PTSD (Zespół stresu pourazowego)

- pojawia się po doświadczeniu śmierci, zagrożenia śmiercią, poważnego zranienia

lub przemocy seksualnej.

Aby wystąpiło PTSD osoba może ale nie musi bezpośrednio doświadczyć zdarzenia
traumatycznego. Równie dobrze może:
- być świadkiem zdarzenia, które przytrafiło się innym,
- dowiedzieć się, że ktoś z bliskich uczestniczył w zdarzeniu traumatycznym
- być osobą, która doświadcza powtarzających się lub ekstremalnych zdarzeń
traumatycznych (np. policjanci czy ratownicy)

Jako osoba z PTSD możesz doświadczyć:

- powtarzających, stresujących, niechcianych, negatywnych wspomnień
traumatycznego wydarzenia
- powtarzających się koszmarów sennych związanych z tym wydarzeniem
- uczucia ponownego przeżywania lub działania jak podczas zdarzenia
traumatycznego. W skrajnym przypadku możesz utracić świadomość
otoczenia
- intensywnie lub długo reagować stresem na sygnały z zewnątrz lub z ciała,
które przypominają lub symbolizują w jakimś stopniu zdarzenie traumatyczne
- możesz doświadczyć fizjologicznych reakcji na sygnały z zewnątrz: np. ból
głowy, nudności, brak apetytu, przyspieszony oddech, nadmierne pocenie,
szybsze bicie serca, trudności z koncentracją

Możesz unikać lub próbować unikać stresujących wspomnień, myśli lub odczuć o
tym zdarzeniu. Dotyczy to też unikania ludzi, miejsc, rozmów, aktywności czy
przedmiotów.

Negatywne zmiany możesz zaobserwować również w swoich procesach

poznawczych (podstawowych funkcjach, które służą nam do poznania
rzeczywistości) i nastroju np.:
- nie możesz przypomnieć sobie szczegółów związanych z wydarzeniem
traumatycznym;
- ciągle masz negatywne przekonania i oczekiwania na temat siebie, innych i
świata np. nikomu nie można ufać;
- obwiniasz siebie lub innych za wydarzenie traumatyczne lub jego
konsekwencje;
- odczuwasz długotrwale negatywne emocje tj. strach, gniew, wstyd,
przerażenie;
- nie chcesz brać udziału w różnych aktywnościach (np. imprezy
okolicznościowe);
 - masz poczucie, że nikt cię nie rozumie i tego przez co przechodzisz;
- dawne aktywności przynoszące radość już cię nie cieszą i masz poczucie że
nie potrafisz się już cieszyć czy być zadowolony/a
- masz problemy z koncentracją

Możesz być również poirytowany, wybuchać gniewem nawet gdy nie doświadczysz
prowokacji.

Możliwe formy terapii:

- Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) oparta na metodzie przedłużonej

ekspozycji. Polega ona na zmianie zachowań i emocji, które utrudniają
funkcjonowanie. Można powiedzieć, że jest to terapia, której myślą
przewodnią jest to, co się dzieje „tu i teraz”. Składa się z 8 do 12 sesji
trwających 60-120 min. Ilość spotkań może jednak ulec zmianie w zależności
od stanu pacjenta.

- Terapia EMDR - terapia odwrażliwiania i przetwarzania. Prowadzący ją

specjalista stymuluje najczęściej narząd wzroku pacjenta gdy ten opowiada o
przyczynie swojego cierpienia. Szybkie i regularne ruchy gałek ocznych
powodują złagodzenie intensywności nieprzyjemnych myśli i emocji. Proces
ten pozwala również na ponowne uruchomienie i przyspieszenie procesów
przetwarzania poznawczego oraz uleczania doznanych urazów psychicznych.

- Terapia Przetwarzania Poznawczego (CPT) - jest przeprowadzana w formie

indywidualnej lub grupowej i składa się z kilkunastu spotkań.W terapii tej
używane są arkusze z ćwiczeniami, dzięki którym klient nabywa umiejętności
niezbędnych do identyfikacji myśli i uczuć związanych z doświadczeniem
traumatycznym oraz uczy się poszukiwania wzorców problematycznego
sposobu myślenia.

Dodatkowo do psychoterapii może zostać włączone leczenie farmakologiczne.