Wojny punickie to konflikty zbrojne między Republiką rzymską a Kartaginą, państwem powstałym z

fenickiej kolonii w Afryce Północnej (obecnie Tunezja).

Te wojny rozegrały się z przerwami w okresie od 264 do 146 r. p.n.e.

Przyczyny tych konfliktów leżały w konkurencji o wpływy na Morzu Śródziemnym. Oto krótka
charakteryzacja każdej z wojen punickich:

Pierwsza wojna punicka (264–241 p.n.e.):

 Głównym teatrem działań była Sycylia.

 Rzymianie po raz pierwszy wystawili flotę wojenną, co przyczyniło się do ich zwycięstwa.
 Pokój zawarty w 241 p.n.e. zmusił Kartaginę do oddania Sycylii, która stała się pierwszą
prowincją rzymską.

Druga wojna punicka (218–201 p.n.e.):

 Wybuchła w Hiszpanii i na terenie Italii.

 Hannibal, dowódca Kartaginy, odniósł wiele zwycięstw, zagrażając Rzymowi.
 Rzymianie zastosowali strategię obronną (np. Fabiusz Kunktator), a Hannibal wycofał się do
Afryki.
 Pokój w 201 p.n.e. zmusił Kartaginę do opuszczenia posiadłości poza Afryką.

Trzecia wojna punicka (149–146 p.n.e.):

 Wywołana przez Rzym pod pretekstem zatargu Kartaginy z Masynissą.

 Zakończyła się zdobyciem i zniszczeniem miasta Kartagina oraz stworzeniem rzymskiej
prowincji Afryka