Lesbi In Love (Wattys 2015 Winner)

by owwSIC

Ang kwentong ito ay tungkol sa tomboy na unti-unting nagkakagusto sa lalaking may

gusto sa babaeng gusto niya. Ang gulo, 'di ba? Parang love story lang nila. Kaya
basahin mo nalang. Boooom tibooom. Lalalalalalalala~ boom tibooooom ♪♫♪

book cover (c) Leighton Angcan

=================

Lesbi In Love

PROLOGUE:

Mary Jovelyn Salazar, or MJ for short, already knows in herself that she is a
lesbian.

She can't feel any sexual attraction towards the opposite gender.

In fact, she hates the male species down to her core.

She would rather choose to wear men's clothes than girly ones.

Hence, her daily outfit consists of T-shirt, jeans, rubber shoes, and baseball cap.

She is secretly in love with her girl best friend since she was in high school.

So, why does she feels something towards Ross Eliseo Valentin - the notorious
playboy of their school campus?

Can someone enlighten her, please?

Have I also mentioned that this notorious playboy also likes her bestfriend?
This is trouble, right?

What kind of sorcery is this again?

---------

Comments and votes are much appreciated. Thanks, loves!

=================

Chapter 1

Mas maraming comment mas mapapabilis ang posting ng next chapter teaser :)

Kung may tanong comment lang. Thanks

CHAPTER 1.Hindi ko talaga maintindihan ang iniisip ng mga babae.

Bakit handa silang maging miserable para lamang sa mga lalaking minamahal nila?
Bakit nagagawa nilang magpakamatay kapag iniiwan sila ng mga walang kwentang
lalaking sinisinta nila?

Ano bang magandang naidudulot ng mga lalaki sa buhay ng mga babae? Bukod sa dagdag
stress lang sila, sakit sa ulo, pasakit, salot sa mundong 'to, bakit handa nilang
wasakin ang pagkatao nila?

Hindi naman sa galit ako sa populasyon ng mga lalaki, ha? Hindi naman ako galit.
Kundi galit na galit na galit lang sa mga katulad nila. Iyun lang ang nararamdaman
ko para sa mga walang kwentang tulad nila.

Galit na galit ako sa mga lalaki at wala akong pakialam kahit maubos silang lahat
sa mundong 'to.

Sana nga puro babae nalang ang matira sa mundo para hayayay ang buhay ko.
Puro chx ang makikita ko sa daanan. Kapag naging ganun siguro, ang dami kong
girlfriend.

Ay, joke lang. Faithful nga pala 'tong puso ko. Isa lang ang minamahal nito simula
high school ako.

Don't get me wrong, hindi ako naging ganito dahil minsan na akong nabigo sa pag-
ibig.

Wala ako naging boyfriend. Never akong magkakaroon at wala akong plano. Taena, dre.
Nakakadiri lang. Nakakasuka. Nakakataas ng balahibo at nakakasuka lang talaga. As
in yak mga tol.

Actually, worst pa ang napagdaanan ko kaysa 'dun. Pero huwag na natin pag-usapan
iyun, matagal na naman yun nangyari. Besides, ang mga alaalang ganun ay wala namang
kwenta. Parang mga lalaki lamang sa mundong ito, mga walang kwenta.

Kaya malaki ang pasasalamat ko sa Diyos na pinanganak akong tomboy, e.

Oo, tomboy ako. May problema ka ba doon?

Paano ako naging tomboy? Simple lang. Na-bored ako isang araw kaya naisip ko na mag
tomboy nalang. Ganun kasimple. Ibang klase ba ako ma-bored? Haha.

De, biro lang. Basta, nagising nalang ako isang araw na mas nakakaramdam na ako ng
attraction sa kapwa ko babae at tanging pandidiri naman sa mga lalaki.

Mas gusto ko rin mag suot ng mga panlalaking damit kaysa sa mga kikay outfit.

Pakiramdam ko nga, kapag naaalala kong nagsusuot ako ng mga pambabaeng damit noon,
nagiging bading ako. Mabuti nalang nagising na ako sa kahibangan kaya itinigil ko
na.

Nakakatakot lang na maging bading ako sa guwapo kong 'to? Maraming chix na iiyak
kapag nangyari yun. Ako pa naman 'yung tipo ng tomboy na ayaw na ayaw nakakakita ng
babaeng umiiyak.

Ang mga babae hindi dapat niloloko at pinapaiyak. Dapat sa kanila minamahal ng
lubos at tinatrato na parang prinsesa. Kaya kapag ako na si MJ ang minahal mo?
Mahihiya ang orasan mo sa oras na ibibigay ko sa'yo. Ganun ako kabangis magmahal
mga repa!

Hindi man ako kasing gwapo ng tatay mo. O, kasing macho ng kuya mo. Malay mo, ako
pala ang kabit at boyfriend ng nanay mo na ex-boyfriend ng ate mo.
MJ nga pala, ang that's my tomboy ng lugar namin.

"MARY JOVELYN! GISING KA NA BA?"

Lah. Panira naman 'tong si Kuya. Lakas makasigaw ng buong pangalan.

Napatigil ako sa pag-aayos sa mahabang buhok ko nang marinig kong sumigaw si Kuya
John - ang panganay sa kambal kong mga kuya. Mas paborito ko siya kaysa kay Kuya
Joseph.

Si Kuya Joseph kasi ay palagi akong binubwisit.
Loko-loko kasi 'yun. Hindi marunong mag seryoso
na nasa tamang edad kung umasta at mag-isip. Si
magkakapatid siya ang abnormal. 28 years old na
gulang.
Palaging pinapasakit ang ulo ko.
sa isang bagay. Unlike ni Kuya John
Kuya Joseph hindi ganun. Sa aming
pero ang utak pang sampung taong

Pero, kahit ganun, mahal na mahal ko silang dalawa. Silang dalawa nalang kasi ang
natitira sa akin. Wala na kaming mga magulang. Pero ayos lang. Masaya naman ako sa
piling ni Kuya John and Kuya Joseph.

Kahit galit ako sa mga lalaki, hindi sila kasama doon. Sa bawat rules naman may
exception, 'di ba? Sila ang exception ko.

Pero mas masaya ako kung magiging kami ni Donna ko.

"GISING NA AKO KUYA!" sigaw ko pabalik "NAG-AAYOS NA LANG!"

"OKAY, SIGE! BILISAN MO. SABAY NA TAYONG PUMASOK!"

Hindi na ako sumagot sa sinabi ni Kuya dahil abala ako sa pag-aayos ng buhok ko.

Tuwing umaga itong mahaba kong buhok ang problema ko. Hindi ko alam kung paano ko
itatali na babagay sa guwapo kong mukha. Kung hindi lang dahil bilang memento kay
Mama, matagal ko na itong pinagupitan, e. Kaso nakakapanghinayang din. Saka sabi ni
Donna, ang ganda nitong buhok ko. Kaya para rin sa kanya, 'di ko ito pinapagupitan.

"MARY JOVELYN?"

Napaikot ako ng mga mata nang marinig ko namang sumigaw si Kuya Joseph. Jusme ang
aga-aga mambubwisit na naman siya.

"ANO?"

"BILISAN MO NA DIYAN!" sigaw niya "KAHIT ANONG AYOS ANG GAWIN MO, HINDING-HINDI KA
MAGIGING LALAKI, OKAY? BALIK LOOB KA NALANG SA PAGIGING BABAE, BUNSO, PLEASE?"

Tapos 'nun narinig ko siyang tumawa ng tumawa. Kung hindi pa siya sinuway ni Kuya
John hindi siya titigil. Kita niyo na ugali ni Kuya Joseph? Abnormal, 'di ba? Kaya
nagtataka nga ako kung paano siya napagtitiisan ng girlfriend niya, e. Kawawa naman
si Ate Rayne kay Kuya. Ilang taon ng may abnormal na boyfriend.

Nairita na ako sa buhok ko kaya ginawa ko nalang pony tail. Sa school ko nalang ito
aayusin mamaya. Dinampot ko nalang 'yung bag pack kong kulay itim at baseball cap
tapos lumabas na ng kuwarto.

Pag punta ko sa kusina nadatnan ko si Kuya John na nakaupo sa may lamesa at

nagbabasa ng dyaryo. Si Kuya Joseph naman nagsisimula ng kumain. Hindi talaga
marunong maghintay 'tong isang 'to.

"Good Morning mga Kuya kong guwapo," bati ko sa kanila "Pero mas guwapo ako sa
inyo," nag pogi sign pa ako dahil ramdam kong mas guwapo ako kapag ginawa ko 'yun.

Seryosong napatingin si Kuya John sa akin, "Anong porma 'yan, bunso?"

"Aba, lalaking-lalaki, ah. Hahaha!" kanchaw naman ni Kuya Joseph. Inirapan ko nga
siya.

"Bakit? Anong masama sa porma ko?" nagtataka kong tanong.

Ano bang masama sa porma ko? Wash day ngayon sa school kaya pwede kaming hindi mag
uniform.

Ang porma ko ngayon ay maluwang na t-shirt na may mukha ni Kaneki ng Tokyo Ghoul.
Tapos maong jeans, rubber shoes na black, at kulay blue na baseball cap. Anong
masama dito?

Ang astig nga, e. Mukha akong lalaki. Lalaking may boobs.

"Really, bunso? Hindi mo alam kung anong masama diyan?" tawang komento ni Kuya
Joseph.

"Shut up, Kuya. Guwapo ako sa porma na 'to kaya huwag kang epal," tumingin ako kay
Kuya John "Di ba, Kuya? Ang guwapo ko ngayon?"

"Oo na," sagot niya "Maupo ka na diyan para makakain na tayo."

"Ano ba, John. 'Di mo man lang pagbabawalan si bunso?" tanong ni Kuya Joseph sa
kakambal niya.
Tinignan siya ni Kuya John, "Pagbabawalan saan?"

"Saan ba kamo?" tinuro ako ni Kuya Joseph "Diyan. Sa porma niyang 'yan. Jusko
naman, John. Lumalaking tomboy kapatid natin. Dapat puro skirt o blouse ang suot
niya. Hindi puro shirts. Ayos lang sa'yo 'yun?"

"Hoy, Kuya Joseph. Lumalaking tomboy ka diyan. Matagal nakong tomboy. Highschool pa
ako tomboy na ako! Huli ka sa balita!" namutla si Kuya Joseph "Gulat ka ba? Haha!
Mas guwapo kasi ako sa'yo, 'no?"

"Hanggang walang ginagawang masama o nilalabag na batas si bunso, pwede siyang

maging kahit anong gusto niya." seryosong sagot ni Kuya John habang nagsasandok
"Kung gusto niya maging tomboy, bahala siya. Basta tapusin niya ang pag-aaral
niya."

Hindi ko napigilang hindi mapangiti sa sinabi ni Kuya John. Ito ang gusto ko sa
kanya, e. Napaka-supportive niya sa mga gusto kong gawin sa buhay ko as long as 'di
ko napapabayaan ang pag-aaral ko.

"Pero. . .paano. . .bakit," naguguluhan na sagot ni Kuya Joseph. Tumingin siya sa

akin "Tomboy ka na talaga, bunso? Hindi ka na magbabago?"

"Hindi na," sabi ko "Ito ako. Kung itatakwil mo ako, bahala ka. Care bear ko sa'yo.
Basta andiyan pa si Kuya John. Hehehe. Love you, Kuya John."

Napailing-iling nalang si Kuya John sa sinabi ko.

"Hindi naman kita itatakwil, bunso. Hindi palang matanggap ng utak ko na tomboy ka
talaga," sagot ni Kuya Joseph "Bigyan mo lang ako ng panahon para matanggap ko
'yan."

"Sige ba. Gaano ba kahabang panahon?" tugon ko saka kumain ng kanin.

"Uhm, mga sampung segundo," saad niya "Ayan, natanggap ko na na tomboy ka. Sama ka
sa akin, bunso, mamaya?"

"Saan?"

"Sa bar. Mambabae tayo. Maraming chx 'dun sa bagong bar sa bayan. Galing ako dun
kagabi." tumaas-taas pa ang kilay ni Kuya sa sinasabi niya.

"Hoy, Joseph. Manahimik ka nga. Kung anu-ano sinasabi mo kay bunso. Isasama mo pa
siya sa mga kalokohan mo. Isumbong kaya kita kay Rayne?"
"Grabe ka kamo, John. Biro lang, e. Magsusumbong ka kaagad 'dun kay Rayne. Gusto
mong mag beast mode na naman sakin 'yun?" napailing-iling pa si Kuya Joseph
"Pambihira. Kakambal kita kaya dapat ako ang palaging kinakampihan mo. Hindi 'yung
ikaw pa unang lalaglag sa akin."

"Ikaw ang kakampihan ko kung gumagawa ka ng tama."

"Sus. Ganyan ka naman, e. Kaya hanggang ngayon wala ka pang girlfriend." biglang
nagbago ang mukha ni Kuya John sa sinabi ni Kuya Joseph. "Ay, hehe. Biro lang, tol.
Tara kain na tayo."

Pinandilatan ko ng mga mata si Kuya Joseph dahil sa sinabi niya. Ito talagang
abnormal na 'to madalas walang masabing matino. Sa dami ng pwedeng sabihin iyun pa
talaga ang ikokomento niya. Alam niya na maselan na issue 'yun, e.

Two years ago kasi may girlfriend si Kuya John. Ang tagal na rin nilang dalawa.
Since college days pa ata nila silang dalawa na. Hanggang sa mag-aya magpakasal
'yung girlfriend ni Kuya.

Pero dahil si Kuya lang ang bumubuhay sa amin noon at nagpapa-aral sa akin, hindi
siya pumayag. Mas pinili niya kami ni Kuya Joseph kaysa sa girlfriend niya. Kaya,
ayun, nagalit 'yung girlfriend niya at nakipag-break. Puro kami nalang daw ang
iniintindi ni Kuya at wala ng oras sa kanya.

Simula nang maghiwalay si Kuya John at girlfriend niya, puro trabaho nalang ang
iniisip ni Kuya. Hindi na siya nag girlfriend. Ang sinabi niya lang sa akin noon,
mas importante kami ni Kuya Joseph sa kanya.

Hindi na raw makakaya ni Kuya kung pati kami ni Kuya Joseph ay mawawala sa kanya.
Mula ng mamatay si mama noon, sa amin nalang ni Kuya Joseph umikot ang mundo niya.

Family and work nalang ang iniitindi niya. Kaya mahal na mahal ko talaga si Kuya
Joseph. Nag susumikap ako para makapagtapos ng pag-aaral alang-alang sa mga
sakripisyo niya.

Nang matapos kumain si Kuya John agad na siyang tumayo at dumiretso sa kuwarto niya
para magbihis. Isa siyang professor sa school na pinapasukan ko kaya madalas kaming
sabay kung pumasok.

Naiwan kaming dalawa ni Kuya Joseph sa lamesa.

"Yang bunganga mo talaga, Kuya Joseph, kadalasan walang filter!" bulyaw ko kay Kuya
Joseph.

"Sorry naman," napakamot siya ng ulo "Hindi ko naman alam na hanggang ngayon
affected pa rin si John sa nangyari sa kanila nung Dianne, e."
"Bobo ka lang kamo," ismid ko sa kanya.

"Ikaw, bunso, ah. Nakakalimutan mo na atang Kuya mo pa rin ako."

"Hehe. Joke lang, Kuya."

"Pero seryoso, bunso. Tomboy ka talaga?" nagtataka niyang tanong. "Tsk. Huwag sana,
bunso. Ganda-ganda mo, e. Sayang lang kung magiging tomboy ka lang, e. Dapat sa'yo
nagpapaiyak na ng mga lalaki ngayon." saad niya "Pero, bunso. May naging girlfriend
ka na?"

"Wala pa," mabilis kong sagot "Pero malapit na."

"Sino? Kilala ko ba?" tumango ako "Huwag mo sabihing si Donna ang gusto mo? Trip mo
best friend mo, bunso? Haha."

"Anong nakakatawa?" taas kilay kong tanong. "Oo siya nga. In love ako 'dun."

"Teka, 'di ko maimagine langya. Haha. Since when?"

"Nung highschool pa." saad ko "Pero 'di niya alam. Ayoko sabihin. Baka layuan ako,
e. Mahirap na."

"Sabagay. Pero galing mo pumili, bunso ah. Ganda-ganda 'nun, e."

"Naman. Ako pa ba? Salazar ata ako kaya matinik 'to pumili."

"Haha. Apir tayo diyan!" nag apir kaming dalawa.

"Tomboy ka pala bunso," muling pagsasalita ni Kuya Joseph "Kaya pala minsan
nagtataka ako na kulang ang brief ko. Sinusuot mo pala. Sana nagpapaalam ka para
alam ko."

"Hala! Kadiri ka, Kuya!" sigaw ko kaya tumawa ng tumawa ang abnormal.

Nang matapos na kaming kumain ni Kuya Joseph, siya na ang naghugas ng mga plato
since wala naman siyang trabaho. Kakatanggal niya lang sa work niya dati dahil
nahuling natutulog. Isa siyang call center agent noon sa isang kompanya. Kaya
ngayon, nganga lang siya dito sa bahay.

Lumabas na si Kuya John ng kuwarto niya at nakabihis na ng professor uniform. Inaya

niya na ako kaya lumabas na kami ng inuupahan naming bahay.
Habang naglalakad kaming dalawa, biglang nabanggit ni Kuya si Papa.

"Bunso, naging tomboy ka ba dahil kay Papa?"

Bigla akong napasimangot, "Hindi. Wala siyang kinalaman kung ano ako ngayon, Kuya.
Saka, bakit mo bigla nabanggit 'yung tao na 'yun? Pwede bang kalimutan nalang natin
siya, please?" iritado kong sagot habang inaayos ang baseball cap ko.

"Wala lang. Naisip ko lang kasi. Paano kung bigla siyang sumulpot?"

"Bakit naman niya kailangan sumulpot? Wala namang dahilan para magpakita pa siya,
Kuya. Sampung taon siyang nawala tapos bigla nalang siyang susulpot? Huwag na
niyang dagdagan ang galit ko sa kanya kasi ang anger meter ko para sa kanya ay
malapit na sa rurok ng tagumpay."

Natawa si Kuya, "Haha. Pero 'di pa rin ako makapaniwala na tomboy ka talaga bunso.
Akala ko mas trip mo lang mag suot ng mga lalaking damit." saad ni Kuya "Siguro
naging ganyan ka dahil walang babae sa atin habang lumalaki ka. Na-adapt mo tuloy
ang style namin ni Joseph."

"Style mo lang Kuya. Hindi style ni Kuya Joseph. Kung pati kasi style niya na-adapt
ko, edi sana lumaki akong loko-loko?" natawa kami parehas "Pero, Kuya, salamat,
ah?"

"Salamat para saan?" nagtataka niyang tanong.

"Sa lahat-lahat. Sa walang sawang pag suporta sa amin ni Kuya Joseph. Sa walang
sawang pag papaaral sa akin at pagtanggap sa mga gusto ko sa buhay. Kung hindi
dahil sa'yo, malamang, napariwara na ang buhay namin. Ikaw na kasi tumayong nanay
at tatay namin noon hanggang ngayon, e."

Napatigil kami sa paglalakad ni Kuya saka siya napangiti.

"Haha. Wala 'yun, bunso. Alam mo naman na simula na mawala sila Mama at Papa sa
atin, pinangako ko sa sarili ko na, kahit anong mangyari, hinding-hindi tayo
maghihiwalay tatlo."

"Hehe. Guwapo mo talaga, Kuya." pambobola ko. "Kuya, ang ganda 'nung chx na 'yun,
oh." turo ko sa babaeng nasa kabilang kalsada. Ang sexy kasi. "Ganyan mga type ko,
e." natawa nalang si Kuya John.

"Haha. Langya, bunso. 'Di ko maimagine na chx din pala nasa isip mo. Akala ko nga
isa ka rin sa mga babaeng patay na patay 'dun kay ano, e."

"Kanino, kuya?" taas kilay kong tanong.

"Kay Ross Valentin, bunso. Akala ko isa ka sa fangirl 'nun sa school, e."

"YAK! KADIRI!" sigaw kong sagot na punong-puno ng pandidiri sa katawan. "Sa dami ng
lalaki, Kuya, doon pa talaga? Pwedeng mag suicide nalang ako?"

"Haha. Tama 'yan, bunso. Huwag 'dun."

"Talagang huwag, kuya. Bukod sa 'di kami talo, isa 'yung bwisit na 'yun sa dahilan
kung bakit mas gusto ko ang mga babae." untad ko.

Si Ross Valentin daw fangirl ako? Neknek 'nun! E, mas gwapo pa ako sa damuho na
'yun.

=================

Chapter 2

CHAPTER 2.

Sa university na pinapasukan ko, hindi ka raw totoong estudyante doon kapag hindi
mo kilala si Ross Eliseo Valentin. Halos araw-araw kasi siya ang pinag-uusapan ng
mga chx.

Dinaig pa ang artista kung pag chismisan ng mga chx sa school. Kung tratuhin nila
'yung Ross na 'yun ay akala mo regalo ng kalangitan para sa kanilang mga
kababaihan.

Hindi naman guwapo. Mas guwapo pa nga ako sa totoo lang.

Sino ba si Ross at ano ba siya sa school kung bakit siya ganun kasikat?
Isa lang naman siyang drug dealer. Siya ang nag dedeliver ng mga drugs at iba pang
epektos sa school.

Isa rin siyang baby maker. Pwede mo siyang rentahan para tumulong sa pag gawa ng
bata. Bali-balita kasing tatlo ang jellybeans niya sa ano niya. Kaya malaki ang
chance na makabuo kapag siya kinuha mo.

Isa rin siyang aborsyonista. Bali-balitang ilang unwanted baby na ang pinatay niya.
Nakakatakot, 'di ba?

Snatcher din ng cellphone. Iyong cellphone ko last time siya nang snatch. Ganun
siya sa school kaya ganun nalang siya kung pag-usapan. Isa siyang salot sa lipunan
at sa mundong ito.

Pero siyempre joke lang lahat ng sinabi ko. How I wish lang mga tol na sana ganun
nalang 'yung damuyo na iyon para matagal na siyang wala sa school. Inaagaw niya
kasi sakin iyung mga chx, e. Tsk.

Isa si Ross Eliseo Valentin sa heartthrob ng school. Bad boy look kaya playboy
'yong damuho na 'yun. Akala mo kung sinong guwapo porket maraming babae ang
humahabol sa kanya. Halos linggo-linggo at iba't ibang babae sa school ang
nababalitaang girlfriend niya.

Hindi ko rin maintindihan ang mga babae na nagkakagusto doon. Halata namang 'di
sila seseryosohin pero sige pa rin ang habol dun. E, kung ako nalang ang hinahabol
nila, 'di ba? Hindi sila aasa at masasaktan. Hindi ako nagpapaiyak ng babae, e.
Hindi kaya ng puso ko yon mga tiyong.

Hindi ko rin alam kung bakit naga-gwapuhan sila doon. Mukha kaya siyang bubuyog
kapag nakasuot ng salamin. Mukha naman siyang alupihang dagat kapag walang salamin.
Ang yabang-yabang pa porket may sasakyan siya. Akala mo siya lang may sasakyan sa
mundo. Ipa-carnap ko kaya kotse niya, 'no?

Siguro kaya 'di siya naaalis sa school dahil wala naman siyang ginagawang masama.
Sadyang babaero lang talaga. Ace player din kasi siya ng basketball team ng school.
Plus the fact na ang daddy niya ay isa sa school's major sponsor kaya malakas ang
kapit niya sa itaas.

Bakit ako galit sa kanya? Simple lang din. May crush kasi ako last year. Iyong
nanalo sa Ms. Della Rama University. Ganda 'nun. Sexy pa. Crush na crush ko talaga.
Tapos nalaman-laman ko nalang na girlfriend na siya ni Ross. Pero hindi nagtagal.
Naghiwalay din sila agad. 2 days lang ata sila.

2 days lang ang forever nilang dalawa. Wahahahaha!

Ang bilis no? Mas nagtagal pa ang unlimited text ng cellphone ko kaysa sa relasyon
nila.
Gumawa pa ng eksena si girl. Umiyak sa campus habang sinasabi kung gaano niya
kamahal si Ross.

Pero ang malupit, itong si Ross, walang pakialam. Dinaanan niya lang si girl habang
nakaluhod sa campus. Pero bago siya lumampas nagsalita pa si Ross. Ang sabi niya
"Huwag mo kong luhuran. Hindi ako Diyos. Mukhang Diyos lang sa sobrang kagwapuhan."
saka nagtawanan ang buong madla.

Napahiya si girl. Na-boom panes siya ni Ross. Naging laughing stock ng campus.
After nun, nawala na siya sa school. Ang bali-balita nag transfer sa ibang school
para mag move-on.

Pero hindi talaga yun ang totoong kinakainisan ko sa damuhong Ross na 'yun.

Nabwisit ako sa kanya noong last year. Nang minsang makasalubong ko siya sa hallway
ng school. Dahil mahaba ang palda ng uniform ko, tinawag ba naman niya akong madre.

Ako, madre? Sa guwapo kong 'to madre ang tingin niya sa akin? Jino-joketime ba ako
ng tupang gala na yun ha?! Sumagad galit ko sa kanya dahil dun e.

Okay lang sana kung padre, e. Pero madre? Duh. Mukha ba akong babae sa paningin
niya? E, mas lalaki pa nga ako gumalaw sa kanya. Bugbugin ko na talaga siya tignan
niyo lang. Matangkad lang siya at maganda ang katawan pero 'di niya ko mapapatumba.
'Di ko siya aatrasan sa suntukan, no!

Ang kapal talaga ng pagmumukha nun. Jusko. Sa tuwing naalala ko iyun, kumukulo ang
dugo ko. Ilang beses na nga akong nagtangkang basagin 'yung windshield ng sasakyan
niya para lang makaganti, e.

Pero 'di ko lang magawa-gawa. Baka mahuli ako. And worse, baka matanggal pa si Kuya
sa trabaho niya rito sa school. Malakas pa naman ang kapit ng damuho na yon dito.

Wala na akong ibang choice para lang makaganti. Pinagdadasal ko nalang 'yung
kaluluwa ni Ross sa itaas na sanay maaga na siyang kunin. May makilala lang talaga
akong marunong mambarang, ipapabarang ko siya. Ipapatanggal ko ang ano niya para
'di na siya makapag happy-happy.

Kaya para makaiwas sa Ross na yun, kapag makakasalubong ko siya, agad na akong
liliko. Hindi ako naglalagi sa iisang lugar kung nasaan siya. Nasisira lang kasi
ang araw ko kapag nakikita ko ang pagmumukha ng Ross na yon. Mukha kasing dagang
costa.

Tsk. Badtrip. Bakit si Ross ang iniisip ko ngayong araw? Si Kuya kasi, e. Bakit ba
niya naisip na fangirl ako ng lalaki na yun. Hindi ako bakla, no. Babae ang gusto
ko. At si Donna lang yon.
Kakatapos lang ng 2 subjects namin ngayon kaya wala na kaming ginagawa. Habang
nakatulala sa kawalan at hinihintay ang reply ni Donna sa text ko, dumating naman
si Anton at Alex na tropa ko.

Mga tomboy din sila. Pero hindi gaya kong long hair pa rin, sila naman short hair
na. Parehas silang naka-shete ang buhok. Mukha tuloy silang kambal na mga mukhang
unggoy. Ako lang gwapo sa aming tatlo.

"Oy, Mary Jovelyn, sama ka sa amin mamayang gabi?" tanong sa akin ni Anton.

"Saan naman, Antonina?" pagbanggit ko sa totoo niyang pangalan kaya siya

napasimangot.

"Haha. Taeng yan. Panget talaga ng pangalan ni Anton. Babaeng-babae, e." komento
naman ni Alex.

"Wow! Hiyang-hiya naman ako sa pangalan mo Maria Alexandra Jade Joaquin." inis na
untad ni Anton.

"O, bakit? Maganda naman pangalan ko, ah. Hindi tulad sa'yo. Maria Antonina Tatlong
Reyna." napahagikgik si Alex "Badtrip na apelido yan. Tatlong Reyna. Ba't 'di
nalang ginawang Apat na Reyna para edi wow boom panes? Haha."

"Oy, mga tomboy! Huwag nga kayong maiingay!" sigaw ng kaklase ko mula sa likuran.

"Lul. Arthur, manahimik ka. Mukha kang palaka!" sagot naman ni Alex kaya nagtawanan
kaming tatlo.

"Teka, saan nga tayo pupunta mamayang gabi?" balik ko sa topic namin.

"Sa bayan, tol. Sa liwaliw bar. Bagong bukas lang na bar. Bali-balita maraming chx
doon na magaganda. Tara, tignan natin." pag-aaya ni Anton. "Mambabae tayo."

"Hala! Mambababae raw ang mga tomboy. Seryoso kayo diyan? E, mas malaki pa mga
boobs niyo kaysa sa mga babae doon sa bar, e." muling sagot ni Arthur "Alex, huwag
ka na maging tomboy.Balik babae ka nalang kasi. Tapos liligawan kita." tumaas-taas
pa ang kilay ni Arthur habang titig na titig kay Alex.

Biglang nagtawanan ang mga kaklase namin dahil sa sinabi ni Arthur. Palagi niya
kasing inaasar si Alex na liligawan niya raw ito kapag bumalik si Alex sa pagiging
babae. Ito namang si Alex sukang-suka. Siyempre, 'di niya kinakaya 'yun. E, mas
marami pa nga siyang naging girlfriend kay Arthur tapos magiging sila lang in the
end? Nakakasuka, 'di ba?
"Manahimik ka diyan, Arthur. Bubugbugin kita diyan makikita mo!" inis na sagot ni
Alex.

"Talaga ba? Sige nga. Bugbugin mo ako with love!" pangangasar ulit ni Arthur "Come
to, Papa, Alex. Come to me and make love us!"

"Bwisit ka talaga! Nakakalalaki ka na, ah!" pikon na sambit ni Alex.

At ayun, pinuntahan na niya si Arthur at binugbog. Tanging tawa at pag aww lang ni
Arthur ang naririnig kong sinasabi niya. Si Alex naman bwisit na bwisit na.

Parehas nalang kaming napairap ni Anton sa eksena nilang dalawa. Para silang may
lovers quarrel, e. Nakakadiring isipin na ang isa sa mga tropa ko 'e magiging babae
ulit. 'Di ko matatanggap yun.

"So, ano, MJ? Punta ba tayo?" muling tanong ni Anton sa akin.

"Hindi ko alam, pre. Wala akong pera, e. Nagtitipid ako. Malapit na birthday ni
Donna. Bibilhan ko siya ng regalo," sabi ko habang nakangiti "Sa birthday niya rin
kasi ako aamin na gusto ko siya at kung pwede ba siyang ligawan. Sana lang pwede."

"Paano kung hindi?" tanong ni Anton.

"Edi, hindi. Basta balik best friend kami. Pero tingin ko may pag-asa, e. Minsan
nga sinabi niya sa akin na kung naging lalaki raw ako, ang sarap ko raw maging
boyfriend."

"Kung naging lalaki. E, kaso tomboy ka. Tapos, mas malaki pa boobs mo sa kanya. Ang
awkward, pre."

"Nahiya naman ako sa boobs mo, Anton. E, triple ng boobs ko 'yang boobs mo, e."
untad ko "Naalala mo ba si Jennifer? Yung nakilala mo sa facebook? Okay na sana
yun, 'di ba? Tanggap ka niyang tomboy ka. Pero napurnada lang."

Napasimangot bigla si Anton, "He! Manahimik ka!" busangot na sagot niya saka siya
nag walk out.

Natawa nalang ako sa naging reaction niya. 'Di pa rin pala niya yun makalimutan.
Tawang-tawa talaga ako nang malaman ko yung nangyari sa eyeball nila, e. Bigla raw
nag walk out yung Jennifer na makitang mas malaki pa ang boobs ni Anton kaysa sa
kanya.

Ang awkward naman kasi talaga nun, 'di ba? Ikaw ang tatayong boyfriend at lalaki sa
isang relasyon tapos mas malaki pa boobs mo sa girlfriend mo.
Pero sana, if ever na umamin ako kay Donna, hindi siya mag walk-out. Tutal naman
magkasinglaki lang ang boobs naming dalawa kaya 'di siya maiinggit. Iyon nga lang
mas sexy ang katawan ko sa kanya.

Speaking of Donna. May reply na pala siya.

Ang sabi niya punta raw ako sa bahay nila mamaya after school. May ipapakilala raw
siya sa akin.

Sino na naman kaya yun?

Nag reply ako na sige pupunta ako saka na tinago sa bulsa ko ang cellphone nang
dumating na ang next professor namin. Theology ang next subject namin.

Bago magsimula ang klase nag speech na naman si sir. Na lalaki at babae lang daw
ang ginawa ng Diyos. So, sino ang gumawa sa aming mga lesbian? Bahala na kami mag-
isip ganon?

Ang kalangitan daw ay para lamang sa lalaki at babae. Ayos. Doon nalang kaming mga
tomboy kasama ang mga friends naming mga beki sa rainbow at mag slide-slide. Mas
masaya kaya doon.

Sinusunog daw sa impyerno ang mga taong nagkakagusto sa parehas na kasarian.

E, ano namang ginagawa sa mga taong mapanghusga ng kapwa nila? Buhay pa sila pero
sinusunog na rin ang mga kaluluwa nila.

Whatever.

Hanggang wala akong ginagawang masama, inaapi, at tinatapakang tao, masaya ako sa
kung ano ako. Hindi ko kailangan ng approval ng ibang tao sa kung ano ako. Hindi
naman nila ako pinapakain no.

Habanag nag i-speech ang sir namin sabay-sabay kaming nagkatinginan nila Alex at
Anton sa isa't isa. Sabay-sabay din kaming napaikot ng mga mata. Kasi alam naming
kami ang pinapatamaan.

Maaga ang dismissal namin dahil wala ang last subject namin kaya naglalakad na kami
nila Anton at Alex sa campus. Habang naglalakad, naririnig naming tatlo ang usapan
ng mga chx na nakakasalubong namin. As usual, si Ross na naman ang topic nila.

"Sikat na sikat talaga si Ross, 'no? Nakakainggit naman kasi ang kagwapuhan, non."
komento ni Anton.

Tinignan ko siya ng nakakadiring tingin, "Yak! Totoo ka ba, Anton? Totoo bang
nagagwapuhan ka doon? Bading ka ba?" nasuka-suka pa ako sa harap niya.

"Bading ka diyan. Tomboy ako, baliw ka!" saad niya "Oo naman nagagwapuhan ako dun.
Pero hindi masyado. Kaunti lang. Kinikilig din minsan."

This time, kaming dalawa na ni Alex ang tumingin sa kanya nang seryoso.

"Ay, joke. 'Di ako kinikilig." sabi niya "Hehe. Joke lang yun mga pre. Walang bakla
satin. Tomboy lang tayong tatlo. Walang bakla. Bawal yun sa grupo."

"Pero, alam niyo mga pare. Kung naging babae siguro ako, isa rin ako sa humahabol
kay Ross. Kita niyo naman kasi, ang guwapo-guwapo. Nakakabading talaga. Minsan nga
naiisip ko, ano kaya ang feeling na maging boyfriend ang isang Ross Eliseo
Valentin?" komento naman ni Alex.

Siya naman ang tinignan namin ni Anton na gulat. Jusko. Totoo ba 'tong mga tomboy
kong mga tropa? Talaga bang sa lahat ng lalaki, kay Ross pa sila nababading? Bakit
doon pa?

"Alam niyo, nakakadiri kayong mga tomboy kayo," sabi ko sa kanilang dalawa
"Nakakadiri. Of all people, sa kanya pa talaga? Kay Ross pa talaga kayo kinikilig?
Mga bading!"

"Grabe ka naman magsalita, Mary Jovelyn." tugon ni Alex.

"Real talk lang, dre." saad ko.

"E, ikaw? If ever na maging bading ka. Though, impossible yun since tomboy na tayo.
Kunwari lang na babalik loob tayo sa pagiging girly, sinong gusto mo?"

"Uhm," napaisip naman ako kasi wala talaga akong lalaki na nagugustuhan. "Si Daniel
Padilla. Mga ganong level. Siguro siya lang ang makakapagpabalik sa akin bilang
babae."

"Forever ka ng tomboy, MJ." saad ni Alex.

"Daniel Padilla pa raw ang nais. Iba mag-ilusyon 'tong si MJ. 'Di ko kinakaya."
dagdag naman ni Anton.

"Mga impakto kayong dalawa! Mga tomboy na 'to. Kayo nga kay Ross, e. Yak lang!"

"Sus. Mamaya, ikaw pa pala ang makatuluyan nun, e." natawang sabi ni Alex.

"Haha. Oo nga! Baka kayo pa pala ang destiny." untad naman ni Anton. "Tiyak, enjoy
si Ross diyan sa boobs mo. Laki-laki niyan, e."

Nag apir pa nga ang dalawa.

"Kung sa boobs ko mag e-enjoy siya, e ano pa pala sa boobs mo, Anton? Edi naubos na
ni Ross ang laman niyan?" saad ko "Tomboy na 'to kapangit."

Todo suka naman ako sa sinabi nila. Ako? Makakatuluyan nun? Ang dirty uy!

Naghiwa-hiwalay na kaming tatlo nang mapunta kami sa hallway. Dumaan pa kasi ako sa
faculty para magpaalam kay Kuya John na uuna na akong uuwi. Nag bilin lang siya na
pag saingin si Kuya Joseph at lutuin iyung baboy na nasa fridge. Nang matapos niya
akong kausapin, umalis na ako.

Kapag palabas ka ng campus, mapapadaan ka sa parking lot ng school. Wala pa

masyadong tao sa paligid dahil hindi pa naman talaga uwian. Nang mapadaan ako sa
parking lot, bigla akong napahinto nang may makita akong dalawang lalaki na
nakatayo sa harap ng kulay dilaw na kotseng halatang mamahalin.

May hawak silang baseball bat habang nakatingin sa kotseng basag ang windshield ng
sasakyan. Mukhang sila ang bumasag nito.

"Hoy! Mga impakto kayo! Ba't niyo binasag yan?" sigaw ko sa dalawang tarantado.

Napatingin sila sa akin at biglang naalarma. Napatakbo silang dalawa palayo.

Nabitawan pa nung isa yung baseball bat na dala niya sa sobrang bilis niya tumakbo.

"Hoy! Bumalik kayo rito mga ulupong!!" sigaw ko saka tumingin sa paligid "Tulong!
Nagahasa ako—este, binasag nila 'yung sasakyan na 'to!!"

Agad-agad akong lumapit sa may baseball bat at dinampot ito. Mga bwisit na 'yun.
Bakit kaya nila binasag 'tong salamin ng sasakyan? Ang gara pa naman ng sasakyan na
'to. Halatang mamahalin. Kanino kaya ito? Kawawa naman ang may-ari. Mukhang
mapapaiyak siya kapag nakita niya ang mamahalin niyang sasakyan na kulay dilaw.
Tsk. Tsk.

Habang nakatitig ako sa sasakyan, bigla akong nakarinig ng nagsalita mula sa

likuran ko.

"Shit. Anong ginawa mo sa sasakyan ko?" nanlamig ang buong katawan ko sa boses na
narinig ko.

Kabado akong napaharap. Slow motion pa kamo dahil sa sobrang kaba. Nang mapaharap
ako, at makita ang mukha ng may-ari ng sasakyan na 'to, dumoble ang kaba na
nararamdaman ko.
Potek na yan. Of all people, bakit siya pa? Bakit itong damuho na ito pa ang may
may-ari nito?

"Hoy! Tinatanong kita! Anong ginawa mo sasakyan ko? Bakit mo binasag?!" galit
niyang tanong.

Sa sobrang tangkad niya halos manliit na ako. Pawisan si Ross. Tanging puting
basketball short lang ang suot niya at black na Jordan shoes na pangbasketball din.
Hindi niya alintana ang pawisan niyang katawan. Tutok na tutok ang mga mata niyang
nanlilisik sa akin.

"Tinatanong kita. Answer me!!" muli siyang napasigaw.

"Ay abs na mahabagin!" gulat kong sagot "Ano ba? Ba't ka ba nanggugulat? Hindi ko
alam. Hindi ako ang bumasag diyan. Huwag kang bintangero!" iritado kong sagot.

"Hindi ikaw? Ginagawa mo ba akong tanga? E, ba't ikaw ang may hawak ng baseball
bat?" tugon niya saka niya hinila sa kamay ko ang baseball bat.

"Aba, malay. Nakita ko lang yan, no. Huwag mo kong pagbintangan lalo na kung 'di mo
naman nakita ang nangyari. Sabi ni Bro bawal mambintang, uy!" sagot ko kahit
kinakabahan na. "Diyan ka na. Aalis na ako. Goodbye. Adios. Sayonara."

Maglalakad na sana ako pero bigla niya akong hinawakan ng mahigpit sa braso ko. Sa
sobrang higpit, pakiramdam ko mababali na ang buto sa kamay ko.

"Aray ko! It hurts you know!" reklamo ko.

"Saan ka pupunta? Tingin mo makakatakas ka sa akin, ha? Pagbabayarin mo ang ginawa

mo sa sasakyan ko!" inis niyang tugon. Mukhang pinipigilan nalang niya ang sarili
niya na huwag akong saktan.

"Kulit ng lahi mo. Hindi nga ako ang bumasag diyan!"

"Alam mo ba kung gaano kamahal iyang kotse ko? Latest model yan! Ilang milyon ang
halaga niyan! Kaya mo ba yang bayaran, ah?" sigaw niya sa mukha ko "Makakarating sa
school's admin ang ginawa mo. I will make sure na ipapagawa mo 'tong sasakyan ko!
Sumama ka sa akin!"

Todo hila siya sa akin habang nakaramdam ako ng panlulumo. Hindi na ako nakakapag-
isip ng tama. Biglang bumalik sa isipan ko si Kuya. Kung gaano niya pinagbubutihan
ang pag tatrabaho rito sa school. Kung gaano siya nagpapakahirap para lang kumita
ng pera at mapag-aral ako.

Tiyak, kahit sabihin kong hindi ako ang bumasag ng sasakyan ni Ross, siya pa rin
ang kakampihan at paniniwalaan. Mayaman kasi sila at mahirap lang kami. Tiyak din,
kapag 'di namin napagawa ang sasakyan na 'yun, matatanggal sa school si Kuya.
Malakas ang kapit ni Ross, 'di ba?

Naiiyak na ako sa mga possible na mangyari. Kaya bago pa kami makalayo ni Ross,
hinarap ko siya saka siya sinipa sa precious thing niya. Sa sobrang lakas ng sipa
ko, pakiramdam ko, nabasag ang dalawa niyang jellybean.

"Awww. Shit." pag inda niya sa sakit habang nakahawak sa ano niya. Napayuko pa
siya. Halatang nasaktan talaga siya ng sobra-sobra.

"Sorry, tol. Walang personalan. Trabaho lang." huli kong sinabi saka tumakbo ng
pagkabilis-bilis palayo sa kanya at palabas ng school.

Wish ko lang na 'di ako namukhaan ni Ross. Sana 'di niya natitigan ang gwapo kong
mukha.

Kundi, tiyak mababawasan ang mga poging tomboy sa Pilipinas.

=================

Chapter 3

CHAPTER 3.

Hindi ko alam kung paano ako nakauwi ng bahay namin. Hindi ko nga rin sigurado kung
nakapagbayad ba ako sa jeep na sinakyan ko pauwi, e. Ang tangi ko lang alam ay may
chx akong nakasabay kanina sa jeep na nag papa-cute sa akin.

Pero hindi ko siya pinansin. Ang mga pogi talaga kung minsan ay hindi namamansin ng
chx.

Kabado kasi ako at baka sa sobrang kabado ko'y maihagis ko siya palabas ng jeep.
Nangawit tuloy ang labi niya sa kakangiti sa akin kaya nung bumaba na ako, inirapan
niya ako. Ganun talaga kapag pogi, no? Kapag 'di mo napansin ang babaeng nagpapa-
cute sa'yo, saka ka naman niya susungitan. Hay.
Pero hindi iyung chx na todo kung magpa-cute ang inaalala ko.

Ang inaalala ko ay si Ross. Kung naalala ba niya ang mukha kong gwapo? Kung
natandaan niya ba ang kapogian ko, ang suot kong damit at bag, o kung tumatak sa
isipan niya ang itchura ko.

Sigurado kung maalala niya ako, todas ako bukas nito sa school. Baka rin matanggal
si Kuya sa trabaho. Kapag natanggal siya, paano na ang pag-aaral ko? Paano na ang
mga bayarin? E, si Kuya Joseph wala pa rin namang work. Wala kaming maaasahan sa
abnormal na iyun ngayon.

Hindi naman kasi ako ang bumasag sa windshield ng sasakyan niya, no. Ba't ako ang
pinagbibintangan niya? Tanging dalawang jellybeans niya lang ang binasag ko kaya
wag siyang magalit, uy!

Todo dasal tuloy ako na sana, kapag umuwi na siya, bigla siyang maaksidente. Iyong
tipong maliligtas naman siya pero magkaka-amnesia siya para makalimutan niya ako.

O, kung 'di naman, kapag pauwi siya, bigla siyang ma-gang rape ng isang dosenang
mga bakla.

Para ma-divert sa iba ang attention niya at makalimutan niya ako. Pwede iyun, 'di
ba? Mas okay na iyun kaysa maaksidente siya. Saan ba ako hahanap ng isang dosenang
mga bakla na mas macho pa kay Ross?

Jusko, Lord. Ano bang kamalasan 'tong napasok ko? Hindi ko alam kung papaano 'to
malulusutan. Bakit kasi sa dinami-raming tao, bakit dun pa kay Ross, Lord?

Joke time ba 'to? Lakas niyo naman magbiro, Lord. 'Di ko kinakaya ang humor niyo.
Napapaiyak nalang ako sa nangyari kanina. Parang may kung anong nakabaon sa dibdib
ko at 'di ako makahinga ng maayos.

Pumasok na ako sa loob ng bahay at naabutan ko si Kuya Joseph na nakahilata sa may

upuan habang nanonood ng TV. Umupo ako sa kabilang upuan at tumitig sa kawalan.

"Huy, bunso. Anong nangyari sa'yo? Para kang namatanda diyan. Na-engkanto ka ba?"

Umiling ako, "Hindi, Kuya. Na-Ross lang." sabi ko habang mangiyak-ngiyak pa.

"Ha? Anong na-ross?" umupo siya "Anong nangyari sa'yo? Bakit naiiyak ka diyan?"

"Huhuhu. Kuya Joseph.." pagsusumamo ko.

"Bakit nga? Anong nangyari sa'yo? Nadukutan ka ba? Nanakaw ba sa'yo ang iPhone at
Macbook Air mo?" seryoso niyang tanong "Ang ATM card mong may lamang 50,000 nanakaw
din ba?"

Tinignan ko siya, "Okay ka lang, Kuya? Wala akong iPhone at Macbook Air. Mas lalong
wala akong 50,000 dahil wala naman akong ATM card. Mukha nito, e."

"Mukha ko guwapo," natawa siya "De, pero seryoso. Bakit nga?"

Napanguso ako, "Kuya, magkano magpaayos ng windshield ng sasakyan?"

"Bakit mo natanong?" sagot niya saka nilipat ang channel ng TV.

"Natanong ko lang," saad ko "Balak ko kasi magpaayos ng windshield ng sasakyan ko."

"Seryoso ka ba diyan? Wala ka ngang sasakyan."

"Bibili ako. Hindi pwede?"

"Sus! Wala ka ngang pera. Di mo nga mabayad-bayadan utang mo saking 100," tumingin
siya sa akin "Pero bakit mo nga natanong? 'Di ko alam kung magkaano magpaayos, e.
Depende sa availability ng sasakyan at depende rin sa model. Mas latest na model
mas mahal."

"Totoo ba yan? Baka niloloko mo lang ako, ha?" kabado kong sagot.

"Di, no. Seryoso, bunso. Ganun talaga," saad ni Kuya Joseph "Bakit ba? Anong
nangyari? Siguro nakabasag ka ng windshield ng sasakyan no? Tapos pinapabayad
sa'yo? Hala ka, bunso. Patay ka kay Kuya John mo! Wala pa namang ipon yun."

Mas lalo akong kinabahan sa sinabi ni Kuya Joseph kaya todo tanggi ako. Hindi
pwedeng malaman niya ang nangyari kanina dahil tiyak kahit 'di ako mamukhaan ni
Ross, si Kuya na ang makikipag-usap para maaayos ang gulo. Ganun kabuting tao si
Kuya John. Hindi siya pumapayag na may nangyayaring gulo.

Pero hindi ko naman pwedeng hayaan na ganun ang mangyari. Dahil sa pagsipa ko sa
jellybeans ni Ross kanina, I'm sure na sagad na sa bone marrow niya ang galit niya
sa akin. Sa sama ng tingi niya sa akin kanina? Sigurado akong 'di iyun makakapayag
na 'di siya makakaganti.

Okay lang sana kung ako ang gantihan niya, e. E, paano kung pati si Kuya John at
trabaho nito ay idamay ng damuho na iyun? Saan kami pupulutin magkakapatid?

"Hindi, no!" pagtanggi ko saka tumayo na "Ba't naman ako makakabasag ng windshield?
Ano ako, shunga? Huwag mo ko itulad sa'yo, Kuya Joseph!" untad ko "Sabi nga pala ni
Kuya John mag saing ka raw. Tapos iyung baboy sa fridge iluto mo rin daw. Mukhang
gagabihin siya."

"Aba! Iyang Kuya mo kung makapag-utos sa akin akala mo hindi kami magkasing-edad,
ha. Baka nakakalimutan niyang kambal kami kaya parehas lang kami ng edad at
birthday!"

"Aba rin, Kuya Joseph. Baka rin nakakalimutan mo na nung na-dengue ka last year si
Kuya John ang gumastos pagamot ka lang. Nakalimutan mo na rin ba na sa tuwing nag-
aayos ka ng kung anu-ano sa trabaho kay Kuya John ka humihingi ng pera?" sagot ko
"Nung anniversary niyo ni Ate Rayne nakaraan? Kanino ka umutang pambili ng regalo?
Kay Kuya John. Nagreklamo ba siya sa'yo?"

Mabilis tumayo si Kuya at nagsuot ng slippers niya, "Wala na bang pinag-uutos si

John? Anong luto rin ang gagawin ko sa baboy? Adobo, sinigang o ang paborito niyang
prito?" pagsasalita niya saka siya naglakad papuntang kusina para magluto na.

Natawa nalang ako sa sinabi ni Kuya Joseph. Kahit talaga kambal silang dalawa,
malaki ang respeto niya kay Kuya John. Alam niya kasi ang paghihirap at sakripisyo
noon ni Kuya John nang maulila kami.

Kung hindi dahil kay Kuya John, tiyak hiwa-hiwalay kaming tatlo ngayon at napunta
sa mga kamag-anak namin. Nagpapasalamat talaga ako na tulad ni Kuya John at oo na,
tulad na rin ni Kuya Joseph ang mga naging kuya ko. Wala na akong ibang mahihiling
pa.

Kaya hindi ko kayang ilagay sa alanganin na posisyon ngayon si Kuya John. Sa laki
nang paghihirap niya sa amin, 'di ko na kayang dagdagan pa ang intindihin niya.
Alam ko rin kung gaano niya kamahal ang trabaho niya kaya 'di ko mapapatawad ang
sarili ko kapag natanggal siya sa school.

Malungkot akong pumasok sa kuwarto ko at nagpalit ng pambahay na damit.

Bago rin ako humiga sa kama ko, kinuha ko ang picture namin nila Mama. Iyung
picture kung saan 11 years ago na ang nakakalipas. 7 years old palang ako dito
habang si Kuya John at Kuya Joseph ay 17 years old naman. Ang popogi namin.

Ang babata pa naming tatlo. Walang kamuang-muang sa mangyayari sa pamilya namin

noon.

"Saan ako kukuha ng milyon, Mama?" naiiyak kong tanong sa picture "Anong gagawin
ko, Mama?"

"Ang sabi ni Mama maglaba ka na raw," bigla akong napatingin sa may pintuan at
nakita kong nakasilip si Kuya Joseph "Anong dinadrama-drama mo diyan, bunso?
Maglaba ka nalang."
"Oo na, mamaya!" singhal ko.

"Yang mamaya mo next week mo pa gagawin, e." saad niya "Bilang ko brief at boxer ko
ah. Baka gamitin mo, e. Magpaalam ka muna sa akin."

"Isumbong kaya kita kay Ate Rayne na may katextmate ka?"

"Hehehe. Love you, bunso."

"Ewang ko sa'yo. Alam mo namang galit ako sa mga manloloko pero nagiging manloloko
ka na rin." inis kong sagot "Dun ka na nga, Kuya. Matutulog ako."

Napakamot nalang ng ulo si Kuya Joseph at tuluyan ng lumabas ng kuwarto ko.

Hindi ko na namalayan na nakatulog pala ako dahil sa pag da-drama.

Pero bago ako makatulog, pinagdasal ko pa rin na sana, sana ma-gang rape si Ross ng
mga bakla sa pag-uwi niya. Kahit yun nalang. Para naman makalimutan niya ang
nangyari sa sasakyan niya.

Nagising nalang ako nung gabi nang pumasok si Kuya John sa kuwarto ko. Inaaya niya
ako kumain pero sinabi kong ayoko dahil masama ang pakiramdam ko. Nagpabili nalang
siya ng gamot kay Kuya Joseph at hinayaan nalang akong magpahinga.

Kinabukasan hindi na ako pinapasok ni Kuya John para raw makapagpahinga muna ako.

Nasa sala ako ng bahay at nag ma-marathon ng Tokyo Ghoul habang si Kuya Joseph
naman ay nag-aayos ng sarili. Mukhang lalabas siya at magkikita sila ni Ate Rayne.

"Bunso, ikaw muna bahala rito sa bahay, ha?" bilin niya "Kapag lalabas ka, i-lock
mo ang bahay. Yung mga brief ko binilang ko na. 12 lahat sila. Kapag 'yun nagkulang
ng isa alam na."

"Ang dugyot mo! Umalis ka na nga lang Kuya!" inis kong sagot.

"Haha, joke lang, e." tawa niyang sagot habang nagsusuklay. "Bibilhan nalang kita.
Anong gusto mo?"

"Anong ibibili mo?"

"Brief. Anong brand ang gusto mo? Anong size rin? Haha!" tawa ulit ang abnormal.

"Lumayas ka na nga!"
"Haha. Ang bunso nagsusungit. Pero, tomboy ka ba talaga bunso?" muli niyang tanong.
"As in tomboy na nagkakagusto sa kapwa babae, bunso? Ganun ka?"

Napaikot ako ng mata, "Hindi, Kuya. Tomboy ako na nagkakagusto sa bakla."

"Meron ba nun?"

"Wala. Shunga talaga nito. Jusko. Nasaan ang utak mo? Napunta lahat kay Kuya John!"
saad ko.

"Pero last tanong, bunso. Ba't naging tomboy ka? Dahil ba kay Papa?"

Tinignan ko siya ng seryoso, "Dahil sa mga manlolokong katulad mo na 'di kayang

maging faithful sa babaeng minamahal nila. Ngayon, kung magtatanong ka pa, itetext
ko nalang si Ate Rayne. Sasabihin ko na may ka-callmate ka kagabi. Tinatawag mo
pang baby."

Nagulat si Kuya saka mabilis lumapit sa akin at hinalikan ako sa noo, "Bunso, alis
na ako. Uwi rin ako agad. Bibilhan kita ng paborito mong palitaw sa bayan."

Tapos nun nagmadali na siyang umalis ng bayan. Mukhang natakot sa banta kong
itetext ko si Ate Rayne. Ha! Mukha niya. Nagloloko pero takot naman pala mahuli.
Tsk. Tsk.

Naramdaman kong nag vibrate ang cellphone ko kaya tinignan ko kung sino ang
nagtext. Akala ko si Donna na ang nag reply pero hindi pala. Si Anton na pangit na
tomboy lang pala.

Anton: Bakit hindi ka pumasok, pre? Kulang tuloy ang mighty three.

Ako: Ayos lang yan. Para naman maranasan niyo ni Alex maging pogi. Ang panget
niyong dalawa sa tuwing tumatabi kayo sa akin, e.

Anton: Wow, tol. Hangin, ah. Pero bakit nga? Hulaan ko? May dalaw ka ngayon, no.
Haha

Ako: Dalawin ka man ni kamatayan, pre?

Anton: Joke lang, MJ. Grabe ka naman talaga.

Ako: Nasaan pala si Alex?

Anton: Andito. Binubugbog na naman si Arthur. Inaaya mag date, e. Haha.

Ako: Maiba ako, tol. May balita ka ba kay Ross?

Anton: Tae tol. Malapit na ang paghuhukom.

Ako: Ha?

Anton: Pota, tol. End of the world na ata. Ba't tinatanong mo si Ross? Crush mo na?
Nababading ka na tol? Tomboy tayo, tol. Baka nakakalimutan mo, ha. Tomboy tayo.

Ako: Pogi akong tomboy. Kayo naman ni Alex pangit na tomboy.

Anton: Weh? >:D

Ako: Ano nga balita kay Ross? May kaguluhan ba diyan sa school na kasama siya?
Like, nabasag windshield ng sasakyan niya?

Anton: Uhmm..

Ako: Anong uhmm? Tomboy na pangit, ano nga?

Anton: Sandali. Nagtatanong ako. Excited ka ba tol? Ikaw na magtanong sa mga

classmates natin.

Ako: Haha.

Anton: Wala naman daw tol. Ang issue lang ay ayun, babaero pa rin si Ross. Ace
player pa rin ng team. Habulin pa rin ng chx. Wala namang basagan na nangyari.
And..

Ako: And?

Anton: And may babae raw na sumipa sa jellybeans niya tol. Haha. Taena, tol.
Laughtrip.

Ako: Natatandaan ba raw ni Ross kung sino?

Anton: Aba 'di ko alam tol. 'Di kami close ni Ross. Kayo ba close?

Ako: Hindi. Pero tol balita ko pag pasok ko close na kayo ni kamatayan.
Anton: Ay gusto ko yan >:D

Ako: t(-_-t)

Tapos nun 'di na nagreply si Anton na pangit na tomboy. Mukhang dumating na ang
next subject professor namin e.

Pero sa nalaman ko, 'di ko alam kung makakahinga ba ako ng maluwag o mas lalong
kakabahan.

Hindi naging usap-usapan ang pagkabasag ng windshield ng sasakyan ni Ross. Pero

iyung pag sipa ko sa jellybeans naman niya ang nag trend. Jusko. Diyos ng mga
tomboy, sana naman 'di niya ako namukhaan.

Nawala lang ang mga agam-agam ko nang biglang may mag text sa phone ko ulit. Akala
ko si Anton na pangit na tomboy na ulit pero hindi pala. Si Donna my loves pala.

Donna: Bessy! Ang daya mo. 'Di ka pumunta sa bahay kahapon. Amp!

Ako: Sorry, bessy. Pag kauwi ko kasi ng bahay nakatulog na ako, e.

Donna: Later punta ka, ha? May gusto kasi ako ipakilala sa'yo, e.

Ako: Sino ba 'yan?

Donna: Basta. Punta ka ha? Kundi magtatampo na ako sa'yo.

Ako: haha. Oo na. Punta ako maya-maya.

Donna: Sige. See you.

Ako: Okay. Love you bessy.

Donna: Love you more. Mwa mwa.

"Damn! Kilig!" sigaw ko sa sarili ko dahil sa isinagot ni Donna sa akin.

Natural lang sa aming dalawa na mag I love you han pero para sa akin may ibang
meaning iyun. Siyempre, mahal ko si Donna more than friends.

Pero sino kaya iyung ipapakilala niya?

Pinatay ko na yung TV saka dumiretso sa kwarto ko para maghanap ng isusuot.
Kailangan pogi ako mamaya kapag nakita niya ako.

Umalis ako ng bahay na polo tapos puting t-shirt na panloob ang suot ko. Maong
jeans ulit tapos rubber shoes. Naka-baseball cap din ako para matakpan ang mahaba
kong buhok.

Kamukha ko si Kuya John at Kuya Joseph noong teenager palang sila ngayon. 'Di mo
talaga mapagkakailang magkakapatid kami na mga gwapo.

Lalaking-lalaki ang porma ko ngayon kaya feeling ko ang pogi-pogi ko. Sana sa
ganitong paraan mapansin ni Donna na gusto ko siya hindi bilang best friend kundi
bilang more than friends.

Tagal ko na rin siyang gusto, e.

At tiyak, kapag ako ang minahal niya, 'di siya iiyak. Ako rin ang pinakamaswerteng
tomboy kapag nagkataon.

Naglakad na ako papunta kila Donna. Hindi na kailangan sumakay since malapit lang
naman bahay nila dito sa amin. Mga limang bundok ang layo. De biro lang. Mga limang
kanto lang naman tapos limang liko sa kanan. Buti nalang hapon na ako lumabas ng
bahay kaya 'di na masyadong mainit ang sikat ng araw.

Hindi pa ako nakakalapit sa may tapat ng bahay nila Donna, natanaw ko na agad na
may kulay itim na kotseng nakaparada. Mukhang mamahalin 'yung kotse. Ang gara
tignan at ng design e. Mukhang mayaman ang may-ari. Pinagtitinginan itong kotse ng
mga taong dumadaan.

Alam kong hindi ito kila Donna dahil kulay puti ang kotse ng Papa niya. Naglakad na
ako papunta sa tapat ng bahay at nakita ko na paalis si Tita Lornaâang Mama ni
Donna.

"Tita, saan punta?" magalang kong tanong.

"O, ikaw pala Jovelyn. Ano ba yang porma mo? Nakaayos lalaki ka na naman. Diyan
lang sa bayan," sagot niya habang binubuksan ang gate nila "Pasok ka. Nasa itaas si
Donna. May bisita siya." napahagikgik si Tita. Parang kinikilig.

"Sino po tita?" nagtataka kong tanong.

"Anak ng dati kong amo. Iyung inalaagaan ko noon," tugon niya "Osya, bahala na kayo
ni Donna sa bahay ah. Babalik din naman agad ako."
Tumango nalang ako tapos umakyat sa may hagdanan ng bahay nila Donna.

Anak ng dating amo ni Tita ang bisita ni Donna? Lalaki ba o babae? Malamang lalaki.
Ang angas ng sasakyan na nasa labas, e. Impossible naman na babae mag may-ari nun.
O, baka naman tomboy?

Subukan lang na tomboy, 'di na siya makakalabas ng baranggay namin. Bugbog sarado
siya sa akin. Aba, uunahan niya pa ako kay Donna ko, ah.

Hindi pa ako nakakapasok sa may pintuan nang makita na ako ni Donna kaya sinalubong
na niya ako. May dala siyang juice sa kamay.

"Buti naman bessy pumunta ka na. Akala ko papaasahin mo na naman ako, e." napanguso
si Donna.

Ugh. Huwag ka ngang ngumuso Donna. Baka mahalikan kita e.

"Di naman ako paasang tao, bessy. Di kita pinapaasa no. Ikaw lang nagpapaasa sa
akin, e."

"Haha. Sira ka talaga. Tara pasok ka. Ipapakilala kita sa bisita ko." nakangiti
niyang sagot. "Pero, teka. Bakit ganyan ang porma mo? Ang init-init, bessy. Sana
nag dress ka tapos heels."

"Dress tapos heels? Ano ako bading?"

Natawa si Donna, "Haha. Loka-loka. Tara, pasok ka." nauna na naglakad si Donna
"Eli, andiyan na ang bessy ko." pagkausap niya sa bisita niya.

Eli? So, babae ang bisita niya? Nakng, mukhang tomboy nga, ah.

Mukhang mapapalaban ako ng pagiging astig ngayong araw.

De bale, handa naman ako.

Taas noo akong pumasok at naglakad patungo sa sala ng bahay nila Donna.

Nakita ko na ang bisita ni Donna. Lalaki ito at hindi tomboy din. Mabuti naman.
Hindi ko pa nakikita ang mukha ng bisita niya dahil nakayuko ito at abala sa
cellphone niya. May flowers din sa tabi nito. Mukhang 5 dozens ito ng red roses.

Tsk. May bulaklak siyang dala. Sana pala pinitas ko 'yung sampaguita 'dun sa tapat
ng bahay at dinala para kay Donna. Fail ka talaga kahit kailan MJ, e.
"Bessy tuloy ka. Huwag ka mahia kay Eli," natawa na naman si Donna "Eli, meet my
bessy. Si MJ. MJ si Eli. Kababata ko. Ngayon nalang ulit kami nagkita. Actually
kahapon pala."

Nakatuon lang ang pansin ko sa bisita ni Donna nang bigla akong mapanganga at
mamutla. O, jusko, Lord. Another joke time na naman ba ito? Bakit. . .Paano. . . of
all people talaga?

Tumayo si Eli o should I say Ross Eliseo Valentin. Tumingin ito sa akin at ngumiti.

Pero iyung tingin kakaiba. Parang pinapahiwatig na 'kilala kitang tomboy ka'

Lumapit si Ross sa akin. Pinagpapawisan na ang buong katawan ko dahil sa labis na

kaba.

"Hi. I'm Ross Valentin. And you are?" nakangiti nitong pagsasalita. Inextend niya
pa ang kamay niya para makipag-shake hands.

"I'mâI'm MJ. . .MJ Salazar," mahina kong tugon saka nakipag shake hands. Naramdaman
kong ang higpit ng hawak ni Ross sa kamay ko. "Ouch," mahina kong pag-aray.

"Ha? What's your name again?" nilapit niya ng bahagya ang mukha niya.

"MJ," maikli kong sagot.

"Ah, MJ. What a cool name. I will never forget it," nakangiti niyang sagot "Katulad
ng hindi ko pagkalimot sa ginawa mo sa sasakyan ko kahapon at sa pag sipa mo sa ano
ko." pagsasalita niya na parang sumasayaw sa likuran niya ang ilang demonyo.

Nalunok ako ng laway ko dahil sa sobrang kaba. Pakiramdam ko mahihimatay na ako sa

sobrang takot.

"Huy, Eli. Anong pinag-uusapan niyo ni Bessy?" natatawang tanong ni Donna.

"Nothing," nakangiting sagot ni Ross. Saka niya ako inakbayan nang sobrang
higpit"Tinatanong ko lang kung saan pinagawa ni MJ 'tong polo niya. Gusto ko rin
kasi pagawaan ng ganito ang kotse ko. Nabasag kasi ang windshield nung isa
kahapon."

Oh, Lord. Naaalala niya.

Jusko. Jusko lang talaga.

Sana magahasa na ng isang dosenang bading si Ross mamaya.

=================

Chapter 4

CHAPTER 4.

Hindi ko alam ang dahilan kung bakit ako labis na pinagpapawisan ngayon. Ang lakas
naman ng hangin dito sa sala nila Donna. In fact, tatlo pa nga ang electric fan
dito. Isa sa tapat ko. Isa ang nakasabit. At isa ang katabi ni Donna na si Ross na
sobrang hangin kung magsalita. Kahit nga hindi ako ang kausap niya tinatangay na
ako nang kahanginan niya, e. Ano pa kaya ang nararamdaman ni Donna?

Hindi ko rin alam kung bakit andito pa rin ako. Dapat kanina umalis na ako, e.
Tutal naman mukhang hindi ako kailangan dito. Ba't pa ako pinapunta ni Donna dito
kung ganon? Enjoy na enjoy naman siya kausap si Ross, e. Pakiramdam ko nga 'di niya
ako napapansin. Pakiramdam ko rin, kahit umalis ako 'di niya malalaman. Ganun siya
kalunod sa presenya ng mayabang na si Ross na 'to.

Pinagmasdan ko kung paano ngumiti si Donna habang kausap si Ross. May pinag-uusapan
silang 'di ko maintindihan kung ano. Childhood memories. Iyong time na palaging
sinasama ni Tita si Donna doon sa bahay nila Ross noon. Puro tawa at ngiti ang
sinasagot ni Donna. Minsan hinahampas niya pa si Ross sa braso. Naiinis ako. Ba't
ganyan siya kasaya kausap si Ross? Gusto niya ba yang hambog na 'yan?

Kung gusto niya si Ross, paano na ako? Paano akong lubos na minamahal siya? E,
lubos kaya pagmamahal ko sa kanya. Hindi pa ako manloloko. Hindi katulad ng damuho
na iyan na iba't ibang babae ang nai-issue linggo-linggo. Tiyak, mapapaiyak niya
lang din si Donna ko.

Si Ross naman akala mo kung sinong matinong lalaki. Akala mo faithful ang loko, e.
Habang nagsasalita siya, nakangiti lang siya. Para siyang nakatingin sa isang araw
na papalubog na sobrang ganda. Titig na titig siya sa ganda ni Donna. Bwisit na
Ross Valentin 'to. Aagawin pa ata sa akin si Donna ko.

"Bessy!" napatingin sa akin si Donna "Okay ka lang? Ba't ang tahimik mo diyan?
Magsalita ka kaya?"
Paano ako magsasalita kung 'di niyo naman ako kinakausap? Edi nag mukhang shunga
lang ang gwapong tomboy na tulad ko? Sus.

Napatingin din sa akin si Ross. Yung mukha niyang maaliwalas kanina biglang
napalitan ng seryosong tingin. Parang iniisip niya kung anong gagawin niya sa
tomboy na tulad ko. Kung bubugbugin ba o ipapahila niya ako sa kotse niyang magara.
Lintik naman na tingin yan. Nakakatakot.

Napalunok ako, "Ah—ano, bessy. Wala lang akong masabi."

"Wala kang masabi? Totoo ba 'to, bessy? E, sa ating dalawa ikaw ang madaldal, e."
natawa si Donna "Bessy sa Della Rama University din pala napasok 'tong si Eli. 'Di
ba kayo nagkikita 'dun?"

Bahagya akong napatingin kay Ross. Mas lalong naging seryoso ang tingin niya.
Parang pinapahulugan niya na huwag akong magkakamaling magsabi ng kung anu-ano kay
Donna. Nakakatakot talaga tumingin ang mga bad boy look. May kakayahan silang
takutin ka gamit ang mga mata nila.

"Nakikita ko siya dun," alangan akong napangiti "Sikat na sikat 'yang si Ross sa
school, e. Kaya impossible na 'di ko siya kilala dun." tumingin ako kay Ross "Di
ba, Ross, famous ka? Hehehe."

"Really sikat siya? Sabagay, sa gwapo ni Eli? Impossible na hindi siya sikat,"
pagpuri ni Donna. Lah. Mas gwapo naman ako diyan, no. Malabo na talaga mata ni
Donna. "Siguro, Eli, ang dami mo na naging girlfriend, no? Playboy ka ba?"

"Hindi, no! Wala pa ako nagiging girlfriend." mabilis na sagot ni Ross na naging
dahilan kung bakit bigla akong nabilaukan sa sarili kong laway. Sinamaan tuloy ako
ng tingin ni Ross.

Wala pa raw siya nagiging girlfriend. Totoo ka ba, Ross Valentin? Nagkakalokohan na
ba tayo?

"Ayan, nabilaukan si Bessy ko, Eli. You're lying, no? Siguro playboy ka talaga?"
natatawang komento ni Donna. "Naku, Eli ah. Alam mo naman na ayoko sa mga babaero,
e."

"Promise, Donna. I'm not a playboy," tumingin sa akin si Ross "Right, tom—I mean,
MJ? Hindi ako babaero? Mga babae lang humahabol sa akin sa school, 'di ba?"
frustrated na sabi ni Ross.

Hindi ko alam kung pagtatakpan ko ba si Ross dahil iyung mga tingin niya ay may
babala o sasabihin ko kay Donna ang totoo na babaero talaga 'tong si Ross.
Mukha ring frustrated si Ross. Parang gusto niyang malaman ni Donna na hindi talaga
siya playboy o babaero. Ngayon ko lang siya nakitang ganyan. Sa school kasi palagi
siyang nakangisi kapag nakikita. Pero ngayon para siyang kinakabahan.

O, baka naman sadyang magaling lang umarte ang mga playboy? Palaging ganyan ang
nagiging reaction nila sa mga babaeng binobola nila? Naku, Ross Valentin. Tantanan
mo ako.

Ayokong mapunta si Donna sa kamay ni Ross dahil tiyak masasaktan lang siya sa
babaerong tulad ni Ross. Isa sa Ross sa mga dahilan kung bakit galit na galit ako
sa mga lalaki sa mundo. Isa si Ross sa dahilan kung bakit ko mas pinili magmahal
nalang ng kapwa ko babae dahil ayokong makita silang nasasaktan at umiiyak nang
dahil lang sa mga manlolokong lalaking kagaya ni Ross.

Pero kung kakalabanin ko si Ross, tiyak mas lalong lalaki ang atraso ko sa kanya.
Sa itchura niyang iyan? Halatang wala siyang awa. Alam na alam ko na hindi lang ako
ang gagantihan niya kundi pati na rin si Kuya John. Sigurado akong ipapatanggal
niya ito sa school gamit ang kayamanan niya.

Lintik talaga, oh. Masyado ng komplikado ang sitwasyon na kinaiipitan ko. Parang
kahapon naman wala akong ganitong iniintindi. Wala ako ganitong problema.

Kahapon naman 'di pa naman ako kilala ni Ross at wala akong atraso sa kanya. Pero
dahil lang sa isang malupit na laro ng tadhana. Ito na. Nakakulong na ako sa isang
problema na mahirap lusutan.

Jusko naman talaga. Ano bang nagawa ko?Naging mabait naman akong tomboy. Kung
kasalanan ang pagiging poging tomboy ko, sige na, arrest me now.

"Matino yang si Ross, bessy." sagot ko kay Donna "Sadyang habulin lang talaga siya
ng mga babae." saka ako napabulong "Sa sobrang gwapo niyan, ipapagahasa ko nga siya
sa mga bading mamaya."

"May sinasabi ka, tomboy?" seryosong untad ni Ross.

"Hoy, Eli. Hindi tomboy yang si MJ!" natawa naman si Donna "Ganyan lang talaga
porma ni MJ since lumaki siya na puro lalaki kasama niya. Pero I assure you, kapag
nag-ayos 'yang si MJ, mas maganda pa yan sa akin. Baka maglaway ka sa kanya."

"Hindi yan mangyayari. My eyes are set only for you, Donna." nakangiting sabi ni
Ross kay Donna.

Muntik akong masuka sa sinabi ni Ross. Lintik. Mga playboy talaga ang tatamis
magsalita.

"Tse! Bolero ka, Eli." tumayo si Donna. "Sandali, mag banyo lang ako. Magtimpla na
rin ulit ako ng juice."
Nung naglakad papunta sa kusina si Donna kitang-kita ko 'yung pagkakatitig ni Ross
sa mapuputing legs ni Donna. Maikling short lang kasi ang suot ni Donna kaya tambad
na tambad talaga ang makikinis at mapuputing legs ng bessy ko. Ito tuloy si Ross
halos lumuwa na ang mga mata sa pagkakatitig.

"Baka lumuwa ang mga mata mo. Titig na titig sa legs, e." komento ko.

Binalingan ako ng tingin ni Ross, "Magkaliwanagan nga tayo, tomboy. Binabalaan

kita. Huwag na huwag mo kong sisiraan kay Donna. Or else, hindi mo magugustuhan ang
magagawa ko sa'yo."

"Teka, chill. Ba't naman kita sisiraan? E, sirang-sira naman na talaga ang image
mo. Sadya namang babaero ka, 'di ba?" giit ko sa kanya "Kayo ba talagang mga
playboy walang konsenya? Talagang pati ang tulad ni Donna na sobrang bait 'e
idadamay mo pa sa mga kalokohan mo? Kung 'di mo siya kayang seryosohin, huwag mo
siyang bolahin. Babae si Donna. Madaling ma-fall. Madaling masaktan. Kung wala kang
planong seryosohin siya, pwes, layuan mo siya."

Sumama lalo ang titig ni Ross sa akin. Napayukom pa siya ng kamao.

"Bakit ganyan ka magsalita? We're not even close. Nakakalimutan mo na rin ba kung
ano ang ginawa mo sa sasakyan ko? Hindi ko nakakalimutan yun!" untad niya "Saka,
'di mo ako kilala. You don't even know what kind of person am I. So don't judge me.
Seryoso ako kay Donna. Deal with it."

"Seryoso? Ilang babae na ang sinabihan mo niyan? Ilang babae na ang sinabihan mo
niyan pero iniwan mo rin in the end? Sus, pare, alam ko yung mga ganyang ek-ek."

"Hindi mo alam. Lalaki ako tomboy ka naman."

"Nakakalalaki ka na, ah. Suntukan nalang, oh! Akala mo aatrasan kita?" paghahamon
ko sa kanya.

Napangisi si Ross, "Lakas maghamon. Baka isang pitik ko lang sa'yo tumba ka na,"
sabi niya saka niya bahagyang itinaas ang suot niyang t-shirt "May ganyan ka ba?
May abs ka bang ganyan?"

"Bakit mo pinapakita sa akin iyan? Tingin mo naman mase-seduce mo ako? Bakla ka

pala, e."

"Ako, bakla? Gusto mo halikan kita diyan?" inis niyang sagot.

Napangisi ako, "Edi, bakla ka nga." pangangasar ko sa kanya. "Gusto mo halikan ang
poging tulad ko e."
"Asa ka naman. Kung pogi ka ano pa ako? Diyos na?"

Tumango ako, "Oo. Diyos ng mga manloloko."

"Ikaw naman Diyos ng mga tomboy." ngumisi siya "Lakas maging tomboy e mas malaki pa
boobs mo sa ibang babae. Hahaha." naging seryoso mukha niya "May tanong pala ako,
tombs. Kayong mga tomboy, anong brand ng napkin gamit niyo? With wings din ba?"

Gagu 'to ah. Walangyang damuho talaga. Pati brand ng napkin na ginagamit ko
tinatanong.

"With pakyu ang gamit ko. Gusto mo makita?" sabi ko saka ako nag dirty finger "Ito
oh. Pakyu!"

"Aba, bakit mo ko minumura? Pinapalamon mo ba 'ko? Ha?"

"Sumosobra ka na e!" napatayo ako sa harapan niya "Ano, suntukan nalang? Tapusin na
natin 'to ngayon dito! Ano lalaban ka?" tinaas ko pa mangas ng suot kong polo.
"Tara! Akala mo matatakot mo ko kahit matangkad ka? Tomboy man ako sa'yong
paningin, kapag sinuntok kita, bubulagta ka rin!"

"Lakas mo maghamon. Papalag ka ba?" tumayo rin si Ross sa harapan ko.

Dahil sa sobrang tangkad niya, nakatingala tuloy ako sa kanya. David and Goliath
ang peg naming dalawa dahil sa sobrang liit ko. Hanggang dibdib niya lang ako. At
mukhang isang suntok niya nga lang, goodnight see you tomorrow ang mangyayari sa
tomboy. Napalunok ako.

Masyado namang seryoso 'tong si Ross. Para binibiro lang e. Hehehehe.

"Anong nangyayari dito?" biglang nagsalita si Donna na kalalabas lang galing

kusina. "Bakit kayo magkaharapang dalawa? Nag-aaway ba kayo? Parang naririnig kong
nagsisigawan kayo, e."

Nagkatinginan kaming dalawa ni Ross tapos bigla niya akong inakbayan.

Nak ng tupa. Lakas umakbaya. Akala mo naman tropapips kaming dalawa.

"We're not fighting. Nagku-kwentuhan lang kami. 'Di ba, tom—este MJ?" nakangiting
sabi ni Ross. Sumilay sa mukha ko 'yung mga ngipin niyang sobrang puti.

Galing talaga umarte ng lintik.

Ngumiti rin ako, "Oo, bessy. Hindi kami nag-aaway."

"E, ba't kayo magkaharapang dalawa?" sunod na tanong ni Donna. Naguguluhan pa rin.

"Ah—ano, nagpapatangkaran lang kami dalawa, 'di ba, Ross?"

Tumango si damuho, "Yap! That's right. Ayaw kasi maniwala nitong si tom—MJ na 6'1
ang height ko."

"Haha. 6 footer siya, bessy. Ang tangkad niya, 'no?" lumapit si Donna at inilapag
ang mga juice.

Muli akong bumalik sa kinauupuan ko. Nakabusangot ang mukha. Pero alam kong gwapo
pa rin ako na tomboy kahit nakabusangot ako.

Nanahimik nalang ako habang masayang nag-usap ulit si Ross at Donna. Todo ngiti na
naman sila sa isa't isa. Pakiramdam ko napag-iiwanan ako sa kanilang dalawa. Parang
bigla na naman akong naglaho sa paningin nila. Biglang nawala ang presenya ko sa
mundong ginagalawan nila.

Naiinis akong makita si Donna na ngumingiti at tumatawa ngayon. Dapat ako ang
nagpapasaya sa kanya. Dapat ako ang nagpapangiti sa kanya. Kahit tomboy ako, alam
kong ako ang nababagay sa kanya. Ako kasi hindi ko siya sasaktan. Hindi ko siya
papaiyakin. Mamahalin ko siya ng lubus-lubusan.

Hindi tulad ng bwisit na damuho na Ross na 'to. Alam kong lolokohin niya lang si
Donna. Papaiyakin at sasaktan. Ayokong makitang umiiyak si Donna. Ayoko siyang
masaktan kaya dapat hindi siya ma-inlove sa playboy na 'to. Dapat hindi siya ma-
inlove sa lalaki kasi masasaktan lang talaga.

Pero pansin ko rin kay Ross na ibang klase siya kung tumingin kay Donna. Parang ito
lang ang nakikita niya sa mundo niya. Parang si Donna lang ang lahat-lahat sa
kanya. Hindi ko alam kung totoo ba na parang in love siya kay Donna o sadyang
ganyan lang talaga umasta ang mga playboy.

Maggagabi na nun nang magpaalam na si Ross na uuwi na. Babalik nalang daw siya
kinabukasan para dumalaw daw ulit. Tae. Ibigsabihin palagi siyang andito sa bahay
nila Donna. Sarap talaga suntukin ng mukha ng Ross na 'to. Talagang aagawin niya sa
akin si Donna ko. Hindi talaga ako makakapayag.

Hinatid ni Donna si Ross sa ibaba habang ako naman nakasulyap lang sa kanila mula
sa may bintana.

Saglit lang sila nag-usap saka na humalik si Donna sa pisngi ni Ross. Itong playboy
naman napangiti sa halik ni Donna sa kanya. Badtrip talaga. Bago pa sumakay si Ross
sa sasakyan niya napatingin pa ito sa gawi ko. Ngumisi ang walangyang damuho. Ugh.
Sana mabangga ka!
"So, bessy. What do you think of him?" kilig na kilig na tanong sa akin ni Donna
"He's cool, right?"

"Oo, cool talaga ako," sagot ko saka pa inaayos kunwari ang polo ko.

"Haha. Not you, bessy. Si Eli kako. Ang cool niya, 'no? 'Di ko ineexpect na ang
gwapo-gwapo niya. Samantalang nung mga bata pa kami, patpatin 'yun at palaging
umiiyak."

Hindi ko na naintindihan 'yung sunod na sinabi ni Donna dahil puro Ross dito. Ross
doon lang ang nababanggit niya. Kahit nakauwi na iyung damuho siya pa rin ang
bukambibig ni Donna.

Masama na ito. Mukhang may something din si Donna para kay Ross. Hindi talaga
pwede. Akin lang si Donna at hindi ako makakapayag na mapunta siya sa kamay ni
Ross. Hindi pwedeng mapunta lang si Donna sa isang playboy. Hindi pwede. Hindi
kahit kailan.

Nagpalipas lang ako ng ilang minuto saka umalis na rin sa bahay nila Donna. Bago pa
ako tuluyang makaalis sabi pa niya na bumalik daw ako bukas. Ayoko nga. Ayoko ngang
makita ang pagmumukha nung Ross na iyun. Baka i-roasted ko siya. Uy, rhythm.

Pag dating ko sa bahay wala pa si Kuya Joseph. Si Kuya John naman nasa may sala at
may ginagawa. Mukhang para sa klase niya ito bukas. Dedicated talaga siya sa
trabaho niya.

"Kuya, kumain ka na?"

Umiling siya, "Hindi pa. Mauna ka na. Tatapusin ko pa 'to."

"Sige," sabi ko pero di pa rin umaalis sa kinatatayuan ko. "Uhm, Kuya. Mahal na
mahal mo talaga ang trabaho mo, no?"

Ngumiti si Kuya John, "Syempre naman. Ang sarap maging tulay para magkaroon ng
dagdag kaalaman ang isang tao, bunso. Minsan nakaka-stress ang pagtuturo pero
masaya naman. Hindi ko na nga maimagine ang buhay ko kapag tumigil ako sa
pagtuturo, e." napahinto siya "Bakit mo pala natanong?"

"Wala naman. Hehe. Sige, kuya. Sa kwarto muna ako."

Iniwan ko na si Kuya at pumasok na sa kwarto. Humiga muna ako sa kama para tignan
ang cellphone ko. 'Di ko kasi natignan kanina kung sino ang mga nagtext. Nagsimula
ako magtingin sa pinakahuli.
May text si Anton pangit na tomboy.

Anton: Knock Knock.

Ako: Knock knock mo mukha mo. Pangit mong tomboy.

Habang tinitignan ko kung sinong mga nagtext, may nakita akong new number.
Napakunot tuloy ang noo ko. Sino namang jejemon 'to?

New Number: HeLLo powsxz. PwEdE tExTmaTe?

Ako: Hayuf ka. Wag ka magtetext dito. Kapag nakilala kita, babasagin ko ang mukha
mo.

New Number: Ayos ah. Hilig mo mambasag. Una, sasakyan ko. Pangalawa, ang precious
thing ko. Sunod naman mukha ko? Tomboy ka talaga! ;)

WTF!

Sino 'tong jejemon na 'to. Ano ang sinasabi niya.

May kutob na ako kung sino 'to pero ayokong tanggapin sa sarili ko.

Paano niya nakuha number ko. Saan? Kanino?

Ilang minuto na ata akong nakatitig sa cellphone ko kaya bigla itong nag ring.

Tumatawag ang damuhong jejemon na si Ross!

"Uhm, hello? Sino po ito?" magalang kong sagot. "Wrong number po kasi kayo. Sige
po, paaalam—"

"Subukan mong patayin 'tong tawag ko, tignan mo ang mangyayari sa trabaho ng kuya
mo," para akong binuhusan ng malamig dahil sa sinabi niya. "Kilala kita. Ikaw si
Mary Jovelyn Salazar. Bunso sa tatlong magkakapatid. Ang Kuya mo ay isang professor
sa school na pinapasukan natin. Scholar ka kaya afford mong pumasok sa prestigious
school."

Rinig na rinig ko ang sarili kong pintig dahil sa sobrang kaba. Parang nag-iba
itong si Ross na kausap ko sa kaharap ni Donna kanina. Parang lumabas ang totoong
sungay ni Ross.

"Ang dami mong atraso sa akin na kailangan mong bayaran. Kaya huwag na huwag kang
gagawa ng kahit na anong ikakasira ko sa mga mata ni Donna dahil hindi mo
magugustuhan ang ganti ko. Now, meet me bukas sa school. Sa Parking lot ulit. 8am.
May kailangan tayong pag-usapan. Subukan mo lang na 'di dumating at takasan ako.
Yari ka saking tomboy ka."

Tapos nun pinatay na niya ang tawag.

Huminga muna ako ng malalim bago naglabas ng inis.

Tinakpan ko ang mukha ko ng unan saka sumigaw.

"UGHHH!! SARAP MONG BUGBUGIN ROSS VALENTINO! BWISIT KA SA LAHAT NG BWISIT! AKALA MO
KUNG SINO KA NA POR QUE MAYAMAN KA? MAS GWAPO NAMAN AKO SAYO, NO!!!"

Napatigil lang ako sa pag sigaw ko nang muling tumunog ang cellphone ko. Pagtingin
ko, tumatawag ulit si Ross.

"Ano na naman?"

"Nakalimutan ko lang sabihin na," sabi niya "You've got a nice boobs, tomboy."

"PAKYU!!" sigaw ko at tanging tawa lang ang isinagot niya.

=================

Chapter 5

Salamat sa mga masisipag mag comments kaya 2x ang update. I decided na tapusin
nalang ito rito sa wattpad. Kaya sana comment lang ng comment. Huwag tamad. Haha

CHAPTER 5.

Wala na si Kuya John sa bahay nang gumising ako ng umaga. Mukhang nauna na siyang
umalis since tulog na tulog pa ako. Alam naman ni Kuya John na 10am pa ang start ng
klase ko ngayon kaya siguro hindi na niya ako ginising. Masama pa naman ginagambala
ang tulog ng mga tomboy.

Late na ako nakatulog kagabi dahil sa sobra dami kong iniisip. Actually, hindi
naman sobrang dami ang iniisip kundi isa lang. Isang tao lang ang iniisip ko na
nagbibigay lang sa akin ng sobrang daming problema. Kita niyo ngayon, naalala ko
lang pangalan niya nabadtrip na ako. Sira na agad ang umaga ko.

Hindi ko talaga matanggap ang mga nangyayaring kamalasan sa akin ngayon. Bakit sa
dinami-raming tao na kailangan kong makabangga ay si Ross pa? Bakit sa dinami-
raming tao na pwedeng maging childhood friend ni Donna ay iyung damuho pa na iyon?

Tapos ngayon trip din ni Ross si Donna. Trip niya ang babaeng pinakamamahal ko
simula noong high school pa ako. Tingin niya makakapayag ako doon? Neknek niyang
bulok. Hindi ako makakapayag na mapabilang si Donna sa mga pederasyon ng mga
babaeng pinaiyak ni Ross.

Kung tutuusin, maaari ko naman sabihin kay Donna kung anong klaseng lalaki si Ross,
e. Pwede ko rin siyang siraan kay Donna. Sabihin kong aboryonista si Ross. Drug-
dealer. Pusher. Snatcher. Carnapper. Kindapper. TNT sa Pilipinas. Nagpapasok ng
iba't ibang epektos sa school.

Iyong bang kahit na ano lang na ikakasira ng imahe ni Ross sa paningin ni Donna?
Magaling pa naman akong gumawa ng kwento. Pero 'di ko naman pwedeng basta-basta
gawin iyon. Tulad nga ng sinabi ni Ross kagabi, hindi ko magugustuhan ang mga kaya
niyang gawin.

I'm so scared. Kahit naman tomboy ako may kinatatakutan pa rin ako, no.

Hay, buhay.

Umagang stress naman nito.

Tinatamad din ako pumasok ngayon pero hindi naman pwedeng umabsent. Absent na kasi
ako kahapon, e. Isa pa, baka masyadong mamihasa si Alex at Anton na akala nila
gwapo sila porket absent ako. Tigil-tigilan nga nila ako. Ang papangit nilang
tomboy. Pwera lait, ah? Real talk lang mga dre.

Naka-uniform kami ngayon kaya badtrip na naman ako. Ayaw na ayaw ko talaga ang
uniform sa school, e. Masyadong pambabae. Gusto ko nga sana mag pants at t-shirt
nalang araw-araw kaso bawal naman sa school. Sinubukan ko one time kaso 'di ako
pinapasok ng guard. Bawal daw mamalimos.

Above the knee ang haba ng palda sa school. Pero dahil astig ako at ayokong
magmukhang babae, below the knee ang akin. Maluwang din ang blouse na sinusuot ko.

Dinadala ko rin sa school ang baseball cap ko. Kapag naglalakad kami sa campus ng
mga tropa kong tomboy na mga pangit, naka-baseball cap ako.

Tumatakbo lang ako ng mabilis kapag nakikita ako ng disciplne committee. Mabilis
kaya akong tumakbo. Kasing bilis ng mga lalaki sa panloloko.

Ako lang ang nasa bahay ngayon since nauna na nga umalis si Kuya John kanina. Si
Kuya Joseph naman umalis din. May iniwan lang siyang sulat na nakasabit sa fridge.

Bunso,

I-lock mo ang bahay pag-alis mo. Iyong susi ilagay mo sa may halamanan. Kumain ka
muna bago ka umalis, okay? Ubusin mo niluto ko.

Love, Pinakapogi mong kuya.

PS. Huwag mo gagamitin brief ko, okay? Hahaha.

Pakyu talaga 'tong si Kuya Joseph kahit kailan, e. Ba't niya ba pinipilit na
ginagamit ko mga brief niya 'e ang laki-laki ng mga iyon. Edi para na akong naka-
short?

Kumain na ako at umalis ng bahay. Habang naglalakad napatingin ako sa wrist watch
ko.

09:30 na ng umaga. Napalunok ako ng laway. Naalala kong 8am nga pala dapat kami
magkikita ni Ross. Bakit nawala sa isip ko? Okay lang. 'Di naman siya chx, no. 'Di
rin naman ako chx sa paningin niya kaya sigurado akong 'di niya ako hihintayin
doon.

Agad kong kinuha ang cellphone ko para tignan kung may text ang damuho. Sa gulat
ko, muntik na ako mapa-tumbling sabay bending sa dami ng text na nasa cellphone ko.

143 messages.

JUSKO. Totoo ka ba, Ross?

Hindi ko kasi ugaling mag check ng cellphone kapag bagong gising, e. Hindi ko tuloy
namalayan na ganito na karami ang texts niya. May mga miscalls pa siya, ha.

Yaman. Daming load. Papasaload nga ako mamaya sa kanya kahit sampung piso lang. 1
day unli.

Ross: 8am ah. Patay ka sakin kapag 'di ka sumipot.

Ross: 8am na. Nasaan ka na?

Ross: Andito na ako.

Ross: Hoy tomboy!

Ross: H3LLo PhOwsxz. YaRi Ka SaKiN kApAG Di Ka PuMunTa. H3h3h3h3.

Ross: HOY TOMBOY!

Ross: TOMBOY!

Ross: TOMBOY. LESBIAN.

Ross: Ughhh! Tomboy na malaking boobs!

Ross: Tomboy na nag na-napkin!

Ross: -__-

Ross: 9am na. Hanggang kailan mo ako paghihintayin?

Ross: AnU nA pOwsxz?!!!!!!

Ross: T

Ross: O

Ross: M

Ross: B

Ross: O

Ross: Y.

Ross: With wings ba talaga napkin na gamit niyo?

Ross: E, nag bi-brief din ba kayo?

Tapos iyung mga susunod niyang text 'e paulit-ulit nalang na puro tomboy.

Busit na Ross 'to. Imbis na mainis ako sa pantatadtad niya sa akin ng text hindi,
e. Tawang-tawa ako sa kanya. Lalong-lalo na dun sa jejemon niyang text.

Who would have thought na ang isang Ross Eliseo Valentin na kinakabaliwan ng mga
kababaihan ay may jejemon side? Alam kaya ito ng mga fangirls niya?

Mas lalo rin akong natuwa na mukhang naghihintay nga siya doon. Alam kong hindi ko
na maipipinta ang mukha niya sa sobrang bwisit kaya hayaan na. Late na rin naman
ako sa usapan namin.

Saka, 'di ko naman maalalang pumayag ako na kikitain ko siya, 'di ba?

Vuvu niya lang masyado para maghintay.

Naglalakad na ako papasok ng school habang nakayuko.

Natanaw ko na agad kasi si Ross sa may parking lot habang nakasandal sa may
sasakyan niya. Nakabusangot ang mukha niya. Hawak niya ang cellphone niya at abala
kung sino ang tinetext.

Talagang hinihintay niya akong dumating, ah. Gustong-gusto niya talaga makita ang
gwapo kong mukha? Sabi na, e. Bading 'tong si Ross Eliseo Valentin. Kadiri. Feeling
naman niya papatulan ko siya.

Bigla niyang itinapat sa tainga niya iyong cellphone niya nang biglang tumunog ang
cellphone ko sa bulsa. Hindi ko ito sinagot. Hinayaan ko lang mag ring ng mag ring.

Salamat sa Diyos ng mga tomboy dahil 'di ako napapansin ni Ross na naglalakad ako
sa harapan niya. Kaunting-kaunti nalang makakalampas na ako sa kanya.

Kaunti nalang talaga.

Kaunting-kaunti nalang nang biglang may sumigaw ng pangalan ko mula sa likuran ko.

"MARY JOVELYN! ANG UTOL KONG TOMBOY! MABUTI NAMAN PUMASOK KA NA!!"

Punyeta talaga 'tong bunganga ni Anton kahit kailan.

Sa sobrang lakas ng sigaw nung pangit na tomboy na si Antonina, napatingin lahat ng

students na naglalakad sa paligid. Pero wala sa kanila ang presenya ko.
Agad akong napatingin kay Ross na ang sama-sama na ng titig sa akin.

Iyong cellphone na hawak niya mukhang madudurog na sa kamay niya. Feeling ko,
iniisip niyang leeg ko yung cellphone na hawak niya. Napalunok ako dahil sa takot.

Yari na naman ba ako nito?

Diyos ng mga tomboy, still there? Help me!

Ugh! Yari ka talaga saking Antonina ka. Iyang boobs mo iipit ko sa pintuan mamaya.

"Tol, mabuti pumasok ka na? Akala ko—" napatigil si Anton sa sinasabi niya nang
biglang sumulpot si Ross sa gilid naming dalawa. "Uhm, Ross? May kailangan ka ba
sakin?"

Teka, totoo ba iyong nakita ko? Nag blush ba ang pangit na tomboy na 'to?

Umiling si Ross saka tumingin sa akin, "Kanina pa kita hinihintay. Ilang oras mo
ako balak paghintayin?"

"Hinihintay mo ako, Ross?" tanong ni Antonina kay Ross.

"Not you," napanguso si Antonina "Itong tomboy na 'to." turo niya sa akin.

Seryoso ang boses ni Ross. Galit siya. Mukhang nagpipigil lang talaga ng galit.

"Mga 10 hours sana. Saka, hello, pare? 'Di naman ako pumayag na magkita tayo, ah.
Ilusyunado ka lang, tol." tugon ko kahit na kinakabahan na ako. "Guwapo ako kaya
busy ako. Ikaw mag adjust."

Si Antonina naman pasalit-salit ang tingin sa aming dalawa ni Ross. Mukhang

naguguluhan siya sa nangyayari. Mukhang nagtataka siya kung bakit kami nag-uusap ni
Ross 'e hindi naman kami friends.

Pero pansin na pansin ko talaga ang tingin niya kay Ross. May halong landi. Tomboy
ba talaga 'tong si Antonina o nag totomboy-tomboyan lang? Pangit niya kasi, e.

"Talaga bang sinusubukan mo ang pasensiya ko?" tanong ulit ni Ross. Gigil na gigil.

"Hindi naman. Pero, pwede rin." sagot ko naman. "Pwede ba?"

"May pasumbrero-sumbrero ka pang nalalaman. Akala mo naman bagay sa'yo."

"Ikaw nga naka-kotse pa kapag pumapasok. Akala mo bagay sa'yo? Mukha kang jejemon
na trying hard!" saad ko "Jejemon na playboy!"

"Ako, jejemon?" nainsultong sagot ni Ross. "Hindi ako jejemon, Tomboy!"

"Edi wow boom panes," sagot ko naman. "Ikaw na malupit. Lagyan pa natin ng boss.
Boss malupit!"

"Teka, friends ba kayo? Since when?" singit ni Antonina na pangit.

"Hindi kami friends!" sabay naming sagot ni Ross kay Antonina.

"Wow. Sabay. E, lovers? Balik loob ka na, MJ? Si Ross lang talaga magkakapagbalik
sa'yo sa pagiging babae?" tuwang-tuwa na tugon ni Anton.

"YAK!" sabay ulit naman na sagot ni Ross. "EWW!" sabay ulit kami kaya kami
nagkatinginan. "KADIRI!" at sabay na namin ulit kami kaya napatawa si Antonina.

"Naks. Sabay na naman. Not once but fourice." humagikgik si Anton.

"Fourice? Bobong tomboy 'to. Walang fourice. Four times dapat iyon. Pangit na ngang
tomboy, bobo pa. Ikaw na multi-talented." real talk ko kay Antonina.

"Sumama ka sa akin," hinawakan ni Ross ang braso ko.

"Ayoko. Busy ako. Bitawan mo ako," pagtanggi ko.

"Sasama ka ba o dadalhin kita sa dean's office para i-report iyong ginawa mo sa

akin noong isang araw?" seryosong babala asawa ni babalu sa akin ni Ross. "Now,
decide."

"Wala na bang ibang choice?" tanong ko.

"Meron. Bayaran mo ako ng 50,000 sa pagpapaayos ng windshield nung isa kong kotse
na binasag mo."

"Ang mahal naman," inis kong tugon. Tumingin ako kay Antonina "Tol, may 50,000 ka
ba?"

"Wala, tol. Tomboy lang ako pero 'di ako mayaman. Hehe."
"Wala kang pakinabang. 'Dun ka na nga. Pangit mo," tumingin ako kay Ross "Uhm,"

"So?" taas kilay na siya.

"Let's go? Saan tayo? Treat mo, ha?" ngumiti pa ako.

Napaikot ng mata si Ross saka niya ako hinawakan sa braso.

"Oh, ba't may paghawak pa sa kamay? Lakas makabading, pre."

"Baka tumakas ka, e." nauna na naglakad si Ross papunta sa kotse niya kaya sumunod
na ako.

"Oy, tol. Paano ako?" biglang sabi ni Antonina.

"Pumasok ka. Mag-aral ka mabuti. Ang mga pangit na tomboy dapat nag-aaral, okay?"
saad ko saka na sumakay sa loob ng magarang sasakyan ni Ross Eliseo Valentin.

Walang nagsasalita sa aming dalawa ni Ross habang nasa kotse kami at umaandar ito.
Tahimik lang siyang nag mamaneho habang nakatingin sa dinadaanan namin.

Ako rin naman tahimik lang dahil iniisip ko ang dahilan na sasabihin ko kay Kuya
John kapag nalaman niyang nag skip ako ng class ko ngayon. Tiyak, lintik lang ang
walang ganti.

First time ko mag skip ng class ngayon. Iyong tipong nasa school na lahat-lahat at
naka-uniform na pero 'di naman pumasok sa mga subjects. Kapag inaaya ako dati nila
Anton at Alex na mag cutting class 'di ako sumasama, e. Mga pangit kasi silang
tomboy. Ang mga pangit na tomboy dapat nag-aaral mabuti.

Hindi ko rin inaakalang si Ross pa ang makakasama ko mag cutting ng class. Jusko
lang, 'di ba? Iba talaga magbiro ang Diyos ng mga tomboy. Ikaw na talaga, tol. Ikaw
na ikaw na.

Napasulyap ako kay Ross habang nagmamaneho siya. Napagmasdan ko tuloy ang physical
appearance niya. Hindi naman sa pagiging bading o ano, ha? Hindi rin sa
nagkakagusto ako sa kanya since imposible iyon dahil ayoko nga sa lalaki. Tomboy
ako. Tomboy.

Aaminin kong nakakainggit ang physical appearance ng damuho na ito. Ang tangos ng
ilong. Ang pinkish ng lips niya. Iyung eyelashes niya ang hahaba. Tapos iyung kilay
niya ang kapal.Yung jaw-line niya rin ang perfect. Nakakainggit mukha ng lalaking
'to. No wonder kung bakit siya habulin. Kung ganyan din ang mukha ko tiyak habulin
din ako, e.
"Bakit ka ganyan makatitig? Gwapong-gwapo ka ba sa akin? Sorry ka nalang. 'Di ako
napatol sa tomboy," pagsasalita niya. Napangisi pa nga ang leche kahit 'di
nakatingin sa akin.

"Asa ka naman, boy. 'Di rin ako napatol sa jejemon." saad ko "Alam mo, ayos ka
sana, e. Gwapo ka, tol. Pero mas gwapo ako sa'yo. Iyon nga lang babaero ka. Kaya
badtrip ako sa'yo."

"Hindi ako babaero. Loyal ako magmahal."

"Ay sus, narinig ko na iyan. Sino bang babaero ang umamin na babaero sila? Wala
pa." tugon ko "Hindi mo ako gayahin. Gwapo na. Loyal pa magmahal."

Natawa si Ross. Weh? Natawa talaga siya?

"Talaga bang tomboy ka? I mean, as in tomboy? Bakit mo naisipang maging tomboy?"

"Trip ko lang. Na-bored ako sa buhay ko, e." sarkastiko kong sagot. "Shunga mo, no?
Hindi ko lang naisipan 'to. Ito ang nakatadhana. Ako ang magliligtas sa mga babaeng
niloko."

"Magliligtas?" natawa na naman siya "Ano ka superhero? Super Tomboy ganon?"

"Hindi. Super jejemon ganyan. Teka nga. Ba't napunta sa pagiging tomboy ko ang
usapan na 'to? At bakit tayo nag-uusap? 'Di naman tayo friends, no." nasusura kong
sagot.

"May naalala ako," muling pagsasalita ni Ross "Naalala kita. Ikaw yung kumanta last
year, 'di ba? Iyong kumanta sa school's festival na mukhang madre?" tawa ng tawa si
Ross "Tama, ikaw iyun. Ikaw yung nakasalubong ko sa hallway na mukhang madre sa
haba ng palda. Hahaha."

"Tarantado ka. Madre ka diyan. Sadyang ganun lang talaga kahaba ang palda ko 'nun."
inis kong sagot "Napilitan lang naman ako sumali dun sa school play. Sayang grade,
e. Lintik kasi yang sila Alex at Anton. Iyung mga tropa kong tomboy na mga pangit?
Sila nag lista sakin dun." napatigil ako "Bakit nga pala ako nag ku-kwento sa'yo?
Hindi naman tayo close, no."

Tawa ng tawa si Ross habang nagmamaneho. Iyong tipo ng tawa na laughtrip kumbaga.
Ngayon ko lang siya nakita na tumawa ng ganito. Akala mo bata siya kung tumawa
siya.

Tumingin sa akin si Ross, "Grabe ka, tomboy. Pero, aaminin ko, ang ganda ng boses
mo." pagpuri niya habang titig na titig sa akin.
Dahil sa pagtitig niya bigla kong naramdaman na kumislot ang puso ko. Hindi ko alam
ang ibigsabihin nun. Hindi ko alam kung bakit kumislot ang puso ko. Bigla tuloy
akong nailang at napaiwas ng tingin.

Natatae lang ako. Tama. Natatae lang ako kasi mukhang inidoro 'tong mukha ni Ross.

"Hindi na mauulit yun. Ayokong kumakanta."

"Bakit naman?"

"Basta. Huwag ka na magtanong." seryoso kong sagot.

Natahimik nalang din si Ross at 'di na ako kinausap. Siguro naman naramdaman niyang
nainis ako.

Ayoko na talaga kasing kumakanta. Kapag kumakanta ako, naaalala ko lang si Papa.

Sa sobrang tagal ng byahe namin na 'di ko alam kung saan kami pupunta, nakatulog na
ako.

Nagising nalang ako nang maramdaman kong tinatapik ni Ross ang balikat ko. Pagmulat
ko ng mga mata ko ang lapit-lapit ng mukha niya sa akin. Bigla tuloy akong
napalayo.

"Waaaah. Tae naman, tol. Huwag na ulit uulitin yun, ah. Balak mo ba akong halikan
habang natutulog ako? Kadiri ka, tol. Kadiri talaga." diring-diri kong sabi habang
pinupunasan ang gilid ng bibig ko. Tulo laway pala ako matulog.

"Baliw. Wala akong balak halikan ka," sagot niya "Labas na. Andito na tayo."

Napatingin ako sa paligid, "Nasaan tayo?"

"Nasa Tagaytay." sagot niya habang nagsusuot ng jacket saka siya lumabas ng kotse
niya.

Ano raw? Tagaytay? Lintik na. Paano kami nakarating dito? At anong gagawin namin
dito?

Lumabas din ako kotse ni Ross at sumunod sa kanya. Sa paglabas ko ng sasakyan,

sumalubong sa akin ang malamig na simoy ng hangin ng tagaytay. Para akong nasa
Baguio sa sobrang lamig. Ang nipis pa naman ng suot kong blouse. Badtrip.
Magkakasakit ata ako nito.

"Anong ginagawa natin dito?"

"Dito ako pumupunta kapag kailangan ko mag-isip." sagot niya habang nakatalikod.

"E, ba't kailangan ko pang sumama? 'Di ko naman kailangan mag-isip." Iritado kong
sagot. "Wooh. Ang lamig naman dito. Magkakasakit ata ako."

"Kailangan nga kita makausap, 'di ba?" seryosong sagot ni Ross saka siya humarap sa
akin.

Napatingin siya sa akin at napailing-iling. Hinubad niya iyong jacket niyang suot
na kulay itim at binato sa mukha ko. Hindi naman masakit dahil cotton iyung jacket.

Pero, bakit niya binato?

"Anong gagawin ko dito sa jacket mo? Ipasok ko ba sa kotse? Ginawa pa akong yaya ng
salaula na 'to."

"Baliw. Isuot mo 'yan. Nilalamig ka, 'di ba?" sagot niya habang nakatingin sa akin.

Nagtama ang paningin naming dalawa. Seryoso si Ross sa sinabi niya. Napakapit tuloy
ako ng mahigpit sa hawak kong jacket niya dahil muli kong naramdaman ang pagkislot
ng puso ko.

Taena. Ano bang pagkislot yun? Lakas makabading!

=================

Chapter 6

Thanks sa mga comments. Gabi-gabi ko 'tong iuupdate (Since tapos ko na nga siya
offline!) kapag masisipag kayong mag comment! Bwahahaha.
CHAPTER 6.

Paitaas ang lugar dito sa tagaytay na pinuntahan namin ni Ross.

Sa taas na hindi kalayuan, may isang magandang kulay puting coffee shop. Ang bawat
dinadaanan namin ay napapaligiran ng mga puno. Ang ganda ng lugar. Ang ganda ng
ambiance. Ang dami ring puno sa paligid kaya dagdag lamig effect ito sa tagaytay.

Kung hindi marahil sa jacket ni Ross na suot ko ngayon, malamang nanigas na ako sa
lamig.

'Yun din ang hindi ko maintindihan sa kanya. Bakit niya ipinahiram 'tong jacket
niya na 'to sa akin? Sa sobrang kagwapuhan ko ba nabading na siya? Sorry nalang
siya. 'Di ako napatol sa kapwa ko lalaki.

"Bilisan mo maglakad!" sigaw ni Ross sa akin.

Napatingin ako sa kanya. Andun na siya sa may pintuan ng coffee shop. Habang ako
naman may ilang lakad pang gagawin bago makarating sa itaas. 'Di ko na namalayan na
nauna na ang ugok na iyun sa taas dahil sa sobrang enjoy ko sa pagtingin sa
paligid.

"Ano ba? Bilisan mo!" atat na atat na ang gunggong.

"Sandali nga. Excited ka ba? Mauna ka na!" iritado kong sagot. Nagsisigawan talaga
kaming dalawa.

"Kung babagal-bagal ka, bubuhatin kita sige ka." nakangisi niyang tugon.

Bigla akong napahinto nang ma-imagine ko iyung sinabi ni Ross.

Si Ross + Ako = buhat-buhat na parang bagong kasal.

WTF! Halos mahilo ako sa sobrang diri sa ideyang rumehistro sa utak ko.

JUSKO. JUSME. Diyos ng mga tomboy na mahabagin. Ano bang pinagsasabi ng jejemon na
playboy na 'to? Hindi ko na kinakaya. Mas lalo ko ring hindi kinakaya ang pagkislot
ng puso ko.

Potek.Lakas makahawa ng pagiging bading ng jejemon!

"Ano na? Bubuhatin talaga kita!" sabi niya habang nakangisi pa rin.
"Huwag kang bading!" sabi ko saka mabilis nang naglakad papunta sa itaas kung
nasaan siya. "Kaya kong maglakad. 'Nyetang jejemon na 'to."

Habang mabilis akong naglalakad nakahawak lang ako sa dibdib ko.

Hindi dahil sa tomboy ako at malaki ang boobs ko kundi kumikislot na naman ang puso
ko.

Huntaena. Anong pagkislot itong nararamdaman ko? Bakit kumikislot ang puso ko sa
tuwing ngumingisi itong si Ross sa akin? Spare me! 'Di ako napatol sa kapwa ko
lalaki utang na loob.

Nakakadiri naman 'tong kislot-kislot effect ng puso ko. Bakit ko ito nararamdaman
sa abnormal na damuho na salaulang si Ross? E, bukod sa lalaki iyun, jejemon pa yun
na playboy.

Naunang pumasok sa loob ng coffee shop si Ross kaya sumunod na lang ako. Nang
itulak ko ang pintuan, hindi ito bumukas. Parang naka-lock sa loob. Muli kong
itunulak pero ganun pa rin. Ayaw pa ring bumukas. Kinatok ko tuloy ang pintuan kaya
napatingin si Ross sa akin.

Lumapit siya sa may pintuan. Glass style ang pintuan kaya nakikita ang loob ng
coffee shop. Tumapat si Ross sa may pintuan. Magkatapatan na kaming dalawa.
Nakatingin siya sa akin. Parang tinatanong kung bakit. Sumenyas ako na ayaw
mabuksan ng pintuan.

Nang hinila ni Ross ang pintuan, bumukas ito. Agad naman napangisi ang damuho.

"Pull kasi. Hindi push. Kapag tomboy ba hindi alam pinagkaiba 'nun?" pangangasar
niya.

"Hindi naman. Sadyang alam lang ng mga jejemon na playboy ang push and pull." sabi
ko saka tinulak siya ng bahagya. Napahawak tuloy ako sa dibdib niya. Ang tigas, ha.
"Tabi. Dadaan ako."

"Sus. Nanananching ka lang, e. Gusto mo lang hawakan 'tong dibdib kong matigas, e."

"Feeling mo naman, pare. Tomboy ako. Okay ka lang?"

"Malay ko ba kung na-attract ka pala sa akin." nakangisi na naman siya. "Palibhasa

yang dibdib mo hindi ganitong kasing tigas ng sa akin."

"Okay ka lang? Maluwang na ba tornilyo mo sa utak? Ako, naa-attract sa'yo? Sa'yong

jejemon na playboy? 'Di na, uy! Maging tomboy nalang ako for life."
"Haha. Defensive."

"Haha. Jejemon."

"Hey, anong cup mo?"

"Anong cup pinagsasabi mo?"

"Cup. I mean cup size. I bet cup c ka. Tama ba ako?"

Hutaena talaga. Ang bastos ng bunganga ng taong 'to.

"Wala akong cup size. Tomboy ako. Flat ang dibdib ko!"

Ngumisi na naman siya, "Parang hindi naman. Mukhang malaki nga boobs mo e. Mukhang
sobrang soft."

"Sa sobrang tigas nitong dibdib ko, kapag inuntog kita dito, magkaka-amnesia kang
leche ka."

"Weh? Try nga."

"Next time busy ako."

Naglakad kami ni Ross sa loob ng coffee shop. Ang ganda rito. Halatang pangmayaman
na coffee shop ito. Ngayon lang ako nakapasok sa ganitong klase. Ang angas talaga.

Puro puti lang ang makikita mong design. Mula sa mga upuan at mga lamesa. Pati ang
kulay ng dingding kulay puti. May dalawang kulay puting bookshelves din sa gilid na
punong-puno ng mga libro. Potek. Naglaway naman daw ako. Bookworm kasi ako, e. Alam
niyo iyun? 'Yung mahilig sa book saka sa worm.

Ang classy ng dating dito. Ganda rin ng atmosphere. Halatang babae may-ari nito.

Sana bata pa may-ari nito tapos chx pa. Para mapormahan ko.

Lakad pa kami ni Ross hanggang makarating kami sa likuran ng coffee shop kung saan
may mga upuan pa na kulay puti rin. Paglabas namin, bigla akong napa-wow sa nakita
kong view.

"WOW!" amazed na amazed kong sabi "Ang ganda ng view. Mt. Mayon iyan, 'di ba?" turo
ko 'dun sa bulkan na nasa may dagat. Mt. Mayon iyan, e. Alam na alam ko iyan.
Biglang natawa si Ross, "Mt. Mayon ka diyan. Hindi kaya."

"Lah. Bobo ka ba, tol? 'Di ka nag-aaral, 'no? Mt. Mayon iyan." pagpupumilit ko.
"Alam na alam ko 'yan. Favorite subject ko ang geography, no."

"Hindi nga sabi." kontra naman niya.

"E, ano pala?"

"Mt. Pinatubo." muli siyang natawa. "Just kidding. Mt. Taal 'yan. Pinatubo ka
diyan. Akala ko ba favorite subject mo ang geography? Bakit 'di mo alam pinagkaiba
ng Taal sa Pinatubo?"

"Hehe. Joke lang, pre. Science talaga favorite subject ko."

"What is Andromeda galaxy?" may pang-asar na ngiti na sumilay sa labi ng hinayupak.

"Hay, leche. 'Di ko iyan alam. Wala nakong favorite subject kaya huwag ka na
magtanong."

Umupo ako sa may upuan habang si Ross nanatiling nakatayo.

"Ano ba pag-uusapan natin? Tara na't pag-usapan nang makaalis na rito."

"Teka, kain muna tayo. Anong gusto mo?"

"Libre mo?" biglang kumislap ang mata ko. Timawa ako sa libre, e.

"Alangang libre mo. Masamang tignan na babae pa pinagbabayad ko, no."

"Lul. 'Di ako babae. Tomboy ako. Magkaiba 'yun," saad ko "Uhm, ano bang meron dito?
May caldereta ba rito? Menudo?"

"Wala. Wala silang ganun dito."

Napasimangot ako, "Ano ba iyan. E, mechado? Tapos tatlong order ng kanin."

Kumunot noo ni Ross, "Coffee shop 'to. Hindi carinderia. Cakes and coffee lang
andito." tinuro niya iyung menu na nakapatong sa table. "Mamili ka diyan."
"Kahit ano?" tumango si Ross. "Isang slice ng mango cake, 1 slice ng strawberry
cake, 2 slice ng chocolate cake, and 1 slice ng black forest."

"Orderin mo na kaya lahat. Nahiya ka pa."

"Pwede?"

Napairap siya. Sabi ko na bading 'to e.

"Mahilig ka pala sa sweets?"

Tumango ako, "Oo."

Napangiti si Ross, "Ako rin."

"Tinatanong ko ba? Mamamatay na nagtanong."

Sinamaan niya lang ako ng tingin tapos 'nun tumalikod na si Ross at pumasok ulit sa
loob para mag order.

Bwahahaha. Barado ang jejemon.

Napatunganga naman ako sa kawalan nang maalala ko yung ngiti ni Ross. Muli kong
naramdaman na kumislot ang puso ko nang ngitian niya ako.

Agad akong napailing-iling para alisin sa isipan ko iyung ngiti ni Ross.

Tae ka, MJ. Bading ka ba? Nababading ka ba kay Ross? Ngumiti lang iyung jejemon na
playboy na iyun, ha. Ngiti lang yun at wala iyung special meaning. Huwag ka
magtaksil kay Donna. Hindi ka bading. Kahit bading si Ross 'di mo siya pwedeng
patulan. Manloloko iyung jejemon na iyun.

Napatingin ako kay Ross habang umo-order siya sa loob. Nakatagilid siya sa akin.
Nakangiti siya habang nakikipag-usap sa babae sa counter. Halatang nagpapa-cute si
girl kay Ross.

Babaero talaga 'tong jejemon na 'to.

Sino nga ba talaga ang mag-aakalang iyung Ross Eliseo Valentin na kinaiinisan ko
lang nakaraan ay siya pa pala ang makakasama ko rito sa Tagaytay? Napakaliit lang
talaga ng mundo. 'Di ko inaakalang magkaka-encounter ko 'tong jejemon na si Ross
nang dahil kay Donna ko.
Pero sa totoo lang, parang medyo nag-iba ang tingin ko kay Ross. Medyo lang, ha.

Akala ko noon mayabang na mayabang siya. Hindi pala. Mayabang lang. May kahanginan
magsalita. May sense of air dahil gwapings nga tapos mayaman pa. May
maipagmamayabang talaga.

Mahilig din siyang ngumiti at tumawa. Natatawa siya kahit sa korning jokes.

Pero kahit medyo nag-iiba na ang impression ko sa kanya, hindi nangangahulugan na

papabor na ako sa kanya na ligawan niya si Donna. Akin si Donna. Hindi niya pwedeng
ligawan dahil alam kong sasaktan niya lang ito at iiwang luhaan. Alam kong babaero
'tong jejemon na 'to kaya hindi pwede, no.

Bumalik na si Ross na may dalang malaking tray na puro cakes ang laman. May
dalawang malaking baso rin na sprite siya. Inalapag niya sa harap ko iyung isang
baso.

Umupo naman siya sa tapat ko.

"Nice," sabi ni Ross bago sumubo ng cake.

"Anong nice ka diyan?"

"Nice kasi parang nasa date tayo, e. Hahaha."

"Lul. Bading. 'Di ako napatol, pre. Okay?" tugon ko "So, ano ba gusto mong pag-
usapan natin."

"May deal ako sa'yo." sabi ni Ross "And you can't say no."

"E, maybe pwede kong sabihin?" sumubo ako ng mango cake "Uhm, sarap."

"Whatever, tomboy. Let's start," umayos ng upo si Ross "You see, gusto ko si
Donna."

"Halos naman lahat ata ng babae gusto mo. Kung babae nga ata ako, trip mo rin ako,
e."

"Pwede. Maganda ka naman, e."

Bigla akong nabilaukan, "Tarantado!"

"Tingin mo naman sakin man-whore? Na lahat ng babae papatulan?"

Tumango ako, "Oo kaya. Baka nga yung poste na lagyan lang ng palda 'e lalandiin mo
na." napataas kilay niya "Hehehe. Okay, continue."

"So, ayun nga. Bata palang kami ni Donna gusto ko na siya. Gusto ko siyang
ligawan." ngumiti si Ross. Iyung ngiti na patungkol kay Donna. Parang nakikita ko
nga na inlove siya kay Donna.

"O, ba't sakin mo sinasabi? Ako ba si Donna?"

Napairap si Ross. Lol. Bading. Bading na jejemon.

"Ikaw ang bessy niya," uminom si Ross ng sprite "Siyempre, ilalakad mo ako sa
kanya."

"Ayoko," mabilis kong pagtanggi "Ayoko. Iba nalang. Gagawin mo pakong tulay damuho
ka."

Nag seryoso ang mukha ni Ross, "Remember? You can't say no?"

"Hindi naman no ang sinabi ko. Ayoko ang sinabi ko. Ayoko. Ayoko. Ayoko. O, tatlong
ayoko ang sinabi ko. Walang no diyan. Hehehe. Uhm, sarap din nitong chocolate
cakes."

"Nakakalimutan mo bang malaki ang utang mo sa akin? Gusto mo bang isumbong kita sa
dean's office? Kaya ko rin ipatanggal si Kuya mo sa school at magkaroon siya ng bad
records para wala ng school na tumanggap sa kanya," napatingin ako kay Ross "Look,
tomboy. Ayoko maging ganito ka-harsh ang sitwasyon natin. Binibigyan lang kita ng
pagpipiliin. I'm so frustrated to get Donna. Sa maniwala't ka sa hindi, mahal ko si
Donna."

"Mahal? Anong alam ng babaerong tulad mo sa pagmamahal? Sa daming babae na naging

girlfriend mo sa school na 'di nagtatagal, marunong ka magmahal? Huwag mo kong
biruin hindi tayo close," seryoso kong sagot. "Look din, jejemon na playboy. Mabait
na tao si Donna. Huwag mo siyang saktan. Huwag mo siyang isama sa mga bilang ng mga
babae mong napaiyak."

"What the, wala akong naging girlfriend sa school. Lahat ng iyun ay issue lang."

Tinignan ko siya ng seryoso, "Sa 5 years old mo sabihin yan at baka maniwala siya
sa'yo."

"Promise," nagtaas pa ng kanang kamay si Ross "Issue lang talaga yun. Wala akong
naging girlfriend sa school. Sila ang lumalapit sa akin. Wala akong pinatulan ni
isa sa kanila. Sila lang ang gumagawa ng issue at nagmamakaawa na maging girlfriend
ko. In fact, no girlfriend since birth ako."
"Ikaw NGSB?" saka ako tumawa ng tumawa at huminto rin "Okay, benteng tawa yon. Tama
na yon."

"Tsk," nasabunutan na ni Ross ang buhok niya "Sige na naman tomboy. Ilakad mo na
ako kay Donna. Kapag nilakad mo ako, wala ka ng utang sa akin. 'Di mo na kailangan
bayaran iyong pagpapaayos sa sasakyan kong binasag mo."

"Ayoko pa rin," muli kong pagtanggi.

"Bakit ba ayaw mo? Nangangako naman akong 'di ko sasaktan si Donna, e."

"Kasi in love rin ako kay Donna." pag amin ko. "Kaya 'di pwedeng maging tulay ako."

"In love ka kay Donna?" natawa si Ross "Tae. Tomboy ka talaga?"

"Ay, ngayon lang nag sink in sa utak mo? Kanina ko pa nga sinasabi sa'yo, e. Mas
maliit pa ata sa utak ni Anton ang utak mo, e."

"Sinong Anton?" naguguluhan niyang tanong.

"Iyung tomboy kanina sa school na pangit. Siya si Anton."

"Ahhhhhh. Pero kahit naman in love ka kay Donna wala ka naman pag-asa doon,"
malumanay niyang salita "Look, straight si Donna. Girly na girly. I'm sure 'di iyun
papatol sa'yo dahil best friend nga kayo, 'di ba? Besides, magiging awkward lang
siya sa'yo kapag umamin ka."

"E, paano kung may pag-asa pala ako sa kanya, aber?" sagot ko.

"E, paano kung wala, aber? Sasayangin mo ba ang pagiging best friend niyo para lang
sa pag-aakalang papatol siya sa kapwa babae niya?"

Napatigil ako sa sinabi ni Ross. Sa totoo lang may point 'tong damuho na 'to.

"Saka, tomboy, sigurado ka bang in love ka kay Donna? Baka naman hindi love iyang
nararamdaman mo sa kanya. More like love bilang sister lang. I heard puro lalaki
kasama mo habang lumalaki ka kaya naging ganyan ka. I'm sure hindi iyan love."

"Wow! Coming from you? Sa'yo pa talaga nanggaling 'yang definition ng love ko para
kay Donna? Galing sa'yong jejemon na playboy?"

"Hindi ako jejemon."

"Okay powszxzz." sumubo ulit ako ng cake.

"Sige na kasi, tomboy. In return din, kakausapin ko si Daddy para ma-promote ang
kuya mo sa school. Tapos, 'di mo na kailangan bayaran yong pagpapaayos sa kotse
kong binasag mo."

Bigla akong natigilan sa sinabi ni Ross. Good offer nga iyung sinabi niya. Alam ko
kung gaano kahirap para lang ma-promote sa school. Ilang taon na si Kuya doon pero
hanggang ngayon professor pa rin siya. Alam kong matagal na ni Kuya gusto maging
head janitor—joke, ma-promote.

"Uhm."

"Ano? Payag ka na?"

"Uhm, sarap ng cake na 'to."

"For pete's sake tomboy. Ano nga?"

"Sige tutulungan kita. Pero patunayan mo muna sa akin na seryoso ka talaga kay
Donna." sabi ko "Kailangan mong maipakita sa akin na 'di mo sasaktan ang mahal kong
si Donna."

"Sige ba. Kahit ano. Sabihin mo lang ang kailangan kong gawin."

"Kahit ano?"

Tumango siya, "Oo. Kahit ano. Basta tulungan mo ako kay Donna."

"Tumalon ka diyan sa bangin," turo ko sa bangin sa tapat namin "Pag nabuhay ka,
ilalakad kita. Pag namatay ka, tanga ka."

"E, kung i-report na kita sa school?" pananakot niya.

"Eto naman 'di mabiro. May tatlo akong ipapagawa sa'yo. Dapat magawa mo lahat ito
para mapatunayan ko kung seryoso ka nga kay Donna. Bukas, ito ang gawin mo."

Biglang napanganga si Ross at ilang beses napalunok ng laway nang sinabi ko sa

kanya kung anong kailangan niyang gawin bukas.

Naiisip ko palang iyong mangyayari bukas tawang-tawa na ako.

Nagkamali ka ng hiningian ng tulong Ross Eliseo Valentin.

=================

Chapter 7

Thanks sa comments! :)

CHAPTER 7.

Tahimik na naman si Ross habang nagmamaneho siya pauwi sa lugar namin. Hindi ko
alam kung ano ang iniisip niya. Marahil ginugulo siya nung ideya na gusto kong
ipagawa ko sa kanya bukas. Nagtatalo siguro ang puso't utak niya kung itutuloy niya
ba iyung pinapagawa ko o hindi nalang.

Sa tingin ko, ayaw ni Ross ituloy 'yung pinapagawa ko sa kanya bukas. Nakakahiya
naman kasi 'yung pinapagawa ko, no. Considering para sa isang Ross Eliseo Valentin?
Ang number 1 heartthrob sa school?

Ano nalang ang sasabihin ng mga fangirls niya kapag nakita siya sa ganung
sitwasyon? Tiyak, turn off sa kanya ang mga bebot, dre. Bigla tuloy akong na-excite
makita siya bukas. Kailangan ko pala maagang pumasok para ako ang unang-una na
tatawa sa kanya. Magdadala rin ako ng camera. Bwahahaha.

"Tahimik natin, dre, ah. Ayaw mo na bang ituloy? Bwahaha." pangangasar ko sa kanya.

Tumingin sa akin si Ross, "Tuloy. Kaya ko 'yun."

"Weh? Kaya mo?" sabi ko "Mukhang kinakabahan ka nga, e. Nakakahiya kaya 'yung
pinapagawa ko. Tiyak, tatawanan ka ng buong school kapag nakita ka bukas. Mawawalan
ka pa ng fangirls."

"Like I care," masungit na tugon ni Ross "Wala akong pakialam sa sasabihin nila.
I'm doing this for Donna. Kahit maubos fangirls ko ayos lang. Basta makuha ko lang
si Donna in the end."
"Talagang gustong-gusto mo si Donna, no?"

Tumango siya saka ngumiti, "I already told you, did I? I like her since we were
young."

"Jejemon na englisherong playboy," bulong ko sa sarili ko.

"May sinasabi ka bang tomboy ka na matakaw?"

"Wala, bossing." saad ko "At hindi ako matakaw, okay?"

Kinuha ko ang paperbag sa gilid ko na may lamang iba't ibang cakes na take home ko
galing coffee shop kanina. Mabuti nalang masyadong uto-uto itong si Ross dahil nang
sabihin kong mag take home ako ng mga cake agad siyang pumayag. Tuloy ito meron
akong makakain sa byahe. Hindi ako maiinip sa tagal ng byahe pabalik sa lugar
namin.

"Hindi raw matakaw pero kung kumain mas malakas pa sa construction worker," komento
ni Ross habang kumakain ako. "Pahingi naman."

Inilapit ko sa kanya ang paperbag, "O, kumuha ka. Tsk. 'Buti nalang marami 'to."

"Nag mamaneho ako. 'Di ko kayang kumuha at kumain."

"So, anong gusto mong gawin ko, aber?"

Ngumisi si Ross, "Subuan mo ako." namutla ako sa sinabi niya "O, bakit ganyan
reaction mo? Wala namang malisya, e. Bro tayo, 'di ba?" tumaas-taas pa ang kilay ng
walangya.

"Kapal mo. Bro ka diyan? 'Di ko naalalang naging mag bro tayo. Wala akong
pinirmahang kontrata!"

"Mag bro tayo. Kasi nilibre kita. Tapos may operation pa tayong dalawa. Operation:
Tulungan ang gwapong si Ross Valentin na makuha si Donna. Then, kapag kami na, bro
for real na talaga tayo since mag best friend kayo," patawa-tawa siya "So, bro?"

"Bro your face. Lakas mo makabading, Ross. Kadiri ka."

"Haha. Dali na kasi." pagpupumilit niya "Wala naman malisya, e. Parehas naman
tayong lalaki, 'di ba? Subuan mo na ako."
Ugh! Mukhang 'di ako titigilan ng unggoy na 'to kapag 'di ko siya pinagbigyan.

Fine. Wala namang malisya, 'di ba?

Pero, langya. Ang lakas talaga makabading nitong si Ross.

"Anong flavor ba gusto mo? Caramel and cookies and cream cake nalang andito sa
paperbag."

Ngumuso siya, "Yang cheesecake nalang na hawak mo."

"Hala! Ayoko, dre. Akin 'to, e. May laway ko na 'to." muli kong pagtanggi.

"Sige na. Ayos lang 'yan kahit nalawayan mo na lahat. Kaunting kagat lang naman."

"May laway ko na nga 'to," sabi ko ulit saka ipinasok sa bibig ko ang cake na hawak
ko at muling niluwa "O, ayan. May laway ko na 'to lahat. Gusto mo pa rin?"

"Ang dugyot mo sa parteng 'yan, tomboy." natawa ang damuho "Pero akala mo madidiri
ako? Hindi, no. Pahingi na. Pakagat."

"Salaula ka talaga kahit kailan." sabi ko at sumuko na ng tuluyan.

Inilapit ko sa bibig niya 'yung hawak kong cake saka siya kumagat. Pero imbis na
kaunting kagat lang ang ginawa niya, hindi e. Ang laki ng kagat ng walangya.
Naramdaman ko pa nga iyung ngipin niya na dumaplis sa dulo ng daliri ko. Walangyang
Ross 'to. Salaula talaga kahit kailan.

"Ano ba? Akala ko ba kaunting kagat lang? Kaunti na para sa'yo yun? E, halos maubos
mo na 'tong cake, e. Sana inubos mo na. Nahiya ka pang damuho ka!" sermon ko sa
kanya.

"Haha. Sorry na. I changed my mind. Sarap na sarap ka kasi habang kinakain 'yang
cake, e. Nagutom tuloy ako bigla." tugon ng damuho "Kuha ka pa ng isang cake. Tapos
subuan mo ulit ako."

"Subuan mo mag-isa sarili mo. Nawili ka masyado." sinamaan ko siya ng tingin.

"Bading na 'to!"

Nanahimik na kaming dalawa habang nagpapatuloy pa rin sa byahe. In fairness naman

mga tol, ha. Ang effort ni Ross mag maneho. Ang layo ng pinuntahan namin. Mas
matagal pa ang naging byahe namin papunta at pauwe kaysa sa pag stay namin sa
Tagaytay. Pwede na siya maging driver.
Sa totoo lang, hindi naman sa nag chi-change of heart na ako at nakakagusto kay
Ross dahil kadiri iyun, ang sarap din pala kasama ni Ross. Nakaka-enjoy din kahit
papaano ang company niya. Ang sarap niyang asar-asarin dahil uto-uto siya. Mayaman
pa kaya ang sarap magpalibre.

Kita niyo naman nang sinabi ko iyung mga kondisyon ko para lang ilakad ko siya kay
Donna, agad din siyang pumayag kahit alangan siya. Tapos nang magpalibre ako ng
maraming cake, payag din agad ang loko. Mayamang uto-uto na jejemon na playboy
talaga.

Mag gagabi na nang dumating kami sa lugar namin. Nagpahatid ako kay Ross sa
pangatlong kanto bago ang bahay namin. Gusto niya nga sana na sa tapat nalang daw
ng bahay namin pero 'di ako pumayag. Mamaya makita pa siya ni Kuya Joseph at isipin
'nun na boyfriend ko siya. Kadiri lang, no.

O kaya baka si Kuya John ang makakita kay Ross. Edi nag beast mode iyun. Kabilin-
bilinan asawa ni kabilin-bilinon nun na lumayo ako sa damuho na 'to, 'di ba?

"Ayaw mo talaga sa bahay niyo na mismo kita ihatid?" tanong ni Ross nang huminto
ang sasakyan niya kung saan ako bababa asawa ni bababu "Gabi na, oh. Baka kung
mapaano ka pa sa daan, e."

"Okay ka lang? Alas sais palang ng gabi. Saka, walang mangyayari sa akin. Siga ako
rito." tinaas ko ang braso ko "Nakikita mo ba 'tong muscles na 'to? Iuntog ko kaya
sila dito."

Hinawakan ni Ross ang braso ko saka ito ibinaba, "Kahit na siga ka pa rito, wala
yang saysay. Paano kung adik o lasing ang mantrip sa'yo? Kahit tomboy-tomboyin ka
babae ka pa rin. Isang suntok lang sa'yo tiyak tulog ka na. Kaya dapat palagi kang
alerto, okay?" seryoso niyang bilin.

Naramdaman ko na naman na kumislot ang puso ko nang mapatingin ako kay Ross at
titig na titig siya sa akin. Hutaena. Ano na namang pagkislot 'to? Lakas talagang
makabading ng kislot effect na 'to taena.

"Oo na po, Lolo. Tama na ang bilin. Sibat na'ko," pagpapaalam ko.

Binuksan ko 'yung pintuan ng kotse ni Ross. Pababa na sana ako nang mapahinto ako
dahil hinawakan ako ni Ross sa braso ko. Parang may biglaang boltahe ng kuryente
ang dumaloy sa buong katawan ko.

"Thank you, MJ. Thank you talaga. I enjoyed this day." sabi niya habang nakangiti
na naman.

Isang kislot.

Dalawang kislot.
Jusko. Diyos ng mga tomboy na mahabagin. Huwag niyong pakislutin ang puso ko. Tama
na. 'Di ko ito gusto. Tigilan niyo ang pagkislot sa puso ko nang dahil lamang sa
ngiti ni Ross.

Nakakadiri po. Huhuhuhu.

"Lul. Dami mong drama. Goodbye." sabi ko saka na lumabas nang kotse ni Ross at
dire-diretso maglakad. Hindi ako lumingon. Lakad lang ng lakad ang ginawa ko.

Nang makalayo na ako bigla akong huminto. Dahan-dahan akong lumingon sa likuran ko
para tignan kung andun pa rin si Ross. Akala ko umalis na siya nang makababa ako ng
kotse niya pero hindi pa pala. Andun pa rin siya at seryosong nakatingin sa akin.
Parang tinitignan niyang mabuti kung wala bang mangyayaring masama sa akin sa daang
nilalakaran ko.

Nang makita niyang nakasulyap ako sa kanya, ngumiti siya saka biglang kumaway. Nag
flying kiss pa nga ang damuho na akala naman niya ay kikiligin ako. Nandiri lang
kaya ako.

Nag-pakyu ako sa kanya kaya natawa na naman ang damuho. Inirapan ko nalang siya at
mas binilisan ang paglalakad dahil ramdam na ramdam ko na naman ang pagkislot ng
puso ko.

Tigil-tigil ang pagkislot. Ang kulit, ha.

Nasa tapat na ako ng bahay namin nang maalala kong naiwan ko nga pala 'yung
baseball cap ko sa kotse ni Ross. Tapos itong jacket niyang itim ay suot-suot ko pa
rin. Ugh. Nakalimutan kong isuli. Bahala na nga. Bukas ko nalang ibibigay. Lalabhan
ko muna para wala siyang maisumbat sa akin.

Binuskan ko na ang gate at pumasok sa may pintuan.

Pagbukas ko ng pintuan, tumambad sa harapan ko si Kuya Joseph na seryosong

nakatingin sa akin. May hawak pang sandok. Mukhang nagluluto siya ng hapunan namin.

"O, anong eksena mo, Kuya?"

"Saan ka nanggaling? Ganitong oras ba ang uwi ng matinong babae?" seryoso niyang
sermon.

"Tomboy ako, okay?"

"Edi, saan ka nanggaling? Ganitong oras ba ang uwi ng matinong tomboy?"

"Exagge ka naman! Alas-sais palang Kuya. Saka, nambabae ako."

Tinignan niya ako ng seryoso, "Nambabae ka? E, bakit 'yang suot mong jacket
panlalaki?" curious niyang tanong. "Kanino yan, bunso? Hindi sa'yo yan, ah. May
boyfriend ka na, no?"

"Oo may boyfriend na ako. Lalaking kaibigan." sagot ko "Sa tropa ko 'to. Dami mong
tanong kuya."

"Ayiiih si bunso. Babae ka talaga, e. Siguro sa boyfriend mo 'yan. Dalaga na si

bunso." pangangasar niya.

"Ayiiiih si Kuya. Magiging binata na bukas kapag tinext ko si Ate Rayne mamaya."
panggagaya ko sa kanya.

"Ikaw naman bunso hindi na mabiro. Bukas kahit gabihin ka ayos lang. Sige, bunso,
luto muna ako. Alam kong gutom ka na, e. Love you bunso." tapos nun pumunta na siya
sa kusina.

Napailing-iling nalang ako sa pinagsasabi ni Kuya Joseph habang tinatanggal ang

sapatos ko.

Dumiretso ako sa kwarto ko at nagbihis. Since wala naman akong ibang magawa, nag
open nalang ako ng facebook. Tignan ko lang kung sinong mga online.

May nakita akong limang friend request. Napasimangot ako nang makita ko ang Ross
Eliseo Valentin sent you a friend request. Agad ko itong dinecline. Ayokong maging
friends kami sa facebook, no.

Liliit na ng tuluyan ang mundo naming dalawa kung pati sa facebook 'e friends kami.

Tinignan ko kung online ang mga tropa kong tomboy na pangit pero hindi. Magtatanong
sana ako kung anong ginawa kanina. Minsan talaga walang pakinabang iyung dalawa na
yun.

May post lang na selfie si Antonina 2 hours ago. As usual, kapangit niya pa ring
tomboy. Walang pagbabago sa mukha niya. Lakas ng loob mag selfie. Kahit may filter
na ang pangit pa rin, e. Haha.

Habang ini-stalk ko naman si Donna, bigla siyang nag message. Napangiti naman agad
ako.

Pero iyong ngiti ko bigla ring nawala nang mabasa ko ang message niya.
Donna: Bessy, accept mo raw friend request ni Eli :))

MJ: Ayoko kamo. 'Di kamo kami close.

Donna: Sige na raw bessy. Haha.

MJ: Ayoko, bessy. Chx lang ina-add ko at accept.

Donna: Chx naman daw siya bessy. Sige na, bessy. Please? Add mo na :<

Ughhhhh. Iyan ang kahinaan ko kay Donna, e. Kapag nag please siya sa akin.

MJ: Oo na. Tssk.

Donna: Thank you, bessy! :) <3

Wala na akong ibang nagawa kundi i-add 'tong damuhong si Ross. Badtrip talaga.
Wrong timing. Dapat pala 'di nalang ako nag open ng facebook, e. Hanggang facebook
ba naman susundan niya ko?

Pagka-add ko kay Ross agad niya itong inaccept. May message rin naman agad ang
walangya.

Ross: Ang bilis, ah. Kapag si Donna talaga 'di ka makatanggi >:DD

MJ: Ulols.

Ross: Galit ka na naman? 'Di ba, friends na tayo? May operation na nga tayong
dalawa, e.

MJ: Paanong 'di ako magagalit kung pati sa facebook 'e susundan mo ako. May twitter
at instagram din ako. Baka pati dun gusto mo akong i-follow?

Ross: Sige, ano?

MJ: @PakyuKaForever

Ross: Hahahahaha. Sweet mo, bro. Pakyu too. #Bromance.

MJ: Huwag ka ngang magulo. May ginagawa ako.

Halos mawasak na ang keyboard ng computer ko sa sobrang lakas ko mag type. Badtrip
kasi talaga 'tong Ross na 'to. Lakas maka-badvibes nyeta.

Ross: Anong ginagawa mo?

MJ: Ba't ko naman sasabihin sa'yo?

Puro typing a message ang nalabas kay Ross kaya tinignan ko kung online pa rin si
Donna. Agad naman akong nabwisit na 'di na online si Donna ko. Bwisit kasing Ross
'to, e.

Bakit ba kasi ako ang kinakausap ng walangyang 'to at hindi si Donna?

Ross: May iupload akong picture. Maganda. Tignan mo, ah.

MJ: Ayoko. Busy ako.

Ross: Bahala ka. Ikaw din ;)

MJ: Bakit ba ako ang ginugulo mo at hindi si Donna? Paano ka magkakaroon ng chance
sa kanya kung 'di mo siya binibigyan ng oras?

Ross: Siyempre kailangan ko muna i-close mga close niya bago siya. May sarili akong
style, no.

MJ: Pwes, style mo bulok. Luma na istilo mo tiyong, pwe!

Ross: Haha. Anyway, tignan mo ang picture, ah. Uploading na ;)

MJ: Huwag mo nga akong kindatan. Nakakadiri ka! t(-_-t)

Ross: ;) ;) ;) ;) ;)

MJ: ./.

Ross: Hahaha.

Napatigil lang ako sa pag ko-computer nang biglang kumatok si Kuya John sa pintuan
ng kwarto ko.

"Bunso, kain na muna." sabi niya.

"Sige, kuya. Lalabas na rin ako." sagot ko saka lumabas na ng kwarto si Kuya.

Pag tingin ko ulit sa facebook may message ulit si Ross.

Ross: Ayan, uploaded na. Tignan mo na ;)

Pero 'di ko tinignan 'yung sinasabi niya. Nilog-out ko yung facebook ko pero 'di ko
pinatay yung computer since gagamitin ko pa 'to pagtapos kumain.

Habang kumakain kami nila Kuya John, tinanong niya ako kung kumusta ang klase ko
kanina. Kinabahan naman ako dahil feeling ko alam niyang nag skip ako ng klase. Ang
sagot ko nalang ay ayos lang naman. Napatango-tango asawa ni napatanga-tanga nalang
siya kaya para akong nabunutan ng tinik.

Binilisan ko ng kumain dahil may pakiramdam ako na kailangan kong magbukas ng

facebook. Sinabi ko nalang kila Kuya na iwanan nalang 'yung mga plato sa lababo at
ako na ang maghuhugas.

"Naks, ang sipag ata ni bunso ngayon. May gusto kang ipabili, no?" kanchaw sa akin
ni Kuya Joseph.

"Wala, no. Ano namang ipapabili ko?"

"Gusto mo magpabili ng brief. Hahahaha."

"Ha ha ha. Tatlong tawa para sa'yo." saad ko at pumasok na ulit ng kwarto ko.

Nag log-in ulit ako sa facebook at diretso agad sa profile ni Ross.

Yung profile picture niya ay stolen shot. Naka-sideview siya habang nakaupo sa
bleacher ng school.

Uhm, pwede na. Hindi pangit. Hindi rin gwapo. Sakto lang asawa ni sakta.

Ang daming followers ng damuho. Yung status niya na 30 minutes ago lang may 1,339
likes agad tapos 149 comments din. Ba't ganito? Ba't ganyan karami likers ng taong
'to? Artista ba siya?

Nag scroll down naman ako para makita ko 'yung picture na sinasabi niya.

Biglang nanlaki ang mga mata ko nang makita ko 'yung picture.

Picture ko 'to habang nakatalikod at nakatingin sa Mt. Pinatubo—este Mt. Taal. Yung
tuwang-tuwa ako sa view na nakikita ko. May caption pa ang picture na "Ang ganda ng
view :)"

Hindi ko alam kung sino ang pinapatungkulan ng walangyang Ross na 'to. Kung ako ba
ang sinasabihan niya n gang ganda ng view o iyung Mt. Taal sa harapan ko.

Hindi naman sa pagiging feeler o ano mga dre pero malakas ang kompyansa ko na ako
ang pinapatungkulan ng walang 'to. Imposibleng ang Mt. Taal ang sinasabihan niya ng
ang ganda ng view dahil mas naka-focus sa likuran ko ang picture.

Napakislot na naman ang puso ko. Ughh!

Hindi 'to kislot dahil kinikilig ako. Kumikislot ang puso ko dahil nabubwisit ako
sa jejemon na 'to.

Ang shunga-shunga niya. Paano kapag nakita ni Donna 'tong picture na 'to? Anong
sasabihin 'nun? May gusto sa kanya si Ross pero may picture siya ng ibang babae na
kasama niya sa ibang lugar?

Hindi naman kasi halatang ako ang nasa picture kaya talagang iba ang iisipin ni
Donna. Besides, paano kung makilala ni Donna na ako ang nasa picture na iyun?
Isipin pa nun na tropapips kami ni Ross.

Utang na loob lang mga dre. 'Di ako nakikipag-tropa sa jejemon na playboy.

Nag message ako kay Ross.

MJ: Hoy!

Pero lumipas na ang ilang minuto 'di pa rin siya nag rereply. 'Di niya pa rin nasi-
seen ang message ko.

Mukhang offline na ang damuho. Ugh! Bini-beastmode talaga ako ng salaulang 'to.

Kinuha ko yung cellphone ko saka naman nag type ng text para sa jejemon.

Ako: Ikaw pakyu kang jejemon ka, burahin mo nga yun!!!!!

Hindi ko pa nabibitawan 'yung cellphone ko pero may reply na agad si Ross.

Ross: Yung alin? :D

Ako: Aba! Painosente ka pang damuho ka. Yung picture sa fb!!!!

Ross: Galit na galit? Bakit ko naman buburahin?

Ako: Bakit? Tinatanong mo talaga kung bakit? Una, picture ko 'yun. Ayokong napopost
ang picture ko sa ibang facebook profile. Pangalawa, nag-iisip ka ba? Si Donna ang
gusto mo, 'di ba? Kung gusto mo siya, hindi ka gagawa ng mga bagay na mapag-iisipan
niya ng ibang kahulugan. Iisipin nun na babae ang kasama mo kahit hindi naman dahil
tomboy ako.

MJ: Ganun ba iyun? E, wala naman malisya 'yun. Friends tayo, 'di ba?

Ako: Hutaena ka. 'Di tayo friends. Burahin mo na 'yun. Bini-beastmode mo palagi
ako, e.

Ross: Burahin ko talaga?

Ako: Oo nga! Ano ba? Kanina ko pa kaya sinasabi. Kung gusto mo talaga si Donna, 'di
ka gagawa ng kahit na anong ikaka-upset niya. Kapag nakita niya yun sigurado akong
iba iisipin nun. Tapos sasabihin mo sa kanya na siya gusto mo pero may ibang babae
kang pinicturan? Nasaan ang utak mo?

Ross: Okay, sige.

Nyetang Ross 'to. Ang haba ko mag reply sa kanya tapos siya 'di man lang umaabot ng
isang sentence ang reply. Nakakakulo talaga ng dugo 'tong damuho na 'to.

Ako: Good.

Akala mag rereply pa rin si Ross pero 'di na. Lumipas na ang ilang minuto pero wala
na talaga siyang reply. Inilapag ko na ang cellphone ko at tinignan muli ang
facebook niya kung andun pa rin yung picture ko pero wala na. Mabuti naman
tinanggal niya na. 'Di kasi marunong makinig, e.

Hindi mo talaga maintindihan ang takbo ng utak ng mga lalaki. Sasabihin nilang
gusto nila ang isang babae pero may iba pang babae na pino-post sa facebook nila o
nilalandi. Tapos magagalit sila kapag 'di sila pinaniniwalaan sa sinasabi nilang
seryoso sila.

Mga ugok talaga kahit kailan.

Mabuti nalang nawalan na ako ng interest sa mga lalaki.

Tinurn off ko na 'yung computer nang makita kong umilaw ang cellphone ko.
May text message akong natanggap.

"Late reply 'tong bwisit na Ross na 'to," bulong ko sa sarili ko.

Akala ko si Ross ang nagreply pero hindi pala. Si Antonina ang nagtext.

Antonina na pangit na tomboy.

Anton: Wazzap, bro? Saan kayo pumunta ni Ross kanina? Close pala kayo nun?

Ako: Open kami nun.

Anton: Ha?

Ako: Ewang ko sa'yo. Slow na pangit na tomboy.

Anton: Ang sami mo sakin 'tol :(((((((

'Di ko na nireplyan si Anton dahil natatamad na akong magtext. Nawalan na ako ng

gana for no apparent reason. Ughh. Bigla akong na badvibes dahil sa 'di ko alam na
dahilan.

Pinilit ko nalang ang sarili kong matulog pero olats talaga. 'Di rin ako makatulog.
Pagulong-gulong na'ko sa kama ko pero 'di pa rin talaga ako inaantok.

Kahit pagod ako sa mahabang byahe namin ni Ross kanina 'di ako nakakaramdam ng
pagod ngayon.

Kinuha ko nalang ulit yung cellphone ko at tinignan 'yung last reply ni Ross.

"Okay. Sige," pagbabasa ko sa reply niya kanina "UGH! Sige your face!!!" iritado
kong sambit.

And just like that, natulog na badvibes sa 'di alam na dahilan ang gwapong tomboy
na tulad ko.

=================
Chapter 8

Comment pa more para update pa more. Bwahahaha.Gusto niyo makita picture ni Ross?
Join kayo sa group ko. Search niyo lang sa fb : Sic Santos' Readers :) (May smiley
talaga. Ang arte ng admins ko. HAHA)

CHAPTER 8.

"Kuya Joseph naman kasi, e. Nakakabadtrip ka!" atungal ko kay Kuya Joseph ngayong
umaga.

"Haha! Ba't sakin ka nagagalit? Aba, kanina pa kita ginigising, no." sagot niya sa
akin habang nasa sala siya at nanonood ng kung ano. "Tulog mantika ka lang kamo,
bunso."

"Ikaw tulog patis."

"Haha! Wala namang ganon, e. Naku bilisan mo na diyan, bunso. Si John kanina ilang
beses ka ring ginising. Umalis tuloy siya na badtrip sa'yo kasi nagpuyat ka na
naman daw e alam mong may pasok ka."

"Hindi naman ako nagpuyat, no!"

Hindi naman talaga kasi ako nagpuyat kagabi. Sadyang 'di lang talaga ako agad
nakatulog dahil sa sobrang badtrip ko kay Ross. Kung marunong lang talaga ako
mangbarang, binarang ko na siya kagabi.

Bakit nga ba ako badtrip sa kanya? Ugh! Hindi ko rin alam. Basta galit ako sa
kanya. Badtrip ako sa jejemon na playboy na yun. Binabawi ko na 'yung sinabi ko
kahapon na okay siyang kasama.

Hindi siya okay kasama. Nakakabwisit talaga siya sa totoo lang. Sarap niyang
bugbugin sa pagrereply sa akin ng 'okay, sige' kagabi. Lintik na 'yan. Tapos nang
magreply ako hindi na siya nagreply. Na-no-reply-zoned niya ako mga dre. Kapal muks
talaga kahit kailan, e.

Ito rin talaga ang pinakaayaw ko kapag natutulog akong badtrip, nagiging tulog
mantika ako.Nawawalan ako ng pakialam sa mundo dahil sobrang himbing talaga ng
tulog ko.
Kaya ko ring matulog buong araw na hindi bumabangon sa kama. Kung 'di ko lang
naalala na may pasok ako ngayong umaga hindi talaga ako gumising at bumangon.

Kailangan ko nang pumasok ngayon. Nakaraan absent na ako. Kahapon naman nag skip na
ako ng klase dahil sa damuhong si Ross. 'Di ko na mapapatawad ang sarili ko kung
pati ba naman ngayon ay absent pa ako. Mahiya naman sana ako sa pag-aaral sa akin
ni Kuya John, 'di ba?

Late ako ng 2 hours sa usual na gising ko ngayong araw. Meaning, late na ako sa
first two subjects ko. Todo bilis tuloy ako kung kumilos. Ang 15 minutes kong
pagligo palagi naging 5 minutes lang ngayon.

Nang matapos na ako sa paghahanda pagpasok sa school, hinanap ko naman 'yung

baseball cap ko. Naka-uniform ako ngayon kaya kailangan ko iyung baseball cap ko
para mag mukha akong astig.

Saka ko naalalang naiwanan ko nga pala iyun kahapon sa kotse ni Ross.

Bwisit talaga. Bakit kasi hinubad ko pa iyun nung nasa kotse ako ni Ross? Ito
namang si Ross 'di pinaalala sa akin. Balak niya bang nenokin iyung baseball cap
ko? Huwag siyang magtangka. Kapag hindi niya iyun ibinalik sa akin dadanak talaga
ang dugo na galing sa katawan niya. Huwag niya kong subukan.

"Sibat na'ko, kuya." paalam ko kay Kuya Joseph.

"Hindi ka na kakain?"

"Hindi na. Sa school nalang. Ge!"

Naglalakad na ako sa labas ng bahay patungo sa sakayan ng jeep nang bigla kong
maalala yung unang kondisyon na pinapagawa ko kay Ross ngayon. Hindi ko alam kung
gagawin niya ba iyun o hindi. Para kasing alangan siya kahapon, e.

Actually, kahit naman sundin niya 'yung mga ipinapagawa ko 'di ko pa rin sigurado
kung ilalakad ko siya kay Donna, no. Bukod sa ako lang dapat ang nababagay kay
Donna, hinding-hindi rin talaga ako makakapayag na mapunta siya sa jejemon na
playboy na yon. Iiyak lang si Donna dun.

Masyadong precious sa akin si Donna. Hindi ko makakaya kung pati siya 'e iiyak
dahil lamang sa mga manloloko. Kapag kasi nakakakita ako ng babaeng umiiyak,
naalala ko si Mama. Kapag naaalala ko si Mama, mas lalong lumalaki ang galit ko sa
Papa kong walang kwenta.

Teka nga, ba't naalala ko na naman yung tatay kong walang kwenta? Change topic nga.
Hindi worth it pag-aksayahan ng braincells yung tatay ko mga dre.
So, ayun, tingin ko rin talaga na 'di gagawin ni Ross yun.

Knowing Ross Eliseo Valentin?

Alam kong 'di niya sisirain ang imahe niya sa ibang tao para lang gawin yun.
Malakas ang pakiramdam ko na susuko na si Ross sa pagkagusto kay Donna dahil
maiisip niyang 'di ako papayag na pati 'yun maloko niya.

Alam ko kung anong klaseng lalaki siya. Isa siyang jejemon. Playboy. Babaero. 'Di
nagseseryoso sa isang babae. Mapanakit. Sigurado talaga akong sumuko na siya
ngayong araw palang.

"E, paano kung di siya sumuko? Paano kung ginawa niya pa rin 'yung pinapagawa mo?"
tanong ko sa sarili ko. "Edi, okay. Kunwari ilalakad ko siya kay Donna. 'Di naman
niya malalaman na totoo, 'di ba? Hindi niya malalaman kung nilalakad ko ba talaga
siya o hindi. Tapos mawawalan pa ako ng utang sa kanya. Mapo-promote pa si Kuya
John sa school."

Hindi ko mapigilan ang sarili ko na hindi mapangisi habang naglalakad. Ang talino
ko talagang tomboy kahit kailan. Tama. Ganon nalang ang gagawin ko. 'Di ko nalang
ilalakad si Ross kay Donna. Kunwaring lakad lang ang gagawin ko sa kanya. Tapos
'nun ma-promote na rin si Kuya. Hitting two birds with one stone yun mga dre.
Lintik. Ang tali-talino ko talaga kahit kailan.

Nasa jeep na ako nang i-check ko ang cellphone ko. Pagkatingin ko, nakita kong ang
daming text messages ng mga tropa kong tomboy na pangit.

Anton: Nasaan ka na? Papasok ka ba?

Alex: Tol, papasok ka ba? Pumasok ka, ha! May kailangan ka makita.

Anton: Hoy, tol. Nasaan ka na? Bilisan mo!

Alex: Tol bilisan mo. Nagkakagulo na dito!

Gusto kong magreply sa mga pangit na tomboy na iyun at itanong kung bakit atat na
atat silang makarating ako sa school. Kaso pag send ko ng reply ko, check operator
service. Naalala kong wala nga pala akong load. Hayaan na nga. Malapit na naman ako
sa school, e.

Huminto na ang jeep sa tapat nang school kaya bumaba na agad ako. Sa pagbaba ko,
bigla akong nagulat nang makita ko ang mga schoolmates ko na nagsisitakbuhan
papasok sa school. Para bang nagmamadali sila dahil may gusto silang makitang
interesadong bagay.
Agad naman ako kinutuban sa nangyayari.

Huwag mong sabihin na tinuloy talaga ni Ross ang pinapagawa ko?

"Bilisan natin, girl. Para maabutan pa natin si Ross 'dun."

"Tara dali. Mabuti dinala ko 'tong camera ko. Ang hot daw ni Ross dun!"

Narinig kong nag-uusap iyung dalawang babae saka sila tumakbo papasok sa loob ng
school.

Ang lakas ng kabog ng dibdib ko dahil sa narinig ko.

WTF! Langya talaga 'tong Ross na 'to kahit kailan. Talaga bang uto-uto siya?
Talagang sinunod niya 'yung pinapagawa ko sa kanya? Kalokohan lang naman kasi yun,
e. Bakit ba ang shunga-shunga niya?

Nagmadali na rin ako maglakad papasok ng school. Hindi pa ako nakakalapit sa may
parking lot crowded na ang daanan. Ang daming students na nakaharang para makita si
Ross at kung anong ginagawa niya.

Nakipagsiksikan tuloy ako para lang makadaan ako. Ang hirap makapasok badtrip.
Ilang beses pa ako nasiko ng mga chx na kilig na kilig sa nakikita. Puro 'Ang hot
ni Ross!' saka 'Grabe yung abs ni Ross. Ang yummy niya talaga!' ang naririnig ko.
Nakakadiri. Anong yummy sa abs ng damuho na iyun?

Maya-maya pa nakarating na ako sa medyo harapan ng parking lot. Todo tingkayad ako
para makita ko ang ginagawa ni Ross. Ang dami talagang tao lintik. Nagkakagulo na,
e. Akala mo may sikat na artista silang pinapanood habang nasa kalagitnaan ng
shooting.

Nang makapwesto na ako sa magandang lugar, una kong nakita ang banner nasa gilid
lang ni Ross.

Binasa ko yung nakasulat sa banner. 'Free Car Wash by Ross Valentin'. At talagang
may props pa ang damuho. Kinarir niya talaga ang pinag-uutos ko sa kanya. May plus
point ba kapag may banner?

Ang una kong pinapagawa sa kanya ay i-carwash lahat ng kotse rito sa parking lot ng
school. Akala ko kapag ginawa niya 'to, pagtatawan siya lahat ng students na
makakakita sa kanya.

Na mati-turn off ang mga bebot sa kanya at mawawalan siya ng fangirls.

Kasi naman, nakakatawa naman talaga kung makikita mo ang isang Ross Valentin na
tinitingala ng karamihan 'e naging car washer bigla, 'di ba?

Akala ko makakaganti na ako sa kanya dahil mapapahiya siya.

Pero, lintik lang.

Bakit imbis na pagtawanan siya mas lalo pa siyang hinangaan?

Parang kinukurot sa singit 'tong mga chx na katabi ko dahil sa sobrang pagtili
habang nakatingin kay Ross. Kung makatitig din sila akala mo hinuhubaran na nila si
Ross sa isipan nila. JUSKO. Mabuti nalang hindi ako naging babae dahil hindi ko ma-
imagine na maging ganyan ako sa kanila.

"Grabe ang hot maglinis ni Ross ng sasakyan."

"Kung ganyan ba naman kagwapo ang maglilinis ng sasakyan ko, aba, araw-araw kong
dudumihin kotse ko. Hihihihihi."

Napabusangot ako ng mukha nang dahil sa mga narinig ko.

Ano bang hot diyan kay Ross? E, tanging short lamang ang suot niya na fitted. Wala
siyang damit pang-itaas kaya nakabalandra talaga 'yung katawan niyang may 6 pack
abs at ma-muscle na braso. Suot-suot niya rin 'yung baseball cap ko. Walangyang
damuho 'to. Bakit niya suot 'yun!!!

Wet look na rin siya dahil halatang kanina pa siya naglilinis ng mga sasakyan dito
sa parking lot. Karamihan kasi sa kotse na andito ay ang linis at ang kintab na.

Mukhang may future si Ross sa pagiging car washer. Karir na karir niya talaga ang
pinapagawa ko. Pero ugh!! Yung baseball cap ko talaga.

Bigla na namang nagtilian ang mga babae na andito nang biglang buhusan ni Ross ang
sarili niyang katawan ng tubig. Naligo na ang walangya dito sa parking lot.

Naging slow-motion ang bawat galaw niya nang tanggalan niya 'yung baseball cap ko
sa ulo niya. Akala mo nasa isang sexy scene siya ng isang pelikula kung makagalaw.

Nagwawala na ang mga babaeng nasa paligid. Nagugutom na raw sila. Punyeta. Anong
akala nila sa damuhong si Ross na 'to? Isang masarap na ulam na handa na para
kainin nila?

Tinuon ko nalang ang pansin ko kay Ross habang nililinisan naman niya ang kulay
itim na sasakyan. Bumabakat na ang brief ni Ross sa short niyang suot dahil basang-
basa na ito.
Ugh! Kainis talaga. Hindi ganito ang inaasahan kong makita. Hindi ganito. Bakit
hindi napahiya ang damuhong 'to? Bakit mas lalo pa siyang nagustuhan ng mga
kababaihan?

"Ross! Anakan mo ako! Kahit sampo lang!"

Bigla kong narinig na sumigaw si Antonina kaya napasulyap ako sa kanya.

Nasa may kanan ko lang siya sa hindi kalayuan. Kasama niya si Alex na nagwawala
rin. May hawak-hawak silang cellphone na nakatutok kay Ross at sa ginagawa ni Ross.

Totoo ba 'tong mga tomboy na 'to? Nag pa-fangirl sila kay Ross?

Nang dahil kay Ross nakalimutan nila panandalian na mga tomboy sila. Tsk.

"Ross, ako kahit walong anak lang! Basta puro kambal, ha?" sigaw naman ni Alex.

Nagtawanan 'yung mga tao sa pag sigaw nung dalawang tomboy na pangit.

Hindi ko tropa iyang mga yan. Wala akong tropa na mga bading.

"Sa sobrang hot ni Ross, pati mga tomboy naging babae na ulit! Wahaha!" sigaw nung
babae sa likod ko.

Mas lalong lumabas ang tawanan at tilian ng mga taong nakatingin kay Ross.
Pakiramdam ko, ako lang ang hindi nakaka-appreciate ng nakikita kong view. Luls.
View ba 'to? Kailan pa naging view ang isang lalaking halos nakahubad na habang
naglilinis lamang ng kotse?

"Ross! Tingin ka rito. Isang picture lang." sigaw ulit ng babae na nasa likuran ko.

Biglang napatigil si Ross sa paglilinis ng kotse at tumingin siya sa gawi ko.

Bahagyang natigilan si Ross nang magtama ang mga mata naming dalawa pero agad din
siyang nakabawi at kumurba ang labi niya sa isang matamis na ngiti. Nakita tuloy
ang mga ngipin niyang mapuputi.

At habang nakangiti siya, kumindat pa nga ang damuho.

"Kyaaah~ kinindatan ako ni Ross!!"

"Gaga! Hindi ikaw yung kinindatan niya. Kundi ako. Ilusyunada!!"

May nag-away na sa likuran ko dahil lang sa kindat ni Ross.

Pero alam kong wala sa isa sa kanila ang pinatungkulan ng kindat ni Ross.

Alam kong iyung kindat na iyun ay ginawa ni Ross para sa akin. Para bwisitin ako at
ipamukha sa akin na kayang-kaya niya yung pinagawa ko. Gusto niya lang akong
ipahiya sa sarili ko.

Nandidiri ako sa pag kindat niya kaya agad na akong umalis doon sa parking lot at
naglakad nang naglakad palayo sa magulong lugar na iyun.

Hindi ko na kaya 'yung nakikita ko. Hindi ko na kayang makitang pinagkakaguluhan si

Ross dahil naka-topless lang ang damuhong iyun habang naglilinis ng mga sasakyan.

Higit sa lahat, hindi ko na kinakaya ang pagkislot nitong puso ko nang ilang beses
dahil lang sa pag kindat sa akin ni Ross kani-kanina. Walangya naman talaga, oh.
Ba't may pag kislot na naman ba?

Diyos ng mga tomboy na mahabagin, huwag mo akong ilipat sa pederasyon ng mga

bading. Tomboy po ako. Tomboy po. Huwag mo kong itulak para maging bading kay Ross.

Ayoko po sa jejemon. Ayoko po sa playboy. Ayoko po sa lalaki. Higit sa lahat, ayoko

kay Ross Eliseo Valentin.

Tahimik ang classroom namin nang dumating. Nakakapagtaka lang na kahit free hour
namin ngayon, walang natitirang tao dito. Usually kasi maingay itong classroom
kapag walang ginagawa. Pero ngayon ni isang kaklase ko walang natira.

Malamang pati mga lalaki kong kaklase ay andun sa parking lot at pinapanood si
Ross. Nababading na talaga sila sa jejemon na yun.

Pero ayos na rin ito para may katahimikan ako. Para naman makapag-isip isip ako
kung bakit ako nakakaramdam ng pagkislot ng puso dahil kay Ross. Hindi naman
pwedeng nagkakagusto ako sa kanya dahil hindi yun pwede. Parehas kaming lalaki na
nagkakagusto sa iisang babae. Hindi naman ako bading.

'Di ko rin talaga mabasa ang takbo ng utak ng playboy na yun.

Talaga bang seryoso siya na gusto niya si Donna? Seryoso ba talaga siya na gagawin
niya lahat ng pinapagawa ko para lang ilakad ko siya kay Donna? Kasi sa totoo lang,
kung hindi siya seryoso, hindi naman niya ako susundin, 'di ba?

Hindi pa rin talaga ako kumbinsido, e. Saka nalang ako magiging kumbinsido kapag
nagawa niya na lahat ng pinapagawa. For the meantime, papahirapan ko muna siya.
Wahahaha.

"Oy, tol! Andiyan ka na pala. Hindi ka namin napansin. 'Di ka man lang nagtext!"
sabi sa akin ni Anton nang pumasok siya sa room. Nasa likuran niya si Alex na abala
sa cellphone niya. Parang may tinitignan.

"Kanina pa ako andito. Paano niyo ako mapapansin kung abala kayo dun sa parking lot
at pagtili kay Ross," binigyan ko sila ng nakakadiring tingin "Nakakadiri kayo. Mga
tomboy na pangit na 'to."

"Anong pinagsasabi mo, brad?" naguguluhan na sagot kunwari ni Alex "Ano sinasabi ni
MJ, tol? Tumitili raw tayo kay Ross? Ha? Kailan? Kadiri naman yun!"

"Tumitili naman talaga tayo kani-kanina lang, 'di ba? Todo pictures ka pa nga kay
Ross, e." inosenteng sagot ni Anton "Tapos sumigaw ka pa na gusto mo magpaanak sa
kanya."

Bigla siyang binatukan ni Alex, "Aray ko, brad! Ba't nambabatok ka?"

"E, bobo mo kasi. Dapat 'di ka umamin." tumingin sa akin si Alex "Hehehe. Sorry na,
MJ. Trip lang naman yung pagtili namin kanina. Joke lang yun. Walang malisya.
Tomboy tayo. Tomboy."

"Oo nga. Tomboy tayo. Bored lang kami ni Alex kanina kaya nakitili rin kami dun sa
parking lot."

"Huwag niyo ako gawing tanga dahil sa ating tatlo ako ang pinakamatalino." tugon
ko.

"Ako ang sunod na matalino," saad ni Alex.

"So, ganon mga brad? Ako nalang palagi ang pinakahuli? Ge, ganyan. Ayos lang. Sana
naman ako na palagi akong nasa huli at hindi nagiging priority." nagdrama na si
Antonina.

"Okay lang yan, brad." pag comfort ni Alex sa kanya "Kapag pangit talaga 'di ka
ipapa-prioritize."

"Hoy! Kung saan-saan na napunta ang usapan. Gusto ko lang naman malaman kung bakit
kayo nagiging fan ni Ross, aber? Nakakalimutan niyo na bang dalawa ang sumpaan
natin?"

Umiling silang dalawa, "Siyempre hindi." sabay nilang sagot.

"Ano ang sumpaan natin noong highschool pa tayo?"

"Na ang mga lalaki ay sakit lamang sa ulo. Walang kwenta. Manloloko. Na ang mga
lalaki dapat sa mundong ito ay nawawala na lang para hayayay ang buhay." sabay
nilang sagot.

"Good! Huwag niyo kalimutan yan. Mga tomboy tayo, okay? 'Di na dapat tayo bumalik
sa pagiging babae. Kaya iwas-iwasan niyo yang si Ross."

"E, bakit ikaw, brad? Bakit kasama mo siya kahapon?" pag singit ni Antonina.

"Oo nga. Tapos yung baseball cap mo pa suot niya kanina," dagdag naman ni Alex
"Umamin ka nga, tol. Bromance na ba kayong dalawa?"

"Saan din kayo pumunta kahapon, tol? Nag sex kayo, no?" aniya naman ni Anton.

Tapos sabay silang napatakip ng bibig sa gulat.

"Ang dudugyot ng utak niyong dalawa!" sabay ko silang binatukan "Tingin niyo
papatol ako sa jejemon nay un? 'Di ako bading, no. 'Di ako magkakagusto sa kapwa ko
lalaki. May pinag-uusapan lang kami."

"Ano namang usapan? Ba't 'di mo kami sinasama?" pagtatampo ni Alex.

"Oo nga. Akala ko ba BTF tayo?" si Anton naman.

"Anong BTF?" tanong ko.

"Best Tomboy Friends Forever. Hehe. Ang talino ko, 'di ba?"

Binatukan na naman siya ni Alex, "Bobo! BTF ka diyan. Dapat BTFF yun. Pangit na nga
bobo pa."

"Kung pangit ako, ano ka pa? Super pangit na!" sagot naman ni Alex.

"Kung super pangit ako, ang baho naman ng bunganga mo!" realtalk naman ni Anton.

Totoong mabaho bibig ni Alex.

Tapos nun nag-away na silang dalawa. Nagkalaitan na ang mga tomboy na pangit.

Nahinto lang silang dalawa sa pag-aaway nang maranig kaming tilian ng mga
estudyante mula sa labas ng classroom. Akala mo may artista silang nakikita.

"Anong kaguluhan yun?" tanong sa amin ni Anton.

"Bakit mo sa amin itatanong? Kita mong pare-parehas tayo andito." sagot ko.

"Oo nga. Bobo talaga ni Anton kahit kailan, e." panlalait naman ni Alex.

Palakas ng palakas 'yung tilian ng mga estudyante kaya napatingin na ako sa may
bintana. Lahat sila nakatutok sa may pintuan nang classroom namin.

Anong meron?

Iyung tanong ko nasagot lang nang biglang bumukas ang pintuan ng classroom namin at
pumasok ang bagong paligong si Ross Eliseo Valentin na nakasuot na ng school
uniform.

Nagpalinga-linga siya sa buong classroom hanggang sa makita niya ako na nakaupo sa

gilid. Agad siyang ngumiti at naglakad papalapit sa akin.

"Tapos ko na ang task number 1. Ano na next kong gagawin, baby?" sabi niya habang
nakangiti.

"BABY?!" sigaw lahat ng mga estudyanteng nakarinig sa sinabi ni Ross.

Lahat sila napanganga nang tawagin akong baby ng damuhong jejemon.

Baby pa ang gusto mong damuho ka, ah. Mamaya mapapakanta ka ng baby ni Justin
Bieber kapag binugbog kita. Pinag-iinit mo talaga ang ulo ko. Beast mode na ang
tomboy. Grrrrrrr!

Hinahamon mo talaga ako Ross Eliseo Valentin. Mahirap kalaban ang tomboy!

=================

Chapter 9

Ang sisipag mag comment ah. Sinisipag tuloy ako mag update. Bwahaha.
CHAPTER 9.

Lunch break na kaya kasama ko ang dalawang pangit na tomboy kong tropa habang
kumakain.

Nag-uusap silang dalawa tungkol sa nangyari kanina. Yung pagtawag ng damuhong Ross
na iyun sa akin ng baby. Itong si Alex at Anton pa kung pag-usapan iyun feeling
nila wala ako sa harapan nila.

Hindi lang ako kumikibo pero kating-kati na akong balian sila ng leeg.

"Ang sweet ng tawagan nila, no? Nakakainggit 'tong si MJ. Mabuti pa siya may baby
na." sabi ni Alex.

"Oo nga, e. Biruin mo, tol. Isang Ross Eliseo Valentin pa? Haba ng hair ni MJ.
Anong shampoo mo, brad? Makagamit nga rin. Para naman may baby na rin ako." kanchaw
naman ni Anton.

"Kaya pala galit na galit si MJ satin kanina na nag fantomboying tayo kay Ross.
Nagseselos pala si brader. Gusto niya kanya lang si Ross. Seloso pala 'tong tropa
natin. Haha."

"Sinabi mo pa. Process pala magmahal 'tong si MJ."

Naguluhan si Alex, "Ha? Anong process?"

"Process. Kapag selfish ka sa isang tao. Gusto mo sa'yo lang siya ganon."

Natawa si Alex, "Haha. Bobong tomboy! Possessive tawag dun. Process ka diyan."

Napahinto si Antonina at napaisip, "Ay! Possessive na pala tawag dun? Kahapon lang
process e," bobong tomboy talaga "Pero bagay sila, no? Anong magandang tawag sa
loveteam nila? RossLyn o JoveLiseo?"

"Mas maganda kung RossRy. Parang Rosary lang. Boom banal."

"Haha. Pwede pwede! Ang benta ng RossRy, tol!" tapos nag apir ang dalawang pangit
na tomboy.
Ibinaba ko ang kinakain kong cheese burger saka sila tinignan ng masama.

"Kung mag-usap kayong dalawang pangit na tomboy, feeling niyo wala ako rito sa
harapan niyo, no?" sermon ko sa kanila "Nakakabastos na talaga kayo, e. Kanina pa
kayo. Kitang badtrip na badtrip na nga ako, mangangasar pa kayo. E, kung tapusin
nalang natin 'tong pagkakaibigan natin, no?"

"Hala, MJ. Grabe ka naman. Tapusin agad 'tong pagkakaibigan?" untad naman ni Alex.

"Badtrip na badtrip daw. Sus, tol. Kinikilig ka lang kamo-aray!" binatukan ko siya
"Nakabatok ka naman agad diyan. Mapanakit kang tomboy ka!"

"Ako, kinikilig? Nakita mo ba akong nag blush kanina, ha?" depensa ko.

"Oo kaya," pag singit ni Alex "Namula ka kaya kanina. Siguro nga kung 'di lang
dumating si Sir Francis kanina, baka nahalikan mo na si Ross sa harap namin, e.
Titig na titig ka kaya sa kanya."

"Tomboy na 'to nakakadiri ang takbo ng utak. Anong gustong halikan? Porket
nakatitig sa kanya gusto na agad halikan? Hindi ba pwedeng pinag-iisipan ko lang
kung paano ko siya bubugbugin?" inis kong saad "Kayo lang ang nababakla kay Ross
mga tol. Huwag niyo kong idamay."

Potek talaga. Kung 'di lang talaga dumating si Sir Francis kanina edi sana nabugbog
ko na iyung hinayupak na jejemon na 'yun. Nang dahil sa kanya kung anu-ano ang
naiisip ng mga tomboy na 'to. Nakakadiri lang talaga at nakakakataas ng balahibo.

Ako, nagkakagusto kay Ross? Joke ba 'to? Ang sarap kasing tawanan, e.

Yung iba ko pang mga kaklase todo asar sa akin na isang Ross lang pala daw ang
magpapabalik sa akin sa pagiging babae. Pwede ba? Tantanan nila ako. Hinding-hindi
mangyayari yun. 'Di ako nagkakagusto sa lalaki. Tapos dun pa sa jejemon na si Ross
pa? Pwedeng sumuka?

Humanda talaga siya sa akin kapag nakita ko siya. Alam kong tinawag niya lang akong
baby at pinarinig pa sa ibang tao para lang ipahiya ako. Nangangati na talaga ang
kamao ko na suntukin siya. Humanda talaga siya sa akin mamaya. Makikita niya ang
hinahanap niya.

"In denial ka, tol. Bakit ba kasi hindi mo nalang aminin na kayo na ni Ross? Kailan
pa?" pamimilit ni Alex.

"Kaya nga. Kitang-kita naman namin na may meaning yung pagtitinginan niyo, e. Bago
pa lumabas si Ross kanina ng classroom, sinulyapan ka pa niya sa huling
pagkakataon. Kilig talaga, brad." si Anton.
"Yang pangit mong mata malabo na, Anton. Pinagsasabi mong may meaning tinginan
namin. Okay ka lang?" yamot kong sagot. "Tomboy ako. Babae gusto ko. Huwag niyo
kong i-issue sa jejemon na damuho na yun. Nakakayamot lang kasi, e. O, ayan.
Nawalan nako ng gana kumain."

"Anong tawag mo sa kanya?" gulat na tanong ni Anton.

"Jejemon na damuho. Bakit?"

Nagkatinginan silang dalawa ni Alex tapos sabay napangiti ng malapad.

"OMG!!" napatili silang dalawa na parang babae. "May endearment silang dalawa. Baby
at jejemon na damuho!" kilig na kilig talaga ang mga tomboy na pangit.

Nanggigil na talaga ako sa dalawang pangit na tomboy na 'to. Anak ng teteng naman
talaga, oh.

"Hindi niyo ba talaga ako titigilan diyan kay Ross?" seryoso kong sabi "Hindi na
kasi ako natutuwa, e."

"Eto naman si MJ masyadong seryoso," saad ni Anton "Nagtataka lang kasi kami, tol.
Nakaraan lang inis na inis ka dun sa tao. Tapos magugulat nalang kami na
magkakilala na pala kayo. Kahapon, umalis kayong dalawa. Tapos kanina pinuntahan ka
niya sa room at tinawag na baby."

"Oo nga, brad." tugon naman ni Alex "Ano bang nangyayari? May something ba sa inyo?
Babalik na ba tayo sa pagiging babae? Kasi kung babalik na tayo, okay lang sa
akin."

"Okay lang sa'yo para ma-push mo na si Arthur?" pangangasar naman ni Anton kay Alex
"Nag date kayo kahapon, 'di ba? Sabay kayong umuwi, e."

"Hindi kami nag date, no." namula mukha ni Alex "Sinamahan niya lang ako mag mall."

"Gagu, Alexandra. Pangit mong kiligin! Haha!" tawa ng tawa si Anton.

"Walang babalik sa pagiging babae!" seryoso kong sagot kaya napatigil sila. "Anong
babalik sa pagiging babae, ha? Nakakalimutan niyo ba ang nangyari kaya natin
tinalikuran ang pagiging babae natin noon? Nalimot niyo na ba kung gaano ka walang
kwenta ang mga kalalakihan, ha?"

Natahimik silang dalawa.

Siguro naisip nila yung mga sakit na ibinigay sa kanila noon ng mga lalaki kaya
sila naging ganyan.

Hindi dapat nila nakakalimutan na walang kwenta ang mga lalaki.

Na sasaktan lang sila ng mga ito at puro sakit lang sa ulo ang ibibigay sa kanila
ng mga lalaki.

"E, brad. Hindi naman pare-parehas ang mga lalaki. May matitino pa rin." tugon ni
Alex "Feeling ko iba si Arthur, e. Feeling ko 'di siya katulad ni Nathan noon."

Si Nathan yung ex-boyfriend niya noong higschool pa kami. Yung minahal niya ng
lubos pero niloko lang siya. Nang dahil sa Nathan na yun, naging siraulo si Alex at
uminom ng shampoo. Feeling niya siguro lalambot bituka niya kapag uminom siya nun.

"Anong iba? Pare-parehas lang sila, Alexandra. Feeling mo lang matino siya? Pwes,
patingin ka na sa doctor. You're not feeling well, brad." sabi ko habang umiiling.

Dagdag ko pa, "Sa una lang magagaling ang mga lalaki. Sa una lang ipapakita sa'yo
na mahal ka at mahalaga ka. Pero kapag nagtagal at nakahanap na ng bagong babae?
Itatapon ka nalang niyan na parang lumang gamit na napagsawaan. Hindi pa ba sapat
yung sakit na nakuha natin dati? Uulit pa ba tayo? Magtitiwala na naman?" galit
kong pagsasalita.

"Hindi naman masama tol kung magtiwala ulit, 'di ba? Malay natin, sa susunod hindi
na tayo masaktan." sagot naman ni Antonina "Hindi naman masamang sumubok minsan,
'di ba?"

"Yan ang mahirap sa atin, e. Ang hilig natin magsabi ng malay-malay na yan. Ang
hilig sumugal sa isang bagay na walang kasiguraduhan. No thanks, hindi tayo
susugal. Dahil base sa mga pinagdaanan natin noon, naging ganito tayo. Okay na yung
ganito tayo. At least, 'di na tayo masasaktan."

Natahimik na silang dalawa at hindi na nagsalita pa. Mukhang pinag-iisipan ng mga

tomboy na 'to na tama ang sinabi ko at walang patutunguhan ang mga sinasabi nilang
pagbabalik tanaw sa pagiging babae. Taena. Hindi ako babalik sa pagiging babae nang
ganun-ganun nalang, no.

Ilang taon na akong naging ganito. Ilang taon akong nagpakahirap para lang maging
astig tapos sa isang iglap maiisip nalang nila na bumalik kami sa pagiging babae?

Hindi nalang nila sinabing bugbugin ko sila nang masaktan sila. Tutal parehas lang
naman ang gusto nilang mangyari. Yung masaktan nang masaktan dahil lang sa isang
walang kwentang lalaki.

"Pero tol, bakit pala parang naging close kayo ni Ross kung hindi kayo bromance?"
aniya ni Alex.
Taeng bromance na salita yan. Sakit sa tainga.

'Oo nga, brad. Kung hindi kayo secret on ni Ross. Ano palang lagay niyo sa isa't
isa? Fligh-fling lang ganon? Friends with benefits lang? Uso pa pala yun?" komento
naman ni Anton na pangit.

"Friends with benefits ka diyan. Pangit mo na nga pangit mo pa mag-isip." tugon ko

"Mahabang kwento kung bakit kami biglang nakapapag-usap ni Ross. Nakakatamad
magkwento."

"Edi paikliin mo. Problema ba yun?" sambit naman ni Anton. "Dali na, tol. Kwento
na."

"Once upon a time, may dalawang tomboy na pangit na makulit. Hanggang nabadtrip ang
gwapong si MJ at hinampas silang dalawa ng lamesa. The end."

"Ay waley!" aniya ni Alex.

"Tapos anong kasunod, tol? Ano nangyari dun sa dalawang tomboy na hinampas ng
lamesa?"

Tinignan namin ni Alex si Antonina na parang sinasabi na 'May utak ka ba talagang

tomboy ka?'

"Oo na. Wala na 'ko utak. Kasalanan to ng nanay ko dahil imbis na gatas ipainom
niya sa akin nung babay pa ako, hindi e. Kape mga brad. Kape." pag da-drama ng
lintik. "Tapos alam niyo ba nung grade 1 pa ako-"

"Kwento na dali, MJ! Bago pa ikwento ni Antonina buong history ng pamilya nila!"

Hindi ako titigilan ng dalawang tomboy na 'to kapag 'di ko kinuwento ang gusto
nilang malaman. So, ayun. Nag kwento na ako sa kanila. Lahat-lahat sinabi ko.

Mula doon sa pagbibimtang sa akin ni Ross na ako ang bumasag sa kotse niya.

Pag basag ko sa jellybeans niya.

Pagiging related ni Donna at Ross. Pagpunta namin ni Ross sa Tagaytay.

Pagpapatulong sa akin ni Ross kay Donna.

At yung mga pinapagawa ko sa kanya para lang pumayag akong ilakad ko siya.
Tawang-tawa yung dalawang tomboy habang nag ku-kwento ako.

"Taena, MJ. Epic fails yun, ah. Ikaw pala yung sumipa sa jellybeans ni Ross.
Hahaha." laughtrip na pagsasalita ni Antonina.

"Epic fail lang yun, Anton. Bobo mo talaga kahit kailan. Haha," si Alex naman
"Nagpunta pala kayo ni Ross sa Tagaytay. Ikaw pala yung nasa picture niya sa
facebook na 'Ang ganda ng view.'"

"Ay, oo nga, no. Nakita ko rin yun. Kaso biglang nawala, e." pagtataka ni Anton.

"Pinabura ko kasi sa kanya. Tangengot din yun, e. Mag po-post ng ganun e si Donna
ang gusto niya." sabi ko naman.

"So, ano plano mo, tol? Ilalakad mo ba siya? Nagawa na niya yung una mong task sa
kanya, e." si Alex.

"Ewan. Naguguluhan nga ako, e." pag-amin ko naman.

"Naguguluhan ka kasi gusto mo si Ross at ayaw mo siyang mapunta kay Donna?" gulat
na tugon ni Anton.

"Bobo! Naguguluhan ako dahil si Donna gusto ko. Alam natin parehas na playboy yang
si Ross at iiyak lang sa kanya si Donna." yamot kong sagot.

"Pero alam niyo mga tol. May nabasa akong ganyang kwento, e." napatingin kami ni
Anton kay Alex "Yung imbis na yung lalaki at babaeng gusto niya ang magkakatuluyan
'e yung lalaki pa at yung babaeng tulay pa pala ang ending. Hehehe."

"So, anong gusto mong palabasin?" taas kilay kong sagot.

"Na baka in the end, kayo pa pala ni Ross ang magkatuluyan. Hehe." humagikgik pa si
Alex.

"Hoy! Never mangyayari yan. Itigil ang pagtulak sakin sa jejemon na yun."

"Woooh! Baka kainin mo lahat ng sinasabi mo, tol." kanchaw naman ni Anton "Paano
kapag na-inlove ka sa kanya? Anong gagawin namin sa'yo?"

"O, sige deal tayo. Kapag na-inlove ako sa gunggong na yun mag di-dress ako sa
acquaintance party natin." paghahamon ko sa kanila. "Pero kapag 'di ako na-inlove
sa kanya. Bilhan niyo ko ng box set ng Game Of Thrones, ha?"
"Tae. Ang mahal naman ng kapalit. Pero, sige. Deal kami ni Antonina diyan."

"Sige. Yun lang pala, e. Sagot na ni Alex Game Of Thrones mo. Alaws pako pera
ngayon. Hehe."

"Deal yan, ha. Yari kayo sakin kapag 'di kayo tumupad."

Ngiting-ngiti ako dahil sa deal namin. Sure win kasi ito para sa akin dahil alam ko
na naman sa sarili ko na hindi ako mai-inlove sa damuho na yun. Alam kong ako ang
mananalo sa deal namin.

Na-excite naman daw ako dahil finally magkakaroon nako ng GOT box set. Matagal ko
ng gusto mabili at mabasa yun. Kaso wala lang budget. Mahirap lang akong tomboy, e.

Palabas na sana kami ng canteen nila Antonina nang biglang sumulpot naman papasok
si Ross kasama ilang tropa niya. Pare-parehas silang naka-basketball uniform at
mukhang break lang nila sa practice.

Ayoko sana siyang pansinin pero humarang siya sa daanan ko. Itong dalawang tomboy
tuloy na mga pangit ay bilang napangiti ng malapad.

"Anong problema mo? Padaanin mo nga 'ko!" bulyaw ko sa kanya.

"Bakit 'di ka sumasagot sa mga texts ko?" seryosong sabi ni Ross "Di ba ang sabi ko
mag-uusap tayo?"

"Wooooh! Ito na ang mag baby!" pangangasar ng kaibigan ni Ross.

"Ayoko. Busy ako." lalakad sana ako pero humarang na naman si Ross "Ano ba? Busy
nga ako!"

"Mag-uusap tayo mamaya. Huwag mo kalimutan ang usapan natin." saka niya nilapit
yung mukha niya sa tainga ko at bumulong. "Don't forget about me baby."

Ramdam na ramdam ko yung hininga ni Ross na dumikit sa tainga ko kaya biglang

nagtaasan yung mga balahibo ko sa katawan. Naramdaman ko na naman na kumislot ang
puso ko dahil dun.

"Baby mo mukha mo!" sigaw ko saka sinuntok si Ross sa tiyan niya.

Napahawak naman siya sa tiyan niya, "Masakit yun, ha. Lakas mo pala manuntok.
Haha."
"Ewang ko sa'yo. Bwisit ka!" sigaw ko saka na naglakad palabas ng canteen habang
nakasunod sila Anton sa akin. Ang mga tomboy naman na 'to nakangiti lang habang
naglalakad.

Ugh! Walangya kang Ross ka. Makakaganti rin ako sa'yo. Tignan mo. Mapapaiyak din
kita sa ganti ko.

Gusto niya talaga akong ipahiya. Gusto niya akong pagtawanan ng mga tao sa paligid
niya.

Gusto niya ng gera? Pwes, nagkamali siya ng kinalaban.

Hindi ang tomboy na tulad ko ang aatras sa tulad niyang jejemon na playboy.

Habang nag ka-klase kami bigla kong naramdaman na nag vibrate ang cellphone ko.

Pagtingin ko si Ross ang nag text. Tupang galang Ross na 'to. Lakas talaga maka-
beast mode.

Ross: UsAp TaYO maMaya.

Jejemon talaga! Naku asawani naka.

Ako: Hu u?

Ross: Ako ang future mo.

Ross: Haha joke lang brad. Galit ka na naman, e.

Ako: Ulols. Future mo mukha mo.

Ross: De, seryoso. Usap tayo mamaya. Pag-usapan natin next kong gagawin.

Ako: Sige. Hintayin mo ako sa parking lot. Huwag ka aalis dun hanggang di ako
dumadating, okay?

Ross: Baka naman di ka dumating.

Ako: Dadating ako. Basta hintayin mo ako.

Ross: Sige. I'll wait for you. No matter how long it takes :))
Ako: K.

Tinago ko na sa loob ng bulsa ko yung cellphone ko habang nakangisi.

I'll wait for you no matter how long it takes pa ang nais mo ah. Sige maghintay ka
hanggang mamuti ang mata mo sa kakahintay sa akin.

=================

Chapter 10

Si Ross yung nasa picture :)

Comment, thank you!

CHAPTER 10.

Nakita kong 07:35 na ng gabi nang mapatingin ako sa orasan.

"Pansin ko lang bunso kanina pa panay ang tingin mo sa oras. May pupuntahan ka ba?"

"Gabi na, bunso. Huwag mo sabihing aalis ka pa ng ganitong oras?"

Napatigil ako sa pagsubo ng kanin nang magkasunod magtanong si Kuya Joseph at Kuya
John. Hapunan na ngayon kaya nasa kusina kami at kumakain na.

"Hindi ako aalis. Saka 'di naman ako paulit-ulit tumitingin sa oras, ha?" pagtanggi
ko.

"Sus. Tanggi ka pa bunso, e. Naka-limang tingin ka na kaya sa oras. Aalis ka, no?
Makikipagkita ka sa boyfriend mo, no?" pangangasar na naman ni Kuya Joseph.
Napaikot ako ng mata, "Boyfriend ka diyan. Tomboy nga ako, 'di ba? Ano pang sense
ng pagiging tomboy ko kung mag bo-boyfriend lang din naman pala ako? Utak nga,
Kuya."

"Ang indenial ni bunso. Napagdaanan na namin ni Kuya John mo yan. Noon, tumatakas
pa kami kahit hating gabi na. Kaya madalas sa labas kami pinapatulog ni Mama.
Haha."

"Huwag mo kong idamay sa kalokohan mo, Joseph. Ikaw lang pinapatulog ni Mama sa
labas," tumingin sa akin si Kuya John "Bunso, hindi ka pwedeng umalis, ha? Gabi na.
Kung may lakad ka, ipagpabukas mo na. Mamaya kung ano pang mangyaring masama sa'yo.
Iba na panahon ngayon."

"Kung may boyfriend ka, dito mo nalang sa bahay papuntahin. Para naman makilala rin
namin."

"Hindi nga ako aalis, Kuya," sagot ko kay Kuya John tapos tumingin ako kay Kuya
Joseph "Wala nga akong boyfriend, Kuya Joseph. Kakulit ng taong 'to kahit kailan."

Nginisian lang ako ni Kuya Joseph kaya inirapan ko lang siya.

Nagpatuloy nalang ako sa pagkain at hindi na pinansin ang pangangasar ni Kuya

Joseph sa akin na aalis ako at makikipagkita sa boyfriend ko. Ang kulit talaga ng
taong 'to. Sinabing tomboy nga ako kaya paano ako magkakaboyfriend? Hindi ako
nakikipag at makikipagbaklaan, no. Nakakadiri nga kasi yun.

Ang rason kaya paulit-ulit akong tumitingin sa oras dahil binibilang ko kung ilang
oras na bang naghihintay sa akin si Ross dun sa school. Sinabi ko kasi sa kanya
kanina di ba na hintayin niya ako dun para makapag-usap kaming dalawa sa task
number 2 na ipapagawa ko.

Pero para makaganti ako sa kanya siya pagpapahiya niya sa akin, hindi ko siya
sinipot. Pagtapos nang klase ko kanina agad na akong umuwi. Hindi ako dun sa main
gate ng school dumaan palabas dahil paniguradong makikita ako ni Ross. 'Dun tuloy
ako sa likuran ng school lumabas.

Nang makauwi ako kanina, may text na si Ross na andun na siya sa parking lot.
Nireplyan ko naman siya na hintayin niya ako dun at huwag na huwag siyang aalis
hanggang hindi ako dumadating. May reply pa siya ulit nun na 'sige hihintayin kita
kahit anong mangyari.'

Limang oras na ang nakalilipas simula nang paghintayin ko siya at makauwi ako dito
sa bahay pero 'di na ako nagreply sa text niya. Hindi ko na rin tinignan ang
cellphone ko dahil alam ko namang tadtad na naman yun ng text galing sa damuho at
paulit-ulit akong tinatanong kung nasaan na ako.

Ha! Maghintay ka sa wala. Akala mo naman sisipot ako? Akala mo talagang pupuntahan
kita? Neknek mong sunog, no. Ganti ko 'to sa'yo sa pagtawag sa akin ng baby kanina.
Maghintay ka ngayon hanggang mamuti ang mga mata mo. Hinding-hindi kita sisiputin.
Itaga mo sa noo mo yan.

Ako na nag presinta maghugas ng plato nang matapos kami kumain lahat. Si Kuya John
maagang natulog dahil pagod daw siya at maaga pa raw siya sa school bukas. Mabuti
nalang ako 'e walang klase tuwing sabado't linggo. May pahinga ang mga mata ko sa
kapangitan nung dalawang tomboy.

Nang matapos ako maghugas at maglinis sa kusina, dumiretso naman ako sa sala para
makinood sa pinapanood ni Kuya Joseph. Nag ma-marathon siya ng Naruto.

Kay Kuya Joseph ko naman namana ang pagiging addict sa anime. Pero yung pagiging
adik niya ay malala na. Yung kwarto niya kasi punong-puno ng iba't ibang poster ng
anime. Yung punda ng mga unan niya pa ay Naruto na bigay sa kanya ni Ate Rayne.

"Bunso, manonood ka pa ba?" tumango "Osya, ikaw na magpatay niyan, ha. Antok na'ko,
e. Alas-nyebe na rin pala ng gabi. May lakad pa'ko bukas."

"Sige, Kuya. Goodnight!" pagpapaalam ko.

Pumasok na si Kuya Joseph sa kuwarto niya kaya ako nalang mag-isa ang naiwan sa
sala. Tinamad na rin ako manood kaya pumasok na rin ako sa kuwarto ko.

Nag bukas naman ako ngayon ng facebook at nag stalk kay Donna ko.

Ang last status niya ay 2 hours ago pa. Binasa ko ito.

Love does no harm to its neighbor. Therefore love is the fulfillment of the law. –
Roman 13:10

Napaka-religious talaga nitong si Donna kahit kailan. Siya yung tipo ng tao na di
talaga nakakalimot sa Diyos. Madasalin din siya. Pati nga header niya sa facebook
ay rosary, e. Masyadong banal kaya mataas talaga tingin ko rito kay Donna.

Naalala ko rin dati na gumanap bilang angel si Donna dito sa lugar namin noong
fiesta. Ang ganda-ganda ni Donna 'nun. Para talaga siyang totoong anghel. Dahil dun
mas lalo ko siyang nagustuhan.

Habang nakatingin ako sa status ni Donna napadako naman ang mga mata ko sa
comments. May mangilan-ngilang nag comment pero pangalan ng damuho ang nakita ko.

Ross Eliseo Valentin : Amen. Hahaha

Kumunot ang noo ko sa comment ng damuho. Pati 'yung bible verse na status ni
Donna'y tatawanan niya. Wala na talagang magawa sa buhay 'tong jejemon na 'to.
Masyado ng malala ang kabaliwan.

Wala sa sarili kong tinignan yung profile ni Ross. Napatulala ako sa screen ng
computer ko nang mabasa ko ang last status ni Ross. Mag 1 hour na rin ito.

Still waiting—feeling hungry. 1.2k Likes 143 comments

What the. . . Huwag niya sabihing naghihintay pa rin siya doon kahit ganitong oras
na?

Agad akong nag message sa kanya.

MJ: Hoy! Nasaan ka?

MJ: Jejemon!

MJ: HOY!

Nakailang message ako sa kanya pero 'di siya nagrereply. Mukhang hindi na siya
online.

Mabilis kong dinampot ang cellphone ko. Nalula ang mata ko nang makita ko ang dami
ng text messages. Ang dami na ring miscalls. Lahat galing kay Ross.

Pag open ko ng inbox ng phone ko may bagong text message si Ross. 15 minutes ago
lang 'to.

Ross: Saan ka na? Gutom na 'ko.

Nanginginig ang kamay ko habang binabasa mga text niya.

Ross: Tombs, anong oras na. Dadating ka pa ba? Sabi mo huwag akong aalis dito
hanggang 'di ka dumadating.

Ross: Okay ka lang ba? Dadating ka naman, 'di ba?

Ross: GutOm Na Me. Zzzzzzz.

Ross: Tombs, may shooting star kanina. Nakita mo?

Ross: Mag 10pm na tombs. 'Di ako aalis dito.

Ross: Hoy! Ba't 'di mo sinasagot tawag ko? Wala naman nangyaring masama sa'yo, 'di
ba? Basta hihintayin kita dito kahit anong mangyari.

Yung sumunod niyang text puro nagtatanong kung nasaan na ako.

Nag kwento na rin siya about sa basketball practice nila kanina. Naka-35 points daw
siya. Nakatulog naman daw siya nung nag le-lesson ang professor niya dahil sa
sobrang boring.

Habang binabasa ko yung mga text messages niya sumisikip ang dibdib ko. Hindi ko
alam kung bakit. Siguro dahil pinagmukha ko siyang tanga sa paghihintay dun. Sinabi
niyang nagugutom na siya pero naghihintay pa rin talaga siya. Ang bobo talaga ng
lalaking 'to kahit kailan.

Nagugutom na pala siya ba't di siya umalis dun. Hindi ba siya kinutuban na ilang
oras na siyang naghihintay dun kaya malamang hindi na ako darating pa?

Saka ko naalala yung huling text niya kanina sa akin nung nasa school pa ako.

I'll wait for you. No matter how long it takes.

Ugh! Bobo! Shunga! Bobitong jejemon!

Talaga bang for real kang lalaki ka? Talaga bang maghihintay ka sa parking lot ng
school hanggang hindi ako dumadating? Mas lalo mo lang akong binadtrip dahil sa
kashungaan mo. Lintik naman, oh.

Sinubukan kong mag reply kay Ross pero check operator service ang phone ko.

Hindi nga pala ako nakapag-paload kanina nung umuwi ako. Naubos na yung pina-load
ko kanina dahil di naman ako nakapag-unli. Badtrip naman. Kung kailan kailangan ng
load saka pa nawalan.

Todo isip tuloy ako kung ano ang gagawin ko. Ilang minuto nalang mag aalas-diyes
na. Gusto kong isipin na sa mga ganitong oras umalis na si Ross dun at naisip na
niyang di talaga ako darating.

Pero malakas ang kompyansa ko na shunga siya at hanggang ngayon naghihintay pa rin
siya dun.

Kinuha ko yung wallet ko saka lumabas ng kuwarto.

Pupuntahan ko nalang siya sa school at uuwi na rin agad.

Pwede naman ako magpaload sa labas saka siya itext pero wag nalang. Kailangan ko
siya makita para sermonan ko siya at sabihin kung gaano siya katanga sa paghihintay
sa akin.

Sinabihan ako ni Kuya John kanina na huwag akong aalis ng bahay pero kailangan.
Maingat tuloy akong kumilos patungo sa likuran. Hindi ako pwedeng sa gate lumabas
dahil maingay yung gate. Sa likod nalang ako dadaan at sasampa sa pader since
mababa naman ito kaya kayang-kaya ko.

Nang makalabas na ako, agad na akong naglakad patungo sa sakayan ng jeep. Marami-
rami pa namang tao na naglalakad kaya hindi nakakatakot. Habang naghihintay ng
jeep, napatingin naman ako sa suot kong damit.

"Ugh! Ang bobo mo, MJ!" nasampal ko ang sarili kong noo.

Manipis na sando lang ang suot ko saka pajama. Hindi na ako nakapagpalit sa sobrang
pagmamadali ko. Hindi rin naman ako pwedeng bumalik dahil baka magising si Kuya
John o Kuya Joseph.

Bahala na nga.

May humintong jeep kaya agad na akong sumakay. Yung lalaki pa na nasa harapan ko
mukhang lasing. Pangisi-ngisi ang lintik habang nakatingin sa akin. Huwag lang siya
magtangka dahil badtrip ako ngayon.

Bumaba na ako sa jeep nang huminto ito sa tapat ng school. Mabuti bukas pa ang
school gate. Kinausap ko yung guard na nasa may gate na nagbabantay. Sinabi ko lang
na may naiwan ako sa locker ko. Pumayag naman siya kaya pinapasok niya ako.

Ewan ko kung bakit naniwala sa akin yung guard. Wala naman kaming locker dito sa
school, e. Nyahaha.

Mabilis na akong naglakad patungo sa parking lot ng school.

Medyo nakakatakot ang daanan dahil wala ng masyadong ilaw.

Pero yung takot ko biglang nawala nang matanaw ko si Ross na nakasandal sa gilid ng
kulay itim niyang kotse. Hawak-hawak niya ang cellphone niya. Naka-jacket lang
siyang puti. Yung jacket nila sa basketball team. Halatang hindi pa siya umuuwi
simula kanina.

"HOY!" sigaw ko sa kanya.

Napatingin sa akin si Ross. Napatitig siya sa akin saglit. Mukhang tinitignan kung
sino ako.
Nang makumpirma niya na ako ang gwapong tomboy na hinihintay niya, tumakbo siya
patungo sa kinatatayuan ko. Nainis ako sa kanya nang makita ko ang pagmumukha niya.

Yung mukha niyang punong-puno ng pag-aalala.

"Bakit ngayon ka lang? May nangyari bang masama sa'yo?" nag-aalala niyang tanong.
Medyo hinihingal pa siya dahil tumakbo siya papalapit sa akin.

Napatitig ako sa kanya. Pinipigilan ko ang sarili ko na huwag magalit sa katangahan

niya.

"Tombs? Ba't ang seryoso mo makatingin? May nangyari ba sa'yo kaya 'di ka agad
nakarating dito?" muli niyang pagtatanong. Ramdam na ramdam ko ang concern sa boses
niya.

Hindi ko na talaga kaya. Sasabog na'ko. Ito na.

"Bakit ganyan ka katanga? Bakit ang manhid mo? Bakit hindi ka marunong makiramdam?"
galit kong tanong. "Bakit hinihintay mo pa rin akong dumating kahit gabi na?"

"Ha? Teka, anong sinasabi mo? Ako, manhid at hindi makiramdam? May gusto ka sakin?"
gulat niyang sagot naman. Kabobo talaga ng jejemon na 'to. "Hinihintay kita kasi
sabi mo hintayin kita kahit anong mangyari. Kaya kahit ilang oras pa ang kailangan,
hihintayin talaga kita."

"Gagu! Hindi yan. Ang sinasabi ko na ang tanga-tanga mo. Alam mong ilang oras na
kitang pinaghihintay dito kaya malamang hindi ako pupunta. Pinapaasa lang kita na
pupunta ako. Ang manhid mo rin kasi. Hindi mo ramdam na ginagago lang kita. Ikaw
naman talaga tong shunga at talagang naghintay ng ilang oras." sigaw ko sa kanya
"Hindi mo nakikita? Masama akong tomboy. Pinapahirapan kita. Bakit ba naniniwala ka
sa akin? Ugh! Bobo talaga ng jejemon na 'to!"

Napatitig sa akin si Ross. Malamang nagulat siya sa mga sinabi kong masasakit na
salita sa kanya. Pero imbis na magalit siya dahil sa mga sinabi ko at pagpapahintay
ko sa kanya, napangiti pa siya.

"Anong ngini-ngiti mo diyan? Timang ka talaga kahit kailan, no?"

Napailing siya, "Wala lang. Nakakatawa ka kasi," saad niya "Sabi mo ang sama mong
tomboy pero hindi naman yun ang nakikita ko. Kung masama ka, edi sana 'di ka mo na
'ko pinuntahan dito kahit gabing-gabi na. Kung masama ka, hinayaan mo akong
maghintay saw ala. Pero hindi, e. Sumipot ka pa rin. Yun nga lang late ka ng ilang
oras. Haha." tumawa pa siya. "So, ano?"

"So, ano ka diyan? Uuwi na'ko. Gabi na. Tumakas lang ako. Bukas nalang tayo mag-
usap."

"Hahatid na kita." tapos biglang tumunog ang tiyan niya. "Nagugutom ka ba?"

Napataas kilay ko, "Hindi. Ikaw halatang nagugutom ka na no?"

Tumango si Ross, "Oo. Haha. Kanina pa actually. Samahan mo muna ako kumain."

"Hindi pwede—"

"Hindi ka pwedeng tumanggi. Pinaghintay mo ako, e. Tara na. Ihahatid naman kita."

Tumalikod na si Ross at maglalakad na sana nang mapahinto at muling humarap sa

akin.

Akala ko kung anong gagawin niya pero hinubad niya lang yung suot niyang jacket.
Naka-jersey shirt nalang siya ngayon. Tapos yung jacket niya binigay niya sa akin.

"Suot mo. Malamig. Baka malamigan ka. Ang nipis pa naman ng suot mo."

"Hindi na kailangan. Huwag mo kong intindihin. Parehas tayong lalaki."

"Haha. Huwag ka na mag-inarte. Kahit utak lalaki ka, katawang babae ka pa rin. Suot
mo na."

Sinabit niya sa balikat ko yung jacket, "Basta ibalik mo lang. Yung isa kong jacket
nasa'yo pa, e."

"Feeling mo naman trip ko yun? Ibabalik ko yun bukas!" singhal ko.

"Haha. Biro lang. Tara na." tumalikod na si Ross.

Ako naman nakatayo pa rin sa kinatatayuan ko habang sinusuot 'yung jacket ni Ross.
Biglang kumislot ng isang beses ang puso ko nang maamoy ko yung jacket ng damuho.
Infairness, ang bango, ha. Hindi amoy barako. Ano kaya 'tong pabango ni Ross? Ang
sarap sa ilong, e.

Habang naglalakad kami ni Ross patungo sa kotse niya nagsalita ulit ako.

"Grabe. Hindi ko kinaya paghihintay mo. Ilang oras ka andito. Mahigit 9 hours. Ang
tindi mo, tol."
Tumingin sa akin si Ross saka ngumiti. Yung purong ngiti na walang halos sarcastic.

"Di ba sabi ko sa'yo kanina I'll wait for you. No matter how long it takes?" sabi
niya kasabay ng paghangin ng malakas sa buong paligid.

Mabuti nalang madilim ang parteng nilalakaran naming dalawa ni Ross.

Kasi kung hindi, tiyak nakita niya na namula ang buong mukha ko dahil sa sinabi
niya.

=================

Chapter 11

Salamat sa comments mga tomboyers! Nyahahaha.

CHAPTER 11.

Ayoko sanang sumama kay Ross kumain dahil masyado na ngang gabi at baka malaman pa
nung dalawa kong kuya na umalis ako ng bahay na hindi nagpapaalam sa kanila. Kaso
nagi-guilty naman ako kung iiwan ko lang si Ross sa ere.

Kahit labag sa loob ko, sumama na rin ako sa kanya.Nang wala siyang maisumbat
sa'king leche siya.

Para rin kahit papaano'y makabawi rin ako sa pagpapahintay ko sa kanya. Saka okay
na rin 'tong sumama ako. Nang dahil kasi sa pagsama ko sa kanya ngayong gabi, medyo
nakilala ko kung anong klase siyang jejemon at kung anong klaseng damuho ang
nagpapalakad sakin kay Donna.

Nung sinabi ni Ross na kakain kami, akala ko sa isang mamahaling restaurant niya
ako dadalhin since mapera nga siya. Pero nagkamali ako, hindi sa isang restaurant
kami pumunta kundi sa gilid-gilid lang kung saan may nagbebenta ng kikiam at
fisballs. Barat amputs!
"Manong, P50 pesos nitong fishball at P50 din na kikiam, ha?" sabi ni Ross sa
manong na nagluluto.

"Anong sauce, boss? As usual ba?"

"Yap! Marami, ha? Yung maanghang." nakangiti niyang tugon "Ikaw, tombs. Anong gusto
mo?"

"Si Donna." aniya ko.

Natawa si Ross, "Gusto ko rin siya. Pero, ako ba gusto mo?" seryoso niyang banat.

Kahit alam kong loko-loko lang yun 'tong puso ko kumislot na naman.

Pinakyu ko siya, "Eto gusto mo?"

"Haha. Ayoko. Ano nga kasi gusto mo?"

"Ganun nalang din." sagot ko "Palagi ka ba rito? Parang kilala ka na ng tindero,

e."

Natawa si Ross, "Oo. Suki na 'ko ni manong dito. 'Di ba, manong?"

"Opo. Palagi si bossing dito. Minsan pagtapos ng school andito na siya.

Nakakapagtaka nga na ngayon ginabi siya, e." magalang na sagot ng tindero "Kapag
andito nga si bossing ang dami kong benta. Minsan kasi siya pa tumatawag ng
customer. Sa sobrang gwapings ni bossing 'di nakakatanggi mga bibili."

"Haha! Si Manong talaga bolero. Hindi bali bukas, tatambay ulit ako rito."

Pinagmasdan ko lang si Ross at Manong habang nag-uusap. Mukhang close na close nga
si Ross sa tindero. Kinukumusta rin kasi ni Ross ang asawa ni manong tindero.
Habang nakikipag-usap si Ross, nakangiti lang siya. Parang ang saya-saya niya. Para
siyang ibang tao. Para siyang hindi jejemon.

Hindi siya yung tipo na Ross na parang maloko at babaero sa school. Ang nakikita ko
kasing Ross ngayon ay ordinary na tao lang. 'Yung taong kaya makipag-usap tayong
hindi niya kaparehas ng antas sa buhay. Yung tipo ng tao na hindi marunong humusga
sa taong hindi niya kasing yaman.

Binayaran na ni Ross yung binili namin nang matapos itong ihanda ni Manong.
Nagpaalam na kami ni Ross saka umalis na dun. Sakay-sakay ulit kami ng kotse niya
at hindi alam kung saan pupunta.
"Saan na tayo pupunta? Ginagabi na 'ko masyado, brad."

"Bili lang tayo inumin diyan sa 7/11 tapos punta tayong seaside. Dun tayo kakain,"
sagot ni Ross nang lumiko ang kotse niya. "Ihahatid naman kita so don't worry."

Alam kong ngingiti si Ross nun kaya agad na akong umiwas ng tingin. Lakas kasi
makabading sa tuwing nginingitian niya ako. Kumikislot ang puso ko tae. Tapos
kanina nag blush pa ako ampota.

Bakit ako nag ba-blush? Hindi naman ako kinilig sa sinabi niya, ha. Nilalamig lang
ako kaya ako namula.

Bumili nga kami ni Ross ng malaking soft drink sa 7/11. Ang binili niya ay royal.
Yung lang daw ang iniinom niyang soft drinks. Ayaw niya raw kasi sa sprite dahil
lasang gamot. Yung coke naman daw masyadong matamis. Shunga, 'di ba? Parehas lang
namang matamis ang royal at coke.

Nasa may seaside na kami at umupo sa isang bench. Kahit lumalalim na ang gabi ayos
lang. Hindi naman masyadong madilim dahil sa gilid ko ay may posteng nakatayo. Ang
awkward lang dahil halos mga tao rito sa seaside ay puro lovers. Baka isiping
bromance kami ng jejemon na 'to naku lang asawa ni naka.

"Bakit ba kasi andito tayo? Hindi ba pwedeng sa ibang lugar nalang tayo?"

"Bakit? Anong masama kung andito tayo?" nagtataka niyang tanong. Nilagay ni Ross
'yung kikiam at fishball sa gitna naming dalawa. "Ah, alam ko na. Hahaha."

"O, bakit tumatawa ka? Nakakatawa ba?"

Umiling siya, "Masyado ka kasing conscious, e. Okay lang yan. Hindi naman nilang
iisipin na lovers din tayo since sabi mo nga parehas tayong lalaki. Haha." Inabot
niya sakin yung isang stick "Kain na tayo."

Kumain na kaming dalawa ni Ross ng kikiam at fishball. At ang jejemon na 'to

mukhang paborito nga itong kikiam at fishball. Ang gana niya kasi kumain. Puro
'uhmm' at 'sarap' ang naririnig ko sa kanya.

"Favorite mo?"

"Oo. Ito yung pagkain na hinding-hindi ako magsasawa kainin," tugon niya "Saka
memorable sakin 'tong kikiam at fishball, e."

"Memorable? Bakit naman?" nagtataka kong tanong. "Dati ka bang fishball at kikiam?
Isa ka bang kickball?"
Nagulat ako nang malungkot niya akong nginitian. Hindi siya natawa sa joke kong
korni ngayon.

Akala ko hindi niya sasagutin yung tanong ko since tumingin siya sa dagat pero
nagsalita pa rin siya.

Yung boses niya nga lang ay malungkot. Dear charo.

"Ito kasi yung handa ko noong 13th birthday ko noon," nakangiti niyang sabi pero
pansin na pansin ko yung kalungkutan sa tinig ng boses niya. "Kaya simula nun,
naging paborito ko na 'to."

Nagulat ako, "Ha? Yan ang handa mo? E, di ba mayaman kayo, 'di ba?"

"Hindi ako ang mayaman. Ang daddy ko." pag amin niya "Saka hindi naman porket
mayaman mabibili mo na lahat ng gusto. Walang sino man sa mundong 'to na mayroon na
ang lahat-lahat, no." uminom si Ross ng coke "Mula ng mamatay si Mommy ko nong 12
years old palang ako, palagi ng busy si Daddy ko. Palagi siyang wala sa bahay
namin. Tinanong niya ako nung 13th birthday ko kung gusto ko ba raw mag handa?
Tumanggi ako. Sabi ko huwag nalang. Hindi naman kasi siya makakauwi. Kaya nung
mismong araw ng birthday ko, nagsimba nalang ako mag-isa at bumili ng kikiam at
fishball pag-uwi."

Parang nanuyo yung lalamunan ko dahil sa nalaman ko. Hindi ko inaasahang may
pagkakapareho pala kaming dalawa ni Ross. Pareho pala kaming gwapo. Mas lamang lang
ako. De, biro lang. Pareho pala kaming wala ng nanay.

"Nagsimba ka mag-isa? Wala ka bang ibang kapatid?"

Umiling si Ross, "Wala. Isa lang akong anak ng mommy ko sa daddy ko."

"Isa ka lang anak ni mommy mo sa daddy mo? Bakit, may iba pa bang anak si Daddy
mo?"

Tumango si Ross, "Oo. May anak na siya ngayon sa ibang babae. May half-brother na
ako." nakangiti niyang sagot "Nag-asawa ulit si Daddy 2 years ago."

"Hindi ka ba nagalit ng mag-asawa ulit siya?"

Umiling siya, "Hindi ako nagalit. Nagtampo lang. Naisip ko kasi nun na papalitan na
niya si Mommy ko. Na hindi na niya 'to mahal. Pero nung kinausap niya ako, sinabi
niya sa akin na si Mommy pa rin daw ang number 1 sa puso niya. Na tao lang din daw
siya at nalulungkot mag-isa. Kailangan niya pa rin daw ng karamay sa buhay. Kaya,
ayun. Nakuha niya ang basbas ko. " tumawa si Ross "Ang korni ng daddy ko, no? I
guess, sa kanya ako nagmana."
Napatango-tango ako sa sinabi ni Ross. Nag-isip ulit ako ng itatanong. Quiz bee 'to
uy!

"E, si Donna. Kailan kayo nagkakilala?"

Sa pagbanggit ko palang ng pangalan ni Donna automatic na napangiti si Ross. Siguro

nga inlove siya kay Donna. Siguro nga totoo yung sinabi niyang seryoso siya kay
Donna.

"Secretary ng mommy ko dati ang mama ni Donna. Kaya minsan pumupunta sila ng Mama
niya sa bahay namin noon. Naglalaro kaming dalawa. Then, nung namatay si Mama ko,
pumunta sila. Yun yung time na hindi ako nagsasalita at wala akong ibang
kinakausap. Until she talked to me. Tandang-tanda ko pa nga sinabi niya nun 'Huwag
ka mag-aalala, Eli. Kasama na ni God si mommy mo. Kahit wala na siya, hindi ka niya
papabayaan.' There, after she said that, I fell in love with her. Tinatak ko sa
isip ko na kapag lumaki na kami, siya lang magugustuhan ko."

Masayang pag ku-kwento ni Ross sa akin. Totoo pala na kapag ang isang taong in-love
e pinag-uusapan ang taong mahal niya, yung mga mata niya ay kumikislap. Yun kasi
ang nakita ko sa mga mata ni Ross. Kumikislap yung mga mata niya habang inaalala
yung childhood memories nila ni Donna.

"Lumipat kami ng bahay after mailibing ni Mommy kaya hindi na kami nakapagkita ni
Donna. Tapos last week, may binigay saking address si Daddy. Address yun ng bahay
nila Donna. Gusto raw ako makita ni Tita Lorna at ni Donna. Grabe. Tuwang-tuwa ako
nung nakita ko si Donna," todo ngiting sabi ni Ross "Nung nakita ko ulit siya, doon
ko napatunayan sa sarili ko na maaari ka palang ma-inlove sa iisang tao ng dalawang
beses. Yun kasi naramdaman ko kay Donna nakaraan. I fell in love with her twice."

Napaiwas ako nang tingin nang makita kong todo ngiti si Ross habang sinasabi niya
kung gaano siya ka-inlove kay Donna. Ewan ko ba mga brad pero parang kinurot ang
puso ko.

Parang may karayom na bumara nalang biglaan. Siguro dahil iisang babae ang gusto
namin kaya hindi lang ako sanay na naririnig ko sa ibang lalaki 'yun mga ganung
salita.

Lintik. Ang sakit talaga sa dibdib asawa ni dobdob.

"Kaya umaasa talaga ako sa'yo na ilalakad mo ako kay Donna. Pinapangako ko sa'yong
hindi ko siya sasaktan. Na tanging kaligayahan lang ang mararamdaman niya sa akin,"
tumingin si Ross sa akin "Kaya ilakad mo ako, tombs, ha? Ikaw lang makakatulong
sakin, e."

"Lumpo ka ba? Hindi mo ba kayang maglakad mag-isa?"

"Haha. Puro ka naman kalokohan. Sige na kasi, tombs."

"Pag-iisipan ko next time. Natatamad ako ngayon, e." ismid ko.

"Haha. Langya. May usapan na tayo, e." kumain ng kikiam si Ross "Ikaw, tombs. Mag
kwento ka naman."

"Anong iku-kwento ko? Gusto mo ba malaman Alamat ng Santol?"

"Haha. Hindi ganyan. Pero, sige, ano?"

"May mag kuyana naglalakad sa isang gubat. Tapos yung nakakabatang kapatid nakakita
ng hindi pamilyar na prutas. Tinanong niya ang kuya niya. 'Kuya, anong prutas yun?'
tapos sumagot naman kuya niya 'San, 'tol?'. The End. Ayun ang alamat ng santol."

"Hahahahaha!" tawang-tawa si Ross sa sinabi ko. Humagalpak pa talaga siya ng tawa.

Nakahawak pa siya sa tiyan. Laughtrip talaga ang jejemon mga brad. "Akala ko pa
naman seryoso. Kalokohan lang pala."

"Shunga mo, e. Hilig mo agad maniwala sa sinasabi ko." uminom ako ng royal.

"Pero, seryoso nga, tombs. Kwento ka naman."

"Ano ba naman kasi ang iku-kwento ko?"

"Kung bakit ka naging ganyan? Hulaan ko, nasaktan ka dahil sa lalaki no? Minahal mo
ng lubos pero nasaktan ka niya. Kaya ayan, nagpaka-tomboy ka nalang."

Hindi ako kumibo.

"Tama ba ako? Silence means yes, 'di ba?"

"Hindi. Sileance means shut up. Lul."

"Haha. Ayaw pa umamin, e. Dali na. Nag share ako about sa sarili ko, e. Mag share
ka rin dapat."

"Hindi ko naman sinabing mag share ka. Nagkusa ka. Huwag kang manumbat."

"Labo mo naman, tombs. Akala ko pa naman close na tayo," umiling-iling siya "Pero,
kung tama man ako. Huwag mo isiping pare-parehas lang ang mga lalaki. Hindi porket
nasaktan ka ng isang beses, sasaktan ka nalang palagi ng mga susunod mong makilala.
Iba-iba ang tao, tombs. Kahit pare-parehas pa kaming mga lalaki, iba-iba pa rin
kami mag-isip. May mga siraulo nga pero mas marami pa ring matitino." tumingin
sakin si Ross "Sigurado akong somewhere out there, may isang lalaking magpapatunay
sa'yo na hindi lahat ng lalaki ay manloloko."

"Hindi na kailangan. Hindi ko kailangan ng lalaki. Okay na ako sa sarili ko. Okay
na ako sa pagiging tomboy ko," pagtanggi ko "Sa una lang naman magaling ang mga
lalaki. Ang hindi ko lang ma-gets ay yung may mahal ka ng babae, pero nakukuha mo
pa ring magmahal ng iba. Ilan ba puso ng mga lalaki? Dalawa? Kaya dalawang babae
ang pwede?"

Bumuntong hininga si Ross, "I really don't know. Kasi hindi naman ako ganun. Hindi
ako nagkakagusto sa dalawang tao ng sabay. Kaya 'di ko alam ang sagot sa tanong
mo," sabi niya "Or maybe they are not just meant to be. Sometimes a person wakes up
one day and the love he feels for his partner has already gone. Not because he
searches for someone else, but because his love for his partner has reaches its own
limit. And that's the end of everything. That's the reality."

Napanunas ako ng ilong, "Langya ka, brad. English yun, ha. Sakit sa ilong."

Natawa si Ross, "Ewang ko sa'yo, tombs. 'Di ka talaga marunong magseryoso. Haha."

Nag change topic kami ni Ross habang patuloy kaming kumakain at inuubos ang
fishballs at kikiam na binili namin. Nabanggit niya rin na gusto niya raw ulit
marinig ang boses ko kapag kumakanta.

Sabi ko sige kakanta ako kapag binayaran niya ako ng 1 milyon. Sige raw basta ba
raw bayaran ko raw muna yung kotse niyang binasag ko.

"Haha. Ikaw naman, brad. 'Di ka na mabiro. Sige kakantahan kita minsan. Kapag
malungkot ka."

"Promise yan?"

"Oo na. Promise yan." pagsisinungaling ko.

Nang maubos na namin ni Ross yung kinakain namin nag-aya na akong umuwi. Masyado na
kasing malalim ang gabi at baka malunod ako. De, biro lang. Baka kasi alam na nila
Kuya na wala ako sa bahay. Wala pa naman akong dalang cellphone kaya tiyak
malilintikan ako kay Kuya John.

Habang nasa sasakyan kami ni Ross at bumabyahe na pauwi sa street namin, biglang
bumalik sa isipan ko 'yung sinabi niya kanina.

Huwag mo isiping pare-parehas lang ang mga lalaki. Hindi porket nasaktan ka ng
isang beses, sasaktan ka nalang palagi ng mga susunod mong makilala. Iba-iba ang
tao, tombs. Kahit pare-parehas pa kaming mga lalaki, iba-iba pa rin kami mag-isip.

Sana nga lang tungkol lang sa isang lalaki kaya ako naging ganito.
Pero hindi, e. Hindi basta-bastang lalaki ang naging dahilan kung bakit ako
tumalikod sa organisasyon ng mga kababaihan. Wala na kasing mas sasakit pa kapag
yung tatay mo ang unang sumira ng tiwala mo at nagwasak ng puso mo.

Hindi ka agad makaka-move on at hindi ka sigurado kung makaka-move on ka pa ba.

Yung sugat na natamo mo hanggang pagtanda mo andun pa rin sa puso mo. Hindi nga
nawala yung sakit, e. Nasanay lang akong mabuhay kasama yun.

"Diyan nalang ako sa kanto," turo ko kay Ross nang makarating kami sa pangatlong
kanto bago ang bahay namin "Maglalakad nalang ako."

"Ang dilim, oh. Sigurado ka?" tinuro niya yung daan. Ang dilim nga. Nakakatakot
maglakad. Takot pa naman ang tomboy na tulad ko sa multo asawa ni multa. "Sa tapat
nalang ng bahay niyo kita ihatid."

Siguro naman okay lang, no? Tulog naman na sila Kuya, e. Hindi siya makikita.

"Uhm, mapilit ka ba? Sige na nga. Mapilit ka, e."

"Haha. Takot ka lang kamo maglakad diyan. Sige, turo mo nalang."

Itinuro ko nalang kay Ross yung bahay namin kaya huminto siya.

"Sige. Baba na ako. Salamat, tol. Salamat sa libre."

Ngumiti si Ross, "Walang anuman. Basta ikaw." sumaludo pa siya.

Bumaba na ako ng kotse ni Ross at maglalakad na sana papasok ng gate nang mapatigil
ako dahil sa nakita ko.

Nakabukas na ang gate namin at nakatayo dun si Kuya Joseph habang seryosong
nakatingin sa akin.

"Saan ka nanggaling?" seryoso niyang tanong. "Di ba, binawalan ka na ni John na

huwag kang aalis?"

"E, kuya, diyan lang naman ako."

"Kaninong jacket yan?"

"Sa—tropa ko," potek na Ross 'to. Hindi pa umalis.

Bigla kong narinig na bumukas ang pintuan ng kotse ni Ross at saka siya nagsalita.

"Baby, yung jacket ko pala." gulat ko siyang nilingon. Napatingin siya kay Kuya
Joseph "Good evening po. Hinatid ko lang po si MJ."

Nasampal ko nalang ang noo ko sa kashungaan ng jejemon na 'to.

=================

Chapter 12

Enjoy! :)

CHAPTER 12.

Ako: Ikaw kasi ang shunga mo. Gusto mo talaga akong napapahamak, no? Alam ng hindi
ka pwedeng makita ng kuya ko pero lumabas ka pa rin talaga!!!

Ross: Hindi ko naman alam na hindi ako pwedeng makita ng kuya mo. Sana sinabi mo
agad para 'di nako lumabas at umalis nalang ako. Nakalimutan ko lang talaga yung
jacket :D

Ako: Jacket your face. Ang ending 'di mo rin kinuha ang jacket mo. Peste ka.

Ross: peste you too, baby. :*

Ako: Pakyu. Huwag mo tawaging baby! Ang bading mo. Matutulog na'ko bye.

Ross: Gege. Paano pala bukas? Magkikita ba tayo para sa task number 2?

Ako: Ewan ko. Baka 'di rin ako makaalis ng bahay. Baka i-grounded ako, e.
Ross: Ay, ano ba yan. Ang protective naman ng kuya mo sa little girl nila :D

Ako: t(-_-t)

Ako: Goodnight!

Ross: Goodnight, baby! :*

Ako: Isa pang baby. Block ka sakin.

Ross: Haha. Goodnight, bro! :*

Inilapag ko na sa gilid ko 'yung cellphone at hindi na nagreply sa lecheng Ross na

yun. Nung umalis na siya kanina, bigla siyang nagtext. 'Di naman ako makareply
dahil wala nga akong load. Pero nagulat nalang ako nang bigla niya akong pasahan ng
load. Edi, swerte ko, 'di ba?

Joke. Hindi pa rin pala ako swerte. Mukhang mayayari ako kay Kuya Joseph bukas.
Sana lang hindi niya ako isumbong kay Kuya John dahil mas lalo akong malalagot.
Baka mawalan ako ng allowance.

Nung nakita ni Kuya Joseph si Ross kanina, hindi naman na ito nagtanong. Pinauwi
niya lang si Ross at sinabing gabi na. Nang makapasok ako sa loob ng bahay,
binilinan nalang ako ni Kuya Joseph na matulog na raw. Pero huwag daw ako muna ako
magsaya dahil hindi niya papalampasin yung pagtakas ko at yung nakita niya. Mag-
uusap daw kami. Pahamak na Ross talaga 'to. Malilintikan talaga ata ako.

Pero kahit ganun yung nangyari at ginawa ni Ross, sa totoo lang hindi ko magawang
magalit sa kanya. Siguro dahil pinaghintay ko siya ng ilang oras kanina. Tapos
nilibre niya pa ako ng kikiam at fishballs. Compesation ko na sa kanya kumbaga na
huwag na magalit sa kanya.

Sa totoo lang din mas nag-iiba na talaga ang tingin ko sa pagkatao ni Ross. Bawat
sandali na lumilipas at nakakausap ko siya, mas nakilala ko siya ng lubusan. Sa
bawat pagkatao niyang nakikilala ko, mas napapatunayan niya sa akin ang sarili
niya.

Medyo napapatunayan na niyang hindi nga siya yung taong nakilala ko mula sa
kalayuan at sabi-sabi ng karamihan. Na ang totoong Ross Eliseo Valentin ay normal
na tao rin pero may mabuting kalooban. Ang bading man pakinggan pero medyo nagiging
okay sa akin si Ross. Okay bilang tao, ha. Hindi bilang boy-ewww-friend dahil yak
talaga yun.

Nakakatuwa lang din 'yung mga bagay na nalaman ko tungkol sa pagkatao niya.

Mahilig siya sa kikiam at fishball.

Wala na siyang mommy katulad ko. (Hindi ako natuwa rito, okay?)

Isa lang siyang anak ng mommy at daddy niya. May half-brother siya.

No girlfriend since birth DAW siya. Na hindi ko alam kung totoo ba.

Mas gusto niya ng Royal na softdrinks. Iyun lang ang iniinom niya.

Baseball daw ang first love niya. Pero nang inaya siya ng tropa niya nung
highschool mag try-out sa basketball, nag try siya. Ang ending siya ang nakuha sa
try-out. Yung tropa niya nalaglag.

November 29 siya pinanganak. Buwan ng mga patay. Kaya daw pamatay kagwapuhan niya.

Higit sa lahat; korni siyang tao. Kahit kasi korni mga jokes at hirit ko,
tinatawanan niya.

Napansin ko yung puting jacket ni Ross na nasa paanan ko sa kama. Kinuha ko ito
gamit ang paa ko.

Ang ganda ng jacket na 'to. Ang lambot ng tela kaya ang sarap isuot. May nakasulat
sa likuran na Valentino tapos 29 naman numero niya.

Wala sa sarili kong inamoy ang jacket ni Ross. Hanggang ngayon andito pa rin sa
jacket niya yung mabango niyang pabango. Siningot-singot ko ito nang ilang beses
hanggang sa may na-realized ako.

"Potek! Anong ginagawa ko? Bakit ko 'to inaamoy? Lakas makabading!" sabi ko sa
sarili ko saka hinagis sa may labahan ko iyung jacket ni Ross. "Hindi ko yun
inaamoy para maamoy ang katawan ni Ross, okay? Inaamoy ko lang yun kasi ang bango
talaga ng pabango ng damuho na yun." depensa ko.

At ayun, natapos ang gabi ko na pinapaniwala ko ang sarili ko na inaamoy ko yung

jacket ni Ross dahil sa mabango niyang pabango at hindi dahil jacket iyun na sinuot
ni Ross.

Nagising ako kinabukasan na wala na si Kuya John sa bahay. Mukhang maaga na naman
siyang umalis dahil every saturday may faculty meeting sila. Si kuya Joseph lang
ang nadatnan ko sa kusina na nag-aamusal na. Seryoso niya akong tinignan. Hindi ko
alam kung galit ba siya o ano, e.

"Mag-almusal ka na." pag-aaya niya.

"Mamaya na, Kuya. Wala pa 'kong gana, e." pagtanggi ko.

Pumunta ako sa kusina saka nagmumumog. Habang nasa bibig ko pa ang tubig nagsalita
ulit si Kuya.

"Wala kang gana? Bakit? Buntis ka ba?"

Bigla akong nabilaukan. Nalunok ko yung minumumog kong tubig.

Humarap ako kay Kuya na may halong pandidiri at gulat ang nakarehistro sa mukha.

"Buntis? Lintik, Kuya. Anong pinagsasabi mo? Tomboy nga ako, 'di ba? Paano ako
mabubuntis?"

"Kahit tomboy ka may ano ka pa rin. Tapos lalaki pa yung boyfriend mo. Malaki
posibilidad mong mabuntis," sagot niya habang kumakain ng pandesal "Bunso, ah.
Sinasabi ko sa'yo. Naku."

"Naku asawa ni naka. Tigil-tigilan mo ako, Kuya. Hindi ko boyfriend yun. Tomboy nga
ako. Ano ba sa salitang tomboy ang hindi mo ma-gets?" yamot kong sagot.

"Tomboy ka tapos hindi mo boyfriend yun? Sus, kung hindi mo boyfriend yun ba't
tumakas ka kagabi para lang makipagkita sa kanya? Kaya pala paulit-ulit mo
tinitignan yung oras, ha. Papatulugin mo lang kami ni Kuya John mo saka ka
tatakas," ngumisi siya "Bunso, been there done that."

"Ang hirap mo paliwanagan, my goodness!" pagsuko ko "Isipin mo kung anong gusto

mong isipin. Bahala ka sa life mo. Basta sinasabi ko ang totoo."

"Ang gusto ko lang naman nagsasabi ka ng totoo. Hindi yung tatakas ka pa. Pwede mo
naman dito nalang sa bahay papuntahin yung boyfriend mo. Hindi yung magkikita pa
kayo sa labas."

Nasampal ko noo ko, "Ewang ko sa'yo. Bahala ka."

"Bahala asawa ni bahalu. Pero akala mo makakaligtas ka? Isusumbong kita kay John."

Napanguso ako, "Kuya naman, e. Hindi na mauulit pagtakas ko. Promise."

Napangisi siya, "Sige hindi kita isusumbong. In one condition. Ikaw mag general
cleaning ngayon," tumaas-taas kilay niya. "Para 'di kita isumbong. May lakad kami
ni Ate Rayne mo, e."

Nakakainis. Siya ang nakatoka mag general cleaning ngayon, e. Pero de bali na. Para
'di niya ako isumbong kay Kuya John, sige payag na ako.

"K. fine." pagpayag ko.

"May pasalubong ka sakin pag-uwi ko."

"No, thanks. Sabihin mo brief na naman pasalubong mo."

Natawa siya, "Haha. Hindi, ah." sabi niya "Boxer naman. Yung pink na may flowers.
Hahaha."

Umalis na ng bahay si Kuya Joseph habang nag-aalmusal ako. Nung matapos akong
kumain inilibot ko sa buong bahay namin ang mga mata ko. Agad akong nanlumo sa
kalat na nakikita ko.

Ito ang mahirap kapag puro lalaki ang nakatira sa isang bahay, e. Masyado talagang
makalat. Yung kusina namin tambak ang hugasin. 'Di ko nga pala nahugasan yung mga
kaldero kagabi.

Yung sala namin punong-puno ng alikabok. Nasa tabing daan kasi itong bahay kaya
pugad talaga ng alikabok ang sala namin. Yung mga punda ng mga unan kailangan na
rin palitan. Pati rin pala yung mga kurtina. Tambak din pala ang labahin namin.
Hindi pa ako nag uumpisa sa paglilinis napapagod na ako.

Mabuti nalang 'di kasama sa general cleaning ang paglilinis ng mga kuwarto ni Kuya
John at Kuya Joseph. Kanya-kanya kasi kaming linis pagdating sa mga kwarto namin.

Ayaw ni Kuya John pumapasok sa loob ng kuwarto niya dahil nagugulo ko mga books
collection niya. Si Kuya Joseph din ayaw ako papasukin. Palibhasa ang dami niyang
porn magazine. Ewww!

Pero kahit na. Hindi ko feel maglinis ngayon. Natatamad ako. Gusto kong mag
marathon ng Tokyo Ghoul. Mas gusto kong humilata at magpahinga dahil sabado ngayon.

Hanggang sa may bright idea akong naisip. Hindi ka lang gwapong tomboy. Matalino ka
pa. Ikaw na talaga. Ikaw na ikaw na ang that's my tomboy ng lugar niyo!

Nakangisi tuloy akong pumasok sa kwarto ko at dinampot yung cellphone ko.

Nagtext ako kay Ross.

Ako: Oy!

Medyo natagalan siya magreply. Mga 10 minutes ang nakalipas. Mukhang busy ang
damuho.

Ross: Bakit? Miss mo na 'ko? :D

Napaikot ako ng mata sa sobra niyang assuming. God, saan siya humuhugot ng self
confidence?

Ako: Miss asawa ni mass.

Ross: Ha? 'Di ko gets.

Ako: Slow mo lang kamo. May task number 2 na 'ko sayo.

Ross: Ano?

Ako: Punta ka rito sa bahay.

Ross: Hala, bakit? Bata pa 'ko. 'Di pa 'ko ready sa sex.

Ako: Tarantado. Ang laswa ng utak mo. May ipapagawa ako sa'yo.

Ross: Ano?

Ako: Basta. Pumunta ka nalang dito. Daming tanong ng lecheng 'to.

Ross: Baka andiyan Kuya mo, ha. Baka bugbugin ako nun.

Ako: Lol. Takot? Bading!

Ross: Di, no. Kaya ko bugbugin yun pero siyempre di ako papalag. Kuya mo yun, e.
Kailangan ko irespeto ang kuya mo ;)

Kinilabutan naman ako sa kindat niya. Jusko. Dugyot!

Ako: Whatever. Pumunta ka na. Ako lang tao dito.

Ross: Sinasabi ko sa'yo tombs, ha. Huwag mo kong i-seduce. Kahit tomboy ka, lalaki
pa rin ako.

Ako: Pupunta ka ba dito o 'di na kita ilalakad kay Donna?

Ross: On my way na boss. See you :* :D

Ako: K.

Napaikot nalang ako ng mga mata sa pinagsasabi ni Ross. Kapal ng mukha. Huwag ko
raw siyang i-seduce? As if naman, no. Kahit maging babae ulit ako 'di ko siya trip.
Ayoko kaya sa jejemon.

Nilapag ko na yung cellphone ko sa kwarto tapos pumunta na ako sa sala. Hindi pa

nga ako nakakaupo sa upuan may narinig na 'kong bumusina sa tapat ng bahay namin.

Pagtingin ko sa may bintana nakita ko na yung kotse ni Ross.

Ang bilis naman ng damuho na 'to. Pinalipad niya ba yung kotse niya?

Lumabas ako at pinuntahan siya sa may gate.

Napa-wow naman ako sa sarili ko nang makita ko yung porma ni Ross ngayon.

Simpleng white t-shirt na fitted sa katawan lang tapos short na maong at tsinelas.
Kahit nakapambahay siya, ang linis niyang tignan. Akala mo model ang dating niya.
Model ng inidoro. Mwahahahaha!

Pero ng gwapo niya—ko talaga.

Tama. Ang gwapo ko talaga kahit kailan. Ha ha ha ha.

"Oy, tombs. Natulala ka diyan? Gwapong-gwapo ka na naman sakin ngayong umaga.

Haha."

"Mas makapal pala mukha mo sa umaga," saad ko at binuksan ang gate. "Pasok ka."

"Naku, tombs ah. Sinasabi ko sa'yo. Marupok akong lalaki kapag sini-seduce ako."

"Pukpukin ko kaya ng martilyo ulo mo, no? Pasok!" bulyaw ko.

Naunang pumasok si Ross sa loob ng bahay dahil naiwan ako sa labas para isarado
yung gate.

Pag pasok ko sa loob nadatnan kong nakaupo na si Ross sa sala at nakataas pa ang
paa.
"Aba, welcome na welcome ang damuho. Hoy, pakibaba yung paa mo. Wala ka sa
pamamahay mo," sermon ko sa kanya "Hindi ka bisita dito."

"E, ano ako?" tinignan niya yung picture frame na nasa tapat niya "Ikaw yan tombs
nung bata ka pa? Potek! Ang ganda mo pala, e. Bata ka palang pala mahaba na buhok
mo? Di ka nagpapagupit?"

"Bwisit ka dito. Saka, oo ako yan. Huwag mo nang tignan."

Umupo ako sa harapan niya.

"So, anong task number 2 ko?" umayos siya ng upo.

"Teka, bakit pala ang bilis mong nakapunta dito? Pinalipad mo kotse mo, no?"

"Oo. Hindi ko ba sabi sa'yo?"

"Nasabi ang alin?" nagtataka kong tanong.

"Na ako si Superman? Huwag kang maingay, ha. Secret lang natin yan."

"Baka superjejemon ka!" saad ko "Bakit nga?"

"E, diyan lang naman ako kila Donna galing."

Nagulat ako, "Nakila Donna kana nang ganito kaaga?"

Tumango siya, "Oo. Actually kanina pang 7am. Dun nga ako nag almusal, e." todo
ngiti niyang sagot.

Napatahimik ako sandali. Ewan ko ba parang bigla akong nainis nang malaman kong
kanina pa siya na kila Donna na hindi ko man lang alam. Pero bakit ko nga pala
kailangan malaman?

"Tombs, bakit ka nanahimik?"

"Huwag kang magulo. Nauutot ako."

Natawa si Ross, "Haha. Sabay tayo umutot. Ready?"

"Nang 'to. Ang dugyot talaga!" sabi ko "Tumayo ka."

"Bakit?" nagtataka niyang tanong pero tumayo rin naman.

"Dito ka," tinuro ko yung harapan. Sumunod naman siya. Lumipat ako sa upuang
inuupuan niya saka ako humiga. "Ang task number 2 mo ay mag general cleaning ka."

"Ha? General cleaning? Anong lilinisin ko?" gulat niyang tanong.

"Baka bahay ng kapitbahay namin." sarkastiko kong sagot "Malamang itong bahay
namin. Ano pa pala?"

"Sure ka? Maglilinis talaga ako?" alangan niyang tanong.

"Oo nga. Paulit-ulit? Bakit hindi mo ba kaya?" pangangasar ko sa kanya.

"Ako pa ba sinusubukan mo? Sanay ako sa paglilinis, no. Ako kaya naglilinis sa
condo ko," sagot niya. Hinubad ni Ross yung suot niyang t-shirt saka ito ibinato sa
mukha ko. "Game. Bring it on!"

Tinanggal ko sa mukha ko yung t-shirt ni Ross na binato niya. Nakita ko siyang nag
i-stretching.

"Anong ginagawa mo?"

"Streching. Kailangan 'to para 'di sumakit katawan ko sa paglilinis."

"Dami mong alam."

"Hahaha."

Pinagmasdan ko lang si Ross sa stretching na ginagawa niya. Nag flex pa siya ng

muscles sa harapan ko. 'Yung tiyan niya hulmang-hulma ang six pack abs niya. Ang
ganda rin ng biceps ng damuho.

In all fairness, ang ganda ng katawan—ko.

"Anong una kong lilinisin?"

"Bahala ka na. Basta bilisan mo. 3 hours lang ang ibibigay ko sa'yong oras. Kapag
'di ka natapos sa 3 hours na yun, task failed ka. Uulit ka sa task number 2 ko."

"Sus! Kahit 2 hours lang kaya ko lahat tapusin. Watch and learn!" naglakad na siya
papuntang kusina.

"Ang yabang mo! Tado ka, maglalaba ka rin!"

"Haha! Kahit paliguan pa kita kayang-kaya ko." pagyayabang niya habang nagsisimula
na siya sa kusina.

Pinabayaan ko nalang si Ross gumalaw sa kusina habang ako naman ay nag ma-marathon
ng Tokyo Ghoul sa sala. Rinig na rinig ko yung pagtunog ng mga kaldero sa kusina.

Mukhang sanay nga si Ross sa paglilinis dahil nang tinignan ko siya, malinis na
yung mga kaldero. Kumakanta pa siya na akala mo'y enjoy na enjoy siya sa paglilinis
sa kusina.

Ang bilis maglinis ni Ross grabe. Nagulat ako na wala pang 20 minutos tapos na niya
ang kusina. Nawindang din ako na wala talagang natirang kalat. Ang linis. Akala mo
professional katulong ang naglinis sa kusina namin. Ang organize niya mag-ayos.

Nilabas ko na rin yung mga labahin na kailangan niyang labhan. Limang basket ito na
puro madudumi. Tag-isang basket si Kuya John at Kuya Joseph habang 3 basket naman
ang akin.

Marunong din si Ross maglaba kaya mas lalo akong nawindang. Habang hinihiwalay niya
yung puti sa de-kolor napatingin siya sa akin.

"Tombs, pati ba 'to lalabhan ko?"

Napatingin ako sa kanya at nanlaki ang mata ko, "HOY! HINDI! AKIN NA YAN!" sigaw ko
saka inagaw yung panty ko na hawak niya. "Kailangan pa talagang itaas?"

"Haha. Sorry," sagot niya "Ang cute ng panty mo, ha. May flowers na design. Akala
ko brief na rin sinusuot mo. Hahaha."

"Manahimik ka." inirapan ko siya at bumalik na ulit sa sala.

Pinabayaan ko nalang si Ross likuran habang naglalaba. May washing machine naman
kami kaya 'di siya mahihirapan. Binigyan ko rin siya ng fabric conditionare at
tina. Pero yung fabcon lang kinuha niya. Pangit daw sa damit ang tina. Madali daw
masisira ang damit.

"Paano mo naman nalaman yan aber?" taas kilay kong tanong.

"Turo sa akin nung yaya ko noon. Saka ngayon kasi nung nag condo ako, ako na rin
naglalaba ng mga damit ko." nakangiti niyang sagot "Gusto mo pati ikaw labhan ko na
rin? Dali, hubad!"
"Ang halay mo!" sagot ko na kinatawa niya.

Habang naglalaba si Ross inutusan ko siyang magluto. Nanonood nga kasi ako ng
anime.

"Ross! Iluto mo yung popcorn. Nasa fridge nakalagay!"

"Yes, boss! Sandali lang. Magsampay lang ako."

Napangisi ako habang nakahiga. Ang sarap talaga kapag may utusan sa bahay.

Binigay ko rin kay Ross yung mga bagong kurtina at punda ng mga unan. Sabi ko
palitan niya lahat ng kurtina sa loob ng bahay. Sinunod naman niya agad ito.

Habang kumakain ako ng pop corn at nanonood, nagpapalit naman ng kurtina si Ross sa
sala.

Mukhang pagod na siya dahil pawisan na ang buong katawan ni Ross. Pero nakakaasar
lang dahil hindi nahahaggard ang itchura ng damuho. Fresh pa rin ang mukha niya.

Ang huling ginawa ni Ross ay pagwawalis.

"Ross, tabi. 'Di ko makita yung TV!" pagpapaalis ko sa kanya habang nagwawalis
siya. "Pahara-hara ka diyan, e."

"Sorry na boss. Ang dami lang kalat sa sahig, e."

"Ge. Bilisan mo diyan muchacho."

"Haha! Ang gwapo ng muchacho mo, ha." sabi niya habang nagwawalis pa rin.

Maya-maya pa natapos na ni Ross lahat ng pinapagawa ko. Napaikot ako sa buong

kabahayan namin at ang aliwalas na dahil sa sobrang linis. Grabe 'tong damuho na
'to. May golden hand.

"Ano, boss? Ayos ba paglilinis ko?" tanong sa akin ni Ross habang nakaupo sa tapat
ko.

"Uhm, pwede na. Mapagtitiisan na." pagbibiro ko kahit sa totoo lang approved na
approved ang paglilinis na ginawa niya. Wala akong makitang kalat.
"May ipapagawa ka pa ba?"

"Aba, ang sipag," ngumisi lang siya. Kinuha ko ang 200 sa bulsa ko "Ito 200. Bumili
ka ng 1 kilo ng baboy. Iluto mo na rin, ah. I-adobo mo. Bumili ka na rin ng rekado.
Dapat may sukli pa yan."

Kinuha niya yung 200, "200 lang 'to, oy. Hindi 2000."

"O, bakit? Tawaran mo! Gamitin mo yang itchura mo. Dun ka sa kanto bumili."

"Tsk. Kapag ginamit ko 'tong kagwapuhan ko baka libre pa ibigay sakin."

"Mayabang. Masyadong bilib sa sarili."

"Watch and learn, baby!" kumindat pa siya.

Maglalakad na sana siya palabas pero pinigilan ko siya.

"Bakit? May ipapabili ka pa?"

"Wala na. Isuot mo lang 'to!" hinagis ko sa kanya t-shirt niya. "Mahirap na at baka
mahalay ka ng mga bading diyan sa labas. Kargo de konsensya ko pa yun."

Napangisi siya, "Naks. Selosa ang baby ko."

"Baby mo mukha mo."

Tumatawang lumabas si Ross ng bahay.

Wala pang 20 minutes bumalik na ng bahay si Ross na may dalang tatlong supot ng
plastic. Mayroon din siyang dalang 1.5 litro ng royal kaya mas lalo akong nagulat.

"Taena. Ang dami mong bitbit, ha? May soft drinks ka pa."

"May sukli pa yan. Ito oh," binato niya sakin ang P50.

"Hoy! Bakit may sukli pa kahit ang dami mong napamili? Yung totoo? Namakla ka no?"

"Haha. Asa naman. 'Di ako ganung klaseng lalaki."

"E, anong ginawa mo?"

"Ginamit ko lang tong kagwapuhan ko," nakangisi niyang sagot "Yung tindera ng baboy
sa kanto tuwang-tuwa sa akin. Tinanong niya kasi kung taga saan ako. Sabi ko
malapit lang at bagong lipat lang ako kasama asawa kong buntis. Tapos ayun nakipag-
kwentuhan siya. Tawa siya ng tawa sa akin. Itong mga gulay hindi na niya pinabayad
sa akin. Then itong baboy 100 nalang siningil niya. Binigyan niya pa ako ng libreng
Royal kasi sabi ko naglilihi asawa ko. Hahaha."

Potek. Dapat ko palang isama 'tong si Ross kapag mamamalengke ako. Tiyak kapag
kasama ko siya, malaki na ang matitipid ko, marami pa akong mapapamili.

"Iluto ko na 'to, ha." pagpapaalam niya. Hinubad niya ulit ang shirt niyang suot.

"Marunong ka? Siguraduhin mong masarap yan, ha."

"Chef kaya daddy ko. May-ari rin kami ng 3 restaurant dito sa lugar natin." sagot
ni Ross "Masarap 'tong luto ko huwag ka mag-aalala. Pero mas masarap ako."

"Lul. Pero 'di nga? May-ari kayo ng 3 restaurant? Anong pangalan?" curious kong
tanong.

"Yung Valentin's Restaurant." sagot niya habang naghahanda na sa pagluluto.

"WHAT?" bigla akong nagulantang "SA INYO YUN?"

"Oo, bakit? Valentin 'yung restaurant. Valentino apelido ko, 'di ba?" natatawa
niyang sagot.

Napatigil ako at inisip yung sinabi ni Ross.

Oo nga, no. Bakit ngayon ko lang naisip na Valentin nga pala si Ross? Sila pala
may-ari ng restaurant na yun? Ang sarap-sarap ng carbonara dun, e. Sa sobrang sarap
nga ginto ang presyo. Sa sobrang mahal ng mga pagkain dun, dalawang beses palang
akong nakakapasok dun. Nung napromote si Kuya John dati tapos nung birthday ko last
year. 'Di kami basta-basta kumakain dun dahil nga ang mahal.

"Inyo pala 'yun? Jusko, Ross. Ang sarap ng carbonara dun! Heaven ang lasa, dre."
naglalaway kong sabi.

"Haha. Gusto mo pala carbonara dun? Sige. Dalhan kita minsan."

"Di nga? Sigurado ka?"

"Oo nga. Promise."

"Naku asawa ni naka, Ross. Hulog ka ng heaven sakin!!" galak na galak kong sagot.

"Oops. Baka mainlove ka sakin, ha. Bawal yan, brad. Haha!"

Bigla akong napatigil sa sinabi ni Ross. Parang may kumirot sa puso ko.

"Ha! Asa ka naman. Lalaki ako. Ma-inlove ka diyan." Inirapan ko siya saka na
binaling sa TV ang mga mata ko. Hinayaan ko nalang ang sarili ko na manood kahit
'di na pumapasok sa utak ko yung pinapanood ko. Biglang nagulo yung utak ko sa
sinabi ni Ross na bawal daw ako ma-inlove sa kanya.

As if nama mai-inlove ako, 'di ba?

As if naman.

As—leche ka. 'Di ako mai-inlove sa'yo.

Habang nagluluto si Ross at nanonood ako ng TV, bigla ko siya narinig sumigaw.

Akala ko kung napano na siya kaya bigla akong napatakbo papuntang kusina.

Pagtingin ko sa kanya hawak-hawak niya ang cellphone niya.

Galak na galak siyang nakatingin dun at halos mapunit na ang labi niya sa sobrang
ngiti.

"Bakit? Anong meron?" nagtataka kong tanong.

"Si Donna, tombs." todo ngiti talaga siya.

"O, anong meron kay Donna ko?"

"Inaya niya akong mag date bukas!" tuwang-tuwa talaga siya "Nakakahiya na siya pa
ang nag-aya pero shit lang. Sobrang saya ko, tombs. Anong kailangan kong isuot?
Yung mas gagwapo ako sa paningin niya? Hala. Ganito pala kasaya kapag lalabas ka
kasama ang taong gusto mo. Daming tumatakbo sa utak mo."

Napatingin lang ako kay Ross habang tuwang-tuwa siya. Talagang gustong-gusto niya
si Donna, no?

Kung 'di naman niya kasi yun ganito kagusto hindi siya magiging mukhang bata dahil
sa sobrang kasiyahan. Para siyang bata na inilabas ng magulang at pinapili kung
anong gustong laruan ang gusto.

Yung ngiti niya halos umabot na sa tainga niya. Yung mga mata niya rin kumikislap
sa sobrang tawa.

Habang nakatingin ako sa kanya bigla akong nainis sa di ko alam na dahilan.

Nainis ba ako dahil lalabas si Donna na kasama si Ross?

O mas naiinis ako dahil lalabas si Ross na kasama niya si Donna?

Hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ko.

Tomboy ako, 'di ba? Pero bakit naiinis ako na makitang ganito kasama 'tong damuho
na 'to.

"Bahala ka kung anong susuotin mo." sagot ko saka tumalikod na.

Naglakad na ako papunta sa sala nang bigla akong hawakan ni Ross sa braso.
Napatigil tuloy ako sa tapat ng pintuan ng bahay namin.

"Bakit, tombs? Bakit bigla kang nagseryoso? May nasabi ba akong masama?" seryosong
tanong ni Ross sa akin. Titig na titig yung mga mata niya sa mata ko. Para akong
nalulunod sa mga tingin niya.

"Wala, no. Ano ka ba." sinubukan kong bawiin ang kamay ko. "Yung kamay ko, brad."

"Bakit naging seryoso ka? Kanina lang ang daldal mo pa." seryoso pa rin siya sa
pagsasalita.

Napaiwas ako ng tingin. 'Di ko kayang tumitig sa mga mata niya.

Nalulunod talaga ako sa mga tingin ni Ross sa akin. Mahirap nang malunod sa mga
tingin niya dahil baka mamalayan ko nalang ang sarili ko na 'di na makalangoy
paangat.

"Ano ba? Bitawan mo nga ako!" naiinis kong sagot. "Isa. Hindi ako natatawa, ah."

"Bakit ba kasi? May nasabi ba akong kinainis mo?"

"Wala nga."
"E, bakit nagseryoso mukha mo? Alam mo sa ilang araw nating pagkakasama, tombs,
napansin kong kumukunot ang noo mo kapag may naririnig kang hindi mo gusto."

Natigilan na naman ako sa sinabi ni Ross.

What the. . .paano niya nasabi yun? Ibigsabihin ba nun palagi siyang nakatitig sa
akin?

Naramdaman ko na naman ang puso ko na kumislot ng kumislot.

Pakiramdam ko hinahabol ako sa sobrang bilis ng pintig ng puso ko.

Napasulyap ako kay Ross at titig na titig pa rin siya sa akin. Parang sa mga oras
na 'to ako lamang ang nakikita niya at kami lang dalawa ang tao sa mundong 'to.

Napalunok ako dahil sa mga titig niya. Pakiramdam ko, unti-unti na akong nalulunod.
Dahil sa mga titig ni Ross pakiramdam ko, tumitiwalag na ako sa samahan ng mga
tomboy. Yung mga titig ni Ross parang unti-unting natutunaw yung yelong binalot ko
sa puso ko na kaytagal kong pinaghirapan.

Bago pa ako makapag-react sa mga titig niya, bigla nang bumukas ang pintuan ng
bahay.

Dahil nasa tapat lang kami ng pinto, agad kaming nakita ni Kuya Joseph.

Nagulat si Kuya Joseph nang makita niya kaming dalawa ni Ross. Pero mas lumaki ang
mata niya nang mapatingin siya sa kamay ni Ross na nakahawak sa kamay ko at sa
katawan ni Ross na walang pang-itaas na suot.

Lintik na 'yan. Ano na namang dahilan ang sasabihin ko sa kanya ngayon?

=================

Chapter 13
Enjoy mga tomboyers! Haha XDDD

CHAPTER 13.

Pakiramdam ko sasabog na ang puso ko dahil sa sobrang lakas ng tibok nito ngayon.

Pinagpapawisan din ang buong katawan ko. 'Yung dalawang kamay ko namamawis na rin
at nanginginig sa sobrang kaba. Ayoko talagang nakikita na ganito kaseryoso si Kuya
Joseph, e. Kahit kasi maloko siyang tao, kapag nag seryoso siya sa isang sitwasyon,
nakakatakot siya.

'Yung mga tingin niya kay Ross parang hindi niya ito papauwiin ng buhay. The way na
tumingin siya sa damuhong jejemon na katabi ko, parang iniisip niya na kung saang
ospital niya ito ipapadala.

"Kailan pa nagsimula 'to?" seryosong tanong ni Kuya Joseph sa amin ni Ross.

Na sala kami ng bahay ngayon at magkakaharap. Si Kuya Joseph nasa tapat namin ni
Ross nakaupo.

Si Ross naman katabi ko at chill na chill lang. Halatang hindi nakakaramdam ng

kaba. Walangyang jejemon na 'to. Bakit kalmado pa rin siya samantalang ako halos
matae na sa sobrang kaba sa dibdib ko.

"Nagsimula ang alin?" kalmadong sagot ni Ross kay Kuya.

Binalingan siya ng tingin ni Kuya Joseph, "Kailan nagsimula 'tong relasyon niyo?"
aniya ni Kuya.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Ross, "Anong relasyon?" sabay naming sagot.

"Relasyon namin ng kapitbahay namin. Kailan nagsimula ang relasyon namin?"

sarkastikong tugon ni Kuya "Malamang ang tinutukoy ko ay ang relasyon niyo. Hoy,
pare. Ilang taon ka na?"

"19, tol. Bakit?" saad ni Ross.

"19 ka palang tapos itong kapatid ko 18 lang. Handa ka na bang buhayin 'tong utol
ko?"

Pinagsasabi nitong si Kuya Joseph? Anong buhay-buhayin?

"Patay na ba siya?" tumingin sakin si Ross "Kailan ka pa namatay? Ba't kailangan

kitang buhayin?"

"Ikaw mapapatay ko mamaya. Makikita mo," sagot ko sa kanya "Kuya Joseph, naman.
Misunderstanding lang lahat ng ito. Wag ka masyadong malisyoso, okay?"

"Misunderstading bunso? Maloko akong tao pero hindi ako tanga. Anong
misunderstanding ka diyan? Umalis ako ng bahay tapos pag dating ko may kasama ka ng
lalaki na walang pang-itaas at pawisan pa? Anong ginawa niyo? Nag pitik-bulag
ganon?"

"Nag bahay-bahayan. Ako ang father at itong si MJ naman ang mother. Hehe." tugon ni
Ross.

"Ha ha. Ang funny mong jejemon ka," sabi ko kay Ross "Kuya naman, makinig ka nga
mabuti."

"Bakit hindi ba ako nakikinig mabuti?Bunso, gusto ko lang malaman ang nangyayari.
Kaisa-isa kang kapatid naming babae ni John kaya ayaw kong napapahamak ka. Tiyak
kung si John pa nakaabot sa inyo, bukas na bukas din ipapasakal kayo nun."

"Ipakasal? Wala naman kaming ginagawang masama." pagdadahilan ni Ross.

"Sigurado ka, wala pa? Tol, lalaki rin ako. Alam ko yung mga ganyang palusot. Saka,
magsuot ka nga ng t-shirt. Naiinggit ako sa katawan mo-este naaalibadbaran ako!"
yamot na sabi ni Kuya.

Tumayo si Ross tapos pumunta sa kusina para kunin yung t-shirt niya. Habang
naglalakad siya pabalik, sinusuot niya yung puting t-shirt niyang fitted sa katawan
niya.

Pagkaupo ni Ross, muling nagsalita si Kuya Joseph.

"So, aamin na ba kayo sa relasyon niyo? Akala ko ba bunso tomboy ka? Siguro sinabi
mo lang sa amin na tomboy ka para hindi namin paghinalaan na may boyfriend ka, no?"

Nasampal ko ang noo ko, "Pwede ba, Kuya? Wala nga kaming relasyon. Tomboy nga ako
at ilang beses ko bang sasabihin sa'yo na hindi ko 'to boyfriend? Itong jejemon na
'to boyfriend ko? Eww lang!"

"Grabe ka naman, tombs. Diring-diri sa akin? Gwapo ko naman, ha."

"Oo nga, bunso. Bakit ba diring-diri ka sa kanya 'e gwapings naman 'to? Ganito rin
ako kagwapo nung teenager pa ako, e. Okay na okay nga siya sa akin, e."

"Naks! Compliment ba yan, tol? Salamat!" tuwang-tuwa na sabi ni Ross. Nag apir pa
sila ni Kuya.

Yung totoo? Akala ko ba galit si Kuya? E, bakit ngayon may paapir-apir pa sila sa
isa't isa?

"Sumasakit ulo ko sa inyong dalawa. Ross, pwede ba, magseryoso ka nga?" tumingin
naman ako kay Kuya "Ikaw naman Kuya Joseph makinig ka. Una, tomboy ako. Ako yung
tomboy na hindi nagkakagusto sa lalaki kasi nga tomboy ako. Pangalawa, pumunta lang
si Ross dito sa bahay dahil may pinapagawa ako sa kanya. Siya pinag-general
cleaning ko. Pangatlo, hindi ako ang gusto ng lalaking 'to. Hindi yan bading. Mukha
lang. Jejemon lang siya. Si Donna ang gusto niya."

Nung sinabi kong si Donna ang gusto ni Ross bigla na namang kumirot ang puso ko sa
'di ko alam na dahilan. Lintik naman. Lately talaga hindi ko na maintindihan ang
sarili ko.

"Si Donna? Si Donna na best friend mo?" tumango ako sa tanong ni Kuya "Kung si
Donna ang gusto niya, bakit itong bahay natin nililinis niya? Dapat bahay nila
Donna, 'di ba? Hindi naman siya sa'yo nanliligaw, e. Ang gulo ng mga kabataan
ngayon."

"Nagpapatulong kasi ako kay Tombs kay Donna. Ang sabi niya kapag ginawa ko 'yung
tatlong pinapagawa niya, ilalakad niya ako kay Donna," nakangiting sagot ni Ross
"Impossible na magkagusto ako dito kay Tombs. Brotherhood kaming dalawa. 'Di ba,
tombs?"

"Brotherhood mo mukha mo," inirapan ko siya.

Para kasing mas lalo akong nabwisit nung sinabi niyang impossible siyang magkagusto
sa akin. Hindi naman sa gusto kong magkagusto siya sa akin pero kasi- hay ewan.
Potek talaga oh.

"So, wala ka talagang gusto sa kapatid ko?" pag kumpirma ni Kuya.

Tumingin sa akin si Ross saka ngumiti. Then, binaling niya tingin niya kay Kuya.

Umiling si Ross, "Wala, brad. Tropa lang kami ni MJ." tugon niya "Si Donna talaga
ang gusto ko."

Pasimple akong napahawak sa may dibdib ko nang maramdaman kong parang pinipiga ang
puso ko. Ang sakit. Parang paulit-ulit tinutusok ng matutulis na bagay. Bakit ako
nasaktan? Sa anong kadahilanan?

"Mabuti naman nagkakaliwanagan na tayo. Ano nga ulit pangalan mo?"

"Ross Eliseo Valentin." magalang na sagot ni Ross.

Biglang nagulat si Kuya, "Ross Eliseo Valentin? As in yung Ross na taga Della Rama
University na pinag-aaralan nitong utol ko? Yung ace player ng White Capricorn? As
in Ross na number 29?"

Napatingin si Ross sa akin tapos kay Kuya ulit, "Ah, oo tol. Hehe."

"Potek ka, brad! Bakit ngayon mo lang sinabi? Kaya pala parang pamilyar yang mukha
mo, e. Ikaw pala yung idol sa team niyo. Idol na idol kita kapag nag ti-three
points shoot ka. Walang mintis sa ring. Swak na swak, e. Bangis mo. Idol talaga."
sabi ni Kuya na nag pa-fanboy kay Ross.

"Haha. Nanonood ka pala? Naku, salamat brad. Hayaan mo next time bigyan kitang free
pass kapag may game kami. Dun kita papaupuin sa harapan." mukhang nahihiya si Ross.

"Sabi mo yan, ha. Aasahan ko yan, tol. Taena. 'Di ko inaakalang tropa pala kayo
nitong utol ko. Edi sana kagabi pala hindi kita agad pinauwi. Nakakahiya naman sa
idol ko."

"E, kasi nga kuya hindi ka marunong makinig sa sinasabi ko." singhal ko.

"Pwede humingi ng tawad, bunso?"

"Hindi. Wala naman kasi akong tinitinda. Bakit ka hihingi ng tawad?" naaasar kong
tugon.

"Haha. Ang astig niyong magkapatid."

"He! Huwag kang tumawa. Damuhong jejemon na 'to," ismid ko naman kay Ross.

Tumigil naman siya sa pagtawa at napakamot nalang ng ulo.

Tumayo ako at naglakad na. Napatigil nalang ako sa paglalakad nang tanungin ako ni
Kuya Joseph.

"Saan punta mo, bunso?"

"Sa kuwarto ko. Matutulog." tugon ko "Napagod ako maglinis-este mag utos, e. Ge.
Diyan na kayo."

May sinasabi pa si Ross pero hindi ko na naintindihan dahil dali-dali na akong

pumasok sa kwarto ko.

Ewan ko ba pero parang bigla akong nawalan ng gana. Parang bigla akong naasar
ngayon. Nababadtrip na naman ako. Biglang nangati ang kamao ko at parang gusto ko
itong isapak sa pagmumukha ni Ross.

Teka, bakit ba ako naiinis? Bakit ako biglang napikon kay Ross? Wala namang
ginagawa yung jejemon na yun sa akin, ha. Naglinis at nagluto na nga siya, e. Siya
na yung gumawa ng mga bagay na ako dapat ang gagawa. Dapat nga pasalamatan ko siya,
'di ba? Pero bakit mas nangingibabaw ang pagkayamot ko?

Humiga ako sa kama ko at nag-isip-isip. Habang nakatulala sa kawalan, biglang

bumalik sa isipan ko yung sinabi kanina ni Ross kay Kuya.

"Impossible na magkagusto ako dito kay Tombs. Brotherhood kaming dalawa. 'Di ba,
tombs?"

Dinampot ko 'yung isang unan at itinakip ito sa mukha ko.

"UGGHHHHH!!" napasigaw nalang ako sa sobrang inis. "NAKAKABADTRIP TALAGA LINTIK!!"

Naiinis talaga ako. Nababadtrip. Pero mas naaasar ako kung bakit hindi ko alam ang
dahilan ng biglaan kong pagkainis. Baka naman magkakameron na ako kaya ganito na
ako mag-react? Ito talaga ang mahirap sa pagiging katawang babae, e. Bigla-bigla
nalang nagiging moody.

Yung inis ko itinulog ko nalang. Nagising nalang ako nung bandang lunch time na.

Napansin kong tahimik na yung bahay. Wala na yung ingay at tawanan ni Kuya Joseph
at Ross kanina bago ako matulog. Mukhang umalis na si Ross, ha. Bwisit na yun hindi
man lang nagpaalam.

Lumabas ako ng kuwarto ko at naabutan ko si Kuya Joseph na nagsasandok ng kakainin

niya. Wala na nga si Ross dahil hindi na maamoy ng ilong ko yung pabango niya.

Ay, aso lang MJ? Kailan ka pa naging aso? Asong tomboy ka na?

"Bunso, kain na." pag-aaya niya "Bunso, grabe 'tong niluto mong ulam. Ang sarap-
sarap. Mala-mamahaling restaurant ang pagkakaluto. Pangatlong kain ko na 'to."

"Hindi ako nagluto niyan," walang gana kong sagot.

Dumiretso ako sa may fridge para kumuha ng tubig.

"E, sino pala?"

"Si Ross," sagot ko.

"Hindi nga bunso? Si Ross talaga nagluto nito? Ang astig naman ng taong yun. Ang
galing na sa basketball. Ang galing na maglinis. Pati ba naman sa pagluluto
magaling? Daming talent. Imba."

Bilib na bilib na naman si Kuya kay Ross. Fanboy lang?

"Oo nga. Alam mo namang wala akong future sa pagluluto no," sagot ko "Saka, paanong
hindi gagaling magluto yun 'e pag-aari pala nila yung Valentin Restaurant sa
bayan."

Nagulat si Kuya, "Woah. Kanila rin yun? Tiba-tiba ka pala talaga kay Ross, bunso.
Naku, huwag mo na pakawalan yun. Buhay reyna ka dun kapag nagkataon."

"Pinagsasabi mo, Kuya? Hindi kami talo, okay? Si Donna trip nun." bigla na naman
akong naasar.

Pagtingin ko kay Kuya nakangisi siya, "O, bakit ka nakangisi diyan, aber?"

"Halata kasing naiinis ka nung sinabi mong kay Donna siya may gusto."

"Natural lang na mainis ako. Gusto ko si Donna, 'di ba? Sino namang hunghang ang
matutuwa kapag may ibang nagkakagusto sa taong gusto niya?"

Natawa si Kuya, "Sana nga ganun nalang, e. Pero iba kasi nakikita ko bunso. Ang
tingin ko mas naiinis ka dahil si Donna ang gusto ni Ross at hindi ikaw."

"Ha?" nagulat ako "Kuya, nakakadiri ka. Hindi ko trip si Ross. Tomboy nga ako ano
ba. Matagal ko na tinalikuran ang pagiging babae ako. Wala na akong puso para sa
lalaki. Pangbabae nalang tong puso ko."

"Naku, bunso. Pwede mo akong paniwalain sa isang bagay na ayaw mong tanggapin. Pero
yang sarili mo? Hinding-hindi ka makakapagsinungaling sa kanya. Indenial ka lang.
Hindi mo lang matanggap sa sarili mo na nagkakagusto ka na sa kanya kasi nga
tinatak mo na sa utak mo na tomboy ka."

Naging seryoso ang boses ni Kuya habang nagsasalita.

Nagpatuloy siya, "Nung sinabi ni Ross kanina na impossible siyang magkagusto sa'yo
dahil brotherhood kayo? Iba naging reaction mo. Hindi ko lang pinuna pero nakita
kong nasaktan ka."

"Huwag kang gumawa ng kwento. Bakit naman ako masasaktan, aber?"

"Bakit ka masasaktan? Simple lang. Hindi kasi matanggap ng puso mo na ganun lang
tingin ni Ross sa'yo. Bunso, kahit naman sinasabi mo sa sarili mo na tomboy ka at
hindi ka magkakagusto sa lalaki, hindi mo mapipigilan ang puso mo. Walang
pinipiling kasarian ang puso ng tao kapag nagkakagusto siya. Yung taong kinaiinisan
mo noon maaaring magustuhan mo na ngayon. At kapag nagsisimula mo na siyang
magustuhan na hindi mo alam sa sarili mo, unti-unti ka nang masasaktan sa hindi mo
alam na dahilan."

Bawat salita. Bawat letra. At bawat tuldok na sinabi ni Kuya tumatak sa isipan ko.

Para itong bala ng baril na kahit anong iwas ang gawin mo'y hindi ka pa rin
makakailag.

Napatahimik ako sa sinabi ni Kuya. Minsan talaga may sense yung mga sinasabi niya.

Tumayo si Kuya at dumiretso sa lababo, "Isang advice lang bunso, ha. Kung ayaw mo
yang nararamdaman mo para sa kanya, layuan mo siya. Lumayo ka na hanggang hindi pa
lulong yang puso mo sa kanya. Kapag kasi nalunod na yang puso mo, mahihirapan na
yan makaahon. Mahirap magkagusto sa isang taong may ibang namang nagugustuhan. Pero
mas mahirap na masaktan ka nang dahil lang sa isang taong hindi naman ikaw ang
kailangan."

Nagkulong lang ako sa kuwarto nung gabi na. Hindi ako sumabay kila Kuya John at
Kuya Joseph kumain dahil sinabi kong wala akong gana at masama ang pakiramdam ko.

Narinig ko pa ngang nagbiro si Kuya Joseph na sumama ang pakiramdam ko dahil sa pag
ge-general cleaning ko ng buong bahay. Mabuti nalang hindi niya ako isinumbong kay
Kuya John tungkol kay Ross. Alam ko kasing ayaw niya sa jejemon na yun.

Kaya tiyak kapag nalaman niyang pinapunta ko yun dito, mag bi-beastmode yun. Bihira
magalit si Kuya John. Pero pag nagalit yun magtago ka na. Kahit kasi si Kuya Joseph
napapatakbo sa labas kapag sumigaw na siya. Ganun katindi magalit si Kuya John.

Hatinggabi na pero as usual hindi pa rin ako makatulog.

Nag open nalang ako ng facebook at nag stalk ulit kay Donna.

As usual may status na naman siya na bible verse.

Do everything in love. - 1 Corinthians 16:14

And as usual din may comment na naman si Ross. May mangilan-ngilan din silang
conversation.

Ross: Amen again. Haha. See you tomorrow, Donna. :)

Donna: See you, Eli :)

Ross: Excited na 'ko. Baka hindi ako makatulog nito.

Donna: Haha. Sira. Teka, may sasabihin pala ako.

Ross: Sige. PM mo 'ko :D

1 hour ago pa yung usapan nilang dalawa sa comment box.

Mukhang excited na excited nga si Ross sa date nila ni Donna bukas.

Gusto ko maging masaya para sa kanya pero hindi magawa ng sarili ko. Ang down
masyado ng pakiramdam ko. Para akong nanlulumo. Hindi ko maintindihan ang sarili
ko.

Adfghjkl naman oh. Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko.

Habang nakatitig sa facebook, biglang may nag pop na message.

Parang lumundag ang puso ko nang mabasa ko ang pangalan niya.

Ross Eliseo Valentin.

Pinag-iisipan ko pang mabuti kung babasahin ko ba yung message niya o huwag nalang.

Nagtatalo na ang puso't isipan ko. Nag-aaway na silang dalawa. Pero dahil sadyang
makulit ang puso ng isang tao kahit wala siyang utak, siya ang sinunod ko. Sinunod
ko ang sinasabi ng puso ko na agad ko namang pinagsisihan nang mabasa ko ang
mensahe ni Ross.

Ross: Tombsssssss, excited talaga ako bukas. Anong gagawin ko? 'Di ako makatulog.
Damn. Gustong-gusto ko talaga si Donna. Haha. Shet, korni ko. Pero, seryoso. Gusto
ko talaga siya.

Hindi agad ako nagreply sa message ni Ross sa akin. Paulit-ulit ko lang binasa yung
message niya.

Paulit-ulit din nakaramdam ng kirot sa dibdib ko.

Ross: Tommbsss? Online ka ba?

Ross: Oy! :(((((((((((((

Ross: Reply naman. Yuhooooooo.

Ross: Seenzoned, e. Moody mo, no?

Ross: Anyway, tombs. Next next week pala may game kami. Bigyan ko kamo si Kuya
Joseph ng free pass.

Ross: Sige, goodnight tombs. Taena. Excited talaga 'ko bukas. Haha.

Ross: :*

Tapos nun nag offline na si Ross.

Nakatitig lang ako sa mga message ni Ross nang biglang bumalik sa isipan ko yung
sinabi ni Kuya kanina.

"Lumayo ka na hanggang hindi pa lulong yang puso mo sa kanya. Kapag kasi nalunod na
yang puso mo, mahihirapan na yan makaahon. Mahirap magkagusto sa isang taong may
ibang namang nagugustuhan. Pero mas mahirap na masaktan ka nang dahil lang sa isang
taong hindi naman ikaw ang kailangan."

Tama nga yung sinabi ni Kuya Joseph kanina.

Tingin ko kasi sa sarili ko ngayon, unti-unti nang nalulunod ang puso ko.

And yes, nararamdaman ko na rin na paunti-unti na akong nasasaktan kahit naman

nararapat.

Ampota?! Ano ba 'tong pinagsasabi ko!!!

=================
Chapter 14

Thank you sa mga masisipag mag comments! Cheers mga tomboy! Bwahaha.

CHAPTER 14.

Naging ganito lang naman ako nang dahil sa walang kwenta kong ama, e.

Naging tomboy at pilit nagpakalalaki dahil naisip ko noon, kapag naging babae ako,
matutulad ako kay Mama. Isang babaeng paulit-ulit nasasaktan dahil sa lalaking
kaisa-isa niyang minamahal.

Nang dahil sa ginawa niya noon kay Mama at sa pamilya namin, itinatak ko na sa
isipan ko na hinding-hindi dapat ako magmamahal ng isang lalaki. Hindi ko dapat
hayaan ang sarili ko na mahulog sa isang walang kwentang lalaki dahil alam kong
masasaktan lang ako sa bandang huli.

Bata palang ako noong iniwan kami ni Papa dahil sumama siya sa ibang babae. Pero
kahit bata palang ako noon, naiintindihan ko na ang nangyayari sa paligid ko.

Alam na alam ko na kung bakit gabi-gabi siyang umiiyak.

Alam na alam ko kung bakit hindi siya kumakain sa araw-araw.

Alam na alam ko kung bakit hindi na niya ako nahahatid sa school.

Alam na alam ko ang dahilan ng bawat patak ng luha na lumalabas sa kanyang mata.

Alam na alam ko ang dahilan kung bakit mas pinili niyang magpaalam sa mundong ito.

Bawat galaw at pagsasalita niya kasi, naiisip niya si Papa.

Si Papa na nangako sa kanya na mamahalin siya habang buhay pero hindi naman niya
tinupad ang pangako niya. Si Papa na pagtapos nang ilang taon nilang pagsasama ni
Mama, pagkakaroon ng ilang anak, at pagbibigay sa akin ng isang ideya na perpekto
siyang ama, ay iniwan lang kami ng ganun-ganun lang. Siya mismo ang unang sumira ng
tiwala ko sa mga kalalakihan.

Siya ang nag udyok sa akin na lumaki sa kung ano ako ngayon. Mismong nag hulma at
nagbigay sa akin ng ideya na ang mga lalaki ay walang kwenta. Mapanakit. At sa una
lang magaling.

Si Papa mismo ang nagpatunay sa akin na hindi dapat pinagkakatiwalaan ang mga
lalaki. Siya. Ang mismong ama ko. Nakakatawa, no? Ama mo pa mismo ang kauna-unahang
sumira ng puso mo.

Mula noon, habang lumalaki ako, naisip ko na magiging tomboy nalang ako. Alam ko
kasing kapag naging tomboy ako, hindi ko mararanasan yung naranasan ni Mama.

Hindi ako magiging mahinang babae.

Hindi ako magiging tanga sa pagpili ng isang lalaki.

Alam kong kapag naging tomboy ako, hinding-hindi ako masasaktan.

Kaya 'tong puso ko, ginawa kong lalaki. Pinatigas ko. Nilagyan ko ng harang. Isang
klase ng harang na walang sino mang lalaki ang makakasira at makakapasok.

Pilit ko pinaniwala ang sarili ko na babae ang gusto ko. Ayoko kasing masaktan.
Ayokong mawasak ang puso dahil lang sa pagmamahal ko sa isang lalaki. Hindi ko
dapat maranasan yung naranasan ni Mama noon. Ayokong umiyak. Ayokong talagang
masaktan e. Ayokong maging miserable dahil lang sa lalaki.

Kaya itong unti-unti kong nararamdaman para kay Ross? Hindi 'to dapat magtagal.
Hindi ko na dapat ulit 'to maramdaman pa. Sa una lang kasi 'to masarap sa
pakiramdam. Alam na alam ko na kapag nagtagal ito, itong nararamdaman ko sa
lalaking katulad ni Ross ang sisira sa sarili ko.

Hanggang hindi pa nalulunod ang puso ko sa katulad ni Ross, kailangan ko na itong

iahon. Sigurado kasi akong kapag nagtagal ito, malulunod lang ako. Malulunod sa
paraang hindi ko na maliligtas ang puso ko.

Isa pa, ibang babae ang gusto ni Ross.

Kahit ipagpatuloy ko man 'tong nararamdaman ko para sa kanya, wala ring kwenta.

Hindi niya rin ito masusuklian dahil hindi naman ako si Donna. Hindi ako yung
nagugustuhan niya.

Kaya kahit ipagpatuloy ko 'tong lecheng pakiramdam na 'to, mapupunta lang ito sa
wala.
Katulad nga ng sinabi ni Kuya Joseph kagabi,

"Mahirap magkagusto sa isang taong may ibang namang nagugustuhan. Pero mas mahirap
na masaktan ka nang dahil lang sa isang taong hindi naman ikaw ang kailangan."

Nakakatawa lang ang sitwasyon ko ngayon. Kung noon si Donna ang iniintindi ko dahil
pakiramdam ko aagawin siya sa akin ni Ross. Pero ngayon si Ross ang pinoproblema ko
dahil sa pakiramdam na 'to na hindi nararapat at hindi ko nagugustuhan.

Kaya napagdesisyunan ko nang itigil 'tong kahibangan ko sa kanya. Pangangatawanan

ko nalang ang pagiging tomboy ko. Isang tomboy na walang puwang ang puso para sa
isang lalaki.

Kanina pa ako gising pero nakatulala lang ako sa kisame ng kuwarto ko.

Natatamad akong kumilos ngayon. Gusto ko nga lang sanang matulog, e. Gusto kong
matulog ng buong araw. Nakakatawa lang dahil kapag linggo usually energetic ako.

Pero ngayon, parang wala akong ganang mabuhay. Parang gusto ko lang muna mawala
pansamantala. Tumakas. At takbuhan 'tong mga gumugulo sa isip ko.

"Ugh! Ano ba, MJ? Umayos ka nga! Para kang heart broken kung mag-isip!" sermon ko
sa sarili ko "Nakakadiri ka. Kalalaki—este katomboy mong tao nag-iinarte ka!"

Tumayo na ako sa kama ko saka ito inayos.

Palabas na sana ako ng kuwarto nang mapasulyap ako sa cellphone ko.

Nag-aalangan pa nga ako kung iche-check ko ba o huwag na. Pero baka may
importanteng text kaya tinignan ko na rin. Pero, maling-mali nga kadasalan ang
desisyon ng puso. Tumambad agad sa mga mata ko yung napakaraming text messages ni
Ross. Ang aga-aga lakas niya talaga makasira ng mood.

Ross: Good morning, tombs. Ang aga ko nagising ngayon :D

Ross: Mahaba na ba buhok ko? Tingin mo kailangan ko magpagupit?

Ross: Tombs, tulog ka pa? Tanghali na huy!

Ross: 'Di ko alam isusuot ko. 'Di ko natanong kay Donna kung formal date ba kami.
Badtrip.
Ross: Tombs, tulungan mo naman ako!!!!

Ross: AzAr NaMaN yOu.

Ross: Baby gising naaaaaaaaa :((((((

Ross: Message mo 'ko kapag gising ka na. I really need your help!

Ross: Please?

Napapikit ako. Lakas talaga mangyamot ng damuho na 'to.

Sa akin pa talaga niya balak magpatulong? Ano bang alam ko sa ganyan 'e wala pa
naman akong nakaka-date. Saka, shunga ba siya? Masyado siyang mapanakit. Sa akin pa
talaga niya tinatanong at sinasabi kung gaano siya ka-excited sa date nila ni Donna
mamaya.

Sabagay, hindi niya nga pala alam 'tong damdamin kong unti-unting lumalaki nang
dahil sa kanya.

Nakakabwisit talaga 'tong si Ross. Habang siya excited sa date niya mamaya kasama
ang taong gusto niya. Ako naman ito ay kinukurot na naman ang puso ko dahil sa
kanya.

Nag reply ako sa text ni Ross.

Ako: Pakyu! Dami mong text. Lakas mo makasayang ng battery!

Wala pang isang minuto kong nase-sent yung text agad na nag ring ang phone ko.

Jejebuster calling...

"Hello?"

"TOMMMMMBBSSSSS!!!"

Nailayo ko sa tainga ko 'yung cellphone ko dahil sumigaw ang damuho.

"Lintik ka! May balak ka bang basagin eardrums ko?" sermon ko sa kanya.

"Haha. Sorry na. 'Di ko lang talaga alam gagawin ko. Help me."
"Tombs naman. Akala ko ba bromance tayo? Friend in need is a friend indeed, 'di
ba?"

"Ulol mo. Hindi tayo bromance at mas lalong hindi tayo friend."

"Kasi gusto mo more than friends, no?" napatawa pa si gagu.

Potek! Lakas talaga mang-aning ng bwisit na 'to.

"Bye!"

"Wait! Masyado ka namang seryoso. Sige na kasi."

"Ano ba kasi yun?"

"Di ko alam ayos ko mamaya."

"Kung naguguluhan ka sa isusuot mo, maghubad ka nalang."

"Baka kapag nakita ni Donna 'tong katawan ko, sagutin na niya agad."

"Mayabang ka gagu."

"Nagsasabi lang ng totoo. Haha. Pero, seryoso. Ano nga?"

Napaikot ako ng mata. Sa akin pa talaga siya humingi ng tulong para sa date nila
mamaya.

Hinayupak na 'to. Pampasira ng umaga ko.

"Be natural, brader. Suotin mo yung damit na komportable ka. Kahit ano namang suot
mo gwapo ka, e."

"Ano? Gwapo ako? Teka, si tombs ba talaga 'tong kausap ko? Haha!"

Lintik. Ano ba 'tong pinagsasabi ko. MJ, umayos ka. Wag ka magpahalata.

"Sabi ko kahit ano namang suot mo gago ka pa rin."

"Hindi naman yun narinig ko, e. Haha. So, okay na sa casual lang? Ano palang
flowers gusto ni Donna?"

"Aba, malay. Bakit 'di mo sa kanya tanungin? Ako ba si Donna? Sa kanya mo kaya
itanong?"

"Tsk. Siyempre kailangan surprise. Ang lame naman kung sa kanya ko itatanong."

"Wala ka pa bang nabibigyan ng bulaklak? Haha! Totoo ba ka?"

"Wala pa," seryoso niyang sagot kaya napatigil ako sa pagtawa "I told you, no
girlfriend since birth ako. Lahat ng nai-issue saking babae hindi totoo. Ganito
nalang, anong paborito mong flowers?"

"Bakit? Bibigyan mo ako?" natatawa kong sagot.

"Haha. Bakit naman kita bibigyan e parehas tayong lalaki, 'di ba? 'Di naman ako
nababading sayo."

Kumirot na naman ang dibdib ko.

Ang galing manakit ni Ross. Taenang lalaki 'to.

Ge lang, MJ. Feel the pain until it hurts no more.

"White roses,"sagot ko sa kanya. "Yun ang paborito ko."

"Nice choice. Sige yun nalang ang ibibigay ko sa kanya."

"Wag!"

"Ha? Bakit?"

Shit. Bakit ako napa-wag?

Para kasing may nag udyok sa akin na pigilan si Ross na ganun ang ibigay niya kay
Donna. Parang gusto kong sabihin sa kanya niya na bigyan niya ng ibang bulaklak si
Donna at huwag iyong katulad ng gusto. Pero anong sasabihin ko kung tinanong niya
kung bakit?

Ugh. May mga simpleng katanungan talagang ang hirap bigyan ng kasagutan.

"Tombs, still there? Bakit wag?"

"Wag asawa ni wog."

"Ha? 'Di ko gets yang asawa-asawa na yan."

"Slow ka kasing jejemon ka," napabulong ako "Manhid pa."

"Labo mo, tombs. Sige, call you later. Kwentuhan kita. Maghanda na 'ko at sunduin
ko pa si Donna. Thanks, tombs."

"Ge."

"I owe you a lot, tombs. Love you, brader. Mwa!" then pinatay na niya yung tawag.

Napatulala ako nang marinig ko 'yung pag love you ni Ross sa akin. First time ko
marinig yun mismo sa tainga ko na galing mismo sa kanya. Kaya 'tong puso ko
tumalon-talon na naman.

Hoy, puso. Leche ka. Manahimik ka. Sige kapag pinagpatuloy mo yan ikaw din
masasaktan sa huli.

Napangiti ako ng mapakla. Halatang excited na excited talaga si Ross para sa araw
na 'to. Mukhang siya na ata ang pinakamasayang lalaki ngayon sa buong mundo.

Actually 'di ko rin ma-gets kung bakit nagpapatulong pa siya sa akin kay Donna.
Kitang-kita ko naman kasi na may pag-asa siya kay Donna kahit wala ang tulong ko.
Labo talaga ni damuhong jejemon.

Lumabas na ako ng kwarto ko at nagtungo agad sa kusina.

Ang daming supot ng grocery akong nakita. May ilang karton pa. Ang daming stock
naman nito. Akala mo magbubukas kami ng tindahan sa sobrang dami, e.

Naabutan ko si Kuya John na nag-aayos nung mga grocery.

"Kuya, ang dami naman niyan? Magtitinda na ba tayo?" pagbibiro ko.

"Napadami nga, e." sagot ni Kuya John "Akala niya siguro ang lalakas natin kumain
dito."

Naguluhan naman ako, "Ha? Nino?"

"I mean, akala ko kasi wala na tayong stock dito kaya ang dami kong napamili
kanina." sagot naman ni Kuya na hindi man lang ako tinitignan.

Pumasok naman ng kusina si Kuya Joseph habang may kausap sa cellphone niya.

"Opo. Salamat po. Andito po. Kakagising lang." magalang niyang sagot sa kausap
niya. "Sige po. Salamat po ulit. Ingat po kayo diyan."

"Sinong kausap mo Kuya?" nagtataka kong tanong sa kanya.

"Si ano," tumingin siya kay Kuya John. Parang nagtatanong. "Si Ate Rayne mo yun.
Hehe."

"Mukha mo, Kuya Joseph. Sino nga?"

"Si Ate Rayne mo nga yun. Kulit mo, bunso." tapos tumingin siya kay Kuya John "Tol,
magsabi lang daw sa kanya kapag may iba pang kailangan."

"Sino yan? Sinong sa kanya ang pinag-uusapan niyo?" curious kong tanong.

"Wala yun, bunso. Kumain ka na diyan at uutusan kita sa mall."

Parang iniiwasan nila ang tanong ko kaya pinabayaan ko nalang. Kung may tinatago
naman sila sa akin nalalaman ko pa rin. Usisero pa naman akong tao. Walang lihim na
hindi nabubunyag, no.

So ayun kumain nalang ako ng kumain. Nag stress eating ako.

Si Kuya John at Kuya Joseph nasa sala. Parang may seryoso silang pinag-uusapan
dalawa. Mukhang nag ha-heart to heart talk ang kambal kong mga kuya. Usapang lalaki
kumbaga. Dapat kasali ako, 'di ba?

Nagpalipas lang ako ng oras sa panonood ng anime habang nakahilata sa kama.

Maganda talagang pang-aliw ang panonood ng anime. Nawawala kasi lahat ng iniisip
ko. Nawawala lahat ng gumugulo sa utak ko. Kahit papaano, hindi ko siya naiisip.
Kahit papaano, nawawala sa isip ko pansamantala si Ross.

Wait—potek. 'Di ko naman iniisip yung jejemon na yun, no. Bakit ko naman iisipin
ang taong alam ko namang never akong iniisip sa mga oras na 'to dahil abala siya sa
ibang babae?

Besides, bakit ko iisipin yung lalaki na 'yun? Ano ako bakla?

Umayos ka, MJ. Iahon mo ang sarili mo kung ayaw mo talagang malunod.

Mahirap yang sitwasyon mo. Mahirap magkagusto sa isang taong may iba namang gusto.
Para kang sumubok mag bungee jumping na walang safety harness sa katawan. Nakaka-
excite ang pagtalon pero paglagapak mo sa lupa doon ka naman masasaktan.

Bandang hapon na nung inutusan ako ni Kuya John para pumunta sa mall.

Tinext ko naman si Antonina na samahan ako since nakakatamad gumala sa mall mag-
isa. Hindi naman ako heart broken o loner o nag so-soul searching para mag-isa, no.

Ako: Samahan mo 'ko pangit.

Anton: Sinong pangit?

Ako: Ikaw malamang. Samahan mo ako sa mall.

Anton: Saan nga? Wala akong arep, tol.

Ako: Sa Mall lang.

Anton: Aww. La pera, par.

Ako: Libre kita!

Anton: On my way na 'ko tol. Kitakits sa entrance ng mall.

Ako: Leche ka. Kapag libre talaga ang bilis-bilis mo.

Anton: Hehe. See you!

Habang nasa jeep ako at papunta na sa mall, bigla na naman akong napaisip.

Naisip ko bigla kung magkasama na ba ngayon si Ross at Donna. Kung nasaan sila
ngayon. Kung anong ginagawa nila at pinag-uusapan nila. Napapaisip din ako kung nag
ku-kwento ba si Ross ng about sa buhay niya. Ewan ko ba parang bigla akong nainis.
Nainis ako sa ideyang nakangiti siya ngayon.

Lecheng utak talaga 'to. Ang hilig isipin yung mga bagay na hindi dapat iniisip.
Ang hilig mag-isip ng mga bagay na nakakasakit sa puso ko. Ito talaga ang ayoko
bilang babae, e. Masyado ako nagiging emosyonal.
Pakshet kasing Ross.

Ang galing manira ng dingding na nakaharang sa puso ko. Hindi niya pa tuluyang
nasisira pero ganito na agad ang nararamdaman ko. Paano pa kaya kapag tuluyan
niyang nawasak ang nakaharang? Edi naging miserable na rin ako tulad ni mama noon?

Sana pwedeng i-reformat ang feelings ng isang tao no? Yung isang click lang,
makakalimutan mo na yung nararamdaman mo para sa isang tao. Isang click lang, hindi
ka na agad makakaramdam ng sakit.

Pagbaba ko ng jeep, naglakad na agad ako papunta sa entrance ng mall.

Nakita ko na agad dun si Antonina na nakatayo at nakatulala. Kapangit talaga na

tomboy nito.

"Oy! Pangit na tomboy!" tawag ko sa kanya. Kumaway pa ako.

Lumapit naman siya, "Makasigaw ka naman ng pangit."

"Bakit ka kasi lumingon?"

"E, no choice ako e. Wala kasing lumingon so ako nalang."

"Ay bobo mo talaga. Hahaha."

"Minsan lang. Hehe."

"Anong minsan?"

"Oo na. Madalas na."

"Nasaan pala si Alexandra?"

"Di raw siya pwede. Masakit daw puson niya. Alam mo na? Babae na naman siya."

"Ah. Tara na. Pasok na tayo."

"Oy, tol ah. Wala akong pera. Ikaw bahala sakin. Bigyan mo ako pamasahe pauwi."

"Oo na. Sigurista ka talaga kahit kailan."

"Hindi naman. Naninigurado lang."

"Yun nga yun. Ang bobo mo talaga kahit kailan."

Pumasok na kami sa loob ng mall ni Antonina. Pumunta muna kami sa national

bookstore at bumili ng mga pinapabili ni Kuya John para sa work niya.

Nagtingin-tingin din kami ni Antonina ng mga libro. Nakita ko na naman yung box set
ng Game of Thrones kaya naglaway na naman ako. Kailan ko kaya mabibili yun?

De bali. Ako naman mananalo sa pustahan namin ng mga pangit na tomboy na 'to, e.

Paglabas namin ng National Bookstore nagpaalam sa akin si Anton na magbanyo lang

daw.

Sabi ko hintayin ko nalang siya dun sa event center. So, pumunta ako dun.

Pagdating ako sa event center ang daming tao. Parang may event. Patingin-tingin ako
sa paligid hanggang sa mapunta ako sa may photobooth. Na-curious ako sa kung sino
ang nagpapa-picture.

Natigilan ako nang makita ko kung sino 'yung nag pa-picture sa photobooth.

Ang liit nga naman talaga ng mundo, oh. Sino nga naman ang mag-aakalang dito ko pa
makikita si Ross at Donna? Hindi lang naman ito ang mall sa lugar namin, e.

Kahit ayoko na silang tignan at gusto ko na sanang umalis, ayaw naman gumalaw ng
mga paa ko.

Parang gusto pa ng puso ko na mas masaktan sa nakikita niya.

Todo ngiti si Donna habang nag pa-picture sila ni Ross. Naka-dress siyang puti. Ang
ganda niyang tignan. Mukha na namang anghel as usual. Bigla tuloy akong napatingin
sa damit na suot ko ngayon. Maluwang na tshirt. Maong pants tapos adidas na rubber
shoes. Mukha akong timang na tomboy.

Napatitig naman ako kay Ross na nakangiti. Iba't iba ang shots na ginawa sa kanila.
Pero pansin ko yung kaligayahan niya, nag-uumapaw. Akala mo siya na talaga ang
pinakamasayang lalaki sa buong mundo.

Ang shot ngayon ay may hawak si Ross na arrow na nakaturo kay Donna. May nakasulat
sa arrow na 'She's mine.' Nang mabasa ko yun kumirot na naman ang puso ko.
Ang last shot na ang kinagulat ko. Nakahawak si Ross sa bewang ni Donna nang bigla
siyang halikan ni Donna sa pisngi. Naghiyawan yung mga taong nakatingin din sa
kanila.

Mukhang nagulat si Ross sa ginawa ni Donna pero todo ngiti pa rin siya. Pansin na
pansin ko yung mga tingin niya kay Donna. Halatang inlove na inlove talaga siya.

Naramdaman ko nalang na naluluha ako habang nakatingin sa kanilang dalawa.

Tumalikod na ako at naglakad palabas ng mall.

Pinipigilan ko ang sarili ko na huwag umiyak kasi parang tanga lang.

Habang todo pigil ako sa sarili ko nagdadasal ako.

Pinagdadasal ko na sana. . .sana hindi ko nalang nakilala si Ross.

Edi sana hindi ako nakakaramdam ng ganito.

=================

Chapter 15

Mga tomboyers, 30 chapters lang ang 'to. Yes. Maikli lang siya and teen fic lang
'to kaya huwag mag expect ng major twists and heavy drama. Tamang kilig and hurt
lang.

Next na ang story ni Antonina. Tatapusin ko rin offline bago i-post sa wattpad.
Lesbi In Love...Or Not? ang title! :)
CHAPTER 15.

Noong gabi na, hindi naman tumawag si Ross sa akin para mag kwento.

Hindi ko alam kung magandang ideya ba yung hindi niya pagtawag.

Ayoko naman kasi talagang kwentuhan niya ako ng mga happenings sa date nila ni
Donna kanina.

Ayokong malaman kung gaano siya kasaya o kung gaano niya napasaya si Donna.

Panigurado kasing torture iyun para sa sarili ko.

Halos hindi na nga ako makahinga kanina nung nakita kong hinalikan siya ni Donna sa
pisngi, e. Ano pa kaya kung iku-kwento niya sa akin yung mga nangyari sa kanila
para sa importanteng araw na ito?

Hindi ko rin sigurado kung dapat ba ako maging masaya na hindi tumawag si Ross.

Usually kasi ako ang palagi niyang kinukulit. Ako ang palaging inaaasar at
pinipeste. Ako palagi ang tatanungin ng kung anu-anong bagay kay Donna.

Pero ngayong gabi, hindi niya ako naalala. Hindi man lang siya nagtext o tumawag.
Walang Ross na nambwisit sa cellphone ko ngayon. Walang Ross na nangangasar na
tinatawag akong tombs o tomboy.

Siguro hindi na ako kailangan ni Ross. Siguro, naisip niya kaya naman pala niya
ilakad ang sarili niya kay Donna. Ganun naman talaga kung minsan ang isang tao, 'di
ba? Hindi ka na nila maalala kapag hindi ka na nila kailangan.

Pero okay lang. Okay lang talaga. Mas mabuti na rin siguro yung ganito. Yung hindi
na kami magkaroon ng kahit anong komunikasyon. Yung hindi na kami nagkakausap o
nagkakatext.

Nang sa ganon, tumigil na talaga 'tong nararamdaman ko.

Pero sabi ni Ross, iba raw siya sa ibang lalaki. Matino raw siya at hindi
manloloko.

Pero bakit ngayon, pakiramdam ko, katulad lang din siya ng karamihan?

Na nakakalimot na dahil may bago ng sumisilaw sa mga mata niya? Pero hindi ko naman
siya pwedeng sumbatan. Malinaw naman niyang sinabi na si Donna lang ang gusto niya,
'di ba?

Pero bakit kailangan ko maramdaman ng ganitong kirot?

Ay, oo nga pala. 'Di naman kasi sinabi ni Ross na magkaroon ako ng ganitong
pakiramdam sa kanya. Hindi mo pwedeng sumbatan ang isang tao sa mga ginagawa niya
dahil lang gusto mo siya. Dahil una, hindi niya sinabing magustuhan mo siya. At
pangalawa, hindi ikaw ang gusto niya.

Mas mabuti na talaga yung ganito. Kakalimutan ko nalang siya. Papaniwalain ko

nalang ang sarili ko na isa lang sa masamang panaginip si Ross. Isang panaginip na
hindi totoo at ilusyon lamang ng utak.

Ah, tama. Tatratuhin ko nalang na panaginip lang 'to. Para sa pag gising ko,
babalik na ako sa kung ano ba talaga ako. Ito naman talaga ako bago ko makilala si
Ross, 'di ba?

Isang maton na babae na walang puwang ang puso sa mga lalaki. Astig ako. Matigas
puso ko. Ginawa kong tomboy ang sarili ko para hindi ako masasaktan ng katulad ni
Ross.

If ever man na maging si Ross at Donna na? Good for them then.

At least hindi natuloy ang pagkawasak ng puso ko.

Nung gabing yun, sinabi ko sa sarili ko na okay lang ako. Na hindi ko na siya
iisipin.

Pero namalayan ko nalang ang sarili ko na siya pa rin ang laman ng isipan ko.

Kaya bago pa ako mapaiyak nun, natulog na 'ko.

Natulog na umaasang sa paggising ko, bumalik na ako sa dating ako.

Yung totoong ako bago ko pa siya makilala.

Kinabukasan ang aga kong magising. Nagulat nga si Kuya John na mauna pa akong
magising kaysa sa kanya, e. Himala daw na ang aga ko magising. In love ba raw ako?

Gusto ko sanang sabihin na kapag maagang magising ibigsabihin inlove? Hindi ba

pwedeng broken hearted muna? Kaso huwag nalang. Baka magtanong-tanong pa siya.
Saka, kahit kailan hinding-hindi ko tatanggapin sa sarili ko na na-broken hearted
ako nang dahil lang sa lalaki, no.
Asa pa.

Tahimik lang kaming nag-aalmusal tatlo nila Kuya John at Kuya Joseph. Akala mo
namatayan kaming tatlo dahil wala ni isa sa amin ang nagsasalita.

"Teka nga mga tol. Bakit ang tahimik natin ngayon? Nasa library ba tayo?"
natatawang komento ni Kuya Joseph habang nilalantakan niya ang palabok. "Parang
illegal magsalita habang kumakain, e."

"Ang tahimik kasi ni bunso. In love ka ba?" nakangiting tanong ni Kuya John.

"Lah. Porket tahimik, in love na?" depensa ko.

"E, ano? Broken hearted pala?" pagsingit ni Kuya Joseph kaya napatingin ako sa
kanya.

"Ikaw ang mabo-broken hearted kapag tinext ko si Ate Rayne. Gusto mo?" pagbabanta
ko.

"Naka-blackmail naman 'to agad. Nagtatanong lang, e." napakamot ng ulo si Kuya
Joseph.

"Osya, bilisan niyo na diyan. Bunso, mag-ayos ka na." bilin ni Kuya John.

Tumango nalang ako sa sinabi ni Kuya saka siya pumasok sa kwarto niya.

Kaming dalawa nalang ni Kuya Joseph ang naiwan sa lamesa. Napansin kong nakatingin
siya sa akin.

"O, bakit ka ganyan makatingin?"

"Wala lang. Nagtataka lang ako. Ang down kasi ng awra mo, e. Ganyan ka na simula pa
kahapon nung umuwi ka galing mall. Para kang may nakita na 'di mo nagustuhan."

Potek. Ano ba 'tong si Kuya Joseph. Parang psychic o mind-reader? Bull's eye e.

Pero siyempre 'di ko aaminin na tama siya, no.

"Hindi no. Wala lang talaga akong gana."

"So, broken hearted ka talaga, bunso? Na-BH kaba kay Ross?" sunod niyang tanong.
Kumunot lalo ang noo ko. Lechugas naman 'tong si Kuya Joseph. Ang galing manghula.

"As if asawa ni as of naman, no. Ano ba mga tanong mo Kuya? Bakit ako mabo-broken
hearted dun e ang pangit-pangit nun. Mas gwapo ako dun, no."

Napangisi siya, "Bunso, nakakalimutan mo atang walang mata ang puso ng isang tao?
Pagmamahal lang ang kaya nilang gawin at hindi manghusga. Kaya kahit pangit sa mga
mata mo si Ross, gwapo naman siya para sa puso mo."

Punyets. Paano ko naman makakalimutan yung damuhong yun kung hanggang dito sa bahay
naririnig ko pangalan niya? Lakas din mambasag trip nitong si Kuya Joseph, e.

"Kuya, kumain ka nalang, okay? Gutom ka lang."

"Haha. Si bunso talaga indenial. Ayaw pang aminin." sagot ni Kuya "Kailan pala
pupunta si Ross dito sa bahay, bunso? Aayain ko siya maglaro ng basketball, e."

"Ma at Pa." tugon ko.

"Ma at Pa? Ano yun?"

"Malay ko at pakialam ko. Bakit ako ang tinatanong mo? Si Donna tanungin mo.
Girlfriend na niya ata yun." sabi ko "Puro ka Ross. Nababading ka na dun, no?"

"Haha. Asa naman, bunso. Bakit pala si Donna tatanungin ko? Sila na?"

"Aba malay ko. Huwag nga ako ang tanungin mo. Naiirita ako!"

Tumayo ako at maglalakad na sana papasok ng kwarto ko nang bigla akong mapatigil sa
sinabi ni Kuya Joseph.

"Bunso, alam mo ba kung saan ka pinaglihi ni mama? Sa ampalaya. Bitter mo. Haha."

Naglalakad na kami ngayon ni Kuya John patungo sa sakayan ng jeep. Tahimik lang
kaming dalawa kaya bigla siyang nagsalita. Tinatanong niya kung masama ba raw
pakiramdam ko.

"Hindi naman, Kuya. Bakit mo natanong?"

"Ang down mo kasi, e. Parang wala kang energy. May nangyari ba?" nag-aalala niyang
tanong.

"Wala naman, Kuya. Anong down ka diyan. Ang energetic ko kaya," pagpapalusot ko
"Woooh! Ang saya-saya. Ang sarap maging tomboy. Tomboy nalang talaga ako for
life!!"

Hinawakan ako ni Kuya John sa balikat, "Bunso, kung may problema ka pwede mo akong
kausapin, ha? Ayokong may tinatago ka. Gusto ko open tayo sa isa't isa." tugon niya
"Kung malungkot ka, malungkot ka. Hindi mo kailangan magpanggap na masaya ka kahit
hindi naman. Hindi bawal malungkot. Hindi bawal masaktan. Higit sa lahat, hindi
bawal ipakita ang totoo mong nararamdaman."

Ngumiti nalang ako sa sinabi ni Kuya saka kami nagpatuloy sa paglalakad patungo sa
sakayan ng jeep.

Habang nakasakay kaming dalawa sa jeep ni Kuya bigla akong napangiti ng mapakla.

Naalala ko kasi yung sinabi ni Kuya John. Sana nga ganun nalang kadali ipakita yung
totoo kong nararamdaman para naman hindi ko na kailangan magpanggap na hindi ako
nasasaktan.

Pagdating ko sa school, naghiwalay na agad kami ni Kuya John. Iba kasi yung
building ng mga professor sa building ng mga students.

Nang mapadaan ako sa parking lot, kumirot ang puso ko. Hindi dahil hindi ko nakita
yung kotse ni Ross doon. Kumirot yung puso ko dahil naalala kong dito sa parking
lot na 'to nagsimula ang lahat.

Sana nung araw na yun, hindi agad ako nagtankang umuwi. Edi sana hindi ako napadaan
dito sa parking lot. Kung hindi ako dumaan sa parking lot na 'to, edi sana hindi ko
nakilala si Ross.

Pero, impossible rin na hindi ko siya makilala. Meant to be na kasi na pumunta ako
kila Donna nun, e. E diba andun din si Ross? Ibigsabihin, meant to be talaga na
magkakilala kaming dalawa?

Meant to be? Sus. Tatlong salitang nakakakilig para sa iba pero nakakawasak naman
ng damdamin para sa karamihan. Dahil sa mga salitang yan, ang daming nasasaktan, e.

Pagdating ko sa classroom namin naabutan ko si Alex na binubugbog na naman si

Arthur. Ito namang si Arthur kahit halatang nasasaktan na, tumatawa pa rin. Parang
ang saya-saya pa rin niya kahit nasasaktan. May mga tao talagang tanga kung mag-
isip. Nasasaktan na lahat-lahat nagagawa pang tumawa. Teka, patama ko ba 'to sa
sarili ko?

"I hate you, tol! Hindi kita bati hanggang birthday mo!" sabi sakin ni Antonina
nang umupo ako.

Tinignan ko siya, "Ok." maikli kong reply.

"Ok lang ang sagot mo? Hindi mo man lang ako tatanungin kung bakit kita hate?"

"Wala kasi akong pakialam, tol. Wag mo kong guluhin. Baka samain ka sakin."

"Huhuhuhu. Tol, bakit ka ba ganyan sa akin? Di mo ba matanggap na mas gwapo ako

sa'yo?"

Tinignan ko si Anton mula ulo hanggang paa, "Gusto mo ba makarinig ng joke?"

"Ay, sige sige. Gusto ko yan. Anong joke?"

"Ang gwapo mong tomboy, tol."

"Alam ko na yan. Hehehe." tuwang-tuwa na sabi ni Anton.

"O ngayon. Gusto mo makarinig ng real talk?"

"Anong realtalk naman yan?"

"Na ang pangit mong tomboy. Pwe!" nagulat siya "Hala! Nagulat pa siya. Akala mo
naman hindi niya alam na pangit siya. Indenial kumbaga. Haha."

Napanguso si Anton, "Ang sakit mo magsalita. Pagtapos mo akong iwanan sa mall

kahapon. Sinabi ng wala akong pamasahe pauwi, e."

"Ay, oo nga pala! Haha." natawa ako bigla "So, paano ka nakauwi?"

"Nakisabay ako sa jeep."

"Paanong nakisabay?" nagtataka kong tanong.

"Nakisabay. Habang tumatakbo yung jeep tumatakbo rin ako. Hehehe. Talino ko, 'di
ba?"

Napailing-iling nalang ako sa kabobohan ni Anton.

Lumapit si Alex sa amin.

"Mga tol, may balita ako sa inyo."

"Kung ibabalita mo lang na babae ka na ulit at kayo na ni Arthur, no thanks. 'Di
ako interesado."

"Hindi yun. Nakakadiri ka naman, e." saad ni Alex. "Iba kasi 'tong balita ko."

"E, ano pala yan? Itatanggi mo pa na 'di kayo ni Arthur e kung magharutan kayo
feeling niyo kayo lang tao sa classroom," pambabara naman ni Anton "Hindi kayo
nakakatuwa."

"Mas hindi ka nakakatuwa, Antonina. Pangit mo," tumingin sakin si Alex "May balita
kasi ako tungkol kay Ross. Narinig ko lang 'to kanina nung pumasok ako."

Kumirot na agad yung puso ko nang mabanggit ni Alex yung pangalan ni Ross.

May balita raw tungkol sa kanya?

Ayoko sanang makinig, e. Gusto sanang isarado ang dalawang tainga ko.

For sure, yung balita na yun ay kung gaano kasaya si Ross dahil baka silang dalawa
na ni Donna.

Sa sobrang saya ni Ross pinamalita na agad niya rito sa buong campus.

Pero iba yung sinabi ni Alex sa inaasahan ko.

"Anong tsismis naman yan?" tanong ni Anton.

"Narinig ko kasi kanina sa basketball teammates ni Ross na 'di raw sumasagot sa

text si Ross. Simula pa raw kagabi. Tinatawagan daw 'di rin nagrereply. Tapos
kanina 'di rin daw umattend sa practice nila. E, hindi naman daw yun uma-absent."

"Baka naman umuwi lang sa kanila? 'Di ba yung totoo niyang bahay dun sa mamahaling
subdivision?" tugon naman ni Antonina.

"Hindi. Tinawagan na raw ng coach nila yung Daddy ni Ross pero hindi rin daw umuwi.
Kapag daw wala pa rin bukas si Ross, pupuntahan na raw ito sa condo niya."

"Totoo ba yan, Alex? Baka naman mali ka lang ng dinig, ha. Yang tainga mo pa naman
every 1 month mo lang nililinisan." pag kumpirma ko. "Sure ka bang tomboy ka?"

"Oo naman, tol. Hindi ako nagsisinungaling, no. Tomboy lang ako pero 'di ako
sinungaling."
"Basta ako pangit lang na tomboy." sagot naman ni Antonina.

Sabay kaming napatingin ni Alex sa kanya, "Alam na namin 'yan." sabay din naming
tugon.

"Mabuti na yung nagkakalinawan tayo rito."

Yung sinabi ni Alex ang naiwan sa utak ko kahit nag kaklase na kami.

Bakit hindi pumasok si Ross ngayon at hindi rin daw siya ma-contact?

Pati basketball practice niya 'di niya sinipot. Knowing Ross, adik yun sa
basketball e.

Gusto kong isipin na busy lang si Ross sa ibang bagay o kay Donna pero iba ang
pakiramdam ko e.

May kung ano sa loob ko na nag uudyok sa akin para itext si Ross at alamin kung
anong nangyari.

Syempre dahil tanga ako. Sinunod ko na naman ang puso ko. Tinext ko si Ross.

Oy! Anyare sa'yo?

Limang minuto akong nakatitig sa cellphone ko pero 'di rin ako nireplyan ni Ross.

Natapos ang morning classes ko pati lunch break pero wala pa ring reply si Ross.

Nagsisimula na akong kabahan sa nangyayari sa damuhong yun. Iba talaga pakiramdam

ko, e.

Tinext ko ulit siya nung bandang hapon na at bago mag-uwian.

Sa gulat ko na nagreply siya, habang nagkaklase kami, bigla akong napasigaw.

Ang sama tuloy ng titig sa akin nung professor ko. Pero 'di ko nalang siya
pinansin.

Ross: Kita tayo mamaya paglabas mo. Sa labas nalang ng school.

Ako: Ge. Ayusin mo lang.

Ross: Maayos ako :)

Ewan ko ba pero iba yung dating sa akin nung smiley ni Ross.

Tinago ko nalang yung cellphone ko sa bulsa ko at nakinig kunwari sa lesson namin.

Kahit ang totoo naman si Ross lang ang patuloy na nasa isip ko at kung anong
nangyari sa kanya.

Nang matapos ang klase namin, agad na akong tumakbo palabas. Mas nauna pa nga ako
sa professor namin na lumabas ng pintuan. Todo takbo ako habang nasa campus at
palabas ng school.

Nung nasa tapat na ako ng school tinext ko na si Ross. Sabi ko nasa waiting shed na
ako.

Nagreply naman siya na papunta na siya.

Umupo muna ako dun at tahimik lang na naghintay. Yung puso ko ang bilis ng tibok.
Hindi ko alam kung dahil ba ito sa pagtakbo ko o dahil makikita ko lang si Ross?

Bakit naman titibok ng ganito ang puso ko kung makita ko si Ross? Samantalang
kakakita lang namin nung sabado tapos nakita ko naman siya kahapon kasama si Donna
at hinalikan siya nito.

Hinalikan siya ni Donna.

Kumirot na naman ang puso ko.

Nawala lang yung mga iniisip ko nang biglang may humintong sasakyan sa tapat ko.

Pagtingala ko nakita ko ang kotse ni Ross. Lalong bumilis ng tibok ng puso ko.

Parang hindi ako makahinga. Lintik. Bakit parang nae-excite ako na makita ang mukha
niya?

Napansin kong bumukas na ang pintuan ng sasakyan ni Ross kaya napatitig ako dun.

Nang makita ko yung mukha ni Ross hindi excitement yung nakita ko kundi awa.

Mukha siyang miserable. Halatang wala siyang tulog. Yung ilalim ng mga mata ni Ross
nangingitim pa. Sigurado akong 'di pa siya natutulog. Yung suot niya ngayon, ito
rin yung suot niya kahapon.

"Kumusta?" tanong sa akin ni Ross habang naglalakad siya papunta sa akin.

Umupo siya sa harapan ko. Nasa harapan ko lang siya. Pero itong Ross na nasa harap
ko ay parang hindi yung Ross na nakilala ko.

Ang Ross na nakikita ko ay punong-puno ng kalungkutan. Nawala yung ningning sa mga

mata niya. Nawalan ng buhay. Kahit nakangiti siya sa akin ngayon, alam kong nag
kukunwari lang siya. Alam kong hindi siya totoong masaya. Hindi ganyan yung ngiti
ni Ross nung kasama niya ako nakaraan.

"Tombs, bakit ka nakatitig? Gwapo ko talaga, no?"

"Anong nangyari sa'yo?" seryoso kong tanong.

Nagulat si Ross, "Ha? Anong nangyari sakin? Wala naman, ha."

"Pakyu! Huwag mo kong lokohin. Anong nangyari sa'yo? Sasapakin kita kapag di ka
nagsabi ng totoo."

"Wala naman kasing nangyari. Ano ba pinagsasabi mo, tombs?"

Sinamaan ko siya ng tingin, "Hindi ganyan yung Ross na nakilala at nakasama ko

nakaraan. Sabihin mo sa akin kung anong nangyari." seryoso pa rin ako "Anong
nangyari sa pagitan niyo ni Donna?"

Nung nabanggit ko yung pangalan ni Donna biglang nawala yung ngiti ni Ross.

"Ano nga? Potek ka!" sigaw ko sa kanya.

Napangiti si Ross ng malungkot, "She rejected me."

"Ano? Ni-reject ka niya?" nawindang kong sagot. "Paano? Bakit ka pa niya inaya mag
date kung ire-reject ka rin pala niya?"

Napailing si Ross, "Ewan ko ba. Ang saya-saya ko pa kahapon. Parang lumulutang ako
sa ulap. Nung nasa may mall kami, hinalikan niya pa ako. Tapos nung hinatid ko na
siya, nag sorry siya. Sabi niya may iba siyang gusto," pinipigilan lang ni Ross na
hindi maiyak. "Tangna, tombs. Ang sakit. Ganito pala yung feeling na ma-broken
hearted ka. Pakiramdam mo yung puso mo dahan-dahang hinihiwa. Haha."

Kahit tumawa si Ross halatang peke. Halatang hindi niya gusto tumawa at gusto niya
lang umiyak at maglugmok. Gusto ko sana siyang lapitan at yakapin pero hindi ko
ginawa.

Nung may dumaang jeep agad ko itong pinara at sumakay. Hindi ako nagpaalam kay
Ross. Paulit-ulit niya akong tinawag pero di ko siya nilingon. May kailangan kasi
akong gawin ngayon.

Nag para na ako sa jeep nang huminto ito sa street na pupuntahan ko. Naglakad ako
nang mabilis papunta sa bahay na pupuntahan ko. Nang nasa tapat na ako ng bahay
nila, tinext ko siya.

Ako: Andito ako sa labas ng bahay niyo. Labas ka.

Donna: Pasok ka nalang bessy.

Ako: Hindi na. May sasabihin lang ako.

Donna: Sige, bessy. Sandali lang.

Maya-maya pa nakita kong sumilip si Donna sa may bintana nila, kumaway siya sa
akin. Seryoso lang akong nakatingin sa kanya.

Pababa na siya ng hagdanan nila at papunta sa may gate. Pagbukas niya ng gate nila
nginitian niya ako.

"Bessy, bakit—"

Hindi ko pinatapos yung sinasabi niya dahil agad na akong nagsalita.

"Ganyan ka ba talaga? Wala ka bang puso?" punong-puno ng galit na pagsasalita ko.

Nagulat si Donna, "Ha? Teka, bessy. Anong ginawa ko?"

"Anong ginawa mo? Pinagmukha mo lang namang tanga si Ross. Hindi mo alam kung gaano
ka niya kagusto. Hindi mo alam kung anong pagod at effort niya sa pag-iisip ng mga
bagay na magugsutuhan mo. May pa-aya aya ka pang date na nalalaman sa kanya tapos
ire-reject mo lang siya?"

Sunod-sunod kong sabi kay Donna. Ewan ko ba pero 'di ko na mapigilan ang sarili ko.
Kailangan kong sabihin sa kanya lahat ng gusto kong sabihin.

"Teka, let me explain."

"Let me explain mo mukha mo. Huwag ka na magpaliwanag. Porket maganda ka? Porket
maraming lalaking naghahabol sa'yo? Gagawin mo ng tanga yung isang tao na walang
ibang gusto kundi ikaw? Hindi mo man lang inisip na may ibang taong nagkakagusto
kay Ross pero ginago at pinaasa mo lang siya. Sinayang mo lang yung effort nya.
Wala kang kwenta,"

Nakita kong nangilid na yung luha ni Donna pero wala akong pakialam.

"Alam mo Donna akala ko gusto kita, e. Akala ko nato-tomboy ako sa'yo. Ang bait mo
kasing tao. Ikaw yung taong akala ko 'di marunong manakit ng iba. Pero nagkamali
ako. Nagkamali ako ng pagkakakilala sayo," galit kong sabi "Maling-mali ako ng
pagkakakilala sa'yo."

Nung bumagsak yung luha ni Donna, tumalikod na agad ako at mabilis naglakad palayo
sa kanya.

Siguro nga sobra yung sinabi ko. Pero, hindi ko rin naman masisi ang sarili ko.

Naiinis lang ako sa ginawa ni Donna.

Paano niya nagawang paasahin at pagmukhang tanga yung kaisa-isang lalaki na

nagugustuhan ko na siya naman ang gusto? Ang unfair lang!

=================

Chapter 16

Comment and Vote. Labyu!

CHAPTER 16.

Siguro nga napasobra talaga yung sinabi ko kay Donna kanina. Nahusgahan ko kasi
siya na hindi man lang naririnig yung explanations niya.

Siguro nga masyado rin ako naging pakielamera. Hindi na dapat ako umepal at pumapel
sa nangyayaring kaguluhan sa kanilang dalawa pero ginawako pa rin. Umepal at
pumapel pa rin ako.

Pero kahit inaway ko si Donna kanina at napaiyak ko siya, wala akong nararamdamang
kahit anong pagsisisi. Hindi ako na-guilty na nag-away o more like inaway ko si
Donna sa unang pagkakataon.

Naiinis lang talaga ako sa ginawa niya. Inis na inis ako sa totoo lang. Lintik na
yan. Hindi ko inaakalang ganun siyang klaseng tao. Hindi ko inaasahan na ganun
siyang klaseng babae.

Ibang-iba kasi yung Donna na nakilala ko sa Donna na nagpaasa at ginawang mukhang

tanga si Ross. Ibang-iba yung Donna na inakala kong nagustuhan ko at natotomboy ako
ng ilang taon. Yung Donna na hindi marunong manakit ng ibang tao. Yung Donna na
hindi marunong magpaasa.

Pero sa ginawa niya kay Ross? Na-realized ko na hindi ko pa pala ganung kilala si
Donna.

'Dun din ako mas lalong nainis. Mas nainis ako sa katotohanang yung tinuturing ko
bestfriend ay hindi ko pa pala ganung kilala. May ugali pa pala siya na hindi ko pa
nakikita. Nakakabadtrip talaga leche.

Pero, ewan ko rin ba. Marahil naiinis din ako talaga kay Donna dahil nga sa
pagpapaasa niya kay Ross.

Kay Ross na walang ibang bukambibig kundi siya at kung anong gagawin ni Ross para
magustuhan siya. Kay Ross na tuwing nababanggit ang pangalan ni Donna ay bigla-
biglang kikislap ang mga mata niya. Kay Ross na parang nagiging bata sa sobrang
saya nung inaya siyang mag date ni Donna. Kay Ross na sinabi sa akin kung gaano
siya ka-inlove kay Donna simula noong bata pa siya.

Kay Ross na. . .na kauna-unahang lalaking nagpatunay sa akin na hindi ko pa rin
pala talaga natatalikuran ang pagiging pusong babae ko. Na kahit sinasabi kong wala
na akong puso para sa mga lalaki, nang dahil kay Ross, meron pa rin pala talaga.
Pusong babae pa rin talaga ako.

Si Ross na kahit palagi akong binabadtrip at binubwisit, hindi ko pa rin talaga

matanggihan. Si Ross na kahit anong gawin kong pagpigil sa nararamdaman ko sa
kanya, hindi ko magawa.

Dahil siya si Ross. Si Ross na kayang pakislutin ang puso ko nang dahil lang sa
ngiti niya. Si Ross na kaya palaging tumitigil ang pag-ikot ng mundo ko sa tuwing
tumatawa siya. Si Ross na kayang basagin yung wall na nag poprotekta sa puso ko na
walang kamalay-malay.

Siya na talaga si Ross Eliseo Valentino. Ang lalaking wala namang espesyal na
ginagawa sa akin pero kayang-kaya niyang abutin ang puso ko nang walang kahirap-
hirap.
Nababadtrip talaga ako sa jejemon na damuho na yun. Naiinis ako dahil sa ginagawa
niya sa puso ko. Binalik niya yung kasi yung pangbabaeng pakiramdam ng puso ko na
matagal ko nang kinalimutan.

Pero kahit naiinis ako sa kanya, at the same time, gustong-gusto ko pa rin siya.

Gustong-gusto ko siya to the point na naiisip ko ngayon na sana ako nalang ang
nagustuhan niya. Kasi kung ako yung babaeng nagugustuhan niya, hindi ko siya
papaasahin. Hindi siya masasaktan sa akin.

Pero pinakanaiinis ako sa sarili ko.

Ang korni-korni kasi ng mga pinag-iisip ko ngayon. Ang korni talaga ng mga
naiinisip ng mga babaeng may nagugustuhan na. ito ang ayoko sa pagiging babae, e.
Nagiging mababaw mag-isip. Nagiging emosyonal. Higit sa lahat, nagiging mahina
pagdating sa lalaking kanilang nagugustuhan.

Gabi na ngayon at nakahiga ako sa kama ko habang malalim na nag-iisip.

Nasa kalagitnaan ako nang pag-iisip ko nang biglang mag vibrate ang cellphone ko.
Pagbasa ko palang ng pangalan nung nagtext, tumalon na yung puso ko. Siya lang
talaga nakakagawa nito. Tanging siya lang.

Ross: Tombs, gising ka pa? Bakit ka nag walk-out kanina?

Walangyang jejebuster na Ross 'to. Wala namang special na kung ano sa pagtawag niya
ng tombs sa akin pero bakit 'tong puso ko lumuluntag na sa sobrang saya?

Siguro nga, ganito talaga kapag gusto mo ang isang tao. Lahat ng sinasabi niya o
ginagawa niya'y perpekto at kinatutuwaan ng puso mo.

Ross: Tulog ka na ba? 'Di mo 'ko nirereplyan, e. Hay.

Napapikit ako habang hawak-hawak ko ang cellphone ko.

Hindi maganda 'to. Hindi talaga magandang hinahayaan ko 'tong puso ko sa pagtibok
ng ganito dahil lang kay Ross. Alam kong masasaktan lang ako kapag hinayaan ko ang
sarili ko na malunod sa kanya.

Lalo pa't alam kong 'di ako ang gusto niya. Alam kong walang kwenta 'tong feelings
ko para sa kanya na nagsisimula na talagang sakupin ang Asia—este buong pagkatao
ko.
Akala ko sumuko na si Ross sa pagtetext sa akin pero hindi pa rin pala.

After 10 minutes nang hindi ko pa rin pagrereply sa kanya, biglang nag ring ang
cellphone ko.

Jejebuster calling...

"Ay, lintik!" napamura ako sa sarili ko.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi ko alam kung sasagutin ko ba o hindi.
Bigla akong kinabahan. Pero teka, bakit naman ako kinakabahan? Hindi ko rin alam!
Basta kinakabahan ako.

Tumatawag pa rin si Ross at hindi ko talaga alam kung sasagutin ko ba o hindi.

Wala tuloy akong ibang nagawa kundi tanungin ang puso at utak ko. Sila ang
pinagdidesisyon ko kung sasagutin ko ba o hindi.

Ang sabi ng utak ko huwag na. Iwasan ko na si Ross para hindi na lumalim ang
nararamdaman ko sa kanya. Masasaktan lang naman daw ako in the end.

Ang sabi naman ng puso ko, sagutin ko na. Hayaan ko nalang daw ang sarili ko na i-
enjoy 'tong feelings ko. Ang buhay naman daw ay punong-puno ng masasakit na
sitwasyon. Kaya might as well, i-enjoy nalang.

At yun ang ginawa ko. Sinunod ko ang sinasabi ng puso ko kahit siya ang
pinakatangang organ sa katawan ng isang tao. Hindi kasi marunong mag-isip ang puso
kaya palagi siyang nasasaktan.

"Hello?"

"Tombs!"

Tuwang-tuwa si Ross nang marinig niya ang boses ko. Napangiti ako sa sarili ko.
Napangiti rin ako dahil narinig ko na naman yung boses ni Ross.

Lintik na yan. Puso, kumalma ka. Huwag kang masyadong hapit. Si Ross lang yan. Si
Ross na jejemon.

Tapos nagsalita ang puso ko, "Si Ross na nagugustuhan mo."

"Huwag kang sumigaw!"

"Sorry. Sorry. Akala ko kasi hindi mo sasagutin tawag ko. Akala ko tulog ka na."

"Ang hilig mo mag-akala. Kaya ang dali mong masaktan, e." pagbibiro ko.

Napatahimik si Ross.

"Yun nga, e. Kaya siguro ang dali kong masaktan." mahina niyang tugon.

Kumirot naman yung puso ko dahil sa sinabi niya.

"So, bakit ka tumawag?"

"Ayaw mo ba?"

Gusto ko. Gustong-gusto ko marinig yung boses mo.

"Ayoko, e." tumawa ako "Pangit kasi ng boses mo."

"Haha! Loko. 'Di kasi ako makatulog."

"So, kung marinig mo boses ko, makakatulog ka na ba?"

"Siguro." sagot niya "Ang ganda kaya sa tainga ng boses ko. Lakas magpakalma."

Tumalon naman yung puso ko sa sinabi niya.

"Bolero ka! Huwag mo sabihing nababading ka na sa akin kasi kadiri yun." tugon ko
"Di ba, ikaw na ang nagsabing bawal ma-fall? Brotherhood tayo, 'di ba?"

Gusto ko lang i-test si Ross kung ganun pa rin ba ang nasa isip niya. Gusto kong
malaman kung may chance ba. Gusto kong malaman kung posible bang makita niya ako
kahit papaano.

Pero sana pala 'di ko na rin itinanong. Nasaktan lang naman ako sa isinagot niya.

"Brotherhood tayo kaya bawal yun," kumirot puso ko "Saka, tombs, gustong-gusto ko
talaga si Donna,e. Hanggang ngayon, paulit-ulit pa rin sa utak ko yung sinabi niya.
Haha. Ang sakit langya."

Ang sakit langya. Inulit ko sa utak ko yung sinabi ni Ross. Oo nga. Ang sakit nga
talaga langya.
"Kung gusto mo talaga siya. Bakit 'di mo pinagpilitan ang sarili mo?"

"Hindi ko pwede yun gawin, tombs."

"Bakit naman?"

"Dahil kung masakit ma-reject. Mas masakit naman yung magiging kayo dahil lang
naaawa siya sa'yo."

"Nung sinabi niyang nire-reject ka niya. Hindi mo man lang tinanong kung bakit?"

"Siyempre tinanong."

"At na-satisfied ka naman sa sinagot niya? 'Di mo man lang ipaglalaban?"

"Tombs, hindi naman sa lahat ng oras kailangan mong ipaglaban yung taong mahal mo.
Minsan, kahit mahirap, kahit masakit sa part mo, kailangan mo silang I let go.
Hindi dahil yun ang gusto mo. Kundi dahil iyun ang kailangan nila."

"Tae. Hugot," natawa ako "Pero, seryoso ka? Wala kang gagawin para makuha mo siya?
Malay mo naman pa hard to get lang yun."

Sige lang, MJ. I-push mo pa siya kay Donna.

Natawa si Ross, "Siyempre wala, Tombs."

"Hina mo pala, e. Weak kang jejemon."

"Hindi baliw. Wala akong kailangan gawin kasi kapag mahal mo ang isang tao, lahat
ng rason, lahat ng desisyon, at lahat ng ginagawa niya ay susuportahan mo. Hindi
dahil wala kang sariling pananaw o desisyon o ayaw mo siyang ipaglaban. Kundi
dahil. . . sadyang mahal mo lang talaga siya."

"Hindi ko talaga ma-gets yang mga ganyan. Kaya ayoko magmahal, e."

Lies. Galing mo mag sinungaling, MJ! The best ka!

Natawa na naman si Ross, "Subukan mo kasing ma-inlove. Para maranasan mo kung gaano
kasarap sa feelings na may minamahal ka."

"Haha. 'Di na. Ayoko masaktan, no."

"Love is a part of heartbreak. Kung walang heartbreak, walang love."

"Nyeta ka. Kanina ka pa humuhugot, ha."

"Haha. Ganun ata talaga kapag nasaktan."

Halatang nasasaktan pa rin siya pero nagagawa niya pa ring tumawa.

Napatahimik si Ross.

"Oy! Gising pa?" tanong ko.

"Oo. May iniisip lang ako."

"Nak ng! Marunong ka pala mag-isip? Haha. Ano namang iniisip mo?"

"Para talaga tayong puto at dinuguan. Kape at tinapay."

"Ha? Anong pinagsasabi mo? Gutom ka ba, jejemon?"

"Para rin tayong toyo at suka. Champorado at tuyo. Chicharon at suka."

"Hoy! 'Di kita maintindihan."

"Haha. 'Di mo ma-gets, tombs? Sinasabi ko lang na perfect tayo para sa isa't isa.
Compatible ganun. Iniisip ko lang kung paano kaya kung ikaw si Donna at nagustuhan
kita? Ire-reject mo rin kaya ako? Tingin ko kasi mas magkakasundo tayo, e. Mas may
sparks. Mas may dating."

Shit. Shit. Yung puso ko halos sasabog na. Hindi ko mapakalma yung sarili ko.

Halos hindi ako makahinga sa tanong ni Ross. Gusto kong sabihin na oo hindi siya
masasaktan dahil hindi ko siya ire-reject. Gusto ko ring aminin na tama siya dahil
mas compatible kami.

Pero yung mga gusto kong sabihin, bigla nalang naglaho ng parang bula.

Ang tangi ko nalang narinig ay pagkabasag ng puso ko nang paulit-ulit.

"Pero ayoko ring maging tayo kung sakaling pusong babae ka. Okay na ako sa kung ano
tayo."
Nanuyo yung lalamunan ko sa sinabi ni Ross. Pakiramdam ko may kung anong bumara sa
lalamunan ko.

Gusto kong umiyak. Gusto kong murahin 'tong tarantadong 'to.

Pinigilan ko ang sarili ko na huwag mabiyak ang boses ko.

Ang hirap palang pigilan ang sarili lalo na't gustong-gusto mong umiyak.

"Ta—tama ka diyan. Hahaha." fake yung tawa ko "Saka, lalaki ako. Kadiri mga iniisip
mo."

"Haha sabi ko nga. Lalaki tayo. Bro nga tayo, 'di ba?"

Hindi ako sumagot. Nararamdaman ko na kasi yung mga mata ko na naluluha na.

Narinig kong humikab si Ross, "Sige pala, tombs. Tulog na tayo. Salamat sa oras.
Kahit papaano, gumaan pakiramdam ko. Sana forever tayo ganito. Ang sarap mo kasing
maging kaibigan."

Tanging pagkirot ng puso ko nalang yung nararamdaman ko habang nagsasalita si Ross.

"Tama ka diyan," garalgal na yung boses ko "Magkaibigan tayo."

"Goodnight, tombs."

"Night."

Pagka-end ni Ross ng call, saka na tumulo nang tumulo yung luha ko.

Naging mistulang waterfalls ang mga mata ko.

Napahawak din ako sa dibdib ko dahil sobrang sakit ng kirot.

Ipinikit ko 'yung mga mata ko nang maalala ko yung huling sinabi ni Ross.

Ang sarap mo kasing maging kaibigan.

Yun lang ang paulit-ulit kong naririnig sa utak ko.

Paulit-ulit din nawasak yung puso ko nung gabi na yun.

Natulog ako na basang-basa ang unan ko hindi dahil sa laway na tumutulo. Kundi
dahil sa mga luhang patuloy na bumabagsak sa mga mata ko buhat nang sinabi ni Ross.

Kinabukasan, nagising ako na namamaga yung dalawa kong mata.

Kaya badtrip na badtrip tuloy ako umagang-umaga palang.

Para akong namatayan sa lagay ng mga mata.

Ito ang napala ko kakaiyak sa gunggong na Ross na 'yun. 'Nyeta.

"Bunso, anong nangyari sa mga mata mo? Magang-maga, ha. Para kang umiyak ng umiyak.
Namatayan ka, no?" pangangasar ni Kuya Joseph sakin habang kumakain kami ng
almusal.

"Hindi ako umiyak," pagtanggi ko "Ano namang iiyakan ko? Kuya John, paabot naman
nung tinapay."

Inabot sakin ni Kuya John yung tinapay, "Lagyan mo ng yelo yang mata mo bago tayo
pumasok."

"E, bakit naging ganyan? Heartbroken ka, no? Sino ang lalaking iniyakan mo nang
mabugbog ko."

"Kuya Joseph, ang ingay mo. Kumain ka na nga lang." asar kong tugon.

"Para nagtatanong lang, e. Concern lang ako sa'yo, bunso. Ayokong may nagpapaiyak
sa'yong lalaki."

"Tomboy nga ako. Hindi ako nagkakagusto sa lalaki. Ugh. Ano ba 'tong si Kuya
Joseph. Kuya John, oh!"

"Joseph, tumigil ka na." tumayo si Kuya John "Bugbugin nalang natin yung lalaking
nagpaiyak kay bunso kapag nakilala natin siya."

"Sige! Game ako diyan. Wawasakin ko mukha nun." nagpatunog pa ng kamao si Kuya
Joseph.

"Ewang ko sa inyong dalawa. Parehas kayong may sayad." napipikon kong sagot.
Pagtapos ko mag-almusal, nilagyan ko ng yelo sandali ang mga mata ko para mabawasan
ang pamamaga. After nun, nagbihis naman ako nang uniform.

Habang nagbibihis ako, nakita ko yung dalawang jacket ni Ross. Yung isa nalabhan na
pero yung kulay puti niyang varsity jacket hindi pa. Kinuha ko ito at inamoy.

Muli ko na namang naamoy yung pabango ni Ross.

Pero kung dati tuwang-tuwa ang ilong ko sa mabango niyang amoy, ngayon hindi na.

Kumirot na naman kasi ang puso ko nang dahil sa amoy ng jacket niya.

Naalala na naman kasi ng puso ko 'yung mga sinabi ni Ross kagabi.

"Ibabalik kita sa kanya next time," sabi ko sa jacket "Hindi palang ngayon. Hindi
ko pa siya kayang harapin."

Lumabas na ako ng kwarto nang matapos na ako magbihis.

Habang naglalakad kami ni Kuya John patungo sa sakayan ng jeep, may text ako na
natanggap galing kay Ross. Binura ko lang 'to agad na 'di man lang binabasa ang
laman.

Ayoko kasing malaman kung ano yung sinabi niya. Baka 'di na ko matiis ang sarili ko
at replyan pa siya.

Tahimik lang ako habang nasa jeep na kami ni Kuya. Nang nasa school na kami, may
sinabi lang si Kuya tapos naghiwalay na rin kami ng way.

Nakita kong wala pa yung kotse ni Ross. Bigla tuloy akong napahinga nang maluwang.

Pero papaliko na sana ako nang makarinig ako ng tumatawag sa pangalan ko.

Napahinto ak sa paglalakad. Yung puso ko ang bilis na naman ng tibok.

Siya lang talaga ang taong nakakagawa nito sa puso ko. Siyang-siya lang talaga.

Pero imbis na lumingon ako sa kanya, nagpatuloy lang ako sa paglalakad.

Nag kunwari akong hindi ko narinig ang pagtawag niya. Nag kunwari akong hindi ko
narinig yung boses niya. Nag kunwari akong hindi ko siya nakita. Okay na 'to. Okay
na ako sa ganito. Itatrato ko nalang na kunwari lang ang lahat.
Para kunwari, hindi rin ako nasasaktan.

=================

Chapter 17

EnJoY pOwSxzzz J3j3j3j3j3 - Ross

CHAPTER 17.

"Tol, wala na siya! Umalis na!"

Idinungaw ko 'yung ulo ko mula sa mga upuan na tinataguan ko rito sa classroom nang
magsalita si Antonina. Nakatayo siya sa may pintuan habang katabi si Alex na
nakasulyap din sa labasan.

"Sigurado ka wala na siya? Kahit sa labas ng classroom wala na siya?" paninigurado

ko.

"Oo nga, tol. Nung sinabi kong wala ka at hindi pumasok, umalis na rin agad." tugon
naman ni Alex.

"Sabi ko sa'yo tol, e. Ayaw pa maniwala sa akin. Feeling mo naman nagsisinungaling

ako." nagtatampong sabi naman ni Antonina. May panguso-nguso pa siya. Akala mo
naman bagay sa kanya.

"Kailangan ko lang manigurado. Yang mukha mo kasi Antonina hindi katiwa-tiwala."

Tumayo ako saka pinagpagan yung uniform ko. Ang hassle talaga magpatago-tago.

Ilang beses na akong nagtago ngayong araw, ha. Nadudumihan tuloy 'tong uniform ko.
"Grabe ka talaga, MJ. Itong mukhang 'to? Hindi katiwa-tiwala?" tinuro pa ni Anton
ang mukha niya "E, ang sabi nga ng nanay ko, nung pinanganak ako, mukha raw
kayamanan 'tong mukha ko."

Tumango ako, "Oo. Kayamanang ang sarap ibaon."

Tumawa si Alex, "Haha. Laughtrip pota.Baon na natin mukha mo, Anton."

"Pinagtutulungan niyo na naman akong dalawa. Ang sasama niyong mga tomboy!" untad
ng pangit "Katiwa-tiwala kaya 'tong mukha ko. Judgemental kayo. Mga kaibigan ko ba
talaga kayo?"

"Hindi ka naman namin kaibigan no," sagot naman ni Alex "Ewan ko nga ba sa'yo at
sumasama-sama ka sa amin. Hulaan ko, wala kang ibang tropa no? Pangit mo kasi.
Haha."

Tumawa rin ako, "Haha. Saka hindi talaga katiwa-tiwala yang mukha mo, Anton. Tanda
mo nung nag mall tayo? Nung napadaan tayo sa babaeng may cellphone. Anong
nangyari?"

"Uhm, bigla niyang tinago yung cellphone niya at tumingin sa akin? Crush niya kasi
ako?" aniya ni Anton.

"Gagu hindi. Napatago siya ng cellphone nang makita yung mukha mo kasi mukha kang
snatcher." sagot ko naman kaya tumawa kami ng tumawa ni Alex.

"Kapag ako gumwapo, who you kayong dalawa sa akin." asar na sagot ni Anton "Tignan
niyo lang."

"Di namin matitignan kasi forever ka ng pangit. Haha." kanchaw na sagot ni Alex.

"Tara na nga at mag lunch. Tama na asaran. Parehas lang naman kayong pangit."

Lumabas na kaming tatlo ng classroom. Pero bago pa ako tuluyang maglakad palabas,
napatingin muna ako sa paligid. Tumingin ako sa kaliwa't kanan ko. Baka kasi andito
pa si Ross at nagtatago lang.

Habang naglalakad kami papuntang canteen, nagtanong si Anton.

"Tol, bakit mo ba tinataguan si Ross? Pangatlong araw na ngayon, ha. May utang ka
ba sa kanya?"

"Sana nga ganun lang, e. Sana nga may utang lang ako sa kanya," sagot ko na hindi
man lang siya tinitignan. Baka kasi makita ni Anton na biglang nalungkot ang mga
mata ko.

Pero totoo naman yung sinabi ko sa kanya. May utang sa akin si Ross. Hindi nga lang
pera o kung anong materyal na gamit. Mas higit pa ang inutang niya dahil feelings
ito. Isang klase ng feelings na mahirap bayaran at suklian. Ang malala pa,
nagkautang sa akin si Ross na hindi niya namamalayan.

"E, bakit mo pala siya tinataguan? Break na ba kayo?" muling tanong ni Anton.

Tinignan ko siya, "Mukha mo kaya i-break ko, gusto mo?"

"Haha. Mabibigo ka, tol." sabat naman ni Alex "Matagal ng break mukha niya. Wala ng
masisira."

"Gago ka Alexandra, ha." napamura na ang pangit.

"Okay lang maging gago huwag lang pangit. Haha," sagot naman ni Alex "Pero,
seryoso, MJ. Bakit mo ba kasi siya tinataguan? Pangatlong araw na ngayon, ha. 'Di
ka ba naaawa kay Ross? Pabalik-balik ng classroom, e. Halatang gustong-gusto ka
talaga makita."

"Oo nga, brad." pag sang-ayon naman ni Anton "Nakakaawa na si Ross. Sa tuwing
sinasabi kong wala ka sa classroom o kaya absent ka? Yung mga mata niya bigla-
biglang nalulungkot. Nakakaawa talaga, e. Tapos kapag naglalakad na siya paalis ng
classroom, nakayuko siya maglakad. Akala mo inapi, e."

"Kanina nga, nung papasok palang ako at napadaan sa practice nila Ross? Kahit nasa
kalagitnaan sila ng practice nila, tumigil siya at tumakbo papunta sa gawi ko.
Tinanong niya kung papasok ka na ba raw. Sabi ko hindi ko alam. Tinanong niya pa
kung may sakit ka ba raw? Hindi ka rin daw nagrereply sa text o sinasagot ang tawag
niya," dagdag pa ni Alex "Alalang-alala na si Ross sa'yo."

Nakikinig lang ako sa sinasabi ng dalawang tomboy dahil wala naman akong maisagot
sa kanilang dalawa. Hindi ko naman pwedeng sabihin na iniiwasan ko si Ross dahil
may feelings na ako kay Ross pero nasaktan lang ako nang hanggang kaibigan lang ang
tingin niya sa akin.

Kapag inamin ko kasi sa kanilang dalawa yun, panigurado imbis na maawa sila sa
akin, matutuwa pa sila.

May pustahan kami, 'di ba? Na kapag nagka-feelings ako kay Ross, mag ga-gown ako sa
acquaintance party namin. Yun ang ayokong mangyari. Ayokong pagtawanan ako ng
dalawang pangit na 'to.

Saka, ayoko ring may ibang makaalam na may feelings na ako sa lalaki at kay Ross
pa. Alam kong pagtatawanan lang nila ako. Alam kong kakanchawan at aasarin na sa
isang Ross lang pala ako lalambot.

Ayokong gawin nilang katatawanan 'tong nararamdaman ko at sabihing ang lakas ko mag
ilusyon na papatol si Ross sa akin. Hindi na naman kasi nila kailangan ipamukha
yun. Alam na alam ko na yun. Alam ko ng parang bituin si Ross. Isang klaseng bituin
na hindi ko maaabot kaya hanggang tingin nalang ako.

Gusto na rin lumambot ng puso ko sa mga sinasabi ni Alex at Anton tungkol sa

pinaggagawa ni Ross.

Ilang beses na siyang nag effort para lang makita at makausap ako nitong mga
nakaraang araw. Pero kahit ganun, hindi pa rin niya ako nakita at nakausap. Pati
mga text messages niya hindi ko binabasa. Diretso bura lang ang ginagawa ko. Yung
mga tawag niya 'di ko pinapansin. Kahit na kating-kati na ang kamay ko na sagutin
yung tawag niya para muli kong marinig yung boses niya.

Tinitiis ko talaga ang sarili ko. 'Di ko pinapansin yung awa ko kay Ross. Kapag
kasi mas sinunod ko na naman ang sinasabi nitong pahamak kong puso, babalik na
naman ako sa pagiging tanga. Mas lalong malululong itong puso ko sa kanya at sa
presensiya niya. At siguradong, mas lalo na akong masasaktan.

Lalayo nalang ako para maprotektahan ko itong puso ko.

Babalik nalang talaga ako sa pagiging tomboy. Utak at pusong lalaki. Nang sa ganon,
walang lalaki ang makakasakit sa akin. Walang Ross na lalo akong masasaktan.

"Tol, andito yung canteen. Wala diyan. Diyan ka sa dean's office mag la-lunch?
Close kayo ni Dean?" narinig kong sabi ni Anton kaya napatigil ako sa paglalakad.

"Oo close kami. Gaya ng pagiging close niyo ni kamatayan." ismid ko.

"Ang init agad ng ulo, ha. Meron ka ngayon?" sabat naman ni Alex.

"Oo meron ngayon yan. Sungit, e. Alam mo kung ano ang wala sa kanya? Puso." saad
naman ni Anton.

"Ay, bakit? Nasaan na ang puso niya?"

"Na kay Ross na. Kaya ayan, todo iwas ang utol natin."

Tapos nun tumawa ang mga pangit na tomboy.

Papasok na sana kaming tatlo ng canteen nang bigla akong mapahinto sa paglalakad.
Nakita ko kasi bigla si Ross kasama yung mga teammates niya sa basketball.

At sa kamalas-malasan, napatingin din siya sa akin.

"Mga tol, sibat na ako. Kitakits nalang sa classroom mamaya."

Hindi ko na hinintay yung sagot nung dalawang pangit dahil tumakbo na agad ako.

Kahit nakapalda akong mahaba hindi ko inalintana. Tumakbo ako nang pagkabilis-
bilis.

Akala ko hindi ako hinabol ni Ross pero nagkamali ako. Nakalimutan ko nga palang si
Ross siya. Si Ross na makulit at mapilit. Si Ross na gustong-gusto ng puso ko kahit
alam kong hindi naman pwede.

Hinahabol ako ng jejemon na damuho. Tumatakbo rin siya para lang mahabol ako.

"Ano ba, MJ! Bakit ka ba tumatakbo?" sigaw niya habang hinahabol ako.

"Paanong hindi ako tatakbo 'e hinahabol mo ako?" sagot ko naman na sige pa rin ang
takbo.

"Paanong hindi kita hahabulin e iniiwasan mo ako! Tumigil ka nga sa pagtakbo!" inis
niyang sagot.

"Titigil lang ako sa pagtakbo kapag hindi mo na ako hinahabol!" untad ko.

"Kapag nahuli kita, yari ka sa akin!"

"Kung mahuhuli mo ako. Champion ata sa track and field 'tong hinahabol mo!"
pagmamayabang ko.

Pinagtitinginan na kaming dalawa ni Ross ng mga ibang students na nasa campus. Pero
wala akong pakialam sa tingin nila, todo takbo pa rin ako na parang nasa Olympic
Marathon.

Kahit hinihingal na ako 'di pa rin ako tumitigil sa pagtakbo. Leche kasing Ross 'to
hindi pa sumuko. Talagang hinahabol niya talaga ako. Halatang gustong-gusto niya
akong mahuli.

Pero asa pa siya. Hindi niya ako mahuhuli, no. Magkamatayan na ngayon pero 'di ako
magpapahuli.
"MJ! Hindi na ako natutuwa, ha. Gusto lang kita makausap!"

"Hindi naman ako nagpapatawa kaya ayos lang. Busy ako. Wala akong time makipag-
usap!"

"Isa, MJ!"

"Dalawa! Tatlo! Apat!"

Hiningal na ako ng tuluyan nung nasa hallway na kami ni Ross. Bumagal tuloy ang
pagtakbo ko.

Dahil bumagal ang pagtakbo ko, nahawakan ako ni Ross sa braso. Napatigil ako sa
pagtakbo.

"UGH! BITAWAN MO NGA AKO! SASAPAKIN KITA!!" todo piglas ako.

"Subukan mo akong sapakin, hahalikan kita!"

Napatigil ako sa pagpipiglas at napatingin kay Ross dahil sa sinabi niya. Pagtingin
ko sa kanya hingal na hingal siya. Pero hindi nabawasan yung kagwapuhan niya.
Seryoso siyang nakatingin sa akin. Seryoso to the point na 'di ko alam kung totoo
ba yung sinabi niya o joke lang.

"Hahalikan mo ako? Kadiri ka! Bading ka talaga." pagtataray ko "Bitawan mo nga

ako."

"Hindi pwede. Baka kapag binitawan kita, tumakbo ka na naman. Sabihin mo nga sa
akin, bakit mo ba ako iniiwasan?" inis niyang tanong. Humigpit ang pagkakahawak ni
Ross sa braso ko.

"Hindi kita iniiwasan. Busy lang talaga ako. Ano ba?"

"Pati text messages ko at tawag hindi mo sinasagot. Akala ko kung ano na nangyari
sa'yo. Akala ko may sakit ka or what dahil ilang araw na kitang hindi nakikita.
Kung hindi lang sinabi nung kaibigan mo na iniiwasan mo ako hindi ko pa malalaman.
May problema na tayo?"

Nagulat ako, "Sinong nagsabi sa'yong iniiwasan kita?"

"Hindi na importante yun."

"Pwes sa akin importante yun. Sino sa dalawang pangit na yun nang masapak ko?"
Bumaba yung kamay ni Ross sa mga daliri ko kaya parang mag ka-holding hands na
kaming dalawa ngayon. Yung mga tao napapatingin na sa aming dalawa lalong-lalo na
sa mga kamay namin na magkahawak. Bigla tuloy akong nahiya.

"Ross, ano ba? Bitawan mo nga kamay ko. Nakakahiya sa mga taong nakakakita."

"Wala akong pakialam sa kanila. Sagutin mo ang tanong ko," seryoso talaga si Ross.
Halatang pikon na pikon na siya sa akin. "Bakit mo ba ako iniiwasan, MJ? May nagawa
ba akong masama?"

Yung seryosong tingin ni Ross sa akin biglang napalitan ng kalungkutan. Ang

lungkot-lungkot ng mga mata niya. Tulad nga ng sabi ni Anton kanina parang inapi-
api si Ross. Punong-puno ng kalungkutan yung mga mata ni Ross na kumikislap lang
nakaraan.

"Wala. Wala kang ginawang masama."

"Nagsisinungaling ka. Hindi mo ako iiwasan kung wala akong nagawang masama sa'yo."

"Aba, lintik naman pala. Kung 'di ka maniniwala, huwag kang magtanong. Nakakagago,
e."

"Ako? Ako ang nakakagago?"

"Sinabi ko bang nakakagago ka? Gago mo!"

"Oh, ayan. Kakasabi mo lang na ang gago ko."

"E, sadya namang nakakagago ka. Wala kang ginawang masama, okay? Ako ang may
problema."

"Anong problema mo? Bakit hindi mo masabi sa akin?"

Napangisi ako, "Kapag sinabi ko ba sa'yo may magagawa ka?"

Kapag sinabi ko ba sa'yong gusto kita, magugustuhan mo rin ba ako?

"Hindi ko maipapangakong may magagawa ako pero sinisigurado ko sa'yong hindi kita
hahayaang mag-isa." sabi niya "Di ba, brotherhood tayo? Magkaibigan. Walang iwanan,
'di ba?"

Kumirot na naman yung puso ko dahil sa lintik na brotherhood na yan.

"Brotherhood? Lintik na yan, Ross. Hindi tayo brotherhood. Hindi rin kita kaibigan.
Kaya utang na loob lang, huwag mo na ako guluhin pa. Hindi na kasi nakakatuwa yung
presensiya mo, e!"

Napatitig si Ross sa akin. Kitang-kita ko na nasaktan siya sa mga sinabi ko.

Parang for a moment, gusto kong bawiin yung mga sinabi ko. Pero hindi ko dapat
gawin yun.

Kailangan ko kasing gawin 'to para maprotektahan ko ang sarili ko. Para hindi na'ko
mas masaktan pa.

"So, all this time, ako lang ang nag-aakalang magkaibigan tayo, ganon ba?"

Binitawan ni Ross yung paghawak niya sa kamay ko at para akong pinagbagsakan ng

langit at lupa dahil dun. Sigurado talaga akong nasaktan ko dahil kitang-kita yun
sa mga mata niya.

"Ganun na nga." saad ko.

Malungkot na napangiti si Ross, "Okay lang sakin na hindi kaibigan ang turing mo sa
akin. Pero kasi ako, kaibigan na turing ko sa'yo. In fact, ang lapit-lapit na ng
loob ko sa'yo. Hindi ko na nga ma-imagine yung buhay ko kapag 'di kita kausap.
Pakiramdam ko, ang tagal-tagal na natin magkakilala."

Nakikinig lang ako sa mga sinasabi ni Ross.

Napatingala siya. Parang may kung anong pinipigilan sa mga mata niya na tumulo.

Nang tumingin ulit siya sa akin, bahagya akong nagulat.

Kakaiba na kasi yung tingin niya. Halatang nahihirapan at nasasaktan. Halatang

pinipigilan na huwag mapaiyak. Nakatingin siya sa akin na parang any moment
mapapaiyak na siya.

At ayun ang hindi ko ma-imagine hanggang ngayon.

Na makikita ko ang ganitong klaseng mukha ng isang Ross Eliso Valentin.

"Kaya kung may nagawa man akong kinagalit mo. Sorry. Sana sabihin mo nalang kung
ano yun para malaman ko at hindi na ako umulit pa," muli siyang nagsalita. Ngumiti
ng malungkot si Ross, "Kasi MJ, ang hirap ng ganito, e. Yung bigla-bigla ka nalang
mawawala. Hindi ako sanay. Huwag mo sana akong iwasan. Kasi. . .ang sakit, e. Ang
sakit-sakit."
Tapos nun bigla nang tumalikod si Ross at naglakad palayo sa akin.

Nakatitig lang ako sa dinaanan niya hanggang sa mawala siya.

Bakit ganito? Bakit parang siya pa ang mas kawawa sa aming dalawa?

Nakatayo pa rin ako dun at hindi alintana yung mga matang nakatingin sa akin.

Nagmadali tuloy akong tumakbo papunta sa banyo at nagkulong sa cubicle.

Nung andun na ako, hinayaan ko ang sarili kong umiyak.

Umiyak lang ako ng umiyak dahil pakiramdam ko ako pa mismo ang mali sa aming dalawa
ni Ross.

Na ako pa ang mas mali sa pag-iwas ko sa kanya.

=================

Chapter 18

"Hindi naman ako bobo. Sadyang 'di lang ako matalino." #Antonina.

ENJOY READING! :D

CHAPTER 18.

Ilan taon ko ring prinotektahan yung sarili ko. Naging matigas ako. Naging matikas.
Naging astigin. Naging that's my tomboy ng lugar namin.

Ayoko kasing masaktan. Ayoko maging emosyonal. Ayoko maging katulad ng Mama ko na
naging miserable nang dahil lamang sa isang lalaki noon. Ayoko talagang maging
katulad niya.
Sabi ko hindi ako magiging babae. Ang mga babae kasi mahihina. Masyadong marupok
kaya mabilis masaktan. Masyadong tanga pagdating sa pag-ibig. Kaya heto't naging
tomboy ako.

Akala ko kasi pag naging ganito ako, safe na ako sa kahit ano mang uri ng sakit.
Akala ko pag tomboy ako, wala ng lalaki ang makakasakit sa akin at hindi na ako
masasaktan nino man.

Pero pusang gala. Puro lang pala ako akala.

Yung sakit kasi na iniiwasan ko noon, siya pa ang nakatira sa puso ko ngayon. Wala
pala talagang sinasanto 'tong sakit na 'to. Kahit ano kasing kasarian mo o ano mang
estado mo sa buhay, babanggain ka niya. At iyun ang kahinaan ng lahat ng tao. Yung
puso nila kapag nasasaktan.

Hindi ko alam kung ilang minuto o baka nga isang oras na ako nasa banyo at
nakakulong sa cubicle. Hinayaan ko lang ang sarili ko na umiyak dahil sa mga sinabi
sa akin ni Ross kanina. Umiyak lang ako hanggang mawala yung kirot na nasa puso ko.

Pero, pucha. Wala atang katapusang sakit 'to. Sa tuwing naalala ko yung mga sinabi
ni Ross at yung reaksyon ng mukha niya kanina na halatang nasasaktan, tumutulo na
naman yung mga luha ko. Ang sakit talaga mga dre. Sobra.

Para akong bata na inagawan ng laruan kaya umiyak nalang nang umiyak kasi walang
ibang magawang paraan. Lintik lang talaga. Ngayon nalang ako umiyak ng ganito nang
dahil lang sa lalaki.

Napatigil lang ako sa pag-iyak nang may marinig akong malakas na utot galing sa
kabilang cubicle. Akala ko hanggang isang utot lang yun pero hindi. Sunod-sunod na
malalakas na utot ang narinig ko. Mukhang nag sa-soundtrip yung babae sa kabilang
cubicle gamit yung utot niya.

Kahit ayoko pang umalis dun sa cubicle kung nasaan ako, sumibat na 'ko. Pucha
kasing utot yun masyadong pamatay. Nakakadiri at nananapak ng ilong sa sobrang
baho.

Napatingin ako sa orasan ko habang naglalakad ako pabalik sa classroom ko.

Tama nga ako, naka-skip ako ng isang subject ngayon.

Hindi pa ako nakakalapit sa classroom namin nang makita ko 'yung mga kaklase ko na
nagsisilabasan. Lumapit ako kila Antonina at Alexandra nang makita ko sila.

"Saan punta?" tanong ko.

"Sa pwet ko magkakape," pambabara ni Antonina "Sama ka?"

"Kapag 'di ka nakapagkape sa pwet mo sasapakin kita," tinaas ko pa yung kamao ko.

"Biro lang naman, e. Anyare sa mata mo, tol?" tugon ni Anton.

"Umiyak ka, brad?" pag singit naman ni Alex "Saan ka pala pumunta kanina nung
hinabol ka ni Ross? Nahabol ka ba niya? Nag-usap na kayo?"

Saka ko naalala yung sinabi kanina ni Ross na may nagsabi sa kanya na iniiwasan ko
siya.

"Sino sa inyong dalawang pangit ang nagsumbong sa kanya?"

"Nagsumbong na alin?" sabay nilang sagot.

"Na iniiwasan ko siya!" gigil kong tugon "Sino sa inyo? Ikaw ba Antonina?"

"Kapag nagsumbong ako na agad? Pangit lang akong tomboy pero 'di ako sumbungera,
no!" depensiya niya.

"E, sino pala? Ikaw Alex no?" sambit ko kay Alex.

"Hindi ako, ha. Hindi ako bobo para sabihing iniiwasan mo siya." pagtanggi ni Alex
"Hindi ako bobo." pag-ulit niya habang nakatingin kay Anton.

"Hindi ko talaga sinabi, brad. Ang tangi ko lang sinabi na hindi mo siya gustong
makausap kaya tinataguan mo siya. 'Di ko sinabing iniiwasan mo siya." sabay namin
siyang binatukan ni Alex "Ouch! Sakit nun, ha. Puro kayo batok. Paano kapag nabobo
ako?"

"Matagal ka ng bobo, gagu." aniya ni Alex.

"Shunga talaga ng tomboy na 'to kahit kailan," asar kong tugon "Teka, saan pala
tayo pupunta?"

"Sa court tol," saad ni Alex. "Dapat may exam tayo sa PE ngayon, 'di ba? E, may
lakad si sir. Kaya mag tuturuan nalang daw tayo mag basketball dun nung mga
players. Tas sila mag gi-grade."

"Pucha. Totoo?" gulat kong sagot.

"Oo nga. Skip ka kasi ng skip kaya 'di mo alam nangyayari," pag singit ni Anton
kaya sinamaan ko siya ng tingin "Hehe. Joke lang, brad. Sana si Ross magturo sa
atin."

"Sana hindi," yamot kong sagot "Sana hindi siya."

Pero may kung anong bahagi sa puso ko na umaasang sana nga si Ross.

Dumating na kami sa gym. Nakaupo sa bleachers yung mga players. Pito lahat sila.
Agad kong napansin si Ross na tahimik lang na nakaupo sa isang sulok at mukhang
malalim ang iniisip.

Nang mapansin niya ako at magtama ang paningin naming dalawa, siya na ang kusang
umiwas ng tingin. Para akong sinapak sa dibdib dahil sa ginawa niyang pag-iwas ng
tingin. Ang sakit. Sobrang sakit.

May lumapit sa aming isang player. Grinupo kami sa limang members. Since
magkakasunod kaming tatlo nila Alex at Antonina ng mga apelido, nasa iisang group
lang kami kasama pa ng dalawang lalaki.

Dalawang team nalang ang wala pang player na magtuturo. Si Ross at hindi ko alam
ang pangalan nalang ang natitirang players na wala pang tinuturuan.

"Pre, ikaw magturo sa kanila?" tanong nung isang player kay Ross. Patungkol sa team
namin.

"Di na, pre. Itong kabila nalang ang turuan ko," pagtanggi niya saka pumunta sa
kabilang team na nasa tabi lang namin. Nagtilian yung team ng mga babaeng
tinuturuan niya.

Napa-rolled eyes ako sa tilian. Kung makatili naman ang mga 'to akala niyo gwapo
yang si Ross? luls.

"Bakit hindi tayo ang pinili ni Ross? 'Di ba close kayo, tol?" tanong ni Anton sa
akin.

"Obvious ba? Hindi na sila close ngayon." tugon naman ni Alex.

"Ayyy! Edi open na kayo?" saad ulit ni Anton "Come in! We're open! Ganon?"

"Alam mo, Antonina, nagtataka ako sa'yo. Hindi ko alam kung inosente ka lang mag-
isip o sadyang bobo ka lang talaga ng sobra," pambabara naman ni Alex.

Hindi na ako nakakibo sa mga tanong pa ni Anton sa akin. Hindi kasi kayang sumagot
ng dibdib ko sa sobrang sakit ng pandededma sa akin ni Ross ngayon.
Nagsimula na kaming turuan mag basketball nung player na 'di ko pa rin alam ang
pangalan kasi wala naman akong planong alamin. Tinuturuan niya kami kung paano mag
shoot.

Sa aming lima, ako lang ang hindi nakakapasok ng bola sa ring. Hindi dahil sa hindi
ako marunong. Kundi dahil sa wala akong gana. Lalo na't nakikita ko si Ross na
masyadong nakadikit sa mga babaeng tinuturuan niya. Parang sasabog yung dibdib ko
sa sobrang sakit.

Kapag talaga nagkagusto ka sa isang tao, lahat ng simpleng ginagawa niya nagiging
big deal sa'yo.

"Ano ba? Hindi nga kasi ganyan. Laksan mo paghagis sa bola para umabot sa ring!"
pikon na sabi sa akin nung nagtuturo. "Ganito, ah. Ganito mo hawakan. Tapos laksan
mo ang pagbato."

Pumosisyon siya sa likuran ko at hinawakan niya rin yung bola habang hawak-hawak ko
ito. Dikit na dikit yung katawan niya sa likuran ko. Naiilang ako sa ginagawa niya.
Hindi ako komportable.

"Higpitan mo ang hawak mo sa bola," sabi niya. Ramdam na ramdam ko yung paghinga
niya. "Tapos ibato mo—aray ko pota!" napabitaw siya sa akin bigla at galit na
lumingon sa likod niya "Tangna. Sino bumato nung bola?"

Nakita kong napatawa si Ross, "Sorry, pre. Dumulas sa kamay ko, e." nang mapatingin
si Ross sa akin nawala na yung ngiti niya. Tapos umiwas na naman siya ng tingin.

"Haha! Masyado ka kasing madikit sa baby ni Ross, pre. Ayan tuloy binato ka ng
bola!" kanchaw nung isa pang player. "Dumikit ka pa nang ipalunok na sa'yo ni Ross
yung bola."

Nagtawanan pa yung ibang player pati na rin yung mga kaklase ko dahil sa sinabi ng
punyetang yun.

"Langya. Ikaw pala ang baby niya? Potek. Dapat sinabi mo agad. Baka bugbugin ako ni
Ross mamaya." tugon naman sa akin nung player na nagtuturo sa akin. "Nakakatakot pa
namang magalit yang si Ross." pailing-iling niyang tugon na mukhang natatakot nga
kay Ross.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis sa mga pinagsasabi ng mga player na
'to.

Pero mas pinili ko nalang matuwa dahil nang makita ko si Ross na nakatingin sa
akin, bigla siyang namula. Nagkunwari pa siya na hindi nakatingin sa akin kahit
huling-huli ko naman ang mga sulyap niya.
Bwisit na jejemong Valentin na 'to. Ang sarap kurutin sa singit. Masyadong pabebe.

Binigyan kami ng 10 minutes break kaya nagtabi-tabi ulit kami ng mga tomboy kong
tropa na pangit.

"Taena, brad. Yung mga titig sa'yo ni Ross kanina kakaiba." sabi ni Alex habang
nagpupunas ng pawis.

"Oo nga, tol. Lalo na yung nasa likuran mo yung nagtuturo sa atin? Yung mga mata ni
Ross parang gusto ng manapak, e. Natawa nga kami ni Alex kanina nung binato niya
yung bola sa likod nun!" si Anton naman habang nangungulangot. Dugyot na tomboy!

"Haha! Tama. Gusto ko nga humagalpak ng tawa dahil dun. Akala mo boyfriend na
nagseselos dahil may ibang lalaki na lumalapit sa girlfriend niya, e. Possessive
pala maging boyfriend si Ross." si Alex ulit.

"Namamalikmata lang kayo," saad ko "Si Donna gusto niyan, 'di ba?"

"E? Pero bakit ganun mga tingin niya. Parang gusto ka ibulsa, e." dagdag pa ni
Anton.

"Ano bang nangyari sa inyo kanina? Nakapag-usap ba kayo?" tanong ulit ni Alex.

"O, baka naman may something na? Mag ga-gown ka na sa acquaintance party?"

"Panalo na kami sa deal?"

"Walang something at asa pa kayo. Ako ang mananalo dun." ngumisi ako at tumayo saka
bumalik sa gitna ng court para mag shoot ulit ng bola.

Napangiti ako nang mapakla. May something na raw sa amin? Maganda sana kung oo, e.

Pero paano magkaka-something kung bago palang magsimula 'tong nararamdaman ko'y
alam ko naman walang pag-asa? Hindi naman kasi ako si Donna kaya hindi niya ako
magugustuhan kahit kailan.

Nung natapos ang PE namin, umalis na agad kaming tatlo nila Anton at Alex sa gym.
Bago pa ako tuluyang makalabas napasulyap pa ako kay Ross.

Nakita ko siyang naka-topless at nagpupunas ng pawis niya. May kinawayan siyang

kaklase ko pero hindi man lang niya ako tinapunan ng kahit isang tingin.

Okay lang. Tanggap ko naman. Tanggap kong kahit kailan, hinding-hindi siya
magkakaroon ng kahit anong pagtinginin sa akin. Masasanay din ako.

Bumalik kami ng classroom nila Alex at Antonina na tinatanong sa akin kung ano ang
napag-usapan namin ni Ross kanina. Pinipilit talaga nila ako na umamin. Kung umiyak
din daw ba ako.

Pero syempre hindi ako umamin, no. Ako yung taong mas pipiliin nalang mamatay kaysa
umamin sa totoo niyang nararamdaman. Ganun akong klaseng tao. Ayoko kasing makita
ng iba na nagiging miserable ako dahil lang sa mga lecheng feelings na 'to.

Gabi na nun pero 'di pa rin ako makatulog dahil sa sobrang daming iniisip. As
usual, si Ross na naman ang main topic ng puso't utak ko. Nag dedebate silang
dalawa tungkol kay Ross.

Hawak ko rin yung cellphone ko. Wala itong kahit anong text galing sa kanya. Kahit
nga miscalls wala, e. Siguro napagod na talaga si Ross sa kakasuyo sa akin. Siguro
sumuko na talaga siya at hindi na umasa na babalik kami sa dating kami na wala pa
'tong leche kong feelings sa kanya.

Pinipilit ko ang sarili ko na mas okay na ang ganito para manahimik na ang puso ko.
Pero hindi ko naman magawang lokohin ang sarili ko. Alam kong hindi ako okay sa
ganito. Alam kong hindi ito ang gusto ng puso ko. Naguguluhan na ako. Hindi ko na
alam ang mas makakabuti para sa sarili ko.

Sa totoo lang ang lungkot. Ang lungkot-lungkot kapag walang Ross na nangungulit sa
cellphone ko at text ng text. Para akong tangang nakatitig sa cellphone ko at
umaasang bigla-biglang may tatawag at lalabas ang pangalang jejebuster.

Hindi ko alam kung kailan nagsimulang maging ganito ako. Kung kailan ko sinimulang
hanap-hanapin ang presenya niya. O kung kailan ko nagsimulang ma-miss yung bawat
sandali naming dalawa na magkausap.

Hindi na ako sanay sa ganitong set-up. Ako may gusto nito pero ako naman ang mas
nahihirapan. Potek. Para naman 'to sa sarili ko kaya ako umiiwas sa kanya. Pero
bakit mas nasasaktan ako sa nang siya na mismo ang umiwas. Hindi talaga ako sanay.
Hindi na talaga ako sanay na walang Ross sa buhay ko.

Ginusto mo yan, 'di ba? Ginusto mong iwasan si Ross, 'di ba? sabi ko sa sarili ko.
Pwes, panindigan mo.

Dahil hindi ako makatulog, nag open nalang ako ng facebook.

Sa profile agad ako ni Ross napadpad. Ang weird lang dahil kung noon, profile agad
ni Donna ang tinitignan ko, ngayon naman hindi na. Sa profile na ni Ross ako agad
napunta.

Ganito siguro kapag talaga gusto mo ang isang tao. Lahat ng ginagawa niya gusto mo
malaman. Gusto mo maging updated sa buhay niya. Nagsisimula ka na talagang malulong
sa kanya. At bago mo pa mapansin, nalulunod ka na ng tuluyan. Lunod na lunod na
walang pag-asang makaahon pa.

May status si Ross. 30 minutes ago lang. Mukhang online siya ngayon.

Namimiss mo kaya ako? Kasi ako miss na miss na talaga kita. 1.4k Likes 143
Comments.

Gusto ko mag-assume na ako ang namimiss niya. Gusto kong isipin na ako yung
pinapatungkulan niya sa status niya. Pero sinasaktan ko lang ang sarili ko. Alam ko
namang hindi ako yun.

Hindi naman kasi ako siya. Hindi naman kasi ako si Donna na gustong-gusto niya.

At kapag talaga nag-assume ka, malaki ang tendency na masaktan ka.

Nag status din ako since may lahi kaming inggetera.

Ang hirap masanay sa isang bagay na bigla nalang mawawala. Parang ikaw. Parang ako.
Parang tayo. – feeling sleepy.

Maya-maya pa nag comment yung dalawang pangit na tomboy.

Maria Antonina Tatlong Reyna: LOL!

Maria Alexandra Jade Esperanza : Drama mo tol. Pakatotoo ka na kasi. Umamin ka ng

bading ka! XD

Maria Antonina Tatlong Reyna: Bading na talaga siya? Sad bhe.

Maria Alexandra Jade Esperanza: Okay na maging bading kaysa pangit. Wahahaha.

Maria Antonina Tatlong Reyna: Zayn Arthur Muhlach pagsabihan mo yang syota mo.

Maria Alexandra Jade Esperanza: Gagu ka. Tinag mo pa yang kupal na yan.'Di ko yan
syota. Eww!

Zayn Arthur Muhlach: Anong meron? :D

Mary Jovelyn Salazar: Punyeta kayo. Dito pa talaga kayo nag-usap.

Habang nakatitig ako sa facebook biglang may nag pop na message.

Napatalon ako sa upuan kasabay nang pagtalon ng puso ko nang makita ko yung
pangalan niya.

Ross Eliseo Valentin.

Hindi na naman ako makahinga kahit 'di ko pa nababasa yung message niya. Pakiramdam
ko walang hangin na pumapasok sa katawan ko. Taena. Kalma, MJ. Kumalma kang tomboy
ka! Pakshet!

Parang tumigil sa pagtibok ang puso ko.

Ross Eliseo Valentin: Kailangan natin mag-usap. Hindi ako sanay sa ganito, tombs.
Hindi ako sanay na hindi tayo nagpapansinan. Ang hirap sa pakiramdam.

Hindi pa ako nakakapagreply may message ulit siya.

Ross Eliseo Valentin: Kailangan talaga kitang makausap. Meet me @ St. Francis Plaza
ngayon.

Ross Eliseo Valentin: Hindi ako aalis kahit hanggang hindi ka dumadating. I'll wait
for you. No matter how long it takes. Hihintayin kita kahit anong mangyari.

Tapos nun nag offline na agad siya. Napatingin ako sa orasan at 9pm na ng gabi.

Hindi ko alam kung aalis pa ba ako o hindi na. For sure, gising pa rin kasi sila
kuya, e.

Hindi na nila ako papayagan na umalis ng ganitong oras. Masyado ng alanganin.

30 minutes akong nag-iisip kung aalis pa ba ako o hindi. Hanggang sa marinig ko

nalang yung malakas na pagkidlat at pagkulog. Kasunod nun ay biglaang pagbagsak ng
malakas na ulan.

Agad akong napatingin sa may bintana ko. Ang dilim ng kalangitan. Walang awa ang
ulan sa pagbuhos.

Siguro naman hindi na tumuloy si Ross sa plaza no? Umuulan, e.

Pero naisip kong matigas ulo nun. At kapag sinabi niyang maghihintay siya, gagawin
niya. Maghihintay talaga siya hanggang sa dumating ako sa kinalulugaran niya.
I'll wait for you. No matter how long it takes.

Kaya sigurado akong hindi ang ulan na 'to ang makakapigil sa kanya ngayong gabi.

"Ughh! Bwisit talagang jejebuster 'to!!" nasabunutan ko na ang sarili kong buhok
"Hindi pa nakuntento sa panggugulo sa puso ko. Pati utak ko ngayon ginugulo na."

Bakit ka ba kasi ganyan? Bakit ka ba gumagawa ng mga bagay na maaaring mabigyan ko

ng ibang kahulugan?

=================

Chapter 19

BABALA: TOO MUCH FEELS! Maglabas ng feels sa comment box. Thanks! Hahahaha

CHAPTER 19.

Hindi talaga ako makapag desisyon kung ano bang dapat ko gawin ngayong gabi.

Palakas lalo ng palakas ang pagbuhos ng ulan pero hindi pa rin ako umaalis ng
bahay. Palakad-lakad lang ako sa loob ng kuwarto ko na as if nakakatulong 'to sa
pag-iisip ko.

Lumilipas na rin ang oras.

Mag-iisang oras na ang lumipas simula nung nag message sa akin si Ross sa facebook.
Malamang kanina pa andun yun. At malamang din, kanina pa siya nakikipaglaban sa
malakas na ulan na 'to.

Sana naman may dala siyang payong, no? O kaya naman, hindi siya lumalabas sa kotse
niya.

Potek talagang buhay 'to. Nang dahil sa Ross na yun, may pinoproblema ako ngayong
ganito. Dati-rati naman, sa mga ganitong oras, natutulog na ako, e.

Nagbabago talaga ang buhay ng isang tao kapag may nagugustuhan na siya.

Ugh. Sasapukin talaga kita Ross. Ginugulo mo 'tong puso't utak ko.

Lumabas ako ng kuwarto ko. Nakita ko si Kuya John na gising pa. Nasa may kusina
siya at nakaharap sa laptop niya. Mukhang may trabahong tinatapos.

Si Kuya Joseph naman nasa may sala at nakahilata. Nanonood siya ng Fairy Tail na
anime.

"Bunso, nauna na ako nanood, ha? Ulitin mo nalang kung saang season ka tumigil."
sabi sa akin ni Kuya Joseph pero hindi ko siya pinansin. "Huy, bunso!"

"O?" tumingin ako sa kanya "Anong sabi mo, Kuya?"

"Sabi ko ulitin mo nalang kung saang season ka tumigil. Teka nga, bakit ba palakad-
lakad ka diyan? Nahihilo ako sa'yo. Maupo ka kaya?"

"Huwag mo 'kong tignan kung nahihilo ka sa paglakad-lakad ko," ismid ko sa kanya

saka tumingin sa bintana. "Potek naman. Mas lalo pa atang lumakas ang ulan."

"Psst, bunso!" pagtawag sa akin ni Kuya Joseph. Nilingon ko siya "Aalis ka, no?"

Pinandilatan ko siya ng mata, "Huwag ka maingay! Baka marinig ka ni Kuya John!"

umupo ako sa tabi niya "Hindi ko pa sure kung aalis ako. Gabi na, e. Tapos naulan
pa."

"Uhm. Saan ka ba pupunta? Gising pa si John, oh. 'Di ka papayagan niyan."

"Yun nga, e. Tsk," yamot kong sagot "Si Ross kasi."

"Anong meron kay idol?" curious na tanong niya.

Napa-sigh ako, "Nakikipagkita kasi siya ngayon."

"Ngayon? E, gabi na. Tapos ang lakas pa ng ulan. Bukas nalang kamo."

"Sana ganun lang kadali sabihin sa gunggong na yun na bukas nalang. Kaso Kuya
matigas pa sa bato bumbunan ng jejebuster na yun. Kapag sinabi niyang maghihintay
siya, maghihintay talaga siya. 'Di yun umaalis hanggang hindi ako dumadating,"
napangisi si Kuya "O, bakit nangisi ka diyan?"
"Wala lang. Para kasi kayong mag syota, e. Kayo na ba?"

"Kayo mo mukha mo. 'Di kami bading para maging kami, no." sabi ko.

"Sows! Bakit namumula ka? Haha. Type mo ba si Ross, bunso? Approve sakin yun. At
least, nang dahil sa kanya, naging babae ka na ulit."

"Shut up nga. Si Donna gusto nun," muli akong napatingin sa bintana "Hala! Lalong
lumakas ang ulan."

Natawa na naman si Kuya.

"Bakit ka ba tawa ng tawa? Kaasar ka kuya!"

"Napasimangot ka kasi nung sinabi mong si Donna ang gusto ni Ross. Tapos hindi mo
pa dineny na type mo si Ross. Ayih, ikaw bunso ah." napaiwas ako ng tingin "Pero
bunso, hanggang hindi pa committed ang isang taong gusto mo, ipaglaban mo. Mas
masarap isipin na at least sinubukan mo siyang ipinaglaban kahit natalo ka kaysa sa
puro imagine ka nalang na paano kaya kung pinaglaban mo siya."

"So, anong gusto mong gawin ko?"

"Puntahan mo na si Ross dun." tumaas-taas pa kilay ni Kuya Joseph.

"E, paano si Kuya John? 'Di nga ako papayagan niyan."

Sumulyap ako kay Kuya John na seryosong-seryoso sa ginagawa niya. Tsk. Mukhang
kahit magpaalam ako sa kanya nang maayos hindi talaga siya papayag.

"Ako bahala," kumindat pa si Kuya tapos bigla siyang humiga sa sahig ng sala " ARAY
KO! ARAY KO! ANG SAKIT TALAGA! ANG SAKIT SAKIT NG TIYAN KO! FEELING KO MAMAMATAY NA
AKO!"

Bigla akong napatitig kay Kuya Joseph na nag da-drama habang pagulong-gulong siya
sa sahig. Hawak niya pa yung tiyan na akala mo talaga sobrang sakit nito.

Narinig kong tumunog yung inuupuan ni Kuya John mula sa kusina tapos napatakbo siya
papunta sa kinaroroonan naming dalawa ni Kuya Joseph.

"Anong nangyari diyan?" nag-aalang tanong niya.

"Ewan ko diyan. Bigla nalang sumakit yung tiyan, e." sagot ko naman.
"Bro, ang sakit ng tiyan ko. Parang sasabog na sa sobrang sakit, bro. Mamamatay na
ata ako. Huhu." may paiyak-iyak pa kunwari si Kuya Joseph. Lintik. Galing umarte,
ah.

"May gamot sa kusina." aniya ni Kuya John "Ang dami mo kasing nakain!"

"Bro, walang gamot sa sakit ng tiyan sa kusina. Sakit lang sa ulo meron dun.
Langya. Ugh. Ang tiyan ko parang sasabog sa sobrang sakit." umatungal ulit si Kuya
Joseph.

"O, anong gagawin natin diyan sa tiyan mo?"

"Utusan mo si bunso na bumili ng gamot sa bayan," Yung mukha ni Kuya Joseph

nagpapaawa pa "Hahayaan mo bang mamatay sa sakit ng tiyan ang kakambal mo?"

"Papapuntahin mo pa sa bayan si bunso 'e ang lakas-lakas ng ulan? Saka, gabi na!"
tanggi ni Kuya John.

Napatigil sa pag-atungal si Kuya Joseph tapos tumingin kay Kuya John na akala mo
inapi-api ito. Suminghot-singhot pa nga siya. Kunwari nagpipigil lang na huwag
maiyak.

"Grabe ka, tol. Hahayaan mo talagang mamatay sa sakit ng tiyan 'tong kakambal mo?
Kambal tayo, 'di ba? Ibigsabihin walang iwanan. Sabay tayong pinanganak sa mundong
'to. Isang taon tayong magkasama sa loob ng tiyan ni Mama. Tapos ngayon hahayaan mo
lang ako? Anong klase kang kambal? Huhu."

Nagtakip na ng mukha si Kuya Joseph at umiiyak na kunwari. Parang bading 'tong si

Kuya Joseph. Haha.

"Siyam na bwan lang tayo nasa loob ng tiyan ni Mama. Isang taon ka diyan," tumingin
sa akin si Kuya John tapos tumalikod na siya "Bahala kayo. Mag-ingat ka nalang
bunso, ha."

"Pinapayagan mo na akong umalis este bumili ng gamot sa bayan kuya?" gulat kong
tanong.

"Oo na. Basta magtext ka kung nasaan ka na." sagot ni Kuya John tapos bumalik na
siya sa kusina.

Napatigil na si Kuya Joseph sa pag-atungal niya at tumingin sa akin.

"Ang galing ko, 'di ba? May utang ka sa akin, ha."

"Thanks, Kuya!" todo ngiti kong sagot at dali-daling pumunta sa kwarto ko para
magbihis.

Binilisan ko ang pagbibihis ko dahil nga lumalalim na ang gabi. Nag suot nalang ako
ng t-shirt saka polo. Tapos maong short nalang. Tinali ko nalang na pony tail ang
mahaba kong buhok.

Bago ako lumabas ng kuwarto, napansin kong medyo humina ang pagbagsak ng ulan.

"Bunso, umuwi ka rin agad, ha. At kung sino man yang kikitain mo, magpahatid ka sa
kanya kapag uuwi ka na," tinignan ako ni Kuya John "Hindi niyo na kailangang
magdrama ni Joseph."

Bigla akong namula sa sinabi ni Kuya John. Alam niya pala na drama lang yun? Hindi
pa rin pala convincing yung drama ni Kuya Joseph. Wahaha.

"Sige po, Kuya." sagot ko.

Nasa may pintuan na ako ng bahay namin at paalis n asana nang hinabol ako ni Kuya
Joseph. Akala ko naman kung ano ang sasabihin niya pero mangangasar lang naman.

"Bunso, be safe, ha. Sabihin mo sa kanya mag condom."

"Condom? Kadiri ka, Kuya!! Ugh!!"

Bumilis tuloy ang paglalakad ko paalis ng bahay dahil sa sinabi niya. Jusko.
Tinaasan ako ng balahibo sa mga pinagsasabi ni Kuya Joseph. Mabuti natatagalan siya
ni Ate Rayne?

Nung nasa jeep na ako bigla na namang lumakas ang buhos ng ulan. Habang papalapit
ako ng papalapit sa kinaroroonan ni Ross, palakas din ng palakas ang tibok ng puso
ko. Pakiramdam ko hindi ako makahinga. Ano bang meron 'tong Ross na 'to at ganito
nalang ang epekto niya sa sistema ko.

Nakalimutan ko rin palang dalhin yung cellphone ko. Gusto ko sanang itext si Ross
kung andun pa ba siya o umalis na siya. Pero paano kung wala na pala siya dun? Edi
okay lang. Kalma ka lang, MJ.

Kung wala na si Ross sa plaza, uuwi ka nalang agad. Mas okay kung wala siya dun
dahil sa totoo lang hindi pa ako handa sa muli naming pag-uusap. Baka mapaiyak na
naman ako. Palagi nalang akong umiiyak sa tuwing nag-uusap kami. Sana ngayon, sana
hindi ako mapaiyak.

Napahinga ako ng malalim nang bumaba na ako ng jeep. Nasa tapat na ako ng plaza.
Medyo malakas pa rin ang ulan kaya ang dilim pa rin ng kalangitan. Wala na rin
masyadong naglalakad sa daanan.

Nakita ko na agad yung kotse ni Ross na naka-park sa may loob ng Plaza.

Park style 'tong plaza kaya ewan ko ba kung sinong nagpasimunong tumawa dito ng
plaza. Wala naman kasing bubong. Basang-basa din tuloy ang buong kapaligiran dito.

Ramdam na ramdam ko yung tibok ng puso ko habang naglalakad ako papasok sa plaza.
Pakiramdam ko nauubusan ako ng hininga. Kahit malamig ang simoy ng hangin, hindi ko
ito maramdaman. Pinagpapawisan ang buong katawan ko dahil sa labis na kaba.

Kaunting lakad pa ang ginawa ko nang makita ko na siya na nakaupo sa dulo. Tahimik
lang siyang nakaupo dun at nakatalikod mula sa gawi ko. Halatang kanina pa siya
andito dahil basang-basa na ang damit niya. Pansin na pansin ko rin yung
panginginig ng katawan niya.

Siraulo talaga 'tong jejebuster na 'to kahit kailan. Nilalamig na lahat-lahat hindi
pa rin umalis dito. Ang tigas talaga ng ulo ng mga lalaki. Masyadong pasakit sa mga
babae.

"Hoy!" sinigawan ko siya. Kunwari hindi ako nakakaramdam ng kaba kahit nanginginig
ang kamay ko sa paghawak ng payong. "Umuwi ka na kung nilalamig ka na! Bobo mo
talaga kahit kailan!"

Halatang nagulat si Ross. Dahan-dahan siyang napalingon sa akin. Salamat sa

biglaang pagkidlat dahil nakita ko kahit papaano yung mukha niya.

Ang putla na ng mukha ni Ross dahil sa sobrang panlalamig. Yung labi niya
nangangatog na rin. Ugh. Totoo ka ba talaga, Ross Valentin? Talagang tiniis mo ang
malakas na ulan?

Biglang napangiti si Ross, "Sabi ko na hindi mo rin ako matitiis Tombs, e. Alam
kong darating ka."

"Ulols mo. Pumunta lang ako dito para sabihing umuwi ka na. Aalis na rin ako."

Nawala yung ngiti ni Ross. Humarap siya sa akin ng maayos.

"Ano, ganon-ganon nalang yun? Pagtapos ko maghintay ng mahigit dalawang oras dito?
Palagi mo nalang akong pinaghihintay. VIP ka lang, no? Porket alam mong hihintayin
kita. Porket alam mong hindi ako aalis na hindi ka dumarating. Talagang mas lalo
mong tatagalan yung pagdating?"

Seryoso si Ross habang nagsasalita. Titig na titig siya sa akin. Alam niya bang
nalulunod ako nang dahil sa mga titig niyang ganyan? Malamang hindi. Paano niya nga
naman pala malalaman kung abala siya sa ibang babae?
"Tigilan mo yan."

"Anong tigilan ko?"

"Yang mga ganyan-ganyan mo. Hindi kasi nakakatuwa sa tainga. Naiirita ako."

Naiirita ako dahil pakiramdam ko may pag-asa ako kahit wala naman.

"Bakit? Ganito naman ako palagi sa'yo, ha?"

"Yun nga, e. Palagi kang ganyan. Kaya, utang na loob, itigil mo yan."

"Alam mo hindi na kita maintindihan! Akala ko ba okay tayong dalawa. Akala ko ba

wala tayong problema. Pero simula nung binasted ako ni Donna, pati ikaw umiwas sa
akin. Pati ikaw unti-unting lumalayo. Ano bang problema mo? May nagawa ba ako?
Hindi ka kasi magsalita."

Napahilamos ako ng mukha dahil sa sinabi niya. Hindi ko kasi alam kung paano
sasabihin sa kanya tong sitwasyon naming dalawa. Wala akong mga salita na mahagilap
para ipaliwanag sa kanya 'tong nangyayari sa akin o itong nararamdaman ko.

Sa tuwing napapatingin ako kay Ross kumikirot ang puso ko. Alam na alam ko kasing
hinding-hindi ko siya makukuha. Unang beses na na-inlove, broken hearted pa ang
kinahantungan.

"Kahit sabihin ko hindi mo rin maiitindihan."

"Paano ko maiintindihan kung hindi mo sasabihin? Tombs, alam mo nakilala kita

bilang taong sinasabi yung nasa isip niya, e. Pero bakit ngayon, hindi ka
nakakapagsalita?"

Dahil nagbabago ang isang tao kapag nasa harapan niya ang taong gusto niya.

"Ewang ko sa'yo. Uuwi na ako!" tumalikod ako.

"Sige. Subukan mong umuwi na hindi sinasabi ang problema, bukas na bukas wala ng
trabaho ang kuya mo." pananakot ng jejebuster.

Napatigil ako at galit na tumingin kay Ross.

"Ganyan ka ba talaga ka-selfish? Pati kuya ko na walang kinalaman dito idadamay

mo?"
"Oo!" buong loob niyang sagot "Idadamay ko ang lahat na kung sinong malapit sa'yo
malaman ko lang kung anong problema. Alam mo ang labo mo kasi, e. Nakakaasar ka
na!"

"Mas nakakaasar kang jejemon ka!"

"Ayan, diyan ka magaling. Kapag galit ako galit ka rin!"

Dahil mas maganda nang mag galit-galitan sa'yo kaysa iparamdam ko sa'yo 'tong
nararamdaman kong hindi mo naman kayang suklian.

"Kasi nakakagalit talaga 'yang mukha mo! Bwisit ka!"

Naging malumanay ang boses ni Ross.

"Tombs naman."

"Wag mo kong matombs-tombs!"

"Edi, lesbian. Lesbian naman, e."

"Taena ka!" napamura na 'ko.

"Haha. Ang cute mong magalit. Lumalaki ang butas ng ilong mo."

"Shit ka! Uuwi na talaga ako!"

Tumalikod na ulit ako at binilisan ang paglalakad.

"Ano ba, Tombs? Sandali nga lang!"

"Uuwi na sabi ako. Umuwi ka na ring damuho ka!"

"Walang uuwi hanggang hindi tayo nagkakausap ng matino."

"Tapos na 'tong usapan na 'to. Goodbye!"

"Tombs, hindi na'ko natutuwa, ha. Napipikon na ako sa'yo."

Ge lang. Mapikon ka lang. Para naman patulan mo na 'ko.

"Edi mapikon ka lang. Pakialam ko ba."

"Tombs, seryoso ako. Mawawalan talaga ng trabaho ang Kuya mo bukas."

Seryoso ang boses ni Ross sa banta niya. Muli na naman akong napahinto sa
paglalakad.

Pinipigilan ko lang talaga ang sarili ko. Pinipigilan na huwag magalit.

Pero itong leche na 'to sinasagad ang pasensiya ko.

Naramdaman kong bigla niya akong hinawakan sa braso.

"Tombs," pag susumamo niya. Masyadong malumanay ang boses niya. Ang lungkot-lungkot
ng tinig ng boses ni Ross "Please, ano ba talaga ang problema? Huwag naman sanang
ganito. Hindi ako sanay na ganito tayo."

Nabitawan ko ang hawak kong payong nang humarap ako kay Ross.

Tinulak ko ang dibdib niya kaya napabitaw siya sa pagkakahawak sa braso ko.

(PLAY CATCH ME, I'M FALLING BY TONI GONZAGA WHILE READING THIS PART!)

"Gusto mo malaman kung anong problema, ha? Gusto mo talagang malaman?"

Nagulat si Ross sa biglaan kong pagsigaw. Napatitig lang siya sa mukha ko.

Ako naman ramdam na ramdam ko na yung mga luha ko na nagbabadya nang lumabas.

Yung mga luhang dahilan ng pagkagusto ko sa jejebuster na 'to.

"Ako ang problema, Ross. Ako ang may problema. Hindi ako ganito. Hindi ako sanay na
ganito. Ilang taon kong pinilit at niloko ang sarili ko na tomboy ako. Na wala
akong puso sa mga lalaki. Ayoko kasing masaktan. Ayokong masaktan ako ng isang
lalaki. Ayokong maging miserable nang dahil sa lalaki. Kaya pinilit ko ang sarili
ko na patigasin 'tong puso ko. Pero dahil sa'yong leche ka. Yung ilang taon kong
pag protekta sa puso ko, biglang nawala. Nang dahil sa'yong leche ka, nasasaktan na
naman. Nang dahil sa'yo. . .nang dahil sa'yo unti-unti ako nagiging miserable."

Tumulo na yung luha ko habang nagsasalita. Pero hindi ko 'to pinunasan. Hinayaan ko
lang sila tumulo ng tumulo. Hinayaan ko lang ang sarili ko na ilabas ang lahat ng
sakit sa puso ko ngayon.

"Akala ko wala lang 'tong nararamdaman ko sa'yo. Akala ko lilipas lang 'to. Pero
tang'na, Ross. Hindi. Hindi pala utot 'tong feelings ko sa'yo na lilipas din agad.
Sa tuwing ngumingiti ka sa akin, yung puso ko tumatalon na. Sa tuwing tumatawa ka,
para akong nakalutang sa ulap. Sa tuwing nagiging sweet ka sa akin kahit pabiro
lang, halos matunaw ang sarili ko."

Napailing-iling ako. Ugh. Bakit ba ako nagtatapat sa bwisit na 'to? Bakit umiiyak
pa ako sa harap niya?

"Pero hindi dapat ako masanay sa ganun. Hindi kasi maganda. Hindi ko dapat hayaan
ang sarili ko na malunod sa presensya mo. Alam ko kasi walang pag-asa. Alam kong
kahit anong gawin ko. . .hindi mo ako mapapansin. Sabi mo kasi, brotherhood tayo.
Sabi mo friends tayo. Sabi mo, lalaki ang tingin mo sa akin. Kaya umiwas ako Ross.
Iniwasan kita. Umiwas ako sa'yo kasi alam kong hindi ako si Donna. Kaya alam kong
never mo akong magugustuhan."

Pinunasan ko yung luha ko.

"Ngayon sabihin mo sa akin na hindi tamang iwasan kita. Kasi kung hindi ko gagawin
'to, ako lang ang masasaktan. Ako lang ang talo sa huli. Ako lang magiging
miserable. Kaya, please lang, Ross. Hayaan mo nalang akong iwasan ka. Huwag mo na
akong guluhin pa. Hayaan mo nalang akong bumalik sa dating ako noong hindi pa kita
nakilala. Hindi kasi ako sanay sa ganito. Ayokong masanay sa'yo at sa mga
pinapakita mong kasweetan dahil alam ko naman na walang ibang meaning yun. Ross,
nagugustuhan na kasi talaga kita. Gustong-gusto kita at hindi ko 'to gusto. Kaya
Ross, please-"

Napatigil ako sa pagsasalita ko dahil sa biglaang ginawa ni Ross.

Hinila niya ang kamay ko kaya napalapit ako sa kanya. Tapos nun saka niya idinikit
yung labi niya sa labi ko. Ramdam na ramdam ko yung malambot na labi ni Ross na
nakadikit sa labi ko.

Para akong kinukuryente habang magkadikit ang labi naming dalawa. Dahil sa halik
niya, pakiramdam ko naglaho ang buong paligid. Nawala ang lahat-lahat. Parang
kaming dalawa lang ang tao sa mundo ngayon. Dahil sa halik ni Ross, pakiramdam ko
lumulutang ako sa ulap.

Ramdam ko ang malakas na ulan sa buong paligid. Pero parang hindi kami nababasa ng
ulan. Magkadikit pa rin ang labi naming dalawa nang bumukas ang mga mata ni Ross.

Nilayo niya ang labi niya sa akin. Pero titig na titig pa rin siya sa mga mata ko.

"Akala mo ikaw lang ang nakakaramdam niyan?" sabi ni Ross nang idinikit niya yung
noo niya sa noo ko. "Huwag kang selfish, Tombs. Hindi lang ikaw ang nagkakagusto.
Kahit pati rin naman ako. Nagugustuhan na rin kita. Tombs, gustong-gusto rin kita."
=================

Chapter 20

'Di ko kayo matiis, e. Haha. ENJOY

CHAPTER 20.

Madalas kong tawanan yung mga palabas kung saan ko napapanood na humihinto raw yung
pag-ikot ng mundo kapag nakaranas na sila ng unang halik.

Yung tipong parang kayong dalawa nalang daw yung tao sa buong mundo dahil sa halik
na inyong pinagsaluhan. Yung parang may kuryente na dumadaloy sa buong katawan mo
galing sa labi niya.

Yung may parang magic na pumaloob sa katawan mo na ang sarap sa pakiramdam. May
sparks pa nga sa paligid ng mga leche. Kakornihan talaga ng mga tao. Kung anu-ano
na lang ang naiisip ng mga pota.

Natatawa talaga ako sa kakornihan nila. Ang OA lang kasi. Talagang may ganong
effect?

May pagtigil nang pag-ikot ng mundo at mawawala ang ibang tao dahil lang sa halik?
May magic at sparks pa talagang nalalaman, e.

Nasusuka ako...noon.

Hindi ko kasi trip yung mga ganung bagay. Tomboy kasi ako noon. Walang sweet bones
sa katawan. Hindi ko iniisip yung mga ganun na mangyayari sa akin. Hindi ko
pinangarap. Dahil nga kapag nangarap ka at hindi ito natupad, masasaktan. Yun ang
ayoko, 'di ba? Yung masaktan.

Pero magbabago talaga ang pananaw mo sa buhay kapag naranasan mo na mismo yung mga
bagay na ayaw mong maranasan. Kapag sa'yo na mismo nangyari yun, mapapasabi ka
nalang na. . .

'Ah, tama nga sila. Ganito nga talaga yung feeling. Ang sarap sa pakiramdam.
Sana. .sana maranasan ko 'to pang habambuhay.'

Nung naramdaman ko 'yung labi ni Ross kanina, para nga talagang huminto ang pag-
ikot ng mundo. Pakiramdam ko, kaming dalawa lang ang tao sa buong mundo nun. Parang
kaming dalawa lang ang may buhay, humihinga, at tanging gumagalaw.

Naramdaman ko rin yung sinasabi nilang kuryente. May kuryente nga na nagmula sa
malambot na labi ni Ross papunta sa buong katawan ko. Ang sarap sa pakiramdam.

Nang dahil sa halik at labi ni Ross, nasabi ko bigla sa sarili ko na babae nga
talaga ako at hindi ko pa iyun nakakalimutan. Kasali na rin ako sa mga korning tao.
Nang dahil kay Ross Eliseo Valentin, nagbalik loob ako sa pagiging babae. Babaeng
nagiging korni nang dahil sa lalaki.

At kahit ilang minuto ang lumilipas simula nang halikan ako ni Ross, pakiramdam ko
yung labi niya ay nakadikit pa rin sa labi ko. Ang init pa rin kasi nito. Ang sarap
talaga sa feeling mga dre. Heaven.

Nasa loob na kami ng kotse ni Ross at nakapatay yung aircon dahil nga malamig kahit
tumigil na yung malakas na pag-ulan kanina. Walang nagsasalita sa aming dalawa.
Nagkakahiyaan siguro.

Ang awkward pala talaga ng atmosphere pagtapos kang halikan ng taong gusto mo.
Hindi mo alam kung anong sasabihin mo. O kung anong ire-react mo. Parang gusto mo
nalang maglaho bigla.

Hanggang si Ross na ang bumasag nang katahimikan sa aming dalawa.

Punyeta. 'Di talaga ako sanay sa ganitong set up. Ugh. Gusto ko ng umuwi at
gumulong-gulong sa kama.

"So...hindi talaga tayo mag-uusap? Mananahimik lang tayo?"

Nahihiya ang boses ni Ross. Hindi rin siya makatingin sa akin.

"Nilalamig ako." sabi ko.

Napatingin sa akin si Ross at napalunok, "Gusto...gusto mong painitin kita?"

"Tarantado! Kung anu-ano iniisip mo. Pahingi ng towel kung meron ka diyan."
"Ay. Akala ko naman kung ano. Sandali."

May kinuha si Ross sa likuran niya na puting tuwalya.

"Oh. Malinis yan." kinuha ko yung towel.

"Sure ka? Malinis 'to?" tanong ko at sinisimulan ng punasan ang katawan ko.

"Oo. Isang beses ko lang ipinunas yan sa katawan ko kahapon."

"Ano ba yan! Kadiri ka naman. Wala na bang iba?"

"Haha. Ang arte mo, tombs. Akala mo naman hindi pa kita nahalikan at hindi mo pa
nalasahan yung laway ko." ngumisi si Ross "Gusto mo halikan ulit kita?"

Naramdaman kong namula yung mukha ko.

"Ugh! Stop nga! Bababa ako rito!"

"Joke lang, e. Masyado ka namang seryoso," sabi niya "Pero ang lambot ng labi mo,
tombs."

"Magtigil nga! Nakakahiya mga pinagsasabi mo!"

Ang pula-pula na talaga ng mukha ko. Pakiramdam ko sasabog na ako sa kahihiyan.

Isinandal ni Ross yung ulo niya sa manebala habang nakatitig siya sa akin. Kahit
'di ako nakatingin sa kanya, ramdam na ramdam ko yung mga titig niya.

Basa yung buhok ni Ross kaya magulo ang buhok niya. Pero kahit ganon, lalo siyang
gumwapo sa paningin ko. Ganun nga talaga, no? Kapag unti-unti ka nang nahuhulog sa
isang tao, unti-unti ka na talagang malulunod sa presenya niya. Wala ka ng pangit
na makikita sa kanya.

"Tombs,"

Bigla akong kinilabutan sa paraan kung paano tawagin ni Ross ang boses ko. Punong-
puno ng emosyon.

Paglingon ko sa kanya, nakatitig pa rin siya sa akin. Habang hawak-hawak ng kanang

kamay niya yung dulo ng buhok ko.
"Huwag mo ngang hawakan yung buhok ko." naiirita kunwari ako pero sa totoo lang
kinikilig ako.

Yak. Ugh. Bakit ako kinikilig.

"Bakit palagi mong tinatali yung buhok mo? Ang ganda mo kapag nakalugay lang 'to."

Yung puso ko parang tanga dahil sa pagtibok. Nauubusan na ako ng hininga.

Hindi tumatawa si Ross habang sinasabi niya yun. Seryoso siya. Seryosong-seryoso.

"Papagupitan ko na yan."

"Huwag, tombs. Hindi na ikaw yung tombs na kilala ko kapag pinagupitan mo 'to."

Tang'nang jejebuster 'to. Pagkatapos akong halikan. Tomboy pa rin tingin niya sa
akin?

E, isa't kilong pakyu pala 'tong damuho na 'to, e.

Umayos si Ross ng pagkakaupo.

"Tara. Hahatid na kita."

Napatango nalang ako sa sinabi ni Ross.

Tahimik lang kaming bumyahe dalawa. Wala na namang nagsasalita. Walang umiimik.

Busy si Ross sa pag mamaneho habang ako busy sa pagnakaw ng sulyap sa kanya.

Nakatingin lang siya sa kalsadang dinadaanan namin. Parang may malalim na iniisip.

Sana may kakayahan akong basahin yung nasa utak niya. Para malaman ko kung totoo ba
yung sinabi niya kanina. Kung totoo ba na nagugustuhan niya na rin ako o ilusyon ko
lang yun. Sana malaman ko kung nagsisisi ba siya sa paghalik sa akin.

Ang dami kong gustong malaman pero natatakot naman ako sa maaaring kasagutan na
makuha ko.

Huminto na yung kotse ni Ross sa tapat ng bahay namin.

"Goodnight, Tombs." nakangiti niyang sabi sa akin. "Huwag mo na 'ko iiwasan, ha."

"Dami mong drama. Sibat na 'ko. Ingat sa pag-uwi."

Gusto kong pigilan niya ako. Gusto kong mag-usap pa kaming dalawa. Gusto kong
liwanagin niya yung mga bagay na sinabi niya sa akin kanina. Pero hindi nga lahat
ng gusto mo ay makukuha mo.

Bumaba ako ng kotse niya na hindi man lang niya ako pinipigilan. Hindi pa nga rin
ako nakakapasok sa loob umalis na siya, e. Para siyang nagmamadali. Para siyang may
tinatakasan.

Huminga ako ng malalim saka pumasok na sa loob ng bahay. Naabutan ko si Kuya Joseph
na nasa sala at nagkakape. Mukhang kanina pa siya inaantok at hinihintay lang
talaga ako.

"Ang tagal mo, bunso. Benteng kape na nainom ko, oh."

"Sorry." nahihiya kong sagot.

"O, ano pala nangyari kay Ross? Nakapag-usap ba kayo?"

Sa pagbanggit palang ni Kuya sa pangalan ni Ross nag-init na agad yung mukha ko.
Naalala ko na naman yung paghalik niya sa akin. Yung sinabi niya kanina na 'di ko
alam kung totoo ba.

"Matutulog na 'ko. Goodnight, Kuya!" nagmamadali akong pumasok sa loob.

Nakita kong naguluhan si kuya sa inakto ko kaya napakamot nalang siya ng ulo niya.

Habang nakahiga ako sa kama, naiisip ko pa rin siya. Siya lang ang laman ng isipin
ko.

Ang unfair nga dahil siya, nasa isipan at puso ko ngayon. Samantalang ako, hindi ko
man siguro kung ganun din ba ang nararamdaman niya. Natatakot naman akong malaman.

Nakatitig lang ako sa cellphone ko at umaasang magtetext siya.

Pero nung gabing yun, umasa na naman ako sa wala.

Natulog akong hindi nakakatanggap ng kahit anong text o tawag sa kanya.

"Waaaaah. Anyare sa'yo bunso?" bungad na tanong sa akin ni Kuya Joseph kinabukasan.
Si Kuya John naman halatang nagulat din sa ayos ko ngayon. Pero wala naman siyang
sinabi.

"Anong nangyare sa akin? Pinagsasabi mo, Kuya?" umupo ako.

Natawa siya, "Babae ka na ba ulit? Nakalugay buhok mo, e. 'Di ka na rin nagsusuot
ng baseball cap."

"E, paano ko susuotin wala naman sa akin. Na kay—" napahinto ako dahil andito nga
pala si Kuya John "Na kay Antonina. 'Di pa sinasauli. Saka, sayang naman 'tong
buhok ko kung palagi nakatali."

Lies. Anong sayang ka diyan. Gusto mo lang kamo mapansin ulit ni Ross yang buhok
mo. Ugh. Shut up!

"Anong oras ka pala umuwi kagabi? 'Di ka nagrereply sa mga text ko." tanong ni Kuya
John.

"Mag 12 na, Kuya. Nakalimutan ko yung phone ko."

Napatango-tango nalang si Kuya John. Akala ko magtatanong pa siya pero hindi na.
Nagpatuloy nalang siya sa pagkain. Si Kuya Joseph naman nakangisi habang nakatingin
sa akin. Inirapan ko nalang.

Naglalakad na kami ni Kuya patungong sakayan habang patingin-tingin ako sa

cellphone ko.

"May hinihintay ka bang magtext, bunso?"

"Wala po. Tinitignan ko lang yung oras."

Natawa nalang si Kuya John. Ugh. Mukhang naghihinala na si Kuya. Teka, e ano naman
kung maghinala siya? As if naman may tinatago akong boyfriend, 'di ba? Wala naman.
Tomboy nga kasi ako.

Yung nangyari kagabi sa pagitan naming dalawa ni Ross? Wala lang yun. Tignan mo nga
'di pa rin nagtetext yung damuho. Parang tanga lang talaga. Siguro hindi big deal
sa kanya yung halik na yun. Siguro rin namali lang din ako ng dinig. Masyado lang
talaga akong ilusyonada.

Nung dumaan ako sa parking lot ng school, todo pigil hininga ako sa paglalakad nang
makita ko ang sasakyan ni Ross. Akala ko makikita ko siya dun o ano pero hindi.
Lumagpas ako sa parking lot na 'di ko man lang nakikita pagmumukha niya. Mukhang
nasa classroom na nila siya.
"Woaaaaah! Tol, anyare sa'yo?" gulantang na sabi ni Antonina nang makita ako.

"Ano ba? Bakit ba ganyan lahat ng reaction niyo?" naiirita kong tugon.

Natawa si Alex, "E, kasi tol, nakalugay buhok mo. Palagi ka lang kaya nakatali
noon. Ayaw na ayaw mong nilulugay yan kasi feeling mo nagiging babae ka." sabi niya
"Tapos yung mukha mo parang nag-iba. Parang blooming ka, tol. In-love ka ba?"

"In love? Hindi, no. Kanino naman, aber?"

"Kay Ross!" sabay nilang sagot.

Ramdam ko na naman ang pamumula ng mukha ko. Sa tuwing nababanggit talaga ang
pangalan ni Ross, instant na ang pamumula ng mukha ko. Naaalala ko kasi yung
nangyari kagabi. Yung first kiss ko. Ugh!

"O, namula ka pa. Alam na this!" saad ni Antonina "Alam na alam na talaga this!"

Lumapit si Alex sakin, "Tol, inlove ka na kay Ross? Balik loob na sa pagiging
babae?"

"Ugh! Manahimik nga kayo. Huwag niyo kong guluhin."

"Sus, 'di masagot ang tanong. Mwahaha." tawa si Antonina.

Tawa rin si Alex, "Naku, tol. Mahirap yan. May pustahan, 'di ba?"

"Haha, oo nga. Pero huwag nalang yung pustahan isipin natin." aniya ni Anton "Di
ba, si Ross, si Donna ang gusto? Paano yan, tol? May feelings ka na talaga sa
kanya? Tsk. Tsk. Mahirap yan. Ang magkagusto sa taong may ibang gusto ay parang
pagkuha ng batong ipupokpok mismo sa ulo mo."

"Wow. Totoo ka ba, Antonina? Ikaw talaga ang nagsasalita? Kakaiba, ha. Parang nag-
iisip ka na ngayon." kanchaw ni Alex sa kanya "Tumatalino ka na, ha."

"Syempre naman. Nagbabago ang tao, no. Hindi naman forever akong bobo. Parang itong
si pareng MJ lang. Kung noon, ayaw na ayaw sa lalaki. Pero ngayon, ewan ko nalang,
ha. Hahaha."

Hindi na ako nakapag-react sa sinabi ni Antonina tungkol kay Donna.

Kasi sa totoo lang, mula nung inaway ko siya, hindi pa rin kami nagkakausap.
Besides, wala pa sa plano ko na mag-usap kami. Hindi dahil wala akong planong mag
paliwanag o mag sorry. Kundi dahil, hindi pa ako handa na harapin yung kaibigan
kong totoong nagugustuhan ni Ross.

Ang weird lang talaga ng sitwasyon ko ngayon. Sinong mag aakalang magkakagusto ako
sa lalaking may gusto naman pala sa babaeng nagugustuhan ko noon? Ganun siguro nga
talaga kumilos ang tadhana. Gagalaw siya sa pinakakomplikado at imposibleng paraan.
Magugulat ka nalang na dahil sa lecheng tadhana na yan, stuck ka na sa isang
sitwasyon na mahirap lusutan.

Habang nag le-lesson iyung si Ross lang na naman ang nasa utak ko. Tinatanong ko
ang sarili ko kung bakit 'di siya nagtetext o nagpaparamdam man lang.

After ng gabing yun, wala talaga siyang text o kahit na ano. Parang tanga lang
talaga. Nakakainis. Hindi ko alam kung ano na bang nangyayari. Hinahayaan niya lang
akong mag-isip ng kung ano.

Nagsisisi ba siya sa ginawa niyang paghalik sa akin? Nabigla lang ba siya nung
sinabi niyang nagugustuhan niya na rin ako? Pampalubag loob lang ba lahat ng iyun?
Dahil nagi-guilty siya sa biglaang pag-amin ko na nagugustuhan ko na siya?

Ang complicated talaga ma-inlove. Ito ang ayaw ko noon, e. Pero ito naman ang
pinoproblema ko ngayon. Bwisit ka talaga Ross Eliseo Valentin. Bwisit kang
jejebuster ka.

Dumating na ang lunch break namin. Naglalakad na kaming tatlo nila Alex at Antonina
papuntang canteen. Pinag-uusapan nila yung quiz kanina.

"Taena talaga. Math talaga ang ayoko, e. Hirap ng mga formula. Malamang zero na
naman ako dun." pagrereklamo ni Antonina.

"Kailan ka ba nakapasa dun? Kung 'di 1 out of 20 items, 0 naman score mo, e. Haha."
asar na naman ni Alex sa kanya.

"Malamang si MJ na naman highest dun. Halimaw siya sa Math, e."

"Oo nga. Perfect mo yun tol, no? Ikaw best in math natin, e." puri naman ni Alex sa
akin.

Nginitian ko nalang silang dalawa. Alam ko naman kasing zero din ako dun sa quiz.

Hindi ko kasi na-gets yung lesson kanina. Kaya habang nag ku-quiz kami, blangko ang
utak ko. Lumilipad kung saan. Lumilipad papunta sa kanya.

Pagpasok namin canteen agad kaming may nakitang bakanteng table.

Kaso malas nga lang dahil yung table nay un ay katabi ng table nila Ross.

Yung walangyang damuhong jejebuster nakita ko agad na nakikipagtawanan sa mga

kaklase niya. Todo tawa siya habang may katabing babae. Punyeta talaga siya.

Habang ako unti-unti na nagiging miserable dahil sa pag-iisip sa kanya, siya naman
ito at nakukuha pang tumawa nang tumawa na akala mo walang pinoproblema.

O talagang sadyang ako lang ang mukhang tangang namomoblema? Sa akin lang big deal
yung kiss na yun? Ako lang ang siraulong umaasang magkaka-something na pagkatapos
nun?

Samantalang kay Ross, wala lang lahat ng iyun. Walang halaga sa kanya yun dahil. .
dahil hindi naman ako ang nagugustuhan niya.

Potek. MJ, tama na. Huwag ka na mag-isip. Baka mapaiyak ka pa dito sa canteen.
Nakakahiya ka.

"Tol, bakit? Para kang naiiyak." nag-aalalang tanong ni Alex sa akin.

"Wala. Nauutot lang ako." pagtanggi ko.

Umupo na kami dun sa bakanteng table sa tabi ng table nila Ross.

Bago ako umupo, nagtama pa ang paningin naming dalawa ni Ross. Mukhang nagulat siya
na makita niya ako. Pero sandali lang yung tinginan naming dalawa.

Napaiwas na agad siya ng tingin nang kausapin siya ng babae sa tabi niya. Muli sila
nagtawanan. Ngumiti at tumatawa si Ross na para bang hindi niya ako nakikita o
hindi ako nag e-exist sa mundo niya.

Paker siya. Paker ka Valentin.

Ibalik mo first kiss ko. Tupang gala ka!

Habang kumakain ako rinig na rinig ko yung pagtawa ni Ross. Para itong matalim na
bagay na unti-unting bumabaon sa puso ko. Ang sakit. Paano niya nagagawang tumawa
ng ganyan at umarte na parang walang nangyari sa pagitan naming dalawa?

"Brad, okay ka lang ba talaga?" tanong ulit ni Alex.

"Okay lang ako," pagsisinungaling ko "Si Ross lang yan." bulong ko.
Napatingala ako nang maramdaman kong mapapaiyak na ako.

Pero hindi nadaan sa pagtingala ko yung pagpigil ko sa luha ko.

Bago pa ito tuluyang bumagsak, agad na akong tumayo at umalis ng canteen.

Narinig ko pa nga na tinatawag ako nila Alex at Anton pero 'di ko sila sinagot.

Nag-aalala siguro sila sa biglaan kong pag walk-out.

Dumiretso ako sa banyo hindi para umiyak. Naghilamos lang ako.

Di na dapat ako umiyak nang dahil sa kanya. Kapal niya. Ang kapal kapal talaga ng
mukha niya.

Kung gusto niya itrato na parang walang nangyari kagabi, edi sige. Yun ang ibibigay
ko sa kanya.

Akala naman niya kawalan siya. Ulols niya. Hindi siya kawalan no. Lalaki lang siya.
As if naman mamamatay ako nang dahil sa kanya. Ha! Malakas ata ako. Matikas ako.
Astigin pa.

Saka halik lang naman yun. Walang kaso yun. Sus. Halik lang yun.

Napatingin ako sa salamin saka malungkot na ngumiti.

"Pero bakit ka umiiyak kung si Ross lang yan at kung halik lang yun?" tanong ko sa
sarili ko habang nakikita ko ang sarili kong mukha sa salamin na lumuluha.
"Tanginang Ross yan."

Tinapos ko na ang paghihilamos ko. Huminga rin ako ng malalim.

Tinignan ko ang sarili ko sa salamin. Okay na ako. At least, kahit papaano,

nailabas ko na yung kirot sa dibdib ko. Ngumiti ako. Isang ngiting peke. Magaling
ako umarte. Kaya kong ipakita na okay lang ako kahit hindi naman talaga.

Bago ako lumabas ng banyo itinali ko ulit ang buhok ko. Itinali ko ito sa paraang
kung paano ko siya itali noon. Nung wala pang Ross sa buhay ko na gumugulo. Madali
naman bumalik sa dati. Madaling madali.

Habang naglalakad ako sa hallway, bigla kong nakita si Ross na kasama yung mga
kaklase niya. Kasama na naman niya yung babae na katabi niya sa canteen kanina.
Nagtatawanan na naman silang dalawa.
Tinigasan ko ang paninindigan ko. Hindi ako yumuko. Taas noo akong naglalakad.

Pansin na pansin ko na nakatingin sa akin si Ross. Pero hindi ko siya ginantihan ng

tingin.

Ito ba ang gusto niya? Yung magpanggap kaming dalawa na parang walang nangyare?

Pwes, ito ang ibibigay ko sa kanya.

Buburahin ko siya sa buhay ko sa paraang gusto niya.

=================

Chapter 21

9 chapters nalang! :)

CHAPTER 21.

Tatlong araw na ang lumilipas simula nang hindi ako pansinin ni Ross at itrato na
hindi niya ako kilala at hindi ako nag e-exist sa mundo niya. Tatlong araw na rin
ang lumilipas nang simulan ko siyang burahin nang paunti-unti sa buhay kong leche
siya.

Akala niya siguro hindi ko kaya yung ginagawa niya ha. Akala niya siguro maghahabol
ako sa kanya porket nakuha niya ang first kiss ko at umamin ako sa kanya na gusto
ko siya.

Neknek niyang bulok. Kahit kailan hindi ako maghahabol sa taong gusto ng umalis sa
buhay ko.

Hindi ako yung tipo ng tao na magmamakaawa para lang huwag iwanan. Independent
akong tao. Hindi natatapos ang kasiyahan ko porket may taong umalis sa buhay ko.
Kaya ko ipagpatuloy yung buhay ko kahit wala siya, no. Nabuhay nga ako ng 18 years
na hindi ko siya nakikilala kaya huwag niyang iisipin na hindi ko kayang tapusin
ang isang linggo na hindi siya iniisip.

Wala akong pakialam kahit siya nakakuha ng first kiss ko. Taena. First kiss lang
yan. As if big deal yun para sa akin. Hindi naman ako utak babae. Hindi ako
magiging emosyonal para lang dun dahil pakiramdam ko nagoyo ako. Potek. Halik lang
talaga yun. Unang halik lang na nakuha lang naman ng kauna-unahang lalaking
nagugustuhan ko.

Pero pati ba naman ang sarili ko lolokohin ko pa?

Kung wala akong pakialam sa damuho na yun, bakit kanina pa ako nakatitig sa
pictures niya dito sa facebook? Kung kaya ko talaga siyang alisin sa sistema ko,
bakit sa tatlong araw na yun, hindi lumilipas na hindi ko siya iniisip? Palagi
siyang sumasagi sa utak ko at palaging sasakit ang puso ko?

Paulit-ulit ko tinatanong ang sarili ko kung saan ba ako nagkamali at kung bakit
kailangan namin maging ganito. Mali ba na naging mahina ako dahil umamin ako sa
kanya na nagugustuhan ko na siya? Mali ba naging mahina 'tong puso ko pagdating sa
kanya?

Maling-mali ba dahil hinayaan ko ang sarili ko na halikan niya ako? O maling-mali

ba ako dahil umaasa ako na may something na magaganap dahil lang hinalikan niya
ako?

Hindi naman kasi ako si Donna. Natural, wala talaga dapat ako aasahan. Pero sana
naisip niyang babae pa rin ako kahit ganito ako. Na hindi pwedeng umasa ako dahil
hinalikan niya ako.

Sana hindi niya nalang ginawa yun. Edi sana, hindi ako umaasa at magkakaganito nang
dahil sa lecheng katulad niya. Nagiging mahina, marupok, at miserable ako nang
dahil sa kanya.

Mabilis kong pinunasan yung mga luha ko nang marinig kong bumukas ang pintuan ng
kuwarto ko.

"Bunso?"

Si Kuya Joseph.

"Kuya, bakit?" sagot ko na hindi man lang siya tinatapunan ng tingin.

"Umiinom kami ni Kuya John mo. Gusto mo sumali?"

Napalingon ako sa kanya, "Papayagan niyo ako uminom?"

"Oo. Pero kaunti lang, ha." ngumiti si Kuya Joseph "Ayaw nga sana ni John e.
Pinilit ko lang siya. Sabi ko malaki ka na naman. Pero kaunti lang daw. Tara?"

Ngumiti ako, "Sige, Kuya. Sandali lang."

Tumango lang si Kuya tapos lumabas na rin ng kuwarto ko.

Tumingin muna ako sa salamin para makita kung may bakas ba ng luha ang mata ko.
Nang masigurado kong hindi halatang umiyak na naman ako, lumabas na rin ako ng
kuwarto.

Nasa may sala sila Kuya John at Kuya Joseph at nakaupo na. Yung maliit na lamesa na
nasa harap nila may alak at pulutan. Mukhang kakasimula palang nga nilang dalawa.

Ngumiti silang parehas nang makita ako. Inaya ako ni Kuya Joseph na lumapit kaya sa
tabi niya ako umupo. Si Kuya John naman nasa gilid ko.

"Umiinom ka, Kuya John? May pasok bukas, ha." natatawa kong komento.

"Kaunti lang, bunso. Kaya kaunti lang din iinumin mo," saad niya "Sakai to kasing
si Joseph hindi ako titigilan hanggang hindi ako pumapayag. Mag bonding daw tayo
paminsan-minsan."

"Tama yun mga tol. Hindi yung palagi kayong busy. Kawawa naman ako dito sa bahay
mag-isa." nagdrama pa si Kuya Joseph kunwari. "Tara. Simulan na natin."

Inabutan ako ng bote ng alak ni Kuya Joseph. Silang dalawa may hawak na ring bote
at kalahati na ang laman. Kapag talaga lalaki ang bibilis at lalakas uminom.

Hindi naman ito ang first time ko uminom. Kapag birthday nilang dalawa dati umiinom
din ako pasikreto. Hindi kasi ako tinitigilan ni Antonina hanggang 'di ako umiinom.

Puro si Kuya Joseph lang ang nag ku-kwento. Sa aming magkakapatid kasi siya ang
pinaka-madaldal. Siya palagi ang may baong kwento. Kayangayon siya ang palaging
nagsasalita.

Una puro tungkol sa dati niyang trabaho yung mga kinukwento niya. Kung anong mga
kalokohan yung mga ginawa niya kaya siya natatanggal. Hanggang sa dumating sa
ayokong topic yung sinabi niya.

"Pero mga tol. Hindi niyo ba nami-miss si Papa? Ilang taon na rin, no." naging
seryoso ang mukha niya.
Napahawak ako sa bote na hawak ko nang mahigpit. Kumukulo talaga dugo ko kapag
naaalala ko ang walang kwenta naming tatay. Hanggang ngayon malaki pa rin ang galit
ko sa kanya.

"Nakakamiss siyempre. Halos tagal na rin natin siyang hindi nakikita, e." saad
naman ni Kuya John.

"Oo nga e. Saka sigurado namang sising-sisi na si Papa sa ginawa niya," pag sang-
ayon naman ni Kuya Joseph. "Tingin ko, oras na para patawarin natin siya?"

"Ano?" sagot ko. Napataas ang boses ko kaya napatingin silang dalawa sa akin.
"Patawarin? Bakit? Anong sense kung papatawarin natin siya?Babalik ba yung buhay
natin sa dati kapag pinatawad natin siya? Mawawala ba yung sakit na dulot ng ginawa
niya? Mabubuhay ba si Mama? Patawarin? Kuya, ano ba tingin mo ang ginawa niya?
Simpleng kasalanan lang ba?"

Sunod-sunod yung tanong ko kay Kuya Joseph. Mukhang may tama na ako dahil sa alak
kahit kaunti palang ang naiinom ko. Pero nababadtrip talaga ako e.

"Nataguyod niyo ako na wala ang tulong niya. Hindi natin siya kailangan. Hindi ko
siya kailangan. Nakaraos tayo ng ilang taon kahit wala siya. Hindi natin siya
kailangan patawarin dahil hindi siya karapat-dapat sa patawad na gusto niyong
ibigay sa kanya." dagdag ko pa "Lintik. Kung kaya ko lang talaga magpalit ng ama
matagal ko ng ginawa. Huwag niyang tangkain bumalik sa buhay natin dahil kahit
kailan hindi ko siya mapapatawad. Hindi ko kailangan ng ama. No, thank you."

"Ama pa rin natin siya, MJ." seryosong sagot ni Kuya John. "Kahit bali-baliktarin
natin ang mundo, ama pa rin natin siya at hindi yun mababago."

"Kuya, ama natin siya, oo. Pero kahit kailan hindi siya naging tatay sa akin. Kung
kayo, gusto niyo siyang patawarin edi go. Hindi ko kayo pipigilan. Pero huwag niyo
rin ako pigilan sa gusto ko mangyari. Hindi ko siya matatanggap. Walang makakapigil
sa akin."

Natawa bigla si Kuya Joseph, "Walang makakapigil sa'yo, bunso? Kasali ka pala sa
Pabebe girls?"

Napairap ako sa kanya. Ito talagang si Kuya Joseph alam na alam kung paano manira
ng atmosphere.

Pero mabuti na yung ginawa niya dahil kapag nagtuloy-tuloy pa ang pag-uusap namin
tungkol sa walang kwenta naming ama tiyak mag-aaway away lang kami.

Nag-iba na ang usapan namin nang magsalita ulit si Kuya Joseph. Kinukwento niya
ngayon kung paano sila nagkakilala ni Ate Rayne. Dati kasi silang magkatrabaho sa
unang trabaho ni Kuya Joseph.
"Palagi kong inaasar si Rayne nun. Hindi ko alam kung anong meron sa kanya at kung
bakit paborito ko siyang bwisitin. Hindi natatapos ang isang araw na hindi niya ako
sisigawan o aawayin. Pag nakita ko yung mukha niyang galit na, kontento na ako.
Mananahimik na ako," tumatawa si Kuya Joseph.

"Then one time sumobra ata ang pangti-trip ko sa kanya. Nalaman ko kasing takot
siya sa butiki kaya nilagyan ko ng butiki yung bag niya. Umiyak siya ng umiyak nun
buong maghapon kaya naawa ako. Na-guilty ako sa ginawa ko. Nag sorry ako sa kanya
pero sinigawan niya lang ako. Sabi niya 'Alam mo ikaw Joseph crush kita e. Gwapo ka
kasi. Pero yang ugali mo nakakaturn off' nakatitig lang ako sa kanya nun."

Napangiti si Kuya Joseph. Parang bigla niyang naalala yung scene na yun.

"Habang sinisigawan niya ako 'di ko maialis tingin ko sa kanya. Hindi dahil wala
akong masabi kundi dahil biglang bumilis tibok ng puso ko. First time magandahan sa
kanya nun. Nalaman ko nalang sa sarili ko na kaya pala paborito ko siyang asarin
kasi gusto ko siya. After nun, niligawan ko siya. Akala niya nagbibiro lang ako
pero seryoso kaya ako. Eventually sinagot niya ako. Haha. Pogi ko talaga."

Parehas kaming napailing ni Kuya John sa sinabi ni Kuya Joseph. Loko-loko talaga
kahit kailan.

Sunod naman nag kwento si Kuya John tungkol sa ex-girlfriend niya. Pero mabilis
lang. Halatang ayaw niya pag-usapan. Halata ring hindi pa siya nakaka-move on.

"Ikaw bunso? Wala ka bang ikwento?" tanong sa akin ni Kuya John kaya napatingin ako
sa kanya.

Nakangiti siya. Mukhang hinihintay yung sasabihin ko. Si Kuya Joseph din nakangiti
saka tumango.

Napayuko ako at napatingin sa hawak kong bote ng alak na malapit ng maubos. Ito
talaga ang tama ng alak e. Lumalakas ang loob ko. Nagiging emosyonal din ako nang
maalala ko na naman siya.

"Mga Kuya, di ba sinabi ko sa inyo na tomboy ako? Ayoko kasi talaga maging babae.
Kapag babae ka kasi, madali kang masasaktan. Magiging mahina ka. Marupok. Magiging
miserable ka nang dahil sa lalaki. Parang si Mama noon. Ayoko maranasanan yun. Kaya
habang lumalaki ako, sabi ko. Tomboy ako. Tomboy nalang ako. Kapag tomboy ka kasi
malakas ka. Matibay ka. Di ka basta-basta masasaktan."

Nakikinig lang ang dalawa kong Kuya si sinasabi ko.

"Okay na ako sa ganun actually. Sanay na ako sa buhay kong ganun. Masaya kasi
astigin ako. Di ako basta-basta nasasaktan. Malakas kumbaga. Nawalan ako ng
interest sa mga lalaki. Feeling ko kasi lahat ng lalaki, manloloko. Mapanakit at
mga walang kwenta."

"Aray naman. Haha." sabay na sabi ni Kuya John at Joseph.

Natawa rin ako pero yung tawa ko biglang napalitan ng mapaklang ngiti nang maalala
ko siya.

"Pero punyeta lang talaga. Kapag talaga buo na yung desisyon mo, saka ka naman
paglalaruan ng tadhana. May nakilala akong lalaki. Nung una, badtrip ako sa kanya.
Lintik na yun. Mayabang kasi sa paningin ko. Akala mo kung sino porket gwapo.
Dagdagan mo pa nung mga issue about sa kanya. Kaya yung pagkabwisit ko sa kanya
naging triple."

Uminom ako ng alak saka nagpatuloy, "Dahil sa isang insedente, yung mundo naming
dalawa biglang nagsama. Kumbaga naging isa," bigla ako natawa nang maalala ko yun.
"Na-stuck ako sa isang sitwasyon na kasama siya na hindi madaling lusutan. Kaya
ayun, hinayaan ko na. Go with the flow nalang ako kumbaga. Nakakasalamuha ko na
'tong lalaki na 'to at dahil dun, unti-unti ko siyang nakilala. Nakilala ko siya na
ibang-iba sa mga sinasabi ng mga tao sa paligid niya."

Uminom ulit ako ng alak dahil feeling ko maiiyak na ako, "Nagpatulong siya sa akin
sa isang bagay na ayoko sana. Pero dahil unti-unti ko nga siyang nakilala, pumayag
ako. Nakita ko kasi yung effort niya. Yung dedikasyon niya. Kaya sige. Sabi ko
tutulungan ko siya. Pero yun ang malaking pagkakamali ko. Dahil sa pagtulong ko sa
kanya, nagsisimula na ako makaramdam ng kung anu-ano nang dahil sa kanya. Nagsimula
ko na maramdam na babae nga talaga. Babaeng mahina. Babaeng murupok pagdating sa
kanya."

Nangilid na luha ko, "Sinubukan kong pigilan ang sarili ko na huwag na siyang
lapitan. Na umiwas na ako. Na bumalik nalang ako sa dating ako. Pero potek lang.
Masyadong malakas ang pagkagusto ko sa kanya. Ako lang din nahirapan. Pero
nagpatuloy pa rin ako sa pag-iwas sa kanya. Hanggang sa sinabi niyang huwag ko
siyang iwasan. Nahihirapan daw kasi siya. Nabuhayan ako ng loob dun. Lalo na yun. .
."

"Yung?" tanong ni Kuya Joseph. Curious na curious. Si Kuya John naman nakatingin
lang sakin ng seryoso.

"Yung hinalikan niya ako,"mahina kong sagot. Napaluha na rin. Pinunasan ko yung
luha ko "Akala ko talaga may pag-asa na e. Akala ko may something na sa amin dahil
hinalikan niya ako. Sinabi niya pa na nagugustuhan na rin niya ako. Ito naman ako
si tanga at naniniwala. Wala e. Babae e. Madaling maniwala. Madaling pagmukhaing
tanga. Pero mali na naman ako. After ng halik na yun, hindi na siya nagtext o
tumawag. Pagtapos niya ako halikan, parang hindi na niya ako kilala."

Napahinto ako sa pag ku-kwento dahil iyak lang ako ng iyak habang nakayuko.
Naramdaman kong hinawakan ni Kuya Joseph ang kamay ko. Pagtingin ko sa kanya naaawa
siyang nakatingin sa akin.
"Kaya ayokong magmahal e. Ayokong maranasan yung ganito. Yung umiiyak nang dahil sa
lalaki. Yung nagiging mahina nang dahil sa lalaki. Mga Kuya ko, ang sakit. Ang
sakit-sakit. Kahit sabihin kong okay lang na mag-iwasan kami, sa loob-loob ko hindi
ko 'to gusto. Hindi ko gustong mag-iwasan kami at itrato ang isa't isa na parang
hindi kami magkakilala. Kuya, gusto ko talaga siya. Gustong-gusto ko siya."

"Sssssshhhhhh." yinakap ako ni Kuya John habang pinapatahan niya ako. Si Kuya
Joseph naman nanatiling nakatahimik lang habang umiinom sa gilid ko.

Umiyak lang ako ng umiyak nun. Hinayaan ko ang sarili ko na makita akong mahina ng
dalawa kong Kuya. Na umiiyak nang dahil sa lalaking nagugustuhan. Na nagiging
miserable dahil sa lalaking unti-unti nang umaangkin ng puso ko kahit na wala naman
siyang plano ibigay ang puso niya.

Pinauna na ako nila Kuya matulog at sinabihan na huwag ng umiyak pa dahil baka raw
mamaga pa ang mata ko't may pasok pa bukas. Silang dalawa naman mukhang nag-iinom
pa.

Ako naman agad na nakatulog nun dahil siguro sa pagod sa pag-iyak dahil sa kanya.

Kinabukasan, lumabas ako ng kuwarto ko na walang tao. Wala si Kuya Joseph at

mukhang umaalis. Si Kuya John naman nauna na pumasok since 9am pa ang klase ko.

Wala rin ako ganang kumain kaya nag-ayos nalang ako papuntang school. Mabuti nalang
ang mga mata ko hindi masyadong namaga. Mukhang bagong gising lang.

Nasa school na ako at papasok na sana nang classroom nang tawagin ako ni Mam.
Lanzar - isang professor and school coordinator dito.

"Ms. Salazar, may practice ngayon."

"Nang ano po?"

"Di ba ikaw kakanta sa acquaintance party next month?" nakangiti niyang tugon.

"Po? Ako po? Kailan po ako pumayag? E, hindi naman po ako pupunta sa party na yun."

"Tanda mo nung kumanta ka nakaraang festival? I talked to you. Pumayag ka nun.

Besides, kapag ikaw ang kumanta sa party next month excempted ka na sa tatlong
subjects sa finals. Your choice."

Nawindang ako, "Totoo po? Baka naman jino-joke niyo lang ako, ma'am. Hindi tayo
close. Naku."

"Yes." nakangiti siya "So, let's go na sa music room?"

"Sige po. Ilagay ko lang yung bag ko."

Dali-dali naman akong pumasok sa classroom para ilagay yung bag ko. May tinatanong
sa akin si Antonina pero 'di ko sinagot. Sabi ko mamaya nalang dahil may puntahan
ako.

Nakarating na kami sa music room nang mapansin kong wala yung piano dito.

"Nasaan po yung piano, Ma'am?"

"Nasa arts building kasi. Pero pinadala ko na rito," sagot niya "Sa party kailangan
naka-dress ka, ha. Sa gitna ka kakanta, e."

"Hala, ma'am. Huwag na uy! 'Di ko trip mga ganun."

Natawa siya, "But you need to."

Hindi na ako kumibo. 'Di naman ako mag di-dress, e. Bahala sila diyan.

Maya-maya pa narinig kong bumukas ang pintuan. Ito na yung nagbubuhat ng piano.
Habang nakatingin ako sa pinto, nawindang ako. Isa kasi ang jejebuster sa dalawang
nagbubuhat.

Jusko. Kung kailan mo siya ayaw makita dun mo pa siya makikita. Mga laro talaga ng
tadhana minsan nakakabadtrip e. Sarap manapak ng damuho ngayon.

"Boys, pakidala sa gitna yang piano."

Kahit hindi ako nakatingin kay Ross alam na alam kong nakatingin siya sa akin.
Nakayuko lang ako at kunwari hindi siya napansin.

"Ms. Salazar, ito yung mga lyrics. Pili ka nalang ng i-rehearse natin."

Tumayo ako sa kinauupuan ko at nilampasan si Ross. Nakatingin pa rin siya sa akin.

Kapal ng mukha. Bakit niya ba ako tinitignan? Tutusukin ko diyan mga mata niya e.

"Tol, tara na. Balik na tayo sa classroom."

Narinig kong pag-aya nung kaklase niya sa kanya.

"Una ka na, tol. Nood lang ako ng rehearsal."

Ugh. Bakit manonood pa siya?

"Di ba, ma'am, bawal manood ng rehearsal? Hindi po ako makakakanta ng maayos, e."

Biglang nagsalita ang jejebuster, "Ma'am hindi po ako mag-iingay. Promise."

Ngumiti si ma'am, "Hindi naman pala siya mag-iingay, Ms. Salazar. Mr. Valentin,
behave lang, ah?"

"Yes, ma'am." nakita ko siyang napangisi at naupo sa may harap.

"Ito po, ma'am." binigay ko yung lyrics sa kanya.

Nakatayo lang ako sa gilid ng piano habang si ma'am naman ang magpi-play ng piano.

Potek talaga. Ramdam na ramdam ko yung tingin ni Ross sa akin. Hindi ako
komportable. Naiilang ako. Hindi ako sanay na ganyan siya makatitig sa akin. Hindi
pa kasi umalis ang leche.

Nagsimula ng i-play ni mam yung intron ng kakantahin ko. If Ever You're In My Arms
Again ang kakantahin ko. Napansin kong napangiti si Ross nang makita niyang itapat
sa bibig ko yung microphone.

Huwag ka ngang ngumiti leche ka. Itong puso ko na naman kasi todo kaba.

Hindi ko mawari kung kinakabahan ako dahil may nanonood sa pagkanta ko o dahil
pinapanood ako ni Ross kumanta habang ang lagkit ng mga titig niya.

(PLAY IF EVER YOU'RE IN MY ARMS AGAIN BY TONI G. AND SAM M.)

Huminga ako ng malalim saka nag concentrate.

Nagsimula na ako sa pagkanta.

♪♫It all came so easy, all the loving you gave me The feelings we shared, and I
still can remember How your touch was so tender, it told me you cared♪♫

Nanginginig yung boses ko nang kantahin ko ang unang mga linya. Shit na yan. Hindi
ako makapag-focus.

Paano ako makakapag-focus kung titig na titig siya sa akin?

♪♫We had a once in a lifetime But I just couldn't see, until it was gone A second
once in a lifetime, may be too much to ask But I swear from now on♪♫

Bigla akong napasulyap kay Ross. Nagkatamaan ang tingin naming dalawa. Hindi siya
nakangiti. Seryoso lang siyang nakatingin sa akin. Nakikipaglaban siya ng titigin.

Ako na tuloy ang unang umiwas ng tingin. Pakiramdam ko kasi nilulunod niya ako
gamit ang mga mata niya. Mga mata niyang palagi kong naalala. Mga mata niyang
parang may ibigsabihin habang nakatingin siya sa akin.

♪♫If ever you're in my arms again This time I'll love you much better If ever
you're in my arms again This time I'll hold you forever This time will never
end..♪♫

Hindi na ako tumingin kay Ross habang kumakanta pa. Hindi na ma-take ng sarili ko
na tumingin sa mga mata niya. Pakiramdam ko talaga nalulunod na naman ako sa kanya.
Hindi na pwede. Unti-unti ko na nga siyang tinatanggal sa sistema ko, 'di ba? Hindi
na dapat ako magpagoyo pa.

Saka kapag tumitingin ako sa kanya naaalala ko yung gabing yun. Yung gabing
hinalikan niya ako at pinaramdam niya sa akin na gusto niya rin ako kahit hindi
naman pala.

Nasasaktan lang ako. Nasasaktan lang ako sa mga tingin ni Ross.

Hindi pa ako tapos kumanta nakita kong tumayo na si Ross at lumabas ng music room.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil umalis na siya o maiinis dahil umalis na
siya.

Tinapos ko na yung pagkanta ko at nagpaalam kay Mam. Lanzar. Sinabi niyang next
week may rehearsal na naman daw ako. Hay. Ito ayaw ko sa pagkanta e. Masyadong
hassle.

Paglabas ko ng music room at naglakad na, nakita ko si Ross na nakatayo sa hallway.

Mukhang may hinihintay. Napatingin siya sa akin saka ngumiti pero 'di ko siya
pinansin.

"Pagkatapos kitang hintayin 'di mo ko papansinin? Snob naman ni Tombs." nagsalita

siya pero diretso pa rin ako sa paglalakad. 'Di ko siya nilingon. Busy ang tomboy.
Tigilan niya ko.

"Tombs, hintay naman. Usap tayo."

Huwag mong pansinin, MJ.

"Uy, Tombs!" nakasunod pa rin siya sa akin.

Sige ganyan lang, MJ. Dedmahin mo yang lecheng yan.

"Tombs naman e."

Lakad lang ako nang lakad nang bigla niya akong hawakan sa kamay.

Napahinto ako at galit na hinarap siya.

"Tangna naman, Ross. Ano pa ba ang gusto mo?" umuusok na yung ilong ko sagalit.

"Gusto ko lang naman na mag-usap tayo."

"Ano, usap? Bakit may kailangan ba tayong pag-usapan?" gigil kong sagot "Tang'na.
Pagkatapos mo akong hindi kausapin ng ilang araw at dedmahin saka itrato na hindi
nag e-exist sa mundo mo, heto ka na naman gumugulo sa mundo ko. Shit ka. Ano ako?
Customer service na kakausapin mo lang kung kailan mo gusto? Pakyu! Hindi ako
customer service!"

"E, ano ka?"

"Janitress!"

"Haha. Ang cute mo, tombs."

"I know. Thank you! Pero pakyu ka pa rin hanggang next year. Bye!"

Muli akong tumalikod at naglakad pero sumunod pa rin ang walangya.

"Tombs naman. Sorry na kung ganun ginawa ko. Naguguluhan lang ako."

"Wala akong pakialam kung naguguluhan ka. Wala tayong dapat pag-usapan kaya
manahimik ka diyan."

"Tombs, please, kahit ngayon lang. Pakinggan mo yung sasabihin ko."

"Ayoko!"
Humarang siya sa harapan ko.

"Ano ba? Lumayas ka nga sa dadaanan ko! 'Nang 'to sagabal!" tinulak ko siya pero
'di siya kumilos.

"Tombs, please. Nagmamakaawa ako. Pakinggan mo lang mga sasabihin ko."

"Ayoko sinabi."

"Luluhod ako sa harapan mo kung gusto mo."

"Edi lumuhod ka."

Tapos bigla siyang lumuhod sa hallway. Sa harapan ko.

Nang lumuhod siya, saka ako nag dire-diretso sa paglalakad. Uto-uto 'tong Valentin
na 'to.

"Tombs!" pagtatawag niya pero 'di ko siya nilingon. "Tang'na naman Mary Jovelyn!"

Napatigil na naman ako sa paglalakad nang banggitin niya yung buo kong pangalan sa
unang pagkakataon. Ngayon ko lang din siya marinig magmura. Mukhang seryoso na nga
siya.

"Akala mo ba ikaw lang nahihirapan? Ako rin naman, ah!" nagsalita siya.

Nakatalikod pa rin ako. Talk to my back ganon.

"Oo na. Ang gago ko na dahil after nung gabi na yun, hindi ako nagtext o
nagparamdam sa'yo. Oo na. Pakyu na ako dahil trinato kita na parang hindi nag e-
exist sa mundo ko. Tombs, hindi ba pwedeng naguguluhan lang ako? Hindi ba pwedeng
ang daming gumugulo sa isip ko at ang dami ko na-realized habang hindi tayo nag-
uusap?"

Hindi ako kumibo. Nakatalikod pa rin ako sa kanya.

"Tombs, yung sinabi ko sayong gusto rin kita. Totoo yun. Hindi ako nagsisinungaling
nun. Pero nung gabi na yun, naisip ko lang na tama ba na sinabi ko sayo yun? Baka
kasi isipin mo na ginagawa kitang rebound kay Donna kahit hindi naman. To be
honest, Tombs. Mas nalungkot at nasaktan pa ako nung hindi tayo nag-uusap kaysa ni-
reject ako ni Donna."

Naluluha na naman mga mata ko. Leche kang tomboy ka, huwag kang iiyak.
"Tombs, ang pangit lang kasi tignan kung lalo kita magugustuhan ganung kaibigan mo
si Donna. Ayoko maging awkward ang pagkakaibigan niyo. Ikaw lang ang iniisip ko.
Pero na-realized ko na, mas hindi ko pala kaya na mapunta sa wala 'tong
nararamdaman ko sa'yo. Lalo na ganung may nararamdaman ka din sa akin. Lalo na
ngayong alam kong may pag-asa pala tayo."

Naramdaman kong nasa likuran ko na si Ross. Hinawakan niya ako sa magkabilang

balikat ko at pinaharap niya ako sa harapan.

Tumitig si Ross sa mga mata ko. Sa sobrang titig niya, nakikita ko na yung sarili
kong mukha sa mga mata niya. Sa mga mata niyang parang ako lang ang nakikita niya
sa mga oras na 'to.

"Tombs, nung gabing hinalikan kita, sorry pero hindi ko yun pinagsisisihan. Dahil
kasi dun, na-realized ko kung gaano kita kagusto. Na kung gaano pa kita gusto
makilala. Na nagsisimula na akong malunod sa presensiya mo. Na hinahanap kita bawat
sandali. Tombs, hindi ko alam ang tawag sa ganitong klaseng pakiramdam. Hindi ko
kasi 'to naranasan kay Donna. Pero, shit lang tombs. Ikaw lang gumawa nito sa akin.
Para akong mababaliw. Para akong mababaliw sa'yo."

Hinawakan ni Ross ang dalawa kong kamay.

"Ngayon, bibigyan kita ng pagpipiliin. Aalis ka sa harapan ko at tatapusin nalang

natin 'to. O, mananatili ka sa harap ko para ipagpatuloy natin 'tong nararamdaman
natin?"

Tumingin ako sa mukha ni Ross. Seryosong-seryoso talaga ang mukha niya. Naramdaman
kong tumulo na naman ng tumulo yung mga luha ko. Mga luha kong siya lang ang
nagpapatulo.

"So, ano?" nakangiti niyang tanong.

"So, ano ka diyan? Umalis ba ako? Bobo mo. Malamang, alam mo na yung sagot sa
tanong mo!"

Natawa si Ross, "Huwag ka na umiyak."

"Paanong 'di ako iiyak. Nakakabwisit ka kaya!"

Saka ako yinakap ni Ross. Bumaon ang mukha ko sa dibdib niya. Naamoy ko na naman
yung mabango niyang amoy.

"Ugh. Tombs, huwag mo nga ipakita sa akin yang mukha mong umiiyak."

"Bakit naman?"
"Kasi baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at mahalikan kita."

"Bwisit ka!" sinuntok ko yung dibdib ni Ross at tanging pagtawa lang ang isinagot
niya.

Naramdaman kong hinalikan ni Ross ang ulo ko kaya bigla akong napapikit.

Masyado talagang powerful ang halik ng isang taong nagmula sa taong gusto mo.

Lahat kasi ng hinanakit na nararamdaman ko nitong mga nakaraang araw ay biglang

naglaho nang halikan ni Ross ang ulo ko.

=================

Chapter 22

#LesbiInLove ang official hashtag ng story. Para kapag kung may tweet kayo o post
sa insta agad kong makikita. Enjoy mga tomboyers! :D

CHAPTER 22.

Totoo nga talaga yung sinabi nilang nagiging korni ang taong in love.

Hindi ko naman sinasabi o more like tinatanggap sa sarili ko na in love nga ako,
pero kasi 'tong mga naiisip ko ngayong gabi 'e puro kakornihan nalang.

Katulad nalang na ang sarap-sarap pakinggan ng boses ni Ross.

Yung boses niya parang drugs na ang lakas ng binibigay na tama sa katawan ko.
Ultimo pagtawa niya habang magkausap kaming dalawa sa phone 'e napapangiti na 'ko.

Parang tanga talaga.

Ang korni-korni ko na. Ugh!

"Tombs? Andiyan ka pa? Nakatulog ka na ata."

Magkausap kami ni Ross sa phone ngayon kahit gabing-gabi na at may pasok pa bukas.

Sa mga araw na lumipas, simula nung inamin niya sa akin na gusto nya talaga ako,
gabi-gabi na kaming magkausap sa cellphone. Siyempre siya ang tumatawag. Siya ang
mayaman at maraming load e. Alam niya naman ang tomboy na tulad ko'y poor lang.

"Andito pa. May iniisip lang."

"Huwag mo na 'kong isipin. Magkausap na nga tayo ngayon tapos iisipin mo pa 'ko.
Masyado ka namang obsessed sa akin at sa kagwapuhan ko. Haha."

Ayan na naman yung tawa niya. Lechugas 'tong Ross na 'to. Gusto ata akong patayin
sa kilig.

"Ang kapal mo. Nahihiya 'tong kalyo ko sa paa sa sobrang kakapalan mo," sagot ko
"Huwag ka ngang tumawa. Nakakainis ka, ah. Naririndi ako sa tawa mo."

Naririndi o mas lalo kang nahuhulog sa kanya? Naku, MJ. Iba na yan, ha.

Ewww. Yak ka lang, MJ. Masyado na talaga mga naiisip mo.

"Bakit? Ano bang meron sa tawa ko? E, sabi nga ng karamihan ang gwapo ng tawa ko,
e."

"Ang gwapo? May mukha ba yang tawa mo?"

"Huwag kang literal, tombs. Pero seryoso? Ano bang meron sa tawa ko? Kinikilig ka
ba?"

"Sabi ko naririndi ako. Kinikilig ka diyan? Lalaki ako. Ba't ako kikiligin sa'yo?"

"Haha. Lalaki ka tapos lalaki rin ako. Ano tayo? Nagbabaklaan?" tapos tawa na naman
siya ng tawa. "We're gay for each other lang? Haha. Bromance langya."

Nanahimik ulit ako.

"Tombs?"
"Uhm?"

"Tanong ko lang. Anong nagustuhan mo sa akin? E, nung una natin pagkikita parang
gusto mo na akong tirisin. Yabang na yabang ka pa sa akin. Pero ngayon, tignan mo
tayong dalawa."

"Hindi ko alam."

Seryoso. Hindi ko talaga alam. Kung may choice lang ako ayoko rin naman talagang
magkagusto sa kanya, no. Pero sadyang makulit ang puso ng tao at siya ang
pinakamakulit na organ sa katawan ng tao.

"Ako rin. Hindi ko rin alam," sagot ni Ross "Siguro ganun nga talaga. Hindi mo ma-
explain kung anong nagugustuhan mo sa isang tao. Hindi mo kayang ilagay sa isang
pangungusap. Parang walang kongkretong mga salita para ilarawan kung bakit mo siya
nagustuhan."

"Ross?"

"Yap?"

"Ang korni mo. Nakakadiri."

"Korni ang taong in love, tombs."

Ugh. Puso manahimik ka. Huwag kang todo pintig. Baka bigla akong isugod sa ospital.

"In love kay Donna?" pagbibiro ko.

Bumuntong hininga si Ross.

"Tsk. Yan ka na naman. Babanggitin mo na naman si Donna. Tapos bigla-bigla kang

magagalit." sabi niya "Ikaw una bumabanggit sa kanya tapos kapag napunta sa kanya
ang usapan saka ka mag gu-goodnight. Ang labo mo minsan tombs. Buti nalang handa
akong intindihin ka palagi."

Nung isang gabi magkausap din kami ni Ross nang mabanggit ko si Donna. Hanggang sa
mapunta na kay Donna ang usapan namin. Ewan ko ba pero feeling ko kasi naging jolly
si Ross nun.

Feeling ko kapag si Donna ang topic interesadong-intresado siya. Siyempre, 'di ko

na naman napigilan ang sarili ko. Kaya bago ko pa siya maaway, nag goodnight na 'ko
at natulog na badtrip.
Potek talaga. Ang selosa ko masyado at hindi ko ito nagugustuhan.

Hindi naman kasi talaga ako dati. Nang dahil kay Ross, naging ganito ako. Unti-unti
na talaga akong nagbabago mula ng magustuhan ko si Ross.

"Siyempre 'di mo naman maialis sa akin na mainis. Gusto mo si Donna, e."

"Nagustuhan. Past tense na Tombs. Hindi ba sinabi ko na sa'yo na ikaw na gusto ko?
Tsk."

"E, first love mo yun. Ikaw pa nga nagsabi na you fell in love with her twice."

Biglang tumawa si Ross.

"Anong tinatawa mong leche ka?"

"Ikaw kasi. Masyado kang selosa. Ang moody talaga ng mga babae, no? Magbabanggit ng
pangalan ng ibang babae tapos biglang magseselos."

"Sino nagsabing nagseselos ako? Asa ka naman."

"Tapos indenial pa sa totoong nararamdaman ang mga babae."

"Ang kapal mo. 'Di ako indenial. Ewan ko sa'yo. Goodnight!"

"Tapos magagalit talaga sila kapag nabubuko sila. Haha. Oy Tombs!"

Hindi ako sumagot.

"Tombs naman. Biro lang yun."

Nanahimik lang ako.

"Hays. Moody talaga ni Tombs. Pero kasi Tombs kung ano man yung naramdaman ko kay
Donna, past na lahat yun. Oo nga sinabi kong I fell in love with her twice. Pero
hindi ba pwedeng, I fell in love with you the third time and it was really hard
that I can't even pull myself back?"

Hindi pa rin ako sumagot. Hindi dahil sa naiinis pa rin ako. Kundi dahil kinikilig
ako at nadidiri ako sa sarili ko kung bakit ako kilig na kilig sa sinabi ng damuho
na 'to.
"Tombs naman. Huwag ka na mag-inarte."

"Hindi naman ako nag-iinarte."

"I really really really like you, Tombs. Yun ang isipin mo, okay?" humikab siya
"Antok na 'ko Tombs. 1am na pala ng madaling araw. Ang bilis ng oras. Kasing bilis
ng pagkahulog ko sa'yo. Hahaha. May practice pa pala ako ng 6am."

"Tulog na tayo. Maaga pa pasok natin bukas."

"Kantahan mo muna ako. Pampatulog lang. Gusto ko sa pagpikit ng mata ko, boses mo
ang naririnig ko."

Napangiti ako.

"♪♫You are the one that I've been searching for my whole life through. You are the
one that I've been looking for and now that I have found you. I'll never let you
go, I'll hold you in my arms. You are the one.. ♪♫" pagkanta ko "Goodnight, Ross."

"Goodnight, Tombs." sagot niya. Mukhang antok na antok na nga siya "See you
tomorrow."

Hindi agad ako nakatulog kahit tapos na kami mag-usap ni Ross.

Ang dami na naman kasing gumugulo sa utak ko. Ang dami kong insecurities na
nararamdaman. Hindi naman ako ganito. Pero kasi hindi ko mapigilan ang sarili ko na
hindi mag-isip.

Paano kaya kung biglang magbago ang isip ni Donna? Paano kaya kung bigla nito
sabihin kay Ross na gusto niya pala ito at nagkamali lang ng desisyon? Ano kaya ang
gagawin ni Ross?

Iiwan ba ako ni Ross at muli siyang babalik kay Donna? Hindi posibleng mangyari
yun, 'di ba?

Hindi possibleng iwanan ako ni Ross at bumalik siya kay Donna. Lalo na kung
nakilala ko siya na si Donna talaga ang gusto niya. Tanda-tanda ko pa kung papaano
siya ngumiti at kung paano kumislap yung mga mata niya noon sa tuwing napapag-
usapan namin si Donna.

Iiwan kaya ako ni Ross para lang kay Donna?

Bigla akong napangiti ng mapakla. Ano ba 'tong pinagsasabi ko. Anong iiwan 'e as if
naman kami na ni Ross. Sa totoo lang, hindi ko alam kung ano kaming dalawa, e. Kung
meron na ba kaming 'kami' dahil nagka-aminan na gusto namin ang isa't isa.

Ito ang mahirap kapag hindi mo alam kung ano ba ang lagay niyong dalawa. Hindi ka
pwedeng magselos dahil hindi mo naman sigurado kung may karapatan ka ba. Kaya
kailangan mo nalang itago sa sarili mo yung lahat ng nararamdaman mo. Pati pag
nasaktan ka, itatago mo nalang.

Antok na antok akong nagising kinabukasan. Nag alarm ang cellphone ko ng 6am.
Pagtingin ko rin may ilan ng text si Ross sa akin. Mukhang maaga nga talaga siyang
gumising dahil sa practice niya.

Ross: Good morning tombs :)

Ross: On my way na sa school. Ang aga. Antok pa 'ko.

Ross: Tulog ka pa?

Ross: Text mo agad ako kapag gising ka na ah.

Ross: Talaga ng teammates ko. Ilan palang kami andito.

Ross: Tombs gising na!!

Nag reply naman ako.

Ako: Leche ka. Dami mo agad text. Kakagising ko lang.

Habang inaayos ko ang kama ko nagreply si Ross.

Ross: Kakagising mo lang? Haha. Kain na tombs. 'Di pa kami tapos sa practice.

Ako: Ge.

Ross: Cold naman magreply nito.

Ako: Hot ako gagu.

Ross: Hot? ;)

Ako: Nakakadiri yang kindat mo.

Lumabas na 'ko ng kwarto at nag tungo sa kusina saka nag mumog. Yung kambal kong
mga Kuya nasa lamesa na at nag aalmusal.

"Bunso sino ba 'yang katext mo ang aga-aga? Hindi ka muna kumain." sabi ni Kuya
John sa akin.

Binitawan ko tuloy yung cellphone ko ng wala sa oras.

"Sorry, Kuya."

"Kagabi anong oras ka na rin ata natulog. May kausap ka sa cellphone no? Sino yun?"
muling tanong niya.

"Si Anton Kuya. May kinukwento lang." pag sisinungaling ko.

"Si Anton ba talaga?" pag singit ni Kuya Joseph. Pangisi-ngisi pa siya.

Pinandilatan ko nga siya ng mata. Si Kuya John naman nakatingin lang sa akin kaya
hindi ako makatingin nang diretso sa kanya. Feeling ko nag sususpetsa na siya. Pero
wala naman siyang sinasabi. Siguro hinihintay niyang ako ang magsabi sa kanya ng
about kay Ross.

Oo nga pala. 'Di niya rin alam na si Ross yung tinutukoy ko nakaraan. Ugh. Ano kaya
ang sasabihin ni Kuya kapag nalaman niya? E, di ba ayaw niya nga kay Ross dahil sa
mga naririnig niyang issue sa damuho na yun sa school namin? Nakaka-stress naman.

Nung tumayo si Kuya John at pumasok na sa kwarto niya, sinipa ko yung paa ni Kuya
Joseph sa ilalim ng lamesa. Napa-aray naman siya.

"Aray ko, ha. Para saan yun?"

"Ang daldal mo kasi. Paano pag nalaman ni Kuya John about kay Ross?"

"Edi maganda. Para legal na kayo. Ay teka. Ano palang balita sa inyo? Ayos na ba
kayo?"

"He! Huwag ka magtanong. Naku asawa ni naka lang talaga Kuya."

"Kahit naman itago mo malalaman at malalaman pa rin ni John. Kaya maghanda ka na."

Ngumisi si Kuya Joseph saka tumayo at pumunta sa lababo. Bago pa siya pumuntang
sala kinindatan niya pa ako. Bigla tuloy akong kinabahan sa kindat niya. May alam
na nga kaya si Kuya John?
Habang naglalakad kami papunta sa sakayan ng jeep ni Kuya John katext ko si Ross.

Ross: Break namin. Saan ka na?

Ako: Papasok na. Pasakay ng jeep.

Ross: Ah ingat. May gagawin ka sa linggo?

Ako: Wala naman. Bakit?

Ross: Labas tayo.

Ako: Ayoko. Wala akong pera.

Ross: Sira. Sagot ko syempre.

Ako: Naks. Yaman.

Ross: Nagmamahal lang ;)

Ako: YAK!

Ross: hahaha :D

"Bunso, mapunit yang labi mo sa kakangiti."

Napatingin ako kay Kuya John nang magsalita siya.

"Hindi naman ako ngumingiti Kuya."

"Bunso, hinay-hinay lang ha. Ayokong umiyak ka na naman."

Jusko. Mukhang may alam nga si Kuya. Alam na ba niya talaga about kay Ross?

Lintik. Sana lang hindi nagsumbong si Kuya Joseph. Naku lang talaga.

Nung dumating na ako sa school at napadaan sa parking lot, nakita ko yung kotse ni
Ross.
Minadali ko tuloy lalo yung paglalakad dahil bigla-bigla na namang namula yung
mukha ko.

Ano ba 'tong sarili ko. May pamula-mula pa ng mukha kapag naiisip si Ross.

Unti-unti na talaga akong nagiging babae. Unti-unti na rin akong nalulunod sa

kanya.

At mukhang wala akong planong iahon ang sarili ko mula sa pagkakalunod.

Dumating ako sa classroom na 'yung mga kaklase kong babae ay andun sa may bintana
at may sinisilip. Nagtitilian pa sila na akala mo may magandang view o nakakakilig
na nakikita.

Inilapag ko sa upuan ko 'yung bag ko saka lumapit kila Anton at Alex na andun din
at nakikitsismis. Siyempre dahil usisera ako at may dugong tsismosa rin. Tinanong
ko sila kung anong meron.

"Anong meron diyan, Alex?" tanong ko kay Alexandra.

"Nag ja-jogging kasi yung mga player, brad." aniya ni Anton.

"O, bakit ikaw sumagot? Ikaw na ba ngayon si Alex?" pambabara ko kay Anton.

"Trip ko lang. Walang basagan ng trip."

"E, bakit sila nagtitilian kung nag ja-jogging lang mga player?" muli kong tanong.

"Paanong hindi titili kung makikita mo sila na nasa ganyang ayos." sagot naman ni
Alex saka niya ako tinulak papunta sa may bintana.

Pagtingin ko sa bintana nakita ko 'yung mga players na tumatakbo sa field na

tanging short lang ang mga suot. Yung katawan nilang puro may abs kitang-kita. Ito
pala 'yung pinagtitilian ng mga babaeng 'to.

Agad hinanap ng mga mata ko si Ross. Dahil maputi yung damuho na 'yun, agad siyang
nahuli ng mga mata ko. Naka-short lang din siya ng puti at walang pang-itaas na
suot. Yung katawan niya nakabalandra sa mga kaklase ko. 'Yung abs niya at biceps
pinag pi-pyestahan. Bigla akong nairita.

"Ross! Ross! Isang tingin naman dito!" sigaw ng kaklase ko.

Biglang huminto si Ross at tumingala sa classroom namin. Napatigil siya na parang

may hinahanap hanggang sa magtama yung mga mata namin. Bigla siyang ngumiti saka
kumindat.

"OMG! OMG! Kinindatan ako ni Ross!" sigaw na naman ng mga kaklase ko.

Ako naman hindi nakapag-react. Napatalikod ako bigla dahil ramdam ko na naman yung
pamumula ng mukha ko. Pagtingala ko, nakita kong titig na titig si Anton at Alex sa
akin.

"O, bakit ganyan kayo makatingin sa akin?"

"Wala naman. Nagugulat lang kami." saad ni Alex.

"Nagugulat saan?" nagtataka kong tanong.

"Na makita ang tropa naming tomboy na si MJ na nag blush dahil sa kindat ni Ross
Valentin." aniya naman ni Anton "Totoo nga talaga ang himala. Nagbalik loob na ang
utol ko. Huhuhu."

"Okay lang yan, brad. Okay lang yan," yinakap ni Alex si Anton at pinapatahan sa
kunwaring pag-iiyak nung pangit. "Alam mo kung anong hindi okay?"

"Huhuhu. Ano?" ngawa ni Anton.

"Yung pangit ka, brad. Hindi yun okay."

"Gago ka Alexandra." inis na untad ni Anton.

"Haha. Pero tol wag kang umiyak dahil nagbalik loob na si MJ sa pagiging girl.
Umiyak ka kasi pangit ka. Hahaha." pangangasar ulit ni Alex.

"Namo ka, Alex. Namo ka hanggang Thursday night!" umirap pa si Anton.

Bumalik na kami sa kanya-kanyang upuan nang dumating ang professor namin sa

Theology.

As usual, bago siya magsimula sa lesson niya nag speech muna siya.

Na ang mga tomboy ay bakla raw ay kampon ng kadiliman. Wala raw ginawa yung Diyos
ng ganung kasarian. Iwasan daw na maging ganun dahil hindi ka makakapasok sa
langit.

So, ang mga judemental lang na tulad niya ang makakapasok sa langit?
Sabay-sabay kaming tatlo napa-irap dahil sa pinagsasabi niya. Hay ewan.

Nag quiz kami sa isa pang subject tapos reporting naman sa English. Si Anton ang
nagrereport. Puro katatawanan lang tuloy ang nangyari dahil shunga si Anton sa
english. So, ayun. Lunch na.

Dumating kami sa canteen at umupo. Habang nakaupo biglang may tumabi sa inuupuan
ko.

"Paupo ako." bigla akong napatingin sa tabi ko at nakita ko si Ross.

Gulat akong nakatingin sa kanya, "Ano-anong ginagawa mo rito?" napatingin-tingin

ako sa paligid "Umalis ka nga. Nakatingin yung mga students sa atin, oh."

"Wala akong pakialam sa kanila. Kumain ka na?" tanong niya sa akin tapos tumingin
siya kila Alex at Anton na titig na titig kay Ross. "Hi, guys. Paupo ha?"
napatango-tango ang mga tomboy.

Bumulong ako kay Ross, "Hindi ba sinabi ko sa'yo na wag ka masyadong malapit kapag
nasa school tayo? Ayokong maissue no." asar kong tugon "Paano kapag nalaman ni Kuya
ko 'to?"

"So, gusto mong sa ibang babae nalang ako lumapit?" seryosong tanong ni Ross "Okay.
Sabi mo e."

Patayo na sana siya nang bigla kong hawakan ang dulo ng uniform niya.

Napangisi siya, "Hindi rin pala ako matitiis, e."

"Pakyu ka hanggang next month." yamot kong sagot.

"Kumain ka na?" tanong niya ulit. Umiling ako "Ako na bibili ng pagkain natin."

Tapos tumayo si Ross at lumapit dun sa bilihan ng mga pagkain.

Pagtingin ko kila Anton at Alex titig na titig sila sa akin.

"Dukutin ko mga mata niyo."

"Oh my God talaga. As in OMG. Nakakawindang. Totoo ba 'to? Kayo na ni Ross?" tanong
ni Anton. "Ang sweet niyo grabe. Nakakainggit."
"Hindi kami. Walang kami. Friends lang kami."

Napairap si Anton "Ang showbiz ng sagot. Parang si Daniel Padilla lang at Kathryn
Bernardo. Halata na namang silang dalawa na todo deny pa rin. 'Wang ko senyo."

"The truth will set you pre, tol." singit naman ni Alex.

"Tigilan niyo kong dalawa. Andiyan na si Ross. Magtigil kayo."

Dumating na si Ross at inilapag sa table namin 'yung tray na dala niya.

Inalagay niya sa harap ko yung isang Styrofoam na may lamang carbonara. 2 sandwich.
2 brownies at isang malaking bote ng royal. Ganun din ang pagkain niya.

"Ang dami naman niyan." komento ko "Hindi ko yan mauubos."

"Ubusin mo yan. Kailangan mo tumaba." ngumiti si Ross "Ay wag pala. Baka 'di kita
mabuhat kapag tumaba ka-aray." sinuntok ko tiyan niya.

"Asan ang akin, Ross? Hehe." aniya ni Anton.

"Ito oh. Ubusin mo yan, ha. Haha." binigyan siya ni Ross ng tissue.

"Sweet niyo ni MJ, Ross. Kayo na ba?" tanong naman ni Alex.

"Hindi pa," tumingin sakin si Ross saka ngumiti "Pero malapit na siguro."

"Shut up nga damuho! Anong hindi pa ka diyan?" angal ko.

"O, bakit? Alangang sabihin ko na tayo na ba? Sinasagot mo na ba agad ako?" sagot
niya "Hindi pa nga ako nanliligaw, e. Gusto naman kita paghirapan, tombs."

Sasagot pa sana ako nang biglang may boses na nagsalita sa likuran ko.

"Tama yan. Hindi ka pa nanliligaw. Hindi ka pa rin personal na pumupunta sa bahay."

biglang nanigas ang buo kong katawan. "Good noon, Mr. Valentin. Do you really like
my sister? If yes, I'll see you in our house then."

Gulat na napatingin si Ross kay Kuya John habang si Kuya John naman seryosong
nakatingin sa akin.
Oh, jusko. Gulo na ito. Judgement day na po!!

=================

Chapter 23

Enjoy! Mag-iwan ng comment labyow!

CHAPTER 23.

"Hala, tombs. Paano 'to? Anong gagawin ko?"

"Pang ilang beses mo ng tanong yan."

"E, kasi naman, kinakabahan talaga ako. Ugh!"

Tapos sinabunutan niya ulit ang sarili niyang buhok kaya natawa na naman ako nang
palihim.

Dapat talaga parehas kaming kabado ngayong dalawa, e. Pero yung kaba ko biglang
naglaho dahil natatawa talaga ako kay Ross. Para kasing ang laki-laki ng problema
niya ngayon. Ang uncool niya. lol

Kanina pa siya paulit-ulit sa tanong niya kung anong gagawin niya. Pero kahit
nabigyan ko na siya ng sagot, hindi pa rin siya mapakali. Magtatanong ulit siya at
sasabunutan niya ulit ang sarili niya.

Ibang-iba siya sa Ross na mataas ang tingin sa sarili at malakas ang confidence sa
katawan tulad nang sabi ng iba. Yung Ross na parang walang pinoproblemang
iniintindi.

Ang nakikita ko kasing Ross ngayon ay parang ordinaryong lalaki lang na may
malaking problema.
Yun yung kung paano niya haharapin yung mga Kuya ng tomboy — este babaeng
nagugustuhan niya.

Bigla na naman namula ang mukha ko nang mabanggit ko na nagugustuhan ako ni Ross.
Ugh. Hindi pa rin talaga ako sanay. Hindi ako sanay na ang isang Ross Eliseo
Valentin na kinabubwisitan ko noon ay ang kauna-unahang lalaking nagugustuhan ko
rin ngayon.

"Kung hindi mo talaga alam ang gagawin mo, edi huwag ka na pumunta sa bahay." saad
ko "Sasabihin ko nalang kay Kuya na na-misinterpret niya lang yung sinabi mo. Alam
niya namang maloko ka, e."

Bumilog ang mata ni Ross dahil sa gulat, "Fudge. Alam niyang maloko ako? So, pati
pala si Sir. Salazar e naniniwala sa mga issue sa akin?" mas lalo siyang nanlumo
"Kita mo na, tombs. Ganun pala tingin sa akin ni sir. Tingin mo hahayaan kitang
sabihin na na-misinterpret niya lang yung sinabi ko?"

"Mas okay na yun, 'di ba? Para wala ka ng pinoproblema. Hindi yung para kang shunga
na problemadong-problemado diyan at parang hindi makatae."

"Hindi naman ako namomoblema dahil narinig ni Sir. Salazar yung sinabi ko."

"E, ano palang pinoproblema mo?"

Napatingin ako sa may labas ng kotse ni Ross nang makita kong naglalakad na palabas
ng school si Antonin at Alex. Ngayon palang pala sila uuwi? Nauna kasi ako umalis
sa kanila kanina para makapag-usap kami ni Ross ngayon. Andito kami sa loob ng
kotse niya sa parking lot.

"Pinoproblema ko kung anong dadalhin ko pag pumunta ko sa inyo," tugon niya "Tingin
mo tombs. Anong pwede kong dalhin na magugustuhan nila Kuya mo?"

"Bwisit ka!" sinuntok ko yung braso niya "Yan pala pinoproblema mo? Akala ko naman
nag-iisip ka ng palusot para hindi na makapunta sa bahay!"

"Ha?" naguluhan niyang sagot "Bakit naman ako hindi pupunta sa inyo?"

"Aba, malay ko sa'yo. Baka naisip mong nakakatakot yung mga Kuya ko kaya ayaw mo ng
pumunta."

Tumawa si Ross, "Baliw ka tombs. Hindi ako natatakot pumunta sa inyo. Kinakabahan
lang ako. Siyempre, ma-meet ko yung dalawang Kuya ng babaeng nagugustuhan ko—"

"Hindi ako babae," aniya ko "Tomboy ako."

"Haha. Edi, siyempre ma-meet ko yung dalawang kuya ng tomboy na nagugustuhan ko.
Nakakakaba lang dahil baka hindi nila ako magustuhan para sa'yo," ngumiti siya "Si
Sir. Salazar lang talaga problema e."

"E, bakit si Kuya Joseph?"

Ngumisi si Ross, "Gusto ako nun para sa'yo, no. Wala ka talagang bilib sa'kin e.
Tsk."

"Weh?" nagulantang ako "Paano mo nasabi? Ikaw jejebuster huwag kang mayabang, ah."

"Haha. Totoo nga, tombs! Naalala mo nung pumunta ako sa inyo at naglinis tapos
naabutan tayo ni Kuya Joseph?" saad niya "Nung pumasok ka sa kuwarto mo nun nag-
usap kami. Sabi sa akin ni Kuya Joseph 'Alam mo idol? Gusto kita para sa kapatid
ko. Tingin ko ikaw magpapabalik sa kanya sa pagiging babae e.' O, 'di ba? Tama nga
siya. Ako nagpabalik loob sa'yo. Tsk. Gwapo ko talaga."

"Ang yabang mo sa part na 'yan. 'Di kita kinakaya."

"Bakit? Hindi ka ba naga-gwapuhan sa akin?" tanong niya "Naalala ko kaya nung

sinabi mo dati. Sabi mo ang gwapo ko naman kahit anong suot ko. Ikaw tombs ha.
Malakas talaga pagnanasa mo sakin."

"'Nang 'to. Lakas ng hangin sa ulo."

Tumawa na naman siya.

"Biro lang. Pero tombs, tingin mo nga anong magandang dalhin para kila Kuya? Kay
Kuya Joseph kasi basketball game pass lang masaya na yun e."

"Una, huwag mong tawagin Kuya ang mga Kuya ko. Hindi kita kapatid."

Napangisi na naman siya, "Malapit na. Kapag official ng tayo, Kuya ko na rin sila."

"Ang dami mong alam."

"Kaya mo nga ako nagustuhan, 'di ba?" kinurot ko siya "Aray ko naman Tombs. Hindi
pa nga official na tayo ginagawa mo na 'kong battered boyfriend. Tsk. Pero ano
nga?"

"Hindi ko alam ang dadalhin mo." napaisip ako "Books nalang."

"Books?" napatango ako "Anong klaseng books naman?"

"Kahit ano. Literature professor si Kuya John, 'di ba? Saka mahilig magbasa yun.
Nagsusulat din siya ng mga kwento. Kaya books nalang dalhin mo."

"Wow! Juma-John Green at Nicholas Sparks pala si Kuya John ko. Sige books nalang
dalhin ko."

"Kuya John ko ka diyan. Kuya ko yun kaya huwag mong angkinin," aniya ko "Sa akin
anong dadalhin mo?"

"Sarili ko," ngumisi na naman ang damuho "Hindi ka pa ba kuntento sa akin, tombs?
I've got the looks and the hot body, oh. Ano pang mahihiling mo?"

"Nakakadiri ka talaga kung minsan," tugon ko "Kila Kuya ko may dadalhin ka. Tapos
sa akin wala?"

"Pupunta ako dun dahil sa kanila hindi dahil sa'yo tombs," tumawa si Ross "Alam mo
ba yung kasabihan na the best way to a girl's heart is through her brothers? Kaya
mga Kuya mo muna liligawan ko."

"O sige, sila ligawan mo. Tapos kapag sinagot ka nila, kayo na rin."

"Hahaha. Grabe ka talaga tombs. Ramdam na ramdam ko pagmamahal mo sakin. Pakiss

nga."

"Leche ka. Kiss mo sa pader."

Natahimik ako.

"O, bakit nanahimik ka diyan?"

"Hindi lang ako sanay na ganito. Never ko na imagine na dadating ako sa punto na
ganito. Yung mararanasan ko yung mga nararanasan ng isang babae."

Ngumiti si Ross, "Pwes ngayon masanay ka na, tombs. Sasanayin kasi kita. Kaya ako
dumating sa buhay mo para iparanas sa'yo yung mga bagay na dapat nararanasan ng
isang babae. Saka alam mo ba kung bakit ako pinanganak?"

"Para magyabang?"

"Haha. Hindi."

"O, bakit pala?"

"Dati pinag-iisipan ko kung bakit ako pinanganak sa mundong 'to. Hindi ko alam yung
purpose ko. Pero mula nang makilala at magustuhan kita? 'Dun ko nalaman yung
purpose ko," tumingin si Ross sa akin "Yun ay para mahalin ka."

"Bwisit. Ang korni mo Valentin."

"Sabi ko sa'yo nagmana ako sa daddy ko e. Saka kinilig ka lang tombs e."

Bago kami umuwi ni Ross dumaan muna kami 'dun sa paborito niyang bilihan ng kikiam
at fishball.

As usual, nakipag-kwentuhan ulit siya kay manong tindero habang niluluto ang binili
niya. Close na close talaga silang dalawa. Si Ross pa nga nagbalot sa plastic nung
mga kikiam at fishballs e.

Dumaan ulit kami sa isang convenience store. Hindi royal na softdrinks 'yung binili
kundi mineral water lang. Sabi niya palagi raw softdrinks iniinom niya lately kaya
nag gain siya ng weight. Pinag-jogging daw sila kaninang umaga dahil nagsitabaan
silang mga basketball player.

Ako naman nawindang dun. Anong pinagsasabi niyang tumaba? E, yung katawan niya nga
sobrang fit. Ang ganda ng muscles niya sa katawan. Halatang athletic.

Natural, 'di ko na sinabi sa kanya yung mga papuri ko. Baka lalong lumaki yung ulo
at baka asarin niya na naman akong inlove na inlove ako sa kanya kahit hindi naman.
Slight lang.

Nasa may seaside na kaming dalawa at nakaupo sa isang bench habang kumakain.

Dahil medyo maaga pa, marami pang taong dumadaan. Maraming kabataan na napapatingin
sa amin ni Ross or more like napapatingin sa kanya. Usually mga babae. Kinikilig
kapag nakikita si Ross. Agaw atensyon naman kasi talaga pagmumukha ng damuhong 'to.
Akala mo artista.

Pero nung mapatingin sa akin yung mga dumadaan, kitang-kita ko yung pagtawa nila.
Nagbulong-bulungan pa sila. Kahit 'di ko narinig yung mga sinabi nila, alam na alam
kong natatawa sila dahil tulad ko ang kasama ni Ross ngayon. Natatawa sila dahil
bakit isang tomboyin lang ang kasama ng isang gwapong katulad ni Ross.

Actually wala akong pakialam sa mga mapanghusgang tingin ng isang tao. 'Nyeta.
Ilang taon na ba akong ganito? Pero sa kauna-unahang pagkakataon, nakaramdam ako ng
hiya dahil sa ayos ko. Bigla kong naisip na tama nga yung sinasabi nila. Bakit ang
isang tulad ko ang kasama ni Ross?

"Huwag mo silang pansinin. Huwag mong hayaan na makaapekto sa'yo yung mga tingin at
sinasabi ng ibang tao," sabi ni Ross habang kumakain "Kung pakiramdam mo na ini-
SMALL ka nila. Isipin mo nalang na hindi yun mahalaga. Ang importante kasi ay
iniiBIG kita. Gets mo? Small at big. Haha."

Natawa naman ako, "Anong akala mo sa'kin? Slow?"

"Hindi. Fast kaya tingin ko sa'yo," ngumiti si Ross "Ang fast ko kasing nagkagusto
sa'yo e." natawa na naman siya "Uy, namula si tombs. Kinilig ka no? Lakas talaga ng
appeal ko."

"Mas malakas 'tong kamao ko kapag sinuntok kita." pagbibiro ko sa kanya.

"May ibibigay pala ako sa'yo," saka may dinukot si Ross sa bulsa niya "Ito oh."

Nakita ko yung isang pink na hair clip na kasing laki ng hintuturo sa kamay ni
Ross.

"Saan mo nakuha yan? Nagsusuot ka niyan? Bading ka no?"

"Haha. Hindi no. Bago ako pumasok kanina dumaan ako sa 7/11. Nakita ko 'to bigla
tapos naalala kita. Naisip ko na bagay sa'yo to," ngumiti siya "Lagay natin sa
buhok mo."

Hindi pa ako pumapayag pero hinila na ni Ross 'yung tale sa buhok ko. Bumagsak
tuloy sa balikat ko 'yung mahaba kong buhok. Mukhang magulo 'to dahil hindi pa ako
nakakapagsuklay.

"Wala ka bang suklay?" tanong niya.

"Wala e. Hindi naman kasi ako pala-suklay. Lalaki nga ako, 'di ba?"

"Haha. Oo nga pala. Ganito nalang."

Sinuklay ni Ross yung buhok ko gamit yung mga kamay niya. Para kaming mga shungang
nag-aayusan ng buhok habang nasa seaside. Napapatingin tuloy yung mga dumadaan sa
amin. Pero si Ross walang pakialam. Tutok na tutok lang siya sa pagsuklay ng buhok
ko.

Nang matapos niyang suklayin ang buhok ko gamit kamay niya, nilagay na niya sa
buhok ko yung hair clip. Sinuklay niya pa ng ilang ulit yung buhok ko bago siya
natapos.

"Yan. Ayos na." nakangiti niyang sambit "Mas maganda ka talaga kapag nakalugay
buhok mo. Ingatan mo yang hair clip ha? Isang kilong pagmamahal ko ang katumbas
niyan."
Hindi ako makatingin kay Ross dahil dun. Ramdam na ramdam ko na naman kasi pamumula
ng mukha ko. Pamumulang si Ross lang ang nagbibigay sa akin ng ganitong epekto.

Hindi ako sanay na magkagusto sa lalaki. Hindi ako sanay na nakakaramdam ako ng
kilig sa lalaki. Hindi ako sanay na sinasabihan ako na maganda at inaayusan ng
buhok ng isang lalaki.

Pero dahil kay Ross, unti-unti na 'kong nasasanay. Unti-unti na rin talaga akong
nalulunod sa kanya.

Lumipas na ang ilang araw. Pinag-usapan namin ni Ross na huwag siyang masyadong
clingy kapag nasa school. Pero ang damuhong jejebuster sadyang matigas ang ulo.

Kapag nakikita niya ako, kahit kasama niya mga kaklase niya, iniiwan niya ito at
saka siya tatakbo papunta sa akin. Minsan sasabay siyang mag lunch sa amin nila
Antonina at Alexandra. Yung dalawang pangit na tomboy na yun tuwang-tuwa naman.
Galante raw kasi si Ross. Palagi silang nililibre.

Gabi na ngayon at bukas na pupunta si Ross dito sa bahay. Magkausap kaming dalawa
sa phone.

"Kinakabahan ako," sabi niya "Paano kapag 'di ako nagustuhan ni Sir. Salazar?"

"Hindi ka naman niya talaga gusto in the first place."

"Wow tombs! Salamat sa pagpapalakas ng loob ha? Na-appreciate ko."

"Haha. Walang problema. Basta ikaw."

"Kung hindi niya ako nagustuhan bahala siya. Itatanan nalang kita."

"As if papayag ako."

"As if may magagawa ka. Alam mo, tombs?"

"Hindi pa. Hindi mo pa sinasabi e."

"Alam mo bang ang gwapo ko?"

"Ha? Ano kamo? Ang kwago mo? Oo alam ko na yan."

"Haha. Lakas mo talaga mambara," natahimik siya "Alam mo tombs? Nakasalubong ko si

Donna kanina."

Hindi ako umimik. Sa tuwing nababanggit ni Ross si Donna pakiramdam ko talaga gusto
niya pa rin ito.

"Nagkatinginan kaming dalawa. Malungkot niya akong nginitian. 'Di ko alam kung
bakit ganun yung ngiti niya pero sigurado akong may problema siya. Nakakausap mo pa
ba siya tombs? Best friend kayo diba?"

Mariin akong napapikit. Naririndi ako. Yung boses ni Ross punong-puno ng pag-
aalala.

"Hindi na kami nagkakausap. Wag na natin siya pag-usapan."

"Bakit? Bakit hindi na kayo nagkakausap?" naalarma niyang tanong "Tombs, dapat
kausapin mo siya. Tingin ko talaga may problema siya e. Baka kailangan niya ng
makakausap."

Hindi ako sumagot. Narinig kong bumuntong hininga si Ross.

"Tombs, kausapin mo naman siya oh. Alamin mo kung may problema ba siya. Sige na.
Please?"

"Kung gusto mo siyang kausapin at nag-aalala ka sa kanya, bakit 'di ikaw ang
kumausap at magtanong sa kanya? Ang pakyu mo talaga kahit kailan no? Ang galing mo
manira ng mood."

"Teka, tombs. Makinig ka sa paliwanag ko. Nagagalit ka na naman agad e."

"Hindi, Ross. Ikaw ang makinig sa sinasabi ko." giit ko "Kung nag-aalala ka sa
kanya, siya ang tawagan mo. O better yet, puntahan mo siya ngayon sa kanila. Alamin
mo ang problema niya. Yakapin mo siya at i-comfort mo. Leche ka. Alam mo namang
malaki ang insecurities ko sa kanya dahil si Donna talaga ang originally mong
nagugustuhan tapos ibi-bring up mo siya? Tang'na. Lakas mo mambadtrip. Tutal nag-
aalala ka sa kanya edi dun ka na sa kanya. Magsama kayong dalawa."

"Ano ba, tombs. Makinig ka nga muna—"

"Makinig mo mukha. Matutulog na 'ko! Goodnight!"

Tapos pinatay ko na yung call niya at tinapon sa paanan ko yung cellphone.

"Ughhhh! Bwisit talaga!" tinakpan ko ng unan ang mukha ko.

Narinig kong nag ri-ring yung cellphone ko pero hindi ko 'to kinuha. Hinayaan ko
lang siyang mag ring.

Maya-maya pa tumigil na yung pag tunog ng cellphone ko. Akala ko muling tatawag si
Ross pero hindi na ulit tumunog yung cellphone. Baka si Donna na ang tinawagan
niyang leche siya.

Natulog tuloy akong badtrip at punong-puno ng pagseselos sa katawan.

=================

Chapter 24

Hooo! kaiyak. Ilang chapters nalang magsasara na kwento ni Ross and MJ! </3

CHAPTER 24.

Tahimik lang kaming tatlo nila Kuya John at Kuya Joseph habang kumakain ng almusal.
Para kaming nasa library kung kumain na bawal gumawa ng ingay. Ewan ko ba sa
kanilang dalawa kung bakit ang tahimik nila. Para silang may seryosong iniisip.
Iniisip ba nila ang pagdating ni Ross ngayon kaya tahimik sila?

Pero impossible naman na magiging ganyan sila kaseryoso dahil lang darating yung
jejemon na yun. Hindi ko nga sigurado kung darating pa ba si Ross dahil sa pag-away
ko sa kanya kagabi. Hanggang ngayon nga wala pa ring text yung leche kung pupunta
pa ba siya o hindi na e. Baka naisip niyang huwag nalang at dun nalang siya kay
Donna pupunta. Edi okay. Magsama silang dalawa.

As if naman magseselos ako no. Huwag ko lang talaga siyang makikita dahil isasampal
ko sa kanya 'tong platong pinagkakainan ko.

Mas lalo lang akong nabadtrip ngayong umaga dahil naalala ko na naman.

Mukhang kahit anong gawin ko talagang si Donna pa rin ang nasa puso ng damuho.

So, saan niya ko palanong ilagay? Sa baga niya? Sa apdo niya? O para mas masaya sa
atay niya?
"Matutuloy ba pagpunta ni Ross ngayon, bunso?" tanong ni Kuya John.

"Hindi ko alam," walang gana kong sagot "Baka hindi na. May meeting ata sila ng mga
tRoPaNg KhULeTsxZ. Alam niyo naman 'yun. President ng Sa Puso Mo University."

"Anong baka hindi na?" napataas ang boses ni Kuya John "So, pinagloloko lang tayo
ng Valentin na yan, ganon ba? Pinagtitripan ka lang niya bunso?" galit na siya.

"Huwag ka ngang sumigaw, John. Nakakairita!" asar na sagot ni Kuya Joseph "Pupunta
si Ross ngayong araw. Masyado kang mapanghusga. Wag ganun, tol."

Napatingin kami parehas ni Kuya John kay Kuya Joseph dahil sa gulat.

"Paano mo naman nalaman na pupunta siya, aber?" curious kong tanong "Hindi na yun
pupunta. Nagsawa na yun sa akin. Palagi ko inaaway e."

"Magkatext kami. Magkatawagan pa kaming dalawa kagabi hanggang madaling araw,"

kaswal na sagot ni Kuya Joseph. "Actually, papunta na nga siya ngayon."

"What? Magkatext kayo ng jejemon na yun? Kailan pa?" mas lalo akong nagulat "Tapos
magkatawagan pa kayo kagabi? Awkward nun ah. Dalawang bro, callmate? Ano 'to?
Bromance?" natawa ako "Bro sa personal pero babe sa cellphone. Ewww."

"Nakaraan pa. Nung pumunta siya dito hiningi ko sa kanya," proud na sagot ni Kuya
Joseph "Biniro ko pa nga siya na pasahan ako ng 10 pesos load pero tinototoo niya.
Pinasahan ako ng isang daan. Haha."

"Kuya, nakakahiya! Baka isipin nun pineperahan natin siya!" inis kong tugon.

"Pineperahan? Bakit, humingi ba tayo ng pera sa kanya? Hindi naman ah. Load lang
uy!" sagot niya "Saka bukal sa loob niya yun no. Sabi niya pa nga kapag kailangan
ko ng load text ko lang siya. May loading station ba yun?"

"Mayaman lang talaga sa load yung jejemon na yun." aniya ko "Alam mo naman kapag
jejemon pala-text at pala-group message. GaNdAnG gAbi PhOwsxz GM."

"So, Joseph kilala mo na pala si Ross? Ako nalang pala ang hindi nakakikilala sa
kanya sa personal?" seryosong tanong ni Kuya John "All this time nakakausap mo na
siya na hindi ko alam?"

Ugh. Kainis 'tong si Kuya Joseph at Kuya John. Hindi pinapansin yung mga jokes ko.
Ang funny kaya!

"Hehehe. Na-meet ko lang siya by accident," kinakabahan si Kuya Joseph "Saka huwag
ka na magselos, John. Makikilala mo naman siya ngayon. I-close mo para pasahan ka
rin ng load."

"May panload ako. Hindi niya ako kailangan pasahan," uminom ng kape si Kuya John
"Siguraduhin niya lang talaga na seryoso siya dito kay bunso kundi."

"Kundi ano?" tugon naman ni Kuya Joseph "May magagawa ka ba? Malakas kapit nun sa
school na pinagtatrabuhan mo dito? Pwede kang masipa anytime. Haha."

"Edi ipasipa niya. Pero bago ako mawalan ng trabaho bubugbugin ko muna siya,"
tumingin sa akin si Kuya John "Sabihin mo sa kanya yan bunso. Hindi kamo ako
natatakot na mawalan ng trabaho kapag sinaktan ka niya. Hindi ako takot kalabanin
mga Valentin."

"Opo, kuya." nakangiti kong sagot.

"Ikaw naman bunso," napatingin ako kay Kuya Joseph "Nagsumbong sa akin kagabi si
Ross."

"Ano naman sinumbong nun?" aniya ko.

"Inaway mo raw siya. Masyado ka raw selosa," napangisi si Kuya Joseph "Ang bunso
pala namin masyadong selosa. Hindi ko ma-imagine."

"Edi wag mong i-imagine. Hindi ako seloso." Iritado kong sagot.

"Sus. Kitang-kita sa mukha mo na nagseselos ka kay Donna, bunso." kumunot ang noo
ko "Bunso, makinig ka sa sasabihin ko. Hindi porket nabanggit ng isang lalaki yung
babaeng gusto niya noon 'e gusto niya pa rin 'to ngayon. Nagbabago ang puso ng
isang tao. Yung like niya ngayon pwedeng hindi na niya gusto ngayon. Pero kahit
ganon, hindi nawawala yung care niya para sa taong dati niyang nagustuhan. It just
that. . .kapag nagkagusto ka, kahit lumipas na yung panahon at may bago ka ng
nagugustuhan, yung care mo para sa taong dati mong gusto ay hindi mawawala kahit
kailan."

"Kuya, hindi mo alam pinagsasabi mo kasi hindi mo alam ang nararamdaman ko." yamot
kong tugon "Hindi mo alam kung gaano kagusto ni Ross si Donna noon. Hindi nga lang
gusto e. Mahal pa. Mahal na mahal, Kuya. Kaya kapag napag-uusapan namin si Donna,
feeling ko, mahal niya pa rin yun."

Natawa siya, "Bunso, alam na alam ko yan. Nung bago palang kami ni Rayne, ganyan
din ang palagi naming pinag-aawayan. Lagi siyang nagseselos sa ex-girlfriend ko.
Pinaintindi ko sa kanya na relasyon lang naman ang natapos sa amin at hindi yung
care ko para sa ex-gf ko. After all, may past kami and memories na hindi na
mabubura kahit kailan. Sinabi ko lang sa kanya na care lang ang meron ako para sa
ex ko at hindi na pagmamahal. Yung love ko kasi nasa kanya na lahat. Shit. Ang
cheesy ko talaga."
"Oo ang cheesy mo at pangit mo kiligin." yamot kong sagot.

Pero naisip ko yung sinabi ni Kuya Joseph. Maaari nga kayang care lang talaga ang
meron si Ross para kay Donna kaya ganun siya may react sa nangyayari kay Donna
ngayon? Pero iba kasi ang feeling ko. Parang kahit sinabi niyang ako na ang gusto
niya ngayon, feeling ko, si Donna pa rin talaga.

Let's say gusto na nga ako ni Ross. Pero yung level ba ng pagkagusto niya e
natapatan o nalampasan ba yung level ng pagkagusto niya kay Donna noon?

Saka hindi naman sinabi ni Ross na mahal niya ako at care lang talaga ang
nararamdaman niya para kay Donna. Hindi ko alam kung saan ko ilulugar ang sarili
ko. Hindi ko alam kung may karapatan ba akong magselos. Kinakain talaga ako ng
inggit.

Naiinggit ako dahil kumpara sa akin, mas matagal na ni Donna kilala si Ross. At
pakiramdam ko, kapag nagbago ang takbo ng isip ni Donna, siya pa rin ang pipiliin
ni Ross.

Habang ako, maiiwan akong nag-iisa. Maiiwang luhaan. Paano ako nito? Kaya ko bang
tanggapin yun lalo na ngayong lunod na lunod na ako kay Ross at alam kong 'di ako
agad makakaahon?

"Bunso, huwag ka masyadong mag-isip. Paano kayo magtatagal ni Ross if ever kung
simula palang wala ka ng tiwala sa kanya?" sabi ulit ni Kuya Joseph "Hayaan mong
patunayan niya ang sarili niya sa'yo. Tiwala lang kasi bunso. Kung wala kang
tiwala. Wala kang tyaga."

"Kapag may tyaga, may nilaga yun, Joseph. Kung anu-anong mga kasabihan na naman
pinagsasabi mo," pagsingit ni Kuya John "Mukhang pabor na pabor ka dun kay Ross,
ah. Anong isinuhol niya sa'yo?"

"Suhol? Wala no." pagtanggi ni Kuya Joseph pero halata namang meron.

Sasagot pa sana si Kuya John pero napatagil siya nang mag ring yung cellphone niya.
Nagkatinginan silang dalawa ni Kuya Joseph at parang through eyes nila may pinag-
uusapan silang dalawa. Seryoso ang mukha ng mga Kuya kong kambal. Parang may
seryosong nangyayari.

Dinampot ni Kuya John yung cellphone niya saka lumakad papunta sa kwarto niya.

"Ano yun, Kuya?"

Napailing si Kuya Joseph, "Wala yun. Baka sa trabaho ni John."

Pero alam kong hindi yung about sa trabaho ni Kuya John. Sigurado akong may
seryosong nangyayari na ayaw nilang malaman ko o hindi ko maaaring malaman kahit
kailan.

Nagpatuloy kami sa pagkain ni Kuya Joseph nang bigla kaming may marinig na bumusina
sa labas ng bahay. Nagkatinginan kaming dalawa saka ngumisi si Kuya Joseph.

"Andiyan na yung Prince Charming ko."

"Prince Charming? Baka Prince Praning." untad ko.

"Hahaha. Tampururot. Labasin mo na si Ross dun at papasukin."

"Bakit ako?"

"Alangang ako? Ako ba nililigawan niya?" saka napaisip si Kuya Joseph "Uhm, pwede
rin. Kapag naging boyfriend ko si Ross tiba-tiba ako sa kanya for sure. Mayaman na,
basketball player pa. Pwede ko sabihin sa kanya na manood kami ng laban sa Los
Angeles."

Tinapunan ko si Kuya Joseph ng nakakadiring tingin, "Nakakadiri ka, Kuya. Bading

ka."

"Hihihi. Nakakaloka ka sister." natawa rin siya "Sunduin mo na si Ross dun."

"Potek! Hassle."

"Ginusto mo yan e. Ginusto mo ma-inlove e."

Hindi ko 'to choice. Choice 'to nitong bobo kong puso.

Tumayo na ako at nagtungo sa may pintuan. Pero bago ako lumabas sinilip ko muna si
Ross sa may bintana. Nakatayo siya sa tapat ng kotse niya. Ayos na ayos ang damuho.
Akala mo aakyat ng binyag ang loko. Ang gwapo niya sa suot ngayon. Naka-puting long
sleeve siya na nakatupi sa braso niya tapos jeans.

Ughhhh! Ang gwapo ng walangya. Akala mo a-attend ng shooting.

Shooting? Akala ko ba a-attend ng binyag? Edi shooting ng binyag.

"Labasin mo na bunso! Sinisilip mo pa yung laway mo natulo na! Haha."

"Kapal lang, Kuya. 'Di ako maglalaway sa itchura niya."

"E, ano yang nasa bibig mo?"

Hinawakan ko yung bibig ko at may laway nga.

"O, di ba, may laway? Drooling si bunso kay Ross e." pangangasar ulit ni Kuya
"Nahawakan mo na abs ni Ross, bunso? Ikaw, ha. Sinasabi ko sa'yo. Hanggang hawak
lang muna. Huwag muna pasok."

"Kuya ang dugyot mo! Bwisit ka!"

Inirapan ko nalang siya saka na lumabas ng pintuan.

Napatingin sa akin si Ross saka ngumiti nang makita niya akong lumabas ng pintuan.
Kahit gusto kong ngumiti, pinigilan ko ang sarili ko. Naalala ko kasing badtrip pa
rin ako sa kanya ngayon.

"Good morning," nakangiti niyang bati nang binuksan ko ang gate. Sumalubong sa akin
yung mabangong amoy ni Ross. Mukhang pinaligo niya pabango niya ngayon.

"Anong ginagawa mo dito?" seryosong tanong ko kunwari.

"Uh—ano," napakamot siya ng ulo niya na parang bata "Dadalawin ko lang sana si Mary
Jovelyn Salazar. Diyan kasi siya nakatira," tinuro niya yung bahay namin "Diyan
nakatira yung babaeng—este tomboy na nag mamay-ari ng puso ko."

"Ha Ha Ha Ha Ha! O, ayan. Limang tawa for you. Ge. Pwede ka nang umalis."

"Tombs naman. Galit ka pa rin ba?" nawala yung masayang ngiti ni Ross. napalitan
ito ng malungkot na ngiti "Sorry na. 'Di naman kasi ganun yun sa inaakala mo."

"Ayokong pag-usapan yan." aniya ko.

Napabuntong hininga si Ross.

"Tombs, makinig ka naman kasi," malumanay niyang sagot "Ikaw na ang gusto ko. Ikaw
na ang gusto ng puso ko, tombs. Nag-aalala lang talaga ako kay Donna. Hanggang dun
nalang yun. At kahit ikaw. Kahit nasaan ako, kapag kinailangan mo ako, pupuntahan
kita. Ganun kita kagusto, tombs. Kaya huwag mong iisipin na si Donna pa rin ang
gusto ko kasi nasasaktan ako. Parang hindi ka naniniwala sa mga sinasabi ko e. Ikaw
na ang gusto ko Mary Jovelyn Salazar kaya yan ang paniwalaan mo."

"Hoy! Mamaya na drama! Pumasok na kayo dito!" biglang sumigaw si Kuya Joseph. "Oy,
Ross. Dala mo ba yung mga suhol mo sa akin?"
"Haha. Oo, Kuya Joseph. Dala ko." tugon naman ni Ross "Usap tayo mamaya, tombs."

Papasok na sana ako sa loob ng bahay nang hawakan ako ni Ross sa kamay para
pigilan.

"Bakit?"

"Tulungan mo ko ipasok 'tong mga bitbit ko."

"Mga bitbit?" sagot ko at tumango lang si Ross.

Binuksan niya yung kotse niya at tumambad sa akin ang tatlong paperbag ng Nike. May
malaking karton din doon na may nakasulat na National Bookstore.

"Ito hawakan mo. Ako na magbubuhat sa karton."

Inabot sa akin ni Ross yung tatlong paperbag ng nike at sinilip ko ang laman nito.
Sa isang paperbag may dalawang shoe box ng sapatos na nike. Ibigsabihin, anime na
pares ngayon na nike ang hawak ko.

"Kanino 'to? Bakit ang dami?"

"Hindi ko kasi alam kung anong Jordan shoes ang gusto ni Kuya Joseph. Kaya ayan,
binili ko nalang yung mga best sellers sa Nike kahapon." binuhat ni Ross yung
malaking karton. "Tara na."

Pumasok na kaming dalawa sa loob ng bahay at hindi ko pa nailalapag yung mga

paperbags na hawak ko, hinablot na ito ni Kuya Joseph sa kamay ko.

"Ito na yung Jordan shoes, Ross? Tae. Ang dami. Salamat, tol. The best ka!"

Parang bata na sabi ni Kuya Joseph habang pinagtitignan yung mga sapatos na dala ni
Ross para sa kanya. Akala mo ngayon lang makakasuot ng sapatos kung umasta si Kuya
Joseph e.

Lumabas naman ng kwarto si Kuya John kaya binati siya ni Ross.

"Good morning, sir. Salazar," magalang na bati ni Ross "Para sa inyo 'tong box."

"Anong laman niyan? Bomba?" seryosong sagot ni Kuya.

Natawa si Ross, "Haha. Hindi po. Mga libro yan. Nabanggit sa akin ni MJ na mahilig
ka raw magbasa kaya dinalhan kita ng mga libro."

Binuksan ni Kuya Joseph yung box kaya napatingin kaming tatlo sa kanya.

"Wow! John, tignan mo oh. Harry Potter box set. Divergent box set." aniya ni Kuya
Joseph habang pinaglalabas sa malaking karton yung mga librong laman nito "Mortal
Instruments. The Lord of the ring. Uglies. The Hunger games. Shet. Daming libro
naman nito."

Napatingin ako kay Kuya John at yung mukha niya seryosong nakatingin sa mga libro.
Parang may masarap na pagkain ang nakahain sa harap niya kung makatitig siya.
Guilty pleasure talaga ni Kuya John ang mga books. Siguro, kahit mawalan ng
internet or everything, basta may libro si Kuya masaya na siya.

"Kung may kulang pa sa libro sabihin mo lang sa akin Kuya John. 'Di ko kasi alam
mga titles ng mga gusto mong basahin kaya pinagkukuha ko nalang yung mga best
sellers," napakamot si Ross ng ulo "Punta ka nalang sa bookstore sa mall sa bayan.
Ninong ko may-ari nun. Sabihin mo nalang na ilista sa akin yung mga librong kukunin
mo at okay na." ngumiti si Ross.

Parang nag ning-ning at nag sparks-sparks pa yung mata ni Kuya John dahil sa sinabi
ni Ross. Patay tayo diyan. Si Kuya John pa naman yung tipo ng tao na libro lang ang
kinaadikan. Sa tuwing sahod niya, sa bookstore agad ang punta niya para bumili ng
libro.

Itinabi muna yung mga bitbit ni Ross para sa Kuya kong kambal at naupo kami sa
upuan. Magkakatabi kaming tatlong magkakapatid sa mahabang upuan habang si Ross
naman nasa tapat namin.

Mukhang kinakabahan si Ross dahil pinagpapawisan siya ngayon. Pero lintik lang mga
dre. Ang gwapo pa rin ni Ross. Yung pisngi niya halos mag pinkish na dahil sa init
dito sa sala namin.

"Seryoso ka ba talaga sa kapatid namin?" paninimula ni Kuya John. "Hindi mo ba siya

pinagtitripan?"

Tumingin sa akin si Ross bago sumagot. Ngumiti siya, "Seryoso po ako kay tomb—este
MJ, Sir."

"Seryosong-seryoso? Paano yung mga babae sa school na patay na patay sa'yo? Anong
gagawin mo sa kanila kapag nalaman nila na nililigawan mo kapatid ko? Alam mo naman
yung iba sa kanila e patay na patay sa'yo at handang gawin ang lahat manatili ka
lang na single."

"Hindi ko po maipapangakong mapipigilan ko yung mga babae na yun," magalang na

sumagot si Ross "Pero ipapangako ko pong po-protektahan ko siya."
"That's my boy! Hoooray!" sagot ni Kuya Joseph kaya tinignan siya ng masama ni Kuya
John. "Hehehehe. Sorry, bro. Na-carried away lang."

"Ang balita ko si Donna ang gusto mo. Paano kung magbago ang isip ni Donna at
sabihin niyang gusto ka na niya. Anong gagawin mo? Iiwan mo kapatid ko?" tanong
ulit ni Kuya John.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Ross. Naging seryoso yung mukha niya. Nawala ang
ngiti niya.

Gusto ko sanang mag walk-out. Ayokong marinig yung sasabihin niya. Ayokong
masaktan. Kasi alam ko naman na kahit anong mangyari e si Donna pa rin talaga at—

"Si MJ na ang gusto ko ngayon." seryosong nakatingin si Ross sa akin habang

sinasabi niya yung mga salita na yun "Aaminin kong special pa rin si Donna sa akin
til now. I've been inlove with her since I was young. But it does not mean na siya
pa rin ang nilalaman ng puso ko." nagkatinginan kaming dalawa ni Ross. "Ngayon ko
na-realized kung bakit ako ni-reject ni Donna. Kasi para pala ako kay MJ."

Kung posibleng marinig ng isang tao ang tibok ng puso, siguro kanina pa nabingi
sila Kuya John, Kuya Joseph, at Ross sa lakas ng pintig ng puso ko ngayon.
Pakiramdam ko aatakihin ako dahil sa pinagsasabi ng lecheng si Ross na 'to. Paano
niya nasasabi yung mga sweet words na ganyan na hindi kinakabahan?

"Hindi babae magsalita at kumilos 'tong si MJ." saad ni Kuya Joseph "Mabilis uminit
ang ulo nito sa isang bagay lalo na kapag badtrip na badtrip siya."

"Alam ko po," nakangiting sagot ni Ross.

"Hindi siya marunong magluto," sambit naman ni Kuya John "Pati maglaba hindi rin."

"Alam ko rin po," tugon ulit ni Ross.

"Tulog mantika yan. Tumutulo laway niyan kapag natutulog," sabi naman ni Kuya
Joseph kaya natawa si Ross "Minsan hindi yan naliligo. Mas gusto niya lang manood
ng anime kaysa maligo."

"Kapag umiiyak yan, hindi yan titigil hanggang hindi mo siya yinayakap. Kapag wala
siya sa mood, wag mo siyang kakausapin kasi mag-aaway lang kayong dalawa. Hindi yan
kumakain ng patatas. Bawal siya sa guyabano kasi nagpapantal ang balat niya. Kapag
tahimik siya, wag mo tatanungin kung anong problema. Tabihan mo lang siya at
iparamdam mo sa kanya na hindi mo siya iiwan." si Kuya John.

"Kahit maraming flaws yang bunso namin, mahal na mahal namin yan. Kaya. . . kaya
wag mo yan lolokohin Ross. Huwag mo yan papaiyakin. Huwag mo siyang sasaktan. .
.kasi kami na ni John nagpalaki diyan. Hindi namin kayang makita na umiiyak yan,"
nagpunas ng luha si Kuya Joseph. "Hoo! John, 'di ko na 'to kaya. Naiiyak na 'ko.
'Di ko kayang makitang mag-aasawa na si bunso."

"Ano ba, Kuya Joseph. Magtigil ka nga. Para kang bata. Yung mga pinagsasabi mo para
namang mag-aasawa na ako," tumingin ako kay Ross "Huwag mo yan pakinggan. Abnormal
yan."

Natawa lang si Ross, "Huwag kayo mag-aalala mga Kuya. Hindi ko maipapangakong hindi
ko siya masasaktan dahil part yun ng isang relasyon. Pero makakaasawa kayo na kapag
nasaktan ko siya, hahayaan ko kayong suntukin niyo ako."

"Ross Valentin, binalabaan kita. Wala akong pakialam kahit mayaman ang pamilya
niyo. Kapag talaga sinaktan mo yan si MJ. Masasaktan ka sa akin." tugon naman ni
Kuya John.

"Opo. Hindi ko po yan kakalimutan." ngumiti si Ross "Kaya po sana bigyan niyo po ng
blessings 'tong relasyon namin ni MJ."

"Hoy! Relasyon ka diyan. Excited ka?" aniya ko at nginisian lang ako ni Ross.

"Fine. Tutal naman gustong-gusto ka rin nitong si MJ. Hahayaan namin kayo." saad ni
Kuya John.

"Salamat po, sir." napahinga ng maluwang si Ross sa sinabi ni Kuya.

"Hoy, Joseph. Tumigil ka nga. Ano bang iniiyak-iyak mo diyan?" sermon ni Kuya sa
kakambal niya.

"Ang hirap lang kasi, bro. Parang kailan lang tinatanong pa tayo ni MJ kung anong
napkin ang gagamitin niya nung unang beses niya magkameron. Tapos ngayon may
boyfriend na siya. Huhuhuhu."

"Haha. So, kuya Joseph. Anong gamit na napkin ni tombs? With wings ba?" si Ross
naman.

"Hindi, no. With brief kaya!" saad ni Kuya Joseph kaya nagtawanan silang tatlo.

"Mga bwisit kayo! Mga bully!" sigaw ko sa kanila.

Nag kwentuhan pa silang tatlo habang nakikinig lang ako. Nag kwento si Kuya Joseph
nung mga pinagagawa ko nung bata pa ako kaya tawa ng tawa si Ross. Pansin ko na
enjoy din si Kuya John sa pakikipag-usap kay Ross kaya nabunutan ako ng tinik.
Mukhang nagbago na ang pagtingin niya kay Ross.

Mag la-lunch na ng nagpaalam si Ross umalis dahil may basketball practice pa raw
siya. Inaya nga siya ni Kuya John na dito na kumain ng lunch pero hindi raw pwede.
Next time nalang daw at siya pa raw magluluto. Tuwang-tuwa naman si Kuya Joseph
dahil alam niya kung gaano kagaling magluto si Ross.

Hinatid ko sa labasan si Ross. Nasa may gate na kaming dalawa. Sa tapat ng sasakyan
niya.

"Wooooh! Shit. Nakaraos din. Akala ko mahihimatay ako kanina e."

"Ha? Bakit kinakabahan ka ba?" nagtataka kong tanong "Para ngang chill ka lang e."

Natawa si Ross, "Hindi no. Kabadong-kabado kaya ako. Lalo na kay Kuya John. Hawakan
mo kamay ko. Kanina pa yan namamawis."

Hinawakan ko yung kamay ni Ross at oo nga. Namamawis. Nang bibitawan ko na yung

kamay niya, bigla niyang hinawakan nang mahigpit yung kamay ko. First time ko
mahawakan ng ganito ang kamay ni Ross. Ang lambot ng palad niya kahit nag ba-
basketball siya.

"Yung kamay ko po. Binabawi ko na." nag-aalangan akong nagsalita.

Pagtingin ko kay Ross seryoso siyang nakatingin sa akin. Titig na titig siya na
parang gusto niyang malunod ako sa mga mata niya. Mas lalong humigpit ang
pagkakahawak niya sa kamay ko.

"Tombs, I like you. I really really like you. God, ikaw ang gusto ko." sabi niya.

"Teka—"

"Pakinggan mo muna ako," napatigil ako "Wala na akong feelings kay Donna.
Everything that we had was already in the past. Ikaw na ang present ko ngayon and
hopefully ang future ko rin. Shit. I don't know how to say this. . .Pero, please.
Believe me, tombs. Ikaw na talaga ang gusto ko. I'm so sorry kung masyado akong
naging sensitive last night. Aminado akong mali ako. Maling-mali ako na pinag-
usapan natin si Donna. Pero, believe me. Wala na talaga akong feelings sa kanya.
Nag-aalala lang talaga ako."

Napahinto si Ross. Ako naman hindi ko alam yung sasabihin ko. Para akong nawalan ng
dila. O sadyang hindi lang talaga ako makapagsalita dahil hindi ako sanay na ganito
ka-vocal si Ross sa feelings niya?

"Tombs," hinawakan ni Ross yung dalawa kong kamay "You're the one I really like.
You're now my 2am thoughts. You're the first person I think when morning comes.
You're. . .you're my goddamn thing in between. So, please. Sana paniwalaan mo ako.
Kasi kahit buksan mo yung puso ko ngayon, makikita mong pangalan mo ang tinitibok
nito."
Naramdaman kong papatulo na yung luha ko kaya umiwas ako ng tingin.

"Bwisit ka, Valentin." mahina kong sinuntok yung dibdib niya "Ang korni mo. Ang
korni mo leche."

"Haha. Ikaw kasi e. Ginagawa mo akong korni." yinakap ako ni Ross saka hinalikan
niya yung tuktok ng ulo ko. "I wish, we could stay like this forever."

Yun din ang hiling ko. Sana. . .sana mag stay tayo sa ganitong posisyon forever.

Yung parang tayong dalawa lang ang tao sa mundo. Yung walang ibang nabubuhay bukod
sa atin.

Yung tanging ikaw lang at ako.

Kasi sa totoo lang Ross Eliseo Valentin, ikaw na talaga ang gusto ko.

Itong tomboy na 'to, itong yakap-yakap mo, lunod na lunod na sa'yo.

At alam kong mahihirapan akong umahon kapag nagkataon.

Boom tiboom. Lalalalalala. Boom tiboom ♪♫

=================

Chapter 25

Just when you thought that everything seems well. You better think again. Bwahaha!

CHAPTER 25.

Isang linggo na yung nakalipas simula nang pumunta si Ross sa bahay at formal na
nagpakilala kila Kuya ko bilang manliligaw ko—taena, medyo nandidiri pa rin talaga
ako sa salitang manliligaw.
Lalo na kapag naiisip kong may lalaking nanliligaw sa akin. Hindi pa rin talaga ako
sanay mga brad. Pero para sa jejebuster na Ross na 'to, pipilitin kong masanay.
Ganyan siya kalakas sa akin.

So ayun. Sa bawat araw na lumilipas, palagi akong sinusundo ni Ross sa bahay at

sabay kaming pumapasok. Ang aga niya nga ako minsan kung sunduin.

Katulad nalang kanina. 7am palang nasa bahay na siya at nag-aalmusal kasabay yung
dalawang Kuya ko. Samantalang 9am pa naman ang pasok namin ngayong araw. Andun na
siya at nakikipag-kwentuhan.

Kung magkwentuhan silang tatlo akala mo sila yung magkakapatid. Nagising ako dahil
sa lakas ng tawanan nila. Masasabi ko rin na unti-unti na siyang nagugustuhan ni
Kuya John. Baka bromance na rin sila tulad ng pagiging bromance ni Ross at Kuya
Joseph. Hutaena. Out of place ako sa kanila kapag nag kukwentuhan sila. 'Di ako
maka-relate.

Pero kapag nakikita ko si Ross na tumatawa kasama sila Kuya, napapangiti rin ako sa
loob ko. Ewan ko ba pero parang ang sarap sa feeling na makita yung taong mahal mo
na kasundo yung mga Kuya mo.

Hinahatid din ako ni Ross sa bahay. Kapag may pupuntahan kami o dadaan lang kung
saan, ipapaalam niya agad ako kay Kuya John. Nakaraan nanood kami ng movie na
kasama si Kuya Joseph. Si Kuya Joseph pa namili kung saan ka kumain. Hindi talaga
marunong mahiya yun. Nagpapasaload pa nga siya ulit.

Sa mga bawat araw din na lumilipas mas lalo kong nakikilala si Ross. Ang dami kong
mga maliit na bagay na nalalaman tungkol sa pagkatao niya.

Katulad nalang na takot siya sa ipis, butiki, gagamba, o kahit anong insekto na
maliit. Nung isang araw kasi habang nasa bahay siya, biglang may nalaglag na butiki
sa balikat niya. Napatalon-talon at nag sisisigaw siya dahil sa takot. Tawa ako ng
tawa kasi ang laki niyang tao pero takot sa maliit na insekto.

Nalaman ko rin na hindi talaga siya jejemon. Bwahaha. Nagloloko kasi yung cellphone
niya kaya kapag nagte-text siya e paiba-iba. Nagiging upside-down. Kaya mas gusto
niya talaga ng call.

May pagka-dugyot din tong si Ross. Kahapon kasi nangulangot ba naman sa harapan ko?
Tapos hindi pa nakuntento. Sinabayan pa ng utot. Imbis na mahiya si gagu, hindi e.
Tawa lang siya ng tawa.

Kung mahal ko raw siya singhutin ko raw utot niya. Kababuyan ng leche.

"Ikaw huwag kang dugyot ha?" sermon ko sa kanya habang nasa kotse kami at papunta
sa school "Nakakadiri ka talaga kahapon. Ang lakas ng utot mo. Nasa starbucks pa
naman tayo."
"Haha. 'Di ka maka-move on dun, Tombs, ah."

"Malamang! Ang dugyot mo kasi. Ano nalang iisipin ng mga babaeng nagkakandarapa
sa'yo na may hidden kababuyan ka pala."

"Sus! Wala naman akong pakialam sa iisipin nila," ngumisi siya "Ang importante,
nakuha ko na yung babaeng gusto ko. Ikaw lang sapat na tombs."

"Ang jeje mo talagang leche ka."

"Hindi nga ako jejemon! KhULeTSzx MhOwsxz. Jejeje."

Yung pagtawa niya ginawa niya talagang jejemon. Ang praning lang.

Dumating na kami sa school kaya nag park na si Ross sa parking lot at dali-daling
lumabas ng kotse niya para pagbuksan lang ako ng pintuan. Pero dali mabilis akong
kumilos, ako na nakapagbukas ng pinto.

Napasimangot tuloy siya. Gusto niya kasi siya nagbubukas sa akin ng pintuan e.
Gentleman daw kasi siya.

"Asar ka naman, Tombs. Sinabing ako dapat magbubukas ng pintuan para sa'yo e."
napanguso pa siya.

"Tigilan mo 'ko, Valentin. Hindi mo kailangan gawin yan. Hindi ako lumpo. May kamay
ako."

"E, kahit na. Badtrip naman. Gentleman nga ako, 'di ba?"

"Gentlejejemon ka."

"Isa pang tawag mo sa akin ng jejemon hahalikan talaga kita."

"Hehehe. Joke lang."

"Akin na pala yang bag mo. Ako na magbubuhat."

"Tigil-tigilan mo nga ako sa ganyan mo, Ross. Naiirita ako." asar kong sagot "Hindi
mo kailangan magpaka-gentleman o romantic guy dahil hindi ko gusto yung ganon."

"Bakit naman? Di ba dapat lalaki magbubuhat ng gamit ng babaeng nililigawan niya?"

"Babae ba ako?"

Natawa si Ross saka umiling, "Hindi. Lalaki tayo, pre. Lalaki tayo."

"Good."

"Langya. Isang Ross Valentin nabading lang dahil kay Mary Jovelyn. We're gay for
each other, bro."

Tapos tawa na naman siya ng tawa habang naglalakad kami. Napapatingin na naman sa
aming dalawa yung mga students na nakakasalubong namin. Pero hindi sila binibigyan
ng atensyon ni Ross. Parang for a moment, ako lang ang nakikita ni Ross. Parang ako
lang ang mahalaga sa paningin niya.

"Sabihin mo nalang sakin kung anong gamit mong napkin noon. With wings ba?"

Sinamaan ko siya ng tingin, "With pakyu nga, 'di ba? Lecheng 'to. Paulit-ulit."

Naglakad na kaming dalawa ni Ross papunta sa building kung nasaan ang classroom ko.
Palagi niya talaga akong hinahatid hanggang dun. 'Di niya ako tinitigilan hanggang
'di ako pumapayag.

As usual, yung mga babaeng students napapatingin na naman talaga sa amin. Agaw
atensyon talaga pagmumukha nitong si Ross. Nababanas ako. Hindi ako sanay na
pinagtitinginan.

"Tombs, narinig mo ba yun?" seryosong pagsasalita ni Ross.

Napatigil pa siya sa paglalakad.

Kumunot ang noo ko, "Yung alin?"

"Hindi nga? Hindi mo narinig?" seryosong-seryoso talaga siya.

"Yung alin nga? Wala akong narinig."

Saka siya napangisi, "Yung tibok ng puso ko para sa'yo."

Tinignan ko siya ng ilang segundo. Todo ngisi lang siya sa akin.

"K." sabi ko saka naglakad muli. Sumunod naman siya sa akin.

"K lang sagot mo? Yun na yun? 'Di ka man lang kinilig, tombs? Pambihira ka naman."

"Ikaw gusto mo kiligin?" tanong ko sa kanya.

"Sige. Paano?" tumaas-taas pa ang kilay niya.

Tumingin-tingin ako sa paligid. Ayos wala na masyadong tao sa hallway. Walang

nakatingin.

Bahagya akong lumapit kay Ross saka ko siya mabilisang hinalikan sa pisngi niya.

Kitang-kita ko na namula bigla ang mukha niya. Akala mo nanigas siya sa

kinatatayuan niya.

"Uy kinilig si Valentin. Haha."

"Ha—hala! Hindi no." nauutal niyang sagot. "Di kaya kinikilig mga lalaki, tombs."
pulang-pula mukha niya.

"Sus tanggi pa. Kita naman sa mukha mo."

Potek! Ano bang kahihiyan 'tong ginawa ko. Bakit ko bigla-biglang hinalikan 'tong
jejebuster na 'to.

Nagpatuloy kami sa paglalakad ni Ross. Hawak-hawak niya pa yung pisngi niyang

hinalikan ko.

"Tombs, sabay tayo mag lunch mamaya ha? Hapon pa practice namin."

"Bahala na."

"Ano ba 'to. Seryosong sagot nga. Sundiin kita diyan sa classroom niyo."

"Shattap! Kitakits nalang sa canteen."

"Ayaw na ayaw mo talaga akong pinapapunta diyan sa classroom niyo. 'Di ka proud sa
akin?"

"Hindi e."
Napasimangot siya, "Bakit 'di ka magiging proud? Gwapo naman ako. May abs pa. San
ka pa?"

"Kung anu-ano kasi pinagsasabi mo sa mga classmates ko."

"Ano ba sinasabi ko? Sabi ko lang naman na nanliligaw ako sa'yo at kung sinong
pumorma sa'yo sa classroom niyo, babasagin ko ang mukha." ngumisi na naman ang
pakyu.

Naramdaman kong namula ang mukha ko. Ang tamis talaga ng dila ng damuho na 'to.

Sinabi niya talaga 'yun nakaraan sa classroom namin. Tinakot niya yung mga lalaki
kong kaklase na wag na wag daw akong popormahan kundi hindi na raw makakalabas ng
school ng buhay. 'Yung mga kaklase ko tuloy takot na takot sa kanya. Todo iwas
tuloy sa akin yung mga kaklase ko.

Kahit talaga tomboy kinikilig sa mga sinasabi niya e.

"Ay, tombs. Free ka ba bukas? Mga 4pm. Labas tayo. Formal date."

"Formal date? Edi kailangan ko mag dress?" yamot kong sagot.

"Pwede rin. Kung gusto mo mag wedding gown ka na para diretso na tayo simbahan."

"Bubugin kaya kita?"

Natawa siya, "Haha. Biro lang. Pero kahit wag ka na mag dress. Kung saan ka
comfortable, yun nalang isuot mo. Alam mo namang kahit lalaki ka pumorma, ikaw pa
rin pinakamagandang babae sa paningin ko e. Tanggap kita ng buong-buo. Walang labis
at walang kulang."

"Nakakadiri ka, Ross." aniya ko "Habang tumatagal, mas lalo kang kumokorni."

"Habang tumatagal kasi, mas lalo akong nahuhulog sa'yo."

"Whatever." saad ko at tumawa lang siya.

Nakarating na kami sa classroom kaya dali-dali na akong pumasok. Akala ko umalis na

si Ross pero hindi pa rin pala. Sumunod siya sa akin hanggang sa loob. Nagtinginan
na naman tuloy mga kaklase ko sa kanya. Kitang-kita ko yung kilig sa mga mata nung
mga babae e. Tsk.

Tanggalin niyo mga mata niyo kay Ross. Akin yan. Badtrip 'tong mga 'to.
Potek. Ano bang mga sinasabi ko. Ughhh.

"Good morning, Ross." bati ni Alex kay Ross.

"Good morning fafa Ross," bati naman ni Antonina kay Ross. Yung mata niya
kumikislap pa.

Pansin ko talaga kay Antonina na crush niya si Ross. Feeling ko tuloy itong si
Antonina may hidden pagnanasa kay Ross e. Nakaraan nga hiningi niya pa number ni
Ross. Ewan ko nalang kung nagkatext na silang dalawa. Ayus-ayusin lang talaga ni
Anton. Naku. Walang talo-talo brad.

"Good morning mga pare," bati sa kanila ni Ross "Ingatan niyo 'tong si MJ ah.
Mamahalin pa ko niyan."

"Hoy! Leche kang Valentin ka. Kung anu-ano na naman sinasabi mo." bulyaw ko.

"Sure, fafa Ross. Ako bahala diyan. Basta may kapalit." sagot naman ni Anton.

Natawa naman si Ross, "Ano bang gusto mong kapalit, Anton?"

"Kahit ano," pa-cute niyang sagot "Kiss mo lang ayos na. Sa lips ha?"

Sabay namin siyang binatukan ni Alex, "Antonina, ang dugyot mo sa umaga." sabi ko.

"Sa lahat ng tomboy, ikaw pinakapangit pero ikaw din ang pinakamalandi," saad naman
ni Alex "Ross, pasensiya ka na diyan kay Antonina ha? Alam mo namang kulang sa
buwan yan nung pinanganak e. Five months lang yan nung nilabas ng nanay niya."

"Hoy, Alexandra. Anong pinagsasabi mong five months ka diyan. Four months lang ako
nun uy!" sagot naman ni Antonina. "Ay teka, four months ba? Three months lang ata?
'Di ko sure. Tanong ko nga si mamang mamaya. Pero feel ko two months lang ako nung
nilabas ako ni Mamang."

"Two months ka lang nung nilabas ni Mamang?" aniya naman ni Alex "Sa sobrang pangit
mo kasi ayaw ka na niyang patagalin sa tiyan niya. Hahaha."

"O, 'di ba? Kaya praning yan," sagot ko "Hoy, Ross. Pumasok ka na. Shooo!"

"Sige. Kitakits nalang sa canteen mamaya," ngumiti si Ross tumingin kay Antonina
"Kiss kita mamaya, Anton." sabi niya kay Anton at kumindat pa.

Si Anton naman nanlaki ang mga mata tapos bigla siyang nahimatay sa sobrang kilig.
'Di na namin siya pinansin. Nakaraan din nahimatay siya ng hawakan ni Ross ang
kamay niya. Ayun, iniwan tuloy namin siya sa canteen na walang malay.

Nung nagising siya gabi na at wala ng tao sa buong school. Muntik pa siyang
pagkamalang magnanakaw nung guard. Hinabol daw siya hanggang palabas ng school.
Bwahahaha.

"Mukhang for real na 'to tol ah." nagsalita si Alex nang umupo siya sa tabi ko "Ang
deal natin ah. Baka nakakalimutan mo na. Yung usapan na mag ga-gown ka sa
acquiatance party."

"Gown ba talaga? 'Di ba dress lang?" pagkumpirma ko. Ngumiti ako. Tinatanggap ko
ang pagkatalo ko sa pustahan naming tatlo nila Alex at Anton na tulog pa rin ngayon
sa sahig. "Basta sagot niyo yung gown na isusuot ko."

"Waaah! Talagang for real na nga?" nahiya akong tumango "Damn! Isang Ross Eliseo
Valentin lang pala ang magpapabalik sa'yo sa pagiging babae tol. Yung gown mo huwag
mo na problemahin. Si Anton na bahala diyan. Kahit pati na rin yung hair and make
up mo."

May business ang pamilya nila Anton na Salon at Rent A Gown Shop. Marunong din mag
make-up si Anton. Nung 3rd year high school pa kami at hindi pa ganap na tomboy si
Antonina, siya ang hinirang na Queen nung JS Prom namin. Grabe naman kasi yung
damit niya. Akala mo si Cinderella. Yung mukha niya lang si beast ng Beauty and the
Beast.

Joke. 'Di naman talaga pangit si Anton. Inaasar lang namin siya na pangit siya kasi
'yun ang feeling niya dahil niloko siya nung boyfriend niya noon. Si Anton yung
tipo na slow-slow sa isang bagay pero maaasahan mo naman bilang kaibigan.

Naging tomboy lang din si Anton nung iniwan sila ng Papa niya at niloko siya ng
first boyfriend niya nung higschool kami. After nun, na-recruit namin siya sa
samahang tomboy namin ni Alex.

"Sure ba kayo pwede ako maging tomboy? Pangit kasi ako e. Parang feeling ko pangit
pa rin ako kapag tomboy na ako," sabi ni Anton noon "Pero kahit pangit ako,
magpagkakatiwalaan niyo ako bilang kaibigan. 'Di ko kayo iiwan kahit kailan."

"Kaya ikaw, push mo na si Arthur," ngumiti ako kay Alex "Kitang-kita naman na gusto
ka niyan."

Namula bigla si Alex, "Tigilan mo nga ako, tol. Arthur ka diyan." sabi niya saka
napatingin kay Arthur. Si Arthur naman napasulyap din kay Alex saka ito biglang
kumaway. Mas lalo tuloy namula mukha ni Alex.

Dumating na yung professor namin. Bago kami magsimula sa lesson tinanong niya kung
bakit daw natutulog si Antonina sa sahig. Sinabi lang namin na napuyat sa
pagtatanim ng kangkong. Dedma nalang yung professor namin at hinayaan nalang si
Anton sa pagtulog.

Dumating na yung lunch time nang makatanggap akong text galing kay Ross. 'Di raw
pala niya ako masasabayan sa pagkain dahil may exam daw sila. Huwag daw ako ma-
lonely dahil magkikita naman daw kami mamayang uwian. Bwisit talaga. Lakas ng sense
of air ng leche.

"May date pala kami ni Ross bukas," sabi ko habang naglalakad kami "Formal date
yun. 'Di ko alam isusuot ko. Wala naman akong dress o kung anong damit pambabae."

Puro kasi t-shirt at polo at jeans lang panglakad ko. 'Lam niyo naman ako, 'di ko
trip mga dress shit na yan. Pero bukas kailangan ko mag dress for the sake of Ross.
Gusto ko namang kahit papaano 'e hindi kami pagtinginan kapag magkasama kami. Gusto
ko rin ipakita kay Ross yung ayos ko kapag babaeng damit ang suot ko. Alam kong
gusto niyang malaman kahit 'di niya sinasabi.

"Ako na bahala sa dress mo pati sandals, tol." aniya ni Anton "Ako na rin ang mag
make-up sa'yo."

"Sa bahay ka nalang mag ayos, MJ," saad naman ni Alex "Wala sila Mama bukas e. Ako
lang tao sa bahay. Para solo natin yung place namin."

"Talaga mga tol?" galak kong tugon "Salamat mga pangit na tomboy! May pakinabang
din pala kayo kahit papaano. Akala ko wala kayong silbi e!!" yinakap ko silang
dalawa.

"Oy, tol. Anong akala mo sa service ko, libre?" tugon naman ni Anton "May kapalit
yun noh."

"Ano namang kapalit?" taas kilay kong sagot.

Ngumisi ang pangit na si Antonina, "Picture lang ni Ross. Yung whole body na naka-
boxer lang siya."

Sabay na naman namin siyang binatukan ni Alex, "Manyakis kang tomboy ka!" sabay
naming sabi ni Alex.

Nung uwian na, hinintay ko ulit si Ross sa parking lot sa tabi ng kotse niya. 5
minutes lang naman akong naghintay dahil dumating din agad siya. Nakasuot siya
uniform niya sa basketball. Mukhang galing pa siyang practice dahil pawis na pawis
pa siya nang makita ko.

"Nalungkot ka ba nung 'di tayo nagkasabay kumain kanina?" tanong niya habang
nagpupunas ng pawis.

"Bakit naman ako malulungkot?"

"Kasi hindi mo nakita gwapo kong mukha," inabot niya sakin yung face towel niya
"Punasan mo naman likod ko, tombs. Pawis na pawis e."

Tapos tumalikod siya sa akin at bahagyang itinaas ang damit niya. Napalunok ako
nang makita ko yung likod ni Ross. Damn mga pre. Nakakabading talaga. Ang sexy-sexy
ng likuran ni Ross. Sexy back hayuf!

Hindi na kami dumaan kung saan nung pauwi na kami. Hinatid lang agad ako ni Ross sa
bahay. Nagmamadali talaga siya. Hindi na nga rin siya pumasok sa bahay e.
Pagkahatid niya sa akin agad din siyang umalis na parang may importanteng
pupuntahan. 'Di ko nalang pinansin.

Kinabukasan ng bandang tanghali nagpaalam ako kila Kuya na pupunta ako kila Alex at
gagabihin ako ng uwi. 'Di ko na sinabi kung bakit. Baka mangasar-ngasar na naman si
Kuya Joseph e. Pero I doubt na mangasar siya. Mukhang seryoso kasi siya bago ako
umalis ng bahay.

Parehas pala silang seryoso ni Kuya John na parang may gumugulo sa isipan nila at
hindi nila alam ang gagawin. Ewan ko ba kung ganun ba talaga kapag kambal o sadyang
may problema lang talaga na ayaw nilang sabihin sa akin. Kung ano man yun alam kong
malalaman ko rin.

Nung dumating ako sa bahay nila Alex andun na rin si Antonina. May dala-dala siyang
tatlong dress na kulay cream, pink, at black. Pati make-up kit niya dala niya.
Taray, 'di ba? Tomboy na kikay lols.

"Brad, itong black bagay sa'yo." sabi ni Anton at pinakita sa akin yung hawak
niyang black dress.

Si Alex naman abala sa paggawa ng merienda namin.

"Black? Date pupuntahan ko tol. Hindi lamay," sabi ko "Itong pink kaya?"

Tinignan ko yung pink at agad ko 'tong binitawan.

"Backless pala ang leche. Baka ma-pulmonia naman ako," sabi ko kaya natawa si Alex.

"No choice tayo. Itong kulay cream nalang. Maganda naman 'to," pinakita niya dress
sa akin "Off shoulder siya brad. Tapos above the knee. Mabuti nalang maganda legs
mo."

"Hindi ko ata kaya magsuot ng ganyan brad."

"Kayanin mo, brad." sabi ni Alex nang ilapag niya sa harap ko yung merienda "Para
kay Ross."

"Oo nga, tol. Para kay Ross. Ipakita mo ang natatagong diyosa diyan sa katawan mo,"
dagdag naman ni Antonina "Ako bahala sa'yo. Papagandahin kita. Ilalabas ko ang
natatago mong ganda."

Malaki tiwala ko kay Anton pagdating sa pag mi-make up. Kahit ganyan yan swabe yang
magpaganda. Nung play namin sa school festival last year siya lahat nag ayos sa mga
babae.

Nag start na si Anton sa pag-aayos sa akin. Itinali niya yung mahaba kong buhok
bago ako nilagyan ng make-up na hindi ko alam ang tawag.

"Tol, huwag mong kapalan ah." sabi ko.

"Tsk. Alam ko tol. Huwag ka magulo. Sinisira mo diskarte ko e."

"Ilayo mo pala mukha mo sa akin. Ang lapit-lapit na ng mukha mo e. Nakakatakot."

"Gawin ko kayang Halloween make-up 'tong mukha mo?"

"Hehehe. Joke lang, brad."

"Anong ayos gagawin mo sa buhok ni MJ, Anton?" pagsingit naman ni Alex "Straight
lang?"

Umiling ang pangit, "Hindi. I-curly ko buhok niya pero yung dulo lang." sagot niya
habang tutok sa mukha ko at ina-applyan ako ng make-up "Sayang buhok ni MJ e.
Maganda 'to i-curly. Pero yung malalaking curl sa dulo ng buhok para chx."

Nagpatuloy na si Anton sa pag mi-make up sa akin habang si Alex naman nanonood lang
ng TV. Nakakangawit pala magpa-make up. Leche kang Ross ka. Kung hindi lang dahil
sa'yo hindi ko to gagawin. Bigyan mo ako ng token of appreciation mamaya ah.

After ako lagyan ng make-up, kinulot naman ni Anton ang buhok ko. Ang galing talaga
ng kamay ng tomboy na 'to. Para siyang nag ma-magic. At least kahit pangit siya may
kaya siyang gawin. Bwahaha.

Kinulot ni Anton yung dulo ng buhok ko na bumagay nga sa make-up ko. Pakshet. Halos
lumuwa ang mata ko nang makita ko ang sarili ko sa salamin. Chx na chx ang itchura
ko mga tol.

Pinasuot naman na sakin ni Anton yung cream dress na off shoulder after niya
matapos ang make-up at buhok ko. May ternong cream high heels ang dress na pinasuot
niya rin sa akin.
Paglabas ko ng kuwarto ni Alex, napatingin sa akin si Alex at Anton. Una nagulat
sila pero sumundo sabay silang napangisi at nag thumbs up.

"Shit ka, tol. Ang chx-chx mo!" tuwang-tuwa na sabi ni Alex.

"Shit ka rin. Okay lang ba?" alangan kong sagot.

"Oo, tol. Okay na okay. Grabe talaga 'tong si Antonina. Galing mag make-up."

Parehas kaming tumingin ni Alex kay Anton at nakita namin siyang nakabulagta na sa
upuan at natutulog na. Mukhang pagod na pagod ang tomboy dahil sa pag-aayos sa
akin.

Muli akong tumapat sa salamin at hindi ko maialis sa sarili ko na hindi ako

mamangha. Ganito pala ako kaganda kapag nag-ayos ako. Anong sinabi ng mga Ms.
Universe sa mukha ko ngayon? Bwahaha.

Naupo muna ako at kinuha yung cellphone ko. May dalawang text. Galing kay Donna at
Ross.

Una kong binasa yung text ni Ross.

Ross: Tombs, 6pm na pala kita sunduin. Nasa basketball practice pa kasi ako ngayon.

Sunod naman kay Donna.

Donna: Bessy, galit ka pa rin ba hanggang ngayon? Please. Usap na tayo?

Napahugot ako ng malalim na buntong hininga ng mabasa ko text ni Donna. Nakaraan pa

siya text ng text sa akin na mag-usap na raw kaming dalawa. 'Di raw siya sanay na
ganito kami. Na magkaaway.

Actually, gusto ko na rin naman makipag-usap sa kanya. Ayoko na rin patagalin 'tong
pag-aaway namin at hindi pag-uusap. Siguro, oras na rin para mag-usap kami at
sabihin ko ang tungkol sa aming dalawa ni Ross. Besides, matagal na rin akong
kinukulit ni Donna. Gusto niya raw ako makita na ganito ang ayos.

Nagpaalam ako kay Alex na pupunta na kila Donna at doon nalang ako magpapasundo kay
Ross. Ayos lang daw sa kanya basta balitaan ko siya. Si Antonina naman tulog pa rin
kaya 'di ko na ginising pa.

Malapit lang bahay ni Alex kila Donna kaya nilakad ko nalang. Ilang kantong pagitan
ng bahay lang naman ang layo. Medyo masakit sa paglalakad dahil naka-heels ako pero
tiis nalang. Kailangan ko rin masanay dahil for sure ilang oras kaming maglalakad-
lakad ni Ross mamaya.

Bigla tuloy akong napangisi nang maalala ko si Ross. Ano kaya reaction ng damuho na
yun kapag nakita niya ako? Tatawa ba siya o tatawa? Naku asawa ni naka. Subukan
niyang tumawa. Ipukpok ko sa ulo niya 'tong heels na suot ko.

Mamaya ite-text ko rin pala si Ross na kila Donna nalang niya ako sunduin. Para
malaman niya na nagkausap na kaming dalawa ni Donna at wag na siyang ma-stress.
Lately hindi niya binabanggit si Donna. Siguro dahil ayaw niya ulit na awayin ko
siya.

Lumiko ako at nagpatuloy sa paglalakad nang makita ko ang isang pamilyar na kotse
na nakaparada sa tapat ng bahay nila Donna. Biglang kumabog yung dibdib ko sa
sobrang lakas.

Kung anu-ano na agad ang naiisip ko. Hindi pwedeng kotse 'to ni Ross dahil sabi
niya nasa practice siya ngayon. Hindi naman nagsisinungaling sa akin si Ross, 'di
ba?

Nanginginig ang kamay ko nang itext ko si Ross. Tinatanong ko siya kung nasaan
siya. Nasa tapat na ako ng bahay nila Donna. Nakatayo lang ako at hinihintay ang
text ni Ross.

Ross: Nasa school ako tombs. Bakit?

Mas lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko sa nabasa kong reply ni Ross. Nasa school
daw siya. So, anong ginagawa ng kotse niyang ito sa tapat ng bahay nila Donna? Ano?
Nag drive mag-isa?

Gusto ko ng umalis dito pero ayaw akong sundin ng mga paa ko. Namalayan ko nalang
na naglakad na ako papasok sa loob ng bakuran nila Donna at paakyat na sa hagdanan.

Halos hindi na ako makahinga sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko. Para akong
aatakihin sa sobrang kaba. Natatakot ako sa maaaring makita ko. Pero. . pero gusto
kong malaman kung ano ba talaga.

Dahan-dahan kong pinihit ang pintuan nila Donna kaya bahagya itong bumukas. Kabado
kong isinilip ang ulo ko para makita ko ang sala nila Donna.

Sa pagsilip ko sa sala nila, agad tumambad sa akin si Ross na nakaupo habang

nakasandal si Donna sa balikat niya na akala mo nasa isang romantic movie silang
dalawa.

Tupang galang Ross 'to. Kailan pa naging basketball court tong bahay nila Donna?
Nasa practice ka pang nalalaman leche ka ah.
=================

Chapter 26

Comment powsxz!

CHAPTER 26.

Kahit na kanina pa sumasakit ang dibdib ko sa nakikita kong ayos ni Donna at Ross
ngayon. Kahit kanina ko pa nararamdaman yung mga luha kong malapit nang lumabas.
Kahit kanina pa kumikirot ang puso ko sa nakikita ng mga mata ko. Hindi ko pa rin
magawang ialis ang tingin ko sa kanilang dalawa. Ilang minuto na akong nakasilip sa
pintuang ito na parang pinapanood ang romantic scene ng mag syota.

Napangiti ako ng mapakla. Ang tanga ko lang talaga. Ang tanga-tanga ko lang talaga
kahit kailan. Bakit ba kasi ako naniwala sa mga pinagsasabi ni Ross? Bakit naniwala
ako sa mga matatamis niyang salita? Bakit nagbulag-bulagan ako sa mga hinala ko? E,
obvious naman na si Donna lang talaga ang gusto niya. Si Donna lang ang gusto niya
simula pa lang.

Huminga ako ng malalim at unti-unti na sanang isasarado ang pintuan nang ma out of
balance ako dahil sa suot kong heels. Nabunggo tuloy ng balikat ko yung pinto kaya
bigla itong bumukas at gumawa ng ingay. Gulat na napatingin si Ross sa akin at si
Donna. Sabay silang nawindang at napatayo.

Hindi ko alam kung nagulat ba sila dahil sa ayos ko ngayon o nagulat sila dahil
nakita ko sila na nasa ganung posisyon. Kung ano man ang kinagulat nila wala akong
pakialam. Mga pakyu sila.

"To—tombs!" nauutal na sabi ni Ross sa akin "Anong ginagawa mo rito?"

"Ako dapat nagtatanong niyan sa'yo. Anong ginagawa mo dito? Kailan pa naging
basketball court 'tong bahay nila Donna tupang gala ka?" galit kong sagot.

Tumingin naman ako kay Donna.

"Pumunta ako dito para sana makipag-ayos sa'yo. Kaso, useless lang pala since
mukhang busy kayong dalawa ng hinayupak na 'to at naistobro ko pa kayo. So,
nevermind."

"Wait, bessy. Nagkamali ka lang ng intindi. Walang—"

"Huwag mo ko matawag-tawag na bessy. Hindi ikaw yung bessy na nakilala ko."

tinignan ko si Ross "Ikaw leche ka. Kung pinaglalaruan mo lang ako sana sinabi mo.
Edi sana nasabayan kita."

Nagsalita si Ross. Mukhang naaasar ang hayuf. "Ano ba, tombs? Makinig ka nga muna!"

"Ulol. Wala akong dapat pakinggan sa'yo. Tama na, Ross. Bistado ka na. 'Di mo na'ko
magogoyo."

Tumalikod na ako at dali-daling bumaba ng hagdanan nila Donna demonyita. Nahirapan

pa akong bumaba dahil naka-heels ako. Kaya huminto ako saglit saka tinanggal ang
punyemas kong heels.

"Bwisit na heels 'to. Dumadagdag pa sa init ng ulo ko," aniya ko.

"Ano ba, Mary Jovelyn. Hintayin mo ko. Mag-uusap tayo!" sigaw ni Ross sa akin.

Kapag tinatawag akong Mary Jovelyn ng jejemon na 'to ibigsabihin badtrip na siya.
Pero wala akong dapat ikatakot sa kanya. Masasapak ko talaga siya ngayon.

Mas lalo ko binilisan ang paglalakad ko at paglabas ng bahay nila Donna. Hindi pa
ako nakakalayo nakita ko na agad si Ross na tumatakbo at hinahabol ako. Sa likuran
niya nakasunod si Donna at humahabol din sa akin. Dahil malalaki kung humakbang si
Ross, nahabol niya rin ako. Nahawakan niya ako sa braso.

"Ang hilig mong tumakbo! Sinabing mag-uusap tayo e!"

"Wala tayong dapat pag-usapan! Bitawan mo ko!" pero 'di niya ako binitawan "Isa
punyeta ka!"

"Magpapaliwanag ako, tombs. Hindi—"

"Wala akong pakialam sa paliwanag mo. Ano ba?" nabitawan ko yung heels "Tang'na
naman Ross!"

"Tangina rin, Mary Jovelyn. Sinabing mag-uusap tayo e." binitiwan ako ni Ross "Alam
mo yan ang hirap sa'yo e. Nauuna sa'yo ang conclusion. Masyado ka agad nag-iisip ng
kung anu-ano. Hindi ka marunong maghintay ng paliwanag. Masyado kang mapanghusga.
Nakakasawa na yang ganyan mong ugali."

Mas lalong sumakit yung dibdib ko sa sinabi niya. Ha? Nagsasawa na agad siya? Aba,
gago pala siya e. Edi magsawa siya. Feeling niya hahabulin ko siya? Feeling niya
magbabago ako para sa kanya? Kung 'di niya ako matanggap sa kung ano ako, ano pang
point para maging kami official?

Napatigil ako, "Nagsasawa ka? Edi sige magsawa ka. Akala mo may pakialam ako kahit
magsawa ka?"

"Oo nagsasawa na ako. Ang hirap kasi sa'yo lahat ng makita mo binibigyan mo agad ng
meaning! Ano ka dictionary?" gigil niyang sagot.

"Hindi ako dictionary," aniya ko "Encylopedia ako. Mas astig."

"Tang'na naman. Ano ba? Mag seryoso ka nga."

"E, tangna. Ang hirap din kasi sa'yo ang text mo sa akin nasa practice ka kaya
mali-late ang lakad natin. Tapos makikita-kita ko nandiyan ka lang pala sa
pamamahay ng babaeng yan?" tinuro ko si Donna "Kailan pa 'to, Ross? Kailan pa 'to
nangyayari? Kailan mo pa 'ko ginagago?" napatahimik ako at napailing-iling "Ang
tanga ko talaga. Bakit 'di ko napansin. Kaya pala kung minsan, kahit nasa bahay ka,
hawak mo ang cellphone mo at palagi kang may ka-text. Kaya pala kung minsan,
nagmamadali ka. Ang tanga ko."

Hinawakan niya ako sa balikat, "Tombs, hindi sa ganon." napahilamos si Ross ng

mukha niya "Ayan ka na naman sa conclusion mo. Bahala ka na nga kung anong gusto
mong isipin. Hindi ka talaga marunong tumanggap ng paliwanag. Kung ganyan ka ng
ganyan walang magtatagal sa'yo."

"Wala akong pakialam kahit walang magtagal sa akin. Sanay akong mag-isa," saad ko
"At kung tulad mong tarantado lang ang magtatagal sa akin. Hindi nalang. No,
thanks."

"Bessy," sumabat si Donna. Hinawakan niya ako sa kamay "Let us explain."

Masyadong malumanay ang boses ni Donna. Kahit nagkakagulo na ang ganda niya pa rin.
Kaya hindi na ako magtataka na siya pa rin ang pipiliin ni Ross after all.

"Anong ipapaliwanag niyo? Ipapaliwanag niyo sa akin na all this time, kayo na pala?
Na secretly niyo akong pinagtatawanan kasi na-fall ako sa gagong 'to?" tinuro ko si
Ross "Ipapaliwanag niyo sa akin na ang tanga-tanga ko dahil masyado akong nag-
ilusyon na ang tulad niya 'e magkakagusto sa akin na tomboy at mas lalaki pa sa
lalaki kung umasta. Utang na loob, Donna. Huwag na."

"Hindi sa ganon—"
Napahinto si Donna sa sinasabi niya dahil yung kanan kong kamay at dumikit na sa
pisngi niya. Nasampal ko siya sa sobrang gigil at galit ko sa kanila ngayon.
Napahawak naman si Donna sa pisngi niya sa gulat.

Ito namang si Ross nagulat din kaya bigla niya akong tinulak kaya bigla akong
napaupo sa kalsada.

Nawindang ako sa nangyari. Nawindang ako sa pagtulak sa akin ni Ross. Pero ang mas
nakakawindang sa lahat ay hindi man lang niya ako tinignan. Abala siya pagtingin sa
mukha ni Donna.

Nang humarap si Ross sa akin galit ang itchura niya. Halos manlisik sa galit yung
mga mata niya habang nakatitig siya sa akin. Napayukom pa yung mga kamay niya na
akala mo may gustong suntukin.

"Ano bang problema mo, MJ? Alam mo hindi ka na nakakatawa e. Hindi na nakakatuwa
yang tigas ng ulo mo. Hindi ka marunong makinig. Ang dami mong insecurities sa
katawan. Hindi ka marunong magtiwala!" sinisigawan ako ni Ross kaya napatulala ako
sa kanya "Anong gusto mong marinig na sabihin ko? Na oo pinagtripan lang kita?
Gusto mong sabihin ko na oo hanggang ngayon si Donna pa rin ang gusto ko at ginawa
lang kita pampalipas oras?"

Sunod-sunod yung sigaw ni Ross sa akin. Galit na galit talaga siya. Galit siguro
siya dahil sinaktan ko si Donna. Nagagalit siya dahil nasampal ko sa harapan niya
yung babaeng tunay niyang mahal.

"Pwes makinig ka maigi ha. Isaksak mo 'tong mga sasabihin ko diyan sa matigas mong
ulo!" nagpatuloy siya "Si Donna pa rin ang mahal ko hanggang ngayon. Hindi yun
nagbabago. Pinagtitripan lang kita. Pinagtatawanan kita habang nakikita kitang
unti-unti kang nahuhulog sa akin. Actually, para ka ngang tanga. Isang tomboy na-
fall sa akin. Tangina. Laughtrip. Gusto mo rin malaman kung nagkaroon ako ng
feelings sa'yo? Wala. Si Donna lang ang nasa puso ko."

"Eli, ano ba? Tumigil ka!" sumigaw si Donna. "Wag ka maniwala sa kanya—"

"No, Donna. Yan ang gusto niyang malaman e. Pwes, yan ang ibibigay ko sa kanya.
Tutal hindi siya marunong makinig sa paliwanag. Edi, sige. Yan. Ipaparinig ko sa
kanya ang gusto niyang marinig!"

Muling tumingin sa akin si Ross, "Yung time na hinalikan kita? Pinagsisisihan ko

yun. Para rin kasi akong tanga e. Para akong tanga na humalik ng tomboy. Pero, ayos
lang. Malambot naman yung labi mo. Masarap naman sa feelings. Ang tanga mo, 'di ba?
Kasi naniwala ka sa akin. Ang tanga mo dahil sa isang tulad ko pang playboy na sabi
mo ikaw nahulog. Kaya huwag mo kong sisisihin!"

Naramdaman ko na naman na yung luha ko na malapit nang bumagsak. Sandali akong

tumingala para pigilan ito saka ako dahan-dahan tumayo at inayos ang sarili ko.
"Alam niyo? Hindi niyo naman kailangan itago sa akin na kayo na e. Sana sinabi niyo
nalang. Para 'di na ako nagmukhang tanga," humarap sa akin si Ross at Donna "Hindi
yung ganito. Hindi yung nagkakagaguhan pa tayo. Hindi yung. . .hindi yung nagsayang
lang ako at naniwala sa isang bagay na imposible naman palang mangyari. Hindi na
ako nadala. Hindi na ako nadala sa experience ng mama ko dati. Nagtiwala ako. Umasa
ako. Kaya ito. . .nasasaktan ako. Ang sakit-sakit."

Napatakip ng bibig si Donna sa gulat. Si Ross naman nagbago ang expression ng

mukha. Kitang-kita ko sa mukha niya yung galit. Yung galit na hindi ko alam kung
bakit. Bakit siya nagagalit? Hindi ba dapat ako pa ang magalit dahil sinaktan nila
akong dalawa at ginawang mukhang tanga?

Pinipigilan ko ang sarili ko na huwag maluha. Ayokong ipakita sa kanila na umiiyak

ako dahil tiyak mas lalo nila akong pagtatawanan. Tama na yung nangyari. Tama na
yung nasaktan nila ako emotionally. Tama na yung binabago ko ang sarili ko para
lang sa gunggong na sinungaling na 'to.

"Ross, sana masaya ka na. Kasi napa-inlove mo ako. Kaya, please, utang na loob.
Tama na 'tong kagaguhan na 'to. Tama na yung mga fake feelings na pinapakita at
sinasabi mo. Tignan mo, oh. Nag-ayos pa ako. Tangina. Hindi ako ganito e. Hindi ako
nagdadamit pambabae pero para sa'yo. . .para sa'yo sinubukan ko. Gusto ko kasing
ma-impress ka sa akin. Gusto kong maisip mo na. . .ang ganda pala nitong si MJ at
hindi siya nakakahiyang kasama."

Tumalikod ako at pinunasan yung luha ko na bumagsak. Saka muli akong humarap. Ang
bigat-bigat ng pakiramdam ko. Pakiramdam ko sasabog ang dibdib ko sa sobrang sakit.
Sa sobrang katangahan.

"Salamat sa mga kagaguhan Ross. At least, kahit fake yung sa'yo, yung akin naman
totoo. Pero huwag ka mag-aalala. Hindi kita hahabulin. Hindi ko na dadagdagan yung
kahihiyan ko sa mga mata mo. At last, natapos na rin 'tong kagaguhan mo. Balik
nalang sa dating gawi." ngumisi ako "Ge. Enjoy nalang kayo. Pakatatag kayong dalawa
sa relasyon niyo."

Pakyu kayo hanggang next life niyo. Walang forever. Maghihiwalay din kayo. Luls!

Tumalikod na ako at naglakad ng ilang hakbang habang tumutulo yung mga luha ko.

Habang naglalakad ako pinagdadasal ko sa sarili ko n asana habulin ako ni Ross at

sabihin niyang biro lang lahat nung sinabi niya. Gusto kong sabihin niya sa akin na
wala na siyang feelings kay Donna dahil ako na yung mahal niya. Gusto kong sabihin
niya na joke lang yung mga sinabi niya at hindi na si Donna yung mahal niya kundi
ako. Ross, please. Please. Please. Please.

Pero sa pagsulyap ko sa kanila naglalakad na silang dalawa pabalik sa bahay nila

Donna. Naglalakad sila na hindi man lang ako hinabol o nilingon kahit isang beses.

Nagpatuloy ako sa paglalakad habang umiiyak. Napapatingin sa akin yung mga taong
dumadaan. Hindi ko alam kung anong iniisip nila. Kung naaawa ba sila sa akin dahil
umiiyak ako. Kung pinagtatawanan ba nila ako dahil naglalakad ako na walang sapin
ang mga paa. O, katulad ni Ross na wala rin silang pakialam sa nararamdaman ko
kahit nasasaktan na ako.

Mas lalo akong napaiyak habang naglalakad nang maalala ko yung mga araw na masaya
kaming magkasama ni Ross. Yung mga araw na akala ko ako na pinakamasayang babae—
tomboy sa buong mundo dahil sa kanya. Lahat lang pala ng iyun ay palabas lang.

Ang tanga mo, MJ. Ang tanga-tanga mo talaga. Bakit mo kasi hinayaan ang sarili mo
na ma-inlove sa katulad niya? Bakit ka naniwala na ikaw na ang gusto niya kahit
halata naman sa kanya na si Donna pa rin. Na si Donna pa rin pala talaga.

Ang sakit-sakit lang. Halos madurog ang buo kong pagkatao ko sa nangyari. Ngayon
lang ako nasaktan nang ganito. Ito yung iniiwasan ko noon. Pero kita mo nga naman,
ito pa yung nararanasan ko ngayon. Sa bawat hakbang na ginagawa ko nararamdaman ko
pagkadurog ng puso ko. Yung puso kong binigay ko kay Ross pero wala naman pala
siyang planong ingatan.

Nakakatawa lang dahil nagsimula ang peke naming istorya nang mapagkamalan niya
akong ako ang bumasag ng windshield ng sasakyan niya. Pero ang ending, binasag
naman niya ang puso ko. Grabe naman 'tong kabayaran na ginawa ko sa kanya. Hindi
basta-basta e.

Nasa tapat na ako ng bahay namin at nag punas muna ng luha bago pumasok sa loob.

Sa pagpasok ko naabutan ko si Kuya John at Kuya Joseph na nasa sala habang may
lalaking kausap na nakatalikod mula sa gawi ko. Hindi ko siya kilala dahil hindi ko
naman makita ang mukha niya.

"Bunso, anong nangyari sa'yo? Bakit ganyan ang ayos mo? Umiyak ka ba?" nag-aalalang
tanong ni Kuya John. Tumayo siya papunta sa gawi ko.

Pero nawala ang atensyon ko sa kanya nang makita ko yung pagmumukha nung lalaking
kausap nila ni Kuya Joseph. Mas lalong nadagdagan ang galit at sakit na
nararamdaman ko ngayon nang makita ko ang pagmumukha ng kauna-unahang lalaking
wumasak sa puso ko at sumira ng tiwala ko.

"Anong ginagawa ng walang kwentang yan dito? Palayasin niyo yang hayop na yan!
Ayokong makita pagmumukha niyan sa bahay na 'to!!" sumigaw ako.

Nagulat silang tatlo sa pagsigaw ko pero hindi ko pinansin yung reaction nila.

"Bunso, makinig ka muna. Magpapaliwanag kami." malumanay na sagot ni Kuya John.

"Anong ipapaliwanag niyo, Kuya? All this time rin pala niloloko niyo rin ako?
Ginagawa niyo rin akong mukhang tanga? Bakit. . .bakit niyo hinahayaan yang walang
kwentang yan na pumasok sa bahay natin? Bakit kayo pumapayag na guluhin na naman
niya ang buhay natin? Kuya, wala yang kwenta. Walang kwenta yang ama. Dapat diyan
mamatay nalang e. Dapat diyan—"

Napatigil ako sa pagsasalita nang biglang sumulpot si Kuya Joseph sa harapan ko at

saka ako sinampal ng malakas sa pisngi. Napahawak ako sa pisngi ko dahil sa gulat.
Pakiramdam ko namanhid ang buong katawan ko dahil sa lakas ng sampal niya.

"Hindi ka namin pinalaking bastos ng Kuya John mo! Wala kang modo!" galit niyang
sermon sa akin.

"Joseph, kumalma ka." pagsasalita nung walang kwenta naming ama.

"Kalma? E, putangina. Matagal na ako nagtitimpi sa ganyang ugali niyan ni MJ e."

muling sumigaw si Kuya Joseph. Galit siya. Galit na galit. "Ikaw matuto ka munang
makinig sa paliwanag ah!!"

"Wala dapat ako pakinggan sa inyo. Lahat kayo manloloko. Lahat kayo sinaktan niyo
ako. Mga pakshet kayong lahat. Lahat kayo ginagago niyo ko!!" sigaw ko saka nag
walk-out papunta sa loob ng kwarto ko.

Todo katok sa akin si Kuya John pero 'di ko siya pinagbubuksan ng pintuan.

Napasandal lang ako sa likod ng pintuan at umiyak ng umiyak. Nilalabas ko lahat ng

sakit na naipon sa puso ko ngayong araw pero pakiramdam ko hindi natatapos yung
sakit. Mas lalo lang sumakit ang puso ko nang maalala ko si Ross at yung kagaguhan
niya.

Lahat sila niloloko nila ako. Lahat sila ginagago lang nila ako. Pinagmumukhang
tanga.

Ano bang nagawa ko sa kanila at ginaganito nila ako?

Lahat talaga ng lalaki walang kwenta. Lahat mananakit lang. Mamatay na kayong
lahat.

Pinunasan ko yung luha ko at tumapat sa salamin.

Nakita ko ang ayos ko ngayon. Mukha akong babae dahil sa ayos ko. Babaeng
pinagmukhang tanga at pinagloloko ng mga lalaking pinagkakatiwalaan niya.

Sana hindi na ako nagbago. Sana hindi na ako nagtiwala. Sana hindi ko na binago ang
sarili ko para sa isang lalaking katulad lang din naman pala ng karamihan.

Binuksan ko 'yung drawer ko saka kinuha yung gunting. Hinawakan ko yung buhok ko at
sinimulang gupit-gupitin ang mahaba kong buhok. Pinaiklian ko ito. Naging kasing
ikli na nalang ng buhok nila Alex at Antonina ang buhok ko. Nakailang gupit pa ako
bago ako tumigil.

Pinunasan ko yung mukha ko at inalis yung make-up na nakalagay. Saka ulit ako
tumitig sa salamin.

Babalik na lang ako sa dating ako. Yung dating ako bago ko siya makilala at
pagkatiwalaan.

Po-protektahan ko nalang ulit ang sarili't puso ko.

=================

Chapter 27

3 chapters to go. Happy Ending or not? Uhmm...

CHAPTER 27.

Namamaga yung mga mata ko kinabukasan nang magising ako. Mabuti nalang walang pasok
ngayon kaya hindi ko kailangan lumabas ng bahay. Kahit maaga akong nagising,
nagkulong lang ako sa loob ng kuwarto ko. Nakahiga lang ako at pinipilit ulit
matulog ang sarili. Ang pagtulog lang kasi ang tanging paraan para makatakas ako sa
reyalidad ngayon. Sa isang masakit na reyalidad.

Paulit-ulit lang akong natulog. Kahit hindi na ako inaantok, muli kong ipinipikit
yung mga mata ko. Gusto kong makalimot. Gusto kong siyang makalimutan. Pero napaka-
impossible ng gusto kong mangyari.

Paano ko makakalimutan yung taong nagbigay sa akin ng sobrang daming alaala? Mga
alaalang puro pagkukunwari at kasinungalingan lang pala.

Nasasaktan talaga ako ngayon. Langya. Ang sakit. Parang paulit-ulit tinutusok 'tong
dibdib ko sa sobrang sakit. Hindi mo matanggap na pinagtitripan lang ako ng lecheng
yun. Bakit ba kasi ako nagpauto? Bakit ba kasi ako nagtiwala sa gunggong na yun?

Ito tuloy ako ngayon nasasaktan. Nagmukhang tanga. Nahihirapan.

Totoo nga talaga yung kasabihang kung sino ang unang ma-inlove, siya ang talo.

Tumayo ako at humarap sa salamin. Nakita ko ang sarili kong imahe. Nakita ko sa
sarili ko yung itchura nung mama ko noon. Yung paulit-ulit nasasaktan nang dahil sa
walang kwenta naming ama. Bago pa muling pumatak yung mga luha ko, iniwas ko na
yung tingin ko sa salamin.

Nagpalit muna ako ng damit. Palabas na sana ako nang pintuan nang makita ko yung
mga buhok ko na nagkalat sa sahig. Dinampot ko ito saka tinitigan ng ilang segundo.
May panghihinayang akong naramdaman dahil matagal ko itong pinahaba. Ilang shampoo
at conditionaire rin ang naubos ko rito.

Pero para makalimot, kailangan ko itong gawin. At least kahit papaano gumaan ang
pakiramdam ko. Itinapon ko sa basurahan yung buhok at tuluyan ng lumabas ng kwarto.

Paglabas ko ng kuwarto bigla akong nagulat na makita ko si Ross na nakaupo sa sala

habang kaharap si Kuya John at Kuya Joseph. Yung mga manloloko may meeting de
avance. Siguro nag uusap-usap sila kung sino ang gagawin nilang President? Baka
kailangan nila ng tulong ko. Willing akong tumulong.

"Anong ginawa mo sa buhok mo, bunso?" gulantang na tanong sa akin ni Kuya John.
Napatayo pa siya.

Si Ross naman napatayo rin habang titig na titig sa akin. Ang kapal ng mukha. May
lakas pa siyang titigan ako ng ganyan pagkatapos ng mga sinabi niya kagabi? Ano
bang ginagawa niya ritong leche siya.

"Hindi ba obvious? Ginupitan ko," yamot kong sagot. "For a change."

"Hoy, MJ. Yang bibig mo sumosobra na ha! Nawawalan ka na ng galang." sermon naman
ni Kuya Joseph sa akin. Walang gana ko siyang tinignan.

Iniwas ko na yung tingin ko sa kanila. Dumiretso na ako sa banyo. Paglabas ko,

nagtungo naman ako sa kusina. Napansin kong nakatayo si Ross sa likuran ko kaya
tinignan ko siya ng masama.

"Tombs, bakit mo ginupitan yang buhok mo?" malumanay niyang tanong. Titig na titig
siya sa akin.

Parang ang dami niyang gustong sabihin sa akin. Pero hindi na dapat ako magpa-uto
sa kanya. Minsan na akong nalunod sa mga tingin niyang ganyan na puro kalokohan
lang pala.

Napansin ko rin yung gilid ng labi ni Ross. Parang namumula. Parang may sumuntok.
Sino naman sumuntok diyan? O baka naman nakarma na si gagu.
"Trip ko lang. Katulad ng pangti-trip mo sa akin," kaswal kong sagot "Anong
ginagawa mo rito? Hindi ito ang bahay nila Donna. Ayun ang pintuan palabas ng
bahay, makakaalis ka na."

"Tombs, please. Huwag mo naman idaan sa init ng ulo mo ang mga bagay-bagay. Mag-
usap tayo ng maayos. Alam kong—"

"Wala kang alam," gigil kong sagot "Wala kang alam Ross dahil pare-parehas lang
kayong lahat. Mga manloloko kayo. Ikaw pa yung nagsabing hindi lahat ng lalaki ay
manloloko. Nabusog ka, no?" aniya ko "Kinain mo kasi lahat ng sinabi mo."

Napahugot ng malalim na hininga si Ross, "Tombs, I'm so sorry. Nagkamali lang ako."

"Yan ka na naman sa sorry mo. Tama na, Ross. Pwede ba? Nakakaumay ka na e."

"Tombs, yung about kay Donna kahapon."

Napapikit ako. Narindi na naman ako nang marinig ko yung pangalan niya.

"Putangina!" napamura na ako sa galit. "Ross, putangina lang." napataas ang boses
ko.

Nakita ko si Kuya John na napatakbo kung nasaan kami ni Ross galing sa kwarto niya.
Si Kuya Joseph naman biglang napatayo at napatingin sa amin ni Ross sa kusina.

"Tombs, let me explain. Inaamin ko na nagkamali ako."

"Kahit mag-explain ka pa, wala na ring saysay. Utang na loob, Ross. Lumayas ka na
sa harapan ko. Baka 'di ko na mapigilan ang sarili ko't mabugbog kita." napatalikod
ako. Pilit pinipigilan ang sarili na huwag humagulgol. Nyeta ka, Ross. Nyeta ka
talaga. Hanggang kailan mo ba ako papahirapan.

Kasinungalingan mo, MJ. Anong baka mabugbog? Baka kamo 'di mo mapigilan ang sarili
mo't mapaiyak ka nalang sa harapan niya at muling maniwala sa mga kasinungalingan
niya.

"Tombs, please. Makinig ka muna sa mga sasabihin ko."

Galit ko siyang hinarap, "Ross, please lang din. Wala na akong pakialam sa mga
sasabihin mo. Hindi na ako magpapaloko sa mga kashitan mo sa buhay. Kung nandito ka
para mag-sorry dahil gusto mong sabihin na kayo na talaga ni Donna. Pwes, hindi ko
yan kailangan. Isaksak mo sa baga mo yang sorry mo."
"Ano ba, MJ? Bakit ba hindi ka marunong makinig? May mawawala ba sa'yo kung
makikinig ka muna sa paliwanag nung tao?" pag singit ni Kuya Joseph. Galit na rin
siya "Yan ang mahirap sa'yo, e. Masyadong makitid yang utak mo. Masyado kang
mapaghinala. Kaya nagugulo ang lahat."

Ako na naman ang mali?

"Joseph, huwag kang makigulo. Problema nilang dalawa yan," si Kuya John naman.

"Ano kamo, John? Huwag makigulo?" aniya ni Kuya Joseph "E, paano ako hindi
makikigulo kung nababadtrip na ako sa ganyang ugali ni MJ? Pati si Papa binastos
niya!"

"Hindi naman ako magkakaganito kung hindi kayo nagsinungaling sa akin!!" napasigaw
na ako. Napatingin silang tatlo sa akin "Tangina. Ano bang mahirap sa pagsasabi ng
totoo? Ano bang mahirap na sabihin sa akin yung totoong nangyayari? Masaya ba kayo
na nagmumukha akong tanga sa likuran niyo?"

"Hindi ka kasi marunong makinig!" sigaw din ni Kuya Joseph. "Ayaw ka lang naming
masaktan kaya hindi namin sinabi yung totoo yun!"

"Bakit ngayon ba? Hindi ba ako nasasaktan?" tugon ko sa kanya. Hindi sila nakakibo
lahat.

"Paano pa ako makikinig sa inyo kung tinatarantado niyo ko? Paano pa ako
magtitiwala sa inyo kung sinira niyo na yung tiwala ko? Hindi kasi kayo ang
nasasaktan kaya nasasabi niyo yan. Hindi niyo kasi nararamdaman 'tong nararamdaman
ko kaya akala niyo madali lang makinig sa mga paliwanag niyo."

Naramdaman ko na naman na tutulo yung mga luha ko. Ayoko na umiyak. Tama na.

"Ang hirap sa totoo lang. Gusto ko makinig sa mga paliwanag niyo. Gusto ko ring
maliwanagan. Gusto kong malaman lahat ng nangyayari. Kasi importante kayo sa akin
e. Kasi pinagkatiwalaan ko kayo. Pero paano ko gagawin yun kung sa tuwing
mapapatingin ako sa inyo'y naaalala ko na niloko niyo ako at nasasaktan na naman
ako?"

Natahimik silang tatlo. Walang makapagsalita sa kanila. Pinunasan ko yung luha ko.

"Kuya John, Kuya Joseph. Alam niyo sa lahat na galit ako kay Papa. Dahil sa ginawa
niya dati kay mama. Akala ko pare-parehas tayo ng nararamdaman. Kasi pare-parehas
tayong nahirapan noon. Nasasaktan ako ng ganito kasi nung nakita ko kayo na kaharap
siya, parang wala kayong galit sa kanya. Na parang okay lang sa inyo yung ginawa
niya dati kay Mama."

Tumingin ako kay Ross. "Ross, alam mong kapag dating kay Donna, yung selos ko
sumasagad. Hindi ako nagagalit dahil andun ka kay Donna. O, dahil sa mga
pinagsasabi mo sa akin kahapon. Kasi alam ko naman na mula't sapul na si Donna pa
rin talaga. Si Donna lang talaga," sabi ko "Alam mo kung saan ako mas nagagalit?
Yun iyung nagsinungaling ka sa akin tapos nandun ka lang pala sa kanila. Ang
lumalabas kasi, kaya mong iwanan ang lahat basta para sa kanya. Which is totoo
naman, 'di ba?"

"Magkaibigan nalang kami, Tombs. Yung mga sinabi ko sa'yo kahapon hindi yun totoo."

"Hindi, Ross. Hindi kaibigan nalang ang tingin mo sa kanya. Hanggang ngayon siya pa
rin talaga. Binibigyan lang kita ng pabor. Bumalik ka nalang sa kanya," sagot ko
"Wala na ring point kahit bawiin mo yung mga sinabi mo sa akin kahapon. Nasaktan mo
na 'ko. Tama na yun."

Tumalikod na ako at dali-daling pumasok sa kwarto ko saka muling nagkulong.

Napapikit ako sandali para pigilan yung mga luha ko. Pero maling-mali yung ginawa
kong pagpikit. Nakita ko kasi yung mukha ni Ross na parang nasasaktan sa mga sinabi
ko sa kanya. Bwisit talaga. Bakit magiging ganun ang reaksyon niya? Siya 'tong
nanakit sa akin e. Siya 'tong paulit-ulit akong sinasaktan.

Lumapit ako sa computer ko at binuksan ito. Nag play ako ng random anime movie.

Noon, sa tuwing malungkot ako o iiyak ako pero ayokong umiyak, nanonood lang ako ng
movie.

Tapos nun, mawawala na yung lungkot ko. Kumakalma na ang sarili ko.

Pero ngayon, iba na. Kahit nanonood na ako ng anime, hindi pa rin ako kumakalma.
Patuloy pa ring tumutulo yung mga luha ko habang nakaharap ako sa monitor ng
computer ko.

Habang nasa loob ako ng kwarto ko, narinig ko si Ross na nagpaalam na kila Kuya na
aalis na siya. Mabilis ko tuloy kinuha yung dalawa niyang jacket at inilagay ito sa
loob ng paperbag.

Lumabas ulit ako ng kwarto ko at nagtungo sa labasan. Sakto papasakay palang si

Ross ng kotse niya.

"Ross," tinawag ko ang pangalan niya.

Gulat siyang napalingon sa akin, "Tombs."

Bahagya akong lumapit at inabot sa kanya yung paperbag.

"Ano 'to?"
"Yan na yung mga jacket mo."

"Hindi ko 'to kailangan. Binibigay ko na 'to sa'yo." malungkot niyang sagot.

Napailing ako, "Mas hindi ko yan kailangan. Kunin mo na yan. Para wala na akong
maaalala na kahit anong bagay mula sa'yo." sabi ko "Ibigay mo nalang yan kay
Donna. I'm sure matutuwa pa yun."

Tumalikod na ako pero hinawakan ni Ross ang kamay ko.

"Tombs, hindi ako susuko sa'yo. Hindi ako susuko hanggang hindi mo ko hinahayaang
mag-explain at pinapatawad. Fuck. Tombs, hindi talaga kita susukuan. Matira matibay
sa ating dalawa. Isa ang susuko pero sisiguraduhin kong ikaw yun at hindi ako."
buong loob niyang sagot.

Dahan-dahan kong tinanggal yung pagkakahawak niya sa kamay ko. Tapos tinignan ko
siya ng seryoso.

"Huwag na, Ross." sabi ko "Wala ka na kasing aasahan sa akin."

Naglakad na ulit ako papasok sa loob ng bahay at hindi na nilingon si Ross.

Mas mabuti na 'tong ganito. Yung walang Ross sa buhay ko. Okay na ako mag-isa. At
least, hindi na ako masasaktan pa. Tiyak hindi ko na kakayanin kung muli ko siyang
pagkatiwalaan tapos masasaktan na naman niya ako. For sure kasi mas masakit yun
kaysa sa nararamdaman ko ngayon.

"Bunso, papasok ka ba ngayon? Sabay na tayo."

Nasa kusina ako at nag aalmusal nang lumabas si Kuya John sa kwarto niya at
tanungin ako. Naka-uniform na siya pang professor at ready na para pumasok.

"Mauna ka na, Kuya." sagot ko na hindi man lang siya tinitignan.

"Ah, sige." ramdam na ramdam ko yung disappointment sa boses niya. "Mag-ingat ka sa

pagpasok."

"John, yung pambayad ng ilaw at tubig?" pahabol na tanong ni Kuya Joseph habang
abala sa lababo.
"Nandiyan sa ibabaw ng fridge." aniya ni Kuya John "Dadaan ka ba sa ospital mamaya?
Sabihin mo bukas nalang ako pupunta. May late meeting kasi kami mamaya."

"Sige, tol." tugon naman ni Kuya Joseph.

Bago pa tuluyang umalis si Kuya John nagkatinginan muna kaming dalawa. Malungkot
niya akong nginitian saka na siya tuluyang lumabas ng bahay at umalis. Parang
kumirot yung puso ko dahil sa ngiti ni Kuya. Mukhang nahihirapan siya na masyadong
tahimik tong bahay dahil sa pag-aaway namin.

Napatulala ako sa kawalan nang maalala ko yung usapan nila. Sinong dadaanan ni Kuya
Joseph sa ospital? Sinong naka-confine dun? Ayoko naman tanungin mismo si Kuya
Joseph dahil hindi naman kami ayos. Besides, alam kong galit pa siya sa akin. Okay
lang. Galit din naman ako sa kanya.

Pero hindi talaga ako sanay na ganito katahimik ang bahay. Yung parang hindi kami
magkakakilala dahil hindi kami nag-uusap-usap. Ngayon lang nangyari 'to. Mula ng
dumating yung walang kwenta naming ama nagkasira-sira tuloy kaming magkakapatid.

"Kung tapos ka na kumain iwanan mo nalang yang plato mo sa lamesa." aniya ni Kuya
Joseph.

"Ako na maghuhugas nito," sagot ko.

Tumingin siya sa akin, "MJ, please, huwag masyado matigas ang ulo mo?" seryosong
sabi ni Kuya Joseph. Napaiwas ako ng tingin. "Yan ang nakakainis sa'yo, e. Ayaw
mong makinig sa sinasabi sa'yo. Palagi mong inuuna yung emosyon mo. Hindi naman ako
magagalit sa'yo kung marunong ka lang tumanggap ng paliwanag e. Katulad nalang ng
kay Papa.."

Napahinto si Kuya Joseph sa sinasabi niya dahil bigla akong tumayo. Maglalakad na
sana ako pabalik sa kwarto ko nang muli siyang magsalita.

"Yung ama natin na sinasabi mong walang kwenta, may stage 3 cancer. Siguro para
sa'yo iisipin mo na mabuti nga sa kanya yun. Muli siyang nagpakita sa atin hindi
dahil gusto niyang bumalik sa buhay natin. Gusto niya lang tignan ang kalagayan
natin," sabi niya "Kung tatanungin mo kung kailan pa namin siya nakakausap ni John,
nung isang bwan pa. Nagbibigay siya ng pera kapag nagigipit si John sa budget
natin. Ayaw sana ni John pero wala siyang ibang choice. Andito si Papa nakaraan
para sana makausap tayo. Gusto niyang humingi ng tawad," humina ang boses ni Kuya
"Bago raw mahuli ang lahat."

Nang nasa loob na ako ng kwarto ko, napahawak ako sa dibdib ko dahil kumirot na
naman ng kumirot yung puso ko. Hindi ko gustong maawa sa kalagayahan niya. Gusto
kong isipin na karma niya yung nangyayari sa kanya ngayon. Pero nung nalaman ko
yung kalagayahan niya, parang lahat ng galit ko sa ama namin biglang nawala.
Biglang naglaho.
Binilisan ko na ang pagbibihis ko saka umalis na ng bahay na hindi nagpapaalam kay
Kuya Joseph.

Paglabas ko ng bahay nakita ko ang kotse ni Ross. Nakasandal din sa gilid habang
nakatingala at pinagmamasdan yung langit. Kumakain pa ng lollipop ang leche.

"Hoy!" sigaw ko sa kanya. Nagulat siya at napatingin sa akin. "Anong ginagawa mo

dito?"

"Anong ginagawa ko dito?" balik tanong niya "Kumakain ng lollipop. Gusto mo? Meron
pa 'ko." dumukot siya sa bulsa niya at nilabas ang tatlo pang lollipop.

"Kakain ka lang ng lollipop dito pa sa tapat ng bahay namin? Adik ka ba?"

"Oo adik ako," saad niya saka ngumiti "Adik ako sa'yo."

"Tang'na ka."

"Aga-aga mo naman makamura, tombs." ngumiti siya "Tara pasok na tayo."

"Sinong nagsabing sasabay ako sa pagpasok sa'yo?"

"Ako lang. Tara na. Mali-late na tayo."

"No, thanks."

"Tombs naman."

Susunod sana siya sa akin sa paglalakad nang mapatingin ako sa gilid ko. May nakita
akong maliit na palaka. Kinuha ko ito saka pinakita kay Ross.

"Subukan mong lumapit sa akin. Ihahagis ko 'tong palaka sa'yo."

Nanlaki yung mata ni Ross, "Ho—hoy tombs. Walang ganyanan. Hindi nakakatuwa yan.
Itapon. . .Itapon mo yang palaka. Dali. Itapon mo yan." takot na takot niyang
sagot.

"Wag kang makalapit-lapit sa akin leche ka. Kundi itatapon ko talaga sa'yo 'to!"

"Tombs, aatakihin na 'ko sa puso. Ilayo mo yang palaka! Itapon mo na yan!"

Napangisi ako, "Itapon ko?" tumango-tango siya "Edi itapon." tapos tinapon ko sa
harapan ni Ross yung palaka.

"UGHHHHH!!!" napatalon-talon si Ross sa sobrang takot.

Bago pa maka-recover sa takot si Ross agad na akong tumakbo papunta sa sakayan ng

jeep. Todo hingal ako habang naghihintay ng jeep. Bwisit na yun. Hindi ata ako
titigilan. Mukhang kailangan ko palaging magdala ng palaka para lang hindi niya ako
malapitan. Makahuli nga mamaya sa likod ng school.

Habang naghihintay ako ng jeep bigla akong may narinig na tumawag sa pangalan ko.
Napaikot ako ng mata sa loob-loob ko. Potek na yan. Talaga bang ngayong umaga
silang dalawa ang makikita ko? Pinag-usapan ba nilang dalawa na bubwisitin nila ako
ngayon?

Hinarap ko si Donna, "Bakit?"

"Bakit mo ginupitan buhok mo? Di ba sabi mo mahal na mahal mo yung mahaba mong
buhok?"

"Una, wala kang pakialam kung ginupitan ko ang buhok ko. Pangalawa, hindi na tayo
friends kaya huwag mo na akong kausapin. Pakisabihan mo rin yung boyfriend mo na
huwag na akong guluhin."

Mukhang nasaktan si Donna sa mga sinasabi ko pero wala akong pakialam. Nung
nasaktan ako nakaraan wala rin naman silang pakialam e. So kwits lang no.

"Pwede ba tayo mag-usap?" sumeryoso siya. As usual, parang anghel pa rin ang ayos
ni Donna.

"Para saan?" ngumiti ako. Yung ngiting plastic.

"Para sa nangyari nung isang araw."

"O, ayun ba?" sabi ko "Hayaan mo na yun. Wala na yun kaso sa akin. Let's just
forget about it."

"Gusto ko lang sabihin na hindi totoo yung sinabi ni Eli."

Tinignan ko siya ng seryoso, "Donna, punta ka sa kabilang kanto."

"Ha, bakit?" naguguluhan niyang sagot.

"Baka kasi andun yung pake ko. Pakihanap nalang. Goodbye."

Pinara ko yung jeep na dumaan saka agad-agad na sumakay. Hindi ko binalingan ng
tingin si Donna habang umaandar ang jeep. My God. Bakit ba hindi nila ako tigilan?
Nakakairita sila. Leche.

Huminto na sa tapat ng school yung jeep na sinasakyan ko kaya dali-dali na akong

bumaba. Inilabas ko sa bag ko 'yung baseball cap ko saka ito sinuot. Itong pangit
na cap ang suot ko dahil yung paborito kong baseball cap ay andun kay Ross. Makuha
ngayon sa kanya.

Habang naglalakad ako papunta sa building namin, nakita ko si Alex at Antonina na

naglalakad.

"Hoy! Mga pangit!" sinigawan ko sila.

Napatingin sila sa akin tapos sabay nanlaki mga mata nila.

"Tol, mabuti dumating ka na. May kailangan ka makita!" sabi ni Alex.

"Teka, ano yun?" curious kong tanong.

"Teka lang din. Ano ginawa mo sa buhok mo, MJ?" tinanggal ni Anton yung baseball
cap ko. Napanganga sila parehas ni Alex nang makita nila yung buhok ko. "Hala,
brad. Bakit ganyan buhok mo? Sinong gumipit sa'yo? Buhay pa ba? Kung buhay pa ako
na papatay dun!"

"Oo nga, MJ. Bakit? Sino gumupit diyan? Hindi pa pantay-pantay."

"Ako lang," ngumiti ako "Inggetera ako, 'di ba? Ayan. Para pare-parehas na tayo ng
gupit."

"Medyo mahaba pa rin yung sa'yo," aniya naman ni Anton. "May problema ka ba?"

Ngumiti lang ako sa tanong ni Anton.

"Aayusin ko yang buhok mo mamaya. Pero sumama ka muna sa amin dahil may kailangan
ka makita."

"Ano ba kasi yun?"

"Basta. Sumama ka nalang. Sabi na e. May problema talaga. Kaya pala may ganun na
nakasabit."

"Anong nakasabit?" naguguluhan kong tanong.

Hindi na sinagot nila Alex at Anton yung tanong ko dahil hinila nalang nila ako.
Ang bilis ng paglalakad naming na tipong nagmamadali talaga. Patuloy lang kami sa
paglalakad nang makita ko na padami ng padami yung mga students na nakatayo sa may
tapat ng engineering building. Parang may tinitignan.

"Excuse. Excuse. Dadaan kami." pinagtutulak ni Anton yung mga estudyante na nasa
harap namin.

"Ano bang meron?" tanong ko kay Alex.

"Tignan mo yung nakasabit sa building ng engineering department." may tinuro si

Alex.

Bigla akong napanganga sa nakita at nabasa ko. May malaking tarpaulin na nakasabit
sa building ng engineering department. Gigil kong binasa yung nakasulat sa
tarpaulin.

Tombs, sorry na. Please. I lesbi you, tombs.

Tapos ang daming broken hearts na design sa gilid nung mga letters.

UGHHHHHH!! Leche kang Valentin ka. Yari ka talaga sa akin kapag nakita kita.

=================

Chapter 28

BABALA: Maghanda ng tissue. Hahahahah!

CHAPTER 28.

Gigil na gigil talaga ako sa hinayupak na Ross na yun ngayong araw. Hindi ko alam
kung anong gusto niyang mangyari. Hindi pa ba siya masaya na nasaktan na niya ako
nakaraan? Bakit ba kasi hindi niya pa ako tigilan? Ano pa bang gusto niya sa akin
para manahimik na siya at hindi na niya ako guluhin pa?

Pinapahiya niya lang ako sa buong school sa mga ginagawa niya ngayon e. 'Yung mga
estudyante tuloy biglang napapatawa kapag nakikita o nakakasalubong nila ako. Halos
wala na akong mukhang mahirap.

Ayos lang sana kung siya ang pinagtatawanan dahil siya naman ang gumagawa ng mga
nakakatawang kalokohan e. Pero hindi. Ako ang pinagtatawanan. Ako ang napapahiya at
hindi siya.

'Yung nakasabit na malaking tarpaulin sa engineering building hanggang ngayon andun

pa rin. Yung professor ko kanina tawa ng tawa habang nag le-lesson dahil dun. Patay
na patay daw sa akin si Ross. Oh, talaga? Baka trip na trip lang kamo ako ipahiya.

Mas lalo pa siyang natawa nung dumaan si Ross sa tapat ng classroom namin at may
hawak naman naa white illustration board. Akala mo nag wewelga ang walangya. Wala
talaga siyang kahihiyan sa katawan.

Nakasulat dun sa illustration board na hawak niya ay 'Sorry na, Tombs. I lesbi you
so much. Mwa mwa.' Mas lalo pang lumakas yung loob nung jejebuster na yun nang i-
cheer siya ng mga classmate ko.

Nilabas ko nga siya at hinablot sa kanya yung illustration board saka hinampas sa
kanya yun. Na-beastmode ako e. Alam kong nagulat siya sa ginawa ko pero wala akong
pakialam. Dapat lang sa kanya yun no. Kulang pa nga yun sa mga kahihiyan na
ginagawa niya na ako ang pinagtatawanan. Ugh!

Lunch break na ngayon kaya nasa banyo kami nila Antonina at Alex. Inaayos ni Anton
yung buhok ko dahil nga raw hindi pantay-pantay yung gupit. Si Alex naman nakatayo
sa gilid ko.

"Ano ba kasi nangyari, tol? Bakit ba galit na galit ka kay Ross? Tapos ginupitan mo
pa 'tong buhok mo. Ako nanghihinayang e. Ang ganda pa naman nun." tanong sa akin ni
Anton.

"Oo nga, tol. Ano rin nangyari sa date niyo nakaraan? For sure may nangyaring hindi
maganda no?" sunod na tanong naman ni Alex "Kaya siguro effort kung mag sorry si
Ross ngayon."

Nanahimik ako saglit. Hindi ko alam kung kailangan ko ba sabihin sa dalawang pangit
na 'to yung nangyari nakaraan. Ako na kasi talagang alalahanin e. Nasasaktan pa rin
talaga ako. Pero deserve naman nila malaman kung ano yung nangyari at kung bakit
ako galit na galit kay Ross.

Kinuwento ko sa kanilang dalawa yung nangyari. Mula kay Ross at Donna hanggang dun
sa ama kong biglang sumulpot na parang kabute. Pati pag-aaway namin nila Kuya at
pagsampal sa akin ni Kuya Joseph sinabi ko na rin. Hindi ko tuloy maiwasang hindi
maluha habang nag kukwento. Ang sakit pa rin talaga.

First time akong masampal ni Kuya Joseph. Noong bata pa ako never niya akong pinalo
sa kakulitan ko. Siya pa nga ang palagi kong kakampi kapag pinapagalitan ako ni
Kuya John. Pero dahil lang dun sa ama namin na biglang sumulpot, nagawa niya akong
saktan.

"Ano? Wala man lang kayong reaction? Hindi man lang kayo sasang-ayon sa akin?"
aniya ko. "Hindi niyo man lang sasabihin na ako ang pinakakawawa sa nangyari?"

"Dude, walang kasang-a sang-ayon sa sinabi mo," seryoso si Alex "Ang sarap mo pa
ngang tadyakan sa noo sa totoo lang. Kung hindi lang kita tropa baka nasapak na
kita ngayon. Matalino ka, MJ. Pero kadalasan bobo ka. Hindi mo ginagamit palagi
utak mo."

"Anong pinagsasabi mo?" gulat na sagot ko sa sinabi ni Alex. Seryoso siya sa sinabi
niya.

"Sinasabi ni Alex na bobo ka, tol." komento naman ni Anton "Palagi mo sinasabing sa
ating tatlo ako ang pinakabobo. Pero sa totoo lang ikaw ang pinakabobo, tol. Ako
kasi marunong ako makinig sa paliwanag. Marunong akong umintindi sa sitwasyon. At
kahit iniwan din kami ng tatay ko, kahit kailan, hindi ko siya binastos. Kasi kahit
bali-baliktarin natin ang mundo, kapag wala siya, wala ako. Edi wala kayong kyot na
tropa, 'di ba?"

Dinedma ko lang yung sinabi ni Anton.

"Huwag ka magagalit, MJ, ah? Pero ugali mo na talaga yan simula nung highschool pa
tayo. Masyadong matigas ang bungo mo. Palaging sarado yang utak mo sa paliwanag."
dagdag pa ni Alex.

"Naalala ko tuloy nung highschool tayo. Yung party sa school? Ang usapan pare-
parehas tayo ng t-shirt na isusuot. Pero nung party na iba yung suot ni Alex."
Pagsingit naman ni Anton.

"Inaway mo ko nun, di ba, tol?" tanong sa akin ni Alex "Yun yung unang beses nating
hindi nag-usap dahil lang sa lintik na t-shirt na yun. Hindi mo na ako kinausap.
Hindi mo man lang ako pinagpaliwanag."

Naalala ko yun. Napag-usapan naming tatlo na pare-parehas na t-shirt ang isusuot

namin nung party nung highschool pa kami. Para astig sana kami. Pero nung dumating
si Alex hindi kaparehas ng suot namin ni Anton ang suot niya. Naka-blouse si gagu.
Nabadtrip tuloy ako sa kanya.

"Kasi nabwisit na ako sa'yo nun. Alam niyo naman ako kapag nagalit na, hindi na ako
marunong makinig."
"Exactly!" saad ni Alex "Yan nga dapat ang tanggalin mo sa pagkatao mo. Hindi
maganda yung ganyang ugali, tol. Sa totoo lang nabwisit din ako sa'yo nun. Hindi mo
kasi hinintay yung paliwanag ko na wala ng stock ng ganun na shirt. Akala mo
pinagloloko kita."

"At sa problema mo ngayon? Ikaw ang may pinakamalaking pagkakamali," aniya ni Anton
"Hindi ko sinasabing walang mali kay Ross o sa mga Kuya mo. Pero, tol, ikaw ang
pinakamali sa inyong lahat."

"Teka nga? Bakit ba hindi ako ang kinakampihan niyo? Ako ang kaibigan niyo e."

"Ikaw nga ang kaibigan namin tol kaya nga sinasabi namin sa'yo ang tamang gawin."
tugon ni Anton. "Hindi namin ito-tolgate yang pagiging makitid ng utak mo."

"Tolerate yun, Anton. Tolgate ka diyan. Kabobohan mo talaga," pambabara ni Alex

"Alam mo, tol? Kung ayaw mong patawarin si Ross? At least, bigyan mo siya ng chance
magpaliwanag. Deserve niyo parehas yun. Deserve niyang sabihin kung bakit niya
nagawa yun. Deserve mo rin malaman yung reason niya para makapag-move on kana kung
wala ka na talagang plano na magkaayos kayo."

"Tama si Alex, tol. Todo airport—"

"Effort yun, Anton. Effort." pag singit ni Alex.

"Whatever. Todo effort si Ross ngayon, oh. Sigurado akong nagsisisi na siya sa
ginawa niya nakaraan."

"Effort? Effort na para sa inyo yang ginagawa niya?" hindi ako makapaniwala "O
sige, sabihin na natin na bibigyan ko siya ng chance na mag explain. May magbabago
ba? Mawawala ba yung sakit sa puso ko dahil sa ginawa niya? Lintik. Puro nalang
sorry. Kaya nasasanay ang isang tao na gumawa ng pagkakamali e. Akala kasi nila
palagi silang papatawarin. Akala niya unlimited ang pasensya ng isang tao."

"Hala, tol. May sakit ka sa puso? Yung lola ko iyan ang kinamatay!" kabobohan na
tanong ni Anton. Hindi ko na nga siya pinansin. Wala akong oras sa kabobohan niya
ngayon.

"E, tol. Natural lang naman sa tao ang magkamali e. Kaya nga siya tao kasi hindi
siya perpekto. Nakakagawa siya ng mga bagay na kinakasakit ng kapwa niya. Pero, di
ba, at least marunong siyang mag sorry at itama yung mga pagkakamali niya?" sagot
naman ni Alex "Hindi nga mawawala yung sakit na natamo mo sa ginawa ni Ross. Pero
nag e-effort yung tao ngayon. Nag e-effort bumawi sa'yo."

Ito ang ayoko kay Alex e. Masyadong ma-sense yung sinasabi niya. May point siya
pero hindi niya naman nage-gets yung point ko. Masyado niyang pinu-push na higit sa
aming lahat, ako ang mali.
"Hindi kasi kayo ang nasaktan kaya hindi niyo alam ang nararamdaman ko."

"O, Lord. Tol, hindi lang ikaw ang nasasaktan sa mundo. Hindi lang ikaw ang may
feelings. Hindi lang sa'yo umiikot ang mundo. Huwag kang makasarili, tol." tugon ni
Alex.

"Rebisco nga may feelings e. Ang sarap ng feelings mo. Hehehe." entrada naman ni
Anton.

"MJ, makinig ka," si Alex ulit "Oo nasaktan ka. Oo sa inyong lahat ikaw ang pinaka
nasaktan. Masakit yung sinabi ni Ross sayo nakaraan. Masakit yung magsinungaling
siya sa'yo tapos na kila Donna pala siya. Oo, nasaktan ka nila Kuya mo. Oo, niloko
ka nila. Shet. Masakit naman talaga yun. Pero sila ba natanong mo kung nasasaktan
din ba sila? Mahal ka nila, MJ. At sigurado akong masakit sa loob nila na nasaktan
ka nila. Dude, minsan nagsisinungaling ang isang tao hindi dahil gusto niyang
manloko. Kundi dahil ayaw niyang masaktan yung taong mahal niya kapag nalaman niya
yung totoo."

"Mas maganda ng malaman ang totoo kahit na masaktan pa. Kaysa sa kampante ka nga sa
isang bagay na kasinungaling lang pala." sagot ko naman.

"Tama si MJ, Alex. May kasabihan nga na the truth will set you on fire by mareng
Adele." aniya naman ni Anton. Sabay namin siyang tinignan ni Alex tapos dinedma na
rin.

"Dude, hindi mo ba na ge-gets yung point ko?" tanong ni Alex "Oo na. Mali na sila
dahil nagsinungaling sila. Pero sana bigyan mo sila ng chance para magpaliwanag.
Lalo na sila Kuya mo. Hindi mo ba nakikita ang sakripisyo nila sayo mula nung bata
ka pa? Wala silang hinangad na hindi nakakabuti sa'yo. Sigurado akong may reason
sila kaya sila naglihim sa'yo tungkol sa Papa mo. At sana alamin mo yun."

Hindi ko na ma-take mga pinagsasabi ni Alex. Ang lumalabas kasi sa mga sinasabi
niya ay ako ang pinakamali sa lahat. Tang'na. Ako na nga pinakanasaktan ako pa
pinakamali? Nasaan ang hustisya?

Nabubwisit na talaga ako. Imbis na kampihan niya ako, kumakampi pa siya sa kabila.
Iyun ba yung mga kaibigan niya? Kung dun siya kumakampi, edi dun siya.

"Yay! Tapos na. Ganda na ng buhok mo, tol." tuwang-tuwa na sabi ni Anton nang
matapos niya ayusin ang buhok ko. Binalik niya sa bag niya yung gunting.

Sinamaan ko ng tingin si Alex, "Alam mo, Alex? Yan ang mahirap sa'yo e. Masyado ka
kasing malambot. Kapag nasaktan ka ang dali mong magpatawad. Kaya ka ilang beses ni
Nathan noon, 'di ba? Ginagago ka na ng ilang ulit. Ilang beses mo pa ring
pinatawad."

"Teka, bakit nadamay si Nathan sa usapan? Labas siya dito, MJ." inis na sagot ni
Alex. "Iba yung problema namin ni Nathan noon sa problema mo ngayon."
"E, bakit? Totoo naman, di ba? Ilang beses ka niyang ginagago? Ilang beses kang
umiyak? Ilang beses ka naging malambot sa kanya? Masyado kasing malambot yang puso
mo kaya ilang beses ka niloloko. Ang tanga mo rin magmahal kasi hindi nga seryoso
yung tao sa'yo pero pinapatawad mo pa rin. Sorry ha? Hindi mo kasi ako kasing
lambot kaya hindi ko kayang magpatawad ng ganun kadali."

"E, ano rin kung naging malambot ako? Okay na yun kaysa maging katulad mo na ang
tigas ng puso!" galit niyang sagot "Masyado kang selfish MJ sa totoo lang. Akala mo
ikaw lang ang marunong masaktan. Pinapaintindi lang ang sitwasyon sa'yo pero ikaw
pa ang nagagalit. Anong gusto mo?Ikaw pa kampihan namin kahit ikaw ang mali? Ano
tanga-tangahan lang?"

"Natural!" napasigaw ako "Natural lang na ako ang kampihan niyo dahil kaibigan ko
kayo!"

"Hindi ganyan ang totoong ibigsabihin ng kaibigan, MJ. Ang tunay na kaibigan ay
itatama ang pagkakamali ng kaibigan niya. Ipapaintindi sa kanya yung pagkakamali
niya at sasabihin sa kanya ang dapat niyang gawin. Ngayon, sinasabi ko sa'yo na
hayaan mong magpaliwanag si Ross, Donna, at mga Kuya mo. Dahil sa totoo lang? Ikaw
ang pinakamali sa inyong lahat! Nasasaktan ka dahil masyadong makitid yang utak mo.
God, MJ. Hindi ka na bata!"

"Tama na nga, Alex! Masyado ka ng nangingialam e!" sinigawan ko siya. Naiirita na

talaga ako.

Napatigil si Alex dahil sa gulat. Mukhang nasaktan siya sa sinabi ko.

Mapakla siyang napangiti, "Ako nangingialam?" hindi niya makapaniwalang sagot

"Natural, tol. Kaibigan kita. Kaya nangingialam ako sa problema mo. Sino bang
gagong kaibigan ang gustong naghihirap ang kaibigan niya dahil sa problema? Gusto
lang kitang tulungan, tol."

"Pwes, hindi ko kailangan ng tulong mo." aniya ko "Hindi ko kailangan ng kaibigan

na pakielamera. Hindi ko kailangan ng tulad mo Alex so shut up!"

Nakita kong nagtubig yung mga mata ni Alex. Titig na titig siya sa akin. Nasaktan
ko talaga siya. Gusto kong bawiin yung mga sinabi ko pero ayaw ako hayaan ng pride
ko.

"Mga tomboy, tama na nga yan. Bakit ba kayo nagsisigawan?" tanong ni Anton.
"Sisigaw din ba ako?"

"Sorry kung ang pakielamera ko. Sorry kung nagbibigay lang ako ng advice sa'yo.
Sorry kung feeling mo nangingialam ako. Gusto ko lang kasi na mapabuti yang
sitwasyon mo. Gusto ko lang na tulungan ka sa problema mo. Pero ang ending ako pa
rin pala ang mali. Kasi akala mo nangingialam ako."
Pinunasan ni Alex yung luha niyang tumulo, "Kung hindi kailangan ng tulad ko. Okay
fine. Bahala ka sa buhay mo. At least, bilang kaibigan mo, hindi kita iniwan sa
panahong problemado ka. Ako na ang tumutulong sa'yo tapos ako pa ang nangingialam.
Edi wow. Boom panes ka pala."

Tumalikod na si Alex at lumabas ng banyo. Naiwan kaming dalawa ni Anton.

"Alex, wait!" pagpigil ni Anton pero hindi siya pinansin ni Alex "Hala ka, MJ.
Pinaiyak mo si Alex!"

"Edi patahanin mo! Sige na. Iwan niyo na ako!" sinigawan ko si Anton.

"Bakit mo ba ako sinisigawan? Wala naman ako ginagawang masama ah." naiiyak na rin
si Anton.

"Yang mukha mo masama tignan!" yamot kong sagot.

"Grabe ka na sa mukha ko! I hate you, tol. Hindi kita bati hanggang matapos ang
uwian!"

Naglakad na si Anton papunta sa pintuan. Palabas na siya.

"Hindi mo man lang ako pipigilan sa pag wo-walk out, tol?"

"Hindi. Lumayas ka na."

"Pigilan ko nalang sarili ko para hindi ako mag walk-out. Hehe." sagot ni Anton
"Sarili ko huwag ka mag walk-out ha? Pinipigilan kita. Magpapigil ka."

"Ugh! Pwede ba, Anton? Iwanan mo muna ako!!"

"Nakasigaw ka na naman." napanguso siya. "Bakit ka ba sigaw ng sigaw?"

"Punyeta. Umalis ka na. Sasapakin kita!"

"Okay. Bye."

Lumabas na ng pintuan si Anton. Inirapan pa ako nung pangit.

"Ughhh! Pota!" napasigaw ako sa sobrang inis.

'Di naman yun ang gusto kong sabihin kay Alex e. Hindi ko gustong saktan siya at
sabihing hindi ko kailangan ng tulad niya bilang kaibigan. Kapag talaga nagagalit
ako, kung anu-ano ng lumalabas na masasakit na salita mula sa bibig ko. Nagiging
matigas din ang ulo ko.

Ito nga ang ayaw ko sa sarili ko e. Alam ko naman yun na ito ang mali sa akin. Pero
kasi hindi nila maintindihan na nagiging ganito ako dahil sa kanila. Dahil nasaktan
nila ako. Shet. Madali nga makinig sa paliwanag nila. Madaling magpatawad. Pero
hindi madaling makalimot. Sa tuwing naalala ko yung mga ginawa ni Ross at nila
Kuya, nasasaktan pa rin ako.

Nasasaktan ako dahil kung sino pa yung pinakaimportante sa aking mga tao sila pa
yung mismong gagago sa akin. Para nila akong sinaksak ng ilang ulit sa likuran ko.

Napatigil ako sa mga iniisip ko nang makarinig ako ng malakas na pag-utot mula sa
cubicle. Napatingin tuloy ako sa likuran ko. May tatlong cubicle dito sa loob ng
banyo. Yung malakas na utot ay galing dun sa gitnang cubicle. Umutot ulit kasi yung
tao na andun.

Nilapitan ko yung cubicle at kinalampag yung pinto, "Letse ka! Sa lahat ng eksena
puro pag utot mo sumisira sa moment ko! Lumabas ka diyan at bubugbugin kita!"

"Masakit tiyan ko, e. Anong magagawa ko?" sagot nung babae sa cubicle.

"Palaging masakit tiyan mo sa lahat ng moment ko dito sa banyo? Kakaiba ka!"

"Thanks!"

"Gago hindi yun compliment!" sigaw ko saka na lumabas ng banyo.

Naglalakad na ako papunta sa canteen. Hindi pa ako kumakain ngayon. May time pa
naman para lumamon. Kailangan kong mag stress eating dahil nakaka-stress mga
nangyayari sa akin ngayon.

Nakita ko na naman yung malaking tarpaulin na nakasabit sa engineering department

building. Kumulo na naman yung dugo ko nang maalala ko si Ross. Ugh. Ayoko siyang
makita ngayon. Sana hindi ko siya makita. Huwag muna siya dumagdag sa stress ko
please lang.

Pagdating ko sa canteen agad akong umupo. Nilibot ko muna yung paningin ko para
makita kung andito ba yung jejebuster na yun. Mabuti naman wala. Mukhang todo
practice sila dahil nga may laban sila ng basketball next week sa ibang lugar bago
ang acquaintance party ng school.

Bumili muna ako ng pagkain. Isang softdrinks na nasa bote tapos isang spaghetti.
Bumalik na agad ako sa upuan. Binubuksan ko palang yung Styrofoam nang may tumayo
sa gilid ko.
Pagtingin ko nakita ko si Ross na pawisan. Naka-topless siya. Yung jersey shirt
niya nakasabit sa balikat niya. Mukhang galing siya sa practice. Nakangisi siya sa
akin kaya napairap ako.

"Mabuti naman naabutan kita dito sa canteen, tombs. Na-miss mo ba 'ko?" nakangiti
niyang tanong.

Napansin kong nakatingin sa amin yung mga estudyanteng andito sa canteen. Nakangisi
rin sila. Yung iba nagbubulong-bulungan pa. Mukhang pasikreto nila akong
pinagtatawanan nang dumating si Ross.

"Lumayas ka nga dito. Huwag mo kong guluhin." sabi ko.

Binuksan ko na yung Styrofoam at saka sumubo ng spaghetti.

"Bakit ako lalayas dito? E, andito yung babaeng mahal ko," umupo si Ross sa gilid
ko.

Napatingin-tingin ako sa paligid, "Andito yung babaeng mahal mo? Nasaan? Hindi ko
makita si Donna."

Nawala yung ngiti ni Ross tapos napailing-iling siya.

"Gutom na 'ko, tombs. Pahingi naman niyang kinakain mo."

"Ayoko. Bumili ka ng sa'yo timawa ka."

"Haha. Sige na, tombs. Pahingi na."

Bigla niyang kinuha yung spaghetti tapos nilagay sa harapan niya. Kumain naman siya
ng kumain.

"Yummy. Sarap. Sarap talaga ng pagkain kapag ka-share mo ang taong mahal mo."

Napapikit ako sa sobrang inis. Kalma, MJ. Kumalma ka. Huwag mong hayaan na mabwisit
ka ni Ross ngayong lunch break mo. Kota na siya ngayong araw. Huwag mo na siyang
bigyan ng satisfaction na mas lalo ka niyang mainis. Inhale. Exhale.

"Alam mo?" sabi ko kaya napatingin si Ross habang kumakain. "Nakakakulo ka ng

dugo."

Natawa siya, "Alam mo rin?" lumunok siya "Mahal kita, tombs. Mahal na mahal."
Biglang kumirot yung puso ko sa sinabi niya. Lecheng Ross 'to.

Napangiti ako ng mapakla, "Wala kang alam sa pagmamahal, Valentin." tugon ko "Kung
mahal mo ang isang tao, hindi ka magsisinungaling. Kung mahal mo ang isang tao,
hindi ka gagawa ng isang bagay na makakasakit sa kanya. Unfortunately, hindi mo
siya mahal. Kaya mo siya sinasaktan."

Napatigil si Ross sa pagkain. Nag seryoso yung mukha niya, "Kung mahal mo rin ang
isang tao, hahayaan mo siyang ipaliwanag yung side niya. Hindi mo agad siya
huhusgahan."

"Masisisi mo ba 'ko? E, tarantado ka pala e. Ikaw nauna. Ikaw yung nagsabi ng kung
anu-anong masasakit na salita. Tapos hahayaan kita magpaliwanag? Pakyu ka hanggang
next century."

"Kaya nga binabawi ko na, 'di ba, tombs? Kaya nga bumabawi ako sa'yo? Kasi gusto
kong hayaan mo akong magpaliwanag kung bakit ko yun nagawa," lumungkot yung mukha
ni Ross "Tombs, hindi ka ba napapagod? Kasi ako napapagod na 'ko sa awayan natin e.
Please, balik na tayo sa dati. Come back to me, please? Lahat ng gusto mo gagawin
ko. Hindi yung. . .hindi yung ganito tayo."

Pakiramdam ko sasabog na yung puso ko sa sobrang sakit. Mas lalong sumakit nang
marinig ko yung mga sinabi ni Ross. Masyadong malungkot. Masyado siyang nasasaktan.
Pero hindi kasi ganun kadali yun. Hindi ganun kadaling kalimutan yun lahat. Hindi
ko kayang patawarin siya agad.

"Kung napapagod ka na," sagot ko "Tumigil ka na. Hindi ko hininging mag effort ka
sa akin. Hindi ba sinabi ko sa'yo na wala ka ng aasahan sa akin?"

Napatitig si Ross sa akin saka ngumiti ng malungkot, "Sana ganun kadaling huminto,
'di ba? Oo napapagod ako. Pero hindi ibigsabihin nun na hihinto na ako sa'yo. Paano
ko susukuan yung babaeng minamahal ko? Tombs, mahal kita. Mahal na mahal."

Umiling-iling ako, "Ross. Tigilan mo na. Please. Ito nalang ang least na magagawa
mo sa akin. Yung tigilan mo ako at patahimikin na. Kahit kasi anong gawin mo, tapos
na lahat. Wala ka ng babalikan."

Ngumiti lang si Ross sa sinabi ko. Kinuha niya yung softdrinks ko saka siya uminom.

"Akin na nga yan! Bumili ka ng sayo!" sabi ko habang inaagaw yung softdrinks.

"Painom lang e. Kaunti lang, tombs. Bibilhan nalang kita."

"Punyeta. May pambili ka naman pala edi bumili ka ng iyo!"

"Ayaw. Gusto ko 'to!"

"Akin na sinabi e!" todo agaw talaga ako kaya biglang dumulas sa kamay niya yung
bote tapos nalaglag ito sa lamesa at tumalsik sa uniform ko yung laman.

"Shit. Sorry, tombs."

Tumayo si Ross at pinunasan yung uniform kong suot gamit yung jersey shirt niya.

"Sorry, tombs. Ikaw naman kasi inaagaw mo pa sa akin. Yan tuloy." todo punas siya.

"Wag mo nga akong lapitan!" napasigaw na ako sa sobrang galit. Napatingin yung
ibang students na andito sa canteen sa amin ni Ross. "Ako pa ang may kasalanan
dahil inaagaw ko? Tang'na. In the end, ako na naman ang may kasalanan? Lahat na sa
akin ang sisi?"

"I'm so sorry, Tombs." parang bata na sabi ni Ross.

"God, Ross. Hanggang kailan ko ba maririnig yang sorry mo? Umay na umay na talaga
ako!" galit kong sagot "Please lang. Tama na kasi. Utang na loob. Tigilan mo na
ako. Huwag mo na ako guluhin pa. Gusto ko na manahimik. Gusto ko ng bumalik sa
dating ako e. Yung hindi mo pa ginugulo yung buhay ko? Ross, kahit patawarin kasi
kita hindi ko makakalimutan yung ginawa mo. Hanggang nakikita kita, paulit-ulit ko
naalala yung mga sinabi mo nakaraan. Kaya paulit-ulit ako nasasaktan."

Magsasalita sana si Ross pero agad niyang tinikom yung bibig niya. Nakatingin lang
siya sa akin. Nakatingin na parang nasasaktan.

"Ross, gusto ko na manahimik. Please, tama na. Patahimikin mo na ako," muli kong
sabi. Kumalma na ako "Nagsisisi akong nakilala pa kita."

Nakita kong nasaktan si Ross sa sinabi ko. Wala naman siyang sinabi. Napaiwas lang
siya ng tingin.

Dali-dali kong kinuha yung bag ko saka umalis ng canteen na nakatingin sa akin yung
mga students.

Habang naglalakad ako paulit-ulit rumerehistro sa utak ko yung huling expression ng

mukha ni Ross bago ako umalis ng canteen. Yung mukha niyang parang iiyak na dahil
sinabi kong nagsisisi akong nakilala ko siya. Yun ang unang beses kong makita na
ganun ang expression niya.

Oh, God. Bakit kailangan maging ganito kakomplikado ang lahat ng nangyayari sa
akin?
Hindi ako pinansin ni Alex at Anton nung bumalik ako sa classroom. Tahimik lang
silang dalawa. Si Alex hindi man lang ako pinapansin o tinatapunan ng tingin.
Malamang galit siya sa akin. Si Anton naman paulit-ulit akong iniirapan sa 'di ko
alam na dahilan. Naka-shabu ata yung pangit na yun.

Tinuon ko nalang sa afternoon lesson yung isipan ko. Pero kahit anong pagliwaliw ko
sa utak ko, hindi ko pa rin makalimutan yung expression ng mukha ni Ross kanina.
Paulit-ulit ko yung naiisip. Paulit-ulit ko nakikita sa isipan ko yung mukha niya
na parang iiyak na kaya paulit-ulit nadudurog ang puso ko.

Nung natapos na yung klase namin agad ko ng kinuha yung bag ko. Gusto ko ng umuwi.
Gusto ko ng magkulong sa kwarto ko. Ayoko na dito. Gusto ko muna mawala. Gusto kong
makalimutan yung mukha ni Ross kanina na nasasaktan na. Ughhhh!

Nasa may parking lot na ako ng school at naglalakad na nang makita ko si Ross.
Naka-uniform na siya ngayon. May dala siyang bulaklak. Tatlo o apat na dosenang
white roses ata yun. Hindi ko alam.

Hindi ko sana siya papansinin pero nung tinawag niya ang pangalan ko, bigla akong
napahinto. Paglingon ko sa kanya naglalakad siya papunta sa gawi ko. Nakangiti
siya. Pero yung malungkot na ngiti.

"Ano na namang problema mo? Hindi ka ba nakakaintindi?" yamot kong sabi sa kanya.

Hindi nawala yung malungkot na ngiti ni Ross. Huminto siya ng paglalakad.

"Naiintindihan ko na," sabi niya "Gusto ko lang ibigay 'tong bulaklak sa'yo.
Naalala ko kasi noon na white roses ang gusto mong bulaklak na ibibigay ko sa'yo.
Kaya ito, binibigyan kita."

"Tingin mo madadaan mo ako sa bulaklak?"

Umiling siya, "Hindi." hindi nawawala yung malungkot na ngiti ni Ross. Parang
dinudurog na naman yung puso ko dahil sa ngiti na pinapakita niya. "Hayaan mo last
na 'to."

"Last?" balik kong tanong.

Tumango si Ross, "Oo last na 'to. Hindi na kita guguluhin pa, tombs. Ibibigay ko
lang 'tong bulaklak sa'yo. Pagtapos nito, hindi na kita kukulitin pa." napatingala
si Ross. Parang may gustong itigil na pumatak. "Damn. This is so hard."

Muli siyang tumingin sa akin, "Napag-isipan ko na, tombs. Napag-isipan ko na siguro

nga masyado kitang nasaktan. Hindi ko kayang makita na nasasaktan ka nang dahil sa
akin. Masyado nga ako naging tarantado dahil sa ginawa ko. Kaya ito, nakarma ako.
Masyado kitang nasaktan. Pero, tombs. Gusto ko lang malaman mo na sising-sisi na
ako. God knows kung gaano ako nasaktan dahil sa ginawa ko sa'yo. Iniyakan ko pa
yung gabi na yun. Ilang ulit kong minura ang sarili ko dahil hindi kita hinabol at
ipinaliwanag sa'yo yung nakita mo. Pero, tombs, nasaktan mo rin kasi ako."

Napatigil si Ross. Nakita kong papatulo na yung luha niya kaya huminga siya ng
malalim.

"Everytime na hindi ka naniniwala sa akin na ikaw na ang gusto ko at mahal ko,

nasasaktan ako. Para kasing wala kang tiwala sa feelings ko sayo e. Tombs, ikaw na
ang mahal ko. Sana yun ang paniwalaan mo. Pero wala na yun saysay, 'di ba? Kasi
nasaktan na kita. Shit. Kung kaya ko lang ibalik yung oras, sana ginawa ko. Edi
sana hindi kita nasaktan. Edi sana ayos tayo ngayon. Edi sana yang buhok mo hindi
mo ginupitan. Pero tangina. Tao lang ako. Nagkakamali ako, tombs."

Napakagat ako ng labi ko nang makita kong lumuha na si Ross habang nakatingin siya
sa akin. Umiiyak na siya habang malungkot siyang nakita. Durog na durog ang puso ko
habang nakikita ko siya sa ganitong sitwasyon. Halatang nahihirapan na. Halatang
nasasaktan na rin siya dahil sa akin.

"Siguro nga kailangan ko ng tumigil, tombs. Mas okay na ako nalang ang nasasaktan
kaysa masaktan pa ulit kita. Pero sana tombs huwag mong sabihin na pinagsisisihan
mong nakilala mo ako. Kasi ako, ikaw ang pinakamasayang nangyari sa buhay ko e.
Yung nakilala kita at mga memories natin na magkasama ang pinakamasayang nangyari
sa akin. Kaya, please, tombs. Kahit yun lang. Huwag mong pagsisihan na nakilala mo
ako," napatigil si Ross "Shit. Ang bading ko, no? Umiiyak ako sa harapan mo. Haha."

Huminga ng malalim si Ross saka bahagyang lumapit sa akin. Inilagay niya sa kamay
ko yung bulaklak na dala niya. Nanginginig ang mga kamay niya nang magdampi yung
mga kamay namin.

"I can't stand seeing your hurting because of me, Tombs. Siguro nga mas mabuting
matapos nalang 'to, no? I love you yet my love is not enough to reach you."
pinunasan ni Ross yung luha niya saka ngumiti. Ngumiti siya kahit halata namang
nadudurog na rin ang puso niya, "Paalam, tombs."

Tumalikod na si Ross saka naglakad papunta sa kotse niya at pinaandar ito. Nang
mawala na sa paningin ko yung sasakyan niya, unti-unti nang tumulo yung luha ko.

"I love you rin, Ross Eliseo Valentin," sabi ko habang umiiyak at yakap-yakap yung
bulaklak na binigay niya "Hinding-hindi ko pinagsisisihan na nakilala kita."dagdag
ko pa na sana, kahit alam kong imposible, narinig ni Ross yung sinabi ko kahit wala
na siya sa paningin ko.

=================

Chapter 29
Happy Ending Or Not? Bwahahahaha!

CHAPTER 29.

Hindi ko alam kung ilang oras na ba akong nakaupo rito sa labas ng bahay at nag
mumuni-muni. Masyado ng tahimik ang lugar namin at halatang natutulog na ang mga
kapitbahay. Pero ako, heto at nasa labas pa rin dahil hindi makatulog.

Pinipilit ko kasing kalimutan yung nangyari kanina. Pinipilit kumbinsihin ang

sarili na mas okay na yun para matapos na at hindi na kami parehas pang mahirapan.
Pero everytime na sinasabi ko sa sarili ko na mas okay na kami sa ganito, alam kong
hindi ako okay dito. Hinding-hindi ako magiging okay sa ganito.

Alam kong hindi ito ang gusto ko at alam ko sa sarili ko na hindi ako sasaya sa
nagawa kong desisyon.

Hindi ko na talaga maintindihan ang utak ko. Hindi ko na alam ang tama sa mali. Ang
makakabuti para sa aming dalawa. Kasi kahit tuluyan kaming maghiwalay o hindi,
parehas lang kaming nahihirapang dalawa. Palagi kami naiipit sa isang sitwasyon
kung saan kami lang din ang parehas na nasasaktan.

Lalo na kapag bumabalik sa isipan ko yung reaction ng mukha ni Ross kanina. Yung
malungkot siyang nakangiti habang tumutulo yung mga luha niya. Everytime na
naaalala ko yun, nadudurog ang puso ko.

Parang ten times ang nagawa kong pagdurog sa puso ni Ross kumpara sa pagwasak niya
sa sarili kong puso. Hindi ko makalimutan yung expression ng mukha niya kanina na
nakita ko sa unang pagkakataon.

Nasasaktan ako sa totoo lang. Nasasaktan ako dahil hindi ko mapatawad ang sarili ko
sa kadahilanang ako mismo ang dahilan kung bakit siya nasasaktan ngayon.

"Hindi ka makatulog?"

Napatingin ako sa likuran ko at nakita ko si Kuya John na nasa may pintuan.

Nakasuot siya ng reading glass niya at mukhang kakatapos niya lang gawin ang
trabaho niya. May dala rin siyang tasa na may kape siguro. Iyun naman ang palaging
iniinom ni Kuya habang ginagawa niya ang trabaho niya e.

Tumango nalang ako sa tanong ni Kuya at hindi na sumagot pa. Hindi ko alam kung
papaano siya kakausapin sa mga oras na 'to dahil hindi pa rin naman kami ayos.
Masyado lang awkward.

Akala ko papasok na si Kuya sa loob ng bahay at hahayaan na ako pero hindi. Nagulat
nalang ako ng umupo siya sa tabi ko. Umusog ako ng kaunti para makaupo siya ng
maayos.

Tahimik lang kaming dalawa ni Kuya. Walang nagsasalita sa aming dalawa. Napansin
kong tumingala siya sa langit at biglang napangiti. Hindi yung klase ng ngiti na
masaya. Kundi yung klase ng ngiti na alam mong may malungkot na pangyayari na
naalala.

"Ang liwanag ng langit. Ang daming bituin," pagsasalita ni Kuya John habang
nakatingala pa rin at pinagmamasdan ang kalangitan. "Nakikita niya rin kaya 'to
ngayon?"

"Sinong siya?" curious kong tanong kung sino yung tinutukoy niya.

Sinulyapan ako ni Kuya John, "Si Dianne." nakangiti pa rin siya "Yung first
girlfriend ko."

"Oh," nalang ang tangi kong naisagot kay Kuya.

Hindi ko inaakalang babanggitin niya ngayon
ayaw niya kasi yun pinag-uusapan dahil para
kong hanggang ngayon may feelings pa rin si
Mahirap kayang kalimutan yung kauna-unahang
mo. Alam kong hanggang ngayon, mahal pa rin
yung first girlfriend niya. Ayaw na
sa kanya past is past na raw. Pero alam
Kuya dun kahit matagal na silang wala.
taong binuhusan mo ng buong pagmamahal
yun ni Kuya.

"Kuya, mahal mo pa ba siya?"

Malungkot na ngumiti si Kuya, "Siyempre. Hindi yun magbabago. Hanggang ngayon mahal
ko pa rin siya." saad niya "Kahit ilang taon na kaming wala, siya pa rin talaga
yung mahal ko."

"Kung mahal mo pa siya, bakit hindi mo balikan?" suhesyon ko "Kung mahal mo pa rin
siya, bakit hindi mo siya puntahan at kausapin ng maayos?"

"Ikaw, bunso? Kung mahal mo siya, bakit hindi mo siya puntahan ngayon?"

Napatahimik ako sa tanong ni Kuya John. Natawa lang siya sa reaksyon ko.

"Hindi naman porket mahal mo ay kailangan mo ng balikan, bunso. Paano mo babalikan

yung isang taong masaya na ngayon at hindi ka na kailangan?" aniya ni Kuya "Isang
taon matapos kami magkahiwalay ni Dianne, nakita ko siya sa mall. Kasama niya yung
bago niyang boyfriend. Ang saya-saya niya. Puno ng kaligayahan yung mukha niya. Ang
tagal kong hindi nakita yung ganung kasiyahang imahe ni Dianne habang kami pang
dalawa. Sa tingin mo, bunso, gugustuhin ko pa siyang guluhin?"

Hindi ako nakasagot sa sinabi ni Kuya John. Nakinig lang ako sa mga sinasabi niya.

"Alam kong nung kami pang dalawa, mas lamang ang kalungkutan ni Dianne kaysa sa
kasiyahan na naibibigay ko sa kanya. Hindi ko kasi siya mabigyan ng oras. Palagi
akong abala sa pag-aaral ko at part time job. Minsan nakakalimutan kong may
girlfriend pala ako na hindi ko nabibigyan ng sapat na atensyon," sabi ni Kuya "Sa
sobrang busy at stress ko, hindi ko na siya napapahalagahan. Lalo na kapag
sumasabay ang problema ko sa pamilya natin at pangungulit ni Dianne sa akin. Mag-
aaway na kaming dalawa. Haha."

Tumatawa si Kuya John kahit alam mong nasasaktan pa rin. Ngayon ko lang siya nakita
na ganito kahinang tao. Yung pinapakita niya ang totoo niyang emosyon. Madalas
kasi, palagi siyang seryoso. Siya na kasi ang tumayong nanay at tatay sa aming
dalawa ni Kuya Joseph. Kaya siguro inisip niya na kailangan matured siyang mag-
isip. Sa kanya kasi kami nakakapit.

"Tapos inaya pa ako ni Dianne na magpakasal. After daw ng graduation. Siya naman
daw intindihin ko at hindi nalang puro kayo. Dun na natapos ang lahat. Sabi ko
hindi pa ako handa. Sabi ko sa kanya na hindi ako pa ako sigurado sa kanya. Dun ko
siya mas lalong nasaktan. Nawalan na ng gana sa akin si Dianne. Nasaktan ko ba
naman e. Kaya ayun, iniwan na niya ako." napailing-iling si Kuya John.

Huminga ako ng malalim, "Nagsisisi ka ba, Kuya? Nagsisisi ka bang mas pinili mo
kami ni Kuya Joseph kaysa kay Dianne noon?" tanong ko "Nasagi ba sa isip mo na mali
ka ng desisyon?"

"Hindi ah. Kahit kailan hindi sumagi sa isip ko na mali ako ng desisyon dahil
pinili ko kayo ni Joseph kaysa sa kanya. Mas importante ang pamilya bunso. Ang
pamilya ang pinaka-importante sa mundong 'to," tugon niya "Kung may pagsisisi ako,
iyun yung hindi ko naipakita kay Dianne kung gaano ko siya kamahal. Kung gaano siya
kaimportante sa akin at kung gaano ako kasiya sa kanya nung kami pang dalawa.
Nagsisisi akong hindi ko nasabi sa kanya na willing ko naman siyang pakasalan.
Basta maghintay-hintay lang siya at dadating din kami dun. Ilang ulit ko bang
inimagine si Dianne na nakasuot ng wedding gown habang naglalakad papunta sa altar
habang hinihintay ko siya?"

Bumuntong hininga si Kuya, "Yun lang ang tangi kong pinagsisisihan. Hindi ko nasabi
sa kanya yung mga bagay na nilalaman ng puso ko. Hindi ko nasabi na siya ang
babaeng gusto kong makasama habang buhay. Yung babaeng una kong makikita sa tabi ko
kapag gising ko sa umaga. Pero wala e. Huli na ang lahat. Hindi ko na maaaring
sabihin sa kanya yun dahil masaya na siya. Masaya na siya na wala ako sa buhay
niya." napakagat ng labi si Kuya "Ang dami kong pagsisisi nung nawala siya sa akin.
Pero yun nalang ang maaari kong gawin. Yung magsisi dahil naging tanga ako."

Tinanggal ni Kuya John yung salamin niya saka niya kinamot yung gilid ng mga mata
niya. Shet. Mukhang mapapaiyak si Kuya John. Kung maiyak man siya ngayon, first
time ko siyang makikita na iiyak.
"Mula maghiwalay kami hanggang ngayon, puro what if tuloy ako. Yung mga what if na
maiisip mo ang magpapahirap sa'yo habang nabubuhay. Marami ka kasing maiisip na
posibleng mangyari. Mga pangyayaring hanggang sa isipan mo lang dahil hindi na
matutupad. Wala na kasi e. Wala na yung taong pinakamamahal mo kaya hindi na
matutupad yung mga what if mo."

Natahimik kaming dalawa ni Kuya John panandalian.

"Bakit ko 'to sinasabi sa'yo, bunso?" tanong niya "Ayoko kasing matulad ka sa akin.
Yung mabuhay ng puro pagsisisi dahil sinayang mo yung chance na makasama mo yung
taong mahal mo. Ayokong mabuhay ka sa puro what if at kapag maalala mo yung taong
un among minahal, imbis na mapapangiti ka, malulungkot ka. Malulungkot ka dahil
sinayang mo yung chance."

Sandali akong tumingin kay Kuya at saka napaiwas ng tingin.

"Natatakot kasi ako, Kuya." pag-amin ko "Natatakot ako na baka kapag binigyan ko pa
siya ng chance, mas lalo akong masaktan sa hinaharap. Masyado ng masakit yung
naranasan ko sa kanya. What more pa yung mga mararanasan ko in the future? Makakaya
ko ba? Ayoko maging katulad ni Mama, Kuya. Yung palaging umiiyak noon. Yung palagi
siyang nasasaktan. Kaya. . .kaya sa tingin ko okay na yung ganito."

"Sa tingin mo? Hindi ka sure?" tanong niya "Ngayon ba, bunso, hindi ka ba
nasasaktan? Hindi ka ba nahihirapan dahil sa nangyayari ngayon sa inyo? Sa tingin
mo rin, anong mas mahirap, o saan ka mas nasasaktan. Yung nasaktan ka ngayon ni
Ross o yung tuluyan na kayong magkalimutan na parang hindi nangyari yung namagitan
sa inyong dalawa?"

Napatahimik ako sa tanong ni Kuya John. Hindi dahil hindi ako makasagot. Kundi
dahil alam ko na mismo sa sarili ko yung kasagutan sa tanong niya. Mas natatakot
ako na magkalimutan kami tuluyan ni Ross at makalimutan namin parehas yung
namagitan sa aming dalawa.

"Bunso, wala naman kasing perpektong relasyon. Hindi puro kasiyahan ang
mararamdaman mo. Palagi yang may up and down. Palaging may butterflies and
heartache. Palaging may ngiti at luha. Palaging may saya at lungkot. Palaging
kakabog ang dibdib mo sa sobrang kilig o kakabog ito dahil sa sobrang sakit." saad
niya "Ang mahalaga sa isang relasyon ay yung hindi kayo naghihiwalay kahit mapunta
ang relasyon niyo sa delikadong posisyon. Yung parehas kayong marunong magpatawad.
Yung mas pipiliin niyong magkaayos kaysa maghiwalay. Hanggang marunong magsisi ang
isang tao sa mali niyang ginawa at nangangakong hindi na uulit pa, matuto kang
magpatawad."

"Kuya, naguguluhan na talaga ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Lalo na sinabi
ni Ross kanina na titigil na siya sa panunuyo sa akin. Sumuko na ata siya ng
tuluyan."

Natawa si Kuya John, "Hindi yun sumuko. Binigyan ka lang nun ng space," tugon niya
"Binigyan ka lang niya ng panahon para makapag-isip. Yun pa? E, patay na patay
sa'yo yun e."

"Weh? Paano mo nalaman?" gulat kong tanong.

"Pumunta siya sa faculty office kanina. Kinausap ko siya. May dala pa ngang flowers
e. Binigay niya ba sa'yo?" tumango ako "Kita mo na? Hindi yun susuko bunso. Kahit
halatang nahihirapan na siya sa panunuyo sa'yo, hindi yun marunong sumuko. Ang laki
kaya ng tarpaulin niya sa school, 'di ba? Haha."

"Kuya naman e. Nang-asar ka pa e."

"Haha. Seryoso, bunso."

"Alam mo, bunso. Hindi ako naniniwala na si Donna talaga ang gusto ni Ross nung
una."

"Ha? Bakit naman?"

"Uhm, naalala mo noon? Tinanong kita kung fangirl ka ni Ross at lumayo ka sa kanya
dahil hindi ko siya gusto dahil sa mga issue niya sa school na babaero siya?"
napatango ako "2 years ago kasi, palagi ko siyang nakikita na nakasulyap sa'yo.
Minsan sinusundan ka niya ng tingin. Kapag mag-isa lang siya at magkakasama naman
kayo nila Alex at Antonina? Bigla siyang mapapangiti."

"Ay baliw?"

Natawa si Kuya John, "Hindi. Napapangiti siya habang nakatingin sa'yo. Ngumingiti
siya na parang nakikita niya yung babaeng gustong-gusto niya. Kaya naisip ko tuloy
na ginawa niya lang yung excuse kay Donna para malapit sa'yo. Ang ilap mo kasi sa
school e. Kaya hindi ka niya makausap ng matino."

Napatunganga ako sa sinabi ni Kuya. Hindi kasi ako makapaniwala sa sinabi niya.
Hanggang sa maalala ko minsan na nakikita ko si Ross sa department building ng
course namin. 2x a day ko siya nakikita na lumalakad sa room namin at saka
susulyap. Minsan nagkakatinginan kaming dalawa. Minsan naman umiiwas na agad ako ng
tingin. Kadalasan kapag makakasalubong ko siya, lumiliko tuloy ako dahil nababanas
ako sa pagmumukha niya. Ugh. Bakit ngayon lang nag sink-in sa akin lahat?

"Kung ganun. . .ibigsabihin matagal na akong kilala ni Ross?"

"Ganun na nga, bunso. Akala ko nung una gusto ka lang niya pagtripan. Nagbago lang
ang pagtingin ko sa kanya nang pumunta siya rito sa bahay para formal na humingi ng
blessings para sa inyo. Pinagmamasdan ko si Ross habang nakatingin sa'yo. Yung mga
tingin niya tingin ng isang taong inlove. Yung puno ng pagmamahal. Kapag hindi ka
nakatingin sa kanya, nakatitig siya sa'yo."
"Teka. .teka, Kuya. Hindi mag sink-in sa utak ko yung mga sinasabi mo. Pakiramdam
ko sasabog utak ko sa mga nalalaman ko." aniya ko na naguguluhan. "Kung ganon nga?
E, ano yung sinasabi niya na first love niya si Donna? Hindi tugma ang kwento e."

"Hindi ako ang makakasagot niyan kundi siya," tinuro ni Kuya yung babaeng
naglalakad papunta sa gawi namin. Nakita ko si Donna na naglalakad. "Sa kanya mo
nalang tanungin, bunso. Siya ang nakakaalam ng lahat panigurado. As much as
possible, ayusin mo na ang problema mo bunso. Unti-untiin mo. Para naman makausap
mo na si Papa."

Tumayo si Kuya John at papasok na sana sa loob ng bahay nang pigilan ko siya.

"Kuya!"

"Bakit?"

"Thank you!" ngumiti ako "And sorry."

Yumuko si Kuya John at hinalikan ako sa ulo, "Sorry din bunso." ngumiti siya saka
tuluyan nang pumasok sa loob ng bahay. Huminto naman si Donna sa harap ko kaya
napatayo ako.

"Anong kailangan mo?" seryoso kong tanong "Wala kaming tindang yelo. Ubos na."

"Pumunta lang ako rito para sabihin sa'yong wala sa kabilang kanto yung pakialam
mo. Sabi mo hanapin ko dun, 'di ba?" seryoso niyang sagot. "Nasaang kanto ba talaga
para naman mahanap ko na?"

Hindi ko alam kung seryoso ba si Donna sa tanong niya o hindi. Hindi ko tuloy
napigilan yung sarili ko na matuwa. Biglang napangiti si Donna nang makita niya
akong tumawa.

"Anong nginingiti-ngiti mo diyan?"

"Hay. MJ, I'm so tired." tugon niya "Napapagod na ako sa awayan nating dalawa.
Never ko na-imagine na mapupunta tayo sa ganitong sitwasyon. Yung mag-aaway lang
dahil sa isang lalaki. Kasi, to be honest, wala naman talaga akong gusto kay Eli.
Never akong nagkagusto sa kanya at ganun din siya sa akin. Paano magkakagusto sa
akin si Eli kung iisang babae lang ang gusto niya mula noon hanggang ngayon?"

"Hindi ko na ma-gets. Hindi ka kasi mag explain!"

"Paano ako mag e-explain kung ayaw mo naman makinig? Ugh! MJ, ilang beses na akong
sumubok mag explain sa'yo pero kung hindi mo ako sasampalin, hindi ka naman
makikinig."
Nanahimik ako. Totoo naman kasi yung sinabi niya. Ilang beses ko na ba siyang
nasampal sa tuwing magkakausap kaming dalawa. Nauunahan kasi ako ng galit ko.

"Once in for all, MJ. Please, makinig ka mabuti. I'm doing this for Eli. Para sa
effort niya. Nasa sa'yo na kung magiging mag bessy pa rin tayo after this. Pero
sana, kahit si Eli nalang, bigyan mo siya ng chance."

Huminga ng malalim si Donna, "Ikaw talaga ang gusto ni Eli. Ikaw lang at wala ng
iba. Yung sinabi niya sa'yong na ako ang gusto niya kaya siya nagpapatulong sa'yo
na ilakad siya sa akin, lies lang yun. Ginawa niya lang yun para malapit sa'yo.
Hindi ka ba nagtataka? Bakit pumayag si Eli na maging carwash boy sa school niyo o
linisin yang bahay niyo? Hindi dahil para mapatunayan niya sa'yo na seryoso siya sa
akin. Kundi, gusto niya makita mo na seryoso siya sa isang bagay na ginagawa niya.
Para makita mo na seryoso siya sa'yo kapag sinabi na niya ang totoo."

"MJ, gwapo si Ross. Malakas ang appeal. Pero alam mo ang mali sa kanya? Torpe siya.
Natotorpe siya pagdating sa babaeng gusto niya. Akala mo nagpapatulong siya sa'yo
para sa akin? No. Mali ka. Actually, siya ang nagpapatulong sa akin para malapit
sa'yo. Yung pagbasag mo ng sasakyan niya? To be honest, hindi niya yun sasakyan. Sa
tropa niya. Nagkataon lang na nakita ka niya at nagpanggap siya na sasakyan niya
yun para makausap ka niya. Pero natakasan mo siya."

"Lahat ng gala niyo sinasabi niya sa akin. Yung pagpunta niyo ng tagaytay,
pagtambay niyo sa seaside habang kumakain ng fishball at kikiam? Yung pag o-open
niya sa'yo about sa sarili niya? Ginagawa niya lahat ng iyun para mas makilala mo
siya. At sa tuwing nag-uusap kami na ikaw ang topic? Yung mga mata niya kumikislap
na halatang inlove na inlove siya sa'yo."

Hindi ko ma-take mga nalalaman ko. Hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa sinasabi
ni Donna o hindi.

"Naguguluhan ako sandali. Kung totoo man yang sinasabi mo? E, bakit sa tuwing ikaw
naman ang topic namin 'yung mga mata niya kumikislap din na parang inlove na inlove
sa'yo? Nagkakalokohan ba tayo rito?" nababanas kong tanong.

"Hindi mo ba gets? Kumikislap mga mata niya dahil kausap ka niya. Hindi dahil ako
ang topic niyo. Sinasali niya lang ako sa usapan niyo para hindi mo mahalata na
ikaw talaga ang gusto niya!"

Naiinis na si Donna. Aba, mainis lang siya. Naiinis din kaya ako sa kanya.

"Nung nag date kayo, nakita ko na hinalikan mo si Ross," aniya ko "Tapos

kinabukasan nun, nalaman ko sa kanya na ni-reject mo siya. Kitang-kita ko itchura
niya nun. Halatang nasasaktan."

"Nung nag date kami?" napaisip si Donna "Ay! Kinabukasan nun, death anniversary ng
mama niya. Mahal na mahal ni Eli ang mama niya kaya tuwing death anniversary niya
mukhang miserable si Eli. Yan din yung time na hindi pumasok si Eli, 'di ba? Gusto
niya lang daw magkulong sa condo niya. Pero dahil tinext mo siya, nakipagkita siya
sa'yo. Pero nag walk-out ka raw. Hindi niya alam kung saan ka pumunta."

"Pinuntahan kita nun, 'di ba?"

Tumango si Donna, "Yap. Yun yung first time mo akong inaway dahil kay Eli. Akala ko
nakabuti yung pagtulong ko para malapit kayo ni Eli sa isa't isa. Pero na-
misunderstood mo pala lahat. Ang timang ko rin kasi dahil hindi ko naisip yung
posibleng resulta. Natural lang na maiisip mo na ako talaga ang gusto ni Eli since
yun ang sinabi niya sa'yo," ngumiti si Donna "Pero, no joke, MJ. Ikaw talaga ang
gusto niya. Swear to God above. Hindi ako nagsisinungaling."

Nasabunutan ko ang sarili kong buhok, "Ugh! Ang gulo-gulo na langya. Sumasakit ulo
ko. Hindi ko alam kung ano ba dapat kong paniwalaan. Hindi ko na alam ang totoo sa
kasinungalingan lang."

"Paniwalaan mo yung sinasabi ni Eli na mahal ka niya. Kasi, MJ, totoo yun. Mahal na
mahal ka ng torpe na yun. Who would have thought na ang isang Ross Eliseo Valentin
ay torpe pala?" natawa si Donna.

Napaupo ako dahil pakiramdam ko nawalan ako ng lakas.

"Nung. . .nung nakita ko kayo nakaraan? Bakit parang ang sweet-sweet niyo? Sinabi
pa sa akin ni Ross na ikaw lang ang mahal niya simula noong una palang at pinagti-
tripan niya lang ako? Paano mo yun mapapaliwanag?"

"Kinokomfort niya lang ako nun. Kasi nabanggit ko sa kanya na magkaaway tayong
dalawa. Hindi ko lang nasabi sa kanya na siya ang pinag-awayan natin. Dahil baka
mag-alala pa siya," ngumiti si Donna "Sorry kung naabutan mo kami sa ganung
posisyon pero wala yun malisya, MJ. Wala talagang namamagitan sa aming dalawa.
Nagsinungaling si Eli sa'yo dahil alam niya na todo ang pagseselos mo sa tuwing
nababanggit niya ang pangalan ko sa'yo. Hindi mo alam kung gaano siya natatakot sa
tuwing nag-aaway kayo. Hindi niya kasi alam ang gagawin niya."

"Pinapunta kita sa bahay nun para sana ipagtapat na sa'yo ang lahat. Na ikaw talaga
ang gusto ni Eli. Mali lang talaga na nagsinungaling si Eli sa'yo at sinabi niyang
nasa practice siya," sagot niya "Nagalit sa'yo si Eli nun kasi pakiramdam niya
kahit anong gawin niya, hindi ka naniniwala sa feelings niya sa'yo. Na kahit anong
gawin niya at patunayan na ikaw ang mahal niya, never kang maniniwala sa effort
niya. Kaya ayun, sumabog siya sa galit. Plus the fact na hindi ka nakikinig sa
paliwanag niya. Kahit sino naman, di ba, mababadtrip talaga?"

"Paano mo nalaman na gusto ako ni Ross?" muli kong tanong.

"Tanda mo nung birthday ni Mama dati? Di ba umalis ako at sinabi kong may hahatiran
ako ng pagkain? Si Eli hinatiran ko nun sa condo niya. First time ko lang makapunta
na condo niya nun at nagulat ako sa nakita ko. May picture ka kasi dun."
"Picture?" balik kong tanong "Anong picture?"

"Tatlong picture yun e. Una yung kumakanta ka. Nung may festival daw sa school
niyo."

Yun yung time na una kaming magkausap ni Ross noon. Yung tinawag niya akong madre
kaya sinumpa-sumpa ko talaga yung hinayupak na Valentin na yun.

"Pangalawa naglalakad ka at nakayuko ka. Palabas ka na ng school niyo nun. Tapos

yung last, nakadungaw ka sa veranda ng classroom niyo nun. Nakatunganga sa kawalan.
Hiyang-hiya si Eli nang makita ko yun. Sabi pa niya ikaw daw ang girlfriend niya,"
natawa si Donna "Ang epic ng reaksyon ni Eli nun nang sinabi kong bessy kita at
wala kang boyfriend kaya wag siyang mag-joke. Dun na nagsimula na humingi ng tulong
si Eli sa akin. Na tulungan ko raw siya na mapalapit sa'yo."

Umupo si Donna sa harap ko at hinawakan ang mga kamay ko.

"MJ, kaya please, bigyan mo pa siya ng 2nd chance. Kung may gusto ka pang malaman,
siya nalang ang tanungin mo. For sure kasi lahat ng gumugulo sa'yo, masasagot
niya," malungkot na ngumiti si Donna "Okay lang sa akin na hindi mo ako mapatawad.
Pero sana, kahit si Eli nalang, patawarin mo siya. Kasi yung torpe na yun mahal na
mahal ka talaga e. Hindi yun mag e-effort sa'yo at maiinlove sa'yo 2 years ago
hanggang ngayon kung hindi ka niya talaga mahal."

Tumayo si Donna at inayos yung suot niya saka muling tumingin sa akin, "Masyado ng
gabi. Uuwi na ako, MJ. Yun lang naman pinunta ko rito. I'm glad nasabi ko na ang
kailangan mo malaman."

Tumalikod na si Donna at nagsisimulang maglakad nang tawagin ko siya.

"Donna!"

Lumingon siya at ngumiti, "Bakit?"

"Hindi MJ pangalan ko. Hindi rin Donna pangalan mo. Di ba, bessy tawagan natin?"
sabi ko saka ngumiti.

Nagulat si Donna pero bigla siyang napalakad papunta sa akin at yinakap ako ng
mahigpit.

"Ughhh! Kainis ka, bessy! Pinapaiyak mo ako! Huwag na tayo mag-away please!"

Natawa ako, "Oo na, bessy. Sorry na. Masyado lang talagang naging matigas ang ulo
ko."
Kumawala kami sa pagkakayakap, "Yang si Eli kasi masyadong torpe. Nagkagulo tuloy
lahat."

"Haha. Sinabi mo pa. Yang jejebuster na yan panira ng buhay," sabi ko.

"Pero mahal mo naman," biglang namula yung mukha ko "Uy, si bessy, nag blush."

Naputol lang yung usapan namin ni Donna nang biglang tumunog ang cellphone niya.

"Si Mama. Mukhang pinapauwi na ako," sabi niya sa akin saka sinagot na yung tawag.
"Yes ma? Opo. Andito po kila MJ. . .what? Totoo ba yan? Saang ospital?" tumingin sa
akin si Donna.

Bigla akong kinabahan sa narinig kong mga sagot ni Donna. Namutla ang mukha ni
Donna at halatang takot na takot. Ilang segundo rin siya nakipag-usap sa mama niya
habang ako 'di ko maintindihan ang nangyayari. Ang tangi ko lang alam ay may na-
ospital. Pero bakit sobra akong kinakabahan?

"Anong nangyari?" tanong ko kay Donna nang tapusin niya ang tawag.

"Bessy, si Eli. . . Si Eli na-ospital," takot na takot na sabi ni Donna "Nabangga

raw yung kotse na sinasakyan niya. Lasing kasi siya habang nagmamaneho. Nasa
ospital siya ngayon."

Bigla akong napatakip ng bibig dahil sa sobrang gulat at takot. Para akong sinuntok
sa tiyan ko dahil pakiramdam ko susuka ako sa sobrang pangamba na nararamdaman ko.

Lord, please, huwag naman sana.

Napadasal nalang ako sa sarili ko habang nagmamadali kaming pumunta ni Donna kung
nasaang ospital yung damuhong jejebuster na yun.

Hindi naman madaling mamatay yung mga jejemon, 'di ba?

=================

Chapter 30
CHAPTER 30.

Tahimik lang ako habang nakasakay kami ni Donna sa isang tricycle papunta sa
ospital kung nasaan si Ross. Walang ni isang nagsasalita sa aming dalawa. Malamang
parehas kabado. Parehas natatakot. Wala rin akong ganang magsalita dahil alam kong
kapag nagsalita ako, mapapaiyak nalang ako. Ayoko namang umiyak dahil hindi ito
makakatulong sa sitwasyon ngayon. Nagdasal nalang ako ng taimtim sa isipan ko.

Kahit kailan hindi ako naging maka-diyos. Bihira akong magsimba at bihira talaga
akong magdasal. Pero sa mga oras na 'to kailan ko ang tulong niya. Pinaulit-ulit ko
sa isipan ko yung mga alam kong panalangin. Lord, please. Huwag. Huwag naman sana
grabe 'yung aksidente niya

Marahil napansin ni Donna yung panginginig ng kamay ko kaya bigla niya itong
hinawakan. Pagtingin ko sa kanya binigyan niya lang ako ng matipid na ngiti. Parang
pinapakita ng ngiti niya na magiging ayos lang din ang lahat. Gusto kong ngumiti
pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang ngumiti sa sitwasyon na 'to.

"May tanong ako," sabi ko kay Donna.

"Ano yun?" sagot ni Donna "Relax ka lang, bessy. Masyado nanginginig ang kamay mo."

"Alam mo ba yung dasal ng mga jejemon?" seryoso kong tanong "Jejemon kasi yung si
Ross. Baka hindi siya tablan ng ama namin at sumasampalataya. Baka dasal na
pangjejemon ang kailangan niya."

Napatawa si Donna, "Haha. Sira ka, bessy. Yung usual na dasal nalang. I'm sure,
pwede yun kay Eli na torpe," aniya niya "Dasal at ikaw ang kailangan niya ngayon.
Kaya kailangan na natin bilisan."

"Paano natin bibilisan e parang ang bagal magmaneho ni manong," yamot kong sagot
"Manong, palit nga tayo! Bagal mong mag-drive. Ako na diyan. Dito ka na."

Napatawa lang si manong at donna sa sinabi ko. Pero ako, kahit gusto kong tumawa,
hindi ko magawa. Hindi pa rin nababawasan yung kaba sa dibdib ko ngayon. Habang
palapit kami ng palapit sa ospital mas lalo akong lumalakas sa dibdib ko. Para
akong mahihimatay sa mga oras na 'to.

Binaling ko yung paningin ko sa mga dinadaanan namin. Masyado ng malalim yung gabi.
Hindi rin ako nakapagpaalam kay Kuya John kanina na aalis ako at pupuntahan si
Ross. Hindi ko rin nadala yung cellphone ko dahil sa sobrang pagmamadali. Siguro,
itetext ko nalang siya mamaya at ipapaalam.

Habang lumilipas yung mga minuto ng sandali, bumalik sa isipan ko 'yung mga alaala
naming dalawa ni Ross. Yung unang beses naming magtagpo ng landas. Yung unang beses
naming mag-usap. Yung bangayan. Yung pag ngiti niya. Yung pagtawa niya. Yung mga
sandaling unti-unti na akong nahuhulog sa kanya. Lahat ng memories namin bigla-
biglang bumabalik sa isipan ko na parang naging multimedia at nag flashback lahat.
Hindi ko alam kung maganda bang pangitain ito.

---

"Tama ba ako? Silence means yes, 'di ba?"

"Hindi. Sileance means shut up. Lul."

"Haha. Ayaw pa umamin, e. Dali na. Nag share ako about sa sarili ko, e. Mag share
ka rin dapat."

"Hindi ko naman sinabing mag share ka. Nagkusa ka. Huwag kang manumbat."

---

"Oy, tombs. Natulala ka diyan? Gwapong-gwapo ka na naman sakin ngayong umaga.

Haha."

"Mas makapal pala mukha mo sa umaga. Pasok ka!"

"Naku, tombs ah. Sinasabi ko sa'yo. Marupok akong lalaki kapag sini-seduce ako."

"Pukpukin ko kaya ng martilyo ulo mo, no? Pasok!"

---

"Si MJ na ang gusto ko ngayon. Aaminin kong special pa rin si Donna sa akin til
now. I've been inlove with her since I was young. But it does not mean na siya pa
rin ang nilalaman ng puso ko. Ngayon ko na-realized kung bakit ako ni-reject ni
Donna. Kasi para pala ako kay MJ."

---

"Akala mo ikaw lang ang nakakaramdam niyan? Huwag kang selfish, Tombs. Hindi lang
ikaw ang nagkakagusto. Kahit pati rin naman ako. Nagugustuhan na rin kita. Tombs,
gustong-gusto rin kita."

---

"Tombs, I lesbi you."

---

"I will for you no matter how long it takes."

Ang dami na pala naming memories ni Ross. Ang dami naming masasayang mga alaala.
Bakit ngayon ko lang na-realized? Bakit ngayon lang sumagi sa isipan ko 'tong mga
alaala naming dalawa? Ang tanga-tanga ko talaga. Bakit kasi ngayon lang ako
natauhan? Bakit kailangan pa mapunta sa ganitong delikadong sitwasyon si Ross para
ma-realized ko kung gaano siya kaimportante sa akin.

Hindi lang matigas ang ulo ko. Masyado rin akong naging manhid at nagbulagbulaga.
All this time, ako pala ang gusto ni Ross. Ako lang pala ang mahal niya. Sana
nakinig ako sa paliwanag niya. Kung nakinig ako, edi sana hindi na napunta si Ross
sa ganitong aksidente. Kung nakinig ako sa kanya, edi parehas kaming masaya. Kung
nakinig ako sa kanya, edi sana. . .sana sigurado pa rin akong makikita ko yung mga
ngiti niya at maririnig ko pa rin yung pagtawag niya sa akin ng tombs.

Tombs, mahal kita. Mahal na mahal kita.

"Ako rin," sabi ko sa sarili ko "Mahal na mahal din kita. Kaya hintayin mo ako ha.
Sabi mo kahit anong mangyari hihintayin mo ako. Hintayin mo akong leche ka kundi. .
.kundi hindi natin mapagpapatuloy 'tong nasimulan nating dalawa. Huwag kang
selfish. Huwag mo kong iiwan."

Tumigil na yung tricycle sa tapat ng ospital kaya bumaba na kaming dalawa ni Donna.
Nagbayad si Donna tapos naglakad na kami papasok sa loob. Mas lalo akong kinabahan
ng maamoy ko ang amoy ng ospital. Parang bumalik sa akin yung alaala ni mama noon
na namatay siya.

Yung mga malungkot at masakit na alaalang iyak ako ng iyak habang yakap-yakap ako
ni Kuya Joseph nang sinabing pumanaw na si Mama at iniwan na niya kami habang
buhay.

Ayoko na maranasan ulit yun. Ayoko nang mawalan ng mahal sa buhay.

Ross, please. Malakas ka, 'di ba? Sabi mo. . .sabi mo hindi mo ako iiwan. Sabi mo
mahal mo ako. Kung mahal mo ako hindi ka aalis sa tabi ko, 'di ba? Please, Ross.
Please.

Hindi ko na alam kung anong dapat kong maramdaman habang nakasunod ako kay Donna sa
paglalakad. Hindi ko alam kung gusto ko bang umiyak dahil sa labis na kaba o kung
gusto kong manlambot dahil ang daming posibleng mangyari na tumatakbo sa isipan ko
na kilagyan ni Ross.

"Bessy," napahinto si Donna sa paglalakad "Ayos ka lang?"

Tumango ako, "A—ayos lang ako."

"Relax ka lang, okay? Mukha kang mahihimatay na e. Ang putla-putla mo na."

hinawakan niya yung kamay ko "Ang lamig pa ng kamay mo. Walang masamang mangyayari
kay Ross, okay?"

"Sana," binigyan ko siya ng matipid na ngiti "Sana talaga. Kasi kung meron, hindi
ko alam kung paano ko mapapatawad ang sarili ko."

Magkahawak kami ng kamay ni Donna nang magpatuloy kami sa paglalakad. Nasa 3rd
floor daw yung kwarto kung nasaan si Ross. Nang dumating kami sa 3rd floor, huminto
kami sa room 301.

Bumitaw si Donna sa pagkakahawak sa kamay ko at pinuntahan yung lalaki at babaeng

nakaupo sa tapat ng room 301. Napansin kong parehas na may edad yung lalaki at
babae. Tapos yung lalaki mukhang older version ni Ross. Halatang ito ang daddy
niya. Parehas silang gwapo.

"Donna, ang bilis niyo ah," bati nito sa amin nung daddy ni Ross.

"Nag tricycle po kasi kami. Ang hirap humagilap ng jeep," magalang na sagot ni
Donna, "Tito Ralph, si MJ nga po pala. Bessy, si Tito Ralph. Daddy ni Eli. Tapos si
Tita Joy. Mommy ni Eli."

"Hello po," kinakabahan kong sagot.

Parehas ngumiti yung mag-asawa, "Kilala ka namin," ngumiti ang daddy ni Ross
"Palagi kang kinukwento sa akin ni Ross kapag umuuwi siya sa bahay."

Hindi ko mapigilang hindi mag-blush sa sinabi ng daddy ni Ross. Nahihiya ako na

kinakabahan.

"Ikaw yung nasa picture na naka-display sa condo ni Ross," saad naman ng mommy ni
Ross. Ito panigurado yung step-mom niya since matagal ng pumanaw yung tunay niyang
mommy. "Finally, na-meet ka na namin. Matagal na naming sinasabi kay Ross na
ipakilala ka sa amin e. Saka na raw."

"Torpe talaga yang anak ko e." natawa yung daddy niya.

"Naku, tito. Sinabi mo pa." si Donna naman.

"Mana sa'yo, hon. Parehas kayo torpe."

"Nasaan po pala si Ross? Pwede ko ba siya makita?" pagtatanong ko.

"Ay oo nga pala. Pasok ka nalang diyan sa loob," tinuro niya room 301 "Bibili muna
kami ng pagkain sa baba. Tara, hon. Donna sumama ka sa amin."

"Sige po." sagot ko.

Tinapik pa ni Donna yung balikat ko bago sila umalis at pumunta sa ibaba.

Ako naman muli na namang kinabahan. Hindi ko alam kung paano ko sisimulang kausapin
si Ross. O kung saan ako magsisimula. Ang dami-dami kong gustong sabihin sa kanya.
Nakalimutan ko ring itanong kila Daddy niya kung anong lagay niya. Mukhang wala
akong choice kundi tignan ko mismo sa sarili ko.

Dahan-dahan kong binuksan yung pintuan at pumasok na sa loob. Hindi ko agad nakita
yung kama ni Ross. Kailangan pa lumakad ng ilang hakbang bago ko makita. Pero may
naririnig akong sound. Nakabukas yung TV at mukhang basketball ang palabas.

Lumakad na ako at nakita ko na yung kama ni Ross. Una kong napansin yung mga paa
niya. Nakahiga siya sa kama. Hindi ko pa nakikita yung mukha niya pero naging
triple na ang kaba na nararamdaman ko.

"Tombs?" narinig ko yung boses ni Ross. "Tombs, ikaw ba yan? Hindi ba ako
nananaginip?"

Naramdaman kong nagtubig yung mga mata ko nang marinig ko 'yung boses niya. Yung
pagtawag niya sa akin ng tombs. Unti-unti kong inilipat yung mga mata ko sa mukha
ni Ross. Napansin kong kumakain siya. May fishball at kikiam sa plato na hawak
niya. Gulat siyang nakatingin sa akin.

Unti-unting bumagsak yung mga mata ko nang makita ko maayos ang mukha ni Ross.
Mukhang hindi naman naging grabe yung pagkaka-aksidente niya. Naka-topless si Ross
at may benda na nakapalibot sa katawan niya. Yun lang ang nakita ko. The rest,
mukhang okay na.

"Anong—anong nangyari? Bakit ka naaksidente?" nanginginig yung boses ko habang

nagsasalita.

"Ah ano kasi," napakamot siya ng ulo niya "Nagkaayaan yung barkada na uminom. Pauwi
na sana ako sa condo para matulog nang bigla akong magutom. Gusto ko kako kumain ng
fishball at kikiam. Pagliko ko, hindi ko napansin yung poste. Madilim kasi.
Bumangga yung kotse ko sa poste tapos ayun. Nawalan na ako ng malay dahil sa
sobrang antok. Hahaha."

Tawa lang ng tawa si Ross sa sinabi niya. Pero ako, hindi ko kayang tumawa.
Kailangan kong tumawa. Kailangan kong ipakita na masaya ako na naging okay siya.

"Ha ha ha ha," naging sarkastiko ang pagtawa ko kaya napatigil si Ross sa pagtawa
niya at seryosong napatingin sa akin, "Ha ha ha. ." napatigil ako sa sarkastiko
kong pagtawa dahil mas lalong bumagsak yung mga luha ko. Nanlambot na tuluyan yung
mga paa ko kaya napakapit ako sa pader.

"Hahaha. Tangina," napamura na ako dahil sa nawala yung kaba ko. "Akala ko kung ano
nangyari sa'yo. Akala ko iniwan mo na ako. Akala ko hindi na kita makikita.
Ha.Ha.Ha. Akala ko. . ."

Yung mga luha ko sagana pa rin sa pagtulo. Nakita kong umalis si Ross sa kama niya
at lumapit sa akin. Yinakap niya ako ng mahigpit. Bumaon yung ulo ko sa dibdib
niya. Naramdaman kong hinahaplos niya yung ulo ko na nagbigay sa akin ng
komportableng pakiramdam. Pero mas lalo akong naiyak dahil sa ginagawa niya. Buhay
siya. Buhay na buhay. Walang nangyaring masama.

"Sssshhh, tigil na tombs. Huwag ka na umiyak," pagpapatahan niya sa akin "Okay ako.
Walang nangyaring masama sa akin. Malakas ako, 'di ba? Hindi ako aalis sa tabi mo.
Kaya tigil na tombs. Di ba, sabi ko sa'yo kapag umiiyak ka mas lalo akong
nasasaktan? Kaya, please, tombs. Huwag kana umiyak."

Pinigilan ko yung sarili ko sa pag-iyak pero kahit anong gawin ko parang hindi
nauubos yung luha ko. Mas lalo talaga akong napapaiyak dahil sa paghaplos ni Ross
sa buhok ko at yung mainit na pakiramdam na nagmumula sa katawan niya. Pakiramdam
ko lahat ng pagod ko at kaba biglang naglaho.

Ilang minuto kaming nakatayo ni Ross habang yakap-yakap niya ako. Nang kumalma na
ako, dahan-dahan ko siyang tinulak. Humiwalay naman siya sa akin at tumayo sa
harapan ko.

"Lumayo ka nga sa akin," seryoso kong pagsasalita.

"Ha, bakit?" naguguluhan niyang sagot.

"Hindi ba, sabi ko, tigilan mo na ako?"

Nagulat si Ross tapos malungkot na naman siyang napangiti.

"Ay oo nga pala. Sorry. Hindi ko kasi alam ang gagawin ko kapag nakikita kitang
umiiyak," aniya niya tapos lumakad siya sa kama niya at umupo sa gilid nito "Sorry.
Naistorbo pa ata kita. Pwede ka na umuwi, tombs. Okay naman ako. Walang masamang
nangyari sa akin." sabi niya na 'di ako tinitignan.

"May kailangan muna akong sabihin bago ako umuwi," aniya ko. "Bakit hindi mo sinabi
sa akin?"

Tumingin siya sa akin, "Hindi ka naman kasi nakikinig sa paliwanag ko. Ayaw mo
maniwala na wala namang namimigatan sa aming dalawa ni Donna. Na yung mga sinabi ko
sa'yo nung araw na nakita mo kaming dalawa, hindi yung totoo. Tapos—"
"Hindi yan."

"E, ano pala?"

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na ako naman pala ang gusto mo mula 2 years ago
hanggang ngayon?" nagulantang ang itchura ni Ross "Bakit hindi mo sinabi sa akin na
ako may pictures ako sa condo mo na hindi ko alam? Bakit hindi mo sinabi sa akin na
all this time, wala palang Donna, kundi si Mary Jovelyn lang? Bakit mo nilihim sa
akin 'to lahat? Bakit kailangan sa iba ko pa malaman?"

Nanlaki yung mga mata ni Ross habang nakatingin sa akin. Yung mukha niya dahan-
dahan biglang namula. Pansin na pansin ko ang hiyang-hiya niyang itchura. Para
siyang bata na napahiya sa harap ng maraming tao. Hindi niya rin alam kung anong
sasabihin niya.

"Fuck," tinakpan niya yung mukha niya "Ah. .ano. Shit. Hindi ko alam sasabihin ko."

Napakamot ng ulo si Ross sa labis na hiya. Hindi talaga siya makatingin sa akin.

"Hindi mo alam ang sasabihin mo? Pwes ako alam ko," sabi ko "Ang dami kong gustong
sabihin sa'yo. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula o kung ano ba ang dapat kong
unahin sa'yo. Pero siguro, kailangan ko munang sabihin yung mga salitang matagal mo
na dapat marinig mula sa akin."

"I love you ba yan, tombs?" seryoso niyang tanong.

"Asa ka!"

"Palagi naman akong umaasa sa'yo mula noon hanggang ngayon." nagtatampo niyang
sagot. Napanguso pa siya na akala mo ay bata.

Huminga ako ng malalim.

"I'm sorry," sabi ko. Muli na namang bumagsak yung mga luha ko. Napatitig sa akin
si Ross. "I'm so sorry dahil hindi ako nakinig sa'yo. I'm so sorry kung naging
matigas ang ulo ko. I'm so sorry kung naging sarado ang puso't isipan ko sa
paliwanag at effort na pinapakita mo. Hindi ko alam kung sapat ba yung sorry ko
pero sorry talaga. Natatakot lang kasi talaga ako na kapag binigyan pa kita ng
chance, mas lalo lang akong masaktan sa future."

Nakikinig lang si Ross sa akin. Nagpatuloy ako sa pagsasalita.

"Sabi ko kasi sa sarili ko tama na yung sakit na binigay mo sa akin. Na mas okay na
bumalik nalang ako sa dati. Yung astigin. Yung maton at matikas. Para kako hindi na
ako masaktan nang dahil sa'yo. Pero dahil sa mga sinabi ni Kuya John, natauhan ako.
Pumasok sa kokote ko na mas masakit pala kapag tuluyan kang nawala sa akin. Nas mas
masakit kapag natapos 'tong nasimulan natin. Na kahit nasaktan mo ako, ikaw pa rin
ang gusto ng puso ko. Na. . .na ikaw lang talaga ang gusto nito."

Pinunasan ko yung mga luha ko. Saka ako tumingin kay Ross ng seryoso.

"Saka, naalala kong may nagsabi sa akin na ang heartbreak daw ay parte ng love.
Kung walang heartbreak, walang love. Yung taong nagsabi nun, importante sa akin.
Ang dami niya kasing pina-realized sa akin. Pina-realized niyang babae pa rin
talaga ako. Na may puso para sa isang lalaking kagaya niya. Na kahit jejemon siya,
mahal na mahal ko siya. Na kahit palagi niya akong tinatawag na tomboy, siya lang
lalaking may kakayahang pumasok at umangkin ng puso ko ng buong-buo."

Lumapit ako kay Ross at hinawakan ko yung mga kamay niya.

"Ross, hindi ako perpektong tao. Hindi ako ganap na babae. May pagka-tomboy pa rin
ako. Hindi ako marunong magluto. Iyakin ako. Madali akong mainis. Mabilis akong
magselos," tumitig si Ross sa mga mata ko. "Palagi kitang maaaway panigurado. Sa
hinaharap, palagi tayong magkakasakitan for sure. Pero natutunan kong kahit ganon,
mas mabuting mag hold on tayo at pag-usapan natin yung problema. Ngayon, itatanong
ko sa'yo, okay lang ba sa'yo ang tulad ko?"

Tumayo si Ross at hinawakan niya yung mukha ko. Hinahaplos niya ito habang
nakangiti siya.

"Mahal na mahal kita sa kung ano ka, tombs. Hindi ikaw yung tombs na kinahulugan ko
2 years ago kung hindi ka ganyan. I love everything about you. Your flaws. Your
imperfect character and attitude. Your insecurities. Everything, tombs. Mahal ko
lahat ng nasa'yo. Kaya nga ako na-head over heels sa'yo mula noon hanggang ngayon,
'di ba? Kasi lahat ng nasa'yo, mahal ko. At hindi yun magbabago kahit kailan."

Nilapit ni Ross yung mukha niya sa mukha ko. Ilang inches nalang magdidikit na yung
labi naming dalawa.

"Ako dapat magtatanong niyan sa'yo, tombs. Okay lang ba sa'yo ang kagaya ko? Ako si
Ross Eliseo Valentin. Naging stalker mo. Naging torpe. Naging mukhang tanga sa
harap ng karamihan para lang mapansin mo. Marami akong hindi kayang gawin. Takot
ako sa maliliit na insekto. Jejemon pa ako sabi mo. Hindi rin ako perpekto, tombs.
Simple lang akong lalaki. Hindi ko maipapangakong hindi na kita masasaktan. Pero
maipapangako ko namang, sa abot ng makakaya ko, hindi kita iiwan kahit kailan."

Hinalikan ni Ross yung kanang mata ko na may luha. Naramdam ko yung hininga niya sa
mukha ko.

"Okay lang ba ang isang Ross Eliseo Valentin sa'yo Mary Jovelyn Salazar?" seryoso
niyang tanong "Hahayaan mo bang maging boyfriend mo ang isang tulad ko na hindi
lang gwapo pero yummy pa?"
Natawa ako, "Tarantado ka!"

Ngumiti si Ross, "Bibigyan kita ng pagpipilian. Aalis ka sa ospital na 'to ngayon

at titigil na tayo. O, yayakapin mo ako ngayon para ipakitang mas gusto mong
ipagpatuloy natin ang nasimulan natin?"

Dahan-dahan kong binalot yung dalawa kong kamay sa katawan ni Ross at yinakap siya
ng mahigpit.

"Damn, tombs. I love you." sabi niya. Rinig na rinig ko yung malakas na tibok ng
puso ni Ross. "Naririnig mo ba yung tibok ng puso ko? Dahil sa'yo yan." ngumiti
siya.

"I love you too." mahina kong sagot.

"Ha? Hindi kita narinig."

"Ugh! Wala leche ka!"

"Isa pa tombs. 'Di ko narinig e."

"I love you too. Okay?" malakas kong sagot. "I love you too Ross Eliseo Valentin.
Okay na?"

"Haha. Pikunin talaga 'tong si tombs kahit kailan."

Nag seryoso yung mukha ni Ross. Pansin ko yung unti-unti nang paglapit niya sa
mukha ko.

Napapikit ako bigla. Hinihintay ko na lumapat yung labi ni Ross sa sarili kong
labi.

Nang maramdaman ko na yung labi ni Ross sa labi ko, pakiramdam ko lumulutan na

naman ako sa ulap. May sobrang dami na namang kuryente na bumalot sa buong katawan
ko. Nararamdaman ko rin yung mainit na katawan ni Ross na nakadikit sa akin.
Nalulunod ako sa halik ni Ross.

Habang magkadikit ang labi naming dalawa, may kung anong gustong pumasok sa loob ng
labi ko. Bahagya kong binuksan ang labi ko kaya pumasok na ng tuluyan yung dila ni
Ross. Ang init ng dila niya. Naging malikot ito sa loob ng bibig ko. Pilit nilalaro
ang sarili kong dila.

Hindi ko alam ang gagawin ko kaya nagpaubaya nalang ako. Nakipaglaro ang dila ko sa
dila ni Ross. Hindi ko rin alam kung anong tawag sa ganitong pakiramdam. Pero
parang nakakaadik. Para talaga akong lumulutang sa ere dahil sa palitan ng halikan
namin ni Ross.

Napahawak yung isang kamay ni Ross sa likuran ko habang yung isa naman sa batok ko.
Mas lalong lumalim at naging mapusok ang halik ni Ross sa akin. Malapit na akong
maubusan ng hininga.

Tumigil lang kami sa ginagawa namin nang may narinig kaming boses.

"Ehem."

Nagulat kami parehas ni Ross nang makita namin si Daddy at Mommy niya sa may gilid
namin. Si Donna naman nakatakip ng bibig na halatang nagulat.

Hindi ako makatingin ng maayos sa kanila. Hiyang-hiya ako sa nangyari.

"Huwag kang mahiya," sabi ni Ross sa akin "Walang mali sa paghahalikan ng dalawang
nagmamahalan. Hahaha." Inakbayan ako ni Ross "Sila Daddy naman instorbo. Hindi
marunong kumatok. Tsk!"

"Ross, nasa ospital ka. Wala ka sa condo mo."

"So, sa condo ko pwede?" tanong ni Ross sa daddy niya "Tara sa condo ko tombs."

Binatukan siya ng mommy niya, "Umayos ka, Ross."

"Joke lang e. Si Mommy nakabatok agad," tumingin si Ross sa akin saka ngumisi "Sa
condo tayo."

Siniko ko siya sa tiyan niya, "Hindi ka lang jejemon. Manyakis ka rin."

"Minsan lang e." tapos tumingin si Ross kila Daddy niya "Dad, Mom, Donna, may
sasabihin pala kami sa inyo ni MJ," hinawakan niya ang kamay ko. "Buntis po siya.
Ako ang ama."

"What?" sabay-sabay silang napasigaw.

"Hoy! Pinagsasabi mong tupang gala ka?" pinagsasapak ko si Ross kaya todo ilag
siya. "Biro lang po yun ma'am, sir, Donna. Wag kayo maniwala sa sinasabi ng
damuhong 'to."

"Hahaha. Joke lang ulit. Kayo naman seryoso masyado," umayos si Ross at muling
hinawakan yung kamay ko, "Dad, Mom, si MJ nga po pala. Girlfriend—este boyfriend—
este basta. Nagbabaklaan ata kaming dalawa. O kung anong tawag sa relasyon namin.
Si MJ nga po pala. Ang forever ko."

"Eli, ang bakla mo! Hahaha!" sabi ni Donna habang tumatawa.

"Bakla naman talaga ako," aniya ni Ross "Di ba, tombs? Nabakla na ko sa'yo?"

"Ewang ko sa'yo. Para kang shunga. Kung anu-ano pinagsasabi mo. Nauntog ata yang
ulo mo kanina." sagot ko.

"Naku, MJ. Pag pasensyahan mo na yang anak ko," sabi naman ng daddy ni Ross "Kapag
hindi nagtino. Iwanan mo na. Ipapakilala nalang kita sa mga pinsan niya. Mas gwapo
sa kanya."

"Ayusin mo lang, Dad! Mawawalan ka ng poging anak!" nagtatampong sagot ni Ross.

Nag-usap-usap lang kami habang lumilipas ang oras. Todo kwento sa akin yung Daddy
at Mommy ni Ross ng mga kalokohan niya dati. Pansin na pansin ko talaga na close na
close si Ross sa kanilang dalawa.

Nakaupo sila sa may mahabang sofa habang ako naman nakaupo sa tabi ni Ross sa kama.
Masyadong clingy si Ross sa akin. Naka-back hug siya sa akin habang nakasandal ang
baba niya sa balikat ko.

"Tombs," pagsasalita niya.

"Uhm?"

"I love you." bulong niya sa tainga ko.

Napangiti ako, "I love you rin. Pero huwag ka masyadong yumakap. Hindi na ako
makahinga."

Mas lalo lang hinigpitan ni Ross yung pagkayakap niya sa akin.

"Tombs?"

"Ano? Tombs ka ng tombs."

"Huwag ka uuwi ah? Samahan mo 'ko dito sa ospital," sabi niya ulit "Para ituloy
natin yung naudlot kanina—Arayy. Aray ko, tombs. Joke lang e!"

Todo hiyaw siya sa sakit nang pingutin ko ng mariin ang tainga niya.
Hay, jusko. 'Di ko alam ang gagawin ko sa Ross Eliseo Valentin na 'to.

=================

Epilogue

Thank you sa support guys! Labyu! <3

EPILOGUE

Noong bata pa ako at buo pa ang pamilya namin, mas marami akong magagandang alaala
kasama si Papa kaysa si Mama. Sa aming tatlong magkakapatid, ako ang pinaka-close
kay Papa. Papa's girl nga ang tawag sa akin nila Kuya noon. Hindi kasi ako
nakakatulog sa gabi kapag hindi ko nakikita si Papa. O kaya naman kapag umaalis
kami, kay Papa ako palaging nakahawak ng kamay.

Ganun ako ka-close kay Papa. Para sa akin noon siya ang mundo ko. Katulad niyang
lalaki ang gusto kong mapangasawa. Yung tipo ng lalaki na mahal na mahal yung mga
anak niya kaysa sa sarili niya.

Kaya siguro ako nasaktan ng lubusan nang iwan niya kami. Hindi lang kasi yung
tiwala ko ang sinira niya. Pati yung ideya ko sa kanya bilang perpektong ama at
asawa ay winasak niya. Sobra-sobra ang galit ko sa kanya sa totoo lang. Pakiramdam
ko nga nun hindi ko na siya kayang patawarin pa. O kahit, mag-agaw buhay siya, o
huminto siya sa paghinga, hinding-hindi ko siya mapapatawad.

Pero nung puntahan namin siya nila Kuya John at Kuya Joseph sa ospital kung nasaan
siya naka-confine, lahat ng galit ko sa kanya na naipon sa loob ng mahabang panahon
ay biglang nawala pero napalitan naman ito ng awa nang makita ko kung gaano kagrabe
yung kondisyon niya.

Halos hindi ko na siya makilala sa kondisyon ng katawan niya. Sobrang payat na

niya. Hindi na rin siya makagalaw. Kahit pagsasalita hindi na rin niya magawa. Nung
pumunta si Papa sa bahay noon, hinang-hina na pala siya 'nun. Sinubukan niya lang
makipag-usap sa amin para humingi ng tawad sa lahat-lahat ng nagawa niya bago pa
mahuli ang lahat.

Ang dami kong gustong sabihin kay Papa nung nakita ko siya. Ang dami kong gustong
malaman at sabihin sa kanya. Pero ni isang salita walang lumabas sa bibig ko. Hindi
ko alam kung saan ako magsisimula o kung ano ang una kong sasabihin. Napaiyak
nalang ako sa harapan ni Papa nang makita ko yung kamay niya na pilit inaabot ang
mukha ko upang haplusin kahit hinang-hina na.

Umiyak ako ng umiyak habang hinahaplos ni Papa yung mukha ko. Ang init ng palad ni
Papa. Halos makalimutan ko na yung pakiramdam ng halos ng isang ama. Pero dahil sa
mga haplos niya sa mukha ko at sa buhok ko, napatunayan ko na kahit anong mangyari,
kahit bali-baliktarin mo ang mundo, siya pa rin talaga yung kaisa-isa kong ama na
pinagkakautangan ko ng buhay ko ngayon.

"Jove," pagtawag sa akin ni Papa nung nasa ospital kami "Ang. . .ang bunso ko."

Pagkatapos nung huling mga salitang sinabi ni Papa binawian na rin siya ng buhay.
Nakangiti niyang nilisan yung mundo sa harapan namin nila Kuya. Napag-alaman kong
sadyang nalalabi na pala talaga yung oras ni Papa sa mundo at hinihintay nalang daw
ako na makita niya. Umiyak kami ng umiyak ni Kuya Joseph sa kwarto ni Papa sa
ospital nun habang si Kuya John nakatitig lang sa kawalan.

Naging mabilisan yung libing kay Papa tulad ng hiling niya kay Tita Lerry na
kinakasama niya. Crinimate yung katawan niya at inilipad patungong Dubai kung saan
sila naglalaging dalawa. Todo sorry sa aming magkakapatid si Tita Lerry dahil sa
nangyari noon. Pero ang sabi lang namin na kalimutan na yun dahil tapos na. Ang
mahalaga ay masayang nilisan ni Papa ang mundo at nagkapatawaran na.

Masakit sa parte ko yung nangyari. Ang bilis lang kasi ng lahat e. Pero kahit
papaano naging masaya ako dahil nakita ko pa si Papa bago mahuli ang lahat.
Nagkapatawaran na at naipakitang kahit papaano, siya pa rin yung ama namin na
minsang nagbigay sa amin ng masayang alaalabilang isang pamilya.

"Bunso, nasa ibang lugar pa rin pala si Ross ngayon?" tanong sa akin ni Kuya
Joseph.

Nasa sala kaming dalawa at nanonood ng One Punch Man na anime habang si Kuya John
naman ay nasa kusina at ginagawa yung trabaho niya. Kahit party na bukas sa school
may trabaho pa rin siya.

"Oo. Next week pa raw ang uwi ng damuho na yun," yamot kong sagot. "Badtrip nga e.
Akala ko 1 week lang siya mawawala dahil sa laban nila ng basketball. Pero na-
extend daw siya dahil may kailangan pa raw siyang gawin. Nakakainis talaga yang
jejemon na 'yan."

Natawa si Kuya Joseph, "Nakakainis? Weh? O baka naman nami-miss mo na?" pangangasar
niya "Sayang, no? First time mo umattend ng party sa school niyo pero wala pa siya.
Hindi niya makikita yung ayos mo bukas. Kawawa naman si idol. De bali, picturan
nalang kita tapos send ko sa kanya."

"No, thanks," pagtutol ko "Walang picture. Neknek niyang bulok. Bahala siya diyan."
"Grabe ka naman sa boyfriend mo, bunso. E, anong magagawa niya? Busy yung tao. Alam
mo namang ace player yang si Ross kaya malamang madaming meetings yan na
pupuntahan. Ngayong sila pa nanalo sa National Basketball Competition at MVP pa
siya. Sobrang dami niyang interview for sure."

Napataas ang kilay ko, "Aba! Todo pagtanggol ka kay Ross ha. Siya ba kapatid mo?"

"Brother in law ko yun."

"Brother in law pero pinagnanasahan mo?" pangangasar ko "Ikaw Kuya Joseph ha.
Halatang-halata na yung pagnanasa mo kay Ross. Mahiya ka naman kay Ate Rayne."

"Hahaha. Loko ka, bunso. Wala akong pagnanasa kay Ross."

"E, ano lang pala?"

"Idol ko lang yun. Galing mag basketball e. Tapos ang ganda pa ng katawan. Gusto ko
yung ganong katawan kay Ross. Pang-model ang dating. Tapos kapag ngumingiti pa
killer smile. Ang galing pa magluto. Nung nagpasabog ata ng talent at kapogian si
Lord, si Ross mismo ang pinasabog, no?"

Tinignan ko ng seryoso si Kuya Joseph, "Hindi mo pinagnanasahan pero todo

compliment ka?"

"Hahaha. Malisyosa ka." saad niya "Pero bunso paano kapag nalaman mo na. . ."

"Na ano?"

"Na bromance pala kami ni Ross?" napangisi siya.

"Edi okay. Support ko kayong dalawa," aniya ko "Huwag ko lang kayong makikitang
naghahalikan kasi nakakadiri yun. Hindi ko yun masisikmura."

"Don't worry hindi kami magpapakita sa'yo kapag maghahalikan kami," sagot ni Kuya
"Tuwing pumupunta siya rito, dun kami sa kwarto ko nag ki-kiss. Galing niya
humalik, bunso."

"Ugh! Nakakadiri ka talaga, Kuya Joseph!!"

"Hahaha. Ano? Hindi mo kayang makipagsabayan no?"

Tumayo na ako at nag walk-out papuntang kusina. Si Kuya Joseph naman tawa lang ng
tawa dahil sa mga pinagsasabi niya. Parehas silang dalawa ni Ross. Palaging
sinasabi na bromance sila ni Kuya Joseph dahil close na close silang dalawa.
Lecheng yan. Tumatak sa isipan ko yung sinabi ni Kuya Joseph na naghahalikan sila
ni Ross sa kwarto niya. Halos tumambling ang sikmura ko sa diri.

"Bunso, bakit hindi ka pa natutulog? Anong oras na oh." sabi ni Kuya John.

"Wala namang pasok, Kuya." sagot ko habang umiinom ng tubig "Saka, sa gabi pa naman
yung party."

"Kahit na. Kailangan mo mag beauty rest. Para maganda ka bukas. Kakanta ka pa
naman."

"Tsk. Basta Kuya. Ako bahala sa sarili ko. Saka pagtapos ko namang kumanta, sisibat
na ako."

"Hindi ka magtatagal sa party?"

Umiling ako, "Hindi. Alam mo namang wala akong interest sa mga ganon e."

"Weh? Baka kamo wala lang si Ross? Haha," tumawa si Kuya John "Hindi pa ba sila
bumabalik? Nakita ko yung ibang teammates niya kanina sa school e."

Umiling ulit ako, "Siya nalang hindi pa nakakabalik. Marami raw siyang interview
e."

"Ay oo nga pala. Ang alam ko rin kinukuha siya ng international basketball league
association e. Gusto siyang i-train at ipasok sa international basketball
competition."

Napatahimik ako sa sinabi ni Kuya John. Hindi ko alam na may ganong offer kay Ross.
Hindi sinasabi ni Ross sa akin. Tinatago niya ba 'to sa akin o sadyang wala lang
siyang planong sabihin?

"Hindi ko yan alam. Walang nababanggit na ganyan si Ross sa akin."

"Oh? Baka naman wala siyang planong kunin yung offer kaya hindi na niya sinabi
sa'yo?"

"Ewan ko sa jejemon na yun."

Nagpaalam na ako kay Kuya John na papasok na ako ng kwarto para matulog.

Nung nakahiga na ako sa kama ko, kinuha ko yung cellphone ko nang makita kong
umiilaw 'to. Pagtingin ko ang dami na palang text messages at miscalls galing kay
Ross.
Ross: Tombs, anong ginagawa mo?

Ross: Katapos ko lang kumain, tombs. Balik hotel na ulit kami ni coach.

Sa hotel naka-stay si Ross ngayon mula nung basketball competition nila last week.

Ross: Tombs? Bakit hindi ka nagrereply? Busy ka ba?

Ross: Oy tombs!

Ross: Baby?

Ross: Baby ko?

Ross: Baby kong tomboy?

Ross: Pssst!

Ross: Miss na kita! Love you, tombs!

Nagreply naman ako.

Ako: Dami mong text. Leche ka!

Wala pang isang minuto may reply agad si Ross.

Ross: Bakit ngayon ka lang nagreply?

Ako: E, ngayon ko lang trip e. Bakit ba?

Ross: Hindi mo ba 'ko miss? :(

Ako: Hindi.

Ross: Awww. Basta ako miss na miss na kita, baby ko.

Ako: Kadiri ka! Huwag mo nga akong tawaging baby.

Ross: E, ano pala? Honey?

Ako: Ewww.

Ross: Darling?

Ako: Ano ako, matanda?

Ross: Gummybear? :D

Ako: Kadiri ka lalo!

Ross: Fishballbaby and kikiambabe nalang? Fishballbaby tawag mo sa akin tapos

kikiambabe tawag ko sa'yo. Ano, tombs, deal?

Ako: No deal! Ulol!

Ross: Haha. Open ka ng skype dali. Skype tayo.

Ako: Ayoko.

Ross: Dali na, tombs. Hayyy.

Ako: K.

Tumayo ako sa kama ko at lumipat sa computer. Agad kong binuksan yung skype. Naka-
online agad yung jejemon. Mukhang kanina pa siya online rito ah. Sino kayang kausap
niya?

Nag message ako sa kanya tapos maya-maya pa may videocall request na lumabas. I
clicked accept tapos bumulaga sa akin yung imahe ni Ross. Naka-topless lang siya at
boxer. Nasa hotel room siya.

"Hi, tombs! I miss you. I love you so much! Mwa mwa!" humalik pa si Ross sa video.

"Ang jejemon mo talaga!"

"Hindi ka man lang kinilig?" napasimangot siya.

"Kinilig naman," sagot ko "Mga isang kilo ganon."

"Gawin na nating dalawang kilo. I love you Mary Jovelyn Salazar. My one and only
tomboy of my life."

"Namo ka! Dami mong alam!" sermon ko "O, balita? Mukhang pagod na pagod ka ha?"

Halatang pagod na pagod nga si Ross. Ang laki na ng eyebags niya. Messy hair pa
siya pero ang guwapo pa rin niya. Ugh. Ano bang kailangang ayos ni Ross para lang
pumangit siya sa paningin ko?

"Ayun, naka 2 interview ako kanina. Magkaibang magazine," sagot niya "Nakakapagod
nga."

"Matulog ka na kaya?"

"Ayoko. Alam mo namang kapag kausap kita lumalakas ako e. Ikaw kaya ang source ng
energy ko."

"Nye! Nye! Korni," sabi ko pero kinilig naman ako. Ugh! Bwisit.

"Sorry talaga, tombs ah? Kung hindi ako makakapunta sa party sa school bukas. Kahit
gusto ko man, wala talaga akong magagawa. Langya talaga. Sana pwede akong tumakas."

"Ayos lang. Mas importante naman yan e."

"Mas importante ka sa akin, tombs. Kaya kong iwan 'tong basketball career ko para
lang sa'yo." sumeryoso yung mukha ni Ross "Gusto mo ba akong makita bukas? Tatakas
ako rito."

Gusto kong umoo sa sinabi ni Ross. Gusto kong sabihin kung gaano ko siya kamiss at
kung gaano ko siya gustong makita dahil mag dalawang linggo na rin mula ng umalis
siya.

Kahit din may text at tawag hindi pa rin yun sapat. Iba pa rin yung nakikita ko
siya sa personal.

"Hindi na kailangan. Alam kong nag e-enjoy ka diyan sa basketball career mo. Kaya
suportahan kita."

Tumitig sa akin si Ross, "Hindi nga, tombs? Isang sabi mo lang, gagawa ako ng
paraan para makapunta bukas. Wala akong pakialam kahit magalit sila coach sa akin."

"Pwede ba?" sabi ko "Pwede ka bang umalis diyan? Pwede ka bang tumakas? Gusto
kitang makita e."
Ngumiti si Ross, "Sige. Tatakas ako bukas."

Saka ako tumawa, "Hahaha! Gago ka jejebuster. No need. Ayos lang kahit huwag na.
Unahin mo na yan. Tutal naman matatapos na rin yan. Hindi rin naman ako magtatagal
sa party bukas e. Pagtapos ko kumanta, aalis na rin ako. Hindi ko trip mga ganong
ek-ek."

"Gusto ko makita ayos mo bukas, tombs."

"Pi-picturan daw ako ni Kuya Joseph bukas para may ipakita sa'yo."

"Naks! Talaga yang si Kuya Joseph palaging maaasahan. Bibigyan ko nga yan ng kiss."

"Yak! Kadiri talaga kayong dalawa!!!"

"Hahaha. Joke lang, tombs. Selos ka naman agad." sagot niya "Ay may papakita pala
sako sa'yo, tombs."

"Ano naman yan? Kapag yan kalokohan na naman titirisin kitang leche ka!"

Nakaraan kasi nung magka-skype rin kaming dalawa, sabi niya may ipapakita rin siya.
Ako naman todo tanong kung ano. Yun pala kalokohan lang. Pinakita ni Ross pwetan
niya sa video. Bwisit na yan.

"Haha. Sus. Nainlove ka nga sa pwet ko nakaraan e. Ang kinis at puti no?"

"Gago ka! Papatayin ko 'tong tawag."

"Haha. Ito na papakita ko na."

Tumitig ako sa video. Tapos inilapit lang ni Ross yung nipples niya.

"Nakita mo, tombs? Ang pinkish ng utong ko, 'di ba? Hahahaha."

"Pakyu ka hanggang bukas, Valentin. Puro ka kadugyutan."

Tawa lang ng tawa si Ross sa video. Halos gumulong-gulong na siya sa kama niya.

"Hay. Miss na talaga kita, tombs. Hintayin mo pag-uwi ko ha?"

"Oo na," sabi ko "I'll wait for you no matter how long it takes."
"Line ko yan e." napatawa siya.

"Edi pahiram."

Sumeryoso yung mukha ni Ross, "Tombs?"

"Ano?"

"I love you."

Seryosong-seryoso yung mukha ni Ross.

"I love you raw pero baka may babae ka na diyan."

"Hala! Wala no. May mga babaeng lumalapit sakin pero sabi ko kasal na ako." aniya
niya "May nag-aaya rin kamo sakin kagabi tombs. One night stand daw kami. Sabi ko
hindi pwede. May padlock kako yung brief ko at yung susi nasa girlfriend ko."

"Hahahaha." hindi ko mapigilang hindi mapatawa sa sinabi niya "Kalokohan mo talaga,

Valentin. Hindi ko kinakaya. Hindi ko alam kung madidiri ako sa'yo o matatawa e."

"Haha. Seryoso, tombs. Meron talaga. Sabi pa nung babae kahit kiss lang daw. Sabi
ko mabaho bibig ko. Hindi kako ako nag to-toothbrush. Tapos ayaw niya talaga
patinag. Hawakan niya raw abs ko. Sabi ko nakakadiri siya. Hindi kako kami talo
dahil lalaki rin gusto ko. Hahaha."

"Lalaki? Si Kuya Joseph?"

"Hindi. Ikaw tinutukoy ko. Di ba, lalaki ka? Nagbabaklaan tayong dalawa? Haha."

Nag-usap lang kaming dalawa ni Ross for 2 hrs. Mukhang miss na miss na nga niya
ako. Nakailang sabi kasi siya na miss you tombs. Tinanong niya rin ako kung gusto
ko ba raw siya makita bukas. Kahit gusto ko maging selfish, sinabi ko ayoko.
Tapusin niya kako yung mga appointments niya.

Kinabukasan ng hapon, dumating sila Antonina at Alex sa bahay. Dito na silang

dalawa magbibihis at sabay-sabay na kami pupunta sa party sa school. Ayos na rin
kaming dalawa ni Alex. Natural ako humingi ng sorry sa kanya. Nag-iyakan kaming
dalawa sa classroom nun. Si Anton walang clue kung bakit kami umiiyak. Hindi siya
aware na nag-away kami ni Alex. Nasaan ba ang utak ni Anton?

Si Anton ang make-up sa aming dalawa ni Alex. Siya lang naman marunong e. Pero sa
aming tatlo, ako lang ang naka-dress. Kulay pink na dress yung suot ko. Habang sila
naman ay tuxedo na pambabae. Ayoko nga sanang ipush 'tong dress pero sayang yung
incentives nito. Sabi kasi ni ma'am Lanzar na kapag nag dress ako, free na ako ng 1
week sa canteen. E, timawa pa naman ako sa libre.

Kahit short hair na ako, bumagay pa rin sa akin yng pink na dress na dala ni Anton.
Pati yung make-up ko bumagay din sa akin. Si Kuya Joseph todo picture sa akin dahil
ipapakita niya raw kay Ross pag uwi nun.

"Hindi talaga makakarating si Ross, tol?" tanong ni Alex sa akin.

Nakasakay kami sa kotse nila Alex habang si Papa niya ang nagmamaneho.

Umiling ako, "Hindi nga e." sagot ko "Busy siya."

"Hala! Baka may ibang babae na yun," pagsingit ni Anton "Bubugbugin ko yang si Ross
kapag nambabae yan. Makikita niya hinahanap niya."

"Sa laki ng katawan ni Ross, feeling mo mabubugbog mo yun? Baka isang suntok lang
sa'yo nun goodnight see you tomorrow ka na, Anton." saad ni Alex.

"Uhm, oo nga no? Edi, subukan lang talagang mambabae niyang si Ross. Hihipuin ko
abs niya."

"Tomboy na mahalay!" tumingin sa akin si Alex "Ready ka na ba kumanta?"

"Oo." sabi ko na walang gana.

"May bibigay pala ako sa'yo, tol." sabi ni Alex.

May inabot siya sa aking paperbag. Pagtingin ko may box set ng Game of Thrones sa
loob.

"Pakshit ka, tol. Seryoso? Akin na 'to?"

Ngumiti siya, "Yap! Alam ko namang matagal mo ng gusto yan."

"Wow, thanks! The best ka talaga!"

"Oy, Alex. Ako? Wala para sa akin?" si Anton naman.

"Meron siyempre. Makakalimutan ba kita?"

May dinukot si Alex sa bulsa niya tapos binigay kay Anton.

"Ano 'to? Death certificate?" naguguluhan na tanong ni Anton.

"Gaga! Gift certificate yan sa Belo Medical Group. Pa-facial ka. Pangit mo e."

Tumawa kaming dalawa ni Alex habang si Anton naman napanguso lang.

Nang dumating kami sa school, dumiretso na agad kami sa school gym. Dun kasi
gaganapin yung party ngayon. Ang ganda ng ayos ng gym. Naging classy ang dating.
Akala mo mala-five star hotel party ang gaganapin. May red and gold na tela na
nakasabit mula sa kisame. Tapos may malaking party ball din na kumikinang kapag
natatamaan ng spotlight.

Sa gilid ng stage may hagdanan. Dun daw ako sa hagdanan na yun maglalakad pababa
habang kumakanta mamaya sabi ni Ma'am Lanzar. Daming alam ng professor na yun.
Valedictorian kaya siya?

Ang lively ng atmosphere rito sa school gym at halatang nagsasaya yung mga tao pero
ako walang gana. Hindi ko feel 'tong party. Para sa akin wala 'tong buhay. O, baka
naman namimiss ko lang talaga yung jejemon na si Ross? Hay. Gusto ko siyang makita.
Gustong-gusto ko na siya makita.

Nakaupo lang ako sa gilid habang hawak-hawak yung cellphone ko. May text si Ross sa
akin.

Ross: Ikaw ang pinakamaganda ngayon, tombs. I'm so glad na girlfriend-este

boyfriend kita.

Ako: Pakyu! Nakita mo ko?

Ross: Oo kaya ;)

Ako: Paano? Andito ka ba?

Hinanap ko si Ross sa paligid pero wala naman siya. Nadismaya tuloy ako. Ang tanga
ko. Paano ko siya makikita dito e nasa malayong lugar siya at madaming inaasikaso?

Ross: Hahaha! Uy, hinanap ako sa paligid. Palingon-lingon pa siya.

Ako: Hindi kaya!!!

Ross: Pinakita sa akin ni Kuya Joseph yung picture mo :)

Ako: Ahhh.

Ross: Love you.

Ako: Thanks!

Ross: Walang love you too?

Ako: Next week na pag uwi mo.

Nakita ko si Ma'am Lanzar na palapit sa akin.

"Grabe, Ms. Salazar. Hindi kita nakilala. Ang ganda-ganda mo!" puri niya.

"Salamat, ma'am. Pero wala akong pera. Wala akong maipapautang sa'yo."

Natawa siya, "Haha. Start na tayo. Punta ka na sa taas ng hagdan. Magbibigay lang
ako ng speech then kakanta ka na. Gets?"

Tumango ako, "Yes, ma'am."

"Great! Goodluck!" kumindat pa si ma'am.

Bakit kaya siya kumindat? Napuwing lang ata.

Tinignan ko ulit yung cellphone ko. May text ulit si Ross.

Ross: Goodluck, tombs! ;)

Ako: Paano mo nalaman?

Ross: Instinct ;)

Ako: K. Kakanta na 'ko. Text you later.

Ross: Alright. Love you tombs.

Ako: I love myself too. Bleh! :p

May inabot sa aking microphone yung isang staff bago ako umakyat sa mataas na
hagdanan.

Habang nasa itaas, inilibot ko yung paningin ko. Umaasa akong makikita ko si Ross
ngayon dito. Pero wala. Walang sign ng jejemon. Halatang wala siya rito sa school
gym. Bakit ba kasi ako umaasa?

Hay, Ross. Miss na miss na kita.

Nagbigay na ng speech si Ma'am Lanzar after nung prayer. Ako naman todo kabado.
Iniisip ko kasi na baka pumiyok ako o mawala ako sa tono. Ugh. Ayoko talagang
kumakanta sa harap ng maraming tao e.

Nang sabihin na ni Ma'am Lanzar ang name ko para sa intermission number, namatay
lahat ng ilaw. Naka-focus na lahat ng mga mata sa akin. May spotlight na nakatutok
mula sa hagdanan kung nasaan ako. Nagsimula na mag play yung kanta. Huminga muna
ako ng malalim bago bigkasin 'yung unang linya.

Kakantahin ko na sana yung unang linya ng kantang If Ever You're In My Arms Again
nang bigla akong mapatigil. May boses ng lalaki kasing kumakanta. Naguluhan ako.
Hindi ako na-inform na dute pala 'tong gagawin ko dahil ang na-practice ko lang ay
solo ko.

"♪♫It all came so easy, all the loving you gave me, the feelings we shared. And I
still can remember, how you touched me so tender. It told me you cared.♪♫"

Hinahanap ko kung saan nagmumula yung boses. Biglang may bumukas na spotlight at
nakatutok ito sa ibaba ng hagdanan. Hindi ko mapigilan na hindi magulat nang makita
ko si Ross na may hawak na microphone. Kinusot-kusot ko pa mga mata ko at baka
namamalikmata lang ako pero siya talaga 'to.

Si Ross talaga ang kumakanta ng unang linya. Hindi ako aware na may ibubuga rin
pala sa pagkanta 'tong bwisit na jejemon na 'to. Pero mas hindi ako aware na andito
pala siya. Bwisit siya. Bwisit talaga.

"Tombs?" pagtawag niya sa akin "Natulala ka na diyan. Ikaw na kakanta ng next line.
Haha."

Dahil naka-microphone siya, rinig na rinig yung pagtawa niya. Huminto yung
background music.

"Bwisit ka!" sagot ko sa microphone "Sabi mo wala ka rito?"

Wala akong pakialam kahit maraming tao ang nakatingin sa amin ngayon. Naiirita
talaga ako sa jejebuster na 'to. Ang daming kalokohan sa buhay.

"Matitiis ba kita? Ano ba sabi ko? Di ba sabi ko, mas importante ka sa basketball
career ko?"

"Kahit na! Sana sinabi mo. Hindi ako prepared na makikita kita!"

"Surprise nga e. Surprise, tombs! Haha."

"Uhm, excuse me, Mr. Valentin and Ms. Salazar, pero pakituloy na sana yung
intermission number. We're running out of time. Mamaya na kayo mag bangayan."
pagsingit ni Ma'am Lanzar. Nagsitawanan tuloy yung mga tao at todo cheer pa kay
Ross.

"Thanks mga fans! Love you all!" kumaway-kaway pa si Ross "Okay, DJ. Play the
music!"

Muling nagsimula yung background music. Nakatitig lang sa akin si Ross habang
kinakanta niya yung unang linya ng kanta. Ako naman titig na titig din sa kanya.
Ang gwapo niya kasi sa suot niya.

Naka-white tuxedo si Ross na fitted sa katawan niya kaya mas lalong nakita yung
maganda niyang katawan. May hikaw din si Ross sa kanan niyang tenga na kumikislap
habang natatamaan ng spotlight.

"♪♫It all came so easy, all the loving you gave me, the feelings we shared. And I
still can remember, how you touched me so tender. It told me you cared.♪♫" muling
pagkanta ni Ross.

Ngumiti sa akin si Ross saka tumango. Nalulunod ako sa mga titig ni Ross.

"♪♫We had a once in a lifetime. But I just couldn't see until it was gone. A second
once in a lifetime. May be too much to ask but i swear from now on.♪♫" pagkanta ko
sa sunod na linya.

Duet na kami sa chorus nung kanta. Naglalakad na rin ako pababa ng hagdan habang
hinihintay ako ni Ross. Nang nasa ibaba na ako, inilahad ni Ross yung kamay niya sa
akin. Tinanggap ko naman ito at magkahawak kaming dalawang kamay na kumakanta
habang naglalakad papuntang stage.

Patuloy lang kaming kumakanta ni Ross nang maramdaman kong humigpit ang
pagkakahawak niya sa kamay ko. Napatingin ako sa kanya at nakita kong sa akin din
siya nakatingin. Wala sa harapan yung atensyon niya kundi sa akin. Parang sa mga
oras na 'to, ako lang ang pinakamahalaga sa mundo ni Ross.

Sabay ulit naming kinanta ni Ross yung ending ng song na magkahawak ang mga kamay.

"♪♫If ever you're in my arms again.This time I'll love you much better. If ever
you're in my arms again. This time I'll hold you forever. This time we'll never
end. . .♪♫."

Natapos yung kanta at malakas na palakpakan ang ibinigay nung mga co-students
namin. Todo hiyaw sila at sinisigaw pa yung pangalan naming dalawa ni Ross.

Habang ang ingay-ingay ng mga students, biglang umulan ng white roses mula sa
kisame. Ang petals na nagkalat sa buong school gym. Ang gandang pagmasdan. Para
akong nanonood ng paglaglag ng cherry blossom sa japan.

"Nagustuhan mo ba?" tanong ni Ross sa akin. May ngiti sa labi niya.

"Yung alin?"

"Yung pagkanta ko kasabay mo at itong white rose petals na nahulog. Para sa'yo
yan."

Kinurot ko siya sa tagiliran niya, "Ikaw! Ikaw! Bwisit ka. Akala mo nakalimutan ko
na atraso mo sa akin. Akala ko nasa malayo ka pa at hindi ka makakarating.
Nalungkot pa naman ako. Tapos-"

Napatigil ako sa sinasabi ko nang bigla akong halikan ni Ross sa harap ng mga
students na naghihiyawan sa harapan namin. Mas lalong umingay yung crowd dahil sa
nasaksihan nilang paghalik ni Ross sa akin.

"Hahayaan ko ba naman ang sarili ko na hindi makita ang girlfriend ko sa ganitong

event?" sabi ni Ross sa akin nang humilay ang labi niya sa labi ko. "Ilang beses ko
ng sinabi sa'yo na higit sa lahat, ikaw ang pinakaimportante sa akin, 'di ba?"

"Korni mong jejemon ka!" aniya ko. "Pero may sasabihin ako sa'yo."

"Ano yun, baby ko?"

"Ugh! Huwag mo ko tawaging baby!!"

"Haha. Oo na. Pero ano nga?"

"Thank you," seryoso kong sabi "Thank you sa pagdating sa buhay ko."

Ngumiti si Ross ng pagkatamis-tamis, "Walang ano man, boss. Ikaw pa. Malakas ka
sakin e."

"Meron pa pala."
"Ano pa?"

"Pakyu ka pa rin hanggang next life mo."

Tumawa siya, "Ako rin," sabi niya "May sasabihin ako sa'yo."

"Ano naman?" napataas ang kilay ko.

Hinawakan ni Ross ang dalawa kong kamay. Nalaglag tuloy yung microphone sa sahig ng
stage.

"Lesbi In Love," sabi niya.

"Ha?" naguguluhan kong sagot.

"Let's be In love," pag-ulit ni Ross. "Let's be in love. . .forever."

"Wala kayang forever!" natatawa kong sagot.

"Meron," saad ni Ross "Ang totoong forever ay hindi nasusukat sa haba ng panahon.
Nasusukat ito sa pagmamahal mo sa isang tao. Kaya, Mary Jovelyn Salazar, may
forever. Tayo magpapatunay nun."

"Whatever, Ross Eliseo Valentin." ngumiti ako saka siya hinalikan ulit.

At dito nagsisimula ang forever ko kasama ang jejebuster ng buhay ko.

Mary Jovelyn Salazar nga pala ulit. Ang that's my tomboy ng lugar namin.

Booooom tibooooom. Lalalalalalalalala. Booooooom tiboooooom ♪♫

THE END.

***************************************************************************

Ang EPILOGUE number 2 ay mababasa sa published book version ng Lesbi In Love.

Magiging libro ang kwento ni MJ and Ross SOON! Plus special chapter! Thanks,
tomboyers! <3