ตัว

อย
่าง
เป็นตัวร้ายก็ตอ้ งตายเท่านัน้
(Side Story)
เล่ม 5
่าง
악역의 엔딩은 죽음뿐
อย
Gwon Gyeoeul
เขียน
ตัว

อักษราภัค
แปล

ก า ร อ่ า น คื อ ร า ก ฐ า น ที่ สํ า คั ญ
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5
악역의 엔딩은 죽음뿐

ในเครือบริษัทอมรินทร์ คอร์เปอเรชั่นส์ จำกัด (มหาชน)

378 ถนนชัยพฤกษ์ (บรมราชชนนี) เขตตลิ่งชัน กรุงเทพฯ 10170
โทรศัพท์ 0-2422-9999 ต่อ 4964, 4969 E-mail: info@amarin.co.th
www.amarinbooks.com   amarinbooks   PEONY Publishing
Villains Are Destined to Die
Copyright © Gwon Gyeoeul 2019 / D&C MEDIA
All rights reserved.
First published in Korea in 2019 by D&C MEDIA Co., Ltd.
่าง
This edition is published by arrangement with D&C MEDIA Co., Ltd.
อย
สื่อดิจิทัลนี้ให้บริการดาวน์โหลดสำหรับผู้รับบริการตามเงื่อนไขที่กำหนดเท่านั้น
การทำซ้ำ ดัดแปลง เผยแพร่ ไม่มีวิธีใดๆนอกเหนือจากเงื่อนไขที่กำหนด
ถือเป็นความผิดอาญาตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ และ พรบ.ว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์
เลขมาตรฐานสากลประจำหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ 978-616-18-5945-9
ตัว

เจ้าของ ผู้พิมพ์ผู้โฆษณา บริษัทอมรินทร์ คอร์เปอเรชั่นส์ จำกัด (มหาชน)

กรรมการผู้อำนวยการใหญ่ ระริน อุทกะพันธุ์ ปัญจรุ่งโรจน์ • กรรมการผู้จัดการ อุษณีย์ วิรัตกพันธ์
ที่ปรึกษาสายงานสำนักพิมพ์ในเครือ องอาจ จิระอร • บรรณาธิการอำนวยการ ศศกร วัฒนาสุทธิวงศ์
บรรณาธิการบริหาร วิกันดา เผือกบัวขาว • บรรณาธิการ ชลลดา ชลาดล • บรรณาธิการต้นฉบับ ปราณปริยา ไตรวิลาสกุล
ผู้จัดการฝ่ายการผลิต อมราลักษณ์ เชยกลิ่น • ศิลปกรรม ชินวัชร ยศศิริพันธุ์
คอมพิวเตอร์ รัชฎากร ศรพรหมฉาย • พิสูจน์อักษร ส่องนภา ภักตร์วิลัย
ฝ่ายการตลาด กุลพัฒนี บัวละออ
 Side Story 1

่าง
จักรวรรดิ ยังคงวุ่นวายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
มี ทั้ ง การไล่ ล่ า พวกเรย์ ล าที่ ยั ง เหลื อ รอดและหนี ก ระจั ด กระจายไป
อย
ซ่อนตัวกันอยู่ทั่วทุกที่ ทั้งสืบหากลุ่มกบฏซึ่งเงียบหายไป ในขณะเดียวกัน
ก็ต้องบูรณะซ่อมแซมพระราชวังและปราสาทให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม
ยิ่งไปกว่านั้น คัลลิสโตผู้ได้รับอำนาจสิทธิ์ขาดทั้งหมดเพราะการจากไป
อย่ า งกะทั น หั น ขององค์ จั ก รพรรดิ ยั ง ต้ อ งลุ ก ขึ้ น มาก่ อ นที่ ร่ า งกายจะหาย
ตัว

กลับมาเป็นปกติดี
ว่ากันตามจริง ฉันยังไม่เห็นเขาแต่งตัวเต็มยศอย่างในภาพประกอบ
ซึ่งปรากฏขึ้นทันทีหลังเกมจบเลยด้วยซํ้า เพราะเขายุ่งจนแม้แต่งานราชาภิเษก
ก็ยังต้องเลื่อนแล้วเลื่อนอีก
แต่แม้จะอ่อนระโหยโรยแรงเพียงใด ชายหนุ่มก็ยังแวะมาหาฉันที่ห้อง
ทุกคืนจนทำให้รู้สึกแปลกอยู่บ่อย ๆ
“ให้ไปอยู่ในสนามรบยังสบายใจเสียกว่า”
“ฝ่าบาท”
ฉันเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ด้วยความตกใจ เมื่อเขาโผล่มาแบบ
ไม่ให้สุ้มให้เสียง
คั ล ลิ ส โตเดิ น โงนเงนเข้ า มาอย่ า งเหนื่ อ ยล้ า แล้ ว ทรุ ด นั่ ง บนโซฟาจน
ดู เ หมื อ นนอนแอ้ ง แม้ ง สี ห น้ า เขาดู ไ ม่ ดี เ อาเสี ย เลย เห็ น แบบนั้ น ฉั น จึ ง รี บ
1
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

ลุกขึ้นทันที
“รับชาไหมเพคะ พระโอสถล่ะ”
“ช่างเถอะ มานี่มา”
คั ล ลิ ส โตโอดครวญเป็ น ตาเฒ่ า ก่ อ นจะเหลื อ บนั ย น์ ต าแดงฉานมา
มองฉั น แล้ ว ตบที่ ว่ า งข้ า งตั ว แปะ ๆ ฉั น ซึ่ ง กำลั ง จะออกไปเรี ย กมหาดเล็ ก
จึงหยุดชะงักแล้วยอมเดินไปหาเขาแต่โดยดี
ทันทีที่นั่งลงบนโซฟา คัลลิสโตก็เอนหัวมาพิงไหล่ฉัน เขาฝังใบหน้า
ลงใกล้ ก ระดู ก ไหปลาร้ า แล้ ว สู ด ลมหายใจเข้ า ไปเฮื อ กใหญ่ ร าวกั บ ต้ อ งการ
จะสูดดมกลิ่นกาย แล้วจึงพึมพำออกมา
“อา...แบบนี้ค่อยต่อชีวิตหน่อย”
่าง
หลั ง จากตายแล้ ว ฟื้ น เขาทำแบบนี้ บ่ อ ยจนฉั น ไม่ รู้ สึ ก เคอะเขิ น อะไร
อีกแล้ว ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือใบหน้าที่ยังซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดของเจ้าตัว
ต่างหาก
อย
“...การรักษาเป็นไปด้วยดีใช่ไหมเพคะ”
ฉั น ยกมื อ ขึ้ น ลู บ แก้ ม ชายหนุ่ ม ด้ ว ยความสงสาร เขี้ ย วมั ง กรทอง
เพียงแค่ให้ชีวิตเขาอย่างที่เคยพูดเท่านั้น ไม่ได้ช่วยฟื้นฟูให้ร่างกายคัลลิสโต
กลับมาแข็งแรงดังเดิมแต่อย่างใด
ตัว

รางวัลเควสต์สุดท้ายมีแค่นี้เนี่ยนะ เกมบ้าเอ๊ย!
ด้วยเหตุนี้เอง ฉันถึงยังนึกค่อนขอดเจ้าเกมเฮงซวยนี่จนหยดสุดท้าย
บาดแผลที่เจือไปด้วยคำสาปแช่งของเรย์ลาผู้ชั่วร้ายย่อมไม่มีทางรักษา
ได้โดยง่าย กระทั่งเรียกจอมเวทจากประเทศอันไกลโพ้นมาล้างแผลก็แล้ว
ทว่ า บาดแผลดำปี๋ ซึ่ ง ยั ง ไม่ ห ายดี ใ ต้ ร่ ม ผ้ า ก็ ยั ง ต้ อ งพั น ผ้ า พั น แผลไว้ อ ย่ า ง
แน่นหนา
พอคิดถึงตอนที่เขายังนอนหลับตาไม่ได้สติ ใจมันก็พลอยร่วงไปอยู่
ตาตุ่ม ฉันพยายามข่มความรู้สึกสั่นไหวข้างในเอาไว้แล้วพูดออกไป
“ห้ามอ้างว่ายุ่งแล้วไล่หมอกลับนะเพคะ ฝ่าบาท เปลี่ยนผ้าพันแผล
ให้ตรงเวลาด้วย”
ใจฉันอยากพูดว่า ‘ถ้าเหนื่อยนักก็พักบ้าง’ จะแย่ แต่ก็พูดออกไปไม่ได้
เพราะฉันรู้ดีว่าเขาพยายามมากแค่ไหนเพื่อไม่ให้ถูกจับผิดในเวลาที่กำลังจะ
2
 Gwon Gyeoeul

ก้าวขึ้นสู่ราชบัลลังก์แบบนี้
คั ล ลิ ส โตแย้ ม ยิ้ ม อ่ อ นโยนตอบรั บ นํ้ า เสี ย งเป็ น ห่ ว งเป็ น ใยของฉั น
ก่อนจะลืมตาขึ้น
“...ข้าก็อยากทำเช่นนั้น แต่พวกปีศาจร้ายอย่างพ่อของเลดี้คงไม่ปล่อย
ข้าไว้เฉย ๆ แน่”
นํ้าเสียงเรียบเฉยของเขาทำเอาฉันขมวดคิ้ว
“ปากหนอปาก ไปเรียกดยุกว่าปีศาจได้อย่างไรกันเพคะ หากใครมา
ได้ยินเข้าล่ะ”
“ได้ยินก็ช่างสิ”
คงไม่ ดี แ น่ หากมี ข่ า วลื อ แพร่ ส ะพั ด ไปว่ า จั ก รพรรดิ พ ระองค์ ใ หม่

ว่า ‘ปีศาจร้าย’
่าง
ซึ่งกำลังจะก้าวขึ้นสู่บัลลังก์ ทรงเรียกดยุกและเหล่าขุนนางผู้ซื่อสัตย์ทั้งหลาย

ทว่ า คั ล ลิ ส โตกลั บ เริ่ ม พู ด จาเผ็ ด ร้ อ นราวกั บ ว่ า เขาไม่ ไ ด้ ส นใจเรื่ อ ง

อย
หยุมหยิมพวกนี้เลยสักนิด
“เลดี้รู้ไหมว่าพวกขุนนางที่เก่งแต่พูดปาว ๆ ว่ามันคืองานที่ข้าต้องทำนี่
น่ารำคาญขนาดไหน ลองถ้าอยู่ในสนามรบละก็ ข้าคงมีสารพัดวิธีมาทำให้
เจ้าพวกนั้นหุบปากไปแล้ว”
ตัว

“หรือต่อให้ฝ่าบาทเอาวิธีพวกนั้นมาใช้จริง ก็อย่าให้มาถึงหูหม่อมฉัน
แล้วกันเพคะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
ฉันกำชับคัลลิสโตที่มีความเป็นไปได้ว่าจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ และเขา
ก็ดันคุยโวกลับมาทันที เล่นเอาฉันต้องเหลือบตาไปมองด้วยความฉงน
“แน่นอนหรือเพคะ แต่เมื่อเช้าเซดริกยังมาขอให้หม่อมฉันเอาดาบ
ของฝ่าบาทไปซ่อนอยู่เลยนะเพคะ”
“อะไรนะ เมื่อไหร่กัน ตอนข้าอาบนํ้าอยู่รึ”
คัลลิสโตยืดตัวตรงทันทีจากทีซ่ บไหล่ฉนั อยู่ ราวกับว่าเขาไม่รเู้ รือ่ งจริง ๆ
“เซดริก พอตเตอร์ เจ้าพังพอนเหลี่ยมจัด! มิน่า ข้าถึงหาดาบไม่เจอ
สักที เลดี้เอาไปซ่อนไว้ที่ไหน”
ท่าทางที่หันมาคาดคั้นกันเหมือนจะขอดาบไปให้ได้เดี๋ยวนี้ทำเอาฉัน
3
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

หมดคำจะพูด
“แล้วจะทรงพกดาบเข้าห้องประชุมไปทำไมเพคะ”
“พวกกบฏอาจจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักที่ในพระราชวังก็ได้นี่”
คัลลิสโตตอบหน้าตาบึ้งตึง
ให้ตาย ตั้งใจจะไล่หาแล้วกำจัดให้เรียบชัด ๆ
ข่าวที่ว่าตระกูลซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับจักรพรรดินีและมาร์ควิสเอลเลน
แม้จะเกี่ยวแค่เพียงน้อยนิด อาจถูกฆ่าล้างโคตรนั้นไม่ได้เกินจริงเลย
มันเหลวไหลเสียจนฉันคิดจะโต้กลับ แต่แล้วก็ต้องเงียบลงไปอีกครั้ง
เพราะเมื่ อ เห็ น สั น กรามซึ่ ง คมกริ บ ขึ้ น จากนํ้ า หนั ก ที่ ล ดลง ฉั น กลั บ ไม่ รู้ สึ ก
อยากจะพูดว่า ‘ไม่ชอบ’ ออกไปเหมือนอย่างเคย

เสียงเบา
เฮ้อ ซูบจะตายแล้วเนี่ย...
่าง
ฉันครํา่ ครวญถึงสิง่ ทีเ่ กิดขึน้ กับเขา ก่อนจะถอนหายใจสัน้ ๆ แล้วพึมพำ
อย
“...พระพักตร์ซูบมากเลยเพคะ”
ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ยังเป็นห่วงคนรักที่กำลังเจ็บป่วย แต่กลับโดนงาน
รุมเร้าเสียจนหมดแรงอยู่ดี...ไม่สิ ที่จริงต้องบอกว่าฉันทั้งหงุดหงิดและทุกข์ใจ
อย่างแสนสาหัสเลยต่างหาก
ตัว

“ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ตลอดก็ได้ กลับห้องไปพักผ่อนเอาแรง
บ้างเถอะเพคะ”
“ไม่เอา”
แม้จะโดนฉันว่า แต่คัลลิสโตก็ยังส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หากเลดี้หนีไปตอนที่ข้าหลับอยู่เล่าจะทำอย่างไร”
“แล้วหม่อมฉันจะไปไหนล่ะเพคะ”
“ไปไหนก็ได้”
เถียงกันกี่ครั้งก็ไร้ประโยชน์ทุกครั้ง หลังฟื้นขึ้นมาคัลลิสโตก็มักจะ
ยึ ด ติ ด กั บ การที่ ฉั น ไม่ อ ยู่ จ นน่ า แปลก หลั ก ฐานก็ คื อ การที่ ฉั น ไม่ ส ามารถ
ออกไปจากพระราชวังได้เลยแม้แต่ก้าวเดียวหลังจากที่อีวอนน์ตายไป
และที่ดยุกคอยกวนใจเขาทุกครั้งที่มีการประชุม ก็อาจเป็นการประท้วง
ให้เขายอมส่งฉันกลับบ้านอยู่กลาย ๆ ก็เป็นได้
4
 Gwon Gyeoeul

ฉั น อุ ต ส่ า ห์ ทิ้ ง ร่ า งที่ เ ป็ น มะเร็ ง มาก็ เ พราะนาย แล้ ว ฉั น จะมี ห น้ า

หนีไปไหนได้อีกเล่า ตาบ้าเอ๊ย!
บางครั้ ง ฉั น ก็ อึ ด อั ด จนอยากตะโกนอั ด หน้ า หมอนี่ แต่ ที่ ไ ม่ ท ำ
ก็ เ พราะปลายนิ้ ว ของคั ล ลิ ส โตที่ ค อยสั ม ผั ส เพื่ อ ยื น ยั น การมี อ ยู่ ข องฉั น
ยังสั่นไม่หาย
“หากหม่อมฉันจะไป ก็คงไปตั้งแต่ที่ฝ่าบาททรงง่วนอยู่กับงานแล้ว
เพคะ ทำไมหม่ อ มฉั น ต้ อ งแอบหนี ไ ปตอนกลางคื น มื ด ๆ ให้ มั น ลำบาก
ตัวเองด้วย”
ฉันจับมือเขา พลางพูดอย่างเฉยชา
“...จริงด้วย ปัดโธ่เว้ย”
่าง
คั ล ลิ ส โตสบถออกมาเบา ๆ ราวกั บ คิ ด ไม่ ถึ ง เรื่ อ งพวกนี้ ทั้ ง ที่ ตั ว เอง
พยายามจะตามจับฉันแทบตาย แต่พอฉันหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ เขาก็รีบ
พูดทันที
อย
“ข้าย้ายห้องทำงานมาที่นี่ให้หมดเลยดีไหม ไม่สิ หรือจะลาออกจาก
ตำแหน่งแล้วเราไปเที่ยวกันดี ครั้งก่อนเลดี้บอกว่าอยากไปเที่ยวต่างประเทศ
ไม่ใช่หรือ ถ้าไปเที่ยวประเทศใกล้ ๆ กันสักพัก...”
“ฝ่าบาท”
ตัว

ฉันค่อย ๆ ดึงมือที่จับกันอยู่เข้าหาตัว แล้วแตะริมฝีปากลงไปบนนิ้วมือ

ที่ยังคงสั่นอยู่เป็นระยะอย่างแผ่วเบา
“หม่อมฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นเพคะ”
เขาหยุดสั่นเมื่อลมหายใจอบอุ่นรินรดลงระหว่างนิ้ว
“...ที่สำคัญ ฝ่าบาทเคยตรัสว่าจะตามหม่อมฉันไปทุกที่ไม่ว่าหม่อมฉัน
จะอยู่ที่ไหนไม่ใช่หรือเพคะ หรือฝ่าบาทเพียงตรัสไปอย่างนั้นเอง?”
ฉันเหลือบตาขึ้นมองเขาอย่างเฉยชาทั้งที่ยังอยู่ในท่าเดิม คัลลิสโต
จ้องมองฉันเงียบ ๆ ไม่แม้แต่จะกะพริบตา ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาราวกับ
กลั้นหายใจไว้เป็นเวลานาน
“...เปล่า”
“...”
“ข้าต้องไล่ตามเลดี้ไปจนสุดขุมนรกอยู่แล้ว”
5
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

นั ย น์ ต าคมสะท้ อ นแสงจั น ทร์ ที่ ส่ อ งเข้ า มาทางหน้ า ต่ า งเป็ น ประกาย

แดงฉานท่ามกลางความมืดมิด ดูละม้ายคล้ายแววตาของนักล่าก็ไม่ปาน
ทำแบบนั้นมัน...
แววตาหมายมาดทำให้ ฉั น รู้ สึ ก เย็ น วาบจนสะบั ด มื อ ที่ จั บ กั น ไว้ อ อก
แต่ คั ล ลิ ส โตกลั บ จั บ มื อ ฉั น เสี ย แน่ น แถมยั ง รั้ น เอาหั ว เอนมาซบไหล่ ฉั น
อีกหน
“หม่ อ มฉั น หนั ก เพคะ!” แต่ บ่ น ไปก็ ป่ ว ยการเปล่ า ๆ มื อ ใหญ่
หยาบกร้านค่อย ๆ ลูบมือฉันเบา ๆ ผิดกับนิสัยของเจ้าตัว เขาเอ่ยปากถาม
“วันนี้ทำอะไรบ้างล่ะ”
“อืม ก็แค่...”
่าง
ฉั น ลั ง เลอยู่ ค รู่ ห นึ่ ง แล้ ว จึ ง ตอบออกไปตามจริ ง อย่ า งไรเสี ย เขาคง
แค่ถามไปอย่างนั้น ทั้งที่คอยดูกิจวัตรประจำวันของฉันผ่านเซดริกอยู่แล้ว
นั่นละ
อย
“เข้าร่วมประชุมกับเหล่าจอมเวทหลวงเพคะ”
“...เรื่องย้ายสมบัติจากหมู่เกาะอาร์คีน่ามาที่นี่สินะ”
ว่าแล้วเชียว เขาถามทั้งที่รู้อยู่ก่อนแล้ว ฉันไม่ตอบเมื่อเห็นปฏิกิริยา
แบบนั้นของคัลลิสโต แต่ใช่ว่าฉันจะไม่เข้าใจเหตุผลที่เขาหงุดหงิดเสียเมื่อไหร่
ตัว

เพราะสมบัติที่เหล่าจอมเวทร่วมใจกันนำมาในวันนี้คือ ซาก ‘กระจก

แห่งความสัตย์จริง’ ที่แตกไปแล้วอย่างไรล่ะ
“คู่ ห มั้ น ตั ว เองทำงานเหนื่ อ ยสายตั ว แทบขาด ดั น เอาแต่ คิ ด จะช่ ว ย
คนอื่นอยู่ได้”
และแล้วนํ้าเสียงดื้อด้านก็ดังขึ้นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ฉันตอบกลับ
เสียงเรียบ
“หม่อมฉันต้องช่วยชีวิตผู้คนนี่เพคะ”
“ก็ให้พวกจอมเวททำแทนไปสิ”
“คนทีเ่ คยเห็นกระจกแห่งความสัตย์จริงในสภาพสมบูรณ์มแี ค่หม่อมฉัน
คนเดียว แล้วจะให้ทำอย่างไรได้ล่ะเพคะ ที่สำคัญ ท่านมาร์ควิสเบอร์ดันดี
ก็เป็นบุคลากรคุณภาพที่มีส่วนช่วยในการบริหารบ้านเมืองด้วย”
โลกทีอ่ วี อนน์ตายและเกมได้จบลงแล้ว ฉันไม่รูเ้ ลยว่าจากนีจ้ ะเกิดอะไร
6
 Gwon Gyeoeul

ขึ้นอีกบ้าง
ฉันเองก็รู้สึกผิดที่ต้องพูดแบบนี้กับวินเทอร์ แต่คนที่มีทักษะเกี่ยวกับ
เวทมนตร์ ที่ โ ดดเด่ น อย่ า งเขาจะกลายเป็ น กำลั ง สนั บ สนุ น อั น แข็ ง แกร่ ง ให้
คัลลิสโตผู้ซึ่งกำลังจะก้าวขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิในภายภาคหน้า แน่นอนว่า
ในกรณีที่เขายังมีชีวิตอยู่น่ะนะ
“บุคลากรคุณภาพน่ะ ตายโหงไปแล้วมั้ง”
คัลลิสโตพูดจาเหลวไหลไร้สาระเป็นเด็กประถม ไม่ได้รับรู้ถึงความคิด
ลึกซึ้งของฉันสักนิด
“เลิ ก พระทั ย แคบแล้ ว หั ด มี พ ระทั ย โอบอ้ อ มอารี ใ นฐานะจั ก รพรรดิ
องค์ถัดไปหน่อยเพคะ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านมาร์ควิส เราสองคนอาจโดนจับปิ้ง

“อะไรนะ ใจแคบ? เฮอะ”

่าง
คู่กันจนกลายเป็นอาหารมังกรไปแล้วก็ได้ ทรงลืมแล้วหรือเพคะ”

คัลลิสโตแค่นหัวเราะออกมาเสียงดังกับคำพูดฉัน ก่อนจะรัวคำพูด
อย
ออกมาไม่หยุด
“จริงสิ กุหลาบนัน่ เลดีไ้ ปได้มนั มาตัง้ แต่เมือ่ ไหร่ ตอนเลดีห้ นีออกจาก
คฤหาสน์ดยุก ข้าไม่ใช่คนแรกที่ไปหาเลดี้หรอกรึ”
“ระ...เรื่องนั้น...”
ตัว

ฉันพูดไม่ออกไปทันใด คัลลิสโตยังไม่รู้ว่าตอนที่ฉันรีบออกมาจาก
คฤหาสน์เพื่อหนีอีวอนน์ที่เพิ่งยอมเผยตัวตนนั้น ฉันไปหาวินเทอร์ก่อน
“น่าสงสัยชะมัด”
จู่ ๆ คัลลิสโตที่นั่งพิงไหล่ฉันอยู่ก็เงยหน้าขึ้น แล้วหรี่ตามองสำรวจ
ใบหน้าฉันอย่างละเอียด
ฉันสะดุ้งแล้วเสหลบตา ฉันรู้สึกทุกครั้งว่าเซนส์ของเขานี่มันเหมือนผี
ไม่ มี ผิ ด เลย ลองถ้ า หมอนี่ รู้ ว่ า วิ น เทอร์ บ อกชอบฉั น ละก็ นอกจากจะ
ห้ า มฉั น ช่ ว ยวิ น เทอร์ แ ล้ ว คงจะทำให้ ซ ากกระจกที่ แ ตกอยู่ แ ล้ ว กลายเป็ น
เศษเล็กเศษน้อยยิ่งกว่าเดิมด้วยแน่ ๆ
“สะ...สงสัยอะไรกันเพคะ หม่อมฉันก็ทลู ไปหมดแล้วนีน่ า ท่านมาร์ควิส
ย้อนเวลากลับมาเพื่อไม่ให้โลกถูกทำลายอย่างไรล่ะเพคะ...”
นอกจากเรื่องระบบเกม ฉันได้อธิบายทุกอย่างให้คัลลิสโตฟังคร่าว ๆ
7
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

แล้ว ทว่าดวงตาที่หรี่ลงนั้นกลับไม่มีวี่แววว่าจะกลับไปอยู่ในสภาพเดิมเลย
ฉันพูดเสริมขณะทอดสายตามองภูเขาไกลออกไป
“...หม่อมฉันก็แค่ตอบแทนบุญคุณเขาเพคะ”
“แถมยั ง ช่ ว ยกั น ปกปิ ด เรื่ อ งที่ จ อมเวทผี สิ ง เท้ า เปล่ า ในถํ้ า คนนั้ น คื อ
คนเดียวกับมาร์ควิสเบอร์ดันดีด้วยสินะ”
“ตอนนั้น...ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลของมันน่ะเพคะ”
“จะว่าไป วันฉลองบรรลุนิติภาวะของเลดี้ สร้อยคอพลังเวทพิลึกพิลั่น
นั่นก็เป็นของที่เจ้านั่นให้เหมือนกันนี่ ทำไมเจ้านั่นถึงชอบเอาของหยาบคาย
พรรค์นั้นมาให้เลดี้อยู่ได้...”
“พอ...พอสักที! ฝ่าบาท หม่อมฉันเหนื่อยแล้วเพคะ หม่อมฉันต้อง
นอนแล้ว”

ทุกที
่าง
ฉันรีบลุกขึ้นทันทีเพื่อปิดปากช่างจ้อของคัลลิสโตที่ชักจะถลำลึกลงไป
อย
“ฝ่าบาทเองก็กลับไปสรงนํ้าแล้วเข้าบรรทมเถอะเพคะ นี่ดึกมากแล้ว
พรุ่งนี้ยังมีการสอบสวนแต่เช้าอีกไม่ใช่หรือ”
โชคดีที่ห้องนอนเขาอยู่ไม่ไกลจากห้องพักฉันมากนัก
แต่แม้เจ้าของห้องจะออกปากไล่ คัลลิสโตก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน
ตัว

ฉันจึงออกไปก่อนและทิ้งเขาไว้ข้างหลัง ทันใดนั้น
“เพเนโลเป เอคคาร์ต”
เขาเรี ย กฉั น ด้ ว ยนํ้ า เสี ย งแหบแห้ ง ฉั น หั น หลั ง กลั บ ไปมองอี ก ครั้ ง
ด้วยความตกใจ คัลลิสโตยังนั่งเหม่อแหงนหน้ามองฉันอยู่บนโซฟาเช่นเดิม
“ข้าเจ็บ”
“...อะไรนะเพคะ ตรงไหนเพคะ หรือว่าแผลจะ...” เปิดอีกแล้ว?
ฉันรีบยื่นมือไปหมายจะสำรวจดูร่างกายเขา แต่แล้วฝ่ามือร้อนผ่าว
ก็เข้ามาจับข้อมือฉันไว้อย่างไม่ทนั ตัง้ ตัว คัลลิสโตดึงมือข้างนัน้ ไปวางแนบแก้ม
ตัวเอง
“ข้าเจ็บจนกระดิกนิ้วไม่ได้ ไม่มีแม้แต่แรงจะถอดเสื้อด้วยซํ้า”
“...”
“ดูท่าวันนี้เลดี้คงต้องช่วยข้าอาบนํ้าแล้วละ”
8
 Gwon Gyeoeul

เราสบตากัน ฉันค่อย ๆ ปิดปากลงทั้งที่มือก็ยังถูกเขาจับไว้

“เลดี้บอกให้ข้าหุบปากแล้วอาบนํ้าไม่ใช่หรือ”
องค์รัชทายาทยักไหล่ทำหน้าตาย ผู้ชายเซนส์ดีแถมยังหูตาไวแบบเขา
นี่ละฉลาดนัก เพราะเขามองออกอย่างทะลุปรุโปร่งว่าถ้าทำตัวเจ้าเล่ห์แบบนี้
ฉันจะไปไหนไม่รอด
และคงเป็ น เพราะนั ย น์ ต าแดงฉาน ใบหน้ า ฉั น ที่ ส ะท้ อ นอยู่ ใ นนั้ น
จึงค่อย ๆ แดงเรื่อขึ้นทีละน้อย ฉันเอ่ยตอบเสียงเบา
“...เข้าใจแล้วเพคะ”

เช้าวันรุ่งขึ้น สุดท้ายแล้วคัลลิสโตก็ต้องออกไปจากตำหนักโดยไร้ดาบคู่กาย
่าง
หลังอยู่ส่งเขาออกไปทำงานอย่างลำบากยากเย็น ฉันก็หลับเป็นตายไป
อีกครั้ง จนเมื่อถึงเวลาบ่ายคล้อยจึงได้ลากสังขารเดินไปยังสถานที่บูรณะ
ซ่อมแซมสมบัติอย่างเชื่องช้า
อย
จริงอยู่ที่นอกจากฉันแล้วก็ยังมีคนมากความสามารถและโดดเด่นอยู่
อีกมากอย่างที่คัลลิสโตเคยพูด แต่ครั้นจะให้ฉันวางมือแล้วคอยดูอยู่เฉย ๆ
มั น ก็ ยั ง มากเกิ น ไปอยู่ ดี เพราะพ่ อ ตั ว ดี ท ำให้ ฉั น ไม่ ไ ด้ ก ลั บ คฤหาสน์ ด ยุ ก
แล้วยังทำให้ฉันไม่มีอะไรทำในพระราชวังอีก
ตัว

ไม่ว่าวินเทอร์จะเป็นหรือตาย ฉันก็ต้องได้เห็นด้วยตาตัวเอง
มันอาจจะฟังดูเย็นชาสำหรับเขา แต่ความจริงแล้วฉันเองก็ยังกลัวว่า
อีวอนน์ที่ฉันคิดว่าตายไปแล้วจะมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้วินเทอร์ผู้ถูกผูกมัด
อยู่ กั บ กาล-อวกาศ 1 ต้ อ งย้ อ นเวลากลั บ ไปอี ก หน ฉั น กลั ว ว่ า เรื่ อ งราว
น่าประหวั่นพรั่นพรึงทั้งหมดจะเกิดขึ้นซํ้ารอยเดิม
หน้ า ต่ า งเควสต์ ไ ม่ เ คยโผล่ ขึ้ น มาอี ก เลยตั้ ง แต่ จ บเกม ไหนจะเรื่ อ ง
ศพของอิ ค ลิ ส ที่ ยั ง หาไม่ เ จอ และวิ น เทอร์ ที่ ยั ง ไม่ ก ลั บ มาอี ก ไม่ มี อ ะไร
ชัดเจนเลยสักอย่างเดียว

1
ทฤษฎีสัมพัทธภาพของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ได้แสดงให้เห็นว่า เวลาไม่ได้มีอิสระในตัวมันเอง
อย่างที่เคยเข้าใจกันมานาน เวลาไม่ได้แยกตัวต่างหากออกจากอวกาศ ทว่าเวลารวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับ
อวกาศ ทั้งสองรวมอยู่ด้วยกันเป็น “กาล-อวกาศ” (Space-Time)
9
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

“...อ๊ะ นั่น ตรงกลางน่ะค่ะ”

ระหว่ า งที่ ก ำลั ง ใจลอยคิ ด อะไรไปเรื่ อ ยเปื่ อ ย ฉั น ก็ พ บของตกแต่ ง
กระจกแห่งความสัตย์จริงซึ่งกระเด็นไปอยู่ผิดที่ผิดทาง จึงรีบเอ่ยปากทันที
“ไม่ ใ ช่ ต รงนั้ น ค่ ะ ซ้ า ยอี ก หน่ อ ย ตรงส่ ว นที่ ต่ อ กั น มี อ ะไรเปื้ อ นอยู่
เยอะเลย ช่วยเอาออกหน่อยนะคะ”
“โอ้! คะ...ครับ!”
จอมเวทหนุ่มหยิบพู่กันที่ถูกวางทิ้งไว้ขึ้นมาหน้าตาเหลอหลา คงเพราะ
ความกดดั น จากเรื่ อ งเรย์ ล า ตอนนี้ ผู้ ที่ ส นใจค้ น คว้ า ทางด้ า นโบราณคดี
ในจักรวรรดิจึงน้อยมากอย่างไม่น่าเชื่อ
โอย...นี่ฉันตั้งใจแค่จะมาดูว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยดีไหมเท่านั้นเองนะ
่าง
พอเห็นท่าทางเงอะงะไม่ระมัดระวังเวลาจัดการกับวัตถุโบราณที่อาจ
แตกสลายได้ทุกเมื่อหากหยิบขึ้นมาแบบไม่ถูกวิธี ฉันก็ทนยืนมองอยู่เฉย ๆ
ไม่ ไ ด้ สุ ด ท้ า ยก็ ต้ อ งถกแขนเสื้ อ ทั้ ง สองแล้ ว เข้ า ไปข้ อ งเกี่ ย วอยู่ ห ลายครั้ ง
อย
หลายหน จนในที่ สุ ด สถานที่ บู ร ณะ ‘กระจกแห่ ง ความสั ต ย์ จ ริ ง ’ ก็ ค่ อ ย ๆ
เข้ามาอยู่ในการควบคุมของฉันทีละนิด
“จำได้หมดเลยหรือคะ”
ตอนนั้นเอง นํ้าเสียงร่าเริงก็ดังไปทั่วทั้งไซต์งาน
ตัว

“มารีแอนน์!”
ฉันต้อนรับหญิงสาวด้วยความยินดี ‘มารีแอนน์ เทอร์รอสซี’ เธอคือ
อาจารย์วิชาโบราณคดีเพียงหนึ่งเดียวในวิทยาลัยหลวง
“เพราะเลดี้ แ ท้ ๆ เลยนะคะ งานถึ ง ได้ เ ดิ น หน้ า ผ่ า นฉลุ ย แบบนี้
ไม่อย่างนั้นถึงจะผ่านมาเดือนนึงแล้ว ตอนนี้เราก็คงยังประชุมกันไม่เลิกว่า
ของตกแต่งนั่นต้องอยู่ตรงไหน”
ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ
มารีแอนน์อาจจะช่างพูดไปสักนิด แต่ก็สามารถพูดคุยประสานงาน
กับเหล่าคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว และได้แต่นำชิ้นส่วนต่าง ๆ มารวมกันแล้วเชื่อม
พวกมันเข้าหากันใหม่ด้วยเวทประสาน
เหล่าจอมเวทเป็นพวกเถรตรง เชื่ออะไรแค่อย่างเดียว ตอนที่พวกเขา
ต่างรามือเพราะไม่มีวิธีค้นหาว่าวินเทอร์ถูกกักขังอยู่ที่ไหนนั้น ก็ได้มารีแอนน์
10
 Gwon Gyeoeul

นี่แหละเป็นคนแนะนำให้ลองบูรณะกระจกแห่งความสัตย์จริงที่แตกไปแล้ว
ขึ้นมาใหม่ จากคำให้การของฉันซึ่งเห็น ‘กระจกแห่งความสัตย์จริงในสภาพ
สมบูรณ์’ ตอนเจอกับวินเทอร์
ที่จริงฉันก็ยังเคลือบแคลงกับคำแนะนำนี้อยู่ แต่ด้วยความที่ตัวเอง
อยู่ในสถานะหมาจนตรอก พอมีโอกาสแบบนี้เข้ามาก็เลยต้องคว้าเอาไว้ก่อน
เพราะฉันไม่อาจปล่อยให้เขาโดนไฟคลอกตายไปจนชั่วนิรันดร์...
งานบูรณะก็เปรียบเหมือนกับการประกอบตัวต่อชิ้นใหญ่เข้าด้วยกัน
ซึ่งฉันเองก็พยายามนึกภาพกระจกก่อนที่มันจะแตกเพื่อจะได้ช่วยพวกเขา
“สันนิษฐานว่าอายุนา่ จะมากกว่าสามพันปี...แต่สภาพนีย่ งั นับว่าดีอยูเ่ ลย
นะคะ ดีจนข้าไม่เข้าใจว่ามันแตกได้อย่างไร”
่าง
มารีแอนน์ทำสีหน้ายินดีเมือ่ เห็นกรอบกระจกทีถ่ กู ต่อเข้าด้วยกันคร่าว ๆ
ฉันนั่งย่อมานานจนเมื่อยไปหมด จึงลุกขึ้นแล้วค่อยตอบกลับไป
“คงเพราะอยู่ในตัวอาคารที่ลมพัดเข้าไปไม่ถึงน่ะค่ะ”
อย
“ต่อให้ตัดเรื่องนั้นออกไป ก็แทบจะไม่มีร่องรอยสึกกร่อนเลยนะคะ
หรือว่า...จะมีพลังเวทโบราณลงไว้กัน”
หญิงสาวพูดอย่างประหลาดใจขณะลูบมือไปตามทองสัมฤทธิท์ ีป่ ระกอบ
กันจนเป็นกรอบกระจก แม้จะแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่เมื่อพิจารณา
ตัว

จากการที่มันยืนหยัดผ่านกาลเวลามานานแสนนานแล้ว นับว่าสมบัติชิ้นนี้
มีสภาพสมบูรณ์มากทีเดียว
ก็ ต้ อ งดี อ ยู่ แ ล้ ว ละ ในเมื่ อ ฉั น ต้ อ งเจี ย ดเงิ น มาจ่ า ยค่ า ตอบแทน
มหาโหดจนเข้าเนื้อขนาดนั้น
ฉันพยายามอดทนไม่ให้ถ้อยคำแดกดันหลุดออกมาจากปาก
“หากเป็นเช่นนี้ อีกไม่กี่วันก็คงจะเสร็จแล้วละค่ะ”
มารี แ อนน์ พู ด ขณะหั น มาขยิ บ ตาให้ ฉั น ซึ่ ง เข้ า ใจความหมายของ
ท่าทางนั้นจึงรีบออกปากถามด้วยความตกใจ
“หาชิ้นส่วนกระจกเจอหมดทุกชิ้นแล้วหรือคะ”
“แน่นอนค่ะ”
หญิงสาวหยิบกล่องใบหนึง่ ทีเ่ ธอซ่อนไว้ออกมาคล้ายกำลังจะให้ของขวัญ
เซอร์ไพรส์ เมือ่ เปิดกล่องออกก็พบกับชิน้ ส่วนกระจกเก่า ๆ หลายชิน้ ทีส่ ว่ นหนึง่
11
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

ของพวกมันโดนเผาจนไหม้เกรียมเป็นสีดำถูกวางเรียงไว้ดว้ ยกันอย่างเรียบร้อย
การค้ น หาพวกมั น ต้ อ งใช้ ค วามพยายามอย่ า งมาก เพราะมี ห ลายชิ้ น ส่ ว น
ร่วงตกลงไปใต้หอคอยพร้อมอีวอนน์
ข้าง ๆ กันนั้นมีกระจกขนาดพกพาและไม้กายสิทธิ์ขนาดไม่สั้นไม่ยาว
อันแสนคุ้นเคยอยู่ด้วย พวกมันคือบรรดาชิ้นส่วนกระจกที่ฉันทำแตกอีกครั้ง
ระหว่างสู้กับอีวอนน์บนยอดหอคอยและไม้กายสิทธิ์ของฉันเอง
ฉันทำเมินไม่สนใจมัน แล้วเริ่มนับจำนวนชิ้นส่วนกระจกอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ...”
ก่ อ นจะถอนหายใจออกมาด้ ว ยความโล่ ง อกเมื่ อ นั บ จนแน่ ใ จแล้ ว ว่ า
มีครบสิบห้าชิ้น พอได้มองชิ้นส่วนกระจกทั้งสิบห้าชิ้นที่กลับมาอยู่ในมือตัวเอง
อีกครั้ง มันก็พาให้รู้สึกแปลกพิลึก
่าง
ทีผ่ า่ นมาฉันต้องลำบากแทบตายเพราะมัวแต่จะซ่อนชิน้ นึงในนีเ้ นีย่ นะ...
แต่พอมาคิดดูอีกที ที่วินเทอร์ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนั้น ทั้งหมด
อย
มันก็เป็นเพราะชิ้นส่วนนี้เพียงชิ้นเดียวเหมือนกันไม่ใช่เหรอ
ฉันพยายามข่มความว้าวุ่นใจเอาไว้แล้วรีบเอาคีมหนีบชิ้นหนึ่งในนั้น
ขึ้นมา มารีแอนน์ผู้ละเอียดรอบคอบได้กำจัดสิ่งปนเปื้อนบนกระจกออกไป
เรียบร้อยแล้ว ฉันจึงไม่จำเป็นต้องจัดการอะไรอีก
ตัว

ฉันถือมันไว้แล้วย่อตัวลงหน้ากรอบกระจกทันที ก่อนจะนำชิ้นส่วน
ดังกล่าววางลงไปบนจุดที่ยังว่างอยู่เงียบ ๆ
อาจเพราะเคยประหม่ามานับครั้งไม่ถ้วนเวลามองดูอีวอนน์ถือมันไว้
ในมื อ ฉั น จึ ง สามารถวางชิ้ น ส่ ว นกระจกทั้ ง สิ บ ห้ า ชิ้ น ลงไปตรงจุ ด ที่ ยั ง ว่ า ง
จนหมดโดยไม่ผิดพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว
มุมกระจกที่เคยว่างเปล่าราวกับโดนหนูแทะค่อย ๆ ถูกเติมเต็มด้วย
ชิ้ น ส่ ว นที ล ะชิ้ น ทว่ า มั น กลั บ ไม่ เ ปล่ ง แสงสี ฟ้ า สุ ด พิ ศ วงออกมา ผิ ด กั บ
ในอดีตที่ฉันเคยกลัวจนอกสั่นขวัญหายว่ากระจกจะถูกประกอบเข้าด้วยกัน
จนสมบูรณ์
“เรียบร้อย...”
ตอนนั้นเองความตึงเครียดถึงได้มลายหายไปจนหมด ฉันถอนหายใจ
หลังจากทนเก็บไว้มาตลอด และวางคีมที่กำแน่นราวกับจะให้มันทิ่มเข้าไปใน
12
 Gwon Gyeoeul

ฝ่ามือลง
“ว่าแล้ว...! เลดี้นี่มีพรสวรรค์จริง ๆ นะคะ!”
มารีแอนน์พูดชมขึ้นเบา ๆ ขณะมองดูกระจกที่ฉันประกอบเสร็จไปแล้ว
บางส่วน ฉันอมยิ้มน้อย ๆ แล้วตอบกลับไป
“พรสวรรค์อะไรกันคะ แค่วางชิ้นส่วนลงไปคร่าว ๆ ใคร ๆ ก็ทำได้
ทั้งนั้นละค่ะ”
“ดูนี่สิคะ! เลดี้เรียงลำดับชิ้นส่วนไม่เหมือนคนอื่นที่ก็แค่วางไว้คร่าว ๆ
เหมือนกัน ไม่มีช่องว่างเลยเห็นไหมคะ แค่ท่าทางเวลาจับก็ต่างกันแล้วค่ะ!”
หญิงสาวตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อได้ยินที่ฉันพูด
“ไหน ๆ ก็ทำแล้ว ข้าก็อยากลองทำให้มันเรียบร้อยไปเลยน่ะค่ะ”

ของฉัน
่าง
ฉันยักไหล่ มารีแอนน์ตอบอย่างเฉียบขาดเพราะนํา้ เสียงไม่ยนิ ดียนิ ร้าย

“นี่ไม่ใช่เรื่องของสมาธิธรรมดานะคะ ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้”
อย
คำชมที่ไม่คาดคิดพรั่งพรูออกมาไม่หยุดจนฉันเองก็ชักจะเขิน จึงทำ
เป็นถอดถุงมือแล้วปัดมือแก้เก้อ เห็นแบบนั้น มารีแอนน์ก็เอ่ยถาม
“เลดี้คะ แล้วกระจกพกพากับไม้นี่ล่ะคะ จะทำเช่นไรดี”
ตอนนั้นเองฉันถึงเพิ่งนึกได้ว่านอกจากชิ้นส่วนกระจกของอีวอนน์แล้ว
ตัว

เธอยังเอาประวัติศาสตร์อันดำมืดของฉันมาพร้อมกันด้วย
“ก็...เอาวางไว้แถว ๆ นี้ ตรงไหนก็ได้ค่ะ”
ฉั น พยายามเลิ ก สนใจมั น กระจกพกพาของไม้ ก ายสิ ท ธิ์ นั้ น เป็ น
คนละอย่างกันอย่างชัดเจน ดังนั้นมันจึงไม่เกี่ยวอะไรกับการบูรณะ ‘กระจก
แห่งความสัตย์จริง’
คำพูดฉันทำเอามารีแอนน์เบิกตาถามกลับมา
“จะดีหรือคะ แต่นี่เป็นอาวุธแค่ชิ้นเดียวของเลดี้...”
“ไม่ใช่นะคะ! ตอนนี้มันไม่ใช่ของข้าแล้วละค่ะ ใช้งานอะไรก็ไม่ได้
แล้วด้วย!”
ฉันหน้าซีดและรีบตะโกน เพราะกลัวว่าเธอจะไปขุดเอาความทรงจำ
อันน่าอับอายที่ฉันฝังกลบไว้ขึ้นมา
พอเถอะน่า! เกือบจะลืมได้อยู่แล้วเชียว...!
13
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

ฉันยังคงฝันร้าย เห็นภาพตัวเองแกว่งไม้กายสิทธิ์เฮงซวยและตะโกน
คาถาน่าขันอย่าง ‘ไฟเยอร์ พีชอน’ อยู่บ่อยครั้ง
มารีแอนน์ตาเป็นประกายเมื่อเห็นฉันปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เช่ น นั้ น ...หลั ง จากงานบู ร ณะจบลงแล้ ว ข้ า ขอเอามั น ไปศึ ก ษาดู
ได้ไหมคะ”
“...เชิญเลยค่ะ”
ฉันตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ถึงตัวเองจะอยากเผามันให้วอดไป
ตลอดกาล แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจหัวอกของคนคลั่งวัตถุโบราณเสียหน่อย
เมื่ อ ได้ รั บ อนุ ญ าตจากฉั น มารี แ อนน์ ก็ ฮั ม เพลงและวางกล่ อ งที่ มี
ไม้ ก ายสิ ท ธิ์ หั ก ๆ อยู่ ข้ า งในลงตรงหน้ า กระจกแห่ ง ความสั ต ย์ จ ริ ง อย่ า ง

“คือ...เลดี้ ข้ามีเรื่องจะบอกค่ะ”
่าง
ทะนุถนอม แต่ในขณะที่ฉันกำลังเฝ้ามองเธอด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับอยู่นั้น

จู่ ๆ เธอก็เข้ามายืนชิดฉันหลังจากจัดการกล่องนัน้ เสร็จ และพูดเปรย ๆ

อย
ขึ้นมา
“อะไรหรือคะ”
“ก่อนอื่น ข้าขอถามอะไรเลดี้หน่อยนะคะ”
“อะไรคะ...”
ตัว

“วิ ท ยาลั ย ที่ เ ลดี้ บ อกว่ า สนใจเมื่ อ คราวก่ อ น...คื อ สาขาโบราณคดี

ใช่ไหมคะ”
ฉันมองเธอด้วยความตกใจ ฉันเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าที่นี่
ก็ มี ส ถาบั น ระดั บ อุ ด มศึ ก ษาคล้ า ย ๆ มหาวิ ท ยาลั ย ด้ ว ยเหมื อ นกั น เพราะ
จั ก รวรรดิ อิ น คาคื อ ประเทศมหาอำนาจทางด้ า นการทหารและวั ฒ นธรรม
นั่นเอง
หลั ง จากผ่ า นการสอบสุ ด หิ น จะมี เ พี ย งบรรดาอั จ ฉริ ย ะจากแต่ ล ะ
ประเทศเท่ า นั้ น ที่ ส ามารถเข้ า เรี ย นที่ วิ ท ยาลั ย หลวงได้ ฉั น จึ ง ประทั บ ใจ
มารีแอนน์ซึ่งเป็นถึงอาจารย์ของที่นั่นก็เลยพูดผ่าน ๆ ไปอย่างนั้นเอง
จิ๊...
ฉันเดาะปากอยู่ในใจ อัจฉริยะนี่มันอัจฉริยะจริง ๆ จำคำพูดฉันได้
ไม่พอ แต่ยังมองออกอีกว่าฉันสนใจเรื่องอะไร ทั้งที่ฉันไม่เคยพูดให้เธอฟัง
14
 Gwon Gyeoeul

เลยสักครั้ง เล่นเสียขนลุกเลยเชียว
“บอกตามตรงนะคะ ข้าอยากได้เลดีค้ ะ่ ในฐานะศิษย์ทีข่ ึน้ กับข้าน่ะนะ”
“...อะไรนะคะ”
กะทันหันแบบนี้เลยเรอะ
มารีแอนน์มองฉันที่ยังสับสนแล้วเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของฉันไว้ทันที
“เลดี้ สาขาโบราณคดีของข้า...ค่อนข้างจะลำบาก ไม่สิ ต้องเรียกว่า
อัตคัดเลยละค่ะ”
“มา...มารีแอนน์”
“พวกที่ ส อบผ่ า นเข้ า มาแบบคาบเส้ น นั่ น น่ ะ เข้ า มาแล้ ว ก็ เ อาแต่ เ ล่ น
ไปเรื่อย ผลคะแนนก็เป็นที่โหล่มันทุกปี ทุนวิจัยก็ถูกเจียดมาให้แค่น้อยนิด

เฮงซวย!”
“...”
่าง
อย่างกับหนวดมด แล้วผูช้ ว่ ยเนีย่ จะส่งมาให้เมือ่ ไหร่กไ็ ม่รู้ อีตาเกล โปรโตส
อย
“อะแฮ่ม...เกล โปรโตส คืออธิการบดีของวิทยาลัยน่ะค่ะ”
มารีแอนน์กระแอมกระไอแล้วพูดเสริม เมื่อเห็นฉันเบิกตาโตเพราะ
คำสบถหยาบคายที่เธอหลุดออกมากะทันหัน
“แต่หากเลดีเ้ ข้าเรียนในสาขาวิชาของเราละก็ ข้าเชือ่ ว่าสวัสดิการทัง้ หมด
ตัว

ที่ข้าพูดมาจะดีขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลยละค่ะ”
“อะไรกันคะ ลำพังตัวข้าไม่ได้มีอำนาจขนาดนั้นเสียหน่อย...”
“เลดี้ ตอนนี้ข้าเกือบจะเขียนใบลาออกอยู่แล้วนะคะ เลดี้คิดเสียว่า
กำลังช่วยชีวิตคนคนหนึ่ง ไม่สิ ช่วยทั้งสาขา แล้วเข้าเรียนที่นี่ไม่ได้หรือคะ
ข้ารับประกันได้เลยว่าเส้นทางการเรียนของเลดี้จะโรยด้วยกลีบกุหลาบกระทั่ง
เรียนจบแน่นอน นะคะ ข้าขอร้อง...”
มารี แ อนน์ เ กาะฉั น อย่ า งกั บ กำลั ง ออดอ้ อ น ฉั น ตอบด้ ว ยนํ้ า เสี ย ง
ละล้าละลัง
“แต่ว่ามารีแอนน์ นี่มันเลยช่วงสอบเข้ามาแล้วนะคะ”
วิ ท ยาลั ย หลวงซึ่ ง มี ผู้ ส มั ค รเข้ า เรี ย นเป็ น จำนวนมากจนทำให้ อั ต รา
การแข่ ง ขั น สู ง ตามไปด้ ว ยแห่ ง นี้ จะจั ด พิ ธี จ บการศึ ก ษาและการสอบเข้ า
ขึ้นพร้อมกัน นั่นคือสามปีครั้ง
15
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

น่ า เศร้ า ที่ ต อนนั้ น ฉั น ยั ง คลานอยู่ ใ ต้ แ ผ่ น ดิ น โซเรลอั น น่ า อั ศ จรรย์

กั บ คั ล ลิ ส โต จึ ง ไม่ ไ ด้ เ ข้ า ไปเกี่ ย วข้ อ งกั บ เรื่ อ งนี้ ทว่ า จู่ ๆ มารี แ อนน์ ก็ ต า
เป็นประกายและตะโกนโพล่งขึ้นมา
“เพราะฉะนั้น! ข้าเลยไปหากรณีตัวอย่างมาจากเมื่อหลายร้อยปีก่อน
อย่างไรล่ะคะ”
“...อะไรนะคะ”
“การเข้าเรียนระหว่างภาคการศึกษาใช่ว่าจะทำไม่ได้เลยนะคะ เมื่อ
หนึ่งร้อยห้าสิบหกปีก่อน มีองค์หญิงพระองค์หนึ่งตกหลุมรักองค์ชายจาก
ต่ า งเมื อ งซึ่ ง ศึ ก ษาอยู่ ใ นวิ ท ยาลั ย เพี ย งข้ า งเดี ย ว ด้ ว ยเหตุ นี้ เชื้ อ พระวงศ์
ที่ มี ต ราประจำตำแหน่ ง ขององค์ จั ก รพรรดิ จึ ง ได้ รั บ สิ ท ธิ พิ เ ศษให้ เ ข้ า เรี ย น
ระหว่างภาคเรียนได้หนึ่งครั้งค่ะ!”
“แต่ข้าไม่ใช่เชื้อพระวงศ์นะคะ”
่าง
“หมายความว่าอย่างไรคะ อีกไม่นานสามีของเลดี้ก็จะได้ราชาภิเษก
อย
เป็นจักรพรรดิแล้วนี่คะ”
“คะ?”
นํ้าเสียงเรียบเรื่อยราวกับกำลังพูดเรื่องชีวิตประจำวันของมารีแอนน์
ทำให้ทุกสิ่งพลันหยุดนิ่ง
ตัว

สามีเหรอ...
แววตาที่จับจ้องไปยังใบหน้าใสซื่อของมารีแอนน์สั่นไหวจนรู้สึกได้
เธอรู้ได้ยังไง
ฉันคิดว่าเราปิดบังความสัมพันธ์เอาไว้อย่างดีแล้วเชียวนะ ถึงตาบ้า
คัลลิสโตจะเคยปากพล่อยพูดกับเหล่าผูใ้ ต้บงั คับบัญชาว่าฉันคือ ‘ว่าทีพ่ ระชายา’
เมื่อนานมาแล้วก็เถอะ...
หรือบางทีอาจเป็นเพราะเจ้าคนต้นเรื่องมักจะทำตัวเป็นหมาบ้าทุกครั้ง
ที่โผล่หัวมา ก็เลยไม่มีใครกล้าปริปากพูดออกมาละมั้ง
แม้ ก่ อ นหน้ า นี้ ฉั น กั บ องค์ รั ช ทายาทจะเคยทะเลาะกั น ด้ ว ยปั ญ หานี้
อยู่บ่อยครั้ง แต่ฉันก็ไม่เคยคิดไปในทางนั้นเลยจริง ๆ เพราะฉันมัวแต่เสียสติ
อยู่กับเจ้าเกมบ้า และเอาจริง ๆ คือมันไม่ใช่เรื่องแต่งงานด้วยซํ้า
ฉั น เพิ่ ง ตกลงคบกั บ เขาไปเมื่ อ ไม่ กี่ วั น ก่ อ นเองนะ จะไปแต่ ง งาน
16
 Gwon Gyeoeul

ได้ยังไง!
แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังยืนบื้อ ไม่สามารถตอบคำถามอันไม่คาดคิด
ของมารีแอนน์ได้นั้น
“พระเจ้ า ช่ ว ย! เช่ น นั้ น ข้ า ก็ ก ำลั ง คุ ย กั บ ว่ า ที่ จั ก รพรรดิ นี ใ นอนาคต
อยู่หรือนี่”
เธอปรบมือครั้งหนึ่งราวกับเพิ่งนึกอีกเรื่องขึ้นมาได้ ก่อนจะก้มตัวลง
โค้งคำนับฉัน
“หม่อมฉันขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเพคะ องค์จักรพรรดินี”
การกระทำอันบ้าบิน่ ของเธอทำให้คนทีอ่ ยูใ่ นไซต์เริม่ จะหันเหความสนใจ
มาที่ฉันทีละคน
่าง
“พะ...พอเถอะค่ะ ทุกคนจะเข้าใจผิดเอานะคะ!”
ฉั น ยื่ น มื อ ไปจั บ ตั ว เธอขึ้ น พลางหั น มองดู ร อบบริ เ วณ ก่ อ นจะรี บ
เอ่ยถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
อย
“คะ...ใครบอกคะ เซดริก? หรือว่าตาบ้านั่น...!”
“แหม ต้องมีใครบอกด้วยหรือคะ แค่มองก็รู้แล้วค่า”
สีหน้าของมารีแอนน์ที่อมยิ้มอย่างมีเลศนัยทำเอาฉันช็อกไปอีกต่อ
เพิ่งคบกันจริงจังได้ไม่กี่วัน...มันดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ
ตัว

เป็นไปไม่ได้ เพราะระหว่างวันเรามักจะคุยกันผ่านเซดริกเป็นส่วนใหญ่
และหลังลุกจากที่นอน เขาก็ยุ่งตัวเป็นเกลียวจนเราแทบไม่มีเวลามาเจอกัน
แบบส่วนตัวด้วยซํ้า
ฉันแค่ร่วมมือกับคัลลิสโตเพื่อกำจัดศัตรูหลักซึ่งเป็นภัยคุกคามต่อโลก
และช่วยจัดการเรื่องในพระราชวังเพื่อสานต่อจุดยืนทางการเมืองของพระบิดา
ในองค์รัชทายาท นี่มันเป็นการร่วมมือในทางสาธารณะชัด ๆ!
“ไม่ต้องกังวลไปนะคะ เลดี้ นอกจากข้าแล้ว คงไม่มีใครคิดแบบนั้น
หรอกค่ะ”
มารีแอนน์รีบพูดเสริมราวกับเธออ่านความรู้สึกสับสนของฉันออก
“ก็ อ งค์ รั ช ทายาท ‘พระองค์ นั้ น ’ ที่ ท รงพิ ชิ ต ทุ ก สนามรบจนราบเป็ น
หน้ า กลอง และทรงกวาดล้ า งศั ต รู ท างการเมื อ งได้ ใ นเวลาเพี ย งชั่ ว ข้ า มคื น
อย่างไรล่ะคะ”
17
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

“อะไรนะคะ นี่หมายถึงเรื่องอะไร...”
ฉันได้แต่เอียงคอสงสัยกับบทสนทนาที่อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละเรื่อง
ทว่าทันใดนั้น เธอกลับพูดถึงสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าเรื่องที่เราถูกจับได้ว่าคบกัน
เสียอีก
“แต่คนเช่นพระองค์กลับทรงเชื่อฟังเลดี้อยู่คนเดียว นี่เลดี้ต้องเก่ง
ขนาดไหนกันคะเนี่ย”
“...คะ?”
“ที่สำคัญ คนที่เห็นพลังเวทโจมตีของเลดี้ต่างก็พูดกันว่า มีข่าวลือ
หนาหูเรื่องที่แท้จริงแล้วเลดี้คือปีศาจพลังเวทที่จ้องจะเขมือบทั้งจักรวรรดิ
ด้ ว ยนะคะ เพราะแบบนั้ น องค์ รั ช ทายาทจึ ง รั บ สั่ ง ให้ เ ลดี้ อ ยู่ ใ นพระราชวั ง
เพื่อที่พระองค์จะได้เฝ้าระวัง...”
“วะ...ว่าไงนะ!”
่าง
คราวนี้ฉันได้ช็อกตาตั้งของจริงแล้วละ แค่หมาบ้าแห่งเอคคาร์ตกับ
อย
ชิมแปนซีคลั่งยิงหน้าไม้ยังไม่พอ...ตอนนี้ฉันยังถูกเรียกว่า ‘ปีศาจพลังเวท
ที่จ้องจะเขมือบจักรวรรดิ’ อีกอย่างนั้นเหรอ
บ้าจริง ไอ้ข่าวลือนี่ทำฉันอารมณ์เสียยิ่งกว่าเรื่องคบกันอีก!
มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจจนจมูกตันไปหมด ฉันมัวยุ่งวุ่นวายคิดแต่จะ
ตัว

ปิดบังความสัมพันธ์ของเราให้มากที่สุดจนไม่เคยรู้เลยว่ามันมีข่าวลือไร้สาระ
พรรค์นี้อยู่ด้วย
แต่ พ อมาคิ ด ดู อี ก ที ฉั น ก็ ไ ม่ ไ ด้ ปิ ด บั ง อะไรหรอก เพราะตอนนี้
พระเอกคนหนึ่งจากห้าคนกำลังบาดเจ็บสาหัส ส่วนพระเอกอีกสองคนที่เหลือ
จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ยังไม่รู้ ดังนั้นหากจะมีคนมองความสัมพันธ์ของเรา
ออกก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ที่แน่ ๆ ถ้าพ่อคนปากร้ายที่ยังแข็งแรงดีอยู่คนเดียวนั่นรู้เรื่องนี้
เข้าละก็ ฉันคงต้องปวดกะโหลกอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ถ้าจะบอกว่าฉันเข้ามาครอบงำ มันก็ควรใช้คำว่าครอบงำไปเลยสิ
มาใช้คำว่าเขมือบนี่จะให้ฉันเขมือบอะไรไม่ทราบ เห็นฉันเป็นหมูหรือไงยะ!
เจ้าคนพวกนั้นต้องว่างขนาดไหนถึงพูดอะไรเป็นตุเป็นตะออกมาได้
ขนาดนี้ นับวันข่าวลือไร้สาระเกี่ยวกับตัวฉันยิ่งเลอะเทอะขึ้นทุกที คิดแล้ว
18
 Gwon Gyeoeul

ก็ปรี๊ด
มารี แ อนน์ พู ด อ้ อ มแอ้ ม เหมื อ นลองหยั่ ง เชิ ง เมื่ อ เห็ น ฉั น โกรธจน
หน้าดำหน้าแดง
“ขะ...ข้าคงพูดมากไปสินะคะ เลดี้”
“...ไม่หรอกค่ะ ขอบคุณที่บอกนะคะ ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่มีทางรู้เลย”
“ฮะ ๆ...”
“แล้ว...มารีแอนน์พอจะจำได้ไหมคะ ว่าใครเป็นคนพูดเรื่องพวกนี้”
ฉั น กั ด ฟั น ถามพร้ อ มรอยยิ้ ม เย็ น หญิ ง สาวจึ ง รี บ ส่ า ยหน้ า ดิ ก ด้ ว ย
ความขลาดกลัว
“ขะ...ข้าก็ฟังเขาปากต่อปากกันมาอีกที...โฮะ ๆ ๆ แน่นอนว่าข้าไม่เชื่อ
อยู่แล้วละค่ะ!”
่าง
เธอรี บ แก้ ไ ขสถานการณ์ แต่ ฉั น ตั ด สิ น ใจแล้ ว ว่ า จะตามจั บ เจ้ า คน
พูดไม่คิดนั่นมาฆ่าให้ได้
อย
แต่แล้วฉันก็เกิดสงสัยขึ้นมา เพราะข่าวลือระหว่างฉันกับองค์รัชทายาท
มันค่อนข้างรุนแรง
แล้วมารีแอนน์รู้ได้ยังไง
ฉันมองเธออย่างเคลือบแคลง มารีแอนน์รับรู้ถึงสายตาฉันจึงเสมอง
ตัว

ไปทางอื่นแล้วยิ้มร่า
“ก็ถ้าเลดี้เป็นศัตรูคนใหม่ขององค์รัชทายาทที่กำลังเผชิญหน้ากันเพื่อ
แย่งชิงราชบัลลังก์จริง ทำไมคุณผู้ช่วยถึงต้องมาหามาอยู่กับเลดี้จนหมดแรง
ทุกวันด้วยล่ะคะ”
“เลดี้!”
พร้อมกันนั้นใครคนหนึ่งก็ตะโกนเรียกฉันเสียดังลั่น เมื่อหันไปมอง
ก็พบกับเซดริกที่เพิ่งเข้ามาในไซต์งาน และกำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
หลังจากหาฉันเจอ
“เลดี้ องค์รัชทายาทรับสั่งว่าทรงมีเรื่องเกี่ยวกับการบูรณะวัตถุโบราณ
จะปรึกษากับเลดี้เป็นการด่วนครับ”
เซดริ ก วิ่ ง รวดเดี ย วมาถึ ง ฉั น แล้ ว รี บ เข้ า ประเด็ น ทั น ที ทั้ ง ที่ ยั ง หายใจ
เหนื่อยหอบ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูเป็นเรื่องทางการชัด ๆ
19
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

“ปัญหานี้สำคัญมาก พระองค์ประสงค์ให้เลดี้รีบไปให้เร็วที่สุดครับ”
‘ปรึกษาเป็นการด่วน’ อย่างมากที่สุดก็แค่ดื่มชาหรือกินข้าวด้วยกัน
นั่นละ ส่วนไอ้ ‘ปัญหาสำคัญมาก’ ที่ว่า ก็หมายความว่าเขารีบ และฉันต้อง
ออกไปหาเขาเดี๋ยวนี้
จะว่าไป นี่ก็จะเที่ยงแล้วนี่นะ
พร้อมกันกับความคิดนั้น มารีแอนน์ก็พึมพำเสียงเล็กเสียงน้อยราวกับ
กำลังเอ่ยชื่นชม
“...แหม พูดถึงเสือ เสือก็มา คนอะไร้ ตายยากจริง”
“เอ๊ะ ว่าอะไรนะครับ เลดี้เทอร์รอส...”
“ระ...รีบไปเถอะค่ะ!”

อยู่ด้วยกันก็มีแต่เสียกับเสีย
่าง
ฉันรีบเข้าไปขวางระหว่างทัง้ สองคน ปล่อยให้คนมีระเบิดในปากสองคน

ค่อยยังชั่วหน่อยที่พอฉันลากแขนเซดริกออกมา เขาก็ยอมเดินตามมา
อย
แต่โดยดี แม้จะยังงง ๆ อยู่ก็เถอะนะ
“ว่าแต่ว่า เลดี้ไม่สบายหรือเปล่าครับ ตอนนี้เลดี้หน้าแดงมากเลย...”
“เซดริ ก บอกว่ า เป็ น เรื่ อ งด่ ว นไม่ ใ ช่ ห รื อ คะ เลิ ก บ่ น แล้ ว รี บ ไปกั น
เถอะค่ะ!”
ตัว

“ขอให้มีช่วงเวลาที่ดีนะคะ เลดี้!”
ฉั น ตอบรั บ คำพู ด ของมารี แ อนน์ ผู้ มี อ าการต่ า งจากเซดริ ก ที่ ถู ก ฉั น
ลากให้ตามมาแบบไม่รู้อะไรเลย แล้วจึงเดินไปยังตำหนักองค์รัชทายาทอย่าง
ไม่รีบร้อน
ระยะทางของตำหนั ก องค์ รั ช ทายาทที่ อ ยู่ ลึ ก เข้ า ไปในพระราชวั ง กั บ
ไซต์งานอยู่ไกลกันมาก ฉันจึงจมลึกลงสู่ห้วงความคิดในระหว่างที่กำลังไปหา
คัลลิสโต
หลั ง จากเควสต์ สุ ด ท้ า ยจบลง ฉั น พอจะรู้ ว่ า คนในพระราชวั ง และ
นครหลวงมองฉั น ต่ า งไปจากเดิ ม แต่ ฉั น กลั บ ไม่ เ คยได้ รู้ สึ ก ถึ ง มั น จริ ง ๆ
เลยสักครั้ง นั่นเพราะฉันจับเจ่าอยู่แต่ในตำหนักองค์รัชทายาท
ถ้าฉันอยู่เงียบ ๆ คงจะทำให้ข่าวลือแปลก ๆ พวกนัน้ เงียบลงบ้างแหละ...
คิดง่าย ๆ ตามสามัญสำนึกเลยนะ การที่เลดี้ตระกูลขุนนางคนหนึ่ง
20
 Gwon Gyeoeul

ติดแหง็กอยู่ในตำหนักองค์รัชทายาทที่ยังสลบไม่ได้สติ มันจะทำให้ข่าวลือ
เรื่องศัตรูคนใหม่ที่เกี่ยวเนื่องกับราชบัลลังก์แพร่สะพัดออกไปได้อย่างไร
แล้วดยุกล่ะ รู้หรือเปล่า
เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ได้ยินเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับคัลลิสโต
และฉันก็เป็นคนยอมรับกับเขาด้วยตัวเอง หากเป็นข่าวลือที่จะทำให้ชื่อเสียง
อันดีของเอคคาร์ตแปดเปื้อนละก็ ดยุกคงไม่ยอมอยู่เฉยแน่...
ไม่สิ
แต่แล้วฉันก็เปลี่ยนความคิดกะทันหัน บางทีดยุกอาจยินดีกับข่าวลือ
พิสดารแบบนี้ก็ได้ เพราะแม้เขาจะสนับสนุนองค์รัชทายาท แต่ใจจริงแล้ว
ดยุกก็ไม่ได้ชอบคัลลิสโตมากนักหรอก
ถ้างั้นตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี
่าง
หากจะกลบข่าวลือทีว่ า่ ฉันเป็นศัตรูทางการเมืองคนใหม่ขององค์รชั ทายาท
ให้เงียบลง ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเปิดเผยว่าเราเป็นคนรักกัน
อย
อย่างเป็นทางการ
ทว่ า ฉั น เองก็ ไ ม่ อ ยากได้ ยิ น คำว่ า ‘ว่ า ที่ จั ก รพรรดิ นี ’ และได้ รั บ การ
ปฏิบัติในฐานะนั้นอย่างที่มารีแอนน์ทำเมื่อครู่นี้เหมือนกัน
เพราะมันเป็นคนละทิศคนละทางกับแผนของฉัน ที่ตั้งใจไว้ว่าจะกลับ
ตัว

ไปเรียนอีกครั้งและเดินไปในเส้นทางของการเป็นนักศึกษาเงียบ ๆ หลังการ
ตรวจสอบว่าวินเทอร์ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่เสร็จสิ้นลงแล้วอย่างสิ้นเชิง
ไม่สิ จะว่าไปมันก็แค่คบกันเองนี่ แล้วจู่ ๆ มารีแอนน์กระโดดข้าม
ไปถึงเรื่องแต่งงานได้ไง
ความคิดที่เคยเป็นระบบเริ่มจะตีกันในหัว ตอนนั้นเอง...
“...ดี้ เลดี้”
เสี ย งเรี ย กปลุ ก ให้ ฉั น ตื่ น ขึ้ น จากภวั ง ค์ ฉั น หั น ขวั บ ไปมองข้ า งตั ว
เซดริกกำลังมองฉันด้วยสีหน้าสงสัย
“คะ? เรียกข้าหรือคะ”
“แค่เห็นว่าจู่ ๆ เลดี้ก็หยุดเดินไปเฉย ๆ น่ะครับ”
“อ้อ...”
พอรู้ ตั ว ว่ า ตั ว เองดั น มาหยุ ด เดิ น อยู่ ก ลางทางก็ ชั ก จะรู้ สึ ก อายขึ้ น มา
21
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

เซดริ ก เดิ น ตามมาอย่ า งไม่ คิ ด อะไรเมื่ อ ฉั น เริ่ ม เดิ น อี ก ครั้ ง ก่ อ นที่ เ ขาจะ
เอ่ยปากถาม
“เลดี้ ข้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“อะไรหรือคะ”
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ คือ...เลดี้จำเมืองทราตันที่มีท่าเรือ
อยู่ใกล้หมู่เกาะอาร์คีน่าได้ไหมครับ ที่มีเรื่องว่าเกาะโซเรลเพิ่งจมลงไปเมื่อ
ไม่นานมานี้...”
“อ๋อ”
ฉันต้องจำได้แม่นอยู่แล้ว เพราะฉันนี่แหละเป็นคนจมเกาะนั้นเอง
“...ที่นั่นทำไมหรือคะ”
่าง
น่ า เสี ย ดายที่ ค วามทรงจำของฉั น เกี่ ย วกั บ เกาะนั้ น มี แ ต่ เ รื่ อ งแย่ ๆ
นํ้ า เสี ย งที่ ถ ามกลั บ ไปจึ ง ฟั ง ดู เ ฉยชาอยู่ ม ากที เ ดี ย ว แต่ แ ม้ ก ารตอบสนอง
ของฉันจะดูไม่สบอารมณ์ เซดริกก็ยังแย้มยิ้มด้วยความประหม่าแล้วพูดต่อ
อย
“ตอนนี้ฤดูหนาวกำลังมาเยือน ได้ยินว่าภูมิภาคทางใต้กำลังประสบ
ภาวะอดอยากครั้งใหญ่ โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ทราตัน เหล่าผู้นำของแต่ละ
ท้องที่ต่างก็เรียกร้องขอความช่วยเหลือเป็นเงินทุนและสิ่งของครับ”
“...”
ตัว

“หากเลดี้ได้รับอำนาจและสิทธิ์ในการแก้ไขปัญหานี้ เลดี้จะใช้มาตรการ
เช่นไรหรือครับ”
เริ่มอีกแล้วสินะ
ฉันคิด หลังเข้ามาอยู่ในพระราชวัง เซดริกก็มักจะมีคำถามมากมาย
หลายหลากมาถามฉันอยู่บ่อยครั้ง
ฉันไม่รู้เหตุผลของเขาหรอก คิดแต่ว่าเขาคงเที่ยวถามใครไปเรื่อย
เพราะเจ้ า นายที่ ต นรั บ ใช้ ไ ม่ น่ า เชื่ อ ถื อ มากพอจะบริ ห ารจั ด การสถานการณ์
ในประเทศก็เท่านั้น
“ควรทำอย่างไรล่ะคะ ก็ต้องปล่อยเงินในท้องพระคลังน่ะสิ”
ฉันยักไหล่ตอบอย่างไม่ยี่หระ มันเป็นวิธีแก้ปัญหาแบบมิติเดียวที่ใคร
ก็คิดได้ทั้งนั้น
“คือว่า...ด้วยสถานการณ์บ้านเมืองในตอนนี้ ทำให้เราเรียกเก็บภาษี
22
 Gwon Gyeoeul

ได้ยากกว่าครั้งไหนเลยครับ หากเราปล่อยเงินในท้องพระคลังออกไปทันที
การให้ความช่วยเหลือพื้นที่ที่ได้รับความลำบากจากกระแสลมหนาวในช่วง
กลางฤดูหนาวจะยิ่งลำบากน่ะครับ”
แต่เซดริกกลับชี้จุดบกพร่องให้ฉันเห็นด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
งั้นจะทำไงดีล่ะ
ฉันชักสงสัยขึ้นมาแล้วสิ พอเขามาถามหาวิธีแก้ปัญหาจากฉันที่ไม่ได้
เกี่ยวข้องอะไรกับการบริหารบ้านเมืองแบบนี้ มันก็ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องราว
ของประเทศอื่นอย่างไรชอบกล
“...นี่เซดริกกำลังชักจูงให้ข้าบริจาคหรือคะ”
นี่เขามองว่าฉันเป็นเศรษฐีเพราะเหมืองมรกตกับเหมืองเพชรอย่างนั้น

ไปหมด
่าง
เหรอ พอโดนฉันหรี่ตาย้อนถามเข้าให้ ชายหนุ่มก็โบกไม้โบกมือปฏิเสธให้วุ่น

“ไม่ ใ ช่ น ะครั บ ข้ า หมายถึ ง ...มั น จะมี น โยบายทางการเงิ น อื่ น ๆ อี ก

อย
หรือเปล่าน่ะครับ”
“นโยบายทางการเงินอื่น ๆ หรือ”
การหาเงินเข้าท้องพระคลัง นอกจากการเก็บภาษีแล้วยังจะมีวิธีอื่น
อีกเหร...พอคิดมาถึงตรงนี้ จู่ ๆ ก็มีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา
ตัว

“...อ้อ เซดริกหมายถึงทรัพย์สินของตระกูลจักรพรรดินีที่ถูกยึดมา
คราวนี้ใช่ไหมคะ”
“ต้องอย่างนี้เซ่!”
ทั น ใดนั้ น เซดริ ก ก็ ดี ด นิ้ ว ดั ง เป๊ า ะแล้ ว ตะโกนขึ้ น มา ก่ อ นจะหั น มา
กดดันฉันด้วยแววตาเป็นประกายแจ่มใสราวกับกำลังพูดว่า ‘ฉันบอกเธอไป
หมดแล้ว เพราะฉะนั้นตอบมาเสียดี ๆ’
นายทำแบบนั้นไปก่อนก็ได้นี่ จะมาชักนำให้ฉันตอบทำไม
ฉันตอบไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
“...ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนั้นเถอะค่ะ”
“เข้ า ใจแล้ ว ครั บ ข้ า จะดำเนิ น การเดี๋ ย วนี้ เ ลย! ขอบคุ ณ จากใจจริ ง
สำหรับวิธีแก้ไขนะครับ”
หลังเอ่ยขอบคุณฉันอีกครั้ง เซดริกก็หยิบสมุดโน้ตออกมาจากอกแล้ว
23
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

เขียนอะไรบางอย่างลงไป ซึ่งนี่ก็เป็นอีกหนึ่งการกระทำที่มักจะตามมาเสมอ
เมื่อฉันตอบคำถามเขาเสร็จ
ทุกสิ่งที่ชายหนุ่มทำดูน่าเคลือบแคลงไปเสียหมด แต่ฉันก็พยายาม
ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอย่างสุดชีวิต เพราะฉันมีลางสังหรณ์ว่า หากฉันเริ่มขุดคุ้ย
พฤติกรรมแปลกประหลาดของเซดริกเมื่อไหร่ มันจะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น
อย่างแน่นอน
“อ้ อ แล้ ว ก็ เ มื่ อ เร็ ว ๆ นี้ ราชิ นี แ ห่ ง บาเยนทรงส่ ง คำร้ อ งขอเจริ ญ
สัมพันธไมตรีทางการทูตกับทางพระราชวังด้วยพระองค์เอง ข้าควรจะทำ
อย่างไรกับเรื่องนี้ดีครับ”
เซดริ ก เขี ย นอะไรยุ ก ยิ ก อยู่ พั ก ใหญ่ ก่ อ นจะเริ่ ม ออกเดิ น และโยน
คำถามใหม่มาให้ฉัน
“บาเยนหรือคะ”
่าง
“ครั บ บาเยนมี เ หมื อ งขนาดเล็ ก เป็ น จำนวนมาก วั ฒ นธรรม
อย
เครื่องเคลือบดินเผาจึงได้รับการพัฒนาเป็นอย่างดีตามไปด้วยน่ะครับ”
“อาฮะ”
“ถ้ ว ยชามที่ ผ ลิ ต โดยช่ า งฝี มื อ ชาวบาเยนนั้ น งดงามจนน่ า ประทั บ ใจ
แต่แร่ส่วนใหญ่ที่ถูกขุดขึ้นมากลับมีคุณภาพตํ่า มูลค่าของพวกมันในฐานะ
ตัว

สินค้าจึงไม่ค่อยดีน่ะครับ”
“อย่างนี้นี่เอง”
“ฝ่ายบาเยนต้องการผูกขาดการจัดหาภาชนะสำหรับรับประทานอาหาร
ในพระราชวังแต่เพียงผู้เดียว พวกเขาคิดจะใช้ชื่อเสียงของจักรวรรดิมาเพิ่ม
มูลค่าให้สินค้าของตัวเองครับ”
แม้ ฉั น จะตอบเสี ย งเนื อ ยไร้ ซึ่ ง จิ ต วิ ญ ญาณ แต่ เ ซดริ ก ก็ มิ ไ ด้ น ำพา
และยั ง พยายามพู ด ต่ อ ไป เขาก็ ค งเหมื อ นเจ้ า นายที่ ตั ว เองดู แ ลอยู่ นั่ น ละ
หน้าถึงได้ด้านเป็นปกติแบบนี้
“ถึ ง อย่ า งนั้ น มั น ก็ ไ ม่ ใ ช่ ข้ อ เสนอที่ ไ ม่ ดี น ะครั บ ด้ ว ยสถานการณ์
บ้านเมืองในตอนนี้ การนำรสนิยมใหม่ ๆ ที่ต่างจากสิ่งที่เราเคยมีในพระราชวัง
เข้ามาก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร”
ฉันตั้งใจว่าจะฟังผ่าน ๆ ให้เข้าหูซ้ายแล้วทะลุหูขวาไป แต่แล้วก็ต้อง
24
 Gwon Gyeoeul

ชะงั ก เพราะคำพู ด ต่ อ มาของเขา ที่ เ ซดริ ก พู ด มั น ก็ มี เ หตุ ผ ลอยู่ เ หมื อ นกั น

เดิ ม ที แ ล้ ว สิ่ ง แรกที่ ต้ อ งทำเมื่ อ ระบอบการปกครองเปลี่ ย น ก็ คื อ การลบ
ระบอบเก่าทิ้งไปไม่ใช่เหรอ
ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องมานั่งถกกับเขาสักหน่อยนี่
“เดี๋ยวฝ่าบาทก็จัดการเองละค่ะ”
“ฮ่ า ๆ เลดี้ ก็ รู้ จั ก ฝ่ า บาทดี ไ ม่ ใ ช่ ห รื อ ครั บ ฝ่ า บาทคงจะตรั ส ถามว่ า
‘เจ้ า จะซื้ อ เศษถ้ ว ยเศษชามพวกนั้ น มาทำพระแสงอะไร’ แล้ ว ก็ มี รั บ สั่ ง ให้
บั่นคอทูตส่งกลับไปแทนนั่นละครับ”
มันอาจจะฟังดูน่ากลัว แต่คนอย่างคัลลิสโตน่ะ ทำแบบนั้นได้สบาย ๆ
อยู่แล้ว

ก่อนน่ะหรือคะ”
่าง
“ถึงจะบอกว่าเป็นงานที่เกี่ยวเนื่องกับรัชสมัยของจักรพรรดิพระองค์

“ถ้าเป็นอย่างนั้นฝ่าบาทคงจะทรงประทับตราพระราชลัญจกรลงไปเลย
อย
โดยไม่แม้แต่จะแลมองหนังสือสัญญา ทั้งยังจะใช้เงินเป็นนํ้าและมีรับสั่งให้
ซื้อมันเข้ามานั่นละครับ แบบนั้นน่ะ ต่อให้เป็นงบที่มีจุดประสงค์ในการใช้จ่าย
แน่นอนก็อันตรายได้นะครับ”
เซดริกนี่เป็นสุดยอดผู้ช่วยชัด ๆ
ตัว

ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะอ่านใจเจ้านายตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ขนาดนี้...
แม้ในใจจะครํ่าครวญถึงความจริงที่ว่าอันธพาลแบบนั้นกำลังจะได้เป็น
จักรพรรดิผูน้ ำจักรวรรดิตอ่ ไปในอนาคต แต่ในหัวก็ยงั ค่อย ๆ คิดไปทีละเปลาะ
ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ที่ฉันกลายเป็นเครื่องคิดเลขกึ่งอัตโนมัติทันทีที่พูดถึง
เรื่องเงินแบบนี้ มันก็เพราะเจ้าระบบเกมบ้า ๆ นี่ทั้งนั้น
“...การซื้อสินค้าคุณภาพตํ่าด้วยปากเปล่านี่ฟังดูไม่เข้าท่าเลยนะ”
หลังจากขบคิดอย่างละเอียดอยู่สักพัก ฉันก็นึกวิธีดี ๆ ออก
“เราจ่ายด้วยหินอัญมณีที่ยังไม่ได้เจียระไนซึ่งขุดได้ในจักรวรรดิ แต่มี
คุณภาพเทียบเท่ากับสินค้านั้น ๆ ก็ได้นี่คะ”
“ครับ? อัญมณี...หรือครับ”
“ค่ะ ก็เซดริกบอกว่าแร่ที่พวกเขานำมาใช้ในถ้วยชามมีราคาถูกแล้วก็
25
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

ไม่มีมูลค่าไม่ใช่หรือคะ”
“อา...”
เซดริกอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อเข้าใจความหมายในสิ่งที่ฉันแนะนำไป
ในจักรวรรดิที่มีการค้าขายเวทมนตร์แห่งนี้ใช้อัญมณีที่มีการลงเวท
เสียเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นหินอัญมณีซึ่งไม่ได้ถูกนำไปเจียระไนจนมีค่าขนาดนั้น
ไม่ว่าจะเม็ดเล็กหรือใหญ่ จึงไม่ได้รับการดูแลที่ดีเท่าไหร่นัก
“ข้าไม่เคยคิดถึงวิธีนี้ด้วยซํ้า เลดี้นี่...น่าทึ่งจริง ๆ เลยนะครับ”
เซดริกเยินยอฉันด้วยนํา้ เสียงชืน่ ชมอยูพ่ กั หนึง่ ก่อนจะเริม่ จดบางอย่าง
ลงไปในสมุดโน้ตที่ถืออยู่มือเป็นระวิง
ไม่ คิ ด เลยว่ า เกร็ ด ความรู้ เ ล็ ก ๆ น้ อ ย ๆ ที่ ไ ด้ เ รี ย นรู้ ม าหลั ง ได้ เ ป็ น
่าง
ผู้ถือกรรมสิทธิ์เหมืองแร่จะเป็นประโยชน์ในเวลาแบบนี้ แม้เพิ่งมาตระหนัก
ได้ว่าตัวเองเข้าไปติดกับเซดริกเข้าแล้ว แต่ก็เอาเถอะ มันไม่ใช่เรื่องแย่อะไร
สำหรับฉันสักหน่อย
อย
“ในจักรวรรดิเราก็ไม่ได้ซือ้ ขายกันในราคาทีส่ งู มากอยูแ่ ล้ว เพราะฉะนัน้
คงไม่เปลืองงบเท่าไหร่ ข้าต้องรีบติดต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเดี๋ยวนี้ เพื่อ
บอกให้พวกเขากว้านซื้อหินอัญมณีที่เหลืออยู่ในแต่ละที่มาแล้วละครับ”
“ค่ ะ ถึ ง อย่ า งนั้ น ก็ ไ ม่ ค วรใช้ อั ญ มณี ที่ ร าคาถู ก เกิ น ไป...อย่ า งเช่ น
ตัว

มรกตนี่ก็น่าจะดีนะคะ”
“มรกต มรกต...ข้ า ขอขอบคุ ณ สำหรั บ ความเห็ น ที่ มี คุ ณ ค่ า นี้ จ ากใจ
เลยครับ เลดี้”
“ขอบคุณอะไรกันคะ”
ฉันยิ้มอย่างสุขใจขณะมองดูเซดริกเขียนคำว่า ‘มรกต’ ลงไปในสมุดโน้ต
ตัวเบ้อเร่อ
ทันทีที่กลับไป คงต้องรีบติดต่อพ่อบ้านแล้วสิ

เมื่อเดินเข้าไปในสวนหลังตำหนักองค์รัชทายาทที่ถูกจัดเตรียมไว้ คัลลิสโต
ที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดมองเอกสารอยู่ตรงโต๊ะซึ่งมีอาหารกลางวันจัดเตรียมไว้
ก็รีบลุกและวิ่งเข้ามาหาทันทีที่รู้สึกว่ามีคนเข้ามา
“ทำไมมาช้าปานนี้”
26
 Gwon Gyeoeul

“มารอหม่อมฉันนานแล้วหรือเพคะ”
“จิ๊ จนอาหารเย็นหมดแล้วนั่น”
ใบหน้าปั้นปึ่งนั้นทำเอาฉันรู้สึกผิดขึ้นมาตงิด ๆ เพราะพอเดินไปคุย
โน่นนี่กับเซดริกไป มันก็ทำให้ใช้เวลานานขึ้นจริง ๆ
ฉันรีบจับมือเขาไปยังโต๊ะอาหารทันที ฉันเองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่า
ถ้าลองตาองค์รัชทายาทนี่ได้งอนแล้วละก็ ควันหลงของอาการงอนนี้จะคงอยู่
ไปอี ก นาน หากฉั น ปล่ อ ยไว้ เ ฉย ๆ ไม่ ท ำอะไร สุ ด ท้ า ยก็ มี แ ต่ ฉั น นี่ ล ะที่ จ ะ
ลำบากกว่าเดิม ฉันจึงยอมขอโทษเขาแต่โดยดี
“ขอประทานอภัยเพคะ ก็มันไกลจากที่นี่นี่นา”
โชคดีที่การจับมือก่อนเป็นอันดับแรกนั้นได้ผล คัลลิสโตยอมนั่งลง
ตรงหน้าอาหารด้วยสีหน้าที่อ่อนลงมาก
“ไปเอาอาหารมาใหม่”
่าง
เขาหันไปสั่งบรรดามหาดเล็ก ฉันเหลือบมองเซดริกซึ่งกำลังตามเก็บ
อย
เอกสารที่ถูกปาทิ้งไปส่ง ๆ ด้วยความเห็นใจ ก่อนจะพูดขึ้น
“ถ้ายุ่งกันอยู่ เอาเป็นของว่างง่าย ๆ มาดีไหมเพคะ”
“ใครยุ่ง อีกอย่าง ถ้าอยากต่อกรกับไอ้พวกปีศาจร้ายนั่นให้ได้ก็ต้อง
กินให้มันอิ่ม ๆ”
ตัว

แม้ใจจะคิดถามว่าเขาตั้งใจจะสู้อยู่อย่างนั้นไปถึงไหน แต่ก็ไม่ได้ถาม
ออกไป ระหว่างนั้นเซดริกก็เก็บเอกสารที่ตกอยู่บนพื้นจนครบและลุกขึ้นมา
พอดี
“ว่าแต่ รถม้าที่ข้าหาให้เพื่อเลดี้จะได้นั่งมาสบาย ๆ ล่ะ เอาไปไว้ไหน
เสียแล้ว”
คัลลิสโตหันไปจู่โจมผู้ช่วยตัวเองราวกับรออยู่ก่อนแล้ว ไหล่เซดริก
สะดุ้งจนเห็นได้ชัด
“กระหม่อมมีเรื่องด่วนต้องไปทำ ขอตัวก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”
คัลลิสโตมองตามแผ่นหลังที่รีบรุดออกจากสวนอย่างกับจรวดจนจับไว้
ไม่ทัน ก่อนจะพึมพำออกมาอย่างน่าขนลุก
“เจ้าบื้อนั่นเห็นคำพูดเจ้านายเป็นเรื่องไร้สาระอีกแล้วสิ เห็นทีคงต้อง
จับมาปรับทัศนคติสักครั้งแล้ว”
27
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

“อย่ า ดุ เ ขานั ก เลยเพคะ” ฉั น ออกตั ว ปกป้ อ งเซดริ ก เพราะผลกำไร

มหาศาลที่ ไ ด้ จ ากเขาในวั น นี้ “หม่ อ มฉั น เดิ น มาก็ ส บายดี ต่ อ ไปไม่ ต้ อ ง
ส่งรถม้ามาแล้วนะเพคะ”
คำพูดฉันทำให้คัลลิสโตขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“คราวก่อนเลดี้ก็ส่งรถม้ากลับมาเหมือนกัน ทำไมหรือ เดินมันเหนื่อย
ออกนะ”
ตอนนั้นฉันรู้สึกลำบากใจเพราะความสนใจของคนอื่น ๆ แล้วฉันเอง
ก็กลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะแพร่ออกไปจนกลายเป็นเรื่องใหญ่โตด้วย
ทว่าข่าวลือที่ฉันเคยกังวลมากขนาดนั้น...หากวันนี้ฉันเลือกจะนั่งรถม้า
ที่ เ ขาส่ ง มาให้ ตอนนี้ อ าจกลายเป็ น ข่ า วลื อ ที่ แ พร่ อ อกไปว่ า ‘องค์ รั ช ทายาท
่าง
กำลังจับตาดูศัตรูทางการเมืองของตัวเองอย่างใกล้ชิด’ ก็ได้
“หม่อมฉันรู้ดีว่าตอนนี้ระหว่างเรามีข่าวลือแบบไหนอยู่ ก็เลย...”
“ข่าวลือหรือ”
อย
ฉันตั้งท่าจะระบายออกไปด้วยความอัดอั้น ทว่านํ้าเสียงที่ถามกลับมา
นั้นทำให้ฉันได้สติและเงียบไปอีกครั้ง
หากปากของเซดริกกับมารีแอนน์มีระเบิดอยู่ ปากคัลลิสโตก็คงเป็น
ระเบิดนิวเคลียร์เลยละ ถ้าฉันพูดอะไรผิดไปสักอย่าง หมอนี่คงได้ขึ้นป้าย
ตัว

ประกาศใหญ่โตมันทั้งประเทศว่าฉันคือว่าที่จักรพรรดินีแน่ ๆ
“บอกมาสิ ข่าวลืออะไร”
ฉันรีบส่ายหน้า เมื่อเห็นเขาทำท่าจะเริ่มซักไซ้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วย
ความเคลือบแคลง
“...เอ่อ ไม่มีอะไรเพคะ”
โชคดีเหลือแสนที่อาหารซึ่งถูกนำไปอุ่นมาใหม่เข้ามาตัดบทสนทนาได้
ทันเวลาพอดี มหาดเล็กใช้ช้อนคนซุปหอมกรุ่นที่ถูกวางไว้อย่างเรียบร้อย
ฉันพูดอ้อมแอ้มเสียงเบา
“...เอาเป็นว่าจากนี้ไม่ต้องส่งรถม้ามาแล้วนะเพคะ ไว้ถึงเวลาเดี๋ยว
หม่อมฉันมาหาเอง”
“แค่ดูแลก็ยังเห็นว่าข้าวุ่นวายสินะ”
เขาเอาส้อมเคาะถ้วยนํ้าชาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
28
 Gwon Gyeoeul

แก๊ง แก๊ง!
เสียงโลหะหนวกหูดังขึ้นครั้งสองครั้ง
“ข้าไม่ชอบ”
“โฮ่ ” ฉั น แค่ น หั ว เราะอย่ า งพู ด ไม่ อ อก “ไม่ ใ ช่ เ ด็ ก ๆ แล้ ว นะเพคะ
แล้ ว คนจะก้ า วสู่ บั ล ลั ง ก์ ที่ ไ หนพู ด จาไม่ น่ า ฟั ง แบบนี้ กั น หั ด ใช้ ค ำพู ด ดี ๆ
เพราะ ๆ บ้างสิเพคะ”
“หากใครมาเห็นเข้าเขาคงได้สับสนว่าเลดี้เป็นเมียหรือเป็นแม่ข้ากันแน่”
“ฝ่าบาททรงคิดไปเองอยูเ่ รือ่ ยเลยนะเพคะ เรายังไม่ได้หมัน้ กันด้วยซํา้ ”
“คนเราทำไมใจร้ายได้ขนาดนี้นะ คำคำเดียวนี่ปล่อยผ่านไม่ได้เลย
ใช่ไหม”
่าง
ก็นายเป็นคนทำให้ฉันปล่อยผ่านไม่ได้เองนี่!
ฉันเคี้ยวและกลืนคำพูดที่พลุ่งขึ้นมาจุกตรงลำคอลงไปพร้อมชิ้นเนื้อ
ในปากอย่างยากลำบาก พลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ
อย
...ทนไว้ ปัญญาชนอย่างเราต้องทนให้ไหว
แม้จะมีระยะห่างอยู่บ้าง แต่อย่างไรเหล่ามหาดเล็กที่ยืนคอยรับใช้อยู่
ก็ต้องได้ยินทุกเรื่องที่ฉันกับองค์รัชทายาทคุยกันแน่นอน คัลลิสโตเป็นคน
แบบนี้อยู่แล้ว แต่มันจะน่าชํ้าใจแค่ไหนกัน ถ้าแม้แต่ฉันยังตกตํ่าลงไปอยู่ใน
ตัว

จำพวกเดียวกับเขาด้วย
ชายหนุ่มหัวเราะคิกคัก เหมือนเห็นว่าท่าทางที่ฉันกระดกนํ้าเย็นขึ้นดื่ม
ติดกันหลายอึกเพื่อคลายอารมณ์ขุ่นเคืองมันน่าขำเสียเต็มประดา
“เท้าล่ะ เจ็บหรือเปล่า”
นํ้าเสียงเหมือนถามไปอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ เพราะตอนไป
สถานที่บูรณะครั้งแรก ฉันเลือกรองเท้าผิดจนโดนรองเท้ากัดตรงส้นเสียเดิน
กะโผลกกะเผลก เล่นเอาเขาโวยวายวุ่นไปหมด
แต่ ฉั น กลั บ ไม่ รู้ สึ ก แย่ สั ก นิ ด แค่ รู้ สึ ก แปลกและเขิ น ที่ มี ค นมาคอย
เป็นห่วงเป็นใยฉันเป็นพิเศษเท่านั้น
ถึงอย่างนั้นก็อดหลุดขำคิกคักออกมาไม่ได้อยู่บ่อยครั้ง แม้ว่าตัวเอง
จะยังโกรธอยู่ก็ตาม เหมือนในตอนนี้อย่างไรล่ะ
“ไม่ได้อยู่ที่รองเท้าหรอกเพคะ ไม่เป็นไร”
29
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

“จิ๊ ข้าถึงบอกให้อยู่ในตำหนักไง”
คัลลิสโตย่นจมูกบ่นงึมงำพอเห็นฉันอมยิ้ม
ทั้งแววตา ทั้งนํ้าเสียงที่อบอุ่นนั้น มันช่างยุบยิบในใจและมีค่ากับฉัน
มากเหลือเกิน
และวันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ฉันไม่รู้สึกเสียใจที่ตัดสินใจอยู่ที่นี่ต่อ
“แต่ยังไงเลดี้ก็คงไม่ฟังข้าอยู่ดี”
“ตามนั้นเพคะ”
“ตามนั้นอะไร ดูหมิ่นราชวงศ์ชัด ๆ”
แน่นอนว่าไม่นับปากปีจอคู่นั้น
เถียงกับคัลลิสโตอยูด่ ี ๆ เวลาอาหารก็ใกล้จะจบลงเสียแล้ว แต่ในขณะที่
่าง
ฉันกำลังจะจัดการกับของหวานอย่างเมลอนซอร์เบต์นั้น
“ฝ่าบาท ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมีเรื่องด่วน...”
“อะไร”
อย
หนึ่งในอัศวินที่ติดตามเขาถลาเข้ามาในบริเวณสำหรับกินมื้อกลางวัน
ลองเขาเข้ามาทั้งที่รู้นิสัยของผู้เป็นนายดีแบบนี้ แสดงว่าคงจะเป็นเรื่องด่วน
จริง ๆ
“เวรเอ๊ย”
ตัว

และเหมื อ นฉั น จะเดาถู ก คั ล ลิ ส โตทำหน้ า ดุ ดั น และสบถหยาบคาย

หลังจากได้ฟังรายงาน
“...ขอโทษนะ เลดี้ แต่ข้าต้องไปแล้ว พอดีมีประชุมด่วนน่ะ”
เขากล่าวขอโทษขณะตั้งท่าจะลุก ฉันเองก็เพิ่งกินหมดพอดี จึงพลอย
วางช้อนลงไปด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกเพคะ หม่อมฉันก็กินเสร็จพอดีเหมือนกัน”
“อะไรกั น กิ น อี ก หน่ อ ยสิ เห็ น กิ น จนจมู ก แทบจุ่ ม ลงไปอย่ า งกั บ
กลัวใครจะมาแย่งไปอย่างนั้นแหละ”
“มะ...ไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อยเพคะ”
ฉันแค่ดีใจที่ได้กินของหวานหลังจากไม่ได้กินมานานเท่านั้นเอง ไม่ได้
ก้มหน้าก้มตากินอย่างที่เขาพูดสักหน่อย
คัลลิสโตลุกขึ้นยืนเต็มตัวพร้อมรอยยิ้มเบิกบานหลังโดนฉันตอกกลับ
30
 Gwon Gyeoeul

ฉันเองก็ลุกตามเพื่อบอกลาและเตือนความจำเขาถึงกำหนดการที่สำคัญกว่า
การประชุม
“ฝ่าบาทไม่ได้ลืมว่าหมอจะมาหาหลังเสวยพระกระยาหารใช่ไหมเพคะ
อย่าลืมไปตรวจพระวรกายด้วยนะเพคะ”
“...อืม”
ว่าแล้วเชียวว่าต้องลืม คัลลิสโตทำหน้าเก้อแล้วเสหลบสายตา ไม่รู้ว่า
โตมายังไงถึงได้เกลียดการหาหมอและกินยาเข้าไส้ขนาดนี้
ไม่ใช่เด็กแล้วสักหน่อย...
เขายั ง เป็ น คนไข้ อ ยู่ เ ลย ซึ่ ง ถ้ า ฉั น ไม่ พู ด ยํ้ า เป็ น ครั้ ง ที่ ส องที่ ส าม
คัลลิสโตก็คงอ้างว่ายุ่งเพื่อหลบหน้าไม่ยอมไปหาหมออีกตามเคย

“เลดี้ มานี่สักเดี๋ยวสิ”
่าง
“สัญญามาก่อนเพคะ ว่าจะไปหาหมอแล้วค่อยทรงงาน”

“ไม่เพคะ ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องแล้วสัญญามาเสียดี ๆ เขารออยู่นะ

อย
เพคะ”
“จริงหรือ เช่นนั้นข้าก็จะไป”
ฉันพยักหน้าไปทางอัศวินที่ยืนยํ่าเท้ารออยู่ แต่เขาก็ยังเฉย ฉันยืน
ขมวดคิ้ว อยู่ ที่ เ ดิ ม ทว่ า คั ล ลิ ส โตกลับ ยิ้ ม ร่า แล้ วค่ อ ย ๆ ลดระยะห่ า งเข้ า มา
ตัว

ใกล้ขึ้นทุกที
“ตรงนี้ มันเปื้อน”
“ทำอะไร...”
ชายหนุม่ ซึง่ ก้าวรวดเดียวก็มาหยุดอยูต่ รงหน้าฉันยืน่ มือออกมา สัมผัส
อบอุ่นแตะลงบนมุมปากก่อนที่ฉันจะได้ผงะถอยไปด้านหลัง
นิ้วหัวแม่มือหยาบกร้านไล้อยู่ตรงมุมปากฉันอย่างอ่อนโยน
“ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำเป็นมูมมามไปได้”
ฉันซึ่งตกใจจนตัวแข็งทื่อได้แต่ยืนหน้าแดงเพราะนํ้าเสียงกลั้วหัวเราะ
ที่ ดั ง ตามมา มั น อร่ อ ยจริ ง ๆ อย่ า งที่ เ ขาพู ด ฉั น ถึ ง ได้ ตั้ ง หน้ า ตั้ ง ตากิ น จน
ไม่รู้ตัวเลยว่าปากเปื้อน
ไม่ใช่นะ หมอนี่กำลังเสเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากกินยาต่างหาก!
เขินอยู่ได้พักเดียว ฉันก็นึกได้ว่าตัวเองกลับกลายเป็นฝ่ายได้ฟังคำพูด
31
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

แบบนั้นจากคัลลิสโตแทนเสียแล้ว
“ใครกันแน่ที่ต้องพูดแบบ...!”
จุ๊บ
ตอนนั้ น เอง สั ม ผั ส นุ่ ม หยุ่ น ก็ แ ตะลงมาบนริ ม ฝี ป ากแทนผิ ว หนั ง
หยาบกร้านอย่างรวดเร็วราวกับลงตราประทับ
ฉันได้แต่ยืนอึ้งอ้าปากค้าง เพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเมื่อครู่
เกิดอะไรขึ้นกันแน่
“หวานจัง”
คัลลิสโตมองฉันแล้วยิ้มกว้างจนเห็นฟัน ตอนนั้นละฉันถึงได้สติและ
รีบหันรีหันขวางมองรอบตัวทันที
“...บ้าไปแล้วหรือเพคะ”
่าง
โชคดี ที่ รู ป ร่ า งอั น ใหญ่ โ ตของเขาช่ ว ยบั ง จนฉั น มองไม่ เ ห็ น ทั้ ง อั ศ วิ น
และเหล่ามหาดเล็ก ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ยังเห่อร้อนอยู่ดี
อย
ก็ใครใช้ให้มาทำอะไรทะลึ่งตึงตังตอนกลางวันแสก ๆ แบบนี้กันเล่า
“เปล่านะ ข้ามีสติเต็มร้อยจนจูบคู่หมั้นตัวเองได้เลยต่างหาก”
“อะ...ไอ้...” ไอ้คนไม่รู้จักอาย!
ทว่ า ก่ อ นที่ ฉั น จะได้ พ่ น คำด่ า ออกไป คั ล ลิ ส โตก็ ก อดฉั น ไว้ แ ล้ ว ดึ ง
ตัว

เข้าหาตัว
“โอ๊ย!”
เพราะแบบนั้นเลยทำให้หน้าผากฉันปะทะกับอกแกร่งเข้าอย่างจัง
“นี่!”
ฉันทุบไหล่ของผู้ชายที่ดึงฉันไปกอดอย่างเอาแต่ใจ และพยายามดิ้น
เพื่อให้ตัวเองหลุดออกมา ทว่า...
“ฟู่...ข้าไม่อยากไป”
คัลลิสโตกลับซบหน้าผากลงบนไหล่ฉันแล้วพึมพำเหมือนออดอ้อน
“ข้ า ว่ า เราต้ อ งเลื่ อ นหมอไปตอนเย็ น แทนแล้ ว ละ ไม่ ใ ช่ ข้ อ อ้ า งนะ
ข้าพูดจริง”
เขาคงพู ด จากใจจริ ง ๆ เพราะนํ้ า เสี ย งนั้ น ฟั ง ดู เ หนื่ อ ยล้ า เหลื อ เกิ น
แรงตรงปลายนิ้ ว ที่ ค ว้ า จั บ เส้ น ผมสี ท องนุ่ ม ลื่ น ไว้ ก ำหนึ่ ง เพื่ อ จะดึ ง เขาออก
32
 Gwon Gyeoeul

คลายลงทันที
“...ยุ่งมากหรือเพคะ”
ฉั น ถามทั้ ง ๆ ที่ ยั ง อยู่ ใ นอ้ อ มแขนเขาด้ ว ยท่ า ทางน่ า อึ ด อั ด ที่ แ ม้ จ ะ
มองหน้ายังทำไม่ได้ ต่อให้จะปล่อยมือออกจากท้ายทอยเขาแล้วก็ตาม
“พิธีราชาภิเษกทำเอาร่างข้าจะแหลกอยู่แล้ว”
“พิธีราชาภิเษกมันทำไมหรือเพคะ”
“ก็พวกตาเฒ่าบ้านํ้าลายพวกนั้นน่ะสิ เอาแต่พูดว่าไม่ควรเป็นอย่างนั้น
ไม่ควรเป็นอย่างนี้ ไอ้นั่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่ได้...”
คัลลิสโตที่ฝังใบหน้าอยู่ตรงซอกคอฉันสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่
ก่อนจะกระซิบเหมือนพูดเล่น
่าง
“มาแบบนี้คงพากันค้านไม่ให้ข้าขึ้นครองบัลลังก์แหงเลย”
ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ เพราะคัลลิสโตคือรัชทายาทเพียงหนึ่งเดียว
ที่เหลืออยู่ในจักรวรรดิ ถึงจะรู้ว่าเขาแค่พูดเล่นก็เถอะ แต่มันก็อดมีนํ้าโห
อย
ไม่ได้อยู่ดี
“ใครหน้าไหนกล้าทำอย่างนั้นกันเพคะ”
ถึงจะชอบพูดจนติดปากว่าต่อให้จักรวรรดิจะล่มสลายลงไปเดี๋ยวนี้
ตัวเขาก็ไม่สนใจ แต่ก็เป็นคัลลิสโตอีกนั่นแหละที่ยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อ
ตัว

ปกป้องพระราชวังจากมังกรทอง สมัครพรรคพวกของมาร์ควิสเอลเลนก็โดน
กวาดล้างจนหมดสิ้นแล้ว แล้วใครมันยังบังอาจพูดจาพล่อย ๆ แบบนั้น...!
“อ๊ะ ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ!”
ฉันทำขึงขังอยูเ่ พียงพริบตาเดียวก็เริม่ ดิน้ ให้ตวั เองหลุดจากอ้อมกอดเขา
อี ก ครั้ ง ทว่ า คั ล ลิ ส โตเพี ย งแค่ หั ว เราะออกมาเบา ๆ แต่ ยั ง ไม่ ย อมคลาย
ท่อนแขนที่รัดลำตัวฉันออก
“ข้าก็พูดไปอย่างนั้นเอง”
“แค่พูดไปอย่างนั้นหรือเพคะ”
“ใครมันจะกล้ามาขัดขาข้า ในเมื่อวีรสตรีผู้ปลิดชีพสัตว์ร้ายน่าสะพรึง
ที่จ้องจะทำลายโลกยอมสละบัลลังก์ให้ข้า ทั้งยังหนุนหลังข้าเสียขนาดนี้”
เขาหัวเราะคิกคักอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วจึงเลื่อนใบหน้าขึ้นมาหอมแก้มฉัน
อีกครั้ง
33
เป็นตัวร้ายก็ต้องตายเท่านั้น เล่ม 5

ฟอด ฟอด
“รู้ไหมว่าข้าน่ะแข็งแรงแค่ไหน”
“ให้ตายสิ!”
ฉั น พยายามเบี่ ย งหนี ริ ม ฝี ป ากที่ จู่ โ จมเข้ า มา พลางออกแรงที่ มื อ
ซึ่งยังจับผมเขาอยู่ แล้วดึงพ่อปลาหมึกออกไปให้พ้นตัว
“ถึ ง จะเป็ น เรื่ อ งล้ อ เล่ น ก็ เ ถอะ แต่ ห้ า มตรั ส แบบนั้ น อี ก นะเพคะ
ทรงทราบบ้างไหมว่าตอนนี้ข่าวลือเรื่องเรามันเป็นแบบไหน”
“โอ้ โอ๊ย!”
คิ้วเรียวสวยของคัลลิสโตขมวดเข้าหากันจนยับย่น เขาแกล้งส่งเสียง
ร้องโอดโอยแล้วตะโกนขึ้น

จักรพรรดินีเสียเลยดีไหม”
่าง
“ถ้ า จะเลื อ ดเย็ น ขนาดนี้ ให้ ข้ า ออกราชโองการแต่ ง ตั้ ง ให้ เ ลดี้ เ ป็ น

“หม่อมฉันพูดจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว หม่อมฉันไม่สนใจบัลลังก์
อย
อะไรนั่นหรอกเพคะ”
“ข้าก็ไม่สนใจเหมือนกันนัน่ แหละ ข้าเคยบอกไปแล้วไม่ใช่รึ ว่าต่อให้ขา้
ต้องถูกจารึกว่าเป็นสามีที่แย่ที่สุดเพียงหนึ่งเดียวพร้อมกับเลดี้ก็ไม่เป็นไรน่ะ”
“พอได้แล้วเพคะ!”
ตัว

ในที่สุดก็หลุดออกมาได้สักที ฉันตะโกนขณะถอยหลังไปหลายก้าว
เพราะเขาทำท่าเหมือนจะเข้ามาจับฉันอีก
“ต่ อ ให้ ต ายเป็ น ผี ไ ปแล้ ว หม่ อ มฉั น ก็ ต้ อ งเห็ น ฝ่ า บาทในงานพิ ธี
ราชาภิเษกเต็ม ๆ สองตาให้ได้เพคะ!”
ที่พูดแบบไปนั้น ไม่ใช่เพราะต้องการปฏิเสธคำพูดไร้สาระของเขาเฉย ๆ
แต่ฉันเคยให้คำมั่นกับตัวเองตั้งแต่ก่อนจะเริ่มต้นชีวิตในโลกใหม่นี้ว่า ไม่ว่า
อย่างไรฉันก็ต้องได้เห็นคัลลิสโตกลายเป็นจักรพรรดิให้จงได้
ตอนรับเควสต์สุดท้ายจากระบบเกมก็เหมือนกัน
ฉั น อยากเห็ น คั ล ลิ ส โตก้ า วขึ้ น สู่ บั ล ลั ง ก์ อ ย่ า งสมบู ร ณ์ แ บบในโลก
ที่ ป ลอดภั ย ตามที่ เ ขาใฝ่ ฝั น ไร้ ซึ่ ง อี ว อนน์ คนลอบสั ง หาร และกองกำลั ง
ที่คอยต่อต้าน
เพราะตอนนั้ น ฉั น คิ ด ว่ า ตั ว เองคงกลั บ ไปยั ง โลกความจริ ง ได้ อ ย่ า ง
34
ตัว
อย
่าง
 9 mm.

NOT FOR SALE © Gwon Gyeoeul 2019 / D&C MEDIA Illustration by Maut

ปก 145x210 mm. / พ�มพ 4/0 / กระดาษอารตการด 190 g เทคนิค อาบดŒาน

 สวัสดี ผูŒอ‹านชาวไทยทุกท‹าน
นักเข�ยนควอนคยออึลค‹ะ
ขอบคุณจากใจจร�งที่มอบความรักใหŒแก‹
< เปšนตัวรŒายก็ตŒองตายเท‹านั�น >
ขอใหŒสุขภาพแข็งแรงและมีความสุขอยู‹เสมอนะคะ

เนื้อใน 145x210 mm. / พ�มพ 1/0 จำนวน 2 หนŒา

 9 mm.

NOT FOR SALE © Gwon Gyeoeul 2019 / D&C MEDIA Illustration by Maut

ปก 145x210 mm. / พ�มพ 4/0 / กระดาษอารตการด 190 g เทคนิค อาบดŒาน