“The Gnosis and the Law” Autor : Tellis

Papastavro, 1972. Tellis Papastavro

rođen je u Grčkoj gdje je proveo svoje
formativne godine unutar zračenja
Hrama Istine Voljene Pallas Athene. Sa
sedamnaest godina dolazi u Ameriku
gdje provodi život u traženju odgovora
na pitanja: “ Tko sam ja? Od kuda
dolazim? ”. Telis je pronašao odgovore u
informacijama i podukama koje su bile
dane Čovječanstvu na ubrzan način u
skladu s Kozmičkim Ediktom. Ove su
informacije i poduke došle iz različitih
ključnih izvora i pripremale su
Čovječanstvo za suradnju s Uzvišenim
Bićima, a sa ciljem transformacije
Planete u njeno Božansko nasljedstvo, u
Raj na Zemlji. Uočavajući potrebu za
publikacijom koja bi ove poduke učinila
dostupnim svakom tražitelju – neofitu i
onima naprednima, Tellis je kompilirao
ove informacije u priručnik uređenih
poduka i tako je knjiga “ Gnoza i Zakon ”
stvorena. Ova se građa smatra “Biserom
poduka” duhovne hijerarhije. Tellis je bio
nesebičan sluga Svjetlosti i njegove
jedina svrha u objavljivanju ove svete
knjige prosvijetljenoga znanja bila je
proširivanje mudrosti i znanja Boga na
Zemlji. Ova se knjiga više ne tiska. Naš
Voljeni Tellis vratio se u Grčku 1988.
godine gdje je obavio završne pripreme
za odlazak sa Zemlje. Pozvan je kući 3.-
ega veljače 1989., u 99. godini života.
Kada čovjek ponukan unutarnjim glasom
uočava Snagu veću od sebe samoga i
započinje izražavati zahvalnost toj Snazi,
tada religija postaje stvarnost u
njegovome postojanju. Njegova niža
tijela, posebice mentalno i emotivno
tijelo, radoznalo su izloženi ovom
iskustvu i cijeli pogled na život je
promijenjen. Čovječanstvo, koje jest
suma svih pojedinaca, ne može se
razlikovati po tome pitanju i nikada nije
postojalo vrijeme kada ljudi, kolektivno
osjećajući to iskustvo, nisu prepoznali
njihovu ovisnost o toj Superiornoj Snazi.
Čak i najdivlje rase prepoznaju njhovu
zavisnost te, ovisno o njihovom svjetlu,
pokušavaju definirati svoj odnos prema
toj Snazi strahom, žrtvom ili stišavanjem
Boga! Dakle iz tame vremena proizašle
su velike religije svijeta koje su ipak kroz
različita obožavanja, ceremonije i
metode primjene Istine ujedinjene u
vitalnoj činjenici da čovjekov život i
egzistencija ovise i imaju izvor u Velikoj
Snazi, da je ova snaga kreator svega 2
vidljivoga i nevidljivoga i kao takvoj
potrebno je okretanje čovjekove
pozornosti na nju i da je u preklinjanju,
molitvi ili dekretu traži za svoje potrebe.
Ovo su bila temeljna pravila svih velikih
religija prošlosti i ona novija, Religija
Cerimonijalnoga Obožavanja i Slobode,
također se ne razlikuje od njih. Velike
religije ne pojavljuju se slučajno niti one
dolaze kao ispunjenje čovjekovih želja.
Svaka od njih pojavljuje se svakih dvije
tisuće godina prateći uređen redoslijed
po Kozmičkom Zakonu koji se kreće u
gigantskim ciklusima kako bi se dosegla
ukupnost od četrnaest tisuća godina.
Ovo je vrijeme dodijeljeno za cijelu
rundu Sedme Zrake, svaka zraka uzima
dvije tisuće godina i svaka ovisno o
njenom utjecaju djeluje na čovjeka
drugačije, a primjeri postoje u pokretnoj
snazi svake veće religije. Očito je dakle
da se dolaskom svake Zrake na Zemlju
pojavljuje i nova predominantna religija
evoluirana od strane inteligencije koja
predstavlja Boga u tome razdoblju. Ova
je religija temeljena na prirodnim
tendencijama životnih snaga koje moraju
postati uporišne tačke za uspostavu i
održavanje duhovne kulture te ere.
Religiozno obožavanje je isto tako, a na
osnovi dobrobitnoga izlijevanja koji
Upravitelj ili Čohan dotične zrake vidi,
najbolje prilagođeno kako bi pomagalo
evoluirajuću inteligenciju toga perioda.
Slijedimo li povijest unatrag za samo
četiri tisuće godina, vidimo Judaizam koji
je evoluirao iz utjecaja Pete zrake, dok je
njegov nasljednik Kršćanstvo, koje je
došlo pod Šestom zrakom, zadržalo neke
kvalitete prethodnika, ali ponovno
različito u mnogim drugim aspektima. Na
isti će način Nova Religija koja upravo
ulazi u Sedmu zraku – Ceremonijalnu
Zraku, iako će zadržati mnogo toga iz
kršćanskoga podučavanja, ipak biti
različita u mnogim dijelovima, posebno
po tipu religioznoga obožavanja koji će
postati predominantna aktivnost za
mase u budućnosti. U ovoj aktivnosti,
kako bude napredovala godinama i
dolaskom na Zemlju ljudi Sedme
Korijenske Zrake, koji su visoko
evoluirani, bit će skoro revolucionarna u
odnosu na prethodnike. Ona će
svjedočiti zbližavanje čovječanstva,
anđela i elementala na evolutivnom putu
gdje će zajedno služiti i izgraditi
Kraljevstvo Božje na Zemlji i zajedno
obožavati u ceremonijama koje su
dosada bile nepoznate u ovom
trodimenzionalnom svijetu. U očima
čovjeka današnjice bit će to “svijet
snova”, ali će definitivno biti i realan
svijet u kojem će se mnoga stara učenja
odbaciti. Knjiga Postanka i sve naknadne
biblijske nauke već su iznova napisane i
pišu se sada, ali ne od strane
neuskrsnulih bića koja su sklona utjecati
na druge sa svojim unaprijed stvorenim
idejama, već ih pišu Slobodna Božja Bića!
Ova je Biblija stvorena od energija koje
pripadaju Arkanđelima, Kozmičkim
Bićima i Uzvišenim Majstorima koji će
ostati do kraja civilizacije koja se razvija
na ovome planetu. U njezinome početku
svaka nova Velika Religija, koja jest i plo

Izvorna gnoza Riječ »gnoza« je grčka

riječ koja označava vrhovno znanje
dobiveno putem direktnog unutarnjeg
iskustva. To je iskustveno, a ne
intelektualno ili konceptualno znanje.U
svojoj suštini, to je metoda za okončanje
patnje jer je za ulazak u objektivnu
realnost potrebno prevladati subjektivni
um, zbog kojeg svi patimo. Gnoza je
neprolazna mudrost koju su naučavali
Isus, Krishna, Buddha, Muhamed, Babaji,
Hermes, Pitagora, Mojsije, Sokrat,
Quetzalcoatl, itd. Gnoza se u svim
civilizacijama ispoljavala u drugačijim
oblicima koristeći različite simbole.
Međutim, iza tog iluzornog vela
različitosti postoji zlatna nit koja se
proteže kroz sve religije i civilizacije u
svim vremenima, a to je gnoza, čisti i
univerzalni izraz Ljubavi i Mudrosti.
Gnoza je put samorealizacije i spoznaje
Misterije života kroz vlastito iskustvo.
Praksa Gnostička učenja temelje se na
četiri stupa: Nauci, Umjetnosti, Filozofiji i
Misticizmu/Religiji i sastoje se od
bogatog niza ezoterijskih disciplina koje
se obrađuju na vrlo praktičan način.
Neke od tema koje se u gnozi uče i
prakticiraju: meditacija, gnostička
psihologija, joga sna, savršeni brak, moć
mantri, astralno putovanje, nauka Jina,
rune, kabala, eliminacija ega, seksualna
transmutacija, sveta seksualnost,
egipatska pranajama, lamaserijske
vježbe, liječenje elementalima biljaka,
misterije vatre, kult zmije, kult Sunca,
kristifikacija tijela i mnoge druge. Gnoza
je put inicijacija koje se ne dobivaju na
fizičkom planu, kao što je to slučaj kod
ogromne većine postojećih duhovnih
škola koje ih još i naplaćuju. Istinske
inicijacije dobivaju se u višim svjetovima,
a prima ih naše najunutarnjije Biće,
ovisno o zaslugama našeg srca. Cilj gnoze
je pružiti sreću svakom ljudskom biću
bez razlike. To je moguće ako čovjek
probudi u sebi uspavanu svijest sa svim
svojim sposobnostima. Iskustvo gnoze
pruža iskrenom tragaocu mogućnost da
upozna samoga sebe i da se potpuno
ostvari ili samorealizira. Samorealizacija
je rezultat harmoničnog ravoja svih
beskonačnih potencijala ljudskog bića.
Gnoza koju Vam predstavljamo na ovim
stranicama poznata je pod nazivom
Učenje Sinteze i ono predstavlja
nastavak gnostičke tradicije koju je u
prošlom stoljeću prenio duhovni učitelj -
Majstor Samael. Učenje Sinteze je
drevno gnostičko učenje koje se kroz
vijekove prenosilo samo odabranim
pojedincima putem inicijacija u misterije
(tajna učenja). Međutim, u 20. stoljeću
je, sa dolaskom Novog doba Vodenjaka
(koje je započelo 4.2.1962.), veliki
gnostički Majstor Samael Aun Weor
razotkrio sve najviše čuvane duhovne
tajne radi spasenja čovječanstva. Znanje
o spasenju, izbavljenju ili
samoostvarenju sada je dostupno svima
i Svjetski gnostički pokret, kojeg je
osnovao Majstor Samael, prenosi
mudrost gnoze preko svojih škola po
čitavom svijetu. Željeli bismo vas
upoznati sa barem jednim malim
djelićem ovog golemog opusa mudrosti
(Majstor Samael je napisao preko
šezdeset knjiga) putem knjige »Savršeni
brak«, kao i sa aktivnostima koje vodi
AGEA - Akademija Gnoze, Ezoterije i
Antropologije, hrvatski ogranak
Svjetskog gnostičkog pokreta.
izvor:webograd.tportal.hr Rubens: Krist i
Marija Magdalena Tko su gnostici Mi,
gnostici, slijedimo Tajno učenje koje je
Isus Krist usmenim putem prenio
sedamdesetorici svojih učenika. To
učenje potpuno je jednako onome kojeg
su prenosili Buddha, Babaji i drugi veliki
posvećenici u svim duhovnim
tradicijama. To učenje je Put savršenog
braka. U uvodu knjige "Savršeni brak",
kojeg objavljujemo na ovoj stranici,
prikazana je komparativna analiza svih
velikih duhovnih tradicija i religija iz koje
se vidi da su Krist i seksualne misterije
zastupljeni u svima njima, iako se kriju
iza različitih imena i simbola. Mnogi koji
nisu upućeni u Misterije osuđuju nas kao
nastrane neo-pagane koji se bave
seksualnim perverzijama; to je stoga jer
neznaju da su čistoća uma, srca i vjeran
brak, Savršeni brak, nužni kako bi se u
nama rodio Krist, i da su to naši najviši
ideali. U Bibliji možemo pronaći mnoštvo
priča koje govore, na više ili manje
izravan način, da su Mojsije, Ivan Krstitelj
i Isus bili inicirani u te misterije i da su ih
podučavali. Jedna od poznatih priča je
ona o susretu Isusa i Samarijake kod
zdenca, kada je Isus rekao Samarijanki
da dovede svog muža kako bi ih zajedno
podučio transmutaciji seksualne energije
("vode"): "Dođe neka žena Samarijanka
zahvatiti vode. Kaže joj Isus: "Daj mi
piti!" Njegovi učenici bijahu otišli u grad
kupiti hrane. 9Kaže mu na to
Samarijanka: "Kako ti, Židov, išteš piti od
mene, Samarijanke?" Jer Židovi se ne
druže sa Samarijancima. Isus joj
odgovori: "Kad bi znala dar Božji i tko je
onaj koji ti veli: 'Daj mi piti', ti bi u njega
zaiskala i on bi ti dao vode žive." Odvrati
mu žena: "Gospodine, ta nemaš ni čime
bi zahvatio, a zdenac je dubok. Otkuda ti
dakle voda živa? Zar si ti možda veći od
oca našeg Jakova koji nam dade ovaj
zdenac i sam je iz njega pio, a i sinovi
njegovi i stada njegova?" Odgovori joj
Isus: "Tko god pije ove vode, opet će
ožednjeti. A tko bude pio vode koju ću
mu ja dati, ne, neće ožednjeti nikada:
voda koju ću mu ja dati postat će u
njemu izvorom vode koja struji u život
vječni." Kaže mu žena: "Gospodine, daj
mi te vode da ne žeđam i da ne moram
dolaziti ovamo zahvaćati." 16Nato joj on
reče: "Idi i zovi svoga muža pa se vrati
ovamo." ( Iv
POGLAVLJE XV (1) Ovaj rad je planiran
kao ciklus postepenog približavanja
centru. To je razlog zašto se u II tomu
vraćamo pitanju Puta. Na ovom mestu
verujemo da je neophodno otkriti tačno
mesto civilizovanog čoveka u našoj
civilizaciji i eri u svetlu ezoterijske
doktrine. To je delimična rekapitulacija
našeg stečenog znanja o ljudskoj
Ličnosti, koja je formirana uslovima
savremenog života u tom miljeu, kako ga
danas razumemo. To poprima oblik
analize spoljašnjeg čoveka, koji pripada –
ponavljamo – civilizovanom sloju
društva. Podaci izvedeni tom analizom
se, naravno, ne mogu primeniti na
svakog člana te elite, koja, uzeta kao
celina, obrazuje vladajuću klasu i igra
ulogu moralnog vodiča za ljudsko
društvo. Izbegnimo generalizaciju: silom
sprovedena jednakost je formula, vodi u
zabludu, ignorišući činjenicu da je
osnovni princip Prirode jedinstvo
različitosti. Ona jednostavno opisuje
zajedničke stereotipe, koji čine korisnu
osnovu za analize; možemo ostaviti
mnoge i različite izuzetke po strani do
daljnjeg. (2) Da bismo učinili predloženu
psihološku studiju lakšom, verujemo da
bi bilo korisno predstaviti jednu ideju,
koja seže do grčke mitologije, gde se
javlja u obliku čuvenog čudovišta:
Himere. U mitologiji ona ima glavu lava,
kozije telo, rep zmaja i bljuje kovitlace
plamenova i vatre. Kaže se da je Himerin
otac bio Tifon, princip zla i sterilnosti a
njena majka Ehidna, polu-žena i polu-
zmija, čiji je otac bio Hrisoar, rođen iz
krvi Meduze. Iz grčke mitologije slika
Himere je preneta u hrišćanstvo.
Nalazimo je kao ornamentalni motiv na
nekim gotičkim katedralama. Na primer,
gargojle na crkvi Notre Dame u Parizu su
izvajane u obliku Himere sa stilizovanom
glavom lava i samo prednjim delom tela.
U nekim pravoslavnim crkvama oblik
himere obrazuje ornament biskupskog
trona. Izvajane u drvetu, one su
prikazane cele, savijene na svakoj strani
sedišta, gde služe kao oslonci za ruke.
Originalno ezoterijsko značenje ovog
čudovišta je izgubljeno, iako je njegovo
simbolično značenje poznato i preneto u
savremeni jezik: pod himerom
podrazumevamo lažnu ideju ili
besplodnu imaginaciju. Himerijski um
sadrži po sebi iluziju i himerijski projekat
propada kada se suoči sa činjenicama,
budući da je neosnovan i neostvarljiv.
Pokušajmo da ponovo otkrijemo
ezoterijsko značenje Himere, koje je
inicijacijska tradicija sakrila u mitu. Mi
znamo da su sva bića u Prirodi podeljena
na tri kategorije u zavisnosti od broja
centara u svojoj psihi. Prva kategorija su
bića, koja imaju psihu sa samo jednim
centrom: očigledno motoričkim
centrom. Bića koja pripadaju drugoj
kategoriji imaju dva centra: motorički i
emocionalni. Najzad, kao bića koja
poseduju tri centra, ljudi imaju motorički
centar, emocionalni centar i intelektualni
centar. Legendarna Himera je životinja
višeg tipa: sa lavljom glavom i kozjim
telom ona neosporno spada u drugu
kategoriju bića koja poseduju dva centra.
Kada bi bila živo biće, zbog ove činjenice
bi imala motorički i emocionalni centar.
Ona zaista ima dva centra u psihi, ali oni
su motorički i intelektualni. Tako ona
može imati samo nerealnu egzistenciju,
himeričnu u pravom značenju te reči, jer
u Prirodi ne postoji drugačije
dvocentrično biće osim onog sa
motoričkim i emocionalnim centrom. 3 Iz
kog razloga je to čudovište bilo uključeno
u mitologiju davne antike koja se proteže
do samih izvora Inicijacije? Simbolizam
Himere se mora proučiti u svoja oba
aspekta i to će nam pomoći da bolje
razumemo stanje spoljašnjeg čoveka,
kojim dominira provizorno T nepotpune
Ličnosti kao i vremena, u kome ona
provodi svoj život. (*) Vratimo se na
originalni dijagram tri centra psihe i
pozitivnog i negativnog dualiteta
njihovog normalnog funkcionisanja:
Videli smo da je motorički centar
najrazvijeniji i najbolje organizovan od
sva tri centra. Kada je čovek rođen, taj
centar već funkcioniše na veoma
kompleksan način. Spermatozoid ima
motorički centar, čija je najvažnija uloga
izražena motoričkom funkcijom, dok
instinktivnu funkciju obezbeđuje jajna
ćelija i od trenutka stvaranja embriona
instinktivni deo majčinog motoričkog
centra. Taj motorički centar upravlja
građenjem tela fetusa i reguliše njegov
rast i zatim i njegov razvoj do trenutka
rođenja. Posle rođenja deteta
individualizovani motorički centar
osigurava rast ljudskog tela i uz pomoć
intelektualnog centra – ili ponekad
vođen njime - njegov razvoj, što
podrazumeva fizičko i psiho-fizičko
učenje. To znači da u čoveku od trenutka
njegovog rođenja motorički centar radi u
potpunosti u svom pozitivnom i u svom
negativnom motoričkom delu. On je
takođe nosilac svih predispozicija, kako
tela, tako i psihe, koje čovek stiče preko
krvi svog porekla kao i iz svojih
sopstvenih ranih iskustava. e e e FIG. 11
Dok su kod motoričkog centra određeno
obrazovanje i instrukcije potrebni da
dovrše njegov razvoj, kod intelektualnog
centra je suprotno slučaj i sve mora biti
učinjeno iznova, jer on je rođen
nedirnut: tabula rasa. On sve mora da
nauči i njegovo kompletno formiranje
tek treba da se obavi. 2) Isti je slučaj sa
nižim emocionalnim centrom
novorođenčeta. On je tabula rasa i to mu
omogućava da primi određene energije
iz višeg emocionalnog centra, jer on je
uvek čist. Ali on treba da bude potpuno
odgojen, upravo kao i niži intelektualni
centar. Prim.ur. (4) Može se reći da je
čitav sistem modernog sistema javnog
obrazovanja – osnovnog, srednjeg i
visokog – orijentisan ka rastu i razvoju
intelektualnog centra. Naša kultura je
intelektualna par excellence; naziv
intelektualca ukazuje da je čovek našeg
vremena, bilo koje socijalne klase,
sposoban da igra aktivnu ulogu u
evoluciji savremene kulture. Naspram
prekomernog razvoja motoričkog i
intelektualnog centra, emocionalni
centar civilizovanog savremenog čoveka
izgleda kao slabašna veza. Ljudsko
društvo – kako ga danas zastupaju javni
zvaničnici - je u suštini malo
zainteresovano za njegov razvitak. Ne
samo da religijska nastava više nije
obavezna u civilizovanim zemljama, već
ona stoji pod uticajem raspoloženja koje
prevladava; može se reći, da je
„intelektualizovana“. Zbog toga 4 nije
iznenađujuće da se čovekov emocionalni
centar, prepušten sopstvenoj sudbini,
dalje degeneriše sa godinama. Jer zakon
je jasan: ono što ne raste i ne razvija se,
će se degenerisati. To stanje se odvija
neprimetno. Sa jedne strane ono je
univerzalno, sa druge strane, uslovi u
kojima živimo, nikada ne zahtevaju od
čoveka razvoj njegovog emocionalnog
centra, kako je to slučaj sa preostala dva.
Intenzivnim razvojem motoričkog i
intelektualnog centra čovek našeg
vremena može izgraditi briljantnu
karijeru, bez potrebe da se okrene
suštinskim funkcijama emocionalnog
centra. Upravo obrnuto je slučaj. Čovek
se ponekad plaši ometanja sa njegove
strane, kao da bi on mogao „izmešati
karte“ njegove hladne i realistične
kalkulacije i omesti karijeru, ostvarenu
pod vođstvom dva druga centra, i na taj
način otežati napore, koje on čini da
dostigne jedine ciljeve koji mu se čine
realnim. U principu, emocionalni centar
je aktivniji kod sasvim male dece, pre
nego što ona postanu svesna T svoje
ličnosti, jer je tada znatno čistiji. Ukoliko
detetov motorički centar ne poseduje
dovoljno urođenih predispozicija, ili ako
su one suviše negativne i dok god njegov
intelektualni centar nije dovoljno
razvijen da bi preuzeo dominaciju,
emocionalni centar će delovati, a
motorički centar će se često povlačiti i
slediti njegove stope, posebno kod
deteta koje je čovek broj 2. Usled
obrazovanja i treninga, koji je u našoj
civilizaciji orijentisan ka intenzivnom
treningu negativnog dela motoričkog
centra i ka intelektualnoj kulturi, u
civilizovanim krugovima života psihe,
aktivnost emocionalnog centra je još više
potisnuta u pozadinu, da bi pala u san,
graničići se sa letargijom. To je osnovni
razlog za očigledno neizbalansirani razvoj
ljudske Ličnosti: visoko inteligentan i
dovoljno umešan dok je u pitanju
negativan deo motoričkog centra, čovek
je dinamičan u ta dva domena,
zadržavajući slabost i iznenađujuću
pasivnost na emocionalnom planu. W I
Život u našim vremenima nameće veoma
veliki i jednostrani pritisak
funkcionisanju čovekove psihe –
posebno njegovoj pažnji u svim njenim
aspektima, kao i njegovim intelektualnim
kapacitetima. Ta činjenica stvara reakciju
u čoveku i vodi do potrebe za
relaksacijom da bi se vratila ravnoteža.
Kada bi razvoj centara bio izbalansiran,
ta relaksacija bi se normalno izrazila u
njegovom pozitivnom emocionalnom
životu, koji bi onda bio adekvatan
intelektualnoj kulturi, i kada bi to bio
slučaj, čovekov motorički centar bi se
tokom relaksacije sinhronizovao u
vibracijama sa emocionalnim centrom,
obavijajući intelektualni centar. To bi
omogućilo pristup stazi koja vodi ka
oplemenjivanju seksa. Trenuci
relaksacije, shvaćeni na taj način, bi tada
vodili do kreativne inspiracije, koja je na
planu psihe analogna koncepciji na
fizičkom planu. Sve mogućnosti za
čovekov ezoterijski razvitak, dok deluje u
svetu, leže u tome. Međutim, mora biti
ispunjeno nekoliko prethodnih uslova
pre nego što se dosegne ta mogućnost.
To je mogućnost za čoveka 4, koji se
približava drugom Pragu i spreman je da
pređe u Kraljevsto Nebesko sa svojim
telom i dušom sjedinjenim sa svojim
polarnim bićem. Očigledno je da to nije
slučaj kod nekoga ko je tek prešao prvi
Prag i upinje se da se uspne
Stepeništem. Ali neofit (učenik) nikada
ne sme da izgubi iz vida mogući rezultat
svojih napora, prvi opipljivi rezultat,
prema kome mora žarko da stremi. Uz
pomoć održavanja slike tog božanskog
stanja stalno prisutne u umu, dok se
istovremeno konstatuje sadašnje stanje
u svojoj ogoljenoj istini, on će biti u
stanju da unutar sebe kreira „razliku
potencijala“ sposobnu da proizvede
visoku tenziju energije, dovoljno snažne
da mu omogući da obavi svoj ezoterijski
rad sa nekim šansama za uspeh. 5 (*) Da
bismo postali svesniji istinskog stanja
Ličnosti savremenog civilizovanog
čoveka, ponovićemo ono što znamo o
tome. Primetićemo da generalno, iako je
pozitivni deo emocionalnog centra u
gotovo neprekidnom stanju letargije,
ako ne i paralizovan, njegov negativni
deo često deluje. On posebno reaguje na
neprijatne šokove, koji dolaze bilo spolja,
bilo iznutra. To su negativne emocije,
koje smo već spomenuli, ukazujući na
njihove destruktivne efekte. S obzirom
na to čovek u velikoj meri sledi navike
životinja: reakcija u velikoj meri
premašuje važnost svog uzroka. Pošto
smo to rekli, možemo predstaviti Ličnost
civilizovanog čoveka ispravljajući
prethodni dijagram na sledeći način: + +
+ (figura 12) Ako bismo želeli da ovaj
dijagram predstavimo u zoo-morfnom
obliku, logično bismo to učinili služeći se
Himerom: glava lava, telo koze i rep
zmaja. To je himerično biće, koje bljuje
plamenove i vatru u svakoj prilici. U
svom maršu prema smrti čovek, čija je
psiha formirana na taj način, može u
stvari kao Himera da se pozove na
očinstvo Tifona, princip zla i ezoterijske
sterilnosti. To je helenistička slika ðavola
u njegovom aspektu lažova ili oca laži, o
kome je Isus govorio. U grčkom tekstu u
pasažu Jevanđelja po Jovanu nalazimo to
pseudos, reč koja je ušla u evropske
jezike i označavala nešto lažno. Sada
možemo bolje prodreti do smisla
Hristovih reči Farisejima: Vaš je otac
ðavo; i slasti oca svojega hoćete činiti.
(Jovan VIII, 44). U takvom biću
intelektualni centar je u principu veoma
razvijen. Iako je ovaj fenomen pozitivan
po sebi, ipak je rezultat takav da on jako
preteže u odnosu na ostatak Ličnosti. Taj
disbalans je dodatno pojačan
činjenicom, koja je gore objašnjena, da
je pozitivni deo emocionalnog centra –
najdragoceniji organ čitavog organizma
čovekove psihe – polu paralizovan.
Negativni deo, prepušten sam sebi, je
tako ostao bez ikakve mogućnosti da
ispuni svoju korisnu ili konstruktivnu
ulogu i podrži ovaj drugi u njegovom
radu. On se pokreće samo da bi dopustio
čoveku da izrazi svoje negativne emocije
i čovek to uvek iznova čini, uprkos
njihovim destruktivnim efektima.
Primetimo još jednom da je to stanje
čovekovog emocionalnog centra
analogno onom kod životinja, kod kojih
pozitivan deo ovog centra po pravilu
ostaje neprobuđen. Kod civilizovanog
čoveka on zapada u letargiju, jer je
zanemaren. Razlika je u tome da ga
životinja ne može probuditi, osim
prestajući da bude životinja, dok čovek
to može učiniti svesnim naporom koji
čini u odgovarajućim vežbama. 6 Kao što
gornji dijagram prikazuje, kod većine
civilizovanih ljudi pozitivan deo
emocionalnog
Vežbe za srednji deo deltoideusa: podizanje ruku u stranu (lateral raise) do visine ramena, ili nešto više
od toga (u tom slučaju se u većoj meri uključuje trapezius). U drugom delu aktivne faze mali prst treba
da bude na višem nivou nego kažiprst, da se u rad ne bi uključio prednji deo delotideusa. Radi se
bučicama, sedeći ili stojeći (slike 51. i 52.), ili se stojeći povlači sajla donjeg kotura kros mašine jednom
pa drugom rukom (slika 53.) ili obema rukama istovremeno (vežbač desnom rukom drži hvataljku sa leve
strane i obrnuto, tako da su na početku koncentrične faze ruke ukrštene). Pri odručenju sajlom
amplituda pokreta je veća, a opterećenje konstantno tokom čitave amplitude, što predstavlja prednost u
odnosu na odručenje bučicama. Mada je izolirajuće vežbe bolje raditi sa manjim težinama u striktnoj
formi, nekada se u stojećoj varijanti koristi “varanje”: na početku serije bučice se u početnom položaju
drže čekić hvatom u ispruženim rukama sa strane pored tela (slika 51.), a u poslednjim ponavljanjima se
spajaju napred ispred tela uz blagi pretklon (slika 54.), a zatim se uz opružanje tela i mali zamah rukama
odvode u stranu do odručenja (slika 52.). Podizanje ruku u stranu radi se i bučicom, ležeći na boku (na
klupi ili podu), pri čemu je momenat najvećeg opterećenja pomeren na sam početak pokreta (zbog
najvećeg kraka sile tereta), što se razlikuje od ostalih varijanti (slika 55.). Podizanje u stranu može se
raditi i sedeći na specijalnoj mašini, koja defi nisanom putanjom pokreta olakšava tehniku izvođenja, pa
je naročito pogodna za početnike (slike 56. i 57.). Slike 51. i 52. Stojeće odručenje bučicama 197
PERSONALNI FITNES Slika 53. Odručenje sajlom Slika 54. Početni položaj za “varanje” Slika 55. Odručenje
bučicom ležeći na boku Slike 56. i 57. Odručenje na mašini 198 Stanimir Stojiljković Vežbe za zadnji deo
deltoideusa: podizanje ruku u stranu (odručenje) u pretklonu (bent-over lateral raise) do visine ramena.
Ako se lopatice na kraju aktivne faze maksimalno približe, onda se u većoj meri angažuju srednji i donji
deo trapeziusa i romboideus. Početnici imaju veliki problem da zauzmu pravilan početni položaj (čime
pri izvođenju u velikoj meri ugrožavaju lumbalni deo kičmenog stuba), pa je za njih bolja varijanta sedeći
na ivici klupe (slika 58.), ili ležeći licem ka naslonu kose klupe (slike 59. i 60.). Vežba se može raditi i
povlačenjem sajle donjeg kotura kros mašine, pri čemu se postiže najveća amplituda pokreta. Radi se
jednom pa drugom rukom cela serija (slike 61. i 62.), ili sa obe ruke istovremeno. Za zadnji deo
deltoideusa radi se i letenje na specijalnoj mašini, a ako je nema može i na pek-dek mašini, tako što se
sedne licem ka naslonu i radi pokret u suprotnom smeru od uobičajenog (slika 63.). Slika 58. Odručenje u
pretklonu na klupi Slike 59. i 60. Odručenje u pretklonu na kosoj klupi 199 PERSONALNI FITNES Slike 61. i
62. Odručenje u pretklonu na kros mašini Slika 63. Vežba za zadnji deo ramena na mašini U okviru vežbi
za ramena (ponekad i u okviru vežbi za leđa), rade se vežbe za trapezius. Vežba koja se često koristi kao
osnovna, jer angažuje istovremeno prednji i srednji deo deltoideusa, trapezius i biceps (u nešto manjoj
meri), je uspravno veslanje (upright rows). Početni položaj je stojeći, dvoručni teg je ispred tela u
opruženim rukama, teg se drži nathvatom, hvat može biti uži od širine ramena (više se angažuje prednji
deo deltoideusa, slika 64.) ili u širini ramena ili malo šire (više se angažuje srednji deo deltoideusa, slika
65.). U koncentričnoj fazi teg se podiže vertikalno u vis do visine brade, neposredno uz telo, pri čemu su
laktovi sve vreme iznad šipke. Umesto tega vežba može da se radi i sa sajlom donjeg kotura kros mašine
(slika 66.); umesto