PENSEO

N-ro 389
mar. / 2024
Monata Beletra Revueto en Esperanto
Honorita de Premio Grabowski,1994
Fondita en 1990; Enretigita en 1997 la 35-a jaro http://www.elerno.cn/penseo/penlisto.htm
Kiel la lasta nokta stel’,
Maria Nazaré Laroca (Brazilo) Kiam Muzik’ fenestron frapis,
Alvokis ien en fabel’.

O, kiel amis la Anim’ Muzikon,

Kaj reviviĝas dank’ al ĝi esper’,
Mi serĉadas Rezistis, la Anim’ reveni
senvortan poemon En mondon, kie regis la sufer’.
por prikanti silente
la necesan doloregon. Sonadis la Muzik’, belec’ revenis,
Por kiuj ne ekzistis lim’,
Preĝo estus pli bona Kaj kun Muzik’ rondiris sinforgese,
por kunvivado amika, Ravita kaj fidela la Anim’.
kiam l’animo brilegas ***
en fonto de lum’ kaj vivo. Mi ĉiuvintre “mendas” la pentraĵon
Juiz de Fora, 30/01/2024. Glacio, branĉ’, frostitaj larmoj,
Kaj la beleco tiu nur portempa
Rita Mkrtĉjan (Armenio) Kiel kurteno diafana kaj malvarma.
Pentraĵ’ degelos post monato,
Sen plend’, kviete kaj senmove,
Se ni ĝisvivos la venontan vintron
Kiel vundita bird’ , Animo, Pentraĵon mendos mi denove.
Ekflugi provis super ter’
Kaj pensis, - Kio egaliĝas? Kion fari, belega glacio
Kun vi Muzik’, la ĉarmo kaj mister’. nin devigas rakonti pri
vintro,
Animo vivis nevideble, Novaj strofoj de la poezio
Sinceris nur kun frata kor’, Kiel spiro frostita sur
Sopiris ĝi, triumfis iam, vitro.
Pro la forgeso kaj memor’.
***
Nur kun Muzik’, ĝi amikiĝis, Pentristo Vintro nokte kolorigis
Ekĝois ĉiam pri alven’, Per blanka farbo arbojn kaj la stratojn,
Feliĉe ŝvebis en ĉielo, Kaj atenteme sekvis la flugadon
Liberigita de katen’. de etaj “muŝoj” tra fenestro nigra kato.
Haltejo laŭvica - Februaro,
Malĝoj’ kaj larmoj malaperis, Ĉu eblas per neĝer’ leteron sendi?

- 3607 -
2 n-ro 389 penseo

Pri la espero, pri feliĉ’ kaj bonaj tagoj, kaj per la lipoj, kvazaŭ kisante,
Ne scias, sed ne ĉesos ni atendi... tuŝu la ĉarmon de l’ ruĝa vin’.
Mi kun plezur’ bageton gustumu,
Mikaelo Bronŝtejn (Rusio) ĉe l’ vesperiĝ’ la tagon resumu
kaj diru, ke l’ fortuno frivola
plu ŝatas min.
Ferio ĉe frititaj kaŝtanoj –
Ne gravas, ke frostetas la manoj, Bonjour, Paris, bonjour!
Ne gravas, ke nebulo vualas Fluegas tempo mia –
La Eifel-turon eĉ en proksim’, ne plensatigis min
Ne gravas la neĝet’ januara, l’ admira rendevu’…
La vivo estas hela kaj klara, Sed kun la varma spur’
Se la neĝeroj parizaj falas festena kaj feria
Al la anim’. en la feliĉa sin’
mi povas vivi plu.
Bonjour, Paris, bonjour ! ***
En la impeta esto La sankt-peterburgaj benjetoj
min logis la fantom’ sendube ja estas benetoj
de la iama kun’, por gusto eĉ plej postulema
sed rajdis tagoj sur ĉe sido dum tag’ senproblema
kaleŝo de molesto en la benjetej’ grandbutika,
kaj en rutina frid’ en rondo malvasta amika.
degelis lanta spur’. Sed poste minacas provoko –
daŭrigi la ĝuon kun vodko
De l’ firmament’ nebula profundo. kaj esti en gaja ebrio
Brilas larmet’ pro senta inundo, sen pensi pri sekvoj de tio.
kaj fraŭlineto, kvazaŭ konata,
al mi ridetas ĉe preterir’.
Ravas min en la vertiĝo pensa
ĉiu vizaĝo – kvazaŭ parenca –
jen la feliĉ’ de l’ sorto donata
post la sopir’.
***
Bonjour, Paris, bonjour! Mi metu merizeton rememoran
En la proksim’ sincera pri la somer’ pasinta ne tre for en
mi, eble, tedas vin la memorkarto de animo mia,
per mia sent’ – lavang’, ĉar ĉi somero estis fantazia,
sed mi deziras nur, ĉar ja efektiviĝis ĉiuj planoj,
ke dum la viv’ surtera ĉar pli rapide frapis mia man’ ol
per via taga bru’ en la somero morna antaŭjara
plenplenu mia sang’. laŭ la fidela nigroblank’ klavara.
En mia vica varma vivaŭtun’ do
En kafejet’, ĉe l’ varmo kamena post lundo haste venas nova lundo,
sidu mi post la ĝuo promena, kaj sunsubiro sunleviĝon spronas,

3608
3 n-ro 389 penseo

kaj tag’ malbonas, aŭ kontraŭe – bonas,

se mi bonŝancas inter miaj zorgoj
Ángel Arquillos (Hispanio)
ideon kapti, finrimotan morgaŭ,
kaj dolĉas tiam fluga viv’ poeta
samkiel rememoro merizeta.
*** Fluadas la sentoj
Mi konstatas kun angoro kaj ĉagreno, kvazaŭ enormaj riveroj
ke ne ĉiuj anoj de la homa gento kovrante dezertojn.
havas tion, kion donas dia beno: Ekkrias la poeto
iom da mizerikordo kaj prudento. kaj la banalaj pensoj
vigligas la serenon
Ĉar ja bone scias mi, kiu konstruas,
kaj renaskiĝas febro.
kiu malfekundan virgan teron kulturigas,
Denove la serpento
sed ja bone scias mi, kiu detruas,
englutas en silento
kiu murdi nur instruas kaj intrigas.
malgrandan kampo-muson.
Mi ŝatas la serenon,
Ĉar mi aŭdas kiel vee sonas kri’ de
pro tio mi kaŝ-ludas
mortigataj homoj pacaj kaj senkulpaj,
kaj gapas kun ĉagreno
sed la mondo nur ŝultrumas hipokrite...
tra la natur-fenestro.
***
Jen estas sankta urbo de Jesuo Kriegas frenezuloj
en sankta lando, lando de Jesuo, tre laŭte
kaj en la urbo de la Dipatrino kaj bruoj de la strato
traboras la orelojn.
por ĉiu gent’ ĉeestas Dipatrino.

Sed savi homojn de raketa bruo

Wally du Temple (Kanado)
en propra land’ ne hastas nun Jesuo,
kaj Dipatrino al infana kri’ ne
reagas kun kompato dipatrine.
Prapatroj diras ke
Pereas centoj, ne, pereas miloj, Indiĝeno
kaj elvivintoj preĝas en humil’ al antaŭ ĉevalo,
la Forto ĉiopova kun espero, peze-ŝarĝita,
ke fine havos pacon l’Sankta tero. malrapida,
terligata-
Sed vanas preĝoj, daŭras la detruo – sed kiam ĉevalo invitis homojn
superas preĝojn la milita bruo, rajdi sur dorso
demandu mi do nun kun koroskuo: tiam
- Ĉu vi surdiĝis, dia fil’, Jesuo? liber-fluga, liber-briza, liber-ira kiel vento,
ĉevalo- flugtera kaj netera potenco
ĉevalo ebligis al sonĝmigrantaj ŝamanoj
flug-atingi potencojn
el kardinalaj direktoj
el oriento, spirit-aglo

3609
 4 n-ro 389 penseo

el okcidento, spirit-urso kiel flustro sorĉe am-murmura.

el nordo, spirit-bubalo .
el sudo, spirit-muso Tuj vekiĝas dolĉa rememoro
ĉevalo kaj fajro pri pasinta jam junec' fiera:
egalaj malkovroj de triboj kiel vivdebuta hel-aŭroro,
ĉevaloj sentas niajn animojn kaj estas lojalaj kun eterne vigla verv' prospera.
kunuloj .
ili instruas, ke saĝo venas de sentado kiel la Nostalgie morna mi suspiras
aliulo sentas plene de elkora pez-lamento.
tiele trovi kompaton kaj enirejojn al potenco Al splendeco glora mi sopiras
ĉevala scio ebligas ekvilibran potencon kaj jam kun varmaj larmoj en silento.
perspektivon .
Ni lernu sekvi la ekzemplon de ĉevalo Se nur en la koro estas amo,
ardas ĉiam la juneca flamo.

.
Mi, Jen aŭroro frumatena
malfrue al ŝipdeko, kiel via bel' miena
por spekti spektanklan el memoro de juneco
sunsubiron. kun vigla deco.
Videblaj! .
bruligitaj Jen helbril' tagmeza
dorsoj, sienaj, kiel via kis' karesa
grasaj korpoj el memoro de bel-amo
ŝmiritaj kontraŭ kun arda flamo.
suno .
en la tiea nuno Jen lunlum' vespera
kiuj per fotiloj anticipas kiel la brakum' tenera
eventualajn mirindaĵojn el memoro de pasio
bite kapitajn por reta elsendo. kun morna nostalgio.
Kiel mola rubeno brilas .
kiam suno subeniras Jen stelaro noktĉiela
en lazuran maron plen-de admonad' fidela
malantaŭ Nuku Hiva el memoro de pasinta vivo
En la Markizinsuloj kun vasta perspektivo.
De Franca Polinezio .
Per firmkred' en Dio ĉiopova
Yi Qiao (ĉino en Germanio) ni beniĝu en l' Edeno nova!

Wélington Rocha (Brazilo)

Mi promenas ĉe frujara plaĝo

kun apude milda briz' susura:
flirte preter mia sobr-vizaĝo, Plaĉas al mi tiu birdo forte

3610
5 n-ro 389 penseo

Ĝia sono aŭguras bonsorte de matena forta sun’.

Kia plezur' Eĉ paseroj gaje ĉirpas
Nun anstataŭ tristo , fakte ĝoj' ĝuante en varmo ĝis apero de lun’.
Iras kun mi laŭlonge de l' voj'
Dankas mi nur Surtere verdiĝas galanto-foliar’
kun blanka kapo kliniĝas
Yohanes Manhitu (Indonezio) al la ter’ kie semojn birdar’
malsata urĝe serĉas.

"Poezio komenciĝas per revo Noktiĝas lunlume.

kaj finiĝas per liberigo." Tago plilongiĝis.
(Mohammad-Ali Sepanlou) Pritempas sune.
Tero varmiĝis.
Poezion oni devas verki
kiam la koro estas pura En tia tago
kaj la brusto estas varma. trafis ŝin amosago.
Ŝi kaj li promenas,
Poezion oni devas legi, ĉe riverbordo venas.
neniam devas ĝin kaŝi.
Ĝi devas ĉiam vivi. Mano en mano,
plektiĝas fingroj ,
Poezio estas akvo disverŝanta kvazaŭ ili estus en malsano,
de la koro kaj de la animo ŝvitas manplato, tremas lipoj.
serĉanta vojon por eliri.
Okuloj serĉas ion surtere.
Poezio estas bona frukto Ho, honte flustras li “Kara ci,
de la arbo plej fruktodona pardonu min, mi devas kisi vin.”
surverŝata kun akvo benata. “Ne, petu pardonon, nur kisu min.”

Poezion oni devas tuj verki

Erika Godó (Hungario)
por porti la veran lumon
kiam la mallumo alvenas.
.
Jadranka Miric (Serbio) Printempo estas mirinda sezono,
jen, kiam la naturo vekiĝas el sia vintra
dormo.
La hela sunbrilo varmigas mian koron,
Ĉambro plenas de sun’. floroj malfermas siajn petalojn.
Sur muro ombro dancanta, Sur la herbejoj blovas printempa venteto,
ekstere apenaŭ vento blovanta, la memoro pri vintro ankaŭ forvelkas.
je blua ĉiel’ videblas lun’.
Verdaj folioj, florantaj bonodoraj floroj,
Frosta branĉaro varmiĝas kantantaj birdoj salutas la bonan veteron.

3611
 6 n-ro 389
Printempo finfine moviĝis en mia koro,
buntaj floroj floras en ĝi kiel magio.
Printempe ĉio en la naturo reviviĝas,
printempo jam estas la promeso de somero.
Jaro de la drako, fajro kaj flamoj,
ĝi alportas bonkorecon kaj kuraĝon al niaj
koroj.
Estaĵo ŝvebanta en la nuboj altaj,
liaj flugiloj brulas per ardanta fajro en la
ĉielo.
La ruĝa drako flugas super la nuboj,
poste ĝi plonĝas en la profundo de la
oceano.
Giaj okuloj brilas kiel forta radio de ardanta
suno,
ĝia fuma spiro estas kiel la mordanta vintra
vento.
Nia kuraĝo estu kaj fortu kiel koro de drako,
nia forto estu tiel granda kiel ĝiaj flugiloj.
La jaro de la drako alportas al ni pacon kaj
feliĉon,
kaj alportu bonŝancon kaj kuraĝon al homoj.
Per ĉi tiu poemo mi deziras al ĉiuj Feliĉan
jaron de la drako!
Ardo (Ĉinio)
dum lastaj tagoj post la nova jaro
ja estas tre agrabla la vetero.
printempo startas jam en januaro,
sed ne burĝonis plantoj sur la tero.
la urbo bruas kaj je homoj plenas,
sed nur mi estas la fremdulo sola.
sur vojo de vilaĝo mi promenas,
en milda vent' mi estas bonhumora.
3612
penseo
Omaĝe al la jubileo de dekjara
datreveno de Zaozhuanga
Esperanto-muzeo
Jen estas solena dekjara jubileo
de nia Zaozhuanga Esperanto-Muzeo,
el ĉi tiuj kolektaĵoj pri Esperanto--
estas jen raraĵoj kun bril’ de diamanto,
ĝi estas esplorbazo por esperantistoj,
kaj la eduka centro por geinstruistoj.
Ĝin oni aplaŭdas kiel ekspozicio
de esperanta kulturo kaj historio.
Nun karaj geamikoj donas bon-ideojn,
por havi belan perspektivon de l’muzeo.
Gratul-leteroj venas el la tuta mondo,
kun bondeziroj por la belega estonto.
Kiel hela stelo brilas en oriento,
ni povos fari novan gloran monumenton,
en kiu ĉikunas la altan idealon
de ĉiuj geesperantistoj kun lojalo.
Antaŭ ni jen estas persisto, eĉ la lukto,
sed post laboradoj ni gajnos pli da frukto.
Ĉar la muzeo donas al ni energion
por realigi nian sanktan ambicion.
Elena Popova (Bulgario)
- Kiu flustras ĉirkaŭ mi?
- Mi estas, la Soleco.
- La Soleco? Sekve vi ne estas muta? Kiu
vin sendis?
- Ĉu vi ne memoras? Vi invitis min.
- Mi ne estis malŝlosinta la pordon.
- Ne, sed mi havas ŝlosilon pri ŝlositaj
pordoj.
- Iru, mi volas neniun ĉirkaŭ mi!
- Pro tio mi estas tie ĉi, pro bedaŭro.
- Kion vi volas?
- Ke ni interparoladu!
- Mi ŝatas la silenton. La Fato decidis, ke mi
estu sola.
- Kara, nenion decidis la Fato, la vivo estas
via propra elekto!
 7 n-ro 389 penseo

- Ne! …Eble… milda vintra anoncist’,

kisas la teron.

La arbaro, neĝe kovrita blankas, kiel En la fenestro

novedzino antaŭ la altaro.Kiu frue leviĝas, steloj. Klarneto ĝemas.
tiu faras vojon. Alia cerbumas, lulas milde Bela neĝa nokt’.
siajn branĉetojn kaj surŝutas per steletoj la
scivolemajn bekojn kaj nazetojn. Blanksonoriloj
- En la arbaro estos io, venos io!... – sub la neĝo montriĝas.
ekflustris pasereto. Printempodoro.
- Hej, etulo, vi ne miru, vi ekflugu! – kriis la ***
korniko de iu branĉo seka. La tuta paseraro Senstela ĉiel’.
kvivitis kaj ekflugis, ĉiuj similaj unu la Nur la luno sekrete
alian. flirtas Venuson.
Flugas la plumohavaj kaj kantas: “Nia anaro
pace sur siaj flugiloj portos la Novan Neĝa blovado.
jaron…” Еn la arbara pado
Sur la neĝo leporoj – fratoj, kuzoj kaj du paŝoj sur neĝ’.
najbaroj – marŝas. Post ili – la sciuretoj, la
vulpetoj kaj la lupetoj . Eĉ ursetoj ne dormas Neĝ’. Bluso. Kamen’.
kaj viciĝas en la kolono. Ĉiuj ĉirkaŭrigardas Virino sur la vojo.
sin – kion ili serĉas? Silent’ eksonas
- Haltu ĉe mi! – mallaŭte diris abio. – Mi .
petas vin,ne haku min, nur min ornamu! Mi Maneĝ’. Ĉevalkur’.
estas juna, lasu min viva renkonti kun vi la Ŝi balancas. Pli blanka
feston! ol pala nuanc’.
Ekkantis tiam la birdoj: - Pravaj estas la abio,
pinoj kaj aliaj, ili volas vivi. Ni gardos kaj Vespеra malĝojo’.
ornamos tiun abion… Memoro el pasintec’
Fine ili ekdancis kaj Ĵuris: “ Ni amikiĝu kaj varmigas koron.
interfratiĝu! “ ***
Nerimarkeble venis la Bono en la animojn Aŭtuna ĉiel’.
de la arbaraj loĝantoj: - Vivu pace sur la En la sino de panjo
tero!...Feliĉan Novan Jaron! katid’ katzumas.
Ivanichka Magharova (Bulgario)
Sunsubira lun’ Vesperkrepusko
sur altaĵon verŝiĝas. ĉiela brilado. Mi
Ekdormiĝas urb’. sonĝas la stelojn.

Senhejma luno En dezerta hejm’

aperis super l’ arbar’. sur sojl’ katido sola.
Birdoj raviĝas. Mankas fajrujo.

Etaj neĝeroj, Noktomeza blus’

3613
 8 n-ro 389 penseo

surkovras mian liton.

Tasoj malpenaj.
Fernando Pessoa（1888-1935）

Odor’ de rozo en
Paradizĝardeno.
Eva flirtadas.
Miĥajlo Draj-Ĥmara (1889-1939) Mi sentabundas intense
do ja konvinkiĝi povas
pri mia nepra sentem’.
Samtempe tamen mi trovas
Dediĉite al miaj kamaradoj ke ĉi-ĉio kuŝas mense,
Sur lag’ de revoj salikaraj kaj silento, estiĝante jam dilem’.
jam malsovaĝigitaj iam de l’ soci‘,
naĝadis ili en la varmo kun graci‘, Ĉiuj ni vivas sub gvido
kurbiĝis koloj, kiel vergoj en la vento. ja de l’ viv’ de ni vivata
kaj de dua en la pens’.
Kaj kiam falis al la lag’ de frost‘ arĝento, Sed tiu en sindivido
kovriĝis akv‘, endormiĝante, per glaci, — inter la du la spertata
tuj rompis la naĝantoj ĝin kun la pasi‘, vere estas, spit’ al dens’.
minacojn vintrajn lasis ili sen atento.
Fakte ĉu estus por ni
Grapol’ kvinopa*, kantas venke via band’! viv’ ol ĉi nuna pli ĝusta,
Tra ŝtorm‘ kaj neĝo tondras la triumfa respondon kiu decdonos?
kant‘, Striktu nia penso pri
rompanta nun de l’ trista malesper’ nia viv’, se pli bongusta
glacion. iam estos ni ĝin konos.

Kuraĝu, cignoj: de sklaveco kaj neest’

Siaarte la poet’
al mondoj vokas vin de Lir’ konstelacio doloron kredigas forte
kun ocean’ de l’ viv’, ŝaŭmanta en kvazaŭ sian pro la net’
tempest’. de ĝi tie do subvorte.
1928
Miĥajlo Draj-Ĥmara, Ukraina poeto, tradukisto, Tamen ĉe kiuj lin legas
literatureksploristo, lingvosciencisto. ne plu l’ senton pri dolor’
*“Grapol’ kvinopa” estas grupo de kvin konataj liaj du doloroj regas
ukrainaj novklasikaj poetoj: M. Rilskij, M. Zerov, P. sed tutnova en ĉi hor’.
Filipoviĉ, O. Burhard (Jurij Klen) kaj la aŭtoro
mem. En rondir’ laŭ l’ rejla ordo
Elukrainigis kun laŭditstr’ al la raci’
jen re-kaj-re trajn’ de kordo:
Petro Palivoda (Ukrainio) jes ĉi vera kor’ de ni
Elportuglis

Wélington Rocha (Brazilo)

3614
9 n-ro 389 penseo

Visar Zhiti
Magazenoj, kinejoj kaj gloroj,

Pliiĝis la surfaco de la urboj,

Ankaŭ la surfaco de la honto pliiĝis
Nur per unu folio Tutaj tiuj hontoj nkiujn apenaŭ la gazetoj
Mi scipovas paroli pri la arbaro kovreblas

Kaj nur unu stelo Sed daŭrigas la sekvontajn numerojn

Povas konfirmi ke vi ne solas Kaj en la sekvonta abono de la frenezeco
Unu perdita ŝuo Ŝrumpiĝis la surfaco de la arbaroj
Vekas vin senfinajn vojojn Kaj pliiĝis la direktorejoj pri la arbaroj
Ekbruligu cigaredon La surfaco de la amo ŝrumpiĝis
El la pakaĵo de Prometeo Kaj la birdoj havas mapli da loko
Por iliaj amoroj
Ili ja ne scipovas amori en la oficejoj
Estas jam ŝrumpita la arbara surfaco Ŝrumpiĝis la surfaco de la vizaĝoj
Knabo pentras arbojn sur la muroj
Kaj estas pliiĝita la surfaco de timo, Li pentras arbojn antaŭ miaj okuloj
Li faras la tatuon de la arbo
Estas ŝrumpita la arbara surfaco,
Sur la haŭto de ties maldika brako
Malpi da bestoj estas nun.
Kiel la fino de dudeka jarcento
Malpli da kuraĝo, malpli da fulmoj Tiel profunden li alfiksas la varmegan piglon
kun farbo
Malpli da beleco. Tiel ke la arbaro zumas ensange kvazaŭ
doloro
Kaj la luno estas nekovrita
De vunda inflamiĝo.
Elalbanigis
Kvazaŭ doloriga senvirgeco
Kaj poste forlasita.
Bardhyl Selimi
Estas ŝrumpita la arbara surfaco
(Albanio)
La surfaco de poezio, de sopiroj
Foliaj paroloj estas ja malpli
Kaj onidiroj pli.
Estas ŝrumpita la arbara surfaco, Li Yu (937-978)
—laŭ melodio Ondo lavas sablon
La riveroj ne plu raviĝas,
Ekster fenestro pluv’ tik-takas bate,
La riveroj konfuziĝas,
printempo jam alvenas al la fino.
Kvazaŭ zebroj en la zooparkoj, vidas nin
Satena litkovrilo povas ne rezisti
al rivero.
kontraŭ aŭrora frosta la domino.
Estas ŝrumpita la arbara surfaco,
En sonĝo, se forgesi pri vagabondeco,
Kaj la surfaco de la honto,
mi povas ĝui la plezuron en la sino.
Kiom malmulte da honto ni havas nun,
Mi pentas pro nenio,
Ne staru sola ĉe la balustrado
Tro malmulte da tempo estas ĉe ni por
por vidi montojn kaj riverojn kun
penti.
senlimo.
3615
10
Facilas ilin adiaŭi, malfacilas
refoje vidi ilin eĉ en halucino.
Forfluas akvo kun falintaj floroj en
printempo,
hommond’ jam ne plu belas en fascino.
—laŭ melodio Budhista dancisto
En kort’ pitoreska la feeca belulino,
siestas en pentrita ĉambro en silento.
Ĉe l’ kapkusen’ hararo ŝia en brilglimo
videblas okulplaĉa jen en ĉi momento.
Jen rob’ brodita ŝia bonodoras sen difino.
Eniras mi kaj l’ ringojn tuŝas sur la pordo
kun inkrustitaj perloj, vekas ŝin el
sonĝ-sfero.
Kun dolĉa la mieno ŝi rigardas min sen
vorto,
kaj mi rigardas ŝin ankaŭ kun sincero.
Inter ni fluas intimeco en akordo.
—laŭ melodio Feo ĉe rivero
Ne videblas bela flutistino en la turo,
la pejzaĝ’ de reĝa la ĝardeno vanas bele.
Floroj kun pistilo ora kaj palruĝa petalaro
sin inklinas aŭ l’ kapon levas jen fiere.
Sed la orienta vent’ min ne favoras,
ĝi nur disflorigis jen duonon blovepele.
Ĉe fenestro mi sopiras longe en enuo
ĝis la sunsubiro kaj eksonĝas senkonscie.
Kiel mi bedaŭras pri l’ pasintaj tagoj!
Ekster balustrad’ sub plorsaliko ni pasie
rendevuis, kvankam mallongtempe,
kvazaŭ sonĝe, vere tragedie.
—laŭ melodio Belulino Yu
En printempa vent’ ĝardeno mia
verdas kaj salikoj ŝosas june.
Mi apogas min al balustrado sola
senparola dum longlonga tempo nune.
La novlun’ kaj flutmuziko samas
kiel tiujare, sed sen ludi kune.
3616
n-ro 389 penseo
La festeno ne finiĝas kaj flutsonoj
ja ankoraŭ ŝvebas en aer’.
La glacio sur lageto ekdegelas.
En profunda nokto la kandel’
malheliĝas eĉ en pentrita palac-ĉambro.
Kun grizblankaj haroj, ho ve, sen esper’,
mi ne povas vivi jen en tia pens-sufer’.
Elĉinigis
Vejdo (Ĉinio)
Zhang Ji (ĉ. 715 - 779)
Nokta ankrado ĉe l’ acer-ponto
Lun’ subira, korva grak’ en gelĉielo,
fiŝist-torĉe mi morn-dormas sub acero.
El la Templo Hanshan ekster l’ Urbo Gusu,
tintoj al boato tra meznokt-aero.
Li Yu (937-978)
—laŭ melodio Belulino Yu
Kiam ĉesus l’ aŭtunluno kaj printempa
floro?
multaj pasintaĵoj amasiĝas en memoro.
Lastnokte vent’ easta blovis ree tra l’ kastel’,
mi timas rememori eks-patrion en lunhel’.
.
Ĉizbalustradoj kaj marmoraj ŝtupoj restas,
eksaj radiintaj vangoj nun ne plu majestas.
Demandate, mi sinhavas kiom da
morn-sent’?
jen rivero plen-de primaverotajd’ al orient’.
Elĉinigis Yi Qiao (ĉino en Germanio)
Bai Juyi (772-846)
surprizis min la litkovriloj fridaj,
 11 n-ro 389 penseo

fenestroj estas hele lumigitaj.

noktmeze la falita neĝo pezas,
kaj krakas la bambuoj derompitaj.

Ma Zhiyuan(ĉ.1250-ĉ.1321) Vejdo (Ĉinio)

—laŭ melodio Tianjinsha —laŭ ĉinesko Vento inter pinoj1

sekaj lianoj, oldaj arboj, nigraj korvoj. Pino staras en ventpel’
ponteto, rojo, dometo. skue kun leĝer’
dezerta vojo, frosta vento, magra ĉevalo. jen dekstren jen maldekstren
la suno subiranta. en hurloj
korŝira homo en fora loko. pro ventkruel’.

Wang Anshi (1021-1086) Firme kroĉiĝas al ter’

sen ajna desper’.
Ĝi tenas sin firme kaj
petardaj sonoj jam forsendis la pasintan sin gratulas kun fier’.
jaron, Ĝi des pli memfidas
drinkante vinon oni ĝojas en printempa post ventblova sever’.
vento.
sunlumo varma brilas super mil da
loĝdomaro,
Pord-diaj bildoj novaj benu nin en la —laŭ ĉinesko Kanto de akva horloĝo en nokto2
konsento. Gracie,
leĝere
Ouyang Xiu (1007-1072) ĝi flugas libere.
Sur planto
suĉas ĝi
—laŭ melodio Sheng Zhazi floron en ebri’.
En la Lanterna Festo de pasinta jaro,
lanternoj en foiro brilis tiel hele. Ĝi haltas
Mi rendevuis vin do kiel ama paro, sur petal’
la luno pendis sur saliko jam vespere. pro ventpelo el val’.
En la Lanterna Festo de kuranta jaro, Poste ĝi
la luno kaj lanternoj brilas tiel hele. kun fervor’
Kie troviĝas homo de pasinta jaro? penas en labor’.
mi viŝas larmojn permanike kaj leĝere.

—laŭ ĉinesko Aroma laŭrbranĉo3

Jen la jasmen’
ekfloras bele
Elĉinigis Ardo (Ĉinio) en mia ĝarden’.

3617
12 n-ro 389 penseo

Jam aromo ŝvebas 2

ekde maten’. Zefiro sentas plene
Mi prizorgas ĝin vere kaj blovas pene,
kutime kun senlima ĉagreno
kun granda pen’. kaj neforgesebla kompreno.
Rekompencas
ĝi min fine Rivere akvo ondas,
per aromplen’. al vent' respondas,
plaŭdas ondoj laŭrole
Dum mi promenas sen ĝen’ kaj mizeron rakontas sole.
jen sur aleo,
en ĉirkaŭpren’ 3
de la flora arom’ Venteto branĉojn lulas,
mi en kort’ jen. kaj pluv-nebulas.
En la sunluma tago Lirlas la dolĉa fonto
mi flaras kiel nektaro sur am-ponto.
kun kor-seren’
bonodoron Akvon tuŝetas libel',
nazopikan lotus' en ĉiel';
ja sen ĉagren’. herberoj jam elĝermis,
birdetoj flugilojn malfermis.

4
Ektondras en printempo.
Jen ora tempo!
Ĝi konsternas ĉielon
kaj surdige skuas la teron.

Zhuang Qixiong (Ĉinio) Fulmadas en pluv-tago.

Nova imago!
Ĝi oras tristan vojon
kaj vekas feliĉan viv-ĝojon.
—laŭ ĉinesko Yumeiren 4
1 5
Radias la ruĝ-vesper' La ume-arboj hontas,
en blua ĉiel'. la floroj fontas
Flirtetas nebul' ĉe roz' per sia arom-odor'
en ĉarma kaj kompatinda poz'. al mistera kaj sopira glor'!

Hirundoj flugas alte, La knabinoj ridetas

lace, senhalte. kaj florojn petas.
La papilioj ŝvebas Ja amora printempo
kaj al pli bona vivo strebas. por brila kaj jubila tempo!

3618
 13 n-ro 389 penseo

3.Aroma laŭrbranĉo (ĉine: guizhixiang): ĉina

Jadranka Miric (Serbio) fiksforma poemo el du strofoj kun po 11 versoj de 4,
54, 64,734,444 / 7,54,64,734,444 silaboj, laŭ
rimaranĝo a,xa,xa,xxa,xxa / a,xa,xa,xxa,xxa
(x=senrima)
5
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo 4. Belulino Yu (ĉine: Yumeiren) ĉina fiksforma
Matene poemo el du strofoj kun po kvar versoj de 7,5; 7,9; /
sur ĉielo jam 7,5;7,9; silaboj kun para rimo.
ariĝis blankaj nuboj. 5.Sopir-al-sudo (ĉine: Yijiangnan): ĉina fiksforma
Suno penetris pene poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ
inter nubar’. Ve, rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).

nubaro
Laimundas Abromas (Litovio)
densiĝis plie,
ŝajnis kiel sunlumo
perdiĝis funde ie,
sub nubar’. Tie Estis la kvara horo posttagmeze. Trans la fenestro
pluvis. Aĉis aŭtuna pluvo, senĉese kaj ekde la
griziĝis mateniĝo, blovis malvarma vento. Mi sola sidis en
ĉielo pale. mia loĝejo antaŭ televidilo. En la ĉambro tamen
Kiam vintro printempas estis agrable varme. Miaj artikoj postulis kuracilon,
aer’ varmiĝas. Male tamen prefere en somero. Mi fermis la okulojn kaj
je brilo, hele ekvidis la varmegan afrikan sunon, flavoruĝan
sablomaron, palmojn balancantajn en la sablaro,
ĵetita kamelan karavanon, marŝanta paŝon post paŝo trans
de kosma stelar’ la dezerton... La vera fabelo.
kiu eterne frostiĝis. -Mi tre volas al Afriko! - mi laŭte ekkriis kaj
En la naturo birdar’ saltis de sur la seĝo! – Por vojaĝi en Marokon mi
jam flugas en ar’. fordonos ĉion ajn!
Enspiris mi profunde la aeron kaj longe tusis.
Floretoj Neatendite eksonis la telefonaparato. Komence mi
abundas en park’ ne volis respondi, ĉar malofte iu telefonadis al mi.
kie promenadas vi Tamen mi aliris ĝin kaj prenis aŭskultilon. Mi eĉ
en varmega amobrak’ malfruis eldiri “halo”, iu voĉo superis min.
ja de cia Mark’. -Dominiko, ĉu estas vi? – suspektinde demandis
notoj: telefoninto.
1.Vento inter pinoj (ĉine: fengrusong): ĉina “Li mian nomon scias!” – mi timtremis. Miaj
fiksforma poemo el du strofoj kun 7 kaj 6 versoj okuloj malheliĝis. Mi metis aŭskultilon kaj
respektive de 7,5,734,66 / 7,5,77,66 silaboj, laŭ komencis nervoziĝi. “Kiu telefonis al mi? Kion
rimaranĝo a,a,xxa,xa /a,a,xa,xa (x=senrima) bezonis tiu telefoninto?” - nestis en mia kapo. Mi
2.Kanto de akva horloĝo en nokto (ĉine: genglouzi): staris konsterniĝinte, kvazaŭ ŝtoniĝinta.
ĉina fiksforma poemo el du strofoj kun po ses versoj Post dudek minutoj eksonis sonorilo ĉe la pordo
de 33,6;33,5; / 33,6;33,5 silaboj, laŭ rimaranĝo de mia loĝejo. Mi silentis. Mi ĵetrigardis sur la
xaa,xbb / xcc,xdd (x=senrima) spegulon, kiu pendis apude sur la muro, kaj ekvidis

3619
 14
mian senkoloran, paliĝintan bildon... Sur la pordon
iu ekfrapis. Mi ankaŭ ekfrapis, poste aŭskultis.
Mia koro febre batis. Ekster la pordo denove iu
persiste frapis la pordon kaj eĉ krietis.
-Oho-ho ! - respondis mi.
-Kiu estas tie? – aŭdiĝis trans la pordo
ekscitiĝinta voĉo .
“Kiu estas...?” – ekbalbutis mi. -Tamen tiel
demandi povas nur tiu, kiu estas interne.
Iu daŭre frapis sur la pordon.
-Kiu vi estas? - finfine ekkuraĝis kaj demandis
mi.
-Salomono, kluba prezidanto, - aŭdiĝis ekstere.
-Neniu estas hejme! - mi respondis malkuraĝe.
-Sed kiu parolas ĉi tie? - demandas tiu ekster la
pordo.
-Vi misaŭdis, - jam pli kuraĝe respondis mi.
-Sed pro kio videblas la lumo? - ne cedis tiu
ekster la pordo.
-Tuj mi elŝaltos ĝin, - mi parolis.
-Dominiko, ĉu estas vi? - ne ĉesis tiu ekstere.
-Li ne estas ĉi tie! - jam kuraĝe parolis mi.
-Sed kie li estas? - aŭdiĝis trans la pordo.
-Li foriris!
-Kien li foriris?
-Vi serĉu lin en la tombejo!
-Kiun?
-Dominikon! - jam kriis mi.
-Iu idioto! - jam kriis tiu ekster la pordo kaj ŝajne
foriris.
“Mi trompis lin,” -ĝojis mi enkore.
Jam tedis li, naŭzis min tiu Salomono, tiu kluba
gvidanto. Lia senbrideco transpaŝis ĉiujn limojn.
“Vi ne forgesu pagi membrokotizon... Vi ŝuldas
asocian kotizon... Vi abonu Esperantlingvajn
periodaĵojn... Vi aĉetu Esperanto-librojn... Vi ne
vizitas klubajn kunvenojn... Vi, Dominiko, pensas
nur pri vi... Vi forgesas komunajn aferojn, Esperanto
klubon... Vi ne atentas esperantistan
komunumon!.. .Vi pensu pri interna ideo kaj
movadaj fenomenoj...” - nestis en mia kapo la vortoj,
ofte eldirataj de kluba prezidanto Salomono. Liaj
vortoj vundis miajn personan honoron kaj dignon.
Al la homoj neniam plaĉis kaj neniam plaĉos la
3620
n-ro 389 penseo
krudeco, malspriteco, stulteco, malĝentileco,
altrudemo, klaĉado, blasfemado, kriado. Al mi
ankaŭ tio ne plaĉas. Kion mi devis respondi al li?
Aĥ, ĉu mi bezonas ĝin, tiun komunumon? Verdire,
sufiĉas la spaco por diversa esperantista individua
aktivado. Ĉu Esperanto klubo povas fari ion sen
mono?... Iru li for! Pro tiaj gvidantoj multaj
esperantistoj forlasas la kluban agadon, rifuzas
Esperanton.
“Ĉu vi estas esperantisto?” - multaj homoj
demandas min.
“Jes.” – respondas mi.
Sed iuj esperantistoj jam ne kuraĝas konfesi
sian esperantistecon. Ili elturniĝas, grimacas.
Kvazaŭ esti esperantisto – afero hontinda. Kvazaŭ
ĉiuj devas esti stultuloj aŭ stranguloj. Mi ankaŭ
longedaŭre ne kuraĝis konfesi, kio mi estas. Mi
pensis, ke la homoj komencos montri kaj piki min
perfingre.. Sed foje mi ekkuraĝis kaj diris kiel statas
la afero:
“Esperanto ne estas la danĝera lingvo, kaj
esperantistoj ne estas damaĝuloj.”
Tamen niaj kontraŭuloj ne dormas: - “Ni atendos,
ĝis vi mem spontane mortaĉos,” - balbutas ili. –
“Longe vi ne eltenos”.
Sed mi ne atentas ilin. Ili povas paroli ĉion, kion
ili volas. Multaj malamikoj de Esperanto delonge
mortis kaj malaperis. Esperanto tamen restis – ĉiam
pli forta, ĉiam pli progresanta. Mi komprenis; ne
indas honti mian esperantistecon. Mi iru mian vojon
kaj ne gravas, kion oni parolas pri mi. Oni parolis,
parolas kaj parolos. Ni iru la vojon celitan.
En Esperanta klubo ni kantadas: - “Esperanto estas
la lingvo por ni, por ni...” Poste ni ridetas kaj ĝojas.
Naiva espero, ĉu ne? Sed jen, por ke venu fina
venko – espero mankas.
Post la “ke” por mi ĉiam rompiĝas la pensoj.
Mi tre bedaŭras, ĉar post “ke” kaŝas sin multaj
mirindaj aferoj, post ke ...
_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_
Eldonas Redakcio de Penseo
Ĉefredaktoro: s-ro Yida Wei (Vejdo)
Retadreso: vejdo@163.com
www.elerno.cn/penseo/penlisto.htm
_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_◊_