მე და ჩემი ძმები, ლუქსონა და ჩვენი თედო

თქვენ ჩვენი რომ გაიგოთ, წარსულს უნდა გადახედოთ.

მოდი, რომ გავუგოთ ნინის, ზალის და სოფიკოს,

ერთად მოვუსმინოთ ჩვენს კლასს საკაიფოს.

შატალოზე მივდიოდით, არ ვტოვებდით ფაქტს,

ჩვენ გვიყვარს ჩვენი სკოლა და კარგი ნიშნები გვაქვს.

ჩვენ გეფერებით ყველას და ჩვენ ლია მასს,

მოგვისმინეთ და გეტყვით, რას ვაპირებთ სხვას.

გამოცდებსაც ჩავაბარებთ, არ დავზოგავთ თავს.

გავიხარებთ ჩვენ და გავახარებთ სხვას.

იქაც კარგად ვისწავლით, გავაოცებთ ხალხს,

ვასახელებთ სკოლას და გამოვიჩენთ თავს.

ჩემი ბავშვობის ძმები, ჩემი საყვარელი ბავშვები,

ლია მას, ჩვენ გპირდებით, არასდროს დაგვავიწყდებით.

ჩვენ სულ ერთად ვიქნებით, ყოველ წელს შევიკრიბებით,

უმაღლესს რომ მოვრჩებით, პარლამენტშიც დავჯდებით.

მანქანებით სირბილი, ისტორიას ჰგავს,

რესტორანშიც დავლევთ და არ დავზოგავთ თავს.

ჩვენი განვლილი წლები ნამდვილ სიზმარს დგამს,

ჩვენი მომავალი, კი ზღაპრის ბოლოს ჰგავს.

ბოლო ზარიც დარეკავს და გავიხურავთ კარს.

თქვენთან დამშვიდობება, უკვე სევდას ჰგავს.

ვიცით, მოგვეფერებით, დაგვილოცავთ გზას,

გაგიმართლებთ იმედებს, ვისახელებთ თავს.