W utworze wspomniane są:

- epoka napoleońska, pobrzmiewająca w opowiadaniach zafascynowanego Napoleonem

ojca Rzeckiego. Starszy pan, podobnie jak jego przyjaciele, był bonapartystą. Wpajał swoje
zasady i zamiłowanie dla francuskiego cesarza małemu Ignacemu, wychowując go w
otoczeniu portretów Napoleona i opowieści o jego miłości do Polski,

- powstanie listopadowe w opowieści prezesowej Zasławskiej o stryju Wokulskiego -

Stanisławie, który walczył o niepodległość Królestwa Polskiego w 1931 roku i nie doczekał
się godnego nagrobka (prezesowa zobowiązała Wokulskiego do wybudowania godnej
mogiły walecznemu, acz „ubożuchnemu oficerowi”),

- okres Wiosny Ludów, a dokładniej rewolucja na Węgrzech w 1848 roku, której szczegóły
poznajemy z relacji starego subiekta: „Jeżeli dzień udał się dobrze, pan Ignacy był kontent.
Wówczas przed snem czytał historię konsulatu i cesarstwa albo wycinki z gazet opisujących
wojnę włoską z roku 1859, albo też, co trafiało się rzadziej, wydobywał spod łóżka gitarę i
grał na niej Marsza Rakoczego przyśpiewując wątpliwej wartości tenorem. Potem śniły mu
się obszerne węgierskie równiny, granatowe i białe linie wojsk, przysłoniętych chmurą
dymu... Nazajutrz miewał posępny humor i skarżył się na ból głowy” [rozdział drugi, tom I],

- powstanie styczniowe – jego echa odnajdujemy w biografii głównego bohatera, za czynny

udział w walkach partyzanckich skazanego na Syberię. W zesłaniu towarzyszyło mu dwóch
Żydów – Szuman i Szlangbaum,

-W powieści wspomina się także o wojnie rosyjsko-tureckiej o Bałkany z lat 1877-1878. Toczyła się
ona głównie na terytorium Bułgarii, dlatego też mówi się w Lalce, że Wokulski pojechał na wojnę do
tego kraju. W wojnie tej zwyciężyła Rosja, co zaowocowało również zaspokojeniem dążeń
narodowowyzwoleńczych Rumuni, Serbii i Czarnogóry oraz powstaniem Księstwa Bułgarskiego.