Życiorys (CV) Stanisława Wokulskiego

imie: Stanisław
nazwisko: Wokulski
wiek: 46
data urodzenia: 1832
adres zamieszkania: Krakowskie Przedmieście/
Warszawa
stan cywilny: wdowiec
obywatelstwo: polskie

Ukończone szkoły1860-1861 - Szkoła

Przygotowawcza,
1862 - rok Szkoły Głównej na kierunku
matematyczno-fizycznym, nauka przerwana z powodu udziału w powstaniu
styczniowym.

Przebieg pracy zawodowej:

 Praca w winiarni u Hoffera- zatrudnił się jako subiekt w winiarni, aby
zdobyć pieniądze na naukę
 Praca w sklepie u Jana Mincla – pracował w sklepie Mincla przed
powstaniem styczniowym. Po powrocie z Syberii ( z zesłania) ożenił się
z wdową po Janie Minclu, a po jej śmierci przejął sklep.
 Handel podczas wojny w Bułgarii – 10 krotnie pomnożył majątek na
wojnie rosyjsko-tureckiej.
 Otwarcie 2 sklepu na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.
 Uruchomienie spółki do handlu ze Wschodem – prowadzi biznes razem
Tomaszem Łęckim, księciem, hrabią Licińskim, hrabią Sanockim i
innymi. Był prezesem spółki.
 Sprzedaż majątku – Wokulski po zerwanych zaręczynach z Izabelą
Łęcką wyprzedał cały majątek i odjechał w nieznanym kierunku.

Praktyczne umiejętności:

 duże doświadczenie w prowadzeniu firm handlowych

 umiejętność szybkiego uczenia się
 j.angielski (biegle),
 j.francuski (biegle).

Predyspozycje zawodowe: zarządzanie firmami handlowymi, dobry

kontakt z ludźmi, umiejętność organizacji zespołów pracowników,

1
pomysłowy, zdolny, pracowity, ambitny.
Zainteresowania: nauki ścisłe, nauki przyrodnicze, handel.

Charakterystyka Stanisława Wokulskiego - głównego bohatera Lalki

Bolesława Prusa

Jest to czterdziestopięcioletni mężczyzna, którego biografia składa się

niemal z samych niezwykłych dokonań. Jako młody subiekt zamarzył o
zdobyciu wykształcenia, co było niemal nieosiągalne dla ludzi w jego
położeniu. Później bohatersko zdecydował wziąć udział w powstaniu, za co
został skazany na wygnanie. Tam poznawszy wielkich naukowców
zapragnął poświęcić się nauce.
Sytuacja zmusiła go do typowego małżeństwa z rozsądku, co jednak
ostatecznie pozwoliło mu uzyskać niezależność finansową. Prowadził sklep
galanteryjny na Krakowskim Przedmieściu. Dobre kontakty, a także
przedsiębiorczość i zaradność w krótkim czasie pozwoliły mu
potroić majątek . Gdy zaspokoił swe dążenia, życiem jego zawładnęło
obsesyjne uczucie do Izabeli Łęckiej. Temu uczuciu poświęcił całą energię.
Postać Wokulskiego prezentowana jest wielowymiarowo w miarę
rozwijania się powieści. Bolesław Prus wyczerpał chyba wszystkie
możliwe typy przedstawień: dostajemy zarówno obiektywny narratorski
opis, jak i subiektywne relacje innych bohaterów. Na przykład doktor
Szuman, jest błyskotliwym, często złośliwym komentatorem perypetii
miłosnych Stanisława i Izabeli.
Wiele dowiadujemy się także w formie plotki, którą później weryfikuje
sam opis zdarzenia, oraz z refleksji Wokulskiego o sobie samym. We
wnętrzu bohatera toczy się bowiem walka, o to, czy jest bardziej
romantykiem, czy pozytywistą. Wokulski jest świadom tej walki, stąd
częste są autorefleksje. Istotnym elementem charakterystyki Wokulskiego
jest niejednoznaczne zakończenie powieści, nie pozwalające na
rozstrzygnięcie kwestii, który pierwiastek (romantyczny czy
pozytywistyczny) zwyciężył w duszy bohatera.
W postaci Wokulskiego kumuluje się kilka paradoksów: jest zarazem
człowiekiem typowym – jako przedstawiciel pokolenia postyczniowego,
jak i wyjątkowym – jako jednostka wybitna, osiągająca sukcesy niemal na
każdym polu. Również uczucie Wokulskiego jest paradoksalnie sprzeczne
– kocha, jak romantyk, ale konsekwentnie, racjonalnie (a wiec anty-
uczuciowo) rozstawia „sidła” wokół panny Izabeli.
Wokulski jest człowiekiem czynu i jak mówi o nim Ochocki, „człowiekiem
szerokiej duszy”. I rzeczywiście, nigdy nie odmówił pomocy
potrzebującemu. Można mniemać, że sam zrobił więcej, niż kilku
arystokratycznych fałszywych filantropów.

2
Dzieje Wokulskiego w ujęciu chronologicznym

Zobacz Losy Wokulskiego - plan

 Po stracie majątku przez jego rodzinę, młody bohater postanowił

samodzielnie zebrać pieniądze na naukę i poszedł do pracy.
Przyjęto go do winiarni Hopfera. Cały czas ciężko pracował i wciąż
się uczył.
 Po jakimś czasie wstąpił do Szkoły Przygotowawczej, a gdy
pomyślnie zdał w niej końcowe egzaminy – do Szkoły Głównej.
 Przerwał jednak studia i wziął udział w powstaniu styczniowym,
przez co został zesłany na Syberię do Irkucka – biografia godna
romantyka.
 Po powrocie do Warszawy miał duże problemy ze znalezieniem
pracy, ale dzięki pomocy przyjaciela – Ignacego Rzeckiego – został
przyjęty do sklepu Jana Mincla.
 Po śmierci Niemca ożenił się z wdową, dużą starszą Małgorzatą
Pfeifer. Małżeństwo mu nie służyło: powoli tracił cel życia, opadał
z sił. Gdy nagle został wdowcem i odziedziczył duży majątek po
żonie, nie poprawiło to jego samopoczucia.
 Na próżno próbował kontynuować młodzieńcze pasje naukowe.
Podczas przedstawienia teatralnego spotkał Izabelę Łęcką i
zakochał się w romantyczny sposób.
 Postanowił zdobyć dla niej majątek i dlatego wyjechał na wojnę
rosyjsko-turecką, z której wrócił z pokaźną sumą pieniędzy.
 Wszelkimi sposobami próbował zdobyć serce panny Łęckiej:
otworzył nowy sklep, założył spółkę do handlu ze Wschodem,
prowadził interesy z Rosjaninem Suzinem oraz udzielał się
charytatywnie: pomógł między innymi prostytutce Mariannie,
furmanowi Wysokiemu, a także Węgiełkowi.
 W efekcie nieszczęśliwej miłości wyjechał do Paryża, gdzie spotkał
profesora Geista, nie mogąc jednak uleczyć się z uczucia – wrócił
do Warszawy i ponownie oczarowywał Izabelę.
 Z jej powodu próbował nawet popełnić samobójstwo i wpadł w stan
apatii.
 Jego losy zakończyły się nagłym zniknięciem: jedni twierdzili, że
bohaterowi udało się w końcu zabić co uczynił w ruinach
zasławskiego zamku (taka wersja wydarzeń była efektem listu
Węgiełka do Ignacego Rzeckiego i wiadomości od doktora
Szumana, któremu ktoś doniósł, że Wokulski kupował dynamit u
jednego z górników), drudzy z kolei – że ponownie wyjechał do
Paryża i rozpoczął tam współpracę z Geistem (tę wersję wydarzeń
potwierdzał wyjazd do stolicy Francji fascynata naukowych
wynalazków - Juliana Ochockiego), a jeszcze inni, wierzący w

3
 wiadomość od Szlangbauma – że za granicą Stanisław rozpoczął
całkiem nowe życie.

Stanisław Wokulski jako człowiek epoki przejściowej

ROMANTYK
Całe życie podporządkowane miłości
do Izabeli Łęckiej
Gotowość do walki za Ojczyznę –
udział w powstaniu styczniowym
Wrażliwość- rozmyślanie o swoich
uczuciach, udział w akcjach
społecznych
Samotność indywidualisty, gotowego
na najwyższe poświecenia w imię idei
POZYTYWISTA
Kult wiedzy – udział w naukowych
projektach
Szczere zaangażowanie w promocję
idei pracy u podstaw
Precyzyjna realizacja planów rozwoju
biznesu
W interesach kieruje się rozumem i
doświadczeniem

Wokulski w pytaniach i odpowiedziach

Dlaczego Wokulski wyjechał do Paryża?

Wokulski był świadkiem rozmowy między Łęcką i Starskim, w której ta

kokietowała młodego kuzyna i umawiała się z nim na wspólny wyjazd na
wakacje.
Cała rozmowa odbyła się w języku angielskim. Rozmówcy nie byli
świadomi tego, że Wokulski rozumie każde słowo. Zdenerwowany
Stanisław oświadczył, że wyjeżdża do Paryża. Ta wycieczka miała być
lekiem na jego pokiereszowane serce, a przy okazji możliwością robienia
interesów za granicą.

Dlaczego Stanisław Wokulski miał czerwone ręce?

Stanisław Wokulski odmroził ręce na Syberii, gdzie został zesłany za
udział w powstaniu styczniowym. Izabela podświadomie gardzi
Wokulskim, a czerwone dłonie są symbolem jego niskiego statusu
społecznego.

Co Wokulski robił w Bułgarii?

Stanisław Wokulski brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej, gdzie

dostarczając żywność armii rosyjskiej zdobywał swój majątek. Głównym
powodem wyjazdu na wojnę była chęć zaimponowania Izabeli Łęckiej.
Aspirujący do klasy wyższej Wokulski postawił wszystko na jedną kartę

4
ryzykując swoim życiem dla zdobycia serca ukochanej. Po ośmiu
miesiącach wojny Stanisław wrócił do Warszawy dziesięciokrotnie
pomnażając swój majątek.
W jaki sposób Wokulski uratował Łęckich od bankructwa?

Tomasz Łęcki był spadkobiercą ogromnego majątku. Przez lata

wystawnego życia utracił niemal wszystko:
Pan Tomasz był częstym gościem na dworze francuskim, wiedeńskim i
włoskim. Koszty wystawnego życia były dużo wyższe niż wpływy, co
powodowało powolną utratę majątku.
Ostatecznie pan Tomasz postradał nie tylko swój majątek, ale nawet
posag panny Izabeli, a na życie pozaciągał u Żydów pożyczki, których nie
był w stanie spłacić.
Stanisław Wokulski zauroczony Izabelą postanowił wkupić się w łaski
rodziny Łęckich i pomóc Tomaszowi uporać się z kłopotami finansowymi:
- kupił rodową zastawę stołową Łęckich za zawyżoną kwotę - 5 tys. rubli,
- ofiarował siostrze Tomasza, hrabinie Karolowej, 1 tys. rubli na ochronkę
(pierwowzór przedszkola),
- regularnie przegrywał z Łęckim w karty,
- założył razem z Tomaszem spółkę do handlu ze wschodem,
- wykupił kamienicę Łęckich za zawyżoną kwotę 90 tys. rubli,
- zarządzał pieniędzmi ze sprzedaży kamienicy - spłacił długi (60 tys.
rubli), a resztę przyjął w zarządzanie oferując Tomaszowi 10 tys. rubli
rocznie odsetek.

W jaki sposób Wokulski pomaga Wysockiemu?

Wysocki zwierza się Wokulskiemu ze swojej trudnej sytuacji materialnej

podczas przypadkowego spotkania. Wokulski wręcza mu pieniądze, a także
oferuje pracę w swoim sklepie.
Bratu Wysockiego Wokulski załatwia przeniesienie do pracy na kolei w
Skierniewicach. Później ten ratuje go przed śmiercią samobójczą. Za
zachowanie dyskrecji otrzymuje pieniądze.

Co zawierał testament Wokulskiego?

140 tysięcy rubli miał otrzymać Julian Ochocki, 25 tysięcy rubli Ignacy
Rzecki, 20 tysięcy rubli Helena Stawska, mniejsze sumy Węgiełek, stolarz
z Zasławia, Wysocki, furman z Warszawy, i drugi Wysocki, jego brat,
dróżnik ze Skierniewic.