CENTRAL LUZON DOCTORS’ HOSPITAL EDUCATIONAL INSTITUTION

Basic Education Department

Romulo Highway, San Pablo, Tarlac City, Tarlac
School Year 2023-2024

PASULAT NA ULAT SA
FILIPINO 8
SAKNONG 1-68
MGA MIYEMBRO
Cadelinia, Maria Imogen S.
Santiago, Ranier T.
Tababa, Precious Heart S.
Tacadino, Chrysiena Hyacinth Q.
Isinumite kay:
FERRER, Danyel Aslie
Guro sa Filipino 8

Abril 11, 2024

I. SAKNONG

174 177
Sa isang dukado ng
Albanyang syudad
doon ko nakita ang
unang liwanag, Ang dukeng ama ko'y
pribadong tanungan
yaring katauha'y utang
kong tinanggap ng Haring Linceo sa
anumang bagay;
sa Duke Briseo, ay ama
kong liyag! pangalawang puno ng
sangkaharian,
may gintong ugali at
175 iginagalang.
Ngayon nariyan ka sa
payapang bayan,
sa harap ng aking inang
minamahal,
Prinsesa Florescang
esposa mong hirang,
tanggap ang luha kong sa
mata'y nunukal.

Bakit naging tao ako sa

Albanya,
bayan ng ama ko, at di sa
Krotona,
masayang Siyudad na
lupa ni ina?
disin ang buhay ko'y di
lubhang nagdusa?
176
Bakit naging tao ako sa
Albanya,
bayan ng ama ko, at di sa
Krotona,
masayang Siyudad na
lupa ni ina?
disin ang buhay ko'y di
lubhang nagdusa?
177
Ang dukeng ama ko'y
pribadong tanungan
ng Haring Linceo sa
anumang bagay;
pangalawang puno ng
sangkaharian,
may gintong ugali at
iginagalang.
178
Kung sa kabaita'y uliran
ng lahat
at sa katapanga'y pang-
ulo sa syudad;
walang kasindunong
magmahal sa anak,
umakay, magturo sa
gagawing dapat.
179
Naririnig ko pa halos
hanggang ngayon,
malayaw na tawag ng
ama kong poon.
noong ako'y batang
kinakandung-kandong,
taguring Floranteng
bulaklak kong bugtong.
180 nagisnan sa ama't inang at kayakap-yakap ng
nag-andukha; madlang dalita
Ito ang ngalan ko mulang
pagkabata, pamagat na ambil sa
lumuha-luha
. “16 Nguni, at ang lilo't masasamang loob
“23 Bakit kalangita'y bingi
“13 Mahiganting langit! bangis mo'y
ka sa akin?
nasaan? “20 Sa korona dahil ng
Haring Linceo, sa trono ng puri ay iniluluklok,
ngayo'y naniniig sa pagkagulaylay; ang tapat kong luhog ay hindi
at sa kayamanan ng dukeng mo dinggin?
ama ko,
at sa balang sukab na may asal-hayop,
bago'y ang bandila ng lalong kasam-an
'di yata't sa isang alipusta't
ang ipinangahas ng Konde
Adolfo iring

sa Reynong Albanya'y iniwawagayway. mabangong insenso ang isinusuob.

sabugan ng sama ang sampung tainga mo'y
Albanyang Reyno. ipinangunguling?

“14 Sa loob at labas ng bayan kong sawi, “17 Kaliluha't sama ang ulo'y nagtayo
“21 Ang lahat ng ito, “24 Datapuwa't sino ang
maawaing Langit,
tatarok kaya
kaliluha'y siyang nangyayaring hari, at ang kabaita'y kimi at nakayuko;
iyong tinutungha'y ano't
natitiis? sa mahal mong lihim, Diyos
na dakila?
kagalinga't bait ay nalulugami,
mula ka ng buong katuwira't santong katuwira'y lugami at hapo,
bait, walang mangyayari sa balat
ininis sa hukay ng dusa't pighati. ng lupa,
pinayagang mong ilubog ng
lupit. ang luha na lamang ang pinatutulo.
'di may kagaligang iyong
“15 Ang magandang asal ay ipinupukol
ninanasa.
“22 Makapangyarihang
“18 At ang balang bibig na binubukalan
kamay mo'y ikilos,
Alaala ni
sa laot ng dagat kutya't linggatong; Laura
papamilantikin ang kalis ng ng sabing magaling at katotohanan,
poot; 25 "Ay, 'di saan ngayon ako
balang magagaling ay ibinabaon mangangapit!
sa Reynong Albanya'y agad binibiyak at sinisikangan
kusang ibulusok saan ipupukol ang tinangis-
at inililibing na walang kabaong. tangis,
ang Iyong higanti sa ng kalis ng lalong dustang kamatayan.
masamang-loob. kung ayaw na ngayong
dinigin ng Langit,
 malamig nang bangkay akong nahihimbing;
ang sigaw ng aking nitong sa dalita'y hindi
makakibo,
malumbay na boses!"
at tinatangisan ng sula ko't giliw,
“19 O, taksil na pita sa yama't mataas! aakaying biglang umiyak ang
O, hangad sa puring hanging lumilipas! puso,
26 "Kung siya mong ibig na ang pagkabuhay ko'y walang hangga
ako'y magdusa, mandin." kung wala nang luhang sa
mata'y itulo.
ikaw ang dahilan ng kasam-ang lahat
30 "Kung apuhapin ko sa sariling isip,
Langit na mataas, aking 37 Gaano ang awang
mababata; bubugso sa dibdib
at niring nasapit na kahabag-habag! ang suyuan naman ng pili kong ibig;
isagi mo lamang sa puso ni na may karamdamang
maanyong tumitig,
Laura
ang pagluha niya kung ako'y may hapis,
kung ang panambita't daing
ako'y minsan-minsang
ay marinig
mapag-alaala."
nagiging ligaya yaring madlang sakit."
27 "At dito sa laot ng dusa't hinagpis,
nang mahimasmasan ang
34 Magmula sa yapak
tipon ng sakit?
hanggang sa ulunan,
31 "Nguni, sa aba ko! sawing kapalaran!
malawak na lubhang aking tinatawid;
38 Halos buong gubat ay
nalimbag ang bangis ng
nasasabugan
kapighatian;
ano pang halaga ng gayong suyuan
gunita ni Laura sa naabang ibig,
ng dinaing-daing na lubhang
at ang panibugho'y gumamit
malumbay,
ng asal
kung ang sing-ibig ko'y sa katahimikan
siya ko na lamang ligaya sa dibdib."
na inuulit pa at isinisigaw
ng lalong marahas, lilong
kamatayan. ay humihilig na sa ibang kandungan?"
sagot sa malayo niyong
28 "Munting gunam-gunam ng sinta ko't
alingawngaw.
mutya 35 Ang kahima't sinong hindi
maramdamin, 32 "Sa sinapupunan ng Konde Adolfo,
“39 Ay! Laurang poo'y
nang dahil sa aki'y dakila kong tuwa;
bakit isinuyo
kung ito'y makita'y
magmamahabagin aking natatanaw si Laurang sinta ko;
sa iba ang sintang sa aki'y
higit sa malaking hirap at dalita,
pangako;
matipid na luha ay paaagusin,
kamataya'y nahan ang dating bangis mo,
parusa ng taong lilo't walang awa."
at pinagliluhan ang tapat na
ang nagparusa ma'y pilit
puso
hahapisin.
nang 'di ko damdamin ang hirap na ito?"
29 "Sa pagkagapos ko'y guni-gunihin,
pinaggugulan mo ng luhang
36 Sukat na ang tingnan ang
tumulo?
lugaming anyo
 Daing ng Pusong Nagdurusa “43 'Di kung ako poo'y utusang manggubat
“40 'di sinumpaan mo sa “50 Buong panganib mo'y
harap ng Langit
baka nagkasugat,
33 Dito hinimatay sa paghihinagpis,
ng hari mong ama sa alinmang s'yudad,
na 'di maglililo sa aking pag-
'di maniniwala kung 'di
ibig?
masiyasat;
sumuko ang puso sa dahas ng sakit;
kung ginagawa mo ang aking sagisag,
Ipinabigay ko naman yaring
at kung magkagurlis ng munti
dibdib,
sa balat,
ulo'y nalungayngay, luha'y bumalisbis,
dalawa mong mata'y nanalong perlas?
wala sa gunita itong
hinuhugasan mo ng luhang
masasapit!
nanatak.
kinagagapusang kahoy ay nadilig.
“44 Ang aking plumahe kung itinatahi
“41 Katiwala ako't ang iyong kariktan,
“51Kung ako’y mayroong
“48 Pinahihiyasan mo ang
kahapisang munti,
aking turbante
ng parang korales na iyong daliri,
kapilas ng langit anaki'y matibay;
tatanungin mo na kung ano
ng perlas, topasyo't
ang sanhi;
maningning na rubi;
buntung-hininga mo'y nakikiugali
tapat ang puso mo't 'di nagunam-gunam
hanggang 'di malinang ay
bukod ang magalaw na
idinarampi
batong d'yamante,
sa kilos ng gintong ipinananahi.
na ang paglililo'y nasa kagandahan.
sa mga mukha ko ang rubi
puno ng ngalan mong isang
mong labi.
letrang L.
“45 Makailan, Laurang sa aki'y iabot,
“42 Hindi ko akalaing iyong sasayangin
“52 Hindi ka tutugot kung
“49 Hanggang ako'y wala't
'di matalastas,
nakikipaghamok,
basa pa ng luha bandang isusuot;
maraming luha mong ginugol sa akin;
kakapitan mo nang mabigla
nag-aapuhap ka ng pang-
ang lunas;
aliw-loob;
ibinibigay mo ay naghihimutok,
taguring madalas na ako ang giliw,
dadalhin sa hardi't doon
manalo man ako'y kung
ihahanap
bagong nanasok,
takot masugatan sa pakikihamok!
mukha ko ang lunas sa madlang hilahil.
ng ikaaliw sa mga bulakla
nakikita mo na'y may dala
“46 Baluti't koleto'y 'di mo papayagan
pang takot.
“53 Iyong pipitasin ang
lalong marikit,
madampi't malapat sa aking katawan,
dini sa liig ko'y kusang
isasabit;
kundi tingnan muna't baka may kalawang
tuhog na bulaklak sadyang
salit-salit,
ay nanganganib kang damit ko'y marumhan.
pag-uupandin mong lumbay
ko'y mapaknit.
“47 Sinisiyasat mo ang tibay at kintab
“54 At kung ang hapis ko'y
hindi masawata,
na kung sayaran man ng taga'y dumulas;
sa pilik-mata mo'y dadaloy
ang luha,
at kung malayo mang iyong minamalas,
napasaan ngayon ang gayong
aruga,
sa gitna ng hukbo'y makilala agad.
sa dala kong sakit ay 'di
iapula?
Halina, Laura
“55 Halina, Laura aking kailangan
“62 Sa ibang kandunga'y
ipinagbiyaya
hugasan ang dugong nanalong sa gitgit
ng kamay ko, paa't natataling liig.
“58 Halina, irog ko't ang damit ko'y tingnan,
ang hindi mo ibig dapyuhang kalawang;
kalagin ang lubid at iyong bihisan,
matinding dusa ko'y nang gumaan-gaan.
“59 Ang mga mata mo ay iyong ititig
dini sa anyo kong sakdalan ng sakit,
upang di mapigil ang takbong mabilis
niring abang buhay sa ikapapatid.
“60 Wala na Laura't ikaw na nga lamang
ngayon ang lingap mo nang naunang araw;
ang pusong akin na at ako'y
dinaya;
ngayon hinihingi ang iyong pagdamay —
buong pag-ibig ko'y ipinang-
anyaya,
ang abang sinta mo'y nasa kamatayan.
nilimot ang sinta't sinayang
ang luha.
“56 At ngayong malaki ang aking dalita
“63 Alin pa ang hirap na 'di
na sa akin?
ay 'di humahanap ng maraming luha;
may kamatayan pang 'di ko
daramdamin?
sukat ang kapatak na makaapula,
ulila sa ama't sa inang nag-
angkin,
kung sa may pagsintang puso mo'y
magmula. walang kaibiga't nilimot ng
giliw.
“57 Katawan ko ngayo'y siyasatin, ibig,
“64 Dusa sa puri kong
kusang siniphayo,
tingni ang sugat kong 'di gawa ng kalis;
palasong may lasong natirik
sa puso;
habag sa ama ko'y tunod na tumino,
ako'y sinusunog niring panibugho.
”65 Ito'y siyang una sa lahat ng hirap,
pagdaya ni Laura ang kumakamandag;
dini sa buhay ko'y siyang nagsasadlak
sa libingang laan ng masamang palad.
“66 O, Konde Adolfo, inilapat mo man
sa akin ang hirap ng sansinukuban,
ang kabangisan mo'y pinapasalamatan,
ang puso ni Laura'y kung hindi inagaw.
67 Dito naghimutok nang kasindak-sindak
ang makalulunas niring kahirapan; na umaalingawngaw sa loob ng gubat;
damhin ng kamay mo ang aking katawan tinangay ang diwa't karamdamang hawak
at bangkay man ako'y muling mabubuhay! ng buntung-hininga't luhang lumagaslas.
“61 Ngunit, sa aba ko! ay, sa laking hirap! 68 Sa puno ng kahoy ay napayukayok,
wala na si Laura'y aking tinatawag! ang liig ay supil ng lubid na gapos;
napalayu-layo't 'di na lumiliyag bangkay na mistula't ang kulay na burok
ipinagkanulo ang sinta kong tapat. ng kaniyang mukha'y naging puting lubos.
II. BUOD
Sa gitna ng isang malawak na gubat sa labas ng kaharian ng Albanya na nababagtas ng ilog Kositong
makamandag ang tubig, ay nakagapos ang isang kaawa-awang tao sa isang puno ng Higera. Siya si
Florante, anak nina Duke Briseo at Prinsesa Floresca. Unti-unting pinapanawan ng buhay si Florante
dahil ang gubat ay sadyang nakakatakot. Mga mababangis na hayop ang gumagala dito, ang huni ng mga
ibon ay nakakalunos at ang malalaking punongkahoy ay tunay na nakakasindak.
III. MGA ELEMENTO
A. TAUHAN
i. Florante - Makisig na binatang anak ni Duke Briseo at Prinsesa Floresca. Siya ang
pangunahing tauhan ng awit. Halal na Heneral ng hukbo ng Albanya. Magiting na bayani,
mandirigma at heneral ng hukbong magtatanggol sa pagsalakay ng mga Persiyano at Turko.
ii. Laura - Anak na babae ni Haring Linseo ng Albanya; iniibig ni Florante
B. TAGPUAN
i. Gubat – dito nagsimula ang kuwento kung saan sa gubat nakatali ang isang binata at
ang binatang iyon ay si Florante.
C. BANGHAY
i. Simula ng gulo
Sa isang gubat ay makikita natin doon si Florante na nakagapos, ulo hanggang
paa.
ii. Pagtindi ng kilos
Nagising si Florante ng nang hihina at puno ng mga sugat, malapit na rin siyang
sumuko dahil ang akala niya ay ibinigay ni Laura ang kaniyang puso kay Laura.
iii. Kasukdulan
Nagsimula ang lahat ng kahirapan ni Florante nang siya’y nadakip ng mga tauhan
ni Konde Adolfo. Itinali siya sa puno hanggang siya ay makaranas ng kahirapan.
iv. Pagbagsak ng kilos
Sumigaw siya ng sumigaw at inilabas niya ang lahat ng kaniyang saloobin
magmula sa pagtataksil ni Konde Adolfo kay Haring Linseo hanggang sa pagkawala ng iniibig
niya na si Laura.
v. Pagsasaayos
 Sumuko ang kaniyang katawan at siya’y nahimatay at nagmistulang isang
bangkay. Nagkataon naman na nasa gubat din na iyon ang isang Morong taga-Persya at nakita si
Florante at tinulungan niya ito.
IV. ARAL
Ang mga aral na maari natiing makuha sa kuwento na ito ay huwag tayong mawawalan
ng pag-asa. Sa Saknong 1-68 ng Florante at Laura, muntik nang mawalan ng pag-asa si Florante
kahit hindi niya alam ang susunod na mangyayari. Makikita din natin dito na nagpadala siya sa
kaniyang mga iniisip. Sa saknong na ito, makikita natin na inisip ni Florante na masaya na sa
piling ng iba si Laura kahit hindi naman pala ito totoo kaya dapat kahit gaano pa kahirap ang
kalagayan ng ating buhay, patuloy pa din tayong maniwala at huwag mawawalan ng pag-asa.