनी आपल्या कारवर जाद ू केल� होती हे कुणाला समजलं
तर... त्यांनी या गोष्ट�चा �वचारच केला नव्हता... स्नॅप पढ
ु े म्हणाले, “बागेची
पाहणी करताना मला असं आढळलं क� अत्यंत द�ु मर्ळ आ�ण मौल्यवान भयंकर
रा�सी व�
ृ ाची मोडतोड झालेल� आहे ."
"आमच्यामळ
ु े झाडाचं िजतकं नक
ु सान झालंय त्याच्यापे�ा �कतीतर�
पट�ंनी जास्त नक
ु सान झाडामुळे आमचं झालं आहे ." रॉन बोलन
ू गेला.
"चूप!" स्नॅप दरडावत म्हणाले, "तुम्ह� माझ्या हाऊसमध्ये नाह� आहात
आ�ण तम्
ु हाला शाळे तन
ू काढून टाकणं माझ्या हातात नाह� ह� फारच दद
ु � वाची
गोष्ट आहे . त्यामुळे मी आता जे लोक हा शहाणपणाचा �नणर्य घेऊ शकतात
अशा लोकांना बोलावून आणतो. तोपय�त तुम्ह� दोघं इथेच बसून राहणार
आहात."
हॅर� आ�ण रॉनने पांढर्याफटक पडलेल्या चेहर्यांनी एकमेकांकडे पा�हलं,
हॅर�ची भूक तर मरूनच गेल� होती. आ�ण आता त्याला मळमळायला लागलं
होतं. त्याने स्नॅपच्या डेस्कच्या मागे शेल्फवर �हरव्या द्रवपदाथार्त ठे वलेल्या
�लब�ल�बत मोठ्या वस्तक
ू डे बघून न ब�घतल्यासारखं केलं. स्नॅप जर
ग्रीफ�नडॉरच्या प्रमख
ु प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलना बोलवायला गेले असतील तर
त्यांच्या येण्याने प�रिस्थतीत फारसा काह� फरक पडणार नव्हता. त्या स्नॅपपे�ा
जास्त �न:प�पाती तर होत्याच �शवाय कठोरह� होत्या.
दहा �म�नटांनी जेव्हा स्नॅप परत आले तेव्हा त्यांच्याबरोबर अथार्तच
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल होत्या. हॅर�ने यापव
ू � �कतीतर� वेळा मॅक्गॉन�गलना नाराज
झालेलं पा�हलं होतं. पण तो एक तर रागावल्यावर त्यांचं त�ड �कती लंबुडकं
�दसतं ते �वसरला तर� होता �कंवा मग त्याने त्यांना इतकं रागावलेलं असताना
कधी पा�हलंच नव्हतं. त्यांनी आत येताच आपल� छडी उं च केल�. हॅर� आ�ण
रॉन मागे सरकले. पण त्यांनी फक्त छडी उं च करून �रकाम्या शेकोट�कडे इशारा
केला होता. त्याबरोबर शेकोट�तून अचानक आगीच्या ज्वाळा �दसायला लागल्या.
“बसा" त्या म्हणाल्या. ती दोघं शेकोट�जवळ ठे वलेल्या खच्
ु यार्वरती बसल�.
"बोला." त्या म्हणाल्या. त्यांचा चमकणारा चष्मा बघून त्यांच्या पोटात
गोळाच आला.
रॉनने सगळी रामकहाणी सांगायला सरु
ु वात केल�. आधी त्याने स्टे शनच्या
बॅ�रअरने कसं त्यांना आत येऊ �दलं नाह� ते सां�गतलं.
“...त्यामळ
ु े मॅडम, आमच्यासमोर दस
ु रा काह� पयार्यच नव्हता, आम्ह� ट्रे नमध्ये
बसच
ू शकत नव्हतो."
“पण मग तुम्ह� घुबडामाफर्त आम्हाला पत्र का नाह� पाठवलंत? तुमच्याकडे
घुबड आहे ना?" प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने थंडपणे �वचारलं.
हॅर� आ वासन
ू त्यांच्याकडे बघतच बसला. आता त्या एवढं म्हणताहे त
म्हणजे खरोखरच त्यांनी असंच करायला हवं होतं.
"हे माझ्या हे माझ्या ल�ातच नाह� आलं.”
"हां ते उघडच आहे ." प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या. ऑ�फसच्या
दरवाजावर कुणीतर� टकटक केल�. प�हल्यापे�ा जास्त खूश झालेल्या स्नॅपने दार
उघडलं. �तथे हे डमास्तर प्रोफेसर डम्बलडोर उभे होते.
हॅर�चं सगळं शर�र गारठलं. डम्बलडोर कधी नाह� इतके गंभीर �दसत होते.
त्यांनी आपल्या बाकदार नाकाखालून त्यांच्याकडे पा�हलं. हॅर�च्या मनात आलं
क� ते रा�सी झाड त्याच्यावर आ�ण रॉनवर अजूनह� प्रहारच करत रा�हलं असतं
तर �कती बरं झालं असतं!
काह� काळ �तथे शांतता पसरल�. मग डम्बलडोर म्हणाले,
“तुम्ह� असं का वागलात ते सांगा."
एकवेळ ते रागावले असते तर� इतकं वाईट वाटलं नसतं, परं तु त्यांच्या
स्वरातल� �नराशा अस्वस्थ करत होती. त्यांच्या नजरे ला नजर �मळवायचंह�
धाडस त्याच्या अंगात नव्हतं. तो मान खाल� करून त्यांच्या गढ
ु ग्यांकडे बघूनच
बोलायला लागला. जादच
ू ी ती कार �मस्टर वीज्ल�ंची होती एवढं सोडून त्याने
बाक�चं सगळं काह� स�वस्तर डम्बलडोरना सां�गतलं. असं दाखवलं क� जणू
काह� त्याला आ�ण रॉनला ती जादच
ू ी उडणार� कार स्टे शनबाहे र सापडल�. त्याला
चांगलं ठाऊक होतं क� डम्बलडोर सगळं समजन
ू घेतील, परं तु डम्बलडोरनी
कारबद्दल एका अ�रानेह� �वचारलं नाह�. हॅर�चं बोलणं संपल्यानंतर ते फक्त
चष्म्यातून त्याच्याकडे रोखून बघत रा�हले. रॉनने हताशपणे �वचारलं, "आम्ह�
जाऊन आमचं सामान आणू का?"
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल ओरडल्या, “वीज्ल�, तू काय बोलतो आहे स?"
"तुम्ह� आम्हाला शाळे तून काढून टाकणार आहात ना?” रॉनने �वचारलं.
हॅर�ने पटकन डम्बलडोरकडे पा�हलं.
“�मस्टर वीज्ल� आज नाह�." डम्बलडोर म्हणाले, "पण तुम्ह� केलेल्या
चुक�चं गांभीयर् मात्र मी तुमच्या ल�ात आणून दे णार आहे . मी आजच तुमच्या
दोघांच्याह� घरच्यांना पत्र �ल�हणार आहे आ�ण तम्
ु हाला दोघांना मी शेवटचा
इशारा दे तोय, क� परत जर तुम्ह� असलं काह� केलंत तर तुम्हाला काढून
टाकण्याखेर�ज काह� पयार्य माझ्यापुढे उरणार नाह�."
स्नॅपचा चेहेरा असा पडला क� जणू काह� कुणीतर� त्यांना �ख्रसमस साजरा
करण्यावर बंद�च घातल� असावी. त्यांनी घसा खाकरत, बोलायला सुरुवात केल�,
"प्रोफेसर डम्बलडोर, या मुलांनी अ�ात जादग
ू ारांसाठ� असलेले �नयम तोडलेले
आहे त. एका प्राचीन मौल्यवान व�
ृ ाची मोडतोड केलेल� आहे. अशा प्रकारच्या
गंभीर अपराधाबद्दल �निश्चतपणे...”
“या मल
ु ांना कोणती �श�ा �मळावी ते प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल ठरवतील
�सिव्हरस." डम्बलडोर शांतपणे म्हणाले. "ह� मुलं त्यांच्या गटातल� आहे त.
त्यामुळे ती त्यांचीच जबाबदार� आहे ." ते प्रोफेसर मॅक्गॉनॅलकडे वळत म्हणाले,
"�मनव्हार्, मला मेजवानीच्या �ठकाणी परत जायचं आहे. मला काह� सच
ू ना वाचन
ू
दाखवायच्या आहे त. चला सेवरस, एक खूपच च�वष्ट �दसणारं कस्टडर् टाटर्
आपल� वाट बघतंय �तकडे. मला त्याची चव पाहायची आहे ."
स्वत:च्याच ऑ�फसातन
ू जबरदस्तीने बाहे र जावं लागत असल्यामळ
ु े
स्नॅपने हॅर� आ�ण रॉनकडे जळजळीत नजरे ने पा�हलं. खोल�त आता ते दोघे
आ�ण प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलच होत्या. त्या अजूनह� त्यांच्याकडे मारक्या
म्हशीसारख्या बघत होत्या.
“वीज्ल� तू ताबडतोब दवाखान्यात जा. तुझ्या जखमांमधून रक्त येतंय."
“फारसं नाह� लागलेलं." रॉन म्हणाला आ�ण त्याने झटकन डोळ्याच्या
वरची जखम बाह�ने पस
ु ल�. "प्रोफेसर, मला माझ्या ब�हणीची �नवड कशात होते
आहे ते पाहायचं होतं"
"�नवड, कधीच होऊन गेलेल� आहे. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलू म्हणाल्या, "तुझी
बह�ण पण ग्रीफ�नडॉरमध्येच आहे ."
"अरे व्वा!" रॉन बोलला.
“आता ग्रीफ�नडॉरचा �वषय �नघालाच आहे तर..."
प्रोफेसर मॅक्गॉन�गल झट्कन बोलल्यावर हॅर� मध्येच बोलला, "प्रोफेसर,
आम्ह� जेव्हा कार घेतल� तेव्हा सत्र अजन
ू सुरू झालेलं नव्हतं, तेव्हा... त्यामुळे
ग्रीफ�नडॉर पॉ�टस ् कमी झालेले नसावेत, प्ल�ज?" त्याने बोलणं पूणर् झाल्यावर
काकुळतीने पा�हलं.
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने त्यांच्याकडे रोखन
ू पा�हलं. पण �णभर त्या
हसल्यासारख्या वाटल्या चक्क त्याला काह� का असेना, त्यांचा चेहेरा जरा कमी
लंबुडका वाटला त्याला यावेळी.
"मी ग्रीफ�नडॉरचे पॉ�टस ् कमी करणार नाह�ए." त्या असं म्हणाल्यावर
हॅर�ला हायसं वाटलं. "पण तुम्हाला दोघांना �श�ा मात्र नक्क� �मळणार आहे.”
हॅर�ला ते त्याच्या अपे�ेपे�ा जास्त चांगलं वाटलं. डम्बलडोर डिस्लर् काकांना पत्र
�ल�हतील तेव्हा काय घडेल याची त्याला मुळीच भीती वाटत नव्हती. कारण तो
चांगलं ओळखून होता, क� रा�सी झाडाने त्याची हाडं मोडून ठे वल� नाह�त याचंच
त्यांना फार दःु ख होईल.
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने पुन्हा आपल� छडी उं च केल� आ�ण स्नॅपच्या
टे बलाच्या �दशेने हलवल�. त्याबरोबर �तथे सँड�वचेसची एक मोठ� प्लेट, चांद�चे
दोन पेले आ�ण बफर् घातलेला भोपळ्याच्या ज्यस
ू चा एक जग खट्कन प्रगट
झाला. "तुम्ह� इथेच खाऊन घ्या आ�ण मग सरळ आपल्या खोल�त जा." त्या
म्हणाल्या, "मला पण मेजवानीला हजर राहायचं आहे."
त्या गेल्यावर दरवाजा बंद झाला. मग रॉनने बार�क आवाजात लांब शीळ
वाजवल�. मग त्याने झडप घालून सँड�वच घेत म्हटलं, "मला वाटलं होतं क�
आपला खेळ खलास होणार बहुधा."
"मला पण असंच वाटत होतं." हॅर�पण एक सँड�वच घेत बोलला.
"काय बेक्कार नशीब आहे रे आपलं?" रॉन त�डात �चकन आ�ण हॅम
क�बत म्हणाला, "फ्रेड आ�ण जॉजर्ने आ�ापय�त पाच-सहा वेळा तर� कार उडवल�
असेल. पण त्यांना एकाह� मगलन
ू े कधी पा�हलं नव्हतं." त्याने आपल्या
त�डातला घास �गळत आणखी एक मोठ्ठा घास क�बला. “आपण बॅ�रअरमधून
का नाह� जाऊ शकलो?"
हॅर�ने खांदे उडवले. “आता आपल्याला काळजीपूवक
र् पावलं उचलल�
पा�हजेत." तो भोपळ्याचा ज्यूस कृत�तेने पीत म्हणाला. “आपल्याला पण
मेजवानीमध्ये सामील होता यायला पा�हजे होतं रे , नाह� का?"
“आपण �तथे भाव खाऊ नये असं वाटत असेल रे त्यांना." रॉन त्याला
समजावत म्हणाला. "कार उडवून आपण मोठा पराक्रम केला आहे असं
बाक�च्यांना वाटू नये अशी त्यांची इच्छा असेल."
त्यांनी जेव्हा पोटभर सँड�वचेस खाल्ले (प्लेट �रकामी झाल� क� आपोआप
पन्
ु हा भरल� जायची.) त�व्हा ते उठले आ�ण ऑ�फसमधन
ू बाहे र पडून ग्रीफ�नडॉर
टॉवरच्या �चरप�र�चत रस्त्यावरून चालायला लागले. गढ�त सगळीकडे �चडीचूप
होतं. असं वाटत होतं क� मेजवानी कधीच संपून गेल� असावी. ते बोलणार्या
तस�बर� आ�ण करकरणार्या �चलखताजवळून गेले आ�ण मग दगडी अरुं द िजना
चढत ग्रीफ�नडॉर टॉवरचे गुप्त दार असलेल्या �ठकाणी जाऊन पोचले. गुलाबी
रे शमी पोषाख घातलेल्या एका जाडजूड बाईच्या तैल�चत्राच्या मागे हे दार लपलेलं
होतं. ते �तच्या जवळ गेल्यावर त्या लठ्ठ बाईने �वचारलं, "परवल�चा शब्द
सांगा?"
"अरर्रर्..." हॅर� बोलला.
त्यांना नवीन वषार्चा परवल�चा शब्दच माह�त नव्हता. कारण त्यांची
अजून ग्रीफ�नडॉरच्या �प्रफेक्टशी भेटच झालेल� नव्हती. पण त्यांना तात्काळ
मदत �मळाल�. त्यांना पाठ�मागून कुणीतर� जोरात धावत येत असल्याचा आवाज
आला. त्यांनी वळून पा�हलं... तर पाठ�मागन
ू हमार्यनी धापा टाकत पळत
त्यांच्याचकडे येताना �दसल�.
“तुम्ह� इथे आहात होय? इतका वेळ कुठे होता? �तकडे काय मख
ू ार्सारख्या
अफवा उठल्या आहे त मा�हतेय का? कुणीतर� सांगत होतं क� तम्
ु ह� उडणार� कार
धडकवल�त म्हणून तम्
ु हाला शाळे तून काढून टाकण्यात आलंय."
“पण आम्ह� अजून इथेच आहोत क� नाह�? आम्हाला काढून नाह�
टाकलेलं." हॅर�ने �तला �दलासा �दला.
“म्हणजे? तुम्ह� उडत्या कारमधून आलात इथे?" हमार्यनीने �वचारलं. �तचा
आवाज प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलइतकाच गंभीर होता.
"ए, तू आता भाषण दे ऊ नकोस." रॉनने अधीरपणे सां�गतलं, "आम्हाला
नवा परवल�चा शब्द सांग."
"परवल�चा शब्द आहे "वॅटलबडर्." हमार्यनी घाईघाईने म्हणाल�, "पण मुद्दा
तो नाह�..."
पण त्यांचं बोलणं अधर्वटच रा�हलं. कारण जाड्याबाईची तसबीर हलल�
आ�ण �तथे अचानक टाळ्यांचा कडकडाट ऐकू आला. आख्खं ग्रीफ�नडॉर हाऊस
जागंच होतं वाटतं! सगळे जण हॉलमध्ये गद� करून गोळा झालेले होते. सवर्जण
वाकडी टे बलं आ�ण खचाखच भरलेल्या खच्
ु यार्वर बसून त्यांचीच वाट बघत होते.
तस�बर�च्या भगदाडातन
ू हात घालन
ू मल
ु ांनी हॅर� आ�ण रॉनला आत खेचलं.
हमार्यनी पाठोपाठ चालत आत आल�.
"शाब्बास!" ल� जॉडर्न ओरडला. "अद्भुत! काय एन्ट्र� मारल� आहे ! कार
उडवन
ू सरळ रा�सी झाडावर धडकवल�! लोकांना आता हा �वषय �कत्येक वषर्
पुरेल चघळायला."
“अरे काय जबरदस्त साहस केलंय तुम्ह�.” पाचव्या वषार्ला �शकणारा एक
मल
ु गा हॅर�ला म्हणाला. आजपय�त तो एकदाह� हॅर�शी बोललेला नव्हता. कुणीतर�
त्याची पाठ थोपटल�. जणू काह� ते आ�ाच मॅरेथॉन िजंकून आले होते. फ्रेड
आ�ण जॉजर् गद�ला धक्काबुक्क� करून बाजूला सारत पुढे आले आ�ण एकदमच
बोलले, "तम्
ु ह� आम्हाला का नाह� परत बोलावलं?" रॉनचा चेहेरा लाल झाला.
आ�ण तो ओशाळून हसला. परं तु हॅर�ला �तथे आणखी एक चेहरा �दसत होता.
आ�ण तो चेहेरा क्रुद्ध होता. उत्सा�हत झालेल्या नव्या �वद्याथ्या�च्या
डोक्यांवरून तो बघत होता आ�ण जवळ यायचा प्रयत्न करत होता. कारण
त्याला त्यांना �तथून घालवून द्यायचं होतं. हॅर�ने रॉनला ढोसून पस�कडे खण
ू
केल�. रॉनच्या ते ताबडतोब ल�ात आलं.
“वरती जायचंय आम्हाला... खप
ू थकलो आहोत." तो म्हणाला. मग ते
हॉलच्या दस
ु र्या बाजच्
ू या दरवाजाकडे वाट काढत �नघाले. हा रस्ता वळणदार
िजने आ�ण खोल्यांकडे जात होता. "गुडनाईट." हॅर� हमार्यनीकडे बघत बोलला.
पस�प्रमाणेच �तच्याह� कपाळावर आठ्या होत्या.
ते कसेबसे हॉलच्या दस
ु र्या टोकाकडे जाण्यात यशस्वी झाले. �वद्याथ�
अजूनह� त्यांच्या पाठ� थोपटत होते. ते पटापट िजना चढले, सरळ वर गेले आ�ण
सरतेशेवट� आपल्या जुन्या खोल�च्या दरवाजाजवळ पोचले. �तथे आता दस
ु र्या
वषा�चा बोडर् टांगलेला होता. ते आपल्या नेहेमीच्या गोलाकार खोल�त येऊन
डेरेदाखल झाले. �तथे पाच छपर� पलंग ठे वलेले होते. त्या पलंगांवर लाल
मखमल� पडदे लावलेले होते. खोल�च्या अरुं द �खडक्या उं चावर होत्या. त्यांच्या
पेट्या �तथे आधीच येऊन पडलेल्या होत्या. त्यांच्या पलंगांच्या जवळच ठे वण्यात
आलेल्या होत्या.
रॉन अपराधी चेहेर्याने हॅर�कडे बघत कसनस
ु ा हसला. "खरं म्हणजे यात
काह� आनंद वाटण्यासारखं नाह�ए, पण..."
खोल�चा दरवाजा उघडला गेला आ�ण दस
ु र्या वषार्ची मुलं आत आल�.
सीमस �फ�नगन, डीन थॉमस आ�ण नेिव्हल लाँगबॉटम.
"अशक्य!" सीमस उजळत्या चेहेर्याने म्हणाला.
“आश्चयर्कारक!" डीन बोलला.
“अद्भत
ु !" नेिव्हल भिक्तभावाने म्हणाला.
आता मात्र हॅर�चा नाईलाज झाला आ�ण तोह� हसायला लागला.
प्रकरण सहा
�गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
पण दस
ु र्या �दवशी मात्र हॅर�चं हसूच �वरून गेलं. मोठ्या हॉलमध्ये
नाश्त्याच्या वेळेपासूनच वाईट घटना घडायला सुरुवात झाल�. चार लांबलचक
गटवार टे बलांवरती �खर�चे वाडगे ठे वलेले होते. खारवलेल्या माशांच्या प्लेट्स
होत्या, टोस्टचे ड�गर रचलेले होते, अंडी आ�ण मटणाचे पदाथर् होते. आ�ण
सगळ्यात वर जादच
ू ं छप्पर होतं. (त्यावर ढगाळ, अंधारून आलेलं �दसत होतं.)
हॅर� आ�ण रॉन ग्राय�पंडॉरच्या टे बलाजवळ हमार्यनीच्या शेजार� जाऊन बसले.
�तच्या हातात "रक्त�पपासू �पशाच्या बरोबर साहसी समुद्रयात्रेचं पुस्तक उघडून
धरलेलं होतं. ते पस्
ु तक दध
ु ाच्या भांड्याला टे कलेलं होतं. �तने त्या दोघांना
कोरडेपणानेच "गड
ु मॉ�न�ग" म्हटलं. हॅर�ने ओळखलं क� त्यांच्या हॉगवट्र्सला
येण्याच्या पद्धतीवरचा �तचा राग अजन
ू गेलेला नाह�. दस
ु र�कडून नेिव्हल
लाँगबॉटमने त्यांचं खश
ु ीत स्वागत केलं. नेिव्हलचा चेहेरा गोलाकार होता. त्याच्या
बाबतीत नेहेमी काह� ना काह� तर� �व�चत्र अपघात व्हायचे. नेिव्हलपे�ा वाईट
स्मरणशक्ती असलेल्या माणसाला हॅर� आजतागायत भेटलेला नव्हता.
"टपालाची वेळ होत आल� आहे . मी घर�च �वसरून आलेलं सामान आजी
पाठवून दे ईलसं वाटतंय."
हॅर�ने खीर खायला सुरुवात केल� नाह� केल� तोच वरून पंख फडफडण्याचा
आवाज आला. जवळपास शंभरएक घब
ु डं आत घस
ु न
ू हॉलमध्ये �घरट्या
घालायला लागल�. बडबडणार्या �वद्याथ्या�वर पत्रं आ�ण पा�कटं पडायला लागल�.
एक मोठं पासर्ल नेिव्हलच्या डोक्यावर पडलं. आ�ण �णभरातच एक मोठ�
तप�कर� वस्तू हमार्यनीच्या दध
ु ाच्या भांड्यात पडल�. त्याबरोबर सगळ्यांच्या
अंगावर दध
ू उडलं.
“एरल!" रॉन बोलला आ�ण त्याने दध
ु ाने थबथबलेल्या घुबडाचे पाय धरून
त्याला जगाबाहेर काढलं. एरल घुबड बेशद्
ु ध होऊन �तथेच टे बलवर कोसळलं.
त्याचे पाय हवेत होते आ�ण चोचीत एक ओलसर �लफाफा होता.
“अरे दे वा!” धास्तावलेला रॉन बोलला.
“काह� नाह� झालेलं. तो अजूनह� िजवंत आहे ."
हमार्यनी एरलला बोटाने हळूच ढोसत म्हणाल�.
“अगं बाई, त्याची �चंता नाह�ए. याची काळजी वाटतेय मला." रॉन लाल
�लफाफ्याकडे खण
ू करत म्हणाला. हॅर�ला तर� तो �लफाफा साध्या
�लफाफ्यासारखाच वाटत होता. पण रॉन आ�ण नेिव्हल त्याच्याकडे असे काह�
भयच�कत होऊन बघत होते क� जणू काह� कुठल्याह� �णी त्यातून स्फोट
होणार होता.
"झालंय काय पण?" हॅर�ने �वचारलं.
“त्यांनी मला रागाने भरलेला कणार् पाठवलेला आहे .”
रॉन पडेल आवाजात बोलला.
"रॉन, तू तो उघडावास हे बरं !" नेिव्हल घाबरत बोलला. “तू जर तो उघडला
नाह�स तर प�रणाम फार वाईट होतील. एकदा माझ्या आजीने मला असाच कणार्
पाठवला होता. पण मी त्याच्याकडे दल
ु �
र् केलं. आ�ण मग.... त्याने आवंढा
�गळला. “फार भयंकर घडलं."
त्याच्या भीतीने पांढर्या पडलेल्या चेहेर्यावरून नजर बाजूला घेऊन हॅर�ने
लाल �लफाफ्याकडे पा�हलं. त्याने �वचारलं, "कणार् म्हणजे काय?"
पण रॉनचं सगळं ल� त्या �लफाफ्याकडेच होतं. त्याच्या कोपर्यातून धूर
�नघायला लागला होता.
"ते उघड बाबा." नेिव्हलने आग्रह केला." नाह�तर काह� �म�नटांत खेळ
खलास होईल."
रॉनने थरथरत हात पुढे केला आ�ण �लफाफा एरलच्या चोचीतून काढून
घेतला. उघडला. नेिव्हलने आपल्या कानात बोटं घातल� आ�ण �णभरातच
हॅर�ला नेिव्हलने असं का केलं ते कळलं. एक �णभर तर त्याला असं वाटलं क�
कसलातर� स्फोट झाला असावा. एका जोरदार धमाक्याने हॉल हादरला, वरच्या
छताची धूळसुद्धा उडल�.
“....कार चोरून घेऊन गेलास? तुला शाळे तून काढून टाकलं असतं तर�
मला मुळीच आश्चयर् वाटलं नसतं. माझ्या तावडीत सापडत नाह�स तोपय�त मजा
करून घे. कार गायब झालेल� बघून माझी आ�ण तुझ्या व�डलांची काय अवस्था
झाल� असेल त्याचा �वचारसुद्धा तुझ्या मनात आलेला �दसत नाह�...”
�मसेस वीज्ल� नेहेमीपे�ा शंभरपट जोरात �कंचाळत होत्या. त्यामुळे
टे बलावर ठे वलेले चमचे, प्लेट्स खडखड हलायला लागल्या. आ�ण दगडी
�भंतींवरून कणर्कटू प्र�तध्वनी आदळत यायला लागले. कणार् कुणाच्या नावाने
आलाय ते पाहायला आख्खा हॉल वळून वळून बघत होता. रॉन शरमेने इतका
खाल� वाकला क� फक्त त्याचं लाल डोकंच तेवढं �दसत होतं.
“...काल रात्री डम्बलडोरांचं पत्रं आलं. तुझ्या व�डलांची मान शरमेने खाल�
गेल�. तू असं वागायला आम्ह� हे च �शकवलं होतं का तुला? तझ
ु ा आ�ण हॅर�चा
जीवसद्
ु धा जाऊ शकला असता..."
हॅर�ला वाटलं, आपलं नाव कधी येईल सांगता येत नाह�. तो असा काह�
चेहेरा करून बसला होता क� जणू काह� त्याला तो भयंकर आवाज ऐकायला
येतच नव्हता.
“... तू फार मोठ� चूक केलेल� आहेस. ऑ�फसात तुझ्या व�डलांची
उलटतपासणी चालू आहे . आ�ण हे सगळं तुझ्या मख
ू प
र् णामळ
ु े घडलेलं आहे .
आता याच्यापढ
ु े तू एक जर� चक
ू केल�स तर तझ्
ु या कानाला धरून आम्ह� सरळ
तुला शाळे तून काढून घर� घेऊन येऊ."
सगळीकडे शांतता पसरल�. तो लाल �लफाफा रॉनच्या हातातून खाल� पडून
आपोआप धडधड पेटून राख होऊन गेला. डोक्यावरून एखाद� सन
ु ामीची लाट
गेल्यासारखे भयंकर चेहेरे करून रॉन आ�ण हॅर� गप्प बसले होते. काह� जण
हसायला लागले. आ�ण त्यानंतर पुन्हा बोलण्याच्या आवाजाचा ग�गाट सुरू
झाला.
हमार्यनीने “रक्त�पपासू �पशाच्याबरोबर साहसी समुद्रयात्रा" बंद केलं आ�ण
रॉनच्या डोक्याकडे पा�हलं.
“रॉन तुझी काय कल्पना होती मला माह�त नाह�. पण तू..."
“तू मला आता हे नको सांगूस क� मी जे केलं त्याला ह�च �श�ा योग्य
होती." रॉन वळून म्हणाला.
हॅर�ने आपला �खर�चा वाडगा दरू सारला. त्याला खूपच अपराधी वाटत
होतं. ऑ�फसात �मस्टर वीज्ल�ंची चौकशी चालल� होती. �मस्टर आ�ण �मसेस
वीज्ल�ंनी या उन्हाळ्याच्या सट्
ु ट�त त्याच्यासाठ� इतकं केलं होतं, त्याउप्परह�...
पण यावर जास्त �वचार करण्याइतका त्याला वेळच �मळाला नाह�. प्रोफेसर
मॅक्गॉनॅगल टाईमटे बल वाटण्यासाठ� ग्रीफ�नडॉरच्या टे बलाशी आल्या. हॅर�ने
आपलं टाईमटे बल घेऊन वाचल्यावर त्याच्या ल�ात आलं क� जडी-बट
ु � �ानाच्या
तासाला हफलपफ हाऊसची मुलं त्यांच्याबरोबरच �शकणार होती.
हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनी गढ�तून एकत्रच बाहे र पडले. बागेला ओलांडून
ग्रीनहाऊसकडे �नघाले. �तथे जादच
ू ी रोपं ठे वल� जायची. त्या कण्यार्मळ
ु े �नदान
एकतर� चांगल� गोष्ट घडल� होती. त्यांना आता पुरेशी �श�ा झाल� आहे असं
समजून हमार्यनी पन्
ु हा त्यांच्याशी प�हल्यासारखी वागायला लागल� होती.
ते जेव्हा ग्रीनहाऊसजवळ पोचले तेव्हा त्यांना बाक�ची मल
ु ं बाहे र उभी
राहून प्रोफेसर स्प्राऊटची वाट बघत असलेल� �दसल�. हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनी
पण �तथे जाऊन उभे राहतच होते, �ततक्यात त्यांना प्रोफेसर स्प्राऊट लॉन
ओलांडून येताना �दसल्या. त्यांच्याबरोबर �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् सद्
ु धा होते. प्रोफेसर
स्प्राऊटच्या दोन्ह� हातांना पट्ट्या बांधलेल्या �दसत होत्या. अपराधीपणाची पन्
ु हा
एकदा जाणीव होऊन हॅर�ने दरू वर �दसणार्या रा�सी झाडाकडे पा�हलं. त्याच्याह�
फांद्यांवर पट्ट्या बांधलेल्या �दसल्या.
प्रोफेसर स्प्राऊट एक गोल गरगर�त बुटक� जादग
ू ार�ण होती. त्या आपल्या
भुरभुरणार्या केसांवर दोर�वाल� हॅट घालायच्या. बहुतेक वेळा त्यांच्या कपड्यांवर
माती �चकटलेल� असायची. त्यांची नखं ब�घतल� असती तर पेटू�नया मावशी
चक्कर येऊन पडल�च असती, तर दस
ु र�कडे �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् आपल्या हवेत
लहरणाच्या �नळसर झग्यात खूपच आकषर्क �दसत होते. व्यविस्थत घातलेल्या,
सोनेर� �कनार असलेल्या �नळ्या टोपीखालून त्यांचे सोनेर� केस चमकत होते.
"अरे वा, हॅलो!" लॉकहाटर् �वद्याथ्या�कडे बघून हसले. "रा�सी झाडाला
मलमपट्ट� करायची योग्य पद्धत फक्त दाखवत होतो प्रोफेसर स्प्राऊटना, पण
मला त्यांच्यापे�ा जास्त जडी-बुट�मधलं कळतं असा मात्र गैरसमज करून घेऊ
नका बरं ! माझ्या प्रवासात मला खूप �व�चत्रं झाडं बघायला �मळाल� ना,
त्यामुळे...”
"मल
ु ांनो, आज आपण तीन नंबरच्या ग्रीनहाऊसमध्ये जाणार आहोत."
प्रोफेसर स्त्राऊट म्हणाल्या. खरं म्हणजे एरवी नेहमी त्या हसतमुख असायच्या.
पण आज का कोण जाणे त्या जरा वैतागल्यासारख्या �दसत होत्या.
�वद्याथ्या�मध्ये उत्साहाने कुजबज
ू सरू
ु झाल�. यापव
ू � त्यांनी फक्त एक
नंबरच्या ग्रीन हाऊसमध्येच काम केलं होतं. तीन नंबरच्या ग्रीनहाऊसमध्ये
जास्त भयंकर आ�ण �वल�ण झाडं होती. प्रोफेसर स्प्राऊटने आपल्या बेल्टमधून
एक मोठ� �कल्ल� काढून दरवाजाचं कुलप
ू काढलं. हॅर�ला ओल्या मातीचा आ�ण
खताचा वास आला. छताला लटकलेल्या छत्रीच्या आकाराच्या मोठाल्या फुलांच्या
तीव्र सग
ु ंधात तो वास �मसळून गेला होता. तो रॉन आ�ण हमार्यनीसोबत आत
जायला �नघालाच होता तेवढ्यात लॉकहाटर्ने आपला हात पढ
ु े केला. "हॅर�! मला
तुझ्याशी जरा बोलायचं होतं. प्रोफेसर स्प्राऊट, हॅर� दोन �म�नटं उ�शरा आला तर
चालेल का?"
प्रोफेसर स्प्राऊटची वक्र भव
ु ई त्यांना ते पसंत नसल्याचं दाखवत होती.
पण लॉकहाटर् म्हणाले, “तर मग मी याला घेऊन जातो." आ�ण त्यांनी
ग्रीनहाऊसचा दरवाजा चक्क त्यांच्या त�डावरच बंद केला.
"हॅर�, " लॉकहाटर् म्हणाले. त्यांचे मोठे पांढरे शभ्र
ु दात सय
ू प्र
र् काशात चमकत
होते. आपलं डोकं हलवत ते म्हणाले, "हॅर�, हॅर�, हॅर�."
हॅर� इतका थक्क झाला होता क� त्याला बोलायला काह� सुचेचना.
"मी जेव्हा ऐकलं, आता खरं तर ती माझीच चक
ू होती. त्यामळ
ु े स्वतःलाच
थोबाडीत मारून घ्यावी असं वाटतंय मला."
लॉकहाटर् कशाबद्दल बोलतायत तेच हॅर�ला कळे ना. तो ते �वचारणारच
होता �ततक्यात लॉकहाटर् बोलले, "एवढा मोठ्ठा धक्का मला यापूव� कधीच
बसला नव्हता. हॉगवट्र्समध्ये कार उडवत यायचं म्हणजे काय? हे बघ, तू असं
का केलं असशील ते माझ्या ल�ात यायला मळ
ु ीच वेळ लागला नाह�. एका
मैलावरूनच कळत होतं काय ते! हॅर�, हॅर�, हॅर�!”
गप्प बसलेले असतानाह� ते आपले चमकदार दात कसे काय दाखवू
शकायचे कुणास ठाऊक!
"मी तल
ु ा प्र�सद्धीची चव घेऊ �दल� होती, खरं ना?" लॉकहाटर् म्हणाले,
"पण तुला बहुधा चटक लागल�. तुझा फोटो माझ्यासोबत पेपरच्या प�हल्या
पानावर झळकला होता. पण परत दस
ु र्यांदा पेपरवर झळकण्यासाठ� थोडा धीर
नाह� का धरता आला तल
ु ा?"
“नाह� प्रोफेसर, हे बघा..."
"हॅर�, हॅर�, हॅर�" लॉकहाटर् ने हात पुढे करून त्याचे खांदे घट्ट पकडले. "मी
समजू शकतो... एकदा प्र�सद्धीतल� गंमत कळल� क� तल
ु ा तो अनभ
ु व पन्
ु हा
पुन्हा घ्यावासा वाटणं... स्वाभा�वक आहे... पण याबद्दल मी स्वतःलाच दोषी
मानतो... कारण मीच तुला ह� चटक लावल�. ती हवा तुझ्या डोक्यात गेल�
म्हणायची! पण तल
ु ा सांगतो बच्चमजी, उडत्या कारने प्रवास करून तू लोकांच्या
नजरे त कधीच महान होऊ शकणार नाह�स. थोडा धीर धर, समजलं? तू जेव्हा
मोठा होशील तेव्हा या सगळ्यासाठ� वेळ �मळणारच आहे तल
ु ा. हो, हो, मला
कळतंय तझ्
ु या मनात कोणते �वचार येत आहे त ते! "लॉकहाटर् चं काय जातं असं
बोलायला? ते आधीच आंतरराष्ट्र�य ख्यातीचे जादग
ू ार बनले आहे त." परं तु तू
आ�ा िजतका सामान्य आहे स तेवढाच सामान्य मीह� होतो बारा वषा�चा असताना
मला काय म्हणायचं आहे , क� काह� जणांना तझ्
ु याबद्दल मा�हती आहे , होय क�
नाह�? तुला माह�त आहे त्या कुणाच्या बाबतीत ते! त्यांनी हॅर�च्या कपाळावरच्या
�वजेसारख्या �दसणार्या �नशाणीकडे पा�हलं.
"पण मला माह�त आहे , मला माह�त आहे क� हडळ साप्ता�हकाचा
सवार्�धक लोक�प्रय हास्य पुरस्कार सलग पाचवेळा �मळवणं जे मी करून
दाखवलं आहे , त्याच्याइतकं काह� खास नाह�ए हे ... पण तर� का असेना, ती एक
सुरुवात आहे हॅर�, फक्त एक सुरुवात.”
मग त्यांनी खुशीत हॅर�कडे बघून डोळा मारला आ�ण ते �तथून �नघून
गेले. हॅर� काह� वेळ �तथेच स्तब्धपणे उभा रा�हला. मग त्याला एकदम आठवलं
क� त्याला ग्रीनहाऊसमध्ये जायचं आहे . त्यामुळे त्याने दरवाजा उघडला आ�ण
तो मुकाट्याने आत गेला.
प्रोफेसर स्प्राऊट ग्रीनहाऊसच्या बरोब्बर मध्ये एका बाकासारख्या
�दसणार्या वस्तच्
ू या मागे उभ्या होत्या. त्यावर जवळपास वीसएक कानर�क यंत्र
ठे वलेल� होती. जेव्हा हॅर� रॉन आ�ण हमइनीच्या मध्ये येऊन उभा रा�हला तेव्हा
त्या म्हणाल्या, "आज आपण मंत्रकवच (एक औषधी �वषार� वनस्पती) ज�मनीत
लावणार आहोत. मंत्रकवचाची वै�शष्ट्यं कुणाला माह�त आहे त?"
हमार्यनीचा हात सगळ्यात आधी वर गेलेला पाहून कुणालाच आश्चयर्
वाटलं नाह�.
ु े �निजर्व झालेल्या लोकांना मंत्रकवच �कंवा मँड्रॅगोरा
"एखाद्या मंत्रामळ
प�हल्यासारखं बनवतो." हमार्यनी बोलल�. ती अशा आवेशात बोलत होती क�
जणू काह� �तला सगळं पुस्तक पाठ होतं! "ज्यांना शाप �मळून रूप बदलेलं आहे
अशांनाह� ते प�हल्यासारखं बनववतं.”
"शाब्बास! �ग्रफ�नडॉरला दहा पॉ�ट्स." प्रोफेसर स्प्राऊट बोलल्या. "�वष
उतरवणार्या काढ्यात मंत्रकवच हटकून असतंच असतं. पण ते धोकादायकसुद्धा
आहे . याचं कारण कुणी सांगू शकेल?"
हमइनीचा हात पन्
ु हा वर होताना हॅर�च्या चष्म्याला लागता लागता
वाचला. ती ताडकन म्हणाल�, "मंत्रकवचाची ककर्श्श �कंकाळी ऐकणारा मरू पण
शकतो.”
"बरोबर. ग्रीफ�नडॉरला आणखी दहा पॉ�ट्स �मळाले आहेत." प्रोफेसर
स्त्राऊट बोलल्या. "आपल्याकडचे मंत्रकवच अजून लहानशी रोपट� आहेत.
�तथे पष्ु कळसे खोल ट्रे ठे वलेले होते. बोलताना �मसेस स्प्राऊटने
त्यांच्याकडे बोट दाखवलं. प्रत्येकजण नीट �दसावं म्हणून पुढे सरकला. �तथे
जांभळट �हरव्या रं गाची जवळ जवळ शंभर गुच्छासारखी �दसणार� रोपट�
ठे वलेल� होती. हॅर�ला तर� ती साधी रोपट्यासारखी रोपट�च वाटत होती. “ककर्श्श
�कंकाळ्या बद्दल हमइनी काय बोलत होती त्याचा त्याला काह� अथर्बोधच
होईना. प्रोफेसर स्प्राऊट म्हणाल्या, "सगळ्यांनी आपापल� कानर�क यंत्र घालून
घ्या बघ.ू "
मऊ, गुलाबी नसलेल� कानर�क यंत्र घेण्यासाठ� प्रत्येकजण एकदमच
धावल्यावर �तथे जरा ओढाओढ� झाल�च. "मी जेव्हा तुम्हाला कानर�क यंत्र
घालायला सांगेन तेव्हा कान व्यविस्थत झाकले गेलेले आहे त ना याची खात्री
करून घ्या." प्रोफेसर स्प्राऊट म्हणाल्या. "जेव्हा यंत्रं काढायला हरकत नसेल
तेव्हा मी अंगठा वर करून तुम्हाला खण
ू कर�न. ठ�क आहे? आता घाला ती
यंत्रं!"
हॅर�ने आपलं कानर�क यंत्र घातलं. त्यामुळे त्याला ऐकायला यायचंच बंद
झालं. प्रोफेसर स्प्राऊटने आपल्या कानांवर मऊ गुलाबी यंत्र घातलं. झग्याचे
हातोपे वर सारले आ�ण एका गच्
ु छे दार रोपट्याला घट्ट पकडून जोरात उपटलं.
प्रचंड धक्का बसून हॅर�च्या त�डून एक मोठ� �कंचाळी बाहे र पडल�. पण ती
कुणालाच ऐकू गेल� नाह�.
मळ
ु ांच्या ऐवजी ज�मनीतन
ू एक छोटं सं, �चखलाने लडबडलेलं अ�तशय
ब�गरुळ �दसणारं मूल बाहे र आलं. त्याच्या डोक्यातून पानं बाहेर उगवल� होती.
ते �फकट �हरव्या रं गाचं होतं. त्याच्या कातडीवर �ठपके �ठपके होते. आ�ण ते
ू �कंचाळताना �दसत होतं.
ब�बीच्या दे ठापासन
प्रोफेसर स्प्राऊटने आपल्या टे बलाखालून एक मोठ� कंु डी काढल� आ�ण त्या
मंत्रकवचाला त्यात झटकन पुरून टाकलं. आ�ण मग त्यांची भरगच्च पानंच
फक्त �दसतील इतपत काळं ओलसर खत त्यात घालत गेल्या. प्रोफेसर
स्प्राऊटने आपल्या हातावरचं खत झटकून हात साफ केले आ�ण अंगठा वर
करून सगळ्यांना इशारा केल्यावर स्वतःचं कानर�क यंत्र काढून ठे वलं. "आपल�
मंत्रकवच रोपट� अजन ु े त्यांच्या �कंकाळ्या जीवघेण्या नाह�त."
ू लहान असल्यामळ
प्रोफेसर इतक्या शांत होत्या क� जणू काह� त्यांनी आ�ा झाडाला फक्त पाणी
घालण्यापल�कडं फारसं काह�च केलं नव्हतं. “पण तर�ह� त्यांची �कंकाळी ऐकून
काह� तास माणूस बेशुद्ध पडून राहू शकतो. माझी खात्री आहे क� शाळे त परत
आल्यानंतरच्या प�हल्याच �दवशी तुम्ह� सगळे शुद्धीवर राहू इिच्छत असाल.
त्यामुळे यांच्यासोबत काम करताना आपलं कानर�क यंत्र नीट घालून ठे वा.
जेव्हा काढायचं असेल तेव्हा मी तुम्हाला खूण कर�न.
“एका ट्रे वर चौघांनी काम करा... इथे पुष्कळ कंु ड्या आहे त... �तथे
पोत्यांमध्ये खत भरून ठे वलेलं आहे... आ�ण हो, �वषार� ट� टाक्यूलापासून सावध
राहा.... त्याला दात येत आहे त." हे बोलत असताना त्यांनी एका टोकदार लाल
रं गाच्या झाडाला एक जोरदार थप्पड मारल�. त्या झाडाने आपले लांब दात आत
ओढून घेतले. ते हळूहळू त्यांच्या खांद्याच्या वर जायला लागलं होतं.
हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनीबरोबर हफलपफ हाऊसमधला एक कुरळ्या केसांचा
मुलगा काम करायला लागला. हॅर�ची आ�ण त्याची नुसती त�ड ओळख होती.
पण त्याच्याशी बोलणं कधीच झालं नव्हतं.
तो हॅर�चा हात हातात घेऊन उत्साहाने म्हणाला, "माझं नाव जिस्टन �फं च
फ्लेचल�. आ�ण मी अथार्तच तुम्हाला ओळखतो, सुप्र�सद्ध हॅर� पॉटर, आ�ण या
आहे त हमार्यनी ग्र� जर... सगळ्या �वषयांमध्ये प�हल्या येणार्या... (त्याच्याशी
शेकहँड करताना हमार्यनीचा चेहेरा आनंदाने फुलला होता.) आ�ण रॉन वीज्ल�. ती
उडणार� कार तुमचीच होती."
रॉन हसला नाह�. अजून तो कण्यार्मधून �मळालेला सज्जड दम �वसरलेला
नव्हता.
“हे लॉकहाटर् तर� काय �वल�ण आहेत, नाह�?" जिस्टन खूश होऊन
म्हणाला. त्यावेळी ते रोपट्यांच्या कंु ड्यांमध्ये ड्रॅगनच्या शेणाचं खत घालत होते.
"फारच बहादरू आहेत. तम्
ु ह� त्यांची पस्
ु तकं वाचलेल� आहेत का? मला जर
टे �लफोन बूथमध्ये लांडग्याचं रूप घेणार्या माणसाने धरलं असतं ना, तर मी
भीतीने मरूनच गेलो असतो. पण त्यांनी �कती धैयार्ने त�ड �दलं... आ�ण
घडाक... व्वा, क्या बात है!
"तुम्हाला सांगतो, मला इटनमध्येसुद्धा प्रवेश �मळाला होता. पण �तकडे
जायच्या ऐवजी इथे येण्याने मला इतका आनंद झालाय क� काह� �वचारूच नका.
आता माझी आई थोडी �नराश झाल� खर� पण मी जेव्हा �तला लॉकहाटर् ची
पुस्तकं वाचायला �दल� तेव्हा �तला पटलं क� संपण
ू प
र् णे प्र�श��त जादग
ू ार जर
घरात असेल तर खूप फायदा होतो."
पण याच्यानंतर मात्र त्यांना बोलायला फारसा वेळ �मळाला नाह�. त्यांनी
पुन्हा एकदा कानर�क यंत्रं कानावर लावल�. आता आपापल्या मंत्रकवच
रोपट्यावर पण
ू प
र् णे ल� दे णं गरजेचं होतं. प्रोफेसर स्प्राऊटने तर� हे काम �कती
सहजपणे करून दाखवलं होतं! पण ते �ततकसं सोपं नव्हतं. मंत्रकवचाला
मातीबाहे र यायला मळ
ु ीच आवडत नव्हतं. पण गंमत अशी होती, क� एकदा का
ते बाहे र आलं तर मात्र पन्
ु हा ज�मनीखाल� जायला त्यांची तयार� नसायची. ते
तडफडायला लागायचे, लाथा झाडायला लागायचे, टोचतील असे बुक्के लगवायला
लागायचे, दातओठ खायला लागायचे. एका ढब्ब्या मंत्रकवचाला मातीत गाडायला
हॅर�ला चांगल� दहा �म�नटं खटपट करावी लागल�.
तास संपेपय�त हॅर� सगळ्यांसारखाच घामाने �भजलेला होता. ओल्या
मातीने बरबटलेला होता. त्याचं अंग जबरदस्त दख
ु त होतं. ते पाय ओढत
कसेबसे गढ�कडे परत �फरले. त्यांना आपलं घाण झालेलं अंग धऊ
ु न स्वच्छ
करायचं होतं. यानंतर ग्रीफ�नडॉरचे �वद्याथ� रूप प�रवतर्नाच्या क्लासकडे
घाईघाईने जायला �नघाले.
तशी प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलच्या वगार्त नेहेमीच अंग मोडून मेहेनत करावी
लागायची; पण आज जरा जास्तच हाडं �खळ�खळी झाल�. हॅर�ला वाटलं क� तो
मागच्या वष� जे काह� �शकला होता ते सगळं बहुधा उन्हाळ्याच्या सुट्ट�त
डोक्यातन
ू गळून गेलं होतं. त्याला एका �कड्याचं बटणात रूपांतर करायचं होतं.
परं तु त्याचा सगळा वेळ �कड्याला व्यायाम दे ण्यातच वाया गेला. कारण तो
�कडा त्याच्या छडीचा फटकारा चक
ु वण्यासाठ� टुणटुण उड्या मारत होता.
रॉनला तर यापे�ा जास्त कटकट�ंना त�ड द्यावं लागलं. त्याने आपल�
तुटक� छडी कुणाकडून तर� स्पेलोटे प उसनी मागून जोडून तर घेतल� होती, पण
तर� छडीचं झालेलं नक
ु सान भरून �नघेल असं वाटत नव्हतं. ती मध्येच एकदम
कुरकुरायला आ�ण �ठणग्या टाकायला लागायची आ�ण जेव्हा रॉन आपल्या
�कड्याचं रूपांतर करायचा प्रयत्न करायचा तेव्हा छडी त्याला मोठ्या तप�कर�
धुराच्या ढगाने झाकोळून टाकायची. आ�ण त्यातून नासक्या अंड्याचा वास
यायचा. धुरामुळे रॉनला काह� �दसेनासे झाले आ�ण त्याच्या कोपराखाल� तो
चुकून �कडा �चरडला गेला आ�ण मग त्याला पुन्हा एक नवीन �कडा मागवून
घ्यावा लागला. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल जरा नाखूषच झाल्या.
दप
ु ारच्या जेवणाची घंटा वाजल्यावर हॅर�ला जरा बरं वाटलं. त्याला
स्वतःचा म� द ू एखाद्या घट्ट �पळलेल्या स्पंजसारखा वाटत होता. सगळे �वद्याथ�
रांगेतून वगार्बाहेर �नघून गेले. फक्त एकटा रॉन रागारागाने आपल� छडी
टे बलावर आपटत होता.
"मूख.र् .. बावळट... कुठल�!"
पण जेव्हा छडीतून फटाक्यांसारखे धडामधुडूम आवाज यायला लागले
तेव्हा हॅर� म्हणाला, "त्यापे�ा घर� पत्र पाठवन
ू नवीन छडी मागवन
ू घे क�." रॉन
आपल्या धुसफुसणार्या छडीला बॅगेत क�बत म्हणाला, "होय तर, घेतो क�. म्हणजे
मग �तथून आणखी एक कणार् पाठवला जाईल, क� तुझ्याच चुक�मुळे छडी
तट
ु ल�य..."
ते जेवायला गेले. �तथे रॉनचा मूड आणखीनच खराब झाला. हमार्यनीने
त्यांना खूपच सुंदर अशी बटणं दाखवल�. ती �तने रूपप�रवतर्नाच्या तासाला
बनवलेल� होती.
“आज दप
ु ार� कसला तास आहे ?" हॅर�ने �वषय बदलला.
हमार्यनी झट�दशी म्हणाल�, "काळ्या जादप
ू ासून बचाव." रॉनने हमार्यनीच्या
हातातन
ू टाईमटे बल ओढून घेत �वचारलं, "तू या टाईमटे बलमध्ये लॉकहाटर् च्या
तासाच्या चार� बाजूंना हृदयाचे आकार का काढलेस?" हमार्यनीने त्याच्या हातातून
टाईमटे बल �हसकावून घेतलं. �तचा चेहेरा रागाने लाल झाला होता.
जेवण संपवन
ू ते बाहे र आले. आकाश ढगाळ होतं. हमार्यनी दगडी
िजन्यावर बसल� आ�ण पुन्हा एकदा �तने आपलं डोकं “रक्त�पपासू
�पशाच्याबरोबर साहसी समुद्रयात्रा" पुस्तकात खुपसलं. हॅर� आ�ण रॉन थोडा वेळ
उभ्याउभ्याच िक्वडीच बद्दल बोलत रा�हले. तेवढ्यात हॅर�ला कुणीतर�
आपल्याकडे �नरखून बघत असल्याचा भास झाला. पा�हलं तर त्याला तो कालचा
छोटासा, �फकट तप�कर� रं गाचे केस असलेला मुलगा �दसला. काल त्याला टोपी
घालताना हॅर�ने पा�हलं होतं. तो हॅर�कडे एकटक बघत होता. जणू काह� हॅर�ला
बघता�णीच तो दगडी पत
ु ळा बनून गेला होता. त्याच्या हातात साधारण मगलू
कॅमेरा होता आ�ण हॅर�चं त्याच्याकडे ल� गेल्याबरोबर तो एकदम लाल झाला.
“हॅर� कसा आहे स त?ू मी कॉ�लन क्र�वी." तो भांबावन
ू , संकोचाने एक पाऊल
पुढे टाकत म्हणाला. "मी पण ग्रीफ�नडॉरमध्येच आहे . मी तुझा एक फोटो
काढला तर चालेल का?" त्याने कॅमेरा वर उचलत आशेने �वचारलं.
"फोटो?" हॅर�ला काह� कळे चना.
"म्हणजे मग मी तुला भेटलो होतो हे मला पुराव्या�नशी दाखवता येईल.”
कॉ�लन क्र�वी पुढे होत उत्सुकतेने म्हणाला. "मला तुझ्याबद्दल सगळं माह�त
आहे . सगळ्यांनी मला सां�गतलंय क� तू त्या... तल
ु ा माह�त आहे कोण ते...
त्याने तुला मारायचा प्रयत्न केल्यावर तू कसा वाचलास आ�ण मग तो कसा
गायब झाला आ�ण त्यानंतर तुझ्या कपाळावर आलेल� �वजेसारखी खण
ू अजूनह�
कशी आहे , (त्याची नजर हॅर�च्या कपाळावरच्या खण
ु ेवर गेल�) आ�ण माझ्या
खोल�तल्या एका मुलाचं म्हणणं आहे क�, तुझ्या फोटोवर जर मी बरोबर योग्य
तोच काढा घालून �फल्म धुतल� तर फोटो हलायला लागेल." कॉ�लनने रोमां�चत
होऊन द�घर् श्वास घेतला आ�ण म्हणाला, "इथे परु े सा प्रकाश आहे , नाह� का? मी
जे काह� �चत्र�व�चत्र करायचो ती जाद ू आहे हे मला हॉगवट्र्सचं पत्र येईपय�त
माह�तच नव्हतं. माझे वडील दध
ू वाले आहेत. त्यांचा पण यावर �वश्वासच बसला
नाह�. त्यामळ
ु े घर� पाठवण्यासाठ� मला काह� फोटो हवे आहे त आ�ण जर मला
तुझा एक फोटो �मळाला तर खूप बरं होईल?" त्याने अिजजीने हॅर�कडे ब�घतलं.
"जर तुझा �मत्र फोटो काढायला तयार असेल तर फोटोत मी तझ्
ु या शेजार� उभा
राह�न, चालेल का? आ�ण मग नंतर तू त्यावर ऑटोग्राफ दे शील का?"
“ऑटोग्राफवाले फोटो? पॉटर, तू आता आपल्या फोटोवर ऑटोग्राफह�
द्यायला लागला आहेस?"
ड्रॅको मॅल्फॉयचा कडवट आ�ण उपहासाने भरलेला आवाज सगळ्या
आवारात घुमला. तो सरळ येऊन कॉ�लनच्या मागे उभा रा�हला. त्याच्या दोन्ह�
बाजूला त्याचे उं च �धप्पाड गुंडांसारखे �दसणारे त्याचे दोस्त क्रॅब आ�ण गॉयल
उभे होते. "सगळे जण रांगेत उभे राहा." मॅल्फॉय गद�कडे बघन
ू जोरात ओरडून
म्हणाला, "हॅर� पॉटर आपले ऑटोग्राफवाले फोटो वाटतोय."
"नाह�, मी काह� वाटत नाह�ए." हॅर� �चडून म्हणाला, त्याच्या मठ
ु �
आवळल्या गेल्या होत्या. "गप्प बस मॅल्फॉय."
“तुम्ह� जळफळताय." कॉ�लन बोलला. त्याचं सगळं शर�र क्रॅबच्या जेमतेम
मानेइतकं लठ्ठ असेल.
"जळफळतोय?" मॅल्फॉय म्हणाला, त्याला आता फार मोठ्याने ओरडून
बोलायची गरज नव्हती. कारण आवारातले अध्यार्हून अ�धक �वद्याथ� त्याचं
बोलणं ल�पव
ू क
र् ऐकत होते. "कुणावर? माझ्या कपाळावर एक घाणेरडी खण
ू
असावी अशी माझी मुळीच इच्छा नाह�ए. कपाळावर खण
ू असल्यामुळे माणूस
महान बनतो यावर माझा मुळीच �वश्वास नाह�."
क्रॅब आ�ण गॉयल मख
ू ार्सारखे खी खी करत होते.
“ए, जा रे मॅल्फॉय, आईकडून श�बूड पुसन
ू ये जा." रॉन रागाने म्हणाला.
क्रॅबने हसणं बंद केलं आ�ण तो भी�तदायक पद्धतीने आपले ढोले हात हातावर
रगडायला लागला.
मॅल्फॉय त्याला �चडवत म्हणाला, "सांभाळ वीज्ल�, तू भांडणात त�ड न
घालावंस हे बरं . नाह�तर तुझी आई इथे येऊन, तुला शाळे तून काढून घर� घेऊन
जाईल.” तो नक्कल करत �तखट आवाजात म्हणाला, "आता जर तू एक जर�
चूक केल�स तर...”
हे ऐकून जवळच उभे असलेले स्ल�दर�न हाऊसमधले मुलगे �खदळायला
लागले.
मॅल्फॉय नाटक�पणाने हसत म्हणाला, "या वीज्ल�ला तुझा ऑटोग्राफवाला
फोटो नक्क�च आवडेल बघ पॉटर. कारण तो त्याच्या आख्ख्या घरापे�ा �कंमती
असेल!"
रॉनने आपल� स्पेलोटे प लावलेल� छडी बाहे र काढल�. तेवढ्यात हमार्यनी
“रक्त�पपासू �पशाच्याबरोबर साहसी समद्र
ु यात्रा" पुस्तक फटक्यात बंद करून
हळूच म्हणाल�, "ते बघ."
�गल्ड्रॉय लॉकहाटर् त्यांच्याकडेच भराभरा चालत येत होते. त्यांची �नळी
शाल त्यांच्या पाठ�मागे लहरत होती. "ऑटोग्राफवाले फोटो कोण दे तंय?”
हॅर�ने काह�तर� बोलायचा प्रयत्न केला पण तेवढ्यात लॉकहाटर्ने त्याच्या
खांद्यावर हात ठे वून त्याचं त�ड बंद केलं आ�ण हसत म्हणाले, "हे �वचारायची
गरजच नाह�. हॅर�, आपण पन्
ु हा एकदा भेटलो बघ."
लॉकहाटर् जवळ उभं राहून झालेल्या अपमानाने दख
ु ावलेल्या हॅर�ला मॅल्फॉय
दात काढत गद�त जाऊन उभं राहताना �दसला. "चल कॉ�लन." लॉकहाटर्
कॉ�लनकडे बघन
ू हसत म्हणाले, "तल
ु ा आमचा दोघांचा एकत्र फोटो आ�ण त्यावर
दोघांची सह� �मळाल� तर तू खूश होशील क� नाह�?"
कॉ�लनने गडबडीने कॅमेरा उचलला आ�ण फोटो काढला. तेवढ्यात घंटा
वाजल�. दप
ु ारचे वगर् भरणार होते.
"तुम्ह� सगळे चला, आपापल्या वगार्त जा बघू." लॉकहाटर् ने सगळ्यांना
�पटाळलं. आ�ण ते स्वत: हॅर�ला बरोबर घेऊन गढ�त जायला �नघाले. हॅर�ला
लॉकहाटर् ने घट्ट धरलेलं असल्यामळ
ु े त्याला वाटत होतं क� जर आपल्याला
एखादा अदृश्य व्हायचा छानसा मंत्र येत असता तर �कती बरं झालं असतं!
"शहाण्याला शब्दांचा मार पुरतो हॅर�." लॉकहाटर् व�डलक�ने समजावणीच्या
स्वरात बोलले. ते बाजच्
ू या दरवाजातन
ू इमारतीत �शरले. "मी आज तर�
क्र�व्ह�समोर तुला सांभाळून घेतलं.... कारण त्याने तुझ्याबरोबर माझा फोटो
घेतला तर तुझे शाळासोबती उद्या असं म्हणू शकणार नाह�त क� हॅर� पॉटरच्या
डोक्यात हवा गेल� आहे म्हणन
ू ..."
हॅर�ने अडखळत �दलेलं स्पष्ट�करण ऐकून न ऐकल्यासारखं करत लॉकहाटर्
त्याला बाजूच्या कॅ�रडॉरमध्ये दरादरा ओढत घेऊन गेले. �तथे असलेले सगळे
�वद्याथ� त्यांच्याकडे रोखन
ू बघत होते. मग ते त्याला िजना चढून वर घेऊन
गेले.
"मला इतकंच म्हणायचं आहे क� तझ्
ु या क�रअरच्या सरु
ु वातीलाच
ऑटोग्राफ दे णं, फोटो वाटणं या गोष्ट� करणं योग्य नाह�. अगद� स्पष्टच
बोलायचं झालं तर तल
ु ा फार घम� ड झाल्यासारखंच वाटायला लागलंय. कदा�चत
पढ
ु े असं एखादवेळेस होईलह�, क� तू िजथे जाशील �तथे तल
ु ा माझ्यासारखेच
�खशात फोटो घेऊन �हंडावं लागेल... पण," त्यांनी खदखदन
ू हसत म्हटलं, "पण तू
आ�ा तर� त्या योग्यतेचा झाला आहे स असं मला वाटत नाह�."
आता ते लॉकहाटर् च्या क्लासरूमपय�त येऊन पोचले होते. त्यामळ
ु े
लॉकहाटर् ने सरतेशेवट� हॅर�ला सोडून �दलं. हॅर�ने आपले कपडे नीटनीटके करत
वगार्तल्या शेवटच्या बाकावर बसण्यासाठ� धाव घेतल�. �तथे गेल्यावर त्याने
लॉकहाटर् च्या सातह� पस्
ु तकांचा ढ�ग स्वतः पढ
ु े रचला. कारण त्याला खर्या
लॉकहाटर् कडे बघायचीसुद्धा इच्छा नव्हती.
वगार्तल� बाक�ची मल
ु ं बोलत बोलत आत आल�. त्यात रॉन आ�ण
हमार्यनीसद्
ु धा होते. ते दोघे हॅर�जवळ येऊन त्याच्या दोन्ह� बाजल
ू ा बसले.
रॉन म्हणाला, "तुझा चेहेरा तापलेल्या तव्यासारखा �दसतोय. असं वाटतंय
क� त्यावर ऑम्लेट बनवता येईल. हा क्र�वी िजनीला नाह� भेटला म्हणजे
�मळवल�. नाह�तर दोघं �मळून हॅर� पॉटर फॅन क्लब सरू
ु करतील.
“चूप बस." हॅर� �चडून म्हणाला. "हॅर� पॉटर फॅन क्लब" बद्दल
लॉकहाटर् च्या कानावर काह� पडावं असं त्याला मळ
ु ीच वाटत नव्हतं.
सगळा वगर् खाल� बसल्यावर लॉकहाटर् ने जोरात खाकरत घसा साफ केला.
मग सगळीकडे शांतता पसरल�. ते पुढे झाले आ�ण नेिव्हल लाँगबॉटमचे
“रा�सांबरोबर सफर" पुस्तक हातात घेतलं. आ�ण वर केलं. कारण त्याच्या
कव्हरवरचा त्यांचा डोळा मारणारा फोटो सगळ्यांना �दसावा असं त्यांना वाटत
होतं.
"मी" असं म्हणून त्यांनी त्याच्याकडे बोट दाखवलं आ�ण डोळा मारत
म्हणाले, "�गल्ड्रॉय लॉकहाटर् , म�लर्न संस्था पास, थडर् क्लास, "काळ्या जादप
ू ासून
बचाव" स�मतीचा सन्माननीय सदस्य आ�ण हडळ साप्ता�हकाच्या सवर्�प्रय हास्य
पुरस्काराचा पाच वेळा मानकर�... पण मला याबद्दल बोलायचं नाह�ए. कारण
हडळ काह� माझं हास्य बघून पळाल� नव्हती." मुलं हसतील म्हणून ते जरा
थांबले. पण दोन-चारच �वद्याथ� हसले आ�ण तेह� ओढून ताणन
ू .
"तुम्ह� सवर्जणांनी माझ्या पुस्तकांचा संपण
ू र् संच खरे द� केलेला �दसतोय;
शाब्बास! मला असं वाटतं क� एका छोट्याशा िक्वझने आपण आज वगार्ची
सुरुवात करुया. पण त्याचं दडपण घेऊ नका मला फक्त तुम्ह� पुस्तकं �कती
बारकाईने वाचल� आहे त आ�ण तुमच्या डोक्यात �कती �शरलंय एवढं च पाहायचं
आहे ..."
टे स्टपेपसर् वाटून झाल्यावर ते वगार्समोर आले आ�ण म्हणाले, "तुम्हाला मी
तीस �म�नटं दे णार आहे . चला, सुरू करा, लगेच!”
हॅर�ने आपल्या प्रश्नप�त्रकेवर नजर टाकल� आ�ण वाचायला सरु
ु वात केल�.
१. �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् चा आवडता रं ग कोणता ?

२. �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् ची सुप्त मह�वाकां�ा कोणती?
३. तुमच्या मते �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् ची आजवरची सवा�त मह�वाची �मळकत
कोणती?
प्रश्न पढ
ु े सरकत गेले. ते तीन कागदांवर �ल�हलेले होते. सगळ्यात
शेवटचा प्रश्न हा होता :
५४. �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् चा वाढ�दवस कधी असतो? आ�ण त्यांच्यासाठ� आदशर्
भेटवस्तू काय असेल?
अध्यार् तासानंतर लॉकहाटर् ने सगळ्यांच्या उ�रप�त्रका गोळा केल्या आ�ण

वगार्च्या समोरच पानं उलटत पा�हल्या.
“च.. च.. च... माझा सगळ्यात आवडता रं ग �नळा आहे हे कुणाच्याच
कसं ल�ात रा�हलं नाह�? मी "�हममानवाबरोबर एक वषर्" पुस्तकात त्याचा
उल्लेख केला आहे ना! आ�ण "लांडग्याचं रूप घेणार्या माणसाबरोबर भ्रमण" हे
पुस्तक तुम्हाला बहुतेकांना जरा नीट ल�पूवक
र् वाचावं लागेल. मी त्याच्या
बाराव्या प्रकरणात स्पष्ट शब्दांत �ल�हलेलं आहे क� जादग
ू ार आ�ण मगलूंमध्ये
सद्भावना �नमार्ण होणं ह�च आदशर् भेट असेल माझ्यासाठ�. अथार्त प्राचीन
ऑग्डेन फाग्रिव्हस्क�च्या मोठ्या बाटल�ला मी नाह� म्हणणार नाह�."
लॉकहाटर् ने �वद्याथ्या�कडे बघत पन्
ु हा एकदा डोळा मारला. रॉन
अ�वश्वासाने लॉकहाटर्कडे डोळे फाडफाडून बघत होता. समोरच बसलेले सीमन
�फ�नगन आ�ण डीन थॉमस त�ड दाबून हसताना हलत होते, तर दस
ु र�कडे
हमार्यनी लॉकहाटर् चं बोलणं कान दे ऊन ऐकत होती आ�ण जेव्हा त्यांनी �तचं नाव
घेतलं तेव्हा ती चांगल�च गडबडल�.
"... परं तु एकट्या हमार्यनी ग्र� जरला माह�त आहे क� वाईटाला संपवणं
आ�ण मी स्वतःच बनवलेला केश शंग
ृ ार जादच
ू ा काढा �वकणं ह्या माझ्या सप्ु त
मह�वाकां�ा आहे त." खरं तर, त्यांनी �तची सगळी उ�रप�त्रका पाहात म्हटलं,
"सगळे च्या सगळे माकर्स ्! �मस ् हमार्यनी ग्र� जर कुठे आहे ?"
हमार्यनीने आपला कापरा हात वर केला.
"शाब्बास बेटा." लॉकहाटर् हसत म्हणाले, "फारच छान." मी याबद्दल
ग्रीफ�नडॉरला दहा पॉ�ट्स दे ऊ करतो. आ�ण आता... मळ
ू मुद्याकडे वळू या..."
ते आपल्या टे बलामागे वाकले आ�ण मग त्यावर एक मोठा �पंजरा ठे वला.
तो झाकलेला होता.
"आता सावध राहा! जादच्
ू या जगातल्या सवार्त वाईट जीवांपासून स्वतःचं
र�ण कसं करायचं ते मला तम्
ु हाला �शकवायचं आहे. या खोल�त सगळ्यात
भयंकर गोष्ट�ंशी तुम्हाला सामना करायचा आहे. जोपय�त मी इथे आहे तोपय�त
तुम्हाला कसलाच धोका नाह� हे पक्कं ध्यानात ठे वा. तुम्ह� शांतता राखावी
एवढ�च माझी अपे�ा आहे ."
इच्छा नसूनह� हॅर� आपल्या पुस्तकांच्या �ढगार्यावरून पुढे वाकला. कारण
त्याला �पंजरा नीट पाहायचा होता. लॉकहाटर् ने �पंजरा झाकलेल्या कपड्यावर एक
हात ठे वला. डीन आ�ण सीमसने हसणं बंद केलं. नेिव्हल पुढच्या रांगेत जागेवर
दबून बसला होता.
लॉकहाटर् संथपणे म्हणाले, “फक्त ओरडू नका कुणीह�. नाह�तर ते
�चडतात.”
लॉकहाटर् ने कपडा बाजल
ू ा केल्यावर सगळ्यांचे श्वास वरचे वर रा�हले.
“हां.” त्यांनी नाटक�पणे म्हटलं "आता नक
ु तीच पकडलेल� बारक� भत
ु ं!"
सीमस �फ�नगन स्वतःवर ताबा ठे वूच शकला नाह�. तो खदखदन
ू हसायला
लागला आ�ण ती भीतीने मारलेल� �कंकाळी नाह� हे लॉकहाटर्नासुद्धा कळत
होतं.
"पण ह� कुठे भयंकर वाटतायत?" सीमस खजार्त म्हणाला.
"इतक्या खात्रीने बोलू नकोस." लॉकहाटर् �चडून सीमसपुढे बोट नाचवत
म्हणाले, "लहानशी भत
ु ंसद्
ु धा खप
ू है दोस घालू शकतात.”
ती भुतं �वजेसारखी �नळसर आ�ण जेमतेम आठ इंच उं चीची होती. त्यांचे
चेहरे �नमळ
ु ते होते आ�ण आवाज इतके ती�ण होते क� खप
ू पोपट एकदमच
केकाटत असल्यासारखं वाटत होतं. त्यांना झाकून ठे वलेला कपडा बाजल
ू ा
काढल्याबरोबर त्यांनी आरडाओरडा करून �पंजर्यात सगळीकडे नाचानाची सुरू
केल�. ते �पंजर्याच्या दांड्यांना खडखडून वाजवायला लागले. आ�ण �चत्र�व�चत्र
त�ड करत आसपासच्या मल
ु ांना उचकवायला लागले.
"चला तर मग", लॉकहाटर् म्हणाले, “आता पाहूया तुम्ह� यांच्याशी सामना
कसा करताय ते." असं म्हणून त्यांनी �पंजरा उघडला.
त्या बारक्या भत
ु ांनी बाहे र येताच है दोस घालायला सरु
ु वात केल�. �णातच
ते रॉकेटच्या वेगाने चार�कडे �फरायला लागले. दोन भुतांनी नेिव्हलचे कान
पकडून त्याला हवेत वर उचललं. काह�जण �खडक�च्या काचा फोडून बाहे र �नघून
गेल�. आ�ण त्यांनी मागे बसलेल्या �वद्याथ्यार्च्या अंगावर काचेच्या तक
ु ड्यांचा
वषार्व केला. बाक�ची भुतं वगार्तच तोडमोड करायला लागल�. फोडा फोडी
करतानाचा त्यांचा आवेश एखाद्या माथे�फरू ग� ड्यासारखा वाटत होता. त्यांनी
ं डल�. पुस्तकं आ�ण कागदं
शाईच्या दौती उचलून सगळ्या वगार्वर शाई �शप
फाडून त्यांचे तक
ु डे तक
ु डे केले. �भंतीवरची �चत्रं फाडल�, कचर्याची टोपल� उलट�
केल�, बॅगा आ�ण पस्
ु तकं उचलून तुटक्या �खडक्यांमधून �भरकावल�. काह�
�म�नटांतच अधार् वगर् टे बलाखाल� लपन
ू बसला होता. नेिव्हल छतावरच्या
झुंबराला लटकत होता.
"चला या पुढे. त्यांना पकडून बंद करा, कोबा त्यांना �पंजर्यात. छोट�शी
भत
ु ंच तर आहे त..." लॉकहाटर् ओरडून सांगत होते.
त्यांनी आपल्या बाह्या वर सारल्या आ�ण आपल� छडी हलवून म्हणाले, पी
�पशाच्चम ् मुक्ती प्रदानम ्।”
पण त्याचा भत
ु ांवर काह�ह� प�रणाम झाला नाह�. एका भत
ु ाने तर चक्क
लॉकहाटर् ची छडीच �हसकावून घेतल� आ�ण �खडक�बाहे र फेकून �दल�. लॉकहाटर् ने
आवंढा �गळला आ�ण टे बलाखाल� लपण्यासाठ� त्यांनी उडी मारल�. त्यामळ
ु ेच
पढ
ु च्याच �णाला झंब
ु रासकट खाल� आलेल्या नेिव्हलखाल� सापडून राम म्हणता
म्हणता वाचले.
तेवढ्यात घंटा वाजल� आ�ण बाहेर पळण्यासाठ� सगळे �वद्याथ�
वेड्यासारखे दरवाजाकडे धावले. यानंतर जी शांतता पसरल� त्या वेळी लॉकहाटर्
उठून उभे रा�हले. त्यांनी दरवाजाशी पोहोचलेल्या हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनीकडे
पा�हलं आ�ण म्हणाले, "हे बघा, उरलेल्या भुतांना तुम्ह� �तघांनी पकडून, �पंजर्यात
बंद करावं अशी माझी इच्छा आहे." आ�ण ते त्यांच्या जवळून चालत बाहे र
�नघून गेले. आ�ण बाहे र गेल्यावर त्यांनी धाडकन दरवाजा बंद करून टाकला.
“तुझा अजूनह� त्यांच्यावर �वश्वास आहे ?" रॉन कळवळून म्हणाला. कारण
तेवढ्यात एका भत
ु ाने येऊन त्याचा कानच चावला होता.
हमार्यनीने िस्थर�करण मंत्राने दोन भत
ु ांना िस्थर करून त्यांना पकडून
�पंजर्यात घातलं, आ�ण म्हणाल�, “आपल्याला खराखुरा अनुभव द्यायची इच्छा
होती त्यांची एवढं च!"
"हो का?" हॅर� म्हणाला. तो एका भुताला पकडायची धडपड करत होता.
पण ते भूत त्याच्यापासून थोड्या अंतरावर जीभ काढून नाचत होतं. "हमार्यनी, ते
काय करताहे त याचा त्यांचा त्यांनाच प�ा नव्हता."
"मुळीच नाह�." हमार्यनी तडकल�. "तुम्ह� त्यांची पुस्तकं तर� वाचल�
आहे त का? त्यांनी केलेल्या आश्चयर्कारक काम�गर्यांचा नस
ु ता �वचार करून
बघा...”
“त्या काम�गर्या त्यांनी केल्या आहे त असं ते म्हणतात. " रॉन पुटपुटला.
प्रकरण सात
अदृश्य आवाज
पुढ�ल काह� �दवस �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् �दसले रे �दसले क� त्यांची नजर

चुकवून लपून बसण्यातच हॅर�चा पुष्कळसा वेळ वाया गेला. पण त्याह�पे�ा
कॉ�लन क्र�व्ह�ला चुकवणं त्याला जास्त िज�कर�चं वाटत होतं. कारण तो तर
हॅर�चं सगळं टाईमटे बलच कोळून प्यायलेला होता. �दवसभरातच सहा सात वेळा
"कसा आहे स हॅर�" म्हणण्यातच कॉ�लनला खप
ू मजा वाटत होती. मग हॅर�
त्याला "हॅलो कॉ�लन" म्हणायचा. पण त्याचा �चडका स्वर कॉ�लनला
समजल्या�शवाय राहात नव्हता.
मागच्या त्या कार अपघातावरची हे ड�वगची नाराजी अजन
ू दरू झालेल�
नव्हती. रॉनची छडी अजूनह� ठ�क होऊन नीट काम करत नव्हती. श�नवार�
सकाळी तर �तने कमालच केल�. संमोहनाच्या तासाला ती रॉनच्या हातातून
�नसटून सरळ बट
ु क्या आ�ण वद्
ृ ध प्रोफेसर िफ्लट�वकच्या दोन्ह� डोळ्यांच्या
मध्ये जाऊन आपटल�. आ�ण ताबडतोब �तथे एक �हरवं मोठं ट� गूळ आलं. अशा
प्रकारे एकामागोमाग एक वाईट घटना झेलता झेलता शेवट� एकदाची
आठवड्याची सट्
ु ट� आल� याचाच हॅर�ला आनंद झाला. तो, रॉन आ�ण हमार्यनी
हॅ�ग्रडच्या घर� जायचा बेत ठरवत होते. पण हॅर�ने आज जेव्हा उठायचं ठरवलं
होतं, त्याच्या काह� तास आधीच त्याला ग्रीफ�नडॉर िक्वडीच ट�मच्या
कप्तानानेऑ�लव्हर वड
ू ने गदागदा हलवन
ू उठवलं.
हॅर� आळसटून म्हणाला, "क... काय झालं?"
“िक्वडीचची प्रॅिक्टस करायची आहे." वूड म्हणाला. "चल उठ, आवर."
हॅर�ने डोळे �कल�कले करून �खडक�कडे पा�हलं. सोनेर� गल
ु ाबी आकाशात
धुक्याचा पातळ पडदा �दसत होता. उठल्यावर त्याला आश्चयर् वाटलं. प�यांच्या
इतक्या जोराचा �कल�बलाटाने त्याला जाग कशी काय नाह� आल�?
"ऑ�लव्हर, " हॅर� प�गळ
ु ल्या स्वरात म्हणाला, "अजून सूयर् उगवलेला सुद्धा
नाह�ए."
“तेच ना." वूड म्हणाला. तो सहाव्या वषा�चा उं च �धप्पाड मुलगा होता.
त्याचे डोळे उत्साहाने चमकत होते. "हा आपल्या नव्या ट्रे �नंग प्रोग्रॅमचाच भाग
आहे . लवकर तयार हो, झाडू घे तझ
ु ा आ�ण मैदानावर हजर राहा." वड
ू ने
आवेशात फमार्वलं. "बाक�च्या कुठल्याच ट�मने अजून प्रॅिक्टस सुरू केलेल� नाह�.
या वष� आपण सुरुवात करणार आहोत..."
प� गत, कुडकुडत हॅर� पलंगावरून खाल� उतरला आ�ण आपले िक्वडीचचे
कपड़े हुडकायला लागला.
"शाब्बास!" वूड म्हणाला, "पंधरा �म�नटांत मैदानावर भेटू या."
हॅर�ला आपल� लाल शाल �मळाल्यावर त्याने थंडी वाजू नये म्हणन
ू वरून
आपला झगाह� घालन
ू घेतला. तो कुठे जातोय ते त्याने रॉनला एका �चठ्ठ�वर
खरडून �लहून ठे वलं. मग तो हॉलच्या वळणदार िजन्यावरून खाल� आला.
�नम्बस २००० झाडू त्याने खांद्यावर ठे वला होता. तो �चत्राच्या भगदाडाजवळ
जातच होता तेवढ्यात पाठ�मागून धाड धाड आवाज ऐकू आला. हॅर�ने वळून
पा�हल्यावर त्याला कॉ�लन क्र�वी धावत पायर्या उतरून येत असताना �दसला.
त्याच्या गळ्यातला कॅमेरा जोरात हलत होता. त्याच्या हातात काह�तर� होतं.
"हॅर�, मी िजन्यावरून तुला कुणीतर� हाक मारताना ऐकलं. हे ब�घतलंस का
माझ्याकडे काय आहे ते? मी फोटो धुतले. मला तुला फोटो दाखवयाचे आहे त."
हॅर�ने आळसटलेपणाने फोटो पा�हले. कॉ�लनने अगद� नाकापढ
ु े च धरला
होता तो फोटो.
ब्लॅ क अँड व्हाईट फोटो हलत होता. त्यात लॉकहाटर् कुणाचा तर� हात
शक्ती लावन
ू खेचत होते. हॅर�ला आपला हात ओळखू आला. फोटोत तो औरदार
संघषर् करताना �दसत असलेला पाहून हॅर� जाम खूश झाला. तो कॅमेर्याच्या
फ्रेममध्ये यायलाह� तयार नव्हता. मग हॅर�ला �दसलं क� लॉकहाटर् ने माघार
घेतल� आ�ण ते धापा टाकत फोटोच्या कोपर्यात जाऊन पडले.
कॉ�लनने उत्सुकतेने �वचारलं, "याच्यावर तू ऑटोग्राफ दे शील का?"
"नाह�." हॅर�ने स्पष्टपणे नकार �दला. आसपास बघून खोल�त कुणी नाह�ए
ना याची त्याने खात्री करून घेतल�. "सॉर� कॉ�लन, मी जरा घाईत आहे ,
िक्वडीचच्या प्रॅिक्टसला जायचंय मला."
आ�ण मग तो �चत्राच्या भगदाडातून बाहे र पडायला लागला.
“वाव! ए मी पण येतो, थांब ना. मी यापूव� िक्वडीच पा�हलेलं नाह� कधी.”
कॉ�लन त्याच्या पाठोपाठ भगदाडातून बाहेर पडला. हॅर� घाईघाईने
म्हणाला, "तुला कंटाळा येईल" पण कॉ�लनने त्याकडे दल
ु �
र् केलं. त्याचा चेहेरा
उत्साहाने चमकत होता.
"हॅर�, तू गेल्या शंभर वषा�तला कोणत्याह� गटाकडून खेळणारा सवार्त कमी
वयाचा खेळाडू आहेस ना?" कॉ�लन त्याच्याजवळ उड्या मारत म्हणाला. “तू
नक्क�च खप
ू चांगला खेळत असला पा�हजेस. मी कधीच हवेत उडलेलो नाह�.
अवघड असतं का रे खूप? हा तुझा स्वतःचाच झाडू आहे का? हा सगळ्यात बेस्ट
झाडू आहे का?"
कॉ�लनपासन
ू सट
ु का कशी करून घ्यावी तेच हॅर�ला कळे ना. तो फारच
बकबक करणार्या सावल�सारखा त्याच्या मागे मागे येत होता.
“िक्वडीच म्हणजे नेमकं असतं काय तेच मला माह�त नाह�." कॉ�लन
धापा टाकत म्हणाला.
“या खेळात खरं च चार च� डू सतत सगळीकडे �फरत खेळाडून
ं ा झाडूवरून
पाडायचा प्रयत्न करतात का?"
"हो!" हॅर� जडपणे म्हणाला. नाईलाजाने त्याने कॉ�लनला िक्वडीचचे सगळे
कठ�ण �नयम समजावून सांगायचं ठरवलं. “त्या च� डून
ं ा पैलवान म्हणतात.
प्रत्येक ट�ममध्ये दोन मारक असतात. ते आपल्या खेळाडूप
ं ासून पैलवानांना दरू
ठे वण्यासाठ� त्यांना आपल्या बॅटने मारतात. फ्रेड आ�ण जॉजर् ग्रीफ�नडॉरचे मारक
आहे त.
“आ�ण बाक�चे च� डू कशासाठ� असतात?” कॉ�लनने �वचारलं. तेवढ्यात तो
दोन पायर्यांवरून कडमडला. कारण तो हॅर�कडे "आ" करून बघत होता.
"सगळ्यात मोठ्या लाल च� डूला तफ
ू ान म्हणतात. याच्याने गोल करायचे
असतात. प्रत्येक ट�ममध्ये तीन रनर असतात. ते तफ
ू ानला एकमेकांकडे फेकतात
आ�ण �पचच्या टोकाशी असलेल्या गोलपोस्टमध्ये टाकायचा प्रयत्न करतात.
तीन उं च खांबांच्या कोनांमध्ये �रंग्ज लावलेल्या असतात. त्यालाच
गोलपोस्ट म्हणतात."
“आ�ण चौथा च� डू...”
"तो सोनेर� रं गाचा असतो." हॅर� म्हणाला.
"हा खप
ू छोटा आ�ण वेगवान असतो. याला पकडणं खरोखरच
महाकमर्कठ�ण असतं. परं तु सीकसर्ना तो पकडावाच लागतो. कारण हा सोनेर�
च� डू पकडल्या�शवाय िक्वडीच गेम संपत नाह�. आ�ण ट�मचा जो सीकर सोनेर�
च� डू पकडतो त्याच्यामळ
ु े ट�मला द�डशे पॉ�ट्स िजंकता येतात."
"आ�ण तू ग्रीफ�नडॉरचा सीकर आहे स, हो ना?” कॉ�लन भिक्तभावाने
बोलला.
"हो." हॅर� म्हणाला. आता ते गढ�तन
ू बाहे र पडून दवात �भजलेल्या
गवतावरून चालायला लागले होते.
"आ�ण एक र�कह� असतो. तो गोलचे र�ण करतो. िक्वडीच म्हणजे तसं
फारसं काह� नसतं!" पण कॉ�लनने हॅर�ला प्रश्न �वचारायचं थांबवलं नाह�. तो
उतरत्या लॉनपासून िक्वडीचच्या �पचपय�त हॅर�ला प्रश्न �वचारत रा�हला. शेवट�
हॅर� जेव्हा च� िजंग रूमजवळ पोचला तेव्हाच त्याची त्याच्यापासन
ू सुटका झाल�.
पाठ�मागन
ू कॉ�लन गोड आवाजात म्हणाला, "हॅर� मी एखाद� चांगल�शी जागा
पकडून बसतो." आ�ण तो झरकन ् प्रे�ागारात जायला �नघाला.
ग्रीफ�नडॉरची सगळी ट�म आधीच च� िजगरूममध्ये येऊन पोचल� होती.
पण
ू प
र् णे जागा असलेला एकमेव खेळाडू होता वड
ू फ्रेड आ�ण जॉजर् वीज्ल�चे डोळे
लाल झाले होते आ�ण केसह� �वस्कटलेले होते. ते चवथ्या वषार्च्या अॅ�ल�सया
िस्पनेटजवळ बसले होते. ती मागच्या �भंतीला टे कून डुलक� काढत होती. केट�
बेल आ�ण अँज�े लना जॉन्सन या �तच्या रनर जोडीदा�रणी सद्
ु धा समोर बसन
ू
जांभया दे त होत्या.
“आलास का हॅर�? तुला वेळ का झाला?" वूडने त्याला बघताच �वचारलं.
"आता �पचवर जाण्यापूव� मला तुमच्याशी पटकन ् एक चचार् करायची आहे .
कारण उन्हाळ्याच्या सुट्ट�त मी एक नवीन ट्रे �नंग प्रोग्रॅम तयार केलेला आहे.
मला अशी खात्री आहे क�, आपण जर याच्याप्रमाणेच खेळलो तर कुणाची �हंमत
नाह� होणार आपल्याला हरवायची..."
वूडच्या हातात �पचचं एक मोठ्ठे �चत्र होतं. त्यावर वेगवेगळ्या रं गाच्या
शाईने �कत्येक रे षा, बाण आ�ण क्रॉस काढलेले होते. त्याने आपल� छडी बाहे र
काढून बोडर्वर ठोकल�. बाण �चत्रावर अळीसारखे वळवळायला लागले. वड
ू जेव्हा
आपल्या नव्या रणनीतीवर भाषण द्यायला लागला तेव्हा फ्रेड वीज्ल�चं डोकं
सरळ अॅ�ल�सया िस्पनेटच्या खांद्यावर टे कलं गेलं आ�ण तो चक्क घोरायला
लागला.
प�हला बोडर् समजावन
ू सांगण्यातच वड
ू ची वीस �म�नटं खच� पडल�. पण
त्याच्या खाल� पण एक बोडर् होता. आ�ण त्याच्याह� खाल� आणखी एक बोडर्
होता. वड
ू सतत बोलतच होता. कधीतर� हॅर�चाह� डोळा लागला.
“तर मग," वूडने खप
ू वेळाने हॅर�ला साखरझोपेतून जागं केलं. हॅर�ला
स्वप्नात तो नाश्त्यामध्ये काय खातो आहे ते �दसत होतं. तेवढ्यात वूडने त्याला
�वचारलं, "सगळं नीट समजलं ना? काह� शंका?"
"मला एक प्रश्न �वचारायचा आहे ऑ�लव्हर, " जॉजर् म्हणाला. तो दचकून
जागा झाला होता. "काल आम्ह� जेव्हा जागे होतो तेव्हाच हे सगळं तू का नाह�
सां�गतलंस आम्हाला?"
वुडला त्याचा हा प्रश्न आवडला नाह�.
“आता सगळ्यांनी नीट ल� दे ऊन ऐका." तो रागारागाने सगळ्यांकडे बघत
म्हणाला. "आपण मागच्या वष� िक्वडीच कप िजंकायला हवा होता.. आपल� ट�म
सगळ्यात बेस्ट होती. पण प�रिस्थतीच अशी आल� दद
ु � वाने, क� आपलं काह�च
चाललं नाह� त्यापुढे."
हॅर� अपराधीपणाने जागच्या जागीच चळ
ु बळ
ु ला. मागच्या वष� फायनल
मॅचच्या वेळी तो हॉिस्पटलात बेशुद्ध होऊन पडलेला होता. त्यामळ
ु े ग्रीफ�नडॉरचा
एक मह�वाचा खेळाडू �नकामी झाला होता. आ�ण तीनशे वषा�त कधी नाह� एवढ�
जबरदस्त धळ
ू चाटल� ग्रीफ�नडॉरने.
वूडने �णभर थांबून स्वत:ला सांभाळलं. मागच्या वेळची हार त्याच्या
अजूनह� िजव्हार� लागल� होती.
"त्यामुळे यावष� आपण मागच्या वेळेपे�ा जास्त कठोर मेहनत करणार
आहोत... ठ�क आहे , आता आपण जाऊया आ�ण आपल्या नवीन योजनेप्रमाणे
सराव करूया!" वूड ओरडून म्हणाला. त्याने आपला झाडू उचलला आ�ण
सगळ्यात आधी च�िजंग रूममध्ये बाहे र पडला. आ�ण बाक�ची अजनह
ू � जांभया
दे णार� ट�म कशीबशी डगमगत धडपडत त्याच्या पाठोपाठ चालू लागल�.
ते सगळे च�िजंग रूममध्ये इतका वेळ थांबले होते क� बाहेर येईपय�त सूयर्
चांगलाच वर आला होता. स्टे �डयममधल्या गवतावर मात्र अजन
ू ह� धक
ु ं
तरळताना �दसत होतं. जेव्हा हॅर� चालत �पचवर पोचला तेव्हा त्याला रॉन आ�ण
हमार्यनी स्टँ डमध्ये बसलेले �दसले.
"तम
ु चा खेळ अजन
ू संपला नाह�?" रॉनने अ�वश्वासाने �वचारले.
"अजून सुरू कुठे झालाय?" हॅर� म्हणाला. तो टोस्ट आ�ण जॅमकडे
मत्सराने बघत म्हणाला. रॉन आ�ण हमार्यनी मोठ्या हॉलमधून खाणं घेऊन
आले होते. “वड
ू आम्हाला नवीन डावपेच �शकवत होता."
मग तो आपल्या झाडूवर बसला आ�ण ज�मनीवर पाय मारत हवेत वर
गेला. त्याच्या चेहेर्याला सकाळची थंडगार हवा लागल�. त्याला जागं करायचं
काम वड
ू च्या भाषणापे�ा त्या थंड हवेने जास्त चांगलं केलं. िक्वडीच �पचवर
पुन्हा परत येण्याचा अनुभव फारच �वल�ण होता. फ्रेड आ�ण जॉजर् बरोबर रे स
लावून तो स्टे �डयमच्या चार� बाजूंनी गोल उडत �फरला.
कोपर्यावर ते जेव्हा वळले तेव्हा फ्रेडने �वचारलं, "हा काह�तर� �व�चत्र
आवाज कशाचा आहे ?"
हॅर�ने प्रे�ागारात पा�हलं. कॉ�लन खूप वरच्या सीटवर बसलेला होता.
त्याचा कॅमेरा वर होता. तो एकापाठोपाठ एक धडाधड फोटो काढत होता. त्यामळ
ु े
तो आवाज संपण
ू र् स्टे �डयममध्ये घुमत होता.
कॉ�लन जोरात ओरडला, "हॅर�, इकडे बघ इकडे!”
फ्रेडने �वचारलं, "कोण आहे तो?"
“कुणास ठाऊक!" हॅर�ने थाप मारल�. आ�ण आपला वेग वाढवला आ�ण
कॉ�लनपासून तो शक्य �ततका लांब गेला..
वूड त्याच्याकडे वेगाने हवा कापत आला आ�ण त्याने कपाळावर आठ्या
घालून �वचारलं, "हा काय प्रकार चाललाय? तो फस्टर् इयरचा मुलगा फोटो का
काढतोय सारखा? मला काह� हे आवडलेलं नाह�ए. कदा�चत तो स्ल�दर�न चा
गप्ु तहेर असेल. आ�ण आपल्या नवीन ट्रे �नंग प्रोग्रॅमची मा�हती काढत असेल.”
“तो ग्रीफ�नडॉरमधलाच आहे." हॅर� पटकन बोलला.
“आ�ण स्ल�दर�न च्या लोकांना हेर पाठवायची काह�च गरज नाह�ए." जाजर्
वूडने �चडून �वचारलं, "तुला काय माह�त?"
“कारण ते सगळे स्वतःच इथे हजर आहे त.”
जॉजर्ने ज�मनीकडे इशारा करत सां�गतलं. �हरव्या शाल� घातलेले काह�जण
हातात जादच
ू े झाडू घेऊन �पचवरून चालत होते.
"माझा �वश्वासच बसत नाह�ए." वूड रगाने धुसफुसत म्हणाला. “आज मी
�पच घेतलेलं आहे.”
"चला, जाऊन बघूया."
वूड वेगाने ज�मनीवर उतरला. रागाच्या भरात तो जरा जास्तच वेगाने
आल्यामळ
ु े ज�मनीवर धडपडला. हॅर�, फ्रेड आ�ण जॉजर्ह� त्याच्या पाठोपाठ
उतरले.
“िफ्लंट!” वूड स्ल�दर�न च्या कप्तानाकडे पाहून गरजला. "ह� आमच्या
प्रॅिक्टसची वेळ आहे. आज आम्ह� फक्त आमच्यासाठ�च खास �पच घेतलेल�
आहे . त्यामळ
ु े आता तुम्ह� इथून �नघालात तर� चालेल."
माक्सर् िफ्लंट �दसायला वूडपे�ाह�सुद्धा तगडा होता. त्याच्या चेहेर्यावर
रा�सासारखे दष्ु ट भाव चमकले. तो म्हणाला, "आपल्या सगळ्यांना परु े ल इतक�
जागा आहे इथे, वूड."
तेवढ्यात �तथे अँज�े लना, अॅ�ल�सया आ�ण केट� पण आल्या. स्ल�दर�न
च्या ट�ममध्ये एकह� मुलगी नव्हती. सगळी ट�म खांद्याला खांदा �भडवून
ग्रीफ�नडॉरच्या समोर येऊन ठाकल�.
“पण मी �पच बुक केल� आहे .” वूड रागाने थुंकत म्हणाला.
"हो का?" िफ्लंट बोलला, "परं तु माझ्याकडे प्रोफेसर एस. स्नॅपचं �वशेष
अनुमती पत्र आहे - मी प्रोफेसर एस. स्नॅप स्ल�दर�न च्या ट�मला आज िक्वडीच
�पचवर प्रॅक्ट�स करायची आ�ण नवीन सीकरला ट्रे न करायची खास अनुमती दे त
आहे ."
"तुम्हाला नवीन सीकर �मळाला?" वूडने मूळ मुद्दा बाजल
ू ा सारून
�वचारलं, "कुठे आहे ?"
आ�ण त्यांच्यासमोर उभ्या असलेल्या सहा मोठ्या मल
ु ांच्या मागन
ू एक
छोटा मुलगा पुढे आला. त्याच्या �पवळट �नमुळत्या चेहेर्यावर मोठ्ठे हसू फुललं
होतं. तो ड्रॅको मॅल्फॉय होता.
“अरे ? तू ल्य�ू सयस मॅल्फॉयचा मल
ु गा तर नाह�स?" फ्रेडने मॅल्फॉयकडे
नापसंतीने पाहात �वचारलं.
“अरे वा, कमाल झाल�. तुला ड्रॅकोच्या डॅडींचं नावसुद्धा माह�त आहे
वाटतं!” िफ्लंट म्हणाला आ�ण स्ल�दर�न ची ट�म दात काढून �खदळायला
लागल�. "स्ल�दर�न च्या ट�मला त्यांनी �कती उदारपणे भेट �दल� आहे ते
तुम्हाला दाखवतो थांबा."
त्या सातीजणांनी आपापले जादच
ू े झाडू पढ
ु े केले. सकाळच्या संद
ु र उन्हात
ग्रीफ�नडॉरच्या मुलांच्या त�डापुढे सात अत्यंत चमकदार आ�ण नवे कोरे हँडल्स
असलेले झाडू चमकायला लागले. त्यावर सुंदर सोनेर� अ�रात �ल�हलेलं होतं
“�नम्बस २००१."
“एकदम नवीन मॉडेल आहे. मागच्याच म�हन्यात आलं आहे ." िफ्लंट
सहज बोलला आ�ण त्याने झाडूवरचा एक धुळीचा कण झटकला." "माझी खात्री
आहे क� जन्
ु या २००० सीर�जपे�ा हा जास्त वेगवान आहे. आ�ण जन्
ु या
क्ल�नस्वीप झाडूबद्दल बोलायचं झालचं तर..." हातात क्ल�नस्वीपचे झाडू
असलेल्या फ्रेड आ�ण जॉजर्कडे �तरस्काराने पाहात तो म्हणाला, "त्यांना हा झाडू
साफ �चरडून टाकतो."
ग्रीफ�नडॉर ट�मच्या �णभर ल�ातच आलं नाह� क� आता यावर काय
प्र�त�क्रया द्यावी. मॅल्फॉय इतका हसत होता क� त्याचे आधीच बार�क असलेले
डोळे दोन छोट्या भोकांसारखे �दसत होते.
“अरे ते बघा. �पचवर अ�तक्रमण होतंय." िफ्लंट म्हणाला.
रॉन आ�ण हमार्यनी गवताचं मैदान ओलांडून काय चाललं आहे ते
बघायला येत होते.
“काय चाललंय?” रॉनने हॅर�ला �वचारलं, “तुम्ह� खेळत का नाह� आहात?
आ�ण हे लोक इथे काय करतायत?"
तो स्ल�दर�नच्या िक्वडीच ट�मची शाल घातलेला मॅल्फॉयकडे पाहात होता.
“वीज्ल�, मी स्ल�दर�न चा नवा सीकर आहे ." मॅल्फॉय गवार्ने म्हणाला.
"माझ्या डॅडींनी ट�मला �दलेल्या झाडूक
ं डे सगळे जण कौतक
ु ाने बघत आहे त."
रॉन त्या सात �वल�ण संद
ु र झाडूक
ं डे "आ" वासन
ू बघतच रा�हला.
"छान आहे त ना?” मॅल्फॉय मधाळ आवाज काढत म्हणाला. "पण कदा�चत
प्राय�फं डॉरची ट�मसुद्धा वगर्णी काढून नवे झाडू खरे द� करू शकेल. तुम्ह� सुद्धा
तम
ु चे क्ल�नस्वीप फाईव्ह झाडू �वकू शकता. माझी खात्री आहे क� एखादं
संग्रहालय हे झाडू नक्क� �वकत घेईल.
हे ऐकून स्ल�दर�न ची आख्खी ट�म जोरजोरात �खदळायला लागल�.
“पण कमीत कमी ग्रीफ�नडॉरचा कुणीह� खेळाडू लाच दे ऊन तर� ट�ममध्ये
आलेला नाह�ए. सगळे जण स्वतःच्या �हंमतीवर आलेत." हमार्यनी �तखटपणे
म्हणाल�.
मॅल्फॉयच्या चेहेर्यावरचा अहंकाराचा भाव �फका पडायला लागला.
"तुझं मत कुणी �वचारलं होतं? फालतू नासक्या रक्ताची कुठल�!” आ�ण तो
थुंकला.
त्याच्या बोलण्यावर एकदम ग�धळ माजला.
त्यावरून हॅर�चा ताबडतोब ल�ात आलं क� तो नक्क�च �शवीगाळी करत
होता. फ्रेड आ�ण जॉजर् मॅल्फॉयवर धावून जात आहे त हे बघन
ू िफ्लंट त्याला
वाचवायला धावत मध्ये पडला.
अॅ�ल�सया ओरडल�, "तुमची �हम्मत कशी झाल�?” रॉनने शाल�खाल� हात
घालून छडी बाहेर काढल�. आ�ण ओरडला, "तुला याची �श�ा �मळे ल मॅल्फॉय!"
आ�ण त्याने िफ्लंटच्या हाताखालून छडी पुढे काढून मॅल्फॉयच्या तोडापुढे धरल�.
स्टे �डयममध्ये एक जोरदार स्फोटाचा आवाज झाला आ�ण रॉनच्या
छडीच्या दस
ु र्याच टोकाकडून �हरवा प्रकाश बाहे र पडला. हा प्रकाश रॉनच्या
पोटावर धडकला आ�ण त्याने रॉनला गवताच्या मागे ढकलून पाडले. "रॉन! रॉन!
तू ठ�क आहे स ना?" हमार्यनी ओरडल�.
रॉनने बोलण्यासाठ� त�ड उघडलं खरं , पण त्यातन
ू शब्द बाहे र पडले नाह�त.
पण त्याऐवजी एक मोठ्ठ� ढे कर आल� त्याला आ�ण त्याच्या त�डातून �कतीतर�
घाणेरड्या गोगलगायी बाहेर पडून त्याच्या अंगावर पडल्या.
ते बघन
ू स्ल�दर�न च्या खेळाडूच
ं ी हसन
ू हसन
ू मरु कंु डी वळल�. िफ्लंटचा
हसता हसता तोल जाऊन त्याने नव्या झाडूचा आधार घेतला. मॅल्फॉयचे दोन्ह�
हात आ�ण दोन्ह� पाय ज�मनीवर होते आ�ण तो हसू न आवरून दोन्ह� हातांच्या
मठ
ु � ज�मनीवर आपटत होता. ग्राय�पंडॉरचे खेळाडू रॉनच्या आसपास गोळा झाले.
त्याला ढे करांवर ढे करा येत होत्या आ�ण मग त�डातून चमकणार्या गोगलगायी
बाहे र पडत होत्या. कुणाची त्याच्या जवळ जायचीसुद्धा �हंमत होत नव्हती.
"चल आपण त्याला हॅ�ग्रडकडे घेऊन जाऊया. त्याचं घर सगळ्यात जवळ
आहे " हॅर�ने हमार्यनीला सुचवलं. �तने धीटपणे मान हलवल�. त्या दोघांनी
रॉनच्या दं डाला धरून त्याला उठवलं.
“काय झालं हॅर�? काय झालं? रॉनला बरं वाटत नाह�ए का? पण तू त्याला
बरं करशील. होय ना?" कॉ�लन आपल्या जागेवरून उठून धावत खाल� आला
होता. ते जसजसे �पचपासून दरू जायला लागले तसतसा तोह� त्यांच्या
अवतीभवती धावपळ करत रा�हला. रॉनने एक मोठा �नःश्वास टाकला आ�ण
त्याच्या त�डातून गोगलगायी बाहे र पडल्या.
“ऊं... ऊं... ऊंह...! कॉ�लनने भारावून जावून कॅमेरा उचलला. "हॅर�, जरा
त्याला पकडून उभा राहशील का?"
"कॉ�लन बाजूला हो." हॅर� �चडून म्हणाला. त्याने आ�ण हमार्यनीने रॉनला
धरून धरून स्टे �डयमच्या बाहेर नेलं आ�ण मग ते अंधार्या जंगलाकडे जाणार्या
मैदानाला ओलांडायला लागले.
हँ�ग्रडचं घर �दसायला लागल्यावर हमार्यनी म्हणाल�. “आता पोचतोच
आहोत हं आपण रॉन. तू �म�नटभरात बरा होशील बघ... झालंच आलंच घर.
ते हॅ�ग्रडच्या घरापासन
ू वीस एक फुटांवर असतील नसतील, तेवढ्यात
हॅ�ग्रडच्या घरचा दरवाजा उघडला गेला. पण बाहेर पडणार� व्यक्ती हॅ�ग्रड
नव्हती. अगद� �फकट जांभळ्या रं गाची शाल घातलेले �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् वेगाने
बाहे र पडले.
“लवकर लप याच्यामागे." हॅर� कुजबजला आ�ण रॉनला ओढत जवळच्या
झुडपाआड गेला. त्यामुळे नाईलाजाने हमार्यनीलापण त्यांच्या मागे जावं लागलं.
"हे तसं खप
ू सोपं आहे , फक्त कसं करायचं ते तल
ु ा माह�त असलं पा�हजे
बस्स!” लॉकहाटर् हॅ�ग्रडला मोठ्या आवाजात सांगत होते. "जर तुला मदतीची
गरज भासल�च तर मी कुठे भेटेन ते तल
ु ा माह�तच आहे! मी तुला माझं एक
पस्
ु तक पाठवन
ू दे तो. तू अजन
ू माझं एकह� पस्
ु तक कसं काय वाचलेलं नाह�स
याचंच मला आश्चयर् वाटतंय. मी आज रात्रीच एका पुस्तकावर आटोग्राफ दे ऊन
तुला पुस्तक पाठवतो. बराय, चलतो!” आ�ण ते वेगाने झपझप पावलं टाकत
गढ�कडे गेले.
लॉकहाटर् पुरते �दसेनासे होईपय�त हॅर�ने वाट पा�हल�. मग त्याने रॉनला
मुडपाआडून बाहे र काढलं आ�ण हॅ�ग्रडच्या घराच्या दरवाजासमोर घेऊन गेला.
त्याने घाईघाईने दरवाजा वाजवला.
हॅ�ग्रडने लगेचच दरवाजा उघडला. तो खप
ू �चडलेला �दसत होता. पण
बाहे र कोण आहे ते पा�हल्यावर त्याचा राग कुठल्या कुठे पळून गेला.
"मी �वचारच करत होतो, क� तुम्हाला माझी आठवण कधी येईल कुणास
ठाऊक! आत या, या आत. तुम्ह� आ�ा दरवाजा वाजवलात तेव्हा मला वाटलं क�
प्रोफेसर लॉकहाटर् च परत आले क� काय!"
हॅर� आ�ण हमार्यनीने रॉनला उं बरा ओलांडायला मदत केल�. आता ते आत
आले होते. हॅ�ग्रडचं घर म्हणजे एकच खोल� होती. फक्त एका कोपर्यात एक
मोठं अंथरुण पसरलं होतं. दस
ु र्या कोपर्यात शेकोट� पेटवलेल� होती. हॅर�ने
रॉनला खुच�वर बसवत हॅ�ग्रडला रॉनच्या त�डातून गोगलगाई �नघतायत म्हणून
सां�गतलं. पण ते ऐकून हॅ�ग्रड मळ
ु ीच घाबरला नाह�.
"आत राहण्यापे�ा बाहे र पडतायत तेच बरं य."
तो खुशीत म्हणाला, त्याने रॉनसमोर एक तांब्याची कचर्याची पाट� ठे वल�.
"रॉन, पडून जाऊदे त बाहे र."
“त्या सगळ्या संपेपय�त वाट बघण्याखेर�ज आपण दस
ु रं काह� करू शकतो
असं वाटत नाह�ए मला." हमार्यनी काळजीच्या स्वरात म्हणाल�. तेवढ्यात रॉन
पाट�वर वाकला.
"या शाप दे ण्यार्या मंत्राचा उच्चार करणं एरवी चांगल्या प�रिस्थतीत
सुद्धा अवघड असतं. आ�ण तुटक्या छडीने तर...”
हॅ�ग्रड अस्वस्थपणे येरझार्या घालत होता. आ�ण त्यांच्यासाठ� चहा बनवत
होता. त्याचा अक्राळ�वक्राळ �शकार� कुत्रा फँग हॅर�वर लाळ सांडत होता.
"हॅ�ग्रड, लॉकहाटर् तुला काय सांगत होते?" हॅर�ने फँगचा कान चोळत
"भयंकर पाण- वेताळाला �व�हर�तून बाहे र कसं काढायचं ते मला �शकवत
होते." हॅ�ग्रडने रागारागाने टे बलावरच्या अधर्वट �पसं काढलेल्या क�बड्याला
बाजल
ू ा करून �कटल� खाल� ठे वल�. "जसं काह� आम्हाला काह� माह�तच नाह�.
आ�ण कुठल्यातर� भयंकर हडळीबद्दल काह�तर� उलटसुलट सांगत होता. �तला
म्हणे त्याने पळवून लावलं होतं. त्याच्या बोलण्यातला एक शब्द जर� खरा
असेल तर शपथ! मी वाट्टे ल ते हरायला तयार आहे."
हँ�ग्रड हॉगवट्र्समधल्या कुठल्याच �श�काला कधीच नावं ठे वायचा नाह�.
त्यामुळे हॅर�ने त्याच्याकडे आश्चयार्ने पा�हले. पण तेवढ्यात हमार्यनी जरा
आवाज चढवून म्हणाल�, "मला वाटतं क� तू जरा अ�तरं िजत करून सांगतो
आहे स. प्रोफेसर डम्बलडोरने त्यांना या कामासाठ� सवा�त योग्य व्यक्ती मानलेलं
आहे ..."
"हे काम करायला तयार असणारा तो एकमेव माणूस होता." हँ�ग्रड �ट्रकल
टॉफ�ची प्लेट पुढे करत त्यांना म्हणाला. त्याच वेळी एक�कडे रॉन खाकरत
पाट�मध्ये कफ थंक
ु त होता. "एकुलता एक माणस
ू म्हणायचं आहे मला. "काळ्या
जादप
ू ासून बचाव" �वषय �शकवायला कोणी �श�कच �मळत नव्हता. तुम्हाला
माह�त आहे का, लोक इथे यायला फारसे उत्सुक नाह�त. लोकांमध्ये समज
पसरलाय क� हे पद शा�पत आहे म्हणन
ू . कारण आ�ापय�त कुणीच या पदावर
फार काळ �टकू शकलेलं नाह�. बरं , मला आता असं सांगा", हॅ�ग्रडने रॉनकडे
पाहात �वचारलं, "रॉन कुणाला शाप दे त होता?"
"मॅल्फॉय हमार्यनीला काह�तर� म्हणाला. ती बहुधा �शवी असावी. कारण ते
ऐकून सगळे जणच �चडले.” “ती �शवीच होती." रॉन टे बलावरून डोकं उचलत
घोगर्या आवाजात म्हणाला. त्याला घाम फुटून तो पांढराफटक पडला होता.
“मॅल्फॉय �तला नासक्या रक्ताची म्हणाला हॅ�ग्रड."
रॉनने एकदम मान खाल� घातल�. कारण त्याला गोगलगाईची उबळ
आल्यासारखी वाटल�. हँ�ग्रडला हे ऐकून धक्काच बसला.
त्याने गरु कावन
ू हमार्यनीला �वचारलं, "तो खरं च असं म्हणाला?"
"हो." ती बोलल�. "पण मला त्याचा अथर्च कळला नाह�. ती �शवीच असेल
एवढं ल�ात आलं माझ्या..."
“त्याच्या डोक्यातल� ह� सगळ्यात अपमानकारक गोष्ट आहे ." रॉनने पन्
ु हा
आपलं डोकं वर करून धापा टाकत म्हटलं, "नासक्या रक्ताची ह� खरोखरच एक
घाणेरडी �शवी आहे . मगलूंच्या घरात जन्माला येणार्यांना ह� �शवी �दल� जाते.
मगलू म्हणजे जाद ू न येणारे लोक. काह� जादग
ू ार असे आहे त, उदाहरणाथर्,
मॅल्फॉय प�रवार.... त्यांना वाटतं क� त्यांच्याइतके श्रेष्ठ दस
ु रे कुणीच नाह�त...
त्यांचंच रक्त शुद्ध आहे फक्त..." त्याने एक छोट� ढे कर �दल� आ�ण यावेळेला
फक्त एकच गोगलगाय त्याच्या पसरलेल्या हातावर पडल�. ती त्याने पाट�त

टाकल� आ�ण म्हणाला, "मला काय म्हणायचं आहे क� आपण बाक�चे जे लोक
आहोत त्यांना माह�त आहे क� त्याने फारसा काह� फरक पडत नाह�. आता
नेिव्हल लाँगबॉटमचंच उदाहरण घ्या ना. तो शुद्ध रक्ताचा आहेच ना? तर�सुद्धा
साधी कढई नीट ठे वायलाह� जमत नाह� त्याला."
"आ�ण असा एकह� मंत्र नाह� जो आपल� हमार्यनी म्हणू शकत नाह�..."
ह�ग्रड अ�भमानाने म्हणाला. ते ऐकून हमार्यनीचे गाल गुलाबी झाले.
"कुणालाह� नासक्या रक्ताची म्हणणं खप
ू च अपमान करण्यासारखं आहे."
न कापर्या हाताने भुवईवरचा घाम पुसत म्हणाला. "अशुद्ध रक्त! घाणेरडं रक्त!
सगळा मख
ू प
र् णा आहे झालं. सध्या असे फारसे जादग
ू ार उरलेलेच नाह�त क�
ज्यांचं रक्त शंभर टक्के शुद्ध आहे . आपण जर मगलूंशी लग्नं केल� नसती तर
आपल� जमात कधीच नष्ट होऊन गेल� असती."
मग तो पन्
ु हा एक जांभई दे ऊन वाकला. "रॉन, तू त्याला शाप द्यायचा
प्रयत्न केलास त्याबद्दल मी तुला मळ
ु ीच दोष दे त नाह�." हॅ�ग्रड पाट�तून
येणार्या घूं घूं आवाजापे�ा वरच्या पट्ट�त बोलला. “पण तुझ्या तुटक्या छडीमुळे
शाप उलटला हे एका पर�ने चांगलंच झालं. कारण तझ
ु ा शाप जर मॅल्फॉयला
लागला असता तर ल्यू�सयस मॅल्फॉय पळत पळत शाळे त आला असता. त्यामुळे
कमीत कमी तू संकटात सापडला नाह�स हे काय वाईट आहे ?"
त�डातन
ू गोगलगाई बाहे र पडण्याइतकं वाईट काय असू शकतं, असं
म्हणायची हर�ची खप
ू इच्छा होती. पण तो असं बोलू शकला नाह�. कारण
हॅ�ग्रडने �दलेल्या �ट्रकल टॉफ�मुळे त्याचं त�ड �चकट झालं होतं. "हॅर�" हे �ग्रड
अचानक काह�तर� आठवल्यासारखा बोलला. “तझ्
ु याशी एका �वषयावरून भांडण
करायचं आहे. मला असं कळलं क� तू ऑटोग्राफवाले फोटो वाटतो आहे स म्हणून.
आ�ण मग माझ्यापय�त अजून एकह� फोटो का नाह� पोचला?"
हॅर�ने रागाने आपले �चकटलेले दात वेगळे केले.
“मी ऑटोग्राफवाले फोटो मळ
ु ीच वाटत नाह�ए." तो �चडून म्हणाला. "जर
लॉकहाटर् अजूनह� ह� अफवा पसरवत असतील तर..."
पण तेवढ्यात त्याला हँ�ग्रड हसताना �दसला. "मी गंमत करत होतो रे ."
आ�ण त्याने हळूच हॅर�ची पाठ थोपटल�. पण ती प्रेमाची थापट� एवढ� मोठ�
होती क� हॅर�चा चेहरा टे बलाला धडकला. "मला माह�त होतं क� तू असलं काह�
ू . मी लॉकहाटर् ला सां�गतलं, क� असं काह�ह� करायची तुला
करणार नाह�स म्हणन
गरज नाह�. कारण काह�ह� प्रयत्न न करताच तू सगळीकडे प्र�सद्ध झालेला
आहे स."
"पण त्यांना तुझं हे बोलणं खात्रीने आवडलं नसणार." हॅर� पुन्हा नी उठून
बसत आपल� हनव
ु ट� चोळत म्हणाला.
"हां, आवडल्यासारखं वाटलं नाह� हे खरं आहे ." हॅ�ग्रड म्हणाला. त्याचे डोळे
�मिष्कलपणे चमकत होते. "मी जेव्हा त्याला सां�गतलं क� मी आजपय�त त्याचं
एकह� पस्
ु तक वाचलेलं नाह�, तेव्हा तो लगेच उठून जायला �नघाला �ट्रकल टॉफ�
घे रॉन.” रॉनने डोकं वर केल्यावर तो म्हणाला.
"नको रे बाबा.” रॉन कसंबसं म्हणाला, "या मोहात न पडलेलं बरं !" हॅर�
आ�ण हमार्यनीचा चहा �पऊन झाल्यावर हॅ�ग्रड म्हणाला, "चला, अंगणात काय
काय पेरलंय ते तुम्हाला दाखवतो."
हॅ�ग्रडच्या घरामागच्या भाजीच्या वाफ्यात डझनभर मोठे भोपळे उगवलेले
होते. हॅर�ने आजपय�त इतके मोठ्ठे भोपळे पा�हलेले नव्हते. एकेक भोपळा एकेका
मोठ्या �शळे सारखा �दसत होता.
"छान मोठे होतायत ना?" हॅ�ग्रड आनंदाने म्हणाला. "मी हॅलो�वनच्या
मेजवानीकरता वाढवतोय ते... तोपय�त पा�हजे तेवढे मोठे होतील ते."
हॅर�ने �वचारलं, "तू यांना काय घालतोयस?”
हॅ�ग्रडने आपल्या खांद्यांच्या वरून इकडे �तकडे कुणी नाह� ना याची खात्री
करून घेतल�. मग म्हणाला, "अरे , मी त्यांना, तल
ु ा माह�त आहे का, थोडी मदत
करतोय."
हॅर�ला हॅ�ग्रडची फुलांची गुलाबी छत्री घराच्या मागच्या �भंतीला टे कवलेल�
�दसल�. हॅर�ला आधीपासून अनुभव होता क� ह� छत्री �दसते तशी साधीसुधी
नाह�ए. त्या छत्रीत हॅ�ग्रडची शाळे तल� जन
ु ी छडी लपवल्यासारखी वाटत होती
त्याला. हॅ�ग्रडला जाद ू करायची परवानगी नव्हती. त्याला थडर् इयरमध्ये असताना
हॉगवट्र्समधून काढून टाकलेलं होतं. पण का ते हॅर�ला माह�त नव्हतं. कधी
�वषय चक
ु ू न �नघालाच तर हँ�ग्रड उगीचच आपला घसा खाकरून साफ करायला
लागायचा आ�ण काह� ऐकूच न आल्यासारखं दाखवायचा. पण �वषय बदलला क�
लगेच त्याला ऐकू यायला लागायचं.
“शर�रफूलन मंत्र का?" हमार्यनी नापसंतीने म्हणाल� पण �तला गंमत
वाटत होती.
“काह� का असेना, तू त्यावर चांगलेच कष्ट घेतो आहे स."
"तुझी लहान बह�ण पण तेच म्हणत होती." हॅ�ग्रड रॉनकडे वळून
म्हणाला. "�तची कालच भेट झाल�." हॅ�ग्रडने दाढ� हलवत �तरक्या नजरे ने
हॅर�कडे पा�हले. "मैदानात �फरतेय असं म्हणाल� खर� पण मला वाटतं आमच्या
घर� �तला अचानक कुणीतर� भेटेल असं वाटत होतं." त्याने हॅर�कडे बघून डोळा
भारला. "मला वाटतं ती ऑटोग्राफवाल्या फोटोला नाह� म्हणणार नाह�..."
"चप
ू बस." हॅर� ओरडला. रॉन जोरजोरात हसायला लागला. त्याबरोबर
ज�मनीवर गोगलगा�चा पाऊस पडायला लागला.
"सांभाळून." हॅ�ग्रड रॉनला आपल्या मौल्यवान भोपळ्यांपासून दरू खेचत
ओरडला.
आता दप
ु ारच्या जेवणाची वेळ होत आल� होती. हॅर�ने सकाळपासून फक्त
एक �टकल टॉफ� तेवढ� खाल्ल� होती. त्यामुळे त्याला जेवणासाठ� शाळे त परत
�फरायची घाई झाल� होती. मग हॅ�ग्रडचा �नरोप घेऊन ते गढ�कडे �नघाले.
रॉनला कधीतर� मध्येच एखाद� उचक� यायची, पण आता त्याच्या त�डातून
एखाद-दस
ु र�च गोगलगाय बाहे र पडायची.
त्यांनी थंडगार प्रवेश हॉलमध्ये पाय ठे वला असेल नसेल तोच एक आवाज
आला, "आलात का पॉटर आ�ण वीज्ल�!" प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल गंभीरपणे
त्यांच्याकडेच येत होत्या. "आज संध्याकाळी तुम्ह� आपल� �श�ा भोगणार
आहात.”
"आम्हाला काय करावं लागेल, प्रोफेसर?" रॉनने घाबरून जाऊन आपल�
उबळ रोखून धरायचा प्रयत्न केला.
"तुला �मस्टर �फल्चबरोबर ट्रॉफ� रूममध्ये जाऊन चांद�च्या ढाल�ंना
पॉ�लश करावं लागेल." प्रोफेसर मॅक्गॉनंगल बोलल्या. “आ�ण जाद ू करून नाह�
वीज्ल�, कपडा घेऊन करावं लागेल." रॉनने आवंढा �गळला. शाळे तल्या एकाह�
�वद्याथ्यार्ला चौक�दार आगर्स �फल्च कधीच आवडला नव्हता.
"आ�ण पॉटर, तू प्रोफेसर लॉकहाटर् ना त्यांच्या चाहत्यांना पत्रो�र दे ण्यात
मदत करशील." प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल बोलल्या.
"अरे दे वा! मी ट्रॉफ�रूममध्ये जाऊन ढाल�ंना पॉ�लश केलं तर नाह� का
चालणार?" हॅर�ने हताशपणे �वचारलं.
"मुळीच नाह�." प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल भुवया उं च करत म्हणाल्या. "प्रोफेसर
लॉकहाटर् ने खास तल
ु ा पाठवण्याची इच्छा व्यक्त केल� आहे . बरोबर आठ
वाजता... तुम्ह� दोघं!”
रॉन आ�ण हॅर� �नराश होऊन मोठ्या हॉलमध्ये येरझार्या घालायला
लागले. त्यांच्यामागन
ू �फरणार्या हमार्यनीच्या चेहेर्यावर "बरं झालं, शाळे चे �नयम
तोडलेत ना?" असे भाव होते. दप
ु ारच्या जेवणात मटणपॅट�स खायची हॅर�ची
इच्छाच मरून गेल�. त्याला आ�ण रॉनला दोघांनाह� आपल्याला फारच वाईट
�श�ा �मळाल� आहे असं वाटत होतं.
“�फल्च मला रात्रभर कामाला जुंपून ठे वेल बघ." रॉन जडपणे म्हणाला.
“आ�ण जादच
ू ा वापर करायचा नाह� म्हणे. त्या खोल�त कमीत कमी शंभर कप
तर� नक्क�च असतील. मला मगलंस
ू ारखी साफसफाई नाह� रे येत करता."
“मी तुझ्याशी �श�ेची अदलाबदल� करायला एका पायावर तयार आहे ."
हॅर� म्हणाला. "मला डिस्ल�च्या घर� राहून राहून साफसफाईच्या कामाचा खूप
अनभ
ु व �मळालेला आहे . लॉकहाटर् च्या चाहत्यांच्या पत्रांना उ�रं दे णं म्हणजे...
भयंकर स्वप्न ब�घतल्यासारखं वाटतंय मला."
�णात श�नवारच्या दप
ु ारसारखं वातवावरण तयार झालं. आठ वाजायला
पाच �म�नटं कमीचा �ण ताबडतोबच आल्यासारखा वाटला. हॅर� पाय ओढत
दस
ु र्या मजल्यावरच्या गल्ल�त लॉकहाटर् च्या ऑ�फसजवळ गेला. मग दातओठ
खात त्याने दरवाजा खटखटवला.
दरवाजा ताबडतोब उघडला गेला. आ�ण त्याला समोर लॉकहाटर् हसताना
�दसले. "व्वा! असं पा�हजे!" ते म्हणाले. "आत ये हॅर�, आत ये."
�भंतीवर लॉकहाटर् चे फ्रेम केलेले असंख्य फोटो मेणब�ीच्या �मण�मणत्या
उजेडात चमचमत होते. काह� फोट�वर त्यांनी सह्यापण ठोकलेल्या होत्या.
त्यांच्या टे बलावर फोट�चा आणखी एक �ढगारा ठे वलेला होता.
“तू पा�कटांवर प�े घालायचं काम कर!" लॉकहाटर् ने अशा थाटात सां�गतलं
क� ते हॅर�ला खप
ू च मजेदार काम सांगत आहे त. "प�हलं पत्र �लहूया ग्लॅ �डस
गजनला... दे व �तचं भलं करो... ती माझी फार मोठ� चाहती आहे ."
वेळ कासवाच्या गतीने चालला होता. हॅर� लॉकहाटर् चं बोलणं ऐकायचं काम
करत रा�हला. मध्येच कधीतर� "हो", "नाह�", "बरं " एवढं च तट
ु कपणे बोलत
रा�हला. मध्येच त्याला ऐकायला �मळायचं "प्र�सद्धी काह� �णांचीच असते बरं
हॅर�!" �कंवा "ल�ात ठे व नाव �मळवण्यासाठ� मेहेनत करावी लागते."
हळूहळू मेणब�या छोट्या होत गेल्या. त्यांचा प्रकाश लॉकहाटर् च्या अग�णत
हलत्या चेहेर्यांवर नाचत होता. हे चेहेरे खर्या लॉकहाटर्कडे बघत होते. हजारावं
वाटत असलेल्या पा�कटावरून हॅर�ने आपला दख
ु रा हात �फरवला. त्या पा�कटावर
त्याने वेरॉ�नका स्मेथल�चा प�ा खरडला. हॅर� दःु खी मनाने आशा करत होता क�
आता सुटकेचा �ण जवळ आला असेल बहुधा... कदा�चत सुटका होईलह�
लगेचच...
आ�ण तेवढ्यात त्याला काह�तर� �वल�ण ऐकू आलं... पण मेणब�यांचं
फडफडणं आ�ण लॉकहाटर् ची आपल्या चाहत्यांबद्दल बकवास करणं.... यापे�ाह�
ते काह�तर� वेगळं च होतं.
हा आवाज ऐकून हॅर�च्या अंगावर सरसरून काटा आला. हा आवाजच असा
होता क� माणूस तो ऐकून श्वास घ्यायचासुद्धा �वसरून जाईल. जणू काह�
बफार्सारखं थंडगार �वष ओतत होता तो आवाज.
"ये... माझ्याजवळ ये... मी तुझे तक
ु डे तक
ु डे करून टाक�न... मी तुला
मारून टाक�न... तल
ु ा कापून काढ�न..." हॅर� जोरात दचकलाच. वेरॉ�नका
स्मेथल�च्या प�यामधल्या रस्त्याच्या नावावर एक मोठा जांभळा डाग पडला.
"काय?" तो जोरात ओरडला.
"मला माह�त आहे.” लॉकहाटर् म्हणाले, "चांगले सहा म�हने बेस्ट सेलर
�लस्टमध्ये सगळ्यात वर होतं हे पुस्तक! सगळे रे कॉडर्स ् तोडले!”
"नाह�." हॅर� उ�ेिजत होत म्हणाला. "तो आवाज.”
“आवाज?” लॉकहाटर् चक्रावन
ू म्हणाले, "कसला आवाज?”
"तो... तो... आवाज..." तो म्हणाला... "तुम्हाला नाह� ऐकू आला?"
लॉकहाटर् हॅर�कडे �व�चत्र नजरे ने पाहात होते. "तू काय बोलतो आहे स हॅर�? तुला
झोप येतेय बहुतक
े . आ�ण येणारच क�. घड्याळ पा�हलंस का? आपण गेले चार
तास बसलोय इथे. मला कळलंसुद्धा नाह�... वेळ कसा पंख लावल्यासारखा उडून
गेला नाह�?"
हॅर� काह�च बोलला नाह�. त्याने नीट कान दे ऊन पन्
ु हा तो आवाज
ऐकायचा प्रयत्न केला. पण पुन्हा काह� तो आवाज त्याला ऐकू आला नाह�. पण
त्याला एवढं मात्र नक्क� ऐकू आलं क� लॉकहाटर् त्याला सांगत होते, “�श�ासुद्धा
नेहेमीच आजच्यासारखी आनंददायी असेल अशी अपे�ा करण्यात काह� अथर्
नाह�." हतबुद्ध झालेला हॅर� �तथून मक
ु ाट्याने �नघून गेला.
आता इतका उशीर झालेला होता क� ग्रीफ�नडॉरचा हॉल जवळपास �रकामा
झाला होता. हॅर� सरळ आपल्या खोल�त गेला. रॉन अजन
ू ह� परतलेला नव्हता.
हॅर�ने पायजमा चढवला आ�ण पांघरूणात �शरून रॉनची वाट पाहायला लागला.
अध्यार् तासात आपला उजवा हात चोळत रॉन आत आला. स्वतःबरोबर त्या
अंधार्या खोल�त पॉ�लशचा उग्र वास घेऊन तो आत आला.
"माझे हात आखडलेत." आपल्या पलंगावर स्वतःला �भरकावत, रॉन
दःु खाने म्हणाला. “�फल्चने तो िक्वडीच कप माझ्याकडून चौदा वेळा पॉ�लश
करून घेतला. तेव्हा कुठे त्याचं समाधान झालं. आ�ण मग शाळे च्या सेवक
े रता
�दल्या गेलेल्या �वशेष पुरस्कारांवर माझ्या त�डून गोगलगाई पडल्या. ती घाण
साफ करता करता यग
ु ं लोटल�... लॉकहाटर्बरोबर तुझं काम कसं झालं?"
नेिव्हल, डीन आ�ण सीमस जागे होऊ नये म्हणून हॅर�ने हळू आवाजात
त्या अदृश्य आवाजाबद्दलची सगळी हक�कत रॉनला ऐकवल�. "आ�ण तो आवाज
लॉकहाटर् ना ऐकू आला नाह� असं त्यांचं म्हणणं आहे ?" रॉनने �वचारलं. हॅर�ला
चांदण्याच्या प्रकाशात त्याच्या उं चावलेल्या भुवया �दसत होत्या. "ते खोटं बोलले
असतील असं वाटतंय का तुला? पण माझ्या तर काह�च ल�ात येत नाह�ए.
कोणी जर अदृश्यपणे वावरत असलाच तर त्याला �नदान दरवाजा तर� उघडावा
लागेलच क� नाह�?" "मी पण तोच �वचार करतोय." हॅर� आपल्या पलंगावर
आडवा होत वरच्या छपराला न्याहाळत म्हणाला, "माझ्या पण काह�च ल�ात येत
नाह�ए."
प्रकरण आठ
मत्ृ यु�दवसाची मेजवानी
ऑक्टोबर म�हना सरू

ु झाला होता. आता मैदानात आ�ण गढ�त गारठा
पडायला लागला होता. हॉिस्पटमधल� मेट्रन मॅडम पॉमफ्र� प्राध्यापक आ�ण
�वद्याथ्या�च्या सद� पडसे-खोकल्याने है राण होऊन गेल� होती. त्यांचा स�दर् नाशक
काढा फारच प�रणामकारक होता. खर तर तो �पणार्याच्या कानातून काह� तास
धरू �नघत राहायचा. िजनी वीज्ल� काह� �दवसांपासन
ू आजार� पडल� होती.
त्यामुळे �तच्या भावाने, पस�ने �तला तो काढा जबरदस्तीने प्यायला लावला होता.
�तच्या लाल केसांच्या खाल� कानातून �नघणार्या धुराकडे बघून जणू काह� �तचं
डोकंच आगीत जळत असल्यासारखं वाटत होतं!
�कतीतर� �दवस गोळ्यांइतक्या मोठाल्या थ�बांचा पाऊस न थांबता गढ�च्या
�खडक्यांवर उभा आडवा कोसळत रा�हला. सरोवराच्या पाण्याची पातळी वाढल�
होती. फुलांच्या वाफ्यांमधन
ू �चखलाचं पाणी वाहायला लागलं आ�ण हॅ�ग्रडचे
भोपळे वाढून बागेतल्या शेडइतके मोठे झाले. पण तर�ह� ऑ�लव्हर वूडच्या रोज
प्रॅिक्टस करायच्या उत्साहावर मात्र अिजबात पाणी पडलेलं नव्हतं. त्यामळ
ु े
हॅलो�वनच्या काह� �दवस आधी एका श�नवारच्या वादळी दप
ु ार� हॅर� जेव्हा
ग्रा�फं डॉर टॉवरकडे परत येत होता तेव्हा परत येईपय�त तो ओला�चंब होऊन
�चखलाने लडबडलेला होता.
वार्या पावसाचं तर जाऊ दे . पण एकूणच त्यांची प्रॅिक्टस फारशी काह�
चांगल� झालेल� नव्हती. स्ल�दर�न ट�मवर हे र�गर� करून फ्रेड आ�ण जॉजर्ने
�नम्बस २००१ झाडूच
ं ी वेगवान गती पा�हल� होती. त्यांनी येऊन बातमी पुरवल�,
क� स्ल�दर�न ची ट�म सात �हरव्या झोतांसारखी �दसत होती. आ�ण त्यांचे
खेळाडू हवेत बंदक
ु �च्या गोळीसारखे प्रचंड वेगाने सुसाट उडत होते.
हॅर� जेव्हा �नजर्न गल्ल�तून �चखलाने भरलेल्या पायांनी फताक फताक
चालत �नघाला तेव्हा त्याला त्याच्याइतक�च �चंतेत असलेल� एक आकृती
�दसल�. ग्रीफ�नडॉर टॉवरचे भूत, अधर्वट, �शरतुटका �नक दःु खाने �खडक�बाहे र,
बघून पुटपुटत होता, "त्यांच्या अट�त बसत नाह� फक्त अधार् इंच...."
"हॅलो �नक", हॅर� म्हणाला.
"हॅलो, हॅलो" अधर्वट �शरतुटक्या �नकने चमकून चार� बाजूला पाहात
म्हटलं. त्याने आपल्या लांब कुरळ्या केसांवर �पसं लावलेल� फॅशनेबल हॅट
घातलेल� होती. कोटाच्या वर त्याने एक मफलरह� टाकला होता. त्यामुळे त्याची
मान शर�राला �चकटलेल� नव्हती हे चटकन ल�ात येत नव्हतं. तो धरु ासारखा
�फकट रं गाचा होता. हॅर�ला त्याच्या शर�रातन
ू आरपार काळं कुट्ट आकाश आ�ण
बाहे र पडणारा मुसळधार पाऊस �दसत होता.
"पॉटर, तू का वैतागलेला �दसतो आहे स?" असं �वचारत �नकने एका
पारदशर्क पत्राची घडी केल� आ�ण आपल्या �खशात ठे वल�.
"तू पण त्रासलेला �दसतो आहे स!" हॅर� म्हणाला.
"हां," अधर्वट �शरतुटक्या �नकने नम्रतेने हात हलवून सां�गतलं, "तसं काह�
�वशेष नाह�ए... मला खरं च सामील व्हायचं होतं असं नाह�ए... मी �वचार केला
क� नुसता अजर् करून पाहावा... पण मी अट�ंची पूतत
र् ा करू शकत नाह�.”
वरकरणी त्याने �कतीह� आव आणला तर� स्वतःची झालेल� �नराशा त्याला
लपवता आल� नाह�.
अचानक तो �खशातलं पत्र परत बाहे र काढून ताडताड बोलायला लागला,
"पण तुला वाटे ल कदा�चत क� �शर नसलेल्यांच्या �शकार�त सामील व्हायला
मानेवर बोथट कुर्हाडीचे पंचेचाळीस वार झेलणं परु े सं नाह�ए का?"
"हां, हो!" हॅर� म्हणाला. कारण त्याने सहमती दशर्वणंच अपे��त होतं.
"मला असं म्हणायचं क� एवढे वार खात बसण्यापे�ा एखाद दस
ु र्या
फटक्यात काम भागन
ू माझं डोकं पण
ू प
र् णे शर�रापासन
ू वेगळं झालेलं मला नको
होतं का? त्यामुळे मला इतके हाल आ�ण अपमान तर� सहन करावा लागला
नसता, नाह� का? पण आता..." अधर्वट �शर कापलं गेलेल्या �नकने पत्र काढून
आवेशात वाचायला सरु
"ज्यांची डोक� शर�रापासून पण
ू प
र् णे वेगळी झालेल� आहेत अशाच
�शकार्यांना आम्ह� सामील करून घेतो. त्यामुळे तुमच्या ल�ात आलं असेलच,
क� डोकं पण
ू प
र् णे न तुटलेल्या अवस्थेत घोड्याच्या पाठ�वर डोकं उसळण्याच्या
आ�ण डोक्या�वना पोलो खेळण्यासारख्या �बन डोक्याच्या �शकार�त सहभागी होणं
�कती अशक्य आहे. त्यामुळे तुम्हाला हे कळवण्यास मला अ�तशय खेद होत
आहे , क� तुम्ह� आमच्या अट�मध्ये बसत नाह�. तुम्हाला आमच्यातफ� खूप खूप
शुभेच्छा! कळावे,
आपला
सर पॅ�ट्रक �डलेनी पॉडमोर."
संतापाने चरफडत अधर्वट �शरतुटक्या �नकने पत्र चुरगाळून �खशात

क�बलं.
“हॅर� फक्त अधार् इंच चामडी आ�ण मांसामळ
ु े माझं डोकं शर�राला �चकटून
बसलेलं आहे . पुष्कळ लोकांना असं वाटत असेल क� हे काय, डोकं
तुटल्यासारखंच आहे क�! पण नाह�. हे तट
ु कं �शर सर पॉडमोरच्या दृष्ट�ने पुरेसं
नाह�ए." अधर्वट �शरतुटक्या �नकने लांब लांब श्वास घेतले आ�ण मग त्याने
शांतपणे �वचारलं, "बरं , पण तू का वैतागला आहे स? मी तल
ु ा काह� मदत करू
शकतो का?"
"नाह�!" हॅर� म्हणाला. "स्ल�दर�न बरोबर होणार्या मॅचमध्ये आम्हाला
सात �नम्बस २००१ झाडू कुठून फुकट �मळवन
ू दे ऊ शकतोस का त?ू "
हॅर�चं अधर् वाक्य त्याच्या पायाजवळून जोरात येणार्या म्याऊं म्याऊं च्या
आवाजात �वरून गेलं. खाल� ब�घतल्यावर त्याला दोन बॅटर�सारखे डोळे
त्याच्याकडे रोखन
ू बघताना �दसले. �तथे �मसेस ् नॉ�रस नावाची हडकुळी
�बिस्कट� रं गाची मांजर� उभी होती. चौक�दार आगर्स �फल्चचं जेव्हा �वद्याथ्या�शी
भांडण व्हायचं आ�ण ते �मटायची �चन्हं च �दसायची नाह�त तेव्हा शेवटचा उपाय
म्हणन
ू तो या मांजर�चा उपयोग करायचा.
�नक घाईघाईने म्हणाला, "हॅर�, तू झटकन इथून �नघून जावंस हे बरं ! आज
�फल्वचा मूड खराब आहे. त्याला एकतर सद� झालेल� आहे. आ�ण वर थडर्
इयरच्या मुलांनी चुकून पाचव्या तळघरातल्या छतावर सगळीकडे बेडकाचे भेजे
�चकटवून ठे वलेले आहे त. सकाळपासून ते साफ करता करता त्यांचा काटा �ढला
झालाय, आ�ण त्यातून त्यांनी तुला �चखलाचे पाय घेऊन येताना पा�हलं तर...”
"बरं , बरं !" हॅर� म्हणाला आ�ण त्याला दोषी ठरवणार्या �मसेस नॉ�रसच्या
नजरे पासून दरू जायला लागला. पण जरा उशीरच झाला होता. बहुधा कुठल्यातर�
महस्यमय शक्तीने �फल्च आ�ण त्या दष्ु ट मांजर�ला एकत्र बांधन
ू ठे वलं होतं!
कारण तो अचानक हॅर�च्या उजवीकडच्या �भंतीला लावलेल्या पडद्याआडून बाहे र
ं त
पडला. त्याने डोक्याला सगळीकडे लोकर�चा स्काफर् गुंडाळलेला होता. तो �शक
होता. त्याचं नाक फारच जांभळं पडलेलं �दसत होतं.
"शी, शी, शी! घाण!" तो हॅर�च्या शाल�तन
ू टपकणार्या �चखलाकडे बोट
दाखवत, �कंचाळला. त्याचा जबडा हलत होता. त्याचे डोळे बघणं असह्य होऊन
बाहे र पडायच्या बेतात होते. "बघावं �तकडे �चखल आ�ण घाण करून ठे वल�य
सगळी. मी आता सहन करू शकत नाह�. मी तुला साफ सांगतो. माझ्या मागे
मागे ये पॉटर."
त्यावर अधर्वट �शरतट
ु क्या �नककडे बघन
ू हॅर�ने उदासपणे हात हलवला
आ�ण तो �फल्चच्या मागून पायर्या उतरायला लागला. जाता जाता तो फरशीवर
�चखलाचे पाय उमटवत गेला.
हॅर� यापव
ू � कधीच �फल्चच्या ऑ�फसात गेलेला नव्हता. �वद्याथ� इथं
यायला जाम घाबरायचे. ह� खोल� अ�तशय घाणेरडी होती. आ�ण खोल�ला एकह�
�खडक� नव्हती. छताला लटकणार्या तेलाच्या �दव्यातून येईल तेवढाच प्रकाश
खोल�त होता. �तथे तळलेल्या माशाचा वास सट
ु लेला होता. �भंतींवर सगळीकडे
लाकडी कपाटं लावलेल� होती. त्यावर �चकटवलेल्या लेबलांवरून हॅर�च्या
ताबडतोब ल�ात आलं, क� �फल्चने आ�ापय�त ज्या ज्या �वद्याथ्या�ना �श�ा
�दल� होती त्यांची स�वस्तर वणर्नं त्यात �ल�हलेल� होती. फ्रेड आ�ण जॉजर्साठ�
तर एक आख्खा ड्रॉवरच राखीव ठे वला होता. �फल्चच्या टे बलाच्या मागच्या
�भंतीवर साखळ्या आ�ण हातकड्यांचा एक चमचमणारा गठ्ठाच टांगलेला होता.
सगळ्यांना माह�त होतं क� तो नेहेमी डम्बलडोरना आग्रह करायचा क� त्यांनी
त्याला �वद्याथ्या�ना छताला उलटं टांगून ठे वायची परवानगी दयावी.
�फल्चने टे बलावर ठे वलेल� लेखणी उचलल� आ�ण चमर्पत्र शोधायला इकडे
�तकडे पाहायला लागला.
“�चखल" तो रागाने पुटपुटत होता, "ड्रॅगनच्या शेणाचे पो.... बेडकांचे भेजे...
उं दरांची आतडी... माझ्या सहनशक्तीला काह� सीमा आहे क� नाह�?... आता असा
धडा �शकवतो... फॉमर् कुठे आहे ... हां..."
त्याने आपल्या टे बलाच्या ड्रॉवरमधून चमर्पत्रांची एक मोठ� गड
ुं ाळी बाहे र
काढल�. ती आपल्या समोर पसरल�. आ�ण काळ्या लांब �पसाची लेखणी शाईत
बड
ु वल�.
“नाव... हॅर� पॉटर अपराध..."
"थोडासा �चखलच तर होता फक्त, " हॅर� म्हणाला.
"तझ्
ु या दृष्ट�ने हा थोडासा �चखल असेल कदा�चत, पण माझ्या दृष्ट�नं
एका तासाची सफाई आहे ." �फल्च �कंचाळला. त्याच्या ढबण्
ु या नाकावर एक थ�ब
थरथरला होता, "अपराध... गढ�त घाण करणे... दे ण्यात येणार� �श�ा..."
आपलं श�बडं नाक पस
ु त �फल्चने हॅर�कडे �तरस्काराने पा�हलं. तो श्वास
रोखून आपल� �श�ा ऐकायची वाट पाहत होता.
परं तु �फल्चने आपल� लेखणी खाल� केल� तोच ऑ�फसच्या छतावर एक
जोरदार "धडाम" आवाज आला. त्यामळ
ु े तेलाचा �दवा थरथर डुलायला लागला.
"पीव्ज" �फल्चने �चडून �कंचाळत आपल� लेखणी खाल� फेकल�. “आज मी
तुला सोडणार नाह�. थांब तुला दाखवतोच आता माझा �हसका."
आ�ण हॅर�कडे न बघता �फल्च नस
ु त्या अनवाणी पायांनीच ऑ�फसबाहेर
धावला. त्याच्या मागन
ू �मसेस नॉ�रससुद्धा पळत गेल�.
पीव्ज शाळे तलं बदमाश भूत होतं. हवेत उडणारा हसरा धोका होता तो.
ग�धळ घालन
ू सगळ्यांना त्रास दे ण्यातच त्याला मजा यायची.
हॅर�ला खर तर पीव्ज फारसा आवडायचा नाह�. पण आज त्याने खोड्या
काढायला जी वेळ �नवडल� होती त्याबद्दल हॅर�ला त्याचे आभार मानल्या�शवाय
राहवेना. हॅर�ला आशा वाटत होती क� पीब्जने जे काह� केलं होतं (आवाजावरून
तर� आज त्याने खूप मोठ� तोडफोड केल्यासारखी वाटत होती.) त्यामुळे �फल्चचं
ल� आता �तकडेच गत
ुं ून राह�ल.
हॅर�ला वाटलं क� �फल्च परत येईपय�त आपण इथेच थांबून रा�हलेलं बरं !
मग असा �वचार करून तो जवळच्याच वाळवी लागलेल्या खुच�त मटकन बसला.
टे बलावर अधर्वट भरलेल्या फॉमर्व्य�त�रक्त एक वस्तू अजन
ू होती. एक मोठा
चमकदार जांभळ्या रं गाचा �लफाफा पडलेला होता �तथे. त्यावर चंदेर� अ�रात
काह�तर� �ल�हलेलं होतं. हॅर�ने दरवाज्यावर नजर टाकून �फल्च परत येत नाह�ए
ना, याची खात्री करून घेतल� आ�ण मग तो �लफाफा घेऊन बाचला :
फटाफट जाद ू
नवीन जादग
ू ारांसाठ�
पत्राद्वारे कोसर्
हॅर�ने कुतूहलाने �लफाफा उघडून आतलं चमर्पत्र बाहे र काढलं. त्या पानावर
गोल गोल चंदेर� अ�रात �ल�हलेलं होत -
आधु�नक जादच्
ू या द�ु नयेत स्वतःला असूहाय समजता का? तुम्हाला
सोप्यात सोपे मंत्र सुद्धा म्हणता येत नाह�त का? आ�ण मग काह�तर� सबबी
दे त राहता का? तम
ु च्या छडीचा दयनीय वापर बघन
ू तम्
ु हाला टोमणे एकावे
लागतात का? या सवर् प्रश्नांचं एकच उ�र आहे ! फटाफट जाद!ू
हा एक एकदम नवाकोरा, यशिस्वतेची हमी दे णारा, झटपट �रझल्टस ् दे णारा
सोपा कोसर् आहे. शेकडो जादग
ू ा�रणींनी फटाफटजादच्
ू या तंत्राचा
लाभ घेतलेला आहे .
टॉप्सहॅमची मॅडम झेड. नेटस्ल �ल�हतात :
"मंत्र माझ्या ल�ात राहात नसत. सगळा प�रवार माझ्या काढ्यांची चेष्टा
करायचा. पण आता फटाफटजाद ू कोसर् केल्यानंतर मात्र मी पाट्यांमध्ये
आकषर्णाचा क�द्र �बंद ू असते. माझ्या मै�त्रणी मला सौदयर्वधर्क काढ्याची कृती
�वचारत असतात.
�डड्सबर�चे जादग
ू ार डी. जे. प्रॉड म्हणतात :
"माझ्या �ढसाळ मंत्रांची �खल्ल� उडवण्यात माझ्या पत्नीला मजा
वाटायची. पण तुमचा �वल�ण फटाफटजाद ू कोसर् केल्यानंतर म�हन्याभरातच मी
�तला याकमध्ये रूपांत�रत करण्यात यशस्वी झालो आहे. धन्यवाद फटाफटजाद!ू "
मंत्रमुग्ध होऊन हॅर�ने पुढची पानं उलटल�. पण �फल्वला हा फटाफटजाद ू

कोसर् करायची गरज का वाटत होती? म्हणजे त्याला जाद ू येत नव्हती क� काय?
हॅर� “धडा १ ला आपल� छडी कशी धराल? (काह� उपयुक्त कानमंत्र)" वाचायला
लागणार तोच पावलांचा आवाज ऐकू आला. �फल्च परत येतोय हे त्याच्या
ल�ात येताच हॅर�ने झटपट चमर्पत्र �लफाण्यात घातलं आ�ण ते परत टे बलवर
फेकून मक
ु ाट्याने बसला. तेवढ्यात दरवाजा उघडला गेला. �फल्च �वजयी मद्र
ु े ने
आत आला.
�फल्च �वजयी मुद्रेने आत आला.
"ते अदृश्य होणारं कपाट फार �कमती होतं". �फल्च �मसेस नॉ�रसला खश
ू
होऊन सांगत होता. "लाडूबाई, आता बघच तू मी यावेळी पीव्जच्या ढुंगणावर
कशी लाथ घालतो ते!"
तेवढ्यात त्याची नजर हॅर�कडे गेल�. आ�ण मग टे बलावरच्या
फटाफटजादच्
ू या �लफाफ्यावर गेल�. हॅर�च्या आ�ा ल�ात आलं क� �लफाफा
आधी होता त्या जागेपासून दोन फूट लांब जाऊन पडलाय!
�फल्चचा �पवळा चेहेरा �वटे सारखा लाल झाला. हॅर�च्या ल�ात आलं क�
त्याने स्वतःच स्वतःच्या पायावर ध�डा पाडून घेतला होता. �फल्च आपल्या
टे बलाजवळ लंगडत लंगडत गेला. त्याने फाफा उचलून ड्रॉवरमध्येच टाकला.
“तू हे... तू हे वाचलं तर नाह�स?" त्याने अडखळत �वचारलं.
"नाह�." हॅर�ने लोणकढ� �दल� ठोकून..
�फल्चचे हात हातात गुंतले गेले.
"जर तू माझं खाजगी पत्र वाचलं असशील तर तसं हे माझं पत्र नाह�ए...
माझ्या �मत्राचं आहे ... काह� का असेना... बरं ...."
हॅर� भीतीने गारठून त्याच्याकडे एकटक बघत होता. �फल्चला इतकं
रागावलेलं कधीच पा�हलं नव्हतं त्याने त्याचे डोळे बाहेर पडतील क� काय असं
वाटत होतं. त्याच्या गोबर्या गालांच्या �शरा ताणल्या जात होत्या. लोकर�च्या
स्काफर्मळ
ु े त्याला फारशी ऊब �मळतेय असं वाटत नव्हतं. "ठ�क आहे... जा तू...
आ�ण एक अ�रह� बोलू नकोस बाहे र... तसं काह� �वशेष नाह�ए... बरं , तू ते
वाचलं नाह�स ना पत्र? बरं , जा तू आता... मला पीव्जची तक्रार �लहून काढायची
आहे ... जा."
हॅर�चा आपल्या सुदैवावर �वश्वासच बसेना. तो झटकन ऑ�फसातून बाहेर
पडला आ�ण पॅसज
े मध्ये गेला. मग वरच्या पायर्या चढायला लागला. �फल्चच्या
ऑ�फसातून �श�ा न घेताच बाहे र पडणं हा बहुधा शाळे च्या इ�तहासातला
आगळा वेगळा �वक्रमच होता.
"हॅर�, हॅर�! याच्याने तझ
ु ं काम झालं ना?"
अधर्वट �शरतुटका �नक वगार्तून तरं गत बाहे र आला. त्याच्या मागे हॅर�ला
एका मोठ्या काळ्या सोनेर� कपाटाचे अवशेष �दसत होते. ते कपाट खूप
उं चावरून फेकलं गेलं होतं.
"मी पीव्जला हे कपाट �फल्चच्या ऑ�फसवर टाकायला तयार केलं."
�नकने उत्साहाने सां�गतलं, "मला वाटलं क� त्यामुळे �फल्चचं ल� �वच�लत
होईल."
"अरे तू केलंस ते?" हॅर�ने कृत�तेने �वचारलं. "त्याचा उपयोग झाला मला.
मला �श�ेतून सुटका �मळाल�. धन्यवाद �नक!"
ते दोघं बरोबरच पॅसज
े मधन
ू वर चालत गेले. अधर्वट �शरतट
ु क्या �नकच्या
हातात अजूनह� सर पॅ�ट्रकचे अस्वीकृतीचं पत्रं हॅर�ला �दसलं.
हॅर� म्हणाला, “�शरतुटक्यांच्या �शकर�च्या बाबतीत तुला माझी काह� मदत
होऊ शकल� असती तर बरं झालं असतं.”
अधर्वट �शरतुटका �नक अचानक जागीच थांबला. त्यामळ
ु े मागन
ू येणारा
हॅर� त्याच्यामधून पल�कडे गेला. हॅर�ला वाटलं क� असं व्हायला नको होतं.
कारण त्याला बफार्च्या वषार्वातून गेल्यासारखं वाटलं.
"पण तू एक काम करू शकतोस, माझ्यासाठ�." �नक रोमां�चत होऊन
म्हणाला. "हॅर�, मी तझ्
ु याकडून जरा जास्तच अपे�ा करतोय, असं वाटत नाह� ना
तुला? पण जाऊदे , तुला ते काम करायला नाह� आवडणार-”
"सांग तर खरं , काय करायचं आहे ?" हॅर� म्हणाला.
“त्याचं काय आहे , या हॅलो�वनला माझी ५०० वी पण्
ु य�तथी आहे." हे
सांगताना अधर्वट �शरतुटक्या �नकने आपल� मान शक्य �ततक� अ�भमानाने
उं चावण्याचा प्रयत्न केला.
“अच्छा!" हॅर� म्हणाला. पण त्याला हे कळे ना, क� यावर दःु ख व्यक्त
करावं क� आनंद दाखवावा? "हो का?"
“मी मोठ्या तळघरात पाट� दे णार आहे. सगळ्या दे शभरातून माझे �मत्र
या पाट�त सहभागी व्हायला येतील. जर तू पाट�ला येऊ शकलास तर मी माझा
गौरव समजेन. �मस्टर वीज्ल� आ�ण �मस ् ग्र� जरचं सुद्धा स्वागत आहे... पण
मला वाटतं क� शाळे च्या मेजवानीला जाण्यातच तुला जास्त रस असेल, नाह�
का?" त्याने धडधडत्या हृदयाने हॅर�कडे पा�हलं.
“नाह�." हॅर� घाईघाईने म्हणाला, "मी तुझ्या पाट�त नक्क� येईन. “आहाहा!
माझा लाडका, हॅर�! माझ्या पण्
ु य�तथीच्या पाट�त हॅर� पॉटर येणार.” आ�ण तो
रोमां�चत होऊन जरा अडखळला, "तझ्
ु या दृष्ट�ने मी �कती भयंकर आ�ण
प्रभावशाल� आहे हे तू सर पॅ�ट्रकना सांगशील का प्ल�ज?"
"का नाह�? नक्क� सांगेन!" हॅर� म्हणाला. अधर्वट �शरतुटका �नक
त्याच्याकडे बघन
ू आनंदाने हसला.
*
"मत्ृ य�ू दवसाची पाट�?" हमार्यनीने उत्सक
ु तेने �वचारलं. हॅर� नक
ु ताच कपडे
बदलून हॉलमध्ये रॉन आ�ण हमार्यनीजवळ येऊन बसला होता. "मी पैजव
े र सांगू
शकते क� अत्यंत कमी िजवंत लोक अशा प्रकारच्या पाट�त गेलेले असतील. हा
अनुभव नक्क�च खूप �वल�ण असेल, नाह�?"
"पण आपल्या मरणाबद्दल आनंद व्यक्त करायची इच्छा कशी काय बुवा
होऊ शकते?" रॉन आपल्या जादच्
ू या काढ्याचा गह
ृ पाठ अधार् पूणर् करत म्हणाला.
पण त्याची �चड�चड होत होती. "मला ह� कल्पना फारच कशीतर� वाटतेय".
�खडक�वर अजूनह� पावसाचे तडाखे बसत होते. बाहे र शाईसारखं अंधारून
आलं होतं. पण आत मात्र छान चमकदार वाटत होतं सगळं . असंख्य मऊ
उशांच्या खच्
ु यार्वर शेकोट�चा प्रकाश चमकत होता. �तथे �वद्याथ� बसन
ू वाचत
होते, गप्पा मारत होते, आपापला होमवकर् करत होते. आगीत राहणार्या सॅलेम�डर
नावाच्या पाल�ला जर �फ�लबस्टर फटाका खायला घातला तर काय होईल, ते
शोधन
ू काढायचा प्रयत्न करण्यात जॉजर् आ�ण फ्रेड गग
ंु होते. "जादच्
ू या प्राण्यांची
दे खभाल" या क्लासमधून फ्रेडने एक सोनेर� चमकदार पाल ढापन
ू आणल� होती.
�तला बघायला चार� बाजूंनी �वद्याथ� जमा झाले होत� .
हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनीला �फल्च आ�ण फटाफट जाद ू कोसर्बद्दल
सांगणारच होता �ततक्यात ती पाल अचानक हवेत फटाक्यासारखी उडायला
लागून खोल�त धूर आ�ण धमाक्याच्या आवाजाबरोबर �ठणग्या उडायला लागल्या.
पस� फ्रेड आ�ण जॉजर् वर असा काह� घसा फोडून ओरडला क� शेवट� त्याचा
घसा बसला. पाल�च्या त�डातून ना�रंगी रं गाच्या चांदण्यांची प्रचंड बरसात होत
होती. जेव्हा पाल पुन्हा धमाका करत आगीत परत गेल� तेव्हा हॅर�च्या डोक्यातून
�फल्च आ�ण फटाफटजादच
ू ा �वषयच �नघनू गेला.
*
हॅलो�वनचा �दवस आल्यावर मात्र हॅर�ला मत्ृ य�ु दवसाच्या पाट�ला
जाण्याबाबत �घसाडघाईने �नणर्य घेतल्याबद्दल पश्चा�ाप व्हायला लागला. बाक�
सगळे जण हॅलो�वनच्या मेजवानीची वाट पाहात होते. मोठ्या हॉलला
नेहेमीप्रमाणेच िजवंत वटवाघळांनी सजवलेलं होतं. हॅ�ग्रडच्या भोपळ्यांना
मोठाल्या कं�दलांच्या आकारात कापून ठे वलेलं होतं. हे भोपळे इतके मोठे होते
क� त्यात एकावेळी तीन जण बसू शकले असते. डम्बलडोरने सापळ्यांच्या
नत्ृ यदलाला करमणक
ु �साठ� आमं�त्रत केलेलं असल्याची अफवा पण उठल� होती.
"एकदा शब्द �दला क� �दला." हमार्यनीने �नणार्यक स्वरात हॅर�ला आठवण
करून �दल�. "मत्ृ यु�दवसाच्या पाट�ला तू येण्याचं वचन �दलेलं आहे स."
त्यामुळे सात वाजता हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनी खचाखच भरलेल्या मोठ्या
हॉलकडे जाणार्या दरवाजावरून पुढे गेले. सोनेर� प्लेट्स आ�ण मेणब�यांचा
चमचमता प्रकाश त्यांना खुणावत होता. परं तु �तकडे वळायच्या ऐवजी त्यांनी
आपला मोचार् तळघराकडे वळवला.
अधर्वट �शरतुटक्या �नकच्या पाट�त जाण्यासाठ�च्या रस्त्यावर पण
मेणब�यांची रांग होती. परं तु त्यांच्यामळ
ु े आनंद वाटायच्या ऐवजी उदासच वाटत
होतं. इथल्या लांब, बार�क आ�ण काळ्या मेणब�या �नळा उजेड पसरवत लहान
लहान होत चाललेल्या होत्या. या भुताटक�ने भारलेल्या उजेडात त्यांचे िजवंत
चेहेरेसुद्धा भुतांसारखेच वाटत होते. ते जसेजसे पुढे जात होते तसतसा गारठा
वाढत चालला होता. हॅर�ला थंडीने �शर�शर� आल्यावर त्याने आपल� शाल
अंगाभेवती घट्ट लपेटून घेतल�. तेवढ्यात त्याला एक असा आवाज ऐकू आला
क�, त्याला वाटलं कुणीतर� फळ्यावर हजारो नखांनी ओरबाडतंय.
“अरे बापरे ! हे संगीत आहे क� काय या लोकांचं?" रॉन कुजबज
ु ला. ते एका
वळणावर वळले. त्यांना दरवाजाशी अधर्वट �शरतुटका �नक �दसला. त्या
दरवाजाला काळे मखमल� पडदे लावलेले होते.
"�प्रय �मत्रांनो", तो दःु खी स्वरात म्हणाला, "सस्
ु वागतम ्! सस्
ु वागतम ्! आपण
सवर्जण वेळात वेळ काढून आलात, खूप आनंद वाटतोय मला..." त्याने आपल�
�पसंवाल� टोपी काढल� आ�ण कमरे त वाकून अ�भवादन करून त्यांना आत
बोलावलं.
आत आल्यावर समोरचं दृश्य बघून त्यांचा डोळ्यांवर �वश्वासच बसेना.
संपूणर् तळघर शेकडो पारदशर्क आ�ण मोत्यासारख्या सफेद भुतांनी भरलेलं होतं.
त्यातल� पष्ु कळशी भत
ु ं डान्स फ्लोअरवरच्या गद�त तीस संगीतमय कुर्हाडींच्या
कापर्या धुनेवर नाचत होती. प्लॅ टफॉमर्च्या मागे काळे पडदे लावलेले होते. �तथे
ऑक�स्ट्रा संगीत वाजवत होता. डोक्यावरच्या द�पव�
ृ ात एक हजार काळ्या
मेणब�या लावलेल्या होत्या. तो व�
ृ �फकट �नळ्या रं गात चमकत होता. त्याच्या
श्वासाची वलयं समोर उठत होती. त्यामुळे त्यांना एखाद्या फ्र�जमध्ये
गेल्यासारखं वाटत होतं.
“आपण जरा इकडे �तकडे �फरू या का?" हॅर�ने सुचवलं. कारण त्याला थंड
पडत चाललेल्या पावलांना ऊब �मळावी असं वाटत होतं.
“पण कुठल्या भुताच्या अंगामधून आपण जाणार नाह� याची काळजी
घ्यायला हवी." रॉन घाबरून म्हणाला. मग ते डान्स फ्लोअरच्या कडेकडेने
चालायला लागले. रस्त्यात त्यांना �कतीतर� दृश्यं �दसल�. उदास जो�गणींचा ग्रुप,
साखळदं डांनी जखडलेल्या लक्तरं घातलेल्या माणसाचं भत
ू , हफलपफ हाऊसचं
खश
ु मस्क भत
ू जाडा संन्यासी, तो डोक्यात बाण घस
ु लेल्या एका योध्दयाशी बोलत
होता. हडकुळ्या, रोखून बघणार्या पांढर्या रक्ताचे डाग अंगावर असलेल्या
स्ल�दर�न च्या खुनी नवाब भुताला बाक�ची भुतं जरा जास्तच भाव दे त आहेत हे
बघन
ू हॅर�ला मळ
ु ीच नवल वाटलं नाह�.
"अरे चला", अचानक थांबत हमार्यनी बोलल�, "वळा लगेच. वळा पटकन.
त्या उदास मीनाशी बोलायची माझी अिजबात इच्छा नाह�."
ते झरर्कन वळल्यावर हॅर�ने �वचारलं, "कोण?"
“ती प�हल्या मजल्यावरच्या मुल�ंच्या बाथरूममध्ये राहते." हमार्यनी
म्हणाल�.
“ती बाथरूममध्ये राहते?"
"हो ना. त्यात कुणीच जात नाह�. कारण ती दं गा करायला लागते. आ�ण
पाणी सोडून दे त.े शक्य असेल तर मी �तकडे कधी �फरकणार सुद्धा नाह�. ती
जेव्हा �कंचाळत असते ना, तेव्हा बाथरूममध्ये जायचा प्रयत्नसद्
ु धा करण्यात अथर्
नसतो."
“अरे ते बघ, �तथे जेवण ठे वलंय." रॉन म्हणाला.
तळघराच्या दस
ु र्या टोकाला एक लांब टे बल ठे वलेलं होतं. ह्या
टे बलावरसुद्धा काळी चादरच पसरून ठे वलेल� होती. ते उत्सक
ु तेने �तकडे गेले.
पण दस
ु र्याच �णी ते भीतीने जागीच �खळून रा�हले. फारच भयानक घाण वास
येत होता. चांद�च्या सुंदर प्लेट्समध्ये मोठमोठाले मासे रचून ठे वलेले होते.
�कड्यांपासून बनवलेले पदाथर्ह� ठे वलेले होते. चीजचा एक लांब तक
ु डा मखमल�
�हरव्या कपड्याने झाकून ठे वला होता. आ�ण सगळ्यात मध्ये एक कबर�च्या
आकाराचा एक मोठ्ठा तप�कर� केक ठे वलेला होता. त्यावर डांबरासारख्या
आय�संगने �ल�हलेलं होतं :
सर �नकोलस डे �मम्सी - पॉ�पंग्टन

मत्ृ यू: ३१ ऑक्टोबर १४९२.
तेवढ्यात एक लठ्ठ भूत टे बलाजवळ आलं, खाल� वाकलं आ�ण त्यावरून

गेलं. हे बघून हॅर�ला धक्काच बसला. त्या भुताने आपलं त�ड मोठ्ठे वासलं होतं.
कारण त्या घाण वासाच्या माशांमधून त्याला आरपार जायचं होतं.
हॅर�ने त्याला �वचारलं, "याच्यातून जात असताना तुम्हाला याचा स्वाद
घेता येतो का?"
"थोडासा!” भूत दःु खाने म्हणलं आ�ण �तथन
ू �नघून गेलं.
"मला असं वाटतंय क� याला जास्त घाण वास यावा म्हणून या लोकांनी
ते मुद्दाम नासवलंय." हमार्यनी नाकावर हात ठे वत समजत
ू दारपणे बोलल�.
आ�ण �कड्यांचे दग
ु ध
� ी पदाथर् बघण्यासाठ� पुढे आल�. "चला, चला, परत जाऊया.
मला मळमळायला लागलंय." रॉन म्हणाला.
ते अजन
ू जायला वळणारच होते तेवढ्यात टे बलाखालन
ू एक बट
ु कं भत
ू
वेगाने बाहे र आलं आ�ण त्यांच्या समोर येऊन हवेत उभं रा�हलं.
"हॅलो पीव्ज." हॅर� सावधपणे म्हणाला.
पीव्ज बाक�च्या भत
ु ांसारखा �पवळा पारदशर्क �दसत नव्हता. त्याने एक
चमकदार नारं गी पाट� हॅट आ�ण बोटाय घातलेला होता. त्याच्या पसरट द
चेहेर्यावर, कुट�ल हास्य चमकत होतं.
"खाणार का नाह�?" त्याने बुरशी आलेल्या श�गदाण्यांची प्लेट त्यांच्या पुढे
करत मधाळ आवाजात �वचारलं.
हमार्यनी म्हणाल�, "नाह�, धन्यवाद!"
डोळे नाचवत पीव्ज म्हणाला, "तुम्हाला त्या गर�ब �बचार्या मीनाबद्दल
बोलताना ऐकलं. तुम्ह� �तच्याबद्दल फारच वाईट बोलत होता." त्याने एक खोल
श्वास घेतला आ�ण ओरडला, "ए मीना!"
“नको पीव्ज. मी काय बोलले ते �तला सांगू नकोस प्ल�ज. �तला वाईट
वाटे ल रे !” हमार्यनी घाबरून कुजबज
ु त्या स्वरात बोलल�. "मला तसं नव्हतं
म्हणायचं. �तच्या कारवायांचा त्रास नाह� वाटत मला. हॅलो मीना.”
एक जाडजूड मुलगी हवेतून तरं गत त्यांच्याजवळ आल�. �तचा चेहरा खूपच
उदास होता. हॅर�ने आजपय�तच्या आयष्ु यात इतका उदास चेहेरा कधीच पा�हलेला
नव्हता. सरळ केस आ�ण नाश्पती फळासारख्या �दसणार्या चष्याआड मीनाचा
अधार् चेहेरा झाकला गेला होता.
“काय?" �तने �वचारलं.
“कशी आहे स मीना?” हमार्यनीने उसनं अवसात आणत �वचारलं. "तुला
बाथरूमच्या बाहे र पडलेलं बघून आनंद झाला."
मीना नाकाने सँू सँू आवाज काढत हुंदके द्यायला लागल�
“�मस ् ग्र� जर आ�ा तझ्
ु याबद्दलच बोलत होत्या."
पीब्जने �तच्या कानात हळूच सां�गतलं.
“मी फक्त इतकंच म्हणत होते... मी म्हणत होते क� तू खप
ू छान
�दसतेस." हमार्यनी पीव्जकडे रागाने बघत म्हणाल�.
मीनाने हमार्यनीकडे संशयाने पा�हलं.
“तू माझी �टंगल करते आहे स?" ती म्हणाल�. �तच्या छोट्या पारदशर्क
डोळ्यांतून जोरजोरात चंदेर� अश्रू वाहायला लागले.
"नाह� गं, खरं च नाह�. ए. मी... मीना छान �दसतेय असंच म्हणत होते क�
नाह�?" हमार्यनीने हॅर� आ�ण रॉनला ढोसत �वचारलं.
“अरे ... हो"
“हो, ह� असंच म्हणत होती..."
“खोटं बोलू नका." मीना जोरजोरात श्वास घेत म्हणाल�. आता अश्रू वेगाने
�तच्या गालांवरून सरसर ओघळायला लागले. पीव्ज �तच्या खांद्यामागे लपून
खी खी करत होता.
“तुम्हाला काय वाटतं? लोक माझ्या माघार� माझ्याबद्दल काय बोलतात ते
मला माह�त नसेल? जाडी मीना. कुरूप मीना! दःु खी, रडक�, उदास मीना!"
"तू पुटकुळ्यावाल� म्हणायचं �वसरून गेल�स." पीव्ज �तच्या कानात
कुजबज
ु त
�नराश झालेल� मीना हुंदके दे ऊन दे ऊन रडायला लागल� आ�ण
तळघराबाहे र �नघून गेल�. पीब्ज पण �तच्या मागे मागे गेला. आ�ण �तच्यावर
बरु शी आलेले शंगदाणे फेकायला लागला. आ�ण तो �तला �चडवत पण होता,
"पुटकुळ्यावाल� मीना! पुटकुळ्यावाल� मीना!"
“अरे दे वा!" हमार्यनी दःु खी होऊन म्हणाल�.
अधर्वट �शरतट
ु का �नक हवेतन
ू तरं गत त्यांच्याकडेच येत होता.
"काय? मजा येतेय ना?"
“होय तर!" हॅर�ने खोटं च सां�गतलं.
"पष्ु कळ लोक आले आहे त." अधर्वट �शर तट
ु का �नक अ�भमानाने
म्हणाला. "रडक� �वधवा तर क�टहून चालत आल� आहे ... आता माझ्या भाषणाची
वेळ हात आल� आहे . ऑक�स्ट्राला जाऊन सां�गतलेलं बरं , नाह� का?"
पण हे सांगायची त्याच्यावर वेळच आल� नाह�. कारण ऑक�स्ट्राने त्याच
�णी संगीत वाजवायचं थांबवलं. ते आ�ण तळघरातील बाक�ची मंडळी स्तब्ध
झाल�. सगळे जण रोमां�चत होऊन इकडे �तकडे बघत होते. कारण त्यांना
�शकार�च्या वेळी वाजणार� तत
ु ार� ऐकायला येत होती.
“अरे च्या ते लोकह� आले म्हणायचे!” अधर्वट �शरतुटका �नक कडवटपणे
तळघराच्या �भंतीला कापत डझनभर घोड्यांची भत
ु ं दौडत आत आल�.
प्रत्येक घोड्यावर एकेक �शरतुटका घोडेस्वार बसलेला होता. उपिस्थत
जनसमुदायाने टाळ्यांचा कडकडाट केला. हॅर� पण टाळ्या वाजवायला लागला.
पण �नकच्या चेहर्याकडे ल� जाताच थांबला.
घोडे दौडत दौडत डान्स फ्लोअरच्या मध्यभागी आले. आ�ण एकदम
मागच्या खुरांवर उभे रा�हले. घोडेस्वारांपक
ै � सगळ्यात पुढे असलेलं एक मोठं
भत
ू तत
ु ार� फंु कत होतं. त्याचं दाढ�वालं त�ड त्याच्या बगलेत धरलेलं होतं. तो
खाल� उतरला आ�ण त्याने आपलं डोक हवेत फेकलं. कारण त्याला गद�तल्या
लोकांकडे नजर टाकायची होती. (�तथे हजर असलेले सगळे लोक हा प्रकार बघून
हसायला लागले.) मग ते भत
ू अधर्वट �शरतट
ु क्या �नककडे यायला �नघालं.
वाटे त त्याने आपलं डोकं आपल्या मानेवरती ठे वून �दलं.
तो ओरडला, “काय �नक? कसा आहे स? तझ
ु ं डोकं "अजूनह� आहे तसंच
लटकतंय वाटतं?”
मग गडगडाट� हास्य करत त्याने अधर्वट �शरतुटक्या �नकच्या पाठ�वर
थापट्या मारल्या.
�नक तट
ु कपणे म्हणाला, “स्वागत आहे पॅ�ट्रक.”
“अरे इथे िजंवत लोकह� आहे त वाटतं!” सर पॅ�ट्रकने हॅर�, रॉन आ�ण
हमार्यनीकडे बघत �वचारलं आ�ण मग खोटं खोटं च दचकल्यासारखं दाखवत त्याने
उडी मारल�. त्याबरोबर त्याचं डोकं पन्
ु हा खाल� पडलं. (गद�ची हसन
ू हसन
ू
मुरकंु डी वळल�.)
अधर्वट �शरतुटका �नक उदासपणे म्हणाला, "फारच मजेशीर !”
सर पॅ�ट्रकचं डोकं फरशीवरून ओरडलं, "�नकच्या बोलण्याकडे ल� दे ऊ
नका. आम्ह� त्याला �शकार�त सहभागी करून घेतलं नाह� म्हणून तो अजूनह�
फुगलेलाच आहे . पण मला काय म्हणायचं आहे ... त्याचं डोकं पाहा ना...”
“मला वाटतं," हॅर�ने �नकची अथर्पण
ू र् नजर पाहात पटकन बोलायला
सुरुवात केल�, “�नक फारच भयंकर आ�ण... आ�ण..."
"अरे वा!" सर पॅ�ट्रक �कंचाळले, "हे त्यानेच तुला पढवलेलं �दसतंय!"
"कृपया इकडे ल� द्या. आता माझ्या भाषणाची वेळ झालेल� आहे ."
अधर्वट �शरतुटका �नक जोरात बोलला, तो स्टे जवर बफार्ळ �नळ्या
स्पॉटलाईट्समध्ये उभा रा�हला.
“मत
ृ शोकसंतप्त �मत्र मै�त्रणींनो मला हे बोलताना खूप वाईट वाटतंय....”
पण याच्यापुढचे शब्द कुणीह� ऐकले नाह�त. सर पॅ�ट्रक आ�ण �शरतुटक्या
�शकार्यांनी डोक्यांच्या हॉक�चा खेळ सुरू केला होता. आ�ण गद� �तकडेच
पाहायला लागल� होती. अधर्वट �शरतट
ु क्या �नकने श्रोत्यांचे ल� पुन्हा
आपल्याकडे वेधन
ू घ्यायचा �नष्फळ प्रयत्न केला. पण सर पॅ�ट्रकचे डोके त्याच्या
पायाजवळून दरू फेकले गेल्यावर लोकांनी वेड्यासारख्या टाळ्या वाजवायला
सुरुवात केल्यावर मात्र त्याने हार मानल�.
हॅर�ला खप
ू थंडी वाजत होती. आ�ण भक
ू ह� लागल�.
"मला आता सहन होत नाह�ए." रॉन कटकटणार्या दातांमधून कसाबसा
बोलला. ऑक�स्ट्रा पन्
ु हा सुरू होऊन भुतं परत नाचायला लागल�.
“चला जाऊ या." हॅर�ने त्याचं बोलणं मान्य केलं.
ते दरवाजाकडे �नघाले. रस्त्यात ते त्यांच्याकडे पाहणार्या प्रत्येक भुताकडे
बघून हसत त्याला अ�भवादन करत पुढे जात होते. �म�नटभरातच काळ्या
मेणबत्या लावलेल्या बोळकांडात ते झपाट्याने येऊन पोचले.
"अजून शाळे च्या मेजवानीतलं पु�डंग संपलेलं नसेल." रॉन आशेने
तो प्रवेश हॉलकडे जाणाच्या िजन्यावरून सगळ्यात पढ
ु े चालत होता.
आ�ण त्याच वेळी हॅर�ला ऐकायला आलं.
"तुकडे तुकडे करून टाक... कापून टाक... मारून टाक..."
हा तोच आवाज होता. थंडगार... आ�ण भयंकर... हाच आवाज त्याने
लॉकहाटर् च्या ऑ�फसात ऐकला होता.
तो खडबडून उभा रा�हला. त्याने दगडी �भंतीला आधारासाठ� धरलं. आ�ण
कानात सगळे प्राण ओतन
ू ऐकलं. तो अंधक
ू प्रकाश असलेल्या बोळकांडातन
ू वर
आ�ण खाल� चार�कडे वेड्यासारखा बघायला लागला.
"हॅर� तू काय..."
“अरे तोच आवाज पुन्हा ऐकू येतोय. एक �म�नट बोलू नकोस..."
"उपाशी आहे ... खूप काळ लोटला..."
"ऐका..." हॅर� ऐकण्यात गग
ुं झाला होता आ�ण रॉन आ�ण हमार्यनी
त्याच्याकडे बघत उभे होते.
"मारून टाक... मारायची वेळ झाल�..."
आवाज मंदावत गेला. हॅर�ला तो आवाज वरच्या �दशेने दरू दरू जात
चालल्यासारखा वाटला. अंधार्या छताकडे बघणार्या हॅर�ची भीतीने बोबडीच
वळल� होती. कुणी अशा प्रकारे वर कसं जाऊ शकतं? म्हणजे हे एखादं भूत बीत
होतं क� काय? कारण दगडी �भंतीच्या आरपार जायचं म्हणजे...?
"इकडे या." तो ओरडला आ�ण पायर्या चढून प्रवेश हॉलकडे पळायला
लागला. पण �तथे पोचल्यावर काह� ऐकू येईल अशी त्याला मुळीच आशा वाटत
नव्हती. कारण मोठ्या हॉलमध्ये हॅलो�वनचा �धंगाणा चाललेला होता. त्याचा
आवाज बाहे रपय�त येत होता. हॅर� प�हल्या मजल्यापय�त जाणार्या संगमरवर�
िजन्याकडे धावला. रॉन आ�ण हमार्यनी त्याच्या पाठोपाठ धडाधडा िजना चढत
होते.
"हॅर�, आपण काय -"
"श शश."
हॅर�ने पन्
ु हा कान टवकारला. त्याला खूप दरू
ु न वरच्या मजल्यावरून जास्त
संथ स्वरातला आवाज ऐकू येत होता. “मला रक्ताचा वास येतोय... मला
रक्ताचा वास येतोय..."
त्याच्या छातीत धस्स झालं. "तो कुणालातर� मारणार आहे !" तो ओरडला.
रॉन आ�ण हमार्यनीच्या प्रश्नाथर्क चेहेर्यांकडे दल
ु �
र् करत एका उडीत तीन
पायर्या ओलांडत हॅर� वरच्या बाजूला पळाला आ�ण आपल्या पावलांच्या
आवाजामधून ऐकायचा प्रयत्न करायला लागला.
हॅर� दस
ु र्या मजल्यावर चहूकडे वेड्यासारखा धावत सुटला. रॉन आ�ण
हमार्यनी पण त्यांच्या मागोमाग धापा टाकत पळत होते. शेवटच्या �नजर्न
गल्ल�त जाऊन वळे पय�त ते थांबले नाह�त.
“हॅर�, काय चाललंय काय तुझं?" रॉन चेहेर्यावचा घाम पुसत म्हणाला,
"मला तर� काह�च ऐकू आलं नाह�..."
परं तु हमार्यनीने पॅसेजकडे बोट दाखवून लांब श्वास घेतला. “ते बघा!”
समोरच्या �भंतीवर काह�तर� चकाकत होतं. ते अंधारात बघत बघत पुढे
गेले. पेटत्या मशाल�ंच्या उजेडात त्यांना दोन �खडक्यांच्या मधल्या �भंतीवर एक
फूट उं च अ�रात हे �ल�हलेलं �दसलं -
रहस्यमय तळघर उघडलेले आहे .

वारसाच्या शत्रंन
ू ो, सावधान.
“खाल� लटकतंय ते काय आहे रे ?" रॉन म्हणाला. त्याचा आवाज थरथर
कापत होता.
ते जवळ गेले तेव्हा हॅर� पडता पडता वाचला. कारण फरशीवर खप
ू पाणी
होतं. रॉन आ�ण हमार्यनीने त्याला पकडून सांभाळलं. मग ते सावकाश चालत
त्या संदेशापय�त पोचले. मशाल�च्या खालच्या गडद सावल�वर त्यांची नजर
�खळून रा�हल� होती. ती वस्तू काय होती याची �तघांना एकदमच जाणीव झाल�
आ�ण ते सपसप पाणी उडवत मागे पळाले.
चौक�दार �फल्चची मांजर� �मसेस नॉ�रसच्या शेपट�ला दोर� बांधून मशाल
टांगायच्या स्टँ डवर लटकवलेलं होतं. ती लाकडासारखी ताठ आ�ण �नज�व
झालेल� होती. �तचे बाहे र आलेले डोळे एक टक रोखून बघत होते. ते दृश्य बघून
ते काह� �ण जागीच �खळून रा�हले. मग रॉन म्हणाला, "चला आपण सटकूया
इथन
ू लवकर." हॅर� अवघडून म्हणाला, "काह� मदत करता येतेय का बघायला
नको का?"
"माझं ऐकशील का हॅर�?" रॉन म्हणाला, "इथून बाहे र पडूया. इथे
आपल्याला कुणी पाहायच्या आत इथून दरू जाऊया."
पण आता त्यालाह� उशीर झालेला होता. दरू कुठे तर� ढं ग गडगडत
असल्यासारखा प्रचंड आवाज झाला. त्यांच्या ल�ात आलं क� मेजवानी संपलेल�
आहे . ज्या बोळकांडात ते उभे होते त्याच्या दोन्ह� बाजूंनी शेकडो पायांचे िजना
चढत असल्याचे आवाज यायला लागले. पोटभर खाणं झालेले �वद्याथ�
जोरजोरात बोलत वर येत असल्यासारखं वाटत होतं आ�ण पुढच्याच �णी
पॅसेजच्या दोन्ह� बाजक
ंू डून �वद्याथ� वर येऊन दाखल झाले.
सगळी चचार्, हालचाल आ�ण आवाज �णात थांबले, कारण पुढे येणार्या
मुलांचं लटकलेल्या मांजर�कडे ल� गेलं होतं. सगळ्यांनी हे ह� पा�हलं क� हर�,
रॉन आ�ण हमार्यनी �तघेच बोळकांडात उभे आहेत. �वद्याथ� हबकून स्तब्ध उभे
होते. मग ते समोरचं भयंकर दृश्य बघण्यासाठ� एकमेकांना ढकलायला लागले.
त्या शांततेत कुणीतर� जोरात ओरडलं, "वारसाच्या शत्रूंनो, सावधान! आता
नासक्या रक्ताच्या लोकांनो तम
ु ची पाळी आहे .”
हा ड्रॅको मॅल्फॉय होता. गद�त तो सगळ्यांच्या पुढे आला होता. त्याचे डोळे
चमकत होते. त्याचा एरवी पांढरा असलेला चेहेरा या �णी लालभडक झालेला
�दसत होता. आ�ण तो लटकणार्या �नज�व मांजर�कडे बघन
ू हसत होता.
प्रकरण नऊ
�भंतीवरचा संदेश
"काय गडबड आहे ? काय चाललंय इथे?”

मॅल्फॉयचा आवाज ऐकूनच आगर्स �फल्च गद�तून वाट काढत पुढे आला.
आ�ण जेव्हा त्याने �मसेस नॉ�रसला पा�हलं तेव्हा मात्र तो एकदम मागे सरकला.
भीतीने त्याने हातांनी आपला चेहेरा झाकून घेतला.
"माझं मांजर! माझी मनी! �मसेस नॉ�रसला काय झालं?" तो ओरडायला
लागला. आ�ण त्याचे बटबट�त डोळे हॅर�कडे वळले.
“तू?" तो ओरडला, "तू! तू माझ्या मांजराला मारलंस! तू मारलंस �तला! मी
तल
ु ा खलास कर�न. मी तल
ु ा..."
“आगर्स!”
डम्बलडोर �तथे येऊन पोचले होते. त्यांच्या पाठोपाठ काह� इतर �श�कह�
आलेले होते. काह� �णातच डम्बलडोर, हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनीला ओलांडून पढ
ु े
गेले. आ�ण त्यांनी मशाल अडकवायच्या स्टँ डला लटकवलेल्या �मसेस नॉ�रसला
खाल� उतरवून घेतलं.
मग ते �फल्चला म्हणाले, "आगर्स, चल माझ्याबरोबर पॉटर, वीज्ल� आ�ण
ग्र� जर तुम्ह�पण चला."
लॉकहाटर् उत्सुकतेने पढ
ु े आले.
"हे ड सर, माझं ऑ�फस सगळ्यात जवळ आहे - वरच्याच मजल्यावर. कृपया
�तथे चलावं...."
"धन्यवाद, �गल्ड्रॉय." डम्बलडोर म्हणाले.
अवाक झालेल्या गद�ने त्यांना रस्ता �दला. रोमां�चत झालेले लॉकहाटर्
आपण खूप मह�वाची व्यक्ती आहोत अशा थाटात वेगाने डम्बलडोरच्या मागे
गेले. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल आ�ण स्नॅप यांनी त्यांच्या मागे चालायला सुरुवात
केल�.
लॉकहाटर् च्या अंधार्या ऑ�फसात ते पोचल्याबरोबर �भंतीवर काह�तर�
हालचाल व्हायला लागल�. फोट�मधल्या लॉकहाटर् च्या चेहेर्यांनी डोक्यांना रोलर
लावलेले असल्यामुळे सगळे जण आत आल्यावर त्यांनी एकदम लपायची घाई
केलेल� �दसल� हॅर�ला. खर्या लॉकहाटर् ने टे बलावर मेणब�ी पेटवल�. आ�ण मग ते
मागे सरकले. �मसेस नॉ�रसला गळ
ु गळ
ु ीत पष्ृ ठभागावर ठे वून डम्बलडोर �तची
तपासणी करायला लागले. हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनीने एकमेकांकडे भीतीयुक्त
�चंतेने पा�हले. मेणब�ीच्या प्रकाशाच्या टप्प्याच्या बाहे र असलेल्या खुच�वर बसून
�तघंजण काय घडतंय ते पाहायला लागले.
डम्बलडोरचं बाकदार नाक �मसेस नॉ�रसच्या केसांपासून जेमतेम एखादा
इंच अंतरावर होतं. ते आपल्या अधर्चंद्राकृती चष्म्यातून �तला अगद� जवळून
तपासत होते. त्यांची लांबसडक बोटं सावकाशपणे मांजर�च्या अंगावरून �फरत
होती. टोचत होती. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलह� जवळपास �ततक्याच वाकलेल्या
होत्या. त्यांचे डोळे बार�क झालेले होते. त्यांच्या मागे स्नॅप उभे होते. ते उभे
होते �तथे फारसा उजेड नव्हता. त्यांच्या चेहेर्यावर काह�तर� �व�चत्रच भाव �दसत
होते. असं वाटत होतं क� बहुधा ते आपलं हसू दाबायचा प्रयत्न करत आहे स.
दरम्यान लॉकहाटर् उगीचच इकडे �तकडे लुडबुड करत स्वतःच्या सूचना दे त होते.
“नक्क�च एखाद्या मंत्राने �हचा जीव घेतलेला असणार. कदा�चत रूपांतर
क्लेश मंत्र असेल. मी �कत्येक वेळा याचा प्रयोग झालेला पा�हला आहे . दद
ु � वाने
मी �तथे नव्हतो. मला हा मंत्र कसा उतरवायचा ते चांगलंच अवगत आहे .
त्यामळ
ु े मी जर �तथे असतो तर मांजर नक्क�च वाचलं असतं..."
लॉकहाटर् च्या बोलण्याच्या मधे मधे �फल्चचं मुसमुसणं ऐकू येत होतं. तो
टे बलाजवळच्या एका खुच�त ढे पाळून बसलेला होता. �मसेस नॉ�रसकडे पाहायची
सद्
ु धा �हम्मत होत नव्हती त्याची. त्यामळ
ु े त्याने हाताने चेहेरा झाकून घेतलेला
होता. एरवी हॅर�ला �फल्चची खूप चीड यायची खरं तर. पण आज त्याला
मनापासून वाईट वाटत होतं त्याच्याबद्दल. पण त्याला त्याह�पे�ा स्वतःबद्दल
जास्त वाईट वाटत होतं. जर डम्बलडोरने �फल्चच्या बोलण्यावर �वश्वास ठे वला
तर हॅर�ला हॉगवट्र्समधून काढून टाकण्यात येईल हे सांगायला कुणा ज्यो�तषाची
गरज नव्हती.
डम्बलडोर आता हलके हलके काह� तर� �व�चत्र शब्द पुटपुटत होते. आ�ण
�मसेस नॉ�रसला आपल्या छडीने सावकाश ठोकत होते. पण काह� नाह� होऊ
शकलं. �मसेस नॉ�रस प� ढा भरलेल्या मत
ृ प्राण्यासारखीच �दसत होती.
लॉकहाटर् म्हणाले, "उगाडुगूमध्येपण एक अशीच घटना घडल्याचं आठवतंय
मला. एकच नाह� तर सलग �कत्येक हल्ले झाले होते. माझं आत्मच�रत्र वाचलंत
तर संपण
ू र् हक�कत कळे ल तम्
ु हाला मी �तथल्या लोकांना पष्ु कळ ताईत मंत्रवन
ू
�दले. त्यामुळे त्यांची त्रासातून मुक्तता झाल�..."
�भंतीवरच्या �चत्रांमधले सगळे लॉकहाटर् त्याला मान हलवून सहमती
दाखवत होते. त्यातले एक लॉकहाटर् तर आपल्या डोक्यावरची जाळी काढायचंच
�वसरून गेले.
शेवट� डम्बलडोर सरळ उभे रा�हले.
“ती मेलेल� नाह�ए, आगर्स." ते संथपणे म्हणाले. लॉकहाटर् ची बडबड एकदम
थांबल�. त्यांनी �कती लोकांना वाचवलंय त्याची कहाणी ते गद�ला रं गवून रं गवून
सांगत होते.
“मेलेल� नाह�ए?" �फल्चचा गळा भरून आला. त्याने बोटांच्या फट�तन
ू
हळूच �मसेस नॉ�रसकडे पा�हलं. "मग ती अशी लाकडासारखी ताठ का �दसतेय?"
"�तला �नज�व केलं गेलंय." डम्बलडोर म्हणाले. (“हो ना! मी तेच म्हणत
होतो." लॉकहाटर् म्हणाले.)
"परं तु कसं केलंय ते माह�त नाह�..."
“याला �वचारा." �फल्च आपला अश्रूंनी �भजलेला चेहेरा हॅर�कडे वळवत
�कंचाळला.
"सेकंड इयर मध्ये �शकणारा मुलगा हे नाह� करू शकत." डम्बलडोरने
ठामपणे सां�गतले. "यासाठ� काळ्या जादच्
ू या �व�शष्ट �ानाची आवश्यकता...”
"हे कृत्य याचंच आहे, यानेच केलं आहे हे.” �फल्च थक
ंु � उडवत ओरडला.
त्याचा फुगलेला चेहेरा आता जांभळा पडायला लागलेला होता.
“�भंतीवर त्याने काय �ल�हलं होतं ते पा�हलं नाह� का तुम्ह�? माझ्या
ऑ�फसात त्याला एक अशी वस्तू �दसल� होती..." त्याला माह�त आहे मी एक...
मी एक..." �फल्चचा चेहेरा आता खूपच भयंकर व्हायला लागला होता. "त्याला
माह�त आहे क� मी फुसकंु डा आहे." त्याने सांगून टाकलं.
"मी �मसेस नॉ�रसला हातसुद्धा लावलेला नाह�." हॅर� जोरात म्हणाला.
आता �भंतीवरच्या �चत्रातल्या लॉकहाटर् सह सगळे जण त्याच्याकडे रोखून बघत
असल्यामळ
ु े तो वैतागलेला होता. “आ�ण मला हे ह� माह�त नाह� क� "फुसकंु डा"
काय असतं?"
“खोटारडा आहे हा." �फल्च गरु कावला. "त्याने माझं फटाफटजादच
ू ं पत्रं
वाचलं होतं.”
"मला काह� बोलायचं आहे हे डसर." अंधारातन
ू स्नॅप संथपणे म्हणाले.
त्यांनी त�ड उघडता�णीच हॅर�ची खात्री पडल� क� आता सत्यानाश होणार हे
�निश्चत आहे . हॅर�ला हे ह� �निश्चतपणे माह�त होतं क� स्नॅप आता जे काह�
बोलतील त्याने त्याचं फक्त वाटोळच होऊ शकतं.
"कदा�चत पॉटर आ�ण त्याचे �मत्र चुक�च्या �ठकाणी चक
ु �च्या वेळी असू
शकतीलह�." हे बोलताना त्यांच्या चेहेर्यावर छद्यमी हास्य होतं. जणू काह�
त्याचा या मल
ु ांच्या बोलण्यावर �वश्वासच नव्हता. "परं तु आपल्यासमोर असलेल�
सगळी प�रिस्थती ग�धळाची आहे. प्रश्न असा आहे , क� ह� मुलं वरच्या
मजल्यावर त्याच पॅसेजमध्ये नेमकं काय करायला गेले होते? हॅलो�वनच्या
मेजवानीला ह� मल
ू का हजर नव्हती?"
हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनी �तघेह� एकदमच मत्ृ यु�दवसाच्या पाट�बद्दल
सांगायला लागले. “.....�तथे शेकडो भत
ु ं होती. आम्ह� �तथे होतो याची ती सा�
दे तील......”
“पण �तथून परत आल्यावर तुम्ह� मेजवानीत सामील का झाला नाह�त?"
स्नॅपने �वचारलं. त्यांचे काळे डोळे मेणब�ीच्या प्रकाशात चमकत होते. "वर त्या
अंधार्या बोळकांडात जायची काय गरज होती?"
रॉन आ�ण हमार्यनीने हॅर�कडे पा�हलं.
“कारण... कारण..." हॅर� म्हणाला. त्याचं हृदय खूप धडधडत होतं. हॅर�च्या
मनात आलं क� त्याने जर मी एका अदृश्य आवाजाच्या मागे मागे इथे आलो
असं सां�गतलं तर त्याच्यावर कुणीह� �वश्वास ठे वणार नाह�. कारण तो आवाज
त्याला एकट्यालाच ऐकू येत होता. त्याच्या�शवाय इतर कुणीह� तो आवाज ऐकू
शकत नव्हतं. त्यामळ
ु े तो म्हणाला, “आम्ह� खूप दमलो होतो आ�ण झोपायलाच
जायचं होतं आम्हाला."
“पण न खाता-�पताच?” स्नॅपने �वचारलं. आता त्यांच्या लंबुडक्या
चेहेर्यावर �वजयी हास्य चमकत होतं. “भत
ु ं आपल्या पाट�त िजवंत माणसांना
खाता येतील असे पदाथर् ठे वायची व्यवस्था करत असतील असं वाटत नाह�
मला."
“आम्हाला भक
ू नव्हती." रॉन म्हणाला. पण त्याच �णी त्याचं पोट भक
ु े ने
गुरगुरायला लागलं. स्नॅपचं दष्ु ट हास्य चेहेर्यावर आणखीनच पसरलं. स्नॅप
म्हणाले, "हे डसर, मला वाटतं, पॉटर संपण
ू र् सत्य सांगत नाह�ए. त्यामुळे जोपय�त
काह�ह� हातचं राखन
ू न ठे वता हा सगळं सांगायला तयार होत नाह� तोपय�त
त्याच्यावर काह� बंधनं घालायला हवीत. मला स्वतःला तर� असं वाटतं, क� तो
खरं बोलेपय�त त्याला ग्रीफ�नडॉरच्या िक्वडीच ट�ममधून बाहे र करावं."
"सेवरस काह�तर�च बोलताय!" प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल तीव्र स्वरात म्हणाल्या,
या मुलाला िक्वडीच खेळू न दे ण्यासारखं काह�च कारण �दसत नाह� मला. या
मांजर�च्या डोक्यावर जादच
ू ा झाडू मारला गेलेला नाह� आ�ण पॉटरने काह� गुन्हा
केल्याचा परु ावाह� नाह�ए."
डम्बलडोरने हॅर�कडे ती�ण नजर टाकल�. हॅर�ला आपला एक्सरे काढला
जात असल्यासारखं वाटलं. मग डम्बलडोर ठामपणाने म्हणाले, "सेवरस जोपय�त
अपराध �सद्ध होत नाह� तोपय�त त्याला �नद�ष मानावंच लागेल."
स्नॅपचा जळफळाट झालेला �दसला. आ�ण �फल्चचाह�. "माझ्या मांजर�ला
�नज�व केलं गेलंय." तो �कंचाळला. त्याचे बटबट�त डोळे बाहे र पडतील क� काय
असं वाटत होतं. "मला वाटतं पॉटरला, याबद्दल काह� ना काह�तर� �श�ा
झाल�च पा�हजे."
"आपण �मसेस नॉ�रसला शुद्धीवर आणू, आगर्स." डम्बलडोर धीर दे त
म्हणाले. "प्रोफेसर स्प्राऊटने अल�कडेच काह� मंत्रकवचांची लागवड केलेल� आहे.
ती मोठ� झाल� क� आपण त्यांचा काढा तयार करू. त्या काढ्याने �मसेस नॉ�रस
नक्क� बर� होईल."
"तो काढा मी बनवेन." लॉकहाटर् मध्येच बोलले." मी शेकडो वेळा काढे
बनवले आहेत. झोपेतून उठवून सां�गतलं तर� मी मंत्रकवचाचा स्वास्थ्यवधर्क
काढा बनवू शकतो.
"माफ करा", स्नॅप थंडपणे म्हणाले, "मला वाटतं, या शाळे तला जादच्ू या
काढ्याचा �श�क मी आहे ."
त्यावर एक �व�चत्र शांतता पसरल�. डम्बलडोर, हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनीला
म्हणाले, "तम्
ु ह� गेलात तर� चालेल."
न पळता िजतक्या वेगाने चालत जाता येईल �ततक्या वेगाने ते �तथून
चालत बाहे र पडले. लॉकहाटर् च्या ऑ�फसच्या वरच्या मजल्यावर गेल्यानंतर ते
एका �रकाम्या वगार्त घस
ु ले आ�ण त्यांनी दार बंद करून घेतलं, हॅर� आपल्या
�मत्रांच्या काळवंडलेल्या चेहेर्यांकडे बघत म्हणाला, "मी ऐकलेल्या आवाजाबद्दल
मी त्यांना सांगायला हवं होतं असं नाह� ना वाटत, तुम्हाला?"
"नाह�" रॉन झटकन म्हणाला. "जे आवाज इतरांना ऐकू येत नाह�त असे
आवाज न ऐकलेलेच बरे ... जादच्
ू या जगात पण नाह�. " रॉनचा स्वर ऐकून हॅर�ने
�वचारलं, "पण तुझा माझ्यावर �वश्वास आहे ना?"
“अथार्तच आहे." रॉन पटकन बोलला. "पण हे �व�चत्र आहे हे तू सद्
ु धा
मान्य करशील."
"हो, हे �व�चत्र आहे हे पटतं मला." हॅर� म्हणाला, "सगळी घटनाच खूप
�व�चत्र आहे. �भंतीवर �ल�हलेला इशारा कशाच्या बाबतीतला होता? तळघर
उघडलेलं आहे , याचा अथर् काय असू शकतो?"
"ए. जरा थांबा. मला काह�तर� आठवतंय." रॉन हळूच म्हणाला. "मला
वाटतं, हॉगवट्र्समधल्या रहस्यमय तळघराची कहाणी कुणीतर� सां�गतल� होती
मागे. बहुधा �बलने."
"आ�ण हे "फुसकंु डा" काय असतं?" हॅर� म्हणाला.
त्याला त्रासलेलं बघून रॉनने हसू दाबलं. "हे बघ, त्यात काह� गंमतीदार
नक्क�च नाह�ए. पण आता �फल्चचा प्रश्न आहे म्हणून बोलतो. तो म्हणाला,
"जादग
ू ार प�रवारात जन्माला येऊनह� जाद ू न येणार्याला "फुसकंु डा" म्हणतात.
मगलू प�रवारात जादग
ू ार जन्माला येण्याच्या बरोबर उलट प्रकार आहे हा.
अथार्त फुसकंु डे खूप कमी असतात संख्येने. जर �फल्च फटाफटजाद ू कोसर् करत
असेल तर तो नक्क�च "फुसकंु डा" असेल. त्यामुळे पष्ु कळशा गोष्ट� ल�ात येऊ
शकतात. उदाहरणाथर्, तो �वद्याथ्या�चा एवढा �तरस्कार का करतो �कंवा सारखा
दःु खी का असतो?" रॉन खुशीत हसत म्हणाला.
कुठे तर� घड्याळाचे टोले पडले. “मध्यरात्र झालेल� आहे ," हॅर� म्हणाला,
"स्नॅप इथे येऊन आपल्याला आणखी कोणत्यातर� प्रकरणात गोवण्याचा प्रयत्न
करायच्या आत, आपण आपापल्या खोल�त गेलेलं बरं !"
*
पढ
ु े �कतीतर� �दवस शाळे त चच�चा एकच �वषय होता- �मसेस नॉ�रसवर
झालेला हल्ला ! �फल्ब पण ह्या �वषयाचा कुणाला �वसर पडू दे त नव्हता. िजथे
मांजर�वर हल्ला झाला होता त्याच जागी तो सतत घुटमळत राहायचा. बहुधा
त्याला आशा वाटत होती, क� हल्लेखोर �तथे परत येईल कदा�चत. �भंतीवरचा
संदेश "सवर् प्रकारच्या डागांचा कदर् नकाळ, �मसेस स्कोवरचे जादच
ू े लोशन” ने
साफ करत असलेला �फल्च हॅर�ला �दसला. पण त्याचा काह�च उपयोग झाला
नाह�. ते शब्द होते तसेच चमकत रा�हले. �फल्च जेव्हा घटनास्थळी हजर
नसायचा तेव्हा तो जवळच्या पॅसेजमध्ये लपून नजर ठे वायचा. कधीतर� अचानक
उडी मारून �वद्याथ्या�च्या पुढे उभा राहायचा. आ�ण त्यांना "जोरात श्वास घेणे"
�कंवा "खश
ु �दसणे" यांसारख्या गोष्ट�ंबद्दल �श�ा दे ण्याचा प्रयत्न करायचा.
�मसेस नॉ�रस �नज�व झाल्याने िजनी वीज्ल� फारच अस्वस्थ झालेल�
�दसत होती. रॉनच्या मते �तला मांजर खूप आवडायची.
"पण तल
ु ा �मसेस नॉ�रसचा लळा थोडाच लागलेला होता?" रॉन �तची
समजूत घालत म्हणाला, “खरं बोलायचं झालं तर ती नाह�ए तेच बरं आहे .
"िजनीचे ओठ कापायला लागले. "पण अशा घटना हॉगवट्र्समध्ये रोज रोज घडत
नाह�त." रॉनने �तला �दलासा दे त म्हटलं. "ज्या माथे�फरूने ह� काळी कारवाई
केल� आहे त्याला लवकरच पकडून हॉगवट्र्समधून हाकलून दे ण्यात येईल. मला
मात्र एकच आशा वाटतेय क� त्याला शाळे तून हाकलण्यात येण्यापूव� �फल्चला
पण �नज�व करण्याइतका त्याला वेळ �मळावा म्हणजे झालं." िजनीचा चेहरा
पांढराफटक पडत चालल्याचं बघून रॉनने पुस्ती जोडल�, "अगं मी गंमत
करतोय..."
हमार्यनीवर पण त्या हल्ल्याचा प�रणाम झालेला होता. सतत वाचन करणं
हे �तच्यासाठ� नवीन नव्हतं तसं; पण आजकाल ती फक्त तेवढं च करत होती.
हॅर� आ�ण रॉनने �तला �वचारलंसुद्धा क� �तचं नक्क� चाललंय तर� काय? पण
�तने फारसं काह� सां�गतलं नाह�. पढ
ु च्या बध
ु वारपय�त �तच्या मनात काय
चाललंय ते त्यांना समजू शकलं नाह�.
जादच्
ू या काढ्याचा तास संपल्यानंतरह� हॅर� �तथेच थांबलेला होता. कारण
स्नॅपने त्याला �कडेआळ्या साफ करायला सां�गतलं होतं. त्यानंतर भराभर जेवण
उरकून तो रॉनला भेटायला वरच्या मजल्यावरच्या लायब्रर�त गेला. रस्त्यात
त्याला जिस्टन �फं च फ्लेचल� (जडी-बुट�चे �ानच्या तासाला याच "हफलपफ"
हाऊसच्या मल
ु ाशी त्याचा प�रचय झालेला होता.) त्याच्याच �दशेने येत असलेला
�दसला. हॅर� हॅलो म्हणायला त�ड उघडतच होता तेवढ्यात जिस्टनने त्याला
पा�हलं. हॅर�ला बघून तो अचानक शॉक बसल्यासारखा वळला आ�ण दस
ु र्या
�दशेने चालायला लागला.
हॅर�ला रॉन लायब्रर�च्या मागच्या भागात भेटला. तो �तथे "जादच
ू ा
इ�तहास" या �वषयाचा होमवकर् मापून बघत होता. कारण प्रोफेसर �बन्सने
सगळ्या �वद्याथ्या�ना "यरु ो�पयन जादग
ू ारांची मध्ययग
ु ीन सभा" या �वषयावर
तीन फूट लांब �नबंध �लहायला सां�गतला होता.
"माझा तर �वश्वासच बसत नाह�ए. माझा �नबंध अजूनह� ८ इंच कमीच
भरतोय". रॉन वैतागन
ू म्हणाला. त्याने आपलं चमर्पत्र ठे वन
ू �दलं. ते परत
गुंडाळलं गेलं. "हमार्यनीचा �नबंध मात्र चांगला चार फूट सात इंच लांब झालाय.
आ�ण तेह� �तचं अ�र बार�क �करटं असूनह�."
"पण हमार्यनी आहे कुठे ?" हॅर�ने टे प उचलून आपला होमवकर् मोजत
“असेल �तथेच कुठे तर�!” रॉनने कपाटांकडे बोट दाखवत सां�गतलं. "बहुधा
ती आणखी पुस्तकं शोधतेय. मला वाटतं �ख्रसमसपूव� आख्खी लायब्रर� वाचून
पालथी घालायचा �नश्चय केलेला �दसतोय �तने.”
जिस्टन �फं च फ्लेचल� हॅर�ला बघन
ू कसा पळून गेला ते त्याने रॉनला
सां�गतलं.
“पण तू कशाला त्याच्याकडे ल� दे तोस तेच कळत नाह�ए मला. मला
तर� तो थोडा बावळटच वाटतो." रॉन म्हणाला आ�ण �लहायला लागला. तो
मोठमोठ्या अ�रात �लह�त होता. "लॉकहाटर् �कती महान आहेत याबद्दल तो
�कती बकबक करत होता..."
हमार्यनी पस्
ु तकांच्या कपाटांच्या मधन
ू बाहे र आल�. ती त्रासलेल� �दसत
होती. पण तर�ह� आता �तचा शेवट� एकदाचा त्यांच्याशी बोलायचा मूड �दसत
होता.
"हॉगवट्र्स : एक इ�तहास च्या सगळ्या प्रती �वद्याथ्या�नी घेतलेल्या
�दसतायत." ती रॉन आ�ण हॅर�जवळ बसत म्हणाल�. “आ�ण दोन आठवड्यांची
बे�टंग �लस्ट आहे. मी माझी कॉपी घर� उगीचच ठे वून आले. पण मी तर� काय
करणार? लॉकहाटर् च्या इतक्या सगळ्या पस्
ु तकांनी पेट� भरल्यावर त्यात जागाच
उरल� नव्हती."
"पण तुला ते पुस्तक कशासाठ� हवं आहे ?" हॅर�ने �वचारलं.
“ज्या कारणासाठ� बाक�ची मल
ु ं ते पस्
ु तक वाचायला घेऊन गेल� आहे त
त्याच कारणासाठ�." हमार्यनी म्हणाल�, "रहस्यमय तळघराची कहाणी जाणून
घेण्यासाठ�."
“पण ती आहे काय?" हॅर�ने झटकन �वचारलं.
"तोच तर प्रॉब्लेम आहे . मला आठवत नाह�ए." हमार्यनी ओठ चावत
म्हणाल�. "आ�ण मला त्याची हक�कत दस
ु र�कडे कुठे ह� �मळत नाह�ए."
“हमार्यनी, मला तुझा �नबंध दाखव." रॉनने आपल्या घड्याळाकडे नजर
टाकत हताश होऊन म्हटलं.
“नाह�, मी नाह� दाखवणार." हमार्यनी गंभीरपणे बोलल�. "तुला चांगले दहा
�दवस �मळाले होते ना हा �नबंध �लहायला?"
"मला फक्त दोन इंचांची गरज आहे. चल ना, दाखव..."
घंटा वाजल�. रॉन आ�ण हमार्यनी जादच्ू या इ�तहासाच्या वगार्त भांडत
भांडत �नघाल�.
"जादच
ू ा इ�तहास" हा टाईमटे बलमधला सवार्त �नरस �वषय होता. हा
�वषय �शकवणारे प्रोफेसर �बन्स हे एकमेव भत
ू �श�क होते. त्यांच्या तासाला
आजवरच्या कार�कद�त घडलेल� सवा�त रोमांचकार� घटना म्हणजे फळ्यामधन
ू
बाहे र पडून त्यांचं वगार्त दाखल होणं! ते म्हातारे होते आ�ण त्यांच्या चेहेर्यावर
सरु कुत्या होत्या. पष्ु कळ लोकांचं असं म्हणणं होतं, क� आपण मेलो आहोत हे
त्यांना समजलंच नव्हतं. एक �दवस ते �शकवण्यासाठ� उठले आ�ण
स्टाफरूममध्येच शेकोट�पुढे आपलं शर�र खुच�वर तसंच सोडून �नघून गेले..
त्यांच्या �दनक्रमात तेव्हापासन
ू आजपय�त काह�ह� बदल झालेला नाह�.
आजचा तासह� नेहेमीप्रमाणेच कंटाळवाणा झाला. प्रोफेसर �बन्सने आपल्या
नोट्स काढल्या आ�ण एखादया जुनाट व्हॅक्युम क्ल�नरसारख्या सपाट आवाजात
बोलायला लागले. अत्यंत कंटाळून गेल्यामळ
ु े वगार्तला जवळजवळ प्रत्येक
�वद्याथ� गाढ झोपून गेलेला होता. मध्येच कुणाची झोपमोड झाल�च तर तो
एखाद� सनसनावळ �कंवा नाव �लहून घ्यायचा आ�ण पन्
ु हा झोपून जायचा.
अध्यार् तासापासन
ू ते बोलत होते. आ�ण अचानक एक अशी घटना घडल� जी
यापूव� कधीच घडलेल� नव्हती. हमार्यनीने आपला हात वर केला.
१२८९ च्या आंतरराष्ट्र�य जादग
ू ार संमेलनावर एक अत्यंत रटाळ लेक्चर
दे ताना प्रोफेसर �बन्सने वर पा�हलं आ�ण ते च�कतच झाले.
“�मस अं..."
“ग्र� जर सर. आम्हाला रहस्यमय तळघराबाबत तुम्ह� काह� सांगू शकता
का?" हमार्यनीने खणखणीत आवाजात �वचारलं.
त�ड उघडं टाकून �खडक�बाहे र एकटक बघणारा डीन थॉमस खाडकन
शुद्धीवर आला. लॅ व�डर ब्राऊनचं खांद्यांमध्ये रुतलेलं डोकं झटक्यात वर आलं.
नेिव्हलचं कोपर टे बलावरून घसरलं.
प्रोफेसर �बन्सच्या डोळ्यांच्या पापण्या फडफडल्या.
“जादच
ू ा इ�तहास हा माझा �वषय आहे ." ते आपल्या एकसुर� खरबर�त
आवाजात म्हणाले. "�मस ग्र� जर, मी सत्य घटना �शकवतो. �मथक �कंवा दं तकथा
�शकवत नाह�." त्यांनी आपला घसा साफ करत खडू तुटल्यासारखा आवाज
काढला आ�ण मग पढ
ु े �शकवायला लागले. "त्या वष� सप्ट� बरमध्ये सा�डर्�नयाच्या
जादग
ू ारांची एक उप�स�मती..."
ते पन्
ु हा थांबले. कारण त्यांना हमार्यनीचा हात परत एकदा वर झालेला
�दसला. “�मस ् ग्रान्ट..."
“प्ल�ज सर, दं तकथांमध्येसद्
ु धा काह�तर� सत्य लपलेलं असतंच ना?"
प्रोफेसर ज्या प्रकारे हैराण होऊन हमार्यनीकडे बघत होते ते पाहून हॅर�च्या
ल�ात आलं क� आजपय�त कुणीह� त्यांच्या लेक्चरमध्ये अडथळा आणलेला
नव्हता. मग ते िजवंत असोत अथवा मत
ृ .
"अच्छा." प्रोफेसर �बन्स संथपणे म्हणाले. "हो, मला वाटतं, असं म्हणायला
काह� हरकत नाह�." आ�ापय�त त्यांनी कधीच कुठल्या �वद्याथ्यार्कडे पा�हलं
नसेल अशा प्रकारे त्यांनी �तच्याकडे रोखन
ू पा�हलं. "पण ज्या दं तकथेबद्दल तू
बोलते आहे स ती केवळ एक सनसनाट� पण मख
ू प
र् णाची गोष्ट आहे ...”
पण आता संपण
ू र् वगर् त्यांचा शब्द न शब्द कान दे ऊन ऐकत होता. त्यांनी
सगळ्यांवरून एक धावती नजर टाकल�. प्रत्येक चेहरा त्यांच्याकडे वळलेला होता.
या �वशेष कुतह
ू लाचं �चत्रं बघून ते अस्वस्थ झालेले �दसले हॅर�ला.
"बरं , ठ�क आहे ..." ते सावकाश म्हणाले. "मला जरा �वचार करू दे त...
रहस्यमय तळघर...
"तुम्हाला सगळ्यांना माह�तच आहे क� हॉगवट्र्सची स्थापना जवळजवळ
एक हजार वषा�पूव� झालेल� आहे. पण �निश्चत तार�ख मला आठवत नाह�ए.
त्या काळातल्या चार जादग
ू ा�रणींनी हॉगवट्र्सची स्थापना केलेल�
होती. या शाळे तल्या चार� हाऊसची नावं त्यांच्याच नावावरून �दल� गेल� आहे त.
गॉड्रीक ग्रीफ�नडॉर, हेल्गा हफलपफ, रोवेना रे व्हनक्लॉ आ�ण सालाझार स्ल�दर�न
त्यांनी �मळून ह� गढ� मगलूंच्या दृिष्टआड बनवल�. तेव्हाच्या काळात सामान्य
जनतेला जादच
ू ी खूप भीती वाटायची आ�ण जादग
ू ा�रणींना खूप
यातना सहन कराव्या लागायच्या."
त्यांनी थांबून वगार्वर धावती नजर टाकल� आ�ण पुढे बोलायला सुरुवात
केल�. "मग त्यांनी जादच
ू ी ल�णं असलेल� मुलं शोधून काढल� आ�ण मग त्यांना
�श�ण दे ण्यासाठ� इथे गढ�त घेऊन आले. पण त्यांच्यामध्ये मतभेद हायला
लागले. स्ल�दर�न आ�ण इतर लोकांमध्ये खूपच वाद झाले. शाळे च्या
�वद्याथ्या�ची �नवड करण्याच्या बाबतचे �नयम कडक असावेत असं स्ल�दर�न चं
म्हणणं होतं. त्यांच्या म्हणण्याप्रमाणे जादच
ू ं �श�ण जादग
ू ारांच्या प�रवारातल्या
मुलांपुरतंच मयार्�दत असलं पा�हजे. त्यांना मगलू प�रवारातल्या मुलांना ह�
�वद्या दे णं पसंत नव्हतं. कारण त्यांचा त्यांच्यावर �वश्वास नव्हता. काह�
काळानंतर �ग्रफ�नडॉर आ�ण स्ल�दर�न मध्ये जोरदार मतभेद झाले आ�ण
स्ल�दर�न शाळा सोडून �नघून गेले.”
प्रोफेसर �बन्स परत थांबले. त्यांनी आपले ओठ मुडपले. ते एका म्हातार्या
सरु कूतलेल्या कासवासारखे �दसत होते.
“�वश्वसनीय ऐ�तहा�सक सूत्रांकडून, फक्त इतक�च मा�हती उपलब्ध
झालेल� आहे" ते म्हणाले, "पण या सत्यातल्या घटनांना रहस्यमय
तळघराबद्दलच्या दं तकथांनी �वकृत रूप �दलेलं आहे . असं बोललं जातं क�
स्ल�दर�न ने महालात एक गुप्त तळघर बनवून ठे वलेलं होतं. पण त्याबद्दल
इतर संस्थापकांना काह�च माह�त नव्हतं.
"दं तकथांच्या म्हणण्याप्रमाणे स्ल�दर�न इथन
ू जाताना रहस्यमय तळघर
अशा प्रकारे बंद करून गेले होते क� त्यांचा खराखरु ा वारस पुन्हा शाळे त येईपय�त
ते कुणीच उघडू शकणार नाह�. त्यांचा वारसच रहस्यमय तळघर उघडून आत
लपलेल्या काळाला बाहे र काढू शकतो. अशा प्रकारे त्यांचा वारस या शाळे तल्या
जाद ू �शकण्यास अयोग्य असलेल्या, अशुद्ध रक्ताच्या लोकांचं �शरकाण करे ल."
त्यांचं बोलणं संपल्यावर वगार्त सन्नाटा पसरला. पण ह� शांतता एरवी
प्रोफेसर �बन्सच्या तासाला असते तशा प्रकारची प� गळ
ु लेल� शांतता नव्हती.
सगळं वातावरण बेचन
ै ीचं होतं. प्रत्येकजण ते पुढे काह�तर� बोलतील या आशेने
त्यांच्याकडे पाहात होता. प्रोफेसर �बन्स थोडेसे वैतागलेच.
म्हणाले, "सगळी कहाणीच कपोलकिल्पत आ�ण मख
ू प
र् णाची आहे हे उघडच
आहे . हे तळघर शोधन
ू काढण्यासाठ� �कत्येक मोठे मोठे �वद्वान जादग
ू ार आ�ण
जादग
ू ा�रणींनी या शाळे तला कानाकोपरा तपासून पा�हला आहे . पण त्यांना असं
एकह� तळघर सापडलेलं नाह�. कारण ते अिस्तत्वातच नाह�ए. भोळ्याभाबड्या
लोकांना मूखर् बनवण्यासाठ� ह� कथा रचण्यात आलेल� आहे .”
हमार्यनीने पुन्हा हात वर केला. "सर, तळघरात लपलेल्या "काळाचा" नक्क�
अथर् काय?"
"याच्याबद्दल असं बोललं जातं क� हे एक प्रकारचं भयंकर जनावर आहे.
आ�ण स्ल�दर�न चा वारसच त्याला ताब्यात घेऊन वठणीवर आणू शकतो.
प्रोफेसर �बन्स नीरस आ�ण कापर्या आवाजात बोलले.
�वद्याथ� घाबरून एकमेकांकडे पाहायला लागले.
“मी तुम्हाला सांगतो क�, अशा प्रकारची काह�ह� गोष्ट अिस्तत्वातच
नाह�ए.” प्रोफेसर �बन्स आपल्या नोट्सची पानं उलटत म्हणाले. “ना तळघर आहे ,
ना भयंकर जनावर आहे .”
"परं तु सर", सीमस �फ�नगन म्हणाला, “जर स्ल�दर�न चा वारसच फक्त
तळघर उघडू शकत असेल तर दस
ु र्या कुणाला ते सापडेलच कसं? नाह� का?"
"बकवास!" प्रोफेसर �बन्स तडकून म्हणाले. "जर हॉगवटर् सच्या
हे डमास्तरांना, सुद्धा काह� सापडलेलं नसेल तर...”
“परं तु सर", पावर्ती पाट�ल गोड आवाजात म्हणाल�, "कदा�चत ते, उघडायला
काळ्या जादच
ू ी गरज भासत असेल."
प्रोफेसर �बन्स वळून म्हणाले, "एखादा जादग
ू ार काळ्या जादच
ू ा वापर करत
नसेल तर त्याचा अथर्, �मस पेनीफेदर, त्याला काळी जाद ू येत नाह� असा होत
नाह�. मी पुन्हा सांगतो, जर डम्बलडोरसारखे जादग
ू ार -”
"परं तु त्याकरता आपला स्ल�दर�नशी काह�तर� संबध
ं असायला हवा.
त्यामुळेच डम्बलडोर ते शोधू शकले नाह�त..." डीन थॉमस बोलायला लागला, पण
प्रोफेसर �बन्सची सहनशक्ती आता संपुष्टात आल� होती.
"आता हा �वषय इथेच संपवूया." ते तीव्र स्वरात बोलले. "ह� एक
कपोलकिल्पत कथा आहे . ह्यातलं काह�ह� अिस्तत्वात नाह�! स्ल�दर�नने
हॉगवट्र्समध्ये रहस्यमय झाडूच
ं ं कपाटसुद्धा बनवल्याचं ऐ�कवात नाह�. उगीचच
तुम्हाला ह� भाकडकथा सां�गतल� याचाच मला पश्चा�ाप होतोय. आता जर
तम
ु ची हरकत नसेल तर पन्
ु हा आपण इ�तहासाकडे वळूया. �वश्वसनीय, ठोस,
प्रामा�णक तथ्यांकडे."
आ�ण मग पाचच �म�नटांनी वगर् पन्
ु हा प�हल्यासारखा उदासीनता, जांभया
आ�ण डुलक्यांमध्ये हरवन
ू गेला.
*
वगर् संपल्यानंतर रात्रीच्या जेवणासाठ� जाण्यापूव� आपापल्या बॅगा
ठे वण्यासाठ� मल
ु ं गद� करून पॅसज
े मधन
ू जायला लागल�. चालता चालता रॉनने
हॅर� आ�ण हमार्यनीला सां�गतलं, "मला आधीपासूनच माह�त होतं क� सालाझार
स्ल�दर�न एक नंबरचा सटकू आ�ण माथे�फरू होता. परं तु मला हे माह�त नव्हतं,
क� ह� शद्
ु ध रक्ताची भानगड त्याच्या डोक्यातल� आहे ! मला कुणी �कतीह� पैसे
�दले तर� मी त्याच्या हाऊसमध्ये जाणार नाह�. खरं सांगू का तुम्हाला, बोलक्या
टोपीने जर मला स्ल�दर�न गटात पाठवलं असतं ना तर मी सरळ घर� परत
जायची ट्रे न पकडल� असती..."
हमार्यनीने पण उत्साहाने मान हलवल�. पण हॅर� काह�च बोलला नाह�.
त्याच्या मनात ग�धळ आ�ण बेचैनी होती. त्यामुळे तो अस्वस्थ झाला होता.
त्याने आजपय�त रॉन आ�ण हमार्यनीला हे कधीच सां�गतलं नव्हतं, क�
बोलक्या टोपीने आधी त्याला स्ल�दर�न मध्येच पाठवायचं ठरवलं होतं. कालच
घटना घडल्यासारखी त्याच्या कानात तो आवाज अजूनह� घम
ु त होता. एका
वषार्पूव� त्याने ती टोपी आपल्या डोक्यावर घातल� होती... "�वचार कर, तू महान
बनू शकतोस... तुझ्यात महान बनण्याची सगळी ल�णं आहे त... महान
बनण्यासाठ� स्ल�दर�न तुला लागेल ती मदत करे ल, यात काह� शंकाच नाह�..."
पण हॅर�ने आजवर स्ल�दर�न ची दष्ु क�त�च ऐकलेल� होती. या हाऊसमधून
जास्त करून सैतानी जादग
ू ारच बाहे र पडतात असं तो ऐकून होता. त्यामुळे
त्याने कळवळून ठरवलं, "स्ल�दर�न नको बाबा." मग टोपी म्हणाल�, " ठ�क आहे.
तझ
ु ी जर इच्छा नसेल, तर तझ
ु ं हाऊस असेल ग्रीफ�नडॉर.
ते गद�तून चालत असताना कॉ�लन क्र�वी त्यांच्या जवळून गेला.
“हाय हॅर�."
"हॅलो कॉ�लन," हॅर� यां�त्रकपणे म्हणाला.
"हॅर�, हॅर�, माझ्या वगार्तला एक मुलगा म्हणत होता क� तू..." पण कॉ�लन
इतका लहानखरु ा होता क� मोठ्या हॉलकडे जाणार्या मुलांच्या रे ट्यात त्याचा
�टकाव लागला नाह�. "परत भेटूया हॅर�" एवढं च त्याचं बोलणं त्यांनी ऐकलं.
आ�ण तो गद�च्या ल�ढ्यातून वाहात पुढे �नघून गेला.
"त्याच्या वगार्तला मल
ु गा तुझ्याबद्दल काय बोलत असेल?" हमार्यनीने
आश्चयार्ने �वचारले.
“मला वाटतं, मी स्ल�दर�न चा वारस आहे असं त्यांना वाटत असेल," हॅर�
म्हणाला. आ�ण एकदम त्याच्या पोटात खड्डा पडला. कारण त्याला अचानक
लंचटाईमच्या वेळी �फं च फ्लेचल� त्याला बघन
ू कसा पळून गेला होता ते
आठवलं.
"इथले लोकसुद्धा ना, कुणाच्याह� बोलण्यावर �वश्वास ठे वतील."
�तरस्काराने रॉन बोलला.
गद� ओसरल�. आ�ण ते सहजपणे पुढच्या पायर्या चढत गेले.
"रहस्यमय तळघर असेल यावर तुझा �वश्वास बसतो का?" रॉनने
हमार्यनीला �वचारलं.
“कुणास ठाऊक!" �तने आठ्या घालत सां�गतलं. "डम्बलडोअर �मसेस
नॉ�रसला बरं करू शकले नाह�त. त्यामळ
ु े मला असं वाटतं क� ज्या कोणी
�तच्यावर हल्ला केला तो मनुष्य नसू शकेल!"
एका वळणावर वळत असताना ती बोलल� आ�ण िजथे हल्ला झाला होता
त्या पॅसज
े च्या टोकाशी ते येऊन पोचले. मग ते थांबून बघायला लागले, �तथलं
दृश्यं त्या �दवशीच्या रात्रीसारखं होतं. फरक फक्त इतकाच होता क� आ�ा �तथे
मशाल अडकवण्याच्या स्टँ डला मांजर लटकत नव्हतं. आ�ण िजथे "रहस्यमय
तळघर उघडलेलं आहे ," असा संदेश �भंतीवर �ल�हलेला होता
�तथे एक �रकामी खुच� ठे वून तो संदेश झाकून ठे वण्यात आला होता.
“�फल्च इथेच हेर�गर� करत असतो". रॉन पुटपुटला. त्यांनी एकमेकांकडे पा�हलं.
पॅसेजमध्ये कुणीच नव्हतं.
"जरा थोडी तपासणी करायला काय हरकत आहे ? हॅर� म्हणाला. त्याने
आपल� बॅग खाल� ठे वल�. तो गुडघे आ�ण हाताच्या पंज्यावर रांगत काह� पुरावा
सापडतोय का पाहायला लागला.
"जळल्याच्या खण
ु ा! तो म्हणाला, "इथे आ�ण इथे..."
"इकडे येऊन बघा जरा." हमार्यनी म्हणाल�, "काय �व�चत्र प्रकार आहे ?" हॅर�
उठून संदेश �ल�हलेल्या �भंतीच्या �खडक�जवळ जाऊन पोचला. हमार्यनीने सवा�त
वरच्या काचेकडे बोट दाखवलं. �तथे जवळपास वीस कोळी वेगाने पळत होते.
आ�ण काचेच्या एका छोट्याशा भोकातून जाण्यासाठ� धडपडत होते. एक चंदेर�
धागा दोर�सारखा लटकत होता. जणू काह� लवकर पोचण्यासाठ� घाईत ते
याच्यावरून चढून गेले असावेत.
"कोळी असं काह� करत असताना कधी पा�हलं आहे का तुम्ह�?" हमार्यनीने
आश्रयार्ने �वचारलं.
"नाह�". हॅर� म्हणाला, "तू पा�हलंस रॉन?”
त्याने वळून पा�हलं. रॉन खूप मागे उभा होता. असं वाटत होतं क� त्याला
पळून जायचं होतं. पण तो कसातर� जबरदस्तीने �तथे उभा होता.
“काय झालं?" हॅर�ने �वचारलं.
"मला कोळी आवडत नाह�त." रॉन घाबरत म्हणाला.
"अरे , मला हे माह�त नव्हतं." हमार्यनी रॉनकडे बघत नवलाने म्हणाल�.
"पण काढ्यांच्या तासाला तर तू शेकडो वेळा कोळी वापरलेले आहेस."
"मेलेल्या कोळ्यांचं काह� वाटत नाह� मला." रॉन म्हणाला. तो सावधपणे
�खडक� सोडून बाक� सगळीकडे बघत होता. "मला त्यांची ती चालायची पद्धत
अिजबात आवडत नाह�..."
हमार्यनी हसल�.
“त्यात काय आहे हसण्यासारखं?" रॉन �चडून म्हणाला. "बरं , तल
ु ा
ऐकायचंच असेल तर सांगतो. मी जेव्हा तीन वषा�चा होतो त� व्हा फ्रेडने माझ्या
टे डी बेअरला एका घाणेरड्या, मोठ्या कोळ्यात रूपांत�रत केलं होतं. कारण मी
त्याचा खेळण्यातला जादच
ू ा झाडू तोडला होता म्हणन
ू जर तझ्
ु या कुशीत तझ
ु ा
टे डी बेअर असता आ�ण अचानक त्यातून खूपसे पाय बाहेर पडून तो.... तर
तुलासुद्धा कोळी आवडले नसते..." तो थरथरत गप्प झाला. पण हमार्यनीला
मात्र अजन
ू ह� हसू दाबताना त्रास होत होता. हॅर�ला वाटलं हा �वषय बदललेला
बरा म्हणून तो म्हणाला, “फरशीवर सांडलेलं पाणी आठवतंय? ते कुठून आलं
असेल? कुणीतर� ते साफह� केलेलं �दसतंय."
“पाणी इथे होतं." रॉन म्हणाला. आता तो इतका सावरला होता क� तो
�फल्चच्या खुच�च्या पुढे काह� पावलं गेला आ�ण खूण करत म्हणाला, “या
दरवाजाशी.”
तो दरवाज्याच्या �पतळी हँडलकडे हात नेतच होता पण अचानक त्याने
शॉक बसल्यासारखा वेगाने हात मागे खेचला.
“काय झालं?" हॅर�ने �वचारलं.
“आपण आत नाह� जाऊ शकत." तो रू�पणे म्हणाला. "हे मल
ु �ंचं बाथरूम
आहे .
"आत कुणीच असणार नाह� रॉन." हमइनी त्याच्या जवळ जात म्हणाल�.
हे उदास मीनाचं बाथरूम आहे . चला आत जाऊन बघन
ू घेऊया."
“खराब आहे ." असं �ल�हलेल्या मोठ्या बोडर्कडे दल
ु �
र् करून �तने दरवाजा
उघडला.
हॅर� यापूव� कधीच इतक्या उदासवाण्या भकास बाथरूममध्ये गेलेला
नव्हता. एका मोठ्या, तडा गेलेल्या डागाळलेल्या आरशाखाल� जुनी दगडी �संक
लावलेल� होती. फरशी ओलसर होती, आ�ण तेथे मेणब�ीच्या धूसर प्रकाश
पसरलेला होता. आतल्या टॉयलेट्सच्या दरवाजांचे पोपडे पडलेले होते. आ�ण
दरवाजे वाईट अवस्थेत होते. त्यातला एक तर �बजा�गर�वर लटकत होता.
हमार्यनीने आपल्या ओठांवर बोट ठे वलं. आ�ण ती शेवटच्या टॉयलेटकडे
गेल�. �तथे जाऊन ती म्हणाल�, "हॅलो मीना, कशी आहे स?"
हॅर� आ�ण रॉन बघायला गेले. उदास मीना कमोडच्या पाण्यात पोहत
होती. आ�ण आपल्या हनव
ु ट�वरचा एक फोड फोडत होती.
"हे मुल�ंचं बाथरूम आहे ." उदास मीना हॅर� आ�ण रॉनकडे संशयाने पाहात
म्हणाल�, "हे मुल� कुठं आहेत?"
"नाह� आहे त." हमार्यनीने मान्य केलं.
"मी फक्त त्यांना इथे �कती... अं छान वातावरण आहे ते दाखवायला
आणलं आहे." �तने घाणेरड्या आरशाकडे आ�ण ओल्या फरशीकडे हात
केल्यासारखं दाखवलं.
“�तला �वचार �तने काह� पा�हलं होतं का ते." हॅर� हमार्यनीला हळूच
"तम्
ु ह� काय कुजबज
ु ताय?" मीना हॅर�कडे रोखन
ू बघत म्हणाल�.
"काह� नाह�" हॅर� घाईघाईने म्हणाला, "आम्ह� फक्त एवढं च �वचारत होतो
क�...”
"माझ्या माघार� बोललेलं मला मळ
ु ीच आवडत नाह�." मीना रडत
म्हणाल�. "मी मेलेल� असले म्हणून काय झालं? मला पण भावना आहे त हे
तुम्ह� समजून घेतलं पा�हजे."
“मीना, तल
ु ा कुणीह� दख
ु ावणार नाह�." हमार्यनी म्हणाल�. "हॅर� फक्त...”
"मला कुणीह� दख
ु ावणार नाह�? व्वा! काय लाखात बोलल�स गं?" एकाएक�
मीना ओरडल�.
"इथलं माझं आयुष्य म्हणजे एक दःु खद कहाणीच होतं फक्त आ�ण आता
मो मेल्यानंतरह� लोक मला सख
ु ाने राहू दे त नाह�त!"
“आम्ह� तुला फक्त एवढं च �वचारायला आलो होतो क� गेल्या काह�
�दवसांत तू काह� �व�चत्र गोष्ट पा�हल�स का?" हमार्यनीने घाईघाइने �वचारलं.
"कारण हॅलो�वनच्या �दवशी तुझ्या बाथरूमच्या बाहेर एका मांजर�वर हल्ला
झाला होता."
"त्या रात्री तू इथे आसपास कुणाला पा�हलं होतंस का?" हॅर�ने �वचारलं.
"माझं काह� ल�च नव्हतं कुठे !" मीना नाटक�पणाने म्हणाल�. "पीव्ज मला
इतका त्रास दे त होता क� मी इथे येऊन जीव द्यायचा प्रयत्न केला. पण मग
नंतर माझ्या ल�ात आलं क� मी... मी तर..."
"आधीच मेलेल� आहे ." रॉनने �तला मदत केल�. मीनाने एक द�घर् उसासा
टाकला आ�ण ती हवेत वर येऊन वळल�. मग �तने त्या सगळ्यांवर पाणी उडवत
सरळ टॉयलेटच्या पाण्यात सूर मारला आ�ण ती गायब झाल�. �तच्या दबक्या
हुंदक्यांवरून त्यांनी एवढाच अंदाज केला ती बहुधा पाईपच्या यू बेन्ड मध्ये बसून
आराम करत असावी!
हॅर� आ�ण रॉन आपले आ वासून उभे रा�हले. हमार्यनीने थकून खांदे
उडवले आ�ण म्हणाल�, "आज बहुधा मीना खूश झाल� असेल... चला, आपल्याला
बाहे र पडायला हवं."
हॅर�ने मीनाच्या दबक्या मुसमुसण्याच्या आवाजात दरवाजा जेमतेम बंद
केला असेल नसेल तोच एक जोरदार आवाज ऐकून �तघेह� दचकले. "रॉन!"
पस� वीज्ल� िजन्यावर थबकून उभा होता. त्याचा �प्रफेक्टचा �बल्ला
चमचमत होता आ�ण चेहेर्यावर भीती होती.
"हे मुल�ंचं बाथरूम आहे ." तो धापा टाकत म्हणाला. "तुम्ह� इथे काय
करताय?"
"काह� नाह�, जरा बघत होतो इकडे �तकडे". रॉनने खांदे उडवले. " काह�
माग लागतोय का बघत होतो. आणखी काय....”
पस�ला संतापलेलं बघन
ू रॉनला �मसेस वीज्ल�ंची आठवण आल�.
"इथून चालते व्हा ताबडतोब." तो त्यांच्या �दशेने येत म्हणाला आ�ण
त्यांच्याकडे हातवारे करून त्यांना त्याने झापडायला सरु
ु वात केल�, "लोक काय
म्हणतील याचाह� �वचार करावासा वाटत नाह� का तुम्हाला? बाक� सगळे लोक
रात्रीचं जेवण घेत असताना तुम्ह� इथे येऊन..."
“पण आम्ह� इथे येण्याने कुणाचं काय �बघडलंय?" आता रॉन पण �चडला.
मग थांबून पसींकडे रागारागाने बघत तो म्हणाला, "हे बघ, आम्ह� त्या मांजरडीला
हातसुद्धा लावलेला नव्हता."
“मी पण िजनीला तेच सांगतोय सारखं!" पस� �चडून म्हणाला. "पण �तला
अजूनह� असंच वाटतंय क� तुम्हाला शाळे तून काढून टाकण्यात येईल. मी �तला
इतकं अस्वस्थ झालेलं कधीच पा�हलेलं नाह�. रडून रडून डोळे सुजलेत �तचे.
तम्
ु ह� �तचा �वचार करा क� जरा फस्टर् इयरची सगळी मल
ु ं या घटनेमळ
ु े घाबरून
गेलेल� आहेत.”
"आला मोठा िजनीची कड घेणारा!” रॉन म्हणाला. त्याचे कान लाल
व्हायला लागले होते.
"माझ्यामळ
ु े तू हे डबॉय बनू शकणार नाह�स याचीच खर� भीती वाटतेय
तुला.”
"ग्रीफ�नडॉरचे पाच पॉ�ट्स कमी केले जातील.” पस�ने आपल्या
�प्रफेक्टच्या �बल्ल्यावर बोट �फरवत कोरडेपणाने सां�गतलं. "�नदान आता तर� तू
धड़ा घेशील अशी अपे�ा करतो. आता ती सगळी हे र�गर� बंद झाल� पा�हजे.
नाह�तर मला नाईलाजाने आईला पत्र �लहावं लागेल."
आ�ण तो झप झप �नघून गेला. त्याच्या मानेचा मागचा भाग रॉनच्या
कानांइतकच लाल झालेला होता.
*
त्या रात्री हॉलमध्ये हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनीने पस�पासून खप
ू लांबच्या
खुच्यार्वर बस्तान ठोकलं. रॉनचा मूड अजूनह� गेलेलाच होता. तो आपल्या
संमोहनाच्या होमवकर्वर शाईचे डाग पाडत रा�हला. तो छडीने बेपवार्ईने ते डाग
घालवायचे प्रयत्न करायला लागल्यावर त्याच्या चमर्पत्राला आग लागल�.
आपल्या होमवकर्प्रमाणेच रॉनपण तापून लाल झाला आ�ण मंत्रांचे अ�धकृत
पुस्तक इय�ा २ र� बंद केलं. पण हमार्यनीनेह� आपलं पुस्तक बंद केल्यावर मात्र
हॅर�ला धक्काच बसला.
"कोण असू शकेल रे तो?" चालू चच�ला पढ
ु े नेत असल्यासारखं �तने
शांतपणे �वचारलं.
"सगळी मगलू मुलं हॉगवट्र्स बाहे र व्हावीत असं कुणाला वाटत असेल?"
रॉन नाटक� �चंता दाखवत म्हणाला, "याबद्दल �वचार केला पा�हजे. मगलू
मुलांना नीच समजणारा आपल्या मा�हतीत कोण आहे ?"
त्याने हमार्यनीकडे पा�हलं. हमार्यनीने त्याच्याकडे वळून पा�हलं. पण �तचा
�वश्वासच बसत नव्हता. "तू मॅल्फॉयबद्दल बोलतोयस!"
“अथार्त!" रॉन म्हणाला, "तू त्यांचं बोलणं ऐकलं होतंस ना. आता "तुमची
पाळी आहे नासक्या रक्ताच्या लोकांनो!" तू कबूल करून टाक ना, त्याच्या
घाणेरड्या उं दरासारख्या चेहेर्याकडे नस
ु तं पा�हलंस तर� तझ्
ु या ल�ात, येईल क�
ह� सगळी त्याचीच करणी आहे ....”
"मॅल्फॉय आ�ण स्ल�दर�नचा वारस?" हमार्यनी संशयाने बोलल�.
"त्याचं आख्खं खानदान आण ना डोळ्यांपढ
ु े !" हॅर� पस्
ु तक बंद करत
म्हणाला. "झाडून सगळे जण स्ल�दर�न वालेच आहे त. आ�ण तो सुद्धा नेहेमी
�कती फुशारक्या मारत असतो त्याबद्दल त्याच्या�शवाय दस
ु रं कोण असू शकतं
स्ल�दर�नचा वारस? त्याचे वडील �कती दष्ु ट आहे त हे सांगायचीसद्
ु धा गरज
नाह�.”
"कदा�चत त्या प�रवाराकडे �कत्येक यग
ु ांपासून तळघराच्या �कल्ल्या असू
शकतील". रॉन म्हणाला, "आ�ण प्रत्येक �पता आपल्या मल
ु ाला त्या �कल्ल्या
वारसाहक्काने दे त असेल...."
"होय, खरं च, माझा �वश्वास बसतोय यावर." हमार्यनी सावधपणे म्हणाल�.
"परं तु आपण हे �सद्ध कसं करू शकणार?" हॅर� उदासपणे म्हणाला.
"एक मागर् आहे ." हमार्यनी संथपणे म्हणाल�. �तने आपला आवाज आणखी
हळू करत हॉलच्या दस
ु र्या टोकाशी बसलेल्या पस�वर झटकन नजर टाकल�.
"अथार्त तो अवघड आहे . आ�ण धोकादायकसुद्धा आहे. खूपच धोकादायक. मला
वाटतं, शाळे चे कमीत कमी पन्नास �नयम तर� तोडले जातील आपल्या हातून."
"या वेगाने बहुधा एक म�हन्याभरानंतर तू तुझं सगळं बोलणं आम्हाला
सांगू शकशील, नाह� का?" रॉन �चडून म्हणाला.
"ठ�क आहे " हमार्यनी थंडपणे म्हणाल�, "स्ल�दर�न च्या हॉलमध्ये जाऊन
आपल्याला मॅल्फॉयला काह� प्रश्न �वचारावे लागतील. पण प्रश्न आपण
�वचारतोय हे मात्र त्याला कळता कामा नये."
"पण हे कसं शक्य आहे ?" हॅर�ने आश्चयार्ने �वचारलं आ�ण रॉन �फसकन
हसला.
“शक्य आहे .” हमार्यनी म्हणाल�, "आपल्याला फक्त वेषांतर करून जावं
लागेल.”
"ते कसं काय?" दोघांनी एकदमच �वचारलं.
"स्नॅपने काह� आठवड्यांपव
ू �च तर वगार्त याबद्दल सां�गतलं होतं....”
"तुला काय वाटतं, जादच्
ू या काढ्याच्या तासाला स्नॅपची टकळी
ऐकण्यापल�कडे आम्हाला दस
ु रं काह� काम नसतं?" रॉन पुटपुटला.
"तो काढा आपल्याला दस
ु र्या माणसाचं रूप दे तो याबद्दल �वचार करून
बघा! आपण स्वतः स्ल�दर�नच्या तीन मुलांचं रूप घेऊ शकतो. ती मुलं म्हणजे
आपण आहोत हे कुणाच्या ल�ातसुद्धा येणार नाह�. कदा�चत मॅल्फॉय काह�तर�
बोलन
ू ह� जाईल मग आपल्याजवळ. तो कदा�चत आ�ा यावेळीसद्
ु धा स्ल�दर�न
हॉलमध्ये बाता मारत असेल लंब्याचौड्या पण आपण त्याचं बोलणं ऐकू शकत
नाह� आहोत."
"पण हा वेषांतर काढा, मला जरा अडचणीत आणणाराच वाटतोय." रॉन
आठ्या घालत म्हणाला. "जर समजा, आपण �तघे कायमचे स्ल�दर�नच्या
मुलांच्या रूपातच रा�हलो तर ग?"
हमार्यनी उतावीळपणे आपला हात हलवत म्हणाल�, "त्याचा प�रणाम
थोड्याच वेळाने संपतो. पण तो बनवायचा कसा हे माह�त करून घेणं जरा
कठ�ण काम आहे. स्नॅपच्या म्हणण्याप्रमाणे "सवार्�धक शिक्तशाल� काढे "
पुस्तकात त्याची कृती �दलेल� आहे. ते पुस्तक बहुधा लायब्रर�च्या राखीव
�वभागात आहे .
राखीव �वभागातून एखादं पुसतक बाहेर काढण्याचा केवळ एकच मागर् आहे
: आपल्याकडे एखाद्या �श�काच्या सह�चे अनुमतीपत्र असलं क� झालं!"
"पण हे पस्
ु तक आपल्याला का हवंय त्याबद्दलचं कारण सांगणं खरोखरच
अवघड आहे गं." रॉन म्हणाला, "कारण कोणतेह� �श�क ताबडतोब ओळखतील
क� आपण कुठला तर� काढा बनवून बघणार आहोत."
"मी जरा असा �वचार करते," हमार्यनी म्हणाल�, "आपण जर असं दाखवल
समजा, क� आपल्याला ते फक्त वाचून बघण्यात रस आहे तर कदा�चत
परवानगी �मळे लह�....”
"सोडून दे तो �वचार. कोणतेह� �श�क त्यावर �वश्वास ठे वतील असं मला
वाटत नाह�." रॉन म्हणाला, "हां, आता त्या �श�काचा स्क्रूच �ढला असेल तर
गोष्ट वेगळी!"
प्रकरण दहा
दष्ु ट पैलवान
छोट्या भत
ू ांच्या बाबतीतल� भयंकर घटना घडल्यानंतर मात्र लॉकहाटर् ने
क्लासमध्ये िजवंत प्राणी आणायचं बंद केलं. त्याऐवजी ते �वद्याथ्या�ना आपल्या
पुस्तकातले उतारे वाचून दाखवायला लागले. काह� वेळा काह� नाटक� प्रसंगांचा
अ�भनयह� करून दाखवू लागले. घटनांचे नाटक� सादर�करण करताना ते हटकून
हॅर�चीच मदत घ्यायचे. त्याला त्यांनी आ�ापय�त �कत्येक भ�ू मका वठवायला
भाग पाडलं होतं. हॅर� ट्रािन्सल्व्हे�नयाचा एक खेडूत बनला. लॉकहाटर् ने त्याला
बडबड करण्याच्या शापातून मुक्त केलं होतं. त्यानंतर त्याने म� दच
ू ा ज्वर
झालेल्या �हममानवाची भ�ू मका केल� मग तो रक्त�पपासू �पशाच्च बनला ज्याला
लॉकहाटर् शी मुकाबला झाल्यानंतर केवळ लेट्यूसची पानं खाऊन राहावं लागलं
होतं.
"काळ्या जादप
ू ासन
ू बचाव'च्या पढ
ु च्या तासालाह� हॅर�लाच पढ
ु े बोलावलं
गेलं. यावेळी त्याला लांडग्याचं रूप घेणार्या माणसाचा अ�भनय करावा लागला.
लॉकहाटर् ला खूश करणं जर त्याच्या दृष्ट�ने गरजेचं नसतं तर ह� भू�मका
करायला त्याने सरळ नकारच �दला असता.
"जरा मोठ्याने �कंकाळ्या मार हॅर�... हां, असं आ�ण मग �वश्वास - ठे वा,
मी असा तुटून पडलो म्हणता, हे असं त्याला फरशीवर आपटलं असं एका हाताने
मी त्याला खाल� दाबन
ू ठे वलं होतं. - दस
ु र्या हाताने मी त्याच्या गळ्यावर
जादच
ू ी छडी ठे वल�. मग माझी सवर् शक्ती पणाला लावन
ू अत्यंत कठ�ण
वशीकरण मंत्राचा प्रयोग केला तो यातनांनी तळमळायला लागला करत राहा हॅर�
अजन
ू मोठ्या आवाजात - हां - मग त्याचे केस झडून गेले दात लहान झाले
आ�ण तो पुन्हा मनष्ु य बनला. सोपं, तर�ह� जबरदस्त. आणखी एका गावाच्या
स्मरणात मी �हरोच्या रूपात राह�न, कारण मी त्यांना लांडग्याचे रूप घेणार्या
माणसामळ
ु े दर म�हन्याला होणार्या सापासन
ू वाचवलं होतं."
घंटा वाजल्याबरोबर लॉकहाटर् उठून उभे रा�हले.
"होमवकर् : वॅगा वॅगा या लांडग्याचं रूप घेणार्या माणसाला मी कसं
हरवलं त्यावर एक क�वता �लहा. सगळ्यात सुंदर क�वता �ल�हणार्याला ब�ीस
म्हणून, "माझी जाद"ू हे माझं पुस्तक ऑटोग्राफसह �मळे ल."
�वद्याथ� वगार्तून बाहे र पडायला लागले. हॅर� हमार्यनी आ�ण रॉनजवळ
आला.
“तयार आहात ना?" हॅर� पुटपुटला.
"सगळे जाईपय�त थांबू या." हमार्यनी घाबरत म्हणाल�. "ठ�क आहे ..."
ती लॉकहाटर् च्या टे बलाजवळ पोचल�. �तने आपल्या हातात एक कागदाचा
तुकडा घट्ट पकडला होता. हॅर� आ�ण रॉन �तच्या मागेच उभे होते.
“अं प्रोफेसर लॉकहाटर् ?" हमार्यनी चाचरत म्हणाल�. "मला हे पस्
ु तक
लायब्रर�तून घेऊन वाचायचं आहे फक्त �ान वाढवण्यासाठ�" कागदाचा तक
ु डा
पुढे करताना �तचा हात कापत होता. "पण प्रॉब्लेम असा आहे क� हे पुस्तक
राखीव �वभागात आहे. त्यामळ
ु े मला एका �श�कांच्या सह�चं पत्र लागेल. तम्
ु ह�
तुमच्या "�पशाच्यांबरोबर भटकंती" पुस्तकात संथ गतीने प�रणाम करणार्या
�वषांबद्दल �ल�हलंय ते या पुस्तकाच्या मदतीने मला नीट समजवून घेता येईल
अशी मला खात्री वाटते."
“अच्छा! �पशाच्यांबरोबर भटकंती!" लॉकहाटर् ने हमार्यनीच्या हातातून कागद
घेतला. आ�ण �तच्या कडे बघून त�डभर हसले. "बहुधा माझं सगळ्यात आवडतं
पस्
ु तक. तल
ु ा आवडलं?"
"हो तर!" ती खूप उत्सुकतेने म्हणाल�, "तुम्ह� �कती चतुरपणे शेवटच्या
भुताला चहाच्या गाळण्यात पकडलं होतं..."
"मला वाटतं, मी यावष�च्या सवार्त बद्
ु �धमान �वद्या�थर्नीला जरा जादा
मदत केल�, तर कुणाला वाईट वाटायचं काह�च कारण नाह�." लॉकहाटर् जरा
आवेशात म्हणाले. आ�ण त्यांनी एक मोठ�, मोरा�पसाची लेखणी काढल�. रॉनच्या
चेहेर्यावरच्या �तरस्काराच्या भावाबद्दल गैरसमज करून घेत म्हणाले, "छान आहे
ना? मी साधारपणपणे पुस्तकावर ऑटोग्राफ दे ण्यापरु ताच वापर करतो �हचा."
त्यांनी त्या कागदाच्या तक
ु ड्यावर एक झोकदार फड� सह� ठोकल�. आ�ण
हमार्यनीला तो कागद परत केला.
"बरं का हॅर�, " हमार्यनी त्या कागदाची घडी घालून आपल्या पसर्मध्ये ठे वत
असताना ते म्हणाले, "मला वाटतं उद्या या वष�ची प�हल� िक्वडीच मॅच आहे.
ग्रीफ�नडॉर आ�ण स्ल�दर�न मध्ये बरोबर ना? तू चांगलं खेळतोस असं ऐकलंय
मी. मी पण सीकर होतो. मला लोकांनी इंग्लंडच्या ट�ममधून खेळायचा खूप
आग्रह केला होता. परं तु दष्ु ट शक्तींच्या �नमूल
र् नासाठ� स्वतःचं आयुष्य वेचणं
हे च माझं कतर्व्य आहे असं मी मानतो. पण तर�ह� तल
ु ा काह� मदत लागल� तर
संकोच न करता सांग. माझ्यापे�ा कमी योग्यता असलेल्या खेळाडून
ं ा
�शकवण्यात मला नेहेमीच आनंद वाटतो..."
हॅर�ने आपल्या घशातन
ू एक काह�तर� आवाज काढला. आ�ण मग रॉन
आ�ण हमार्यनीला झपाट्याने गाठून बाहे र �नघाला.
"माझा तर �वश्वासच बसत नाह�ए", तो म्हणाला, "आपल्याला कोणतं
पस्
ु तक हवंय ते बघायचीसद्
ु धा तसद� घेतल� नाह� त्यांनी." त्यांनी त्या
कागदावरची सह� नीट पा�हल�.
“त्यासाठ�, थोडं तर� डोकं असावं लागतं ना!" "रॉन म्हणाला, "पण नसेना
का त्यांना डोके! आपल्याला काय करायचं आहे ? आपल्याला जे हवं होतं ते
�मळालंय."
“त्यांना डोकं नाह� हे मुळीच खरं नाह�." हमार्यनी रागाने म्हणाल�. ते
लायब्रर�कडे थोडं पळत, थोडं चालत गेले.
"कारण ते तुला या वषार्तल� सगळ्यात बुद्�धमान �वद्या�थर्नी म्हणाले
ना!"
लायब्रर�च्या शांत वातावरणात आल्यावर त्यांनी आपले आवाज लहान
केले.
लायब्रे�रयन मॅडम �पन्स बार�क आ�ण �चडखोर होती. ती अपास्मार
झालेल्या �गधाडासारखी �दसायची.
“सवार्�धक शिक्तशाल� काढे ?" �तने संशयाने पुन्हा उच्चार केला. �तने
हमार्यनीच्या हातातून कागद घेण्याचा प्रयत्न केला, पण हमार्यनीने हातातून
कागद सोडला नाह�. �तने जोरजोरात श्वास घेत �वचारलं, "मला हे ठे वून घेता
येईल का?"
“जाऊ दे गं." रॉनने हमार्यनीच्या हातातन
ू कागद घेऊन मॅडम �पन्सला
�दला. “आपण तुझ्यासाठ� आणखी एक ऑटोग्राफ घेऊ हं. लॉकहाटर् कशावरह�
ऑटोग्राफ दे तील... अथार्त त्यासाठ� ते काह� �ण एका जागी िस्थर रा�हले
पा�हजेत हा भाग वेगळा!"
एखादा गुन्हा उघडक�ला आणायच्या थाटात मॅडम �पन्सने तो कागद
उजेडात धरून पा�हला. पण ती सह� असल�च �नघाल�. मग ती उं च
कपाटांच्यामधन
ू चालत दरू गेल� आ�ण काह� �म�नटांनी हातात एक मोठं , जन
ु ं
पुस्तक घेऊन परत आल�. हमार्यनीने ते पुस्तक नीट जपून ल्या बॅगेत ठे वून
�दलं. लायब्रर�तून परत येताना ते जणू काह� झालंच नसल्याचा अ�भनय करत
होते. आपण त्या गावचेच नसल्यासारखे रमत गमत सावकाश येत होते.
पाच �म�नटांनी ते पुन्हा एकदा उदास मीनाच्या बाथरूममध्ये जाऊन
पोचले. रॉनच्या आ�ेपाकडे दल
ु �
र् करत ती म्हणाल�, क� �तथे एकांत �मळायची
खात्री आहे . कारण डोकं �ठकाणावर असलेल� कुणीह� व्यक्ती इथं येण्याची चक
ू
करणार नव्हती. उदास मीना टॉयलेटमध्ये जोरजोरात उडत होती. पण त्यांनी
�तच्याकडे दल
ु �
र् केले आ�ण �तने त्यांच्याकडे.
हमार्यनीने काळजीपव
ू क
र् "सवार्�धक शिक्तशाल� काढे " पस्
ु तक उघडलं.
ओलसरपणामुळे डागाळलेल्या पानांवर वाकत �तघेजण ते वाचायला लागले.
त्याच्यावर एक ओझरती नजर टाकता�णीच हे पुस्तक राखीव �वभागात का
ठे वण्यात आलं असावं ते त्यांच्या ल�ात आलं. त्यात �दलेल्या काह� काढ्यांचे
प्रभाव इतके बीभत्स होते क� त्यांची कल्पना करता येणंसुद्धा शक्य नव्हतं,
आ�ण हे काढे प्यायल्यानंतर होणार्या त्रासाची काह� �चत्रं पण �दलेल� होती,
त्यातल्या �चत्रातल्या एका माणसाचे आतले अवयव बाहे र येताना दाखवले होते.
या�शवाय एका जादग
ू ा�रणीचं �चत्र पण होतं. त्यात �तच्या डोक्यातून काह� हात
उगवल्याचं दाखवण्यात आलं होतं.
हमार्यनीला जेव्हा वेषांतर काढ्याच्या कृतीचं पान, �मळालं तेव्हा ती
हषर्भ�रत होऊन म्हणाल�, "सापडलं!" रूपांतर�त होण्याच्या अधर्वट िस्थतीतल्या
लोकांचे फोटो त्यात �दलेले होते. हॅर�ला आशा वाटत होती क�, �चत्रकाराने नक्क�
त्या लोकांचे चेहेरे जरा जास्तच दःु खी काढले असावेत.
"मी आ�ापय�तच्या आयुष्यात पा�हलेला सगळ्यात िक्लष्ट काढा आहे हा.”
हमार्यनी म्हणाल�. �तने त्याच्या कृतीवर नजर टाकल�. "पतंग �कडा, जळू,
�वतळवणार� वनस्पती, नॉटग्रास", तो त्या काढ्यात घालायच्या पदाथा�च्या
याद�वरून बोट �फरवत म्हणाल�. "हे सहज �मळे ल. �वद्याथ्या�च्या सामानाच्या
कपाटात आहे हे सगळं . त्यातन
ू आपण काढून घेऊ शकतो. पण हे बघा,
ं ांचं चूण.र् आता हे कुठून आणायचं? बूमस्लँ ग सापाची कात.... हे
बायकॉनर्च्या �शग
�मळवणंसुद्धा अवघड. �वशेषत: आपण ज्या व्यक्तीचं रूप धारण करणार
आहोत त्या व्यक्तीची एखाद� वस्त.ू ...”
“काय म्हणाल�स?" रॉन ओरडलाच. "ज्या व्यक्तीचं रूप धारण करायचं
आहे त्या व्यक्तीची एखाद� वस्तू म्हणजे काय म्हणायचं आहे तुला? मी क्रॅबच्या
पायाचं नखबीख घातलेल� कोणतीह� वस्तू �पणार नाह�..."
रॉनचं बोलणं ऐकून न ऐकल्यासारखं करत हमार्यनी पुढे वाचत रा�हल�.
“आपल्याला आ�ा त्याची �चंता करायची काह� गरज नाह�ए. कारण आपण
त्या वस्तू सगळ्यात शेवट� काढ्यात घालणार आहोत..."
रॉन अवाक् होऊन हॅर�कडे वळला. त्याला आणखी एका �चंतेने घेरलं होतं.
“हमार्यनी, अगं आपल्याला �कती वस्तू चोराव्या लागतील याची कल्पना
तर� आहे का तल
ु ा? बम
ू स्लँ ग सापाची कात �वद्याथ्या�च्या सामानाच्या कपाटात
नक्क�च नाह�ए. मग आपण काय करणार आहोत? स्नॅपच्या कपाटातून चोरणार
आहोत का? मला यात काह� तथ्य �दसत नाह�..."
हमार्यनीने फटकन पस्
ु तक बंद केलं. “ठ�क आहे . तम्
ु ह� भागब
ु ाईसारखे
पाबरून पळ काढणार असाल तर ठ�क आहे ." ती म्हणाल�. �तच्या गालांवर
गुलाबी झाक आल� होती. आ�ण �तचे डोळे जरा जास्तच लकाकत होते. "मला
�नयम तोडायला आवडत नाह� हे तुम्हाला ठाऊक आहे . पण तर�ह� मला वाटतं,
क� एक अवघड काढा बनवण्यापे�ा मगलू मुलांना धमकावणं जास्त वाईट आहे .
पण या सगळ्याच्या मागे मॅल्फॉयचा हात आहे �कंवा नाह� याचा तपास
करण्यात तुम्हाला रस नसेल तर मी आ�ाच्या आ�ा मॅडम �पन्सना पुस्तक परत
करून येते..."
रॉन म्हणाला, "तू आम्हाला �नयम तोडायला भाग पाडशील असा �दवस
कधी येईल अशी मी कल्पनासद्
ु धा केलेल� नव्हती. ठ�क आहे. आम्ह� हे काम
करायला तयार आहोत. पण फक्त पायाची नखं नाह�त, ठ�क आहे ?"
"पण हा काढा बनवायला वेळ �कती लागेल?" हमार्यनी खूश होऊन पुन्हां
पस्
ु तक उघडत असताना हॅर�ने �वचारलं.
"हे बघ, �वतळवणार� वनस्पती पौ�णर्मेच्या �दवशी तोडून आणावी लागेल.
पतंग �कडे एकवीस �दवस �शजवावे लागतील... जर आपल्याला सगळ्या गोष्ट�
व्यविस्थत �मळाल्या तर, मला वाटतं म�हन्याभरात काढा तयार होईल."
“एक म�हना?" रॉन बोलला. “तोपय�त मॅल्फॉय शाळे तल्या अध्यार् मुलांना
गारद करून बसलेला असेल!" पण हमार्यनीचे डोळे पुन्हा भयंकर पद्धतीने
बार�क होताना पा�हल्यावर तो घाईघाईने सारवासारव करत म्हणाला, "पण
आपल्यासमोर दस
ु रा काह� पयार्यह� नाह�ए. त्यामुळे मी तर म्हणेन क� आपण
ताबडतोब कामाला लागलेलं बरं !"
तोपय�त हमार्यनी बाथरूमबाहे र डोकावन
ू बाहे र कुणी नाह� ना याची खात्री
करून घेत होती. रॉन हॅर�ला हळूच म्हणाला, "त्यापे�ा तू जर उद्या मॅल्फॉयला
त्याच्या झाडूवरून काह�तर� करून पाडलंस तर जास्त बरं होईल."
*
हॅर� श�नवार� सकाळी लवकर जागा झाला. आ�ण काह� वेळ तो तसाच
लोळत पडला. तो आज होणार्या िक्वडीच मॅचबद्दल �वचार करत होता. पण
ग्रीफ�नडॉर हरलं तर वड
ू काय म्हणेल या कल्पनेने तो घाबरून गेला होता.
�शवाय सगळ्यात जास्त वेगाने उडणार्या झाडूव
ं रती स्वार होणार्या ट�मशी
आपला सामना होणार आहे या नुसत्या कल्पनेचीच त्याला जास्त धास्ती वाटत
होती. आज त्याला स्ल�दर�न ला हरवायची िजतक� प्रखर इच्छा होत होती
�ततक� यापव
ू � कधीच झालेल� नव्हती. अधार् तास त्याच्या मनात �वचारांचं काहूर
उठलं होतं. मग तो उठला आ�ण फटाफट आवरून नाश्ता करायला खाल� गेला.
खाल� त्याला ग्रीफ�नडॉर ट�मचे खेळाडू लांबलचक मोकळ्या टे बलाजवळ शेजार�
शेजार� बसलेले �दसले. सगळ्यांवर दडपण आलेलं �दसत होतं. फारसे काह�
बोलतह� नव्हते एकमेकांशी.
अकरा वाजायला आल्यावर सगळे �वद्याथ� िक्वडीच स्डे�डयमवर जायला
�नघाले. आज हवा ढगाळ होती. पाऊस पडेल क� काय असं वाटत होतं. हॅर�
च� िजंग रूमकडे जायला �नघाल्यावर रॉन आ�ण हमार्यनी त्याला गुडलक
म्हणायला आले. ट�ममधल्या सगळ्या खेळाडून
ं ी ग्राय�पंडॉरचा लाल शालवाला ड्रेस
घातला आ�ण नेहेमीप्रमाणे मॅच सुरू व्हायच्या आधी वूड दे त असलेले भाषण
ऐकायला बसले.
वड
ू ने बोलायला सरु
ु वात केल�, “स्ल�दर�न जवळ आपल्यापे�ा उ�म झाडू
आहे त हे कुणीच नाकबूल करणार नाह�. पण आपल्याकडे झाडूवर बसणारे उ�म
खेळाडू आहे त. आपल्या ट�मने जास्त कठोर मेहेनत घेतलेल� आहे . आपण सवर्
प्रकारच्या हवामानात खेळलेलो आहोत. (खरं बोललास लेका! ऑगस्टनंतर
आजपय�त एक �दवसह� माझं शर�र पण
ू प
र् णे कोरडं रा�हल्याचं मला आठवत
नाह�ए- जॉजर् वीज्ल� पुटपुटला.) आपण त्यांना धळ
ू चारू, कुठून दब
ु ुद्
र् धी झाल�
त्या मॅल्फॉयकडून लाच घ्यायची असं वाटून ते सगळे पश्चा�ापाने हळहळले
पा�हजेत."
अत्यंत भाव�ववश होत वूड हॅर�कडे वळून म्हणाला, "सगळी मदार
तझ्
ु यावरच आहे हॅर�. सीकरकडे फक्त श्रीमंत बाप असणं परु े सं नाह� हे त्यांना
दाखवून दे . मॅल्फॉयच्या आधी सोनेर� च� डू पकड, नाह�तर प्रयत्नांची �शकस्त
करता करता मेलास तर� बेह�र! पण आज आपल� जीत झाल�च पा�हजे. जीत
झाल�च पा�हजे."
"त्यामुळे दडपण न घेता खेळ हॅर�." फ्रेड त्याला डोळा मारत म्हणाला.
जेव्हा ते सगळे �पचजवळ जाऊन पोचले तेव्हा सगळ्या गद�ने जोरदार
आरोळ्या ठोकून त्यांचं स्वागत केलं. खूप मोठा हषर्ध्वनी ऐकू येत होता. कारण
हफलपफ आ�ण रे व्हनक्लॉ पण स्ल�दर�न ला हरताना पाह्यला उत्सुक होते. पण
गद�तून स्ल�दर�न च्या मुलांचे हाय हाय चे आवाज आ�ण �चडवणं पण ऐकू येत
होतं. िक्वडीचच्या �श��का मॅडम हूचने िफ्लंट आ�ण वूडला हात हातात घ्यायला
सां�गतलं. दोघांनी एकमेकांकडे खाऊ क� �गळू अशा भयंकर नजरे ने पाहात
हस्तांदोलन केलं. पण हात जरा गरजेपे�ा जास्तच दाबले.
“मी �शट्ट� वाजवल� क�", मॅडम हूच म्हणाल�, “तीन, दोन, एक...” गद�च्या
ग�गाटातून वर जायचा इशारा �मळताच चौदा खेळाडू काळ्या ढगांनी भरलेल्या
आकाशात झेपावले. हॅर� सगळ्यात वर उडला. तो सगळीकडे सोनेर� च� डू शोधत
होता.
“कसं काय, ठ�क आहे ना, कपाळावर खण
ू वाल्या?” मॅल्फॉय ओरडला. तो
त्याच्या खालच्या बाजूने येत होता. त्याला बहुधा आपल्या झाडूचा वेग
दाखवायचा होता.
हॅर�ला उ�र दे ण्याइतका वेळच �मळाला नाह�. कारण त्याच �णी एक
�धप्पाड काळा पैलवान त्याच्याकडे वेगाने येत होता. हॅर� अ�रशः िजवा�नशी
वाचला. पैलवानाचा सोटा त्याच्या केसांना ओझरता स्पशर्न गेला.
"थोडक्यात वाचलास हॅर�." म्हणत जॉजर् हातात बॅट घेऊन वेगाने
हॅर�जवळून गेला. तो पैलवानावर वार करून त्याला स्ल�दर�न च्या खेळाडूक
ं डे
परत पाठवायच्या तयार�त होता. हॅर�ला �दसलं क� जॉजर्ने पैलवानाला ए�ड्रयन
प्यूसीच्या �दशेला जोराने हाणलं. पण पैलवान मधेच वळला आ�ण पुन्हा हॅर�कडे
यायला लागला.
त्याच्यापासन
ू बचाव करण्यासाठ� हॅर�ने जोरात खाल� सरू मारला. आ�ण
जॉजर्ने पैलवानाला मॅल्फॉयकडे मारलं. पैलवान पुन्हा एकदा बूमरँगसारखा वळला
आ�ण हॅर�च्या डोक्याकडे यायला लागला.
हॅर�ने आपला वेग वाढवला आ�ण तो सणाणत �पचच्या दस
ु र्या टोकाला
जायला लागला. पैलवान �शट्ट� वाजवत त्याचा पाठलाग करत असल्याचं त्याला
ऐकू येत होतं. हे काय चाललं होतं? कारण पैलवान कुठल्यातर� एकाच खेळाडूवर
ल� क��द्रत करून राहात नाह�. त्यांचं काम एवढं च असायचं क� फार तर
खेळाडूला झाडूवरून खाल� पाडणे.
फ्रेड वीज्ल� दस
ु र्या टोकाला पैलवानाची वाटच बघत होता. जेव्हा फ्रेडने
सगळी ताकद एकवटून पैलवानाला मारलं तेव्हा हॅर� खाल� वाकला. मग
पैलवानाचा मोचार् हॅर�ला सोडून दस
ु र�कडे वळला.
"त्याचे तीन तेरा वाजवले क� नाह�?" फ्रेड खुशीत ओरडला खरा, पण तो
त्याचा गैरसमज होता. हॅर�कडे चंब
ु क�य शक्तीने खेचला जात असल्यासारखाच
तो पैलवान पुन्हा त्याच्या मागे हात धुऊन लागला. आ�ण मग हॅर�ला
नाईलाजाने सगळ्या शिक्त�नशी उडणं भाग पडलं.
आता पाऊस पडायला लागला होता. हॅर�च्या चेहेर्यावर पावसाचा मारा सरू
ु
झाला होता. पाण्याचे थ�ब त्याच्या चष्याच्या काचेवर पडून वर उडत होते.
मॅचमध्ये काय चाललं आहे त्याची त्याला जराह� खबर नव्हती. कॉम� ट्र� करणार्या
ल� जॉडर्नला "स्ल�दर�न साठ शन्
ू याने पढ
ु े आहे " म्हणताना ऐकल्यावर त्याला
कल्पना आल�.
एक�कडे स्ल�दर�न चे सव��म झाडू नक्क�च आपला चमत्कार दाखवत
होते. तर दस
ु र�कडे दष्ु ट पैलवान हॅर�ला झाडूवरून पाडायचा �वडा उचलन
ू च
त्याचा पाठपुरावा करत होता. फ्रेड आ�ण जॉजर् दोन्ह�कडून त्याच्या इतक्या
जवळून उडत होते क� त्यांच्या हलणार्या हातांखेर�ज त्याला काह�ह� �दसत
नव्हते. सोनेर� च� डू पकडणं तर दरू च राहू दे त, हॅर�ला तो नस
ु ता नजरे ला
�दसणंसुद्धा मुश्क�ल झालं होतं.
"कुणीतर� या पैलवानाला कान�पचक्या �दलेल्या �दसतायत." फ्रेड रागाने
बडबडला. पैलवान जेव्हा पन्
ु हा एकदा हॅर�वर हल्ला करायला आला तेव्हा त्याने
आपल� बॅट सवर् शिक्त�नशी घुमवल�.
“आपल्याला टाईम आऊट घ्यायला पा�हजे." जॉजर् म्हणाला आ�ण त्याने
वड
ू ला इशारा करण्याचा प्रयत्न केला. त्याचवेळी तो पैलवानाचा हॅर�चं नाक
तोडण्याचा प्रयत्न हाणून पाडत होता.
वूडला संदेश �मळाला होता. मॅडम हूचची �शट्ट� वाजल�. तर�ह� दष्ु ट
पैलवानाच्या तावडीतन
ू सुटण्याचा प्रयत्न करतच हॅर�, फ्रेड आ�ण जॉजर् खाल�
आले.
"काय चाललंय?" वूडने �वचारलं. ग्रीफ�नडॉरची ट�म एकत्र आला तेव्हा
गद�तून त्यांना मुदार्बादच्या घोषणा ऐकायला �मळाल्या. “आपण हरत चाललोय.
फ्रेड आ�ण जॉजर्, पैलवानाने जेव्हा अँजे�लनाला गोल करण्यापासून रोखलं तेव्हा
तुम्ह� कोठे होता?”
“ऑ�लव्हर आम्ह� वीस फूट वर दस
ु र्या पैलवानाला रोखत होतो. कारण तो
हॅर�ला मारायच्याच बेतात होता." जॉजर् संतापाने म्हणाला. "कुणी तर� त्याच्यावर
जाद ू केल�य बहुतक
े . कारण तो फक्त हॅर�च्याच मागे हात धुऊन लागलेला आहे .
संपण
ू र् मॅचभर तो दस
ु र्या कुणाकडेह� �फरकलेला नाह�. स्ल�दर�न च्या खेळाडून
ं ी
त्याच्यामध्ये काह�ना काह�तर� गडबड नक्क� केलेल� आहे.”
“पण आपल्या शेवटच्या प्रॅिक्टसनंतर तर पैलवानांना मॅडम हूचच्या
ऑ�फसात कुलप
ू लावन
ू ठे वण्यात आलं होतं. तेव्हा तर सगळं ठ�क होतं..." वड
ू
�चंतेच्या स्वरात म्हणाला.
मॅडम हूच त्यांच्याकडेच येत होत्या. हॅर�ला त्यांच्या मागे स्ल�दर�नचे
खळाडू त्यांची �खल्ल� उडवताना �दसले.
मॅडम हूच जवळ यायला लागल्यावर हॅर�, फ्रेड आ�ण जॉजर्ला म्हणाला, "हे
बघा, जर तुम्ह� दोघं सतत माझ्या अवतीभोवती �भर�भरत रा�हला तर सानेर�
च� डू स्वतःच उडून माझ्या हातात आला तरच मी त्याला पकडू शकेन. तम्
ु ह�
बाक�च्या खेळांडूकडे जा ना, मी एकटा बघन
ू घेईन त्या पैलवानाकडे."
"मूखार्सारखं बरळू नकोस." फ्रेड म्हणाला. "तो तुझा कपाळमो�
केल्या�शवाय राहणार नाह�." वड
ू एकदा वीज्ल� बंधंक
ू डे तर एकदा हॅर�कडे पाहात
होता.
"ऑ�लव्हर काय वेडप
े णा चाललाय हा सगळा." अॅ�स�लया िस्पनेट रागाने
म्हणाल�. "हॅर�ला एकट्याला त्याच्या तावडीत दे ऊन चालणार नाह�. आपण
पैलवानाच्या तपासणीची मागणी करूया."
"पण आपण जर आ�ा मॅच थांबवल� तर िजंकायची संधीच �नघून जाईल
हातातून." हॅर� म्हणाला “आ�ण एका दष्ु ट पैलवानाच्या कारणासाठ� फक्त
स्ल�दर�न कडून मात खायची का आपण? प्ल�ज ऑ�लव्हर, त्यांना सांग ना, मला
जरा एकट्यानेच हाताळू दे ना प�रिस्थती."
“ह� सगळी तुझी चक
ू आहे." जॉजर् रागाने वूडला म्हणाला. "तू त्याच्या
डोक्यात काह�तर� भरवून �दलंस मख
ू ार्सारखं “म्हणे सोनेर� च� डू पकड, आ�ण
नाह�तर प्रयत्नांची �शकस्त करता करता मेलास तर� बेह�र!"
मॅडम हूच आता त्यांच्या अगद�जवळ येऊन उभ्या रा�हल्या होत्या.
"खेळ सुरू करायचा पन्
ु हा?" त्यांनी वूडला �वचारलं.
वूडला हॅर�च्या चेहेर्यावर �नश्चय �दसत होता. तो म्हणाला, "ठ�क आहे .
फ्रेड आ�ण जॉजर्, तम्
ु ह� हॅर�चं म्हणणं ऐकलेलं आहे. त्याला एकटं सोडून द्या.
त्यालाच एकट्याला त्या पैलवानाचा समाचार घेऊ दे त."
पावसाने आता चांगलाच जोर धरला होता. मॅडम हूचने �शट्ट� वाजल्यावर
हॅर� जोरात हवेत उडला. त्याने आपल्यामागे पैलवान वेगाने येत असल्याचा
आवाज ऐकला. मग हॅर� आणखी उं च उडाला. त्याने वेगाने �घरट्या मारायला
सुरुवात केल�. एका एक� वर-खाल�, आडवा-�तडवा तर कधी सरळ �कंवा उलटा -
वाट्टे ल तसा वेगाने उडायला लागला. पण त्यामळ
ु े त्याला जरा गरगरल्यासारखं
वाटायला लागलं. त्यातून पावसाच्या थ�बांमुळे त्याला चष्म्यातन
ू नीट �दसेना.
पाऊस त्याच्या नाकातून आत �शरत होता. कारण तो पैलवानाच्या हल्ला
चक
ु वण्यासाठ� हवेत उलटा लटकला होता. त्याला प्रे�कांच्या हसण्याचे आवाज
ऐकू येत होते. त्याला समजत होतं क� आपलं हे वागणं सगळ्यांना वेडपटासारखं
वाटत असेल! पण त्याच्या हे ह� ल�ात आलं होतं, क� बदमाश पैलवान चांगला
जाडगेला असल्यामळ
ु े त्याच्याइतक्या चपळाईने �दशा बदलू शकत नव्हता. हॅर�
स्टे �डयमच्या चार� �दशांनी वर-खाल� वेगाने उडत रा�हला. तो पावसाच्या चंदेर�
शाल�मधून ग्राय�पंडॉरच्या गोलकडे ल� ठे वून होता. �तथे ए�ड्रयन प्यूसी वूडच्या
पल�कडे जायचा प्रयत्न करत होता.
हॅर�च्या कानात �शट्ट�चा आवाज ऐकू आल्यावर त्याच्या ल�ात आलं, क�
पैलवानाची पुन्हा एकदा त्याच्याशी टक्कर होता होता वाचल� होती. हॅर� अचानक
वळला आ�ण �वरूद्ध �दशेने उडायला लागला.
जेव्हा हॅर�ला पैलवानाला चकवण्यासाठ� उगीचच हवेत एक चक्कर
मारायला लागल� तेव्हा मॅल्फॉय ओरडला, "काय पॉटर, हवानत्ृ य करतोयस वाटतं."
हॅर� वेगाने उडायला लागला. पैलवान त्याच्या काह� फूटच मागे होता. आ�ण
जेव्हा त्याने रागाने आ�ण �तरस्काराने मॅल्फॉयकडे पा�हलं तेव्हा त्याला अचानक
सोनेर� च� डू �दसला. खरं तर तो च� डू मॅल्फॉयच्या डाव्या कानाच्या काह� इंच वर
�भर�भरत होता. पण मॅल्फॉयचं सगळं ल� हॅर�ची �टंगल टवाळी करण्यातच
गुंतलेलं असल्यामळ
ु े त्याला तो �दसलाच नव्हता.
हॅर� �णभर हवेतच लटकत रा�हला. तो मॅल्फॉयकडे जास्त वेगाने जाऊ
शकत नव्हता. कारण असं करण्याने मॅल्फॉयचं ल� डोक्यावरच्या च� डूकडे गेलं
असतं.
धाड!
तो एक सेकंदभर जास्तच वेळ थांबला. त्यामुळे त्याला पैलवानाची धडक
बसल�च. तो हॅर�च्या कोपराला धडकला होता. आपला हात तुटला असल्याच
हॅर�ला जाणवलं. वेदनेने कळवळत हॅर� पावसाच्या पाण्याने �भजलेल्या झाडूवरून
घसरला. पण त्याने त्याच्या एका गुडघ्यात झाडू अजूनह� धरून ठे वला होता.
पण त्याचा उजवा हात खांद्यापासून उचकटला जाऊन हवेत लटकत होता,
पैलवान पन्
ु हा वळला आ�ण त्याच्यावर हल्ला चढवण्यासाठ� यायला लागला,
आता यावेळेला हॅर�चं थोबाड फोडून टाकायचा त्याचा इरादा होता. हॅर�ने त्याला
चुकवलं. पण सुन्न पडत चाललेल्या म� दत
ू न
ू त्याला सूचना �मळाल� मॅल्फॉय कडे
जा.
वेदना आ�ण पावसाच्या मार्याच्या धुक्यात त्याने त्याच्याकडे कुित्सतपणे
पाहात हसणार्या चेहेर्याच्या �दशेने सरू मारला. मॅल्फॉयचे डोळे �भतीने
�वस्फारल्यासारखे �दसले त्याला. त्याला वाटलं क� हॅर� त्याच्यावर हल्ला करतो
आहे .
“काय कर..." तो श्वास रोखून म्हणाला आ�ण हॅर�पासून दरू झाला.
हॅर�ने आपल्या ठ�क असलेल्या हाताने झाडू सोडून �दला आ�ण
आंधळ्यासारखा च� डू पकडायला पुढे गेला. थंडगार सोनेर� च� डू हातात आल्याचं
त्याला जाणवलं. पण त्या भानगडीत त्याने आपल्या फक्त पायांनी कसाबसा
झाडू धरून ठे वलेला होता. जेव्हा हवेत गोते खात तो पडत ज�मनीच्या �दशेने
यायला लागला तेव्हा शुद्धीवर राहण्याचा त्याने अटोकाट प्रयत्न केला. तेवढ्यात
त्याला गद�तून �कंकाळ्या ऐकू आल्या. झाडूवरून घसरून तो धप्पकन खाल�
पडल्यावर सगळीकडे �चखल उडाला. त्याचा तट
ु का हात �व�चत्र प्रकारे लटकलेला
होता. वेदनेने �वव्हळत असताना त्याला दरू
ू न कुठूनतर� �शट्ट्या आ�ण
टाळ्यांचा गजर ऐकू आला. त्याने आपल्या हातात घट्ट पकडलेल्या सोनेर�
च� डूकडे पा�हलं.
"आई गं..." तो अस्पष्टपणे म्हणाला, “आम्ह� िजंकलो.”
आ�ण मग तो बेशुद्ध झाला.
जेव्हा तो शद्
ु धीवर आला तेव्हा त्याच्या चेहेर्यावर पाऊस पडत होता. तो
अजूनह� �पचवर पडलेला होता आ�ण कुणीतर� त्याच्यावर वाकलेलं होतं. आ�ण
त्या व्यक्तीचे चमकणारे दात हॅर�ला �दसले.
“अरे दे वा, तम्
ु ह�... नको... नको..." हॅर� वेदनांनी कळवळून म्हणाला.
“आपण काय बोलतोय हे त्याला समजत नाह�ये बहुधा." लॉकहाटर् त्यांच्या
आ�ण हॅर�च्या अवतीभोवती जमा झालेल्या ग्रीफ�नडॉरच्या �वद्याथ्या�च्या
घाबरलेल्या गद�ला उद्दे शन
ू जोरात सां�गतलं.
"हॅर�, काळजी करू नकोस. मी �णात तुझा हात बरा करतो."
“नको, नको." हॅर� म्हणाला. "हात तसाच राहू दे त. थँक्यू."
त्याने उठून बसायचा प्रयत्न केला. परं तु त्याला भयानक दख
ु त होतं.
तेवढ्यात त्याला त्याच्या जवळच �चरप�र�चत "िक्लक", आवाज ऐकू आला.
तो जोरात म्हणाला, "कॉ�लन, मला या अवस्थेत फोटो काढून घ्यायची
अिजबात इच्छा नाह�ए."
"हॅर�, तू पडून राहा बरं !" लॉकहाटर् त्याला चुचकारत म्हणाले. "हा खूप
सोप्पा मंत्र आहे. मी शेकडो वेळा त्याचा प्रयोग केलेला आहे ."
हॅर� दातओठ खात म्हणाला, "तुम्ह� मला सरळ हॉिस्पटलमध्ये का जाऊ
दे त नाह� आहात?"
“त्याला खरोखरच हॉिस्पटलमध्ये जायची गरज आहे प्रोफेसर." �चखलाने
बरबटलेला वूड म्हणाला. त्याला हसू आवरत नव्हतं. खरं म्हणजे त्याचा सीकर
ज�मनीवर जखमी होऊन पडलेला होता. "खूपच सुंदर झेल घेतलास हॅर�.
खरोखरच अप्र�तम ! मला तर वाटतं क� आज तू तझ्
ु या सवर्श्रेष्ठ खेळाचं प्रदशर्न
केलंस!"
आपल्या चार� बाजूला उभ्या असलेल्या पायांमध्ये हॅर�ला फ्रेड आ�ण जॉजर्
वीज्ल� �दसले. ते दष्ु ट पैलवानाला पेट�त बंद करण्यासाठ� झटापट करत होते.
पैलवान जोरदार �वरोध करत होता.
"चला, मागे सरका", लॉकहाटर् ने आपल्या गदर् �हरव्या बाह्या सरसावत
फमार्वलं.
"नको नको असं करू नका हो..." हॅर� कळवळून म्हणाला. पण लॉकहाटर्
आपल� छडी हलवायला लागले होते. आ�ण मग �णातच त्यांनी आपल� छडी
हॅर�च्या हाताकडे वळवल� होती.
हॅर�ला खांद्यात एक �व�चत्र जाणीव झाल� आ�ण एक चमत्का�रक वेदना
खांद्यापासून सरसरत बोटांपय�त पोचल�. त्याला आपल्या हातातला जोरच �नघून
गेल्यासारखं वाटलं. पण काय झालं होतं ते बघायची त्याची �हम्मतच झाल�
नाह�. त्याने आपले डोळे �मटून चेहेरा दस
ु र�कडे केला. पण जेव्हा त्याच्याकडे
वाकून बघणारे �वद्याथ� हळहळले आ�ण कॉ�लन क्र�वी वेड्यासारखा फोटो
काढायला लागला तेव्हा आपल� भीती खर� ठरल� आहे हे हॅर�च्या ल�ात आलं.
हॅर�चा हात आता �कं�चतह� दख
ु त नव्हता. पण त्याला आता आपला हात
हातासारखाह� वाटत नव्हता.
“अरे च्या!" लॉकहाटर् म्हणले. "हे ब�घतलंत का, कधी कधी असं होतं. पण
मुद्याची गोष्ट अशी आहे क� यात हाडं तुटलेल� नाह�त. ह� गोष्ट ध्यानात
घेतल� पा�हजे. त्यामळ
ु े हॅर�, आता सरळ उठून हॉिस्पटलमध्ये जायला �नघ आ�ण
हो, �मस्टर वीज्ल�, �मस ग्र� जर तुम्ह� पण त्याच्या सोबत जा. आता मॅडम पॉमफ्र�
काह� �णातच तुझा रा�हलेला इलाज करून टाकतील."
हॅर� जेव्हा उठून उभा रा�हला तेव्हा त्याला काह�तर� चमत्का�रक जाणीव
होत होती. श्वास रोखून त्याने आपल्या उजव्या बाजूला पा�हलं आ�ण त्याला जे
�दसलं ते पाहून तो पन्
ु हा एकदा बेशुद्ध पडता पडता वाचला.
त्याच्या शाल�बाहेर लटकणारा हात मांसाच्या रं गाचा रबर� हातमोजा
असल्यासारखा �दसत होता. त्याने आपल� बोटं हलवायचा प्रयत्न केला पण ती
जराह� हलल� नाह�त.
लॉकहाटर् ने हॅर�ची हाडं नीट केल� नव्हती. त्यांनी ती गायबच करून टाकल�
होती.
*
मॅडम पॉमफ्र� ते बघन
ू जाम वैतागल्या. त्यांनी ती �नज�व वस्तू पकडल�.
अध्यार् तासापव
ू � तो एक चांगला धडधाकट हात होता. मग त्या रागाने
म्हणाल्या, “तू सरळ माझ्याकडे का आला नाह�स? मी एका सेकंदात हाडं जोडू
शकते पण पुन्हा ती तयार करणं "
"पण तम्
ु ह� तसं करू शकता ना?" हॅर�ने हताशपणे �वचारलं.
“न करायला काय झालं? नक्क� करू शकते. पण तुला खूप दख
ु ल
े ." मॅडम
पॉमफ्र� हॅर�कडे एक पायजमा फेकत गंभीरपणे म्हणात्या., "तल
ु ा आज रात्रभर
हॉिस्पटलमध्येच राहावं लागेल."
रॉन जेव्हा हॅर�ला पायजमा घालायला मदत करत होता तेव्हा हमार्यनी
पलंगाला चार� बाजूंनी लावलेल्या पडद्याबाहे र थांबलेल� होती. हाडं नसलेला हात
बाह�त घालणं जरा अवघड गेल्याने त्यात थोडा वेळ गेला.
"आता तू लॉकहाटर् ची बाजू घेऊन बोलू शकशील का हमार्यनी?" हॅर�च्या
�नज�व बोटांना धरून बाह�बाहे र खेचत रॉन पडद्याआडून बोलला. "हॅर�ला जर
हाडं गायबच करून घ्यायची असती, तर त्याने स्वतःहूनच तसं स्पष्टपणे त्यांना
सां�गतलं नसतं का?"
"कुणाच्याह� हातून चक
ू होऊ शकते!" हमार्यनी म्हणाल�, "आ�ण तुझा हात
�नदान दख
ु त तर� नाह�ए ना हॅर�?”
"नाह�." हॅर� म्हणाला, “पण हात आता दस
ु रं पण काह� करू शकत नाह�ए.”
तो जेव्हा �बछान्यावर आडवा झाला तेव्हा त्याचा �नज�व हात एक�कडे
लटकत होता.
हमार्यनी आ�ण मॅडम पॉमफ्र� पडद्याआडून पुढे आल्या. मॅडम पॉमफ्र�च्या
हातात एक मोठ� बाटल� होती. त्यावर �ल�हलेलं होतं, "अिस्थवधर्क".
“आज रात्रभर तल
ु ा जरा जडच जाणार आहे .” धरू �नघत असलेल्या
बाटल�तून ग्लासभरून औषध त्याला दे त त्या म्हणाल्या. "पन्
ु हा हाडं तयार करणं
खरोखरच भयानक असतं."
अिस्थवधर्क पीत असतानाच त्यांच्या या बोलण्याची हॅर�ला प्र�चती आल�..
औषध �पताना हॅर�चं त�ड तर पोळलंच, �शवाय ते घशातून खाल� उतरताना
त्याच्या घशातह� खप
ू जळजळलं. त्यामळ
ु े तो खोकत स ् स ् करायला लागला.
मॅडम पॉमफ्र� धोकादायक खेळ आ�ण अयोग्य �श�कांबाबत बडबड करत �तथन
ू
�नघून गेल्या. हॅर�ला पाणी पाजायला मदत करण्यासाठ� म्हणून त्यांनी रॉन
आ�ण हमार्यनीला �तथेच थांबू �दलं.
“काह� का असेना, शेवट� आपण िजंकलोच." रॉन म्हणाला. त्याच्या
चेहेर्यावर आनंद नाचत होता. "काय मस्त झेल घेतलास रे ! मॅल्फॉयचा चेहेरा
बघायला हवा होतास तू... तो तुझा जीवच घेईल क� काय असं वाटत होतं.”
"पण त्याने पैलवानावर जाद ू कशी केल� तेच मला कळत नाह�ए."
हमार्यनी उदासपणे म्हणाल�.
"हा प्रश्न आपण वेषांतर काढा प्यायल्यावर त्याला �वचारायच्या प्रश्नांच्या
याद�त जोडू या." हॅर� उशीवर टे कत म्हणाला. “मला वाटतं या औषधापे�ा तर�
त्याची चव नक्क�च चांगल� असेल."
“पण जर त्यात स्ल�दर�नच्या कुठल्यातर� �वद्याथ्यार्ची एखाद� वस्तू
असेल तर ते याच्यापे�ा च�वष्ट कसं काय असू शकतं? तू बहुधा थट्टा करतो
आहे स." रॉन म्हणाला.
त्याच वेळी हॉिस्पटलच्या वॉडर्चा दरवाजा उघडला गेला. ग्रीफ�नडॉरच्या
ट�ममधले खेळाडू �चखलांनी लडबडलेल्या ओल्या कपड्यांनीच हॅर�ला बघायला
आले होते.
"अशक्य उड्डाण होतं तुझं हॅर�!" जॉजर् म्हणाला, "मी आ�ाच माक्सर्
िफ्लंटला मॅल्फॉयवर ओरडताना ऐकलं. तो त्याला रागवून म्हणत होता क�
सोनेर� च� डू त्याच्या डोक्याच्या वरच असन
ू सुद्धा त्याला कसा काय तो �दसला
नाह�? मॅल्फॉय वैतागलेला �दसला."
ते सगळे जण आपल्या बरोबर केक, �मठाया आ�ण भोपळ्याचा ज्यस
ू घेऊन
आले होते. ते सगळे हॅर�च्या पलंगाच्या चार� बाजूंनी उभे रा�हले. आता एका
छानशा पाट�च्या ते तयार�तच होते. तेवढ्यात मॅडम पॉमफ्र� धाडधाड करत �तथे
आल्या आ�ण सगळ्यांवर ओरडायला लागल्या, “या मल
ु ाला आराम करायची गरज
आहे . त्याची तेहतीस हाडं पन्
ु हा उगवायची आहे त. चला, बाहे र पळा, बाहे र!”
आता �तथे हॅर� एकटाच बसलेला होता. �नज�व हातातन
ू येणार्या
जीवघेण्या कळांकडे दल
ु �
र् करायला त्याच्याकडे दस
ु रा काह� उपायच नव्हता..
*
काह� तासांनी अचानक काळ्याकुट्ट अंधारात हॅर�ला जाग आल�. त्याच्या
त�डून एक हलक�शी �कंकाळी बाहे र पडल�. त्याला वाटलं, क� त्याच्या हातावर
खूप मोठे मोठे फोड आले आहे त. �णभर त्याला वाटलं क� त्याला ते
दख
ु ल्यामळ
ु े जाग आल� असावी. पण नंतर भीतीने त्याच्या अंगावर सरसरून
काटा आला. कारण त्याला असं जाणवलं क� अंधारात कुणीतर� त्याच्या
कपाळावरून ओला स्पंज �फरवत आहे .
“दरू हो." तो जोरात ओरडला. मग त्याने त्याला ओळखलं, आ�ण म्हणाला
"डॉबी!"
त्या बुटक्याचे टे �नसच्या च� डूसारखे बाहे र पडत असलेले डोळे अंधारात
हॅर�ला न्याहाळत होते. त्याच्या लांब टोकदार नाकावरून एक अश्रू वाहात होता.
“हॅर� पॉटर शाळे त परत आला." तो दःु खी आवाजात कुजबज
ु ला. "डॉबीने
हॅर� पॉटरना सावध केलं होतं, पुन्हा पुन्हा सावध केलं होतं. अरे रे, सर, तुम्ह�
डॉबीचं म्हणणं का नाह� ऐकलं? हॅर� पॉटरची ट्रे न चक
ु ल� तेव्हा हॅर� पॉटर घर�
परत का गेले नाह�त?"
हॅर� कसाबसा आपल्या उशीला टे कून बसला. आ�ण त्याने डॉबीच्या
स्पंजला बाजूला केलं. त्याने �वचारलं, “तू इथं काय करतो आहे स? आ�ण तुला
काय माह�त माझी ट्रे न चुकल� होती ते?"
डॉबीचे ओठ कापायला लागल्यावर हॅर�ला अचानक संशय आला. तो
शांतपणे म्हणाला, "अच्छा म्हणजे ती तुझी कारवाई होती वाटतं? तू बॅ�रअर बंद
केलं होतंस? आम्ह� त्यातन
ू बाहेर पडू नये म्हणन
ू ?"
"बरोबर ओळखलंत सर." डॉबी आपलं डोकं जोरात हलवत म्हणाला. त्याचे
लटकते कान हलत होते. "डॉबी लपून बसला होता. आ�ण त्याने हॅर� पॉटरला
ब�घतल्याबरोबर गेट बंद करून घेतलं. त्याकरता डॉबीने स्वतःला �श�ासद्
ु धा
केल�. त्याने आपल्या हातांना इस्त्रीचे चटके �दले." डॉबीने हॅर�ला आपल� पट्ट�
बांधलेल� दहा बोटं दाखवल�. "पण डॉबीला त्याचं काह� वाटत नाह� सर. कारण
त्याने �वचार केला क� हॅर� पॉटर सरु ��त आहे ना, मग झालं तर! डॉबीने कधी
स्वप्नात सुद्धा �वचार केला नाह� क� हॅर� पॉटर दस
ु र्या कुठल्यातर� मागार्ने
शाळे त पोचतील म्हणन
ू ."
तो मागे पढ
ु े होत आपलं कुरूप डोकं हलवत होता.
"डॉबीला जेव्हा हॅर� पॉटर हॉगवट्र्समध्ये पोचल्याचं कळलं तेव्हा त्याला
इतका मोठा धक्का बसला क� त्यात त्याने आपल्या मालकाचं �डनर करपवलं.
त्याबद्दल डॉबीला चाबकाचे फटके खावे लागले आ�ण तेवढे फटके त्याने यापव
ू �
कधीच खाल्ले नव्हते सर..."
हॅर� पुन्हा आपल्या उशीवर कोसळला.
मग तो रागाने म्हणाला, “तझ्
ु यामळ
ु े मी आ�ण रॉन शाळे तन
ू काढून टाकले
जाता जाता वाचलो, माझी हाडं पुन्हा उगवायच्या आत इथून चालता हो डॉबी,
नाह�तर मी तुझा गळाच दाबून टाक�न."
डॉबी हळूच हसला.
"डॉबीला मारून टाकायच्या धमक्या ऐकायची सवय आहे सर. डॉबी घरात
�दवसभरात पाच वेळा तर� अशा धमक्या ऐकत असतो."
त्याने अंगातल्या मळक्या उशीच्या अभ्यासारख्या कपड्याला आपलं नाक
पुसलं. तो इतका दयनीय �दसत होता क� इच्छा नसतानाह� हॅर�चा राग शांत
झाला.
"तू हे का घालतोस डॉबी?" त्याने कुतूहलाने �वचारलं.
"हे सर?" डॉबीने आपल्या उशीच्या अभ्याला झटकत �वचारलं. "ह� घरगुती
बट
ु क्याच्या गल
ु ाम�गर�ची खण
ू आहे सर. डॉबीला त्याचा मालक कपडे दे ईल
तेव्हाच तो मुक्त होईल सर. डॉबीला एक मोजासुद्धा चक
ु ू नह� �दला जाऊ नये
याबाबत सगळा प�रवार जागरूक असतो सर. कारण नाह�तर मग तो कायमचा
मक्
ु त होईल ना!"
डॉबीने आपले गटाणे डोळे पुसले आ�ण अचानक म्हणाला, "हॅर� पॉटरला
घर� जावंच लागेल. डॉबीला वाटलं क� त्याचा पैलवान हे काम नक्क� करे ल."
"तझ
ु ा पैलवान?" हॅर� म्हणाला. आता त्याला पन्
ु हा संताप यायला लागला
होता. "तुझा पैलवान म्हणजे काय? तू त्या पैलवानाकरवी मला मारायचा प्रयत्न
केला होतास?"
"मारण्याचा नाह� सर. डॉबी तम्
ु हाला कसं काय मारू शकेल?" डॉबी घाबरून
म्हणाला. "डॉबी हॅर� पॉटरचा जीव वाचवू पाहतोय सर. इथे राहण्यापे�ा हॅर�
पॉटर जखमी होऊन घर� गेलेला बरा सर डॉबी हॅर� पॉटरला घर� परतण्यापरु तंच
जखमी करू इिच्छतो सर."
"हो? एवढं च फक्त?" हॅर� रागाने म्हणाला. "मला एवढं च सांग क�, मला
तुकड्या तक
ु ड्यात घर� पाठवायची तुझी का इच्छा आहे ?"
“अरे रे! हॅर� पॉटरला माह�त असतं तर!" डॉबी �वव्हळत बोलला. त्याच्या
त्या फाटक्या उशीच्या अभ्यावर अश्रू टपटपायला लागले. "त्यांना जर माह�त
असतं क� ते आमच्यासाठ� �कती मह�वाचे आहेत! जादच्
ू या द�ु नयेतल्या
आमच्यासारख्या द�न दब
ु ळ्या असहाय िजवांना त्यांचं केवढं मह�व आहे ! डॉबीला
त्या काळाची आठवण येते, जेव्हा तुम्हाला माह�त आहे कोण ते त्यांचा जेव्हा
दबदबा होता, वट होता, त्या वेळी आमच्यासारख्या बुटक्या गुलामांना कु�यासारखी
वागणक
ू �दल� जात होती सर. डॉबीला तर अजूनह� तसंच वागवलं जातं सर."
त्याने स्वतःला सांभाळत उशीच्या अभ्याने आपला चेहेरा कोरडा केला. "परं तु सर
हॅर� पॉटरने जेव्हा तुम्हाला माह�त आहे कोण ते त्याला हरवल्यानंतर मात्र
बहुतेक घरगुती बुटक्या गुलामांच्या आयुष्यात सुधारणा झाल� आहे सर. हॅर�
पॉटर वाचले, त्या सैतान जादग
ू ाराच्या शक्ती �नघून गेल्या आ�ण एक नवी पहाट
उगवल� सर. हॅर� पॉटर आमच्यासारख्या लोकांसाठ� आशेचा �करण आहे सर.
आम्हाला आधी वाटायचं, क� हा अंधार कधी न संपणारा आहे , सर पण आता
हॉगवट्र्स मध्ये भयंकर घटना घडणार आहे त सर, बहुधा आ�ा यावेळीसुद्धा
काह�तर� घडत असेल. आ�ण हॅर� पॉटरला इथे राहू द्यायला डॉबी तयार नाह�.
इथे इ�तहासाची पन
ु राव�
ृ ी होणार आहे , रहस्यमय तळघर पन्
ु हा एकदा उघडणार
आहे ..."
डॉबी अ�तभयाने मटकन बसला. मग त्याने हॅर� पॉटरच्या �बछान्याजवळ
ठे वलेला पाण्याचा जग उचलला आ�ण स्वतःच्या डोक्यावर थाडकन मारला. तो
खाल� पडला. मग सेकंदभराने तो पलंगाखालून हे पुटपुटत रांगत बाहेर आला,
"वाईट डॉबी, खूप खप
ू वाईट डॉबी..."
"म्हणजे इथे खरोखरं च एखादं रहस्यमय तळघर आहे का?" हॅर� कुजबज
ु ला
"आ�ण... तू म्हणालास क� ते या आधीपण उघडलेलं होतं? मला जरा सगळं सांग
बघू नीट डॉबी."
जेव्हा डॉबीचा हात पाण्याच्या जगाकडे जायला लागला तेव्हा हॅर�ने त्याचं
जार�क हडकुळं मनगट धरलं. "पण मी तर मगलू प�रवारातला नाह�ए. मग
तळघर उघडण्याने मला काय धोका असू शकतो?"
"अरे दे वा, काह� नका �वचारू, �बचार्या डॉबीला काह� �वचारू नका.” तो
बुटका गुलाम चाचरत बोलला. त्याचे डोळे अंधारात खूप मोठ्ठे �दसत होते. "या
�ठकाणी भयानक घटना घडवून आणायचं कारस्थान केलं गेलं आहे आ�ण जेव्हा
त्या घटना घडतील तेव्हा हॅर� पॉटर इथे नसलेलाच बरा. घर� परत जा हॅर�
पॉटर, घर� परत जा. हॅर� पॉटर यात अडकायला नको आहेत. हे खूप धोकादायक
आहे ."
"ह्या सगळ्याच्या मागे कुणाचा हात आहे डॉबी?" हॅर�ने �वचारले. त्याने
डांबी पुन्हा पाण्याचा जग घेऊन डोक्यावर मारायला लागू नये म्हणून त्याचं
मनगट घट्ट धरून ठे वलं होतं. “ते तळघर कुणी उघडलं होतं? मागच्या वेळी ते
कुणी उघडलं होतं?"
"डॉबी सांगू शकत नाह� सर. डॉबी नाह� सांगू शकत. आ�ण डॉबीने सांगू
पण नये." तो बट
ु का गल
ु ाम ओरडला. “घर� परत जा हॅर� पॉटर, घर� परत जा."
"मी कुठे ह� जाणार नाह�ए." हॅर� �चडून बोलला. "माझी सगळ्यात खास
मैत्रीण मगलू आहे . जर तळघर खरोखरच उघडलेलं असेल तर ज्या लोकांवर
सगळ्यात आधी हल्ला होईल त्यात ती पण असेल-”
"हॅर� पॉटर आपल्या दोस्तांसाठ� जीव संकटात घालतायत." डॉबी हळहळत
दःु ख आ�ण आनंद �म�श्रत स्वरात बोलला. “इतके महान! इतके बहादरू ! परं तु
त्यांनी स्वतःचा जीवह� वाचवला पा�हजे. काय वाटे ल ते झालं तर� हॅर� पॉटर
वाचले पा�हजेत. त्यांनी इथे नाह�...."
डॉबी अचानक स्तब्ध झाला. त्याचे वटवाघळासारखे कान थरथरायला
लागले. हॅर�ने पण आवाज ऐकला. बाहेर पॅसेजमध्ये पावलांचा आवाज ऐकू येत
होता.
"डॉबीला गेलं पा�हजे." बुटका गुलाम भयकं�पत होत म्हणाला. एक चुटक�
वाजल� आ�ण हॅर�च्या मठ
ु �त डॉबीच्या मनगटाऐवजी फक्त हवा होती. तो पन्
ु हा
�बछान्यावर आडवा झाला. त्याचे डोळे हॉिस्पटलच्या वॉडर्च्या अंधार्या दरवाजावर
�खळलेले होते. कारण पावलांचे आवाज जवळ येत चालले होते.
पढ
ु च्याच �णी डम्बलडोर आत �शरले. त्यांनी एक लांब लोकर�चा ड्रे�संग
गाऊन आ�ण नाईटकॅप घातल� होती. आ�ण मूत�सारख्या �दसणार्या एका
वस्तुला त्यांनी एका बाजूने धरले होते. एक सेकंदानंतर प्रोफेसर मॅक्गॉनंगल
�दसल्या. त्यांनी त्या मत
ू �चे पाय पकडलेले होते. दोघांनी �मळून ती मत
ू � एका
�बछान्यावर ठे वल�,
डम्बलडोर कुजबज
ु ले, "मॅडम पॉमफ्र�ंना बोलवा.” आ�ण प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल
हॅर�च्या पलंगाजवळून घाईघाईने �नघून गेल्या. हॅर� शांतपणे पडून रा�हला. तो
गाढ झोपल्याचा अ�भनय करत होता. त्याला गडबडीचे आवाज आले आ�ण पुन्हा
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल आलेल्या �दसल्या. त्यांच्या मागे आपल्या नाईटगाऊन वर
कॉ�डर्यन घालत मॅडम पॉमफ्र� पण आल्या. त्यांचा जोरजोरात होणारा श्वास ऐक
येत होता.
"काय झालं?” मॅडम पॉमफ्र�ंनी कुजबज
ु त्या स्वरात डम्बलडोरना �वचारलं.
आ�ण त्या पलंगावर ठे वलेल्या मत
ू �वर वाकल्या.
"आणखी एक हल्ला झाला आहे." डम्बलडोर म्हणाले, "�मनव्हार्ला हा
पायर�वर पडलेला �दसला."
"याच्या जवळच द्रा�ांचा एक घड होता." प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या,
"मला वाटतं हा लपून छपून पॉटरला भेटायला येत असावा."
हॅर�च्या पोटात अचानक गुडुम गुड्डुम व्हायला लागलं. त्याने
�बछान्यावरची मत
ू � पाहायला स्वतःला �बछान्यावरून अगद� हळूच काह� इंच वर
उचललं. त्या मूत�च्या रोखून बघणार्या चेहेर्यावर चंद्राचा हलकासा प्रकाश पडला
होता. ती मूत� नसून, तो कॉ�लन क्र�वी होता. त्याचे डोळे मोठ्ठे झाले होते. हात
समोर होते. त्यात त्याने कॅमेरा धरलेला होता.
“�नज�व केलं गेलंय?” मॅडम पॉमफ्र�ने कुजबज
ु त �वचारलं.
"हो." प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या. "पण माझा एकाच �वचाराने थरकाप
उडतोय, क� एल्बस गरम चॉकलेटसाठ� खाल� पायर्यांवर आले नसते तर कुणास
ठाऊक काय झालं असतं!”
ते �तघेह� कॉ�लनकडे एकटक पाहात रा�हले. मग डम्बलडोअरने वाकून
कॉ�लनच्या हातातला घट्ट पकडलेला कॅमेरा सोडवन
ू घेतला.
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने उत्सुकतेने �वचारलं, "त्या हल्लेखोराचा फोटो
काढण्यात त्याला यश आलं असेल असं वाटतंय का तुम्हाला?"
डम्बलडोरने काह�च उ�र �दलं नाह�. त्यांनी कॅमेर्याचा मागचा भाग
उघडला. "अरे दे वा!" मॅडम पॉमफ्र� म्हणाल्या.
कॅमेर्यातून धुराचं एक वलय बाहेर पडलं. तीन पलंग दरू पडलेल्या हॅर�ला
जळक्या प्लॅ िस्टकचा घाणेरडा वास आला..
“�फल्म �वतळल� आहे ." मॅडम पॉमफ्र�, हैराण होऊन म्हणाल्या, “आख्खा
रोल �वतळलाय..."
"याचा अथर् काय एल्बस?" प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने अधीरपणे �वचारलं.
डम्बलडोर म्हणाले, "याचा अथर् असा क� रहस्यमय तळघर खरोखरं च उघडलं गेलं
आहे ."
मॅडम पॉमफ्र�ने आपल्या त�डावर हात ठे वला. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल
डम्बलडोरकडे बघतच रा�हल्या.
"परं तु एल्बस... नक्क�... कुणी...?"
"कुणी" असा प्रश्न नसन
ू प्रश्न आहे कसं? डम्बलडोरचे डोळे कॉ�लनवर
�खळून रा�हले होते.
हॅर�ला प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलचा अंधारात जेवढा चेहेरा �दसत होता त्यावरून
त्याने ओळखलं क� जेवढं त्याला समजलं होतं त्यापे�ा फार वेगळं काह� त्यांना
समजलेलं नव्हतं.
प्रकरण अकरा
युद्धकलेचे प्र�श�ण
र�ववार� हॅर�ला जेव्हा जाग आल� तेव्हा खोल�त �हवाळ्यातल्या सूयार्चा

ऊबदार प्रकाश चमकत होता. त्याच्या हातातल� हाडं उगवलेल� होती, पण त्याला
ओढ लागल्यासारखं वाटत होतं. तो पटकन उठून बसला आ�ण त्याने कॉ�लनच्या
�बछान्याकडे पा�हलं. पण त्याला काह�च �दसलं नाह�. कारण आज �तथे उं च
पडदे लावण्यात आले होते. हॅर� जागा झाल्याचं पाहून मॅडम पॉमफ्र� नाश्ता घेऊन
लगबगीने त्याच्या जवळ आल्या. मग त्या त्याचा हात वाकवून बोटं ओढून
बघायला लागल्या.
“सगळं ठ�क �दसतंय." त्या म्हणाल्या. त्याने डाव्या हाताने कशबशी खीर
खाल्ल�. “नाश्ता झाल्यावर तू गेलास तर� चालेल." त्या म्हणाल्या.
हॅर�ने मग झटपट कपडे घातले आ�ण तो ग्रीफ�नडॉर टॉवरकडे जायला
लागला. त्याला �तथे जाऊन रॉन आ�ण हमार्यनीला कॉ�लन आ�ण डॉबीबद्दल
सांगायची घाई झाल� होती, पण ते �तथे नव्हते. ते कुठे गेले असतील याबद्दल
�वचार करत हॅर� त्यांना शोधायला लागला. त्याची हाडं पुन्हा उगवल� क� नाह�
हे बघण्यात त्यांना काह�च कसा रस नाह�ए, असं वाटून त्याला जरा वाईट वाटलं.
हॅर� जेव्हा लायब्रर�जवळून जात होता तेव्हा �तथून पस� वीज्ल� बाहेर
पडला. मागच्या वेळेपे�ा आज त्याचा मड
ू जरा चांगला �दसत होता. “अरे , हॅर�
कसा आहे स?" तो म्हणाला. "काल तू फारच बेफाट उड्डाण केलस बरं का!
खरोखरच सुंदर! �ग्रफ�नडोर करं डकासाठ� तू पन्नास पॉ�ट्स वरचढ �मळवलेस."
“तुला रॉन आ�ण हमार्यनी �दसले का?" हॅर�ने �वचारलं.
“नाह� बव
ु ा. मी पा�हलं नाह� त्यांना.” पस� बोलला आ�ण एकदम त्याचा
चेहेरा पडला. "रॉन मल
ु �ंच्या बाथरूममध्ये गेलेला नसला म्हणजे �मळवल�!" हॅर�
कसनुसं हसला. पस� �दसेनासा होईपय�त तो थांबला. आ�ण मग तो सरळ उदास
मीनाच्या बाथरूमच्या �दशेने चालायला लागला. रॉन आ�ण हमार्यनी �तथे पन्
ु हा
कशाला गेले असावेत तेच त्याला कळे ना. पण तर�ह� त्याने �तकडे जायचं
ठरवलं. �फल्च �कंवा �प्रफेक्टस आसपास नाह�त ना याची खात्री करून घेत त्याने
दरवाजा उघडला. त्याला एका बंद टॉयलेटमधून त्यांचे आवाज ऐकू आले.
"मीच आहे." बाथरूमचा दरवाजा बंद करत हॅर� म्हणाला. बंद टॉयलेटमधून
काह�तर� पडण्याचा काह�तर� उसळण्याचा आ�ण मुसमुसण्याचा आवाज आला.
हॅर�ला हमार्यनीचा डोळा "क� होल" मधून बाहे र बघत असताना �दसला.
“हॅर�" ती म्हणाल�. “तू आम्हाला घाबरवलंस. आत ये. तुझा हात कसा
आहे ?"
"ठ�क आहे ." हॅर� म्हणाला. आ�ण तो टॉयलेटमध्ये आला. टॉयलेट सीटवर
एक जुनी कढई ठे वलेल� होती. कढईखालन
ू येणार्या चटचट आवाजावरून �तथे
जाळ करण्यात आल्याचं हॅर�च्या ल�ात आलं. वॉटरप्रफ
ू आग पेटवण्यात
हमार्यनीचा हातखंडा होता.
“आम्ह� तुला भेटायला येणारच होतो. पण मग आम्ह� वेषांतर काढा
बनवण्याचं ठरवलं.” रॉनने खल
ु ासा केला. हॅर�ने टॉयलेटचा दरवाजा पन्
ु हा
कसातर� लावून घेतला. “आम्ह� ठरवलं क� हा काढा गुपचूप बनवायला ह�च
जागा सगळ्यात योग्य आहे."
हॅर�ने त्यांना कॉ�लनबद्दल सांगायला सरु
ु वात केल्यावर त्याला मध्येच
थांबवत म्हणाल�, "आम्हाला आधीपासूनच माह�त आहे सगळं . आम्ह� आज
सकाळीच प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलना प्रोफेसर िफ्लटवीकशी याबाबत बोलताना
ऐकलंय. त्यामळ
ु े आम्ह� �वचार केला क� आता वेळ न घालवता काढा बनवायला
घेतलेला बरा.”
"मॅल्फॉयचं �पतळ जेवढ्या लवकर उघडं पाडता येईल तेवढं बरं !" रॉन
रागाने म्हणाला. "मला काय वाटतं सांग?ू िक्वडीच मॅच हरल्यावर त्याचं डोकं
�फरून त्याने खुन्नस काढायसाठ� म्हणून कॉ�लनवर हल्ला केला असावा."
"आणखी एक सांगायचं होतं मला." हॅर� म्हणाला. तेव्हा हमार्यनी गवत
काढत काढ्यात घालत होती. "मध्यरात्री डॉबी मला भेटायला आला होता."
रॉन आ�ण हमार्यनी त्याच्याकडे अवाक होऊन बघतच बसले. डॉबीने
सां�गतलेल� आ�ण न सांगता लपवून ठे वलेल� प्रत्येक न प्रत्येक गोष्ट हॅर�ने
त्यांना सां�गतल�. रॉन आ�ण हमार्यनी आ वासून त्याचं बोलणं ऐकत रा�हले.
"रहस्यमय तळघर यापूव� पण उघडलं गेलं आहे ?" हमार्यनी म्हणाल�.
"म्हणजे यावरून एक गोष्ट �सद्ध होते," रॉन �वजयी स्वरात म्हणाला.
"ल्यू�सयस मॅल्फॉयने इथे शाळे त आल्यावर तळघर उघडलेलं असावं आ�ण आता
तो आपल्या लाडक्या मुलाला ड्रॅकोला ते कसं उघडायचं ते �शकवत असावा, यात
काह� शंकाच नाह�. तळघरात कसल्या प्रकारचं भयंकर जनावर आहे ते तर�
�नदान सांगायला हवं होतं डॉबीने तुला. पण मला हे कळत नाह� क� त्या
जनावराला शाळे तून �फरताना आजपय�त एकानेह� कसं नाह� पा�हलं?"
"कदा�चत ते अदृश्य होऊ शकत असेल.” हमार्यनी कढईत सगळ्यात खाल�
टाकलेल्या जळवांना चमच्याने खरवडत म्हणाल�. "�कंवा कदा�चत ते जनावर
रूपप�रवतर्न करू शकत असेल... कवच �कंवा इतर कोणत्यातर� वस्तूचे रूप
धारण करत असेल. मी शॅमे�लऑन भत
ु ांबद्दल वाचलं आहे ...."
“हमार्यनी तू फारच वाचत असतेस बुवा!" रॉन म्हणाला. त्याने जळवांवर
मेलेले पतंगाचे �कडे घातले. मग �कड्यांचे �रकामं पाक�ट चुरगाळत त्याने वळून
हॅर�कडे पा�हलं.
“तर थोडक्यात काय, आपल्याला डॉबीने ट्रे न पकडू �दल� नाह� आ�ण वर
तुझा हातह� त्याने तोडला...." त्याने डोकं हलवलं. "तुझ्या ल�ात आलं आहे का
हॅर�, क� तो जर याच वेगाने तझ
ु ा जीव वाचवत रा�हला तर एक �दवस तो तझ
ु ा
जीव नक्क� घेईल!”
*
कॉ�लन क्र�वीवर हल्ला झालेला असन
ू तो आता एखाद्या मड
ु द्यासारखा
हॉिस्पटलमध्ये पडून आहे ह� बातमी सोमवार� सकाळ होईपय�त सगळ्या शाळे त
वार्यासारखी पसरल� होती. मग सगळीकडे अचानक अफवांचं आ�ण संशयाचं
पीक आलं. फस्टर् इयरची मल
ु ं आता सगळीकडे गटागटाने �फरायला लागल�.
एकटं दक
ु टं �फरलं तर आपल्यावरह� हल्ला होईल अशी त्यांना भीती वाटत होती.
संमोहनाच्या तासाला कॉ�लन क्र�वीजवळ बसणार� िजनी वीज्ल� अस्वस्थ
�दसत होती. फ्रेड आ�ण जॉजर् �तची समजूत घालायचा प्रयत्न करत होते. पण
हॅर�ला त्यांची समजत
ू घालायची पद्धत चुक�ची वाटत होती. ते वारं वार
स्वतःच्या अंगावर भरपूर केस �कंवा फोड आणून मूत�मागून अचानक पुढे येऊन
�तला धक्का दे त होते. शेवट� पस� �चडला आ�ण त्याने त्यांना बजावलं, क� आता
जर त्यांनी आपल� ह� नाटकं थांबवल� नाह�त तर तो �मसेस वीज्ल�ंना पत्र
�लहून ते दोघे िजनीला कसे छळत होते ते कळवेल! तेव्हा मात्र ते दोघे गप्प
झाले.
या दरम्यान �श�कांच्या माघार� गंड-े दोरे -ताईत-संर�ण यंत्र-उपाय - या
सगळ्यांच्या धंद्याला ऊत आलेला होता. नेिव्हल लाँगबॉटमने घाण वासाचा एक
मोठा �हरवा कांदा, टोकदार जांभळ्या रं गाचा एक स्फ�टक, आ�ण पाणसरड्याची
कुजलेल� शेपट� यांसारख्या गोष्ट� खरे द� केल्या. पण हे सगळं त्याने घेतल्यावर
ग्रीफ�नडॉरच्या मुलांनी त्याच्या ल�ात आणून �दलं क� त्याला काह�च धोका
नाह�ए कारण तो शद्
ु ध रक्ताचा होता आ�ण त्यामळ
ु े त्याच्यावर हल्ला होण्याचा
सवालच नव्हता.
पण नेिव्हलच्या गोल गरगर�त चेहेर्यावर सटपटल्याचे भाव स्पष्ट �दसत
होते. तो म्हणाला, "पण त्याने �फल्चला सतावलंय. सगळ्यांना माह�त आहे क�
मी पण त्याच्यासारखाच फुसकंु डा आहे.
*
�डस�बरच्या दस
ु र्या आठवड्यात प्रोफेसर मॅक्गॉ�नर्गल नेहेमीप्रमाणेच
�ख्रसमसच्या सुट्ट�त शाळे त राहणार्या मुलांची नावं घेण्यासाठ� आल्या. हॅर�, रॉन
आ�ण हमार्यनीने त्या याद�त आपल�ह� नावं दे ऊन टाकल�. मॅल्फॉयपण थांबणार
आहे हे ऐकल्यावर त्यांना आश्चयर्च वाटलं आ�ण त्यांचा संशय बळावला. वेषांतर
काढ्याचा प्रयोग करून त्याच्या त�डून सत्य वदवून घ्यायला ह� संधी त्यांना बर�
वाटल�.
पण दद
ु � वाने काढा अजन
ू अधर्वट िस्थतीतच होता. त्यांना अजन
ू
ं आ�ण बूमस्सँग सापाची कात �मळालेल� नव्हती. आ�ण या
बायकॉनर्ची �शग
वस्तू त्यांना �मळू शकतील असे एकमेव �ठकाण होते स्नॅपचे खाजगी कपाट.
हॅर� मनात म्हणाला क�, स्नॅपच्या कपाटातून वस्तू चोरताना तो पकडला
जाण्यापे�ा स्ल�दर�नच्या भयानक जनावराशी सामना करणं जास्त चांगलं!
गुरुवार� दप
ु ार� जेव्हा जादच्
ू या काढ्याच्या तासाची वेळ होत आल� तेव्हा
हमार्यनी घाईघाईने म्हणाल�, "वगार्त त्यांचं ल� दस
ु र�कडे कुठे तर� वेधून घेण्याचं
काम फक्त करायचं आहे आपल्याला. मग आपल्यापैक� कुणीतर� एकजण
स्नॅपच्या कपाटातून आपल्याला हव्या आहेत त्या वस्तू काढून आणू शकतो.”
हॅर� आ�ण रॉनने �तच्याकडे घाबरून ब�घतलं.
हमार्यनी थंडपणे म्हणाल�, "मला वाटतं मीच जाऊन त्या वस्तू चोरलेल्या
बन्या. जर तुम्ह� पकडला गेलात तर तुम्हाला शाळे तून काढून टाकण्यात येईल.
पण माझं रे कॉडर् स्वच्छ आहे . त्यामळ
ु े तम्
ु ह� फक्त एकच काम करा क�
काह�तर� कुरापत काढून पाच-सात �म�नटांसाठ�, स्नॅपचं ल� वेधून घेण्याचा
प्रयत्न करा."
हॅर�च्या चेहेर्यावर �फक्कट हसू आलं. जाणन
ू बज
ु न
ू जादच्
ू या काढ्याच्या
तासाला कुरापत काढणं आ�ण झोपलेल्या ड्रॅगनच्या डोळ्यात बोटं घालणं काह�च
फरक नव्हता.
जादच्
ू या काढ्याचा तास एका मोठ्या तळघरात भरत असे. गरु
ु वार� दप
ु ार�
नेहेमीप्रमाणेच तास चालू झाला. लाकडी टे बलांच्या मध्ये ठे वलेल्या वीस
कढयांमधून धूर �नघत होता. टे बलावर �पतळी तराजू आ�ण रसायनांचे डबे
ठे वलेले होते. स्नॅप त्या धरु ामधन
ू येरझारा घालत होते. आ�ण ग्रीफ�नडॉरच्या
मुलांच्या कामावर ताशेरे ओढत होते. स्ल�दर�न ची मुलं स्नॅपला दज
ु ोरा दे त
कुित्सतपणे हसत होती. स्नॅपचा लाडका �वद्याथ� ड्रॅको मॅल्फॉय रॉन आ�ण
हॅर�कडे बघन
ू �वषार� माशासारखे डोळे फडफडवत होता. पण याबाबत जर आपण
काह� बोल तर "प�पात" हा शब्द उच्चारायच्या आत आपल्याला �श�ा �मळे ल
हे दोघंजण ओळखून होते.
हॅर�चा सज
ू आणणारा काढा जरा पातळ ढक्कूच झालेला होता. पण त्या
काढ्यापे�ा जास्त मह�वाची गोष्ट त्याच्या डोळ्यांत �शजत होती. तो हमार्यनी
च्या इशार्याची वाट बघत होता. त्यामळ
ु े स्नॅप जेव्हा त्याच्या पातळ काढयावर
ट�का करायला त्याच्याजवळ येऊन थांबले तेव्हा त्याने त्यांच्याकडे चक्क दल
ु �
र्
केलं. आ�ण जेव्हा स्नॅप वळले आ�ण नेिव्हलला सतावण्यासाठ� पुढे झाले तेव्हा
हमार्यनीने हॅर�कडे बघन
ू डोकं हलवून त्याला खण
ू केल�.
हॅर� ताबडतोब कढईपासून मागे सरकून वाकला. त्याने आपल्या �खशातून
फ्रेडचा एक �फ�लबस्टर फटाका काढला आ�ण आपल्या छडीने तो सोलला फटाका
पेटला आ�ण �ठगण्या उडायला लागल्या. हॅर�ला आपल्याकडे फक्त काह� सेकंदच
आहे त याची जाणीव होती. त्यामळ
ु े तो सरळ उभा रा�हला आ�ण मग नेम धरून
फटाका हवेत उडवला. त्यासरशी फटाका सरळ जाऊन गॉयलच्या कढईत पडला.
गॉयलच्या काढ्यात स्फोट झाला. उडालेल्या काढ्यात सगळा वगर् न्हाऊन
�नघाला. �वद्याथ्या�च्या अंगावर सज
ू आणणार्या काढ्याचे थ�ब पडले तेव्हा ते
�कंकाळ्या फोडायला लागले. मॅल्फॉयचा चेहेरा काढ्याने पुरता माखला होता
आ�ण त्याचं नाक फुग्यासारखं फुगायला लागलं होतं. गॉयल वेड्यासारखा इकडे
�तकडे �फरत होता. सज
ु न
ू �डनरप्लेटएवढ्या झालेल्या आपल्या डोळ्यांवर त्याने
हात धरून ठे वला होता. एक�कडे क्लासला शांत करत, स्नॅप काय झालं ते जाणून
घ्यायचा प्रयत्न करत होते. हमार्यनी या सगळ्या गदारोळात हळूच दरवाजातून
बाहे र गेल्याचं हॅर�ने पा�हलं.
“गप्प बसा. गप्प बसा." स्नॅप ओरडले. "ज्यांच्या अंगावर काढा उडलेला
आहे त्यांनी आकसून घेणार्या काढ्याकरता इकडे या. मला नुसतं कळूच दे क�
हा उपद्व्याप कुणाचा आहे ते....."
मॅल्फॉयला लगबगीने पुढे जाताना बघून हॅर�ने आपलं हसू आवरलं.
मॅल्फॉयचं डोकं नाकाच्या वजनाने खाल� जात होतं. कारण त्याचं नाक फुगून
एखाद्या मोठ्या क�लंगडाएवढं झालं होतं. जवळजवळ �नम्मा वगर् स्नॅपच्या
टे बलाजवळ जाऊन पोचला होता. काह�जणांचे हात जाडजूड सोट्यासारखे फुगून
त्यांना वाकवत होते काह� जणांचे ओठ फुगून इतके रा�सी आकाराचे झाले होते
क� ते एक शब्दह� बोलू शकत नव्हते. थोड्या वेळाने हॅर�ला हमार्यनी तळघरात
परत आलेल� �दसल� �तच्या शाल�चा पुढचा भाग फुगला होता.
सगळ्या �वद्याथ्या�नी जेव्हा आकसून घेणार्या काढ्याचे घोट घेतले आ�ण
त्यांची सूज उतरल� तेव्हा स्नॅप गॉयलच्या कढईकडे गेले. त्यांनी त्यातून
फटाक्याचा जळलेला काळा भाग बाहे र काढला. अचानक सगळीकडे शांतता
पसरल�.
"जर मला समजलं क� हा खोडसाळपणा कुणाचा आहे ", स्नॅप
धमकावणीच्या स्वरात बोलले, "तर मी त्याला शाळे तून काढून टाकल्या�शवाय
राहणार नाह�."
हॅर�ने असा चेहेरा केला क� जणू काह� आपण त्या गावचेच नाह� आ�ण
नाह� आ�ण त्यालाह� या सगळ्या प्रकाराचं आश्चयर्च वाटतंय जणू काह�! स्नॅप
सरळ त्याच्याकडे रोखून बघत होते. दहा �म�नटांनी जेव्हा घंटा वाजल� तेव्हा
हॅर�ने सट
ु केचा �नश्वास टाकला.
"हे काम माझंच होतं हे त्यांना नक्क� कळलेलं असणार." हॅर�ने रॉन
आ�ण हमार्यनीला सां�गतलं. ते वेगाने उदास मीनाच्या बाथरूममध्ये जात होते.
"माझी पक्क� खात्री आहे तशी."
हमार्यनीने नवीन वस्तू कढईत टाकल्या आ�ण ती जोरजोरात काढा
हलवायला लागल�. मग ती खूश होऊन म्हणाल�, "आता हा काढा पंधरा �दवसांत
तयार होईल.”
"हा खोडसाळपणा तच
ू केला आहे स हे स्नॅप �सद्ध करू शकणार नाह�त.”
रॉन हॅर�ला धीर दे त म्हणाला, "ते काय करू शकतात?"
"मी स्नॅपना जेवढं जाणन
ू आहे त्यावरून मला तर� असंच वाटतंय क� जे
काह� करतील ते नक्क� वाईटात वाईटच असेल." काढ्याचा खदखदत रटरट
उकळण्याचा आवाज ऐकत हॅर� म्हणाला.
*
एका आठवड्याने हॅर�, रॉन आ�ण हमार्यनी प्रवेशहॉल जवळून जात होते.
तन्हा त्यांना नोट�सबोडार्जवळ �वद्याथ्या�ची गद� �दसल�. ते नक
ु तीच लावलेल�
नोट�स वाचत होते. आनंद�त झालेल्या सीमस �फ�नगन आ�ण डीन थॉमसन
त्यांना बोलावलं.
सीमस म्हणाला, "आपल्याकडे युद्धकला प्र�श�ण क्लब सुरू झाला आहे.
आज प�हल� सभा आहे रात्री. युद्धकला �शकायला माझी काह�च हरकत नाह�.
कारण आयष्ु यात कधीतर� उपयोगी पडू शकेल ह� कला..."
“काय सांगतोस? स्ल�दर�नच्या भयंकर जनावरालासुद्धा अवगत असेल का
रे ह� कला?" रॉनने �वचारलं. पण तोह� ती नोट�स आवडीने वाचायला लागला.
जेव्हा ते जेवण करण्यासाठ� जायला �नघाले तेव्हा रॉन, हॅर� आ�ण
हमार्यनीला म्हणाला, "उपयोगी पडू शकेल असं वाटतंय. जायचं का आपणह�?"
हॅर� आ�ण हमार्यनीसद्
ु धा ताबडतोब तयार झाले. मग त्या रात्री आठ
वाजता ते मोठ्या हॉलकडे भराभर जायला �नघाले. लांबलचक डाय�नंग टे बलं
बाजूला काढण्यात आल� होती. �भंतीला लागूनच एक सोनेर� मंच बनवला होता.
वर तरं गणार्या हजारो मेणब�यांचा त्यावर उजेड पडत होता. छत पन्
ु हा एकदा
काळ्या मखमल�चं झालं होतं. आ�ण शाळे तले बहुतक
े सगळे च �वद्याथ� त्या
छताखाल� गोळा झाल्यासारखे वाटत होते. सगळ्यांच्या हातात छड्या होत्या.
आ�ण ते हषर्भ�रत झालेले होते.
बोलत बोलत गद�तन
ू आत जाता जाता हमार्यनी म्हणाल�, "आपल्याला
कोण युद्धकला �शकवणार असेल याचाच मी सारखा �वचार करतेय. मला
कुणीतर� म्हणलं, क� िफ्लट�वक तरुणपणी यद्
ु धकलेचे चॅिम्पयन होते. कदा�चत
तेच आपल्याला �शकवणार असतील."
"कोणी का �शकवेना, जोपय�त ते...." हॅर�ने बोलायला सुरुवात केल� होती
खर�, पण एक नैराश्याच्या उसासा टाकून त्याने बोलणं �तथंच थांबवलं. कारण
गदर् जांभळ्या रं गाची शाल पांघरलेले �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् मंचावर चालत येत होते.
आ�ण त्यांच्यासोबत दस
ु रं �तसरं कुणी नसून खुद्द स्नॅप नेहेमीप्रमाणेच काळ्या
रं गाचे कपडे घालन
ू चालत येत होते.
लॉकहाटर् ने हात वर करून सगळ्यांना शांत राहायची खण
ू केल� आ�ण ते
म्हणाले, "जवळ या, जरा जवळ या सगळे . सगळ्यांना मी व्यविस्थत �दसतोय
ना? माझा आवाज शेवटपय�त ऐकायला येतोय? शाब्बास!"
"सगळ्यांनी ल� दे ऊन ऐका. प्रोफेसर डम्बलडोरने मला हा छोटासा
युद्धकला प्र�श�ण क्लब सुरू करायची परवानगी �दलेल� आहे . या क्लबमधून
मी तुम्हाला स्वसंर�ण कसं करायचं ते �शकवणार आहे. याचा तुम्हाला खूप
उपयोग होईल.
तुम्हाला जर कधी स्वतःचा जीव वाचवायची वेळ आल� - जशी माझ्यावर
खूप वेळा आल� होती - त्याबद्दल मा�हती �मळवण्यासाठ� माझी सवर् प्रका�शत
पुस्तकं वाचा.”
“आता मी तम्
ु हाला माझ्या सहयोगी प्राध्यापकांचा स्नॅपचा प�रचय करून
दे तो." लॉकहाटर् त�डभर हसत म्हणाले. "त्यांनी मला सां�गतलं क� त्यांनाह�
युद्धकलेची थोडी फार मा�हती आहे. आ�ण ते अत्यंत उदारपणे मला मदत
करायला तयार झाले. कारण क्लब सरू
ु करण्यापव
ू � तम
ु च्यासमोर एक
युद्धकलेचं प्रात्य��क करावं असा आमचा त्यामागे हे तू आहे. हे पाहा, तुम्ह�
मनात �भतीला अिजबात थारा दे ऊ नका. मुकाबला झाल्यानंतरह� तुमचे जादच्
ू या
काढ्याचे �श�क सह�सलामत राहणार आहेत. त्याची तम्
ु ह� जराह� भीती बाळगू
नका."
“जर या दोघांनीच एकमेकांचा काटा काढून टाकला तर �कती बरं होईल
नाह�?" रॉन हॅर�च्या कानात पट
ु पट
ु ला.
स्नॅपचा वरचा ओठ फडकत होता. लॉकहाटर् अजूनह� का दात काढताहेत
तेच हॅर�ला समजेना. जर स्नॅपने त्याच्याकडे अशा नजरे ने पा�हलं असतं तर तो
अ�र�ः जीव मठ
ु �त घेऊन �वरुद्ध �दशेला पळून गेला असता.
लॉकहाटर् आ�ण स्नॅप वळून एकमेकांसमोर आले आ�ण त्यांनी मान लववून
अ�भवादन केलं. म्हणजे �नदान लॉकहाटर्ने तर� आपला हात पसरून असं केलं,
तर स्नॅपने �चडून आपल्या मानेला झटका �दला. मग त्यांनी आपल्या छड्या
तलवार�सारख्या समोर धरल्या.
लॉकहाटर् शांत गद�ला उद्दे शून सांगायला लागले, “आम्ह� आमच्या
छड्यांना मक
ु ाबल्याच्या आदशर् िस्थतीत पकडलेलं आहे. तीन म्हणल्यावर आम्ह�
आपापले मंत्र म्हणू. अथार्त आमच्यापैक� कुणीह� हे मंत्र एकमेकांचा जीव
घेण्याच्या इराद्याने म्हणणार नाह� आहोत."
हॅर�ने जेव्हा स्नॅपना दातओठ खाताना ब�घतलं तेव्हा तो म्हणाला, "छे ,
माझा यावर �वश्वास बसत नाह�ए."
“एक – दोन - तीन"
दोघांनी आपापल्या छड्या �फरवून खांद्याच्या वर नेल्या. स्नॅप ओरडले,
“�नरस्त्र भव!" जबरदस्त लाल प्रकाश चकाकला. आ�ण एक जोरदार धमाका
होऊन लॉकहाटर् हवेत उडाले. उडून ते मंचाच्या मागच्या �भंतीवर जाऊन दण�दशी
आदळले आ�ण मग फरशीवर धाड�दशी पडले.
मॅल्फॉय आ�ण स्ल�दर�न च्या काह� �वद्याथ्या�नी टाळ्या वाजवल्या.
हमार्यनी चवड्यांवर उभी राहून, टाच उं च करत बघत होती. �तने आपला चेहेरा
हातांनी झाकून घेतला आ�ण बोटांच्या फट�तून बघत �वचारलं, "ते ठ�क असतील
ना रे ?”
“इथे कुणाला पवार् आहे त्याची?" हॅर� आ�ण रॉन एकदमच बोलले. लॉकहाटर्
कसेतर� तडमडत उठून उभे राहात होते. त्यांची टोपी खाल� पडल� होती. आ�ण
त्यांचे नेहेमी भुरभुरणारे केस आता ताठ उभे रा�हले होते.
“तर, आ�ाच तम्
ु ह� पा�हलंत!" ते धडपडत मंचावर परत आले. "हा �नःशस्त्र
करणारा मंत्र होता. तम्
ु ह� पा�हलंत क� माझ्या हातातून छडी सट
ु ू न खाल� पडल�.
ओ धन्यवाद �मस ब्राऊन हां, तर प्रोफेसर स्नॅप, मुलांना हे �शकवण्याचा चांगला
�वचार तम
ु च्या मनात आला. पण तम्
ु ह� वाईट वाटून घेणार नसाल तर सांगतो,
क� तुम्ह� काय करणार आहात ते मला आधीपासूनच माह�त होतं. जर मी
मनात आणलं असतं तर तुम्हाला सहज थोपवून धरू शकलो असतो. पण तर�ह�
मी �वचार केला क� यातन
ू मल
ु ांना काह�तर� �शकायला �मळे ल. म्हणन
ू मी ते
घडू �दलं...."
स्नॅपच्या चेहेर्यावर मारे कर्यासारखे भाव स्पष्ट �दसत होते. बहुधा ते
लॉकहाटर् च्यासद्
ु धा ल�ात आले असावेत. त्यामळ
ु े ते घाईघाईने लगेच म्हणाले,
"बरं तर, आता प्रात्य��क खूप झालं. आता मी तुमच्या दोघादोघांच्या जोड्या
बनवणार आहे . प्रोफेसर स्नॅप तुमची जर मला मदत करायची इच्छा असेल
तर....”
ते �वद्याथ्या�मध्ये �फरून त्यांच्या जोड्या बनवायला लागले. लॉकहाटर् ने
नेिव्हल आ�ण जिस्टन �फं च फ्लेचल�ची जोडी बनवल�. पण स्नॅप सरळ हॅर�
आ�ण रॉनजवळ आले.
"मला वाटतं क� आता िजवश्चकंठश्च �मत्रांची जोडी फुटायची वेळ आलेल�
आहे ." ते �तरकसपणे हसत म्हणाले. "वीज्ल� तू �फ�नगन बरोबर प्रॅिक्टस कर.
आ�ण पॉटर..." हॅर� हमार्यनीकडे वळला.
"नाह�, मला असं नाह� वाटत." स्नॅप थंडपणे हसत म्हणाले. "�मस्टर
मॅल्फॉय, जरा इकडे या बघू. सुप्र�सद्ध हॅर� पॉटरची तू कशी वाट लावतोस ते
दाखव. आ�ण �मस ग्र� जर तू �मस बल
ु स्ट्रोडबरोबर जोडी बनव."
मॅल्फॉय दात काढत मोठ्या आढ्यतेने �तथे आला. त्याच्या पाठोपाठ
स्ल�दर�न ची एक मुलगी पण आल�. �तला बघून हॅर�ला "हडळींना कसं
पळवाल?" पस्
ु तकातलं �चत्र आठवलं. ती चांगल� धष्टपष्ु ट होती आ�ण �तचा पढ
ु ं
आलेला चेहेरा भयंकर �दसत होता. हमार्यनीने �तच्याकडे पाहून िस्मत केलं. पण
ती �ढम्मच होती.
लॉकहाटर् मंचावर जाऊन ओरडले, "आपापल्या जोडीदाराकडे त�ड करून उभे
राहा, आ�ण एकमेकांना अ�भवादन करा."
हॅर� आ�ण मॅल्फॉयने नुसतंच आपलं जरासं वाकल्यासारखं केलं. ते
एकमेकांवरून नजर काढून घ्यायला तयार नव्हते.
लॉकहाटर् पुढे म्हणाले, “आपापल्या छड्या तयार ठे वा. जेव्हा मी तीन
म्हणेन तेव्हा मंत्र म्हणून आपापल्या जोडीदाराला �नःशस्त्र करा. फक्त
�नःशस्त्र... कुणीह� कुणाला, इजा होऊ द्यायची नाह�. एक- दोन- तीन-"
हॅर�ने छडी �फरवून खांद्याच्यावर नेल�. परं तु लॉकहाटर् दोन म्हणत
असतानाच मॅल्फॉयने मंत्र म्हणायला सरु
ु वात केलेल� होती. त्याच्या मंत्राने
हॅर�च्या डोक्यावर इतक्या जोरात प्रहार केला क� हॅर�ला आपल्या डोक्यावर
कुणीतर� जोरात फ्रा�यंगपॅन मारल्यासारखं वाटलं. तो धडपडला. पण अजून तो
शुद्धीवर होता. जराह� वेळ बाया न घालवता त्याने आपल� छडी मॅल्फॉयकडे
वळवल� आ�ण म्हणाला, "गुदगुल�कारकम ्."
त्याबरोबर मॅल्फॉयच्या पोटावर एक पांढराशुभ्र प्रकाशाचा लोळ पडला
आ�ण खदखदन
ू हसत त्याने ज�मनीवर लोळण घेतल�.
मॅल्फॉय जेव्हा गुडघ्यांवर बसला तेव्हा लॉकहाटर् उत्सुकतेने बघणार्या
गद�कडे पाहून दरडावत ओरडले, "मी फक्त �नःशस्त्र करायला सां�गतलं होतं."
हॅर�ने गुदगुल� करणार्या मंत्राचा मॅल्फॉयवर प्रयोग केला होता आ�ण त्याची
हसन
ू हसन
ू मरु कंु डी वळल� होती. हॅर�ला काय करावं ते न कळून तो तसाच उभा
रा�हला. मॅल्फॉय फरशीवर पडलेला असताना त्याच्यावर जाद ू करणं त्याला
�खलाडूपणाचं वाटलं नाह�. पण ह� त्याची चूक होती. श्वास घेण्यासाठ� धडपडत
मॅल्फॉयने छडी हॅर�च्या गड
ु घ्यांकडे वळवल� आ�ण ओरडला "तीव्र नतर्न!" आ�ण
पुढच्याच �णी हॅर� वेड्यासारखा नाचायला लागला, तो थांबेचना.
“अरे थांब, अरे थांब", लॉकहाटर् ओरडले. परं तु स्नॅपने प�रिस्थतीवर काबू
�मळवला.
"मंत्रप्रभाव समाप्तम!" ते ओरडले. त्याबरोबर हॅर� नाचायचा थांबला आ�ण
मैल्फॉय हसायचा थांबला. आता दोघे पुन्हा वर पाहू शकत होते.
सगळीकडे �हरवा धरू पसरून वातावरण धरु कट झालं होतं. नेिव्हल आ�ण
जिस्टन दोघंह� ज�मनीवर पडून धापा टाकत होते. रॉनने सीमसचा काळा�ठक्कर
पहलेला चेहेरा हातात धरला होता. आ�ण तो आपल्या तुटक्या छडीच्या
करामतीबद्दल त्याची माफ� मागत होता. इकडे हमार्यनी आ�ण �मल�स�ट
बुलस्ट्रोडमध्ये अजूनह� लढत चालू होती. �म�लस�टने हमार्यनीचं डोकं पकडून
ठे वलं होतं आ�ण हमार्यनी वेदनेने कळवळत होती. त्या दोघींच्या छड्या
ज�मनीवर पडलेल्या होत्या. हॅर� पढ
ु े झाला आ�ण त्याने �म�लस�टला पकडून
खेचलं. हे काम तसं अवघडच होतं; कारण ती हॅर�पे�ा गलेलठ्ठ होती.
"हे काय चाललंय?” लॉकहाटर् युद्धकला प्र�श��णाचे प�रणाम बघून
गद�तन
ू चालत म्हणाले, "उठून उभा राहा मॅक�मलन सावध हो �मस फॉसेट....
त्याला घट्ट पकड..... एक �म�नटात रक्त वाहणं बंद होईल.... बट
ू ."
"मला वाटतं शत्रूच्या मंत्राला कसं थोपवावं हे मी तुला �शकवलं तर फार
बरं होईल!" हॉलच्या मध्ये उभे असलेले लॉकहाटर् घाबरत बोलले. त्यांनी स्नॅपकडे
पा�हलं. त्यांचे काळे डोळे चमकत होते. ते ताबडतोब दस
ु र�कडे पाहायला लागले.
"प्र�श�णासाठ� आपण लाँगबॉटम आ�ण �फं च फ्लेचल�ची जोडी बनवूया, काय
मत आहे तुमचं?"
"मत चांगलं नाह�ए प्रोफेसर लॉकहाटर् ". स्नॅप म्हणाले. ते एखाद्या दष्ु ट
इराद्याने हलत असलेल्या मोठ्या वटवाघळासारखे डुलत पुढे येत होते.
"लाँगबॉटम साध्यासध्
ु या मंत्रांनीसद्
ु धा ग�धळ घालन
ू ठे वतो. आ�ण �फं च
फ्लेचल�च्या तक
ु ड्यांना मा�चसच्या डबीत घालून हॉिस्पटलमध्ये पोचवायची पाळी
येईल आपल्यावर." नेिव्हलचा गोल गुलाबी चेहेरा आणखी गुलाबी झाला.
"मॅल्फॉय आ�ण पॉटर कसे वाटतात?” स्नॅपने कुट�लपणे हसत �वचारले.
“व्वा! फारच छान!" लॉकहाटर् म्हणाले. त्यांनी हॅर� आ�ण मॅल्फॉयला
हॉलच्या मध्ये बोलावले. गद�ने बाजूला सरकून त्यांना वाट करून �दल�. “आता
हॅर�", लॉकहाटर् म्हणाले "जेव्हा ड्रॅको तझ्
ु याकडे छडी करे ल तेव्हा तू हे कर.”
त्यांनी आपल� छडी वर करून छडीला कशीतर�च हलवायचा प्रयत्न केला
पण त्यांच्या हातातून छडी �नसटून खाल� पडल�. स्नॅपच्या चेहेर्यावर कुित्सत
हास्य आलं. लॉकहाटर्ने पटकन छडी उचलल� आ�ण म्हणाले, "अरे च्चा! माझी
छडी जरा जास्तच उत्सा�हत झाल�!"
स्नॅप मॅल्फॉयकडे गेले आ�ण त्यांनी वाकून हळूच त्याच्या कानात
काह�तर� सां�गतलं. मॅल्फॉयपण छद्मीपणे हसायला लागला. हॅर�ने घाबरून
लॉकहाटर् कडे पा�हलं. तो म्हणाला, "प्रोफेसर वार कसा चक
ु वायचा ते तुम्ह� मला
�शकवू शकता का?"
“घाबरलास?" मॅल्फॉय हलक्या स्वरात कुजबज
ु ला. कारणं ते लॉकहाटर् ला
ऐकू जाऊ नये अशी त्याची इच्छा होती.
“घाबरलो? आ�ण तुला?" हॅर� ओठ्यांच्या कोपर्यातून बोलला.
लॉकहाटर् हॅर�च्या खांद्यावर हसत हसत हात ठे वन
ू म्हणाले, "हॅर�, जस मी
केलं होतं, तसंच तू पण कर."
"म्हणजे माझी छडी खाल� टाकून दे ऊ का?" पण लॉकहाटर् ने ऐकलंच नाह�.
“एक – दोन – तीन - सुरू" ते ओरडले.
मॅल्फॉयने ताबडतोब आपल� छडी वर केल� आ�ण तो ओरडला, "सपर्दंश!"
त्याच्या छडीच्या टोकावर स्फोट झाला. हॅर� धसकून बघतच बसला.
मॅल्फॉयच्या छडीतून एक लांब काळा साप बाहेर पडला आ�ण तो ज�मनीवर
आदळला. त्या सापाने दं श करण्याच्या आ�वभार्वात फणा काढला. मुलांची गद�
�कंकाळ्या फोडत जोरात मागे सरकायला लागल�.
"पॉटर हलू नकोस." स्नॅप सावकाश पणे बोलले. खरं तर संतप्त सापाकडे
भीतीने थरथरत बघणार्या हॅर�कडे पाहून त्यांना खूप गंमत वाटत होती. "मी
त्याला घालवून दे ईन....."
"हे काम मला करू दे त." लॉकहाटर् ओरडले. त्यांनी आपल� छडी सापाकडे
वळवल�. आ�ण एक जोरदार धमाका झाला. पण गायब व्हायच्या ऐवजी साप
हवेत दहा फूट वर उडला आ�ण पुन्हा धपकन ज�मनीवर येऊन आदळला. रागाने
फुस्कारत साप सळसळत �फं च फ्लेचल�च्या �दशेने जायला लागला. त्याने पन्
ु हा
फणा काढला. त्याचे दात स्पष्ट �दसत होते. आता तो हल्ला करणारच होता.
हॅर�ला आपण असं का केलं ते कळलं नाह�. असं करायचा मनात �वचारह�
आला नव्हता त्याच्या. त्याला कुणीतर� खेचन
ू घेत असल्यासारख्या तो पाय
ओढत पुढे पुढे चालला मग त्याने मूखार्सारखं ओरडून सापाला सां�गतलं, "त्याला
सोडून दे !" आ�ण का कुणास ठाऊक पण अत्यंत �व�चत्रपणे साप फरशीवर
कोसळला. हॅर�कडे पा�हल्यावर अचानक साप ब�गच्यातल्या पाईपसारखा
�नरुपद्रवी वाटायला लागला. हॅर�च्या मनातल� भीती आता पळून गेल� होती.
त्याला माह�त होतं क� साप आता कुणावरह� हल्ला करणार नाह�. पण त्याला हे
कळत नव्हतं क� तो इतक्या खात्रीने हे कसं काय सांगू शकतो?
त्याने हसून जिस्टनकडे पा�हलं. त्याला आशा होती, क� जिस्टन
त्याच्याकडे सुटका झाल्यासारखा, है राण होऊन �कंवा कृत�तेने बघत असेल! पण
तो त्याच्याकडे रागाने �कंवा �भतीने पाह�ल, अशी त्याने कल्पनासद्
ु धा केल�
नाह�.
जिस्टन ओरडला, "तू काय करत होतास?" आ�ण हॅर� त्यावर काह�
बोलायच्या आतच तो वळला आ�ण धडधड धावत हॉलबाहेर गेला.
स्नॅपने पुढे होऊन आपल� छडी हलवल� आ�ण साप काळ्या धुरात
धमाक्याच्या आवाजात गायब झाला. आता स्नॅपह� हॅर�कडे �व�चत्र नजरे ने पाहात
होते. त्यांच्या चेहेर्यावर कु�टलता आ�ण कपट बघून हॅर�ला कसंसंच वाटलं.
गद�तून �भतीने उद्गार ऐकू येत असल्याचा त्याला भास झाला. आ�ण तेवढ्यात
त्याला कुणीतर� आपल� शाल मागून खेचत असल्याचं जाणवलं.
त्याच्या कानात रॉनचा आवाज आला, "इथन
ू बाहे र पड. अरे हल ना. चल,
बाहे र पड इथून.....”
रॉन त्याला ओढत ओढतच हॉलबाहे र घेऊन आला. हमार्यनीपण
त्यांच्याबरोबर पळत पळत बाहे त आल�. ते जेव्हा दरवाजातन
ू बाहे र पडले तेव्हा
लोक दोन्ह�कडे सरकून उभे रा�हले. जणू काह� ते त्याला घाबरतच होते. काय
प्रकार चाललाय ते हॅर�च्या ल�ातच येईना. आ�ण त्याला ओढत ओढत
ग्रीफ�नडॉरच्या हॉलमध्ये घेऊन जाईपय�त रॉन आ�ण हमार्यनीसद्
ु धा काह� बोलले
नाह�त. �तथे गेल्यावर हॅर�ला एका खुच�वर ढकलत रॉन म्हणाला, "तू सपर्भाषी
आहे स. तू हे आम्हाला यापूव�च का सां�गतलं नाह�स?"
“मी काय आहे ?" हॅर�ने �वचारलं.
“सपर्भाषी." रॉन म्हणाला. "तू सापांशी बोलू शकतोस.”
“हो, मला माह�त आहे." हॅर� म्हणाला, "म्हणजे ह� फक्त दस
ु र�च वेळ आहे .
मी दस
ु र्यांदा बोललो आहे सापाशी. एकदा प्राणीसंग्रहालयात मी माझ्या
मावसभावावर, डडल�वर साप सोडला होता. जाऊ दे . ती एक मोठ�च कथा आहे
पण तेव्हा त्या सापाने मला सां�गतलं क� त्याने कधी ब्राझील पा�हलं नव्हतं.
आ�ण मी कसं कोण जाणे पण नकळत त्याला मोकळं केलं होतं. पण ह� जन
ु ी
गोष्ट आहे . तेव्हा तर मी जादग
ू ार असल्याचं मला माह�त सुद्धा नव्हतं......”
“त्या सापाने तुला सां�गतलं क� त्याने ब्राझील पा�हलं नाह� म्हणून?” रॉन
सावकाश बोलला. “मग काय झालं?"
हॅर� म्हणाला, "माझ्या मते इथले �कतीतर� लोक सापांशी बोलत असतील."
"नाह� बोलू शकत." रॉन म्हणाला, "फार कमी लोकांना हे जमतं. आ�ण ते
फार वाईट आहे.”
“त्यात काय वाईट आहे ?" आता मात्र हॅर�ला राग यायला लागला होता.
"तुम्हाला सगळ्यांना काय झालंय तर� काय? जर मी त्या सापाला जिस्टनवर
हल्ला करू नको म्हणन
ू सां�गतलं नसतं तर...”
"अच्छा, म्हणजे त्याला तू हे सांगत होतास?"
“म्हणजे काय? तू �तथेच होतास ना... तू ऐकलंच असशील क� मी काय
बोललो ते."
रॉन म्हणाला, "मी तल
ु ा सापांच्या भाषेत काह�तर� बोलताना ऐकलं. पण तू
काय बोलत होतास ते मला कसं कळणार? त्यामुळे जिस्टन घाबरला तर नवल
नाह�. तझ्
ु या आवाजावरून तर� असं वाटत होतं, क� तू सापाला जिस्टनवर हल्ला
करायला सांगतो आहेस. हे बघ, खरं च तुझा आवाज खूप भी�तदायक होता."
हॅर� त्याच्याकडे आ वासून बघतच बसला.
“मी दस
ु र्या भाषेत बोलत होतो? पण - पण मग मला कसं नाह� कळलं?
एखाद� भाषा येत नसताना मी त्या भाषेत कसं काय बोलू शकेन?"
रॉनने नुसतंच डोकं हलवलं. रॉन आ�ण हमार्यनी, दोघेह� कुणीतर�
मेल्यासारखे भयंकर चेहेरे करून बसले होते. आ�ण सपर्भाषा बोलण्यात इतकं
भयंकर काय आहे ते हॅर�च्या काह� केल्या ल�ात येत नव्हतं.
तो म्हणाला, "एका घाणेरड्या मोठ्या सापाला जिस्टनवर हल्ला
करण्यापासन
ू मी पराव�
ृ केलं तर त्यात माझं काय चक
ु लं, ते जरा तम्
ु ह� सांगाल
का मला? मी ते कसं केलं त्यामुळे काय फरक पडतो? खरं म्हणजे मी जिस्टनला
�शरतुटक्या लोकांच्या �शकार�त सामील होण्यापासून वाचवलं नाह� का?"
"फरक पडतो." हमार्यनी शेवट� दबक्या आवाजात म्हणाल�. "कारण
सालाझार स्ल�दर�न सापांशी बोलण्यासाठ� प्र�सद्ध होते. म्हणन
ू तर स्ल�दर�न
हाऊसचे प्रतीक एक साप आहे ."
हॅर�चं त�ड वासलं, ते �मटे चना.
"बरोबर” रॉन म्हणाला "आता सगळ्या शाळे ला हे च वाटत असणार क� तू
त्याचा खापरखापर पणतू �कंवा कोणीतर� नातलग लागतोस म्हणून."
“पण मी नाह�ए." हॅर� थरथरत म्हणाला. पण तो ते �सद्ध करू शकत
नव्हता.
हमार्यनी म्हणाल�, "हे �सद्ध करणं सोपं नाह�. स्ल�दर�न एक हजार
वषा�पूव� होऊन गेलेले आहे त. आ�ण आम्हाला �वचारशील तर तू त्यांचा वंशज
असूसुद्धा शकतोस."
*
हॅर� त्या रात्री �कतीतर� तास जागाच होता. तो आपल्या पलंगाला चार�
बाजूंनी लावलेल्या पडद्यांच्या फट�तून �खडक�बाहे र पडणारं बफर् बघत �वचार
करत रा�हला खरं च तो. सालाझार स्ल�दर�न चा वंशज असू शकेल का? कुणास
ठाऊक! त्याला आपल्या व�डलांच्या घराण्याबद्दल कुठं काय माह�त होतं? डिस्लर्
नवराबायक�नी त्याला �न�ून सां�गतलं होतं क� आपल्या जादग
ू ार
नातेवाईकांबद्दल त्याने एकह� प्रश्न त्यांना �वचारू नये.
हॅर�ने शांत होऊन सपर्भाषेत काह�तर� बोलायचा प्रयत्न केला, पण त्याच्या
त�डून काह�ह� �नघू शकलं नाह�. त्याला वाटलं क� (त्याला) प्रत्य� साप समोर
असल्यावरच कदा�चत सपर्भाषेत बोलता येत असेल!
"पण मी तर ग्रीफ�नडॉर मध्ये आहे." हॅर�ला वाटलं. "माझ्यामध्ये जर
स्ल�दर�न रक्त असतं तर बोलक्या टोपीने मला या हाऊसमध्ये ठे वलं नसतं...."
“वा रे वा!" एक अ�प्रय आवाज त्याच्या मनात घम
ु ला. "पण बोलक� टोपी तर
तुला स्ल�दर�न मध्येच ठे वणार होती, �वसरलास वाटतं?”
हॅर�ने कूस बदलल�. त्याने ठरवलं क� दस
ु र्या �दवशी जडी-बुट�ंच्या
�ानाच्या तासाला तो जिस्टनला भेटेल आ�ण त्याला समजावन
ू सांगेल क� तो
सापाला त्याच्यावर हल्ला करायला सांगत नव्हता, उलट त्याला तो हल्ला करू
नको, असं सांगत होता. रागाने आपल्या उशीवर बुक्के मारत त्याने �वचार केला
क� ह� इतक� साधी गोष्ट मख
ू ार्तल्या मख
ू र् माणसालासद्
ु धा कळायला पा�हजे
होती.
*
पण दस
ु र्या �दवशी सकाळी हवामानाचा नरू च पालटलेला होता. रात्री नुसत
बफर् पडत होतं. पण आता बफार्चं वादळच आलेलं होतं. आ�ण “जडी-बुट�ंच्या
�ाना" चा शेवटचा तास झालाच नाह�. प्रोफेसर स्प्राउट मंत्रकवचांना मोजे आ�ण
स्काफर् घालणार होत्या. आ�ण ते इतकं कठ�ण काम होतं क� ते दस
ु र्या कुणावर
सोपवायची त्यांची तयार� नव्हती. कारण मंत्रकवच लवकरात लवकर व्यविस्थत
मोठे वाढले म्हणजे मग �मसेस नॉ�रस आ�ण कॉ�लन क्र�वी बरे होणार होते.
क्लास न झाल्यामळ
ु े जो मोकळा वेळ �मळाला होता त्यात रॉन आ�ण
हमार्यनी शेकोट�पुढे बसून जादग
ू ारांचे बुद्�धबळ खेळत बसले. आ�ण हॅर� �तथे
नुसता बसून �चंता करत रा�हला.
“अरे हॅर�”, हमार्यनी वैतागन
ू म्हणाल�, तेवढ्यात रॉनचा उं ट �तच्या एका
घोडेस्वाराला घोड्यावरून खेचून घेऊन गेला आ�ण त्याने त्याला बोडार्च्या बाहे र
नेऊन आदळलं. “तुझ्या दृष्ट�ने ह� खरोखरच इतक� मह�वाची गोष्ट असेल तर
तू इथे का असा त�ड पाडून बसन
ू रा�हला आहे स? जा आ�ण जिस्टनला हुडक
ना."
हे ऐकताच हॅर� उठला आ�ण �चत्रातल्या भगदाडातून बाहे र पडला. जिस्टन
आ�ा कुठे असेल याचा तो �वचार करायला लागला.
�दवसा गढ�त एरवी िजतका अंधार असायचा त्यापे�ा जरा जास्तच अंधार
होता आज. कारण �खडक्यांवर बफार्चा जाडसर तप�कर� थर जमा झाला होता.
िजथे वगर् चालू होते �तथे हॅर� कुडकुडत गेला. त्याला आतन
ू येणारे आवाज ऐकू
येत होते. बहुतक
े कुणीतर� एकाने आपल्या �मत्राला एक प्राणी बनवून टाकलं
होतं. कारण प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल त्याला खूप रागवत होत्या. आत डोकावून
पाहायचा हॅर�ला खप
ू मोह झाला पण त्याने मनावर आवर घातला आ�ण तो पढ
ु े
चालायला लागला. तो मनात म्हणत होता, क� जिस्टन कदा�चत मोकळ्या
तासाला अभ्यास करत असेल. त्यामुळे त्याने सगळ्यात आधी जिस्टनला
लायब्रर�त शोधायचं ठरवलं.
लायब्रर�च्या मागच्या भागात खरोखरच एक हफलपफ हाऊसचा ग्रुप
बसलेला होता. “जडी-बुट�ंच्या �ानाच्या तासाला ज्यांनी हजर असायला हवं होतं
तीच ह� मुलं होती. पण ती मुलं अभ्यास करत नव्हती. पुस्तकांच्या उं च उं च
कपाटांच्या लांबलचक रांगेतून हॅर�ला ती मुलं डोक्याला डोक� �चकटवून काह�तर�
गूढ गहन गुप्त चच�त मग्न असलेल� �दसल�. जिस्टन �तथे आहे क� नाह� ते
मात्र इतक्या दरू
ु न समजत नव्हतं. त्यामुळे तो त्यांच्याकडे जायला लागला. पण
जेव्हा त्यांचं बोलणं हॅर�च्या कानावर पडलं तेव्हा तो एकदम थांबला. हॅर� अदृश्य
�वभागात असल्यामळ
ु े त्यांना �दसू शकत नव्हता.
“काह� का असेना", एक जाडा मुलगा बोलत होता, "मी तर� जिस्टनला
आपल्या खोल�तच लपून बसायचा सल्ला �दलेला आहे . मला असं म्हणायचं
आहे , क� जर तो पॉटरचं पढ
ु चं सावज असेल तर तो काह� काळ लपन
ू रा�हलेलाच
बरा. जिस्टनने जेव्हा चुकून पॉटरला तो मगलू कुटुंबात जन्माला आल्याचं
सां�गतलं होतं, तेव्हापासूनच त्याच्या मनात शंकेची पाल चक
ु चुकत होती. त्याला
इटनमध्ये अॅड�मशन �मळत होती हे सद्
ु धा जिस्टनने त्याला सांगन
ू टाकलं होतं.
आता स्ल�दर�न चा वारस असा मोकाट �फरत असताना त्याला सांगायची गोष्ट
आहे का ह�?"
"काय रे अन�, स्ल�दर�न चा वारस पॉटरच आहे याबद्दल तल
ु ा पक्क�
खात्री आहे का?" सोनेर� वेणीवाल्या मुल�ने काळजीच्या स्वरात �वचारलं.
जाडा मुलगा गंभीरपणे म्हणाला, "हे बघ हॅन्ना, तो सपर्भाषी आहे आ�ण ह�
सैतानी शक्ती असलेल्या जादग
ू ाराची �नशाणी आहे हे सगळ्यांनाच माह�त आहे .
एखादा चांगला जादग
ू ार सापांशी बोलताना कधी पा�हलाय का तुम्ह�? लोक
म्हणतात क� सालाझार स्ल�दर�न सपर्भाषी होते."
त्यावर मल
ु ं बडबड करायला लागल�. पण अन� पढ
ु े म्हणाला, "�भंतीवर
काय �ल�हलं होतं ते आठवतंय का?" वारसाच्या शत्रूंनो, खबरदार." �फल्च
कशावरून तर� पॉटरवर उखडलेला होता. पुढे काय झालं ते सगळ्यांना ठाऊकच
आहे . �फल्चच्या मांजर�वर हल्ला झाला! िक्वडीच मॅचच्या वेळी फस्टर् इयरचा
क्र�वी पॉटरला त्रास दे त होता. जेव्हा पॉटर �चखलात पडला तेव्हाह� क्र�वी त्याचे
फोटो घ्यायला लागला. आ�ण त्यानंतर काह� काळाने क्र�वीवर हल्ला झाला."
"पण तो एरवी �कती गोड वाटतो ना!" हॅन्ना ग�धळून म्हणाल�. "आ�ण
हो, त्याने तर तुम्हाला माह�त आहे कोण ते त्याला गायब केलं होतं ना! त्यामुळे
तो संपण
ू प
र् णे सैतानी जादग
ू ार असेल असं वाटत नाह�, नाह� का?"
अन�ने आपला आवाज एकदम खाल� केला. आ�ण हफलपफच्या मुल�ंनी
आपल� डोक� आणखी जवळ आणल�. हॅर�पण अन�चं बोलणं ऐकायला आणखी
थोडा जवळ आला.
"त्या तुम्हाला माह�त आहे कोण त्याच्या बाबतीत पॉटर वाचला कसा ते
कुणालाच माह�त नाह�ए. माझं म्हणणं असं, क� ती घटना घडल� तेव्हा तो एक
लहानसं बाळ होता फक्त त्याच्या खरं तर �चंध्याच व्हायला हव्या होत्या. जो
खरोखरच सैतानी ताकद�चा जादग
ू ार असेल, तोच अशा प्रकारच्या शापातून वाचू
शकतो." त्याने आणखी दबक्या आवाजात बोलायला सुरुवात केल�. बहुधा
म्हणन
ू च - "तम्
ु हाला माह�त आहे कोण - त्याला लहानपणीच मारून टाकायच्या
�वचारात असेल. कारण दस
ु रा कुणी सैतानी जादग
ू ार त्याला प्र�तस्पध� म्हणून
नको असेल. मला तर वाटतं क� कुणास ठाऊक पॉटरमध्ये आणखी कसल्या
कसल्या गप्ु त शक्ती लपलेल्या असतील!"
आता मात्र हॅर�ला पढ
ु े ऐकवेचना. जोरात घसा खाकरत तो कपाटाआडून
पुढे आला. आ�ा तो रागावलेला होता म्हणून, नाह�तर एरवी त्याला समोरच्या
दृश्याची गंमतच वाटल� असती. हॅर�ला बघताच हफलपफची सगळी मल
ु ं एकदम
चपापल�. आ�ण त्यांची अशी काह� दातखीळ बसल� क� जणू काह� त्याला
ब�घतल्यावर ती �नज�वच झाल� असावीत. अन� तर पांढराफटकच पडला.
हॅर� म्हणाला, "हॅलो, मी जिस्टन �फं च फ्लेचल�ला शोधतोय."
“हफलपफ'च्या �वद्याथ्या�ची तर आता खात्रीच पटल�. सगळे जण घाबरून
अन�कडे बघायला लागले.
अन�ने कापर्या आवाजात �वचारलं, "तल
ु ा त्याच्याशी काय करायचं आहे ?"
"युद्धकला प्र�श�णाच्या वेळी त्या सापाच्या प्रसंगात नेमकं काय घडलं
होतं ते मला त्याला सांगायचं आहे ." हॅर� म्हणाला.
अन�ने आपल्या कोरड्या पडलेल्या ओठांवरून जीभ �फरवल� आ�ण एक
लांब श्वास घेत तो म्हणाला, "आम्ह� सगळे �तथे होतो. आम्ह� सगळ्यांनीच
पा�हलंय काय घडलं ते."
तो हॅर� म्हणाला, "मग तुम्ह� हे पा�हलंच असेल क� मी सापाशी
बोलल्यावर तो दरू गेला."
“आम्ह� फक्त इतकंच पा�हलं", अन� तट
ु कपणे म्हणाला, तर� तो कापत
होता, "क� तू सपर्भाषेत बोलत होतास आ�ण सापाला जिस्टनकडे पाठवत
होतास."
“मी त्याला त्याच्याकडे पाठवत नव्हतो." हॅर� म्हणाला. त्याचा आवाज
रागाने थरथरत होता, "सापाने जिस्टनला स्पशर्सुद्धा केला नाह�."
“त्याच्या न�शबाने तो वाचला." अन� म्हणाला. पुढे घाईघाईने त्याने हे ह�
सांगन
ू टाकलं, "आ�ण तझ्
ु या मनात माझ्याबद्दल काह� वेडव
े ाकडे �वचार येत
असतील तर तुला मी स्पष्ट सांगून ठे वतो क� तू माझ्या वंशाचा इ�तहास बघू
शकतोस. माझ्या प�रवारात नऊ �पढ्यांपासन
ू जादग
ू ा�रणी आहे त.
आ�ण कुठल्याह� असल� जादग
ू ाराइतकंच माझं रक्त शद्
ु ध आहे . त्यामळ
ु े- "
हॅर� रागाने म्हणाला, "तुझं रक्त शुद्ध आहे क� नाह� त्याच्याशी मला काय
करायचंय? मगलू प�रवारात जन्माला येणार्या मुलांवर हल्ला करून मला काय
�मळणार आहे ?"
अन� फाडकन म्हणाला, “तू ज्या मगलू प�रवारासोबत राहात होतास त्यांचा
तू �तरस्कार करायचास असं समजलंय मला."
हॅर�ने उ�र �दलं, "पण डिस्लर् प�रवारासोबत राहणारा मनष्ु य त्यांचा
�तरस्कार करणार नाह� हे स्वप्नात सुद्धा शक्यच नाह�. मला वाटतं तूसुद्धा
त्यांच्याबरोबर राहून बघायला हरकत नाह�."
तो वळला आ�ण धडधडत लायब्रर�तून बाहे र पडला. तो जात असताना
मंत्रांच्या एका मोठ्या पुस्तकाच्या सोनेर� कव्हरला पॉ�लश करत असलेल्या मँडम
�पन्सने त्याच्याकडे रागाने पा�हले.
हॅर� पॅसेजमधून धावत पुढे गेला. रागाच्या भरात आपण कुठे चाललोय
तेह� त्याचं त्याला कळत नव्हतं. त्यामुळे तो कुठे तर� आपटला. तो कसल्यातर�
मोठ्या आ�ण भक्कम गोष्ट�वर आदळून फरशीवर पडला होता.
"ओह, हॅलो हॅ�ग्रड!" हॅर� वर बघत म्हणाला. हॅ�ग्रडचा चेहेरा भुसभुशीत
बफार्ने माखलेल्या टोपीखाल� लपलेला होता. पण तर�ह� त्याला ओळखण्यात
काह�च अडचण नव्हती. कारण �चचुंद्र�च्या कातडीच्या त्याच्या अगडबंब
ओव्हरकोटमुळे अधार्अ�धक पॅसेज व्यापून गेला होता. त्याने हातमोजे घातलेलं
होते. त्याच्या रा�सी हातात एक मेलेला क�बडा लटकत होता.
बोलण्यासाठ� टोपी वर करत हॅ�ग्रड म्हणाला, "ठ�क आहे स ना हॅर�? आज तू
वगार्त नाह� गेलास?"
“आजचा तास रद्द झाला." हॅर� उठत म्हणाला. "पण तू इथे काय करतो
आहे स?"
हॅ�ग्रडने मेलेल्या क�बड्याला वर करून दाखवलं. तो म्हणाला, "या वष�
मेलेला हा दस
ु रा क�बडा आहे . याला बहुतक
े एखाद्या कोल्याने तर� मारलं असेल
�कंवा मग रक्त�पपासू बागुलबुवानं तर� मला हे डमास्तरांची परवानगी घ्यावी
लागेल, म्हणजे मी क�बड्यांच्या खरु ाड्यांच्या चार� बाजूला जाद ू घालून ठे वू
शकेन.”
बफार्च्या कणांनी भरलेल्या आपल्या जाडजूड भुवयांखालून त्याने हॅर�कडे
नीट �नरखून पा�हलं.
“तू ठ�क आहे स ना हॅर�? तू खप
ू वैतागलेला आ�ण रागावल्यासारखा �दसतो
आहे स."
“हफलपफ'ची मुलं आ�ण अन� त्याच्याबद्दल काय बोलत होते ते पुन्हा
हॅर�ला उकरून काढायचं नव्हतं.
मग तो म्हणाला, "तसं काह� नाह� रे �वशेष. मी आता जातो हँ�ग्रड, पुढचा
तास रूपप�रवतर्नाचा आहे . आ�ण मला माझी पुस्तकं घ्यायची आहे त.”
हॅर� �तथून पुढे �नघन
ू गेला. पण त्याच्या डोक्यात अन�ने त्याच्याबद्दल
बोललेल्या गोष्ट�च घोळत होत्या.
"आपण मगलू प�रवारात जन्माला आलो हे पॉटरला चुकून
सां�गतल्यापासूनच जिस्टनच्या मनात शंकेची पाल चक
ु चुकत होती.....”
हॅर� पाय आपटत पायर्या चढायला लागला. आ�ण एका जरा जास्तव
अंधार्या गल्ल�त वळला. बफार्ळ हवेच्या जोरदार झोतांमळ
ु े इथल्या मशाल�
�वझलेल्या होत्या. कारण उघड्या �खडक�तन
ू भणाणा वारं येत होतं. पॅसेजमध्ये
तो अध्यार् वाटे त जेमतेम पोचला असेल नसेल तेवढ्यात तो अचानक कशाला
तर� अडखळला आ�ण धडपडत डोक्यावर आपटला.
अंधारात डोळे ताणून त्याने आपण कशाला अडखळलो हे बघण्याचा प्रयत्न
केला. आ�ण समोरचं दृश्य पाहताच त्याच्या डोळ्यांपुढे काजवेच चमकले.
फरशीवर जिस्टन �फं च फ्लेचल� पडलेला होता ताठ आ�ण थंड. त्याच्या
चेहेर्यावर भीतीचे भाव होते आ�ण त्याचे उघडे �नज�व डोळे छताकडे बघत होते.
एवढं च नाह� तर त्याच्याशेजार� आणखी एक आकृती पडलेल� होती. हॅर�ने
आजपय�त कधीच एवढं �व�चत्र दृश्य ब�घतलेलं नव्हतं.
त्याला �तथे अधर्वट �शरतुटका �नक �दसला. पण तो आता मोत्यासारखा
शुभ्र आ�ण पारदशर्क �दसत नव्हता. तो काळा धुरासारखा आ�ण �नज�व असा
फरशीपासन
ू सहा इंचावर हवेत िस्थर पडलेला होता. त्याचं अधर्वट तट
ु कं डोकं
ल�बत होतं. आ�ण त्याच्याह� चेहेर्यावर जिस्टनसाखेच भीतीचे भाव होते.
हॅर� कसाबसा स्वतःला सावरत उभा रा�हला. तो जोरजोरात श्वास घेत
होता. त्याचं हृदय इतक्या वेगाने धडधडत होतं क� त्याला आपल्या बरगड्यांवर
ढोल-ताशा वाजत असल्यासारखं वाटत होतं. त्या �नमर्नुष्य पॅसेजमधून त्याने
जेव्हा जलद गतीने वर-खाल� नजर �फरवल� तेव्हा त्याला सवर् शक्ती�नशी त्या
�नज�व शर�रांपासन
ू दरू पळणार्या कोळ्यांची रांग �दसल�. हॅर�ला गल्ल�च्या
दोन्ह� टोकांना वगा�मधून �शकवत असणार्या �श�कांचे अस्पष्टसे आवाज फक्त
ऐकू येत होते.
इथून पळून जावं, असा त्याच्या मनात �वचार आला. तो �तथे होता हे
कुणालाह� समजलं नसतं. पण या लोकांना अशा अवस्थेत सोडून जाणंह� त्याला
बरं वाटे ना... कुणाचीतर� मदत घ्यावी लागेल! पण या घटनेमागे त्याचा काह�च
हात नव्हता हे कुणी मान्य करे ल का?
तो हबकल्यासारखा �तथेच उभा असताना अचानक त्याच्या पाठ�मागचा
दरवाजा धाड�दशी उघडला गेला. पीव्ज नावाचं भत
ू हवेतन
ू तरं गत �तथे आलं.
“अरे ! हा तर पाँट� म्हणजे पॉटर आहे ." �खदळत पीव्ज हॅर�जवळून गेला.
जाता जाता त्याने हॅर�चा चष्मा वाकडा केला. "पॉटरचा बेत काय आहे ? पॉटर इथे
लपन
ू छपन
ू का �फरतो....?”
पीव्ज अचानक थांबला आ�ण हवेतल्या हवेत कोलांट्या उड्या मारायला
लागला. कोलांट� उडी मारताना जेव्हा त्याचं डोकं खाल� आ�ण पाय वर झाले
तेव्हा त्याची नजर जिस्टन आ�ण अधर्वट �शरतट
ु क्या �नकवर पडल� तेव्हा त्याने
ताबडतोब स्वतःला सरळ केलं, आपल्या फुप्फुसात हवा भरल� आ�ण हर�ने त्याला
थांबवण्यापूव�च जोरजोरात ओरडायला लागला, "हल्ला! हल्ला! आणखी एक
हल्ला! आता कुठल्याच माणसांचा �कंवा भत
ु ाचा जीव सरु ��त म�हलेला नाह�.
आपला आपला जीव वाचवा! हल्ला!"
धडाम – धडाम – धडाम - धडाम एका पाठोपाठ एक पॅसेजमध्ये सगळे
दरवाजे उघडले गेले आ�ण लोक परु ाच्या पाण्याच्या ल�ढ्यासारखे आत घस
ु ले.
पुढची काह� �म�नटं �तथे इतक� धावपळ आ�ण ग�गाट झाला क� जिस्टनला
लोक पायाखाल� तुडवतील अशी भीती �नमार्ण झाल�. काह� �वद्याथ� तर चक्क
अधर्वट �शरतट
ु क्या �नकच्या शर�रातच उभे होते. जेव्हा �श�कांनी �तथे येऊन
ओरडून मुलांना शांत केलं तेव्हा हॅर�ला आपण �भंतीला टे कून उभे आहोत असं
जाणवलं. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल �तथे धावत आल्या. त्यांच्या मागे त्यांच्या
वगार्तल� मल
ु ंसद्
ु धा आल�. त्यातल्या एका मल
ु ाच्या डोक्यावर तर अजन
ू ह� काळे
- पांढरे पट्टे होते. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने आपल्या छडीने एक जोरदार धमाका
केल्याबरोबर सगळीकडे शांतता पसरल�. त्यानंतर त्यांनी सगळ्या �वद्याथ्यार्ना
आपापल्या वगार्त जाण्याचे आदे श �दले. गद� बाजूला होऊन थोडी जागा
झाल्यावर "हफलपफ" चा अन� �तथे धापा टाकत आला.
"आज पॉटर रं गे हाथ सापडला." अन� ओरडला. त्याचा चेहेरा पांढगफटक
पडला होता. त्याने नाटक�पणाने आपलं बोट हॅर�कडे रोखलं होतं.
"चूप बस मॅक�मलन!" प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल जोरात ओरडल्या.
पीव्ज वर हवेत मजेत तरं गत आ�ण दात काढत सगळा प्रकार बघत होता.
पीव्जला नेहेमीच ग�धळाच्या, गडबडीच्या वातावरणात गंमत वाटायची. जेव्हा
�श�क जिस्टन आ�ण अधर्वट �शरतुटक्या �नकची तपासणी करायला लागले
तेव्हा तो गाणं म्हणायला लागला,
"अरे अरे पॉटर, असा वागतोस काय?"
रोज नवा ग�धळ घालतोस काय?
बहुतेक तुझा जात नाह� वेळ,
�वद्याथ्या�च्या िजवाशी खेळतोस खेळ.
"पीव्ज आता परु े झालं!" प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल तडकून म्हणाल्या आ�ण
पीव्ज हॅर�ला जीभ दाखवत वेगाने मागच्या बाजूला उडत गेला.
प्रोफेसर िफ्लट�वक आ�ण खगोलशास्त्राचे प्रोफेसर �स�नस्ट्रा जिस्टनला
उचलून हॉिस्पटलमध्ये घेऊन गेले. पण अधर्वट �शरतुटक्या �नकचं काय करावं
ते मात्र कुणालाच कळत नव्हत. शेवट� प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने छडी �फरवून
हवेतन
ू एक मोठा पंखा काढला आ�ण अन�ला �दला. त्या पंख्याने वारा घालत
�नकला पायर्यांवरून वर कसं न्यायचं ते त्यांनी अन�ला समजावन
ू सां�गतलं, अन
पंखा हलवत एका आवाज न करणार्या हॉवरक्राफ्ट �वमानासारखा �नकला वर
घेऊन गेला. आता त्यानंतर �तथे फक्त हॅर� आ�ण प्रोफेसर मॅक्गॉन�गलच उरले
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या, "पॉटर, माझ्याबरोबर चल."
हॅर� लगेचच म्हणाला, "प्रोफेसर मी शप्पथ घेऊन सांगतो क� मी काह�
सद्
ु धा केलेलं नाह�!"
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल रू�पणे म्हणाल्या, "आता सगळं माझ्या हाताबाहे र
गेलेलं आहे ."
ते दोघे चुपचाप एका वळणावर वळले. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल अचानक एका
मोठ्या आ�ण फारच अक्राळ�वक्राळ जनावराच्या मूत�समोर थांबल्या.
त्या म्हणाल्या, "शबर्त लेमन!" अथार्तच तो परवल�चा शब्द होता. कारण
अचानक ती जनावराची मूत� िजवंत झाल� आ�ण बाजूला सरकल�. त्यानंतर
त्याच्या मागची �भंत दभ
ु ंगल�. घाबरलेला असूनह� हॅर� आश्चयर्च�कत झाला.
आता पढ
ु े काय होईल म्हणन
ू �वचार करायला लागला.
�भंतीमागे वळणदार िजना होता. तो सरकत्या िजन्यासारखा संथ गतीने
वर जात होता. जेव्हा तो आ�ण प्रोफेसर मॅक्यॉनॅगल िजन्यावर उभे रा�हले तेव्हा
हॅर�ला पाठ�मागन
ू �भंत खटकन बंद झाल्याचा आवाज ऐकू आला. ते गोल �फरत
वर चालले होते. ते इतक्या उं च उं च जात होते क� शेवट� हॅर�ला चक्कर यायला
लागल�. हॅर�ला आता समोर ओकच्या लाकडाचा चमकदार दरवाजा �दसला.
त्यावर गरुडाच्या आकाराची �पतळी कडी लावलेल� होती.
आपल्याला कुठे आणलं गेलंय हे त्याला समजलं होतं. डम्बलडोर इथेच
राहात असले पा�हजेत.
प्रकरण बारा
वेषांतर काढा
वर गेल्यावर ते दगडी िजन्यावरून खाल� उतरले. प्रोफेसर मॅक्गॉन�गलने

दरवाजावर टकटक केलं. दरवाजा सावकाश उघडला गेला आ�ण ते आत गेले.
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने हॅर�ला �तथेच थांबायला सां�गतलं आ�ण त्याला �तथे
एकट्यालाच ठे वून त्या आत �नघून गेल्या.
हॅर�ने चहूकडे पा�हलं. एक मात्र नक्क� होतं. या वष� िजतक्या �श�कांच्या
ऑ�फसात तो गेला होता त्यांच्यापैक� डम्बलडोरचं ऑ�फस सगळ्यात आकषर्क
होतं. आपल्याला शाळे तून काढून टाकण्यात येईल या गोष्ट�ची त्याला जर आता
भीती वाटत नसती तर, एरवी त्याला हे ऑ�फस बघायला �मळाल्याचा खप
ू आनंद
झाला असता.
ह� एक मोठ� वतुळ
र् ाकार खोल� होती. खोल�त काह�तर� �चत्र�व�चत्र आवाज
ऐकू येत होते. चाकं असलेल्या टे बलावर चांद�पासन
ू बनवलेल� �व�चत्र यंत्र
ठे वलेल� होती. या यंत्रांमधून धुराची �फकट वलयं �नघत होती. �भंतीवर चार�कडे
हॉगवट्र्सच्या माजी मुख्याध्यापक, मुख्याध्या�पकांची आ�ण मास्तर�णबा�ची �चत्र
लावलेल� होती. ते सगळे जण आपापल्या फ्रेममध्ये आराम करत प�गत होते.
पंज्याचे पाय असलेलं एक मोठं टे बलह� होतं �तथे आ�ण त्याच्या मागे कपाटात
मळक� आ�ण �ठगळं लावलेल� हॉगवट्र्सची बोलक� टोपी ठे वलेल� होती.
हॅर� �णभर संकोचला. त्याने �भंतीवर झोपलेल्या जादग
जादग
ू ा�रणीकडे ल�पव
ू क
र् पा�हलं. त्याच्या मनात �वचार आला क� त्याने जर
पुन्हा एकदा ती टोपी उचलून डोक्यावर ब�घतल� तर काय हरकत आहे ? त्याला
फल घालन
ू पाहायचं होतं...... खात्री करून घ्यायची होती, क� टोपीने त्याला
नक्क� योग्य त्याच हाऊसमध्ये पाठवलंय ना?
तो शांतपणे टे बलाला वळसा घालून कपटाजवळ गेला. त्याने टोपी उचलखी
आ�ण हळूच आपल्या डोक्यावर ठे वल�. टोपी खप
ू च मोठ� होती. आ�ण हॅर�ने ती
डोक्यावर घातल्यानंतर ती मागच्यासारखीच त्याच्या डोळ्यांवर आल�. हॅर�ने
टोपीच्या आतल्या काळ्या भागाकडे �नरखून पा�हलं. आ�ण तो वाट पाहायला
लागला. मग त्याला त्याच्या कानात एक संथ आवाज ऐकू आला, "गोघळून गेला
आहे स हॅर� पॉटर?"
“अं, हो.” हॅर� पुटपुटला. "अं - अं तुम्हाला त्रास दे ण्याबद्दल �मा मागतो...
पण मला हे �वचारायचं होतं....”
“तू �वचार करत होतास क� मी तुला योग्य हाऊसमध्ये पाठवलं आहे का
नाह�?" टोपीने त्याच्याच मनातलं ओळखन
ू दाखवलं जणू काह�.
“हो....”
"तुला कोणत्या हाऊसमध्ये पाठवावं ते ठरवणं खरोखरच खूप कठ�ण होतं.
परं तु मी आ�ाह� तेच म्हणेन, जे मी यापव
ू � सां�गतलं होतं तेच....." हॅर�चं हृदय
धडधडायला लागलं. “- तुझी खर� जागा स्ल�दर�न हाऊसमध्येच होती.”
हॅर�च्या पोटात ढवळल्यासारखं व्हायला लागलं. त्याने टोपीचं टोक धरून
ती काढून ठे वल�. आता ती घाणेरडी, कोमेजल्यासाखी �दसणार� टोपी �नज�वपणे
त्याच्या हातात लटकत होती. हॅर�ने पुन्हा ती कपाटात ठे वून �दल�. त्याला आता
मळमळायला लागलं होतं.
“तू चक
ु �चं सांगतेस." त्याने त्या गप्प आ�ण स्तब्ध टोपीला जोरात
ओरडून सां�गतलं. पण टोपीत काह�च हालचाल झाल� नाह�. हॅर� �तच्याकडे बघत
मागे सरकला. मग त्याला आपल्या मागन
ू एक �व�चत्र �वव्हळण्याचा आवाज
ऐकू आला. ते ऐकून तो मागे वळला.
तो त्या खोल�त एकटा नव्हता. दरवाजामागे सोनेर� स्टँ डवरती एक अशक्त
लुकडा म्हातारा प�ी उभा होता. तो �पसं उपटलेल्या क�बड्यासारखा �दसत होता.
हॅर�ने प�याकडे पा�हलं. प�याने पण त्याच्याकडे दःु खाने पा�हलं. आ�ण पन्
ु हा तो
�वव्हळला. हॅर�ला वाटलं क� तो प�ी फारच आजार� �दसतोय. त्याच्या डोळ्यांत
काह� जीवच नव्हता. हॅर�च्या डोळ्यांदेखत त्याच्या शेपट�तून दोन �पसं गळून
पडल�.
हॅर�च्या मनात �वचार आला क� आता हे च घडायचं �शल्लक होतं बहुतेक,
क� डम्बलडोरच्या ऑ�फसात तो एकटा असताना �तथला नेमका त्यांचा पाळलेला
प�ी मरावा! तेवढ्यात त्याला एकाएक� प�याच्या चार� बाजूंनी आगीच्या ज्वाळा
उडलेल्या �दसल्या.
हॅर� धक्क्याने �कंचाळला आ�ण टे बलाकडे पळाला. त्याने घाईगडबडीने
इकडे �तकडे कुठे चक
ु ू न पाण्याचा ग्लास �मळतोय का ते पा�हलं, पण त्याला
काह� पाणी �दसलं नाह�. दरम्यान प�ी आगीच्या गोळा बनल्यासारखा �दसत
होता. प�ी जोरात ओरडला आ�ण पढ
ु च्याच �णी �तथे काह�ह� नव्हतं. हॅर�ला
फरशीवर फक्त राखेचा धुमसणारा ढ�ग �दसत होता.
�ततक्यात ऑ�फसचा दरवाजा उघडला गेला आ�ण डम्बलडोर आत आले.
ते खप
ू गंभीर �दसत होते.
“प्रोफेसर", जोरजोरात श्वास घेत हॅर� म्हणाला, “तुमचा प�ी..... मी काह�न
करू शकलो नाह�.... कशी कुणास ठाऊक, पण त्याला आगच लागल�. एकदम...."
डम्बलडोरना हसताना बघन
ू हॅर�ला आश्चयर्च वाटलं.
"हां, वेळ झाल�च होती." ते म्हणाले. "गेल्या काह� �दवसांपासून तो
भयानक �दसायला लागला होता. मी त्याला म्हणतच होतो क� आता हे काम
करून टाक."
हॅर�च्या चेहेर्यावरचे सन्
ु न भाव बघून ते हळूच हसले.
"ज्वाला एक �फ�नक्स प�ी आहे हॅर�. जेव्हा �फ�नक्स प�याचं मरण
जवळ येतं तेव्हा तो स्वत:ला पेटवन
ू घेतो आ�ण राखेतन
ू पन्
ु हा जन्म घेतो. ते
बघ �तकडे.....”
हॅर�ला राखेतून एका छोट्या सुरकुतलेल्या नवजात प�याचं डोकं बाहे र
येताना �दसलं. हा पण आधीच्या प�यासारखाच कुरूप �दसत होता.
“तू त्याला त्याच्या जळण्याच्या �दवशीच नेमकं ब�घतलंस." डम्बलडोर
आपल्या टे बलामागे बसत म्हणाले. "बाक� एरवी तो खरोखरच खूप सुंदर �दसतो.
�वल�ण लाल आ�ण सोनेर� पंखांचा प�ी! �फ�नक्स खरोखरच अद्भत
ु जीव
असतात. ते वाट्टे ल �ततकं जड वजन उचलू शकतात, त्यांच्या अश्रूमध्ये जखमा
भरण्याची शक्ती असते आ�ण ते फारच इमानदार पाळीव जीव असतात.”
ज्वालाच्या आगीत जळून जाण्याच्या धक्क्यामध्ये हॅर�, तो इथे का आला
होता तेच �वसरून गेला होता. पण जेव्हा डम्बलडोर टे बलामागच्या उं च पाठ�च्या
खुच�त जाऊन बसले आ�ण त्यांनी आपल्या ती�ण �फकट �नळ्या डोळ्यांनी
हॅर�कडे रोखून पा�हलं तेव्हा त्याला एकदम सगळं आठवलं.
पण डम्बलडोर काह� बोलणार तोच ऑ�फसचा दरवाजा धडामकन उघडला
गेला आ�ण �चडलेला हॅ�ग्रड आत घस
ु ला. त्याच्या डोळ्यांत जंगल� आवेश होता.
त्याची टोपी त्याच्या केसाळ काळ्या डोक्यावर ठे वलेल� होती. आ�ण तो मेलेला
क�बडा अजूनह� त्याच्या हातात लटकत होता.
"हॅर�ने काह�ह� केलेलं नाह� प्रोफेसर डम्बलडोर." हॅ�ग्रड उतावीळपणे
म्हणाला. "तो मुलगा सापडायच्या आधी काह� सेकंद मी त्याला भेटलो होतो.
त्याला वेळसुद्धा �मळाला नसेल सर –”
डम्बलडोरने काह�तर� बोलायला प्रयत्न केला पण हॅ�ग्रड पढ
ु े बोलतच
रा�हला आ�ण तावातावाने बोलताना त्याच्या हातातला क�बडा हलत रा�हला.
त्यामुळे सगळीकडे त्याची �पसं पसरल� गेल�.
".....तो असं करूच शकत नाह�. गरज पडल� तर मी जाद ू मंत्रालयासमोर
शप्पथ घ्यायलासुद्धा तयार आहे......"
"हॅ�ग्रड मी.....”
“....तम्
ु ह� चक
ु �च्या मल
ु ाला पकडलंय सर, आपल्याला माह�त आहे क� हर�
कधीह� असलं काम...."
"हँ�ग्रड!" डम्बलडोर जोरात बोलले, "हॅर�ने त्या लोकांवर हल्ले केलेले
असतील असं मला वाटत नाह�."
"ठ�क आहे ." हॅ�ग्रड म्हणाला. आता त्याचा क�बडा हातात �ढला पडला
होता. "ठ�क आहे , हे डसर, तर मग मी बाहे र थांबतो."
आ�ण मग ओशाळा होत तो �तथन
ू पाय ओढत �नघन
ू गेला.
"प्रोफेसर, हे सगळं मी केलेलं नाह� यावर तुमचा �वश्वास बसतो ना?”
हम्बलडोर आपल्या खुच�वर पडलेल� क�बड्याची �पसं झटकत असताना हॅर�ने
त्यांना मोठ्या आशेने �वचारलं. "होय हॅर�. माझा �वश्वास बसतो." डम्बलडोर
म्हणाले. पण तर�ह� त्यांचा चेहेरा पुन्हा गंभीर झाला. "पण तर�ह� मला तुझ्याशी
बोलायचं आहे."
डम्बलडोर त्याचा अंदाज घ्यायला लागल्यावर हॅर� घाबरून मुकाट्याने वाट
बघायला लागला. त्यांची लांबसडक बोटं एकमेकांत गुंतलेल� होती.
"हॅर�, मला तल
ु ा असं �वचारायचं आहे , क� तझ्
ु या मनात मला
सांगण्यासारखं काह� आहे का?" त्यांनी नरमाईने �वचारलं, "अगद� काह�ह� असलं
तर� सांग."
आता या प्रश्नाचं काय उ�र द्यावं तेच हॅर�च्या ल�ात येईना. त्याला
मॅल्फॉयचं ओरडणं आठवलं, “आता तुमची पाळी आहे नासक्या रक्ताच्या
लोकांनो!" मग त्याला उदास मीनाच्या बाथरूममध्ये उकळत असलेला वेषांतर
काढा आठवला, मग त्याला दोन वेळा ऐकू आलेला अदृश्य आवाज आठवला
आ�ण त्याबद्दलचं रॉनचं बोलणं आठवलं. “जे आवाज इतर कुणालाह� ऐकू येत
नाह�त ते ऐकणं बरं नाह�.... जादच्
ू या द�ु नयेत पण नाह�." मग त्याने इतर मुलं
त्याच्याबद्दल काय बोलतात त्याचाह� �वचार केला. आ�ण त्याला स्वतःलाच तो
कदा�चत सालाझार स्ल�दर�नचा कुणी लागतो क� काय अशी छळणार� भीती.......
"नाह�." हॅर� म्हणाला, "तसं काह�च नाह�ये सर."
*
गढ�त आ�ापय�त नस
ु तं भीतीचं सावट होतं, पण आता जिस्टन आ�ण
अधर्वट �शरतुटक्या �नकवर झालेल्या हल्ल्यानंतर मात्र सगळीकडे दहशतच
पसरल� होती. पण �व�चत्र गोष्ट अशी होती, क� अधर्वट �शरतट
ु क्या �नकवर
झालेल्या हल्ल्यामळ
ु े लोक जास्त काळजीत पडलेले होते. लोक एकमेकांना
�वचारत होते क�, भुताची सुद्धा वाट लावणारा असा तो कोण असेल? आधीच
मेलेल्या व्यक्तीला इतका मोठा हादरा दे णार� अशी कोणती जबरदस्त शक्ती
असेल ती? सगळी मुलं आता लवकरात लवकर �ख्रसमसचा सण साजरा
करण्यासाठ� घर� जायला उतावीळ झालेल� असल्यामुळे हॉगवट्र्समध्ये सीट बक
ु
करण्यासाठ� मोठ�च झुंबड उडाल�.
"जर एवढ्या मोठ्या प्रमाणात मुलं घर� गेल� तर गढ�त फक्त आपणच
उरू." रॉन हॅर� आ�ण हमार्यनीला म्हणाला. "आ�ण आपल्या व्य�त�रक्त इथे
फक्त मॅल्फॉय, क्रॅब आ�ण गॉयलच राहतील बहुधा. व्वा! काय मजेत जाणार आहे
आपल� सुट्ट�!”
मॅल्फॉय जे करे ल तेच नेहेमी क्रॅब आ�ण गॉयल करायचे. त्यामुळे सुट्ट�त
शाळे तच राहणार्या मल
ु ांच्या याद�त त्यांनी पण आपापल� नावं दे ऊन टाकल�.
पण जास्तीत जास्त मुलं घर� जात आहे त हे बघून हॅर� मात्र खूश झाला होता.
कारण लोक त्याला बघून ज्या प्रकारे पळ काढायचे ते बघून तो अगद� �चरडीला
आला होता. जणू काह� तो �वषार� दात बाहेर काढून �वषच ओकणार
असल्यासारखे सगळे जण वागत होते. तो जवळून जायला लागला क� मुल ज्या
प्रकारे कुजबज ु ा करायची �कंवा फुसकारण्याची नक्कल करायची ते
ु ायची, खाणाखण
बघन
ू तो अगद� कंटाळून गेला होता.
पण फ्रेड आ�ण जॉजर्ला ह� सगळी गंमतच वाटत होती. ते पॅसज
े मध्ये
हॅर�च्या पुढून चालायचे आ�ण आरोळ्या ठोकायचे, "स्ल�दर�न च्या वारसाला रस्ता
द्या, होश्शीयार! खप
ू मोठा सैतानी जादग
ू ार येत आहे......”
पण त्यांचा हा आगाऊपणा पस�ला मळ
ु ीच आवडला नाह�.
तो रू�पणे म्हणाला, "ह� हसण्यासारखी गोष्ट नाह�."
फ्रेड म्हणाला, "अरे पस�, बाजल
ू ा हो, हॅर� घाईत आहे .”
जॉजर् ललकार� दे त म्हणाला, "हां, हॅर� रहस्यमय तळघरात आपल्या �वषार�,
सेवकाबरोबर चहापानासाठ� जात आहे हो ऽऽऽऽऽ."
ह� थट्टामस्कर� िजनीलासद्
ु धा आवडल� नाह�. जेव्हा फ्रेड हॅर�ला ओरडून
�वचारायचा क� तो आता कुणावर हल्ला करायचा बेत आखतोय, �कंवा जेव्हा
जॉजर् लसणाची एक मोठ� पाकळी घेऊन हॅर�ला दरू पळवत असल्याचा अ�भनय
करायचा तेव्हा दर वेळी िजनी स्फंु दत कळवळून “अरे , असं नका रे करू." असं
म्हणायची.
हॅर�ला याचा त्रास झाला नाह�. उलट त्याला बरं च वाटत होतं क�, तो
स्ल�दर�नचा वारस असेल ह� गोष्ट �नदान फ्रेड आ�ण जॉजर्ला तर� मूखप
र् णाची
वाटत होती! पण त्यांच्या या चाळ्यांनी ड्रॅको मॅल्फॉय मात्र एकदम उ�ेिजत
व्हायचा. त्यांना अशी मस्कर� करताना पा�हलं क� तोह� त�ड वेडव
ं ाकडं करायचा.
रॉन समजावणीच्या सुरात म्हणायचा, "अरे जाऊ दे रे , स्ल�दर�न चा खरा
वारस तोच आहे हे सांगायला तो अधीर झालाय, म्हणून तो असं करतोय. त्याला
कुठल्याह� बाबतीत कुणी हरवलं तर तो �कती रागावतो ते आपल्याला सगळ्यांना
चांगलंच माह�त आहे. त्यामळ
ु े त्याच्या सगळ्या काळ्या कारवायांचं श्रेय तल
ु ा
�मळतंय हे त्याला बहुधा सहन होत नसावं.”
"पण आता हे फार काळ नाह� चालणार." हमार्यनी समाधानाने म्हणाल�,
"वेषांतर काढा जवळजवळ तयारच आहे . आपण आता कधीह� त्याच्या त�डून
सत्य वदवून घेऊ शकतो.”
*
शेवट� एकदाचं ते सत्र संपलं. आ�ण गढ�त ज�मनीवर साचलेल्या घट्ट
बफार्सारखी गडद शांतता पसरल�. या शांततेत हॅर�ला उदास वाटायच्या ऐवजी
मस्त �नवांत वाटत होतं. आख्खं ग्रीफ�नडॉर आता त्याच्या, हमार्यनीच्या आ�ण
वीज्ल� बंधंच्
ू या ताब्यात होतं याचाच त्याला आनंद वाटत होता. आता ते खश
ु ाल
ग�धळ घालत एक्सप्लो�डंग स्नॅप खेळू शकत होते आ�ण त्यामुळे कुणालाह�
काह� त्रास व्हायचा प्रश्न नव्हता. आता ते मोकळे पणाने युद्धकलांचा अभ्यास,
सराव करू शकत होते. फ्रेड, जॉजर् आ�ण िजनीला आपल्या आईव�डलांबरोबर
�बलला भेटायला �मस्त्रला जायचं नव्हतं, म्हणून ते �तथेच रा�हले होते. पण
त्यांचं बा�लश वागणं पस�ला मुळीच आवडायचं नाह�. त्यामळ
ु े तो �ग्रफ�नडोर
हॉलमध्ये फार वेळ थांबायचाच नाह�. त्याने आधीच सगळ्यांना मोठ्या ऐट�त
सां�गतलं होतं, क� अशा आणीबाणीच्या प्रसंगी �ख्रसमसला घर� जायच्या ऐवजी
इथे थांबून �श�कांना मदत करणं हे त्याचं कतर्व्यच होतं.
�ख्रसमसची सकाळ पांढर�शभ्र
ु आ�ण थंडगार होती. हॅर� आ�ण रॉन
आपल्या खोल�त दोघंच रा�हले होते. ते चांगले मजेत झोपलेले असताना हमार्यनी
त्यांना भल्या पहाटे गदागदा हलवून जागं केलं. हमार्यनी अगद� व्यविस्थत तयार
होऊन त्यांच्या खोल�त आल� होती. �तच्या हातात त्या दोघांकरता आणलेल्या
भेटवस्तू होत्या.
“उठा." तो �खडक�चे पडदे उघडत म्हणाल�.
“हमार्यनी, तू इथे कशाला आल�स?" डोळ्यांवर उजेड पडल्यामुळे पांघरूण
घेत रॉन बोलला.
“हॅपी �ख्रसमस!” हमार्यनी त्याच्याकडे भेटवस्तू दे त म्हणाल�, " जवळजवळ
तासभर आधी उठले आहे . मी काढ्यात आणखी थोडे पतंगाने �कडे टाकून आले
आहे . काढा आता पूणप
र् णे तयार झालेला आहे ."
हॅर� उठून बसला. एकाएक� त्याच्या डोळ्यांवरची झोप उडून गेल� होती..
"तझ
ु ी पक्क� खात्री आहे ?"
“शंभर टक्के!" हमार्यनी म्हणाल�. स्कॅबसर् उं दराला �तने बाजूला सरकवून
हॅर�च्या अंथरुणाच्या कोपर्यात ढकललं. "मी तर म्हणेन क� जर आपल्याला हे
काम करायचंच आहे तर ते आजच रात्री करून टाकावं."
त्याच वेळी हे ड�वग पंखांची फडफड करत आत आल�. �तच्या चोचीत एक
खूपच छोटं सं पाक�ट होतं.
ती त्याच्या �बछान्यावर उतरल्यावर हॅर� खश
ू होऊन म्हणाला, "हॅलो।
म्हणजे तुझा अबोला आता संपला म्हणायचा!"
हे ड�वगने लाडात येऊन हॅर�चा कान चावला. हे ड�वगने जी भेट आणल�
होती त्यापे�ा हॅर�ला हे ड�वगची ह� भेटच जास्त आवडल�. ती डस्ल� नवरा
बायक�नी पाठवलेल� भेटवस्तू घेऊन आल� होती. त्यात फक्त एक टूथ�पक होती
आ�ण एक �चठ्ठ�. त्यात �वचारलं होतं क�, तो उन्हाळ्याच्या सुट्ट�त सुद्धा
शाळे तच राहू शकेल का?
हॅर�ला �मळालेल्या �ख्रसमसच्या बाक� भेटवस्तू खूपच छान होत्या. हॅ�ग्रडने
त्याच्यासाठ� एक �ट्रकल टॉफ�चा मोठा डबा पाठवला होता. पण हॅर�ने खाण्यापूव�
तो जरा आचेवर शेकवन
ू घ्यायचं ठरवलं. रॉनने त्याला "फ्ला�यंग �वथ द
कॅनन्स" पुस्तक �दलं होतं. त्यात त्याच्या आवडत्या िक्वडीच गेमबद्दल पुष्कळ
मनोरं जक गोष्ट� होत्या. आ�ण हमार्यनीने त्याच्यासाठ� गरुडाच्या �पसाची एक
अप्र�तम लेखणी घेतल� होती. हॅर�ने शेवटचं पुडकं उघडलं. त्यात �मसेस
ं केक होता. त्यांनी
वीज्ल�ंनी स्वतः �वणलेला एक स्वेटर आ�ण एक मोठा स्पॉज
पाठवलेलं काडर् ठे वून दे ताना त्याला पन्
ु हा एकदा अपराधी वाटलं. त्याच्या मनात
�मस्टर वीज्ल�ंच्या कारचा �वचार आला. त्या रा�सी झाडाशी झटापट
झाल्यानंतर ती कुठे गायब झाल� होती कोण जाणे! त्याने आ�ण रॉनने �नयम
तोडण्याचा जो काह� पराक्रम केला होता तो सगळा त्याला एकदम आठवला.
*
रात्री हॉगवट्र्समधल� �ख्रसमसची मेजवानी इतक� च�वष्ट होती क� ती
खाल्ल्यावर कोणीह� खूश झाल्या�शवाय राहणं शक्यच नव्हतं. मग भले त्यानंतर
वेषांतर काढा प्यायची भीती का असेना मनात!
मोठा हॉल खूपच भव्य �दव्य वाटत होता. �तथे डझनभर बफार्च्छा�दत
�ख्रसमस ट्र� ठे वण्यात आल� होती; छतावर शल
ू पण� आ�ण �मसलटोच्या पताका
एकमेकांत गुंतून फडफडत होत्या. आ�ण याखेर�ज छतातून ऊबदार कोरडं बफर्
पडत होतं. डम्बलडोरने त्यांना आपल� काह� आवडती गीतं ऐकवल�. हॅ�ग्रड
अंड्याच्या कॉकटे लचा ग्लास प्यायल्यावर आणखीनच उं च आवाजात बडबडायला
लागला होता. फ्रेडने पसींच्या �प्रफेक्ट �बल्ल्यावर जाद ू करून त्यावर
"मूख�र् शरोमणी" �ल�हलं होतं. पण पस�च्या ते ल�ातच आलं नव्हतं. त्यामुळे तो
सगळ्यांना �वचारत होता क� सवर्जण त्याच्याकडे बघन
ू का हसतायत? ड्रॅको
मॅल्फॉय स्ल�दर�नच्या टे बलाशी बसून हॅर�च्या नव्या स्वेटरची जोरजोरात टर
उडवत होता. पण हॅर�ने त्याच्याकडे मळ
ु ीच ल� �दलं नाह�. तो मनात �वचार
करत होता क� जर, न�शबाने साथ �दल� तर काह� तासांतच मॅल्फॉयची हवा
टाईट होईल!
हॅर� आ�ण रॉन अजन
ू �ख्रसमस पु�डंगचा �तसरा बाऊल संपवतच होते
तेवढ्यात हमार्यनी त्यांना ओढून हॉलबाहेर घेऊन गेल�. कारण आता त्यांची
योजना अंमलात आणायची वेळ झालेल� होती.
"आता आपल्याला ज्यांचं रूप घ्यायचं आहे त्या लोकांची एखाद� वस्तू
�मळवावी लागेल." हमार्यनी इतक्या सहजपणे म्हणाल�, क� जणू काह� ती त्यांना
दक ं पावडरच आणायला सांगतेय! "आ�ण जर तुम्ह� क्रॅब आ�ण
ु ानातून वॉ�शग
गॉयलच्या वस्तू आणू शकलात तर फारच बरं होईल. कारण ते मॅल्फॉयचे खास
जवळचे दोस्त आहेत. त्यामुळे तो त्यांच्यापासून काह� लपवन
ू ठे वणार नाह�.
आ�ण आपण जेव्हा त्याच्याशी बोलत मा�हती काढत असू तेव्हा खरे क्रॅब आ�ण
गॉयल �तथे टपकणार नाह�त याची पण काह�तर� व्यवस्था करावी लागेल."
"मी सगळा बेत आखन
ू ठे वलेला आहे." ती हॅर� आ�ण रॉनच्या त्रा�सक
चेहेर्यांकडे दल
ु �
र् करत पुढे होत म्हणाल�. �तच्या हातात दोन मोठे चॉकलेट
केक्स होते. "मी याच्यात झोपेचं औषध घातलंय. तुम्हाला आता फक्त इतकंच
करायचं आहे , क� क्रॅब आ�ण गॉयलचं ल� जाईल अशा बेताने कुठे तर� हे केक्स
ठे वून द्यायचे. ते �कती खादाड आहेत ते तुम्हाला माह�तच आहे . हे केक
�दसल्यावर ते दोघे खाल्ल्या�शवाय राहूच शकणार नाह�त. एकदा का ते झोपून
गेले क� तम्
ु ह� त्यांचे काह� केस उपटा आ�ण त्यांना झाडूच्
ं या कपाटात लपवन
ू
ठे वून द्या."
हॅर� आ�ण रॉनने अ�वश्वासाने एकमेकांकडे पा�हले. "हमार्यनी, मला नाह�
वाटत क� -"
“आपल� योजना आपट� खाऊ शकते-”
पण हमार्यनीच्या डोळ्यांत प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलच्या डोळ्यांत �दसायचे तसे
करार� भाव �दसत होते.
"क्रॅब आ�ण गॉयलच्या केसां�शवाय काढा पण
ू र् होऊच शकत नाह�." ती
ठामपणे म्हणाल�. "तुम्हाला मॅल्फॉयला उलटा सुलटा करायची इच्छा आहे क�
नाह�?"
“बरं , बरं . ठ�क आहे.” हॅर� म्हणाला. “पण तू काय करणार? तू कुणाने केस
उपटणार?"
“माझ्याकडे आधीपासन
ू च केस तयार आहे." ती �वजयी मद्र
ु े ने म्हणाल�,
आ�ण बोलला बोलता �तने आपल्या �खशातून एक छोट�शी बाटल� बाहे र काढल�.
त्यात फक्त एकमेव केस �दसत होता. "युद्धकला प्र�श�णाच्या वेळी माझी
आ�ण �म�लस�ट बुलस्ट्रोडची मारामार� झालेल� आठवतेय का? ती जेव्हा माझा
गळा दाबायचा प्रयत्न करत होती तेव्हा �तचा एक केस माझ्या कपड्यांवर पडला
होता. ती आता �ख्रसमसक�रता घर� �नघून गेल� आहे . त्यामळ
ु े मी मध्येच परत
आले असं मला सांगावं लागेल."
हमार्यनी जेव्हा वेषांतर काढ्यावर पुन्हा एकदा नजर टाकायला गेल� तेव्हा
रॉन त्रा�सकपणे हॅर�ला म्हणाला, "इतका सावळा ग�धळ असलेल� दस
ु र� कुठल�
योजना तू यापव
ू � कधी ऐकल� होतीस का?"
*
पण हमार्यनीच्या म्हणण्याप्रमाणे त्यांच्या योजनेचा प�हला भाग अपे�ेपे�ा
जास्त यशस्वी झाल्याचं बघन
ू हॅर� आ�ण रॉनच्या आश्चयार्ला पारावार रा�हला
नाह�. ते दोघे �ख्रसमसचा चहा �पऊन झाल्यानंतर ओस पडलेल्या प्रवेश
हॉलमध्ये लपून क्रॅब अ�ण गॉयलची वाट बघत होते. ते दोघे स्ल�दर�न च्या
टे बलाशी बसन
ू चौथ्यांदा आपल्या त�डात स्पॉज केक क�बत होते. हॅर�ने
पायर्यांवरच्या छोटया खांबांच्या टोकाशी चॉकलेट केक्स ठे वून �दले. क्रॅब आ�ण
गॉयलना मोठ्या हॉलमधून बाहे र येताना पा�हल्यावर हॅर� आ�ण रॉन झटकन
पढ
ु च्या दरवाजाशी ठे वलेल्या �चलखतामागे लपले.
क्रॅबने खूश होऊन गॉयलकडे पा�हलं आ�ण केककडे बोट दाखवलं. ते बघून
"कसे काय लोक इतके बेअक्कल असू शकतात?" रॉन �वजयाच्या आनंदात
कुजबज
ु ला. मग त्या दोघांनी �फद� �फद� हसत ते केक उचलन
ू घेतले आ�ण
आख्खेच्या आख्खे त�डात क�बले. काह� वेळ मचक मचक आवाज करत दोघांनी
मजेत केक खाल्ले. त्यांच्या चेहेर्यावर आनंदाचे भाव होते. आ�ण मग त्यांच्या
चेहेर्यावर आनंदाचे भाव बदलायच्या आतच ते दोघे फरशीमागे कोसळले.
पण हॉलच्या दस
ु र्या टोकाला ठे वलेल्या कपाटांमध्ये त्यांना लपवणं हे मात्र
महाकमर्कठ�ण काम होतं. त्या दोघांना बादल्या आ�ण झाडूच्
ं या गद�त
सरु ��तपणे लपवल्यावर मग हॅर�ने गॉयलच्या डोक्यावरचे दोन केस उपटले
आ�ण रॉनने क्रॅबच्या डोक्यावरचे केस काढून घेतले. त्यांनी क्रॅब आ�ण गॉयलचे
बूटह� काढून घेतले. कारण त्यांच्या रूपात गेल्यावर त्यांना स्वतःचे बूट तोकडे
पडले असते. स्वतःच्याच या उपद्व्यापांबद्दल आश्चयर् व्यक्त करत दोघेह�
उदास मीनाच्या बाथरूममध्ये पळाले.
बाथरूममध्ये �शरल्यावर काळ्या धरु ाच्या लोटांमध्ये त्यांना काह�ह� नीट
�दसत नव्हतं. हमार्यनी ज्या टॉयलेटमध्ये काढा उकळत होती �तथूनच तो धरू
�नघत होता. आपल्या चेहेर्यावर शाल� ओढून घेत हॅर� आ�ण रॉनने दरवाज्यावर
हळूच टकटक केल�.
"हमार्यनी?"
त्यांना कडी काढल्याचा आवाज ऐकू आला आ�ण मग हमार्यनी समोर
�दसल�. �तचा चेहेरा लकाकत होता. आ�ण ती उ�ेिजत झालेल� होती. �तच्या
भागन
ू दाट काढ्याचा खदखदणारा आवाज येत होता. टॉयलेटच्या सीटवर काचेचे
तीन ग्लास आधीपासन
ू च तयार ठे वलेले होते.
"तुम्हाला त्यांचे केस उपटता आले?" हमार्यनीने श्वास रोखून �वचारलं.
हॅर�ने �तला गॉयलचे केस दाखवले.
"छान! आ�ण मी लाँड्रीतून या शाल� ढापन
ू आणल्या आहे त." हमार्यनीने
एक छोट� �पशवी उचलून दाखवल�. "तुम्ह� जेव्हा क्रॅब आ�ण गॉयलचं रूप घ्याल
तेव्हा तम्
ु हाला मोठे कपडे लागतील."
त्या �तघांनी कढईकडे �नरखून पा�हलं. जवळून ब�घतल्यावर हळूहळू
रटरटत असणारा तो दाट काढा �चखलासारखा काळाकुट्ट �दसत होता.
"मी सगळं व्यविस्थत केलं आहे अशी माझी खात्री आहे ." हमार्यनी पन्
ु हा
एकदा "सवार्�धक शिक्तशाल� काढे " पुस्तकाच्या डागाळलेल्या पानांवरून नजर
�फरवत दडपणाखाल� बोलल�. "या पुस्तकात �दल्यासारखाच �दसतोय हा....
आपण एकदा का हा काढा प्यायलो क� आपल्याला फक्त एका तासाचा अवधी
�मळतो जेमतेम आ�ण त्यानंतर मग आपण पुन्हा आपल्या प�हल्या रूपात परत
येऊ शकतो.”
“आता काय करायचं?" रॉन कुजबज
ु ला.
“आपण तीन्ह� ग्लासांमध्ये हा काढा भरू आ�ण त्यात केस टाकू.”
हमार्यनीने ग्लासभर काढा ओतला प्रत्येकात, मग कापर्या हातांनी
बाटल�तून �म�लस�ट बुलस्ट्रोडचा एकुलता एक केस बाहेर काढला आ�ण प�हल्या
ग्लासमध्ये टाकला.
काढ्यातून उकळत्या �कटल�त येतो तसा फसफस आवाज आला आ�ण तो
फेसाळला. �णभरानंतर काढा �पवळा जदर् झाला.
"शी... �म�लस�ट बुलस्ट्रोडचा अकर्." रॉन �तरस्काराने त्या ग्लासकडे बघत
म्हणाला, "पैज लावून सांगतो, याची चव �भकार असेल एकदम."
हमार्यनी म्हणाल�, "आता तम्
ु ह� आणलेले केस आपापल्या ग्लासात टाका.
हॅर�ने मधल्या ग्लासात गॉयलचा केस टाकला तर रॉनने शेवटच्या ग्लासमध्ये
क्रॅबचा केस टाकला. दोन्ह� ग्लासमधला काढा फसफसून त्यावर फेस आला.
त्यानंतर गॉयलचा केस घातलेला काढा खाक� रं गाचा झाला आ�ण क्रॅबचा केस
घातलेला काढा गडद तप�कर� - काळसर रं गाचा झाला.”
जेव्हा रॉन आ�ण हमार्यनी काढा घ्यायला सरसावले तेव्हा हॅर� एकदम
त्यांना म्हणाला, "जरा थांबा. आपण काढा इथे नको प्यायला. आपण जेव्हा क्रॅब
आ�ण गॉयल बनू तेव्हा आपले कपडे आपल्याला लहान होतील. आ�ण �म�लस�ट
बुलस्ट्रोडपण काह� �पटुकल� सोनपर� नाह�ए.”
"छान, छान, चांगला �वचार आहे ." रॉन दरवाजाची कडी काढत म्हणाला
"आपण �तघेह� वेगवेगळ्या टॉयलेटमध्ये जाऊ या."
ग्लासमधल्या वेषांतर काढ्याचा थ�बह� सांडू न द्यायची कसरत करत हॅर�
मधल्या बाथरूममध्ये घस
ु ला
तो म्हणाला, "तैय्यार ?”
"तैय्यार!" रॉन आ�ण हमार्यनीचे आवाज आले.
“एक.... दोन......तीन..”
आपलं नाक दाबून हॅर�ने दोन मोठ्या घोटांतच काढा �गळला. त्याची चव
जास्त �शजवलेल्या कोबीसारखी लागत होती.
आ�ण त्यानंतर एखादा िजवंत साप �गळलेला असावा तसा त्याच्या पोटात
मुरडा आला. त्याला प्रचंड गरगरून मळमळायला लागलं. मग त्याच्या पोटात
आग आग व्हायला लागल�. ह� जळजळ पोटातून हाता-पायांत पोचून पार
बोटांपय�त गेल�. मग त्याला आपलं शर�र �वरघळत असल्यासारखं वाटलं. तो
धडपडत खाल� पडला. पुढच्याच �णी त्याच्या शर�रावरची सगळी त्वचा गरम
मेणासारखी उकळायला लागल�. आ�ण मग बघता बघता त्याचे हात लांब झाले,
बोटं जाडजूड �दसायला लागल�, नखं वाढल� आ�ण बोटांची पेरं नटबोल्टसारखी
ढब्बू झाल�. खांदे रुं दावत असताना त्याला जरा त्रास झाला. चेहेर्यावर काह� तर�
हुळहुळायला लागलं म्हणून पा�हलं तर आपले केस भुवयांवर रुळतायत असं
त्याच्या ल�ात आलं. त्याची छाती जेव्हा एखाद्या ढोलासारखी फुगल� तेव्हा
त्याचे कपडे तटतटून फाटले. त्याच्या पायांतूनह� कळा मारायला लागल्या होत्या.
कारण त्याचे बूट गॉयलच्या बुटांपे�ा चांगले चार नंबरनी लहान होते.
हा सगळा प्रकार िजतक्या अचानकपणे सरू
ु झाला �ततक्याच अचानकपणे
संपलाह�. हॅर� थंडगार दगडी फरशीवर त�डावरती पडलेला होता. शेवटच्या
टॉयलेटमध्ये त्याला मीनाची उदास बडबड ऐकू येत होती. त्याने मोठ्या कष्टाने
आपले बट
ू पायातन
ू उपसन
ू काढले आ�ण बाजल
ू ा फेकले. आ�ण तो उठून उभा
रा�हला. गॉयल बनल्यावर हे असं सगळं वाटतं तर! त्याने मनात �वचार केला.
त्याला आता टांगेवाल्यांसारखे लांड-े लुटके होणारे कपडे त्याने आपल्या जाडजूड
कापर्या हातांनी काढले. मग त्याने हमार्यनीने आणलेले मोठे कपडे पातले. आ�ण
गॉयलच्या नावेसारख्या �दसणार्या बुटांची लेस बांधल�. डोळ्यांवर आलेले केस
बाजूला करण्यासाठ� त्याने हात वर केला पण त्याचे हात डोक्याच्या खालच्या
केसांपय�त पोचला तेव्हा कुठे त्याच्या ल�ात आलं क� चष्म्यामळ
ु े त्याला सगळं
धूसर �दसत होतं. अथार्तच गॉयलला चष्मा लावण्याची गरज मव्हती. त्याने
चष्मा काढून �वचारलं, "तुम्ह� दोघं ठ�क आहात ना?" त्याच्या तोडून
गॉयलसारखाच आवाज बाहे र पडला.
"होय." उजवीकडून क्रॅबचा आवाज आला.
हॅर�ने आपल्या दाराची कडी काढल� आ�ण तो तडकलेल्या आरशापुढे
जाऊन उभा रा�हला. गॉयल आपल्या भावशन्
ू य डोळ्यांनी त्याच्याकडे रोखन
ू बघत
होता. हॅर�ने आपला कान खाजवला. गॉयलनेह� तसंच केलं.
रॉनने दरवाजा उघडला. दोघांनी एकमेकांकडे पा�हलं. रॉन आ�ण क्रॅबमध्ये
काह�च फरक �दसत नव्हता. फक्त तो घाबरल्यासारखा पांढराफटक �दसत होता.
क्रॅबसारखे रॉनचेह� केस गोलसर बार�क कापलेले होते. त्याचे हात लांबट,
गो�रलासारखे �दसत होते..
"�वश्वासच बसत नाह�ए." रॉन आरशाजवळ येत क्रॅबचं बसकं नाक
खाजवत म्हणाला. "खरं च �वश्वास बसत नाह�ए.”
"चला, आपल्याला लगेच �नघायला हवं." हॅर� म्हणाला. त्याने हातातलं
घड्याळ सैल केलं कारण ते घड्याळ गॉयलच्या गलेलठ्ठ हातावर काचत होतं.
स्ल�दर�नच्या हॉल कुठे आहे त्याचाह� आपल्याला शोध घ्यावा लागणार होता.
आपल्याला त्यांच्यापैक� कुणीतर� भेटलं तर बरं होईल. म्हणजे त्यांच्या मागून
आपल्याला गप
ु चप
ू जाता येईल."
हॅर�कडे पाहात रॉन म्हणाला, "गॉयलला �वचार करताना पाहणं �कती
�व�चत्र वाटत असेल याची तुला कल्पना येणार नाह�." तो हमार्यनीचा दरवाजा
खटखटवत म्हणाला, "ए, चल गं, आपल्याला उशीर होतोय."
त्यांना एक उं च �कनरा आवाज ऐकू आला, "मला बाहे र पडता येईल असं
वाटत नाह�. तुम्ह� दोघंच जा आता."
"हमार्यनी, �म�लस�ट बल
ु स्ट्रोड कुरूप आहे हे आम्हाला माह�त आहे . ती तच
ू
आहे स म्हणून कुणीह� तुला ओळखणार नाह�ए."
"नाह� रे , खरं च! मी नाह� येऊ शकत. तुम्ह� दोघं चटकन �नघा आता. वेळ
वाया घालवू नका."
हॅर�ने वैतागून रॉनकडे पा�हलं. “आता तझ्
ु या चेहेर्यावर गॉयलसारखे भाव
आले आहे त."
रॉन म्हणाला, "त्याला कोणत्याह� �श�कांनी प्रश्न �वचारला क� तो असाच
चेहेरा करतो."
हॅर�ने दाराजवळ उभं राहून �वचारलं, "हमार्यनी तू ठ�क आहे स ना?" “ठ�क
आहे ...... मी ठ�क आहे ..... तम्
ु ह� जा ना-"
हॅर�ने घड्याळाकडे नजर टाकल�. त्यांच्याकडे असलेल्या अत्यंत मौल्यवान
साठ �म�नटांतल� पाच �म�नटं यातच गेल� होती.
तो हमार्यनीला म्हणाला, “आम्ह� पुन्हा इथेच येऊन तुला भेटतो. चालेल
ना?"
बाहे र कुणी नाह�ए ना याची खात्री करून घेत हॅर� आ�ण रॉनने
काळजीपूवक
र् दरवाजा उघडला. आ�ण मग ते �नघाले.
हॅर� रॉनला हळूच म्हणाला, "चालताना हात असे हलवू नकोस."
"का?"
“क्रॅब हात असे सरळ ताठ ठे वून चालतो.”
“असे?”
"हां, आता ठ�क आहे."
ते संगमरवर� पायर्यांवरून खाल� उतरले. ते एखादा स्ल�दर�न चा
�वद्याथ� कुठे �दसतोय का ते पाहायला लागले. म्हणजे मग त्यांना त्याचा
पाठलाग करत स्ल�दर�न हॉलमध्ये जाता आलं असतं. पण त्यांना कुणीच
�दसेना. हॅर� कुजबज
ु ला, "काह� सुचतंय का?"
“स्ल�दर�नची मुलं नाश्त्याकरता नेहेमी �तकडून येतात." रॉनने तळघराच्या
प्रवेशद्वाराकडे डोकं करून खण
ू केल�. त्याच्या त�डून हे शब्द �नघत असतानाच
�तकडून एक कुरळे केसवाल� मुलगी प्रवेशद्वारातून बाहेर पडल�.
रॉन झटकन �तच्याजवळ जात म्हणाला, "ए आपल्या हॉलकडे जाणारा
रस्ता कुठे आहे ?"
“काय?" ती मुलगी करड्या स्वरात म्हणाल�, "आपल्या हॉलचा? पण मी तर
रे व्हनक्लॉमध्ये आहे ."
ती त्यांच्याकडे संशयाने बघत वळून �नघन
ू गेल�.
हॅर�, रॉन भराभर पायर्या उतरत अंधारातून पुढे �नघाले. त्यांच्या पायांचा
धपधप आवाज जरा जोरातच येत होता. कारण फरशीवर क्रॅब आ�ण गॉयलचे
पाय पडत होते ना! आता मात्र आपल्याला वाटलं होतं �ततकं हे काम सोपं नाह�
हे त्यांच्या ल�ात यायला लागलं होतं.
भुलभुलैय्या सारख्या �दसणार्या पायवाटा �रकाम्याच होत्या. ते शाळे च्या
आत आत गेले. आपल्याकडे �कती वेळ उरलाय ते बघण्यासाठ� ते पुन्हा पुन्हा
घड्याळ बघत होते. पंधरा �म�नटं अशीच गेल्यावर मात्र ते अस्वस्थ व्हायला
लागले. तेवढ्यात त्यांना समोरून कुणीतर� येत असल्याची चाहूल लागल�.
"अहाहा." रॉन उत्साहाने म्हणाला, "�तथे स्ल�दर�नचा कुणीतर� मल
ु गा आहे.
ती आकृती बाजूच्या खोल�तून बाहे र पडत होती. आ�ण ते जेव्हा जवळ
गेले तेव्हा त्यांच्या छातीत एकदम धस्स झालं. तो स्ल�दर�न चा �वद्याथ� नसून
चक्क पस� होता.
“तू इथे काय करतोयस?" रॉनने आश्चयार्ने �वचारलं.
पस�ला त्याचं ते �वचारणं मुळीच आवडलं नाह�. तो कठोरपणे म्हणाला, "ते
तल
ु ा काय करायचंय? तू क्रॅब आहे स ना?”
“काय? ओ हां. हो." रॉन म्हणाला. पस� करड्या आवाजात म्हणाला,
"ताबडतोब आपल्या आपल्या खोल�त जा. सध्या अंधार्या पॅसेजमधून �फरण
सरु ��त रा�हलेलं नाह�."
“पण तू सुद्धा �फरतोच आहे स क�". रॉन म्हणाला.
“मी?” पस� मान ताठ करत म्हणाला, "मी �प्रफेक्ट आहे. माझ्यावर कोण
हल्ला करणार?"
अचानक हॅर� आ�ण रॉनला मागून एक आवाज ऐकू आला. ड्रॅको मॅल्फॉय
त्यांच्याच �दशेने येत होता. आ�ण त्याला बघून रॉन आयष्ु यात प�हल्यांदा न
खश
ू झाला.
मॅल्फॉय त्यांना बघून म्हणाला, "तुम्ह� इथे आहात होय? तुम्ह� दोघं काय
इतका वेळ मोठ्या हॉलमध्ये बकासुरासारखे �गळत होता वाटतं? मी �कती शोधलं
तम्
ु हाला? मी तम्
ु हाला एक मजेदार गोष्ट दाखवणार आहे ."
मॅल्फॉयने पस�कडे अत्यंत �तरस्काराने ब�घतलं.
आ�ण मग त्याला तो उपहासाने म्हणाला, "आ�ण वीज्ल�, तू इथं काय
करतो आहे स?"
पस�ला ते आवडलं नाह�.
तो म्हणाला, "शाळे च्या �प्रफेक्टशी आदराने बोललं पा�हजे. मला तुझे
वागणं मळ
ु ीच आवडलं नाह�."
दात काढत मॅल्फॉयने हॅर� आ�ण रॉनला आपल्या मागून यायची खूण
केल�. हॅर� खरं तर पस�ची माफ� मागणार होता पण तेवढ्यात त्याने स्वतःला
सावरलं. तो आ�ण रॉन चटकन मॅल्फॉयच्या मागून चालायला लागले. पुढच्या
वाटे वर वळताना मॅल्फॉय म्हणाला, "हा पीटर वीज्ल�-"
"पस�." रॉनने त्याची चूक दरु
ु स्त केल�.
मॅल्फॉय म्हणाला, "तेच ते! त्याचं नाव काह� का असेना, पण गेले काह�
�दवस तो सगळीकडे लपून छपून वावरतोय. तो कसल्या भानगडीत आहे ते मी
चांगलं ओळखून आहे . स्ल�दर�नच्या वारसाला तो एकटान पकडू शकेल असं
वाटतंय बहुतक
े त्याला."
आ�ण तो �टंगल�च्या स्वरात हसला. हॅर� आ�ण रॉनने रोमां�चत होऊन
एकमेकांकडे पा�हले.
मॅल्फॉय ओलसर �रकाम्या �भंतीजवळ थांबला.
त्याने हॅर�ला �वचारलं, "आपला नवीन पासवडर् काय आहे रे ?"
हॅर� अडखळत म्हणाला, "अं...."
पण त्याच्या अडखळण्याकडे मॅल्फॉयचं ल�च गेलं नाह�. तो म्हणाला, “अरे
हां.... शुद्ध रक्त.” �भंतीतला गुप्त दरवाजा तात्काळ उघडला गेला. मॅल्फॉय
आत घुसला आ�ण हॅर� आ�ण रॉनह� त्याच्या पाठोपाठ आत �शरले.
स्ल�दर�न हॉल लांबलचक आ�ण जरा खाल� तळघरात असल्यासारखा
होता. ज�मनीच्या खाल� बनवलेल्या हॉलला खडबडीत दगडी छत आ�ण �भंती
होत्या छतावर गोल �हरवे �दवे साखळ्यांनी लटकवलेले �दसत होते. त्यांच्या
समोर एका न�ीदार मँटलपीसच्या खाल� शेकोट� पेटलेल� �दसत होती. त्याच्या
चार� बाजूला न�ीदार खुच्यार्वर बसलेल्या स्ल�दर�नच्या मुलांच्या सावल्या �दसत
होत्या.
शेकोट�पासन
ू दरू ठे वलेल्या �रकाम्या खच्
ु यार्कडे हात करून मॅल्फॉयने हॅर�
आ�ण रॉनला बसायची खण
ू केल�. आ�ण म्हणाला,
"इथेच थांबा. मी एक वस्तू घेऊन येतो. डॅडीने नक
ु तीच पाठवल�य मला
ती....”
हॅर� आ�ण रॉनला मॅल्फॉय आपल्याला काय दाखवणार आहे तेच कळे ना.
पण वागण्यात शक्य �ततका सहजपणा आणायचा प्रयत्न करत ते खुच्यार्वर
बसले.
�म�नटभराने मॅल्फॉय परत आला तेव्हा त्याच्या हातात वतर्मानपत्राच्या
कात्रणासारखं काह�तर� �दसत होतं. त्याने ते कात्रण रॉनच्या नाकाखाल� धरलं.
मॅल्फॉय म्हणाला, " हे वाचन
ू तू आनंदाने वेडाच होशील."
हॅर�ला रॉनचे डोळे भीतीने �वस्फारलेले �दसले. त्याने पटकन ती बातमी
बाचल�. त्याने ते कात्रण कसनुसं हसत हॅर�कडे �दलं.
"दै �नक जादग
ू ार" मधन
ू कापलेल्या त्या कात्रणात �ल�हलं होतं.
"जाद ू मंत्रालयात चौकशी"
"मगलू वस्तू दरू

ु पयोग" �वभागाचे प्रमख
ु आथर्र वीज्ल� यांना मगलू कार
वर जाद ू करण्याबद्दल पन्नास गॅ�लयनचा दं ड ठोठावण्यात आला आहे .
ह्या जादच्ू या कारला हॉगवट्र्स जाद ू आ�ण तंत्र �वद्यालयात अपघात
झाला होता. �वद्यालयाचे गव्हनर्र �मस्टर मॅल्फॉय यांनी आज आथर्र वीज्ल�
यांच्या राजीनाम्याची मागणी केल�.
�मस्टर मॅल्फॉयने आमच्या वातार्हरांशी बोलताना सां�गतलं, "वीज्ल�ने
मंत्रालयाच्या प्र�तष्ठे ला का�ळमा फासलेला आहे. त्यामळ
ु े ते आता आमच्या
�नयम बनवण्याच्या योग्यतेचे रा�हलेले नाह�त. त्यामळ
ु े त्यांचा तो मख
ू त
र् ापण
ू र्
मगलू संर�ण अ�ध�नयम रद्दबातल झाला पा�हजे.”
यावर �मस्टर वीज्ल�ंचे मत जाणन
ू घेण्यासाठ� गेलेल्या वातार्हरांचा
त्यांच्याशी संपकर् होऊ शकला नाह�. कारण त्यांच्या पत्नीने वातार्हरांना सां�गतलं,
क� त्यांनी ताबडतोब �तथन
ू �नघन
ू जावं, नाह�तर त्या त्यांच्या घरातल्या भत
ु ाला,
त्यांच्यावर हल्ला करायला सांगतील."
हॅर�ने जेव्हा कात्रण मॅल्फॉयला परत केलं तेव्हा बेचैन होऊन त्याने
�वचारलं, “ह� बातमी वाचून तुम्हाला आनंद नाह� झाला का?"
“हो, हो..." हॅर� कसनुसा हसला.
मॅल्फॉय �तरस्काराने म्हणाला, "त्या अथर्र वीज्ल�ला जर मगलूंचा इतका
पुळका येत असेल तर त्याने सरळ आपल्या छडीचे तुकडे तक
ु डे करावेत आ�ण
जाऊन राहावं त्या मगलूंबरोबरच वीज्ल� प�रवाराकडे बघून कुणी तर� म्हणेल, का
क� त्यांचं रक्त शुद्ध आहे म्हणून?"
रॉन म्हणजेच क्रॅबचा चेहेरा रागाने वेडावाकडा झाला.
मॅल्फॉयने लगेच �वचारलं, "क्रॅब, तुला काय झालं?" रॉन गुरगुरला, "पोटात
दख
ु तंय."
"हो का? मग हॉिस्पटलात जाऊन भरती हो. आ�ण �तथे भरती झालेल्या
नासक्या रक्ताच्या पोरांना माझ्यातफ� एकेक लाथ हाण चांगल� सणसणीत"
मॅल्फॉय दात �वचकत म्हणाला. "तुला माह�त आहे का, मला राहून राहून एकाच
गोष्ट�चं आश्चयर् वाटतंय क� "दै �नक जादग
ू ार" मध्ये अजन
ू या हल्ल्यांबद्दल
काह�च कसं काय छापलं गेलं नाह�?” मग �वचार करत तो पुढे म्हणाला, "मला
वाटतं, डम्बलडोर हा सगळा प्रकार दडपून टाकायला बघतायत हे हल्ले लवकरात
लवकर थांबले नाह�त ना, तर त्यांना पदावरून हटवण्यात येणार आहे. डॅडी नेहेमी
म्हणतात क�, डम्बलडोर हॉगवटर् सच्या आ�ापयर्त सवर् हे डमास्तरांमधले बंडल
हे डमास्तर आहेत. त्यांना मगलू �वद्याथ्यार्बद्दल प्रेम आहे. जगातला कुणीतर�
शहाणा हेडमास्तर क्र�वीसारख्या फालतू मल
ु ाला शाळे त प्रवेश दे ईल का?"
आ�ण मॅल्फॉय एका काल्प�नक कॅमेर्याने फोटो काढायला लागला. तो
कॉ�लनची क्रूर थट्टा करत होता. म्हणत होता, "पॉटर, मी तुझा फोटो काढू का?”
प्ल�ज मला तझ
ु ा ऑटोग्राफ �मळे ल? प्ल�ज पॉटर मी तझ
ु े बट
ू चाटू का?" त्याने
आपले हात खाल� केले आ�ण तो हॅर� आ�ण रॉनकडे बघायला लागला.
"तुम्हाला दोघांना आज काय झालंय तर� काय?"
त्यानंतर पुष्कळ वेळ हॅर� आ�ण रॉन जबरदस्तीने हसायचा प्रयत्न करत
रा�हले; पण तेवढ्यानेह� मॅल्फॉय खूश झाला. बहुधा क्रॅब आ�ण गॉयलची ट्यूब
नेहेमीच उशीरा पेटत असावी!
मॅल्फॉय हळू आवाजात म्हणाला, "त्या नासक्या रक्ताच्या पोरांचा �मत्र
पॉटर! त्याच्यातसुद्धा जादग
ू ारांच्या संस्काराचा मागमूस सुद्धा नाह�ए. नाह�तर
एरवी तो त्या ग�वर्ष्ठ नासक्या रक्ताच्या ग्र� जर बरोबर कशाला �फरला असता?
आ�ण लोकांना वाटतं क� तो स्ल�दर�न चा वारस आहे."
हॅर� आ�ण रॉन श्वास रोखन
ू बसले. त्यांना वाटलं क� आता काह� �णातच
मॅल्फॉय सत्य सांगेल क� स्ल�दर�न चा वारस तोच आहे. पण तेवढ्यात मॅल्फॉय
संतापून म्हणाला, "मला माह�त असायला हवं होतं रे स्ल�दर�न चा वारस कोण
आहे ते! मी त्याला मदत केल� असती...."
रॉन आ वासून बसला. त्यामुळे क्रॅबचा चेहेरा नेहेमीपे�ा जरा जास्तच
बावळट �दसायला लागला. न�शबाने मॅल्फॉयचं त्याच्याकडे ल� गेलं नाह�. हॅर�
वेगाने �वचार करत म्हणाला, "पण तल
ु ा �नदान माह�त तर� असेल रे , क� या
सगळ्याच्या मागे कुणाचा हात आहे !"
मॅल्फॉयने ताडकन उ�र �दलं, “गॉयल तुला माह�त आहे ना, मला काह�च
कल्पना नाह� ते? तल
ु ा मी तेच तेच �कती वेळा सांग?ू आ�ण डॅडी पण मला काह�
केल्या सांगत नाह�एत क� मागच्या वेळी तळघर कधी उघडलं गेल होतं? आता हे
पन्नास वषा�पूव� घडलेलं असणार हे तर उघडच आहे . आ�ण त्यांच्याह�
काळापव
ू �चा काळ होता तो, पण तर�ह� त्यांना त्याबाबत सगळं माह�त आहे .
त्यांच्या म्हणण्याप्रमाणे हा सगळा मामला दाबून टाकला गेला होता. आ�ण जर
लोकांना त्याबद्दल काह� सां�गतलं तर लोक माझ्यावरच संशय घेतील. पण
मला एक मात्र नक्क� माह�त आहे , क� मागच्या वेळी ज�व्हा तळघर उघडलं गेलं
होतं तेव्हा एक नासक्या रक्ताची पोरगी मेल� होती. आ�ण मी तुम्हाला पैजेवर
सांगतो क� यावेळी सुद्धा कुणी ना कुणीतर� नक्क� मरणार आहे .... कदा�चत
आता ग्र� जरची पाळी असेल." तो �मटक्या मारत म्हणाला.
रॉन क्रॅबच्या रा�सी मुठ� आवळत होता, पण हॅर�ला वाटलं क� त्याने जर
मॅल्फॉयचं थोबाड फोडलं तर त्यांचं �पतळ उघडं पडेल. म्हणून त्याने त्याला
डोळ्यांनी दटावून खण
ू केल�. मग त्याने मॅल्फॉयला �वचारलं, “मागच्या वेळी
ज्यानं तळघर उघडलं होतं त्याला पकडलं क� नाह�? तुला माह�त आहे का?"
मॅल्फॉय म्हणाला, "अरे हो..... तो जो कुणी होता त्याला शाळे तून काढून
टाकण्यात आलं होतं. तो कदा�चत अजूनह� अझकाबानमध्ये सडत पडला असेल."
“अझकाबान?" हॅर�ने च�कत होऊन �वचारलं.
मॅल्फॉय त्याच्याकडे चक्रावन
ू पाहात म्हणाला, “अझकाबान, म्हणजे
जादग
ू ारांच जेल. गॉयल, खरं च रे , तुझी अक्कल अजून जरा जर� कमी असती ना
तर तु नक्क� अधोगतीलाच गेला असतास.”
तो आपल्या खच
ु �वरच अस्वस्थपणे वळवळत म्हणाला, "डॅडी म्हणतात क�
मी माझं काम करत राहावं आ�ण स्ल�दर�न च्या वारसाला त्याचं काम करू
द्यावं. ते म्हणतात शाळे तून नासक्या रक्ताच्या लोकांची घाण नाह�शी झाल�च
पा�हजे. पण या कामात माझा सहभाग असावा असं मात्र त्यांना वाटत नाह�.
त्यांच्यासमोरह� आ�ा �कतीतर� कटकट� आहे त. तुला तर ठाऊकच आहे क� जाद ू
मंत्रालयाने मागच्याच आठवड्यात आमच्या घरावर छापा मारला होता?"
हॅर�ने गॉयलच्या मख्ख चेहेर्यावर �चंतेचे भाव आणायचा प्रयत्न केला.
मॅल्फॉय पुढे म्हणाला, “न�शबाने त्यांना फार काह� �मळालं नाह�. डॅडीकडे
काळ्या जादच
ू े पुष्कळ मौल्यवान सामान आहे . पण नशीब आमचं क� आम्ह�
आधीच आमच्या ड्रॉ�ग रूमच्या फरशीखाल� गप्ु त तळघर बनवन
ू ठे वलंय."
"अच्छा?" रॉन म्हणाला.
मॅल्फॉयने त्याच्याकडे ब�घतलं. आ�ण हॅर�ने पण. रॉन ओशाळला. त्याचे
केस लाल व्हायला लागले होते. त्याचं नाकह� हळूहळू लांब होत होतं. त्यांना
तासाभराचा अवधी आता संपलेला होता. रॉन आता पुन्हा आपल्या प�हल्या
रूपात यायला लागला होता. आ�ण त्याने ज्या तर्हे ने हॅर�कडे दचकून पा�हल
त्यावरून हे ह� स्पष्ट होतं क� आता हॅर�पण आपल्या प�हल्या रूपात यायला
लागला होता.
ते दोघंह� टुणकन उठले.
“मी पोटदख
ु ीचं औषध घेऊन येतो." रॉन पुटपुटला. आ�ण त्यानंतर एका
�णाचाह� वेळ वाया न घालवता दोघे पळत सुटले. त्यांनी स्ल�द�रनच्या
लांबलचक हॉलला वेगाने पार केलं, दगडी �भंतीतून स्वतःला �भरकावून �दलं
आ�ण पॅसेजमधून धावायला लागले. ते मनात आशा करत होते क� मॅल्फायला
यातलं काह�ह� कळलं नसेल. गॉयलच्या मोठ्या बुटात हॅर�ला आपले पाय
थरथरतायत असं वाटत होतं आ�ण त्याचं शर�र लहान झाल्यावर त्याला आपल�
शाल वर उचलन
ू धरावी लागल�. ते अंधार्या प्रवेशद्वारातन
ू धडधडत पायर्या
चढून गेले. त्यांनी ज्या कपाटात क्रॅब आ�ण गॉयलला कुलूप घालून ठे वलं होतं,
त्या कपाटातून गडबडीचे आवाज ऐकू येत होते. त्यांचे बूट कपाटाबाहे र अलगद
ठे वन
ू त्यांनी नस
ु ते मोजे घातलेल्या पायांनी संगमरवर� पायर्या चढून उदास
मीनाच्या बाथरूमकडे धूम ठोकल�.
रॉनने बाथरूमचा दरवाजा धाडकन बंद करून घेतला आ�ण तो धापा
टाकत म्हणाला, "चला, आपला वेळ वाया गेला नाह�. हल्ले कोण करतंय हे जर�
आपल्याला कळलं नाह� तर मी उद्याच डॅडींना पत्र �लहून कळवणार आहे क�
मॅल्फॉयच्या ड्रॉ�ग रूमच्या खालच्या तळघराची झडती घ्या.”
हॅर�ने फुटक्या आरशात आपला चेहेरा ब�घतला. तो आता पन्
ु हा
प�हल्यासारखा झाला होता. त्याने आपला चष्मा घातला. रॉनने हमार्यनीच्या
बाथरूमच्या दरवाजा वाजवला.
"हमार्यनी बाहेर ये. तल
ु ा खप
ू काह� सांगायचं आहे.”
"चालते व्हा." हमार्यनी �कंचाळल�
हॅर� आ�ण रॉन एकमेकांकडे पाहायला लागले.
रॉन म्हणाला, "काय झालं गं? आ�ापय�त तू आपल्या प�हल्या रूपात आल�
असशील ना? आम्ह� तर....”
परं तु त्या दरवाज्यातन
ू अचानक उदास मीना तरं गत बाहे र आल�. हॅर�ने
�तला इतक्या आनंदात असलेलं कधीच पा�हलं नव्हतं.
"ह� ह� ह� ह�." ती भुतासारखी �खंकाळत म्हणाल�, "आता नस
ु तं पाहाच
तुम्ह� �तला. ती खप
ू भयानक �दसतेय."
त्यांनी दाराची कडी काढल्याचा आवाज ऐकू आला आ�ण हमार्यनी स्फुंदत
त्यांच्यासमोर आल�. �तने स्वतःला डोक्यापासून शाल�ने झाकून घेतलं होतं.
रॉनने ग�धळून �वचारलं, "काय झालं? तुझ्या चेहेर्यावर अजूनह� �म�लस�टचं नाक
�चकटलेलं आहे ? क� अजून काह� वेगळाच प्रॉब्लेम आहे ?"
हमार्यनीने आपल� शाल खाल� केल�. त्याबरोबर रॉन जोरात दचकून
मागच्या मध्ये धडपडला.
हमार्यनीच्या संपण
ू र् चेहेर्यावर काळे केस उगवलेले होते. �तचे डोळे �पवळे
झालेले होते. आ�ण �तच्या केसांच्या मधन
ू लांब टोकदार कान बाहेर डोकावत
होते.
हमार्यनी �कंचाळल�, "तो मांजराचा केस होता. �म�लस�ट बुलस्ट्रोडकडे मांजर
असेल बहुधा. आ�ण वेषांतर काढ्याचा प्रयोग प्राण्यांचं रूप घेण्यासाठ� करता येत
नाह�."
“अरे दे वा!” रॉन म्हणाला.
उदास मीना खूश होऊन म्हणाल�, "आता लोक तुझी खूप टर उडवतील!"
हॅर� पटकन म्हणाला, "तू काळजी करू नकोस हमार्यनी. आम्ह� तल
ु ा
हॉिस्पटलमध्ये घेऊन जाऊ. मॅडम पॉमफ्र� कधीच जास्ती प्रश्न �वचारत नाह�त.”
हमार्यनीने टॉयलेट सोडून बाहेर पडावं याकरता त्यांना �तची पुष्कळ वेळ
मनधरणी करावी लागल�. उदास मीनाने आनंदाने �कंचाळत त्यांना वाट करून
�दल�.
"जरा थांब, लोकांना तुला शेपूटपण आहे हे कळू दे त, मग बघच काय होतं
ते!"
प्रकरण तेरा
अ�तगुप्त डायर�
हमार्यनीला �कत्येक आठवडे हॉिस्पटलमध्ये राहावं लागलं. �ख्रसमसच्या

सुट्ट�त घर� गेलेल� मुलं जेव्हा शाळा सुरू झाल्यावर परत आल� तेव्हा �तच्या
गायब होण्याबाबत खूप अफवा पसरल्या होत्या. कारण �तच्यावर हल्ला झाला
असंच प्रत्येकाला वाटत होतं. �तला नुसतं ओझरतं का होईना, पण पाहण्यासाठ�
म्हणन
ू इतके �वद्याथ� काह�तर� कारणं काढून हॉिस्पटलमध्ये डोकवायला लागले
क� शेवट� मॅडम पॉमफ्र�ंना पुन्हा एकदा पडदे बाहे र काढून हमार्यनीच्या पलंगाला
चार� बाजूंनी लावावे लागले. कारण चेहेर्यावर केस उगवलेल्या अवस्थेत जर
�तला लोकांनी पा�हलं असतं तर �तला खप
ू लाजल्यासारखं वाटलं असतं.
हॅर� आ�ण रॉन मात्र रोजच संध्याकाळी �तला भेटायला जायचे. नवीन सत्र
सुरू झाल्यावर तर ते �तला रोजचा होमवकर् सुद्धा सांगायला लागले.
एके �दवशी संध्याकाळी रॉन �तच्या पलंगाशेजार� पस्
ु तकांचा �ढगारा ठे वत
म्हणाला, "जर माझ्या चेहेर्यावर असे केस उगवले असते तर मी तर बाबा
अभ्यासाला रामरामच ठोकला असता."
“काह�तर�च बोलू नकोस रॉन वेड्यासारखं. मला सगळ्यांच्या बरोबर
राहायचं आहे . मागे पडून चालणार नाह�." हमार्यनी जोरात म्हणाल�. आता
�तच्या चेहेर्यावरचे सगळे केस गायब झालेले होते. आ�ण �तचे डोळे ह� हळूहळू
पन्
ु हा प�हल्यासारखे तप�कर� �पंगट व्हायला लागले होते. त्यामळ
ु े ती जरा
खुशीत �दसत होती. "तुम्हाला काह� नवीन धागा- दोरा �मळालेला �दसत नाह�.”
मॅडम पॉमफ्र�ंना ऐकू जाऊ नये म्हणून ती कुजबुजत्या स्वरात बोलल�.
उदास होऊन हॅर� म्हणाला, "नाह� ना!"
रॉनने बहुधा शंभराव्यांदा हे सां�गतलं, "मॅल्फॉयच दोषी असेल अशी माझी
खात्री होती. '
तेवढ्यात हॅर�ला हमार्यनीच्या उशीखाल� एक सोनेर� वस्तू �दसल�. त्याने
�तकडे बोट दाखवत �वचारलं, "ते काय आहे?"
“काह� नाह�, "लवकर बर� हो" असं शुभेच्छा दे णारं काडर् आहे .” हमार्यनी
चटकन म्हणाल� आ�ण �तने ते घाईघाईने पुन्हा लपवून ठे वण्याचा प्रयत्न केला,
पण रॉनने �तच्यापे�ा जास्त चपळाई केल�. त्याने काडर् बाहेर काढलं, उघडल
आ�ण तो मोठ्याने वाचायला लागला.
“�मस ् ग्र� जरला, लवकर बर� हो" अशा शुभच्
े छांसह, तुझाच �चंतातुर �श�क
प्रोफेसर �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् , म�लर्न संस्था पास, थडर् क्लास, गप्ु त शक्ती सरु �ा
स�मतीचा सन्माननीय सदस्य आ�ण "हडळ" साप्ता�हकाच्या सवर्�प्रय हास्य
पुरस्काराचा पाच वेळा �वजेता.
रॉनने हमार्यनीकडे हताश होऊन खाऊ क� �गळू अशा नजरे ने पा�हलं. “तू
हे आपल्या उशीखाल� ठे वून झोपतेस?"
पण तेवढ्यात मॅडम पॉमफ्र� संध्याकाळची औषधं घेऊन खोल�त
आल्यामळ
ु �तची उ�र दे ण्यापासन
ू सट
ु का झाल�.
ते दोघे बाहे र पडून जेव्हा ग्रीफ�नडॉर टॉवरच्या िजन्याकडे वळले तेव्हा रॉन
हॅर�ला म्हणाला, "तू लॉकहाटर् पे�ा जास्त बंडलबाज माणसाला पा�हल आहे स का
रे ?" स्नॅपने त्यांना इतका ढ�गभर होमवकर् �दला होता क� हर�ला वाटलं तो पण
ू र्
करता करता तो बहुतेक सहाव्या वषा�त गेलेला असेल. केस वाढवण्याच्या
काढ्यात उं दराच्या �कती शेपट्या �मसळल्या पा�हजेत ते हमार्यनीला �वचारायचं
राहूनच गेलं म्हणन
ू रॉन हळहळत होता. तेवढ्यात त्यांना वरच्या मजल्यावरून
कुणाच्यातर� रागावून ओरडण्याचा आवाज ऐकू आला.
हॅर� पुटपुटला, "�फल्च ओरडतोय.” मग ते भराभर िजना चढून वर गेल
आ�ण लपन
ू ऐकायचा प्रयत्न करायला लागले.
रॉन सटपटून म्हणाला, “आणखी कुणावर हल्ला झाला नसेल ना रे ?" ते
मुकाट्याने उभे रा�हले. �फल्चच्या आवाजाच्या �दशेने कान टवकारून ऐकत होते.
�फल्च संतापाने �कंचाळत होता.
“... माझी कामं वाढवन
ू ठे वतात! रात्र रात्र सफाईच करत बसायला मला
काय दस
ु र� कामं नसतात? नाह�, ते काह� नाह�, आता माझी सहनशक्ती संपत
चालल� आहे , आता मी डम्बलडोरकडेच जातो..."
त्याच्या पावलांचा आवाज लांब लांब होत गेला आ�ण दरू कुठे तर� कपाट
धाडकन बंद होण्याचा आवाज ऐकायला आला.
त्यांनी वळणावर डोकावून पा�हलं. रोजच्यासारखाच आजह� �फल्च दबा
धरून बसलेला होता हे त्यांच्या ताबडतोब ल�ात आलं. िजथे �मसेस नॉ�रसवर
हल्ला झाला होता त्या जागी ते पन्
ु हा जाऊन पोचले होते. �तथे पाहता�णीच
�फल्च का भडकला असेल ते त्यांना समजलं. जवळजवळ अधार् पॅसज
े पाण्याने
भरून गेला होता. बहुधा उदास मीनाच्या बाथरूममधून अजन
ू ह� पाणी बाहेर
चाहत होतं. आता �फल्चचं ओरडणं बंद झालं होतं. त्यामळ
ु े त्या बाथरूममधन
ू
मीनाच्या �कंकाळ्या ऐकू यायला लागल्या.
"�हला आता काय झालं बुवा!" रॉन म्हणाला. "चल, जाऊन बघय
ू ा!" हॅर�
म्हणाला. मग त्या दोघांनी आपल्या शाल� वर ओढून घेतल्या आ�ण पाण्यातन
ू
चालत "खराब आहे " असा बोडर् �ल�हलेल्या बाथरूमच्या दाराजवळ जाऊन पोचले.
नेहमीप्रमाणेच आजह� त्या बोडर्कडे दल
ु �
र् करून ते आत घुसले.
उदास मीना रडत होती. �तचा आवाज नेहमीपे�ा जास्त ककर्श्श होता.
बहुधा ती आपल्या लाडक्या टॉयलेटमध्ये लपलेल� होती. मेणब�या पाण्याच्या
होतामुळे �वझून गेल्या होत्या. त्यामळ
ु े आत अंधार होता. �भंती आ�ण फरशी
पण ओल� कच्च होती.
हॅर�ने �वचारलं, "मीना, काय झालं?"
मीना दःु खाने हुंदके दे त म्हणाल�, "कोण आहे ? आता आणखी काय
टाकायला आला आहात माझ्यावर?"
हॅर� �तच्या टॉयलेटकडे जात म्हणाला, "मी तुझ्यावर कशाला काय
फेक�न?” "मला कशाला �वचारतोस?" मीना पाण्याचा आणखी एक फवारा उडवत,
�कंचाळत �तथे प्रगट झाल�. त्यामळ
ु े ओल्या फरशीवर आणखी पाणी साचलं. "मी
इथे चुपचाप बसले होते, कुणाच्या अध्यात मध्यात नव्हते, पण कुणाला तर�
वाटलं क�, माझ्यावर पुस्तक फेकलं तर मजा येईल..."
"अगं पण तुझ्यावर कुणी काह� फेकलंच तर� तुला जखम थोडीच होणार
आहे ?" हॅर� �तची समजूत काढत म्हणाला. "मला असं म्हणायचं आहे क� वस्तू
तर तुझ्यामधून आरपार �नघून जाईल, हो क� नाह�?"
झालं! त्यानं नेमकं �तच्या वमार्वर बोट ठे वलं होतं. मीनाने स्वतःला
फुगवलं आ�ण �कंचाळल�, "चला, आपण सगळे �मळून मीनावर पुस्तकं फेकूया.
कारण �तला लागतच नाह�. तू जर �तच्या पोटातन
ू आरपार टाकलंस तर दहा
पॉ�ट्स. �तच्या डोक्यातून पल�कडे गेलं तर पन्नास पॉ�ट्स �कती मजेदार! हाः
हाः हा! �कती मस्त! पण मला असं वाटत नाह�!"
हॅर�ने �वचारलं, "पण तझ्
ु यावर पस्
ु तक कोणी फेकलं, ते तर� सांगशील क�
नाह�?"
मीनाने त्याच्याकडे रागाने पा�हलं. म्हणाल�, "मला नाह� माह�त... मी तर
टॉयलेटच्या य-ू ब�डमध्ये बसलेल� होते. आ�ण मरणाबद्दल �वचार करत होते
तेवढ्यात ते पुस्तक माझ्या डोक्यावर येऊन आदळलं. ते पुस्तक अजूनह� �तथंच
पडलंय, फक्त आता ते पाण्याने �भजलंय."
मीनाने बोट केलं त्या �दशेला हॅर� आ�ण रॉनने �संकच्या खालन
ू पल�कडे
पा�हलं. �तथं एक लहानसं बार�क पुस्तक पडलेलं होतं. त्यावर घाणेरडं काकंु द्र
कव्हर होतं. ते पुस्तकह� बाथरूममधल्या इतर सवर् गोष्ट�ंसारखंच ओलं होतं हॅर�
पस्
ु तक घ्यायला पढ
ु े झाला पण तेवढ्यात रॉनने त्याला हाताने थांबवलं.
हॅर�ने �वचारलं, "काय झालं?"
रॉन म्हणाला, "वेडप
े णा करू नकोस. त्यात धोका असू शकतो."
हॅर� हसत म्हणाला, “धोका? काह�तर�च काय? पस्
ु तक कसं काय धोकादायक
असू शकेल?"
रॉन पुस्तकाकडे भयभीत होऊन बघत म्हणाला, "अरे तुला ऐकून आश्चयर्
वाटे ल, पण मंत्रालयाने अशी पष्ु कळ भयंकर पस्
ु तकं जप्त केलेल� आहेत. डॅडींनीच
सां�गतलंय मला एक डोळे जाळणारं पुस्तक होतं. “जादग
ू ाराचे छं दगीत" नावाचं
पुस्तक वाचल्यावर माणूस आयुष्यभर छं दातच बोलत राहायचा. आ�ण बाथ
नावाच्या शहरात एका म्हातार्या जादग
ू ा�रणीजवळ एक असं पस्
ु तक होतं क� जे
वाचायचं कुणी थांबवूच शकायचं नाह�. त्या पुस्तकात आपलं नाक खप
ु सून
वाचतच आपल्याला सगळीकडे �फरत राहावं लागायचं. बाक� सगळी कामं एकाच
हाताने करावी लागायची. आ�ण -"
“बरं , बरं , समजलं." हॅर� म्हणाला.
पण ते ओलसर साध्या पुस्तकासारखं �दसणारं पुस्तक फरशीवर पडलेलंच
होतं.
"हे बघ हे पुस्तक ब�घतल्या�शवाय आपल्याला त्यात काय आहे हे कसं
समजणार?" असं म्हणत हॅर� रॉनच्या हाताखालून वाकून पल�कडे गेला. आ�ण
त्याने ते पस्
ु तक फरशीवरून उचलन
ू घेतलं.
त्या पुस्तकावर नजर टाकताच ती एक डायर� आहे हे हॅर�च्या ल�ात
आलं. कव्हरवर �ल�हलेल्या अंधक
ु शा अ�रावरून ती पन्नास वषा�पूव�ची जुनी
डायर� आहे हे कळत होतं. त्याने ती उत्सक
ु तेने उघडल�. प�हल्याच पानावर
अस्पष्ट अ�रात "ट�. एम. �रडल" असं नाव �ल�हलेलं होतं.
“जरा थांब." रॉन म्हणाला. तो सावधपणे पुढे झाला आ�ण त्याने हॅर�च्या
खांद्यावरून डायर�त डोकावन
ू पा�हलं. "मी हे नाव ऐकलेलं आहे ... ट�. एम.
�रडलला पन्नास वषा�पूव� शाळे च्या �वशेष सेवब
े द्दल पुरस्कार �मळालेला होता."
हॅर�ने आश्चयार्ने �वचारलं, "पण हे तुला कसं काय मा�हती आहे ?”
“कारण मला �श�ा झाल� होती तेव्हा �फल्चने माझ्याकडून �रडलची �शल्ड
पन्नास वेळा पॉ�लश करून घेतलल� होती." रॉन रागाने म्हणाला. "त्याच्याच
�शल्डवर मी गोगलगाई ओकल्या होत्या. एखाद्याच्या नावावरची घाण तुम्ह� जर
तासभर स्वच्छ करत रा�हलात तर ते नाव तम
ु च्या जन्मभर ल�ात राह�लच
ना?"
हॅर�ने डायर�ची ओल� पानं उलटल�. पण ती सगळी डायर� कोर�च्या कोर�
होती. त्यातल्या एकाह� पानावर काह�ह� �ल�हलेलं नव्हतं. फार काय, "मेबल
मावशीचा वाढ�दवस" �कंवा "दातांच्या डॉक्टरांकडे साडे तीन वाजता" अशा
सारख्या फुटकळ न�द�सुद्धा नव्हत्या.
हॅर� �नराश होऊन म्हणाला, "पण यात तर काह�च �ल�हलेलं नाह�ये".
रॉनने उत्सुकतेने �वचारलं, "पण मला हे कळत नाह� क� ह� डायर� फेकून
द्यावी असं कुणाला का वाटलं असेल?"
हॅर�ने डायर�च्या मागच्या कव्हरवर नजर टाकल�. त्याच्यावर "वॉक्सहॉल
रोड, लंडन"च्या एका दक
ु ानाचं नाव छापलेलं होतं.
“तो नक्क� मगलू प�रवारातला असणार!" हॅर� �वचार करत म्हणाला,
"नाह�तर तो वॉक्सहॉल रोडवरून डायर� कशाला खरे द� करे ल?"
रॉन म्हणाला, "जाऊ दे . त्या डायर�चा तुला काह�च उपयोग नाह�." मग तो
खालच्या आवाजात म्हणाला, "तू जर ह� डायर� मीनाच्या नाकातन
ू पल�कडे
फेकल�स तर तुला पन्नास पॉ�ट्स!'
पण हॅर�ने ती डायर� आपल्या �खशात घातल�.
*
फेब्रुवार�च्या प�हल्या आठवड्यात हमार्यनी हॉिस्पटल मधून बाहे र पडल�.
�तच्या �मशा आ�ण शेपूट दोन्ह� गायब होऊन चेहेर्यावरचे केसह� नाह�से झालेले
होते. ती ज्या �दवशी संध्याकाळी ग्रीफ�नडॉर टॉवरमध्ये परत आल� तेव्हा हॅर�ने
�तला ट�. एम. �रडलची डायर� दाखवून ती त्यांना कुठे आ�ण कशी �मळाल�
त्याची हक�कत सां�गतल�.
हमार्यनीने उत्सक
ु तेने हॅर�कडून ती डायर� घेतल� आ�ण ती ल�पव
ू क
र्
पाहायला लागल�. "हं . यात छुप्या शक्ती असू शकतात बरं का!"
“यात जर छुप्या शक्ती असल्याच तर डायर�ने त्या छानपैक� लपवून
ठे वलेल्या आहे त." रॉन म्हणाला. "बहुधा ती खप
ू लाजाळू असावी. हॅर�, तू ह�
डायर� फेकून का दे त नाह�स तेच मला कळत नाह�ए."
हॅर� म्हणाला, "ह� टाकून द्यावी असं कुणाला का वाटलं असेल त्याचान मी
�वचार करतोय. आ�ण �रडलला हॉगवट्र्सच्या कोणत्या �वशेष सेवब
े द्दल परु स्कार
�दला असेल तेह� जाणून घ्यायची मला उत्सुकता वाटतेय."
रॉन म्हणाला, "काह�ह� असू शकतं. कदा�चत त्याला तीस ओ डब्ल्यू एल.
�मळाले असतील. �कंवा कदा�चत त्यांनी एखाद्या �श�काला रा�सी
समुद्रलाटे तून वाचवलं असेल. �कंवा कदा�चत त्याने मीनाची हत्या केल्यामळ
ु े
सगळ्यांनी सुटकेचा �नःश्वास टाकला असेल...”
पण हमार्यनीच्या चेहेर्यावरचे कुतूहलाचे भाव बघून हॅर�च्या ल�ात आलं
क� त्याच्या मनात जे चाललंय त्याचाच �वचार तीपण करतेय.
रॉनने आधी हॅर�कडे आ�ण नंतर हमार्यनीकडे पाहात �वचारलं, "तुम्ह� दोघं,
कसला �वचार करताय?"
हॅर� म्हणाला, "हे बघ, रहस्यमय तळघर पन्नास वषा�पूव� उघडलं गेलं होतं,
हो क� नाह�? मॅल्फॉय पण तेच सांगत होता."
"हो..." रॉन सावकाश बोलला.
“आ�ण ह� डायर� पन्नास वषा�पूव�ची आहे ." हमार्यनी रोमां�चत होऊन
डायर�वर हात आपटत म्हणाल�.
“बरं मग?"
“अरे रॉन, झोपेतून जागा हो." हमार्यनी ताडकन म्हणाल�. "आपल्याला हे
नक्क� माह�त आहे क� मागच्या वेळी ज्याने तळघर उघडलं होतं त्याला शाळे तन
ू
काढून टाकण्यात आलं होतं. आ�ण आपल्याला हे ह� माह�त आहे क� ट�. एम.
�रडलला पन्नास वषा�पूव� शाळे ची �वशेष सेवा केल्याबद्दल पुरस्कार �मळाला
होता. कदा�चत स्ल�दर�न च्या वारसाला तळघर उघडताना पकडल्याबद्दलच ट�.
एम. �रडलला कशावरून परु स्कार �दला गेला नसेल? कदा�चत त्याची डायर�
आपल्या सगळ्या प्रश्नांची उ�रे दे ऊ शकेल. तळघर कुठे आहे, ते कसं उघडता
येत,ं त्यात कोणतं भयंकर जनावर दडलंय? आ�ण या वेळी जो कुणी हल्ले
करतोय त्याला ह� डायर� जवळपास असावी असं नक्क�च वाटत नसेल, नाह�
का?"
रॉन म्हणाला, "कल्पना झकास आहे हमार्यनी. फक्त यात एक छोट�शी
गडबड आहे यात काह� �ल�हलेलंच नाह�ए."
पण हमार्यनी आपल्या बॅगेतून छडी बाहे र काढत होती.
ती बडबडत म्हणाल�, "कदा�चत यात अदृश्य शाईने काह�तर� �ल�हलेलं
असेल!”
�तने छडीने डायर�वर तीनदा ठोकलं आ�ण म्हणाल�, "प्रकट भव!"
ु े �कं�चतह� न �वच�लत होता हमार्यनीने
काह�च घडलं नाह�. पण त्यामळ
पुन्हा बॅगेत हात घातला. यावेळी चमकदार लाल खोडरबरासारखी काह�तर� वस्तू
�तने बाहेर काढल�.
ती म्हणाल�, "न �दसणार्या वस्तूला हे प्रकट करते. मला हे छूमंतर
गल्ल�त �मळालं होतं."
�तने एक जानेवार�वर जोर लावून ते रगडलं. पण तर�ह� काह�ह� झालं
नाह�.
रॉन म्हणाला, “अगं तल
ु ा �कती वेळा सांग?ू जर त्यात काह� �ल�हलेलंच
नाह� तर तुला ते कुठून �दसणार आहे? हे बघ, बहुधा �रडलला ह� डायर�
�ख्रसमसला भेट �मळाल� असेल आ�ण त्याने त्यात काह�च �ल�हलं नसेल.”
*
आपण �रडलची डायर� फेकून का �दल� नाह�, हे स्वत: हॅर�लासुद्धा कळत
गव्हतं. त्याला माह�त होतं क� ती डायर� कोर� आहे . पण तर�ह� तो त्याची पानं
नकळत उलटत होता. जणू काह� त्यात एखाद� कथा �ल�हलेल� होती आ�ण तो
ती पूणर् करणार होता. हॅर�ने जर� ट�. एम. �रडलचं नाव यापूव� कधीच ऐकलेलं
नसलं तर� त्याला उगीचच असं वाटत होतं, क� तो त्याचा लहानपणीचा हरवलेला
�मत्र असावा. परं तु या �वचाराला तर� काय अथर् होता म्हणा! कारण
हॉगवट्र्समध्ये येण्यापव
ू � हॅर�ला एकह� �मत्र �मळणार नाह� याची डडल�ने परु े पूर
काळजी घेतलेल� होती.
पण तर�ह� हॅर�ने �रडलबद्दल �मळे ल �ततक� मा�हती गोळा करायचा
�नश्चय केला. त्यामुळे दस
ु र्या �दवशी दोन तासांच्या मधल्या मोकळ्या वेळात
तो ट्रॉफ� रूममध्ये �रडलला �मळालेला �वशेष परु स्कार पाहायला गेला.
त्याच्याबरोबर उत्सक
ु हमार्यनी आ�ण हताश रॉनह� होते. रॉन त्यांना सतत हे च
सांगत होता, क� त्याने ट्रॉफ� रूम इतक� डोळे भरून पा�हल� होती क� त्याला
आता �तचं त�डह� पाहायची इच्छा नव्हती.
�रडलची सोनेर� चमचमती ढाल कोपर्यातल्या एका कपाटात ठे वलेल� होती.
पण �रडलला ती ढाल का दे ण्यात आल� होती त्याच्याबद्दल त्यावर काह�च
उल्लेख केलेला �दसत नव्हता. ("आ�ण नाह� केला तेच बरं आहे . जर ह� ढाल
अजून मोठ� असती तर मी अजूनह� ती साफ करतच बसलो असतो" रॉन
म्हणाला.) परं तु त्यांना जादग
ू ारांच्या मे�रट �लस्टच्या जुन्या पदकावर �रडलचं
नाव �ल�हलेलं �मळालं. तसंच पव
ू �च्या हे ड बॉईजच्या याद�तह� त्यांना त्याचं नाव
सापडलं.
“बहुधा तो पस�सारखा होता वाटतं!" रॉन �तरस्काराने नाक मरु डत
म्हणाला "�प्रफेक्ट, हे ड बॉय, बहुधा सवर् �वषयांत प�हला.”
“तू हे असं बोलतोयस क� जणू काह� ती लािजरवाणी गोष्ट आहे.”
हमार्यनी दख
ु ावल्या स्वरात बोलल�.
*
आता हॉगवट्र्सवर पन्
ु हा एकदा सूयर् तळपायला लागला होता. गढ�च्या
आतलं वातावरण जरा आशादायक वाटायला लागलं होतं. जिस्टन आ�ण अधर्वट
�शरतट
ु क्या �नकवर झालेल्या हल्ल्यानंतर आता कुणावरह� हल्ला झालेला नव्हता
मॅडम पॉमफ्र�ंनी खश
ू होत सां�गतलं होतं क� मंत्रकवचं आता लहर� आ�ण
अंतमख
ुर् झाल� आहे त. याचा अथर् ती आता वेगाने आपला बा�लशपणा टाकून
मोठ� होत होती.
एका दप
ु ार� हॅर�ला मॅडम पॉमफ्र� �फल्चला मऊ आवाजात हे सांगताना
�दसल्या, "मंत्रकवचांची मुरमं �नघून गेल� ना, क� आम्ह� त्यांना दस
ु र्या
कंु ड्यांमध्ये पन्
ु हा रोव.ू आ�ण मग लौकरच आम्ह� त्यांना कापन
ू त्यांचा काढा
बनवू, तुला �मसेस नॉ�रस लवकरच परत भेटेल."
हॅर�ला वाटलं क� जो कोणी �कंवा जी कुणी स्ल�दर�न चा वारस असेल
त्याचा बहुधा धीर खचला असावा. शाळे त आता सगळे जण सावध आ�ण साशंक
झाल्यामळ
ु े रहस्यमय तळघर उघडणं �दवस��दवस अ�धका�धक अवघड होत
चाललेलं असावं! कदा�चत जे कोणी ते भयंकर जनावर असेल ते पुढ�ल पन्नास
वषा�साठ� झोपूनह� गेलं असेल!
पण "हफलपफ" हाऊसच्या अन� मॅक�मलनला काह� हा आशावाद� �वचार
पटत नव्हता. त्याची अजूनह� खात्री होती क�, हॅर� पॉटरच दोषी होता आ�ण
त्याने युद्धकला प्र�श�णाच्या वेळी नकळत स्वतःच स्वतःचं �पतळ उघडं करून
दाखवलं होतं. पीव्ज पण आगीत तेलच ओतत होता. तो गद�ने फुललेल्या
पॅसेजमध्ये अचानक टपकायचा आ�ण गायला लागायचा:
अरे अरे पॉटर, असा वागतोस काय?
गाता गाता आजकाल तो नाचायलाह� लागला होता.
इकडे �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् ना वाटायला लागलं होतं, क� त्यांच्यामुळेच हल्ले
थांबले आहेत. एके �दवशी जेव्हा ग्रीफ�नडॉर हाऊसचे �वद्याथ� रूपप�रवतर्नाच्या
तासाला जाण्यासाठ� रांगेत उभे राहात होते तेव्हा हॅर�ने लॉकहाटर् ना प्रोफेसर
मॅक्गॉन�गलशी बोलताना ऐकलं.
प्रोफेसर लॉकहाटर् आपल्या नाकावर �टचक� मारून डोळा मारत म्हणाले,
“�मनव्हार्, आता काह� गडबड होईल असं मला वाटत नाह�. मला वाटतं ते
तळघर कायमसाठ� बंद झालेलं असावं. बहुतक
े गन्
ु हे गार हे समजून चुकला
असेल, क� आता जर त्याने हल्ले थांबवले नाह�त तर मी त्याला ताबडतोब
पकडेन. त्यामुळे माझ्या रागाला बळी पडण्यापूव�च त्याने शहाणपणा दाखवून
हल्ले बंद केलेले �दसत आहे त.
"तल
ु ा सांगतो, आता शाळे त सगळ्यांचं मनोधैयर् वाढणं आ�ण मागच्या
सत्रातल्या वाईट घटनांच्या आठवणींचा �वसर पडणं, या दोन गोष्ट�ंची अत्यंत
गरज आहे . आता मी फार काह� बोलत नाह�. पण हे कशाने घडू शकेल ते मी
चांगलंच ओळखन
ू आहे ."
त्यांनी पुन्हा आपल्या नाकावर �टचक� मारल� आ�ण ते �तथून �नघून
गेले.
शाळे चं मनोधैयर् वाढवण्याची लॉकहाटर् ची योजना १४ फेब्रव
ु ार�ला सकाळी
नाश्त्याच्या वेळी सगळ्यांच्या समोर आल�. आदल्या रात्री िक्वडीचची प्रॅिक्टस
खूप उ�शरापय�त चालल्यामुळे हॅर�ची झोप नीट झालेल� नव्हती. त्यामळ
ु े सकाळी
तो जरा सावकाशीनेच खाल� उतरून मोठ्या हॉलमध्ये आला. �णभर त्याला असं
वाटलं क� तो चुकून भलत्याच दरवाजात घुसला बहुधा!
�भंतीवर चहूबाजूंनी मोठाल� टपोर� गुलाबी फुलं लावण्यात आल� होती.
त्याह�पे�ा वाईट म्हणजे �फकट �नळ्या छतातून हृदयाच्या आकाराचे छोटे छोटे
रं गीत कागद खाल� पडत होते. हॅर� ग्रीफ�नडॉर टे बलाजवळ पोचला तर �तथे रॉन
एरं डल
े प्यायल्यासारखा चेहेरा करून बसला होता आ�ण हमार्यनी उगीचच ह� ह�
करत होती.
“काय प्रकार आहे ?" हॅर� आपल्या नाश्त्यावरचे रं गीत कागद बाजूला उडवून
बसत म्हणाला.
रॉनने �श�कांच्या टे बलाकडे बोट दाखवलं. तो इतका वैतागला होता क�
त्याच्या त�डून शब्द फुटत नव्हता. फुलांच्याच रं गाचे गडद गुलाबी कपडे घातलेले
लॉकहाटर् हाताने खण
ु ा करून मुलांना शांत करण्याचा प्रयत्न करत होते. त्यांच्या
दोन्ह� बाजल
ू ा बसलेल्या �श�कांचे चेहेरे �न�वर्कार होते. िजथे हॅर� बसला होता
�तथून त्याला प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलच्या गालावरची शीर उडताना �दसत होती.
आ�ण स्नॅपचा चेहेरा नुकताच ग्लासभर अिस्थवधर्क काढा �पऊन आल्यासारखा
�दसत होता.
लॉकहाटर् ओरडले, "हॅपी वॅलेन्टाईन डे! मी, मला ज्या सेहेचाळीस लोकांनी
आ�ापय�त वॅलेन्टाईन काड्र्स पाठवलेल� आहे त त्यांचे आभार मानतो. आ�ण हो,
मी तम्
ु हाला ह� छोट�शी आश्चयर्जनक भेट द्यायचा गन्
ु हा केलेला आहे. पण तो
इथेच संपलेला नाह�! आगे आगे दे �खए होता है क्या!"
लॉकहाटर् ने टाळी वाजवल्यावर प्रवेश हॉलच्या दरवाजातून एक डझन
माथे�फरूसारखे �दसणारे बट
ु के आत आले. पण ते काह� साधेसध
ु े बट
ु के नव्हते.
लॉकहाटर् ने त्या सवा�ना सोनेर� पंख आ�ण हातात वाद्यं दे ऊन ठे वल� होती.
"हे आहेत काड्र्स घेऊन जाणारे िजवलग, मदनाचे दत
ू ." लॉकहाटर् हावभाव
करत म्हणाले. "हे लोक आज शाळे त आपले वॅल�टाईन संदेश वाटतील. आनंद
आ�ण मौज मस्ती इथेच संपत नाह� दोस्तांनो. माझी खात्री आहे क� माझे
सहकार� �श�क सुद्धा आज मोठ्या उत्साहाने या सोहळ्यात सहभागी होतील.
प्रेमाचा काढा कसा बनवायचा ते तुम्ह� प्रोफेसर स्नॅपना �वचारून तर बघा ना!
आता हा �वषय �नघालाच आहे म्हणून तुम्हाला सांगतो, क� आ�ापय�त मी
िजतक्या जादग
ू ारांना भेटलो आहे त्यातल्या प्रोफेसर िफ्लट�वकना मोहपाशाच्या
संमोहन मंत्राबद्दल सवार्त जास्त मा�हती आहे . मोठे छुपे रुस्तुम आहे त बरं का
ते! लब्बाड कुठले!"
प्रोफेसर िफ्लट�वकने लाजून आपला चेहेरा हातांनी झाकून घेतला.
स्नॅपच्या चेहेर्यावर तर स्पष्टपणे असे भाव �दसत होते, क� जो प�हला �वद्याथ�
त्यांना प्रेमाच्या काढ्याची कृती �वचारे ल त्याला ते जबरदस्तीने �वष प्यायला
लावतील.
"खरं सांग हमार्यनी, लॉकहाटर् ला काडर् पाठवणार्या सेहेचाळीस लोकांमधल�
एक तू तर नाह�स ना?" प�हल्या �प�रयडसाठ� मोठ्या हॉलमधून बाहेर पडता
पडता रॉनने �वचारले. हमार्यनी अचानक आपल्या बॅगेत टाईमटे बल शोधायला
लागल�. आ�ण �तने काह�च उ�र �दलं नाह�.
अख्खा �दवसभर ते बुटके त्यांच्या वगार्तून वॅल�टाइन काडर् दे ण्यासाठ�
घुसत रा�हले. पण त्यामुळे �श�क मात्र वैतागून गेले होते. दप
ु ारनंतर जेव्हा
�ग्रफ�नडोरचे �वद्याथ� संमोहनाच्या तासाला जाण्यासाठ� िजना चढत होते तेव्हा
त्यांच्यातल्या एका बट
ु क्याने हॅर�ला पा�हले.
“अरे तू! हॅर� पॉटर!" एक भयंकर चेहेर्याचा बुटका �कंचाळला. त्यानंतर
हॅर�जवळ पटकन जाता यावं म्हणन
ू त्या बट
ु क्याने �वद्याथ्या�ना कोपरांनी धक्के
मारून ढकललं.
आपल्याला फस्टर् इयरच्या मुलांच्या दे खत, �वशेषत: िजनी वीज्ल� समोर
वॅल�टाईन काडर् �दलं जातंय हे बघन
ू हॅर�चं डोकंच सटकलं. हॅर�ने बट
ु क्याला
गुंगारा द्यायचा प्रयत्न केला, पण बुटक्याने गद�च्या रस्त्यातून वाट काढण्यासाठ�
मुलांच्या पायांवर लाथा झाडल्या. आ�ण हॅर� पुढे जायच्या आतच तो
त्याच्यासमोर येऊन हजर झाला.
आपल्या वाद्ययंत्रातून भयंकर आवाज काढत तो म्हणाला, "माझ्याकडे एक
संगीतमय संदेश आहे आ�ण तो मला हॅर� पॉटरला व्यिक्तशः द्यायचा आहे."
"इथे नाह�". हॅर� दरडावला.
"चुपचाप उभा राहा." बुटका गरु कावला. आ�ण त्याने हॅर�ची बॅग धरून
ओढल�.
“मला जाऊ दे .” हॅर�ने गरु कावत आपल� बॅग ओढल�.
जोरदार टरटर आवाज होऊन त्याची बॅग फाटल�. बॅगेचे दोन तक
ु डे झाले.
त्याची पस्
ु तकं, छडी, चमर्पत्र आ�ण �पसांची लेखणी फरशीवर पडल�. �शवाय
याची शाईची बाटल� फुटून त्याच्या सगळ्या सामानावर शाई पसरल�. हॅर�ने
धावपळ करत बुटका गाणं सुरू करायच्या आत सामान गोळा केलं. यामुळे
पॅसेजमधन
ू ये-जा करणारे �वद्याथ� �तथेच थांबन
ू रा�हले.
"इथे काय चाललंय?" ड्रॅको मॅल्फॉयचा रू�, थंड आवाज आला. हॅर�ने
फटाफट आपल्या वस्तू फाटक्या बॅगेत क�बायला सुरुवात केल�. मॅल्फॉयने त्याचा
संगीतमय संदेश ऐकण्यापव
ू � हॅर�ला �तथन
ू पळ काढायचा होता.
“इथे एवढ� गद� का जमल� आहे ?" आणखी एक ओळखीचा आवाज आला.
पस� वीज्ल�पण �तथे येऊन पोचला होता.
हॅर�चं आता टाळकंच सणकलं आ�ण त्याने �तथन
ू धम
ू ठोकायचा प्रयत्न
केला. पण बट
ु क्याने त्याला गुडघ्याला धरून धडामकन फरशीवर पाडलं.
"हां, आता ठ�क आहे ." बुटका हॅर�च्या पावलां-वर बसला. आ�ण म्हणाला,
तझ
ु ा संगीतमय वॅल�टाईन संदेश ऐक -
"त्याचे डोळे बेडकासारखे �हरवेगार
त्याच्या केसांचा रं ग फळ्यासारखा काळाशार
दे वदत
ू ासम �दसणार्या तू माझा व्हावेस
सैतानी जादग
ू ाराला हरवणारा तू,
माझा नायक आहे स."
�तथन
ू गायब होण्यासाठ� �ग्रगॉटमधलं आपलं सगळं सोनंसद्
ु धा द्यायला
हॅर� तयार होता. बाक� सगळ्यांबरोबर हसण्याचा त्याने �नष्फळ प्रयत्न केला
आ�ण उठुन उभा रा�हला. बुटक्याच्या वजनामुळे त्याच्या पायांना मग्ुं या आल्या
होत्या. पस� वीज्ल�ने गद� हटवायचा जोरदार प्रयत्न केला. पण त्यात काह�
�वद्याथ� असे होते, क� हसता हसता त्यांच्या डोळ्यांतून पाणी यायला लागलं.
“चला �नघा इथून �नघा लवकर. पाच �म�नटांपूव�च घंटा वाजलेल� आहे .
आपापल्या वगार्त जा लवकर." पस�ने काह� �वद्याथ्या�ना दरू हटवत फमार्वलं.
"आ�ण तू मॅल्फॉय.”
हॅर�ने मॅल्फॉयला वाकून काह�तर� उचलून घेताना पा�हलं. त्याने त�ड
वाकडे करून ती वस्तू क्रॅब आ�ण गॉयलला दाखवल�. मॅल्फॉयच्या हातात हॅर�ला
�रडलची डायर� �दसल�.
हॅर� शांतपणे म्हणाला, "माझी डायर� परत कर."
“बघू तर दे त, पॉटरने याच्यात एवढं �ल�हलंय तर� काय!" मॅल्फॉय
म्हणाला. अजून त्याचं कव्हरवरच्या वषार्कडे ल� गेलेलं नव्हतं. तो ती डायर�
हॅर�चीच आहे असं समजत होता. �तथे असलेले सगळे जण आता गप्प उभे होते.
िजनी एकदा डायर�कडे आ�ण एकदा हॅर�कडे बघन
ू भयच�कत झालेल� �दसत
होती.
पस� कडकपणे म्हणाला, "डायर� परत कर मॅल्फॉय."
“आधी मला बघू तर दे त." मॅल्फॉयने हॅर�ला �चडवत डायर� त्याच्याकडे
टाकल्यासारखी केल� नुसती.
पस� बोलला, "शाळे चा �प्रफेक्ट या नात्याने -"
पण तोपय�त हॅर�चा स्वत:वर�ल ताबा सट
ु ला होता. आपल� छडी बाहे र
काढून तो गरजला, "�नरस्त्र भव!" आ�ण ज्याप्रमाणे स्नॅपने मंत्र म्हणताच
लॉकहाटर् च्या हातातून छडी �नसटून पडल� त्याचप्रमाणे मॅल्फॉयच्या हातातून
डायर� सट
ु ू न हवेत उसळल�. रॉनने खळखळून हसत झेप घेऊन डायर� ताब्यात
घेतल�.
पस� जोरात म्हणाला, "हॅर�, पॅसेजमध्ये जाद ू करायला मनाई आहे . मला
याची तक्रार करावी लागेल."
परं तु हॅर�ला त्याची मुळीच पवार् नव्हती. त्याने मॅल्फॉयची िजरवल� होती
आ�ण त्याकरता ग्रीफ�नडॉरचे पाच पॉ�ट्स गमावण्याकरता तो एका पायावर
तयार होता. मॅल्फॉय �बथरला. जेव्हा आपल्या वगार्त जाण्यासाठ� िजनी त्याच्या
जवळून गेल� तेव्हा तो पाठ�मागून �तरस्काराने ओरडला, "पॉटरला तुझा
वॅलेन्टाईन संदेश मुळीच आवडलेला नाह�."
आपला चेहेरा हातांनी झाकून घेत िजनी पळत पळत क्लासमध्ये गेल�,
त्यावर गुरकावत रॉनने आपल� छडी बाहे र काढल�, पण हॅर�ने त्याला लांब खेचले.
रॉनने संमोहनाच्या तासाला गोगलगाई ओकत बसू नये असं त्याला वाटत होतं.
प्रोफेसर िफ्लट�वकच्या वगार्त जाईपय�त हॅर�ने �रडलच्या डायर�कडे फारसे
ल� �दलं नाह�. �तथे गेल्यानंतर मात्र एक गोष्ट त्याच्या �वशेष ल�ात आल�.
त्याची बाक� सगळी पस्
ु तकं लाल शाईने रं गल� होती, पण ती डायर� मात्र शाई
सांडण्यापूव� जेवढ� स्वच्छ होती तशीच ती आ�ाह� होती. त्याने रॉनला ह� गोष्ट
सांगण्याचा प्रयत्न केला पण तो अजन
ू ह� आपल्या छडीशीच झज
ंु त होता.
त्याच्या छडीच्या वरच्या टोकातन
ू मोठाले जांभळट बड
ु बड
ु े �नघत होते. त्यामळ
ु े
त्याला आ�ा या �णी दस
ु र्या कुठल्याच गोष्ट�त रस वाटत नव्हता.
*
त्या रात्री सगळ्यात आधी हॅर� झोपायला गेला. त्याचं एक कारण हे ह�
होतं, क� फ्रेड आ�ण जॉजर्चं "त्याचे डोळे बेडकासारखे �हरवेगार" हे गीत पुन्हा
एकदा ऐकायची त्याची मळ
ु ीच इच्छा नव्हती. आ�ण दस
ु रं असं क� �रडलच्या
डायर�ची त्याला पुन्हा एकदा तपासणी करायची होती. त्याला माह�त होतं क�
रॉनला तो वेळ वाया घालवतोय असंच वाटणार आहे .
हॅर� �बछान्यावर उठून बसला. आ�ण डायर�ची कोर� पानं उलटायला
लागला. एकाह� पानावर लाल शाईचा कुठे मागमूसह� नव्हता. मग त्याने
आपल्या पलंगाजवळच्या कपाटातून शाईची एक नवीन बाटल� बाहेर काढल�.
त्यात आपल� लेखणी बड
ु वन
ू डायर�च्या पा�हल्या पानावर एक थ�ब टाकला.
शाई कागदावर एक �णभरच चमकल� आ�ण मग गायब झाल�. पानाने
ती शोषून घेतल� असावी असं वाटत होतं. रोमां�चत होऊन हॅर�ने पुन्हा आपल�
लेखणी शाईत बुडवल� आ�ण �ल�हलं, "माझं नाव हॅर� पॉटर आहे ."
हे शब्द पानावर काह� �णच रा�हलं आ�ण मग ते काह�ह� खण
ू मागे न
ठे वता गायब झाले आ�ण मग काह�तर� घडलं एकदाचं.
पानावरती त्याच शाईने �ल�हलेले नवीन शब्द उमटले जे हॅर�ने कधीच
�ल�हलेले नव्हते.
"हॅलो, हॅर� पॉटर, माझं नाव टॉम �रडल आहे . तल
ु ा माझी डायर� कशी
�मळाल�?"
मग हे ह� शब्द गायब झाले. पण त्याच �णी हॅर�ने पुन्हा �लहायला
सरु
"कुणीतर� ह� टॉयलेटमध्ये फेकून दे ऊन नष्ट करायचा प्रयत्न केला."
आ�ण तो �रडलच्या उ�राची उतावीळपणे वाट पाहायला लागला.
"मी माझ्या आठवणी शाईने �ल�हण्यापे�ा जास्त �टकाऊ पद्धतीने जपन
ू
ठे वल्या हे फार बरं केलं. कारण मला माह�त होतं, क� माझी डायर� वाचल� जाऊ
नये अशी इच्छा असणारे काह� नतद्रष्ट लोक असू शकतील."
"तल
ु ा काय म्हणायचं आहे ?" हॅर�ने �ल�हलं, अ�धया उत्साहाच्या भरात
हॅर�च्या हातून पानावर शाईचे थ�ब सांडले.
"माझ्या म्हणण्याचा अथर् असा, क� या डायर�त भयंकर घटनांच्या आठवणी
सरु ��त आहेत. त्या आठवणी अशा आहेत क� त्यावर पडदा टाकण्यात आला
आहे . या घटना हॉगवट्र्स जाद ू आ�ण तंत्र �वद्यालयात घडल्या होत्या."
“मी पण इथेच आहे." हॅर�ने घाईघाईने �ल�हले. “मी हॉगवट्र्समध्ये �शकतो
आ�ण इथे फारच भयंकर घटना घडत आहेत. तल
ु ा रहस्यमय तळघराबाबत काह�
माह�त आहे का?"
त्याचं हृदय वेगाने धडधडत होतं. �रडलचं उ�र लगेचच आलं. आता त्याचं
अ�र जरा �करटं झालं होतं. बहुधा त्याला सगळी मा�हती भराभर �लहायची घाई
असावी.
"रहस्यमय तळघराबाबत मला �निश्चतच सगळं माह�त आहे . माझ्या
काळात लोक आम्हाला असं सांगायचे, क� ती एक काल्प�नक कहाणी आहे आ�ण
असं तळघर अिस्तत्वातच नाह�. पण ते खोटं होतं. मी पाचव्या वषार्ला असताना
तळघर उघडलं गेलं होतं आ�ण त्यातल्या भयंकर जनावराने �कतीतर� मुलांवर
हल्ले केले होते. इतकंच नाह� तर त्यानं एका मुल�ला तर ठारच केलं होतं.
तळघर उघडणार्याला मीच पकडलं होतं. त्यामुळे त्याला शाळे तून काढूनह�
टाकण्यात आलं होतं. पण मुख्याध्यापक प्रोफेसर �डपेटना या घटना लािजरवाण्या
वाटल्या. त्यामळ
ु े त्यांनी मला सत्यकथन करण्याला मनाई केल�. आ�ण ती
मुलगी अपघाताने मेल्याची एक बनावट कहाणी रचल� गेल�. आ�ण मग माझ्या
काम�गर�बद्दल मला त्यांनी एक सुंदर, चमकती, न�ीदार ट्रॉफ� �दल�. आ�ण
त्याचबरोबर त्यांनी मला आपलं त�ड बंद ठे वण्याची सच
ू नाह� �दल�. पण हे सगळं
पुन्हा घडू शकतं हे मी चांगलाच ओळखन
ू होतो. कारण ते भयानक जनावर
िजवंतच होतं. आ�ण जी व्यक्ती त्याला मोकळं करू शकत होती �तला जेलमध्ये
टाकण्यात आलं नाह�."
उ�र �ल�हण्याच्या गडबडीत हॅर�च्या हातन
ू आपल� शाईची बाटल� उपडी
होता होता वाचल�.
"आता हे सगळं पन्
ु हा घडतंय. तीन हल्ले झालेले आहे त. आ�ण त्यामागे
कुणाचा हात आहे ते अजून समजलेलं नाह�. मागच्या वेळचे हल्ले कोणी केले
होते?"
"जर तल
ु ा पाहायची इच्छा असेल तर मी तल
ु ा ते दाखवू शकतो." �रडलन
उ�र आलं. "तू माझ्या शब्दांवर �वश्वास ठे वू नकोस. मी तुला, ज्या रात्री मी त्या
व्यक्तीला पकडलं होतं त्या रात्रीच्या आठवणींत घेऊन जाऊ शकतो."
हॅर� जरा ग�धळला. त्याची लेखणी डायर�वर लटकत होती. �रडलला काय
मणायचं आहे ? त्याच्या आठवणींत दस
ु रा कोणी कसा काय जाऊ शकेल? त्याने
घाबरून अंधारात अस्पष्ट �दसणार्या खोल�च्या दाराकडे नजर टाकल�. माने
जेव्हा पन्
ु हा डायर�कडे पा�हलं तेव्हा त्याला �तथे नवीन अ�रं उमटताना �दसल�.
"मला ते दाखवू दे .”
हॅर�ने �णभर थांबून दोन शब्द �ल�हले.
"ठ�क आहे ."
जोरदार वारं सुटल्यासारखी डायर�ची पानं फडफडायला लागल�. आ�ण ते
जून म�हन्याच्या मध्यावर येऊन थांबले. तेरा जूनच्या छोट्या चौकोनाचे छोट्या
ट�. व्ह�. स्क्र�नमध्ये रूपांतर होताना बघन
ू हॅर�ने आ वासला. त्याचे हात थोडे
कापत होते. त्याने डायर� उचलून आपल्या डोळ्यांच्या अगद� जवळ नेल�. आता
त्याचे डोळे त्या �खडक�मधून आत डोकावत होते. आ�ण काय घडतंय ते
समजायच्या आत तो पढ
ु े झक
ु ायला लागला. �खडक� मोठ� होत होती आा�ण
त्याला असं जाणवायला लागलं, क� त्याचं शर�र पलंगावरून उचललं जाऊन
�खडक�मधून आत जात रं ग आ�ण सावल्यांच्या वावटळीत �शरायला लागलं.
मग त्याला आपल्या पावलांना घट्ट ज�मनीचा स्पशर् होतोय असं
जाणवलं. तो थरथरत उभा रा�हला. हळूहळू त्याच्या आसपासचं धुकं �वतळलं.
प्रत्येक वस्तू स्पष्टपणे �दसायला लागल�.
आपण कुठे आहोत हे हॅर�च्या ताबडतोब ल�ात आलं. झोपलेल्या �चत्रांनी
सजलेल� ती गोलाकार खोल� म्हणजे डम्बलडोरचं ऑ�फस होतं. पण �तथे
डेस्कच्या मागे डम्बलडोर बसलेले नसून एक सुरकुतलेल्या चेहेर्याचा सडपातळ
जादग
ू ार बसलेला होता. तरु ळक पांढरे केस सोडले तर तो जवळपास टकलच
ू
होता. आ�ण तो मेणब�ीच्या उजेडात एक पत्र वाचत होता. हॅर�ने त्या
जादग
ू ाराला यापूव� कधीच पा�हलं नव्हतं.
हॅर� कापत म्हणाला, "माफ करा, मला वाईट वाटतंय, पण माझा व्यत्यय
आणायचा हे तू नव्हता."
परं तु जादग
ू ाराने डोळे वर करून पा�हलंह� नाह�. तो थोड्या आठ्या घालून
पत्र वाचतच रा�हला. हॅर� जादग
ू ाराच्या टे बलाजवळ आला आ�ण चाचरत म्हणाला
"अं... मी लगेच �नघतो. जाऊ ना मी?"
पण तर�ह� जादग
ू ाराने त्याच्याकडे ल� �दलं नाह�. त्याने हॅर�चं बोलणं
ऐकलंच नसल्यासारखं वाटत होतं. त्यामळ
ु े जादग
ू ार ब�हरा आहे असं वाटून हॅर�
जरा मोठ्या आवाजात बोलायला लागला.
“तुमच्या कामात व्यत्यय आणल्याबद्दल मी तुमची माफ� मागतो. आता
मी जातो." तो ओरडून म्हणाला.
जादग
ू ाराने उसासा टाकत पत्राची घडी घातल�. मग तो उठून उभा रा�हला
आ�ण हॅर�कडे न बघताच त्याच्या जवळून गेला आ�ण त्याने �खडक�चे पड़दे
उघडले.
�खडक�बाहेरचं आकाश माणकासारखं लालबुंद होतं. सूयार्स्त व्हायला
आल्यासारखा वाटत होता. जादग
ू ार पुन्हा आपल्या खुच�वर येऊन बसला आ�ण
दरवाजाकडे बघन
ू उगीचच आपल्या अंगठ्याशी चाळा करायला लागला.
हॅर�ने ऑ�फसात सगळीकडे नजर टाकल�. पण �तथे ज्वाला नावाचा
�फ�नक्स प�ीह� नव्हता आ�ण आवाज करणार� चांद�ची यंत्रह
ं � नव्हती. हे
�रडलच्या काळातलं हॉगवट्र्स होतं. याचा अथर् असा होता क� आ�ा जसे
डम्बलडोर हेडमास्तर आहेत, तसे त्यावेळचे हे डमास्तर तो जादग
ू ार होता. आ�ण
मग त्याचा दस
ु रा अथर् असा होता क� तो म्हणजे हॅर� पन्नास वषा�पूव�च्या
काळातल्या लोकांना न �दसणार� एक सावल� होता फक्त.
ऑ�फसच्या दरवाजावर थाप ऐकू आल�.
“या आत." वद्
ृ ध जादग
ू ार सावकाश बोलला.
साधारणपण सोळा वषा�चा एक मल
ु गा आपल� टोकदार टोपी उतरवत आत
आला. त्याच्या छातीवर �प्रफेक्टचा चांद�चा �बल्ला चमकत होता. तो हॅर�पे�ा
उं च होता. पण त्याचे केससुद्धा काळे हाते.
हे डमास्तर बोलले, "हां, �रडल."
"तुम्ह� मला बोलावलंत सर?" �रडल म्हणाला. तो घाबरलेला �दसत होता.
�डपेट म्हणाले, "बस. तू मला पाठवलेलं पत्रच वाचत होतो मी आता."
“हो का?" �रडल बसत म्हणाला. त्याने आपले हात हातात घट्ट गंफ
ु ले
होते.
"हे बघ बाळ," �डपेट नरमाईच्या स्वरात म्हणाले, "उन्हाळ्याच्या सुट्ट�त
तल
ु ा शाळे तच थांबण्याची मी परवानगी दे ऊ शकत नाह�. सट्
ु ट�त तल
ु ा आपल्या
घर� जावंसं नक्क�च वाटत असेल, नाह� का?"
�रडल ताडकन म्हणाला, "त्या...त्या �ठकाणी जायच्या ऐवजी मी
हॉगवट्र्समध्येच राहणं पसंत कर�न."
"माझ्या मा�हतीप्रमाणे, तू सुट्ट�त कुठल्यातर� मगलू अनाथालयात
राहतोस, हो ना?" �डपेटने िज�ासेने �वचारलं.
"होय सर." �रडल म्हणाला आ�ण त्याचा चेहेरा लालसर झाला. "तुझे आई-
वडील मगलू होते?" �रडल म्हणाला, "माझे वडील मगलू होते आ�ण आई
जादग
ू ार�ण."
"आ�ण तझ
ु े आई-वडील दोघेह�...”
“सर माझी आई तर मी जन्माला आल्यानंतर काह� वेळानेच गेल�.
अनाथालयवाले म्हणतात क� ती फक्त माझं नाव ठे वण्यापुरतीच जीव धरून
होती. माझ्या व�डलांच्या नावावरून टॉम, आ�ण माझ्या आजोबांच्या नावावरून
माव्ह�लो."
�डपेटने सहानुभूतीपूवक
र् िजभेने चकचक असा आवाज काढला. मग ते
सस्
ु कारा टाकत म्हणाले, "त्याचं काय आहे टॉम, एरवी मी तझ्
ु याक�रता खास
सोय करून �दल� असती. पण सध्याच्या प�रिस्थतीत..."
"सर, तुम्हाला असं म्हणायचं आहे ना, क� हल्ले होत असल्यामुळे तुम्ह�
असं करू शकत नाह� म्हणन
ू ?" �रडल म्हणाला आ�ण हॅर�चं हृदय धडधडायला
लागलं. एकह� शब्द कानावरून �नसटू नये म्हणून तो जरा आणखी जवळ
सरकला. हे डमास्टर म्हणाले, "बरोबर बोललास तू मुला. अशा िस्थतीत तुला
गढ�त राहायची परवानगी दे णं यासारखा दस
ु रा मख
ू प
र् णा नाह� हे तू समजू शकत
असशील. �वशेषतः नक
ु त्याच घडलेल्या त्या भयंकर घटनेनंतर... त्या दघ
ु ट
र् नेत
�बचार� मुलगी प्राणालाच मक
ु ल�... तू तझ्
ु या अनाथालयातच जास्त सुर��त
राहशील. खरं सांगायचं तर जाद ू मंत्रालय आता शाळाच बंद करण्याच्या �वचारात
आहे . आ�ण या भयंकर घटनेला कोण जबाबदार आहे त्याची आम्हाला
काडीइतक�दे खील कल्पना नाह�ए..."
�रडलचे डोळे �वस्कारले.
"सर... सर गुन्हेगार पकडला गेला आ�ण हे सगळे प्रकार बंद झाले तर?”
"तुला काय म्हणायचं आहे ?" �डपेट खुच�वर ताठ बसले आ�ण ककर्श्श भावाजात
घाबर्या घाबर्या बोलले, "�रडल, या हल्ल्यांबद्दल तुला काह� मा�हती आहे का?"
"नाह� सर." �रडल घाईघाईने म्हणाला.
पण हॅर�ने ताबडतोब ओळखलं क� तो डम्बलडोरना ज्या प्रकारे "नाह�"
माणाला होता तसाच हाह� "नाह�" होता.
�डपेट जरा �नराश होऊन पुन्हा खुच�ला टे कून बसले.
“तू गेलास तर� चालेल टॉम..."
�रडल खुच�तून उठला आ�ण पाय ओढत खोल� बाहेर गेला. हॅर� पण
त्याच्या मागोमाग चालायला लागला.
स्वयंच�लत वळणदार पायर्यांवरून सरकत ते खाल� उतरले आ�ण अंधार्या
पॅसेजमध्ये जनावराच्या मूत�जवळ आले. �रडल थांबला आ�ण त्याला थांबल्याचं
बघून हॅर� पण थांबला. हॅर�ला �रडल गंभीरपणे काह�तर� �वचार करत असल्याचं
�दसलं. त्याने आपल्या ओठांवर दात घट्ट रोवले होते आ�ण त्याच्या कपाळावर
आठ्या पडल्या होत्या.
मग अचानक त्याचा काह�तर� �नश्चय झाल्यासारखा �दसला. त्यानंतर तो
झरर् कन �तथन
ू �नघन
ू गेला. हॅर�पण आवाज न करता त्याच्या मागन
ू चालायला
लागला. प्रवेश हॉलमध्ये जाऊन पोचेपय�त त्यांना वाटे त कुणीह� �दसलं नाह�. पण
�तथे मात्र लांब, भुरभुरणार्या सोनेर� केस असलेल्या एका दाढ�वाल्या उं च
जादग
ू ाराने संगमरवर� िजन्यावरून �रडलला हटकलं.
"टॉम, इतक्या रात्रीचा तू इथे काय करतो आहे स? इथे का भटकतो आहे स?"
हॅर� त्या जादग
ू ाराकडे बघतच रा�हला. ते दस
ु रे �तसरे कोणी नसून पन्नास
वषा�पव
ू �चे तरुण डम्बलडोर होते.
�रडलने उ�र �दलं, “मी हे डमास्तरांकडे गेलो होतो सर.”
“बरं , ठ�क आहे. आता लवकर आपल्या गाद�वर झोपायला जा." डम्बलडोर
म्हणाले. आ�ण त्यांनी �रडलकडे, हॅर�कडे नेहेमी पाहतात तशाच प्रकारे , डोळे
बार�क करून रोखून पा�हलं.
“सध्याच्या �दवसात पॅसेजमधून न भटकणंच, चांगलं. �वशेषतः ती घटना
घडल्यापासून...”
त्यांनी द�घर् श्वास घेतला, �रडलला गड
ु नाईट म्हणाले आ�ण �नघून गेले. ते
�दसेनासे होईपय�त �रडल थांबला आ�ण मग तो वेगाने तळघराकडे जाणार्या
दगडी पायर्या उतरून गेला. हॅर� त्याच्या पाठोपाठच जलद गतीने चालत होता.
पण �रडल त्याला कुठल्याह� चोरवाटे ने �कंवा भुयारातून न नेता स्नॅप ज्या
�ठकाणी सध्या काढ्याचा वगर् घेत होते, त्याच तळघरात घेऊन गेला होता. इथे
मशाल� पेटलेल्या नव्हत्या. जेव्हा �रडलने दरवाजा अधर्वट बंद केला तेव्हा हॅर�ला
त्याच्या�शवाय �तथे दस
ु रे कुणीह� �दसले नाह�. �रडल दरवाजाजवळ
पुतळ्यासारखा िस्थर उभा राहून पॅसेजकडे पाहात रा�हला.
हॅर�ला आत येऊन तासभर तर� झाल्यासारखं वाटलं. त्याला फक्त
दरवाजाशी उभा राहून �छद्रातून बाहे र नजर ठे वून कशाची तर� वाट पाहणारा
�रडलच �दसत होता. हॅर�ची उत्सक
ु ता संपून त्याने जेव्हा आशा सोडून �दल�
आ�ण आता वतर्मानकाळात परत जावं क� काय अशा �वचारात तो असतानाच
त्याला दाराबाहे रून कुणाच्या तर� चालण्याचा आवाज ऐकू आला.
कोणीतर� पॅसज
े मध्ये र� गाळत होतं. आवाजावरून त्याने अंदाज केला क�
तो जो कुणी होता तो - िजथे तो आ�ण �रडल लपलेले होते - त्या तळघरापढ
ु ून
�नघून गेला होता. एखाद्या सावल�सारखा शांत असलेला �रडल आवाज न करता
हळूच दारातून बाहे र पडला आ�ण त्या आवाजाचा पाठलाग करायला लागला.
हॅर�पण त्याच्या मागे दबकत चालायला लागला. ते लोक त्याचा आवाज ऐकू
शकत नाह� हे तो �वसरूनच गेला होता.
त्यांनी त्या पावलांच्या आवाजाचा पाच �म�नटं पाठलाग केला आ�ण
अचानक �रडल थांबला. त्याचं डोकं नवीन आवाजांच्या �दशेला वळलं. हॅर�ला
कुठलातर� दरवाजा उघडल्याचा आवाज आला. मग त्याने कुणाचीतर� कुजबज
ु
ऐकल�...
"चल... तल
ु ा इथन
ू बाहे र घेऊन जावं लागेल....चल लगेच चल...
बॉक्समध्ये....
हॅर�ला तो आवाज ओळखीचा वाटला.
�रडल अचानक वळणावर उडी मारून त्याच्या समोर आला. हॅर� त्याच्या
मागून चालतच होता. त्याला अंधारात एक बलदं ड मुलाची आकृती �दसल�. तो
उघड्या दरवाजाच्या समोर वाकलेला होता आ�ण त्याच्या जवळ एक मोठा बॉक्स
ठे वलेला होता.
�रडल मोठ्याने म्हणाला, "गुड इिव्ह�नंग रुबीयस."
त्या बलदं ड मुलाने धडाम�दशी दरवाजा बंद केला आ�ण उठून ताठ उभा
रा�हला.
“तू इथे काय करतो आहे स टॉम?”
�रडल आणखी जरा जवळ गेला.
मग तो म्हणाला, “रुबीयस, आता तझ
ु ा खेळ संपलेला आहे. मी तल
ु ा
पकडून दे णार आहे. हल्ले, थांबले नाह�त तर हॉगवट्र्स बंद होईल."
“तू हे काय...”
"तल
ु ा कुणाचा जीव घ्यायचा होता असं मला वाटत नाह�. पण भयंकर
जनावरांना पाळता येत नाह�. मला वाटतं तू त्याला फक्त �फरवून आणण्यापुरतं
बाहे र काढलं असशील आ�ण..."
"पण याने कुणालाच मारलेलं नाह�." बलदं ड मल
ु गा बंद दरवाजाला टे कत
म्हणाला. हॅर�ला त्याच्या मागे एक �व�चत्र खडखड ऐकू आल�.
�रडल आणखी थोडा जवळ जात म्हणाला, “रुबीयस चल, काल जी मुलगी
मेल� आहे �तचे आई-वडील उद्या इथे येणार आहेत. त्या मल
ु �ला मारणार्या
जनावराला कमीत कमी ठार मारायचं काम तर� हॉगवट्र्स करु शकतं...”
“पण हे काम त्याने नाह� केलेलं." बलदं ड मुलगा गरजला. त्याचा आवाज
अंधार्या पॅसेजमध्ये �ननादत गेला. "त्याने नाह� केलं. मळ
ु ीच नाह� केलं."
“चल हो बाजूला." �रडल आपल� छडी काढत म्हणाला.
त्याने एक मंत्र म्हणल्याबरोबर पॅसज
े मध्ये झगझगीत प्रकाश पडला.
बलदं ड मल
ु ाच्या मागचा दरवाजा इतक्या जोरात उघडला गेला क� तो दस
ु र्या
बाजूच्या �भंतीवर जाऊन आदळला. आ�ण त्या दरवाजातून बाहे र पडलेल्या
जनावराला बघून हॅर�च्या त�डून मोठ्ठ� �कंकाळी बाहे र पडल�. पण ती
त्याच्याखेर�ज कुणालाह� ऐकू गेल� नाह�.
एक भलंमोठं , केसाळ जनावर वेगाने बाहे र पडलं. त्याला अनेक पाय होते
आ�ण त्याचे अनेक डोळे चमकत होते. त्याच्या त�डापुढे ब्लेडसारख धारदार
�चमट्यांची जोडी होती. �रडलने पुन्हा आपल� छडी उचलल� पण त्याला उशीर
झाला होता. ते जनावर त्याला खाल� पाडून पॅसेज मधून पळालं आ�ण बघता
बघता �दसेनासं झालं. �रडल उडी मारून उभा रा�हला आ�ण पाठ�मागून त्या
जनावराला पाहात रा�हला. मंत्र म्हणण्यासाठ� त्याने आपल� छडी उचलल�, परं तु
बलदं ड मुलगा, "नाह� ह� ह� ह�ऽऽऽ”, असं �कंचाळत त्याच्यावर तुटून पडला. आ�ण
त्याची छडी पकडून त्याने त्याला पाठ�वर पाडलं.
दृश्य पालटायला लागलं. आता त्याच्यापढ
ु े अंधारगड
ु ू प होता. हॅर�ला आपण
पडतोय असं वाटायला लागलं. आ�ण मग तो धडाम�दशी ग्रीफ�नडॉर टॉवरच्या
खोल�त आपल्या �बछान्यावर आदळला. �रडलची डायर� त्याच्या पोटावर उघडी
पडल� होती. त्याला नीट श्वास घेता येण्यापव
ू �च खोल�चा दरवाजा उघडला गेला
आ�ण रॉन आत आला.
तो म्हणाला, "तू अजन
ू जागाच आहे स होय?" हॅर� ताठ बसला. तो घामाने
�चंब �भजला होता आ�ण थरथर कापत होता.
रॉन त्याच्याकडे काळजीने पाहात म्हणाला, “काय झालं?"
“रॉन, तो हॅ�ग्रड होता. पन्नास वषा�पूव� रहस्यमय तळघर हॅ�ग्रडने उघडल
होतं.”
प्रकरण चौदा
कॉन��लयस फज
दद
ु � वाने हँ�ग्रडला मोठ� आ�ण भयानक जनावरं आवडायची ह� गोष्ट हॅर�,
रॉन आ�ण हमार्यनीला आधीपासूनच माह�त होती. ज्या वष� ते हॉगवट्र्समध्ये
�श�ण घेण्यासाठ� आले त्याच वष� हॅ�ग्रडने आपल्या छोट्याशा घरात ड्रॅगनला
पाळायचा उद्योग केला होता. त्याव्य�त�रक्त त्याच्या त्या फ्लफ� नावाच्या तीन
डोक� असलेल्या अक्राळ-�वक्राळ कु�याला �वसरणं शक्य तर� होतं का? हॅर�ला
पक्क� खात्री होती, क� �कशोरावस्थेतल्या हॅ�ग्रडला जर गढ�त एक भयानक
जनावर लपलेल्याचं कळलं असेल तर त्याला पाहायला तो वाट्टे ल ते करू शकला
असता. कदा�चत ते �बचारं भयानक जनावर इतके �दवस बं�दवासात पडून
रा�हलंय याचंच त्याला दःु ख झालं असेल आ�ण त्याने �वचार केला असेल क�
त्याला बाहे र काढून जरा पाय मोकळे करायची संधी �दल� पा�हजे. तेरा वषा�च्या
हॅ�ग्रडने त्याला साखळदं ड आ�ण पट्ट्याने बांधन
ू ठे वायचा प्रयत्नह� नक्क�च
केला असेल अशीह� कल्पना हॅर� करू शकत होता. परं तु हॅर�ला पुरेपूर खात्री होती
क� कुणाचा जीव घेण्याच्या इराद्याने हॅ�ग्रड कधीह� कोणतंह� काम करणार नाह�.
हॅर�च्या मनात येत होतं क� त्याने �रडलच्या डायर�तन
ू संदेश �मळवण्याचा
प्रयत्नच करायला नको होता. त्याला ते समजायलाच नको होतं. रॉन आ�ण
हमार्यनी पुन्हा पुन्हा त्याला सगळी हक�कत स�वस्तर सांगायला आग्रह करत
होते. आ�ण त्यांना ती सगळी हक�कत इत्यंभत
ू सांगन
ू सांगन
ू हॅर� �पकून गेला
होता. आ�ण मग घटना ऐकून झाल्यावर त्यांच्यात होणार्या लांबलचक
पाल्हाळीक चचार्नाह� तो कंटाळून गेला होता.
हमार्यनी म्हणाल�, "कदा�चत �रडलने चक
ु �च्या व्यक्तीला पकडलं असेल.
कदा�चत दस
ु रं च एखादं भयानक जनावर लोकांवर हल्ले करत असेल.”
रॉनने सहज �वचारलं, “तुला काय वाटतं, या �ठकाणी �कती भयंकर जनावरं
राहू शकतील?’’
हॅर� दख
ु ावल्या स्वरात म्हणाला, "हॅ�ग्रडला शाळे तून काढून टाकलं होत हे
आपल्याला आधीपासन
ू च ठाऊक होतं. आ�ण त्याला काढून टाकल्यावर हल्ले
थांबले असले पा�हजेत. नाह�तर मग �रडलला परु स्कार कशाला �दला गेला
असता?"
रॉन वेगळ्याच �दशेने �वचार करायला लागला.
"हा �रडल पण ना, पस�सारखाच �दसतोय. त्याला हॅ�ग्रडची हे र�गर�
करायला कुणी सां�गतलं होतं?”
हमार्यनी म्हणाल�, "पण रॉन, त्या भयानक जनावराने जीवच घेतला होता रे
कुणाचातर�."
हॅर� म्हणाला, "आ�ण हॉगवट्र्स बंद झालं असतं तर त्या �रडलला मगलू
अनाथालयात राहावं लागलं असतं. त्यामळ
ु े इथे राहायला �मळावं म्हणन
ू त्याने
हँ�ग्रडला पकडून �दलं, याबद्दल मला त्याला दोष द्यावासा नाह� वाटत."
रॉनने ओठ चावून अडखळत �वचारलं, "हॅर�, हॅ�ग्रड तुला शूमत
ं र गल्ल�त
भेटला होता ना?"
हॅर� चटकन म्हणाला, "तो गोगलगा�ना मारायचं औषध �वकत घेत होता.”
ते �तघेह� एकदम गप्प झाले. खूप वेळ मक
ु ाट्याने बसल्यानंतर हमार्यनीने
चाचरत सगळ्यात कठ�ण प्रश्न �वचारला, "तम्
ु हाला काय वाटतं, हॅ�ग्रडकड जाऊन
त्याला त्या भयानक जनावराबद्दल प्रश्न �वचारावेत क� नाह�?"
रॉन म्हणाला, "आपल्याला त्याला हे �वचारताना �कती �व�चत्र वाटे ल, क�
काय हँ�ग्रड, तू एखाद्या केसाळ जनावराला नक
ु तंच गढ�त सोडून �दल आहे स
का?”
शेवट� त्यांनी असं ठरवलं क� आणखी हल्ला होईपय�त ते हॅ�ग्रडशी या
�वषयावर काह�ह� बोलणार नाह�त. पढ
ु े �कतीतर� �दवस हॅर�ला ना अदृश्य आवाज
ऐकू आले ना कुणावर हल्ला झाला. त्यामुळे त्यांची खात्री पटायला लागल� क�
त्यांना हँ�ग्रडला कधीह� हे �वचारायची गरज पडणार नाह�, क� त्याला शाळे तून का
काढून टाकण्यात आलं होतं? जिस्टन आ�ण अधर्वट �शरतट
ु क्या �नकवर हल्ला
होऊन चार म�हने उलटून गेले होते. त्यामुळे सगळे जणच असा �वचार करायला
लागले होते, क� जो कुणी हल्लेखोर आहे त्याने बहुधा माघार घेतल� असावी.
पीव्जलाह� शेवट� एकदाचा "अरे अरे पॉटर, असा वागतोस काय?" या आपल्या
गाण्याचा कंटाळा आला होता. एक �दवस जडीबुट�ंच्या �ानाच्या तासाला अन�
मॅक�मलनने मोठ्या �वनम्रतेने हॅर�ला उड़ा मारत असलेल्या अळं ब्यांची बादल�
मा�गतल�. आ�ण माचर्मध्ये �कतीतर� मंत्रकवचांनी तीन नंबरच्या ग्रीनहाऊसमध्ये
आरडाओरडा, दं गा करून एक जोरदार पाट� केल�. त्यामळ
ु े प्रोफेसर स्प्राऊट जाम
खूश झाल्या.
त्यांनी हॅर�ला सां�गतलं, "ते जेव्हा एकमेकांच्या कंु ड्यांमध्ये जायचा प्रयत्न
जायला लागतील तेव्हा त्यांची पण
ू र् वाढ झालेल� आहे असं समजायचं. मग
आपण हॉिस्पटलमध्ये �नज�व होऊन पडलेल्या सगळ्यांना पुन्हा शुद्धीवर आणू
शकू
*
सेकंड इयरच्या मुलांना इस्टरच्या सुट्ट�त चघळायला एक नवीन �वषय

�मळाला होता. �तसर्या वषार्चे �वषय �नवडायची आता वेळ आल� होती.
�वषयावर कमीत कमी हमार्यनी तर� गंभीरपणाने �वचार करत होती.
“यावर आपलं संपूणर् भ�वतव्य अवलंबून आहे ." �तने हॅर� आ�ण रॉनला
सां�गतलं तेव्हा ते नव्या �वषयांच्या सच
ू ीवर खण
ु ा करत बसले होते.
हॅर� म्हणाला, “मी तर� "जादच्
ू या काढ्या" चा �वषय सोडून द्यायचं
म्हणतोय."
रॉन भकासपणे म्हणाला, "आपण काह�ह� सोडून दे ऊ शकत नाह�.
आपल्याला आपले सगळे जुने �वषय �शकावेच लागतील. तसं नसतं तर मी
“काळ्या जादप
ू ासून बचाव”चा अभ्यास करायचं सोडून �दलं असतं.”
हे ऐकून हमार्यनी घाबरून जाऊन म्हणाल�, "परं तु तो तर खप
ू मह�वाचा
�वषय आहे ."
रॉन म्हणाला, "बरोबर आहे. पण लॉकहाटर् ज्या पद्धतीने तो �शकवतात
त्या पद्धतीने नाह�. छोट्या भत
ु ांना बाहे र काढू नये, याखेर�ज दस
ु रं काह�ह� मी
आजपय�त त्यांच्याकडून �शकलो नाह�."
नेिव्हल लाँगबॉटमला त्याच्या कुटुंबातल्या सवर् जादग
जादग
ू ा�रणींनी पत्रं पाठवल� होती. त्याने कोणते �वषय �नवडावेत याबाबत त्यांनी
त्या पत्रांतून वेगवेगळे सल्ले �दलेले होते. आ�ण नेिव्हल जीभ बाहेर काढून
द्�वधा मन:िस्थतीत �चंताग्रस्त होऊन आपल्या �वषयांची याद� पाहात राहायचा
आ�ण इतरांना �वचारत �फरायचा क� त्यांच्या मते अंकाच्या जादच
ू े मह�वाचे
ऐ�तहा�सक अध्ययन हा जास्त अवघड �वषय आहे क� जुन्या �लप्यांचं अध्ययन!
हॅर�प्रमाणेच मगलू प�रवारात लहानाचा मोठा झालेल्या डीन थॉमसने तर शेवट�
चक्क आपले डोळे बंद करून �वषयांच्या याद�वर आपल� छडी ठे वल�. आ�ण
त्यानंतर ज्या ज्या �वषयांवर छडी ठे वल� गेल� होती तेच �वषय �नवडून तो
मोकळा झाला.
हमार्यनीने कुणालाह� काह� न �वचारता सरळ सगळे �वषय घेऊन टाकले.
हॅर�ला मनातल्या मनात एकदम खुदकन हसू आलं. त्याच्या मनात आलं
क� जाद�ू गर�च्या क�रअरबद्दल जर त्याने व्हरनॉन काका आ�ण पेटू�नया
मावशीला सल्ला �वचारला तर ते काय म्हणतील! मात्र त्याला कुणीच मागर्दशर्न
केल नाह� असं मळ
ु ीच झालं नव्हतं. पस� वीज्ल� त्याला आपल्या अनुभवाचे बोल
ऐकवण्यासाठ� उत्सुक होता.
तो म्हणाला, "हे बघ हॅर�, तम्
ु हाला काय बनायचं आहे त्याच्यावरच सगळ
अवलंबून असतं. स्वत:च्या भ�वतव्याचा जेवढा लवकर �वचार करशील तेवढा
चांगलाच आहे. त्यामुळे मी तर� तुला भ�वष्यकथन �वषय �नवडायचा सल्ला
दे ईन. लोक म्हणतात क� "मगलंच
ू ा अभ्यास" हा एक फुसका पयार्य आहे . परं तु
व्यक्तीशः मला असं वाटतं क� जादश
ू ी संबंध नसलेल्या लोकांची संपूणर् मा�हती
जादग
ू ारांना असल� पा�हजे. �वशेषतः जेव्हा त्यांच्या अगद� जवळ राहून तुला
काम करायचं असेल तेव्हा तर ह� मा�हती असणं खप
ू मह�वाचं ठरत आता
माझ्या डॅडींचंच उदाहरण घे ना. त्यांना कायमच मगलूंशी संबंध असत काम
करावं लागतं. माझा भाऊ चाल�ंचा स्वभाव एकदम मोकळा ढाकळा आहे. आ�ण
त्याला भटकंती करायला खप
ू आवडतं. त्यामळ
ु े त्याने “जादईु िजवांची दे खभाल"
�वषय �नवडला. �नणर्य घेताना आपल्या शक्ती आ�ण प्र�तभेचा आवाका बघूनच
काय ते ठरव हॅर�.”
परं तु हॅर�ला खरं म्हणजे मनापासून एकच काम खूप आवडत होतं आ�ण
ते म्हणजे िक्वडीच खेळणं. शेवट� रॉनने जे �वषय �नवडले होते तेच त्यानं
घ्यायचे ठरवले. कारण त्याने असा �वचार केला क� जर� तो त्या �वषयांमध्ये
कच्चा रा�हला तर� त्याला मदत करायला कमीत कमी एक �मत्र तर� असेल!.
*
ग्रीफ�नडॉरची पढ
ु ची मॅच "हफलपफ" हाऊस बरोबर होणार होती. वड
ू रात्रीचं
जेवण झाल्यानंतर रोजच्या रोज त्यांच्याकडून सराव करून घेत होता. त्यामळ
ु े
हॅर�ला िक्वडीच आ�ण होमवकर् याव्य�त�रक्त इतर कशासाठ�ह� वेळ �मळत
नव्हता. नाह� म्हणायला प्र�श�णाची सत्रं �दवस��दवस उ�म पार पडत होती.
�नदान त्यातला रू�पणा तर� कमी होत चाललेला होता. हॅर� जेव्हा श�नवारच्या
मॅचच्या आदल्या संध्याकाळी आपल्या खोल�त आपला झाडू ठे वण्यासाठ� गेला
तेव्हा त्याच्या मनात आलं क� या खेपेला ग्रीफ�नडॉर िक्वडीचची मॅच िजंकायची
जेवढ� मोठ� शक्यता �दसत होती तेवढ� यापूव� कधीच �दसल� नव्हती.
पण तो फार काळ या आनंदात राहू शकला नाह�. खोल�च्या सगळ्यान
वरच्या पायर�वर त्याला नेिव्हल लाँगबॉटम भेटला. पण तो जाम हादरलेला
"हॅर�- मला नाह� माह�त हे कुणी केलं ते, मी आलो तेव्हा मला हे याच
िस्थतीत आढळलं सगळं ...."
हॅर�कडे भयभीत होऊन बघत नेव्ह�लने धक्का दे ऊन दार उघडलं.
हॅर�च्या पेट�तलं सगळं सामान अस्ताव्यस्त पसरलेलं होतं. त्याचा झगा
ज�मनीवर पडलेला होता. पलंगावरचा पलंगपस
ू काढून फेकून दे ण्यात आला होता.
पलंगाच्या डोक्याशी ठे वलेलं कपाटं उघडंच होतं. त्यातलं सगळं सामान चटईवर
�वस्कटलेलं होतं.
हॅर� अवाक होऊन बघतच रा�हला. आ�ण तो "रा�सांबरोबर सफर"
पुस्तकाच्या फाटलेल्या पानांवरून चालत पलंगापय�त गेला. तो आ�ण नेिव्हल
गाद�वर पुन्हा ब्ल� केट घालत असताना रॉन, डीन आ�ण सीमस आत आले. डीन
जोरात ओरडला.
"हॅर�, काय झालं?"
“कुणास ठाऊक!" हॅर� म्हणाला. पण रॉनने झटकन हॅर�च्या शाल� चाचपून
ब�घतल्या कोणीतर� झडती घेतल्यासारखे सगळे �खसे उलटे झालेले होते.
रॉन म्हणाला, "कुणीतर� इथे काह�तर� शोधत होतं. तुझी एखाद� वस्तू
गायब तर झालेल� नाह� ना?"
हॅर� आपल्या सगळ्या वस्तू उचलन
ू पेट�त ठे वायला लागला. जेव्हा त्याने
लॉकहाटर् चे शेवटचं पस्
ु तक आत ठे वलं तेव्हा कुठे कोणती वस्तू नाह�शी झाल�
आहे ते त्याच्या ल�ात आलं.
तो हळूच रॉनला म्हणाला, "�रडलची डायर� �दसत नाह�ए."
“काय?"
हॅर�ने डोकं हलवून खोल�च्या दाराकडे खूण केल�. आ�ण रॉन त्याच्या
मागन
ू बाहे र आला. ते चटकन पायर्या उतरून पन्
ु हा अधर्वट गजबजलेल्या
माय�फं डॉरच्या हॉलमध्ये आले. खाल� "प्राचीन �लप्यांचा झटपट अभ्यास" पस्
ु तक
वाचत बसलेल्या हमार्यनीजवळ आले.
ह� बातमी ऐकून ती सद्
ु धा हबकल�.
“परं तु ... ह� चोर� ग्रीफ�नडॉरचाच कुणीतर� �वद्याथ� करू शकतो... दस
ु र्या
कुणालाह� आपला परवल�चा शब्द माह�त नाह�ए..."
हॅर� म्हणाला, "तेच ना..!"
*
दस
ु र्या �दवशी सकाळी ते उठले तेव्हा बाहेर सगळीकडे सूयप्र
र् काश चमकत
होता आ�ण वार्याच्या मंद मंद उत्साहवधर्क झळ
ु ु का येत होत्या.
"िक्वडीचला अनक
ु ू ल हवा पडल�य आज.” वूड उत्साहाने ग्रीफ�नडॉरच्या
टे बलाशी येऊन बोलला आ�ण त्याने खेळाडूच्
ं या ताटल्यांमध्ये तळलेल� अंडी
घातल�. "छान, शाब्बास हॅर�. चांगला भरपेट नाश्ता करून घे."
हॅर� ग्रीफ�नडॉरचे गद�ने फुललेले टे बल बारकाईने न्याहाळत होता. कारण
त्याला भीती वाटत होती, क� �रडलच्या डायर�चा नवीन मालक आपल्या समोर
तर बसलेला नसेल ना? हमार्यनीने त्याला चोर�ची तक्रार न�दवायला सां�गतलं
होतं, पण हॅर�ला ती कल्पना फारशी रुचल� नाह�. कारण तसं केलं असतं तर
त्याला �श�कांना डायर�बद्दल सगळं सांगावं लागलं असतं. या�शवाय, हँ�ग्रडला
पन्नास वषा�पूव� शाळे तून काढून टाकलं होतं ह� गोष्ट �कतीजणांना माह�त होती?
हॅर�ला उगीचच ते सगळं उकरून काढण्यात काह� स्वारस्य नव्हतं.
हॅर� जेव्हा रॉन आ�ण हमार्यनीबरोबर आपलं िक्वडीचचं सामान घ्यायला
मोठ्या हॉलमध्ये आला तेव्हा त्याच्या काळज्यांमध्ये आणखी एक मोठ� भर
पडल�. त्याने संगमरवर� फरशीवर जेमतेम पाय ठे वला असेल नसेल तेवढ्यात
त्याला पन्
ु हा एकदा तोच आवाज ऐकू आला, "यावेळी मारून टाक... कापन
ू
काढ... ठार कर..."
तो जोरात ओरडला. ते ऐकून रॉन आ�ण हमार्यनी दचकलेच.
हॅर� मागे वळून पाहात म्हणाला, "तोच आवाज! मला आ�ाच तो आवाज
पुन्हा एकदा ऐकू आला. तुम्हाला नाह� का ऐकायला आला?" रॉन डोळे फाडून
बघतच बसला. त्याने आपलं डोकं हलवलं आ�ण तेवढ्यात हमार्यनीन आपलं
कपाळ बडवन
ू घेतलं.
"हॅर�, मला वाटतं क�, माझ्या थोडं थोडं ल�ात यायला लागलंय. मला
लायब्रर�त जावं लागेल."
आ�ण ती धावत िजना चढायला लागल�. "�तच्या काय ल�ात आलं
आहे ?" हॅर� ग�धळून जाऊन म्हणाला. तो अजूनह� आजब
ू ाजूला पाहात होता.
आ�ण तो आवाज आला तर� कुठून, असा अंदाज बांधायचा प्रयत्न करायला
लागला.
रॉन डोकं हलवत म्हणाला, "कोण जाणे! माझ्या तर� डोक्यात काह�ह�
�शरत नाह�ए".
"पण �तला लायब्रर�त जायची काय गरज पडल�?"
रॉन खांदे उडवत म्हणाला, "कारण हमार्यनी नेहमीच तसं करते. शंका
आल� क� जा लायब्रर�त."
हॅर� काय करावं ते न कळून पुन्हा तो आवाज ऐकायचा प्रयत्न करायला
लागला. पण आता त्याच्या पाठ�मागच्या हॉलमधून मुलं बाहेर पडायला लागल�
होती. आ�ण ती जोरजोरात बोलत येत होती. त्याखेर�ज िक्वडीचच्या �पचवर
जाण्यासाठ�ह� पुढच्या दरवाज्यातून मुलं बाहे र पडत होती.
रॉन हॅर�ला म्हणाला, "तू ह� आता �नघावंस हे बरं . जवळजवळ अकरा
वाजतच आले आहे त. मॅचची वेळ होत आल� आहे .
हॅर� ग्रीफ�नडॉर टॉवरमध्ये गेला. त्याने आपला �नम्बस २००० झाडू घेतला
आ�ण तो मैदानापल�कडं मोठ्या संख्येने जाणार्या �वद्याथ्या�च्या गद�त �मसळून
गेला. पण त्याचं सगळं ल� अजन
ू ह� गढ�कडेच लागलेलं होतं. तो अजन
ू ह�
अदृश्य आवाजाचाच �वचार करत होता. तो जेव्हा च�िजंग रूममध्ये आपल� लाल
शाल चढवायला लागला तेव्हा मॅच बघण्याच्या �न�म�ाने सगळीच मुलं गढ�बाहे र
आलेल� आहेत या एकाच �वचाराने त्याला एकदम हायसं वाटलं.
जोरदार टाळ्यांच्या कडकडाटात दोन्ह� ट�म्स �पचवर उतरल्या. ऑ�लव्हर
वूडने वॉमर्अप करत गोलपोस्ट्सच्या चार� बाजूंनी उड्डाण केलं. मॅडम हूचने च� डू
बाहे र काढले. "हफलपफ” च्या �वद्याथ्या�नी �फकट �पवळ्या रं गाच्या शाल�
घातलेल्या होत्या. ते गोल कडं करून शेवटच्या �म�नटातले डावपेच आखत होते.
हॅर� आता आपल्या झाडूवर स्वार होणारच होता तेवढ्यात प्रोफेसर
मॅक्गॉनॅगल जवळपास पळतच �पचवर आल्या. त्यांच्या हातात जांभळ्या रं गाचा
एक मोठ्ठा मेगाफोन होता.
हॅर�च्या पोटात गोळाच आला. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल खचाखच भरलेल्या
स्टे �डयमला उद्दे शन
ू मेगाफोनमधन
ू बोलायला लागल्या, "ह� मॅच रद्द करण्यात
येत आहे." त्यावर जोरात आरडा-ओरडा, दं गा व्हायला लागला. ऑ�लव्हर वूडकडे,
बघून तर असं वाटत होतं, क� त्याला घेर�च येतेय. तो ताबडतोब ज�मनीवर
आला आ�ण आपल्या झाडूवरून न उतरताच प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलकडे धावला.
तो ओरडला, "पण प्रोफेसर! आम्हाला खेळायचंय... कप... ग्रीफ�नडॉर..."
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने त्याच्या बोलण्याकडे ल�च �दलं नाह�. आ�ण त्या
मेगाफोनवरून बोलतच रा�हल्या, “सवर् �वद्याथ� आपापल्या हाऊसच्या हॉलमध्ये
जातील. �तथे त्यांच्या त्यांच्या हाऊसचे प्रमुख त्यांना सवर् मा�हती दे तील. कृपया
िजतक्या लवकर पोचता येईल �ततक्या लवकर पोचा.”
मग त्यांनी मेगाफोन खाल� करत हॅर�ला आपल्याजवळ खुणेने बोलावलं.
"पॉटर, तू माझ्या बरोबर आलास तर बरं होईल."
हॅर�च्या मनात आलं क� �नदान या वेळी तर� ते त्याच्यावर संशय घेऊ
शकणार नाह�त. मग त्याला आरडाओरडा करणार्या गद�तून रॉन पळत बाहे र
आलेला �दसला. ते गढ�कडे जायला �नघाले तेव्हा रॉन धावत धावत त्यांच्या
जवळ आला. पण मॅक्गॉनॅगलने त्यावर काह�च आ�ेप न घेतलेला बघन
ू हॅर�ला
आश्चयर् वाटलं.
“हो वीज्ल�, तू पण आलास तर बरं च होईल.”
त्यांच्या आसपासचे �वद्याथ� मॅच रद्द होण्याबद्दल उलट सल
ु ट चचार्
करत होते. बाक�चे �वद्याथ� काळजीत पडलेले �दसत होते. हॅर� आ�ण रॉन
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलच्या पाठोपाठ शाळे पय�त आले आ�ण संगमरवर� पायर्यांवरून
वर गेले, पण या वेळी त्या त्यांना कुणाच्याह� ऑ�फसमध्ये घेऊन गेल्या नाह�त.
ते हॉिस्पटलमध्ये पोचल्यावर प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल आश्चयर्कारक र�तीने
अत्यंत हळुवारपणे म्हणाल्या, “तुम्हाला खप
ू मोठा धक्का बसणार आहे. आणखी
एक हल्ला झाला आहे... दोन जणींवर हल्ला झाला आहे."
हॅर�चं हृदय प्रचंड वेगाने धडधडायला लागलं. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने दार
ढकलून उघडलं आ�ण ते लोक आत �शरले.
मॅडम पॉमफ्र� पाचव्या वषार्च्या कुरळे केसवाल्या मल
ु �वर वाकल्या होत्या.
हॅर�ने ओळखलं क� ती रे व्हनक्लॉची मुलगी होती. याच मुल�ला त्यांनी स्ल�दर�न
हॉलकडे जायचा रस्ता �वचारला होता. आ�ण �तच्या शेजारच्या पलंगावर होती -
"हमार्यनी!” रॉन कळवळून म्हणाला. हमार्यनी �नश्चल होती. �तचे डोळे
उघडे होते आ�ण ते काचेसारखे �दसत होते.
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या, “या दोघी लायब्रर�जवळ सापडल्या.
तुमच्यापैक� कुणाला या वस्तूच्या बाबतीत काह� सांगता येईलसं वाटतंय? हा
त्यांच्या जवळ फरशीवर पडलेला �मळाला..."
त्यांच्या हातात एक छोटा गोल आरसा होता. हॅर� आ�ण रॉन दोघांनी
हमार्यनीकडे बघत "नाह�" अशी मान हलवल�.
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल जड आवाजात म्हणाल्या, “मी तुम्हाला �ग्रफ�नडोर
टॉवरमध्ये घेऊन जाते. मलाह� �तकडेच जायचं आहे मुलांना काह�तर�
सांगण्यासाठ�...."
*
"सगळे �वद्याथ� संध्याकाळी सहा वाजेपय�त आपापल्या हाऊसच्या
हॉलमध्ये परत येतील. त्यानंतर एकह� �वद्याथ� आपल्या खोल�तन
ू बाहे र
पडणार नाह�. �श�कच तुम्हाला प्रत्येक वगार्त घेऊन जातील. कुणीह� �श�कांना
सोबत घेतल्या�शवाय बाथरूममध्येह� जायचं नाह�ए. िक्वडीचचे आगामी सवर्
प्र�श�ण आ�ण सामने स्थ�गत केले जात आहे त. संध्याकाळच्या सवर्
अॅिक्टिव्हट�ज बंद करण्यात येत आहेत."
हॉलमध्ये जमा झालेल्या ग्रीफ�नडॉरच्या �वद्याथ्या�नी प्रोफेसर
मॅक्गॉनॅगलचं बोलणं शांतपणे ऐकून घेतलं. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने त्या वाचत
असलेल्या चमर्पत्राची घडी घातल� आ�ण त्या भरल्या गळ्याने म्हणाल्या, "मला
�कती वाईट वाटतंय ते तुम्हाला सांगण्याची बहुधा आवश्यकता नाह�ए. इतक�
दःु खी मी यापव
ू � कधीच झालेल� नव्हते. जर हल्लेखोर पकडला गेला नाह� तर
कदा�चत शाळा बंद करावी लागू शकेल. या हल्ल्यांबद्दल कुणालाह� काह�ह�
माह�त असेल तर त्यांनी कृपया आम्हाला येऊन सां�गतलं तर फार फार बरं
होईल.”
त्या �चत्राच्या भगदाडातून जड मनाने बाहे र पडल्या आ�ण लगेचच
ग्रीफ�नडॉरचे �वद्याथ� आपापसात बोलायला लागले.
वीज्ल� बंधंच
ू ा दोस्त ल� जॉडर्न म्हणाला, "ग्रीफ�नडॉरचे दोन �वद्याथ�
आ�ापय�त �नज�व झालेले आहेत. आ�ण एक भत
ू सुद्धा. रे व्हनक्लॉ आ�ण
हफलपफ च्या एकेक �वद्याथ्यार्वर हल्ला झाला आहे. स्ल�दर�न चे सगळे
�वद्याथ� मात्र सुर��त असल्याचं कुठल्याह� �श�काच्या अजून ल�ात कसं काय
नाह� आलं? त्यामुळे हा सगळा प्रकार स्ल�दर�न वालेच घडवून आणत आहे त असं
यावरून �सद्ध होत नाह� का? वारसह� स्ल�दर�न चाच आहे आ�ण भयानक
जनावरह� स्ल�दर�नचंच आहे. शाळा बंद करायच्या ऐवजी फक्त स्ल�दर�न च्या
सगळ्या मुलांची हकालपट्ट� करा म्हणावं!" तो गरजला. ऐकणार्यांनी माना
हलवून सहमती दशर्वल� आ�ण टाळ्या वाजवल्या.
पस� वीज्ल� ल�च्या मागे एका खच
ु �वर बसला होता. पण याखेपेस आपलं
काह� मत दे ण्यात त्याला फारसा उत्साह वाटत नव्हता. त्याचा चेहेरा पांढराफटक
पडलेला होता आ�ण तो हबकल्यासारखा �दसत होता.
जॉजर्ने हॅर�ला हळूच सां�गतलं, "पस�ला जबरदस्त धक्का बसलेला आहे.
रे व्हनक्लॉची मुलगी पेनीलोप िक्लयरवॉटर �प्रफेक्ट आहे. मला वाटतं, भयानक
जनावर �प्रफेक्टवर हल्ला करायचं धाडस करे ल ह� कल्पनाच केल� नसेल त्याने."
पण हॅर�चं त्याच्या बोलण्याकडे ल�च नव्हतं. हॉिस्पटलमध्ये
पुतळ्यासारखी �नज�वपणे पडलेल� हमार्यनी पुन्हा पुन्हा त्याच्या डोळ्यांसमोर
तरळत होती. गुन्हे गाराला लवकरात लवकर पकडलं गेलं नाह� तर त्यालाह�
आयष्ु यभर डिस्लर् प�रवारासोबत राहावं लागणार होतं. टॉम �रडलने पण हॅ�ग्रडला
केवळ याच कारणासाठ� पकडून �दलं होतं, क� जर शाळा बंद झाल� असती तर
त्याला मगलू अनाथलयात परत जावं लागलं असतं. टॉमला त्या वेळी काय
वाटलं असेल याची हॅर� आता कल्पना करू शकत होता.
रॉनने हळूच हॅर�ला कानात �वचारलं, “आपण काय करूया? हॅ�ग्रडवर
कुणाचा संशय असेल असं तुला वाटतं का रे ?
हॅर� मनातल्या मनात �नणर्य घेऊन म्हणाला, “आपल्याला त्याच्याशी
जाऊन बोलावं लागेल. माझी खात्री आहे क� यावेळी ह� चक
ू त्याने नक्क�च
केलेल� नसेल. पण मागच्या वेळी जर त्या भयंकर जनावराला त्यानेच मोकळं
केलं असेल तर रहस्यमय तळघरात जायचं कसं ते तर� त्याला �निश्चतच ठाऊक
असेल. आ�ण हे एवढं समजलं तर� योग्य �दशेने तपासाला सुरुवात झाल्यासारखं
होईल."
"पण मॅक्गॉनॅगल तर म्हणाल्या होत्या क� वगर् संपल्यावर आपल्याला
आपापल्या टॉवरमध्येच थांबावं लागेल —"
हॅर� आवाज अजून हळू करत म्हणाला, "मला वाटतं डॅडींचा अदृश्य झगा
पुन्हा एकदा बाहेर काढायची वेळ आल� आहे .”
हॅर�ला आपल्या व�डलांकडून वारसाहक्काने केवळ एकच वस्तू �मळाल�

होती - एक पायघोळ चांद�सारखा सफेद अदृश्य झगा. ते फक्त त्याच्याच
आधारावर सगळ्यांची नजर चक
ु वून शाळे बाहे र हँ�ग्रडला भेटायला जाऊ शकत
होते. रोजच्याच प्रमाणे ते नेहेमीच्या वेळेला झोपण्यासाठ� गेले. नेिव्हल, डीन
आ�ण सीमस ् रहस्यमय तळघरावर चचार् करकरून गाढ झोपी जाईपय�त त्यांनी
वाट पा�हल�. त्यानंतर हॅर� आ�ण रॉनने उठून पुन्हा कपडे घातले आ�ण ते त्या
झग्यात �शरले.
गढ�तल्या अंधार्या शांत पॅसज
े मधून जाणं काह� गंमतशीर नक्क�च नव्हतं
हॅर� यापूव�ह� �कतीतर� वेळा रात्री महालात �फरलेला होता. परं तु �दवस
मावळल्यानंतर मात्र त्याने कधी �तथे इतक� गजबज पा�हलेल� नव्हती. �श�क,
�प्रफेक्ट्स आ�ण भुतं जोड्या जोड्यांनी पहारा दे त होते आ�ण सगळीकडे बार�क
नजर ठे वून काह� �व�चत्र घटना घडतायत का त्यावर ल� ठे वून होते. त्यांनी
जर� अदृश्य झगा घातलेला असला तर� त्यांच्या हालचाल�ंचा आवाज त्यांना ऐकू
जाऊ शकत होता. आ�ण स्नॅप िजथे पहारा दे त होते �तथून काह� अंतरावरच
रॉनचा अंगठा ठे चकळल्यावर दोघेह� एकदम घाबरले. त्यातल्या त्यात नशीब
ं आल�. सट
एवढं च क� रॉनने �शवी �दल� त्याच �णी नेमक� स्नॅपना �शक ु केचा
�नःश्वास सोडत दोघे ओकच्या लाकडी दरवाज्यापय�त पोचले आ�ण त्यांनी
दरवाजा उघडला.
रात्रीच्या वेळी आकाश �नरभ्र होतं आ�ण चांदण्या चमकत होत्या. ते
झपाट्याने हॅ�ग्रडच्या घराच्या उजेड �दसत असलेल्या �खडक्यांकडे �नघाले.
समोरच्या दरवाजाशी गेल्यावर त्यांनी आपला झगा काढला.
त्यांनी दार वाजवल्यानंतर काह� �णातच हॅ�ग्रडने दरवाजा उघडला. त्यांना
समोर धनुष्यबाणाने �नशाणा साधून उभा असलेला हॅ�ग्रड �दसला. त्याच्या
मागेच त्याचा फँग नावाचा कुत्रा जोरात भक
ुं त होता.
“अरे च्चा!" आपलं धनुष्य खाल� करत त्याने त्यांच्याकडे �नरखून पा�हलं.
“तम्
ु ह� दोघं इथे काय करताय?"
हॅर�ने आत येत धनुष्याकडे बोट दाखवून �वचारलं, "हे कशासाठ� आहे ?”
"काह� नाह�... काह� नाह�..." हॅ�ग्रड गडबडला, "मला वाटलं... काह� फरक
पडत नाह� म्हणा... बसा... मी चहा टाकतो."
आपण काय करतोय हे त्याचं त्यालाच कळत नसल्यासारखं वाटत होतं.
आधी त्याच्या हातातन
ू चहाच्या भांड्यातून पाणी सांडलं आ�ण आग जवळपास
�वझन
ू च गेल�. मग त्याचा जाडजड
ू हात भीतीने कापला आ�ण त्यामळ
ु े �कटल�
फुटल�.
हॅर� म्हणाला, "हॅ�ग्रड तू ठ�क आहे स ना? तुला हमार्यनीबद्दल कळलं असेल
ना?"
हँ�ग्रड कापर्या आवाजात म्हणाला, "हो... हो... ऐकलंय मी..."
तो पन्
ु हा पुन्हा �खडक�कडे घाबरून बघत होता. त्याने त्या दोघांना
उकळलेल्या पाण्याचे दोन मग �दले. (त्यात तो चहापावडर टाकायलाच �वसरलेला
होता.) तो एका प्लेटमध्ये फ्रूटकेकचा मोठा तक
ु डा ठे वतच होता तेवढ्यात
दरवाजावर जोरात थाप वाजल�.
हॅ�ग्रडच्या हातातन
ू फ्रूटकेक खाल� पडला. हॅर� आ�ण रॉनने घाबरून
एकमेकांकडे पा�हले आ�ण ते झटकन अदृश्य झग्यात �शरून एका कोपर्यात
जाऊन थांबले. ते लपलेत याची खात्री करून घेतल्यावर हॅ�ग्रडने आपलं धनुष्य
उचललं आ�ण पन्
ु हा एकदा दरवाजा उघडला.
"गुड इिव्ह�नंग हँ�ग्रड."
बाहे र डम्बलडोर उभे होते. आत येताना ते खूप गंभीर �दसत होते.
�णभरातच एक खूपच �व�चत्र �दसत असलेला माणूस त्यांच्या पाठोपाठ आत
आला.
तो ठ� गणा आ�ण जाडा होता. त्याचे �पंगट केस �वस्कटलेले होते. त्याचा
चेहरा त्रा�सक �दसत होता. त्याने कपडेपण चमत्का�रकच घातलेले होते.
पट्ट्यापट्ट्यांचा सूट, लाल टाय, पायघोळ काळा झगा आ�ण टोकदार जांभळे बूट.
आ�ण त्याने बगलेत �पवळी �हरवी हॅट धरलेल� होती.
रॉन म्हणाला, “हे डॅडींचे साहे ब आहे त. कॉन��लयस फज, जाद ू मंत्री!" हॅर�ने
रॉनला गप्प करण्यासाठ� जोरात कोपराने ढोसलं.
हँ�ग्रड आता घामाघूम होऊन पांढराफटक पडला होता. तो धाडकन एका
खच
ु �वर कोसळला आ�ण एकदा डम्बलडोरकडे तर एकदा कॉन��लयस फजकडे
टकाटका बघत बसला.
“फार वाईट झालंय हॅ�ग्रड." फज म्हणाले. "फारच वाईट झालंय. मला
यावंच लागलं. मगलव
ंू र चार हल्ले. आता प्रकरण हाताबाहे र गेलंय. मंत्रालयाला
काह�तर� पाऊल उचलावंच लागेल."
"हे मी नाह� केलं." हॅ�ग्रडने डम्बलडोरकडे याचना करत पा�हलं, "प्रोफेसर
डम्बलडोर तम्
ु हाला तर� नक्क�च माह�त आहे ना क� हे मी नाह� केलं सर...."
"कॉन��लयस, मी तुला �न�ून सांगतो क� हॅ�ग्रडवर माझा पण
ू र् �वश्वास
आहे ." डम्बलडोर फजकडे भुवई उं चावून पाहात म्हणाले.
यावर फज थोडेसे त्रासन
ू गेल्यासारखे म्हणाले, "हे बघ एल्बस, हॅ�ग्रडचे
रे कॉडर् त्याच्या �वरोधात आहे . मंत्रालयाला काह�तर� अॅक्शन घ्यावीच लागेल ना?
शाळे चे गव्हनर्र मला पुन्हा पुन्हा संपकर् साधून प्रश्न �वचारायला लागले आहे त.”
“तर�ह� मी तल
ु ा सांगतो कॉन��लयस, क� हॅ�ग्रडला नेऊन काह�ह� फायदा
होणार नाह�." डम्बलडोर म्हणाले. त्यांचे आग ओकणारे �नळे डोळे हॅर�ने आजवर
कधीह� पा�हलेले नव्हते. फज आपल्या हॅटशी चाळा करत म्हणाले. “माझ्या
भ�ू मकेतन
ू या प्रकाराकडे पाहा. आ�ा या वेळी माझ्यावर खप
ू दबाव आहे . मी
काह�तर� कृती करतोय अशी लोकांची खात्री पटणं जरुर�चं आहे . जर नंतर
हॅ�ग्रडने हे काम केलेलं नाह� असं �सद्ध झालं तर त्याला सोडून दे ण्यात येईल.
आ�ण त्याला दोष �दला जाणार नाह�. परं तु आ�ा तर� मला त्याला घेऊन जावंच
लागेल. नाईलाज आहे माझा. मी जर असं केलं नाह� तर आपल्या कतर्व्याचं
पालन न केल्यासारखं होईल."
“मला घेऊन जाणार?” हॅ�ग्रड कापत म्हणाला, "मला कुठे घेऊन जाणारं ?"
"फक्त काह� �दवसांचाच प्रश्न आहे." फज हॅ�ग्रडकडे बघायचं टाळत
म्हणाले, "हॅ�ग्रड ह� �श�ा नाह�ए. फक्त सावध�गर�चं पाऊल आहे . दस
ु कोणी
पकडलं गेलं तर तझ
ु ी माफ� मागन
ू तल
ु ा मक्
ु त केलं जाईल...."
“अझकाबान जेलमध्ये तर नाह� नेत ना?" हॅ�ग्रड भरलेल्या गळ्याने
बोलला.
त्यावर फज काह� बोलण्यापव
ू �च बाहे रून कोणीतर� दरवाजा जोरजोरात
वाजवला.
डम्बलडोरने दरवाजा उघडला. आता हॅर�ला कोपराने ढोसून घ्यावं लागलं.
त्याने जोरात श्वास घेतला होता.
ल्यु�सयस मॅल्फॉय हॅ�ग्रडच्या झोपडीत आत आले. त्यांनी प्रवासात
घालायचा पायघोळ काळा झगा घातलेला होता. त्यांच्या चेहेर्यावर थंड पण
समाधानाचं हसू पसरलेलं होतं. फँग गरु गरु ायला लागला होता.
त्यांनी प्रसन्नपणे बोलायला सुरुवात केल�, "तू आधीच इथे येऊन
पोचलायस होय फज? व्वा! फारच छान! फारच छान..."
हँ�ग्रड �चडून म्हणाला, “तू इथे काय करतो आहे स? माझ्या घरातन
ू चालता
हो.”
"भल्या गह
ृ स्था माझ्यावर �वश्वास ठे व. मला काह� इथे येऊन आनंद
झालेला नाह�ए. याला तू घर म्हणतोस?" ल्य�ू सयस मॅल्फॉयने अत्यंत तच्
ु छतेने
त्या छोट्याशा खोल�ला सगळीकडून न्याहाळत म्हटलं. "मी तर शाळे त गेलो
होतो. �तथे मला कळलं क� हेडमास्तर इथे आहेत!"
"आ�ण ल्य�ू सयस, तम
ु चं माझ्याकडे काय काम होतं?" डम्बलडोर म्हणाले.
ते नम्रपणे बोलत होते, पण त्यांचे डोळे मात्र आगच ओकत होते.
"वाईट बातमी आहे डम्बलडोर, " �मस्टर मॅल्फॉयने बोलत चमर्पत्राची एक
मोठ� गुंडाळी बाहे र काढल�, "पण गव्हनर्रांना आता तुम्ह� पदावर राहावं असं
वाटत नाह�ए. हा घ्या तुमच्या �नलंबनाचा आदे श! यावर तुम्हाला मोजून बारा
सह्या �मळतील. आमचं सगळ्यांचंच असं मत पडलंय क� ह� प�रिस्थती
हाताळणं तम
ु च्या आवाक्याच्या बाहेरचं आहे . इतके हल्ले झाले आहे त! आज
दप
ु ार�च आणखी दोन हल्ले झाले आहे त! याच पद्धतीने सगळं चालत रा�हलं तर
हॉगवट्र्समध्ये एकह� मगलू �वद्याथ� बचावणार नाह�. आ�ण त्यामुळे शाळे चं
�कती नक
ु सान होईल ते आपण सगळे जण ओळखन
ू आहोत."
“अरर्... ल्यू�सयस हे पाहा!" फज हादरलेले होते, "डम्बलडोरांना �नलं�बत
नाह� नाह�.... आपल्या दृष्ट�ने शेवट� काय मह�वाचं…”
"फज, हे डमास्तरांची �नयक्
ु ती आ�ण बडतफ� दोन्ह� गोष्ट� गव्हनर्रांच्या
हातात असतात.." �मस्टर मॅल्फॉय मधाळ आवाजात बोलले. "आ�ण डम्बलडोर हे
हल्ले थांबवू न शकल्यामुळे..."
"हे बघ ल्य�ू सयस, जर डम्बलडोर हल्ले थांबवू शकले नाह�त, " फज म्हणाले,
त्यांच्या वरच्या ओठावर आता घाम फुटला होता, "मला असं म्हणायचं आहे क�,
मग दस
ु रं कोण थांबवू शकणार आहे हे हल्ले?”
"हे आता येणारा काळच ठरवील." �मस्टर मॅल्फॉय कुट�लपणे हसत
म्हणाले. "पण आम्हा बाराह� गव्हनर्रांचं एकच मत आहे क�..."
हँ�ग्रड एकदम उसळला. त्याचं �झपरं काळं डोकं छताला �चकटत होतं.
"मॅल्फॉय जरा हे पण सांग, क� त्यातल्या �कती जणांना तू धमकावलंस
�कंवा ब्लॅ कमेल केलंस, म्हणून ते यावर सह्या करायला तयार झाले?"
ल्यू�सयस मॅल्फॉय म्हणाला, “हे बघ हॅ�ग्रड, तुझं हे डोक्यात राख घालून
घेणं तल
ु ा एक ना एक �दवस अडचणीत आणल्याखेर�ज राहणार नाह�. मी तर
तुला सल्ला दे ईन, क� अझकाबानच्या जेलच्या पहारे कर्यांवर तू अशा प्रकारे डाफरू
नकोस म्हणजे झालं! त्यांना ते मळ
ु ीच खपायचं नाह�.”
"तू डम्बलडोरना काढून टाकू शकत नाह�स." हॅ�ग्रड �कंचाळला. त्याची
�कंकाळी ऐकून फँग आपल्या बास्केटमध्ये मुटकुळं करून लपला. आ�ण कंू कंू
करायला लागला. "त्यांना काढलं तर मगलू मुलं वाचतील अशी आशाच करायला
नको. कारण मग तर हत्या होतच राहतील.”
"हॅ�ग्रड शांत हो बरं !" डम्बलडोर तीव्र स्वरात बोलले आ�ण मग त्यांनी
ल्यू�सयस मॅल्फॉयकडे पा�हलं.
"ल्यु�सयस, जर सगळ्याच गव्हनर्रांचं मत मी जावं असं असेल तर मी
नक्क�च �नघून जाईन.”
"परं तु" फज चाचरत बोलला. "नाह�" हॅ�ग्रड गरु गरु ला.
डम्बलडोरने आपले चमकदार �नळे डोळे ल्य�ू सयस मॅल्फॉयच्या थंड �पंग्या
डोळ्यांवरून जराह� हलवले नाह�त.
....“सध्या तर�" सगळ्यांनी त्यांचं बोलणं नीट ल�पूवक
र् ऐकावं म्हणून
डम्बलडोर संथपणे एकेक शब्द स्पष्टपणे उच्चारत बोलायला लागले, "जेव्हा इथे
माझा एकह� �वश्वासू माणूस उरणार नाह� तेव्हाच मी खर्या अथार्ने इथून गेलेला
आढळे न तुम्हाला. आ�ण मदत मागणार्याला नेहेमीच हॉगवट्र्समध्ये मदत
�मळते याचीह� प्र�चती तम्
ु हाला �मळे ल.”
�णभर हॅर�ला वाटलं क� तो आ�ण रॉन लपलेल्या कोपर्याकडेच डम्बलडोर
बघताहे त.
“व्वा! फारच हृदयस्पश�!" मॅल्फॉय डोकं वाकवत म्हणाले. "एल्बस आम्ह�
सवर्जण आपल�... अं... काम करण्याची �व�शष्ट पद्धत नेहेमीच ल�ात ठे वू
आ�ण आम्ह� अशी आशा करतो, क� तुमचा उ�रा�धकार� कोणत्या ना कोणत्या
तर� पद्धतीने या हत्या नक्क�च थांबवेल."
मॅल्फॉयने दारापय�त जाऊन दरवाजा उघडला आ�ण मान तक
ु वून
डम्बलडोरना बाहे र पडण्याचा इशारा केला. डम्बलडोर बाहे र पडले. आपल्या हॅटशी
चाळा करत फज हॅ�ग्रडने आपल्यापढ
ु े बाहे र पडावे म्हणन
ू वाट पाहात थांबले.
पण हॅ�ग्रड जागेवरून हलला नाह�. त्याने एक द�घर् श्वास घेतला आ�ण तो
सावधपणे म्हणाला, "कुणाला काह� जाणून घ्यायचं झालं तर नुसता कोळ्यांचा
पाठलाग करून पाहावा. म्हणजे मग पा�हजे �तथं जाता येईल. माझं दस
ु रं
काह�ह� म्हणणं नाह�."
फज त्याच्याकडे आश्चयार्ने बघत रा�हले. हॅ�ग्रड आपल्या �चचुंद्र�च्या
कातडीचा ओव्हरकोट घालत म्हणाला, "चला �नघूया." पण फजपाठोपाठ दारातून
बाहे र पडता पडता �णभर पुन्हा थांबून तो मोठ्याने म्हणाला, "मी इथे नसताना
फँगला कुणीतर� खायला घालायला हवं."
दरवाजा धडाम�दशी बंद झाला आ�ण रॉनने अदृश्य झगा काढून टाकला.
भरल्या गळ्याने तो म्हणाला, "आता आपण चांगलेच अडचणीत सापडलोय.
डम्बलडोर पण �नघन
ू गेले आहेत. कदा�चत हे लोक आज रात्रीच शाळा बंद
करून टाकतील. ते गेल्यावर तर शाळे त बहुधा रोजच हल्ले व्हायला लागतील."
फँग गुरगुरत बंद दरवाजावर पंजे मारायला लागला.
प्रकरण पंधरा
अॅरॅगॉग
गढ�च्या चार� बाजूच्या मैदानात उन्हाळ्याने हलकेच प्रवेश केलेला होता.

आकाश आ�ण सरोवर दोन्ह� �नळ्या रं गाचं झालं होतं. ग्रीनहाऊसमधल� फुलं
कोबीसारखी मोठ� होऊन उमलल� होती, पण महालाच्या �खडक�तून एक दृश्य
मात्र �दसायचं बंद झालं होतं. हॅ�ग्रड मैदानात �फरतोय आ�ण फँग त्याच्या
मागेपढ
ु े लड
ु बड
ु त उड्या मारतोय. त्यामळ
ु े हॅर�ला समोरचं दृश्य खरं वाटतच
नव्हतं, खरं तर आतलं वातावरण आ�ण बाहे रचं वातावरण दोन्ह�त फारसा काह�
फरक नव्हता; दोन्ह�कडे भयंकर गडबड होती.
हॅर� आ�ण रॉनने हमार्यनीला भेटायचा प्रयत्न केला, पण आता
हॉिस्पटलमध्ये भेटायला येणार्यांवर बंद� घातल� होती..
हॉिस्पटलच्या दाराच्या फट�तून मॅडम पॉमफ्र�ंनी त्यांना गंभीरपणे
सां�गतलं, “आम्ह� आता धोका पत्करायला तयार नाह� आहोत. नाह� म्हणताना
मला वाईट वाटतंय, पण हल्लेखोर या लोकांना पुरतं ठार करण्यासाठ� इकडे येऊ
शकतो..."
डम्बलडोर �नघन
ू गेल्यावर गढ�त सगळीकडे प्रचंड भीतीचं वातावरण
पसरलं होतं. त्यामळ
ु े सूयार्च्या उन्हाने बाहे रचं वातावरण उबदार होत होतं, पण
आत मात्र ते ऊन गढ�च्या �खडक्यांपय�तच येऊन थांबत होतं. शाळे तला प्रत्येक
चेहरा �चंताग्रस्त आ�ण घाबरलेला होता. फार काय, पॅसेजमध्ये चक
ु ू न कुणी
हसलंच तर त्याचे पडसाद इतके मोठे आ�ण चमत्का�रक वाटायचे क� घाईघाईन
हसू दाबलं जायचं.
हॅर� पन्
ु हा पन्
ु हा डम्बलडोरचे शेवटचे शब्द मनात आठवत होता, "ज्या
�दवशी माझा एकह� �वश्वासू माणूस इथे उरणार नाह� तेव्हाच मी खराखुरा इथून
जाईन... मदत मागणार्याला हॉगवट्र्समध्ये नेहेमीच मदत �मळे ल." पण या
शब्दांचा आता काय उपयोग? पण आता त्यांनी कुणाकडे मदत मागणं अपे��त
होतं? कारण इथे प्रत्येकजणच त्यांच्यासारखाच द्�वधा मनःिस्थतीत सापडलेला
आ�ण घाबरलेला होता.
त्यापे�ा हॅ�ग्रडचा कोळ्यांचा इशारा समजायला जास्त सोपा होता. अडचण
फक्त एवढ�च होती क� पाठलाग करायला गढ�त आता एकह� कोळी �शल्लक
नव्हता. हॅर�ने सगळीकडे कोळ्यांचा शोध घेतला. रॉनने पण मन घट्ट करून
त्याला मदत केल�. या कामात एकच अडथळा होता. तो म्हणजे त्यांना बाहेर
एकटं दक
ु टं भटकण्याची परवानगी नव्हती. गढ�त कुठं ह� गेलं तर� त्यांना
�ग्रफ�नडोरच्या �वद्याथा�च्या गटातन
ू च जावं लागत होतं. त्यांचे बहुतक
े सगळे
वगर्�मत्र �श�क आपल्याला एका वगार्तून दस
ु र्या वगार्त शेळ्या म� ढ्यांना नेतात
तसे सुर��त घेऊन जातात, म्हणून खूश होते. पण हॅर�ला मात्र ते फार जाचक
वाटत होतं.
पण या भयकं�पत वातावरणातह� एका व्यक्तीला मात्र खूप गंमत
वाटताना �दसत होती. ड्रॅको मॅल्फॉय. त्याला शाळे चा हे डबॉय केल्याच्या थाटात
तो सगळीकडे ऐट�त तो �फरत असायचा. डम्बलडोर आ�ण हॅ�ग्रड शाळे तन
ू
गेल्यानंतर पंधरा �दवसांनी जादच्
ू या काढ्याच्या वगार्त ड्रॅको मॅल्फॉयचं बोलणं
ऐकेपय�त तर�ला तो इतका खूश का होता ते माह�त नव्हतं. मॅल्फॉय जेव्हा क्रॅब
आ�ण गॉयलला डोळे नाचवत काह�तर� सांगत होता तेव्हा हॅर� त्याच्या मागेच
बसलेला होता.
आवाज लहान करायची काळजी घेण्याचेह� कष्ट न करता तो म्हणाला
होता, "मला नेहमी वाटायचं क� आपल्याला डॅडीच डम्बलडोरपासन
ू सोडवतील."
मी तुम्हाला आधीच बोललो नव्हतो का, क� डॅडींच्या मते डम्बलडोर आतापय�तचे
सवा�त बंडल हे डमास्तर आहेत ते? आता कदा�चत आपल्याला एखादे चांगले
हे डमास्तर �मळतील. तो हे डमास्तर असा असेल क� तो रहस्यमय तळघर बंद
करण्याच्या भानगडीतच पडणार नाह�. मॅक्गॉनॅगल फार काळ �टकणार नाह�त.
कारण त्या म्हणजे तात्पुरती व्यवस्था आहे फक्त...
स्नॅप हॅर�च्या जवळूनच गेले. पण त्यांनी हमार्यनीची �रकामी सीट आ�ण
कढई बघून काह�ह� मत व्यक्त केलं नाह�.
मॅल्फॉय मोठ्याने म्हणाला, "सर, तुम्ह� हे डमास्तर पदासाठ� अजर् का दे त
नाह�?"
“अरे मॅल्फॉय!" स्नॅप म्हणाले. हसू दाबायचा प्रयत्न करूनह� त्यांच्या
पातळ ओठांवर थोडंसं हसू फुललंच. "प्रोफेसर डम्बलडोरना गव्हनर्रांनी फक्त
�नलं�बत केलं आहे . माझ्या मते ते लौकरच आपल्याकडे परत येतील."
“ते ठ�क आहे हो सर," मॅल्फॉय दात काढत म्हणाला, "पण सर, जर तुम्ह�
या पदासाठ� अजर् केलात तर माझी खात्री आहे क� डॅडी तुम्हालाच मत दे तील.
सर, मी डॅडींना सांगेन क� तम्
ु ह� इथले सवा�त चांगले �श�क आहात म्हणन
ू ..."
तळघरात सगळीकडे �फरत असताना स्नॅप सारखे चेहेर्यावरचं हसू दाबत
होते. न�शबाने त्यांचं ल� सीमस �फ�नगनकडे गेलं नाह�, तो कढईत उलट�
करायचं नाटक करत होता.
“नासक्या रक्ताच्या पोरांनी अजूनह� आपला गाशा कसा काय गड
ुं ाळला
नाह� याचंच नवल वाटतंय मला." मॅल्फॉय पुढे म्हणाला. "पाच गॅ�लयनची पैज
लावन
ू सांगतो क� पढ
ु च्या वेळी ज्या कुणावर हल्ला होईल तो सरळ वरचा रस्ता
धरे ल. फक्त ती व्यक्ती ग्र� जर असणार नाह� याचंच वाईट वाटतंय.”
नेमक� त्याच वेळी घंटा वाजल� हे एका पर�नं बरं च झालं. कारण
मॅल्फॉयचे शेवटचे शब्द ऐकून रॉनने स्टुलावरून उसळून त्याच्यापय�त पोचायचा
प्रयत्न केलेलाच होता. पण बॅग आ�ण पुस्तकं गोळा करण्याच्या गडबडीत
कुणाच्या ते ल�ात आलं नाह�.
हॅर� आ�ण डीनने त्याचे हात पकडल्यावर रॉन गरु कावला, "थांबा जरा,
त्याला दाखवतोच. मला कुणाची पवार् नाह�. मला माझ्या छडीची पण गरज
नाह�. मी माझ्या हातांनी गळाच दाबतो त्याचा-"
"चला, आटपा लवकर. मला तम्
ु हाला जडीबट
ु �ंच्या �ानाच्या तासाला घेऊन
जायचं आहे." स्नॅप अस्वस्थपणे ओरडले आ�ण ते सगळे म� ढरासारखे एकमेकांना
ढकलत चालायला लागले. हॅर�, रॉन आ�ण डीन सगळ्यांच्या मागून चालत होते.
रॉन अजन
ू ह� स्वतःला सोडवन
ू घ्यायला धडपडत होता. पण ते स्नॅपच्या वगार्तन
ू
बाहे र पडून गढ�बाहे र भाज्यांच्या वाफ्यांच्या पल�कडे ग्रीनहाऊसच्या रस्त्यावर
पोचेपय�त रॉनला सुटं सोडण्यात हॅर� आ�ण डीनला काह�च अथर् वाटत नव्हता.
"जडीबुट�ंचं �ान" तासाला एकदम शांतता होती. आता त्याचे दोन
�वद्याथ� कमी झाले होते जिस्टन आ�ण हमार्यनी.
प्रोफेसर स्प्राऊटने त्या सगळ्यांना वाळक्या आ�फ्रक� अंिजरांच्या
छाटणीच्या कामाला जुंपले. हॅर� जेव्हा कोमजलेले दांडे हातात भरून खताच्या
�ढगार्यावर ठे वायला गेला तेव्हा अन� मॅक�मलन त्याच्या समोरच उभा होता.
अन�ने एक लांब श्वास घेतला आ�ण तो औपचा�रकपणे बोलला, "हॅर�, मी
तुझ्यावर संशय घेतल्याबद्दल मला वाईट वाटतंय, हे तुला सांगायची माझी
इच्छा होती. मला माह�त आहे क� हमार्यनी ग्र� जरवर तू कधीच हल्ला करणार
नाह�स. आ�ण मी बोललेल्या सवर्च गोष्ट�ंबद्दल मी तझ
ु ी माफ� मागतो. आता
आपण सगळे चजण एकाच नावेतले प्रवासी आहोत. तेव्हा-"
त्याने आपला जाडगेला हात मैत्री करण्यासाठ� पुढे केला आ�ण हॅर�ने पण
आपला हात त्याच्या हातात �दला.
सुक्या अंिजरांच्या ज्या �ढगाच्याजवळ हॅर� आ�ण रॉन काम करत होते
�तथेच अन� आ�ण त्याची मैत्रीण हॅना सुद्धा काम करायला लागले.
अन� वाळक्या फांद्या तोडत म्हणाला, "तो ड्रॅको मॅल्फॉय... त्याला जे
चाललंय त्या सवर् घटनांची गंमतच वाटतेय, नाह� का?" मला वाटतं क� तो
स्ल�दर�न चा वारस असू शकेल, तुम्हाला काय वाटतं?”
“आता कसं मद्
ु याचं बोललास बघ!" रॉन म्हणाला. हॅर�ने त्याला िजतक्या
सहजपणाने माफ केलं �ततक्या सहजपणे रॉनने त्याला माफ केलं नव्हतं.
अन�ने �वचारले, "हॅर�, स्ल�दर�न चा वारस मॅल्फॉय असेल असं तुला वाटतं
का?"
"नाह�." हॅर� इतक्या ठामपणाने बोलला क� अन� आ�ण हॅना त्याच्याकडे
बघतच बसले.
सेकंदभरातच हॅर�ला अशी एक गोष्ट �दसल� क� नकळत त्याने हातातल�
छाटणी करायची कात्री रॉनच्या हातावर मारल�.
“आऊच! तू काय कर-"
हॅर� ज�मनीवर काह� फुटांच्या अंतरावर बोट दाखवत होता. �कतीतर� मोठे
कोळी ज�मनीवरून पळत �नघाले होते....
"अरे वा!" रॉनने खूश �दसण्याचा असफल प्रयत्न केला. "पण आपण आ�ा
या �णी त्यांचा पाठलाग नाह� करू शकत..."
अन� आ�ण हॅन्ना उत्सुकतेने त्यांचं बोलणं ऐकत होते.
हॅर�ने कोळ्यांना दरू पळून जाताना पा�हलं. "ते सगळे अंधार्या जंगलाच्या
�दशेने जातायत वाटतं!"
हे ऐकून रॉनला आणखीनच कसंतर� झालं.
वगर् संपल्यावर प्रोफेसर स्प्राऊट सवर् �वद्याथ्या�ना "काळ्या जादप
ू ासून
बचाव" च्या वगार्त सोडायला गेल्या. हॅर� आ�ण रॉन जरा मागेच र� गाळले. कारण
त्यांचं बोलणं दस
ु र्या कुणाला ऐकू जायला नको होतं त्यांना.
हॅर� रॉनला म्हणाला, “आपल्याला पुन्हा एकदा अदृश्य झगा बाहे र काढावा
लागेल असं �दसतंय. आपण फँगला आपल्या बरोबर घेऊन जाऊ या. कारण
त्याला हॅ�ग्रडसोबत जंगलात जायची सवय आहे . त्याची आपल्याला मदतह� होऊ
शकेल.”
"ठ�क आहे ." रॉन म्हणाला. पण तो घाबरून छडी बोटांमध्ये �फरवत होता.
“अं... जंगलात... जंगलात. लांडग्याचं रूप घेणार� माणसं तर राहात नसतील
ना?" ते लॉकहाटर् च्या तासाला नेहमीच बसायचे तसे मागच्या बाकावर बसत
असताना तो पढ
ु े बोलला.
या प्रश्नाला बगल दे त हॅर� म्हणाला, "�तथे चांगले लोकसुद्धा राहतात.
सेन्टॉसर् आ�ण य�ु नकॉनर् सारखे."
रॉन याआधी कधीच अंधार्या जंगलात गेलेला नव्हता. हॅर� �तथे फक्त
एकदाच गेला होता आ�ण पन्
ु हा जायची वेळ येऊ नये अशी त्याची इच्छा होती.
लॉकहाटर् धावत पळत वगार्त आले. सगळा वगर् त्यांच्याकडे पाहायला
लागला. शाळे तले सगळे �श�क नेहमीपे�ा गंभीर होते. परं तु एकटे लॉकहाटर् मात्र
मजेत असायचे.
ते सगळीकडे हसून बघत म्हणाले, "चला, कपाळावरच्या आठ्या काढून
चेहरे हसरे करा बघू जरा. त�डं पाडून कशाला बसलाय असे?"
�वद्याथ्या�नी एकमेकांकडे उत्साहाने पा�हलं, पण कुणीच काह� उ�र �दलं
नाह�.
“एक गोष्ट तुमच्या ल�ात कशी येत नाह�ए?” समोरचे लोक भयंकर मठ्ठ
असल्याच्या थाटात लॉकहाटर् सावकाश सावकाश बोलायला लागले, "आता संकट
टळलेलं आहे . गन्
ु हे गाराला पकडून दरू पाठवण्यात आलं आहे ."
"कोण म्हणलं?" डीन थॉमसने जोरात �वचारलं.
"बाळा, सोन्या, शंभर टक्के खात्री असल्या�शवाय जादम
ू ंत्री हॅ�ग्रडला पकडून
घेऊन गेले असते का?" एक अ�धक एक दोन अशा आ�वभार्वात लॉकहॉटने -
त्याला समजावलं.
रॉन डीनपे�ाह� जास्त जोरात बोलला, "नाह�, ते तर�ह� त्याला पकडून
घेऊन गेलेच असते."
त्यावर लॉकहाटर् नाक फुगवन
ू ताठ्याने बोलले, "वीज्ल�, हॅ�ग्रडच्या अटकेच्या
संदभार्त मला तुझ्यापे�ा जास्त मा�हती आहे याबद्दल मला स्वतःचीच पाठ
थोपटून घ्यावीशी वाटतेय."
ते खरं नाह�, असं बोलायचा मोह रॉनला झालाच होता पण तो बोलता
बोलता थांबला. कारण टे बलाखालून हॅर�ने त्याला सणसणीत लाथ घातल� होती
हॅर� पुटपुटला, "ल�ात ठे व, आपण �तथे नव्हतो."
पण लॉकहाटर् च्या बा�लश आनंदाला उधाणच आलं होतं जसं काह�. ते
म्हणाले क�, हँ�ग्रड चांगला माणूस नाह� हे त्यांना आधीपासन
ू च माह�त होतं,
आ�ण आता सगळ्या प्रकारावर पडदा पडलेला आहे असा त्यांना �वश्वास वाटतो.
हे ऐकून हॅर�ला चीडच आल�. "�पशाच्या बरोबर भटकंती" पस्
ु तक लॉकहाटर् च्या
थोबाडावर हाणायची त्याला भयंकर इच्छा झाल�. पण त्याऐवजी स्वतःला शांत
करण्यासाठ� त्याने रॉनला कागदावर खरडून �दलं, “आज रात्रीच आपण काम
उरकून घेऊ."
रॉनने संदेश वाचला, आवंढा �गळला आ�ण बाजूच्या सीटवर �तरक्या
नजरे ने पा�हले, िजथे नेहेमी हमार्यनी बसायची. �तची �रकामी जागा बघून त्याचा
�नश्चय पक्का झाला आ�ण त्याने डोकं हलवून सहमती दशर्वल�.
*
सहा वाजल्यानंतर ग्रीफ�नडॉरचे �वद्याथ� कुठे ह� जाऊ शकत नसल्यामळ
ु े
ग्रीफ�नडॉरच्या हॉलमध्ये आजकाल तुडुब
ं गद� असायची. बरं , गप्पा ठोकायला
त्यांच्याकडे आता गरमा-गरम �वषय असायचे, त्यामुळे रात्री उ�शरापय�त हॉल
�रकामा व्हायचा नाह�.
�डनर झाल्यावर हॅर� पेट�तून आपला अदृश्य झगा घ्यायला गेला. आ�ण
पुष्कळ वेळ खुच�वर बसून रा�हला. तो हॉल �रकामा व्हायची वाट बघत होता.
फ्रेड आ�ण जॉजर्ने हॅर� आ�ण रॉनला एक्सप्लो�डंग स्नॅप खेळायचं आव्हान �दलं
होतं. एरवी िजथे हमार्यनी बसायची �तथे आज एवढसं त�ड करून िजनी खेळ
बघत बसल� होती. खेळ लवकर संपवण्यासाठ� हॅर� आ�ण रॉन जाणूनबज
ु ून हरत
होते. पण तर�ह� जेव्हा फ्रेड, जॉजर् आ�ण िजनी �तथन
ू गेले तेव्हा रात्र अध्यार्हून
अ�धक उलटल� होती.
हॅर� आ�ण रॉनने दोन खोल्यांचे दरवाजे बंद होण्याचा आवाज येण्याची
बाट पा�हल�. त्यानंतर त्यांनी अदृश्य झगा काढला, घातला आ�ण �चत्रातल्या
भगदाडातून बाहेर पडले.
सगळ्या �श�कांना गग
ुं ारा दे ऊन त्यांनी पुन्हा एकदा महालाबाहेर
पडण्याची धाडसी यात्रा केल�. शेवट� एकदाचे ते प्रवेश हॉलशी पोचले. त्यांनी
ओकच्या लाकडाचा दरवाजा साखळी काढून उघडला आ�ण ते बाहे र पडले. हे
सगळं जराह� आवाज होऊ न दे ता करायचा त्यांनी आटोकाट प्रयत्न केला. आता
ते चांदण्यात लख्ख �दसणार्या मैदानात आले होते.
अंधारात काळ्या �दसणार्या गवतावरून पढ
ु े चालता चालता रॉन अचानक
म्हणाला, "कदा�चत असंह� होऊ शकेल क� आपण जंगलात तर पोचू, पण
पाठलाग करायला आपल्याला कोळीच �दसणार नाह�त. आपण जे कोळी ब�घतले
ते कदा�चत दस
ु र�कडेच कुठे तर� गेले असतील. मला माह�त आहे क� त्यांच्याकडे
पाहताना तर� ते त्याच �दशेला गेल्यासारखे वाटत होते. पण तर�...."
आशा करत तो गप्प झाला. ते हॅ�ग्रडच्या घरासमोर पोचले. अंधारात
बुडलेल्या �खडक्यांमळ
ु े वातावरण जरा �व�चत्रच उदास वाटत होतं. हॅर�ने जेव्हा
दार ढकलून उघडलं तेव्हा त्यांना बघून फँग आनंदाने वेडाच झाला. आता फँग
जोरजोरात भक
ंु ू न गढ�त गाढ झोपून गेलेल्या लोकांना जागं करे ल क� काय अशी
त्यांना भीती वाटायला लागल�. त्यामळ
ु े त्यांनी घाई-घाईने मँटलपीसवर ठे वलेल्या
डब्यातन
ू �ट्रकलटॉफ� काढून फँगला खायला घातल�. त्यामळ
ु े त्याचे दात �चकटून
बसले.
हॅर�ने अदृश्य झगा हॅ�ग्रडच्या टे बलावरच ठे वून �दला. जंगलातल्या
काळ्याकुट्ट अंधारात त्याची काह� गरजह� नव्हती.
"चल फँग, आपण �फरायला जाऊया." हॅर� त्याच्या पायाला थोपटत
म्हणाला. ते ऐकून फँग खूश झाला आ�ण घरातून बाहे र पडून त्यांच्या पाठोपाठ
चालायला लागला. तो जंगलातल्या एका कोपर्यापय�त पळत गेला आ�ण
अंिजराच्या एका मोठ्या झाडाशी जाऊन त्याने आपला पाय वर केला.
हॅर� छडी काढून पट
ु पुटला, “प्रका�शत भव!” छडीच्या टोकाशी, त्यांना
चालणारे कोळी फक्त �दसू शकतील एवढाच मंद प्रकाश आला.
रॉन म्हणाला, "भार� युक्ती काढल�स. मी माझ्या छडीने पण प्रकाश केला
असता, पण तुला माह�त आहे , एक तर �तच्यातून धमाका तर� होईल नाह�तर
भलतंच काह�तर� घडून बसेल."
हॅर�ने रॉनचा खांदा थोपटून समोरच्या गवताकडे बोट दाखवलं. दोन कोळी
छडीच्या प्रकाशापासून दरू होत झाडांच्या सावल�त जात होते.
"ठ�क आहे." रॉनने सस्
ु कारा टाकला. जणू काह� एखाद्या वाईट प्रसंगाला
त�ड द्यायची मान�सक तयार�च तो करत होता. "मी तयार आहे. चल, जाऊया.”
ते जेव्हा जंगलाच्या आत �शरले तेव्हा फँग त्यांच्या आजब
ू ाजूने उडया
मारत, मळ
ु ं , पानं हुंगत जायला लागला. पायवाटे वरून चालणार्या कोळ्यांचा ते
हॅर�च्या छडीच्या उजेडात पाठलाग करत रा�हले. साधारणपणे वीस �म�नट ते
असेच न बोलता चालत रा�हले आ�ण फांद्यांच्या तुटण्याच्या आ�ण पानांच्या
सळसळण्याच्या आवाजा�शवाय दस
ु रा काह� आवाज ऐकू येतोय का त्याचा
कानोसा घेत रा�हले. मग झाडी इतक� दाट होत गेल�, क� आकाशातल्या चांदण्या
�दसायच्या बंद झाल्या आ�ण अंधाराच्या त्या समुद्रात फक्त हॅर�ची छडी चमकत
असतानाच त्यांच्या ल�ात आलं क� ते कोळी पायवाटे वरून बाजल
ू ा जात आहेत.
हॅर�ने थांबून ते कोळी कुठे जात आहेत ते बघण्याचा प्रयत्न केला पण
त्याच्या छडीच्या प्रकाशाच्या प�रघाबाहे रची प्रत्येक गोष्ट अंधारात लपलेल� होती.
तो यापव
ू � कधीच इतक्या दाट जंगलात गेलेला नव्हता. त्याला मागच्यावेळी
इं�ग्रडने सां�गतलं होतं, क� जंगलातून चालताना पायवाट कधीच सोडायची नाह�.
ते त्याला चांगलंच आठवत होतं, परं तु आज मात्र हँ�ग्रड खप
ू खूप दरू �नघून गेला
होता. कदा�चत अइकाबान जेलच्या एखाद्या अंधारकोठडीत. आ�ण कोळ्यांचा
पाठलाग करायला त्यानेच तर सां�गतलं होतं.
हॅर�च्या हाताला कसलातर� ओलसर स्पशर् जाणवला. त्यामळ
ु े त्याने एकदम
मागे उडी मारल�, ती नेमक� रॉनच्या पायावर रॉनला पायाचा चरु ा झाल्यासारखं
वाटलं. हॅर�च्या ल�ात आलं क� ती ओलसर वस्तू म्हणजे फँगचं नाक होतं.
"तुझं काय मत आहे?" त्याने रॉनला �वचारलं. हॅर�ला छडीच्या उजेडात
त्याचे डोळे फक्त चमकताना �दसत होते.
रॉन म्हणाला, "आता एवढ्या दरू आलो आहोत तर खरे !"
त्यामुळे ते झाडांमधून जाणार्या कोळ्यांच्या सावल्यांच्या पाठोपाठ जायला
लागले. पण आता वाटे त झाडांची मोठाल� मळ
ु ं आ�ण खंट
ु आडवे येत होते आ�ण
अंधारात ते नीट पटकन �दसतह� नव्हते. त्यामुळे त्यांचा वेग आता मंदावला
होता. हॅर�ला आपल्या हातावर फँगचा गरम श्वास जाणवत होता. मध्येच थांबून
हॅर� छडीच्या प्रकाशात कोळी कुठे आहे त ते पाहायचा.
ते पुष्कळ वेळ चालत रा�हले. त्यांना वाटलं, क� ते अधार् तास तर� भक्क�
चालले असतील. खाल� झुकलेल्या फांद्या आ�ण काटे र� झुडपात त्यांच्या शाल�
अडकत होत्या. थोड्या अंतरावर त्यांना ज�मनीला उतार लागलेला �दसला. पण
झाडी अजूनह� दाटच होती.
तेवढ्याच फँग जोरात भक
ंु ला. त्याचा आवाज इतका मोठा वाटला क� हर�
आ�ण रॉन दचकलेच.
"काय झालं?" रॉन त्या गच्च अंधारात इकडे �तकडे बघत म्हणाला आ�ण
त्याने हॅर�चा हात घट्ट पकडला.
हॅर� म्हणाला, "�तकडे काह�तर� हलतंय बघ. ऐक... एखाद� मोठ� वस्तू
असावी असं वाटतयं."
त्यांनी कान दे ऊन ऐकायचा प्रयत्न केला. त्यांच्या उजव्या बाजूला
काह�तर� एक मोठ� वस्तू झाडांमधन
ू �नघण्याचा प्रयत्न करत फांद्या तोडत
होती.
"अरे नाह�," रॉन बोलला, "नाह�, नाह�, नाह�." "गप्प बस" हॅर� घाईघाईन
म्हणाला, "त्याला तझ
ु ा आवाज ऐकू जाईल."
रॉन जरा जास्तच जोर दे ऊन म्हणाला, "माझा आवाज? त्याने फँगचा
आवाज आधीच ऐकलेला असेल."
ते घाबरलेल्या अवस्थेत पढ
ु ं काय घडतंय त्याची वाट बघायला लागले,
डोळ्यांत बोट घातलं तर� �दसणार नाह� इतका समोर काळा�मट्ट अंधार होता,
मग एक �व�चत्र घरघराट त्यांना ऐकू आला आ�ण पुन्हा शांतता झाल�.
हॅर� म्हणाला, “तल
ु ा काय वाटतं, तो काय करत असेल?"
रॉन म्हणाला, "कदा�चत हल्ला करायच्या तयार�त असेल.”
थरथर कापत, हलायची सुद्धा �हंमत न करता ते वाट बघत उभे रा�हले.
हॅर� कुजबज
ु ला, “तो गेला असेल असं वाटतंय का तल
ु ा?”
"कुणास ठाऊक!"
तेवढ्यात अकस्मात त्यांच्या उजव्या बाजूला प्रकाशाचा लोळ उठला.
अंधारात तो प्रकाश इतका झगझगीत वाटत होता क� डोळे �दपू नयेत म्हणन
ू
दोघांनी आपल्या डोळ्यांवर हात ठे वले. फँग कंू कंू करायला लागला आ�ण त्याने
पळून जाण्याचा प्रयत्न केला. त्या भानगडीत तो एका काटे र� झुडपात जाऊन
पडला आ�ण जास्तच जोरात केकटायला लागला.
“हॅर�!" रॉन ओरडला. त्याच्या आवाजात आता �दलासा होता. "हॅर�, ह� तर
आमची कार आहे."
“काय?"
“बघ तरं खरं !"
हॅर� रॉनच्या मागोमाग धडपडत प्रकाशाच्या �दशेने गेला. ते दोघं पड़त
सावरत चालले होते. आ�ण काह� �णातच ते एका मोकळ्या जागेत पोचले.
�मस्टर वीज्ल�ंची कार काह� मोठ्या व�
ृ ांच्या मध्ये उभी होती. झाडांच्या
घनदाट फांद्यांच्या छताखाल� उभ्या असलेल्या त्या कारचे हेडलाईट्स चालू होते.
रॉन आ वासून �तच्याकडे जायला �नघाल्यावर ती कारह� सावकाश त्याच्याकडे
यायला लागल�. जणू काह� एखादा भला मोठा �नळ्या रं गाचा कुत्रा मालका
स्वागतालाच पढ
ु े �नघाला होता!
“अरे , इतके �दवस ह� इथेच होती म्हणजे!" रॉन आनंदात कारला गोल
वळसा घालत म्हणाला. "हं , ब�घतलंस का? जंगलाने काय हालत करून ठे वल�य
�हची!”
कारवर चार� बाजूंनी ओरखडल्याच्या आ�ण �चखलाच्या खण
ु ा �दसत
होत्या. इतके सगळे �दवस कार आपल्या मनानेच जंगलात हवी तशी भटकत
रा�हल� होती हे उघडच होतं. फँगला कारमध्ये फारसा काह� रस �दसत नव्हता.
तो हॅर�ला �चकटून थरथर कापत उभा होता. हॅर�ची धडधड आता थांबल� होती.
त्याने आपल� छडी पन्
ु हा आपल्या शाल�त ठे वून �दल�.
“आ�ण आपल्याला वाटत होतं क� ह� आपल्यावर हल्ला करणार आहे!"
रॉन कारला टे कून �तला थोपटत म्हणाला. "मी आपला सतत �वचार करायचो
क� ह� बया गेल� कुठं !" हॅर�ने प्रकाशात न्हाऊन �नघालेल्या ज�मनीवर कोळी कुठे
�दसतायत का ते शोधायचा प्रयत्न केला. पण ते सगळे हे डलाईटच्या
प्रकाशापासून दरू �नघून गेले होते. तो म्हणाला, “या गडबडीत आपल� आ�ण
कोळ्यांची चुकामूक झाल� आहे. चल, जाऊन शोधू या त्यांना.”
रॉन काह�ह� बोलला नाह�. तो जागचा हललासुद्धा नाह�. त्याचे डोळे
हॅर�च्या मागे ज�मनीपासून दहा फुटांवर असलेल्या एका गोष्ट�वर �खळलेले होते.
त्याचा चेहेरा भीतीने काळा�ठक्कर पडला होता.
हॅर�ला वळून बघण्याइतकाह� वेळ �मळाला नाह�. एक जोरदार खटखट
आवाज झाला आ�ण आपल्याला एका उं च आ�ण केसाळ गोष्ट�ने कमरे ला धरून
वर उचलल्याची हॅर�ला जाणीव झाल�. आता तो उलटा लटकत होता, खाल� डोकं
वर पाय अशा अवस्थेत! तो प्र�तकार करायला लागला तेवढ्यात त्याला पुन्हा
एकदा खटखट आवाज ऐकू आल्यावर त्याची घाबरगंड
ु ी उडाल�. त्याला आता
रॉनचे पाय हवेत लटकताना �दसले. मग फँगच्या गळा काढून रडण्याचा आवाज
आला. पुढच्याच �णी त्यांना वेगाने अंधार्या झाडांच्या मधून ओढत नेलं जायला
लागलं.
हॅर�ला ज्याने पकडलं होतं त्याच्याकडे हॅर�च्या हवेत लटकणार्या डोक्याने
पा�हलं. तो आपल्या सहा लांब आ�ण केसाळ पायांवर चालत होता. त्याच्या
त�डाच्या जागी चकाकत्या ब्लेडसारखे दोन �चमटे होते आ�ण त्याने आपल्या
पुढच्या दोन पायांत हॅर�ला घट्ट पकडलेलं होतं. हॅर�ला पाठ�मागे आणखी एका
प्राण्याचा आवाज ऐकू येत होता, तो अथार्तच रॉनला घेऊन चालत होता. ते
जंगलाच्या मधोमध आले. हॅर�ला कळत होतं, क� फँग �तसर्या प्राण्याच्या
कचाट्यातून सुटायची धडपड करत केकाटत होता. हॅर�ला ओरडायची इच्छा
असूनह� त्याच्या त�डून आवाजात �नघत नव्हता. जणू काह� तो आपला आवाज
कारजवळच �वसरून आला होता.
त्या प्राण्याच्या पंजात तो �कती वेळ लटकलेला होता काय माह�त! पण
त्याला एवढं च कळलं क� कधीतर� अचानक अंधार एकदम कमी झाला.
पालापाचोळ्याने झाकलेल्या ज�मनीवर कोळीच कोळी �दसत होते. मान वाकडी
करून पा�हल्यावर त्याला �दसलं, क� ते एका मोठ्या दर�च्या कडेवर येऊन
थांबलेत.. इथल्या दर�तल� झाडं काढून टाकण्यात आल� होती. त्यामुळे
आकाशातले तारे स्पष्ट �दसत होते. आ�ण त्यानंतर त्याला समोर जे भयानक
दृश्य �दसलं �ततकं भयानक दृश्य आजवर त्याने कधीह� पा�हलं नव्हतं. कोळी!
बघावं �तकडे कोळीच कोळी होते. पण खाल� पानांवरून चालणारे छोटे कोळी
नाह�, तर घोड्याच्या आकाराचे, आठ डोळे आ�ण आठ पाय असलेले, काळे , केसाळ,
रा�सी कोळी! हॅर�ला घेऊन जाणारा महाकाय कोळी आता खाल� उताराकडे
�नघाला होता. तो कोळी त्याला दर�च्या मधोमध घुमटाच्या आकाराच्या
अस्पष्टशा जाळ्याकडे घेऊन चालला होता. त्याच्या साथीदारांनी त्याला चहूकडून
घेरलेलं होतं आ�ण ते त्याच्याकडची वजनदार �शकार पाहून हषर्भराने आपले
�चमटे कटकट वाजवत होते.
कोळ्याने हॅर�ला सोडून �दल्यावर तो धडाम�दशी खाल� आदळला. रॉन
आ�ण फँगह� त्याच्या शेजार� येऊन आदळले. फँग आता अिजबात ओरडत
नव्हता. उलट तो आपल्या जागेवरच चुपचाप मुटकुळं करून बसला होता. रॉनची
ू �कंकाळी बाहर पडत
अवस्थाह� हॅर�पे�ा काह� वेगळी नव्हती. त्याचं त�ड मक
असल्यासारखं वासलेलं होतं आ�ण त्याचे डोळे बाहे र पडतील क� काय असं
हॅर�ला अचानक शोध लागला, क� ज्या कोळ्याने त्याला पाडलं होतं तो
कोळी काह�तर� बोलत होता. त्याचं बोलणं समजून घेणं खरोखरच कठ�ण होतं.
कारण प्रत्येक शब्द बोलताना तो आपले �चमटे पण खट खट वाजवत होता.
"ॲरं गॉग" त्याने हाक मारल�, "ॲर� गॉग." आ�ण त्या घम
ु टाकृती अस्पष्टशा
जाळ्या खालून एक छोट्या ह�ीसारखा अजस्त्र कोळी सावकाशपणे चालत समोर
आला. त्याच्या काळ्या शर�रावर आ�ण पायांवर पांढरे �ठपके होते. आ�ण त्याच्या
�चमटे वाल्या �व�चत्र डोक्यावर �चकटलेले डोळे दध
ु ासारखे पांढरे होते. तो आंधळा
होता.
“काय आहे ?" त्याने वेगाने आपले �चमटे खटखटवत �वचारलं.
"माणसं!" हॅर�ला पकडणारा कोळी �चमटे वाजवत म्हणाला.
"हॅ�ग्रड आहे ?” ॲरॅगॉगने जवळ येत �वचारलं. त्याचे आठह� दध
ु ी डोळ
गरगर �फरत होते. "नाह�, अनोळखी आहेत." रॉनला आणणार्या कोळयाने उ�र
�दलं.
“त्यांना मारून टाका ना मग!" ॲरॅगॉगची �चड�चड झालेल� �दसल�.
"कशाला उठवलं? चांगला झोपलो होतो..."
“आम्ह� हॅ�ग्रडचे �मत्र आहोत." हॅर� ओरडला. त्याला वाटलं क� आपलं
हृदय बहुधा बाहेर पडून गळ्यात अडकून धडधडतंय.
दर�त सगळीकडून कोळ्यांच्या �चमट्यांचे आवाज यायला लागले.
खटखटखटखट खटखट अॅर�गॉग थांबला. तो संथपणे म्हणाला. "हॅ�ग्रडने यापूव�
कधीह� माणसांना पाठवलेलं नव्हतं!"
हॅर� जोरजोरात श्वास घेत म्हणाला, "हॅ�ग्रड संकटात सापडलाय. म्हणन
ू तर
आम्ह� इथे आलो आहोत.”
"संकटात?" वद्
ृ ध कोळी म्हणाला आ�ण हॅर�ला उगीचच वाटलं क� त्याच्या
�चमट्यांचा खटखट आवाज �चंतातरु वाटतोय. "पण त्याने तम्
ु हाला का
पाठवलंय?"
हॅर�ला उठून उभं राहावसं वाटलं पण पुन्हा त्याने आपला �वचार बदलला.
पायात त्राणच उरलेलं नसल्यासारखं वाटून त्याने पडल्या पडल्याच शक्य
�ततक्या शांत स्वरात बोलायला सुरुवात केल�.
"शाळे त सगळ्यांना वाटतंय क� हॅ�ग्रड �वद्याथ्या�वर काह�तर� एखादं
भयंकर जनावर सोडतोय. त्यामळ
ु े त्याला पकडून अझकाबान जेलमध्ये टाकलंय."
त्यावर अरगॉगने �चमटे खटखट खटखट करून प्रचंड मोठ्याने वाजवले. दर�त
चार� बाजूंनी जमा झालेल्या कोळ्यांनीह� तेच केलं. जणू काह� टाळ्या वाजत
असल्यासारखंच वाटत होतं. फरक फक्त इतकाच होता, क� एरवी टाळ्यांचा
कडकडाट ऐकून हॅर�च्या काळजाचा थरकाप उडत नसे.
ॲरॅगॉग �वचार करत म्हणाला, "पण ती तर पुष्कळ वषा�पूव�ची गोष्ट
आहे ... खप
ू वषा�पव
ू �ची. मला चांगलं आठवतंय. त्यामळ
ु े त्यांनी त्याला शाळे तन
ू
काढूनह� टाकलेलं होतं. त्यांना खात्री वाटत होती क�, लोक ज्याला रहस्यमय
तळघर म्हणतात �तथं राहणारं भयंकर जनावर मीच आहे . त्यांना वाटलं होतं क�
हॅ�ग्रडने रहस्यमय तळघर उघडून मला मक्
ु त केलं होतं."
“आ�ण तू... तू रहस्यमय तळघरातलं भयंकर जनावर नाह�येस का?" हर�
म्हणाला. त्याच्या कपाळावर थंडगार घाम फुटला होता.
“मी!" ॲरं गॉग रागाने म्हणाला. "मी गढ�त जन्माला आलेलो नाह�. मी
दरू च्या दे शातून आलो आहे. मी अंड्यात असताना एक प्रवासी मला हॅ�ग्रडकडे
दे ऊन गेला होता. हॅ�ग्रड तेव्हा छोटा होता. पण त्याने माझा सांभाळ केला. मला
गढ�त एका कपाटात त्याने लपवून ठे वलं होतं. मला उरलं सरु लं अन्न खायला
घातलं. हॅ�ग्रड माझा खूप जवळचा दोस्त आहे आ�ण एक सज्जन माणूस सुद्धा.
मी जेव्हा लोकांना सापडलो आ�ण माझ्यावर त्या मल
ु �ला मारल्याचा ठपका
ठे वण्यात आला तेव्हा त्यानेच मला वाचवलं. मी तेव्हापासून इथे या जंगलात
राहतोय. हॅ�ग्रड अजन
ू ह� मला अधून मधून भेटायला येत असतो. त्याने
माझ्यासाठ� एक पत्नी – मोसाग - पण शोधल�. आ�ण तू पाहतोच आहे स माझं
कुटं ब �कती फुललंय ते! आ�ण हे सगळं हॅ�ग्रडच्या दयाळूपणामळ
ु े च शक्य
झालंय..."
हॅर�ने उरला सरु ला धीर एकवटला. "म्हणजे याचा अथर् तू कधी ....
कुणावरह� हल्ला केला नाह�स?"
"कधीच नाह�." वद्
ृ ध कोळी तुटक आवाजात म्हणाला.
"हा माझ्या स्वभावाचा भाग असू शकतो. पण हॅ�ग्रडचा मान राखण्याकरता
मी कधीह� कुठल्याह� माणसाच्या केसालाह� धक्का लावलेला नाह�. जी मुलगी
मेल� होती �तचं प्रेत बाथरूममध्ये �मळालं होतं. मी ज्या कपाटात वाढलो होतो
ते कपाट सोडून गढ�चा कोणताह� भाग मी कधीच पा�हलेला नाह� आम्हाला
अंधार आ�ण शांतता आवडते..."
“पण मग... त्या मल
ु �ला कुणी मारलं ते तुला माह�त आहे का?" हॅर�न
�वचारलं. "कारण ते जे कुणी आहे ते परत आलंय आ�ण पन्
ु हा लोकांवर हल्ले
करायला लागलं आहे -”
पण त्याचे शब्द, रागाने इकडे �तकडे करणार्या अनेक पायांच्या खटखट
आ�ण सरसर आवाजात �वरून गेले. त्याच्या चहूबाजंन
ू ी मोठे , काळे कोळी
अस्वस्थपणे हालचाल करत होते.
ॲर� गॉग बोलला, "गढ�त राहणारं जे काह� आहे ते एक फार प्राचीन जनावर
आहे . त्याला आम्ह� कोळी सवा�त जास्त घाबरतो. मला चांगलंच आठवतंय क�
जेव्हा त्या जनावराची शाळे त �फरत असल्याची मला चाहूल लागल� होती तेव्हाच
मी हँ�ग्रडला मला दरू पाठवून द्यायचा आग्रह केला होता."
“त्याचं नाव काय आहे ?" हॅर�ने धडधडत्या हृदयाने �वचारलं. आणखी जास्त
खटखट, आणखी जास्त सरसर, कोळी आता जवळ जवळ येत चालले होते.
ॲर� गॉग रागाने म्हणाला, "आम्ह� त्याचं नावसुद्धा घेत नाह�. त्याच्याबद्दल एक
शब्दह� बोलत नाह�. हॅ�ग्रडने मला �कत्येक वेळा �वचारूनह� मी त्याला सद्
ु धा
आजपय�त कधीह� त्याचं नाव सां�गतलेलं नाह�."
हॅर�ला हा �वषय वाढवायचा नव्हता. कमीत कमी सगळे कोळी चार�
बाजंन
ू ी त्यांच्या जवळ जवळ येत असताना तर� नाह�. बोलता बोलता ॲरॅगॉग
थकून गेल्यासारखा वाटला. तो आपल्या घुमटाकार जाळ्यात हळू हळू परत
जायला लागला पण त्याचे साथीदार बाक�चे कोळी मात्र हॅर� आ�ण रॉनच्या
जवळ येतच होते.
“अच्छा तर मग! आम्ह� �नघतो आता." हताश झालेला असूनह� हॅर�
धाडस करून ॲरं गॉगला म्हणाला. त्याला आपल्या मागे पानांचा चुरचरु आवाज
ऐकू येत होता.
“जाताय? मला नाह� वाटत तुम्ह� जाऊ शकाल असं..." अॅरॅगॉग
सावकाशपणे बोलला.
“पण... पण..."
“माझी मुलं-बाळं माझी आ�ा मानून हॅ�ग्रडला त्रास दे त नाह�त. पण
िजवंत मांस जर स्वतःहूनच आमच्याकडे चालून आलं तर मी त्यांना थांबवू
शकत नाह�. बरं आहे तर, हॅ�ग्रडच्या �मत्रांनो!"
हॅर�ने वळून पा�हलं. त्याला त्यांच्यापासन
ू काह� फुटांवर कोळ्यांची उं च
�भंत �दसल�. ते कोळी आपल्या काळ्या कुरूप डोक्यांमधल्या खप
ू शा चमकणार्या
डोळ्यांनी बघत आ�ण �चमटे वाजवत त्यांच्याकडेच येत होते...
हॅर�चा हात छडीकडे गेला तेव्हा त्याला कळून चुकलेलं होतं क� प्र�तकार
करण्याला काह�ह� अथर् नाह�. कारण संख्येने कोळी बेसुमार होते. पण तर�ह�
त्याने उठून उभं राहायचा प्रयत्न केला. त्याने मनातल्या मनात �नश्चय केला
क� जर मरायचंच असेल तर शेवटच्या थ�बापय�त लढूनच मरायचं. तेवढ्यात �तथे
एक मोठा आवाज घम
ु ला आ�ण सगळी दर� प्रकाशाने न्हाऊन �नघाल�.
�मस्टर वीज्ल�ंची कार रोरांवत उतारावरून वेगाने येत होती. �तचे
हे डलाईट्स लागलेले होते, हॉनर् वाजत होता आ�ण ती कोळ्यांना सरळ धडक
दे ऊन हटवत होती. काह� कोळी तर उताणेच पडले. त्यांचे असंख्य पाय हवेत वर
वळवळत होते. कार हॅर� आ�ण रॉनसमोर येऊन थांबल� आ�ण �तचे दरवाजे
उघडले गेले.
“फँगला आत बसव." हॅर� उडी मारून पढ
ु च्या सीटवर बसत म्हणाला.
रॉनने केकटणार्या फँगच्या कमरे ला धरून त्याला उचललं आ�ण कारच्या
मागच्या सीटवर फेकलं. दरवाजे धडामकन बंद झाले. रॉनने अॅिक्सलरे टरला
स्पशर्ह� केला नाह� आ�ण कारला त्याची गरजह� वाटल� नाह�. इंिजन गरु गरु लं
आ�ण कार असंख्य कोळ्यांना टकरा मारत, पाडत सुसाट पुढे �नघाल�. ते वेगाने
त्या उताराची चढण चढले आ�ण दर�तून बाहे र पडले. आता ते जंगलातून जोरात
धडधडत �नघाले होते. झाडांच्या फांद्या �खडक्यांवर घसपटत होत्या. परं तु कार
मोकळ्या जागेतून कुशलपणे वाट काढत पुढे �नघाल� होती. जणू काह� तो �तचा
रोजचाच सरावाचा रस्ता असल्यासारखी ती सहज �नघाल� होती.
हॅर�ने हळूच �तरक्या नजरे ने रॉनकडे पा�हलं. त्याचं त�ड अजन
ू ह� मक
ू
�कंकाळी मारत असल्यासारखं वासलेलंच होतं. फक्त त्याचे डोळे बाहेर पडत
नव्हते एवढं च.
“तू ठ�क आहे स ना?" रॉन नस
ु ता समोर बघत रा�हला, तो बोलच
ू शकत
नव्हता.
खाल� झक
ु लेल्या फांद्या कापत ते जात रा�हले. फँग मागच्या सीटवरून
जोरजोरात भक
ंु त होता. जेव्हा ते एका मोठ्या ओक व�
ृ ाजवळून गेले तेव्हा
�खडक� बाहे र लावलेला आरसा हॅर�ला फुटताना �दसला. या झंझावाती दहा
�म�नटांच्या प्रवासानंतर झाडी �वरळ व्हायला लागल�. आ�ण हॅर�ला पुन्हा
आकाश �दसायला लागलं.
कार झटक्यात थांबल� आ�ण त्यांची डोक� �वंडस्क्र�नवर आपटल�. ते
जंगलाच्या टोकाशी येऊन पोचले होते. बाहे र उडी मारायच्या गडबडीत फँग
�खडक�ला धडकला आ�ण हॅर�ने दरवाजा उघडताच फँग झाडांच्या मधून झेपावत
हॅ�ग्रडच्या घराकडे पळत सुटला. त्याची शेपूट त्याच्या पायांमध्ये लपलेल� होती.
हॅर�पण बाहेर पडला. रॉनच्या पायात जोर यायला जवळजवळ �म�नटभर लागलं.
त्यानंतर तोह� बाहेर पडला. अजन
ू ह� त्याची मान ताठच होती. आ�ण तो एकटक
बघत होता. हॅर�ने कृत�तेच्या भावनेने कारला कुरवाळलं. त्यानंतर कार वळून
पुन्हा जंगलाच्या �दशेने �नघाल� आ�ण बघता बघता �दसेनाशी झाल�.
आपला अदृश्य झगा घेण्यासाठ� हॅर� हॅ�ग्रडच्या घरात गेला. फँग आपल्या
बास्केटमध्ये कांबळ्याच्या खाल� लपून लटपट कापत होता. हॅर� जेव्हा बाहे र
आला तेव्हा त्याला रॉन भोपळ्याच्या वेल�ंजवळ उलट� करताना �दसला.
"कोळ्यांचा पाठलाग करा म्हणे!" रॉन बाह�ला आपलं त�ड पस
ु त पट
ु पट
ु ला
"मी हॅ�ग्रडला कधीह� माफ करणार नाह�. आपलं नशीब चांगलं होतं म्हणूनच
आपण हाती पायी धड आ�ण िजवंत बाहे र पडलो."
हॅर� म्हणाला, "मला असं वाटतं क� अॅरॅगॉग त्याच्या �मत्रांच्या केसालाह�
धक्का लावणार नाह� अशीच त्याची समजत
ू झाल� असेल.”
"हॅ�ग्रडचा हाच खरा प्रॉब्लेम आहे ." रॉन हॅ�ग्रडच्या घराच्या �भंतीवर बुक्का
मारत म्हणाला. "त्याला नेहेमीच असं वाटत क� भयंकर जनावरांना िजतक
समजलं जातं �ततक� ती भयंकर नसतात. आ�ण याच गैरसमजुतीपायी तो
कुठल्या कुठं जाऊन पडलाय ब�घतलंस? अझकाबानच्या अंधारकोठडीत!" रॉन
आता लटलट कापत होता. "आपल्याला �तथे पाठवन
ू काय फायदा झाला तेच
मला कळत नाह�ए. आपल्याला �तथे जाऊन कसला सा�ात्कार झाला?"
"हे च क� हॅ�ग्रडने, रहस्यमय तळघर उघडलेलं नव्हतं हे कळलं!" हॅर�
म्हणाला. मग त्याने रॉनवर झगा टाकला. आ�ण त्याने चालायला सरु
ु वात करावी
म्हणून त्याचा हात धरून ओरडला,
"हॅ�ग्रड �नद�ष आहे ."
रॉन जोरजोरात सुस्कारे टाकायला लागला. त्याच्या दृष्ट�ने अॅर�गॉगला
कपाटात पाळणार्याला �नद�ष मानणं शक्यच नव्हतं.
गढ� जवळ आल्याबरोबर त्यांचे पाय नीट झग्यात झाकले गेले आहे त ना
त्याची हॅर�ने खात्री करून घेतल�. मग त्यांनी करकर आवाज करणार्या पुढच्या
दाराला जरासं ढकलून उघडलं. मग सावधपणे प्रवेश हॉल पार करून संगमरवर�
िजना चढले. िजथे पहारा दे णं चालू होतं त्या पॅसेजजवळून जाताना त्यांनी श्वास
रोखन
ू धरले. शेवट� एकदाचे ते ग्रीफ�नडॉरच्या हॉलमध्ये सरु ��तपणे पोचले.
�तथल� शेकोट� आता �वझून राख धुमसत होती. त्यांनी झगा काढला आ�ण
आपल्या खोल�कडे जाणार्या िजन्यावरून चढत �नघाले.
कपडे बदलायची सद्
ु धा तसद� न घेता रॉन आपल्या �बछान्यावर
कोसळला. पण हॅर�ला मात्र फारशी झोप येत नव्हती. तो पलंगाच्या उशाशी
बसून �कती तर� वेळ अॅरॅगॉगने बोललेल्या प्रत्येक शब्दावर �वचार करत रा�हला.
हॅर�ला वाटलं क� गढ�त लपलेला प्राणी जनावरांचा वॉल्डेमॉटर् �दसतोय!
कारण दस
ु र� भयानक जनावरं त्याचं नाव सुद्धा घेणं टाळतायत. पण त्याला
आ�ण रॉनला ते भयानक जनावर आहे तर� कोण ते मात्र कळू शकलं नव्हतं.
�कंवा हे ह� त्यांना समजू शकलं नव्हतं क� आपल्या सावजाला ते �नज�व कसं
काय करतं!
हॅर� पाय पसरून उशीला टे कून बसला. तो टॉवरच्या �खडक�तून
चमकणार्या चंद्राकडे बघत होता.
आता पुढं काय करावं ते त्याला काह� केल्या सुचत नव्हतं. ज्या रस्त्याने
ते गेले तो दरवाजाच बंद झाला. �रडलने चक
ु �च्या व्यक्तीला पकडलं होतं.
स्ल�दर�नचा वारस सह�सलामतच रा�हला होता. बरं , कुणाला हेह� माह�त नव्हतं
क� मागच्या वेळी ज्या कुणी रहस्यमय तळघर उघडलेलं होतं त्याच व्यक्तीने
याह� वेळी तळघर उघडलं होतं क� दस
ु र्याच कुणीतर� उघडलं होतं? आ�ण अशी
कुणीह� व्यक्ती नव्हती िजला हा प्रश्न �वचारता येऊ शकेल! हॅर� आडवा झाला.
पडल्या पडल्या तो पन्
ु हा अरे गॉगच्या बोलण्यावर �वचार करायला लागला.
त्याला झोप लागायला लागल� आ�ण अधर्वट झोपेत त्याच्या मनात एक
�वचार डोकावला. त्याला माह�त होतं, क� आता ह� शेवटची आशा होती. तर�पण
तो उठून ताठ बसला.
“रॉन." हॅर� अंधारात कुजबुजला. "रॉन!"
रॉन फँग सारखाच केकाटत उठला. घाबरून इकडे �तकडे ब�घतल्यावर
त्याला हॅर� �दसला.
कोपर्यातून येणार्या नेिव्हलच्या जोर जोरात घोरण्याच्या आवाजाकडे दल
ु �
र्
करत हॅर� म्हणाला, “रॉन, ती जी मल
ु गी मेल� होती ना, अॅरॅगॉग म्हणाला क� ती
मुलगी बाथरूममध्ये �मळाल� होती. �तने बाथरूम कधी सोडलंच नाह� असं तर
झालं नसेल? कदा�चत ती अजूनह� �तथेच असेल तर?”
रॉनने डोळे चोळत चांदण्याच्या उजेडात कपाळावर आठ्या घातल्या. आ�ण
त्याच्या ल�ात आलं.
“तू उदास मीनाबद्दल बोलतोयस का?”
प्रकरण सोळा
रहस्यमय तळघर
रॉन दस
ु र्या �दवशी नाश्ता करता करता सुस्कारा टाकत म्हणाला, "आपण
इतक्या वेळा त्या बाथरूममध्ये गेलो होतो. ती फक्त तीन टॉयलेट दरू होती.
तेव्हा आपण सहज �वचारू शकलो असतो �तला. पण आता..."
उदास मीनाला प्रश्न �वचारणं हे तर कोळ्यांना शोधण्यापे�ाह� महामुश्क�ल
काम होतं. �श�कांची नजर चक
ु वन
ू इतका वेळ गायब राहणं हे केवळ अशक्य
होतं. आ�ण वर मुल�ंच्या बाथरूममध्ये घस
ु ायचं, तेह� ज्या बाथरूमबाहे र प�हला
हल्ला झाला होता त्या बाथरूममध्ये घुसायचं, हे तर खरोखरं च अशक्य कोट�तलं
काम होतं.
पण त्यांच्या रूपप�रवतर्नाच्या वगार्त एक अशी घटना घडल� क� �कतीतर�
आठवड्यांनी आज प�हल्यांदाच त्यांच्या डोक्यातून रहस्यमय तळघराचा �वचार
बाजल
ू ा पडला होता. वगार्त आल्यानंतर दहा �म�नटांनी प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने
त्यांना सां�गतलं क� त्यांची पर��ा आठवड्याभराने म्हणजे एक जूनला सुरू
होणार आहे.
“पर��ा?” सीमस �फ�नगन �कंचाळला. "या वातावरणात आम्हाला पर��ा
पण द्यावी लागेल?"
हॅर�च्या मागच्या बाजल
ू ा एक जोरदार धमाका झाला. नेिव्हल लाँगबॉटमची
छडी हातातन
ू �नसटून खाल� पडल� होती. त्यामळ
ु े त्याच्या टे बलाचा एक पाय
गायब झाला होता. प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने छडी �फरवून �णात तो होता तसा
परत लावला. आ�ण आठ्या घालून �फ�नगनकडे वळल्या.
त्या गंभीरपणे म्हणाल्या, “अशा वातावरणातह� शाळा चालू ठे वण्यामागचा
उद्दे श एकच आहे - तो म्हणजे तुमचं �श�ण थांबू नये. त्यामळ
ु े ठरल्या बेळेला
पर��ा या होणारच. आ�ण माझी खात्री आहे क� तुम्ह� सुद्धा सवर्जण कसून
उजळणी करत असालच."
उजळणी! अशा वातावरणात हॉगवट्र्समध्ये पर��ा होतील असं हॅर�ला
स्वप्नातसुद्धा वाटलं नव्हतं. खोल�त िजकडे-�तकडे �वरोध दशर्वणार� गडबड सुरू
झाल्यावर प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने पुन्हा आठ्यांचं जाळं �वणलं.
त्या म्हणाल्या, "प्रोफेसर डम्बलडोरने शाळा शक्य �ततक� ठरलेल्या
पद्धतीप्रमाणे चालावी असं सां�गतलेलं आहे . आ�ण आता हे सांगायची गरज
नाह� क�, वषर्भरात तम्
ु ह� �कती �शकलात त्याचा शोध घेणंह� त्याचा भाग आहे .”
हॅर�ने पांढर्या शुभ्र सशांच्या जोडीकडे पा�हलं. त्यांचं त्याला चपलेत रूपांतर
करायचं होतं. या वषर्भरात तो आजपय�त काय �शकला होता? पर��ा दे ण्यासाठ�
उपयोगी पडू शकेल अशा एकाह� गोष्ट�वर तो �वचार करू शकत नव्हता.
रॉनचा चेहेरा बघून तर असं वाटत होतं क� जसं काह� त्याला
कायमस्वरूपी अंधार्या जंगलात जाऊन राहायला सां�गतलं होतं.
“�वचार करून बघ जरा, ह� तुटक� छडी घेऊन मी कशी काय पर��ा दे णार
आहे ?" तो हॅर�ला, सध्या जोरात �शट्ट� वाजवत असलेल� छडी दाखवत म्हणाला.
*
पर��ा सुरू होण्यापूव� तीन �दवस आधी प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने नाश्त्याच्या
वेळी आणखी एक घोषणा केल�.
"तम्
ु हाला आज एक चांगल� बातमी दे णार आहे." त्या म्हणाल्या, पण ते
ऐकल्यावर हॉलमध्ये शांतता पसरायच्या ऐवजी प्रत्येकजण आपले अंदाज
सांगायला लागला. काह� �वद्याथ� आनंदाने ओरडले, "डम्बलडोर परत येणार
आहे त."
रे व्हनक्लॉच्या टे बलावरची एक मुलगी म्हणाल�, "तुम्ह� स्ल�दर�नच्या
वारसाला पकडलेलं आहे ."
वड
ू रोमां�चत होऊन चीत्कारला, "िक्वडीचच्या मॅचेस पन्
ु हा सरू
ु होणार
आहे त!"
सगळा कोलाहल शांत झाल्यावर प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या, "प्रोफेसर
स्प्राऊटने मला बातमी �दल� आहे , क� मंत्रकवचं आता कापण्यासाठ� तयार झाले
आहे त. ज्या लोकांना �नज�व करण्यात आलं होतं त्या सगळ्यांना आज रात्री
आपण पुन्हा शुद्धीवर आणणार आहोत. आता तुम्हाला हे सांगायची आवश्यकता
नाह� क� ती मुलं शुद्धीवर आल्यानंतर आपल्याला हल्लेखोराबद्दल मा�हती दे ऊ
शकतील, क� तो माणस
ू होता क� दस
ु रं काह� होतं! मला खूप आशा वाटतेय क�
या भयंकर वषार्चा शेवट आनंददायी होईल आ�ण गुन्हे गाराला आपण पकडू
शकू."
त्यावर जोरदार आनंदकल्लोळ झाला. हॅर�ने स्ल�दर�न च्या टे बलाकडे
पा�हलं. ड्रॅको मॅल्फॉय त्या जल्लोषात सामील झाला नव्हता हे बघून त्याला
मळ
ु ीच आश्चयर् वाटलं नाह�. पण �नदान रॉन तर� �कत्येक �दवसांनंतर आज
प्रथमच एवढा आनंदात �दसत होता.
तो हॅर�ला म्हणाला, "आपण मीनाला काह� �वचारू शकलो नाह� त्यामुळे
आता काह� फरक पडत नाह�. हमार्यनी शद्
ु धीवर आल्यानंतर ती सगळ्याच
प्रश्नांची उ�रं दे ईल. तू बघशीलच, पर��ेला फक्त तीनच �दवस उरलेत हे �तला
कळलं ना तर ती वेडीच होईल. कारण �तने उजळणी कुठे केल� आहे ? मला
वाटतं पर��ा संपेपय�त �तला बेशद्
ु धीतच ठे वलं तर जास्त बरं होईल!"
तेवढ्यात िजनी वीज्ल� येऊन रॉनच्या शेजार� बसल�. ती घाबर�घुबर�
झाल्यासारखी �दसत होती. हॅर�ला �तचे हात हातात घट्ट बांधलेले �दसत होते.
रॉनने आपल्या प्लेटमध्ये आणखी थोडी खीर घेत �वचारलं, "काय झालं?"
िजनी बोलल� काह�च नाह� पण �तने ग्रीफ�नडॉरच्या टे बलावर सगळीकडे
नजर �फरवून पा�हलं. �तच्या चेहेर्यावरची भीती बघून हॅर�ला कुणाची तर�
आठवण झाल�. पण िजनीला बघन
ू आपल्याला कुणाची आठवण येतेय ते मात्र
त्याला काह� केल्या आठवत नव्हतं.
रॉन �तच्याकडे बघत म्हणाला, "अगं, सांगून टाक ना जे काय असेल ते!”
हॅर�ला अचानक िजनी कुणासारखी वाटतेय ते ल�ात येत असल्यासारखं
वाटलं. एखाद� गुप्त गोष्ट सांगत असताना डॉबी जसं करायचा तशीच ती
आपल्या खुच�वर मागे-पुढे हलत होती.
"मला तम्
ु हाला काह�तर� सांगायचंय." िजनी पट
ु पट
ु ल�. पण बोलताना
हॅर�कडे अिजबात न बघता ती बोलत होती.
हॅर�ने �वचारलं, "काय झालं गं?"
िजनीकडे बघून असं वाटत होतं, क� जणू काह� �तला शब्दच सापडत
नव्हते.
रॉन म्हणाला, "अगं काय?"
िजनीने त�ड उघडलं खरं पण �तच्या त�डून शब्दह� फुटत नव्हता. हॅर�
जरा पुढे झुकून फक्त िजनी आ�ण रॉनलाच ऐकू जाईल इतक्या हळू आवाजात
म्हणाला, "तुला रहस्यमय तळघराबाबत काह� सांगायचं आहे का? तू काह�
पा�हलंस का? कोणी �व�चत्र वागताना �दसलंय का तल
ु ा?"
िजनीने एक लांब श्वास घेतला आ�ण तेवढ्यात थकून भागून
आल्यासारखा पस� वीज्ल� �तथे टपकला.
“िजनी तझ
ु ं खाणं झालं असेल तर मी तझ्
ु या खच
ु �वर बसतो. भक
ु े ने जीव
कासावीस झालाय माझा. मी माझी पहार्याची ड्यूट� संपवून थेट इकडेच
आलोय."
खच
ु �त �वजेचा झटका बसल्यासारखी िजनी खाडकन उठल�. �तने पस�कडे
घाबरून ब�घतलं आ�ण ती �तथून पळून गेल�. पस�ने धाडकन खुच�वर अंग
टाकलं आ�ण त्याने टे बलावरून एक मग उचलला.
रॉन वैतागन
ू म्हणाला, “पस�! िजनी आ�ा आम्हाला काह�तर� मह�वाचं
सांगणार होती.
चहाचा घोट �गळायच्या आतच पस�ला ठसका लागला.
खोकता खोकता तो म्हणाला, "काय सांगणार होती ती?"
“मी �तला �वचारलं क� �तने एखाद� �व�चत्र गोष्ट ब�घतल� आहे का?
त्यावर ती काह�तर� सांगायलाच लागल� होती-"
पस� ताबडतोब म्हणाला, "अरे हां, ते...! त्याचा रहस्यमय तळघराशी काह�
संबंध नाह�ए." रॉन भव
ु या उं चावून म्हणाला, “तुला काय माह�त?”
"हे बघ, अं... ठ�क आहे , तुला जाणूनच घ्यायचं असेल तर... िजनीने अं...
एक �दवस मला पा�हलं होतं, तेव्हा मी... ते जाऊ दे रे , ते एवढं मह�वाचं नाह�ए,
�तने मला एकदा काह�तर� करताना पा�हलं होतं आ�ण मी �तला त्याबद्दल कुठे
बोलू नकोस अशी तंबी �दल� होती. माझी खात्री आहे ती �दलेलं वचन मोडणार
नाह� बहुधा. काह� �वशेष नाह�ए रे तसं, खरोखरं च नाह�ए, मी फक्त थोडं..."
हॅर�ने पस�ला इतकं गडबडलेलं कधीच पा�हलं नव्हतं.
रॉन �खदळत म्हणाला, "पस� तू काय करत होतास? सांगून टाक, चल,
आम्ह� तुला हसणार नाह�."
पण पस� त्यावर मुळीच हसला नाह�.
“हॅर�, मला रोल दे . माझ्या पोटात भक
ु े चा ड�ब उसळलाय."
*
हॅर�ला चांगलंच ठाऊक होतं क� त्याच्या मदती�शवायच उद्यापय�त सगळा
गुंता उलगडेल. पण तर�ह� संधी �मळाल�च तर उदास मीनाशी बोलायला तो एका
पायावर तयार होता. आ�ण दप
ु ार व्हायच्या आतच त्याला ती संधी �मळाल्यामळ
ु ं
तो खूश झाला. ह� घटना �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् त्यांना "जादच
ू ा इ�तहास" या तासाला
घेऊन जात असताना घडल�.
लॉकहाटर् दर वेळी त्यांना धोका टळलेला असल्याचं ठासन
ू सांगायचे आ�ण
ते सपशेल खोटे पडायचे. परं तु या वेळी मात्र त्यांची खरोखरच खात्री होती क�
बोळकांडातून मुलांना सुर��त पोचवण्याची खटपट करण्याची काह� एक
आवश्यकता नाह�. आज त्यांचे केस नेहेमीसारखे चमकदार �दसत नव्हते. बहुधा
ते चौथ्या मजल्यावर पहारा दे त असल्यामळ
ु े रात्रभर झोपलेले नव्हते.
एका वळणावर वळता वळता ते म्हणाले, "माझे शब्द नीट ल�ात ठे वा.
�नज�व झालेले लोक जेव्हा शद्
ु धीवर येतील तेव्हा त्यांच्या त�डून बाहे र पडणारे
प�हले शब्द हे च असतील क� हे सगळं हॅ�ग्रडनेच केलेलं आहे. प्रोफेसर
मॅक्गॉनॅगलना ह� सगळी सुर�ा व्यवस्था आवश्यक वाटते, याचंच मला नवल
वाटतं.”
हॅर� म्हणाला, "सर मला तुमचं बोलणं पटतं.” ते ऐकून च�कत झालेल्या
रॉनच्या हातातून पुस्तकंच खाल� पडल�.
“धन्यवाद हॅर�." लॉकहाटर् नम्रपणे म्हणाले. आ�ण ते "हफलपफ”ची
लांबलचक रांग �तथून जायची वाट बघत थांबले.
"मला असं म्हणायचं आहे , क� आम्हा �श�कांना �वद्याथ्या�ना वगार्त
नेऊन सोडणं आ�ण पहारा दे णं याव्य�त�रक्तह� दस
ु र� कामं असतात."
“तुम्ह� अगद� बरोबर बोलताय सर, " आता हॅर�च्या बोलण्याचा अथर्
रॉनच्याह� ल�ात आला होता. “तुम्ह� आम्हाला इथेच सोडून का नाह� दे त? एकच
बोळ तर पार करायचा आहे.”
लॉकहाटर् म्हणाले, "वीज्ल�, तू बरोबर बोललास बघ. मला वाटतं, तसंच
करावं. मला जाऊन पुढच्या वगार्ची तयार� पण करायची आहे ना!” आ�ण मग
त्यांनी �तथन
ू काढता पाय घेतला.
“वगार्ची तयार� म्हणे!” रॉन ते गेल्यावर कुजकटपणे हसत म्हणाला, "मला
तर� वाटतंय क� ते बहुधा आपले केस �वंचरण्यासाठ�च गेले असतील.”
हॅर� आ�ण रॉनने मागे र� गाळत ग्रीफ�नडॉरच्या इतर मल
ु ांना आपल्या पढ
ु े
जाऊ �दलं आ�ण मग ते धावत बाजच्
ू या बोळातून पळत उदास मीनाच्या
बाथरूमकडे �नघाले. आपल्या युक्तीवर बेहद्द खूश होऊन दोघं आनंदाने
एकमेकांना टाळी दे तच होते, तेवढ्यात- "पॉटर! वीज्ल�! तम्
ु ह� इथे काय करताय?"
�तथे प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल उभ्या होत्या. त्यांचा चेहेरा जास्तच लंबुडका
“आम्ह�... आम्ह�..." रॉन चाचरत म्हणाला,
“आम्ह� इथून जात होतो...”
"हमार्यनीला बघायला." हॅर� म्हणाला. रॉन आ�ण प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल
दोघंह� त्याच्याकडे पाहायलाच लागले.
“�कती �दवसात �तला पा�हलंसुद्धा नाह� प्रोफेसर." हॅर� घाईघाईने बोलला
आ�ण त्याने रॉनचा पाय दाबला. "आ�ण आम्ह� �वचार केला क� आम्ह� कुठल्या
ना कुठल्या तर� प्रकारे हॉिस्पटलमध्ये �शरून �तला सांग,ू क� आता मंत्रकवचं
तयार झाल� आहेत आ�ण आता काळजीचं कारण उरलेलं नाह�."
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल अजूनह� त्यांच्याकडे रोखून पाहात होत्या. �णभर
हॅर�ला वाटलं क� त्या आता चांगल्याच फैलावर घेतील त्यांना, पण त्या जेव्हा
बोलायला लागल्या तेव्हा त्यांना चक्क भरून आलं होतं.
“स्वाभा�वकच आहे.” त्यांचे पाणावलेले डोळे पाहून हॅर�ला धक्काच बसला.
"स्वाभा�वकच आहे. मी समजू शकते, �नज�व झालेल्यांच्या �मत्रांची काय अवस्था
होत असेल... बरं , ठ�क आहे . पॉटर, ग्र� जरला भेटायला अवश्य जाऊ शकता तुम्ह�.
तुम्ह� कुठे गेला आहात ते मी प्रोफेसर बीन्सना सांगेन बरं ! आ�ण मॅडम
पॉमफ्र�ंना सांगा क� मी तुम्हाला भेटायची परवानगी �दलेल� आहे.”
हॅर� आ�ण रॉन जायला �नघाले. आपण �श�ेतून वाचलो यावर त्यांचा
ं रत
�वश्वासच बसेना. वळणावर वळताना त्यांना प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल नाक �शक
असल्याचं स्पष्ट ऐकू आलं.
रॉन उत्साहाने म्हणाला, “व्वा �भडू, मानलं बुवा! आ�ापय�त तू मारलेल�
सगळ्यात झकास थाप होती ह�."
आता हॉिस्पटलमध्ये जाऊन मॅडम प्रॉमफ्र�ंना, प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने त्यांना
हमार्यनीला भेटायची परवानगी �दल� आहे असं सांगण्याखेर�ज त्यांच्याकडे दस
ु रा
काह� पयार्यच नव्हता.
मॅडम पॉमफ्र�ंनी त्यांना अ�नच्छे नेच आत जाऊ �दलं.
“�नज�व व्यक्तीशी बोलण्याचा काह� उपयोग नसतो." त्या म्हणाल्या.
आ�ण ते बरोबर असल्याचं दोघांनाह� मान्य करावंच लागलं. ते हमार्यनीजवळ
बसले. आता हमार्यनीला थोडंच कळत होतं क� आपल्याशेजार� कुणी येऊन
बसलंय म्हणून? त्यामुळे �तच्याशी बोलायच्या ऐवजी त्यांनी �तच्या डोक्याशी
असलेल्या कपाटाला जर� काळजी करू नकोस असं सां�गतलं असतं तर� फरक
पडला नसता.
हमार्यनीच्या �न�वर्कार चेहेर्याकडे दःु खाने पाहात रॉन म्हणाला, "�तने
हल्लेखोराला पा�हलं तर� असेल का रे ? कारण समजा तो हळूच लपत छपत
�तच्याजवळ जाऊन पोचला असेल तर �तला कसं कळणार क�..."
पण हॅर�चं हमार्यनीच्या चेहेर्याकडे ल�च नव्हतं. त्याचं सगळं ल� �तच्या
उजव्या हाताकडेच लागून रा�हलेलं होतं. हमार्यनीचा हात �तच्या ब्लॅ केटवर
ठे वलेला होता आ�ण �तच्या हाताची मठ
ू घट्ट �मटलेल� होती. हॅर�ने वाकून
पा�हलं, तर त्याला हमार्यनीने आपल्या मठ
ु �त एक चुरगळे ला कागद घट्ट पकडून
ठे वलेला �दसला.
मॅडम पॉमफ्र� आसपास नाह�त ना, याची खात्री करून घेतल्यावर त्याने ती
गोष्ट रॉनला सां�गतल�.
“कागद बाहे र काढता येतोय का बघ ना," रॉन कुजबज
ु ला. आ�ण मग
मॅडम पॉमफ्र�ंना हॅर� �दसू नये म्हणून त्याने आपल� खुच� सरकवल�.
पण ते सोपं नव्हतं. हमार्यनीने तो कागद मुठ�त इतका घट्ट आवळून
धरलेला होता क� काढताना तो नक्क� फाटे ल अशी हॅर�ला भीती वाटल�. रॉन
ल� ठे वत असेपय�त हॅर�ने तो कागद ओढला, �परगाळला आ�ण शेवट� मोठ्या
कष्टाने बाहे र काढला.
हा कागद लायब्रर�तल्या एका खप
ू जन्
ु या पस्
ु तकातन
ू फाडण्यात आला
होता. हॅर�ने उत्सुकतेने तो सरळ केला. रॉनलाह� वाचता यावं म्हणून तो हॅर�च्या
जवळ सरकला.
आपल्या पथ्ृ वीवर सापडणार्या प्राण्यांमध्ये सगळ्यात �व�चत्र आ�ण
धोकादायक जनावर आहे कालदृष्ट�. त्यालाच सपर्सम्राट या नावाने ओळखलं
जातं. हा रा�सी साप शेकडो वष� िजवंत राहू शकतो. क�बडीचं अंड जर बेडकाने
उबवलं तर तो जन्माला येतो. आपल्या सावजाला मारायच्या त्याच्या पद्धती
फारच �वल�ण आहेत. कारण �वषार� दातांखेर�ज कालदृष्ट�चे डोळे ह� जीवघेणे
असतात. कारण याच्या नस
ु तं डोळ्यांत पा�हलं तर� पाहणारा तात्काळ गतप्राण
होतो. कोळी तर कालदृष्ट�च्या वार्यालाह� उभे राहात नाह�त कारण तो त्यांना
िजवंत ठे वतच नाह�. कालदृष्ट� फक्त क�बड्याला घाबरतो कारण त्याला
त्याच्यापासन
ू धोका असतो.
आ�ण या ओळींच्या खाल� �ल�हलेला एकमेव शब्द "पाईप्स" बघताच हॅर�ने

ताबडतोब ओळखलं क� ते हमार्यनीचं हस्ता�र होतं.
हॅर�ला डोक्यात लख्ख प्रकाश पडल्यासारखं वाटलं.
तो रोमां�चत होऊन म्हणाला, "रॉन, आ�ा सगळं ल�ात आलं माझ्या.
सगळ्या प्रश्नांची उ�रं �मळाल�. तळघरात असलेलं भयंकर जनावर म्हणजेच हा
कालदृष्ट�! �वशाल सपर् म्हणून तर मी एकटाच त्याचा आवाज ऐकू शकत होतो
आ�ण इतर कुणालाच ते ऐकायला येत नव्हतं. कारण मी सपर्भाषी आहे ...”
हॅर�ने आपल्या आसपास ठे वलेल्या �बछान्यांकडे पा�हलं.
"कालदृष्ट�च्या डोळ्यांत बघणारा मरून जातो. पण ज्या अथ� कुणीह� मेलं
नाह� त्याअथ� कुणीच त्याच्या नजरे ला नजर दे ऊन पा�हलं नसणार. कॉ�लनने
त्याला आपल्या कॅमेर्यातन
ू पा�हलं, कालदृष्ट�ने त्यातला संपण
ू र् रोल जाळून
टाकला, पण कॉ�लन मात्र फक्त �नज�व झाला. जिस्टन... जिस्टनने कालदृष्ट�ला
अधर्वट �शरतुटक्या �नकमधून आरपार पा�हलं असणार. �नकवर दृष्ट�चा प्रभाव
नक्क�च पडलेला असणार. पण तो पन्
ु हा दस
ु र्यांदा कसा काय मरू शकेल? आ�ण
हमार्यनी आ�ण रे व्हनक्लॉच्या �प्रफेक्टकडे आरसा होता. ते भनायक जनावर
कालदृष्ट�च असणार हे हमार्यनीला नक्क�च कळून चक
ु लं असेल. मी तुला पैजेवर
सांगतो क� वळण वळण्यापव
ू � आरशांत पहा म्हणन
ू �तनेच �प्रफेक्टला सावध
केलं असणार. त्या मल
ु �ने आपला आरसा बाहे र काढला असेल आ�ण तेवढ्यात "
रॉनने आ वासला. त्याने कुजबुजत �वचारलं, "आ�ण �मसेस नॉ�रसचं
काय?"
हॅर�ने जरा �वचार केला आ�ण हॅलो�वनच्या रात्रीचं दृश्य डोळयांपढ
ु े आणलं.
“पाणी" तो हळूच म्हणाला. "उदास मीनाच्या बाथरूममधून पाण्याचा लोढा
वाहात होता ना! माझी खात्री आहे क� �मसेस नॉ�रसने त्याचं फक्त प्र�त�बंब
पा�हलं असणार पाण्यात....”
आपल्या हातातल्या कागदाकडे त्याने उत्सुकतेने ल�पूवक
र् पा�हलं.
जसंजस तो ते वाचत गेला तसतशा सगळ्या गोष्ट� त्याला स्पष्ट �दसायला
लागल्या, एकेक करून उलगडायला लागल्या.
“कालदृष्ट� फक्त क�बड्यांपासून दरू पळतो कारण त्यांच्यापासून त्याला
धोका असतो." त्याने मोठ्याने वाचलं. हॅ�ग्रडचे क�बडे कुणीतर� मारून टाकले
होते. याचा अथर् तळघर उघडायच्या वेळी गढ�च्या आसपास एकह� क�बडा असू
नये अशी स्ल�दर�न च्या वारसाची इच्छा असणार. कोळी कालदृष्ट�पासून लांब
पळतात! बघ, सगळे दव
ु े एकमेकांत अचक
ू बसतात."
रॉन म्हणाला, "पण हा कालदृष्ट� गढ�त सगळीकडे कसा काय �फरतो? एक
घाणेरडा रा�सी साप... कुणालातर� तो �दसला असेल...”
हमार्यनीने कागदाच्या खालच्या बाजूला �ल�हलेल्या शब्दाकडे हॅर�ने त्यान
ल� वेधलं.
“पाईप्स!” तो म्हणाला, “पाईप्स... रॉन तो पाईपमधून �फरत होता. म्हणून
तर मला �भंतींच्या मधन
ू त्याचा आवाज ऐकू यायचा...”
रॉनने अचानक हॅर�चा हात धरला. त्याने जड आवाजात �वचारलं,
"रहस्यमय तळघराचं प्रवेशद्वार! ते बाथरूम तर नसेल ना? ते..."
“-उदास मीनाचं बाथरूम तर नसेल?" हॅर� म्हणाला.
ते �तथेच बसून रा�हले. शर�राचा कण न कण रोमां�चत झाल्यासारखं
त्यांना वाटत होतं. आपल्याला सवर् काह� कळून चुकलं आहे यावर त्यांचा
�वश्वासच बसत नव्हता.
हॅर� म्हणाला, “याचा अथर् असा झाला क� या शाळे त मीच एकटा सपर्भाषी
नसून तो स्ल�दर�न चा वारससुद्धा सपर्भाषी आहे . त्यामळ
ु े च तो कालदृष्ट�वर
�नयंत्रण ठे वत असला पा�हजे."
रॉनचे डोळे चमकत होते. "आता आपण काय करायचं? सरळ
मॅक्गॉनॅगलकडे जायचं का?"
हॅर� टुणकन उडी मारून म्हणाला, "आपण स्टाफरूममध्ये जाऊया. त्या
�तथे पाच दहा �म�नटांत येतीलच. कारण सुट्ट�ची वेळ झाल� आहे ."
ते खालच्या मजल्याकडे पळाले. आपल्याला आणखी एखाद्या बोळकांडात
पकडलं जाऊ नये म्हणन
ू ते तडक ओस पडलेल्या स्टाफरूममध्येच जाऊन
धडकले. ह� एक गडद रं गाच्या लाकडी खुव्या�नी भरलेल� प्रशस्त खोल� होती. हॅर�
आ�ण रॉन खोल�त इकडे �तकडे �फरायला लागले. ते इतके उ�ेिजत झालेले होते
क� त्यांना एका जागी बसवत नव्हतं.
पण सुट्ट� झाल्याचं सांगणार� घंटा वाजल�च नाह�. या ऐवजी सगळ्या
पॅसेजमधून प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलचा आवाज घुमला. आ�ण तो जादम
ू ुळे खूप मोठा
झाला होता.
"सगळ्या �वद्याथ्या�नी तात्काळ आपापल्या हाऊसच्या हॉलमध्ये पोचावे.
सगळ्या �श�कांनी स्टाफरूममध्ये पोचावे ताबडतोब."
हॅर�ने वळून रॉनकडे पा�हलं. "आणखी एखादा हल्ला तर झालेला नसेल ना
या वेळेस?"
रॉनने सटपटून �वचारलं, "आपण आता काय करूया? हॉलमध्ये परत
जाऊया?”
“नाह�." हॅर� सभोवार पाहात म्हणाला. त्याच्या डावीकडे एक, �श�कांच्या
झग्यांनी भरलेलं ओबडधोबड कपाट होतं. “आपण यात लपन
ू बसय
ू ा. काय
झालंय ते तर ऐकूया आधी. मग आपल्याला जे कळलंय ते त्यांना सांगू या."
मग ते त्या कपाटात जाऊन लपले. त्यांना वरून शेकडो पावलांचे आवाज
ऐकू येत होते. स्टाफरूमचा दरवाजा पन्
ु हा उघडला जात होता. झग्यांच्या
षड्यांमधून त्यांनी �श�कांना खोल�त येताना पा�हलं. त्यांच्यापैक� काह�जण
बेचैन होते तर काह�जण घाबरलेले होते. मग प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल आल्या.
त्यांनी स्टाफरूममध्ये जमलेल्या गंभीर �श�कांना सां�गतलं, "ज्याची भीती
वाटत होती, तेच घडलंय. भयानक जनावर एका �वद्या�थर्नीला उचलून घेऊन, गेलं
आहे - सरळ आपल्या तळघरात."
प्रोफेसर िफ्लट�वकच्या त�डून �कंकाळी बाहे र पडल�. प्रोफेसर स्प्राऊटने
आपल्या त�डावर हात दाबून ठे वला. स्नॅपने खुच�ची पाठ घट्ट धरून ठे वल�
आ�ण �वचारलं, "तुम्ह� इतक्या खात्रीने हे कसं काय सांगू शकता?"
चेहेरा पांढराफटक पडलेल्या प्रोफेसर मॅक्यॉनॅगल म्हणाल्या, “स्ल�दर�न च्या
वारसाने आणखी एक संदेश �दला आहे . प�हल्या संदेशाच्या बरोबर खाल� - �तचा
सापळा कायमचा तळघरात पडून राह�ल."
प्रोफेसर िफ्लट�वकना अश्रू आवरे नात. मॅडम हूचच्या पायातलं बळच गेलं
आ�ण त्या मटकन खुच�त बसल्या. त्यांनी �वचारलं, "भयंकर जनावर कुणाला
घेऊन गेलं आहे ?"
"िजनी वीज्ल�ला." प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या.
हे ऐकून रॉन आवाज सुद्धा न करता कपाटात खाल� पडल्याचं हॅर�ला
जाणवलं.
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या, "आपल्याला सवर् �वद्याथ्या�ना उद्याच घर�
पाठवन
ू द्यावं लागेल. डम्बलडोर नेहेमी म्हणायचे..."
स्टाफरूमचा दरवाजा पुन्हा एकदा धाड�दशी उघडला गेला. �णभर हॅर�ला
वाटलं, डम्बलडोरच आले क� काय! पण दार उघडून आत आलेले प्रोफेसर
डम्बलडोर नसन
ू लॉकहाटर् होते. आ�ण ते चक्क हसत होते.
“माफ करा हं , जरा डोळा लागला होता. काय झालं?”
बाक�चे �श�क आपल्याकडे �तरस्काराने पाहात आहे त ह� गोष्ट त्यांच्या
ल�ातच आल� नाह�. स्नॅप पढ
ु े झाले.
ते म्हणाले, "अखेर�स आपल्याला ज्यांची अत्यंत गरज होती ते आलेले
आहे त. लॉकहाटर् , ते भयंकर जनावर एका मुल�ला घेऊन गेलेलं आहे . ते �तला
रहस्यमय तळघरात घेऊन गेलं आहे. आता तम
ु चा खरा कस लागायची वेळ
येऊन ठे पल� आहे ."
लॉकहाटर् चा चेहेरा पांढराफटक पडला. "खरं आहे , लॉकहाटर्." प्रोफेसर स्प्राऊट
बोलल्या. "काल रात्री तम्
ु ह�च तर सांगत होता क� रहस्यमय तळघराचा दरवाजा
कुठे आहे ते तुम्हाला आधीपासूनच मा�हती आहे म्हणून!"
"मी कुठे ... मी?” लॉकहाटर् एकदम गडबडून म्हणाले.
प्रोफेसर िफ्लट�वक मंजळ
ू आवाजात म्हणाले, "मलाह� तम्
ु ह� सांगत होता
ना, क� त्याच्या आत काय आहे तेह� तुम्हाला माह�त आहे म्हणन
ू ?"
“काय, मी सां�गतलं होतं? मला कसं आठवत नाह�ए?"
स्नॅप म्हणाले, "पण मला चांगलंच आठवतंय क�, तम्
ु ह� म्हणत होता क�
हँ�ग्रडला अटक होण्यापूव�च तुम्हाला त्या भयंकर जनावराशी दोन हात करायची
संधी �मळाल� नाह� म्हणून हळहळ वाटतेय. तुम्हाला आठवत नाह�ए का, क�
तुम्ह� म्हणत होता, हे सगळं प्रकरणच चक
ु �च्या पद्धतीने हाताळलं जातंय आ�ण
तुम्हाला या प्रकरणाच्या बाबतीत प�हल्यापासूनच मोकळीक �मळायला हवी
होती?"
लॉकहाटर् आपल्या कठोर मुद्रा असलेल्या सहकार्यांकडे रोखून पाहायला
लागले. "मी... मी... खरोखरच नाह�... तुमचा काह� तर� गैरसमज झालेला
�दसतोय...”
“तर मग ठरलं तर! �गल्ड्रॉय आम्ह� या प्रकरणाची धरु ा तम
ु च्या हाती
सोपवत आहोत." प्रोफेसर मॅक्गॉन�गल म्हणाल्या.
“आज रात्रीच तुम्ह� ह� काम�गर� पार पाडून टाका. मी तुम्हाला वचन दे त,े
क� आम्ह� कुणीह� तम
ु च्या कामात अडथळा आणणार नाह�. माझी खात्री आहे
क� त्या भयंकर जनावराला तुम्ह� एकटे च पुरून उराल. सरतेशेवट� आम्ह�
तुम्हाला त्याचा �नःपात करण्याकरता संपण
ू प
र् णे मोकळीक दे त आहोत.”
लॉकहाटर् ने घाबरून सगळीकडे पा�हलं पण त्यांची बाजू घ्यायला कुणीह�
पुढे आलं नाह�. या �णी त्यांच्या रूपातला तो आकषर्कपणा कुठे गायब झाला
कुणास ठाऊक! त्यांचे ओठ कापत होते आ�ण एरवीचं त्यांच्या दं तपक्ती
दाखवणारं हसू नाह�सं झाल्यामळ
ु े त्यांची हनव
ु ट� लळ
ु ी पडल्यासारखी वाटत होती
आ�ण ते ग�लतगात्र झाल्यासारखे वाटत होते.
सरतेशेवट� ते बोलले, “बरं तर मग! ठ�क आहे! मी माझ्या मी माझ्या
ऑ�फसात जातो आ�ण तयार� तयार� करतो."
आ�ण ते त्या खोल�तून �नघून गेले. "ठ�क आहे.” प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल
म्हणाल्या. त्यांच्या नाकपुड्या फुरफुरत होत्या. "पीडा गेल� म्हणायची एकदाची!
आता सगळ्या हाऊसच्या प्रमख
ु ांनी जाऊन आपापल्या �वद्याथ्या�ना प�रिस्थतीची
कल्पना द्यावी. त्यांना हे ह� सांगा क� उद्या सकाळी हॉगवट्र्स एक्स्प्रेस
सगळ्यांना घर� सोडेल म्हणून. बाक�च्या �श�कांनी कुणी �वद्याथ� हाऊसच्या
हॉलबाहे र रा�हलेला नाह� ना त्याची खातरजमा करून घ्यावी.”
सगळे �श�क उठले आ�ण एक-एक करून बाहेर पडले.
*
हॅर�च्या आयष्ु यातला हा सगळ्यात वाईट �दवस होता बहुतेक. तो, रॉन फ्रेड
आ�ण जॉजर् ग्रीफ�नडॉरच्या हॉलच्या एका कोपर्यात जवळ जवळ बसले होते. पण
तर�ह� एकमेकांशी बोलण्यासारखं त्यांच्याकडे काह�च नव्हतं. पस� �तथे नव्हता.
आधी तो �मस्टर आ�ण �मसेस वीज्ल�ंना घब
ु ड पाठवायला गेला आ�ण मग
त्याने स्वतःला आपल्या खोल�त बंद करून घेतलं.
दप
ु ार इतक� मोठ� कधीच वाटल� नव्हती यापूव� आ�ण इतका खचाखच
भरलेला असूनह� ग्रीफ�नडॉरचा टॉवर कधी नव्हे इतका शांत होता. सूयार्स्त
व्हायला आल्यावर मात्र फ्रेड आ�ण जॉजर्ला �तथे बसवेना, म्हणून ते उठून
आपापल्या �बछान्याकडे गेले.
“�तला काह�तर� समजलं होतं हॅर�." रॉन म्हणाला. स्टाफरूमच्या कपाटात
गेल्यापासून रॉनच्या त�डून आता शब्द फुटत होते. "म्हणून �तला ते भयंकर
जनावर घेऊन गेलं. ती आपल्याला जे काह� सांगणार होती ते पस�बद्दलची
वेडपट गोष्ट नक्क�च नव्हती. �तला नक्क�च रहस्यमय तळघराबद्दल काह�तर�
कळलं होतं, म्हणून तर �तला-" रॉनने आपले डोळे जोरजोरात चोळले. “मला असं
म्हणायचं आहे क� �तचं रक्त तर शद्
ु ध आहे . त्यामळ
ु े दस
ु रं काह� कारण असच
ू
शकत नाह�."
हॅर� रक्तासारख्या लालभडक �दसणार्या मावळत्या सूयार्कडे बघत होता
इतका वाईट प्रसंग त्याच्यावर कधीच ओढवलेला नव्हता. त्याला इतकं वाईट
कधीच वाटलं नव्हतं. त्यांना काह�तर� करता यायला हवं होतं! काह�ह�!
रॉन म्हणाला, "हॅर� ती िजवंत असण्याची काह� शक्यता तुला वाटते?"
हॅर�ला काय बोलावं तेच कळे ना. िजनी अजन
ू िजवंत कशी काय असू शकेल तेच
त्याच्या ल�ात येईना.
मग रॉन म्हणाला, "आपण एक काम करूया का? मला वाटतं आपल्याला
लॉकहाटर् ना जाऊन भेटलं पा�हजे. आपल्याला जे काह� माह�त झालंय ते आपण
त्यांना सांगूया. ते तळघरात �शरण्याचा प्रयत्न तर करणारच आहे त. आपल्या
दृष्ट�ने तळघराचं प्रवेशद्वार कुठे असायला पा�हजे ते आपण त्यांना सांगू आ�ण
हे ह� सांगू या क� �तथे कालदृष्ट� नावाचा भयंकर सपर् राहतो म्हणून.”
हॅर�ला दस
ु रं काह�च सुचत नव्हतं, पण काह�तर� करायची त्याची इच्छा तर
होती, त्यामुळे त्याने ते मान्य केलं. त्यांच्या आसपास बसलेले ग्रीफ�नडॉरचे
�वद्याथ� इतके दःु खी होते आ�ण त्यांच्या मनात वीज्ल� भावंडांबद्दल इतक�
अनुकंपा होती क� जेव्हा ते उठून खोल�तून चालत �चत्रातल्या भगदाडातून �नघून
बाहे र गेले तेव्हा कुणीह� त्यांना थांबवायचा प्रयत्न केला नाह�.
ते लॉकहाटर् च्या ऑ�फसात पोचले तेव्हा अंधारून यायला लागलं होतं.
आतून कसलेतर� आवाज येत होते. त्यांना खडखडण्याचे, उचकटण्याचे, ठोकण्याचे
आ�ण जोरजोरात चालण्याचे �चत्र�व�चत्र आवाज ऐकू आले.
जेव्हा हॅर�ने दरवाजा वाजवला तेव्हा अचानक आत शांतता पसरल�. मग
दरवाजात एक बार�कशी फट �दसल�. त्यांना त्या फट�तून लॉकहाटर् चा एक डोळा
बाहे र बघताना �दसला.
“अरे , पॉटर, वीज्ल�..." दरवाजा आणखी थोडा उघडत ते म्हणाले. "मी जरा
गडबडीत आहे आ�ा. तुमचं काय काम आहे ते पटकन सांगा."
हॅर� म्हणाला, "प्रोफेसर, आम्हाला तुम्हाला काह�तर� सांगायचंय. आम्हाला
असं वाटतं क� त्याचा तम्
ु हाला काह�तर� उपयोग होईल."
लॉकहाटर् च्या चेहर्याचा जेवढा भाग त्यांना �दसत होता तेवढा भाग
त्रासलेला �दसत होता. “अरे , अच्छा, खरं म्हणजे ते आ�ा जर फारसं मह�वाचं
नसलं तर... मला असं म्हणायचं आहे ... बरं , ठ�क आहे !”
त्यांनी दरवाजा उघडला आ�ण हॅर� आ�ण रॉन आत �शरले.
त्यांचं ऑ�फस �रकामं �दसत होतं. दोन मोठे पेटारे ज�मनीवर उघडे
पडलेले होते. एका पेट�त गदर् �हरव्या, �नळ्या, �कतीतर� प्रकारच्या शाल� गडबडीने
कशातर� घड्या घालून क�बलेल्या होत्या. दस
ु र्या पेटार्यात पस्
ु तकं वाट्टे ल तशी
अस्ताव्यस्त फेकलेल� होती. �भंतीवर जी �चत्रं होती ती आता टे बलावर ठे वलेल्या
खोक्यांमध्ये बं�दस्त होती.
हॅर�ने �वचारलं, “तुम्ह� कुठे जायला �नघालेले आहात का?"
“अं... अं... हो!" लॉकहाटर् म्हणाले, बोलता बोलता त्यांनी दारामागचं
स्वतःचं माणसाच्या उं चीइतकं मोठं पोस्टर काढलं आ�ण गुंडाळायला सुरुवात
केल�. "तातडीचं बोलावणं आलं आहे . टाळता येणार नाह�ए... जावंच लागेल..."
"आ�ण माझ्या ब�हणीचं काय होणार?" रॉनने कठोरपणे �वचारलं.
"त्या बाबतीत... फारच दद
ु � वी प्रकार होता तो.” लॉकहाटर् म्हणाले. एक
ड्रॉवर ओढून एका बॅगेत �रकामा करत, त्याची नजर चक
ु वत ते म्हणाले, सवार्त
जास्त वाईट मलाच वाटे ल."
हॅर� म्हणाला, "तम्
ु ह� "काळ्या जादप
ू ासन
ू बचाव" चे �श�क आहात. तम्
ु ह�
या प्रसंगी इथून जाऊ शकत नाह�. इथे इतक्या रहस्यमय घटना घडताहे त!"
लॉकहाटर् आपल्या कपड्यांवर मोजे ठे वत म्हणाले, "हे बघा, मी जेव्हा ह�
नोकर� धरल� होती... तेव्हा मला असल्या भानगडी पण �नस्तरायला लागतील हे
कुणी सां�गतलं नव्हतं... मला मुळीच अपे�ा नव्हती अशी काह�....”
हॅर�ने अ�वश्वासाने �वचारलं, "म्हणजे याचा अथर् तुम्ह� घाबरून पळ
काढताय? तम्
ु ह� तम
ु च्या पस्
ु तकात �ल�हलेल्या त्या शौयर्कथा घडल्यानंतरह�...?"
"पुस्तकं �दशाभूल करू शकतात." लॉकहाटर् हळुवारपणे म्हणाले.
हॅर� ओरडला. “पण तम्
ु ह� ती �ल�हलेल� आहे त."
"बाळांनो,” लॉकहाटर् सरळ उभे रा�हले आ�ण हॅर�कडे आठ्या घालन
ू बघत
म्हणाले, "जरा आपलं डोकं वापरा. पुस्तकात �ल�हलेल्या कारवाया मी केल्या
आहे त यावर लोकांचा �वश्वास बसला नसता तर माझी पुस्तकं अध�सुद्धा
�वकल� गेल� नसती. कुरुप म्हाताच्या आम��नयन जादग
ू ाराबद्दल वाचायला
कुणीह� उत्सक
ु नसतं. मग भले त्याने गावाला लांडग्याचं रूप घेणार्या
माणसापासून वाचवलेलं का असेना! पण पुस्तकाच्या कव्हरवर तो भयंकरच
�दसेल. त्याला कोणते कपडे घालावेत त्याची र�तभात असणार नाह�. ज्या
जादग
ू ा�रणीने हडळीला पळवून लावलं होतं �तच्या हनुवट�वर केस होते. मला
काय म्हणायचं आहे , तुम्ह� या दृिष्टकोनातन
ू बघा याच्याकडे...”
हॅर� अ�वश्वासाने म्हणाला, "म्हणजे, तम्
ु ह� दस
ु र्यांनी केलेल्या कामाचं श्रेय
लाटलंत."
"हॅर�, हॅर�," लॉकहाटर् अधीरपणे स्वतःचं डोकं हलवत म्हणाले, "तुला वाटतं
�ततकं ते सोपं नव्हतं. त्यातह� खप
ू कष्ट घ्यावे लागलेत मला. मला त्या
लोकांना शोधावं लागलं. त्यांनी त्या कारवाया कशा केल्या होत्या त्याची मा�हती
गोळा करावी लागल�. मग मला त्यांच्यावर �वस्मत
ृ ीचा मंत्र घालावा लागला.
कारण ती कामं त्यांनी केल� होती हे त्यांच्या ल�ात राहू नये अशी माझी इच्छा
होती. मला �वस्मत
ृ ीमंत्र उ�म अवगत आहे याचा मला अ�भमान वाटतो. नाह�, ते
सोपं नव्हतं. खूप कष्ट घ्यावे लागलेत मला हॅर�. हे पुस्तकांवर ऑटोग्राफ दे णं
�कंवा जा�हरात व्हावी म्हणन
ू फोटो काढून घेण्याइतकं सोपं नव्हतं. तम्
ु हाला
प्र�सद्धी हवी असेल तर तुम्हाला द�घर्काळ कठोर मेहेनत करायची तयार� ठे वावी
लागते."
लॉकहाटर् ने आपले पेटारे बंद करून त्यावर कुलपं ठोकल�.
मग ते म्हणाले, "आता काह� रा�हलंय का? मला वाटतं, सगळं झालेलं आहे .
अरे हो, फक्त एकच गोष्ट राहून गेल� आहे."
त्यांनी आपल� छडी काढल� आ�ण हॅर� आ�ण रॉनकडे वळले.
"मला वाईट वाटतंय, पण काह� इलाज नाह�. मला तुमच्यावर �वस्मत
ृ ी
मंत्राचा प्रयोग करावाच लागेल. माझी गु�पतं तुम्ह� सगळीकडे ओरडत सांगत
�फरावं हे मी सहन करू शकत नाह�. मग माझं एकह� पस्
ु तक �वकलं जाणार
नाह�.."
योग्य वेळी हॅर�चा हात आपल्या छडीकडे गेला. लॉकहाटर् ने आपल� छडी
जेमतेम उचलल� असेल, नसेल तेवढ्यात हॅर� गरजला, "�नरस्त्र भव!"
लॉकहाटर् एक धमाका होऊन आपल्या पेटार्यावर जाऊन आदळले. त्यांची
छडी त्यांच्या हातातन
ू �नसटून हवेत उडल� ती रॉनने अलगद झेलल� आ�ण
उघड्या �खडक�तन
ू बाहे र फेकून �दल�.
"प्रोफेसर स्नॅपना, आम्हाला हे �शकवू द्यायला नको होतं." हॅर� रागाने
म्हणाला. आ�ण त्याने लॉकहाटर् च्या पेटार्याला लाथाडून एका बाजूला सरकवलं.
लॉकहाटर् त्यांच्याकडे बघतच रा�हले आ�ण पन्
ु हा एकदा ग�लतगात्र �दसायला
लागले. हॅर�ने आपल� छडी त्यांच्याकडे रोखून धरल� होती.
"तू मला काय करायला लावणार आहेस?" लॉकहाटर् आत ओढलेल्या
आवाजात म्हणाले. "रहस्यमय तळघर कुठे आहे ते मला माह�त नाह�. मी
काह�ह� करू शकत नाह�."
"तुमचं नशीब जोरावर आहे ." लॉकहाटर् ला छडीने उभं राहण्याचा इशारा दे त
हॅर� बोलला. "तळघर कुठं आहे ते आम्हाला माह�त आहे. आ�ण त्यात काय आहे
तेह� माह�त आहे . चला, जाऊया.”
त्यांनी लॉकहाटर् ना ऑ�फसातून बाहेर काढलं आ�ण त्यांना सगळ्यात
जवळच्या िजन्याने ज्या �भंतीवर संदेश चमकत होते त्या अंधार्या गल्ल�त
घेऊन गेले.. मग ते उदास मीनाच्या बाथरूमच्या दारापय�त जाऊन पोचले.
त्यांनी सवार्त आधी लॉकहाटर् ना आत पाठवलं. लॉकहाटर् थरथर कापतायत
हे बघन
ू हॅर� जाम खश
ू झाला.
उदास मीना शेवटच्या बाथरूममध्ये बसलेल� होती. हॅर�ला बघून ती
म्हणाल�, “तू आहे स होय? आता काय हवंय तुला?"
हॅर� म्हणाला, "तल
ु ा मरण कसं आलं ते मला �वचारायचं होतं.” मीनाचा
नूर एकदम पालटला. �तचा चेहेरा असा �दसायला लागला क� जणू काह� इतका
आनंददायी प्रश्न �तला कधीच कुणी �वचारलेला नव्हता.
“हू हू हू हू, बापरे , काय भयंकर घटना होती ती!" ती मजेत बोलल�. "इथेच
घडलं होतं सगळं . मी याच टॉयलेटमध्ये मेले होते. सगळा प्रसंग मला आज
घडल्यासारखा आठवतोय. ऑ�लव्ह हॉनर्बी मला माझ्या चष्यावरून �चडवत होती
म्हणन
ू मी इथे येऊन लपले होते. दाराला कडी लावन
ू मी आत रडत होते. आ�ण
एकदम मला कुणीतर� आत आल्यासारखं वाटलं. तो काह�तर� चमत्का�रकच
बोलला. मला वाटतं, तो कुठल्यातर� वेगळ्याच भाषेत बोलत होता बहुतक
े . पण
काह� का असेना, मला खरा राग अशासाठ� आला क� तो मल
ु ाचा आवाज होता.
म्हणून त्याला �तथून घालवून मुलांच्या टॉयलेटमध्ये पाठवावं म्हणून मी दार
उघडलं. आ�ण मग..." मीनाचा चेहेरा अ�भमानाने फुलला आ�ण चमकायला
लागला, "मी मरून गेले."
“ते कसं काय?” हॅर�ने �वचारलं.
"कुणास ठाऊक!" दबक्या आवाजात मीना बोलल�. "मला फक्त एवढं च
आठवतंय क� मला दोन मोठाले �पवळे डोळे �दसले होते. माझं सगळं शर�र
आखडून गेलं. आ�ण मग मी दरू कुठे तर� तरं गायला लागले..." �तने स्वप्नाळू
डोळ्यांनी हॅर�कडे पा�हले. “आ�ण मग मी पुन्हा इथे आले. मी ऑ�लव्ह हॉनर्बीला
छळायचं ठरवलं. अहाहा, आपण मीनाच्या चष्याची �टंगल का केल� म्हणून ती
आयुष्यभर पश्चा�ाप करत रा�हल�.”
हॅर�ने �तला �वचारलं, "तुला ते डोळे नक्क� कुठे �दसले होते?”
“�तथे." मीनाने आपल्या टॉयलेटच्या समोरच्या �संककडे हात दाखवत
सां�गतलं.
हॅर� आ�ण रॉन लगेच �तकडे धावले. लॉकहाटर् त्यांच्या मागेच उभे होते
आ�ण त्यांचा चेहेरा भेदरलेला होता.
हे एक साधसं �संक �दसत होतं. त्यांनी त्याचं आतून बाहेरून बार�क
�नर��ण केलं. खालचा पाईपह� तपासून पा�हला. आ�ण मग हॅर�ला एक गोष्ट
�दसल�. तांब्याच्या नळाजवळ एक छोट्याशा सापाचं �चत्र होतं.
हॅर�ने तो नळ चालू करायचा प्रयत्न करून ब�घतल्यावर मीनाने त्याला
उत्साहाने मा�हती पुरवल�, "तो नळ कधीच चालत नव्हता."
रॉन म्हणाला, “हॅर�, तू काह�तर� बोल ना. सपर्भाषेत बोलन
ू बघ."
“पण..." हॅर�ने खप
ू �वचार केला. आ�ापय�त तो फक्त समोर िजवंत साप
असतानाच सपर्भाषेत बोलू शकला होता. मग तो त्या छोट्याशा �चत्राकडे टक
लावन
ू बघायला लागला आ�ण त्याने तो साप िजवंत आहे , अशी कल्पना
करण्याचा प्रयत्न केला.
तो म्हणाला, “उघड,”
रॉन म्हणाला, “आपल�च भाषा.”
हॅर�ने पुन्हा सापाकडे पा�हलं. आ�ण आपल्या कल्पनाशक्तीवर ताण दे ऊन तो
खराखरु ा साप आहे असं समजायचा प्रयत्न केला. डोकं हलवल्यावर मेणब�ीच्या
प्रकाशात त्याला तो साप हलल्यासारखा वाटला.
"उघड." तो म्हणाला,
त्याने तेच म्हटलं होतं, पण जे ऐकू आलं ते वेगळं च काह�तर� होत. त्याच्या
त�डातून एक वेगळाच फुत्कार बाहेर पडला. त्याच �णी तो नळ चमकदार
पांढर्याशुभ्र प्रकाशात उजळून �नघाला आ�ण �फरायला लागला. पुढच्याच �णी ते
�संक हलायला लागलं. मग ते �संक खाल� घसरत गेले. आ�ण बघता बघता
�दसेनासं झालं. आता त्या जागी एक मोठ्ठा पाईप �दसायला लागला. तो पाईप
इतका मोठा होता क� त्यातून माणूससुद्धा आरामात घसरत जाऊ शकला
असता.
हॅर�ने रॉनला धापा टाकताना ऐकून वर पा�हलं. काय करायचं त्याबद्दल
त्याचा �नणर्य झाला होता.
तो म्हणाला, "मी खाल� चाललोय.”
आता जर का त्यांनी तळघराचं प्रवेशद्वार शोधन
ू काढलेलंच होतं, तर
िजनी िजवंत असण्याची एक कण जर� शक्यता असेल तर तो आता मागे थोडाच
हटणार होता?
“मी पण." रॉन म्हणाला.
काह� �ण शांतता पसरल�.
"ठ�क आहे तर मग, तुम्हाला माझी गरज पडेल असं वाटत नाह�.” लॉकहाटर्
म्हणाले. त्यांच्या चेहेर्यावर त्यांचं ते नेहेमीचं ल�डवाळ हास्य चमकत होतं.
“मी फक्त"
त्यांनी आपला हात दरवाजाच्या हँडलवर ठे वला आ�ण हॅर� आ�ण रॉन,
दोघांनीह� आपल� छडी त्यांच्याकडे वळवल�.
रॉनने दरडावलं, "सगळ्यात आधी तुम्ह� आत जाल."
चेहेरा पाडून लॉकहाटर् उघड्या पाईपजवळ गेले. त्यांच्याजवळ छडी नव्हती.
“मल
ु ांनो, " ते मरतक
ु ड्या आवाजात बोलले, "बाळांनो, त्याने काय फायदा
होणार आहे ?"
हॅर�ने त्यांच्या पाठ�त आपल� छडी खप
ु सल�. लॉकहाटर् ने आपले पाय
पाईपमध्ये सोडले.
"मला खरोखरच वाटत नाह�-" त्यांनी बोलायला सुरुवात केल� तेवढ्यात
रॉनने त्यांना धक्का मारला. त्यासरशी ते घसरत घसरत �दसेनासे झाले. हॅर�
लगेच त्यांच्या मागोमाग गेला. त्याने हळूच स्वतःला पाईपमध्ये उतरवलं आ�ण
झोकून �दलं.
एका लांबलचक, �चखलाने भरलेल्या घसरगुंडीवरून घसरल्यासारखं वाटलं
त्याला. आत आणखीह� वेगवेगळ्या �दशांना पाईपच्या फांद्या फुटलेल्या �दसत
होत्या. पण इतका मोठा पाईप हा एकच होता. या पाईपात �कतीतर� वळणं
आल� आ�ण मग तो खाल� सरळ �नघाला, तळघरापे�ाह� जास्त खोल खोल.
आपल्या मागे त्याला रॉन येत असल्याचं जाणवत होतं. कारण तो वळणांवर
थोडासा धडकत होता.
आता ज�मनीला टे कल्यावर काय होईल त्याची तो काळजी करायला
लागला आ�ण तेवढ्यात पाईप सरळ झाला आ�ण तो त्याच्या टोकातून धडकन
खाल� पडला. तो एका दगडी भुयाराच्या ओल्या फरशीवर पडलेला होता. हे भुयार
उभं राहता येईल इतकं उं च होतं. थोड्या अंतरावर लॉकहाटर् उभे होते. त्यांचं
सगळं शर�र �चखलानं लडबडलेलं होतं आ�ण चेहेरा मात्र भुतासारखा पांढराफटक
�दसत होता. हॅर� एका बाजूला उभा रा�हला आ�ण काह� �णातच रॉन
पाईपमधन
ू घसरत बाहे र आला.
हॅर� म्हणाला, "आपण बहुधा शाळे च्या �कतीतर� मैल खाल� आलोय."
त्याचा आवाज काळ्या भुयारात घुमत होता.
"बहुधा सरोवराखाल�." रॉन अंधार्या, घाणेरड्या �भंतीवरून नजर �फरवत
म्हणाला. ते �तघेह� अंधारात पुढे काय आहे ते बघण्यासाठ� वळले. "प्रका�शत
भव!" हॅर� छडी उं चावन
ू पुटपुटला. आ�ण मग त्यातून प्रकाश पडला. "चला," तो
रॉन आ�ण लॉकहाटर्ला म्हणाला. आ�ण ते जायला लागले. चालताना ओल्या
फरशीवर त्यांची पावलं फताक फताक वाजत होती.
भुयारात इतका अंधार होता क� त्यांना फक्त थोड्या अंतरावरचंच �दसू
शकत होतं. छडीच्या प्रकाशात ओल्या �भंतीवर त्यांच्या हलणार्या सावल्या
भयंकर �दसत होत्या.
ते सावधपणे पुढे सरकत असताना हॅर� हळूच म्हणाला, "ल�ात ठे वा, जरा
जर� हालचाल आढळल� तर� ताबडतोब आपले डोळे �मटून घ्या."
पण ते भुयार एखाद्या कबर�सारखं शांत होतं. त्यानंतर प�हल्यांदाच
त्यांना काह�तर� खरबर असा आवाज ऐकू आला. रॉनचा पाय कशावर तर� पडला
होता. पण नंतर त्याच्या ल�ात आलं क� ती एका उं दराची कवट� होती. हॅर�ने
फरशीवर बघण्यासाठ� आपल� छडी खाल� केल�. त्याला �तथे जनावरांची छोट�
छोट� हाई पडलेल� �दसल�. िजनी त्यांना �दसेल तेव्हा ती कोणत्या अवस्थेत
असेल त्याची कल्पना सद्
ु धा करायची नाह� असा त्याने प्रयत्न केला. हॅर� सवार्त
पुढे चालायला लागला. आ�ण भुयारात एका अंधार्या वळणावर वळला.
“हॅर�, �तथे काह� तर� �दसतंय..." रॉन जड आवाजात हॅर�चा खांदा पकडत
ते पत
ु ळ्यासारखे स्तब्ध उभं राहून पाहायला लागले. हॅर�ला भुयारापल�कडं
एक मोठ�, वळणदार पण िस्थर असलेल� आकृती �दसल�. "बहुतेक तो झोपलेला
�दसतोय." त्याने बाक�च्या दोघांकडे बघत हळूच म्हटले. लॉकहाटर् ने आपले डोळे
हातांनी गच्च दाबून धरले होते. हॅर� त्या वस्तूकडे पाहण्यासाठ� म्हणून वळला.
त्याचं हृदय इतक्या वेगाने धडधडत होतं क� शेवट� त्याच्या छातीत दख
ु ायला
लागलं.
हॅर� अगद� सावकाश डोळे �मच�मचे करून पुढे सरकला. त्याने आपल�
छडी सरळ पुढे धरल� होती.
छडीच्या उजेडात एक रा�सी कात �दसल� त्यांना �वषार� �हरवट रं गाची,
वेटोळं झालेल� ह� कात भुयारातल्या ज�मनीवर पडलेल� होती. ज्या सापाने ती
कात टाकल� होती तो कमीत कमी वीस फूट लांब नक्क�च असेल.
"हे भगवान!" रॉन हळूच म्हणाला.
अचानक त्यांच्या मागे काह�तर� हालचाल झाल�. �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् मटकन
खाल� बसले होते.
“उठा." रॉन जोरात बोलला आ�ण त्याने आपल� छडी लॉकहाटर्कडे रोखल�.
लॉकहाटर् चटकन उभे रा�हले आ�ण त्यांनी रॉनवर झेप टाकून त्याला खाल�
पाडले.
हॅर� पुढे झेपावला. पण तोपय�त उशीर झालेला होता. लॉकहाटर् धापा टाकत
ताठ राहात होते. आता रॉनची छडी त्याच्या हातात होती. आ�ण पुन्हा एकदा
त्यांच्या चेहेर्यावर हास्य �वलसत होतं.
ते म्हणाले, "काट्र्यान�, तुमचा खेळ खलास झालाय. मी ह� सापाची कात
शाळे त घेऊन जाईन आ�ण सगळ्यांना सांगेन क� या मल
ु �ला वाचवायला मला
जरा उशीरच झाला होता. आ�ण �तचं �छत्र �व�छन्न शर�र बघन
ू दद
ु � वाने तुमची
स्मत
ृ ी �नघून गेल�. आपल्या स्मत
ृ ीला बाय बाय म्हणा बरं !"
त्यांनी रॉनची सेलोटे प लावलेल� छडी आपल्या डोक्याच्या वर उं च धरल�
आ�ण ते ओरडले, "�वस्मत
ृ ी भव!”
छडीतून एखादा छोटा बॉम्बस्फोट व्हावा तसा धमाका झाला. हॅर�ने हात
डोक्यावर घेऊन �तथन
ू लांब पळ काढला. तो सापाच्या कातीच्या वेटोळ्यावरून
घसरत पुढे पळत सुटला होता. भुयाराच्या धडाधड कोसळणार्या मोठाल्या
दगडांच्या मार्यापासन
ू तो दरू पळत होता. पुढच्याच �णी तुटून पडलेल्या
गडांच्या �ढगार्यासमोर तो एकटाच उभा होता.
“रॉन!" तो ओरडला. “तू ठ�क आहे स ना, रॉन?”
"मी इथे आहे .” �ढगार्याच्या �भंती मागून रॉनचा दबका आवाज आला.
"मी ठ�क आहे . पण हा माणस
ू ठ�क नाह�ए. त्याच्या मंत्राने त्याची स्वतःचीच
स्मत
ृ ी गेलेल� आहे .”
एक हलकासा "धप" आवाज आ�ण पाठोपाठ "अयाई गं" ऐकू आलं. असं
वाटलं क� बहुधा रॉनने लॉकहाटर् च्या पायावर लाथ मारल� असावी.
रॉन हताश होऊन म्हणाला, “आता काय करायचं? आम्ह� पल�कडे येऊ
शकत नाह�ए. यग
ु ं लोटतील पल�कडे येण्यात!"
हॅर�ने भय
ु ाराच्या छतांकडे पा�हलं. त्यात मोठाल्या भेगा पडल्या होत्या.
त्याने कधी यापूव� जादन
ू े इतक� टणक भक्कम गोष्ट तोडायचा प्रयत्न केलेला
नव्हता. आ�ण तसंह� तो प्रयत्न करून बघायची काह� ह� वेळ नव्हती. कदा�चत
संपूणर् भुयारच कोसळू शकलं असतं!
�ढगार्यामागे “धप” आ�ण “आईगं" चे आवाज पन्
ु हा आले. वेळ वाया
घालवण्यात काह�च अथर् नव्हता. िजनी �कत्येक तास झाले, तळघरात पडून होती.
हॅर�ला आता एकच मागर् �दसत होता.
तो रॉनला म्हणाला, "तू �तथेच राहा. लॉकहाटर् जवळ थांब. मी पुढे जातो.
जर मी तासाभरात परत नाह� आलो तर...”
त्यानंतर एक अथर्पण
ू र् शांतता पसरल�. “मी दगड बाजल
ू ा सरकवायचा
प्रयत्न करतो." रॉन बोलला. आपल्या आवाजात सहजता ठे वण्याचा तो खूप
प्रयत्न करत असल्यासारखं वाटत होतं.
"म्हणजे त.ू .. म्हणजे तू परत येताना अडथळा उरणार नाह�. आ�ण हॅर�-"
“थोड्या वेळाने भेटूया." हॅर� कापर्या आवाजात आत्म�वश्वास भरण्याचा
प्रयत्न करत म्हणाला.
आ�ण मग तो त्या �वशाल सापाच्या कातीला ओलांडून एकटाच पढ
ु े �नघन
ू
गेला.
काह� वेळ हॅर�ला रॉन दगड सरकवत असल्याचे आवाज ऐकू येत होते, पण
थोड्या वेळाने तेह� आवाज बंद झाले. भय
ु ारात वळणावर वळणं येत होती. हॅर�चं
अंग अंग ठणकत होतं. भुयार कधी एकदा संपतंय असं झालं होतं त्याला. पण
एक�कडे त्याला भीतीपण वाटत होती क� भुयार संपल्यावर पुढे काय वाढून
ठे वलंय कुणास ठाऊस! आ�ण मग शेवट� जेव्हा तो आणखी एका वळणावर
वळला तेव्हा त्याला समोर एक मजबूत �भंत �दसल�, �भंतीवर दोन एकमेकांत
गुरफटलेले साप कोरलेले होते. त्यांच्या डोळ्यांच्या खोबणीत मोठाले चमकदार
पाचू जडवलेले होते.
हॅर� जवळ गेला. त्याच्या घशाला कोरड पडलेल� होती. पण आता हे दगडी
साप खरे आहेत अशी कल्पना करायची काह�च आवश्यकता नव्हती. कारण
त्यांचे डोळे िजवंत असल्यासारखे वाटत होते.
आता काय करावं लागेल ते हॅर�ला कुणी सांगायची गरज नव्हती. तो
जेव्हा खाकरून घसा साफ करत होता तेव्हा ते पाचूचे डोळे त्याला हलल्यासारखे
वाटले.
"उघड." हॅर�ने हळू आवाजात फुसकारत सां�गतलं.
एकमेकांत गत
ुं लेले साप वेगळे झाले आ�ण �भंत दभ
ु ग
ं ल�. �भंतीचे दोन्ह�
भाग गायब झाले. आ�ण डोक्यापासून पायापय�त लटलट कापत हॅर� आत
�शरला.
प्रकरण सतरा
स्ल�दर�नचा वारस
हॅर� एका लांबलचक कमी प्रकाश असलेल्या तळघराच्या टोकाशी उभा

होता. �तथल्या उं च दगडी खांबांवर साप कोरलेले होते. अंधारात बुडलेल्या छताला
हे खांब आधार दे ऊन उभे होते आ�ण त्यांच्या लांबच लांब काळ्या सावल्या
पडलेल्या होत्या. सगळं तळघर अंधारलेलं होतं आ�ण त्यात एक �व�चत्र असं
औदा�सन्य होतं.
हॅर�चं हृदय प्रचंड वेगाने धडधडत होतं. त्या भी�तदायक शांततेत तो उभ्या
उभ्या काह� चाहूल लागतेय का ते ऐकायचा प्रयत्न करत होता. कालदृष्ट�
एखाद्या अंधार्या कोपर्यात तर लपलेला नसेल ना? क� एखाद्या खांबाच्या मागे?
आ�ण िजनी कुठे आहे?
मग त्याने आपल� छडी बाहे र काढल� आ�ण तो सापांच्या खांबांमधून पुढे
सरकायला लागला. सावधपणे उचलल्या जाणार्या त्याच्या प्रत्येक पावलाची
चाहूल त्या अंधार्या �भंतींवर आदळून घम
ु त होती. त्याने आपले डोळे बार�क
केले. आता तो जरा सुद्धा हालचाल �दसल� तर� डोळे बंद करून घ्यायच्या
तयार�त होता. दगडी सापांच्या डोळ्यांच्या खोबण्या जणू काह� त्यालाच पाहात
होत्या. �कतीतर� वेळा त्याच्या काळजात धस्स झालं. कारण ते दगडी साप
त्याला मध्येच हलल्यासारखे वाटायचे.
मग जेव्हा तो शेवटच्या दोन खांबांच्या मध्ये आला तेव्हा त्याला
तळघराइतक्याच उं चीची एक मूत� �भंतीला टे कलेल� �दसल�.
त्या रा�सी चेहेर्याकडे पाहायला हॅर�ला आपल� मान पार मागे करावी
लागल�. हा एक अत्यंत प्राचीन माकडासारखा �दसणारा चेहेरा होता. त्या
जादग
ू ाराची लांबलचक पातळ केसांची दाढ� त्याच्या खाल� लहरत असलेल्या
शाल�च्या खालच्या टोकाला �चकटलेल� होती. �तथे त्याचे दोन �पंगट रं गाचे पाय
तळघराच्या गळ
ु गळ
ु ीत फरशीवर उभे होते. आ�ण त्या �वशाल पायांच्या मध्ये
काळ्या कपड्यात लपेटलेल� एक आकृती त�डावर पालथी पडलेल� होती. आ�ण
�तचे केस लाल होते.
“िजनी!" हॅर� बडबडत �तच्या �दशेने धावला. आ�ण गुडघ्यांवर बसला.
"िजनी! तू िजवंत असायला पा�हजेस! तू िजवंत असायला पा�हजेस!" त्याने
आपल� छडी बाजूला ठे वल�, िजनीचे खांदे पकडले आ�ण �तला वळवून सरळ केलं.
िजनीचा चेहेरा संगमरवरासारखा सफेद आ�ण थंडगार होता. �तचे डोळे बंद होते
त्याअथ� �तला �नज�व नक्क�च करण्यात आलं नव्हतं. पण याचा अथर् ती
मरून....
“िजनी, ऊठ जागी हो." हॅर� हताशपणे �तला गदागदा हलवत म्हणाला.
िजनीचं डोकं एकदा इकडे, एकदा �तकडे मान टाकल्यासारखं लटकत होतं.
"ती उठणार नाह�." एक मंद आवाज आला. हॅर� दचकलाच एकदम आ�ण
गुडघ्यांवर बसल्या बसल्याच गरर् कन वळला.
काळे केसवाला एक उं च मुलगा त्याच्या सगळ्यात जवळच्या खांबाला
टे कून त्याच्याकडेच बघत होता. तो अंधक
ु सा �दसत होता जणू काह� धक्
ु यात
हरवलेल्या �खडक�तून �दसावा तसा! पण तर�ह� त्याला ओळखण्यात हॅर� चूक
करणं शक्यच नव्हतं.
"टॉम-टॉम �रडल?"
�रडलने मान हलवल�. पण त्याने हॅर�च्या चेहेर्यावरची नजर हटू �दल�
नाह�.
"ती उठणार नाह� याचा काय अथर्?" हॅर�ने हताशपणे �वचारलं. "ती... मरून
तर नाह� ना गेलेल�?"
“ती अजून िजवंत आहे ," टॉम म्हणाला, "पण फक्त धुगधग
ु ी आहे थोडीशी."
हॅर� त्याच्याकडे पाहातच रा�हला. टॉम �रडल हॉगवट्र्समध्ये पन्नास
वषा�पूव� �शकत होता. पण धुक्याने भारलेल्या चमकदार प्रकाशात तो सोळा
वषा�पे�ा एक �दवसह� मोठा वाटत नव्हता.
"तू भत
ू आहे स का?" हॅर�ने ग�धळून �वचारलं.
“एक आठवण." �रडलने शांतपणे उ�र �दलं.
"फक्त एक आठवण- जी गेल� पन्नास वष� डायर�त सुर��त आहे !"
त्याने मूत�च्या �वशाल अंगठ्याजवळच्या फरशीकडे बोट दाखवलं. �तथे
त्याला उदास मीनाच्या बाथरूममध्ये त्याला सापडलेल� छोट� काळी डायर� उघडी
पडलेल� �दसल�. �णभर हॅर�ला प्रश्न पडला क� ती डायर� �तथे कशी काय येऊन
पोचल�? पण त्याह� पे�ा सध्याच्या संकटातून सुटका करून घेणं जास्त जरूर�चं
होतं.
"टॉम, तुला मला मदत करावी लागेल." हॅर�ने पुन्हा िजनीचं डोकं उचलत
सां�गतलं. "आपल्याला �हला बाहे र घेऊन जावं लागेल. इथे कालदृष्ट� नावाचा
एक भयंकर साप आहे . ...तो कुठे आहे ते मला ठाऊक नाह�, पण तो कोणत्याह�
�णी येऊ शकतो. कृपा करून मला मदत कर..."
�रडल जागचा हललासद्
ु धा नाह�. हॅर� घामाघम
ू होत िजनीला फरशीवरून
उचलण्यात यशस्वी झाला आ�ण आपल� छडी घ्यायला पुन्हा वाकला.
परं तु त्याची छडी गायब झाल� होती.
"तू माझी छडी-?"
त्याने वर पा�हलं. �रडल अजूनह� त्याच्याचकडे बघत होता आ�ण आपल्या
लांबलचक बोटांनी हॅर�च्या छडीशी खेळत होता.
“धन्यवाद!" हॅर� म्हणाला आ�ण त्याने छडी घेण्यासाठ� हात पढ
ु े केला.
�रडलच्या ओठांच्या कोपर्यात एक बार�कसं हसू उमटलं. तो हॅर�कडे नुसता
बघत उभा होता आ�ण कंटाळल्यासारखा छडीशी खेळत होता.
"बरं का, हॅर� अस्वस्थ होत म्हणाला, कारण िजनीचं ओझं न पेलन
ू त्याचे
गुडघे वाकत होते, "आपल्याला इथून लवकरात लवकर बाहेर पडावं लागेल. जर
कालदृष्ट� आला तर..."
"त्याला बोलावल्या�शवाय तो येत नाह�." �रडल शांतपणे म्हणाला.
हॅर�ने िजनीला पन्
ु हा खाल� ठे वलं. कारण �तचं वजन त्याला झेपत नव्हतं.
"तुला काय म्हणायचं आहे ?"
तो म्हणाला, "हे बघ, माझी छडी मला परत दे . मला त्याची गरज पडू
शकते."
�रडलला अजूनच हसायला आलं.
तो म्हणाला, "तुला �तची गरज पडणार नाह�.”
हॅर� त्याच्याकडे बघत रा�हला
"गरज पडणार नाह� म्हणजे का?"
�रडल म्हणाला, "हॅर� पॉटर, मी कधीपासून या �णाची वाट पाहत होतो.
मला तुला बघायचं होतं. तुझ्याशी बोलायचं होतं."
"हे बघ," हॅर�चा धीर सुटत चालला होता. "प�रिस्थतीचं गांभीयर् तुझ्या
ल�ात येत नाह�ए बहुतेक. आपण रहस्यमय तळघरात आहोत. या सगळ्या
गप्पा आपण नंतरह� मारू शकतो."
“या गोष्ट� आपण आ�ाच बोलणार आहोत." �रडल म्हणाला. त्याच्या
चेहेर्यावर अजन
ू ह� हसू �दसत होतं. त्याने हॅर�ची छडी आपल्या �खशात ठे वन
ू
�दल�. हॅर� त्याच्याकडे रोखून बघायला लागला. इथे काह�तर� भलतंच घडत होतं.
मग त्याने हळूच �वचारलं, "िजनीची अशी अवस्था कशामळ
ु े झाल�?"
"हां, चांगला प्रश्न �वचारलास." �रडलने खश
ू होऊन उ�र �दलं. "ती एक
मोठ� कहाणीच आहे . मला वाटतं िजनी वीज्ल�ने एका अदृश्य माणसापुढे आपलं
हृदय उघडं केलं आ�ण त्याला आपल� सगळी गु�पतं सांगून टाकल�, म्हणूनच
�तची अशी अवस्था झाल�."
हॅर� म्हणाला, "हे तू काय बोलतोयस?"
"डायर�." �रडल म्हणाला. "माझी डायर�. िजनी �कत्येक म�हन्यांपासून
माझ्या डायर�त काह� ना काह�तर� �लह�त होती. मला �तच्या छोट्या छोट्या
समस्या आ�ण दःु खं सांगत होती; �तला �तचे भाऊ कसे �चडवतात, मग ती कशी
सेकंडहँड शाल, आ�ण पुस्तकं घेऊन शाळे त आल� आ�ण �तला..."
�रडलचे डोळे चमकायला लागले, "�तला असं का वाटतं क� सप्र
ु �सद्ध,
चांगल्या आ�ण महान हॅर� पॉटरला ती आवडत नसेल..."
�रडल बोलत असताना एक �णभरह� त्याचे डोळे हॅर�च्या चेहेर्यावरून
बाजल
ू ा झाले नाह�त. त्यात एक प्रकारची वखवख होती.
तो पुढे म्हणाला, "खरं म्हणशील तर एका अकरा वषा�च्या मुल�ची
मूखप
र् णाची टकळी ऐकणं अ�तशय कंटाळवाणं काम होतं; पण तर�ह� मी धीर
धरला. मी उ�रं �दल�. सहानुभूती दाखवल�, आपलेपणा दाखवला त्यामळ
ु े
िजनीच्या मनात माझ्याबद्दल जवळीक �नमार्ण झाल�... टॉम, तू मला िजतकं
समजून घेतोस �ततकं आजपय�त कुणीह� समजून घेतलं नाह�. मला बोलायसाठ�
डायर� �मळाल� म्हणून मी खूप खश
ू आहे . ह� डायर� मला माझ्या
मै�त्रणीसारखीच वाटते..... आ�ण मी �तला माझ्या �खशात घालून �फरू शकते..."
�रडल थंडपणाने हसला. त्यामळ
ु े तो कसातर�च वाटायला लागला. हॅर�च्या
अंगावर सरसरून काटा आला.
"माझ्याबद्दल बोलायचं झालं हॅर�, तर मला ज्यांची गरज असते त्यांचं
मन िजंकून घेण्यात मी प�हल्यापासन
ू च पटाईत आहे . त्यामळ
ु े िजनीने जेव्हा
स्वतःचा जीवच माझ्यापुढे टाकला तेव्हा माझ्या ल�ात आलं क� तो अगद� मला
हवा तसाच आहे. मला �तला वाटणारं भय आ�ण �तची ग�ु पतं यांचं खाद्य
�मळून शक्ती �मळत गेल�. मी ताकदवान व्हायला लागलो. छोट्या िजनीपे�ा
जास्त शिक्तशाल�. इतका शिक्तशाल� क� मी छोट्या िजनीला माझी रहस्यं
ऐकवायला लागलो. �तच्या आत्म्यात, माझा आत्मा थोडा थोडा �मसळायला
लागलो..."
"तुला काय म्हणायचं आहे ?" हॅर� म्हणाला. आता त्याचा घसा सुकून गेला
होता.
�रडल हळूच म्हणाला, "हॅर� पॉटर, तझ्
ु या अजन
ू ह� ल�ात आलं नाह� का?
अरे , िजनी वीज्ल�नेच रहस्यमय तळघर उघडलं होतं. �तनेच शाळे तल्या
क�बड्यांना मारून टाकलं होतं, आ�ण �भंतीवर धमक�चे संदेश �ल�हले होते..
�तनेच चार नासक्या रक्ताच्या मल
ु ांवर आ�ण �फल्चच्या मांजर�वर स्ल�दर�न चा
साप सोडला होता."
हॅर� कळवळून म्हणाला, "नाह�."
“होय.” �रडल शांतपणे म्हणाला. “आता सरु
ु वातीला आपण काय करतोय
ते िजनीला कळत नव्हतं हे उघडच आहे. तो खूप मजेशीर प्रकार होता. अरे
डायर�त �ल�हलेलं तुला वाचायला �मळायला हवं होतं... ती खूपच मनोरं जक होत
चालल� होती." मग ते सांगताना तो हॅर�चा भेदरलेला चेहेरा न्याहाळत होता.
"�प्रय टॉम, मला असं वाटतंय क� मला �वसरायला व्हायला लागलंय. माझ्या
कपड्यांवर क�बड्यांची �पसं �चकटल� आहेत. आ�ण ती कुठून आल� तेच मला
माह�त नाह�ए. �प्रय टॉम, हॅलो�वनच्या रात्री मी काय केलं तेच मला आठवत
नाह�ए. पण एका मांजर�वर हल्ला झाला होता. आ�ण माझ्या कपड्यांवर
समोरच्या बाजूला रं ग लागलेला होता. �प्रय टॉम, पस� मला म्हणतो क� मी
पांढरट �दसतेय आ�ण बदलत चाललेय. मला वाटतं क� त्याला बहुधा माझा
संशय आला असावा... आज आणखी एक हल्ला झाला. पण तेव्हा मी कुठे होते
कुणास ठाऊक! टॉम, मी काय करू? मला वाटतंय क� माझ्या डोक्यावर प�रणाम
झाला आहे... टॉम, मला असं वाटतंय क� मीच सगळ्यांवर हल्ला करतेय!"
हॅर�च्या मुठ� आवळल्या गेल्या. त्याची नखं त्याच्याच हातात खोल रुतल�.
�रडल म्हणाला, "मूखर् िजनीला डायर�चा संशय यायला खूप उशीर लागला.
पण शेवट� �तला संशय आलाच. आ�ण डायर�ची पीडा घालवण्याचा �तने प्रयत्न
केला. आ�ण �तथे तू मला भेटलास हॅर�. माझी डायर� तुला �मळाल� यासारखी
आनंदाची गोष्टच नव्हती दस
ु र�. खरं म्हणजे ती कुणाच्याह� हाती लागू शकत
होती. पण मी ज्याला भेटायला उतावीळ होतो त्याच्याच हातात नेमक� ती
पडावी...”
“पण तू मला कशासाठ� भेटायला उतावीळ होतास?" हॅर�ने �वचारलं. आता
त्याच्या िजवाचा संताप संताप व्हायला लागला होता. पण तर�ह� त्याने
प्रयत्नपूवक
र् आपल्या आवाजात सहजता आणल�.
�रडल म्हणाला, "हे बघ हॅर�, िजनीने मला तुझ्याबद्दल सगळं सांगून
टाकलं होतं. तझ
ु ी ती �वल�ण कहाणी," त्याचे डोळे हॅर�च्या कपाळावरच्या
�वजेसारख्या खण
ु ेवर िस्थरावले आ�ण त्याच्या डोळ्यांतला आसुसलेपणा
आणखीनच वाढला. "मला ठाऊक होतं, क� मला तुझ्याबद्दलच्या पष्ु कळ गोष्ट�
जाणन
ू घ्याव्या लागतील. जर शक्य असेल तर तल
ु ा भेटावं लागेल, तझ्
ु याशी
बोलावं लागेल. त्यामळ
ु े च तर मी तुला त्या महामख
ू र् हॅ�ग्रडला पकडल्याची माझी
ती प्र�सद्ध आठवण दाखवून तुझा �वश्वास संपादन करायचं ठरवलं."
"हॅ�ग्रड माझा दोस्त आहे ." हॅर� म्हणाला. आता त्याचा आवाज थरथरत
होता. "आ�ण त्याला तू �वनाकारणच यात गोवलंस, हो क� नाह�? मला वाटलंच
होतं क� चूक तुझ्या हातून झाल� होती, आ�ण त.ू .."
�रडल पन्
ु हा एकदा मोठ्याने हसला. "हॅर�, माझ्या बोलण्याला जे वजन होतं
ते हॅ�ग्रडच्या बोलण्याला नक्क�च नव्हतं. त्या म्हाताच्या अमार्न्डो �डपेटला हे
सगळं प्रकरण कसं �दसलं असेल याची तू कल्पना करून बघ जरा. एका बाजल
ू ा
होता टॉम �रडल- गर�ब पण प्र�तभावंत, अनाथ पण बहादरू शाळे चा �प्रफेक्ट,
आदशर् �वद्याथ� आ�ण दस
ु र्या बाजूला होता उभा आडवा हँ�ग्रड, नेहमीच चुका
करणारा, दर आठवड्या पंधरा �दवसाला हटकून एखाद्या अडचणीत सापडणारा,
आपल्या पलंगाखाल� लांडग्याचं रूप घेणार्या माणसाचं �पल्लू पाळणारा, रा�साशी
कुस्ती करण्यासाठ� हळूच अंधारात जंगलात जाणारा... पण एक गोष्ट मी मान्य
करतो, क� माझी योजना इतक� अपे�ेबाहे र यशस्वी होईल अशी मी
स्वप्नातसुद्धा कल्पना केलेल� नव्हती. मला वाटलं होतं, क� एकाला तर� हॅ�ग्रड
सालाझार स्ल�दर�न चा वारस कसा असू शकेल अशी शंका येईल! रहस्यमय
तळघराबाबत सगळी मा�हती �मळवन
ू त्याचं गप्ु त प्रवेशद्वार हुडकायला मला
तब्बल पाच वषर् लागल� चांगल�... पण हॅ�ग्रडमध्ये इतक� बुद्�धम�ा आ�ण
शक्ती होतीच कुठं ?
फक्त रूपप�रवतर्नाचे �श�क डम्बलडोर मात्र हँ�ग्रडला �नद�ष मानत होते.
त्यांनी हँ�ग्रडला शाळे तून काढून न टाकता त्याला गेमक�परचे प्र�श�ण द्यावं
म्हणून �डपेटचं मन वळवलं. मला वाटतं क� डम्बलडोरना बहुधा अंदाज आला
असावा. मला नेहेमी वाटत आलंय क� मी डम्बरडोरना फारसा कधी आवडलोच
नाह�, पण बाक�चे �श�क मात्र माझं कौतक
ु करायचे..."
"मी पैजेवर सांगतो क� डम्बलडोर तुला बरोबर ओळखून होते." हॅर�
म्हणाला. त्याचे दात वाजत होते.
�रडल बेपवार्ईने म्हणाला, "हे बघ, हॅ�ग्रडला शाळे तून काढून टाकल्यावर
त्यांनी नक्क�च माझ्यावर बार�क नजर ठे वलेल� होती. - चीड येईल अशी! मला
माह�त होतं क� मी शाळे त असेपय�त तळघर पुन्हा उघडणं धोक्याचं होतं. पण ते
तळघर शोधण्यासाठ� मी माझा अमूल्य वेळ �दला होता तो वाया जाऊ द्यायची
माझी तयार� नव्हती. म्हणूनच मी माझ्या मागे एक डायर� सोडून जायचा
�नणर्य घेतला. अशी डायर�, जी माझ्या सोळाव्या वषा�तल्या आठवणी सुर��तपणे
जपून ठे वेल! म्हणजे मग न�शबाने साथ �दल�च तर माझ्या माघार� मी दस
ु र्या
कुणाला तर� मागर् दाखवन
ू सालाझार स्ल�दर�न चं महान कायर् पण
ू र् करू शकेन."
"पण तू ते कायर् पण
ू र् करू शकला नाह�स." हॅर� �वजयी मुद्रेने म्हणाला,
“याह� वेळी कुणी मेलं नाह�, अगद� मांजरसुद्धा नाह�. काह� तासांतच
मंत्रकवचांचा काढा तयार होईल आ�ण सगळे �नज�व झालेले लोक पन्
ु हा
शुद्धीवर येतील.”
�रडल सावकाशपणे म्हणाला, “मी तुला आधीच बोललो नाह� का? आता
माझ्या दृष्ट�ने नासक्या रक्ताच्या मल
ु ांना मारण्याला फारसं मह�व नाह� उरलेलं.
गेल्या काह� �दवसांत माझं नवीन सावज आहे स - तू!"
हॅर� त्याच्याकडे आवाक् होऊन बघतच बसला.
“कल्पना करून बघ, क� जेव्हा पढ
ु च्या वेळेस डायर� उघडल� गेल� तेव्हा
त्यात तुझ्याऐवजी िजनी �लहायला लागल्यावर मला �कती चीड आल� असेल!
�तने तुझ्याकडे डायर� पा�हल्यावर ती भेदरून गेल�. �तला भीती वाटल� क�
डायर� कशी वापरायची हे तल
ु ा कळल्यावर मी जर तल
ु ा �तची सगळी ग�ु पतं
सांगून टाकल� तर काय होईल! आ�ण त्याह� पे�ा क�बड्यांना कुणी मारलं ते जर
मी तुला सां�गतलं तर काय होईल? त्यामुळे त्या मख
ू र् मुल�ने तझ
ु ी खोल� �रकामी
व्हायची वाट पा�हल�, आ�ण डायर� चोरल�. पण आता काय करायचं ते माझ्या
बरोबर ल�ात आलं होतं. तू स्ल�दर�न च्या वारसाला पकडायचा प्रयत्न करतो
आहे स हे मी समजन
ू चुकलो होतो. िजनीने तुझ्याबद्दल मला जे जे काह�
सां�गतलं होतं त्यावरून एका गोष्ट�ची मी खण
ू गाठ बांधल� होती, क� रहस्य
उलगडण्यासाठ� तू वाटे ल ते धाडस करू शकतोस-�वशेषतः जर तुझ्या खास
�मत्रावर हल्ला झाला तर नक्क�च! आ�ण िजनीने मला हे ह� सां�गतलं होतं क� तू
सपर्भाषा बोलू शकत असल्यामळ
ु े आख्ख्या शाळे त वावटळ उडल� होती...
“त्यामुळे मी िजनीकडून �भंतीवर �तच्याच जाण्याचा संदेश �लहवून घेतला
आ�ण �तला इथे खाल� येऊन थांबायला भाग पाडलं. �तने �वरोध केला, रडारड
केल�, खूप बोअर करायला लागल�. पण आता �तच्यात फारसा जीव उरलेला
नाह�ए. �तने डायर�त, म्हणजेच माझ्यात स्वतःचा जीव ओतलेला आहे . इतका क�
शेवट� मी डायर�च्या पानातून बाहेर आलेलो आहे. आ�ण ती इथे आल्यापासून मी
तझ
ु ीच वाट पाहतोय. मला माह�त होतं, क� तू येशील. हॅर� पॉटर, मला तल
ु ा काह�
प्रश्न �वचारायचे आहेत."
“कसले प्रश्न?" हॅर�ने मुठ� आवळत संतापाने �वचारलं.
"हे बघ,” �रडल खश
ु ीत येऊन म्हणाला, "जगातल्या सवा�त महान
जादग
ू ाराला एका लहान मुलाने कसल�ह� �वल�ण जादई
ु प्र�तभा नसताना हरवलं,
हे कसं काय शक्य झालं? लॉडर् वॉल्डेमॉटर् च्या सगळ्या शक्ती नष्ट झाल्या आ�ण
तू मात्र फक्त एक खण
ू घेऊन कसा काय वाचलास?"
त्याच्या वखवखलेल्या डोळ्यांत एक �व�चत्र चमक होती.
“मी कसा वाचलो त्याच्याशी तुला काय दे णं घेणं आहे ?" हॅर� हळूच
म्हणाला, "वॉल्डेमॉटर् तर तझ्
ु या नंतरच्या काळातला आहे."
�रडल म्हणाला, "हॅर� पॉटर, वोल्डेमॉटर् माझा भूत-वतर्मान आ�ण
भ�वष्यकाळ आहे ...”
त्याने आपल्या �खशातन
ू हॅर�ची छडी बाहेर काढल� आ�ण हवेत �फरवल�.
हवेत तीन शब्द लखलखले:
TOM MARVOLO RIDDLE
मग त्याने पुन्हा एकदा छडी �फरवल� आ�ण त्याच्या नावातल्या

शब्दांमधल� अ�रं आपल� जागा बदलायला लागल�:
I AM LORD VOLDEMORT
�रडल बोलला, "पा�हलंस? हे नाव मी हॉगवट्र्समध्ये असल्यापासन
ू च वापरत
होतो- अथार्त फक्त माझ्या िजगर� दोस्तांच्या सोबत असतानाच तुला काय
वाटतं, मी कायम माझ्या त्या ग�लच्छ मगलू बापाचंच नाव लावत राह�न? मी,
ज्याच्या शर�रात आईकडून खुद्द सालाझार स्ल�दर�नच रक्त वाहात होतं, - तो
मी एका सामान्य मगलूचं नाव का लावू? त्याने तर मला मी जन्माला
येण्यापूव�च सोडून �दलं होतं का तर त्याला म्हणे, नंतर कळलं क� माझी आई
एक जादग
ू ार�ण होती म्हणून! नाह� हॅर�, मी स्वतःसाठ� एक नवीन नाव शोधून
काढलं. मला ठाऊक होतं क� एक �दवस असा नक्क� येईल क� ज्या �दवशी
मला लोक जगातला सवा�त महान जादग
ू ार म्हणून ओळखतील. त्यामुळे माझं
नाव पण असं असलं पा�हजे क� जे उच्चारायची सुद्धा कुणाची �हंमत होता
कामा नये."
हॅर�चं डोकंच चालेनासं झालं होतं. तो स्तब्ध होऊन �रडलकडे पाहात होता.
तो एका अनाथ मुलाला पाहात होता- जो मोठा होऊन हॅर�चे आई-वडील
आ�ण इतर लोकांना मारणार होता- शेवट� त्याच्या त�डून शब्द बाहे र पडलेच.
“तू नाह�एस." तो म्हणाला. त्याचा आवाज शांत असला तर� त्यात
�तरस्कार ओतप्रोत भरलेला होता.
“काय नाह�ए?” �रडलने चटकन �वचारलं.
"तू जगातला सवार्त महान जादग
ू ार नाह�एस." हॅर� जोरजोरात श्वास घेत
म्हणाला. "तुला �नराश करतोय म्हणून माफ कर, परं तु जगातले सवा�त महान
जादग
ू ार आहेत एल्बस डम्बलडोर. सगळे पण हे च म्हणतात. फार काय, जेव्हा तू
जोशात होतास तेव्हाह� हॉगवट्र्स आपल्या ताब्यात घ्यायची तझ
ु ी �हंमत नाह�
झाल�. तू शाळे त होतास तेव्हाच डम्बलडोरने तुझा रागरं ग व्यविस्थत ओळखला
होता, आ�ण तू कुठे ह� लपलेला असलास तर� तू अजन
ू ह� त्यांना टरकून आहे स."
�रडलच्या चेहेर्यावरचं हसू आता गायब झालं होतं. आता त्या जागी एक
फारच �व�चत्र भाव आले होते.
"या गढ�तन
ू डम्बलडोरला पळवायला माझी फक्त एकच आठवण परु े शी
आहे ." तो �फसकटून म्हणाला.
"पण तुला वाटतंय �ततके ते दरू गेलेले नाह�त अजून." हॅर� झटकन
बोलला. तो आता �रडलला घाबरवण्यासाठ� सुचेल ते बोलत सट
ु ला होता. आपण
काय बोलतोय, ते खरं आहे क� नाह�, याची पवार् न करता तो ते सगळं खरं
असल्यासारखं ठासून बोलत होता.
�रडलने बोलायला त�ड उघडलं आ�ण तो एकाएक� गप्प झाला.
दरू
ु न काह�तर� संगीत ऐकू यायला लागलं होतं. �रडल वळून मोकळ्या
तळघरात इकडे �तकडे पाहायला लागला. संगीत आता स्पष्ट ऐकू यायला लागलं
होतं. हे संगीत अलौ�कक, काळीज �चरत जाणारं आ�ण गढ
ू होतं. ते ऐकून
हॅर�च्या अंगावर सरसरून काटा आला आ�ण त्याला आपल� छाती फुटतेय क�
काय असं वाटलं. आता संगीत इतक्या उं च स्वरात ऐकू यायला लागतं क�
हॅर�च्या हाडांमध्ये भीतीची लहर थरथरल� आ�ण सगळ्यांत जवळच्या खांबावर
आगीच्या ज्वाळा �दसायला लागल्या.
हं साच्या आकाराचा एक जांभळट लाल रं गाचा प�ी तळघराच्या छताकडे
चोच करून आपलं �दव्य संगीत ऐकवत होता. त्याची मोराच्या शेपट�इतक� लांब
शेपूट चमकदार सोनेर� रं गाची होती. आपल्या चमकदार सोनेर� पंजात त्याने एक
फाटकं तुटकं गाठोडं धरलं होतं.
�णभरातच प�ी उडून सरळ हॅर�कडे आला. आपल्या पंजात धरलेलं
फाटकं तुटकं गाठोडं त्याने खाल� टाकलं. मग तो झेपावून त्याच्या खांद्यावर
बसला. आपले मोठाले पंख त्याने जेव्हा �मटून घेतले तेव्हा हॅर�ने वर पा�हलं.
त्याला एक लांब टोकदार सोनेर� चोच आ�ण मण्यांसारखे काळे डोळे �दसले.
प�ाने गाणं बंद केलं. त्याचं अंग ऊबदार होतं आ�ण तो हॅर�च्या गालाला
�चकटून शांत बसला होता. तो �रडलकडे टक लावून बघत होता.
"हा तर �फ�नक्स आहे ...." �रडल त्याला �नरखत म्हणाला, "ज्वाला?" हॅर�ने
लांब श्वास घेतला आ�ण त्याला जाणवलं क� त्या प�ाचे सोनेर� पंजे हलकेच
त्याचा खांदा दाबत होते.
"आ�ण ती..." �रडल म्हणाला. आता त्याची नजर ज्वालाने खाल�
टाकलेल्या फाटक्या-तट
ु क्या गाठोड्याकडे वळलेल� होती, "ती तर शाळे ची जुनी-
पुराणी बोलक� टोपी आहे .”
खरोखरच ती टोपीच होती. फाटलेल�, मळक�, �ठगळं लावलेल� टोपी हॅर�च्या
पायाजवळ पडलेल� होती.
�रडल पन्
ु हा हसायला लागला. तो मोठ्याने हसला. त्या अंधार्या तळघरात
त्याचं हसू असं काह� घुमलं क� एका वेळी दहा-दहा �रडल हसत असल्यासारखं
“अच्छा, म्हणजे डम्बलडोरने आपल्या चमच्यासाठ� हे पाठवलंय तर एक
गाणारं पाखरू आ�ण एक जुनी-पुराणी टोपी! हॅर� पॉटर, तुला काह� धीर-बीर तर
आला नाह� ना? िजवात जीव आल्यासारखं वाटतंय?"
हॅर� काह�च बोलला नाह�. कारण ज्वाला �कंवा बोलक्या टोपीचा त्याला
काय उपयोग होईल तेच त्याच्या ल�ात येत नव्हतं. पण �नदान आता तो
एकटा तर� नव्हता. त्याला खप
ू सा �दलासा �मळाला आ�ण तो �रडलचं हसणं
थांबायची वाट बघायला लागला.
"चल हॅर�, आता आपण मुद्याचं बोलूया." �रडल म्हणाला, त्याचा चेहेरा
अजन
ू ह� हसरा �दसत होता. "तझ्
ु या भत
ू काळात आ�ण माझ्या भ�वष्यकाळात
आपल� दोनदा भेट झालेल� आहे . आ�ण दोन्ह� वेळेला मी तल
ु ा मारू शकलेलो
नाह�. तू वाचलास तर� कसा? मला जरा सगळं नीट उलगडून सांग. तू िजतका
वेळ बोलत राहशील-" तो थंडपणे म्हणाला, “�ततका वेळ िजवंत राहशील."
हॅर� वेगाने �वचार करत होता आ�ण आपल्या वाचण्याची शक्यता
अजमावून बघत होता. �रडलकडे छडी होती. आ�ण हॅर�कडे ज्वाला आ�ण बोलक�
टोपी होती. पण त्यांचा लढण्यासाठ� फारसा काह� उपयोग नव्हता. प�रिस्थती
फारशी काह� आशादायक �दसत नव्हती. पण �रडल िजतका वेळ �तथे उभा
राह�ल तसतशी िजनी मरणाच्या जवळ जवळ जाणार होती. आ�ण तेवढ्यात
हॅर�च्या ल�ात आलं क� जसजसा वेळ पढ
ु े सरकत होता तसतशी �रडलची
आकृती जास्त जास्त स्पष्ट होत चालल� होती. त्यामुळे जर त्याच्यात आ�ण
�रडलच्यामध्ये जर युद्ध अटळच होतं, तर ते िजतक्या लवकर होईल �ततकं
चांगलं ठरणार होतं.
“तू माझ्यावर हल्ला केलास तेव्हा तुझ्या शक्ती का �नघून गेल्या ते
कुणालाच माह�त नाह�ए." हॅर� पटकन म्हणाला, "मला सुद्धा माह�त नाह�. पण
तू मला मारून का टाकू शकला नाह�स ते मात्र मला �निश्चतपणाने माह�त आहे.
माझ्या आईने मला वाचवण्यासाठ� स्वतःचा प्राण �दला. माझी सामान्य मगलू
आई." तो संतापाने खदखदत म्हणाला. "�तच्यामुळेच तू मला मारू शकला
नाह�स. आ�ण मी जेव्हा मागच्या वष� तल
ु ा पा�हलं तेव्हा तझ
ु ं खरं रूप मला
�दसलं. तू भग्नावशेष होतास फक्त. मेल्यात जमा होतास. इतक्या शक्ती
तुझ्याजवळ असूनह� तुझी ह� अवस्था झाल� आहे . तू असून नसल्यासारखा
आहे स, कुरूप आहे स, आ�ण वाईट आहे स.”
�रडलचा चेहेरा कठोर व्हायला लागला. पण तर�ह� त्याने त्यावर एक उसनं
हसू आणलं.
“तर मग, तझ्
ु या आईने आपला प्राण दे ऊन तल
ु ा वाचवलं म्हणायचं! हां, हा
एक प्रभावी मंत्र �वरोधी उपाय आहे खरा! आ�ा माझ्या ल�ात आलंतुझ्यात तसं
काह�च �वशेष नाह�ए. बघ ना, मी �कती चक्रावून गेलो होतो! कारण आपल्या
दोघांमध्ये काह� आश्चयर्कारक साम्यं आहे त. हॅर� पॉटर कदा�चत तझ्
ु याह� ते
ल�ात आलं असेल. आपण दोघेह� अधर् जादग
ू ार रक्ताचे आहोत. आपण दोघंह�
अनाथ आहोत, दोघांनाह� मगलूंनी वाढवलं आहे . आ�ण बहुधा महान सालाझार
स्ल�दर�न नंतर हॉगवट्र्समध्ये आलेले एकुलते सपर्भाषी पण. आपण �दसायलाह�
पुष्कळसे सारखे आहोत... पण ते काह� का असेना, तू माझ्या हातून वाचलास तो
केवळ योगायोगच होता. मला एवढं च जाणन
ू घ्यायचं होतं."
हॅर� दडपणाखाल� उभा होता. �रडल छडी कधी उचलतोय त्याची तो वाट
बघत होता. पण �रडलचं ते �वकृत हास्य आता जास्त मोठं होत चाललेलं होतं.
"हॅर�, आता मी तुला एक छोटासा धडा �शकवणार आहे. आपण सालाझार
स्ल�दर�न चा वारस लॉडर् वॉल्डेमॉटर् च्या शक्तीची आ�ण सप्र
ु �सद्ध हॅर� पॉटरची
झुंज लावून दे ऊया. ज्या हॅर� पॉटरकडे डम्बलडोर त्याला दे ऊ शकत असलेल�
�वल�ण शस्त्रास्त्रं आहे त.”
त्याने ज्वाला आ�ण बोलक्या टोपीकडे गंमतीने पा�हलं आ�ण मग तो दरू
�नघून गेला. हॅर�चे पाय भीतीनं गारठून गेले होते. त्याला �रडल उं च खांबांच्या
मध्ये जाऊन उभा रा�हलेला �दसला. तो वरती अंधारात सालाझार स्ल�दर�न च्या
दगडी चेहेर्याकडे पाहायला लागला. �रडलने आपलं त�ड उघडून फुत्कार केला.
पण तो काय म्हणतोय ते हॅर�ला समजलं.
"माझ्याशी बोल स्ल�दर�न, हॉगवट्र्सच्या चार� संस्थापकांमधला सवार्त
महान संस्थापक!”
हॅर� मत
ू �कडे बघायला वळला. ज्वाला त्याच्या खांद्यावर हलत होता.
स्ल�दर�न चा रा�सी दगडी चेहेरा हलत होता. भीतीने गारठलेल्या हॅर�ला त्याचं
त�ड उघडताना �दसलं. तो जबडा रुं द होत चालला होता. इतका क� त्यात एक
मोठं काळं भोक तयार झालं.
आता मत
ू �च्या आत काह�तर� हालचाल व्हायला लागल�. काह�तर� आतन
ू ,
खोलातून सरसरत बाहे र येत होतं.
हॅर� मागे मागे सरकायला लागला. आ�ण अंधार्या तळघरातल्या �भंतीवर
धडकला. आपले डोळे त्याने घट्ट �मटून घेतल्यावर त्याला ज्वालाच्या उडताना
पसरलेल्या पंखांचा गालावर स्पशर् जाणवला. हॅर�ला ओरडून म्हणावसं वाटलं,
“मला सोडून जाऊ नकोस!" पण सपर्सम्राट कालदृष्ट�पुढे तो �बचारा �फ�नक्स
तर� काय करू शकणार होता?
तळघराच्या फरशीवर काह�तर� मोठं आदळल्यासारखं वाटलं. हॅर�ला फरशी
हलत असल्याचं जाणवत होतं. काय घडतंय ते त्याला समजून चक
ु लं होतं.
त्याला ते जाणवत होतं. मनातल्या मनात तो स्ल�दर�न च्या त�डातन
ू
�नघालेल्या �वशाल सपार्ला वेटोळं सैल करत असताना पाहात होता. मग त्याला
�रडलचा फुसकारे टाकायचा आवाज ऐकू आला,
“त्याला मारून टाक."
कालदृष्ट� हॅर�कडे सरपटायला लागला. हॅर�ला कालदृष्ट�च्या अवजड
शर�राचा फरशीवर सरपटण्याचा आवाज ऐकू येत होता. हॅर�ने अजूनह� डोळे
गच्च �मटून ठे वलेले होते आ�ण तशा अवस्थेत तो आंधळ्यासारखा इकडे �तकडे
पळायला लागला. हात पसरून तो रस्त्याचा अंदाज घेत होता. �रडल हसत
होता...
हॅर� पडला. तो दगडावर जोरात आदळला आ�ण रक्ताळला. साप
त्याच्यापासून काह� फुटांवरच होता. तो जवळ येत असल्याचा हॅर�ला आवाज येत
होता.
तेवढ्यात त्याला आपल्या वर जोरदार स्फोटाच्या �ठणग्या उडल्याचा
आवाज आला. कुठल्यातर� जड वस्तूने हॅर�ला असा काह� तडाखा �दला क� तो
कडमडत �भंतीवर आपटला. आता कोणत्याह� �णी आपल्या शर�रात दात
घुसणार अशी कल्पना करत असलेल्या हॅर�ला प्रचंड मोठा फुत्कार ऐकू आला.
काह�तर� लागोपाठ खांबांवर आदळत होतं.
आता मात्र हॅर�ला राहवेना. काय चाललंय ते पाहाता येईल एवढे च त्याने
डोळे �मच�मचे केले.
चमकदार, �वषार� �हरवा, ओक व�
ृ ाच्या प्रचंड बुंध्यासारखा अजस्त्र साप
आता हवेत फणा काढून उभा होता. त्याचं मोठं बोथट डोकं दारुड्या
माणसासारखं खांबांमधून डोलत होतं. हॅर�च्या काळजाचा थरकाप उडाला. तो साप
जर अचानक वळला तर झटक्यात डोळे �मटायच्या तो तयार�त रा�हला. पण
तेवढ्यात त्याच्या ल�ात आलं क� सापाचं ल� दस
ु र�कडेच वेधलं गेलं होतं.
ज्वाला कालदृष्ट�च्या डोक्यावरून उडत होता. आ�ण कालदृष्ट� आपल्या
तलवार� सारख्या अणकुचीदार दातांनी रागाने त्याच्यावर प्रहार करायचा प्रयत्न
करत होता.
ज्वालाने सूर मारला. त्याची लांब सोनेर� चोच �दसेनाशी झाल� आ�ण
अचानक फरशीवर काळ्या रक्ताचा सडा पडला. सापाने आपल� शेपट� ज�मनीवर
जोरात आपटल�. हॅर� कसाबसा वाचला. पण डोळे बंद करून घ्यायच्या आतच
साप गरर् कन वळला. हॅर�ची नजर सरळ त्याच्या चेहेर्यावर गेल�. हॅर�ला ज्वालाने
सापाचे दोन्ह� गोल, मोठे �पवळे डोळे फोडून टाकलेले �दसले. फरशीवर रक्ताची
नद� वाहात होती. साप वेदनेने वळवळत होता.
“नाह�!" हॅर�ला �रडलचं ओरडणं ऐकू आलं. "प�याला सोडून दे . प�याला
सोडून दे . मुलगा तझ्
ु या मागेच आहे! तू अजूनह� त्याचा वास घेऊ शकतोस.
मारून टाक त्याला!"
आंधळा साप वळवळला. तो घायाळ होता, पण तर� अजूनह� घातक होता.
ज्वाला त्याच्या डोक्यावर �घरट्या घालत होता. आ�ण आपलं अलौ�कक गाणं
गात होता. कालदृष्ट�च्या फुटक्या डोळयांतन
ू सतत रक्त वाहात होतं. आ�ण
ज्वाला त्याच्या खवल्याखवल्यांच्या नाकावर टोचा मारत होता.
"मला मदत करा, मला मदत करा", हॅर� हताशपणे बडबडत होता, कुणीतर�
मदत करा, कुणीह� करा."
सापाने पुन्हा ज�मनीवर आपल� शेपट� आपटल�. हॅर� वाकला. काह�तर�
मऊ वस्तू त्याच्या चेहेर्यावर पडल�.
कालदृष्ट�च्या शेपट�च्या फटकार्याने बोलक्या टोपीला हवेत �भरकावन
ू
हॅर�कडे पोचवलं होतं. हॅर�ने ती पकडल�. त्याच्याकडे फक्त तेवढ�च वस्तू होती.
आता एकच संधी होती त्याच्याकडे फक्त! त्याने टोपी डोक्यावर क�बल� आ�ण
कालदृष्ट�ची शेपट� त्याच्यावर पन्
ु हा उगारल� गेल्यावर त्याने स्वतःला सरळ
ज�मनीवर लोटून �दलं.
"मला मदत करा, मला मदत करा..." हॅर� मनात म्हणत रा�हला आ�ण
त्याने टोपीखाल� डोळे गच्च �मटून घेतले. "कृपा करून मला मदत करा."
पण काह�च उ�र �मळालं नाह�. त्याऐवजी एखाद्या अदृश्य हाताने दाबावी
तशी टोपी चरु गळल� गेल�.
हॅर�च्या डोक्यावर काह�तर� जड वस्तू आदळल� आ�ण त्यामळ
ु े त्याला
जोरदार चक्करच आल�. त्याच्या डोळ्यांपढ
ु े चांदण्या चमकायला लागल्या. जेव्हा
त्याने टोपी काढण्यासाठ� टोपीचं वरचं टोक पकडलं तेव्हा त्याला त्याच्याखाल�
काह�तर� लांब, टणक वस्तू असल्याचं जाणवलं.
टोपीच्या आतून चांद�ची एक लखलखती तलवार प्रगट झाल� होती. �तच्या
मुठ�वर अंड्याइतक� मोठ� माणकं झगमगत होती.
“मुलाला मारून टाक. प�याला जाऊ दे . मुलगा तुझ्या मागेच आहे . नाक
वापर आपलं. त्याला हुंगून बघ."
हॅर� आता उठून तयार�त उभा होता. जेव्हा कालदृष्ट� त्याच्यावर
झेपावण्यासाठ� वळला तेव्हा त्याचं डोकं खाल� खाल� येत चाललं होतं, शर�राची
वेटोळी होत होती आ�ण तो खांबांवर प्रहार करत होता. हॅर�ला त्याच्या डोळ्यांच्या
रक्ताळलेल्या खोबण्या �दसत होत्या. त्याचं त�ड वासन
ू जबडा रुं दावताना �दसत
होता, आता त्याचा जबडा इतका वासलेला होता क� तो हॅर�ला आख्खा �गळू
शकला असता. त्याचे दात हॅर�च्या तलवार�इतकेच लांब होते. अणकुचीदार,
चकाकते, �वषार� दात...
तो आंधळे पणाने झेपावला. हॅर� बचावला आ�ण सापाचं त�ड तळघराच्या
�भंतीवर आदळलं. त्याने पुन्हा झडप घातल� आ�ण त्याची जीभ हॅर�च्या
बाजक
ू डून वळवळत गेल�. हॅर�ने आपल्या दोन्ह� हातात तलवार धरून उचलल�.
कालदृष्ट�ने पुन्हा झडप घातल�. पण यावेळेला त्याचा नेम बरोबर होता.
हॅर�ने तलवार�च्या मुठ�वर आपल� सगळी शक्ती एकवटून आख्खी तलवार
मठ
ु �पय�त सापाच्या टाळूत घस
ु वल�.
पण जेव्हा हॅर�चे हात रक्तात न्हाऊन �नघाले तेव्हा त्याला आपल्या
कोपराच्या वर जोरात ठणका मारायला लागल्याचं जाणवलं. एक लांब �वषार�
दात त्याच्या हातात खोलवर घस
ु त चालला होता. कालदृष्ट� जेव्हा तडफडत
ज�मनीवर कोसळला तेव्हा त्याचा तो दात त�डातून तुटून हॅर�च्याच शर�रात
घुसून रा�हला.
हॅर� �भंतीवर कोसळला. त्याच्या शर�रात �वष पसरवणारा तो दात त्याने
दस
ु र्या हाताने धरला आ�ण आपल्या हातातून उपसून बाहे र काढला. पण आता
उशीर झाला आहे हे त्याला कळत होतं. हळूहळू ती वेदना सरसरत जखमेतून
संपण
ू र् शर�रात पसरत चालल� होती. त्याने जेव्हा तो दात ज�मनीवर टाकला
आ�ण आपल्या कपड्यांवर स्वतःचंच रक्त गळताना पा�हलं तेव्हा त्याच्या
डोळ्यांपुढे अंधार� आल�. तळघर आता धरु कट होऊन त्याच्या डोळ्यांपुढे गोल
गोल �फरल्यासारखं वाटत होतं.
त्याच्या जवळून काह�तर� लालसर वस्तू गेल� आ�ण हॅर�ला आपल्या जवळ
पंज्यांची खरखर ऐकू आल�.
“ज्वाला" हॅर� भरल्या गळ्याने म्हणाला, "तू तर कमालच केल�स ज्वाला...”
सापाने हातावर िजथे दात खुपसला होता �तथे त्या प�याने आपलं सुंदर डोकं
ठे वल्याचं जाणवलं हॅर�ला.
त्याला पावलांची चाहूल घम
ु ताना ऐकू आल�. मग एक अंधक
ु शी सावल�
त्याच्या समोर हलल�.
वरून �रडलचा आवाज आला, “हॅर� पॉटर तू मत
ृ झालेला आहे स. खरं च
मरून गेला आहे स. ह्या डम्बलडोरच्या प�यांला सद्
ु धा कळलंय बघ. पॉटर, तो
काय करतोय माह�त आहे तुला? रडतोय अरे .”
हॅर�ने पापण्यांची उघडझाप केल�. ज्वालाचं डोकं त्याला कधी स्पष्ट तर
कधी धस
ू र �दसत होतं. त्याच्या चमचमत्या पंखांवरून मोत्यासारखे टपोरे अश्रू
घरं गळत होते.
“हॅर� पॉटर मी इथे बसून वाट पाह�न आ�ण तुला मरताना पाह�न.
सावकाश मर. मला काह� घाई नाह�ए."
हॅर�ला खूप झोप यायला लागल�. त्याला आपल्या अवती भोवती सगळं
�फरत असल्याचा भास होत होता.
कुठूनतर� दरू
ु न येत असल्यासारखा �रडलचा आवाज त्याच्या कानावर
पडला, “अशा प्रकारे हॅर� पॉटरचा शेवट झाला. रहस्यमय तळघरात एकाक�पणाने
त्याच्या �मत्रांनी त्याला एकटं टाकून �दलं होतं. सरतेशेवट� लॉडर् वॉल्डेमॉटर् ने
त्याला हरवलंच. त्याने त्यांना मख
ू ार्सारखं आव्हान �दलं होतं. लहान त�डी मोठा
घास घ्यायला �नघाला होता तो. हॅर�, तू आता लवकरच आपल्या लाडक्या
नासक्या रक्ताच्या आईकडे जाशील बरं ! �तने �बचार�ने तुझ्याकरता बारा वष�
उसनी मागन
ू घेतलेल� होती... पण सरतेशेवट� लॉडर् वॉल्डेमॉटर् ने तल
ु ा मारून
टाकलंच. आ�ण हे होणारच होतं, हे तूह� जाणून होतासच क�."
हॅर�ला वाटलं, जर मरण मरण म्हणतात ते हे च असेल तर ते फारसं वाईट
नाह�ए. आता त्याच्या वेदनाह� हलके हलके कमी होत चाललेल्या होत्या.
पण तो खरं च मरत होता का? तळघर अंधारं काळं होण्याच्या ऐवजी आता
स्पष्ट �दसायला लागलं होतं. हॅर�नं आपलं डोकं थोडसं झटकलं. आ�ण त्याला
�तथे ज्वाला �दसला. त्याने अजूनह� हॅर�च्या हातावर आपलं डोकं टे कवलेलं होतं.
त्याचे मोत्यासारखे अश्रू हॅर�च्या जखमेभोवती चमकत होते. फक्त आता ती
जखम तेवढ� गायब होती.
अचानक �रडलचा आवाज आला, "दरू हो ज्वाला. चल, हो दरू दरू हो बघू!”
हॅर�ने डोकं वर उचललं, �रडल हॅर�ची छडी ज्वालाकडे वळवून रोखत होता.
बंदक
ु �ची गोळी सुटावी तसा आवाज झाला. ज्वालाने पुन्हा एकदा सोनेर� लाल
झोक्यासारखं उड्डाण केलं.
“�फ�नक्सचे अश्र.ू .... �रडल थंडपणे हॅर�च्या हाताकडे रोखन
ू बघत म्हणाला,
“उघड आहे ... जखम भरण्याची शक्ती... मी �वसरूनच गेलो होतो..."
त्याने हॅर�च्या डोळ्यांत डोळे घालून पा�हलं. “पण त्याने काह� फरक पडत
नाह�. खरं म्हणजे मला ह�च पद्धत जास्त आवडते. फक्त तू आ�ण मी, हॅर�
पॉटर... तू आ�ण मी..."
त्याने आपल� छडी उचलल�. तेवढ्यात पंखांची फडफड करत ज्वाला पुन्हा
उडत त्याच्या डोक्यावर आला. आ�ण त्याने हॅर�च्या अंगावर एक वस्तू टाकल�-
डायर�.
हॅर� �णभर डायर�कडे बघतच बसला. आ�ण हातात छडी धरलेला
�रडलपण. आ�ण मग �णाचाह� �वचार न करता, प�हल्यापासन
ू च ठरवन
ू
ठे वल्यासारखं हॅर�ने आपल्या जवळ फरशीवर पडलेला कालदृष्ट�चा �वषार� दात
उचलला आ�ण जीव खाऊन सरळ डायर�त भोसकला.
एक मोठ�, भयानक, वेदनांनी भरलेल� �कंकाळी घम
ु ल�. डायर�तन
ू शाईचा
पूर वाहायला लागला. हॅर�चे हात त्या शाईने माखून गेले आ�ण फरशीवर शाईचे
ल�ढे च्या ल�ढे वाहायला लागले. �रडल वेदनेने तडफडत होता, वळवळत होता,
ओरडत होता आ�ण मग...
तो नाह�सा झाला. हॅर�ची छडी हवेतून खटकन खाल� पडल�. आ�ण मग
तळघरात शांतता पसरल�. फक्त डायर�तून अजूनह� �ठबकणार्या शाईचा टपटप
आवाज तेवढा येत होता. कालदृष्ट�च्या दातातलं �वष डायर�च्या मधल्या
भोकाजवळ अजूनह� जळत होतं.
हॅर� थरथर कापत कसाबसा उभा रा�हला. छूपावडर वापरून �कत्येक
मैलांचा प्रवास करून आल्यासारखं त्याचं डोकं गरगरत होतं. त्याने सावकाशपणे
आपल� छडी आ�ण बोलक� टोपी उचलल� आ�ण एक जोरदार �हसका दे ऊन
कालदृष्ट�च्या त�डातून चमकती तलवार बाहे र खेचून घेतल�.
तेवढ्यात तळघराच्या कोपर्यातन
ू कुणाच्यातर� कण्हण्याचा आवाज ऐकू
आला. िजनी हालचाल करत होती. हॅर� झटकन �तच्या जवळ जाईपय�त ती उठून
बसल� होती. �तने भीतीयुक्त आश्चयार्ने मरून पडलेल्या कालदृष्ट�च्या अजस्त्र
दे हाकडे पा�हलं, मग रक्ताळलेल्या कपड्यातल्या हॅर�कडे आ�ण मग त्याच्या
हातातल्या डायर�कडे पा�हलं. त्यानंतर �तने एक लांब थरथरता श्वास घेतला
आ�ण �तच्या डोळ्यांतन
ू झर झर अश्रू वाहायला लागले.
"हॅर�, हॅर� मी तल
ु ा नाश्त्याच्या वेळी सगळं सांगन
ू टाकायचा खप
ू प्रयत्न
केला, पण पस�समोर मला हे सगळं नाह� सांगता आलं. ती मीच होते हॅर� प-पण
मी शप्पथ घेऊन सांगते हॅर� क� क� म मला ते सगळं करायचं नव्हतं. �र-
�रडलने जबरदस्तीने मला ते सगळं करायला लावलं-तो... त्याने मला झपाटलं
होतं आ�ण तू-तू त्या भयंकर जनावराला क-कसं मारलंस? र �रडल कुठे आहे ?
मला फक्त एवढं च आठवतंय क� क� �रडल त्याच्या डायर�तून बाहे र पडला होता
-”
“आता काळजीचं काह� कारण उरलेलं नाह�." हॅर�ने डायर� उचलन
ू िजनीला
�वषार� दाताने त्यात पाडलेलं भोक दाखवलं, "�रडलचा खेळ संपलेला आहे . हे
पा�हलंस? तो आ�ण कालदृष्ट� दोघांचा खातमा झालेला आहे . चल िजनी, इथून
बाहे र पडूया."
हॅर�ने �तला उभं राहायला मदत केल्यावर ती रडायला लागल�. “आता मला
शाळे तून काढून टाकतील. �ब-�बल हॉगवट्र्सला आला तेव्हापासून मला या शाळे त
यायचं होतं... अ... आ�ण आता मला या शाळे तून हाकलून दे तील.... मम्मी
डॅडींना काय वाटे ल?
ज्वाला तळघराच्या प्रवेशद्वाराशी �घरट्या घालत त्यांची वाट बघत होता.
हॅर�ने िजनीला पुढे व्हायची खण
ू केल�. ते मेलेल्या कालदृष्ट�च्या �नज�वपणे
लुळ्या पडलेल्या वेटोळ्यांना ओलांडून पुढे गेले. त्या उदास भकास वातावरणातून
बाहे र पडून पन्
ु हा भय
ु ारात पोचले. ते बाहे र पडल्यानंतर हॅर�ला दगडी दरवाजा
हलकासा फुत्कार करत बंद झाल्याचा आवाज ऐकू आला.
अंधार्या भुयारात काह� वेळ चालल्यानंतर हॅर�ला दरू दगड सरकवण्याचे
अस्पष्टपणे आवाज ऐकू यायला लागले.
"रॉन!" हॅर� भराभरा चालत ओरडला, "िजनी ठ�क आहे ." ते जेव्हा पुढच्या
वळणावर वळले तेव्हा त्यांना रॉनचा उत्सक
ु चेहेरा त्या दगडी �ढगार्याच्या एका
मोठ्या भगदाडातन
ू डोकावताना �दसला. रॉन दगड पडून तयार झालेल्या
�भंतीसारख्या �ढगार्यात एक मोठसं भगदाड पाडण्यात यशस्वी झालेला होता.
"िजनी!" रॉनने त्या भगदाडातून आपला हात पुढे केला. �तला आघी
त्याच्याकडे ओढून घ्यायचं होतं त्याला. “तू िजवंत आहे स? �वश्वासच बसत
नाह�ए माझा. काय घडलं होतं गं?”
त्याने िजनीला जवळ घ्यायचा प्रयत्न केला. पण ती त्याच्या जवळ न
येता रडत रा�हल�. “आता तू सरु ��त आहे स िजनी." रॉन हसत हसत म्हणाला.
“आता संकट टळलेलं आहे . अरे , हा प�ी कुठून आला?"
िजनीच्या पाठोपाठ ज्वालापण त्या भगदाडातून उडत उडत बाहेर आला.
"हा डम्बलडोरचा आहे." हॅर� आत येत म्हणाला.
रॉनने हॅर�च्या हातातल� लखलखती तलवार बघून आश्चयार्ने �वचारलं,
"आ�ण, तुझ्या हातात ह� तलवार कुठून आल�?"
हॅर� �तरक्या नजरे ने िजनीकडे बघत म्हणाला, "इथन
ू बाहे र पडल्यावर तल
ु ा
सगळं सांगतो."
"पण..."
“नंतर, " हॅर� घाईघाईने म्हणाला. त्याला वाटलं रॉनला तळघर कोण उघडत
होतं हे सांगणं योग्य होणार नाह�, कमीत कमी िजनीसमोर तर�. "लॉकहाटर् कुठे
आहे त?"
"�तकडे... मागे..." रॉन हसत हसत म्हणाला. आ�ण त्याने आपलं डोकं
मागे वळवलं. तो पाइपाच्या भुयार असलेल्या वरच्या बाजूला बोट करून दाखवत
होता. "त्यांची अवस्था फारच �बकट आहे रे . चल, स्वतःच्याच डोळ्यांनी बघ."
ज्वालाच्या मोठाल्या लाल पंखांमळ
ु े अंधार थोडा थोडा सोनेर� रं गात
चमकत होता. तेवढ्या उजेडात ते त्याच्या पाठोपाठ चालायला लागले. ते
सगळे जण चालत चालत पाईपाच्या त�डाशी जायला �नघाले. �गल्ड्रॉय लॉकहाटर्
�तथे बसन
ू मजेत काह�तर� गण
ु गण
ु त होते.
“त्यांची स्मत
ृ ी गेल� आहे ." रॉन म्हणाला. "त्यांचा �वस्मत
ृ ीचा मंत्र उलटला.
आपल्याऐवजी त्यांच्यावरच उलटला. आपण कोण आहोत, कुठे आलो आहोत
याचा त्यांना काह� प�ासद्
ु धा नाह�ए. मीच त्यांना इथे थांबन
ू वाट पाहायला
सां�गतलं. आता खरं तर ते स्वतःच स्वतःचे शत्रू झालेत."
लॉकहाटर् ने सवा�कडे आपुलक�ने पा�हलं.
"हॅलो," ते म्हणाले. "जरा चमत्का�रकच आहे नाह� हे सगळं ? तम्
ु ह� इथे
राहता?"
“नाह�." रॉन हॅर�कडे बघून भुवया उं चावत म्हणाला.
हॅर�ने खाल� वाकून त्या लांबलचक पाईपातन
ू वर पा�हलं.
मग त्याने रॉनला �वचारलं, "आपण वर कसं पोचू शकतो यावर काह�
�वचार केला आहे स का?"
रॉनने मान हलवल�. पण ज्वाला त्यांच्या अवतीभेवती �घरट्या घालत
होता आ�ण आता त्यांच्या समोर आपल्या पंखांची फडफड करत होता. त्याचे
मण्यांसारखे डोळे अंधारात चमकत होते. तो आपल्या शेपट�तल� लांब सोनेर�
�पसं हलवत होता. हॅर�ने ग�धळून त्याच्याकडे पा�हलं. "मला वाटतं, आपण त्याला
पकडावं असं सांगतोय तो...”
रॉन आश्चयार्ने म्हणाला, "पण तू तर जड आहे स क� चांगला. एक प�ी
तुला उचलून वर कसा काय घेऊन जाऊ शकेल?"
हॅर� म्हणाला, "ज्वाला कुणी असातसा प�ी नाह�ए." तो झटकन
बाक�च्यांकडे वळून म्हणाला, "आपल्याला एकमेकांना पकडावं लागेल. िजनी, तू
रॉनचा हात धर. प्रोफेसर लॉकहाटर् -"
“तो तुम्हाला हाक मारतोय." रॉन चटकन लॉकहाटर् ना म्हणाला. “तुम्ह�
िजनीचा दस
ु रा हात धरा.”
हॅर�ने तलवार आ�ण बोलक� टोपी आपल्या पट्ट्यात खोचल�. रॉनने
हॅर�च्या कपड्यांची टोकं पकडल�. आ�ण हॅर�ने पुढे होऊन ज्वालाच्या लांब
शेपट�ची उबदार �पसं गच्च धरल�.
त्याचं संपण
ू र् शर�र आश्चयर्कारक र�तीने हलकंफुलकं झालं आ�ण पढ
ु च्याच
�णी एक हलकासा झटका बसून ते पाईपमधून वरच्या �दशेने उडायला लागले.
लॉकहाटर् खाल� लटकत काह�तर� बडबडत होते ते हॅर�ला स्पष्ट ऐकू येत होतं. ते
म्हणत होते, “अद्भत
ु ! अद्भत
ु ! हे सगळं जादन
ू े घडत असल्यासारखं वाटतंय!”
हॅर�चे केस गार वार्यामळ
ु े भुरभुरत होते. पण या प्रवासाची गंमत
अनुभवण्यापूव�च तो संपलासुद्धा. ते चौघेह� उदास मीनाच्या बाथरूममध्ये
ओल्या फरशीवर उतरले. लॉकहाटर् आपल� हॅट नीट करत असतानाच ज्यात पाईप
लपलेला होता, ते �संक सरकून पुन्हा होतं तसं आपल्या जागी गेलं.
मीना डोळे फाडफाडून बघतच बसल� त्यांच्याकडे.
�तने अत्यंत �नराशेने हॅर�ला �वचारलं, “तू िजवंत आहे स?"
हॅर� आपल्या चष्म्यावरचे रक्ताचे आ�ण �चखलाचे डाग पुसत तुटकपणे
म्हणाला, "इतकं �नराश व्हायचं काह� कारण नाह�ए."
“अं... हो... हो... मी आपल� �वचार करत होते क� तू जर मेला असतास
तर तुला माझ्याबरोबर टॉयलेटमध्ये राहता आलं असतं." हे बोलताना उदास
मीना लाजून चूर झाल� होती.
ते बाथरूममधून बाहेर पडून अंधार्या पॅसेजमध्ये आले तेव्हा रॉन म्हणाला,
“हॅर�! मला वाटतं मीनाला तू आवडायला लागला आहे स! िजनी, तुला आता त्या
उदास मीनाशी टक्कर घ्यावी लागणार बघ!"
पण िजनी अजूनह� मक
ू पणे अश्रू ढाळत होती.
रॉनने िजनीकडे काळजीने बघत �वचारलं, “आता काय झालं?" हॅर�ने त्याला
खूण केल�.
ज्वाला पॅसज
े मधून सोनेर� प्रकाश फेकत पुढे उडत �नघाला होता. ते
त्याच्या मागोमाग चालत चालत प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलच्या ऑ�फसबाहे र येऊन उभे
रा�हले.
हॅर�ने टकटक केल� आ�ण दार ढकलून उघडलं.
प्रकरण अठरा
डॉबीचं ब�ीस
“हॅर�, रॉन, िजनी आ�ण लॉकहाटर् जेव्हा दारात उभे रा�हले तेव्हा आत
�णभर शांतता पसरल�. ते सगळे घाण, �चखल आ�ण रक्ताने (�वशेषत: हॅर�)
माखलेले होते. आ�ण मग एक �कंकाळी ऐकू आल�.
"िजनी!”
शेकोट�पढ ू रडत असलेल्या �मसेस वीज्ल� �कंचाळल्या होत्या. त्या
ु े बसन
एकदम उठून उभ्या रा�हल्या आ�ण त्यांच्या मागे �मस्टर वीज्ल�सुद्धा. दोघांनी
झेपावून आपल्या मुल�ला कुशीत ओढून घेतलं.
पण हॅर� त्यांच्याकडे बघत नसन
ू त्यांच्या मागे पाहात होता.
मँटलपीसजवळ उभे असलेले प्रोसेफर डम्बलडोर हसून बघत होते. त्यांच्या
जवळच प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलह� उभ्या होत्या. त्या आपल्या छातीवर हात ठे वून
जोरजोरात श्वास घेत होत्या. ज्वाला हॅर�च्या कानाशेजारून उडत थेट
डम्बलडोरच्या खांद्यावर जाऊन बसला. आ�ण मग �मसेस वीज्ल�ंनी हॅर� आ�ण
रॉनलाह� जवळ ओढून घेतलं.
“तम्
ु ह� �हला वाचवलंत! तम्
ु ह� �हला वाचवलंत! तम्
ु हाला हे कसं जमलं
सगळं ?"
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल हळूच म्हणाल्या, “मला वाटतं आम्हाला सगळ्यांनाच
ते जाणन
ू घ्यायचं आहे ."
�मसेस वीज्ल�ंनी हॅर�ला सोडलं. तो �णभर संकोचला आ�ण मग
टे बलाजवळ गेला आ�ण त्याने �तथे बोलक� टोपी, माणकं जडवलेल� तलवार
आ�ण �रडलची डायर� ठे वल�.
मग त्याने त्या लोकांना सगळी हक�कत सांगायला सुरुवात केल�. तो
जवळ जवळ पंधरा �म�नटं सलग बोलत होता. आ�ण बाक�चे सवर्जण काह� न
बोलता उत्सक
ु तेने सगळं ऐकत होते. त्याने त्यांना सां�गतलं, क� त्याला कसे
अदृश्य आवाज ऐकू यायचे, मग शेवट� हमइनीने कसं शोधून काढलं क� त्याला
ऐकू येणारे अदृश्य आवाज पाईपातून �फरणार्या कालदृष्ट�चे होते. त्याने आ�ण
रॉनने अंधार्या जंगलात कोळ्यांचा कसा पाठलाग केला, �तथे ॲर� गॉगने त्यांना
कालदृष्ट�ची मागची �शकार झालेल� मुलगी कुठे मेल� होती ते सां�गतल्यावर
त्यांनी कसं अनुमान काढलं क� ती मुलगी म्हणजे उदास मीनाच असणार आ�ण
मग रहस्यमय तळघराचं प्रवेशद्वार बाथरूममध्येच असलं पा�हजे...
तो थांबला तेव्हा त्याला प्रोत्साहन दे त प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल म्हणाल्या,
"शाब्बास! प्रवेशद्वार कुठे असेल ते तम्
ु ह� शोधन
ू काढलंत म्हणायचं! पण मला
इथं सांगावसं वाटतंय, क� हे सगळं करताना तुम्ह� शाळे चे शंभर एक �नयमतर�
नक्क�च तोडलेले असणार. पण पॉटर, तुम्ह� सगळे जण �तथून सह�सलामत कसे
काय बाहे र पडलात?"
पुष्कळ वेळ बोलून बोलून आता हॅर�चा घसा दख
ु ायला लागला होता.
तशाच अवस्थेत त्याने पुढे सां�गतलं, क� ऐन संकटाच्या वेळी ज्वाला आला
आ�ण बोलक्या टोपीने त्याला तलवार �दल�. पण �तथेच तो एकदम थांबला.
ु ूनच �रडलची डायर� �कंवा िजनीचा उल्लेख केलेला
त्याने अजूनपय�त जाणून बज
नव्हता. िजनी आपल्या आईच्या खांद्याला टे कून उभी होती आ�ण ती अजूनह�
मक
ू पणे अश्रू ढाळत होती. हॅर�ला भीती वाटल� क� िजनीला खरं च शाळे तन
ू
काढून टाकलं तर? �रडलची डायर� तर आता कामातून गेल� आहे . मग हे कसं
�सद्ध करून दाखवता येईल क� डायर�नेच िजनीला हे सगळं करायला भाग
पाडलं?
हॅर�ने मदतीच्या अपे�ेने डम्बलडोरकडे पा�हलं. ते मंद हसत होते. त्यांच्या
अधर्चंद्राकृती चष्म्यावर शेकोट�च्या आगीचा प्रकाश चमकत होता.
डम्बलडोर हळूच बोलले, "लॉडर् वॉल्डेमॉटर् ने िजनीला कसं काय वश करून
घेतलं, ते जाणून घेण्यात मला जास्त रस आहे. कारण माझ्या सूत्रांनी �दलेल्या
मा�हतीनुसार तो आता या �णी अल्बा�नयाच्या जंगलात लपलेला आहे.”
हॅर�ला एकदम हायसं वाटलं. त्याला खप
ू �दलासा �मळाल्यासारखं वाटत
होतं. “क-काय?” �मस्टर वीज्ल�ंना जबरदस्त धक्का बसला होता. "तुम्हाला
माह�त आहे कोण? िजनीला वश केलं? पण िजनी कुणालाह� वश नाह�ए... ती
कुणालाच वश झालेल� नाह�ए... काय ऐकतोय मी... खरं च का...?"
हॅर�ने पटकन डायर� उचलून डम्बलडोरना दाखवत म्हटलं, "हे सगळं या
डायर�मळ
ु े झालं. �रडल जेव्हा सोळा वषा�चा होता तेव्हा त्याने ह� डायर� �ल�हल�
होती."
डम्बलडोरने हॅर�कडून डायर� घेतल� आ�ण आपल्या लांब बाकदार नाकापुढे
धरून ते उत्सुकतेने ती जळलेल�, �भजलेल� पानं पाहायला लागले.
“कमाल आहे !" ते सावकाश म्हणाले. "एक गोष्ट नक्क� आहे क� तो
हॉगवट्र्सचा आ�ापय�तचा सवा�त हुशार �वद्याथ� होता."
ते वीज्ल�ंकडे वळले. ते अजूनह� संपण
ू प
र् णे भांबावून गेल्यासारखे �दसत
होते.
“फार कमी लोकांना हे माह�त आहे क� लॉडर् वॉल्डेमॉटर् चं खरं नाव टॉम
�रडल होतं. पन्नास वषा�पूव� मी स्वतः त्याला �शकवत होतो. शाळे तून बाहे र
पडल्यानंतर तो अचानक गायब झाला... खप
ू दरू दरू भटकंती केल� त्याने...
काळ्या जादम
ू ध्ये पण
ू र् बुडून गेला तो. वाईटात वाईट जादग
ू ारांसोबत रा�हला. तो
इतक्या भयंकर भयंकर जादई
ु रूपप�रवतर्नातून गेला क� जेव्हा तो पुन्हा लॉडर्
वॉल्डेमॉटर् बनन
ू जगापढ
ु े आला तेव्हा त्याला ओळखणं दरु ापास्त झालं होतं. इथे
कधी काळी हे डबॉय असलेल्या बुद्�धमान आ�ण आकषर्क मुलाबरोबर क्व�चतच
कुणीतर� लॉडर् वॉल्डेमॉटर् ला ताडून ब�घतलं असेल!"
"परं तु िजनी,” �मसेस वीज्ल� म्हणाल्या, "पण आमच्या िजनीचा त्याच्याशी
काय संबंध होता?”
िजनी हुंदके दे ऊन मस
ु मुसत म्हणाल�, "त्याची डायर�! मी त्यात �लह�त
रा�हले. आ�ण वषर्भर तो मला उ�रं दे त रा�हला."
�मस्टर वीज्ल� थक्क होत म्हणाले, "िजनी, अगं, मी हे च �शकवलं का गं
तुला? मी तुला कायम सांगत आलोय, �वचार करणार्या कोणत्याह� गोष्ट�वर
कधीह� आंधळा �वश्वास टाकू नये; �वशेषतः त्या गोष्ट�चं डोकं कुठं आहे ते
ु ीच टाकू नये. तू ती डायर� मला �कंवा तुझ्या आईला का
माह�त नसेल तर मळ
दाखवल� नाह�स? इतक� संशयास्पद वस्त!ू उघड उघड काळ्या जादन
ू े भरलेल�
होती ती!”
“म-मी- मला माह�त नव्हतं." िजनी पुन्हा मुसमुसायला लागल�. "मला
मम्मीने �दलेल्या पस्
ु तकांमध्येच ह� डायर� �मळाल� होती. म- मला वाटलं
कुणीतर� चुकून ती �तथे ठे वून �दल� असेल आ�ण मग �वसरून गेलं असेल..."
डम्बलडोर मध्येच कडकपणे म्हणाले, "िजनीला सरळ हॉिस्पटलमध्ये घेऊन
जा. �तनं फार फार त्रास सोसलेला आहे. �तला काह�ह� �श�ा दे ण्यात येणार
नाह�. लॉडर् वॉल्डेमॉटर् च्या जाळ्यात �तच्यापे�ा मोठे मोठे , पोचलेले जादग
ू ार
फसलेले आहेत." त्यांनी दाराजवळ जात दार उघडलं. "आता �बछान्यावर पडून
आराम करणं आ�ण �शवाय मगभर गरम वाफाळलेलं चॉकलेट �पणं एवढं च
करायचं. मला तर� याने बरं वाटतं बव
ु ा!” ते िजनीकडे पाहून कनवाळूपणे हसले.
"मॅडम पॉमफ्र� अजूनह� जाग्याच असतील पाहा. त्या �नज�व झालेल्या लोकांना
मंत्रकवचांचा काढा पाजत असतील. मला वाटतं, कालदृष्ट�ने हल्ला केलेले सगळे
कुठल्याह� �णी आता शद्
ु धीवर येतील.”
रॉन खूश होऊन म्हणाला, "म्हणजे आता हमार्यनी पण बर� होणार!"
डम्बलडोर म्हणाले, "सुधारण्याच्या पल�कडचं काह�ह� नक
ु सान झालेलं नाह�.”
�मसेस वीज्ल� िजनीला बाहे र घेऊन गेल्या आ�ण त्यांच्या पाठोपाठ �मस्टर
वीज्ल�सुद्धा बाहेर पडले. ते अजूनह� प्रचंड अस्वस्थ �दसत होते.
प्रोफेसर डम्बलडोर मनात काह�तर� �वचार करून प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलना
म्हणाले, “�मनव्हार्, मला वाटलं आता एक जोरदार पाट� होऊन जाऊदे त. तू जरा
स्वैपाकघरात जाऊन पाट�च्या तयार�ची सच
ू ना �दल�स तर बरं होईल.”
"ठ�क आहे ," प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल उत्साहाने म्हणल्या. आ�ण त्या
दरवाजाकडे गेल्या. "पॉटर आ�ण वीज्ल�कडे तम्
ु ह�च बघन
ू घ्याल ना?"
“नक्क�च!” डम्बलडोरने मान्य केलं.
प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगल �नघून गेल्या. हॅर� आ�ण रॉन बावरून डम्बलडोरकडे
बघायला लागले. "बघन
ू घ्याल ना?" चा काय अथर् होता? प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलना
काय म्हणायचं होतं? कदा�चत... कदा�चत... त्यांना �श�ा तर �मळणार नसेल
ना?
डम्बलडोर म्हणाले, "तुम्हाला मी मागेच सांगून ठे वलेलं मला चांगलं
आठवतंय, क� तुम्ह� जर पुन्हा शाळे चे �नयम तोडले तर तुम्हाला शाळे तून काढून
टाकण्यात येईल असं मी म्हटलं होतं."
रॉनने भीतीने आ वासला.
"पण चांगल्या भल्या भल्या �नश्चयी माणसांना सुद्धा कधी कधी आपले
शब्द परत घ्यावे लागतात," डम्बलडोर हसत हसत पढ
ु े म्हणाले, "तम्
ु हाला
दोघांनाह� शाळे च्या �वशेष सेवेबद्दल पुरस्कार दे ण्यात येईल. आ�ण काय बरं ...
हां, मला वाटतं क� तुम्हाला दोघांनाह� ग्रीफ�नडॉरसाठ� दोन-दोनशे पॉ�ट्स ह�
द्यायला हवेत.”
रॉनचा चेहेरा लॉकहाटर् च्या वॅलेन्टाइनच्या फुलांसारखा गुलाबी होऊन
चमकायला लागला आ�ण त्याने आपलं त�ड �मटून घेतलं.
डम्बलडोर पढ
ु े म्हणाले, "पण या सगळ्या गडबडीत आपल्या या साहसी
मो�हमेतल्या आपल्या सहभागाबद्दल एक माणूस अगद�च मौन पाळून आहे!
�गल्ड्रॉय, इतक� नम्रता कधीपासून दाखवायला लागला?"
हॅर� च�कत झाला. तो लॉकहाटर् ना पार �वसरूनच गेला होता. त्याने वळून
पा�हलं तर लॉकहाटर् खोल�च्या कोपर्यात उभे होते आ�ण उगीचच हसत होते
कारणा�शवाय. पण डम्बलडोरने त्यांना नावाने हाक मारल� तेव्हा लॉकहाटर् मागे
वळून ते कुणाशी बोलतायत म्हणन
ू बघायला लागले.
"प्रोफेसर डम्बलडोर, " रॉन ताबडतोब म्हणाला, "रहस्यमय तळघरात एक
अपघात घडला. प्रोफेसर लॉकहाटर् .....”
“आँ? मी प्रोफेसर आहे होय?" लॉकहाटर् ना आश्चयर् वाटलेलं �दसलं. "अरे
व्वा! मला आपलं वाटत होतं क� मी अगद�च �नरुपयोगी आहे माणूस म्हणून!"
रॉनने शांतपणे डम्बलडोरना सां�गतलं, "लॉकहाटर् यांनी आमच्यावर �वस्मत
ृ ी
मंत्राचा प्रयोग करण्याचा प्रयत्न केला, पण तो त्यांच्यावरच उलटला."
"अच्छा?" डम्बलडोर डोकं हलवत म्हणाले. त्यांच्या लांब पांढर्याशुभ्र �मशा
फुरफुरत होत्या.
"�गल्ड्रॉय आपल्याच तलवार�ने घायाळ झाले म्हणायचे!"
“तलवार?" लॉकहाटर् सटपटलेच. "माझ्याकडे नाह�ए तलवार. त्या मुलाजवळ
आहे ." त्यांनी हॅर�कडे बोट दाखवलं. "तो दे ईल तुम्हाला तलवार.”
डम्बलडोर रॉनला म्हणाले, "तू जरा प्रोफेसर लॉकहाटर् ना हॉिस्पटलमध्ये
घेऊन जाशील? मला हॅर�शी थोडं बोलायचं होतं..."
लॉकहाटर् रमत गमत इकडे �तकडे बघत बाहे र गेले. दरवाजा बंद करताना
रॉनने डम्बलडोर आ�ण हॅर�कडे वळून �व�चत्र नजरे ने पा�हलं.
डम्बलडोर शेकोट�जवळच्या एका खुच�जवळ पोचले. मग ते म्हणाले, "हॅर�,
बस" आ�ण का कुणास ठाऊक पण हॅर�ला एकदम धडक�च भरल�. तो बसला.
"हॅर�, सवा�त आधी मी तुला धन्यवाद दे तो." डम्बलडोर म्हणाले. त्यांचे
डोळे पुन्हा चमकत होते.
"तू तळघरात नक्क�च माझ्यावरती �वश्वास दाखवला असणार. त्या�शवाय
ज्वाला तुझ्यापय�त येऊन पोचला नाह�."
त्यांनी ज्वालाला थोपटलं. तो पंख फडफडवत त्यांच्या मांडीवर बसला
होता. डम्बलडोरने त्याच्याकडे पा�हल्यावर हॅर� कसनस
ु ा हसला.
"तर थोडक्यात तू टॉम �रडलला भेटलास." डम्बलडोर �वचार करत
म्हणाले.
“तल
ु ा भेटायला तो खप
ू उत्सक
ु असेल नाह�? मी कल्पना करू शकतो!”
इतका वेळ हॅर�ला जी टोचणी लागून रा�हल� होती ती अचानक त्याच्या
त�डून बाहेर पडल�..
"प्रोफेसर डम्बलडोर, �रडल म्हणाला क� मी त्याच्यासारखाच आहे म्हणे! तो
म्हणाला, क� आमच्या दोघांमध्ये �व�चत्र साम्य आहे..."
“तो असं म्हणाला?” डम्बलडोरने आपल्या दाट केसाळ पांढर्या भुवयांखालून
हॅर�कडे �वचारपव
ू क
र् रोखन
ू पाहात �वचारलं. "आ�ण तल
ु ा काय वाटतं हॅर�?"
"मी त्याच्यासारखा आहे असं मला वाटत नाह�." हॅर� जरा जास्तच ठासून
"मला असं म्हणायचं आहे , मी तर... मी तर ग्रीफ�नडॉरमध्ये आहे ... मी
तर.....”
पण तो एकदम गप्प झाला. त्याच्या मनात पुन्हा शंकेने घर केलं.
�णभरानंतर तो पुन्हा बोलायला लागला. "प्रोफेसर, बोलक्या टोपीनं मला
सां�गतलं होतं क� जर मी... जर मी स्ल�दर�न मध्ये गेलो तर उ�म होईल.
काह� �दवस तर मीच स्ल�दर�न चा वारस आहे असं सगळ्यांना वाटायला लागलं
होतं... कारण मी सपर्भाषा बोलू शकतो....”
"तुला सपर्भाषा का बोलता येते ठाऊक आहे का हॅर�, " डम्बलडोर शांतपणे
म्हणाले, "कारण लॉडर् वॉल्डेमॉटर् -सालाझार स्ल�दर�न चा एकमेव जी�वत वारस -
सपर्भाषा बोलू शकतो म्हणून माझ्याकडून जर काह� चक
ू होत नसेल तर ज्या
रात्री त्याने तुला ती खूण �दल� त्याच रात्री त्याने तुला आपल्या काह�
शक्तीसद्
ु धा �दल्या. अथार्त त्या शक्ती काह� त्याने खास हे तन
ू े आ�ण स्वेच्छे ने
�दल्या असतील असं मला वाटत नाह�..."
हॅर� च�कत होऊन म्हणाला, "वॉल्डेमॉटर् ने मला आपल्या काह� शक्ती �दल्या
आहे त?"
"अगद� �निश्चतपणे."
हॅर�ने डम्बलडोरकडे हताशपणे पाहात म्हटले, "याचा अथर् मी खरं म्हणजे
स्ल�दर�न मध्ये असायला पा�हजे. बोलक्या टोपीला माझ्यात स्ल�दर�न च्या
शक्ती �दसल्या असतील आ�ण �तने..."
"त्याउपरह� तुला ग्रीफ�नडॉरमध्येच ठे वलं." डम्बलडोर शांतपणे म्हणाले,
“हॅर� माझं बोलणं नीट ल� दे ऊन ऐक. सालाझार स्ल�दर�न ना आपल्या �नवडक
�वद्याथ्या�मध्ये असावेत असे वाटणारे �कतीतर� गुण तुझ्यात आहेत. त्यांची
स्वतःचीच एक असाधारण �मता म्हणजे सपर्भाषा... चातुय.र् .. संकल्प...
कधीतर� �नयम तोडण्याचं धाडससद्
ु धा." ." ते पढ
ु े म्हणाले. त्यांची �मशी पन्
ु हा
एकदा फुरफुरायला लागल� होती. “पण याउप्परह� बोलक्या टोपीने तुला
ग्रीफ�नडॉरमध्ये ठे वलं. असं का झालं असेल, तुला माह�त आहे का? जरा �वचार
करून बघ."
हॅर�ने हार मानत सां�गतलं, "�तने मला ग्रीफ�नडॉरमध्येच ठे वलं, कारण...
कारण मीच �तला �वनवलं होतं क� �तने मला स्ल�दर�न मध्ये पाठवू नये."
"बरोबर!” डम्बलडोरचा चेहेरा आनंदाने चमकत होता.
“त्यामुळेच तू टॉम �रडलपे�ा वेगळा आहे स. आपण कोण आहोत ते
आपल्या योग्यतेपे�ासुद्धा आपण घेत असलेल्या �नणर्यावर अवलंबून असतं.”
पण हॅर� तर�ह� खच
ु �त स्तब्धपणे न हलता बसन
ू होता. “आ�ण हॅर�, तझ
ु ी खर�
जागा ग्रीफ�नडॉरमध्येच आहे याचा जर तल
ु ा ठोस पुरावाच हवा असेल तर जरा
हे नीट बघ."
डम्बलडोर प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलच्या टे बलाजवळ गेले. टे बलावरून
रक्ताळलेल� चांद�ची तलवार उचलून त्यांनी हॅर�कडे �दल�. हॅर�ने हळूच ती उलट�
करून पा�हल�. शेकोट�च्या प्रकाशात ती मोठाल� माणकं झगमगत होती. आ�ण
मग त्याने मठ
ु �खाल� �ल�हलेलं नाव वाचलं -
गॉ�ड्रक ग्रीफ�नडॉर
डम्बलडोर त्याला समजावून सांगत म्हणाले, "हॅर�, फक्त एक सच्चा
ग्रीफ�नडॉरवालाच टोपीतन
ू तलवार काढू शकला असता."
�म�नटभर दोघेह� गप्प होते. मग डम्बलडोरने प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलच्या
टे बलाचा ड्रॉवर ओढला. त्यातून त्यांनी एक लेखणी आ�ण शाईची दौत बाहे र
काढल�.
“आता हॅर�, तुला फक्त भरपेट गरमागरम जेवण आ�ण भरपूर झोपेची
आवश्यकता आहे . त्यामुळे तू आता तडक खाल� पाट�मध्ये जा. तोपय�त मी
अझकाबानला पत्र पाठवतो- आपल्याला आपला हॅ�ग्रड परत पा�हजे. �शवाय मला
दै �नक "जादग
ू ार" मध्ये एक जा�हरातह� पाठवून द्यायची आहे ." ते �वचार करत
म्हणाले, "आपल्याला काळ्या जादप
ू ासून बचाव साठ� नवीन �श�काची गरज
आहे . का कोण जाणे, पण आपल्याकडे काळ्या जादप
ू ासन
ू बचावचे �श�क
�टकतच नाह�त, नाह� का?"
हॅर� उठून दाराकडे गेला. दार उघडायला तो हँडलला हात लावतच होता
तेवढ्यात दरवाजा इतक्या जोरात उघडला गेला क� �भंतीवर धाडकन आपटून
परत उलटा आला.
�तथे ल्य�ू सयस मॅल्फॉय उभे होते. त्यांचा चेहेरा रागाने लालभडक झालेला
होता. आ�ण त्यांच्या हाताखाल� डॉबी उभा होता. त्याच्या संपण
ू र् शर�रावर पट्ट्या
बांधलेल्या होत्या.
"गुड इिव्ह�नंग ल्य�ू सयस." डम्बलडोर प्रसन्नपणे बोलले.
�मस्टर मॅल्फॉय जेव्हा तीरासारखे खोल�त घस
ु ले तेव्हा त्यांनी हॅर�ला
जवळपास ढकलूनच �दलं होतं. डॉबी त्यांच्या मागून पळत पळत आत आला
होता. त्याने त्यांच्या झग्याचं टोक पकडून ठे वलेलं होतं. आ�ण त्याचा चेहेरा
भेदरलेला होता.
“मग!" ल्यू�सयस मेल्फॉय थंडपणे डम्बलडोरकडे िस्थर नजरे ने पाहात
म्हणाले, "तुम्ह� परत आलात. गव्हनर्रांनी तुम्हाला बडतफर् केलं होतं ना? पण
तर�ह� तम्
ु ह� हॉगवट्र्समध्ये कसं काय येणं केलं?"
"हे बघ ल्य�ू सयस," डम्बलडोर मंद हसत म्हणाले, “आज बाक�च्या अकरा
गव्हनर्रांनी माझ्याशी संपकर् साधलेला होता. खरं सांगायचं तर आज मी
घब
ु डांच्या वादळात सापडलो होतो म्हणा ना. त्यांना कळलं क� आथर्र वीज्ल�च्या
मुल�ची हत्या करण्यात आल� आहे. आ�ण मी इथे तात्काळ परत यावं अशी त्या
सगळ्यांची इच्छा होती. त्यांच्या मते ह� प�रिस्थती हाताळण्यासाठ� मीच सवा�त
योग्य व्यक्ती आहे . त्यांनी मला फारच �चत्र�व�चत्र कहाण्या ऐकवल्या. त्यातल्या
काह�जणांनी तर सां�गतलं क� म्हणे, माझ्या बडतफ�च्या ठरावावर त्यांनी सह्या
नाह� केल्या तर त्यांच्या प�रवाराला तम्
ु ह� शाप दे ण्याच्या धमक्या �दल्या
होत्या!”
�मस्टर मॅल्फॉय नेहेमीपे�ा जास्तच पांढुरके �दसायला लागले. परं तु त्यांचे
डोळे अजूनह� आग ओकत होते.
“मग... मग... तम्
ु ह� काय, हल्ले थांबवलेत क� काय?” मॅल्फॉयने
कुचेष्टे च्या स्वरात �वचारलं. "तुम्ह� गुन्हेगाराला पकडलंत का?"
“हो." डम्बलडोरने हसून उ�र �दलं.
“काय सांगता?" �मस्टर मॅल्फॉयने जोरात �वचारलं. "कोण आहे तो?”
“जो मागच्या वेळी होता तोच, ल्यू�सयस." डम्बलडोर म्हणाले. "पण
यावेळी लॉडर् वॉल्डेमॉटर् दस
ु र्या कुणाच्या तर� माध्यमातून काम करत होता. या
डायर�च्या माध्यमातून.”
त्यांनी छोटं काळं पस्
ु तक उचलून दाखवलं. त्यात पडलेलं मोठं भोकं, स्पष्ट
�दसत होतं. मग त्यांनी �मस्टर मॅल्फॉयकडे रोखून पा�हलं. पण हॅर� मात्र डॉबीचं
�नर��ण करत होता.
डॉबी आता �व�चत्र हातवारे करत होता. त्याचे डोळे हॅर�कडे अथर्पण
ू र् नजरे ने
पाहात होते. तो डायर�कडे खण
ू करत होता, मग �मस्टर मॅल्फॉयकडे बोट करून
त्यानंतर आपल्या कपाळावर बक्
ु के मारत होता.
"अच्छा...?" �मस्टर मॅल्फॉय थंडपणे डम्बलडोरना म्हणाले.
"फारच चातुयार्ने खेळी टाकण्यात आल� होती.” डम्बलडोर सहजपणे
म्हणाले. ते अजन
ू ह� मॅल्फॉयच्या डोळ्यांत डोळे घालन
ू बघत होते. "कारण जर
हॅर�-" �मस्टर मॅल्फॉयने हॅर�कडे जळजळीत नजरे ने पा�हले.
“आ�ण त्याच्या �मत्राने डायर� शोधून काढल� नसती तर िजनी वीज्ल�वरच
सगळ्या गन्
ु ह्याचं खापर फोडण्यात आलं असतं. �तने ते स्वतःहून केलेलं नाह�
हे कुणीह� �सद्ध करू शकलं नसतं...."
�मस्टर मॅल्फॉय काह�च बोलले नाह�त.
अचानक त्यांचा चेहेरा दगडी होऊन गेला.
"आ�ण कल्पना करून पाहा, " डम्बलडोर पुढे म्हणाले, "काय प�रिस्थती
�नमार्ण झाल� असती? आपल्या शुद्ध रक्तवाल्या प�रवारांमधल्या सगळ्यात
प्रमख
ु प�रवारांपक
ै � एक वीज्ल�प�रवार आहे . �वचार करा, जर आथर्र वीज्ल�ंची
मुलगी मगलू मुलांवर हल्ले करून त्यांच्या हत्या करतेय असं जर लोकांना
समजलं असतं तर स्वतः आथर्र वीजनी आ�ण त्यांच्या मगलू संर�ण
अ�ध�नयमावर काय प�रणाम झाला असता? त्यामळ
ु े डायर� आम्हाला �मळाल� हे
फार बरं झालं आ�ण �रडलच्या आठवणी नष्ट झाल्या हे त्याहून फार बरं झालं.
कारण जर असं झालं नसतं तर काय अनथर् झाला असता त्याची कल्पनाच
करवत नाह�..."
�मस्टर मॅल्फॉयना नाईलाजाने त�ड उघडावंच लागलं.
"छान, चांगलं आहे." ते कडवटपणे म्हणाले.
डॉबी अजूनह� मॅल्फॉयच्या मागून हॅर�ला खाणाखुणा करत होता. आधी
डायर�कडे मग ल्य�ू सयस मॅल्फॉयकडे बोट करून मग तो पन्
ु हा आपलं कपाळ
बडवायला लागायचा.
आ�ण अचानक हॅर�च्या डोक्यात लख्ख प्रकाश पडला. त्याने डॉबीकडे
पाहून मान हलवल�. डॉबी स्वतःचे कान उपटत स्वतःलाच �श�ा करून घ्यायला
लागला आ�ण मागे एका कोपर्यात जाऊन उभा रा�हला.
"�मस्टर मॅल्फॉय, िजनीला ती डायर� कशी काय �मळाल� ते जाणन
ू
घ्यायची उत्सुकता नाह� वाटत का तुम्हाला?" हॅर�ने �वचारलं.
ल्यू�सयस मॅल्फॉय त्याच्याकडे वळले.
ते म्हणाले, "त्या मख
ू र् मल
ु �कडे ती डायर� कशी पोचल� ते मला काय
माह�त?"
"अहो, ती तुम्ह�च तर पोचवल� होती �तच्यापय�त," हॅर� म्हणाला, "फ्ल�रश
अँड ब्लॉटस" नावाच्या पस्
ु तकांच्या दक
ु ानात तम्
ु ह� �तचं रूपप�रवतर्नाचं जन
ु ं
पुस्तक उचलून हातात घेतलंत आ�ण त्यात ह� डायर� अलगद ठे वून �दल�त,
बरोबर ना?"
�मस्टर मॅल्फॉयचे पांढुरके हात पन्
ु हा मठ
ु � आवळत आ�ण सोडत
असलेले हॅर�ला �दसले.
"पुरावा काय आहे रे तुझ्याकडे?" त्यांनी धस
ु फुसत �वचारलं.
"अरे , ह� गोष्ट कोणीच �सद्ध करून दाखवू शकणार नाह�." डम्बलडोर
म्हणाले आ�ण हॅर�कडे बघून हसले. "�नदान आता �रडल डायर�तून गायब
झाल्यानंतर तर� नक्क�च नाह�. पण तर�ह� ल्यू�सयस मी तुला एक सल्ला दे ऊ
इिच्छतो, क� इथन
ू पढ
ु े लॉडर् वॉल्डेमॉटर्च्या शाळे तल्या बाक�च्या जन्
ु या वस्तंप
ू क
ै �
कोणतीह� वस्तू कुणालाह� अशा तर्हे ने दे ऊ नका. जर पुन्हा एखाद� अशी वस्तू
�नरागस हातात पोचल� तर त्याबद्दल तम
ु च्यावर ठपका ठे वण्याची आथर्र वीज्ल�
पुरेपूर व्यवस्था करे ल असं मला �निश्चतपणानं वाटतं.”
ल्यू�सयस मॅल्फॉय एक �णभर तसेच उभे रा�हले. त्यांचा डावा हात
चाळवल्याचं हॅर�ला स्पष्ट �दसत होतं. बहुधा आपल� छडी बाहे र काढायची ते
अस्वस्थपणे चुळबळ
ू करत होते. पण तसं काह� न करता ते जाण्यासाठ� डॉबीकडे
वळले.
"डॉबी, चल �नघ!”
त्यांनी जोरात दार उघडलं आ�ण जेव्हा तो बट
ु का गल
ु ाम त्यांच्या मागन
ू
जायला लागला तेव्हा त्यांनी त्याला सणसणीत लाथ घालून दाराबाहे र काढलं.
संपूणर् पॅसेजमधून डॉबी आक्रोश करत गेला. त्याचे ते वेदनेने कळवळून ओरडणं
दरू वर ऐकू येत होतं. हॅर� �णभर थांबन
ू �वचारात पडला. मग अचानक त्याच्या
मनात एक �वचार चमकला.
“प्रोफेसर डम्बलडोर", तो घाईघाईने म्हणाला, "मी ह� डायर� �मस्टर
मॅल्फॉयना परत करून येऊ का प्ल�ज?"
“कर क� हॅर�." डम्बलडोर शांतपणे म्हणाले.
“पण लवकर, तुला पाट�ला जायचंय ना?"
हॅर�ने डायर� उचलल� आ�ण ऑ�फसबाहे र धाव घेतल�. वळणावर डॉबीचा
ओरडण्याचा आवाज मंदावल्याचं त्याच्या ल�ात आलं. आपल� योजना सफल
होईल क� नाह�, असा तो मनात �वचार करत होता. तर�पण त्याने चटकन
आपला एक बट
ू काढला आ�ण मग पायातन
ू आपला घाण झालेला मळका मोजा
बाहे र खेचून काढला आ�ण त्यात डायर� घातल�. मग तो अंधार्या पॅसज
े मधून
धावत सुटला.
तो पायर्यांच्या वर त्यांच्याजवळ जाऊन पोचला.
“�मस्टर मॅल्फॉय", धावणं थांबवून तो धापा टाकत म्हणाला, "मला, तुमची
एक वस्तू परत करायची आहे .”
असं म्हणत त्याने आपला घाण वास येत असलेला मोजा जबरदस्तीने
ल्यू�सयस मॅल्फॉयच्या हातात क�बला.
“काय आहे ?”
�मस्टर मॅल्फॉयने मोज्यातून डायर� काढल� आ�ण मोजा एक�कडे फेकून
�दला. आ�ण ते दातओठ खात एकदा हॅर�कडे आ�ण एकदा डायर�कडे पाहात
रा�हले.
त्यानंतर �मस्टर मॅल्फॉय थंडपणे म्हणाले, “हॅर� पॉटर, जी गत तुझ्या आई
व�डलांची झाल� तीच हालत तुझीपण होणार आहे , एक ना एक �दवस! ते पण
मूखर् होते, नेहमी दस
ु र्यांच्या भानगडीत नाक खुपसायचे."
मॅल्फॉय वळून चालायला लागले.
"चल डॉबी, चल सूट!"
पण डॉबी जागचा हललासुद्धा नाह�. त्याच्या हातात हॅर�चा घाणेरडा,
मळका, वास येत असलेला मोजा होता. आ�ण तो त्याला एखादा अनमोल
खिजना �मळाल्यासारखा त्याच्याकडे बघत होता.
“मालकांनी डॉबीला मोजा �दला." बुटका गुलाम अ�वश्वासाने बोलला.
“मालकांनी डॉबीला मोजा �दला."
“काऽऽय?” �मस्टर मॅल्फॉय थुंक� उडवत �कंचाळले. "हे काय बरळतोयस
तू?"
"डॉबीला एक मोजा �मळाला." डॉबी अ�वश्वासाने पन्
ु हा म्हणाला,
"मालकांनी तो फेकला आ�ण डॉबीने तो झेलला. आ�ण डॉबी मुक्त झाला."
ल्यू�सयस मॅल्फॉय पुतळ्यासारखे जागीच गारठले. आ�ण बुटक्या
गल
ु ामाकडे बघतच रा�हले. आ�ण मग त्यांनी हॅर�वर झेप टाकल�.
“काट्र्या, तू माझा गल
ु ाम बळकावलास!” पण डॉबी ओरडला, "हॅर� पॉटरला
हात सुद्धा लावायची �हंमत करू नका."
एक जोराचा स्फोट झाला आ�ण �मस्टर मॅल्फॉय मागच्या बाजल
ू ा फेकले
गेले. पायर्यांवरून गडगडत ते खाल� फरशीवर जाऊन पडले तेव्हा त्यांच्या
हाडांचा बक
ु णा झाला होता. उठताना त्यांचा चेहेरा संतापाने लालभडक झाला
होता. त्यांनी आपल� छडी बाहेर काढल� पण डॉबीने त्यांना आपलं लांब बोट
उगारून दटावलं.
"तुम्ह� आता चालते व्हा इथून." तो मॅल्फॉयकडे बोट नाचवत संतापाने
म्हणाला, "हॅर� पॉटरला हातसुद्धा लावायची �हंमत करू नका. जा, काळं करा
थोबाड."
ल्यू�सयस मॅल्फॉयकडे दस
ु रा काह� पयार्यच नव्हता. त्या दोघांना शेवटचं
एकदा जळजळीत नजरे ने पाहून घेत त्यांनी आपला झगा झटकून नीट केला
आ�ण ते दणदण पावलं आपटत �तथून �नघून गेले आ�ण �दसेनासे झाले.
"हॅर� पॉटरने डॉबीला मुक्त केलं!" तो बुटका गुलाम ओरडत हॅर�कडे
बघायला लागला. त्याच्या जवळच्या �खडक�तन
ू येणार्या चांदण्यात त्याचे
टे �नसच्या च� डूसारखे डोळे लकाकत होते. "हॅर� पॉटरने डॉबीला मक्
ु त केलं!"
"डॉबी, मी �नदान इतकं तर� करू शकत होतो ना?" हॅर� हसून म्हणाला.
“फक्त तू आता एक वचन दे मला, क� तू पन्
ु हा माझा जीव वाचवायच्या
भानगडीत पडणार नाह�स."
त्या बुटक्या गुलामाच्या कुरूप चेहेर्यावर अचानक एक मोठ्ठे हसू तरळलं.
कापर्या हातांनी तो हॅर�चा मोजा घालत असताना हॅर�ने त्याला �वचारलं,
“मला फक्त एकच गोष्ट �वचारायची होती तुला. तुला आठवतंय का क� तू
म्हणाला होतास क� या सगळ्याशी “तुम्हाला माह�त आहे कोणाचा" काह� संबंध
नाह� म्हणन
ू ? मग?"
"तो एक इशारा होता सर, " डॉबी म्हणाला. तो डोळे �वस्फारून हॅर�कडे
बघत होता. जणू काह� त्याला म्हणायचं होतं क� हॅर�ने ते आधीच ओळखायला
हवं होतं. "डॉबी तम्
ु हाला इशारा करत होता. सैतानी जादग
ू ार नाव बदलण्यापव
ू �
त्याचं लोक नाव घेऊ शकत होते. आता आलं का ल�ात?"
"हां, आ�ा कळलं." हॅर� सावकाश म्हणाला. "बरं , आता मला �नघायला
लागेल. पाट� सरू
ु झाल� आहे . आ�ण माझी मैत्रीण हमार्यनी एव्हाना शद्
ु धीवर
आल� असेल."
डॉबीने हॅर�ला कमरे ला �वळखा घालून �मठ� मारल�. "डॉबी हॅर� पॉटरला
िजतका महान समजत होता त्याह�पे�ा हॅर� पॉटर महान �नघाला." तो मस
ु मस
ु त
म्हणाला. "बाय बाय हॅर� पॉटर!"
आ�ण एक चुटक� वाजून तो अदृश्य झाला.
*
हॅर� हॉगवट्र्सच्या पायांमध्ये यापूव� �कतीतर� वेळा सामील झाला होता.
पण आजच्या पाट�ची मजा काह� औरच होती. सगळे पण पायजमा घालूनच
आख्खी रात्र �तथेच धमाल करत थांबले होते. सगळ्यात चांगल� गोष्ट कोणती
तेच हॅर�ला ठरवता येईना. हमार्यनी त्याच्याकडे ओरडत धावत आल�, "तू रहस्य
उलगडलंस, तू रहस्य उलगडलंस!" ह�, क� जिस्टन "हफलपफ" च्या टे बलावरून
धावत त्याच्याशी शेकहँड करायला आला आ�ण हॅर� पॉटरवर �वनाकारण संशय
घेतल्याबद्दल त्याची पुन्हा पुन्हा माफ� मागत रा�हला, ह� क� हॅ�ग्रड रात्री साडे
तीन वाजता आला आ�ण त्याने हॅर� आ�ण रॉनच्या पाठ�वर इतक्या जोरात
शाबासक� �दल� क� ते आपल्या केकच्या प्लेटवर पडलेच जवळपास, ह� क�
त्याच्या आ�ण रॉनच्या चारशे पॉ�टसमुळे ग्रीफ�नडॉर सलग दस
ु र्या वष� हाऊस
कपचा �वजेता झाला, ह� क� प्रोफेसर मॅक्गॉनॅगलने उभं राहून सगळ्यांना ब�ीस
म्हणून पर��ा रद्द करण्यात येत आहे त असं जाह�र केलं, ह� (त्यावर हमार्यनी
अरे , नाह� असं बोलल�.) क� डम्बलडोरने पुढच्या वष� लॉकहाटर् �शकवू शकणार
नाह�त, कारण त्यांना आपल� स्मत
ृ ी परत आणण्यासाठ� उपचार घ्यावे लागतील,
अशी घोषणा केल� ह� गोष्ट चांगल� होती! ह� बातमी ऐकून ज्या खूप लोकांनी
जोरात टाळ्या वाजवल्या त्यात चक्क काह� �श�कह� होते!
"अरे रे, असं व्हायला नको होतं!" रॉन आपल्या प्लेटमध्ये एक जॅमवाला
केक घेत म्हणाला. “खरं म्हणजे, आता मला ते खूपच आवडायला लागले होते.”
*
शाळे च्या उरलेल्या सत्राचे उन्हाळ्यातले �दवस सूयार्च्या चमकदार ऊबेत
छान गेले. हॉगवट्र्स पुन्हा एकदा नेहेमीसारखं सुरळीत चालू झालं. फक्त काह�
�करकोळ बदल तेवढे झाले होते. काळ्या जादप
ू ासन
ू बचाव �वषयाचे वगर्च भरत
नव्हते. (रॉन असमाधानी हमार्यनीला म्हणाला, "पण तसाह� आपण या �वषयाचा
पुष्कळ अभ्यास केलेला आहे .") ल्य�ू सयस मॅल्फॉयला गव्हनर्र पदावरून काढून
टाकण्यात आलं होतं. ड्रेको मॅल्फॉय आता शाळा आपल्या �पताजींचीच
असल्याच्या थाटात माजल्यासारखा �फरत नव्हता. पण तो आता �चड�चडा
आ�ण नाखूष �दसायचा, तर िजनी वीज्ल� पुन्हा एकदा आनंद� �दसायला लागल�
होती.
लौकरच हॉगवट्र्स एक्स्प्रेसने घर� परतण्याची वेळ आल�. हॅर�, रॉन,
हमार्यनी, फ्रेड, जॉजर् आ�ण िजनी एकाच कंपाटर् म�टमध्ये बसलेले होते. सुट्ट्या सुरू
झाल्यानंतर त्यांना जाद ू करायला बंद� होती. त्यामळ
ु े त्यांनी शेवटच्या काह�
तासांत भरपूर धमाल करून घेतल�. त्यांनी एक्स्पलो�डंग स्नॅप खेळ खेळला, फ्रेड
आ�ण जॉजर्ने �फ�लबस्टर फटाके उडवले आ�ण एकमेकांना जादन
ू े �नःशस्त्र
करायचा सराव केला. हॅर� त्यात आता खप
ू च �नपण
ु झाला होता.
ते लोक �कंग्ज क्रॉस स्टे शनवर पोचतच होते तेवढ्यात हॅर�ला एकदम
काह�तर� आठवलं.
"िजनी, तू पस�ला काय करताना पा�हलं होतंस? त्याने तल
ु ा कुणाला बोलू
नकोस अशी तंबी दे ण्यासारखं काय होतं त्यात?"
“हां, ते?" िजनी हसत म्हणाल�. "अरे , पस�ची एक खास मैत्रीण आहे ."
फ्रेडने जॉजर्च्या डोक्यावर पस्
ु तकं पाडल�.
“काय?"
िजनी म्हणाल�, "रे व्हनक्लॉची �प्रफेक्ट आहे ना, ती रे , पेनीलोप
िक्लअरवॉटर" पस� मागची उन्हाळ्याची संपण
ू र् सट्
ु ट�भर �तलाच पत्र पाठवत
होता. तो �तला शाळे त चोरून भेटायचा. एके �दवशी ते दोघं एका �रकाम्या
वगार्त एकमेकांची पप्पी घेत होते तेव्हा तेव्हा मी त्यांना पा�हलं होतं. आ�ण
जेव्हा पे�नलोपवर हल्ला झाला- तल
ु ा माह�त आहे तेव्हा तो खप
ू अस्वस्थ झाला
होता. तुम्ह� त्याला �चडवणार तर नाह� ना?" ती काळजीच्या स्वरात बोलल�.
"नाह�, नाह�, स्वप्नातसुद्धा नाह� बरं !" फ्रेड म्हणाला पण त्याच्या चेहेर्यावर
त्याचा वाढ�दवस थोडा आधीच आल्यासारखे आनंद� खोडकर भाव होते.
“अिजबात नाह�." जॉजर् खी खी करत म्हणाला. हॉगवट्र्स एक्स्प्रेसचा वेग
कमी झाला आ�ण ती शेवट� थांबल�.
हॅर�ने आपल� लेखणी आ�ण चमर्पत्र बाहेर काढलं. मग तो रॉन आ�ण
हमार्यनीकडे वळला.
त्याने चमर्पत्रावर दोन वेळा काह�तर� खरडलं आ�ण मग फाडून त्याचे दोन
तुकडे केले आ�ण त्या दोघांना एक-एक तक
ु डा �दला. मग तो रॉनला म्हणाला,
"याला टे �लफोन नंबर म्हणतात. मागच्या उन्हाळ्याच्या सट्
ु ट�त मी तुझ्या
डॅडींना टे �लफोन कसा वापरायचा ते �शकवलं होतं. त्यांना �वचारून घे. डिस्ल�कडे
मला फोन करत राहा, ठ�क आहे ? मी फक्त डडल�शी बोलत दोन म�हने घालवू
शकत नाह�. माझ्याच्याने ते झेपणार नाह�..."
ट्रे नमधून उतरून ते जेव्हा जादच्ू या बॅ�रअरकडे जाण्याच्या गद�त �मसळले
तेव्हा हमार्यनी म्हणाल�, "तू या वष� काय कमाल केल�स ते ऐकल्यावर तझ्
ु या
मावशी आ�ण काकांना तुझा खूप अ�भमान वाटे ल नाह�?"
“अ�भमान?" हॅर� म्हणाला. "बर� आहे स ना तू? मी मरायच्या इतक्या
शक्यता असन
ू ह� मी वाचलो म्हणजे काय? ते लोक स्वतःच्या डोक्यावरचे केस
उपटून घेतील नैराश्याने..."
आ�ण मग ते मगलूंच्या द�ु नयेत घेऊन जाणार्या �भंतीतून एकदमच बाहे र
पडले.

हॅरी पॉटर आणि रहस्यमय तळघर

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

You might also like

हॅरी पॉटर आणि रहस्यमय तळघर

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

हॅरी पॉटर आणि रहस्यमय तळघर

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

हे पुस्तक केवळ वैयिक्तक वापरासाठ� आ�ण मोफत आहे जर हे पुस्तक तुम्हाला �वकत �कं वा मराठ� ग्रंथ संपदा

या टे लेग्राम ग्रुप वरुन �मळाले असेल तर तुमची फसवणूक झालेल� आहे

�प्रिव्हट ड्राइव्ह वर�ल क्रमांक चारच्या घरात सकाळी नाश्त्याच्या वेळी

हॅर�ने कशीबशी आपल� �कंकाळी रोखून धरल�. पण ते प्रकरण फारच

�प्रय �मस्टर पॉटर,

आपल�, माफाल्डा हॉफककर्

“रॉन!" हॅर� दबक्या आवाजात बोलला. मग तो दबकत दबकत

रॉनच्या घरातलं वातावरण �प्रिव्हट ड्राइव्हच्या घरापे�ा अगद� वेगळं होतं.

• मंत्रांचे अ�धकृत पुस्तक इय�ा दस

�प्रय रॉन आ�ण हॅर�- जर तू पण �तथे असशील तर,

१. �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् चा आवडता रं ग कोणता ?

अध्यार् तासानंतर लॉकहाटर् ने सगळ्यांच्या उ�रप�त्रका गोळा केल्या आ�ण

पुढ�ल काह� �दवस �गल्ड्रॉय लॉकहाटर् �दसले रे �दसले क� त्यांची नजर

फक्त एकच गोगलगाय त्याच्या पसरलेल्या हातावर पडल�. ती त्याने पाट�त

मत्ृ यु�दवसाची मेजवानी

ऑक्टोबर म�हना सरू

संतापाने चरफडत अधर्वट �शरतुटक्या �नकने पत्र चुरगाळून �खशात

मंत्रमुग्ध होऊन हॅर�ने पुढची पानं उलटल�. पण �फल्वला हा फटाफटजाद ू

सर �नकोलस डे �मम्सी - पॉ�पंग्टन

तेवढ्यात एक लठ्ठ भूत टे बलाजवळ आलं, खाल� वाकलं आ�ण त्यावरून

रहस्यमय तळघर उघडलेले आहे .

"काय गडबड आहे ? काय चाललंय इथे?”

र�ववार� हॅर�ला जेव्हा जाग आल� तेव्हा खोल�त �हवाळ्यातल्या सूयार्चा

वर गेल्यावर ते दगडी िजन्यावरून खाल� उतरले. प्रोफेसर मॅक्गॉन�गलने

"जाद ू मंत्रालयात चौकशी"

"मगलू वस्तू दरू

हमार्यनीला �कत्येक आठवडे हॉिस्पटलमध्ये राहावं लागलं. �ख्रसमसच्या

सेकंड इयरच्या मुलांना इस्टरच्या सुट्ट�त चघळायला एक नवीन �वषय

हॅर�ला आपल्या व�डलांकडून वारसाहक्काने केवळ एकच वस्तू �मळाल�

गढ�च्या चार� बाजूच्या मैदानात उन्हाळ्याने हलकेच प्रवेश केलेला होता.

आ�ण या ओळींच्या खाल� �ल�हलेला एकमेव शब्द "पाईप्स" बघताच हॅर�ने

हॅर� एका लांबलचक कमी प्रकाश असलेल्या तळघराच्या टोकाशी उभा

TOM MARVOLO RIDDLE

मग त्याने पुन्हा एकदा छडी �फरवल� आ�ण त्याच्या नावातल्या

You might also like