Τα "Αυγά μαύρα" είναι ίσως η πιο έντιμη θεατρική "κατάθεση" πάνω στην -

ακόμα αιμορροούσα- ιστορική περιοχή του Εμφυλίου. Χωρίς να παίρνει σαφή θέση -
περισσότερο υποπτευόμαστε παρά αντιλαμβανόμαστε σε ποια πλευρά «χτυπά η
καρδιά του»- θέτει γενναία αλλά και με πατρική στοργή και συμπόνια το δάχτυλο
στον τύπο των ήλων. Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι την πλευρά στην οποία "ανήκει"
δεν την υποστηρίζει, κι αυτό είναι το συγκλονιστικό!
Κόντρα στη μανιχαϊστική ταύτιση του ανθρώπου με την ιδεολογία του, το
αυθεντικό θέατρο εκθέτει επί σκηνής πρόσωπα που ανά πάσα στιγμή αναιρούν αυτό
που πιστεύουν, το αμφισβητούν, το περιέχουν χωρίς όμως αυτό να τα περιέχει και,
κυρίως, το υπερβαίνουν. Αυτό κάνουν οι τραυματισμένοι, αιμόφυρτοι κι όμως
παλλόμενοι και ζωντανοί Σπύρος και Μαρία των "Αυγών". Η οδύνη και το τραύμα
τους υπερβαίνει "αυτό που πιστεύουν". Οι δρόμοι που πήραν διαφέρουν, χωρίζουν,
διακλαδίζονται αλλά ενώνονται στο κοινό στοιχειό που τους κλέβει τον ύπνο και τη
ζωή: στο αδελφικό αίμα που χύθηκε άδικα, στον εφιάλτη που μοιράστηκαν τα
παιδικά τους μάτια, στην ματωμένη αγκαλιά της μητέρας, ανεξίτηλα εγγεγραμμένη
στη συνείδηση του Σπύρου και στο ασυνείδητο της Μαρίας...
Η Χριστίνα Λαμπούση –στην πιο ώριμη ίσως στιγμή της- και ο Παναγιώτης
Κουτσοβασίλης ισορρόπησαν δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην αδελφική οικειότητα και
στον φόβο και την εχθρότητα προς τον Ξένο-Άλλο, δίνοντας με έξοχο τρόπο την
αντιφατική αίσθηση του μαζί και χωριστά. Ο Κουτσοβασίλης έφερε επιτυχώς όλη την
αβάσταχτη αμηχανία και την βεβιασμένη ελαφρότητα του ρόλου του. Η Λαμπούση
ενσάρκωσε με υψηλή εσωτερική ένταση τη Μαρία. Με ψυχρότητα και
αποστασιοποίηση που κλιμακώθηκαν σε εκρηκτική συγκίνηση, με σωματικότητα και
χθόνιο βάρος, με αφαιρετικότητα αλλά και πληθωρικά κρεσέντα, με την αντιφατική
ιδιοσυγκρασία ενός γερασμένου παιδιού. Σκηνικά και κοστούμια απολύτως έγκυρα,
έντυσαν και ανέδειξαν εύστοχα τη σκηνική, “εσωτερικής καύσης” σύμβαση.
Η τελική σκηνή μάς επιφυλάσσει μία συγκλονιστική ανατροπή, που έχει
προοικονομηθεί βήμα-βήμα, καθώς, σε όλη την πορεία του έργου, τα δύο αδέλφια
παίζουν ένα ιδιότυπο θέατρο εν θεάτρω, ένα είδος "ψυχοδράματος". Στην αρχή
μοιάζουν να είναι τεταμένες οι σχέσεις τους, υπάρχει μια αμηχανία, ένας τοίχος
ανάμεσά τους, μας κάνουν να πιστέψουμε ότι έχουν καιρό να ειδωθούν, τούτη η
επίσκεψη μοιάζει με κίνηση συμφιλίωσης... Σταδιακά και μέχρι το φινάλε
οικοδομείται η κοινή τους συνθήκη, η τελετουργία που επιτελούν, μόνοι αυτοί,
ερήμην των υπόλοιπων προσώπων της ζωής τους: Αυτή η παράσταση-Λειτουργία
μνήμης παίζεται σε παραλλαγές ίσως και κάθε μέρα με σπαρακτικούς πρωταγωνιστές
μόνο τους δυο τους. Κάθε μέρα ξύνουν αυτή την πληγή, την αφήνουν να
αιμορραγήσει και την ξανακλείνουν σε μια επανάληψη χαρμολύπης, μόνο οι δυο
τους. Είναι αδέρφια, δεν είναι ούτε φίλοι ούτε ζευγάρι... Είναι αδέρφια που το ένα
από τα δύο βαρύνεται από ένα ανήκεστο βάρος: Εκείνο της εγκατάλειψης του
Άλλου. Σε αυτό το δίπολο συμπυκνώνονται εμβληματικά αρχέτυπα: η αδερφική
αγάπη, το κοινό αίμα, το εμφύλιο Μίσος, ο δικός μας Εμφύλιος, ο Κάιν και ο Άβελ:
_Κάιν, τι έκανες τον αδελφό σου; κραυγάζει τελετουργικά κάθε μέρα η Μαρία, και η
απάντηση του Σπύρου θα ακούγεται πάντα μισερή και ανεπαρκής. Πάντα θα
αρθρώνεται το ακρογωνιαίο αυτό ερώτημα σ` αυτή τη χώρα, σ` αυτό τον κόσμο, και
καμιά απάντηση, ποτέ, δε θα είναι αρκετή... Και η επαναλαμβανόμενη τελετουργική
Σταύρωση χωρίς Ανάσταση του Σπύρου και της Μαρίας θα συνομιλούν εσαεί με
δικούς μας Σπύρους και Μαρίες, ζώντες τε και τεθνεώτες…
Το καλό θέατρο ήταν και είναι αιώνια καταδικασμένο να ξύνει πληγές: των
ηρώων του και, προπάντων, τις δικές μας...