ÓSCAR FERNÁNDEZ SANJUÁN 1ºC

Cada vez que o tema do suicidio se abre entre os nosos círculos de amigos, sinto un nó no
peito que non se disolve facilmente. A idea de que alguén da nosa idade poida estar tan
desesperado como para querer poñer fin á súa vida é algo que me deixa atónito e,
francamente, impotente.

Como adolescente, atopo-me coa presión constante de acadar estándares irrealistas, tanto na
escola como na sociedade. A competición constante por notas, a necesidade de encaixar nun
molde predefinido de éxito e a presión das redes sociais para manter unha aparencia perfecta
poden ser esmagadoras. Ás veces, parece que estamos nadando nun mar de expectativas, sen
unha bóia salvavidas á vista.

A verdade é que moitos de nós sentímonos afogados pola ansiedade, o medo e a

desesperación. Non é fácil admitilo, pero é a realidade que moitos xóvenes enfrontan hoxe en
día. Sentímonos incapaces de manexar a presión, de facer fronte aos nosos propios demonios
internos e de atopar unha saída desta espiral de dor emocional.

Cando escoito as noticias tráxicas do suicidio dun compañeiro de escola ou dun amigo doutro
círculo, sinto unha mistura de tristeza, rabia e impotencia. Pregúntome por que non puiden ver
os sinais, por que non puiden ofrecer axuda, por que non puiden facer nada para cambiar o
resultado. É un sentimento frustrante, como se estivesemos nunha carreira contra o tempo
para axudar aos nosos amigos e ás nosas compañeiras a manter a cabeza fora da auga, pero
con demasiado poucos recursos ou apoio para facelo con éxito.

Neste mar de desesperación, a única esperanza que temos é a nosa unidade como xeración.
Debemos recoñecer que non estamos sos. Debemos lembrar que pedir axuda non é un sinal de
debilidade, senón de valentía e auto-coidado. Debemos esforzarnos por crear unha cultura de
apoio e comprensión, onde cada un de nós se sinta seguro para expresar os seus sentimentos
sen medo de ser xulgado ou rexeitado.

A pesar da tristeza e da frustración, temos que seguir adiante coa esperanza de que, con
solidariedade e compaixón, poidamos axudar a facer un cambio positivo. Non podemos
permitir que a desesperación nos derrote. Temos que transformar esta impotencia nunha
forza colectiva para a prevención do suicidio entre os nosos compañeiros e compañeiras. Só así
poderemos construír un futuro onde cada vida se valore e se preserve como unha xoia
preciosa.